Τράπεζα Ἰδεῶν
Θησαύρισμα ἰδεῶν καί ἀναφορῶν γιά τήν Ὀρθοδοξία καί τόν Ἑλληνισμό
info@tideon.org
Η ιστορία της Δέσποινας Αχλαδιώτη, που ύψωσε πρώτη φορά τη σημαία το 1929, προτού το νησί δοθεί στην Ελλάδα,και συνέχισε έως τον θάνατό της, έξι δεκαετίες αργότερα
Το νησιωτικό σύμπλεγμα της Μεγίστης αποτελεί στόχο της Τουρκίας ολοένα και περισσότερο τα τελευταία χρόνια. «Το Καστελόριζο ανήκει στην ανατολική Μεσόγειο» έχουν πει οι Τούρκοι και, αν ήταν δυνατόν, θα ήθελαν να το εξαφανίσουν από τον χάρτη, καθώς τους κόβει την έξοδο στα πλούσια κοιτάσματα υδρογονανθράκων νότια της Κρήτης και μέχρι την κυπριακή ΑΟΖ. Το ίδιο ισχύει για τη Στρογγύλη και τη Ρω. Σε αυτά τα δύο μικρά νησιά δεν υπάρχουν μόνιμοι κάτοικοι, αλλά στρατιωτική φρουρά. Στη δε τελευταία δεσπόζει ο θρύλος της κυράς της Ρω, της Δέσποινας Αχλαδιώτη, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, που με την εμβληματική παρουσία της έστελνε καθημερινά -από το 1943 και επί 40 χρόνια- το μήνυμα στην Τουρκία για την ελληνικότητα του νησιού υψώνοντας τη γαλανόλευκη. Κάτω από τον ιστό της σημαίας ήταν η επιθυμία της να ταφεί και αυτό έγινε πράξη με τιμές εθνικής ηρωίδας στις 13 Μαΐου του 1982.
«Την κυρά της Ρω δεν την ενοχλεί κανείς» ήταν το μήνυμα που έστειλε ο υπουργός Εθνικής Αμυνας Πάνος Καμμένος, κάνοντας retweet την ανάρτηση της Χρύσας Ούτση (μέλος του Εθνικού Συμβουλίου των ΑΝ.ΕΛ.) μετά την πρωτοφανή πρόκληση της Τουρκίας τη Δευτέρα του Πάσχα να στείλει ελικόπτερο να πετάξει πάνω από το νησί, νύχτα και με σβηστά φώτα (πράξη επιθετική). Σε αυτό το σοβαρό επεισόδιο οι Ελληνες στρατιώτες απάντησαν με τροχιοδεικτικά πυρά, κάνοντας σαφή την ετοιμότητά τους και βεβαίως την αποδέσμευση των κανόνων εμπλοκής και τη χρήση πυρών σε όποιους επιχειρήσουν να αμφισβητήσουν την ελληνική κυριαρχία του νησιού. Λειτούργησαν με αποφασιστικότητα, όπως η κυρά της Ρω το 1975 (και δεν ήταν η μόνη φορά).
Συμπαράσταση
Τον Αύγουστο του 1975 ο Τούρκος δημοσιογράφος Ομάρ Κασάρ μαζί με ακόμη δύο άτομα επιχείρησαν να εκμεταλλευτούν την ολιγοήμερη απουσία της Δέσποινας Αχλαδιώτη για λόγους υγείας από το νησί, για να υψώσουν την τουρκική σημαία. Ομως, όταν επέστρεψε η κυρά της Ρω την κατέβασε αμέσως και ύψωσε την ελληνική. Την 1η Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους κατέπλευσε στο Καστελόριζο το ανθυποβρυχιακό σκάφος «Γ. Πεζόπουλος» για συμπαράστασή της, με την ίδια να δηλώνει αργότερα στην εκπομπή του Φρέντυ Γερμανού: «Η ζωή των Καστελοριζιτών ήταν η βραχονησίδα Ρω. αν οι Τούρκοι την έπαιρναν, δεν θα υπήρχε Καστελόριζο». Στην ακριτική νησίδα Ρω, μία ανάσα από τις τουρκικές ακτές, η πίστη και η δύναμη που είχε τόσο έντονες μέσα της «γέμιζαν» τις ώρες μοναξιάς της. Επί 40 ολόκληρα χρόνια -σχεδόν μια ζωή- η κυρά της Ρω, η γυναίκα-σύμβολο γενναιότητας και πατριωτισμού, κάθε πρωί ύψωνε την ελληνική σημαία για να τη βλέπουν τα διερχόμενα πλοία και να υπενθυμίζει στους Τούρκους την ελληνικότητα του νησιού.
Η παρουσία της Δέσποινας Αχλαδιώτη στην απομακρυσμένη βραχονησίδα στοχοποιήθηκε από τους Τούρκους και συχνά δοκίμαζαν τις αντοχές της. Πρώτη φορά ανέβηκαν και ύψωσαν την τουρκική σημαία στη Ρω το 1929. Μόλις την είδε, πήρε ένα λευκό σεντόνι και γαλάζιο ύφασμα και έραψε την ελληνική σημαία. Εκείνη και ο άνδρας της κατέβασαν την τουρκική και ύψωσαν την ελληνική. Η Δέσποινα Αχλαδιώτη αντιμετώπισε πολλές δυσκολίες κατά την παραμονή της στο ξερονήσι. Το 1940 ο άνδρας της αρρώστησε βαριά και πέθανε. Η κυρά της Ρω επέστρεψε το 1943 με την τυφλή μητέρα της στο νησί και συνέχισε να υψώνει την ελληνική σημαία.
«Νιώθεις πιο πολύ την Ελλάδα χαμένος στο πέλαγος»
«Τα ξερονήσια του Καστελόριζου και της Ρω τα αγαπώ. Εμεινα μόνη μου το 1943 στο Καστελόριζο με την τυφλή μου μάνα, όταν έφευγαν όλοι οι κάτοικοι του νησιού στη Μέση Ανατολή και την Κύπρο. Με την ελληνική σημαία υψωμένη και την αγάπη για την Ελλάδα βαθιά ριζωμένη μέσα μου πέρασα όλες τις κακουχίες. Βέβαια, η ζωή στη Ρω δεν είναι και τόσο ευχάριστη, αλλά νιώθεις πιο πολύ την Ελλάδα, χαμένος όπως είσαι στο πέλαγος, λίγες εκατοντάδες μέτρα από τις τούρκικες ακτές. Την ελληνική σημαία θέλω να τη βάλουν στον τάφο μου».
Αυτά ήταν τα λόγια της κυράς της Ρω, η οποία γεννήθηκε το 1890 και πέθανε πλήρης ημερών το 1982 σε ηλικία 92 ετών, σε νοσοκομείο της Ρόδου.
Η κηδεία της έγινε δημοσία δαπάνη στο Καστελόριζο με τιμές εθνικής ηρωίδας, παρουσία του τότε υφυπουργού Αμυνας Αντώνη Δροσογιάννη, και η σορός της μεταφέρθηκε στη Ρω και ετάφη κάτω από τον ιστό όπου ύψωνε τη σημαία, όπως ήταν η τελευταία επιθυμία της.
Ο θάνατος του άνδρα της το 1940, η επιστροφή με την τυφλή μητέρα της και η βοήθεια προς τους ιερολοχίτες
Η Δέσποινα Αχλαδιώτη εγκαταστάθηκε με τον σύζυγό της Κώστα στη Ρω το 1927, για να ασχοληθούν με την κτηνοτροφία, εντελώς μόνοι τους έως το 1940. Ομως εκείνη τη χρονιά αρρώστησε βαριά ο Κώστας Αχλαδιώτης. Η φωτιά που άναψε η γυναίκα του για να ειδοποιήσει με σινιάλα καπνού τους κατοίκους του Καστελόριζου και τους παραπλέοντες ψαράδες δεν έγινε εγκαίρως αντιληπτή. Ο σύζυγός της άφησε την τελευταία του πνοή μέσα σε μια ψαρόβαρκα που τον παρέλαβε καθυστερημένα για να τον μεταφέρει στον γιατρό του Καστελόριζου.
Η κυρά της Ρω φρόντισε μόνη της για την ταφή του συντρόφου της. Επειτα, γύρισε πάλι στη Ρω, αυτήν τη φορά με τη γριά μητέρα της, όπου πέρασε τα χρόνια της Κατοχής. Εκεί προσέφερε υπηρεσίες σε στρατιώτες του Ιερού Λόχου. «Με δυνατή φωνή και γοργή περπατησιά», όπως την περιγράφει ο βιογράφος της Κυριάκος Χονδρός, δεν εγκατέλειψε ποτέ το νησί, ακόμη και όταν το Καστελόριζο βομβαρδίστηκε από τους Αγγλους στη συνθηκολόγηση της Ιταλίας το 1943.
Στις 13 Σεπτεμβρίου 1943 για πρώτη φορά ελληνικό αντιτορπιλικό, το «Παύλος Κουντουριώτης», κατέπλευσε στο Καστελόριζο, καθώς ήταν πλέον ελεύθερο από τους Ιταλούς.
Αρωγή
Το νησί μετατράπηκε σε έδρα των Συμμάχων, οι οποίοι, όταν άκουσαν για μια γυναίκα που κατοικούσε στην απέναντι βραχονησίδα, έστειλαν ναύτες να τη χαιρετήσουν και να της δώσουν τρόφιμα και εφόδια. Η Δέσποινα Αχλαδιώτη τούς βοηθούσε καθ’ όλη τη διάρκεια των επιχειρήσεων και, όταν τα πλοία περνούσαν μπροστά από τη Ρω, έτρεχε και τα χαιρετούσε κουνώντας τη σημαία... Αυτό έως τον βομβαρδισμό του Καστελόριζου τον Νοέμβριο του 1943 από τα γερμανικά στούκας. Οι κάτοικοι αναγκάστηκαν πάλι να φύγουν με συμμαχικά πλοία είτε προς Κύπρο είτε προς τις μικρασιατικές ακτές. Ωστόσο, η κυρά της Ρω παρέμεινε στο νησί να υψώνει κάθε πρωί την ελληνική σημαία, προσφέροντας τη βοήθειά της σε ιερολοχίτες που βρήκαν καταφύγιο εκεί. Με τη λήξη του πολέμου ορισμένοι κάτοικοι επέστρεψαν στο Καστελόριζο κατά ομάδες.
Μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, τα Δωδεκάνησα και μαζί με αυτά το Καστελόριζο και όλες οι παρακείμενες νησίδες και βραχονησίδες, σύμφωνα με τη Συνθήκη των Παρισίων της 10ης Φεβρουαρίου 1947, περιήλθαν στην Ελλάδα. Η μοίρα της Ρω ήταν, λοιπόν, αναπόσπαστα συνδεδεμένη με του Καστελόριζου.
Για την προσφορά της στην πατρίδα έλαβε πολλές τιμητικές διακρίσεις, όπως -μεταξύ άλλων- από την Ακαδημία Αθηνών, το Πολεμικό Ναυτικό και τη Βουλή. Το υπουργείο Εθνικής Αμυνας έστειλε ναυτικό άγημα και αντιπροσωπία του ΓΕΝ στο Καστελόριζο, όπου στις 23 Νοεμβρίου 1975 της απένειμε το μετάλλιο για την πολεμική περίοδο 1941-1944 για τις «προσφερθείσες εθνικές υπηρεσίες της».
Οι εξελίξεις στη Συρία κάνουν πιο απρόβλεπτο τον Ερντογάν στο Αιγαίο!
Η κρίση στη Συρία έρχεται να προσθέσει περαιτέρω ανησυχία στην ελληνική κυβέρνηση για τη συμπεριφορά της Τουρκίας στο Αιγαίο και το ενδεχόμενο πρόκλησης μείζονος συμβάντος ή, αλλιώς, θερμού επεισοδίου. Η Αγκυρα από αυτά που συμβαίνουν στη γειτονία της δείχνει μία νευρικότητα, καθώς βρίσκεται μεταξύ δύο υπερδυνάμεων, ΗΠΑ και Ρωσίας, που η μία απειλεί την άλλη και θα πρέπει η ίδια να ισορροπήσει σε επικίνδυνα τεντωμένο σχοινί, ενώ έχει αποδείξει πως ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται.
Οι εξελίξεις καταρχάς στη Συρία δεν είναι θετικές για κανέναν. Ούτε ασφαλώς για την Ελλάδα. Μία επίθεση κατά της χώρας θα προκαλέσει νέα κύματα προσφύγων, τα οποία πιθανώς θα κινηθούν στην Τουρκία, και ο Ερντογάν θα τους χρησιμοποιεί για να εκβιάζει την Ευρωπαϊκή Ενωση, αλλά πρωτίστως τη χώρα μας. Δεν μιλάμε, βεβαίως, για γενικευμένη σύρραξη με στρατιωτική σύγκρουση μεταξύ ΗΠΑ και δυτικών συμμάχων με τη Ρωσία και των δικών της συμμάχων.
Το βασικό ζήτημα είναι ότι η Αγκυρα έχει επενδύσει στη συνεργασία με τη Ρωσία, που της έχει επιτρέψει και την εισβολή στη Συρία, και το γεγονός ότι η Δύση παίρνει θέση απέναντι από τις ρωσικές δυνάμεις και τον στρατό του Ασαντ κάθε άλλο παρά χαροποιεί τον Ερντογάν. Πόσο μάλλον αν εξαπολυθεί στρατιωτική επίθεση. Σημειώνεται πως στη Μαντμπίζ, λίγο πιο μακριά από την Αφρίν που έχει καταλάβει ο τουρκικός στρατός, έχουν λάβει θέση πέραν των Αμερικανών και Γάλλοι.
Ο κίνδυνος λοιπόν να καταρρεύσουν τα σχέδια του Ερντογάν είναι υπαρκτός, όπως και τα αντίποινα σε βάρος της Ελλάδας στο Αιγαίο. Η Τουρκία έχει δείξει πως την τρέχουσα περίοδο παίζει σε δύο μέτωπα και προσπαθεί να προάγει τα αναθεωρητικά σχέδιά της. Με τις ΗΠΑ, την Ευρωπαϊκή Ενωση, τη Ρωσία, το Ισραήλ και την Αίγυπτο να έχουν εστιάσει την προσοχή τους στη Συρία, είναι πολύ πιθανόν η Αγκυρα να εκμεταλλευτεί το γεγονός και να θελήσει να στήσει μια κρίση στο Αιγαίο αξιώνοντας εδάφη. Η πτήση του ελικοπτέρου πάνω από τη Ρω τη Δευτέρα του Πάσχα κρίνεται ως ένα πολύ σοβαρό επεισόδιο. Το ελικόπτερο της τουρκικής ακτοφυλακής πέταξε με σβηστά φώτα και νύχτα πάνω από τη Ρω, κάτι που συνιστά καθαρά επιθετική ενέργεια. Η αντίδραση της στρατιωτικής φρουράς του νησιού με τη ρίψη τροχιοδεικτικών πυρών έδειξε επίσης και τις διαθέσεις της Ελλάδας. «Με αυτή την κυβέρνηση δεν θα υπάρξουν νέα Ιμια» έχει δηλώσει ο Πάνος Καμμένος.
Υπερπτήσεις
Το επεισόδιο στη Ρω, που, όπως αναφέρουν οι πληροφορίες, είχε επαναληφθεί το Μεγάλο Σάββατο, οι υπερπτήσεις ανήμερα του Πάσχα σε Παναγιά και Οινούσσες και γενικώς η ένταση που διατηρεί σε υψηλά επίπεδα η Τουρκία στο Αιγαίο, σε συνέχεια της σύλληψης και της κράτησης στις φυλακές της Αδριανούπολης των δύο Ελλήνων στρατιωτικών, συνιστούν ένα εκρηκτικό μείγμα και βεβαίως ανά πάσα στιγμή μπορεί να προκύψει το θερμό επεισόδιο είτε ηθελημένα είτε από ατύχημα. «Ετσι όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα η κατάσταση, αν επαναλαμβανόταν, για παράδειγμα, ο εμβολισμός ενός ελληνικού μαχητικού αλά Ηλιάκη, θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να αποκλιμακωθεί η ένταση όπως συνέβη τον Μάιο του 2006» ανέφερε ανώτατος αξιωματικός του Πενταγώνου, εκφράζοντας τον προβληματισμό του για το πού το πάει η Αγκυρα.
Την Πέμπτη, όταν συνετρίβη το Mirage 2000-5 και βρήκε τραγικό θάνατο ο χειριστής του, σμηναγός Γιώργος Μπαλταδώρος, έπειτα από μία αποστολή αναγνώρισης - αναχαίτισης τουρκικών μαχητικών στη Λέσβο, οι Τούρκοι έσπευσαν να πουν πως δεν είχαν στην περιοχή αεροσκάφη, ενώ ο πρωθυπουργός της χώρας Μπιναλί Γιλντιρίμ τηλεφώνησε στον Αλέξη Τσίπρα για να του εκφράσει τα συλλυπητήριά του για την απώλεια του πιλότου. Οι κινήσεις αυτές είναι βεβαίως εκ του πονηρού και η Αγκυρα έχει στόχο να σύρει την Ελλάδα σε έναν διάλογο για τα θέματα του Αιγαίου, διεκδικώντας βεβαίως τη συνδιαχείρισή του.
Τίποτε άλλο δεν σημαίνουν. Αυτός είναι ο μοναδικός σκοπός που προσπαθεί συνεχώς και αδιαλείπτως να πετύχει από το 1974 η Τουρκία, βάζοντας συνεχώς μαχητικά αεροσκάφη και πλοία στο Αιγαίο να παραβιάζουν τον εθνικό εναέριο χώρο και τα εθνικά χωρικά ύδατα. Ο ακήρυχτος πόλεμος στο Αρχιπέλαγος έχει δεκάδες νεκρούς τα τελευταία χρόνια και η Τουρκία τον συνεχίζει για να φθείρει τις Ενοπλες Δυνάμεις και να προκαλεί στην Ελλάδα οικονομική αιμορραγία. Θύμα αυτού του ακήρυχτου πολέμου είναι και ο σμηναγός Γιώργος Μπαλταδώρος, που πέρασε στο πάνθεον των ηρώων υπερασπιζόμενος την εθνική κυριαρχία.
Πηγή: Δημοκρατία
Σαν σήμερα 11 Φεβρουαρίου 2016 το μοιραίο Agusta Bell 212 ΠΝ-28 που βρισκόταν σε προγραμματισμένη νυχτερινή αποστολή στο πλαίσιο της άσκησης «ΑΣΤΡΑΠΗ 2/16», προσέκρουσε σε βράχο ύψους 200 μέτρων στη νήσο Κίναρο.
Ήταν λίγο πριν τις 8 το πρωί όταν εντοπίστηκαν από ελικόπτερο S-70 και Super Puma τα συντρίμμια του ελικοπτέρου που κατέπεσε στις 2:45 τα ξημερώματα στην περιοχή του νησιού Κίναρος. Στην περιοχή έσπευσε για επιβεβαίωση η φρεγάτα ΥΔΡΑ.
Υποπλοίαρχος Τουλίτσης Αναστάσιος
Το αδικοχαμένο πλήρωμα του ελικοπτέρου αποτελούσαν οι:
Υποπλοίαρχοι Πανανάς Κωνσταντίνος, Τουλίτσης Αναστάσιος και ο μηχανικός ανθυπασπιστής Ευαγγέλου Ελευθέριος.
Το ελικόπτερο είχε απονηωθεί από τη φρεγάτα "Νικηφόρος Φωκάς" προκειμένου να εκτελέσει άσκηση εντοπισμού στόχων επιφανείας, κατά τη διάρκεια της άσκησης.
Υποπλοίαρχος Πανανάς Κωνσταντίνος
Στις 2:45 το ίχνος του ελικοπτέρου έσβησε από τα ραντάρ και αμέσως σήμανε συναγερμός. Όλα τα πλοία και τα ελικόπτερα που συμμετείχαν στην άσκηση, μαζί με ένα C-130 και ελικόπτερο SUPER PUMA της Πολεμικής Αεροπορίας σάρωσαν την περιοχή για τον εντοπισμό του ελικοπτέρου.
Ανθυπασπιστής Ευαγγέλου Ελευθέριος
Το χρονικό της τραγωδίας
Το στίγμα του ελικοπτέρου (απώλεια σήματος και επικοινωνιών) χάθηκε από τα ραντάρ περίπου στις 2.45 τα ξημερώματα της 11ης Φεβρουαρίου 2016, ενώ πετούσε πάνω από τη νήσο Κίναρο στο Κεντρικό Αιγαίο. Το AB-212ASW είχε προηγουμένως απονηωθεί από τη φρεγάτα «Νικηφόρος Φωκάς» και εκτελούσε νυχτερινή πτήση εντοπισμού πυραυλακάτου (ΤΠΚ) της ΔΤΣ που βρισκόταν σε «αγκίστρωση» σε απόμερο κολπίσκο, προκειμένου να εξομοιώσει απειλή για ομάδα μάχης επιφανείας, στο πλαίσιο τακτικού σεναρίου της άσκησης «ΑΣΤΡΑΠΗ».
Το ΠΝ-28 σύμφωνα με όλες τις διαθέσιμες ενδείξεις πετούσε σε χαμηλό ύψος. Σύμφωνα με την ενημέρωση που είχε γίνει από ΓΕΝ:“Aναφέρθηκε απώλεια επικοινωνίας, γεγονός που σήμανε αμέσως συναγερμό με ταυτόχρονη έναρξη επιχείρησης Έρευνας και Διάσωσης”. Στην επιχείρηση συμμετείχαν από την πρώτη στιγμή φρεγάτες του ΠΝ με τα οργανικά τους ανθυποβρυχιακά ελικόπτερα, ε/π έρευνας διάσωσης (SAR) τύπου Super Puma της ΠΑ, ένα μεταγωγικό C-130H που εκτέλεσε έρευνα στην ευρύτερη περιοχή, ενώ κλήθηκαν να συνδράμουν άνδρες της 31ης Μοίρας Έρευνας και Διάσωσης της ΠΑ και βατραχάνθρωποι της Διοίκησης Υποβρυχίων Καταστροφών.
Τελικά στις 4:40 π.μ. ελικόπτερο Aegean Hawk εντόπισε θερμικό ίχνος σε απόκρημνη περιοχή στη νήσο Κίναρο, ενώ στις 7:01 υπήρξε και οπτικός εντοπισμός. Η περιοχή στην οποία εντοπίστηκαν τα συντρίμμια ήταν πάρα πολύ απόκρημνη, γεγονός που δυσκόλεψε την επιχείρηση εντοπισμού τυχόν επιζώντων...
Οι χειρότεροι φόβοι όλων επαληθεύτηκαν λίγες ώρες αργότερα, όταν εντοπίστηκαν οι σωροί του υποπλοίαρχου Κωνσταντίνου Πανανά και του ανθυπασπιστή Ελευθέριου Ευαγγέλου. Λόγω του απόκρημνου της περιοχής, η σορός του τρίτου αξιωματικού, του κυβερνήτη του μοιραίου ελικοπτέρου ΑΒ-212, υποπλοιάρχου Αναστάσιου Τουλίτση, βρέθηκε μετά από έρευνες μίας μέρας, επισφραγίζοντας τον τραγικό επίλογο που επεφύλαξε η μοίρα για τους τρεις ιπτάμενους του Πολεμικού μας Ναυτικού.
Οι αρχικές εκτιμήσεις
Σύμφωνα με τα στοιχεία που ανακοίνωσε το υπουργείο Εθνικής Άμυνας αναφέρθηκε ότι το ελικόπτερο προσέκρουσε στην κορυφή του λόφου της νησίδας, ύψους 295 μέτρων. Η ουρά του ελικοπτέρου που αποκολλήθηκε βίαια, βρέθηκε στην κορυφή απόκρημνης χαράδρας στο βορειοδυτικό άκρο της Κινάρου, ενώ τα υπόλοιπα τμήματα έπεσαν σε χαράδρα και στη θάλασσα σε δύσκολα προσβάσιμη περιοχή της νησίδας.
Όλα φαίνεται ότι o οδήγησαν στην τραγική αυτή κατάληξη, όταν το πλήρωμα προσπάθησε να πετάξει πάνω από το λόφο ύψους τριακοσίων μέτρων, στη βορειοδυτική πλευρά της Κινάρου, με κατεύθυνση την ανατολική πλευρά, προκειμένου το Ε/Π να «προσβάλει» ή να αναγνωρίσει «εχθρικό» πλοίο και τελικά προσέκρουσε με σφοδρότητα στο ύψωμα.
Αρχικώς, δεν αποκλείστηκε η μηχανική βλάβη, αιτία που εν συνεχεία διαψεύστηκε καθώς επιβεβαιώθηκε ότι την ώρα του ατυχήματος, φαίνεται πως υπήρχε χαμηλή ορατότητα - τόσο λόγω της νύχτας - όσο και λόγω της ομίχλης από την υγρασία στην ευρύτερη περιοχή. Αξιωματικοί του Πολεμικού Ναυτικού υπογράμμισαν ότι το συγκεκριμένο ελικόπτερο δεν αντιμετώπιζε τεχνικά προβλήματα, και ορθά επεσήμαναν ότι είχαν γίνει όλες οι απαραίτητες εργασίες.
Με βάση τα στοιχεία που έγιναν γνωστά το μοιραίο ελικόπτερο πετούσε σε ύψος μικρότερο των 200 ποδών, κάτι σύνηθες για τέτοιου είδους πτήσεις. Είναι δεδομένο ότι σε πάρα πολλά αεροσκάφη και ελικόπτερα παλαιάς τεχνολογίας έχει γίνει στο παρελθόν (και εξακολουθεί να γίνεται), από πάρα πολλές αεροπορικές δυνάμεις, χρήση διοπτρών νυχτερινής όρασης, σε συνδυασμό με τον κατάλληλο συμβατό φωτισμό για την διεξαγωγή νυχτερινών πτήσεων.
Το κατά πόσον η παρουσία NVGs( διοπτρών νυχτερινής όρασης) θα μπορούσε - εφόσον ήταν διαθέσιμα – να αποτρέψει την μοιραία κατάληξη του ΠΝ-28 στα βράχια της Κινάρου, αποτελεί (με δεδομένη την απουσία περαιτέρω στοιχείων) υπόθεση εργασίας.
