Η επιλογή αυτή του ανθρώπου, της διακοπής μιας κυοφορίας, ή ορθότερα του τερματισμού μιας κυοφορίας (δεν διακόπτεται, αφού δεν συνεχίζεται πάλι αργότερα, αλλά τερματίζεται, αφού σταματάει οριστικά αυτή, και αυτή η αστοχία στην ορολογία γίνεται σκόπιμα προκειμένου να συγκαλύψει την αλήθεια που κρύβεται πίσω από αυτό το θέμα γι αυτό στη συνέχεια τη λέξη διακοπή θα τη γράφουμε μέσα σε εισαγωγικά), που έχει ήδη αρχίσει μέσα στο σώμα μιας γυναίκας δεν είναι κάτι που άρχισε να συμβαίνει στην εποχή μας, αλλά σε αυτήν εδώ και μερικές δεκαετίες έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις λόγω της προόδου της τεχνολογίας, που την κάνει δυνατή πιο εύκολα, λιγότερο επώδυνα και με κάποια μεγαλύτερη ασφάλεια για την γυναίκα στην οποία ενεργείται.
Έτσι σε μια εποχή όπου υφίσταται μια υπερβολική χαλάρωση των ηθών με τις προγαμιαίες σχέσεις να αποτελούν κάτι συνηθισμένο, καθώς και με επιφανειακή πίστη στο Θεό, ώστε να αποφεύγεται η πολυτεκνία με τη λογική πως δεν έχουμε δυνατότητα να μεγαλώσουμε περισσότερα παιδιά, πως θα τα αποκαταστήσουμε, αλλά και λόγω της επιδίωξης της ατομικής ανέσεως και καλοπέρασης, όταν οι μέθοδοι αντισύλληψης, όπου χρησιμοποιούνται για όλους τους παραπάνω λόγους αποτυγχάνουν και μια ανεπιθύμητη κυοφορία έρχεται, η επόμενη λύση της ‘διακοπής’ της κυοφορίας που προσφέρει με σύγχρονα μέσα (αλλά και παλαιότερα) η ιατρική, όταν μάλιστα αυτό συμβαίνει και σύμφωνα με τους νόμους της πολιτείας πλέον, αποτελεί πρόκληση.
Πριν όμως προχωρήσουμε να κάνουμε μια τέτοια επιλογή, είναι κάτι που μένει να μας απασχολήσει, αν μέσα μας υπάρχει ικανό να ενεργήσει έστω και σε μικρό βαθμό αυτό που λέγεται ‘ελεύθερη κρίση’ και χαρακτηρίζει τους ανθρώπους ως κύριο γνώρισμά τους: Μήπως κάτι δεν πάει καθόλου καλά με αυτό που πάμε να κάνουμε και δεν πρέπει να το κάνουμε (εφόσον έχουμε ανθρώπινη συνείδηση που λέει ότι κάτι που είναι λάθος, και μάλιστα μεγάλο λάθος, δεν πρέπει να το κάνω) ακόμα και αν τότε, στην περίπτωση που δεν το κάνουμε, η ζωή μας φαίνεται για εμάς ότι θα γίνει πολύ δύσκολη, ως και αφόρητη ίσως, ενώ αν το κάνουμε φαίνεται να λυτρωνόμαστε και να απαλλασσόμαστε; Γιατί οπωσδήποτε όσο και να μας πιέζουν οι καταστάσεις να κάνουμε κάτι που δεν είναι καθόλου καλό, αλλά μεγάλο λάθος, και όσο και να φαίνεται ότι το να το κάνουμε αποτελεί μια λύση που θα μας ανακουφίσει, αυτό θα πρέπει με κάθε τρόπο να αποφύγουμε να το πράξουμε γιατί και αν προσωρινά φανεί πως βγήκαμε από το αδιέξοδο και απαλλαχτήκαμε, στη συνέχεια όμως θα αποδειχτεί ότι τελικά τα πράγματα έγιναν πολύ πιο άσχημα για μας και τότε θα καταλάβουμε ότι η κατάστασή που βρισκόμαστε επιδεινώθηκε περισσότερο.
Η απάντηση όμως σε αυτό το ερώτημα δεν μπορεί να αναζητηθεί πουθενά αλλού παρά στο επίμαχο ζήτημα του αν αυτό που κυοφορείται μέσα στη κοιλιά της γυναικός, μετά την επαφή με τον άντρα που έγινε και οδήγησε σε σύλληψη, είναι άνθρωπος ή όχι. Βέβαια αυτό το ερώτημα για πολλούς δεν υφίσταται καν, αλλά η απάντηση είναι δεδομένη, προφανής, δηλαδή ότι αμέσως μετά τη σύλληψη (ή ακριβέστερα μαζί με τη σύλληψη) η γυναίκα έχει μέσα στη κοιλιά της ένα έμβρυο, που είναι άνθρωπος ζωντανός με σώμα και ψυχή, έστω και αν το σώμα του είναι ακόμα στο αρχικό στάδιο ανάπτυξης, πολύ απλό και ασχημάτιστο.
