
Τράπεζα Ἰδεῶν
Θησαύρισμα ἰδεῶν καί ἀναφορῶν γιά τήν Ὀρθοδοξία καί τόν Ἑλληνισμό
info@tideon.org
Σχολιο: Ντροπή! Έπρεπε ο Πατριάρχης να την επιστρέψει ως απαράδεκτη. Εκτός αν συμφωνεί και μας ετοιμάζει για το “Κοινό Ποτήριο”.
” … While not all differences between the Catholic and Orthodox Churches were brought to an end, there now existed the conditions necessary to journey towards re-establishing the “full communion of faith, fraternal accord and sacramental life which existed among them during the first thousand years of the life of the Church” (Joint Catholic-Orthodox Declaration, 7 December 1965). Having restored a relationship of love and fraternity, in a spirit of mutual trust, respect and charity, there is no longer any impediment to Eucharistic communion which cannot be overcome through prayer, the purification of hearts, dialogue and the affirmation of truth. Indeed, where there is love in the life of the Church, its source and fulfilment is always to be found in Eucharistic love. So too the symbol of the fraternal embrace finds its most profound truth in the embrace of peace exchanged in the Eucharistic celebration. …”
Πηγή: Ομοθυμαδόν
Η επιστολή:
Πηγή: Φως Φαναρίου
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 10η Δεκεμβρίου 2015.
ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΗ AΝΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ
κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΠΡΟΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΠΑΠΙΚΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ «ΑΡΣΗ ΤΩΝ ΑΝΑΘΕΜΑΤΩΝ».
Με αισθήματα πικρίας, οδύνης και απογοητεύσεως παρακολούθησε ο πιστός λαός του Θεού από τα ΜΜΕ τα όσα κακόδοξα ελέχθησαν, αλλά και τα όσα απαράδεκτα και κατά παράβαση των Ιερών Κανόνων επράχθησαν για μια ακόμη φορά κατά την φετινή «θρονική εορτή» του Φαναρίου στις 30 Νοεμβρίου ε.ε. Δυστυχώς κάθε χρόνο επαναλαμβάνεται σχεδόν το ίδιο σκηνικό, οι ίδιες φιέστες, οι ίδιες κακοδοξίες, με πρωταγωνιστή τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο.
Για πολλοστή ήδη φορά ο κ. Βαρθολομαίος στη προσφώνησή του προς τον επικεφαλής της παπικής αντιπροσωπίας καρδινάλιο κ. Kurt Koch, επαναλαμβάνει την ίδια οικουμενιστική ιδεολογία και γλώσσα, όπως άλλως τε συνηθίζει να το πράττει κάθε φορά, που απευθύνεται προς ετεροδόξους αιρετικούς, Παπικούς, Προτεστάντες, ή Μονοφυσίτες, προφανώς για να επιβεβαιώσει για μία ακόμη φορά στον κλήρο και στον πιστό λαό του Θεού την αμετακίνητη προσήλωση στις αιρετίζουσες θεωρίες του.
Θεωρήσαμε ότι δεν έχει πλέον κανένα νόημα να μπούμε και πάλι στον κόπο να ανατρέψουμε τις ίδιες κακοδοξίες και να ελέγξουμε τις ίδιες παραβάσεις των Ιερών Κανόνων, διότι το έχουμε πράξει πολλές φορές στο παρελθόνσε παλαιότερα άρθρα μας. Είναι υπερβέβαιο, ότι όσα άρθρα και αν γράψουμε, δεν πρόκειται να έχουν την παραμικρή απήχηση, διότι δεν υπάρχει δυστυχώς καμία διάθεση για διάλογο, όσο και αν προσπαθεί ο Παναγιώτατος να πείσει περί του αντιθέτου ότι δήθεν «το Οικουμενικόν Πατριαρχείον επιθυμεί και επιδιώκει τον διάλογον μετά πάντων, ομοδόξων και ετεροδόξων χριστιανών, ομοπίστων και αλλοπίστων συνανθρώπων…».
Κατόπιν αυτών ο παρά κάτω σύντομος σχολιασμός μας δεν απευθύνεται προς Οικουμενιστάς, αμετανοήτως εμμένοντας στην αίρεση και την πλάνη των, αλλά προς τον πιστό λαό του Θεού, με σκοπό την ενημέρωσή του, τον επιστηριγμό του στην αλήθεια της Ορθοδοξίας και την προφύλαξή του από την αίρεση και από αυτούς που την εκφράζουν και την προωθούν. Στις γραμμές που ακολουθούν θα περιοριστούμε να αναφερθούμε στο θέμα της άρσεως των αναθεμάτων, διότι φέτος συμπληρώνονται 50 χρόνια από τότε που έλαβε χώρα το φρικτό αυτό γεγονός, στο οποίο άλλωστε αναφέρεται και ο κ. Βαρθολομαίος στην φετινή προσφώνησή του: «Εκ των διαλόγων τούτων, ο διάλογος της αγάπης ήρξατο δια μιας εξόχως συμβολικής Πράξεως αμφοτέρων των Εκκλησιών, της εν έτει 1965 άρσεως των εκατέρωθεν αναθεμάτων, δια των οποίων, κρίμασιν οις οίδε Κύριος, αι Εκκλησίαι Ρώμης και Κωνσταντινουπόλεως απεσχίσθησαν αλλήλων κατά το Σχίσμα του 1054 μ.Χ., την απαρχήν ταύτην των θλιβερών γεγονότων, τα οποία επηκολούθησαν εις τας σχέσεις των Εκκλησιών Ανατολής και Δύσεως επί χίλια περίπου έτη».
Το όραμα του Πατριάρχου Αθηναγόρα και ο διακαής πόθος του για την ένωση στο κοινό Ποτήριο επιχειρήθηκε με την άρση των αναθεμάτων μεταξύ Βατικανού και Φαναρίου, που πραγματοποιήθηκε τον Δεκέμβριο του 1965. Άραγε το γεγονός αυτό εσήμαινε και για τις δύο πλευρές την άρση του σχίσματος; Προφανώς ναι, διότι τούτο φαίνεται ξεκάθαρα από όσα ο Πατριάρχης Αθηναγόρας απεκάλυψε τον Αύγουστο του 1971: «το ’65 εσηκώσαμεν το σχίσμα, εις την Ρώμην και εδώ, με αντιπροσώπους μας εκεί και αντιπροσώπους εκείθεν εδώ…», αλλά και από την διαβεβαίωση του Πάπα Παύλου του ΣΤ΄, ο οποίος το 1972 εδήλωσε, ότι «μετά της Ορθοδόξου Εκκλησίας ευρισκόμεθα σχεδόν εις τελείαν κοινωνίαν», εννοώντας προφανώς ότι η ληστρική, ή ψευδοοικουμενική Σύνοδος, Φεράρας-Φλωρεντίας, (1438/9), θα γίνει αποδεκτή από Ορθοδόξου πλευράς.
Το πρωτότυπο γαλλικό κείμενο της συμφωνίας του 1965 αναφέρει, ότι ο Πάπας Παύλος ο ΣΤ΄ και ο Πατριάρχης Αθηναγόρας αίρουν την «ακοινωνησία» μεταξύ των δύο Εκκλησιών. Συγκεκριμένα η σωστή μετάφραση της παραγράφου 4, εδάφιο β, της συμφωνίας, λέγει τα εξής: «αποδοκιμάζουσιν ωσαύτως και αίρουσιν από της μνήμης και εκ μέσου της Εκκλησίας τας αποφάσεις ακοινωνησίας (=lessentences d’ excommunication), ών η ανάμνησις επενεργεί μέχρι σήμερον ως κώλυμα εις την εν αγάπη προσέγγισιν, παραδίδουσι δε αυτάς τη λήθη»! Ο αείμνηστος καθηγητής π. Ιωάννης Ρωμανίδης επισημαίνει ότι «οι NewYorkTimes μετέδωσαν την από κοινού αγγελίαν του Βατικανού και του Φαναρίου της 7ης Δεκεμβρίου 1965 δια την άρσιν του excommunicatio (της ακοινωνησίας του Λατινικού κειμένου) εις την πρώτην σελίδα, ως το τέλος του σχίσματος του 1054 και ως την επανέναρξιν της μυστηριακής κοινωνίας, που είχε τότε δήθεν διακοπεί. Φαίνεται πλέον σαφώς, ότι το ελληνικόν κείμενον, που αναγγέλει την ‘άρσιν των αναθεμάτων’, ήτο τεχνηέντως παραπλανητικόν. Φαίνεται είχε σκοπόν να αμβλύνη ενδεχομένας αρνητικάς αντιδράσεις των Ορθοδόξων Εκκλησιών». Από τα παρά πάνω συμπεραίνουμε ότι, τουλάχιστον για το Φανάρι, (από Ορθοδόξου πλευράς), όπως και για το Βατικανό, «ακοινωνησία», «σχίσμα», πλέον δεν υφίσταται και η ένωση των Εκκλησιών ήδη έγινε, αλλά δεν είναι ακόμη «τελεία». Αυτό θα γίνει όταν Πάπας και Πατριάρχης «κοινωνήσουν» από το «κοινό Ποτήριο», όπως ήδη κοινωνούν μετά το 1965, σε πολλές περιπτώσεις κληρικοί και λαϊκοί από τις δύο «Εκκλησίες» τους. Με αυτά τα δεδομένα οι λατινόφρονες Πατριάρχες, Αρχιεπίσκοποι και λοιποί ποιμένες, παρουσιάζουν σταδιακά την ένωση, που αποφασίσθηκε το 1965. Πιστεύουν, ότι έτσι θα αποφευχθούν ανεπιθύμητες σε βάρος τους αντιδράσεις, για την προδοσία τους αυτή από τον πιστό λαό του Θεού.
Την ψευδοένωση αυτή, που απεφασίσθη και υπεγράφη μεταξύ Βατικανού και Φαναρίου με την άρση των αναθεμάτων, αποκαλύπτουν και σχολιάζουν εκκλησιαστικές προσωπικότητες και ακαδημαϊκοί διδάσκαλοι, που ασχολήθηκαν και ερεύνησαν εις βάθος τα συγκλονιστικά αυτά γεγονότα, ή έλαβαν μέρος στους μετά ταύτα γενομένους θεολογικούς διαλόγους. Ένας εξ’ αυτών, ο μακαριστός καθηγητής Ιωάννης Καρμίρης παρατηρεί: «Ο Πάπας Παύλος ο ΣΤ΄ και οι περί αυτόν Ρωμαιοκαθολικοί θεολόγοι εξεπόνησαν εν καλώς μελετηθέν ευρύτατον πρόγραμμα ρωμαιοκεντρικού Οικουμενισμού, σύμφωνον προς την Λατινικήν Εκκλησιολογίαν». Ο ομ. καθηγητής π. Θεόδωρος Ζήσης επιβεβαιώνει την ίδια πραγματικότητα: «Εκείνοι, (οι Λατινόφρονες), εσχεδίασαν και εχάλκευσαν με κρυφές συμφωνίες την ένωση, χωρίς να ενημερώνουν όλα τα μέλη της αντιπροσωπείας, για να μην υπάρχουν αντιδράσεις, όπως δεν ενημερώνεται σήμερα ο πιστός λαός και δεν αντιλαμβάνεται γι’ αυτό, ότι η ένωση γίνεται ήδη σταδιακά, έχει προχωρήσει ουσιαστικά με συμπροσευχές, συλλείτουργα και αμοιβαία εκκλησιαστική αναγνώριση, εις τρόπον ώστε το κοινό Ποτήριο, όταν έλθη επισήμως να αποτελεί απλώς μία επισφράγιση και επικύρωση της γενομένης ήδη ενώσεως». Ο αγωνιστής και μαχητικός ιεράρχης, αείμνηστος Μητροπολίτης Φλωρίνης κυρός Αυγουστίνος Καντιώτης επισημαίνει: «Η ένωσις, η ψευδοένωσις, έχει αποφασισθή. Έχει αποφασισθή εις μυστικά διαβούλια Ανατολής και Δύσεως, δια-βούλια πολιτικής, οικονομικής και θρησκευτικής φύσεως, ων εγκέφαλος ο Πάπας!. Το σχέδιον προς πραγματοποίησιν του σκοπού εξελίσσεται κατά φύσεις και στάδια εν αγνοία του Ορθοδόξου λαού, ο οποίος έκπληκτος μίαν πρωΐαν θα ακούση, ότι η ένωσις επετεύχθη! Δεν είναι υπερβολή εάν είπωμεν, ότι ευρισκόμεθα εις το κύκλωμα φοβερών ημερών διά την Ορθόδοξονπίστιν. Συντελείται εις βάθος και έκταση προδοσία, την οποίαν δεν δυνάμεθα να φαντασθώμεν!».Ο μακαριστός Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Γρηγορίου Αγίου Όρους αρχ. Γεώργιος Καψάνης παρατήρησε: «Πάντα τα ανωτέρω δηλούν, ότι το ΟικουμενικόνΠατριαρχείον δεν θεωρεί πλέον τον Πάπαν και την ΡωμαιοκαθολικήνΚαθολικήνΕκκλησίαν ως αιρετικούς, σχισματικούς και πλανωμένους, εφ’ όσον δέχεται την ΠαπικήνΕκκλησίαν ως ‘αγίαν’, τον δε επί κεφαλής αυτής ως ‘άγιον’, ‘μακαριστόν’, υπέρ ού τελεί και επιμνημόσυνονδέησιν. Σημαίνουν επίσης, ότι η ένωσις σχεδόν έχει γίνει και απομένει η μεθόδευσις της τελείας μυστηριακής κοινωνίας, προς την οποίαν βαίνομεν ολοταχώς…». Το γεγονός εξ’ άλλου, ότι ο Πατριάρχης Αθηναγόρας εμνημόνευε τον Πάπα στην αγία Πρόθεση και στη Θεία Λειτουργία, επιβεβαιώνει την επιχειρηθείσα με την άρση των αναθεματωνψευδοένωση. Σε επιστολή του προς τον Πάπα Παύλο τον ΣΤ΄ τον Δεκέμβριο του 1968, έγραφε: «Εν τη κοινωνία ταύτη ιερουργούντες μετά της χορείας των περί ημάς ιερωτάτων Μητροπολιτών και υπερτίμων, μνησθησόμεθα από των διπτύχων της καρδίας ημών του τιμίου ονόματός Σου αδελφέ, Αγιώτατε της Πρεσβυτέρας Ρώμης Επίσκοπε, ενώπιον της αγίας αναφοράς αυτού τούτου του τιμίου Σώματος και αυτού τούτου του τιμίου Αίματος του Σωτήρος εν τη θεία του αγιωτάτου προκατόχου ημών Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Και ερούμεν τη αγία ημέρα των Χριστουγέννων ενώπιον του αγίου θυσιαστηρίου και λέγομέν σοι: της Αρχιερωσύνης σου μνησθείη Κύριος ο Θεός, πάντοτε νύν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων».
