Ο ανώνυμος πλούσιος της παραβολής τού ευαγγελίου -και κάθε πλούσιος- απέτυχε της σωτηρίας όχι εξαιτίας τού πλούτου του, αλλ’ εξαιτίας τής φιληδονίας, της ασπλαγχνίας και της μισοξενίας. Υπάρχει όμως και ο σωζόμενος πλούσιος, τον οποίο ο Κύριος παρουσίασε στην ίδια αυτή παραβολή· είναι ο Αβραάμ, ο οποίος σώθηκε, και μάλιστα δέχεται στους κόλπους του αυτούς που σώζονται, λόγω της φιλοθεΐας, της ευσπλαχνίας και της φιλοξενίας, δηλαδή λόγω της αρετής του.

ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΟΥ ΛΟΥΚΑ ΠΟΥ ΛΕΓΕΙ «ΗΤΑΝ ΕΝΑΣ ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΦΟΡΟΥΣΕ ΠΟΡΦΥΡΑ»

Όπου γίνεται λόγος για πλούσιους και φτωχούς, και ποιός είναι ο σωζόμενος πλούσιος

Τα εφόδια για τις ανάγκες του σώματος άλλα βέβαια τα έχομε ο καθένας από τα επαγγέλματά μας, και άλλα τα παίρνομε ο ένας από τον άλλο, προσφέροντας ο ένας στον άλλο τα δικά του. Γιατί δεν είναι το ίδιο πράγμα ο γραμματικός και ο γεωργός, ο ράπτης και ο υφαντής, ο οικοδόμος και ο υποδηματοποιός, ο ιατρός και καθένας από τους άλλους επαγγελματίες. Επειδή λοιπόν ο καθένας δεν έχει όλα όσα του χρειάζονται, οπωσδήποτε όμως τα έχει ανάγκη όλα αυτά ο καθένας, βρέθηκε ως μέσο το νόμισμα, μέσω του οποίου με τρόπο κοινωφελή και τα αγαθά που περισσεύουν προσφέρονται σε άλλους, και αποκτώνται αυτά που λείπουν. Πράγματι ο γεωργός δίνει τα περισσεύματά του στους μη γεωργούς, και αφού λάβει το αντίτιμο γι’ αυτά, αγοράζει το σπίτι τυχόν ή το ύφασμα· και ο υποδηματοποιός, αφού πωλήσει τα υποδήματα και λάβει ικανοποιητικά χρήματα, ικανοποιεί την ανάγκη των ελλείψεων, και έτσι με την μεταξύ μας δοσοληψία συγκροτείται ο βίος όλων μας, και γι’ αυτό υπάρχουν οικισμοί και πόλεις, και γι’ αυτό ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ζώο.

Στις πνευματικές ασχολίες όμως και στα σχετικά με την αρετή δεν συμβαίνει το ίδιο· γιατί εκείνος που είναι σώφρων, αλλ’ όχι δίκαιος, δεν μπορεί να δώσει κάτι από τη σωφροσύνη του στον δίκαιο και να πάρει από εκείνον δικαιοσύνη ούτε αυτός που είναι αληθής στους λόγους, αλλά δεν είναι ανεξίκακος, θα μπορούσε ν’ αποκτήσει κάτι από άλλον με ανταλλαγή ή να μεταδώσει από την αλήθεια σε όποιον δεν έχει, εννοώ από την αλήθεια που αυτός είπε· ούτε υπάρχει σ’ αυτά μέσο, σαν κάποιο νόμισμα, που να ρυθ­μίζει τις μεταξύ τους ανταλλαγές και να τις καθιστά ισότιμες. Γι’ αυτό πρέπει και είναι αναγκαίο, αδελφοί, ο καθένας μας να ασκεί κάθε αρετή. Γιατί δεν είναι δυνατό αυτός που δεν κατόρθωσε κάποιαν από αυτές να την πάρει από άλλον, ούτε να διαφύγει την καταδίκη και τιμωρία για τη στέρηση αυτής. Γι’ αυτό λέγει ο Δαβίδ, «αδελφός δεν τον σώζει, θα τον σώσει ξένος άνθρωπος;». Δηλαδή κανένας.

Αλλά, πόση, αλήθεια, είναι η αφάνταστη φιλανθρωπία τού Δεσπότη Χριστού! Γιατί αυτό που δεν είναι δυνατό να λάβει κα­νείς ούτε από τις ισότιμες και αληθινά πολύτιμες αρετές της ψυχής με ανταλλαγή, το κατέστησε με άλλον τρόπο πάμφθηνο. Γιατί μπορεί κανείς με αυτές τις γήινες και χαμηλές ανάγκες τού σώμα­τος, εννοώ με τα φαγητά και τα ποτά, με τα ενδύματα, με το χρυ­σάφι και το ασήμι που καθένας έχει (γιατί όλα αυτά είναι γη και χώμα και τίποτε δεν υπάρχει ατιμότερο από αυτά), μπορεί λοιπόν κανείς σύμφωνα με τη δεσποτική υπόσχεση και παραίνεση με αυτά τα ασήμαντα, αν προσφέρει τα περισσεύματα σ' αυτούς που έχουν τις αρετές (γιατί αυτοί είναι τελείως φτωχοί ως προς τα αναγκαία για το σώμα), με αυτή τη μετάδοση ν’ αναπληρώσει την έλλειψη των αρετών και να διαφύγει την ευθύνη για την στέρησή τους. Και αυτό δηλώνοντας ο μέγας Παύλος γράφοντας προς τους Κορινθίους, ονομάζει αυτή τη μετάδοσηκοινωνία προς τους αγίους, και προχωρώντας προσθέτει, «το περίσσευμά σας πρέπει να αναπληρώνει το υστέρημα εκείνων, ώστε και το περίσσευμα εκείνων να αναπληρώσει το δικό σας υστέρημα». Ο Κύριος πάλι λέγει· «κάνετε φίλους από τον μαμωνά τής αδικίας, ώστε, όταν αποδημήσετε, να σας δεχθούν στις αιώνιες σκηνές», μαμωνά αδι­κίας ονομάζοντας το περίσσευμα των αναγκαίων, που δεν δίνεται σε εκείνους που έχουν ανάγκη.

Πρέπει λοιπόν, όπως είπα, ο καθένας σας, αδελφοί, να ασκεί ορθά κάθε αρετή, και αν μας λείπει κάποια από αυτές, ν’ αναπληρώνομε την έλλειψη με τη μετάδοση από αυτά που έχομε. Αυτός είναι ο δεύτερος πλους τού λόγου, και μάλιστα προς εσάς που ζείτε μέσα στον κόσμο, με τον οποίο θα εξασφαλίσομε τη σωτηρία των ψυχών σας. Αν όμως παραμελήσομε και αυτόν, υπάρχει πολύς φόβος μήπως μας δεχθεί εκείνη η άσβεστη φωτιά και η αιώνια στέρηση. Αυτό θέλοντας να δείξει ο Κύριος, πρόβαλε την παραβολή που διαβάζεται σήμερα στην εκκλησία· «κάποιος άν­θρωπος ήταν πλούσιος, και φορούσε πορφύρα και μεταξωτά ενδύματα, ζώντας καθημερινά μέσα σε λαμπρή πολυτέλεια». Όλη η φροντίδα τού πλουσίου ήταν για τον ιματισμό και τον καλλωπισμό και την πολυτέλεια των ενδυμάτων, και για τα τραπεζώματα και τα φαγοπότια και τις απολαύσεις. Υπήρχε όμως και ένας φτωχός, ονομαζόμενος Λάζαρος, ο οποίος ήταν ξαπλω­μένος κοντά στην πύλη τού πλουσίου γεμάτος πληγές και επιθυμούσε να χορτάσει από τα ψίχουλα που έπεφταν από το τραπέ­ζι τού πλουσίου, αλλά και τα σκυλιά έρχονταν και έγλειφαν τις πληγές του».

Βλέπετε την πλήρη έλλειψη κοινωνίας του πλουσίου προς τον φτωχό Λάζαρο; Ο πρώτος παραχόρταινε καθημερινά από την τράπεζά του που ήταν γεμάτη από παντός είδους φαγητά και πολυτελή καρυκεύματα, ενώ ο Λάζαρος επιθυμούσε να χορτάσει και από τα ευτελέστατα πράγματα, γιατί ποτέ δεν είχε χορτάσει. Εκείνος έλαμπε από την πορφύρα και τα μεταξωτά που φο­ρούσε και από τον υπερβολικό εξωραϊσμό τού εύρωστου σώμα­τος, ενώ ο Λάζαρος είχε και τα ξεσχισμένα ράκη του γεμάτα από βρωμιά και δυσωδία, γεμάτος πληγές και περιρρεόμενος από πύο. Εκείνος καθόταν σε ψηλό θρόνο περικυκλωμένος από το πλήθος των υπηρετών, ενώ ο Λάζαρος ήταν ξαπλωμένος κάτω στο έδαφος κοντά στην πύλη μη έχοντας κάποιον ούτε για να απομακρύνει τα σκυλιά.

Αλλά για ποιό λόγο τον φτωχό αποκαλεί με το όνομά του, ενώ τον πλούσιο τον ανέφερε χωρίς το όνομά του; Μπορούμε βέβαια να πούμε, ότι το όνομα αυτού του φτωχού σύμφωνα με τον ευαγγελικό λόγο είναι γραμμένο στους ουρανούς, ενώ του πλουσίου εξαλείφθηκε και χάθηκε από εκεί και η μνήμη μαζί με το όνομα. Γιατί και ο Ψαλμωδός λέγει για τους ανθρώπους αυτού του εί­δους· «δεν θα αναφέρω τα ονόματά τους με τα χείλη μου». Επει­δή όμως και κάθε πλούσιος μπορεί ν’ αποδώσει στον εαυτό του την παραβολή και θεωρώντας εκείνον ως τον εαυτό του, να λάβει από αυτόαφορμή μετάνοιας, ο πλούσιος αναφέρθηκε χωρίς το όνομά του, ώστε έτσιο λόγος ν’ αφορά προς κάθε πλούσιο, ο κάθε φτωχός όμως δεν μπορεί να θεωρήσει τον εαυτό του Λάζαρο, ακόμη και αν βρίσκεται σε κατάσταση σαν εκείνου· γιατί πρέπει να περιμένει με ταπείνωση τη δεσποτική απόφαση. Γι’ αυτό λοι­πόν ο φτωχός αναφέρθηκε με το όνομά του.

«Συνέβηκε όμως», λέγει, «να πεθάνει ο φτωχός και να μετα­φερθεί από τους αγγέλους στον κόλπο του Αβραάμ». Ο φτωχός οδηγείται με υπερκόσμια τιμή ως αθλητής προς τα στεφάνια. Αφού όμως ο Κύριος έδειξε τον μη σωζόμενο πλούσιο, μας δεί­χνει ευθύς αμέσως και τον σωζόμενο πλούσιο· τέτοιος βέβαια είναι ο Αβραάμ. Δεν τον ονομάζει όμως αυτόν πλούσιο, επειδή θεω­ρούσε ανώτερη από τον πλούτο την αρετή. Γιατί έδειχνε προς όλους αγάπη και διάθεση πατέρα· γι’ αυτό και ονομάζεται με το ανώτερο από εκείνα που είχε, δηλαδή την αρετή· γιατί το όνομα Αβραάμ ερμηνευόμενο σημαίνει «πατέρας πολλών». Ο πλούσιος όμως εκείνος δεν είχε τίποτε ανώτερο από τον γήινο και παρερχόμενο πλούτο· γι’ αυτό και έφερε το όνομα από εκείνον. Δεν έχασε όμως τη σωτηρία εξ αιτίας τού πλούτου, αλλ’ εξ αιτίας της φιληδονίας και της ασπλαγχνίας και της μισοξενίας. Και ο Αβραάμ ασφαλώς ήταν πλούσιος, αλλ’ εξ αιτίας της φιλοθεΐας και της ευσπλαγχνίας και της φιλοξενίας όχι μόνο σώθηκε, αλλά και έγινε τόπος των σωζομένων. Γι’ αυτό και ο Λάζαρος, όταν πέθανε, μετα­φέρθηκε από τους αγγέλους (γιατί αυτοί είναι, σύμφωνα με τον Παύλο,διάκονοι «για εκείνους που πρόκειται να κληρονομήσουν τη σωτηρία»· μεταφέρθηκε λοιπόν από αυτούς στον κόλπο τού Αβραάμ· κόλπος ασφαλώς του Αβραάμ είναι η χώρα των ζώντων, η κατοικία τών αιώνια ευφραινομένων, η περιοχή τών αιώ­νιων αγαθών.

 
«Πέθανε όμως», λέγει, «και ο πλούσιος και τάφηκε». Ίσως ο Λάζαρος δεν αξιώθηκε ούτε ταφής όταν πέθανε, αφού δεν είχε κάποιον να τον κηδεύσει· γι’ αυτό στην περίπτωση εκείνου δεν ανέφερε καθόλου ταφή, εδώ όμως αναφέρεται ότι, uiuv JlfcVJULVC U πλούσιος, «και τάφηκε». Αναφέρεται επίσης και για τον λόγο ότι η φαντασία και πολυτέλεια των πλουσίων φθάνει μέχρι τον τάφο. Αλλά ο τέτοιου είδους τάφος των τέτοιου είδους πλουσίων γίνε­ται γι’ αυτούς θύρα, αλλοίμονο!, του άδη και των βασάνων στα καταχθόνια. Γιατί λέγει, τάφηκε ο πλούσιος «και βρισκόμενος στον άδη, σηκώνοντας τα μάτια του, ενώ βασανιζόταν, βλέπει τον Αβραάμ από μακριά και τον Λάζαρο στους κόλπους του». Κάποτε ο πλούσιος έβλεπε τον Λάζαρο πεσμένο μπροστά στον πυλώνα του, πληγωμένον από την πείνα και κυλιόμενον στη σκόνη τού εδάφους και μη έχοντας τη δύναμη ούτε να κινείται, και τον περιφρονούσε, τώρα βρισκόμενος κάτω αυτός ο ίδιος και βασανιζόμενος και μη μπορώντας ν’ αποφύγει τους βασανισμούς, σηκώνοντας τα μάτια του βλέπει τον Λάζαρο πάνω σε σκηνές αναψυχής να διαμένει με πολλή άνεση και να ζει στους κόλπους τού Αβραάμ, και δεν προσπαθεί να τον παραβλέπει, αλλά μάλλον ζητεί να μη παραβλεφθεί από εκείνον που προηγουμένως παραβλέφθηκε από αυτόν. Εκεί βέβαια που ήταν τόπος ελέους, δη­λαδή στη γη, δεν τον ζήτησε ούτε τον επεδίωξε, εκεί όμως που η δικαιοσύνη είναι ανελέητη, ζητεί μάταια το έλεος· γιατί λέγει, «φώναξε και είπε· πατέρα Αβραάμ, ελέησέ με και στείλε τον Λά­ζαρο, για να βυθίσει το άκρο τού δακτύλου του στο νερό και να δροσίσει τη γλώσσα μου· γιατί υποφέρω μέσα σ’ αύτή τη φλό­γα». Περιόρισε την παράκληση στο πολύ ελάχιστο, γιατί δεν είχε το θάρρος να ζητήσει τίποτε παραπάνω, έχοντας αυτοκατάκριτη τη συνείδηση.

Φώναξε βέβαια, επειδή το μεταξύ τους διάστημα ήταν μεγάλο. Παρουσιάσθηκε επίσης να λέγει πατέρα τον Αβραάμ, για να διδαχθούμε ότι ανήκε στο γένος των θεοσεβών εκείνος ο πλούσιος, και να μη νομίζομε ότι τηγανίζεται ως δυσσεβής. Γιατί περιζώσθηκε από την άσβεστη φλόγα τού πυρός ως άσπλαχνος και φιλήδονος, αν και κατά την καταγωγή ήταν συγγενής τού Αβραάμ. Λέγει όμως, «ελέησέ με, γιατί υποφέρω, και στείλε τον Λάζαρο», τον οποίο αυτός δεν ελέησε όταν υπέφερε μπροστά στον πυλώνα· γι’ αυτό και δεν απηύθυνε προς αυτόν την παράκληση. Παρακαλεί για μια σταλαγματιά και μια μικρή ρανίδα που δροσίζει τη γλώσσα, και δεν το πετυχαίνει. Βλέπετε την ανταπόδοση της τιμω­ρίας με το παραπάνω; Γιατί ο κάποτε φτωχός Λάζαρος δεν μπο­ρούσε να χορτάσει με τα ψίχουλα που έπεφταν από το τραπέζι του, τώρα όμως αυτός όχι μόνο το χόρτασμα και των πλέον ακόμη ευτελών πραγμάτων έχει στερηθεί, αλλά δεν αξιώνεται ούτε μιας μικρής στάλας νερού. Γιατί λέγει, «είπε προς αυτόν ο Αβραάμ, τέκνο, θυμήσου ότι συ απολάμβανες τα αγαθά σου στη ζωή, και ο Λάζαρος ομοίως τα κακά· τώρα όμως αυτός απολαμβάνει την αναψυχή και συ υποφέρεις».

Λυπάται βέβαια ο Αβραάμ τον πλούσιο που βρισκόταν στη φλόγα· γι’ αυτό και τον αποκαλεί με συμπάθεια, «τέκνο». Τον λυ­πάται όμως, νομίζω, όχι μάλλον για την τιμωρία του, αλλά για την ακόμη ενεργούμενη σ’ αυτόν κακία. Γιατί δεν είχε έρθει ακόμη σε συναίσθηση των αμαρτημάτων δεν είχε αντιληφθεί ότι δίκαια τηγανιζόταν. Δεν λέγει, ελέησέ με, γιατί εγώ άναψα αυτή τη φω­τιά για τον εαυτό μου, εγώ θησαύρισα αυτές τις οδύνες για τον εαυτό μου· αντί για τους αυλούς και τους θορύβους και τα σιχα­μερά άσματα έχω τις κραυγές και τους θρήνους και τους φρικωδέστατους ήχους τού πυρός που παφλάζει επάνω μου, αντί για τις ευχάριστες οσμές τον ατμό τού πυρός, αντί για τα περιττά φαγητά και τα ποτά και την απόλαυση από αυτά έχω τη γλώσσα που ξηραίνεται τελείως από αυτή τη φλόγα και την μέχρι σταγόνας έλλειψη, αντί για τις πορνικές πυρώσεις όλο το σώμα μου το καταφλέγει η φωτιά. Δεν είπε αυτά, αλλά παραπονείται κλαίοντας για τις οδύνες μόνο. Τί απαντά λοιπόν προς αυτόν ο Αβρα­άμ; Έλα κάποτε στον εαυτό σου· ομολόγησε ότι δίκαια παραδό­θηκες στη φλόγα, ενθυμούμενος ότι απόλαυσες στη ζωή σου τα αγαθά σου, αυτά που νόμισες ότι είναι αγαθά σου, που προτίμη­σες ν’ αποκτήσεις από εκείνα που προσφέρθηκαν στη διάθεσή σου, τα οποία επεδίωξες και έλαβες, δηλαδή τα πρόσκαιρα. Γιατί αυτά προτίμησες από τα αιώνια. Ο Λάζαρος όμως, λέγει, δοκίμα­σε τα αντίθετα κακά, δηλαδή τις κακώσεις τού σώματος· γι’ αυτό τώρα αυτός απολαμβάνει αιώνια αναψυχή, αφού τότε έπασχε πρόσκαιρα από τα κακά, και συ υποφέρεις ακατάπαυστα, αφού τότε καλοπερνούσες και απολάμβανες πρόσκαιρα τις ηδονές.

Πώς όμως δεν είπε «έλαβες», αλλ’ «απέλαβες»; Για να δείξει ότι αυτός που στη ζωή αυτή είναι προσκολλημένος στις ηδονές και τις απολαύσεις κι έχει με υπεραφθονία τα χρήματα και τον πλούτο και κάνει κατάχρηση της ευπορίας, κι αν ακόμη κατορθώσει κάτι από τα άλλα, δεν θα λάβει μισθό· γιατί αντί για μισθό έχει την τωρινή ευπορία και καλοπέραση, όπως εκείνος που κατατρύχεται από τη φτώχεια και την ασθένεια και τα υπομένει γενναία έχει ως ανταπό­δοση των πλημμελημάτων την εδώ κακοπάθεια της σάρκας.

Αλλ’ «εκτός απ’ όλα αυτά», λέγει, «ανάμεσα σ’ εμάς και σε σας υπάρχει μεγάλο χάσμα, για να μη μπορούν να περάσουν αυτοί που θέλουν από εδώ προς εσάς, ούτε να περνούν από εκεί προς εμάς». Βλέπετε ότι και ο ίδιος ο Αβραάμ δεν μπορεί, και αν ακόμη θέλει, να βοηθήσει τους εκεί καταδικασμένους; Γιατί το αναμεταξύ χάσμα είναι αδιάβατο για όλους, ώστε και όσοι θέλουν να περά­σουν να μη μπορούν· «ούτε οι από εκεί», λέγει, «μπορούν να περ­νούν προς εμάς». Φαίνεται να βρίσκονται πιο μέσα από τη φλόγα οι άλλοι τιμωρούμενοι, τους οποίους ο Αβραάμ λέγει «από εκεί», αλλά και δοκιμάζουν σφοδρότερα τη φωτιά, ώστε να μη μπορούν να μιλούν καθόλου. Αυτοί ενδεχομένως να είναι εκείνοι που στον παρόντα κόσμο εκτός από το ότι δεν δίνουν από τα αγαθά τους πλουτούν και με αρπαγή, πράγμα για το οποίο δεν κατηγορήθηκε ο πλούσιος αυτός· γιατί δεν κατακρίνεται ως άρπαγας και άδικος, αλλά μόνο ως άσπλαχνος και φιλήδονος. Προς αυτόν λέγει ο Αβραάμ ότι, επειδή προτίμησες τον απολαυστικό και άνετο και πρόσκαιρο βίο αντί για τον εγκρατή, τώρα δίκαια σε κυρίευσε οδύνη και θλίψη και στενοχώρια. Επειδή όμως και προς τους φτω­χούς δεν είχες καμμιά κοινωνία με την ελεημοσύνη, ούτε απέκτησες φίλους από τον μαμωνά της αδικίας, ούτε έδωσες το περίσσευμά σου προς αναπλήρωση του υστερήματος εκείνων, αλλ’ έμεινες εντελώς ακοινώνητος προς τους αγίους, απομακρυσμένος από αυ­τούς όπως είναι απομακρυσμένη από την αρετή η κακία, γι’ αυτό τώρα ανάμεσα σ’ εμάς που έχομε ζήσει με αρετή και σ’ εσάς που έχετε ζήσει με κακία υπάρχει μεγάλο και αδιάβατο χάσμα, ώστε να μη μπορούμε ποτέ να μεταβούμε ο ένας προς τον άλλο.Παριστάνει βέβαια με αυτά το ατελείωτο και αμετάθετο τόσο της κόλασης των αμαρτωλών, όσο και της άνεσης των δικαίων.

Αλλ’ ο πλούσιος, όντας ανόητος, ούτε έτσι σωφρονίσθηκε, ούτε σταμάτησε την κακία, ούτε κατέκρινε τον εαυτό του, αλλ’ επιχειρεί ακόμη να δικαιώνει τον εαυτό του και, σαν να μη τον είχε κανείς βεβαιώσει προηγουμένως για τον τόπο αυτόν των βασάνων, λέγει, «σε παρακαλώ λοιπόν, στείλε τον Λάζαρο στον πατρικό μου οίκο (γιατί έχω πέντε αδελφούς), για να τους διαβεβαιώσει, ώστε να μη έρθουν και αυτοί στον τόπο αυτόν των βασάνων». Δείχνει δη­λαδή ότι, αν είχε και αυτός ένα μάρτυρα προηγουμένως, δεν θα έκαμνε εκείνα, για τα οποία καταδικάσθηκε στη γέεννα. Όταν όμως ο Αβραάμ είπε, «έχουν τον Μωϋσή και τους προφήτες, ας ακούσουν αυτούς» (γιατί ο Μωϋσής σαν εκπρόσωπος του Θεού λέγει στην ωδή, «έχει ανάψει φωτιά από τον θυμό μου, θα φθάσει η φλόγα μέχρι τα βάθη του άδη», ενώ ο Ησαΐας, συμφωνώντας με τους άλλους προφήτες, λέγει· «θα κατακαούν οι άνομοι και οι αμαρτωλοί συγχρόνως και δεν θα υπάρχει κανείς να σταματήσει τη φωτιά»)· λέγοντας αυτά ο Αβραάμ, εκείνος πάλι αντιλέγοντας λέγει· «όχι, πάτερ Αβραάμ, αλλ’ αν κάποιος από τους νεκρούς πάει προς αυτούς, θα μετανοήσουν». Τί απαντά λοιπόν πάλι σ' αυτό ο Αβραάμ; «Αν δεν ακούνε τον Μωϋσή και τους προφήτες, ούτε, αν αναστηθεί κάποιος από τους νεκρούς, θα πιστέψουν», σαν να του έλεγε ακριβώς αυτό, ότι, επειδή πριν πεθάνεις δεν ενδιαφερόσουν καθόλου για τους μωσαϊκούς και προφητικούς λόγους, κι αν ακόμη έβλεπες νεκρό αναστημένο, δεν επρόκειτο να απομακρυνθείς από τη σπατάλη και την ασπλαγχνία πιστεύοντας σ’ εκείνον. Γι’ αυτό τώρα, που έχεις περικυκλωθεί δίκαια από το πυρ τής γέεννας αντιμετωπίζεις ανελέητους και ακατάπαυστους τους φρικτούς πόνους.

Ο πλούσιος λοιπόν εκείνος, αδελφοί, έχοντας τον Μωϋσή και τους προφήτες, από τους οποίους κανένας δεν αναστήθηκε από τους νεκρούς, φαινόταν να έχει κάποια πρόφαση, εμείς όμως μαζί μ’ εκείνους ακούμε και εκείνον που αναστήθηκε από τους νεκρούς για χάρη μας να λέγει· «μη θησαυρίζετε για τους εαυτούς σας θησαυρούς πάνω στη γη, αλλά θησαυρίζετε θησαυρούς για τον ουρανό»· επίσης «σ’ όποιον σου ζητεί δίνε, και αυτόν που θέλει να δανεισθεί από σένα μη τον διώξεις»· και «δώστε από αυτά που έχετε ελεημοσύνη, και να όλα θα είναι καθαρά για σας». Εάν όμως κάποιος τρώγει και πίνει μαζί με μέθυσους, και προς τους φτωχούς είναι σκληρός και άσπλαχνος, «θα έρθει», λέγει, «ο Κύριος σε ημέρα που δεν την περιμένει και σε ώρα που δεν τη γνωρίζει, και θα τον ξεχωρίσει και θα τον τοποθετήσει στη μερίδα των απίστων».

