Ο πατέρας του Αδόλφου Χίτλερ, Αλόις Χίτλερ, είχε έναν ακόμα γιο, που μάλιστα έφερε και το ίδιο όνομα με αυτόν. Ο νεότερος Αλόις Χίτλερ είχε μεταναστεύσει στη Βρετανία και τελικά κατέληξε, κάποια στιγμή, να εργάζεται σε ένα ξενοδοχείο στο Δουβλίνο. Εκεί γνώρισε μια 17χρονη κοπέλα, την Μπρίτζετ Ντόουλινγκ.

– Γέροντα, σκέφτομαι συνέχεια τὸ σφάλμα μου ποὺ σᾶς στενοχώρησε καὶ μὲ πιάνει λύπη.

Ὁ νεαρός Ἰωάννης διδάχθηκε ἀπό μικρός τὰ γράμματα καὶ ἐντρύφησε μὲ ζήλο στὴ μελέτη τῶν θείων γραφῶν. Ἀπό τὴν ἐφηβική του ἠλικία φλεγόταν ἀπό τὸν πόθο νὰ ἀκολουθήσει τὴν ὁδό τοῦ μοναχικού βίου. Οὶ γονείς του‚ φοβούμενοι μήπως τὸν χάσουν ἀπό κοντά τους‚ ἐπέμεναν νὰ νυμφευθεί‚ ἀλλά πρὶν ἀπό τὸν γάμο ἀποφάσισε νὰ ἀκολουθήσει τὴν κλήση τοῦ Θεοῦ καὶ ἔφυγε κρυφά ἀπό τὸ χωριό του‚ καταφεύγοντας στὸ ὅρος Ὄλυμπος τῆς Βιθυνίας ὅπου υπήρχαν πολλά μοναστήρια καὶ κελλιά. Ἐκεί ὁ Ἰωάννης ἔγινε δόκιμος «τεθείς ὑπό τὴν διδασκαλίαν καὶ τὴν διαπαιδαγῶγησιν τοῦ Προηγουμένου τῆς ἱεράς ἐκείνης ποίμνης»‚ ὁ ὁποίος‚ βλέποντας τὸν ζήλο του‚ τὸν ἔκειρε μοναχό τὸ ἔτος 1043 καὶ τοῦ ἔδωσε τὸ ὅνομα Χριστόδουλος‚ ἐξαιτίας τῆς μεγάλης του ἀγάπης για τὸν Ἰησοῦ Χριστό.

Στην επίσημη ιστοσελίδα της Εθνικής Πινακοθήκης - Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτσου αναφέρεται χαρακτηριστικά ότι “ο θεσμικός ρόλος της Εθνικής Πινακοθήκης είναι η συλλογή, διαφύλαξη, συντήρηση, μελέτη και έκθεση έργων τέχνης, με σκοπό την αισθητική καλλιέργεια του κοινού, την δια βίου εκπαίδευση μέσα από την τέχνη και την ψυχαγωγία που αυτή προσφέρει, αλλά και την αυτογνωσία των Ελλήνων με τη βοήθεια της ιστορίας της τέχνης, η οποία εκφράζει σε συμβολικό επίπεδο τον εθνικό βίο”.

Το υλικό και πνευματικό σύμπαν είναι, αγαπητοί μου, υπό τάς διαταγές του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Ό Κύριος κάνει πολλά και αναρίθμητα θαύματα. Μετράς τα άστρα του ουρανού; Αδύνατον, είναι αμέτρητα. Έτσι και τα θαύματα, πού έκανε, κάνει και θα κάνη μέχρι της συντέλειας των αιώνων ό Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, είναι αναρίθμητα. Ένα από τα πολλά θαύματα του είναι κι αυτό πού ακούσαμε προ ολίγου.

Ο Jonathan Schanzer, εκτελεστικός διευθυντής του Ιδρύματος για την Άμυνα των Δημοκρατιών (FDD), μιας δεξαμενής σκέψης των ΗΠΑ, προειδοποίησε το Κογκρέσο στις 5 Μαρτίου ότι η πορεία της Τουρκίας αποτελεί σημαντική απειλή για τα συμφέροντα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, περιγράφοντας την κατάσταση ως ολοένα και πιο κρίσιμη.

Η ηρωική νεομάρτυς Ελένη, 36 ετών, ήταν κατηχούμενη στην ορθόδοξη πίστη. Αν και δεν πρόλαβε να βαφτιστεί σε νερό (δηλ. να λάβει το "βάπτισμα του ύδατος"), είναι πλέον βαφτισμένη, αφού λογαριάζεται γι' αυτήν το "βάπτισμα του αίματος". Αγία του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών και υπέρ του ρωσικού και του τουρκικού λαού, για την πίστη και τη σωτηρία τους.

Η Ελένη είναι μια ρωσίδα παντρεμένη με τούρκο, κάτι πολύ συνηθισμένο στην Αττάλεια, μιας και υπάρχουν 12.000 οικονομικοί μετανάστες, στην πλειοψηφία γυναίκες. Οι πιο τυχερές έχουν σύζυγο τούρκο θρησκευτικά αδιάφορο/κοσμικό. Μπορεί να είναι και οι ίδιες του ιδίου πνεύματος, αλλά μπορεί αντιθέτως οι ίδιες να είναι θρησκευόμενες, οπότε έχουν την ελευθερία να λατρεύουν το Θεό τους, αρκεί να μην προκαλούν με την έντονη θρησκευτικότητά τους.

Μερικές έχουν έρθει σε συναίσθηση και μετά τον (πολιτικό) γάμο τους με μουσουλμάνο αναζήτησαν την πόρτα της Ορθόδοξης Εκκλησίας, αν είχαν κάποια βιώματα από τις γιαγιάδες τους, και φυσικά η Εκκλησία τις αντιμετώπισε με αγάπη και κατανόηση ασκώντας άκρα οικονομία. Μερικές εξακολουθούν να ζουν κοσμική ζωή και να θυμούνται (εξ όσων μπορούμε να ξέρουμε τουλάχιστον) την Εκκλησία στις πολύ μεγάλες γιορτές.

Υπάρχει όμως και μια μεγάλη κατηγορία γυναικών που έρχονται στο ναό κάτω από δύσκολες συνθήκες, κρυφά, κάνοντας σκληρά «παζάρια» με το σύζυγό τους, παρακαλώντας, κλαίοντας, ικετεύοντας, διαφεύγοντας, κινδυνεύοντας… Τα παιδιά τους δεν μπορούν να τα βαφτίσουν, παρακαλούν τον ιερέα να το κάνει κρυφά, αλλά όπως ξέρετε αυτό δεν γίνεται όταν είναι εν ζωή και οι δύο γονείς. Ακόμα και το να φέρουν στο ναό τα παιδάκια τους για να γνωρίσουν το χώρο είναι μεγάλη ευλογία γι’ αυτές, πράγμα που γίνεται πολύ δύσκολα και σπάνια.
Μη βιαστείτε να πείτε «μα δεν το σκέφτηκαν πριν τον παντρευτούν;».

Πολλές από αυτές πήραν τη διαβεβαίωση «εσύ τη θρησκεία σου κι εγώ τη δική μου», πράγμα όμως που δεν εφαρμόστηκε στην πράξη. Άλλες είδαν ένα γάμο σαν σανίδα σωτηρίας, άλλες ερωτεύτηκαν και δεν σκέφτηκαν τίποτα κι άλλες απλά δεν πολυσκέφτηκαν ή δεν φαντάστηκαν τις συνέπειες που στη συνέχεια βρήκαν μπροστά τους. Όπως κι αν είναι τα πράγματα, για μας οι γυναίκες αυτές είναι παιδιά της Εκκλησίας κι ένα μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα για την τοπική Εκκλησία, που κάνει τα πάντα για να τις ανακουφίσει.

Κάθε Σάββατο βράδυ ο ιερέας του Αγίου Αλυπίου στην Αττάλεια δέχεται πληθώρα εξομολογήσεων και συχνά το πετραχήλι του βρέχεται από καυτά δάκρια. Υπάρχει και η ευλογημένη μερίδα – πολύ μικρή θα έλεγα – που με τη χάρη του Θεού έφεραν το σύζυγό τους στην Ορθόδοξη Εκκλησία και τον βοήθησαν να λάβει το άγιο Βάπτισμα, κάτι για το οποίο προσεύχονται και οι υπόλοιπες.

Η Ελένη ερωτεύτηκε τον άντρα της τόσο, που δέχτηκε ακόμα και να μιλήσει με έναν ιμάμη. Όχι ότι της πέρασε από το μυαλό να αλλαξοπιστήσει, αλλά να, είπε ότι, αν του κάνει το χατίρι να πάει μαζί του στο τζαμί μια φορά, θα σεβαστεί κι αυτός την πίστη της και θα την αφήνει να έρχεται στο ναό τις Κυριακές. Άλλωστε ξέρει ότι οι  μουσουλμάνοι σέβονται τις μονοθεϊστικές θρησκείες. Από την άλλη, ο άντρας της θεώρησε ότι η επίσκεψη αυτή στον ιμάμη σημαίνει αποδοχή του Ισλάμ κι ότι η γυναίκα του χρειάζεται απλά λίγο χρόνο μέχρι να συνηθίσει τη νέα θρησκεία.

Τα πράγματα ξεκαθάρισαν όταν η Ελένη πήγε ένα ταξίδι στη Ρωσία και γύρισε στην Τουρκία ενισχυμένη πνευματικά και με ένα εικονάκι του αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ κρεμασμένο στο λαιμό της. Ο άντρας της έγινε θηρίο ανήμερο όταν το είδε, το άρπαξε βίαια, τράβηξε το αλυσιδάκι και το έσπασε και κατέστρεψε το εικονάκι λέγοντας: «Εσύ είσαι μουσουλμάνα! Τι πράγματα είναι αυτά; Άλλαξες θρησκεία;!!!????».

Η Ελένη του απάντησε ότι πάντα ήταν ορθόδοξη, δεν άλλαξε ποτέ θρησκεία κι ότι η κουβέντα της με τον ιμάμη δεν σήμαινε αλλαγή θρησκεύματος!».
Ο καβγάς άναψε για τα καλά, η Ελένη είδε μπροστά της ένα απειλητικό σύζυγο και χρειάστηκε οι γείτονες να καλέσουν την αστυνομία για να την γλυτώσουν από το ξύλο που έφαγε εκείνο το βράδυ. Φιλοξενήθηκε προσωρινά σε μια φίλη της, αλλά ο σύζυγός της την ενοχλούσε τηλεφωνικά λέγοντας την να γυρίσει πίσω και πρώτη τους δουλειά θα είναι να πάνε μαζί στον ιμάμη. Η Ελένη αρνούνταν και δεν γύριζε πίσω, σε σημείο να την απειλήσει ότι, αν δεν το κάνει, θα τη σκοτώσει.

Λίγες μέρες μετά, ένα πρωί η Ελένη ξύπνησε τη φίλη της που την φιλοξενούσε για να της διηγηθεί ένα υπέροχο όνειρο που είχε δει: ήταν μόνη της μπροστά σε μια απέραντη γαλάζια θάλασσα, μπροστά της υπήρχε ένα απίστευτα  όμορφο τοπίο και στην ψυχή της επικρατούσε βαθιά ειρήνη. Μια φωτεινή παρουσία την πήρε από το χέρι και της έδειξε απερίγραπτες ομορφιές που δεν εκφράζονται με λόγια.  Μετά της είπε: «Παιδί μου, εσύ να ακολουθήσεις το δικό μου δρόμο». Η Έλενα ήξερε ότι αυτός ήταν ο Χριστός. Όταν ξύπνησε ήταν τόσο ευτυχισμένη όσο ποτέ στη ζωή της. Δεν υπήρχε καμιά ταλάντευση μέσα της. Ξύπνησε τη φίλη της και της τα διηγήθηκε πολύ έντονα όλα γεμάτη γαλήνη. Μετά της είπε ότι θα πάει στο σπίτι του άντρα της να πάρει τα πράγματά της και ότι θα χωρίσει για να ζήσει σωστή πνευματική ζωή. Η φίλη της τής είπε να μην πάει γιατί ο άντρας της την είχε απειλήσει ότι θα τη σκοτώσει. Εκείνη όμως ήταν αποφασισμένη να ζήσει με το Χριστό. Έφυγε από το σπίτι της φίλης της και κανένας δεν την ξαναείδε ζωντανή. Δεν ξέρουμε ποιος ήταν ο διάλογος που έγινε με τον άντρα της, αλλά μάθαμε ότι την σκότωσε, όπως της είχε πει ότι θα κάνει αν εξακολουθήσει να ζει ως χριστιανή.

