Μας διηγήθηκε ο αββάς Ανδρέας ο Μεσσήνιος ότι: «Όταν ήμουν πιο νέος φύγαμε με τον Γέροντα μου από τη Ραϊθού και πήγαμε στην Παλαιστίνη και μείναμε κοντά σ’ έναν άλλο Γέροντα. Αυτός λοιπόν ο Γέροντας που μας φιλοξένησε είχε ένα νόμισμα.

Ο Κύριος απαιτεί από τους πιστούς Του να ασκήσουν κάθε δυνατή βία, να καταβάλουν κάθε κόπο, να εργάζονται έως ότου έχουν το φως, να προσεύχονται δίχως διακοπή, να απαιτούν, να ζητούν, να κρούουν, να νηστεύουν, να επιτελούν πολυάριθμα έργα ελεημοσύνης,

Ο αββάς Αναστάσιος, ο ηγούμενος [1], είδε τον αββά Ιωάννη [2] μαζί με τον Γέροντα του, τον αββά Μαρτύριο [3], να κατηφορίζουν από την αγία Κορυφή [4]. Κάλεσε λοιπόν τον αββά Μαρτύριο και τον ίδιο τον νεαρό μοναχό [5] και λέει στον Γέροντα·

Ένας από τους μεγαλύτερους θεολόγους των χρόνων μας έφυγε νωρίς την Κυριακή το πρωί, 4 Σεπτεμβρίου 2016, για τη Θριαμβεύουσα Εκκλησία από την επίγεια Στρατευομένη, την Οποία υπηρέτησε «ως καλός Στρατιώτης Ιησού Χριστού» για πολλές δεκαετίες.

«Πνεῦμα Κυρίου ἐπ᾽ ἐμέ, οὗ εἵνεκεν ἔχρισέ με, εὐαγγελίσασθαι πτωχοῖς ἀπέσταλκέ με, ἰάσασθαι τοὺς συντετριμμένους τὴν καρδίαν, κηρῦ­ξαι αἰχμαλώτοις ἄφεσιν καὶ τυφλοῖς ἀνάβλεψιν, ἀποστεῖλαι τεθραυσμέ­νους ἐν ἀφέσει, κηρῦξαι ἐνιαυτὸν Κυρίου δεκτόν» (Λουκ. 4,18-19 = Ἠσ. 61,1-2)

Ὄντως Ἡγούμενος μέγας πέπτωκεν ἐν τῇ ἡμέρα ταύτη. Ἡγούμενος καί ὄχι ἡγεμών.

Έλεγαν για τον αββά [1] Αμμούν [2], ότι έμεινε δύο μήνες μέσα σ’ ένα κιβώτιο που μετρούσαν το κριθάρι. Επισκέφθηκε κάποτε τον αββά Ποιμένα [3] και του λέει·

Αποτελεί κοινό τόπο η διαπίστωση ότι οι πυρκαγιές και η καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος έχουν γίνει μάστιγα για την πατρίδας μας. Κάθε χρόνο μετράμε τις πληγές μας.

Δὲν ἔχουν τελειωμό τὰ σύγχρονα μέσα. Τρέχουν πιὸ πολύ ἀπὸ τὸν νοῦ τοῦ ἀνθρώπου, γιατί βοηθάει καὶ ὁ διάβολος. Παλιά οἱ ἄνθρωποι ποὺ δὲν εἶχαν αὐτὰ τὰ μέσα, τηλέφωνα, φάξ, μηχανήματα ἕνα σωρό , εἶχαν τὴν γαλήνη του, τὴν ἁπλότητά τους.

1. «Αὐτὸ μιὰ μέρα θὰ γίνῃ Ρωμαίϊκο καὶ καλότυχος ὅποιος ζήση σὲ ἐκεῖνο τὸ βασίλειο».