Περιττό βέβαια να τονιστεί, ότι η ενέργεια αυτή του Οικουμενικού Πατριαρχείου ήταν αντικανονική και παράνομη, διότι αποτελεί μονομερή ενέργεια ενός μόνον Πατριαρχείου, χωρίς δηλαδή να έχει προηγηθείΠανορθόδοξη Σύνοδος και ομόφωνη απόφαση όλων των Πατριαρχείων και των λοιπών Αυτοκεφάλων Εκκλησιών, όπως βέβαια θα έπρεπε για ένα τόσο μεγάλης σημασίας θέμα. Στην αυθαιρεσία αυτή του Οικουμενικού Θρόνου άμεση υπήρξε η αντίδραση της Εκκλησίας της Ελλάδος, η οποία «με πολλήνδυσμένειανεπληροφορήθη την πρωτοβουλίαν του Οικουμενικού Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως κ. Αθηναγόρα. Ουδείς έχει το δικαίωμα να προβαίνη εις παρομοίας πράξεις. Το δικαίωμα έχει μόνον ολόκληρος η Ορθοδοξία», καθώς εδήλωσε ο τότε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κυρός Χρυσόστομος ο Β΄. Σε άλλη δήλωση του Αθηνών Χρυσοστόμου του Β΄, που έχει καταχωρηθεί στα «Πεπραγμένα» του, (τομ. Β΄, Αθήναι 1967, σελ.197), αναφερόμενος στον κ. Αθηναγόρα λέγει: «Ο Αθηναγόρας ο Α΄ ουδέν πρεσβεύει, εις ουδέν πιστεύει, ει μη μόνον εαυτώ δουλεύει και την απαθανάτισιν του ονόματός του επιδιώκει, έστω κατά Ηρόστρατον, διά της καταστροφής της Εκκλησίας».
Περαίνοντας τον μικρό αυτό σχολιασμό μας, εκφράζουμε και πάλι την έντονη ανησυχία μας για τα τεκταινόμενα. Το περιεχόμενο της φετινής προσφώνησης του κ. Βαρθολομαίου, εν όψει μάλιστα της προετοιμαζόμενης Πανορθόξου Συνόδου του 2016 και σε συνδυασμό με την πρόσφατηείδηση, ότι ο Πάπας Φραγκίσκος, κατά την τέλεση «Θείας Λειτουργίας» στην Ουγκάντα, «εμνημόνευσε» τον Οικουμενικό Πατριάρχη στα δίπτυχα, ωσάν να υφίσταται ήδη μυστηριακή κοινωνία μεταξύ τους, (και χωρίς να υπάρξει η παραμικρή αντίδραση από πλευράς του Φαναρίου), μας οδηγεί αβίαστα στο συμπέρασμα ότι δυστυχώς δρομολογείται, μια «ένωση» ανόσια, δαιμονική και φρικτή, τύπου Φεράρας – Φλωρεντίας (1438/9), χωρίς την επιστροφή των παπικών στην Ορθοδοξία, την μοναδική και αληθινή Εκκλησία του Χριστού! Κατόπιν αυτών θερμές είναι οι προσευχές όλων μας, κλήρου και λαού ενώπιον του Θεού: «Κύριε, Κύριε, επίβλεψον εξ’ ουρανού και ίδε» σε ποία αξιοθρήνητη και ελεεινή κατάσταση έχει φθάσει η πρωτόθρονη εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως, αλλά και γενικότερα. Διά τας αμαρτίας μας και διά την αμέλειά μας παρεχώρησες να επικρατήσει και να κυριαρχήσει η φοβερή αυτή παναίρεση του Οικουμενισμού, έτσι ώστε να είμαστε αναπολόγητοι ενώπιόν Σου. Κλήρος και λαός εγκαταλείψαμε την οδόν των αγίων Πατέρων μας και «επορεύθημεν εν τοις θελήμασιν των καρδιών ημών». Έπαυσαν οι άγιοι Πατέρες μας να αποτελούν για μας παραδείγματα και πρότυπα προς μίμηση στους μέχρι θανάτου αγώνες των για την διαφύλαξη της αμωμήτου ημών πίστεως. Πατούμε ανερυθριάστως επάνω στα αίματα των Αγίων και Ηρώων της Αμωμήτου Ορθοδόξου Πίστεώς μας, οι οποίοι υπέρ Αυτής, διά πυρός και σιδήρου και ύδατος ετελειώθησαν. «Αλλ’ ικετεύομε την σηνανείκαστον αγαθότητα. Φείσαι ημών Κύριε κατά το πλήθος του ελέους Σου και σώσον ημάς» από την φοβερή αυτή λύμη της παναιρέσεως και ανάδειξε στους εσχάτους αυτούς χρόνους της γενικής αποστασίας, στους οποίους ζούμε, αγίους και αξίους ιεράρχες, αληθινούς μιμητές των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας…
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
Ο Πάπας Φραγκίσκος στο μήνυμα που απέστειλε προς τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαίο, με την ευκαιρία της θρονικής εορτής του Αγίου Ανδρέου, τονίζει ότι «δεν υπάρχουν πλέον εμπόδια στην ευχαριστιακή κοινωνία μεταξύ καθολικών και ορθοδόξων». Η είδηση κάνει τον γύρο του κόσμου. Τα Ρωμαιοκαθολικά ΜΜΕ τονίζουν ότι η ένωση τους είναι προ των πυλών…
Ο Πάπας στην προσαγόρευσή του γράφει ότι ο κ. Βαρθολομαίος «προεδρεύει της Ορθοδόξου Εκκλησίας», προφανώς επειδή πιστεύει ότι «ένας είναι ο ηγεμών του Χριστιανισμού». Πάντως δεν ασπάζεται τις καινοφανείς απόψεις του Φαναρίου, περί του Πρωτείου του κ. Βαρθολομαίου στην Ορθοδοξία, όπως εκείνος το κατέχει στη Δύση…
Στην αρχή του μηνύματός του ο Πάπας σημειώνει ότι η συμμετοχή, όπως κάθε χρόνο, στην εορτή του Αγίου Ανδρέου, της αντιπροσωπείας του Βατικανού στη Θεία Λειτουργία της οποίας προΐσταται ο Πατριάρχης υπογραμμίζει «την πνευματική προσέγγιση της Εκκλησίας της Ρώμης προς τον ίδιο τον Πατριάρχη, όπως επίσης προς τα μέλη της Ιεράς Συνόδου, τον κλήρο, τους μοναχούς και όλους τους πιστούς του Οικουμενικού Πατριαρχείου».
Στη συνέχεια υπενθυμίζει την προ 50 ετών άρση των αφορισμών εκ μέρους του Πατριάρχου Αθηναγόρα και του Πάπα Παύλου Στ΄, η οποία, όπως γράφει, «αντικατέστησε τη λογική του ανταγωνισμού με τη λογική της αγάπης και της αδελφοσύνης» και προσθέτει πως «δεν υπάρχει πλέον κανένα εμπόδιο για να υπάρξει μεταξύ τους ευχαριστιακή κοινωνία». Τονίζει επίσης ότι «οι καθολικοί και οι ορθόδοξοι οφείλουν σήμερα να ζητήσουν συγγνώμη από τον Θεό και μεταξύ τους για τους χωρισμούς που επέφεραν στο Σώμα του Χριστού». Σημειώνει ακόμη ο Πάπας ότι παρά τις υφιστάμενες διαφορές «υπάρχουν τώρα οι αναγκαίες συνθήκες για την πορεία προς την πλήρη κοινωνία της πίστεως, της αδελφικής συμφωνίας και της μυστηριακής ζωής, οι οποίες υφίσταντο τα πρώτα χίλια χρόνια της ζωής της Εκκλησίας».
Πολλά και σοβαρά τα ζητήματα που θέτει ο Πάπας.
Πρώτον. Γράφει στον κ. Βαρθολομαίο ότι «δεν υπάρχουν πλέον εμπόδια στην πλήρη ένωση». Αν αυτό το εξάγει εκ της όλης πολιτικής του Φαναρίου, όταν ο ίδιος αναγνωρίζει ότι ο κ. Βαρθολομαίος απλώς προεδρεύει των συνάξεων των Ορθοδόξων Προκαθημένων πώς θεωρεί ότι ο λόγος του, όποιος και αν είναι, δεσμεύει όλους τους Ορθοδόξους; Η απολυταρχία του Βατικανού δεν ισχύει στην Ορθοδοξία.
Δεύτερον. Στο διάλογο που διεξάγεται μεταξύ των Λατίνων και των Ορθοδόξων έχει συμφωνηθεί κάτι που δεν έχει γίνει γνωστό ευρύτερα; Το παγκοίνως γνωστό είναι πως δεν υπάρχει θέμα που να έχει υπάρξει συμφωνία. Από πού λοιπόν τεκμαίρει ο Πάπας ότι είμαστε κοντά στην Ένωση; Γνωρίζει κάτι περισσότερο από όσα όλοι γνωρίζουμε;…
Τρίτον. Δυο φορές γράφει για «τη λογική της αγάπης». Είναι η ασθένεια της παποσύνης. Τα πάντα εκλογικεύονται. Ακόμη και η αγάπη.
Τέταρτον. Ζητεί και από τους Ορθοδόξους να ζητήσουν συγγνώμη από τον Θεό «για τους χωρισμούς που επέφεραν στο Σώμα του Χριστού». Δηλαδή θύτες και θύματα στην ίδια κατηγορία. Όχι ότι οι Ορθόδοξοι δεν πρέπει να ζητούν τη συγγνώμη και το έλεος του Θεού για τα λάθη τους. Αλλά όχι για την Δ΄ Σταυροφορία και την άλωση της Πόλης, όχι για τις κακοδοξίες του Πάπα, όχι για τις σε βάρος τους προσηλυτιστικές εκστρατείες των Ιησουιτών και των άλλων Ταγμάτων, όχι για την παπική καταπίεση στα μέρη που κατείχαν οι Φράγκοι, όχι για τους θρησκευτικούς πολέμους της Δύσης, όχι για την Ιερά Εξέταση και τον index, όχι για τη Διαμαρτύρηση και την αθεΐα στη Γαλλία. Ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β΄ ζήτησε συγγνώμη από τους Ορθοδόξους για τα όσα οι Λατίνοι έχουν διαπράξει σε βάρος τους. Ο σημερινός Πάπας τον διορθώνει και γράφει ότι και οι Ορθόδοξοι πρέπει να ζητήσουν συγγνώμη γιατί και αυτοί προκάλεσαν τον χωρισμό του Χριστιανισμού…
Πέμπτον. Στα πρώτα χίλια χρόνια της Εκκλησίας οι Χριστιανοί ήσαν ενωμένοι, όμως το Βατικανό επιχειρεί να διορθώσει την ιστορική πραγματικότητα και να πείσει τους Ορθοδόξους ότι το Πρωτείο του Πάπα υπήρχε πάντοτε, όπως σήμερα…
Έκτον. Ο κ. Βαρθολομαίος, με τη συμπεριφορά του, έχει δώσει το δικαίωμα στον Πάπα να γράφει με αυτό τον τρόπο. Ένα είναι το βέβαιο. Οποιοι και αν είναι οι σχεδιασμοί του ιησουίτη Πάπα και όπως και να συμπεριφέρεται το Φανάρι, οι Ορθόδοξοι δεν θα υποταγούν στον Πάπα, δεν θα προδώσουν την Πίστη τους, δεν θα γίνουν Μαρωνίτες.
Πηγή: Θρησκευτικά
Οι πρόσφατες αποφάσεις της Συνόδου του Βατικανού για την οικογένεια, τα δημοσιευθέντα νέα οικονομικά σκάνδαλα σ’ αυτό και οι συνταρακτικές αποκαλύψεις για τις ίντριγκες στις εκλογές των Παπών Βενεδίκτου 16ου και Φραγκίσκου δείχνουν ότι το Βατικανό βρίσκεται σε παρακμιακό αδιέξοδο και σε βαθιά παρακμή.
Οι τρεις εβδομάδες που διήρκεσαν οι εργασίες της Συνόδου στο Βατικανό για την οικογένεια και που ολοκληρώθηκαν στις 24 Οκτωβρίου, αντί να μειώσουν αύξησαν τα προβλήματα που υπήρχαν στη Λατινική Εκκλησία σχετικά με την Ηθική και τη Βιοηθική. Ο Πάπας επί κεφαλής των «μεταρρυθμιστών» πέρασε τη γραμμή του. Μπορεί στα λόγια να είναι υπέρ της «συνοδικότητας» αλλά στην πράξη απέδειξε ότι ασκεί αυταρχικά την εξουσία του ως κοσμικός ηγεμόνας.
Στα κρίσιμα σημεία της ζωής του σύγχρονου ανθρώπου που συζητήθηκαν υπάρχει ένα ωραιοποιημένο και νεφελώδες στο τελικό κείμενο της Συνόδου λεξιλόγιο. Το ακόλουθο:
Ελεύθερη διαβίωση – Τα εκτός γάμου ζευγάρια πρέπει να προσεγγίζονται «με εποικοδομητικό τρόπο και με μια προσπάθεια να μπουν στον δρόμο που θα τους προσανατολίσει προς την πληρότητα του γάμου».
Σεξουαλική απελευθέρωση – Στο σύγχρονο κόσμο δεν λείπουν οι μέσα από την επιβαλλόμενη κουλτούρα τάσεις για μια σεξουαλικότητα χωρίς όρια. Η μεγάλη διάδοση της πορνογραφίας και της εμπορευματοποίησης του ανθρώπινου σώματος, ευνοούμενη επίσης από την κακή χρήση του ιντερνέτ, πρέπει να καταγγελθούν με σταθερότητα.
Ομοφυλόφιλοι – Στις οικογένειες που ζουν την εμπειρία να έχουν στους κόλπους τους ομοφυλόφιλους, η Εκκλησία επαναλαμβάνει ότι κάθε πρόσωπο, ανεξάρτητα από τον σεξουαλικό του προσανατολισμό, πρέπει να είναι σεβαστό, να διατηρεί την αξιοπρέπειά του και να υπάρχει φροντίδα αποφυγής κάθε εκδήλωσης άδικης διάκρισης σε βάρος του.
Γάμος ομοφυλόφιλων. «Ουδεμία θεμελίωση υπάρχει για την καθιέρωση αναλογιών, έστω και μακρινών, μεταξύ των ομοφυλοφιλικών ενώσεων και του σχεδίου του Θεού για τον γάμο». Σημειώνεται ότι κατόπιν ισχυρότατων αντιδράσεων που υπήρξαν το τελικό κείμενο δεν περιέχει προτάσεις του σχεδίου εργασίας, όπως «να προσδιορισθεί η κοινωνική ιδιαιτερότητα των ψυχολογικά ευαίσθητων αυτών ενώσεων», ούτε καλεί τον κόσμο « σε μια καλύτερη εμβάθυνση ανθρώπινη όχι μόνο βιολογική και πολιτισμική, της σεξουαλικής διαφοροποίησης».
Το τελικό κείμενο της Συνόδου του Βατικανού για την οικογένεια έχει προκαλέσει ζωηρές αντιδράσεις και πολλά ερωτηματικά. Γιατί οι τόσες θετικές αναφορές στους ομοφυλόφιλους, και η συναισθηματική και όχι η ποιμαντική προσέγγιση στα ελεύθερα ζευγάρια και στη σεξουαλική απελευθέρωση; Τα ανοίγματα του Βατικανού προς όσους έχουν φύγει από τον δρόμο του Θεού είναι να τους ακολουθήσουν χωρίς να τους διδάξουν την Αλήθεια. Αντίθετα στο τέλος συμβιβάζονται και αποδέχονται ως σωστή την κατάσταση των αμαρτωλών. Το δόγμα ότι πλέον το Βατικανό επί Φραγκίσκου δημιουργεί « μιαν Εκκλησία που αλλάζει, μιαν Εκκλησία που ακούει» είναι φενάκη. Ο Ιησούς Χριστός αγαπά τους αμαρτωλούς, τους αναζητεί και με την αγάπη του τους σώζει, λυτρώνοντάς τους από την αμαρτία.