Πάντως τόσο τα Aegean Hawk όσο και τα AB-212ASW είναι εφοδιασμένα με εξοπλισμό για πτήσεις IFR, ενώ ο εξοπλισμός αποστολής με την χρήση ραντάρ επιφανείας και συστήματα ναυτιλίας GPS/INS, αρκεί για την απολύτως αξιόπιστη πτήση σε συνθήκες σκότους.
Τέλος, σε αυτό το σημείο αξίζει να σημειώσουμε ότι η κ. Άννα Μαχαίρα, σύζυγος του ήρωα Υποπλοιάρχου Αναστάσιου Τουλίτση, έχει κάνει δύο πολύ σημαντικές δωρεές στο Πολεμικό Ναυτικό. Υπενθυμίζεται ότι η μία δωρεά πρόκειται για έναν προσομοιωτή ναυτιλίας ελικοπτέρων. Η δεύτερη δωρεά πρόκειται για μία αίθουσα διδασκαλίας στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων η οποία έχει το όνομα Υποπλοίαρχος Αναστάσιος Τουλίτσης ΠΝ», σε ένδειξη τιμής προς τον ηρωικώς πεσόντα.
Πηγή: Onalert
23 Ιουλίου 1908:
100 χρόνια από την ημέρα που ανέτειλε ο "ήλιος του θανάτου" στην καθ' ημάς Ανατολή
Η κατευθυνόμενη από τη Δύση ιστοριογραφία και πληροφόρηση των λαών, θέλει να μας παρουσιάσει τον "Διαφωτισμό" ως πρόοδο και ως θετική εξέλιξη στην ανθρώπινη ιστορία, αποκρύπτοντας το αληθινό φρικτό του πρόσωπο, στις περισσότερες από τις εκφράσεις του στην ιστορία. Όμως η ιστορία δεν αφήνει ατιμώρητη τη μνήμη των εγκληματιών. Η απάνθρωπη - σκοταδιστική ιδεολογία του Διαφωτισμού για τον "κοινωνικό Δαρβινισμό", ευθύνεται για το διωγμό και τη σφαγή 3.000.000 Χριστιανών στη Μικρά Ασία κατά τις αρχές του 20ού αιώνα, όταν οι "προοδευτικές" δυνάμεις της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αποφάσισαν την εθνοκάθαρση των Χριστιανικών πληθυσμών, με τις ευλογίες της λοιπής "Διαφωτισμένης" Ευρώπης. Ένα ακόμα έγκλημα για το οποίο οι Έλληνες "Διαφωτιστές" πρέπει να ντρέπονται.
Συμπληρώνονται τις μέρες αυτές (το 2008 όταν γραφόταν το άρθρο), 100 χρόνια από την επικράτηση του στρατιωτικού κινήματος των Νεοτούρκων που ξεκίνησε από τη Θεσσαλονίκη και ανάγκασε τον Σουλτάνο Αμβούλ Χαμίτ να επαναφέρει σε ισχύ το οθωμανικό Σύνταγμα του 1876. 0 ίδιος Σουλτάνος είχε αναστείλει το Σύνταγμα αυτό με πρόφαση τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1877-78. Η ενασχόληση με την κατάληψη της εξουσίας το 1908 από το Κομιτάτο «Ενωσης και Προόδου», όπως ήταν η επίσημη ονομασία του συνωμοτικού πολιτικού κινήματος, σήμερα θα είχε μόνο ιστορική αξία αν οι πρακτικές και οι νοοτροπίες που καθιερώθηκαν από το Κομιτάτο αυτό δεν ήταν ολοζώντανες ακόμα. Η ανάληψη της εξουσίας από το Κομιτάτο «Ενωσης και Προόδου» σηματοδοτούν την έναρξη ενός αιώνα πρωτοεμφανιζόμενων πράξεων Εθνοκαθάρσεων και Γενοκτονιών κατά των ιστορικών λαών της Μικράς Ασίας. Οι πρόσφατες εξελίξεις με την υπόθεση «Ergenekon» αλλά και της δίκης για την απαγόρευση του Κόμματος Δικαιοσύνης και Προόδου που εκλέχθηκε με πλειοψηφία περίπου 50% δείχνουν ότι οι μηχανισμοί που καθιερώθηκαν από το Κομιτάτο «Ενωσης και Προόδου» βρίσκονται εν ζωή. Τι ήταν όμως και από πού προήλθε το Κομιτάτο;
Οι ιστορικές συνθήκες τον 19ο αι. στην Οθωμανική Αυτοκρατορία
Ο 19ος αιώνας υπήρξε ο «πλέον μακρύς αιώνας» της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατά τον οποίο οι εξελίξεις ήταν ραγδαίες στο εσωτερικό και το εξωτερικό. Η αυτοκρατορία που ξεκίνησε ως ένα μικρό κρατίδιο το έτος 1300 μ.Χ. στη Βιθυνία εξελίχτηκε σε αυτοκρατορία μέσα σε 150 χρόνια καταλαμβάνοντας εκτενείς περιοχές στην Ασία και την Ευρώπη και οργανωμένη με βάση τον ισλαμικό νόμο. Η αδυναμία της προσαρμογής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στις εξελίξεις της εποχής στα τέλη του 18ου αιώνα για τη στοιχειώδη ισότητα των πολιτών ώστε να πάψουν οι χριστιανικοί λαοί να ζουν ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας υπό την ανοχή των κυριάρχων μουσουλμάνων αλλά και ο ανταγωνισμός των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία) για εξασφάλιση των συμφερόντων τους εξανάγκασε το οθωμανικό κράτος να προσπαθήσει να εφαρμόσει μεταρρυθμίσεις στο νομικό του σύστημα. Οι προσπάθειες αυτές οδηγήθηκαν σε αποτυχία αρχίζοντας από τη διακήρυξη του Τανζιμάτ (1839) και στη συνέχεια του Χαπί Χουμαγιούν (1856) και της Ανακήρυξης του Συντάγματος το 1876. Παρά ταύτα, η έστω και σε περιορισμένη κλίμακα φιλελεύθερες συνθήκες την περίοδο αυτή έδωσαν τη δυνατότητα στους χριστιανικούς λαούς της αυτοκρατορίας vα αναπτυχθούν πολιτισμικά και οικονομικά.
Στις αρχές του 20ού αιώνα παρά τον σκληρό οικονομικό ανταγωνισμό των δυτικών δυνάμεων στις οποίες είχε προστεθεί και η Γερμανία για εξασφάλιση των οικονομικών συμφερόντων, η ανάπτυξη της χώρας είχε αρχίσει να επιταχύνεται με γοργό ρυθμό χάρη στην εργατικότητα των χριστιανικών λαών. Οι Έλληνες και Αρμένιοι ήταν οι φιλοπρόοδοι πληθυσμοί που συνέβαλαν στην ανάπτυξη της μαζικής γεωργίας για παραγωγή προϊόντων αλλά ακόμα και της βιομηχανίας, που κυρίως βασιζόταν στην επεξεργασία γεωργικών και μεταλλευτικών προϊόντων. Είχαν όμως και σημαντική παρουσία στον τραπεζικό τομέα. Η ραγδαία ανάπτυξη της παιδείας στις κοινότητες των Ελλήνων συνέβαλε ουσιαστικά στην οικονομική πρόοδο της χώρας. Σήμερα διαπρεπείς Τούρκοι οικονομολόγοι συμφωνούν ότι, αν δεν διακοπτόταν η ανοδική αυτή οικονομική πορεία που βασιζόταν στον μόχθο και την εργατικότητα των χριστιανικών λαών, σήμερα η Μικρά Ασία θα ήταν μια από τις πλέον αναπτυγμένες περιοχές της Ευρώπης λαμβάνοντας υπόψη τον απέραντο φυσικό πλούτο που διαθέτει. Εξάλλου η πολυπολιτισμική σύνθεση του λαού της αυτοκρατορίας με πυρήνα τη Μικρά Ασία ήταν μοναδικός πλούτος ανθρώπινου δυναμικού.
Η εμφάνιση του Κομιτάτου «Ενωση και Πρόοδος»
Το Κομιτάτο ιδρύθηκε το 1888 από μια ομάδα πέντε φοιτητών της στρατιωτικής ιατρικής σχολής στην Κωνσταντινούπολη. Σε σύντομο χρονικό διάστημα, αν και τα στελέχη της συνελήφθησαν από τους πράκτορες του Σουλτάνου, συνέχισε τη συνωμοτική του δράση διεισδύοντας στο στράτευμα πρωτίστως στα ευρωπαϊκά εδάφη με κέντρο τη Θεσσαλονίκη αλλά και μεταξύ των εξόριστων διανοουμένων στην Ευρώπη. Στο πρώτο, συνέδριο του Κομιτάτου το 1902 σημειώνεται η διάσπαση μεταξύ των δύο παρατάξεων, της φιλελεύθερης του Πρίγκιπα Σαμπαχετίν και της ριζοσπαστικής του Αχμέτ Ριζά. Η επιστροφή το έτος 1906 των Δρ. Μεχμέτ Ναζίμ και Δρ. Μπαχεντίν Σακίρ (και οι δύο ιατροί από την κοινότητα Σαμπεθαϊστών της Θεσσαλονίκης που αργότερα ηγήθηκαν της μυστικής «Ειδικής Οργάνωσης Τεσκιλάτι Μαχσουσά») στη Θεσσαλονίκη επιτάχυνε την επικράτηση των ριζοσπαστών και την καλλιέργεια της ιδεολογίας «Κοινωνικού Δαρβινισμού», δηλαδή την υιοθέτηση της αρχής ότι ένα ισχυρότερο έθνος μπορεί να αφανίσει ένα άλλο με όποια μέσα μπορεί. Οι θεωρητικοί του Κομιτάτου έχοντας ζήσει στη Γαλλία είχαν επηρεαστεί επιφανειακά από διάφoρα ιδεολογικά ρεύματα της εποχής, όπως του Μαρξισμού, του Θετικισμού και των ιδεών του Νίτσε. Σίγουρα, έβλεπαν πολύ ελκυστικά μεθόδους άσκησης πολιτικής βίας, όπως των Ιακωβινών κστά τη Γαλλική Επανάσταση του 1789, που θεωρούσε σωστή την άσκηση πολιτικής βίας για επιβολή της ιδεολογίας τους. Το 1906 συμμετέχουν στην ηγετική ομάδα ο Μεχμέτ Ταλάατ, Ενβέρ, Τζεμάλ προερχόμενοι από κατώτερα στρώματα του στρατού χωρίς καμιά μόρφωση. Επίσης, γίνονται μέλη του Κομιτάτου οι Μουσταφά Κεμάλ (αργότερα ηγέτης της νέας Τουρκίας), Ραχμί (αργότερα Νομάρχης της Σμύρνης την περίοδο 1912-18 οργανωτής της καταστροφής του Ελληνισμού της Ιωνίας) και Σουκρού.
Είναι η περίοδος που το Κομιτάτο αρχίζει και διεισδύει ευρύτατα στο οθωμανικό στράτευμα. Τον Ιουλιο του 1908 το Κομιτάτο έχοντας πετύχει να θέσει υπό τον έλεγχό του την Στρατιά των ευρωπαϊκών εδαφών της αυτοκρατορίας, επέτυχε με αναίμακτο πραξικόπημα να επιβάλει στον Σουλτάνο την επαναφορά του Συντάγματος του 1876 με το σύνθημα «Ανακήρυξη της Ελευθερίας». Το γεγονός αυτό προκαλεί ενθουσιασμό στους λαούς της Αυτοκρατορίας και στην Αθήνα γίνονται διαδηλώσεις με τουρκικές σημαίες υπέρ του νέου καθεστώτος. 0 μόνος, μα ο μόνος, που είδε τις θύελλες και την καταστροφή που ερχόταν ήταν ο Πατριάρχης ο Ιωακείμ Γ’, ο οποίος σε αυτούς που έσπευσαν να του ανακοινώσουν ότι «ήλθε η ελευθερία», δήλωσε με σιγουριά ότι «τίπoτε το καλό δεν μπορεί να περιμένει κανείς από τους φανατικούς αυτούς και θα χρειαστούν νέοι αγώνες για το γένος». Πράγματι, οι προθέσεις του Κομιτάτου φάνηκαν σε σύντομο διάστημα όταν ο Δρ. Μεχμέτ Ναζίμ τον Οκτώβριο του 1908 στη Σμύρνη δήλωνε ότι οι χριστιανοί δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να δεχτούν το εκπαιδευτικό σύστημα που θα υπαγόρευε το Κομιτάτο και όσο σύντομα το δεχτούν αυτό τόσο το καλύτερο για τους χριστιανούς. Την πρώτη περίοδο αμέσως από την επικράτηση του πραξικοπήματος το Κομιτάτο προσπάθησε να προσεταιριστεί ανώτατους αξιωματικούς για να επιτύχει την πλήρη υποταγή του κρατικού μηχανισμού.
Η αντεπανάσταση της 31 Μαρτίου 1909 που οργανώθηκε από τον Σουλτάνο στην Κωνσταντινούπολη για να μειωθεί η δύναμη του Κομιτάτου απέτυχε, αφού το κίνημα ήταν γνωστό από πριν στο Κομιτάτο. Ωστόσο, το κίνημα έδωσε τη δυνατότητα στο Κομιτάτο να αρχίσει να απαλλάσσεται από τους ανώτερους αξιωματικούς που είχαν συμμαχήσει με το Κομιτάτο. Την περίοδο αυτή αρχίζει και η πρακτική δολοφονίας δημοσιoγράφων που έχουν την τόλμη να καταγγείλουν την δράση του Κομιτάτου. Δολοφονείται ο διαπρεπής Τούρκος δημοσιογράφος Χασάν Φεχμί μέρα μεσημέρι, στη γέφυρα του Γαλατά, αρχές του 1909. Η πρώτη αυτή δολοφονία κατά της ελευθερίας του τύπου αποτελεί την αρχή μιας θλιβερής παράδοσης. Η πρακτική αυτή συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας και η Τουρκία βαρύνεται με τις περισσότερες δολοφονίες δημοσιογράφων, Με την αποτυχία της αντεπανάστασης εκθρονίζεται ο Σουλτάνος Αμδούλ Χαμίτ και στη θέση του τοποθετείται ο Μεχμέτ Ρεσάτ, που ήταν αλκοολικός και άβουλος.
Το πραγματικό προσωπείο του Κομιτάτου της «Ενωσης και Προόδου», που έχει μετονομαστεί σε πολιτικό κόμμα, φαίνεται στην Κιλικία τόν Απρίλιο του 1909, όταν σφαγιάζονται πάνω από 20.000 Αρμένιοι. Ως δικαιολογία της σφαγής χρησιμοποιείται το γεγονός ότι το ίδιο Κομιτάτο που είχε συνεργασία με ριζοσπαστικές αρμενικές οργανώσεις είχε εξοπλίσει μερικούς Αρμένιους για να υποστηρίξουν το Κομιτάτο κατά της σουλτανικής παράταξης. Τα ετήσια συνέδρια του Κομιτάτου από το 1908 μέχρι το 1911 που πραγματοποιούνται στη Θεσσαλονίκη είναι μυστικά. Η ιστορική έρευνα δείχνει ότι στα συνέδρια αυτά καταστρώθηκε στο σχέδια εξόντωσης των χριστιανικών λαών της αυτοκρατορίας και η προσπάθεια εκτουρκισμού των υπόλοιπων μουσουλμανικών, όπως των Βοσνίων, Αλβανών, Κούρδων, Αράβων, Κιρκασίων κτλ.
Οι βουλευτικές εκλογές που πραγματοποιούνται τον Φεβρουάριο του 1912 έχουν καταγραφεί στην ιστορία ως, «εκλoγές με ξύλο» και καθιερώνεται η μέθοδος της ανοικτής ψηφoφορίας και της μυστικής καταμέτρησης των ψήφων. Η εξουσία περιέρχεται στο Φιλελεύθερο Κόμμα που είχε αγγλόφιλη πολιτική. Η αδυναμία εφαρμογής στοιχειώδους κράτους δικαίου, η αδυναμία να εφαρμοστούν οι μεταρρυθμίσεις που για 50 και πλέον χρόνια ήταν το αίτημα των χριστιανικών λαών στα ευρωπαϊκά εδάφη της Αυτοκρατορίας οδηγεί στον Βαλκανικό Πόλεμο το φθινόπωρο του έτους 1912, στον οποίο συμμαχούν τα βαλκανικά κράτη, Ελλάδα, Βουλγαρία, Σερβία και Μαυροβούνιο για πρώτη φορά στην ιστορία τους. Τα οθωμανικά στρατεύματα υποχωρούν σε όλα τα μέτωπα και παραμένει στο έλεγχο του οθωμανικού κράτους μόνο η Ανατολική Θράκη.
Η δεινή ήττα στον Βαλκανικό πόλεμο φέρνει στην εξουσία ξανά το Κόμμα της Ενωσης και Προόδου. Το πραξικόπημα που έχει καταγράψει η ιστορία ως «η Έφοδος του Μπαμπαλή (Βαbiali Baskini)» συμβαίνει όταν ο Ενβέρ εισβάλλοντας στο κτήριο της Υψηλής Πύλης δολοφονεί εν ψυχρώ τον Υπουργό Αμυνας και αναγκάζει υπό την απειλή του όπλου τον Πρωθυπουργό σε παραίτηση. Πλέον η χώρα είναι στα χέρια μιας τριανδρίας που δρα ανεξέλεγκτα με την καθιέρωση ασύστολα εγκληματικών μεθόδων. Η επανάκτηση της Αδριανούπολης από τον Ενβέρ, όταν η πόλη έχει εκκενωθεί από τους Βούλγαρους λόγω του Β' Βαλκανικού πολέμου, προβάλλεται ως μεγάλο επίτευγμα του Ενβέρ για ισχυροποίησή του. Η Γερμανία που από τη δεκαετία του 1890 έχει αρχίσει να διεισδύει πολιτικά και οικονομικά στα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας προς το τέλος του έτους 1913 επικρατεί πλήρως, αφού σε θέσεις-κλειδιά του οθωμανικού στρατού διορίζονται Γερμανοί αξιωματικοί. 0 γερμανικός μιλιταρισμός βρίσκει πλήρη αντιστοιχία με την τριανδρία. Παράλληλα, ο Κούρδος Ζιγιά Γκιοκάλπ προτείνει την ιδεολογία της σύνθεσης του Ισλάμ με τον τουρκικό εθνικισμό. Πλέον όλα είναι έτοιμα για να εξαπολυθεί η εφαρμογή του σχεδίου αφανισμού των χριστιανικών λαών.
Το ξεκίνημα είναι προς το τέλος του 1913 με τους Έλληνες της Ανατολικής Θράκης που εκτοπίζονται βίαια από τα χωρία και τις πόλεις τους, Οι εκτοπίσεις συνοδεύονται με φοβερές κακουχίες και σφαγές. Πριν από την έναρξη των ανοικτών πογκρόμ εφαρμόζεται συστηματικός οικονομικός αποκλεισμός που οργανώνεται από τις παρακρατικές οργανώσεις της 'Ενωσης και Προόδου και την «Ειδική Υπηρεσία», γνωστή ως Teskilati Mahsusa. Παράλληλα, στις υπόλοιπες πυκνοκατοικημένες από Έλληνες περιoχές αρχίζει ένας σφοδρός οικονομικός πόλεμος. Στα ελληνικά καταστήματα αναρτώνται πινακίδες καλώντας τους μουσουλμάνους να μην εισέρχονται, επειδή οι 'Ελληνες είναι εχθροί του κράτους. Σαν πρόφαση χρησιμοποιείται η ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα. Η εφαρμογή του σχεδίου εξόντωσης συνεχίζεται αρχίζοντας από τη Δυτική Μικρά Ασία (Ιωνία) τον Μάρτιο του 1914 με μαζικές επιθέσεις, σφαγές, πογκρόμ και εκτοπίσεις των Ελληνικών πληθυσμών. Όλα αυτά συμβαίνουν χωρίς να υπάρχει κανένα ίχνος πολέμου και, ως εκ τούτου, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι οι εκτοπίσεις γίνονταν λόγω αμυντικών αναγκών.
Οι επιθέσεις στα ελληνικά χωριά και κωμοπόλεις οργανώνονται με μυστικό τρόπο χρησιμοποιώντας τον κομματικό μηχανισμό του Κόμματος 'Ενωσης και Προόδου καθώς επίσης και την αστυνομία. Συμμετέχουν μεταμφιεσμένοι αξιωματικοί του στρατού, Η πλέον τραγική περίπτωση είναι η ολoκληρωτική καταστροφή της Φώκαιας την 14 Ιουνίου 1914 που καταγράφεται από τον Γάλλο αρχαιολόγο Φελιξ Σαρτιώ, που βρισκόμενος στην Φώκαια φωτογραφίζει τις σφαγές και την πυρπόλησή της ενημερώνοντας τη γαλλική κοινή γνώμη. Η Φώκαια είναι η μητέρα-πατρίδα της Μασσαλίας και τα γεγονότα ξεσηκώνουν θύελλα διαμαρτυριών σε όλη τη Γαλλία. Αν και οι διωγμοί μετριάζονται εν μέρει με την ανακήρυξη της εκκλησίας εν διωγμώ τον Μάιο του 1914 από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, η κατάσταση χειροτερεύει με την είσοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο τέλη Οκτωβρίου. Σε πολλές εκθέσεις και αναφορές πρεσβευτών ουδέτερων χωρών αναφέρεται ο ρόλος της Γερμανίας στην παρότρυνση της οθωμανικής κυβέρνησης να εφαρμόσει μαζική εθνοκάθαρση με όλα τα χαρακτηριστικά που σήμερα θεωρείται ότι συνιστούν «Εθνοκάθαρση ή Γενοκτονία».
Οι εκτοπίσεις γίνονται κάτω από τραγικές συνθήκες σε όλες τις περιoχές της Δυτικής Μικράς Ασίας συμπεριλαμβανομένων των περιοχών Προποντίδας, όλης τα παραλιακής ζώνης του Αιγαίου και της Μεσογείου. Πρέπει να σημειωθεί ότι η Ελλάδα μη έχοντας εμπλακεί ακόμα στον πόλεμο, μέχρι τον Ιούνιο του 1917 διατηρούσε προξενεία και υποπροξενεία σε πολλές πόλεις (π.χ. Σμύρνη, Βουρλά, Αίβαλί, Προύσα, Τσανάκκαλε, Αττάλεια, Σαμσούντα. Τραπεζούντα κτλ), από τα οποία καταφθάνουν αναφορές συνέχεια προς τήν Ελληνική Πρεσβεία της Κωνσταντινούπολης και στην Αθήνα στο Υπ. Εξωτερικών. Η κυβέρνηση του Βενιζέλου απειλεί την κήρυξη πολέμου αλλά με την επικράτηση του εθνικού διχασμού από τις αρχές του 1915 η βοήθεια από την Ελλάδα για την προστασία των πληθυσμών περιορίζεται. Οι διωγμοί συνεχίζονται σε όλη τη διάρκεια του Α' Παγκόσμιου Πολέμου, ενώ μαζικές επιχειρήσεις εθνοκάθαρσης αρχίζουν στον Δυτικό Πόντο το φθινόπωρο του 1916, ενώ ο Ανατολικός βρίσκεται υπό τον ρωσικό έλεγχο.
Η πραξικοπηματική είσοδος στον Α' Παγκόσμιο πόλεμο
Η είσοδος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο γίνεται με πραξικοπηματικό τρόπο από τη δικτατορική τριανδρία Ενβέρ, Ταλαάτ και Τζεμάλ. Αρχές Αυγούστου του 1914 η οθωμανική Βουλή με μεθόδευση τίθεται σε διακοπές και σταματάει προσωρινά τις εργασίες της. Η Γερμανία πoλιορκεί ασφυκτικά τους τρεις δικτάτορες και εκβιάζει για την είσοδο του οθωμανικού Κράτους στον πόλεμο με την απειλή διακοπής της οικονομικής βοήθειας. Η επίσημη είσοδος γίνεται με την είσοδο των δύο Θωρηκτών πλοίων «Γκόμπεν» και «Μπρέσλαου» από τον Ελλήσποντο, τα οποία υψώνουν τουρκικές σημαίες και οι ναύτες φορούν φέσια και με δική τους πρωτoβουλία βγαίνουν στον Εύξεινο Πόντο και βομβαρδίζουν την Οδησσό, με αποτέλεσμα η Ρωσία να κηρύξει τον πόλεμο στο οθωμανικό κράτος. Πλέον το τυχοδιωκτικό γερμανικό σχέδιο συνωμοσίας έχει πετύχει και η αυτοκρατορία βρίσκεται εντός του πολέμου, χωρίς να το έχει αποφασίσει η Βουλή ή ακόμα το Υπουργικό Συμβούλιο, αλλά ο Γερμανός πρέσβης με τον Ενβέρ, που κατέχει το αξίωμα του Υπουργού Αμυνας. Πλέον οι πολίτες ανεξάρτητα θρησκείας και εθνικότητας οδηγούνται σε ένα απέραντο σφαγείο.
Την 14η Νοεμβρίου 1914 η δικτατορική κυβέρνηση οργανώνει την κήρυξη του Ιερού Πολέμου-Τζιχάτ, που αποτελεί ένα από τα στάδια εφαρμογής του ολοκληρωτικού σχεδίου καταστροφής των χριστιανικών λαών. Μια από τις μεγαλύτερες εγκληματικές πράξεις συντελείται τον Δεκέμβριο του 1914 από τον Υπουργό Αμυνας Ενβέρ, που διατάσσει τους 100.000 φαντάρους της Γ' Στρατιάς που είχε ελαφριά εξάρτυση πολέμου, για να πολεμήσει στην αραβική έρημο, να επιτεθούν στα ρωσικά σύνορα στην περιοχή Σαρίκαμις, με αποτέλεσμα να βρουν τραγικό θάνατο όλοι οι φαντάροι, στην πλειονότητά τους μουσουλμάνοι. Παρά αυτή την άνευ προηγουμένου ανθρώπινη τραγωδία, ο Ενβέρ παραμένει αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων. Σημειωτέον ότι ο Ενβέρ είχε αναρριχηθεί στην βαθμίδα του στρατάρχη με δική του απόφαση. Είναι τραγικό ότι ακόμα και σήμερα σύμφωνα με την επίσημη ιστορία της Τουρκίας ο Ενβέρ πασάς χαρακτηρίζεται ως ήρωας, πράγμα που δείχνει ότι στην Τουρκία ακόμα επικρατεί η νοοτροπία του Κομιτάτου Ένωσης και Προόδου.
