Ο Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος διαχωρίζει τη θέση του από την επίσημη θέση της Κυπριακής Εκκλησίας για την επίσκεψη του Πάπα Βενέδικτου στην Κύπρο. Δηλώνει ευθαρσώς ότι είναι εναντίον, με επιχείρημα ότι ο Παπισμός είναι αίρεση και ότι η εδώ επίσκεψη του Προκαθημένου της Καθολικής Εκκλησίας θα σκανδαλίσει τις ψυχές αθώων ευσεβών χριστιανών. Την ίδια ώρα τονίζει πως καμία ασχημία δεν πρέπει να γίνει, καμία αγένεια, καμία κακή διαγωγή. Ο ίδιος πάντως δηλώνει ότι δεν θα παραστεί στις εκδηλώσεις υποδοχής.

Γιατί σκανδαλίζει την Εκκλησία και το ποίμνιό της η επικείμενη επίσκεψη στο νησί του Πάπα Βενέδικτου 16ου;

Νομίζω ότι η επίσκεψη του Πάπα στην Κύπρο θα προκαλέσει αρκετά προβλήματα στις συνειδήσεις πολλών ευσεβών χριστιανών. Θα ήταν καλύτερα να μην ερχόταν διότι πιστεύω ότι δεν θα μας ωφελήσει σε τίποτα, μια που δεν είδα μέχρι τώρα κάποια θετική παρέμβαση του Βατικανού όσον αφορά τα εθνικά μας θέματα. Ήδη έχει προκληθεί μεγάλη ανησυχία που δεν μας χρειαζόταν σ' αυτές τις ώρες.

Κινδυνεύουμε από κάτι;

Δεν λέω ότι κινδυνεύουμε με την έλευση του Πάπα, δεν θα προδώσουμε την πίστη μας ή θα αλωθεί η ορθόδοξη Εκκλησία. Απλώς έδωσε αφορμή σε διάφορους κύκλους παλαιοημερολογιτών να μας κατηγορούν ότι είμαστε ενδοτικοί, ότι έχουμε υποχωρήσει από τις αρχές της ορθοδόξου πίστεως και έχουν δημιουργηθεί αρκετά ερωτηματικά σε αρκετό κόσμο. Βέβαια ο Πάπας προσκλήθηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και ο Αρχιεπίσκοπος έδωσε τη συγκατάθεσή του.

Το συζητήσατε στην Ιερά Σύνοδο;

Στην τελευταία Ιερά Σύνοδο τέθηκε το θέμα της παρουσίας μας ή μη στις εκδηλώσεις με τον Πάπα. Εγώ αρνήθηκα να παραστώ και είπα ότι δεν γνωρίζαμε τίποτε. Μάθαμε για την έλευση του Πάπα από τις εφημερίδες.

Συνήθως μαθαίνετε τα νέα από τις εφημερίδες;

Ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου έχει αυξημένα προνόμια και σίγουρα δεν θέλουμε να μπει στα δικά μας δεδομένα. Διατηρούμε, όμως, το προσωπικό μας δικαίωμα να λέμε ότι δεν γνωρίζαμε ότι θα ερχόταν ο Πάπας και ότι αν μας ρωτούσε, εγώ προσωπικά θα δήλωνα όχι, διότι θα δημιουργείτο σκάνδαλο στις ψυχές αθώων ευσεβών χριστιανών ορθοδόξων, όπως και βλέπουμε να γίνεται.

Δεν πρέπει να υπάρχει μια επικοινωνία μεταξύ των Εκκλησιών, ζούμε στον 21ον αιώνα, είμαστε την Ευρωπαϊκή Ένωση;

Διαλόγους μπορούμε να κάνουμε με οποιονδήποτε άνθρωπο πολύ δε περισσότερο με τους ετεροδόξους και αλλοθρήσκους. Άλλο είναι να γίνεται διάλογος και άλλο να υποδέχεσαι τον Πάπα ως κανονικό Επίσκοπο, ο οποίος για μας τους ορθοδόξους είναι αιρετικός, αποκομμένος από την Εκκλησία και άρα ούτε Επίσκοπος.

Λόγω του σχίσματος;

Έχει αποκοπεί εδώ και δέκα αιώνες από την Εκκλησία, δεν είναι κανονικός Επίσκοπος, δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού. Άλλο να τον υποδέχεσαι ως κανονικό Επίσκοπο και άλλο να διαλέγεσαι μαζί του ως ετερόδοξον προκειμένου να του αποκαλύψεις την αλήθεια της ορθοδόξου πίστεως και παραδόσεως.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης συναντήθηκε με τον Πάπακαι ξεκίνησε ένας διάλογος μεταξύ των Εκκλησιών. Όπως είπα, ο διάλογος δεν είναι κακό πράγμα όταν γίνεται με τις σωστές προϋποθέσεις,αλλά είναι λάθος να λέμε σε αυτούς τους ανθρώπους ότι τους αναγνωρίζουμε ως Εκκλησία, ότι αναγνωρίζουμε τον Πάπα ως Επίσκοπο, ως εν Χριστώ αδελφό μας στην ιεροσύνη και στην πίστη. Αυτό δεν μπορώ να το δεχτώ διότι λέμε ψέματα, αφού όλοι οι Άγιοι Πατέρες διδάσκουν ακριβώς το αντίθετο.Ο Παπισμός είναι αίρεση και πηγή πολλών άλλων αιρέσεων που σήμερα ταλαιπωρούν την οικουμένη. Ένας σύγχρονος Άγιος, ο Άγιος Ιουστίνος ο Πόποβιτς είπε ότι στην ιστορία του ανθρωπίνου γένους υπήρξαν τρεις τραγικές πτώσεις: του πρωτοπλάστου Αδάμ, του μαθητή του Χριστού του Ιούδα και του Πάπα, ο οποίος ως πρώτος Επίσκοπος της Εκκλησίας όπως ήταν, εξέπεσε από την αποστολική πίστη, αποκόπηκε από την κανονική Εκκλησία και συμπαρέσυρε μαζί του πλήθη ανθρώπων μέχρι σήμερα.

Ο Πάπας τι λέει για τους Ορθοδόξους;

Ο Πάπας είπε για μας τους ορθοδόξους ότι είμαστε ελλιπής Εκκλησία.Ο Θεός ένας είναι.
Ναι, ο Θεός είναι ένας και η Εκκλησία του Θεού είναι μια, γι' αυτό λέμε στο σύμβολο της πίστεως «εις Μίαν Αγίαν Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν». Αυτή η μια είναι η ορθόδοξη Εκκλησία, δεν υπάρχουν πολλές Εκκλησίες.

Δεν είναι εγωιστικό να θεωρούμε ότι μόνο εμείς είμαστε;

Δεν είναι εγωιστικό. Όταν για παράδειγμα λες ότι οι Ιταλοί δεν είναι Έλληνες που είναι η αλήθεια, δεν προσβάλεις τον άλλο. Με το να λέω του άλλου ότι δεν πειράζει που είσαι καθολικός και ότι ανήκουμε όλοι στην ίδια Εκκλησία, τον εμπαίζω από τη στιγμή που όλοι οι Άγιοι Πατέρες μας διδάσκουν ότι μία είναι η Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού.
Γιατί είναι η δική μας αυτή η Εκκλησία και όχι η Παπική;

Διότι η ορθόδοξη Εκκλησία διατηρεί την πίστη των Αποστόλων και την εμπειρία των προφητών απαρασάλευτη μέχρι σήμερα. Οι Παπικοί, δυστυχώς, μετά που αποκόπηκαν από την Εκκλησία έβαλαν πολλά αιρετικά δόγματα μέσα στην πίστη τους, άλλαξαν το σύμβολο της πίστεως και πάνω από όλα ανύψωσαν τον Πάπα σε κατ' εξοχήν και μοναδικό αντιπρόσωπο του Θεού επί της γης. Ο Πάπας λένε ότι είναι αλάθητος, όποιος δεν έχει κοινωνία με τον Πάπα δεν έχει κοινωνία με τον Θεό. Επισήμως τα διδάσκουν αυτά, μέσα από τις Συνόδους τους.

Όταν προσθέτεις στο σύμβολο της Πίστεως πράγματα που οι Άγιοι Πατέρες δεν τα έγραψαν και πολλές άλλες κακοδοξίες, είναι αίρεση. Αυτή είναι η πραγματικότητα.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία πώς αντιμετωπίζει τους αιρετικούς;

Με πολλή αγάπη. Αγαπούμε τον Πάπα, αγαπούμε τους παπικούς όπως αγαπούμε κάθε άνθρωπο, δεν τους περιφρονούμε, δεν τους απορρίπτουμε ως πρόσωπα, αλλά δεν δεχόμαστε την αίρεση, δεν δεχόμαστε την κακοδοξία, δεν δεχόμαστε τις πλάνες. Επειδή τους αγαπούμε πρέπει να τους λέμε την αλήθεια.
Βέβαια ο καθένας έχει τη δική του αλήθεια.
Γι' αυτό γίνεται ο διάλογος για να αποδειχτεί βάσει των πηγών της ιστορίας ποια Εκκλησία έχει διαφυλάξει την αποστολική πίστη και την αποστολική εμπειρία των Αγίων.

Πιστεύετε ότι μπορεί να φέρει αποτέλεσμα ο διάλογος;

Μπορεί, αν γίνει σωστά και με σωστές προϋποθέσεις. Όμως δυστυχώς, όπως γίνεται σήμερα, δεν αποδίδει, γι' αυτό διαλέγονται τόσα χρόνια και δεν έχουμε καταλήξει σε τίποτα.

Ο καθένας ακούει τον εαυτό του;

Πρέπει να διαλέγονταν κατοχυρωμένοι από την Αγία Γραφή με ταπείνωση και με αγάπη και με σκοπό να αποδειχθεί η αλήθεια του Χριστού. Τότε όλα μπορούν να γίνουν εύκολα.

Δεν γίνεται με ταπείνωση και αγάπη ο διάλογος;

Δεν ξέρω, δεν συμμετέχω στους διαλόγους αλλά από τις αποφάσεις που βγαίνουν, δεν έχω δει σημαντικά αποτελέσματα.

Επειδή διαφωνώ δεν σημαίνει ότι ατακτώ και είμαι εκτός Εκκλησίας

Υπάρχει μια κίνηση που κυκλοφορεί βιβλία εναντίον του Πάπα και ετοιμάζουν εκδηλώσεις διαμαρτυρίας. Όλα αυτά δεν με βρίσκουν σύμφωνο. Καμία ασχημία δεν πρέπει να γίνει, καμία αγένεια, καμία κακή διαγωγή. Αλλά το να πούμε τη γνώμη μας, αλίμονο, ζούμε σε δημοκρατικό πολίτευμα και άλλο να κάνω άσχημες ενέργειες. Ευθαρσώς και ενώπιον πάντων εγώ διαφωνώ με την έλευση του Πάπα στην Κύπρο και λέω με όλη μου την ψυχή ότι ο Πάπας είναι αιρετικός, δεν είναι Επίσκοπος, δεν είναι ορθόδοξος χριστιανός και αυτά τα λένε οι Άγιοι Πατέρες. Αν έχω λάθος είμαι έτοιμος να δεχτώ έλεγχο αλλά βάσει των Αγίων Πατέρων, όχι βάσει της νοοτροπίας της παγκοσμιοποίησης. Δεν σημαίνει ότι επειδή διαφωνώ κάνω αταξία και είμαι εκτός Εκκλησίας.

Με τις δηλώσεις σας δεν ανάβετε φωτιά σε αυτούς που ήδη σκανδαλίζονται με την έλευση του Πάπα;

Εμείς ό,τι έχουμε να πούμε το λέμε με πάσαν ευθύνη και ειλικρίνεια, δεν ανάβουμε φωτιές, διότι δεν θέλω και να με παρουσιάζουν ότι συμφωνώ και με ελαφριά συνείδηση αποδέχομαι την παπική παρουσία στην Κύπρο. Ο Αρχιεπίσκοπος στη Σύνοδο με πολύ δημοκρατικό τρόπο αντιμετώπισε τις διαφωνίες μας.

Συμφωνήσατε με την επίσκεψη του Αρχιεπισκόπου στο Βατικανό;

Δεν ρωτηθήκαμε αλλά δεν είναι υποχρεωμένος να μας ρωτήσει. Το πληροφορηθήκαμε από τις εφημερίδες.

Τι απέφερε η επίσκεψή του στο Βατικανό;

Δεν ξέρω.

Δεν σας ενημέρωσε;

Μας ενημέρωσε, αλλά εγώ προσωπικά δεν έδειξα ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ο Πάπας πάντοτε λέει τυπικά και εθιμοτυπικά λόγια, όπως θα πει και τώρα που θα έλθει στην Κύπρο, αλλά τίποτα ουσιαστικό δεν θα κάνει , διότι δεν είναι ηγέτης Εκκλησίας, αλλά ένα πολιτικό πρόσωπο που δεν μπορεί να έρχεται σε αντίθεση με πολιτικά καθεστώτα και κατεστημένα. Πότε ο Πάπας υπεράσπισε την Ορθόδοξο Εκκλησία; Είχαμε τόσους κατακτητές πότε μας υπεράσπισε; Για να μην πω ότι στη φραγκοκρατία υποφέραμε από τους Πάπες και από τις παπικές βούλες, οι οποίες ήθελαν να μας αφανίσουν. Απόψε γιορτάσαμε τους δεκατρείς οσιομάρτυρες της Καντάρας, οι οποίοι σκοτώθηκαν με διαταγή του Βατικανού. Περάσαμε 400 χρόνια στυγνής δουλείας στη φραγκοκρατία. Ήταν χειρότερη από την τουρκοκρατία. Αλλά δεν επιστρέφω πίσω, οι λόγοι που αντιδρώ σήμερα είναι καθαρά θεολογικοί. Όταν χειροτονηθήκαμε Επίσκοποι ορκιστήκαμε να διαφυλάξουμε την ορθόδοξη πίστη.

Οι ιερείς που θα υποδεχτούν τον Πάπα δεν διαφυλάσσουν την ορθόδοξη πίστη;

Ο Απόστολος Παύλος είπε αυτός που τρώει ειδωλόθυτα να μην κατακρίνει εκείνο που δεν τρώει. Και εγώ δεν κατακρίνω αυτούς που θα παραστούν αλλά ούτε και θέλω να κατακρίνομαι επειδή δεν θα παραστώ.

Το Βατικανό δεν κάνει τυχαίες ενέργειες

Την περασμένη Κυριακή διαβάστηκε στις εκκλησίες μια εγκύκλιος από την Ιερά Σύνοδο και έκανε εντύπωση στον κόσμο ότι διάβαζαν ένα - ένα τα ονόματα των Συνοδικών.

Όλοι μας αποφασίσαμε να εκδοθεί μια εγκύκλιος προς τον λαό για να μείνει ενωμένος με την Εκκλησία του, να μην ακούει τους παλαιοημερολογίτες οι οποίοι θέλουν να τον αποσπάσουν από την κανονική Εκκλησία. Εκείνο το οποίο δεν διασαφηνίστηκε στην εγκύκλιο είναι το ότι δεν είμαστε όλοι ενήμεροι και σύμφωνοι με την πρόσκληση προς τον Πάπα.

Γιατί νομίζετε ότι έρχεται ο Πάπας στην Κύπρο;

Όπως καταλαβαίνετε, οι Παπικοί περνούν μια μεγάλη κρίση με όλα αυτά τα σκάνδαλα που βλέπουν το φως της δημοσιότητας.

Παιδεραστίας

...δεν θέλω να τα ονομάσω, αλλά κάθε μέρα ο Τύπος δημοσιεύει θλιβερά πράγματα. Δεν κατακρίνω, αλλά ο Πάπας έχει την εντύπωση ότι είναι ο πρώτος και ο μοναδικός Βικάριος του Χριστού στη γη γι' αυτό κάνει τέτοιες αποστολές.

Είπε ότι θέλει να κάνει ένα οδοιπορικό ακολουθώντας τα βήματα του Αγίου Παύλου.

Μόνο που ο Απόστολος Παύλος δεν περπατούσε με αλεξίσφαιρο αυτοκίνητο των 500 χιλιάδων ευρώ, όπως διαβάσαμε ότι θα αγοραστεί από την κυπριακή Κυβέρνηση για να κυκλοφορήσει ο Πάπας δύο μέρες στην Κύπρο. Εγώ προσωπικά σκανδαλίστηκα με αυτή την είδηση και είπα ότι το αλεξίσφαιρο αυτοκίνητο δεν αρμόζει σε Βικάριο του Χριστού. Μέσα στην οικονομική κρίση να επωμιστεί ο λαός αυτό το κόστος.

Η ανακοίνωση των εκπροσώπων του Πάπα λέει ότι έρχεται στην Κύπρο για προώθηση των ανθρώπινων και χριστιανικών αρχών και αξιών, κι ότι θέλει να περπατήσει στα βήματα του Αποστόλου Παύλου και σε ένα πνεύμα αδελφικότητας να συναντήσει την Ορθόδοξη Εκκλησία με καλή πρόθεση.

Δεν αμφισβητούμε την καλή του πρόθεση, μακάρι να είναι έτσι, μακάρι να μοιάσει του Αποστόλου Παύλου και να συναντήσει τον πλούτο της ορθόδοξης Εκκλησίας. Ευχόμαστε να επιστρέψει στην ορθόδοξη Εκκλησία και να ξαναγίνει ορθόδοξος Επίσκοπος όπως ήταν πριν από το σχίσμα. Αυτός και μόνο είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος ένωσης.

Τι νομίζετε ότι κρύβεται από πίσω;

Το Βατικανό δεν κάνει τυχαίες ενέργειες ούτε αφελείς κινήσεις. Όλοι οι έξοδοι του εκάστοτε Πάπα σκοπό έχουν να τον παρουσιάσουν ως παγκόσμιο ηγέτη του χριστιανισμού. Αυτή τη στιγμή ούτε κανονικός Επίσκοπος είναι, ούτε ορθόδοξος,άρα δεν έχει καμία θέση να θέλει να εμφανίζεται ότι έχει την πρώτη θέση ως Επίσκοπος.

Μπορεί να κρύβονται πολιτικά συμφέροντα;

Δεν ξέρω, πιστεύω ότι δεν θα έχουμε κανένα πολιτικό όφελος από την επίσκεψη του Πάπα, αλλά μόνο αρκετά έξοδα και μεγάλη αναταραχή στις συνειδήσεις των πιστών.

Ο Αρχιεπίσκοπος είπε ότι όσοι διαφωνήσουν θα θέσουν εαυτόν εκτός Εκκλησίας.

Δεν έχω υπόψη μου τις δηλώσεις του Μακαριότατου αλλά δεν νομίζω ότι όποιος διαφωνεί με την έλευση του Πάπα θέτει εαυτόν εκτός Εκκλησίας. Εγώ διαφωνώ και το λέω ευθαρσώς και δεν είμαι εκτός Εκκλησίας.

Περιμένετε!

Η Εκκλησία, όπως ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος τονίζει, έχει δημοκρατικό πολίτευμα, άλλο να διαφωνούμε ευπρεπώς και άλλο να κάνουμε ασχημίες.

Ο Αρχιεπίσκοπος ξέρει πολύ καλά τα όριά του

Η Ιερά Σύνοδος αποδέχεται την άλλη άποψη;

Ο Αρχιεπίσκοπος είναι δημοκρατικός άνθρωπος και σέβεται τις απόψεις μας, με πολλή αγάπη μας αντιμετωπίζει όλους.

Μα πώς μπορεί να είναι δημοκρατικός ένας άνθρωπος που έχει εκλεγεί Αρχιεπίσκοπος με τον τρόπο που όλοι ζήσαμε;

Τυπικά έχει εκλεγεί με πλειοψηφία κανονικά.

Ουσιαστικά δεν ήταν δημοκρατικός ο τρόπος εκλογής του.

Δεν θα επιστρέψω εκεί, η προσωπική μου θέση είναι λεπτή και δεν θα σχολιάσω το θέμα. Μπορώ όμως να πω ότι μέσα στη Σύνοδο ο Αρχιεπίσκοπος μάς συμπεριφέρεται δημοκρατικά, δεν αισθάνομαι ότι δεν σέβεται τις απόψεις μας. Μας ακούει...

Και στο τέλος κάνει αυτό που θέλει;

Όχι, πολλές φορές υποχωρεί στην άποψη της Συνόδου έστω κι αν ο ίδιος είχε άλλη άποψη.

Ο νέος Καταστατικός Χάρτης της Εκκλησίας έγινε με δημοκρατικό τρόπο;

Δεν τον έκανε ο Αρχιεπίσκοπος αλλά μια επιτροπή Συνοδικών και τέθηκε σε επανειλημμένες συνεδριάσεις της Ιεράς Συνόδου. Οι αποφάσεις λαμβάνονται κατά πλειοψηφία.

Η αίσθηση που δίνεται είναι ότι έγινε με στόχο να σας αποκλείσει από μια ενδεχόμενη διεκδίκηση του αρχιεπισκοπικού θρόνου.

Εύχομαι ο Θεός να δώσει πολλά χρόνια στον Αρχιεπίσκοπο και να μη γίνουν σύντομα αρχιεπισκοπικές εκλογές.

Ο ίδιος είπε ότι θα μείνει στον αρχιεπισκοπικό θρόνο για πέντε χρόνια, δηλαδή μέχρι τέλος Νοεμβρίου του '11.

Η Αγία Γραφή λέει ότι χίλια χρόνια είναι ως ημέρα μια! Για το τι θα κάνει, πρέπει να το απαντήσει ο ίδιος. Εγώ εύχομαι να μην μπούμε σύντομα στην περιπέτεια των αρχιεπισκοπικών εκλογών. Ο κάθε Αρχιεπίσκοπος εκλέγεται μέσα από την πρόνοια του Θεού και όχι μέσα από ανθρώπινες προοπτικές. Αν ο Θεός θέλει να γίνει ο Α ή ο Β Αρχιεπίσκοπος, αύριο θα γίνει έστω και αν εμείς οι άνθρωποι θελήσουμε να τον εμποδίσουμε. Ο σκοπός της ζωής μας δεν είναι να γίνουμε Αρχιεπίσκοποι.

Ποιος είναι ο σκοπός της ζωής σας;

Να σωθούμε, να είμαστε κοντά στον Θεό, να αγαπούμε τον Θεό και τους αδελφούς μας.

Νιώθετε να προσπαθεί ο Αρχιεπίσκοπος να κάνει εθναρχικό τον ρόλο της Εκκλησίας;

Δεν νομίζω να έχει αυτή την τάση, εξάλλου ο ίδιος προσωπικά απάλειψε από τον τίτλο του τον ρόλο του εθνάρχη. Ξέρει πολύ καλά τα όριά του, αλλά νοιάζεται και αγαπά την πατρίδα του.

Ο ίδιος πρόσφατα δήλωσε ότι οργανωμένα καταβάλλεται προσπάθεια να πληγεί το κύρος και η αξιοπιστία της Εκκλησίας με πρόσχημα τις πεπαλαιωμένες οφειλές προς το κράτος και αποδίδει πολιτικά κίνητρα.

Αν έχει μιλήσει με αυτό τον τρόπο, είναι μια πολύ σοβαρή δήλωση που χρήζει μελέτης και πρέπει να ληφθεί υπόψη από όλους.

Συμφωνείτε ή διαφωνείτε με το ότι πρέπει να πληρώσει η Εκκλησία τις πεπαλαιωμένες οφειλές της προς το κράτος, τα 163 εκατομμύρια;

Δεν ήμουν στην επιτροπή που ασχολήθηκε με το θέμα αυτό. Αν πράγματι, βάσει του νόμου, η Εκκλησία οφείλει στο κράτος, τότε πρέπει να πληρώσει. Αν όμως δεν οφείλει βάσει του νόμου, τότε μπορεί να χειριστεί το θέμα διακριτικά, όπως η ίδια κρίνει ιδιαίτερα σε αυτή την κρίσιμη περίοδο που διανύει ο λαός μας με την οικονομική κρίση. Η Εκκλησία οφείλει να είναι πάρα πολύ προσεκτική σε δηλώσεις και ενέργειες που τυχόν να προκαλούν το κοινό αίσθημα.
Αλλά και από την άλλη πλευρά, οφείλει και η Πολιτεία να είναι ξεκάθαρη και να μην παραπλανεί τον λαό λέγοντας ότι η Εκκλησία δεν πληρώνει τους φόρους.

Παραπλανεί τον λαό;

Όταν λέει ότι η Εκκλησία δεν πληρώνει είναι λάθος, διότι η Εκκλησία πληρώνει.

Η Μητρόπολη Λεμεσού αρνείται ή όχι τη φορολόγηση κεφαλαιουχικών κερδών;

Εγώ δεν γνωρίζω αυτούς τους οικονομικούς όρους. Όταν πωλήσουμε κάποια κτηματική περιουσία, πληρώνουμε κανονικά όλους τους φόρους μας. Εμείς δεν έχουμε επιχειρήσεις που μας αποφέρουν κέρδη, δεν έχουμε ξενοδοχεία και εργοστάσια, δεν έχουμε επενδύσεις, γι' αυτό τα οικονομικά μας είναι χάλια.

Από πού προέρχονται τα έσοδά σας;

Έχουμε ένα ακίνητο από το οποίο παίρνουμε κάποια ενοίκια, από δωρεές ανθρώπων που αγαπούν την Εκκλησία και από πώληση κάποιων τεμαχίων γης.

Πηγή: Εφημερίδα "Ο Φιλελεύθερος" online - Αντιγόνη Σολομωνίδου Δρουσιώτου 23/5/2010

Σεβαστέ πάτερ Χαράλαμπε * 

Επειδή βλέπω τον μεγάλον σάλον που γίνεται εις την Εκκλησίαν μας, εξ αιτίας των διαφόρων φιλενωτικών κινήσεων και των επαφών του Πατριάρχου μετά του Πάπα, επόνεσα κι εγώ σαν τέκνον Της και εθεώρησα καλόν, εκτός από τις προσευχές μου, να στείλω κι ενα μικρό κομματάκι κλωστή (που έχω σαν φτωχός μοναχός), δια να χρησιμοποιηθή κι αυτό, έστω και για μια βελονιά, δια το πολυκομματιασμένο φόρεμα της Μητέρας μας. 

Πιστεύω ότι θα κάμετε αγάπην και θα το χρησιμοποιήσετε δια μέσου του θρησκευτικού σας φύλλου. Σας ευχαριστώ.

Θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμη εν πρώτοις απ όλους, που τολμώ να γράφω κάτι, ενώ δεν είμαι ούτε άγιος, ούτε θεολόγος. 

Φαντάζομαι ότι θα με καταλάβουν όλοι, ότι τα γραφόμενά μου δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας βαθύς μου πόνος δια την γραμμήν και κοσμικήν αγάπην, δυστυχώς, του πατέρα μας κ. Άθηναγόρα. 

Όπως φαίνεται, αγάπησε μίαν άλλην γυναίκα μοντέρνα, που λέγεται Παπική Εκκλησία διότι η Ορθόδοξος Μητέρα μας δεν του κάμνει καμμίαν εντύπωσι, επειδή είναι πολύ σεμνή. Αυτή η αγάπη, που ακούσθηκε από την Πόλι, βρήκε απήχησι σε πολλά παιδιά του, που την ζουν εις τας πόλεις. Άλλωστε αυτό είναι και το πνεύμα της εποχής μας : η οικογένεια να χάση το ιερό νόημα της από τέτοιου είδους αγάπες, που ως σκοπόν εχουν την διάλυσιν και οχι την ένωσιν.

Με μια τέτοια περίπου κοσμική αγάπη και ο Πατριάρχης μας φθάνει στη Ρώμη. Ενώ θα έπρεπε να δείξη αγάπη πρώτα σε μας τα παιδιά του και στη Μητέρα μας Εκκλησία, αυτός, δυστυχώς, έστειλε την αγάπη του πολύ μακριά. Τό αποτέλεσμα ήταν να αναπαύση μεν όλα τα κοσμικά παιδιά, που αγαπούν τον κόσμον και έχουν την κοσμικήν αυτήν αγάπην, να κατασκανδαλίση όμως όλους εμάς, τα τέκνα της ορθοδοξίας, μικρά και μεγάλα, που έχουν φόβο Θεού...

Μετά λύπης μου από όσους φιλενωτικούς έχω γνωρίσει, δεν είδα να έχουν ούτε ψίχα πνευματική ούτε φλοιό. 

Ξέρουν όμως, να ομιλούν για αγάπη και ενότητα ενώ οι ίδιοι δεν είναι ενωμένοι με τον Θεόν, διότι δεν Τον έχουν αγαπήσει.

Θα ήθελα να παρακαλέσω θερμά όλους τους φιλενωτικούς αδελφούς μας : 

Επειδή το θέμα της ενώσεως των Εκκλησιών είναι κάτι το πνευματικόν και ανάγκην έχουμε πνευματικής αγάπης, ας το αφήσουμε σε αυτούς που αγαπήσανε πολύ τον Θεόν και είναι θεολόγοι, σαν τους Πατέρας της Εκκλησίας, και όχι νομολόγοι που προσφέρανε καί προσφέρουν ολόκληρο τον εαυτόν τους εις την διακονίαν της Εκκλησίας (αντί μεγάλης λαμπάδας), τους οποίους άναψε το πυρ της αγάπης του Θεού και όχι ο αναπτήρας του νεωκόρου.

Ας γνωρίζωμεν οτι δεν υπάρχουν μόνον φυσικοί νόμοι, αλλά και πνευματικοί. Επομένως, η μέλλουσα οργή του Θεού δεν μπορεί να αντιμετωπισθή με συνεταιρισμόν αμαρτωλών (διότι διπλήν οργήν θα λάβωμεν), αλλά με μετάνοιαν και τήρησιν των εντολών του Κυρίου.

Επίσης, ας γνωρίσωμεν καλά ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία μας δεν έχει καμμίαν έλλειψιν. Η μόνη έλλειψις, που παρουσιάζεται, είναι η έλλειψις σοβαρών Ιεραρχών και Ποιμένων με πατερικές αρχές. 

Είναι ολίγοι οι εκλεκτοί. Όμως δεν είναι ανησυχητικόν. Η Εκκλησία είναι Εκκλησία του Χριστού και Αυτός την κυβερνάει. 

Δεν είναι Ναός, που κτίζεται από πέτρες, άμμο και ασβέστη από ευσεβείς και καταστρέφεται με φωτιά βαρβάρων, αλλά είναι ο ίδιος ο Χριστός. «Και ο πεσών επί τον λίθον τούτον συνθλασθήσεται, εφ ον δ’ αν πέση λικμήσει αυτόν» (Ματθ. καί 44-45).

Ο Κύριος, όταν θα πρέπη, θα παρουσίαση τους Μάρκους τους Ευγενικούς και τους Γρηγόριους Παλαμάδες, δια να συγκεντρώσουν όλα τα κατασκανδαλισμένα αδέλφια μας, δια να ομολογήσουν την Ορθόδοξον Πίστιν, να στερεώσουν την Παράδοσιν και να δώσουν χαράν μεγάλην εις την Μητέρα μας.

Εις τους καιρούς μας βλέπομεν ότι πολλά πιστά τέκνα της Εκκλησίας μας μοναχοί και λαϊκοί, έχουν, δυστυχώς, αποσχισθή από αυτήν, εξ αιτίας των φιλενωτικών. Έχω την γνώμην οτι δεν είναι καθόλου καλόν να αποχωριζώμεθα από την Εκκλησίαν κάθε φοράν που θα πταίη ο Πατριάρχης.

Αλλά από μέσα, κοντά στην Μητέρα Εκκλησία έχει καθήκον και υποχρέωσι ο καθένας ν’ αγωνίζεται με τον τρόπον του. Το να διακόψη το μνημόσυνον του Πατριάρχου, να αποσχισθή και να δημιουργήση ιδικήν του Εκκλησίαν και να εξακολουθή να ομιλή υβρίζοντας τον Πατριάρχην, αυτό νομίζω, είναι παράλογον.

Εάν δια την α ή την β λοξοδρόμησι των κατά καιρούς Πατριαρχών χωριζώμεθα και κάνωμε δικές μας Εκκλησίες - Θεός φυλάξει! - θα ξεπεράσωμε και τους Προτεστάντες ακόμη. 

Εύκολα χωρίζει κανείς και δύσκολα επιστρέφει... 

Δυστυχώς, έχουμε πολλές « εκκλησίες » στην εποχή μας. Δημιουργήθηκαν είτε από μεγάλες ομάδες ή και από ένα άτομο ακόμη. Επειδή συνέβη στο καλύβι των (ομιλώ δια τα εν Αγίω Όρει συμβαίνοντα) να υπάρχη και ναός, ενόμισαν οτι μπορούν να κάνουν και δική τους ανεξάρτητη Εκκλησία.

Εάν οι φιλενωτικοί δίνουν το πρώτο πλήγμα στην Εκκλησία, αυτοί, οι ανωτέρω, δίνουν το δεύτερο. 

Ας ευχηθούμε να δώση ο Θεός τον φωτισμόν Του σε όλους μας και εις τόν Πατριάρχην μας κ. Αθηναγόραν δια να γίνη πρώτον η ένωσις αυτών των «εκκλησιών», να πραγματοποιηθή η γαλήνη ανάμεσα στο σκανδαλισμένο ορθόδοξο πλήρωμα, η ειρήνη και η αγάπη μεταξύ των Ορθοδόξων Ανατολικών Εκκλησιών και κατόπιν ας γίνη σκέψις δια την ένωσιν μετά των άλλων «Όμολογιών», εάν και εφ όσον ειλικρινώς επιθυμούν να ασπασθούν τό Ορθόδοξον Δόγμα.

Θα ήθελα ακόμη να ειπώ, οτι υπάρχει και μια τρίτη μερίδα μέσα εις την Εκκλησίαν μας. Είναι εκείνοι οι αδελφοί, που παραμένουν μεν πιστά τέκνα Αυτής, δεν έχουν όμως συμφωνίαν πνευματικήν αναμεταξύ τους.

Ασχολούνται με την κριτικήν ο ένας του άλλου και όχι δια το γενικώτερον καλόν του αγώνος. Παρακολουθεί δε ο ένας τον άλλον (περισσότερον από τον εαυτόν του) εις το τι θα ειπή ή τι θα γράψη δια να τον κτυπήση κατόπιν αλύπητα.Ενώ ο ίδιος αν έλεγε ή έγραφε τό ίδιο πράγμα, θα το υπεστήριζε και με πολλές μάλιστα μαρτυρίες της Αγίας Γραφής και των Πατέρων. 

Το κακό που γίνεται είναι μεγάλο, διότι αφ ενός μεν αδικεί τον πλησίον του, αφ ετέρου δε και τον γκρεμίζει μπροστά στα μάτια των άλλων πιστών. Πολλές φορές σπέρνει και την απιστία στις ψυχές των αδυνάτων, διότι τους σκανδαλίζει. 

Δυστυχώς, μερικοί από εμάς έχουμε παράλογες απαιτήσεις από τους άλλους. Θέλουμε οι άλλοι να έχουν τον ίδιο με εμάς πνευματικόν χαρακτήρα. Όταν κάποιος άλλος δεν συμφωνεί με τον χαρακτήρα μας δηλαδή ή είναι ολίγον επιεικής ή ολίγον οξύς, αμέσως βγάζομε το συμπέρασμα ότι δεν είναι πνευματικός άνθρωπος. 

Όλοι χρειάζονται εις την Έκκλησίαν. 

Όλοι οι Πατέρες προσέφεραν τας υπηρεσίας των εις Αυτήν. Και οι ήπιοι χαρακτήρες και οι αυστηροί. 

Όπως δια το σώμα του ανθρώπου είναι απαραίτητα και τα γλυκά και τα ξινά και τα πικρά ακόμη ραδίκια (τό καθένα έχει τις δικές του ουσίες και βιταμίνες), έτσι και δια το Σώμα της Εκκλησίας. 

Όλοι είναι απαραίτητοι.

Ο ένας συμπληρώνει τον πνευματικόν χαρακτήρα του άλλου καί όλοι είμεθα υποχρεωμένοι να ανεχώμεθα όχι μόνον τον πνευματικόν του χαρακτήρα, αλλά ακόμη και τις αδυναμίες, που έχει σαν άνθρωπος.
Και πάλιν έρχομαι να ζητήσω ειλικρινώς συγγνώμην από όλους, διότι ετόλμησα νά γράψω. Εγώ είμαι ένας απλός μοναχός και το έργον μου είναι να προσπαθώ, όσο μπορώ, να απεκδύωμαι τόν παλαιόν άνθρωπον και να βοηθώ τους άλλους και την Εκκλησίαν, μέσω του Θεού δια της προσευχής.

Αλλά επειδή έφθασαν μέχρι το ερημητήριό μου θλιβερές ειδήσεις δια την Αγίαν Ορθοδοξίαν μας επόνεσα πολύ και εθεώρησα καλό να γράψω αυτά που ένοιωθα.

Ας ευχηθούμε όλοι να δώση ο Θεός την χάριν Του και ο καθένας μας ας βοηθήση με τον τρόπον του δια την δόξαν της Εκκλησίας μας.

Μέ πολύν σεβασμόν προς όλους

Εν Αγίω όρει τη 23η Ιανουαρίου 1969

Παϊσιος μοναχός 

(επιστολή πού στάλθηκε πρός τόν Αρχιμανδρίτη Χαράλαμπο Βασιλόπουλο, προηγούμενο τότε τής Ιεράς Μονής Πετράκη καί ιδρυτή τού " Ορθόδοξου τύπου" απ΄ όπου τελευταία ή επιστολή αυτή δημοσιεύτηκε)

Πηγή: gero-paisios.blogspot.com

                 ΚΑΡΥΑΙ  ΤΗι  22α Σεπτ./5η Οκτ. 2009

ΑΡΙΘ. ΠΡΩΤ. Φ.2/7/2069

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΙΣ

ΙΕΡΑΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΟΣ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΑΘΩ

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΣ ΤΗΣ ΜΙΚΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΑΙ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΩΝ ΕΙΣ ΚΥΠΡΟΝ

(δια τον ημερήσιον τύπον και τα Μ.Μ.Ε.)

1.              Το Άγιον Όρος ανά τους αιώνες παραμένει Χάριτι Χριστού πιστός θεματο­φύλαξ της αγίας Ορθοδόξου Πίστεως, την οποία οι θεοκήρυκες Απόστολοι παρέδωσαν στην Εκκλησία και οι θεοφόροι Πατέρες μας με άγιες Οικουμενικές Συνόδους διετήρησαν δια των αιώνων απαραχάρακτη. Την παράδοσι αυτή πιστά ετήρησαν και οι προγενέστεροι ημών Αγιορείται πατέρες.

2.              Πληροφορηθέντες ότι στην μέλλουσα να συνέλθη λίαν προσεχώς εις Κύπρον Ολομέλεια της Μικτής Διεθνούς Επιτροπής του Θεολογικού Διαλόγου μεταξύ της Ορθο­δόξου Εκκλησίας και των Ρωμαιοκαθολικών θα συζητηθή το θέμα «του ρόλου του Επι­σκόπου Ρώμης εν τη κοινωνία των Εκκλησιών κατά την πρώτην χιλιετίαν», η καθ᾽ ημάς Ιερά Κοινότης, μη γνωρίζουσα το ακριβές θεματολόγιο του εν λόγω Διαλόγου, εκφράζει την έντονον ανησυχία και τον προβληματισμόν αυτής, διότι συζητείται το Παπικόν Πρωτείον, πριν ακόμη ο Παπισμός αποβάλη τα αιρετικά του δόγματα και τον κοσμικό του χαρακτήρα (Κράτος του Βατικανού). Η μόνη προϋπόθεσις για να συζητηθή το θέμα του Πρωτείου είναι η επάνοδος των Ρωμαιοκαθολικών στην Ορθόδοξο Πίστι και στο συνοδικό πολίτευμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας, και όχι η «»ενότης εν τη ποικιλία» των δογμάτων.

3.              «Η Ορθόδοξος Εκκλησία είναι αυτή, μόνη η Μία, Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία» καθώς τούτο εδήλωσε στον πάνσεπτο Ιερό Ναό του Πρωτάτου και η Αυτού Θειοτάτη Παναγιότης ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. κ. Βαρθολομαίος την 21.8.2008, κατά την επίσκεψί του στο Άγιον Όρος. Τούτο αυτό πιστεύομε και ημείς και θα παραμείνουμε σταθεροί σε όσα οι άγιοι πατέρες μας διεκήρυξαν.

Άπαντες οι εν τη κοινή Συνάξει Αντιπρόσωποι και Προϊστάμενοι

των είκοσιν Ιερών Μονών του Αγίου Όρους Άθω.

Στους διαλόγους με τους Παπικούς συναντούμε διάφορες περίεργες, μελιστάλαχτες ορολογίες για τις σχέσεις Ορθοδόξων- Ρωμαιοκαθολικών. Θα έλεγε κάποιος πως αν μη τι άλλο διαφαίνεται κάποια καλή διάθεση για προσέγγιση. Πράγματι μέσα στον χώρο μας συναντούμε θεολόγους και κληρικούς (ακόμη και Επισκόπους) που υποστηρίζουν σθεναρά τις ορολογίες των διαλόγων, όχι απλώς ως εκφράσεις αβρότητος και καλής θελήσεως (κατά την άποψη ορισμένων), αλλά ως πραγματικές (π.χ. η Καθολική Εκκλησία έχει Χάρη,  οι Επίσκοποι των Καθολικών έχουν αποστολική διαδοχή κλπ.). Μάλιστα αγωνίζονται να στηρίξουν αυτές τις θέσεις θεολογικώς… 

Αλλά ας αφήσουμε τα δικά μας και ας πάρουμε μια γεύση για το πώς μας βλέπει η άλλη μεριά. Τι άποψη έχουν οι Παπικοί για τους Ορθοδόξους; Πράγματι μας θεωρούν ως «αδελφή Εκκλησία» ή ως έχοντες την Χάρη του Αγίου Πνεύματος; Μια καλή απάντηση μας δίνει το δημοσίευμα που μεταφράσαμε από τα Γερμανικά. 

Σε μια Παπική ιστοσελίδα δημοσιεύθηκε η είδηση της μεταστροφής ενός παπικού μοναχού- ασκητού, διεθνούς φήμης θεολόγου και συγγραφέως του π. Γαβριήλ Μπούνγκε. Από τα όσα γράφονται για το γεγονός μπορούμε να καταλάβουμε τη γνώμη τους για την Ορθοδοξία. Η μεταστροφή του μοναχού αναγράφεται αρκετές φορές ως «πτώση» ενώ η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρωσίας- στην οποία εντάχθηκε- αναφέρεται ως «Ρώσοι σχισματικοί». Ας γνωρίσουν (όσοι αιθεροβατούν) και ας προσγειωθούν…

Εκ της ιεράς μονής

(Ακολουθεί το κείμενο που μεταφράσαμε) από την Παπική ιστοσελίδα: http://www.kreuz.net/article.11845.html)

Ξέπεσε στους Ρώσους σχισματικούς

Αρχικά ήταν Βενεδικτίνος. Μετά έζησε για είκοσι χρόνια σαν ερημίτης στο Τιτσίνο (Ticino, ελβετικό καντόνι). Τώρα έχει εγκαταλείψει την αγκαλιά του Αγ. Πέτρου.

(kreuz.net) Ο γνωστός Βενεδικτίνος, ερημίτης και πνευματικός συγγραφέας, πατέρας Γκαμπριέλ Μπούνγκε, ξέπεσε στους Ρώσους σχισματικούς.

Αυτό ανέφερε το WEBLOG ‘pravoslavie.ru’.

Ο Μπούνγκε σπούδασε αρχικά στο Πανεπιστήμιο «Rheinischen Friedrich-Wilhelms-Universität» στη Βόννη. Από εκεί πήρε το διδακτορικό του με μια εργασία πάνω στο βιβλίο Β’ Μακκαβαίων.

Έπειτα μπήκε στη μονή του Σταυρού του Τάγματος των Βενεδικτίνων Σεβετόν στο Βέλγιο, που ακολουθεί διπλό τυπικό.

Εκεί ανήκε για είκοσι χρόνια στο Βυζαντινό-σλαβικό τελετουργικό τυπικό.

Με την συγκατάθεση των πρεσβυτέρων του έζησε από το 1980 ως ερημίτης στην περιοχή της κοινότητας Καπριάσκα κοντά στο Λουγκάνο στο καντόνι Τιτσίνο στον ελβετικό νότο.

Το κελί του το ονόμασε „Eremo Santa Croce“. Εκεί τελούσε αρχικά λειτουργίες σύμφωνα με το αμβροσιανό τυπικό.

Μόλις πριν από ένα χρόνο υιοθέτησε το βυζαντινό τυπικό.

Σαν ερημίτης και μέχρι την πτώση του υπαγόταν στο παλαιοφιλελεύθερο βενεδικτίνικο μοναστήρι των ερημιτών (Einsiedeln) στην κεντρική Ελβετία.

Σύμφωνα με δηλώσεις του πατρός Αντωνίου Λάμπρεχτς του Σεβετόν – που εξέφρασε άποψη αναγνώστη για το ιστολόγιο ‘eirenikon.wordpress.com’ – ο Μπούνγκε τα τελευταία πενήντα χρόνια ήταν και στη ζωή και στην πίστη ένας Ορθόδοξος.

Σαν πνευματικός συγγραφέας ο Μπούνγκε ήταν διεθνώς γνωστός.

Δημοσίευσε βιβλία και αναρίθμητα άρθρα σε επιστημονικά περιοδικά.

Η επίσημη αποστασία του από την εκκλησία συνέβη στις 27 Αυγούστου – την παραμονή της Κοίμησης της Θεοτόκου, που γιορτάζουν οι Ορθόδοξοι στις 28 Αυγούστου -  κατά τη διάρκεια μιας αγρυπνίας στην εκκλησία της εικόνας της Θεοτόκου «πάντων θλιβομένων η χαρά» στη Μόσχα.

Ο ναός βρίσκεται στην οδό Μπολσσάγια Όρντίνκα.

Κατά την αποστασία ήταν παρών ο επικεφαλής του Τμήματος Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας, Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνας και ο Μητροπολίτης Διοκλείας Κάλλιστος Γουέαρ (76), ένας πρώην αγγλικανός.  

Ο Μπούνγκε ανήκει τώρα στους Ρώσους σχισματικούς.

Ο Μητροπολίτης Ιλαρίων του είπε: «Ήσασταν Ρωμαιοκαθολικός, αλλά μέσα στα βάθη της καρδιάς σας Ορθόδοξος. Σήμερα πριν την αγρυπνία γίνατε Ορθόδοξος, πράγμα το οποίο αποτελεί τη φυσική συνέπεια μιας μακράς πνευματικής πορείας».

Ο Ιλαρίων συνεχάρη τον Μπούνγκε για την πτώση του και του δώρισε μια εικόνα της Θεοτόκου «πάντων των θλιβομένων η χαρά».

***********

Δείτε επίσης: Ο διάσημος Ελβετός θεολόγος Γαβριήλ (Bunge) ασπάστηκε την Ορθοδοξί α

http://www.impantokratoros.gr/metastrofh_gabriel_bunge.el.aspx

του Νικήτα Αλιπράντη

Καθηγητή Νομικής στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης

και ομότιμου καθηγητή Πανεπιστημίου Στρασβούργου

 ***

 Πρώτη «πέτρα σκανδάλου», τόσο μεγάλη και παλαιά ώστε, ίσως λόγω εθισμού, δεν επισημαίνεται συχνά: η πολιτική διάσταση της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας

***

 Αυτονόητο φαίνεται ένας διάλογος που φιλοδοξεί να φθάσει σε συγκεκριμένο αποτέλεσμα να περιλαμβάνει όλα τα ακανθώδη θέματα που αποτελούν τον λόγο ύπαρξης του. Με αυτή την έννοια, γεννιέται το ερώτημα ως προς τον διάλογο ορθοδόξων και ρωμαιοκαθολικών, που μπαίνει σε νέα φάση αυτό το δεκαήμερο (20-27 Σεπτεμβρίου) στη Βιέννη: είναι το πρωτείο του πάπα και τα συνακόλουθα εκκλησιολογικά ζητήματα τα μόνα θέματα που διαφοροποιούν το περιεχόμενο και τη βίωση της χριστιανικής πίστης των μεν και των δε; Εννοείται ότι το ερώτημα δεν αφορά το παρελθόν, αλλά διαφορές που υπάρχουν σήμερα και δεν είναι απλές φραστικές ή πολιτιστικές ιδιαιτερότητες Ανατολής και Δύσης, ούτε «θεολογούμενα», ζητήματα δηλαδή δεκτικά διαφορετικών προσεγγίσεων ανάλογα με τη νοοτροπία και τους τρόπους ύπαρξης.

Με το βλέμμα μη θεολόγου θα επισημανθούν, όχι εξαντλητικά, ορισμένες ουσιώδεις πλευρές του ρωμαιοκαθολικισμού που αποτελούν αντίστοιχες διαφορές με την ορθόδοξη πίστη.

1. 1.     Πρώτη «πέτρα σκανδάλου», τόσο μεγάλη και παλαιά ώστε, ίσως λόγω εθισμού, δεν επισημαίνεται συχνά: η πολιτική διάσταση της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Αν σήμερα η διάσταση αυτή συνιστά ένα απλό συμβολικό κράτος -χάρις στην επέμβαση των Ιταλών επαναστατών του 19ου αιώνα- διατηρείται ακέραιη η κρατική υπόσταση και ιδεολογία: έδαφος, πληθυσμός, νομοθετικό και δικαστικό καθεστώς, Αρχές, ιδιότητα διεθνούς υποκειμένου. Η δικαιολόγηση παραμένει μέχρι σήμερα η ίδια: η πολιτική εξουσία (pouvoir temporel) εξασφαλίζει «τις ελευθερίες και την ανεξαρτησία» της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, δηλαδή της εκκλησιαστικής ιεραρχίας και ειδικά του πάπα, ο οποίος «δεν μπορεί χωρίς σοβαρή ζημιά στην άσκηση της παγκόσμιας υπηρεσίας του να είναι υποκείμενο ενός οποιουδήποτε κοσμικού άρχοντα». Η εξουσία αυτή θεωρείται ότι νομιμοποιείται από «την ιδιαίτερη υπεροχή (που) ανήκει στην Εκκλησία, λόγω της υπέρτατης αξιοπρέπειας του πνευματικού σκοπού που επιδιώκει».

Ερωτάται όμως: χριστιανική εκκλησία με διάσταση «Καίσαρος» είναι νοητή; Δεν αυτοϋπονομεύεται μ' αυτόν τον τρόπο και μ' αυτή την ιδεολογία η ίδια ως εκκλησία; Επεδίωξε ο Χριστός την ανεξαρτησία Του έναντι του Καίσαρος χάριν του πνευματικού σκοπού της εκκλησίας Του; Είναι φανερό ότι η ρωμαιοκαθολική αυτή ιδεολογία όχι μόνο έχει καίριες εκκλησιολογικές επιπτώσεις, αλλά και αλλοιώνει το περιεχόμενο της χριστιανικής πίστης, αναμειγνύοντας την με στοιχεία πολιτικο-νομικής εξάρτησης και, επομένως, θρησκευτικής αλλοτρίωσης. Είναι τυχαίο ότι η λέξη «δόγμα», ξεκινώντας από τη Δύση, έχει καταντήσει να έχει αρνητική σημασία και να θεωρείται ως άνωθεν και έξωθεν επιβαλλόμενη διδασκαλία, αντί να βιώνεται ως ελεύθερη και απελευθερωτική εξαγγελία προς τον άνθρωπο;

1. 2.     Δεν είναι άσχετο με την πολιτική διάσταση του ρωμαιοκαθολικισμού το νομικό πνεύμα που τον διαποτίζει μέχρι σήμερα και που έχει κατ΄ επανάληψη επισημανθεί. Εδώ ενδιαφέρει μόνο κατά πόσο το νομικό αυτό πνεύμα, είτε με τη μορφή άκαμπτων κανόνων και κυρώσεων είτε ως έκφραση ανταλλακτικής ή διορθωτικής δικαιοσύνης, επηρεάζει το περιεχόμενο της πίστης και τη βίωση της από τους πιστούς. Θα αναφερθούν με κάθε συντομία τρεις εκδηλώσεις του, ενώ μία τέταρτη -λόγω των καίριων επιπτώσεων της στη χριστιανική πίστη- θα αναπτυχθεί ξεχωριστά.

• Μία ειδική αλλά εντυπωσιακή εκδήλωση νομικισμού, η οποία υπάρχει από αιώνες και δεν έχει καταργηθεί μέχρι σήμερα, είναι η απόλυτη απαγόρευση διαζυγίου (απαγόρευση που ο ίδιος ο Χριστός εμετρίασε). Η παράβαση της, δηλαδή το διαζύγιο και η τέλεση δευτέρου (πολιτικού) γάμου, συνεπάγονται τον εφ' όρου αποκλεισμό των πιστών από τη θεία μετάληψη. Ο αποκλεισμός αυτός, για τον οποίο ο συνειδητός πιστός μόνο να ασφυκτιά μπορεί, πώς συμβιβάζεται με το λεγόμενο ότι η θεία ευχαριστία είναι το κέντρο της χριστιανικής ζωής;

• Θεμελιώδεις χριστιανικές κατηγορίες (αμαρτία, μετάνοια, σωτηρία...) προσδιορίζονται όχι μόνο με νομική ορολογία, αλλά και διατηρώντας το νομικό τους υπόβαθρο. Έτσι, η αμαρτία, η πιο κακοποιημένη ίσως χριστιανική λέξη, αντιμετωπίζεται και σήμερα κατά βάση ως «προσβολή του Θεού», «ο οποίος πλήττεται στην εικόνα Του, που είναι ο άνθρωπος... και επίσης άμεσα στην αγάπη Του, που απορρίπτεται». Για την προσβολή αυτή απαιτείται, πέραν της μετάνοιας, εξιλέωση μέσω «σωφρονισμού» (penitence, όρος αποκαλυπτικός). Η νομικίστικη αυτή διαστρέβλωση παραγνωρίζει τελείως ότι η αμαρτία είναι άρνηση (ή απουσία) κοινωνίας με τον Θεό, με όποιες συνέπειες αυτό μπορεί να έχει (βλ. παραβολή του ασώτου υιού).

• Προέκταση και επιστέγασμα της νομικής αντιμετώπισης της εξάλειψης των αμαρτιών είναι η αντισταθμιστική εξαγορά αυτών και των «ποινών» μέσω των λεγομένων αξιομισθιών (merites) του Χριστού και των αγίων. Από τον αποκαλούμενο «πλεονάζοντα θησαυρό των αξιομισθιών» η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία ισχυρίζεται ότι αντλεί ένα μέρος για να εξαλείψει τις αμαρτίες και τις «ποινές», όχι αυτές που ακολουθούν αιώνια τον άνθρωπο, αλλά τις «ελαφρότερες». Οι αντισταθμιστικές αυτές αφέσεις (indulgences), κατάλοιπο των θλιβερών συγχωροχαρτιών του Μεσαίωνα, επιμένουν να εφαρμόζουν μέχρι σήμερα το νομικό σχήμα στη σχέση χριστιανικού Θεού και ανθρώπου, ειδικά με τη μορφή της εξισορροπητικής δικαιοσύνης.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο σημερινός πάπας J. Ratzinger βασίζεται σ' αυτή τη θεωρία για να απαντήσει στο ερώτημα: προς τι η πίστη, γιατί δηλαδή χρειάζεται, πέραν της αγάπης, η πίστη. Η απάντηση του είναι ότι η αγάπη μας ως ανθρώπων είναι ελλειμματική και η περίσσεια αγάπη του Χριστού έχει καλύψει εκ των προτέρων το έλλειμμα μας. Είναι, όμως, δυνατόν να επιχειρείται να θεμελιωθεί η αναγκαιότητα της πίστης σ' αυτή τη θεωρία; Δεν εγκαινίασε ο Χριστός, επαναστατικά και αθόρυβα, μία σχέση Θεού και ανθρώπου ξένη προς το νομικό πνεύμα και την ανθρώπινη αντίληψη της δικαιοσύνης; Και η αναγκαιότητα της πίστης δεν θεμελιώνεται στο γεγονός ότι δίνει (και πραγματοποιεί) την απελευθερωτική απάντηση στα έσχατα υπαρξιακά ερωτήματα του ανθρώπου;

1. 3.     Η σοβαρότερη εκδήλωση του νομικού πνεύματος του ρωμαιοκαθολικιομού αφορά την πεμπτουσία της χριστιανικής πίστης, το νόημα της σταυρικής θυσίας του Χριστού. Η καθαρά νομική μεσαιωνική θεωρία του Ανσέλμου του Καντέρμπουρι για την ικανοποίηση της θείας δικαιοσύνης μέσω του θανάτου του Χριστού έχει επηρεάσει βαθύτατα τον ρωμαιοκαθολικισμό. Η θεωρία αυτή για την εξιλέωση και τη σωτηρία που αποδίδει στον χριστιανικό Θεό χαρακτηριστικά της ανθρώπινης ανταλλακτικής-διορθωτικής δικαιοσύνης εξακολουθεί μέχρι σήμερα να διαμορφώνει το περιεχόμενο και τη βίωση της ρωμαιοκαθολικής πίστης. Απλώς διατυπώνεται κατά καιρούς με παραλλαγές και εναλλασσόμενες ή και συνυπάρχουσες έννοιες και με διάφορες αποχρώσεις.

Η κατασκευή αυτή, αντί να αντιλαμβάνεται τη σωτηρία του ανθρώπου ως την ελεύθερη κοινωνία του με τον σταυρωθέντα και αναστάντα Χριστό, θεωρεί ότι αυτή πραγματοποιείται απλώς με τη σταυρική Του θυσία . Αυτό σημαίνει ότι κατ' ουσίαν αγνοεί την Ανάσταση ως το γεγονός που πραγματοποιεί την υπέρβαση του φυσικού και πνευματικού θανάτου και της όλης τραγικότητας του ανθρώπου. Τη γενική ρωμαιοκαθολική αδυναμία να νοηματοδοτηθεί η Ανάσταση του Χριστού εκφράζει ο σημερινός πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ'. Κάνοντας μία ρητορική-φιλολογική σύνδεση της Αγάπης με την Ανάσταση, γράφει ότι «η τελεία αγάπη του Χριστού προς τους ανθρώπους που τον οδηγεί στον σταυρό... γίνεται ισχυρότερη από τον θάνατο...».

Με αυτή την «εγκεφαλική-φιλολογική» προσέγγιση της Ανάστασης του Χριστού γίνεται κατανοητή και η εκπληκτική «ρεαλιστική» απόρριψη της ορθόδοξης σταυροαναστάσιμης βίωσης της από τον επιφανή συγγραφέα. Θεωρώντας ότι κατά την ορθόδοξη πίστη η νίκη της αμαρτίας, του θανάτου και επήλθε μια για πάντα, ερωτά: «Όταν κοιτούμε την πραγματικότητα της ζωής μας, ποιος μπορεί ακόμη και να τολμήσει να ισχυρισθεί ότι η δύναμη της αμαρτίας νικήθηκε;... Και ποιος μπορεί σοβαρά να πει ότι ο θάνατος νικήθηκε;... Βρισκόμαστε ακόμη πάντοτε υπό την ισχύν του θανάτου και της μόνιμης παρουσίας του σε όλες τις ασθένειές μας, αδυναμίες, μοναξιές και ανάγκες».

Η αντίρρηση αυτή δεν είναι τυχαία και απηχεί τη γενικότερη ρωμαιοκαθολική αντίληψη. Αντί να της αντιταχθεί ότι οι ορθόδοξοι δεν είναι αφελείς και εκτός πραγματικότητας, σημαντικό είναι να επισημανθεί πόσο δραματικά απουσιάζει απ' αυτήν η συνείδηση της μυστικής και υπαρξιακής διάστασης της Ανάστασης στον ρωμαιοκαθολικό κόσμο. Υποσχέθηκε άραγε ο Χριστός να καταργήσει «ρεαλιστικά» τον θάνατο, την αμαρτία και τα βάσανα των ανθρώπων; «Εν τω κοσμώ», είπε, «θλίψιν έξετε· αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ιωαν. 16,33). Αυτή η νίκη επί του κόσμου πώς συντελείται, αν όχι με την Ανάσταση; Και η σωτηρία που έφερε ο Χριστός είναι δυνατόν να μην αναφέρεται και στην Ανάσταση που ολοκληρώνει την απελευθερωτική κοινωνία του ανθρώπου με τον Θεό; Εδώ, στο καίριο αυτό ζήτημα, αποκαλύπτεται η κορύφωση των διαφορών που χωρίζουν τη ρωμαιοκαθολική από την ορθόδοξη πίστη.

4 Τέλος, θα τονισθεί ένα σημείο που αφορά το κέντρο της χριστιανικής ζωής, τη θεία ευχαριστία. Καίριο χαρακτηριστικό της στην ορθόδοξη πίστη είναι η απεριόριστη άφεση αμαρτιών, ενώ στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία η άφεση αφορά μόνο τις ελαφρές αμαρτίες. Ο Χριστός όμως έκανε καμία διάκριση μεταξύ αμαρτιών κατά τη θεμελίωση της θείας ευχαριστίας;

Από την εφημερίδα «Κόσμος του Επενδυτή», Σάββατο 25 - Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2010

http://www.zoiforos.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=4314&Itemid=1

ΜΕ ΒΑΘΥΤΑΤΗ θλίψη και ψυχική οδύνη πληροφορηθήκαμε από τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο κατά τη συνεδρία της Ιεράς Συνόδου, που έγινε στις 4 Μαίου 2010, για την επίσκεψη του Πάπα επί του ορθοδόξου εδάφους της αγιοτόκου ημών νήσου Κύπρου, η οποία θα πραγματοποιηθεί κατόπιν επίσημης πρόσκλησης, την οποία απηύθυνε προς αυτόν ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, ως αρχηγόν του κράτους του Βατικανού. Εξεφράσαμε καθηκόντως την αντίθεσή μας εν Συνόδω, δι' αυτήν την επίσκεψη και δηλώσαμε ότι δεν θα παραστώμε σε καμιά εκδήλωση σχετικά μ'αυτή, γιατί δεν μας το επιτρέπει η συνείδησή μας, διότι ο Πάπας δεν είναι ο οιοσδήποτε πολιτικός ηγέτης αλλά ο αρχηγός της αιρέσεως του Παπισμού. Και τούτο γιατί οι παπικοί με τη νόθευση της ορθής Εκκλησιολογίας, μετέτρεψαν την Εκκλησία του ζώντος Θεού από Σώμα Χριστού σε «μίαν γηίνην πολιτικήν οργάνωσιν», σε ένα εγκόσμιο οργανισμό και κράτος με κοσμικές εξουσίες, όπως είναι το Βατικανό.

Ο Πάπας εκμεταλλευόμενος την ευκαιρία της επίσκεψης, ζήτησε να προβληθεί η δεύτερη ιδιότητά του, ως θρησκευτικού ηγέτη των Ρωμαιοκαθολικών. Γι' αυτό ζήτησε και εξασφάλισε εν κρυπτώ και παραβύστω δια των διπλωματικών του υπηρεσιών, ως εκ των υστέρων αποδείχθηκε, τη δοθείσα έγκριση, την οποία εσχάτως απλώς πληροφορηθήκαμε, χωρίς να ερωτηθούμε εκ των προτέρων εάν συναινούμε.

Απλώς γίναμε ακροατές της σχετικής αποφάσεως, με την οποία ασφαλώς διαφωνήσαμε, πλήν όμως ματαίως, αφού όλα ήταν ήδη τετελεσμένα και εκ των προτέρων προκαθωρισμένα εν αγνοία μας. Το μόνο το οποίο η ταπεινότης ημών δέχθηκε, ήταν η αποστολή εγκυκλίου προς το χριστεπώνυμο πλήρωμα, για να προληφθεί τυχόν σκανδαλισμός και ταραχή στις συνειδήσεις των πιστών με σοβαρές συνέπειες και απρόβλεπτες αντιδράσεις. Είναι λυπηρό οι υποστηρικτές του Οικουμενισμού να συμπεριφέρονται με φιλοφρονήσεις και διπλωματικές αβρότητες προς τους αιρετικούς μέχρι σημείου να συμπροσεύχονται με αυτούς, παρά τη ρητή απαγόρευση των ιερών Κανόνων, και την ίδια στιγμή να αντιμετωπίζουν τις αντιδράσεις των πιστών μελών της Εκκλησίας, που αγωνιούν για την έκβαση των θεολογικών διαλόγων και σκανδαλίζονται βλέποντες Ορθοδόξους κληρικούς να συναγελάζονται και να συμπροσεύχονται με διαφόρους αιρετικούς, με ειρωνικά μειδιάματα και πολλή περιφρόνηση, ωσάν να είναι εχθροί της Εκκλησίας.

Γι' αυτό συναινέσαμε με την απόφαση να σταλεί σχετική εγκύκλιος προς το χριστεπώνυμο πλήρωμα, όπου θα γινόταν αναφορά ότι η επίσκεψη του Πάπα έγινε με πρόσκληση του Προέδρου της Δημοκρατίας και ότι κατά τη διάρκεια αυτής της επίσκεψης δεν θα γινόταν θεολογικός διάλογος και ταυτοχρόνως θα υποδεικνύονταν οι πλάνες των Ρωμαιοκαθολικών και η διατήρηση της Ουνίας. Δυστυχώς όμως, ως εκ των υστέρων διαπιστώσαμε, διαβάζοντας το διαμορφωμένο κείμενο, το οποίο ας σημειωθεί, μας στάλθηκε μετά από έξι μέρες, που έγινε η Σύνοδος, το περιεχόμενό του δεν ανταποκρινόταν στις θέσεις, που εν Συνόδω εξεφράσαμε για να δώσουμε τη συγκατάθεσή μας στην έκδοση της εγκυκλίου.

Οι Ρωμαιοκαθολικοί αποδεικνύονται για μια ακόμη φορά άριστοι διπλωμάτες. Ως φαίνεται από τον ημερήσιο τύπο, διαμόρφωσαν το πρόγραμμα του Πάπα κατά τέτοιο τρόπο, ώστε με λατρευτικές συγκεντρώσεις, ιδιαιτέρως δε αυτήν, που θα πραγματοποιηθεί στο κλειστό στάδιο της Λευκωσίας, όπου θα υπάρχουν Ρωμαιοκαθολικοί κληρικοί από τη Μέση Ανατολή, να επέλθει σύγχυση στους ευσεβείς Ορθοδόξους πιστούς της Κύπρου, οι οποίοι δεν είναι σε θέση να διακρίνουν τους Ουνίτες. Βλέποντας αυτούς να συμμετέχουν στην τελετή ενδεδυμένοι με Ορθόδοξη αμφίεση, είναι βέβαιο ότι θα παραπλανηθούν και θα σκανδαλισθούν, εκλαμβάνοντας αυτούς ως Ορθοδόξους κληρικούς. Δεν αποκλείεται ακόμη, πολλά ξένα ειδησεογραφικά πρακτορεία εξαπατημένα από το εξωτερικό σχήμα των Ουνιτών, λανθασμένα να μεταδώσουν ότι πρόκειται για συμπροσευχή «όλων των Ανατολικών Ορθοδόξων Εκκλησιών». Είναι εμφανής η προσπάθεια του Βατικανού να εκμεταλλευθεί την ευκαιρία και να παρουσιασθεί ο Πάπας ως ηγέτης του Χριστιανισμού και ολοκλήρου του κόσμου.

Με τέτοιες εκδηλώσεις, κατά την ταπεινή μας άποψη, δεν βοηθούνται οι αιρετικοί παπικοί να συνειδητοποιήσουν την πλάνη τους αλλά ενθαρρύνονται να συντηρούν την αδιαλλαξία τους και να παραμένουν αμετακίνητοι στις κακοδοξίες τους, προκαλώντας τα θρησκευτικά αισθήματα των Ορθοδόξων. Η εμμονή λοιπόν στην ακρίβεια του Ορθοδόξου δόγματος δεν πρέπει να ερμηνεύεται ως φανατισμός η μισαλλοδοξία. Μακάρι οι αιρετικοί παπικοί να αντιληφθούν τα λάθη τους, να αποπτύσουν τις πλάνες τους, να επιστρέψουν στην Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Ορθόδοξη Εκκλησία, και να αποδεχθούν την αδιαίρετη Αποστολοπαράδοτη αλήθεια, όπως διατυπώθηκε στους οκτώ πρώτους αιώνες και διαφυλάσσεται μέχρι σήμερα στην Ορθόδοξη Εκκλησία.

Το επιχείρημα ότι αυτή η επίσκεψη θα βοηθήσει στην επίλυση του Κυπριακού μόνο πόνο και μεγάλο προβληματισμό μας προκαλεί. Ας προσέξουν οι κυβερνώντες να μην επεμβαίνουν στα θέματα της Ορθοδόξου πίστεως και να πιέζουν για αβαρίες, χάριν δήθεν εθνικών συμφερόντων, γιατί το μόνο που επιτυγχάνουν είναι η εγκατάλειψη της Θείας Χάριτος με αποτελέσματα ακριβώς αντίθετα από αυτά που επιδιώκουν. «Μη πεποίθατε επʼ άρχοντας, επί υιούς ανθρώπων, οίς ουκ έστι σωτηρία» (Ψαλμ. 145, 3), αναφέρει χαρακτηριστικά η Γραφή. Κάθε φορά που οι Ορθόδοξοι εκλιπαρούσαν τους παπικούς, αναμιγνύοντας μάλιστα τα θέματα της πίστεως με την πολιτική, για να λάβουν δήθεν την παπική βοήθεια και προστασία, προέκυπτε το αντίθετο αποτέλεσμα. Όσοι τρέφουν την ψευδαίσθηση και καλλιεργούν την ιδέα και στον πιστό λαό ότι με τον προσεταιρισμό των αιρετικών θα επιλύσουν τα σύγχρονα κοινωνικά η εθνικά προβλήματα και ότι με κοσμικά κριτήρια θα επιτευχθεί η πολυπόθητη ενότητα μεταξύ των Ορθοδόξων και των μελών των άλλων ομολογιών, ας έχουν υπόψη ότι ο Πάπας θεωρεί την λεγόμενη ενότητα με την Ορθόδοξη Εκκλησία ως εγκατάσταση του παπικού θεσμού στην Ανατολή και υποταγή όλων των Ορθοδόξων, οι οποίοι θα υπάγονται πλέον στην ποιμαντική δικαιοδοσία του ως Ουνίτες. Η ιστορία διδάσκει ότι ο Πάπας ουδέποτε προσέτρεξε εις βοήθεια και συμπαράσταση των Ορθοδόξων.Συμμεριζόμαστε την αγωνία για το μέλλον της χειμαζομένης νήσου μας, αλλά ταπεινά φρονούμε ότι η δικαίωση της Κύπρου δεν θα έλθει με την ενθάρρυνση του σύγχρονου θρησκευτικού συγκρητισμού, αλλά με τη βοήθεια του παντοδυνάμου Θεού, όπως επανειλημμένα αποδεικνύεται μέσα από την ιστορία.

Άμεση επιδίωξη του Πάπα είναι η αποδοχή του ως παγκόσμιου θρησκευτικού ηγέτη όλων των Χριστιανών και απώτερη, η αναγνώρισή του ως ηγέτη όλων των θρησκειών. Η επίκληση του Κυριακού λογίου «ίνα εν ώσιν» (Ιωάν. 17, 21), για να θεμελιωθούντά οικουμενιστικά ανοίγματα δεν έχει βάση θεολογική, εάν δεν στηρίζεται «στην ενότητα της πίστεως και την κοινωνία του Αγίου Πνεύματος», γιατί παραθεωρεί τις προϋποθέσεις που έθεσε ο Χριστός, «καθώς ημείς εν εσμεν» (Ιωάν. 17, 22). Η Ορθόδοξη Εκκλησία ουδέποτε έπαυσε να δέεται του Πανοικτίρμονος Θεού «υπέρ της των πάντων ενώσεως». Η νήψη του κεκαθαρμένου νού και η αδιάλειπτη προσευχή είναι που ελκύουν τη Χάρη του Παναγίου Πνεύματος και υποβοηθούν στη μέθεξη της ακτίστου Χάριτος του Θεού και όχι οι επικοινωνιακές τεχνικές και οι δημόσιες σχέσεις. Είθε ο Κύριος να μας φωτίζει όλους, για να «ορθοτομούμε τον λόγον της Αυτού αληθείας».

πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 28/5/2010

http://thriskeftika.blogspot.com/2010/05/blog-post_28.html

Η υποδοχή και εκδήλωσις τιμής προς τον Πάπαν υπό της Διοικούσης Εκκλησίας δύναται να εκληφθή ως αναγνώρισις αυτού και υποτέλεια, επισημαίνει η Ι.Μονή Σταυροβουνίου εις επιστολήν της προς τον Μητροπολίτην Κιτίου.

Η Ιερά Σύνοδος της Κύπρου, υπό την πίεσιν του Αρχιεπισκόπου κ. Χρυσοστόμου, απεφάσισε να εκδώση εγκύκλιον δια της οποίας καλεί τον πιστόν λαόν, τον έντιμον κλήρον και τας Ιεράς Μονάς να υποδεχθούν τον Πάπαν εις την Κύπρον, κατά την προσεχή Παρασκευήν και να μη προβάλουν αντιστάσεις η να μη αντιδράσουν, διότι κατά την επίσκεψιν δεν θα γίνουν συζητήσεις δια θέματα Πίστεως. Η Ιερά Σύνοδος εκάλεσε τους Ιερείς και τους Καθηγουμένους των Ιερών Μονών να αναγνώσουν την εγκύκλιον προς τον πιστόν λαόν της Κύπρου.
Ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Σταυροβουνίου, Αρχιμανδρίτης Αθανάσιος αντέδρασε δυναμικώς όταν έλαβε την εγκύκλιον. Αμέσως συνέταξεν επιστολήν, την οποίαν απέστειλεν προς τον Μητροπολίτην Κιτίου κ. Χρυσόστομον, δια της οποίας του καθιστά γνωστόν ότι η «καθ ημάς Ι.Μονή τονίζει ευθαρσώς την αντίθεσίν της "εις οιανδήποτε", εκ μέρους της Διοικούσης Εκκλησίας επίσημον υποδοχήν και εκδήλωσιν τιμής προς το πρόσωπον του Πάπα, η οποία, ευλόγως δύναται να εκληφθή ως αναγνώρισις αυτού και υποτέλεια». Ο Πάπας, ως τονίζει ο Καθηγούμενος της Ι. Μονής ήτο, είναι και θα παραμείνη αιρεσιάρχης. Επισημαίνει προς την Διοικούσαν Εκκλησίαν ότι παραθεωρεί την ερμηνείαν της Αγίας Γραφής και των Αγίων Πατέρων, όταν επικαλήται δια την επίσκεψιν του Πάπα «περί της των πάντων ενώσεως». Επικρίνει, επίσης, την Διοικούσαν Εκκλησίαν της Κύπρου, η οποία αναγνωρίζει την «εκκλησιαστικήν εκτροπήν της Ουνίας», αλλά από την άλλην προσκαλεί, υποδέχεται και φιλοξενεί τον Πάπαν, «και επί ίσοις όροις» έχομεν συμπαρακάθησιν των Ουνιτών μετά των Ορθοδόξων εις τους Παπικούς Διαλόγους.

Η επιστολή

Το πλήρες κείμενον της επιστολής του Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Σταυροβουνίου προς τον Μητροπολίτην Κιτίου έχει ως ακολούθως:

"Πανιερώτατον Μητροπολίτην Κιτίου κ.κ. Χρυσόστομον,
Ιερά Μητρόπολις Κιτίου, Λάρνακα
13.5.2010, Της του Κυρίου Αναλήψεως
Πανιερώτατε άγιε Δέσποτα, Ευλογείτε! Την ευχήν Σας!

Ελάβομεν την υπό ημερ. 11.05.2010 Συνοδικήν Εγκύκλιον τής Εκκλησίας της Κύπρου, την οποίαν και μετά προσοχής ανεγνώσαμεν. Αισθανόμεθα εν προκειμένω έντονον την ανάγκην να εκφράσωμεν κατ αρχήν την ψυχικήν ημών οδύνην προς Υμάς, ως τον γνήσιον ημών Πνευματικόν Πατέρα, δια το γεγονός της υπό συμπάσης της Συνόδου της Εκκλησιάς της Κύπρου εγκριθείσης ομοφώνως αποδοχής της υπό του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας επισήμου προσκλήσεως εις Κύπρον του Πάπα Ρώμης Βενεδίκτου ΙΣΤ´ και της προς τούτο ομοθύμου συγκαταθέσεως αυτής. Η καθ ημάς Μονή τονίζει ευθαρσώς την αντίθεσιν αυτής δι' οιανδήποτε εκ μέρους της Διοικούσης Εκκλησίας επίσημον υποδοχήν και εκδήλωσιν τιμής προς το πρόσωπον του Πάπα, η οποία, ευλόγως, δύναται να εκληφθή ως αναγνώρισις αυτού και υποτέλεια. Τυγχάνει πάσι τοις Ορθοδόξοις πιστοίς κατάδηλον, το ότι ο εκάστοτε Πάπας Ρώμης, από της αποσχίσεως της Δυτικής Εκκλησίας εκ της Καθολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, είναι ουχί μόνον σχισματικός, αλλά και αιρετικός. Είναι περιττόν εν ταύτη τη συναφεία να αναφερθώμεν εις τα ουρανομήκη και αγιώτατα Πατερικά αναστήματα των Μεγάλου Φωτίου, Γρηγορίου του Παλαμά, Μάρκου του Ευγενικού, Γενναδίου Σχολαρίου κ.α., οι οποίοι, σαφώς και απεριφράστως, αποφαίνονται ότι ο μετά το Σχίσμα Προϊστάμενος της Δυτικής "εκκλησίας" Πάπας είναι μέγας αιρεσιάρχης. Εάν ο Απόστολος Παύλος αποφαίνεται εν Πνεύματι Αγίω ότι "αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού" (Τίτ. 3,10), προς τι οι θεολογικοί μετά των παπικών Διάλογοι, επίσημοι τούτων υποδοχαί και εναγκαλισμοί; Ο Απόστολος των Εθνών ομιλεί σαφώς περί νουθεσίας των αιρετικών, ασφαλώς προς την εκείνων επιστροφήν, εάν βεβαίως επιδείξωσι πνεύμα ταπεινώσεως και εμπράκτου μετανοίας. Ουδόλως, όμως, εννοεί την μετ αυτών συνδιαλλαγήν επί ίσοις όροις, ως εάν η Αλήθεια και το ψεύδος να ευρίσκωνται εν τω αυτώ επιπέδω, παραβλέποντες το μεταξύ ημών και αυτών μέγα χάσμα. Επομένως λοιπόν, κατά τον θεηγόρον Παύλον, "μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν" οφείλομεν να παραιτούμεθα του αχρειάστου και αχρήστου Διαλόγου, εφ όσον «εξεστραμμένοι εισίν οι τοιούτοι και αμαρτάνουσιν όντες αυτοκατάκριτοι» (Τίτ. 3,11).

Περαιτέρω, εν τη εν λόγω Συνοδική Εγκυκλίω γίνεται αναφορά «περί της των πάντων ενώσεως», κατά την αρχιερατικήν του Κυρίου Προσευχήν («ίνα πάντες εν ώσιν»). Διατί όμως παραθεωρείται εν προκειμένω η αυτής ταύτης της Αγίας Γραφής και πάντων των Αγίων Πατέρων σύμφωνος θεόπνευστος ερμηνεία του ως άνω χωρίου, ότι δηλαδή ενότης εννοείται μόνον εν τη ενότητι της Αληθούς Πίστεως; Εις τους υπέρ χιλιετίαν κατά καιρούς θεολογικούς μετά των παπικών Διαλόγους, πότε επεδείχθη υπ αυτών έστω και η παραμικρά ταπείνωσις και έμπρακτος μετάνοια, προς την τούτων δηλονότι επιστροφήν εις την Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν; Ποίος δεν κατανοεί ότι ο πραγματικός στόχος και η αληθής επιθυμία των παπικών είναι τελικώς η υφ' ημών των Ορθοδόξων απεμπόλησις της Μόνης Αληθείας και η υποταγή ημών εις τας κοσμοκρατορικάς βλέψεις του Παποκαίσαρος Ποντίφηκος; Ωραιότατος όντως ο εις την υπ όψιν Εγκύκλιον χαρακτηρισμός «της εκκλησιολογικής εκτροπής της Ουνίας, που είναι για μας απεχθέστατη μέθοδος προσηλυτισμού», αλλ όμως αβιάστως αναφύεται το μέγα ερώτημα: Προς τι η πρόσκλησις, υποδοχή, φιλοξενία και επί ίσοις όροις συμπαρακάθησις αυτών (των Ουνιτών) εις τους μεταξύ των Ορθοδόξων και Παπικών διαλόγους;

Άξιον εν τέλει παρατηρήσεως το γεγονός ότι πάντες οι της Εγκυκλίου παραλήπται, αιδεσιμώτατοι Εφημέριοι των ναών της Κύπρου, εντέλλονται να αναγνώσωσι ταύτην προς το χριστεπώνυμον πλήρωμα κατά την Θ. Λειτουργίαν δύο μεγάλων της Εκκλησίας εορτών: α) Την Κυριακήν, 16.5.2010, καθ ην τελείται η μνήμη των 318 Θεοφόρων Πατέρων της Α´ Οικουμενικής Συνόδου και, β) την Κυριακήν, 30.5.2010, εορτήν των Αγίων Πάντων.

Ευλόγως δύναταί τις να διερωτηθή:

α) Οι μεν Άγιοι Πατέρες της Α´ Οικουμενικής Συνόδου, θεμελιώσαντες το Σύμβολον της Πίστεως, απαρτισθέν εν συνεχεία υπό της Β´ Οικουμενικής Συνόδου, θεοπνεύστως απεφάνθησαν περί της εκ μόνου του Πατρός εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος, όπερ αναιρεί τελεσιδίκως την θεμελιώδη παπικήν του Filioque κακοδοξίαν. Εν ταυτώ, αναθεματίσαντες τον Άρειον και την αίρεσιν αυτού, εξοστράκισαν εκ της Εκκλησίας, πάσαν υποτίμησιν του Προσώπου του Θεανθρώπου Χριστού. Όμως, κατά την θεοκίνητον γραφίδα του σύγχρονου Αγίου και Ομολογητού, Πατρός Ιουστίνου Πόποβιτς, «ο Δυτικός χριστιανικο-ουμανιστικός μαξιμαλισμός (ο Παπισμός)... από τον Χριστόν αφήρεσε τα πάντα», εις την θέσιν δε του υπ αυτού εξοβελισθέντος Χριστού εγκατέστησε τον «αλάθητον της Δύσεως άνθρωπον», δηλ. τον Πάπαν.

β) Οι δε Άγιοι Πάντες, κατ ουδένα τρόπον αμνήστευσαν οιανδήτινα κακοδοξίαν, και ουδείς τούτων εδικαιολόγησε ποτέ οιανδήποτε παπικήν τοιαύτην. Απεναντίας, άπαντες οι περί τον Παπισμόν ενασχοληθέντες Άγιοι απεφάνθησαν σαφέστατα εναντίον αυτού.

Το συμπέρασμα: Το απορρέον εκ των επιλεγεισών εορτών αναγνώσεως της Εγκυκλίου μήνυμα ευρίσκεται εν πλήρει αντιθέσει προς την εγκριθείσαν επίσημον υπό της Διοικούσης Εκκλησίας Κύπρου υποδοχήν του Πάπα εις την Νήσον των Αγίων.

Εν κατακλείδι, εκφράζομεν και πάλιν την ψυχικήν ημών οδύνην δια την αποφασισθείσαν υπό της Συνόδου επίσημον υποδοχήν του Πάπα. Ταπεινώς φρονούμεν ότι αύτη η υποδοχή δεν τυγχάνει άμοιρος εμμέσου πλήν σαφούς αναγνωρίσεως του παπικού θεσμού και της άκρως εκκοσμικευμένης διπλοπροσώπου συμπεριφοράς αυτού, τα δε αναμενόμενα δήθεν εκ τούτου εθνικά οφέλη θα εξανεμισθώσινως ατμίς. Πολύ φοβούμεθα ότι τελικώς εκείνο, όπερ θα παραμείνη, θα αποτελή ζημίαν δια τον λαόν της Κύπρου και το κύρος της καθ ημάς Εκκλησίας.

Τα ως άνω υιϊκώς προς Υμάς εκφραζόμενα, σεβαστέ και ηγαπημένε εν Κυρίω Πάτερ και Δέσποτα ημών, επειδή αναφέρονται εις Συνοδικήν Εγκύκλιον, παρακαλούμεν ευσεβάστως, όπως κοινοποιήσητε προς άπαντα τα σεβαστά Μέλη της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Κύπρου.

Μετά βαθυτάτου υιϊκού σεβασμού και της εν Κυρίω αγάπης
Αρχιμανδρίτης Αθανάσιος
Ο Καθηγούμενος της Ι. Μονής Σταυροβουνίου
και οι συν εμοί εν Χριστώ αδελφοί

πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 28/5/2010