Αυτή είναι η άποψη που είναι σύμφωνη και με τη θέση της Εκκλησίας, ως προς αυτό το θέμα. Σε αυτή όμως την περίπτωση, όταν κάποιος δεχτεί αυτή την θέση, εφόσον δεν θέλει να επιλέξει να κάνει κάτι που είναι μεγάλο λάθος, όπως να αφαιρέσει μια ανθρώπινη ζωή, δηλαδή να κάνει φόνο σε καμιά περίπτωση, δεν θα σκεφτόταν να κάνει έκτρωση ποτέ, αφού αν δεχτείς ότι το έμβρυο είναι από την πρώτη στιγμή άνθρωπος, το να τερματίσεις τη ζωή του εμβρύου σημαίνει ότι σκοτώνεις έναν άνθρωπο.
Ο φόνος ενός απροστάτευτου ανθρώπου, όπως αυτού που είναι το έμβρυο που κυοφορείται, που δεν έβλαψε, ούτε εσένα, ούτε κανένα ποτέ, και που γίνεται εκ προθέσεως, όπως η έκτρωση, έχει πολύ μεγαλύτερο βάρος από ένα άλλο κοινό φόνο και δεν έχει κανένα ελαφρυντικό για έναν άνθρωπο που τον πράττει έχοντας ελευθερία κρίσεως, ενώ είναι υγιής στα μυαλά του. Οπότε για τον άνθρωπο, που πιστεύει ότι το έμβρυο εξ αρχής αφού γίνει η σύλληψη είναι άνθρωπος, είναι ξεκάθαρο ότι ή δέχεται την συνέχιση της κυοφορίας ή δεν την δέχεται και διαπράττει φόνο εκ προθέσεως απροστάτευτου και αθώου ανθρώπου.
Όμως την ρητή απαγόρευση της έκτρωσης στην οποία οδηγεί κατά μονόδρομο τρόπο η παραπάνω τοποθέτηση, ο άνθρωπος νομίζει, όπως του λένε και όπως θέλει να νομίζει, ότι μπορεί να την αποφύγει απλά και εύκολα με το να μην δεχθεί ότι αυτό που κυοφορείται μέσα στο γυναικείο σώμα είναι άνθρωπος εξ αρχής αφού γίνει η σύλληψη, και δεχόμενος ότι αρχίζει να είναι άνθρωπος κάποια στιγμή αργότερα, τον πρώτο, τον δεύτερο, τον τρίτο, …τον έκτο μήνα ή και αργότερα…ίσως αφού γεννηθεί. Οπότε υποστηρίζοντας αυτή την άποψη, μπορεί ο άνθρωπος πλέον, ενώ έχει ελεύθερη κρίση, και ενώ μπορεί να υποστηρίζει ότι δεν θέλει να κάνει κάτι που δεν θα ήταν καλό, επιλέγει την ‘λύση’ της έκτρωσης. Έτσι μπορεί να έχει την ελεύθερη συνεύρεση που τον απασχολεί να την έχει και από εδώ αρχίζει η όλη ιστορία, χωρίς το πρόβλημα του ανεπιθύμητου παιδιού, με την συνείδηση του ήσυχη όπως θέλει να νομίζει, όταν μάλιστα και τόσοι άλλοι κάνουν το ίδιο.
Όμως ο υγιής τρόπος λειτουργίας της συνείδησης δεν έχει σχέση με το πόσοι άλλοι κάνουν αυτό που σκέφτεσαι να κάνεις. Αν γίνουν σχεδόν όλοι οι άλλοι ληστές και εγκληματίες και σκοτώνουν, δεν σημαίνει ότι αν κάνω και εγώ το ίδιο θα είμαι εντάξει επειδή το κάνουν οι άλλοι. Οπότε για να αποδειχθεί αν η θέση αυτή είναι σωστή ή όχι, και να συμπεράνουμε αν αυτοί που την έχουν πράττουν σύμφωνα με αυτή καλώς ή όχι και κάνουν ένα μεγάλο και σοβαρό λάθος, το ζητούμενο είναι αν το έμβρυο που έχει συλληφθεί μέσα στη κοιλιά της γυναικός είναι πραγματικά άνθρωπος εξ αρχής ή όχι. Αν η απάντηση είναι αρνητική, μπορεί η ‘διακοπή’ της κύησης να είναι μια λύση. Αν όμως το έμβρυο είναι εξ αρχής άνθρωπος, τότε πρόκειται για εγκληματική πράξη, και μάλιστα ιδιαίτερα μεγάλου βάρους.
