Η Παλαιοχριστιανική Βασιλική του Αγίου Δημητρίου Θεσσαλονίκης, αποτελεί ένα από του σπουδαιότερους Ναούς της Ορθοδοξίας. Η πόλη της Θεσσαλονίκης δικαίως καυχάται για τη Παλαιοχριστιανική Βασιλική του Μυροβλύτου Μεγαλομάρτυρος Αγίου Δημητρίου.

Η Παλαιοχριστιανική Βασιλική του Αγίου Δημητρίου Θεσσαλονίκης είναι κτισμένη στο χώρο που έχει μαρτυρήσει ο Άγιος. Ο Άγιος Δημήτριος αποτελεί καύχημα της Θεσσαλονίκης, για τούτο δικαίως ψάλλομε στην Λιτή κατά την Εσπερινή Ακολουθία του Αγίου το Στιχηρό Ιδιόμελο «Ευφραίνου εν Κυρίω πόλις Θεσσαλονίκη, αγάλλου και χόρευε, πίστει λαμπροφορούσα, Δημήτριον τον πανέδοξον αθλητήν, και Μάρτυρα της αληθείας, εν κόλποις κατέχουσα ως θησαυρόν, απόλαβε των θαυμάτων τας ιάσεις καθορώσα, και βλέπε καταράσσοντα των βαρβάρων τα θράση, και ευχαρίστως τω Σωτήρι ανάκραξον· Κύριε δόξα σοι».

Ο Ναός έχει κτιστεί κατά τον 4ο αιώνα μ. Χ. Είναι ξυλόστεγη πεντάκλιτη Βασιλική χωρίς θόλο με εγκάρσιο κλίτος, όπως είχε διαμορφωθεί ο Ναός κατά τον 7ο αιώνα μ.Χ. Ο Ναός κοσμείται από ψηφιδωτά και τοιχογραφίες.

Τα ψηφιδωτά του Ναού είναι εξαίρετα και κυρίως έχουν αποκαλυφθεί μετά την μεγάλη πυρκαγιά της Θεσσαλονίκης του έτους 1917. Παρατηρούμε ανάμεσα στα ψηφιδωτά του Ναού εκείνο το οποίο εικονίζει τον Άγιο Δημήτριο μεταξύ Αγγέλλων, τον Άγιο Δημήτριο με κάποιο κληρικό, τον Άγιο Δημήτριο ανάμεσα σε δύο μικρά παιδιά, τον Άγιο Δημήτριο μαζί με τον Επίσκοπο Ιωάννη και τον Έπαρχο Λεόντιο, οι οποίοι είναι και κτήτορες του Ναού του Αγίου Δημητρίου, το ψηφιδωτό όπου εικονίζει τον Άγιο Δημήτριο μαζί με τρεις κληρικούς, τον Άγιο Δημήτριο δεόμενο, το ψηφιδωτό που εικονίζει την Υπεραγία Θεοτόκο μαζί με τον Άγιο Θεόδωρο τον Στρατηλάτη, το ψηφιδωτό εικονίζει τον Χριστό μέσα σε δόξα και το ψηφιδωτό που εικονίζει τον Άγιο Σέργιο δεόμενο.

Οι τοιχογραφίες του Ναού είναι επίσης εξαίρετες. Παρατηρούμε ανάμεσα στις τοιχογραφίες του Ναού την τοιχογραφία που εικονίζει τον Χριστό ένθρονο, όπου υπάρχει η επιγραφή «Αντιφωνητής», την τοιχογραφία η οποία εικονίζει τον Άγιο Ιωάσαφ και τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά και άνω δεξιά εικονίζεται η Υπεραγία Θεοτόκος Βρεφοκρατούσα σε δόξα, την τοιχογραφία που εικονίζει τον Όσιο Λουκά δεόμενο και ολόσωμη παράσταση του Αγίου Δημητρίου.

Κάτω από το Ιερό Βήμα στο Ναό του Αγίου Δημητρίου υπάρχει η Κρύπτη. Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί το μαρμάρινο Κιβώριο και μπροστά από το μαρμάρινο Κιβώριο η μυροδόχος λεκάνη. Διασώζεται επίσης η αρχαία Κρήνη, η οποία κατά τον 10ο αιώνα είχε συνδεθεί με το Μύρο, το οποίο συνέλεγαν οι Χριστιανοί από της δεξαμενές της. Στο χώρο της Κρύπτης υπάρχει Παρεκκλήσιο. Εδώ μάλλον ήταν ο χώρος μαρτυρίου του Αγίου Δημητρίου.

Εντός του Ναού του Αγίου Δημητρίου, προς ανατολάς βρίσκεται μικρός Ναός του Αγίου Ευθυμίου. Ο μικρός αυτός Ναός είναι κτίσμα του 13ου ή 14ου αιώνα. Βάσιμες απόψεις θεωρούν ότι ο Ναΐσκος αυτός έχει τοιχογραφηθεί από τον σπουδαίο αγιογράφο Εμμανουήλ Πανσέληνο. Δικαίως λοιπόν η πόλη της Θεσσαλονίκης καυχάται για τη Παλαιοχριστιανική Βασιλική του Μεγαλομάρτυρος Αγίου Δημητρίου.

Πηγή: Ακτίνες

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ

ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ

   ΔΗΜΗΤΣΑΝΑ-ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΙΣ

Δημητσάνα - Μεγαλόπολη, Κυριακή 16 Ὀκτωβρίου 2016

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΕΓΚΥΚΛΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ

ΔΟΓΜΑΤΙΚΑ

1. Tά παιδιά τῶν Σχολείων, ἀδελφοί μου χριστιανοί, κάθε χρόνο μαθαίνουν ὅλο καί περισσότερα ἀπό τούς δασκάλους τους. Ἀλλοίμονο ἄν παραμείνουν στήν «Ἀλφαβήτα» μόνο. Τό ἴδιο πρέπει νά συμβαίνει καί μέ σᾶς τούς χριστιανούς. Ἐμεῖς οἱ δάσκαλοί Σας πρέπει καιρό μέ τόν καιρό νά σᾶς διδάσκουμε ὅλο καί τά ὑψηλότερα μαθήματα τῆς πίστης μας. Εἶναι πολύ φοβερό αὐτό πού συμβαίνει μέ τούς σημερινούς χριστιανούς: Δέν ξέρουν οὔτε τό «Ἀλφαβητάρι» τῆς πίστης μας. Καί πῶς λοιπόν θά ἀντιμετωπίσουμε τούς αἱρετικούς, τούς ἐχθρούς τῆς πίστης μας, ἀφοῦ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι δέν ξέρουμε τήν πίστη μας; Γι᾽ αὐτό καί τά κηρύγματά μας πρίν ἀπό λίγο καιρό ἔγιναν κάπως δυσκολώτερα, γιατί εἶναι ὑψηλότερα. Ἀναφέρονται στά δόγματα τῆς Ὀρθόδοξης πίστης μας. Παρακαλῶ, λοιπόν, νά τά παρακολουθεῖτε μέ ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον.

2. Στό προηγούμενο κήρυγμά μας λέγαμε ὅτι τόν Θεό δέν μποροῦμε νά Τόν νοήσουμε καί νά τόν καταλάβουμε. Γι᾽ αὐτό καί λέγεται «ἀκατάληπτος». Τόν Θεό «φράσαι ἀδύνατον, νοῆσαι δέ ἀδυνατώτερον», μᾶς εἶπε, στό προηγούμενο κήρυγμά μας, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ θεολόγος. Καί ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός μᾶς εἶπε, πάλι, «ἄπειρον τό θεῖον καί ἀκατάληπτον». Ἔτσι καταλαβαίνουμε τώρα αὐτό πού λέει ὁ Θεός στήν Παλαιά Διαθήκη ὅτι δέν μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά δεῖ τό Πρόσωπό Του καί νά ζήσει: «Οὐ μή ἴδῃ ἄνθρωπος τό πρόσωπόν μου καί ζήσεται» (Ἐξ. 33,20). Καί ὅμως, ἀγαπητοί μου, ὁ Ἰακώβ λέγει ὅτι «εἶδον τόν Θεόν πρόσωπον πρός πρόσωπον καί ἐσώθη μου ἡ ψυχή» (Γεν. 32,30). Καί ὁ Κύριός μας εἶπε ὅτι οἱ καθαροί στήν καρδιά θά δοῦν τόν Θεό (Ματθ. 5,8). Πῶς ἑρμηνεύονται αὐτά τά ἀντίθετα; Ἑρμηνεύονται μέ αὐτά πού εἴπαμε στό προηγούμενο κήρυγμα. Ὅτι, δηλαδή, ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι, ἀντίθετα πρός τούς Παπικούς, κάνουμε διάκριση Οὐσίας καί Ἐνεργείας στόν Θεό. Κατά τήν οὐσία Του ὁ Θεός εἶναι παντελῶς ἀκατάληπτος. Γίνεται ὅμως καταληπτός διά τῶν θείων Του ἐνεργειῶν. Καί ἔχει Ἐνέργειες ὁ Θεός. Καί ὅπως Αὐτός εἶναι ἄκτιστος, ἔτσι καί οἱ ἐνέργειές Του εἶναι ἄκτιστες.

3. Ἔτσι, λοιπόν, ἔχουμε θεογνωσία, ἔχουμε γνώση περί τοῦ Θεοῦ ἀπό τίς ἅγιες θεοφάνειές Του, λέγαμε στό προηγούμενο κήρυγμά μας. Αὐτές οἱ «θεοφάνειες» λέγονται «Ἀποκάλυψη Θεοῦ». Καί οἱ Ἀποκαλύψεις αὐτές τοῦ Θεοῦ, καί στήν Παλαιά καί στήν Καινή Διαθήκη, ἔγιναν διά τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. Τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, πού σαρκώθηκε στήν Καινή Διαθήκη, ἀλλά πού ἐμφανιζόταν καί ὡς ἄσαρκος, ὡς Ἄγγελος Κυρίου, στήν Παλαιά Διαθήκη. Ἀπό Αὐτόν, τόν Ἰησοῦ Χριστό, ξαναλέμε, ἔγιναν οἱ ἀποκαλύψεις περί τοῦ Θεοῦ καί στήν Παλαιά καί στήν Καινή Διαθήκη. Γι᾽ αὐτό καί ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης, ἐνῶ μᾶς εἶπε γιά τόν Θεό ὅτι δέν τόν «εἶδε κανείς» («Θεόν οὐδείς ἑώρακε πώποτε»), δηλαδή, δέν μπορεῖ νά Τόν νοήσει κανείς, ὅμως στήν συν­έχεια λέγει ὅτι «ὁ Μονογενής Υἱός, ὁ ὤν εἰς τόν κόλπον τοῦ Πατρός, ἐκεῖνος ἐξηγήσατο» (Ἰωάν. 1,18).

4. Ναί, ὁ Ἰησοῦς Χριστός καί στήν Παλαιά καί στήν Καινή Διαθήκη μᾶς ἀποκάλυψε τόν Θεό. Μᾶς γνώρισε τόν Θεό, ὤν ὁ Ἴδιος Θεός.

