Η σάρισσα ήταν ένα μεγάλου μήκους δόρυ. Γεννήθηκε πολύ νωρίς, ήδη από τους προϊστορικούς χρόνους και εξόπλισε τους Μινωίτες και πρώιμους Αχαιούς πεζούς με τη μορφή του «έγχους». Η βασική διαφοροποίηση της σάρισσας από το δόρυ ήταν το μήκος της λόγω του οποίου απαιτείτο η χρησιμοποίηση και των δύο χεριών του πολεμιστή για τη χρήση της.

Ο πρώιμος Μυκηναϊκός στρατός ήταν ένας από τους ισχυρότερους της εποχής του στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Βασική πηγή ισχύος του αποτελούσε το εκπαιδευμένο να μάχεται σε πυκνό σχηματισμό με μακρά δόρατα πεζικό του και τα ελαφρά άρματα κρούσης του.

Οι Σουμέριοι υπήρξαν ένας άγνωστος λαός. Ακόμα και το όνομα με το οποίο είναι γνωστοί τους δόθηκε από τους αρχαιολόγους τον 19ο αιώνα. Παρόλα αυτά άφησαν πίσω τους έντονα τα σημάδια της στρατιωτικής τους τέχνης.

Τα δύο μεγάλα ελληνιστικά βασίλεια των Σελευκιδών και των Πτολεμαίων συγκρούονταν για χρόνια για την κατάκτηση της λεγόμενης Κοίλης Συρίας η οποία περιελάμβανε εδάφη της σημερινής Συρίας και του Λιβάνου. Οι έξι αυτές συγκρούσεις, γνωστές ως Συριακοί Πόλεμοι ξεκίνησαν το 274 π.Χ. και διήρκεσαν έως το 168 π.Χ. με διαλείμματα απορροφώντας τις ζωτικές δυνάμεις των δύο βασιλείων και εξυπηρετώντας την επικράτηση της Ρώμης.

Ο Αγαθοκλής, αποτελεί μια από τις πλέον εντυπωσιακές προσωπικότητες της αρχαίας ελληνικής ιστορίας. Γνήσιος τυχοδιώκτης, κατόρθωσε από μισθοφόρος οπλίτης του στρατού των Συρακουσίων, να αναδειχτεί σε αυτοκράτορα, ηγέτη της ισχυρότερης ελληνικής πόλης στην Ιταλία, των Συρακουσών.

Οι Έλληνες σε όλες την ιστορική τους πορεία έχουν αποδειχθεί λαμπροί πολεμιστές. Οι Μυκηναίοι πρόγονοι όχι μόνο δεν θα μπορούσαν να αποτελούν εξαίρεση, αλλά ήταν αυτοί που έθεσαν το ηρωικό ιδεώδες που τόσες γενεές Ελλήνων εξέθρεψε.

Η μάχη στο Λέχαιο, το 390 π.Χ. αποτελεί μια σημαντική αθηναϊκή νίκη, μια από τις λίγες κατά των επίλεκτων Σπαρτιατών. Παράλληλα αποτελεί την μεγαλύτερη νίκη των αρχαίων πελταστών έναντι οπλιτών.