Στην προκυμαία της Τήνου όλα έδειχναν να κυλούν φυσιολογικά. Το νησί ήταν για μια ακόμη χρονιά έτοιμο, να υποδεχτεί τους χιλιάδες πιστούς. Σε λίγη ώρα ο ήλιος θα ανέβαινε ψηλά στον ουρανό και θα άπλωνε τις ζεστές ακτίνες του στην εκκλησιά της Μεγαλόχαρης…
Ἡ κουλτούρα ὡς εἴδωλο ἀνήκει στὶς μέρες μας στὰ πιὸ τυφλὰ εἴδωλα. Ἀπορρίπτοντας τὸ Θεὸ πού εἶναι ὁ μοναδικὸς ἐμπνευστὴς καὶ ὑποκινητὴς τοῦ πλέον εὐγενοῦς πολιτισμοῦ
Είναι ηθικά επιβεβλημένο να αναφερθούν μερικά πράγματα στο πολύ φλέγον ζήτημα αυτό το οποίο μόλις τώρα έχει αρχίσει να ταράζει τα ύδατα της Ορθοδοξίας. Η αντίδραση ενός Χριστιανού στο γεγονός της ψευδοσυνόδου της Κρήτης και των αποφάσεών της, οπωσδήποτε χρειάζεται να βασίζεται στην εμπιστοσύνη στα θεμέλια της Εκκλησίας μας. Τα θεμέλια αυτά είναι οι άγιοι Πατέρες, οι οποίοι σε αυτά τα ζητήματα, τα δογματικά και τα εκκλησιολογικά έχουν εδραιώσει την πίστη μας κι έχουν πάρει θέση ξεκάθαρη.
Η ψευδοσύνοδος της Κρήτης και η αντίδρασή μας
Είναι ηθικά επιβεβλημένο να αναφερθούν μερικά πράγματα στο πολύ φλέγον ζήτημα αυτό το οποίο μόλις τώρα έχει αρχίσει να ταράζει τα ύδατα της Ορθοδοξίας. Η αντίδραση ενός Χριστιανού στο γεγονός της ψευδοσυνόδου της Κρήτης και των αποφάσεών της, οπωσδήποτε χρειάζεται να βασίζεται στην εμπιστοσύνη στα θεμέλια της Εκκλησίας μας. Τα θεμέλια αυτά είναι οι άγιοι Πατέρες, οι οποίοι σε αυτά τα ζητήματα, τα δογματικά και τα εκκλησιολογικά έχουν εδραιώσει την πίστη μας κι έχουν πάρει θέση ξεκάθαρη.
Στο επόμενο διάστημα ο καθένας από εμάς θα κληθεί, από τον πιο μικρό ως τον πιο μεγάλο, να ομολογήσει τον Χριστό, να δώσει μία ομολογία. Με αφορμή την στάση των Ορθοδόξων Χριστιανών που πρέπει να τηρηθεί, παραθέτω έναν λόγο του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, ο οποίος λέγει για τα τρία είδη της αθεΐας.
Το ένα είδος είναι η κλασσική αθεΐα και απιστία, αυτοί οι οποίοι δεν πιστεύουν ότι υπάρχει Θεός. Το δεύτερο είδος αθεΐας και απιστίας είναι η διαστροφή της εννοίας του Θεού, από τις αιρέσεις και από τις θρησκείες. Όταν κανένας διαστρέφει την έννοια, δεν πιστεύει στον έναν αληθινό Θεό και πιστεύει στα είδωλα ή πιστεύει στο Μωάμεθ ή πιστεύει στο Βούδα ή πιστεύει εδώ-εκεί, αυτό είναι το δεύτερο είδος αθεΐας. Ας νομίζουν πως πιστεύουν στο Θεό και ότι είναι θρησκείες, άθεοι είναι και άπιστοι. Το δεύτερο λοιπόν είδος αθεΐας είναι οι αιρέσεις και οι άλλες θρησκείες και τα είδωλα. Κατά τον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά υπάρχει και ένα τρίτο είδος αθεΐας το οποίο εκπλήσσει όταν το ακούσει κανείς αλλά το οποίο όμως είναι πολύ σωστό και έχει δίκιο ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, διότι αυτοί που ανήκουν σε αυτό το είδος της αθεΐας βοηθούν ώστε τα άλλα δύο προηγούμενα είδη, να αυξάνουν και να μεγαλώνουν. Ποιό είναι το τρίτο είδος αθεΐας; Στο τρίτο είδος αθεΐας ανήκουν εκείνοι οι οποίοι σιωπούν, οι οποίοι δεν μιλούν, οι οποίοι δεν πολεμούν τα άλλα είδη αθεΐας. Έχει γεμίσει ο κόσμος από αθέους και απίστους, έχουμε και στη χώρα μας αθέους και απίστους, έχουμε και στη χώρα μας αιρετικούς. Δεν μιλούν οι χριστιανοί, και εκείνοι κάνουν τη δουλειά τους. Προχωρούν οι αιρέσεις, προχωρούν οι θρησκείες, προχωράει το ισλάμ. Στο τρίτο είδος αθεΐας λοιπόν είναι αυτοί οι οποίοι σιωπούν και δεν πολεμούν τα άλλα είδη αθείας -τους πραγματικά αθέους και απίστους και εκείνους οι οποίοι διαστρέφουν την έννοια του Θεού- τις αιρέσεις και τις θρησκείες και την ειδωλολατρία. Αυτό το τρίτο είδος αθεΐας, της μεγαλύτερης από τις άλλες δύο, παρατηρείται όταν κινδυνεύει η πίστη και δεν ανοίγουμε το στόμα μας να αντιδράσουμε, να μιλήσουμε και να κηρύξουμε. Αυτός είναι ένας βασικός λόγος, που αυτός ο ησυχαστής Άγιος άφησε το κελί του, το άκτιστο φως, που έβλεπε καθημερινά και βγήκε να αντιδράσει και να τα βάλει με τους Πατριάρχες της εποχής του και όλους τους μεγάλους εκείνης της εποχής.
Ἕνας άλλος λόγος, που αποτελεί προσωπική πηγή έμπνευσης καθενός χριστιανού που θέλει να ομιλεί στον κόσμο με την αντιαιρετική γλώσσα, είναι του Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτη, ο οποίος λέγει ότι «κινδυνευούσης της πίστεως» είναι αμαρτία να σιωπάς. «Εντολή γαρ Κυρίου μη σιωπάν εν καιρώ κινδυνευούσης Πίστεως. Ώστε ότε περί Πίστεως ο λόγος, ουκ έστιν ειπείν, εγώ τις ειμί; Ιερεύς; αλλ’ ουδαμού. Άρχων; Και ουδ’ ούτως. Στρατιώτης; Και που; Γεωργός; Και ου δ’αυτό τούτο. Πένης; Μόνον την εφήμερον τροφήν ποριζόμενος, ουδείς μοι λόγος και φροντίς περί του προκειμένου. Ουά, οι λίθοι κράξουσι, και συ σιωπηλός και άφροντις;». Δηλαδή «Είναι εντολή Κυρίου να μη σιωπούμε όταν κινδυνεύη η πίστης. Συνεπώς, όταν πρόκειται για την πίστιν, δεν πρέπει να είπη κανείς: ποιός είμαι εγώ; Ιερεύς, άρχων, στρατιώτης, γεωργός, πτωχός; Δεν μου πέφτει εμένα λόγος και φροντίς. Τι λέγεις, οι πέτρες θα φωνάξουν, και συ θα μείνεις σιωπηλός και άπραγος;»
Στην ίδια γραμμή με τον Άγιο Θεόδωρο Στουδίτη ο Όσιος Ιουστίνος ο Πόποβιτς, που λίγο πριν κοιμηθεί, είπε εκείνη τη φοβερή φράση «Όταν θα έρθει η εποχή, που μία γιαγιά δεν θα της επιτρέπεται να ελέγξει τον Πατριάρχη, θα ‘ρθει η καταστροφή για την Ορθοδοξία». Αυτό δίνει απάντηση σε όσους Οικουμενιστές και φιλοοικουμενιστές μας λένε ότι δεν πρέπει να μιλάμε.
Η στάση των Χριστιανών
Υπάρχει περίπτωση ο Ορθόδοξος Χριστιανός να δεχθεί (να επιτρέψει Ο Κύριος) πάρα πολλή κριτική κι από αδελφούς ακόμη και κοντινούς, ότι δεν πρέπει να μιλάει, να τον ειρωνευτούν ότι είναι ο κριτής των πάντων, ότι ελέγχει και παντού βρίσκει την αίρεση και δεν θα πρέπει να ελέγχει την Εκκλησία, αλλά να κάνει απόλυτη υπακοή στο Δεσπότη και στην ιερά Σύνοδο και άλλα παρόμοια. Ή πως ο Πατριάρχης δεν τον έχει πειράξει σε τίποτε και ότι το σωστό είναι να κοιτά τον εαυτό του μόνο, τις αμαρτίες του, την σύζυγό του, τα παιδιά του και να τα αφήσει όλα τα άλλα. Σε τέτοιες προκλήσεις αντορθόδοξες και πονηρές θα πρέπει ομολογιακά να απαντά ο κάθε χριστιανός ως ακολούθως: «Αυτοί οι Άγιοι εμένα μου δίνουν την απάντηση ότι δεν πρέπει να το κάνω αυτό (να σταματήσω να αντιδρώ). Αυτοί οι πατερικοί λόγοι είναι που με εμπνέουν να ομιλώ».
Με αυτήν την Ψευδοσύνοδο, που δεν την λέω αγία και μεγάλη Σύνοδο, ούτε Πανορθόδοξη, αλλά συνέδριο και ψευδοσύνοδο, αποκαλύπτεται ότι όποιος λέγει ότι η Ορθοδοξία κινδυνεύει έχει απόλυτο δίκιο. Εδώ ας μην κρυβόμαστε πίσω από αυτό που τονίζουν Ο Κύριος και οι Απόστολοι για την Εκκλησία ότι «πύλαι άδου ου καταισχύσουσιν αυτήν». Αυτό φυσικά και ισχύει και είναι ο Χριστός η κεφαλή του σώματος και ποτέ η Εκκλησία δεν θα πάθει κάτι, πάντα θα υπάρχει και θα αποτελεί το σώμα του Χριστού. Ωστόσο η Εκκλησία περιλαμβάνει σε κάθε εποχή ένα πλήθος πιστών ανθρώπων και απίστων και λιγότερο πιστών, οι οποίοι στην πορεία τους μπορεί να χαθούν. Για αυτούς τους ανθρώπους έχουμε ευθύνη να τους κρατήσουμε εντός της εκκλησίας.
Τὸ κυριότερο είναι ποιά Εκκλησία θα τους διδάξουμε αν κάθε ημέρα στα δόγματα κάνουμε ο,τι κάνουν οι Πατριάρχες και αφαιρούμε. Επειδή υπάρχει μία αφαιρετική ενέργεια των Πατριαρχών πάνω στα δόγματα της Εκκλησίας και βγάζουν κανόνες, βγάζουν θέματα τέτοια ώστε απογυμνώνουν την Ορθοδοξία από τα θεμέλια, που είναι η Θεολογία.
Καταλυτική αντίδραση
Αν ο Πατριάρχης σε μία λειτουργία που θα πάει σε έναν Ναό, επιλέξει να επιτρέψει μέσα στη λειτουργία να εισέλθει και κάποιος αιρετικός, π.χ. ένας Καρδινάλιος η ένας Μονοφυσίτης επίσκοπος η κάποιος πάστορας Προτεστάντης κτλ., για να συμπροσευχηθούν ή να τελέσουν μαζί μία αρτοκλασία (όπως είναι συνηθισμένο πλέον, κάνουν αρτοκλασίες, θέτουν τα χέρια και οι παπικοί επάνω στο πρόσφορο), αν εκείνη τη στιγμή αποχωρήσει το εκκλησίασμα, θα το ξανακάνει αυτό ο Πατριάρχης; Μία, δύο, τρεις φορές, αν συμβεί και αποχωρήσει το ποίμνιο από το Ναό, μετά δεν θα τολμήσει να το επαναλάβει.
Αυτό θα πρέπει να ακούγεται και να διαδίδεται. Συνέβη ένα τέτοιο περιστατικό; Να βγαίνει στη δημοσιότητα. Έγινε κάτι στην Αυστραλία; Να το λέει ο κόσμος. Αντέδρασαν κάποιοι σε άλλη εκκλησία; Να το διαδίδουν οι πιστοί. Τα πράγματα σήμερα, εκτός από γόνατα και προσευχή, θέλουν όπλα και δράση όπως έλεγε ο μακαριστός επίσκοπος Φλωρίνης κυρός Αυγουστίνος Καντιώτης.
Πολλές φορές αρκεί και μία καλή συμβουλή να προσφέρεται στον κόσμο, ότι δηλαδή αυτά που αποφάσισαν στην ψευδοσύνοδο, δεν είναι καλά πράγματα. Οι ιερείς, οι μοναχοί και οι μοναχές που δέχονται πλήθος κόσμου για να τους συμβουλευτούν και να τους μιλήσουν, πρέπει να μιλάνε στο λαό και να λένε πως η σύνοδος αυτή δεν αποφάσισε καλά πράγματα, ότι αν δουν Καρδινάλιο στο ναό οι πιστοί, να σηκωθούν να φύγουν, να μην πάρουν την ευχή του, να μην δεχθούν να συμπροσευχηθούν με ένα καρδινάλιο, με έναν παπικό, με έναν αιρετικό μέσα στην λειτουργία. Να αντιδράσουν και έτσι θα λάβουν τον στέφανο της Ομολογίας από τον Κύριό μας και Θεό μας. Αμήν!
Πηγή: Κατήχησις
Αὐτὸ τὸ θέμα μᾶς προτρέπει νὰ διερευνήσουμε τὶς πράξεις, ἀλλὰ καὶ νὰ εἰσχωρήσουμε στὰ ἄδυτα τῆς ψυχῆς ἑνὸς ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος ἀκολούθησε ἑκούσια καὶ συνειδητὰ στὴ ζωή του τὴν ὁδὸ τῆς θυσίας καὶ τῆς αὐταπαρνήσεως, ἀρετὲς ἀπόλυτα συμβατὲς μὲ τὴ χριστιανικὴ διδασκαλία ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν ἰδέα τοῦ ἐθελοντισμοῦ. Αὐτὸ θὰ ἐπιχειρηθεῖ μέσα ἀπὸ ἕνα ἐνδεικτικὰ ἐπιλεγμένο πλαίσιο ὁρισμένων σταθμῶν τῆς ζωῆς του.
Τὸ στασίδι τοῦ Ἰ. Καποδίστρια στὸν Μητροπολιτικὸ Ἱ. Ναὸ Κοιμήσεως Θεοτόκου Αἰγίνης.
Ὁ Καποδίστριας γεννήθηκε στὴν Κέρκυρα τὸ 1776. Γονεῖς του ἦταν ὁ Κερκυραῖος Πολιτικὸς Ἀντώνιος-Μαρία καὶ ἡ Ἡπειρώτισσα (Κυπρία στὴν καταγωγή) Διαμαντίνα Γονέμη. Ὑπῆρξε τὸ ἕκτο παιδὶ αὐτῆς τῆς εὐσεβοῦς πολύτεκνης οἰκογένειας, δύο μάλιστα ἀπὸ τὶς ἀδερφές του ἔγιναν μοναχές. Ὁ λόγιος ἱερωμένος Ἀνδρέας Ἱδρωμένος πολὺ συνέβαλε στὴν ἐκκλησιαστική του παιδεία. Ἐπίσης τὸν βοήθησε καὶ ἡ φιλία ποὺ εἶχε μὲ τὸν Μητροπολίτη Ἄρτης καὶ μετέπειτα Οὐγγροβλαχίας Ἰγνάτιο, ἡ οἰκία τοῦ ὁποίου στὴ Ρωσία ἀπετέλεσε ἀργότερα ἕνα ἀπὸ τὰ πνευματικά του καταφύγια.
Ὁ Καποδίστριας ὑπῆρξε μία συγκροτημένη καὶ ὁλοκληρωμένη προσωπικότητα. Ἐβίωνε τὴν ὀρθόδοξη πίστη καὶ ὅλες του οἱ ἐνέργειες διαπνέονταν ἀπὸ τὶς ἠθικὲς ἀρχὲς καὶ τὰ φιλάδελφα αἰσθήματά του. Θαυμάζουμε τὴν ἀκεραιότητα τοῦ χαρακτῆρα του καὶ μέσα ἀπὸ μία ἐπιστολὴ πρὸς τὸν πατέρα του. Ἔγραφε: «Εἶμαι εὐχαριστημένος… Ἀντιστάθηκα στὶς πιὸ μεγάλες καὶ γοητευτικὲς προτάσεις… Μοῦ προσφέρθηκαν περισσότερες ἀπὸ μία ὡραῖες ἀποκαταστάσεις. Τὶς ἀρνήθηκα χωρὶς δυσαρέσκειαν. Θὰ εἶχα γίνει κροῖσος στὰ πλούτη, ἀλλὰ στοὺς ἀντίποδες. Θὰ εἶχα προχωρήσει κατὰ χίλια βήματα στὴ σταδιοδρομία μου, ἀλλὰ ἔξω ἀπὸ τὶς ἀρχές μου, ἀπὸ τὴν ἀτμόσφαιρά μας. Δὲν τὸ θέλησα καὶ οὔτε θὰ τὸ θελήσω ποτέ… Ἐλπίζω στὴ θεϊκὴ προστασία». Σὲ ὅλες τὶς φάσεις τῆς ζωῆς του παρέμεινε πάντα σταθερὸς στὶς οἰκογενειακὲς ἀρχὲς καὶ στὴν ὀρθόδοξη πίστη του. Τὶς ἡμέρες τοῦ Πάσχα 1811 ἔγραψε στὸν πατέρα του: «Μεθαύριο, Μεγάλη Πέμπτη, θὰ ἐκπληρώσω τὰ χριστιανικά μου καθήκοντα. Θὰ κοινωνήσω…».
Στὴ συνέχεια ἀναφέρουμε μερικὲς ἀπὸ τὶς ἐνέργειες οἱ ὁποῖες ἐπιβεβαιώνουν τὶς ἀρετὲς τοῦ ἀνδρός: στὸ Συνέδριο τῆς Βιέννης τὸ 1815, ἐνῶ ὅλοι διασκέδαζαν, ἐκεῖνος ζοῦσε λιτὰ καὶ ὑπεύθυνα: «Οἱ Αὐτοκράτορες χορεύουν, οἱ Βασιλεῖς χορεύουν, ὁ Μέττερνιχ χορεύει, ὁ Καστελρέϊ χορεύει, ὅλος ὁ κόσμος χορεύει», γράφει ἐφημερίδα τῆς ἐποχῆς. Μόνον ὁ Καποδίστριας δὲν χόρευε. Σοβαρὸς καὶ μετρημένος ξενυχτοῦσε πάνω στὰ διπλωματικά του ἔγγραφα, σκεπτόμενος μὲ ποιόν τρόπο θὰ μποροῦσε νὰ βοηθήσει τὴ σκλαβωμένη πατρίδα του. Ἦταν τότε ποὺ προέτρεψε τὸν τσάρο Ἀλέξανδρο νὰ ἡγηθεῖ μιᾶς Συνομοσπονδίας ὀρθοδόξων κρατῶν, στὰ ὁποῖα θὰ συγκαταλεγόταν βέβαια καὶ ἡ ὑπόδουλη τότε Ἑλλάδα, μὲ σκοπὸ τὴν ἀποτίναξη τοῦ ὀθωμανικοῦ ζυγοῦ καὶ τὴν ὁμαλὴ ἐνσωμάτωσή της σὲ μία μεγάλη εὐρωπαϊκὴ οἰκογένεια «γύρω ἀπὸ μίαν κοινὴν Πατρίδα, τὴν Ἡνωμένην Εὐρώπην», ὅπως ἔγραψε. Αὐτὸ τὸ σχῆμα θὰ βασιζόταν πάνω στὶς χριστιανικὲς ἀρχὲς τῆς ἀλληλεγγύης καὶ τῆς ἰσότητας καὶ θὰ περιελάμβανε καὶ τὰ μικρότερα κράτη, μὲ τὴν κατάθεση ἑνὸς ὑπομνήματος γιὰ μία πανευρωπαϊκὴ συνεργασία καὶ ἑνότητα. Ἔτσι ὁ Καποδίστριας ἀναδεικνύεται ὡς ὁ πρῶτος ὁραματιστὴς μιᾶς ἑνωμένης χριστιανικῆς Εὐρώπης. Τὸ ὅραμα τῆς ἑνωμένης Εὐρώπης πραγματοποιήθηκε, δυστυχῶς ὅμως ἡ Εὐρώπη σήμερα τείνει νὰ ἀρνηθεῖ τὴ χριστιανικὴ καταγωγή της καὶ παρατηρεῖται μία μεγάλη ἀνισότητα ἀνάμεσα στὶς χῶρες τοῦ Βορρᾶ καὶ τοῦ Νότου της.
Ὁ Καποδίστριας μόχθησε ὡσαύτως γιὰ τὴν πνευματικὴ ἀναβάθμιση τῆς νεολαίας. Πίστευε πὼς ἡ ἀνόρθωση τοῦ Γένους συνδεόταν ἄμεσα μὲ τὴ μόρφωση τῶν ἑλληνοπαίδων: «Χωρὶς πίστιν εἰς τὸν Θεόν, ἀγάπην εἰς τὴν Πατρίδα καὶ ἐκμάθησιν τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης, τὰ ἑλληνόπουλα θὰ χαθοῦν στὶς ξένες χῶρες. Φροντίστε, λοιπόν, νὰ διατηρεῖτε ἄσβεστες στὶς ψυχὲς τῶν μαθητῶν σας αὐτὲς τὶς ὕψιστες ἀξίες», ἔγραφε τότε πρὸς τοὺς διδασκάλους τοῦ ἐξωτερικοῦ. Μὲ τὴ συνεργασία τοῦ λογίου ἀρχιμανδρίτη Ἀνθίμου Γαζῆ ἵδρυσε τὴ «Φιλόμουσον Ἑταιρείαν τῆς Βιέννης», μὲ σκοπὸ τὴ μόρφωση τῶν ἑλληνοπαίδων. Διέθεσε μάλιστα σημαντικὰ ποσὰ γι᾿ αὐτὸν τὸν σκοπό.
Τὸ 1817 ἐκκλησιαζόταν τακτικὰ τὶς Κυριακὲς στὴν ἑλληνικὴ ἐκκλησία τῆς Μόσχας, ὅπου: «Αἰσθανόταν ἰδιαιτέραν χαράν, ἐπειδὴ εἶχεν τὴν εὐκαιρίαν νὰ ἀκροᾶται καὶ νὰ ἐννοεῖ τὴν γλῶσσαν εἰς τὴν ὁποίαν δεόμεθα», δηλαδὴ τὴν ὡραιοτάτη καὶ συνεκτικὴ ἑλληνικὴ γλῶσσα, τὴν ὁποία ἐμεῖς σήμερα, δυστυχῶς, τόσο κακοποιοῦμε!
Ὁ ἔξοχος ἄνδρας ἔπραττε πάντα κατὰ συνείδησιν. Ὅταν διεπίστωσε τὴν ἀλλαγὴ πολιτικῆς τοῦ Τσάρου – ὑπὸ τὴν ἐπήρεια τοῦ Μέττερνιχ – πάνω στὸ ἑλληνικὸ ζήτημα, τότε δὲν δίστασε νὰ ὑποβάλει εὐθαρσῶς τὴν παραίτησή του. Μάλιστα τοῦ ὑπενθύμισε τὰ λόγια του κατὰ τὴ στιγμὴ τῆς ἀναλήψεως τῶν ὑψηλῶν καθηκόντων του: «Μεγαλειότατε, ὁσάκις εὑρεθῶ πρὸ τοῦ τραγικοῦ διλήμματος νὰ ὑποστηρίξω τὰ συμφέροντα τῆς σκλαβωμένης Πατρίδος μου ἢ τὰ συμφέροντα τῆς ἀχανοῦς Αὐτοκρατορίας Σας, δὲν θὰ διστάσω οὔτε στιγμή: θὰ τεθῶ μὲ τὸ μέρος τῆς πατρίδος μου. Εἶμαι Ἕλλην καὶ θὰ μείνω Ἕλλην γιὰ πάντα».
Δὲν δίστασε νὰ θυσιάσει ἀκόμη καὶ τὸν ἁγνὸ ἔρωτά του πρὸς τὴν ἐκλεκτὴ ἑλληνίδα Ρωξάνδρα Στούρτζα, ὅταν ἀπεφάσισε νὰ κατέβει πρὸς ἐκεῖνο τὸ «ἀπέραντο ἐρείπιο», τὴν ἀγαπημένη του Ἑλλάδα, ὕστερα ἀπὸ τὴν πρόσκληση τῆς Γ΄ Ἐθνοσυνελεύσεως τῶν Ἑλλήνων, τὸ 1827.
Ἡ Εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς «Γλυκοφιλούσας», τοῦ Ἰωάννη Καποδίστρια Τὴν εἰκόνα αὐτὴ ὁ πλήρης πίστεως στὸν Θεό καὶ τὴν Παναγία Μητέρα του Κυβερνήτης, Ἰωάννης Καποδίστριας, εἶχε στὸ δωμάτιό του καί, ὅπως φαίνεται ἀπὸ τὴν ἰδιόχειρη ἐπιγραφὴ ποὺ σώζεται ὄπισθεν τῆς εἰκόνας, στὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο ἀπευθυνόταν προσευχόμενος ὁ μαρτυρικὸς ἐθνικὸς ἡγέτης κατὰ τὶς ὧρες τῶν περιστάσεων καὶ κινδύνων, ποὺ συναντοῦσε στὴν προσπάθειά του νὰ συστήση καὶ νὰ συγκροτήση, σὺν Θεῷ, ἐκ θεμελίων, τὸ καινούργιο Ἑλληνικὸ Κράτος. Στὸ πίσω μέρος τῆς εἰκόνας ὑπάρχει ἰδιόχειρο ἱκετευτικὸ ἐπίγραμμα τοῦ Ἰωάννη Καποδίστρια: «Γλυκοφιλοῦσα Μαριάμ, τὸν Υἱόν σου αἴτησαι ὑπὲρ ἐμοῦ τοῦ δούλου σου Ἰωάννου, βραβεῦσαι, μετὰ σοφίας κυβερνᾶν τὸν ευσεβῆ λαόν σου καὶ βασιλείας με Αὐτοῦ τυχεῖν δι΄ ἔλεός Του. 1829»
«Ἀγωνιῶ νὰ προγνωρίσω τί θέλω ἀπογίνει καὶ ἂν μοῦ ἔχει ὁρισθεῖ νὰ σηκώσω τὸν οὐρανόθεν ἐπικαταβαίνοντα εἰς ἐμὲ σταυρὸν μὲ τὴν ψῆφον τῆς Συνελεύσεως τῆς Τροιζῆνος… Ἡ κάθοδός μου εἰς τὴν Ἑλλάδα σημαίνει ἄνοδον εἰς τὸν Γολγοθᾶν μου», ἔγραψε τότε πρὸς τὸν ἐκλεκτὸ φίλο του Ἑλβετὸ τραπεζίτη Ἰωάννη Ἐϋνάρδο. Ἀποτελεῖ μοναδικὴ ἴσως περίπτωση πολιτικοῦ ἀνδρός, ὁ ὁποῖος ξεκίνησε τὴ σταδιοδρομία του μὲ τὴν αἴσθηση πὼς δὲν τὸν περίμεναν δόξες, τιμὲς καὶ ὀφέλη, ἀλλὰ σταυρὸς καὶ μαρτύριο! Φαίνεται πὼς ὁ μεγάλος ἄνδρας ὅλα αὐτὰ τὰ εἶχε συνειδητὰ ἀποδεχθεῖ. Σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο μάλιστα μιμήθηκε τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ὅπως ἀπεδείχθη ἀπὸ τὴν μετέπειτα πορεία του.
Ἔχω τὴν τιμὴ καὶ τὴν εὐθύνη ὡς ἱερεὺς νὰ διακονῶ ἐδῶ καὶ 33 χρόνια στὸν Ἱερὸ Μητροπολιτικὸ Ναὸ Κοιμήσεως Θεοτόκου Αἰγίνης. Στὶς 12 Ἰανουαρίου 1828 στὸν προαύλιο χῶρο τῆς ἐκκλησίας ἔγινε ἡ πανηγυρικὴ ὑποδοχὴ τοῦ Κυβερνήτη ἀπὸ τὴν – ἑνωμένη πλέον – Βουλή, τὴν Ἀντικυβερνητικὴ Ἐπιτροπὴ καὶ ἕναν ἐνθουσιῶντα – πλὴν καταρημαγμένο – λαό. Μετὰ τὴ Δοξολογία, ἀπὸ τὸ πλατύσκαλο τοῦ ἐξώστη προσεφώνησε τὸν Κυβερνήτη ὁ Θεόφιλος Καΐρης. Ὅπως ὁ ἴδιος ἀπεκάλυψε ἀργότερα, ἡ καρδιά του ράγισε ἀντικρίζοντας τὴ δυστυχία καὶ τὶς ὄψεις τῶν σκελετωμένων παιδιῶν!
Μὲ τὴν ἐγκατάστασή του στὸ Κυβερνεῖο ἄρχισε ἀμέσως τὸ τιτάνιο ἔργο του, ἀπὸ τὸ χάος νὰ δημιουργήσει κράτος.
Ὁ Καποδίστριας ἔστειλε δικούς του ἀνθρώπους καὶ μὲ δικά του χρήματα ἐξαγόρασε σημαντικὸ ἀριθμὸ παιδιῶν ποὺ εἶχαν αἰχμαλωτισθεῖ καὶ μεταφερθεῖ ἀπὸ τὸν Ἰμπραὴμ στὴν Ἀλεξάνδρεια. Ἂς ἀναφερθοῦμε ἐδῶ μόνο στὴν κοινωνικὴ μέριμνα τοῦ Κυβερνήτης, ἡ ὁποία ἐπεκτάθηκε μέχρι καὶ στὴν ἵδρυση Ὑγειονομείων καὶ λοιμοκαθαρτηρίων. Σ᾿ ἕνα τεράστιο κτήριο ἐκτάσεως 4.000 τ.μ., ποὺ ἔκτισε τὸ 1829 στὴν Αἴγινα μὲ τὸν πρωτοεμφανιζόμενο στὴν Ἑλλάδα ρυθμὸ τῆς ἁπλῆς δωρικῆς ἀρχιτεκτονικῆς, λειτούργησε οὐσιαστικὰ ἡ πρώτη Σχολὴ Τεχνικῆς καὶ Ἐπαγγελματικῆς Ἐκπαίδευσης στὴν Ἑλλάδα. Οἱ 500 τρόφιμοι τοῦ ὀρφανοτροφείου, ἀγόρια καὶ κορίτσια, εἶχαν τὴ δυνατότητα νὰ παρακολουθοῦν μαθήματα οἰκοδομικῆς, ξυλουργικῆς, τορνευτικῆς, σιδηρουργικῆς, ὡρολογοποιΐας, ραπτικῆς, ὑποδηματοποιΐας, βιβλιοδετικῆς καὶ τυπογραφίας. Οἱ ἀποφοιτῶντες ἔπαιρναν ἀπὸ τὸ Κράτος ἕνα μικρὸ χρηματικὸ κεφάλαιο γιὰ τὴν ἀγορὰ τῶν ὀργάνων τῆς τέχνης τους, δηλαδὴ ἐδῶ βλέπουμε τὴ λειτουργία τοῦ κράτους προνοίας. Παράλληλα, εὐνοήθηκαν ἡ καλλιέργεια πατάτας, σιταριοῦ καὶ ἡ ἐκτροφὴ μεταξοσκωλήκων. Χορηγήθηκαν καὶ καλλιεργητικὰ δάνεια στὶς κοινότητες γιὰ τὴν καλλιέργεια τῆς ἐλιᾶς καὶ τῆς σταφίδας. Ὁ Κυβερνήτης ζοῦσε πολὺ ἁπλά. «Ἐμένα μοῦ χρειάζονται 60 λεπτὰ γιὰ νὰ ζήσω», ἔλεγε. Καὶ ὁ Μακρυγιάννης: «Ὁ Κυβερνήτης ἔτρωγε ἐπὶ τέσσερις μέρες μία κότα».
Εἶχε φοβερὰ ἀδυνατίσει. Στὴν παράκληση τοῦ ἰατροῦ του ἡ ἀπάντηση ἦταν: «Τότε μονάχα θὰ βελτιώσω τὴν τροφήν μου, ὅταν θὰ εἶμαι βέβαιος ὅτι δὲν ὑπάρχει οὔτε ἕνα ἑλληνόπουλο ποὺ νὰ πεινάει». Δὲν ἐπιθυμοῦσε νὰ τὸν ἀποκαλοῦν «κόμη». Πολὺ καλύτερα ἀποδεχόταν τὸ «μπάρμπα–Γιάννης» τοῦ λαοῦ. Ντυνόταν ἁπλά. Ὁ Νικόλαος Δραγούμης περιγράφει ἐκεῖνο τὸ χαριτωμένο περιστατικὸ ποὺ συνέβη στὴν πρώτη περιοδεία του στὴν Κορινθία, ὅταν τὸν παρεκάλεσε ὁ Κολοκοτρώνης νὰ ἀλλάξει στολή, ἐπειδὴ ὁ λαὸς ζητωκραύγαζε γιὰ Κυβερνήτη του τὸν προπορευόμενο ταχυδρομικὸ διανομέα Καρδαρᾶ «ἐνδεδυμένον βελούδινον χρυσοκέντητον σεγκούνιον». Ἡ στολή ὅμως ποὺ τελικὰ φόρεσε δὲν διέφερε ἀπὸ ἐκείνη τῶν δασονόμων τῆς ἐποχῆς τῆς Ἀντιβασιλείας ἐπὶ Ὄθωνος (κοινῶς τοῦ δραγάτη!). Ὡς ἄνθρωπος, βέβαια, ὁ Καποδίστριας δὲν ἀπέφυγε τὰ λάθη στὰ 55 χρόνια τῆς ζωῆς του. Τὰ ἁγνὰ κίνητρα, ὅμως, ὅπως καὶ οἱ ἀρετές του δίκαια μποροῦν νὰ τὸν χαρακτηρίσουν πρότυπο χριστιανοῦ ἡγέτη ἰδεατό, μὲ τὴν ἔννοια ὅτι κάλλιστα μπορεῖ νὰ ἀποτελέσει πρότυπο γιὰ ἄλλους.
Στὴ «Μεγάλη Ἑλληνικὴ Ἐγκυκλοπαίδεια» διαβάζουμε: «Κατὰ τὴν πρώτην δοξολογίαν θρόνος τοῦ Καποδίστρια ἦταν ἕνα ἁπλοῦν ξύλινο στασίδι. Αὐτὸ ἐχρησιμοποίει ὅταν τακτικῶς ἐκκλησιάζετο τὰς Κυριακὰς καὶ ἐορτάς». Πρόκειται γιὰ τὸν «θρονίσκον Δεσποτικὸν» κατὰ τὸν Κασομούλη, ποὺ κατεσκεύασε ἡ Ἀντικυβερνητικὴ Ἐπιτροπὴ γιὰ τὴν ἡμέρα τῆς ὑποδοχῆς του.
Ἱ. Ναὸς Ἁγίου Σπυρίδωνος Ναυπλίου
Μέχρι σήμερα αὐτὸ τὸ κάθισμα βρίσκεται στὴν Ἐκκλησία, ἀπέναντι ἀπὸ τὸ Δεσποτικό, μέσα στὴ «Μεγάλη Ἐκκλησία», κατὰ τὴν ἔκφραση τοῦ ἴδιου τοῦ Καποδίστρια μέσα σὲ κείμενό του, ὅπως στὰ χρόνια τὰ βυζαντινὰ ὁ θρόνος τοῦ Αὐτοκράτορα βρισκόταν ἀπέναντι ἀπὸ τοῦ Πατριάρχη.
Ὁ Καποδίστριας ἤθελε καὶ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο νὰ καταδείξει τὴ συνέχεια αὐτῆς τῆς παράδοσης. Σκόπευε, μάλιστα, νὰ ἐφαρμόσει τὸ βυζαντινορωμαϊκὸ δίκαιο, τὸ ὁποῖο ἐξ ἄλλου δὲν ἔπαυσε νὰ ἰσχύει στὸν τόπο κατὰ τὴν περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας μὲ τὴν «Ἑξάβιβλο» τοῦ Ἀρμενοπούλου. «Καθὼς ἀντικρύζει κανεὶς τὸ ἄδειο στασίδι τοῦ Καποδίστρια μέσα στὴ Μητρόπολη, εἶναι εὔλογο νὰ φαντάζεται καὶ νὰ διερωτᾶται: ποιά θὰ ἦταν ἡ μορφὴ τῆς πατρίδας μας σήμερα, ἂν δὲν εἶχε τόσο νωρὶς μεσολαβήσει τὸ τραγικὸ γεγονὸς τῆς δολοφονίας του;». Τὸ ἐρώτημα πάντως παραμένει: Σὲ ποιὲς ἀξίες ἄραγε βασίστηκαν οἱ σύγχρονοι πολιτικοί μας, ὥστε νὰ ὁδηγηθεῖ ἡ χώρα στὰ σημερινὰ ἀδιέξοδα; Ἔχω τὴ γνώμη πώς, ἂν δὲν βρεθοῦν ἄνθρωποι ποὺ νὰ διακατέχονται ἀπὸ τὰ ἴδια μὲ τὸν Καποδίστρια ἰδανικά, πολὺ δύσκολα θὰ προκύψει ἡ ἐπιθυμητὴ ἀπ᾿ ὅλους μας ἀνάκαμψη…
Ὅπως ἔλεγε καὶ ὁ Steven Runciman: «Ἂν ὅλοι οἱ λαοὶ, γιὰ νὰ προοδεύσουν, πρέπει νὰ κοιτοῦν μπροστά, οἱ Ἕλληνες πρέπει νὰ στραφοῦν πίσω, στὶς ἀξίες καὶ στὶς παραδόσεις τους».
1. Ἐμ. Γιαννούλη, Ταξίδι στὴν Ἱστορία, Αἴγινα – «Μεγάλη Ἐκκλησία» – Καποδίστριας. Ἀρχὴ Νεοελληνικοῦ Κράτους, ἐκδ. Ἀθ. Σταμούλης, Ἀθήνα 2013, σελ. 156 καὶ ἑπόμενα.
2. Διονυσίου Α. Μαντζουλίνου, Ἰωάννης Καποδίστριας Α΄, ἐκδ. «Ἑστίας», Ἀθῆναι 1990, σελ. 41 καὶ ἑπόμενα.
3. ΦΕΚ τεῦχος 1ο , ἀρ. φύλλου 9/30 Ἰανουαρίου 2012, Προεδρικὸ Διάταγμα ὑπ᾿ ἀριθμ. 7 Προέδρου Δημοκρατίας Καρόλου Παπούλια.
4. Μεγάλη Ἑλληνικὴ Ἐγκυκλοπαίδεια, ἄρθρο «Αἴγινα», Ἀρ. Καμπάνης, τ. 16, σελ. 766.
5. Ν. Κασομούλη, Στρατιωτικὰ Ἐνθυμήματα, τόμ. Β΄, σελ. 690. «Ἡ Ἀντικυβερνητικὴ Ἐπιτροπὴ ἔστησεν ἕνα θρονίσκον δεσποτικὸν, τὸν ὁποῖον ἐστόλισεν μὲ μυρσίνας καὶ δάφνας».
6. Ἐμ. Γιαννούλη, Ἡ «Μεγάλη Ἐκκλησία», ὁ Μητροπολιτικὸς Ναὸς στὴν Αἴγινα, ἔκδοση ἔτους 1996, σελ. 106 καὶ ἑπόμενα (ἐξαντλημένο).
7. Ὀπισθόφυλλο τοῦ ἰδίου βιβλίου, ὡς ἄνω.
Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη
Tώρα μὲ τὴν Χάριν της θὰ ὁμιλήσωμε περὶ τῆς ἐξόδου καὶ τῆς Μεταστάσεως αὐτῆς ἀπὸ τὸν παρόντα κόσμον εἰς τὴν αἰώνιον Βασιλείαν τοῦ Υἱοῦ της. Εἶναι ὄντως φαιδρὰ καὶ χαρμόσυνος γιὰ τὴν ἀκοὴν τῶν φιλοθέων ἡ τοιαύτη διήγησις.
Ὅταν, λοιπόν, ὁ Χριστός, ὁ Θεός μας, εὐδόκησε νὰ μεταθέση τὴν παναγίαν καὶ πανάμωμον μητέρα του ἀπὸ τὸν κόσμον αὐτὸν εἰς τὴν Βασιλείαν του, προκειμένου νὰ λάβη τὸν ἄφθαρτον στέφανον τῶν ὑπερφυῶν ἀγώνων καὶ ἀρετῶν της, νὰ τὴν τοποθετήση θεομητροπρεπῶς «ἐκ δεξιῶν του, περιβεβλημένην μὲ πορφύραν καὶ πεποικιλμένην ἐν ἱματισμῷ διαχρύσῳ» (Ψαλμ. μδ΄, 12) καὶ νὰ τὴν ἀνακηρύξη Βασίλισσαν πάντων τῶν κτισμάτων, ὁδηγῶν αὐτὴν εἰς τὸ...
ἐσώτερον τοῦ καταπετάσματος καὶ ἐγκαθιστῶν εἰς τὰ ἐπουράνια Ἅγια τῶν Ἁγίων, τῆς ἐγνωστοποίησε ἐκ τῶν προτέρων τὴν ἔνδοξον αὐτῆς μετάστασιν.
Ἀπέστειλε πάλιν εἰς αὐτὴν τὸν ἀρχάγγελον Γαβριὴλ γιὰ νὰ τῆς ἀναγγείλη τὴν ἔνδοξον ἐκδημίαν της, καθὼς ἄλλοτε τὴν θαυμαστὴν αὐτῆς σύλληψιν.
Τὴν ἐπεσκέφθη λοιπὸν ὁ ἀρχάγγελος καὶ τῆς ἐπέδωσε ἕνα κλάδον φοίνικος, σύμβολον τῆς νίκης, τὸ ὁποῖον εἶχε ἄλλοτε χρησιμοποιήσει ὁ λαὸς ὑποδεχόμενος εἰς τὴν Ἱερουσαλὴμ τὸν Υἱόν της, τὸν νικητὴν τοῦ θανάτου καὶ ἐξολοθρευτὴν τοῦ Ἅδου.
Ὁμοίως καὶ τώρα ὁ Γαβριὴλ δίδει αὐτὸν τὸν κλάδον εἰς τὴν Παρθένον, ὡς σύμβολον τῆς νίκης κατὰ πάντων τῶν δεινῶν καὶ τῆς καταλύσεως τοῦ θανάτου, λέγοντας· «Ὁ Κύριος καὶ Υἱός σου σὲ προσκαλεῖ: Ἔφθασε ἡ ὥρα νὰ ἔλθης πλησίον μου, ὦ καλὴ μῆτερ μου (Ἆσμ. ἀσμ. β΄, 10 καὶ 13).
Γιὰ τοῦτο μὲ ἀπέστειλε πάλι νὰ σοῦ ἀνακοινώσω, ὦ «εὐλογημένη ἐν γυναιξί», ὅτι σήμερα θὰ εὐφράνης, ὦ Κεχαριτωμένη, τὶς οὐράνιες στρατιὲς μὲ τὴν ἄνοδόν σου καὶ θὰ λαμπρύνης περισσότερον τὶς ψυχὲς τῶν ἁγίων, καθὼς ἔπλησες εὐφροσύνης τοὺς εὑρισκομένους εἰς τὴν γῆν. Ἀγάλλου καὶ σὺ μαζί τους καθὼς ἄλλοτε τὸ εἶχες φανερώσει, διότι ἀπὸ τώρα θὰ σὲ μακαρίζουν εἰς τοὺς αἰῶνας ὅλα τὰ λογικὰ κτίσματα, «πᾶσαι αἱ γενεαί». «Χαῖρε, κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ».
Οἱ προσευχὲς καὶ οἱ ἱκεσίες σου ἀνέβησαν εἰς τὸν οὐρανόν, πρὸς τὸν Υἱόν σου, ὅθεν κατὰ τὸ αἴτημά σου σὲ προστάζει νὰ ἀφήσης τὸν κόσμον αὐτὸν καὶ νὰ ἀνέλθης εἰς τὰ οὐράνια σκηνώματα γιὰ νὰ εἶσαι αἰωνίως μαζί του, εἰς τὴν ἀληθινὴν καὶ αἰωνίαν ζωήν».
Καθὼς ἤκουσε ἡ ἁγία Θεοτόκος τοὺς λόγους τούτους ἐπλήσθη χαρᾶς καὶ ἔδωσε εἰς τὸν ἄγγελον τὴν ἰδίαν, ὅπως καὶ παλαιά, ἀπόκρισιν: «Ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι —καὶ τώρα— κατὰ τὸ ρῆμα σου⋅ καὶ ἀπῆλθεν ἀπ’ αὐτῆς ὁ ἄγγελος» (Λουκ. α΄, 38).
Τότε ἡ ὑπερευλογημένη καὶ ἔνδοξος Θεοτόκος Μαρία ἠγέρθη καὶ ἀγαλλομένη ἐπορεύθη εἰς τὸ ὄρος τῶν Ἐλαιῶν γιὰ νὰ ἀπευθύνη πρὸς τὸν Κύριον ἐν ἡσυχίᾳ τὶς εὐχαριστίες καὶ τὰ αἰτήματά της γι’ αὐτὴν τὴν ἰδίαν καὶ γιὰ τὸν κόσμον ὅλον.
Ὅταν ἀνέβη εἰς τὸ ὄρος, ὕψωσε τὰ χέρια καὶ προσέφερε τὴν λογικὴν λατρείαν εἰς τὸν Υἱόν της, τὶς δεήσεις καὶ τὶς εὐχαριστίες της. Συνέβη τότε ἕνα μέγα θαῦμα, τὸ ὁποῖον γνωρίζουν ἐκεῖνοι ποὺ ἠξιώθησαν τῆς τοιαύτης ἐμπειρίας καὶ δι’ αὐτῶν ἔφθασε ἕως ἐμᾶς.
Ἐνῷ, δηλαδή, προσηύχετο καὶ παρακαλοῦσε τὸν Κύριον μέσα εἰς μίαν πραγματικὴν μυσταγωγίαν, ὅλα τὰ ἐκεῖ εὑρισκόμενα δένδρα ἔκλιναν πρὸς τὴν γῆν καὶ τὴν προσεκύνησαν. Ὅταν ἐτελείωσε τὴν ἱκεσίαν καὶ τὴν εὐχαριστίαν της, πλημμυρισμένη ὅλη ἀπὸ Θεὸν ἐπέστρεψε εἰς τὴν Σιών.
Εὐθὺς ἀμέσως ὁ Κύριος ἀπέστειλε ἐπὶ νεφέλης τὸν εὐαγγελιστὴν καὶ Θεολόγον Ἰωάννην, καθ’ ὅτι ἡ ἁγία Παρθένος εἶχε μεγάλην ἐπιθυμίαν νὰ τὸν ἰδῆ, δεδομένου ὅτι ὁ Κύριος τοὺς εἶχε συνδέσει δι’ υἱοθεσίας. Ἡ ἐξ ὅλων τῶν γυναικῶν ὑπερευλογημένη καθὼς τὸν εἶδε ἐχάρη ἀκόμη περισσότερον καὶ ἐζήτησε νὰ προσευχηθοῦν.
Μετὰ τὴν εὐχὴν ἡ ἁγία καὶ ἀειπάρθενος Βασίλισσα ἀνεκοίνωσε εἰς τὸν Ἰωάννην καὶ εἰς τὶς ἐκεῖ παρευρισκόμενες παρθένους τὸ νέον μήνυμα τοῦ ἀρχαγγέλου ποὺ ἀφοροῦσε τὴν μετάθεσίν της καὶ τοὺς ἔδειξε τὸν κλάδον τοῦ φοίνικος τὸν ὁποῖον παρέλαβε ἀπὸ αὐτόν.
Παρήγγειλε νὰ ἑτοιμάσουν τὸν οἶκον της, νὰ ἀνάψουν λαμπάδες καὶ νὰ θυμιάσουν, διότι τὸν εἶχε ἤδη διακοσμήσει ὡς ἄλλον νυμφικὸν θάλαμον εἰς τὸν ὁποῖον θὰ ὑπεδέχετο τὸν ἀθάνατον Νυμφίον, τὸν παντευλόγητον Υἱόν της, τὸν ὁποῖον προσδοκοῦσε μὲ μίαν ἀκατάσχετον ἐλπίδα. Ὅταν ὅλα ἐτακτοποιήθησαν, ἐγνωστοποίησε εἰς τοὺς συνοδοὺς καὶ τοὺς γνωστούς της τὸ ἐπικείμενον μυστήριον τῆς Μεταστάσεώς της καὶ ἐκεῖνοι ἀμέσως τὴν περιεκύκλωσαν κλαίοντας καὶ θρηνώντας γιὰ τὸν ἀποχωρισμόν τους, καθ’ ὅτι μετὰ Θεὸν αὐτὴν εἶχαν ἐλπίδα καὶ βοήθειαν.
Ἡ ἀδελφή τους ὅμως, ἡ Θεομήτωρ καὶ Βασίλισσα, τοὺς παρηγοροῦσε ἕναν ἕναν χωριστὰ καὶ ὅλους μαζὶ καὶ τοὺς ἀπηύθηνε ἕνα συγκινητικὸν χαιρετισμὸν λέγουσα: «Χαίρετε, τέκνα μου εὐλογημένα καὶ μὴ κάμετε τὴν μετάστασίν μου ἀφορμὴν θρήνου, ἀλλὰ πλησθῆτε ἀγαλλιάσεως, διότι ἔρχεται ἡ αἰώνιος εὐφροσύνη, ὁ Κύριός μου καὶ Υἱός μου καὶ ἡ Χάρις καὶ τὸ ἔλεός του θὰ εἶναι πάντοτε μαζί σας».
Ἐκοίταξε ἔπειτα τὸν εὐαγγελιστὴν Ἰωάννην καὶ τοῦ εἶπε νὰ δώση τὴν ἐσθῆτα καὶ τὸ μαφόριόν της εἰς τὶς δύο χῆρες οἱ ὁποῖες τὴν ὑπηρετοῦσαν. Ἐν συνεχείᾳ τοὺς ἐφανέρωσε τὰ μυστήρια τῆς ἐκδημίας της καὶ τῆς ἐπ’ εὐκαιρίᾳ αὐτῆς θείας ἐπισκέψεως, καθὼς καὶ τὴν σημασίαν τοῦ κάθε γεγονότος. Ἔπειτα ἐκανόνισε τὰ τῆς κηδείας καὶ τοὺς παρήγγειλε πὼς νὰ τὴν μυρώσουν καθὼς καὶ ποῦ νὰ θάψουν τὸ πανάσπιλον σῶμα της.
Μετὰ ταῦτα ἡ ἔνδοξος Θεομήτωρ ἀνεκλίθη εἰς ἕνα κράββατον, τὴν κλίνην ἐκείνην τὴν ὁποίαν καθ’ ἑκάστην νύκτα ἔλουζε μὲ τὰ δάκρυα τῶν ὀφθαλμῶν της ἀπὸ ἀγάπην πρὸς τὸν Υἱόν της Ἰησοῦν Χριστὸν καὶ τὴν ἐλάμπρυνε μὲ τὶς προσευχὲς καὶ τὶς δεήσεις αὐτῆς. Κατόπιν ἐζήτησε καὶ πάλιν νὰ ἀνάψουν τὶς λαμπάδες. Οἱ δὲ ἐκεῖ συγκεντρωμένοι πιστοί, αἰσθανόμενοι ὅτι ἐγγίζει ἡ ὥρα τῆς ἐκδημίας τῆς μητρὸς αὐτῶν Παναγίας Παρθένου, ἐξέσπασαν εἰς λυγμούς.
Ἔπεσαν εἰς τὸ ἔδαφος καὶ τὴν ἱκέτευαν νὰ μὴ τοὺς ἀφήση ὀρφανούς. Ἐὰν ὅμως ἦταν ἀναπόφευκτος ἡ ἀναχώρησίς της ἀπὸ τὸν κόσμον αὐτόν, νὰ τοὺς συνοδεύη εἰς τὸ ἑξῆς μὲ τὴν Χάριν καὶ τὶς πρεσβεῖες της. Ἡ ἁγία Θεοτόκος ἤνοιξε τότε τὸ ἀμόλυντον καὶ καθαρώτατον στόμα της καὶ τοὺς εἶπε: «Ἡ εὐδοκία τοῦ Υἱοῦ καὶ Θεοῦ μου ἐπ’ ἐμέ⋅ «οὗτός μου Θεὸς καὶ δοξάσω αὐτόν⋅ Θεὸς τοῦ Πατρός μου καὶ ὑψώσω αὐτόν» ( Ἐξοδ. ιε΄, 2). Αὐτὸς εἶναι ὁ Υἱός μου, ὁ ὁποῖος κατὰ σάρκα ἐγεννήθη ἀπὸ ἐμέ, ὅμως πατὴρ αὐτοῦ εἶναι ὁ Θεός, ὁ καὶ τῆς μητρὸς αὐτοῦ δημιουργός. Γιὰ τοῦτο ποθῶ νὰ πορευθῶ πρὸς αὐτόν, ὁ ὁποῖος χορηγεῖ εἰς πάντας τὸ εἶναι καὶ τὴν ζωήν.
Παρ’ ὅλον δὲ ποὺ θὰ ὑπάγω ἐκεῖ πλησίον του, δὲν θὰ παύσω νὰ παρακαλῶ καὶ νὰ πρεσβεύω ὑπὲρ ὑμῶν καὶ ὑπὲρ πάντων τῶν χριστιανῶν καὶ τοῦ κόσμου παντός, οὕτως ὥστε ὁ φιλάνθρωπος Κτίστης, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός του, νὰ εὐσπλαγχνίζεται ὅλους τοὺς πιστούς, νὰ τοὺς ἐνισχύη καὶ νὰ τοὺς καθοδηγῆ εἰς τὸν δρόμον τῆς ἀληθινῆς ζωῆς· νὰ μεταστρέφη τοὺς ἀπίστους καὶ νὰ τοὺς συμπεριλάβη ὅλους εἰς μίαν ποίμνην ( Ἰωάν., ι΄16), καθ’ ὅτι ὡς καλὸς Ποιμὴν ἔδωσε τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ὑπὲρ τῶν προβάτων του, γνωρίζει δὲ τὰ ἰδικά του καὶ ἀναγνωρίζεται ἀπὸ αὐτά».
Καὶ καθὼς ἡ ὑπερευλογημένη μήτηρ τοῦ Χριστοῦ τοιουτοτρόπως ὡμιλοῦσε καὶ συγχρόνως τοὺς εὐλογοῦσε, ἠκούσθη αἴφνης δυνατὴ βροντὴ καὶ ἐνεφανίσθη μία νεφέλη φερομένη ἀπὸ γαλήνιαν αὔρα. Ἀπὸ τὴν μεγαλειώδη αὐτὴν νεφέλην, ἤρχισαν νὰ πίπτουν εἰς τὴν γῆν ὡς σταγόνες μυριπνόου δρόσου οἱ ἅγιοι ἔνδοξοι μαθηταὶ καὶ Ἀπόστολοι τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, συνερχόμενοι «ἐπὶ τὸ αὐτό» ἀπὸ τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης εἰς τὴν αὐλὴν τῆς Παναγίας Παρθένου καὶ Θεοτόκου Μαρίας. Ἀμέσως ὁ εὐαγγελιστὴς καὶ Θεολόγος Ἰωάννης, ἀφοῦ τοὺς ὑπεδέχθη καὶ ἤρεμα τοὺς ἐχαιρέτισε, τοὺς ὡδήγησε ἐνώπιον τῆς ὑπεραγίας καὶ μακαρίας Παρθένου.
Δὲν ἦλθαν μόνον οἱ δώδεκα, ἀλλὰ καὶ ἀρκετοὶ ἀπὸ τοὺς πολυάριθμους μαθητάς των οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἐπιλεγῆ καὶ ἀξιωθῆ τῆς ἀποστολικῆς διαδοχῆς, ὅπως μᾶς τὸ δηλώνει ὁ μέγας Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης εἰς τὴν πρὸς Τιμόθεον ἐπιστολήν του.
Λέγει, δηλαδή, ὅτι αὐτὸς ὁ ἴδιος ὁ Διονύσιος μαζὶ μὲ τὸν Τιμόθεον, τὸν Ἱερόθεον καὶ ἄλλους ὁμοψύχους των ἔφθασαν ἐκεῖ μὲ τοὺς Ἀποστόλους γιὰ τὴν ἐκδημίαν τῆς Βασιλίσσης. Εἰσῆλθαν, λοιπόν, καὶ παρέστησαν ἐνώπιόν της καὶ τὴν προσεκύνησαν μετὰ δέους καὶ ἄκρας εὐλαβείας. Ἡ δὲ μακαρία καὶ Παναγία Παρθένος τοὺς εὐλόγησε καὶ τοὺς ἀνήγγειλε τὴν ἀναχώρησίν της ἀπὸ τὸν κόσμον αὐτόν.
Τοὺς διηγήθη ἐπίσης περὶ τοῦ εὐαγγελισμοῦ τῆς κοιμήσεώς της ἐκ μέρους τοῦ ἀρχαγγέλου, καὶ ἀφοῦ τοὺς ἔδειξε τὸ ἐπινίκιον σύμβολον τῆς Μεταστάσεώς της, τὸν κλάδον δηλαδὴ τοῦ φοίνικος τὸν ὁποῖον τῆς ἔδωσε ὁ ἀρχηγὸς τῶν ἀγγέλων, τοὺς ἐπαρηγόρησε καὶ πάλι τοὺς εὐλόγησε, ἐνισχύουσα καὶ στηρίζουσα αὐτοὺς εἰς τὴν ὁλοκλήρωσιν τοῦ εὐαγγελικοῦ κηρύγματος.
Ἀπεχαιρέτισε τὸν Πέτρον καὶ τὸν Παῦλον καθὼς καὶ ὅλους τοὺς λοιπούς, λέγοντας πρὸς αὐτούς: «Χαίρετε τέκνα, φίλοι καὶ μαθηταὶ τοῦ υἱοῦ καὶ Θεοῦ μου. Εἶσθε μακάριοι, ποὺ ἔχετε κριθῆ ἄξιοι νὰ γίνετε μαθηταὶ τοῦ εὐλογητοῦ καὶ ἐνδόξου Κυρίου καὶ Δεσπότου, ὁ ὁποῖος σᾶς ἐνεπιστεύθη τὴν διακονίαν τοιούτων μεγίστων μυστηρίων καὶ σᾶς ἐξέλεξε συμμετόχους τῶν διωγμῶν καὶ τῶν Παθῶν αὐτοῦ, γιὰ νὰ σᾶς ἀξιώση νὰ γίνετε κοινωνοὶ καὶ τῆς δόξης καὶ Βασιλείας του ὅπως σᾶς τὸ ὑπεσχέθη καὶ τὸ οἰκονόμησε ὁ ἴδιος, ὁ Βασιλεὺς τῆς δόξης».
Τοὺς ἐξέθεσε δὲ μίαν τοιαύτην εὐλογημένην διδασκαλίαν ἀνάλογον τοῦ ὕψους τῆς δόξης της καὶ ἀφοῦ ὥρισε τὶς τελευταῖες λεπτομέρειες σχετικῶς μὲ τὴν κηδείαν καὶ τὴν ταφήν της, ὕψωσε τὰ χέρια εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἤρχισε νὰ εὐχαριστῆ τὸν Κύριον ὡς ἑξῆς:
»Εὐλογῶ σε, τὸν Βασιλέα τοῦ παντὸς καὶ μονογενῆ Υἱὸν τοῦ ἀνάρχου Πατρός, τὸν ἀληθινὸν Θεὸν ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ, διότι εὐδόκησες, εὐαρεστῶν τὸν Πατέρα δι’ ἄφατον φιλανθρωπίαν νὰ σαρκωθῆς ἀπὸ ἐμὲ τὴν δούλην σου μὲ τὴν συνδρομὴν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
»Εὐλογῶ σε, τὸν χορηγὸν κάθε εὐλογίας καὶ φωτοπάροχον, τὸν αἴτιον παντὸς ἀγαθοῦ καὶ εἰρηνάρχην, ποὺ μᾶς ἐχάρισες τὴν ἐπίγνωσίν σου καὶ τοῦ ἀνάρχου Πατρὸς καὶ τοῦ συναϊδίου καὶ ζωοποιοῦ Πνεύματος.
»Εὐλογῶ σε, γιὰ τὸ ὅτι εὐηρεστήθης νὰ κατοικήσης εἰς τὴν κοιλίαν μου ἀνεκλαλήτως.
»Εὐλογῶ σε, διότι ἠγάπησες τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν, μέχρι τοῦ σημείου νὰ ὑπομείνης πρὸς χάριν μας τὸν Σταυρὸν καὶ τὸν θάνατον, καὶ μὲ τὴν Ἀνάστασίν σου νὰ ἀναστήσης τὴν φύ- σιν μας ἀπὸ τὰ ἔγκατα τοῦ Ἅδου, νὰ τὴν ἀναβιβάσης εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ νὰ τὴν δοξάσης μὲ δόξαν ἀσύλληπτον.
»Εὐλογῶ σε καὶ μεγαλύνω τοὺς λόγους σου, τοὺς ὁποίους μᾶς παρέδωσες ἐν πάσῃ ἀληθείᾳ καὶ πιστεύω εἰς τὴν ἐκπλήρωσιν ὅλων τῶν πρὸς ἐμὲ ἐπαγγελιῶν σου».
Ὅταν ἡ ἁγία καὶ ὑπερευλογημένη Θεοτόκος ἐτελείωσε τὸν αἶνον καὶ τὴν προσευχήν της, οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι, κινούμενοι ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἤρχισαν νὰ ὁμιλοῦν, νὰ ἀνυμνοῦν καὶ νὰ δοξολογοῦν, ὁ καθεὶς ἀναλόγως τῆς ἱκανότητός του καὶ τοῦ θείου φωτισμοῦ.
Ἐγκωμίασαν καὶ ἀνύμνησαν τὴν ἀπροσμέτρητον γενναιοδωρίαν τῆς θείας κυριαρχίας καὶ μὲ τὴν θαυμαστὴν θεολογίαν τους εὔφραναν τὴν καρδίαν τῆς ὑπερενδόξου Θεομήτορος, καθώς μᾶς παρέδωσε ὁ προαναφερθεὶς ἅγιος Διονύσιος εἰς τὸ κεφάλαιον ὅπου καταδεικνύει τὴν δύναμιν τῶν εὐχῶν καὶ τῆς θεολογίας ποὺ ἐξέφρασε πανευλαβῶς ὁ μακάριος Ἱερόθεος [Εἰς τὸ Περὶ θείων ὀνομάτων: «Τίς ἡ τῆς εὐχῆς δύναμις καὶ περὶ τοῦ μακαρίου Ἱεροθέου καὶ περὶ εὐλαβεί- ας καὶ συγγραφῆς θεολογικῆς», Ρ.G. 3, 681D].
Συγκεκριμένα, εἰς τὸ οἰκεῖον κεφάλαιον τοῦ λόγου του πρὸς τὸν Τιμόθεον, ἀναφέρει περὶ τῆς συναθροίσεως τῶν ἁγίων Ἀποστόλων κατὰ τὴν ἐκδημίαν τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου, καθὼς καὶ περὶ τοῦ τρόπου μὲ τὸν ὁποῖον ὁ καθείς, ἐμπνεόμενος ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, διετράνωσε διὰ λόγων αἰνέσεως τὴν δόξαν τῆς ἀπειροδυνάμου θείας ἐξουσίας καὶ τὴν φιλανθρωπίαν τοῦ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος εὐδόκησε νὰ κατέλθη εἰς τὴν γῆν χωρὶς νὰ χωρισθῆ ἀπὸ τοὺς πατρικοὺς κόλπους καὶ νὰ σαρκωθῆ ἀπὸ τὴν πανάμωμον Παρθένον.
Ἔκλινε τοὺς οὐρανοὺς καὶ κατέβη, ἐπειδὴ ηὗρε τὴν Παναγίαν καὶ ὑπερένδοξον Μαριὰμ ὑπήκοον καὶ ὑψηλοτέραν πάσης τῆς κτίσεως· εὐδόκησε νὰ κατοικήση ἐντός της, ἐνεδύθη ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν καὶ τοιουτοτρόπως ἠλέησε καὶ ἔσωσε τὸ ἀνθρώπινον γένος μὲ τὴν μεγαλειώδη καὶ ἀνέκφραστον Οἰκονομίαν του καὶ τὸ ἐδόξασε, πλουτίζων αὐτὸ μὲ τὴν Χάριν του ἕνεκα τῆς ἀνυπερβλήτου εὐσπλαγχνίας καὶ μακροθυμίας του.
Μετὰ ταῦτα ἡ ἁγία Παρθένος τοὺς εὐλόγησε γιὰ μίαν ἀκόμη φορὰν καὶ ἡ καρδία της ἐπλήσθη θείας παρηγορίας. Καὶ ἰδού, ἔλαβε χώραν ἡ μεγαλειώδης καὶ θαυμαστὴ ἄφιξις Χριστοῦ τοῦ υἱοῦ καὶ Θεοῦ αὐτῆς, συνοδευομένου ἀπὸ ἀναρίθμητες στρατιὲς ἀγγέλων καὶ ἀρχαγγέλων, καθὼς καὶ ἀπὸ ἄλλα τάγματα, Σεραφίμ, Χερουβὶμ καὶ Θρόνους⋅ ὅλοι οἱ ἄγγελοι παρίσταντο ἐνώπιον τοῦ Κυρίου μετὰ φόβου, καθ’ ὅσον «ὅπου βασιλέως παρουσία, καὶ ἡ τάξις παραγίγνεται».
Ἡ ὑπεραγία Θεοτόκος ἐγνώριζε ὅλα αὐτὰ ἐκ τῶν προτέρων, τὰ προσδοκοῦσε μὲ ἀκράδαντον ἐλπίδα· γιὰ τοῦτο ἔλεγε: «πιστεύω ὅτι ὅλες οἱ πρὸς ἐμὲ ὑποσχέσεις σου θὰ πραγματοποιηθοῦν».
Ἀκολούθως εἶδαν καὶ οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι ἐμφανῶς, εἶδαν ἔκπληκτοι τὴν θεϊκήν του δόξαν, ὁ καθεὶς βέβαια ἀναλόγως τῆς δυνατότητος αὐτοῦ. Ἡ παροῦσα ἔλευσις τοῦ Κυρίου ἦταν μεγαλοπρεπεστέρα καὶ φοβερωτέρα τῆς πρώτης, καθ’ ὅτι τώρα ἐνεφανίσθη λαμπρότερος τῆς ἀστραπῆς, ἀλλὰ καὶ τῆς ἐπὶ τοῦ Θαβὼρ Μεταμορφώσεώς του, εἰς τὴν ὁποίαν δὲν ἔδειξε παρὰ τὴν φυσικήν του δόξαν, διότι μετὰ τὴν Ἀνάληψιν ὁ Χριστὸς εἶναι ἀπρόσιτος καὶ ἀόρατος.
Ἐνώπιον τοιούτου μυστηρίου «οἱ μαθηταὶ ἔπεσον ἐπὶ πρόσωπον αὐτῶν καὶ ἐφοβήθησαν σφόδρα, γενόμενοι ὡσεὶ νεκροί» (Ματθ. ιε΄, 6). Τότε ὁ Κύριος τοὺς εἶπε: «Εἰρήνη ὑμῖν», ὅπως παλαιά, ὅταν «εἰσῆλθε τῶν θυρῶν κεκλεισμένων, ὅπου ἦσαν οἱ μαθηταὶ συνηγμένοι διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων» ( Ἰωάν. κ΄, 21, 19) εἰς τὸν ἴδιον αὐτὸν οἶκον τοῦ Ἰωάννου.
Κάτι παρόμοιον συνέβη καὶ τώρα, εἰς τὴν Κοίμησιν τῆς μητρὸς τοῦ Ἀναστάντος. Ὅταν οἱ Ἀπόστολοι ἤκουσαν τὴν γλυκυτάτην καὶ παμπόθητον φωνὴν αὐτοῦ, ἀνεζωογονήθησαν καὶ ἐνισχύθησαν ψυχικῶς καὶ σωματικῶς καὶ ἔμειναν νὰ θεωροῦν μὲ δέος τὸ ὑπέρλαμπρον κάλλος καὶ τὴν Θείαν αἴγλην τοῦ Προσώπου του.
Ὡς ἐκ τούτου, ἡ παναγία καὶ ἄμωμος καὶ εὐλογημένη Θεοτόκος ἐπλήσθη χαρᾶς καὶ τὸ πρόσωπον αὐτῆς κατηυγάσθη μὲ θείαν φωτοφάνειαν. Ἀλλὰ καὶ ἐκείνη, βλέπουσα μετ’ εὐλάβειας καὶ φόβου τὴν δόξαν καὶ τὴν λαμπρότητα ποὺ ἀκτινοβολοῦσε ὁ υἱὸς καὶ Βασιλεύς της Ἰησοῦς Χριστός, ἐμεγάλυνε ἀκόμη περισσότερον τὴν θεότητά του καὶ προσηύχετο ὑπὲρ τῶν Ἀποστόλων καὶ πάντων τῶν παρόντων.
Τὶς ὕστατες αὐτὲς στιγμὲς ἐμεσίτευσε ὑπὲρ τῶν ἁπανταχοῦ εὑρισκομένων πιστῶν, παρεκάλεσε ὑπὲρ τοῦ κόσμου παντὸς καὶ ὑπὲρ πάσης ψυχῆς ἐπικαλουμένης τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου καὶ τῆς μητρὸς αὐτοῦ, ἐζήτησε δὲ ὅπου μνημονεύονται τὰ δύο αὐτὰ ὀνόματα νὰ ἐκχέεται πλούσια ἡ θεία εὐλογία.
Τότε ἡ ἁγία Παρθένος Μαρία κοιτάζοντας καὶ πάλιν πρὸς τὸν Υἱόν της τὸν ἀντίκρυσε μὲ δόξαν τοιαύτην ὥστε οὐδεμία γλώσσα ἀνθρωπίνη νὰ εἶναι εἰς θέσιν νὰ τὴν ἐκφράση. Καὶ εἶπεν: «Εὐλόγησόν με, Κύριε, μὲ τὴν δεξιάν σου καὶ εὐλόγησον ὅλους ὅσους σὲ δοξάζουν καὶ μνημονεύουν τὸ ὄνομά μου κάθε φορὰν ποὺ προσφέρουν εἰς σὲ τὴν προσευχὴν καὶ δέησίν των».
Ὁ Κύριος τότε ἐξέτεινε τὴν δεξιάν του, εὐλόγησε τὴν μητέρα του καὶ τῆς εἶπε: «Μακαρία σύ, ἀγαλλιάσθω ἡ καρδία σου Μαρία, εὐλογημένη ἐν γυναιξί, διότι τὸ πλήρωμα τῆς Χάριτος καὶ ὅλες οἱ δωρεὲς σοῦ ἐδόθησαν ἀπὸ τὸν Πατέρα μου τὸν οὐράνιον· καὶ κάθε ψυχὴ ἡ ὁποία θὰ ἐπικαλεῖται τὸ ὄνομά μου μετ’ εὐλαβείας δὲν θὰ παραβλεφθῆ ἀλλὰ θὰ εὕρη ἔλεος καὶ παρηγορίαν εἰς τὴν παροῦσαν ζωὴν καὶ εἰς τὸν μέλλοντα αἰῶνα.
Σὺ δέ, πορεύου ἐν εἰρήνῃ καὶ χαρᾷ εἰς τὰ αἰώνια σκηνώματα, εἰς τοὺς ἀπέραντους θησαυροὺς τοῦ Πατρός μου, γιὰ νὰ θεωρῆς τὴν δόξαν μου καὶ νὰ εὐφραίνεσαι μὲ τὴν Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος».
Ἀμέσως δέ, δι’ ἐντολῆς τοῦ Κυρίου οἱ ἄγγελοι ἤρχισαν νὰ ψάλλουν ἕνα γλυκύτατον ὕμνον μὲ φωνὴν ζωηρὰν καὶ θελκτικωτάτην, ἐνῷ οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι ἔκλιναν εὐλαβῶς τὶς κεφαλές των ἐνώπιον τῆς ἁγιοπνευματικῆς μυσταγωγίας καὶ ἀφιέρωσαν μὲ τὴν σειράν τους εἰς τὴν Παρθένον μίαν ὑμνωδίαν ἀγγελομίμητον.
Καὶ εἰς αὐτὸ τὸ κλίμα ἡ Παναγία μήτηρ τοῦ Κυρίου παρέδωσε τὴν μακαρίαν καὶ ἀμόλυντον ψυχὴν αὐτῆς εἰς τὸν Βασιλέα καὶ υἱόν της καὶ ἐκοιμήθη ὕπνον γλυκὺν καὶ ἐράσμιον. Ὅπως εἰς τὸν ἀπόρρητον τοκετόν της ἐγέννησε ἀνωδύνως τὸν Κύριον Ἰησοῦν, τοιουτοτρόπως ἔμεινε ἀνέπαφος ἀπὸ τοὺς ἐπιθανάτιους πόνους καὶ κατὰ τὴν κοίμησίν της, καθ’ ὅτι ὁ Βασιλεὺς καὶ Δημιουργὸς κάθε κτιστῆς φύσεως, αὐτὸς ὁ ἴδιος εἶναι ποὺ τότε καὶ τώρα μετέτρεψε τοὺς φυσικοὺς νόμους.
Οἱ στρατιὲς τῶν ἀγγέλων ὕψωσαν μὲ θαυμασμὸν τὰ ἀόρατα χέρια τους καθὼς διήρχετο ἡ παναγία αὐτῆς ψυχή. Ὁ οἶκος τῆς Σιών, καθὼς καὶ ὅλη ἡ περιοχή, ἐπλήσθη ἀπὸ μίαν ἄρρητον εὐωδίαν.
Ἐπάνω δὲ ἀπὸ τὸ πανάχραντον σῶμα της ἐπλανᾶτο μία φωτεινὴ ὕπαρξις ἀόρατος ἀπὸ τοὺς αἰσθητοὺς ὀφθαλμούς. Τοιουτοτρόπως ὁ Διδάσκαλος καὶ οἱ μαθηταί, τὰ οὐράνια καὶ τὰ ἐπίγεια, συνώδευσαν ἀπὸ κοινοῦ τὴν ἁγίαν Παρθένον.
Καὶ ὁ μὲν εὐλογητὸς Κύριος καὶ ἔνδοξος Δεσπότης τοῦ παντὸς εἰσήγαγε τὴν ἁγίαν ψυχὴν τῆς παναχράντου αὐτοῦ μητρὸς εἰς τοὺς οὐρανούς, οἱ δὲ μαθηταὶ ἀπέθεσαν τὸ πανάσπιλον σῶμα της εἰς τὴν γῆν, γιὰ νὰ τὸ ἀλείψουν μὲ ἀρώματα καὶ κατόπιν νὰ τὸ μεταφέρουν ὅπου θὰ ἐπιθυμοῦσε ἐκείνη· ἀπὸ ἐκεῖ ἔμελλε μετ’ ὀλίγον νὰ μεταστῆ εἰς τὸν Παράδεισον ἢ ὁπουδήποτε ἠθέλησε ὁ υἱὸς καὶ Θεός της.
Πηγή: (Ἀπό τό βιβλίο: «Ὁ Βίος τῆς ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας», Ἱερόν Κελλίον Ἁγίου Νικολάου «Μπουραζέρη», Ἅγιον Ὄρος, 2010), Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό
Οἱ ἑορτές τῆς Παναγίας μας, οἱ Θεομητορικές Ἑορτές καί μέσα σ' αὐτές ἡ μεγαλύτερη εἶναι ἡ ἑορτή τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, ἕνα Πάσχα μικρό, ἕνα Πάσχα μές τό καλοκαίρι, μᾶς δίνει τήν εὐκαιρία νά ἐκφράσωμε τήν βαθειά μας εὐγνωμοσύνη πρός τήν Μητέρα τοῦ Λυτρωτοῦ μας καί δική μας Μητέρα γιά ὅτι ἔχει κάνει γιά τό ἀνθρώπινο γένος καί γιά τόν κάθε ἕνα ἀπό μᾶς. Διότι, χωρίς τή δική της συνέργεια καί προσφορά εἰς τόν Ἅγιον Τριαδικόν Θεόν δέν θα ἐνσαρκοῦτο ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ. Περίμενε ὁ Θεός νά βρεθεῖ μία τέτοια ἁγία ψυχή, πανάσπιλη, πάναγνη, ἡ ὁποία θά προσέφερε ὅλη τήν ἐλευθερία της εἰς τόν Θεόν, ὥστε καί ὁ Θεός νά προσφερθῆ ὁλόκληρος σ' Αὐτήν.
Κι αὐτή ἦταν ἡ εὐλογημένη Μαρία, ἡ ταπεινή κόρη τῆς Ναζαρέτ. Τήν εὐγνωμονοῦμε. Μᾶς ἔδωσε ὅ,τι πολυτιμότερο ἔχουμε στή ζωή μας. Τόν Σωτῆρα μας. Τί θά εἴμαστε χωρίς τόν Σωτῆρα Χριστόν. Οἱ ἀπελπισμένοι κατάδικοι τοῦ θανάτου. Οἱ αἰώνιοι αἰχμάλωτοι τοῦ διαβόλου. Χωρίς ἐλπίδα. Ἐάν λοιπόν ἔχωμε Σωτῆρα καί Λυτρωτή καί Θεόν τόν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν Θεόν ἐνανθρωπήσαντα, αὐτό τό ὀφείλουμε εἰς τήν Κυρίαν Θεοτόκον.
Γι' αὐτό ὁ ἔπαινος τῆς Ἐκκλησίας εἶναι παντοτινός. Οἱ ὕμνοι τῆς Ἐκκλησίας εἶναι παντοτινοί κι ἀνεξάντλητοι πρός τό πρόσωπον τῆς Κυρίας Θεοτόκου. Κανένα πρόσωπο ἐπί τῆς γῆς δέν ἐτιμήθη μέ τόσους ὕμνους, μέ τόσες δοξολογίες, μέ τόσες διακοσμητικές ἐκφράσεις μέ ὅσες ἡ Παναγία μας...
Ἡ Ἐκκλησία ἤδη ἀπό τήν 3η Οἰκουμενική Σύνοδο τῆς ἔδωσε τόν τίτλο Θεοτόκος, ὁ ὁποῖος ὅρος «Θεοτόκος» κατά τούς ἁγίους Πατέρες, τόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο περικλείει ὅλο τό μυστήριο τῆς σωτηρίας καί τῆς εὐσεβείας. Διότι ἠρνοῦντο οἱ αἱρετικοί ὅτι ἡ κυρία Θεοτόκος ἔτεκε Θεόν ἐνανθρωπήσαντα. Ὅμως ἡ Ἐκκλησία διετράνωσε τήν πίστι της ὅτι ἡ κυρία Θεοτόκος ἐγέννησε Θεόν ἐνανθρωπήσαντα, τόν Λόγον τοῦ Θεοῦ. Ὅτι ἔγινε τό ἐργαστήριον τῆς ἀπορρήτου ἑνώσεως τῶν δύο φύσεων, τῆς θείας καί τῆς ἀνθρωπίνης. Διότι, μέσα εἰς τήν ἁγίαν κοιλίαν της ἀπό τήν ὥρα τῆς συλλήψεως τοῦ Μονογενοῦς της Υἱοῦ ἡνώθη ἡ ἀνθρωπίνη μέ τήν Θεία φύσι καί ἐκυοφορήθη ὁ Θεάνθρωπος Χριστός. Γι' αὐτό λοιπόν καί χαρακτηρίζεται ἐργαστήριον τῆς ἀπορρήτου ἑνώσεως τῶν δύο φύσεων. Καί αὐτά ὅλα δέν πρέπει νά τά ξεχνᾶμε, δέν τά ξεχνάει ποτέ ἡ Ἐκκλησία˙ γι' αὐτό καί ὁσάκις ἡ Ἐκκλησία δοξάζει τόν Μονογενῆ της Υἱόν, δοξάζει καί τό πρόσωπο τῆς Παναγίας.Δέν ὑπάρχει Ἀκολουθία τῆς Ἐκκλησίας, σύναξι τῆς Ἐκκλησίας, πού νά μήν καλεῖται καί ἡ Κυρία Θεοτόκος νά παρίσταται κι ἐκείνη καί μᾶλλον καί νά προΐσταται τῆς Συνάξεως τοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Ὅπως προΐστατο τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων κατά τόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ. Διότι, ὅταν ἀνελήφθη ὁ Κύριος εἰς τούς οὐρανούς ἡ Κυρία Θεοτόκος ἐνεψύχωνε, ἐνεθάρρυνε, ἐδίδασκε, καθοδηγοῦσε τούς ἁγίους Ἀποστόλους. Ἦταν τρόπον τινά ἡ Γερόντισσά τους καί ἐξακολουθεῖ νά εἶναι ἡ Γερόντισσα, ἡ πνευματική Μητέρα ὅλων τῶν Χριστιανῶν, ὅσων ὀρθοδόξως πιστεύουν εἰς τόν Τριαδικόν Θεόν. Καί ἰδιαιτέρως νά εἶναι ἡ Γερόντισσα καί ἡ Μητέρα τῶν Μοναχῶν καί δή τῶν Ἁγιορειτῶν...
Ἐκεῖνο πού ἔκανε τήν Παναγία μας καί τήν ἀνέδειξε εἶναι ὄχι ἁπλῶς ὅτι ἐγέννησε παθητικά τόν Θεόν, τόν Θεάνθρωπον Χριστόν, ἀλλά συνήργησε εἰς τήν Γέννησιν τοῦ Χριστοῦ καί εἰς τήν κυοφορίαν τοῦ Χριστοῦ καί συνήργησε διότι, ὅπως λέγει τό σημερινόν Ἀποστολικόν Ἀνάγνωσμα, τῆς πρός Φιλιππησίους Ἐπιστολῆς συμμετεῖχε κι αὐτή εἰς τό φρόνημα τοῦ Χριστοῦ... Αὐτό εἶναι τό φρόνημα τοῦ Χριστοῦ, ἡ ἄκρα ταπείνωσις, ἡ κένωσις, ἡ θυσία, ἡ προσφορά στό ἀνθρώπινο γένος. Κι αὐτό ἦταν καί τό φρόνημα τῆς Παναγίας μας. Δέν μποροῦσε ἐκείνη ἡ ὁποία ἐβάσταξε εἰς τούς κόλπους της τόν Θεόν νά μήν εἶχε τό ἴδιο φρόνημα μέ Ἐκεῖνον, τόν ὁποῖον κυοφοροῦσε. Αὐτό τό φρόνημα πού εἶχε ὁ Σαρκωθείς Κύριος καί ἕνεκα τοῦ ὁποίου ἐνεσαρκώθη καί ἐταπεινώθη καί ἐκένωσεν ἑαυτόν, αὐτό τό φρόνημα εἶχε καί ἡ ταπεινή κόρη τῆς Ναζαρέτ. Κι αὐτή ἐκένωσε τόν ἑαυτό της, προσέφερε τόν ἑαυτό της, τελείαν προσφοράν, δέν κράτησε τίποτα γιά τόν ἑαυτό της. Καί αὐτό τό φρόνημα ζητάει καί ὁ Κύριος Ἰησοῦς καί ἡ Κυρία Θεοτόκος ἀπό μᾶς τούς χριστιανούς, τά παιδιά τῆς Παναγίας μας, τά τέκνα τῆς Παναγίας μας.
...Τό ἀκήρατον σκήνωμά της νοερῶς τό περιπτυσσόμεθα, τό ἀσπαζόμεθα καί τρόπον τινα καί μεῖς μετά τῶν ἁγίων Ἀποστόλων συμμετέχομεν εἰς τήν πάνσεπτον κηδείαν της, ἡ ὁποία ὅμως κηδεία δέν ἦταν παρά τό μεταίχμιο τῆς ἀναβάσεώς της εἰς τούς οὐρανούς. Διότι ἡ Κυρία Θεοτόκος, χάριτι καί φιλανθρωπίᾳ τοῦ Μονογενοῦς της Υἱοῦ, ἐξεδήμησε καί σωματικῶς πρός τόν οὐρανόν καί ἀνῆλθεν εἰς τόν οὐρανόν, διότι δέν μποροῦσε ἐκεῖνο τό Πανάγιο Σῶμα, τό ὁποῖον ἐκυοφόρησε τόν Θεόν νά τό φᾶνε τά σκουλήκια μέσα στή γῆ. Ἔπρεπε δεδοξασμένο νά ἀναστηθῆ καί νά καθήση στά δεξιά τοῦ Κυρίου καί νά πρεσβεύη γιά ὅλη τήν ἀνθρωπότητα. Καί ἄλλοτε τό ἔχουμε πεῖ, τό λέω καί γιά ὅσους δέν τό ἄκουσαν, τούς ἀδελφούς προσκυνητάς, ἡ Παναγία μας εἶναι τό πρῶτο πρόσωπο τῆς Καινῆς Διαθήκης, τό ὁποῖον ἀνέστη, ἐκρίθη, ἐδικαιώθη, ἐδοξάσθη καί κάθεται εἰς τά δεξιά τοῦ Χριστοῦ, πρεσβεύουσα ὑπέρ ὅλου τοῦ κόσμου.
Συνεπῶς τήν Δευτέρα Παρουσία, ὅταν ὅλοι θά ἀναστηθοῦμε καί θά βρεθοῦμε μπροστά στό Βῆμα τοῦ Κυρίου θά ἔχουμε τήν Παναγία μας μεσίτρια καί προστασία καί βοήθεια.
Γιά ὅλα αὐτά λοιπόν τήν εὐγνωμονοῦμε καί τήν παρακαλοῦμε νά μᾶς φωτίση νά μήν εἴμεθα ἀνάξια παιδιά της, ἀλλά νά κάνουμε τόν ἀγῶνα μας τόν καθημερινό καί νά ἔχουμε τό φρόνημά της, αὐτό τό φρόνημα πού εἶχε καί ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, τό φρόνημα τό ταπεινό, τό θυσιαστικό, τό φρόνημα τῆς ἀγάπης καί τῆς θυσίας. Βοήθειά μας ἡ Παναγία καί καλή δύναμι στόν ἀγῶνα πού ἔχει ὁ καθένας ἀπό ἐμᾶς διά πρεσβειῶν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου.
Πηγή: Ακτίνες, Ἅγιος Δημήτριος Κουβαρὰ
Τί εἶναι αὐτὸ τὸ μυστήριο τὸ μέγα, ποὺ συντελεῖται γύρω ἀπὸ τὸ πρόσωπό σου, ἱερὴ Μητέρα καὶ Παρθένε; «Εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξὶ καὶ εὐλογημένος ὁ καρπὸς τῆς κοιλίας σου». Ὅσο ὑπάρχουν ἄνθρωποι θὰ σὲ μακαρίζουν, γιατί μονάχα Σὺ εἶσαι ἄξια γιὰ μακαρισμό!
«Νῦν ἡ Παρθένος καὶ τῷ σώματι μεθίσταται μέν ἡμῶν, οὐκ ἀφίσταται δέ·
φρουρεῖ δ’ ἄνωθεν ἐποπτεύουσα δι΄ αἰῶνος» (Νικηφόρος Χοῦμνος).
Ἀγαπητοί ἀδελφοί,
Ἐκπλήττει τόν ἀνθρώπινον νοῦν ἡ ὑπερβολή τῶν θαυμάτων τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ ! Ἡ ἱερά Μετάσταση τῆς Παναχράντου Θεοτόκου, τήν ὁποίαν σήμερον πανηγυρίζουμε, γίνεται καί πάλιν ἀφορμή ἐμβαθύνσεώς μας στά μυστήρια τῆς θείας Προνοίας καί ἀγαθότητος ! Διότι στήν συνεργία τῆς Θεοτόκου πρός τήν θεία Θέληση γιά τήν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, φανερώνεται κατ’ ἐξοχήν τό ὕψος τῆς συμμετοχῆς τοῦ ἀνθρώπου στήν θεία Οἰκονομία, συμμετοχῆς πού ἐνεργοποιεῖ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ στήν ἀνθρώπινη ἱστορία· ἡ ὑπακοή τῆς Θεοτόκου στό θεῖον θέλημα τῆς Ἐνανθρωπήσεως, ἐκφρασμένη ἐν χρόνῳ, «ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατὰ τὸ ῥῆμά σου» (Λουκ. 1, 38), «διανοίγει» τήν ὁδό τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Παντοκράτορος Λόγου καί «καθορίζει» ἐν χρόνῳ λοιπόν, ὅσον ἐπ΄ Αὐτῇ, τήν προαιώνια, τήν ἐκτός χρόνου, καί τελικῶς ἐκφρασμένη στίς προηγηθεῖσες Προφητεῖες, θεία εὐδοκία καί θέληση τῆς Σαρκώσεως. Λοιπόν, καί ὁ Θεάνθρωπος, κατέρχεται σήμερον γιά νά παραλάβει πρῶτα τήν ψυχή καί ἀργότερα καί τό πανάχραντον σῶμα τῆς Θεοτόκου, «τῇ Μητρί κατάχρεως ἀποτιννὺς τὰ ὀφειλόμενα θρέπτρα», ἀνταποδίδοντας δηλαδή καί ἀμείβοντας τήν πρός Αὐτόν ὑπακοή καί μητρική φροντίδα τῆς Παναγίας μας, φροντίδα πού συμπεριέλαβε καί τήν σωτηρία ὅλου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.
Διά τῆς Κοιμήσεως, Ἀναστάσεως καί ἐν Σώματι μεταστάσεώς της ἡ Παναγία μας ἀποβάλλει τήν θνητότητα καί τό βάρος τοῦ πρίν φθαρτοῦ Της σώματος, καί εἰσέρχεται στήν αἰώνιο ζωή, ἀπολαύουσα τῆς θεώσεως τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματός Της, τοῦ ἀφθάρτου τώρα καί ὑπερλάμπρου, ὅπως ὁ χρυσός ἀποβάλλει στό πεπυρωμένο χυτήριο τίς ἀνάξιές του προσμείξεις· «Ἔδει γὰρ καθάπερ χρυσὸν ἀποβαλοῦσαν τὸ γεῶδες καὶ ἀλαμπὲς τῆς θνητότητος πάχος, ὡς ἐν χωνεύσει τῷ θανάτῳ τὴν σάρκα ἄφθαρτον καὶ καθαράν, τῷ φέγγει τῆς ἀφθαρσίας ἐκλάμπουσαν, ἐξαναστῆναι τοῦ μνήματος», κατά τόν ἅγιον Ἰωάννη τόν Δαμασκηνό. Ὅμως ἡ μετάστασή Της αὐτή δέν σημαίνει καί ἀπομάκρυνσή Της ἀπό τούς προσφιλεῖς ὁμοιοπαθεῖς Της ἀνθρώπους· ἡ Παρθένος σωματικῶς «μεθίσταται μέν, οὐκ ἀφίσταται δέ», ἀλλά αἰωνίως μᾶς φρουρεῖ καί ἐποπτεύει ἀπό τόν Οὐρανό.
Διά τῶν μακρῶν αἰώνων τῆς ὑπάρξεώς του τό Γένος τῶν Χριστιανῶν καί ἰδίως οἱ Ἕλληνες Ρωμηοί, ἔχουμε ἀποθησαυρίσει ἁπτά καί πολυπληθῆ τά τεκμήρια τῆς θείας προστασίας τῆς κατά σάρκα Μητρός τοῦ Θεοῦ. Καθώς λέγει χαρακτηριστικῶς ὁ σοφώτατος ἀξιωματοῦχος Νικηφόρος (Μοναχός Ναθαναήλ) Χοῦμνος († 1327), δέν ἐπαρκεῖ γιά δοξολόγηση τῶν εὐεργεσιῶν Της οὔτε καί ἡ συνδρομή ὅλων τῶν ἀνθρώπων καί τῶν ἀγγέλων· «οὐ γὰρ ἀνθρώπους μόνον καὶ τὴν καθ’ ἡμᾶς πᾶσαν λογικὴν φύσιν, ἀλλὰ καὶ τὰς ἐπουρανίους δυνάμεις ὑπερβαῖνον ἐκπλήττει τῶν θαυμασίων τῶνδε τὸ μέγεθος, ὑπὲρ ἡμῶν ἀπείρων ὅσων καταπραχθέντων καὶ νῦν ἐνεργουμένων». Καί αὐτό δέν εἶναι παράδοξον: ἐάν «πολὺ ἰσχύει δέησις δικαίου ἐνεργουμένη» ( Ἰακ. 5, 16), πόσο περισσότερο δέν εἶναι ἀποτελεσματική ἡ μητρική πρεσβεία Ἐκείνης, τῆς Ὁποίας ἡ πνευματική ἀξία καί καταλληλότητα εἵλκυσε τό τέλειον θέλημα, τήν εὐδοκία τοῦ Θεοῦ, διότι ἦταν «καθαρὰ καὶ ἄμωμος, καὶ τί δ’ ἄλλο ἢ τοῦ κατελθόντος ἀξία»; Οἱ δέ εὐεργεσίες Της αὐτές εἶναι ἀποδείξεις τῆς πολλῆς κηδεμονίας Της, ἐφ΄ ὅσον πολλές φορές μᾶς εὐεργετεῖ πρό τῆς αἰτήσεως, «χορηγεῖ προκαταλαμβάνουσα τὰς αἰτήσεις», καί σέ βαθμό πολύ μεγαλύτερο ἀπό ὅ,τι ζητοῦμε «πολλῷ μᾶλλον καὶ ῥᾷον ἢ ὡς ἂν ἡμεῖς ἐπευξαίμεθα».
Κοινή πεποίθηση τοῦ Γένους μας, ἱστορική μνήμη πού ὀφείλουμε πάντοτε νά διατηροῦμε ὡς κλεῖδα ἀληθείας, εἶναι ὅτι ἡ Θεοτόκος ὑπῆρξε ἡ ἀληθινή, μολονότι συνήθως ἀφανής, ἀσπίδα ἐναντίον ὄχι μόνον τῶν ἀοράτων, ἀλλά καί τῶν ὁρατῶν ἐχθρῶν τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐνεργοῦσα «πρὸς ἐπικουρίαν μὲν ἡμῶν, θραῦσιν δὲ τῶν ἐπιόντων (πόσων ἂν εἴποιμι; ) πάνυ μὲν οὖν πλείστων καὶ πανταχόθεν βαλλόντων ἐχθρῶν», οἱ ὁποῖοι κινοῦνται εἴτε ἀπό φθόνο, «μηδὲν ἕτερον ἐγκαλοῦντες ἢ ὅτι χρηστά τινα τὰ ἡμέτερα καὶ πλήττει τούτους ἡ τῶν ἀγαθῶν εὐθηνία», εἴτε λόγῳ τοῦ ἀλλοδόξου καί ἀσεβοῦς φρονήματός τους, «τὴν ἰδίαν ἀσέβειαν πρόφασιν ἔχοντες».
Ἄς προσέλθουμε, λοιπόν, γέμοντες εὐχαριστίας, πρός τήν κοινήν Μητέρα, Βασίλισσα καί Εὐεργέτιδα τῶν Χριστιανῶν, γιά νά ἀπονείμουμε τό πρέπον πρός Αὐτήν ἁγιοπρεπές σέβας καί νά καταστοῦμε, ἰδίως στή σημερινή ἑορτή, συνόμιλοι καί ὁμόφωνοι στήν δοξολογία μέ τίς ἀγγελικές Δυνάμεις πού τιμοῦν αἰωνίως Αὐτήν, τήν «αἰτίαν τῆς τῶν πάντων θεώσεως». Ἡ δέ Πανάχραντος Θεοτόκος, ἡ κυρίως ταπεινόφρων, ἐπί τήν ταπείνωσιν τῆς ὁποίας ἐπέβλεψεν ὁ Θεός καί Λόγος (Λουκ. 1, 48), δέν ἔχει μέν κλίση καί ἐπιθυμία πρός τήν κενή ἀνθρώπινη τιμή· χαίρει, ὅμως, ὅταν μέσῳ τῆς τιμῆς πρός τό μέγιστο Μυστήριο τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ, πού τελεσιουργήθηκε διά μέσου τῆς δικῆς Της συνεργίας, δοξάζεται ὁ ἐν Τριάδι Θεός, ἡ δέ ἀνθρωπίνη εὐγνωμοσύνη τεκμηριώνεται ἔτσι καί ἀμείβεται. Ὅπως σημειώνει χαρακτηριστικῶς ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, «οὐ γὰρ αὕτη [ἡ Θεοτόκος] τῶν ἐγκωμίων προσδεὴς τῶν παρ΄ ἡμῶν, ἀλλ’ ἡμεῖς τῆς παρ’ αὐτῆς δόξης ἐπιδεεῖς. Τὸ γὰρ δεδοξασμένον πῶς δοξασθήσεται; Ἡ πηγὴ τοῦ φωτὸς πῶς φωτισθήσεται;». Ἀπό αὐτήν τήν πηγήν τοῦ θείου φωτός, Φωτός δευτέρου μετά τό ἀρχικόν Φῶς τῆς πηγαίας Τριαδικῆς Θεότητος, ἄς καταλάμψουμε μεθεκτῶς τήν καρδία, τήν διάνοια καί τόν βίο μας, ἀναγωγικῶς διά τῶν ἀρετῶν, χαροποιώντας τήν κοινήν Μητέρα καί Προστάτιδα : «ἁγνίσθητι τῇ νηστείᾳ, δι΄ ἐγκρατείας καθάρθητι, ταῖς προσευχαῖς ἁγιάσθητι· πάντ’ ἔστω σοι πνευματικά, πνευματικῆς οὔσης τῆς πανηγύρεως».
ὁ Καθηγούμενος τοῦ Ἱ. Ἡσυχ. Παντοκράτορος,
† Ἀρχιμ. Κύριλλος
καί οἱ σύν ἐμοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί
Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου
Ἀπὸ τὴν 25η ἕως καὶ τὴν 28η Ἰουλίου 2016, ἐκκλησιαστικὴ ἀντιπροσωπεία ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, ἐπισκέφτηκε τὸν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο Μιτσχέτης καὶ Τιφλίδος καὶ Καθολικὸ Πατριάρχη πάσης Γεωργίας κ. Ἠλία Β΄. Ἡ ἀντιπροσωπεία ἀποτελοῦνταν ἀπό τους: πρωτοπρεσβύτερο π. Θεόδωρο Ζήση ὁμότιμο καθηγὴ πατρολογίας Θεολογικικῆς ΑΠΘ, κ. Δημήτριο Τσελεγγίδη καθηγητὴ δογματικῆς τῆς Θεολογικῆς ΑΠΘ, πρωτοπρεσβύτερο π. Ἀναστάσιο Γκοτσόπουλο ἐφημέριο Ἱ.Ν. Ἁγίου Νικολάου Πατρῶν, πρωτοπρεσβύτερο π. Πέτρο Heers ἐφημέριο Προφήτου Ἡλιοῦ Πετροκέρασα Θεσσαλονίκης, πρωτοπρεσβύτερο π. Ματθαῖο Vulcanescu τῆς Μητροπόλεως Πειραιῶς καὶ τὸν μοναχὸ π. Σεραφεὶμ Ζήση.
Καθήμενοι, ἀπὸ ἀριστ.: πρωτοπρεσβ. Θεόδωρος Ζήσης, ἡ Α. Μακαριότης, o Ἀρχιεπίσκοπος Μετσχέτης καὶ Τιφλίδος καὶ Καθολικὸς Πατριάρχης πάσης Γεωργίας Ἠλίας Β’, ὁ καθηγητὴς Δογματικῆς Θεολογίας κ. Δημήτριος Τσελεγγίδης, ἱερομόναχος Μικαέλι Μπρεγκβάντζε, ἱερομόναχος Σεραφεὶμ (Ζήσης). Ὄρθιοι, ἀπὸ ἀριστερά: Ἱεροδιάκονος Πέτρος, πρωτοπρεσβ. Συμεών, πρωτοπρεσβ. Πέτρος Χίρς, πρωτοπρεσβ. Ματθαῖος Βουλκανέσκου, Μητροπολίτης ἐπαρχίας Ζουκδίδι καὶ Τσαΐσι κ. Γεράσιμος μητροπολίτης ἐπαρχίας Ἀλαβέρτυ κ. Δαυΐδ, ἀρχιεπίσκοπος Στεφαντσμίνδα καὶ Χέβι κ. Ἰεγουδιέλι, μητροπολίτης Ἀχαλτσίχης καὶ Ταο-Κλαρδζέτης κ. Θεόδωρος, πρωτοπρεσβ. Ἀναστάσιος Γκοτσόπουλος, πρωτοπρεσβ. Βησσαρίων.
Ἀπὸ τὴν 25η ἕως καὶ τὴν 28η Ἰουλίου 2016, ἐκκλησιαστικὴ ἀντιπροσωπεία ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, ἐπισκέφτηκε τὸν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο Μιτσχέτης καὶ Τιφλίδος καὶ Καθολικὸ Πατριάρχη πάσης Γεωργίας κ. Ἠλία Β΄. Ἡ ἀντιπροσωπεία ἀποτελοῦνταν ἀπό τους: πρωτοπρεσβύτερο π. Θεόδωρο Ζήση ὁμότιμο καθηγὴ πατρολογίας Θεολογικικῆς ΑΠΘ, κ. Δημήτριο Τσελεγγίδη καθηγητὴ δογματικῆς τῆς Θεολογικῆς ΑΠΘ, πρωτοπρεσβύτερο π. Ἀναστάσιο Γκοτσόπουλο ἐφημέριο Ἱ.Ν. Ἁγίου Νικολάου Πατρῶν, πρωτοπρεσβύτερο π. Πέτρο Heers ἐφημέριο Προφήτου Ἡλιοῦ Πετροκέρασα Θεσσαλονίκης, πρωτοπρεσβύτερο π. Ματθαῖο Vulcanescu τῆς Μητροπόλεως Πειραιῶς καὶ τὸν μοναχὸ π. Σεραφεὶμ Ζήση.
Συναντήθηκαν μὲ ἱεράρχες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Γεωργίας, καθὼς καὶ μὲ τὸν Πατριάρχη Γεωργίας Ἠλία Β΄, ὁ ὁποῖος εὐγενικὰ ὑποδέχτηκε τοὺς καλεσμένους του στὴν...
κατοικία του. Ἡ ἀντιπροσωπεία ἔτυχε θερμῆς ὑποδοχῆς, μέσα σὲ πνεῦμα ἀδελφικῆς ἀγάπης καὶ εἰλικρινοῦς συνεργασίας. Ὁ σκοπὸς τῆς ἐπίσκεψης ἦταν διπλός: ἀφενὸς νὰ ἐκφράσει - ἐξ ὀνόματος ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν στὴν Ἑλλάδα - εἰλικρινῆ εὐγνωμοσύνη πρὸς τὸν Πατριάρχη, τὴν Ἱεραρχία καὶ τοὺς Πιστοὺς στὴν Ἐκκλησία τῆς Γεωργίας γιὰ τὴν ὁμολογία τους στὴν Ὀρθόδοξη Πίστη σχετικὰ μὲ τὴν συγκρητιστικὴ καὶ οἰκουμενιστικὴ Σύνοδο, καὶ ἀφετέρου, νὰ συμβουλευθοῦν καὶ νὰ συζητήσουν προσωπικὰ μὲ τὸν Μακαριώτατο καὶ τοὺς Ἱεράρχες, τὴ σωστὴ ἀπάντηση γιὰ τὴν ἀνορθόδοξη «Σύνοδο τῆς Κρήτης».
Εἰδικότερα, ἐγκωμιάστηκε ὡς πρότυπο ἡ πίστη τῆς Γεωργιανῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία της, ὅπως ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὴν 20ετή ἀπόφασή της νὰ ἀναχωρήσει καὶ νὰ παραμείνει ἔξω ἀπὸ τὸ συγκρητιστικὸ-οἰκουμενιστικό, προτεσταντικὸ ὄργανο, τὸ λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν». Αὐτὴ ἡ πίστη ἦταν ἄλλωστε, πιὸ ἐμφανὴς στὴν στάση ποὺ ἡ Γεωργιανὴ Ἐκκλησία ἔχει διατηρήσει μέσω τῆς ἀποχῆς ἀλλὰ καὶ τῶν κειμένων της σχετικὰ μὲ τὴν «Μεγάλη καὶ Ἁγία Σύνοδο» ποὺ πραγματοποιήθηκε τὸν περασμένο Ἰούνιο στὴν Κρήτη.
Οἱ συζητήσεις ἐπικεντρώθηκαν στὰ προβλήματα ποὺ δημιουργοῦνται ἀπὸ τὴν καινοτόμο καὶ ἀνορθόδοξη «Σύνοδο τῆς Κρήτης» καὶ ἡ ἀναγκαία ἀπάντηση σὲ αὐτὴ μὲ βάση τὰ δόγματα καὶ τοὺς κανόνες τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς Ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογίας. Τονίστηκε ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ ἀντιπροσωπεία, ἡ ἀπαίτηση γιὰ μία σαφῆ ἀπόρριψη τόσο τῆς μεθοδολογίας καὶ τῆς ὀργάνωσης τῆς Συνόδου, καθὼς καὶ τῶν καινοτόμων καὶ ἀνορθόδοξων κειμένων ποὺ ἐγκρίθηκαν ἀπὸ τὴ Σύνοδο τῆς Κρήτης, ἀλλὰ καὶ ἡ ἐπιτακτική ἀνάγκη, νὰ συγκληθεῖ μία νέα Ὀρθόδοξη Σύνοδο ὡς ἀπάντηση.
Ὁ Πατριάρχης ὑποδέχτηκε τοὺς καλεσμένους του καὶ ἐξῆρε τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ἀφοσίωσή τους πρὸς τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν Πίστη, διαβεβαιώνοντάς τους ὅτι «δὲν ὑπάρχουν πολλὲς ἐκκλησίες, ἀλλὰ μόνο μία Ἐκκλησία, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία», καὶ ὅτι ὁ ἴδιος καὶ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος θὰ «ἐργαστοῦν γιὰ τὴν ἑνότητα ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων», τὸ ὁποῖο μπορεῖ νὰ ἐξασφαλιστεῖ μόνο μὲ βάση τὴν πίστη ποὺ ἔχει παραδοθεῖ. Οἱ ἐκπρόσωποι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Γεωργίας στὰ Πανορθόδοξα συνέδρια, Μητροπολίτες Γεράσιμος Zugdidi καὶ Θεόδωρος Akhaltsikhe, ἀπὸ τὴν πλευρά τους, τόνισαν τὴ δέσμευση τῆς Ἐκκλησίας τους γιὰ προ-συνοδικὴ ἀπόρριψη τῶν ἀνορθόδοξων κειμένων: «Τὸ Μυστήριο τοῦ Γάμου καὶ τὰ κολλήματα» καὶ «Σχέσεις τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, μὲ τὸν λοιπὸν χριστιανικὸν κόσμον». Ἐπιπλέον, ὁ Πατριάρχης καὶ οἱ Μητροπολίτες δήλωσαν ὅτι τὰ ἔγγραφα τῆς Συνόδου θὰ μεταφραστοῦν στὰ γεωργιανά, θὰ ἐξεταστοῦν καὶ θὰ δοθεῖ ἀπάντηση μετὰ τὴ γενικὴ συνέλευση τῆς Ἱεραρχίας τοῦ Ὀκτωβρίου.
Σὲ γενικὲς γραμμές, τόσο οἱ ἐπισκέπτες ὅσο καὶ οἱ οἰκοδεσπότες βρῆκαν κοινὸ ἔδαφος καὶ ἑνότητα γιὰ ὅλα τὰ θέματα τῆς πίστης σὲ σχέση μὲ τὸ Δόγμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὰ ὅριά της, καθὼς καὶ τὴν ἀνάγκη νὰ συνεχιστεῖ ἡ ἀκλόνητη στὴν Ὀρθόδοξη Ὁμολογία Πίστεως στὸ πρόσωπο τῆς ἐξάπλωσης τοῦ συγκρητιστικοῦ οἰκουμενισμοῦ. Δεσμεύθηκαν νὰ συνεχίσουν τὴ συνεργασία στὸν τομέα αὐτὸ στὸ ἄμεσο μέλλον.
Ἐκτὸς ἀπὸ τὶς προαναφερθεῖσες συναντήσεις καὶ συζητήσεις, τὴν εὐγενικὴ φιλοξενία γιὰ τὴν ὁποία ὁ γεωργιανὸς λαὸς εἶναι τόσο γνωστὸς, ἡ ἐπίσκεψή τους ἐπεκτάθηκε μὲ ἕνα πλῆρες πρόγραμμα σὲ ἱστορικὰ προσκυνήματα τῆς σεβασμίου Ἐκκλησίας τῆς Γεωργίας.
Συνάντηση στὸ Πατριαρχεῖο μὲ τοὺς ἁρμοδίους Ἱεράρχες (ἀπὸ ἀριστερά: π. Ματθαῖος Βουλκανέσκου, π. Πέτρος Χίρς, μητροπολίτης, μητροπολίτης Γεράσιμος, π. Θεόδωρος Ζήσης, Μητροπολίτης Θεόδωρος, μοναχὸς Σεραφεὶμ (Ζήσης), π. Ἀναστάσιος Γκοτσόπουλος [βλ. ἀνωτέρω γιὰ πλήρη ὀνόματα καὶ τίτλους]
Δεξίωση ὑποδοχῆς στὴν Πατριαρχικὴ Κατοικία: (ἀπὸ ἀριστερά): π. Ἀναστάσιος Γκοτσόπουλος, καθηγητὴς Δημήτριος Τσελεγγίδης, π. Θεόδωρος Ζήσης, Ἱεροδιάκ. Πέτρος, Πατριάρχης Ἠλίας Β’, πρωτοπρεσβ. Καχάμπερ (Kakhaber), ἱερομόν. Μικαέλι Μπρεγκβάντζε, Μητροπ. Δαυΐδ (καθημ.), μητροπ. Θεόδωρος (καθημ.)
Ἡ ἀντιπροσωπεία τῶν κληρικῶν, μαζὶ μὲ τοὺς μοναχούς της μονῆς Ἁγίας Τριάδος, Γεργέτι (στὰ Γεωργιανά: წმინდა სამება - Tsminda Sameba). Ἡ ἐκκλησία βρίσκεται στὴ δεξιὰ ὄχθη τοῦ ποταμοῦ Τσκέρι (παραπόταμος τοῦ Τέρεκ), σὲ ὑψόμετρο 2170 μέτρων, κάτω ἀπὸ τὸ ὅρος Καζμπέγκι, λόγα μίλια μακριὰ ἀπὸ τὴν Πατριαρχικὴ Κατοικία.
Γεῦμα μὲ τὸν σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Σαμταβίσι καὶ Γκόρι, Ἀνδρέα, ἐκπρόσωπο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Γεωργίας στὴν πρὸ-Συνοδική (της ἐν Κρήτη Συνόδου) Ἐπιτροπὴ
Ἡ ἀντιπροσωπεία μὲ τοὺς κληρικούς, οἱ ὁποῖοι τὴ συνόδευσαν στὴν ἱερὰ μονὴ τῆς ἁγίας Νίνο, στὸ Μπόντβε, μαζὶ μὲ τὴν ἡγουμένη Θεοδώρα.
Συνάντηση μὲ τὴν ἡγουμένη τῆς ἱερᾶς μονῆς τῆς Θεοτόκου, Νέας Σουάμτα, Καχύλι, στὸ Τελάβι (ἀπὸ ἀριστ. Μητροπ. Δαυϊδ, π. Θεόδωρος Ζήσης καὶ ἡγουμένη Ἰωάννα.
Στὸν τάφο τοῦ προσφάτως ἀνακηρυχθέντος ἁγίου ἀσκητοῦ, ὁμολογητοῦ καὶ διὰ Χριστὸν Σαλοῦ Γαβριὴλ τοῦ Νέου (στὰ Γεωργιανά: გაბრიელი), ὁ ὁποῖος γεννήθηκε στὸ Goderdzi Urgebadze στὶς 26 August 1929 καὶ ἐκοιμήθη ὀσιακῶς στὶς 2 November 1995. Βλ.http://www.gabrielberi.ge/eng/index.htm.
Μὲ τὸν ἡγούμενο καὶ τοὺς πατέρες τῆς ἱερᾶς μονῆς Shio-Mgvime (στὰ Γεωργιανά: შიომღვიმე, Shiomghvime, σημαίνει «τὸ σπήλαιο τοῦ Σίο»), ἕνα μεσαιωνικὸ μοναστικὸ συγκρότημα στὴ Γεωργία, κοντὰ στὴν πόλη Μτσχέτα.
Ὁ καθεδρικὸς ναὸς Svetitskhoveli (στὰ Γεωργιανά სვეტიცხოვლის საკათედრო ტაძარი, svet'icxovlis sak'atedro t'adzari; Σημαίνει ὁ καθεδρικός του Ζωντανοῦ Στύλου). Τὸ Svetitskhoveli, γνωστὸ ὡς τὸ σημεῖο ταφῆς τοῦ Μανδηλίου τοῦ Χριστοῦ, εἶναι μιὰ ἀπὸ τὶς κυριότερες Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες τῆς Γεωργίας καὶ ἀπὸ τὰ πλέον ἱερὰ προσκυνήματα τῆς περιοχῆς.
Σύναξη κληρικολαϊκὴ στὴν Τιφλίδα: εἰκονίζεται ὁ π. Θεόδ. Ζήσης, ἀπευθυνόμενος σὲ ἑκατοντάδες πιστούς, ὁμιλῶν γιὰ τὴν ἀνορθόδοξη διοργάνωση καὶ τὰ κείμενα τῆς «Συνόδου τῆς Κρήτης», καὶ γιὰ τὴν πρέπουσα Ὀρθόδοξη ἀπάντηση σὲ αὐτήν.
κ. Δημήτριος Τσελεγγίδης είναι Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. στον τομέα Δογματικής.
Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό , Ακτίνες (σχόλια εικόνων)
Η είδηση δεν είναι πως το δικαστήριο της Χάγης, στην απόφαση για την καταδίκη του Ράντοβαν Κάρατζιτς το Μάρτιο, αθώωνε τον Σλομπόνταν Μιλόσεβιτς, αλλά ότι το θέμα έχει περάσει "στο ντούκου" από όλα τα θεωρούμενα «σοβαρά» ΜΜΕ. Εκείνα που τον κατήγγειλαν ως "χασάπη των Βαλκανίων".
Slobodan Milošević [20 Αυγούστου 1941 – 11 Mαρτίου 2006]
Η είδηση δεν είναι πως το δικαστήριο της Χάγης, στην απόφαση για την καταδίκη του Ράντοβαν Κάρατζιτς το Μάρτιο, αθώωνε τον Σλομπόνταν Μιλόσεβιτς, αλλά ότι το θέμα έχει περάσει "στο ντούκου" από όλα τα θεωρούμενα «σοβαρά» ΜΜΕ. Εκείνα που τον κατήγγειλαν ως "χασάπη των Βαλκανίων".
Η αθώωση του Μιλόσεβιτς από το αποκαλούμενο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για τα εγκλήματα στην π. Γιουγκοσλαβία, που εδρεύει στη Χάγη δημοσιεύθηκε στο www.slobodan-milosevic.org στις 18 Ιουλίου με τίτλο: «Το Δικαστήριο της Χάγης αθωώνει τον Σλομπόνταν Μιλόσεβιτς για εγκλήματα στον πόλεμο της Βοσνίας, με καθυστέρηση δέκα χρόνων»:
«Το δικαστήριο του ΟΗΕ για εγκλήματα πολέμου, αποφάνθηκε πως ο αποθανών πρόεδρος της Σερβίας ΔΕΝ ήταν υπεύθυνος για εγκλήματα πολέμου που διαπράχθηκαν στη Βοσνία στη διάρκεια του πολέμου 1992-95. Οι δικαστές προσδιόρισαν πως ο Σλομπόνταν Μιλόσεβιτς «ΔΕΝ πήρε μέρος στη από κοινού εγκληματικής επιχείρησης για να καταστήσει θύματα Βόσνιους Μουσουλμάνους και Κροάτες».
Σε μια απρόσμενη απόφαση, οι ίδιοι δικαστές που πριν μερικούς μήνες είχαν αποφασίσει να στείλουν τον Σερβοβόσνιο ηγέτη Ράντοβαν Κάρατζιτς επί 40 χρόνια στη φυλακή, ομόφωνα αποφαινόντουσαν ότι ο Μιλόσεβιτς ήταν αθώος. Επισημαίνοντας πως οι σχέσεις μεταξύ των δύο ανδρών, είχαν χειροτερεύσει από το 1991 και ότι είχαν διαφορετικές απόψεις, ως προς την ανεξαρτητοποίηση των Σερβοβόσνιων από τη Σερβία. Και ότι ο Μιλόσεβιτς υποστήριζε τους Μουσουλμάνους που επιθυμούσαν να παραμείνει ενιαία η Γιουγκοσλαβία.
Σημειώνεται πως το ίδιο δικαστήριο, ουδέποτε άλλοτε είχε αποφανθεί για την υπόθεση Μιλόσεβιτς. Ούτε πως τον είχαν ήδη απαλλάξει από κάθε κατηγορία για συμμετοχή σε εγκλήματα πολέμου.
Η αθωωτική παράγραφος:
Συνωμοτικά είχαν θάψει τα ευρήματα της υπόθεσης στην 1.303 σελίδα με μία παράγραφο που παρεμβάλλεται στις 2.590 σελίδες της απόφασης για την καταδίκη του Κάρατζιτς, γνωρίζοντας πως οι ελάχιστοι ενδιαφερόμενοι θα βρεθούν να καθίσουν και να τις διαβάσουν όλες.
Αξίζει να υπενθυμίσουμε πως ο θάνατος του Μιλόσεβιτς στη φυλακή επισυνέβη κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες που ορισμένοι σχολιαστές τις είχαν χαρακτηρίσει «ύποπτες».
Πέθανε από καρδιακή προσβολή στις 11 Μαρτίου 2006, μόλις δύο εβδομάδες κατόπιν της αρνητικής απόφασης του δικαστηρίου να του επιτρέψει να υποβληθεί σε εγχείριση καρδιάς στη Ρωσία.
Ο Σλομπόνταν Μιλόσεβιτς είχε δαιμονοποιηθεί από ολόκληρο τον δυτικό Τύπο και από κάθε πολιτικό χώρας-μέλους του ΝΑΤΟ. Τον αποκαλούσαν «ο Χασάπης των Βαλκανίων», τον παρομοίαζαν με τον Χίτλερ τον περιέγραφαν ως «αιμοδιψές τέρας» και τον κατηγορούσαν για γενοκτονία. Και αυτά όχι μόνο για να δικαιολογήσουν τις οικονομικές κυρώσεις εναντίον της Σερβίας, αλλά και τους ΝΑΤΟΪκούς βομβαρδισμούς του 1999 της Σερβίας στον πόλεμο του Κοσσυφοπεδίου.
Έτσι ο Σλομπόνταν Μιλόσεβιτς, πέρασε τα τελευταία πέντε χρόνια της ζωής του στη φυλακή προσπαθώντας να υπερασπισθεί όχι μόνο τον εαυτό του αλλά και τους Σέρβους τους οποίους οι ΝΑΥΟΪκοί κατηγορούσαν πως διεξάγουν έναν πόλεμο, που τώρα το δικαστήριο αποφαίνεται πως προσπαθούσαν να σταματήσουν.
Χρειάσθηκε να περάσουν δέκα χρόνια από το θάνατό του για να δικαιωθεί ο Μιλόσεβιτς αλλά φυσικά, ουδείς ζήτησε συγγνώμη» για το εγκληματικό «λάθος» τους. Και η είδηση πέρασε απαρατήρητη.
Όλα ξεκίνησαν όταν δημοσιεύθηκε στις 2 Αυγούστου σχόλιο του Neil Clark στο RT.com με τίτλο «Ο Μιλόσεβιτς αθωώθηκε καθώς η πολεμική μηχανή του ΝΑΤΟ προχωράει».
Ο Κλαρκ έχει αρθρογραφήσει σε πολλά βρετανικά έντυπα (The Guardian, Morning Star, Daily and Sunday Express, Mail on Sunday, Daily Mail, Daily Telegraph, New Statesman, The Spectator, The Week, και The American Conservative).Και είναι τακτικός αρθρογράφος στο RT. Το σχόλιό του για το Μιλόσεβιτς, αναδημοσιεύεται στις 3 Αυγούστου από την ιστοσελίδα του Ινστιτούτου Ρον Πολ (για την ειρήνη και την ευημερία).
Aποτέλεσμα ήταν να ενοχληθούν αντιδραστικοί κύκλοι όπως το φερέφωνο της αμερικανικής προπαγάνδας “Radio Free Europe”. Η διευθύντρια του βαλκανικού τμήματος του αμερικάνικου σταθμού Gordana Knezevic , κατηγόρησε τον Κλαρκ ότι «αποτελεί παράδειγμα δημοσιογραφικής παραποίησης γεγονότων».
Χωρίς ωστόσο η καλή αυτή κυρία, να πει ότι παρ΄όλο που ο Μιλόσεβιτς δεν ήταν κατηγορούμενος στη δίκη Κάρατζιτς, η απόφαση στην παράγραφο 3460, της σελίδας 1303 περ4ιγράφει σαφώς, πως «δεν υπήρξαν σαφείς αποδείξεις που να παρουσιασθούν στην υπόθεση ώστε να βρεθεί ο Μιλόσεβιτς ότι είχε συμφωνήσει στο σχέδιο (της δημιουργίας περιοχών που να έχουν εκκαθαρισθεί από μη Σέβρους)».
Το καλό στην υπόθεση ήταν πως η αντίδραση αυτή προκάλεσε το ενδιφέρον να ψάξουμε τις ακριβώς έχει συμβεί.
Επειδή η είδηση, όπως ήταν φυσικό είχε περάσει στο ντούκου από τα πολυδιαφημισμένα Μέσα του συρμού.
Το ιδιαίτερο ενδιαφέρον βρίσκεται πως το Ινστιτούτο ανήκει στον Αμερικάνο γιατρό και πολιτικό (επί χρόνια βουλευτή του Τέξας 1976 ως το 1977 και από το 1979 ως το 1985 και από 1997 - 2013), Ronald Ernest "Ron" Paul. Ο Ρον Πολ, είχε διεκδικήσει τρεις φορές την αμερικανική προεδρία ως ανεξάρτητος υποψήφιος (1988) και διεκδίκησε το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων το2008 και 2012.
Στο άρθρο του ο Κλαρκ κάνει μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ανάλυσή σχολιάζοντας τον τρόπο με τον οποίον ο πρώην πρόεδρος της Σερβίας αρχικά στοχοποιήθηκε, στη συνέχεια δαιμονοποιήθηκε κι εν τέλει εξοντώθηκε από τους ΝΑΤΟϊκούς.
---
Αναδημοσιεύουμε τo Μεθοδεύεται εξόντωση του Μιλόσεβιτς για τον τρόπο που διεξαγόταν η δική του Μιλόσεβιτς.
Ο Σλομπόνταν Μιλόσεβις όταν ήταν κατηγορούμενος στο Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης
H δίκη του πρώην προέδρου της Γιουγκοσλαβίας Σλομπόνταν Μιλόσεβιτς διακόπηκε πάλι, για λόγους υγείας
Ο Μιλόσεβιτς παραπονέθηκε ότι έχει πάθει εξάντληση, ενώ έχουν αρχίσει να διατυπώνονται απόψεις που θέλουν τη δίκη να μην ολοκληρώνεται.
Οι οπαδοί του Μιλόσεβιτς, υποστηρίζουν ότι οι δικαστές στην Χάγη, που γνωρίζουν ότι ο κατηγορούμενος πάσχει από υψηλή πίεση και έχει εξαντληθεί από γρίππη, ελπίζουν ασκώντας του αφόρητη πίεση να πεθάνει από καρδιακή προσβολή.
Ο δικαστής Μέη, διάβασε στο δικαστήριο την ιατρική γνωμάτευση, που τόνιζε τα καρδιακά προβλήματα του Μιλόσεβιτς και ζητούσε να περιοριστεί ο φόρτος εργασίας.
Αντ΄αυτού ο δικαστής έχει εντατικοποιήσει τη δίκη.
Στη Χάγη προετοιμάζουν σιωπηρά τη δολοφονία του Μιλόσεβιτς
Των Jared Israel και Vladimir Krsljianin
Το θέαμα που προετοίμαζαν να δώσουν από το δικαστήριο της Χάγης δεν τους βγαίνει φαίνεται. Η δίκη-σόου, δεν πηγαίνει και τόσο καλά για τους σκηνοθέτες της και μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις λειτούργησε αντίστροφα.
Ετσι κατά μεγάλα διαστήματα μας κάνουν να ξεχνάμε και την ύπαρξή της.
Εντυπωσιακά ανθεκτικός ο Σλομπόνταν Μιλόσεβιτς αντιμετώπισε όλες τις κατηγορίς και τα χαλκευμένα στοιχεία με τα οποία οι ΝΑΤΟϊκοί προσπάθησαν να τον στριμώξουν. Αποτέλεσμα να ακολουθήσει πλήρης αποσιώπηση της δίκης από τα δυτικά Μέσα.
Μια και δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τον Μιλόσεβιτς με τα μέσα που είχαν προγραμματίσει προσπαθούν τώρα να τον εξωντώσουν με τις μεθόδους που πολύ καλά γνωρίζουν μια και δεν είναι η πρώτη φορά που τις εφαρμόζουν.
Στις 31 Οκτωβρίου ο Μιλόσεβιτς υπέστη ένα καρδιακό επεισόδιο λόγω εξαιρετικά υψηλής πίεσης, απότοκο της έντασης που ζεί όλο αυτότ ο διάστημα της φυλάκισής του και της δίκης.
Η κατάστασή του χρειάζεται καρδιολογική παρακολούθηση.
Ο δικαστής Μέι, που έχει αναγνώσει ενώπιον του δικαστηρίου την κατάσταση της υγείας του Μιλόσεβιτς, εντατικοποίησε την διαδικασία.
# Ετσι ενώ ως τώρα η διαδικασία στο δικαστήριο έληγε στοις 14.00, τώρα επεκτάθηκε ως τις 17.00.
# Το κελί του Μιλόσεβιτς, όπου επιστρέφει αργά, έχοντας να διαλέξει ένα σύντομο περίπατο ή να δειπνήσει, βρίσκεται σε παλιά ναζιστική φυλακή. Τα παράθυρα παραμένουν ερμειτικά κλειστά. Και η ατμόσφαιρα κάθε άλλο παρά υγιεινή μπορεί να θεωρηθεί.
# Το φαγητό που του προσφέρεται είναι χαμηλής ποιότητας γεμάτο λιπαρά, χωρίς λαχανικά κάθε άλλο παρά δίαιτα που απαιτείται για έναν καρδιοπαθή.
---
(Μεθοδεύεται εξόντωση του Μιλόσεβιτς )
Η απόφαση για τον Κάρατζιτς αναφέρει ρητά:
... The UN war crimes tribunal has determined that the late Serbian president was not responsible for war crimes committed in Bosnia during the 1992-95 war. The judges determined that Slobodan Milosevic was not part of a "joint criminal enterprise" to victimize Bosnian Muslims and Croats.
Ολόκληρο το κείμενο της απόφασης και η επίμαχη παράγραφος
Πηγή: στυξ
