Κάθε χρόνο μετά τη γιορτή των Αγίων Πάντων η εκκλησία μας τιμά μιαν άλλη χορεία αγίων, αυτή των οσίων Αγιορειτών Πατέρων.

Η εορτή αυτή τιμάται ιδιαίτερα πανηγυρικά με ολονύκτια αγρυπνία στον Πάνσεπτο ναό του Πρωτάτου Καρυών του Αγίου Όρους, με την προσέλευση πολλών μοναχών και λαϊκών προσκυνητών.

Το Άγιον Όρος ονομάσθηκε έτσι από την αγιότητα των πατέρων του. Σήμερα έχουμε περί τους 450 γνωστούς αγιορείτες αγίους. Την ωραία ακολουθία τους και το θαυμάσιο εγκώμιό τους συνέθεσε ο φιλάγιος όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης (+1809) περί το 1800, όπου τότε αγιογραφήθηκε και η πρώτη τους εικόνα.

Ο πρώτος γνωστός άγιος είναι ο όσιος Πέτρος ο Αθωνίτης και τελευταίος ο άγιος Σάββας ο εν Καλύμνω (+1948). Μεγάλες μορφές του αθωνικού αγιολογίου είναι οι άγιοι Αθανάσιος Αθωνίτης, Γρηγόριος Παλαμάς, Γρηγόριος Σιναΐτης, Φιλόθεος Κόκκινος, Νήφων Διονυσιάτης, Μακάριος Νοταράς, Σιλουανός Αθωνίτης και πολλοί άλλοι. Είναι υπό έκδοση βιβλίο μας για όλους αυτούς τους μεγάλους της πίστεως.

Η αγρυπνία στον ιερό ναό του Πρωτάτου ήταν ωραία, με τη γνωστή αθωνική τάξη, το απαράβατο τυπικό, τις μακρές ψαλμωδίες, το αρχιερατικό συλλείτουργο. Προεξήρχε ο νέος σεβασμιότατος μητροπολίτης Τριφυλίας και Ολυμπίας κ. Χρυσόστομος, ο οποίος είναι απόφοιτος της Αθωνιάδος Ακαδημίας και επί έτη υπήρξε μετοχιάρης της μονής Ιβήρων στο μετόχι τους στη Σπάρτη. Λειτούργησε ευλαβικά ως παλαιός αρχιερεύς και μίλησε ωραία στην τράπεζα για την εορτή και τις αναμνήσεις του από τον ιερό Άθωνα, που τον συνοδεύουν πάντοτε. Κατέληξε πως θα 'θελε η επαρχία του να ευωδιάζει αγιορείτικο μοσχολίβανο.

Ο ναός του Πρωτάτου, κτίσμα του 10ου αιώνα, με τις περίφημες τοιχογραφίες του Θεσσαλονικέως Πανσελήνου, στα τέλη του 13ου αιώνα, ακόμη επισκευάζεται κι ανακαινίζεται. Οι εργασίες συνεχίζονται με αργό ρυθμό και το αρχαίο κτίσμα αγκομαχά από τόννους σιδήρου εντός κι εκτός του ναού. Αυτό ανάγκασε τους καρυώτες μοναχούς πρόσφατα να συγκεντρώσουν υπογραφές για την επίσπευση των έργων και αποδέσμευση του ναού από τα βαριά και αντιαισθητικά πολλά σίδερα.

Οι άγιοι του Αγίου Όρους αποτελούν τον μεγαλύτερο πλούτο του. Η αγιότητα εδώ είναι το κυρίως ζητούμενο. Η αγιότητα υπάρχει ως τις ημέρες μας. Η αγιότητα συντηρεί και σώζει τον κόσμο. Η αγιότητα συνήθως ανθεί μυστικά. Δεν αγαπά τα φώτα, τις φωνές, τη διαφήμιση, τα χειροκροτήματα. Χαίρεται την αφάνεια, την αδοξία, την ασημότητα. Χαίρεται στις σπηλιές, τα παρθένα δάση, τις οπές της γης, τα απόμερα κελιά. Ο Θεός δεν την αφήνει άγνωστη. Τη φανερώνει προς παραμυθία, ενίσχυση, στηριγμό κι ευλογία.

Το Άγιον Όρος είναι των αγίων. Αυτήν την παραγωγή καλείται να συνεχίσει και στον δύστροπο 21ο αιώνα. Θα τη συνεχίσει. Είναι συγκινητικό στις ημέρες μας να συναντάς κρυμμένους, νέους και γέρους, επίμονους και υπομονετικούς, γενναίους και σταθερούς αγωνιστές του πνεύματος. Δόξα τω Θεώ, δεν στέρεψε ακόμη ο πόθος, η έγνοια, το μεράκι, το φιλότιμο, η τόλμη και ο ηρωισμός. Το αθωνικό συναξάρι προσθέτει σελίδες. Η μνήμη των οσίων του Άθω πατέρων ανανεώνει μνήμες και υποσχέσεις, αφυπνίζει και κινητοποιεί συνειδήσεις αγνών ανθρώπων.

Μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης

ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 17 Ιουνίου 2007 

Απολυτίκιον Αγιορειτών Πατέρων

http://www.youtube.com/watch?v=WgWs2yiNn6c&feature=player_embedded

Ήχος Α'.
Τους του Άθω Πατέρας, και Αγγέλους εν σώματι, 
Ομολογητάς και Οσίους, Ιεράρχας και Μάρτυρας, 
τιμήσωμεν εν ύμνοις και ωδαίς, μιμούμενοι αυτών τας αρετάς, 
η του Όρους πληθύς πάσα των Μοναστών, κραυγάζοντες ομοφώνως. 
Δόξα τω στεφανώσαντι υμάς. 
Δόξα τω αγιάσαντι. 
Δόξα τω εν κινδύνοις ημών, προστάτας δείξαντι. 

(Τους ύμνους ψάλλει ο Ιερομόναχος Πρόδρομος Νεοσκητιώτης συνοδεία ισοκρατών, η ηχογράφηση έγινε στο ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ 1997)

 Ο θαυμαστός βίος του : Γεννήθηκε στις 14 Απριλίου του 1887 στην πόλη Κέρτς. ΟΙ πρώτες του αναζητήσεις είναι στη ζωγραφική, αλλά γρήγορα στράφηκε στην ιατρική, τοποθετώντας τον εαυτό του στην υπηρεσία του πάσχοντος ανθρώπου και ιδιαίτερα του φτωχού.

   «…Η ικανότητά μου να ζωγραφίζω λεπτομέρειες και η αγάπη μου προς την μορφή μετατράπηκαν στην αγάπη μου προς την ανατομία αι στην λεπτεπίλεπτη σχεδόν καλλιτεχνική δουλειά, που έκανα πάνω στα ανθρώπινα σώματα». Όταν εξασκούσε την ιατρική, πάντα προετοιμαζόταν πριν την εγχείρηση. Στο χειρουργείο ήταν κρεμασμένη η εικόνα της Παναγίας κι ένα μικρό καντηλάκι. Προσευχόταν μπροστά στην εικόνα, σημείωνε με ιώδιο το σταυρό στο μέρος της τομής και προχωρούσε στην εγχείρηση. Αμέτρητοι άνθρωποι βρήκαν την υγεία τους. Όλοι τον ευγνωμονούσαν. Πίστευε ακράδαντα στην αγάπη και στη δύναμη του Θεού, που πάντα «τα ελλείποντα αναπληροί».

   Πρωτεργάτης της ίδρυσης το 1920 της Ιατρικής Σχολής Τασκένδης, γίνεται ένας από τους καθηγητές της. «..ανέβαινε στην έδρα, ντυμένος με το ράσο, μεγαλειώδης και αυστηρός. Τα μαθήματα τα ετοίμαζε με επιμέλεια. Τον χαρακτήριζε η εσωτερική ηρεμία. Μιλούσε απλά, κατανοητά. Οι φοιτητές έφευγαν από τα μαθήματά του γεμάτοι πλούσιες γνώσεις».

   Το 1921 έρχεται η κλήση από το Θεό. «Γιατρέ, πρέπει να γίνετε ιερέας», του λέει ο τοπικός αρχιεπίσκοπος. Το γεγονός της χειροτονίας ενός γιατρού καθηγητού Πανεπιστημίου ήταν κεραυνός εν αιθρία. Δέχεται το σταυρό της ιεροσύνης σε μια τόσο δύσκολη εποχή για την Εκκλησία της Ρωσίας. Προσπάθησαν να τον πείσουν να σταματήσει να κυκλοφορεί με το ράσο και το σταυρό και να αφήσει την ιεροσύνη. Η απάντησή του. «το ράσο θα το βγάλετε από πάνω μου μόνο μαζί με το δέρμα μου».

   Με αξιοθαύμαστη αυταπάρνηση και αγάπη λειτουργούσε, κήρυττε, δίδασκε στο Πανεπιστήμιο με το ράσο του, προσευχόταν πάντοτε πριν την εγχείρηση, ευλογούσε τους ασθενείς κ.α. Το 1923 γίνεται η χειροτονία του σε επίσκοπο. Με ευγνωμοσύνη πάντα μιλούσε για όσους βοήθησαν τα τέσσερα παιδιά του, όταν ο ίδιος δεν είχε καμιά δυνατότητα να τους συμπαρασταθεί. Έρχονται πολύ δύσκολα χρόνια με συλλήψεις, ανακρίσεις, φυλακίσεις, εξορίες. «Πολλές φορές έτυχε να δω στις φυλακές, πόσο εκτιμούν οι φυλακισμένοι εγκληματίες και κακοποιοί την απλή, ανθρώπινη προς αυτούς συμπεριφορά».

   Ο επίσκοπος Λουκάς, ως γνήσιος μαθητής του Χριστού, αντιμετώπιζε όλα τα προβλήματα και τις αφόρητες συνθήκες των φυλακών και της εξορίας με απίστευτη υπομονή και καρτερία. Ο ομολογητής επίσκοπος δεν έκρυβε ότι καταδιωκόταν εξαιτίας της πίστεώς του. «..μου λένε να βγάλω το ράσο, αλλά δεν θα το κάνω ποτέ. Το ράσο μέχρι το θάνατό μου θα μείνει μαζί μου. Δεν ξέρω τι θέλουν από μένα. Πιστεύω στο Θεό. Βοηθάω τους ανθρώπους ως γιατρός, βοηθάω και ως ποιμένας της Εκκλησίας. Ποιόν βλάπτω;». Το φθινόπωρο του1934, μετά από δέκα χρόνια εργασίας κυκλοφορεί η περίφημη μελέτη του «Δοκίμια για τη χειρουργική των πυογόνων λοιμώξεων». Όλοι οι συνάδελφοί του γιατροί, σ’ ολόκληρη τη χώρα, το δέχθηκαν με μεγάλη χαρά. Έγινε το επιτραπέζιο βιβλίο των γιατρών. Αλλεπάλληλες εκδόσεις. Από 60.000 αντίτυπα στις τρεις πρώτες εκδόσεις.

   1935-1945 Αβάσταχτες ταλαιπωρίες με συλλήψεις, φυλακές, βασανιστήρια, ανακρίσεις ( η σκληρή αλυσιδωτή ανάκριση από δυο-τρεις ανακριτές διαδέχονταν ο ένας τον άλλο σε συνεχή ανάκριση.). Το μαρτύριό του αυτό κράτησε 13 ολόκληρα μερόνυχτα! Έγραφε στα παιδιά. «…Αγάπησα το μαρτύριο. Το οποίο παράξενα καθαρίζει την ψυχή». Και αλλού «…μη ανησυχείτε για μένα. Ο Θεός με τακτοποιεί…δεν έχω καμιά ανάγκη, “ως μηδέν έχοντες και πάντα κατέχοντες”» (Β΄Κορ.)

   Η φήμη του είχε απλωθεί παντού. Απ’ όπου περνούσε, τον περίμεναν οι εξόριστοι και οι ντόπιοι κάτοικοι. Ο πονετικός επίσκοπος στις σύντομες στάσεις δεχόταν ασθενείς. Πλήθος ανθρώπων τον περίμεναν, γονάτιζαν και ζητούσαν την ευλογία του. Έμπρακτα πρόσφερε την αγάπη του σ’ αυτούς τους απομακρυσμένους και ξεχασμένους τόπους.

   Οι απλοί άνθρωποι έδειχναν μεγάλη αγάπη στον εξόριστο επίσκοπο. Πολλές φορές με συγκινητικό τρόπο στρώνοντας το δρόμο με κόκκινα χαλιά και επευφημώντας τον, για να περάσει. «…Είμεθα πλημμυρισμένοι από τις υπηρεσίες και την αγάπη του λαού».

   Ο επίσκοπος γιατρός εργαζόταν θαυμάσια, διακονώντας τους ανθρώπους και με τις δυο ιδιότητές του, όπως ο προστάτης του άγιος ευαγγελιστής Λουκάς ο ιατρός. Ήταν ένας αληθινός ποιμένας και ένας φιλάνθρωπος γιατρός. Πραγματικός ιατρός ψυχών και σωμάτων. Ένας σπάνιος, αλλά και θαυμάσιος συνδυασμός. Στους ιερείς του ποιμνίου του προέτρεπε· «…Η καρδιά του ιερέα να είναι φωτιά. Αν ο ιερέας ζητεί την χάρη του Θεού, αν ο νους και η καρδιά του ιερέα χορτάσει με τα λόγια του Θεού, τότε το στόμα του θα μιλά από καρδιάς. Το Άγιο Πνεύμα, που κατοικεί στην καρδιά του ιερέα, αυτό θα κηρύσσει με το ταπεινό στόμα του ιερέα».

   Το 1946 μετατίθεται στην Κριμαία, την αρχαία ελληνική Ταυρίδα, ως αρχιεπίσκοπος Συμφερουπόλεως και Κριμαίας, όπου βρήκε παντού ερείπια. Ο αρχιεπίσκοπος έκανε τεράστιες προσπάθειες να αναστηλώσει Εκκλησίες και μοναστήρια. Σιγά-σιγά χάνει το φως του. «..Μου έδωσε το μέσον για μετάνοια.. Δέχθηκα το θέλημα του Θεού να μείνω τυφλός μέχρι το θάνατό μου με ήρεμη ψυχή, με ευγνωμοσύνη και πλήρη εμπιστοσύνη στο Θεό». Οι νέοι διωγμοί στην Εκκλησία δημιούργησαν αφόρητη θλίψη και επηρέασαν την ήδη κλονισμένη υγεία του.

   Την Κυριακή 11 Ιουνίου 1961 έφυγε ο ομολογητής αρχιεπίσκοπος και η ψυχή του φτερούγησε στον ουρανό. Το νέο για την οσιακή κοίμησή του διαδόθηκε σαν αστραπή. Η ηγεσία της πόλης απαγόρευσε να γίνει νεκρώσιμη ακολουθία. Η κηδεία έπρεπε να γίνει ήσυχα, γρήγορα και απαρατήρητα. Ο κόσμος κατέφθανε χωρίς να ξέρει για την απαγόρευση. Αντέδρασε, έκανε επανάσταση. Έστρωσε το δρόμο με τριαντάφυλλα, αποχαιρετούσε τον ποιμένα του.

   Η πορεία κράτησε τρισήμισυ ώρες! Οι αρχές ήθελαν να κρατήσει μόνο τρία λεπτά. Ήταν μια υπέροχη πορεία.Πολύς κόσμος. Οι δρόμοι γεμάτοι, τα μπαλκόνια, οι ταράτσες των σπιτιών. Ήταν κάτι, που δεν είχε ξαναγίνει. Τέτοια κηδεία ήταν απόδοση φόρου τιμής. Όλοι τον αγαπούσαν και μιλούσαν για τις ευεργεσίες του. Η ζωή του αγίου Λουκά ας είναι κραυγή αφύπνισης και εγρήγορσης για μας!

   Είθε κάθε χρόνο να έχουμε τέτοιες εποικοδομητικές συνάξεις μετά ιερών λειψάνων και εμπνευσμένων ομιλιών προς δόξαν Θεού και πνευματική ωφέλειά μας.

Κασσιανή

Πηγή· «Αρχιεπίσκοπος Λουκάς, ένας άγιος Ποιμένας και γιατρός χειρουργός». Π. Νεκταρίου Αντωνοπούλου.

Περιοδικό «Ενοριακά Νέα» Αγίου Γεωργίου, Διονύσου Αττικής, Μάιος 2009

ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ

1. Δέν πέρασαν ἀκόμη ἑπτά μέρες, ἀπό τότε πού γιορτάσαμε τήν ἱερή πανήγυρη τῆς Πεντηκοστῆς, καί πάλι μᾶς πρόφθασε χορός μαρτύρων ἤ καλύτερα στρατιά μαρτύρων καί παράταξη, πού δέν εἶναι καθόλου κατώτερη ἀπό τή στρατιά τῶν ἀγγέλων, τήν ὁποία εἶδε ὁ πατριάρχης Ἰακώβ, ἀλλά εἶναι ἴδιας ἀξίας καί τάξης μέ αὐτή. Γιατί μάρτυρες καί ἄγγελοι διαφέρουν μόνο στά ὀνόματα, στά ἔργα τους ὅμως ταυτίζονται. Στόν οὐρανό κατοικοῦν οἱ ἄγγελοι, στόν οὐρανό καί οἱ μάρτυρες. Αἰώνιοι καί ἀθάνατοι εἶναι ἐκεῖνοι, τό ἴδιο θά γίνουν καί οἱ μάρτυρες.

«Κύριε,
Δῶσε μου τή δύναμη, νά ἀγωνίζομαι, γιά ὅ,τι ἀλλάζει…
Δῶσε μου ὑπομονή, νά ἀντέχω, γιά ὅ,τι δέν ἀλλάζει…
Δῶσε μου διάκριση, νά ξεχωρίζω τό ἕνα ἀπό τό ἄλλο.
Κύριε,
Δίδαξόν με τοῦ ποιεĩν τό θέλημά Σου»

Έχουμε την ωραιότερη Πατρίδα. Έχουμε την αγιότερη πίστη. Είμαστε μέλη της Αληθινής Εκκλησίας του Χριστού. Είμαστε Ορθόδοξοι και αληθινοί στην πίστη. Έχουμε την μακροβιότερη παρουσία στον ιστορικό χώρο των πολιτισμών και τη μεγαλύτερη προσφορά στον κόσμο. Έχουμε τη δημοκρατία και κάθε ανθρωπιστική και καλλιτεχνική επιτυχία στη μακραίωνη ιστορία μας. Έχουμε συγγράμματα, σοφούς, ήρωες, μάρτυρες, αγίους.

Όλα τα άριστα παραδείγματα στον κόσμο υπάρχουν σε μας, μπροστά στα οποία υποκλίνονται άνθρωποι, κοινωνίες, έθνη, πολιτισμοί και όλος ο κόσμος: Λεωνίδας, Περικλής, Σωκράτης, Αριστοτέλης, Αλέξανδρος….

Σώσαμε επανειλημμένα τον κόσμο, την επιστήμη, τη φιλοσοφία και την αλήθεια του Χριστού, από την πλάνη, την αίρεση, το Ισλάμ, τη βία, τον φασισμό, το ναζισμό, τις σταυροφορίες παλιά και τις γενοκτονίες κατόπιν.

Είμαστε στο 97% ορθόδοξοι και γνήσιοι Έλληνες με «το ομόγλωσσον, το ομόθρησκον, το όμαιμον και το ομότροπον» ανέκαθεν στην διαδρομή μας.

Η Ελληνική γλώσσα κυριαρχεί στα πέρατα των πανεπιστημίων του κόσμου και είναι γλώσσα της φιλοσοφίας και των δογμάτων της Εκκλησίας του Χριστού.

Όλα αυτά τα διακηρύττουν όχι μόνο Έλληνες, αλλά και ξένοι, όπως ο Άγγλος ποιητής Shelley. Γράφει:

«Είμαστε όλοι Έλληνες. Οι νόμοι μας, η λογοτεχνία μας, η θρησκεία μας, οι τέχνες μας έχουν τις ρίζες τους στην Ελλάδα… Η πρώτη προώθηση δόθηκε από τους Έλληνες και η απήχησή τους δεν μπορεί ποτέ να εκλείψει. Με χίλια δυό διοχετευτικά μέσα, ενεργώντας άμεσα ή έμμεσα, θα εξακολουθήσει το ελληνικό πνεύμα να εξευμενίζει την ανθρωπότητα…»

Κι όμως σήμερα… Ποια είναι η κατάσταση σήμερα; 

Α] Δεν υπάρχει Δημοκρατία, παρά μια έμμεση δικτατορία και χειραγώγηση της κοινής γνώμης, καταθλιπτική πίεση της συνείδησης των πολιτών και των βουλευτών, επιλεκτική ενημέρωση της κοινής γνώμης, εκβιαστικά διλήμματα, προβολή και εφαρμογή αποφάσεων προερχομένων από ξένα κέντρα, καμμιά προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία, διαρκές ψυχολογικό και ιδεολογικό ντοπάρισμα των δυνάμεων καταστολής… Αγνοείται συστηματικά ο αντίλογος και η διαφωνία και ζητούν πολλοί καταφύγιο πίσω από ιδεοληψίες και προκαταλήψεις της πολιτικής νοοτροπίας του συστήματος. Ενός συστήματος κομματικής οικογενειοκρατίας, μαρξιστικής προπαγάνδας και φασιστικής νοοτροπίας.

Είναι η δημοκρατία του Περικλέους αυτή με την εφαρμογή ενός Μνημονίου που έπρεπε να έλθουν οι Εκλογές για να φανεί η αποδοκιμασία του λαού; Ενός μνημονίου αδιάβαστου από τους βουλευτές που το ψήφισαν; Ενός μνημονίου που άλλοι αποφάσισαν για μας χωρίς εμάς; Γιατί δεν ρωτήθηκε ο Λαός;

Τα αρχηγικά κόμματα, το πολιτικό κόστος, ο άνευ ουσιαστικών εξουσιών πρόεδρος της Δημοκρατίας, το ιερό Σύνταγμα, και άλλα θλιβερά ηχηρά παρόμοια, δίνουν και παίρνουν παπαγαλιστί από τα Μέσα και τις δηλώσεις των προέδρων και από τους δημοσιογράφους με το ακουστικό στ΄ αυτί. Οι καϋμένοι οι δημοσιογράφοι, για μη ξεφύγουν σε κάποια προσωπική άποψη και δεν βαδίσουν αταλάντευτα στη γραμμή του καναλιού που δουλεύουν και βγάζουν το ψωμί τους, κάνουν αβαρίες στη συνείδησή τους και λένε πράγματα που δεν πιστεύουν. Άλλα αντί άλλων.

Που είναι η ελευθερία του λόγου και της συνειδήσεως; «Δυστυχώς επτωχεύσαμε» δημοκρατικά. Έρχονται στο προσκήνιο και εμφανίζονται άνθρωποι από το πουθενά, ξενόφερτοι και ξενοσπουδαγμένοι, κατευθυνόμενοι και ενισχυόμενοι από στοές και μυστικές οργανώσεις, για να νουθετήσουν, κυβερνήσουν και ποδηγετήσουν ένα ελεύθερο και υπερήφανο λαό πού σε 400 χρόνια σκλαβιάς έκανε 145 επαναστατικά κινήματα! Που καταντήσαμε!..

Β] Δεν υπάρχει αφοσίωση στην Αλήθεια και την Ορθοδοξία. Αρχίζουν να εκλείπουν σιγά - σιγά εκείνα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της Αλήθειας και της Ορθοδοξίας, που θάπρεπε να ήμασταν ακριβείς και περήφανοι για την πίστη μας. Το τι απαράδεκτα λόγια έχουν ακουστεί τα τελευταία χρόνια από χείλη Ορθοδόξων Επισκόπων και Πατριαρχών, τι οικουμενιστικές ενέργειες έχουν γίνει, [ασπασμοί, συμπροσευχές και συλλείτουργα, συνέδρια και παρασυνέδρια και εκπτώσεις από την παράδοση των Πατέρων…] δεν λέγεται! Είναι Ορθοδοξία αυτό, να μπαινοβγαίνουν παπικοί και πάσης φύσεως αιρετικοί από την Ωραία Πύλη, να ευλογούν το λαό, να απαγγέλλουν ευχές, να δέχονται πολυχρονισμούς; Ποιοι; οι αιρετικοί και οι αιρεσιάρχες, από ορθοδόξους; Να ευλογούνται οι ορθόδοξοι και μάλιστα Επίσκοποι από τα μολύσματα και μιάσματα των αιρετικών αγγείων!.

Και μέσα εδώ στην ελληνική εκκλησιαστική μας ζωή. Δίνουν και παίρνουν οι αυτοσχεδιασμοί, οι εγωισμοί, οι αυτονομίες, η κατάχρηση εξουσίας, οι ίντριγκες και διπλωματίες, οι μασονίες και οι εναγκαλισμοί με την εξουσία, κρίματα και ανομήματα, άγνοια και υποκρισία. Λαμβάνουν χώρα ανεπίτρεπτοι βυζαντινισμοί κι έχουμε αναγάγει σε Ορθοδοξία κάθε μια ιδιοτροπία και κάθε παραξενιά του όποιου ιερωμένου «μη ειδώς ο ίδιος συχνά τι λέγει και περί τινων διαβεβαιούται». Τι λαός είμαστε; Καθυστερημένος, ευθυνόφοβος και αναποφάσιστος. Γιατί γίναμε τόσο μαλθακοί; Γιατί τα ανεχόμαστε όλα αυτά; Δεν ήμασταν ποτέ τόσο γλοιώδεις και ταλαίπωροι μπροστά στη φυσίωση της εξουσίας. Που είναι ο Μ. Βασίλειος και ο Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος με τους αγώνες τους ενάντια στην όποια κατάχρηση της όποιας εξουσίας και που είμαστε εμείς σήμερα;

Γ] Δεν υπάρχει πλέον η Πατρίδα μας. Ακρωτηριασμένη Πατρίδα έχουμε. Νικήσαμε τόσες φορές στο πεδίο της τιμής και άλλες τόσες στα διπλωματικά τραπέζια από τους ανεγκέφαλους και τα ανθρωπάκια της πολιτικής δυστυχώς χάσαμε τα πάντα. Ατυχήσαμε, διότι πέσαμε σε πολιτικούς, ατάλαντους, ανάξιους, ανίκανους, γεμάτους από φοβικά σύνδρομα. «Διά το μη υπάρχειν άνδρα εβασίλευσεν στην Ελλάδα η Αμερική, η Αγγλία, το ΔΝΤ, η Γερμανία…» Δεν υπάρχουν πλέον άνδρες με καθαρή ζωή και αφοβία στο θάνατο. Είναι όλοι εκβιάσιμοι ή εκβιασμένοι, δούλοι των πολυεθνικών και των στοών. ΄Ενα έχουν μόνο δικό τους τη φιλαρχία και τη φιλαργυρία. Αποτέλεσμα τούτου είναι ότι υφιστάμεθα συνεχώς συρρικνώσεις στην εθνική μας υπόσταση και ακεραιότητα. Ταπεινώσεις και εξευτελισμούς. Παραβιάζουν τα πάντα οι εχθροί: ιστορία, πολιτισμό, ευσέβεια, σύνορα. Φτάσαμε στο σημείο να έχουμε μέσα στα σπλάγχνα μας, Μισή Κύπρο, Μισή Θράκη, Μισή Μακεδονία, Μισή Ήπειρο, καθόλου Ίμβρο, Τένεδο και Ίμια. Όλα μισά κι ανέσωστα τάχουμε και δεν μας «καίγεται καρφί». Πού είναι η Ελλάδα των δύο Ηπείρων και των πέντε θαλασσών με τη δύναμη και τη δόξα της; Υπάρχουν στ΄ αλήθεια Έλληνες που μιλάνε για μακεδονικό θέμα σύμφωνα με τις απόψεις της Φύρομ; Απίστευτο, κι όμως υπάρχουν! Που ευλογούν το τουρκικό προξενείο; Που σκέφτονται αν θα διώξουν ένα αεροπλάνο ή ένα πλοίο από τα χωρικά μας ύδατα, αν θα γυρίσουν πίσω ένα δουλεμπορικό;… Κι όμως υπάρχουν!

Δ] Δεν υπάρχει κοινωνική συνοχή και ειρήνη. Ζούμε μια νέα αιχμαλωσία, μια επιδρομή αλλοφύλων… Διότι οι ανεγκέφαλοι των Αθηνών με τα χαμόγελα και τους μεγάλους σταυρούς μας ξεγέλασαν και μας έπιασαν στο ύπνο και κουβάλησαν εδώ μέσα τους ξένους και δή τους μουσουλμάνους, προγεφυρώματα της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής και του ισλαμικού τόξου. Έπαιρναν τις επιδοτήσεις των Βρυξελλών, υπέγραφαν Δουβλίνα και άλλα, και φορτωθήκαμε υπέρ δύναμιν, («το υπέρ δύναμιν» ούτε και ο Θεός το θέλει) και βούλιαξαν όλα: τα ταμεία, τα νοσοκομεία και τα σχολεία. Μας έπιασε ένας εξωπραγματικός χριστιανισμός να βαφτίζουμε και να στηρίζουμε και ένας φόβος μπροστά στο ενδεχόμενο του να μας κατηγορήσουν ως ρατσιστές. Οι πολυτελώς βιούντες στα εκλεκτά προάστεια των Αθηνών φώναζαν και φωνάζουν συνεχώς και σήμερα περί ρατσισμού κι ένα σωρό άλλες αηδίες, τη στιγμή που οι περισσότεροι Έλληνες έχασαν τις δουλειές τους, την ηρεμία τους και την ειρήνη τους και δεν μπορούν να ξεμυτίσουν από το σπίτι τους!

Ποιοι μιλάνε για ρατσισμό, αυτοί που δε δίνουν του αγγέλου τους νερό, που δείχνουν ρατσισμό για τους συμπατριώτες τους; Οι μη κυβερνητικές, επιδοτούμενες όμως, οργανώσεις, μιλάνε για ρατσισμό, που μας κατάντησαν ξέφραγο αμπέλι και έθνος χωρίς αξιοπρέπεια. Δυστυχώς δεν μίλησε και η επίσημη Εκκλησία εγκαίρως για τον μεγάλο πειρασμό – τη λαθρομετανάστευση - που μπήκε στα σπλάγχνα του λαού μας και θα μας αναγκάσουν δυστυχώς κάποια στιγμή – αν δεν έχει γίνει ήδη - να ματώσουμε ή να αλλοιωθούμε με τζαμιά και απομείωση τη θρησκευτικής μας ιδιαιτερότητας, όπως συμβαίνει στην Αγγλία και στην Ευρώπη. Δεν καταλαβαίνει κανένας καρεκλοκένταυρος των Αθηνών ότι τα τζαμιά θα γίνουν κέντρα και τα κέντρα γιάφκες και θα αλωνίζουν οι Τούρκοι τελικά, για να επαληθευτεί η προφητεία του Οζάλ, ότι «θα μας κατακτήσουν με τους αλλοδαπούς και τη λαθρομετανάστευση».

Γίναμε πολύ ευαίσθητοι για τους ξένους και αναίσθητοι για τα παιδιά των πατρώας γης. Αυτό δεν το θέλει κι ο Θεός: πρώτα βοηθάμε του οικείους της πίστεως και τους συγγενείς μας κι αν μπορούμε του ξένους. Στην Πεντηκοστή ενώθηκαν οι άνθρωποι στην Εκκλησία, δεν έχασαν όμως την πατρίδα και τη γλώσσα τους. ΄Ακουγε ο καθένας στη δική του διάλεκτο «τα μεγαλεία του Θεού». Οι μαρξιστόπληκτοι εγκέφαλοι της δημοσιογραφίας και των κομμάτων αβασάνιστα δέχονται τις όποιες ειδήσεις που αφορούν καταπίεση ξένων και μένουν ψυχροί και αδιάφοροι, οι αστοιχείωτοι θεολογικά και ελληνικά, στα όποια περιστατικά ταλαιπωρούνται Έλληνες. Χάνονται Έλληνες και ματώνουν οι συμπατριώτες μας στους δρόμους και αυτοί μιλάνε για μια «ουτοπική» πολυπολιτισμικότητα.

Αξίζουμε μια καλύτερη τύχη. Έχουμε θρέψει και βαπτίσει χιλιάδες μετανάστες και βοηθούμε χιλιάδες στις φυλακές και στα συσσίτια. Τους βάλαμε στα σπίτια μας και στείλαμε χιλιάδες νταλίκες στην άκρη του κόσμου και για το «ευχαριστώ» έκαψαν την Αθήνα με τους αναρχικούς μαζί και έβαλαν φωτιά στα δάση μας! Πως έχουν απαιτήσεις αυτοί που ήρθαν με 5000 δολάρια εισιτήριο στο δουλέμπορο; Γιατί πεισμώνουν που δεν τους αφήνουμε να πάνε στην Ευρώπη; Κουραστήκαμε πλέον! Να φύγουν όλοι, αν θέλουν. Να πάνε όπου θέλουν. Κυρίως όμως κουραστήκαμε και αγανακτήσαμε από την ηττοπάθεια και το γραικυλισμό των Υπουργείων και των υπηρεσιών, που έχουν δέσει τα χέρια των δυνάμεων προστασίας του πολίτη και καταρράκωσαν το στράτευμα.

Ε] Δεν υπάρχει αγάπη, αλληλεγγύη. Όλο αυτό το κακό που γίνεται αυτές τις μέρες, τι μας αποκαλύπτει; Που είναι μέσα σ΄ αυτή την καταστροφή, η αλληλεγγύη; Πως ανέχονται οι κρατούντες να αυτοκτονούν Έλληνες; Δεν αυτοκτονούν άλλοι κάτοικοι αυτής της χώρας! Έκοψαν όλα τα επιδόματα από τις ελληνικές οικογένειες και βρίσκονται ακόμη και πολύτεκνοι χωρίς την παραμικρή ενίσχυση. Τα επιδόματα προνοίας «πάνε περίπατο»! Ντροπή! Πεθαίνουν άνθρωποι, πεινάνε και ζητιανεύουν αξιοπρεπείς οικογένειες, συνωστίζονται στα συσσίτια, (εδώ είναι ο πραγματικός συνωστισμός) κλέβουν για να φάνε, πουλάνε κειμήλια για λίγα ευρωαργύρια και έχουμε άλλους να προσκυνάνε τη Μέρκελ κι άλλους να αλλοιθωρίζουν προς τον Ομπάμα, και προς τα εδώ να μη βλέπει κανένας ούτε να ιδρώνει το αυτί του, για το αν έχουν να πάρουν τα φάρμακα και να πάνε σε ένα νοσοκομείο άρρωστοι και συνταξιούχοι. Υφίσταται αλληλεγγύη όταν έχουν πάει 600 δισεκατομμύρια στις ελβετικές τράπεζες και στους όπου γης φορολογικούς παραδείσους και έχει μείνει η Ελλάδα στεγνή και άφραγκη; Επιτρέπεται να ρωτάνε οι βουλευτές των 6000 ευρώ μηνιαίως αν θα είναι ο κατώτατος μισθός του κόσμου 711 και η σύνταξη 500 ευρώ, τη στιγμή που έχουν πέσει έξω όλα τα νοικοκυριά και οι άνθρωποι ψάχνουν στα σκουπίδια.

ΣΤ] Δεν υπάρχει εγρήγορση. Αλήθεια τι λαός είμαστε; Πως γίναμε έτσι; Τόσο φοβικοί και αναποφάσιστοι; Πως επιτρέψαμε να γίνονται όλα αυτά; Μας λένε οι Ευρωπαίοι: «Αν γινόντουσαν αλλού αυτά - και ασφαλώς έγιναν - και αν ήξεραν οι Έλληνες ποιους μνημονιακούς νόμους και πολιτικούς ψηφίζουν και ξαναψηφίζουν θα είχε καεί το σύμπαν και όχι μόνο το σύνταγμα! Αλήθεια μας ψεκάζουν; Αποβλακωθήκαμε; Μήπως έχουμε υποστεί πολιτικό ευνουχισμό από την διαστρέβλωση των ΜΜΕ; Μήπως οι δημοσκοπικές εταιρείες και οι καλπονοθείες έχουν αμβλύνει το πνευματικό μας αισθητήριο;

Είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι που θα επιλέξουν ως εκπροσώπους τους αυτούς που έβαψαν τα χέρια τους με μνημονιακό αίμα και ευθύνονται για τη δυστυχία του λαού μας εξαιτίας του Μνημονίου, αλλά και όσους ευθύνονται για το βούλιαγμα της οικονομίας επί της εβραϊκής προγενεστέρας διακυβέρνησης. Αλήθεια, που πήγαν τα εκατομμύρια των υπογραφών για το θρήσκευμα; Γιατί παραμένει κλειστός ο φάκελλος για την Κύπρο που «κείται μακράν»; Δε θα απαντηθούν ποτέ αυτά τα ερωτήματα; Γιατί υπάρχει ένοχη σιωπή για τους δειλούς και προδότες που άφησαν αβοήθητο το νησί και χάθηκε ένα κομμάτι του Ελληνισμού; Για τα Ίμια και τη Σημαία που την πήρε ο αέρας; Κι όμως όλοι αυτοί συνεχίζουν και κυκλοφορούν ελεύθεροι!

Υπάρχει αλήθεια λαός που ψήφισε για βουλευτή τη συγγραφέα της ιστορίας του συνωστισμού; Πως συμβαίνουν όλα αυτά; Πως ανεχόμαστε τον άλλο θλιβερό πρόεδρο μεγάλου κόμματος να θέτει υποψηφιότητα και να ζητεί ψήφο των Ελλήνων Ορθοδόξων για να κυβερνήσει μια ορθόδοξη χώρα, χωρίς να είναι παντρεμένος - στεφανωμένος, να υποστηρίζει το κόμμα του την ομοφυλοφιλία και τη Φύρομ, να μιλάει για χωρισμό Εκκλησίας και Κράτους και να μη ακούγεται «κιχ» από την Εκκλησία; Δεν είναι οι κληρικοί ψηφοφόροι; Δεν έχουν δικαιώματα οι οικογένειές τους; Μόνο οι μουφτήδες της Θράκης δικαιούνται διορισμούς και πληρωμές; Όχι μόνο ο Παύλος, αλλά και ο Πλάτωνας λέγουν, ότι αυτοί που θα ασχοληθούν με τα κοινά, πρέπει νάχουν σωστή οικογενειακή ζωή. Ο άνθρωπος είναι ενιαίος και δεν υπάρχουν αδιάφορες - άσχετες ζώνες στην προσωπικότητά του.

Ζ] Δεν υπάρχει η έμπνευση του Αγ. Πνεύματος. Αν μας ψεκάζουν και αποχαυνωθήκαμε μία λύση υπάρχει: κι αυτή δεν είναι βέβαια τα φάρμακα, γιατί κι αυτά τώρα πληρώνονται. Είναι η επιφοίτηση και η έμπνευση του αγίου Πνεύματος. Χρειαζόμαστε «διάβασμα» και πνευματική αφύπνιση. Οι απόστολοι ήταν κλεισμένοι στο υπερώο «δια τον φόβον των Ιουδαίων». Είχαν πάθει αγοραφοβία και έπρεπε να ενδυθούν «δύναμιν εξ ύψους, επελθόντος του αγίου Πνεύματος». Δεν γίνεται αλλοιώς. Μόνο ένας Θεός μπορεί να μας αναστήσει. Είμαστε μέσα στον τάφο, όπως ο Λάζαρος, και νεκροί, και «οδωδότες»! Ποιοι; Οι ΄Ελληνες, οι Ορθόδοξοι! Κάποιος πρέπει να φωνάξει στην ψυχή του Έλληνα: «Λάζαρε, δεύρο έξω»!

 Πρέπει λοιπόν να ανάψουμε με τη φωτιά του αγ. Πνεύματος. Να μεθύσουμε με τον νηφάλιο οίνο της Πεντηκοστής. Να γεμίσουμε με Πνεύμα «σοφίας, βουλής, ισχύος, διακρίσεως, συνέσεως, φόβου Θεού, αγάπης και σωφρονισμού». Να μάθουμε να σκεφτόμαστε, να στοχαζόμαστε, να συνεννοούμαστε, να αποφασίζουμε, να μιλάμε, να αγαπούμε την Πατρίδα μας και να σωφρονούμε, χωρίς να συμπεριφερόμαστε παιδικά ή εγκληματικά. Γι αυτό χρειαζόμαστε το Πανάγιο Πνεύμα, ιδιαίτερα εμείς οι αυθόρμητοι και παρορμητικοί, μεσογειακοί, Έλληνες, και μάλιστα σήμερα, που βρισκόμαστε χωρίς πυξίδα και προσανατολισμό.

Μετά, αφού γίνει αυτό, «όντες πλήρεις Πνεύματος Αγίου» πρέπει να βγούμε στους δρόμους. Να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, όπως λέγεται. Το κομμουνιστικό κόμμα δεν θέλει να κυβερνήσει, γιατί στο μυαλό του έχει πάντα την εξέγερση, την επανάσταση. Δεν θέλει τις τυπικές δημοκρατικές διαδικασίες. Αν αυτό το «τίναγμα» προς το λαό το έκανε τότε, λίγο πρίν από το Κομμουνιστικό κόμμα, η Ιερά Σύνοδος της Ρωσίας, που κουβέντιαζε τότε στις Συνεδρίες της για το χρώμα των ράσων, τη στιγμή που ο λαός έξω έβραζε από την ανέχεια, δεν θα είχαμε όλα τα μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση θλιβερά γεγονότα. ΄Ετσι και τώρα πρέπει να γίνει. Να ξεσηκωθούμε και να διαμαρτυρηθούμε. Θα εκδηλώσουμε όλο το θυμό μας με την ψήφο μας.

Η] Δεν υπάρχει πολιτική βούληση. Το ξέρουν οι κομματάρχες του ολέθρου, γι αυτό μας λένε να μη ψηφίσουμε θυμωμένα. «Ω της υποκρισίας»! Φοβούνται την οργή του λαού και τη φωνή του Θεού; Υπάρχει όμως και δίκαιος θυμός. «Ενδικώτατος», δηλαδή δικαιότατος, και θα ψηφίσουμε με αυτόν τον άγιο θυμό. Η φουσκοθαλασσιά του λαού μας θα εξαφανίσει τα σάπια μυαλά και σχέδια και θα κάνουμε αυτό που λέγει η συνείδησή μας. Μέχρι τώρα μας είχαν δεδομένους. Τώρα όμως θα εκπλαγούν. Έστω και τώρα, ποτέ δεν είναι αργά.

Ας πάψουν πια οι εκπρόσωποι των κομμάτων να γεμίζουν με φλυαρίες τον αέρα. Ο λαός θα κάνει ό,τι θέλει. Αρκετά τον χειραγώγησαν και τον πρόδωσαν. Ας αποθάνουμε μετά των Ευρωπαίων φίλων και των αλλοφύλων. Δεν μας νοιάζει. Αυτό λένε «εις τας οδούς και τας ρύμας» οι αγανακτισμένοι και απελπισμένοι πατριώτες. Αυτή τη στιγμή θα κάνουμε πλήρη και τελεία δημοκρατία. Θα κρίνουμε με απόλυτη αυστηρότητα. Θα πάρει και θα σηκώσει, ο άγιος άνεμος της Πεντηκοστής, ό,τι σαθρό κατασκεύασμα. Μη τολμήσουν και μας κρίνουν μετά. Αυτά που έπρεπε να κάνουν χρόνια, δεν τα έκαναν. Τώρα θα γίνει «ανάστα ο Θεός». «Βοή μεγάλη και άνεμος και πύρ και ατμίς καπνού και φλόγες πυρός» θα ξυπνήσουν τον κοιμισμένο λαό. Το Άγιο Πνεύμα, θα μας φωτίσει και θα ψηφίσει αυτό, μέσα στην καρδιά, στο βαπτισμένο λαό μας. Θα μας δώσει τη δύναμη να κάνουμε αυτή τη φορά το καθήκον μας.

Η αλήθεια όμως είναι ότι τα πράγματα έχουν πάρει πολύ τον κατήφορο. Ο «κύβος ερρίφθη» και η λογική λέει ότι τα πάντα χάθηκαν. Κάθε πιθανή εξέγερση - ενεργοποίηση θα αποδεικνυόταν μάλλον ατελέσφορη. Μάλλον μικρή, για να μετριάσει κάπως το μέγεθος της καταστροφής. Σε κάτι τέτοιες όμως περιπτώσεις είναι που ο Έλληνας Ορθόδοξος Χριστιανός με το άγιο Πνεύμα ξέρει να μάχεται. Έδειξε πολλές φορές στην ιστορία ότι με τη βοήθεια του Θεού μπορεί να περπατάει «σε αναμμένα κάρβουνα» και να μη καίγεται, διότι «όπου βούλεται Θεός, νικάται φύσεως τάξις».

Θα νικήσει λοιπόν ο Ορθόδοξος λαός μας!

Μνήμες Αλώσεως  έφερε στο νου η 29^η Μαΐου πριν από μία εβδομάδα. Κάθε Έλληνας που σέβεται το παρελθόν του Έθνους τιμά τους πεσόντες και αναπολεί το μεγαλείο του Ελληνορθοδόξου κράτους του Βυζαντίου ( ή Ρωμανίας, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα). Ας μην μείνουμε, όμως, μόνο στον θρήνο για την Άλωση. Μας αρκεί η εθνική κατάθλιψη που επικρατεί λόγω της οικονομικής κρίσης. Ας μιλήσουμε σήμερα για κάτι πιο αισιόδοξο. Ας δώσουμε μία είδηση, η οποία καταδεικνύει ότι υπάρχει ακόμη ελπίδα και φιλότιμο σ’ αυτόν τον τόπο. Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να προσφέρουν αφιλοκερδώς. Υπάρχουν πρότυπα, αρχές και αξίες μέσα από την Ελληνορθόδοξη Παράδοσή μας που εμπνέουν στις ημέρες μας μικρούς και μεγάλους.

            Το γεγονός που αξίζει να σχολιάσουμε είναι η παραγωγή και κυκλοφορία ενός ενδιαφέροντος ντοκυμανταίρ για τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό από τον τηλεοπτικό σταθμό ΑΧΕΛΩΟΣ του Αγρινίου σε συνεργασία με το Σωματείο ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ που εδρεύει στη Θεσσαλονίκη και με την πολυποίκιλη υποστήριξη της Ιεράς Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας. Εδώ και αρκετούς μήνες σκηνοθέτες, εικονολήπτες, τεχνικοί άλλων ειδικοτήτων, συγγραφείς ιστορικών και θεολογικών έργων, μουσικοί, εκφωνητές,  ηθοποιοί και  λόγιοι μοναχοί του Αγίου Όρους  συνεργάσθηκαν εθελοντικά με στόχο να παραχθεί κάτι σωστό, ολοκληρωμένο και τεχνικά άρτιο. Για  να μάθει κάθε Ορθόδοξος Έλληνας ποιος ήταν και τι δίδασκε ο Φωτιστής των Σκλάβων, ο εθνοϊερομάρτυς Κοσμάς ο Αιτωλός. Το ντοκυμανταίρ θα μοιρασθεί ΔΩΡΕΑΝ σε χιλιάδες κασετίνες με ευγενή χορηγία του ιδιοκτήτη του Τηλεοπτικού διαύλου ΑΧΕΛΩΟΣ TV κ. Γεωργίου Μπόκα, ο οποίος διέθεσε όλο το προσωπικό του Σταθμού του για να επιτευχθεί ένα καλαίσθητο αποτέλεσμα. Να, λοιπόν, που υπάρχουν και στις ημέρες μας άνθρωποι, οι οποίοι αγωνίζονται για ιδανικά χωρίς να αναμένουν υλικό όφελος. Ιδού, λοιπόν, που υπάρχουν εθνικοί ευεργέτες, οι οποίοι φροντίζουν για την ελληνορθόδοξη αγωγή των παιδιών μας σε μία εποχή ηθικής παρακμής και πνευματικής κρίσης. Να, λοιπόν, που δεν χάθηκαν όλα. Ο Άγιος Κοσμάς ενέπνευσε δεκάδες ανθρώπους και έτσι έχουμε σήμερα στα χέρια μας ένα μορφωτικό αγαθό, μία καλλιτεχνική και πνευματική απόλαυση που μας φέρνει πιο κοντά στις ρίζες του Γένους μας.

            Το ντοκυμανταίρ υπάρχει σε δύο εκδοχές. Η πιο σύντομη διαρκεί περίπου μία ώρα και προσφέρεται για να το δουν κυρίως παιδιά και νέοι  σε σχολεία, κατασκηνώσεις, στρατόπεδα κ.α. Η πιο εκτενής διαρκεί 4 ώρες και μπορεί να παρουσιασθεί από εθνικά ή τοπικά τηλεοπτικά δίκτυα σε συνέχειες. Το οπτικοακουστικό αυτό πόνημα παρουσιάζει τον βίο, τις διδαχές, την εθνική και εκπαιδευτική δράση, τις προφητείες, το μαρτυρικό τέλος (απαγχονίσθηκε το 1779), την αγιοκατάταξη και την αγαθή επίδραση της δράσης του Πατροκοσμά. Τα ιστορικά στοιχεία είναι εξακριβωμένα, οι εκφωνήσεις επαγγελματικές, η μουσική υπόκρουση υποβλητική, η δε καταγραφή όλων των τόπων όπου πάτησε το ευλογημένο πόδι του είναι εντυπωσιακή. Επί μήνες τα συνεργεία των τεχνικών γύριζαν όλα τα σημεία της Ελλάδος, της Β. Ηπείρου, της Κωνσταντινουπόλεως κ.λπ. απ’ όπου πέρασε κατά τις τρεις (ή τέσσερις;) περιοδείες του ο Άγιος. Ο θεατής παρατηρεί με δέος πόσο κόπο κατέβαλε ο Πατροκοσμάς για να φθάσει στα περισσότερα μέρη του υποδούλου Ελληνισμού ώστε να διδάξει την Ορθοδοξία, να σταματήσει τους εξισλαμισμούς και να ιδρύσει σχολεία ελληνικά.

            Είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω πριν από λίγες εβδομάδες την επίσημη προβολή του έργου στο Θέρμο Αιτωλοακαρνανίας και στο Αγρίνιο. Προσκυνήσαμε τμήμα λειψάνων του Αγίου στην ομώνυμη Μονή που βρίσκεται δίπλα στη γενέτειρά του, το Μέγα Δένδρο Αιτωλίας και πήραμε χρήσιμα και καλογραμμένα βιβλία από τη λογιωτάτη Μοναχή Ευθυμία, τν Ηγουμένη της Μονής. Θαυμάσαμε ιδιαιτέρως την προσεκτική αναφορά του ντοκυμανταίρ στις Προφητείες του Πατροκοσμά, οι οποίες ελέχθησαν για να αφυπνίσουν τον Ελληνισμό και να τον προετοιμάσουν για την Απελευθέρωση μετά από 80 τουλάχιστον ατυχείς εξεγέρσεις από την Άλωση μέχρι και τα Ορλωφικά. Μελετώντας τα χρόνια του Αγίου Κοσμά και γενικότερα την Τουρκοκρατία αναλογιζόμαστε ότι αυτός ο λαός πέρασε πιο δύσκολες εποχές και κρίσεις απ’ όσες περνά σήμερα. Βεβαίως είναι δραματικές οι οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες των δύο Μνημονίων. Όμως η Τουρκοκρατία ήταν σκληρότερη και πάλι  επιβιώσαμε. Και τούτο επειδή είχαμε τα πνευματικά εφόδια που δίδασκε ο Πατροκοσμάς. Πίστη στον Θεό, Μεγάλη Ιδέα και ελπίδα  για την εθνική απελευθέρωση,  αγάπη για την Ελληνορθόδοξη Παιδεία, συνείδηση της διαχρονικής πορείας του Ελληνισμού, όλα αυτά σε έναν  δημιουργικό συνδυασμό με το εμπορικό δαιμόνιο του Έλληνα. Όσοι μιλούν σήμερα κατά των Μνημονίων, αλλά βάλλουν κατά της Εκκλησίας, της Ελληνορθόδοξης Παιδείας και των εθνικών ιδανικών κακίστη υπηρεσία προσφέρουν. Για να απελευθερωθούμε οικονομικά πρέπει πρώτα να ξαναβρούμε την αυτοσυνειδησία μας. Γκρεμίζοντας τους Αγίους και τους ήρωες, στερούν από τον λαό μας την ταυτότητά του και από τους νέους μας τα πρότυπα που χρειάζονται.

            Ο Άγιος Κοσμάς συνδύασε άριστα την εθνική δράση με την κοινωνική ευαισθησία. Προφήτευε την απελευθέρωση («το ποθούμενον», όπως το έλεγε), μιλούσε υπέρ της ελληνικής γλώσσας και κατά των ξενικών διαλέκτων, αλλά παραλλήλως κήρυττε τα δικαιώματα των γυναικών, των φτωχών και των αθιγγάνων. Μόνο μέσα στην Ελληνορθόδοξη Παράδοσή μας το εθνικό και το κοινωνικό συνυπάρχουν αρμονικά. Αυτό χρειαζόμαστε σήμερα!

Κ.Χ. 25.5.2012

Γιατί γονατίζουμε τρεις φορές στον Εσπερινό της Πεντηκοστής;

Κατά την «έσχατη» και «μεγάλη» και «σωτήρια» ημέρα της Πεντηκοστής, κατά την οποία μας αποκαλύφθηκε και προσκυνούμε και δοξάζουμε το μέγα μυστήριο της Αγίας και Ομοουσίου και Ζωοποιού και Αδιαιρέτου και Ασυγχύτου Τριάδας, του Ενός και Μοναδικού Θεού. του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, αμέσως μετά την πανηγυρική Θεία Λειτουργία, τελούμε τον «Εσπερινό της Γονυκλισίας», κατά τον οποίο ψάλλουμε ύμνους αφιερωμένους κατ’ εξοχήν στο Πανάγιο Πνεύμα, το τρίτο Πρόσωπο της Τρισηλίου Θεότητας, που είναι «φως και ζωή και ζώσα πηγή νοερά. Πνεύμα σοφίας, Πνεύμα συνέσεως, αγαθόν, ευθές, νοερόν, ηγεμονεύον, καθαίρον τα πταίσματα, Θεός και θεοποιούν, πυρ εκ πυρός προϊόν, λαλούν, ενεργούν, διαιρούν τα χαρίσματα».

Αμέσως μετά την «Είσοδο» του Εσπερινού, κι αφού ψαλεί το «Φως ιλαρόν» και το πανηγυρικό Μέγα Προκείμενο «Τίς Θεός Μέγας ως ο Θεός ημών; Συ ει ο Θεός, ο ποιών θαυμάσια μόνος!» σε ήχο βαρύ, μεγαλόπρεπο, αντάξιο του νοήματος και του μηνύματός του, ο Διάκονος μας καλεί, κλήρο και λαό, να γονατίσουμε και ν’ απευθύνουμε στο Θεό γονυπετείς λόγο ικεσίας: «Έτι και έτι, κλίναντες τα γόνατα, του Κυρίου δεηθώμεν».

Από τη λαμπροχαρμόσυνη αγία ημέρα του Πάσχα μέχρι και σήμερα, η γονυκλισία ήταν απαγορευμένη. Σύμφωνα με τους Ιερούς Κανόνες, και για να υπογραμμίζεται το χαρούμενο και σωτήριο μήνυμα των αναστάσιμων βιωμάτων της Εκκλησίας, η προσευχή των Ορθοδόξων γίνεται «ορθοστάδην». Σε όρθια δηλαδή στάση, και όχι με γονυκλισία. Όμως την ώρα τούτη το «ορθοστάδην» παραμερίζεται, όχι μόνο για να χαιρετίσουμε θεοπρεπώς το Πανάγιο Πνεύμα, «δι’ ου Πατήρ γνωρίζεται και Υιός δοξάζεται, και παρά πάντων γινώσκεται μία δύναμις, μία σύνταξις, μία προσκύνησις τής Αγίας Τριάδος», μα και για να πούμε κατά πως ταιριάζει σε παραστρατημένους, όπως είμαστε όλοι μας, χωρίς εξαίρεση, το «ημάρτομεν!», και να ζητήσουμε το έλεος του Θεού, την άφεση, την κάθαρση, τη συγγνώμη.

Τη γονυκλισία την ονομάζει ο λαός μας και «μετάνοια». Γιατί η στάση του μετανοούντος είναι το «κλίνειν τα γόνατα». Κάτω τα γόνατα, κάτω και το πρόσωπο.

σημαίνει απλούστατα: «Θεέ μου, βρίσκομαι κάτω. Είμαι πεσμένος. Έχω καταντήσει “γη και σποδός”. Σήκωσέ με. Ανάστησέ με. Σώσε με!…». Έτσι, σήμερα που ήρθε στον κόσμο ο Παράκλητος, το Πνεύμα της Αληθείας το «καθαίρον(που καθαρίζει)  τα πταίσματα», καλούμαστε να πάρουμε στάση (όχι μόνο σώματος, μα και ζωής!) μετανοούντος:

«Έτι και έτι, κλίναντες τα γόνατα, του Κυρίου δεη θώμεν».

Στην Κρήτη λένε οι παλαιότεροι: «Και στην κορυφή του βουνού να βρεθείς τούτη την ημέρα ολομόναχος, θα πρέπει να γονατίσεις και να κάμεις το σταυρό σου». Και κρύβουν τα λόγια τούτα την αίσθηση της πραγματικής μετοχής στη ζωή του Ενός Σώματος της Εκκλησίας, ανεξάρτητα από εξωτερικές συνθήκες. Την αίσθηση της εν Θεώ τω εν Τριάδι οργανικής ενότητας των πιστών, όπου κι αν οι συγκυρίες της ζωής τους θέλουν να βρίσκονται… Και γονατίζει ο πιστός όπου κι αν είναι: Στην εκκλησιά του· στο σπίτι του ή στο νοσοκομείο, αν είναι άρρωστος·· στο πλοίο του, αν θαλασσοπορεί· στο βουνό στον κάμπο· στη στάνη· στο δάσος· στην ξενιτιά· στο κάτεργο· στη φυλακή… Όπου βρίσκεται!

«Έτι και έτι, κλίναντες τα γόνατα, του Κυρίου δεη θώμεν».

Η πρώτη Ευχή της Γονυκλισίας απευθύνεται στον «Άχραντο, αμίαντο, άναρχο, αόρατο, ακατάληπτο, ανεξιχνίαστο, αναλλοίωτο, ανυπέρβλητο, αμέτρητο, ανεξίκακο Κύριο», τον «Πατέρα του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού» και Τον παρακαλεί, με μόνο συνήγορό μας τη δική Του «συμπάθεια», να μας δεχθεί καθώς προσπέφτουμε ενώπιον Του μετανοημένοι και φωνάζοντας το «ημάρτομεν!». Του θυμίζει πως από τη μήτρα της μητέρας μας ήδη, Αυτόν μονάχα είχαμε για Θεό μας, αλλά, επειδή τη ζωή μας τη χαραμίσαμε στη ματαιότητα, μείναμε γυμνοί από τη βοήθειά Του και δεν έχουμε λόγια για ν’ απολογηθούμε. Όμως παίρνουμε Θάρρος από τους οικτιρμούς Του και κράζουμε: «Αμαρτίας νεότητος ημών και αγνοίας μη μνησθής, και εκ των κρυφίων ημών καθάρισον ημάς».(Μη θυμηθείς τις αμαρτίες που κάναμε στα νιάτα μας, όταν είχαμε άγνοια των εντολών Σου, και από τα κρυφά και ανομολόγητα κρίματα της καρδιάς μας καθάρισέ μας).  Του ζητά, πριν βρεθούμε πίσω στο χώμα, σ’ Αυτόν να μας αξιώσει να επιστρέψουμε! Να ζυγομετρήσει τις αμαρτίες μας με τους οικτιρμούς Του και ν’ αντιπαραθέσει την άβυσσο των οικτιρμών και του ελέους Του στο πλήθος των πλημμελημάτων μας! Να μας ρύσει, να μας γλυτώσει από την αβάσταχτη τυραννία του διαβόλου! Ν’ ασφαλίσει τη ζωή μας μέσα στους άγιους και ιερούς Του νόμους και να μας συνάξει όλους στη Βασιλεία Του. Και καταλήγει ικετευτικά: «Δος συγγνώμη σε όσους ελπίζουν σε Σένα… καθάρισέ μας με την ενέργεια του Αγίου Σου Πνεύματος».

Πρόκειται για προσευχή «αντρίκια»! Εξομολογητική, χωρίς προσπάθειες άσκοπης δικαιολογίας ή αποποιήσεως ευθυνών. «Ημάρτομεν!» «Αμαρτίας νεότητος ημών και αγνοίας μη μνησθής!» «Εκ των κρύφιων ημών καθάρισον ημάς!» «Δος συγγνώμην τοις ελπίζουσιν επί Σε!» Δεν είναι λόγια αυτά! Είναι βέλη που σαϊτεύουν την πατρική καρδιά του Ανεξίκακου και Πολυέλεου και Φιλάνθρωπου Θεού!…

«Έτι και έτι, κλίναντες τα γόνατα, του Κυρίου δεηθώμεν».

Η δεύτερη Ευχή απευθύνεται στο Κύριο ημών Ιησού Χριστό, το «απαύγασμα του Πατρός»( που πηγάζει από τον πατέρα), τον «της ουσίας και της φύσεως Αυτού απαράλλακτον και αμετακίνητον χαρακτήρα», την «πηγή της σωτηρίας και της χάριτος» και Του ζητά να μας ανοίξει Αυτός, ο «διδούς ευχήν τω εύχομένω»(αυτός που δίνει προσευχή στον προσευχόμενο), τα αμαρτωλά μας χείλη και να μας διδάξει «πώς δει και υπέρ ων χρή προσεύχεσθαι» – ρεαλιστική παραδοχή πως χωρίς Αυτόν, ούτε να Τον ζητήσουμε μπορούμε, ούτε να Του ζητήσουμε τα συμφέροντα ξέρουμε. Κι αφού Του δηλώσει με ταπείνωση πως περιμένουμε η ευσπλαχνία Του να νικήσει το άμετρο πλήθος των αμαρτιών μας. Του λέει πως με φόβο θείο στεκόμαστε μπροστά Του, έχοντας ρίξει την απελπισία της ψυχής μας μέσα στου ελέους Του το πέλαγος, και Του ζητάει για λογαριασμό μας: «Κυβέρνησε μου την ζωήν… και γνώρισέ μου το δρόμο που θα  πορευτώ». «Το Πνεύμα της Σοφίας Σου, χάρισε στη σκέψη μου. Πνεύμα συνέσεως δώρισε στην «αφροσύνη» μου. Τα έργα μου ας τα κατευθύνει πνεύμα θεοφοβίας. Πνεύμα ευθές και ηγεμονικό μη μου στερήσεις, για ν’ αξιωθώ, με του Αγίου Πνεύματος την καθοδήγηση, να εργάζομαι τις εντολές Σου και πάντοτε να νιώθω την παρουσία Σου». Και κορυφώνει: «Την Σην ικετεύω αγα θότητα. Όσα ηυξάμην απόδος μοι εις σωτηρίαν»(την καλοσύνη Σου ικετεύω: Όσα σχετικά με τη σωτηρία μου Σου ζήτησα προσευχόμενος, χάρισέ μου), για να Του υπογραμμίσει πιο κάτω πως Αυτός είναι η μοναδική μας ελπίδα, παρά τις αμαρτίες μας: «Σε Σένα μόνο αμαρτάνουμε, αλλά και Σένα μόνο λατρεύουμε. Δεν ξέρουμε να προσκυνούμε άλλο  Θεό, ούτε να υψώνουμε ικετευτικά τα χέρια μας σε κάποιο άλλο Θεό ». Κι αυτός ο τονισμός ότι Αυτός είναι ο μοναδικός μας Θεός, το μοναδικό μας, δηλαδή, και έσχατο καταφύγιο, θέλει -αν μπορούμε να το πούμε έτσι (χωρίς, πάντως, άσεβη διάθεση)- να κινήσει το φιλότιμο του Θεανθρώπου να μας δώσει χέρι βοηθείας, να μας χαρίσει την άφεση και τα προς σωτηρία αιτήματα, δεχόμενος τη γονυκλισία και την προσευχή μας, «ως θυμίαμα δεκτό, αναλαμβανόμενο ενώπιον της υπεράγαθης Βασιλείας Του».

Είναι και τούτη η ευχή μια προσευχή τολμηρή. «Σοι μόνω αμαρτάνομεν, αλλά και Σοι μόνω λατρεύομεν». Δεν ξέρουμε να προσκυνούμε ξένο θεό, ούτε να υψώνουμε χέρια ικετευτικά σ’ άλλο θεό έξω από Σένα! Ομολογία πτώσεως, φθοράς, εξαχρειώσεως, έσχατου κινδύνου! Αλλά ταυτόχρονα και ομολογία πίστεως, θεοφοβίας, ζωντανής ελπίδας σ’ Αυτόν που είναι «η ελπίς πάντων των περά των της γης» (Ψαλμ. 64: 6), και αγάπης λατρευτικής γι’ Αυτόν που «πρώτος ηγάπησεν ημάς» (Α’ Ίωάν. 4: 19). Προσευχή δίχως φαρισαϊσμούς και υποκρισίες. Σωστό ξέσπασμα αληθινά ορθόδοξης καρδιάς!…

«Έτι και έτι κλίναντες τα γόνατα, του Κυρίου δεηθώμεν».

Ακολουθεί η τρίτη Ευχή, που απευθύνεται κι αύτη στο δεύτερο Πρόσωπο της Υπερουσίου Τριάδος, που είναι «η πηγή που πάντοτε και ασταμάτητα αναβλύζει ζωή και φως, η δημιουργική Δύναμη που είναι αιώνια όπως ο Πατέρας, Εσύ που εκπλήρωσες κατά τον καλύτερο τρόπο, πανέμορφα, ό,τι χρειαζόταν για τη σωτηρία των ανθρώπων», Ιησούς Χριστός, που έλυσε τους άλυτους δεσμούς του θανάτου και έσπασε του άδη τα κλειδιά και καταπάτησε τα πλήθη των πονηρών πνευμάτων, και πρόσφερε τον Εαυτό Του για χατίρι μας «άμωμον ιερείον»(αψεγάδιαστη θυσία) και θυσία άχραντη, και με θεόσοφο δόλωμα αγκίστρωσε τον «αρχέκακο και βύθιο δράκοντα» και τον δέσμευσε για πάντα, και τον κατέστησε αδύναμο κι ανίσχυρο, να περιμένει το «πυρ το άσβεστο» (Μάρκ. 9: 45) και το «σκότος το εξώτερο» (Ματθ. 25: 30). Απευθύνεται στον Υιό που είναι «η μεγαλώνυμος Σοφία του Πατρός», «αΐδιον φως εξ αϊδίου φωτός. Ήλιος δικαιοσύνης» και Τον καθικετεύει:. Συ που μας αξίωσες να φτάσουμε σ’ αυτή τη μεγάλη ήμερα της Πεντηκοστής, δέξου ακόμα μια ικεσία μας. Όχι για μας τους ίδιους τούτη τη φορά, μα γι’ αυτούς που έφυγαν πριν από μας. Για τους κεκοιμημένους συγγενείς μας κατά σάρκα και όλους τους «οικείους της πίστεως». Συ που και κατ’ αυτή τήν «παντέλεια» και «σωτηριώδη» εορτή μας αξίωσες να δέχεσαι «ιλασμούς ικεσίους» γι’ αυτούς που βρίσκονται στον Αδη, δίνοντας μας μεγάλες ελπίδες, άκουσε τη φωνή μας που αξιοσυμπάθητα Σου απευθύνουμε: «Ανάπαυσον τας ψυχάς των δούλων Σου των προκεκοιμημένων», εκεί που υπάρχει, το φως κ’ η δροσιά κ’ η αναψυχή, εκεί που δεν υπάρχει πόνος, λύπη ή στεναγμός. Ανάπαυσε τα πνεύματά τους με τους δικαίους, γιατί αυτοί που βρίσκονται στον Άδη δεν μπορούν να Σου ζητήσουν συγγνώμη, αλλά μονάχα εμείς που ζούμε Σε ευλογούμε και Σε ικετεύουμε και τις εξιλαστήριες ευχές και ιερουργίες Σου προσφέρουμε για τις ψυχές τους!

Κι επισυνάπτεται σ’ αυτή και δεύτερη Ευχή υπέρ των τεθνεώτων, των νεκρών, απευθυνόμενη σ’ Αυτόν που είναι «της αναστάσεως ημών Αρχηγός και των βεβιωμένων(όσων πράξαμε) αδέκαστος και φιλάνθρωπος Κριτής και της μισθαποδοσίας Δεσπότης και Κύριος», ικετεύοντας Τον: «Ανάπαυσον πάντας, τους πατέρας εκάστου και μητέρας και αδελφούς και αδελφάς και τέκνα, και ει τι άλλον ομογενές και ομόφυλον, και πάσας τας προαναπαυσαμένας ψυχάς επ’ ελπίδι αναστάσεως, ζωής αιωνίου, και κατάταξον τα πνεύματα αυτών και τα ονόματα εν βίβλω ζωής», στην αγκαλιά του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ, στη Χώρα των Ζώντων, στη Βασιλεία των ουρανών, στον Παράδεισο. Και ανάστησε και τα σώματα όλων μας κατά την αγία ήμερα της επαγγελίας Σου. Γιατί είναι αλήθεια πως δεν υπάρχει θάνατος για τους δούλους του Θεού, μα φεύγουν απ’ το σώμα κι έρχονται σε Σένα, τον Κύριο. Φεύγουν από τα λυπηρά κι έρχονται «στα καλύτερα και τα πιο ευχάριστα», σε Σένα, που είσαι η ανάπαυση και η χαρά!

Ζητά γι’ άλλη μια φορά συγχώρηση αμαρτημάτων για όλους, ζώντες και κεκοιμημένους, από τον μόνο Αναμάρτητο: «Δος μας συγγνώμη, άφεση και συγχώρηση για τα παραπτώματά μας, τα θεληματικά και τα αθέλητα, αυτά που κάναμε ξέροντας πως είναι κρίματα, και αυτά που κάναμε έχοντας άγνοια, τα φανερά, τα κρυφά, όσα διαπράξαμε με έργα, με το λογισμό μας και με λόγια, κάθε συναναστροφή και σε κάθε κίνησή μας… » και καταλήγει: «Και στους μεν αποβιώσαντες δώρισε  ελευθερία και άνεση δώρισε, και εμάς που είμαστε εδώ ευλόγησε, χαρίζοντας μας  το τέλος της ζωής μας  καλό και ειρηνικό».

Λέει κάποιος Άγιος πως τίποτε δεν συγκινεί τόσο το Θεό, όσο η προσευχή υπέρ των κεκοιμημένων. Επειδή «εν τω Άδη ουκ έστι μετάνοια», οι προαπελθόντες δεν έχουν πια τη δυνατότητα να βοηθήσουν τον εαυτό τους. Έτσι, μοναδική φωνή γι’ αυτούς είναι η φωνή μας! Μοναδική ικεσία τους η δική μας ικεσία! Μοναδική προσευχή τους η προσευχή μας! Για το λόγο αυτό , αυτή η τρίτη Ευχή της Γονυκλισίας έχει ξεχωριστή βαρύτητα και σημασία! Είναι προσευχή αγάπης και ελεημοσύνης και φιλαδελφίας και ευγνωμοσύνης, για πρόσωπα που βρίσκονται πια στα χέρια του Θεού!

«Έτι και έτι, κλίναντες τα γόνατα…»

Τί να προσθέσει κανείς στην τριπλή αυτή γονυκλινή ευχή της Εκκλησίας; Τί επί πλέον να ζητήσει από το Θεό; Μονάχα έναν ύμνο εκκλησιαστικό που είναι ιερή υπόσχεση με την  ευκαιρία της Πεντηκοστής, ύμνο του Εσπερινού της παραμονής, διαλέγω σαν επίλογο καί επιστέγασμα των ταπεινών τούτων γραμμών:

«Εν ταις αυλαίς Σου υμνήσω Σε τον Σωτήρα του κόσμου, και κλίνας γόνυ προσκυνήσω Σου την αήττητον δύναμιν, έν εσπέρα και πρωί και μεσημβρία, και εν παντί καιρώ ευλογήσω Σε, Κύριε»! Που θέλει να πει: «Στις εκκλησίες Σου μέσα θα Σε υμνήσω, τον Σωτήρα του κόσμου, και θα γονατίσω να προσκυνήσω την αήττητη δύναμή Σου, και βράδυ, και πρωί, και μεσημέρι, και κάθε ώρα και στιγμή θα Σε ευλογήσω, Κύριε».

(Μητροπολίτου Προικοννήσου Ιωσήφ, «Οσμή ζωής», εκδ. Άθως)