ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ: Ο Νεομάρτυρας Ευγένιος Ροντιόνωφ γεννήθηκε στις 23 Μαΐου 1977 στο χωριό Κουρίλοβο του Παντόλσκ κοντά στη Μόσχα. Ήταν το μοναδικό παιδί της οικογένειας και βαπτίστηκε Ορθόδοξος Χριστιανός κατά την παιδική του ηλικία. Η μητέρα του ονομάζεται Λιουμπόβ Βασίλιεβνα. Το 1989 η γιαγιά του πήρε τον μικρό Ευγένιο και τον πήγε στην Εκκλησία, για να εξομολογηθεί για πρώτη φορά και να μεταλάβει των αχράντων μυστηρίων. Ο ιερέας πρόσεξε ότι το παιδί δε φορούσε Σταυρό και στη διάρκεια της εξομολόγησης του φόρεσε ένα Σταυρό, τον οποίο ο Ευγένιος δεν έβγαλε ποτέ από πάνω του. Η μητέρα του, όταν είδε ότι φορούσε Σταυρό, τον προέτρεψε να τον βγάλει, διότι, όπως είπε, θα τον περιγελούσαν οι συμμαθητές του. Ο Ευγένιος δεν απάντησε και συνέχισε να τον φορά. Όταν τελείωσε τις σπουδές του το 1994, εργάστηκε ως επιπλοποιός.

ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ: Στις 25/6/1995 παρουσιάστηκε στο Στρατό και στις 13/1/1996, τοποθετήθηκε στα συνοριακά φυλάκια Τσετσενίας-Ιγκουερίνας. Ένα μήνα μετά, στις 13/2/1996, αιχμαλωτίστηκε. Η στρατιωτική υπηρεσία έστειλε τέσσερις στρατιώτες, μεταξύ των οποίων και τον Ευγένιο, να κάνουν ελέγχους στα αυτοκίνητα που διέρχονταν από έναν δρόμο. Δυστυχώς, οι αρμόδιοι έστειλαν τους στρατιώτες χωρίς να υπάρχει σχετική οργάνωση (δεν υπήρχε καν φωτισμός) και καμιά ασφάλεια. Από το δρόμο περνούσαν συχνά Τσετσένοι μεταφέροντας όπλα, αιχμαλώτους και ναρκωτικά. Τη νύχτα (3.00) εκείνη πέρασε από εκείνο το δρόμο ένα ασθενοφόρο.

Όταν οι στρατιώτες το σταμάτησαν για έλεγχο, ξαφνικά μέσα από αυτό πετάχτηκαν δέκα πάνοπλοι Τσετσένοι. Ακολούθησε συμπλοκή και οι Τσετσένοι συνέλαβαν και τους τέσσερις στρατιώτες. Στις 4π.μ. όταν ήρθαν άλλοι στρατιώτες για αλλαγή φρουράς κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί. Μετά από λίγες μέρες η υπηρεσία του στρατού ενημέρωσε τους γονείς των στρατιωτών για την εξαφάνισή τους. Η μητέρα του Ευγένιου κατάλαβε ότι πρόκειται για αιχμαλωσία, και πήγε με κίνδυνο της ζωής της στην πόλη Χαγκάλα της Τσετσενίας, για να βρει το παιδί της. Εκεί ήρθε σε επαφή με αρχηγούς διαφόρων αντάρτικων ομάδων της Τσετσενίας προσπαθώντας να μάθειγια την τύχη του Ευγένιου. Οι ίδιοι οι Τσετσένοι της είπαν ότι ο γιος της ζούσε, αλλά ήταν αιχμάλωτος και σιώπησαν με νόημα προσπαθώντας να υπολογίσουν πόσα χρήματα μπορούσαν να αποσπάσουν από αυτήν. Εκείνον τον καιρό ένας ζωντανός στρατιώτης αιχμάλωτος στοίχιζε 10.000 δολάρια, ενώ ένας αξιωματικός 50.000 (!). Όταν κατάλαβαν ότι δεν θα κέρδιζαν αρκετά χρήματα, αποφάσισαν να τον σκοτώσουν. Η μητέρα του πήγε παντού ψάχνοντάς τον, διέσχισε χωριά, ναρκοθετημένους δρόμους, μέτωπα συγκρούσεων, και, όπως η ίδια λέει, «πέρασα από όλους τους κύκλους του άδη».

ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ – ΜΑΡΤΥΡΙΟ: Από την πρώτη μέρα της αιχμαλωσίας του Ευγένιου, που διήρκησε 100 ημέρες, οι αντάρτες, επειδή είδαν ότι φοράει Σταυρό, προσπάθησαν να τον κάμψουν, ώστε να καταφέρουν, ει δυνατόν, να τον αναγκάσουν να αρνηθεί την πίστη του και να γίνει μουσουλμάνος και δήμιος άλλων Ρώσων αιχμαλώτων. Ο Ευγένιος, βέβαια, αρνήθηκε όλες τις προτάσεις και, παρά τους συνεχείς ξυλοδαρμούς, τα βασανιστήρια και τις υποσχέσεις ότι θα ζήσει αν βγάλει, έστω, το σταυρό του, δεν μπόρεσαν να τον κάμψουν. Αργότερα, οι ίδιοι κάποιοι πολέμαρχοι των ισλαμιστών ανταρτών είπαν στη μητέρα του: «εάν ο γιος σου γινόταν σαν ένας από εμάς, δε θα τον αδικούσαμε». Στις 23 Μαΐου του 1996, την ημέρα των γενεθλίων του, πήραν και τους τέσσερις αιχμαλώτους στρατιώτες, για να τους σκοτώσουν. Πρώτα σκότωσαν τους τρεις συναιχμαλώτους του.