Το να προσπαθήσεις να απαντήσεις αυτό χρησιμοποιώντας την ιατρική επιστήμη μπορεί ίσως να μην είναι τόσο αποτελεσματικό, για τον λόγο ότι η ιατρική επιστήμη μπορεί να εξετάσει τι συμβαίνει στο έμβρυο, ως αυτό το οποίο θα εξελιχθεί σε ένα κανονικό σώμα ανθρώπου (λέγοντας κανονικό εννοώντας ότι μπορεί να συντηρηθεί μόνο του, χωρίς να εξαρτάται από το μητρικό σώμα), όχι όμως να εξετάσει τι συμβαίνει με την ψυχή του ανθρώπου για του οποίου την γέννησή εξελίσσεται η κυοφορία, αν δεχτούμε ότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνο σώμα βέβαια, όπως υποστηρίζει η υλιστική και αθεϊστική άποψη, αλλά ότι αποτελείται και από ψυχή και από σώμα.
Όμως εξετάζοντας με αυτό τον τρόπο το κυοφορούμενο έμβρυο, η επιστήμη ορίζει το από πότε είναι αυτό άνθρωπος, ανάλογα με το τι ορίζει ότι είναι ο άνθρωπος και η ανθρώπινη ζωή, που δεν είναι τόσο απλό και ξεκάθαρο να το κάνει μονοσήμαντα από την δική της οπτική γωνία. Ορίζει ως άνθρωπο το έμβρυο που έχει μόλις γονιμοποιηθεί και έχει αρχίζει να ζει μες στην κοιλιά της μητέρας του ως κάτι διαφορετικό από τον οργανισμό αυτής, σε εξάρτηση όμως με αυτόν; Ή τον ορίζει ως το έμβρυο στο οποίο έχει ολοκληρωθεί η διαφοροποίηση των κυττάρων στα διάφορα είδη τους, δηλαδή έχουν σχηματιστεί τα όργανα;
Ή τον ορίζει ως το έμβρυο που αρχίζει να χτυπάει η καρδιά του ή που αρχίζει να επεξεργάζεται μηνύματα ο εγκέφαλός του; Ή τον ορίζει ως το έμβρυο που αρχίζει να έχει τα κανονικά σωματικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα ενός ανθρώπου; Ή τον ορίζει ως το έμβρυο που έχει φτάσει στην ηλικία τόσων εβδομάδων και έχει τέτοιο βάρος που αν γεννηθεί πρόωρα τότε, έχει πιθανότητες πάνω από πενήντα τοις εκατό να επιβιώσει; Ή τον ορίζει ως άνθρωπο μόνο από την στιγμή που γεννήθηκε και μετά; Και πολλοί γιατροί παρανομούν και σύμφωνα με το νόμο της πολιτείας μάλιστα και χρησιμοποιούν τον τελευταίο ορισμό προτείνοντας και κάνοντας εκτρώσεις, ακόμα και σε προχωρημένης ηλικίας κυοφορίες.
Έτσι θα λέγαμε λοιπόν ότι βασιζόμενοι στην επιστήμη δεν μπορούμε να πάρουμε μια απάντηση από πότε από την σύλληψη του και μετά ένα κυοφορούμενο έμβρυο είναι άνθρωπος, αποδεδειγμένη και αναμφισβήτητη επιστημονικά, που να είναι σίγουρη και ασφαλή. Και αυτό το συμπέρασμα δεν είναι ούτε υπέρ της απόδειξης της ορθότητας της θέσης ότι το έμβρυο είναι εξ αρχής άνθρωπος, αλλά δεν είναι ούτε και υπέρ της απόδειξης του αντίθετου, του ότι δηλαδή το έμβρυο δεν είναι άνθρωπος εξ αρχής.
Άρα ίσως θα μπορούσε να πει κάποιος ότι με αυτό τον τρόπο η ιατρική επιστήμη αφήνει περιθώρια στον άνθρωπο να επιλέξει την ‘λύση’ της έκτρωσης, αν όχι ως κάτι που θέλει κάποιος να το επιδιώξει, τουλάχιστον ως κάτι επιτρεπτό σε μια κατάσταση ανάγκης. Ίσως θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Εκκλησία μπορεί να μην αφήνει τέτοια περιθώρια για κάποιον που θέλει να προσπαθεί να συμβαδίζει με τα όσα διδάσκει, η επιστήμη όμως αφήνει αυτά τα περιθώρια για κάποιον που θέλει να στηριχτεί στις θέσεις της. Όμως δεν είναι έτσι σε καμιά περίπτωση, όσο και να προσπαθούν αυτό να το υποστηρίξουν κάποιοι.
Αυτό συμβαίνει γιατί η έκτρωση σε καμιά περίπτωση, ακόμα και στην περίπτωση που δεν ήταν τεχνητός τερματισμός ανθρώπινης ζωής, δηλαδή φόνος, δεν είναι σύμφωνη με την επιστημονική δεοντολογία και το σκοπό της επιστήμης γενικά, και της ιατρικής ειδικά. Οπότε και δεν μπορεί η επιστήμη να επιτρέψει αυτήν, σε καμιά περίπτωση οποιασδήποτε ανάγκη και να υπάρχει, εκτός βέβαια αν κινδυνεύει άμεσα η ζωή της γυναικός και αν δεν ζήσει δεν θα έχει δυνατότητα ούτε το έμβρυο να ζήσει, και κάνοντας την θα σωθεί η γυναίκα τουλάχιστον, εφόσον είναι ο μόνος τρόπος για να μην πεθάνουν και οι δύο.