Η ολοκληρωτική εξόντωση των χριστιανικών πληθυσμών
Η συνέχιση του πολέμου, η ναυτική επίθεση στα στενά των Δαρδανελίων και η απομόνωση της ενδοχώρας της Μικράς Ασίας από τον έξω κόσμο δίνει τη δυνατότητα στην κυβέρνηση της 'Ενωσης και Προόδου να εφαρμόσει το γενικό σχέδιο εξόντωσης των χριστιανικών λαών. Η εξόντωση των Αρμενίων και Ασσυρίων σε όλες τις περιοχές που ζούν κορυφώνεται τον Απρίλιο του 1915, χωρίς να σταματούν οι διωγμοί των Ελλήνων στις υπόλοιπες περιοχές. Στο πλαίσιο του γενικού σχεδίου εξόντωσης, εφαρμόζεται η σύλληψη της πνευματικής ηγεσίας των 250 Ελλήνων τον Μάρτιο και των 300 Αρμενίων την 24 Απριλίου στην Κωνσταντινούπολη.
Τα μεγάλα αστικά κέντρα, όπως Κωνσταντινούπολη και Σμύρνη, εξαιρούνται από τις εκτοπίσεις λόγω της παρουσίας πρεσβευτών ουδέτερων χωρών. Οι προσπάθειες για τη διάσωση των χριστιανικών λαών του μεγάλου ανθρωπιστή πρέσβη της Αμερικής Χ, Μοργκεντάου αποτυγχάνουν. Αργότερα ο ίδιος πρέσβης ονομάζει την γενοκτονία των Αρμενιών ως «τον θάνατο ενός Έθνους». Η επίθεση του αγγλογαλλικού στόλου τον Μάρτιο του 1915 στα στενά των Δαρδανελίων αποτυγχάνει, όμως τα οθωμανικά στρατεύματα σε όλη τη διάρκεια του 1915 και του 1916 υφίστανται ήττες στον Καύκασο και στις αραβικές ερήμους.
Η τραγική κατάσταση των λαών της αυτοκρατορίας, λόγω των σφαγών και εκτοπισμών των χριστιανικών πληθυσμών αλλά και του πολέμου, φθάνει σε τρομακτικό επίπεδο. Το σχέδιο εξόντωσης των χριστιανικών λαών εφαρμόζεται από την παραστρατιωτική οργάνωση «Τεσκιλάτι Mαχσouσά-Teskilati Mahsusa» που διοικείται από τους Μπεντρετίν Σακίρ, Μεχμέτ Ναζίμ και Εσρέφ Κουστσούμπαση. Τα εκτελεστικά όργανα της Τεσκιλάτι Mαχσους είναι τα εγκληματικά στοιχεία της Κοινωνίας που μαζεύονται από τις φυλακές βαρυποινιτών και στρατολογούνται για την εξόντωση γυναικόπαιδων, αφού οι χριστιανοί άντρες έχουν οδηγηθεί στα τρομερά Τάγματα Εργασίας γνωστά ως Αμελέ Ταμπουρλαρί.
Ο ρωσικός στρατός τον Απρίλιο του 1916 καταλαμβάνει την ανατολική παραλία του Πόντου συμπεριλαμβανομένης της Τραπεζούντας. 0 Μητροπολίτης Χρύσανθος, ως πρότυπο Ορθόδοξου ιεράρχη, οργανώνει την περίθαλψη όλων των πληθυσμών, μουσουλμάνων και χριστιανών, και εξασφαλίζει την ομαλότητα στην περιοχή του Ανατολικού Πόντου.
Όμως στον δυτικό Πόντο (Σαμσούντα και Μπάφρα) αρχίζουν από τον 0κτώβριο του 1916 τρομεροί εκτοπισμοί του ελληνικού στοιχείου σε μέγεθος ολοκληρωτικής γενοκτονίας οι οποίοι συνεχίζονται μέχρι το τέλος του πολέμου. Το οθωμανικό κράτος καταρρέει το φθινόπωρο του 1918 και οι τρεις δικτάτορες Ενβέρ, Ταλάτ και Τζεμάλ διαφεύγουν μυστικά αρχές Οκτωβρίου με γερμανικό υποβρύχιο, ενώ το οθωμανικό κράτος αναγκάζεται να υπογράψει την ανακωχή του Μούδρου της 30 Οκτωβρίου 1918. Παρά τη διαφυγή των τριών δικτατόρων στο εξωτερικό, οι μηχανισμοί του Ιττιχάτι Τερρακί παραμένουν σε μεγάλο βαθμό άθικτοι και το κόμμα αλλάζοντας ονομασία συνεχίζει τη δράση του στο οθωμανικό κοινοβούλιο. Η νέα κυβέρνηση που ορίζει ο Σουλτάνος Βαχντεντίν προσπαθεί να προσαγάγει στη δικαιοσύνη τους εγκληματίες κατά των Αρμενίων και Ελλήνων, αλλά η προσπάθεια αυτή σταματάει ουσιαστικά προς τα τέλη του 1919 με την έναρξη του εθνικιστικού κινήματος με πρωτεύουσα την Αγκυρα, στην οποία σπεύδουν όλα τα μέλη του Κόμματος της Ένωσης και Προόδου. Η προσπάθεια των Βρετανών να οργανώσουν δίκη των υπαιτίων της εξόντωσης των χριστιανικών λαών της Μικράς Ασίας οδηγείται σε αποτυχία λόγω της επικράτησης των οικονομικών συμφερόντων της Γαλλίας, Ιταλίας, Η.Π.Α. αλλά και της ίδιας της Βρετανίας, που δεν θέλει να μείνει εκτός του μοιράσματος σφαιρών οικονομικού επηρεασμού.
Τα πολλαπλά διαδοχικά σφάλματα που υποπίπτουν οι κυβερνήσεις τόσο του Βενιζέλου όσο και της βασιλικής παράταξης στη διάρκεια της Μικρασιατικής εκστρατείας, η ανοικτή υποστήριξη της νέας Σοβιετικής 'Ενωσης αλλά και της Ιταλίας και της Γαλλίας οδηγεί στην ήττα του ελληνικού στρατού και την ολοκληρωτική εξόντωση του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας και του Πόντου, που αποτελεί την ολοκλήρωση του σχεδίου εξόντωσης των χριστιανικών λαών. Το μεγαλύτερο κόστος πληρώνει ο Ποντιακός Ελληνισμός που εκτοπίζεται μαζικά στη διάρκεια του Ελληνοτουρκικού Πολέμου και οδηγείται σε ολοκληρωτικό αφανισμό. 0 συνολικός αριθμός των θυμάτων των χριστιανικών λαών της Μικράς Ασίας υπερβαίνει τα 3 εκατομμύρια για την περίοδο 1913-1922. Η ατιμωρησία που επισημοποιήθηκε με τη Συνθήκη της Λωζάνης, όπως επισήμανε ο Τσώρτσιλ από το 1928, αποτέλεσε κύρια αιτία που ο Χίτλερ κατέστρωσε με βάση την ιδεολογία του εθνικοσοσιαλισμού το ολοκαύτωμα των Εβραίων της Ευρώπης. Όταν άρχιζε η επιχείρηση εθνοκάθαρσης των Εβραίων της Πολωνίας το 1939, στις επιφυλάξεις των στρατηγών της Βέρμαχτ ο Χίτλερ απάντησε κατά την κορύφωση του ολοκαυτώματος των Εβραίων της Ευρώπης: «ποιος θυμάται σήμερα τους Αρμένιους;».
Συμπερασματικά η 100ή επέτειος της επικράτησης του Κομιτάτου Ένωσης και Προόδου – Ιττιχάτι Τερακκί αποτελεί την πλέον μελανή επέτειο όχι μόνο για τους λαούς της περιοχής μας αλλά και για όλη την ανθρωπότητα. Το ότι οι νοοτροπίες και οι πολιτικές αντιλήψεις που εισήγαγαν οι οπαδοί του Κομιτάτου ακόμα και σήμερα αποτελούν σοβαρή απειλή για την ειρήνη και τα ανθρώπινα δικαιώματα πρέπει να προβληματίσει όλους τους φιλειρηνικούς ανθρώπους και τη διεθνή κοινότητα.
Πηγή: (Ο Πολίτης των Κωνσταντινουπολιτών - Αύγουστος 2008), Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας
Οκτώβρης, και οι εθνικές και ιστορικές μνήμες, κορυφώνονται…
Οκτώβρης 1904… το αίμα του Παύλου Μελά ξεσηκώνει τους Έλληνες για τον Μακεδονικό Αγώνα.
Οκτώβρης 1912… η Θεσσαλονίκη και το μεγαλύτερο τμήμα της Μακεδονίας ελευθερώνονται.
Οκτώβρης 1940… ο Άξονας χτυπά την πόρτα της πατρίδος μας.
Οκτώβρης 1944… η Αθήνα απελευθερώνεται από τους Γερμανούς κατακτητές.
Οκτώβρης 1917… στη Ρωσία ξεσπά η «Οκτωβριανή επανάσταση», μια επανάσταση η οποία υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα ιστορικά γεγονότα της ανθρωπότητας που σφράγισε όχι μόνο τη Ρωσία, αλλά ολόκληρη τη νεότερη παγκόσμια ιστορία.
Στις 29 Σεπτεμβρίου 1917, ο Λένιν προειδοποιούσε : «Η κρίση ωρίμασε… κρίνεται η τιμή ολόκληρου του Μπολσεβίκικου Κόμματος…Μέση λύση δεν υπάρχει, δεν μπορούμε να περιμένουμε… Οι Μπολσεβίκοι μπορούν και πρέπει να πάρουν την εξουσία… Η νίκη μας είναι σίγουρη γιατί ο λαός έχει πια φτάσει πολύ κοντά στην απόγνωση κι εμείς του προσφέρουμε μια σίγουρη διέξοδο…» (ΛΕΝΙΝ, Άπαντα, τομ 34, σελ 247-280, εκδ. Σύγχρονη Εποχή).
Στην 100η επέτειό της, θα επιχειρήσω μια αναφορά που δεν στοχεύει στην καταγραφή ούτε σε ιστορική ανασκόπηση για τα αίτια και τις αφορμές εκείνης της επανάστασης, ούτε σε κάποια πολιτική ή κομματική σκοπιμότητα. Αυτή η μικρή αναφορά, απορρέει αποκλειστικά από το χριστιανικό μου πιστεύω.
***
Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ, στο πλαίσιο του εορτασμού των 100 χρονών από την Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, 1917-2017, διοργανώνει σειρά μεγάλων πολιτικών-πολιτιστικών εκδηλώσεων, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, στη Δημοτική Πινακοθήκη Πειραιά, στο Μέγαρο Μουσικής και διεθνιστική εκδήλωση στον Περισσό με θέμα : «100 χρόνια από την Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση. Ο καπιταλισμός είναι το χθες, ο σοσιαλισμός είναι το αύριο» (Εφημερίδα Ριζοσπάστης 8-10-2017).
Το παραπάνω θέμα, εκτιμώ, φέρνει στην επικαιρότητα το βιβλίο του Νικολάου Βασιλειάδη (1927-2016), αειμνήστου θεολόγου της Αδελφότητος Θεολόγων «Ο ΣΩΤΗΡ», με το χαρακτηριστικό τίτλο : «Το λυκόφως του Μαρξισμού».
Το βιβλίο το διάβασα για πρώτη φορά το Νοέμβριο του 1975, στην τρίτη του έκδοση. Για πρώτη φορά κυκλοφόρησε το Νοέμβριο του 1967, όταν το κομμουνιστικό σύστημα μεσουρανούσε.
Τότε, το Σοβιέτ μαζί με τις χώρες «δορυφόρους» του, εξουσίαζε τη μισή Ευρώπη. Τότε, αυτό το βιβλίο φαινόταν ουτοπικό. Αποδείχτηκε όμως προφητικό.
Με πάμπολλα στοιχεία προέβλεπε τη δύση της μαρξιστικής ιδεολογίας όταν όλα έδειχναν ότι αυτή θα εξακολουθούσε να κυριαρχεί επί αιώνες.
Μιας μαρξιστικής ιδεολογίας, που διεκδικούσε για τον εαυτό της την απόλυτη αλήθεια. Ήταν ένα σύστημα ολοκληρωτικό, μια νέα θρησκεία χωρίς θεό,που πολεμούσε με λύσσα την πίστη και ιδιαίτερα τη Χριστιανική Πίστη. Οι «θεοί» της Λένιν, Στάλιν, Μάο Τσε Τουνγκ, Εμβὲρ Χότζα και τόσοι άλλοι σκόρπισαν τον απόλυτο τρόμο.
Ο Ανατόλ Λουνρτσάρσκυ, επίτροπος Παιδείας, του τότε νεοσύστατου άθεου κράτους, είχε πει : «Θα κατεβάσουμε το Θεό από το θρόνο του» !.. Ο ίδιος στο δίτομο έργο του : «Θρησκεία και σοσιαλισμός» διεκήρυττε : «Ο σοσιαλισμός είναι η πραγματική θρησκεία της ανθρωπότητας». Το 1923 διεκήρυττε : «Σε μας εναπόκειται να διορθώσουμε τα σφάλματα του Διοκλητιανού» !..
***
Το 1989, ἡ τρομερή αυτοκρατορία των 280 εκατομμυρίων κατοίκων, η μεγαλύτερη σε έκταση χώρα του κόσμου, έπεσε από μέσα, σαν χάρτινος πύργος. Στις 26 Σεπτεμβρίου 1990, η Σοβιετική Βουλή νομοθετούσε μεταξύ άλλων και την απαγόρευση της χρηματοδότησης «αντιθεϊστικής προπαγάνδας».
Η πτώση του σοσιαλισμού δεν ήταν θρίαμβος του καπιταλισμού γιατί ο υπαρκτός σοσιαλισμός θεοποίησε την υλη, ενώ ο καπιταλισμός υλοποιεί το Θεό !
Γι αυτό και ο συγγραφέας του βιβλίου «Το λυκόφως του Μαρξισμού», ο οποίος δεν ζούσε με ψευδαισθήσεις, από το Πρώτο Μέρος του, στο κεφάλαιο Ι, με τίτλο: «Τα δύο πρόσωπα του Αντιχρίστου» τόνιζε ότι, τόσο ο αριστερός όσο και ο δεξιός υλισμός, είναι εξίσου αντιχριστιανικά συστήματα. «Τα δύο πρόσωπα, ενώ αλληλουβριζονται και αντιμάχονται... έχουν πάρει... την ίδια απόφαση : Να πολεμήσουν το Χριστό και την Εκκλησία του. Διότι τα δύο πρόσωπα είναι εκφράσεις ενός και του αυτού, του Αντιχρίστου» (σελ. 25, 3ης έκδοσης).
Καθώς τα χρόνια περνούν, οι όποιοι – ισμοί του κόσμου τούτου έχουν να διδαχτούν από το πάθημα του ουτοπικού μαρξισμού και από τη δυναμική των εξελίξεων.
Εκατό χρόνια μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση βρισκόμαστε πάλι μπροστά στον ίδιο εφιάλτη. Το αντιχριστιανικό μίσος, σαρώνει τον πλανήτη αλλά και την πατρίδα μας. Στη Χριστιανική Ελλάδα, νομοθετούν ανοσιουργήματα, με τη στήριξη πολλών παρατάξεων και ιδεολογιών. Το μέλλον φαίνεται ζοφερό. Όμως και αυτή η επίθεση θα βρει τη δύση της. Το λυκόφως της πλησιάζει.
ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
Υποναύαρχος Λ.Σ (ε.α)
Μετά ἀπό παρέλευση πολλῶν ἐτῶν ἡ Ἑλληνική Πολιτεία, ἀνταποκρινόμενη στήν ἀπαίτηση τῆς μνήμης καί στήν ἀληθινή καταγραφή τῆς ἱστορίας, τίμησε τούς ἐθνικούς μας εὐεργέτες, καθιερώνοντας (τό 2007) τήν 30ή Σεπτεμβρίου ὡς «Ἡμέρα μνήμης τῶν Ἐθνικῶν μας Εὐεργετῶν».
Ὡς Ἐθνικοί Εὐεργέτες χαρακτηρίζονται οἱ πλούσιοι Ἕλληνες, πού ὑλοποιώντας τήν προτροπή τοῦ ἀποστόλου Παύλου, «μηδεὶς τὸ ἑαυτοῦ ζητείτω, ἀλλὰ τὸ τοῦ ἑτέρου ἕκαστος» (Α΄ Κο 10,24) προσέφεραν μέρος ἀπό τήν περιουσία τους ἤ καί ὁλόκληρη γιά κοινωφελεῖς σκοπούς, ὅπως ἵδρυση εὐαγῶν ἱδρυμάτων, χρηματοδότηση ἐξαίρετων ἐκδόσεων κ.ἄ, καί συνέβαλαν ποικιλοτρόπως στήν ἀνάπτυξη τῆς χώρας μας. Κίνητρό τους ὑπῆρξε ἡ βαθειά πίστη στόν Θεό, ἡ ἀγάπη πρός τήν πατρίδα, ἡ νοσταλγία καί ὁ πόνος γιά τήν πάσχουσα ὁμογένεια.
Ἠπειρῶτες, Μακεδόνες, Θεσσαλοί, Ρουμελιῶτες, Πελοποννήσιοι, Νησιῶτες, Θρακιῶτες -στήν πλειοψηφία τους βλάχοι- παίρνουν τόν δρόμο τῆς ξενιτειᾶς. Οἱ περισσότεροι ἀπό αὐτούς ζοῦν ἀσκητικά κι ἐργάζονται σκληρά στή Βενετία, σέ ἐνετοκρατούμενες πόλεις, στή Μολδοβλαχία, στή Ν. Ρωσία, στήν Κωνσταντινούπολη, στή Μ. Ἀσία, στήν Αἴγυπτο, γιά νά βοηθήσουν τούς χειμαζόμενους τόπους τους καί ὅλη τή Ρωμιοσύνη. Ἡ εὔανδρος Ἤπειρος κατέχει ἐξέχουσα θέση στήν παράδοση τῆς ἐθνικῆς εὐεργεσίας, ἀφοῦ ἀνέδειξε τούς σπουδαιότερους τοπικούς καί ἐθνικούς εὐεργέτες.
Ἄνθρωποι ἁπλοί, ἐργατικοί, εὐφυεῖς, καί παράλληλα φλογεροί πατριῶτες, ἁγνοί ἰδεολόγοι, εὐεργετοῦν διακριτικά, χωρίς νά ἐπιζητοῦν δόξα, ἰδιαίτερη τιμή, ἐξουσία, κι ἀποθέτουν στά ἁπλωμένα χέρια τῆς πενομένης πατρίδας ὅ,τι μέ τόν τίμιο μόχθο τους ἀπέκτησαν. Κι ἐκείνη μέ εὐγνωμοσύνη τούς ἀντιχαρίζει τόν ἐπίζηλο τίτλο τῶν «Ἐθνικῶν Εὐεργετῶν».
Τά φωτεινά παραδείγματα τῶν μεγάλων εὐεργετῶν καί οἱ καίριες παρεμβάσεις τους, πού συνεχίζονται μέχρι σήμερα, ἔχουν τήν ἀρχή τους στόν 16ο αἰώνα. Ἀπό τότε καταγράφονται οἱ πρῶτες μεγάλες δωρεές τῶν ὁμογενῶν μας. Εὐεργέτες, ἐπίσης, στήριξαν τό ἔθνος ὅταν ἔβγαινε μπαρουτοκαπνισμένο καί πληγωμένο ἀπό τήν ἐπανάσταση τοῦ 1821. Ἔχτισαν σχολεῖα, νοσοκομεῖα καί ὀρφανοτροφεῖα. Ὅπλισαν τό κράτος (π.χ. θωρηκτό Ἀβέρωφ) σέ κρίσιμες στιγμές. Μέ δικά τους χρήματα ἀναβίωσαν οἱ Ὀλυμπιακοί Ἀγῶνες τό 1896, τρία χρόνια μετά τό «Δυστυχῶς, ἐπτωχεύσαμεν» τοῦ Χαρίλαου Τρικούπη*.
Ἀτέλειωτος εἶναι ὁ κατάλογος τῶν εὐεργεσιῶν τους καί ἀνεξίτηλα χαραγμένη στή μνήμη τῶν Ἑλλήνων ἡ προσφορά καί ἡ δράση τῶν σπουδαίων αὐτῶν μορφῶν.
Ἀρκετά ἀπό τά ἔργα τους μέχρι καί σήμερα δεσπόζουν στόν ἑλληνικό χῶρο ἀγέρωχα καί εὐθυτενῆ, μνημειώνοντας καί μεταλαμπαδεύοντας τόν ψυχικό πλοῦτο, τά εὐγενῆ συναισθήματά τους γιά τήν ἀνθρώπινη ψυχή καί τήν ἀμέριστη γενναιοδωρία τους πρός τόν ἑλληνικό πολιτισμό.
Οἱ φιλογενεῖς εὐεργέτες ἰδιαίτερα φροντίζουν νά κοσμήσουν, νά «χρυσώσουν» τήν πρωτεύουσα τοῦ νεαροῦ κράτους, τήν Ἀθήνα, κι ἄς μήν τήν εἶχαν πολλοί ἀπ᾽ αὐτούς οὐδέποτε ἐπισκεφθεῖ. Σχεδόν κάθε μεγάλο δημόσιο ἔργο στό «κλεινόν ἄστυ» κρύβει στά γερά του θεμέλια κάποιον δωρητή, κάποιον ἐθνικό εὐεργέτη. Ἀμέτρητα χρήματα ἔστειλαν οἱ Ἕλληνες τῆς διασπορᾶς, γιά νά χτιστοῦν καί νά λειτουργήσουν ἡ Ἀκαδημία Ἀθηνῶν, τό Πολυτεχνεῖο, τό Ἀρχαιολογικό Μουσεῖο, ἡ Ἐθνική Βιβλιοθήκη, ἡ Ριζάρειος Ἀκαδημία, τό Ὠδεῖο Ἀθηνῶν, τό Βαρβάκειο Ἀρρεναγωγεῖο, τό Ἀρσάκειο, ἡ Φοιτητική Ἑστία Κηφισιᾶς, τό Παναθηναϊκό Στάδιο, τό Ζάππειο Μέγαρο, τό Ἐθνικό Ἀστεροσκοπεῖο, τά μεγάλα ὀρφανοτροφεῖα Ἀμαλιεῖο καί Χατζηκώνστα, ἡ Μητρόπολη Ἀθηνῶν, τό Ὀφθαλμιατρεῖο, ἡ Σχολή Εὐελπίδων, τό Ἐφηβεῖο ἤ Φυλακές Ἀβέρωφ, τά ἄσυλα ἀνιάτων καί ἀστέγων, τά Νοσοκομεῖα, τά Πτωχοκομεῖα, τά Γηροκομεῖα καί τά Βρεφοκομεῖα, καθώς καί δεκάδες κτήρια πού ἐξασφάλισαν φροντίδα γιά τήν ψυχαγωγία καί ὁδήγησαν στήν πνευματική καλλιέργεια τῶν Ἀθηναίων. Δικαιολογημένα γράφτηκε ὅτι «αἱ Ἀθῆναι χρεωστοῦν τό ἄριστον καί ὠφελιμότατον αὐτῶν κόσμον εἰς τήν Ἤπειρον».
Τό προσκλητήριο τοῦ Γένους, στό ὁποῖο ἀνταποκρίθηκαν μέ ἀτόφια ἀγάπη καί περίσσευμα ψυχῆς, εἶναι μεγάλο καί βροντερό. Ὁ τεράστιος κατάλογός τους ἀποτελεῖται ἀπό ὀνόματα βαριά, πού ἔγραψαν ἱστορία, ὅπως οἱ ἀδελφοί: Ζωσιμάδες, Ἀναστάσιος καί Κωνσταντῖνος Σισμανόγλου, Γεώργιος καί Μάνθος Ριζάρης, Εὐάγγελος καί Κωνσταντῖνος Ζάππας• Λέων καί Ἰωάννης Μελᾶς, Ἐμμανουήλ καί Ἀντώνης Μπενάκης, Σίμων καί Γεώργιος Σίνας, Γρηγόριος καί Γεώργιος Μαρασλῆς καί οἱ Ἀπόστολος Ἀρσάκης, Ἀνδρέας Συγγρός, Γεώργιος Χατζηκώνστας, Εὐγένιος Εὐγενίδης, Ἰωάννης Βαρβάκης, Παναγῆς Χαροκόπος, Διονύσιος Αἰγινήτης, Θεόδωρος Ἀρεταῖος, Ζώης Καπλάνης, Βασίλειος Σιβιτανίδης, Ἰωάννης Δομπόλης, Μιχαήλ Τοσίτσας, Γεώργιος Σταύρου κ.ἄ.
Δίπλα στούς ἐπώνυμους, ἀξίζει νά μνημονεύονται καί τόσοι ἀνώνυμοι εὐεργέτες· ἐκείνους δέν μπόρεσε νά τούς καταγράψει ἡ ἱστορία. Εἶχαν, ὅμως, τή δική τους χρυσή εὐεργετική διαδρομή. Ἕνας καί μόνον ἀριθμός ἀρκεῖ, γιά νά φωτιστεῖ ἡ προσφορά τους: Στήν ἀρχή τοῦ προηγούμενου αἰώνα, μέσα σέ δύο δεκαετίες (1900–1920) καταγράφονται 3.962 δωρεές καί κληροδοτήματα γιά τήν ἐνίσχυση τῶν ἐθνικῶν ἀγώνων καί τήν κατασκευή κοινωφελῶν ἔργων.