Αφού λοιπόν δεν σας μένει καμμιά πρόφαση, επειδή «κανενός η ζωή δεν εξαρτάται από τα περισσεύματα των υπαρχόντων του», όποιος έχει κάτι που του περισσεύει ας το δίνει σε εκείνους που δεν έχουν, εισαγόμενος με αυτόν τον τρόπο στον κλήρο τού πατέρα τών σωζομένων Αβραάμ, ενώ οι φτωχοί να μιμούνται την καρτερία τού Λαζάρου, κερδίζοντας με την υπομονή τους τις ψυχές τους και με την ταπείνωσή τους αποκτώντας μόνοι τους τους κόλπους εκείνους του Αβραάμ, από τους οποίους «έχει αποδράσει κάθε οδύνη και λύπη και στεναγμός», και επικρατεί χαρά και απόλαυση και θυμηδία ένθεη και ατελείωτη. Γι’ αυτό μάλιστα ο Χριστός μάς φανέρωσε τα εκεί μ’ αύτή την παραβολή, ώστε, αφού βελτιωθούμε με τη μετάνοια, να μας καταστήσει άξιους εκείνων των αιώνιων απολαύσεων, απαλλάσσοντάς μας από τα βάσα­να που επιφυλάσσονται εκεί· γιατί λέγει, «αυτός που γνώρισε το θέλημα του Κυρίου του και δεν το έπραξε, θα δεχθεί μεγάλη τιμωρία».

Αφού μας είπε αυτά και τα παρόμοια και μας διεβεβαίωσε αυτός που έπαθε και τάφηκε και αναστήθηκε από τους νεκρούς, ανέβηκε στους ουρανούς. Ανέδειξε όμως πολυάριθμο πλήθος μαρτύρων της παρουσίας του και της αληθείας τών όσων κηρύχθηκαν από αυτόν,...

...ας δείχνομε υπακοή στην αυτοαλήθεια ζώντας με τρόπο θεάρεστο,... να ποθήσομε, και με έργα μέχρι τέλους να επιζητήσομε την μακαριότητα που επιφυλάσσεται στους ουρανούς για εκείνους που έζησαν εδώ με τρόπο θεοφιλή.

Αυτή τη μακαριότητα είθε να επιτύχομε όλοι εμείς με τη χάρη και φιλανθρωπία τού Κυρίου και Θεού και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού, στον οποίο πρέπει δόξα, δύναμη, τιμή και προσκύνηση μαζί με τον άναρχο Πατέρα του και το ζωοποιό Πνεύμα, τώρα και πάντοτε και στους αιώνες των αιώνων. Γένοιτο.

Πηγή: Η άλλη όψη

Την Παρασκευή 27 Οκτωβρίου το ThePressProject ξεκίνησε τη δημοσίευση του μνημονίου σε μετάφραση - αυτού που σε λίγες ημέρες θα έρθει στη βουλή προς ψήφιση. Το κείμενο των 30.000 λέξεων περιγράφει ένα ασφυκτικό πλαίσιο μέτρων και υποχρεώσεων, που μπορεί να συνοψιστεί σε μόνο τρείς λέξεις: «Φέρτε τα λεφτά». Κάθε κεφάλαιο ξεκινάει με έναν όμορφο τίτλο όπως «για την αποτελεσματικότερη υγεία» και αμέσως μετά, περιγράφει μέτρα που θα διαλύσουν τον εσωτερικό κοινωνικό ιστό!

Εδώ και μήνες τα κανάλια παίζουν την επανάληψη του κουραστικού σήριαλ «διαπραγματεύσεις με την τρόικα». Η κοινωνία έχει κουραστεί τόσο και έχει απογοητευτεί άλλο τόσο, που θαρρείς πως πέρασαν ήδη χρόνια από τη στιγμή που ο Αντώνης Σαμαράς κέρδισε την εκλογική μάχη με το λάβαρο της επαναδιαπραγμάτευσης.

Όλα σχεδόν τα ΜΜΕ -τηλεοπτικά, ραδιοφωνικά και διαδικτυακά- φιλοξενούν καθημερινά διαρροές και εκτιμήσεις για την εξέλιξη της διαπραγμάτευσης, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση ότι ήδη γνωρίζουμε τα δυσβάσταχτα μέτρα. Η αλήθεια όμως δεν είναι αυτή.

Το κείμενο που δημοσιεύει το TPP περιλαμβάνει αδιανόητες λεπτομέρειες και όρους που όσο και να θες να το αποφύγεις, σου φέρνουν στο νου έγγραφα συνθηκολόγησης ηττημένου κράτους σε πόλεμο.

Ως πολίτες δεν ξέρουμε ότι με την υπογραφή του μνημονίου απεμπολούμε το δικαίωμα να χρησιμοποιούμε την δημόσια περιουσία για το κοινωνικό καλό. Ότι υποχρεούμαστε να πουλήσουμε την ακίνητη μας περιουσία χωρίς να έχουμε το δικαίωμα να τη χρησιμοποιήσουμε π.χ. για να στεγάσουμε ένα δημαρχείο ή ένα σχολείο. Ως πολίτες αγνοούμε ότι τα δυσβάσταχτα μέτρα για την υγεία περιλαμβάνουν και έναν όρο που ορίζει ότι αν δεν πιάσουμε τους στόχους μέσα σε δύο μήνες, τότε δύνανται να καταργηθούν οι απαλλαγές συμμετοχής ακόμα και στους καρκινοπαθείς. Ως πολίτες δεν γνωρίζουμε ότι από τα μέσα του 2013 η ΔΕΗ θα ανεβάσει κατακόρυφα τα τιμολόγιά της και ότι θα καταργηθούν όλα εκείνα τα ειδικά τιμολόγια για τις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού, όπως και ότι από τον Ιούνιο του 2013 η ΔΕΗ δεν θα μπορεί πλέον ούτε να διακανονίζει τις οφειλές των πελατών της, κάτι που μπορεί να κάνει κάθε ιδιωτική εταιρία. Και πολλά ακόμα.

Στο TPP συνεχίζουμε τη μετάφραση και μέχρι τη Δευτέρα υπολογίζουμε να έχουμε στη διάθεσή σας ολόκληρο το κείμενο που θα δεσμεύσει τις ζωές σας. Διαβάστε το, κατεβάστε το PDF και στείλτε το σε όσους περισσότερους μπορείτε.

Ως μέσο εμείς δεν έχουμε τη δυνατότητα να επιβάλλουμε την ατζέντα της ενημέρωσης, επειδή όμως πιστεύουμε ότι η μετάφραση αυτού του κειμένου είναι ίσως το σημαντικότερο έργο που έχουμε δημοσιεύσει μέχρι σήμερα (σίγουρα το πιο κουραστικό) θέλουμε να δημιουργήσετε εσείς την αλυσίδα της ενημέρωσης μιας κοινωνίας που τόσο εύκολα αποπροσανατολίζεται και τόσο εύκολα ξεχνάει.

Για να κατεβάσετε τα παρακάτω αρχεία στον υπολογιστή σας:

1) Με αριστερό 'κλικ' και επιλέξτε την τοποθεσία αποθήκευσης του αρχείου στον υπολογιστή σας

2) Με δεξί 'κλικ', επιλέξτε 'Αποθήκευση προορισμού ως' και επιλέξτε την τοποθεσία αποθήκευσης του αρχείου στον υπολογιστή σας

ΜΝΗΜΟΝΙΟ 3 (σε word)

ΠΗΓΗ: http://www.thepressproject.gr/article/31148/TO-MNIMONIO-3-METFRSMENO 

Στις  2 Νοεμβρίου 1912, ελάχιστες ημέρες μετά την Απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, ο Ελληνικός στόλος, με επικεφαλής το θρυλικό θωρηκτό ΑΒΕΡΩΦ, κατευθύνεται προς το Άγιον Όρος. Η παρουσία του αντιμετωπίζεται με χαρμόσυνες κωδωνοκρουσίες καμπάνων ενώ ο στόλος ανταποδίδει με 21 χαιρετιστήριες βολές. Το Αντιτορπιλικό “Θύελλα” αγκυροβολεί στην Δάφνη, αποβιβάζει άγημα από 40 άνδρες και ο εκπρόσωπος του Σουλτάνου, που έδρευε στον Πύργο του Πρωτάτου παραδίνει το Άγιον Όρος στο Ελληνικό Βασίλειο. Το «Γ. Αβέρωφ» με τα ανιχνευτικά «Ιέραξ» και «Πάνθηρ» κατευθύνονται στον όρμο του Πρόβλακα, κοντα στα Νέα Ρόδα, όπου αποβιβάζουν 200 άνδρες, οι οποίοι καταλαμβάνουν την διώρυγα του Ξέρξη. Όλα αυτά μαρτυρούν ένα κλίμα αισιοδοξίας  και συγκινητικών  στιγμών, καθώς μετά από 488 χρόνια σκλαβιάς το Άγιον Όρος απελευθερώνεται.

Στις 4 Νοεμβρίου 1912 η Ιερά Κοινότητα αποστέλλει ευχαριστήριο τηλεγράφημα για την απελευθέρωση του Αγίου Όρους στον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο, ο οποίος και απάντησε ως εξής:

«Ὁ Πρόεδρος τοῦ Ὑπουργικοῦ Συμβουλίου

Ἐν Ἀθήναις τῇ 25ῃ Νοεμβρίου 1912

Πανοσιολογιώτατοι,

Μετά βαθυτάτης συγκινήσεως, ἀποδεχόμενος τόν φιλόστοργον ὑμῶν ἀσπασμόν, εὐχαριστῶ ἀπό μέσης καρδίας ἐπί ταῖς τιμητικαῖς ἐκφράσεσι, δι’ ὧν μέ περιβάλλουσι αἱ ὑμέτεραι Ἁγιότητες.

Ἀντισυγχαίρων δέ ἐπί ταῖς νίκαις, αἵτινες θείᾳ συνάρσει στέψασαι τά ἑλληνικά ὅπλα, ἀπελύτρωσαν καί τούς τῆς Ἀθωνιάδος τόπους, ἐπικαλοῦμαι τάς πρός τόν Ὕψιστον ὑμετέρας δεήσεις ὑπέρ τῆς κατά τούς κοινούς πόθους περατώσεως τοῦ Ἱεροῦ ἀγῶνος.

Ἐλευθέριος Κ. Βενιζέλος»

Τα γεγονότα που ακολούθησαν με το Βουλγαρικό απόσπασμα να εγκαθίσταται στη Μονή Ζωγράφου προκάλεσαν ένοπλες αντιδράσεις. Ομάδα κελιωτών και λαϊκών με επί κεφαλής τον αστυνόμο, πολιόρκησε την οχυρωμένη μονή Ζωγράφου και έριξε μερικές εκφοβιστικές βολές. Η στενή πολιορκία και η πάροδος του χρόνου ανάγκασαν το βουλγαρικό τμήμα να παραδοθεί στις 21 Ιουνίου και να μεταφερθεί αιχμάλωτο στον Πειραιά.

Τα γεγονότα έχουν ιδιαίτερη ιστορική, εθνική, πολιτιστική και διορθόδοξη σημασία. Με αφορμή και την εκατονταετηρίδα για την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης η Αγιορειτική Εστία σχεδιάζει σειρά εκδηλώσεων που περιλαμβάνουν  συνέδριο, ερευνητικό έργο, εκδόσεις, εκθέσεις. Θα γίνουν κυρίως στη Θεσσαλονίκη, αλλά και σε πόλεις του εξωτερικού και είναι σίγουρο ότι θα προκαλέσουν το ενδιαφέρον επιστημόνων και όχι μόνο.  Θα είμαστε εκεί λοιπόν, για  να μάθουμε περισσότερα για τα γεγονότα την ιστορία και παράδοση του.

Βασίλειος Χάδος

Απελευθέρωση Αγίου Όρους: Μονή Ιβήρων

Πηγή:http://www.pemptousia.gr

Πρόσφατα ἔγινε γνωστὸ στὴν Ἑλλάδα ἐκτενὲς ἐμπεριστατωμένο ἔγγραφο ποὺ ἀπέστειλε ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας σὲ ὅλες τὶς ἐνορίες της, καλώντας τες νὰ ἐκφράσουν τὴ γνώμη τους πάνω στὸ περιεχόμενό του, ποὺ διαπραγματεύεται τὸ ζήτημα τῶν νέων ταυτοτήτων στὴ χώρα τους.

Σ᾿ αὐτὸ ἡ Σύνοδος διατυπώνει σοβαρότατες ἐπιφυλάξεις γιὰ τὸν προωθούμενο ἔλεγχο τῶν πάντων μέσῳ τῶν ἠλεκτρονικῶν συστημάτων ἐλέγχου καὶ ταυτοποιήσεως τῶν προσώπων. Γι᾿ αὐτὸ καὶ συνιστᾶ στὴ Ρωσικὴ Κυβέρνηση τουλάχιστον νὰ δώσει τὴ νομικὴ δυνατότητα στοὺς πολίτες νὰ «ἔχουν τὸ δικαίωμα νὰ μὴ δέχονται ἀδιακρίτως ὅλες τὶς νέες τεχνολογίες καὶ τὰ σύμβολα ποὺ ἐνδεχομένως νὰ ὑπάρχουν σ᾿ αὐτές. Οἱ τεχνολογίες αὐτὲς δὲν ἐπιτρέπεται νὰ ἐπιβάλλονται ὑποχρεωτικὰ στὸν πολίτη στερώντας του τὴ δυνατότητα χρήσεως ἐναλλακτικῶν λύσεων. Εἶναι ἀπαραίτητο νὰ διατηρηθεῖ ἡ δυνατότητα τοῦ πολίτη νὰ μπορεῖ νὰ χρησιμοποιεῖ τὸ παραδοσιακὸ σύστημα ταυτοποιήσεως μὲ ὄνομα, ἐπώνυμο, ἡμερομηνία, τόπο γεννήσεως καὶ διεύθυνση, καὶ τὰ παραδοσιακὰ ἔγγραφα ταυτοποιήσεως προσώπου. Ἡ Ἐκκλησία καλεῖ ἐπίσης τὸ Κράτος νὰ προσέξει τὴν πρότασή της γιὰ νομικὴ ἀπαγόρευση μαρκαρίσματος πάνω καὶ μέσα στὸ ἀνθρώπινο σῶμα, ὅπως καὶ τῆς ἐνσωμάτωσης νανοσυσκευῶν μέσα στὸ σῶμα ἢ στὸν ἐγκέφαλο τοῦ ἀνθρώπου».

Εἶναι φανερὸ ὅτι ὁ πλανήτης μας βρίσκεται ἀντιμέτωπος μὲ τὸ φάσμα τοῦ ὁλοκληρωτικοῦ ἐλέγχου (total control). Καὶ εἶναι ἐπίσης φανερὸ ὅτι ὅλη αὐτὴ ἡ ἱστορία μόνο τυχαία δὲν εἶναι. Κάποιοι κινοῦν ἀπὸ τὰ παρασκήνια τὰ νήματα, καὶ οἱ μαριονέτες τοῦ παγκόσμιου κουκλοθεάτρου, ποὺ παριστάνουν τοὺς ἡγέτες τῶν λαῶν, ἐκτελοῦν τυφλὰ τὶς ἐντολές τους.

Αὐτὸ ἔγινε δυστυχῶς καὶ στὴν πατρίδα μας, ποὺ γνωρίζουμε μὲ πόσους ὕπουλους τρόπους μεθοδεύεται ἡ προώθηση τῶν συστημάτων αὐτῶν. Μάλιστα ἡ τελευταία κίνηση ἦταν ἐκείνη ποὺ ἔγινε ἀπὸ τὴν ὑπηρεσιακὴ κυβέρνηση Πικραμμένου, ἡ ὁποία τόλμησε τρεῖς μόλις μέρες πρὸ τῶν ἐκλογῶν τῆς 17ης Ἰουνίου νὰ ἀνακοινώσει ἀλλαγὴ ταυτοτήτων μὲ νέες ἠλεκτρονικοῦ τύπου.

Εἶναι ὁλοφάνερο πὼς ἐπρόκειτο γιὰ μεθόδευση πονηρὴ καὶ παράνομη. Γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ ἐπιχειρήθηκε παράκαμψη τῆς Ἀρχῆς Προστασίας Δεδομένων Προσωπικοῦ Χαρακτήρα. Καὶ γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ ἐπιχειρεῖται ἐξαπάτηση τῶν πολιτῶν μὲ τὴν ἀλλαγὴ τῆς ὀνομασίας: ἀντὶ γιὰ τὴν ἀποδοκιμασμένη Κάρτα τοῦ Πολίτη ἡ νέα ἠλεκτρονικὴ ταυτότητα.

Τὸ ζήτημα αὐτὸ ἐξετάσθηκε ἐπισταμένως στὴν ἡμερίδα ποὺ διοργάνωσε ἡ «Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν» ὑπὸ τὴν αἰγίδα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς στὶς 6 Ὀκτωβρίου 2012 στό Στάδιο Εἰρήνης καὶ Φιλίας μὲ θέμα: «Νέα Ταυτότητα: Εἰσιτήριο χωρὶς ἐπιστροφή». Στὰ συμπεράσματα τῆς ἡμερίδας τονίσθηκε μεταξὺ ἄλλων ὅτι «οἱ ἠλεκτρονικὲς ταυτότητες συνιστοῦν τὴν πιὸ ἀσφυκτικὴ μέθοδο ἐλέγχου, παρακολούθησης καὶ ὑποδούλωσης τῶν πολιτῶν στὸ παγκοσμιοποιούμενο ἀντίχριστο κράτος ποὺ προετοιμάζει ἡ Νέα Τάξη Πραγμάτων».

Ὁ πιστὸς λαὸς τῆς Ἐκκλησίας παρακολουθεῖ μὲ αὐξανόμενη ἀνησυχία αὐτὲς τὶς ὕπουλες μεθοδεύσεις καὶ εἶναι ἀλήθεια πὼς περίμενε καὶ ἀντίστοιχη μὲ αὐτὴ τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας τοποθέτηση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος κατὰ τὴν πρόσφατη σύγκλησή της (2-5 Ὀκτωβρίου 2012).

Τὸ ζήτημα τῶν ἠλεκτρονικῶν δεσμῶν εἶναι σοβαρότατο καὶ πρέπει νὰ ἀντιμετωπισθεῖ ἐγκαίρως καὶ ἀποφασιστικά, πρὶν βρεθοῦμε μπροστὰ σὲ ὀδυνηρότατες ἐκπλήξεις.

ΠΗΓΗ: Περιοδικό «Ο ΣΩΤΗΡ», ΤΕΥΧ. 2054

Το 1900 ιδρύεται στην Αθήνα, το Μακεδονικό Κομιτάτο, προκειμένου να εμψυχώσει τον απογοητευμένο ελληνικό πληθυσμό της Μακεδονίας. Οι πρωτοπόροι της κινήσεως, Στ. Δραγούμης και δημοσιογράφος Δ. Καλαποθάκης, συναντούν παντού κατανόηση, από την Κυβέρνηση έως τα Ανάκτορα. «Αόρατος Αρχή» του Κομιτάτου, γίνεται ο διάδοχος Κωνσταντίνος. Με τη δύση του 1903, τερματίζεται η απάθεια μακαριότητας των ελληνικών κυβερνήσεων. Το 1904 εμφανίζονται στα μακεδονικά βουνά οι πρώτες μικρές ελληνικές αντάρτικες ομάδες, με πρώτο-πρώτο καπετάνιο τον Βαγγέλη Στρεμπενιώτη (από το Στρέμπενο, ανάμεσα Καστοριάς και Φλώρινας). Γίνονται αναγνωριστικές αποστολές αξιωματικών στη Μακεδονία (Αν. Παπούλιας, Αλ. Κοντούλης, Γ. Κολοκοτρώνης, Παύλος Μελάς κα). 

 Ο Παύλος Μελάς (1870-1904), ήταν αξιωματικός του Πυροβολικού, γαμπρός του Στ. Δραγούμη και στις 18 Αυγούστου 1904, περνάει τα σύνορα, με ισχυρή ομάδα, εισερχόμενος ένοπλα στα Μακεδονικά εδάφη, αναλαμβάνοντας την αρχηγία του Μακεδονικού Αγώνα ενάντια στους Βούλγαρους και  με την εντολή να ασκεί καθήκοντα αρχηγού και στις μικρότερες ομάδες που δρούσαν εν τω μεταξύ στις  περιφέρειες Μοναστηρίου και Καστοριάς. Η χρονική δράση του μικρή, αλλά το αποτέλεσμα πολύ σπουδαίο, γι΄αυτό χαρακτηρίστηκε ως ο πρωτομάρτυρας της απελευθερώσεως της Μακεδονίας από τους Τουρκο-Βούλγαρους. Έγινε πραγματικά ο πρωτοπόρος αρχηγός και το σύμβολο του Μακεδονικού Αγώνα. Ο τουρκικός στρατός τον καταδίωκε με πολυάριθμους άντρες. Παρά, λοιπόν, τις συνεχείς διώξεις του Οθωμανικού στρατού ο Παύλος Μελάς αποδεκάτιζε τις βουλγαρικές ομάδες. Όμως, στις 13 Οκτωβρίου 1904, βρισκόμενος στα Σιάτιστα, σε μια απρόβλεπτη σύγκρουση, προδομένος από βουλγαρική συμμορία του κομιτατζή Μήτρου Βλάχου, σκοτώνεται και ο θάνατός του, φλογίζει το Πανελλήνιο.

Το χρονικό του θανάτου του, χιλιοδιαβασμένο. Ξεψυχούσε και φωνάζοντας έναν από τους συντρόφους του και βγάζοντας από το λαιμό του το Σταυρό που φορούσε είπε: «Να τον δώσεις στη γυναίκα μου και το τουφέκι στο γιό μου. Να πεις ότι το καθήκον μου το έκαμα».

Χρόνια, δεκαετίες αργότερα, οι Μακεδονομάχοι, περασμένοι πια στην ηλικία, θα τραγουδούν με ρίγος συγκινήσεως: «Σαν τέτοια ώρα στο Βουνό, ο Παύλος λαβωμένος, μέσ’ το νερό του αυλακιού, βογγάει ξαπλωμένος…».

Ο θάνατός του σηματοδοτεί τον ορμητικό Μακεδονικό Αγώνα στους δύο ισόβαρους τομείς του: Στα βουνά με τις ανταρτικές ομάδες και στις πόλεις και στα χωριά με την αιματηρή πάλη κατά των δολοφόνων των βουλγαρικών κομιτάτων. Και στον ένα και στον άλλο τομέα, αθρόα είναι η συμμετοχή αξιωματικών και πολιτών. Χωρίς τις οργανώσεις, δηλαδή χωρίς τα παραρτήματα του κομιτάτου στις πόλεις και στα χωριά, δεν μπορούν να σταθούν αντάρτες στα βουνά. Και στους δύο τομείς, οι ίδιοι οι Μακεδόνες προσφέρουν τα περισσότερα. Ιδιαίτερα, όμως, στον δεύτερο με την μαζική συμμετοχή του πληθυσμού σε όλους τους κινδύνους και στις θυσίες, θυσίες από την άγρια αντίδραση των Τούρκων, που η μανία τους στρέφεται κατά των αμάχων, θυσίες με μαζική συμμετοχή των γυναικών, που πολλές φορές πρέπει να φθάσουν στα χιονισμένα λημέρια με τρόφιμα, να περιποιηθούν τραυματίες και αρρώστους, να τους κρύψουν από τον τουρκικό στρατό, να ξεφύγουν οι ίδιες από τις καταδιώξεις των λόχων, αλλά και τις δολοφονικές ενέδρες των κομιτατζήδων. Καμιά φορά πρέπει να κρύψουν οι χωρικοί και ολόκληρες ανταρτικές ομάδες από τον στρατό. 

Στόχος για καταστροφή και εξόντωση, έπρεπε να είναι οι βουλγαρικές συμμορίες. Σύμφωνα με προξενικά στοιχεία, στη διάρκεια του ένοπλου μακεδονικού αγώνα, σκοτώθηκαν 37 αρχηγοί (περιφερειών), 60 οπλαρχηγοί (ομάδων) και 2.945 αντάρτες και έλληνες χωρικοί. Στο μεγαλύτερο ποσοστό, οι ένοπλοι σκοτώθηκαν σε συγκρούσεις με τον τουρκικό στρατό. Η βουλγαρική μαχητικότητα εκδηλώθηκε πιο έντονα στις δολοφονίες στελεχών και σε άγριους διωγμούς των Ελλήνων της Ανατολικής Ρωμυλίας. Τότε, στη διάρκεια εκείνου του αγώνα, άλλο ένα κύμα προσφύγων, έφθασε από εκεί. Από την Φιλιππούπολη, τη Βάρνα, Στενήμαχο, Αγχίαλο, Πύργο. Ένα μέρος των προσφύγων, εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλία (Νέα Αγχίαλος Μαγνησίας) και αλλού. Ο ένοπλος αγώνας σταματάει το καλοκαίρι του 1908, με το επαναστατικό κίνημα των Νεότουρκων. Το οποίον είναι συνέπεια και απάντηση στη νέα μορφή του «Ανατολικού Ζητήματος», όπως διαμορφώνεται μεταγενέστερα.

Ο Μακεδονικός Αγώνας ανέβασε το φρόνημα του Ελληνικού πληθυσμού στις υπόδουλες περιοχές της Μακεδονίας μας και απετέλεσε τον προπομπό για τους Βαλκανικούς πολέμους που διπλασιάσθηκε η χώρα μας σε έκταση και πληθυσμό. 

Εν έτει 2012, οι τελευταίες κυβερνήσεις του Γιώργου Παπανδρέου, του Λουκά Παπαδήμου και του Αντώνη Σαμαρά αποδέχτηκαν και υπέγραψαν, μια Ευρωπαϊκή συνθήκη λεγόμενη Μνημόνιο, που η εφαρμογή του εξαθλίωσε οικονομικά τους Έλληνες και μια Δανειακή Σύμβαση, η οποία υποθήκευσε τα κυριαρχικά δικαιώματα της πατρίδος, με την ταυτόχρονη παραίτηση, από κάθε ασυλία που πηγάζει από νόμους ή διεθνείς συνθήκες! 