Καί στήν Παλαιά καί στήν Καινή Διαθήκη οἱ ἄνθρωποι «δι᾽ αὐτοῦ (τοῦ Χριστοῦ) πιστεύουν εἰς Θεόν» (Α´ Πέτρ. 1,21). Τί λοιπόν εἶναι ὁ Θεός; Στήν Παλαιά Διαθήκη ὁ Θεός μᾶς ἀποκαλύπτεται ὄχι ὡς μία ἀνώτερη ἀφηρημένη καί τυφλή δύναμη, ἀλλά ὡς «πρόσωπο». Γι᾽ αὐτό – λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ θεολόγος – ὅταν ὁ Θεός ἀποκαλύφθηκε στόν Μωυσῆ, δέν τοῦ εἶπε «Ἐγώ εἶμαι ἡ Οὐσία» (= μία ἀφηρημένη δύναμη), ἀλλά «Ἐγώ εἰμι ὁ Ὤν». «Ἐγώ», πού ὑπάρχω ὡς Πρόσωπο. Τήν ἴδια παρατήρηση κάνει καί ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς. Ὁ Θεός λοιπόν, χριστιανοί μου, εἶναι Πρόσωπο. Εἶναι ζωντανή ὕπαρξη. Πᾶψτε, λοιπόν, νά λέτε γιά τόν Θεό αὐτό πού λέγουν πολλοί ἀκατήχητοι ὅτι τάχα εἶναι ἐκεῖ ψηλά μιά ἀνώτερη δύναμη, πού βροντάει καί ἀστράφτει πρός τά κάτω. Ὄχι! Ὁ Θεός εἶναι ὁ Ζῶν Θεός. Εἶναι Πρόσωπο. Εἶναι Ὕπαρξις. Ἀκόμη δέ περισσότερο στήν Καινή Διαθήκη ὁ Ἰησοῦς Χριστός μᾶς ἀποκάλυψε ὅτι ὁ Θεός εἶναι ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΣ. Ὡς Ἁγία Τριάς δρᾶ ὁ Θεός καί στήν Παλαιά Διαθήκη, ἀλλά τό δόγμα αὐτό ἐκεῖ φαίνεται σκιασμένα. Γιατί; Γιατί, ὅπως ἑρμηνεύει ὁ ἅγιος Χρυσόστομος, ἦταν χαμηλό τό ἐπίπεδο τῶν ἀνθρώπων στήν Παλαιά Διαθήκη καί ἄν ἀποκαλυπτόταν καθαρά στούς ἀνθρώπους της ὅτι ὁ Θεός εἶναι Τριάς θά ἔπεφταν στήν πολυθεΐα. Ἔτσι ὡς Ἁγία Τριάς ἀποκαλύφθηκε ὁ Θεός στήν Καινή Διαθήκη καί μάλιστα κατά τήν Βάπτιση τοῦ Χριστοῦ, ὅπως τό ψάλλουμε, «Ἐν Ἰορδάνῃ βαπτιζομένου Σου, Κύριε, ἡ τῆς Τριάδος ἐφανερώθη προσκύνησις»! Ἔτσι τώρα θά ἑρμηνεύσουμε τόν λόγο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ὅτι «ἐφανέρωσε τό ὄνομα τοῖς ἀνθρώποις» (Ἰωάν. 17,6). Ποιό Ὄνομα τοῦ Θεοῦ ἐφανέρωσε ὁ Χριστός; Ὅτι εἶναι Ἁγία Τριάς!

5. Tά ὅσα γνωρίζουμε γιά τόν Θεό, ἀδελφοί χριστιανοί, ὅτι Αὐτός εἶναι Ἁγία Τριάς καί τήν ὅλη «θεογνωσία» περί Αὐτοῦ, τήν γνωρίζουμε, ξαναλέγω, διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἐρχομός τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο καί τό ὅλο ἔργο πού ἔκανε γιά τήν σωτηρία μας λέγεται στήν θεολογική μας γλώσσα μέ μία λέξη «Οἰκονομία». Κατ᾽ οἰκονομίαν, δηλαδή, ὁ Θεός, γιατί μᾶς εὐσπλαγχνίστηκε, ἔστειλε τόν Μονογενῆ Του Υἱό νά σαρκωθεῖ, νά διδάξει, νά πάθει, νά ἀναστηθεῖ καί νά ἀναληφθεῖ γιά τήν σωτηρία μας. Ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ, λοιπόν, πού λάβαμε διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀνήκει στήν «οἰκονομία». Πέρα ὅμως ἀπό τήν «οἰκονομία» εἶναι καί ἡ «θεολογία», πού δέν τήν γνωρίζουμε. Εἶναι καλόν, χριστιανοί μου, νά γνωρίζετε τήν διάκριση αὐτή μεταξύ «θεολογίας» καί «οἰκονομίας». Ὅταν λέμε «θεολογία» ἐννοοῦμε τήν Ἁγία Τριάδα, τόν Τριαδικό Θεό καθ᾽ Ἑαυτόν. «Θεολογία» εἶναι ἡ προαιώνια ὕπαρξη τῶν Προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος, τοῦ Πατέρα, τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί οἱ προαιώνιες σχέσεις τῶν Προσώπων Αὐτῶν. Τήν θεολογία αὐτή δέν τήν γνωρίζουμε οὔτε πρόκειται νά τήν μάθουμε ποτέ. Γνωρίζουμε μόνο τήν «οἰκονομία». «Οἰκονομία» εἶναι ἡ σχέση, ἡ ἀποκάλυψη τῆς Ἁγίας Τριάδος στήν κτίση καί τόν ἄνθρωπο. Εἶναι ἡ παρουσία τῆς Ἁγίας Τριάδος στήν κτίση καί τούς ἀνθρώπους διά τῶν ἀκτίστων θείων Ἐνεργειῶν Της. Αὐτή τήν γνωρίζουμε. Τήν γνωρίζουμε ὅμως ἀνάλογα μέ τήν καθαρότητα τῆς ψυχῆς πού ἔχουμε. Ὅσο περισσότερο καθαρεύει ἡ ψυχή μας ἀπό τήν ἁμαρτία, τόσο καί περισσότερο νοεῖ καί γεύεται τόν Θεό. Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας ἦταν ἅγιοι, γι᾽ αὐτό καί ἐθεολόγησαν σωστά τήν «οἰκονομία» τοῦ Θεοῦ. Γι᾽ αὐτό καί ἐμεῖς τούς ἐμπιστευόμεθα. – Θά συνεχίσουμε περί τοῦ Δόγματος τῆς Ἁγίας Τριάδος στά ἑπόμενα κηρύγματα.

Μέ πολλές εὐχές,  

† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας

Πηγή: Ακτίνες

Διάφοροι εχθροί της Αγίας Γραφής στην προσπάθειά τους να θίξουν το κύρος της, παραθέτουν ορισμένα εδάφια και προσπαθούν να δημιουργήσουν εντυπώσεις περί δήθεν ύπαρξης αντιφάσεων στην Βίβλο ! Με μία τέτοια θεομάχο σοφιστεία θα ασχοληθούμε στο παρόν άρθρο.

«καὶ ἐρρέθη πρὸς ῞Αβραμ· γινώσκων γνώσῃ ὅτι πάροικον ἔσται τὸ σπέρμα σου ἐν γῇ οὐκ ἰδίᾳ, καὶ δουλώσουσιν αὐτοὺς καὶ κακώσουσιν  αὐτοὺς καὶ ταπεινώσουσιν αὐτοὺς τετρακόσια ἔτη » Γένεση 15:13.

«ἡ δὲ κατοίκησις τῶν υἱῶν ᾿Ισραήλ, ἣν κατῴκησαν ἐν γῇ Αἰγύπτῳ καὶ ἐν γῇ Χαναάν, ἔτη τετρακόσια τριάκοντα .  καὶ ἐγένετο μετὰ τὰ τετρακόσια τριάκοντα ἔτη, ἐξῆλθε πᾶσα ἡ δύναμις Κυρίου ἐκ γῆς Αἰγύπτου νυκτός» Έξοδος 12:40-41.

«ἐλάλησε δὲ οὕτως ὁ Θεός, ὅτι ἔσται τὸ σπέρμα αὐτοῦ πάροικον ἐν γῇ ἀλλοτρίᾳ, καὶ δουλώσουσιν αὐτὸ καὶ κακώσουσιν ἔτη τετρακόσια » Πράξεις 7:6

«τοῦτο δὲ λέγω· διαθήκην προκεκυρωμένην ὑπὸ τοῦ Θεοῦ εἰς Χριστὸν ὁ μετὰ ἔτη τετρακόσια καὶ τριάκοντα γεγονὼς νόμος οὐκ ἀκυροῖ, εἰς τὸ καταργῆσαι τὴν ἐπαγγελίαν» Γαλάτας 3:17

Ερωτούν λοιπόν οι ποικίλοι κατήγοροι της Θεόπνευστης Γραφής : Πόσα χρόνια έμειναν οι Ισραηλίτες στην Αίγυπτο 400 ή 430 ;;;

Επίσης η Γραφή αναφέρει:

«καὶ ταῦτα τὰ ὀνόματα τῶν υἱῶν Λευὶ κατὰ συγγενείας αὐτῶν. Γεδσών, Καὰθ καὶ Μεραρεί· καὶ τὰ ἔτη τῆς ζωῆς Λευὶ ἑκατὸν τριακονταεπτά.  καὶ οὗτοι υἱοὶ Γεδσών· Λοβενεὶ καὶ Σεμεεί, οἶκοι πατριᾶς αὐτῶν.  καὶ υἱοὶ Καάθ· ᾿Αμβρὰμ καὶ ᾿Ισαάρ, Χεβρὼν καὶ ᾿Οζειήλ· καὶ τὰ ἔτη τῆς ζωῆς Καὰθ ἑκατὸν τριακοντατρία ἔτη.  καὶ υἱοὶ Μεραρεί· Μοολεὶ καὶ ῾Ομουσεί. οὗτοι οἱ οἶκοι πατριῶν Λευὶ κατὰ συγγενείας αὐτῶν.  καὶ ἔλαβεν ᾿Αμβρὰμ τὴν ᾿Ιωχαβὲδ θυγατέρα τοῦ ἀδελφοῦ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ ἑαυτῷ εἰς γυναῖκα, καὶ ἐγέννησεν αὐτῷ τόν τε ᾿Ααρὼν καὶ τὸν Μωυσῆν καὶ Μαριὰμ τὴν ἀδελφὴν αὐτῶν» Έξοδος 6: 16-20

«Ταῦτα δὲ τὰ ὀνόματα τῶν υἱῶν ᾿Ισραὴλ τῶν εἰσελθόντων εἰς Αἴγυπτον ἅμα ᾿Ιακὼβ τῷ πατρὶ αὐτῶν . ᾿Ιακὼβ καὶ υἱοὶ αὐτοῦ· πρωτότοκος ᾿Ιακὼβ Ρουβήν.  υἱοὶ δὲ Ρουβήν· ᾿Ενὼχ καὶ Φαλλούς, ᾿Ασρὼν καὶ Χαρμί.  υἱοὶ δὲ Συμεών· ᾿Ιεμουὴλ καὶ ᾿Ιαμεὶν καὶ ᾿Αὼδ καὶ ᾿Ιαχεὶν καὶ Σαὰρ καὶ Σαοὺλ υἱὸς τῆς Χανανίτιδος.  υἱοὶ δὲ Λευΐ· Γηρσών, Καὰθ καὶ Μεραρί» Γένεση 46: 8-11

Ο Καάθ εισήλθε στην Αίγυπτο μαζί με τον Ιακώβ. Ο Καάθ έζησε συνολικά 133 χρόνια. Ο Καάθ είναι ο πατέρας του Αμβράμ ο οποίος με την σειρά του είναι ο πατέρας του Μωυσή. Δηλαδή ο Καάθ είναι ο παππούς του Μωυσή. Συνεπώς από τον Καάθ που εισήλθε στην Αίγυπτο με τον Ιακώβ μέχρι τον Μωυσή που έγινε η έξοδος έχουμε δύο μόνο γενεές. Ερωτούν λοιπόν και πάλι οι Άθεοι : Πως σε 400 ή 430 χρόνια έχουμε μόνο 2 γενεές ;;;

Τελικά οι Ισραηλίτες στην Αίγυπτο έζησαν μόνο δύο γενεές ;  400 έτη;  430 έτη;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

1) Η Γραφή λέγει ότι :

«καὶ ἐρρέθη πρὸς ῞Αβραμ· γινώσκων γνώσῃ ὅτι πάροικον ἔσται τὸ σπέρμα σου ἐν γῇ οὐκ ἰδίᾳ, καὶ δουλώσουσιν αὐτοὺς καὶ κακώσουσιν  αὐτοὺς καὶ ταπεινώσουσιν αὐτοὺς τετρακόσια ἔτη» Γένεση 15:13.

«ἐλάλησε δὲ οὕτως ὁ Θεός, ὅτι ἔσται τὸ σπέρμα αὐτοῦ πάροικον ἐν γῇ ἀλλοτρίᾳ, καὶ δουλώσουσιν αὐτὸ καὶ κακώσουσιν ἔτη τετρακόσια» Πράξεις 7:6

400 έτη λέγει η Γραφή θα είναι πάροικον το σπέρμα του Αβραάμ. Όχι το σπέρμα του κατοπινού Πατριάρχη Ιακώβ.

