Το παιδικό τηλεοπτικό δίκτυο Nickelodeon θα παρουσιάσει ένα δια-φυλετικό γκέι ζευγάρι στην σειρά κινουμένων σχεδίων “The Loud House”. 

Η σειρά, η οποία επικεντρώνεται γύρω από τη ζωή του Lincoln Loud και τις δέκα αδελφές του, θα είναι η πρώτη εκπομπή της Nickelodeon στην ιστορία που θα δείχνει ένα «παντρεμένο» ζευγάρι ατόμων του ιδίου φύλου.

Το ζευγάρι, που έκανε το «ντεμπούτο» του στις 20 Ιουλίου, είχε "μεγάλη επιτυχία."

Στο επεισόδιο, ο μικρός πρωταγωνιστής Λίνκολν, προσκαλεί τον φίλο του Κλάιντ να μείνει σπίτι του για ένα βράδυ. Ο Κλάιντ έρχεται στο σπίτι με τους δυο «μπαμπάδες», όπου ο ένας είναι λευκός και ο άλλος μαύρος.

Πηγή: Κόκκινος Ουρανός

Τα δυτικά παιδιά κατηχούνται με μια φιλοσοφία που τροφοδοτείται στα νεαρά μυαλά τους μέσω των μέσων ενημέρωσης και της εκπαίδευσης, μια φιλοσοφία στην οποία οι συνήθεις απαιτήσεις για «συμπόνια» και «μη αποκλεισμό» χρησιμοποιούνται ως κάλυψη.

Το φύλο είναι θεμελιώδες. Θέτει τις βάσεις για το ποιός είσαι και το ρόλο σου στη φυλή. Για το λόγο αυτό – πρέπει κανείς να υποθέσει – είναι υπό επίθεση από τους Πολιτιστικούς Μαρξιστές, βοηθούμενοι και υποκινούμενοι από τους point-of-sale διανομείς τους, τους φιλελεύθερους "προοδευτικούς".

Στο Μπράιτον της Αγγλίας, σύμφωνα με την Guardian , χιλιάδες γονείς πρόσφατα κλήθηκαν να δηλώσουν με ποιό φύλο τα τετράχρονα παιδιά τους “ταυτίζονται περισσότερο” σε μια επιστολή που τους απεστάλη από το τοπικό συμβούλιο.

Η επιστολή έγραφε: «Αναγνωρίζουμε ότι όλα τα παιδιά και οι νέοι δεν ταυτίζονται με το φύλο που τους είχε ανατεθεί κατά τη γέννηση ή μπορεί να προσδιορίζονται με ένα φύλο εκτός από αρσενικό ή θηλυκό, ωστόσο τα τρέχοντα συστήματα (σε εθνικό επίπεδο) καταγράφουν τα φύλα μόνο ως αρσενικό ή θηλυκό.

«Παρακαλώ να υποστηρίξετε το παιδί σας για να επιλέξει το φύλο με το οποίο ταυτίζεται περισσότερο.

Ή εάν έχει μια άλλη ταυτότητα φύλου παρακαλώ αφήστε κενό και να το συζητήσετε με το σχολείο του παιδιού σας».

Στο ίδιο κομμάτι, η Guardian αναφέρει ότι η Cllr Emma Daniel, επικεφαλής της επιτροπής ισότητας του Μπράιτον, είπε ότι γνώριζε τις «ανησυχίες» για το γράμμα. Είπε στη Sun: «Έχουμε τοποθετήσει το πρόσθετο κείμενο σχετικά με την ταυτότητα του φύλου ως απάντηση στις εκκλήσεις από τις οικογένειες, τους νέους και τα σχολεία για να δείξουμε μια περιεκτική προσέγγιση με το φύλο.

«Υπάρχουν αυξημένοι αριθμοί παιδιών και νέων σε εθνικό επίπεδο που αναγνωρίζονται ως τρανς».

Η Daniel πρόσθεσε: «Θα το εξετάσουμε αυτό για να δούμε αν μπορούμε να καταστήσουμε σαφέστερο ότι θεωρούμε τις συζητήσεις γύρω από την ταυτότητα του φύλου να είναι μια επιλογή για τους γονείς και όχι μια υποχρέωση».

Έτσι, στο Μπράιτον, τουλάχιστον, το λεπτό άκρο της σφήνας είναι σταθερά στη θέση του. Θα πρέπει να ενταθούν οι προσπάθειες ενημέρωσης χρησιμοποιώντας την ίδια μέθοδο που ο Πολιτιστικός Μαρξισμός χρησιμοποιεί πάντα: φανερή συμπόνια για ένα μικρό ή φανταστικό αριθμό ατόμων που χρησιμοποιούνται για να μολύνουν τα μυαλά και το περιβάλλον της συντριπτικής πλειοψηφίας με την επιβολή σ' αυτήν κάποιου νέου λόγου για να είναι αδύναμη, αλλόκοτη, ανόητη, αφύσικη ή διεστραμμένη – εν τω μεταξύ, κρατώντας την απειλή των κατηγοριών της μισαλλοδοξίας και της έλλειψης συμπόνιας πάνω από το κεφάλι της, τόσο πολύ ώστε να μην ανοιγοκλείσει τα μάτια πριν ολοκληρωθεί το έργο κοινωνικής μηχανικής, γίνεται το νέο στάτους κβο.

Ουδέτερο Φύλο

Η Guardian επίσης πρόσφατα έτερψε τους αναγνώστες της με ένα άρθρο με τον χωρίς ανάσα τίτλο, "Παιδιά ουδέτερου φύλου: συναντήστε τη νέα γενιά γονέων με μια ουδέτερη προσέγγιση φύλου στην παιδική ηλικία".

Σε αυτό το άρθρο, ένα μόνο παράδειγμα δύο γονέων που επιτρέπουν στα δίδυμα αγόρια τους να ντύνονται με κοριτσίστικα ρούχα λαμβάνεται ως ενδεικτικό μιας «νέας γενιάς» γονέων.

Το κομμάτι αναφέρει ότι «οι γονείς Gabriella και Joe Haughton-Malik περιγράφουν τα παιδιά τους ως αγόρια και χρησιμοποιούν αρσενικές αντωνυμίες, αλλά δεν θέλουν η ζωή τους ή ο χρόνος ψυχαγωγίας τους να περιορίζεται από τις παραδοσιακές έννοιες του φύλου».

«Τα δίδυμα είναι εξίσου πιθανό να φορέσουν ένα φόρεμα πριγκίπισσας όπως τη στολή ενός πειρατή. Σε μια πρόσφατη συνέντευξη σε βίντεο με την οικογένεια, μπορεί να δει κανείς τα δίδυμα να επιδεικνύουν περήφανα λαμπερό μανικιούρ και να χοροπηδούν γύρω με τα Ντίσνεϋ φορέματά τους».

Το θέμα δεν είναι ότι τα παιδιά – αφημένα στην τύχη τους – ίσως κατά καιρούς βάλουν όλα τα είδη των ρούχων, αλλά μάλλον ότι υπάρχει, δήθεν, ένα κίνημα γονέων που διευθύνουν το παιχνίδι των παιδιών τους κατά μήκος τέτοιων γραμμών για πολιτικούς σκοπούς.

Ο σολιψισμός (εγωμονισμός, βλ. εδώ ) – όπως πάντα – δεν είναι ποτέ μακριά. Ο πατέρας των αγοριών, λέει: “Τα αφήνουμε να κάνουν ό, τι θέλουν, σε ένα βαθμό, εφ ‘όσον είναι ασφαλές”.

Και – όπως πάντα – αν δεν «το πιάνετε», τότε εσείς είστε το πρόβλημα. Η Gabriella εξηγεί ότι οι αντιδράσεις στην ουδέτερου φύλου προσέγγισή τους ήταν ανάμεικτες: «Πήγαμε στο ΙΚΕΑ και φτάσαμε εκεί και απλά λειτούργησαν αρκετά υποσυνείδητα όταν περάσαμε από την πόρτα. Νομίζω ότι έχει περισσότερο να κάνει με άλλους ανθρώπους, άλλα παιδιά, από ό, τι έχει να κάνει με το πώς αισθάνονται γι ‘αυτό οι ίδιοι. Στο δικό τους χώρο που είναι απολύτως άνετα με αυτό, δεν τους ενοχλεί».

Καθαρά, αυτό είναι ψυχολογική κακοποίηση: το να ντύνεις τα νεαρά σου αγόρια ως κορίτσια και να τα κάνεις παρέλαση σε δημόσιους χώρους και στο YouTube, προκειμένου να επιτευχθούν τα αποτελέσματα της κοινωνικής μηχανικής.

Παίρνω παρηγοριά στη σκέψη ότι αυτοί οι δύο εργαστηριακοί αρουραίοι είναι πιθανό να πάνε στην πυγμαχία και την πάλη ως μέσο για να βγάλουν την παραφροσύνη των γονιών τους έξω από τα συστήματά τους, από τη στιγμή που θα μπει η εφηβεία.

Παιχνίδια για αγόρια

Η Independent είναι κι αυτή πάνω στο ίδιο πλοίο – προβλέψιμα – με τη φρίκη όλων : Τα παιδικά παιχνίδια έχουν σχεδιαστεί για κορίτσια ή αγόρια.

Το κομμάτι της έχει την ίδια καλά φορεμένη τροπή. Η έμφαση δίνεται στην «ασφάλεια» και τα «συναισθήματα» – και τα δύο χρησιμοποιούνται ως μαγική νεραιδόσκονη να περάσουν ένα καλά διαμορφωμένο σχέδιο για να αχρηστεύσουν τα παιδιά σας: Η ακτιβίστρια Jess Day του γκρουπ “Αφήστε τα παιχνίδια να είναι παιχνίδια”, είπε ότι η ομάδα πιστεύει ότι «δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως ένα “αγορίστικο παιχνίδι ή ένα “κοριτσίστικο παιχνίδι”, αλλά οι τηλεοπτικές διαφημίσεις δίνουν στα παιδιά “στενές και περιοριστικές ιδέες για το πώς τα αγόρια και τα κορίτσια συμπεριφέρονται, και πώς αναμένεται να παίξουν».

“Το παιχνίδι είναι ζωτικής σημασίας για τη μάθηση και την ανάπτυξη των παιδιών. Ένα παιδί πρέπει να αισθάνεται ελεύθερο να πάρει και να παίξει με οποιοδήποτε παιχνίδι που του αρέσει, υπό την προϋπόθεση ότι είναι ασφαλές και κατάλληλο για την ηλικία.

“Τα παιδιά αξίζουν κάτι καλύτερο. Καλούμε τις εταιρείες παιχνιδιών να δρουν πιο υπεύθυνα, και να χρησιμοποιούν τη δημιουργικότητα και την καινοτομία τους στην αγορά παιχνιδιών χωρίς την προώθηση του επιβλαβούς και περιορίζοντας τα στερεότυπα”.

Η «ειδικός» που αναφέρεται στο κομμάτι είναι η Dame Athene Donald. Ισχυρίζεται ότι «κορυφαίοι Βρετανοί επιστήμονες» (που παραμένουν ανώνυμοι) προειδοποιούν ότι «τα στερεότυπα των φύλων ξεκινούν από πολύ νωρίς με τα είδη των παιχνιδιών που παίζουν τα παιδιά, και επηρεάζουν το αν τα κορίτσια πιστεύουν ότι μπορούν να διαπρέψουν στον τομέα της επιστήμης».

Λέει: «Πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε για τα αγόρια και τα κορίτσια και τι είναι κατάλληλο γι ‘αυτά από πολύ μικρή ηλικία. Μήπως η επιλογή των παιχνιδιών έχει σημασία; Πιστεύω ότι έχει».

Ανδρόγυνο

Η μηχανή δημιουργίας πολιτισμού προωθεί το ανδρόγυνο για μεγάλο χρονικό διάστημα. Η πρώτη πλήρης επίθεση ήρθε με το κίνημα της Γκλαμ Ροκ από ανθρώπους όπως ο Marc Bolan και ο David Bowie, αλλά έχει διατηρήσει ένα μπαράζ έκτοτε μέσω των ομοίων της Annie Lennox, του Michael Jackson, και του Boy George.

Τώρα που το ανδρόγυνο έχει επιδειχθεί στους θνητούς από τους θεούς – εννοώ τα διάσημα αστέρια – τώρα ξεδιπλώνεται για τους πληβείους. Αυτό είναι το πώς λειτουργεί η δημιουργία κουλτούρας. Ο πολυδιαφημισμένος ηδονισμός της δεκαετίας του ’60, για παράδειγμα, φιλτραρίστηκε μόνο κάτω προς τις μάζες στη δεκαετία του ’70.

Αυτό που η μαϊμού βλέπει, αυτό η μαϊμού κάνει.

Για να επιτραπούν περαιτέρω να ανέβουν, τα αστέρια πρέπει τώρα να εμφανίζονται να υποστηρίζουν σκοπούς. Ένα από τα assets σε αυτό το πρόγραμμα κοινωνικής μηχανικής μεταμφιεσμένο ως ψυχαγωγία είναι η ηθοποιός Emma Watson – αλλιώς γνωστή ως το μόνο παιδί στην απωθητική σειρά Χάρι Πότερ το οποίο θα μπορούσε να υποκριθεί στη σκηνή. Ένας από τους “σκοπούς” της Watson είναι το κοινωνικό σαράκι που προωθείται από τα πανεπιστήμια και το Χόλιγουντ γνωστό ως φεμινισμός.

Το βρίσκω ενδιαφέρον ότι η Watson έχει διατεθεί σε αυτό το ρόλο δεδομένου ότι – απογυμνωμένη από τα μαλλιά και το make-up – το πρόσωπό της είναι απόλυτα άφυλο.

Όπως πολλά assets στο πρόγραμμα «ρευστότητας φύλου», η Watson έχει προωθήσει την ιδέα ότι το φύλο δεν πρέπει να θεωρείται με όρους δυαδικών, πολωμένων αντίθετων, λέγοντας: “Είναι ώρα να δούμε όλοι το φύλο ως φάσμα αντί για δύο σύνολα αντίθετων ιδεωδών”.

Το φύλο ως Χεγκελιανή διαλεκτική

Και αυτό είναι το θέμα. Τα φύλα δεν είναι ένα φάσμα, είναι μια πολικότητα.

Εάν τα «ιδεώδη» τους αντιτίθενται, αυτό είναι μέρος του σκοπού τους. Έχουν σχεδιαστεί για να συμπληρώνουν και να τελειοποιούν το ένα το άλλο – ενώ παραμένουν σαφώς διαφορετικά.

Κάθε κοινωνία που χάνει τον έλεγχό της σχετικά με αυτή την προφανή πραγματικότητα δεν έχει μέλλον – ένα σημείο που για μένα είναι διδακτικό.

Μπορεί κάποιοι μικροί αριθμοί κοριτσιών να προορίζονται να είναι μεγάλοι επιστήμονες – και να φοβερίζονται. Αλλά η συντριπτική πλειοψηφία των γυναικών δεν πρόκειται να βρεθεί να κλαίει στις κούπες τους στα ξεμωράματα τους επειδή έχασαν το κάλεσμα να γίνουν πυρηνικοί φυσικοί. Ενώ ο αριθμός που επέβαλλε τις επώδυνες νευρώσεις τους στους υπόλοιπους από εμάς, επειδή είχαν εξαπατηθεί να αγοράσουν φεμινισμό και να διαλύσουν τη θηλυκότητα, και έτσι να βρεθούν χωρίς σύζυγο ή παιδιά, είναι τόσο κοινός που έχει γίνει ένα σύγχρονο στερεότυπο.

Έχω εντοπίσει μια πολωτική ατζέντα που τρέχει στα μέσα ενημέρωσης. Έχει την παραφροσύνη του Πολιτιστικού Μαρξισμού από τη μία πλευρά, και την παραφροσύνη του λεγόμενου νόμου της Σαρία από την άλλη. Αυτά τα δύο θέματα της ατζέντας, φυσικά, θα πρέπει να έρθουν σε σύγκρουση.

Όσοι είναι εξοικειωμένοι με την Χεγκελιανή διαλεκτική θα αναγνωρίσουν τα γνωστά συστατικά – θέση και αντίθεση – καθώς και την ετοιμασία για την αναπόφευκτη σύνθεση. Το τι θα είναι αυτή η σύνθεση, δεν μπορώ να πω, εκτός από το ότι δεν θα έχει καμία σχέση με ό, τι οι κανονικοί άνδρες και γυναίκες συνήθως θέλουν.

Αυτό που είμαι σίγουρος είναι ότι και οι προοδευτικοί και οι ισλαμιστές της Σαρία- είναι ανυποψίαστα πιόνια στην επίτευξη αυτού του στόχου – και ότι και οι δύο θα εξακολουθήσουν να είναι χρήσιμοι σε αυτην την μικρή κλίκα που αποφασίζει κοινωνική πολιτική και κηρύσσει τον πόλεμο σε όσους επιθυμούν να έχουν υγιείς, παραγωγικές, ανθεκτικές οικογένειες.

* Άρθρο του Russia Today που μεταφράστηκε και δημοσιεύτηκε από το offtherecord   

Πηγή: Κόκκινος Ουρανός

Ήταν καλοκαίρι του 1965 όταν σε ένα νοσοκομείο στο Winnipeg του Καναδά, που η Janet Reimer γέννησε δίδυμα, τον Bruce και τον Brian.

Λίγους μήνες μετά τον τοκετό, και τα δύο δίδυμα παρουσίασαν δυσκολίες στην ούρηση και οι γιατροί συνέστησαν να κάνουν και τα δυο περιτομή, προκειμένου να λυθεί το πρόβλημα, μια κοινή πρακτική ακόμα στη Βόρεια Αμερική. Όμως αυτό αποδείχθηκε καταστροφικό για τον Bruce. Η ιατρική ομάδα που ανέλαβε την περιτομή χρησιμοποίησε μια αντισυμβατική για τα δεδομένα της εποχής τεχνική με ηλεκτρικό νυστέρι, που όμως προκάλεσε εκτεταμένες βλάβες στο πέος του Bruce, χωρίς να υπάρχει καμία δυνατότητα, με την τεχνογνωσία της εποχής, για χειρουργική αποκατάσταση. Κατά τους επόμενους μήνες, η οικογένεια Reimer συμβουλεύτηκε πολλές ιατρικές ειδικότητες και ειδικούς, αλλά κανένας δεν τους προσέφερε ελπίδα, Ο Bruce φαινόταν να είναι καταδικασμένος να ζήσει το υπόλοιπο της ζωής χωρίς το ανδρικό γεννητικό όργανο του.

Λίγο καιρό μετά, οι Reimers απευθύνθηκαν σε έναν ψυχολόγο, τον John Money του Πανεπιστημίου Johns Hopkins στη Βαλτιμόρη, ο οποίος ήταν πεπεισμένος ότι τα αγόρια θα μπορούσαν να εκπαιδευτούν για να γίνουν κορίτσια. Ο ψυχολόγος υποστήριζε την θεωρία ότι η εκπαίδευση και το γύρω περιβάλλον καθορίζουν την ταυτότητα του φύλου των παιδιών, παρά οι βιολογικοί παράγοντες και το DNA. Ο John Money ισχυριζόταν ότι ο κάθε άνθρωπος γεννιέται με ουδέτερο φύλο και αυτό προσδιορίζεται καθώς μεγαλώνουμε προς την ταυτότητα της γυναίκας ή του άνδρα. Ο John Money πίστευε ότι οι ρόλοι των φύλων είναι κοινωνικά και περιβαλλοντολογικά προσδιορισμένοι. Μέσα στην απελπισία τους και ελλείψει καλύτερων εναλλακτικών λύσεων, οι Reimers αποφάσισαν να ακολουθήσουν τις συστάσεις του John Money.

Ο Bruce ήταν ο τέλειος υποψήφιος για τον JohnMoney, (φωτο) που θα επιβεβαίωνε τις θεωρίες του σχετικά με την ανάπτυξη της ταυτότητας του φύλου και αμέσως συμφώνησε να αναλάβει τη φροντίδα του παιδιού. Ο John Money έπεισε τους γονείς του Bruce να τον υποβάλλουν σε εγχείρηση αλλαγής φύλου και τελικά στην ηλικία των 21 μηνών ο Bruce εισήχθη σε κλινική όπου του αφαιρέθησαν οι όρχεις και δημιουργήθηκε τεχνητός κόλπος. Στους γονείς του Bruce δόθηκε η εντολή να μεγαλώσουν το παιδί σαν κορίτσι και να αναφέρονται σε αυτό ως Brenda. Στους γονείς είχαν δοθεί επίσης αυστηρές οδηγίες από τον John Money, να μην μιλήσουν σε κανέναν για το γεγονός και να μην αναφέρουν ποτέ στο παιδί την αλήθεια.

Η μητέρα Janet Reimer έκανε ό, τι μπορούσε για να μεγαλώσει και αναθρέψει τον Bruce ως κορίτσι, το έντυνε ανάλογα, το αντιμετώπιζε ως κορίτσι και αργότερα του έμαθε το μακιγιάζ και την συμπεριφορά των νεαρών κοριτσιών. Ταυτόχρονα, η "Brenda" επισκέπτεται μια φορά το χρόνο τον John Money στην εταιρεία του μαζί τον δίδυμο αδελφό της, προκειμένου να παρακολουθείται ως προς την "θεραπεία".

Χρόνια αργότερα, ο John Money δημοσίευσε ένα άρθρο υποστηρίζοντας ότι το πείραμα που διεξάγεται με την "Brenda" ήταν μια μεγάλη επιτυχία, «η συμπεριφορά του παιδιού είναι τόσο ευδιάκριτα θηλυκή σαν ένα μικρό κορίτσι της ηλικίας του, η οποία διαφέρει εντελώς από τη συμπεριφορά του δίδυμου αδερφού Brian». Η υπόθεση έγινε ευρέως γνωστή στους ιατρικούς κύκλους σε όλο τον κόσμο ως «υπόθεση John / Joan.» Το πλήρες κείμενο της έκθεσης της υπόθεσης αποτυπώθηκε στο βιβλίο: Άνδρας και γυναίκα, αγόρι και κορίτσι (John Money, 1972) και επηρέασε πολύ την ιατρική κοινότητα και τις θεραπείες εκείνης της εποχής.