Το Βατικανό δέχεται αυστηρή κριτική για τη θέση της Συνόδου στα ζητήματα των ομοφυλοφίλων. Στην ιστοσελίδα Catholic Voices ανώνυμος ρωμαιοκαθολικός ιερέας θέτει τα καίρια ερωτήματα: οι ομοφυλόφιλοι ακτιβιστές έπαιξαν σοβαρό ρόλο στα συμπεράσματα της Συνόδου για την οικογένεια; Μπορεί κανείς να μιλάει για «μαφία ομοφυλόφιλων» μεταξύ του κλήρου; Και πάρα κάτω εξηγεί πώς οι ομοφυλόφιλοι και παιδόφιλοι κληρικοί αφθονούν στους κόλπους της Λατινικής Εκκλησίας και έχουν αναπτύξει ισχυρό λόμπι….
Η πολυπληθής ομάδα των ομοφυλόφιλων ρωμαιοκαθολικών κληρικών στο προσκήνιο παρουσιάστηκε λίγες ημέρες πριν από τη φετινή Σύνοδο του Βατικανού για την οικογένεια στο πρόσωπο του Πολωνού κληρικού και πρώην ανωτέρου στελέχους της Κουρίας Κριστόφ Χαράμσα. Η αποπομπή του και η απαγόρευση να φέρει το ιερατικό σχήμα έγινε στις 21 Οκτωβρίου 2015, όταν ο Χαράμσα εμφανίστηκε στα ΜΜΕ μαζί με τον σύντροφο του, Καταλανό Εντουάρντο Πλανάς, 44 ετών και δημοσιοποίησε ότι είναι ομοφυλόφιλος. Είναι 43 ετών, πρώην καθηγητής της Θεολογίας και της Βιοηθικής στο Ποντιφικό Γρηγοριανό Πανεπιστήμιο της Ρώμης και έως την πρόσφατη αποπομπή του ήταν μέλος της Συνοδικής Επιτροπής και της διεθνούς θεολογικής επιτροπής για τη διδασκαλία της πίστεως. Οι οργανώσεις και οι ιστοσελίδες των ομοφυλόφιλων χαιρέτισαν με ενθουσιασμό το τελικό κείμενο της Συνόδου του Βατικανού για την οικογένεια.
Το τελικό κείμενο και οι μεθοδεύσεις που προηγήθηκαν οδήγησαν πολλούς, κληρικούς και λαϊκούς, να αναζητήσουν περισσότερες πληροφορίες για την ομάδα που βοηθά τον Πάπα στα «προοδευτικά» σχέδιά του. Αλλά δεν χρειάστηκε πολύ. Ο «προοδευτικός» Βέλγος καρδινάλιος Ντάνεελς, αποκάλυψε δημόσια το ρόλο του στην ομάδα «Σανκτ Γκάλεν», που αποκλήθηκε «μαφιόζικη». Το όνομα είναι πόλεως της Ελβετίας, όπου υπάρχει η ονομαστή μονή των Βενεδικτίνων. Εκεί γίνονταν οι συνάξεις της ομάδας και λαμβάνονταν οι αποφάσεις. Η ομάδα των «προοδευτικών» καρδιναλίων και άλλων κληρικών εργάστηκε στο παρασκήνιο για την αποτροπή της εκλογής του Βενεδίκτου 16ου, που απέτυχε και στη συνέχεια για να τον οδηγήσει στην παραίτηση, που την πέτυχε και για να μεθοδεύσει την εκλογή «προοδευτικού» Πάπα, όπως είναι ο Φραγκίσκος, που επίσης την πέτυχε.
Η εντός της Λατινικής Εκκλησίας εκστρατεία των ομοφυλοφίλων έφτασε έως το συντηρητικό τάγμα των Δομινικανών, ιστορικά του πιο επιθετικού, δια της Ιεράς Εξετάσεως, εναντίον των αιρετικών. Φέτος που εορτάζονται τα 800 χρόνια από την ίδρυσή του συγκλονίζεται από το βιβλίο « Αγάπες: Η Εκκλησία, οι χωρισμένοι και ξαναπαντρεμένοι, τα ομόφυλα ζευγάρια» (Έκδ. CERF, Paris, 2015) που εξέδωσε το μέλος του, ο ιερομόναχος Αντριάνο Ολίβα, ειδικός στον Θωμά τον Ακινάτη. Ο εν λόγω ιερομόναχος ουσιαστικά νομιμοποιεί τις ομοφυλοφιλικές σχέσεις! Η ιστοσελίδα Riposte Catholique σε άρθρο της 11ης Νοεμβρίου 2015 διερωτάται αν το εν λόγω τάγμα, το τόσο συνδεδεμένο με την Ιερά Εξέταση και την τιμωρία των αιρετικών, υποστηρίζει ως φυσιολογικές τις ομοφυλοφιλικές σχέσεις πώς είναι δυνατό η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία να ασκήσει ποιμαντική επί του θέματος αυτού και γενικότερα για την αξία της οικογένειας;… Όλα δείχνουν πως από τον Πάπα και την Κουρία έως τα δυναμικότερα σε δράση τάγματα των Ιησουιτών και των Δομινικανών όλοι είναι έτοιμοι να δεχθούν ή να ανεχθούν ως φυσιολογικές τις ομοφυλοφιλικές σχέσεις.
Οι ίντριγκες κατά την εκλογή των Παπών Βενεδίκτου και Φραγκίσκου και ο καρδινάλιος Ντάνεελς
Η παρακμή του Βατικανού φαίνεται και από τις ίντριγκες που αποκαλύπτονται πως προηγήθηκαν των εκλογών των δύο τελευταίων Παπών. Ο Πάπας Βενέδικτος ήταν συντηρητικών αρχών και αντίθετος σε όσα επί του σημερινού Πάπα μεθοδεύονται και υλοποιούνται από τη συγκεκριμένη ομάδα για αλλαγή στη διδασκαλία και στη ποιμαντική της Λατινικής Εκκλησίας έναντι της ομοφυλοφιλίας. Είναι ενδεικτικό πως στον ενθρονιστήριο λόγο του ο Πάπας Βενέδιντος είχε μιλήσει για «λύκους» εντός των κόλπων του Βατικανού και πολλοί θεωρούν ότι μιλούσε για τη συγκεκριμένη ομάδα του Σανκτ Γκάλεν. Λέγεται ότι ο Πάπας Βενέδικτος παραιτήθηκε υπό το βάρος των αποκαλύψεων για τα σεξουαλικά και οικονομικά σκάνδαλα που τότε ξέσπασαν, αλλά τώρα αποκαλύπτεται ότι τα μέλη της ομάδας του Σανκτ Γκάλεν αξιοποίησαν την πίεση που ασκούσαν τα ΜΜΕ και με κατάλληλους χειρισμούς τον εξώθησαν στην παραίτηση.
Ο καρδινάλιος Ντάνεελς θεωρείται εκ των ηγετών της «προοδευτικής» ομάδας του Σανκτ Γκάλεν, μαζί με τους καρδιναλίους Κάσπερ και Μαρτίνι (ιησουίτη, όπως ο Πάπας Φραγκίσκος). Η ομάδα επιδιώκει να κάνει «πιο σύγχρονη» τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία…Στο βιογραφικό του Ντάνεελς γράφεται ότι όταν η βελγική κυβέρνηση ψήφισε το νόμο για την αναγνώριση του «γάμου» των ομοφύλων αυτός της απέστειλε επιστολή με θετικό περιεχόμενο, υποστηρίζοντας ότι έτσι σταμάτησαν οι δυσμενείς διακρίσεις σε βάρος τους..Επίσης συμβούλευσε τον τότε Βασιλιά του Βελγίου Μποντουέν να υπογράψει το Νόμο για τις ελεύθερες αμβλώσεις. Ο βασιλιάς δεν τον άκουσε και προτίμησε να παραιτηθεί, στο χρόνο που χρειαζόταν για να ψηφιστεί ο Νόμος χωρίς την υπογραφή του. Ακόμη ο Ντάνεελς συμβούλευσε θύμα σεξουαλικής κακοποίησης από ρωμαιοκαθολικό κληρικό να μην μιλήσει και αρνήθηκε να απαγορεύσει τη χρήση σεξουαλικού περιεχομένου υλικού «για παιδαγωγικούς λόγους» στα ρωμαιοκαθολικά σχολεία. Το 2010 ο Ντάνεελς εκλήθη σε ανάκριση για απόκρυψη των εκ μέρους ρωμαιοκαθολικών κληρικών κακοποιήσεων ανηλίκων. Μια από τις περιπτώσεις αφορούσε τον προστατευόμενό του Επίσκοπο Ρότζερ Βανγκελούβε ο οποίος κακοποιούσε παιδιά από τότε που ήταν κληρικός και συνέχισε όταν έγινε Επίσκοπος. Τον Απρίλιο του 2010 ο Βανγκελούβε παραιτήθηκε, αφού δημόσια παραδέχθηκε την ενοχή του.
Ο Ντάνεελς, μόλις συμπλήρωσε τα 75 του χρόνια, παραιτήθηκε το 2010 και στη θέση του ως Αρχιεπισκόπου των Βρυξελλών και πριμάτου του Βελγίου εξελέγη ο των ιδίων «συντηρητικών» φρονημάτων με τον Πάπα Βενέδικτο Επίσκοπος του Ναμύρ, πόλεως επίσης του Βελγίου, Αντρέ Ζοζέφ Λεονάρ. Ο Λεονάρ δημόσια αντιτάχθηκε στα όσα η βελγική κυβέρνηση είχε προωθήσει. Aυτή πλην του «γάμου» των ομοφυλόφιλων είχε επίσης ψηφίσει, με την αποδοχή του Ντάνεελς, την ευθανασία, τα πειράματα στα ανθρώπινα έμβρυα και τη γονιμοποίηση σε δοκιμαστικό σωλήνα (in vitro). Η αντίδραση του Λεονάρ προς τις αποφάσεις της βελγικής κυβερνήσεως τον έκαμαν στόχο σφοδρών επιθέσεων από τα ισχυρά λόμπι των ομοφυλόφιλων και των τεκτόνων. Φέτος ο Λεονάρ συμπλήρωσε τα 75 χρόνια και με μια εντυπωσιακή ταχύτητα ο Πάπας Φραγκίσκος τον αντικατέστησε με τον ευνοούμενο του Ντάνεελς Επίσκοπο Γιόζεφ Ντε Κέσελ, την ώρα που ο «εκσυγχρονισμός» που είχε επί δεκαετίες προωθήσει ο Ντάνεελς στην Καθολική Εκκλησία του Βελγίου την έχει βάλει σε τροχιά εξαφάνισης: Οι ιερατικές κλήσεις τείνουν στο μηδέν, οι εκκλησίες είναι σχεδόν άδειες από πιστούς και η κατήχηση πλέον ανύπαρκτη.
Ο καρδινάλιος Ντάνεελς θεωρεί ότι τελικά νίκησε τον μεγάλο του «εχθρό», τον επίτιμο Πάπα Βενέδικτο. Μπορεί να έχασε τη μάχη της εκλογής του, αλλά με την ομάδα του Σανκτ Γκάλεν συνέβαλε στην εκθρόνισή του και στην εκλογή του «εκσυγχρονιστή» Πάπα Φραγκίσκου, στου οποίου βρίσκεται στα δεξιά. Για το στενό δεσμό του Πάπα με τον καρδινάλιο Ντάνεελς σημειώνεται ότι ενώ η Εκκλησία στο Βέλγιο ευνόησε τα μέτρα που επέβαλε η κυβέρνηση σε βάρος της ανθρώπινης ζωής και έχει πιστούς πολύ λιγότερους από άλλες χώρες, στη Σύνοδο για την οικογένεια αντιπροσωπεύθηκε με τρεις εκπροσώπους, με επί κεφαλής τον 83χρονο Ντάνεελς, τον οποίο ο Πάπας είχε προσκαλέσει δεύτερο από τους 45 συνέδρους της επιλογής του. Επίσης ο Πάπας τον είχε μαζί του στο μπαλκόνι αμέσως μετά την εκλογή του και κατά την ενθρόνιση του εκείνος ανέγνωσε τη σχετική προσευχή…
Εκτός από την κάλυψη των κακοποιήσεων παιδιών από ρωμαιοκαθολικούς κληρικούς και την εύνοιά του προς τα ομόφυλα ζευγάρια ο καρδινάλιος Ντάνεελς έχει εγείρει την οργή πολλών Ρωμαιοκαθολικών και γιατί, σύμφωνα με ορισμένες πηγές, μίλησε σε τεκτονική εκδήλωση φορώντας τα μασονικά διακριτικά και διατηρεί φιλικές σχέσεις με τη αντιχριστιανική Μεγάλη Ανατολή του Βελγίου.
Οικονομικά σκάνδαλα στο Βατικανό
Τις προηγούμενες ημέρες το Βατικανό βρέθηκε και πάλι στον κυκλώνα οικονομικών σκανδάλων. Όπως επί Βενεδίκτου 16ου έτσι και τώρα, επί Φραγκίσκου, διέρρευσαν προς τον Τύπο απόρρητα οικονομικά στοιχεία, τα οποία αποδεικνύουν την ηθική παρακμή ανθρώπων που ζουν στο Βατικανό, ή έχουν σχέση με αυτό.
Με βάση τα στοιχεία που διέρρευσαν κυκλοφορήθηκαν πριν από λίγες ημέρες δύο βιβλία. Το ένα είναι του Εμιλιάνο Φιτιπάλντι, ονομάζεται “Avarizia” (Τσιγγουνιά) και έχει υπότιτλο «Τα ντοκουμέντα που αποκαλύπτουν τα πλούτη, τα σκάνδαλα και τα μυστικά της Εκκλησίας του Φραγκίσκου». Όπως αποκαλύπτει το βιβλίο το μικροσκοπικό Βατικανό είναι από τις πρώτες χώρες σε κατανάλωση καπνού και αλκοόλ! Όπως αποκαλύφθηκε όσοι έχουν την περίφημη κάρτα αγορών χωρίς δασμούς και με ελάχιστους φόρους στα καταστήματα του Βατικανού ( τα μέλη της Κουρίας, καρδινάλιοι, άλλοι κληρικοί, μοναχοί και μοναχές, λαϊκοί εργαζόμενοι στις υπηρεσίες του κράτους) θεωρητικά θάπρεπε να είναι 4000-5000. Στην πραγματικότητα την χρησιμοποιούν 41.000! Αυτοί αγοράζουν από ακριβά επώνυμα ρούχα, ρολόγια, αρώματα έως τσιγάρα και ποτά και συνήθως τα μεταπωλούν… Αυτά αναφέρονται στην Έκθεση της Ernst & Young, την οποία όρισε ο Πάπας το 2013 να πραγματοποιήσει διαχειριστικό έλεγχο στα καταστήματα και διέρρευσαν στον συγγραφέα του βιβλίου. Για τη διαρροή συνελήφθησαν από την αστυνομία του Βατικανού ο ισπανός Επίσκοπος Λούτσιο Μπάλντα και η ιταλίδα Φραντσέσκα Σαουκούι, που είχαν συμμετοχή στον έλεγχο και πρόσβαση στα στοιχεία.