Η μάρτυς Ελένη είναι η πρώτη νεομάρτυρας της σύγχρονης εκκλησίας της Αττάλειας. Την ευχή της να έχουμε.

Τον περασμένο Ιούλιο μια μικρή ομάδα μαζί με τον Επίσκοπο, αφού ακούσαμε την διήγηση για την Ελένη, ψάλαμε ένα τρισάγιο για την ψυχή της, κοντά στην θάλασσα, κάτω από τα πεύκα, μέσα στα χαλάσματα ενός παλαιοχριστιανικού ναού με ωραία ψηφιδωτά που μόλις τα σκουπίσαμε και τα θαυμάσαμε.

Όλα τα Μικρασιατικά παράλια μαρτυρούν ζωή αιώνων με την δική μας πίστη και γλώσσα. Εκεί η φίλη της Άννα μας διηγήθηκε τις τελευταίες ημέρες της. Αργότερα ο ιερέας πρόσθεσε και αυτός την μαρτυρία του. Ας αποτελέσει η σύντομη διήγησή τους το Μνημόσυνο που οφείλουμε αυτές τις ημέρες στην Ελένη.

Η Ελένη Μαχάνκοβα γεννήθηκε στην μεγαλούπολη Μπαρναούλ της Σιβηρίας στις 18 Αυγούστου του 1977. Πήγε στην νότια Τουρκία να εργασθεί, όπως πολλοί συμπατριώτες της, στις τουριστικές εγκαταστάσεις που εκατομμύρια ρώσοι επισκέπτονται κάθε χρόνο. Ήταν λογίστρια και όμορφη. Εκεί γνωρίστηκε με έναν ντόπιο, που την παντρεύτηκε, κατά τα μουσουλμανικά έθιμα, στο τζαμί.

Η οικογένειά της, στην Ρωσία, ήταν άθεη. Ο άντρας της κατόπιν την λογάριαζε μουσουλμάνα και ήταν υπερήφανος γι' αυτήν, ενώ εκείνη τον αποστρεφόταν, όταν αυτός χαιρόταν ακούγοντας ότι μουσουλμάνοι φονεύουν Χριστιανούς στην Συρία.

Πολλές φίλες της ρωσίδες πήγαιναν τακτικά στην μοναδική Εκκλησία που λειτουργεί στην νότια Μικρασία, στην μεγάλη γειτονική τους πόλη. Η Άννα, μάλιστα, διευθύνει εκεί την χορωδία. Άρχισε λοιπόν να εκκλησιάζεται η Ελένη, ζητώντας να μάθει πώς να προσεύχεται και τι συμβαίνει κατά την θεία Λειτουργία.

Τότε, στις 6 Ιανουαρίου του 2013, ο άνδρας της την κτύπησε σοβαρά και εκείνη έφυγε από το σπίτι και πήγε και έμεινε στην Άννα. Μαζί πήγαιναν στην Εκκλησία και τότε ένοιωσε μια αλλαγή μέσα της, ενώ στεναχωριόταν που δεν ήταν βαπτισμένη. Θαύμαζε την αγάπη που της έδειχναν ο ιερέας και οι ενορίτες. Έβλεπε πια διαφορετικά όσους δεν ήταν χριστιανοί, χωρίς να τους μισεί.

Η Άννα της πρότεινε να βαπτισθεί και το δέχθηκε. Ο ιερέας της έδωσε οδηγίες για το πώς να εκκλησιάζεται, πώς να προσεύχεται και της όρισε να διαβάζει το Ευαγγέλιο. Με τις φιλενάδες της συζητούσαν πολύ για την πίστη, τους άγιους μάρτυρες, και τα άκουγε όλα προσεκτικά.

Μετά ταξίδεψε στην Ρωσία, όπου έμεινε δύο εβδομάδες στην οικογένειά της. Πήγαινε και εκεί στην Εκκλησία, από όπου αγόρασε και έφερε μαζί της μικρές εικόνες. Παραπονέθηκε στους γονείς της γιατί δεν την βάπτισαν. Η μητέρα της τής είπε ότι αυτοί έζησαν ως άθεοι, αλλά εκείνη να βαπτισθεί, αφού το θέλει. Μάλιστα της έδωσε ένα μενταγιόν με την εικόνα του αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ.

Στις 8 Μαρτίου του 2013 επέστρεψε και έμεινε στο σπίτι της Άννας. Την επόμενη ημέρα πηγαίνοντας στην δουλειά συνάντησε τον άνδρα της. Είδε το μενταγιόν και την ρώτησε: "Άλλαξες την πίστη σου;" Εκείνη του απάντησε: "Ναι". Αυτός άρχισε τότε να την προσβάλλει και να βλασφημεί επειδή πρόδωσε τον Αλλάχ. Το είπε στους φίλους του και εκείνοι του απήντησαν: "Νομίζεις ότι ένας γάμος στο τζαμί την έκανε μουσουλμάνα;".

Ο άντρας της άρχισε να την συναντά κάθε ημέρα μετά την δουλειά, ή να της τηλεφωνεί, και να απειλεί ότι θα την σκοτώσει. Η Άννα της εξέφρασε την χαρά της που ομολογεί τον Χριστό, αλλά της είπε ότι είναι επικίνδυνο.
Εκείνες τις ημέρες διάβαζε τον βίο της αγίας Ματρόνας και μαζί με την Άννα έπιναν κάθε πρωί αγιασμό. Έβλεπε τακτικά τον ιερέα, ήταν η εβδομάδα της Τυρινής και επρόκειτο να βαπτισθεί το Πάσχα.

Το πρωί της 15ης Μαρτίου διηγήθηκε στην Άννα το όνειρο που είδε την νύκτα: Πίσω από ένα μεγάλο ανοικτό παράθυρο στεκόταν ένας άνθρωπος με πολύ αγαθό και όμορφο βλέμμα. Πλησίασε η Ελένη και είδε πλάι του πολλά όμορφα ζώα και πίσω την θάλασσα. Της είπε ότι όλα αυτά του ανήκουν και αυτός τα δημιούργησε. Στην συνέχεια άνοιξε τα χέρια του λέγοντάς της: "Έλα σε μένα, κόρη μου". Την αγκάλιασε και της έδωσε την ειρήνη του και εκείνη ησύχασε, γιατί ο άνδρας της την είχε απειλήσει το βράδυ στο τηλέφωνο και φοβόταν να πάει στην δουλειά της.

Η Άννα μας διηγήθηκε ότι προσευχήθηκαν, ήπιαν αγιασμό και η Ελένη έφυγε κάνοντας τον σταυρό της. Στις 3.00 τηλεφώνησε στην Άννα ότι ο άνδρας της τής έστειλε ένα μήνυμα σαν να μην συμβαίνει τίποτε. Αργότερα στην ανηψιά του άνδρα της είπε ότι εκείνος της ζήτησε να συναντηθούν και πηγαίνει να τον συναντήσει. "Ό,τι είναι να γίνει ας γίνει" είπε. Αυτά ήταν τα τελευταία της λόγια. Εκείνος την δέχθηκε στο σπίτι και με ένα μαχαίρι την έσφαξε. Στην αστυνομία δήλωσε: "Αυτό είχα να προσφέρω στον Αλλάχ".

Η Ελένη ετάφη στην γενέτειρά της, στην Ρωσία. Ας είναι αιωνία η μνήμη της μαζί με όλους τους Νεομάρτυρες.

Πηγή: Μιχάλης Σπυρίδων

Στὴν ἱστορικὴ διαδρομὴ τῶν αἰώνων πολλοὶ παρουσιάσθηκαν ὡς πηγὲς γνώσεως καὶ ἀναμορφωτὲς τῆς ἀνθρωπότητας.

Ανάμεσα στους νεομάρτυρες που αγωνίστηκαν κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας για τη στερέωση του χριστιανικού φρονήματος, επιδεικνύοντας ξεχωριστή γενναιότητα και ακλόνητη πίστη, είναι και ο εκ Σφακίων της Κρήτης Άγιος νεομάρτυς Μανουήλ, ο οποίος σφαγιάσθηκε υπέρ Χριστού στο μυροβόλο και αγιότοκο νησί της Χίου στις 15 Μαρτίου 1792.

«Χαίρε αυλή λογικών προβάτων» ΑΠΟΨΕ, αγαπητοί μου, λέγεται ό Ακάθιστος ύμνος, οι Χαιρετισμοί. Τι είναι οΐ Χαιρετισμοί; Ένα τραγούδι. Υπάρχουν τραγούδια του σατανά, πού εγκωμιάζουν το διάβολο και τους αισχρούς έρωτες κι ακούγονται σε διάφορα κέντρα ή μεταδίδονται από ραδιόφωνα και τηλεοράσεις, και τα τραγούδια του Θεού και της Εκκλησίας, πού ψάλλονται στους ναούς από τους ψάλτες και τους Ιερείς μας. Ένα από τα ωραιότερα τραγούδια της Εκκλησίας μας είναι οι Χαιρετισμοί της υπεραγίας Θεοτόκου ή Ακάθιστος ύμνος. Αυτός ό ύμνος ψάλλετε σε όλη την Ελλάδα, αλλά και στη Σερβία και στη Βουλγαρία και στη “Ρουμανία και στη Ρωσία, και παντού σ’ όλη τη γη όπου υπάρχουν ορθόδοξοι, από την Αυστραλία ως την Αμερική. Ψάλλονται οι Χαιρετισμοί και δάκρυα τρέχουν από τα μάτια.

Συρία. Νέο βίντεο από τις θηριωδίες που διέπραξαν σήμερα οι τρομοκράτες του νέου συριακού καθεστώτος σε παράκτιες περιοχές της Συρίας, παρουσιάζει στο Χ ο έγκυρος αναλυτής Babak Taghvee.

Ομολογία από ένα κορίτσι  που -μέσα στα προβλήματά του- «άλλαξε φύλο», επανήλθε με ψυχολογική βοήθεια και ισορρόπησε όταν  έγινε μητέρα…Οι ζημίες όμως του πειράματος θα την ακολουθούν για μια ζωή

Ακόμα και σήμερα, όταν έχει μπουνάτσα και η θάλασσα είναι αρυτίδωτη, η επιφάνειά της βόρεια της Αίγινας ιριδίζει, δείγμα του ότι υπάρχει πετρέλαιο. Από πού όμως προέρχεται; Τι είναι αυτό που κρύβεται στον Σαρωνικό, σε βάθος 78 μέτρων; Η διαλεύκανση του μυστηρίου μας οδηγεί στα μαύρα χρόνια της γερμανικής κατοχής, το 1942. Τότε, 69 χρόνια πριν, η Σαλαμίνα ήταν ο ναύσταθμος, στον οποίο ναυλοχούσαν πολεμικά σκάφη επιφανείας, αλλά και υποβρύχια των Γερμανών...

Ένα από αυτά, το U 133, ξεκίνησε στις 14 Μαρτίου του 1942 για μια απόρρητη αποστολή, η οποία έμελλε να είναι και η τελευταία του. Λίγη μόλις ώρα μετά τον απόπλου του από την γερμανική βάση, μια φοβερή έκρηξη φώτισε τον ουρανό. Το υποβρύχιο εξαφανίστηκε κάτω από τα κύματα, κομματιασμένο από την σφοδρότητα της έκρηξης, χωρίς κανένας από τα 45 μέλη του πληρώματος να προλάβει να σωθεί!

Φορτωμένο με 14 τορπίλες και 170 περίπου τόνους πετρέλαιο, το U133 ήταν έτοιμο να σπείρει τον όλεθρο και την καταστροφή στις συμμαχικές νηοπομπές που πάσχιζαν να κρατήσουν όρθιο το μέτωπο της Βόρειας Αφρικής και την αποκλεισμένη Μάλτα. Η μοίρα όμως τα έφερε αλλιώς και τελικά το υποβρύχιο έγινε ο υγρός τάφος του πληρώματός του, ένα μυστήριο που έμεινε ξεχασμένο, ένα αίνιγμα με αναπάντητα για δεκαετίες ερωτήματα και η αφορμή για πολλά σενάρια, πολλά από τα οποία θυμίζουν ταινίες επιστημονικής φαντασίας...