Ἀπίστευτο, ἀλλά ἀληθινό! Πορεύθηκαν οἱ εὐγενεῖς αὐτοί εὐπατρίδες μέ σαφῆ ἐπίγνωση ὅτι «σήμερον ἐμοῦ, αὔριον ἑτέρου καί οὐδέποτε τινός». Ἡ ζωή τους, τό λαμπρό τους παράδειγμα, ἡ γεμάτη αὐτοθυσία σεμνή προσφορά τους ἐμπνέουν, ἐλέγχουν, ἀποτελοῦν φάρο καί ὁδηγό γιά τίς γενιές πού ἔρχονται καί στερεή βάση γιά τήν ἐθνική μας αὐτογνωσία καί ἐγρήγορση. Οἱ στίχοι τοῦ Καβάφη «Ὅταν θέλουν οἱ Ἕλληνες νά καυχηθοῦν “Τέτοιους βγάζει τό Ἔθνος μας”, θά λένε», βρίσκουν ἐδῶ ἀπόλυτη ἐφαρμογή. Πράγματι, οἱ εὐεργέτες ἀποτελοῦν γιά τό ἔθνος μας μέγα ἠθικό κεφάλαιο καί δικαιοῦνται τήν τιμή καί τήν εὐγνωμοσύνη ὅλων μας. Ἄς μή λησμονοῦμε ποτέ τή μεγάλη προσφορά τους. Μέ τό μεγάλο τους ἔργο στήριξαν τή σύγχρονη πορεία τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί σήκωσαν ψηλά τήν Ἑλλάδα.
Στή συγκυρία πού ζοῦμε, οἱ Ἐθνικοί Εὐεργέτες μᾶς δείχνουν καί πάλι τόν δρόμο γιά τή δημιουργία καί τήν ἐθνική ἀνάταση, ἡ ὁποία -ἐλπίζουμε- ὅτι δέν θά ἀργήσει, ἄν μετουσιώσουμε τήν κληρονομιά τους σέ νοοτροπίες καί πρακτικές, πού ὑπηρετοῦν θυσιαστικά τό συλλογικό συμφέρον, καί ἄν ἀναδείξουμε καί σήμερα, ὅσο ποτέ, τήν ἀξία τῆς ἀνιδιοτελοῦς προσφορᾶς καί τῆς χριστιανικῆς ἀλληλεγγύης.
Αἰωνία ἡ μνήμη τῶν Ἐθνικῶν μας Εὐεργετῶν!
……………………………………………………………..
* Δικαιολογημένος ὁ συνειρμός λόγῳ ἀντίστροφης πορείας: Ὀλυμπιακοί Ἀγῶνες. 2004 Ἀρκετοί ἰδιῶτες πλουτίζουν καί μετά ἀπό λίγα χρόνια τό κράτος μας πτωχεύει.
Πηγή: Ακτίνες, Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό
Καταπληκτικό ντοκιμαντέρ για τα αίσχη του «υπαρκτού σοσιαλισμού» που ξεκίνησαν με τον Λένιν και μεγιστοποιήθηκαν με τον Στάλιν. Η Τσεκά του Λένιν και η NKVD του Στάλιν κατέσφαξαν κάθε αντιφρονούντα και με «λαϊκά δικαστήρια» μικρών επιτροπών έκαναν ταξικές αντικαθεστωτικές καθάρσεις κατά το δοκούν. Επίσης η εξοντωτική εργασία στοίχισε πολλές ζωές . Τα κομμουνιστικά καθεστώτα αυτοκαταργήθηκαν γιατί απέτυχαν και το μόνο που κατάφεραν ήταν να δώσουν πόνο και αίμα στους λαούς που είχαν την ατυχία να τα βιώσουν , εν αντιθέσει με τα φασιστικά και εθνικιστικά καθεστώτα που ως επί το πλείστον κατέρρευσαν έπειτα από στρατιωτική ήττα.
Πηγή: https://www.youtube.com/watch?v=JEhpo4n0OUA&ytbChannel=Mchals+Dltas
Ο Νικόλαος Α΄ διαθέχθηκε τον Αλέξανδρο Α΄ στα 1825. Ευνοούσε λιγότερο τους Εβραίους, διότι έβλεπε την ταχεία διείσδυσή τους στην ρωσική οικονομία, με τρόμο. Η κυβέρνησή του έβλεπε με μεγάλη δυσαρέσκεια την αποφασιστικότητα των Εβραίων να διατηρήσουν τον ξεχωριστό πολιτισμό τους, την γλώσσα, τον τρόπο ένδυσης κλπ.
Εβραίος της Ρωσίας |
Με σκοπό να τους εναρμονίσει με την ρωσική κοινωνία, ο Νικόλαος I, στα 1804 έκανε υποχρεωτικό για όλα τα εβραιόπαιδα να παρακολουθούν το δημόσιο σχολείο. Ο Νικόλαος πίστευε πως αν πείθονταν οι νεαροί Εβραίοι πως ήταν καλοδεχούμενοι στην ρωσική κοινωνία θα μπορούσε να περιορίσει τις παρεξηγήσεις. Η ομολογημένη πρόθεση του ήταν να αντισταθμίσει την μονόπλευρη ιστορία του θρησκευτικού διωγμού που διείσδυσε στα μυαλά τους από την πρώιμη παιδική τους ηλικία.
Τα αποτελέσματα αυτού του ρωσικού πειράματος δεν ήταν τα αναμενόμενα. Η εκπαίδευση για τα άλλα παιδιά δεν ήταν υποχρεωτική. Έτσι οι Εβραίοι έγιναν η πιο μορφωμένη εθνότητα στην Ρωσία.
Ο Αλέξανδρος II διαδέχθηκε τον Νικόλαο I στον θρόνο της Ρωσίας στα 1855. Ο Βενιαμίν Ντισραέλι αναφέρθηκε στον Αλέξανδρο ΙΙ λέγοντας πως ήταν «ο πιο καλοκάγαθος πρίγκηπας που κυβέρνησε ποτέ την Ρωσία». Ο Αλέξανδρος (φώτο) αφιέρωσε την ζωή του στην βελτίωση των συνθηκών ζωής των αγροτών, των φτωχών τάξεων και των Εβραίων. Στα 1861 χειραφέτησε 23.000.000 δουλοπάροικους. Η ατυχής αυτή τάξη ήταν ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΗ να εργάζεται την γη. Ουσιαστικά ήταν σκλάβοι. Μπορούσαν να μεταφέρονται από τον έναν ιδιοκτήτη στον άλλο σε κάθε πώληση ή ενοικίαση περιουσίας γης.
Πολλοί Εβραίοι που επωφελήθηκαν από την υποχρεωτική εκπαίδευση, εισήλθαν στα πανεπιστήμια. Έβρισκαν όμως μεγάλες δυσκολίες στην αναζήτησης εργασίας μετά την αποφοίτησή τους. Για να διορθώσει αυτήν την αδικία ο Αλέξανδρος II νομοθέτησε πως όλοι oι Εβραίοι απόφοιτοι μπορούσαν να κατέχουν κυβερνητικές θέσεις στην Μεγάλη Ρωσία…..Οι Εβραίοι όμως επαναστάτες ηγέτες ήταν αποφασισμένοι να συνεχίσουν το κίνημά τους για μια «λαϊκή παγκόσμια επανάσταση». Οι τρομοκρατικές ομάδες τους πραγματοποιούσαν την μια προσβολή μετά την άλλη. Εργάζονταν προς την κατεύθυνση να στρατολογήσουν δυσαρεστημένους Ρώσους διανοούμενους και να διαδώσουν την ιδέα μιας βίαιης επανάστασης στα μυαλά του λαού που εργαζόταν στην βιομηχανία. Στα 1866 έκαναν την πρώτη τους προσπάθεια κατά της ζωής του Αλέξανδρου II. Για δεύτερη φορά προσπάθησαν να τον δολοφονήσουν στα 1879. Κατά θαυμαστό τρόπο και οι δύο οι προσπάθειες απέτυχαν. Τότε αποφασίσθηκε να κάνουν μια ειδική προσπάθεια για να τον απομακρύνουν. Η καλοκάγαθη διακυβέρνησή του ανέτρεπε απολύτως τον ισχυρισμό τους πως «οι απαιτούμενες αναμορφώσεις μπορούν να πραγματοποιηθούν ταχύτατα μόνον με την επαναστατική δράση». Οι συνωμότες έθεσαν σε εφαρμογή το επόμενο σχέδιό τους εναντίον της ζωής του Αλέξανδρου II στο σπίτι της Εβραίας Χέσια Χέλφμαν (Gesya Helfman).Ο Τσάρος δολοφονήθηκε στα 1881….
Η δολοφονία του Τσάρου στα 1881 προκάλεσε μια έντονη δυσαρέσκεια που εκφράστηκε από μία ξαφνική έκρηξη βίας εναντίον του εβραϊκού πληθυσμού σε πολλά μέρη της Ρωσίας. Η ρωσική κυβέρνηση ψήφισε τους "Νόμους του Μαΐου". Επρόκειτο για σκληρούς νόμους, διότι οι Ρώσοι αξιωματούχοι που τους υποστήριξαν ισχυρίστηκαν πως «Εάν οι Εβραίοι δεν μπορούν να είναι ικανοποιημένοι και συμβιβασμένοι με την φιλάνθρωπη πολιτική του Αλέξανδρου II τότε είναι προφανές πως δεν θα ήταν ικανοποιημένοι παρά μόνον με την απόλυτη κυριαρχία τους στην Ρωσία». Για μια ακόμη φορά ολόκληρη η εβραϊκή φυλή τιμωρήθηκε για τις αμαρτίες ολίγων επαναστατών ηγετών.
Στις 23 Μαΐου του 1882 μία αντιπροσωπεία Εβραίων με επικεφαλής τον Βαρώνο Γκίνζμπεργκ (φώτο) συνάντησε τον νέο τσάρο Αλέξανδρο III και διαμαρτυρήθηκε επισήμως για τους Νόμους του Μαΐου. Ο Τσάρος υποσχέθηκε πως θα γινόταν μία ενδελεχής έρευνα στο θέμα που αφορούσε τις διαμάχες μεταξύ των εβραϊκών και μη εβραϊκών τμημάτων του πληθυσμού της Αυτοκρατορίας. Στις 3 Σεπτεμβρίου εξέδωσε την εξής δήλωση: «Για κάποιο χρονικό διάστημα η κυβέρνηση έστρεψε την προσοχή της στους Εβραίους, τα προβλήματά τους και τις σχέσεις τους με τους υπόλοιπους κατοίκους της Αυτοκρατορίας με πρόθεση να διασφαλίσει από τις άθλιες συνθήκες που βρίσκονται οι χριστιανικοί πληθυσμοί από την συμπεριφορά των Εβραίων σε επιχειρηματικά θέματα. Στην διάρκεια των τελευταίων είκοσι ετών οι Εβραίοι όχι μόνον βρέθηκαν να κατέχουν κάθε εμπόριο και επιχείρηση με όλα της τα παρακλάδια αλλά και ενός μεγάλου μέρους της γης που το αγόρασαν ή το καλλιεργούσαν. Με λίγες εξαιρέσεις έχουν σαν σώμα αφιερώσει την προσοχή τους όχι να πλουτίσουν και να ωφελήσουν τη χώρα, αλλά να εξαπατήσουν τον ρωσικό λαό με τα κόλπα τους. Οι φτωχοί πολίτες υποφέρουν ιδιαίτερα κάτι που τους οδήγησε σε διαμαρτυρίες που εκφράστηκαν με πράξεις βίας εναντίον των Εβραίων. Η κυβέρνηση από την μια πλευρά καταβάλλει κάθε προσπάθεια να κατευνάσει αυτές τις διαμάχες και να απαλλάξει τους Εβραίους από την σφαγή και την καταπίεση, από την άλλη πλευρά όμως πιστεύει πως είναι θέμα αναγκαιότητας και δικαιοσύνης, να υιοθετήσει αυστηρά μέτρα για να θέσει τέρμα στην καταπίεση που ασκούν οι Εβραίοι στους άλλους πολίτες, και να απαλλάξει την χώρα από την κακή πρακτική τους η οποία όπως γνωρίζουμε είναι η πραγματική αιτία των αντι-εβραϊκών ταραχών».
Οι Νόμοι του Μαΐου εγκρίθηκαν από την κυβέρνηση όχι μόνο σαν μία πράξη αντίδρασης εξ αιτίας της δολοφονίας του τσάρου Αλέξανδρου II αλλά και γιατί οι Ρώσοι οικονομολόγοι προειδοποίησαν την κυβέρνηση πως η εθνική οικονομία κινδύνευε να καταστραφεί εάν δεν λαμβάνονταν μέτρα για να καμφθούν οι παράνομες δραστηριότητες των Εβραίων. Οι οικονομολόγοι παρατήρησαν πως ενώ οι Εβραίοι αντιπροσώπευαν μόνο το 4,2% ολόκληρου του πληθυσμού ήταν ικανοί να διεισδύσουν τόσο βαθιά στην ρωσική οικονομία ώστε το έθνος να αντιμετωπίζει την οικονομική καταστροφή. Το πόσο δίκαιο είχαν οι οικονομολόγοι αποδείχθηκε από τα γεγονότα μετά την αποτυχία της αντιπροσωπείας του Βαρώνου Γκίνζμπεργκ στο θέμα των Νόμων του Μαΐου. Οι Διεθνείς Τραπεζίτες επέβαλαν οικονομικές κυρώσεις εναντίον της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Οδήγησαν το έθνος σχεδόν σε χρεοκοπία. Πραγματοποίησαν εμπάργκο στο ρωσικό εμπόριο. Στα 1904, αφού οδήγησαν την Ρωσική Αυτοκρατορία σε έναν καταστροφικό πόλεμο με την Ιαπωνία, ο αγγλικός Τραπεζικός οίκος των Ρόθτσιλντ απαρνήθηκε την υπόσχεσή του για οικονομική βοήθεια και προσπάθησε να οδηγήσει σε χρεοκοπία την Ρωσική Αυτοκρατορία, ενώ η Κούν-Λέμπ και Σια της Νέας Υόρκης έδινε στην Ιαπωνία όσες πιστώσεις είχε ζητήσει.
Πολλοί ορθόδοξοι Εβραίοι ανησυχούσαν για την ανελέητη τρομοκρατία που ασκούσαν οι άλλοι Εβραίοι. Γνώριζαν πως μια ανάλογη πολιτική πραγματοποιήθηκε στην Γαλλία, την Γερμανία, την Ισπανία και την Ιταλία. Οι λιγότερο ριζοσπαστικοί Εβραίοι ανησυχούσαν, διότι εφοβούντο πως η συνέχεια μιας τέτοιας τρομοκρατίας θα είχε σαν αποτέλεσμα ένα τέτοιο κύμα αντι-σημιτισμού που ήταν πολύ πιθανόν να οδηγήσει στην εξόντωση της εβραϊκής φυλής. Οι χειρότεροι φόβοι του επιβεβαιώθηκαν από έναν Γερμανο-Εβραίο, τον Θεόδωρο Χέρζλ που τους πληροφόρησε για την αντι-σημιτική πολιτική του Καρλ Ρίττερ που με ταχύτητα διεδίδετο σε ολόκληρη την Γερμανία. Τους πρότεινε την οργάνωση ενός κινήματος “Πίσω στο Ισραήλ” για τους Ορθόδοξους Εβραίους. Αυτή ήταν η αρχή του Σιωνιστικού κινήματος.
Αφού ο Τσάρος Αλέξανδρος III εξέδωσε την ετυμηγορία του κατηγορώντας τους ΦΙΛΑΡΓΥΡΟΥΣ Εβραίους σαν την αιτία της αναταραχής στην Αυτοκρατορία και την οικονομική της καταστροφή, οι ηγέτες των επαναστατών οργάνωσαν το "Σοσιαλιστικό Επαναστατικό Κόμμα". Ένας ιδιαίτερα άγριος άνθρωπος με το όνομα Gershuni (φώτο) ήταν ο διορισμένος οργανωτής των τρομοκρατικών ομάδων. Ένας ράφτης με το όνομα Γιέβνο Άζεφ ήταν διορισμένος να οργανώσει τις “Ομάδες Κρούσης”. Οι ηγέτες του Σοσιαλιστικού Επαναστατικού Κόμματος έδωσαν έμφαση στην αναγκαιότητα να στρατολογήσουν τζεντίλε («εθνικούς») στο κίνημά τους. Οι τζεντίλε που πέρασαν τα τεστ που υποβλήθηκαν, έγιναν πλήρη μέλη. Μετά την απόφαση αυτή εισήλθε στο κόμμα ο Αλεξάντερ Ουλιάνοφ. Πριν να τον αποδεχθούν ως πλήρες μέλος, οι επαναστάτες ηγέτες τον διέταξαν να πάρει μέρος στην δολοφονία του Τσάρου Αλέξανδρου III. Η προσπάθεια κατά της ζωής του Τσάρου απέτυχε. Ο Αλεξάντερ Ουλιάνοφ συνελήφθη. Δικάστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο. Η εκτέλεσή του οδήγησε τον νεαρό αδελφό του τον Βλαδίμηρο να αφιερωθεί στην επαναστατική υπόθεση. Ο Βλαδίμηρος ανήλθε την κλίμακα της εξουσίας, μέχρι που έγινε ηγέτης του Μπολσεβικικού Κόμματος. Πήρε το όνομα Λένιν και έγινε ο πρώτος δικτάτορας της Ε.Σ.Σ.Δ.
Ανάμεσα στα 1900 και 1906 εκτός από την πρόκληση σοβαρών εργατικών προβλημάτων και την δημιουργία τρομερών παρανοήσεων ανάμεσα σε όλα τα επίπεδα της ρωσικής κοινωνίας, το Επαναστατικό κόμμα άγγιξε τις πληγές των
θρησκευτικών προκαταλήψεων και το μετέτρεψε σε καζάνι έτοιμο να εκραγεί. Το καζάνι αυτό έφτασε στα όρια της έκρηξης λόγω των εκτεταμένων δολοφονιών. Και εξερράγη με την μορφή μιας επανάστασης στα 1905.
Ο αξιωματούχος που δολοφονήθηκε από τα τμήματα Τρομοκρατών των Σοσιαλιστών Επαναστατών ήταν ο Μπογκολέποβ, Υπουργός Εκπαίδευσης στα 1901 (φώτο). Η δολοφονία αυτή πραγματοποιήθηκε ως εβραϊκή διαμαρτυρία ενάντια στο εκπαιδευτικό θέμα των Νόμων του Μαΐου. Οι νόμοι αυτοί περιόριζαν τον αριθμό των Εβραίων που παρακολουθούσαν κρατικά σχολεία και πανεπιστήμια σε έναν αριθμό ανάλογο του εβραϊκού πληθυσμού συγκρινομένου με το σύνολο του Ρωσικού πληθυσμού. Το μέτρο αυτό πέρασε διότι τα χρηματοδοτούμενα από το κράτος σχολεία είχαν πλημμυρίσει από Εβραίους σπουδαστές. Μία ομάδα νεαρών Εβραίων που “υπέφεραν” όταν ήταν παιδιά, εξ’ αιτίας των εκπαιδευτικών νόμων του Μαΐου του 1882 ανέλαβε το έργο να δολοφονήσει τον Υπουργό Εκπαίδευσης. Έπρεπε να αποδείξουν το θάρρος τους και τις ικανότητές τους για να αναλάβουν δράση στις τρομοκρατικές ομάδες του Σοσιαλιστικού Επαναστατικού Κόμματος.
Την επόμενη χρονιά (1902) δολοφονήθηκε ο Υπουργός Εσωτερικών Σιπιάγκιν για να δώσουν έμφαση στην εβραϊκή διαμαρτυρία εναντίον των Νόμων του Μαΐου οι οποίοι ανέτρεψαν την πολιτική του Αλεξάνδρου II και απαγόρευσαν στους Εβραίους να ζουν έξω από τις οριοθετημένες περιοχές. Οι Εβραίοι που διώχθηκαν από τα σπίτια τους στην Ευρύτερη Ρωσία σαν παιδιά, υπό τον Νόμο του Μαΐου εξελέγησαν για να φέρουν εις πέρας αυτήν την “Εκτέλεση”. Δεν έκαναν λάθος.
Στα 1903 δολοφονήθηκε ο κυβερνήτης της Uta, Μπογκτάνοβιτς, στα 1904 δολοφονήθηκε ο Ρώσος πρωθυπουργός Vischelev von Plehve, στα 1905 εξεράγη η Πρώτη Ρωσική Επανάσταση.
Στις 17 Φεβρουάριου του 1905 δολοφονήθηκε ο θείος του Τσάρου, Μεγάλος Δούκας Σέργιος. Τον Δεκέμβριο του 1905 ο στρατηγός Ντουμπράσσοφ κατέστειλε την εξέγερση αλλά στα 1906 δολοφονήθηκε από μια Τρομοκρατική ομάδα.
Μετά την κατηγορία του Τσάρου ότι οι Εβραίοι ευθύνονταν για την κακή κατάσταση των πραγμάτων στην Ρωσία, ο Βαρώνος Γκίνζμπεργκ πήρε την εντολή να καταστρέψει την Ρωσική Αυτοκρατορία. Συμφωνήθηκε πως για να αρχίσουν τον Ρωσο-Ιαπωνικό πόλεμο, τα συμφέροντα των Ρόθτσιλντ στην Ευρώπη θα προσποιούντο πως ήταν φιλικοί με την Ρωσία. Θα χρηματοδοτούσαν τον πόλεμο της Ρωσίας, ενώ μυστικά οι συνέταιροι των Ρόθτσιλντ, Κουν- Λεμπ και Σια της Νέας Υόρκης θα χρηματοδοτούσαν την Ιαπωνική κυβέρνηση. Η ήττα της Ρωσίας θα γινόταν βέβαια όπου οι Ρόθτσιλντ θα απέσυραν την οικονομική τους βοήθεια όταν ήταν η πλέον απαραίτητη. Χάος και σύγχιση θα δημιουργείτο στις στρατιωτικές δυνάμεις της Ρωσίας της Άπω Ανατολής με δολιοφθορές στις γραμμές μεταφορών και συγκοινωνιών που διέσχιζαν την Σιβηρία. Αυτό θα προκαλούσε ελλείψεις εφοδίων και πυρομαχικών στον ρωσικό στρατό και ναυτικό.
Ξαφνικά ένας Ρώσος αξιωματικός του Ναυτικού εξέπλευσε από την Βαλτική, έπλευσε προς το Πορτ Άρθουρ της Άπω Ανατολής και διέταξε τα πλοία του να χτυπήσουν ένα Βρετανικό Αλιευτικό Στόλο στο Dogger bank των Νοτίων Θαλασσών. Καμία λογική δικαιολογία δεν ήλθε ποτέ να εξηγήσει την τρομερή αυτή πράξη αγριότητας και μαζικής εξόντωσης μιας υποτιθέμενης φιλικής δύναμης. Η λαϊκή αντίδραση την Αγγλία ήταν τέτοια που παρ’ ολίγον απεφεύχθη ο πόλεμος. Λόγω αυτού του γεγονότος πολλοί Βρετανοί Αξιωματικοί του Ναυτικού, όπως και της εμπορικής ναυτιλίας υπηρέτησαν εθελοντικά στην Ιαπωνία.
Η ιαπωνική κυβέρνηση χρηματοδοτήθηκε από διεθνή δάνεια που συνέλεξε ο Ιακώβ Σίφφ (Νέα Υόρκη) (φώτο). Ο Σίφφ ήταν προϊστάμενος στην Κουν-Λεμπ και Σια. Συνεργάζετο με τον Σερ 'Ερνεστ Κάσσελς (Αγγλία) και τους Βάρμπουργκ (Αμβούργο). Ο Ιακώβ Σίφφ δικαιολόγησε την πράξη του να χρηματοδοτήσει την Ιαπωνία στον πόλεμο εναντίον της Ρωσίας σε ένα γράμμα που έγραψε στον Κόμη Ουάϊτ, τον απεσταλμένο του Τσάρου που συμμετείχε στις Ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις που πραγματοποιήθηκαν στο Πόρτσμουθ των ΗΠΑ στα 1905.
«Μπορούσε να είναι αναμενόμενο πως η επιρροή των Αμερικανοεβραίων επί της κοινής γνώμης μπορούσε να ασκηθεί προς όφελος της χώρας η οποία συστηματικά ταπείνωνε τους αδελφούς τους... Εάν η κυβέρνηση που συστάθηκε τώρα, δεν κατορθώσει να εγγυηθεί την ασφάλεια και τις ίσες ευκαιρίες σε ολόκληρη την Αυτοκρατορία, για τον εβραϊκό πληθυσμό, τότε πραγματικά ήλθε η ώρα για τους Εβραίους της Ρωσίας να εγκαταλείψουν την αφιλόξενη γη των πατέρων τους. Το πρόβλημα που θα είναι αναγκασμένος ο κόσμος να αντιμετωπίσει θα είναι τεράστιο, θα λυθεί και εσείς που δεν είστε μόνον ένας διορατικός διπλωμάτης αλλά και ένας μεγάλος οικονομολόγος, γνωρίζει καλά πως η μοίρα της Ρωσίας και ο χαμός της θα σφραγισθεί».
Μπορούμε να αξιολογήσουμε καλύτερα την υποκρισία του Ιακώβ Σιφφ εάν ανακαλύψουμε πως από το 1807 χρηματοδοτούσε τους τρομοκράτες στην Ρωσία. Στα 1904 βοήθησε να χρηματοδοτηθεί η επανάσταση που εξεράγη στην Ρωσία στα 1905. Επίσης βοήθησε να οργανωθεί σε διεθνή βάση η χρηματοδότηση της Ρωσικής Επαναστάσεως που εξεράγη στα 1917 και έδωσε σ; αυτόν και στους συνεργάτες του την πρώτη τους ευκαιρία να θέσουν σε εφαρμογή τις ολοκληρωτικές τους θεωρίες.
Ο Ρωσο-Ιαπωνικός πόλεμος υποκινήθηκε από τους διεθνείς τραπεζίτες μι σκοπό να δημιουργηθούν οι απαραίτητες συνθήκες για την επιτυχία μιας επαναστατικής προσπάθειας που θα ανέτρεπε την εξουσία των Τσάρων. Τα σχέδια των Διεθνών Τραπεζιτών ανατράπηκαν όταν οι υποκινούμενοι από τους Εβραίους Μενσεβίκοι ξεκίνησαν μια ανεξάρτητη επανάσταση στην Ρωσία στα 1905. Όταν οι Διεθνείς Τραπεζίτες απέσυραν την οικονομική τους υποστήριξη στην επανάσταση, η επανάσταση απέτυχε ακριβώς την στιγμή που φαινόταν να έχει αγγίξει την επιτυχίας.
Επειδή οι κυριαρχούμενοι από τους Εβραίους Μενσεβίκοι έδρασαν με δική τους πρωτοβουλία, οι Διεθνείς Τραπεζίτες απεφάσισαν να είναι ο Λένιν αυτός που θα ηγηθεί του δικού τους επαναστατικού προγράμματος στην Ρωσία από εκείνη την στιγμή και μετά.
Πηγή: Κόκκινος Ουρανός
Το 1914 ξεκίνησε ο πρώτος διωγμός των Ρωμιών στα παράλια της Μικρασίας, με την σφαγή της Φώκαιας. Μία σύντομη περιγραφή των γεγονότων.
«Όλη τη μέρα του Σαββάτου 13 Ιουνίου, μέχρι τις επτά περίπου το βράδυ, εκτυλίσσονται ταυτόχρονα οι σκηνές των δύο μεγάλων πράξεων του δράματος: η οικτρή έξοδος και η αναίσχυντη λεηλασία.
Τρεις χιλιάδες οκτακόσιοι Έλληνες Οθωμανοί, έφυγαν για την Θεσσαλονίκη με το πρώτο πλοίο και δυο χιλιάδες περίπου με το δεύτερο για τον Πειραιά.
Τηλεγράφησα ήδη από το πρωΐ στη Σμύρνη για να μας στείλουν κι άλλα πλοία. Υπάρχουν επτά χιλιάδες Έλληνες στην Παλαιά Φώκαια (7.077, σύμφωνα με την επίσημη τουρκική στατιστική του 1913).
Πρόσφυγες από τα γύρω χωριά ενώθηκαν μαζί τους. Τα δυο πρώτα πλοία δεν μπορούσαν να τους χωρέσουν.
Δυο ρυμουλκά που έστειλε αμέσως ένας γενναιόδωρος Γάλλος της Σμύρνης, ο κ. Γκυφραί, φτάνουν υπό τη σημαία μας το απόγευμα και ξαναφεύγουν φορτωμένα για τη Μυτιλήνη.»
Ο φόβος εξαπλώνεται στα παράλια της Ιωνίας. 300.000 εκδιωγμένοι, βρίσκουν καταφύγιο αρχικά στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου.
Στο εσωτερικό οι Χριστιανοί πιέζονται δεινώς, εξισλαμίζονται, κορίτσια μεταφέρονται με τη βία στα χαρέμια και νεαρά αγόρια πωλούνται για λίγα μετζήτια στην αγορά του Ικονίου, εκεί που γίνεται πραγματικό σκλαβοπάζαρο!
Ολοκληρώνεται έτσι το πρώτο στάδιο της ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ των παραλίων και ο εμπνευστής του “λευκού θανάτου”(ο «Γερμανός» στρατηγός και αρχηγός της γερμ.στρατιωτικής αποστολής) Όττο Βίκτωρ Κάρλ Λίμαν Φον Σάντερς*, θέλησε να πάει να δει με τα μάτια του τα αποτελέσματα.
ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο «ΓΕΡΜΑΝΟΣ» ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΟΤΤΟ ΛΙΜΑΝ ΦΟΝ ΣΑΝΤΕΡΣ, ΕΝΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΟΛΕΞΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΚΑ-ΤΑ-ΚΑ-ΘΙ, ΠΟΥ ΥΠΑΓΟΡΕΥΣΕΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΜΕ ΣΑΤΑΝΙΚΗ ΕΠΙΜΟΝΗ ΣΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΚΑΙ ΙΔΙΩΣ ΣΤΟΝ ΚΕΜΑΛ, ΝΑ ΞΕΠΑΣΤΡΕΨΟΥΝ ‘ΜΙΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ’ ΤΟΥΣ (ΑΚΜΑΖΟΝΤΕΣ!) ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ!
Πότε ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΑ ΔΙΔΑΞΑΝ ΑΥΤΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΣΕ ΠΟΙΕΣ …ΤΑΞΕΙΣ; [«ΙΩ.ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ» – ‘ΟΔΥΣΣΕΙΑΤV’]
Μετά το ταξίδι του αρχικά στη Σμύρνη και μετά στις παραλιακές πόλεις της Μικράς Ασίας ο Λίμαν Φον Σάντερς, διαπίστωσε, ότι είχαν παραμείνει στις εστίες τους αρκετές χιλιάδες Έλληνες διασκορπισμένοι και …αγανακτισμένος λέει, “ο πληθυσμός αυτός σε ενδεχόμενη εκστρατεία της Ελλάδος, μπορεί μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα να οπλιστεί και να χρησιμοποιηθεί σα στρατός μάχης, συνεπώς επιβάλλεται να συμπληρωθεί το έργο του διωγμού”.
Ο «ΓΕΡΜΑΝΟΣ» ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ‘Θ Α Ν Α Τ Ο Σ’ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΚΕΜΑΛ….ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΤΕ ΠΩΣ ΦΟΡΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΟ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΚΑΠΕΛΛΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΠΕΡΙΚΕΦΑΛΑΙΑ… [«ΙΩ.ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ» – ‘ΟΔΥΣΣΕΙΑΤV’]
Ο φόβος έχει κυριεύσει τους γηγενείς χριστιανικούς πληθυσμούς και τότε οι Γερμανοί βάζουν σε εφαρμογή το σχέδιο της αρπαγής των περιουσιών τους. Έτσι τα μικρά και μεγάλα καταστήματα στη Κωνσταντινούπολη και την Σμύρνη, περιέρχονται στην κατοχή τους. Η “Ντόϊτς-Μπαγκ” , ανοίγει τα χρηματοκιβώτιά της και παρέχει όλα τα μέσα στους Γερμανούς που καταφθάνουν με τα πλοία κατά χιλιάδες στα παράλια, με σκοπό την ΜΟΝΙΜΗ εγκατάσταση και να ΑΓΟΡΑΣΟΥΝ (όσο-όσο!) τα εμπορικά καταστήματα των Ρωμιών. Η ευκαιρία για τους Ρωμιούς φαντάζει μοναδική, αφού ο καθένας σκέπτεται, ότι αν πουλήσει το κατάστημά του, θα μπορέσει να διαφύγει από τον κίνδυνο που αυξάνεται ημέρα με την ημέρα. Όσοι δεν είναι διατιθειμένοι να τα πουλήσουν, καταφεύγουν σε Γερμανούς εμπόρου,ς ή σε άνεργους, ακόμα και σε ύποπτες γυναίκες και προτείνουν συνεταιρισμό με μόνο κεφάλαιο από μέρους τους τη χρήση του ονόματός. Έτσι οι Γερμανοί γίνονται ΚΑΤΟΧΟΙ, εκατοντάδων καταστημάτων. Στο Πέρα, στον Γαλατά, στον φραγκομαχαλά της Σμύρνης, εκεί που ο επισκέπτης έβλεπε στο παρελθόν στις επιγραφές των καταστημάτων τα ονόματα, Ιωαννίδης, Παπαδόπουλος, Αλεξανδρόπουλος κλπ, τώρα διαβάζει …Κάρολος Φρανκλάϊν, Ερρίκος Φριτς, Γουλιέλμος Χολβενστάϊν κλπ. Οι νεότουρκοι μας έσφαξαν, λήστεψαν τις περιουσίες και τα σπίτια στα χωριά και τις μικροκωμοπόλεις και οι Γερμανοί την ίδια εποχή Α Ρ Π Α Ξ Α Ν τα καταστήματα στις πόλεις με τον πλέον φανερό τρόπο, χρησιμοποιώντας τον ΦΟΒΟ… Θα αναρωτηθεί κάποιος, μα πως κατάφεραν όλα αυτά οι Γερμανοί; Είναι πολύ απλό, αφού «ΜΠΟΥΚΩΣΑΝ» με χρυσό τους τούρκους ηγήτορες, όπως έχει αποδειχτεί ιστορικά. Μίζες τότε, μίζες έως και σήμερα, αρκεί να γίνει πράξη το «Deutschland uber alles»… [Πληροφορίες από το καλογραμμένο βιβλίο του Μιχαήλ Ροδά, «Πως η Γερμανία κατέστρεψε τον Ελληνισμό της Τουρκίας»]
—————————————————————————————————————
*Άν τυχόν ορισμένοι αναγνώστες απόρησαν, γιατί τοποθετούνται εισαγωγικά στο επίθετο «Γερμανός», αναφορικώς με τον ΑΡΧΙΔΟΛΟΦΟΝΟ Στρατηγό αμέτρητων χιλιάδων Ελλήνων, διασαφηνίζουμε πώς ήταν Εβραϊκής καταγωγής απο την Πομμερανία! Ξεκάθαρα πράγματα… Ο παλιάνθρωπος αυτός Λίμαν, συνελήφθη το 1918 απο τους Συμμάχους και μετεφέρθη στις φυλακές της Μάλτας… Μετά το τέλος του πολέμου, τον Φεβρουάριο του 1919 και ενώ κρατούνταν με προορισμό να δικαστεί για ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ πολέμου, έξι μήνες μετά, λόγω μη εγέρσεως αξιώσεων (!!!) εκ μέρους και της ελληνικής κυβερνήσεως, αφέθηκε …ελεύθερος, παραιτούμενος τον ίδιο χρόνο από τον γερμανικό στρατό. (ΝΑΙ, ΠΑΛΙ ΒΓΑΛΑΜΕ ΤΟΝ …ΣΚΑΣΜΟ! ΑΥΤΟΙ ΗΜΑΣΤΑΝ ΚΑΙ ΤΟΤΕ…) Το 1927 δημοσίευσε τα …απομνημονεύματά του (ΟΠΟΙΟΝ ΘΡΑΣΟΣ!) που συνέγραψε την περίοδο της – αγγλικής… – αιχμαλωσίας του στην Μάλτα! Δύο χρόνια αργότερα, πέθανε στο Μόναχο, στις 22 Αυγούστου του 1929, σε ηλικία 74 ετών.
Πηγή: xorisorianews.gr , triklopodia
[Στο κείμενο αυτό δίδονται όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες για τις Ελληνο – Τουρκικές σχέσεις, που αποκρύπτονται ή δεν μεταφέρονται ως ενιαίο σύνολο στις νέες γενεές. Το συνέταξα για τους Έλληνες, που προσπαθούν να πλαισιώσουν / δημιουργήσουν διάφορες ομάδες «δράσης», που συνειδητοποίησαν τα πολιτικά παίγνια, που διαδραματίζονται εδώ και δεκαετίες εις βάρος του Ελληνισμού και δυστυχώς με συμπαίκτες τις Ελλαδικές Κυβερνήσεις.
Σε 7.500 λέξεις αναλύονται, οι Ελληνο-Τουρκικές σχέσεις επικεντρώνοντας (αλλά χωρίς να περιοριστούν) στις αμοιβαίες μειονοτικές ομάδες. Ελπίζω ότι θα επωφεληθούν οι γνώστες αλλά και οι «ενεργοί πολίτες»,που πλαισιώνουν τις εν λόγω ομάδες.]
Πώς και πότε η Θεοδοσιούπολη έγινε Erzerum και η Κωνσταντινούπολη İstanbul*;
Στις αρχές του 2011, εκτός της τρόικας, επικεντρωθήκαμε στην επίσκεψη του πρωθυπουργού της Ελλάδος στο Erzerum και ξαφνιαστήκαμε από την πρόσκληση συνάντηση του δημάρχου Αθηναίων προς τον δήμαρχο της İstanbul. Και τα δύο γεγονότα έχουν την ιστορική τους σημασία.
Σήμερα θα προσπαθήσουμε «επί της ουσίας» να αναλύσουμε πώς και πότε αλλάζουν οι τοπωνυμίες. Εξ άλλου κάθε τόπος, στη γνωστή ιστορία, έχει αλλάξει πολλές φορές ονομασίες (ετικέτα) βάσει του ποιος την κατέχει ή και του κυρίαρχου πολιτισμού. Είναι σύνηθες φαινόμενο διαφορετικές φυλές αναφερόμενες στην ίδια περιοχή να την αποκαλούν με διαφορετικούς τρόπους.
Άρα δεν πρέπει να εστιαστούμε στην «ετικέτα» αλλά στην «επιβολή», διότι ηεπιβολή, με την πάροδο του χρόνου
μετατρέπεται πρώτα σε συνήθεια και έπειτα σε status quo.
Το Ερζερούμ
Η πόλη ιδρύθηκε επάνω στους εμπορικούς δρόμους Ανατολής-Δύσης. Το πρώτο γνωστό της όνομα ήταν Θεοδοσιούπολη. Από τους Ρώσους αποκαλείται Καρίν και από τους Άραβες Καλικάλα. Τον 11ο αιώνα οι Σελτζούκοι την ονόμασαν Ερζεν Ρούμ, που μετατράπηκε σε Ερζερούμ. Μετά από την μογγολική επιδρομή του 13ου αιώνα, η πόλη κατοικήθηκε κυρίως από Αρμένιους. Την διεκδίκησαν και την κατέλαβαν πολλά πριγκιπάτα Σελτζούκων έως τον 16ο αιώνα, που κατακτήθηκε από τους Οθωμανούς.
Μέχρι και τα τέλη του 19ου αιώνα, υπήρχαν έντονες αντιπαραθέσεις μεταξύ Ελλήνων και Αρμενίων για τους θρησκευτικούς χώρους. Οι χώροι αυτοί, συμπεριλαμβανομένων και των αρχαίων μνημείων της Βυζαντινής περιόδου, εξαφανίστηκαν κατά την περίοδο του Ρώσο-Οθωμανικού πολέμου και της Γενοκτονίας των Αρμένιων. Ο πληθυσμός της πόλης αρχές του 20ου αιώνα, ανέρχονταν περίπου σε 150.000 και του νομού σε 640.000. Το 1930 ο πληθυσμός της πόλης περιορίστηκε στις 30.000. Το 1919 θεωρήθηκε «ασφαλής πόλη» από την οποία ο Κεμάλ ξεκίνησε τον εθνικό απελευθερωτικό αγώνα κατά των «ξένων». Στην Τουρκική Δημοκρατία επικρατεί το όνομα Ερζερούμ, και μετατρέπεται σε χώρο εξορίας και καταναγκαστικών έργων των Ελλήνων την περίοδο 1942-1943 (με τον ληστρικό φόρο – varlık vergisi).
Έτσι η περιοχή χαράσσεται στις μνήμες των χριστιανών κατοίκων της Ανατολίας γεμάτη πόνο και αίμα. Η «ετικέτα» με έντονα γράμματα παραμένει ως Ερζερούμ.
Η Κωνσταντινούπολη
Η Βασιλεύουσα διατηρεί το όνομά της στα δημόσια έγγραφα του Ελληνικού κράτους και γενικότερα στην μνήμη του Ελληνισμού μέχρι την υπογραφή της συνθήκης Σέγκεν ΙΙ. Έκτοτε «οι ελληνικές αρχές» αντιθέτως με την ελληνική νομοθεσία επιβάλουν την εγγραφή İstanbul.
Η επιβολή εφαρμογής της Σέγκεν ΙΙ, γίνεται βάσει άρθρου 28 παρ.1 του Συντάγματος. Όμως η παράγραφος καταλήγει με την πρόταση «… Η εφαρμογή των κανόνων του διεθνούς δικαίου και των διεθνών συμβάσεων στους αλλοδαπούς τελεί πάντοτε υπό τον όρο της αμοιβαιότητας.» (mütekabiliyet). Όπως και στο άρθρο 45 της Συνθήκης της Λοζάννης, με το οποίο η Ελλάδα αναλάμβανε να εφαρμόσει τα ίδια δικαιώματα στους «… εν τω εδάφει αυτής ευρισκομένας μουσουλμανικάς μειονότητας». Βάσει της υπογραφείσας συνθήκης η αμοιβαιότητα δεν ήταν διπλής κατευθύνσεως (όπως μας έχει επιβληθεί, όμως από ποιον;) αλλά μόνο η Ελλάδα δικαιούνταν εφαρμογή της αμοιβαιότητας.
Στις ημέρες μας όλα «τα κακά» χρεώνονται στις μεταχουντικές κυβερνήσεις. Αλλά σ’ ότι αφορά την εξωτερική πολιτική με την εξ ανατολών γείτονά μας τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Ας τα δούμε από τη αρχή:
Αρχή «ηττοπάθειας»
Το 1924 η Τουρκική Βουλή της Άγκυρας καταβάλει δύο προσπάθειες, προς τους πνευματικούς και υψηλά ιστάμενους Οθωμανούς. Η πρώτη, η χωρίς δίκη απελευθέρωση των συλληφθέντων για τις γενοκτόνες πράξεις κατά των χριστιανών της Ανατολίας και Μεσοποταμίας[1]. Η δεύτερη, αποξήλωση – διωγμός των υποστηρικτών του Οθωμανικού κατεστημένου και εν γένει των αντιπολιτευόμενων της Βουλής της Άγκυρας.
Το 1924, η Βουλή της Άγκυρας αφαιρεί την υπηκοότητα από 150 Οθωμανούς και τους εξορίζει. Οι 25 – 30 εξ αυτών εγκαταστάθηκαν στην περιοχή της Κομοτηνής και συνέχισαν την αντιπολιτευτική τους δραστηριότητα από κει. Ο τότε πρόξενος Firuz Kesim (Φιρουζ Κεσίμ), στα απομνημονεύματά του, ομολογεί την δυσκολία που είχε να παρακολουθεί όλες τις επιτυχημένες δραστηριότητές τους στα πλαίσια της κοινότητας των μουσουλμάνων της Θράκης.
Η δράση των εν λόγω ατόμων τερματίστηκε με την παρέμβαση του Ελευθερίου Βενιζέλου στα πρόθυρα της Ελληνοτουρκικής Συνθήκης της 30/10/1930. Όλοι εξορίστηκαν από τις ελληνικές αρχές σε διάφορες πόλεις νοτίως της Λαμίας (Πάτρα, Ηράκλειο Κρήτης, Αθήνα κ.ά.).
Συνεχείς και ανενόχλητες παραβιάσεις (συνήθεια)
Η Τουρκική Δημοκρατία, την περίοδο 1923 – 1930, εκτοπίζει τους Ασσύριους από την Νοτιοανατολική Τουρκία και το 1934 τους Εβραίους, από την Ανατολική Θράκη. Σ’ ότι αφορά την ελληνική εθνότητα, με συντονισμένες πρακτικές λύνει το «υλιστικό πρόβλημα», που προκαλεί αντίστοιχη τρομοκρατία στους κόλπους της κοινότητας όπως:
Α) Με διωγμούς και απαγορεύσεις σε εργαζόμενους:
1) 10/1923, απομάκρυνση όλων των εργατοϋπαλλήλων μελών της ελληνικής εθνότητας από τα κρατικοποιημένα μονοπώλια.
2) 4/1924, απομάκρυνση του 75% των δικηγόρων μελών της ελληνικής εθνότητας από το Δικηγορικό Σύλλογο Κωνσταντινούπολης.
3) 1925, επιβολή προφορικών και γραπτών εξετάσεων στους διδάσκοντες στα ελληνικά μειονοτικά σχολεία.
4) 3/1926, απομάκρυνση από κάθε θέση του Δημοσίου, μελών της ελληνικής εθνότητας και θεσμοθέτηση ως απαραίτητου προσόντος δημοσίου υπαλλήλου το να είναι Τούρκος (και όχι Τούρκος υπήκοος).
5) 4/1926, επιβολή χρήσης τουρκικής γλώσσας σε εσωτερική και εξωτερική αλληλογραφία σε κάθε είδος επιχείρηση ή εταιρία.
6) 5/1929, θεσμοθέτηση ως απαραίτητου προσόντος χρηματιστή ή υπαλλήλου χρηματιστηρίου το να είναι Τούρκος (και όχι Τούρκος υπήκοος).
7) 6/1932, με απαγόρευση εκτέλεσης 30 και πλέον επαγγελμάτων στους ξένους υπηκόους.
8)1937, επιβολή χρήσης τουρκικής γλώσσας σε κάθε είδος κέντρου παραγωγής.
Β) Με επιθέσεις και περιορισμούς σε επιχειρήσεις:
1) 1923, απαγόρευση Οθωμανών υπηκόων μελών της ελληνικής εθνότητας να επιστρέψουν στην Κωνσταντινούπολη ή να
διατηρήσουν τις εκεί δραστηριότητές τους.
2) Στο πλαίσιο απαγόρευσης εκτέλεσης επαγγελμάτων κλείνουν μικρές επιχειρήσεις που τις διατηρούσαν τεχνίτες (όπως
κρεοπωλεία, κουρεία κ.ά.).
3) Ασφυκτικός περιορισμός σε εργασιακούς χώρους, τα περισσότερα μέλη της ελληνικής εθνότητας προσανατολίζονται στη διατήρηση μικρών επιχειρήσεων ως τεχνίτες ή στην προσφορά υπηρεσιών. Όλοι θα στοχοποιηθούν και θα χάσουν σε εκποιήσεις τα μέσα παραγωγής τους με το νόμο 4305 (11/11/1942 ληστρικός φόρος).
Γ) Στον εκκλησιαστικό χώρο:
1) Οι τουρκικές αρχές εκμεταλλευόμενες την διένεξη που δημιουργήθηκε (από ποιον και γιατί;) στον Πατριαρχικό Θρόνο την περίοδο 1918 – 1924 [2] χρησιμοποιώντας τον Ευθύμη Καραχισαρίδη πρώτα και Eftim Erenerol έπειτα (Παπά Ευθύμ) ως Τούρκο Ορθόδοξο Πατριάρχη, προσπαθούν να καταλάβουν την έδρα του Οικουμενικού Πατριαρχείου τον
Σεπτέμβριο του 1923. Μετά την απομάκρυνσή του από το Πατριαρχικό γραφείο, από αστυνομικές δυνάμεις, με τις ευλογίες των αρχών υφαρπάζει όλες τις εκκλησίες της περιοχής Γαλατά.
Οι διενέξεις του Τούρκο Ορθόδοξου Πατριαρχείου , που δημιουργήθηκε με εντολή του Κεμάλ, συνεχίζονται μέχρι των ημερών μας. Η εγγονή του παπά Ευθύμ έχει συλληφθεί ως ενεργό μέλος της οργάνωσης Ergenekon (Εργενεκόν), η οποία χρησιμοποιούσε τις εναπομείνασες εκκλησίες του Γαλατά ως χώρο συνάθροισης των μελών της οργάνωσης.
2) 12/1923, με εντολή του νομάρχη Κωνσταντινουπόλεως, επιβάλλονται «αρχές υποψηφίου» Πατριαρχικού Θρόνου. Είναι η επίσημη ανακοίνωση κρατικού λειτουργού, με την οποία δεν αναγνωρίζεται η Οικουμενικότητα του Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως και Νέας Ρώμης.
3) 1/1925, συλλαμβάνεται και εξορίζεται ο Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντίνος Στ’, ως ανταλλάξιμος. Οι αστυνομικές δυνάμεις «συνοδεύουν» τον Πατριάρχη, μέχρι το σταθμό του τρένου.
4) 6/1926, μηνύεται ο Πατριάρχης Βασίλειος Γ’ και όλα τα μέλη της Οικουμενικής Συνόδου, από τουρκικές αρχές,
επειδή συναθροίστηκε η Οικουμενική Σύνοδος στην Θεολογική Σχολή της Χάλκης και όχι στο Πατριαρχικό γραφείο. Είναι η περίοδος «συζητήσεων» με την Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδος σ’ ότι αφορά «Αναθέσεις των εν Ελλάδι Επαρχιών του Οικουμενικού Θρόνου εις την Αυτοκέφαλον Εκκλησίαν της Ελλάδος».
5) 12/1934, απαγορεύεται στους ιερείς να κυκλοφορούν με «θρησκευτική ενδυμασία και κόμμωση».
Περίοδος Συμβάσεων φιλίας (1930 – 1940) και οικονομικές σχέσεις
Με την Συνθήκη της Άγκυρας στις 30/10/1930, η Ελλάδα παραβλέποντας τα προαναφερόμενα, υποχωρεί από την απαίτηση αποζημίωσης των ανταλλάξιμων πληθυσμών και δεσμεύεται για τις καλές γειτονικές σχέσεις, με στόχο εμπορικές συναλλαγές Όπως και έγινε, στις 9/5/1933, υπογράφεται σύμβαση περί ανταλλαγής εμπορευμάτων και συμψηφισμού των πληρωμών, διάρκειας 6 μηνών. Η σύμβαση ανανεώνεται μέχρι και αρχές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Όμως έχοντας υπόψη τις συνθήκες εκείνων των ημερών ας δούμε το διακρατικό εμπορικό ισοζύγιο
μέχρι αρχές του 1936 (σ’ εκατ. δρχ. και ελβετικά φράγκα):
Οι διοικούντες την Ελλάδα εκτός που χάρισαν τα πλούτη των προσφύγων της Ανατολίας και των μη ανταλλάξιμων Κωνσταντινουπολιτών, με την Συνθήκη του 1930, δημιούργησαν επίσης επταπλάσιο εμπορικό ισοζύγιο υπέρ της Τουρκικής Δημοκρατίας. Τότε το συνολικό δημόσιο χρέος της Ελλάδας ανέρχονταν σε ένα δις και 353 εκατομμύρια Ελβετικά Φράγκα[3] (1,353 δις. SFr. μόνο!).
Στην ίδια περίοδο συντελείται και η μεγάλη υφαρπαγή της ακίνητης περιουσίας των ιδρυμάτων της ελληνικής εθνότητας της Κωνσταντινουπόλεως. Όπως:
1-) Περίοδος 1923 – 1924, στην ασιατική πλευρά με το αιτιολογικό «μη κατανόηση» Συνθήκης Λοζάννης στο εάν αναγράφονταν «νομός» ή «δήμος» Κωνσταντινούπολης. Βάσει νόμου Mahsub-î Umûmi Kanunu (3/4/1924, που παραμένει σε ισχύ μέχρι και τον 11/1988) και την υπ’ αριθ. 1092 Νομαρχιακή Απόφαση της 6/12/1923.
2-) Ακίνητα που ανήκουν στα ιδρύματα (vakıf, βακούφια) των καταπατημένων εκκλησιών του Γαλατά από την οικογένεια Erenerol.
3-) Ακίνητα που ανήκουν στα ιδρύματα στήριξης υφαρπαγμένων σχολείων (όπως, Εμπορική Σχολή Χάλκης, Ορφανοτροφείο Θηλαίων Χάλκης κ.ά.).
4-) 10/1926, ακίνητα που εμφανίζονται στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, εφόσον απερρίφθη ως νομικό πρόσωπο από τις τουρκικές αρχές.
5-) 1930, κατόπιν συνθήκης Βενιζέλου – Ατατούρκ, όλα τα «αδέσποτα ακίνητα». Την ίδια περίοδο τα νεκροταφεία και οι παρεμφερείς χώροι εντάσσονται στην αιγίδα των δημοτικών αρχών. (3/4/1930 – 1580 Belediye kanunu).
6-) 1935 – 1937, με το περίφημο «δηλωτικό», στην συγκεκριμένη τριετία τα ακίνητα, που δεν παρουσιάζουν συνάφεια με το δηλωτικό. (2762/1926 Vakıflar kanunuyla, 7/1936-2/5042 Vakıflar Genel Müdürlüğü karanamesi arasında uyuşmazlık görülen gayrı menkuler), όπως και (14/7/1934 – 2510 İskan Kanunu).Η υφαρπαγή συνεχίστηκε μέχρι το 2005.
Μετά το δηλωτικό του 1936 τα ακίνητα που απομένουν στα ιδρύματα της Ελληνικής Εθνότητας είναι περίπου 8.500 από 11.550 το 1912, ενώ το 2010 μαζί μ’ αυτά που επέτρεψε να διεκδικηθούν το Τουρκικό κράτος δεν ξεπερνούν τα 1.500.
Πρέπει να τονίσουμε ότι το 1927 στο Νομό της Κωνσταντινούπολης υπήρχαν συνολικά 135.444 νόμιμα κτίρια. Το ίδιο έτος ο πληθυσμός ανέρχεται στις 690.857, εκ των οποίων οι 447.851 είναι Μουσουλμάνοι, οι 65.335 μη Τούρκοι, που διαθέτουν ξένη υπηκοότητα και οι 177.671 ανήκουν στις μη μουσουλμανικές μειονοτικές ομάδες[4].
Μετά το 1934 αρχίζει η περίοδος ανόδου των εθνικοσοσιαλιστικών αυταρχικών καθεστώτων. Οι Άγγλο-Γάλλοι από τα τέλη του 1935 προβαίνουν σε διάφορες διεθνείς συμβάσεις, υποχωρώντας από κυριαρχικά δικαιώματα στην Ανατολική Μεσόγειο[5], που είχαν αποκτήσει με τη λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, υπέρ της Τουρκικής Δημοκρατίας. Στις αρχές του 1938 οι κινήσεις του Άξονα έδειχναν ότι η ένταση δεν θα περιοριζόταν στα στενά πλαίσια της κεντρικής Ευρώπης. Αγγλία και Γαλλία μετά την Ελληνο–Τουρκική Σύμβαση στις 27/4/1938, πιστεύουν ότι έχουν αποκτήσει στρατηγική υπεροχή στα Βαλκάνια. Με την εν λόγω Σύμβαση η Τουρκία δεσμεύονταν να υποστηρίξει την Ελλάδα, εάν της επιτίθονταν κάποια άλλη Βαλκανική χώρα. Για να καλυφθούν οι βραχυπρόθεσμες στρατιωτικές ανάγκες της Τουρκίας, στηρίζεται η τουρκική οικονομία με την τριμελή σύμβαση του 1939 (Αγγλία – Γαλλία – Τουρκία). Με την σύμβαση αυτή η
Τουρκία δανειοδοτείται χαμηλότοκα με 43,5 εκατομμύρια αγγλικές στερλίνες, που είχαν εικοσαετή περίοδο αποπληρωμής με αγαθά παραγωγής της Τουρκίας. Για να στηριχθεί περαιτέρω το μέτωπο των Βαλκανίων, στις 28/1/1940 στην Τουρκική Κεντρική Τράπεζα παραδίδονται 55 τόνοι χρυσού[6]. Ακριβώς τον μεθεπόμενο χρόνο η Ελλάδα εξαναγκάζεται να δανειοδοτήσει την Γερμανία με 1,5 δις. δρχ. ανά μήνα[7].
Όσο η πλάστιγγα των συρράξεων έγερνε υπέρ του άξονα, η Τουρκική Δημοκρατία επιστράτευε τον ανδρικό πληθυσμό των μη μουσουλμανικών ομάδων (25 έως 45 ετών) με πρότυπα amele tamburu (αμελέ ταμπουρού, τάγματα εργασίας) και παράλληλα επέβαλε τον ληστρικό φόρο (varlık vergisi) για να «καλύψει τις πολεμικές δαπάνες».
Με την λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ η Ελλάδα μεταξύ των Συμμάχων έχει την πρώτη θέση σε ποσοστιαίες απώλειες σε έμψυχο και άψυχο υλικό, εκτός που δεν αποζημιώνεται για τις εν λόγω απώλειες δεν μπορεί να εισπράξει καν το «καταναγκαστικό δάνειο». Όμως η Τουρκία χωρίς τουφεκιά και χωρίς να τηρήσει την σύμβαση του 1938, ενώ είχε αμειφθεί πλουσιοπάροχα, συμμετέχει στη βοήθεια Marshall χωρίς να επιστρέψει τις παράνομες εισπράξεις του ληστρικού φόρου.
Μεταπολεμική περίοδος
Με την «αλλαγή» του πολιτικού κατεστημένου στην Τουρκία, η ελληνική πλευρά ξεχνά γρήγορα την «επιτήδεια ουδετερότητα»[8] της γείτονος χώρας και στο 1950 απλώνει ξανά «χέρι ειρήνης». Οι τότε διοικούντες έλπιζαν, πως με την συμμετοχή της Τουρκίας στη Συνδιάσκεψη του San Francisco και όντας ιδρυτικό μέλος των Ηνωμένων Εθνών, τα «πράγματα» θα πήγαιναν καλύτερα. Οι ελπίδες αναπτερώνονται όταν τον Απρίλιο του 1951, οι Η.Π.Α. αποδέχονται την ανάγκη πλήρους ένταξης της Ελλάδος και της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ και στις 18/2/1952 οι δύο χώρες εντάσσονται στη Συμμαχία.
Η Τουρκία υπογράφει την απόφαση του ΟΗΕ σ’ ότι αφορά το έγκλημα της γενοκτονίας[9] και αδικήματα κατά της ανθρωπότητας στις 31/7/1950 και δημοσιεύεται στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης στις 19/3/1954. Όμως η Τουρκία εντάσσει το αδίκημα στο Ποινικό της Δίκαιο μόλις το 2005, ως τμήμα των «Νόμων Εξυγίανσης» στην ευρύτερη προσπάθεια ένταξής της στην Ε.Ε. Επίσης στις 18/5/1954 εντάσσεται στην Ευρωπαϊκή Συνθήκη Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων [10].
Όμως όλες οι προαναφερόμενες υπογραφές δεν επηρέασαν την εφαρμογή αποφάσεων του τότε Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος του 1944 (Cumhuriyet Halk Partisi), που έθεσε ως στόχο στην 500η επέτειο της Άλωσης, η
Κωνσταντινούπολη θα έπρεπε να απαλλαγεί από τους Ρωμιούς[11]. Στο Ειδικό Γραφείο Πολέμου (Özel Harp Dairesi πρώτα Seferberlik Tetkik Kurulu έπειτα)[12] σχεδιάζονται και εφαρμόζονται, οι γενοκτόνες πράξεις Σεπτεμβριανών (1955), Απελάσεων (1963 – 1965)[13] και η οργάνωση της τουρκικής αντίστασης στην Κύπρο. Απώτερος σκοπός είναι η στοχοποίηση του πνευματικού πλούτου της ελληνικής εθνότητας της Κωνσταντινούπολης και των κατεχομένων.
Όταν κατά μεγάλο ποσοστό ευδοκιμεί το σχέδιο «άδειασμα της Κωνσταντινούπολης», η Τουρκία ξεκινά το σχέδιο εδαφικών και πολιτισμικών εξαπλώσεων. Παράλληλα στην ίδια περίοδο (1952 – 1964) με λιγότερη βία ο Νάσερ εφαρμόζει τις ίδιες τακτικές κατά της Ελληνικής Εθνότητας της Αιγύπτου. Με τις αντιπαραθέσεις Παλαιστινίων και Ισραηλινών (1947 – 1952) η Παλαιστίνη είχε ήδη αδειάσει από τους Έλληνες που την κατοικούσαν. Τον Σεπτέμβριο του 1964, ο Γεώργιος Παπανδρέου στη Λέσχη Αξιωματικών της Θεσσαλονίκης, απευθυνόμενος στους αξιωματικούς τονίζει:
«… Ο Ελληνισμός θα συνεχίσει την πορεία του στην Μέση Ανατολή επί τα ίχνη του Μεγάλου Αλεξάνδρου…».
Η δήλωση, σε διαφορετικό επίπεδο, μπορεί να παρομοιαστεί μ’ αυτή του εγγονού «…Λεφτά υπάρχουν!»
Ως προς τα εδάφη η Τουρκική Δημοκρατία:
Α) Το 1939 προσαρτά την Αντιόχεια στην επικράτειά της.
Β) Το 1974 κατακτά το 45% της Κυπριακής επικράτειας.
Στο πολιτισμικό επίπεδο μετά το 1980 αρχίζει να εισχωρεί σε Βαλκάνια (Βοσνία, Μολδαβία, Αλβανία και Κοσσυφοπέδιο) και στις τέως δημοκρατίες της Σοβιετικής Ένωσης, που εδρεύουν πέριξ της Κασπίας Θάλασσας (Αζερμπαϊτζάν, Ουζμπεκιστάν, Τουρκμενιστάν), χρησιμοποιώντας ως εργαλείο την εθνικιστική ή/και την θρησκευτική ιδεολογία (κοίτα δραστηριότητες Fetullah Güven).
Παράδειγμα πολιτισμικής εξάπλωσης, Δυτική Θράκη
Στη Θράκη οι προσηλυτισμοί στο Ισλάμ σημειώνονται για πρώτη φορά στον 12ο αιώνα από Σιίτες Δερβίσηδες. Οι έποικοι, που στον 14ο αιώνα ακολούθησαν τους Σελτζούκους Οθωμανούς και εγκαταστάθηκαν στην Θράκη, ήταν Σουνίτες. Οι γηγενείς Πομάκοι[14] εξισλαμίστηκαν βιαίως τον 17ο αιώνα. Οι Οθωμανοί, που ήταν Σουνίτες, από τον 16ο αιώνα διατηρούσαν και την θρησκευτική ηγεσία των απανταχού Μουσουλμάνων. Οι ακατάπαυστες μάχες με το Ιράν βασίζονταν στις αιρετικές διαφορές (Σιίτες, Αλεβίτες κατά Σουνιτών). Ο κοσμικός χαρακτήρας της Τουρκικής Δημοκρατίας, που ιδρύεται από τον Κεμάλ δημιουργεί φανατικούς εχθρούς στους κόλπους των ισλαμιστών.
Κατόπιν της Συνθήκης Λοζάννης, η υποομάδα των 150, που προσέφυγαν στην Ελλάδα, καταβάλουν προσπάθειες «επιβίωσης και αναγέννησης» του Οθωμανικού κατεστημένου στις μουσουλμανικές περιοχές της Θράκης. Ιδρύουν ΜΜΕ (περιοδικά και εφημερίδες), δίνουν σημασία στην δίκαιη εφαρμογή του Αστικού Δικαίου (βάσει Κορανίου), που παραχωρήθηκε από την Συνθήκη και αναδιαμορφώνουν την εκπαίδευση (μέσω θρησκευτικών χώρων). Οι προσπάθειες διακόπτονται, από τις ελληνικές αρχές, δημιουργώντας σύγχυση στους μουσουλμάνους Έλληνες πολίτες. Οι τουρκικές αρχές, που εδρεύουν επίσημα σε Θράκη και Μακεδονία, εκμεταλλευόμενες την σύγχυση, καταβάλλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες να διατηρήσουν την τουρκική ταυτότητα σε μερίδα μουσουλμάνων.
Η Ελλάδα μετά την ίδρυση του ΟΗΕ προβαίνει σε πανομοιότυπες μορφωτικές συμφωνίες με Τουρκία στις 20/4/1951 (ΦΕΚ Α’ 1952 φύλ.103), με Ιράν στις 20/11/1956 (ΦΕΚ Α’ 1968 φύλ. 72) και άλλες Ισλαμικές χώρες. Αν και η θρησκευτική εκπαίδευση μουσουλμάνου προϋποθέτει γνώση Αραβικής, η Ελλάδα επιτρέπει την είσοδο μόνο εντύπων της λατινογραφείσας τουρκικής γλώσσας.
Στις 28/1/1954, ο γενικός διοικητής Θράκης Γ. Φεσόπουλος αποφασίζει: «Κατόπιν διαταγής του Προέδρου της Κυβερνήσεως (δηλ. ο Παπάγος), παρακαλούμεν όπως εφ’ εξής εις πάσαν περίπτωσιν γίνεται χρίσης του όρου ‘Τούρκος – Τουρκικός’ αντί του τοιούτου ‘Μουσουλμάνος – Μουσουλμανικός’». Για ανεξήγητους λόγους το Υπουργείο Παιδείας μέχρι και των ημερών μας αρνείται την ύπαρξη της Πομάκικης γλώσσας[15].
H Κωνσταντινούπολη στην περίοδο των απελάσεων βιώνει και ανοιχτές επιθέσεις κατά του πνευματικού πλούτου της (1961 – 1965), που προκαλούν μαζική έξοδο. Όπως:
1) 1/1961, Τα μειονοτικά σχολεία συμπεριλαμβάνονται στη νομοθεσία ιδιωτικών σχολείων,
2) 3/1964, απαγορεύεται στους ιερείς να διδάσκουν ή/και να εισέρχονται στα μειονοτικά σχολεία. Παύονται 3 λύκεια και 11 καθηγητές,
3) 4/1964, απαγορεύεται η λειτουργία του Πατριαρχικού Τυπογραφείου. Παύεται η λειτουργία του Ορφανοτροφείου της Πριγκήπου,
4) 9/1964, απαγορεύεται να συμπεριλαμβάνονται στις σχολικές βιβλιοθήκες οι ελληνικές εγκυκλοπαίδειες. Επίσης απαγορεύεται ο εορτασμός Χριστουγέννων και Πάσχα στα σχολικά συγκροτήματα,
5) 4/1965 απαγορεύεται η είσοδος του ελληνικού τύπου στην Τουρκία. Παύεται η έκδοση της ελληνόφωνης εφημερίδας της Κωνσταντινούπολης «Ελεύθερη Φωνή» και απελαύνεται ο αρχισυντάκτης και ιδιοκτήτης της εφημερίδας,
6) 1967, Παύεται η λειτουργία 6 δημοτικών σχολείων και 39 γηγενών εκπαιδευτικών. Αποφασίζεται, κατά παράβαση και του Τουρκικού Συντάγματος, η απομάκρυνση όλων των μαθητών από τα ελληνόφωνα μειονοτικά σχολεία, εάν στην ένδειξη «θρήσκευμα» της ταυτότητάς τους δεν αναγράφονταν Ρωμιός Ορδόδοξος (Rum Ortodoks).
Το αποτέλεσμα των γενοκτόνων πράξεων (περιόδου 1955 – 1965) διαπιστώνεται από την μείωση των ελληνόφωνων μειονοτικών σχολείων από τα 51 του 1955 (45 Δημ., 5 Γυμ., 6 Λύκ.) με 6589 μαθητές, σε 19 το 1985 (14Δημ., 5 Γυμ., 5 Λύκ.) με 574 μαθητές, και τέλος σε 9 το 2010 (6 Δημ., 3 Γυμ., 3 Λυκ.) με 233 μαθητές [16].
Η δικτατορική κυβέρνηση της Ελλάδας, στις 20/12/1968 υπογράφει νέο Ελληνοτουρκικό μορφωτικό πρωτόκολλο, που δεν επικυρώνεται ποτέ από την Ελληνική Βουλή. Οι προύχοντες της Ελλάδος, την περίοδο που αποψιλώνεται ο ελληνικός πολιτισμός στην Κωνσταντινούπολη αποδέχονται: ως μειονοτική γλώσσα την λατινογραφείσα τουρκική (παρ.1 του πρωτόκολλο 1968), την είσοδο εποπτικού υλικού και σχολικά εγχειρίδια προς χρήση στα μειονοτικά σχολεία (παρ.2 και 4) και δεσμεύεται για τον σεβασμό της θρησκευτικής, φυλετικής και εθνικής συνείδησης. Η 5η παράγραφος του πρωτοκόλλου έδωσε το δικαίωμα στην τουρκική πλευρά να αποκαλεί όλους τους μουσουλμάνους της Θράκης «Τούρκους». Παράλληλα από τις 7/12/1967 η ελληνική μεραρχία αρχίζει να εγκαταλείπει την Κύπρο.
Από τουρκικής πλευράς δεν υφίσταται στους κόλπους των μουσουλμάνων θέμα συντήρησης τουρκικής συνείδησης. Εξ άλλου ο βομβιστής νομάρχης Oktay Engin[17] είχε αποφοιτήσει από ελληνικό Λύκειο και ήταν φοιτητής της Νομικής Σχολής της Θεσσαλονίκης.
Για τριάντα συναπτά έτη η τουρκική πλευρά επικαλείται το εν λόγω πρωτόκολλο και κανείς Έλληνας δεν τους υπενθύμισε, ότι οι συμβαλλόμενοι ήταν φυλακή και το πρωτόκολλο δεν είχε επικυρωθεί ποτέ από την Ελληνική Βουλή. Επέρχεται η συνήθεια.
Στα εν λόγω 30 χρόνια το Υπουργείο Παιδείας της Τουρκίας οργανώνεται ιδρύοντας ειδικά τμήματα με «ειδικά εκπαιδευμένους» εκπαιδευτικούς για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στο εξωτερικό[18]. Αρχίζουν οι πιέσεις προς τις άλλες μουσουλμανικές ομάδες να αποδεχτούν και να ενταχθούν στην τουρκική εθνότητα. Αρωγός στην προσπάθειά τους ήταν η ελληνική πολιτική της «μπάρας».
Όταν αρχίζει η πορεία της Τουρκίας προς την ΕΕ, ο Γ. Παπανδρέου ξεκινά μία «νέα πορεία» ξεχνώντας όλα τα τεκταινόμενα και με το Ν.2929 (ΦΕΚ Α’ Φύλ. 142 6/2001) ξεκινά την νέα πολιτισμική συνεργασία. Βάσει της νέας συνεργασίας στο Υπουργείο Παιδείας της Ελλάδος εδραιώνεται η ομάδα ΕΛΙΑΜΕΠ με τα γνωστά συγγράμματα (ιστορικό βιβλίο ομάδα Ρεπούση, Δραγώνα κ.ά.).
Σταδιακά εισαγάγετε η λατινόγραφη τουρκική γλώσσα και στα δημόσια έγγραφα με:
Α) Την Υπουργική Απόφαση 61539/Γ2 της 10/7/2006 (ΦΕΚ Β’ αριθ. φυλ. 867) αναγράφεται στα τουρκικά το Αναλυτικό Πρόγραμμα Σπουδών, που προορίζει την Τουρκική ως Β’ ξένη γλώσσα επιλογής στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
Β) Τοποθέτηση τουρκόφωνου υπαλλήλου, αρχές του 2011, στα Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών (ΚΕΠ). Δηλαδή αποδέχεται άμεσα ότι ο Έλληνας Μουσουλμάνος πολίτης δικαιούται να μην χρησιμοποιεί την Ελληνική.
Όλα αυτά, όταν η Θεολογική Σχολή της Χάλκης, τα σχολεία σε Ίμβρο και Τένεδο και το τυπογραφείο του Οικουμενικού Πατριαρχείου παραμένουν κλειστά, παραβιάζοντας βασικά άρθρα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αν θέλετε και το ίδιο το νέο διαμορφωμένο Τουρκικό Σύνταγμα του 2010. Καταλήξαμε στο Status quo, το οποίο απεικονίζεται:
Παράδειγμα εδαφικής εξάπλωσης, Μεσόγειος – Αιγαίο
Με τα άρθρα 12, 13, 14 (ειδικά για την κατάσταση σε Ίμβρο και Τένεδο), 15 (με Ιταλία για Δωδεκάνησα), 16, 20, 21 (για Κύπρο), της Συνθήκης Λοζάννης, η Τουρκία ξεκαθαρίζει την θέση της σ’ ότι αφορά την Μεσόγειο και Αιγαίο. Ειδικά σ’ ότι αφορά τα Δωδεκάνησα, υπογράφονται επιπλέον δύο συμβάσεις με την Ιταλία:
Α) Traité de Neutralité, de Conciliqtion et de Règlement Judiciqire entre la République Turque et la Royaume d’Italie. Στη Ρώμη στις 30/5/1928.
Β) Convetion relative â la délimitation des eaux territoriαles entre la côte d’Anatolie et I’lle de Cαstellorize. Στην Άγκυρα στις 4/11/1932.
Με τις εν λόγω συμβάσεις καθορίζονται τα πάντα περί νήσων και βραχονησίδων, που συμπεριλαμβάνονται στην επικράτεια των Δωδεκανήσων. Ειδικά με τις Συνθήκες Μοντρέ (1936), Γενεύης και Νιών (1937) αποκρυσταλλώνεται ο πολιτικός χάρτης των Στενών και της Μεσογείου. Από την άλλη, το εύρος των χωρικών υδάτων της Ελλάδας από το 1936 ανέρχεται σε έξι ναυτικά μίλια (6 ν.μ.) και του εναέριου χώρου από το 1931 σε 10 ν.μ., που ήταν σεβαστά από την Τουρκική Δημοκρατία μέχρι το 1974.
Με την λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά και την αντικατάσταση της Κοινωνίας των Εθνών από τον ΟΗΕ, ωθούνται όλες οι εμπόλεμες πλευρές στο Παρίσι. Στις Συνθήκες του Παρισιού το 1947 η Ελλάδα υποκαθιστά την
Ιταλία ως διάδοχο κράτος σε όλες τις υποχρεώσεις και συνθήκες που αφορούν τα Δωδεκάνησα. Η Τουρκική πλευρά ούτε επιφυλάσσεται αλλά ούτε ενίσταται σ’ οποιαδήποτε σύμβαση που υπογράφεται στο Παρίσι.
Μετά το Παρίσι, ακολουθεί σειρά συμβάσεων Ελλάδας – Τουρκίας – Γιουγκοσλαβίας[19], σαν να μην έχει συμβεί τίποτα αξιοσημείωτο στην περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου κατά των μη μουσουλμανικών ομάδων στην Κωνσταντινούπολη. Η τουρκική πλευρά δείχνει ειδικό ενδιαφέρον για τις βραχονησίδες του Αιγαίου. Οι İnönü (Ινονού, τότε πρόεδρος της Δημοκρατίας και βασικός διαπραγματευτής στην Λοζάννη) και Saraçoğlu (Σαράτσογλου, εμπνευστής ληστρικού φόρου), προσπαθούν να σημειώσουν σε χάρτες, νησιά που δεν συμπεριλαμβάνονται στις συνθήκες, ενώ ο στρατάρχης Fevzi Çakmak (Φεβζί Τσακμάκ) παρατηρεί «…Αυτά τα νησιά θα φέρουν αντιμέτωπες τις δύο χώρες…». Όμως την περίοδο των
κυβερνήσεων των Peker (Πέκερ) και Saka (Σακα) με την προτροπή του Άγγλου πρωθυπουργού Eden (Ίντεν) το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στην Κύπρο. Ειδικά επί πρωθυπουργίας Menderes (Μεντερές), επιστρατεύεται ο ακαδημαϊκός Nihat Erim (Νιχάτ Ερίμ) [20], για να προετοιμάσει τον πολιτικό σχεδιασμό κατοχής της Νήσου, πέντε χρόνια πριν την απελευθέρωσή της.
Μετά τις Συνθήκες Ζυρίχης (6/2/1959) και Λονδίνου (12/2/1959), όπου εμφανίζεται η νομική διχοτόμηση της Νήσου, οι Δυτικοί που δεν εμπιστεύονται τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, βλέπουν ως εγγύηση την παραμονή της Νήσου στη ΝΑΤΟ’ϊκή σφαίρα. Από τον Απρίλιο του 1964 αρχίζει η μεταφορά της ελληνικής μεραρχίας και της Τουρκικής ΤΜΤ (Mücahit)[21], προς φύλαξη και των ΝΑΤΟ’ϊκών συμφερόντων. Αρχίζει η τουρκική απόβαση!
Με την τουρκική παρουσία, αρχίζουν οι πληθυσμιακές μετακινήσεις. Με τα γεγονότα του 1964 «δημιουργούνται», κυρίως στον άξονα Λευκωσίας – Κυρήνειας, έξι τουρκικοί θύλακες, που:
καλύπτουν το 5% των εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας,
προστατεύονται από ένοπλους Τουρκοκύπριους παραστρατιωτικούς,
εντός τους λειτουργούν «ανεξάρτητοι» θεσμοί.
Έχει ιδιαίτερη βαρύτητα να δούμε στην «ειρηνευτική» προσπάθεια Άτσεσον (11/7/1964 – 22/8/1964) τα συζητηθέντα και τις προτάσεις της ελληνικής πλευράς. Ο Nihat Erim από τουρκικής πλευράς προβάλλει τις θέσεις ή διχοτόμηση της Κύπρου ή τμήμα της Κύπρου και το Καστελόριζο (το νησί που συζητείται πολύ εντός των ημερών μας). Ο Έλληνας ΥΠ.ΕΞ. Κωστόπουλος στην off the record συνομιλία που είχε με τον Πρέσβη των ΗΠΑ, δείχνει να δέχεται την παραχώρηση του Καστελόριζου με αντάλλαγμα την Ένωση[22]. Ο δε πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου δίνει το Καστελόριζο, 5% της Κύπρου για εγκατάσταση τουρκικών δυνάμεων και ΝΑΤΟ’ϊκές βάσεις [κοίτα σημ. 22]. Όμως το σχέδιο δεν προχωρά. Οι τουρκικές δυνάμεις με βομβαρδισμούς και λεονταρισμούς αποκτούν τους θύλακες, που επεκτείνονται στο 5% της Νήσου και θα χρησιμοποιηθούν 12 χρόνια αργότερα, ως χώρος υποδοχής αλεξιπτωτιστών.
Σήμερα, το 45% της Νήσου είναι μια απέραντη τουρκική βάση, όπου εδρεύουν 60.000 μέλη ενόπλων δυνάμεων και άγνωστος αριθμός διεθνώς καταζητούμενων με άμεση σχέση με «διεθνείς τρομοκρατικές οργανώσεις». Βέβαια και το Καστελόριζο υπ’ αμφισβήτηση!
Η από ελληνικής πλευράς πρόταση των 13 αλλαγών του Κυπριακού Συντάγματος τον Ιανουάριο του 1964, καταλήγει στην αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας στο Ανατολικό Αιγαίο, διατρύοντας τις συνθήκες Λοζάννης και Τούρκο-Ιταλίας του 1932. Η δε επιλογή τσεχοσλοβάκικων όπλων και η πρόθεση τοποθέτησης των Σοβιετικών πυραύλων SA-2 στην Κύπρο, θέτει υπ’ αμφισβήτηση και τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις. Σε περίοδο αναδιαμόρφωσης πολιτικών θέσεων σε
Suez και Παλαιστίνη η Ελλάδα θα έπρεπε να διοικούνταν από «πιστούς». Επέρχεται η χούντα!
Η απαλλαγή από την χούντα (η οποία χούντα κόστισε την απώλεια του 45% της Μεγαλονήσου), επιφέρει την βραχυπρόθεσμα επιτυχημένη πολιτική τακτική «απόσυρση των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων από την ενοποιημένη
στρατιωτική δομή του ΝΑΤΟ» (14/8/1974), που μακροπρόθεσμα θα μετατραπεί σε (Ε)φιάλτη του Αιγαίου.
Ο εναέριος χώρος: Βάσει άρθ. 3 του καταστατικού του Διεθνούς Οργανισμού Πολιτικής Αεροπορίας (ICAO)[23], κανένα σκάφος της πολεμικής αεροπορίας κάποιας συμβαλλόμενης χώρας, δεν μπορεί να πετάξει στον κυρίαρχο χώρο κάποιας άλλης συμβαλλόμενης χώρας. Ο χώρος αυτός καθορίζεται από τα χερσαία, υδάτινα και εναέρια σύνορα (για την Ελλάδα είχαν καθοριστεί από το 1931 και με τις υπόλοιπες προαναφερόμενες συνθήκες). Επίσης, για την ασφάλεια των πτήσεων ορίζεται και το FIR[24] κάθε συμβαλλόμενης χώρας. Δηλαδή το FIR δεν ορίζει σύνορα χώρας, αλλά περιοχές υπευθυνότητας μόνο για πολιτικά αεροσκάφη προς εξασφάλιση ασφάλειας επιβατών και πληρωμάτων.
Το ΝΑΤΟ, ως ενιαίο αμυντικό σύστημα, παραβλέποντας τα εθνικά σύνορα κάθε χώρας, χαρτογραφεί συνολικά τον εναέριο χώρο της Οργάνωσης. Βάσει διαθέσιμου υλικού και υποδομών, τεμαχίζοντας τον ενιαίο εναέριο χώρο, ορίζει υπεύθυνο Αρχηγείο Τακτικής Αεροπορίας (ΑΤΑ) για κάθε τεμάχιο (ή περιοχή). Στην περιοχή 41, που συμπεριλαμβάνει όλη την Θράκη, ορίζεται υπεύθυνη η Ελλάδα και η άμυνα τμήματος του εναέριου χώρου των Δωδεκανήσων
παραχωρείται στην Τουρκία. Το γεγονός αυτό αντιφάσκει στις αρχές του ICAO, είναι όμως απαραίτητο για την εφαρμογή της αμυντικής τακτικής του ΝΑΤΟ.
Μετά τις μαζικές παραβιάσεις των τουρκικών αεροσκαφών το 1964, η Ελλάδα απαιτεί πλήρη έλεγχο και άμυνα του εθνικού εναέριου χώρου της. Όμως με την απόσυρση της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ, ο «χώρος παραμένει ακάλυπτος». Κερδίζει έδαφος η παράνομη τουρκική ΝΟΤΑΜ 714[25], που εκδόθηκε στις 6/8/1974 και με την οποία η Τουρκία αναλαμβάνει την αεράμυνα της Συμμαχίας στο 50% του Αιγαίου. Αν και η Ελλάδα απαντά με ΝΟΤΑΜ 1157, δηλώνοντας
το Αιγαίο «επικίνδυνη ζώνη», η εν λόγω αναγγελία επηρεάζει μόνο τα πολιτικά αεροσκάφη. Τα πολεμικά συνεχίζουν να αλωνίζουν το Αιγαίο.
Κατόπιν πολλών «προσπαθειών» και όταν ήταν ορατό ότι στην Τουρκία επέρχεται η χούντα του Εβρέν, κατορθώνεται η «επανένταξη των Ελληνικών Ένοπλων Δυνάμεων στην ενοποιημένη στρατιωτική δομή του ΝΑΤΟ». Η Τουρκία με ΝΟΤΑΜ 211 (22/2/1980) και η Ελλάδα με ΝΟΤΑΜ 267 (23/2/1980) ακυρώνουν αντίστοιχα τις 714/1974 και 1157/1974 ΝΟΤΑΜ’s. Με την Συμφωνία Ρότζερς στις 16/10/1980 υπογράφεται η επιστροφή μας στην Συμμαχία. Αν και οι ελληνικές αρχές πανηγύριζαν, ότι επιστρέψαμε με τους «ίδιους» όρους προ του 1974, δεν έλαβαν υπ’ όψιν δύο λεπτομέρειες:
Τα αεροεπιχειρησιακά σύνορα της Ελλάδος, ταυτίστηκαν με το FIR Αθηνών, με την προϋπόθεση ανταλλαγής πληροφοριών (δηλαδή κατάθεση σχεδίου πτήσεων προς την άλλη πλευρά).
Ο επιχειρησιακός έλεγχος ναυτικών επιχειρήσεων της Μεσογείου (και Αιγαίο) μεταβιβάζεται προς τους υφισταμένους (αναγράφεται σε πληθυντικό).
Επέρχεται η συμβατική συνήθεια.
Η Τουρκική Πολεμική Αεροπορία παύει να δίνει σχέδια πτήσεων, στις «ασκήσεις» που πραγματοποιεί στο Αιγαίο. Όταν τα ελληνικά ραντάρ σημειώνουν εχθρικά ίχνη τουρκικών αεροσκαφών τα οποία επιβεβαιώνονται και οπτικά, το επιχειρησιακό κέντρο του ΝΑΤΟ, απαλείφει τις εν λόγω καταγγελίες, υποστηρίζοντας ότι «είναι φιλικά αεροσκάφη σε ΝΑΤΟϊκό χώρο». Η ελληνική πλευρά αρκείται να καταγγείλει την τουρκική πλευρά ως «ταραξία». Το κυνηγητό ενίοτε έχει θλιβερή κατάληξη:
Την περίοδο συζητήσεων ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ, τα ελληνικά σύνορα παραβιάστηκαν 6207 φορές[26], με αποκορύφωμα την δολοφονία του Έλληνα σμηναγού Κώστα Ηλιάκη [27] το καλοκαίρι του 2006. Η «ανευθυνότητα»
των τότε διοικούντων δεν ήταν ότι δεν μπόρεσαν να προβλέψουν την απεγνωσμένη κίνηση ενός πειρατή Τούρκου αεροπόρου, αλλά ότι επέτρεψαν να εισβάλλουν όλα τα τουρκικά μέσα διάσωσης σε ελληνικό εναέριο και υδάτινο χώρο για να απεγκλωβίσουν τον «ήρωα» τους.
Για να μην επαναληφθεί το «τραγικό συμβάν», μέσω non paper αρχίζει η συζήτηση καθιέρωσης «σύνορα πτήσεων» να είναι ο 25ος μεσημβρινός[28]. Τον Μάιο του 2010 εγκρίνεται από το ICAO η τουρκική πρόταση κατάργησης υποβολής σχεδίου πτήσης στο Αιγαίο[29].
Επέρχεται το status quo!
Ο υδάτινος χώρος: Από ελληνικής πλευράς η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο αποτελεί την μόνη Ελληνο-Τουρκική διαφορά, η οποία ήταν γνωστή από το 1930.
Μετά την «διαρροή» των αποτελεσμάτων έρευνας πετρελαϊκών κοιτασμάτων στο Βόρειο Αιγαίο και την απόφαση της Ελλάδας να τα εξορύξει, η Τουρκία την 1/11/1973 δημοσιεύει χάρτη, στον οποίο συμπεριλαμβάνονται και ελληνικά χωρικά ύδατα, και δίνει άδεια διεξαγωγής ερευνών στην Τουρκική Πετρελαϊκή Εταιρία (Türkiye Petrolleri A.Ş.). Στα ελληνικά διαβήματα το Υπ.Εξ. της Τουρκίας απαντά με Χιτλερική ορολογία περί «ζωτικών συμφερόντων»! [30]. Εδώ πρέπει να αναρωτηθούμε, εάν τις ημερομηνίες εκείνες το «πρόβλημα» περιορίζονταν μόνο στα πετρέλαια του Βορείου Αιγαίου ή η Τουρκική Δημοκρατία προσπαθούσε να προκαταβάλει κάποιες διεθνείς εξελίξεις.
Από αρχές του 20ου αιώνα, η διεκδίκηση και ο έλεγχος των θαλασσών (που καλύπτουν το 75% της γήινης σφαίρας) αρχίζουν να γίνονται αίτια προστριβών μεταξύ πολλών εθνοτήτων. Οι ΗΠΑ, με τον «αέρα» του νικητή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, δια στόματος Truman στις 28/9/1945 δηλώνουν ότι η χώρα τους έχει 200 ν.μ. (370 χ.μ) υφαλοκρηπίδα και διατίθεται προς εθνική αλιεία. Το 1947 Περού και Χιλή επίσης αναγγέλλουν ότι διαθέτουν 200 ν.μ. χωρικά ύδατα. Ο νεοϊδρυθέν ΟΗΕ, για να προκαταβάλλει τις επερχόμενες νέες μάχες καλεί τα μέλη του να συμβιβαστούν σε συγκεκριμένο πλαίσιο. Έτσι το 1947 στην διάσκεψη του Καράκας συντάσσεται άρον-άρον το «Δίκαιο της Θαλάσσης».
Όμως ο νέος θεσμός εμφανίζει πολλά κενά. Οι μάχες που διεξάγονται στην Παλαιστίνη (προς ίδρυση του Ισραήλ), αλλά και η περίεργη μορφή Μεσογείου, Ερυθράς Θάλασσας και Περσικού Κόλπου αναγκάζουν τα Αραβικά κράτη να θέσουν προβληματισμούς προς επίλυση, όπως:
Δικαιοδοσία προς υφαλοκρηπίδα και διόρυξη πετρελαίου,
Διαβεβαίωση για ναυσιπλοΐα και αεροδιάδρομους,
Περί «βυθισμένων χώρων»,
Οριοθέτηση και δικαιοδοσία παράκτιων περιοχών.
Στο Santiago στις 18/8/1952, Χιλή, Εκουαδόρ και Περού συνυπογράφουν κοινή διακήρυξη που έλυνε τα εν λόγω προβλήματα για μερικά κράτη της Νότιας Αμερικής. Όμως ο ψυχρός πόλεμος εμποδίζει την κοινή διακήρυξη της «παγκόσμιας κοινωνίας» και μέχρι την δεκαετία του 70 το «πρόβλημα παραμένει άλυτο». Το 1970 με την διακήρυξη Montovideo – Lima, και το 1972 με την διακήρυξη Santa Domingo, αρχίζει να εδραιώνεται η έννοια «Παγκόσμιο Δίκαιο της Θαλάσσης»[31]. Το 1972, η Κένυα εκφράζει ότι όλες οι χώρες του κόσμου έχουν δικαίωμα να ιδρύσουν την δική τους θαλάσσια οικονομική ζώνη. Πρωτοεμφανίζεται η έννοια του ΑΟΖ. Ο ΟΗΕ για να συμπεριλάβει όλες τις απόψεις, την περίοδο 1971 – 1973 συστήνει την επιτροπή «Βυθός της Θαλάσσης» (Sea-Bed Committee). Η επιτροπή θα πρότεινε την τελική μορφή «Συνθήκη Δικαίου της Θαλάσσης», που ψηφίζεται στις 10/12/1982 και τίθεται σ’ εφαρμογή το 1994. Άρα έκτοτε κάθε μέλος του ΟΗΕ, είχε το δικαίωμα να δηλώσει ότι διαθέτει ΑΟΖ. Οι ημερομηνίες συμπίπτουν με τις τουρκικές
αυθαιρεσίες. Τυχαίο;
Η Τουρκία είναι μια από τις 16 χώρες που ακόμα δεν έχει υπογράψει (άρα δεν την αποδέχεται) την Σύμβαση του 1982. Για να εξασφαλιστούν τα νότια θαλάσσια σύνορα, το 1983 ιδρύεται το ψευδοκράτος της Τουρκικής Δημοκρατίας Βορείου Κύπρου. Αμέσως μετά την αναγνώρισή του από την Τουρκική Δημοκρατία υπογράφεται διμερής σύμβασης σ’ ότι αφορά τα θαλάσσια σύνορα. Το 1984 επίσης υπογράφεται διμερής σύμβαση με την Σοβιετική Ένωση σ’ ότι αφορά το φυσικό αέριο και την θαλάσσια διέλευση των αγωγών. Η σύμβαση αυτή, όπως και του 1987 (σ’ ότι αφορά τα χερσαία σύνορα) έχουν αναγνωριστεί σ’ άρτιο και από την Ρωσική Ομοσπονδία, που ιδρύεται το 1992.
Μετά την επικύρωση από την Ελληνική Βουλή της Σύμβασης περί του Δικαίου Θαλάσσης[32], με την οποίο δηλώνεται ρητά ότι κάθε νησί που κατοικείται διαθέτει ΑΟΖ, από τον Νοέμβριο του 1995 άρχισαν οι μελέτες εποικισμού μικρονήσων του Αιγαίου.
Στις 26/12/1995 το τουρκικό φορτηγό M/S Figen Akat προσάραξε στις βραχονησίδες Ίμια! Το σκάφος αρχικά αρνείται βοήθεια από τις ελληνικές αρχές. Το θέμα αναβαθμίζεται και εμπλέκονται τα Υπ. Εξ. αμφότερων χωρών. Στις 29/12/1995 το Τουρκικό Υπ. Εξ. ανακοινώνει ότι τα Ίμια ανήκουν στην τουρκική επικράτεια. Το γεγονός λήγει με την «αμφίβολη» απώλεια τριών Ελλήνων του Πολεμικού Ναυτικού και με την άμεση εμπλοκή των ΗΠΑ με το σύνθημα «no ships, no troops, no flags» [33]
H «άτακτη υποχώρηση» της ελληνικής κυβέρνησης συνεχίζεται και στην σύνοδο του ΝΑΤΟ στην Μαδρίτη τον Ιούλιο του 1997. Κατόπιν πιέσεων της Υπ. Εξ. των ΗΠΑ Madeleine K. Albright, ο πρόεδρος της Τουρκίας Süleyman Demirel και ο Έλληνας Πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Σημίτης διαβαίνουν σε κοινό ανακοινωθέν (press statement), στο οποίο, εκτός των άλλων τονίζεται:
«… Σεβασμό στα νόμιμα, ζωτικά συμφέροντα της κάθε χώρας στο Αιγαίο, τα οποία έχουν μεγάλη σημασία για την ασφάλεια και την εθνική κυριαρχία τους».
Η Τουρκία στις 8/10/1998 (ν.98/11860) αναλαμβάνει άμεσα τον έλεγχο τμήματος της αιγαιοπελαγίτικης θάλασσας (22.15Α, 40.15Β)[34], χωρίς καμία αντίρρηση την ελληνική πολιτική ηγεσία. Επέρχεται η συνήθεια.
Η σιωπή δεν περιορίζεται, μόνο στην νομοθετική μας εξουσία, αλλά απλώνεται σ’ όλη την κοινωνία. Μετά το 1999 οι πάντες αρχίζουν να παρουσιάζουν το κοινό ανακοινωθέν της Μαδρίτης, ως «Συνθήκη της Μαδρίτης». Έτσι η «απάτη της Συνθήκης της Μαδρίτης», μετατρέπεται σε προκάλυμμα μηχανισμού αδράνειας του ελλαδικού κράτους.
Το αποκορύφωμα της «αφέλειας»! επέρχεται στο Ελσίνκι το Δεκέμβριο του 1999. Η ΕΕ εισπράττει από την Τουρκική Δημοκρατία την διαβεβαίωση, ότι:
Θα υπογράψει την Σύμβαση περί Δικαίου της Θαλάσσης
Θα λύσει, όποιο πρόβλημα υπάρχει με την Ελλάδα μέχρι το 2004, διαφορετικά αποδέχεται να φέρει το ζήτημα στο Διεθνές Δικαστήριο.
Θα μετατρέψει την χώρα με τρόπο που να εκπληρώνει τα κριτήρια της Κοπεγχάγης.
Κατόπιν αυτών, η Ελλάδα δια στόματος του Πρωθυπουργού Κ. Σημίτη, δηλώνει ότι με την Τουρκία εμφανίζονται «συνοριακά προβλήματα» στο Αιγαίο και δεν διεκδικούμε τίποτα άλλο!
Αν και διανύθηκε μια δεκαετής πορεία της Τουρκίας προς την ΕΕ, εκτός του ότι δεν υλοποιήθηκαν τα «θα» της μία πλευράς, η Ελλάδα συνεχίζει να δέχεται πιέσεις περιορισμού των συνόρων της, όπως:
Χρησιμοποιώντας το τέχνασμα της Γαύδου, να ονομαστούν και από τις ΗΠΑ, περίπου 130 νησιά ως γκρίζα, και να ελέγχεται ο εναέριος χώρος του Αιγαίου από το αρχηγείο του ΝΑΤΟ, που εδρεύει στη Νάπολη της Ιταλίας[35].
Παρ’ ότι η Τουρκία δεν έχει υπογράψει ούτε την Σύμβαση Δικαίου της Θαλάσσης, ούτε μέχρι το 2004 δέχθηκε να λυθούν τα «προβλήματα του Αιγαίου» δια μέσου δικαστικής οδού, όπως συμφωνήθηκαν στο Ελσίνκι το 1999, χωρίς να έχει υπογράψει και διμερή συμφωνία (Ελλάδα – Τουρκία), άρχισαν να συζητιόνται οι «περιοχές κοινού ενδιαφέροντος στο Αιγαίο», «κοινή κατηγοριοποίηση εναέριου χώρου» και «συνδιαχείριση του Αιγαίου»,
καταργώντας την λέξη «νόμιμα», όπως είχε ανακοινωθεί στην Μαδρίτη.
Η Τουρκία χωρίς να δικαιούται, άρχισε να δημοσιεύει χάρτες περί ΑΟΖ, χωρίς να λάβει υπ’ όψη την Κύπρο (ως ανεξάρτητο κράτος) και το Καστελόριζο (ως κατοικημένο νησί της ελληνικής επικράτειας) [κοίτα χάρτη].
Με συνεχόμενες «ασκήσεις» δεσμεύει ελληνικά νησιά με ΝΟΤΑΜ’s[36] και πραγματοποιεί χαμηλές πτήσεις πάνω από κατοικημένα ελληνικά νησιά (όπως, Φαρμακονήσι, Αγαθονήσι, Φούρνοι, Λεβιθά, Κίναρος κ.ά.)
Μ’ όλα αυτά για να εδραιωθεί στην παγκόσμια κοινή γνώμη η θέση «ίσων αποστάσεων».
Επέρχεται το status quo!
Ο 21ος αιώνας
Μετά Ελσίνκι η Τουρκία επέρχεται σε ειδικό καθεστώς τελωνειακής ένωσης. Με πρωτοπόρους τους Σημίτη και Παπανδρέου, παραβλέποντας όλη την προϊστορία των 75 ετών, σημειώνονται «μπαράζ» οικονομικών συμβάσεων[37]
και όχι μόνο. Ας δούμε, με αριθμούς, τα αποτελέσματα της λαϊκίστικης νοοτροπίας «ανοίγουμε δυο super market και τους κυβερνάμε»:
Βάσει των στατιστικών δεδομένων (σε εκ. Δολ. ΗΠΑ) της Τουρκικής Στατιστικής Υπηρεσίας, την περίοδο υπογραφών οικονομικών συμφωνιών, το εμπορικό ισοζύγιο εμφάνιζε έλλειμμα 1,272 δις. Ευρώ κατά της Ελλάδος. Όταν τέλος του 2004 το εξωτερικό δημόσιο χρέος της χώρας μας συμπεριλαμβανομένης της «δημιουργικής λογιστικής» ανέρχονταν στα 198 δις. Ευρώ.
Το έλλειμμα δεν περιορίζεται στα εν λόγω ποσά. Διότι εάν αναλύσουμε τα προϊόντα θα δούμε ότι το πρώτο προϊόν που εξάγουμε στη γείτονα χώρα (το 25% της εξαγωγής) είναι το επιδοτούμενο από όλους τους Έλληνες φορολογούμενους, βαμβάκι (155 εκ $ το 2003 και 164 εκ. $ το 2004), η οποία επιδότηση δόθηκε κατόπιν παράλυσης του εθνικού οδικού δικτύου σε βάρος του υπόλοιπου ελλαδικού εμπορίου! Την ίδια περίοδο (τέλη του 2007) οι ελληνικές επενδύσεις στην Τουρκία ανέρχονταν σε 4 δις. Ευρώ έναντι των τουρκικών στην Ελλάδα 1,2 δις. Ευρώ[38]. Βέβαια εάν προστεθούν και οι πληρωμές της ΔΕΠΑ προς BOTAŞ (Ν.3246-2004, ΦΕΚ Α’117) λόγω των δέκα επτά ετών καθυστέρησης του αγωγού
Μπουργκάζ – Αλεξανδρούπολης, όπως και το κόστος των εξ ανατολάς εισερχόμενων λαθρομεταναστών στην χώρα, το ποσό που επιβαρύνει τον Έλληνα φορολογούμενο θα ανέλθει σε απίστευτο ύψος.
Την ίδια περίοδο, ενώ η Τουρκική Δημοκρατία εμποδίζει την δραστηριοποίηση της Alpha Bank, λόγω του ότι στο Διοικητικό Συμβούλιό της υπήρχε ένα πρώην στέλεχος της ΕΥΠ, η τουρκική κρατική Αγροτική Τράπεζα (Ziraat Bankası) ανοίγει υποκαταστήματα σε Κομοτηνή και Ξάνθη. Εκτός του ότι στις εναρκτήριες προσκλήσεις παραλείπονται τα Ελληνικά (οι προσκλήσεις είχαν τυπωθεί στην Τουρκική και Αγγλική γλώσσα) και προκάλεσε την έντονη αντίδραση των τοπικών φορέων, η Ziraat Bankası, αρχίζει να χρηματοδοτεί χαμηλότοκα τα ευρωπαϊκά προγράμματα και την αγορά αγροτεμαχίων σε «επιλεγμένους πελάτες». Η περίπλοκη θέση επιβαρύνεται και με το σχέδιο Καλλικράτης[39] του κ. Ραγκούση, με το οποίο δημιουργούνται οι Δήμοι Ιάσμου και Αρριανών, με περίεργη χαρτογράφηση [κοίτα χάρτη], που μας θυμίζουν τους θύλακες της Κύπρου του 1964.
Κλίνοντας
Η Τουρκική Δημοκρατία από την ίδρυσή της για να πετύχει την σταδιακή προσέγγιση των στόχων της ακολουθεί την ίδια πολιτική τακτική. Δηλαδή αναγάγει τις διεκδικήσεις της σε διμερή προβλήματα και υπομένει την κατάλληλη περίοδο προς επίλυσή των. Όταν τα συμφέροντα των ισχυρών κλίνουν προς την στήριξη της Τουρκίας, τότε και μόνο τότε κάθεται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων (π.χ., ψυχρός πόλεμος, πόλεμος εφτά ημερών και Κιομ-Λιπούρ, πόλεμος Ιράκ κ.ά.). Οι ένοπλες δυνάμεις και οι παρεμφερείς οργανώσεις αυτών, χρησιμοποιούνται προς «δημιουργία διμερών προβλημάτων» σε κάθε επίπεδο.
Όπως είδαμε οι επιθέσεις της Τουρκικής Δημοκρατίας κατά του Ελληνισμού ξεκινούν από την επομένη της υπογραφής της Συνθήκης Λοζάννης, ενώ κατά της Ελληνικής επικράτειας μετά το 1963. Από την άλλη, πολλοί «διακεκριμένοι» Έλληνες αναφερόμενοι στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, που επιβιώνει για 16 αιώνες στην έδρα του, αρέσκονται να το αποκαλούν ως «όμηρο των καταστάσεων».
Όμως με μία ματιά στην σύγχρονη ιστορία εύλογα μας δημιουργείται το ερώτημα:
Ποιος είναι όμηρος τίνος;
Κλείνοντας, στο πρόσωπο του Δημάρχου κ. Καμίνη, όπως και σε πολλούς συμπατριώτες αφιερώνω τους εξής στοίχους μου:
Και παράδες, και αίμα δώσαμε
Όμως τίποτα δεν σώσαμε
Εάν δεν ξέρεις στο ύψος σου να σταθείς
Προ ζωή την υπερηφάνεια σου θα χάσεις
βκ
Σημειώσεις:
[*] İstanbul (Εις την πόλη): η πόλη του Βύζα και του Μ. Κωνσταντίνου. Ήταν για πολλούς αιώνες κέντρο των δύο μονοθεϊστικών θρησκειών. Από την ίδρυσή της μέχρι των ημερών μας, έχει περάσει στην ιστορία με 24 διαφορετικές ονομασίες.
[1] Κοίτα πρακτικά των μυστικών συνεδριάσεων της Βουλής της Άγκυρας TBMM gizli celse zabıtları, Türkiye İş Bankası yayınları, Ankara 1985. Δε για τους υπό κράτηση κατηγορούμενους στην Μάλτα, Κοίτα Vartkes Yeghiayan British Foreign
Offfice Dossiers on Turkish War Criminals, 1991 AAIC.
[2] Την περίοδο αυτή προκαθήμενοι ήταν: Γερμανός Ε’ (1913 – 1918), ??? (1918 – 1921), εξ Αμερικής ερχόμενος Μελέτιος Δ’ (1921 – 1923), Γρηγόριος Ζ’ (1923 – 1924), Κωνσταντίνος Στ’ (1925 – 1926).
[3] Όλα τα στατιστικά στοιχεία προέρχονται από τα μηνιαία δελτία της Τράπεζας της Ελλάδος της περιόδου εκείνης.
[4] 5ος τόμος της εγκυκλοπαίδεια Hayat του εκδοτικού ομίλου Cumhuriyet του 1932. Τότε φίλα κείμενη στο καθεστώς.
[5] Όπως: 18/10/1935 Άγγλο-Τουρκική Συμμαχία Μεσογείου. 20/7/1936 Σύμβαση καθορισμού καθεστώτος των στενών του Ελλησπόντου (Montreux). Συμβάσεις μη ανάμιξης στα γεγονότα της Ισπανίας, Παρίσι (15/8/1936) και Nyon (14/9/1937).
1937–1939 Περίοδος υπογραφής διαφόρων συμβάσεων προς σύνδεση της περιοχής Αντιόχειας με την Τουρκία. 29/5/1937, 23/6/1939 Σύμβαση καθορισμού σχέσεων Συρίας-Τουρκίας.
[6] Κοίτα İsmail Soysal, Türkiye’nin
Siyasal Andlaşmaları (Οι διεθνείς Συμβάσεις της Τουρκίας), τόμος Ι σελ. 598.
[7] Η Γερμανία δια μέσου του Άλτενμπουργκ με ρηματική διακοίνωση (160-23/3/1942) επιβάλει στην Ελλάδα από 1/1/1942 να καταβάλλει α)έξοδα κατοχής 1,5 δις. δρχ ανά μήνα, β)Οι αναλήψεις από την Τράπεζα της Ελλάδος θα χρεώνονται στις κυβερνήσεις Γερμανίας και Ιταλίας ως άτοκο σε δραχμές δάνειο κ.ά. Για το θέμα αυτό Κοίτα Σωτ. Γκοτζαμάνης, κατοχικό δάνειο και δαπάναι κατοχής, Θες/νίκη 1954.
[8] Κοίτα Frank Weber, University of Missouri 1979, Ο Επιτήδειος Ουδέτερος, εκδόσεις Θετίλη, Αθήνα 1983.
[9] Η έννοια «γενοκτονία» εκφράζεται για πρώτη φορά, το 1943, από τον Πολωνοεβραίο Νομικό Raphael Lemkin (Ραφαέλ Λέμκιν). Ο ορισμός ως παγκόσμιο έγκλημα καταγράφηκε από τα Ηνωμένα Έθνη στη Γενική Συνεδρίαση της 9/12/1948 και τέθηκε σε ισχύ από τις 12/1/1951.
[10] Σύμφωνα με το ισχύον Σύνταγμα της Τουρκίας (έγινε δεκτό 7/11/1982), τα άρθρα διεθνών συμβάσεων που έχουν υπογραφεί από την Τουρκική Κυβέρνηση και έχουν κυρωθεί από τη Τουρκική Βουλή θεωρούνται νόμοι της χώρας και δεν προσβάλλονται στο Συνταγματικό Δικαστήριο της Τουρκίας (άρθρο 90).
[11] Κοίτα Fikret Başkaya, Sait Çetinoğlu, Resmi tarih çalışmaları 8 ‘Türkiye de Azınlıklar’ σελ. 23. Όπως Ομιλία Rıdvan Akar ‘Rumsuz İstanbul Projesi’ Ημερίδα Οικουμενικής Ομοσπονδίας Κωνσταντινουπολιτών στις 11/9/2010 και στα έργα της Dilek Güven.
[12] Από το ΝΑΤΟ ιδρυθέν ειδικό γραφείο ανορθόδοξου πολέμου, πλαισιωμένο από εθνικιστές και πιστούς στο ΝΑΤΟ’ϊκο δόγμα. Αντίστοιχο της κόκκινης προβιάς της Ελλάδος, Glaudio της Ιταλίας, S.A.C της Γαλλίας κοκ.
[13]Κοίτα Η Άγραφη Γενοκτονία, Κυρατζόπουλος Βασίλης, εκδόσεις Τσουκάτου 12/2006, όπως Kayıt Olunmamış Soykırım, εκδοτικός οίκος Pencere, 9/2009.
[14] Αρχαία Ελληνική φυλή, που ζούσε στα υψίπεδα της Θράκης. Αυτοαποκαλούνται «Αχριάν» που προέρχεται από Αγριάνες. Οι Μακεδόνες και Θράκες τους ονόμαζαν «Αγραίοι» ή «Αγριείς». Ήταν επιδέξιοι ακοντιστές και είχαν συνοδέψει τον Μ. Αλέξανδρο στις κατά Περσών εκστρατείες. Στις Βυζαντινές περιόδους εκχριστιανίσθηκαν, διατηρώντας και τα παγανιστικά τους έθιμα.
[15] Για την βιβλιογραφία γλώσσας, ιστορίας και παραδόσεις των Πομάκων κοίταwww.evrosblogs.gr
[16] Εκτός της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, ως λύκειο και θεολογική σχολή πρώτα (μέχρι 8/1971, όπου απαγορεύθηκε η λειτουργία) και μόνο λύκειο έπειτα, τα γυμνάσια και τα λύκεια στεγάζονται στα ίδια συγκροτήματα ως ενιαία δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
[17] Είναι ο φοιτητής, που τοποθέτησε τα εκρηκτικά στο «σπίτι του Κεμάλ» στις 5/9/1955, που ταυτίζεται με το τουρκικό Προξενείο στην Θεσσαλονίκη. Με την πράξη αυτή ξεκινά η γενοκτόνος πράξη κατά της ελληνικής εθνότητας στην
Κωνσταντινούπολη. Αν και είχε συλληφθεί από τις ελληνικές αρχές, η απελευθέρωση και η φυγή του στην Τουρκία είναι αξιοπερίεργη. Στην Τουρκία αναλαμβάνει υπεύθυνος γραφείου παρακολούθησης Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης. Η σταδιοδρομία του λήγει ως Νομάρχης του Nevşehir.
[18] Κοίτα Πολίτης τεύχος 479 (Μάρτιος 2007) σελ 9. Τουρκική γλώσσα στα ελληνικά σχολεία; του Β. Κυρατζόπουλου. Όπως και σε http://www.antibaro.gr/node/2794
[19] Ν. 2347 ΦΕΚ. Α’ 90 (Συνθήκη Φιλίας&Συνεργασίας), Άγκυρα 28/2/1953 και πρόσθετα αυτού στο Βελιγράδι 7/11/1953 (Ν. 2849/1954 ΦΕΚ Α-95) και 20/9/1954 (ΝΔ. 3583/1956, ΦΕΚ α-243). Συνθήκη συμμαχίας, πολιτικής συνεργασίας και
αμοιβαίας βοήθειας Ελλάδος – Τουρκίας – Γιουγκοσλαβίας Βελιγράδι 9/8/1954 (Ν. 3128/1955, ΦΕΚ Α-31) κ.ά.
[20] Έχει κουρδική καταγωγή. Γεννήθηκε το 1912 σε συνοικία της Κωνσταντινούπολης. Απόφοιτος Νομικής Κων/πολης. Έκανε την διατριβή του στη Νομική στο Παρίσι και το 1939 ξεκινά την ακαδημαϊκή καριέρα του ως Λέκτορας στο Πανεπιστήμιο της Άγκυρας. Το 1941 του απονέμεται ο τίτλος του Καθηγητή. Διετέλεσε βουλευτής του CHP και υπουργός την περίοδο 1945 – 1950. Συνεργάστηκε στενά με τον Menderes, για την διαμόρφωση της τουρκικής πολιτικής όσον αφορά την Κύπρο. Διετέλεσε Πρωθυπουργός (26/3/1971 – 22/5/1972) στην Κυβέρνηση Ενόπλων Δυνάμεων του κινήματος του 1971. Το 1975 εκδίδει το βιβλίο του (Bildiğim ve Gördüğüm ölçüler İçinde Kıbrıs, Η Κύπρος στα μέτρα που ξέρω και είδα). Στις 19/7/1980 δολοφονείται από «αγνώστους». Είναι ο μοναδικός δολοφονηθείς πρωθυπουργός στην ιστορία της Τουρκικής Δημοκρατίας.
[21] Κοίτα, Νίκος Κουρής Ελλάδα – Τουρκία ο Πεντηκονταετής «Πόλεμος», Νέα Σύνορα – Α.Α. Λιβάνη, Αθήνα 1997. Ως προς τον συγγραφέα μέσα στις συμφωνίες Ζυρίχη – Λονδίνο υπογράφεται μυστική συμφωνία κυριών με δέσμευση « α) Ελλάδα – Τουρκία, θα προσπαθήσουν την είσοδο της Κυπριακής Δημοκρατίας στο ΝΑΤΟ, β) Οι εγκαταστάσεις που θα γίνουν, πρέπει να συμφωνηθούν και από τις δύο κυβερνήσεις (σελ. 70).
[22] Κοίτα Καθημερινή 24/8/2004, όπως αρχεία State Department, απομαγνητοφωνημένα τηλέφωνα περιόδου 1/7/1964 – 30/8/1964.
[23] International Civil Organization (ICAO) ιδρύεται στις 7/12/1944 στο Chicago των Ηνωμένων Πολιτειών (Chicago Convention), σήμερα εδρεύει στο Montreal του Καναδά. Στην ιδρυτική Συνέλευση παρευρέθηκαν 52 χώρες. Το πρώτο καταστατικό ψηφίζεται από την Ελλάδα (ψηφίστηκε στην Ελληνική Βουλή στις 13/3/1947) και από την Τουρκία (ψηφίστηκε από την Τουρκική Βουλή στις 20/12/1945). Η τελευταία αναθεώρηση (9η κατά σειρά) του καταστατικού ψηφίστηκε το 2006. Από γένεσή τουτο άρθρο 3 αναφέρει «No state aircraft (used in military customs and police services ‘arti.2.’) of a contracting State shall fly over the territory of another State or land without authorization by special agreement or otherwise, and in accordance with the terms thereof».
[24] Flight Information Region, Περιοχή Πληροφοριών Πτήσεων.
[25] ΝΟΤΑΜ, Notice to Airmen, Αναγγελία προς αεροναυτιλλόμενους. Δήλωση ΝΟΤΑΜ είναι εθνική υπόθεση κάθε κράτους μέλους του ICAO.
[26] Τα Νέα 20/12/2002
[27] Κοίτα Πολίτη αριθ. φύλου 471 Ιούλιος 2006. www.metarrythmisis.gr
[28] Κοίτα www.enet.gr/?i=news.el.article&id=139010 ή http://www.antibaro.gr/node/1299 (8/3/2010)
[29] Ελευθεροτυπία 7/7/2010, της Κύρας Αδάμ.
[30] Κοίτα περιοδικό Στρατιωτική Επιθεώρηση Μάιος – Ιούνιος 2008, Η διαμάχη στο Αιγαίο & η Τουρκική Προκλητικότητα.
[31] UNCLOS (United Nations Convention on the Law of Sea). Γίνονται τέσσερις προσπάθειες για την «δίκαιη» καταγραφή της, α)UNCLOS I 1956 στη Γενεύη β) UNCLOS IΙ, 1960 Γενεύη, διαφωνεί το Ανατολικό Μπλοκ, γ) UNCLOS IΙΙ, 1973 Νέα Υόρκη, δ)Τέλος με την σύμβαση του 1982, όπου θεσμοθετείται το Παγκόσμιο Δίκαιο της Θαλάσσης. Το 5ο κεφάλαιο της σύμβασης αναφέρεται στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) Exclusive Economic Zone (EEZ).
[32] Επικυρώνεται στις 31/5/1995. Στις 8/7/1995 η Βουλή της Άγκυρας εκχωρεί στην Τουρκική Κυβέρνηση χρήση δικαιώματος casus belli.
[33] Κοίτα, Ίμια, τα Απόρρητα Τηλεγραφήματα των Αμερικάνων, Αθανάσιος Έλλις & Μιχάλης Ιγνατίου. Εκδόσεις Α.Α.Λιβάνη, Αθήνα 2009.
[34] Κοίτα Βασίλης Κυρατζόπουλος «Λύκου Ανάβασις», Εκδόσεις Τσουκάτου, Αθήνα 2006.
[35] Κοίτα http://wikileaks.org/wiki/CRS-97-799,Carol Migdalovitz, Greece and Turkey:Aegean Issues – Backgroung and Recent Developments.
[36] Κοίτα ΝΟΤΑΜ Α0184/10 της 15/1/2010, δεσμεύεται η Μύκονος και τουρκικό σκάφος του Πολεμικού Ναυτικού πλησιάζει στα 3 ν.μ. στην Μύκονο. Τουρκικό υποβρύχιο στις 13/1/2010 συλλαμβάνεται καταδυόμενο ανοιχτά της Κέας κ.ά.
[37] Στην Άγκυρα στις 20/1/2000:
Καταπολέμηση εγκλήματος, ιδιαίτερα της τρομοκρατίας, του οργανωμένου εγκλήματος, της παράνομης διακίνησης ναρκωτικών και λαθρομετανάστευσης (Ν.2926, ΦΕΚ Α’139), Ελληνο Τουρκική συμφωνία προστασίας επενδύσεων (Ν.2907, ΦΕΚ Α’82), Μνημόνιο Ελληνο Τουρκικής συνεργασίας προστασίας περιβάλλοντος (Ν.2902, ΦΕΚ Α’77), Ελληνο Τουρκική Τουριστική Συνεργασία (Ν. 2897, ΦΕΚ Α’69). Στην Αθήνα 4/2/2000: Ελληνο Τουρκική συμφωνία για οικονομική συνεργασία (Ν.2906, ΦΕΚ Α’81), Ελληνο Τουρκική Συμφωνία Τελωνιακής Συνεργασίας (Ν.2895, ΦΕΚ Α’62), Πολιτιστική Συνεργασία με την Τουρκία (Ν.2929, ΦΕΚ Α’142), Ελληνο Τουρκική Συμφωνία για θαλάσσιες μεταφορές
(Ν.2900, ΦΕΚ Α’75), Επιστημονική – Τεχνολογική συνεργασία με την Τουρκία (Ν.2896, ΦΕΚ Α’68). Στην Αθήνα 8/11/2001:
Πρωτόκολλο σύστασης Ελληνο-Τουρκικής Εφεδρικής Μονάδας αντιμετώπισης καταστροφών (Ν.3339, ΦΕΚ Α’111), Μνημόνιο συνεργασίας Διπλωματικής Ακαδημίας με Εκπαιδευτικό κέντρο Υπ. Εξ. Τουρκίας (Ν.3110, ΦΕΚ Α’39), Πρωτόκολλο εφαρμογής αρθ.8 σύμβ. Ν.2929 (Ν.3030, ΦΕΚ Α’163), Ελληνο – Τουρκικής συμφωνίας αποφυγής
διπλής φορολογίας (φόρος εισοδήματος) Άγκυρα 2/12/2003 (Ν.3228, ΦΕΚ Α’32) κ.ά.
[38] Όπως ανακοινώθηκε από τον πρόεδρο του Εμπορικού και Βιομηχανικού Συλλόγου Ρουμελίας Vehbi Varlık (Βεχμπί Βαρλίκ) στην ομιλία του στην Μπούρσα τον 11/2009.
[39] Κοίτα, Η Θράκη με το σχέδιο Καλλικράτης, www.votegreece.gr/archives/4666 , http://kostasxan.blogspot.com
Σε πρόσφατη Συνεδρία της Ακαδημίας Αθηνών, ο αντιπρόεδρος της Αντώνης Κουνάδης ανακοίνωσε τα επίσημα αποτελέσματα μακρόχρονης και επίπονης έρευνας διαπρεπών επιστημόνων (γενετιστών) Ελλήνων και ξένων, που απέδειξαν και επιστημονικώς με γενετικά υλικά (ancientDNA), ότι η επί δύο σχεδόν αιώνες θεωρία του Γερμανού συγγραφέα και πολιτικού Γιάκομπ- Φίλιππ Φαλλμεράϋερ είναι αβάσιμη και αστήρικτη.
Ο Φαλλμεράϋερ διατύπωσε την άποψη, μετά από ταξίδι στην Ελλάδα λίγο μετά την Επανάσταση του 1821, ότι οι κατοικούντες στην Πελοπόννησο Έλληνες δεν κατάγονται από την φυλή των Αρχαίων Ελλήνων, αλλά είναι απόγονοι Σλάβων που εισέβαλαν στην Ελλάδα κατά την περίοδο του Μεσαίωνα. Η θεωρία του βασιζόταν σε πολύ λίγες πηγές και σε ορισμένα Σλαβικά τοπωνύμια της Πελοποννήσου (π.χ. Τζίμοβα).
Σύμφωνα με την θεωρία αυτή, οι Πελοποννήσιοι του Μεσαίωνα ήταν απόγονοι κυρίωςΣλάβων και Αβάρων εισβολέων, που εγκαταστάθηκαν εκεί ως έποικοι κατά την διάρκεια του 6ου έως 8ου μ.Χ. αιώνος. Υποστήριξε επίσης ότι οι Τσάκωνες ήσαν απόγονοι μιας Σλαβικής φυλής, οι Μανιάτες απόγονοι των Μαρδαϊτών, ενώ οι κάτοικοι της Βάθειας Μάνης είχαν Σλαβική προέλευση. Ωστόσο, σε άλλο βιβλίο του «Η ιστορία της Αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας», αναφέρεται ειδικά στους Έλληνες του Πόντου ως «αδιάλειπτη συνέχεια της Ελληνικής φυλής από των αρχαιοτάτων χρόνων».
Τις απόψεις του για τους κατοικούντας στην Πελοπόννησο Έλληνες, δημοσίευσε σε βιβλίο του το 1830, είχε υποστηρικτές στην Ευρώπη, αλλά μεγάλες αντιδράσεις από ΄Ελληνες διανοούμενους της εποχής, ενώ ο ιστορικός Κων. Παπαρρηγόπουλος χαρακτήρισε την θεωρία του εσφαλμένη, προβάλλοντας μάλιστα την ιδέα περί συνέχειας της Ελληνικής Εθνότητος κατά την Μεσαιωνική περίοδο.
Αυτήν την περίεργη θεωρία του Φαλλμεράϋερ, την οποία υιοθέτησαν και «ημέτεροι» σύγχρονοι ψευτοδιανοούμενοι αναθεωρητές της ιστορίας, ήλθε για να κατεδαφίσει η τεραστίας αξίας επιστημονική έρευνα 14μελούς ερευνητικής ομάδος με επικεφαλής τον κορυφαίο Καθηγητή Γενετικής και ιατρικής Γενετικής στο πανεπιστήμιο Ουάσιγκτον (Seattle,WA,USA) Γεώργιο Σταματογιαννόπουλο (φώτο) που δημοσιεύθηκε προσφάτως στο περιοδικό «EuropeanJournalofHumanGenetics» με τίτλο «Η Γενετική των Πελοποννησίων πληθυσμών και η θεωρία αφανισμού των Ελλήνων της Πελοποννήσου κατά τον Μεσαίωνα».
Παρουσιάζοντας τη σημαντική αυτή έρευνα, ο Αντώνης Κουνάδης (φώτο) είπε ότι η αποκρυπτογράφηση του γονιδιώματος έδειξε ότι το DNA (ευρισκόμενο στον πυρήνα κάθε ανθρώπινου κυττάρου), αποτελείται από 3,2 δισεκ. ζευγάρια νουκλεοτιδίων. Το DNA κάθε ανθρώπινου κυττάρου περιέχει περίπου 22 χιλιάδες γονίδια, μέρος των οποίων έχει την ιδιότητα να αποθηκεύει και να διαβιβάζει τις γενετικές πληροφορίες. Λόγω της ραγδαίας εξελίξεως της τεχνολογίας του γονιδιώματος, αναπτύχθηκε ένας σημαντικός κλάδος της Γενετικής, η Ανθρώπινη Πληθυσμική Γενετική και η Αρχαία Γενετική με βάση το aDNA (ancientDNA). Ο κλάδος αυτός δίνει την δυνατότητα μελέτης των μετακινήσεων των πληθυσμών κατά την αρχαιότητα με βάση την γενετική δομή τους, και συνακόλουθα τη χρονολόγηση ιστορικών γεγονότων, ως και την επαλήθευση ή απόρριψη θεωριών που επικράτησαν και στηρίχθηκαν σε διεπιστημονική έρευνα ιστορικών, αρχαιολόγων, παλαιοντολόγων και επιστημόνων άλλων ειδικοτήτων.
Ο γερμανός καθηγητής Φαλλμεράϋερ |
Η έρευνα του Γ. Σταματογιαννόπουλου και των συνεργατών του αφορά την γενετική δομή πληθυσμών της Πελοποννήσου από διάφορες περιοχές, με ιδιαίτερη αναφορά στους Τσάκωνες που χρησιμοποιούσαν δωρικής προελεύσεως διάλεκτο και στους Μανιάτες, δύο πληθυσμικές ομάδες της Πελοποννήσου (γενετικώς διάφορες). Για να ελεγχθεί η υπόθεση Φαλμεράϋερ περί της «Θεωρίας αντικαταστάσεως των Πελοποννησίων του Μεσαίωνα από Σλάβους» χρησιμοποιήθηκαν 2.500.000 πολυμορφισμοί από μονά-νουκλεοτίδια για την έρευνα της γενετικής δομής των πληθυσμών της Πελοποννήσου από ένα δείγμα 241 ατόμων προερχόμενων από όλες τις περιοχές της.
Από την έρευνα αυτή, στην οποία εφαρμόσθηκε εξειδικευμένο λογισμικό, προέκυψε σημαντική ετερογένεια των Πελοποννησιακών πληθυσμών, που δικαιολογείται από τους γενετικώς διακεκριμένους υποπληθυσμούς και από τις διαβαθμίσεις γονιδιακής ροής εντός της χερσονήσου της Πελοποννήσου. Η ερευνητική ομάδα κατέληξε ότι οι Πελοποννήσιοι είναι γενετικώς σαφώς διακρίσιμοι από τους πληθυσμούς των γηγενών Σλάβων και μάλιστα πολύ όμοιοι των Σικελών και των Ιταλών. Όπως έδειξε η Πληθυσμική Γενετική, η Σλαβική επιμιξία με Ελληνικό πληθυσμό ήταν πολύ μικρή.
Από την πολύ ενδιαφέρουσα αυτή έρευνα, κατά την οποία χρησιμοποιήθηκε μια νέα μέθοδος ποσοτικής Ανάλυσης Μίξεως, προέκυψε ότι η Σλαβική γενεαλογία Πελοποννησίων υποπληθυσμών εκυμαίνετο από 0,2 – 14,4 %. Ως εκ τούτου, η μελέτη αυτή της υπό τον Γ. Σταματογιαννόπουλο ερευνητικής ομάδος απέρριψε την «Θεωρία αφανισμού των Πελοποννησίων κατά τον Μεσαίωνα».
Από την έρευνα αυτή, (συνοδεύεται από χάρτες των περιοχών λήψεως των δειγμάτων DNA, διαγράμματα και πίνακες), εξάγονται κι άλλα ειδικότερα συμπεράσματα για την γενετική δομή των μελετηθεισών πληθυσμικών ομάδων απ’ τις οποίες, όπως τονίζουν οι ίδιοι ερευνητές, ξεχωρίζουν οι γενετικές δομές των Τσακώνων και των Μανιατών από όλες τις άλλες πληθυσμικές ομάδες της Πελοποννήσου.
Προ ετών, ο Καθηγητής Γ. Σταματογιαννόπουλος προέβη στην Ακαδημία Αθηνών σε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ανακοίνωση με τίτλο «Η καταγωγή των Μακεδόνων: ιστορία, γενετική και το διαδίκτυο». Επίσης, έρευνά του για την καταγωγή των κατοίκων του οροπεδίου του Λασιθίου Κρήτης με την βοήθεια δειγμάτων aDNA που είχε συλλέξει κυρίως από μουσεία, ηλικίας 2.500 και πλέον ετών, απεδείκνυε ότι οι σημερινοί κάτοικοι του Λασιθίου έχουν ανάλογο DNA με τους προγόνους τους.
Πηγή: Ινφογνώμων Πολιτικά
Ιωάννης Θαλασσινός, Διευθυντής Π.Ε.ΦΙ.Π. 04-10-2017
Ποιός ἄραγε θυμᾶται τή θλιβερή ἐπέτειο τῆς ψήφισης, ἀπό τή Βουλή τῶν Ἑλλήνων, τοῦ ἐπαίσχυντου...
Χριστιανική Εστία Λαμίας 03-10-2017
Οἱ μάσκες ἔπεσαν γιά ἀκόμα μιά φορά. Ἑταιρεῖες γνωστές στούς Ἕλληνες καταναλωτές ἀφαίρεσαν ἀπό τά...
TIDEON 21-12-2015
Επιμένει να προκαλεί Θεό και ανθρώπους η ελληνική Κυβέρνηση, ψηφίζοντας στις 22 Δεκεμβρίου 2015 ως...
Tideon 14-12-2015
Η Κυβέρνηση μας μίλησε για την «αναγκαιότητα» και για τα πλεονεκτήματα της «Κάρτας του Πολίτη»...
TIDEON 27-08-2014
Λαμβάνουν διαστάσεις καταιγισμού οι αντιδράσεις πλήθους φορέων και πολιτών για το λεγόμενο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο το...
tideon.org 02-05-2013
Kαταθέτουμε την αρνητική δήλωση μας προς τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ). Ο νόμος αφήνει πολλά...
Tideon 31-12-2012
Ποια είναι η λύση αν πλήρωσες «τσουχτερές» τιμές στο Κυλικείο του Νοσοκομείου, του Αεροδρομίου, του...
Νικόλαος Ἀνδρεαδάκης, ὁδηγός 03-04-2012
Εἶμαι νέος μὲ οἰκογένεια, ἔχω ὅλη τὴ ζωὴ μπροστά μου… Λόγῳ ἐπαγγέλματος ἔχω τὴ δυνατότητα...
tideon 07-11-2011
ΜΝΗΜΟΝΙΟ: Δεν ξεχνώ αυτούς που παρέδωσαν αμετάκλητα και άνευ όρων την ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ και έκαναν...
ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΤΩΡΑ ... 15-02-2011
Κατάλαβες τώρα ... γιατί σε λέγανε «εθνικιστή» όταν έλεγες πως αγαπάς την Πατρίδα σου; Για να...
ΤΡΑΠΕΖΑ ΙΔΕΩΝ 25-12-2010
Τώρα πια γνωρίζω τους 10 τρόπους που τα ΜΜΕ μου κάνουν πλύση εγκεφάλου και πώς...