Το άλλο βιβλίο, που πρόσφατα επίσης κυκλοφορήθηκε, ονομάζεται «Ο δρόμος του Σταυρού» (Chemin de Croix), εκδόθηκε από τις εκδόσεις Flammarion και γράφτηκε από τον Τζιαν Λουίτζι Νούτζι, γνωστό από το προηγούμενο βιβλίο του, πάλι με στοιχεία που είχαν διαρρεύσει, που είχε τίτλο «Η Αυτού Αγιότης: Σκάνδαλο στο Βατικανό» και που είχε κλονίσει τη θέση του Πάπα Βενεδίκτου.
Στις 650 σελίδες των δύο βιβλίων διαπιστώνει κανείς τη διαφθορά που υπάρχει στη διαχείριση της περιουσίας του Βατικανού. Υπερτιμολογήσεις σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ξέπλυμα χρήματος μέσα από δήθεν δωρεές, αδικαιολόγητες δαπάνες για επισκευές ή κατασκευές, χαμηλά ενοίκια σε ευνοούμενους των στελεχών που διαχειρίζονται την εκκλησιαστική ακίνητη περιουσία, σπατάλη του ιερού χρήματος για αλλότριους σκοπούς. Υπάρχουν περίπου 5.000 εκκλησιαστικά ακίνητα, για τη διαχείριση των οποίων λίγα είναι γνωστά. Για ένα από αυτά, διαμέρισμα 150 τετρ. μέτρων στη Ρώμη, αποκαλύφθηκε ότι είναι νοικιασμένο προς 29 Ευρώ το χρόνο…
Επικερδής επιχείρηση είχε στηθεί και με την αγιοποίηση προσωπικοτήτων της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Κατά το Δίκαιο του Βατικανού στη σχετική έρευνα που γίνεται για το βίο τους συμμετέχουν και λαϊκοί δικηγόροι. Επειδή τα συμφέροντα είναι μεγάλα, γιατί αγιοποίηση σημαίνει εισροή χρημάτων στα μέρη τα οποία αφορά, οι δικηγόροι ελάμβαναν το λιγότερο 40.000 Ευρώ ανά υπόθεση. Και αυτοί είναι γνωστοί, γιατί είχαν τις κατάλληλες προσβάσεις.
Ο Πάπας Φραγκίσκος βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση. Η εικόνα του τσαλακώθηκε με όσα συμβαίνουν στο Βατικανό και αναγκάστηκε την Κυριακή, 8 Νοεμβρίου, να μιλήσει από την πλατεία του Αγίου Πέτρου για τα σκάνδαλα. Στην ομιλία του καταδίκασε τα «κοράκια», σημείωσε ότι οι γενόμενες κλοπές είναι εγκλήματα και διαβεβαίωσε ότι παρά τις δυσκολίες θα προχωρήσει στα σχέδια του…
Η Ορθοδοξία
Η Ορθοδοξία είναι μια ανοικτή Εκκλησία, που δέχεται επιρροές και επιδράσεις και που πρέπει να τις αντιμετωπίσει. Για την οικογένεια στην μέλλουσα να συνέλθει Πανορθόδοξη Σύνοδο δεν θίγονται τα σύγχρονα ζητήματα και επομένως δεν δίνονται απαντήσεις σε αυτά. Σε τοπικό επίπεδο, στην Εκκλησία της Ελλάδος τα θέματα τίθενται και στη συνέχεια αφήνονται στον ρουν της ιστορίας… Το θέμα της συμμετοχής στη Θεία κοινωνία των χωρισμένων, που ξαναπαντρεύονται το έχει λυμένο και αντιμετωπίζει με κατανόηση αλλά χωρίς σοβαρή ποιμαντική μέριμνα τα νέα ζευγάρια που είτε ελευθέρως συζούν, είτε έχουν τελέσει μόνο πολιτικό γάμο και έχουν αποκτήσει παιδί, που επιθυμούν να το βαπτίσουν. Στα θέματα της ιατρικά υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, της αντισύλληψης, της σχέσης, του «γάμου» ή του «συμφώνου συμβίωσης» των ομοφυλοφίλων, της καύσης των νεκρών και της ευθανασίας οι απόψεις τουλάχιστον της Εκκλησίας της Ελλάδος είναι σαφείς, έως σήμερα. Δυστυχώς τα ζητήματα αυτά δεν τίθενται στην Πανορθόδοξη για να αποκτήσουν γενικότερο χαρακτήρα. –
Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη
Η παποσύνη εμπνέει το Φανάρι. Επιδίωξε να αναβαθμιστεί το Γραφείο του στην Αθήνα σε Νομική Προσωπικότητα Διεθνούς Δικαίου, δηλαδή σε «πρεσβεία», κατά τα πρότυπα της νουντσιατούρας που διαθέτει το Βατικανό. Η ενέργεια προχώρησε ερήμην της Εκκλησίας της Ελλάδος δια του πρώην Υπουργού Εσωτερικών κ. Γ. Κατρούγκαλου και η υλοποίηση της απετράπη λόγω της έγκαιρης, πειστικής και αποτελεσματικής παρέμβασης του Αρχιεπισκόπου κ. Ιερωνύμου στους Υπουργούς Εξωτερικών και Παιδείας.
Μητροπολίτες της Εκκλησίας της Ελλάδος μας επισήμαναν ότι η πρόσφατη απόπειρα μετατροπής του Γραφείου της Αθήνας σε «πρεσβεία» είναι η πιο πρόσφατη σε μια σειρά ενεργειών του Φαναρίου σε βάρος της Εκκλησίας της Ελλάδος, μετά την άρνηση του Αρχιεπισκόπου κ. Ιερωνύμου και της μεγάλης πλειονοψηφίας της Ιεραρχίας να υπακούσουν στη θέληση του Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου και να εκλέξουν στη Μητρόπολη Ιωαννίνων τον προταθέντα από αυτόν Ελλαδίτη Αρχιμανδρίτη Αμφιλόχιο Στεργίου.
Όπως μας σημείωσαν οι εν λόγω Μητροπολίτες δεν είναι τυχαίο ότι για πρώτη φορά προσκλήθηκαν στο Φανάρι όλοι οι Μητροπολίτες των «Νέων Χωρών» της Εκκλησίας της Ελλάδος κατά την ετήσια σύναξη των αρχιερέων του Οικουμενικού Θρόνου, από τους οποίους μάλιστα ζητήθηκαν «δηλώσεις νομιμοφροσύνης» προς Αυτόν από τηλεοπτικό εκκλησιαστικό ελληνικό κανάλι. Δεν είναι τυχαίο επίσης ότι λίγες ημέρες μετά την αποτυχία του να εκλεγεί Μητροπολίτης Ιωαννίνων ο Αρχιμανδρίτης Αμφιλόχιος Στεργίου, με πρόταση του κ. Βαρθολομαίου, εξελέγη Μητροπολίτης Αδριανουπόλεως από τη Σύνοδο του Οικ. Πατριαρχείου. Δεν είναι τυχαίο ακόμη πως ο εν λόγω κληρικός τοποθετήθηκε διευθυντής στο Γραφείο της Αθήνας, χωρίς το Φανάρι να ζητήσει τη συγκατάθεση της Αρχιεπισκοπής Αθηνών και της Εκκλησίας της Ελλάδος και πως επί των ημερών του έγινε η επιχείρηση μετατροπής του Γραφείου σε «πρεσβεία».Τι επιδιώκει το Φανάρι και τι ισχύει για το ΒατικανόΝομικοί κύκλοι προσκείμενοι στο Φανάρι από καιρό έχουν εκφράσει την άποψη πως «ο καιρός βιάζει για σημαντικές κινήσεις στρατηγικής πνοής που θα επιτρέψουν την αναγνώριση σ’ αυτό ενός καθεστώτος ανεξαρτησίας και ουδετερότητας στην έδρα του». (Βλ.σχ. Μαλαματής Βαλάκου – Θεοδωρούλη «Το νομικό περίγραμμα του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο πλαίσιο της διεθνούς κοινότητας», Εκδ. Σάκκουλα, Αθήνα – Θεσσαλονίκη 2001, σελ.357).Η αλήθεια είναι πως δεν είναι εύκολη η επιτυχία μιας τέτοιας επιδίωξης, αν και, υπό κοσμική θεώρηση, θα δημιουργούσε μια ευνοϊκότερη κατάσταση στη λειτουργία του Πατριαρχείου. Η Λατινική Εκκλησία έχει τελείως διαφορετικά δεδομένα από το Φανάρι και το έχει επιτύχει. Η θέση που αποδέχεται το Βατικανό είναι αυτή του P.A. D’ Avack: «Η Αγία Έδρα εδραιώνεται ως υποκείμενο διεθνούς δικαίου όχι μόνο ως κυρίαρχος του Κράτους της Πόλης του Βατικανού, όπως οι υπόλοιποι principes temporales, αλλά πρώτιστα και ανεξάρτητα από αυτό, χάρη στο παγκόσμιο πνευματικό της πρωτείο ως ύπατος θεσμός της Εκκλησίας» (D’ AVACK P.A., Santa Sede, 1846). Στην περίπτωση του Φαναρίου η επιδίωξη του κατά τα τελευταία χρόνια να προωθήσει το παπικό πρωτείο στην Ορθοδοξία μπορεί να έχει και αυτή τη σκοπιμότητα, να επιδιώξει δηλαδή να καθιερωθεί ως Νομική Προσωπικότητα Διεθνούς Δικαίου στην Κωνσταντινούπολη. Όμως αυτό προϋποθέτει την εκκλησιολογική αποδοχή από τους Ορθοδόξους του παπικού πρωτείου στον Πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης. Αυτό είναι αδύνατο κατά την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία. Και αν όλοι οι Ορθόδοξοι γίνονταν αιρετικοί, κάτι αδύνατο, πολύ δύσκολα το Οικουμενικό Πατριαρχείο θα μπορούσε να υπογράψει Συμφωνία με την Τουρκική Κυβέρνηση ανάλογη με εκείνη που υπογράφτηκε το 1929 στο Λατερανό μεταξύ του Βατικανού και της Ιταλίας
Η θέση της Εκκλησίας της Ελλάδος
Η Εκκλησία της Ελλάδος, για λόγους εκκλησιολογικούς και Κανονικού Δικαίου, επί Αρχιεπισκόπων Σεραφείμ, Χριστοδούλου και Ιερωνύμου Β΄, δεν έχει αναγνωρίσει τον Νούντσιο (πρεσβευτή) του Πάπα. Επίσης επί Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ αντέδρασε έντονα στη δημιουργία Νουντσιατούρας στην Αθήνα, αλλά την επέβαλε η ελληνική κυβέρνηση. (Βλ. σχ. Ιωάννη Ασημάκη «Η πορεία των σχέσεων Ελλάδος – Αγίας Έδρας 1820-1980, Θεσσαλονίκη 2007 σελ. 585 κ.ε).
Πέραν του ότι εκκλησιολογικά αποκλείεται η δημιουργία «πρεσβείας» του Φαναρίου στην Αθήνα, αυτή αποκλείεται και από τα όσα συζητήθηκαν και συμφωνήθηκαν κατά τις συζητήσεις στο Φανάρι, το 1998, για τη δημιουργία του Γραφείου. Ο τότε Αρχιγραμματέας της Ιεράς Συνόδου και σήμερα Μητροπολίτης Καισαριανής κ. Δανιήλ, συμφωνούντος και του αειμνήστου Μητροπολίτου Κορίνθου Παντελεήμονα, είχε σημειώσει: « Θα ήτο πολύ χρήσιμον να φαίνεται εις το κείμενον ότι οσάκις δημιουργηθή δυσαρέσκεια εκ μέρους της Εκκλησίας της Ελλάδος προς το πρόσωπο του διευθυντού του Γραφείου, αυτό να αποσύρεται». Στο τελικό κείμενο συμφωνήθηκε: «Το Γραφείο να αποφεύγει πάσαν ανάμιξιν εις τα εσωτερικά της Εκκλησίας της Ελλάδος». Αυτό σημαίνει πως το Γραφείο έγινε σε αναφορά όχι προς την Ελληνική Πολιτεία, αλλά προς την Εκκλησία της Ελλάδος και σε αμοιβαιότητα προς την εκ μέρους Της δημιουργία του Γραφείου των Βρυξελλών.
Η απόπειρα του Φαναρίου να δημιουργήσει «πρεσβεία» στην Αθήνα, σε απ’ ευθείας συνεννόηση με την ελληνική κυβέρνηση και χωρίς να ενημερώσει την Εκκλησία της Ελλάδος δεν είναι μόνο ανεπίτρεπτη εκκλησιολογική απρέπεια. Είναι και δεοντολογικά ανέντιμη. Φέρει στη μνήμη τη συμπεριφορά του Βατικανού έναντι της Εκκλησίας της Ελλάδος. Γνωρίζοντας την άρνησή της για την εγκατάσταση νουντσίου, την παρέκαμψε και τη συμφώνησε με την κοσμική εξουσία. Οι Λατίνοι είναι ετερόδοξοι και κοιτάζουν τα συμφέροντά τους, το Φανάρι όμως είναι Ορθόδοξο και έχει ανάγκη τη συμπαράσταση της Εκκλησίας της Ελλάδος, την οποία έχει πάντοτε και παντού αμέριστη, παρά τα πλήγματα που συνεχώς Της επιφέρει.
Η Εκκλησία της Ελλάδος δεν άφησε αναπάντητη την ενέργεια του Φαναρίου. Η Ιερά Σύνοδος απέστειλε επιστολή στον Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο, με την οποία του εκφράζει την πικρία και έντονη δυσαρέσκεια της για αυτήν και του σημειώνει ότι δια να εξελιχθούν ομαλά οι σχέσεις των δύο ομαίμων και αδελφών Εκκλησιών θα πρέπει να αποφεύγονται τέτοιες ενέργειες. Λόγω της προκληθείσης κατάστασης επιδεινώθηκε ακόμη περισσότερο η σχέση του διευθυντού του Γραφείου των Αθηνών του Πατριαρχείου με την Αρχιεπισκοπή Αθηνών και την Εκκλησία της Ελλάδος.-
Πηγή: Ακτίνες
Τα «Μυστήρια» των Παπικών
Πριν αναφερθούμε στις διαφορές μας ως προς τα Μυστήρια, πρέπει να τονίσωμεν εξ αρχής ότι τα «Μυστήρια» των Παπικών δεν είναι κανονικά και έγκυρα. Εφ' όσον «οι Λατίνοι ου μόνον είσι σχισματικοί αλλά και αιρετικοί», όπως εβροντοφώναξεν ο ήρως της Ορθοδοξίας Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός [37], έπεται ότι δεν έχουν κανονικά Ιερά Μυστήρια.
Αφού πρεσβεύουν και διδάσκουν θεωρίες αντίθετες προς όσα εδίδαξεν ο Ιδρυτής της Εκκλησίας και εκήρυξαν οι Άγιοι Απόστολοι, ευρίσκονται έκτος της Εκκλησίας, την οποίαν ίδρυσεν ο Κύριος και η οποία είναι η Ορθοδοξία, που δεν έχει αλλάξει τίποτε ως προς την Πίστιν. Εκτός δε της Εκκλησίας, όπως έλεγεν ο Άγιος Κυπριανός, δεν υπάρχει σωτηρία. Η Αγία Εκκλησία είναι η μόνη ταμειούχος και χορηγός της Θείας Χάριτος. Οι αιρετικοί δεν έχουν, και φυσικά δεν μεταδίδουν, Χάριν. Ως προς δε το εάν αναγνωρίζωνται ή όχι τα λεγόμενα «Μυστήρια» των Παπικών, μας απαντούν σαφέστατα οι Ιεροί Κανόνες. Να τι λέγει επί παραδείγματι ο ΜΖ' Κανών των Αγίων Αποστόλων: «Επίσκοπον ή Πρεσβύτερον, αιρετικών δεξαμένους Βάπτισμα ή θυσίαν, καθαιρείσθαι προστάσσομεν, τις γαρ συμφώνησις Χριστώ προς Βελίαρ; ή τις μερίς πιστώ μετά απίστου;» Και όπως ερμηνεύει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης: «Όποιος Επίσκοπος ή Πρεσβύτερος ήθελεν αποδεχθή ως ορθόν και αληθινόν το βάπτισμα των αιρετικών ή την παρ' αυτών προσαγομένην θυσίαν, ο τοιούτος προστάζομεν να καθαιρεθή. Επειδή ποίαν συμφωνίαν έχει ο Χριστός με τον Διάβολον; ή ποίαν μερίδα έχει ο πιστός με τον άπιστον; Διότι, εκείνοι όπου δέχονται τα παρά των αιρετικών, ή τα όμοια φρονήματα εκείνων έχουσι και αυτοί, ή το ολιγώτερον δεν έχουσι προθυμίαν να ελευθερώνουν αυτούς από την κακοδοξίαν των. Οι γαρ συνευδοκούντες εις τας εκείνων τελετάς, πώς δύνανται να ελέγξουσιν αυτούς δια να παραιτήσουν την κακόδοξον και πεπλανημένην των αίρεσιν;» [38].
Ο δε ΞΗ' Κανών των Αγίων Αποστόλων ορίζει ότι οι «παρά των αιρετικών βαπτισθέντες ή χειροτονηθέντες ούτε πιστοί ούτε κληρικοί είναι δυνατόν ». Το βάπτισμα αυτό, λέγει πάλιν ο Άγιος Νικόδημος, ερμηνεύοντας τον Κανόνα, είναι «μόλυσμα» [39].
«Τα μυστήρια τα υπό καθηρημένων ή σχισματικών ή αιρετικών ενεργούμενα... καθ΄ ημάς είναι και άκυρα και ανίσχυρα και ως εκ τούτου δέον να επαναλαμβάνωνται» [40]. Αυτό ακριβώς ισχύει και για τα «Μυστήρια» των Παπικών, ό,τι ισχύει δηλαδή για τα «Μυστήρια» όλων των αιρετικών. Αύτη είναι η κανονική τάξις, συμφώνως προς την διδασκαλία της Ορθοδοξίας μας.
Απ΄ αρχής όμως η Εκκλησία, ως φορεύς και ταμειούχος της Αληθείας και Χάριτος, εχρησιμοποίησε και την «οικονομίαν». Σε ορισμένες δηλαδή περιπτώσεις και περιστάσεις, και εφ' όσον έκρινε με τον φωτισμόν του Αγίου Πνεύματος, το Οποίον την οδηγεί «εις πάσαν την αλήθειαν» (Ιωάν. ιζ' 13), ότι δεν θα εβλάπτετο η πίστις και ευσέβεια, αλλά θα προήρχετο πιθανόν ωφέλεια, ανεγνώρισεν ορισμένα «Μυστήρια» αιρετικών υπό βασικάς βεβαίως προϋποθέσεις.
Η εφαρμογή όμως της «οικονομίας» εγίνετο βάσει των Ιερών Κανόνων, οι οποίοι ρυθμίζουν τα της Εκκλησίας, και όχι αυθαιρέτως. Το θέμα τοποθετείται άριστα από τον Α' Κανόνα του Μεγάλου Βασιλείου. Λέγειλοιπόν ο Άγιος του Θεού ότι, από την στιγμήν που αποκόπτεται κανείς από την Έκκλησίαν με την αίρεσιν ή το σχίσμα, χάνει την Χάριν του Θεού. Και όσοι ήσαν προηγουμένως Κληρικοί, «λαϊκοί γενόμενοι, ούτε του βαπτίζειν, ούτε του χειροτονείν έχουσιν εξουσίαν, ούτε δύνανται χάριν Πνεύματος Αγίου ετέροις παρέχειν, ης αυτοί εκπεπτώκασι»[41]. Αυτή είναι η «κανονική» ακρίβεια. Και μόνον «οικονομίας ένεκα των πολλών», συνεχίζει ο ίδιος Άγιος, μπορεί να γίνη «δεκτόν» το «Βάπτισμα» τους.
Η δε ζ' Οικουμενική Σύνοδος, που επεκύρωσε και όλους τους προ αυτής Ιερούς Κανόνας, με τον 95ον Κανόνα της καθορίζει και εφαρμόζει την «οικονομίαν» αναλόγως με τις περιπτώσεις. Άλλων αιρετικών δέχεται το Βάπτισμα και τους κάμνει δεκτούς στην Ορθοδοξίαν μόνον με Χρίσμα, και άλλων δεν το δέχεται και τους αναβαπτίζει. Υποχρεώνει όμως και τους μεν και τους δε να αποκηρύξουν την αίρεσίν τους. «Χρή ποιείν λιβέλλους και αναθεματίζειν την αίρεσιν αυτών»[42].
Όταν δε τελεί μόνον το Χρίσμα και παρέχει δι' αυτού την σφραγίδα και δωρεάν του Αγίου Πνεύματος, το κάμνει για να «ζωοποιήση τα τέως νεκρά, ανίσχυρα και άκυρα μυστήρια, τα κατ' οικονομίαν υπ' αυτής αναγνωριζόμενα»[43].
«Η τα μυστήρια αναζωογονούνται κατά την επιστροφήν εις την αληθή Εκκλησίαν... ή η Εκκλησία παρίσταται ως κυρίαρχος των μυστηρίων δυναμένη να μεταβάλλη αυτά κατά τας περιστάσεις από φύσει άκυρων εις έγκυρα»[44].
Αυτή είναι η αλήθεια ως προς τα Ιερά Μυστήρια, και ας μη εξαπατούν τον εαυτόν τους οι Παπικοί. Οσονδήποτε εντυπωσιακά και λαμπρά και αν τελούν τα «Μυστήριά» τους, όσην προβολήν και αν δίνουν με τα Μέσα Μαζικής Ενημερώσεως, είναι άκυρα και χρειάζονται την έγκρισιν της Ορθοδόξου Εκκλησίας για να γίνουν έγκυρα. Διαφορετικά είναι νεκρά και ανενεργά.
Ας προσέχουν επίσης και μερικοί σύγχρονοι «Οικουμενισταί» Ορθόδοξοι, που βιάζονται να αναγνωρίσουν τα «Μυστήρια» των Παπικών, υποτιμώντας αυθαιρέτως το κύρος της Ορθοδοξίας. Δεν έχουν αυτό το δικαίωμα. Υπάρχουν Συνοδικές αποφάσεις, όπως επί παραδείγματι εκείνη του Ιουλίου του έτους 1755 επί Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Κυρίλλου του Ε' με την κοινήν ψήφον και του Αλεξανδρείας Ματθαίου και του Ιεροσολύμων Παρθενίου, πού καθώρισαν «ίνα οι από της Ρωμαιοκαθολικής και Αρμενικής εκκλησίας επιστρέφοντες αναβαπτίζωνται». Υπάρχουν Ιεροί Κανόνες σχετικοί, το δε «Πηδάλιον», πού περιέχει όλους τους Ιερούς Κανόνας της Εκκλησίας, περιέχει πολλές αναφορές του Αγίου Νικόδημου ως προς την ακυρότητα των «Μυστηρίων» των Παπικών. Μόνον εάν καταργήσωμεν τους Ιερούς Κανόνας και διαγράψωμεν την Ιστορίαν της Ορθοδοξίας, θα θεωρηθούν «έγκυρα» αυτά τα «Μυστήρια» από μόνα τους.
Βάπτισμα - Χρίσμα
Όταν τελεί το Βάπτισμα ή το Χρίσμα ο παπικός ιερεύς, λέγει: «Εγώ σε βαπτίζω...», «Εγώ σε χρίω...», δείχνοντας έτσι το κληρικοκρατικόν πνεύμα, που επικρατεί στον Παπισμόν. Ενώ στην Ορθοδοξίαν αποσύρεται κατά κάποιον τρόπον ο ιερεύς, λέγοντας: «Βαπτίζεται ο δούλος του Θεού...», «Χρίεται ο δούλος του Θεού...», και αφήνει τον βαπτιζόμενον και χριόμενον να έλθη σε προσωπικήν σχέσιν με το Πανάγιον Πνεύμα. Όπως δε γράφει και ο Άγιος Συμεών, Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, «το βαπτίζω εγώ δεν φανερώνει ότι θεληματικώς βαπτίζεται ο φωτιζόμενος, ότι ενδεχόμενον είναι και με καμίαν δυναστείαν (=δια της βίας) και παρά γνώμην του βαπτιζομένου ή και αφ' εαυτού μόνον ο βαπτίζων να βαπτίζει τον βαπτιζόμενον· το δε βαπτίζεται ο δούλος του Θεού... το θεληματικόν βάπτισμα του βαπτιζομένου μαρτυρεί»[45].
Ας έλθωμεν τώρα και στα καθέκαστα. Έως τον 14ον αιώνα και οι Δυτικοί έκαμναν το Βάπτισμα όπως εμείς οι Ορθόδοξοι, δηλαδή με τρεις καταδύσεις στο καθαγιασμένον ύδωρ. Αυτό άλλωστε σημαίνει και η λέξις βαπτίζω = θάπτω, βυθίζω, βουτώ εις το νερό. Έχουν βρεθεί δε και στην Δύσιν αρχαία «βαπτιστήρια», που βεβαιώνουν ότι έτσι εβαπτίζοντο και εκεί ανέκαθεν οι Χριστιανοί. Έτσι εξ άλλου εβαπτίσθη και ο Κύριος: «Και βαπτισθείς ο Ιησούς ανέβη ευθύς από του ύδατος», γράφει ο Ιερός Ευαγγελιστής (Ματθ. γ' 16). Ανέβη αμέσως και εβγήκε από τα νερά ως αναμάρτητος· δεν έμεινε μέσα στον ποταμόν, όπως οι άλλοι Εβραίοι, που εξωμολογούντο μέσα στον Ιορδάνη τις αμαρτίες τους ενώπιον του Αγίου Ιωάννου. Το «ανέβη» όμως σημαίνει ότι είχε κατεβή, είχε βυθισθή προηγουμένως μέσα στα νερά του Ιορδανού.
Το ύδωρ του Βαπτίσματος συμβολίζει τον τάφον. Εισέρχεται μέσα σε αυτό και θάπτεται κατά τρόπον μυστικόν ο παλαιός άνθρωπος και ανίσταται πλέον νέος, αναγεννάται. Ο Απόστόλος Παύλος συσχετίζει την βάπτισίν μας με την τριήμερον ταφήν και Ανάστασιν του Κυρίου. «Όσοι εβατπίσθημεν εις Χριστόν Ιησούν, εις τον θάνατον αυτού εβαπτίσθημεν συνετάφημεν ουν αυτώ δια του βαπτίσματος εις τον θάνατον, ίνα ώσπερ ηγέρθη Χριστός εκ νεκρών δια της δόξης του Πατρός, ούτω και ημείς εν καινότητι ζωής περιπατήσωμεν» (Ρωμ. ζ' 3-4). Γι' αυτό άλλωστε γίνεται και η τριπλή κατάδυσις στο ύδωρ της Κολυμβήθρας και η ανάδυσις. Γίνεται ψυχική νεκρανάστασις. «Νεκρός εν αμαρτίαις καταβάς, αναβαίνεις ζωοποιηθείς εν δικαιοσύνη», γράφει ο Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων[46]. Οι δε λέξεις «καταβάς - αναβαίνεις» τι άλλο σημαίνουν, παρά ότι εβυθίζοντο στο ύδωρ της Κολυμβήθρας ή του «βαπτιστηρίου». Το ίδιο τονίζει και η φράσις του Μεγάλου Βασιλείου: «εν τρισί καταδύσεσι και ισαρίθμοις ταις επικλήσεσι το μέγα μυστήριον του βαπτίσματος τελειούται»[47].
Παρά ταύτα οι Παπικοί εκαινοτόμησαν. Από τον 14ον αιώνα και έξης δεν «βαπτίζουν», αλλά «ραντίζουν» αυτόν, που θέλει να γίνη Χριστιανός. Καθιέρωσαν δηλαδή ως κανονικόν τύπον Βαπτίσματος το ράντισμα, το όποιον εγίνετο και παλαιότερα, για λόγους όμως εκτάκτου ανάγκης, αν δηλαδή ήτο κάποιος άρρωστος ή αν δεν υπήρχε νερό. Αυτός όμως, πού εβαπτίζετο με το λεγόμενον «κλινικόν βάπτισμα», δεν έδικαιούτο κατόπιν να χειροτονηθή, όπως αναφέρει ο ΙΒ' Κανών της εν Νεοκαισαρεία. Συνόδου, που επεκυρώθη και από Οικουμενικάς Συνόδους.
Αυτό λοιπόν το Βάπτισμα της ανάγκης, που εθεωρείτο ατελές και το αμφισβητούσαν ακόμη και Πάπαι, όπως ο Πάπας Κορνήλιος (258 μ.Χ.), καθιέρωσαν οι Παπικοί ως επίσημον τρόπον βαπτίσματος. Γιατί άραγε; Μήπως είναι όλοι τους άρρωστοι ή έχουν τόσην λειψυδρίαν στην γεμάτην με ποταμούς Ευρώπην; Όχι βεβαίως! Αλλά διότι ζητούν την άνεσίν τους. Έτσι όμως εξαπατούν τον εαυτόν τους, αν νομίζουν ότι είναι βαπτισμένοι. Αφού δεν εβυθίσθησαν στο ύδωρ, δεν εβαπτίσθησαν. Ραντισμένοι είναι, βαπτισμένοι όμως όχι.
Ας μη παραξενεύωνται δε μερικοί, όταν υποστηρίζωμεν ότι πρέπει να αναβαπτίζωνται, όσοι Παπικοί θέλουν να γίνουν Ορθόδοξοι. Για να κυριολεκτώμεν μάλιστα, δεν πρέπει να λέγωμεν να «αναβαπτίζωνται», αλλά να «βαπτίζωνται», διότι δεν έχουν βαπτισθή. Αλλο βάπτισμα και άλλο ράντισμα. Κάθε λέξις έχει το ιδικόν της νόημα.
Επί τη ευκαιρία ας σημειωθή ότι κάνουν λάθος και μερικοί Ορθόδοξοι Ιερείς, που δεν τελούν κανονικώς το Βάπτισμα και, αντί να βυθίζουν τελείως στο ύδωρ της Κολυμβήθρας τον βαπτιζόμενον, τον περιχύνουν με νερό. Δεν είναι βάπτισμα αυτό, αλλά περίχυσις.
Καινοτομίες όμως έχουν οι Παπικοί και στο Μυστήριον του Χρίσματος. Ενώ ανέκαθεν εχρίοντο και αυτοί, όπως γράφει πάλιν ο Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων, «επί το μέτωπον... επί τα ώτα... επί την όσφρησιν... επί τα στήθη»[48] και «επί τους οφθαλμούς... και το στόμα», όπως προσθέτει ο Ζ' Κανών της Β' Οικουμενικής Συνόδου, όμως από το 1250 και έξης μετέβαλαν τον τρόπον χρίσεως. Χρίουν μόνον το μέτωπον. Έτσι όμως δεν σφραγίζουν, δεν αγιάζουν τις αισθήσεις και τα συναισθήματα, αλλά μόνον την διάνοιαν. Είναι γνωστόν άλλωστε πόσον λογικοκρατούμενοι είναι.