Έπειτα, πρότειναν για τελευταία φορά στον Ευγένιο να βγάλει το Σταυρό λέγοντας ότι «ορκιζόμαστε στον αλλάχ ότι θα ζήσεις». Ο Ευγένιος και πάλι αρνήθηκε και τότε υπέστη το φρικτό του μαρτύριο. Τον έσφαξαν με μαχαίρι κόβοντας εντελώς το κεφάλι του, αλλά δεν τόλμησαν να βγάλουν το Σταυρό από το λαιμό του. Τον έθαψαν μεν με το σταυρό, αλλά χωρίς το κεφάλι (Δες σχετ. βίντεο στο youtube).

ΤΟ ΑΓΙΟ ΛΕΙΨΑΝΟ: Τελικά, η μητέρα του βρήκε τον Ευγένιο μετά από εννέα μήνες. Οι Τσετσένοι ζήτησαν 4000 δολάρια για να της δώσουν το λείψανο. Της έδωσαν και βιντεοκασέτα με το μαρτύριο του γιου της και της διηγήθηκαν οι ίδιοι την πορεία της αιχμαλωσίας του και τα βασανιστήρια. Η μητέρα του Ευγένιου πούλησε το διαμέρισμά της και ό,τι άλλο μπορούσε, για να μπορέσει, αφενός μεν να δώσει τα λίτρα, αφετέρου δε να ανταπεξέλθει στα έξοδα εκταφής, ειδικού φέρετρου, μεταφοράς κ.ά. Στις 20/11/1996 μετέφερε το λείψανο στο χωριό τους και το έθαψε στο κοιμητήριο. Σε λίγες μέρες ο πατέρας του Ευγένιου πέθανε δίπλα στο μνήμα από τη λύπη του. Αμέσως, σε διάφορες περιοχές της Ρωσίας ο άγιος μάρτυρας Ευγένιος άρχισε να εμφανίζεται και να κάνει θαύματα. Παρακάτω παραθέτουμε ορισμένες μαρτυρίες και θαυμαστές επεμβάσεις:

ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ ΚΥΡΙΟΣ ΕΝ ΤΟΙΣ ΑΓΙΟΙΣ ΑΥΤΟΥ: Ένα κορίτσι Ορθόδοξου ορφανοτροφείου διηγήθηκε ότι της εμφανίστηκε ένας ψηλός στρατιώτης με κόκκινο μανδύα, ο οποίος της είπε ότι λέγεται Ευγένιος και την οδήγησε από το χέρι στην Εκκλησία. Το κοριτσάκι λέει: «παραξενεύθηκα που φορούσε κόκκινο μανδύα, διότι οι στρατιώτες δε φορούν τέτοιο μανδύα». Πολλοί έχουν δει ένα στρατιώτη με πύρινο μανδύα να βοηθάει αιχμαλώτους στην Τσετσενία να δραπετεύσουν από την αιχμαλωσία τους και να διαφύγουν από κάθε κίνδυνο, όπως νάρκες. Σε νοσοκομείο τραυματιών πολέμου, νοσηλευόμενοι πιστοποιούν ότι ένας άγιος μάρτυρας Ευγένιος τους βοηθάει, ειδικά όταν πονάνε πολύ. Όταν κάποιοι από αυτούς πήγαν στο Ναό του Σωτήρος στη Μόσχα, είδαν την εικόνα του μάρτυρα αναγνωρίζοντας αυτόν που τους βοήθησε. Το στρατιώτη με τον κόκκινο μανδύα τον γνωρίζουν και πολλοί φυλακισμένοι. Βοηθάει τους ψυχικά συντετριμμένους λόγω της φυλακίσεως τους. Καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου, αλλά περισσότερο την ημέρα του Μαρτυρίου του, στις 23 Μαΐου, έρχονται για προσκύνημα στο τάφο του πολλοί πιστοί και αναφέρονται πολλά θαύματα

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΔΗΜΙΩΝ: Μετά από τρία χρόνια και τρεις μήνες ο συγκεκριμένος αρχηγός των Τσετσένων και η ομάδα του, οι σφαγείς του Ευγένιου, σκοτώθηκαν από ομοφύλους του σε εμφύλιες αντιπαραθέσεις.

Μεγαλυνάριο: “Τον ανδρείον μάρτυρα του Χριστού και βασανισθέντα υπό νέων ισλαμιστών, Άγιον στρατιώτην Ευγένιον τον Ρώσσον στερρώς αγωνισθέντα ύμνοις τιμήσωμεν.”

Πηγή: Ακτίνες

Υποβρύχιο "ΠΙΠΙΝΟΣ" - Εκπομπή "Prime Time" - ΣΚΑΙ - 24/02/2025

Η πρώτη μεγάλη νίκη του Μεγάλου Αλεξάνδρου κατά της Περσικής Αυτοκρατορίας, που εδραίωσε την φήμη του ως μέγα στρατηλάτη. Έλαβε χώρα στις 22 Μαΐου του 334 π.Χ. στον ποταμό Γρανικό (σημερινό Μπιγκάτσαϊ), που βρίσκεται στην βορειοδυτική πλευρά της Μικράς Ασίας, κοντά στην Τροία.
Οι Πέρσες σατράπες Μιθριδάτης και Σπιθριδάτης κατείχαν την μία όχθη του Γρανικού ποταμού, έχοντας υπό τας διαταγάς τους 12.000 πεζούς, 15.000 ιππείς και 5.000 έλληνες μισθοφόρους υπό τον Μέμνωνα τον Ρόδιο. Στην αντίπερα όχθη, ο Αλέξανδρος παρέταξε 30.000 πεζούς και 5000 ιππείς.

Ο Αλέξανδρος είχε ξεκινήσει στις αρχές Μαΐου από την Πέλλα με το στρατό του και στόλο 160 πλοίων με Στρατηγούς τους Παρμενίωνα, Φιλώτα, Κράτερο, Κλείτο και Ηφαιστίωνα. Στην Μακεδονία άφησε ως αντικαταστάτη του τον Αντίπατρο με 12.000 πεζούς και 1.500 ιππείς. Δια μέσου της Θράκης φθάνει στον Ελλήσποντο, όπου τον ανέμενε ο στόλος του, ο οποίος διαβίβασε τις δυνάμεις του στην Μικρά Ασία και συγκεκριμένα στην Άβυδο, υπό την εποπτεία του Παρμενίωνα.

Ο Αλέξανδρος αποσπάστηκε για λίγο από τον στρατό του για να θυσιάσει στο τέμενος του Πρωτεσίλαου (του πρώτουΈλληναπου εφονεύθη στον Τρωικό Πόλεμο) στηνΕλεούντα, ενώ στην συνέχεια μετέβη στο Ίλιον, όπου τέλεσε θυσία στην Αθηνά και αγώνες προς τιμή του Αχιλλέα.

Όταν επέστρεψε στην Άβυδο πληροφορήθηκε από τους Στρατηγούς του ότι οι Πέρσες τον ανέμεναν παρατεταγμένοι στην όχθη του Γρανικού. Η θέση τους ήταν πλεονεκτική, καθώς η όχθη του ποταμού ήταν απότομη. Ο Αλέξανδρος μετά από εισήγηση του Παρμενίωνα διαβαίνει τον ποταμό την αυγή της 22ας Μαΐου και επιτίθεται με την δεξιά του πτέρυγα, της οποίας προΐστατο ο ίδιος, έχοντας εφαρμόσει την Λοξή Φάλαγγα.

Ο Αλέξανδρος μάχεται μεταξύ των πρώτων. Σε μία στιγμή της μάχης, ο πέρσης σατράπης Σπιδριδάτης υψώνει το ξίφος του για να τον σκοτώσει. Με μία αστραπιαία κίνηση ο Κλείτος αποκόπτει το χέρι του Σπιθριδάτη και σώζει τον Αλέξανδρο. Εν τω μεταξύ, οι περσικές δυνάμεις είχαν υποπέσει σ' ένα σημαντικό τακτικό σφάλμα με καθοριστική σημασία στην έκβαση της μάχης. Είχαν τοποθετήσει τους ιππείς έμπροσθεν των πεζών, με αποτέλεσμα όταν αυτοί άρχισαν να υποχωρούν υπό την πίεση των Μακεδόνων να παρασύρουν τους πεζούς, οι οποίοι βάλλονταν ανηλεώς από τους σαρισοφόρους.

Όσοι επέζησαν τράπηκαν σε φυγή, αφήνοντας μόνους στο πεδίο της μάχης τους Έλληνες μισθοφόρους. 2.000 πιάστηκαν αιχμάλωτοι και στάλθηκαν σιδηροδέσμιοι στην Μακεδονία για καταναγκαστικά έργα, επειδή «παρά τα κοινή δόξαντα τοις Έλλησι, Έλληνες όντες εναντία τη Ελλάδι υπέρ των βαρβάρων εμάχοντο», όπως αναφέρει ο Αρριανός. Οι απώλειες των Μακεδόνων ανήλθαν σε 150 άνδρες, ενώ οι Πέρσες έχασαν 4.000 στρατιώτες.

Την επομένη του θριάμβου του, ο Αλέξανδρος διέταξε να ταφούν οι πεσόντες άνδρες του μετά των όπλων τους, αλλά και Έλληνες μισθοφόροι κατά τα έθιμα. Διέταξε, επίσης, να αποσταλούν στον Παρθενώνα ως αφιέρωμα 300 περσικές ασπίδες με την επιγραφή «Αλέξανδρος, ο υιός του Φιλίππου και οι Έλληνες πλην των Λακεδαιμονίων από των βαρβάρων των την Ασίαν κατοικούντων».

Η νίκη του Αλεξάνδρου καταρράκωσε το ηθικό των Περσών, ενώ άρχισε να δημιουργείται η φήμη περί του αηττήτου του Αλεξάνδρου. Η μία μετά την άλλη οι Ελληνικές πόλεις της Μικράς Ασίας απελευθερώθηκαν και δημιουργήθηκε ένα προγεφύρωμα, χρήσιμο στον Αλέξανδρο για την συνέχιση της εκστρατεία του κατά των Περσών.

Πηγή: Περί Πάτρης

Ἡ Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα προερχόταν ἀπό σημαντική οἰκογένεια Ὑδραίων ναυτικῶν.

Ακόμα και η πλειοψηφία των ακροαριστερών ψηφοφόρων θέλει στρατεύματα στους δρόμους των επικίνδυνων γειτονιών στις πόλεις της Γαλλίας.

Τους αγίους Αιμίλιο και Κάστο τους συναντάμε στα μέσα του 3^ου αι. μ.Χ. στην Καρχηδόνα, μια σπουδαία πόλη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας αλλά και της Αφρικανικής Ηπείρου. Δυστυχώς, δε γνωρίζουμε αρκετά βιογραφικά στοιχεία των αγίων. Ωστόσο, θα εκμεταλλευτούμε γι’ αυτή την παρουσίαση όσα σχετικά μάς παραθέτουν οι άγιοι Κυπριανός, επίσκοπος Καρθαγένης, και ο ιερός Αυγουστίνος. Αυτοκράτορας της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ήταν ο ειδωλολάτρης Δέκιος, εχθρός του Χριστιανισμού και αμείλικτος διώκτης των πιστών. Δεν έχουμε σαφείς πληροφορίες για το αν οι άγιοι Αιμίλιος και Κάστος κατάγονταν από χριστιανικές οικογένειες ή αν ασπάσθηκαν τον χριστιανισμό σε μεγαλύτερη ηλικία.

Στο διωγμό κατά των χριστιανών οι άγιοι βρέθηκαν στο μάτι του κυκλώνα. Το δίλημμά τους τεράστιο: το κόστος, από τη μία, τερατώδες και φρικτό. το μαρτύριο, ο θάνατος δια πυράς, και από την άλλη, υποτιμητικό, δειλό, πνευματικώς άνανδρο να αρνηθούνε την πίστη τους, να σώσουν την επίγεια, περιορισμένη τοπικά και χρονικά ζωή τους και να χάσουν την αιώνια ψυχή τους. Δυστυχώς, αρχικά, επέλεξαν το δεύτερο. Δηλαδή, αρνήθηκαν την πίστη τους μπροστά στη βεβαιότητα της ωμότητας του μαρτυρίου και θυσίασαν στο βωμό προς τιμήν των ειδωλολατρικών θεοτήτων που βρίσκονταν στο Καπιτώλιο. Έγιναν «πεπτωκότες». Σ’ ένα κείμενό του περί των πεπτωκότων, ο άγιος Κυπριανός επίσκοπος Καρχηδόνας αναφέρει:

Όταν ήρθε οικειοθελώς στο Καπιτώλιο, όταν με τη θέλησή του πλησίασε στην υπακοή του σκληρού εγκλήματος, δεν έτρεμε η καρδιά του, δεν έπεσαν κάτω τα χέρια του; Δεν έχασε τις αισθήσεις του, δεν κόλλησε η γλώσσα, δε χάθηκε ο λόγος του; Μπόρεσε να σταθεί εκεί ο δούλος του Θεού και να μιλήσει και να αρνηθεί τον Χριστό, όταν αυτός είχε αποκηρύξει ήδη το διάβολο και τον κόσμο; Εκείνος ο βωμός, τον οποίο πλησίασε, δεν ήταν αφανισμός για κείνον; Δεν όφειλε να τρομάζει και να φύγει από το βωμό του διαβόλου, ο οποίος είχε φανεί να καπνίζει και να αναδίδει βδελυρά, σαν να ήταν κηδεία και ταφή της ζωής του; Γιατί φέρνεις μαζί σου, άθλιε, σφάγιο, για να θυσιάσεις; Ο ίδιος είσαι σφάγιο στους βωμούς· ο ίδιος ήρθες ως θύμα. Εκεί θυσίασες τη σωτηρία σου, την ελπίδα σου· εκεί κατέθεσες την πίστη σου στα νεκρικά πυρά».

(Φωτίου Ιωαννίδη, Κυπριανός Καρχηδόνας De Lapsis οι πεπτωκότες, εκδ.«Πουρναρά», Θεσσαλονίκη 2013, σσ. 55-57)

Συλλογιζόμενοι οι ήρωες της πίστης μας την πτώση τους και το τραγικό για τη σωτηρία τους σφάλμα που επιτέλεσαν, μετανόησαν. Τους έλεγξε η συνείδησή τους καθώς επίσης και το πνεύμα δικαιοσύνης που είχαν, αφού έντονα διακατέχονταν από το συναίσθημα ότι αδίκησαν τον Θεό. Γι’ αυτό και ο ιερός Αυγουστίνος σε μία ομιλία προς τιμήν τους επισημαίνει:

Τους μάρτυρες δεν τους κάνει η τιμωρία ή τα βασανιστήρια που υφίστανται, αλλά η δικαιοσύνη τους. Ο Θεός ευφραίνεται όχι με τους πόνους και τα μαρτύριά μας, αλλά με τη δικαιοσύνη μας. Γι’ αυτό ας μην κοιτάμε το μαρτύριο κάποιου, αλλά το σκοπό του μαρτυρίου. Για παράδειγμα, οι δύο ληστές που σταυρώθηκαν μαζί με τον Κύριο: είχαν την ίδια τιμωρία με εκείνον, αλλά εκείνοι σταυρώθηκαν για τα ανομήματά τους, ενώ Εκείνος για να συγχωρεθούν οι δικές μας αμαρτίες. Επίσης, οι δωρεές του Αγίου Πνεύματος δίνονται από τον Κύριο. Γι’ αυτό όσοι έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους εγκαταλείπονται από το Θεό, όπως ο Πέτρος, που τόλμησε να πει πως θα δώσει την ψυχή του για χάρη του Κυρίου και ο Κύριος τού αποκάλυψε ότι σύντομα θα τον απαρνηθεί τρεις φορές. Έτσι και οι μάρτυρες Κάστος και Αιμίλιος, όσο είχαν μεγάλη εντύπωση για τον εαυτό τους, υφίσταντο ήττες, ενώ ο Θεός τούς βοήθησε, όταν άρχισαν να πολεμούν το διάβολο και ταπεινώθηκαν. Γιατί και η σωτηρία μας στηρίζεται στην ταπείνωση του Κυρίου: δεν θα είχαμε γνωρίσει τη σωτηρία, αν ο Κύριος δεν καταδεχόταν να ταπεινωθεί για χάρη μας. Ας τιμούμε λοιπόν τους μάρτυρες έχοντας ευλάβεια κι όχι με απερισκεψία και επιπολαιότητα, έχοντας σταθερότητα, αλλά όχι πείσμα, με ενότητα και όχι με τη διαίρεση των αιρέσεων. Αν θέλουμε να μιμηθούμε τους μάρτυρες, ας μιμηθούμε τη δικαιοσύνη τους.

(Αυγουστίνου Ιππώνος, Sermo 285, Indie Natali martyrum Casti et Aemilii, PL 38, 1293-1297).

Μετανόησαν ο Κάστος και ο Αιμίλιος και οδηγήθηκαν στο μαρτύριο. Τους συγχώρεσε ο Κύριος και, όπως τονίζει ο άγιος Κυπριανός, «αν και νικήθηκαν στην πρώτη μάχη, αναδείχτηκαν νικητές στη δεύτερη. Αυτοί που υποχώρησαν προηγουμένως μπροστά στις φλόγες, έγιναν ισχυρότεροι από τις φλόγες κι εκείνα, που τους είχαν νικήσει, τώρα τα νίκησαν. Εκείνοι δεν ικέτευαν για οίκτο με δάκρυα, αλλά για τις πληγές του· όχι με θρηνητική φωνή αλλά και με σκισίματα και πόνο του σώματός τους. Αίμα έτρεχε αντί για θρήνους, αίμα έρρεε αντί για δάκρυα από τα μισοκαμμένα σπλάχνα τους» (Φωτίου Ιωαννίδη, Κυπριανός Καρχηδόνας, De Lapsis, οι Πεπτωκότες, εκδ.«Πουρναρά», Θεσσαλονίκη 2013, σσ. 65-67).

Η μνήμη τους τιμάται στις 22 Μαΐου εκάστου έτους.

Οι Άγιοι της Αφρικής

Με αφορμή την μνήμη των αγίων Αιμιλίου και Κάστου θα εστιάσουμε την προσοχή μας στους αγίους της Αφρικής και στο κατά πόσον η προβολή τους από τους ιεραποστολικώς εργαζομένους αδελφούς στους ομογενείς Aφρικανούς μπορεί να βοηθήσει τους νεοφωτίστους -και όχι μόνο- Xριστιανούς.

Εορτή Αγίου, μίμησις Αγίου. Αξίζει δηλαδή να τιμούμε τους αγίους εντρυφώντας στους πνευματικούς αγώνες του βίου τους θέτοντάς τους ως πρότυπά μας, διότι μας ωθούν στην αγιότητα, όπως τονίζει πολύ χαρακτηριστικά ο ιερός Χρυσόστομος: «ὅταν ἀκούσωμεν τοῦ μέν τήν ὑπομονήν, τοῦ δέ τήν σωφροσύνην, ἑτέρου τό περί τήν φιλοξενίαν ἔτοιμον, καί ἑκάστου τήν πολλήν ἀρετήν, καί ὅπως τούτων ἕκαστος διέλαμψεν καί περιφανέστερος γέγονεν, εἰς ὅμοιον διεγειρόμεθα ζῆλον» (Βενεδίκτου Ιερομονονάχου, Χρυσοστομικόν Ταμείον, εκδ.«Συνοδεία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου», Άγιον Όρος 2002, σ. 77).

Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός πως όλοι έχουμε μια ιδιαίτερη αγάπη και αδυναμία στους συντοπίτες μας αγίους ή ακόμα και σ’ αυτούς που με κάποιο τρόπο συνδεόμαστε ξεχωριστά και μοναδικά. Ίσως ξενίζει στα αυτιά μερικών αυτή η επιλογή και η ιδιαίτερη σχέση ενός ανθρώπου με έναν άγιο. Εντούτοις, είναι απολύτως φυσιολογική αφού άγιοι και αγωνιζόμενοι Xριστιανοί είμαστε ζωντανά μέλη του σώματος του Χριστού, της Εκκλησίας. Η δε κοινωνία και η ενότητα μεταξύ θριαμβεύουσας και στρατευομένης Εκκλησίας είναι αδιαμφισβήτητη και άρρηκτη. Μάλιστα, ο ιερός πατήρ υπογραμμίζει για τους αγίους: «Ὧσπερ ἦσαν φιλόθεοι, οὕτω καί φιλόστοργοι μάλιστα πάντων ἀνθρώπων οἱ ἅγιοι» (Βενεδίκτου Ιερομονονάχου, Χρυσοστομικόν Ταμείον, εκδ.«Συνοδεία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου», Άγιον Όρος 2002, σ. 79).

Συνεπώς, οφείλουμε να αναδείξουμε τους αφρικανούς αγίους

• με εκδόσεις συναξαριών,
• μέσω κηρυγμάτων και τελώντας βαπτίσεις με τα ονόματά τους
• με την κατασκευή ναών προς τιμήν τους και
• με τη δημιουργία αγιογραφιών που απεικονίζουν τους αγίους, όπως ακριβώς ήταν όταν ζούσαν και όχι όπως οι αγιογράφοι τους φιλοτέχνησαν (τις περισσότερες φορές με ανοιχτόχρωμα χρώματα και όχι σκούρους στην επιδερμίδα),

με απώτερο σκοπό να καταστήσουμε τους άγιους προσιτούς στη ζωή των Aφρικανών αδελφών μας, έτσι ώστε να συνδεθούν με περισσότερη ευκολία και οικειότητα μαζί τους αναγνωρίζοντάς τους ως ένα κομμάτι της πνευματικής τους ιστορίας και καταγωγής. Πάνω απ’ όλα όμως, θα αποκτήσουν τη βεβαιότητα ότι και αυτοί μπορούν, αν φυσικά το θέλουν, ν’ αγγίξουν την αγιότητα άσχετα με το χρώμα του δέρματος, το φύλο και την προέλευση, αφού για τον Θεό -όπως τονίζει ο απόστολος των εθνών- «οὐκ ἔνι ᾿Ιουδαῖος οὐδὲ ῞Ελλην». «Πάντες γὰρ» ἡμεῖς «εἷς» ἐσμέν «ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Γαλ. 3,28).

Πηγή: Αδελφότητα Ορθοδόξου Εξωτερικής Ιεραποστολής

Μερικοί αδελφοί πήγαν στον Αββά Αντώνιο για να του αναγγείλουν φαντασίες όπου έβλεπαν και να μάθουν απ’ αυτόν αν ήταν αληθινές, ή προέρχονταν από δαίμονες. Είχαν δε και έναν όνο, όπου τους ψόφησε στον δρόμο.

Είναι γνωστό πως λίγα πρόσωπα στη μακραίωνη πορεία της ανθρωπότητας τιμήθηκαν από την Ιστορία με τον τίτλο του Μεγάλου. Εξέχουσα ανάμεσά τους μορφή αποτελεί αναμφίβολα ο Μέγας Κωνσταντίνος. Κι αναδείχτηκε πραγματικά Μεγάλος, όχι μόνο σε έργα πολιτικής σύνεσης, οικονομικής διαχείρισης, διοικητικής μεταρρύθμισης, στρατιωτικής δεξιοτεχνίας, φρόνησης και ανδρείας, αλλά, με άριστο συνδυασμό, Μεγάλος και σε έργα μεγάλα, στερέωσης του μέχρι τότε χειμαζομένου Χριστιανισμού, ενίσχυσης της Ορθόδοξης Εκκλησίας, αποκατάστασης της εσωτερικής της ενότητας, τιμής των αγίων Μαρτύρων, ανέγερσης ναών, σύγκλησης Συνόδων...

Δίκαια η Ιστορία τον ονόμασε Μέγα και η Εκκλησία Ισαπόστολο.

Το επίσημο ειδησεογραφικό πρακτορείο ειδήσεων των Σκοπίων κατήργησε την ονομασία “Βόρεια Μακεδονία” όπως προβλέπει η Συμφωνία των Πρεσπών και αναγράφει για την χώρα ως «Μακεδονία», χωρίς το πρόσθετο χαρακτηριστικό «Βόρεια».

Γεννήθηκε στην Πολιανή Μεσσηνίας, το 1786 ή το 1788. Ήταν το τελευταίο παιδί του Δημητρίου Δικαίου, ο οποίος είχε άλλα 27 παιδιά από δύο γάμους! Το πραγματικό του επώνυμο ήταν Φλέσσας, ενώ το «Δικαίος» ήταν μοναστηριακός τίτλος που εσήμαινε τον επιστάτη ή διαχειριστή μοναστηριού ή ασκητηρίου.

Η Σαμψούντα είναι αρχαία Ελληνική πόλη και λιμένας, στη νότια ακτή του Ευξείνου Πόντου. Ιδρύθηκε στα μέσα του 8^ου αιώνα π. Χ. από Ίωνες της Μιλήτου με το όνομα Αμισός.

Ο Απόστολος Παύλος βρίσκεται εις την Τρωάδα με τους συνεργάτες του. Βλέπει σε όραμα ένα Μακεδόνα να του λέγει «Διαβάς εις Μακεδονίαν βοήθησαν ημίν» (Πράξ. 16,9).

Τώρα, 15 χρόνια μετά, η υπόθεση φθάνει στα δικαστήρια.

Οι σκέψεις οι οποίες αποτυπώνονται στη συνέχεια αποτελούν, μεταξύ των άλλων, τον απολογισμό, της συνεχούς δραστηριότητας στην Ελλάδα και το εξωτερικό για το ζήτημα της Γενοκτονίας.

Στις αρχές του 1825 η Ελληνική Επανάσταση διέτρεχε μεγάλο κίνδυνο, όχι μόνο από τον Ιμπραήμ, αλλά και εξαιτίας του εμφύλιου σπαραγμού. Ο αιγύπτιος πολέμαρχος, μετά την κατάληψη του Νεόκαστρου (κάστρου της Πύλου), γρήγορα έγινε κυρίαρχος σχεδόν όλης της Μεσσηνίας και ετοιμαζόταν να βαδίσει κατά της Τριπολιτσάς, διοικητικού κέντρου της Οθωμανικής Πελοποννήσου, που κατείχαν οι Έλληνες από το 1822.

Με την ονομασία αυτή έμεινε στην ιστορία η αεραποβατική επιχείρηση, που επιχείρησε η Ναζιστική Γερμανία κατά της Κρήτης στις 20 Μαΐου 1941 και η οποία έληξε δώδεκα μέρες μετά, την 1η Ιουνίου, με την κατάληψη της Μεγαλονήσου. Ήταν μία από τις σημαντικότερες μάχες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, με πολλές πρωτιές σε επιχειρησιακό επίπεδο.Η απόφαση για την επίθεση στην Κρήτη ελήφθη από το Χίτλερ στις 25 Απριλίου 1941, λίγες μέρες μετά την παράδοση της ηπειρωτικής Ελλάδας στις δυνάμεις του Άξονα και έλαβε την κωδική ονομασία «Επιχείρηση Ερμής» («Unternehmen Merkur»).

Ήταν αμυντική και όχι επιθετική επιχείρηση, όπως αποδείχθηκε αργότερα. Οι Γερμανοί είχαν ως στόχο να εξασφαλίσουν τα νοτιοανατολικά τους νώτα, ενόψει της Επιχείρησης Μπαρμπαρόσα (Εκστρατεία στην Ρωσία) και να εξορμήσουν στην Βόρεια Αφρική, με εφαλτήριο την Κρήτη, όπως πίστευαν οι Σύμμαχοι.

Τις παραμονές της επίθεσης, οι Σύμμαχοι είχαν τακτικό πλεονέκτημα σε ξηρά και θάλασσα, ενώ οι Γερμανοί στον αέρα. Έτσι, το γερμανικό επιτελείο αποφάσισε να διεξαγάγει την επιχείρηση από αέρος με τη χρησιμοποίηση δυνάμεων αλεξιπτωτιστών σε ευρεία κλίμακα, για πρώτη φορά στην παγκόσμια στρατιωτική ιστορία. Επικεφαλής των γερμανικών δυνάμεων τέθηκε ο πτέραρχος Κουρτ Στούντεντ 51 ετών, βετεράνος πιλότος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Είχε στην διάθεσή του 1190 αεροπλάνα (πολεμικά και μεταγωγικά) και 29.000 άνδρες (αλεξιπτωτιστές και πεζικάριους), ενώ οι Ιταλοί θα συνεισέφεραν 3.000 στρατιώτες.

Την Κρήτη υπερασπίζονταν όσοι Έλληνες στρατιώτες είχαν παραμείνει στο νησί και δυνάμεις της Βρετανικής Κοινοπολιτείας (Βρετανοί, Αυστραλοί και Νεοζηλανδοί στρατιωτικοί), που είχαν διεκπεραιωθεί από την κατεχόμενη Ελλάδα. Το γενικό πρόσταγμα είχε ο νεοζηλανδός στρατηγός Μπέρναρντ Φράιμπεργκ 52 ετών, βετεράνος και αυτός του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Οι υπερασπιστές της Μεγαλονήσου ανήρχοντο σε περίπου 40.000, αλλά είχαν ανεπαρκή και απαρχαιωμένο οπλισμό, ιδίως οι Έλληνες.

Στην περιοχή των Χανίων είχε εγκατασταθεί ο Βασιλιάς Γεώργιος Β' και η εξόριστη Ελληνική Κυβέρνηση υπό τον Εμμανουήλ Τσουδερό. Οι Σύμμαχοι γνώριζαν με μεγάλες λεπτομέρειες το γερμανικό σχέδιο επίθεσης, αφού είχαν κατορθώσει για πρώτη φορά να σπάσουν του γερμανικό κώδικα επικοινωνιών («Επιχείρηση Αίνιγμα»). Όμως, το πλεονέκτημα αυτό δεν το εκμεταλλεύτηκαν, εξαιτίας των διαφωνιών του Φράιμπεργκ με τους ανωτέρους του στο Λονδίνο. Οι Αμερικανοί δεν είχαν εισέλθει ακόμη στον Πόλεμο.

Η γερμανική επίθεση εκδηλώθηκε στις 8 το πρωί της20ης Μαΐου 1941, με την ρίψη αλεξιπτωτιστών σε δύο μέτωπα: στο αεροδρόμιο του Μάλεμε και στην ευρύτερη περιοχή των Χανίων.

Τα πρώτα κύματα των αλεξιπτωτιστών ήταν εύκολη λεία για τους Νεοζηλανδούς και τους Έλληνες που υπεράσπιζαν το Μάλεμε.

Στις μάχες έλαβε μέρος και μεγάλος αριθμός αμάχων με ό,τι όπλο είχε στην διάθεσή του, από μαχαίρια ως όπλα από την εποχή της Κρητικής Επαναστάσεως.

Οι Γερμανοί δεν υπολόγισαν την συμμετοχή αμάχων στις επιχειρήσεις...

Η συμμετοχή χιλιάδων αμάχων στις επιχειρήσεις ήταν ένας παράγοντας που δεν είχαν υπολογίσει οι γερμανοί σχεδιαστές της επιχείρησης. Πίστευαν ότι οι Κρητικοί, γνωστοί για τα αντιμοναρχικά τους αισθήματα, θα υποδέχονταν τους Γερμανούς ως ελευθερωτές. Μία ακόμη λανθασμένη εκτίμηση της γερμανικής αντικατασκοπείας υπό τον ναύαρχο Βίλχελμ φον Κανάρις ήταν ο αριθμός των μαχητών στην Κρήτη, τους οποίους υπολόγιζαν σε μόνο 5.000 άνδρες.

Στις 4 το απόγευμα της 20ης Μαΐου ένα νέο κύμα αλεξιπτωτιστών έπεσε στο Ρέθυμνο και μία ώρα αργότερα στο Ηράκλειο. Τώρα, οι μάχες διεξάγονταν σε τέσσερα μέτωπα: Χανιά, Μάλεμε, Ρέθυμνο και Ηράκλειο.

Γερμανοί στρατιώτες κάνουν ανίχνευση της περιοχής, λίγο έξω από το Ηράκλειο.

Η πρώτη μέρα της Μάχης της Κρήτης έληξε με μεγάλες απώλειες για τους Γερμανούς και αβέβαια έκβαση. Ο Διοικητής των γερμανικών δυνάμεων, πτέραρχος Κουρτ Στούτεντ, απογοητευμένος από την εξέλιξη των επιχειρήσεων, σκέφθηκε ακόμη και την αυτοκτονία, αναλογιζόμενος την υπόσχεση που είχε δώσει στον Φύρερ για μια εύκολη νίκη.Το βράδυ της ίδιας μέρας, μετά από μεγάλες περιπέτειες, ο βασιλιάς Γεώργιος Β' και η εξόριστη Ελληνική κυβέρνηση μεταφέρθηκαν με βρετανικό πολεμικό στην Αίγυπτο.

Από τα ξημερώματα της 21ης Μαΐου οι μάχες συνεχίσθηκαν με ιδιαίτερη σφοδρότητα και στα τέσσερα μέτωπα. Οι Γερμανοί επικεντρώθηκαν στην κατάληψη του αεροδρομίου του Μάλεμε, όπως ήταν ο πρωταρχικός τους στόχος και τα κατάφεραν προς το τέλος της ημέρας. Επωφελήθηκαν από την ασυνεννοησία στις τάξεις των Συμμάχων, αλλά υπέστησαν και πάλι μεγάλες απώλειες. (Ανάμεσα στους γερμανούς αλεξιπτωτιστές που κατέλαβαν το Μέλεμε ήταν μια μεγάλη προσωπικότητα του αθλητισμού και της πυγμαχίας, ο πρώην παγκόσμιος πρωταθλητής βαρέων βαρών Μαξ Σμέλινγκ 36 ετών, που έφερε το βαθμό του δεκανέα).

Η κατάληψη του αεροδρομίου ήταν στρατηγικής σημασίας για την εξέλιξη των επιχειρήσεων. Οι Γερμανοί άρχισαν να μεταφέρουν μεγάλες δυνάμεις από την Ελλάδα και με τον σύγχρονο οπλισμό που διέθεταν ήταν θέμα χρόνου η κυριαρχία τους στην Μεγαλόνησο. Στις 28 Μαΐου οι Γερμανοί είχαν απωθήσει τις συμμαχικές δυνάμεις προς τα νότια, καθιστώντας τον αγώνα τους μάταιο. Έτσι, το Λονδίνο αποφάσισε την απόσυρση των δυνάμεων της Κοινοπολιτείας από την Κρήτη και την μεταφορά τους στην Αίγυπτο. Όσες μονάδες δεν τα κατάφεραν, παραδόθηκαν στους Γερμανούς. Πολλοί Έλληνες μαχητές και μαζί τους 500 Βρετανοί ανέβηκαν στα απρόσιτα βουνά της Κρήτης για να συνεχίσουν τον αγώνα. Την 1η Ιουνίου, με την παράδοση 5.000 μαχητών στα Σφακιά, έπεσε η αυλαία της Μάχης της Κρήτης.

Οι απώλειες για τους Συμμάχους ήταν: 3.500 νεκροί, 1.900 τραυματίες και 17.500 αιχμάλωτοι. Οι Γερμανοί, σύμφωνα με δικά τους στοιχεία, είχαν 3.986 νεκρούς και αγνοούμενους, 2.594 τραυματίες, ενώ έχασαν 370 αεροπλάνα. Σύμφωνα, όμως, με συμμαχικούς υπολογισμούς, οι γερμανικές απώλειες ξεπέρασαν τις 16.000.

Η Μάχη στην Κρήτη ονομάστηκε και «Νεκροταφείο των γερμανών αλεξιπτωτιστών», εξαιτίας των μεγάλων απωλειών τους, γεγονός που ανάγκασε τον Χίτλερ να διατάξει τον τερματισμό κάθε αεραποβατικής επιχείρησης στο μέλλον. Από την πλευρά τους, οι Σύμμαχοι εντυπωσιάστηκαν από τις μεγάλες δυνατότητες των αλεξιπτωτιστών στην μάχη και δημιούργησαν τις δικές τους αεραποβατικές δυνάμεις.

_________

Ντοκιμαντέρ του History Channel: "Η Μάχη της Κρήτης"

Πηγή: Περί Πάτρης

Εξημερόθημεν έχοντες υπ όψιν τόν εχθρόν όντα κατά τήν Άνδρον, ημείς ορτζάρομεν μέ μαϊστραλάκι (βορειοδυτικός άνεμος) τόν εχθρόν όντα κατά τόν κάβο Δόρον (ακρωτήριο Κάβο Ντόρος) μέ σύσημον (σήμα) όλα τά πλοία νά κρατούν πολλά πανιά, προχωρούντες είδομεν όλην τήν μικρήν αρμάδα ήτις ήτον ήδη απερασμένη τόν κάβο τής Άνδρου, αλλ’ ευρίσκετο εις γαλήνην είδομεν δέ καί έως 20 κομμάτια μεγάλα περιμαζευμένα εις ένα αυλάκι τής Άνδρου, όθεν καί αυξήσαμεν πανιά προχωρούμεν εμπρός μέ λεπτόν άνεμον μαϊστραλάκι.

Δρ. Ιωάννης Σ. Παπαφλωράτος, νομικός, διεθνολόγος, διδάκτορας Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και διδάσκων σε Στρατιωτικές Σχολές

Η δραματική περίπτωση  της Ποντιοπούλας Παρθένας, που χάθηκε στους διωγμούς το 1920 και βρέθηκε ως  Αϊσέ, μετά από 60 χρόνια!