Αρκετές δεκαετίες αργότερα, ένας από τους αυτοδύτες που καταδύθηκαν στο ναυάγιο, μοιράζεται τις εμπειρίες του και αφηγείται τις εντυπώσεις από το θέαμα που αντίκρισε στα 78 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Ο Κώστας Θωκταρίδης, με εκατοντάδες δύσκολες καταδύσεις στο ενεργητικό του, φωτίζει τις άγνωστες πτυχές της αύτανδρης βύθισης του μοιραίου υποβρυχίου.

«Αντικρίζοντας κανείς το U 133 νιώθει δέος βλέποντας ένα υποβρύχιο κομμένο κυριολεκτικά στα δύο, στο σημείο που κάποτε βρίσκονταν τα διαμερίσματα των ναυτών. Ο μειωμένος φυσικός φωτισμός σε αυτό το βάθος σε συνδυασμό με τα δίχτυα και τα παραγάδια που καλύπτουν τον υγρό τάφο του U 133, συμβάλλει στην δημιουργία ενός σκηνικού-θρίλερ. Ο εξερευνητής του ναυαγίου δεν ξέρει τι θα συναντήσει κολυμπώντας ανάμεσα στα συντρίμμια του υποβρυχίου».

Ατύχημα ή σαμποτάζ;

Αντικρουόμενα και αντιφατικά τα αίτια της βύθισης, σύμφωνα με ποικίλες ιστορικές πηγές. Οι διαβαθμισμένες αναφορές της εποχής αναφέρουν ως αίτιο κάποιο λάθος ναυσιπλοΐας και την πρόσκρουση σε νάρκη, ενώ πηγές σε πολωνικά αρχεία αναφέρουν τη δράση του μεγαλωμένου στην Ελλάδα Γέρζι Ιβάνοφ, αθλητή του Ηρακλή Θεσσαλονίκης, προς τιμήν του οποίου δόθηκε το όνομα στο κλειστό γυμναστήριο «Ιβανώφειο», κατάσκοπου που δραστηριοποιήθηκε στην κατεχόμενη Ελλάδα και είχε συμμετάσχει σε πολλές επιχειρήσεις δολιοφθοράς κατά των Γερμανών. Η ιστορική έρευνα πεδίου καταδεικνύει πέραν πάσης αμφιβολίας πλέον ότι το U 133 έπεσε θύμα νάρκης, καθώς εισήλθε σε επισημασμένο ναρκοπέδιο. Τι ήταν όμως αυτό που το έκανε να λοξοδρομήσει από τον ασφαλή δίαυλο και το οδήγησε πάνω στη νάρκη; Ήταν ένα απλό και συγχρόνως μοιραίο σφάλμα του πλοηγού, ή κάτι άλλο;

Στο βυθό από Ελληνική νάρκη

«Ο πυργίσκος του υποβρυχίου ξεπροβάλει επιβλητικός «ντυμένος» στις γκριζοπράσινες αποχρώσεις του βυθού», λέει ο κ. Θωκταρίδης. «Διακρίνονται το πυροβόλο του, τα περισκόπιά του που είναι κατεβασμένα και η ανθρωποθυρίδα που είναι ανοικτή. Ευρήματα που επιβεβαιώνουν το γεγονός ότι το υποβρύχιο βρισκόταν στην επιφάνεια όταν έπεσε σε νάρκη. Μέσα στην ανθρωποθυρίδα του πυργίσκου ξεχωρίζει η σκάλα που οδηγεί στη γέφυρα του υποβρυχίου. Όλες οι άλλες ανθρωποθυρίδες είναι κλειστές όπως και οι τορπιλοσωλήνες».

Ο έμπειρος αυτοδύτης δίνει μια άλλη διάσταση στο ναυάγιο, καθώς φαίνεται ότι η καταβύθιση του γερμανικού υποβρυχίου πρέπει να πιστωθεί στις επιτυχίες του Ελληνικού πολεμικού ναυτικού:

«Καθώς περιπλανιόμαστε στα υποθαλάσσια μονοπάτια της ιστορίας κάτι κεντρίζει το ενδιαφέρον μας, σε μικρή απόσταση από το ναυάγιο. Πλησιάζουμε κοντά και διαπιστώνουμε ότι πρόκειται για το αγκυροβόλιοτης νάρκης που βύθισε το υποβρύχιο. Οι Γερμανοί πίστευαν ότι το U 133 διείσδυσε κατά λάθος στο γερμανικό ναρκοπέδιο και κατά συνέπεια βυθίστηκε από γερμανική νάρκη. Το συγκεκριμένο αγκυροβόλιο όμως παραπέμπει στη «νάρκη Μωραΐτη», μία νάρκη Ελληνικής σύλληψης και κατασκευής ιδιαίτερα ισχυρή και αποτελεσματική αλλά άγνωστη μέχρι σήμερα στους περισσότερους από εμάς!

Η ιστορική έρευνα επιβεβαιώνει τις υποψίες μας. Σύμφωνα με την απόρρητη διαταγή Κ 27/4332 του Γ.Ε.Ν. στις 23 Αυγούστου του 1940, κοινοποιήθηκε σχέδιο πόντισης ναρκοπεδίου στην περιοχή που βρίσκεται σήμερα το ναυάγιο. Την ημέρα της κήρυξης του πολέμου δόθηκε από το Γ.Ε.Ν. το εκτελεστικό σήμα της παραπάνω διαταγής για την πόντιση του Ελληνικού ναρκοπεδίου. Την νύχτα της 29ης προς την 30η Οκτωβρίου πραγματοποιήθηκε η πόντιση του ναρκοπεδίου με νάρκες Vickers και Μωραΐτη. Σύμφωνα δε, με τα αρχεία της Διοίκησης Ναρκαλιείας του Πολεμικού μας Ναυτικού οι Γερμανοί δεν κατήργησαν το Ελληνικό ναρκοπέδιο. Το διατήρησαν και τοποθέτησαν παράλληλα προς αυτό δικά τους ναρκοπέδια, πριν και μετά το Ελληνικό. Άρα το Ελληνικό ναρκοπέδιο υπήρχε την ημέρα της βύθισης του U 133 και σύμφωνα με τις συντεταγμένες του ναυαγίου το γερμανικό υποβρύχιο βρίσκεται εντός των ορίων του».

Η κατάδυση στο ναυάγιο

Στα ανοιχτά του ακρωτηρίου «Τούρλος» της Αίγινας, ένα πολυσύχναστο σήμερα πέρασμα, οι καταδύσεις είναι ιδιαίτερα απαιτητικές και κοπιώδεις, όχι μόνο λόγω του βάθους των 78 μέτρων στο οποίο βρίσκεται το ναυάγιο, αλλά και επειδή η ορατότητα είναι περιορισμένη και τα θαλάσσια ρεύματα είναι ισχυρά. Ο κ. Θωκταρίδης αφηγείται την απόκοσμη εμπειρία της «επίσκεψης» στον υγρό τάφο του U 133:

«Οι θαλάσσιοι μικροοργανισμοί έχουν σχηματίσει ένα παχύ σκουρόχρωμο στρώμα πάνω στο σκαρί του ναυαγίου. Ο χρόνος έχει αφήσει τα σημάδια του και η ξύλινη επένδυση του καταστρώματος δεν υπάρχει πλέον. Στο σημείο αυτό φαίνονται οι σωληνώσεις του υποβρυχίου. Στο λασπώδη βυθό γύρω από τα συντρίμμια κείτονται δύο τορπίλες και η άγκυρα που έχει αποκολληθεί από την καδένα, ένα συμβολικό εύρημα αφού το U 133 έχει ρίξει πλέον άγκυρα για πάντα στην υγρή αγκαλιά του Σαρωνικού».

Η μαρτυρία: «Το U133 είναι κομμένο στα δύο!»

«Είναι το ναυάγιο του U 133 και είναι κομμένο στα δύο!», αναφέρει ο κ. Θωκταρίδης. «Το ένα κομμάτι σχηματίζει με το άλλο ορθή γωνία γι’ αυτό και το ηχοβολιστικό έδειχνε δύο στόχους. Η πλώρη που έχει αποκοπεί από το υπόλοιπο σκαρί του, ακουμπά στο βυθό με την αριστερή πλευρά και σχηματίζει γωνία 90ο με την πρύμνη. Από τη δεξιά πλευρά της πλώρης λείπει η άγκυρα. Το υπόλοιπο ναυάγιο έχει αριστερή κλίση περίπου 30ο», συμπληρώνει και επισημαίνει ότι «το κυρίως τμήμα του υποβρυχίου έχει αριστερή κλίση. Στον κλειστό κόλπο του Σαρωνικού η ορατότητα υποβρυχίως είναι πολύ περιορισμένη ενώ τα ισχυρά υποθαλάσσια ρεύματα αυξάνουν το βαθμό δυσκολίας».

Χαρακτηριστικά του U 133

Τύπος VII C

Έτος καθέλκυσης 1941

Μήκος 67 μέτρα

Πλήρωμα 45 άνδρες

Οπλισμός 14 τορπίλες

Πηγή: Περί Πάτρης

AΘΑΝΑΤΟΣ!!!

“Δόξα και τιμή στον Δημητράκη Δημητριάδη

που δίδαξε στα παιδιά της Κύπρου- και του κόσμου όλου-

το καλύτερο μάθημα της Ιστορίας”.

Τα παιδιά στον Αγώνα

-Και συ σκλαβόπουλο, γιατί θλιμμένο στέκεις και θωρείς;

Μήπως να πολεμήσεις δεν μπορείς;

-Όπλο δεν έχω , Καπετάνιο.

-Να, τις κοτρώνες.

Αρκετές για σένα, τον μικρούλη.

Και αρπάζει ο ήρως ο μικρός,

ο πιο μικρότερος  απ΄όλους,

κοτρώνες.

Για να φέρει Λευτεριά.

 (Ευαγόρας Παλλληκαρίδης)

Εννιά Μαρτίου 1956. Οι άγγλοι, εντείνουν τη σκληρότητά τους απέναντι στον Αγώνα της ΕΟΚΑ. Σε μια προσπάθεια να κάμψουν το φρόνιμα του κυπριακού λαού συλλαμβάνουν και εξορίζουν τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, το στρατολόγο της ΕΟΚΑ Παπασταύρο Παπαγαθαγγέλου, το Μητροπολίτη Κερύνειας Κυπριανό και το Γραμματέα της Μητρόπολης Κερύνειας Πολύκαρπο Ιωαννίδη. Τους εξορίζουν στις μακρινές Σεϋχέλλες.

Η Κύπρος όλη συγκλονίζεται. Η ΕΟΚΑ εντείνει τη δράση της. Οι μαθητές μας ξεχύνονται στους δρόμους. Θέλουν να διαμαρτυρηθούν, να φωνάξουν. Νιώθουν το άδικο να τους πνίγει. Μαθητές και μαθήτριες σε γυμνάσια και δημοτικά με ελληνικές σημαίες στα χέρια, με κωδωνοκρουσίες, με συνθήματα, με πέτρες και ξύλα γεμίζουν τους δρόμους των πόλεων. Οι δυνάστες για άλλη μια φορά στέλλουν πάνοπλους στρατιώτες να αντιμετωπίσουν την «απειλή» από τα άοπλα παιδιά. Ξέρουν καλά αυτό το ρόλο. Δε θα διστάσουν να χρησιμοποιήσουν τα όπλα τους και τις δακρυγόνες βόμβες. Το ΄χουν ξανακάνει άλλωστε.

.