Σοβαρά παρέκκλισις από την αχαίαν πράξιν της Εκκλησίας είναι και το ότι χωρίζουν το Χρίσμα από το Βάπτισμα. Έτσι στερούν τα «βαπτισμένα» παιδιά τους για μερικά χρόνια από την Χάριν του Χρίσματος. Περιμένουν να μεγαλώσουν κάπως, για να καταλαβαίνουν. Έτσι νομίζουν. Βάζουν και πάλιν στην μέσην το λογικόν. Η Χάρις του Θεού όμως δεν εξαρτάται από την λογικήν ικανότητα του ανθρώπου. Επιδρά σε κάθε άνθρωπον, αρκεί να μη αντιδρά αυτός στο έργον της. Και τι θα μπορούσε άλλωστε να καταλάβη από την ανεξιχνίαστον Χάριν του Θεού ένα παιδί των δέκα ή δώδεκα ετών, όταν του πρωτοδώσουν τότε το Χρίσμα;
Αφήνοντας όμως «αμύρωτα» τα παιδιά τους για ένα διάστημα, κατ' ουσίαν τα στερούν από την Χάριν του Αγίου Πνεύματος, διότι, όπως γράφει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, «το Χρίσμα είναι σύμβολον ότι λαμβάνομεν εν τω βαπτίσματι το χάρισμα του αγίου Πνεύματος»[49] Επί πλέον, εφ' όσον είναι ασφράγιστα, διότι το Χρίσμα είναι «σφραγίς δωρεάς Πνεύματος Αγίου» και βεβαίωσις ότι ανήκομεν στον Κύριον, τα αφήνουν εκτεθειμένα στην βουλιμίαν και αρπακτικήν διάθεσιν του Διαβόλου. Χωρίς το Χρίσμα, που ονομάζεται «πνευματικόν σώματος φ υ λ α κ τ ή ρ ι ο ν και ψυχής σωτήριον»[50], είναι αφύλακτος ο άνθρωπος και κινδυνεύει ανά πάσαν στιγμήν, διότι δεν έχει την ενίσχυσιν του Αγίου Πνεύματος.
Το εγνώριζαν αυτό πολύ καλά οι θεοφώτιστοι συντάκται του αρχαίου συγγράμματος, πού λέγεται «Διαταγαί των Αποστόλων», γι' αυτό και ώρισαν: «Και μετά τούτο βαπτίσας αυτόν εν τω ονόματι του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, χρισάτω μύρω»[51]. Το εγνώριζαν επίσης και οι Πατέρες της εν Λαοδικεία Συνόδου, που καθώρισαν σαφέστατα με τον ΜΗ' Κανόνα: «ότι δει τους φωτιζόμενους, μετά το βάπτισμα, χρίεσθαι χρίσματι επουρανίω, και μετόχους είναι της βασιλείας του Χριστού»[52]. Έτσι έχριαν τους βαπτισθέντας οι πρώτοι Χριστιανοί και εν συνεχεία όλοι, όσοι δεν έγιναν αιρετικοί· μόλις έβγαιναν από την Κολυμβήθραν, «αναβεβηκόσιν από της κολυμβήθρας των ιερών ναμάτων», όπως αναφέρει ο Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων[53].
Μήπως πίσω από την καινοτομίαν αυτήν των Παπικών κρύβεται κάποιο τέχνασμα, κάποια «μεθοδεία» του Διαβόλου, πού κάμνει το παν, για να κρατεί τον άνθρωπον για ολίγον ή πολύ διάστημα μακριά από την ζωοποιόν και παντοδύναμον Χάριν του Κυρίου;
Υποσημειώσεις
37. Καρμίρη, Τα Δογματικά..., τόμ. Α', σελ. 419.
38. Πηδάλιον, σελ. 51-53.
39. Πηδάλιον, σελ. 90.
40. Τρεμπέλα, Δογματική, τόμ. Γ', σελ. 44.
41. Πηδάλιον, σελ. 587.
42. Πηδάλιον, σελ. 304.
43. Τρεμπέλα, Δογματική, τόμ. Γ', σελ. 57.
44. Ανδρούτσου, Δογματική, σελ. 307.
45. Συμεών, σελ. 93.
46. ΒΕΠΕΣ 39, 64.
47. ΕΠΕ 10, 370.
48. ΒΕΠΕΣ 39, 254.
49. Πηδάλιον, σελ. 438.
50. ΒΕΠΕΣ 39,255. 51.ΒΕΠΕΣ2,136.
52. Πηδάλιον, σελ. 437.
53. ΒΕΠΕΣ 39, 253.
Πηγή: (Απο το βιβλίο "ΑΠΕΙΛΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΜΑΣ", Εκδόσεις ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ «Ο ΣΩΤΗΡ», 1997), Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας
ΣΥΝΗΘΩΣ µιλᾶµε γιά τόν ἐγωισµό καί τήν ὑπερηφάνεια ἑνός προσώπου καί δυσανασχετοῦµε, γιατί δέν µποροῦµε νά ἐπι- κοινωνήσουµε µαζί του. Πρόκειται γιά ἄνθρωπο πού ὅλα τά «γνωρίζει», ἀλλά καί ὅλα τά στηρίζει στόν ἑαυτόν του.
Σέ κανένα δέν ἀναγνωρίζει κάτι ἀνώτερο πού νά µή τό ἔχει ὁ ἴδιος. Εἶναι πάντα ἐπικριτικός, ἀλλά καί ἀπαιτητικός ἀπό τούς ἄλλους νά τόν δέχονται καί νά τόν ἐπαινοῦν. ∆υό ὑπερήφανοι δέν µποροῦν νά συνεργαστοῦν οὔτε νά συνυπάρξουν, γιατί ὁ καθένας ἐπιµένει στή γνώµη του καί ὅταν ἀκόµα εἶναι ὀφθαλµοφανῶς ἐσφαλµένη. Ἐπίσης ὁ ὑπερήφανος εἶναι φιλόδοξος καί φθονερός. Θέλει µόνο αὐτός νά δοξάζεται καί ὅλους τούς ἄλλους πού ἔχουν προσόντα, ἱκανότητες καί ἐπιτυχίες τούς φθονεῖ. Καί αὐτό εἶναι τό µυστικό του µαρτύριο. ∆ιέπεται ἀκόµα ἀπό τό πνεῦµα τῆς ἀνατροπῆς καί τοῦ νεωτερισµοῦ.
Ἡ ἑωσφορική ὑπερηφάνεια, ὅταν µπεῖ στό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, νοθεύει τή διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ καί ὁδηγεῖ στήν αἵρεση. Αὐτό συνέβη πολλές φορές ἀνά τούς αἰῶνες. Τό πιό ὅµως χτυπητό παράδειγµα ὑπῆρξε ὁ παπισµός, ὁ ὁποῖος ἔχει αἰχµαλωτίσει ἑκατοµµύρια χριστιανῶν στό ἔρεβος τῆς αἵρεσης. Ὁ Πάπας ἔγινε ὁ µεγάλος αἱρετικός, ὁ ὁποῖος συνεχίζει νά ἀποµακρύνεται ἀπό τό δρόµο τοῦ Θεοῦ, γιατί συνεχῶς ἐπινοεῖ νέες αἱρέσεις, προκειµένου νά στηρίξει τίς παλιές, πού στίς µέρες µας ἀµφισβητοῦνται καί ἀπό πολλούς παπικούς.
Ὁ Φώτης Κόντογλου, πού ἀγαποῦσε τήν Ὀρθοδοξία καί πικραινόταν ἀπό τή δράση τῶν αἱρετικῶν, ἔλεγε γιά τόν παπισµό ὅτι «ἔχει ἑωσφορικήν ὑπερηφάνειαν, ἡ ὁποία ἐκδηλώνεται εἰς κάθε περίστασιν. Ἀπό αὐτήν καί µόνην ἐάν κριθῇ, ἀποδεικνύεται ὅτι δέν ἔχει σχέσιν µέ τόν Χριστιανισµόν, τοῦ ὁποίου τό θεµέλιον εἶναι ἡ ταπείνωσις: Πρωτεῖα, ἀλάθητα, καισαρισµοί, πλούτη ὑλικά, ἐµφανίσεις αὐτοκρατορικαί, ὅλα τά χαρακτηριστικά τοῦ παπισµοῦ εἶναι ἀνάποδα ἀπό ὅσα δίδαξε καί ἔκαµεν ὁ Χριστός, πού εἶπε “εἴ τις θέλει πρῶτος εἶναι, ἔσται πάντων ἔσχατος καί πάντων διάκονος”» (Μάρκ. θ΄ 35). Καί διερωτᾶται: «Πῶς εἶναι δυνατόν νά παρουσιάζεται ἡ ἑωσφορική ἀλαζονεία, ὡς ὁδηγός τῶν Χριστιανῶν; Τί ἄλλο χρειάζεται, διά νά ἐξηγηθοῦν ὅλοι οἱ νεωτερισµοί καί αἱ ἀντιχριστιανικαί καινοτοµίαι, εἰς τάς ὁποίας προέβη κατά καιρούς ὁ παπισµός; Ὁ ἅγιος Ἐφραίµ ὁ Σύρος λέγει: “Ἡ ὑπερηφάνεια ἀναγκάζει ἐπινοεῖν καινοτοµίας, µή ἀνεχόµενη τό ἀρχαῖον”» (Τί εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία καί τί εἶναι ὁ Παπισµός, 1992, σελ. 9-10).
Παρόλα αὐτά ὅµως, τό Οἰκουµενικό Πατριαρχεῖο καί ἰδιαίτερα ὁ Οἰκουµενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολοµαῖος, µιλάει γιά τήν «ἐκκλησία» τοῦ Πάπα, τόν ὁποῖο ἀποκαλεῖ ἁγιώτατο καί πεφιληµένο ἀδελφό του. ∆έν τόν θεωρεῖ αἱρετικό, γι᾿ αὐτό καί συναντᾶται συχνά καί συµπροσεύχεται καί συνευφραίνεται. Τό θέµα εἶναι σοβαρότατο καί προκαλεῖ ἀνησυχία στούς Ὀρθόδοξους, οἱ ὁποῖοι βλέπουν τόν οἰκουµενισµό νά διαβρώνει συνειδήσεις καί σέ λίγο θά µιλᾶµε γιά ἕνωση τῶν «ἐκκλησιῶν» καί κοινό ποτήριο, χωρίς νά ἔχουν ἐγκαταλειφθεῖ ἀπό τούς αἱρετικούς τά ἑωσφορικά τους δόγµατα.
Εἶναι καθῆκον τῶν χριστιανῶν νά διαφωνοῦν δηµοσίως µέ τούς οἰκουµενιστές καί νά ὑπερασπίζονται τήν Ὀρθοδοξία. Ἀλίµονο ἄν τούς ἀκολουθοῦµε λόγῳ κακῶς νοούµενου σεβασµοῦ πρός τό Οἰκουµενικό Πατριαρχεῖο καί τούς ἐν Ἑλλάδι ψοφοδεεῖς µητροπολίτες, οἱ ὁποῖοι «διαφωνοῦν συµφωνοῦντες», δηλαδή µεταξύ τους διαφωνοῦν, ἀλλά δηµοσίως συµφωνοῦν µέ τόν µεγάλο ποιµένα καί δεσπότη, τόν Οἰκουµενικό Πατριάρχη! Αὐτή τήν ἀξιοκατάκριτη τακτική θά µπορούσαµε νά τή χαρακτηρίσουµε µέ µιά παραβολική φράση: «Ἡ µεταµόρφωση τοῦ λιονταριοῦ σέ βάτραχο!».
Ὑπάρχουν ὅµως καί µητροπολίτες µέ παρρησία, πού λένε τά πράγµατα µέ τό ὄνοµά τους καί σ᾿ αὐτούς πρέπει νά ἔχουµε ἐµπιστοσύνη. Ἔχουµε ἀκόµα καί τό παράδειγµα τῶν συγχρόνων γερόντων, οἱ ὁποῖοι ἦταν ἀντιοικουµενιστές καί ἀντιπαπικοί.
Πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 31/7/2015, Θρησκευτικά
Εν Πειραιεί τη 16η Ιουλίου 2015
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
ΤΑ ΙΕΡΑ ΛΕΙΨΑΝΑ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΠΑΠΙΣΜΟ
Η τιμή των Ιερών Λειψάνων έχει κορυφαία σημασία για την αγία μας Εκκλησία. Κι’ αυτό διότι η τιμή τους άπτεται της χριστιανικής οντολογίας. Γι’ αυτό και η τιμή τους ανάγεται στους πρώτους χριστιανικούς χρόνους.
Η Εκκλησία μας θώρησε εξ’ αρχής τα Ιερά Λείψανα ως «τιμιώτερα λίθων πολυτελών και δοκιμώτερα υπέρ χρυσίον» (Μαρτ. αγ. Πολυκ. P.G.5,1044Α), διότι τα σώματα των αγίων έχουν καταστεί με το Άγιο Βάπτισμα, την Θεία Ευχαριστία και τα άλλα Ιερά Μυστήρια, ως μέλη Χριστού, «ενώσει αφάτω» με το δικό Του σώμα, κατά τον άγιο Συμεών το νέο Θεολόγο. Κατά τον απόστολο Παύλο τα «σώματα ημών μέλη Χριστού εστίν» (Α΄Κορ.5,15) και γι’ αυτό παραγγέλλει: «δοξάσατε δη τον Θεόν εν τω σώματι υμών και εν τω πνεύματι υμών, άτινα εστι του Θεού» (Α΄Κορ.5,20). Τόσο το πνεύμα μας όσο και το σώμα μας ανήκουν στο Θεό Δημιουργό μας. Με τη Θεία Χάρη, την προσωπική μας ελευθερία και τον αγώνα μας κατά της αμαρτίας και της φθοράς, αξιωνόμαστε να κάνουμε τον εαυτό μας θεοφόρο μέλος του Χριστού. Αυτό το κατόρθωσαν οι Άγιοι της Εκκλησίας μας και πάνω σε αυτή την αρχή στηρίζεται η τιμή των Ιερών Λειψάνων τους. Εφόσον τα τίμια σώματά τους έγινε κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος (Α΄Κορ.6,12), έγιναν πραγματικά μέλη Χριστού, οφείλουμε οι πιστοί να τα τιμάμε και να αγιαζόμαστε από αυτά, όπως επιτάσσει άλλωστε και η Αγία Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος. Πάμπολλα Ιερά Λείψανα έχουν τύχει και της αφθαρσίας, ήτοι: δεν ίσχυσαν σε αυτά οι φυσικοί νόμοι της φθοράς και παραμένουν για αιώνες ακέραια, χωρίς αποδεδειγμένα, την παραμικρή ανθρώπινη επέμβαση, ευωδιάζοντας και θαυματουργώντας.
Έχει τεθεί όμως από πολλούς το ερώτημα: υπάρχουν Ιερά Λείψανα και στις εκτός της Εκκλησίας θρησκευτικές χριστιανικές κοινότητες; Η απάντηση έχει σχέση με την ερώτηση: υπάρχουν άγιοι εκτός της Εκκλησίας, για να υπάρχουν Ιερά Λείψανα; Σύμφωνα με την Ορθόδοξη αυτοσυνειδησία μας: Απαντούμε κατηγορηματικά: Όχι! Κανένας από τους μυριάδες θεοφόρους Πατέρες της Εκκλησίας μας, στη δισχιλιόχρονη πορεία Της, δεν θεώρησε ότι υφίσταται αγιότητα και σωτηρία εκτός της Εκκλησίας! Το κλασσικό απόφθεγμα του Μεγάλου Πατέρα και Διδασκάλου της Αρχαίας Εκκλησίας αγίου Κυπριανού (3ος αιώνας): «Εκτός της Εκκλησίας δεν υπάρχει σωτηρία», ισχύει και θα ισχύει διαπαντός, διότι η εν Χριστώ σωτηρία μας δεν είναι ένα αόριστο και θεωρητικό σχήμα, αλλά μια απτή πραγματικότητα, η οποία συντελείται μόνον μέσω της αγίας Του Εκκλησίας! Αποκλειστικός ταμειούχος της Θείας Χάριτος είναι μόνον η Εκκλησία και κανένα άλλο εγκόσμιο ή υπερκόσμιο σχήμα.
Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από πρόσφατο ενδιαφέρον δημοσίευμα στην Εφημερίδα «ESPRESSO» (φύλ.10-7-2015), με τίτλο: «Οι άφθαρτοι άγιοι των Καθολικών, ο κρυφός ρόλος της φαινόλης στη διατήρηση των σκηνωμάτων». Το δημοσίευμα είναι όντως αποκαλυπτικό και καλύπτει, νομίζουμε επαρκώς την ορθόδοξη πίστη μας.
Αρχίζει με την γενική παρατήρηση πως: «Τα αναλλοίωτα από τις φυσικές διαδικασίες της αποσύνθεσης σώματα των αγίων αποτελούν στη συνείδηση των πιστών μία από τις ελάχιστες χειροπιαστές αποδείξεις της Θείας Χάρης. Οπότε δεν είναι να απορεί κανείς γιατί τα σκηνώματα αποτελούν πόλο έλξης για τους γεμάτους δέος πιστούς τόσο στην Ορθόδοξη όσο και στην Καθολική Εκκλησία». Στη συνέχεια αποκαλύπτει πως: «Η πραγματικότητα όμως της συντήρησης των σκηνωμάτων των αγίων είναι λιγότερο θαυματουργή, σύμφωνα με το ρεπορτάζ της Ελίζαμπεθ Χάρπερ, η οποία επισκέφτηκε πολλά από τα προσκυνήματα σκηνωμάτων της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Τα σκηνώματα λέγεται ότι αναδίνουν το μύρο της αγιότητας, το οποίο έχει μια ιδιαίτερα γλυκιά και λουλουδάτη μυρωδιά. Για να χαρακτηριστεί το σώμα ενός αγίου ιερό σκήνωμα, θα πρέπει να μην έχει υποστεί καμία επεξεργασία, όπως ταρίχευση, και να έχει συντηρηθεί άθικτο από μόνο του. Η πράξη όμως, ακόμη και στις θρησκευτικές υποθέσεις, απέχει από τη θεωρία. Δεδομένου ότι η διαδικασία της εκταφής είναι από μόνη της αρκετά επικίνδυνη για τη διατήρηση του σκηνώματος, είθισται στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία να επιστρατεύονται κάποιες μέθοδοι συντήρησης, όπως είναι το κέρωμα ή ο εμποτισμός του σώματος με φαινόλη. Έρευνα που έχει γίνει από παθολόγους του πανεπιστημίου της Πίζα έχει δείξει ότι το άνοιγμα ενός τάφου διαταράσσει το μικροκλίμα που ευθύνεται για τη συντήρηση του σώματος, οπότε αυξάνονται οι πιθανότητες το σώμα να αρχίσει να αποσυντίθεται μετά».
Ακολούθως προχωρεί σε μια άλλη συγκλονιστική αποκάλυψη, για την «χρησιμότητα» και τη θέση των Ιερών Λειψάνων στην παπική παρασυναγωγή: «Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία επισήμως δεν θεωρεί πια την αφθαρσία του σκηνώματος θαύμα, ωστόσο φροντίζει να μη δημιουργεί αμφιβολίες στους πιστούς που θεωρούν την αφθαρσία των αγίων ένα σημάδι από τον Θεό. Φροντίζει μάλιστα να τοποθετεί τους αγίους μέσα σε πολυτελείς βιτρίνες ώστε το προσκύνημα να έχει την αίγλη που επιβάλλει η παράδοσή της»! Αφού παραθέτει μια σειρά «άφθαρτων ιερών λειψάνων» των παπικών, καταλήγει στο εξής εκπληκτικό παράδειγμα, απάτης και αγυρτείας: « “Είναι πρόκληση να βρίσκεις τα κενά στον ρεαλισμό και στην ιστορική προέλευση του σκηνώματος και να αντλείς ικανοποίηση από τη δουλειά ντετέκτιβ που κάνεις. Αλλά η διατήρηση των άφθαρτων σωμάτων συχνά γίνεται με σκοπό να είναι αντιληπτή” εξηγεί η Χάρπερ, που αναφέρει το παράδειγμα του λειψάνου της Anna Maria Taigi στον ναό του San Crisogono. “Από μακριά δείχνει άφθαρτη αλλά, όταν πλησιάσει κανείς, μπορεί να δει ότι οι ρυτίδες του προσώπου της είναι σχηματισμένες από κερί. Κάποιες δεκάδες μαύρες τρίχες ξεπροβάλλουν από τις ξανθές μπούκλες της δείχνοντας ότι κάτι μακάβριο υπάρχει από κάτω. Και αυτή είναι ένας σκελετός” εξηγεί η Χάρπερ. Ακόμη και οι υπεύθυνοι συντήρησης των σκηνωμάτων εξηγούν ότι τα μέσα που χρησιμοποιούν δεν έχουν στόχο να κοροϊδέψουν τους πιστούς αλλά να “συντηρήσουν την πραγματική έκφραση της αγίας όταν αυτή ανακαλύφθηκε στον τάφο της”»!
Δεν χρειάζεται προφανώς να προσθέσουμε τίποτε εμείς στο αποκαλυπτικότατο αυτό δημοσίευμα, διότι έρχεται να επιβεβαιώσει πλήρως την πίστη μας ότι Θεία Χάρις και αγιότητα δεν υπάρχουν εκτός της Εκκλησίας και ο παπισμός δεν είναι Εκκλησία, αλλά χριστιανική θρησκευτική κοινότητα, η οποία εξήλθε της Εκκλησίας το 1054, πέφτοντας σε δεκάδες αιρέσεις και πλάνες. Κυριότερη απ’ όλες ο υποβιβασμός του Παναγίου Πνεύματος, με την κακοδοξία του φιλιόκβε και την επιδεικτική απουσία Του από τη ζωή της Εκκλησίας. Αλλά όμως το Πανάγιο Πνεύμα είναι Αυτό που αγιάζει και αναδεικνύει αγίους στην Εκκλησία. Η δική Του απουσία σε συνδυασμό με την επίσης βλάσφημη κακοδοξία περί κτιστής χάριτος, φανερώνει περίτρανα την απουσία της ίδιας της Εκκλησίας στον παπισμό και φυσικά την απουσία της σωτηρίας και θεώσεως των πιστών του. Ο αιρετικός είναι αποκομμένος από την Εκκλησία και άρα παύει να είναι μέλος Χριστού. Αυτός σημαίνει ότι δεν είναι δυνατόν να γίνει άγιος και εν προκειμένω οι «άγιοι» του παπισμού (μετά την απόσχισή του από την Εκκλησία το 1054), δεν λογίζονται άγιοι και δεν μπορεί να είναι άγιοι για την Εκκλησία μας.
Οι απάτες και οι αγυρτείες του παπισμού τα τελευταία χίλια χρόνια δεν είναι δυνατόν να απαριθμηθούν. Δυστυχώς μία από αυτές είναι και η «επέμβαση» στα δήθεν άφθορα «ιερά λείψανά» του. Μια μέθοδος η οποία συνεχίζεται ως τις μέρες μας με την επίσης δόλια «επέμβασή» των παπικών «ιερέων» στον «αγιασμό» τους, με τη γνωστή τελετή του αλατίσματος!
Δεν μας ξενίζουν ιδιαίτερα οι παραπάνω «επεμβάσεις» των παπικών. Τις γνωρίζουμε πολύ καλά την τελευταία χιλιετία. Μας ξενίζει όμως, μας θλίβει και μας ανησυχεί η στάση πολλών ορθοδόξων οικουμενιστών, οι οποίοι «βλέπουν» «αγίους» στον αιρετικό παπισμό και μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις τους αποδίδουν και τιμές! Αυτό εγκυμονεί κινδύνους για την αλλοίωση του φρονήματος του χριστεπωνύμου πληρώματος. Πρόκειται για τον λεγόμενο «λαϊκό οικουμενισμό», ο οποίος προωθεί αθόρυβα και μεθοδικά τον θρησκευτικό συγκρητισμό στη λαϊκή βάση. Να αποδεχτεί ότι «όλοι το ίδιο είμαστε», «αγίους έχουν και οι παπικοί» και άρα «μπορούμε να ενωθούμε»!
Κλείνοντας την ανακοίνωσή μας, καλούμε τους πιστούς μας να συνειδητοποιήσουν ότι η Εκκλησία του Χριστού είναι μία και αδιαίρετη, όπως ομολογούμε στον Ιερό Σύμβολο της Πίστεως. Αυτή δεν είναι άλλη από την Ορθόδοξη Εκκλησία μας, η Οποία κρατά ακαινοτόμητη την αγιογραφική και αγιοπατερική σώζουσα πίστη. Να συνειδητοποιήσει πως ο αγιασμός και η σωτηρία μας υπάρχει και συντελείται μόνο μέσα την μία Εκκλησία και πως έξω από Αυτή «δεν υπάρχει σωτηρία», επαναλαμβάνοντας το απόφθεγμα του αγίου Κυπριανού. Μόνο η Εκκλησία μας έχει τη δυνατότητα να δημιουργεί αγίους και να καθιστά τα τίμια Λείψανά τους πηγή αγιασμού και θαυμάτων στους πιστούς. Ας μην ξεχνούμε τέλος πως, σύμφωνα με τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή: «εις τούτο ημάς πεποίηκεν ο Θεός, ίνα γενώμεθα θείας κοινωνοί φύσεως, και της αυτού αϊδιότητος μέτοχοι, και φανώμεν αυτώ όμοιοι κατά την εκ χάριτος θέωσιν» (P.G.90,1193D), κάτι που δεν μπορεί να συμβεί εκτός της Εκκλησίας και εν προκειμένω στον παπισμό, όσο μένει εκτός της Εκκλησίας!
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
Πηγή: Θρησκευτικά
Η γέννησις του Φραγκικού Πολιτισμού περιγράφεται εις επιστολήν του Αγίου Βονιφατίου προς τον Πάπα της Ρώμης Ζαχαρίαν (natione Graecus) το 1741. Οι Φράγκοι είχον διώξει όλους τους Ρωμαίους επισκόπους από την Εκκλησίαν της Φραγκίας και είχαν διορίσει τον εαυτόν τους ως τους επισκόπους και ηγουμένους της Γαλλίας. Ήρπασαν την περιουσίαν της Εκκλησίας και την εχώρισαν εις τιμάρια, των οποίων την επικαρπίαν διένειμαν ως Φέουδα, συμφώνως προς τον βαθμόν που κετείχε έκαστος εις την πυραμίδα της στρατιωτικής ιεραρχίας. Αυτοί οι Φράγκοι επίσκοποι δεν είχον Αρχιεπίσκοπον και δεν είχον συνέλθει εις σύνοδον στα 80 χρόνια από τότε που κατέλαβαν την ιεραρχίαν. Συνήρχοντο δια τα εθνικοεκκλησιαστικά θέματα μαζί με τους βασιλείς και λοιπούς οπλαρχηγούς συναδέλφους τους. Κατά τον Άγιον Βονιφάτιον, ήσαν «αδηφάγοι λαϊκοί, μοιχοί καί μέθυσοι κληρικοί, οι οποίοι μάχονται εις τον στρατόν με πλήρη πολεμικήν εξάρτησιν και με τας χείρας των σφάζουν χριστιανούς και ειδωλολάτρας».
Οι Φράγκοι καταδίκασαν τους Ανατολικούς Ρωμαίους ως «αιρετικούς» και «Γραικούς» ήδη το 794 και το 809, δηλαδή 260 χρόνια ενωρίτερα από το λεγόμενο σχίσμα το 1054. Οι Φράγκοι είχαν αρχίσει από το 794 να αποκαλούν τους ελευθέρους Ρωμαίους με τα ονόματα «Γραικοί» και «αιρετικοί» με σκοπό οι υπόδουλοι Δυτικοί Ρωμαίοι να ξεχάσουν βαδμηδόν τους συναδέλφους τους εις την Ανατολήν.
Οι Φράγκοι διήρεσαν συγχρόνως τους Ρωμαίους Πατέρες σε λεγομένους Λατίνους και Γραικούς και εταύτισαν τον εαυτόν τους με τους λεγομένους Λατίνους Πατέρες. Έτσι εδημιούργησαν την ψευδαίσδησιν ότι η Φραγκο-Λατινική τους παράδοσις είναι ένα συνεχόμενον μέρος της παραδόσεως των Λατινοφώνων Ρωμαίων Πατέρων. Γενόμενοι οι Δυτικοί Ρωμαίοι δουλοπάροικοι του Φραγκο-Λατινικού Φεουδαλισμού έπαυσαν να παράγουν επισκόπους και ηγουμένους και ολίγους γνωστούς αγίους.
Κατά την διάρκειαν των ετών 1009 με 1046 οι Φραγκο-Λατίνοι αυτοκράτορες της Φραγκίας ίδρυσαν τον σημερινό Παπισμό σε δύο στάδια. πρώτα εγκατέστησαν δια πρώτη φορά αιρετικούς Ρωμαίους πάπες της Ρώμης. Δηλαδή οι εν λόγω πάπες απέκτησαν τους θρόνους τους υπό τον όρον ότι αποδέχονται την προσθήκην του Filioque στο Σύμβολον της Πίστεως. Το δεύτερον στάδιον άρχισε το 1046 όταν ο Φράγκος Αυτοκράτωρ Ερρίκος Γ’ (1049-1056) αντικατέστησε τον Ρωμαίον πάπα Γρηγόριον ΣΤ’ (1045-1046) με τον Φραγκο-Λατίνον πάπα Κλήμεντα Β’ (1046-1047). Από τότε μέχρι σήμερον οι πάπες είναι σχεδόν όλοι Τεύτονες ανήκοντες στην τάξιν των Φραγκο-Λατίνων ευγενών κατακτητών της Δυτικής Ρωμαιοσύνης.
Επομένως το λεγόμενο σχίσμα μεταξύ Εκκλησιών Δύσεως και Ανατολής δεν έγινε μεταξύ Δυτικών και Ανατολικών Ρωμαίων, αλλά μεταξύ των Φράγκων κατακτητών των Δυτικών Ρωμαίων και των ελευθέρων Ρωμαίων της Δύσεως και της Ανατολής. Μάλιστα το 1054 οι Κέλτες και οι Σάξωνες της Αγγλίας και οι Ρωμαίοι της Αραβοκρατουμένης Ισπανίας και Πορτογαλίας ήταν Ορθόδοξοι.
Ήδη από τον 8ον αιώνα άρχισαν οι Φράγκοι να κατηγορούν τους ελευθέρους Ρωμαίους της Κωνσταντινουπόλεως Νέας Ρώμης ως «αιρετικούς» και «Γραικούς» στα θέματα των εικόνων και του Filioque. Οι Φράγκοι ήταν τότε τελείως βάρβαροι και αγράμματοι, όπως είδαμεν. Οι τότε Ρωμαίοι πάπες απλώς διεμαρτυρήθησαν, αλλά ακόμη δεν κατεδίκασαν τους Φράγκους από φόβον αντιποίνων με σφαγές μάλιστα, όπως μας πληροφορεί ο άγιος Βονιφάτιος το 741. Ίσως ήλπιζαν οι Ρωμαίοι ότι θα ημπορούσαν εν καιρώ να επιβληθούν στους Φράγκους όπως κάμνει κανείς επάνω σε πείσμονα παιδιά. Αλλά οι Ρωμαίοι της Πρεσβυτέρας Ρώμης, αλλά ούτε και οι Ρωμαίοι τής Νέας Ρώμης, ούτε καν υποπτεύθηκαν ότι οι Φράγκοι από σκοπού προκαλούσαν μόνιμον σχίσμα ως μέρος της αμυντικής τους στρατηγικής κατά της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και των σχεδίων τους δια παγκόσμιον κυριαρχίαν.
Οι Ρωμαίοι πάπες δεν είχαν άλλην εκλογήν από το να ανεχθούν την Φραγκικήν κυριαρχίαν με σκοπόν να βοηθήσουν με την σύνεσίν τους τους υποδούλους αδελφούς τους και να εξασφαλίσουν την σχετικήν ελευθερίαν του Πατριαρχείου τους και αυτήν των Ρωμαίων πολιτών της Παπικής Ρωμανίας, δηλαδή του Παπικού Κράτους.
Με την εμφάνισιν των Ψευδο-Ισιδωρείων Διατάξεων περί το 850 οι Ρωμαίοι Πάπες άρχισαν να αισθάνωνται αρκετά ισχυροί. Απαίτησαν δυναμικά πλέον από την Φραγκικήν ηγεσίαν να δεχθούν 1) πιο πολιτισμένους κανόνες καλής συμπεριφοράς έναντι της υποδούλου Ρωμαιοσύνης και 2) την απαλλαγήν της Φραγκικής ιεραρχίας από τους Φράγκους ηγεμόνες και την υποταγήν της εις τον Ρωμαίον Πάπα της Ρώμης.
Μέσα στα πλαίσια αυτά ο Ρωμαίος Πάπας Ιωάννης Η’ έλαβε μέρος στην Η’ ΟΙκουμενικήν Σύνοδον του Μεγάλου Φωτίου το 879 στην Κων/πολιν Νέαν Ρώμην, η οποία κατεδίκασε τας Φραγκικάς αιρέσεις περί εικόνων και του Filioque, χωρίς να κατονομάση τους εν λόγω αιρετικούς από φόβον να μη κινδυνεύη το έργον που άρχισε το 850.
Αλλά αι προσπάθειαι βάσει των εν λόγω Διατάξεων έφεραν τελικά το αντίθετον αποτέλεσμα. Οι Φραγκο-Λατίνοι αντέδρασαν δυναμικά στην δημοφιλίαν των Διατάξεων αυτών. Άρχισαν να σχεδιάζουν και να εφαρμόζουν τα σχέδια τους δια την εκδίωξιν των Ρωμαίων από την εκκλησιαστικήν και την πολιτικήν εξουσίαν της Παπικής Ρωμανίας και την αντικατάστασιν των Ρωμαίων Παπών από Φραγκο-Λατίνους Πάπες.
Οι Φραγκο-Λατίνοι άρχισαν την τελικήν τους επίθεσιν κατά της ελευθερίας, της Ορθοδοξίας και της Ρωμαϊκότητος του Πατριαρχείου της Πρεσβυτέρας Ρώμης κατά το 973 μέχρι το 1003. Ολοκλήρωσαν την εκδίωξιν του Ορθοδόξου δόγματος το 1009-1012 μέχρι το 1046. Τελικά αφάνισαν πλήρως την Ρωμαϊκότητα του Πατριαρχείου της Ρώμης το 1046 αφού την κατέλαβαν οι Φραγκο-Λατίνοι πάπες.
Δια τούτο από την εποχήν αυτήν οι Ορθόδοξοι Ρωμαίοι ονομάζουν τον πάπα αιρετικόν, Φράγκον καί Λατίνον καί την εκκλησίαν του Φραγκικήν καί Λατινικήν. Παραταύτα οι καθηγηταί των Θεολογικών Σχολών της Χάλκης, Αθηνών και της Θεσσαλονίκης βάπτισαν τον Φραγκο-Λατίνον πάπα με το όνομα «Ρωμαίον» και την εκκλησίαν του «Ρωμαϊκήν». Τούτο διότι οι Φραγκο-Λατίνοι Πάπες συνέχισαν να χρησιμοποιούν τα Ρωμαϊκά ονόματα των Ρωμαίων παπών γενόμενοι πάπες, ως και ονόματα Ρωμαίος πάπας και Ρωμαϊκή Εκκλησία, δια να συνεχίζουν οι υπόδουλοι Δυτικοί Ρωμαίοι να νομίζουν ότι έχουν ακόμη τον εθνάρχην τους στην Ρώμην. Γενόμενοι οι Νεο-Έλληνες και αυτοί υπόδουλοι στην Φραγκο-Λατινικήν παράδοσιν ονομάζουν και αυτοί τον πάπα με Ρωμαϊκά ονόματα.
Από όλα τα ανωτέρω σημειωθέντα φαίνεται σαφώς ότι ο καθορισμός του σχίσματος το 1054, εντός της πλαστογραφημένης διακρίσεως μεταξύ «Ανατολικών Γραικών» και «Δυτικών Λατίνων», δεν είναι σωστός. Το σχίσμα άρχισε το 794 ως καλά σχεδιασμένο αμυντικό και επιθετικό κατασκεύασμα των βαρβάρων και αγραμμάτων Φράγκων. Το 1054 ήτο μόνον μία από τας μετέπειτα εκδηλώσεις ενός σχίσματος, το οποίον ήδη υπήρχε από την εποχή που οι Φράγκοι απεφάσισαν το 794 να προκαλέσουν σχίσμα με τους ελευθέρους Ρωμαίους που δια πρώτην φοράν ονόμασαν «Γραικούς» και «αιρετικούς» δια λόγους πολιτικούς και στρατιωτικούς. Η Εκκλησία της Πρεσβυτέρας Ρώμης ηγωνίσθηκε ηρωικά να παραμείνη ηνωμένη με την Νέαν Ρώμην μέχρι το 1009.
Από το 794 μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνος οι Φράγκοι, οι Φραγκο-Λατίνοι και το Βατικανό, ουδέποτε παρεξέκλιναν από την γραμμήν τους ότι οι Ανατολικοί Ρωμαίοι είναι «Γραικοί» και «αιρετικοί». Τούτο ήτο τόσον έκδηλον στην νεανική ηλικία του γράφοντος όταν εσπούδαζε στο γυμνάσιον της Νέας Υόρκης. Στα παπικά βιβλία Απολογητικής οι Ορθόδοξοι περιεγράφοντο ως αιρετικοί και χωρίς αγίους και θαύματα. Έτσι ισχυρίζοντο ότι οι τελευταίοι Πατέρες της Εκκλησίας των Ορδοδόξων ήταν οι Άγιοι Ιωάννης Δαμασκηνός (περίπου 675-749) και Θεόδωρος Στουδίτης (759-826).
Επίσης οι Φραγκο-Λατίνοι και ο Παπισμός τους συνέχισαν τας κατακτήσεις τους που πάντοτε συνοδεύοντο από την εξόντωσιν ή εκδίωξιν των Ορθοδόξων επισκόπων και την υποδούλωσιν των πιστών δια της μεταβολής τους στην κατάστασιν δουλοπαροίκων με την πλήρη αφαίρεσιν της γεωκτησίας τους. Αυτό δεν το έκαναν ποτέ ούτε οι Άραβες και ούτε οι Τούρκοι Μουσουλμάνοι.
Αλλά ακόμη μέχρι αρχάς του 20ου αιώνος το Βατικανό ενεργούσε κατά τον ίδιον τρόπον. Το 1923 η Ιταλία απέκτησε από την Τουρκίαν τα Δωδεκάνησα με την Συνθήκην της Λωζάνης. Το Βατικανό έδιωξε όλους τους Ορθοδόξους επισκόπους και τους αντικατέστησε με Φραγκο-Τοσκάνους και Λογγοβάρδους που από το 1870 είχαν υποδυθεί την ταυτότητα του μέχρι τότε ανυπάρκτου Ιταλικού έθνους. Ήλπιζε το Βατικανό ότι οι Ορθόδοξοι πιστοί θα αποδεχθούν τελικά κληρικούς χειροτονημένους απ’ αυτούς τους επισκόπους του δια να μη μείνουν χωρίς κληρικούς και μυστήρια. Η κατάστασις άλλαξε όταν τα Δωδεκάνησα ενώθηκαν με την Ελλάδα το 1947 και επανήλθαν εις τας θέσεις τους οι επίσκοποι του Οικουμενικού Πατριαρχείου της Νέας Ρώμης Κων/πόλεως.
Αλλά κατά τα μέσα του 20ου αιώνος τούτου το Βατικανό εγκαινίασε μίαν πρωτότυπον τακτικήν. Περιέργως ανεγνώρισε τα μυστήρια της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Όταν έγινε η Βατικάνειος πράξις αυτή μέσω της Συνόδου του Βατικανού Β’ (1962-1965) ορισμένοι Ορθόδοξοι κατάλαβαν ότι πρόκειται δια παγίδα. Άλλοι εχάρηκαν. Μερικοί μάλιστα «Ορθόδοξοι» στο εξωτερικό ενόμισαν ότι η χειρονομία αυτή έδωσε κύρος όχι μόνον στα μυστήρια, αλλά και στην ταυτότητά τους ως θρησκευτική ηγεσία. Εν συνεχεία το Φανάρι και το Βατικανό προέβησαν την 7η Δεκεμβρίου 1965 σε κοινήν άρσιν των αναθεμάτων του 1054. Δια το Βατικανό τούτο απετέλεσε πράξιν μυστηριακής κοινωνίας βάσει της υπ’ αυτού αναγνωρίσεως των Ορθοδόξων μυστηρίων. Εξ’ επόψεως Ορθοδόξου ήταν μία πράξις του Φαναρίου δια την οποίαν κινδυνεύει να χάση το εντός της Ορθοδοξίας προεδρείον του αν αποδειχθή ότι με την πράξιν αυτήν αναγνώρισε ή ανέχεται ή συμφωνεί με τας αιρέσεις των 13 Φραγκο-Λατινικών «Οικουμενικών Συνόδων». Αν ήτο μία απλή πράξις καλής θελήσεως δια να διευκολυνθή ο διάλογος που επρόκειτο τότε να αρχίση, έχει καλώς.
Πάντως όσον άφορα στο Βατικανό το θέμα έχει ως εξής. η μεταβολή της τακτικής του Βατικανού από «πόλεμο» και «διάλογο» σε τακτική «αναγνωρίσεως των Ορθοδόξων μυστηρίων» είναι μία πραγματικότης. Αλλά το ότι το Φανάρι αμέσως ανταπέδωσε με την από κοινού μετά του Βατικανού σύγχρονον άρσιν των αναθεμάτων του 1054 την 7.12.65 σημαίνει ότι η κοινή πράξις αυτή ήτο αποτέλεσμα μυστικών συνεννοήσεων μεταξύ των δύο. Δηλαδή η πράξις ήτο μονόπλευρος μόνον με την έννοιαν ότι δεν συμμετείχε ολόκληρος η Ορθοδοξία, αλλά μόνον το Φανάρι. Το ότι σχεδόν σύσσωμα χαιρέτησαν την πράξιν οι υπόλοιποι Ορθόδοξοι ως πράξιν καλής θελήσεως, δεν έχει καμμίαν δογματικήν σημασίαν. Αι αιρέσεις του Βατικανού παραμένουν.
Τι επιδιώκει το Βατικανό θα εξαρτηθή από τι θα κάνη με τας (13) Φραγκο-Λατινικάς Οικουμενικάς του Συνόδους που προσέθεσε στας 7 Ρωμαϊκάς Οικουμενικάς Συνόδους μαζί με την Σύνοδον του 869 που καθήρεσε τον Μέγαν Φώτιον. Μάλιστα θεωρεί την Σύνοδον του 869 κατά του Μεγάλου Φωτίου ως την Η’ Οικουμενικήν της Σύνοδον.
(Εκ της μελέτης του π. Ιωάννου Ρωμανίδου «Ορθόδοξος και Βατικάνειος Συμφωνία περί Ουνιτισμού» δημοσιευθείσης εις τον τόμον «Καιρός», αφιέρωμα στον καθηγητή Δαμιανό Δόικο, Θεσσαλονίκη 1995).
Πηγή: (αρθρο του πατρός Ιωάννου Ρωμανίδου, Από το περιοδικό «Εν Συνειδήσει», Έκδοση της Ιεράς Μονής Μεγάλου Μετεώρου, Δεκέμβριος 2006), Ιεράς Μονής Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου, Αβέρωφ
Χριστιανική Εστία Λαμίας 03-10-2017
Οἱ μάσκες ἔπεσαν γιά ἀκόμα μιά φορά. Ἑταιρεῖες γνωστές στούς Ἕλληνες καταναλωτές ἀφαίρεσαν ἀπό τά...
TIDEON 21-12-2015
Επιμένει να προκαλεί Θεό και ανθρώπους η ελληνική Κυβέρνηση, ψηφίζοντας στις 22 Δεκεμβρίου 2015 ως...
Tideon 14-12-2015
Η Κυβέρνηση μας μίλησε για την «αναγκαιότητα» και για τα πλεονεκτήματα της «Κάρτας του Πολίτη»...
TIDEON 27-08-2014
Λαμβάνουν διαστάσεις καταιγισμού οι αντιδράσεις πλήθους φορέων και πολιτών για το λεγόμενο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο το...
tideon.org 02-05-2013
Kαταθέτουμε την αρνητική δήλωση μας προς τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ). Ο νόμος αφήνει πολλά...
Tideon 31-12-2012
Ποια είναι η λύση αν πλήρωσες «τσουχτερές» τιμές στο Κυλικείο του Νοσοκομείου, του Αεροδρομίου, του...
Νικόλαος Ἀνδρεαδάκης, ὁδηγός 03-04-2012
Εἶμαι νέος μὲ οἰκογένεια, ἔχω ὅλη τὴ ζωὴ μπροστά μου… Λόγῳ ἐπαγγέλματος ἔχω τὴ δυνατότητα...
tideon 07-11-2011
ΜΝΗΜΟΝΙΟ: Δεν ξεχνώ αυτούς που παρέδωσαν αμετάκλητα και άνευ όρων την ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ και έκαναν...
ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΤΩΡΑ ... 15-02-2011
Κατάλαβες τώρα ... γιατί σε λέγανε «εθνικιστή» όταν έλεγες πως αγαπάς την Πατρίδα σου; Για να...
ΤΡΑΠΕΖΑ ΙΔΕΩΝ 25-12-2010
Τώρα πια γνωρίζω τους 10 τρόπους που τα ΜΜΕ μου κάνουν πλύση εγκεφάλου και πώς...