Μεγάλο πρόβλημα δημιουργεί η Ουνία στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Βουλγαρίας. Οι παπικοί εκμεταλλεύτηκαν κατά καιρούς τις πολιτικές καταστάσεις για να δραστηριοποιηθούν στη Βουλγαρία, με σκοπό την εξουσιαστική εδραίωση του Παπισμού στη χώρα αυτή. Αυτό καταμαρτυρείται από τις διάφορες ενέργειες των παπικών στη Βουλγαρία μετά το Σχίσμα του 1054.

Oι ουνίτες της Βουλγαρίας υπολογίζονται περί τις 10,000. Η Ουνία στη Βουλγαρία δραστηριοποιείται σε δεκατρείς πόλεις. Στη Βουλγαρία δραστηριοποιούνται οι παπικές μοναστικές κοινότητες των Καρμελιτών, των Σαλεσιανών που δρουν σε επίπεδο νεολαίας, των «Ασσομψιονιστών», κλπ.

Καθοριστικό ρόλο στην εδραίωση της Ουνίας στη Βουλγαρία διαδραμάτισαν οι «Ασσομψιονιστές», η λεγόμενη κοινότητα των «Πατέρων της Μεταστάσεως». Ιδρυτής των «Ασσομψιονιστών» ήταν ο παπικός «πατέρας» Εμμανουή d’ Alzon, ο οποίος ήταν παπικός «αρχιερατικός επίτροπος» στην «αρχιεπισκοπή» της πόλης Νιμ, που βρίσκεται στη Νότια Γαλλία. Η αναφορά του Πάπα Πίου ΙΧ, στον παπικό «πατέρα» Εμμανουή d’ Alzon, ότι «εγώ ευλογώ τα έργα σου της Ανατολής και της Δύσης», φανερώνει τη εξουσιαστική σκοπιμότητα της ενέργειας αυτής. Να αναφέρομε παρενθετικά ότι ο παπικός «πατέρας» Εμμανουή d’ Alzon, ποτέ δεν ήρθε στη Βουλγαρία, αλλά απέστειλε προς τούτο τον παπικό «πατέρα» Galabert το έτος 1863.

Καθοριστικό για την Ουνία στη Βουλγαρία ήταν το έτος 1860, όπου ο Πάπας Πίος ΙΧ είχε «εγκρίνει» την ένταξη των Βουλγάρων ουνιτών στον Παπισμό, διορίζοντας ως «αρχιεπίσκοπο» τον «αρχιμανδρίτη» Ιωσήφ Sokolsky το έτος 1861. Η έδρα των ουνιτών της Βουλγαρίας βρίσκεται στη Σόφια και ο επικεφαλής «επίσκοπός» των καλείται «Αποστολικός Έξαρχος της Σόφιας». Ο σημερινός επικεφαλής των ουνιτών της Βουλγαρίας, είχε διοριστεί το έτος 2009 από τον Πάπα Βενέδικτο XVII σύμβουλος της συνόδου των καλουμένων «Ανατολικών εκκλησιών» που υπάγονται στο διοικητικό μηχανισμό του Βατικανού.

Σημαντικό ρόλο επίσης στην αύξηση των ουνιτών στη Βουλγαρία αποτελεί το γεγονός ότι οι «ιερωμένοι» τους ενδύονται με άμφια όμοια των Ορθοδόξων Ιερωμένων. Η τήρηση των λεγομένων «ανατολικών εθίμων» όπως οι παπικοί ουνίτες τα καλούν, συνέβαλε στην εξάπλωση της Ουνίας. Ως γνωστό ο Πάπας Κλήμης ο VIII «επέτρεψε» να διατηρήσουν τα καλούμενα από τους παπικούς «ανατολικά έθιμα».

Τα περί «συνέχειας» και παπικής δικαιοδοσίας στη Βουλγαρία που ουνίτες προβάλλουν, καταμαρτυρούν μόνο την παπική εξουσιαστική θρασύτητα. Προβάλλουν τα γεγονότα του 1204, όπου ο καρδινάλιος Λέων ήρθε στο Τύρνοβο ως απεσταλμένος του Πάπα Ιννοκεντίου ΙΙΙ και έχρισε αρχιεπίσκοπο Βουλγαρίας και πάσης Βλαχίας τον Βασίλειο. Το αποτέλεσμα ήταν η παροδική μόνο «εξάρτηση» από τον Πάπα. Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρομε ότι ακόμα και οι δεσμεύσεις στον Πάπα καταμαρτυρούσαν την παπική εξουσιαστική μάνητα, με πρώτιστη την προστασία των παπικών συμφερόντων.

Φυσικά στη Σύνοδο που συγκλήθηκε κατόπιν στο Τύρνοβο το 1211 έγινε ομολογία της Ορθόδοξης Πίστης της Εκκλησίας της Βουλγαρίας. Κατά τη Σύνοδο αυτή της Εκκλησίας της Βουλγαρίας συντάχθηκε το «Συνοδικό της Ορθοδοξίας» με το οποίο καταδικάζονταν οι αιρέσεις και γινόταν τιμητική αναφορά στους Αγίους της. Δεν δικαιολογεί καμιά παπική συνέχεια ή παπική δικαιοδοσία, η εκκλησιαστική ιστορία της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Βουλγαρίας.

Η μόνη συνέχεια που υπάρχει στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Βουλγαρίας, είναι εκείνη που καταμαρτυρεί η όντως συνέχεια, με το «επόμενοι τοις Αγίοις Πατράσιν», δηλαδή η Ορθόδοξη Πίστη. Όσο αφορά τους παπικούς ουνίτες που σκοπίμως τηρούν τα καλούμενα από αυτούς «ανατολικά έθιμα», θα τονίσουμε ότι η εξωτερική μίμηση δεν συνεπάγεται καμιά ουσιαστική τήρηση. Αν πραγματικά οι παπικοί ουνίτες αγαπούν τα τυπικά της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ένα μόνο τυπικό πρέπει να ακολουθήσουν, εκείνο της επιστροφής στην Ορθόδοξη Εκκλησία, τη Μία δηλαδή Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία. Η εξωτερική απλά τήρηση των σκοπίμως καλουμένων «ανατολικών εθίμων», όπως οι παπικοί ουνίτες τα καλούν, μόνο την εξουσιαστική εδραίωση του Παπισμού εξυπηρετεί.

Πηγή: Ακτίνες

Η δογματική διαστροφή του «αλαθήτου», μαζί με το Παπικό πρωτείο, καθίστανται οι κατ’ εξοχήν εμμονές, για τη μη επιστροφή των Παπικών στην Μία Αγία Εκκλησία. Tο αλάθητο ενισχύει το εξουσιαστικό Παπικό Πρωτείο. Αυτές οι δύο Παπικές πλάνες πρέπει να συζητούνται μαζί, καθότι η μία φανερώνει της άλλης το άτοπον. Ο παραλογισμός του «αλαθήτου» στη Β΄ Βατικάνειο Σύνοδο, βρήκε τη μεγαλύτερη εδραίωσή του.

Το Παπικό δόγμα του «αλαθήτου», θεσπίστηκε κατά την Α΄ Σύνοδο του Βατικανού, με τη σημείωση «εκ καθέδρας». Όμως «το αλάθητο επεκτάθηκε σε κάθε απόφαση του Πάπα», αναφέρει χαρακτηριστικά ο Αρχιμανδρίτης Γεώργιος Καψάνης, δηλαδή όχι μόνο όταν αποφαίνεται ο Πάπας, αλλά όποτε αποφαίνεται. Ο Ομολογητής Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, μιλώντας γι’ αυτούς που προσπαθούν «να αντικαταστήσουν την πίστη στον Θεάνθρωπο με την πίστη στον άνθρωπο, να αντικαταστήσουν το Ευαγγέλιο κατ’ άνθρωπο, τη φιλοσοφία κατά Θεάνθρωπο με την φιλοσοφία κατ’ άνθρωπο, την κουλτούρα κατά Θεάνθρωπο με την κουλτούρα κατ’ άνθρωπο. Με μια λέξη να αντικαταστήσουν τη ζωή κατά Θεάνθρωπο με τη ζωή κατ’ άνθρωπο», σημειώνει ότι «το 1870 στην Α΄ Σύνοδο του Βατικανού, όλα αυτά συνεκεφαλαιώθησαν στο δόγμα του αλάθητου Πάπα» (Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς – Άνθρωπος και Θεάνθρωπος).

Kατά τη Β΄ Σύνοδο του Βατικανού, υποδείχθηκε ότι όποιος «αντείπει, ανάθεμα έστω», με αποτέλεσμα κάποιοι παπικοί θεολόγοι να λέγουν ότι και λάθος να πεί ο Πάπας, ως ορθό πρέπει τούτο να εκληφθεί. Και όπως είναι φυσικό το «αλάθητον», καθίσταται σοβαρός λόγος για την εμμονή, σε ότι πλάνο παρεισέφρησεν στον Παπισμό, καθότι δεν είναι εύκολο ο «αλάθητος πρώτος», να παραδεχθεί ότι λαθεύει.

Ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς σημείωνει τα εξής για το παπικό ‘’αλάθητο’’ : «Το αλάθητον είναι φυσικόν θεανθρώπινον ιδίωμα και φυσική θεανθρώπινη λειτουργία της Εκκλησίας ως Θεανθρωπίνου Σώματος του Χριστού, του οποίου αιωνία Κεφαλή είναι η Αλήθεια, η Παναλήθεια, η Δευτέρα Υπόστασις της Υπεραγίας Τριάδος, ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός. Δια του δόγματος περί του αλαθήτου του πάπα εις την πραγματικότητα ο πάπας ανεκηρύχθη εις Εκκλησίαν και ο πάπας-άνθρωπος, κατέλαβε τη θέση του Θεανθρώπου. Αυτός είναι ο τελικός θρίαμβος του ουμανισμού, αλλά συγχρόνως και ‘’ο δεύτερος θάνατος’’ (Αποκ. 20,14. 21,8) του παπισμού, μέσω δε αυτού και του κάθε ουμανισμού. Όμως κατά την Αληθινήν Εκκλησίαν του Χριστού, η οποία από της εμφανίσεως του Θεανθρώπου Χριστού υπάρχει εις τον επίγειον κόσμον ως θεανθρώπινον σώμα, το δόγμα περί του αλαθήτου του πάπα είναι όχι μόνο αίρεσις, αλλά παναίρεσις. Διότι καμμία αίρεσις δεν εξηγέρθη τόσον ριζοσπαστικώς και τόσον ολοκληρωτικώς κατά του Θεανθρώπου Χριστού και της Εκκλησίας Του, ως έπραξε τούτο ο παπισμός δια του δόγματος περί του αλαθήτου του πάπα – ανθρώπου. Δεν υπάρχει αμφιβολία· το δόγμα αυτό είναι η αίρεσις των αιρέσεων, μία άνευ προηγουμένου ανταρσία κατά του Θεανθρώπου Χριστού. Το δόγμα αυτό είναι φευ! Η πλέον φρικτή εξορία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού από την γην»

«Αλάθητος εις την Ορθοδοξία δεν είναι εις άνθρωπος, αλλά η Εκκλησία. Αντιθέτως εις την Δύσιν η Τριαδική συνοδική αρχή αντικατεστάθη δια της αντιτριαδικής ολοκληρωτικής παπικής συγκεντρωτικής αρχής. Ο ρωμαίος ποντίφιξ εκηρύχθη με μια εωσφορικήν υπερηφάνειαν ‘’αλάθητος’’ και υπέρτατος αρχή της Εκκλησίας», αναφέρει ο Αρχιμανδρίτης Γεώργιος Καψάνης.

Πηγή: Ακτίνες

Μεγάλο πρόβλημα δημιουργεί η καλούμενη ‘’Ρουθηνική Καθολική Εκκλησία ’’ τόσο σε Αμερική όσο και σε Ευρώπη. Πρόκειται για μεγάλη ουνιτική κοινότητα, οι οποία ξεγέλασε αλλά και ξεγελά αρκετούς Ορθόδοξους Χριστιανούς. Στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής είναι γνωστή ως ‘’ Ρουθηνική Βυζαντινή Καθολική Εκκλησία’’ με κέντρο τη λεγόμενη ‘’Βυζαντινή Καθολική Μητρόπολη Πίτσμπουργκ’’ που δραστηριοποιείται στην Πενσυλβανία των ΗΠΑ. Η ‘’αυτοδιοικούμενη’’ καλούμενη ‘’Βυζαντινή Καθολική Μητρόπολη Πίτσμπουργκ’’ στην Πενσυλβανία, έχει κοινωνία με το Βατικανό. Στην Ευρώπη δραστηριοποιούνται στην Ουκρανία (Mucacheve) με την καλούμενη ‘’Μητρόπολη Mucacheve’’ και στην Τσεχία με τη λεγόμενη ‘’Ρουθηνική Αποστολική Εξαρχία της Τσεχίας’’.

Για πρώτη φορά η Ουνία στη Ρουθηνία (Ρωσική περιοχή των Καρπαθίων, απ’ όπου και η ονομασία), έδρασε κατά το έτος 1646. Κυρίως το πρόβλημα οξύνθηκε με τη δράση της Ένωσης Ουζχορόντ, όπου κάποιοι Ορθόδοξοι κληρικοί της Ρουθηνίας, παρασύρθηκαν στην αίρεση του Παπισμού το έτος 1646.

Μεγάλο πρόβλημα δημιουργείται με τις Ρουθηνικές ουνίτικες κοινότητες των ΗΠΑ. Κυρίαρχη θέση στις Ρουθηνικές ουνίτικες κοινότητες στις ΗΠΑ έχει λεγόμενη ‘’Βυζαντινή Καθολική Μητρόπολη Πίτσμπουργκ’’ η οποία ιδρύθηκε το 1924 στην Πενσυλβανία, όπου προΐσταται Μαρωνίτης ‘’επίσκοπος’’. Στις ΗΠΑ υπάρχουν επίσης κι’ άλλες Ρουθηνικές ουνίτικες κοινότητες, όπως η Ρουθηνική Καθολική Μητρόπολη της Πάρμα, η οποία ιδρύθηκε το 1969, η Ρουθηνική Καθολική Μητρόπολη στο Passaic, η οποία ιδρύθηκε το 1963 και η Ρουθηνική Καθολική Μητρόπολη της Phoenix η οποία ιδρύθηκε αρχικά το 1981 στο Van Nuys και μεταφέρτθηκε ακολούθως στη Phoenix το 2010.

Ο Πάπας Πίος ΧΙΙ (1939 - 1958), με εγκύκλιό του για την ‘’ένταξη’’* των ουνιτών της Ρουθηνίας στον Παπισμό, οι οποίοι στις ΗΠΑ παρουσιάζονται ως ‘’Βυζαντινή Καθολική εκκλησία’’, δεν αρκέσθηκε μόνο να αναφερθεί στην ‘’υποδοχή’’ των ουνιτών αυτών στον Παπισμό, αλλά εξέφρασε και τη λύπη του ότι δεν έχει έρθει η ‘’ευτυχισμένη μέρα όπου όλοι οι λαοί της Ανατολής θα ‘’επιστρέψουν’’ στην παπική ‘’ποίμνη’’ (η μόνιμη ένοια των παπικών). Δεν παρέλειψε φυσικά να αναφερθεί και στο παπικό πρωτείο εξουσίας, την ‘’προεδρία του Πέτρου’’ ως το κέντρο της ‘’Καθολικής ενότητας’’ όπως την χαρακτήρισε. Σημείωσε επίσης στην εγκύκλιό του, την αγωνία του προκατόχου του Πάπα Πίου Χ, λόγω της μετανάστευσης των Ουνιτών της Ρουθηνίας στις ΗΠΑ, επειδή δεν γνώριζαν τις λατινικές τελετές. Οι Παπικοί προσπαθούν δολίως να παρουσιάσουν τους ουνίτες, ως κάτι το ενδιάμεσο ανάμεσα στους Ορθόδοξους και τους Παπικούς. «Δούρειο ίππο» τους αποκάλεσε ο Άγιος Πορφύριος.

Η ουνιτική αυτή παρουσία υπάρχει ως μόνιμη αιτία, για αποκοπή Ορθοδόξων από τη Μία Αγία Εκκλησία. Η επικινδυνότητα για τον ανυποψίαστο Ορθόδοξο Χριστιανό είναι πολύ μεγάλη. Αυτό δυστυχώς μπορεί να γίνει ακόμα και από διάφορα ιδρύματα με τα οποία δραστηριοποιούνται. Αντιλαμβανόμαστε φυσικά και πόσο μεγάλο λάθος είναι η κακόδοξη αναγνώριση εκκλησιαστικότητας στις αιρετικές ουνίτικες αυτές κοινότητες.

Σημείωση : Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρω ότι ο λόγος που έγραψα αυτό το κείμενο με το φαινομενικά εξεζητημένο θέμα, ήταν το παράπονο που μου εξέφρασε μια συγγενής μου που διαμένει στις ΗΠΑ, για την ‘’αθόρυβη’’ ζημιά που κάνουν σε ανυποψίαστους Ορθόδοξους Χριστιανούς, οι Ρουθηνικές ουνίτικες κοινότητες. Και μόνο η ουνίτικη ‘’συνήθεια’’ της χρήσης στην ονομασία του συνθετικού όρου Βυζαντινή ή Ελληνική, σε κάνει να αντιληφθείς ότι αυτό δεν είναι υπερβολή. Αρκεί αυτό που τους αποκάλεσε αποκάλεσε ο Άγιος Πορφύριος, ότι δηλαδή είναι «Δούρειος ίππος».

*Ο λόγος που γίνεται αναφορά για ‘’ένταξη’’ είναι γιατί υπήρχε κάποιο πρόβλημα παλαιότερα με το Βατικανό, λόγω της χρήσης της δημώδους γλώσσας στις ακολουθίες τους.

Πηγή: Ακτίνες

Βρισκόμαστε εν όψει της περιόδου του ιερού Δεκαπενταυγούστου και της μεγάλης Θεομητορικής εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, του Πάσχα του καλοκαιριού. Με την ευκαιρία αυτή κρίνεται πνευματικώς ωφέλιμο να επικεντρώσουμε την προσοχή μας στον τρόπο, που θα πρέπει να εορτάσουμε αυτή την μεγάλη εορτή οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Ποιές είναι οι απαραίτητες προϋποθέσεις του εορτάζειν; Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος μάς προτρέπει να εορτάσουμε όχι πανηγυρικώς, αλλά θεϊκώς και πνευματικώς˙ όχι κοσμικώς και φιληδόνως, αλλ’ υπερκοσμίως και Αγγελικώς. Και κυρίως οφείλουμε να εορτάσουμε με Ορθοδοξία (ορθή πίστη) και με ορθοπραξία (ορθή ζωή). Σε διαφορετική περίπτωση θα ακούσουμε τον Κύριό μας Ιησού Χριστό και την Παναγία Μητέρα Του να μας λένε με αποστροφή και αγανάκτηση : «Μεμίσηκα, απώσμαι εορτάς υμών και ου μη οσφρανθώ θυσίας εν ταις πανηγύρεσιν υμών»[1].

Όταν γίνεται λόγος περί του Ορθοδόξως εορτάζειν, εννοείται ότι θα πρέπει να έχουμε σωστή, ορθή, ορθόδοξη και όχι διαστρεβλωμένη πίστη περί του προσώπου της Παναγίας και ότι θα πρέπει να γνωρίζουμε την δογματική ιδίως διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας περί της Θεοτόκου έναντι των αιρέσεων. Γι’αυτό θά παρουσιάσουμε τίς δογματικές διαφορές της Ορθοδόξου Εκκλησίας και της αιρέσεως του Παπισμού σχετικά μέ τήν Υπεραγία Θεοτόκο.
Μεταξύ των αιρέσεων, που διαστρέφουν την διδασκαλία της Εκκλησίας για το πρόσωπο της Παναγίας μας, η αίρεση του Παπισμού είναι η μεγαλύτερη.

Κατ’αρχήν, οφείλουμε νά τονίσουμε ότι η δογματική διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας γιά τήν Θεοτόκο συνδέεται στενότατα μέ τήν διδασκαλία της γιά τόν Χριστό, μέ τό χριστολογικό δόγμα. Εξαιτίας του Θεανθρώπου Χριστού η Μαρία έγινε Θεοτόκος. Όλα τά έργα και τίς αρετές της τίς οφείλει η Παναγία στόν Γλυκύτατο Υιό της. Χριστός και Θεοτόκος δέν χωρίζονται˙ Μήτηρ και Υιός δέν διαιρούνται. Γι’αυτό και βλέπουμε σχεδόν πάντοτε στίς εικόνες της Παναγίας ότι αυτή δέν απεικονίζεται ποτέ μόνη της, αλλά πάντοτε κρατώντας στίς αγκάλες της ή φέροντας εντός της κοιλίας της τό παιδίον Ιησούν, ο οποίος είναι ο Σωτήρ του κόσμου. Ως εξ αυτού, στήν Ορθόδοξη Εκκλησία ποτέ δέν αναπτύχθηκε η διδασκαλία περί της Θεοτόκου ξεχωριστά και αυτόνομα από τήν διδασκαλία περί του Χριστού.

Αντιθέτως, οι αιρετικοί Παπικοί τόνισαν υπερβολικά τό πρόσωπο της Θεοτόκου, αυτονομώντας το σημαντικά από τήν Χριστολογία της Εκκλησίας. Έτσι, ανέπτυξαν ανεξάρτητη μαριολογία, η οποία περιλαμβάνει νέα και αιρετικά δόγματα γιά τήν Θεοτόκο.           

Μεταξύ των καινοφανών και αιρετικών δογμάτων του Παπισμού συγκατελέγεται και η διδασκαλία, το επίσημο μαριολογικό  δόγμα περί της «ασπίλου συλλήψεως (immaculata conseptio) της Θεοτόκου». Σύμφωνα μ’αυτό, η Θεοτόκος, επειδή προοριζόταν νά γεννήσει τόν Θεό Λόγο, ο οποίος θα σαρκωνόταν απ’αυτή, έπρεπε νά είναι παντελώς αναμάρτητη˙ διδάσκουν  γι’αυτό ότι ήταν απαλλαγμένη όχι μόνο των προσωπικών αμαρτιών, αλλά και αυτού του προπατορικού αμαρτήματος, το οποίο μεταδίδεται με την φυσική γέννηση σε όλους τους ανθρώπους. Γι’αυτό μέ τήν πρόνοια του Θεού συνελήφθη μεν ως καρπός πατρός και μητρός από τους γονείς της, τους αγίους Ιωακείμ και Άννα, όμως, «ασπίλως», χωρίς να της μεταδοθεί το προπατορικό αμάρτημα. Οι Παπικοί, χρησιμοποιώντας τον αγαπητό σ’αυτούς ορθολογισμό, σχολαστικισμό και το δικανικό πνεύμα, ισχυρίζονται ότι ο Θεός θα μπορούσε να γεννηθεί και να σαρκωθεί μόνο από μια Θεά και όχι από μία κοινή θνητή γυναίκα. Γι’αυτό και έχουν αναγάγει την Παναγία στη σφαίρα της Θεότητος, την θεωρούν Θεά.

Η περί ασπίλου συλλήψεως της Θεοτόκου διδασκαλία των Παπικών εισήχθη τόν 12ο αιώ. από δύο Βρετανούς μοναχούς, τούς Έντμερ και Όσμπερτ και περί τό 1140 στή Λυών θεσπίσθηκε σχετική εορτή. Η διδασκαλία αυτή καλλιεργήθηκε στούς επομένους αιώνες και τήν 8η -12 - 1854 ο Πάπας Πίος ο Θ΄ τήν ανήγαγε σέ δόγμα. Τήν διδασκαλία τους στηρίζουν στό χωρίο του κατά Λουκάν αγίου Ευαγγελίου  κεφ. 1, στίχ. 28, πού λέει «Χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία», παρερμηνεύοντας τη λέξη «κεχαριτωμένη» και ισχυριζόμενοι ότι σημαίνει αναμάρτητη. Δηλ. η Θεοτόκος ήταν αναμάρτητη, επειδή ήταν πεπληρωμένη χαρίτων. Η ορθή, όμως, ερμηνεία είναι «να χαίρεσαι, εσύ Μαρία, διότι έλαβες μεγάλη και εξαιρετική Χάρι από τον Θεό, διότι είσαι γεμάτη από την Χάριν του Θεού»[2]. Τό δόγμα τους αυτό διαπιστώνεται πρακτικώς από τόν τρόπο μέ τόν οποίο κάνουν οι Παπικοί τόν «σταυρό» τους, δηλ. μέ τά τέσσερα δάκτυλα, τά οποία συμβολίζουν τόν Θεό Πατέρα, τόν Χριστό, τήν Παναγία ως Θεά και τόν Πάπα ως βικάριο, αντιπρόσωπο του Θεού στή γη, αλάθητο και πρώτο, σε πλήρη αντίθεση με τους Ορθοδόξους, οι οποίοι διδαχθήκαμε να κάνουμε τον σταυρό μας με τα τρία δάκτυλα, τα οποία συμβολίζουν την Αγία Τριάδα, το Τριαδολογικό δόγμα, τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιον Πνεύμα.

Σύμφωνα, όμως, με την Ορθόδοξη διδασκαλία, η Θεοτόκος, ως καρπός ανδρός καί γυναικός, ήταν φορέας του προπατορικού αμαρτήματος, δέν ήταν απαλλαγμένη από τό προπατορικό αμάρτημα, τό οποίο μεταδίδεται με την φυσική γέννηση και στούς εκ κοιλίας μητρός ηγιασμένους, επομένως και στήν Κυρία Θεοτόκο. Κατά τόν Απ. Παύλο «πάντες ήμαρτον»[3], μέ τήν παράβαση των πρωτοπλάστων, δηλ. οι πάντες κατεστάθησαν αμαρτωλοί και γεννήθηκαν σέ κατάσταση αμαρτωλότητας, ακόμη και οι εκ κοιλίας μητρός ηγιασμένοι, διότι, σύμφωνα μέ τόν προφητάνακτα Δαβίδ «εν ανομίαις συνελήφθην και εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ μου»[4].

Κατά τήν επίσκεψή της στήν αγία Ελισάβετ, η Θεοτόκος ανεφώνησε εν Πνεύματι Αγίω και είπε˙ «Μεγαλύνει η ψυχή μου τόν Κύριον και ηγαλλίασε τό πνεύμα μου επί τω Θεώ τω σωτήρι μου»[5]. Η Θεοτόκος θεωρεί τόν Θεό και δικό της Σωτήρα. Και Θεός είναι τό εν τη κοιλία της κυοφορούμενο. Τί είναι κατά Θεόν σωτηρία; Η απαλλαγή από καταδικαστικές ενοχές. Και πώς σώθηκε η Μαρία; Μέ τήν απαλλαγή από τό προπατορικό αμάρτημα. Η Θεοτόκος καθαρίσθηκε από το προπατορικό αμάρτημα, όταν τήν επεσκίασε τό Άγιον Πνεύμα κατά τόν Ευαγγελισμό. Μέ άλλα λόγια και η Μητέρα του Θεού είχε ανάγκη σωτηρίας.

Επομένως, η Ορθόδοξος Εκκλησία πιστεύει ότι η Θεοτόκος έφερε τό προπατορικό αμάρτημα και καθαρίσθηκε υπό του Αγίου Πνεύματος, όταν τήν επεσκίασε, γιά νά γεννήσει τόν Χριστό. Οι όποιες προσωπικές αμαρτίες και αδυναμίες της δέν σκιάζουν, ούτε ελαττώνουν τήν αγιότητά της. Θά είναι πάντοτε Παναγία η Παρθένος[6].

Σύμφωνα με τον ομότιμο καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ, αιδεσιμολογιώτατο πρωτοπρεσβύτερο π. Θεόδωρο Ζήση, «η αιρετική αυτή διδασκαλία περί της «ασπίλου συλλήψεως της Θεοτόκου» απορριπτόταν επί αιώνες και από μεγάλους παπικούς θεολόγους, όπως π.χ. τον Θωμά Ακινάτη, διότι δεν έχει κανένα έρεισμα στην Αγία Γραφή και την Πατερική Παράδοση.            

Πέραν των ανωτέρω, το δόγμα περί της «ασπίλου συλλήψεως της Θεοτόκου» των Παπικών προσβάλλει την μοναδικότητα της υπερφυούς Γεννήσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Μόνο ο Χριστός γεννήθηκε ασπίλως και διέκοψε την διαδοχική μετάδοση του προπατορικού αμαρτήματος, που μεταδίδεται με την φυσική γέννηση, διότι η δική Του σύλληψη δεν ήταν φυσική, αλλά υπερφυσική, δεν συνελήφθη εκ θελήματος και εκ της συναφείας ανδρός και γυναικός, αλλά ασπόρως «εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου». Η Υπεραγία Θεοτόκος ήταν «απείρανδρος» και «απειρόγαμος», δεν είχε δηλ. πείρα ανδρός και γάμου. Ήταν ακόμη και «άνανδρος», δεν είχε σύζυγο, άνδρα. Ο άγιος Ιωσήφ ο Μνήστωρ ήταν απλώς προστάτης και κηδεμόνας, γι’αυτό και όταν διεπίστωσε ότι ήταν έγκυος, μη γνωρίζοντας ακόμη την θαυμαστή εκ Πνεύματος Αγίου σύλληψη, σκέφθηκε να την διώξει, «εβουλήθη λάθρα απολύσαι αυτήν»[7]. Η Θεοτόκος γέννησε κατά θαυμαστό τρόπο, ενώ ήταν παρθένος. Αλλά και μετά τον τόκο παρέμεινε επίσης παρθένος. Τριπάρθενος και αειπάρθενος, προ του τόκου, εν τω τόκω και μετά τον τόκον.
Δεν συνέβη το ίδιο και με την σύλληψη και γέννηση της Υπεραγίας Θεοτόκου. Γεννήθηκε βέβαια με θαύμα από στείρους και ηλικιωμένους γονείς, τους αγίους Ιωακείμ και Άννα. Κατά τα άλλα, όμως, όλα ήταν φυσικά. Υπήρξε συνάφεια ανδρός και γυναικός, συζυγία και σπορά. Η Θεοπρομήτωρ Άννα δεν ήταν απείρανδρος, απειρόγαμος και άνανδρος ούτε παρθένος. Είχε σύζυγο τον άγιο Ιωακείμ. Η σύλληψη της Υπεραγίας Θεοτόκου δεν ήταν άσπορος, αλλά εκ σπέρματος του πατρός της Ιωακείμ, όπως όλων των ανθρώπων. Γι’αυτό και μεταδόθηκε και σ’αυτή το προπατορικό αμάρτημα. Η μόνη άσπιλος και υπερφυής σύλληψη είναι η εκ Πνεύματος Αγίου και άνευ σποράς σύλληψη και γέννηση του Θεανθρώπου Χριστού εκ της Παρθένου Μαρίας. Είναι ο μόνος αναμάρτητος καθ’όλα, ο τελείως και απολύτως αναμάρτητος. Η Υπεραγία Θεοτόκος είναι σχετικώς αναμάρτητη, επειδή μετέχει του προπατορικού αμαρτήματος»[8]. 

Σύμφωνα μέ τόν καθηγούμενο της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Ορους πανοσιολογιώτατο αρχιμανδρίτη π. Γεώργιο Καψάνη, «οι Παπικοί διακηρύσσοντας ως δόγμα τήν άσπιλο σύλληψη της Παναγίας, δέν κατανοούν ότι μέ αυτό τήν ξεχωρίζουν από τό ανθρώπινο γένος, γεγονός πού έχει σωτηριολογικές συνέπειες γιά τήν ανθρωπότητα. Εάν η Παρθένος έφερε άλλη φύση, τότε ο Κύριος, προσλαμβάνοντας τήν ανθρώπινη φύση απ’αυτή, θέωσε άλλη φύση και όχι τήν κοινή όλων των ανθρώπων φύση»[9].

Παρά ταύτα, ενώπιον μιάς τόσο σαφούς εκκλησιαστικής διδασκαλίας, η οποία υποστηρίζεται και από πολλούς παπικούς θεολόγους, ο πάπας Πίος ο Θ΄, όπως είπαμε, δεν δειλίασε, αλλά αυθαιρέτως και εγωϊστικώς καινοτομώντας, ύψωσε σε δόγμα το 1854 την περί «ασπίλου συλλήψεως» διδασκαλία, προσθέτοντας κι άλλη αίρεση στις πολλές άλλες αιρέσεις του Παπισμού. Από πολλούς ειδικούς ερευνητές υποστηρίζεται ότι η ενέργεια αυτή προετοίμαζε την άλλη φοβερή αίρεση και πλάνη του Παπισμού, το «αλήθητο» του πάπα, το οποίο δογμάτισε μετά από λίγο η Α΄ Βατικάνεια σύνοδος το 1870. Ήθελε, δηλ. το Βατικανό να δείξει ότι ο πάπας δεν δεσμεύεται ούτε από την Αγία Γραφή ούτε από την Πατερική Παράδοση και μπορεί να δογματίσει και εναντίον αυτών, γιατί είναι «αλάθητος».

Έτερο αιρετικό δόγμα του Παπισμού σχετικά μέ τήν Θεοτόκο είναι τό δόγμα περί της «ενσώματης αναλήψεως της Θεοτόκου», τό οποίο καθιερώθηκε τό 1950 επί Πάπα Πίου του ΙΒ΄. Τό δόγμα αυτό είναι φυσική συνέπεια του πρώτου δόγματος της «ασπίλου συλλήψεως της Θεοτόκου». Αφού δηλ. η Παναγία ήταν απηλλαγμένη από τό προπατορικό αμάρτημα και είναι, κατ’αυτούς, Θεά, δέν ήταν δυνατόν νά πεθάνει, νά υποστεί σωματικό θάνατο, χωρισμό ψυχής και σώματος, αλλά αναλήφθηκε σωματικώς. 

Η Ορθόδοξος, όμως, Εκκλησία κάνει λόγο γιά Κοίμηση της Θεοτόκου, δηλ. πραγματικό θάνατο, χωρισμό ψυχής και σώματος, και γιά Μετάσταση της Θεοτόκου, δηλ. Ανάσταση, ένωση ψυχής και σώματος, και Ανάληψη κοντά στόν Υιό της. Αυτό αποτελεί μία κατά Χάριν ενέργεια του Θεού, για να διαφύγει η Θεοτόκος την διαφθορά του θανάτου, και μία κατά πρόληψη πραγμάτωση της Αναστάσεως. Άλλωστε, τόσο ο ιερός Αυγουστίνος όσο και ο Θωμάς Ακινάτης και άλλοι λατίνοι διδάσκαλοι δέν δέχονται ότι η Θεοτόκος ήταν απαλλαγμένη από τό προπατορικό αμάρτημα, γι’αυτό και ήταν αναπόφευκτος και ο φυσικός θάνατός της.

Παραλλήλως, καλλιεργούνται σέ δογματικό επίπεδο από τούς Παπικούς οι διδασκαλίες γιά τήν Θεοτόκο ως συμμεσίτριας και συλλυτρώτριας από τόν 14ο αιώ. , δηλ. ότι Θεοτόκος, ως Θεά, μπορεί από μόνη της να μεσιτεύσει και να λυτρώσει τον άνθρωπο, όπως ο Χριστός, αλλά και ανεξαρτήτως αυτού. Οι διδασκαλίες, όμως, αυτές των Παπικών αντίκεινται σαφώς πρός τήν Αγία Γραφή, η οποία επισημαίνει ότι «πάντες γάρ ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού, δικαιούμενοι δωρεάν τη αυτού χάριτι διά της απολυτρώσεως της εν Χριστώ Ιησού»[10].

Τέλος, σύμφωνα με τον αείμνηστο και μακαριστό πανοσιολογιώτατο αρχιμανδρίτη κυρό Χαράλαμπο Βασιλόπουλο, οι Παπικοί τολμούν να αμφισβητούν ακόμη και τόν τόπο κοιμήσεως και ταφής της Θεομήτορος. Όπως όλοι γνωρίζουμε, σύμφωνα μέ τήν ιστορία, τήν παράδοση και τήν υμνογραφία της Εκκλησίας μας, η Θεοτόκος κοιμήθηκε και τάφηκε στά Ιεροσόλυμα, στήν Γεθσημανή. Αυτό το ψάλλουμε και στο εξαποστειλάριο της εορτής της Κοιμήσεως, αλλά και στις ιερές παρακλήσεις του Δεκαπενταυγούστου. «Απόστολοι εκ περάτων, συναθροισθέντες ενδάθε, Γεθσημανή τω χωρίω, κηδεύσατέ μου το σώμα, και συ Υιέ και Θεέ μου, παράλαβέ μου το Πνεύμα». Οι Παπικοί, όμως, υποστηρίζουν αμάρτυρα ότι η Παναγία έζησε και τάφηκε, όχι στά Ιεροσόλυμα, στήν Γεθσημανή, αλλά στήν Έφεσο. Και αυτό τό στηρίζουν σέ κάποιο όνειρο μιας φραγκοκαλόγριας, πού είδε τόν περασμένο αιώνα. Οι δέ Τούρκοι τό δέχθηκαν ευχαρίστως, χάριν του τουρισμού τους[11].

Από τήν παρουσίαση των διαφορών της Ορθοδόξου Εκκλησίας και της αιρέσεως του Παπισμού σχετικά μέ τήν Υπεραγία Θεοτόκο, εύκολα διαπιστώνει κανείς τίς γιγαντιαίες, χαώδεις και αβυσσαλέες δογματικές διαφορές, πού υπάρχουν μεταξύ μας. Στήν αιρετική παρασυναγωγή του Παπισμού  κυριαρχεί ο ορθολογισμός, ο σχολαστικισμός, η παρερμηνεία, ο εγωισμός και τό πνεύμα της πλάνης, δηλ. του Αντιχρίστου. Η Ορθόδοξος, όμως, Εκκλησία, η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, η μόνη και αποκλειστική κιβωτός σωτηρίας, κρατά απαραχάρακτη και ανόθευτη τήν «άπαξ παραδοθείσα τοις αγίοις πίστιν»[12]. Ας είμαστε πάρα πολύ προσεκτικοί, ιδίως σήμερα, τήν εποχή της συγχύσεως των πάντων, του δογματικού μινιμαλισμού και της παναιρέσεως του διαχριστιανικού και διαθρησκειακού οικουμενισμού, ας ενστερνισθούμε τήν Ορθόδοξη διδασκαλία, ας εγκεντρισθούμε στήν Ορθόδοξη Εκκλησία και τέλος ας ικετεύσουμε τήν Κυρία Θεοτόκο νά πρεσβεύει στόν Υιό της και Θεό μας μέ τίς Θεομητορικές της πρεσβείες νά μας ελεήσει, νά μας σώσει και νά μας αξιώσει της Βασιλείας των Ουρανών, του Παραδείσου.
 
[1] Αμώς 5, 21.
[2] ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΟΛΙΤΣΑΡΑΣ, Η Καινή Διαθήκη. Κείμενον - ερμηνευτική απόδοσις, εκδ. Αδελφότης Θεολόγων η «Ζωή», Αθήναι 2007, σ. 203.
[3] Ρωμ. 5, 12.
[4] Ψαλμ. 50, 7.
[5] Λουκ. 1, 47.
[6] ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΟΚΟΡΗΣ, Παπικές πλάνες ˙σύντομος έλεγχος και ανασκευή, σσ. 81-84.
[7] Ματθ. 1, 18-19.
[8] ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, «Ύμνος της εορτής της Κοιμήσεως εισηγείται την «άσπιλον σύλληψιν»; Θεοδρομία ΙΒ2 (Απρίλιος-Ιούνιος   2010) σσ. 199-200.
[9] ΑΡΧΙΜ.ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΨΑΝΗΣ, Ορθοδοξία και Ρωμαιοκαθολικισμός, σ. 37.
[10] Ρωμ. 3, 23-24 και ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΣΕΛΕΓΓΙΔΗΣ, Δυτική θεολογία και πνευματικότητα, σσ. 36-37 και ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΟΚΟΡΗΣ, Παπικές πλάνες    σύντομος έλεγχος και ανασκευή, σσ. 81-84.
[11] ΑΡΧΙΜ. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ, Ο βίος της Παναγίας, σσ. 103-106 και ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ, Επιστολή προς την Α.Θ.Π., τον    Αρχιεπίσκοπον Κων/λεως, Νέας Ρώμης και Οικουμενικόν Πατριάρχην κ. Βαρθολομαίον Α΄, Πειραιεύς 27-6-2013, σσ. 58-59.
[12] Ιούδ. 3.

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Σε άρθρο του κ. Παναγιώτη Μπούμη, Ομότιμου Καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών, που δημοσιεύτηκε στη romfea.gr και που τιτλοφορείται ‘’Θετικά αποτελέσματα – βήματα της Πανορθοδόξου Συνόδου’’, αναφέρονται μεταξύ άλλων τα εξής, σχετικά με την αιρετική προσθήκη του filioque : «Η ολοκλήρωση και η τελική συμφωνία επ’ αυτού, νομίζουμε, είναι ευχερής και δυνατή εφ’ όσον ως επιστήμονες α) ακολουθήσομε τους κανόνες της γραμματικής των δύο βασικών γλωσσών Ελληνικής και Λατινικής, και β) διορθώσουμε τα μεταφραστικά λάθη στα σχετικά κείμενα της Αγίας Γραφής και του λατινικού Συμβόλου της Πίστεως». Επ’ αυτού κάνει σχετικό σχολιασμό των ρημάτων ‘’εκπορεύεσθαι και procedere’’.

Δεν μπορεί να παρουσιάζεται η αιρετική προσθήκη του Filioque, σαν αποτέλεσμα μεταφραστικού λάθους ή σαν λεκτική παρεξήγηση, ούτε φυσικά μπορεί κάποιος να παρουσιάσει την κακόδοξη προσθήκη σαν ‘’αδυναμία’’ της λατινικής γλώσσας να αποδώσει τον ρηματικό τύπο ‘’εκπορεύεται’’. Οι θεολογικές τοποθετήσεις των παπικών στο θέμα τούτο της αιρετικής προσθήκης του Filioque, καταδεικνύουν σαφώς ότι πρόκειται για θεολογική κακοδοξία και όχι λεκτική παρερμηνεία ή γλωσσική ‘’αδυναμία’’. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ομιλώντας περί του Αγίου Νικηφόρου του Ομολογητού αναφέρει : «του εξ Ιταλών μεν έλκοντος το γένος, καταγνόντος δε της εκείνων κακοδοξίας και τη καθ’ ημάς Ορθοδόξω προσχωρήσαντος Εκκλησίας» (Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά – Υπέρ των ιερώς ησυχαζόντων, Λόγος 2,2).

Αν προστρέξει κανείς στην «Κατήχηση της καθολικής εκκλησίας» (Catechismo della Chiesa Cattolica) των Παπικών (Αρθρο 1, Εδάφια 245-248), θα διαπιστώσει την Παπική εμμονή στην αιρετική προσθήκη του Filioque, με την ανυπόστατη αναφορά ότι ‘’το Σύμβολο της Πίστεως χωρίς την προσθήκη αυτή ανήκε στην Ανατολική όπως αναφέρει Παράδοση’’.

Αυτό καταρρίπτεται και από την Εκκλησιαστική Ιστορία. Τόσους αιώνες δεν είναι το Σύμβολο της Πίστεως που είχε θεσπίσει η Β΄ Οικουμενική Σύνοδος, που απαγγελόταν σε Ανατολή και Δύση, χωρίς την αιρετική προσθήκη; Η Εκκλησία είχε πάντοτε το Σύμβολο της Πίστεως που απαγγέλλομε εμείς οι Ορθόδοξοι. Αν ήταν γλωσσική παρερμηνεία και όχι θεολογική δογματική θέση, το πρόβλημα θα ελύετο για τους Έλληνες Παπικούς, των οποίων η μητρική γλώσσα είναι η ελληνική, και δεν θα απάγγελλαν το Σύμβολο της Πίστεως με την αιρετική προσθήκη του Filioque.

Θα πρέπει να ληφθεί υπόψη και το γεγονός της ύπαρξης Παπών ελληνικής καταγωγής, όπως του Πάπα Κλείτου (76-88), του Πάπα Ευάρεστου (97-105), του Πάπα Υγίνου (136-141), του Πάπα Ελευθέριου ή Ελεύθερου (175-189), του Πάπα Σίξτου (257-258), του Πάπα Ζώσιμου (417-418), του Πάπα Θεόδωρου Α΄ (γεννηθέντος στα Ιεροσόλυμα από Έλληνες γονείς) (642-649), του Πάπα Ιωάννη Στ΄ (687-705), αλλά και Παπών Ελλήνων της Κάτω Ιταλίας και Σικελίας. Το γεγονός αυτό δεν αφήνει περιθώρια γλωσσικών παρερμηνειών.

Η κύρια αιτία που έχουν αποκοπεί οι Παπικοί από την Εκκλησία ήταν η αιρετική προσθήκη του Filioque. Αυτό έγινε αιτία να θέσουν εαυτούς εκτός Εκκλησίας. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς αναφέρει το εξής : «το των Λατίνων φρόνημα, δι’ ο των της καθ’ ημάς Εκκλησίας απελήλανται περιβόλων» (Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά – Υπέρ των ιερώς ησυχαζόντων, Λόγος 3,1).

Ο λίβελλος τον οποίο κατέθεσε στην Αγία Τράπεζα της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη ο Καρδινάλιος Ουμβέρτος στις 15 Ιουλίου 1054, ως απεσταλμένος του Πάπα, το δογματικό αυτό θέμα του Filioque ανέφερε ως αιτία. Στον λίβελλο των Παπικών κατηγορούντο οι Ορθόδοξοι ως Πνευματομάχοι και Θεομάχοι, καθότι απόκοψαν από το σύμβολο της Πίστεως την αιρετική προσθήκη «και εκ του Υιού», που είχε θεσπίσει τάχα η Β΄ Οικουμενική Σύνοδος.

«Η αίρεσις του Filioque», σημείωνει ο Αρχιμανδρίτης Γεώργιος Καψάνης «έχει τας συνεπείας της εις την εκκλησιαστικήν και την προσωπικήν ζωήν, αι οποίαι γίνονται επίσης ανθρωποκεντρικαί», και ότι «οι παρεκκλίσεις από την πίστιν δεν αλλοιώνουν την Θεολογίαν μόνο της Εκκλησίας, αλλά και διαστρέφουν και αυτήν την πνευματικήν και εκκλησιαστικήν ζωήν» (’Ορθοδοξία και Παπισμός). Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν και την προέκταση της αιρετικής αυτής προσθήκης.

Η αναφορά επίσης σε ‘’λατινικό Σύμβολο της Πίστεως’’, δημιουργεί σε αρκετούς την εντύπωση της διαχρονικότητας. Η Εκκλησία είχε πάντοτε το Σύμβολο της Πίστεως που απαγγέλλομε εμείς οι Ορθόδοξοι. Ο Πάπας Σέργιος Δ΄ (1009-1012 μ.Χ.) έβαλε την αυθαίρετη προσθήκη του filioque, ενώ προηγουμένως ο Πάπας Λέων Γ΄ (796-816 μ.Χ.) Ορθοδόξως την πολέμησε. «Ο μεν γαρ Πατήρ αναίτιος και αγέννητος· ου γαρ εκ τινος, εξ εαυτού γαρ το είναι έχει. Ο δε Υιός εκ του Πατρός γεννητώς. Το δε Πνεύμα το Άγιον και αυτό μεν εκ του Πατρός, αλλ’ ου γεννητώς, αλλ’ εκπορευτώς», αναφέρει ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός.

«Η και ‘’εκ του Υιού’’ εκπόρευσις του Αγίου Πνεύματος εισάγει την διαρχίαν ή τον ημισαβελλιανισμόν εις την Αγίαν Τριάδα, υποτιμά το Άγιον Πνεύμα και παραποιεί όλην την Τριαδολογίαν» αναφέρει χαρακτηριστικά ο Αρχιμανδρίτης Γεώργιος Καψάνης (’Ορθοδοξία και Παπισμός). Αλλού σημειώνει στο ίδιο σύγγραμμα : «Δια του Filioque η Δύσις προσεπάθησε να κατανοήσει ‘’λογικώς’’ το μυστήριον της Αγίας Τριάδος καταργούσα την αντινομίαν του Τριαδικού μυστηρίου και δεικνύουσα τον ανθρωποκεντρικόν χαρακτήρα της θεολογίας της». Η αιρετική προσθήκη του filioque αποτελεί μεγάλη κακοδοξία.

Πηγή: Ακτίνες

Την ώρα που η Ορθόδοξη Εκκλησία στη Σύνοδο της Κρήτης αποδείχθηκε διχασμένη, ο Πάπας Φραγκίσκος επισκέπτεται την Ορθόδοξη Γεωργία την 30ή Σεπτεμβρίου και 1^η Οκτωβρίου 2016. Η είδηση ανακοινώθηκε στις 11 Ιουλίου από το Ραδιόφωνο του Βατικανού.

Σε συνεννόηση με τις κυβερνήσεις των εν λόγω καυκασίων χωρών και με την επιβολή, για λόγους «πολιτικού ρεαλισμού», της αποδοχής ή ανοχής  των θρησκευτικών ηγεσιών, ο Πάπας μετά τη μονοφυσιτική Αρμενία επισκέπτεται την Ορθόδοξη Γεωργία και θα ακολουθήσει η επίσκεψη στο μουσουλμανικό Αζερμπαϊτζάν.

Οι Αρμένιοι κέρδισαν από την επίσκεψη του Πάπα την εκ μέρους του αναγνώριση της γενοκτονίας των Ομοθρήσκων τους από τους Οθωμανούς και τους Τούρκους κατά τα έτη 1915 – 1923. Ο ηγέτης των Βατικανού δεν έγινε γνωστό αν πήρε  ανταλλάγματα και αν ναι ποιά. Η Γεωργία και το Αζερμπαϊτζάν συμπληρώνουν τις παρακαυκάσιες χώρες που θα επισκεφθεί. Με σημαντική γεωστρατηγική σημασία η Αρμενία και η Γεωργία και ασφαλώς με  μεγαλύτερη το Αζερμπαϊτζάν, με τον πετρελαϊκό πλούτο του στην Κασπία.

Το ερώτημα παραμένει: Τί αποζητεί ο Πάπας στην Αρμενία, στη Γεωργία και στο Αζερμπαϊτζάν; Δεν υπάρχουν ρωμαιοκαθολικοί παρά ελάχιστοι Ουνίτες στις τρεις αυτές χώρες, άρα δεν είναι «ποιμαντική επίσκεψη». Το άλλο επιχείρημα, πως οι επισκέψεις αυτές γίνονται στα πλαίσια της «οικουμενικής και διαθρησκειακής συνεννόησης» δεν ισχύει, αφού το Βατικανό έχει τις διασκέψεις της Ασίζης... Ο πρωθυπουργός και Νο 2 του Βατικανού, καρδινάλιος Πιέτρο Παρολίν σε δηλώσεις του στο δημοσιογραφικό όργανο του Βατικανού « Osservatore Romano» και στο φύλλο του της 13^ης Ιουλίου, σημείωσε ότι ο Πάπας πηγαίνει στη Γεωργία και στο Αζερμπαϊτζάν ως «φορέας ειρήνης» και πως «θα ακούσει και θα ενθαρρύνει κάθε πρωτοβουλία διαθρησκειακού διαλόγου». Πολύ αόριστες δηλώσεις, που δεν μπορούν να κρύψουν ότι κάτι άλλο ώθησε το Βατικανό να οργανώσει τις συγκεκριμένες κοπιαστικές και χωρίς «θέαμα» επισκέψεις του επικοινωνιακού Πάπα.

Θα επιχειρήσουμε να εκθέσουμε τα δεδομένα, που είναι γνωστά. Η Αρμενία είναι μια χώρα της οποίας η μονοφυσιτική Ομολογία είναι βασικό στοιχείο της ταυτότητάς της.  Οι Αρμένιοι έχουν δύο θρησκευτικά κέντρα, το Ετσμιατζίν στην Αρμενία και αυτό της Κιλικίας, με έδρα τη Βηρυττό. Αυτά ήσαν άλλοτε με διαφορετικό προσανατολισμό και σε οξύ ανταγωνισμό, το της Αρμενίας υπό Σοβιετικό έλεγχο, το της Κιλικίας με δυτικό προσανατολισμό και αμερικανική υποστήριξη. Σήμερα έχει παρατηρηθεί μια προσέγγιση, αλλά εξακολουθεί να υπάρχει ένα θεολογικό χάσμα. Οι του Ετσμιατζίν είναι πιο παραδοσιακοί, ενώ της Κιλικίας έχουν ενστερνιστεί και κινούνται στο πνεύμα του οικουμενισμού και της παγκοσμιοποίησης.

Στρατηγική του Βατικανού είναι στις μονοφυσιτικές «ανατολικές Εκκλησίες», επομένως και στην Αρμενική, να δημιουργήσει καταστάσεις τύπου Μαρωνιτών. Να εξακολουθήσουν δηλαδή να έχουν το δικό τους τυπικό και το δικό τους κανονικό και εκκλησιαστικό δίκαιο, αλλά να αναγνωρίζουν το Πρωτείο του Πάπα. Η παντοδυναμία του Πάπα και η παγκόσμια κυριαρχία του στους χριστιανούς είναι ο στρατηγικός σκοπός του Βατικανού. Για να επιτευχεί το Βατικανό κάνει οποιαδήποτε αβαρία και χρησιμοποιεί κάθε μέσο...    

Στη Γεωργία το 85% των πολιτών της είναι Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Οι περισσότεροι κληρικοί της είναι παραδοσιακοί. Αυτός ήταν ο λόγος που η Εκκλησία της Γεωργίας δεν συμφώνησε με το κείμενο της Συνόδου στην Κρήτη, που αναγνώριζε ως Εκκλησία, μεταξύ των άλλων, τη Ρωμαιοκαθολική και απουσίασε από αυτήν. Θα περάσει λοιπόν μια δοκιμασία ο Πατριάρχης Γεωργίας κ. Ηλίας όταν συναντήσει τον Πάπα. Δοκιμασία που ήδη προκαλεί τριγμούς στο εσωτερικό της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Γεωργίας. Οι δυο τους δεν έχουν τίποτε κοινό να πούνε και το μόνο που τους απομένει είναι οι γενικόλογες ευχές... Αυτό θέλει ο Πάπας; Τη δημιουργία αναταραχής στους κόλπους της συντηρητικής Ορθόδοξης Εκκλησίας της Γεωργίας;

Αρμενία, Γεωργία και Αζερμπαϊτζάν συνορεύουν ή είναι κοντά στην πολύ εύφλεκτη περιοχή του Βορείου Καυκάσου. Στην περιοχή υπάρχουν αυτόνομες περιοχές, με μουσουλμανικό πληθυσμό στη μεγάλη τους πλειονοψηφία, υπό την κεντρική διοίκηση της Ρωσίας. Τσετσενία, Νταγκεστάν, Ινγκουσετία, Καμπαρντίνο Μπαλκάρ, Οσετία, Αμπχαζία είναι οι περιοχές στον Καύκασο, που τους έχουν επιβληθεί φιλορωσικά καθεστώτα, αλλά που αποτελούν ενεργά ηφαίστεια. Αυτές οι περιοχές προσβλέπουν στη Δύση, αν και στους κατοίκους τους πολλοί είναι φανατικοί ισλαμιστές, που πολεμούν στο πλευρό του Ισλαμικού Στρατού... Η Γεωργία και η Αρμενία, φιλοδυτικές χώρες σήμερα, προσπαθούν να κρατούν ισορροπίες μεταξύ των επιδιώξεων της Δύσης και της θέλησης της Ρωσίας... Το Αζερμπαϊτζάν έχει φιλορωσικό καθεστώς, αλλά και συμφέροντα με τη Δύση... Ο Πάπας Φραγκίσκος με τις επισκέψεις του ασφαλώς εξυπηρετεί τα σχέδια της Δύσης στον Καύκασο, όπως παλαιότερα ο Πολωνός Πάπας Ιωάννης Παύλος Β΄ στην Ανατολική Ευρώπη. Πάντοτε με ανταλλάγματα, άγνωστα σε εμάς και στη διεθνή κοινή γνώμη.

Πηγή: Θρησκευτικά

Θυμάστε την Πάππισα Ιωάννα; Γνωρίστε τώρα τον πατέρα Patricia.

Δημοσιογράφος της βρετανικής ‘The Sun’ αποκάλυψε ότι ένας καθολικός ιερέας στη μητρόπολη του Hexham και του Newcastle ήταν στην πραγματικότητα γυναίκα. Ο "πατέρας Daniel Fitzpatrick" ζούσε κάτω από μια ψεύτικη ταυτότητα από τότε που εισήλθε στην ιερατική σχολή το 2008. Ο «πατέρας» είναι στην πραγματικότητα η Patricia Fitzdaniel από το Leeds.
 

Το πώς η κυρία Fitzdaniel (αριστερά στην ΦΩΤΟ) μπόρεσε και απέκρυψε την αληθινή ταυτότητά της για τόσο πολύ καιρό, ειδικά στο κλειστό αρσενικό περιβάλλον μιας σχολής παραμένει ένα μυστήριο, αν και σε συνεντεύξεις τους συνάδελφοί της ιεροσπουδαστές ανέφεραν ότι, κάποιοι σπουδαστές σχολίαζαν συχνά την θηλυκή εμφάνιση και συμπεριφορά του "Δανιήλ", αλλά απλά υπέθεταν ότι ήταν ομοφυλόφιλος.

Τα τελευταία χρόνια «ο νεαρός» ιερέας είχε γίνει μια μικρή διασημότητα στα μέσα ενημέρωσης μαζί με τους συνάδελφό του ιερέα, Fr. Marc Lyden-Smith. Το δίδυμο είχε ένα podcast, με μια σειρά από θρησκευτικές ομιλίες και εμφανίστηκαν σε ένα τηλεοπτικό παιχνίδι του BBC μαζί και ήταν γνωστοί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ως "προοδευτικοί" Καθολικοί που υποστήριζαν «προοδευτικές» θέσεις, όπως τον «γάμο» των ομοφυλοφίλων.

Κατά ειρωνικό τρόπο, «ο πατέρας Dan» (όπως η Patricia Fitzdaniel έλεγε τον εαυτό της) συμμετείχε σε μια πρόσφατη φασαρία στα social media, όπου απειλούσε να μηνύσει έναν συνάδελφο καθολικό blogger για «δυσφήμηση». Ο blogger είχε επικρίνει τον «πατέρα Dan» ότι έγραψε στο tweeter ότι το Άγιο Πνεύμα ήταν στην πραγματικότητα «θηλυκό».

Λίγες ώρες μετά την συγκλονιστική αποκάλυψη, ενορίτες που έφθασαν στην εκκλησία βρήκαν ένα σημείωμα στην μπροστινή πόρτα που ζητούσε συγνώμη από το ποίμνιο για το γεγονός ότι η λειτουργία δεν θα τελείται από τον πατέρα Dan στο άμεσο μέλλον. Είχε την υπογραφή «Patricia» και έλεγε «Σας ευχαριστώ για τα τρία υπέροχα χρόνια. Ζήτω ο Πάπας Φραγκίσκος και οι αληθινοί άνθρωποι του Θεού! Να θυμάστε πάντα, ο Θεός έκανε άνδρες ΚΑΙ γυναίκες. Άνδρες ΚΑΙ γυναίκες Εκείνος τους έκανε».

Σε μια εποχή όπου κάποιοι Καθολικοί έχουν αμφισβητήσει την απόλυτη απαγόρευση της χειροτονίας των γυναικών από την εκκλησία, μερικοί bloggers και δημοσιογράφοι έχουν αναρωτηθεί δημοσίως αν η περίπτωση του «πατέρα Dan», μπορεί να είναι μια θετική εξέλιξη στις επιδιώξεις των φιλο-φεμινιστικών «προοδευτικών» της εκκλησίας. Ο «πατέρας Dan» ήταν δημοφιλής σε όλα τα social media και στους ενορίτες «του».

Πηγή: Κόκκινος Ουρανός

Στα Γιαννιτσά, την πόλη αυτή της Κεντρικής Μακεδονίας, η Ουνία εδραιώνεται και καραδοκεί.  Η πρόσφατη αποστολή του ουνίτη παπικού ‘’επισκόπου’’ Εμμανουήλ ισπανικής καταγωγής στα Γιαννιτσά, σε τι αποσκοπεί;  Μάλιστα η ‘’χειροτονία’’ του που έγινε στη Ρώμη, έγινε με παπική βούλα και με εντολή του Πάπα Φραγκίσκου.  Στα Γιαννιτσά υπάρχει ναός των ουνιτών, ο ναός των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου. 

Το τμήμα του γυναικείου ‘’Τάγματος των Μικρών Αδελφών του Ιησού’’ που υπάγεται στους ουνίτες, δραστηριοποιείται  και στα Γιαννιτσά.

 Με τη Μικρασιατική καταστροφή οι ουνίτες της Ανατολικής Θράκης και συγκεκριμένα εκείνοι των Μαλγάρων, είχαν εγκατασταθεί στα Γιαννιτσά και δημιούργησαν  δική τους ενορία, την ενορία των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου.  Υπάγονται όπως όλοι οι ουνίτες στον Πάπα.

 Η ουνία στα Γιαννιτσά καραδοκεί. Στην εορτή των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου στα Γιαννιτσά, δεν προσήλθαν στο ναό μόνο ουνίτες των Γιαννιτσών, αλλά και άλλοι προσκυνητές.  Αυτό δεν προβληματίζει; 

 Οι ουνίτες ‘’ιερείς’’ ενδύονται με άμφια όμοια των Ορθοδόξων και   ξεγελούν έτσι τον ανυποψίαστο Ορθόδοξο Χριστιανό.  Χρησιμοποιούν τους λειτουργικούς τύπους των Ορθοδόξων.  Συνήθως χρησιμοποιούν και το βυζαντινό μέλος, παράλληλα με το μέλος που χρησιμοποιούν οι Παπικοί.  Μετά τη Β΄ Βατικανή σύνοδο, σε κάποιες δεήσεις οι εκφωνήσεις γίνονται στα ελληνικά. Οι ναοί των είναι αγιογραφημένοι όπως και των Ορθοδόξων.  Χρησιμοποιούν και ένζυμο άρτο οι ουνίτες, αυτοί που υπάγονται τους Παπικούς που τόσους Ορθόδοξους οδήγησαν στο μαρτύριο για τη μη χρήση αζύμου άρτου. Οι ουνίτες ακολουθούν δήθεν το Βυζαντινό τυπικό. Το  Βυζαντινό τυπικό μόνο Ορθοδόξως ακολουθείται.

Θα γίνει διαμαρτυρία στον Πάπα για την ουνία;  Το πολύ-πολύ το Βατικανό ‘’υποκριτικά να την καταδικάσει’’ όπως έλεγε ο Αρχιμανδρίτης Γεώργιος Καψάνης.  Να αρκεσθούμε σε Παπικές διαβεβαιώσεις;  Να υπενθυμίσουμε τις παλαιότερες διαβεβαιώσεις των Παπικών στην Αθήνα το έτος 1975, τόσο του καρδιναλίου  Johannes Willebrands, όσο και του ‘’αρχιεπισκόπου’’ Pierre Duprey, στην  Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδας, ότι δεν θα διαδεχόταν τον τότε παπικό ‘’επίσκοπο’’ Αθηνών, άλλος παπικός ‘’επίσκοπος’’, οι οποίες ουδέ επ’ελάχιστον πραγματοποιήθηκαν.

Για τη δράση της ουνίας αναγκάστηκε να συνέλθει Πανορθόδοξη σύνοδος στη Κωνσταντινούπολη το έτος 1722.  Το έτος 1838 Ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Στ΄, στην τότε συγκληθείσα Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου, τους αποκάλεσε «λύκους βαρείς φθοροποιούς και ολεθρίους εν σχήματι προβάτων». Το έτος 1903 η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδας, επί Αρχιεπισκόπου Αθηνών Θεοκλήτου του Α΄, είχε εκδώσει σχετική εγκύκλιο για τον κίνδυνο από τους ουνίτες. «Λύκους εν σχήματι προβάτων», τους ονόμασε ο Πατριάρχης Ιωακείμ ο Γ΄  σε εγκύκλιό του το έτος 1907.  Πρέπει να τεθεί λοιπόν με περισσότερη επιμονή και πιο ουσιαστικά, το μεγάλο πρόβλημα  της ουνίτικης δολιότητας, στους διαλόγους με τον Παπισμό.

Πηγή: Ακτίνες

Δυστυχώς το πρόβλημα της Ουνίας, ολοένα αυξάνεται και  οξύνεται.  Οι Παπικοί Ουνίτες, εκμεταλλεύτηκαν και εκμεταλλεύονται τα πολιτειακά προβλήματα που ανακύπτουν κυρίως μετά τη πτώση των αντιθέων κομμουνιστικών καθεστώτων, και μεταχειρίζονται διάφορους τρόπους για να οδηγήσουν στη αίρεση του Παπισμού ανυποψίαστους Ορθόδοξους Χριστιανούς. 

Να υπενθυμίσομε ότι ο Πάπας Πίος ΧΙΙ (1939 - 1958), με εγκύκλιό του για την ένταξη των Ουνιτών της Ρουθηνίας στον Παπισμό, οι οποίοι στις ΗΠΑ παρουσιάζονται ως ‘’Βυζαντινή καθολική εκκλησία’’, δεν αρκείται μόνο να αναφερθεί στην υποδοχή των ουνιτών αυτών στον Παπισμό, αλλά εκφράζει και την λύπη του ότι δεν έχει έρθει η ‘’ευτυχισμένη μέρα όπου όλοι οι λαοί της Ανατολής θα ‘’επιστρέψουν’’ στην παπική ‘’ποίμνη’’.  Δεν παρέλειψε φυσικά να αναφερθεί και στο παπικό πρωτείο  εξουσίας, την ‘’προεδρία του Πέτρου’’ ως το κέντρο της ‘’Καθολικής ενότητας’’ όπως την χαρακτήρισε.  Σημείωσε επίσης στην εγκύκλιό του, την αγωνία του προκατόχου του Πίου Χ, λόγω της μετανάστευσης των Ουνιτών της Ρουθηνίας στις ΗΠΑ, επειδή δεν γνώριζαν τις λατινικές τελετές.

Προστάτης της Ουνίας έχει αναδειχθεί  ο Πάπας Ιωάννης ΚΓ΄ (1958 – 1963), με το σχετικό Διάταγμα της Β΄ Βατικανής συνόδου, «Orientalium Ecclesiarum», για τις ‘’Ανατολικές Καθολικές Εκκλησίες’’, όπως καλούν οι Παπικοί τις Ουνιτικές εκκλησίες. 

Ο Πάπας Παύλος VI (1963 – 1978) σε διάταγμά του (21/11/1964), για τις ιεροτελεστίες των καλουμένων ‘’Ανατολικών εκκλησιών’’, των Ουνιτών δηλαδή, στο οποίο προεξάρχει η πρόταξη του  Παπικού εξουσιαστικού πρωτείου και η ‘’υπεροχή του Ρωμαίου Ποντίφηκος’’, αναφέρεται στο ρόλο των Ουνιτών στην ‘’προώθηση της ενότητας των χριστιανών’’. 

Να υπενθυμίσομε ότι ο  νυν Πατριάρχης Μόσχας Κύριλλος ακύρωσε συνάντηση του τότε Πατριάρχη Μόσχας Αλεξίου Β΄ στο Γκράτς της Αυστρίας με τον Πάπα Ιωάννη Παύλο Β΄, λόγω της προσέλκυσης Ορθοδόξων στην Ουνία.  Ο Πάπας Βενέδικτος  ΙΣΤ΄ (2005 – 2013) το έτος  2008 για ολίγιστους ουνίτες στην Αθήνα διώρισε Παπικό ‘’επίσκοπο. Να σημειώσουμε ότι οι Ουνίτες, δεν αρκούνται μόνο σε αυτή τη δόλια τακτική, αλλά και  πολλούς Ναούς Ορθοδόξων έχουν αρπάξει με βίαιο τρόπο.

Γέλωτος αξία είναι η προσφάτως εκφρασθείσα λύπη των Ουνιτών της Ουκρανίας για την αναφορά σε συμφιλίωση στην Ουκρανία, στη συνάντηση του Πάπα Φραγκίσκου με τον Πατριάρχη Μόσχας Κύριλλο στην Κούβα. 

Προστρέχοντας  κανείς σε Παπικές πηγές, θα αντιληφθεί το δόλιο της δημιουργίας των ουνιτών. Οι  ουνιτικές ‘’εκκλησίες’’, στο Das Typisch Κatholisch Lexicon, αναφέρονται δολίως ως ‘’εκκλησίες που έχουν την ορθόδοξη παράδοση’’, προσθέτοντας ότι είναι ενωμένοι με τη Ρώμη.    

Δυστυχώς ενώ καταδικάστηκε η Ουνία στη Βιέννη στη συνάντηση Ορθοδόξων και Παπικών (1990) και στο Freising (1990), με το κείμενο του Balamand, οι Ουνίτικες ‘’εκκλησίες’’ καλούνται «Καθολικές  Ανατολικές Εκκλησίες», αναιρώντας την προηγούμενη καταδίκη τους.  Δυστυχώς η Παπική ‘’προστασία’’ της Ουνίας, δεν αφήνει περιθώρια ελπίδας για αλλαγή της στάσης των Παπικών στο θέμα αυτό.

Πηγή: Ακτίνες