Στη Λάρνακα τα παιδιά μαζεύονται στην εκκλησία του Αγίου Λαζάρου. Κτυπάνε τις καμπάνες. Ανεγείρουν πρόχειρα οδοφράγματα. Θέλουν να εμποδίσουν τους στρατιώτες να τα πλησιάσουν. Σε λίγο σμίγουν μαζί τους παιδάκια των δημοτικών σχολείων με ελληνικές σημαιούλες στα αγνά τους χέρια. Στρατιωτικά αυτοκίνητα με πάνοπλους στρατιώτες καταφθάνουν. Ένα άγριο κυνηγητό των αθώων παιδιών αρχίζει. Ένα αυτοκίνητο κυνηγά μια ομάδα παιδιών. Τη στριμώχνει σ’ ένα δρόμο. Οι μικροί διαδηλωτές θα σκορπίσουν. Ένας όμως δε θα φύγει. Κι αυτός δεν είναι παρά ένας μπόμπιρας. Ένα παιδάκι εφτά μόλις χρόνων. Έπαιρνε μικρές πέτρες στο μικρό του χεράκι, τις πετούσε και φώναζε «Ένωση, Ένωση!». Να ΄ταν ένα είδος παιγνίδι αυτό το πράγμα για το παιδάκι; Να ‘ταν αντίσταση; Τι μπορούσε να ήταν αυτό το αθώο ξέσπασμα ενός εφτάχρονου παιδιού;

Κι όμως, οι κατακτητές δε ντράπηκαν, δεν σεβάστηκαν την παιδική αθωότητα, δεν έδειξαν στοιχειώδη πολιτισμό. Ένας στρατιώτης σημάδεψε το παιδάκι και μια σφαίρα το πέτυχε στο πρόσωπο, πάνω από το μάτι. Στο δρόμο, που σήμερα έχει το όνομα «Οδός Δημητράκη Δημητριάδη», έπεφτε νεκρό το κορμάκι του Δημητράκη Δημητριάδη από τη Λάρνακα. Του εφτάχρονου μαθητή και ανθοπώλη, που με ένα πανέρι συνήθιζε να πουλά λουλούδια στους δρόμους.

Στην κηδεία του μικρού ήρωα τα κορίτσια χόρευαν το χορό του Ζαλόγγου και τραγουδούσαν:

«Στη στεριά δε ζει το ψάρι 

κι ο ανθός στην αμμουδιά 

κι οι Σουλιώτισσες δεν ζούνε 

δίχως την ελευτεριά».

Η πόλη του Ζήνωνα, εκείνο το απόγευμα στις 14 Μαρτίου 1956 που έγινε η δολοφονία του μικρού Δημητράκη, νέκρωσε. Οι άνθρωποι κλείστηκαν στα σπίτια τους και σκέφτονταν πόσες θυσίες χρειάζονταν ακόμη για την ελευθερία της Κύπρου. Αναρωτιόντουσαν πόσο αίμα χρειαζόταν να χυθεί ακόμη για να μεγαλώσει το δέντρο της Ελευθερίας στο μικρό μας νησί. Και μια Αγγλίδα που συνήθιζε να παίρνει κάθε πρωί λουλούδια από το μικρό Δημητράκη ξέσπασε σε λυγμούς σαν έμαθε για τη θυσία του μικρού αγγέλου. Το αγνό του αίμα έγραψε ανεξίτηλο το όνομά του στην ένδοξη ιστορία του τόπου μας. Κι έγινε ο Δημητράκης Δημητριάδης ο μικρότερος ήρωας του Αγώνα της ΕΟΚΑ.

Πηγή: Αντέχουμε...

Ο Χρήστος Τσολακόπουλος (1868–1923) δεν ήταν απλώς ένας αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού, ήταν ένας ήρωας από κορυφής μέχρι ονύχων.

Ο άγιος πατέρας μας Βενέδικτος γεννήθηκε περί το 490 στη Νουρσία, μικρή επαρχιακή πόλη που βρίσκεται στα βουνά βόρεια της Ρώμης, και ήταν γόνος πλούσιας και ευσεβούς χριστιανικής οικογένειας. Σταλμένος στη Ρώμη για σπουδές, έχοντας από μικρός αποκτήσει σοφία γέροντα, με μόνη του επιθυμία να αρέσει στο Θεό, περιφρόνησε τις ηδονές του κόσμου και τις μάταιες υποσχέσεις του και έβαλε πλώρη για το μοναχικό Σχήμα.

Κάνοντας στάση στην κωμόπολη της Ενφίδης (σημ. Effide), η τροφός του, που τον είχε ακολουθήσει με την αφοσίωση μητέρας, δανείστηκε ένα πήλινο κόσκινο να περάσει το στάρι για να φτιάξει ψωμί. Το σκεύος όμως πέφτοντας κάτω έσπασε. Βλέποντας τη θλίψη της, το νεαρό αγόρι βάλθηκε να προσεύχεται γοερά και όταν σηκώθηκε της έδωσε το κόσκινο ανέπαφο. Απο το θαυμασμό τους γι’ αυτό το θαύμα οι κάτοικοι κρέμασαν το κόσκινο στην πόρτα της εκκλησίας. Φοβούμενος ότι θα χάσει την εύνοια του Θεού από τη μάταιη ανθρώπινη δόξα, ο Βενέδικτος έφυγε κρυφά και αποσύρθηκε στο Σουβιάκο, που βρίσκεται στις οροσειρές των Αβρούζων, σε μια σπηλιά ανοιγμένη σε ύψος εξήντα μέτρων, όπου παρέμεινε αγνοούμενος από τους ανθρώπους, εκτός από ένα κοινοβιάτη μοναχό, ονόματι Ρωμανό, που του φόρεσε το μοναστικό ένδυμα και του έφερνε κρυφά προμήθειες εξοικονομημένες από τη μερίδα του.

Μια μέρα, εκεί που ο άγιος προσευχόταν μόνος, του παρουσιάστηκε ο διάβολος με μορφή μαυροκότσυφα και αμέσως μετά δέχτηκε σφοδρή επίθεση από σαρκικούς πειρασμούς σε τέτοιο σημείο, που ήταν σχεδόν αποφασισμένος να εγκαταλείψει τη μόνωσή του, όταν παρακινούμενος από τη Χάρη, ρίχτηκε γυμνός σε μια βάτο με αγκάθια νικώντας έτσι την ηδονή οριστικά δια του πόνου. Ανταμοίβοντάς τον ο Θεός με την απάθεια της σαρκός, είχε στο εξής κάθε δικαίωμα να διδάξει στους άλλους την αρετή, σαν ένας ώριμος άντρας.

Όταν εκοιμήθη ο ηγόυμενος του παρακείμενου μοναστηριού του Βικοβάρο, οι μοναχοί με την επιμονή τους κατάφεραν να τον πείσουν να τον διαδεχθεί. Μόλις όμως αυτός πήγε να τους επιβάλει μια αυστηρή πειθαρχία με βάση το Ευαγγέλιο, που αντιμαχόταν την στρεβλή διαγωγή τους, άρχισαν να δυσανασχετούν εναντίον του, και δοκίμασαν μάλιστα να τον δηλητηριάσουν. Τη στιγμή ομως που ο άνθρωπος του Θεού έκανε το σημείο του σταυρού πάνω από την καράφα με το φαρμακερό ποτό, που του έφεραν, το γυαλί έγινε θρύψαλα. Με το πρόσωπο ατάραχο και ειρήνη στην ψυχή, ανεξίκακος απέναντί τους, άφησε τους ανεπίδεκτους διόρθωσης και επανήλθε στην έρημο.

Προοδεύοντας σε αρετή και θεωρία, προσήλκυσε ικανό αριθμό μαθητών. Τους οργάνωσε σε δώδεκα μοναστήρια γύρω στα περίχωρα, το καθένα με δώδεκα μοναχούς και χωριστό προεστό που τον ενημέρωνε για τη ζωή στο κοινόβιο και την πνευματική πρόοδο καθε μοναχού. Ο Βενέδικτος ήταν ταυτόχρονα ο πνευματικός τους πατέρας και ζώσα προσωποποίηση της τέλειας τήρησης των μοναστικών κανόνων. Μεριμνούσε για κάθε υλική τους ανάγκη με τη βοήθεια της θείας χάρης, και διακρίνοντας τους μύχιους λογισμούς τους δεν δίσταζε με πατρική αγάπη να τους διορθώνει, μεταχειριζόμενος κάποιες φορές σωματικά επιτίμια, για να τους αναγκάσει να αποτινάξουν τις κακές συνήθειες.

Περί το 529 άφησε το Σουβιάκο επικεφαλής μιας μικρής ομάδας μαθητών. Τέλος έφθασαν στο όρος Κασσίνο, που υψωνόταν στο μέσο μεταξύ Ρώμης και Νάπολης, και στην κορυφή του υπήρχε ναός αφιερωμένος άλλοτε στη λατρεία του Απόλλωνα. Ο άγιος άρχισε να σπάει το έιδωλο και αναποδογύρισε το θυσιαστήριο για να μεταμορφώσει το ναό σε εκκλησία αφιερωμένη στον άγιο Μαρτίνο της Τουρ (11 Νοεμ.). Έκοψε τα δέντρα όπου οι κάτοικοι επιδίδονταν ακόμη στη λατρεία των ειδώλων, και κατάφερε να τους μεταστρέψει με τον αποστολικό του λόγο.

Σε εποχή σιτοδείας, με τη προσευχή του έκανε να πλεονάζουν στο μοναστήρι το σιτάρι και το λάδι, έτσι ώστε να αφήνονται οι μοναχοί να ενδιατρίβουν αμέριμνοι στο θείο έργο, από το οποίο τίποτε άλλο δεν αξίζει να προτιμάται.

Μια μέρα, επιστρέφοντας από τους αγρούς, είδε στην πόρτα του μοναστηριού το άψυχο σώμα ενός παιδιού που ο πατέρας του είχε αποθέσει εκεί. Κινούμενος από ευσπλαχνία ο Βενέδικτος παρακάλεσε τον Κύριο στο όνομα της πίστης του πατέρα του που θρηνούσε και το παιδί ζωντάνεψε.

Στους καιρούς εκείνους των πολέμων και των εισβολών, προανήγγειλε ότι την πτώση της Ρώμης, της άλλοτε πρωτεύουσας του κόσμου, θα τη διαδεχθεί η καταστροφή της Μονής Μοντεκασίνο από τους Λομβαρδούς (583;). Έχοντας ίσως κατά νου αυτη την προφητεία λίγο πριν την εκδημία του, συνέταξε τον Κανόνα του, που απέβη αληθινή χάρτα των μοναχών της Δύσης. Με βάση τα γραπτά των αγίων Πατέρων Παχωμίου, Βασιλείου και Κασσιανού και τα μοναστικά θέσμια που είχε υιοθετήσει στο μοναστήρι του, εκθέτει τις αρχές και τους νόμους λειτουργίας μιας κοινοβιακής μονής.

Λίγο καιρό ύστερα από τη θαυμαστή και στερνή συνομιλία του αγίου με την αδελφή του την αγία Σχολαστική (10 Φεβρ.) και την εκδημία της, καθώς στεκόταν νύχτα στο παράθυρο του προσευχόμενος, είδε ξάφνου ένα αστραποβόλο φως να καταυγάζει τα σκότη, και στο μέσο του θεώρησε τον κόσμο ολόκληρο συναγμένο θαρρείς κάτω από μια μοναδική ηλιαχτίδα. Υψωμένος πάνω από τον κόσμο και εκτός εαυτού χάρη στην ένωσή του με τον Δημιουργό, ο Βενέδικτος μπορούσε όντως να θεωρεί την όλη δημιουργία, όλα όσα υπάρχουν κάτω από τον Θεό, μέσα στο θείο φως που ανάβλυζε από την καρδιά του. Εχοντας φθάσει στα όρια της μέλλουσας ζωής είδε τότε, μέσα σε αυτό το φως, την ψυχή του Γερμανού, επισκόπου Καπούης, που ανέβαινε στα ουράνια.

Από τότε ο άγιος Βενέδικτος ανήκε πιο πολύ στον ουρανό παρά στη γη, και έχοντας προαναγγείλει την ημέρα της τελευτής του, πρόσταξε να ανοίξουν το μνήμα του, όπου πριν λίγο καιρό είχαν ενταφιάσει την αδελφή του, και ύστερα παρουσίασε υψηλό πυρετό. Είπε να τον οδηγήσουν στο παρεκκλήσιο, κοινώνησε και στέκοντας όρθιος, στηριζόμενος από τους αδελφούς, σήκωσε τα χέρια του ψηλά και παρέδωσε την ύστατη πνοή του ψιθυρίζοντας τα λόγια μιας στερνής προσευχής (περί το 560).