Έτσι, φθάσαμε στο εξευτελιστικό σημείο να ξεροσταλιάζει ο Πρωθυπουργός της χώρας, επί 40 λεπτά, στο αεροδρόμιο, αναμένοντας την έλευση της Γερμανίδας Καγκελαρίου και στη συνέχεια ο Υπουργός Εξωτερικών της χώρας να χαιρετάει, υπό τύπου φιλεναδίτσας, την αποχώρησή της. Φθάσαμε στο τραγελαφικό και εξωφρενικό σημείο, οι τροϊκανοί να ζητούν με περίσσια θρασύτητα την εκκένωση μικρών νησιών μας, από τη στιγμή που δεν ξεπερνούν τους 150 κατοίκους, με την αιτιολογία πως η διαβίωση αυτών των κατοίκων κρίνεται ασύμφορη οικονομικά. Με άλλα λόγια, η χώρα που λέγεται Ελλάδα, δεν ανήκει, πλέον, στους Έλληνες και ο ιδιοκτήτης είναι το ΔΝΤ και η κ. Μέρκελ.    

Ωστόσο, είναι σε όλους γνωστό πως όταν μια χώρα εξαθλιώνεται οικονομικά και εκχωρεί τα κυριαρχικά της δικαιώματα σε τρίτους, τότε αυτή η χώρα θα ζήσει με μαθηματική ακρίβεια, Εθνικές τραγωδίες με παραχώρηση εδαφών της. Όπως, είναι επίσης γνωστό, πως η πατρίδα μας έχει πολλά ανοικτά θέματα με τους γείτονές μας και για τα οποία οι κυβερνώντες θα έπρεπε να ανησυχούν.  Από τη στιγμή, όμως, που δεν ανησυχεί και δεν ενεργεί κατάλληλα η Ελληνική Κυβέρνηση, έχουμε φαινόμενα σαν το παρακάτω που θα αναφέρω, γιατί ως γνωστόν, «ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται»!

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, λοιπόν, στις 10/10/2012, ημέρα επισκέψεως στην πατρίδα μας του Υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας, κ. Νταβούτογλου, πρότεινε να αρχίσουν ενταξιακές διαπραγματεύσεις της Ε.Ε. με τη ΠΓΔΜ, τονίζοντας πως το θέμα της ονομασίας θα ληφθεί υπόψη στα πρώτα στάδια των διαπραγματεύσεων. Ο αρμόδιος επίτροπος δε, για θέματα διεύρυνσης, Στέφαν Φούλε, παρουσιάζοντας την έκθεση προόδου της ΠΓΔΜ για το 2012, είπε: «Η επιτροπή θα παρουσιάσει πρόταση για το πλαίσιο των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της ΠΓΔΜ με την ΕΕ, στην οποία θα λαμβάνεται υπόψη η ανάγκη επίλυσης του θέματος της ονομασίας, από τα πρώτα κιόλας στάδια της ενταξιακής διαπραγμάτευσης».
  
Έτσι, αργά αλλά σταθερά η γείτονα χώρα δουλεύει παρασκηνιακά για το συμφέρον της στα διεθνή forum, όταν όλο το πολιτικό σύστημα της πατρίδας μας, «κοιμάται του ύπνο του δικαίου». Θα ξημερώσει, λοιπόν, μια ημέρα και με τη «βούλα» της ΕΕ, η χώρα «Μακεδονία», θα είναι ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. 

Ο Παύλος Μελάς, λοιπόν, που θα μπορούσε να εφησυχάζει εις τας Αθήνας, μιας και ήταν από εύπορη οικογένεια, έδωσε τη ζωή του για το μεγάλωμα της Ελλάδας μας. Αντίθετα, κάποιοι άλλοι, με την συνεχή προδοτική τους στάση φροντίζουν να τη φέρουν στα όρια του 1913. Αχ! Παύλο Μελά, κράτα κλειστά τα μάτια σου, για να μη δακρύσεις και αηδιάσεις!   

Μεγάλοι ηγέτες που θα εμπνεύσουν, σήμερα το λαό δεν υπάρχουν. Υπάρχει, όμως, υπερήφανος και επαναστατημένος λαός για να εμπνεύσει τέτοιους ηγέτες;   

ΠΗΓΗ: http://www.macedoniahellenicland.eu/content/view/3517/1/lang,el/

Το σύμβολο του Boston College της Μασσαχουσέτης...

Και τελικά έχουμε...αυτό πού μας αξίζει !!!  

«αἰὲν ἀριστεύειν... καὶ ὑπείροχον ἔμμεναι ἄλλων, μηδέ γένος πατέρων αισχυνέμεν...»

(Ιλιάς Ζ', στ. 208)
(Πάντα να αριστεύεις…και να είσαι ανώτερος από τους άλλους, και να μην ντροπιάζεις την γενιά των προγόνων σου...)

 ΔΙΠΛΟΥΝ ΟΡΩΣΙΝ ΟΙ ΜΑΘΟΝΤΕΣ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

«Διπλά βλέπουν αυτοί που γνωρίζουν γράμματα».

Η φωτογραφία απεικονίζει την είσοδο στο κτίριο της γραμματείας του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου. 

  «ΠΛΕΩΝ ΕΠΙ ΟΙΝΟΠΑ ΠΟΝΤΟΝ ΕΠ’ ΑΛΛΟΘΡΟΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ»

«Μέντης Ἀγχιάλοιο δαίφρονος εὔχομαι εἶναι υἱός, ἀτὰρ Ταφίοισι φιληρέτμοισιν ἀνάσσω.

 Νῦν δ’ ὧδε ξὺν νηὶ κατήλυθον ἠδ’ ἑτάροισιν πλέων ἐπὶ οἴνοπα πόντον ἐπ’ ἀλλοθρόους ἀνθρώπους,

 ἐς Τεμέσην μετὰ χαλκόν, ἄγω δ’ αἴθωνα σίδηρον.» (Οδύσσεια, Α.180-184)

 «πως είμαι γιος του Αγχίαλου πέτομαι του καστροπολεμάρχου Μέντη με λεν, κι οι καραβόχαροι Ταφιώτες μ᾿ έχουν ρήγα.

Εδώ έχω φτάσει με τους συντρόφους στο πλοίο μου ταξιδεύω για τόπο αλλόγλωσσο,

την Τέμεσα, στο πέλαο το κρασάτο, να δώσω σίδερο, χαλκό να πάρω πίσω.»

Επιγραφή στη γέφυρα Eiserner Steg της Φρανκφούρτης, Γερμανία.

 ΔΙΟΔΙΑ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ ΠΡΟΣ ΚΑΪΡΟ.

 Η ΑΝΑΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΗΤΑΝ ΑΠΑΙΤΗΣΗ

ΤΩΝ ΔΗΜΑΡΧΩΝ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΙΜΗΝ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ.

ΜΙΑ ΑΙΧΜΗΡΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΟΥΣ ΓΕΙΤΟΝΕΣ ΚΑΙ ΛΟΙΠΟΥΣ ΕΠΙΔΟΞΟΥΣ. 

Η Ιστορία διδάσκει πως ο κάθε είδους ιμπεριαλισμός -κρατικός, θρησκευτικός, πολιτισμικός- δεν ξορκίζεται, ούτε εξευμενίζεται. Αντιμετωπίζεται... 

Μετά τον, επί 40 σχεδόν χρόνια, βίαιο εκτουρκισμό του κυ­πριακού βορρά, η νεο-οθωμανική πολιτική ελίτ της Άγκυρας προχωρά τώρα στο δεύτερο σκέλος της μετάλλαξης μιας περιοχής, που δεν πρέπει να θυμίζει σε τίποτα γη ελληνική και χριστιανική. Τους τελευταίους μήνες, πληθώρα στοιχείων πιστοποιεί πως επιχειρείται από την Άγκυρα μια δυ­ναμική ισλαμική επέλαση, τόσο στην κατεχόμενη όσο και στην ελεύθερη Κύπρο, κάτι που δεν συνδέεται όμως μόνο με την απόφαση των Τούρκων για διχοτόμηση σήμερα, και κατάκτηση εν ευθέτω χρόνω ολόκληρου του νησιού. Η ισλαμική επέλαση σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, σε βάρος του Χριστιανισμού -και της Ορθοδοξίας ακόμη πιο έντονα- είναι μια συνολικότερη εξέλιξη, με «υψηλούς χορηγούς» όχι μόνο την ερντογανική Τουρκία, αλλά πρωτίστως τη Σαουδική Αραβία και τα πάμπλουτα εμιράτα του Κόλπου.

Ίσως δεν είναι πλέον πρόωρο, ούτε και άκαιρο, να μιλάμε για μια σύγκρουση θρησκειών και πολιτισμών. Με την Ελλάδα και την Κύπρο καταδικασμένες από τη γεωγραφία να είναι «χώρες των συνόρων», αλλά και επάλξεις της Ορθοδοξίας. Επάλξεις και προκεχωρημένα φυλάκια στο σημείο συνάντησης και τριβής Δύσης και Ισλάμ, όπου τα πράγματα γίνονται ακόμη σκληρότερα. Και αυτή η διαπάλη δημιουργεί κινδύνους μετάλλαξης και εν τέλει ίσως και έκλειψης, στα θολά χρόνια που έρχονται. Ήδη στην Κύπρο, ο Ελληνισμός, ξεριζωμένος από το μισό σχεδόν νησί, απειλείται με καθολική έξωση, αν οι αριθμοί συνεχίσουν να τρίζουν τα δόντια τους.

Πριν πάμε όμως στην εθνολογική και θρησκευτική μετάλλαξη της κατεχόμενης Κύπρου, ας δούμε το γενικότερο πλαίσιο, που θα επέτρεπε να μιλήσουμε ανοιχτά για ισλαμική επί­θεση σε γενική κλίμακα και προς πάσα κατεύθυνση.

ΝΕΟ-ΙΣΛΑΜΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

                        Πριν λίγες εβδομάδες, όχι ο Ορθόδοξος Τύπος ή κάποιο παρεμφερές ελλαδικό έντυπο, αλλά η Washington Times, προ­έβη σε μια εκτεταμένη ανάλυση για έναν ανοιχτό πόλεμο, που κατά την αμερικανική εφημερίδα βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη ανάμεσα στο Ισλάμ και τον Χριστιανισμό. Το άρθρο ξεκινούσε με την ανοιχτή έκκληση (στις 12 Μαρτίου του 2012) του μεγάλου μουφτή της Σαουδικής Αραβίας, σεΐχη Abdul Aziz bin Abdullah, για «...την αναγκαιότητα της καταστροφής όλων των χριστιανικών ναών της περιοχής». Σωστά επισημαίνεται πως, αν το πράγμα συνέβαινε αντίστροφα, και ο Πάπας της Ρώμης π.χ. (ή ο Οικουμενικός Πατριάρχης, λέμε εμείς...) ζητούσε ξαφνικά το γκρέμισμα όλων των τζαμιών στην Ευρώπη, οι αντιδράσεις του ισλαμικού κόσμου θα ήταν πέρα από κάθε έλεγχο. Οι πάντες θα χτυπούσαν τη χριστιανική θρησκεία ως μισαλλόδοξη, εκατοντάδες χιλιάδες μουσουλμάνοι λαθρομετανάστες θα έκαναν στις ελληνικές πόλεις τα δικά τους «ισλαμικά Δεκεμβριανά», με ήρωα κάποιον Γιουσούφ ή Μουσταφά στη θέση του αδικοχαμένου Αλέξη, ολόκληρη ίσως η Ευρώπη θα έμπαινε σε περιδίνηση.

Η δήλωση αυτή κάποιου όχι τοπικού βεληνεκούς ασήμαντου ιμάμη, αλλά ενός από τους πιο σημαντικούς ηγέτες της ισλαμικής πίστης, σε μια χώρα όπου οι χριστιανικοί ναοί απαγορεύονται, μεταγγίζει ένα μήνυμα φανατισμού σε ολόκληρο τον μουσουλμανικό κόσμο: Η καταστροφή των χριστιανικών ναών (το βλέπουμε σήμερα στη Συρία από τους «επαναστάτες της δημοκρατίας») δεν είναι μόνο ανεκτή, αλλά και υποχρεωτικό καθήκον για τον πιστό.

Ας δούμε την υπόθεση σφαιρικότερα: Όπου επικράτησε η «Αραβική Άνοιξη», προέκυψαν διωγμοί των χριστιανών από τους ισλαμιστές. Στην Αίγυπτο των «Αδελφών Μουσουλμάνων» εξοντώνονται, δια κανονικής σφαγής που δεν αποκλείεται να γενικευτεί, όσοι δηλώνουν χριστιανοί (και είναι το ένα δέκατο της χώρας). Στην καιόμενη και σπαρασσόμενη Συρία, οι κατά του καθεστώτος Άσαντ εξεγερμένοι πράττουν ομοίως. Στη Νιγηρία έχουμε ανηλεή διωγμό και σφαγές χριστιανών.

Στην Ευρώπη, η επίθεση αυτή του Ισλάμ δεν χρειάζεται μαχαίρια και σπαθιά. Γίνεται «ήπια και πολιτισμένα». Είτε διότι χώρες όπως αυτές της Βαλκανικής (Αλβανία, Σκόπια, Βοσνία, Κόσοβο) μετατρέπονται σε δορυφόρους της Τουρκίας, η οποία δεν κρύβει τις αναμνήσεις της οθωμανικής της παρουσίας στα πολυπολιτισμικά Βαλκάνια και μάλλον θέλει να τις καταστή­σει εκ νέου ζοφερή για την περιοχή μας πραγματικότητα. Είτε διότι χρησιμοποιούνται ως εργαλείο (χαρακτηριστικότερο παράδειγμα η πατρίδα μας) οι χιλιάδες χιλιάδων λαθρομετανάστες που εισβάλλουν ανεξέλεγκτα, με χρηματοδότες την Τουρκία, το Πακιστάν και άλλους. Είτε, τέλος, με την ανοχή και ενοχή της όλο και πιο αποχριστιανοποιημένης Δύσης, όπου ποινικοποιείται σταδιακά κάθε προσπάθεια αντίστασης των ευρωπαϊκών λαών.

Στη δυτική Ευρώπη τα παραδείγματα είναι πάμπολλα: Πρόσφατα σε σχολείο της Αγγλίας υποχρεώθηκαν οι μαθητές να προσευχηθούν με ισλαμικό τρόπο, μέσα σε ένα από τα πολλά τζαμιά που υπάρχουν στην χώρα. Στα σχολεία της χώρας έχουν αποσυρθεί οι θρησκευτικές εικόνες και οι σταυροί. Το ίδιο επιχειρείται στη Γαλλία και την Ιταλία, όπου έχουν ξεσπάσει δι­καστικές και πολιτικές διαμάχες. Στη Γερμανία, τα εκατομμύρια Τούρκων μουσουλμάνων, μετά από μισόν αιώνα παραμο­νής εκεί και παρά τις απέλπιδες προσπάθειες του γερμανικού κράτους να τους εντάξει ομαλά, παραμένουν ετσιθελικά γκετοποιημένοι και σε νεο-οθωμανική έξαρση. Στην Ελλάδα, πολιτικοί σχηματισμοί πρωτοστατούν σε ανάλογες προσπάθειες χριστιανικού αποχρωματισμού, παπαγαλίζοντας ευλαβικά το γνωστό παραμύθι του πλουραλισμού, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (μόνο για τους μετανάστες, οι Έλληνες στον Καιάδα...) και ενός διαστροφικά μεταλλαγμένου ψευδο-πολυπολιτισμού.

Η πραγματικότητα είναι άλλη. Έχει πλέον καταδειχθεί πως οι μουσουλμάνοι των Δυτικών κοινωνιών όχι μόνο δεν Θέλουν να ενταχθούν γόνιμα σε αυτές, αλλά μόλις «ριζώσουν» απαιτούν το θέατρο του παραλόγου: την επιβολή του δικού τους αξιακού κώδικα (π.χ. δίκαιο της Σαρία) και τρόπου ζωής, ακόμη και αν πλήττονται των δικαιώματα των χριστιανών Ευρωπαίων.

Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, η αμερικανική κυβέρνηση, προσπαθώντας να καθοδηγήσει και να πατρονάρει την αραβική εξέγερση, κάνει πως αγνοεί αυτές τις προκλήσεις. Ο Ομπάμα έχει κάνει την προσέγγιση με τους Μουσουλμάνους κεντρικό άξονα της εξωτερικής του πολιτικής, παραβλέποντας πως οι σουνίτες ριζοσπάστες ισλαμιστές στοχεύουν σύμπασα τη Δυτική κοσμική τάξη πραγμάτων. Οι ΗΠΑ παραβλέπουν πως το ισλαμικό κατεστημένο έχει εξαπολύσει μία θρησκευτι­κής εκδοχής εθνοκάθαρση. Που σήμερα μπορεί να χτυπά τη Συρία, την Αίγυπτο, τα Βαλκάνια, τη Ρωσία, την Ελλάδα και την Κύπρο, αύριο όμως που «το πράγμα δεν θα συμμαζεύεται» θα στραφεί ενάντια στην ίδια την αμερικανική κοινωνία. Η εξέλιξη της πορείας των Ταλιμπάν, που χρησιμοποιήθηκαν από τους Αμερικανούς στο Αφγανιστάν, για να στραφούν στην πο­ρεία εναντίον τους, με κορύφωση τη δραματική 11^η Σεπτεμβρίου. Δεν φαίνεται να δίδαξε και πολύ...

ΙΣΛΑΜΙΚΟ «ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΖΩΟ» Η ΚΥΠΡΟΣ

Στον κατεχόμενο κυπριακό βορρά, με όχημα τους 200.000 και πλέον σουνίτες εποίκους της Ανατολίας (οι εναπομείναντες Τουρκοκύπριοι έχουν συρρικνωθεί στους 70.000), έχει ξεκι­νήσει «πιλοτικά» η ισλαμική μετάλλαξη γης και ανθρώπων. Το «πιλοτικά» δεν το γράφουμε τυχαία. Ό,τι ισλαμικό στοιχείο θέλει να περάσει στην ίδια την Τουρκία το κόμμα του Ερντογάν, το δοκιμάζει πρώτα πειραματικά στην κατεχόμενη Κύπρο για να μετρήσει αντιδράσεις. Παράδειγμα: Η επέτειος γέννησης του Μωάμεθ, που στην ίδια την Τουρκία δεν είναι επίσημη αργία, καθιερώθηκε ως τέτοια από φέτος το καλοκαίρι στην κατεχόμενη Κύπρο! Όπου το 2012, για πρώτη φορά, ο αριθμός των τζαμιών ξεπέρασε εκείνον των σχολείων.

Στα εποικισμένα χωριά του κάμπου της Μεσαορίας, ιμάμηδες σταλμένοι από την Τουρκία περιφέρονται ζητώντας από τον πληθυσμό «να είναι καλοί μουσουλμάνοι», «να ντύνονται σεμνά» καν άλλα παρεμφερή. Όποιες νεαρές κοπέλες δέχονται να φορέσουν μαντήλα, κάτι εντελώς άγνωστο στα τουρκοχώρια της προ του 1974 Κύπρου, λαμβάνουν επιδότηση (συνήθως 200 ή 300 ευρώ). Εκατοντάδες παιδιά Τουρκοκυπρίων και εποίκων στάλθηκαν φέτος το καλοκαίρι σε «θερινά ισλαμικά φροντιστήρια στην Τουρκία, για «κατήχηση» και κατ’ ουσίαν για πλύση εγκεφάλου. Στο κατεχόμενο χωριό Μια Μηλιά, πολύ κοντά στη Λευκωσία, ανοίγει αυτές τις μέρες τις πύλες του το πρώτο «Κολλέγιο Ισλαμικών Σπουδών» στα κατεχόμενα. Έχουν επιλεγεί 150 περίπου σπουδαστές. Ενώ το ίδρυμα επιχορηγήθηκε για την κατασκευή του από σαουδαραβικά κεφάλαια.

Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί ο καθείς πως όλα τα παραπάνω δεν συνιστούν απλώς εργαλεία ισλαμικού φανατισμού, αλλά εργαστήρια εμφύτευσης θρησκευτικού και εθνικού μίσους προς τον «απέναντι», που συμβαίνει να είναι ο Έλληνας της Κύπρου. Ο ίδιος ο κυπριακός Ελληνισμός που, παρά τη βαρβαρότητα της κατοχής, έχει επιδείξει αξιοθαύμαστη ανθεκτικότητα και προσκόλληση στη γη των προγόνων του. Η κατάσταση, όμως, και ο μεταβλητές αλλάζουν σε βάρος του. Ο καρκίνος της εισβολής και του εποικισμού οδηγούν σε καταστάσεις μη αναστρέψιμες.

Δεν είναι τυχαίο πως, παρά τον – ταχύτατο τους τελευταίους μήνες – εξισλαμισμό στην κατεχόμενη Κύπρο, στήνονται από την Άγκυρα και τα προγεφυρώματα στο ελεύθερο τμήμα του νησιού. Κάποιες χιλιάδες μουσουλμάνων έχουν εγκατασταθεί ήδη ως «οικονομικοί μετανάστες» στον ελεύθερο νότο. Όπου η κυβέρνηση του Δημήτρη Χριστόφια, για να μην παραβιάσει τις διεθνιστικές και πολυπολιτισμικές της εμμονές, τους επιδοτεί και τους συνδράμει με περίσσια αφέλεια. Την ώρα, δηλαδή, που ο κατακτητής ξεριζώνει και τα τελευταία υπολείμματα Ελληνισμού και Ορθοδοξίας στα κατεχόμενα, «χτίζει» μειονότητα και στην ελεύθερη Κύπρο, κατασκευάζει τον δούρειο ίππο για τον επόμενο «Αττίλα». Και τότε οι Έλληνες της Κύπρου δεν θα έχουν πίσω τους το Τρόοδος ή τη Λεμεσό προς αναζήτηση σωτηρίας, αλλά τη θάλασσα. Ο εφιάλτης της φλεγόμενης Σμύρνης θα ζωντανέψει και η Μεγαλόνησος θα καταστεί άλλη μια χαμένη πατρίδα.

Εκτός και αν αποφασίσουμε το αυτονόητο: Πως κοινή η μοίρα, κοινός και ο αγώνας – είτε μιλάμε για Θράκη, είτε για Αιγαίο, είτε για Κύπρο. Γιατί η Ιστορία διδάσκει πως ο κάθε είδους ιμπεριαλισμός, κρατικός, θρησκευτικός, πολιτισμικός (ιδίως δε ο τουρκικός) δεν ξορκίζεται, ούτε εξευμενίζεται. Αντιμετω­πίζεται... ΗΝ

 Ευαγόρα Κωνσταντίνου

Μηνιαίο Περιοδικό   «Hellenic Nexus», Τεύχος 67

Οκτώβριος 2012

Σόδομα και Γόμορρα

Ἐπισκόπου Ἰερεμία Μητροπολίτου Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως 

 1. Εἶμαι καί ἐγώ, ὅπως ὅλοι οἱ Ἀρχιερεῖς, οἱ Ἱερεῖς καί οἱ Μοναχοί καί ὅπως ὅλοι οἱ πιστοί Ὀρθόδοξοι χριστιανοί τῆς πατρίδος μας, εἶμαι, λέγω, κατάπικρος καί ἐγώ γιά τήν προβολή τοῦ βλασφήμου καί αἰσχροῦ ἔργου Corpus Christi. Καθένας βέβαια ἔχει τό δικαίωμα νά νομίζει καί νά ἐκφράζεται ὅπως θέλει, δέν πρέπει ὅμως νά ἐπιτρέπουμε σέ κανένα νά προσβάλλει δημόσια καί προγραμματισμένα τήν πίστη μας.
Ἀσφαλῶς, μία τέτοια προσβολή τῆς ἀμωμήτου πίστεώς μας ἔπρεπε νά δημιουργήσει τήν ἀγανάκτηση καί τήν διαμαρτυρία ὅλων μας, ὅπως καί τήν ἐξέφρασαν οἱ γενναῖοι ἐκεῖνοι χριστιανοί καί ὁμολογητές, οἱ ὁποῖοι, μέ κίνδυνο νά κακοπάθουν, διαμαρτυρήθηκαν γιά τήν προβολή τοῦ ἀσεβεστάτου καί βλασφήμου αὐτοῦ ἔργου. 

2. Εὖγε σ᾽ αὐτούς τούς διαμαρτυρηθέντας χριστιανούς! Ἡ διαμαρτυρία τους θά γραφεῖ στήν ἐκκλησιαστική ἱστορία καί θά λάβουν γιά τήν ὁμολογία τους αὐτή – νά εἶναι βέβαιοι γι᾽ αὐτό – χρυσό στεφάνι στήν Βασιλεία τοῦ Χριστοῦ τήν ἐπουράνιο.
Οἱ διαμαρτυρηθέντες αὐτοί χριστιανοί εἶναι σ᾽ ὅλη τήν Ἐκκλησία γενικά μία γλυκειά παρηγοριά ὅτι καί σήμερα, παρά τήν πλεονάζουσα ἁμαρτία, παρά τούς ἀποκαλυπτικούς καιρούς πού ζοῦμε, δέν ἐξέλιπαν οἱ ἀγωνιστές τοῦ Χριστοῦ, οἱ ὁποῖοι εἶναι ἕτοιμοι καί μέχρι πεζοδρομίων καί μέχρι αἵματος καί φυλακίσεων νά ἐκφράσουν τήν ἀγάπη τους στόν Χριστό, πού ξανασταυρώνεται. 
Καλά τό ἔλεγε ὁ Γέροντας τῆς Φλώρινας πατήρ Αὐγουστῖνος, «οὐκ ἐκλίψουσι τῇ Ὀρθοδοξίᾳ στρατιῶται»! Καί καλά τό εἶχαν πεῖ οἱ Ὀρθόδοξοι Πατριάρχες τῆς Ἀνατολῆς, ἀπαντῶντας τό 1848 στόν Πάπα Πῖον Θ´, ὅτι σέ μᾶς ὑπερασπιστής τῆς πίστεως εἶναι ὁ λαός!

3. Εὖγε λοιπόν καί δόξα καί τιμή καί ἔπαινος λαμπρός στόν διαμαρτυρηθέντα μέ δυναμισμό εὐσεβῆ λαό κατά τοῦ αἰσχροῦ αὐτοῦ ἔργου, πού ὑβρίζει χυδαιότατα τό πανάγιο Πρόσωπο τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀπέδειξαν ὅτι εἶναι τά πιστά τέκνα τῆς Ἐκκλησίας, γιατί ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τήν 7η Ἰουνίου τοῦ 2012 μέ ἀνακοίνωσή της προέτρεψε τούς χριστιανούς νά ἀποδοκιμάσουν τό ἔργο.
Σ᾽ αὐτήν τήν προτροπή τῆς Μάνας Ἐκκλησίας οἱ πολλοί ἀδιαφόρησαν, ἀλλά οἱ διαμαρτυρηθέντες ὑπήκουσαν καί ἀπέδειξαν ὅτι εἶναι χριστιανοί «τῷ πνεύματι ζέοντες, τῷ Κυρίῳ δουλεύοντες» (Ρωμ. 12,11). Οἱ διαμαρτυρηθέντες αὐτοί, νεώτεροι ὁμολογητές τῆς πίστεως, ἐμπνεύστηκαν γιά τήν ἅγια αὐτή καί συνετή πράξη τους ἀπό τά ἱερά μας Συναξάρια. Τά ἱερά αὐτά βιβλία, τά ὁποῖα, κατά τόν ἅγιο Πατέρα Ἰουστῖνο Πόποβιτς, ἀποτελοῦν τήν Ἐγκυκλοπαίδεια τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁμιλοῦν γιά χριστιανούς μάρτυρες, οἱ ὁποῖοι ἔμπαιναν στούς ναούς τῶν εἰδώλων καί συνέτριβαν τά ἀγάλματά τους• ἡ δέ ἁγία μας Ἐκκλησία καταχώρησε τούς ὁμολογητές αὐτούς μεταξύ τῶν ἁγίων, γιά νά μιμούμεθα βέβαια τήν θερμότητα τῆς ἀγάπης τους στόν Χριστό καί τήν ἀποστροφή τους πρός τά εἴδωλα τῆς κάθε ἐποχῆς. 

4. Ἀπευθυνόμενος σ᾽ αὐτούς, τούς λίαν ἀγαπητούς μας χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι διαμαρτυρήθησαν τελευταίως γιά τό βλάσφημο ἔργο Corpus Christi, τούς ἐκφράζουμε πάλι τά εὐχαριστήρια καί τά συγχαρητήριά μας γιά τήν διαμαρτυρία τους, τούς ἐκφράζουμε τόν θαυμασμό μας καί τόν σεβασμό μας, γιατί μέ διάθεση θυσίας ἐπορεύθησαν στόν τόπο τῆς διαμαρτυρίας καί ἔπραξαν αὐτό τό ἅγιο πού ἔπραξαν. Τούς λέγουμε δέ – ἄν καί δέν εἶναι ἀνάγκη νά τούς τό ποῦμε – νά μήν ἐπηρεάζωνται καθόλου ἀπό ἄλλους λόγους, κληρικῶν ἤ λαϊκῶν, πού θέλουν νά παραλύσουν τό ἀγωνιστικό τους φρόνημα μέ τά πλαδαρά τους κηρύγματα καί μέ λόγια ξένα πρός τά ἱερά μας Συναξάρια καί τούς λόγους τῶν Πατέρων μας.
Ἀλήθεια, τί θά ἔλεγαν αὐτοί στόν λόγο τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ὁ ὁποῖος συμβουλεύει τούς ἀκροατές του νά ραπίζουν ἀκόμη τόν ἐπίμονο βλάσφημο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ; Καί λέγει μάλιστα στήν συνέχεια ὁ ἅγιος Πατέρας, ὅταν οἱ ἀρχές τούς καλέσουν σέ ἀπολογία, νά ποῦν παρρησίᾳ: «Ναί, τόν ἐρράπισα, διότι ἐβλασφήμησε τόν Βασιλέα τῶν ἀγγέλων»! Καί τί θά ποῦν πάλι αὐτοί οἱ τῶν πλαδαρῶν κηρυγμάτων γιά τό ράπισμα πού ἔδωσε ὁ ἅγιος Νικόλαος στόν βλάσφημο Ἄρειο; Ἔχει ἱστορικότητα τό ράπισμα αὐτό, εἶναι δηλαδή πραγματικό γεγονός• καί γι᾽ αὐτό, γιά νά μή νομίσει δηλαδή κανείς ὅτι ἀπό ὀργή ὁ ἅγιος ἐρράπισε τόν Ἄρειο, γι᾽ αὐτό, λέγω, ἡ Ἐκκλησία στό Ἀπολυτίκιο τοῦ ἁγίου Νικολάου ἔβαλε τήν ἔκφραση περί αὐτοῦ «εἰκόνα πραότητος». Ἤ μήπως ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος καί ἡ Ἐκκλησία ὅλη δέν ἔπρεπε νά διαμαρτυρηθεῖ γιά τήν αἵρεση τοῦ Ἀρείου καί νά τήν καταδικάσει, γιατί ἔτσι τήν διαφήμισε περισσότερο;!... 

5. Πρέπει νά ἀγωνιζόμαστε γιά τήν πίστη μας, ἀδελφοί, καί νά διαμαρτυρόμαστε γι᾽ αὐτήν, ὅταν τήν βλέπουμε νά προσβάλλεται. Τέτοιο παράδειγμα καί τέτοια διδαχή μᾶς ἔδωσαν οἱ ἅγιοι Πατέρες μας. Μέ τά ξένα πρός τό γνήσιο πατερικό πνεῦμα πλαδαρά κηρύγματα μερικῶν, καλυπτόμενα μάλιστα μέ θεολογική σινδόνα μιᾶς «νεοπατερικῆς» λεγομένης θεολογίας, ἀπό τά κηρύγματα αὐτά δέν βγαίνουν ὁμολογητές καί μάρτυρες. Ἀλλά οὔτε καί ἐλεύθερη πατρίδα θά εἴχαμε, ἄν ἐπικρατοῦσαν τά τοιαῦτα κηρύγματα, τά χωρίς ἀγωνιστικό φρόνημα. Ἡ ἐπανάσταση τοῦ ᾽21 ἦταν μία τρέλλα! 
Μήν ἀμφιβάλλετε λοιπόν, ἀδελφοί, ὅσοι διαμαρτυρηθήκατε γιά τό βλάσφημο ἔργο, μήν ἀμφιβάλλετε, ἐπηρεαζόμενοι ἀπό διάφορους λόγους, ἄν πράξατε καλῶς ἤ ὄχι. Πολύ καλῶς ἐπράξατε καί νά τό ξανακάνετε! Ἡ πικρία μου ὅμως καί ἡ ἀπογοήτευσή μου εἶναι μέ τόν ἑαυτό μου. Ἤθελα νά εἶμαι καί ἐγώ στόν τόπο τῆς μαρτυρίας σας καί τοῦ μαρτυρίου σας, νά ἐφώναζα καί ἐγώ μαζί σας καί μακάρι νά ἤμουν καί θύμα, γιά νά ἔδιδα ὡς ἐπίσκοπος ἕνα καλό παράδειγμα. Ναί, ἡμεῖς οἱ ἐπίσκοποι πρέπει νά εἴμεθα μπροστάρηδες στούς ὑπέρ πίστεως ἀγῶνες! 

6. Τέλος, ἔχω νά πῶ ὄχι μόνο μέ πόνο, ἀλλά καί μέ φόβο, ὅτι ἡ περίπτωση αὐτή τοῦ Corpus Christi εἶναι ἀκριβῶς καί ἀκριβέστατα περίπτωση Σοδόμων καί Γομόρρων (Γεν. κ. 19). Γιατί, ὅπως στήν βιβλική αὐτή διήγηση οἱ Σοδομῖτες ἐξέλαβαν τά θεῖα Πρόσωπα ὡς ἀνθρώπινα καί θέλησαν νά ἁμαρτήσουν μαζί τους, ἔτσι, καί στήν παρούσα περίπτωση, οἱ συγγραφεῖς τοῦ ἔργου ἐκλαμβάνουν τό Θεανδρικό Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ... ὡς ἁμαρτωλό καί τό παρουσιάζουν κατά τήν αἰσχρή τους ποιότητα.
Ἀλλά φοβοῦμαι μήπως τό πῦρ, πού ἔβρεξε ὁ οὐρανός καί κατέκαυσε τήν ἁμαρτωλή πόλη, μήπως – μή γένοιτο, Χριστέ καί Παναγιά! –, ἔλθει καί καταπάνω μας καί κατακαοῦμε• γιατί, μαζί μέ τά ἄλλα ἁμαρτήματά μας, ἔγινε στήν πατρίδα μας καί αὐτό τό χειρότερο τῶν ἄλλων ἁμαρτημάτων, ἡ αἰσχρή ἐξύβριση κατά τοῦ Προσώπου τοῦ Κυρίου μας, χωρίς μάλιστα νά φαίνεται ὅτι πονοῦμε γι᾽ αὐτό, ἀφοῦ δέν διαμαρτυρόμαστε ἔντονα.
Ἄν ἡ ὕβρις αὐτή γινόταν κατά τοῦ προσώπου μας ἤ κατά τῶν οἰκείων μας ἤ κατά τῶν ἀρχόντων μας, ἀσφαλῶς δέν θά ἤμασταν ἀπαθεῖς, ἀλλά θά κινητοποιούμασταν καί θά μηχανευόμασταν τρόπους διαμαρτυρίας καί ἀντιδράσεως. Τελειώνω ἐδῶ μέ τόν πονετικό λόγο, μέ τόν ὁποῖο κατέκλεισε κάποτε ὁ μακαριστός Γέροντας πατήρ Αὐγουστῖνος ἕνα του κήρυγμα περί βλασφημίας τῶν θείων: «Ὥστε λοιπόν, μεγάλοι οἱ ἄρχοντές μας, μεγάλα τά ἀνθρωπάριά μας, μικρός ὁ Χριστός μας, ὅταν ὑβρίζεται κανείς δέν διαμαρτύρεται»!...

† Ἐπίσκοπος Ἰερεμίας
Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως
Δημητσάνα, 17 Ὀκτωβρίου 2012

Ἡ δευτερολογία τοῦ Μητροπολίτου Γόρτυνος Ἱερεμία γιά τό Corpus Christi, καί περί πολιτικῶν κομμάτων

Ἡ δευτερολογία τοῦ Μητροπολίτου Γόρτυνος Ἱερεμία γιά τό Corpus Christi

Μητροπολίτου Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἱερεμία

Η πρώτη επιστολή του Μητροπολίτου: Μητροπολίτης Γόρτυνος Ἰερεμίας: «Εὖγε ...στόν διαμαρτυρηθέντα μέ δυναμισμό εὐσεβῆ λαό κατά τοῦ αἰσχροῦ ἔργου Corpus Christi»

23 Ὀκτωβρίου 2012

1. Θέλω, ἀγαπητοί μου χριστιανοί, πάλι νά γράψω γι᾽ αὐτό τό ἐπαίσχυντο καί βλάσφημο ἔργο, πού τό λένε Corpus Christi. Καί τό θεωρῶ ὡς ἀνάγκη νά γράψω, γιατί ὡς νά μοῦ φαίνεται ὅτι φύγαμε ἀπό τό θέμα καί τό πᾶμε ἀλλοῦ.
Τό θέμα μας εἶναι νά πονέσουμε καί νά κλάψουμε γι᾽ αὐτό τό μόλυσμα πού ἔγινε στήν Ὀρθόδοξη πατρίδα μας, τήν Ἑλλάδα, τήν χώρα τῶν ἁγίων καί τῶν ἡρώων.
Καί τό θέμα μας εἶναι πάλι νά παρακαλέσουμε μέ δάκρυα τήν Παναγία Δέσποινα γιά νά ἱκετεύσει τόν Κύριο μήν ἔλθει ἡ ὀργή Του κατεπάνω μας, γιατί ἀνεχθήκαμε ἀδιαμαρτύρητα νά συμβεῖ στίς ἡμέρες μας τέτοιο κακό, χειρότερο ἀπό τά προηγούμενα. Καί γιά νά μήν μέ παρεξηγήσουν οἱ «θεολογοῦντες» τῆς «νεοπατερικῆς θεολογίας», ὡς «ὀργή Θεοῦ» πού εἶπα, ἐννοῶ τήν ἄρση τῆς θείας Χάριτος, γιατί ὁ Θεός δέν παύει ποτέ νά εἶναι ἀγάπη. Ἡ λεγομένη «ὀργή Θεοῦ» εἶναι ἡ ἄλλη πλευρά τῆς ἀγάπης Του! 

2. Ἐμμένω σταθερά στήν πίστη, τήν ὁποία ἤδη διετύπωσα, ὅτι τό βλάσφημο αὐτό ἔργο, πού ἀποτελεῖ σημεῖο τῶν καιρῶν, ἔπρεπε νά δεχθεῖ τήν δυναμική ἀντίδραση καί τήν πολεμική κλήρου καί λαοῦ, τήν ὁποία ἐξέφρασαν ὀλίγοι μόνον εὐσεβεῖς χριστιανοί.
Ὡς ἀρχιερεύς Χριστοῦ εὔχομαι πλούσια τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ στίς οἰκογένειες αὐτῶν πού διαμαρτυρήθηκαν φανερά κατά τοῦ αἰσχίστου αὐτοῦ ἔργου καί ἄς καταλογίσει ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός τήν ὁμολογία τους αὐτή τήν Ἡμέραν τῆς Κρίσεως πρός σωτηρίαν τους. Ὁ Κύριος ἐπαινεῖ τόν ἄγγελο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἐφέσου γιά τήν ἀρετή του ὅτι «οὐ δύνῃ βαστάσαι κακούς» (Ἀποκ. 2,2). Καί ὡς «κακοί» στό χωρίο αὐτό τῆς Ἀποκαλύψεως ἐννοοῦνται οἱ αἱρετικοί καί οἱ βλάσφημοι. 

3. Ἀλλά κάτι ἄλλο θέλω νά πῶ: Ἔφυγε τό θέμα ἀπό τόν πόνο καί τήν ἀγανάκτηση κατά τοῦ αἰσχροῦ ἔργου καί ἀπό τήν μετάνοιά μας πού πρέπει νά δείξουμε ὅλοι μας γιά τήν ἐμφάνισή του καί ὁ λόγος ἐστράφη πρός τήν «Χρυσή Αὐγή». Εἶναι ἀνάγκη νά γράψω περί αὐτοῦ, γιατί καί ἐγώ κατηγορήθηκα ἀπό μερικούς γιά τόν ἔπαινό μου πρός τούς διαμαρτυρηθέντας, ἐπειδή μεταξύ αὐτῶν ἦταν καί Χρυσαυγῖτες.
Κατά πρῶτον θέλω νά πῶ ὅτι δέν τό ἐγνώριζα αὐτό ἐγώ, γιατί – ἄς τό πῶ – δέν βλέπω τηλεόραση, οὔτε γνωρίζω νά χειρίζομαι ἴντερνετ, οὔτε καί ἀκούω συστηματικά εἰδήσεις. Δεύτερον, ἡ Χρυσή Αὐγή ἀποτελεῖ πολιτικό κόμμα καί μέ πολλή εἰλικρίνεια λέγω – ὅπως τό γνωρίζουν αὐτό οἱ ἀκροατές τῶν κηρυγμάτων μου – ὅτι δέν ταυτίζομαι μέ κανένα πολιτικό κόμμα, γιατί αὐτά ἔχουν λάθη, ὡς ἀνθρώπινα δημιουργήματα πού εἶναι.
Δέχομαι ὅμως τά κόμματα ὡς ἰδεολογίες, γι᾽ αὐτό καί τά σέβομαι. Ἀλλά μισῶ καί ἀποστρέφομαι τό κόμμα ἐκεῖνο πού τό σύστημά του ἔχει εἴτε ἀθεΐα εἴτε βία. Ὁμοίως ἀπό τήν μελέτη μου στήν Ἁγία Γραφή καί μάλιστα στήν Παλαιά Διαθήκη δέχομαι τήν παγκοσμιότητα τοῦ Θεοῦ, ὅπως τήν ἐκήρυτταν ἀπό παλαιά οἱ Προφῆτες (ἰδιαίτερα ὁ ἄγνωστος συγγραφεύς τοῦ βιβλίου τοῦ Ἰωνᾶ), οἱ ὁποῖοι χαρίζουν στήν ταλαίπωρη ἀνθρωπότητα παγκόσμια τήν μορφή τοῦ Λυτρωτοῦ Μεσσία. Ἑπομένως δέν δέχομαι τήν κακοδοξία ὅτι ὁ Θεός εἶναι τῆς Ἑλλάδος μόνο καί τά ἄλλα ἔθνη εἶναι περιφρονημένα. Ἡ Παναγία μας ἦταν Ἑβραιοπούλα! 

4. Πιστεύω ὅτι κατά τοῦ αἰσχίστου ἔργου Corpus Christi ἔπρεπε νά κατέλθουν πρός διαμαρτυρία ὅλα τά πολιτικά κόμματα τῆς πατρίδας μας. Γιατί νά διαμαρτυρηθοῦν καί νά κατεβοῦν στό πεζοδρόμιο μόνο μέλη τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς καί ὄχι ὀπαδοί καί ἄλλων πολιτικῶν κομμάτων; Ὅλοι, ἀκόμη καί οἱ ποδοσφαιρικές ὁμάδες – πού τό λέγει ὁ λόγος! –  ἔπρεπε νά ἐμφανιστοῦν γιά διαμαρτυρία.
Ὥστε λοιπόν γιά τό θέμα τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς, ὅπως τοὐλάχιστον τό ἐννοῶ ἐγώ, ἔπρεπε νά πεῖ αὐτός πού διαφωνεῖ πρός τό κόμμα αὐτό: Διαφωνῶ ἰδεολογικά μέ τήν Χρυσή Αὐγή. Δέν δέχομαι τήν γραμμή της. Ὅμως μπράβο της, γιατί στό βλάσφημο κατά τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἔργο πού παίχτηκε, αὐτοί μόνον παρουσιάστηκαν νά διαμαρτυρηθοῦν ἐντόνως. Γιατί ἀπουσίασαν τά ἄλλα κόμματα; Γιατί δέν πῆγε καί ὁ δικός μου ὑπουργός πού ψήφισα;

5. Ἀδελφοί μου, τά χρόνια μας εἶναι δύσκολα, εἶναι χρόνια πού προφήτευσε ἡ Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου. Οἱ ἐχθροί τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας ἀνέβηκαν στά μπαλκόνια καί φωνάζουν μέ ἠχηρά μεγάφωνα, ἡ ἁμαρτία βραβεύεται, ὅπως τό πολυκέφαλο θηρίο τῆς Ἀποκαλύψεως παρουσιάζεται στεφανωμένο.
Σ᾽ αὐτά τά δύσκολα χρόνια πρέπει νά ζητᾶμε ἀπό τόν Χριστό νά μᾶς θερμάνει τήν πίστη μας καί τήν ἀγάπη μας σ᾽ Αὐτόν καί ἀκόμη νά μᾶς δώσει καί πόθο μαρτυρίου. Ναί, τά συμβαίνοντα στήν ἐποχή μας πράγματα θά μᾶς ὁδηγήσουν αὔριο σέ μαρτύριο. Ἄς αὐξήσουμε λοιπόν τήν προσευχή στήν Παναγία μας,, ἄς ἀγωνιζόμαστε νά τηροῦμε τό πανάγιο θέλημα τοῦ Χριστοῦ, ἄς μελετοῦμε τήν Ἁγία Γραφή, τήν διδασκαλία τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καί τούς βίους τῶν Ἁγίων μας, γιά νά ρυθμίζουμε καί ἡμεῖς ἀνάλογα τήν ζωή μας στούς ἀποκαλυπτικούς αὐτούς καιρούς πού ζοῦμε.

Πάντως, ἀπό ὅσα διαβάζω στά ἱερά Συναξάρια, οἱ ἅγιοι ἦταν ὁμολογητές καί διαμαρτύρονταν γιά τά ἀκουόμενα καί ἐμφανιζόμενα στήν ἐποχή τους βλάσφημα κατά τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καί ἐκεῖνα τά βλάσφημα ἦταν πολύ ὀλιγότερο βλάσφημα ἀπό αὐτό τό βρώμικο ἔργο, πού τό λένε Corpus Christi.

† Ἐπίσκοπος Ἰερεμίας
Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως

"Η γιόγκα είναι μέρος της θρησκευτικής λατρείας του ινδουισμού και του βουδισμού. Οι κινήσεις του σώματος (οι λεγόμενες "γυμναστικές ασκήσεις") που εφαρμόζονται, συνοδεύονται με επικλήσεις θεοτήτων. Συνήθως λέγεται το "ΟΜ", επαναλαμβάνεται κάποιο "μάντρα", δηλαδή μία φράση που επαναλαμβάνει κανείς προσευχόμενος σε μια θεότητα (όπως οι Χριστιανοί επαναλαμβάνουν την ευχή - νοερή προσευχή - "Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ελέησον με"). Επιπλέον, αυτοί που εφαρμόζουν τη γιόγκα, κάνουν και διάφορες άλλες προσευχές, οι οποίες απευθύνονται σε κάποια άγνωστη υπέρτατη δύναμη ή σε κάποιους θεούς. Οι λίγες ομοιότητες και οι σημαντικές διαφορές που υπάρχουν μεταξύ του διαλογισμού (π.χ. με την επανάληψη των μάντρα) και της νοερής προσευχής (προσευχή του Ιησού, ευχή, κομποσκοίνι), παρουσιάζονται αναλυτικά σε άλλες πηγές. Μερικά βιβλία, που αναφέρονται σε αυτό το θέμα, παρουσιάζονται στην Βιβλιογραφία - σημειώσεις, β2. Γιόγκα και νοερή προσευχή. Το θέμα αυτό θα αποτελέσει και αντικείμενο ενός επόμενου συγγραφικού πονήματος.

Η γιόγκα παρουσιάζεται στις δυτικές κοινωνίες ως γυμναστική, με στόχο να γίνει πιο εύκολα αποδεκτή, από άτομα που ανήκουν σε μία τουλάχιστον από τις εξής κατηγορίες:

* έχουν περιορισμένες γνώσεις για τις μεγάλες παγκόσμιες θρησκείες (χριστιανισμό, ινδουισμό, βουδισμό, ισλάμ),

* έχουν επιφανειακή γνώση για την δική τους πίστη,

* είναι αδιάφοροι ή μισό-αδιάφοροι θρησκευτικά,

* είναι άθεοι.

Αν η γιόγκα παρουσιαζόταν ευθέως, ως μέρος της ινδουιστικής ή της βουδιστικής θρησκείας, θα προκαλούσε πολλές αντιδράσεις. Για παράδειγμα οι συνειδητοί χριστιανοί (ανεξαρτήτως ομολογίας, δηλαδή ορθόδοξοι, ρωμαιοκαθολικοί ή προτεστάντες) ή οι συνειδητοί μουσουλμάνοι, θα καταλάβαιναν ότι δεν μπορούν να προσεύχονται ταυτόχρονα σε δύο διαφορετικούς θεούς.

Οι χριστιανοί (ορθόδοξοι, ρωμαιοκαθολικοί, προτεστάντες) αποδέχονται σε γενικές γραμμές ως πραγματικό θεό τον Τριαδικό (Αγία Τριάδα), (οι θεολογικές διαφορές που υπάρχουν μεταξύ των χριστιανών, παρουσιάζονται σε άλλες πηγές). Οι μουσουλμάνοι αποδέχονται ως θεό τον Αλλάχ (όπως αυτός διδάσκεται σύμφωνα με το Κοράνιο - το δικαίωμα τους να έχουν αυτή την πίστη είναι πλήρως σεβαστό). Έτσι και οι ινδουιστές έχουν τους δικούς τους θεούς (και αυτών το δικαίωμα να έχουν αυτή την πίστη είναι επίσης σεβαστό). Οι δε άθεοι, λόγω των πεποιθήσεών τους, θα αρνούνταν να εφαρμόσουν μία θρησκευτική πρακτική.

Όταν όμως κάποιος παρουσιάζει τη γιόγκα ως γυμναστική άσκηση, συνειδητά ή ασυνείδητα παραπλανά και οδηγεί στον ινδουισμό - βουδισμό όσους ανήκουν στις προαναφερθείσες κατηγορίες ανθρώπων. Το να παρουσιάζει κανείς τις σωματικές ασκήσεις της γιόγκα, ισχυριζόμενος ότι είναι απλή γυμναστική, η οποία δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τον ινδουισμό ή τον βουδισμό, ισοδυναμεί με το να ισχυρίζεται ότι το άγαλμα της Ελευθερίας δεν βρίσκεται στην Νέα Υόρκη ή ο πύργος του Άιφελ δεν ανήκει στο Παρίσι. Θα γίνει πιστευτός μόνο από όσους ζουν σε περιοχές απομακρυσμένες από τον πολιτισμό και δεν έχουν επικοινωνία με το σύγχρονο κόσμο.

Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι πολλοί γνήσιοι ινδουιστές δεν αποδέχονται την παρουσίαση ενός μικρού μέρους του ινδουισμού, δηλαδή μερικών σωματικών ασκήσεων, ως ασκήσεων γυμναστικής. Θεωρούν (και έχουν δίκιο) ότι μια τέτοια αντιμετώπιση είναι προσβλητική για την θρησκεία τους.

Τα βασικά σημεία των προαναφερθέντων παρουσιάζονται με συντομία στο Λεξικό της Οξφόρδης για τις παγκόσμιες θρησκείες. Αναφέρεται χαρακτηριστικά (ελεύθερη απόδοση στα ελληνικά):

"Γιόγκα. .... Τα μέσα και οι τεχνικές για να μεταβάλλεται η συνειδητότητα και για να επιτυγχάνεται η απελευθέρωση (μόκσα) από το κάρμα και την μετεμψύχωση (σαμσάρα) στις Ινδικές θρησκείες. .... Σήμερα η γιόγκα είναι αναπόσπαστο μέρος του Ινδουισμού. Σπουδαίοι σύγχρονοι Ινδουιστές παρουσιάζουν - συνιστούν διάφορα είδη γιόγκα."

"Yoga. …. The means or techniques for transforming consciousness and attaining liberation (*mokşa) from *karma and rebirth (*samsara) in Indian religions. ….. Today yoga is an integral part of Hinduism. Important modern Hindus have advocated various kinds of yoga." (σελ. 651)

Επιπλέον, αναφέρεται ότι:

"Πολλές από τις νέες θρησκείες ενθαρρύνουν την εφαρμογή - άσκηση κάποιου από τα διάφορα είδη γιόγκα. .... Η χάθα γιόγκα έχει διαδοθεί πολύ στο πλατύ κοινό [ή κατά άλλη μετάφραση: είναι πολύ δημοφιλής] στον Δυτικό κόσμο, αν και χρησιμοποιείται περισσότερο για να βοηθηθεί η υγεία, παρά για την σωτηρία [του ανθρώπου]."

"Many of the new religions encourage the practice of some kind of yoga. …. Haţha yoga has become very popular in the West, though more as an aid to the health than as a soteriology." (σελ. 652)

Πηγή: Bowker, John (editor). The concise Oxford dictionary of world religions. Oxford University Press, 2005. (Το συνοπτικό λεξικό της Οξφόρδης για τις παγκόσμιες θρησκείες).

Η ανωτέρω πηγή αναφέρθηκε ενδεικτικά. Το γεγονός ότι η γιόγκα είναι θρησκευτική πράξη αναφέρεται σε όλες τις εγκυκλοπαίδειες (είτε είναι θρησκευτικές είτε όχι) και αποτελεί κοινό τόπο. "

Πηγή: ΕΙΝΑΙ Η ΓΙΟΓΚΑ ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΑΣΚΗΣΗ – ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΗ; Είναι η γιόγκα ως μυϊκή άσκηση κατάλληλη γιά τη βελτίωση της υγείας; Χρήστος Ταγαράκης. Εκδόσεις Διάλογος, Αθήνα 2010, σελ. 19-21).

Δρ. Χρήστος Ταγαράκης, Ερευνητής Αθλητιατρικής, Διδάκτωρ Καρδιολογίας – Αθλητιατρικής του Γερμανικού Πανεπιστημίου Αθλητισμού Κολωνία

Πηγή: http://www.antibaro.gr/article/1426

ΑΠΟΦΑΣΗ Δ.Σ. ΔΣΑ :   Ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών εκφράζει την έκπληξή του για την αυτόφωρη διαδικασία, η οποία μάλιστα κινήθηκε αυτεπαγγέλτως και με παροιμιώδη ταχύτητα από την Εισαγγελία Πλημμελειοδικών Αθηνών κατά του δημοσιογράφου Κώστα Βαξεβάνη, εκδότη του περιοδικού HOT DOC, στο οποίο φέρονται να δημοσιεύονται τα ονόματα της «Λίστας Λαγκάρντ», τη στιγμή που για τους καθ’ ύλην αρμόδιους πρώην υπουργούς, οι οποίοι ήταν κατά νόμο υπεύθυνοι για την αξιοποίησή της αλλά παρόλα αυτά την «έχασαν», δεν έχει κινηθεί μέχρι στιγμής καμία ποινική ή άλλη διαδικασία σε οποιοδήποτε επίπεδο.

Με δεδομένο ότι δεν υφίσταται καμία πρόθεση παρέμβασης στο έργο της Δικαιοσύνης, ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών απέχει από κάθε νομική αξιολόγηση της ποινικής δίωξης που ασκήθηκε κατά του ως άνω δημοσιογράφου, σε βαθμό πλημμελήματος, πλην όμως, παρόλο που, όπως γίνεται γενικά δεκτό, δεν υπάρχει ισότητα στην παρανομία, δεν μπορεί παρά να στηλιτεύσει τη μονομερή «ευαισθησία» των αρμοδίων αρχών, οι οποίες, τον τελευταίο καιρό, κινητοποιούνται κάθε φορά προς την κατεύθυνση της προστασίας ισχυρών κοινωνικών, οικονομικών ή πολιτικών παραγόντων, και ποτέ αντίστροφα. 

Αυτού του είδους οι «επιλογές» εκπέμπουν σε ολόκληρη την κοινωνία το μήνυμα ότι οι δημοκρατικοί θεσμοί της Ελλάδας, ή ό,τι έχει απομείνει από αυτούς, λειτουργούν πλέον αποκλειστικά προς την κατεύθυνση της προστασίας του ίδιου του συστήματος εξουσίας, σε βάρος της συνταγματικής νομιμότητας και των δικαιωμάτων του ελληνικού λαού: αντί το ενδιαφέρον των αρμοδίων διοικητικών και δικαστικών αρχών να επικεντρώνεται στη διακρίβωση της εγκυρότητας της «Λίστας Λαγκάρντ» και στην αξιοποίησή της για τον ενδελεχή οικονομικό και φορολογικό έλεγχο των αναφερόμενων προσώπων, επικεντρώνεται στη δίωξη του δημοσιογράφου ο οποίος, στο πλαίσιο της άσκησης του λειτουργήματός του, «τόλμησε» να προβεί σε δημόσια αποκάλυψη στοιχείων που φέρονται να περιλαμβάνονται στην εν λόγω λίστα. 

Η διεθνής, συνταγματική και νομοθετική κατοχύρωση της προστασίας των προσωπικών δεδομένων, στο μέτρο που έχει ως αντικείμενο την προστασία των πολιτών από δυσμενείς διακρίσεις τις οποίες κινδυνεύουν να υποστούν ή υφίστανται εξαιτίας της συλλογής, χρήσης και επεξεργασίας ευαίσθητων δεδομένων σχετικά με ιδιότητες του προσώπου τους, πρέπει να γίνεται απολύτως σεβαστή. Όμως, η επίκληση της εν λόγω προστασίας με σκοπό την παρεμπόδιση της εξιχνίασης ή του ποινικού κολασμού εγκληματικών πράξεων που άπτονται της δημόσιας οικονομικής ζωής και τα οποία εμπίπτουν στο δίκαιο της οικονομικής εγκληματικότητας, είναι, σε μία δημοκρατική κοινωνία, από κάθε άποψη, ανεπίτρεπτη.

 Αθήνα, 29/10/2012

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ                                                                 Ο ΓΕΝΙΚΟΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ

ΓΙΑΝΝΗΣ Δ. ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΣ                        ΜΙΧΑΛΗΣ ΕΠΑΜ. ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΣ

«Επορεύοντο χαίροντες... ότι υπέρ τού ονόματος Αυτού (τού Χριστού)

κατηξιώθησαν ατιμασθήναι» 

(Πράξ. 5, 41)

 Σταθμός ανεπανάληπτος στην ιστο­ρία τού νεώτερου Ελληνισμού, χαράχτηκε με χρυσά και ανεξίτη­λα γράμματα το ΕΠΟΣ τού '40. Το γεγονός μάλιστα τού ύπουλου τορπιλισμού τού ευάνδρου Α/κού μας «ΕΛΛΗ» και, συνε­πεία τούτου, η εκ μέρους τού εχθρού –τάχα και Χριστιανού- ασεβέστατη και βλάσφημη προσβολή που έκαμε στη Μεγαλόχαρη Πα­ναγία μας (15-08-1940), συνεκλόνισε την Ορθόδοξη συνείδηση των Ελλήνων. Γι' αυτό και το πολυθρύλητο ΟΧΙ τού αείμνη­στου Πρωθυπουργού Ιωάννου Μεταξά, ύστερα από το κατάπτυστο τελεσίγραφο της φασιστικής Ιταλίας, είχε τη γνωστή ενθουσιώδη ανταπόκριση στον ελληνικό λαό, ο οποίος με πίστη στο Θεό και με αγά­πη στη δοκιμαζόμενη τότε Πατρίδα ανέλαβε τον υπέρ πάντων αμυντικό αγώνα. Κι ακόμα, είναι γεγονός ότι όλοι τότε οι φο­ρείς της αγωνιζομένης Πατρίδας μας ανεγνώριζαν στην Εκκλησία την πνευματική ηγεσία τού υπέρτατου αγώνα.

Έτσι, η στρατευόμενη και ποιμαίνουσα τότε Εκκλησία, πέρα από την κύρια ποιμαντική και λατρευτική της αποστολή, ανέλαβε να στηρίξει και τον Στρατό και το λαό τού Θεού. Πράγματι, με τον δοξασμέ­νο μας Στρατό συμπορεύθηκε μέχρι την πρώτη γραμμή του μετώπου, κι άφησε εκεί δεκάδες από αγίους κληρικούς της να την εκπροσωπούν και να συμπολεμήσουν με τους γενναίους φαντάρους μας, ως Ιερο­κήρυκες και Στρατιωτικοί Ιερείς... Για το λαό δε του Θεού τα έδωσε όλα, ό,τι είχε και δεν είχε. Πέρα από την παρηγοριά και ενί­σχυσή του στις θλίψεις των ημερών εκεί­νων, πρωτοστάτησε στον καιρό της φο­βερής πείνας για την περίθαλψη των αδυ­νάτων, ενίσχυσε τις οικογένειες των πολε­μιστών και εκείνων που έπεσαν στο πεδίο της τιμής, ίδρυσε δια νόμου την ευεργετική ΕΟΧΑ, περιέλθαψε τραυματίες και αναπήρους, έσωσε Εβραίους, βοήθησε με κάθε τρόπο τους αδικοκαταδικαζομένους αντιστασιακούς μελλοθανάτους και όσους είχαν την ανάγκη τους, συμμετείχε στον αντιστασιακό αγώνα, τόσο στην επάρατη κατοχή όσο και στη μετέπειτα εθνική συμ­φορά.... και, τέλος, πρόσφερε για την ελευ­θερία της δούλης Πατρίδας Εκατόμβες Ιε­ρομαρτύρων από τους λειτουργούς της και χιλιάδες Εθνομαρτύρων από τους αγνούς και αθώους πιστούς της.

Για χάρη της ιστορίας και των νέων μας θα επαναλάβω παρακάτω ειδήσεις από παλαιότερο σχετικό έργο μας, με το υπό διαπραγμάτευση θέμα και με τίτλο: «Η προσφορά της Εκκλησίας στη δεκαε­τία τον '40», έκδ. της Εταιρείας Ευρυτάνων Επιστημόνων, Αθήνα 1996, σελ. 75 και εξής:

«Όλοι τότε οι κακούργοι και δυνάστες της δούλης Πατρίδας μας: Γερμανοί, Ιτα­λοί, Βούλγαροι, Αλβανοτσάμηδες και Ρουμανίζοντες, στους οποίους, ως μη όφειλε, προστέθηκαν δυστυχώς και εκ των ημετέρων αντιστασιακών Κομμουνιστές και Αντικομμουνιστές, συμμάχησαν ενα­ντίον της. Συναγωνίζοντο μεταξύ τους για το ποιος απ' αυτούς θα επινοήσει και θα επιφέρει περισσότερα και ειδεχθέστερα τραύματα και καταστροφές σε ιερούς ναούς, μονές, σκεύη και εικόνες και απανθρώπους βασανισμούς σε αγίους λειτουρ­γούς της. Όσοι λοιπόν εκ των λειτουργών της συλλαμβάνονταν τότε για οποιοδήποτε αντιστασιακό λόγο κι έπεφταν στα απαί­σια χέρια τους, σπάνια διέφευγαν τις ομηρίες, τις φυλακίσεις, τους φρικτούς βασανισμούς και εξευτελισμούς προς το ιερατικόν τους σχήμα και, τέλος, και αυτόν τον μαρτυρικό θάνατο. Πάνοπλοι οι παραπά­νω εχθροί, χωρίς οίκτο, «σώριαζαν -όπως προσφυώς ελέγχθη- αλύπητα τη ζωή, σαν το πιο φτηνό και άχρηστο πράγμα...».

Η διαπίστωση αυτή μαρτυρείται: α) στα όσα συνέβαιναν στις φυλακές και στα στρατό­πεδα συγκεντρώσεων, που, μεταξύ του μαρτυρικού φυλακισμένου λαού, πρώτος στόχος των εχθρών ήσαν οι Ιερείς. Χαϊδάρι..., Νταχάου...., Άουσβιτς., κλπ., όταν ακούονται προξενούν ανατριχίλα και αισθήματα συγκινήσεως για όλους τους φυλακισμένους σ' αυτά, μεταξύ των οποί­ων δεκάδες ήσαν και οι «φιλοξενηθέντες» κληρικοί μας. «... Σε όλες τις φυλακές - γράφει ο αείμνηστος Αχιλλέας Κύρρου- ήταν αρκετοί Παπάδες και Καλόγεροι, που είχαν συλληφθεί από τους Ιταλούς, τους Γερμανούς και τους Βουλγάρους για τη συμμετοχή τους στην Εθνική Αντίσταση, σαν για να αποδείξουν μια φορά ακόμα ότι ποτέ η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είχε μείνει μακριά από τους Εθνικούς αγώνες τού Ελληνικού λαού».

Και β) στο ότι πέρα από τις κακουχίες των Κληρικών μας στις φυλακές, η Εκκλησία για την απελευθέρωση της Πα­τρίδας πρόσφερε και πολύ αίμα. «Ιερείς και Μοναχοί που εκρατούντο στις φυλα­κές ως όμηροι ή ως κατάδικοι, ή που συλλαμβάνονταν για αντίποινα σε κάποια αντιστασιακή δράση [σύμφωνα μάλιστα με το σατανικό γερμανικό εφεύρημα ‘περί συλλογικής ευθύνης’ για όλους τους κατεχόμενους υπ' αυτών λαούς], βασανίσθηκαν απάνθρωπα και μαρτύρησαν με διάφορους ανατριχιαστικούς τρόπους, όπως οι ένδο­ξοι Μάρτυρες των πρωτοχριστιανικών χρόνων και οι Νεομάρτυρες επί τουρκο­κρατίας.

Έτσι, εκ της μακράς φάλαγγας των νέ­ων τούτων Νεομαρτύρων Κληρικών που έμειναν πιστοί στο Χριστό και στην Ελλά­δα: «...άλλοι κατακρεουργήθηκαν και δια­μελίσθηκαν, άλλοι έμειναν ημέρες μετέω­ροι στην αγχόνη, άλλους τους έθαψαν ζω­ντανούς ή τους έριξαν στη φωτιά, τους κρήμνισαν σε χαράδρες και βάραθρα, τους έριξαν στη θάλασσα, τους άρπαξαν στα βουνά και πήγαν μ' άγνωστο σε μας θάνα­το, άλλους τους έσφαξαν, άλλους τους σταύρωσαν, αφού προηγουμένως τους βα­σάνισαν βάρβαρα...». Όλοι έμειναν «πι­στοί άχρι θανάτου». Όλοι «εβάστασαν τα στίγματα τού Κυρίου εν τοις σώμασιν αυτών».

Και για την αλήθεια τού λόγου, ιδού και οι αριθμοί:

Οι ηττημένοι και καταντροπιασμένοι Ιταλοί στο πόλεμο 1940-41, που αναπά­ντεχα, χάρη στις πλάτες των προστατών τους, έγιναν και «κατακτητές», χωρίς να ντρέπονται βέβαια για την άδικη θέση που πήραν, θανάτωσαν μαρτυρικά, όπως οι κακούργοι πρόγονοί τους Ρωμαίοι... σαρά­ντα (40) κληρικούς μας.

Το ίδιο και οι Γερμανοί κατακτητές... Θανάτωσαν με τους πιο φρικιαστικούς τρόπους εκατόν τριάντα (130) κληρικούς μας. Επίσης και οι Αλβανοτσάμηδες με τους Ρουμανίζοντες, άλλοτε βοηθούμενοι ή βοηθώντας τους Γερμανοϊταλούς, θανά­τωσαν κι αυτοί είκοσι εννέα (29) κληρι­κούς μας.

Ατυχώς -γράφει σύγχρονος ιστορικός, ο Ι. Αναστασάκης στο έργο του: «Η Εκκλησία στη Μάχη της Κρήτης... 1941- 45», Χανιά 1994- ποταμός αίματος των κληρικών μας έρευσε και με τους κομμουνι­στές, οι οποίοι με την γνωστή διδασκαλία τους: «Δεν θέλουμε παπάδες, δεν θέλουμε Εκκλησίες...», σκότωσαν κι αυτοί με απάν­θρωπους και οικτρούς βασανισμούς διακόσιους σαράντα δύο (242) κληρικούς... 

Με την παράθεση τού παραπάνω αποσπάσματος δεν αποβλέπω να αναξέσω οδυνηρές πληγές... Άλλωστε, και εκ μέ­ρους των αντικομμουνιστικών, δεξιών ανταρτικών ομάδων, φανατικών στρατο­δικών και από άλλες ανεξερεύνητες αιτίες της ανώμαλης τότε εποχής, βρήκαν οικτρό. ταπεινωτικό και μαρτυρικό θάνατο τριά­ντα (30) ακόμη κληρικοί μας.

Παρακάτω παραθέτω, επιλεκτικά και περιληπτικά, αναφορές από το σύγχρονο Συναξάρι που συνέταξα, Ιεροεθνομαρτύρων Κληρικών τού 40, συνδημοσιευόμενο ως Επίμετρον στο προαναφερθέν έργο μας, σελ. 94-160.

Στο μέτωπο έπεσαν: ο Αρχιμ. Χρυσό­στομος Τσοκώνας, ο επικαλούμενος «άγιος παπάς», και ο Αρχιμ. Ιερόθεος Μπαζιώτης.

Στις 9 Μαρτίου 1943, ο Ιερέας π. Δημήτριος Σταμπουλής, εφημέριος Σκοπιάς Φλωρίνης, επειδή αρνήθηκε να λειτουργή­σει στο βουλγαρικό - σλαβικό γλωσσικό ιδίωμα πιεζόμενος από τους όρχαν/τες, παραδόθηκε στους Γερμανούς, οι οποίοι τον απαγχόνισαν μαζί με άλλους πατριώτες (βλ. «Οι θυσίες των Κληρικών της Ελλάδος», έκδ. Ορθ. Ιεραποστ. Αδελ­φότητος "Ο ΣΤΑΥΡΟΣ", Αθήναι 1995, σελ. 126-127).

Επίσης στο ίδιο βιβλίο, σελ. 129-130, σημειώνεται ο σταυρικός θάνατος, έπειτα από φρικτούς βασανισμούς, τού ιερέα π. Κωνσταντίνου Τούλια, εφημερίου Σιταριάς Φλωρίνης, την 23 Απριλίου 1943, Μεγάλη Παρασκευή...

Παρόμοιο σταυρικό θάνατο υπέστη επίσης τη Μεγάλη Παρασκευή 11 Απριλί­ου 1947, ο ιερέας π. Γεώργιος Σκρέκας, εφημέριος Μεγάρχης Τρικάλων.

Ο Κων. Βοβολίνης στο γνωστό βιβλίο του: «Η Εκκλησία εις τον αγώνα της Ελευθερίας»( 1453-1953), Αθήναι 1952, σελ. 266-267, αναφέρεται σε 80τούτη Βο­ρειοηπειρώτη Ιερέα της Δερβιτσάνης, ο οποίος μετά την υποχώρηση τού Στρατού μας (Απρ. 1941) κατεσφάγη από τους Αλβανοτσάμηδες.

Στις 23 Ιουλίου 1943, ο ιερέας εφημέ­ριος τού χωριού Αγία Αναστασία Ιωαννίνων π. Γεώργιος Σιούλης εκάη ζωντανός σε αχυροκαλύβα από τους Γερμανούς, με­τά από φρικτά βασανιστήρια, χωρίς να αποτεφρωθεί το μαρτυρικό του σώμα, στο οποίο ευρέθη ανέπαφο από τη φωτιά το μι­κρό βιβλίο της Καινής Διαθήκης που έφερε μαζί του, οι δε συμμάρτυρές του απετεφρώθησαν παντελώς. Ο Ιεροεθνομάρτυρας τούτος, προ της θυσίας του, είδε να τυ­φεκίζονται: η σύζυγος - πρεσβυτέρα του, ο υιός του και οι θυγατέρες του...

Στις 3 Ιουλίου 1943, ο Αρχιμ. Ιεροκή­ρυκας της Μητροπόλεως Κοζάνης π. Iωακείμ Λιόλιας συνελήφθη από τους Γερμα­νούς, ενεκλείσθη στις φοβερές φυλακές της Θεσσαλονίκης, όπου εβασανίζετο απάνθρωπα, απαντώντας στους βασανιστές του με παρρησία: «Βαράτε, είμαι Έλληνας Παπάς. Πεθαίνω για τον Χριστό και την Πατρίδα». Τέλος, εξετελέσθη μαζί με άλλους πενήντα (50) αθώους Έλληνες πο­λίτες.

Στις 9 Ιουλίου 1944, ο Ιεροδιάκονος - Μοναχός και αδελφός της Ι. Μονής Αγί­ου Γεωργίου Φενεού της Μητροπόλεως Κορινθίας συνελήφθη, εβασανίσθη και, τέλος, εσφάγη από αντάρτες αριστερών κομ­μουνιστικών ομάδων.

Επίσης στις 7 Αυγ. 1948, ο ιερέας Γεώργιος Αρ. Νικόπουλος, εφημέριος Βουτύρου της Μητροπόλεως Καρπενησιού, κατεδικάσθη και εξετελέσθη στη Λαμία, ως θύμα φα­νατισμού στρατοδικών της εποχής.

Ακόμη, ιερό λείψανο, αποδεικτικό και αντιπροσωπευτικό της μαρτυρικής θυσίας όλων των μαρτυρησάντων ιερέων, είναι επιστήθιος σταυρός που ανήκει στην πα­τρική μου οικογένεια. Είναι λείψανο που διασώθηκε μέσα στις στάχτες, από τη μαρτυρική θυσία τού μακαριστού πατέρα μου Ιεροδιδασκάλου Οικονόμου Δημητρίου Κ. Βαστάκη, εφημερίου του Μεγάλου Χωριού της Μητροπόλεως Καρπενησιού, ο οποίος τελικά μετά από φρικτούς βασανισμούς εκάη ζωντανός από τους Ιταλούς την πα­ραμονή των Χριστουγέννων, 24-12-1942.

Η Εκκλησία μας, λοιπόν, «ως πορφύ­ραν και βύσσον με τα αίματα και των νέων τούτων Ιερομαρτύρων στολισαμένη», δί­καια καυχάται ότι και στους πρόσφατους χρόνους οι λειτουργοί της: «εν υπομονή πολλή..., εν στεχωρίαις, εν πληγαίς και φυλακαίς... και εν λιμώ και θλίψει» (Β' Κορ. 6,4-5, 10,27), συνέβαλαν στην εθνική αντίσταση και απελευθέρωση της Ελληνικής Πατρίδας.

Τέλος, η Εκκλησία μας δεν αποβλέπει σε δάφνες και υστεροφημίες, από την εκτεθείσα προσφορά της. Η Εκκλησία μας είναι πάντα ένα διαρκές παρόν, όπως και ο Θείος Ιδρυτής της. Και σαν Στρατευομένη που είναι, ένα καθήκον έχει: Να θυσιά­ζεται... Κι αυτό έκαμε στο μεγάλο ΕΠΟΣ της ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ τού ΣΑΡΑΝΤΑ. Κι αυτό εξακολουθεί να κάνει, όταν το απαιτούν οι περιστάσεις.

Του Πρωτ. Κωνσταντίνου Δ. Βαστάκη

Περιοδικό «ΤΟΛΜΗ», Οκτώβριος 2001

    Ἡ ἐπέτειος τῶν 100 χρόνων ἀπό τήν ἀπελευθέρωση τῆς Θεσσαλονίκης καθιστᾶ ἐπιτακτική τήν ἀπόδοση τῆς ὀφειλομένης τιμῆς στή μνήμη τοῦ πολιούχου Ἁγίου Δημητρίου. Ἡ πόλη εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένη μέ τον Ἅγιο. Ἐκεῖ διοίκησε ὡς Ρωμαῖος Ἀνθύπατος, ἐκεῖ μαρτύρησε τό 305 μ.Χ., ἐκεῖ βρισκόταν καί βρίσκεται μετά ἀπό περιπέτειες καί καταστροφές ὁ περικαλλής Ναός του, ἐκεῖ σήμερα προσκυνοῦμε τά λείψανά του. Εἶναι συμβολικό τό γεγονός ὅτι τήν ἡμέρα μνήμης τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, στίς 26 Ὀκτωβρίου 1912, ὑπεγράφη ἡ συνθηκολόγηση ἀπό τόν Τοῦρκο στρατηγό Ταχσίν πασᾶ. Πάλι 26 Ὀτωβρίου ἦταν ὅταν τό 1944 ἔφυγε καί ὁ τελευταῖος Γερμανός στρατιώτης ἀπό τήν πόλη. Καί στίς 20 Ἰυυνίου 1978, τήν ἥμέρα τοῦ φονικοῦ σεισμοῦ στή Θεσσαλονίκη, μία Ἑλληνίδα Ἀρχαιολόγος ἐντόπισε σέ ἰταλική Ἐκκλησία τά λείψανα τοῦ Ἁγίου πού εἶχαν μεταφέρει στή Δύση οἱ Σταυροφόροι.

          Κατά τή διάρκεια τῆς Βυζαντινῆς περιόδου τό κράτος τῆς Ρωμανίας, ὅπως ἦταν τό πραγματικό ὄνομα τῆς Αὐτοκρατορίας, ὑπέστη πολλές ἐπιδρομές πανταχόθεν καί ἡ Θεσσαλονίκη ἀμυνόταν ἐπί αἰῶνες. Σλάβοι, Βούλγαροι, Σαρακηνοί, Νορμανδοί καί πολλοί ἄλλοι προσπάθησαν νά τήν καταλάβουν γιατί ἦταν ἠ συμπρωτεύουσα, ἡ Συμβασιλεύουσα, ἡ πρώτη μετά τήν πρώτην, τήν Κωνσταντινούπολη. Δέν εἶναι λίγες οἱ φορές πού οἱ ἀμυνόμενοι εἶδαν πάνω στά τείχη τῆς πόλης τόν νεαρό μάρτυρα ἔφιππο πάνω σέ κόκκινο ἄλογο νά ἐκδιώκει τούς εἰσβολεῖς. Τά Θαύματα τοῦ Ἁγίου, πολιουχικά (ὑπέρ τῆς πατρίδος) καί ἰαματικά (θεραπεῖες ἀσθενῶν) καταγράφονται σέ δύο βιβλία, τά ὁποῖα ἔχουν κυκλοφορηθεῖ μεταφρασμένα στήν ἐποχή μας. Γιά τή δράση του ὑπέρ τῆς ἐθνικῆς ἐλευθερίας ἐπί Βυζαντίου/Ρωμανίας ἡ ὑμνογραφία τῆς Ἐκκλησίας μας τίμησε τόν Μυροβλήτη Ἅγιο με πολυάριθμους ὕμνους. Τόν ὀνόμασαν Φιλόπολιν, Σωσίπολιν, Σωσίπατριν καί «Θεσσαλονίκης Μέγαν Φρουρόν» Στήν Ἀκολουθία τοῦ Ἁγίου Δημητρίου πού συνετέθη ὑπό τοῦ Ἁγίου Φιλοθέου Κοκκίνου, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, ψάλλουμε ὡς ἑξῆς:

Ὁ μέγας φρουρός Θεσσαλονίκης, ὡς μέγας Κυρίου ποταμός, τέρπεις λαμπρῶς τήν πόλιν σου, τοῦ μύρου τοῖς ὁρμήμασιν, ὡς Θεῖα δέ σκηνώματα, καθαγιάζεις τά σύμπαντα. (1)

Τό Μῦρο τοῦ Ἁγίου ἐξήρχετο ἐπί αἰῶνες ἀπό τόν Τάφο του καί εἶχε ἰαματική δράση. Τό Βυζαντινό Χρονικό «Τιμαρίων» περιγράφει τήν μεγάλη Πανήγυρη τῶν Δημητρίων , ἡ ὁποία ἐτελεῖτο κάθε Ὀκτώβριο στήν Θεσσαλονίκη. Ἐκεῖ συνέρρεαν γιά νά προσκυνήσουν τόν Ἅγιο καί γιά νά ἀνταλλάξουν ἐμπορεύματα χιλιάδες προσκυνητές ἀπό ὅλη τή γνωστή Οἰκουμένη. «Ἕλληνες, Σκῦθες, Ἴβηρες, Λυσιτανοί (σ.σ. Πορτογάλοι) καί ἐντεῦθεν τῶν Ἄλπεων Κέλται»! Ὅλοι αὐτοί ἔπαιρναν μάζί τους ἕνα Κουτρούβιο, δηλαδή φιαλίδιο μέ μῦρο τοῦ Ἁγίου Δημητρίου.

Μεγάλες μορφές τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὕμνησαν τόν Ἅγιο Δημήτριο γιά τό μαρτύριό του ὑπέρ τῆς πίστεως τοῦ Χριστοῦ καί γιά τήν μαχητική παρουσία του στά τείχη τῆς πόλεως κατά τῶν βαρβάρων. Ὁ Ἅγιος Νεόφυτος ὁ Ἔγκλειστος, πού μόνασε στήν περίφημη Ἐγκλείστρα κοντά στήν Πάφο τῆς Κύπρου, ἔγραψε τόν 13^ο αἰῶνα ἐξαιρετικό ἑγκώμιο πρός τόν Ἅγιο Δημήτριο. Μεταξύ ἄλλων ἀναφέρει:

«Χαῖρε μάρτυρα Δημήτριε μαζί μέ τόν Γεώργιο καί τόν Θεόδωρο, τούς συναθλητές καί συμμετόχους σου, τό τρισευτυχισμένο ὅπλο τῶν εὐσεβῶν βασιλιάδων μας, τό ξίφος τους μέ τίς τρεῖς αἰχμές ἐναντίον τῶν ἀθέων βαρβάρων, τό τριπλό τεῖχος τῆς βασιλικῆς αὐλῆς, τό τρίσπαθο κάρφωμα στήν καρδιά τῶν σκληρῶν ἐχθρῶν,... «(2).

Τόν 14^ο αἰῶνα ἐλάμπρυνε τή Θεσσαλονίκη μέ τήν ἀσκητική ἀλλά καί ἀγωνιστική παρουσία του ὁ Ἡσυχαστής Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς. Ὁ λόγιος Ἱεράρχης ἔγραψε καί αὐτός Ἑγκωμιαστικόν Λόγον πρός τόν Ἅγιο Δημήτριο, ὅπου μεταξύ ἄλλων διαβάζουμε καί τά ἑξῆς σχετικά μέ τήν προσφορά τοῦ Μυροβλήτου στήν πόλη καί γιά τήν κατάργηση τῆς εἰδωλολατρίας:

«Καί ὁ μάρυρας αὐτός , ὁ μεγαλομάρτυρας Δημήτριος... ἔτρεξε τόν δρόμο μέχρι τό τέρμα, διαφύλαξε τήν πίστη και γιά τή διατήρηση τῆς εὐσέβειας ἀντιστάθηκε μέχρι θανάτου . Καί ἀπεῖχε πάρα πολύ ἀπό τό νά ἐκδικηθεῖ αὐτούς πού τόν ἀπειλοῦσαν, γιατί προσευχήθηκε ἀκόμη καί γι’ αὐτούς στόν Θεό καί ἄλλων σταμάτησε τήν κακία, ἄλλους μεταμόρφωσε, μέ ἀποτέλεσμα τό νά μήν ὑπάρχει σ’αὐτήν τήν πόλη οὔτε ἀπομεινάρι ἐκείνης τῆς ἀσέβειας, ἀλλά ἡ πόλη, ὅπου καί ἐξ αἰτίας τῆς ὁποίας ὑπέστη βίαιο θάνατο νά εἶναι ἑνωμένη καί νά παραμένει σταθερή μέ τίς ποικίλες φροντίδες του καί μέ τίς κάθε εἴδους εὐεργεσίες καί συνεχεῖς παρακλήσεις του στόν Θεό» .(3)

Δέν τιμᾶ τόν Ἅγιο Δημήτριο μόνον ἡ Θεσσαλονίκη. Σύμπας ὁ Ἑλληνισμός καί εὐρύτερα ἡ Ὀρθόδοξη Οἰκουμένη τόν ἀναγνωρίζει ὡς σωτῆρα σέ δύσκολες στιγμές. Γιά τήν πνευματική του παρουσία κατά τήν Ἐπανάσταση τοῦ 1821 διαβάζουμε τά ἑξῆς σέ βιβλίο πού ἐγράφη ἀπό τό Ἁγιορείτικο Κελλί Ἁγίου Νικολάου Μπουραζέρη:

«Ἦλθε ὅμως ἡ μεγάλη ὥρα τῆς ἐθνεγερσίας τοῦ 1821. Ἀπό τήν πρώτη ἐξέγερση στήν Μολδαβία τό λάβαρο πού ἀνύψωσαν στό Βουκουρέστι ἔφερε τήν μορφή τοῦ Ἀγίου Δημητρίου. Αὐτόν ἀτένιζαν στό «μπαϊράκι» τους τά παλληκάρια στόν δύσκολο ἀγῶνα τους. Ἀλλά καί στήν κυρίως Ἑλλάδα, ὅπως ἀναφέρει ὁ ἱστορικός Σπυρίδων Τρικούπης, ἡ φράση «βοήθειά σου, ὁ Ἅγιος Δημήτριος μετά σοῦ» ἐνθάρρυνε τούς μαχητάς. Καί ὁ μεγάλος ἥρωας τῆς Ἐθνεγερσίας Γεώργιος Καραϊσκάκης ἔλεγε ὅτι «περισσότερη βοήθεια γνώρισα εἰς τούς πολέμους ἀπό τόν Ἅγιο Δημήτριο παρά ἀπό τόν Ἅγιο Γεώργιο» μολονότι εἶχε τό ὄνομά του...». (4)

Τήν εὐγνωμοσύνη τοῦ συγχρόνου Ἑλληνισμοῦ πρός τόν Ἅγιο ἀνέλαβε νά ἐκφράσει τό 1927 ἕνας ἄλλος Παλαμᾶς. Ὄχι ὁ Γρηγόριος, ἀλλά ὁ Κωστῆς, ὁ μεγάλος ποιητής μας. Ἐπισκέφθηκε τήν Θεσσαλονίκη, προσκύνησε στόν τάφο τοῦ Πολιούχου και ἐκφώνησε ἕναν μνημειώδη λόγο καταγράφοντας τίς ἐντυπώσεις του. Παραθέτουμε ἕνα χαρακτηριστικό ἀπόσπασμα:

«Καί μέ τήν ἀφορμή πού μοῦ δίνει ἡ παρουσία μου ἀνάμεσά σας, ὅσο κι ἄν πέρασε ἡ ἡμέρα πο΄ύ πανηγυρίζεται ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου, ἁρμονισμένη μέ τό μέγιστο ἐθνικό γεγονός πού εἶναι ἡ ἀνάκτηση τῆς Θεσσαλονίκης, δέ μοῦ φαίνεται παράκαιρο ἤ παράφωνο νά σημειώσω τούς λόγους τοῦ Κωνσταντίνου Σάθα: «Ὁ Ἅγιος Δημήτριος εἶναι ὁ κατ’ ἐξοχήν τῶν Ἑλλήνων ἥρως. Ἐνῷ ἐν τοῖς ἄλλοις ἁγίοις πᾶσα ἰδέα πατρίδος ἐνεπνίγη ἐν τῇ μυστικῇ Σιών , ὁ Ἅγιος Δημήτριος ἐκπροσωπεῖ τόν ἀληθῆ τοῦ Ἑλληνισμοῦ φοίνικα, ἀπό τοῦ τάφου ἀπαντῶν καί εἰς τούς πανηγυρίζοντας ἐπί Τουρκοκρατίας Ἕλληνας ὅτι αὐτός θά τούς ἐλευθερώση».

Πρός τόν μεγαλομάρτυρα πού καθώς τόν ὑμνολογοῦν τά τροπάριά του, σά φοίνικας ἀνθίζει, φοίνικα σφίγγει στό πλευρό του, φοίνικα στή γλῶσσα του καί φοίνικα στά πόδια του, ἀφιέρωσα κι ἐγώ στά πατριωτικά μεθύσια περασμένων ἡμερῶν, τόν στίχο μου, λιτό φοινικόκλαδο σ’ ἐκεῖνον, τό σύντομο τραγοῦδι πού ἀρχίζει μέ τά λόγια αὐτά:

ἘΣύ, πού θρόνος σου ἡ Θεσσαλονίκη

Μακεδονίτη Ἀκρίτα καβαλλάρη

Φώτισέ μας τόν δρόμο πρός τή Νϊκη

Τόν μῆνα πού γιορτάζω σε εἶν’ ἡ χάρη.

Μά τό βαρβαροφάγο σου κοντάρι

Χίλιασέ του κι ἁρμάτωσε τή χώρα». (5)

Ὁ Ἅγιος Δημήτριος ἐκφράζει τήν συνύπαρξη πατριωτισμοῦ καί Οἰκουμενικότητας, ὁπως αὐτή ἀποκρυσταλλώνεται μέσα στήν Ἑλληνορθόδοξη παράδοσή μας. Αὐτή ἡ παράδοση διαφύλαξε τόν πραγματικό χαρακτῆρα τῆς Θεσσαλονίκης μας πού δέν εἶναι πολυπολιτισμικός, ὅπως ψευδῶς τόν παρουσιάζουν, ἀλλά δημιουργικά Ἑλληνικός καί πνευματικά Χριστιανικός. Ἅγιε Δημήτριε σῶζε τήν πόλιν σου!

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

Ἅγιος Δημήτριος ὁ Μυροβλήτης, ἔκδοση Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Δημητρίου Δήμου Ἁγίου Δημητρίου Ἀττικῆς, σελ. 53.

Ἅγιος Δημήτριος- Ἐγκωμιαστικοί Λόγοι Ἐπιφανῶν Βυζαντινῶν Λογίων, ἔκδοση ΖΗΤΡΟΣ, Θεσσαλονίκη 2004, σελ. 143 (μετάφραση Πέτρου Βλαχάκου).

Ὅπως ἀνωτέρω, σελ. 349-351.

Ἅγιος Δημήτριος Μυροβλήτης, ἔκδοση Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Δημητρίου Δήμου, Ἁγίου Δημητρίου Ἀττικῆς, σελ. 114.

Θεσσαλονίκης Ὑμνολόγιο, Ἐπιμ. Ἰωάννου Κ. Χολέβα, Ἔκδοση Συνδέσμου Θεσσαλονικέων Ἀθηνῶν, 2007, σελ. 72.

Κ.Χ. ΟΚΤ. 2012

Πως δημιουργήθηκε η ένδοξη ελληνική πολεμική αεροπορία. Μία παγκόσμια πρωτοτυπία.

Υψόμετρο 2000 μέτρα. Η Μοίρα της Αεροπορίας το φθινόπωρο του 1912 σε περιπολία στη ακόμη τουρκοκρατούμενη Μακεδονία - πάνω από τις γραμμές του εχθρού. Κανένα από τα αεροπλάνα δεν είναι βαμμένο σε χρώματα στρατιωτικής παραλλαγής: Τα αεροπλάνα είναι ζωγραφισμένα με έντονα χρώματα, γαλάζιο, κίτρινο έως ανοιχτό πράσινο όπως το λεμόνι, βαθύ κόκκινο - το χρώμα του πολέμου. Ο ηγέτης της ομάδας: Υπολοχαγός Δημήτριος Καμπερός. Πέταξε με ένα γαλανόλευκο διπλάνο Farman - μια σκληρή ιπτάμενη μηχανή από κάθε άποψη, σαν τον εαυτό του.

Αεροπλάνο τύπου Farman: Γαλλικής κατασκευής 1912, ξύλινος σκελετός με υφασμάτινη επικάλυψη των φτερών, κινητήρας ισχύος 50 ίππων στην μονοθέσια, 80 ίππων στην διθέσια έκδοση. Ταχύτητα περί τα 100 χλμ/ώρα. Έλλειψης ευελιξίας, ευπάθεια στον ελάχιστο άνεμο, ευπάθεια στον κινητήρα, βραδύ ανύψωση, μέγιστο όριο τα 2 χιλιόμετρα, εμβέλεια 100 χιλιομέτρων, υπερευαίσθητο στον παραμικρό ελιγμό, ανύπαρκτος εξοπλισμός με όπλα, κοινώς ακατάλληλο για στρατιωτική χρήση - αυτό ήταν το πόρισμα των ειδικών της Ελληνικής Αεροπορίας της εποχής εκείνης.

Είναι η επιτομή των έντιμων ηρώων των μεγάλων πολέμων που συγκλόνισαν πριν ακριβώς έναν αιώνα την Χερσόνησο του Αίμου και μαζί της ολόκληρη την Ευρώπη. Οι χειριστές αυτών των αεροπλάνων, αξιωματικοί του Στρατού, απεστάλησαν το 1911 στην Γαλλία για κατάρτιση. Οι τέσσερις αυτοί Έλληνες που έκαναν ανάγκη ζωής την πτήση στο απέραντο γαλάζιο, αποτέλεσαν τον πυρήνα της δημιουργίας της στρατιωτικής αεροπορίας: Δημήτριος Καμπερός, Μιχάλης Μουτούσης, Χρήστος Αδαμίδης, Πανούτσος Νωταράς.

Παρά την αμφίβολη πολεμική του ωφελιμότητα σε χρήση με την Ιταλία κατά τον ιταλοτουρκό πόλεμο του 1911, το αεροπλάνο γνώρισε σε ελληνική υπηρεσία, εξαρχάς πολεμική χρήση - κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων, από τις πρώτες ώρες της σύγκρουσης. Ποιος θα ήθελε από τους «Δυτικούς» να παραδεχθεί ότι οι υπανάπτυκτοι Βαλκάνιοι υιοθέτησαν πρώτοι τακτική και φιλοσοφία αεροπορικού πολέμου, την οποία αυτοί ανακάλυψαν κατά την διάρκεια του Α΄ΠΠ;

Στις 26 Σεπτεμβρίου 1912 κηρύσσεται η επιστράτευση, και στη Λάρισα το Αεροδρόμιον Λαρίσης υπάγεται στην διοίκηση του Δημήτρη Καμπερού. Η Μοίρα Αεροπλάνων (ή Λόχος Αεροπορίας Στρατού, οργανωτικά στο Τάγμα Συγκοινωνιών του Μηχανικού, Διοικητής Σκούφος Γ., Ταγματάρχης Μηχανικού) αποτελεί γεγονός από τον Ιανουάριο του 2012. Παράλληλα με την οργάνωση της Μοίρας, στην Αθήνα κατασκευάζονταν οι πρώτες κατευθυνόμενες βόμβες ελληνικής επινοήσεως - στο εργοστάσιο Μαλτσινιώτη.

Λάρισα, Οκτώβριος 1912

Η Μοίρα Αεροπλάνων αποτελούντο από τους πιλότους, λίγους τεχνίτες συμπεριλαμβανομένου ενός Γάλλου, μερικές ντουζίνες βοηθητικό προσωπικό και τα τέσσερα Farman 50 ίππων που κατέφθασαν νωρίτερα στο Φάληρο. Η Μοίρα Αεροπλάνων με το ξέσπασμα του πολέμου στις 5 Οκτωβρίου 1912 τελούσε υπό τις διαταγές του Αρχιστρατήγου Διαδόχου Κωνσταντίνου. Η Μοίρα επιχείρησε από τη Λάρισα και ανέλαβε αποστολές αναγνώρισης θέσεων εχθρικών μονάδων πεζικού και πυροβολικού. Μετά την μάχη στο Σαραντάπορο, η σύμπτυξη των Τούρκων στα Σέρβια, διαπιστώθηκε από τους αεροπόρους. Mε τις πρώτες ώρες του πολέμου, και η πρώτη αποστολή αναγνώρισης από τον Καμπερό: Απογειώθηκε από τη Λάρισα, εξετέλησε την αναγνώριση και προσγειώθηκε στον Τίρναβο για διαβίβαση των πληροφοριών.

Η Μοίρα Αεροπλάνων δεν ήταν σε θέση να συνεχίσει το έργο της από την Λάρισα, λόγω της εμβέλειας των Farman, αλλά και λόγω του υψομέτρου της οροσειράς στα βορειοδυτικά του κάμπου. Αποφασίστηκε η αποσυναρμολόγηση και μεταφορά των αεροπλάνων μέσα σε κιβώτια σε αεροδρόμιο κοντά στην Κοζάνη, αλλά με την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης στις 26 Οκτωβρίου 1912 έληξε η αποστολή αναγνώρισης της Μοίρας.

Νικόπολη, Νοέμβριος 2012

Για την στήριξη του Στρατού στο μέτωπο της Ηπείρου αποφασίσθηκε η συγκρότηση ενός Αποσπάσματος Αεροπλάνων στο αεροδρόμιο της Νικοπόλεως, λίγα χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Πρέβεζας, υπό την διοίκηση του Πανούτσου Νωταρά, το οποίο τελούσε υπό τις διαταγές του Στρατηγείου Ηπείρου. Η δύναμη του Αποσπάσματος ήταν 3 Henry Farman 80 ίππων, τέσσερις χειριστές, συμπεριλαμβανομένου ενός εθελοντή ελληνική καταγωγής από την Ρωσία, τρεις τεχνίτες, ένας ιδιώτης μηχανικός, 50 στρατιώτες.

Η αποστολή του Αποσπάσματος ήταν η αναγνώριση του εχθρού αλλά και ο βομβαρδισμός προχείρων οργανώσεων αυτού. Η αναγνώριση με τα αεροπλάνα επέτρεψε τη δημιουργία ενός σχεδιαγράμματος του οχυρού στο Μπιζάνι και των θέσεων του εχθρικού πυροβολικού.

Το αεροδρόμιο στη Νικόπολη ήταν μακριά από το μέτωπο και έτσι αποφασίσθηκε η μεταστάθμευση σε ένα πρόχειρο μέρος κοντά στο Μπιζάνι - το αποκορύφωμα της σύγκρουσης μεταξύ του Στρατού της Ελλάδος και Τουρκίας. Το βοηθητικό αυτό αεροδρόμιο ήταν μια στενή λωρίδα 80 μέτρα σε μήκος και 25 μέτρα σε πλάτος. Γρήγορα όμως εγκαταλείφθηκε μετά την δεύτερη πτήση, λόγω της καταστροφής ενός αεροπλάνου στην διαδικασία προσγείωσης. Η απελευθέρωση των Ιωαννίνων έφερε και το τέλος των επιχειρήσεων του Αποσπάσματος Αεροπλάνων.

Δύο αεροπόροι θέλουν να βυθίσουν τον τουρκικό στόλο

Ο Μιχάλης δίνει το σήμα για να επιτεθούν. Δεν υπάρχει επιστροφή - ξέρουν ότι είναι οι καλύτεροι. Η έννοια του φόβου είναι εντελώς άγνωστη σε αυτούς. Με μια βουτιά κατεβαίνουν στον εχθρό. Δευτερόλεπτα αργότερα το Maurice Farman, με πλήρωμα τον Μιχάλη Μουτούση και τον Αριστείδης Μωραϊτίνη, εκτελεί την πρώτη αποστολή ναυτικού βομβαρδισμού στον κόσμο. Η αποστολή του «Ναυτίλος» ήταν η αναγνώριση του τουρκικού στόλου στα Δαρδανέλλια, όπου είχε ζητήσει την προστασία των πυροβόλων των Στενών μετά τη Ναυμαχία της Έλλης. Η φωλιά των δύο πρώτων ελληνικών υδροπλάνων είναι ο Μούδρος στη Λήμνο. Ο Μωραϊτίνης προσφέρεται εθελοντικά για παρατηρητής και μαζί με τον Μιχάλη Μουτούση επιχειρούν την πρώτη αναγνώριση του εχθρικού στόλου μέσα στα Στενά: Ο Μωραϊτίνης σχεδιάζει τις θέσεις των πλοίων.

Η εμφάνιση του αεροπλάνου ως πολεμικό μέσο, αφνιδίασε τα τουρκικά στρατεύματα. Κατά την υπερπτήση του ναυστάθμου του Ναγαρά, τέσσερις βόμβες εξαπολύθηκαν κατά των εχθρικών πλοίων - έντονη η ψυχολογική επίδραση στο ηθικό του εχθρού. Η βόμβα ήταν ένα είδος μεγάλης χειρομβοβίδας με κατευθυντήρια πτερύγια στην ουρά, βάρους 0,5 κιλού περίπου. Οι βόμβες μεταφέρονταν στο αεροπλάνο ανά 4, μέσα σε ξύλινο κιβώτιο δεξιά του χειριστή, μετατρέποντας τό σε βομβαρδιστικό - χωρίς σκοπευτικά. Ο τουρκικός Τύπος στην Κωνσταντινούπολη, μετά την επίθεση του ναυστάθμου του Ναγαρά, έντρομος σχολίασε την ανυπαρξία αντιεροπορικής προστασίας.

Λόγω της χαμηλής τους ταχύτητας, όπως και του χαμηλού ύψους άνω από το μέτωπο, οι πτήσεις αναγνώρισης του εχθρικού πυροβολικού δεν ήταν ήσυχες. Σχεδόν πάντοτε τα αεροπλάνα επέστρεφαν στην βάση τους με διατρημένα τα φτερά τους από πυρά ελαφρών όπλων και βλημάτων πυροβολικού! Οι απώλειες της Μοίρας Αεροπλάνων κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων ήταν τρεις τραυματισμοί κατά τη διάρκεια των προσγειώσεων, όπως και ένας τραυματίας από εχθρικό βλήμα - όταν ένα από τα αεροπλάνα πετούσε πάνω από το Μπιζάνι. Το εχθρικό πυροβολικό χρησιμοποιήθηκε στον αντιεροπορικό αγώνα και στα Δαρδανέλλια.

H εχθρική αεροπορική δύναμη που συναντήθηκε σε αυτές τις επιχειρήσεις ήταν ένα αεροπλάνο τύπου Henriot 50 ίππων στη Mάχη των Γιαννιτσών, με χειριστή έναν Γάλλο. Το συγκεκριμένο αεροπλάνο κατασχέθηκε αργότερα από τον Ελληνικό Στρατό στην Θεσσαλονίκη. Συνολικά δύο τουρκικά αεροπλάνα έπεσαν στα χέρια του Ελληνικού Στρατού.

Χερσόνησος του Αίμου, το πρώτο αεροπορικό εργαστήρι στον κόσμο

Η πολεμική δράση της Μοίρας Αεροπλάνων στην πρώτη περίοδο των Βαλκανικών Πολέμων, με τις πρώτες προσπάθειες βομβαρδισμού εχθρικών θέσεων, έφερε στο προσκήνιο την ανάγκη για ένα αεροπλάνο διώξεως/αναχαίτισης, όπως και της οργανωμένης αντιεροπορικής άμυνας. Παράλληλα, έκδηλη έγινε η ανάγκη της χρήσεως αυτού και σε δυσμενείς καιρικές συνθήκες. Η δράση της Ελληνικής Αεροπορίας στο πρώτο μέρος των Βαλκανικών Πολέμων, αποτέλεσε ιστορικό ορόσημο για την ταχεία εξέλιξη του αεροπλάνου ως πολεμικό μέσο και του αεροπόρου ως πολεμικού θρύλου.

Πηγή, 13 Οκτωβρίου 2012

TIDEON: Διαβάστε την εκπληκτική και άγνωστη ιστορία των νέων Θερμοπυλών. Με 100.000 βλήματα σε ένα τόσο μικρό ύψωμα λογικά δεν έπρεπε να ζήσει κανένας οργανισμός... Κι΄ όμως οι Έλληνες μαχητές οπλίστηκαν με υπερφυσική δύναμη και νίκησαν ....

28^η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940: Ηχηρό «ΟΧΙ» βροντοφώναξε ο ελληνικός λαός δια μέσω του στόματος του τότε δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά στη φασιστική Ιταλία. Τότε λοιπόν, με το χαμόγελο στα χείλη, οι μεραρχίες της μικρής μας Ελλάδας αντιτάχθηκαν απέναντι στις μεραρχίες μιας μεγάλης αυτοκρατορίας με άφθαστο ηρωισμό και μαχητικότητα. Ψυχή εναντίον πυρός και σιδήρου. Μια άνιση αριθμητική μάχη. Οι ελπίδες λίγες για τους λίγους και πολλές για τους πολλούς. Η ψυχή όμως των Ελλήνων μαχητών μίλησε και το ηθικό εκτοξεύτηκε μετά τις πρώτες νίκες. Το θαύμα είχε γίνει. Η Ιταλική αεροπορία, που στην ουσία είχε και την εναέρια υπεροχή, τα άρματα τελευταίας για την εποχή τεχνολογίας, τα πολλαπλάσια σε όγκο πυρός βλήματα και σφαίρες, οι μυριάδες των μυριάδων στρατιώτες δεν κατάφεραν να κάμψουν την ελληνική ομοψυχία. Μα και η Ελληνική πλευρά, παρόλο που οργανώθηκε στρατηγικός άρτια και εκμεταλλεύθηκε κάθε σπιθαμή του εδάφους, αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα μέσων, πυρός, εφοδιασμού και φυσικά έναν αντίπαλο εξοπλισμένο στο έπακρο και αριθμητικά ανώτερο.

Ακολούθησαν επικές μάχες. Αργυρόκαστρο, Κορυτσά, Χειμάρα και πολλές ακόμα περιοχές περιήλθαν στην κατοχή των Ελληνικών δυνάμεων. Ο Μουσολίνι, ο ενορχηστρωτής αυτής της επιθέσεως εναντίον της μικρής μας Ελλάδας, ευχόταν να μην είχε ξεκινήσει ποτέ αυτόν τον πόλεμο. Οι μεραρχίες του διαλύονταν μπροστά στις χαλύβδινες γραμμές του αντιπάλου. Οι στρατηγοί του, ανίκανοι να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα. Είχε διασυρθεί σε εξευτελιστικό βαθμό παγκοσμίως και, στην ουσία, χάρισε δόξα στο αντίπαλο στρατόπεδο, στους λιγοστούς Έλληνες. Όλη η Ευρώπη και όλος ο κόσμος επευφημούσε τον ηρωισμό των Ελλήνων μαχητών, που αποδείκνυαν ότι είναι άξιοι συνεχιστές των προγόνων τους.

Βαρύ λοιπόν το πλήγμα για τους Ιταλούς. Βαρύς όμως ήταν και ο φόρος ζωής και αίματος των Ελλήνων. Οι πορείες συνεχείς. Το βάθος κατά το οποίο είχαν προχωρήσει οι Έλληνες εντός του αλβανικού εδάφους κυμαινόταν από 30 έως και 80 χιλιόμετρα, αναλόγως της τοποθεσίας. Οι θερμοκρασίες πολικές. Περίπου για τέσσερις μήνες μάχονταν κάτω από αντίξοες συνθήκες και ο υδράργυρος είχε σταματήσει στους μείον 20. Το χιόνι ξεπερνούσε τα δύο μέτρα. Οι νεκροί από τις παγοπληξίες ήταν περισσότεροι από τους νεκρούς της μάχης. Στρατιώτες κείτονταν νεκροί από το ψύχος στη σκοπιά, στα ορύγματα και οι πιο "τυχεροί" έφευγαν για κόσμο μακρινό μέσα στον ύπνο τους χωρίς να ξαναδούν ποτέ μάνα, αδέρφια, γυναίκα, παιδιά και φίλους. Και ο φασίστας επέμενε. Πίστευε. Ήλπιζε ότι θα έχει έστω και μία μάχη νικηφόρα σε βάρος αυτών που έριξαν το γόητρό του, αυτών των αθανάτων.

Μέσα λοιπόν στην απόγνωση που συγκλόνισε την Ανώτατη Πολιτική και Στρατιωτική Ηγεσία της Ιταλίας, ο Μουσολίνι κηρύσσει μια δεύτερη, μια μεγαλύτερη επίθεση εναντίων των Ελλήνων, που έμεινε στην ιστορία ως η «Μεγάλη Εαρινή Επίθεση των Ιταλών». Αποφασίζοντας να διευθύνει προσωπικός την όλη ενέργεια συγκέντρωσε στην περιοχή της επιχείρησης ότι διαθέσιμο είχε, στρατολογώντας ακόμα και υπουργούς του, εμμένοντας στην απόφαση να θυσιάσει ακόμα περισσότερους συμπατριώτες στρατιώτες του και να συνεχίσει αυτόν τον φρενήρη πόλεμο.

Οι Έλληνες δε βρέθηκαν απροετοίμαστοι. Το περιμένουν. Ξέρουν τις ενέργειες του αντιπάλου. Τι ψυχή! Να περιμένεις το θάνατο ενώ ξέρεις ότι έρχεται, ενώ ξέρεις ότι αν φύγεις θα σωθείς. Οι νικηφόρες επιθετικές ενέργειες των Ελλήνων σταματούν. Οργανώνονται αμυντικά. 9 Μαρτίου 1941. Η μάχη ξεκινά. 17 ημέρες κόλασης. Είναι χειρότερο απ' ότι περίμεναν. Το κύριο βάρος ρίχνεται στο ύψωμα 731. Εκεί οι σύγχρονοι ΄300΄ προσπαθούν πάση θυσία, ξεπερνώντας πολλές φορές τον εαυτό τους και τα όριά τους, να κρατήσουν το περιμάχητο ύψωμα. Αν δεν το καταφέρουν, διασπάται το μέτωπο και καταρρέει όλη η αμυντική γραμμή με ολέθριες συνέπειες.

Πιο συγκεκριμένα, ο Μουσολίνι μέσα στον πανικό του, επιστρατεύει τους πάντες, ακόμα και γόνους εξεχουσών οικογενειών για να πετύχει έστω και μία νίκη προτού επέμβουν οι σιδερόφρακτες στρατιές του Χίτλερ. Και ναι! Σπάει κάθε ρεκόρ! Καταφέρνει να συγκροτήσει 25 Μεραρχίες, 140.000 περίπου άντρες και τις βάζει να αναμετρηθούν εναντίον μόνο μίας κι εκείνης μειωμένης συνθέσεως, αφού αριθμούσε μόνο περί τους 3.000!!! Τα νούμερα του βγαίνουν! Είναι σίγουρος πως θα παρελάσει έφιππος στην πρωτεύουσα της Ελλάδος, στην Αθήνα, καβάλα σε ένα άσπρο άλογο! Μάλιστα αποφασίζει να διευθύνει ο ίδιος προσωπικά την επιχείρηση με κωδικό όνομα «PRIMAVERRA", δηλαδή «Άνοιξη». Γιατί αυτό πίστευε! Ότι θα ξημερώσει η δική του άνοιξη μετά από αυτήν την ορμητική και θυελλώδη επίθεση την οποία σχεδίαζε.

Η Ελληνική πλευρά δεν πανικοβάλλεται: αν και οι ενισχύσεις ήταν περιορισμένες, το ηθικό ήταν σε αρκετά υψηλό επίπεδο για να λιγοψυχήσουν. Δε το βάζουν κάτω και ξεκινούν πρόχειρες αμυντικές οχυρώσεις: συρματοπλέγματα, λαγούμια και ορύγματα μάχης κατά κύριο λόγο. Πολλές φορές, λόγω έλλειψης σκαπανικών, σκάβανε ολόκληρα ορύγματα με τα χέρια, ακόμα και με κουτάλια! Τέτοια θέληση είχαν να υπερασπίσουν το πάτριο έδαφος οι Έλληνες στρατιώτες.

Ο Μουσολίνι δίνει το σύνθημα. Ρίχνει το κύριο βάρος των δυνάμεών του στο πιο ευάλωτο, από εδαφικής απόψεως, σημείο, ένα απλό χωματοβούνι με υψομετρικό 731 στους πρόποδες του όρους Τρεμπεσίνα. Δεν υπολογίζει όμως ότι εκεί απέναντι βρίσκεται το ηρωικό ΙΙ/5 Τάγμα του Βολιώτη Διοικητή Δημήτριου Κασλά, ο οποίος έδωσε σαφής εντολές στους στρατιώτες του: «Έστω κι ένας να μείνει εδώ πάνω, το ύψωμα θα αντιστέκεται!» Αγνοώντας λοιπόν όλα αυτά, ο Ιταλός Φασίστας ανεβαίνει στο απέναντι ύψωμα το Κόμαριτ για να παρακολουθήσει, όπως ο ίδιος είπε, τον περίπατο των ανδρών του.

Να σημειώσουμε πως το Κόμαριτ βρισκόταν σε απόσταση βολής από το Ελληνικό Πυροβολικό! Τόση λύσσα είχε να δει τις Ελληνικές δυνάμεις να συνθλίβονται, ώστε η ιστορία τον κατέγραψε ως τον μοναδικό ηγέτη στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο που είδε από τόση κοντινή απόσταση πολεμική σύγκρουση. Ως άλλος Ξέρξης λοιπόν, έκατσε να δει αυτό που δεν πραγματοποιήθηκε ολόκληρο το χειμώνα του 1940, τη σύνθλιψη των Ελληνικών δυνάμεων.

9 Μαρτίου 1941, Κυριακή της Ορθοδοξίας, Μνήμη των Αγίων Σαράντα, ώρα 06:00 το πρωί. Η τιτανομαχία ξεκινά. Δαυίδ εναντίον Γολιάθ! Ψυχή εναντίον μετάλλου! 300 πυροβόλα στρέφουν τις κάννες τους στο ύψωμα 731, το οποίο σφυροκοπείται ακατάπαυστα με βλήματα πυροβολικού ποικίλου διαμετρήματος. Έπεσαν σύνολο 100.000 βλήματα μέσα σε δύο ώρες! Σε μισή ώρα δεν είχε μείνει δέντρο όρθιο στην κορυφή, σε μιάμιση ώρα τα πάντα ανασκάφτηκαν και σε δύο ώρες το ύψωμα είχε ρημαχτεί ολοσχερώς! «Και οι πέτρες γίναν άχνη!» Φώναξε ενθουσιάσμένος ο Μουσολίνι που έβλεπε με τα κυάλια του από απέναντι! Τι να δει δηλαδή; Παντού αιωρούνταν σκόνη και καπνός! Και δίνει το πράσινο φως για την επίθεση των πεζοπόρων τμημάτων.

Το Ελληνικό Πυροβολικό προσπάθησε από την πλευρά του με πυρά ανάσχεσης να ανακόψει την προέλαση των τμημάτων αυτών και προξένησε σημαντικές απώλειες. Δεν επαρκούσαν όμως για να ανακόψουν την εχθρική επίθεση, οπότε και οι Ιταλοί ξεπερνούν το φραγμό των πυρών αυτών και αρχίζουν την ανάβαση στο ύψωμα. Προχωρώντας, και σε απόσταση 50 μέτρων από την κορυφή, αντιλήφθηκαν ότι δεν επέζησε κανείς από το σφοδρό βομβαρδισμό του υψώματος και περιχαρής ανακοινώνουν μέσω ασυρμάτου την πρώτη τους νίκη, την κατάληψη του υψώματος 731. Ένα χαμόγελο διαγράφεται στο πρόσωπο του Μουσολίνι, ο οποίος δέχεται με χειραψίες τα συγχαρητήρια των στρατηγών του. Η ήττα των Ελλήνων φάνταζε κοντινή.

Όμως τότε έγινε ένα θαύμα. Μέσα από τα χώματα, τις πέτρες, τα κομματιασμένα συρματοπλέγματα και τους ξεκοιλιασμένους γαιόσακους, φάνηκαν να ξεπετάγονται άνθρωποι! Ή μήπως δεν ήταν άνθρωποι αλλά μετενσαρκώσεις αρχαίων πολεμιστών; Όχι! Ήταν οι λιγοστοί Έλληνες του Κασλά, οι ηρωικοί υπερασπιστές του υψώματος, που ήθελαν να μετατρέψουν την επιχείρηση της Άνοιξης του Μουσολίνι σε πραγματικό εφιάλτη! Μαυρισμένοι από τους καπνούς των εκρήξεων με τα χώματα να πέφτουν από πάνω τους, οι Έλληνες ανασηκώθηκαν, έσφιξαν στο μάγουλο το όπλο, σημάδεψαν, και άρχισαν να ρίχνουν στο ψαχνό. Οι Ιταλοί αιφνιδιάζονται και καθηλώνονται. Βλέπουν κι άλλους να ξεπετάγονται σα μανιτάρια από το έδαφος και με την ιαχή «Αέρα» να ορμούν καταπάνω τους! Το μπόι τους έφτανε ίσα με τον ουρανό! Κι εκεί που προχωρούσαν σίγουροι και περήφανοι, τώρα υποχωρούν άτακτα καταδιωκόμενοι από τους εξαγριωμένους Έλληνες.

Ο Μουσολίνι απογοητευμένος πετά τα κιάλια του κάτω! Ρωτά ξανά και ξανά με ποιους τα βάλανε. Μήπως με αρχαίους Θεούς, ή μήπως με φαντάσματα; Ή ακόμα χειρότερα με δαίμονες που ξεπετάγονται από τη γη;

Και το ύψωμα σφυροκοπείται από το Ιταλικό Πυροβολικό και πάλι και πάλι και πάλι, με αμείωτη ένταση. Όλμοι, πυροβόλα κάθε διαμετρήματος, ακόμα και η αεροπορία πήρε μέρος στις απεγνωσμένες προσπάθειες για την εκπόρθηση του υψώματος. Μάταια όμως! Τα Συντάγματα και οι Ιταλικές μονάδες διαλύονται η μία μετά την άλλη με τα πτώματα να μαζεύονται και να πληθαίνουν μπροστά από το ύψωμα. Οι Έλληνες στρατιώτες όμως, μπορεί να λιγοστεύουν μέρα με τη μέρα, αλλά παραμένουν αμετακίνητοι στις θέσεις τους. Η νύχτα τους έβρισκε όλους εξαντλημένους, αλλά δε ζητούν, παρά μόνο χειροβομβίδες και σκαπανικά εργαλεία. Και η εικόνα της φυγής των Ιταλών θα επαναλαμβανόταν με συστηματική ακρίβεια για περισσότερο από δύο εβδομάδες.

11 Μαρτίου 1941: Οι Ιταλοί αλλάζουν τακτική και εκμεταλλευόμενοι την πυκνή ομίχλη που επικρατούσε εκείνο το πρωινό, και χωρίς προπαρασκευή Πυροβολικού, περνούν απαρατήρητοι από τα πλάγια του υψώματος, μέσα από μια χαράδρα, ώστε να βγουν στην πλάτη των Ελληνικών γραμμών και να τους περικυκλώσουν. Στέκονται όμως πάρα πολύ άτυχοι. Πρώτον, διότι από τυχαίο γεγονός γίνανε αντιληπτοί από το ΙΙΙ/19 Τάγμα Σερρών με Διοικητή το Λοχαγό Κουτρίδη, το οποίο ερχόταν να αντικαταστήσει το εξαντλημένο από τον αγώνα ΙΙ/5 Τάγμα των Θεσσαλών και δεύτερον διότι η ομίχλη, κατά τη διέλευσή τους μέσα από τη χαράδρα διαλύθηκε. Τότε, Θεσσαλοί και Μακεδόνες περικύκλωσαν τη μονάδα των Μελανοχιτώνων, των πιο φανατικών Ιταλών στρατιωτών. Το πυρ γενικεύτηκε και ακολούθησε πραγματική σφαγή: 250 νεκροί Ιταλοί, 501 αιχμάλωτοι! Το φάσμα μιας νέας ταπεινωτικής ήττας για τους Ιταλούς γινόταν πραγματικότητα.

14 Μαρτίου 1941: Ημέρα κομβικού σημείου. Οι Ιταλοί μετά από μέρες, καταφέρνουν να ανέλθουν στο ύψωμα 731 και όλα πλέον κρέμονται από μία κλωστή. Η ελληνική ανδρεία όμως, σαν βρόντος από κάπου ψηλά αντιλαλεί και μια κραυγή ακούγεται, που πάντοτε σημαίνει πολλά και κάνει τους εχθρούς να κοντοστέκονται: «Αέραααα»! Ο Λοχαγός Κουτρίδης επικεφαλής μια μικρής ομάδας επιχειρεί την ανακατάληψη του υψώματος. Όλοι παίρνουν θάρρος και τον ακολουθούν. Πλέον, πάνω στο αιματοβαμμένο ύψωμα, Έλληνες και Ιταλοί, δεν πολεμούν συμβατικά. Παλεύουν, με γροθιές, με ξιφολόγχες, με πέτρες, μπερδεμένοι αναμεταξύ τους, σκληροί, αλύγιστοι, φονικοί. Δεν ήταν άνθρωποι, αλλά φρενιασμένα θηρία. Οι Ιταλοί ανησυχούν. Τα πράγματα θα πάνε ξανά στραβά γι' αυτούς. Πράγματι, η κατοχή του υψώματος από μέρους τους αποδείχτηκε πρόσκαιρη, ενώ οι Μεραρχίες Κάλιαρι, Πούλιε και Μπάρι εξολοθρεύτηκαν στην κυριολεξία! Περίπου 12.000 Ιταλοί αξιωματικοί και οπλίτες κείτονταν νεκροί μπροστά από το 731, και αυτό κάθε άλλο παρά απαρατήρητο μπορούσε να περάσει. Άγγιζε τα όρια της παραφροσύνης, ενώ η δυσωδία άρχιζε να γίνεται ιδιαίτερα ενοχλητική για τους Έλληνες στρατιώτες.

19 Μαρτίου 1941: Από την αυγή το εχθρικό πυροβολικό και οι όλμοι εντείνουν τα πυρά τους και ο ρυθμός που ακολουθούν είναι καταιγιστικός. Προμηνύεται αποφασιστική μάχη. Το πυροβολικό σταματά, όμως ένας βόμβος ακούγεται! Άρματα! Ο Μουσολίνι παίζει και το τελευταίο του χαρτί. Τα ερπυστριοφόρα, αφού πέρασαν από τη χαράδρα με τα 12.000 πτώματα, κονιορτοποιώντας ότι υπήρχε μπροστά τους, άρχισαν να ανεβαίνουν ανενόχλητα το ύψωμα, μιας και από Ελληνικής πλευράς απουσίαζαν τα αντιαρματικά όπλα. Τα άρματα δεν ήταν μόνα τους! Τα συνόδευαν 200 άντρες «Αρντίτι». Ο όρος σημαίνει «Παθιασμένοι πολεμιστές».

Οι Έλληνες πολεμιστές όμως αποδεικνύονται πιο παθιασμένοι. Ξεκινούν ένα είδους πετροπόλεμο με χειροβομβίδες και μολότοφ εναντίον των αρμάτων, ενώ ορμούν εναντίον των «Αρντίτι» με τις λόγχες πάνω στα όπλα. Οι γενναίοι του Μουσολίνι καταβάλλουν απεγνωσμένη προσπάθεια για να πείσουν τους αντιπάλους τους ότι δεν πτοούνται. Αγωνίζονται να επιδείξουν περιφρόνηση ακόμα και γι' αυτή τη ξιφολόγχη, όμως πάνω στον πανικό και στην ένταση τα πράγματα γίνονται χειρότερα γι' αυτούς, όταν επεμβαίνουν τα άρματα μάχης που τους συνοδεύουν. Τα θεριστικά πυρά τους δεν ξεχωρίζουν Έλληνες από Ιταλούς και η κατάσταση ξεφεύγει από κάθε έλεγχο.

Και πάλι όμως ο Λοχαγός Κουτρίδης έρχεται να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Μαζί με τον Έφεδρο Ανθυπολοχαγό Ρούντο στήνουν ένα βαρύ πολυβόλο με διατρητικές σφαίρες και βάλλουν εναντίον των αρμάτων. Και η μάχη γίνεται ακόμα σκληρότερη, αφού τραυματίες και ακρωτηριασμένοι ακόμα, σέρνονται στο έδαφος για να αποτελειώσουν αντίπαλους τραυματίες. Μια τελευταία πλευρική αντέφοδος των Ελλήνων δίνει το σύνθημα για την αρχή του τέλους αυτής της φοβερής σφαγής. Τα άρματα αποχωρώντας καταστρέφονται, άλλα από το Ελληνικό Πυροβολικό και άλλα γλιστρώντας και κατρακυλώντας στις πλαγιές του 731.

22 Μαρτίου 1941. Όλα μοιάζουν να τελειώνουν. Ο Μουσολίνι αποχωρεί ντροπιασμένος και αηδιασμένος, ενώ Ιταλοί κήρυκες παρουσιάζονται μπροστά από τις Ελληνικές γραμμές ζητώντας ανακωχή, για να μαζέψουν τα πτώματα τα οποία ανήλθαν στον εξωφρενικό αριθμό των 14.000! Ο Υπολοχαγός Λαυρεντίδης μεταβαίνει στο Ιταλικό στρατόπεδο, θέτοντας αυτός δικούς του όρους φυσικά, για την κατάπαυση του πυρός, οι οποίοι δε γίνονται δεκτοί από την Ιταλική πλευρά. Αποχωρώντας όμως, οι Ιταλοί δεν του έδεσαν τα μάτια ως όφειλαν. Έτσι είχε την ευκαιρία να σημειώσει σημαντικές θέσεις (καταυλισμούς, αποθήκες), για τις οποίες ενημέρωσε το Ελληνικό Πυροβολικό, το οποίο στη συνέχεια έκανε τη δέουσα χρήση αυτών των σημαντικών πληροφοριών. Και οι εχθροπραξίες συνεχίζονται.

Νύχτα 23 προς 24 Μαρτίου 1941: Τελευταία απόπειρα κατάληψης του υψώματος με διπλή επίθεση στις 01:30 και στις 03:00 τα χαράματα. Λόγω του μικρού αριθμού των αντρών και των λίγων πυρομαχικών που διέθεταν, η επίθεση αποκρούστηκε με μπουκάλια μολότωφ, τα οποία οι Έλληνες στρατιώτες τα έσκαγαν κυριολεκτικά πάνω στα πρόσωπα των Ιταλών στρατιωτών. Οι εξαγριωμένοι Έλληνες δε σταμάτησαν εκεί, αφού με τόσες ημέρες μάχης, η υπομονή τους είχε εξαντληθεί. Τους καταδίωξαν, πέρασαν τη χαράδρα με τους χιλιάδες νεκρούς κι έφτασαν - ω του θάρρους τους - μπροστά από τις ιταλικές γραμμές! Επικράτησε πανικός στο ιταλικό στρατόπεδο, αφού μόνο αυτό δεν περίμεναν να δουν: μια χούφτα Έλληνες να τραγουδούν σαν τρελοί μπροστά από τις ιταλικές γραμμές ειρωνικά και χλευαστικά το «Κορόιδο Μουσολίνι»! Φύγανε μετά από ώρα, στα πρώτα κροταλίσματα των Ιταλικών πολυβόλων.

26 Μαρτίου 1941: Η σωτήρια ημέρα ήρθε! Η Γιουγκοσλαβία από φιλοαξονική, εξαιτίας ενός πραξικοπήματος, εν μία νυκτί, προσφεύγει στο συμμαχικό στρατόπεδο. Εκτεθειμένοι λοιπόν οι Ιταλοί από τα ανατολικά, σταματούν τις επιθέσεις σε όλο το μέτωπο, οπότε και οι υπερασπιστές του 731 αποδεικνύονται αληθινοί νικητές και παίρνουν, μετά από μέρες, βαθιές ανάσες. Από περίπου 300 επέμειναν μόνο 70!

Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η μάχη του υψώματος 731 έκρινε τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Αν οι Ιταλοί έσπαγαν τις Ελληνικές γραμμές, τότε ο Χίτλερ δε θα επέμβαινε στην Ελλάδα. Αντιθέτως όμως επενέβηκε και οι επιπτώσεις ήταν ιδιαιτέρως σοβαρές. Πιο συγκεκριμένα, καθυστέρησε να επέμβει αργότερα στη Ρωσία, με αποτέλεσμα να τον πιάσει ο ρωσικός χειμώνας και να καθηλωθούν οι στρατιές του στα χιόνια και στις πολικές θερμοκρασίες.

Στο ύψωμα 731 δεν υπάρχουν πια βελανιδιές, αλλά το αίμα έχει ποτίσει βαθιά τη γη. Σε 17 ημέρες οι Ιταλοί εξαπέλυσαν περίπου 26 επιθέσεις. Τα πτώματά τους είχαν χρησιμεύσει για προπύργιο του ρημαγμένου λόφου. Πλέον ο τίτλος «731» είναι πλασματικός, αφού το ύψωμα έχει «κοντύνει» από τους αδιάκοπους βομβαρδισμούς και σήμερα ονομάζεται 729. Αυτοί όμως που πολεμούσαν επάνω του είχαν «ψηλώσει», είχαν αποδειχτεί πραγματικοί γίγαντες. Δικαίως λοιπόν οι «Φίλοι της Ιστορίας Ν. Καρδίτσας» έγειραν ένα μικρό μνημείο στο σημερινό 729, το οποίο θυμίζει τη σύγχρονη τιτανομαχία, που δυστυχώς ουδείς θυμάται και τιμά. Ας ελπίσουμε λοιπόν αυτές οι λίγες γραμμές να μας θυμίσουν τα κατορθώματα των προγόνων μας, ενθυμήσεις που τόσο έχουμε ανάγκη στις μέρες μας.

Κάθε Ὀκτώβριο ἡ μνήμη τῆς καρδιᾶς μας πετᾶ στὰ βορειοηπειρωτικὰ βουνά· ἐκεῖ ὅπου οἱ πατέρες μας δίδαξαν μὲ τὴν ἀνδρεία τους τὸν κόσμο τί σημαίνει νὰ ἀγωνίζεσαι καὶ νὰ πεθαίνεις γιὰ τὴν ἐλευθερία τῶν λαῶν.

Ἦταν Ὀκτώβριος τοῦ 1940 ὅταν ἡ μικρὴ Ἑλλάδα μας ταπείνωσε τὴ φασιστικὴ Ἰταλία μὲ τὸ ἡρωικὸ ΟΧΙ της. Καὶ μὲ τὴ γενναία ἀντίστασή της, χάρη καὶ στὴ βοήθεια τῆς Μεγαλόχαρης, ματαίωσε τὰ γενικότερα σχέδια τῆς συμμάχου τῆς Ἰταλίας, τῆς ναζιστικῆς Γερμανίας. Αὐτὰ τότε. Τότε ποὺ ὅλοι στὴν Εὐρώπη μιλοῦσαν μὲ θαυμα­σμὸ γιὰ τοὺς Ἕλληνες, ἀκόμη καὶ αὐτὸς ὁ Χίτλερ!

Ὅμως ὁ φετινὸς Ὀκτώβριος κεντᾶ διαφορετικὰ τὴ μνήμη μας. Καὶ δὲν πρέπει νὰ περάσει ἀπαρατήρητο τὸ ἄλλο θαῦμα τῆς νεότερης ἱστορίας μας, τὸ θαῦμα τοῦ 1912-13. Κλείνουν ἐφέτος ἑκατὸ χρόνια ἀπὸ τότε ποὺ μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν ἱερὸ ἐνθουσιασμὸ καὶ τοὺς γενναίους ἀγῶνες τῶν προγόνων μας διπλασιάστηκε σχεδὸν ἡ ἀγαπημένη πατρίδα μας. Μὲ τὸ αἷμα τῶν ἡρώων στρατιωτῶν μας φύτρωσε τὸ εὔοσμο καὶ ἀμάραντο ἄνθος τῆς ­ἐλευθερίας καὶ στήθηκε στὴ γῆ τῆς Μακεδονίας μας ὁ Τίμιος Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ἡ γαλανόλευκη στὶς 26 Ὀκτωβρίου τοῦ 1912 ἀνήμερα τοῦ Ἁγίου Δημητρίου κυμάτισε περήφανη στὸν Λευκὸ Πύργο τῆς Θεσσαλονίκης.

Τὰ χριστιανικὰ κράτη τῆς Βαλκανικῆς, Ἑλλάδα, Βουλγαρία, Μαυροβούνιο καὶ Σερβία, μετὰ ἀπὸ πολλὲς διπλωματικὲς συσκέψεις μεταξύ τους, μὴν ἀντέχοντας τὶς σκληρὲς συμπεριφορὲς εἰς βάρος τους τῶν Τούρκων κατακτητῶν, ἀποφάσισαν νὰ κηρύξουν πόλεμο κατὰ τῆς Τουρκίας. Οἱ Εὐρωπαϊκὲς Μεγάλες Δυνάμεις τήρησαν οὐδέτερη στάση ἀποβλέποντας στὰ συμφέροντά τους. Πρῶτο κήρυξε τὸν πόλεμο κατὰ τῆς Τουρκίας τὸ Μαυροβούνιο στὶς 25 Σεπτεμβρίου.

Ἡ χώρα μας κήρυξε τὸν πόλεμο στὶς 5 Ὀκτωβρίου καὶ ὁ βασιλιὰς Γεώργιος ἔπειτα ἀπὸ πρόταση τοῦ Ὑπουργικοῦ Συμβουλίου ἀπηύθυνε πρὸς τὸν ἑλληνικὸ λαὸ τὸ ἑξῆς διάγγελμα, τὸ ὁποῖο γνωστοποίησε καὶ στὶς Μεγάλες Δυνάμεις:

«Πρὸς τὸν λαόν μου

Αἱ ἱεραὶ ὑποχρεώσεις πρὸς τὴν φιλτάτην Πατρίδα, πρὸς τοὺς ὑποδούλους ἀδελφούς μας καὶ πρὸς τὴν ἀνθρωπότητα ἐπιβάλλουσιν εἰς τὸ Κράτος μετὰ τὴν ἀποτυχίαν τῶν εἰρηνικῶν προσπαθειῶν, πρὸς ἐπίτευξιν καὶ ἐξασφάλισιν τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων τῶν ὑπὸ τὸν τουρκικὸν ζυγὸν Χριστιανῶν, ὅπως διὰ τῶν ὅπλων θέσῃ τέρμα εἰς τὴν δυστυχίαν τὴν ὁποίαν οὗτοι ὑφίστανται ἀπὸ τόσων αἰώνων.

Ἡ Ἑλλὰς πάνοπλος μετὰ τῶν συμμάχων αὐτῆς, ἐμπνεομένων ὑπὸ τῶν αὐτῶν αἰσθημάτων καὶ συνδεομένων διὰ κοινῶν ὑποχρεώσεων, ἀναλαμβάνει τὸν ἱερὸν ἀγῶνα τοῦ δικαίου καί τῆς ἐλευθερίας τῶν καταδυναστευομένων λαῶν τῆς Ἀνατολῆς.

Ὁ κατὰ ξηρὰν καὶ θάλασσαν στρατὸς ἡμῶν ἐν πλήρει συναισθήσει τοῦ καθήκοντος αὐτοῦ πρὸς τὸ Ἔθνος καὶ τὴν Xριστιανοσύνην, μνήμων τῶν ἐθνικῶν αὐτοῦ παραδόσεων καὶ ὑπερήφανος διὰ τὴν ἠθικὴν αὐτοῦ Ὑπεροχὴν καὶ ἀξίαν, ἀποδύεται μετὰ πίστεως εἰς τὸν ἀγῶνα ὅπως διὰ τοῦ τιμίου αὐτοῦ αἵματος ἀποδώσῃ τὴν ἐλευθερίαν εἰς τοὺς τυραννουμένους.

Ἡ Ἑλλὰς μετὰ τῶν ἀδελφῶν συμμάχων Κρατῶν θὰ ἐπιδιώξῃ πάσῃ θυσίᾳ τὸν ἱερὸν αὐτὸν σκοπόν, ἐπικαλούμενοι δὲ τὴν ἀρωγὴν τοῦ Ὑψίστου ἐν τῷ δικαιοτάτῳ τούτῳ ἀγῶνι τοῦ πολιτισμοῦ, ἀνακράζομεν: ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ, ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ!

Ἀθῆναι 5 Ὀκτωβρίου 1912

ΓΕΩΡΓΙΟΣ»

Γενικὸς Διοικητὴς Στρατοῦ ὁρίσθηκε ὁ τότε Διάδοχος Κωνσταντῖνος. Ὁ Στρατός μας συγκροτήθηκε σὲ δύο μεγάλα σώματα, στὸν Στρατὸ Θεσσαλίας καὶ στὸν Στρατὸ Ἠπείρου, μὲ σύνολο ἀνδρῶν 110.000 περίπου.

Τὸν στρατὸ αὐτὸ τὸν ἀποτελοῦσαν γενναῖα παλληκάρια ἀπὸ ὅλα τὰ ἐλεύθερα ἐδάφη τῆς Πατρίδας μας καὶ ἀπὸ τὴν Κρήτη καὶ τὴ μακρινὴ Κύπρο μας.

Οἱ στρατιωτικὲς ἐπιχειρήσεις ­ἄρχισαν ἀμέσως. Τὸ Σῶμα τῆς Θεσσαλίας μὲ ἀρ­χιστράτηγο τὸν Διάδοχο Κωνσταντῖνο κατευθύνθηκε ἀρχικὰ πρὸς τὴ βορειοδυτικὴ Μακεδονία. Πέρασε τὴν ὀροσειρὰ τῆς Μελούνας καὶ ἐλευθέρωσε στὶς 6 Ὀκτωβρίου τὴν Ἐλασσόνα καὶ τὴ Δεσκάτη, κυρίευσε τὰ στενὰ τοῦ Σαρανταπόρου στὶς 9 Ὀκτωβρίου καὶ μὲ σύνθημά του «Ἐμπρὸς πάντοτε!» ἐλευθέρωσε τὰ Σέρβια στὶς 10 Ὀκτωβρίου, τὴν Κοζάνη στὶς 12 Ὀκτωβρίου, τὰ Γρεβενά, τὴν Πτολεμαΐδα καὶ τὴν Κατερίνη στὶς 15 Ὀκτωβρίου, τὴ Βέροια στὶς 16 Ὀκτωβρίου, τὴν Ἔδεσσα στὶς 18 Ὀκτωβρίου καὶ τὰ Γιαννιτσὰ μετὰ ἀπὸ σκληρὴ μάχη στὶς 19 καὶ 20 Ὀκτωβρίου. Ἔπειτα ἀπὸ τὴ νίκη τοῦ στρατοῦ μας στὰ Γιαννιτσὰ ὁ στρατός μας πῆρε τὸ δρόμο γιὰ τὴ Θεσσαλονίκη. Στὶς 25 Ὀκτωβρίου ἐλευθερώθηκε καὶ ὁ Λαγκαδάς.

Ὁ ἀρχηγὸς τοῦ τουρκικοῦ στρατοῦ τῆς Θεσσαλονίκης ἀρχιστράτηγος Χασὰν Ταξὶν Πασὰς διαπιστώνοντας ὅτι ἦταν ἀδύνατον νὰ ἀποκρούσει τὴν ὁρμητικὴ προέλαση τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ ἀναγκάσθηκε καὶ ὑπέγραψε τὴν ἄνευ ὅρων παράδοση τῆς Θεσσαλονίκης στοὺς Ἕλληνες τὴν 26η Ὀκτωβρίου 1912.

Αὐτὴ ἦταν ἡ θαυμαστὴ ἀπελευθερωτικὴ πορεία τοῦ στρατοῦ μας ἐκεῖνο τὸ εἰκοσαήμερο τοῦ 1912. Μιὰ πορεία θριάμβου ποὺ ἐπανέφερε ἔπειτα ἀπὸ 482 χρόνια τουρκικῆς σκλαβιᾶς (τὸ 1430 εἶχε σκλαβωθεῖ ἡ Θεσσαλονίκη) τὴν ἐλευθερία στὴν πρωτεύουσα τῆς βορείου Ἑλλάδος.

Δὲν πρέπει νὰ λησμονοῦμε ποτὲ τοὺς ἱεροὺς ἀπελευθερωτικοὺς ἀγῶνες τῆς Ἱστορίας μας. Ἔχουμε πολλοὺς τέτοιους ἀγῶνες στὴν Πατρίδα μας. Στὴν Ἤπειρο, στὴ Θράκη, ἀργότερα στὴν Κύπρο καὶ στὰ ἄλλα νησιά μας. Ἂν λησμονήσουμε τὴν Ἱστορία μας, θὰ χάσουμε τὸν ἑαυτό μας καὶ τὸν προσανατολισμό μας. Αὐτὸ ἐπιδιώκουν πολλοὶ ἐχθροί μας. Ἐὰν θέλουμε νὰ συνεχίσουμε νὰ ὑπάρχουμε ὡς Ἔθνος, πρέπει νὰ ἐμπνεόμαστε ἀπὸ τὰ ὑψηλὰ ἰδανικὰ τῶν πατέρων μας. Τὸ ὀφείλουμε ὡς χρέος εὐγνωμοσύνης στὸ αἷμα τῆς θυσίας τους.

ΠΗΓΗ: Περιοδικό «Ο ΣΩΤΗΡ», Τευχ. 2053.

Στρατοπεδευμένοι οι τσολιάδες του Μεσολογγίου έξω στα χωράφια του Αγρινίου. Μόλις είχε κτυπήσει ο φθινοπωρινός ήλιος και έλουζε με το εκθαμβωτικό του φως τις λίμνες και τα χωριά. Ηρεμία παντού. Τίποτε δεν πρόδιδε τη θύελλα και την Καταιγίδα. Οι αγρότες αμέριμνοι βοσκούσαν τα ζωντανά τους. Οι ζευγολάτες όργωναν τη γη τους. Άρχισαν πρωί πρωί τις δουλειές τους.

Ήταν Δευτέρα. 28 Οκτωβρίου του 1940.
Να! φάνηκε ο διοικητής με το αυτοκίνητο στους στρατοπεδευμένους. Συγκαλεί τους αξιωματικούς αμέσως και σπασμωδικά. Σε όλα φαινόταν μια νευρικότητα. Κάτι είπε στους αξιωματικούς και σε λίγα λεπτά, όλο το σύνταγμα ήταν συγκεντρωμένο με κατεύθυνση προς τα Γιάννενα.
Στήνουν μερικά οπλοπολυβόλα, ελλείψει αντιαεροπορικών.
Οι λοχαγοί, καθένας στο λόχο του, λέγει:
«Απόψε οι Ιταλοί άνανδρα μας κτυπήσανε πισώπλατα. Θα τους τσακίσωμε. Έτσι θα μάθουνε τι θα πη Έλληνες. Χρησιμοποιήστε το έδαφος καλά. Βαδίστε ακροβολισμένοι δια τον κίνδυνον των αεροπλάνων. Με τη βοήθεια του Θεού και της Παναγίας θα τους νικήσωμε».
Ακροβολίστηκε το σύνταγμα εκατέρωθεν του δρόμου, σε μεγάλο πλάτος, κι' άρχισε η πεζοπορία. Σε κάποια στιγμή περάσανε Ιταλικά αεροπλάνα. Κυπήσανε τότε την Πάτρα. Αχ! τι κακό είπαμε, έκαμαν τότε στα αδέλφια μας στην Πάτρα!

Το πρώτο θαύμα στο Αργυρόκαστρο

 Θα έκανε μεγάλο κακό η αεροπορία τους την πρώτη ημέρα του πολέμου, αλλά ο Θεός εβοήθησε εξ αρχής τους Έλληνες στον πόλεμο του '40. Και να πως:

Τα Ιταλικά αεροπλάνα ήτανε, εκείνο το πρωινό, στις 28 Οκτωβρίου συγκεντρωμένα στο αεροδρόμιο του Αργυροκάστρου. Ήταν έτοιμα, φορτωμένα με βόμβες προς εκκίνησιν. Ο σκοπός τους ήτανε να βομβαρδίσουν όλες τις πόλεις της Ελλάδος και όλους τους συγκοινωνιακούς κόμβους. Θα παρέλυαν τα πάντα. Θα έσπερναν τον όλεθρο και θα εμπόδιζαν την επιστράτευσι των Ελλήνων και έτσι αυτοί θα κατέβαινον ανενόχλητοι να πάρουν τον καφέ στην Αθήνα, όπως έλεγαν.
Οι Ιταλοί πιλότοι συγκεντρωθήκανε στο Διοικητήριο να πάρουν το ρόφημά τους και τις τελευταίες διαταγές.

 Εδώ έβαλε ο Θεός το χέρι του και υπεράσπισε τον δίκαιο αγώνα των Ελλήνων.
Την ίδια μέρα πρωί- πρωί, ξεκινήσανε από το ελληνικό έδαφος δύο δικά μας αεροπλάνα -δεν είχαμε και πολλά-. Προχωρήσανε μέσα στην Αλβανία, στο κατεχόμενο υπό των Ιταλών έδαφος.
Εκεί ρίξανε μερικές βόμβες. Στο ένα όμως αεροπλάνο επέβαινε ένας θεολόγος, ονόματι Σαράτσης. Του είχε μείνει ακόμη μία βόμβα. Επιστρέφοντας, συμπτωματικά την πέταξε κοντά στην Ιταλική βάση, στο Αργυρόκαστρο. Η βόμβα όμως αυτή αποδείχθηκε θαυματουργή. Έπεσε μέσα στην αίθουσα του Διοικητηρίου, που ήτανε συγκεντρωμένοι οι Ιταλοί πιλότοι! Προκάλεσε μεγάλη καταστροφή! Το Ιταλικό επιτελείο τα έχασε. Ενόμισαν, ότι οι Έλληνες έχουν αρτίαν οργάνωσιν και μέγα δίκτυο κατασκοπείας. Έτσι όμως ματαιώθηκε το σχέδιο του κεραυνοβόλου βομβαρδισμού. Εκτός λοιπόν από την πόλη των Πατρών καμμία άλλη πόλις δεν βομβαρδίστηκε.
Η επιστράτευσις έγινε παντού κανονικά και οι γενναίοι μας προχώρησαν προς το Μέτωπο.

Αρχιμ. Χαραλάμπους Δ. Βασιλοπούλου, ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΣΑΡΑΝΤΑ
(ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ) 
 

http://www.egolpion.com/8avma_40.el.aspx

Η ελληνική σημαία στο Λευκό Πύργο ενώ ο διάδοχος Κωνσταντίνος μπαίνει στη πόλη. Ο Αλέξανδρος Ζαννας θυμάται ...

 Στις 28 Οκτωβρίου το πρωί επρόκειτο να γίνει η επίσημη είσοδος του βασιλέως και της βασιλικής οικογένειας στην πόλη.

Στον Λευκό Πύργο δεν είχε σηκωθεί ακόμη Ελληνική σημαία και όλοι διερωτόταν το γιατί.

Πως έγινε και ύστερα από 36 ωρών κατοχής δεν είχε υψωθεί ακόμη η ελληνική σημεία;

Ανέβηκα επάνω στον Πυργο και ειδα πως οι Τούρκοι είχαν αφαιρέσει το σκοινι από τον ιστό. Για να κατέβη ο ιστός και να υψωθεί η σημαία χρειαζόταν αρκετή δουλειά. Ρώτησα στα καΐκια , που ήταν αγκυροβολημένα δίπλα, αν υπήρχε κανένας μικρός μούτσος ικανός να σκαρφαλώσει στον ίδιο τον ιστό και να περάσει το σκοινι για τη σημαία. Παρουσιάστηκε ένας μικρούλης γελαστός και με βεβαίωσε ότι μπορούσε να το κάνη. Έτρεμα μην του συμβεί κακό γιατί ο ιστός  δεν ήταν πολύ γερός. Ο μικρός όμως αφού τον κοίταξε μου είπε πως ήταν δυσκολότερες αναρριχήσεις στα καράβια και πως θα τα κατάφερνε. Πριν ακόμη του πω το ναι άρχισε να σκαρφαλώνει με καταπληκτική επιτηδειότητα και ταχύτητα. Σε δυο λεπτά είχε περάσει το σκοινι. Κατέβηκε ενθουσιασμένος για την επιτυχία του και όταν του έδωκα δυο μετζίτια πετούσε από τη χαρά του. Η σημαία μας πρωτουψωθηκε στο Λευκό Πύργο εκείνη την aκριβώς που έρχονταν απ τον παραλιακό δρόμο η παρέλαση της νίκης

Ενδιαφέρον όμως έχει και η μαρτυρία του Μαρίνου Γερουλάνου, που υπηρετώντας ως γιατρός στον ελληνικό στρατό, ήταν απ’ τους πρώτους στρατιωτικούς που μπήκαν στη Θεσσαλονίκη:

Έφθασε το μεσονύκτιον και μόνον αφού παρεδόθη και ο τελευταίος τραυματίας, εσκέφθημεν τι θα κάμωμεν και ημείς. Ήτο νύκτα, σκότος, ευρισκόμεθα σχεδόν μόνοι εις τον σταθμόν εις άγνωστον υπό εχθρικού στρατού μέχρι της χθες κατεχομένην πόλιν, με εχθρικόν πληθυσμόν, όταν μας πλησιάζει καλοενδεδυμένος μεσήλιξ κύριος ο οποίος απευθυνόμενος προς εμέ ερωτά πού εσκεπτόμεθα να κατευθυνθώμεν. Του απήντησα, παρακαλών να μας οδηγήση εις τι ξενοδοχείον. “Ούτε εις την είσοδον ξενοδοχείου θα δυνηθήτε να εισέλθετε”, μας απαντά, “όλα είναι υπερπλήρη από στρατιωτικούς, αλλά αν επιθυμήτε, να έλθετε να μείνετε σπίτι μου”. Ενόμιζα μήπως ήτο παλαιός ασθενής μου, όστις με ανεγνώρισεν και τον ηρώτησα σχετικώς: “Όχι, δεν σας γνωρίζω”, απήντησεν. Έβλεπεν Έλληνες υγειονομικούς και ήθελεν να τους εξυπηρετήση. Του συνεστήθημεν και τον ευχαριστήσαμεν αποδεχόμενοι την ευγενή πρόσκλησίν του. (…) Ο οικοδεσπότης μάς ηρώτησεν εάν είχομεν να φάγωμεν από πολλού και μας παρεκάλεσε να υπομείνωμεν ολίγον ακόμη έως ότου ετοιμάσουν κάτι. Εν των μεταξύ, έφερεν καφέν και γλυκό και ενεφανίσθη ηλικιωμένη κυρία με τη συνήθη τοπικήν ενδυμασίαν. Αποτεινόμενος προς αυτήν, είπον: -Πολύ λυπούμαι διότι τοιαύτην ώραν, περασμένα μεσάνυκτα, ήλθομεν να σας ανησυχήσωμεν. Και εκείνη μου απαντά: -Μπα, παιδάκι μου, ημείς πεντακόσια χρόνια σας επεριμέναμε και τώρα λέτε πως μας ανησυχείτε;

ΜΑΡΙΝΟΣ ΓΕΡΟΥΛΑΝΟΣ “ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ (1867-1957) ΣΕΛΙΔΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΝΕΩΤΕΡΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ” Εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ

πηγές: Προς τη Νίκη

logomnimon.wordpress.com

Ἕνας Στρατιώτης θυμᾶται γιὰ τὴν ἅγια μορφὴ καὶ τὴν θυσία τοῦ Στρατιωτικοῦ Ἱερέως Ἀρχιμανδρίτου Χρυσοστόμου Τσοκώνα:

 «Κεράσοβο Πωγωνίου...1940. Στὶς 11 περνᾶνε ἀεροπλάνα (ἰταλικὰ φυσικά) καὶ βομβαρδίζουν σὰν δαίμονες πάνω ἀπ' τὰ κεφάλια μας. Οἱ βόμβες λυσσᾶνε, μὰ πέφτουν πιὸ πέρα μὲς στὴ χαράδρα. Τὴ νύχτα, ἐνῷ κοιμόμαστε σὲ μιὰ μικρὴ ἐκκλησιά, ἦρθαν μέσα κάτι στρατιῶτες καὶ στριμωχτήκανε κοντά μας. Ἔβρεχε ὁ Θεός, ὁ ὕπνος ἦρθε γρήγορα κι ὅλη νύχτα νιώθαμε ζεστασιά.

Τὴν αὐγὴ ποὺ ξυπνᾶμε βλέπουμε νὰ μπαίνει μέσα ἕνας νέος παπάς, μούσκεμα ἀπὸ τὴν βροχή. Ἀποροῦμε καὶ μαθαίνουμε κάτι τὸ πρωτάκουστο. Ὁ παπὰς εἶχε ἔρθει μὲ τοὺς ἄλλους στρατιῶτες καὶ βλέποντας τόσους σὲ ἕνα πολὺ στενὸ χῶρο, γιὰ νὰ μὴν ἐνοχλήσει κανέναν, προτίμησε νὰ μείνει ὁλονυχτὶς ἔξω ἀπὸ τὸ ἐκκλησάκι, χωρὶς ἀντίσκηνο.

Μόλις τὸν βλέπουμε σ' αὐτὴ τὴν κατάσταση, σηκωνόμαστε ὅλοι ὀρθοὶ καὶ σκύβουμε μπροστά του. Ἐκεῖνος κάνει τὸ σταυρό του, μᾶς καλημερίζει, ἀνάβει ἕνα κερὶ καὶ προσεύχεται μπροστὰ στὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ γιὰ τὴν εἰρήνη τοῦ κόσμου καὶ τὴν ἀγάπη ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους.

 Τὸν νιώθουμε σὰν Χριστὸ καὶ τὸν βάνουμε γιὰ πάντα στὰ κατάβαθα τῆς ψυχῆς μας. Μετὰ ποὺ βγήκαμε, τραβάει μερικοὺς στρατιῶτες γιὰ τὸ χωριὸ Περιστέρι, χωρὶς νὰ φτάσει ὅμως ποτέ. Μιὰ ἐχθρικὴ βόμβα τὸν βρίσκει στὸ δρόμο καὶ τὸν ρίχνει κάτω νεκρό. Ἦταν ὁ πιὸ ἅγιος παπὰς κι ἄνθρωπος ποὺ ἀπάντησα στὴ στράτα τῆς ζωῆς μου».

myriobiblos.gr

Ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών και η Ολομέλεια των Προέδρων των Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδος καταγγέλλουν τη στάση του Υπουργού Οικονομικών, Γιάννη Στουρνάρα, ο οποίος, έπειτα από τη μεγαλειώδη συγκέντρωση και την πορεία διαμαρτυρίας των επιστημόνων, που πραγματοποιήθηκε σήμερα προς το Υπουργείο Οικονομικών, αρνήθηκε – με περισσή αλαζονεία και περιφρόνηση – να δεχθεί τους εκπροσώπους τους, παραπέμποντάς μας σε κατώτερο υπηρεσιακό παράγοντα του υπουργείου.

Η στάση αυτή είναι ενδεικτική της γενικότερης απροθυμίας και αδιαφορίας της πολιτικής εξουσίας να αφουγκραστεί τα προβλήματα των Ελλήνων πολιτών και να ενεργήσει προς όφελος του ελληνικού λαού και όχι των δανειστών και των εξωθεσμικών παραγόντων της χώρας.

Ωστόσο, παρά τις προσπάθειες αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης και της συστηματικής κατασυκοφάντησης των Δικηγόρων ως δήθεν προνομιούχων και φοροφυγάδων, ο ελληνικός λαός γνωρίζει τη διαχρονική προσφορά του επιστημονικού κόσμου της χώρας στο κοινωνικό σύνολο και την ουσιαστική συνεισφορά του στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις του καθενός.

Καλούμε την κυβέρνηση, και πρωτίστως τους διορισμένους και μηδέποτε εκλεγμένους από τον Ελληνικό Λαό υπουργούς να παύσουν να λογοδοτούν προς την τρόικα και πάσης φύσεως εξωθεσμικούς και προς δημοκρατικά ανομιμοποίητους παράγοντες καθιστώντας τους συνομιλητές τους και να επιδείξουν επιτέλους το δέοντα σεβασμό προς τους επιστημονικούς φορείς της χώρας και το μέσο πολίτη, που δοκιμάζονται πρωτοφανώς από ανάλγητα «μνημονιακά» μέτρα που παραβιάζουν κάθε έννοια λογικής, δικαίου και κοινωνικής δικαιοσύνης.

Τους καλούμε, ακόμα, να εγκύψουν στα πραγματικά προβλήματα της οικονομίας και του ελληνικού λαού. Τρία περίπου χρόνια, μία είναι η πολιτική τους: εξαθλίωση, εξαθλίωση, εξαθλίωση. Οι δήθεν οικονομολόγοι πρέπει να βάλουν στο λεξιλόγιό τους και στα ενδιαφέροντά τους τις λέξεις: ΑΝΑΠΤΥΞΗ – ΑΝΑΠΤΥΞΗ – ΑΝΑΠΤΥΞΗ.

Είναι καιρός ο κ. Στουρνάρας, έστω και μηδέποτε εκλεγμένος, να αρχίσει να λειτουργεί ως υπουργός του ελληνικού κράτους και όχι ως διευθυντής του ΙΟΒΕ. Κι αν τάχα «απειλεί» την τρόικα με παραίτηση, του υπενθυμίζουμε ότι η παραίτηση υποβάλλεται στον ελληνικό λαό, ο οποίος την περιμένει με ανυπομονησία και θα τη δεχόταν με ανακούφιση.

 Αθήνα, 17-10-2012

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ

ΓΙΑΝΝΗΣ Δ. ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΣ