Ύψωση της ελληνικής σημαίας στην Κορυτσά

Η πόλη της Κορυτσάς περιήλθε τις απογευµατινές ώρες της 22ης Νοεµβρίου κάτω από ελληνική διοίκηση για τρίτη φορά από το 1912. Σε χρόνο ρεκόρ, ο πρώτος Έλληνας φρούραρχος της πόλης, Αντισυνταγµατάρχης Πεζικού ∆ηµήτριος Θεοδωράκης, τύπωσε και τοιχοκόλλησε παντού προκήρυξη γραµµένη στα ελληνικά και στα αλβανικά στην οποία αναφερόταν ότι:

«Εν Ονόµατι του Βασιλέως τον Ελλήνων Γεωργίου του Β΄ και της Ελληνικής Κυβερνήσεως. Ανακηρύσσω αύθις τήν πόλιν Κορυτσάς Ελευθεραν και καλώ τον λαόν αυτής υποταγήν είς τους Ελληνικούς Νόµους.»

Με την είσοδο των ελληνικών δυνάµεων στην Κορυτσά συγκροτήθηκε µεικτή ελληνοαλβανική επιτροπή από τις θρησκευτικές αρχές και επιφανείς κατοίκους της πόλης οι οποίοι υπέγραψαν την παράδοση της Κορυτσάς στον Ελληνικό Στρατό:

«Η κάτωθι υπογεγραµµένη επιτροπή της πόλεως Κορυτσάς αποτελούµενη εκ των κυρίων: Αντιπροσώπου αρχιερέως Κορυτσάς Παπαϊωσήφ Σταυροφόρου, του Οσιωτάτου Μουφτή Αφεζ Τζαφέρ Αλή, του Γραµµατέως του ∆ηµαρχείου Κορυτσάς Πετράκη Πιλκάτη, του Προέδρου του εµπορικού Επιµελητηρίου Κορυτσάς Χαράλαµπου Μάνου, του Κότση Τζότζα, του Θεόδωρου Μαλίκη οδοντιάτρου, Βασιλείου Μπάλλη, Σκενδέρη Βίλα, Μηνά Ούτση, Τζάζε Ντισνίτσα, Μουαρέµ Μπούτκα, Σωτήριου Γκούρα, Ναούµ Στράλλα, Επαµεινώνδα Χαρισιάδη ιατρού παραδίδει την πόλη Κορυτσάς εις τους αντιπροσώπους των Ελληνικών Στρατευµάτων Αντισυνταγµατάρχη Θεοδωράκη ∆ηµήτριον και Ταγµατάρχη Πεζικού Χατζήν ∆ηµήτριον. Εν Κορυτσά της 22/Νοεµβρίου/1940.»

Μετά την ελληνική αντεπίθεση εντός του αλβανικού εδάφους και την απελευθέρωση πολλών περιοχών από την ιταλική κατοχή, προέκυψε η ανάγκη της εγκατάστασης ελληνικών υπηρεσιών για την άσκηση της πολιτικής και οικονοµικής διοίκησης. Το ελληνικό κράτος, έχοντας τη σχετική πείρα από προηγούµενους πολέµους, έθεσε άµεσα, στις 22 Νοεµβρίου, την Κορυτσά στην υπαγωγή της Στρατιωτικής ∆ιοικήσεως Κοζάνης, ενώ 5 µέρες αργότερα, στις 27 Νοεµβρίου, µε διαταγή του Αρχιστρατήγου Παπάγου συγκροτήθηκε η Στρατιωτική ∆ιοίκηση Κορυτσάς (Σ∆Κ). Αυτή θα περιελάµβανε οποιαδήποτε τµήµα του εχθρικού εδάφους θα περιερχόταν στη κατοχή του ΤΣ∆Μ ενώ Στρατιωτικός ∆ιοικητής Κορυτσάς ορίστηκε ο Υποστράτηγος Παπαδόπουλος Τηλέµαχος.

Τμήμα του Ελληνικού Στρατού στην Κορυτσά

Στις 10 ∆εκεµβρίου, ιδρύθηκε στην Κορυτσά έκτακτο Στρατοδικείου µε πρόεδρο τον Συνταγµατάρχη Χωροφυλακής Ντάκο Γεώργιο ενώ την ποινική αγωγή θα ασκούσε ο Στρατιωτικός ∆ιοικητής Κορυτσάς. Στις 14 ∆εκεµβρίου η Σ∆Κ αναβαθµίστηκε σε Ανώτερη Στρατιωτική ∆ιοίκηση Κορυτσάς (ΑΣ∆Κ) και τέθηκε στην υπαγωγή της η νεοσυσταθείσα Στρατιωτική ∆ιοίκηση Αργυροκάστρου (Σ∆Α). Στο τέλος ∆εκεµβρίου η ΑΣ∆Κ ανέφερε στο ΤΣ∆Μ ζητήµατα που είχαν ανακύψει στην περιοχή και ζήτησε την επίλυσή τους.  Αυτά αφορούσαν κυρίως την έλλειψη σε προσωπικό, καθορισµό των σχέσεων της µε τον µαχόµενο στρατό και τα πολιτικά Υπουργεία, ανάγκη δηµιουργίας δικτύου πληροφοριών και οργάνωσης στρατοδικείου,  ενίσχυση της φρουράς της πόλης και της υπηρεσίας περισυλλογής λαφύρων, ζητήµατα τροφοδοσίας του αµάχου πληθυσµού καθώς και θέµατα που αφορούσαν την εκµετάλλευση των δασών της περιοχής. 

Στις αρχές Ιανουάριου του 1941, η ΑΣ∆Κ, µε νέα διαταγή περνούσε στην υπαγωγή του Γενικού Στρατηγείου στην Αθήνα το οποίο και καθόρισε επ’ ακριβώς την αποστολή της. Ανάµεσα σε άλλα, της ανατέθηκε η εξασφάλιση του ανεφοδιασµού των στρατευµάτων που υπήρχαν στην περιοχή, ο έλεγχος των επιτόπιων γεωργικών και βιοµηχανικών πόρων, η οργάνωση στρατολογίας καθώς η λήψη µέτρων εναντίον εχθρικών άτακτων οµάδων. Παράλληλα, όφειλε να εξασφαλίσει την υγειονοµική περίθαλψη και στέγαση του αµάχου πληθυσµού, να µεριµνήσει για τους απόρους και να αναλάβει την επιδιόρθωση των κατεστραµµένων δικτύων συγκοινωνιών και διαβιβάσεων. Συγχρόνως επιφορτιζόταν για την τήρηση της δηµόσιας τάξης και ασφάλειας ενώ έπρεπε να δηµιουργήσει εσωτερικό γραφείο πληροφοριών σε συνεργασία µε τις στρατιωτικές µονάδες τις περιοχής. Τέλος καθοριζόταν η πειθαρχική και ποινική δικαιοδοσία του ∆ιοικητή της ΑΣ∆Κ και η δικαιοδοσία του πάνω στα όργανα της Βασιλικής Χωροφυλακής της περιοχής του.

Με την ίδια διαταγή, καθορίστηκε ότι η πολιτική διοίκηση της περιφέρειας της Στρατιωτικής ∆ιοίκησης Αργυροκάστρου περνούσε στην αρµοδιότητα του ∆ιοικητή της ΑΣ∆Κ.  Στις 7 Ιανουαρίου ιδρύθηκε στην Κορυτσά στρατιωτικό νοσοκοµείο τύπου Α χωρητικότητας 500 κλινών µε διευθυντή τον Αρχίατρο Σταθόπουλου Κωνσταντίνο. Αξίζει να αναφέρουµε ότι ήδη από τον ∆εκέµβριο λειτουργούσε και πρόχειρο νοσοκοµείο κτηνών υπό του ∆΄ Κτηνιατρικού Αποσπάσµατος.  Από τα παραπάνω φαίνεται το πόση σηµασία δόθηκε στην διοικητική οργάνωση της πόλης της Κορυτσάς η οποία άρχισε να µετεξελίσσεται σε κεντρικό σηµείο της συνέχισης του αγώνα στο αλβανικό έδαφος. Ο Ιταλικός Στρατός γνωρίζοντας τη σηµασία της πόλης και θέλοντας να πλήξει το ηθικό των κατοίκων και των ελληνικών δυνάµεων, εκτέλεσε το µεσηµέρι των Θεοφανίων, 6 Ιανουαρίου 1941, σφοδρό αεροπορικό βοµβαρδισµό.

Οι συνέπειες για τα ελληνικά ένοπλα τµήµατα ήταν 8 στρατιώτες νεκροί και 26 τραυµατίες ενώ καταστράφηκε και ένα µέρος του νοσοκοµείου. Ο βοµβαρδισµός όµως έπληξε κυρίως τον άµαχο πληθυσµό της πόλης. Ο αριθµός των νεκρών έφτασε τους 36 (εκ των οποίων αρκετά µικρά παιδιά) και οι τραυµατίες ξεπέρασαν τους 43. Σηµαντικές καταστροφές υπήρξαν και σε πολλές δεκάδες σπίτια, ιδίως στις συνοικίες Μπάρτση και Μάνο, ενώ κατεδαφίστηκε ένα µεγάλο µέρος του µητροπολιτικού ναού.  Λίγες µέρες αργότερα, το Γενικό Στρατηγείο για να αποφύγει παρόµοιους βοµβαρδισµούς στο µέλλον, προώθησε στην Κορυτσά δύο ουλαµούς αντιαεροπορικών. 

Μέσα στα πλαίσια της αποστολής της ΑΣ∆Κ ήταν και η παρακολούθηση του «πνεύµατος του λαού» και των κοινωνικών και οικονοµικών συνθηκών του πληθυσµού της Κορυτσάς ο οποίος στο σύνολό του παρουσίαζε µεγάλη ετερογένεια. Αποκαλυπτική είναι η έκθεση για τη συµπεριφορά των κατοίκων της περιοχής της Κορυτσάς, η οποία στάλθηκε από την ΑΣ∆Κ στο Γενικό Στρατηγείο στις 4 Μάρτιου.

Σύµφωνα µε αυτή, η συµπεριφορά των κατοίκων υπήρξε σε γενικές γραµµές νοµοταγής µε ελάχιστες εξαιρέσεις ατόµων που καταδικάστηκαν για κατοχή όπλων, δολιοφθορές, κατασκοπία και διάδοση εχθρικής προπαγάνδας. Από την έκθεση γινόταν εµφανές ότι ο πληθυσµός της Κορυτσάς είχε χωριστεί σε τρεις κατηγορίες σχετικά µε την τύχη της περιοχής µετά τη λήξη του πολέµου. Οι κάτοικοι ελληνικής καταγωγής, όπως και την περίοδο 1912-1914, επιθυµούσαν την προσάρτησή της στο ελληνικό κράτος, ενώ όσοι ήταν αλβανικής καταγωγής είτε επιθυµούσαν µια ανεξάρτητη Αλβανία είτε ήταν φιλικά προσκείµενοι στην συνέχιση της ιταλοαλβανικής συνεργασίας. Βέβαια, οι εκδηλώσεις όλων των πλευρών ήταν διστακτικές διότι ούτε η Ελληνική Κυβέρνηση είχε ξεκαθαρίσει τη θέση της, πέρα από δηλώσεις ότι αγωνίζεται για την ελευθερία της Αλβανίας από τις ιταλικές δυνάµεις, ούτε η τύχη του πολέµου είχε κριθεί οριστικά.

Παράλληλα, η έκθεση αναφερόταν και στις δυσχέρειες που αντιµετώπιζε ο ντόπιος πληθυσµός λόγω της πολεµικής περιόδου. Γινόταν λόγος για στερήσεις σε είδη πρώτης ανάγκης, νέκρωση της εµπορικής κίνησης, καθυστερήσεις στην αποπληρωµή των επιταχθέντων ειδών, δυσκολία πληρωµής των µισθών και των συντάξεων καθώς και για την πίεση που δηµιουργούσε η συνεχή διέλευση στρατευµάτων. Σηµείωνε επίσης, ότι παρ’ όλη τη δυσµενή ατµόσφαιρα είχε δηµιουργηθεί µια θετική εντύπωση για τα ελληνικά στρατεύµατα λόγω του ότι σεβάστηκαν απόλυτα την οικογενειακή τιµή των κατοίκων.

Συγχρόνως, δίνονταν πληροφορίες σχετικά µε τις διαθέσεις των κατοίκων ανάλογα µε το θρήσκευµά τους. Οι χριστιανικοί πληθυσµοί της περιοχής, είτε ελληνικής καταγωγής είτε αλβανικής, ήταν στο σύνολό τους ορθόδοξοι. Η καθολική προπαγάνδα που διενεργούσε η Ιταλία καθώς και η εύνοια που έδειχνε προς τον µουσουλµανικό πληθυσµό είχε προκαλέσει την αντίδραση των ορθοδόξων οι οποίοι προέβησαν σε πράξεις αντίστασης κατά τη διάρκεια της ιταλικής διοίκησης της Κορυτσάς.

Οι πλέον δυσαρεστηµένοι µε την νέα κατάσταση ήταν οι πλούσιοι µουσουλµάνοι µπέηδες της περιοχής διότι µετά την αποχώρηση των ιταλικών δυνάµεων έχασαν µεγάλο µέρος της επιρροής τους στον πληθυσµό καθώς και πλήθος από τα προνόµια που απολάµβαναν. Επιπρόσθετα, µερικοί από τους µπέηδες είχαν συνάψει και οικογενειακούς δεσµούς µε τις ιταλικές δυνάµεις λόγω των πολλών µεικτών γάµων µε ιταλούς αξιωµατικούς και στρατιώτες. Παράλληλα, σύµφωνα µε την έκθεση, φιλοϊταλική ήταν και η διάθεση ορισµένων χωρικών µουσουλµάνων που επιθυµούσαν την επιστροφή της ιταλικής διοίκησης.

Η έκθεση κατέληγε µε προτάσεις για την βελτίωση του κλίµατος υπέρ της ελληνικής διοίκησης. Βασικός παράγοντας έπρεπε να είναι η προπαγάνδα για το αδύνατο της τελικής νίκης του Άξονα και η βεβαιότητα για την επικράτηση των Άγγλων και των Ελλήνων που πολεµούσαν τότε στο πλευρό τους. Επίσης, γινόταν λόγος για χρησιµοποίηση του συλλόγου της αλβανικής παροικίας των Η.Π.Α. µε στόχο την καλλιέργεια αντιϊταλικού κλίµατος στην Αλβανία ενώ προτεινόταν και µια ηθική συνδροµή της Τουρκίας µε την αποστολή προσώπων που είχαν τη δυνατότητα να επηρεάσουν τον µουσουλµανικό πληθυσµό.

Οι φιλοϊταλικές εκδηλώσεις ορισµένων στελεχών του µουσουλµανικού κλήρου της περιοχής και η επιρροή που ασκούσε σε µεγάλο µέρος του πληθυσµού ανησύχησαν το ΤΣ∆Μ, το οποίο µε διαταγή72 του προς την ∆ιεύθυνση Χωροφυλακής Κορυτσάς, συνιστούσε την επιτήρησή τους ώστε να εξακριβωθεί εάν εκτός από τα θρησκευτικά τους καθήκοντα ενεργούσαν και προπαγάνδα υπέρ της Ιταλίας, λόγω όµως της λεπτότητας του ζητήµατος καθιστούσε σαφές ότι για κανένα λόγο δεν θα έπρεπε να θιγεί το θρησκευτικό αίσθηµα των κατοίκων και πρότεινε τη χρησιµοποίηση ατόµων που άνηκαν στο ίδιο δόγµα.

Η ΑΣ∆Κ λειτούργησε µέχρι και την 12η Απριλίου του 194173 οπότε λόγω της γερµανικής εισβολής στην Ελλάδα αποφασίστηκε από την Ελληνική Ηγεσία η εκκένωση όλων των εδαφών της Αλβανίας.  Το µεγαλύτερο πρόβληµα το είχαν τα τµήµατα του ΤΣ∆Μ που βρίσκονταν στην Κορυτσά διότι ήταν άµεσος ο κίνδυνος αποκοπής των οδών υποχωρήσεως από τον Γερµανικό Στρατό που προέλαυνε στην ∆υτική Μακεδονία. Η απαγκίστρωση ξεκίνησε τις βραδινές ώρες της 12ης Απριλίου και µέχρι τις 15 Απριλίου, ο υποχωρητικός ελιγµός των ελληνικών δυνάµεων από την ευρύτερη περιοχή της Κορυτσάς, είχε ολοκληρωθεί χωρίς να υπάρξει καµιά ενόχληση από τον Ιταλικό Στρατό. 

Πηγή: Γενικού Επιτελείου Στρατού, Αβέρωφ

Ο "Κόκκινος Στρατός" έδωσε συντριπτικό πλήγμα στις δυνάμεις του Χίτλερ.Και ήταν πραγματικά απίστευτο πως αυτή η χώρα με επικεφαλής τον Στάλιν η παρουσία του οποίου δεν ένωνε πριν το πόλεμο το λαό,κατόρθωσε να λειτουργήσει τελικά ως μία "σιδερένια γροθιά" , να συντρίψει τον εισβολέα και να τον κυνηγήσει μέχρι το ίδιο του το σπίτι,στο Βερολίνο."Κόκκινος Στρατός" στο βίντεο.

Στις 19 Νοεμβρίου 1942, ο στρατάρχης Ζούκοφ και ο Κόκκινος Στρατός σε εφαρμογή του σχεδίου "Ουρανός", ξεκίνησαν τη μεγάλη αντεπίθεση.
Επιχείρηση Ουρανός (Ρώσικα: Операция «Уран») ήταν η κωδική ονομασία της σοβιετικής στρατηγικής επιχείρησης στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η οποία είχε ως αποτέλεσμα την περικύκλωση της γερμανικής 6ης Στρατιάς, της 3ης και 4ης Ρουμανικής Στρατιάς και τμημάτων της γερμανικής 4ης Στρατιάς Πάντσερ. Η επιχείρηση αποτέλεσε μέρος της εξελισσόμενης Μάχης του Στάλινγκραντ, και είχε στόχο την καταστροφή των γερμανικών δυνάμεων που βρίσκονταν μέσα και γύρω από το Στάλινγκραντ. Ο σχεδιασμός της Επιχείρησης Ουρανός είχε ξεκινήσει από τον Σεπτέμβριο του 1942 και εξελίχθηκε παράλληλα με σχέδια για την περικύκλωση και καταστροφή της Ομάδας Στρατιών Κέντρου (Mitte) και των γερμανικών δυνάμεων στον Καύκασο. Ο Κόκκινος Στρατός επωφελήθηκε από το γεγονός ότι οι γερμανικές δυνάμεις στη νότια Σοβιετική Ένωση είχαν απλωθεί σε μεγάλο μέτωπο, χρησιμοποιώντας τις πιο αδύνατες ρουμανικές και ιταλικές στρατιές για την φύλαξη των πλευρών τους. Τα αρχικά σημεία της επίθεσης καθορίστηκαν κατά μήκος του μετώπου ακριβώς απέναντι από τις ρουμανικές δυνάμεις, οι οποίες δεν είχαν τον απαραίτητο βαρύ οπλισμό για να αντιμετωπίσουν τα σοβιετικά άρματα.

Με δεδομένο το μήκος μετώπου που προέκυψε από το γερμανικό Μπλε Σχέδιο (Fall Blau), που στόχευε στην κατάληψη της πόλης του Στάλινγκραντ και των πετρελαιοπηγών του Καυκάσου, οι Γερμανοί και οι υπόλοιπες δυνάμεις του Άξονα ήταν αναγκασμένοι να φρουρούν τομείς πολύ μεγαλύτερους από όσους ήταν ικανοί να κρατήσουν. Η κατάσταση χειροτέρεψε από την απόφαση να μεταφερθούν μερικές μηχανοκίνητες μεραρχίες από τη Σοβιετική Ένωση στη Δυτική Ευρώπη. Επιπλέον, οι μονάδες στην περιοχή είχαν εξαντληθεί από τις πολύμηνες μάχες, ιδίως αυτές που έλαβαν μέρος στις μάχες στο Στάλινγκραντ.

Οι Γερμανοί διέθεταν μόνο το 48ο Σώμα Πάντσερ, το οποίο είχε δύναμη μίας μεραρχίας πάντσερ, και την 29η Μεραρχία Πεζικού για την ενίσχυση των Ρουμάνων οι οποίοι ήσαν ταγμένοι στα πλευρά της 6ης Στρατιάς. Αντιθέτως, ο Κόκκινος Στρατός διέθετε πάνω από ένα εκατομμύριο προσωπικό για την εκκίνηση της επίθεσης μέσα και γύρω από το Στάλινγκραντ. Τα σοβιετικά στρατεύματα ωστόσο αντιμετώπιζαν προβλήματα μετακίνησης, καθώς ήταν δύσκολο να αποκρύψουν τις προετοιμασίες ώστε να αιφνιδιάσουν τους Γερμανούς, και συνήθως έφθαναν με καθυστέρηση εξαιτίας προβλημάτων μεταφορών και αποθήκευσης εφοδίων. Η εκκίνηση της Επιχείρησης Ουρανός, ενώ είχε αρχικά προγραμματιστεί για τις 8 Νοεμβρίου, αναβλήθηκε αρχικά για τις 17 Νοεμβρίου, και μετά για τις 19 Νοεμβρίου.

Στις 07:20 (ώρα Μόσχας) της 19ης Νοεμβρίου οι σοβιετικές δυνάμεις επιτέθηκαν στο βόρειο πλευρό των δυνάμεων του Άξονα, ενώ οι δυνάμεις στο νότιο πλευρό επιτέθηκαν στις 20 Νοεμβρίου. Παρόλο που οι ρουμανικές μονάδες κατάφεραν να αποκρούσουν τις πρώτες επιθέσεις, στο τέλος τις 20ής Νοεμβρίου η Τρίτη και η Τέταρτη Ρουμανική Στρατιά αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν ταχύτατα καθώς ο Κόκκινος Στρατός είχε παρακάμψει μερικές γερμανικές μεραρχίες πεζικού. Οι γερμανικές εφεδρείες δεν ήταν αρκετές για να αποκρούσουν τις σοβιετικές μηχανοκίνητες σφήνες, ενώ η Έκτη Στρατιά δεν αντέδρασε έγκαιρα, ώστε να απεμπλέξει δυνάμεις από το Στάλινγκραντ και να τις διαθέσει για την αντιμετώπιση της επερχόμενης απειλής.

Στο τέλος της 22ας Νοεμβρίου οι Σοβιετικές δυνάμεις συναντήθηκαν στην πόλη Καλάτς, περικυκλώνοντας έτσι 290.000 άνδρες ανατολικά του Ντον. Ο Χίτλερ, αντί να επιχειρήσει να διασπάσει τον κλοιό, αποφάσισε να κρατήσει τις δυνάμεις του Άξονα στο Στάλινγκραντ και να τις εφοδιάζει από αέρος, υποστηρίζοντας ότι «το Στάλινγκραντ είναι φρούριο».

Πηγή: OnAlert

Στον αγώνα του «Σαράντα» επιστρατεύθηκε και πολέμησε ολόκληρη η Ελλάδα. Στο μέτωπο ο πολεμιστής της ξηράς, της θάλασσας και του αέρα, κληρωτός,

Το 1940 ο γαλλικός στρατός παρέτασσε πέντε Μεραρχίες Ιππικού. Από αυτές οι τέσσερις βρίσκονταν στον τομέα των Αρδεννών όταν οι Γερμανοί επιτέθηκαν στις 10 Μαΐου.

Yπ’ αριθμόν 10 πολεμικό ανακοινωθέν [Τρίτη - Βράδυ, 5 Νοεμβρίου 1940]

Yπ’ αριθμόν 9 πολεμικό ανακοινωθέν [Δευτέρα - Βράδυ, 4 Νοεμβρίου 1940]

Γεννήθηκε το 1916 στην Αθήνα.

Τον Σεπτέμβριο του 1936 κατατάχθηκε στο Τμήμα Αεροπόρων της (τότε) Σχολής Αεροπορίας, απ' όπου αποφοίτησε με τον βαθμό του Ανθυποσμηναγού (χειριστή) τον Αύγουστο του 1939.

Το ξέσπασμα του πολέμου τον βρίσκει παρατηρητή-πυροβολητή στα αναγνωριστικά αεροσκάφη Henschel HS 126 του 2ου Αυτόνομου Σμήνους Παρατηρήσεως της 3ης Μοίρας Στρατιωτικής Συνεργασίας που έδρευε στο Λεμπέτ (σημερινή Σταυρούπολη Θεσσαλονίκης).

Την 30η Οκτωβρίου ο Υποσμηναγός Ευάγγελος Γιάνναρης και ο Αρχισμηνίας Λεωνίδας Τσάντας, διατάχθηκαν με ένα αεροσκάφος HENSHELL 126 να εκτελέσουν αποστολή αναγνώρισης στόχων πάνω από το μέτωπο του τομέα της Πίνδου και να επέμβουν στον επίγειο αγώνα με βόμβες και πολυβόλα. Η εκτέλεση όμως της αποστολής κατέστη αδύνατη λόγω των άσχημων καιρικών συνθηκών και έτσι το πλήρωμα άλλαξε πορεία και κατευθύνθηκε προς Κορυτσά με σκοπό να βομβαρδίσει τα εκεί αεροδρόμια.

Καθ’ οδον όμως συνάντησαν σχηματισμό εχθρικών καταδιωκτικών με τα οποία ενεπλάκησαν σε σφοδρή αερομαχία.

Αποτέλεσμα της άνισης αερομαχίας ήταν η κατάρριψη του Ελληνικού αεροσκάφους στο ύψωμα Προφήτης Ηλίας έξω από το χωριό Βασιλειάδα του Νομού Καστοριάς. Εκεί, ο Τσάντας αντιλαμβάνεται ότι ο Γιάνναρης είναι νεκρός!

Μια λεπτομέρεια του ιστορικού αυτού γεγονότος είναι ότι την αποστολή αυτή έπρεπε να εκτέλεσει ένας φίλος του Υποσμηναγού ο οποίος όμως μόλις είχε φτάσει από την Αθήνα στην μονάδα και ήταν κουρασμένος. Πιστός στην φιλία και στο καθήκον ο Ευάγγελος Γιάνναρης ζήτησε να τον αντικαταστήσει και έτσι έγινε ο πρώτος πεσών Έλλην αεροπόρος στο έπος του 40’.

Η Πατρίδα τίμησε τον Ευάγγελο Γιάνναρη προάγοντας τον μετά θάνατον σε Υποσμηναγό και απονέμοντάς του τον Σταυρό του Ιπταμένου.

Τον Νοέμβριο του 2007 σε εκδηλώσεις που γίνονται κάθε χρόνο προς τιμήν του στο χωριό Βασιλειάδα της Καστοριάς, τοποθετήθηκε -σε πλατεία που πήρε το όνομά του- προτομή του και αεροσκάφος F-104 της Π.Α.

****

Υποσμηναγός Ευάγγελος Γιάνναρης

ΑΘΑΝΑΤΟΣ

****

Πηγή: Περί Πάτρης

Ένα podcast αφιερωμένο στους Έλληνες μαχητές και των τριών Κλάδων των Ενόπλων Δυνάμεων που πολέμησαν κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ετοίμασε το Γενικό Επιτελείο Εθνικής Άμυνας (ΓΕΕΘΑ)

 Όσα ανέφερε με νόημα ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Δρυϊνοπούλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης

Κατά τις σφαγές του Οκτώβρη του 1941 στο Κραγκούγιεβατς, νοτίως από το Βελιγράδι, οι Γερμανοί σκότωσαν 6-8000 πολίτες σε αντίποινα για τη δολοφονία 7 Γερμανών .

Υπάρχει άγαλμα καθηγήτριας που αναγράφει την τελευταία φράση της προς τους μαθητές της λίγο πριν την εκτελέσουν. Τι συνέβη ; 

Η δασκάλα μπαίνει στην τάξη, ανεβαίνει στην έδρα. Όμως παρατηρεί  από το παράθυρο ότι το σχολείο το κυκλώνουν οι Γερμανοί στρατιώτες. Στο μεταξύ οι μαθητές από κάτω περιμένουν λίγο και μετά  τη ρωτούν:

-"Κυρία, τι μάθημα θα πούμε σήμερα;" 

και εκείνη τους απαντά:

-«τώρα σας δίνω μάθημα πως να πεθαίνετε για την πατρίδα» !

και βγήκε έξω να υπερασπίσει τους μαθητές και τη σκότωσαν πρώτη.

Μετά οι Γερμανοί έπιασαν και σκότωσαν κτηνωδώς και τους μαθητές ! Ένα ακόμη έγκλημα που πρέπει διαρκώς να ζητούν συγνώμη οι απόγονοί τους σημερινοί Γερμανοί ...

Συγκρίνετε τώρα την αυτοθυσία και τον ηρωισμό της καθηγήτριας με το πνεύμα των συνδικαλιστικών φορέων των εκπαιδευτικών μας,  που μιλούν εύκολα για δικαιώματα, αλλά ορισμένους τους πιάνει  "αλλεργία" όταν μιλούμε για θυσία για την Πατρίδα (δεν υποστηρίζουμε να γίνονται θυσίες υπέρ των άδικων Μνημονίων) αλλά βάζουμε ως παράδειγμα τους εκπαιδευτικούς που θυσιάστηκαν για την ελευθερία. .

_______________

Πρόπερσι επισκέφθηκα το Κραγκούγιεβατς. Στην είσοδο της πόλεως υπάρχει ένας τεράστιος σταυρός, πάνω από 30 μέτρα....εις μνήμην των αθώων θυμάτων!
Παραθέτω το δημοσίευμα της FAZ:

"Την 25η Μαρτίου, 200 χρόνια από την ελληνική επανάσταση του 1821, το γερμανικό κοινοβούλιο συζήτησε ψήφισμα των Πρασίνων με το οποίο το οικολογικό κόμμα τάσσεται υπέρ του διαλόγου Ελλάδας-Γερμανίας για το ζήτημα των πολεμικών επανορθώσεων και του κατοχικού δανείου. Όπως αναμενόταν, η πλειοψηφία απέρριψε το αίτημα επιβεβαιώνοντας ότι το ζήτημα έχει διευθετηθεί οριστικά σε νομικό και πολιτικό επίπεδο.

Η Frankfurter Allgemeine Zeitung επανέρχεται στο θέμα επισημαίνοντας σε ανταπόκριση από τη Βιέννη ότι πριν από 80 χρόνια, στις 6 Απριλίου του 1941, η Βέρμαχτ δεν εισέβαλε μόνο στην Ελλάδα: "Εκτός από την Ελλάδα οι ναζί επιτέθηκαν και στη Γιουγκοσλαβία. Μόνο που στο αίτημα των Πρασίνων δεν γίνεται καμία τέτοια αναφορά. Λες και ο πόλεμος κατά του Βελιγραδίου έγινε σε διαφορετικό χρόνο και διαφορετική ήπειρο.

Δυστυχώς οι περισσότεροι Γερμανοί, συμπεριλαμβανομένης και της Κ.Ο. των Πρασίνων, γνωρίζουν πολύ λιγότερα για τα εγκλήματα της Βέρμαχτ, της Γκεστάπο και των SS στη Γιουγκοσλαβία από ότι στην Ελλάδα. Οι θηριωδίες στη Σερβία μοιάζουν σαν να βρίσκονται στη νεκρή γωνία της γερμανικής μνήμης για τα εγκλήματα κατά τη διάρκεια του πολέμου."

Σε δεύτερη μοίρα οι επιζώντες στη Σερβία;

"Αν και δεν μπορεί ποτέ να υπάρξει συμψηφισμός, όσον αφορά τους αριθμούς των νεκρών στη Σερβία, συντελέστηκαν εγκλήματα τα οποία ξεπερνούν όσα συνέβησαν στην Ελλάδα τα χρόνια της κατοχής. Μόνο που κανείς στη Γερμανία δεν το γνωρίζει. Στη πόλη Κραγκούγιεβατς για παράδειγμα η Βέρμαχτ εκτέλεσε μέσα σε δύο μόλις μέρες 2.800 ανθρώπους, ενώ στο Κράλιεβο της κεντρικής Σερβίας τα θύματα ήταν ακόμα περισσότερα.

Όταν επομένως στο αίτημα των Πρασίνων αναφέρεται ότι η Ελλάδα υπέφερε ιδιαίτερα από την κτηνώδη γερμανική κατοχή, τότε η πληροφορία αυτή δεν είναι βεβαίως λανθασμένη, αλλά δεν είναι πλήρης διότι δεν γίνεται αναφορά σε όσα συνέβησαν στη γειτονική χώρα. Με άλλα λόγια: Όταν τα γεγονότα της 6ης Απριλίου του 1941 περιορίζονται μόνο σε μια χώρα τότε υπάρχουν κενά στην αποτύπωση των ιστορικών γεγονότων. Για τους επιζώντες και τους απογόνους της ναζιστικής θηριωδίας στην πρώην Γιουγκοσλαβία η πρωτοβουλία των Πρασίνων είναι σαν να τους βάζει σε δεύτερη μοίρα.

Από τη σφαγή στο Κραγκούγιεβατς συμπληρώνονται στις 21 Οκτωβρίου 80 χρόνια. Εδώ και δεκαετίες διοργανώνονται στην πόλη τελετές μνήμης για τα θύματα, μεταξύ των οποίων βρίσκονταν πλήθος άοπλοι πολίτες και μαθητές γυμνασίου. Ποτέ όμως δεν έχουν λάβει μέρος σε αυτές μέλη της γερμανικής κυβέρνησης. Μήπως αλλάξει αυτό στις φετινές τελετές μνήμης;"