Πλήθος θαυμάτων ακολούθησαν, επιτελούμενα χάρη στα λείψανα του αγίου Βενεδίκτου. Ύστερα ομως από τη λεηλασία του μοναστηριού που προκάλεσαν οι Λομβαρδοί, τα λείψανα ξεχάστηκαν μέχρις ότου μοναχοί της Μονής του Φλερύ συρ Λουάρ ήλθαν και τα παρέλαβαν (673) για να τα μεταφέρουν στο μοναστήρι τους, που έλαβε το όνομα του αγίου (Άγιος Βενέδικτος συρ Λουάρ) και όπου μπορούμε και σήμερα ακόμη να τα προσκυνήσουμε.

(Πηγή: αποσπάσματα από το βιβλίο «Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας», υπό Ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου, Μάρτιος, Εκδόσεις Ορμύλια, Κοινωνία Ορθοδοξίας)

Κέντρο της σκέψης του αγίου υμνογράφου Ιωσήφ, καθώς επιχειρεί να εγκωμιάσει και να προβάλει τον όσιο Βενέδικτο, είναι η απομάκρυνση του οσίου από τον κόσμο λόγω της εν αγάπη θερμή στροφής του προς τον Κύριο, αλλά και η επανάκαμψή του προς τον κόσμο με καθαρή αγάπη προς αυτόν, μέσω των προσευχών του και των ιαματικών θαυματουργιών του. Με άλλα λόγια ο υμνογράφος τονίζει και την ασκητική από παιδός διαγωγή του οσίου Βενεδίκτου: τα ασκητικά του παλαίσματα, τα δάκρυά του, την εγκράτειά του, που ήταν καρπός του έρωτά του προς τον Κύριο, και τη θεραπευτική όμως παρουσία του στον κόσμο, είτε σε σχέση με τους ίδιους τους μοναχούς μαθητές του είτε σε σχέση με τους απλούς ανθρώπους που τον προσήγγιζαν. Ήδη από το πρώτο στιχηρό του εσπερινού για παράδειγμα ακούμε:

«Από πίστη και αγάπη αληθινή προς τον Θεό αρνήθηκες, όσιε πάτερ, από βρέφος τον κόσμο, και με χαρά ακολούθησες τον σταυρωθέντα Χριστό. Κι αφού νέκρωσες τη σάρκα σου με πολλά ασκητικά αγωνίσματα, έλαβες πλούσια τη χάρη των ιάσεων, ώστε να θεραπεύεις ποικίλες αρρώστιες και να εκδιώκεις τα πνεύματα της πονηρίας»

(«Πίστει και αγάπη αληθεί, κόσμον αρνησάμενος, Πάτερ, εκ βρέφους, όσιε, χαίρων ηκολούθησας τω σταυρωθέντι Χριστώ∙ και πολλοίς αγωνίσμασι την σάρκα νεκρώσας, χάριν των ιάσεων πλουσίως έλαβες, παύειν ασθενείας ποικίλας, και της πονηρίας διώκειν πνεύματα»)

Κι είναι τούτο μία από τις βασικότερες αλήθειες της χριστιανικής μας πίστης: όσο στρέφεται κανείς προς τον Θεό και φανερώνει την βαθιά αγάπη του σ’ Εκείνον, τόσο η αγάπη αυτή του καθαρίζει την καρδιά, ώστε να αποκτήσει τη σωστή αγάπη και προς τον συνάνθρωπο. Η αγάπη προς τον Θεό δηλαδή μετατρέπεται αμέσως σε αγάπη προς τον άλλον, για να επανακάμψει τελικώς και πάλι προς τον Θεό ως δοξολογία Εκείνου.  Με τον όσιο Βενέδικτο έτσι επιβεβαιώνεται για μία ακόμη φορά αυτό που ο Κύριος λέει:

«Εάν αγαπάτε με, τας εντολάς τας εμάς τηρήσατε.»

Και:

«Αύτη εστίν η εντολή η εμή, ίνα αγαπάτε αλλήλους.»

Συνεπώς, αν αγαπάμε τον Χριστό, αγαπάμε τους άλλους.  Γι’ αυτό και ο άγιος Ιωσήφ δεν παύει να σημειώνει τις διάφορες προσφορές στον κόσμο του οσίου Βενεδίκτου: τη βροχή που προσευχήθηκε για να έρθει, όπως παλιά ο προφήτης Ηλίας, το άδειο δοχείο που έκανε να γεμίσει με λάδι, τον νεκρό που ανέστησε και μύρια ακόμη θαύματα.

«Πάλαι ως Ηλίας υετούς, Πάτερ, ουρανόθεν εντεύξει θεία κατήγαγες∙ βλύζειν δε το έλαιον άγγος εποίησας, και νεκρόν εξανέστησας, και άλλα μυρία θαύματα ετέλεσας» (στιχηρό εσπερινού).

Κι όλα αυτά όμως, όπως είπαμε,

«εις δόξαν πάντως του Θεού και Σωτήρος» (το ίδιο).

Ο άγιος υμνογράφος επεκτείνει την παραπάνω προβληματική. Ο όσιος Βενέδικτος έγινε όργανο του Θεού, προκειμένου να εκφραστεί μέσω αυτού η αγάπη Εκείνου στον κόσμο. Ο άγιος Ιωσήφ δηλαδή υπενθυμίζει ότι η αγάπη του Θεού που ψάχνει αδιάκοπα τρόπους για να φανερωθεί στους ανθρώπους, υποστέλλεται συχνά λόγω αδιαφορίας και απιστίας των ανθρώπων. Κι οι άγιοί Του Τού δίνουν την αφορμή: παρακαλούν εκείνοι τον Θεό να γίνει ίλεως στην ταραχή των ανθρώπων, οπότε χάριν των αγίων αυτών ενεργοποιεί ο Θεός την αγάπη Του. Μοιάζει μ’ αυτό που κάνει πάντοτε η Εκκλησία μας, όταν βάζει «μεσίτες» της σχέσης μας προς τον Θεό όλους τους αγίους, κατεξοχήν όμως την Παναγία. Παρακαλούμε Εκείνη και τους αγίους, να δεηθούν αυτοί στον Θεό για εμάς, διότι έχουν παρρησία και δύναμη στις προσευχές τους:

«Πολύ ισχύει δέησις Μητρός προς ευμένειαν Δεσπότου.»

Σαν την περίπτωση της εικόνας της «Παναγίας της Παραμυθίας» στο Βατοπαίδι. Ο Κύριος δεν αντιδρούσε στον κίνδυνο των μοναχών, λόγω της αμέλειας και της ολιγοπιστίας τους. Κι έπρεπε να παρακαλέσει η ίδια η Παναγία μας για να «πειστεί» ο Κύριος. Να δούμε πώς το αναφέρει ο υμνογράφος για τον όσιο Βενέδικτο:

«Δέχτηκε ο Θεός τις δικές σου άγιες προσευχές, Βενέδικτε τρισμακάριε, και χορηγούσε στους ενδεείς τις αφορμές να ζήσουν, δοξάζοντάς σε θαυμαστά στη γη με τις θαυματουργίες σου.»

(«Τας σας αγίας προσευχάς προσδεχόμενος Θεός τοις ενδεέσι διά σου εχορήγει τας προς το ζην αφορμάς, μεγάλως επί γης δοξάζων σε, ταις θαυματουργίαις, Βενέδικτε τρισμάκαρ») (ωδή η΄)

(Πηγή: «Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΤΗΡ ΗΜΩΝ ΒΕΝΕΔΙΚΤΟΣ (14 ΜΑΡΤΙΟΥ)», παπα Γιώργης Δορμπαράκης, ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΝ)

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τὴν φερώνυμον κλῆσιν ἀληθεύουσαν ἔδειξας, τοῖς ἀσκητικοῖς σου ἀγῶσι, θεοφόρε Βενέδικτε· υἱὸς γὰρ εὐλογίας τεθηλώς, ἀρχέτυπον ἐγένου καὶ κανών, τοῖς ἐκ πόθου μιμουμένοις τὴν σὴν ζωήν, καὶ ὁμοφώνως κράζουσι· δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.
Ἀνατολῆς τῆς νοητῆς φωστὴρ γενόμενος
Τῶν ἐν τῇ Δύσει Μοναστῶν ὤφθης διδάσκαλος
Διὰ βίου τε καὶ λόγου τούτους παιδεύων.
Ἀλλ’ ἱδρῶσι τῶν λαμπρῶν κατορθωμάτων σου
Τῶν παθῶν ἡμῶν τὸν ῥύπον ἀποκάθαρον
Τῶν βοώντων σοι, χαίροις Πάτερ Βενέδικτε.

Μεγαλυνάριον
Χαίροις τῶν Ὁσίων ἡ καλλονή, καὶ τῶν ἐν τῇ Δύσει Μοναζόντων ὁ χαρακτήρ· χαίροις θεοδρόμου, ζωῆς ὁ ὑποφήτης, Βενέδικτε τρισμάκαρ, ἀξιοθαύμαστε.

Πηγή: Κοινωνία Ορθοδοξίας, ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΝ, Μέγας Συναξαριστής

Ἡ Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν ἔγινε δέκτης πολλῶν εὐγενικῶν προτροπῶν γιὰ νομικὲς κινήσεις κατὰ τῶν βλασφήμων καὶ μισαλλοδόξων ἔργων ποὺ ἐκτίθενται στὴν Ἐθνικὴ Πινακοθήκη καὶ ἀφοροῦν πίνακες ποὺ παρουσιάζουν παραμορφωμένα Ἱερὰ Πρόσωπα τῆς Ὀρθόδοξης Πίστης.

Έχοντας τορπιλίσει το Ελληνικό φορτηγό πλοίο «Πηλεύς» ο γερμανός κυβερνήτης του υποβρυχίου U-852 έστρεψε τα πυροβόλα προς τις σωσίβιες σχεδίες που επέπλεαν στην επιφάνεια της θαλάσσης. Ένας καταιγισμός από πυρά ακολούθησε και η θάλασσα γέμισε νεκρούς. Οι σχεδίες εξακολουθούσαν να επιπλέουν ενώ ο Eck βυθισμένος στον παράλογο «πόλεμο» που άνοιξε, χρησιμοποίησε και χειροβομβίδες! Οι περισσότεροι από τους επιζώντες ναυαγούς διαμελίστηκαν. Συντρίμμια, αίματα και ακρωτηριασμένα κορμιά υπήρχαν ολόγυρα μα οι σχεδίες εξακολουθούσαν να επιπλέουν…

Με αυτόν τον τρόπο ερμηνεύτηκε η εντολή «μην αφήσετε ίχνη» από τον 27χρονο Eck που πέρασε στην ιστορία ως ο μοναδικός κυβερνήτης γερμανικού υποβρυχίου που καταδικάστηκε & εκτελέστηκε για εγκλήματα πολέμου!

Ποιός ήταν ο Heinz-Wilhelm Eck

O Heinz-Wilhelm Eck γεννήθηκε στο Αμβούργο στις 27 Μαρτίου του 1916 και μεγάλωσε στο Βερολίνο. Στις 8 Απριλίου του 1934, σε ηλικία 18 ετών, κατατάχθηκε στο Γερμανικό Πολεμικό Ναυτικό (Kriegsmarine). Πέρασε από όλα τα προβλεπόμενα εκπαιδευτικά προγράμματα και τα ειδικά σχολεία ενώ από το 1937 υπηρέτησε 5 χρόνια σε ναρκαλιευτικά κυβερνώντας ένα από αυτά από το 1939 έως το 1942.
Τον Φεβρουάριο του 1942 κατατάχθηκε εθελοντικά στα υποβρύχια πραγματοποιώντας εκπαιδευτική περιπολία (28 Οκτωβρίου 1942 - 21 Φεβρουαρίου 1943) με το U-124 υπό τον κυβερνήτη Joachim Mohr. Στις 15 Ιουνίου 1943 ανέλαβε κυβερνήτης του νεότευκτου υποβρυχίου U-852 (TypeIXD2) το οποίο ανήκε στον 12^ο Στολίσκο με έδρα το Bordeaux. Τον Ιανουάριο του 1944 ολοκληρώθηκαν οι θαλάσσιες δοκιμές και ο Eck ανέλαβε να οδηγήσει το υποβρύχιό του από το Κίελο στην γερμανική βάση υποβρυχίων του 12^ου στολίσκου στην Penang (στην χερσόνησο της Μαλαισίας).

Προετοιμασία για την περιπολία

Πριν ξεκινήσει, ο Eck ενημερώθηκε από βετεράνους κυβερνήτες υποβρυχίων, μεταξύ των οποίων και ο περίφημος υποπλοίαρχος Adalbert Schnee, για τους κινδύνους της περιπολίας του. Το υποβρύχιο του ήταν από τα πιο αργά και βαριά του γερμανικού Στόλου, και εύκολα μπορούσε να αντιμετωπίσει δυσκολίες. Ο Schnee, του επισήμανε πως έπρεπε να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή στην περιοχή του νοτίου Ατλαντικού, ειδικά μεταξύ του Freetown και της νήσου Ascension, καθώς τα ίχνη ναυαγίων (από τα βυθισμένα πλοία που τορπιλίστηκαν από τα υποβρύχια) εντοπίζονταν από εναέριες περιπολίες μέσα σε λίγες μέρες. Τα λόγια του Schnee: «Η ζώνη του Νοτίου Ατλαντικού είναι πολύ δύσκολη για μας» ειπώθηκαν με ιδιαίτερη έμφαση καθώς ήταν γνωστό ότι το Γερμανικό Πολεμικό Ναυτικό απώλεσε 4 υποβρύχια IXD2 στην ίδια περιοχή. Τόσο η συμβουλή που έλαβε από τον Schnee, όσο και η διαταγή που είχε δοθεί από το γερμανικό επιτελείο επικεντρώνονταν σε ένα σημείο. Έπρεπε να χτυπήσει «δίχως να αφήσει ίχνη».

Κατόπιν ενημερώθηκε από τον πλωτάρχη Gunter Hessler, ο οποίος του επισήμανε ότι θα έπρεπε να αποφύγει οτιδήποτε θα μπορούσε να τραβήξει την προσοχή του εχθρού. Τελευταία ενημερώθηκε στο Κίελο από τον πλωτάρχη Karl - Heinz Moehleσχετικά με το επεισόδιο βύθισης του πλοίου «Laconia» υπενθυμίζοντας στον Eck τι συνέβει στον πλωτάρχη Werner Hartestein, κυβερνήτη του υποβρυχίου U-156.

Η βύθιση του SS «Peleus»

Το U-852 ξεκίνησε στις 18 Ιανουαρίου 1944 από το Κίελο πλέοντας βόρεια της Σκωτίας εισήλθε στον Βόρειο Ατλαντικό, και από εκεί άλλαξε κατεύθυνση προς Νότο με πορεία προς τις ακτές τις δυτικής Αφρικής. Μετά από δύο μήνες, τηρώντας σιγή ασυρμάτου, ταξίδευοντας την ημέρα εν καταδύσει και αναδυόμενο την νύχτα στην επιφάνεια (με σκοπό να φορτιστούν οι μπαταρίες), έφθασε στον Ισημερινό. Στις 13 Μαρτίου, περίπου 500 μίλια βόρεια της νήσου Ascension και 700 μίλια νότια του Freetown το πλήρωμα διέκρινε την φιγούρα ενός πλοίου. Ήταν το Ελληνικό πλοίο «Πηλεύς» το οποίο ταξίδευε με κενό φορτίο από το Freetown με προορισμό το La Plata. Ο Eck διέταξε να αναπτύξουν ταχύτητα και να πλησιάσουν το πλοίο. Το «κυνηγητό» διήρκεσε δυόμισι ώρες μέχρι να έλθει το υποβρύχιο σε θέση επιθέσεως.

Στις 19.40 ο Eck, πραγματοποίησε νυχτερινή επίθεση εξαπολύοντας δύο τορπίλες από τις πλωριές τορπιλοσωλήνες. Ο υποπλοίαρχος του «Πηλεύς», που ήταν εκείνη την στιγμή σε βάρδια, Αντώνης Λιόσης, παρατήρησε τις αύλακες δύο τορπίλών να πλησιάζουν από την αριστερή πλευρά του πλοίου. Αμέσως έδωσε διαταγή στους πηδαλιούχους να στρέψουν το σκάφος παράλληλα προς την πορεία των τορπιλών. Δεν κατάφερε όμως να αποφύγει το μοιραίο χτύπημα. Οι τορπίλες χτύπησαν το «Πηλεύς» η πρώτη στο νούμερο 2 hold και η δεύτερη στην πρύμνη στο νούμερο 3 hold. Μέσα σε λίγα λεπτά το πλοίο βυθίστηκε δίχως να έχουν το χρόνο τα πληρώματα να φορέσουν τα ατομικά τους σωσίβια.
Κατά την βύθιση οι σωσίβιες σχεδίες είχαν απελευθερωθεί και όσοι από το πλήρωμα ήταν ζωντανοί προσπάθησαν να γραπωθούν από αυτές. Ορισμένοι ήταν σε θέση να ανεβούν επάνω τους. Ο υποπλοίαρχος Λιόσης και ο ναυτικός Δημήτριος Κωνσταντινίδης κατόρθωσαν να ανεβούν σε μία.

Στην γέφυρα του U-852 βρισκόταν ο κυβερνήτης Eck και ο υποπλοίαρχος Gerhard Colditz. O Eck κάλεσε τον αρχιμηχανικό Hans Lenz που γνώριζε καλά την αγγλική γλώσσα να πλησιάσει τους ναυαγούς για να μάθει πληροφορίες. Στην πλώρη του υποβρυχίου βρισκόταν ο Hans Lenz μαζί με τον Β΄ υποπλοίαρχο August Hoffmann. Ο Eck κατεύθυνε το U-852 προς μία πνευστή σωσίβια σχεδία πάνω στην οποία βρίσκονταν ο Ανθυποπλοίαρχος Άγης Κεφαλάς, ο λιπαντής Σταύρος Σόγιας, ένας Ρώσος ναυτικός PierreNeuman κι ένας Κινέζος θερμαστής (δίχως να είναι γνωστό το όνομά του). Οι δύο Γερμανοί αξιωματικοί διέταξαν τον Άγη Κεφαλά να ανέβει στο υποβρύχιο και να τους δώσει τις απαραίτητες πληροφορίες που εκείνοι ζητούσαν. Ο Κεφαλάς τους είπε πως ταξίδευαν με κενό φορτίο για το RiverPlate και ότι ένα πιο αργό πλοίο τους ακολουθούσε στην ίδια πορεία. Οι αξιωματικοί Lenz και Hoffmann, του είπαν πως αυτός και οι υπόλοιποι ναυαγοί θα διασωθούν από βρετανικά πλοία. Τον συνόδευσαν πίσω στην σωσίβια σχεδία και ανέφεραν τις πληροφορίες που απέσπασαν στον Eck.
Στην γέφυρα του υποβρυχίου βρίσκονταν 5 άτομα. Ο Eck, ο υποπλοίαρχος Colditz, ο 2^ος υποπλοίαρχος Hoffmann, ο αρχιμηχανικός Lenz και ο γιατρός Weispfennig. Ο κυβερνήτης είπε στους Colditz και Lenz ότι ίχνη από το ναυάγιο εκτείνονταν επάνω στην θαλάσσια επιφάνεια και το κυριότερο, το επόμενο πρωί θα ξεκινούσαν οι περιπολίες αεροσκαφών της από το Freetown ή από την νήσο Ascension εντοπίζοντας γρήγορα τους ναυαγούς και συνεπώς δεν θα αργούσαν να βρεθούν στα ίχνη του υποβρυχίου. Αν το U-852 απομακρυνόταν με αυξημένη ταχύτητα και ταξιδεύοντας στην επιφάνεια (εφόσον είχε πλέον σκοτεινιάσει) με την ανατολή του ηλίου δεν θα ήταν μακρύτερα από 200 μίλια από το σημείο όπου βυθίστηκε το σκάφος. Οπότε πάλι θα εντοπιζόταν σχετικά γρήγορα από τα αεροσκάφη. Τότε ο Eck αποφάσισε να προστατέψει το υποβρύχιο και τους άνδρες του παίρνοντας την απόφαση να σβήσει κάθε ίχνος από το ναυάγιο…

Τα ίχνη που δεν έσβηναν…

Η ώρα ήταν 20.00 όταν το U-852 πλησίασε τις σωσίβιες σχεδίες. Ο Weispfennig στεκόταν κοντά στο δεξί πολυβόλο. Ο κυβερνήτης του δίδει την εντολή να βάλλει προς τις σχεδίες. Ο γιατρός πυροβολεί!

Ο υποπλοίαρχος του «Πηλεύς» Αντώνης Λιόσης ξάπλωσε στην σχεδία προσπαθώντας να προστατέψει το κεφάλι του. Πίσω του άκουγε τις κραυγές από τον Δημήτρη Κωνσταντινίδη ο οποίος είχε χτυπηθεί αρκετές φορές. Σε λίγα λεπτά σταμάτησε να τον ακούει. Ο Κωνσταντινίδης ήταν νεκρός!

Μετά από μερικές βολές το πολυβόλο έπαθε εμπλοκή. Τότε ο Hoffmann έσπευσε και το ξεμπλόκαρε. Ο γιατρός όμως δεν ήθελε πλέον να συνεχίσει να πολυβολεί παρά το γεγονός ότι εξακολουθούσε να βρίσκεται στην γέφυρα. Τότε όλοι παρατήρησαν ότι οι σχεδίες δεν είχαν βυθιστεί. Ο Eck διέταξε να ανάψουν τον προβολέα (οπτικός τηλέγραφος) προκειμένου να εντοπίσουν γιατί δεν είχαν βυθιστεί ακόμα οι σχεδίες.

Το υποβρύχιο συνέχιζε να περνά δια μέσου του ναυαγίου ενώ μόνο ο Hoffmann απέμεινε να πολυβολεί τους επιζώντες. Ο ναυτικός Rocco Said κρατιόταν κοντά στην σχεδία μαζί με άλλους ναυαγούς που κολυμβούσαν. Το πολυβόλο στράφηκε προς την πλευρά τους κι εκείνοι σήκωναν τα χέρια τους ψηλά καθώς οι πολυβολισμοί τους τίναζαν προς τα πίσω μέχρι τελικώς να τους βυθίσουν στο νερό. Το θέμα ήταν συγκλονιστικό. Ναυαγοί που προσπαθούσαν να σωθούν κατέληγαν να πυροβολούνται αλύπητα ενώ ταυτόχρονα οι σχεδίες εξακολουθούσαν να επιπλέουν…

Το σχέδιο του Eck να σβήσει κάθε ίχνος από το ναυάγιο δεν προχωρούσε. Προς επίλυση του προβλήματος ο Hoffmann πρότεινε να χρησιμοποιήσουν το πολυβόλο των 37mm ενώ προτάθηκε από άλλους και η χρήση του πυροβόλου καταστρώματος των 105mm. Παρά το γεγονός ότι δεν συμφωνούσε με αυτά, ο Eck είπε στον Hoffmann να δοκιμάσει τα δίδυμα αντιαεροπορικά πολυβόλα των 20mm. Ούτε όμως αυτή η προσπάθεια καρποφόρησε. Οι σχεδίες ακόμα επέπλεαν. Η σκέψη πλέον του Eckστράφηκε στις χειροβομβίδες. Υπολογίζεται ότι χρησιμοποιήθηκαν δύο με τρεις χειροβομβίδες. Ο Λιόσης τραυματίστηκε στον ώμο και στην πλάτη. Σε μια άλλη σχεδία ήταν τραυματισμένος ο Άγης Κεφαλάς στο χέρι και δύο ναυτικοί οι οποίοι όμως κείτονταν νεκροί. Παρά το βαρύ τραύμα ο Κεφαλάς κατόρθωσε να γλιστρήσει στο νερό, να κολυμβήσει και να πάει στην σχεδία που βρισκόταν ο Λιόσης. Προς απογοήτευση του Γερμανού κυβερνήτου ούτε η χρήση των χειροβομβίδων φάνηκε να έφερε αποτέλεσμα. Οι σχεδίες επέπλεαν ακόμα στην επιφάνεια της θάλασσας…

Το υπόλοιπο πλήρωμα του υποβρυχίου δεν είχε καταλάβει τι ακριβώς συνέβαινε.Ήταν σχεδόν μεσάνυχτα και ο υποπλοίαρχος Colditz αντικατέστησε την βάρδια του Hoffmann ανεβαίνοντας επάνω στην γέφυρα. Την ίδια ώρα έγινε αλλαγή βάρδιας και στους οπτήρες. Ένας από τους αντικαταστάτες ήταν ο Matrosenobergefreiter Wolfgang Schwender ο οποίος διατάχθηκε να συνεχίσει να πολυβολεί τις σχεδίες. Με την πρώτη του βολή το πολυβόλο του μπλόκαρε και ανέλαβε ο Lenz ο οποίος αφού το ξεμπλόκαρε έβαλε πλέον εκείνος αφήνοντας στην άκρη τον Schwender να αρκείται στα καθήκοντα του οπτήρος.

Η ώρα ήταν 1.00 τα ξημερώματα. Επί 5 ώρες το υποβρύχιο U-852 έδινε μία κοπιώδη και παράδοξη «μάχη». Ούτε ο εμβολισμός, ούτε η χρήση των πολυβόλων όπλων, των διδύμων αντιαεροπορικών των20mm και των χειροβομβίδων που αποτελούσαν το σχέδιο «στιγμής» του Eck να μην αφήσει ίχνη, λειτούργησαν. Οι σχεδίες που αποτελούσαν το στόχο, αν και γαζωμένες στην κυριολεξία από τις βολές, επέπλεαν. Ο Eck απέναντι σε αυτόν το παράλογο «εχθρό» είχε αποτύχει. Αφήνοντας τα ίχνη που δεν έλεγαν να σβήσουν, εγκαταλείπει την περιοχή και τους τέσσερεις επιζώντες ναυαγούς και πλέοντας με την μέγιστη ταχύτητα κατευθύνθηκε νότια, προς την δυτική πλευρά της Αφρικής.

Η πορεία προς τις Σομαλικές ακτές...

Δεν άργησε να γνωστοποιηθεί το γεγονός σε όλο το πλήρωμα του υποβρυχίου. Το ηθικό των ανδρών ήταν εξαιρετικά πεσμένο. Παρά τις προσπάθειες του Eck να εμψυχώσει τους άνδρες του, παρά τις διαρκείς αναφορές στις διαταγές των ανωτέρων, στους σκοπούς τους και στην υπενθύμιση ότι οι εχθροί δεν λυπούνται τις γυναίκες και τα παιδιά τους όταν βομβαρδίζουν τις πόλεις, το πλήρωμα του U-852 ήταν σε πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση. Ο ίδιος ο Eck, στην αναφορά του, έγραψε ότι δεν αποτελούσε εξαίρεση.

Κατεβαίνοντας τις δυτικές ακτές της Αφρικής με ιδιαίτερη προσοχή, αφού πλέον οι Βρετανοί γνώριζαν το περιστατικό και παρακολουθούσαν την περιοχή, στέλνει στις 15 Μαρτίου ραδιοτηλεγράφημα γνωστοποιώντας την βύθιση του SS «Peleus». Η επικοινωνία μέσω ασυρμάτου καθιστούσε την περιπολία επικίνδυνη αφού οι σύμμαχοι μπορούσαν να εντοπίσουν σε ποιο σημείο βρισκόταν το υποβρύχιο.

Παρόλα αυτά, ο Eck έπρεπε με κάποιο τρόπο να ενημερώσει την Διοίκηση Υποβρυχίων (U-boat Headquarters (BdU)) και σύμφωνα με τα αρχεία της BdU το U-852 τήρησε σιγή ασυρμάτου μέχρι τις 4 Απριλίου. Σε αυτό όμως δεν συμφωνούν οι Βρετανοί. Στις 30 Μαρτίου οι ανθυποβρυχιακές δυνάμεις του Βρετανικού Ναυτικού στο Cape town ήταν ενήμερες για σήματα που έστελνε ένα υποβρύχιο το οποίο εντοπιζόταν ΒΔ του Cape town. Στις 4 Απριλίου το σήμα του Eck αναχαιτίστηκε από τις Βρετανικές Υπηρεσίες και κατέστη δυνατός ο εντοπισμός του σκάφους σε απόσταση 150 μιλίων ανατολικά του σημείου Agulhas.
Χρειάστηκαν δύο μέρες να περάσουν μέχρις ότου αναπτερωθεί το ηθικό των ανδρών του γερμανικού υποβρυχίου. Την 1^η Απριλίου, το φορτηγό 5.277 τόνων SS Dahomian έγινε ο νέος στόχος του Eck. Δέκα μίλια ΝΔ του Cape Point το φορτηγό τορπιλίστηκε από το γερμανικό υποβρύχιο. Αυτή τη φορά ο Eck αδιαφόρησε για τους ναυαγούς, οι οποίοι την επόμενη μέρα διασώθηκαν από δύο νοτιοαφρικανικά ναρκαλιευτικά, και συνέχισε την πορεία του.

Η θαλάσσια περιοχή που κινείτο ο Eck είχε ενισχυθεί πρόσφατα (αμυντικά) από μία ομάδα καταδίωξης υποβρυχίων, η οποία αποτελείτο από 9 φρεγάτες και σκούνες (Sloops) συν τα αεροπλανοφόρα συνοδείας HMSBegum και HMS Shah. Οι ζώνες ναυσιπλοΐας περιπολούνταν στενά από αεροσκάφη και αεροπορικές βάσεις υπήρχαν στην Ατόλη Addu και στην νήσο Diego Garcia. Για τους συμμάχους η στιγμή που θα βρίσκονταν στο στόχαστρό τους το γερμανικό υποβρύχιο πλησίαζε.

Η τύχη του U-852 & του πληρώματος...

Την τελευταία μέρα του Απριλίου, οι βρετανικές υπηρεσίες πληροφοριών εντόπισαν το U-852 να πλησιάζει το Cape Guardafui νοτίως του Κόλπου του Άντεν. Η στιγμή που περίμεναν οι Βρετανοί έφθασε. Δίχως χρονοτριβή βομβαρδιστικά τύπου Wellington της RAF απογειώθηκαν από το Άντεν της Υεμένης ξεκινώντας ένα ασταμάτητο κυνηγητό. Στις 2 Μαΐου το U-852 τα βομβαρδιστικά εντόπισαν το γερμανικό υποβρύχιο να πλέει στην θαλάσσια επιφάνεια και το αιφνιδίασαν λίγο μετά την αυγή επιτιθέμενα από την πλευρά του ήλιου. Στο υποβρύχιο εκτελούσε καθήκοντα οπτήρος, ο Β Υποπλοίαρχος August Hoffmann. Τα αεροσκάφη εξαπέλυσαν 6 βόμβες βυθού εκ των οποίων η μία προκάλεσε ζημιές στο αντιαεροπορικό πολυβόλο των 37mm. Το γερμανικό υποβρύχιο προσπάθησε να καταδυθεί αλλά η κατάστασή του ήταν σε κρίσιμο σημείο αφού εκτός από την εισροή υδάτων υπήρχε διαρροή θανατηφόρου χλωριούχου αερίου το οποίο προερχόταν από έκρηξη συσσωρευτών (μπαταριών) του σκάφους. Παρόλα αυτά το υποβρύχιο κατόρθωσε να καταδυθεί, παραμένοντας όμως για 15 λεπτά κάτω από την επιφάνεια.

Οι εκλύσεις αερίων ανάγκασαν τον Eck να αποφασίσει ανάδυση και να αντιμετωπίσει τα εχθρικά αεροσκάφη επανδρώνοντας τα αντιαεροπορικά του. Τα βομβαρδιστικά ξεκίνησαν τον δεύτερο γύρο επίθεσης. Η επιφάνεια του γερμανικού υποβρυχίου γαζώθηκε από τα πυρά με αποτέλεσμα ο υποπλοίαρχος Gerhard Colditz και ο (Matrosenobergerfreiter) Josef Hofer να σκοτωθούν πάνω στην γέφυρα. Τότε ο Eck αντιλήφθηκε ότι το U-852 με βυθισμένη την πρύμνη και σε κατάσταση ακυβερνησίας δεν μπορούσε πλέον να σωθεί. Έπρεπε να στρέψει τις προσπάθειες του στην διάσωση του πληρώματος και αυτό θα επιτυγχάνονταν με την προσάραξη του υποβρυχίου στις σομαλικές ακτές. Έπειτα έπρεπε να το καταστρέψει ο ίδιος προτού πατήσουν το πόδι τους οι Βρετανοί. Ο πρώτος στόχος του επιτεύχθηκε. Ο δεύτερος όμως όχι. Το τι ακριβώς συνέβη και δεν πέτυχε η αυτοβύθιση του γερμανικού υποβρυχίου δεν είναι γνωστό. Το μόνο στοιχείο που έχει γνωστοποιηθεί είναι ότι στην προσπάθεια του κυβερνήτου να καταστρέψει το υποβρύχιο με εκρηκτικά το μόνο που κατάφερε ήταν να χάσει την ζωή του ένα μέλος πληρώματος κατά την διαδικασία αυτή.

Το γερμανικό υποβρύχιο ήταν πλέον προσαραγμένο. Τα βρετανικά α/φη εξακολουθούσαν να εξαπολύουν πυρά. Το πλήρωμα του υποβρυχίου προσπαθούσε να σωθεί με κάθε τρόπο. Άλλοι κολυμβούσαν άλλοι γαντζώνονταν στις σχεδίες. Πολλοί που κατάφεραν να βγουν στην ακτή ξάπλωσαν ταλαιπωρημένοι περιμένοντας όποια μοίρα τους περίμενε.

Την επόμενη μέρα ένα αποβατικό άγημα του Βρετανικού Ναυτικού υποστηριζόμενο από μία μονάδα Σομαλών αιχμαλώτισε τον κυβερνήτη και όσους από το πλήρωμα του U-852 επέζησαν. Ενδεχομένως πολλοί να πίστευαν ότι το ταλαιπωρημένο γερμανικό πλήρωμα με τις όποιες καταθέσεις θα μπορούσε να δώσει θα έριχνε φως στην υπόθεση, εντούτοις το ευτύχημα για τους βρετανούς δεν ήταν οι αιχμάλωτοι. Το βρετανικό άγημα επιβίβασης που εισήλθε στο υποβρύχιο ανακάλυψε το πολεμικό ημερολόγιο (war log / KTB Kriegstagebuch) πάνω στο οποίο είχαν εγγραφεί όλες οι πληροφορίες σχετικά με την βύθιση του SS «Peleus».

Οι Βρετανοί (Ιούνιος 1944) με βάση τα στοιχεία που είχαν συνλλέξει αποφάσισαν να δικάσουν τον Eck και τους υπεύθυνους του πληρώματος. Η δίκη όμως αναβλήθηκε μέχρι την ήττα της Γερμανίας. Η υπόθεση «Eck – Πηλεύς» χαρακτηρίστηκε ως άκρως απόρρητη. Ο Heinz-Wilhelm Eck και τέσσερα μέλη πληρώματος δικάστηκαν τον Οκτώβριο του 1945 από ένα βρετανικό στρατοδικείο στο Αμβούργο για παραβίαση των νόμων και συνηθειών του πολέμου & για την δολοφονία μελών πληρώματος του τορπιλισμένου σκάφους. Ο κυβερνήτης ισχυρίστηκε ότι αποφάσισε με πολυβόλα να βυθίσει μόνο τις σχεδίες δίχως εκείνη την στιγμή να βλέπει κανένα μέλος του πληρώματος του Ελληνικού φορτηγού πλοίου. Δεν διέταξε ποτέ τον πολυβολισμό των επιζώντων.

Όλοι τους κρίθηκαν ένοχοι!

Πριν ανακοινωθεί το αποτέλεσμα της δίκης, πρέπει να σημειωθεί ότι η υπεράσπιση επιχείρησε να παρουσιάσει ως μάρτυρα (ο οποίος απερρίφθη από το δικαστήριο) τον Conteradmiral Karl Schmidt, διοικητή του αντιτορπιλικού Erich Giese το οποίο βυθίστηκε στις 13 Απριλίου 1940 και οι 200 Γερμανοί επιζώντες βλήθηκαν από βρετανικά αντιτορπιλικά ενώ βρίσκονταν στο νερό και στις σχεδίες. Οι Βρετανοί ισχυρίστηκαν ότι η δολοφονία τους ήταν «επιχειρησιακή αναγκαιότητα» με σκοπό να αποτρέψουν τους Γερμανούς ναύτες να φθάσουν στην ακτή και να ενωθούν με τα γερμανικά στρατεύματα στο Narvik (Νορβηγία).

Στις 30 Νοεμβρίου 1945, ώρα 08.40, ο κυβερνήτης Heinz-Wilhelm Εck, ο Β Υποπλοίαρχος August Hoffmann & ο γιατρός Walter Weisspfennig καταδικάστηκαν σε θάνατο δια τυφεκισμού.

Ο Δρ. Pabst (δικηγόρος υπερασπίσεως του Hoffmann και του Schwender) και ο Δρ. Todsen (δικηγόρος του Eck) βρήκαν μυστηριώδη θάνατο λίγο μετά το τέλος της δίκης. Ο Pabst αυτοκτόνησε και ο Todsen σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα από βρετανικό στρατιωτικό όχημα. Και τα δύο περιστατικά ερευνήθηκαν από την Βρετανική Στρατιωτική Αστυνομία, οι αναφορές της οποίας παραμένουν ακόμη (μέχρι τον Οκτ. του 1996) σφραγισμένες και μη διαθέσιμες στο κοινό.

Τι απέγιναν οι επιζώντες του SS «Peleus»;

Μετά την βύθιση του ελληνικού φορτηγού πλοίου και τον ανελέητο πολυβολισμό των επιζώντων, έμειναν τέσσερις άνθρωποι τραυματισμένοι σε μια σχεδία οι οποίοι περίμεναν κάποιο περαστικό πλοίο να τους μαζέψει. Οι μέρες περνούσαν και η σωσίβια σχεδία του «Πηλεύς» επέπλεε για 39 ημέρες στην θάλασσα. Στις 20 Απριλίου 1944 το πορτογαλικό ατμόπλοιο SS Alexander Silva εντόπισε τους ναυαγούς. Οι τρεις ήταν ακόμη ζωντανοί. (Αντώνιος Λιόσης, Δημήτριος Αργυρός και Rocco Said) Ο Άγις Κεφαλάς είχε αφήσει την τελευταία του πνοή 25 μέρες μετά την επίθεση ταλαιπωρημένος από γάγγραινα και κίτρινο πυρετό. Το SS Alexander Silva έφθασε στην Αγκόλα (Lobito) μετά από μία εβδομάδα κι εκεί για πρώτη φορά έμαθαν οι Βρετανοί για το περιστατικό της 13^η-14^ης Μαρτίου. Όλοι οι επιζώντες έδωσαν έγγραφη κατάθεση αποκαλύπτοντας κάθε πτυχή του γεγονότος όπως πραγματικά την βίωσαν.

Γενικές εκτιμήσεις & ερωτήματα που προκύπτουν...

Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη μελέτη για να προκύψει το συμπέρασμα ότι ο κυβερνήτης του U-852 δεν εκτίμησε σωστά την κατάσταση. Και αυτό είναι απόρροια της ελλιπούς επιχειρησιακής σχεδίασης ή υποτυπώδους προετοιμασίας του σχετικά με την εντολή που έλαβε «να μην αφήσει ίχνη» η οποία και τον οδήγησε σε σειρά λαθών. Οι οδηγίες του Schnee, αν και δεν ήταν σαφείς, εντούτοις ξεκαθάριζαν την εντολή. Δεν πρότειναν τον τρόπο, απαιτούσαν όμως το αποτέλεσμα. Αυτό συνήθως συμβαίνει στα υψηλά επίπεδα Διοικήσεως. Η εκτίμηση καταστάσεως είναι συνήθως Ευρείας Γενικής Ιδέας Ενεργείας και καταλήγει σε σχεδίαση, που θα απαιτήσει περαιτέρω λεπτομερή μελέτη και συμπλήρωση από τους υφισταμένους Διοικητές. Αυτό εξάλλου αποτελεί συχνά και τον προφανή περιορισμό στην επιχειρησιακή σχεδίαση (Ειδικές Καταστάσεις δηλαδή που Επιβλήθηκαν από Ανώτερα Κλιμάκια) και που θα έπρεπε ο Eck να μελετήσει έτσι ώστε να βρει τον καλύτερο τρόπο ενέργειας πριν ξεκινήσει την περιπολία του.

Δεν κατανόησε την Αποστολή του. Δεν εξέτασε τους παράγοντες εκείνους που μπορούν να επηρεάσουν την Αποστολή του. (Περιοχή Επιχειρήσεων, Εχθρός, Διατιθέμενα Μέσα). Δεν εξέτασε τις εχθρικές δυνατότητες και τις δυνατές ενέργειές του. Όλα τα παραπάνω τον ανάγκασαν να μην επιλέξει την καλύτερη ενέργειά του (λύση), η οποία θα του πρόσφερε τις περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας στην εκπλήρωση της Αποστολής του. Προσπαθώντας να έλθει αντιμέτωπος με τον περιορισμό της σχεδίασης του την τελευταία στιγμή ξεκίνησε τον καταιγισμό πυρών στις σωσίβιες σχεδίες και αυτό που τελικά κατάφερε ήταν:

-Σπατάλη πολύτιμου εφοδιασμού-Σπατάλη πολύτιμου χρόνου-Καταρράκωση ηθικού πληρώματος-Εξακολούθηση απειλής του αρχικού περιορισμού. Φυσικά, μέρος ευθυνών, θα πρέπει να αποδοθεί επίσης και στα ανώτερα κλιμάκια αφού γνωρίζοντας την επικινδυνότητα της συγκεκριμένης περιοχής -Επέλεξαν έναν άπειρο κυβερνήτη-Επέλεξαν έναν ακατάλληλο τύπο υποβρυχίου για μια τόσο επικίνδυνη περιοχή &-Δεν έδωσαν προτάσεις, ούτε ανεπίσημα, για το πώς θα μπορούσαν οι κυβερνήτες να βυθίσουν τα εχθρικά πλοία δίχως να αφήσουν ίχνη.

Εντύπωση, επίσης, προκαλεί η άγνοια κυβερνήτου και πληρώματος σχετικά με τον σωστικό εξοπλισμό και τα υλικά με τα οποία κατασκευάζονται, πληροφορίες οι οποίες, λογικά, θα δίδονται και θα περιλαμβάνονται στην εκπαιδευτική ύλη τους.Πρέπει να σημειωθεί ότι ο Eck και τα 4 μέλη πληρώματος δικάστηκαν και καταδικάστηκαν επειδή η Γερμανία έχασε τον πόλεμο, σε αντίθεση με τους υπευθύνους παρόμοιων περιστατικών, στα οποία χιλιάδες άνδρες των δυνάμεων του Άξονα (Γερμανοί, Ιταλοί, Ιάπωνες) βρήκαν τον θάνατο από τα πυρά συμμαχικών όπλων επικαλούμενοι την «επιχειρησιακή αναγκαιότητα»…

Στις 5 Απριλίου 1943 το υποβρύχιο U-178 εστάλει στην Penang της Μαλαισίας για να οργανώσει μια ναυτική βάση. Η αρχική ιδέα αποστολής υποβρυχίων στην Μαλαισία για την εκτέλεση επιχειρήσεων στον Ινδικό Ωκεανό πρωτάθηκε από τους Ιάπωνες τον Δεκέμβριο του 1942. Όταν ο πόλεμος στον Ατλαντικό χάθηκε (Μάϊος 1943) αποφασίστηκε η αποστολή υποβρυχίων σε θάλασσες με λιγότερη αεροπορική προστασία. Μία από αυτές ήταν ο Ινδικός Ωκεανός στον οποίο κατευθύνθηκαν αριθμός υποβρυχίων μεγάλης ακτίνας δράσεως, αμέσως μετά το τέλος της εποχής των Μουσώνων (Σεπτέμβριος 1943). Η ομάδα των υποβρυχίων έλαβε την επωνυμία Monsun (στην γερμανική γλώσσα ο Μουσών). Από τα αρχικά 11 υποβρύχια έφθασαν μόνο τα 5. Τα περισσότερα από αυτά ανήκαν στον 12^ο στολίσκο αλλά από τον Σεπτέμβριο του 1944 η διοίκηση μεταβιβάστηκε στον 33^ο Στολίσκο με έδρα την Penang. Άσσος των υποβρυχίων, με σημαντικές επιτυχίες στο ενεργητικό του. Κάτοχος του Σταυρού των Ιπποτών.

Η «Μόνιμη Διαταγή Νο 154» της Διοίκησης Υποβρυχίων περιείχε τα εξής: «Μην περισυλλέγετε ανθρώπους και μην τους παίρνετε μαζί σας. Μην ανησυχείτε για τις σωστικές λέμβους των εμπορικών πλοίων. Οι καιρικές συνθήκες και η απόσταση απ’ την ξηρά δεν παίζουν κανένα ρόλο. Ασχοληθείτε μόνο με το πλοίο σας… Πρέπει να είμαστε σκληροί στον πόλεμο. Ο εχθρός άρχισε τον πόλεμο με σκοπό να μας καταστρέψει, συνεπώς όλα τα άλλα δεν έχουν καμία σημασία» (Lord Russell of Liverpool, Η μάστιγα του Ναζισμού. Τα εγκλήματα πολέμου του Γ’ Ράιχ 1939-1945, εκδόσεις Ιωλκός 2007).

Επίσης άσσος των υποβρυχίων, κάτοχος Σταυρού των Ιπποτών. Το Νοέμβριο του 1937 νυμφεύτηκε την κόρη του Karl Dönitz, Ursula,Υπήρξε επικεφαλής του επιτελείου του Konteradmiral Eberhardt Godt, ο οποίος διηύθυνε τις καθημερινές επαφές του υποβρυχίου πολέμου.

Ο Hartestein διέσωσε ορισμένους επιζώντες από την βύθιση του «Laconia». Για την πράξη του αυτή, επειδή θεωρήθηκε ότι έφερε το σκάφος του σε κίνδυνο δέχθηκε έντονη επίπληξη. Ο Doenitz έγραψε σχετικά στην αναφορά του: «το περιστατικό είναι ακόμη μια απόδειξη για το τι μπορεί να είναι τελικά ένα προβληματικό ανθρώπινο συναίσθημα απέναντι στον εχθρό».

Η βύθιση του SS Dahomian ήταν η πρώτη επιτυχία υποβρυχίων στα ύδατα της Ν. Αφρικής από την 1^η Αυγούστου του 1943. Για τον σκοπό αυτό οι Βρετανοί συγκρότησαν μια ισχυρή ανθυποβρυχιακή δύναμη για να κυνηγήσουν και να βυθίσουν το U-852.

Τα μέλη του Δικαστηρίου αποτελούνταν από 3 Βρετανούς αξιωματικούς του Στρατού, 2 αξιωματικούς του Ναυτικού και 2 αξιωματικούς του Ελληνικού Βασιλικού Ναυτικού.Αντίστοιχη περίπτωση σημειώθηκε στις 26 Ιανουαρίου 1943 στον Νότιο Ειρηνικό όταν το αμερικανικό υποβρύχιο USS Wahoo βύθισε ιαπωνικό μεταγωγικό έξω από την ακτή της Νέας Γουϊνέας. Ο κυβερνήτης του υποβρυχίου αντιπλοίαρχος Dudley Morton αναδύθηκε για να φορτίσει τις μπαταρίες του σκάφους και σύμφωνα με την επιχειρησιακή αναφορά που ο ίδιος υπέβαλλε κατέστρεψε περί τις 20 λέμβους που βρίσκονταν στην επιφάνεια. Ο κυβερνήτης του αμερικανικού υποβρυχίου διέταξε την εξόντωση όλων των επιζώντων Ιαπώνων με μεθοδικότητα.

Ο Αρχιμηχανικός Hans Richard Lenz καταδικάστηκε σε ισόβια φυλάκιση. Τελικώς αφέθηκε ελεύθερος στις 21 Δεκεμβρίου 1951. Ο Wolfgang Schwender καταδικάστηκε σε 15 χρόνια φυλακή. Αποφυλακίσθηκε στις 27 Αυγούστου 1952.

Πηγή: Περί Πάτρης

Συρία. Αξιωματούχος του τουρκικού ΥΠΑΜ δήλωσε πως “οι επιχειρήσεις των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων εναντίον Κούρδων στη βόρεια Συρία συνεχίζονται”, παρά τη συμφωνία ανάμεσα στις υποστηριζόμενες από τις ΗΠΑ, υπό την ηγεσία των Κούρδων Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις (SDF) και τους τζιχαντιστές του Ερντογάν.

Ο ίδιος ο Αββάς Αντώνιος, ατενίζοντας στο βάθος των κρίσεων του Θεού, ρώτησε: