Στὴν περίπτωσι αὐτή, πού «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» κηρύττει διδασκαλίες ἀντορθόδοξες, δὲν ἀπαιτεῖται προηγουμένως ἀπόφασι καθαιρέσεως ἀπὸ ἁρμόδιο συνοδικὸ δικαστήριο· ἡ καθαίρεσις ἐπέρχεται αὐτομάτως κατὰ τὸν ΙΕ΄ κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου, τὸν ὁποῖο καὶ ἐγὼ ὡς ἱεροκῆρυξ εἶχα μνημονεύσει καὶ εἶχα ζητήσει ἀπὸ τοὺς ἀρχιερεῖς τῆς Β. Ἑλλάδος νὰ τὸν ἐφαρμόσουν καὶ νὰ διακόψουν τὴν κοινωνία μὲ τὸν οἰκουμενικὸ πατριάρχη.

Πως φθάσαμε στήν διακοπή τοῦ μνημοσύνου του πατριάρχου Αθηναγόρα το 1970

[Στὴν περίπτωσι αὐτή, πού «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» κηρύττει διδασκαλίες ἀντορθόδοξες, δὲν ἀπαιτεῖται προηγουμένως ἀπόφασι καθαιρέσεως ἀπὸ ἁρμόδιο συνοδικὸ δικαστήριο·...

ἡ καθαίρεσις ἐπέρχεται αὐτομάτως κατὰ τὸν ΙΕ΄ κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου, τὸν ὁποῖο καὶ ἐγὼ ὡς ἱεροκῆρυξ εἶχα μνημονεύσει καὶ εἶχα ζητήσει ἀπὸ τοὺς ἀρχιερεῖς τῆς Β. Ἑλλάδος νὰ τὸν ἐφαρμόσουν καὶ νὰ διακόψουν τὴν κοινωνία μὲ τὸν οἰκουμενικὸ πατριάρχη.]

Τί προηγήθηκε (Φεβρ. 1970). Μόλις ἔγινα ἐπίσκοπος ὡρισμένοι παλαιοημερολογῖται μὲ κατηγοροῦσαν, ὅτι δὲν ἔπαυσα τὸ μνημόσυνο τοῦ πατριάρχου Ἀθηναγόρα, ποὺ δὲν ὀρθοτομεῖ τὸν λόγο τῆς ἀληθείας, καὶ δὲν τὸν ἀπεκήρυξα ὡς αἱρετικό.

Τὸ μνημόσυνο τοῦ πατριάρχου στὴν θ. λειτουργία, τὸ «Ἐν πρώτοις μνήσθητι, Κύριε, … ὃν χάρισαι ταῖς ἁγίαις σου ἐκκλησίαις ἐν εἰρήνῃ, σῷον, ἔντιμον, ὑγιᾶ, μακροημερεύοντα καὶ ὀρθοτομοῦντα τὸν λόγον τῆς σῆς ἀληθείας», ὅπως παρατηρεῖ ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, δὲν ἔχει τὴν ἔννοια βεβαιώσεως ὅλων αὐτῶν· ἐκφράζει εὐχή, ὁ Κύριος νὰ χαρίζῃ στὸν ἐπίσκοπο ἢ στὸν πατριάρχη ψυχικὴ εἰρήνη, σωματικὴ ὑγεία, ἀγαθὴ φήμη, καὶ διδασκαλία κατὰ πάντα ὀρθόδοξη.

Ὁ πατριάρχης Ἀθηναγόρας χωρὶς ἀμφιβολία εἶχε προβῆ σὲ ἐνέργειες, ποὺ τὸν ἔφεραν μακριὰ ἀπὸ τὸ ὀρθόδοξο φρόνημα· μοῦ ζητοῦσαν λοιπὸν νὰ τὸν κηρύξω γι᾿ αὐτὲς αἱρετικό, νὰ τὸν διαγράψω ἀπὸ τὰ δίπτυχα καὶ νὰ παύσω τὸ μνημόσυνό του.

Τοὺς ἀπήντησα, ὅτι ὡρισμένες ἐνέργειες τοῦ πατριάρχου ἦταν παραβάσεις ἱ. κανόνων πού, ἂν ἀποδειχθοῦν ἀληθινές, συνεπάγονται καθαίρεσι. Ἀλλὰ ποιός θὰ τοῦ ἐπιβάλῃ τὴν καθαίρεσι; Τὸ ἁρμόδιο ὄργανο γιὰ κληρικοὺς εἶνε ἡ Σύνοδος, καὶ γιὰ τὸν οἰκουμενικὸ πατριάρχη ἡ Ἱεραρχία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἀλλὰ δυστυχῶς δὲν κατέστη ὑπόδικος ἐνώπιον αὐτῆς, καὶ ἔτσι παρέμενε στὸ θρόνο.

Ὅπως ἔλεγε ὁ ἀείμνηστος μητροπολίτης πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης ὁ ἀρχιεπίσκοπος τῶν παλαιοημερολογιτῶν, ἡ καθαίρεσι καὶ ὁ ἀφορισμὸς διακρίνονται σὲ «δυνάμει» καὶ σὲ «ἐνεργείᾳ». 

Κληρικὸς ποὺ ξέφυγε ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία, μέχρις ὅτου κριθῇ ἀπὸ Σύνοδο, μπορεῖ νὰ θεωρηθῇ δυνάμει καθῃρημένος· ἐνεργείᾳ καθῃρημένος καθίσταται μόνο μετὰ ἀπὸ συνοδικὴ κρίσι. Τὸ ίδιο λέει καὶ ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης στὸ Πηδάλιο (Ἀθῆναι 19829, σ. 4-5).

Αὐτὰ ἰσχύουν γιὰ τὶς ἀντικανονικὲς ἐνέργειες τοῦ πατριάρχου. Γιὰ παραβάσεις δηλαδὴ ἱ. κανόνων ἐθεωρεῖτο δυνάμει καθῃρημένος, δὲν ἦταν ὅμως καὶ ἐνεργείᾳ. 

Ἀλλ᾿ ὑπῆρχαν καὶ ἐνέργειές του ποὺ ἔθιγαν δόγματα. Καὶ στὴν περίπτωσι αὐτή, ἀφοῦ «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» κηρύττει διδασκαλίες ἀντορθόδοξες, δὲν ἀπαιτεῖται προηγουμένως ἀπόφασι καθαιρέσεως ἀπὸ ἁρμόδιο συνοδικὸ δικαστήριο· ἡ καθαίρεσις ἐπέρχεται αὐτομάτως κατὰ τὸν ΙΕ΄ κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου, τὸν ὁποῖο καὶ ἐγὼ ὡς ἱεροκῆρυξ εἶχα μνημονεύσει καὶ εἶχα ζητήσει ἀπὸ τοὺς ἀρχιερεῖς τῆς Β. Ἑλλάδος νὰ τὸν ἐφαρμόσουν καὶ νὰ διακόψουν τὴν κοινωνία μὲ τὸν οἰκουμενικὸ πατριάρχη.

Γιατί τώρα, μὲ ρωτοῦσαν, ποὺ γίνατε ἐπίσκοπος τῆς Βορείου Ἑλλάδος, δὲν ἐφαρμόζετε ὁ ίδιος τὸν κανόνα καὶ δὲν διακόπτετε τὴν πνευματικὴ σχέσι μὲ τὸν πατριάρχη;

Ἀπάντησις. Ἐξακολουθῶ νὰ πιστεύω ὅ,τι πίστευα καὶ τότε. Δὲν ἐφαρμόζω ὅμως ἀκόμη τὸν κανόνα αὐτόν, ὄχι διότι φοβοῦμαι· διεκινδύνευσα ἤδη τὸ θρόνο κατ᾿ ἐπανάληψιν γιὰ τὴν ἐφαρμογὴ ἱ. κανόνων. Ἀλλ᾿ ἐνῷ ἔχω τὴν ἀπόφασι νὰ τὸν ἐφαρμόσω, τρέμω καὶ ἰλιγγιῶ ἐμπρὸς στὴν εὐθύνη ἀπέναντι στὸ Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους γιὰ μία ἐνέργεια ποὺ θὰ ἔχῃ χαρακτῆρα δονήσεως μέσα στὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία. 

Ἐρευνῶ λοιπὸν καὶ βασανίζω τὸ πρᾶγμα βαθύτερα, καὶ περιμένω πληροφορία τῆς συνειδήσεώς μου, ἡ ὁποία ἰσχυρῶς νὰ μὲ πείθῃ ὅτι ἤγγικεν ἡ ὥρα.

Παρακολουθῶ μὲ προσοχὴ καὶ ἀγωνία τὴν ἐξέλιξι τῆς καταστάσεως. Βλέπω, ὅτι καὶ ἄλλοι ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀνησυχοῦν καὶ διερωτῶνται· ποῦ πᾶμε; Κάτι φοβερὸ ἐγκυμονοῦν οἱ καιροί μας. Συνεχῶς προετοιμάζω τὴν ψυχή μου, τὸ ποίμνιό μου, καθὼς καὶ τὶς ψυχὲς τῶν φίλων ἀναγνωστῶν, γιὰ τὴν κρίσιμη ὥρα τῆς Ὀρθοδοξίας. Είθε ὁ Κύριος ἀποτρέψῃ ἀπὸ μᾶς τὸ πικρὸ ποτήριο. Είθε νὰ μὴ διασπασθῇ ἡ ἑνότης διὰ τῆς πραγματοποιήσεως ἐνδομύχων πόθων ὡρισμένων οἰκουμενιστῶν ταγῶν τῆς Ἐκκλησίας.

Ἐν πάσῃ ὅμως περιπτώσει τὸ πότε καὶ πῶς θὰ ἐφαρμόσω τὸν ἀνωτέρω κανόνα, δὲν θὰ μοῦ τὸ ὑποδείξουν ἀνεύθυνα πρόσωπα, ἀλλὰ ἡ συνείδησί μου, ἀκούγοντας καὶ τὴ φωνὴ τοῦ λαοῦ ἐκείνου ποὺ ἀγωνίσθηκε μαζί μου σὲ ἡμέρες σκληρᾶς δοκιμασίας (Ἡ κανονικότης τῆς ἐκλογῆς καὶ χειροτονίας μου, Ἀθῆναι 1990, σσ. 144-151).
 

Διακοπή μνημοσύνου του πατριάρχου Αθηναγόρα

                                                                               
Ἡ παῦσις ἔγινε πλέον (Μάρτιο 1970). Ἐπικροτῶ τὴν πρᾶξι τοῦ μητροπολίτου Ἐλευθερουπόλεως Ἀμβροσίου, ποὺ ἔπαυσε τὸ μνημόσυνο τοῦ πατριάρχου Ἀθηναγόρα ἐξ αἰτίας καὶ νεωτέρων δηλώσεών του περὶ κοινοῦ ποτηρίου, πρωτείου, ἀλαθήτου καὶ φιλιόκβε. Ἡ παῦσις ὁπωσδήποτε θὰ ἐπεκταθῇ. Καὶ ἄλλοι ἱεράρχαι ἑτοιμάζονται νὰ διαμαρτυρηθοῦν. Ἡ κατάστασι ἐκτραχύνεται. Τὸ σκάνδαλο παίρνει διαστάσεις. Τὸ γόητρο τοῦ Πατριαρχείου πέφτει. Πλησιάζει κάποια τρομακτικὴ διάσπασις τῆς ἑνότητος τοῦ ὀρθοδόξου κόσμου· θὰ ἐπακολουθήσῃ πνευματικὸς ὄλεθρος.

Νά τ᾿ ἀποτελέσματα τοῦ διαλόγου ποὺ ἄρχισαν πάπας καὶ πατριάρχης. Ὁ διάλογος εἶνε πονηρὴ παγίδα τοῦ παπισμοῦ γιὰ νὰ διαλύσῃ τὴν Ὀρθοδοξία. 

Ἡ Διαρκὴς Ἱ. Σύνοδος, ὅπως παρετήρησαν καὶ ἄλλοι, δὲν μπορεῖ ν᾿ ἀντιμετωπίσῃ τὴν κατάστασι. Εἶνε ἀνάγκη νὰ συγκληθῇ ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία στὸ κεφαλαιῶδες τοῦτο ζήτημα εἶμαι βέβαιος ὅτι μὲ θαυμαστὴ ἑνότητα θὰ στηλιτεύσῃ τὶς παρεκκλίσεις ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ θ᾿ ἀπευθύνῃ διάγγελμα πρὸς ὅλο τὸν ὀρθόδοξο κόσμο, ποὺ εἶνε ἀπογοητευμένος ἀπὸ τὶς ἀντικανονικὲς καὶ ἀντορθόδοξες ἐνέργειες τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Ἴσως ὁ πατριάρχης, πρὸ τοῦ κινδύνου καταδίκης του ἀπὸ ὅλη τὴν Ἱεραρχία, ν᾿ ἀνανήψῃ.

Ἡ Διαρκὴς Ἱ. Σύνοδος, ἀμέσως μετὰ τὴ δημοσίευσι τῶν φρικωδῶν δηλώσεων τοῦ πατριάρχου περὶ πρωτείου, ἀλαθήτου τοῦ πάπα καὶ φιλιόκβε, θὰ ἔπρεπε νὰ συγκληθῇ σὲ ἔκτακτη συνεδρίασι, ν᾿ ἀπευθύνῃ ἐρώτημα στὸν πατριάρχη ἂν εἶνε ἀκριβεῖς ἢ ὄχι οἱ δηλώσεις, καὶ νὰ καθησυχάσῃ τὸν ὀρθοδόξου λαοῦ. 

Ἱεράρχαι ποὺ διαμαρτυρήθηκαν ἢ καὶ ἔπαυσαν τὸ μνημόσυνο, ὄχι μόνο ἀπαλλάσσονται ἀπὸ εὐθύνη, ἀλλὰ εἶνε καὶ ἄξιοι ἐπαίνου, διότι ἑρμήνευσαν ὀρθὰ τὸν ΙΕ΄ κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου. 

Δημιουργήθηκε σοβαρὸ ζήτημα πίστεως καὶ κρίσεως τῆς ὀρθοδόξου συνειδήσεως, τὸ ὁποῖο μόνο ἡ Ἱεραρχία μπορεῖ ν᾿ ἀντιμετωπίσῃ. Τὶς τυχὸν ἐναντίον διαμαρτυρομένων ἱεραρχῶν φωνὲς ἀπίστων, ἀθέων, πνευματιστῶν, μασόνων, οἱ ὁποῖοι εἶνε ψυχροὶ καὶ ἀδιάφοροι καὶ ληξιαρχικῶς μόνο ἀνήκουν στὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία, πρέπει νὰ περιφρονήσουμε σὰν γαυγίσματα μικρῶν σκύλων, ὅπως διδάσκουν ἀείμνηστοι πρόμαχοι τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἂς ἀκούσουμε τὰ πιστὰ τέκνα τῆς Ὀρθοδοξίας, τὰ ὁποῖα ἀπὸ κάθε σημεῖο τῆς Ἑλλάδος στρέφουν ἐναγωνίως τὰ βλέμματά τους πρὸς τοὺς ποιμένας, ζητώντας ῥωμαλέα ὑπεράσπισι τῆς πατροπαραδότου εὐσεβείας (Ἀπολογισμὸς μιᾶς 4ετίας, Ἀθῆναι 1971, σσ. 123-125).

Μετὰ τὴν διακοπή (Φεβρ. 1973). Μᾶς κατηγοροῦν, ὅτι δὲν σεβόμεθα τὸ Πατριαρχεῖο, διότι ὅλως αὐθαιρέτως διεκόψαμε τὸ μνημόσυνο τοῦ ὀνόματος τοῦ πατριάρχου.

Ὄχι, ἀδικοῦν τὴν ἀλήθεια ὅταν λένε «ὅλως αὐθαιρέτως». Τὸ ἀληθὲς εἶνε τὸ τελείως ἀντίθετο. 

Ἐὰν ἀνοίξετε τὸ Πηδάλιο καὶ μελετήσετε τὸν ΙΕ΄ κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου, τότε θὰ δῆτε ὅτι ὄχι «ὅλως αὐθαιρέτως» ἀλλὰ «ὅλως κανονικῶς» διεκόψαμε τὴ μνημόνευσι τοῦ πατριάρχου. 

Τὴν διεκόψαμε μετὰ ἀπὸ φρικώδεις δηλώσεις του περὶ πρωτείου καὶ ἀλαθήτου τοῦ πάπα, περὶ φιλιόκβε κ.λπ.. «Γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» διεκηρύσσοντο, σὲ παγκόσμιο κλίμακα, ἀντορθόδοξες διδασκαλίες, ποὺ ἔχουν καταδικασθῆ ἀπὸ πλῆθος Συνόδους. 

Οἱ δὲ τρεῖς μητροπολῖται τῆς Βορείου Ἑλλάδος, οἱ ὁποῖοι μὲ πόνο ψυχῆς προχωρήσαμε στὴν διακοπὴ τοῦ πατριαρχικοῦ μνημοσύνου, μὲ ἔγγραφο πρὸς τὴν Ἱ. Σύνοδο δηλώσαμε ὅτι, ἐὰν ὁ πατριάρχης διέψευδε τὶς σχετικὲς δηλώσεις, ἐμεῖς θὰ ἐπαναλαμβάναμε τὸ μνημόσυνο.

Ἀλλὰ δυστυχῶς ἐκεῖνος ἐπέμεινε στὶς πεπλανημένες ἀντιλήψεις του. Τὸ δὲ γεγονὸς ὅτι ἡ Ἱ. Σύνοδος, παρ᾿ ὅλες τὶς πιέσεις ποὺ δέχθηκε, δὲν προχώρησε νὰ ἐπιβάλῃ κυρώσεις ἐναντίον μας, δείχνει ὅτι κατὰ βάθος ἀνεγνώριζε τὴν ὀρθότητα τῆς ἐνεργείας μας. 

Προσέφερε δὲ ἡ ἐνέργειά μας αὐτὴ ὑψίστη ὑπηρεσία στὸ Πατριαρχεῖο, διότι ὑπῆρξε ἕνα φρένο στὸν πατριάρχη, ποὺ ἔσπευδε πυραυλοκινήτως πρὸς ἄκαιρον ἕνωσιν μὲ τοὺς παπικούς (Ἀπαντήσεις ἐπὶ ἐκκλησιαστικῶν θεμάτων, Ἀθῆναι 1973, σσ. 49-50).

† ἐπίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης

Πηγή: Πνεύματος κοινωνία

Η Αγία μας Εκκλησία με την Ορθόδοξη Πατερική διδασκαλία της αποφαίνεται για την Παναγία μας ότι είναι η Αειπάρθενος Κόρη, η Οποία μέσα σε όλη την υλική και πνευματική δημιουργία, έφθασε στην πληρέστερη ανθρώπινη δυνατότητα να γίνει η Μητέρα του Υιού και Λόγου του Θεού Πατρός.

Είναι Εκείνη, η Οποία δέχθηκε στην παναγία Γαστέρα της τον Υιό του Θεού και με αυτόν τον τρόπο το Όνομα Θεοτόκος είναι μία αναπόσπαστη συνέπεια του Ονόματος Θεάνθρωπος.

Το μυστήριο της Ενανθρωπήσεως εμπεριέχει και την Μητέρα του Ενανθρωπήσα­­ντος Λόγου. Ο Θεός Λόγος έζησε υποστατικώς ως ένα μέρος του σώματός της. Με την δική της σάρκα και το δικό της αίμα έζησε μέσα στην πανάμωμο Μήτρα της ο Θεός.

Έτσι η Θεοτόκος Μαρία ταύτισε την ύπαρξή της με την ζωή του ακτίστου Λόγου. Ένωσε θα λέγαμε στην δική της ζωή την κτίση με τον Κτίστη της.

Η εκκλησιαστική ποίηση, για να κηρύξει την ανακαίνιση του σύμπαντος κόσμου αποδίδει στην Παναγία Μητέρα του Κυρίου μας περιληπτικώς τις φυσικές εικόνες. Την ονομάζει «ουρανόν», «γη αγαθή», «όρος αλατόμητον», «πέτρα ποτίζουσα τους διψώντας την ζωήν» καὶ «άρουρα βλαστάνουσα ιλασμούς».

Οι αιρετικοί, Παπικοί και Προτεστάντες, δεν διαθέτουν χώρο στη θεολογία τους ή κακοδοξούν για την Θεοτόκο Μαρία, για τον λόγο ότι εκπίπτουν της αληθείας, όσον αφορά στο πρόσωπο της Θεοτόκου. Έτσι, όταν δεν αληθεύεις ή αγνοείς το πρόσωπο της Θεοτόκου Μαρίας, έπεται ως φυσική συνέπεια το να παρερμηνεύεις και το πρόσωπο του Θεανθρώπου Κυρίου. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος μας λέγει ότι όποιος δεν θεωρεί Θεοτόκον την Αγία Μαρία είναι ά-σχετος με την Θεότητα: «Ει τις ου Θεοτόκον την Μαρίαν υπολαμβάνει, χωρίς εστί της θεότητος» (PG 37, 177C).

Στο σημείο αυτό οφείλουμε να τονίσουμε ότι η Θεολογία, αλλά και η ευσέβεια πρέπει πάντα να οδηγείται και να ελέγχεται από την δογματική διδασκαλία. Γι’ αυτό και ο Φλωρόφσκυ επισημαίνει ότι σε μια ελλιπή Χριστολογία δεν υπάρχει χώρος για την Μητέρα του Θεού (Θέματα Ορθοδόξου Θεολογίας, 1973, 126).

Η ευλάβεια προς την Μητέρα του Θεανθρώπου Κυρίου διαποτίζει κυριολεκτικώς ολόκληρο το είναι της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας και -όπως τονίζει ο Σμέμαν- ο σεβασμός αυτός προς την Μητέρα του Κυρίου αποτελεί μια «διάσταση» του δόγματος, της ευσεβείας, της Χριστολογίας καθώς και της Εκκλησιολογίας (Σμέμαν, Η Παναγία, Ακρίτας 2000, 78).

Η θέση που κατέχει η Παναγία μας μέσα στο Θείο σχέδιο για την σωτηρία και λύτρωση του ανθρώπου είναι μοναδική και ανεπανάληπτη. Για τον λόγο αυτό ψάλλει η Αγία μας Εκκλησία: «Η γέννησίς σου Θεοτόκε χαράν εμήνυσε πάση τη οικουμένη. Εκ σου γαρ ανέτειλεν ο ήλιος της Δικαιοσύνης Χριστός ο Θεός ημών» (Απολυτίκιον Γενεσίου Θεοτόκου).

Δικαίως, λοιπόν, βρίσκει όλη η Δημιουργία στο πρόσωπο της Θεοτόκου Μαρίας την πύλη της «όντως ζωής», την είσοδο προς το πλήρωμα των ανθρωπίνων δυνατοτήτων.

Θα τελειώσω το σύντομο αυτό άρθρο μου με τα λόγια του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά: «Ω! Παρθένε θεία και τώρα ουρανία, πώς να περιγράψω όλα τα προσόντα σου; Πώς να Σε δοξάσω, τον θησαυρό της δόξης; Σου και η μνήμη μόνον αγιάζει αυτόν που την χρησιμοποιεί [...] δια Σου καταλάμπεται το πνεύμα με την επιδημία του Θείου Πνεύματος [...] Μετάδωσε λοιπόν πλούσια στον λαόν σου, σ’ αυτόν τον κλήρον σου, το έλεός σου και τα χαρίσματά σου, ω Δέσποινα. Δώσε λύση των δεινών που μας κατέχουν» (Παλαμικόν Ταμείον, 436).

Πηγή: Ακτίνες

Ἔχοντας ὑπομείνει τή δυσωδία τῶν φρικτῶν συγγραφέων πού παρατίθενται στό βιβλίο «Ἕλξη καί πάθος» εἶναι, φρονῶ, ἀναγκαῖο νά παραθέσουμε τή διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων σχετικά μέ τή μανία τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Βέβαια λίγα πράγματα ἀναφέρουν σχετικῶς οἱ Πατέρες ἀκολουθώντας τόν Ἀπόστολο πού γράφει «τά γάρ κρυφῇ ὑπ΄αὐτῶν γινόμενα αἰσχρόν ἐστί καί λέγειν».   Ὡς βάση θά χρησιμοποιήσουμε τήν προαναφερθεῖσα ἑρμηνεία τοῦ ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου στήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολή.  Πάνω στόν καμβᾶ αὐτόν θά συμπληρώσουμε καί ψηφίδες ἀπό τή διδασκαλία καί ἄλλων Πατέρων.

Ι.  Ὁ Θεός ἔθεσε ὅρια ἀπαράβατα  στήν ἐρωτική ἐπιθυμία.

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης θεωρεῖ τήν ὁμοφυλοφιλία, «τήν κατά τῶν ἀρρένων μανία», ὡς τό πλέον «ἄτιμο» πάθος, πού ἀποτελεῖ «ὕβριν» κατά τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως  Αὐτό ὀφείλεται στό γεγονός ὅτι εἶναι «παρά φύσιν».  Κάνει γι΄ αὐτό μία διάκριση.  Ἄν καί εἶναι πεσμένη ἡ ἀνθρώπινη φύση, στή φθορά στήν ἁμαρτία καί στό θάνατο ὑπάρχουν καί παραμένουν «ὅρια» στήν ἐρωτική ἐπιθυμία καί τίς σχέσεις ἀνδρός καί γυναικός. 

Ὑπάρχει ἕνας νόμος φυσικός στόν ὁποῖο ὑπόκεινται ὅλοι οἱ ἄνθρωποι καί παράλληλα ἕνας νόμος πνευματικός γιά τούς πιστούς. Ὁ φυσικός νόμος εἶναι ὁ νόμος πού εἶναι γραμμένος στή συνείδηση κάθε ἀνθρώπου. Σ’αὐτόν τόν νόμο τόν φυσικό ὑπάγεται καί αὐτό πού λέει ὁ Ἀπ. Παῦλος ἡ «φυσική χρῆσις» τοῦ ἄνδρα ἀπό τή γυναῖκα καί τῆς γυναίκας ἀπό τόν ἄνδρα. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἀνεξαιρέτως γνωρίζουν χωρίς πολλές ἐξηγήσεις ποιά εἶναι καί πῶς πραγματώνεται ἡ «φυσική χρήση», ἡ ἕνωση ἀνδρός καί γυναικός. Εἶναι δέ φυσική γιατί μέ τόν τρόπο αὐτό ὑπάρχουν οἱ προδιαγραφές γιά νά ἐκπληρωθεῖ ἡ ἐντολή τοῦ Θεοῦ, ἔστω κι ἄν τό ἀγνοεῖ ὁ ἄνθρωπος : α)  ἑνώνονται ὁ ἄνδρας μέ τή γυναῖκα(«καταλείψει ἄνθρωπος τόν πατέρα αὐτοῦ καί τήν μητέρα καί προσκολληθήσεται πρός τήν γυναῖκα αὐτοῦ καί ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν»Γεν. 2, 24) καί β) σπείρεται καί γεννᾶται ἡ ἀνθρώπινη ζωή( «αὐξάνεσθε καί πληθύνεσθε»Γεν. 1,28)  

Τί συμβαίνει μέ τούς ὁμοφυλόφιλους; Λέει  ὁ Ἀπόστολος ὅτι οἱ ὁμοφυλόφιλες γυναῖκες «μετήλλαξαν τήν φυσικήν χρῆσιν» (ἐνν. τοῦ ἄνδρα) καί οἱ ὁμοφυλόφιλοι ἄνδρες  ἄφησαν «τήν φυσικήν χρῆσιν τῆς θηλείας». Παίρνοντας ὁ ἱ. Χρυσόστομος παράδειγμα ἀπό τίς πόρνες  γράφει ὅτι ἄν καί εἶναι παράνομη ἡ μῖξις τους μέ τούς ἄνδρες εἶναι ὅμως «κατά φύσιν».  Παραβιάζουν τόν νόμο τοῦ Θεοῦ πού ζητεῖ ἀπό τόν ἄνθρωπο τήν παρθενία ἤ τήν συζυγία ἀλλά μένουν στά ὅρια τοῦ φυσικοῦ νόμου.  Ἀντίθετα οἱ ὁμοφυλόφιλοι παραβαίνουν καί τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ, ὅπως διδάσκεται στήν Παλαιά καί τήν Κ. Διαθήκη,  ἀλλά καί τόν φυσικό νόμο.  Γι΄ αὐτό καί ἡ ἁμαρτία τους, «τοσοῦτον πορνείας χείρων ἐστίν, ὅσον οὐδέ ἔστιν εἰπεῖν» δηλ. εἶναι ἡ ἁμαρτία τους τόσο χειρότερη ἀπό τήν πορνεία ὅσο δέν μπορεῖ νά περιγραφεῖ.  Τά ἴδια λέει καί ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας. «Οἱ τῶν Σοδόμων οἰκήτορες» ἦσαν «εἰς τάς παρά φύσιν ἡδονάς ἀγρίως ἐξοιστρούμενοι καί ἀτιμάζοντες τόν συνόδου νόμον» (Περί τῆς ἐν Πνεύματι καί ἀληθείᾳ προσκυνήσεως» Λόγος Α΄). «Νόμον συνόδου» ἀποκαλεῖ τή νόμιμη, κατά φύσιν συνεύρεση ἀνδρός καί γυναικός[1] .    

ΙΙ. Ὑπάρχει κατά κυριολεξίαν ἔρωτας καί ἐπιθυμία σ΄την ὁμοφυλοφιλική σχέση;

Τί εἴδους ἔρωτας εἶναι ὁ ὁμοφυλόφιλος ἔρωτας; Ὁ ἅγιος Πατήρ μᾶς ἀφήνει ἔκπληκτους.  Δέν ὑπάρχει ἔρωτας!  Γράφει συγκεκριμένα :

Οὐ γάρ εἶπε, ὅτι ἠράσθησαν καί ἐπεθύμησαν ἀλλήλων, ἀλλ΄ἐξεκαύθησαν ἐν τῇ ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους, ἀλλ΄ ἐξεκαύθησαν ἐν τῇ ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους.

Μετάφραση : Δέν εἶπε [ὁ ἀπόστολος] ὅτι ἐρωτεύθηκαν καί ἐπεθύμησαν ὁ ἕνας τῶν ἄλλο, ἀλλά κάηκαν ἀπό τήν ὄρεξη μεταξύ τους. 

Τό νόημα εἶναι ὅτι δέν ὑπάρχει ἀληθινός ἔρωτας, δηλ. φυσικός, ἔστω παράνομος,  πού ἑνώνει τούς ὁμοφυλόφιλους, ἀλλά μιά ἐπιθυμία ἄλογη πού τούς κατακαίει.   Εἶναι μιά ὑπερβολική καί ἀλλόκοτη ἐπιθυμία πού δέν ἀνέχεται νά μένει στά ὅρια, τά ὁποῖα χάραξε ὁ Θεός μέσα στήν ἀνθρώπινη συνείδηση(«οὐκ ἀνασχομένη εἴσω τῶν οἰκείων μένειν ὅρων»).  Ὅταν κάποιος ξεπεράσει τούς νόμους πού ὅρισε ὁ Θεός ἐπιθυμεῖ πράγματα ἀλλόκοτα, λέει ὁ Ἅγιος. Ἑρμηνεύοντας τή φράση «τήν ἀσχημοσύνην κατεργαζόμενοι» τονίζει ὅτι ὁ ἀπόστολος «οὐκ εἶπεν ἐπιθυμίαν, ἀλλ΄ἀσχημοσύνην κυρίως».  Μοιάζει σάν νά ἀρνεῖται νά δώσει στήν ὁμοφυλοφιλία ἀκόμη καί τό χαρακτήρα τῆς κατ΄ἐξοχήν ἐπιθυμίας, ὅπως τήν ἐννοοῦμε σέ κάθε ἄλλη περίπτωση.

ΙΙΙ. Τί εἶναι ἡ ὁμοφυλοφιλία;

Η ἀληθινή της  ὀνομασία καί τό οὐσιαστικό της περιεχόμενο  εἶναι «μανία», πού σημαίνει τρέλλα. Ἔτσι τήν ὀνομάζει ὁ Ἱ. Χρυσόστομος ἀλλά καί «ἀλλόκοτη λύσσα».  Γιατί αὐτό; Διότι, ὅπως γράφει, «θά μπορούσαμε νά ποῦμε ὅτι στίς παρά φύσιν σχέσεις δέν ὑπάρχει ἡδονή, γιατί γνήσια ἡδονή εἶναι ἡ φυσική («ἡ γάρ γνησία ἠδονή ἡ κατά φύσιν ἐστίν»).  Ὁμοίως κατά τόν ἅγιο Κύριλλο οἱ Σοδομῖτες ἦσαν «εἰς ἀσέλγειαν ἀχαλίνως ἐκλελυττηκότες» δηλ. εἶχαν ἀχαλίνωτη λύσσα γιά τήν ἀσέλγεια. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης  κι αὐτός «ἐμπαθῆ» καί «κατά τῶν ἀρρένων λύσσα» ὀνομάζει τήν ὁμοφυλοφιλία. 

Ἡ λέξη «μανία», παρμένος ἀπό τήν ἀρχαιοελληνική γλῶσσα καί ἐμπειρία εἶναι σήμερα ὅρος πού περιγράφει ψυχιατρική νόσο. Στά χαρακτηριστικά τῆς μανίας περιλαμβάνεται καί ἡ ἀχαλίνωτη ἐρωτική δραστηριότητα! Μήπως καί ἡ Ἀμερικανική Ψυχιατρική ἐταιρεία, δέν εἶχε μέχρι τό 1973 χαρακτηρίσει τήν ὁμοφυλοφιλία διανοητική διαταραχή; 

Παρεκβαίνοντας ἀπό τό κυρίως θέμα τοῦ κειμένου μας -ἡ σχετική μέ τήν ομοφυλοφιλία διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων -  θέλαμε νά ποῦμε ὅτι προκειμένου νά βγῆ ἡ ὁμοφυλοφιλία ἀπό τόν DSM, τόν κατάλογο τῆς Ἀμερικανικῆς Ψυχολογικῆς Ἑταιρείας πού περιλαμβάνει τίς ποικίλες ψυχολογικές διαταραχές, ασκήθηκαν ποικιλόμορφη βία, ἐκφοβισμοί καί σατανικές μεθοδεῖες ἐκ μέρους ὀργανωμένων ὁμάδων «ακτιβιστῶν»,  αὐτῶν τῶν φασιστικῶν φρουρῶν τὴς Ν. Εποχῆς.[2] Αὐτά ἀποκρύπτονται ἀπό τόν π. Βασίλειο, ἄν καί εμφανίζει κάποιες διαφωνίες ψυχολόγων και ψυχιάτρων. Ἄν καί οἱ ψυχίατροι καί οἱ ψυχολόγοι ἔθεταν σέ διαφορετική ἀπό τόν ἱ. Χρυσόστομο βάση τή διαταραχή τῆς ὁμοφυλοφιλίας, ἀντιλαμβάνονταν καί αὐτοί ὅτι ʺκάτι δέν πάει καλά ʺ μέ τήν ψυχική κατάσταση τῶν ὁμοφυλοφίλων.  Ἴσως ἀπενοχοποιοῦσαν τήν ὁμοφυλοφιλική πράξη τους λόγῳ τοῦ «ψυχισμοῦ» τῶν ὁμοφυλοφίλων !  Ἀντιθέτως ἠ ἁγία μας Ἐκκλησία τήν θεωρεῖ πάθος τῆς ψυχῆς, ἐπισημαίνει τήν εὐθύνη τῶν ὁμοφυλοφίλων καί ἐπιζητεῖ τήν ἐν Χριστῷ θεραπεία τους. 

Σήμερα ἡ Ν. Ἐποχή ( τό βιβλίο «Ἕλξη καί Πάθος» εἶναι συντονισμένο στό πνεῦμα της) ἔχει κάνει... πρόοδο!  Μέ βάση τό δόγμα τοῦ «σεξουαλικοῦ προσανατολισμοῦ» οἱ ὁμοφυλόφιλοι εἶναι ψυχικῶς ὑγιεῖς, ενῷ ὅσοι ἀντιστέκονται στίς «παρελάσεις ὁμοφυλόφιλης ὑπερηφάνειας» καί στήν προπαγάνδα τῆς ὁμοφυλοφιλίας πάσχουν ἀπό ...ὁμοφοβία!

Σέ τί ὀφείλεται ἡ ἁμαρτία τῆς ὁμοφυλοφιλίας;

 Στήν ὑπερβολική καλοπέραση καί τήν ἄρνηση τοῦ Θεοῦ. (« Ἀπό τρυφῆς, ἀπό τοῦ μή εἰδέναι τόν Θεόν») γράφει ὁ Ἁγ. Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος.  Ὁ Μ. Βασίλειος γράφει : «Παρά τῶν μεθυόντων αἱ τῆς φύσεως ἐναλλαγαί, ἐν ἄρρενι μέν τό θῆλυ, ἐν δέ τῷ θήλει τό ἄρρεν ἐπιζητούντων».  Ὅταν χαθεῖ ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ, αὐτή ἡ «ἄγκυρα», ὅπως τόν ὀνομάζει,   «ὅταν ἀποστῶμεν τῶν ἐπιταγμάτων τοῦ Θεοῦ», τότε ἀκολουθεῖ ἡ «ἐγκατάλειψις τοῦ Θεοῦ» καί εἰσέρχονται ὅλες οἱ οἱ  ἐπιθυμίες καί βέβαια ἡ «ἐπίτασις τῆς σαρκικῆς ἐπιθυμίας» .  Τό «σατανικόν δόγμα» τῆς ἀρνήσεως τοῦ Θεοῦ ἀκολουθεῖ «βίος διαβολικός».

Γιατί ὅμως ὁ διάβολος σπρώχνει τόν ἀπρόσεκτο ἄνθρωπο καί σήμερα μαζικά στήν ὁμοφυλοφιλία;

Ἐπειδή γάρ εἶδεν ὁ διάβολος ὅτι αὕτη μάλιστα συνάγει τά γένη  ἡ ἐπιθυμία, τόν δεσμόν ἐσπούδασε διακόψαι, ὥστε οὐ τῷ μή σπείρεσθαι μόνον κατά νόμον τό γένος διαλῦσαι, ἀλλά καί τῷ πρός ἀλλήλους ἐκπεπολεμῶσθαι καί στασιάζειν.

Μετάφραση : Ἐπειδή εἶδε ὁ διάβολος ὅτι ἡ φυσική ἐρωτική ἐπιθυμία ἑνώνει τἀ δύο φύλα,  ἔκανε τό πᾶν γιά νά κόψει αύτόν τόν δεσμό ἀνδρός καί γυναικός, ὥστε ὄχι μόνο νά μή γεννιῶνται παιδιά καί νά διαλυθεῖ τό άνθρώπινο γένος, ἀλλά καί νά βρίσκονται μεταξύ τους σέ πόλεμο καί διαρκεῖς ἔριδες.

IV.  Ἡ ὀρθόδοξη ἐν Χριστῷ θεραπεία τοῦ πάθους.

Ὑπάρχει θεραπεία στό ὁμοφυλοφιλικό πάθος;  Ὁ ἱ. Χρυσόστομος γιά λόγους ποιμαντικούς τό ἐμφανίζει ἀσυγχώρητο, ἀκριβῶς γιά νά δείξει τό βάρος τοῦ ἁμαρτήματος καί τόν κόπο πού πρέπει νά καταβάλει ὁ μετανοῶν. Γράφει ὅτι ὁ «Θεός ἔθεσε τήν κατά φυσιν ηδονή[στούς ἀνθρώπους] τήν ὁποία μποροῦσαν ἐλεύθερα ὅλο νά ἀπολαμβάνουν μέ χαρά καί ἀπαλλαγμένοι ἀπό ντροπή, ἀλλά οἱ ὀμοφυλόφιλοι δέν θέλησαν.  Γι΄ αὐτό στεροῦνται κάθε συγγνώμη γιατί ἐξευτέλισαν τήν φύση τους».

Μέ τούς σκληρούς αὐτούς λόγους ἑτοιμάζει τούς μετανοοῦντες ὁμοφυλόφιλους γιά τά μεγάλα ἐπιτίμια πού ἐπιβάλλουν οἱ Ἱ. Κανόνες.  Πρόκειται γιά Κανόνες τοῦ Μ. Βασιλείου καί τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Νύσσης, τούς ὁποίους ἡ Ἁγία μας Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία περιέβαλε μέ οἰκουμενικό κῦρος στήν Πενθέκτη Οἰκουμ. Σύνοδο : 

Ὁ Μ. Βασίλειος γράφει : «Ὁ τήν ἀσχημοσύνην ἐν τοῖς ἄρρεσιν ἐπιδεικνύμενος, τῷ χρόνῳ τοῦ ἐν τῇ μοιχείᾳ παρανομοῦντος οἰκονομηθήσεται (ΚΑΝΩΝ ΞΒ΄).

Μετάφραση : Ὅποιος ἀσχημονεῖ ἐρωτικά μέ ἄνδρες πρέπει νά δεχθεῖ τό ἐπιτίμιο αὐτοῦ ὁ ὁποῖος μοιχεύει.

Τό ἐπιτίμιο τοῦ μοιχοῦ σύμφωνα μέ τόν ΝΗ΄Κανόνα τοῦ Μ. Β.  εἶναι 15 χρόνια. Αὐτό σημαίνει ὅτι ἀπό τή στιγμή πού μετανοεῖ ὁ μοιχός καί ὁ ὁμοφυλόφιλος καί παύει τήν ἁμαρτία, πρέπει νά περάσουν 15 χρόνια μέ ἀληθινή μετάνοια, μέ δάκρυα μέ νηστεία, ἄσκηση τῶν ἀρετῶν καί ὕστερα νά ἀξιωθεῖ τῆς θείας Μεταλήψεως. Μεγάλο τό ἐπιτίμιο καί βαρύ.  Εἶναι ὅμως ἀξιοπρόσεκτο ὅτι ὁ ἅγιος Βασίλειος χρησιμοποιεῖ  τό ρῆμα «οἰκονομῶ».  Μέ τό ἐπιτίμιο αὐτό «οἰκονομεῖται» ὁ ἁμαρτήσας. Δέν τιμωρεῖται. Εἰσέρχεται στήν «οἰκονομία», στό σχεδιασμό τῶν ἁγίων Πατέρων, τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας  γιά τή σωτηρία του. Ἄς προσέξουμε καί τά στάδια τῆς μετανοίας, ὅπως τά ζητεῖ ὁ Μ. Βασίλειος καί ὅπως αὐτά εἶχαν διαμορφωθεῖ ἤδη ἀπό τήν ἀρχαία Ἐκκλησία :

Ἐν δ΄ μέν ἔτεσι προσκλαίων ἔσται, ἐν ε΄ δέ ἀκροώμενος, ἐν τέσσαρσιν ὑποπίπτων, ἐν δυσί συνεστώς ἄνευ Κοινωνίας

Μετάφραση: Γιά τέσσερα χρόνια[ὁ μοιχός καί ὁ ἀρσενοκοίτης] θά προσκλαίει, πέντε χρόνια θά ἀκροᾶται τή Θ. Λειτουργία, τέσσερα θά μένει γονατιστός καί ἄλλα δύο χρόνια θά στέκεται μαζί μέ τούς πιστούς χωρίς ὅμως νά μετέχει στή Θ. Κοινωνία.(σύνολο 15 χρόνια)[3]

Βλέπουμε μέ πόση ἀκρίβεια, μέ πόση ἀληθινή ἀγάπη καί αἴσθημα εὐθύνης οἱ Ἅγιοι Πατέρες «κανονίζουν» τούς μετανοοῦντες, ὥστε νά ἐπανέλθουν χωρίς πισωγυρίσματα στήν κοινωνία τῆς Ἐκκλησίας.

Δέν παύουν ὅμως νά εἶναι μεγάλα τά ἐπιτίμια προπάντων γιά τούς ἀδυνάτους καί ὀλιγοπίστους.  Γι’αὐτό «συντέμνει» ἡ Ἐκκλησία μας τά ἐπιτίμια. Ἔτσι ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Νηστευτής ζητεῖ 3 χρόνια αὐστηρῆς ἀσκήσεως καί νηστείας γιά νά ἀξιωθεῖ ὁ μετανοῶν ὁμοφυλόφιλος τῆςΘ. Κοινωνίας.

Τά πολύ αὐστηρά ἐπιτίμια τοῦ Μ. Βασιλείου καί τοῦ ἁγ. Γρηγορίου Νύσσης εἶναι ἕνας δείκτης τῆς φοβερῆς ζημιᾶς πού γίνεται στήν ψυχή ἀπό τίς βαρειές σαρκικές ἁμαρτίες.  Πάντοτε ὅμως τά ἐπιτίμια στήν ποιμαντική πράξη μικραίνουν καί συρρικνώνονται σύμφωνα μέ τόν ΡΒ΄(102) Κανόνα τῆς ΣΤ΄ Οἰκουμ. Συνόδου, ὁ ὁποῖος προβλέπει τή χρήση οἰκονομίας ἀπό τόν Πνευματικό, σύμφωνα μέ τή μετάνοια πού ἐπιδεικνύει ὁ ἁμαρτάνων, σύμφωνα μέ τίς ἀντοχές του, μέ τίς συνθῆκες πού διαπράχθηκε ἡ ἁμαρτία κλπ. Σκοπός τῶν ἐπιτιμίων εἶναι ἡ θεραπεία, ἡ ἀποκατάσταση τῆς πνευματικῆς ὑγείας τοῦ Χριστιανοῦ, ὄχι ἡ ἐξουθένωση ἤ ἐξόντωσή του.  Ἡ ὑπερβολική καί ἀφιλάνθρωπη αὐστηρότητα καί τό ἀντίθετό της, ἡ χαλαρή ἀντιμετώπιση τῆς ἁμαρτίας καί ἡ ἀμνήστευσή της ἀφήνει ἀθεράπευτο τόν ἁμαρτάνοντα καί τοῦ στερεῖ τή Χάρη τοῦ Χριστοῦ.

Γιά νά ποῦμε τά πράγματα μέ τό ὄνομά τους, σχετικά μέ τήν σήμερα ἐφαρμοζόμενη οἰκονομία, αὐτό πού ζητεῖται εἶναι ἡ ἀπόφαση ἀποχῆς ἀπό τήν μανία τῆς ὁμοφυλοφιλίας, ἡ διαρκής μετάνοια καί προσπάθεια ἀποφυγῆς τῆς ἁμαρτίας καί ἕνα εὔλογο διάστημα ἀποχῆς, ρυθμιζόμενο ἀπό τόν πνευματικό Πατέρα κατά περίπτωση, πού νά ἀποδεικνύει τήν εἰλικρινῆ διάθεση ἀλλαγῆς καί ἐπιστροφῆς στήν καθαρότητα καί στήν κοινωνία μέ τόν Χριστό.

Δυστυχῶς μέσα ἀπό τό βιβλίο Ἕλξη καί πάθος  γίνεται προσπάθεια νά ἀμνηστευθεῖ τό πάθος τῆς ὁμοφυλοφιλίας, Οἱ τοποθετήσεις ὀρθοδόξων ἱερέων πού συνιστοῦν νἀ ἐπιτρέπεται ἀνεμπόδιστα ἡ Κοινωνία τῶν Ἀχραντων Μυστηρίων στούς ὁμοφυλόφιλους συνιστοῦν μεγάλη ἀποστασία ἀπό τή διδασκαλία τῶν θείων Γραφῶν, πού ἀπαιτοῦν συνεχῆ ἔλεγχο τῆς συνειδήσεώς μας  γιά νά προσερχώμεθα στήν Θ. Εὐχαριστία.  Αποτελοῦν ἐπίσης ἀθέτηση καί περιφρόνηση τῶν ἁγίων Πατέρων πού ἐκφράζουν αὐθεντικά καί ἁγιοπνευματικά τό φρόνημα τῆς Ἐκκλησίας. Πρόκειται γιά ἐπιπόλαιους αὐτοσχεδιασμούς πού κολακεύουν τό σαρκικό φρόνημα ἀλλά στεροῦν τή δυνατότητα ἀληθινῆς μετανοίας στούς ὁμοφυλοφίλους.

Δύο παραδείγματα ἀπό τό βιβλίο : α ) ὁ ὁρθόδοξος ἱερεύς Θωμᾶς Hopko γράφει : «Ἄν παραμένουν σέ ἐφάμαρτες συμπεριφορές [οἱ ὁμοφυλόφιλοι] ἀλλά μετανοοῦν εἰλικρινά, μποροῦν νά γίνουν δεκτοί στήν Θεία Κοινωνία μέ τή διαβεβαίωση τῆς συγχώρησης καί ἐλέους τοῦ Κυρίου» (σ. 647)

β) τό ἱερατικό ζεῦγος π. Ἰωάννου καί Λύν Μπρέκ ἐρωτᾶ : «Εἶναι ἡ ὁμοφυλοφιλία, ἰδιαίτερα ὅταν ἐκφράζεται μέ ἕνα σταθερό ζεῦγος πού ἔχουν δεσμευθεῖ ὁ ἕνας στόν ἄλλο, μιά ἀρκετά σοβαρή ἁμαρτία-ἤ μέ τόσο καταστρεπτική ἐπιρροή στήν ἐνοριακή ζωή-ὥστε νά δικαιολογεῖ νά τούς ἀφορίσουμε; ... Ἀναγνωρίζουμε ὅτι τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Κυρίου προσφέρεται ʺεἰς ἴασιν ψυχῆς καί σώματος ʺ.  Ποιά πρέπει, πράγματι, νά εἶναι ἡ σωστή ποιμαντική προσέγγιση στά ὁμόφυλα ζευγάρια πού μετέχουν στήν ἐνοριακή ζωή; «(σ. 647).

Θεωρῶ δικαιολογημένους τούς δύο ἀλλόγλωσσους ὀρθοδόξους ἱερεῖς, τά διαβάσματα τῶν  ὁποίων, ὅπως καί τῶν περισσοτέρων ξένων ὀρθοδόξων θεολόγων καί ἱερέων, κατά πᾶσαν πιθανότητα, περιορίζονται στή μελέτη οἰκουμενιστικῶν, μοντέρνων θεολόγων καί λειτουργιολόγων.  Γνωρίζουν οἱ πατέρες αὐτοί, ὁ π. Θ. Hopko καί ὁ π. Ἰωάννης Breck τή σχετική διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων καί τούς συναφεῖς ἱερούς Κανόνες; Ἀν τή γνωρίζουν εἶναι θλιβερό γιά τήν ἁγία μας Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία νά ὑπάρχουν ἱερεῖς της, οἱ ὁποῖοι, ἐξ ὅσων γράφουν, μοιάζουν νά λένε μέσα τους : « Καλά, καί τί εἶναι ὁ Μ. Βασίλειος; Ἐδῶ ἔχουμε τήν ἐπιστήμη τῆς Ψυχολογίας, ἔχουμε τούς καθηγητές ἑρμηνείας τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἔχουμε καινούργιες πολιτισμικές καί κοινωνικές συνθῆκες». 

Ἡ ρηχότητα στήν ἀντιμετώπιση τῆς ὁμοφυλοφιλίας ἀπό τό ζεῦγος Breck φαίνεται ἀπό τό ρητορικό τους ἐρώτημα ἄν ἡ παρουσία ἑνός ὁμοφυλοφιλικοῦ «ζεύγους» στήν ἐνοριακή ζωή  ἔχει « τόσο καταστρεπτική ἐπιρροή»! Μά ποῦ ζοῦν αὐτοί οἱ ἄνθρωποι;  Δέν ἀντιλαμβάνονται τό φοβερό τραῦμα πού προκαλεῖ ἡ ἀποδοχή τῆς παρουσίας αὐτοῦ τοῦ «ζεύγους» στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ; τό μάθημα ἀποστασίας ἀπό τό Χριστό πού δίνει ἡ εἰκόνα δυό ἐρωτευμένων ἀνδρῶν ἤ γυναικῶν πού μπαίνουν καί βγαίνουν χεράκι-χεράκι  ἀπό τήν ἐκκλησία;

V. Ἐπίλογος καί ἀπαραίτητες ἐξηγήσεις

Δέν θά ἤθελα νά συνεχίσω τήν ἐνασχόληση μέ τό βιβλίο «Ἕλξη καί πάθος».  Ἄν νομίζει κάποιος ὅτι ἡ κριτική μας γίνεται ἀπό λόγους ἐμπαθείας, ὅτι ἔχω κάποια προσωπική διαφορά μέ τόν π. Βασίλειο, τόν διαβεβαιώνω ὅτι αὐτό δέν ἀληθεύει.  Ὁ π. Βασίλειος δέν μέ ἔχει βλάψει σέ τίποτα προσωπικά, οὔτε κι ἐγώ θέλω νά τόν βλάψω σέ κάτι.   Ἡ κατά καιρούς κριτική μου σέ κάποια ἄρθρα καί βιβλία του  γίνεται ἐπειδή φρονῶ, καί ὄχι μόνο ἐγώ, ὅτι οἱ ἰδέες του, τίς ὁποῖες προσπαθεῖ νά διαχύσει στό πανελλήνιο ἀντιβαίνουν στήν Ἀλήθεια καί τήν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας.

Αὐτό τό τελευταῖο του βιβλίο θεωρῶ ὅτι ἀποτελεῖ μιά ἄσχημη καί ἀποτρόπαιη κηλίδα στά θεολογικά καί  ἀκαδημαϊκά μας γράμματα.  Ἡ κριτική του διάθεση στόν Ἀπ. Παῦλο, ὁ ὁποῖος, κατά τόν π. Βασίλειο, αγνοεῖ τί σημαίνει σεξουαλικός προσανατολισμός,  ἡ φανερή περιφρόνηση τῶν ἁγίων Πατέρων καί τῶν συγχρόνων κληρικῶν, τῶν ὁποίων (κληρικῶν) τά κειμενα χαρακτηρίζει ὡς «χαμηλοῦ ἐπιπέδου»,  ὁ ἐναγκαλισμός «μετά αἰδοῦς καί εὐλαβείας» ὅλων τῶν ἀνοήτων, βλασφήμων καί αὐθαιρέτων ἰδεῶν τῶν ὁμοφυλόφυλων καί λεσβιῶν «καθηγητῶν», ἡ ἀποσιώπηση τῶν ψυχολογικῶν προβλημάτων καί τῶν ἄλλων προβλημάτων ὑγείας τῶν ὁμοφυλοφίλων,  ἡ ἐπιλεκτική παράθεση τῶν ἀπόψεων τῶν φιλοσόφων καί ψυχολόγων γιά τήν ὁμοφυλοφιλία, τό φανερό ψεῦδος γιά τήν... ἀφοσίωση τῶν ὁμοφυλόφιλων «ζευγαριῶν» καθιστοῦν τό βιβλίο, ἴσως ὄχι σκόπιμα, ἐργαλεῖο τῶν νεοεποχητῶν γιά τήν προώθηση τῆς ὁμοφυλοφιλίας.

Θά ἤθελα σέ παράρτημα νά παραθέσω α) γιά ὅσους τόν ἀγνοοῦν, τόν Μῦθο τοῦ Αἰσώπου Ζεύς καί Αἰσχύνη, γιά νά γίνει γνωστό πῶς θεωροῦσε τήν ὁμοφυλοφιλία  ὁ ἁπλός λαός στήν ἑλληνική ἀρχαιότητα καί β) ἕνα διασωθέν ἀπόσπασμα ἀπό ἐπιστολή τοῦ Ἁγίου Νείλου τοῦ Σιναΐτου σέ κάποιον Μαρτύριον Βίνδικον, μέ τό ὁποῖο ὁ Ὅσιος δίνει τήν ἐλπίδα τῆς ἰάσεως τοῦ πάθους γιά ὅλα τά σαρκικά ἁμαρτήματα.

Ζεύς καί Αἰσχύνη

Ζεὺς πλάσας τοὺς ἀνθρώπους τὰς μὲν ἄλλας διαθέσεις αὐτοῖς ἐνέθηκε, μόνην δ᾿ ἐνθεῖναι τὴν αἰσχύνην ἐπελάθετο. Διὸ καὶ μὴ ἔχων πόθεν [ἂν] αὐτὴν εἰσαγάγῃ, διὰ τοῦ ἀρχοῦ αὐτὴν εἰσελθεῖν ἐκέλευσεν. Ἡ δὲ τὸ μὲν πρῶτον ἀντέλεγεν ἀναξιοπαθοῦσα. Ἐπεὶ δὲ σφόδρα αὐτῇ ἐνέκειτο, ἔφη· Ἀλλ᾿ ἔγωγε ἐπὶ ταύταις εἰσέρχομαι ταῖς ὁμολογίαις ὡς Ἔρως μή εἰσελεύσεται· ἂν δ᾿ εἰσέλθῃ, αὐτὴ ἐξελεύσομαι παραυτίκα. Ἀπὸ δὴ τούτου συνέβη πάντας τοὺς πόρνους ἀναισχύντους εἶναι. Ὁ μῦθος δηλοῖ ὅτι τοὺς ὑπ᾿ ἔρωτος κατεχομένους ἀναισχύντους εἶναι συμβαίνει.

Μετάφραση

Ὅταν ὁ Δίας ἔπλασε τούς ἀνθρώπους, ἔβαλε μέσα τους ὅλες τίς ψυχικές διαθέσεις. Ξέχασε μόνο νά βάλει μέσα τους τήν ντροπή καί μή ἔχοντας ἀπό ποῦ νά τήν βάλει μέσα, τή διέταξε νά μπεῖ ἀπό τόν πρωκτό. Ἡ ντροπή στήν ἀρχή ἀντιδροῦσε καί ἔλεγε ὅτι αὐτό εἶναι ἄδικο.  Ἐπειδή ὅμως ὁ Δίας τά ἀπαιτοῦσε μέ σφοδρότητα τοῦ εἶπε : «Θά μπῶ, τί νά κάνω, ἀλλά μ΄αὐτή τή συμφωνία, ὅτι δέν θά μπεῖ ἀπό ἐκεῖ γεννητικό ὄργανο.  Ἄν μπεῖ, ἐγώ θά φύγω ἀμέσως».

Ἐξ αἰτίας αὐτοῦ συμβαίνει ὅλοι οἱ ὁμοφυλόφιλοι νά εἶναι ἀναίσχυντοι.

Ἁγίου Νείλου τοῦ Σιναΐτου, Μαρτυρίῳ Βίνδικι (Μήνυμα ἐλπίδας)

Πᾶν εἶδος ἀκαθαρσίας, οἷον πορνεία, μοιχεία, ἀσέλγεια καί ἀρσενοκοιτία καί τά ὅμοια τούτοις χειμών προσονομάζονται παρά τῷ Σολομῶντι.  Ἐπειδή οὖν πάντες οἱ ἐκ μεταμελείας τῷ ὀρθῷ χρησάμενοι λογισμῷ ἀπαλλάττονται τῶν τοιούτων ἀμπλακημάτων καί μετά τοῦτο ἐρασμίως προσέχουσι τοῖς σωφρονικοῖς λόγοις, διά τοῦτο γέγραπται, ὅτι περ ʺὁ χειμών παρῆλθε, φωνή τρυγόνος ἠκούσθη ἒν τῇ γῇ ἡμῶνʺ τήν  γάρ σωφροσύνην ἡ τρυγών κατασημαίνει.

Μετάφραση

Κάθε εἶδος ἀκαθαρσίας, δηλαδή ἡ πορνεία, ἡ μοιχεία, ἡ ἀσέλγεια, ἡ ἀρσενοκοιτία καί τά παρόμοια, «χειμώνας» ὀνομάζονται ἀπό τόν Σολομῶντα.  Ἐπειδή λοιπόν ὅλοι ὅσοι  μέ  τήν μεταμέλεια καί τή χρήση τοῦ ὀρθοῦ λογισμοῦ ἀπαλλάσσονται ἀπό τέτοια ἁμαρτήματα καί στή συνέχεια  μέ πολύ μεγάλη ἐπιθυμία προσέχουν  τούς λόγους πού διδάσκουν τή σωφροσύνη, γι΄αὐτό ἔχει γραφεῖ ὅτι : ʺὁ χειμώνας πέρασε, ἀκούσθηκε τό κελάηδισμα τῆς τρυγόνας στή γῆ μαςʺ[4] .  Καί τοῦτο γιατί ἡ τρυγόνα ὑποδηλώνει τή σωφροσύνη.

Εὔχομαι μέσα ἀπό τήν καρδιά μου ὅσοι κατέχονται ἀπό τό πάθος τῆς ὀμοφυλοφιλίας νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό τό δαιμονικό της χειμῶνα, ὅσο κι ἄν τούς τό ἀρνοῦνται οἱ καλοθελητές τῆς Ν. Ἐποχῆς, καί νά ζήσουν μέ τήν ἁγία σωφροσύνη γεμᾶτοι ἀπό ἀγαθούς καί καλούς λογισμούς ἑνωμένοι μέ τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστῷ, ᾦ ἡ δόξα σύν Πατρί καί ἁγίῳ Πνεύματι εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

[4] Ἆσμα ἀσμάτων Β, 11-12

Πηγή: Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν

Διαβάσαμε τις ατυχείς όσο και προκλητικές δηλώσεις σας, σε απάντηση της παραίνεσης που σας απηύθυνε από τη νέα Μονή της Παναγίας Σουμελά ο Εξοχότατος Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Προκόπης Παυλόπουλος, να αναγνωρίσετε και να ζητήσετε μια ειλικρινή συγνώμη για την Γενοκτονία σε βάρος του Ελληνισμού του Πόντου.

Θεσσαλονίκη, 18-8-2016

Αξιότιμε κ. Υπουργέ,

Διαβάσαμε τις ατυχείς όσο και προκλητικές δηλώσεις σας, σε απάντηση της παραίνεσης που σας απηύθυνε από τη νέα Μονή της Παναγίας Σουμελά ο Εξοχότατος Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Προκόπης Παυλόπουλος, να αναγνωρίσετε και να ζητήσετε μια ειλικρινή συγνώμη για την Γενοκτονία σε βάρος του Ελληνισμού του Πόντου.

Δηλαδή την ίδια παραίνεση που σας απευθύνει και η Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου από το 2006, στην σχετική έκθεση προόδου για την συνέχιση του διαλόγου για την ενταξιακή σας πορεία σας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

«Να συμβιβαστείτε επιτέλους με το ιστορικό σας παρελθόν και να αναγνωρίσετε ότι τα όσα τραγικά συνέβησαν σε βάρος των προγόνων μας ,αλλά και σε βάρος Αρμενίων και Ασσυρίων, την περίοδο 1914-1922 και είχαν στον τελικό απολογισμό 353.000 χιλ. αθώα θύματα συμπατριώτες, συγγενείς και φίλους μας. Να αναγνωρίσετε ότι αποτελούν εγκλήματα Γενοκτονίας, αφού έχουν όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που προβλέπονται στο άρθρο 2 της σύμβασης περί Γενοκτονίας του Ο.Η.Ε. του 1948».

Τις πρόσφατες δηλώσεις του Προέδρου της Γερμανίας κ. Joachim Cauck ,αλλά και του Γερμανικού κοινοβουλίου, όπως και αυτές του Πάπα Φραγκίσκου του Α΄, με τις οποίες αναγνώρισαν τις Γενοκτονίες που τελέσθηκαν σε βάρος Αρμενίων, Ασσυρίων και Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας και τις σχετικές παραινέσεις τους προς την Τουρκική Δημοκρατία για αναγνώριση.

Σας υπενθυμίζουμε επίσης και τις αναγνωρίσεις της Γενοκτονίας από τα Κοινοβούλια της Σουηδίας, της Κύπρου, της Αρμενίας και σειράς Κοινοβουλίων Πολιτειών και Δήμων στις Η.Π.Α. και την Αυστραλία, αλλά και την απόφαση του 2007 της «Διεθνούς Ένωσης Ακαδημαϊκών για την μελέτη των Γενοκτονιών»., η οποία αποφαίνεται ότι τα ιστορικά γεγονότα εκείνης της εποχής αποτελούν πράξεις γενοκτονίας για τα όσα οι πρόγονοί σας έκαναν σε βάρος μας.

Αντί όλων αυτών των αποφάσεων, οδηγιών και παραινέσεων που προαναφέραμε, με τις δηλώσεις σας προκαλείτε την νοημοσύνη όλης της δύσης μιλώντας για δήθεν παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή συγχωνεύσεως εθνικών μειονοτήτων από άλλα κράτη μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα.

Στην Ελλάδα κ. Υπουργέ υπάρχει και ακμάζει σύμφωνα με τις Διεθνείς συνθήκες μουσουλμανική μειονότητα (και όχι τουρκική) σε αντίθεση με τον αφανισμό κάθε ελληνικής χριστιανικής ή και αλλοδόξου προς το Ισλάμ μειονότητας.

Αλήθεια συγκρίνατε ποτέ την πληθυσμιακή αύξηση και τον πρόοδο της μουσουλμανικής μειονότητας στην Ελλάδα με τον αφανισμό αυτής της Κωνσταντινουπόλεως και άλλων περιοχών στην χώρα σας; Που βρίσκονται και πως διαβιούν οι Ασσύριοι, οι Ρωμαίοι Πόντιοι, οι Κούρδοι, οι Αλεβίτες και δεκάδες άλλες εθνικές μειονότητες στη χώρα σας; Αλήθεια κύριε Υπουργέ δεν σας έχουν πληροφορήσει ότι στην Ελλάδα λειτουργούν δεκάδες τζαμιά ενώ στην χώρα σας έχετε βανδαλίσει και μετατρέψει σε στάβλους ελληνοχριστιανικά μνημεία που άλλα τα καταστρέφετε και άλλα τα αξιοποιείται ως τουριστικά αξιοθέατα και μας επιτρέπετε σε ορισμένα εξ αυτών την πρόσβαση όταν και όποτε εσείς κρίνετε ωφέλιμο για εσάς;

Αγνοείτε κ. υπουργέ το περσινό ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου με το οποίο καταδικάστηκε η χώρα σας για την μετατροπή της Αγίας Σοφιάς Τραπεζούντας σε τζαμί; Ή την απρέπεια σας να χρησιμοποιείτε επίσης ως τζαμί την Αγιά Σοφιά Κωνσταντινουπόλεως? Ή τις απαγορεύσεις σας για της λειτουργία της θεολογικής σχολής της Χάλκη;

Αντιλαμβανόμαστε ότι βρίσκεστε σε περίοδο φοβερής εσωτερικής κρίσεως και ανακατατάξεων. Διαβλέπουμε ως ψυχραιμότεροι υμών την προϊούσα ισλαμοποίηση του κράτους σας. Όμως αυτό δεν σας δίνει κανένα δικαίωμα από θύτες και περιφερειακούς ταραξίες να παριστάνετε τις “αθώες περιστερές” και να προσβάλετε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μας. Είναι ανεπίτρεπτο επίσης να αγνοείτε όλες τις συστάσεις των ηγετών των δημοκρατικών χωρών της ΕΕ αλλά και των ΗΠΑ και να προσπαθείτε να εξάγετε την εσωτερική σας κρίση, την εσωτερική κρίση που διέρχεται το πολίτευμά σας και τις κοινωνικές σας συγκρούσεις στην Ελλάδα, τη Γερμανία, τη Σουηδία , Γαλλία, Αυστρία, ΕΕ , ΗΠΑ κλπ.

Πρέπει να σημειώσουμε κ. Υπουργέ ότι την περασμένη δεκαετία που επισκεπτόμαστε τον Πόντο και λειτουργούμε το Μοναστήρι της Παναγιάς Σουμελά στην Τραπεζούντα, δεχόμαστε την ζεστασιά και την αγκαλιά όλων των κατοίκων του Πόντου με τους οποίους συνεορτάζουμε, αλληλοφιλοξενούμεθα, αναπτύσσουμε θερμότατες σχέσεις, χορεύουμε τους ίδιους χορούς και συνεννοούμαστε στην ίδια αρχαία ελληνική διάλεκτο την ρωμαίικη ποντιακή διάλεκτο. Είναι προφανές ότι αυτό σας ανησυχεί. Είναι λάθος να σας ανησυχεί η σύσφιξη και το αίσθημα αδελφοσύνης μεταξύ των Ρωμαίων Ποντίων της Ελλάδος – Ελλήνων υπηκόων και των Ρωμαίων ποντίων χριστιανών ή κρυπτοχριστιανών ή και μουσουλμάνων – τούρκων πολιτών.

Κ. Υπουργέ των Εξωτερικών της γείτονος χώρας, δεν διακατεχόμεθα από τάσεις ρεβανσισμού, μισαλλοδοξίας από επιθυμίες -όπως εσείς υποθέτετε- αποσχιστικών κινημάτων στον Πόντο ή ιδέες διάσπασης της ενότητας της τουρκικής Δημοκρατίας στον Πόντο. Η μοναδική απαίτηση μας αφορά την ιστορική μνήμη και την αποκατάστασή της. Η μοναδική μας απαίτηση είναι η έκφραση μιας ειλικρινούς συγγνώμης για όσα εγκλήματα διεπράχθησαν εις βάρος μας πριν από 100 χρόνια και για τα οποία προφανώς δεν είναι υπεύθυνος ο σημερινός τουρκικός λαός όπως δεν ήταν υπεύθυνος και ο σημερινός γερμανικός λαός για τις θηριωδίες των ναζί απέναντι στους Εβραίους, του Πολωνούς και άλλους λαούς της Ευρώπης κατά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο Πρόεδρος μας λοιπόν, Ο πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας ούτε να διχάσει ήθελε και θέλει ούτε -όπως ισχυρίζεστε- να προκαλέσει. Προτιμότερον τελικώς θα είναι για σας στην παρούσα ιστορική στιγμή αφενός μεν να ασχοληθείτε με τον δικό σας Πρόεδρο και τον εκδημοκρατισμό της Χώρας σας και αφετέρου να αντιληφθείτε ότι η αναγνώριση της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου θα αποτελέσει έναυσμα περαιτέρω ενίσχυσης των καλών μας σχέσεων και συμβολής σας στην αδελφοσύνη και την ειρήνη μεταξύ των λαών.

Σας ευχόμαστε αδελφοσύνη και ειρήνη στη Χώρα σας αλλά και αδελφοσύνη και ειρήνη με τους γείτονές σας και τους υπόλοιπους λαούς του κόσμου.

Θες/νίκη, Πίψου 9 τηλ. +30523512 -+30501375 +306976000590 +306945556155

mail.paspe1999@gmail.com – imereos@hotmail.com

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ   ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΠΑ.Σ.Π.Ε.

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΤΑΝΙΜΑΝΙΔΗΣ    ΓΕΝΙΚΟΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΠΑ.Σ.Π.Ε.

Πηγή: Ινφογνώμων Πολιτικά

«Ενώ ο πρωθυπουργός Μίλο Τζουκάνοβιτς, ο ‘πατέρας του έθνους του Μαυροβουνίου’ κατάφερε να πραγματοποιήσει τα όνειρα του ΝΑΤΟ, μια αιτία για να λογομαχήσει με τους Ρώσους, στην Ποντγκόριτσα ετοιμάζονται μια σειρά εκδηλώσεις που έχουν ως στόχο να προωθήσουν τη δημιουργία ενός νέου κράτους στα Βαλκάνια», γράφει το σερβικό δημοσίευμα και συνεχίζει:

Και όχι μόνον αυτό, αλλά αυτό που πραγματικά δεν επιθυμούσε- τη «Μεγάλη Αλβανία»!

Έτσι το Μαυροβούνιο σε λιγότερο από δύο μήνες είναι η δεύτερη φορά που δέχεται επίθεση από Αλβανούς εξτρεμιστές. Αλλά οι αρχές στην Ποντγκόριτσα δεν φαίνεται να ανησυχούν και πάρα πολύ.

Συγκεκριμένα, όπως δημοσιεύουν τα μέσα ενημέρωσης του Μαυροβουνίου, ο Ταχίρ Βέλιγιου, Αλβανός πολιτικός, ένας από τους μεγαλύτερους υποστηρικτές της ιδέας της «Μεγάλης Αλβανίας» φθάνει στην Τούζι, κοντά στην Ποντγκόριτσα. Η άφιξή του έχει ανακοινωθεί από τον ίδιο και στις 20 Αυγούστου θα παραστεί σε μια συνεδρία για να προωθήσει τη δέσμευσή του για τη δημιουργία ενός μεγάλου κράτους στα Βαλκάνια. Σε αυτό δεν υπάρχει καμία αντίδραση από το Μαυροβούνιο, μόνο σιωπά.

Το μόνο που έκανε το υπουργείο Εσωτερικών του Μαυροβουνίου – συνεχίζει το σερβικό δημοσίευμα- είναι να εκδώσει μια ανακοίνωση στην οποία αναφέρεται ότι «πληρούνται οι νομικές απαιτήσεις για την είσοδο στο Μαυροβούνιο». Ποιες είναι αυτές οι προϋποθέσεις: σύμφωνα με το νόμο περί αλλοδαπών μπορεί να απαγορευθεί η είσοδος εάν αποδειχθεί ότι υπάρχουν «λόγοι εθνικής ασφάλειας και δημόσιας τάξης».

Μήπως οι αρχές του Μαυροβουνίου, πιστεύουν ότι η δημιουργία μιας «Μεγάλης Αλβανίας» δεν αποτελεί κίνδυνο για το Μαυροβούνιο; Παρότι για αυτό το νέο «κράτος» αποσπώνται και εδάφη του Μαυροβουνίου…

Ή μήπως δεν λαμβάνεται σοβαρά η υπόθεση; Εάν δεν σήμαινε τίποτε αυτή η επίσκεψη του Αλβανού, τότε αυτός γιατί χαρακτηρίζεται «Persona non grata» στη Σερβία και στην Ελλάδα για τις απόψεις του;

Μόλις πριν από δύο εβδομάδες ο Βέλιγιου πήγε στα Σκόπια και στις συναντήσεις που είχε περιέγραψε τις ιδέες του ως «φυσική ενοποίηση όλων των αλβανικών εδαφών σε ένα εθνικό αλβανικό κράτος, την ‘ενωμένη Αλβανία’. Τώρα είναι η σειρά του Μαυροβουνίου.

Και το δημοσίευμα (vesti online) σημειώνει εν κατακλείδι: Μήπως ο Μίλο Τζουκάνοβιτς πιστεύει ότι για σταθερά Βαλκάνια πρέπει να δημιουργηθεί μια ‘Μεγάλη Αλβανία’;

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση μόνον με αναφορά  της ενεργής ηλεκτρονικής διεύθυνσης  του ιστολογίου παραγωγής - Βαλκανικό Περισκόπιο

Πηγή: Βαλκανικό Περισκόπιο

Ο ΠΙΣΤΟΣ ἄνθρωπος θεωρεῖ τὴν προσευχὴ ἀνάγκη τῆς ψυχῆς του καὶ ὄχι καθῆκον, ποὺ πρέπει νὰ ἐκτελεῖ σὲ τακτὰ χρονικὰ διαστήµατα, ὅταν φυσικὰ δὲν ἔχει ἄλλες ἀπασχολήσεις καὶ εἶναι ἐλεύθερος ἀπὸ βιοτικὲς µέριµνες.

Ἡ προσευχὴ δὲν περιορίζεται στὴν κοινὴ λατρεία τοῦ Θεοῦ ἐντὸς τοῦ ναοῦ, ἀλλὰ πρέπει νὰ λειτουργεῖ ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸν τόπο καὶ τὸ χρόνο. Ὡστόσο, χρειάζονται οἱ πνευµατικὲς προϋποθέσεις προκειµένου ἡ προσευχὴ νὰ εἶναι καρποφόρος. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἀπευθυνόµενος στὸ µαθητή του Τιµόθεο, ἀναφέρεται στὴν προσευχή, ποὺ πρέπει νὰ κάνουν οἱ ἄντρες καὶ οἱ γυναῖκες καὶ σηµειώνει τί πρέπει νὰ προσέχουν, γιὰ νὰ µὴ ἐπιδίδονται σ’ ἕνα ἔργο, ποὺ δὲν θὰ ἀπέδιδε τίποτα τὸ οὐσιαστικό. Γιὰ τοὺς ἄντρες λέει: «Βούλοµαι οὖν προσεύχεσθαι τοὺς ἄνδρας ἐν παντὶ τόπῳ, ἐπαίροντας ὁσίους χεῖρας χωρὶς ὀργῆς καὶ διαλογισµοῦ» (Α΄ Τιµ. β΄ 8). ∆ηλαδή, ὁ Παῦλος ζητάει νὰ προσεύχονται οἱ ἄντρες σὲ κάθε τόπο, νὰ ἔχουν χέρια καθαρὰ ἀπὸ κάθε µολυσµό, νὰ µὴ ἔχουν µέσα τους ὀργὴ γιὰ πρόσωπα καὶ βέβαια νὰ µὴ ἔχουν δισταγµὸ ὀλιγοπιστίας.

Ἡ προσευχὴ γίνεται παντοῦ. Σὲ κάθε τόπο, ὅπου καὶ νὰ βρίσκεται ὁ ἄνθρωπος, ἀνάµεσα σὲ ἄλλους ἀνθρώπους ἀλλὰ καὶ µακριὰ σὲ ἐρηµικὲς περιοχές. Στὴν ἐποχή µας, ποὺ εὔκολα µετακινοῦνται οἱ ἄνθρωποι µὲ τὰ ἰδιωτικά τους αὐτοκίνητα, οἱ ἐρηµικοὶ καὶ ἥσυχοι τόποι εἶναι προσιτοὶ σχεδὸν σ’ ὅλους καὶ µποροῦν νὰ προσεύχονται ἀπερίσπαστοι. Ἀκόµα καὶ οἱ καθηµερινὲς πορεῖες, ὅταν δὲν εἶναι ὁµαδικές, προσφέρονται γιὰ προσευχή. Περπατᾶς µέσα στὸ δάσος καὶ προσεύχεσαι. ∆οξολογεῖς τὸ Θεὸ καὶ ζητᾶς τὸ ἔλεός του.

Παρενθετικὰ πρέπει νὰ πῶ δυὸ λόγια γιὰ τὴν ἐνόχληση καὶ τὸν περισπασµό, ποὺ προκαλεῖ τὸ κινητὸ τηλέφωνο µὲ τὰ συνεχῆ χτυπήµατα γιὰ δευτερεύοντα καὶ ἀσήµαντα πράγµατα. Καλὸ εἶναι νὰ µὴ ἔχει κανεὶς τὸ κινητὸ τηλέφωνο κοντά του. Ἀντὶ νὰ κρατᾶ τὸ τηλέφωνο, ἂς κρατᾶ τὸ κοµποσχοίνι, µὲ τὸ ὁποῖο µπορεῖ νὰ ἐπικοινωνεῖ µὲ τὸ Θεό.

Ἡ ἐπιθυµία γιὰ προσευχὴ καὶ ἡ ἀποτελεσµατικότητά της ἔχουν στενότατη σχέση µὲ τὴν καθαρότητα τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου, τὰ ἀγαθὰ ἔργα του, τὴν ἐσωτερική του γαλήνη καὶ τὴν ἀκλόνητη πίστη του.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐπίσης ζητάει καὶ ἀπὸ τὶς γυναῖκες νὰ προσεύχονται, οἱ ὁποῖες πρέπει νὰ εἶναι προσεκτικὲς στὶς ἐπιθυµίες τους. Θέλω «καὶ τὰς γυναῖκας ἐν καταστολῇ κοσµίῳ, µετὰ αἰδοῦς καὶ σωφροσύνης κοσµεῖν ἑαυτάς, µὴ ἐν πλέγµασιν ἤ χρυσῷ ἤ µαργαρίταις ἤ ἱµατισµῷ πολυτελεῖ, ἀλλ’ ὅ πρέπει γυναιξὶν ἐπαγγελοµέναις θεοσέβειαν δι’ ἔργων ἀγαθῶν» (Α΄ Τιµ. β΄ 9-10). Τονίζει δηλ. τὴ σεµνὴ ἐνδυµασία τῶν γυναικῶν, τὴ συστολὴ καὶ σωφροσύνη καὶ τὶς προτρέπει νὰ ἀποφεύγουν τὰ φιλάρεσκα πλεξίµατα τῶν µαλλιῶν τους καὶ τὰ χρυσὰ καὶ µαργαριταρένια κοσµήµατα καὶ τὰ πολυτελῆ ροῦχα, τὰ ὁποῖα δὲν ταιριάζουν µὲ τὴ θεοσέβεια. Ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον πρέπει νὰ ἔχουν γιὰ τὸν ἐσωτερικὸ στολισµό, ὁ ὁποῖος ἐξασφαλίζεται µὲ τὰ καλὰ ἔργα.

Οἱ γυναῖκες πρέπει νὰ ἀποφεύγουν τὸν ἐντυπωσιασµὸ τόσο µὲ τὴν ἐξωτερική τους ἐµφάνιση ὅσο καὶ µὲ τὰ πολυτελῆ σπίτια τους καὶ τὴν ἀριστοκρατική τους συµπεριφορά. Νὰ µὴ εἶναι πρόσωπα ποὺ θὰ προκαλοῦν τὸ σχολιασµὸ τῶν κοσµικῶν, ἀλλὰ νὰ ἐργάζονται ταπεινά, χωρὶς ἐπίδειξη, καταπολεµώντας τὴ φιλαρέσκεια, ἡ ὁποία τὶς παρασέρνει σὲ µάταια καὶ ἀνωφελῆ πράγµατα, µὲ ἀποτέλεσµα νὰ µὴ ἔχουν τὸ χρόνο νὰ ἀσχοληθοῦν µὲ τὰ πνευµατικὰ καὶ κυρίως µὲ τὴν προσευχή, ἀλλὰ οὔτε καὶ τὴ σωµατικὴ δύναµη, ἀφοῦ εἶναι καταπονηµένες ἀπὸ τὶς ἀτέλειωτες ἐργασίες ἐντὸς καὶ ἐκτὸς τοῦ σπιτιοῦ τους. Οἱ γυναῖκες δὲν πρέπει νὰ βρίσκονται σὲ διαρκῆ ἀγχώδη κατάσταση, γιὰ νὰ τὰ προλάβουν ὅλα. Ξεχνοῦν δυστυχῶς ὅτι οἱ βιοτικὲς µέριµνες δὲν ἔχουν τελειωµὸ καὶ γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ εἶναι περιορισµένες, µὲ µοναδικὸ σκοπὸ τὴν ἐξασφάλιση ἐλευθέρου χρόνου καὶ τὴν πνευµατική του ἀξιοποίηση.

Τὰ βιώµατα τῆς προσευχῆς δὲν ἐξωτερικεύονται. Ὁ καθένας τὰ κρατάει µέσα του ὡς πολύτιµο θησαυρό. Τὰ ἀποτελέσµατα τῆς προσευχῆς ὅµως στὴ ζωή τοῦ ἀνθρώπου εἶναι µερικῶς ἐµφανῆ. Ἐὰν κανεὶς προσέξει τὴ συµπεριφορά του, θὰ διαπιστώσει τὴν καλὴ ἀλλοίωση ποὺ τοῦ ἔχει προκαλέσει. Καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ ἀξιοθαύµαστο.

Πηγή: (Ορθόδοξος Τύπος, 12/8/2016), Θρησκευτικά

Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ὅσο πιὸ βαθιὰ βιώνουμε τὴν πνευματικὴ ζωὴ στὴν Θ.Λειτουργία ἢ βάσει τῶν καταστάσεων ποὺ μᾶς κάνουν ν' ἀντιλαμβανόμαστε σαφέστερα τὰ κείμενα, τόσο πιὸ πλατιὰ ξεδιπλώνεται μπρός μας, ἀποκαλύπτοντας τὸ μεγαλύτερο βάθος ποὺ ἀποκτοῦν πράγματα ἀνθρώπινα καὶ θεϊκά.

Πόσο συχνὰ ἔχουμε ἀκούσει στὴν ἀρχὴ τῶν Μακαρισμῶν τὶς λέξεις: «Μνήσθητί μου Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ Βασιλείᾳ Σου..»- στὴν δόξα τῆς Βασιλείας Σου...

Κι αὐτὲς οἱ λέξεις ἀκούγονται τόσο φυσικὲς κι ἁπλές. Κι ἀκόμα, ἂν φαντασθοῦμε γιὰ ἕνα λεπτό, ὅτι, ὅταν ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς ἔλθει ἐν δόξῃ, ἔχοντας νικήσει ἐν ὀνόματι ἡμῶν καὶ τοῦ Θεοῦ, ὑπερισχύοντας τοῦ κακοῦ, καὶ ἔχοντας κάνει αὐτὸν τὸν κόσμο σὲ Βασιλεία τῆς ἀγάπης, τῆς ἁγιότητας, τῆς ἀπόλυτης ὀμορφιᾶς, ἄς φαντασθοῦμε ὅτι κάποιος ἀπὸ μᾶς θὰ μποροῦσε νὰ λησμονηθεῖ: τί θὰ συνέβαινε σέ μᾶς; Λησμονημένοι ἀπ' τὸν Θεό......Κι αὐτὸ συμβαίνει γιατὶ ἀναθυμόμαστε ὅτι ὑπάρχουμε, ὅτι ζοῦμε.! Συμβαίνει μόνο γιατί μᾶς θυμᾶται Ἐκεῖνος ἀκόμα κι ἂν ἐμεῖς λησμονοῦμε τοὺς ἑαυτούς μας καὶ ὁ ἕνας τὸν ἄλλο, συνεχίζουμε νὰ ὑπάρχουμε χάρη στὴν δύναμη τῆς ζωῆς ποὺ εἶναι δική Του, χάρη στὴν εὐλογία Του, χάρη στὴν ὅλο θυσία Ἀγάπη Του.

Πόσο ὄμορφο εἶναι νὰ σκεφτόμαστε ὅτι εἴμαστε ἀσφαλισμένοι στὴν μνήμη Θεοῦ ποὺ περικλείει ὅλους, ἀκόμα κι ἂν οἱ ἄνθρωποι μᾶς ξεχνοῦν! Καὶ αὐτὸ συνέβη, συνέβη: Θυμᾶμαι μιὰ σκοτεινὴ μέρα ποὺ ἤμουν μὲ μία οἰκογένεια, κι ἄνοιξε ἡ πόρτα, κι ἕνας ἄνδρας ποὺ ἦταν 5 χρόνια στὸν πόλεμο καὶ θεωρεῖτο νεκρὸς, μπῆκε· ἡ γυναίκα του τὸν κοίταξε καὶ τοῦ εἶπε: «Ζεῖς; Σὲ εἴχαμε γιὰ νεκρό...!». Κι αὐτὲς οἱ λέξεις σήμαιναν «ὑπολογίζαμε στὸν θάνατό σου, γιατί ἂν ἤσουν νεκρὸς ἡ ζωὴ θὰ ξαναρχίσει, μ' ἕνα νέο τρόπο· θὰ συναντοῦσα νέα ἄτομα, θὰ παντρευόμουν ἕναν ἄλλο ἄνδρα· ἦλθες -θὰ μποροῦσες νὰ μὴν ἔρθεις, θὰ μποροῦσες νὰ 'χες παραμείνει νεκρός...»

Πῶς φαντάζεσθε ὅτι θὰ ἔνιωσε αὐτὸς ὁ ἄνδρας; Καὶ μπορεῖτε νὰ φανταστεῖτε τί θὰ συμβεῖ στὸν καθένα μας, ὅσο ἁμαρτωλοὶ κι ἂν εἴμαστε, ἂν καθὼς στεκόμαστε μπροστά Του δοῦμε ὅτι δὲν θυμᾶται οὔτε τὸ ὄνομα, οὔτε τὴν ὄψη, οὔτε τὴν ὕπαρξή μας... Καὶ πόσο ὄμορφο ἀντίθετα εἶναι νὰ συλλογιζόμαστε ὅτι ἀκόμα κι ἂν ὅλος ὁ κόσμος μᾶς ξεχάσει - ὑπάρχει Ἕνας ποὺ ποτὲ – ποτὲ δὲν θὰ μᾶς ξεχάσει: εἶναι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Ἕνας τῆς Τριάδος, ὁ Θεὸς ποὺ μᾶς ἀγαπᾶ....

Τὸ γεγονὸς ποὺ συνέβη στὴν σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ (Ματθ. 14, 22-34): ὁ Πέτρος, μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους μαθητές, εἶδαν τὸν Κύριο σὰν φάντασμα, σὰν ὀπτασία νὰ περπατᾶ στὰ νερά, καὶ γέμισαν μὲ φόβο: ἕνα φάντασμα! Κι ὅλοι φώναξαν μὲ φόβο. Κι ὁ Κύριος: «Μὴ φοβεῖσθε, Ἐγὼ εἰμί...». Τοὺς χτυποῦσαν τὰ κύματα, ὅπως μᾶς χτυποῦν οἱ περιστάσεις τῆς ζωῆς, ἀπὸ τὶς καταιγίδες ποὺ ξεσηκώνονται μέσα μας. Ἀλλὰ ὅταν ἄκουσαν τὴν φωνὴ τοῦ Χριστοῦ, ὁ Πέτρος εἶπε: «Κύριε ἄφησέ με νὰ 'ρθω πρὸς τὰ σένα, περπατώντας στὰ νερά...» Ἤξερε ὅτι ἦταν ἀνθρωπίνως ἀδύνατο, ἀλλὰ ἦταν δυνατὸν γιατί ὅλα εἶναι δυνατὰ στὸν Θεό, καὶ μὲ τὸν Θεό.... Κι ὁ Χριστὸς εἶπε: «ἔλα...» Κι ὁ Πέτρος ἄφησε τὴν ἐλάχιστη ἀσφάλεια τοῦ σκάφους πάνω στὸ ὁποῖο βρισκόταν μὲ τοὺς ἄλλους μαθητές, κι ἄρχισε νὰ βαδίζει· καὶ ξαφνικὰ κοίταξε στὰ κύματα ἀντὶ νὰ κοιτάξει πρὸς τὸν Χριστό, κοίταξε τὴν καταιγίδα ἀντὶ νὰ κοιτάξει Ἐκεῖνον ποὺ εἶναι ὁ Κύριος τῆς καταιγίδας, ὅπως εἶναι ὁ Κύριος τῆς Εἰρήνης. Κι ἐπειδὴ θυμήθηκε τὸν ἑαυτό του καὶ τὴν καταιγίδα, ἄρχισε νὰ βυθίζεται· κι ὅταν ἀκριβῶς εἶχε χάσει ἀπ' τὰ μάτια του τὸν Κύριο, φώναξε: «βοήθει μοι..», κι ὁ Χριστὸς τὸν ἐπίασε ἀπ' τὸ χέρι καὶ τὸν ἔφερε στὴν ἀκτή..

Ἐδῶ βλέπουμε πάλι ὅτι ὅταν παρασυρόμαστε ἀπὸ τοὺς φόβους μας, τὶς ἀμφιβολίες μας, παρασυρόμαστε ἀπὸ τὴν καταιγίδα ποὺ μαίνεται μέσα ἢ γύρω μας, εἶναι ὁ Ἕνας ποὺ μᾶς θυμᾶται μὲ ἀγάπη, μὲ συμπόνια, μὲ μιὰ κατανόηση ποὺ φτάνει πέρα ἀπ' τὴν δική μας κατανόηση. Γιατί Αὐτὸς βυθίστηκε στὰ κατάβαθα τῆς ἀνθρώπινης ἀδυναμίας κι ἔφερε ὅλο τὸ βάρος τῆς ἀνθρώπινης ἁμαρτίας, αὐτὸς μπορεῖ νὰ πεῖ: «μὴ φοβεῖσθε! ..» - καὶ νὰ μᾶς πάρει ἀπ' τὸ χέρι καὶ νὰ μᾶς σώσει.

Ἂς σκεφτοῦμε γιὰ μιὰ στιγμὴ τί σημαίνει αὐτό: νὰ θυμόμαστε τί σημαίνει αὐτὸ γιὰ ὅλους μας, τὸν καθένα μας ὅτι ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ μᾶς θυμοῦνται, γιὰ τοὺς ὁποίους ὑπάρχουμε, γιὰ τοὺς ὁποίους ἔχουμε σημασία. Ἕνας Γάλλος συγγραφέας ἔλεγε: Τὸ νὰ πεῖς σ' ἕναν ἄνθρωπο «Σ' ἀγαπῶ..» ἰσοδυναμεῖ μὲ τὸ νὰ πεῖς «δὲν θὰ πεθάνεις ποτέ...». Ἐπειδὴ πρόκειται γιὰ μιὰ ἔξοχη δήλωση πρὸς ἕνα πρόσωπο, τὸ πρόσωπο ποὺ μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ προσφωνήθηκε, δὲν μπορεῖ νὰ ἐκπέσει ἀπ' τὴν αἰωνιότητα, τὴν αἰωνιότητα τοῦ Θεοῦ, γιατί ὅλη ἡ ἀγάπη ἀνήκει στὸν Θεό. Πόσο ὑπέροχο εἶναι αὐτὴ ἡ σωτηρία νὰ προσφέρεται καὶ νὰ δίνεται, πόσο ὄμορφο νὰ εἴμαστε μέτοχοι αὐτῆς τῆς δωρεᾶς, χαρίζοντάς την στοὺς ἄλλους μὲ τὴν ἀγάπη μας καὶ μιὰν αἰώνια ἀνάμνηση.
Ἀμήν.

Πηγή: Κηρύγματα

Η Κυβέρνησις ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ καυχάται ότι επιδιώκει να οριοθετήση με κανόνας το τηλεοπτικόν τοπίον. Κατ’ ουσίαν επιθυμεί ως ακριβώς έπραξαν και αι προηγούμεναι Κυβερνήσεις να έχη υπό κηδεμονίαν την ενημέρωσιν. Σαφές δείγμα γραφής αποτελεί η ενημέρωσις της ΕΡΤ δια την Σύνοδον της Κρήτης. Η συνεννόησις της αθέου Κυβερνήσεως με το οικουμενιστικόν Πατριαρχείον Κων/πόλεως υπήρξεν αρίστη, ώστε εκπομπαί της ΕΡΤ δια την Σύνοδον να περιλαμβάνουν μόνον πρόσωπα διακείμενα φιλικώς προς αυτήν. Αποκορύφωμα της κατευθυνομένης γραμμής ήτο το μονόωρον αφιέρωμα με τίτλον «Οικουμενικές Προσ­κλήσεις», που προεβλήθη την 24ην Ιουλίου 2016.
Η εκπομπή περιελάμβανε συν­εντεύξεις με πρόσωπα που ετάχθησαν υπέρ της Συνόδου, μεταξύ των οποίων ενθέρμως και ο Μακ. Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος, και συνεντεύξεις με τους ετεροδόξους «παρατηρητάς» της Συνόδου. Η αντίθετος άποψις δεν εξεπροσωπήθη, ενώ το κενόν επεχείρησαν να καλύψουν οι σχεδιάσαντες την εκπομπήν μέσω της προβολής αποσπασμάτων ολίγων μόλις δευτερολέπτων από βίντεο του π. Αρσενίου Βλιαγκόφτη και του π. Νικολάου Μανώλη.

Ο Μακαριώτατος μεταξύ άλλων εδήλωσε δια τας απούσας Εκκλησίας ότι «ας έρχονταν στο τέλος να υπογράψουν, μας έκανε εντύπωση η ασυνέπεια, υπάρχει η ανθρώπινη ατέλεια και να μη πάει το μυαλό μου πιο πέρα… υπάρχουν συμφέροντα…», ενώ εφάνη βέβαιος δια μέλλουσαν σύγκλησιν νέας Συνόδου λέγων «τα ίδια τα προβλήματα και τα ίδια τα θέματα θα μας αναγκάσουν να ξαναβρεθούμε και να τα ξαναπούμε». Απορίας προεκάλεσεν η τελική ένθερμος στάσις του: «οι ορθόδοξοι είχαμε αιώνες να συγκροτηθούμε σε σώμα. Αυτή η μεγάλη σύνοδος νομίζω ότι είναι ένα άνοιγμα… είμαι ενθουσιασμένος, είμαι ικανοποιημένος για το ξεκαθάρισμα που έκανε ο Οικ. Πατριάρχης για τις νέες χώρες». Δυσ­τυχώς, το ζήτημα δεν έχει κλείσει και θα φανή εις το μέλλον…

Ο Σεβ. Γαλλίας, ο οποίος πρωτοστάστησεν εις την Σύνοδον, επανέλαβε την θέσιν του Πατριάρχου ότι «ουδέποτε υπήρξε ιδέα παραχωρήσεως αυτονομίας στις νέες χώρες…», χωρίς έτσι να αποκλείση την υπαγωγήν τους εις το Πατριαρχείον, και συνεπλήρωσεν ότι «στην Ελλάδα συνυπάρχουν Οικ. Πατριαρχείο και Εκκλησία της Ελλάδος». Επομένως το Πατριαρχείον είναι μία τοπική Εκκλησία που μπορεί να έχη δικαιοδοσίας εις πολλάς χώρας, όμως η Εκκλησία της Ελλάδος είναι υποχρεωμένη να μη δύναται εντός μιας χώρας να ασκή την ποιμαντικήν της απ’ άκρου εις άκρον. Αίσθησιν προεκάλεσεν η φράσις «τα κείμενα δεν αφορούσαν το δόγμα. Τα κείμενα δεν ήταν προϊόν της συνόδου, αλλά της όλης προετοιμασίας». Υπάρχουν θεολογικά κείμενα που να μη αφορούν το δόγμα; Διατί υποβαθμίζει την τελικήν διαμόρφωσιν από την Σύνοδον της Κρήτης;

Ο Σεβ. Νιγηρίας έδωσε την ιδικήν του οπτικήν γωνίαν εις την Σύνοδον. Δι’ αυτής «κατοχυρώθηκε η κατάσταση της γυναίκας, η οποία εις την Αφρικήν είναι υποτιμημένη». Χρειαζόταν Σύνοδος δι’ αυτό; Δεν είναι πλήρως ανεπτυγμένον εις τον Απ. Παύλον; Χωρίς πάντως να είναι εις τας προθέσεις του έδωσε κουράγιον εις τους αντιοικουμενιστάς λέγων ότι «τα τελευταία 30 χρόνια έχει μεγαλώσει το κίνημα των φανατικών, συντηρητικών, που οργιάζει στο ιντερνέτ, αυτοί όλοι δεν αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε εμείς, ανήκουν στον χριστιανικό φονταμενταλισμό, για να μη μιλάμε μόνο για μουσουλμανικό φονταμενταλισμό». Επομένως η μερίς των αντιοικουμενιστών γιγαντώνεται και αι αντιδράσεις είναι ιδιαιτέρως υπολογίσιμοι. Η σύγκρισις βεβαίως με το μουσουλμανικόν φονταμενταλισμόν είναι άστοχος και προκλητική.

Ο Σεβ. Μεσαωρίας εδήλωσεν ότι «οι αποφάσεις δεσμεύουν τον κάθε πιστό»! Μήπως οι Επίσκοποι, Σεβασμιώτατε, δεσμεύονται από τους πιστούς; Δεν είναι εις θέσιν να δεσμεύσουν την Ρωσίαν, θα δεσμεύσουν τους πιστούς;
Περισσότερον ενδιαφέρον είχον αι απόψεις των «παρατηρητών». Ο επικεφαλής της παπικής επιτροπής δια την «ένωσιν» Καρδινάλιος κ. Κουρτ Κοχ επεβεβαίωσε τον αληθή σκοπόν της Συνόδου ότι «επετεύ-χθη μεγαλύτερη ενότητα της ορθόδοξης εκκλησίας και αυτό θα βοηθήσει στον διάλογο»! Ο κ. Χαίνριχ Μπέντφορντ επικεφαλής των προτεσταντών της Γερμανίας ωμίλησεν εις πρώτον πληθυντικόν πρόσωπον δια τα επιτεύγματα της συνόδου: «Συν­ήλθαμε σ’ αυτή την Σύνοδο… είναι ένα βήμα προς την ενότητα της μιας εκκλησίας και είμαι εδώ, διότι αισθάνομαι μέρος αυτής της εκκλησίας»!
Εις τους προσκεκλημένους δια συνέντευξιν ήτο και ο κ. Αθανάσιος Παπαθανασίου, διευθυντής του περιοδικού «Σύναξις». Διατί προσεκλήθη εφ’ όσον δεν έχει κάποια θεσμικήν θέσιν ούτε εμπλέκεται εις τα της Συνόδου; Διότι στοχοθεσία της εκπομπής ήτο να προβάλη την «αριστεράν» κατεύθυνσιν της Συν­όδου, δηλ. το κοινωνικόν της μήνυμα, και δι’ αυτό εχρησιμοποιήθη η «αριστερά» μεθοδολογία επιλογής προσώπων που μόνον συμφωνούν.

Ο κ. Παπαθανασίου προέτεινε να γίνη «καταδίκη του νεοφιλελευθερισμού και του νεοναζισμού και να πει η σύνοδος ότι είναι σύγχρονη ειδωλολατρία», δηλαδή ακριβώς ο,τι θα έλεγε και ο εκπρόσωπος τύπου της Κυβερνήσεως. Εις τα θετικά κατελόγισεν ότι «κάναμε σύνοδο ενώ δεν μπορούσαμε να συγκροτήσουμε σύνοδο… Η ορθόδοξη εκκλησία καυχάται ότι είναι εκκλησία των συνόδων και στην πράξη έχει απίστευτες δυσκολίες για να πάει σε σύνοδο». Δεν τον απασχολεί αν παραλλήλως εφθάσαμεν εις την διαίρεσιν της Ορθοδοξίας; Βεβαίως το πρόβλημα ενετοπίσθη εις τους αντιδρώντας: «οι κύκλοι αυτοί οι φονταμενταλιστικοί επιχειρούν την κινητοποίηση κόσμου, φτάνουν να αμφισβητήσουν αν είναι χριστιανοί οι μη ορθόδοξοι χριστιανοί. Έχουν δημιουργήσει μπετόν αρμέ ομάδες». Είναι χριστιανοί αυτοί που έκαναν την Ιεράν Εξέτασιν και αγιοποίησαν τον Στέπινατς, τον σφαγέα των Σέρβων;

Τελευταίος από τους συμμετέχοντας ήτο ο δημοσιογράφος κ. Λουδάρος, ο οποίος υπεστήριξεν ότι «τα κείμενα της Συνόδου είναι σοβαρά και έχουν ουσία, αλλά δεν έχουν περάσει στον κόσμο… διότι άνθρωποι που είχαν εμπλακεί με τα κείμενα είχαν διατάξει σιγή. Ο απλός πιστός δεν μπόρεσε να τα δεχθεί, διότι δόθηκαν ξαφνικά στη δημοσιότητα». Βεβαίως είναι αλήθεια ότι ετηρείτο σιγή δια τα κείμενα, όμως ο λόγος που δεν έχουν απήχησιν εις τους πιστούς είναι ότι δια μεν τους ευσεβείς, που γνωρίζουν, τα θέματα και αι αποφάσεις είναι απαράδεκτοι, δια εκείνους που έχουν χαλαράν η αδιάφορον στάσιν προς την Εκκλησίαν, ήσαν απλώς μία ακόμη ανακοίνωσις εις την παγκόσμιον πληθώραν άνευ ουσίας υπέρ του περιβάλλοντος, της επιστήμης, της κοινωνικής δικαιοσύνης κ.α. όπου τίποτε περισσότερον δεν ετόνισεν η Εκκλησία απ’ ότι είναι γνωστά από τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Ένα ακόμη σχόλιον προς την δημοσιογράφον που εκοπίασε δια την υποστήριξιν της Συνόδου κ. Μάχην Νικολάρα. Ως ετόνισεν ο Σεβ. Ναυπάκτου η επανάληψις του μύθου ότι τέτοια Σύνοδος συνήλθε δια «πρώτην φοράν μετά το σχίσμα» οφείλει να σταματήση. Βεβαίως είπε και αληθείας η κ. Νικολάρα ότι «η επικοινωνιακή πλευρά ήταν παταγώδης αποτυχία», που αποτελεί πιθανώς και αυτοκριτικήν προς την δημοσίαν τηλεόρασιν, αλλά και ότι «το πρώτο βήμα μετά την Μεγάλη Σύνοδο είναι η αποδοχή η απόρρριψη των κειμένων από τις απούσες εκκλησίες» και από τον πιστόν λαόν, που τελικώς θα διαδραματίση τον καθοριστικόν ρόλον.

Πηγή: Ορθόδοξος Τύπος

Η Αστυνομία Σκέψης (thought police), δεν αποτελεί πλέον κάποιο μακρινό σενάριο οργουελικής φαντασίας αλλά πρόκειται για την νέα μονάδα της περιβόητης Scotland Yard!

Μάλιστα, το νέο αμφιλεγόμενο τμήμα, χρηματοδοτείται σύμφωνα με τα βρετανικά ΜΜΕ , με 2 εκ. λίρες και έχει σαν στόχο να ερευνά ύποπτα σχόλια στο διαδίκτυο!

Θα υποστηρίζεται απο έναν στρατό εθελοντών, ειδικά εκπαιδευμένων για να αναζητούν οτιδήποτε ανάρμοστο δημοσιεύεται στα κοινωνικά δίκτυα όπως το Facebook και το Twitter.

Αφού εντοπιστεί κάτι ύποπτο, θα αναφέρεται στους υπεύθυνους αξιωματικούς ώστε αυτοί με την σειρά τους, να εντοπίζουν τους ύποπτους χρήστες και να τους διώκουν!

Μόνο για την παρακολούθηση του Twitter, η Scotland Yard ξοδεύει 1.7 εκ λίρες ετησίως και 5 ντετέκτιβ!

Οι Βρετανικές οργανώσεις για τις κοινωνικές ελευθερίες εκφράζουν την σφοδρή αντίδραση τους στην νέα αυτή μονάδα, ισχυριζόμενοι ότι το αποτέλεσμα θα είναι οι χρήστες των κοινωνικών δικτύων, να σταματήσουν να δημοσιοποιούν τις απόψεις του λόγο του φόβου σύλληψης τους!

Μάλιστα ο ηγέτης των Δημοκρατικών Tim Farron σχετικά με το θέμα ήλωσε: «Θέλουμε περισσότερη αστυνομία στους δρόμους και όχι στην σκέψη μας!» 

Φυσικά ελάχιστα ΜΜΕ παγκόσμιας εμβέλειας αναμετάδωσαν την εν λόγο είδηση - Μόλις 4 (και αυτά Βρετανικά) απο τα περίπου 40 που υπάρχουν!

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΔΕΛΦΟΣ ΚΑΙ Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ

Πόσο προφητικό μπορεί να είναιένα μυθιστόρημα που γράφτηκε το 1948 ;

Όσοι το έχουν διαβάσει άλλωστε μπορούν να αναγνωρίσουν στην λογοτεχνική τους απόδοση λεπτομέρειες της ζωής που ζούμε 68 ολόκληρα χρόνια μετά.

Τώρα, η τηλεοθόνη του μυθιστορήματος έχει πολλαπλασιαστεί στις οικείες των ανθρώπων, και που ξέρεις, ίσως το ματάκι της ενσωματωμένης κάμερας στην οθόνη του υπολογιστή σου να παρακολουθεί τις καθημερινές σου δραστηριότητες, παρέχοντας χρήσιμες πληροφορίες στο δίκτυο εκείνων που λειτουργούν για να ολοκληρώσουν το σχέδιο που έχει δύο σημαντικές φάσεις:

Πρώτον την Στέρηση της κυριολεκτικής Ελευθερίας του ατόμου, και δεύτερον, την πλήρη στέρηση της Πνευματικής ελευθερίας, κάτι που θα σημάνει και την πλήρη υποδούλωση του Ανθρώπινου είδους, την Αρχή του Μεταμοντέρνου Σκοταδισμού.

Οι κοινωνικές και πνευματικές προεκτάσεις του σχεδίου συνδέονται σχεδόν άρρηκτα.

Και για να διαπιστώσεις το βαθύτερο πλαίσιο που θέλει το μυαλό σου πειθήνιο και δίχως δυνατότητα έμπνευσης, πνευματικής υπέρβασης, και εξέλιξης οποιασδήποτε εκδήλωσης μπορεί να σε πάει ένα βήμα κοντύτερα σε μία ανώτερη πνευματικά κατάσταση, θα πρέπει να αναγνωρίσεις το κοινωνικό πλαίσιο του «σχεδίου» που συνοψίζεται στο τρίπτυχο που εισήγαγεο Όργουελ στο διάσημο μυθιστόρημά του: 

Μέσα σε αυτές τις τρεις φράσεις κρύβονται όλες οι κινήσεις που πραγματοποιούνται σε πλήρη έκταση τον τελευταίο καιρό!

Πηγή:Λόγιος Ερμής

ΚΟ: Μια ωδή στην μνήμη, που γίνεται ολοένα και πιο κοντή. Συλλογή άρθρων και φωτογραφιών μιας εποχής που κάποιοι - επιλεκτικά- θέλουν να σβήσουν από τη μνήμη του ελληνικού λαού, περιφέροντας ταυτόχρονα τον μπαμπούλα του "νεοναζισμού". Επικαλούμενοι μάλιστα, τις χριστιανικές τους ευαισθησίες... Διατηρήθηκε το ύφος των συγγραφέων.

«...Τους διέταζα να γδυθούν κι ύστερα τους έβαζα να γονατίζουν στο χώμα και να σκύψουν το κεφάλι πάνω σε μεγάλες πέτρες, που είχα αραδιάσει έξω από τα διυλιστήρια της Ούλεν. Τότε έπαιρνα ένα τσεκούρι και τους έδινα μια τσεκουριά πίσω στο κεφάλι και αν δεν τους αποτελείωνα με την πρώτη, τους έδινα και δεύτερη και τρίτη ώσπου «να τα βροντήξουν». Άλλα παλικάρια, όπως ο Τζογανάκος και ο Μακαρονάς, τους έδιναν μερικές μαχαιριές στην καρδιά και κατόπιν ερχόταν αλλουνού η σειρά. Όταν κουραζόμουν, έπαιρνε άλλος τη θέση μου...».- Στέφανος Λιόλιος. Απόσπασμα καταθέσεως ενός δημίου του ΕΛΑΣ και της «εθνικής αντίστασης».

Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία (Ταμείο Ασφαλίσεως Κλήρου Ελλάδος), ιδού ποιός έσφαζε τους ιερείς κατά την Κατοχή: 26 ιερείς δολοφονήθηκαν από τους Βούλγαρους επιδρομείς, 20 ιερείς δολοφονήθηκαν από τους Ιταλούς φασίστες, 75 ιερείς από τους Γερμανούς ναζιστές και… 224 (!!!) από το ΚΚΕ, το ΕΑΜ – ΕΛΑΣ και την ΟΠΛΑ. Φυσικά και μετά το τέλος της Κατοχής οι κομμουνιστές συνέχισαν με την ίδια και μεγαλύτερη αγριότητα το “έργο” τους.

Ιερεύς Χρήστος Ζησούλης. Εδολοφονήθη από τους συµµορίτας µε κτυπήµατα στην κεφαλή.

Ο ιερεύς και διδάσκαλος Νικόλαος  Καράπας εξ Αλλάλης Ευβοίας.Την 1ην Ιουνίου 1944 οι κοµµουνισταί τον εδολοφόνησαν κτυπώντας τον µε ρόπαλο.

Ιερεύς Αθανάσιος Γεράσης εξ Αξάρακος Κονίτσης.Την 1Οην Φεβρουαρίου 1948, µετά από βασανιστήρια κατεκρεουργήθη από τους κοµµουνιστάς, διότι διέσωσε 25 παιδιά από το παιδοµάζωµα.Οι κοµµουνισταί θα σφάξουν, θα ακρωτηριάσουν και θα σταυρώσουν (!) 450 ιερείς.Ο Θεός ας αναπαύση την ψυχήν τους.

Ο ιερεύς της Στιµάγκας Νικόλας  Μπερτσεκάς συνελήφθη από το ΚΚΕ την 25  Μαρτίου 1944. Αφού του ξερίζωσαν τα νύχιακαι του τσάκισαν τα κόκκαλα µε καδρόνια,τον έπνιξαν στα λασπόνερα ενός  λάκκου.Ο Θεός ας αναπαύση την ψυχήν του.

Ο Αρχιμανδρίτης Βασίλειος Λυμπρίτης. Σφαγιάσθηκε απο το ΚΚΕ τον Δεκέμβριο του 1944

Σωκράτης Καράπας, 18 ετών, μαθητής. Την 8η Ιουνίου 1944, οι κομμουνιστές τον κατακομμάτιασαν με μαχαίρια. Το έγκλημά του; Ήταν γιός ιερέα!

Εδώ και μια ιστορική φωτογραφία με οπλισμένους παπάδες. Σκεφτείτε σε τι σημείο έφεραν οι κομμουνιστές τους ιερείς ώστε αυτοί να αναγκαστούν να πάρουν τα όπλα για να προστατευθούν.

Η σταύρωση του παπα-Σκρέκα από τους κομμουνιστές

Όταν στη χώρα μας ξέσπασε η ξενοκίνητη κομμουνιστική ανταρσία, ως βασικοί στόχοι εξολόθρευσης των άθεων συμμοριτών, επιλέχθηκαν οι ιερείς. Αρκετοί από αυτούς, αντιλαμβανόμενοι τον θανάσιμο κίνδυνο έφυγαν απο τα χωριά τους και κατέβηκαν στις πόλεις, όπου υπήρχε περισσότερη ασφάλεια. Πολλοί όμως, μη πιστεύοντας οτι κάποιος Έλληνας (όπως νόμιζαν) θα μπορούσε να τους βλάψει, και αφού κανέναν δεν πείραζαν παρά μόνον επιτελούσαν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα, έμειναν. Από αυτούς, εκατοντάδες δολοφονήθηκαν με φρικτό τρόπο, όπως επί Νέρωνα και Διοκλητιανού. Μάλιστα αρκετοί σταυρώθηκαν. Όμως κανενός το μαρτύριο δεν μοιάζει τόσο με το Θείο Δράμα, όσο του ιερέα Γιώργου Σκρέκα.

Ο Γεώργιος Σκρέκας ήταν εφημέριος του χωριού Μεγάρχη Τρικάλων, πολύτεκνος, πατέρας 6 παιδιών (το μεγαλύτερο ήταν 12 ετών και το μικρότερο αβάπτιστο). Την 27η Μαρτίου 1947, ο ιερέας πληροφορήθηκε οτι οι εαμοκομμουνιστές Μεγάρχης έκαμαν συμβούλιο στο οποίο αποφασίστηκε να τον απογυμνώσουν από κάθε περιουσιακό στοιχείο. Όντως, τη νύχτα της 27ης προς 28η Μαρτίου μετέβηκαν οι λησταντάρτες στο σπίτι του και του αφαίρεσαν τα πάντα.

Μη αρκούμενοι όμως σε αυτά, αφού άδειασαν τους στάβλους από τα ζώα και ανάγκασαν τον πατέρα και τον θείο του ιερέα να πάνε τα ζώα στο χωριό Πρόδρομος μαζί με δύο λησταντάρτες, έκλεισαν τον ιερέα μέσα στον στάβλο και άρχισαν να τον δέρνουν άγρια, ζητώντας του κι άλλα χρήματα. Η γυναίκα του, ακούγοντας τις φωνές και τις κραυγές του άνδρα της, έτρεξε στον ιούδα Αθανάσιο Ίτσιο, κομμουνιστή από τα σπουδαιότερα στελέχη του ΚΚΕ, καθώς και σε άλλα μέλη της “αυτοάμυνας” Μεγάρχης. Με δάκρυα τους εκλιπαρούσε να ελευθερώσουν τον σύζυγο της και να πάψουν να τον χτυπούν. Δυστυχώς, ο εν λόγω ιούδας και οι άλλοι δεν θέλησαν να ακούσουν τα παρακάλια της και δεν έκαναν τίποτα για τον συλληφθέντα.

Την ίδια νύχτα παρέλαβαν τον ιερέα Γιώργο Σκρέκα αιμόφυρτο, ημίγυμνο και ξυπόλητο και τον οδήγησαν στο χωριό Γοργογύριο. Ο μελλοθάνατος ζήτησε να δει τον εκεί ιερέα. Με δάκρυα στα μάτια είπε στον ιερέα που ήρθε να τον παρηγορήσει: “Ο Θεός γνωρίζει τι θ’ απογίνω. Αν με το μαρτύριο με καλεί δίπλα Του, ας είναι ευλογημένο το όνομα Του, ας γίνει το θέλημα Του”.

Κατόπιν τον παρέλαβαν έφιπποι λησταντάρτες και τον έσυραν πεζό μέχρι το χωριό Τύρνα. Δεν σταμάτησαν εκεί, αλλά τον μετέφεραν σε άθλια κατάσταση πρώτα στο Ξυλοπάροικο και μετά στο Νεραϊδοχώρι. Εκεί τον βασάνιζαν από το Σάββατο του Λαζάρου, μέχρι την Μ.Παρασκευή (11 Απριλίου 1947). Γυναίκες συμμορίτισες, που η δυσοσμία τους φτάνει μέχρι το Νότι ο Πόλο του έλεγαν “γιατί δεν προσεύχεσαι στο Χριστό να έρθει να σε σώσει;”, οι δε δήμιοι πιο ωμά “Εσύ που πιστεύεις στο Χριστό, θα σε σταυρώσουμε σαν Εκείνον την ίδια μέρα”.

Αυτό που έγινε πριν 2 χιλιετηρίδες στον Γολγοθά, επαναλήφθηκε στην Πίνδο. Μεγάλη Παρασκευή, και οι συμμορίτες έσυραν τον βασανισμένο ιερέα στον Σταυρικό θάνατο. Τον σταύρωσαν επάνω σε ένα έλατο που είχε το σχήμα σταυρού. Του τρύπησαν τη δεξιά πλευρά με ξιφολόγχη και άνοιξαν πληγές στο μέτωπο του με περόνια. Οταν ξεψύχησε, έρριξαν το γυμνό σώμα του σε μια χαράδρα και το σκέπασαν με πέτρες και κλαδία, για να κρύψουν το έγκλημα τους.

Όταν απελευθερώθηκε το Νεραϊδοχώρι από τον Ελληνικό στρατό, ο αξιωματικός Νικόλαος Χόνδρος αναζήτησε και βρήκε το λείψανο του Μάρτυρα. Το μετέφερε στα Τρίκαλα, όπου έγινε πάνδημη κηδεία. Το φέρετρο του συνόδευαν 60 ιερείς, ψάλλοντας “Εγώ γαρ τα στίγματα του Κυρίου εν τω σώματι μου βαστάζω”.

Ο ιερέας Γεώργιος Σκρέκας, στα πλαίσια της “συμφιλίωσης” δεν ανακηρύχθηκε Άγιος από την Εκκλησία μέχρι σήμερα. Μακάρι από εκεί ψηλά που βρίσκεται να μας βοηθάει και να μας προστατεύει από τον Σατανά και τους οπαδούς του.

- Τα παραπάνω συγκλονιστικά γεγονότα επιβεβαιώνει και ο Μακαριστός Μητροπολίτης Φλώρινας Αυγουστίνος Καντιώτης:

"Όταν ήμουν ιεροκήρυκας - σας ομιλώ με παραδείγματα που αντλώ από μία ιστορία πενήντα ετών, μισού αιώνος - έφθασα σ’ ένα χωριό των Γρεβενών. Βρίσκω τον ιερέα θλιμμένο, πονεμένο, κλαμένο. - Τι έχεις; - Το χωριό μου δεν πιστεύει πια στο Χριστό. - Μην απογοητεύεσαι, λέω, έχε θάρρος· κάτω από τη σταχτη υπάρχει η σπίθα κρυμμένη. —Θέλεις να δεις μου λέει· έλα. Με πάει στο νεκροταφείο. Εκεί τα παιδιά του Μάρξ και του Λένιν, που κυριαρχούσαν τότε, είχαν ξερριζώσει όλους τους σταυρούς από τους τάφους και στη θέση τους είχαν βάλει σφυροδρέπανα και γροθιές! Μισούσαν το σταυρό. Και μόνο σε μια περίπτωση τον «θυμήθηκαν». Ενώ η σταύρωσις ως τρόπος θανατικής καταδίκης έχει προ πολλού καταργηθεί επί των ημερών μας την ξαναχρησιμοποίησαν· σταύρωσαν άνθρωπο! Ήταν ένας ιερεύς του Υψίστου ευλαβής, πιστός καὶ πολύτεκνος, ο π. Γεώργιος Σκρέκας εφημέριος του χωριού Μεγάρχη Τρικάλων. Άθεοι και άπιστοι τον άρπαξαν από την αγία τραπεζα που ιερουργούσε, τον οδήγησαν σαν άκακο αρνίο έξω απο το χωριό, κ’ εκεί τον σταυρωσαν πάνω σ’ ένα δέντρο· και ήταν Μεγάλη Παρασκευή, του έτους 1947"!

  
  - Σφαγές κληρικών -

Πηγή: Κόκκινος Ουρανός