Τα 400 έτη αρχίζουν να μετράνε με τον Ισαάκ όχι με τον Ιακώβ.

2) Η προφητεία περί 400 ετών παροικίας του σπέρματος του Αβραάμ δόθηκε από τον Θεό 30 χρόνια πριν την γέννηση του Ισαάκ. Συνολικά 430 έτη πριν τον Νόμο του Μωυσή. Μήπως οι Άθεοι μπορούν να αποδείξουν το αντίθετο ;

«τοῦτο δὲ λέγω· διαθήκην προκεκυρωμένην ὑπὸ τοῦ Θεοῦ εἰς Χριστὸν ὁ μετὰ ἔτη τετρακόσια καὶ τριάκοντα γεγονὼς νόμος οὐκ ἀκυροῖ , εἰς τὸ καταργῆσαι τὴν ἐπαγγελίαν» Γαλάτας 3:17.

3) Η Γραφή λέγει σαφώς (σύμφωνα με το κείμενο των Εβδομήκοντα) ότι : «ἡ δὲ κατοίκησις τῶν υἱῶν ᾿Ισραήλ, ἣν κατῴκησαν ἐν γῇ Αἰγύπτῳ καὶ ἐν γῇ Χαναάν, ἔτη τετρακόσια τριάκοντα .  καὶ ἐγένετο μετὰ τὰ τετρακόσια τριάκοντα ἔτη, ἐξῆλθε πᾶσα ἡ δύναμις Κυρίου ἐκ γῆς Αἰγύπτου νυκτός» Έξοδος 12:40-41.

Τα 430 χρόνια αφορούν όχι μόνο την Αίγυπτο αλλά και στην Χαναάν. Από την στιγμή που ο Θεός έκανε την συμφωνία με τον Αβραάμ. Τα 400 έτη κακώσεως του σπέρματος του Αβραάμ ξεκινούν με τον εμπαιγμό του Ισαάκ από τον  Ισμαήλ.

«ἰδοῦσα δὲ Σάρρα τὸν υἱὸν ῎Αγαρ τῆς Αἰγυπτίας, ὃς ἐγένετο τῷ ῾Αβραάμ, παίζοντα μετὰ ᾿Ισαὰκ τοῦ υἱοῦ αὐτῆς· καὶ εἶπε τῷ ῾Αβραάμ· ἔκβαλε τὴν παιδίσκην ταύτην καὶ τὸν υἱὸν αὐτῆς· οὐ γὰρ μὴ κληρονομήσει ὁ υἱὸς τῆς παιδίσκης ταύτης μετὰ τοῦ υἱοῦ μου ᾿Ισαάκ» Γένεση 21:9-10.

«ἡμεῖς δέ, ἀδελφοί, κατὰ ᾿Ισαὰκ ἐπαγγελίας τέκνα ἐσμέν.  ἀλλ' ὥσπερ τότε ὁ κατὰ σάρκα γεννηθεὶς ἐδίωκε τὸν κατὰ πνεῦμα, οὕτω καὶ νῦν.  ἀλλὰ τί λέγει ἡ γραφή; ἔκβαλε τὴν παιδίσκην καὶ τὸν υἱὸν αὐτῆς· οὐ μὴ γὰρ κληρονομήσει ὁ υἱὸς τῆς παιδίσκης μετὰ τοῦ υἱοῦ τῆς ἐλευθέρας»Γαλάτας 4: 28-30.

4) Από τον Καάθ μέχρι τον Μωυσή έχουμε πράγματι δύο γενεές αλλά αυτό καμία σχέση δεν έχει με 400 ή 430 χρόνια όπως δείξαμε. Τα 430 χρόνια μετράνε από την συμφωνία Θεού – Αβραάμ, τα 400 χρόνια αφορούν την πραγματοποίηση της προφητείας αρχής γενομένης με τον Ισαάκ, 30 χρόνια μετά την προφητεία του Θεού στον Αβραάμ. Το δε διάστημα που οι υιοί του Ιακώβ παρέμειναν στην Αίγυπτο περιορίζονται σε δύο γενεές.

Δεν υπάρχει αντίφαση στην Αγία Γραφή.

Πηγή: Ακτίνες

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ
ΔΗΜΗΤΣΑΝΑ-ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΙΣ

Δημητσάνα - Μεγαλόπολη, Κυριακή 9 Ὀκτωβρίου 2016

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΕΓΚΥΚΛΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ

ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ

ΒΑΣΙΚΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΣ (2)

1. Τά κυριακάτικα κηρύγματά μας, ἀδελφοί χριστιανοί, ἀναφέρονται στά Δόγματα τῆς πίστης μας, τῆς ὀρθόδοξης πίστης μας. Καί εἴπαμε στό προηγούμενο κήρυγμά μας ὅτι τά ὀρθόδοξα Δόγματα ἔχουν κάποια βασικά σημεῖα, πού δέν τά ἔχουν οἱ ἄλλες χριστιανικές αἱρετικές κοινότητες. Σᾶς ἀνέφερα τρία ἀπό αὐτά τά σημεῖα στό προηγούμενο κήρυγμά μου. Τό ἕνα εἶναι ὅτι στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας δέν δημιουργοῦμε, ὅπως οἱ Παπικοί, καινούργια Δόγματα, ἀλλά  κρατοῦμε τήν παραδοθεῖσα πίστη τῆς Ἐκκλησίας, χωρίς νά προσθέτουμε οὔτε καί νά ἀφαιροῦμε τίποτε σ᾽ αὐτήν.

Τό ἄλλο βασικό τῶν Ὀρθοδόξων Δογμάτων πού σᾶς εἶπα εἶναι ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Δογματική διδασκαλία, μιλῶντας γιά τόν Θεό, κάνει διάκριση μεταξύ Οὐσίας καί Ἐνέργειας σ᾽ Αὐτόν. Τήν διάκριση αὐτή  δέν τήν κάνουν οἱ Παπικοί καί γι᾽ αὐτό μᾶς παρουσιάζουν ἕνα φρικτό θεό ὡς Οὐσία μόνο. Ἡ ἴδια ἡ νεολαία τῶν Καθολικῶν ἀποκρούει αὐτόν τόν θεό καί καταλήγει στόν... θάνατό του! Σέ πινακίδες τους γράφουν: «Πέθανε ὁ θεός»! Ὁ δικός τους θεός πέθανε, τοῦ Βαρλαάμ ὁ θεός, ὁ οὐσία μόνον. Καί τό τρίτο βασικό πού σᾶς ἀνέφερα, χριστιανοί μου, στό προηγούμενο κήρυγμά μου εἶναι ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Δογματική κάνει διάκριση μεταξύ κτιστοῦ καί ἀκτίστου, μεταξύ Ὄντος καί μή Ὄντος. Ὁ Θεός εἶναι ἄκτιστος, καί οἱ Ἐνέργειές Του εἶναι ἄκτιστες, ἐνῶ ὅλοι ἐμεῖς εἴμαστε κτιστοί. Οἱ Παπικοί δέχονται ὡς κτιστές τίς Ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ. Στό σημερινό μου κήρυγμα θά σᾶς ἀναφέρω ἄλλα τρία βασικά τῶν Ὀρθοδόξων Δογμάτων. Παρακαλῶ προσέξετε:

2. Τά Δόγματα τῆς πίστης μας, ἀγαπητοί μου, δέν εἶναι κάποιες θεωρητικές ἀλήθειες, πού μορφώνουν τό μυαλό, ἀλλά εἶναι ἀλήθειες πού μᾶς βοηθοῦν νά «φτιάξουμε» τήν ψυχή μας. Νά καθαρίσουμε δηλαδή τήν ψυχή μας ἀπό τά ἁμαρτωλά πάθη καί νά βροῦμε ἔτσι τόν Θεό μας. Γιατί μόνο μέ καθαρή ψυχή μποροῦμε νά «δοῦμε», νά γευθοῦμε τόν Θεό μας. Ἔτσι εἶπε ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός: «Οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ τόν Θεόν ὄψονται» (Ματθ. 5,8). Τά ὀρθόδοξα λοιπόν Δόγματα μέ τόν ἀσκητικό μας ἀγώνα «καθαρίζουν» τήν ψυχή μας ἀπό τήν ἁμαρτία. Αὐτό τό «καθαρίζουν» πού εἶπα, λέγεται καλύτερα «θεραπεύουν» τήν ψυχή μας. Γιατί ἡ ψυχή μας «ἀρρωσταίνει» μέ τήν ἁμαρτία, καί ὁ ἀσθενής καί λαβωμένος ἀπό τήν ἁμαρτία ἄνθρωπος ἔρχεται στήν Ἐκκλησία, σάν νά πηγαίνει σέ θεραπευτήριο. Καί ἐκεῖ οἱ ἱερεῖς, πού εἶναι σάν πνευματικοί ἰατροί, μέ τήν σωστή μέθοδο (αὐτά εἶναι τά ὀρθόδοξα Δόγματα!), θεραπεύουν τήν ψυχή καί γίνεται ὑγιής. Αὐτό εἶναι ἡ Ἐκκλησία, χριστιανοί μου! Εἶναι θεραπευτήριο! Ἀκοῦστε ἕνα ὡραῖο λόγο τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, λόγο πού λέγει τήν ἀλήθεια αὐτή: «Ἰατρεῖον ὁ οἶκος οὗτος (δηλαδή, ἡ Ἐκκλησία) ἕστηκε πνευματικόν, ἵνα ἅπερ ἄν λάβωμεν ἔξωθεν τραύματα, ἐντεῦθεν θεραπεύσωμεν». Προσέξετε τό «θεραπεύσωμεν», πού λέγει ὁ ἅγιος πατέρας. Τά ὀρθόδοξα λοιπόν Δόγματα εἶναι «θεραπευτικά». Ἀλλά ὅταν θεραπευόμαστε, σωζόμαστε. Ἔτσι, τά ὀρθόδοξα Δόγματα ἔχουν «σωτηριολογικό» χαρακτῆρα.

2. Ἕνα ἄλλο βασικό τῆς Ὀρθόδοξης Δογματικῆς, εἶναι ὅτι τόν Θεό δέν μποροῦμε νά τόν νοήσουμε καί οὔτε βεβαίως νά τόν ἐκφράσουμε. Εἶναι σπουδαῖο νά μάθουμε ἀπέξω αὐτόν τόν ὡραῖο λόγο τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου: «Θεόν φράσαι ἀδύνατον, νοῆσαι δέ ἀδυνατώτερον»! Καί βέβαια ἔτσι εἶναι, γιατί ὁ Θεός εἶναι ἄπειρος καί ἀκατάληπτος. Καί ὅσο κανείς ἐρευνᾶ τό μεγαλεῖο τοῦ Θεοῦ καταλαβαίνει αὐτό ἀκριβῶς: Τήν ἀπειρία Του καί τήν ἀκαταληψία Του! Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, ὁ μεγάλος δογματολόγος τῆς Ἐκκλησίας μας, λέγει σχετικά: «Ἄπειρον τό θεῖον καί ἀκατάληπτον, καί τοῦτο μόνον αὐτοῦ καταληπτόν, ἡ ἀπειρία καί ἡ ἀκαταληψία»! Ἀξίζει καί αὐτόν τόν λόγο νά τόν μάθουμε ἀπέξω.