Ωστόσο, ο John Money είχε αποκρύψει και παραποιήσει πολλά γεγονότα και αρνήθηκε να αναγνωρίσει ότι όλα είχαν πάει στραβά από την αρχή. Ο Bruce μισούσε να ντύνεται σαν κορίτσι, έσκιζε τα ρούχα του, ποτέ δεν κατάφερε να μάθει να περπατά σαν κορίτσι, φερόταν σαν αρσενικό, μισούσε τα μακριά μαλλιά, έσπαγε όλες τις κούκλες που του είχαν δοθεί και δεν ήθελε να κάνει οποιαδήποτε από τις δραστηριότητες των υπολοίπων κοριτσιών.

Οι εμπειρίες του Bruce στο σχολείο ήταν φρικτές, συνεχώς αντιμετωπιζόταν σαν προβληματικό παιδί, συνεχώς ένιωθε προσβεβλημένο και ταπεινωμένο και σύμφωνα με τα λόγια ενός πρώην συμμαθητή: «Η “Brenda” ήταν εντελώς προβληματική, ένα αγοροκόριτσο, υπόκειτο σε όλα τα είδη των προσβολών καθημερινά από τους συμμαθητές της. Η Brenda πολύ συχνά έμπλεκε σε καυγάδες και δεν δίσταζε να παίζει ξύλο με τα υπόλοιπα αγόρια και συχνά έφευγε από το σχολείο με γρατσουνιές και σκισμένα ρούχα.» Σύμφωνα με τα λόγια του δίδυμου αδελφού Brian: «η μόνη διαφορά μεταξύ μας ήταν ότι η Bruce είχε μακριά μαλλιά, ενώ τα δικά μου ήταν κοντά. Όλα τα άλλα ήταν ίδια.»

Κάθε φορά που ο Bruce (Brenda) παρακολουθούσε θεραπευτικές συνεδρίες με τον John Money, του επιδεικνύοντο φωτογραφίες σεξουαλικού περιεχομένου, ως «κρίσιμο κομμάτι της θεραπείας», σύμφωνα με τις θεωρίες του Money για την αλλαγή φύλου. Ο Bruce αφηγήθηκε χρόνια αργότερα: «Ο John Money μου έλεγε να βγάλω τα ρούχα μου και εγώ δεν ήθελα ακόμα και όταν με ανάγκαζε με την βία να το κάνω». Μια από τις πιο τραγικές αναμνήσεις του Bruce ήταν όταν ο John Money ανάγκαζε τον αδελφό του Brian να τρίβεται στα οπίσθια του Bruce, κάτι που ο John Money ονομάτιζε «εισαγωγή στην σεξουαλική διέγερση». (O Money [1921-2006] ήταν υπερασπιστής των παιδεραστών - βλ. άρθρο εδώ)

Η μητέρα της Brenda, Janet ανέφερε: «Προσπάθησα να κάνω ό, τι μπορούσα με όλες μου τις δυνάμεις να πείσω την Brenda ότι ήταν θηλυκό, αλλά αυτό δεν κατέστη δυνατό, ένιωθε πάντα ότι ήταν αγόρι.»

Ο Bruce (Brenda) υποβλήθηκε σε ορμονική θεραπεία με οιστρογόνα μέχρι την εφηβεία και παρά τις σοβαρές επιφυλάξεις των γονέων του για την επιτυχία αυτής της θεραπείας. Στην εφηβεία, η Brenda άρχισε να αναπτύσσει ανδρική φωνή, φαρδείς ώμους και ανεπτυγμένους μύες λαιμού, αλλά και μια έντονα ανδρική και ελκυστική εμφάνιση. Παρ 'όλα αυτά ο John Money πίεσε την οικογένεια να προχωρήσουν και σε μια ακόμα χειρουργική επέμβαση για δημιουργία πλήρους κόλπου στην Μπρέντα.

Ο Bruce (Brenda) αντέδρασε έντονα στην απόφαση αυτή λέγοντας ότι δεν χρειάζεται χειρουργική επέμβαση και απείλησε με αυτοκτονία. Εκείνη την εποχή ο Bruce είχε ήδη αποπειραθεί να αυτοκτονήσει τρεις φορές, με τελευταία προσπάθειά του την λήψη υπερβολικής δόσης χαπιών που τον οδήγησαν σε κώμα. Μετά από αυτό, ο πατέρας του αποφάσισε να του πει την όλη αλήθεια για ότι συνέβη από τότε που γεννήθηκε. Εκείνη την εποχή, ο Bruce ήταν 15 ετών και αντέδρασε με θυμό προς το γιατρό που είχε καταστρέψει τα γεννητικά του όργανα όταν ήταν μωρό και το μόνο που ζητούσε ήταν να πάει στο νοσοκομείο, να αναζητήσει το γιατρό και να τον πυροβολήσει στο κεφάλι, το οποίο τελικά δεν πραγματοποίησε ποτέ.

Μετά τις αποκαλύψεις, ο Bruce αμέσως άρχισε να αναφέρεται τον εαυτό του ως αγόρι, απορρίπτει το όνομα Brenda και υιοθέτησε ένα νέο όνομα - David. Έκοψε τα μαλλιά του και άρχισε να ντύνεται και να συμπεριφέρεται σαν ένα αγόρι και πάλι, υποβλήθηκε σε μαστεκτομή για την αφαίρεση των μαστών που είχαν αναπτυχθεί με την ορμονική θεραπεία και ορκίστηκε να μην ξαναδεί ποτέ ξανά τον John Money.

Ο Δρ Milton Diamond , καθηγητής της ανατομίας και της αναπαραγωγικής βιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Χαβάης, έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για αυτή την περίπτωση από τη δημοσίευση της πρώτης έκθεσης του John Money στο βιβλίο του το 1972, αλλά όλα τα αιτήματά του για περισσότερες πληροφορίες πάνω στην εργασία είχαν απορριφθεί από την ομάδα του John Money. Στο τέλος κατάφερε να επικοινωνήσει με έναν ψυχίατρο της ομάδας,ο οποίος έβλεπε τον Bruce τα προηγούμενα χρόνια, τον Δρ Keith Sigmundson, και ο οποίος τελικά πείστηκε από τον Diamond να αναφέρει την αλήθεια για το πώς είχε δρομολογηθεί η όλη διαδικασία, ομολογώντας ότι ο John Money είχε διαστρεβλώσει όλα τα επιστημονικά δεδομένα της υπόθεσης και τέλος, εκθέτοντας την πραγματικότητα της διαδικασίας σε ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε από τους Diamond και Sigmundson το 1997 στο Archives of Pediatrics & Adolescent Medicine .

Ο Milton Diamond κατάφερε επίσης να επικοινωνήσει με τον David και να τον πείσει να εκθέσει την ιστορία του, ώστε να μην επαναληφθούν τέτοιου τύπου θεραπείες και πειράματα με άλλα παιδιά. Ο David συμφώνησε και το 2000, ο συγγραφέας John Colapinto δημοσίευσε την αληθινή ιστορία του στο βιβλίο: «Όπως η Φύση τον έκανε: Το αγόρι που μεγάλωσε σαν κορίτσι», που προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων στις Ηνωμένες Πολιτείες και στον Καναδά.

Η έκδοση του βιβλίου συνέπεσε με την δημοσίευση από το Παιδιατρικό Κέντρο του Πανεπιστημίου Johns Hopkins δύο μελετών, που κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι υπάρχει προγεννητική έκθεση σε ανδρικές ορμόνες που κάνει τα μωρά να αναπτύξουν μια αρσενική ταυτότητα και ανάπτυξη ως αγόρια. Αυτές οι μελέτες αμφισβήτησαν πολύ σοβαρά την φυλογενετική θεωρία ότι ο προσδιορισμός του φύλου εξαρτάται από την ανατροφή και το περιβάλλον.

Η περίπτωση του David Reimer είχε τέτοιο αντίκτυπο στην ιατρική κοινότητα που άλλαξε παντελώς κατά την τελευταία δεκαετία την πεποίθηση ότι πρέπει να γίνονται χειρουργικές επεμβάσεις αλλαγής φύλου σε βρέφη με δυσμορφίες των γεννητικών οργάνων όλων των ειδών, συμπεριλαμβανομένων και των περιπτώσεων ολικής απώλειας των σεξουαλικών οργάνων στην παιδική ηλικία.

Επίσης αυτή η αποτυχία του John Money έχει οδηγήσει εντελώς σε κατάρρευση τη θεωρία ότι η ταυτότητα του φύλου διαμορφώνεται μέσω της εκπαίδευσης και της μάθησης, ή μπορεί να διαμορφωθεί κοινωνικά.

Ο David κατάφερε να αποκαταστήσει τα γεννητικά του όργανα μέσα από διάφορες χειρουργικές επεμβάσεις, να παντρευτεί και να είναι ο θετός πατέρας τριών παιδιών. Βοηθήθηκε οικονομικά από τα κέρδη των πωλήσεων του βιβλίου που δημοσιεύθηκε από τον John Colapinto και ο οποίος του έδωσε το 50% των εσόδων. Είχε καταφέρει να βρει κάποια ηρεμία, ειρήνη και σταθερότητα με τον εαυτό του και τη ζωή του, ή τουλάχιστον έτσι φαινόταν.

Ο αδελφός του Brian είχε ήδη πεθάνει από υπερβολική δόση αντικαταθλιπτικών λίγα χρόνια νωρίτερα, έπασχε από σχιζοφρένεια και δεν μπορούσε να ζήσει μια φυσιολογική ζωή, εξαιτίας της ασθένειας. Η απώλεια του αδελφού του επηρέασε βαθιά τον David, ο οποίος δεν έπαψε ποτέ να επισκέπτεται τακτικά τον τόπο όπου ο αδελφός του είχε θαφτεί για να του αφήσει λουλούδια και σημειώματα.

Ο Ντέιβιντ πορεύτηκε στη ζωή του όσο καλύτερα μπορούσε, παρά την απώλεια του αδελφού του και άλλα αρνητικά γεγονότα που τον επηρέασαν εκείνη την εποχή, όπως η απώλεια της εργασίας του ή η απώλεια μιας σημαντικής οικονομικής επένδυσης. Αλλά η οικονομική δυσπραγία ήταν η αφορμή η σύζυγος του να ζητήσει διαζύγιο, που ο David δεν μπόρεσε να αντέξει. Την ίδια μέρα που η σύζυγός του ζήτησε διαζύγιο, ο David πήγε σε ένα πάρκινγκ κοντά στο σημείο όπου έζησε και αυτοπυροβολήθηκε στο κεφάλι μέσα στο αυτοκίνητό του. Το σώμα του βρέθηκε δύο ημέρες αργότερα.

Ο David Reimer αυτοκτόνησε στις 4 Μαΐου του 2004, σε ηλικία 38 ετών.

Πηγή: Κόκκινος Ουρανός

Εκκλησία και ομοφυλοφιλία είναι δύο έννοιες εκ διαμέτρου αντίθετες και ασυμβίβαστες, τις οποίες ο ισοπεδωτικός συγκρητισμός της εποχής μας και η αναθεώρηση των αξιών του ανθρώπου τείνουν, αναλόγως, να προσεγγίσουν ή να καταστήσουν ανεξάρτητες ή και παράλληλες έννοιες για τον άνθρωπο. Μέσα στη σύγχυση που επικρατεί, οι σύγχρονοι ομοφυλόφιλοι, επικαλούμενοι και την παρουσία ομοφυλοφίλων στους κόλπους της, διεκδικούν τον χώρο της Εκκλησίας, εκ μέρους της οποίας επισήμως τηρείται απόλυτη σιγή περί του θέματος, ενώ ακούονται δημοσίως και ασθενείς φωνές της περί κατανοήσεως και ανοχής των ομοφυλοφιλικών προβλημάτων, σαν να πρόκειται για ατομική υπόθεση και ευθύνη των ομοφυλοφίλων, η οποία δεν αφορά το σώμα της Εκκλησίας. Η ακολουθούσα σύντομη, αλλά πηγαία συνοπτική έκθεση περί αυτών αποδεικνύει το απαράδεκτο των ανωτέρω ισχυρισμών [Η παρούσα μελέτη αφορά μόνον στο ασυμβίβαστο Εκκλησίας και ομοφυλοφιλίας και δεν θίγει το μεγάλο και αναγκαίο θέμα της διαφωτίσεως και μάλιστα της έγκαιρης αγωγής των μελών της προς αποφυγή της σοδομικής αμαρτίας]. Ομοφυλοφιλία καλείται η αναζήτηση του ερωτικού συντρόφου μέσα στο ίδιο φύλο. Το φαινόμενο αυτό της ερωτικής ζωής παρατηρείται και στον άνδρα και στη γυναίκα, είναι δε πανάρχαιο και πανανθρώπινο στον αρχαίο εθνικό κόσμο.

…

Η μυθολογία, η ποίηση, η λογοτεχνία γενικώς και η ζωγραφική των αρχαίων Ελλήνων είναι γεμάτη από ομοφυλοφιλικές αναφορές, οι οποίες εκφράζουν με ενθουσιασμό, αλλά και αποτροπιασμό και σάτιρα την πράξη του ομοφυλοφιλικού έρωτα. Από τον Όρκο του Ιπποκράτη συμπεραίνεται ότι η ομοφυλοφιλία των αρχαίων είχε ένα απροσπέλαστο χώρο, αυτόν της ασκήσεως της Ιατρικής. Ο νέος ιατρός ορκιζόταν να μη συνάψει γενετήσιες σχέσεις με ασθενείς του άρρενες ή θήλεις. Ο όρκος αυτός αποτελεί την αδιάψευστη ιστορική μαρτυρία ότι η ομοφυλοφιλική πράξη ήταν γεγονός και όχι φήμη ή εικασία στην αρχαία Ελλάδα. Η διαπίστωση αυτή είναι παλαιοτάτη, επισημαινομένη προς αποστροφή από τα ιερά κείμενα της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, όπως θα αναφέρουμε στη συνέχεια. Ο Μέγας Αθανάσιος, αναφερόμενος στην κατάσταση του εθνικού ειδωλολατρικού κόσμου, σημειώνει ότι «ουκ ην δε τούτων μακράν ουδέ τα παρά φύσιν», τα οποία προσδιορίζει με την ομοφυλοφιλική πράξη [Περί της ενανθρωπήσεως του Λόγου].

…

Ο Πλάτων, οι διάλογοι του οποίου μεταξύ άλλων απηχούν σαφώς την ομοφυλοφιλική παρουσία στην αρχαία Ελλάδα, όχι μόνον απομυθοποιεί την αχαλίνωτη ερωτική ηδονή της ομοφυλοφιλίας, αλλά και την τοποθετεί εκτός των φυσιολογικών ορίων της σεξουαλικής ζωής του ανθρώπου, ως διαστροφή της. Ως λέγει επακριβώς, «η ηδονή, η οποία υπάρχει στη γυναίκα και στον άνδρα, όταν συνέρχωνται με σκοπό την παιδοποιΐα, είναι κατά φύση. Η των ανδρών με άνδρες και των γυναικών με γυναίκες συνεύρεση είναι παρά φύση, το τόλμημα δε αυτών οφείλεται σε ακράτεια ηδονής» [Νόμοι]. Για τη διαστροφική αυτή σεξουαλική κατάσταση ο Πλάτων θεωρεί υπεύθυνες τη Σπάρτη, την Κρήτη και άλλες πόλεις, που ασχολούνται πολύ με τη γυμναστική [Νόμοι], η οποία δημιουργεί κλίμα κατάλληλο για την προσέγγιση των ανδρικών σωμάτων. [Πλάτωνος, “Συμπόσιον”] …

Η συγκεκριμένη αυτή απληστία για ηδονή, η ομοφυλοφιλική, σήμερα έχει λάβει άλλες διαστάσεις και έχει εξελιχθή σε κοινωνιολογικό και ψυχολογικό ατύχημα, καθ’ όσον επικαλείται πλέον το ελεύθερο δικαίωμα του ανθρώπου να διαμορφώσει νέο ψυχολογικό φύλο και να το εντάξει στους κοινωνικούς θεσμούς, οι οποίοι έχουν ως βάση τα δύο φύλα. Άνδρες «μεταποιημένοι» σε γυναίκες και γυναίκες «μεταποιημένες» σε άνδρες προσπαθούν να «μεταλλάξουν» τεχνητά το ομόφυλο ζευγάρι σε άρσεν και θήλυ, με τελική διεκδίκηση τον γάμο και τη βιοτεχνολογική παιδοποιΐα, χωρίς βεβαίως να αλλάζουν ουσιαστικώς τη φύση και την ιδιοσυγκρασία της. Όπως παλαιότερα, επιχειρείται και σήμερα η δημιουργία θρησκευτικού προτύπου, το οποίο να νομιμοποιεί θρησκευτικώς το συγκεκριμένο πάθος, και γράφονται «μύθοι» για τα πρόσωπα της ιεράς ιστορίας απεικονιζόμενα στον ασπασμό της χριστιανικής αγάπης «εν φιλήματι αγίω» (Ρωμ. 16, 16). Σε πρόσφατο σχετικώς ομοφυλοφιλικό βιβλίο επρόκειτο να δοθεί ο τίτλος «Οι Άγγελοι δεν έχουν φύλο», τον οποίο ο συγγραφέας του ανήγγειλε δημοσίως, για να υποστηριχθεί προφανώς ότι δεν υπάρχει φυσικό φύλο, αλλ’ ο καθένας διαμορφώνει το δικό του φύλο κατά προτίμηση. Το επιχείρημα αυτό δεν είναι μόνον ανίερο, αλλά και άστοχο. Οι Άγγελοι δεν έχουν φύλο, διότι είναι ασώματοι, ενώ οι άνθρωποι έχουν σώμα διακρινόμενο από τη φύση του σε άρσεν και θήλυ με αμετάβλητους τους γενετικούς χαρακτήρες του. Ο πάντοτε επίκαιρος χαρακτηρισμός του ιερού Χρυσοστόμου εφαρμόζεται άριστα στο ομόφυλο ζευγάρι: «ουδέ γαρ τούτο λέγω μόνον, ότι γέγονας γυνή, αλλ’ ότι απώλεσας και το είναι ανήρ, και ούτε εις ταύτην μετέστης την φύσιν, ούτε ην είχες διετήρησας… εκάτερον αδικήσας το γένος» [Εις την Προς Ρωμαίους Επιστολήν].

Αυτή είναι η διαχρονική αντίληψη και πρακτική για τις ομοφυλοφιλικές γενετήσιες ικανοποιήσεις του ανθρώπου του κόσμου, του εκτός του χώρου του Θεού ανθρώπου, οι οποίες αποκτούν όλο και μεγαλύτερη κοσμική νομιμότητα.

Στον χώρο του Θεού, στην Εκκλησία, αντιθέτως, «ο χθές και σήμερον, ο αυτός και εις τους αιώνας» θείος Νόμος του Χριστού είναι ο Κώδικας, ο οποίος ρυθμίζει τη γενετήσια συμπεριφορά του ανθρώπου του Θεού, χωρίς να αναγνωρίζει ανθρώπινα δικαιώματα στην αμαρτία, και ο οποίος είναι αδύνατο να υποκατασταθεί από την ψυχιατρική επιστήμη, η οποία μετατρέπει το αμάρτημα σε ανωμαλία ή παρέκκλιση ή παραλλαγή από κάποιο κανόνα [Ντ. Μουστερή, «Ψυχολογική άποψη της ομοφυλοφιλίας», Σεμινάριο «Η Ομοφυλοφιλία» της Παγκύπριας Εταιρείας Ψυχικής Υγιεινής, Λευκωσία 1982]. Η ομοφυλοφιλία είναι ανθρώπινο δικαίωμα όντως, εφ’ όσον το άτομο που τη διεκδικεί δεν είναι «συντεταγμένο στον Χριστό». Με την ελεύθερη σύνταξή του σε αυτόν επαναλαμβάνει το «ουχ ως εγώ θέλω, αλλ’ ως συ» (Ματθ. 26, 39), «αλλ’ ου τι εγώ θέλω, αλλά τι συ» (Μάρκ. 14, 36).

Στον χώρο της Εκκλησίας ο «υγιής» νους και το «υγιές» σώμα δεν σηματοδοτούν την ανθρώπινη σοφία, η οποία μπορεί να αποβεί μωρία (Ρωμ. 1, 22), και το σωματικό κάλλος των αρχαίων αγαλμάτων, το οποίο ενέπνεε την παιδεραστία, αλλά προσδιορίζουν τον νουν Χριστού και το ενάρετο σώμα. Το αξίωμα αυτό δεν είναι υπερβολή ή ξεπερασμένη ηθικολογία, αλλά δεδομένο για τον άνθρωπο του Θεού: «ημείς νουν Χριστού έχομεν» (Α’ Κορ. 2, 16)· «τα σώματα υμών μέλη Χριστού εστιν» (Α’ Κορ. 6, 15). Τον χριστιανό δεν τον διακρίνει από τον εκτός της Εκκλησίας κόσμο μόνον η χριστιανική πίστη, αλλά και η χριστιανική άσκηση προς αποφυγή «παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος» (Β’ Κορ. 7, 1). Τα σώματα των χριστιανών είναι ενώπιον του Θεού «θυσία ζώσα, αγία τω Θεώ ευάρεστος», διότι ο νους αυτών δεν «συσχηματίζεται τω αιώνι τούτω», αλλά διακρίνει «τι το θέλημα του Θεού το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον» (Ρωμ. 12, 1-2). Αντί των αρχαίων γυμνασίων και των νεωτέρων γυμναστηρίων για τη σφυρηλάτηση του σώματος, ή των παντοίων ινστιτούτων ομορφιάς ανδρών και γυναικών, η Εκκλησία προβάλλει τη νέκρωση του σώματος (Κολ. 3, 5) και επιδιώκει τη δουλαγωγία του (Α’ Κορ. 9, 27), για να συγκρατούνται και να καταστέλλωνται οι πορνικές επαναστάσεις της σαρκός και να ελέγχεται το πορνικό πνεύμα από το θέλημα του Θεού και όχι του κόσμου.

Τα ποικίλα ερεθίσματα της σαρκός του άνδρα και της γυναίκας έχουν μόνον μια διέξοδο, τον γάμο. «Διά δε τας πορνείας έκαστος την εαυτού γυναίκα εχέτω και έκαστη τον ίδιον άνδρα εχέτω» (Α’ Κορ. 7, 2), «ουχ ίνα ασελγώμεν, ουδ’ ίνα πορνεύωμεν, αλλ’ ίνα σωφρονώμεν» [Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Εις το αποστολικόν ρητόν Διά δε τας πορνείας έκαστος την εαυτού γυναίκα εχέτω]. Ο γάμος μεταξύ του άνδρα και της γυναίκας είναι, μεταξύ άλλων, και «πορνείας αναιρετικόν φάρμακον», «την αμετρίαν εκκόπτων» [Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Εις το αποστολικόν ρητόν Διά δε τας πορνείας έκαστος την εαυτού γυναίκα εχέτω]. Κάθε σεξουαλική σχέση εκτός του γάμου ονομάζεται πορνεία και είναι θανάσιμο αμάρτημα. Με την παράνομη μείξη ο πορνεύων αμαρτάνει επάνω στο ίδιο του το σώμα (Α’ Κορ. 6, 18), ώστε ο όλος άνθρωπος να αμαρτάνει: και ο νους, με την αθέμιτη επιθυμία, και το σώμα, ως αποδέκτης αυτής. Η εντολή του Θεού είναι σαφής και ρητή: «φεύγετε την πορνείαν» (Α’ Κορ. 6, 18)· «δοξάσατε δη τον θεόν εν τω σώματι υμών» (Α’ Κορ. 6, 20)· «ο νυν ζώμεν εν σαρκί, εν πίστει ζώμεν τη του Υιού του Θεού» (Γαλ. 2, 20). Δηλαδή, το σώμα «ου διά τούτο κατεσκευάσθη, ίνα ασώτως ζη και πορνεύη, αλλ’ ίνα τω Χριστώ έπηται ως κεφαλή» [Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Εις την Α’ Προς Κορινθίους Επιστολήν].

Επόμενον είναι, σε μία τέτοια θεοδίδακτη αντίληψη και νομοθέτηση περί του σώματος και της γενετήσιας συμπεριφοράς του, η ομοφυλοφιλία να αποτελεί αισχύνη της φύσεως και καταπάτηση του θείου νόμου  [«Και την φύσιν ήσχυναν και τους νόμους επάτησαν», Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Εις την Προς Ρωμαίους Επιστολήν], την εσχάτη και βδελυρωτάτη μορφή πορνείας, μάλιστα δε «τοσούτον πορνείας χείρων» [Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Εις την Γένεσιν, Ομιλία ΜΓ’, όπου εισάγει τον Λωτ να προκρίνει την ασέλγεια των Σοδομιτών επί των θυγατέρων του, ως μικρότερη, έναντι της επί των δύο φιλοξενουμένων του ανδρών απειλουμένης ασελγείας, όχι βεβαίως μόνον λόγω των κρατούντων περί φιλοξενίας: «μηδέ αθέσμους επινοήσητε μίξεις· αλλ’ εί και βούλεσθε της μανίας υμών (της ομοφυλοφιλικής) τον οίστρον παραμυθήσασθαι. εγώ τούτο παρέξω, ώστε κουφότερον υμών γενέσθαι το τόλμημα»]. Στην πορνεία, «ει και παράνομος, αλλά κατά φύσιν η μίξις», ενώ στην ομοφυλοφιλία «και παράνομος και παρά φύσιν». Στην Αγία Γραφή (Παλαιά και Καινή Διαθήκη) αναφέρεται ως παροιμιώδης η τιμωρία των πόλεων Σοδόμων και Γομόρρας, των οποίων «αι αμαρτίαι αυτών μεγάλαι σφόδρα» υπήρξαν (Γεν. 18, 20) και «ουχ αι τυχούσαι, αλλά και μεγάλαι, και σφόδρα μεγάλαι. Ξένον γαρ τρόπον παρανομίας επενόησαν και αλλοκότους και αθέσμους των μίξεων νόμους εφεύρον», δηλαδή, «ανέτρεψαν τους της φύσεως νόμους και ξένας και παρανόμους επενόησαν μίξεις» [Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Εις την Γένεσιν, Ομιλία ΜΒ’]. Η τιμωρία τους υπήρξε παραδειγματική, επειδή τα ομοφυλοφιλικά τους πάθη είχαν πλέον καταστή καθολικά, «ως άπαντας της λύμης αναπλησθήναι πάσης», και «ανίατα» [Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Εις την Γένεσιν, Ομιλία ΜΒ’], ως «μηδεμίαν θεραπείαν επιδέξασθαι βουλομένους» [Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Εις την Γένεσιν, Ομιλία ΜΓ’]. Η σοδομική τιμωρία αποτέλεσε και «υπόμνημα διηνεκές ταις μετά ταύτα γενεαίς, ώστε μη τοις αυτοίς επιχειρείν, ίνα μη τοις αυτοίς περιπέσωσι» [Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Εις την Γένεσιν, Ομιλία ΜΒ’, Στις μεγάλες αμαρτίες των Σοδομιτών συμπεριλαμβάνονται ασφαλώς και άλλες, όπως η καταδυνάστευση των «ασθενεστέρων» από τους δυνατωτέρους και των «πενήτων» από τους πλουσίους (Ομιλία MB’), η αναφερομένη όμως έκτοτε ως «σοδομική» αμαρτία της ομοφυλοφιλίας υπήρξε «η άφατος και πάσης συγγνώμης απεστερημένη» (αυτόθι), ώστε «αφανισμού δείσθαι παντελούς» (αυτόθι). Σε αυτήν αποκλειστικώς αναφέρεται το κείμενο της Γενέσεως με το παράδειγμα, το οποίο παρατίθεται προ της αποφασισμένης και ήδη επικειμένης καταστροφής, της προσπαθείας των Σοδομιτών, «από νεανίσκου έως πρεσβυτέρου, άπας ο λαός άμα» (Γεν. 19, 4), να αποσπάσουν από τον Λωτ τους δύο ανθρώπους (Αγγέλους), λέγοντας «τα της ασελγείας εκείνα ρήματα» (αυτόθι, Ομιλία ΜΓ’): «εξάγαγε αυτούς προς ημάς, ίνα συγγενώμεθα αυτοίς» (Γεν. 19, 5). Τις ασελγείς προθέσεις τους διευκρινίζει πλήρως η ανωτέρω απάντηση του Λωτ, να τους εκδώσει τις δύο θυγατέρες του αντ’ αυτών προς απόλαυση (Γεν. 19, 7-8), και αποσαφηνίζει δεόντως ο ιερός Χρυσόστομος ως «άφατον της παρανομίας υπερβολήν», «ασύγγνωστον επιχείρησιν», «τόλμαν αναιδή και αναίσχυντον» (αυτόθι), «πονηράν πράξιν», «παραδειγματισμόν (διαπόμπευση) της φύσεως», «αθέσμους μίξεις», «μανίας οίστρον», «παρανομίαν», «ύβριν» (αυτόθι), «πονηράν και ακόλαστον επιθυμίαν» (αυτόθι). Φαίνεται σαφώς ότι η σοδομία δεν είναι μεταγενέστερη της καταστροφής των Σοδόμων επίνοια και ότι ουδείς έχει δικαίωμα να παρερμηνεύει τα βιβλικά κείμενα με νεότερες τοποθετήσεις, οι οποίες διευκολύνουν την είσοδο της ομοφυλοφιλίας στην Εκκλησία, όπως λέγεται ότι συμβαίνει επισήμως με την Αγγλικανική Εκκλησία [Σεμινάριο «Η Ομοφυλοφιλία» της Παγκύπριας Εταιρείας Ψυχικής Υγιεινής, Λευκωσία 1982]. Αυθαίρετη και αντιφατική είναι επίσης και η φημολογουμένη αντίληψη της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας ότι επιτρέπεται μεν να είναι κάποιος ομοφυλόφιλος, απαγορεύεται όμως να ενδώσει στην τάση του και να προβεί σε ομοφυλοφιλική πράξη (αυτόθι). Η ομοφυλοφιλική κατάσταση είναι, το λιγότερο, διάθεση και επιθυμία, η οποία όμως ταυτίζεται με την πράξη (πρβλ. Ματθ. 5, 27-28)]. Το Λευιτικό αναφέρεται δύο φορές στο «βδέλυγμα» της αρσενοκοιτίας: «και μετά άρσενος ου κοιμηθήση κοίτην γυναικείαν (δεν θα συνευρεθείς με άρρενα, όπως με γυναίκα), βδέλυγμα γαρ εστιν» (18, 22)· «και ος αν κοιμηθή μετά άρσενος κοίτην γυναικός, βδέλυγμα εποίησαν αμφότεροι» (20, 13). Στην απαγόρευση αυτή του θείου Νόμου αναφερόμενες οι Αποστολικές Διαταγές εντέλλονται: «Ουκέτι δε και η παρά φύσιν βδελυκτή μίξις… εχθρά γαρ Θεού υπάρχουσα· και γαρ παρά φύσιν εστίν η Σοδόμων αμαρτία», την οποία δεν ονομάζουν απλώς αμαρτία, αλλά «ασέβημα», οι φορείς του οποίου «διάλυσιν κόσμου μηχανώνται, τα κατά φύσιν παρά φύσιν επιχειρούντες ποιείν» [Βιβλ. IV, κεφ. κη’, PG 1.984Α. Τη διάλυση του κόσμου στοχάζονται ασφαλώς σήμερα και οι μελετητές του θέματος, όταν αντιμετωπίζουν την απελευθέρωση της ομοφυλοφιλίας «σε βαθμό που θα απειλεί τη βάση του θεσμού της οικογενείας και την αναπαραγωγή της κοινωνίας» (Μ. Ατταλίδη. μν. έργ., σ. 31), ή ως «σοβαρή απειλή» για το κοινωνικό οικοδόμημα, «γιατί ανατρέπει σε κάποιο βαθμό τις βάσεις του οικοδομήματος και ιδιαίτερα το θεσμό της ετεροφυλικής οικογένειας που αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο στη συντήρηση των κοινωνικών αξιών» (Ντ. Μουστερή, μν. έργ., σ. 114 καί 160)].

Ο Απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή του, απευθυνόμενος σε χριστιανούς προερχομένους κατά πλειοψηφία από τον εθνικό κόσμο, είναι ιδιαιτέρως σαφής και κατηγορηματικός με το ομοφυλοφιλικό βδέλυγμα της ειδωλολατρικής πλάνης, το οποίο ως εκ προοιμίου αφορίζει από την Εκκλησία της Ρώμης: Αυτοί, οι οποίοι «ήλλαξαν την δόξαν του αφθάρτου Θεού εν ομοιώματι εικόνος φθαρτού ανθρώπου», παραδόθηκαν (εγκαταλείφθηκαν) «εν ταις επιθυμίαις των καρδιών αυτών εις ακαθαρσίαν του ατιμάζεσθαι τα σώματα αυτών εν εαυτοίς» (1, 23-24). Αυτοί, οι οποίοι «μετήλλαξαν την αλήθειαν του Θεού εν τω ψεύδει και εσεβάσθησαν και ελάτρευσαν τη κτίσει παρά τον κτίσαντα» (1, 25), παραδόθηκαν «εις πάθη ατιμίας· αι τε γαρ θήλειαι αυτών μετήλλαξαν την φυσικήν χρήσιν εις την παρά φύσιν, ομοίως τε και οι άρσενες αφέντες την φυσικήν χρήσιν της θηλείας εξεκαύθησαν εν τη ορέξει αυτών εις αλλήλους, άρσενες εν άρσεσι την ασχημοσύνην κατεργαζόμενοι και την αντιμισθίαν, ην έδει της πλάνης αυτών, εν εαυτοίς απολαμβάνοντες» (1, 26-27), δηλαδή, «εν αυτή τη ηδονή ταύτην την κόλασιν ούσαν» [Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Εις την Προς Ρωμαίους Επιστολήν]. Κατά την ερμηνεία του Μ. Αθανασίου, «εις γαρ την των παθών και ηδονών αλογίαν πεσόντες οι άνθρωποι και πλέον ουδέν ορώντες ή ηδονάς και σαρκός επιθυμίας, ως εν τούτοις τοις αλόγοις την διάνοιαν έχοντες», περιέπεσαν στην ειδωλολατρία, δηλαδή, «εν αλόγοις και το θείον ανεπλάσαντο κατά την ποικιλίαν των παθών εαυτών». Η ειδωλολατρία στη συνέχεια τους ωδήγησε στα υπό του Παύλου αναφερόμενα «πάθη ατιμίας», τα ομοφυλοφιλικά πάθη. Το συμπέρασμα του κειμένου για την ασχημοσύνη της ομοφυλοφιλίας μας το δίνει ο ιερός Χρυσόστομος: «Και όπερ αν είποις αμάρτημα, ουδέν ίσον έρεις της παρανομίας ταύτης· και ει επησθάνοντο των γινομένων οι πάσχοντες, μυρίους αν κατεδέξαντο θανάτους, ώστε μη τούτο παθείν».

Στην επικρατούσα σήμερα πλάνη γύρω από το θέμα αυτό και στην προσπάθεια να αποδειχθεί ότι ο Θεός δεν ασχολείται με τα γενετήσια προβλήματα των ανθρώπων, η φωνή του Παύλου, επίκαιρη και αποκαλυπτική, αποκαθιστά την αλήθεια: «μη πλανάσθε· ούτε πόρνοι, ούτε ειδωλολάτραι, ούτε μοιχοί, ούτε μαλακοί, ούτε αρσενοκοίται… βασιλείαν θεού κληρονομήσουσι» (Α’ Κορ. 6, 9- 10). Και οι μαλακοί, δηλαδή οι παθητικοί στην ομοφυλοφιλική πράξη, οι «αισχροπαθούντες» [Θεοφύλακτου Βουλγαρίας, Προς Κορινθίους Πρώτης Επιστολής Εξήγησις], οι εκθηλυσμένοι και οι κίναιδοι, οι «ηταιρηκότες» [Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Εις την Α’ Προς Κορινθίους Επιστολήν], αυτοί που εκδίδουν τα σώματά τους στα γυναικεία πάθη, οι μολυσμένοι «τοιούτω γυναικείω μολυσμώ» [Ωριγένους, παράθεση Π. Τρεμπέλα, Υπόμνημα εις τας Επιστολάς της Καινής Διαθήκης, τόμ. Α’, Αθήναι 1956], και οί «αρσενοκοίται», δηλαδή οι ενεργητικοί, οι «αισχροποιούντες» [Θεοφύλακτου Βουλγαρίας, Προς Κορινθίους Πρώτης Επιστολής Εξήγησις], αυτοί που κρατούν τον ρόλο του άνδρα, ομοίως εκπίπτουν της Βασιλείας του Θεού. Την αρσενοκοιτία και τον κιναιδισμό, ως επιθυμία και έργα της σαρκός, πέρα της πορνείας, συμπεριλαμβάνει ο Παύλος στην «ακαθαρσίαν» και την «ασέλγειαν» (Γαλ. 5, 19), ως «τρόπους αισχρούς [μίξεις]… ους ουδέ ηνέσχετο ονομάσαι» [Θεοφυλάκτου Βουλγαρίας, Της Προς Γαλάτας Επιστολής Εξήγησις]. «Ακαθαρσία δε η ανδρομανία και ει τις άλλη τοιαύτη αρρητουργία. Ασέλγεια δε η εκάστη των παραχρήσεων τούτων κατάχρησις και εμμονή», ερμηνεύει ο Ζιγαβηνός [Παράθεση Π. Τρεμπέλα, Υπόμνημα εις τας Επιστολάς της Καινής Διαθήκης, τ. Β’, Αθήναι 1956]. Εναντίον δε αυτών «νόμος κείται», επιβεβαιώνει ο Παύλος (Α’ Τιμ. 1, 10), ο νόμος που ο Θεός ώρισε κατά της παρά φύση ασελγείας των Σοδομιτών και Γομορριτών, οι οποίοι «πρόκεινται δείγμα πυρός αιωνίου δίκην υπέχοντες» (Ιούδα 7) και «υπόδειγμα μελλόντων ασεβείν» (Β’ Πέτρ. 2, 6). Ο Ιωάννης στην Αποκάλυψη (21, 8) λέγει, επίσης, «τοις δειλοίς» και «εβδελυγμένοις» ότι «το μέρος αυτών εν τη λίμνη τη καιομένη εν πυρί και θείω» υπάρχει (υπαινιγμός στα σοδομικά της Γεν. 29, 4), δειλούς δε «καλεί τους εκουσίω ασθενεία προς τα απολαυστικά του παρόντος αιώνος αποκλίναντας, τω μηδέν αιρήσασθαι ανδρικόν επανελέσθαι, των θηλυπρεπών ατιμάζων ούτω το έκλυτον της ναυσίας» [Αρέθα, Συλλογή εξηγήσεων εκ διαφόρων Αγίων Ανδρών εις την Αποκάλυψιν του Ιωάννου, ΞΣΤ’]. Ο οραματιστής της άνω Ιερουσαλήμ γίνεται ακόμη σαφέστερος στην κατακλείδα του βιβλίου του: «έξω…και οι πόρνοι» (22, 15), δηλαδή, «ου μόνον τους αναιδείς απίστους, αλλά και τους ηταιρηκότας (γενικώς τους ομοφυλοφίλους) διά το αναιδές αυτών και ακάθαρτον απελαύνει».

Η σύντομη αυτή ανασκόπηση υπό την έγκριτη καθοδήγηση της πατερικής ερμηνείας ουδεμία αμφιβολία επιτρέπει περί του ότι η ομοφυλοφιλία για την αλήθεια του Θεού και την Εκκλησία του δεν είναι φυσική νόσος [Πολλοί, σε δήλωση του αντιθέτου, επικαλούνται το γεγονός του ερμαφροδιτισμού, ο οποίος είναι μεν συγγενής φυσική γενετήσια ανωμαλία, όχι όμως μη αναστρέψιμη. Πρόκειται, ως γνωστόν, για διπλούς γενετικούς χαρακτήρες στο ίδιο άτομο, εκ των οποίων η έγκαιρη απελευθέρωση του λανθάνοντος, αλλ’ υπερισχύοντος και φυσικού χαρακτήρος. και η αποβολή του εταίρου αποκαθιστά τη γενετήσια φυσική τάξη, είναι δε καθ’ όλα νόμιμη και επιβεβλημένη]. Άλλως, οι ομοφυλόφιλοι δεν θα ήσαν οι ίδιοι υπεύθυνοι για την κατάστασή τους και δεν θα ανέμενε ο Θεός τη μετάνοια και την επιστροφή τους στη φυσική χρήση των γενετησίων, «το της εμπαθούς λύσσης της περί τας τοιαύτας ηδονάς καθαρόν εκ μεταμελείας γενέσθαι τον άνθρωπον» [Κανών δ’ Γρηγορίου του Νύσσης. Α. Αλιβιζάτου, Οι Ιεροί Κανόνες. Αθήνα 1997], αλλ’ ούτε και θα τιμωρούσε για απείθεια και απάρνηση του νόμου του, ο οποίος αφορά τη φυσική χρήση των γενετησίων, τους άνδρες εκείνους και, κατά συνεκδοχή, τις γυναίκες, που «την φύσιν αρνούμενοι και μηκέτι είναι θέλοντες άρρενες, την γυναικών πλάττονται φύσιν», ή την ανδρών, αντιστοίχως [Μ. Αθανασίου, Κατά Ελλήνων]. Η πορνεία και η ασέλγεια ενεργούνται με τη σάρκα, δεν είναι όμως πάθη της σαρκός, αλλά «της διεφθαρμένης εστί προαιρέσεως. Ει δε σαρκός ήσαν, φυσικώς ημίν προσόντα, πώς αν βασιλείας Θεού ημάς εξέβαλλον; Ου γαρ φύσεως, αλλά προαιρέσεως και αι κολάσεις και οι στέφανοι» [Θεοφυλάκτου Βουλγαρίας. Αξιοσημείωτη και η συνεχομένη παρατήρησή του: «Ει φύσεως ήσαν τα πάθη, ουκ αν είπεν (ο Παύλος) “οι τα τοιαύτα πράσσοντες”, αλλά πάσχοντες· το γαρ πράσσειν προαίρεσιν εμφαίνει»]. Η ομοφυλοφιλία είναι νόσος πνευματική, εκουσία ασθένεια της προαιρέσεως εκάστου για το είδος και τον τρόπο ικανοποιήσεως των σεξουαλικών απαιτήσεών του και γι’ αυτό ακριβώς λογίζεται από τον Θεό ως αμαρτία. Αυτός ο δείκτης πορείας της ομοφυλοφιλίας απ’ αρχής μέχρι σήμερα με κανένα τρόπο δεν επικροτεί τη θεωρία περί ευθύνης των γονιδίων. Από την ευρεία επικράτηση των αρχαίων χρόνων περιορίσθηκε σε μεμονωμένες μονάδες, για να επανακτήσει ταχύτατη ανοδική πορεία παγκοσμίως σήμερα. Τρελλάθηκαν τα γονίδια, ή μήπως και πάλι σήμερα σκοτίσθηκε ο νους των ανθρώπων και η αλόγιστη ερωτική ηδονή και η ποικιλία των σεξουαλικών ερεθισμών, που διεγείρουν το άτομο, «μετήλλαξαν» τη φυσική χρήση στην παρά φύση; Η απάντηση του ιερού Χρυσοστόμου είναι κατηγορηματική: «ου γαρ την φύσιν αιτιώμαι του σώματος, αλλά την άμετρον της ψυχής ασωτίαν» [Εις την Προς Κορινθίους Επιστολήν, ΙΖ’]. Η Ομολογία Πίστεως του Πατριάρχου Ιεροσολύμων Δοσιθέου, η οποία ανήκει στα δογματικοσυμβολικά κείμενα της Εκκλησίας, ορίζει ότι η «παιδεραστία» (ομοφυλοφιλία) είναι «θανάσιμος αμαρτία», η οποία «υπό μοχθηράς προαιρέσεως εναντίον τη θεία θελήσει γίνεται, ουχ υπό φύσεως» [Ι. Καρμίρη, Τα Δογματικά και Συμβολικά Μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, τ. Β’]. Να σημειώσουμε ότι και δυο έγκριτοι άνδρες των αρχαίων χρόνων, ο Ηρόδοτος και ο Ιπποκράτης, αναφερόμενοι στο ζήτημα της υπογεννητικότητος των Σκυθών, λόγω θηλυπρεπείας των ανδρών τους, δέχονται και οι δύο ότι αυτή η διαστροφή της φύσεως είναι νόσος επίκτητη. Ο Ηρόδοτος την ονομάζει «θήλειαν νούσον», την οποία παραχωρεί ο Θεός ως τιμωρία λόγω ιεροσυλίας και αμαρτίας γενικώτερα, είναι, δηλαδή, άσχετη με τη φυσική τους καταβεβλημένη κατάσταση, και ενίοτε κληρονομείται για τον ίδιο λόγο [Ηροδότου, Ιστορία, I (Κλειώ), 105, έκδ. I. και Π. Ζαχαροπούλου, Αθήναι 1939]. Ο Ιπποκράτης, έχοντας ως βασική αρχή ότι «ουδέν άνευ φύσιος γίνεται», υποστηρίζει ότι η «ανανδρία», η νόσος των «ανανδριών», η «επίκτητη γενετήσια ανικανότητα με παρενδυσία (γυναικεία περιβολή) και θηλυπρεπή συμπεριφορά» [Π. Αποστολίδου, Ερμηνευτικό Λεξικό πασών των λέξεων του Ιπποκράτους, Αθήνα 1997] των ανδρών, οφείλεται σε διαφθορά της φύσεως από την εφαρμοζομένη θεραπεία (φλεβοτομία στο πίσω μέρος των αυτιών) στις παθήσεις, τις οποίες προκαλεί η μακροχρόνια ιππασία [Άπαντα του Ιπποκράτους, Περί αέρων, υδάτων, τόπων, έκδ. «Duphar», Αθήναι 1979]. Και στις δύο εκδοχές πρόκειται για νόσο επίκτητη και όχι συγγενή, η οποία μπορεί να αποφευχθεί. Άλλωστε, και το επίσημο πόρισμα των ερευνητών του θέματος είναι ότι η ομοφυλοφιλία «δεν είναι νόσος», αλλά «τρόπος έκφρασης» [Σεμινάριο «Η Ομοφυλοφιλία» της Παγκύπριας Εταιρείας Ψυχικής Υγιεινής, Λευκωσία 1982], και οι ίδιοι οι ομοφυλόφιλοι συμφωνούν ότι η περίπτωσή τους δεν είναι νόσος, αλλά προσωπική επιλογή τους [Βλ. Κ. Παπαδημητρακοπούλου, Ομοφυλοφιλία, Αθήνα 1992].

Το συμπέρασμα, στο oποίο οδηγούμεθα, είναι, ως εκ τούτου, ότι η συνύπαρξη ομοφυλοφίλων μέσα στο σώμα της Εκκλησίας με οποιαδήποτε ιδιότητα είναι ανεπίτρεπτη. Κατ’ αναλογία προς την περίπτωση του αιμομίκτη (Α’ Κορ. δ, 1-5), η ανοχή καθιστά την ομοφυλοφιλία «εις το κοινόν διαβολή της Εκκλησίας», «κοινόν πάντων το έγκλημα» [Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Εις την προς Κορινθίους Επιστολήν, ΙΕ’], για το οποίο η Εκκλησία πρέπει να «πενθεί» και να κινητοποιείται προς άρση των ομοφυλοφίλων εκ μέσου αυτής, όπως απαιτούσε ο ΙΙαύλος από την Εκκλησία της Κορίνθου για τον αιμομίκτη. Την ανάγκη αυτή θεραπεύουν και οι θεσπισθέντες από την Εκκλησία σχετικοί Κανόνες, όπως ο ζ’ «Περί αρρενοφθόρων» και ο ξβ’ «Περί αρσενοκοίτου» του Μ. Βασιλείου, ο δ’ του Γρηγορίου Νύσσης «Περί πόρνων», στους οποίους εντάσσει και τους παιδεραστές, την «παρά φύσιν» αδικία και «άθεσμον ηδονήν», ο «Περί αρρενομανίας» Ιωάννου του Νηστευτού, οι οποίοι ορίζουν την αποβολή των ομοφυλοφίλων από το σώμα της Εκκλησίας και την υπό όρους επανένταξή τους σε αυτό. Είναι πλέον σαφές ότι τα μέλη της Εκκλησίας δεν μπορούν να έχουν «το δικαίωμα του σεξουαλικού αυτοκαθορισμού», το οποίο ψήφισε το Συμβούλιο της Ευρώπης [Πρόκειται για τη «σύσταση» 924 (1-10-1981), με την οποία προτρέπει τις Κυβερνήσεις των Κρατών-Μελών «να καταργήσουν “κάθε μορφή διάκρισης ενάντια στους ομοφυλοφίλους ”», στο όνομα των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Βλ. το κείμενο στα Πρακτικά του Σεμιναρίου «Η Ομοφυλοφιλία», τελευταίο αναρίθμητο φύλλο], και ακόμη σαφέστερο ότι για τους τυχόν ομοφυλόφιλους κληρικούς επιβάλλεται, κατά μείζονα λόγο, η απομάκρυνσή τους λόγω πορνείας, την οποίαν ορίζουν οι Κανόνες κε’ Αποστολικός, κζ’ Καρθαγένης, γ’ και λβ’ του Μ. Βασιλείου, α’ Νεοκαισαρείας. Εάν ο κατά φύση ασχημονών καθαιρείται, πολύ περισσότερο αρμόζει τούτο στον παρά φύση ασχημονούντα. Για τη βαρύτητα της ομοφυλοφιλίας των κληρικών πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπ’ όψη ότι «ει τις κατηγορία γένηται κατά πιστού πορνείας ή μοιχείας ή άλλης τινός απηγορευμένης πράξεως και ελεγχθείη, εις κλήρον μη προαγαγέσθω» [Κανών ξα’ Αποστολικός], και μάλιστα ότι «ου δει τον άπαξ πορνεύσαντα χειροτονείσθαι, ει και του πάθους απέστη· φησί γαρ ο Μ. Βασίλειος·  Ει και νεκρούς ανιστά ο τοιούτος, ιερεύς ου γενήσεται» [Κανών λστ’ Νικηφόρου του Ομολογητού], ότι δε ακόμη και «παιδίον προς τινος φθαρέν εις ιερωσύνην ουκ έρχεται», καίτοι «κακείνο διά το ατελές της ηλικίας ουχ ήμαρτεν» [Κανών Περί αρρενομανίας Ιωάννου του Νηστευτού]. Εάν ο λαϊκός για τη μία και μόνη φορά, που υπέπεσε στο αμάρτημα της κατά φύση πορνείας, όσο και αν μετανοήσει και εάν ακόμη αγιασθεί τόσο, ώστε και νεκρούς να ανιστά, δεν μπορεί να γίνει ιερέας, και εάν ακόμη το παιδί, που διεφθάρη από κάποιον άνδρα δεν μπορεί νε ιερωθεί, παρ’ ότι αυτό το ίδιο δεν αμάρτησε, τούτο πέρα πάσης αμφηβολίας και αμφισβητήσεως δηλώνει ότι στην πράξη της Εκκλησίας ουδέποτε υπήρξε και δεν μπορεί να υπάρξει κατανόηση και ανοχή ή άσκηση οικονομίας για τους παρά φύση ασχημονούντες κληρικούς.

(Εκτενές απόσπασμα από την μελέτη της κας Αμαλίας Σπουρλάκου – Ευτυχιάδου, Δρ. Θεολογίας, “Εκλησία και Ομοφυλοφιλία”, Επιστημονική επετηρίς της Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών. Επεξεργασία κειμένου www.alopsis.gr)

Πηγή: Η άλλη όψη

Από το Ειρηνοδικείο Αθηνών

Αθήνα

Ιστορική χαρακτηρίζεται η απόφαση του Ειρηνοδικείου Αθηνών, που αναγνωρίζει το δικαίωμα μεταβολής ληξιαρχικών στοιχείων φύλου και ονοματεπωνύμου χωρίς να προϋποθέτει την χειρουργική επέμβαση αφαίρεσης αναπαραγωγικών οργάνων.

Στη Δικαισούνη προσέφυγε μέσω του πληρεξούσιου δικηγόρου Βασίλη Σωτηρόπουλου τρανς άνδρα (φύλο που του αποδόθηκε κατά τη γέννηση: κορίτσι), ο οποίος με την επίκληση παρεμφερούς (αλλά όχι ad hoc) νομολογίας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, καθώς και άρθρων του Διεθνούς Συμφώνου Ατομικών και Πολιτικών Δικαιωμάτων, ζήτησε να διαταχθεί το ληξιαρχείο να μεταβάλει το φύλο και το ονοματεπώνυμο (από θήλυ σε άρρεν), χωρίς να έχει πραγματοποιηθεί επέμβαση αφαίρεσης των γυναικείων γεννητικών οργάνων.

Όπως αναφέρει σε ανάρτησή του στο Facebook ο κ. Σωτηρόπουλος, μέχρι πέρυσι το ίδιο δικαστήριο απέρριπτε τέτοια αιτήματα, με την αιτιολογία της έλλειψης νομικής βάσης και αναγνώριζε ως προϋπόθεση την χειρουργική επέμβαση, αν και κάτι τέτοιο δεν αναφέρεται στον νόμο.

Στην υπόθεση αυτή, για πρώτη φορά στα ελληνικά δικαστικά χρονικά, το Ειρηνοδικείο αναγνώρισε ότι η εγχείρηση των γεννητικών οργάνων δεν ειναι απαραίτητη και ότι, αν θεωρείτο απαραίτητη, θα παραβίαζε τα ανθρώπινα δικαιώματα του αιτούντος προσώπου.

Στη δικαστική απόφαση αναφέρεται: «Κατά την κρίση του Δικαστηρίου, τούτο δεν πρέπει να θεωρηθεί πρόβλημα για τις αιτούμενες αλλαγές στην ληξιαρχική πράξη γέννησης. Συγκεκριμένα, η υποχρεωτική στείρωση, η χειρουργική αλλαγή φύλου με αφαίρεση των γεννητικών οργάνων από θήλυ σε άρεν και αντίστροφα, σαν απαραίτητη προϋπόθεση για την αναγνώριση της αλλαγής φύλου στα διεμφυλικά άτομα, όπως η αιτούσα κρίνεται ότι είναι υπερβολική απαίτηση και πρακτική και παραβιάζει το άρθρο 8 της ΕΣΔΑ (Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου), σύμφωνα με την οποία 'καθένας έχει το δικαίωμα στον σεβασμό της προσωπικής και οικογενειακής του ζωής, του οίκου του και των επικοινωνιών του'. Επίσης, οι παραπάνω υποχρεώσεις προσκρούρουν στο δικαίωμα για ισότητα και μη επιβολή διακρίσεων των άρθρων 2 και 26 του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα (ICCPR). […]».

Όπως αναφέρει ο δικηγόρος Β.Σωτηρόπουλος, «στην ουσία το Δικαστήριο προσδίδει ένα εντελώς διαφορετικό νόημα στην έννοια της 'αλλαγής φύλου', όπως αναφέρει ο ν.344/1976, εναρμονίζοντας τον -ξεπερασμένο- αυτόν νομικό όρο με την σύγχρονη αντίληψη για την 'ταυτότητα φύλου' και τα έντονα στοιχεία αυτοπροσδιορισμού και αυτοπραγμάτωσης που περιλαμβάνει ο όρος αυτός».

Ο ίδιος προσθέτει ότι η απόφαση κατέστη αμετάκλητη, δηλαδή δεν μπορεί πλέον να προσβληθεί με τακτικό ένδικο μέσο σε ανώτερο ή ανώτατο δικαστήριο.

Το Σωματείο Υποστήριξης Διεμφυλικών σε ανακοίνωσή του σημειώνει: «Θεωρούμε την παραπάνω απόφαση, παρ' όλο που το δικαστήριο έλαβε υπόψη του τις ιατρικές διαδικασίες που είχε προχωρήσει το πρόσωπο, μία ιδιαίτερα θετική και ιστορική μεταβολή στην νομολογία για την αλλαγή των εγγράφων των τρανς ανθρώπων, καθώς θεώρησε ως υπερβολική απαίτηση και πρακτική για την αναγνώριση της πραγματικής ταυτότητας ενός τρανς ανθρώπου, την υποχρεωτική στείρωση και την χειρουργική επέμβαση στα γεννητικά όργανα, πολλώ δε παραπάνω ότι παραβιάζει το Άρθρο 8 της ΕΣΔΑ που αναφέρεται στο δικαίωμα του σεβασμού της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής κάθε προσώπου».

Πηγή: (Newsroom ΔΟΛ - news.in.gr), Ακτίνες

Ἀνακοίνωση ἀγρυπνίας γιὰ τὴν «ὁμοφυλόφιλη ὑπερηφάνεια».

Οἱ «νονοὶ» τῆς ἱστορίας καὶ τὰ παράνομα διευθυντήρια τῆς «νέας ἐποχῆς» ἔχουν ἀποφασίσει τὴν ἀποδόμηση τῶν ἐθνῶν καὶ τὴν δημιουργία ἑνὸς νέου εἴδους ἀνθρώπου ὁ ὁποῖος θὰ παρακολουθεῖ τὴν ἐπερχόμενη καταστροφή, ὄχι μόνο τῶν φωτεινῶν σημείων τοῦ χριστιανικοῦ πνεύματος στὶς κοινωνίες ποὺ αὐτὰ ἔγιναν δεκτά, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀνατροπὴ τῶν ὑγιῶν ἐκφράσεων τοῦ ἀνθρώπινου πολιτισμοῦ, τόσο παθητικὰ καὶ ἀδιάφορα  σὰν νὰ βλέπει μία ἀνόητη πρωϊνὴ ἐκπομπή. Κύριος μοχλὸς αὐτῆς τῆς ἀποδόμησης εἶναι ἡ πρωτοφανὴς προβολὴ καὶ ἡ βίαιη ἐπιβολὴ τῆς ὁμοφυλοφιλίας, ὅπως καὶ ἡ ἀναιδὴς ἐπίδειξή της καὶ μέσῳ τῶν φεστιβὰλ τῆς ὁμοφυλόφιλης ὑπερηφάνειας. Ἡ βιομηχανικὴ ὑπερπαραγωγὴ τοῦ ὁμοφυλοφιλικοῦ προτύπου, μασκαρεμένη μάλιστα μὲ τὸ ἰδεολόγημα τοῦ προοδευτισμοῦ, εἶναι ἕνας μεγάλος κίνδυνος γιὰ τὰ πρόσωπα ἰδίως τῶν νέων ἀνθρώπων, ποὺ ἀναζητοῦν νὰ σχηματίσουν τὴν ψυχικὴ καὶ πνευματική τους ταυτότητα. 

Αὐτὴ ἡ ἐπιδέξια καὶ τόσο προσεκτική, πειστικὴ καὶ σταθερὴ προπαγάνδα μπορεῖ νὰ καταστρέψει τὸ σύνολο τῆς προσωπικότητας καὶ τῆς ζωῆς ἐκείνων ποὺ θὰ γίνουν παθητικοὶ ἀποδέκτες της. Ἡ ἀντίθεσή μας σὲ ὅ,τι προάγει τὸν ψυχοσωματικὸ ἐκφυλισμὸ τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῆς πατρίδας μας, εἶναι μέρος τῆς χριστιανικῆς μας μαρτυρίας, ὅπως καὶ ἡ ἀγάπη μας γιὰ κάθε ἄνθρωπο ποὺ μετανοεῖ καὶ ἀγωνίζεται ἐνάντια σὲ αὐτὸ τὸ πάθος, ὅπως ἐμεῖς ἀγωνιζόμαστε ἐνάντια σὲ ἄλλα. Σκύβουμε μὲ πραγματικὸ ἐνδιαφέρον στὸ πρόσωπό του, ὅπως σκύβουμε καὶ στὴν καρδιά μας, ἀλλὰ εἴμαστε προσευχητικὰ καὶ ὁμολογιακὰ ἀντίθετοι στὴν ξενόφερτη παρὰ φύσιν «ὑπερηφάνεια», στὴν χειραγώγηση τῆς κοινωνίας καὶ στὴν ἐπιχειρούμενη πνευματικὴ καὶ βιολογικὴ γενοκτονία.

Γι’ αὐτὸ σᾶς καλοῦμε στὸ Ἱερὸ Παρεκκλήσιο τοῦ Ἁγίου Δημητρίου στὴν Πλάκα, τὴν Παρασκευὴ 10 Ἰουνίου στὶς 8.00 τὸ βράδυ, νὰ ἀγρυπνήσουμε μαζὶ στὸν ναό μας ἢ ὅποιος ἀδυνατεῖ στὸ σπίτι του, καὶ νὰ ἑνώσουμε τὶς προσευχές μας ζητώντας ἀπὸ τὸν Ἅγιο Τριαδικὸ Θεὸ τὸν ἀναγκαῖο ἱλασμὸ καὶ τὴν πολύτροπη φανέρωση τοῦ ἀπείρου ἐλέους Του.

Ὁ ἐφημέριος, π. Ἰωάννης Δρογγίτης

Υπό την αιγίδα της Περιφέρειας Αττικής το 12ο Φεστιβάλ Υπερηφάνειας της Αθήνας Athens Pride

Τις εκδηλώσεις για το 12ο Φεστιβάλ Υπερηφάνειας της Αθήνας (Athens Pride) στηρίζει και φέτος η Περιφέρεια Αττικής, δηλώνοντας πιστή στις δεσμεύσεις της για πλήρη σεβασμό των ανθρώπινων δικαιωμάτων όλων των πολιτών, χωρίς διακρίσεις λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού και ταυτότητας φύλου.

Η διοργάνωση του Φεστιβάλ πραγματοποιείται υπό την αιγίδα της Περιφέρειας, η οποία, όπως επισημαίνει, στηρίζει πολλαπλά την πρωτοβουλία με στόχο την ενδυνάμωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων χωρίς διακρίσεις.

Ειδικότερα, η Περιφέρεια Αττικής, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ, προχωρά μεταξύ άλλων σε:

Χρωματισμό των διαβάσεων της πλατείας Κλαυθμώνος και της κεντρικής διάβασης του Συντάγματος στα χρώματα του Athens Pride.

Παραχώρηση του Πεδίου του Άρεως στις 5/6 για το πικ νικ των εθελοντών των οργανώσεων και για την ποδηλατοδρομία τους.

Φιλοξενία του επίσημου σποτ στο site της Περιφέρειας, έως την ολοκλήρωση του Athens Pride.

Η Περιφέρεια υπενθυμίζει ότι αποτελεί υποχρέωση των φορέων της τοπικής αυτοδιοίκησης να συμβάλλουν ενεργά στην καταπολέμηση αυτών των κατηγοριών διακρίσεων, όπως αποτυπώθηκε στο Ψήφισμα 380/2015 του Συμβουλίου της Ευρώπης (Κογκρέσο Τοπικών και Περιφερειακών Αρχών της Ευρώπης), με τίτλο «Διασφαλίζοντας τα δικαιώματα των λεσβιών, ομοφυλόφιλων, αμφιφυλόφιλων και διεμφυλικών (ΛΟΑΔ) ανθρώπων: μια υποχρέωση των πόλεων και Περιφερειών της Ευρώπης» (26.3.2015). Στο πλαίσιο αυτό, η Χάρτα Δικαιωμάτων και Υποχρεώσεων Πολιτών (που εγκρίθηκε στις 26.5.2016 από το Περιφερειακό Συμβούλιο Αττικής) προβλέπει, μεταξύ άλλων:

«Κατά την παροχή των υπηρεσιών της Περιφέρειας Αττικής προς τις/τους πολίτες απαγορεύεται κάθε δυσμενής διάκριση, ιδίως λόγω φύλου ή χαρακτηριστικών φύλου σεξουαλικού προσανατολισμού ή ταυτότητας φύλου».
Αναφορικά με το σποτ του Φεστιβάλ, για το οποίο δεν εγκρίθηκε η δωρεάν προβολή του ως κοινωνικού μηνύματος, κατά τη σχετική κρίση του Ε.Σ.Ρ., η Περιφερειάρχης Ρένα Δούρου δήλωσε:

«Κάθε απόφαση που αποκλείει την αποδοχή των συμπολιτών μας, λόγω του σεξουαλικού προσανατολισμού και της ταυτότητας φύλου, είναι μια απόφαση αντίθετη στην αρχή της ισότητας. Το Athens Pride είναι ένα φεστιβάλ που δεν περιορίζεται σε μία πορεία, όπως νομίζουν πολλοί, αλλά σε ένα σύνολο εκδηλώσεων, στις οποίες όλες και όλοι μπορούν να ενημερωθούν για τα δικαιώματα, για τις εξελίξεις στην νομοθεσία και την επιστήμη, για τις διεκδικήσεις των ΛΟΑΤΚΙ κινημάτων και για την άρση των ανισοτήτων. Η Περιφέρεια Αττικής στηρίζει τις δράσεις αυτές, σημειώνοντας παράλληλα ότι πρέπει να επιλυθούν με διάλογο, μακριά από λογικές αποκλεισμών εκείνες οι διαφωνίες που κρατούν ένα μέρος της τρανς κοινότητας μακριά από τη φετινή διοργάνωση της Αθήνας».

To Athens Pride θα πραγματοποιηθεί στην πλατεία Κλαυθμώνος το Σάββατο 11 Ιουνίου, με κεντρικό σύνθημα για φέτος «ΓΥΝΑΙΚΑ δε γεννιέσαι ΓΙΝΕΣΑΙ / ΑΝΔΡΑΣ δε γεννιέσαι ΓΙΝΕΣΑΙ»

Πηγή: Ακτίνες