Έφυγε ο εν χριστώ συνεργάτης, ο δυνατός συμπολεμιστής, στην αδυσώπητη μάχη κατά του εχθρού διαβόλου : ο νυχθημερόν ορατός φύλαξ άγγελος μας ! Το στήριγμα και η πνευματική καύχησή μας. Μία ακόμη απτή επί της γης παρουσίας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, του αφέντη Χριστού. Ο άνθρωπος του Θεού, ο άνθρωπος μας.

Ο αλιεύς του Θεού !! Αυτός ήταν και θα είναι ο πατήρ Νικόδημος ο Γρηγοριάτης για εμάς. Μεγάλη είναι η ευλογία που έχουμε και η ευθύνη από τον Θεό, γιατί μας αξίωσε να συναναστραφούμε έστω και λίγους χρόνους μαζί του. Ένας ακόμα από τους πολλούς πρωταθλητές του Κυρίου που αγωνίζονται αθόρυβα πλάι μας σε αυτόν τον θορυβώδη κόσμο χωρίς να τραβούν το ενδιαφέρον άμεσα. Ο πατέρας Νικόδημος είναι ένας από τους καταλύτες της εποχής του είναι ένας από αυτούς που χωρίς κανένα δισταγμό για το προσωπικό του ρεκόρ, σταματά, λόγω υπερβολικής αγάπης προς τον συναθλητή του, για στήριγμα βοηθείας καταμεσής του στίβου της ζωής. Όχι, για να ξαποστάσει ο ίδιος, αλλά για να τονώσει, να παρηγορήσει, να προτρέψει για την συνέχεια και να δώσει έμφαση στην σπουδαιότητα του αγώνος. Αναλώνει καθημερινά, πνευματικά και σωματικά απλόχερα τον εαυτό του, για την πνευματική ολοκλήρωση και τον τερματισμό όλων μας στον καλό αγώνα, ώστε να μην μείνει ούτε ένας εκτός τερματισμού, είη δυνατόν. Χωρίς να αναζητεί επαίνους, κύπελλα και πρωτεία στα βάθρα, αφήνει τον Κύριο, τον αδέκαστο και φιλάνθρωπο Κριτή, να κατατάξει τον ίδιο και τον καθένα όπως και όπου του αξίζει. Ποιος δεν αναζητεί μια τέτοια προσωπικότητα στην ζωή του; Ποιός αρνείται την παρουσία του Κυρίου μας μέσα από ένα τέτοιον συμπονετικό και μειλίχιο αδελφό ;

Μόνο ο εγωμανής !! Ο περιβαλλόμενος από τις ψευτοδυναμικές του κόσμου τούτου, αδυνατεί να ιδεί τον αδελφό, με τα μάτια του πατρός Νικοδήμου, με τα μάτια του Χριστού. Πώς να συνειδητοποιήσει ο έχων κάποια φανταστική ιδέα για τον εαυτό του, την κλειστή ομήγυρη του, τους άλλους και τον Θεό, ότι, και ο πλησίον συνάνθρωπος είναι εικόνα του Θεού με ίδια δικαιώματα, ίδιες υποχρεώσεις και σίγουρα ίδιο Θεό πατέρα. Συν εξόριστοι όλοι μας από την Εδέμ του παραδείσου, συν στενάζουμε στο ιδρωμένο χώμα της γης και χαροπαλεύουμε με τον ανελέητο αντίθεο που προσπαθεί να κατασπαράξει την υπόληψη και την ψυχής μας. Δεν είναι οι εικόνες του Θεού οι άνθρωποι, κτήματα ή κτήνη κανενός !

Δεν μπορεί να τους εξουσιάζει ο οποιοσδήποτε κατά το δοκούν. Πώς όμως να σηκώσουμε με παλληκαριά και αγαθοσύνη και όχι να φορτώσουμε με δειλία και πονηρία, τα βάρη μας στον άλλον, εάν δεν καταλάβουμε ότι είμαστε αδέλφια μεταξύ μας εκτός από συνοικούντες της γης; Πώς θα καταλάβουμε επίσης ότι είμεθα συνυπεύθυνοι για το πνευματικό και υλικό κατάντημα του κόσμου όλου, ύστερα από την παρακοή των πρωτοπλάστων τότε και την συνεχή τη δική μας τώρα ; Η πνευματική και η κοινωνική πορεία της ζωής μας είναι στενά συνυφασμένες και αλληλένδετες, αφού ο άνθρωπος αποτελείται εκτός από ύλη και πνεύμα εκτός από σώμα και ψυχή. Κατά την πορεία αυτή, που ξεκινά από την παρούσα ζωή εδώ και ποικίλει ανάλογα, με την στάση που τηρεί ο καθένας από εμάς, υπάρχουν άνθρωποι που αυξάνουν τα δοσμένα από τον Θεό τάλαντα και ευαρεστούν με τον επίγειο χρόνο της ζωής τους τον Θεό.

Υπάρχουν όμως και κάποιοι, που την πνευματική προίκα, που τους χάρισε ο δημιουργός, ως άλλοι άσωτοι υιοί, κατακερματίζουν, αγοράζοντας φτηνές, λαμπερές δικαιολογίες στην θέση των Θεϊκών ταλάντων τους. Αφού τριγυρίζουν από εδώ κι από εκεί με αυτές να τους κοσμούν και να χαίρονται σαν μικρά παιδιά, ενίοτε τις εξαργυρώνουν στην πονηρή εμποροπανήγυρη εκτός του ναού. Το αποτέλεσμα αυτής της άσκοπης συναλλαγής είναι, να λαμβάνουμε πολλή κούραση και ζαλάδα από το ανώφελο παζάρεμα που μας τρώει κυριολεκτικά, ύπουλα όλη μας την ζωή. Εν τέλει εξαργυρώνουμε με τις ακριβοπληρωμένες κατά τα άλλα φτηνές δικαιολογίες, την φίμωση, της χρυσής συνειδήσεως, μένοντας νωθροί, ατάλαντοι και χρεωκοπημένοι.

( προφάσεις εν αμαρτίες ) Δυνατές οι κραυγές των πραματευτάδων κατά καιρούς :
Πάρτε κόσμε, πάρτε !!
1)Εδώ τα είδωλα τα ψηλά, τα φανταχτερά, τα μπρούτζινα τα τρομερά, όχι ο Θεός ! 2)Εδώ οι ζωοπρόσωπες δυναμικές οντότητες, όχι ο Θεός !
3)Εδώ η Ανωτέρα Δύναμη, όχι ο Θεός !
4)Εδώ ο Δυνατός κρότος, το φώς η Εξέλιξη είπαμε, όχι ο Θεός ! Κτυπούν οι αντίλαλοι των πραματευτάδων μες τα αυτιά μας σαν σειρήνες. Αναμετριούνται μεταξύ του ζωικού βασιλείου και του ανθρωπίνου νου, οι πολυλογίες τους. Κονταροχτυπούν τον στοχασμό του νου επιδέξια για να επιφέρουν είη δυνατόν τον σκοταδισμό του.

Πάρτε κόσμε, πάρτε, οτιδήποτε άλλο, εκτός από Θεό, τολμώ ο άνθρωπος να ψελλίσω να αντιλέξω.. Τι διαφορετικό από το πατροπαράδοτο έχετε εδώ, για να μου προσφέρετε ;
1ος πάγκος : Δεν σε συγκλονίζουν τα μεγάλα μάτια, το στόμα, τα μπράτσα, τα στιβαρά πόδια, τυφλός είσαι άνθρωπε ; Το αντίθετο, βλέπω, μάτια άψυχα, στόμα άλαλο, πόδια ακίνητα, τι μπορεί να μου πει αυτό το αγαλματίδιο πώς θα με διδάξει, πως θα με συγκλονίσει ; - Αυτό όχι, αλλά μπορώ εγώ ! Εγώ κρύβομαι πίσω από αυτό, κάτσε να σου εξηγήσω ότι θες, αρκεί να μ΄ενστερνιστείς.

2ος πάγκος : Έλα, μη φοβάσαι, εάν είσαι λίγο ανοιχτόμυαλος πλησίασε, δες τι χαριτωμένη αλλά και δυνατή, ζωοθεότητα σου προσφέρω :
« Ουκ ελάτρευσαν την κτίση οι θεόφρονες αλλά τον κτίσαντα» του απαντώ !

3ος πάγκος : Έμ, δεν μπορεί, εδώ θα βρήκες αυτό που τελικά ζητάς.
Δηλαδή ;! - Δύναμη σου λέω, όση μπορεί ο νους να φανταστεί -
Ανωτέρα Δύναμη, απρόσωπη, να μην χρειάζεσαι να απολογείσαι, τι άλλο θες από την ζωή σου και την ζωή των άλλων, από το να είσαι εσύ ο ίδιος ο κυρίαρχος όλου του κόσμου, όλων; - Να ιδώ θέλω το πρόσωπο, ως άλλος Μωυσής, να ακούσω, να νιώσω τον δημιουργό μου, τον Θεό μου, τον Θεό μας, τον κτίσαντα τον κόσμο τούτο.
-Να πας αλλού, πολύ το ψάχνεις, δεν έχω τέτοια πράγματα εγώ εδώ.

4ος πάγκος: Μην τους ακούς τους προηγούμενους τα έχουν λίγο μπερδεμένα, λίγο χαμένα, εγώ τους ξεπερνώ κατά πολύ. Εγώ κάνω πολύ σαματά, μεγάλο κρότο, (big bang), φωτίζω τα πάντα, ελίσσομαι και εξελίσσω . - Ή, τι έχεις να αποκριθείς τώρα, άπιστε διαβάτη που τολμάς να περνάς σκεπτικός μέσα από την εμποροπανήγυρη τόσων αιώνων και να αντιλέγεις; Τώρα που το λες, κάτι γνώριμο μου θυμίζει η ιστορία σου: «Εγώ ειμί το Φως. Εγώ ειμί η ζωή. Εγώ ειμί η οδός. Άνευ εμού ουδέν ποιείν ουδεν ». -Μήπως προσπαθείς να καπηλευτείς την ήδη προϋπάρχουσα κοσμοθεωρία περί του Θεού ; Εμένα η θεωρία μου δεν έχει πρόσωπο, για να μην λογοδοτείς πουθενά, είναι άνευ Θεού, εν τέλει Θεός επί της γης γίνεσαι εσύ, βρε ανόητε δεν το καταλαβαίνεις, είσαι το πιο εξελιγμένο όν, αυτοθεώνεσαι όποτε θες ή υποβιβάζεσαι όποτε θες. Πώς, πώς, το κατάλαβα και στους άλλους τους προηγούμενους αλλά να με συγχωρεί η χάρη σου δεν θα πάρω, μας φτάνουν στον κόσμο τρείς μεγάλες πτώσεις δεν χρειαζόμαστε κι άλλες !!!

Όλος αυτός ο φαύλος κύκλος μας εξασφαλίζει μία θέση αντίθετα, μακριά, εκτός ναού, εκτός Θεού. Εν τω μεταξύ, οι πράξεις και ο λόγος εν Θεώ λησμονούνται και αποσιωπούνται, συγχρόνως όμως πολλαπλασιάζονται σαν τα μικρόβια, οι δικαιολογίες της απραξίας, για να μην πω της αμαρτίας. Ύστερα κενοί μένουμε πλέον με κακό σύμβουλο την ασυνείδητη επιθυμία και την πνευματική μας πτωχεία να αναπαύουμε μόνο το φιλόσαρκο εγώ μας. Εγώ στον πατέρα Νικόδημο δεν έβλεπες στην ζωή του, την θέση αυτή την είχε καταλάβει το εμείς που το νιώθαμε να μας κυκλώνει όλους μας μυστικά, απαλά, αβίαστα σαν μια τεράστια μητρική αγκαλιά. Ένα από τα πολλά πνευματικά χαρίσματα που είχε δώσει ο Θεός προίκα στον μοναχό Νικόδημο ήταν ο ζωντανός λόγος του, που γινόταν ποταμός ευχάριστων εν Χριστώ ρημάτων, αέναη πηγή δροσιάς για την ψυχή μας. Όλα αυτά ενώ ήταν από τους μοναχούς που όπως μάθαμε μετά την κοίμηση του σε μία από τις επισκέψεις μας στο μοναστήρι του, Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου, αγαπούσε ιδιαίτερα, την σιωπή την νίψη και την ερημία. Ο ταπεινός βίος, η προσευχή και η εν γένει η παρουσία του όσο ήταν κοντά μας, μετέδιδε δωρεάν σε εμάς, λυτρωτικούς εναγκαλισμούς κυμάτων, μέσω της αόρατης αλλά τόσο ζωντανής αγκαλιάς του Κυρίου μας .. Μια αγκαλιά όλοι τότε, όλοι μα όλοι μια αγκαλιά από εν Χριστώ αδέλφούς, στην άπειρη αγκαλιά του Κυρίου

Εάν ήσουν γνήσιος φίλος του πατρός Νικοδήμου, ένιωθες αυτόματα φίλος του Χριστού, φίλος των ανθρώπων. ‘Όλοι χωρούν στην αγκαλιά του πατέρα Νικόδημου, στον μαθητή του Κυρίου που απλώνει τα χέρια, με περίσσια απλότητα, συμπόνια και κατανόηση. Όλα αυτά λαμβάνουν μέρος με φυσικό τον τρόπο σχεδόν απαρατήρητα, ιεροκρυφίως εν αγάπη, μυστηριακά εν σιωπή . Έντονη μεγάλη πνευματική αγαλλίαση, διαχέεται μέσω του πανταχού παρόντος Θεού που αλλοιώνει και τις πιο σκληρές, αλλά δεκτικές καρδιές, σε όλες τις εποχές . Ξεχειλίζει πλουσιοπάροχα η χάρις του Δημιουργού στο πλάσμα του, τον Νικόδημο, κι ύστερα κατά αναλογία και κατά δύναμη στον καθένα από εμάς. Ευαρεστεί τον Κύριο ο Νικόδημος και γευόμεθα και εμείς την γλυκιά Θεϊκή παρουσία. Αγωνίζεται για την επάνοδο προς το αρχέτυπο, προς την κατάκτηση του λείαν καλώς καθημερινώς. Με ταχύτητα προς το καθ’ ομοίωση τρέχει συνεχώς το δημιούργημα του βασιλιά του σύμπαντος κόσμου και ως δροσερή βροχή ( ως μάνα ) που πέφτει εξ ουρανού για αυτόν, καλύπτει κι εμάς, ναι κι εμάς τους αναξίους, που ακολουθούμε από μακράν κουτσαίνοντας , δωρεάν, η μακροθυμία και η αγάπη του Θεού στην ζωή μας. Τι άλλο να ζητήσω Θεέ μου και πατέρα μας από την πανταχού παρουσία σου. ( παρηγορία σου).

Ταπεινός ο βίος του Νικοδήμου, συνάμα αρχοντικός. Αυστηρός με την αμαρτία και την ανυπακοή. Τον διακρίνει στην ζωή του η αγάπη, η προσευχή και η ανοχή με τον αμαρτωλό. Προσεκτικός με τα λόγια του ως το τέλος της ζωής του και ακόμα πιο προσεκτικός στις πράξεις του. Αψηφεί την ζωή για την αληθινή ζωή, το εφήμερο φώς για την έλλαμψη του ανεσπέρου φωτός !! Αγαπά εξ όλης της καρδίας τον Θεό του, τον Θεό σου, τον Θεό μας, όπως συνήθιζε να λέει. Απορρίπτει άλλη μια φορά την άθεη αγάπη του κόσμου τούτου στο τελευταίο μα πολύ κρίσιμο κεφάλαιο της επίγειας ζωής του. Δεν δέχεται το μόσχευμα της καρδιάς του βαριά πάσχοντος αδελφού και παραδίδεται ολοκληρωτικά στο προαιώνιο θέλημα του Θεού, εν σιωπή και προσευχή. Θα ταλαντεύονταν μια απλή συνείδηση του οποιουδήποτε ανθρώπου, σε μια τόσο σοβαρή απόφαση, όχι όμως η εν εγρηγόρσει συνείδηση του πατρός Νικοδήμου. Δεν δέχομαι ο συνάνθρωπος μου να μου παραχωρήσει ηθελημένα ή μη, λίγες ώρες από της δικής του ζωής και να φύγει η ψυχή του για την άλλη ζωή πρόωρα, για να ζήσω εγώ λίγο παραπάνω, έστω και εάν είναι καταδικασμένος από τους ανθρώπους επιστήμονες. Είναι τελεσίδικη και αδιαπραγμάτευτη η άρνησή του, όταν θέλουν να του προσφέρουν ως μοναδική λύση για την παράταση της ζωής του, την καρδιά, ενός βαριά πάσχοντος αδελφού όπως ομολογεί ο ίδιος, τον ξεγραμμένο άνθρωπο από τους καλοπροαίρετους κατά τα άλλα ανθρώπους επιστήμονες …

Ως όντως πνευματικός άνθρωπος δεν δέχεται επ΄ ουδενί το « έξυπνο » παζάρεμα ζωή για ζωή, ψυχή για ψυχή !!! Πολύ βαριά η απόφαση και το τίμημα, για να το σηκώσει οποιοσδήποτε άνθρωπος στους ώμους του. Ξέρει η φωτισμένη συνείδηση και όλο του το είναι, σε ποιόν ανήκει η δημιουργία και τα πλάσματά της και ποιος είναι αυτός που δίνει και παίρνει την ψυχή, την ζωή. Το αντιλαμβάνεται ξεκάθαρα και το μαρτυρεί περίτρανα με την απόφαση του. Όλη του η ζωή εξάλλου είναι ένα διαρκές δόσιμο πίστης, ελπίδας και αγάπης, με φόβο Θεού με σοφία Θεού, στο προαιώνιο θέλημα, σχέδιο, του Θεού για όλους μας..

Τώρα να αφεθεί έρμαιο στην καλοστημένη παγίδα του πονηρού, στο δήθεν ξεχείλισμα της μεταξύ μας αγάπη, που εκδηλώνουμε οι άνθρωποι καθώς αφαιρούμε μια ψυχή για να δώσουμε ζωή ;;; Αυτά τα μαθηματικά των ανθρώπων, σίγουρα δεν αρμόζουν, στα μαθηματικά του πατρός Νικοδήμου και είναι εντελώς ξένα από τα μαθηματικά του Θεού, που ευλογεί και πολλαπλασιάζει όλη την κτίση από το μηδέν.. Τώρα να κηρύξει ουμανισμό ο Χριστοκεντρικός ; Τώρα να χάσει την υπομονή του ; Τώρα στο τέλος να απαρνηθεί τον Σταυρό του ..;; Ιδού το μεγαλείο ψυχής, ιδού η πνευματική μας καύχηση, ιδού ο άνθρωπος πού βλέπει πέρα από το γήινο ατομικό συμφέρον, ιδού ο αληθινός μαθητής του Χριστού, ο αληθινός φίλος, ο αληθινός αδελφός. Ιδού τα λόγια που γίνονται πράξη με άμεσο αποδέκτη την ζωή του, ιδού το καθαρό μυαλό, η αναπαυμένη συνείδηση. Ίδε ο άνθρωπος !! Κι ενώ οι γιατροί και ο κόσμος τριγύρω βλέπουν και προσπερνούν έναν ακόμα, ετοιμοθάνατο και ανήμπορο άνθρωπο στην κλίνη,  εμείς , βλέπουμε έναν ακόμα όσιο νεομάρτυρα που δεν απαρνείται τον σταυρό του, που δεν ψάχνει, ψεύτικες καλοστημένες σανίδες σωτηρίας.

Ο Νικόδημος από νεαρής ηλικίας καρφώνει τα μάτια και την ελπίδα του για αυτόν και τον κόσμο, στην εσταυρωμένη αγάπη, όπως αποκαλούσε όταν ήταν εν ζωή τον Κύριο μας. Εκεί εν τέλει όπως και σε όλη του την ζωή εναποθέτει, τους τελευταίους κτύπους της καρδιάς, τις τελευταίες ισχνές αλλά τίμιες ανάσες.. Αυτός είναι ο Νικόδημος μας, ο απλός μοναχός, ο αμετακίνητος από την λαίλαπα και πολυγνωμία του κόσμου που είναι γαντζωμένος κυριολεκτικά στον Χριστό μας ως το τέλος, που ενώ παρευρίσκονταν κοντά μας, με την υπακοή στον γέροντα του, ζητούσε κι από μας να μάθουμε την βαθιά υπακοή στον πνευματικό μας πατέρα, για να υπάρχει άρρηκτη, μυστηριακή ένωση Θεού, ανθρώπου, δημιουργίας. Εξασφαλίζοντας έτσι την καλή πνευματική και κοινωνική πορεία την δική μας και του κόσμου όλου, αφού είμεθα αναπόσπαστα, αλληλένδετα κομμάτια της κτήσεως πλασμένα με πολλή σοφία και αγάπη Θεού, όλοι μας. Από την ανυπακοή και την μη νηστεία χάθηκε κάποτε, από την υπακοή και την νηστεία μέσω του σταυρού του Κυρίου θα επέλθει η εμπειρία και ο φωτισμός του Θεού, στον άνθρωπο. Η πύλη του ουρανού και η συχνότητα ανοιχτή, ένας ακόμη μεσολαβητής μεταξύ Θεού και ανθρώπων εδώ, εν υπακοή του γέροντος του, πατρός Γεωργίου, από την ησυχία και την τάξη του Αγίου Όρους έρχεται στον πολύβουο Πειραιά. Αποκλειστικός νοσοκόμος ο Νικόδημος βρίσκεται από μοναχός στα δάση και τα βουνά να διακονεί την καταμόναχη μητέρα του στα γκρίζα ντουβάρια της πόλης του Πειραιά και κατ’ επέκταση λόγω της προνοίας και αγάπης του Θεού να περιθάλπει πνευματικά κι εμάς τους αμαρτωλούς. Ήρθε ο Νικόδημος στον μικρό Πειραιά κι έφερε το μεγάλο Άγιο Όρος μαζί του.

Συνεχίστηκαν με περισσή ένταση οι ασκητικοί του αγώνες και η προσευχή, σαν να μην έφυγε ποτέ από το Άγιο Όρος. Δεν σταμάτησε να ζει ποτέ σαν μοναχός, παρότι οι επισκέψεις στο μικρό αλλά πάντοτε καθαρό και περιποιημένο διαμέρισμα της άρρωστης μητέρας του ήσαν πολλές κατά την διάρκεια της ημέρας και της νύχτας από εν Χριστώ αδελφούς. Όλα υποχωρούν όταν φανερώνεται ο δημιουργός, ο κτίστης !! Ο χρόνος, ο χώρος, οι έγνοιες, οι επιθυμίες, όλα τα κτιστά, μα όλα χωρίς καμία εξαίρεση τα δημιουργήματα, κλίνουν γόνυ υποταγής και ταπείνωσης. Το ζει, το βιώνει ευχαριστιακά ο μοναχός Νικόδημος, θέλει κι εμείς να μπούμε στην συχνότητα της υπακοής και της δοξολογίας, να βγούμε από τα παράσιτα του εγώ και της γκρίνιας, του θέλω και όλο να θέλω, χωρίς να υπάρχει ευλογημένο για εμάς τέλος. « Να χαίρεσαι », μας έλεγε και εξαφανίζονταν η θλίψη και τα αδιέξοδα της ζωής που μας έπνιγαν κατά καιρούς ( η λέξη να χαίρεσαι έπαιρνε σάρκα και οστά γιατί είχε την αληθινή χαρά τον Κύριο μας μέσα του ). Με τον φωτισμό του Κυρίου που μας προσέφερε έδινε μίαν άλλη προοπτική στα πράγματα και τις καταστάσεις. Μεταμορφώνονταν τα διάφορα επίγεια προβλήματα σε διαχρονικά σκαλοπάτια της πνευματικής μας ανάβασης προς τον ουρανό.

Τίποτα, κυριολεκτικά τίποτα, αφημένο στην τύχη, από τον Θεό πατέρα. Αυτός είναι ο άνθρωπος που μας μετέδιδε πλουσιοπάροχα την σοφία , την πίστη, την ελπίδα, την αγάπη του Θεού στην ζωή μας. Μας αισθάνονταν καρδιακά και τον αισθανόμασταν κι εμείς όσο μακριά κι αν ήμασταν ενίοτε από αυτόν. Δεν μας βιάζει, αγωνιά με ελπίδα στον Θεό, να δεχτούμε την φύση μας το κατ’ εικόνα, μας προτρέπει όμως εν πράξει εν λόγω, για το καθ’ ομοίωσιν.. Συγκοινωνούντα δοχεία οι χριστιανοί, με ύδωρ ζωής ανάμεσα τους την αγάπη του Θεού την ενσαρκωμένη και εσταυρωμένη αγάπη όπως μας έλεγε , τον ίδιο τον Χριστό. « Αλλήλων μέλη », λέει ξεκάθαρα το ευαγγέλιο, ένα σώμα η εκκλησία ο Κύριος μας, ο Χριστός μας. Αυτό το μυστήριο, θέλει ο Θεός να το νιώσουμε να το ζήσουμε, έτσι κι αλλιώς όλα τα μυστήρια της εκκλησίας μας εκεί οδηγούν, ει να ώσιν εν που είπε ο Κύριος μας στον Θεό πατέρα. Όλα τα άλλα έρχονται με φυσικό τρόπο, το δόσιμο ,η προσευχή, η έγνοια, ο πόνος, η συμπόνια, η ποθητή εν Χριστώ αγάπη και εν τέλει ο παράδεισος των ανθρώπων...

Ευχαριστούμε τον Θεό σου, τον Θεό μας, και εσένα πατέρα Νικόδημε, εξ’ όλης της καρδίας μας. Μακροθύμησες, πολλάκις, ως γνήσιο τέκνο του μακροθυμούντος Κυρίου μας στην εγωιστική αντίληψη που είχαμε για εμάς, τον Θεό και τον κόσμο. Μόδιον Χριστού, έγινες ως ακόλουθος μαθητής του και φώτισες πολλές φορές τον δρόμο μας, για να δούμε και τελικά να ξεμπλέξουμε με την βοήθεια σου, από τα δίχτυα του πονηρού. Μόνο να αναπολήσουμε τον καιρό που ήσουνα κοντά μας γίνεσαι αυτόματα φωτεινό παράδειγμα, ενεργή παρότρυνση και η έμπνευσή μας για περισσότερο πνευματικό αγώνα, προσευχή και αγάπη. Είθε ο Θεός με την προσευχή σου, να ευλογήσει κι άλλους τέτοιους μαθητές, κι άλλους τέτοιους εν Χριστώ αδελφούς, γιατί τους χρειαζόμαστε κοντά μας, οι ταλαίπωροι οι άνθρωποι. Η συγκομιδή πολλή, οι θεριστές ολίγοι κατά τα λόγια του Κυρίου…

Αδελφότητα Πειραιωτών Χριστιανών
5-2/23-1/2016

Πηγή: Αγιορείτικο Βήμα

Ο Καθεδρικός Ναός του Σωτήρος στη Μόσχα
Ευρίσκεται στις όχθες του ποταμού Μόσχοβα, λίγα τετράγωνα δυτικά της Κόκκινης Πλατείας.
Η ιδέα της ίδρυσης του ανήκει στον τσάρο Αλέξανδρο, ο οποίος θέλησε να οικοδομήσει έναν μεγαλοπρεπή Καθεδρικό προς τιμή του Σωτήρος Χριστού, για να δηλώσει την ευγνωμοσύνη του ρωσικού λαού προς τη θεία Πρόνοια, η οποία οδήγησε στην αποχώρηση των στρατευμάτων του Ναπολέοντα από την Μόσχα στις 25 Δεκεμβρίου 1812.
Η ανέγερση ξεκίνησε με τον διάδοχο του Αλεξάνδρου, Τσάρο Νικόλαο, πάνω σε σχέδια του αρχιτέκτονα Konstantin Thon, νεο-βυζαντινής τεχνοτροπίας στα πρότυπα της Αγίας Σοφίας.

Τα εγκαίνια του Ναού πραγματοποιήθηκαν στις 26 Μαΐου 1883 και το γενικότερο αποτέλεσμα των μακροχρόνιων εργασιών ήταν πραγματικά εκθαμβωτικό.

Μετά τη Σοβιετική Επανάσταση ο χώρος του ναού επιλέγεται ως το ιδανικό σημείο ανέγερσης του Παλατιού των Σοβιέτ!
Έτσι, στις 5 Δεκεμβρίου 1931 ο Καθεδρικός Ναός του Σωτήρος μετατράπηκε σε ερείπια με μια σειρά ελεγχόμενων εκρήξεων δυναμίτιδας!

Ωστόσο, η ανέγερση του «Παλατιού» δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, διότι στα ανασκαμένα θεμέλια ανέβρυζε ανεξέλεγκτη ποσότητα υδάτων!

Πολύ αργότερα ο Νικίτα Χρουτσόφ αποφάσισε να δημιουργηθεί εκεί μια τεράστια υπαίθρια πισίνα, που ονομάσθηκε «η πισίνα του Μόσχοβα».

Τον Φεβρουάριο του 1990, η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία έλαβε άδεια για να επανεγείρει το Μνημείο και ανέθεσε στον Aleksey Denisov το σχεδιασμό ενός αντιγράφου του παλαιού Ναού.

Η κατασκευή του ξεκίνησε το 1992, και παρά την αντικατάσταση του αρχιτέκτονα εν μέσω του έργου, ολοκληρώθηκε τον Αύγουστο του 2000.

Ο Καθεδρικός Ναός του Σωτήρος στην Ελλάδα;
Στην Ορθόδοξη Ελλάδα, όπου η Εκκλησία και ο θρησκεύων λαός υποτίθεται ότι ζουν και δρουν ελεύθερα, ακόμη δεν αξιωθήκαμε να ανεγείρουμε το αντίστοιχο ΤΑΜΑ, το οποίο ίδια σχεδόν εποχή έκαναν οι αγωνιστές της Εθνικής μας Παλιγγενεσίας στις 31.07.1829 κατά την Δ’ Εθνοσυνέλευση στο Άργος.
Πέρασαν δεκάδες χρόνια ανάμεσα σε ευρωπαϊκή αποχαύνωση της Βαυαροκρατίας, αντιπαλότητες πολιτικές, δάνεια, πτωχεύσεις, αγώνες (επιτυχείς ή δυστυχείς) του Έθνους, Παγκοσμίους Πολέμους, ελαφρότητα μεσοπολέμου, ανοικοδόμηση του 1950 και εκμοντερνισμό (εξαμερικανισμό) κοκ.. Και το Τάμα είχε καταχωνιασθεί..
Ώσπου το 1968, ένας απλοϊκός χριστιανός κατέθεσε όλη την περιουσία του για τον σκοπό αυτό, ταρακούνησε τα λιμνάζοντα ύδατα, ξύπνησαν πολλοί, θεσπίσθηκε το 1969 Ταμείο αναγέρσεως του Ναού του Σωτήρος, απαλλοτριώθηκε μεγάλη εδαφική έκταση στα Τουρκοβούνια και αφιερώθηκε για το σκοπό αυτό.. Ο ευσεβής λαός μας έτρεξε να συνδράμει. Συγκεντρώθηκε μεγάλο ποσό. Προκηρύχθηκε αρχιτεκτονικός διαγωνισμός και προκρίθηκαν 3 σπουδαίες μελέτες.
Και ξαφνικά (μέσα στην αναστάτωση της Μεταπολίτευσης) στην αρχή το θέμα γελοιοποιήθηκε (χαρακτηριστικές οι αλλεπάλληλες γελοιογραφίες του ΚΥΡ στην Ελευθεροτυπία) και στη συνέχεια (με τις ευλογίες του Μεγάλου Καραμανλή, του Εθνάρχη!) όλη η υπόθεση θάφτηκε, κανείς δεν έμαθε πού πήγαν τα χρήματα και τα αρχιτεκτονικά σχέδια, και ο χώρος έγινε «Άλσος» για την αναψυχή των Αθηναίων! «Αττικό Άλσος»..
Τα τελευταία χρόνια αναβίωσε Σύλλογος με τον σκοπό αυτό, και μάλιστα με στόχο την ολοκλήρωση του έργου μέχρι το 2021 (200 χρόνια μετά την Εθνεγερσία).. Θα το καταφέρει;  

 
Πηγή: Ἐποικοδομητικά

Καθεδρικός Ναός του Σωτήρος στη Μόσχα

Ευρίσκεται στις όχθες του ποταμού Μόσχοβα, λίγα τετράγωνα δυτικά της Κόκκινης Πλατείας.

Η ιδέα της ίδρυσης του ανήκει στον τσάρο Αλέξανδρο, ο οποίος θέλησε να οικοδομήσει έναν μεγαλοπρεπή Καθεδρικό προς τιμή του Σωτήρος Χριστού, για να δηλώσει την ευγνωμοσύνη του ρωσικού λαού προς τη θεία Πρόνοια, η οποία οδήγησε στην αποχώρηση των στρατευμάτων του Ναπολέοντα από την Μόσχα στις 25 Δεκεμβρίου 1812.

Η ανέγερση ξεκίνησε με τον διάδοχο του Αλεξάνδρου, Τσάρο Νικόλαο, πάνω σε σχέδια του αρχιτέκτονα Konstantin Thon, νεο-βυζαντινής τεχνοτροπίας στα πρότυπα της Αγίας Σοφίας.

 

Τα εγκαίνια του Ναού πραγματοποιήθηκαν στις 26 Μαΐου 1883 και το γενικότερο αποτέλεσμα των μακροχρόνιων εργασιών ήταν πραγματικά εκθαμβωτικό.

Μετά τη Σοβιετική Επανάσταση ο χώρος του ναού επιλέγεται ως το ιδανικό σημείο ανέγερσης του Παλατιού των Σοβιέτ!

Έτσι, στις 5 Δεκεμβρίου 1931 ο Καθεδρικός Ναός του Σωτήρος μετατράπηκε σε ερείπια με μια σειρά ελεγχόμενων εκρήξεων δυναμίτιδας!

 

Ωστόσο, η ανέγερση του «Παλατιού» δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, διότι στα ανασκαμένα θεμέλια ανέβρυζε ανεξέλεγκτη ποσότητα υδάτων!

Πολύ αργότερα ο Νικίτα Χρουτσόφ αποφάσισε να δημιουργηθεί εκεί μια τεράστια υπαίθρια πισίνα, που ονομάσθηκε «η πισίνα του Μόσχοβα».

Τον Φεβρουάριο του 1990, η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία έλαβε άδεια για να επανεγείρει το Μνημείο και ανέθεσε στον Aleksey Denisov το σχεδιασμό ενός αντιγράφου του παλαιού Ναού.

Η κατασκευή του ξεκίνησε το 1992, και παρά την αντικατάσταση του αρχιτέκτονα εν μέσω του έργου, ολοκληρώθηκε τον Αύγουστο του 2000.

 

 

 ο Καθεδρικός Ναός του Σωτήρος στην Ελλάδα;

Στην Ορθόδοξη Ελλάδα, όπου η Εκκλησία και ο θρησκεύων λαός υποτίθεται ότι ζουν και δρουν ελεύθερα, ακόμη δεν αξιωθήκαμε να ανεγείρουμε το αντίστοιχο ΤΑΜΑ, το οποίο ίδια σχεδόν εποχή έκαναν οι αγωνιστές της Εθνικής μας Παλιγγενεσίας στις 31.07.1829 κατά την Δ’ Εθνοσυνέλευση στο Άργος.

Πέρασαν δεκάδες χρόνια ανάμεσα σε ευρωπαϊκή αποχαύνωση της Βαυαροκρατίας, αντιπαλότητες πολιτικές, δάνεια, πτωχεύσεις, αγώνες (επιτυχείς ή δυστυχείς) του Έθνους, Παγκοσμίους Πολέμους, ελαφρότητα μεσοπολέμου, ανοικοδόμηση του 1950 και εκμοντερνισμό (εξαμερικανισμό) κοκ.. Και το Τάμα είχε καταχωνιασθεί..

Ώσπου το 1968, ένας απλοϊκός χριστιανός κατέθεσε όλη την περιουσία του για τον σκοπό αυτό, ταρακούνησε τα λιμνάζοντα ύδατα, ξύπνησαν πολλοί, θεσπίσθηκε το 1969 Ταμείο αναγέρσεως του Ναού του Σωτήρος, απαλλοτριώθηκε μεγάλη εδαφική έκταση στα Τουρκοβούνια και αφιερώθηκε για το σκοπό αυτό.. Ο ευσεβής λαός μας έτρεξε να συνδράμει. Συγκεντρώθηκε μεγάλο ποσό. Προκηρύχθηκε αρχιτεκτονικός διαγωνισμός και προκρίθηκαν 3 σπουδαίες μελέτες.

Και ξαφνικά (μέσα στην αναστάτωση της Μεταπολίτευσης) στην αρχή το θέμα γελοιοποιήθηκε (χαρακτηριστικές οι αλλεπάλληλες γελοιογραφίες του ΚΥΡ στην Ελευθεροτυπία) και στη συνέχεια (με τις ευλογίες του Μεγάλου Καραμανλή, του Εθνάρχη!) όλη η υπόθεση θάφτηκε, κανείς δεν έμαθε πού πήγαν τα χρήματα και τα αρχιτεκτονικά σχέδια, και ο χώρος έγινε «Άλσος» για την αναψυχή των Αθηναίων! «Αττικό Άλσος»..

Τα τελευταία χρόνια αναβίωσε Σύλλογος με τον σκοπό αυτό, και μάλιστα με στόχο την ολοκλήρωση του έργου μέχρι το 2021 (200 χρόνια μετά την Εθνεγερσία).. Θα το καταφέρει;   

 

Tό Ἱστολόγιον ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ , εἴχαμε τήν τιμή νά πάρουμε Συνέντευξη ἀπό τόν Πρόεδρο τῆς Π.Ε.Θ. (Πανελλήνια Ἕνωση Θεολόγων) κύριο Κωνσταντίνο Σπαλιώρα, στίς 21 Νοεμβρίου 2015 καί ἡμέρα ἑορτῆς τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου μας, μέ τήν Χάρη Της.
Ἡ Συνέντευξη ἀπευθύνει πρός τόν κ. Σπαλιώρα ἄκρως σημαντικά ἐρωτήματα, πού ἀφοροῦν τά τρέχοντα καί φλέγοντα ζητήματα τά ὁποῖα ἀπασχολοῦν τόν θεολογικό κόσμο καί τούς πιστούς γενικώτερα:
Τίς Ἰσλαμικές Σπουδές στό Α.Π.Θ.,   
Τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν,   
Τήν γενοκτονία τῶν Ποντίων,   
Τό "σύμφωνο συμβίωσης τῶν ὁμοφυλοφίλων",   
Τήν στάση τοῦ ἐπίσημου Ἁγίου Ὄρους καί τῶν Ἐπισκόπων σέ ὅλα τά σημαντικά πνευματικά ζητήματα.
Λόγῳ τῆς μακρᾶς διάρκειας τῆς Συνέντευξης, τήν χωρίσαμε σέ τρία μέρη.

Α΄ Μέρος (Ἰσλαμικές Σπουδές στό Α.Π.Θ.)  
     
Ἐρώτηση:  

-Ἔχει διαρρεύσει ἡ πληροφορία ὅτι ἡ Κυβέρνηση αὐτές τίς ἡμέρες προχωρᾶ τό Νομοσχέδιο γιά τήν ἵδρυση Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν στό Α.Π.Θ.. Τί γνωρίζετε ὡς Π.Ε.Θ. καί πῶς τοποθετεῖσθε στήν ἰδέα σύστασης μιᾶς τέτοιας Κατευθύνσεως;

Ἀπάντηση:

-Ὡς Πανελλήνια Ἕνωση Θεολόγων εὐθύς ἐξαρχῆς γνωρίζαμε τήν ἵδρυση Κατευθύνσεως τέτοιων Σπουδῶν στήν Θεολογική Σχολή τοῦ Α.Π.Θ.. Εἶναι γνωστό σέ ὅλους μας ὅτι ἀπό τόν Μάρτιο τοῦ 2014 ἤδη ἔχει ληφθεῖ αὐτή ἡ ἀπόφαση, διά τῆς ψηφοφορίας στή Συνέλευση τοῦ Τμήματος. Γι’ αὐτό καί ὡς Π.Ε.Θ. ἀντιδράσαμε  ἐγγράφως τόσο ἀπέναντι στούς Καθηγητές καί στούς συμμετέχοντες στή Συνέλευση τοῦ Τμήματος Θεολογίας, ὅσο καί ἀπέναντι στό Ὑπουργεῖο Παιδείας καί στήν Ἱερά Σύνοδο. Ἔχουμε καλέσει κατ’ ἐπανάληψιν Μονές, κυρίως τίς Μονές τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί τήν Ἱερά Ἐπιστασία, νά πάρουν ξεκάθαρη θέση ὅσον ἀφορᾶ στήν προοπτική ἱδρύσεως Κατευθύνσεως Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν στήν Θεολογική Σχολή τοῦ Α.Π.Θ., γιατί θεωροῦμε ὅτι ἡ σύσταση τῆς συγκεκριμένης Κατευθύνσεως θά δημιουργήσει πολλαπλά προβλήματα.

Ἐρώτηση:

-Πεῖτε μας ποιές συνέπειες διαβλέπετε ὅτι θά ὑπάρξουν σέ περίπτωση ἵδρυσης  Κατευθύνσεως τέτοιων σπουδῶν στό Α.Π.Θ.;     

Ἀπάντηση:

-Θεωροῦμε ὅτι ἡ συνύπαρξη τῶν Ὀρθόδοξων Θεολογικῶν Σπουδῶν με τήν Ἰσλαμική «θεολογία» στόν ἴδιο χῶρο, θά δημιουργήσει προβλήματα. Ἀρχικά πρέπει νά ποῦμε ὅτι πουθενά στόν κόσμο δέν ὑπάρχει ἡ συνύπαρξη τέτοιου τύπου Σπουδῶν! Δηλαδή τέτοιων ἀντιφατικῶν Σπουδῶν! Τό τονίζω αὐτό γιατί ἒχει εἰπωθεῖ ἀπό τούς ὑποστηρικτές τῆς ἱδρύσεως αὐτῆς τῆς Κατευθύνσεως ὅτι ὑπάρχει, ἀλλά δέν ὑπάρχει! Πολύ περισσότερο δέν ὑπάρχει βέβαια στίς Ἰσλαμικές χῶρες. Ἂν μία τέτοια συνύπαρξη ἦταν σωστή, θά τήν εἶχαν υἱοθετήσει κάποιες χῶρες ἢ ἒστω μία χώρα. Κι ἂν εἴχαμε ἀγαθά πορίσματα ἀπό μία τέτοια συνύπαρξη, θά τά μελετούσαμε. Κανείς στόν κόσμο ὅμως δέν τό δέχεται, ὁπότε γιατί νά τό δεχτοῦμε ἐμεῖς;
Ἑπομένως, πιστεύουμε ὅτι μία πρώτη συνέπεια θά εἶναι ἡ ἀποκορύφωση τῶν φονταμενταλιστικῶν τάσεων καί ἀπό τίς δύο πλευρές, κυρίως ὅμως ἀπό τόν ἰσλαμικό χῶρο. Ἄν συσχετίσουμε τήν προοπτική ἱδρύσεως μίας τέτοιας Κατευθύνσεως μέ αὐτά πού συνέβησαν προσφάτως στήν Γαλλία καί στίς ἄλλες χῶρες, καθῶς καί μέ αὐτά πού συμβαίνουν τά τελευταῖα χρόνια ἀπό τό λεγόμενο «Ἰσλαμικό Κράτος» σέ συνανθρώπους μας καί δή σέ Χριστιανούς στήν Ἀνατολή, πιστεύουμε ὅτι στό τέλος ἡ δημιουργία ἑνός τέτοιου «μορφώματος» στό Θεολογικό Τμῆμα θά καταλήξει νά γίνει ἡ «φωλιά», ὅπου θά «ἐκπαιδεύονται» μέσα σέ μία Ὀρθόδοξη Σχολή, αὐτοί οἱ ὁποῖοι θά πολεμήσουν στή συνέχεια τούς Ὀρθοδόξους. Οἱ ἰδέες πού θά κυοφοροῦνται ἐκεῖ θά διακινοῦνται καί πρός τό ἐξωτερικό, ἀλλά θά δημιουργοῦν προβλήματα καί μέσα στήν Σχολή!
Καί τό μεγάλο πρόβλημα τελικά ἒγκειται στό ὅτι θά διακυβεύεται ἡ ἀσφάλεια καί ἡ προστασία καί τῶν ἴδιων τῶν φοιτητῶν! Διότι ποιός εἶναι αὐτός ὁ ὁποῖος θά μπορεῖ νά ἐξασφαλίσει τίς ἰσορροπίες ἀνάμεσα στίς ἀντίρροπες δυνάμεις, πού θά ἀναπτυχθοῦν στόν χῶρο αὐτόν; Ἐπιπλέον, ὑπάρχει καί τό πανεπιστημιακό ἄσυλο καί δέν θά μπορεῖ νά ἐπέμβει οὔτε ἡ Ἀστυνομία, οὔτε ἡ Πολιτεία! Ὅταν ὑπάρχει τό Κράτος, πού δέν μπορεῖ σύμφωνα μέ τόν νόμο νά ἐπέμβει στά κατά καιρούς ἐπεισόδια πού γίνονται ἐντός τοῦ Πανεπιστημιακοῦ χώρου, πῶς θά ἐπέμβει, ὅταν ὁ ἰσλαμιστής θά δημιουργήσει προβλήματα; Νομίζω πώς εἶναι πολύ δύσκολο νά ἀντιμετωπισθοῦν τέτοια προβλήματα. Θεωρῶ ὅτι εἶναι ἐπικίνδυνο αὐτό τό θέμα.
Ἓνα δεύτερο σημεῖο στό ὁποῖο θά ἢθελα νά σταθῶ, τό ὁποῖο συνιστᾶ τήν δεύτερη συνέπεια, εἶναι τό γεγονός ὅτι δέν εἶναι θεολογικά ὀρθόν στό ἕνα Τμῆμα νά διδάσκεται ἡ Ὀρθόδοξη Θεολογία, ἔτσι  ὅπως τήν σπουδάσαμε, τήν γνωρίσαμε καί τήν διδάσκουμε ὅλοι μας, εἴτε ὡς Καθηγητές τῆς Δευτεροβάμθμιας Ἐκπαίδευσης, εἴτε ὡς Καθηγητές τῶν Πανεπιστημιακῶν Σχολῶν, εἴτε ὡς Ἐπίσκοποι προερχόμενοι ἀπό αὐτές τίς Ὀρθόδοξες Θεολογικές Σχολές καί στό ἄλλο νά διδάσκεται τό Ἰσλάμ. Δέν μπορεῖ νά συνυπάρξει ὁ ἁγιοπατερικός λόγος, ὁ πλοῦτος τῆς Πατερικῆς- Ἐκκλησιαστικῆς Παράδοσης καί ἡ Ὀρθόδοξη Θεολογία, ἡ ὁποία γιά μᾶς εἶναι ἡ μοναδική Ἀλήθεια πού διδάσκουμε στόν κόσμο, ἡ Ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ μας, μέ μιά ἄλλη «θεολογία». Ἄλλωστε τό Ἰσλάμ εἶναι περισσότερο ἕνα δικαιϊκό σύστημα, παρά μία καθ’ ὁλοκληρίαν θρησκευτική ἔκφραση κάποιου ἀνθρώπου.  Διαβάζοντας κανείς τό ἴδιο τό Κοράνι, διαπιστώνει ὅτι ἐπιδιώκεται ἀπό τήν ἀρχή ἕως τέλος ἡ ἐξασφάλιση τῆς δικαιοσύνης μέ ἕναν αὐστηρό τρόπο. Ἂς  μήν ξεχνᾶμε ἐπιπλέον ὅτι ἡ λέξη «ἰσλάμ» σημαίνει ὑποταγή! Ὑποταγή στόν Ἀλλάχ. Αὐτή εἶναι ἡ βασική ἐντολή τοῦ Κορανίου. Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά στόν Χριστιανισμό, ἡ βασική ἐντολή εἶναι ἡ ἀγάπη. Πῶς μπορεῖ νά φαντασθεῖ κάποιος τήν συνύπαρξη τῆς ἀγάπης καί τῆς ὑποταγῆς-βίας; Ἡ ἀγάπη καί ἡ βία ἀποτελοῦν δύο ἀντιφατικές θεολογικές ἐκφράσεις-θέσεις, οἱ ὁποῖες θά δημιουργήσουν πολλαπλές συγκρούσεις καί σέ ἐπιστημονικό ἐπίπεδο.
Θέλει νά κάνει ἡ Πολιτεία Κατεύθυνση Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν; Ἄς τήν κάνει σέ ἕνα ἄλλο Τμῆμα. Ὄχι ὅμως μέσα στήν Ὀρθόδοξη Θεολογική Σχολή! Γιατί πρέπει νά μείνει ΟΡΘΟΔΟΞΗ ἡ Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης.
Ἡ τρίτη συνέπεια ἔχει κοινωνιολογικές προεκτάσεις. Ζοῦμε σέ μία ὀρθόδοξη χώρα-κατά 97% σύμφωνα μέ τά στατιστικά στοιχεῖα στήν πατρίδα μας-καί ἔχουμε μία Ὀρθόδοξη Θεολογική Σχολή, τήν ὁποία εὐλαβοῦνται καί τιμοῦν πολλοί ξένοι ἐπιστήμονες καί ἄλλων δογμάτων (προτεσταντισμοῦ, ρωμαιοκαθολικισμοῦ κ.λ.π.) πού ἔρχονται καί μαθαίνουν τήν Ὀρθοδοξία ἤ ἀκοῦνε γιά αὐτήν καί θεωροῦν ὅτι ἔχουμε ἕναν πολύτιμο θησαυρό. Λοιπόν, ἐρχόμαστε τώρα ἐμεῖς αὐτόν τόν θησαυρό, τόν ὁποῖον διαχέουμε μέσα ἀπό τίς Σπουδές μας καί μέσα ἀπό τήν διδασκαλία μας στήν κοινωνία, νά τόν ἀμφισβητήσουμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι! Καί πέρα ἀπό τόν ἐπιστημονικό χῶρο, τόν θεολογικό, ἐρχόμαστε νά τόν ἀμφισβητήσουμε καί στήν κοινωνία μας. Γιατί φαντασθεῖτε πώς σέ βάθος χρόνου θά ὑπάρξουν γενιές, οἱ ὁποῖες αὐτά πού πιστεύουμε ἐμεῖς σήμερα καί γιά τά ὁποῖα ἀγωνιζόμαστε, θά τά βλέπουν σάν ἕνα παραμύθι. Σάν ἕναν μύθο ὁ ὁποῖος πέρασε κάποτε στήν ἱστορία καί δέν εἶχε καθόλου τήν ἀξία καί τήν σπουδαιότητα αὐτήν πού ἐμεῖς προβάλλουμε σήμερα. Κι αὐτό, γιατί θά ὑπάρξει ἕνας πνευματικός ἐρμαφροδιτισμός, μία πολυθρησκειακή ἐξίσωση τῶν πάντων, ὥστε δέν θά μπορεῖ ὁ καθένας νά διακρίνει τήν ἀλήθεια ἀπό τό ψέμα, γεγονός πού θά δημιουργήσει πολλαπλά προβλήματα καί στήν συνύπαρξη τῶν ἀνθρώπων μέσα στήν κοινωνία, ὄχι μόνο τῶν ἀλλόθρησκων, ἀλλά καί τῶν ἴδιων τῶν ὁμόθρησκων, τῶν Ὀρθοδόξων.

Ἐρώτηση:

-Πῶς ἑρμηνεύετε τήν στάση ὀρθοδόξων Καθηγητῶν τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς, πρωτοσταντοῦτος τοῦ κ. Σταμούλη, νά ψηφίσουν τήν διδασκαλία τοῦ αἱρετικοῦ Ἰσλάμ στήν Θεολογική Σχολή;

Ἀπάντηση:

-Ἀναλογιζόμενος ὅλους αὐτούς, μέ πολλούς ἀπό τούς ὁποίους ὑπῆρξα καί συμφοιτητής μέ μιά διαφορά δύο ἤ τριῶν ἐτῶν καί στό ἴδιο ἔτος, πρίν ἀπό ἀρκετά χρόνια, μοῦ γεννήθηκε μία ἀπορία. Τότε, ὅταν σπουδάζαμε-καί τό διδάσκουμε κι ἐμεῖς στά Σχολεῖα μας σήμερα-μᾶς ἔλεγαν οἱ διδάσκαλοι μας, οἱ Καθηγητές μας, τήν ἐποχή ἐκείνη, ὅτι παρέλαβαν μιά παρακαταθήκη ἀπό τούς προκατόχους καί εἶχαν μιάν εὐθύνη, αὐτήν τήν παρακαταθήκη τήν πνευματική, τήν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας, νά τήν διατηρήσουν ἀνόθευτη καί συγχρόνως νά τήν μεταλαμπαδεύσουν σέ ἐμᾶς ἐκείνη τήν ἐποχή καί δι’ ἡμῶν μέ βάση τήν διαδοχή, νά γίνει ἡ διάδοση τῆς Πίστεώς μας στίς ἑπόμενες γενιές. Πῶς μποροῦν αὐτοί οἱ νέοι Θεολόγοι τοῦ Θεολογικοῦ Τμήματος Θεσσαλονίκης νά ἀντιπαρέλθουν τόν λόγο, τόν πνευματικό λόγο, τῶν μεγάλων Διδασκάλων πού γνωρίσαμε τήν ἐποχή ἐκείνη-καί θά τολμήσω νά ἀναφέρω δύο-τρία ὀνόματα τῶν Καθηγητῶν πού γνώρισα ἐγώ, ὅπως τόν κ. Γ. Μαντζαρίδη, τόν κ. Β. Γιούλτση, τόν κ. Ἰ. Κογκούλη, τόν μακαριστό Δ. Τσάμη-καί νά προσπαθοῦν ἐπιπλέον νά δημιουργήσουν ἕνα ἐντελῶς διαφορετικό «θεολογικό, θολό τοπίο» μέσα στήν Ὀρθόδοξη Θεολογική Σχολή καί δή τῆς Θεσσαλονίκης; Ἔχω ὅμως καί ἕνα ἐρώτημα: ποιά εἶναι ἡ στοχοθεσία τους τελικά; Γιατί δέν ἐνδιαφέρονται κατά τόν ἴδιο τρόπο νά ἐνδυναμώσουν ἀκόμα περισσότερο τήν Ὀρθόδοξη Πίστη καί τόν Λόγο τοῦ Θεοῦ, τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι Λόγος ἀγάπης καί Λόγος πραότητας καί ἡρεμίας μέσα στόν κόσμο, ἡ ἐφαρμογή τοῦ ὁποίου θά ἐπιλύσει ὅλα αὐτά τά προβλήματα, τά ὁποῖα μᾶς ἀπασχολοῦν;

Ἐρώτηση:

-Πῶς ἑρμηνεύετε τήν στάση τῶν τεσσάρων Μητροπολιτῶν τῆς Θράκης, ἡ ὁποία ἐνθαρρύνει τήν ἵδρυση Τμήματος Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν στό Α.Π.Θ.; Δικαιολογεῖται νά εἶναι αὐτή, ἔστω καί ἐάν δέχθηκαν πιέσεις; Ἀκούγεται πώς ἀσκήθηκαν πιέσεις ἀπό τήν Ἀμερικανική Πρεσβεία καί ἴσως ὄχι μόνο ἀπό αὐτήν…

Ἀπάντηση:

-Δέν μπορῶ νά πάρω θέση γιά τό ἄν πιέστηκαν καί δέν μέ ἀφορᾶ, ἂν ἒλαβε χώρα κάτι τέτοιο.  Ἔχουν πάρει θέση ὑπέρ κι ἐδῶ πρέπει νά λάβουμε ὑπόψιν ὅτι αὐτοί οἱ Μητροπολίτες ζοῦν καί συνυπάρχουν μέ Μουσουλμάνους στήν περιοχή ἐκείνη, οἱ ὁποῖοι εἶναι Ἕλληνες πολίτες. Αὐτό δέν τό ἀμφισβητεῖ κανένας. Καί καλά κάνουν κι ἀγωνίζονται. Ἀλλά εἶναι ἄλλο τό γεγονός ὅτι αὐτοί συνυπάρχουν στήν Θράκη μας μέ τούς Ἓλληνες Μουσουλμάνους κι ἄλλο τό νά ἱδρύεται Κατεύθυνση Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν μέσα σέ Ὀρθόδοξη Θεολογική Σχολή. Ἐμεῖς ὡς Π.Ε.Θ. ἐκφράζουμε τήν ἔνστασή μας ἀπέναντι στήν στάση τῶν Μητροπολιτῶν, διότι μπορεῖ νά ἔχουν τήν ἐμπειρία τῆς συνολικῆς συνύπαρξης μέ τό Ἰσλάμ, ὅμως δέν ἔχουν τήν ἐμπειρία τῶν Θεολογικῶν Σπουδῶν μαζί μέ τό Ἰσλάμ καί δέν ἀναλογίζονται τίς παρεκτροπές, οἱ ὁποῖες μπορεῖ νά συμβοῦν μέσα ἀπό αὐτήν τήν συνύπαρξη. Ἑπομένως, δέν συμφωνοῦμε μέ τήν στάση τους.

Ἐρώτηση:

-Σέ περίπτωση ὑλοποιήσης ἱδρύσεως μίας τέτοιας Κατευθύνσεως, ἡ Π.Ε.Θ. διατίθεται νά προσφύγει στό ΣτΕ (Σύμβουλιο τῆς Ἐπικρατείας) γιά τήν ἀκύρωσή του; Σέ ποιές ἄλλες ἐνέργειες ἔχετε σκοπό νά προβεῖτε;

Ἀπάντηση:

-Ἐμεῖς σέ συνεργασία καί μέ τήν Μητρόπολη Θεσσαλονίκης-γιατί εἶναι ἐντός τῶν ὁρίων της τό Α.Π.Θ. καί δή τό Θεολογικό Τμῆμα-καί μέ βάση τήν νομική κατοχύρωση μίας τέτοιας προσφυγῆς, κατόπιν τῶν συμβουλῶν καί τῶν Νομικῶν μας, φυσικά θά ἀντιμετωπίσουμε τό θέμα μέ τόν δέοντα τρόπο, ὥστε νά ἀντισταθοῦμε στήν ὕπαρξη μίας τέτοιας Κατεύθυνσης στήν Ὀρθόδοξη Θεολογική Σχολή. Καί τό ἐρώτημα πού τίθεται τώρα εἶναι τό ποιός θά διδάξει τίς Ἰσλαμικές Σπουδές. Θά διδάξουν οἱ ἴδιοι οἱ Ὀρθόδοξοι ἐπιστήμονες ἰσλαμική θεολογία;…Θά φέρουν Μουσουλμάνους Πανεπιστημιακούς νά διδάξουν; Τό ἐρώτημα πού τίθεται  μετά εἶναι τό ποιός θά χρηματοδοτήσει τήν ὕπαρξη αὐτοῦ τοῦ Τμήματος. Αὐτό ἀπαιτεῖ ἐπιπλέον ἔξοδα. Ὅταν τό Α.Π.Θ. ἔχει σοβαρά οἰκονομικά προβλήματα, ὅπως φημολογεῖται, ποιός θά ἀναλάβει αὐτή τήν οἰκονομική εὐθύνη; Τίθενται ἐρωτήματα τά ὁποῖα πρέπει νά ἀπαντηθοῦν καί μάλιστα νά ἀπαντηθοῦν ἐπίσημα. Ποιός θά εἶναι ὁ χρηματοδότης, πού θά στηρίξει αὐτήν τήν Κατεύθυνση Σπουδῶν;
Και τελικά-γιά νά ἐπανέλθουμε στό σημαντικό-ὅταν πουθενά στόν κόσμο δέν ὑφίσταται ἡ συνύπαρξη τέτοιου τύπου Σπουδῶν, ἐμεῖς γιά ποιόν λόγο νά τήν δεχτοῦμε καί νά τήν ὑλοποιήσουμε;

Β΄ Μέρος (Τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν)  

Ἐρώτηση:
 
-Ποιές εἶναι οἱ θέσεις σας ὡς Π.Ε.Θ. ἀναφορικά μέ  τίς δηλώσεις τοῦ Ὑπουργοῦ κ. Φίλη  γιά τήν μετατροπή τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν σέ θρησκειολογικό;
 
Ἀπάντηση:
 
-Ὅσον ἀφορᾶ στό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, τό θέμα αὐτό εἶναι μία πονεμένη ἱστορία πού δέν ξεκινᾶ τώρα ἀπό τόν κ. Φίλη. Ἔχει ξεκινήσει ἀπό τό 2008. Μή σᾶς πῶ ὅτι ἔχει ξεκινήσει ἀπό τό 2004. Ἡ τότε Ὑπουργός Παιδείας, ἡ κ. Γιαννάκου, εἶχε τήν φαεινή ἰδέα, ἀντιμετωπίζοντας τά προβλήματα τῆς Παιδείας, νά ἐξαιρέσει ἀπό τά Σχολεῖα τήν παρουσία τῶν Ἱερέων. Μέχρι τότε ὑπῆρχε καί ἐκ τοῦ Νόμου ἡ δυνατότητα παρουσίας τῶν Ἱερέων στά Σχολεῖα γιά τήν Ἐξομολόγηση. Ὃταν ἤμουν Διευθυντής στήν Ἡλεία, ἐρχόταν ὁ Ἱερέας τό πρωί κι ἔφευγε τό βράδυ. Ἐξομολογοῦνταν δηλαδή ὅλοι οἱ μαθητές τοῦ Λυκείου, τοῦ Γυμνασίου, τοῦ Δημοτικοῦ καί ὅλοι οἱ Καθηγητές καί οἱ Δάσκαλοι. Κι ἔμενε νηστικός. Ἦταν ἕνας παπάς, καλός ἄνθρωπος, μέ ἑπτά παιδιά. Μετά, τόν ἑπόμενο χρόνο, ἦλθε ὡς υπουργός ἡ κ. Γιαννάκου καί τό ἀκύρωσε αὐτό. Ἀπό κεῖ ξεκίνησε μία μορφή ἀμφισβήτησης τῆς ὑφιστάμενης μορφῆς τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν.  Ἔρχεται μετά ὁ κ. Στυλιανίδης τό 2008 καί συντάσσει καί κοινοποιεῖ  ἐκεῖνον τόν Αὔγουστο τίς περιβόητες ἐγκυκλίους, τῶν ὁποίων τό περιεχόμενο θεωρήθηκε  ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ, ἐνῶ δέν ὑπῆρξε καμία ντιρεκτίβα τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης πού νά δίνει συστάσεις  σέ κάποιο Κράτος-μέλος της,  γιά τό ποιά θά εἶναι ἡ θρησκευτική ἀγωγή πού θά ἀκολουθήσει στό ἐκπαιδευτικό του σύστημα. Στά πλεῖστα κράτη-μέλη τῆς Ε.Ε. τό μάθημα ἔχει ὁμολογιακό χαρακτῆρα. Κανένας δέν ζήτησε ἐπίσημα νά ἀλλάξει αὐτό. Ἐκτός, κι ἄν ἔχει ζητηθεῖ ἀνεπίσημα. Ἄν ἔχει ζητηθεῖ ἀνεπίσημα, αὐτό εἶναι ἄλλο ζήτημα, κι ἀπό ποιούς ἔχει ζητηθεῖ ἀνεπίσημα; Ἀλλά ἐπίσημα δέν ἔχει ζητηθεῖ. Ἄρα, ὁ κ. Στυλιανίδης τό 2008 ἔκανε τραγικό λάθος καί κατά συνέπεια καί ἡ τότε Κυβέρνηση τοῦ κ. Καραμανλῆ πού συμφώνησε μέ τήν πρόφαση δῆθεν τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καί τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Δικαστηρίου γιά τήν προστασία τῶν ἀλλόθρησκων καί τῶν ἀλλόδοξων. Μά ὑπῆρχε ἤδη ἡ προστασία τους μέ τήν αἴτηση ἀπαλλαγῆς ἀπό τό μάθημα ἤ τῆς οἰκειουθελοῦς παρουσίας καί παρακολούθησης.
Ὁ κ. Στυλιανίδης προκάλεσε σύγχυση, ἡ ὁποία μετά δημιούργησε πρόβλημα. Κι ἀπό κεῖ, ξεκίνησαν ὅλα. Φαινόταν ποῦ πήγαινε τό ζήτημα σιγά-σιγά, ἀπό τότε… Ἒπειτα ἔχουμε τίς ἐγκυκλίους τοῦ κ. Σπηλιωτόπουλου, μετά ἔρχεται ἡ κ. Διαμαντοπούλου ἡ ὁποία ἀπό κεῖ καί πέρα ἔριξε τό λάδι στήν φωτιά. Καί βέβαια, μέσω τῆς κ. Διαμαντοπούλου βγῆκε αὐτή ἡ «πεφωτισμένη» ὁμάδα Θεολόγων, ἡ ὁποία συνέθεσε τήν «λύση» τοῦ προβλήματος, πού ἦταν ποιά; Τό «νέο» πιλοτικό μάθημα Θρησκευτικῶν, τό ὁποῖο εἶναι ἕνα μάθημα πολυθρησκειακό, γιατί προτείνει να διδάσκονται τα παιδιά συγχρόνως  στοιχεῖα ἀπό ἕξι θρησκεῖες καί τρία δόγματα. Κι αὐτό, ἀπό τήν Γ’ Τάξη τοῦ Δημοτικοῦ. Μπορεῖ νά φαντασθεῖ κανένας, καί παιδαγωγικά καί θεολογικά, πόσα προβλήματα σύγχυσης καί τί εἲδους  ἐπίδραση μπορεῖ νά ἀσκηθεῖ στούς μαθητές μέσα ἀπό μια τέτοια πολυθρησκειακή διδασκαλία; Καί ἐνῶ ἐφαρμόσθηκε πιλοτικά, καί οἱ κριτικές καί οἱ ἀξιολογήσεις πού ὑπῆρξαν ἦταν ἀρνητικές, ὅπως πληροφορηθήκαμε ἀπό πολλές πηγές, δυστυχῶς αὐτό δέν ἀνακοινώθηκε! Δέν ἐπετράπη νά ἀποκαλυφθεῖ! Καί τό ξέρουμε αὐτό ἀπό συναδέλφους πού δίδαξαν τό μάθημα πιλοτικά στό Σχολεῖο τους κι ἔκαναν τήν κριτική τους καί εἶπαν ὅτι δέν βγαίνει αὐτό τό πρόγραμμα, δέν περπατάει. Δέν μπορεῖ νά ἐφαρμοσθεῖ τό πρόγραμμα αὐτό. Δέν μπορεῖ νά μιλᾶς στούς Θεολόγους πού ἔκαναν τήν ἀξιολόγηση καί ἐνῶ ἦταν κατά συντριπτική πλειοψηφία ἀρνητική, νά μήν ἔχει βγεῖ ἀκόμα ἐπίσημα ἕνα πόρισμα· καί ἐνῶ δέν ἔχει βγεῖ, νά θεωρεῖται θετική ἡ ἀντιμετώπιση τοῦ πιλοτικοῦ προγράμματος…Μπορεῖ λοιπόν ὁ καθένας νά φαντασθεῖ τί συμβαίνει μέ τό πρόγραμμα αὐτό… Αὐτό πού θέλω, ὅμως, νά πῶ, εἶναι ὅτι, ἐάν κάποιος διαβάσει προσεχτικά αὐτό τό Πρόγραμμα, θά διαπιστώσει ὅτι εἶναι μία μορφή ἐπαναφορᾶς τῆς πολυθρησκείας-τῆς εἰδωλολατρίας! Δηλαδή θά κληθοῦμε ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Θεολόγοι, πού τελειώσαμε τίς Ὀρθόδοξες Θεολογικές Σχολές, νά διδάξουμε σήμερα στά παιδιά μας τί; Μιά μορφή εἰδωλολατρίας! Παρόλο πού οι συγγραφείς του ὑποστηρίζουν ὃτι ποσοτικά ἡ παρουσία τῆς Ὀρθοδοξίας στό μάθημα αὐτό ἀγγίζει τό 70%, ἔναντι τῶν θρησκειῶν πού καταλαμβάνουν τό 30%  δέν παύει νά προκαλεῖ σύγχυση στούς μαθητές. Γιατί τούς δίνεις λίγο ἀπ’ ὅλες τίς θρησκεῖες καί καλεῖς στό τέλος μόνο του τό παιδί τῆς ἡλικίας τῶν 6, 7, 8, μέχρι 18, νά δημιουργήσει τήν δική του ἀτομική θρησκεία; Δέν τοῦ λένε γιά τήν Μία Ἀλήθεια. Γιά μένα πού εἶμαι Ὀρθόδοξος Θεολόγος, εἶναι ἡ Ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Εἶναι ὁ Χριστός! Αὐτή εἶναι ἡ Ἀλήθεια! Ὅταν τόν Χριστό Τόν ἐξισώνεις μέ τόν Μωάμεθ, μέ τόν Βούδα, μέ τίς ἄλλες προσωπικότητες, ἤ τούς Ἁγίους μας - δέν τίς ἀμφισβητῶ αὐτές τίς προσωπικότητες ὡς ὀντότητες - ἀλλά δέν τίς τοποθετῶ στό ἴδιο ἐπίπεδο μέ τό Δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος. Αὐτό εἶναι τό λάθος. Γιά Τό Δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἔτσι ὅπως Τό πιστεύουμε ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί Ὀρθόδοξοι, δέν γίνεται πουθενᾶ λόγος μέσα στό πιλοτικό πρόγραμμα Σπουδῶν! Πέρυσι, βγῆκα κι ἔκανα μία ἀναφορά γι’ αὐτό στήν εφημερίδα “Δημοκρατία” καί μέ κατηγόρησαν ὅτι δέν γνώριζα τό πιλοτικό πρόγραμμα. Ἀλλά πουθενά δέν γινόταν λόγος. Μετά βγῆκαν αὐτοί συμπληρωματικά κι ἔκαναν κάποια πασσαλείμματα καί εἶπαν:
-Νά!  Λέμε γιά τήν Παναγία.
Τήν ὁποία τήν ἀποκαλοῦνε συνέχεια «Μαρία», ὅπως τώρα γίνεται αὐτό τό πρᾶγμα!
Ποιά εἶναι ἡ Παναγία; Ἡ Μαρία τῆς γειτονιᾶς; Εἶναι ἡ Θεοτόκος! Αὐτή πού γιορτάζουμε (21η Νοεμβρίου, Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου καί ἡμερομηνία τῆς παρούσης Συνέντευξης) καλή ὥρα! Εἶναι ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ! Δέν εἶναι ἕνα ὁποιοδήποτε πρόσωπο.
Ὅσον ἀφορᾶ στό πρόγραμμα πού σχετίζεται μέ τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, μιλᾶμε γιά πολυθρησκειακό μάθημα καί ὄχι γιά θρησκειολογία! Αὐτό πρέπει νά διευκρινισθεῖ! Τό πρόγραμμα Σπουδῶν τό ὁποῖο συνέναξε τό Ὑπουργεῖο Παιδείας τό 2011 δέν εἶναι κἄν θρησκειολογία. Εἶναι πολυθρησκεία, ὅπως σᾶς εἶπα, μία σύγχρονη μορφή εἰδωλολατρίας! Ἄρα, εἶναι ἄκρως ἐπικίνδυνη μέ βάση τά σημερινά ἰδιαίτερα δεδομένα πού συνάγουμε ἀπό ὅσα βλέπουμε νά συμβαίνουν στόν κόσμο. Καί μάλιστα, εἴμαστε πιό πέρα κι ἀπό τόν Οἰκουμενισμό. Εἴμαστε στήν ἄκρα Παγκοσμιοποίηση καί στήν ἔλευση τοῦ Ἀντιχρίστου! Εἶναι ξεκάθαρο! Κι αὐτό, γιατί στόν Οἰκουμενισμό ἀμφισβητεῖται τό δόγμα, ἐνῶ στό Πρόγραμμα Σπουδῶν ἀμφισβητεῖται ἡ μοναδικότητα τοῦ ἐνός Θεοῦ! Μάλιστα, θέτουν σέ δίλημμα τούς Θεολόγους καί διαδίδουν προς αὐτούς καί θά ἔλεγα καί  πρός πολλούς Ἐπισκόπους, ὃτι αὐτή εἶναι ἡ μοναδική λύση γιά νά κρατηθεῖ τό μάθημα καί ἄν δέν ὑπάρξει αὐτή ἡ σωτήρια λύση τοῦ πολυθρησκεικοῦ  μαθήματος, αὐτό θά καταργηθεῖ! Τότε θά ὑπάρχουν οἱ ἀπαλλαγές κι ὅλα αὐτά. Τότε εἶναι πού θά ζητοῦνται ἀπαλλαγές κι ἀπό τήν πλευρά τῶν Ὀρθοδόξων. Γιατί ἕνας πού εἶναι Ὀρθόδοξος καί πιστεύει στόν Χριστό, ὅταν θά δεῖ  τό παιδί του στό σχολεῖο νά διδάσκεται τήν ἀνοησία καί τό ψέμα, εἶναι ἑπόμενο ὅτι θά ζητήσει ἀπαλλαγή. Κι βέβαια κι ἐγώ, γιά τό παιδί μου, δέν θά ἤθελα νά ἐπέρχεται σύγχυση μέσα στήν σκέψη του, ὅταν θά ἀκούει πράγματα πέρα ἀπ’ αὐτά πού τοῦ ἔχω πεῖ. Γιατί μέ βάση τό Σύνταγμα, τήν εὐθύνη γιά τήν θρησκευτική καλλιέργεια τοῦ παιδιοῦ τήν ἔχει ὁ γονέας. Καί μέ βάση αὐτό τό ἄρθρο τοῦ Συντάγματος λέει σήμερα ὁ ἄθεος ἢ ὁ ἀλλόθρησκος ἢ ὁ ἀλλόδοξος γονέας ὅτι: «ἐγώ δέν θέλω τό παιδί μου νά μάθει Ὀρθόδοξη Θεολογία» καί ζητάει καί παίρνει ἀπαλλαγή. Λοιπόν, ποιός εἶναι αὐτός πού μᾶς ἐπιβάλλει τήν ἀλλαγή τῆς ὑφῆς τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν; Κανένας δέν εἶναι. Εἶναι ὁ ἴδιος μας ὁ κακός ἑαυτός, πού θεωρεῖ αὐτούς τούς ἀνόητους νεωτερισμούς ὡς πρόοδο καί μιλᾶ ἔτσι γιά ἕναν δῆθεν «προοδευτισμό». Ποιόν «προοδευτισμό»; Τόν προοδευτισμό τοῦ ψέματος; Ἄρα, αὐτός ὁ προοδευτισμός γιά τόν ὁποῖον μιλᾶμε καί ἡ «ἐξέλιξη» ἐνέχουν μέσα τους τό ψέμα! Εἶναι ἕνας ψευδοπροοδευτισμός. Τώρα έρχεται ο νέος Ὑπουργός Παιδείας καί λέει ὅτι τό μάθημα ἐπειδή εἶναι ὀρθόδοξο εἶναι «ἀναχρονιστικό» καί πρέπει νά ἐκσυγχρονισθεῖ. Αὐτό ποῦ ρωτᾶμε εἶναι: τί εἶναι «ἀναχρονισμός»; Εἶναι «ἀναχρονισμός» ἡ ἀναφορά στό Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ὁ Μοναδικός ἐπαναστάτης πού ἄλλαξε τήν ῥοή τῆς ἱστορίας χωρίς νά χυθεῖ σταγόνα αἵματος πλήν τοῦ δικοῦ Του ἐπάνω στόν Σταυρό; Αὐτό εἶναι ἀναχρονισμός; Εἶναι «ἀναχρονισμός» ἡ ἀναφορά στήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος συγχωρεῖ ἀκόμη καί τόν ἐχθρό Του; Σέ ποιά ἄλλη θρησκεία θά τό συναντήσει αὐτό ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος; Καί εἶναι σωστό νά καλλιεργεῖται τόσο μίσος ἀπό τά Μέσα Ἐνημέρωσης, γιά ἕνα μάθημα πού διδάσκει τέτοιες ἀρχές; Πῶς θά καταφέρουμε νά καταλαγιάσουμε τόν σημερινό ἄνθρωπο; Ὄχι νά τόν κοιμίσουμε, νά τόν καταλαγιάσουμε ἀπό τήν βία, μέ τήν ὁποία ἔχει ἀνατραφεῖ καί την ὁποία  ζεῖ στήν καθημερινότητά του. Γιατί ζεῖ δυστυχῶς τήν βία. Τήν ζεῖ τήν βία στήν συμπεριφορά του,  τήν βιώνει ἀπό τούς ἄλλους, τήν ζεῖ μέσα ἀπό τήν τηλεόραση πού ἀνοίγει «γιά νά ἀπολαύσει»…Τί νά ἀπολαύσει δηλαδή; Μόνο τή βία «ἀπολαυμβάνει» μέσα ἀπό τήν τηλεόραση σέ κάθε γεγονός καί τήν ἀπειλή. Ἄν ἀκούσει κάτι τό παιδί πού λέει γιά τήν μοναδική Ἀλήθεια καί τήν ἐπιείκεια καί τήν πραότητα, αὐτό εἶναι «ἀναχρονισμός»;

Γ΄ Μέρος (Γενοκτονία Ποντίων-"Σύμφωνο συμβίωσης" ὁμοφυλοφίλων-Στάση τῶν Ἐπισκόπων καί τοῦ Ἁγίου Ὄρους στά φλέγοντα πνευματικά ζητήματα)
 
Ἐρώτηση:

- Τί ἔχετε νά μᾶς πεῖτε γιά τό θέμα τῆς γενοκτονίας τῶν Ποντίων καί τίς ἀπαξιωτικές δηλώσεις κ. Φίλη καί ἄλλων κυβερνητικῶν ἐκπροσώπων;

Ἀπάντηση:
-ὉὙπουργός ὅπως καί κάθε πολίτης ἔχει κάθε δικαίωμα νά ἐκφράσει τίς προσωπικές του πεποιθήσεις. Ἀλλά, ὅταν ἐξοβελίζεται ἕνας λαός ἀπό τόν τόπο του, ἀπό τήν περιοχή του, μέ συγκεκριμένο σκοπό καί γιά συγκεκριμένο λόγο, αὐτό δέν εἶναι γενοκτονία; Τί εἶναι; Δέν εἶναι γενοκτονία δηλαδή τό ὅτι αὐτήν τήν στιγμή στόν Πόντο δέν ὑπάρχουν Ἕλληνες Πόντιοι; Ἢδη ἀπότό 1918 μέ τήν ἐπικράτηση τῶν Νεοτούρκων στήν περιοχή τοῦ ἀνατολικοῦ Πόντου καί στό Κάρς, ἀλλά καί τό 1920 καί κυρίως ἀπό τό 1922 καί μετά, ἔφυγαν οἱ ἄνθρωποι αὐτοί κακῆν κακῶς ἀπό τά μέρη ἐκεῖνα, ἔφυγαν ἐπίσης καί ἀπό τήν Μικρά Ἀσία κι ἀπ’ ὅλες τίς πάλαι ποτέ Ἑλληνικές περιοχές μέ βίαιο τρόπο και ἐγκατέλειψαν τίς ἑστίες τους. Γνωρίζουμε ὅλοι ἤ ὀφείλουμε νά γνωρίζουμε ὡς Ἕλληνες ἀπό την ἱστορία μας ὅτι δεν ἔφυγαν ἀπό τό λιμάνι τῆς Σμύρνης «συνωστιμένοι», ὅπως γράφτηκε πρίν ἀπό μερικά χρόνια, ἀλλά μέ βίαιο τρόπο! Μέ προκλητικό τρόπο δεν ἐκδιώχθηκαν; Νομίζω ὅτι ἡ δήλωση περί συνωστισμοῦ ἦταν μεγάλο ἀτόπημα, ἦταν μία παραχάραξη τῆςἙλληνικῆςἹστορίας και παράλληλα ἀμφισβήτηση τῶν πραγματικῶν γεγονότων· διότι ἔχουν πονέσει οἱ Ἕλληνες καί πονᾶνε ἀκόμη οἱ ἀπόγονοι ὅλων ἐκείνων τῶν ἀνθρώπων. Ὁ ἐλάχιστος φόρος τιμῆς θά ἦταν ἡ σημερινή γενιά, δηλαδή ὅλοι ἐμεῖς πού εἴμαστε σήμερα ἐν ζωῇ, νά τούς μνημονεύουμε και να διεκδικοῦμε τά δίκαια, τά ὁποῖα ἔχουν χαθεῖ δυστυχῶς και ἀπό λανθασμένες πολιτικές τῆς ἐποχῆς ἐκείνης. Και ὀφείλουμε να μήν συνεχίζουμε τίς λανθασμένες ἐκεῖνες πολιτικές ἀκόμα καί σήμερα, γεγονός πού θα ἔχει πολλαπλές ἀρνητικές συνέπειες ἐνδεχομένως για την ὑφιστάμενη κατάσταση. Πρέπει στό σημεῖο αὐτό νά ἀναφέρουμε πώς δυστυχῶς τόὙπουργεῖο Παιδείας «φρόντισε» να ἐξαιρέσει ἀπό την ὓλητοῦ μαθήματος τῆς Ἱστορίας τῆς Γ΄ Λυκείου τό κεφάλαιο «Παρευξείνιος Ἑλληνισμός τόν 19ο και τόν 20ο αἰώνα», μέσα στο ὁποῖο γίνεται λόγος για τή Γενοκτονία τῶν Ποντίων! Δέν διδάσκεται! Την ἀφαίρεσε τήν ἑνότητα αὐτή! Γιατί ἄραγε; Μπορεῖτε να φαντασθεῖτε ἑπομένως ὅτι ὅλα γίνονται μεθοδευμένα!
 
Ἐρώτηση:

-Ποιά εἶναι ἡ στάση τῆς Π.Ε.Θ. στό τρέχον ζήτημα τοῦ «συμφώνου συμβίωσης» τῶν ὁμοφυλοφίλων και σε ὅλα τά παρελκόμενα πού θά προκύψουν μετά, υἱοθεσίες παιδιῶνκ.λ.π.;

Ἀπάντηση:

-Ὡς Θεολόγοι και ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, πιστεύουμε ὅτι ἡ μοναδική μορφή συνύπαρξης ἑνός ἄνδρα και μιᾶς γυναίκας- μόνον-εἶναι ἀποκλειστικά και μόνοντό Μυστήριο τοῦ Γάμου. Ὁτιδήποτε ἄλλο το ὁποῖο μπορεῖ να θεωρεῖ ἡ Πολιτεία ὅτι εἶναι μέσο συμβίωσης, συνύπαρξης, για ἐμᾶς εἶναι ἠθική παρεκτροπή καί περιορίζεται μόνο στή νομική διάσταση τοῦ γεγονότος. Ὅσον ἀφορᾶ στην υἱοθεσία παιδιῶν ἀπό ὁμοφυλόφιλους, ἀκόμα χειρότερα, αὐτά τά πράγματα δένμπορεῖ νά γίνουν στην Ἑλληνική Ἐπικράτεια. Μοῦ ἔρχεται στό μυαλό αὐτό πού ἀναφέρει ἡ Παλαιά Διαθήκη ὅτι ἔγινε στά Σόδομα και στά Γόμορρα. Στό συγκεκριμένο χωρίο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἀναφέρεται ὅτι στά Σόδομα και τά Γόμορρα ἡ ἠθική παρεκτροπή εἶχε φτάσει στο ἀποκορύφωμα καί ἡ ἁμαρτία στό ἀπόγειό της. Τόσο μεγάλο εἶναι το ἁμάρτημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Θυμᾶστε τήν στιχομυθία ἀνάμεσα στον Ἀβραάμ και τόν Θεό, πού Τον παρακαλοῦσε να μήν κάψει τά Σόδομα καί τά Γόμορρα. Τον ρωτοῦσε ἄν ὑπάρχουν πενήντα δίκαιοι, μετά σαράντα, κ.λ.π., μετά δέκα…Και δεν ὑπῆρχαν οὔτε δέκα. Ἐκεῖ θά φθάσουμε δηλαδή; Μέ τό σύμφωνο συμβίωσης νομιμοποιείται μία παρά φύσιν κατάσταση. Και εἶναι παρά τήν ἀνθρώπινη φύση ἡ σύζευξη δύο ἀνδρῶν ἤ δύο γυναικῶν. Ὅπως γνωρίζουμε καί ἀπό τό μάθημα τῆς Φυσικῆς αὐτά τά ὁποῖα ἕλκονται εἶναι τά ἑτερώνυμα, ὄχι τά ὁμώνυμα. Ἄλλωστε, ἡ ὁλοκλήρωση τοῦ ἀνθρώπινου γένους στόν γάμο πραγματοποιεῖται μέ τήν ἕνωση τῶν δύο φύλων, διά μέσῳ τῆς ὁποίας ὁ ἕνας θά συμπληρώνει τόν ἄλλον, ὄχι μόνο συναισθηματικά ἀλλά καί λειτουργικά-ὀργανικά. Αὐτό πῶς μπορεῖ νά ἐπιτευχθεῖ ὅταν ἑνωθοῦν δύο ἄνθρωποι τοῦ ἴδιου φύλου; Ποιά λειτουργική ἤ ὀργανική συμπλήρωση θά ὑπάρχει;
 
Ἐρώτηση:

-Πῶς ἐξηγεῖτε τήν σιωπή τῆς συντριπτικῆς πλειοψηφίας τῶν Μητροπολιτῶν, ἀκόμη και τοῦ Ἐπίσημου Ἁγίου Ὄρους και γενικῶς τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας σε ὅλα τά ὕψιστα πνευματικά ζητήματα πού διαδραματίζονται και ἀφοροῦν: στον Οἰκουμενισμό, στήν Κάρτα τοῦ Πολίτη, στις Ἰσλαμικές Σπουδές, στην ὁμοφυλοφιλία, στό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶνκ.λ.π.;

Ἀπάντηση:

-Ἐδῶ πρέπει να σᾶς πῶ ὅτι μᾶς χαροποιεῖ καί εἶναι θετικό τό γεγονός ὅτι ὁ Μακαριότατος, ὡς ἐπικεφαλῆς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, διατήρησε πραγματικά σθεναρή στάση ἀπέναντι σε αὐτά τά ὁποῖα εἰπώθηκαν, τόσο ἀπό την ἀναπληρώτρια Ὑπουργό, ὅσο κι ἀπό τον Ὑπουργό Παιδείας, σχετικά με τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν και τη νὀρθοδοξοποίησή του. Δηλαδή, μετά τήν συνάντηση πού εἶχαμε μέ τόν Μακαριότατο, αὐτό το ὁποῖο μᾶς τόνισε ἦταν ὅτι τό μάθημα πρέπει νά παραμείνει μόνον Ὀρθόδοξο! Δεν ὑπάρχει περιθώριο να ἀλλάξει ὁ χαρακτῆρας καί ἡ ὑφή τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν!
Ὅσον ἀφορᾶ στα ἄλλα θέματα, γνωρίζουμε τίς μέχρι τώρα ἀντιδράσεις ὅλων γι’ αὐτά τά καίρια ζητήματα καί θέλουμε νά πιστεύουμε ὡς Π.Ε.Θ., ὡς Θεολόγοι, ὡς Χριστιανοί Ὀρθόδοξοι και ὡς Ἕλληνες πολίτες, ὅτι σίγουρα θα ἀντιδράσουν ακόμα περισσότερο και θα σταθοῦν στόὕψος τῶν περιστάσεων ὅπως οἱ πρόγονοί τους. Ὅπως ἀντέδρασαν κι ἐκεῖνοι δηλαδή σέ δύσκολους καιρούς καί δέχθηκαν ἀκόμα και τό μαρτύριο στή ζωή τους, ὅπως π.χ. πολλοί Ἐπίσκοποι πού μαρτύρησαν καί πέθαναν για τήν δόξα τοῦ Χριστοῦ, ἔτσι κι αὐτοί και ὅλοι ἐμεῖς εἴμαστε ἤ πρέπει νά γίνουμε οἱ σύγχρονοι ὁμολογητές καί μάρτυρες τῆς γενιᾶς μας. Ὡς Χριστιανοί Ὀρθόδοξοι αὐτό θά εἶναι ἠ σημαντικότερη, ἡ πολυτιμότερη παρακαταθήκη στίς ἑπόμενες γενιές, μιμούμενοι τούς προγόνους μας. Καλούμαστε το ἴδιο να ὁμολογήσουμε. Και οἱ σημερινοί Ἐπίσκοποι, οἱ ταγοί τῆς Ἐκκλησίας μας τῆς «μάνας» Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, πρέπει νά πάρουν θέση, γιατί κουβαλᾶνε ἕνα φορτίο. Τό φορτίο τοῦ Σταυροῦ τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τῆς ἀποστολικῆ ςδιαδοχῆς! Αὐτό τό φορτίο πρέπει να τό τιμήσουν καί πρέπει στήν συνέχεια να τό παραδώσουν τιμημένο και στούς διαδόχους τους. Διαφορετικά, κατά τή γνώμη μου, δέν θά φέρουν ἐπάξια τόν τίτλο τους, Ἐπίσκοποι! Γιατί το ρῆμα «ἐπισκοπεύω» σημαίνει: ἐπιβλέπω τήν πνευματική ἀσφάλεια τοῦ ποιμνίου μου. Αὐτός εἶναι ὁ ρόλος τοῦἘπισκόπου να είναι σε επιφυλακή. Ὅποιος Ἐπίσκοπος δεν τηρεῖ τόν ρόλο αὐτόν καί περί ἄλλων τυρβάζει, τότε δέν εἶναι Ἐπίσκοπος. Μπορεῖ να εἶναι «Δεσπότης», ἀλλά δεν εἶναι Ἐπίσκοπος. Καί κατά τήν προσωπική μου ἄποψη, Δεσπότης εἶναι μόνον ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός. Ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι εἶναι Ἐπίσκοποι τοῦ Χριστοῦ καί ἐμεῖς εἴμαστε τό ποίμνιο τοῦ Κυρίου μας πού ποιμένεται διά τῶν Ἐπισκόπων Του. Ἐμεῖς ὅλοι Κλῆρος καί Λαός, εἴμαστε ἡ Στρατευόμενη Ἐκκλησία, και αὐτήν την Ἐκκλησία την ὑπηρετοῦμε ἀπό τό μετερίζι στο ὁποῖο εἶναι ταγμένος ὁ καθένας με τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ και δέν κάνουμε τίποτε περισσότερο ἤ λιγότερο ἀπό αὐτό γιά τό ὁποῖο ταχθήκαμε.
Ὅσον ἀφορᾶ στόἍγιονὌρος, γνωρίζουμε ὅτι καί ἡ Ἱερά Κοινότητα τοῦ Ἁγίου Ὄρους στό σύνολό της πέρυσι τόν Μάρτιο, ἀλλά καί μεμονωμένες προσωπικότητες τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἔχουν λάβει θέση πάνω στά θέματα αὐτά καί πραγματικά μᾶς χαροποιεῖ τό γεγονός αὐτό. Πρόσωπα με τά ὁποῖα ἐρχόμαστε σε ἐπαφή καί κατ’ ἰδίαν καί δημόσια, ἔχουν διατυπώσει την ἂποψή τους για τά ζωτικῆς φύσεως πνευματικά ζητήματα πού ἀπασχολοῦν σήμερα την Ὀρθοδοξία μας. Ἀλλά περιμένουμε καί συλλογικά ἡ Ἱερά Ἐπιστασία και οἱ 20 Μονές και ὅλοι οἱ Μοναχοί, να συνεχίσουν νά στηρίζουν τό φρόνημα τοῦ σύγχρονου Ἕλληνα πολίτη και κάθε χριστιανού ἀνά τόν κόσμο. Γιατί σήμερα οἱ Ἕλληνες ὅλοι, κι αὐτοί πού πιστεύουν πολύ κι αὐτοί πού πιστεύουν λιγότερο, πού εἶναι χλιαροί, θά τολμοῦσα να πῶ ἀκόμα και οἱ ἄθεοι, ἔχουν την ἀνάγκη ν’ ἀκούσουν ἕναν λόγο διαφορετικό, τον ὁποῖον δυστυχῶς σήμερα δεν τον ἀκοῦνε. Περιμένουν μάλιστα ὅλοι να ἀκούσουν ἕναν διαφορετικό λόγο, μεστό πνευματικότητας, ἀγνῆς πνευματικότητας Χαριτωμένης ἀπό τή Θεία Χάρη, βγαλμένη ἀπό εἰλικρινή πίστη καί ὄχι ἀπό συγκεχυμένη γνώση. Ἓναν λόγο πού θά τούς ἐνισχύσει, θά τούς ἐνδυναμώσει, θά τούς στηρίξει και θά τούς βάλει μπροστά για να ἀγωνιστοῦν για τήν Πίστη τοῦ Χριστοῦ, για τήν Πίστη τήν Ἁγία και τῆς Πατρίδος την πνευματική ἐλευθερία! Διότι σήμερα βιώνουμε μία μορφή ὑποταγῆς. Εἴμαστε πνευματικά ἀν-ἕστιοι ἀφοῦ δέν συγκατοικεῖ ὁ Χριστός μέσα μας. Καί ἄν δεν ἔχουμε τά πνευματικά ἀντισώματα ν’ ἀντισταθοῦμε σ’ αὐτήν τήν ὑλική ὑποταγή, τότε θα πολλαπλασιασθοῦν οἱ ἄνθρωποι πού θα αὐτοκτονήσουν, αὐτοί πού θα ἀψηφίσουν τήν ζωή τους, αὐτοί πού θα χάσουν τό νόημα τῆς πορείας τῆς ὕπαρξής τους. Ἑπομένως, εἶναι σήμερα, περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη φορά, ἐπιτακτική ἀνάγκη ἡ πνευματική ἀναθέρμανση τοῦλαοῦ μας καί τοῦ Γένους μας! Ὅπως παλιά στά χωριά, ὅταν ξεσποῦσε πυρκαγιά ἠχοῦσαν οἱ καμπάνες, ὥστε ὅλοι να βγοῦν ἔξω να πᾶνε και νά σβήσουν τήν φωτιά, ἔτσι θά πρέπει νά γίνει καί σήμερα. Να ἠχήσουν οἱ πνευματικές καμπάνες ἀπ’ ὅλους μας, μέ προεξάρχοντες τούς Ἐπισκόπους, τούς Ἡγουμένους, το Ἅγιον Ὄρος, τά μεγάλα καί τά μικρά Μοναστήρια, τούς ἄνδρες Μοναχούς, τις γυναῖκες Μοναχές, τούς Θεολόγους, κάθε πιστός χριστιανός για να στηριχθεῖ τό Γένος μας στήν δύσκολη περίσταση στην ὁποία ἔχει βρεθεῖ. Καί εἴμαστε στήν κατάσταση αὐτή ὄχι γιατί βρισκόμαστε σήμερα κάτω ἀπό τήν μπότα ἑνός στρατιώτη, ἀλλά γιατί εἲμαστε ὑποδουλωμένοι στά πάθη τῆς ὕλης ὁ καθένας μας ἀτομικά, καί κατ’ ἐπέκτασιν συλλογικά ἡ κοινωνία μας. Αὐτό εἶναι πού ζοῦμε σήμερα. Γιατί, ἄν περιορίσουμε τά ὑλικά μας ἐνδιαφέροντα, δεν θα ἔχουμε οἰκονομική κρίση στην Ἑλλάδα. Ὅλοι θα εἴμαστε πάμπλουτοι. Πῶς φτάσαμε αὐτήν τήν στιγμή ἐδῶ; Ἡ πλειοψηφία τοῦ λαοῦ μας σήμερα κάνει καταχρήσεις ἤ ἔκανε κατά τό πρόσφατο παρελθόν. Μικροί, μεγάλοι, ἔχουν δένἔχουν χρήματα, θά καπνίσουν τσιγάρο. Ἔχουν δένἔχουν χρήματα, θα βγοῦν νά διασκεδάσουν καί νά μεθύσουν. Ἒχουν δεν ἔχουν χρήματα, θἀ βγοῦν νά ἀγοράσουν περιττά ἐνδύματα καί παπούτσια κι ὁτιδήποτε ἄλλο. Ἔχουν δεν ἔχουν χρήματα, πρέπει νά ἱκανοποιήσουν τίςς πάσης φύσεως ὀρέξεις τους, ὅπως ἀκανόνιστη διατροφή, σπατάλες γιά ἄσκοπο λόγο, ἀνηθικότητα, μέ συνέπεια νά ἀποκτήσουν καί πολλαπλά προβλήματα ὑγείας στή συνέχεια. Ἄρα, ποιό εἶναι τό πρόβλημα σήμερα; Εἶναι ἡ ἑστίαση καί ὁ περιορισμός τοῦ ἐνδιαφέροντός μας στην ὕλη, στόν κοσμικό τρόπο διαβίωσης καί ἡ ἀπόρριψη τῆς Ὀρθόδοξης ἀσκητικότητας. Κοιτάζουμε ὅλοι τήν κοιλιά μας, τή σάρκα μας. Κανένας δέν κοιτάζει τήν ψυχή του. Ἄν κοιτάζαμε τήν ψυχή μας, τήν καρδιά μας, δεν θα ὑπῆρχε ἔξω ἐκεῖ στούς δρόμους κανένας φτωχός. Πτωχεύσαμε πνευματικά, γι’ αὐτό πτωχεύσαμε καί ὑλικά, καί τό κυριότερο, καρδιακά.
 

Τέλος καί τῷ Θεῷ δόξα!
 

Πηγή: Καιόμενη Βάτος (Μέρος Α' , Μέρος Β' , Μέρος Γ' )

Θεοφάνεια 2016 μεσημέρι. Δεν το πολυπίστεψα όταν το άκουσα στις ειδήσεις. Θα τελεστούν φέτος τα Θεοφάνεια στη Σμύρνη! Θα γίνει ο αγιασμός των υδάτων στην παραλία της πόλης! Πού; Πότε; Πώς;

Στην προκυμαία της Σμύρνης; Εκεί στις ακτές της Ομηρικής Ιωνίας; Στο χωροχρονικό σύμβολο του μαρτυρικού ελληνισμού; 94 χρόνια μετά…;

Μα δεν μπορεί. Ούτε καν το έχουν διανοηθεί ποτέ να το επιτρέψουν οι ...άσπονδοι γείτονες. Πού; Στην πόλη εκείνη που σταμάτησε ο ιστορικός χρόνος το Σεπτέμβριο του ’22; Εκεί που ακόμη μυρίζει αίμα η στάχτη των 46 (γεμάτων από Έλληνες) εκκλησιών που κάηκαν; Εκεί που θαρρείς πως και η βοή του αέρα διηγείται τη φρικωδία των κεμαλικών, και αναπαράγει τους γόους των δεκάδων χιλιάδων σφαγμένων και ατιμασμένων προγόνων μας; Δίπλα στη θάλασσα εκείνη, που κοκκίνησε απ’ το αίμα των τουφεκισμένων, που κρατά ακόμη στα σπλάχνα της – σαν ιερό φυλαχτό –  υπολείμματα των πνιγμένων μανάδων και βρεφών;

Δεν τα είχα διαβάσει μόνο όλα αυτά… Πιότερο τα κρατώ στα φυλλοκάρδια μου, από τις ματωμένες μνήμες, τις ολοζώντανες διηγήσεις της μικρασιάτισσας γιαγιάς μου…

Άνοιξα εμβρόντητος το διαδίκτυο, έψαξα στα γρήγορα δυο – τρεις ιστοσελίδες μήπως και ήταν πρωτοχρονιάτικο ευτράπελο, μήπως απλά εκφραζόταν θεωρητικά η επιθυμία, στο πλαίσιο κάποιας πολιτικής αβρότητας, για να συμβεί κάτι στο πολύ απώτερο μέλλον ή μήπως επρόκειτο για ενδόμυχη εθνική προσδοκία, εκζήτηση, ίσως απαίτηση…

Κι όμως παντού διαμηνυόταν πιστοποιημένη η είδηση… Άνοιξα την τηλεόραση και περίμενα να δω, ιδίοις όμμασι, το παράδοξο συμβάν…

Δεν άργησε να εμφανιστεί στην οθόνη το πλήθος των ανθρώπων που συνέρρεαν σιγά σιγά στο λιμάνι της ένδοξης μικρασιατικής μεγαλόπολης. Δειλά δειλά γέμιζε η προβλήτα. Στη αρχή, καμιά πενηνταριά. Αργότερα διακόσιοι, τριακόσιοι.  Μπροστάρης ο συγκινημένος π. Κύριλλος, η ψυχή αυτής της προσπάθειας, όπως μάθαμε εκ των υστέρων. Με  στεντόρεια φωνή παιάνιζε το «Εν Ιορδάνη …», ενώ με την επιβλητική απλότητα των κινήσεών του υποδήλωνε τα συγκλονιστικά βιώματα που τον συνείχαν. Ζούσε την κάθε στιγμή αυτής της τελετής με μια αίσθηση ζωντανής ιστορικής συνέχειας, στιγμές που πίστευες ότι εκτείνονται στην αιωνιότητα.  «Ex hoc momento pendet aeternitas» , που έλεγαν και οι Λατίνοι...

Παρακολουθούσα με συναισθηματική ένταση την ακολουθία. Οι αισθήσεις μου κατέγραφαν το παρόν, αλλά ο νους, οι εικόνες, τα συναισθήματα με γύριζαν στο παρελθόν, σε δακρυσμένα λόγια που είχαν σταλάξει κόμπος - κόμπος στην παιδική μου ψυχή, πριν χρόνια.

Και ξαφνικά… Δεν ξέρω τι έγινε. Αλλά μέσα εκεί στο θερμό και ευσυγκίνητο πλήθος, που συνωστιζόταν για να δει τη στιγμή της κατάδυσης του Σταυρού στη θάλασσα, μια λεπτή κοριτσίστικη φιγούρα ένιωσα να κινείται. Καχεκτική, με πελιδνό προσωπάκι και ωχρά χείλη, με μια σφραγίδα πόνου ανεξίτηλη, καταμεσής στο μέτωπο. Σφιχτοδεμένο πάνω της ένα μισολιωμένο πανωφόρι, ίσα ίσα να τυλίγει ότι είχε απομείνει στο 13χρονο σώμα της από το σαράκι της δολοφονικής μικρασιατικής γρίπης…

Ένιωσα ρεύμα να με διαπερνά. Τινάχτηκα από το κάθισμα. Ανοιγόκλεισα τα μάτια. Χρειάστηκα μερικά δευτερόλεπτα ώσπου να συνειδητοποιήσω και να αποδεχθώ τον ψυχικό μου συνειρμό. Αισθήσεις και μνήμες, παρόν και παρελθόν είχαν γίνει πια ένα.

Ήταν η γιαγιά μου. Βρισκόταν εκεί,  Αναζήτησα εναγωνίως το βλέμμα της. Σκυφτή, με την έμφυτη παιδική της συστολή, περπατούσε σφίγγοντας πάνω της τα τριμμένα παλιόρουχα. Με την αραχνοϋφαντη σιλουέτα της ελισσόταν σιωπηλά ανάμεσα στον κόσμο. Έδειχνε να τους κοιτά απορημένη. Μάλλον η ίδια έμενε απαρατήρητη. Φτάνοντας στην άκρη της προκυμαίας σταμάτησε. Και τότε μόνο σήκωσε τα μάτια… Πως πω Θεέ μου! Κατακόκκινα απ΄ τον πυρετό. Και μια σκιά θανάτου κατέβαινε από τα βλέφαρα. Ήταν που μόλις είχε δει σκοτωμένους τους γονείς της και τα έξι αδέλφια της από το μαχαίρι των Νεότουρκων; Ήταν που οσφραινόταν την οσμή του θανάτου να την κυκλώνει ολούθε; Δεν ξέρω…

Πάντως, ατένιζε ακίνητη για ώρα την απλωμένη θάλασσα. Άκουγε τους ντόπιους Σμυρνιούς (όσοι απέμειναν, φύτρα των δοξασμένων καιρών)  αλλά και αρκετούς  ξένους, να σιγοψάλλουν τους χαρμόσυνους ύμνους, και έδειχνε να ηρεμεί, και να γλυκαίνει. Το σύννεφο της θλίψης διαλυόταν. Τα μάτια της όμως παρέμεναν πάντα βυθισμένα σαν άγκυρες εκεί στη αγαπημένη της θάλασσα. Φαινόταν να έψαχναν εναγωνίως προσφιλή πρόσωπα. Ψαχούλευαν θαρρείς το κύμα για να αναστήσουν αγάπες και όνειρα.

Εκείνη τη στιγμή έπεσαν στη θάλασσα 5 – 6 ψυχωμένοι νεαροί για το Σταυρό. Ανάμεσά τους και ένας πιο ηλικιωμένος, Ίμβριος, που είχε πολύχρονη λαχτάρα και καημό να κολυμπήσει μια τέτοια μέρα στα πάτρια νερά και ν’ ασπαστεί το σύμβολο της ορθόδοξης ρωμιοσύνης.

Ο Σταυρός περνώντας από τα χέρια των κολυμβητών έφτασε στα χέρια του ιερέα. Ύστερα από λίγο, ένα λιτό στεφάνι από άνθη έφευγε από τα ίδια χέρια για να σμίξει με την πολύπαθη Σμυρνιώτικη θάλασσα.  Ακούστηκε σπασμένη, σχεδόν απόκοσμη η φωνή του π. Κύριλλου: «Για τους προγόνους μας»!

Και συμπλήρωσε: «Ενώνονται σήμερα οι σταγόνες από τον αγιασμό της Σμύρνης μαζί με τα δάκρυα αλλά και την χαρά των πρόγονων μας»…

Αυτή η φωνή και η διάπυρη ευχή  αισθάνθηκα να διαπέρασε την αχλύ των 94 χρόνων και να έφτασε στις κοιμισμένες και διψασμένες για δικαιοσύνη καρδιές των οικτρώς αναιρεθέντων εν Μικρασία προπατόρων μας…

Αίφνης, τα μάτια της παιδούλας – γιαγιάς μου, στο άκουσμα αυτών των λόγων, στράφηκαν σε μένα. Εκεί μέσα από την οθόνη της τηλεόρασης. Λες και ξεκόλλησε από τις αιματοβαμμένες σελίδες της ιστορίας και διακτινίστηκε  στο ιλαρό παρόν της εόρτιας σύναξης.

Τα μάτια της πλέον, εκτός από καταγάλανα (εκ φυσικού) ήταν τώρα γεμάτα φως και δάκρυα. Χαρούμενα δάκρυα. Ανέλπιστα. Τέτοια τιμή δεν την περίμενε, δεν την υπολόγιζε. Θεοφάνεια ξανά στην πατρίδα της, όπως τότε, όπως πάντα! Τέτοιο βάλσαμο στον απροσμέτρητο πόνο της δεν είχε ξανανιώσει! Δεν αναλογίστηκε πως μια τέτοια σπονδή τιμής και μνήμης θα την  ανάσταινε έστω προς ώρας.

Για πρώτη φορά είδα τη γιαγιά μου τόσο ολοφώτεινη, με μια αύρα παραμυθίας και συχώρεσης να την καταυγάζει. Πριν θαμπώσουν τα μάτια μου απ’ τα δάκρυα, πρόλαβα να τη δω να μου χαμογελάει…

Αποτραβήχτηκα απ’ την οθόνη προσέχοντας να μη σπαράξει διόλου από μέσα μου η μορφή της. Και πήρα αγκαλιά την συνονόματή της κόρη μου, σιγο-τραγουδώντας:

«Το καθρεφτάκι σου παλιό
και πίσω απ’ τη θαμπάδα
η Σμύρνη με το Κορδελιό
και η παλιά Ελλάδα

Μουτζουρωμένο το γυαλί
μα πίσω απ’ τους καπνούς του
βλέπει ο Θεός το Αϊβαλί
και σταματάει ο νους Του»

Λουκάς Κασιάρας
Θεσσαλονίκη 8 – 1 - 2016