3. Ἀλλά, ἐάν δέν γνωρίζουμε γιά τόν Θεό, ἐπειδή εἶναι ἄπειρος καί ἀκατάληπτος, τότε, ἀπό ποῦ γνωρίζουμε τά τόσα ὡραῖα γι᾽ Αὐτόν, γιά τά ὁποῖα μᾶς μιλᾶνε τά Ὀρθόδοξα Δόγματα; Ναί, σωστή ἐρώτηση. Τά σχετικά μέ τόν Θεό, ἀδελφοί μου χριστιανοί, γιά τά ὁποῖα μιλᾶνε τά Δόγματα τῆς πίστης μας, τά γνωρίζουμε ἀπό τήν «αὐτο-αποκάλυψη» τοῦ Θεοῦ. Αὐτή τήν «αὐτο-αποκάλυψη» τοῦ Θεοῦ τήν λέμε καί «θεοφάνεια Θεοῦ». Ἡ πηγή λοιπόν γιά τήν Ὀρθόδοξη Θεολογία μας, γιά τά Ὀρθόδοξα Δόγματά μας, εἶναι οἱ θεοφάνειες τοῦ Θεοῦ. Καί ποῦ μαθαίνουμε γι᾽ αὐτές τίς θεοφάνειες; Γι᾽ αὐτές μαθαίνουμε στήν Ἁγία Γραφή! Ναί! Ἡ Ἁγία Γραφή, χριστιανοί μου, εἶναι βιβλίο θεοφανειῶν. Καί συγκεκριμένα εἶναι βιβλίο θεοφανειῶν τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. Μάλιστα! Καί ἡ Παλαιά καί ἡ Καινή Διαθήκη, καί τά δυό αὐτά μέρη τῆς Ἁγίας Γραφῆς, μιλᾶνε γιά τόν Ἰησοῦ Χριστό, τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ. Ἡ μέν Παλαιά Διαθήκη μιλάει γιά τόν Χριστό, πού δέν σαρκώθηκε ἀκόμη, ἀλλά ἐμφανιζόταν στά χρόνια της ὡς Ἄγγελος Κυρίου· ἡ δέ Καινή Διαθήκη μιλάει γιά τόν σαρκωθέντα αὐτόν Ἄγγελο τοῦ Κυρίου, στήν Κοιλία τῆς Παναγίας μας. Ἔτσι πρέπει νά βλέπουμε τήν Ἁγία Γραφή, ὡς βιβλίο θεοφανειῶν τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὄχι ἁπλᾶ ὡς ἕνα βιβλίο μέ «καλά» λόγια, ἀλλά ὡς βιβλίο θεοφανειῶν τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καί ὁ Ἰησοῦς Χριστός λοιπόν καί στήν Παλαιά Διαθήκη, ὡς ἄσαρκος ἀκόμη, ἀλλά πολύ περισσότερο στήν Καινή Διαθήκη, ὡς σαρκωμένος Υἱός τοῦ Θεοῦ, μᾶς ἀπεκάλυψε τήν ἀλήθεια περί τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής μᾶς λέγει τόν ἑξῆς ὡραῖο, σχετικό μέ τά παραπάνω, σύντομο λόγο: «Θεόν οὐδείς ἑώρακε πώποτε»! Εἶναι αὐτό πού εἴπαμε, ὅτι κανείς δέν μπορεῖ νά γνωρίσει τόν Θεό, γιατί εἶναι ἄπειρος καί ἀκατάληπτος. Ἀλλά λέγει στήν συνέχεια ὁ Εὐαγγελιστής: «Ὁ μονογενής Υἱός, ὁ ὤν εἰς τόν κόλπον τοῦ Πατρός, ἐκεῖνος ἐξηγήσατο» (Ἰωάν. 1,18). Παρά, δηλαδή, τό ὅτι ὁ Θεός εἶναι ἀκατάληπτος, ὅμως ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, πού σαρκώθηκε καί γνωρίζει ἀπόλυτα τόν Θεόν Πατέρα, ὡς ὁμοούσιος μέ Αὐτόν (αὐτό σημαίνει τό «ὁ ὤν εἰς τόν κόλπον τοῦ Πατρός»), Αὐτός μᾶς ἀποκάλυψε γιά τόν Θεό («ἐκεῖνος ἐξηγήσατο»).

Ἔτσι, ἀγαπητοί μου, πηγή τῶν Δογμάτων τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι ἡ ἀποκάλυψη πού μᾶς ἔφερε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Ὁ Χριστός μας λοιπόν εἶναι ὁ μόνος «διδάσκαλος», ὁ μόνος «καθηγητής» (βλ. Ματθ. 23,8.10), ὁ μόνος «θεολόγος», ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς.

Μέ πολλές εὐχές,

† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας

Πηγή: Ακτίνες

Σχετικά άρθρα:

1. Μητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως κ.κ. Ιερεμίας: Βασικά της Ορθόδοξης Δογματικής (1)

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Μὲ μεγάλη τιμὴ σᾶς προσκαλοῦμε στὴ Θεία Λειτουργία ποὺ θὰ τελεσθεῖ στὸν Ἱερὸ Ναὸ Ἁγίου Γεωργίου (Ροτόντα), τὴν παλαιὰ Μητρόπολη τῆς Θεσσαλονίκης, τὸν πρῶτο χριστιανικὸ αὐτοκρατορικὸ Ναὸ μετὰ τὸ τέλος τῶν διωγμῶν.

Ἃς βρεθοῦμε γιὰ λίγο μέσα στὸ μεγαλοπρεπὲς οἰκοδόμημα, μὲ τὸν θαυμάσιο χριστιανικὸ διάκοσμο, ὅπως τὰ ψηφιδωτά τῆς ζώνης τῶν μαρτύρων, ποὺ προβάλλουν μπροστά μας, μέσα σὲ μιὰ ὑπερκόσμια λιτανεία.

Ἐλᾶτε νὰ ζήσουμε μέσα στὸν ὑπέροχο αὐτὸν Ναὸ τὴ δόξα τοῦ Βυζαντίου, τὴν ἱστορία καὶ τὰ θαύματα τῆς Θεσσαλονίκης.

Κυριακὴ 16 Ὀκτωβρίου 2016

Ὥρα ἐνάρξεως 8.00 π.μ.

Φίλοι καὶ Προσκυνητὲς τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Γεωργίου Ροτόντας Θεσσαλονίκης

 
(Κατεβάστε τo φυλλάδιo σε Pdf εδώ)

† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας

Πηγή: Ακτίνες

Αυτοί οι Ελληνολάτρες είναι απερίγραπτοι.

Υποστηρίζουν με πάθος την ελληνική καταγωγή του Χριστού και της Παναγίας.

Δεν μπορούν όμως με κανένα τρόπο να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα που γεννώνται από αυτή την παραδοχή.

Πρώτον, πως θα δικαιολογήσουν και θα εξηγήσουν τις προφητείες, που είναι πραγματικά και διαπιστωμένα επιστημονικά κείμενα, που γράφτηκαν εκατοντάδες χρόνια πρίν και μιλούν για τον βίο του Χριστού (καταγωγή, γέννηση, λόγο και έργο, πάθος και ανάσταση) προ Χριστού;

Δεύτερον , πως θα εξηγήσουν τις εσωτερικές μαρτυρίες της Βίβλου και μάλιστα της Κ. Διαθήκης, που ομιλούν για την Παλαιστίνη, τη γη Ισραήλ, τη Ναζαρέτ, την Ιερουσαλήμ, τόπους και πρόσωπα, άρχοντες και συνήθειες, έθιμα και νομίσματα, και τα οποία όλα αυτά συμφωνούν με την αρχαιολογία και τη λαογραφία της περιοχής και της εποχής, της ιστορίας δηλαδή της Κ. Διαθήκης;

Τρίτον, πως θα ερμηνεύσουν και θα δικαιολογήσουν τις εξωτερικές μαρτυρίες για το πρόσωπο του Χριστού, δηλαδή τις προερχόμενες από ιστορικούς Εβραίους και Ρωμαίους και οι οποίοι ήταν άσχετοι με την υπόθεση του Ιησού και όμως ομιλούν για τον διδάσκαλο του Ισραήλ;

Κι αν όλα αυτά ας υποτεθεί ότι τα παρακάμπτουμε και δεχθούμε ως ένα φανταστικό ενδεχόμενο ότι ο Χριστός ήταν Έλληνας κλπ, αυτόν λοιπόν τον ελληνικής υποτεθείσθω καταγωγής Χριστό, τον πιστεύουν ως Θεάνθρωπο και τον λατρεύουν ως σωτήρα; Όχι βεβαίως.

Εδώ έγκειται η ζημιά. Αυτό λοιπόν το τελευταίο, δηλ. η μη αποδοχή του θεανδρικού προσώπου του Χριστού είναι το δαιμονικό και αιρετικό στοιχείο και η θεωρία περί ελληνικότητος του Χριστού, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια πλάνη του διαβόλου με σκοπό την αποδυνάμωση της πίστεως σ΄ Αυτόν και την απώλεια της σωτηρίας μας.

Ας τους κάνουμε όμως το χατήρι και ας πούμε στους ελληνολάτρες, ότι τελικά ο Χριστός είναι και Έλληνας. Ανήκει σε όλους. Είναι ο πρωτότοκος αδελφός μας, το Αίμα Του κυλάει στις φλέβες μας, είμαστε ένα με τον Χριστό. Ούτε τον κλέβουμε από κάποιους ούτε μας τον πήραν κάποιοι στο παρελθόν. Στο πρόσωπο του Χριστού είμαστε όλοι ένα. Ο Χριστός ήρθε κι εδώ. Έγινε και Έλληνας με την Εκκλησία Του.

Ποιό είναι το πρόβλημά τους τελικά; Μόνο η Ελλάδα υπάρχει; Δεν υπάρχουν άλλοι λαοί; Εντάξει είμαστε οι καλύτεροι σε πολλά, αλλά μέσα στην Εκκλησία έχουν πέσει τα σύνορα και όλοι είμαστε αδέλφια. Είμαστε χριστιανοί και φέρουμε το ανώτερο και ωραιότερο όνομα του κόσμου. Είμαστε Ορθόδοξοι Έλληνες. Τι πλέον θέλουν;

Πηγή: Χριστιανική Εστία Λαμίας

Έκθεση προσωπικής πείρας σε θέματα αιρέσεων και παραθρησκείας

Η εικοσαετής έρευνα και εντατική ενασχόληση με θέματα οριοθετήσεως της Ορθοδόξου Πίστεως, αιρέσεων και παραθρησκευτικών ομάδων, με οδήγησε σε ορισμένα βασικά ποιμαντικά συμπεράσματα, τα οποία επιθυμώ στη συνέχεια να συνοψίσω.

α) Η νέα προβληματική

Γίνεται από όλους παραδεκτό, ότι η εποχή μας είναι εποχή κοσμογονικών αλλαγών. Θα μπορούσαμε να την παρομοιάσουμε με την πρωτοχριστιανική εποχή κατά την οποία ο παλαιός κόσμος παραχωρούσε τη θέση του στη χριστιανική πίστη. Η Εκκλησία εκλήθη τότε να προσφέρει το μήνυμά της αντιπαραθέτοντάς το με τα ποικίλα μηνύματα της εποχής εκείνης και να δείξει ότι αυτή μόνη αποτελεί τη λύση στα αδιέξοδα του ανθρώπου και του κόσμου. Το έργο αυτό ήταν έργο της απολογητικής της Εκκλησίας. Σήμερα όλοι έχουμε τη συναίσθηση ότι κάτι ουσιαστικό πάει να αλλάξει στον κόσμο μας. Όπως ορθά παρατηρεί ο David Barnet στην World Christian Encyclopedia, ο κόσμος σήμερα είναι πιο φιλόθρησκος από κάθε άλλη φορά. Σχεδόν όλα τα είδη των θρησκειών ξαναγύρισαν. Αλλά αυτή η επιστροφή δεν είναι για το καλό. Η σύγχρονη θρησκευτική πραγματικότητα είναι διφορούμενη και έχει ένα πρόσωπο Ιανού (Janus), τον οποίον αποκαλύπτει το καλύτερο και το χειρότερο στον ανθρώπινο χαρακτήρα.

Έτσι λοιπόν είτε μας αρέσει είτε όχι πρέπει να ζήσουμε με αυτή την πραγματικότητα και γι’ αυτό είναι αναγκαίο να την καταλάβουμε. Αν και οι παλιές θρησκείες ξαναζωντανεύουν, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η ανάπτυξη και η εξάπλωση των νέων θρησκευτικών κινήσεων είναι ένα από τα πλέον εκπληκτικά συμβάντα του αιώνα μας. Βρίσκονται να εργάζονται σε αντι-κοινωνικούς κύκλους εδώ και 3 ή 4 γενεές. Αλλά στη σύγχρονη εποχή μπήκαν στο προσκήνιο σαν μεγάλοι κονωνικοί, πολιτικοί, πολιτισμικοί και θρησκευτικοί παράγοντες. Ο Barret υπολογίζει ότι στα επόμενα 10 χρόνια, 138.000.000 άνδρες και γυναίκες επί παγκοσμίου επιπέδου θα είναι οπαδοί των καινούριων θρησκευτικών κινήσεων. Εξάλλου η χριστιανική πίστη δεν εμποτίζει ούτε προσδιορίζει πλέον ζωτικούς τομείς της ζωής των λαών της Ευρώπης. Τέτοιοι τομείς είναι η παιδεία, η νομοθεσία, η πολιτική, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Η κοινωνική και πολιτική ζωή, ακόμη και στην επαρχία, δεν έχουν πλέον αναφορά στα μεγάλα γεγονότα της Εκκλησίας. Εάν τώρα αναλογισθούμε ότι άλλοι τομείς όπως η λογοτεχνία, η μουσική, ο χορός και η τέχνη γενικώτερα, έχουν ήδη από τον περασμένο αιώνα χάσει κάθε επαφή με το πνεύμα της Εκκλησίας, κατανοούμε ότι βρισκόμαστε πράγματι μπροστά σε δραστικές αλλαγές. Γίνεται όλο και πιο σαφές ότι το πνεύμα της Εκκλησίας παραμερίζεται και αντικαθίσταται από το πνεύμα του αποκρυφισμού και της παραθρησκείας. Ήδη στη δεκαετία του 1970 εμφανίστηκαν στην Ευρώπη γκουρουιστικές και παραθρησκευτικές ομάδες, που τώρα βρίσκονται σε πλήρη έξαρση.

Οι αποκρυφιστικές οργανώσεις ανέρχονται ήδη σε εκατοντάδες· το πνεύμα τους, που ως τάση είναι ευρύτερα γνωστό με τον όρο «Νέα Εποχή», επηρεάζει βασικούς παράγοντες των περισσοτέρων τομέων της ζωής μας. Σ’ αυτή την τάση συμπλέκονται δεκάδες χιλιάδες επί μέρους παράγοντες και ομάδες, όπως ακριβώς οι κόμβοι σ’ ένα τεράστιο δίκτυο· μερικοί πιο στενά, αλλού πολύ χαλαρά, ευρισκόμενοι σε μεγάλη απόσταση ο ένας από τον άλλο. Αυτό το τεράστιο δίκτυο χαρακτηρίσθηκε από τους «αποστόλους» της τάσεως αυτής «απαλή συνωμοσία». Ο κίνδυνος αυτής της διαβρώσεως απειλεί σήμερα ολόκληρο τον Δυτικό κόσμο και τον δυτικό πολιτισμό, που θεμελιώνεται στη χριστιανική αντίληψη περί ανθρώπου. Το μέγεθος του κινδύνου γίνεται σαφές και από πρόσφατη δήλωση που έκανε ο Όλε Νυντάλ στην Αθήνα, σε ελληνικό περιοδικό.

Ο Νυντάλ είναι ο πρώτος δυτικός Λάμα και ιεραπόστολος του βουδισμού σ’ ολόκληρη τη Δύση. Μεταξύ άλλων ανέφερε: «Σήμερα πράγματι είμαστε σε θέση να πούμε ότι ο βουδισμός τέλειωσε στην Ασία. Η Κίνα και το Θιβέτ καταστράφηκαν από τους κομμουνιστές. Οι γιαπωνέζοι κατασκευάζουν DATSUN και SONY και παραμέλησαν την πνευματική πρόοδο. Στην Ταϋλάνδη πουλάνε τις κόρες τους, τις μανάδες τους, τις γυναίκες τους, τις γιαγιάδες τους και ότι άλλο μπορούν στους τουρίστες. Το Βιετνάμ, η Καμπότζη, το Λάος καταστράφηκαν από τους πολέμους… ο βουδισμός στην Ασία είναι κοντά στο θάνατό του. Από την άλλη όμως, στη Δύση συμβαίνει εντελώς το αντίθετο. Καταπληκτική αύξηση».

Ο Νυντάλ δεν έχει πρόβλημα να κατοχυρώσει την έξαρση του βουδισμού στη Δύση με «προφητείες» από τον Ζ’ και ΙΕ’ αιώνα, σύμφωνα με τις οποίες θα’ ρθει ο «προστάτης» από τη Δύση και οι μαθητές του θα οικοδομήσουν το Παγκόσμιο βουδιστικό Κέντρο και «τα προβλήματα θα εξαφανισθούν», για να υπογραμμίσει: «Πράγματι, αυτό το πραγματοποιήσαμε το 1986. Στην Ευρώπη, Αμερική, Αυστραλία, Αφρική, ο Βουδισμός προοδεύει αλματωδώς». Πιο συγκεκριμένα ο Νυντάλ ανέφερε ότι αποτέλεσμα αυτής της ιεραποστολής είναι η ίδρυση 35 βουδιστικών Κέντρων στη Γερμανία, 20 στην Πολωνία, 10 στη Ρωσία, 4 στην Αυστρία και ακολουθεί η Ελλάδα. Παρόμοιες αντιλήψεις προβάλλονται και από άλλες ασιατικής προελεύσεως ομάδες, οι οποίες συμπλέκονται με τη «Νέα Εποχή». Βρισκόμαστε ήδη σε μια εποχή όπως εκείνη στην οποία ευρίσκετο η πρώτη Εκκλησία, που όλα γύρω της προσδιορίζονταν από ένα «άλλο πνεύμα». Επομένως και σήμερα καλείται η Εκκλησία να ξαναδώσει στην απολογητική διακονία της τη θέση εκείνη που η διακονία αυτή κατείχε στην πρωτοχριστιανική Εκκλησία.

β) Η απολογητική της Εκκλησίας

Η έξαρση της παραθρησκείας συνέβη σε μια εποχή που, κυρίως στη Δύση, παραμελήθηκαν οι πνευματικές προεκτάσεις της χριστιανικής πίστεως. Όπως υπογραμμίζεται σε κείμενο της Association to the Dialog Centre International (Update and Dialog 1/1991), που διευθύνεται από τον Δανό θρησκειολόγο καθηγητή Johannes Aagard, οι εκκλησίες στο σύνολό τους απλώς παρακολουθούν αυτή την καινούρια πραγματικότητα με φόβο και δυσπιστία. Αν και προσπαθούν να μελετήσουν την κατάσταση, οι νέες θρησκείες επιτίθενται και αρπάζουν μέλη της εκκλησίας. Τα πιο κύρια στοιχεία των νέων θρησκευτικών κινήσεων είναι άγνωστα στους αρχηγούς της Εκκλησίας και στους θεολόγους. Π.χ. η κουνταλίνι είναι η κύρια θεότης της εποχής μας, αλλά πόσοι γνωρίζουν τη φύση αυτής της «δύναμης του όφεως»; Έτσι οι ιεραποστολές των Εκκλησιών βρίσκονται μπροστά σε ένα αδιέξοδο, όσον αφορά τις νέες θρησκείες. Δεν καλλιεργείται η ιεραποστολική υποχρέωση για να αντιμετωπισθούν οι νέες κινήσεις και οι χριστιανικές ιεραποστολές προσπερνούν τις γκουρουιστικές και μένουν σε πλήρη άγνοια. Μετά λύπης πρέπει να πούμε, συνεχίζει το κείμενο, ότι οι παλιές καλές μέρες, που ο χριστιανισμός ήταν δυνατός, πέρασαν, και αυτές οι μέρες δεν θα ξανάρθουν. Ο χριστιανισμός έχασε το μονοπώλιο. Για να μείνει μια ζωντανή πραγματικότητα, η χριστιανική πίστη πρέπει να ζήσει πλάι πλάι με τις άλλες πίστεις και απόψεις.

Κι εμείς, από τη δική μας πλευρά, διαπιστώνουμε ότι η αντιαιρετική ποιμαντική, που κατά την άποψή μας πρέπει να χαρακτηρισθεί «απολογητική της Εκκλησίας», βρίσκεται σήμερα στο περιθώριο της εκκλησιαστικής ζωής. Μερικοί θεολόγοι, ιδιαίτερα λαϊκοί, εκφράζουν την άποψη πως η απολογητική αυτή διακονία καθίσταται εντελώς περιττή, εάν η ενορία λειτουργεί ορθά. Άλλοι πάλι, κυρίως ακαδημαϊκοί διδάσκαλοι, εκφράζουν την άποψη πως πρέπει να αποφεύγουμε οποιαδήποτε μορφή αντιπαραθέσεως με οποιαδήποτε θρησκευτικά ή ιδεολογικά ρεύματα, γιατί διαφορετικά μεταβάλλουμε την πίστη μας σε ιδεολογία. Οι κύκλοι αυτοί ρίπτουν περισσότερο βάρος στο θρησκειολογικό, παρά στο ποιμαντικό στοιχείο. Μερικοί μάλιστα δεν διστάζουν να ομιλούν και να ενεργούν με τρόπο περιφρονητικό για το έργο εκείνων που σήμερα ασκούν την απολογητική αυτή διακονία μέσα στην Εκκλησία και προβάλλουν γι’ αυτή τη στάση τους ακόμη και λόγους συνειδήσεως. Πρόκειται όντως για το τρίτο μέτωπο της απολογητικής· το πρώτο είναι η δραστηριότητα των αιρετικών και παραθρησκευτικών ομάδων και η εναντίον μας πολεμική, το δεύτερο είναι η πολεμική που προέρχεται από τους ανθρώπους «του κόσμου τούτου». Το τρίτο μέτωπο αναφέρεται σε παράγοντες μέσα στην Εκκλησία!

Οι θέσεις αυτές εναντίον της απολογητικής της Εκκλησίας αποτελούν μεγάλο κίνδυνο για το ποιμαντικό μας έργο, όχι μόνο επειδή οι άνθρωποι αυτοί ανέλαβαν να εκπαιδεύσουν τα στελέχη της Εκκλησίας, αλλά και επειδή είναι φυσικό να επηρεάζουν τους διδασκάλους του μαθήματος των θρησκευτικών στα Σχολεία και μερικές φορές και ανώτατα στελέχη της Εκκλησίας. Οι απόψεις αυτές, πως δεν επιτρέπονται αντιπαραθέσεις, αποτελούν βασικό δόγμα της λεγόμενης «Νέας Εποχής του Υδροχόου», που τάσσεται υπέρ της εναρμονίσεως θρησκειών και ιδεολογιών. Όλες οι θρησκείες οδηγούν κατά την αντίληψη αυτή, στην ίδια κατεύθυνση. Η διαφορά έγκειται στο ότι η καθεμιά από αυτές απευθύνεται σε ανθρώπους που βρίσκονται σε διαφορετικό εξελικτικό επίπεδο. Έτσι δεν υπάρχει ορθή και λανθασμένη θρησκεία, όπως δεν υπάρχει διάκριση ανάμεσα στην αλήθεια και στο ψεύδος, στο καλό και στο κακό. Όλα εξυπηρετούν την «εξέλιξη» και είναι προσαρμοσμένα στο «εξελικτικό επίπεδο» του καθενός. Οι αντιλήψεις αυτές, που δυστυχώς στην εποχή μας γίνονται σε πολλές περιπτώσεις πράξη, αφαιρούν από τους νέους μας το σταθερό σημείο αναφοράς και δημιουργούν σύγχυση και αβεβαιότητα. Γι’ αυτό και η μόνη ελπίδα για έξοδο από αυτή τη σύγχυση είναι η απολογητική της Εκκλησίας μας.

Στην πρωτοχριστιανική Εκκλησία η απολογητική κατείχε κεντρική θέση στην εκκλησιαστική ζωή. Αποτελούσε βασικό μέλημα, όχι μόνο των μεγάλων θεολόγων και ποιμένων της Εκκλησίας, αλλά και του κάθε πιστού. Ήδη στην Καινή Διαθήκη υπογραμμίζεται το καθήκον όλων των πιστών να είναι «έτοιμοι εις απολογίαν παντί τω αιτούντι ημάς λόγον περί της εν ημίν ελπίδος μετά πραότητος και φόβου» (Α’ Πέτρ. γ’ 15). Αντίθετα με αυτό το καθολικό καθήκον, οι ποιμένες και οι πιστοί φαίνεται ότι εδικαιούντο να πουν σε κάποιον που ζητούσε υλική συμπαράσταση: «αργύριον και χρυσίον ουχ υπάρχει μοι» (Πράξ. γ’ 6). Αυτές οι νέες προτεραιότητες γίνονται αντιληπτές από όλες τις αποκρυφιστικές οργανώσεις, οι οποίες προβάλλουν τις δικές τους προσφορές για την κάλυψη των υπαρξιακών κενών της εποχής μας. Είναι ενδιαφέρον να αναφέρουμε εδώ απόσπασμα άρθρου σε αποκρυφιστικό περιοδικό, που προσπαθεί με κάθε τρόπο να δείξει προς τα έξω ένα ουδέτερο πρόσωπο ή ακόμα και φιλο-ορθόδοξο. Δεν είναι, φυσικά, εδώ ο κατάλληλος χώρος να απαντήσουμε στο ερώτημα γιατί γίνεται αυτό. Παραθέτουμε απλά το απόσπασμα:

«Στην εποχή μας, που για όλους τους γνωστούς λόγους, η τάση «εσωτερικής» αναζήτησης είναι τόσο αυξημένη, Ορθοδοξία και Ελλάδα έχουν στα χέρια τους τόσο σοβαρά «όπλα», που κυριολεκτικά θα μπορούσαν να κατακτήσουν τον κόσμο. Το ζήτημα αφορά τόσο την εκκλησιαστική, όσο και την πολιτική ηγεσία. Η χώρα μας δεν θα βγει από την απομόνωση ούτε με τις τουριστικές καμπάνιες, ούτε με διοργανώσεις αγώνων και συνεδρίων. Τη δίψα ή τη μόδα της αναζήτησης, την εκμεταλλεύονται πλήρως όλοι. Από σοβαρές εσωτερικές παραδόσεις με υπόβαθρο και ζωντανούς δασκάλους, μέχρι αστεία ή και επικίνδυνα νοητικά κατασκευάσματα αυτοφωτισμένων γκουρού. Από βιομηχανίες ειδών νέας εποχής, μέχρι σχολές και πανεπιστήμια με σχετικές έδρες. Η κατάρρευση του «υπαρκτού κομμουνισμού» είναι επίσης γεγονός. Ένα τεράστιο έθνος, με έντονα καταπιεσμένο τόσα χρόνια το θρησκευτικό του συναίσθημα, είναι έτοιμο να πάει σε άλλο άκρο. Ποιος θα επωφεληθεί; Ήδη η εισβολή άρχισε, όχι μόνο από τα τζιν, την κόκα κόλα και τα μακ ντόνατς, αλλά κι από τα διάφορα εσωτερικά ρεύματα και φιλοσοφίες. Απέναντι όμως στις φοβερές αυτές απαιτήσεις, η Ορθοδοξία -για να λέμε τα πράγματα όπως είναι- είχε ένα σοβαρό μειονέκτημα. Δεν υπήρχαν οι κατάλληλοι άνθρωποι που να συνδυάζουν το εσωτερικό βίωμα με την ευρεία θεωρητική κατάρτιση, όχι μόνο την ορθόδοξη, αλλά γενικότερη. Μόλις τώρα διαφαίνονται κάποια φωτεινά πνεύματα, ικανά να σηκώσουν αυτό το βάρος. Οι πατέρες της εκκλησίας, τα έβγαλαν πέρα στο δύσκολο έργο τους, έχοντας μαζί τους τη θεία χάρη, αλλά και μια πλατειά γνώση, χωρίς μισαλλοδοξία, των φιλοσοφιών και θρησκειών που αντιμετώπισαν. Τέτοια πνεύματα χρειάζονται σήμερα. Ακόμη χρειάζεται γνώση και εφαρμογή των νόμων επικοινωνίας, που εφαρμόζουν πλέον οι διαφημιστικές εταιρείες». 

Η Εκκλησία λοιπόν ίσως είναι σήμερα αναγκασμένη να επανεξετάσει το ζήτημα των προτεραιοτήτων της στο ποιμαντικό έργο. 

γ) Η διάβρωση

Στην εποχή μας επιχειρείται διάβρωση των πολιτειακών, κοινωνικών, εκπαιδευτικών ή ακόμη και εκκλησιαστικών φορέων. Εάν επικρατήσει η παραπάνω άποψη για την απολογητική της Εκκλησίας, το διαβρωτικό αυτό έργο θα συνεχιστεί και θα συστηματοποιηθεί χωρίς την παραμικρή αντίσταση από μέρους μας. Για να γίνει αντιληπτό ότι απειλείται με διάβρωση ακόμη και ο θεολογικός χώρος και το μάθημα των θρησκευτικών στα ορθόδοξα σχολεία, αναφέρουμε τα ακόλουθα χαρακτηριστικά παραδείγματα:

1) Ως «εξεταστέα ύλη» στο Ε’ εξάμηνο του Ποιμαντικού (χειμερινό 1989) της Θεολογικής Σχολής Αθηνών, στο μάθημα της Ιστορίας Θρησκευμάτων, δόθηκε κείμενο συνεντεύξεως του M. Eliade στο περιοδικό «Σικάγο», στην οποία ο Eliade, μεταξύ άλλων αναφέρει ότι μόνο με τις εμπειρίες του στην Ινδία κατανόησε την αξία των εικόνων στην ορθόδοξη Εκκλησία. Στο ίδιο κείμενο, το οποίο ο Ιστορικός Τομέας της «Θεολογικής Σχολής» εξέδωσε ως «προσφορά τιμής και σεβασμού» στη μνήμη του Eliade ως «Ύπατον των Θρησκειολόγων», οι ορθόδοξοι φοιτητές της θεολογίας διδάσκονται: «Δεν πηγαίνω στην Εκκλησία, αλλά σε κάθε μορφή θρησκευτικής εκδηλώσεως αισθάνομαι σαν στο σπίτι μου». Ακόμη: «Το νόημα της ζωής μπορεί κανείς να το ανακαλύψει «στο Ζεν ή στη Γιόγκα»· όλες οι λεωφόροι είναι ανοικτές και τίποτε δεν είναι κλειστό».

Οι αντιλήψεις αυτές διδάσκονται σήμερα ευρύτατα και στη χώρα μας από τους κύκλους της Θεοσοφίας, του γκουρουισμού, ιδιαίτερα της «Αποστολής Ραμακρίσνα» και όλων των ομάδων της «Νέας Εποχής». Η «Αποστολή Ραμακρίσνα», βασικός κλάδος του «Τάγματος Ραμακρίσνα», έχει ήδη ιδρύσει στη Δύση ναούς, μοναστήρια και πλήθος Κέντρων. Προβάλλεται συνήθως ως φιλοσοφία, με δραστηριότητες που δήθεν δεν αποβλέπουν στον προσηλυτισμό. Όμως μοναχοί του τάγματος (σουαμί), με βιβλία που μεταφράζονται σε όλες τις Δυτικές γλώσσες, ακόμη και με γκουρουιστικά υπομνήματα στην αγία Γραφή, με διαλέξεις σε επίσημες αίθουσες, με διαθρησκευτικά συνέδρια, στα οποία συμμετέχουν και χριστιανοί θεολόγοι, διαδίδουν το βασικό δόγμα του απόλυτου μονισμού ως κοινό δόγμα όλων των θρησκειών, υποστηρίζουν ότι και ο Ιησούς Χριστός ήταν ένας από τους Αβατάρ, δίπλα στον Κρίσνα, τον Βούδα, τον Ραμακρίσνα κ.ά., ότι σ’ αυτή τη βάση όλες οι θρησκείες είναι ενωμένες και αποτελούν απλώς διαφορετικούς δρόμους, απειλώντας έτσι το χριστιανικό φρόνημα με διάβρωση. Τις ίδιες ιδέες συμμερίζονται και θεολόγοι καθηγητές Πανεπιστημίων, που μετέχουν σε διαθρησκευτικά συνέδρια των παραθρησκευτικών οργανώσεων, ιδιαιτέρως του Σαν Μυούνκ Μουν. Το ότι ο κίνδυνος υφίσταται στην πράξη αποδεικνύεται και από τη δήλωση της φρικτής οργανώσεως του Κορεάτη ψευδομεσία Σαν Μυούνκ Μουν, σύμφωνα με την οποία οι Έλληνες θεολόγοι που συνεργάζονται μ’ αυτή την οργάνωση και συμμερίζονται τις παραπάνω θέσεις για την απολογητική της Εκκλησίας, πρέπει να ενισχυθούν, «γιατί επηρεάζουν την ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος».

2) Συγγραφέας βιβλίου θρησκευτικών μιας τάξεως του ελληνικού Λυκείου, διακηρύσσει δημόσια την άποψη ότι δεν πρέπει να γίνεται αντιπαράθεση με τις παραθρησκευτικές και αιρετικές ομάδες, ότι αυτές αποτελούν απλά θρησκευτικά ή κοινωνικά φαινόμενα, ότι οι γκουρού είναι κάτι ανάλογο με τους δικούς μας γέροντες και ότι υπάρχουν και γνήσιοι γκουρού, τους οποίους μπορεί κανείς να γνωρίσει πηγαίνοντας στην Ινδία. Πρόκειται ακριβώς για την ίδια θέση του θρησκειολόγου Eliade και των ομάδων της «Νέας Εποχής», η οποία δημιουργεί σύγχυση στους νέους μας, όχι μόνο στους μαθητές του Λυκείου, αλλά και στους φοιτητές της θεολογίας και στους διδασκάλους του μαθήματος των θρησκευτικών στα Ορθόδοξα σχολεία. Αυτές ακριβώς τις αντιλήψεις προπαγανδίζουν οι ποικίλες γκουρουιστικές ομάδες στη Δύση. Υποστηρίζουν ότι δεν πρέπει να γίνεται αντιπαράθεση ιδεών· το περιεχόμενο της πίστεως του καθενός είναι ακριβώς αυτό που ο καθένας χρειάζεται, όπως και οι θρησκείες είναι ακριβώς εκείνες που χρειάζονται οι οπαδοί τους, ανάλογα με το εξελικτικό επίπεδο του καθενός ανθρώπου ξεχωριστά και του καθενός λαού σε μια συγκεκριμένη εποχή. Καμιά θρησκεία δεν έχει ολόκληρη την αλήθεια, αλλά και καμιά θρησκεία δεν είναι λανθασμένη· όλες αποτελούν θρησκευτικά φαινόμενα, που υπηρετούν την εξέλιξη του ανθρώπου. Ο καθένας, ανάλογα με τα «καρμικά δεδομένα» της προηγούμενης ζωής του «εκλέγει» τους γονείς που θα τον γεννήσουν, τη γεωγραφική περιοχή, το έθνος, το λαό, τη θρησκεία ή τον «Γέροντα», τον «Δάσκαλο» ή τον «γκουρού», όλες δηλαδή τις συνθήκες ζωής, τις απαραίτητες για την περαιτέρω εξέλιξή του! Ο υπεύθυνος της κινήσεως Ραμακρίσνα στην Ελλάδα, σε τηλεφωνική επικοινωνία μού υπογράμμισε ότι αυτοί οι σουάμι είναι κάτι ανάλογο με τους δικούς μας γέροντες στο άγιον Όρος. Πρόκειται, είπε, για γνήσιους σουάμι, που αποστέλλονται από το κέντρο του Τάγματος και δεν είναι σαν εκείνους που δημιουργούν προβλήματα στη Δύση! Είναι ακριβώς η αντίληψη που «πέρασε» ήδη και σε συγγραφείς διδακτικών βιβλίων του μαθήματος των θρησκευτικών σε ορθόδοξα σχολεία.

3) Ο κίνδυνος διαβρώσεως του φρονήματος ακόμη και ανθρώπων που ανέλαβαν την εκπαίδευση των διδασκάλων του θρησκευτικού μαθήματος στα σχολεία μας, αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι υπάρχουν περιπτώσεις θεολόγων Καθηγητών του Πανεπιστημίου, οι οποίοι συνεργάζονται με τη φρικτή οργάνωση του Κορεάτη ψευδομεσσία Σαν Μυούνκ Μουν². Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι σύμφωνα με το εσωτερικό Δελτίο της οργανώσεως του Μουν, τέσσερις Έλληνες ορθόδοξοι καθηγητές έλαβαν μέρος σε πρόσφατο συνέδριο μιας από τις οργανώσεις της «Ενωτικής Εκκλησίας» του Μουν, που αποσκοπεί στη διάβρωση των χριστιανικών Εκκλησιών και στην «ένωσή» τους κάτω από την ιδεολογία και την ηγεσία του Κορεάτη ψευδομεσσία. Μεταξύ αυτών και ομότιμος καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, ο οποίος, όπως αναφέρεται στο ίδιο Δελτίο, εδήλωσε ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία πρέπει να αναθεωρήσει την εσχατολογία της, και, προφανώς, να την προσαρμόσει στην ιδεολογία της Ενωτικής Εκκλησίας, σύμφωνα με την οποία ο Σαν Μυούνκ Μουν είναι ο Κύριος της Δευτέρας Παρουσίας και έχει ως αποστολή να ενώσει όλες τις θρησκείες και όλα τα έθνη κάτω από την ηγεσία του.

4) Στα βιβλία του Νόρμαν Βίνσεντ Πηλ, χρησιμοποιούνται χριστιανικοί όροι (πίστη, προσευχή, Χριστός) με αποκρυφιστική έννοια και κηρύττεται η λύση όλων των προβλημάτων με την αλλαγή των νοητικών καταστάσεων στο υποσυνείδητο του ανθρώπου (“θετική σκέψη”), δηλαδή το «ευαγγέλιο του όφεως», η αυτοσωτηρία, που ακυρώνει το μήνυμα της εν Χριστώ ελπίδας. Αυτά τα βιβλία μεταφράζονται από ορθοδόξους θεολόγους, εκδίδονται από ορθόδοξο εκδοτικό οίκο, κυκλοφορούν σε ορθόδοξα βιβλιοπωλεία μεταξύ ορθοδόξων χριστιανών.

5) Η Ελλάδα όπως και άλλες ορθόδοξες χώρες μεταβάλλονται βαθμιαία, αλλά συστηματικά, σε μεγάλες αποκρυφιστικές αγορές. Αυτό αποδεικνύεται και από τη «ζήτηση» των προϊόντων του αποκρυφιστικού χώρου. Υπάρχουν ήδη ειδικά καταστήματα στην Αθήνα, μερικά αποκρυφιστικά προϊόντα διατίθενται στα σούπερ-μάρκετ και το σύστημα αποστολής τους έχει βιομηχανοποιηθεί. Στην Ελλάδα εκδίδονται 26 αποκρυφιστικά περιοδικά. Μερικά από αυτά έχουν μεγάλη κυκλοφορία, ιδίως μεταξύ των νέων. Στο Φεστιβάλ βιβλίου της Αθήνας (1991), από τα 300 περίπου περίπτερα, 28 ήταν αποκρυφιστικά. Περισσότερα από τα μισά εξέθεταν μεγάλη σειρά αποκρυφιστικών βιβλίων. [Σημ.Αντ.Εγκόλπιου: Σήμερα η κατάσταση έχει χειροτερέψει κατά πολύ]

6) Το πόσο έχει προχωρήσει η διάβρωση του φρονήματος των Ορθοδόξων Ελλήνων αποδεικνύει το γεγονός ότι μεγάλο μέρος του ελληνικού κοινού, ιδιαίτερα νέοι, που αντιμετωπίζουν υπαρξιακά προβλήματα, καταφεύγουν στις «λύσεις» του αποκρυφισμού και της παραθρησκείας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το θέμα της μετενσαρκώσεως. Με την μετενσάρκωση υπόσχονται ποικίλες ομάδες να λύσουν το πρόβλημα της υπάρξεως του ανθρώπου, το πρόβλημα του κακού στον κόσμο κ.ο.κ. Στην Ελλάδα κυκλοφορούν τουλάχιστον 5 διαφορετικά βιβλία, που αναφέρονται αποκλειστικά στις δοξασίες του κάρμα και της μετενσαρκώσεως. Υπολογίζεται πως το 35% των Ευρωπαίων, πιστεύουν ήδη στη διδασκαλία αυτή που ακυρώνει όχι μόνο ολόκληρο τον ευρωπαϊκό πολιτισμό (αφού θεμελιώνεται σε διαφορετική αντίληψη περί ανθρώπου), αλλά και το όλο μήνυμα της Εκκλησίας, που ταυτίζεται με το κήρυγμα της αναστάσεως.

Αυτά είναι μερικά ενδεικτικά «σημεία» του καιρού μας, που αποδεικνύουν ότι η διάβρωση του δικού μας χώρου έχει προχωρήσει ανησυχητικά. Η απολογητική λοιπόν της Εκκλησίας μας αποκτά σήμερα προτεραιότητα για ολόκληρη την Ορθοδοξία· ιδιαίτερα στις χώρες εκείνες, οι οποίες απηλλάγησαν από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα. Οι ποικίλες αιρέσεις και παραθρησκευτικές ομάδες συναγωνίζονται η μία την άλλη, ποια θα αναπληρώσει το ιδεολογικό κενό που δημιουργήθηκε. Οι ποιμένες της Εκκλησίας και ο λαός σ’ αυτές τις χώρες δεν έχουν την κατάλληλη ενημέρωση, την απαραίτητη προετοιμασία και την στοιχειώδη υποδομή για την αντιμετώπιση της νέας καταστάσεως και ο κίνδυνος της διαβρώσεως είναι υπαρκτός.

δ) Τι πρέπει να γίνει

Η άποψη πως το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι η οργάνωση της ενοριακής ζωής είναι επικίνδυνη. Ακόμη και αν οργανώσουμε  όπως πρέπει την ενοριακή μας ζωή, εάν δεν ενισχύσουμε την απολογητική της Εκκλησίας και μείνουμε παθητικοί θεατές μπροστά στη συνεχιζόμενη διάβρωση όλων των φορέων και κέντρων επηρεασμού του κοινού και ιδιαίτερα της νέας γενιάς, δεν θα επιτύχουμε απολύτως τίποτε. Ο χώρος της μουσικής, της τέχνης, του κινηματογράφου, των μέσων μαζικής ενημερώσεως, οι μορφωτικοί και πολιτιστικοί φορείς, ο χώρος της εκπαιδεύσεως, ακόμη και της θρησκευτικής, τα πολιτικά κόμματα και η τοπική αυτοδιοίκηση έχουν σε ανησυχητικό βαθμό διαβρωθεί. Ο αποκρυφισμός σε όλες του τις μορφές, προσδιορίζει το φρόνημα των φορέων αυτών σε μεγαλύτερο βαθμό από ότι το περιεχόμενο της ορθοδόξου πίστεως.

Εάν δεν κάνουμε κάτι γενναίο, ακόμη κι αν οργανώσουμε την ενοριακή μας ζωή, δεν θα μπορέσουμε να προστατεύσουμε ούτε εκείνους που θα κρατήσουμε μέσα στην Εκκλησία, γιατί το φρόνημά τους θα υποστεί διάβρωση. Θα εγκολπωθούν ιδέες και θα τρέφονται με πνευματική τροφή ξένη προς την ορθόδοξη πίστη και θα θεωρούν τις εξωχριστιανικές δοξασίες ορθόδοξες! Αυτό γίνεται ήδη σε πολλές περιπτώσεις.  Το πρόβλημα θα οξυνθεί με την συντονισμένη προπαγάνδα της λεγομένης «Νέας Εποχής», που τείνει να κυριαρχήσει σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Στη δεκαετία του 1990 διαμορφώνεται ήδη ένας νέος πολιτισμός. Βασικό γνώρισμά του είναι η σύγχυση ανάμεσα στη θρησκεία και στην πολιτική, η θρησκειοποίηση της πολιτικής και η πολιτικοποίηση της θρησκείας. Ο πολιτισμός που διαμορφώνεται ακυρώνει το χριστιανικό ήθος και ολόκληρο το δυτικό πολιτισμό. Μπροστά σ’ αυτή τη νέα πραγματικότητα η συμβολή της Ορθοδοξίας στην αναζήτηση των πνευματικών θεμελίων για την οικοδομή του ονομαζομένου «κοινού ευρωπαϊκού σπιτιού» έχει μεγίστη σημασία. Πιο συγκεκριμένα πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι η ουσιαστική αντιμετώπιση των ποικίλων προβλημάτων, που σχετίζονται με τις αιρέσεις και γενικώτερα με την εξωχριστιανική και εξωευρωπαϊκή απειλή, προϋποθέτει σε βάθος γνώση του αντικειμένου, την αντικειμενική ενημέρωση.

Εάν δεν γνωρίσουμε την πρόκληση, δεν είναι δυνατόν να δώσουμε τις ορθόδοξες λύσεις, να οριοθετήσουμε την πίστη μας και να προσφέρουμε το απαραίτητο σταθερό σημείο αναφοράς και το «μέτρο κρίσεως κάθε τι νέου που φθάνει σε μας. Η σύγχρονη και συστηματική απολογητική της Εκκλησίας, πρέπει να έχει ως σκοπό την πρόληψη της πλάνης, καθώς και την επιστροφή των πεπλανημένων. Πρέπει αν συνδυάζει την οριοθέτηση της Ορθοδόξου πίστεως, που προϋποθέτει την καλή γνώση της ποικίλης προκλήσεως (αιρετικής, αποκρυφιστικής, γκουρουιστικής, νεογνωστικής κ.ά.) και της Ορθοδόξου Πατερικής θεολογίας. Πρέπει, σύμφωνα και με όσα ήδη εκθέσαμε, να είναι σε θέση να αποκαλύπτει πίσω από τα πολυάριθμα προσωπεία το αληθινό πρόσωπο της κάθε ομάδας, να προσδιορίζει τους αληθινούς σκοπούς της, τις διασυνδέσεις της, τη στρατηγική της και τις επιπτώσεις που έχει η τυχόν εξάπλωση των δοξασιών της για την εν Χριστώ ελπίδα, για την κοινωνική, πολιτιστική, πολιτική μας ζωή, ακόμη και για τους δημοκρατικούς θεσμούς και τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Η απολογητική εργασία μας πρέπει να αποβλέπει στην ποιμαντική κάλυψη του μεγάλου κενού: να αποκαλύπτει το αληθινό πρόσωπο της κάθε ομάδας, πίσω από τυχόν προσωπεία (φιλοσοφικά, ψυχολογικά, παιδαγωγικά, μορφωτικά, καλλιτεχνικά, πολιτικά, οικολογικά, υγιεινιστικά, αθλητικά κ.ο.κ.), τις διεθνείς διασυνδέσεις της, τη μέθοδο προσηλυτισμού, τις αρνητικές επιπτώσεις στην προσωπικότητα των θυμάτων. Να καθιστά, τέλος φανερό, γιατί η ιδιότητα του μέλους των ομάδων αυτών είναι ασυμβίβαστη με την ιδιότητα του ορθοδόξου χριστιανού. Για να κινηθεί η απολογητική της Εκκλησίας μας σ’ αυτά τα πλαίσια απαιτείται ειδική εκπαίδευση και συνεχής ενημέρωση. Όμως, δυστυχώς, σε πανορθόδοξο κλίμακα, δεν υπάρχει ειδικός φορέας (εκκλησιαστικό ίδρυμα, ερευνητικό κέντρο, Θεολογική Σχολή) που να ασχολείται με εκπαιδευτικά προγράμματα σ’ αυτό τον τομέα.

 Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον επί μία δεκαπενταετία, με την ευλογία της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, προσπαθήσαμε να λειτουργήσουμε μερικά βασικά εκπαιδευτικά προγράμματα, στηριζόμενοι στην ελεύθερη και εθελοντική συνεργασία. Πολύτιμοι συνεργάτες των προγραμμάτων αυτών ήσαν διάφορες προσωπικότητες που ευαισθητοποιήθησαν κι ενημερώθησαν, γονείς των οποίων τα παιδιά έπεσαν θύματα των αιρέσεων και της παραθρησκείας και ιδιαιτέρως, πρώην θύματα, που βοηθήθηκαν να απαλλαγούν από αιρετικές και παραθρησκευτικές εξαρτήσεις, επανεντάχθηκαν στην Ορθόδοξη Εκκλησία και εκπαιδεύτηκαν γι’ αυτό το έργο.

Κλείνοντας εκφράζουμε την βαθειά μας πεποίθηση ότι πρέπει να κάνουμε βασικά βήματα, προκειμένου να αντιμετωπίσουμε τα ποιμαντικά αυτά προβλήματα, που απειλούν το έθνος, τον πολιτισμό, αλλά κυρίως την εν Χριστώ ελπίδα μας. Πρέπει να λεχθεί πως όσοι βοηθήσουν σ’ αυτή την προσπάθεια πρέπει να γνωρίζουν τον «χώρο», δεν φθάνει να είναι θεολόγοι ή και καθηγητές στο πανεπιστήμιο. Αν κανείς δεν έχει στη θεολογική του εργασία ποιμαντικό προσανατολισμό και εάν δεν γνωρίζει και τον χώρο των αιρέσεων και της παραθρησκείας όπως είναι στην πραγματικότητα και όχι όπως εμφανίζεται στην ξένη βιβλιογραφία και στην ακαδημαϊκή προβληματική, δεν έχει να προσφέρει σ’ αυτό το έργο κάτι το ουσιαστικό. Αντίθετα: είναι δυνατόν να επηρεάσει την όλη προσπάθεια και να την οδηγήσει σε εντελώς λαθεμένη κατεύθυνση.

Η ορθόδοξη θεολογία μας καλείται να δεχθεί την πρόκληση των αιρέσεων και της παραθρησκείας και να δώσει τις λύσεις της. Αυτό έκαναν οι Πατέρες της Εκκλησίας και βοήθησαν στην ανάπτυξη της θεολογίας. Αυτό πρέπει να γίνει σήμερα από θεολόγους, οι οποίοι γνωρίζουν καλά αυτή την πρόκληση και την αποδέχονται ως σοβαρό ποιμαντικό πρόβλημα. Όσοι απορρίπτουν την απολογητική της Εκκλησίας επειδή νομίζουν πως έτσι θα «ιδεολογικοποιήσουν» την πίστη μας και όσοι δεν γνωρίζουν την «έξωθεν πρόκληση» δεν είναι δυνατόν να προσφέρουν βοήθεια στο δικό μας αγώνα. Η απολογητική διακονία μας δεν είναι δυνατόν να διεξαχθεί κατά τρόπο δραστικό και σύμφωνο με την παράδοση της Εκκλησίας, αν δεν στηρίζεται στη βαθύτερη μελέτη και ορθή κατανόηση της έξωθεν προκλήσεως. Είναι δυστύχημα το ότι δεν υπάρχει στη χώρα μας ένα Ερευνητικό Κέντρο, που να ασχολείται με αυτό το θέμα. Η στάση που παίρνουν οι υπεύθυνοι παράγοντες των ανώτερων και ανώτατων ιδρυμάτων, που ανέλαβαν την εκπαίδευση των στελεχών της Εκκλησίας μας δεν είναι, δυστυχώς, ελπιδοφόρα. Γι’ αυτό και η Εκκλησία πρέπει να προχωρήσει σε γενναίες αποφάσεις και στην υλοποίησή τους με επιταχυνόμενες διαδικασίες. Όμως είναι πολύ ελπιδοφόρο το γεγονός ότι η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, ήδη από την πρώτη της Συνεδρίαση του μηνός Σεπτεμβρίου 1991, έδωσε στην απολογητική διακονία ιδιαίτερη βαρύτητα και προτεραιότητα. Το εκπεφρασμένο ενδιαφέρον του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Σεραφείμ για την προώθηση της ποιμαντικής αυτής διακονίας και η παρουσία στην Ιερά Σύνοδο Ιεραρχών που διακατέχονται από ιδιαίτερη ευαισθησία γι’ αυτά τα θέματα, αλλά και που διαθέτουν την απαραίτητη γνώση του όλου χώρου των αιρέσεων και της παραθρησκείας, θεμελιώνουν την ελπίδα, ότι η διακονία αυτή θα λάβει σύντομα τη θέση στο ποιμαντικό έργο μας, την οποία είχε κατά την πρωτοχριστιανική εποχή και στους χρόνους των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας μας.

¹. Εισήγηση στην Ιερά Σύνοδο, το έτος 1995.
². Ο συντάκτης της Εισηγήσεως αναφέρεται στη δεκαετία του 1990.

Πώς κατέληξαν στο Παρίσι  η Αφροδίτη της Μήλου, η Νίκη της Σαμοθράκης και άλλες αρχαιότητες που άρπαξαν οι Γάλλοι από την Ελλάδα…

Τα  δημιουργήματα, των μεγάλων αρχαίων Ελλήνων καλλιτεχνών Φειδίου, Αλκαμένους, Πραξιτέλους, Παιωνίου και πολλών άλλων, από τα μάρμαρα Πεντέλης και Πάρου, είναι ακρωτηριασμένα, κατάκοιτα και αραδιασμένα σε διάφορα μουσεία της Ευρώπης και μοιάζουν με νοσταλγούς ξενιτεμένους που φθίνουν σε μακρινούς τόπους από μαρασμό. Λεηλατήθηκαν κι εκλάπησαν  στα χρόνια της δουλείας του Ελληνικού λαού από τους αρχαιοκαπήλους, επίσημους και ανεπίσημους των ευρωπαϊκών χωρών. Σήμερα θα αναφερθούμε στο Παρισινό Μουσείο του Λούβρου, που κατέχει σημαντικές συλλογές μνημείων της Ελληνικής τέχνης, που το εξυψώνουν.

Ένα άγαλμα της συλλογής του Λούβρου, γνωστό με το όνομα «La Dame d’ Auxerre»  παριστάνει γυναίκα της  Κρήτης με εσθήτα σφιγμένη στη μέση, ανάγεται στις αρχές του 6ου   π.Χ. αιώνα και είναι ανεκτίμητης αξίας.  Ένα άλλο, της ίδιας εποχής, σε φυσικό μέγεθος, αλλά ακέφαλο, είναι η « ΄Ηρα της Σάμου», σκεπασμένη με Ιωνική εσθήτα.Ορισμένα ανάγλυφα αρχαϊκής εποχής που στολίζουν την μεγάλη Ελληνική αίθουσα του Λούβρου όπως τα μεταφερθέντα από τις γαλλικές ανασκαφές τη Θάσου, αξίζουν  ιδιαιτέρας προσοχής  για την πρωτόγονο αλλά πρωτότυπη αφέλεια με την οποία  ο  Έλληνας καλλιτέχνης  εκφράζει τα αισθήματα του. Η Στήλη που βρέθηκε στα Φάρσαλα και παρουσιάζει  δύο νέες με άνθη στα χέρια  και τα μειδιάματα στα χείλη είναι αληθινό αριστούργημα χάριτος και λεπτότητος.

Στο μουσείο υπάρχουν και οι μετώπες του  ναού του Διός της Ολυμπίας του 5ου αιώνος π.Χ., που κατά την εκστρατεία  του στρατηγού  Μαιζώνος στην Πελοπόννησο (1828-30), ακολούθησαν  τα… γαλλικά στρατεύματα.  Η μία μετώπη παριστά τον Ηρακλή που δαμάζει τον Μινώταυρο της Κρήτης και η άλλη πάλι τον Ηρακλή να προσφέρει στην Αθηνά πτηνό της Στυμφαλίας λίμνης.

Όπως είναι γνωστό, το 1816, ο λήσταρχος λόρδος ΄Ελγιν άρπαξε τα περισσότερα αγάλματα των  αετωμάτων του Παρθενώνος, λείψανα της τέχνης του Φειδίου και όσα άφησε, τα απέκτησε το Λούβρο. Κατά την καταστροφή του Παρθενώνος από τον Μοροζίνη μεταφέρθηκε στην Βενετία μία κεφαλή από τα αγάλματα του αετώματος, η οποία κατέληξε μετά  από περιπέτειες στη γαλλική συλλογή  Λαμπόρτ, γνωστή ως «Κεφαλή Λαμπόρτ» και πριν από 80 χρόνια την  απέκτησε  τα Λούβρο. Είναι η μοναδική κεφαλή που σώζεται από τα αετώματα του Παρθενώνα, γιατί όλα τα σώματα του Βρετανικού Μουσείου είναι χωρίς κεφαλές.

Επι τουρκοκρατίας στην Ελλάδα, ο αρχαιολόγος Φωβέλ, πρόξενος της Γαλλίας στην Αθήνα, συνέλεξε πολλά έργα που περιήλθαν  στη συλλογή του Γάλλου πρεσβευτή  στην Τουρκία  Ζοαζέλ Γκουφιέ και το 1790  μεταφέρθηκαν στο νεοσύστατο μουσείο Λούβρου. Ανάμεσα τους  και ανάγλυφα του διαζώματος  του Παρθενώνος που αναπαριστούν την πομπή των Παναθηναίων.

Από τα καλύτερα  δείγματα  της Ελληνιστικής εποχής είναι και η Νίκη της Σαμοθράκης του 306 π.Χ. που απαθανάτιζε  τη ναυτική νίκη του Δημητρίου του Πολιορκητού κατά του Πτολεμαίου. Βρέθηκε  το  1863 από τον γάλλο πρόξενο και μεταφέρθηκε τεμαχισμένο στο Παρίσι. Η Νίκη  στο δεξί της χέρι  κρατούσε σάλπιγγα από την οποία ηχούσε το άσμα  του θριάμβου, ενώ η αύρα του Αιγαίου  ανεμίζει  μεγαλειωδώς την διαφανή εσθήτα της. Το άγαλμα είχε τοποθετηθεί τιμητικώς στην είσοδο του Μουσείου, προκαλώντας τον θαυμασμό των επισκεπτών.

Από τα πασίγνωστα  μνημεία του Λούβρου  είναι και η Αφροδίτη της Μήλου, η ημίγυμνη θεά του έρωτος, σύμβολο του κάλλους που βρήκε στις 8-4-1820 στη Μήλο, ο αγρότης Γιώργος Κεντρωτάς, καθώς έσκαβε στο χωράφι του. Είναι του 2ου αιώνα π. Χ. Ελληνιστικής περιόδου, ύψους 2,02μ. έργο του Αγήσανδρου ή Αλέξανδρου της Αντιοχείας. Τις μέρες εκείνες ένα Γαλλικό άγημα βρισκόταν στο λιμάνι της Μήλου, υπό τον πλοίαρχο Ματερέρ κι έκανε ανασκαφές. Όταν ο πρόξενος τους στην Πόλη Μαρσεγύ  έμαθε την ύπαρξη του αγάλματος, εκδήλωσε την επιθυμία να το αρπάξει. Στις 23-5-1820, άρπαξαν  το άγαλμα οι Γάλλοι στρατιώτες, με την υποστήριξη της Υψηλής Πύλης. Τότε ξεσηκώθηκαν οι κάτοικοι αντέστησαν σθεναρά με σπαθιά να το κρατήσουν, αλλά οι γάλλοι με τον πρόξενό τους απειλούν με τα όπλα, συμπλέκονται, κλέβουν την Αφροδίτη, την φορτώνουν στο πλοίο και με ακρωτηριασμένα χέρια κοσμεί σήμερα το Μουσείο Λούβρου στο Παρίσι…

Πρίν σαράντα χρόνια, ο γάλλος συγγραφέας Ροζέ Περφίτ κάλεσε και έδειξε στους δημοσιογράφους αρχαίο ελληνικό άγαλμα, που απέκτησε και του στοίχησε μια περιουσία… ΄Εγραψε τότε ο Τύπος πως ελληνικά αγάλματα θα βρείτε στην οικία Ροτσιλντ και  στις συλλογές   κροίσων της Νέας Υόρκης.

Πηγή: Ινφογνώμων Πολιτικά