Δηλαδή, μπορεί με τα μέσα της επιστήμης να μπορείς να κάνεις εκτρώσεις και να σκοτώνεις μια ζωή, αλλά το ότι σου δίνει την δυνατότητα να το κάνεις αυτό, δεν σημαίνει ότι στη δίνει για αυτό, και ότι συμφωνεί να το κάνεις. Όπως το μαχαίρι στο δίνει για να κόβεις κάτι να το φας ή να κάνεις κάποια ωφέλιμη εργασία, και όχι για να βλάψεις έναν άνθρωπο, έτσι και το νυστέρι στο δίνει για κάποια εγχείρηση που θα σώσει έναν άνθρωπο, και όχι για να καταστρέφεις έμβρυα και να τα πετάς στα άχρηστα.
Μήπως αν το έμβρυο δεν είναι άνθρωπος εξ αρχής μετά την σύλληψη, είναι κάτι άχρηστο ή αποτελεί κάτι αρρωστημένο, αρρώστια που πρέπει να γιατρευτεί ή αποτελεί κάτι ακάθαρτο, ακαθαρσία που πρέπει να απομακρυνθεί, να καθαριστεί, για το σώμα της γυναίκας που το κυοφορεί; Όχι βέβαια, ακόμα και αν η γυναίκα έχει απορρίψει ως σύντροφο αυτόν με τον οποίο το συνέλαβε ως κάποιον που τον απεχθάνεται, αυτό δεν δικαιολογεί σε καμιά περίπτωση ότι πρέπει να κάνει το ίδιο με το έμβρυο που έχει μέσα της από το οποίο πρόκειται να γεννηθεί ένας άλλος ξεχωριστός άνθρωπος, καταλήγοντας στον τερματισμό της ζωής του και την απομάκρυνσή του από αυτή.
Το έμβρυο δεν είναι ούτε κάτι άχρηστο, ούτε κάτι αρρωστημένο, ούτε κάτι ακάθαρτο, ούτε πολύ περισσότερο είναι κάτι νεκρό. Αντίθετα είναι κάτι ζωντανό οπωσδήποτε, και για κάποιον που δεν πιστεύει ότι είναι άνθρωπος, είναι ζωντανό όπως τα όργανα της γυναίκας, όπως η καρδιά, οι πνεύμονες και τα υπόλοιπα όργανα είναι ζωντανά
Όπως λοιπόν απαγορεύεται ως εγκληματική πράξη ένας γιατρός να βγάλει από το σώμα ενός ανθρώπου ένα όργανο του, ενώ είναι υγιές και μπορεί να επιτελέσει το έργο του, χωρίς να δημιουργεί πρόβλημα στο υπόλοιπο σώμα, και να το πετάξει, ακόμα και αν του το ζήταγε ο ίδιος ο άνθρωπος, έτσι απαγορεύεται ως έγκλημα να βγάλεις το έμβρυο από το σώμα μιας γυναίκας, ενώ μπορεί να συνεχιστεί η κυοφορία του κανονικά και να το πετάξεις, και ας το ζητάει η ίδια η γυναίκα. Ο όρκος του Ιπποκράτη δίνεται ακόμα βέβαια, που τα λέει αυτά, αλλά δεν τηρείται από αυτούς που ενεργούν τις εκτρώσεις και άλλα εγκλήματα μέσα στα ιατρεία, αλλά ευτυχώς υπάρχουν και ευσυνείδητοι και αληθινοί επιστήμονες γιατροί.
Το έμβρυο μετά την σύλληψη, εξετάζοντάς το μόνο στο σωματικό επίπεδο, αποτελείται πλέον, εκτός από το ωάριο και το σπερματοζωάριο που το γονιμοποίησε, και από την αλληλεπίδραση που έγινε μεταξύ ωαρίου και σπερματοζωαρίου, δηλαδή την γονιμοποίηση, που και τελικά μετά από αυτήν δεν υφίστανται πλέον ξεχωριστό ωάριο και σπερματοζωάριο (πάντως θα μπορούσαμε να προσθέσουμε εδώ ότι αν το ωάριο προήλθε μόνο από τη γυναίκα και το σπερματοζωάριο μόνο από τον άντρα, η γονιμοποίηση οπωσδήποτε ήταν θέμα πέραν μόνο του άντρα και της γυναίκας: ήταν και αυτού που του ανήκει το έμβρυο που προήλθε από την γονιμοποίηση, του κυοφορούμενου παιδιού δηλαδή).
Το έμβρυο πρόκειται για κάτι ζωτικό και πολύτιμο, που και να μην το παραδεχτούμε ως άνθρωπο ότι είναι ακόμη, ωστόσο και πάλι είναι, αν το θέλουμε έτσι, αυτό το οποίο έχει αρχίσει να εξελίσσεται σε άνθρωπο, όπου οπωσδήποτε αυτή η εξέλιξη είναι κάτι που άρχισε ήδη αμέσως μετά τη σύλληψη (ελάχιστες μέρες το αρχικό κύτταρο του εμβρύου, το ζυγωτό όπως λέγεται, πολλαπλασιάζεται και διαφοροποιείται σε χιλιάδες κύτταρα) και δεν μπορούμε να το αμφισβητήσουμε αυτό, όπως ίσως μπορούμε να κάνουμε με το αν το έμβρυο είναι άνθρωπος.
Πάντως βέβαια και στο θέμα του αν ο άνθρωπος υπάρχει εξ αρχής μαζί με το έμβρυο ή όχι, οι πλείστοι και οι πιο αξιόλογοι αντιπρόσωποι της ιατρικής επιστήμης σε συλλογικές αποφάσεις που πήραν και σε διακηρύξεις που έκαναν, μάλλον παρουσιάζονται να δέχονται τελικά ότι ισχύει το μαζί, με ποια λογική άλλωστε να ισχύει το ξεχωριστό, δηλαδή ισχύει ότι από όταν αρχίζει η ζωή του εμβρύου, από τότε υπάρχει και ο άνθρωπος, ταυτόχρονα, σύγχρονα, όπως και λογικά θα περιμέναμε να συμβαίνει, ο άνθρωπος να υπάρχει εξ αρχής που ζει και εξελίσσεται το έμβρυο, δηλαδή από την στιγμή της συλλήψεως.
Σε μια τέτοια εξελεγκτική πορεία που είναι η αρχή μιας ζωής, ακόμα και αν δεχτούμε ότι με κάποιο τρόπο αυτός ο άνθρωπος στον οποίο ανήκει αυτή δεν υπήρχε εξ αρχής, θα μπορούσε ποτέ η επιστήμη, που είναι υπέρ του ανθρώπου, και υπέρ της ζωής, και όχι εναντίων του, που έχει δημιουργικό πνεύμα και όχι καταστροφικό, να συμφωνούσε να έβαζε τέλος σε αυτή; Τίποτα τέτοιο δεν θα το έκανε ποτέ, γιατί σκοπός της είναι να βοηθάει τους ανθρώπους στη ζωή τους, να προωθεί και να ενισχύει τη δημιουργία και τη ζωή, και όχι να βλάπτει αυτούς, νε καταστρέφει ζωές και να σκοτώνει, προς συμφέρον άλλων.
Αν δεν συμφωνεί η επιστήμη να γίνεται κάτι τέτοιο, όμως μήπως έχουν δικαίωμα οι γονείς να κάνουν κάτι τέτοιο; Δεν μπορούν να έχουν αυτοί δικαίωμα να αφαιρούν το δικαίωμα του παιδιού τους για ζωή μετά τη σύλληψη που οδήγησε η συνεύρεση τους φτάνοντας στη έκτρωση, για να μπορούν να συνευρίσκονται ελεύθεροι, όπως θέλουν.
Τα δικαιώματα των γονέων σταματάν εκεί που αρχίζουν τα δικαιώματα του παιδιού. Ή μήπως καταπατούνται τα δικαιώματα της γυναικός, αν δεν επιτρέπεται η έκτρωση; Με αυτή την ‘λογική’, όπως αυτά καταπατούνται αν δεν γίνει η έκτρωση, πάλι αυτά καταπατούνται αν γίνει και σκοτωθεί ένα κυοφορούμενο μωρό αν είναι κοριτσάκι, που θα γινόταν μια γυναίκα και της αφαιρέσαμε τη δυνατότητα να ζήσει ως γυναίκα που δικαιούταν, δεν της επιτρέψαμε να έχει το δικαίωμα των δικαιωμάτων, αυτού της ζωής, να ζήσει.
Μια κυοφορία, που άρχισε δεν δικαιούνται οι γονείς να την διακόψουν, δικαιούνται μόνο πριν αρχίσει αυτή, τότε που μπορεί να γίνει η συνεύρεση, να μην φτάσουν σε αυτή. Κάποιος και κάποια επιθυμούν ο ένας τον άλλο και δεν είναι παντρεμένοι; Aς συνευρεθούν και ας κάνουν το παιδί που θα συλλάβουν έχοντας κάνει τον απαραίτητο γάμο. Αν όμως έκαναν το λάθος και συνευρέθηκαν και συνευρέθηκαν και συνέλαβαν παιδί χωρίς να έγινε γάμος και χωρίς να πρόκειται να γίνει, αλλά δεν έμειναν μαζί για κάποιο λόγο;
Η μητέρα ας γεννήσει το παιδί της και ας το μεγαλώσει, όσο τρομερά δύσκολο και αν της φαίνεται αυτό κοινωνικά και οικονομικά. Πρέπει να σηκώσει την ευθύνη του λάθους που έγινε και αργότερα τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα, χωρίς να σημαίνει ότι δεν θα μπορέσει να κάνει μια καλή οικογένεια, βρίσκοντας τον κατάλληλο σύζυγο, έχοντας μάλιστα αποφύγει το έγκλημα της έκτρωσης. Δεν αξίζει περισσότερο το σεβασμό αυτή η γυναίκα μπροστά στα μάτια του συζύγου της, που έκανε μεν το λάθος πριν το γάμο της, όμως ανέλαβε τις ευθύνες της μετά από αυτό, και αγωνίστηκε μπροστά στις συνέπειες του να διορθώσει ότι έγινε, αντί μετά το ένα λάθος να κάνει ακόμα χειρότερο καταφεύγοντας στη ‘λύση’ της έκτρωσης;
Και μάλιστα πολύ περισσότερο θα αξίζει την αγάπη του παιδιού της που του επέτρεψε να γεννηθεί και να ζήσει, και ας ήρθαν έτσι τα πράγματα και είχε τόσες δυσκολίες τις δυσκολίες αναγκαίες να αντιμετωπίσει για να το κάνει. Και το ίδιο θα ισχύει και για τα άλλα παιδιά, από τα οποία θα αξίζει αυτή περισσότερο την αγάπη και το σεβασμό τους, που δεν έφτασε να κάνει το έγκλημα, ενώ ήταν πολύ δύσκολο να γεννήσει και να αναθρέψει το παιδί, αλλά έτσι έχουν τώρα μαζί τους το αδελφάκι τους, έστω και όχι αυτού του πατέρα, όμως της αυτής μήτρας.
Αν πάλι κάποιος και κάποια έχουν παντρευτεί και συλλάβουν ένα παιδί, που οι γιατροί τους διαγνώσουν ότι έχει κάποιο πρόβλημα υγείας, όταν γεννηθεί, πρέπει να αφήσουν το παιδί να κυοφορηθεί και να γεννηθεί και να το βοηθήσουν με ιατρικά μέσα στο πρόβλημα, κάνοντας ότι μπορούν, όπως και οφείλει να κάνει ένας γονέας για ένα παιδί που έχει γεννηθεί υγιές αλλά απόκτησε κάποιο πρόβλημα υγείας αργότερα, οπότε το βοηθά με τα ιατρικά μέσα όσο μπορεί, και δεν του αφαιρεί τη ζωή.
Γιατί για αυτό είναι η ιατρική, για να βοηθάει τον άρρωστο, και όχι για να του αφαιρεί τη ζωή. Βέβαια ένας γονιός, ίσως θεωρήσει ως ανυπέρβλητο εμπόδιο την έλλειψη κέντρων για την φροντίδα των παιδιών με σοβαρά προβλήματα υγείας, που αν υπήρχαν θα μπορούσε έτσι να αντιμετωπίσει το πρόβλημα του παιδιού του.
Όμως οφείλει και τότε να μην εμποδίσει το παιδί να ζήσει, αυτό δεν παύει να αποτελεί έγκλημα, αν το διαπράξει, όταν μάλιστα υπάρχουν πιθανότητες και οι γιατροί να έχουν κάνει λάθος στη διάγνωση, πράγμα που πολλές φορές έχει συμβεί, αλλά και μπορεί να μην είναι τόσο σοβαρή η κατάσταση όσο μπορεί να πιστεύουν, όπως και μπορεί αν αφήσει το παιδί να γεννηθεί, όταν γεννηθεί η υγεία του να δείξει μια πολύ καλή πορεία βελτίωσης, ειδικά όταν αναπτύσσεται με τέτοια πρόοδο η επιστήμη. Αν ο άνθρωπος έχει ελπίδα, τότε θα περάσουν οι μεγάλες δυσκολίες και θα πάνε όλα καλά, και αν έχει και πίστη, μπορεί να λυθεί και τελείως το πρόβλημα που τον πονά, έστω και αν με θαύμα μόνο μπορεί αυτό να γίνει.
Πολύ πιο απλό και ξεκάθαρο είναι το θέμα στη περίπτωση που δύο άνθρωποι έχουν παντρευτεί και έχουν κάνει παιδιά, και ενώ δεν θέλουν να κάνουν άλλο, για οικονομικούς και άλλους λόγους, συλλαμβάνουν άλλο ένα παιδί, οπότε και δεν πρέπει να σκέφτονται το έγκλημα της έκτρωσης, μόνο και μόνο για να μην έχουν τον αγώνα να μεγαλώσουν ένα παραπάνω παιδί, για παράδειγμα να έχουν να μεγαλώσουν τρία αντί για δύο παιδιά, αλλιώς για να γλιτώσουν τον αγώνα αυτό που θα τους φέρει και χαρές, θα φορτωθούν τις συνέπειες του να πράττεις κάτι που είναι έγκλημα.
Υπάρχει βέβαια και η πιο δύσκολη κατάσταση μια έγγαμη γυναίκα με παιδιά να συλλάβει, ενώ ο γιατρός της έχει απαγορέψει για κάποιο πρόβλημα υγείας να κάνει και άλλη κυοφορία. Τότε η γυναίκα, αν δεν υπάρχει άμεσος κίνδυνος της ζωής αυτής και του εμβρύου, θα πρέπει να συνεχίσει την κυοφορία, γιατί αφού συνέλαβε και κυοφορεί, δεν έχει δικαίωμα να προφυλάξει της δική της υγείας αφαιρώντας το δικαίωμα ζωής του εμβρύου, εφόσον είναι πιθανό ότι θα ζήσει. Σε όλες τις περιπτώσεις η σχέση των παιδιών με τους γονείς και των γονέων μεταξύ τους θα προφυλαχθεί από μια μεγάλη δοκιμασία, αν αυτό το έγκλημα αποφευχθεί, και θα αποφύγουν τα παιδιά να πάρουν ένα τόσο κακό παράδειγμα από τους γονείς τους, το παράδειγμα δηλαδή ενός εγκλήματος.
Και τι γίνεται στην ειδική και σπάνια περίπτωση, που κυοφορεί μια κοπέλα αφού έπεσε θύμα βιασμού, και μάλιστα από κάποιον ψυχρό και αδίστακτο να την κακοποιήσει; Θα πρέπει να κρατήσει και σε εκείνη την περίπτωση το παιδί, αφού το παιδί που έχει μέσα στα σπλάγχνα της, παρόλο που το συνέλαβε από τον βιασμό της, είναι και δικό της παιδί, και αν λάβουμε υπόψη ότι αυτός που είναι υπεύθυνος για την σύλληψη μετά από αυτήν δεν ενδιαφέρεται, ούτε για το θύμα του, ούτε για το κυοφορούμενο παιδί, άρα χάνει κάθε δικαίωμα στο παιδί και οπότε η μάνα μπορεί να το θεωρεί αυτό μόνο δικό της παιδί.
Επίσης οπωσδήποτε και το παιδί γνωρίζοντας αργότερα με ποιο τρόπο η μάνα του το απέκτησε, όχι μόνο θα θεωρεί μόνο αυτή ως γονέα του, αλλά και θα την αγαπά και σέβεται υπερβολικά, όχι μόνο επειδή το απέκτησε μετά από τέτοια δοκιμασία, αλλά και επειδή δεν εμπόδισε αυτό να ζήσει, και τώρα ζει και της το ανταποδίδει.
Παραπάνω είπαμε ότι είναι η έκτρωση ένα μεγάλο έγκλημα, που δεν το επιτρέπει αυτό να γίνεται η δεοντολογία της επιστήμης, όπως ακριβώς δεν το επιτρέπουν ούτε οι κανόνες τις Εκκλησίας. Πολλοί όμως στην προσπάθειά τους να υποστηρίξουν ότι δεν υπάρχει λόγος οι άνθρωποι να διστάζουν να επιλέγουν να κάνουν τη ‘διακοπή’ της κύησης, αψηφούν τη θέση αυτή επιστήμης, όπως και Εκκλησίας, που θεωρούνται και οι ίδιοι επιστήμονες.
Το αν πρέπει να αποφύγει κανείς την έκτρωση ή όχι, μπορεί να το διαπιστώσει εύκολα, ρίχνοντας μια ματιά στις επιπτώσεις που μπορεί να έχουν οι εκτρώσεις. Οι πιθανές επιπτώσεις των εκτρώσεων είναι πολλές και σοβαρές και αφορούν την ψυχική υγεία της γυναίκας που την κάνει (μετα-εκτρωτικό σύνδρομο, πόνος, πένθος, κατάθλιψη, θυμός, θλίψη, πολλές φορές ως και αυτοκτονικές τάσεις), αλλά και την σωματική της υγεία (διάτρηση μήτρας, ρήξη τραχήλου, αιμορραγία, εμφάνιση προδρομικού πλακούντα, μελλοντική εξωμήτρια κύηση, ενδομητρίτιδα, σαλπιγγίτιδα, ενδοτραχηλίτιδα, πυελική φλεγμονή, στείρωση, ενδομήτριες συμφύσεις, ανεπάρκεια εσωτερικού τραχηλικού στομίου, αυξημένη περιγεννητική νοσηρότητα, και θνησιμότητα, καθ’ έξην αποβολές, πρώιμους και πρόωρους τοκετούς) και επεκτείνονται αυτές στην οικογένεια, επηρεάζοντας τις σχέσεις μεταξύ των μελών της, επιβαρύνοντας και δεσμεύοντας το δυναμικό τους (τα παιδιά αν γνωρίζουν ότι οι γονείς τους δεν επέτρεψαν σε ένα αδελφάκι τους να ζει, τα απασχολούν έντονα ερωτήματα όπως το γιατί να ζουν αυτά και το αδελφάκι τους να μη ζει, γεγονός που θα μπορούσε να είχε γίνει αντίστροφα), και παραπέρα επεκτείνονται στην κοινωνία με περιορισμό και διαταραχή των ανθρωπίνων σχέσεων.
Τέλος, όταν το έγκλημα αυτό παίρνει μεγάλες διαστάσεις όπως συμβαίνει στη χώρα μας, οι επιπτώσεις φτάνουν να αφορούν και το ίδιο το έθνος με επιδείνωση του προβλήματος της υπογεννητικότητας, που αυτή αποτελεί κίνδυνο για την ίδια την υπόστασή του με τη μείωση της ασφάλειας σε εξωτερικούς κινδύνους, και με τη γήρανση και μείωση στη παραγωγικότητα και στην ανάπτυξη, που καθιστά προβληματική και την ασφάλιση.
Μια άλλη σοβαρή επίπτωση των εκτρώσεων στην Ελλάδα είναι ότι αλλοιώνονται οι παραδοσιακές αξίες της γενναιότητας και του ηρωισμού στην αντιμετώπιση των δυσκολιών, όπως και του κοινοτισμού. Τέλος και τα χρήματα που ξοδεύονται για να διαπράττεται αυτό το έγκλημα είναι υπολογίσιμα, και σπαταλούνται για αυτό το καταστροφικό και εγκληματικό λόγο αντί να αξιοποιούνται για κάποιο άλλο λόγο που είναι κοινωφελής, τη στιγμή μάλιστα που υπάρχουν πολλές ανάγκες σε τέτοια οικονομική κρίση που βρισκόμαστε.
Πρόκειται λοιπόν η έκτρωση για ένα έγκλημα με πάρα πολλές και σοβαρές επιπτώσεις, τόσο σε αυτούς που το πράττουν, όσο και στην οικογένεια τους και στη κοινωνία που ζουν, αλλά σε όλο το έθνος τους. Πρέπει λοιπόν σε καμιά περίπτωση κάποιος να μη σκέφτεται να το κάνει αυτό. Αν πάλι κάποιος το έχει κάνει ήδη, πρέπει να μετανοήσει γι’ αυτό, ως η σωτήρια λύση γι αυτόν, και να μην σταματάει να μετανοεί γι αυτό, και μάλιστα με δάκρυα, όσο ζει μέχρι τέλους, και αυτό θα θεραπεύσει την πληγή από το έγκλημα αυτό που έκανε. Ας γνωρίζει και αυτός που το έκανε για να μετανοεί, αλλά και αυτός που δεν το έκανε για να μην το κάνει, ότι η έκτρωση πρόκειται για ένα φρικαλέο έγκλημα, όπου το έμβρυο θανατώνεται πολλές φορές με ιδιαίτερα μαρτυρικό τρόπο: κομματιάζεται με εγκληματικά εργαλεία, ή δηλητηριάζεται, ή καίγεται με αλάτι ζωντανό.
Γιατροί που θα το συμβουλεύουν και θα το κάνουν, πάντα θα υπάρχουν, γιατί δεν θα πάψουν να υπάρχουν υλιστές και φιλοχρήματοι, που αυτοί οι γιατροί δεν είναι βέβαια αληθινοί επιστήμονες. Κράτος που θα βγάζει νόμους υπέρ εγκλημάτων είναι δύσκολο να μην υπάρχει, γιατί είναι δύσκολο να μην υπάρχουν ισχυροί εχθροί του έθνους που για διάφορα συμφέροντά τους, εις βάρος του ανθρώπου και της ανθρώπινης ζωής, χωρίς να λογαριάζουν καθόλου την έννοια του δικαίου, μέσα στην διαστροφή και στο σκοτάδι, επηρεάζουν και ελέγχουν το κράτος και επιδιώκουν με τέτοιους εγκληματικούς νόμους να το εξασθενήσουν.
Αυτοί μόνο που απομένουν να είναι η ελπίδα για την αποτροπή ενός τέτοιου μεγάλου κακού, του εγκλήματος της έκτρωσης, είναι οι ίδιοι οι υπεύθυνοι για την σύλληψη του κυοφορούμενου εμβρύου που έγινε: οι γονείς. Αυτοί καλούνται να του επιτρέψουν να ζήσει και να το προστατέψουν. Ας μην κάνουν ότι τους λένε οι άλλοι, χωρίς να κρίνουν οι ίδιοι αν είναι καλό ή κακό, σαν να μην είναι ελεύθεροι να κρίνουν. Ας μην προσπαθούν να πείσουν κανένα ότι κάτι δεν είναι κακό, ότι δεν πειράζει, την στιγμή που είναι ξεκάθαρο ότι είναι κακό, και μάλιστα μεγάλο. Ας κρατήσουν το κάθε παιδί τους που συλλαμβάνουν με την αγάπη τους, που είναι ο καρπός της, και να δείξουν και σε αυτό αγάπη, βοηθώντας το και φροντίζοντάς το.
Όποιος κρατάει τον καρπό αποδεικνύει έτσι ότι αγαπάει αληθινά, και όποιος αγαπάει αληθινά στο τέλος πάντα βγαίνει νικητής στον αγώνα της ζωής. Τι εσύ επιλέγεις; το θάνατο ή τη ζωή;
Πηγή: Το κανδυλάκι
