Το 2025 έκλεισαν στη Δυτική Ελλάδα 23 νηπιαγωγεία και 9 δημοτικά σχολεία

Τίνος, ἀγαπητοί μoυ, εἶνε ἡ φωνὴ αὐτή; Τὸ ἀκούσα­τε σήμερα στὴ θεία λειτουργία, ὅ­ταν ὁ ἱερεὺς διάβασε τὴν περικοπὴ ποὺ ἐξιστο­ρεῖ ἕ­να ἀπὸ τὰ θαύματα τοῦ Χριστοῦ ποὺ διαλαλοῦν τὴ θεότητά του.

Το σπάνιο οπτικοακουστικό υλικό δημοσίευσε η ιστοσελίδα «Κυπριακός Χρονογράφος»

Ολοκληρώθηκε το Ε΄ Διεθνές Θεολογικό Συνέδριο με θέμα: «Θεολογία – Θεολόγοι και Ενορία», που πραγματοποιήθηκε στη Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, από τις (2) έως τις (3) Μαϊου και ήταν αφιερωμένο στην οντολογική σχέση της Θεολογίας και των Θεολόγων με την ορθόδοξη Ενορία.

Σχετικά με την προστασία του φύλου του παιδιού τους

Στις 9 Μαΐου 1956, με αφορμή την επικείμενη εκτέλεση των αγωνιστών της ΕΟΚΑ Μιχαήλ Καραολή και Ανδρέα Δημητρίου, οργανώθηκε από την Πανελλήνια Επιτροπή Ενώσεως Κύπρου (ΠΕΕΚ) πάνδημο συλλαλητήριο στην πλατεία Ομονοίας στην Αθήνα.

Τον 9ο αι. μ.Χ. οι πόλεμοι Βυζαντίου – Αράβων συνεχίζονταν με αμείωτη ένταση. Γενικά ήταν μια περίοδος που οι Άραβες είχαν εν πολλοίς το πάνω χέρι, κατά το κοινώς λεγόμενο. Αυτός ήταν και ο λόγος που οι Βυζαντινοί σχεδίασαν και εκτέλεσαν μια «καταδρομική» επιχείρηση, στην καρδιά του εχθρικού εδάφους, στην Δαμιέτη της Αιγύπτου.

Πηγή: Ἐκκλησιαστική Παρέμβαση

Ο Οσιομάρτυρας του Χριστού Νικόλαος, γεννήθηκε στα μέρη της Ανατολής από γονείς ευσεβείς και ευγενούς καταγωγής. Ήτανε ψυχή με χαρίσματα. Χαρακτήρας ευγενικός, θαυμάσιος. Από τα τρυφερά παιδικά του χρόνια διακρινόταν για την σύνεση και την φρονιμάδα. Πρόσεχε από παιδί ακόμα, τις παρέες του. Και απέφευγε επιμελώς εκδηλώσεις που χαρακτηρίζονταν από αστειολογίες, από φλυαρίες, και αισχρολογίες καμμιά φορά, καθώς συνήθιζαν κάποιοι συνομήλικοί του. Με μια έμφυτη, θαρρείς, ωριμότητα συναναστρεφόταν φρόνιμους ανθρώπους και γέροντες και με μεγάλη ευχαρίστηση καθόταν δίπλα τους για να τους ακούει, να τους ρωτάει για πράγματα χρήσιμα και ψυχωφελή. Όταν ενηλικιώθηκε τον ξεχώρισαν, για την ανδρεία, την ευτολμία και την ευθυκρισία, σαν άξιο να σταδιοδρομήσει στα έργα και τον ρόλο του στρατιωτικού.

Τα παιδικά χρόνια του Αγίου

Ο Οσιομάρτυρας του Χριστού Νικόλαος, γεννήθηκε στα μέρη της Ανατολής από γονείς ευσεβείς και ευγενούς καταγωγής. Ήτανε ψυχή με χαρίσματα. Χαρακτήρας ευγενικός, θαυμάσιος. Από τα τρυφερά παιδικά του χρόνια διακρινόταν για την σύνεση και την φρονιμάδα. Πρόσεχε από παιδί ακόμα, τις παρέες του. Και απέφευγε επιμελώς εκδηλώσεις που χαρακτηρίζονταν από αστειολογίες, από φλυαρίες, και αισχρολογίες καμμιά φορά, καθώς συνήθιζαν κάποιοι συνομήλικοί του.

Με μια έμφυτη, θαρρείς, ωριμότητα συναναστρεφόταν φρόνιμους ανθρώπους και γέροντες και με μεγάλη ευχαρίστηση καθόταν δίπλα τους για να τους ακούει, να τους ρωτάει για πράγματα χρήσιμα και ψυχωφελή. Όταν ενηλικιώθηκε τον ξεχώρισαν, για την ανδρεία, την ευτολμία και την ευθυκρισία, σαν άξιο να σταδιοδρομήσει στα έργα και τον ρόλο του στρατιωτικού. Και πράγματι δεν άργησε να δείξει τα αξιόλογα προσόντα του. Πολλές φορές διακρίθηκε σε στρατιωτικές ανδραγαθίες και έτσι έγινε όνομα ξακουστό.

Γίνεται αξιωματούχος

Σαν άκουσε ο βασιλιάς του καιρού εκείνου για την καλή του φήμη και καθώς πληροφορήθηκε από πολλούς ανθρώπους ότι ο νεαρός Νικόλαος ήτανε και στον λόγο του αξιόλογος και πειστικός ομιλητής, έτσι που να μπορεί να χαρακτηρισθεί σαν εύρημα άξιου συμβούλου, έστειλε μήνυμα και τον κάλεσε στο παλάτι. Από κοντά πλέον δόθηκε ευκαιρία στο βασιλιά να μιλήσει μαζί του και να διαπιστώσει ότι είχε να κάνει με άνθρωπο μυαλωμένο, άξιο, προικισμένο με φρόνηση, κρίση και πνευματική διαύγεια. Εντυπωσιάσθηκε και του έδωσε το αξίωμα του Δουκός. Παρεχώρησε σ΄αυτόν διοίκηση επαρχίας. Και σαν αξιωματούχος είχε υπο τις διαταγές του στρατιώτες που τακτικά και μεθοδικά τους γύμναζε. Τους μίλαγε και τους εξηγούσε τα σχετικά με την πολεμική τέχνη, που ήταν χρήσιμα και απαραίτητα.

Μα πιο πολύ τους νουθετούσε, τους συμβούλευε, πώς να ζουν χριστιανική ζωή, πώς να προσεύχονται και να επικαλούνται το όνομα του Δεσπότου Χριστού, για να παίρνουν δύναμη κατά των εχθρών στον πόλεμο. Και μιλώντας τους για την δύναμη της Πίστεως, πολλές φορές τους διηγόταν ανδραγαθίες, ιστορικά γεγονότα και τρόπαια παλαιών γενναίων πολεμιστών, πώς νίκησαν και πώς κυρίευσαν φρούρια και πόλεις. Τους έλεγε ακόμη ότι σαν στρατιώτες να ενεργούν με φόβο Θεού πάντα. Αυτό να μη το ξεχνούν ποτέ. Να μη αδικούν δε σε καμμιά περίπτωση ούτε φτωχό ούτε πλούσιο. Και γι΄αυτό οι στρατιώτες του ήσαν υπόδειγμα, όπου κι αν πήγαιναν, όπου κι αν πολεμούσαν, χωρίς, πουθενά, να αδικούν ή να ζημιώνουν στο παραμικρό με λεηλασίες ή βιαιοπραγίες κατά αμάχων.

Δεν ήταν όμως μόνο οι εξωτερικοί εχθροί που έπρεπε να αντιμετωπίσουν, αλλά και οι διάφορες εξεγέρσεις που συνέβαιναν στο εσωτερικό της Αυτοκρατορίας. Σε μία τέτοια εξέγερση εστάλη ο Νικόλαος, από τον Αυτοκράτορα Λέοντα τον Ίσαυρο τον Εικονομάχο, για να επιβληθεί στους εξεγερθέντες και να επαναφέρει την ειρήνη και την ευστάθεια.Στην επιχείρηση αυτή είδε να χύνεται άδικα ανθρώπινο αίμα και να χάνονται ψυχές. Φοβούμενος μήπως κι εκείνος χάσει την ζωή του μα κυρίως την ψυχή του, συνοδευόμενος από δώδεκα στρατιώτες του, αποσύρθηκαν στα Βούνενα της Θεσσαλίας όπου κατοικούσαν αρκετοί ασκητές κοντά στους οποίους έζησαν ασκητικά με νηστείες, αγρυπνίες και αδιάλειπτη προσευχή. Και όλοι τους τον θαυμάζανε και προσπαθούσαν στην αγία άμιλλά τους να μη τους ξεπεράσει στην άσκηση.

Μα ο Σατανάς, που είναι μισόκαλος και χαιρέκακος υπέφερε από αυτή την αγιασμένη ασκητική ζωή της μοναχικής ζωής στα Βούνενα. Και ήθελε να καταστρέψει αυτό το ορμητήριο που τον πολεμούσε. Από την άλλη πλευρά ο Θεός είχε επιτρέψει ν΄αναδειχθούν στον τόπο εκείνο Μάρτυρές Του έτσι που να συντριβεί το σχέδιο του Διαβόλου και να λάμψει η Πίστη των Αγίων.

Όταν οι Άβαροι, αφού καταπατήσανε φρούρια και χώρες και αιχμαλώτισαν πολλούς, κατέφθασαν στην Θεσσαλία σκορπώντας τον θάνατο και την καταστροφή στο βάρβαρο πέρασμα τους. Πολιόρκησαν στενά τη Λάρισα και σε λίγες μέρες η πόλη αυτή, ο Βόλος έπειτα, τα Φάρσαλα και η Ελασσώνα, πέσανε στα χέρια τους.

Προετοιμασία για το μαρτύριο

Τα ονόματα των συνασκητών του Νικολάου ήτανε τούτα: Γρηγόριος, Αρμόδιος, Ιωάννης, Δημήτριος, Μιχαήλ, Ακίνδυνος, Θεόδωρος, Παγκράτιος, Χριστόφορος, Παντελέων, Αιμιλιανός και Νανούδιος. Κάποια, λοιπόν, νύχτα καθώς οι ασκητές προσεύχονταν, τους παρουσιάστηκε άγγελος Κυρίου και τους λέγει:

› Ετοιμασθήτε ψυχικά ώστε να κρατηθείτε στέρεοι στην πίστη, γιατί σε λίγες μέρες πρόκειται να αντιμετωπίσετε διώξεις και μαρτύρια. Ετοιμασθήτε ώστε να αντέξετε και να αξιωθείτε να λάβετε τα βραβεία, τα στεφάνια της αθλήσεως, να γίνετε ευτυχείς κληρονόμοι της ουράνιας Βασιλείας.

Και αφού είπε αυτά ο άγγελος εξαφανίστηκε. Εκείνοι, όμως, μετά το χαρμόσυνο άγγελμα, επιδόθηκαν σε περισσότερο ασκητικό αγώνα, σε νηστείες και προσευχές. Μετά από λίγες μέρες οι χριστιανομάχοι επιδρομείς πληροφορήθηκαν ότι στο Θεσσαλικό βουνό Βούνενα κατοικούσαν ασκητές, φλογεροί οπαδοί του Χριστού, που νηστεύανε και προσεύχονταν προσκυνούντες μέρα και νύχτα τον Κύριο. Αρματωθήκανε, λοιπόν, οι βάρβαροι και σαν αιμοβόρα σκυλιά ανηφόρισαν στο βουνό για να τους φονεύσουν. Στο μεταξύ ο άγιος Νικόλαος νουθετούσε τους αδελφούς του συνασκητάς με λόγια ενθαρρυντικά, λέγοντας:

› Δεν πρέπει αδελφοί μου να φοβηθούμε τον πρόσκαιρο θάνατο. Δεν πρέπει να δειλιάσουμε, γιατί τώρα ήρθε η ώρα να δείξουμε την ανδρεία μας και με λίγη υπομονή και λιγόχρονο μαρτύριο να γίνουμε κληρονόμοι της ατέλειωτης χαράς της αιωνιότητας.

Ενώ με τέτοιους λόγους παρηγορητικούς τους εμψύχωνε ο άγιος, φθάσανε οι διώκτες και σαν αιμοβόρα θηρία επέπεσαν κατά των ασκητών και τους χτυπούσαν οργισμένα, χωρίς ίχνος ευσπλαχνίας, χρησιμοποιούντες φοβερά φονικά όργανα, ράβδους, μηχανές που στρέβλωναν τα μέλη του σώματός τους και άλλα κολαστήρια. Οι γενναίοι εκείνοι ασκητές υπέμειναν με ανδρεία και γενναιότητα τα βασανιστήρια. Δεν λυποψύχησαν. Έμειναν αμετακίνητοι στην Πίστη και επισφράγισαν την αγάπη τους για το Χριστό με το αίμα της θυσίας τους, γιατί τελικά οι βάρβαροι τους αποκεφάλισαν.

Επιχειρούν να αλλαξοπιστήσουν τον Νικόλαο

Τον άγιο Νικόλαο δεν τον πειράξανε διόλου, θαυμάζοντες ίσως το παράστημά του, και βλέποντες πως έχουν να κάνουν με μια ξεχωριστή περίπτωση νέου με φρόνηση και ανδρεία. Επιδίωξή τους ήτανε να τον κερδίσουν με μέσα διπλωματικά. Αρχίσανε, λοιπόν, την άφρονα αυτή επιχείρησή τους με λόγια πειστικά, με ραδιουργίες και κολακείες. Πιστεύανε οι άφρονες πως θα μπορούσαν έτσι να τον κάνουνε αρνητή του Χριστού. Αλλά όλες οι μιαρές προσπάθειές τους απέτυχαν. Ο άγιος έμενε απαρασάλευτος στην Πίστη και τους έλεγε, γενναιόφρονα:

› Εγώ δεν είμαι μωρό παιδί να γελαστώ. Άδικα ελπίζετε ότι θα αρνηθώ τον αληθινό Θεό, τον πλάστη και ευεργέτη μου, για να γίνω προσκυνητής ειδώλων. Πρέπει να ξέρετε ότι καθώς από την αρχή ήμουνα ευσεβής Χριστιανός, Ορθόδοξος, έτσι και θα μείνω αταλάντευτος, μέχρις ότου παραδώσω την ψυχή μου στα άχραντα χέρια του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Και εάν ο εχθρός του Χριστού με πιέσει με μέσα τυραννικά να τον αρνηθώ και να αλλαξοπιστήσω, σας βεβαιώνω ότι με την χάρη Του θα νικήσω γιατί έχω μεγάλη φλόγα μέσα μου, για την αγάπη Του, και είμαι πρόθυμος να χύσω και αυτό το αίμα μου. Καταφρονώ δε τους δικούς σας θεούς που είναι ύλη φθαρτή, άψυχες πέτρες και ξύλα…

Στο άκουσμα αυτών των λόγων αφηνίασαν από οργή οι βάρβαροι και άρχισαν να χτυπούν τον άγιο με ασυγκράτητη βαναυσότητα. Έπειτα πάλι άλλαξαν τακτική. Του μίλαγαν κολακευτικά. Προσπαθούσαν να του ανάψουν τον πόθο για την ζωή και να του κλονίσουν την Πίστη.

› Νικόλαε, του λέγανε, μη χάσεις τέτοια ανδρεία και ωραιότητα έτσι ανώφελα και απερίσκεπτα. Και μην ελπίζεις σε θαύματα που μπορούν τάχα να σε σώσουν, διότι ο Χριστός σου δεν πρόκειται να σε βοηθήσει. Γι΄αυτό, λοιπόν, κάνε αυτό που εμείς σου προτείνουμε. Έλα μαζί μας, γίνου ομόφρονός μας. Έτσι θα χαρείς τη ζωή που είναι τόσο γλυκειά και που κινδυνεύεις διαφορετικά να τη χάσεις με φρικτά βασανιστήρια. Σκέψου το λοιπόν καλά.

Λάμπουν τα μάτια του αγίου από λάμψη Πίστεως και αγάπης στον Κύριο. Νιώθει την καρδιά γερά στερεωμένη στο φως και στην αλήθεια και με θάρρος τους λέγει:

› Κατάλαβα. Με απειλείτε με βασανιστήρια και μαρτυρικό θάνατο για την Πίστη μου στο Χριστό. Και σας απαντώ. Δεν αρνούμαι τον Κύριό μου. Αυτό δε που με φοβερίζετε να μου κάνετε, δηλαδή σκληρά μαρτύρια και θάνατο, αυτό κι εγώ επιθυμώ. Γιατί μικρή ζημιά είναι να χάσω την σύντομη επίγεια ζωή. Το έπαθλο όμως γι΄αυτή την απώλεια είναι ανεκτίμητης αξίας. Μου στερείτε την πρόσκαιρη ζωή και μου προξενείτε έτσι ευφροσύνη και αγαλλίαση ατελείωτη, φέρνοντάς με στην ατελεύτητη βασιλεία των ουρανών κοντά στον Χριστό που πιστεύω…

Σκληρά βασανιστήρια

Όταν καταλάβανε πλέον ότι δεν μπορούν να τον μετακινήσουν από την βαθειά εδραιωμένη πίστη του, αποφασίσανε να τον θανατώσουν με σκληρά βασανιστήρια.

Στην αρχή ξέσπασε η οργή τους επάνω του με άγριο, ανελέητο ξυλοδαρμό. Δυό και τρεις φορές αλλάξανε τους ραβδούχους που τον μαστιγώνανε. Το σώμα του Μάρτυρα είχε γεμίσει πληγές και το αίμα έτρεχε. Εκείνος δε γενναιόφρονα υπέμενε και προσευχόταν λέγοντας:

› Υπομένων υπέμεινα τον Κύριον.

Επρόκειτο για ένα φοβερό μαρτύριο και για μια απίστευτή αντοχή και καρτερία του φλογερού Μάρτυρα Νικολάου.
Αλλά τα βάσανα του αγίου δεν τελειώνουν εδώ. Στη συνέχεια τον δέσανε όρθιο σ΄ένα δένδρο και τον σημαδεύανε με τόξα. Έπειτα αφού πήρανε το δικό του κοντάρι τον τρυπούσανε με το μυτερό του σημείο. Και συγχρόνως με τα βασανιστήρια αυτά, στις αβάσταχτες στιγμές του πόνου τον προέτρεπαν ν΄αρνηθεί τον Κύριο και να προσκυνήσει τα είδωλα. Ο γενναιόψυχος Μάρτυρας όμως έμενε αλύγιστος και τους απαντούσε:

› Θηριόγνωμοι, που μόνο σχήμα ανθρώπου έχετε, γιατί μάταια και με αφροσύνη ελπίζετε ότι μπορείτε να με χωρίσετε από την αγάπη του Κυρίου; Πώς είναι δυνατόν να με απομακρύνετε από Εκείνον που συνέχεια παραστέκεται βοηθός μου και μου ελαφρύνει τον πόνο στα βασανιστήρια που μου κάνετε; Μάταιος ο κόπος σας. Ένα μονάχα να ξέρετε, τα μαρτύρια με τα οποία με βασανίζετε γίνονται στεφάνια τιμής και έπαθλα νίκης.

Αποκεφαλίζεται

Ύστερα από αυτήν την γενναία και αμετακίνητη στάση του Μάρτυρα, οι βάρβαροι απελπίσθηκαν. Κατάλαβαν ότι καμμιά δύναμη δεν μπορούσε να λυγίσει τον μακάριο Νικόλαο. Και αποφασίσανε τελικά να τον αποκεφαλίσουν. Έτσι μέσα στην καρδιά της όμορφης Ελληνικής άνοιξης, σ΄εποχή που η φύση έδινε ομορφιά και σκόρπιζε άρωμα δροσιά και μηνύματα χαρούμενης ζωής, το μαρτυρικό του αίμα πότισε την γη της Θεσσαλίας. Ήταν 9 Μαΐου 720 μ.Χ., που η επίγεια ζωή του τελείωσε και η ψυχή του ανέβηκε στα ουράνια σκηνώματα.

Το λείψανο του Αγίου έμεινε πάνω στο βουνό εκείνο κάτω από μια βελανιδιά αφρόντιστο και άταφο. Δεν επέτρεψε όμως η χάρη του Θεού να περάσει έτσι άδοξα στην συνηθισμένη φθορά. Φυλάχθηκε από αγγέλους Του ακέραιο για αρκετό χρόνο, μέχρις ότου με τρόπο θαυματουργικό, το φανέρωσε έπειτα πολύτιμο ιαματικό θησαυρό. Διότι, πρέπει να τονισθεί εδώ ότι ο Κύριος, όσοι στη γη τον δόξασαν, με αγώνες και με αίμα μαρτυρίου, τους τιμάει. Αποδίδει τους μισθούς των κόπων τους όχι μονάχα στους ουρανούς, αλλά και στη γη, όπου τους λαμπρύνει με την πλούσια και ανεξάντλητη χάρη Του, ώστε να θαυματουργούν και να δοξάζονται.

Και βλέπομε, πράγματι, την χάρη του Θεού να θαυματουργεί δια των Αγίων και των Μαρτύρων. Και σε κάθε Άγιο έχει δωρήσει η χάρις του Θεού και μια ξεχωριστή θαυματουργή δύναμη. Αναφέρουμε σαν παραδείγματα ότι η ξεχωριστή χάρη στον Άγιο Κυπριανό είναι η λύση των μαγίων, στην Αγία Παρασκευή η γιατριά των ματιών, στον Άη-Γιώργη η βοήθειά του σαν ελευθερωτή, στον Άγιο Νικόλαο η χάρη να σώζει θαυματουργικά κινδυνεύοντας ναυτικούς κλπ. Έτσι και ο οσιομάρτυρας Νικόλαος τιμήθηκε με την χάρη του Θεού να θαυματουργεί σε ποικίλες αρρώστειες και έγινε έτσι γνωστό το όνομά του.

Πώς βρέθηκε το λείψανο του Αγίου

Ας δούμε όμως τώρα πως φρόντισε ο Θεός να βρεθεί το λείψανο του Αγίου και να δοξασθεί το όνομά του.

Στην επαρχία της Ανατολής όπου γεννήθηκε και ανατράφηκε ο οσιομάρτυρας Νικόλαος, ζούσε κάποιος άρχοντας πολύ πλούσιος. Ο άρχοντας αυτός αρρώστησε από μια φοβερή αρρώστεια που τον βασάνιζε πολύ χρόνο. Η νόσος αυτή, «η λώβα» καθώς γράφει ο Συναξαριστής, «τον έτρωγε πολύν καιρόν και εκαταδαπάνα τας σάρκας του». Για να γιατρευθεί ο άρχοντας καταξοδευόταν στους γιατρούς. Μα από μέρα σε μέρα πήγαινε στο χειρότερο. Η αρρώστεια γινόταν πιο βασανιστική και εκείνος βυθιζόταν στην απελπισία. Μια νύχτα όμως του παρουσιάζεται ο Άγιος στον ύπνο του και του λέγει:

› Γιατί κοπιάζεις και ξοδεύεσαι ανώφελα; Πήγαινε στα μέρη της Λάρισας και ρώτησε να μάθεις που βρίσκεται το βουνό Βούνενα. Πάνω σ΄αυτό το βουνό, αφού ψάξεις καλά τον τόπο, θα βρεις κοντά σε μια βρύση το λείψανό μου. Αυτό θα σε γιατρέψει από την φοβερή αρρώστεια.

Όταν ξημέρωσε σηκώθηκε από το κρεββάτι του ο άρρωστος άρχοντας και αποφάσισε να ταξιδέψει προς τη Θεσσαλία ελπίζοντας να βρει την γιατριά όπως του υποδείχθηκε στο όνειρο. Χωρίς, λοιπόν, να ειδοποιήσει σχετικά κανέναν από τους σπιτικούς ξεκίνησε για το ταξίδι της ελπίδας. Ύστερα από κοπιαστικό ταξίδι έφθασε ο ασθενής στα Βούνενα. Και εκεί σύμφωνα με την υπόδειξη, που του είχε κάνει στον ύπνο του ο Άγιος, βρήκε την βρύση με το άφθονο και δροσερό νερό, γεγονός που τον χαροποίησε.

Έψαξε στη συνέχεια με φροντίδα αλλά και πολύ κόπο για να βρει το λείψανο του Αγίου. Και το έργο αυτό δεν ήτανε πολύ εύκολο για τον άρρωστο διότι το δάσος ήτανε πυκνό, πολύδενδρο και εκτεταμένο. Σε κάποια στιγμή μια θαυμάσια ευωδιά τον κατευθύνει προς το λείψανο. Και έκπληκτος το βλέπει σώο και ακέραιο. Μια χαρά ενδόμυχη τον καταπλημμυρίζει, αλλά και μια ευλάβεια και ένας σεβασμός. Δεν τολμάει να το πλησιάσει περισσότερο, αλλά τρέχει πρώτα στην πηγή, να πλυθεί να καθαρισθεί. Πλένεται και επιστρέφει στο άγιο λείψανο που κατασπάζεται ιερόπρεπα, με πίστη φλογερή και ελπίδα πηγαία.

Και τότε γίνεται θαύμα μεγάλο, θαύμα εκπληκτικό. Η βασανιστική αρρώστεια εξαφανίζεται από το ταλαίπωρο σώμα του άρχοντα. Ο πρώην άρρωστος διαπιστώνει με χαρά απερίγραπτη ότι είναι τελείως καλά. Από το σκοτάδι της απελπισίας βρέθηκε στο γλυκό ξημέρωμα της ευτυχίας που χαρίζει η υγεία. Και το δώρο αυτό το ουρανόσταλτο, η θαυματουργική θεραπεία, αφάνισε κάθε στίγμα από την σάρκα του.

Κτίζει ναό

Το χαροποιό αυτό γεγονός γέμισε την καρδιά του άρχοντα με πλούσιους κρουνούς ευγνωμοσύνης. Και αποφάσισε να φανερώσει έμπρακτα τις ευχαριστίες του σ΄αυτή την μεγάλη ευεργεσία. Και ιδού τι έκανε. Καθάρισε όλον εκείνο τον τόπο που βρήκε το λείψανο του Αγίου με πολύ φροντίδα. Έπειτα έκτισε εκεί Ναό στ΄όνομα του Αγίου, μέσα στον οποίο ενταφίασε το ιαματικό λείψανό του.

Ευτυχής πλέον, γεμάτος χαρά και υγεία, γύρισε στον τόπο του ο πρώην άρρωστος άρχοντας, δοξάζοντας το Θεό και ευγνωμονώντας τον Άγιο Νικόλαο. Φεύγοντας δε από τα Βούνενα, από τον τόπο που βρήκε το Άγιο λείψανο πήρε χώμα μαζί του. Ίσως και τεμάχιο από το ράσο του. Και αποδείχθηκαν αυτά θαυματουργά. Διότι πολλοί δια της πίστεως στο Χριστό και επικαλούμενοι την χάρη του Αγίου γιατρεύθηκαν στα μέρη της Ανατολής. Δοξαζόταν έτσι το όνομα του Θεού και γινόταν ξακουστό από τα θαύματα τ’ όνομα του Αγίου.

Τριγυρνούσε δε ο ευεργετημένος άρχοντας πόλεις και χωριά, διηγούμενος την θαυματουργική θεραπεία του, γεγονός που ωδηγούσε και πολλούς άλλους δυστυχείς στα Βούνενα με την ελπίδα της θαυματουργικής γιατριάς του.

Ο Άγιος Νικόλαος, ο Νέος που άθλησε στα Βούνενα, έγινε θαυματουργός. Η περιοχή εκείνη άρχισε να συγκεντρώνει πολλούς πονεμένους, πολλούς προσκυνητάς. Στο διάβα του χρόνου έγιναν εκεί πολλά θαύματα. Ο τόπος που άθλησε ο Άγιος ποτίσθηκε με πολλά δάκρυα. Ακούσθηκαν εκεί θερμές προσευχές και θερμότατες ευχαριστίες. Πολλοί βρήκαν, κοντά στον τάφο του, ελπίδα, ανακούφιση γιατριά, ανάλογα βέβαια και με την πίστη του που είχε ο καθένας, στην καρδιά του.

Τιμές στον Άγιο

Στα Βούνενα της Θεσσαλίας είναι ο ιερός τόπος του μαρτυρίου του Αγίου. Εκεί βρίσκεται το δένδρο στο οποίο δέθηκε και τρυπήθηκε με λόγχη. Πρόκειται για δένδρο από το οποίο ρέει κατά την ετήσιο μνήμη του υγρό κόκκινο σαν αίμα.

Το υγρό αυτό όταν χρησιμοποιείται με πίστη και εμπιστοσύνη στον Οσιομάρτυρα έχει ιαματικές ιδιότητες και επιτελεί θαύματα σε πάσχοντες από δερματικές παθήσεις και κεφαλοπονία. Εξ’ άλλου τα τάματα, τα χρυσαφικά και τα αφιερώματα που στολίζουν το Εικόνισμα Του, εκπροσωπούν τα Θαύματα και τις ευεργεσίες που επιτέλεσε και επιτελεί σε εκείνους που τον επικαλέσθηκαν και τον επικαλούνται.

Στο σημείο εκείνο βρίσκεται και ο τάφος του Αγίου. Ο σημερινός Ιερός Ναός του Αγίου Νικολάου του Νέου στα Βούνενα κτίσθηκε το 1962-1963 με πρωτοβουλία του αιδεσιμ. π. Λάμπρου Χύτα και με την συνδρομή των κατοίκων της τριγύρω περιοχής της Θεσσαλίας. Μπροστά στον ναό αυτό υπήρχε μικρότερος που είχε κτισθεί το 1883 και ο οποίος κάηκε κατά λάθος στις 22 Μαΐου 1962.

Τον παλαιό τάφο του Αγίου προστάτευε κεραμοστεγής οικίσκος ύψους δύο (2) περίπου μέτρων και εμβαδού εννέα (9) τετραγωνικών μέτρων. Μέσα στον οικίσκο αυτό μπαίνανε οι προσκυνητές μονάχα για να προσκυνήσουν και ν΄ανάψουν τις λαμπάδες τους. Κάτω από τον παλαιό τάφο υπήρχε χωμάτινη σαρκοφάγος χωρίς Ιερά Λείψανα και παράπλευρα οπή απ΄όπου οι προσκυνητές έπαιρναν χώμα ιαματικό. Η παλαιά εικόνα του Αγίου Νικολάου έφερε τον Άγιο με στρατιωτική στολή και δόρυ σε όρθια στάση.

Η κάρα του

Η κάρα του Αγίου, σαν πολύτιμος και χαριτόβρυτος θησαυρός, φυλάσσεται, στο Μοναστήρι του Αγίου Νικολάου του εν Μύροις θαυματουργού, στην νήσο Άνδρο. Και όπου προσκαλείται για αγιασμό με βαθειά Πίστη θαυματουργεί. Είναι τοποθετημένη η Κάρα σε λάρνακα αργυρή. Πρέπει ακόμη να πούμε ότι όχι μονάχα στα Βούνενα, όπου μαρτύρησε ο Άγιος υπάρχει Ναός προς τιμή και προσκυνήση αλλά και σε άλλα μέρη. Ναός στο όνομά του υπάρχει στην Κορίτσα, ανάμεσα στα βουνά των Αγράφων και του Τυμφρηστού όπου το χωριό «Κλειστός Αγράφων». Προ αμνημονεύτων χρόνων υπήρχε εκεί και Ιερά Μονή, όπου μονάζανε κορίτσια γι΄αυτό, όπως φαίνεται, πήρε και το χωριό το όνομα «Κορίτσα». Στο μέρος εκείνο, κτίσθηκε το 1907, περικαλλέστατος ναός. Μέσα σ΄αυτόν τοποθετήθηκε, από την παραπάνω καταρρεύσασα Μονή, στην οποία στεγαζόταν, 600 περίπου χρόνια, τούτο το ιερό κειμήλιο: «Ο πήχυς από του αγκώνος της χειρός του Ευαγγελιστού αγίου Λουκά, όστις υπήρξε περίφημος αγιογράφος». Ο παραπάνω ναός κατέρρευσε από βομβαρδισμό το έτος 1947, αλλά διασώθηκε θαυματουργικά το ιερό κειμήλιο του αγίου Λουκά.

Τελικά στη θέση του καταστραφέντος Ιερού Ναού κτίσθηκε νέος στη μνήμη «του Αγίου Νικολάου του Νέου του εν Βουνένοις» και μέσα σ΄αυτόν τοποθετήθηκε και στεγάζεται το ιερό κειμήλιο του Αγίου Λουκά. Ιεροί Ναοί και Μοναστήρια, στη μνήμη του ιστορουμένου Αγίου υπάρχουν και σε διάφορα άλλα μέρη της Πατρίδας μας όπως στην Άνδρο, στη Σαλαμίνα, στον Αλμυρό Βόλου, στην Τρίπολη, στη Θήβα και στα χωριά Βασταμίτζα και Χάλια των Θηβών, στη Λούτσα και αλλού.

Θαύματα του Αγίου

Στο διάβα των αιώνων μέγα ασφαλώς είναι το πλήθος των ιαματικών θαυμάτων του Αγίου. Μεγάλα και θαυμάσια συνέβαιναν και συμβαίνουν σ΄εκείνους που με ολόψυχη θερμή Πίστη στο Δεσπότη Χριστό και ευλάβεια στον Άγιο, ζητούν την σωτηρία από δεινές ασθένειες. Για το αναρίθμητο πλήθος των θαυμάτων, τι μπορεί κανείς να πει και να γράψει, αφού τα περισσότερα από αυτά έγιναν μυστικά και αθόρυβα. Ψυχές ταπεινές, που γεύθηκαν την θεία ευεργεσία, αρκέσθηκαν στη συνέχεια να ευχαριστήσουν το Θεό και να διαλαλήσουν το θαύμα στον κλειστό κύκλο τους. Δεν καταγράφηκαν τα θαυμαστά αυτά γεγονότα ώστε να τα γνωρίζουν οι επόμενες γενεές. Και τα λίγα που είναι γνωστά με στοιχεία και ημερομηνίες καταγράφηκαν από ευλαβείς ψυχές ή διασώθηκαν με την παράδοση από στόμα σε στόμα.

Μερικά θαυμαστά γεγονότα θεραπείας, ασθενών με την χάρη του Αγίου Νικολάου του Νέου, έχουν καταγράψει ήδη ευλαβείς συγγραφείς που έχουν ασχοληθεί με τον βίον και τα θαύματα του Αγίου. Τα ιστορούμενα περί των θαυματουργικών ιάσεων αφορούν σε περιπτώσεις ασθενών των τελευταίων τεσσάρων δεκαετιών. Και οι ασθενείς που θαυματουργικά θεραπεύθηκαν έπασχαν από πονοκεφάλους, συμφορήσεις, πληγές και άλλες αρρώστειες. Τέτοια συγκεκριμένα περιστατικά, θαυματουργικών ιάσεων με την δύναμη του Θεού και την χάρη του Αγίου ιστορεί στο βιβλίο του περί του βίου του Αγίου ενδόξου και ιαματικού οσιομάρτυρα Νικολάου του Νέου, ο Αρχιμανδρίτης Δωρόθεος Θεμελής.

Θεραπεύθηκε από το «κακό σπυρί»

Το 1977 ύστερα από αίτηση ευσεβών κατοίκων της Σαλαμίνας, που λέγεται και αλλοιώς «Κούλουρη» μεταφέρθηκε η Κάρα του Αγίου από την Άνδρο στο παραπάνω νησί για ευλαβικό προσκύνημα. Ανάμεσα στους άλλους προσκυνητάς της Κάρας, που τρέξανε στη Σαλαμίνα ήτανε και η Καλλιόπη Αγαθάκη από τα Παλούκια της Σαλαμίνας.

Η γυναίκα εκείνη είχε σοβαρό πρόβλημα υγείας. Της είχε βγει στη μύτη ένα κακοήθες σπυρί, το οποίο οι γιατροί διαγνώσανε σαν καρκίνο. Έτρεξε στην Κάρα η ασθενής με αγωνία, με πίστη και ελπίδα. Προσκύνησε την τιμία κάρα και με βαμβάκι πήρε λίγο λαδάκι από το παρακείμενο καντήλι. Έπειτα προσευχόμενη θερμά στο Θεό και επικαλούμενη την ιαματική χάρη του Αγίου άλειψε σταυρωτά το σπυρί. Μετά το προσκύνημα πήγε και ξάπλωσε. Το πρωΐ που ξύπνησε και σηκώθηκε διαπίστωσε με μεγάλη χαρά αλλά και σκίρτημα ευγνωμοσύνης ότι το σπυρί είχε πέσει, είχε ξεκολλήσει και το βρήκε κάτω στο σεντόνι. Εκπληκτικό θαύμα είχε γίνει και η ευλαβής κυρία έτρεξε ευτυχής στην ιαματική Κάρα δοξάζοντας τον Θεό και ευχαριστώντας τον Οσιομάρτυρα.

Σώζεται μελλοθάνατη

Στα Αποίκια της Άνδρου, στις 20 Ιανουαρίου του 1940, η Μαρίκα Νόβα ήτανε άρρωστη βαρειά, σχεδόν ετοιμοθάνατη, από συμφόρηση. Τα παιδιά της κατέφυγαν στον ιατρό των ψυχών και σωμάτων, στη δύναμη του Θεού. Προσκάλεσαν αμέσως τον τότε ηγούμενο της ιεράς Μονής Αγίου Νικολάου εν Μύροις, μακαριστό Πολύκαρπο Κεραμά, να τελέσει αγιασμό για την σωτηρία της μελλοθάνατης, δια της Αγίας Κάρας του οσιομάρτυρα.

Χωρίς καθυστέρηση πήρε ο ηγούμενος ευλαβικά το Άγιο λειψανο και πήγε στο σπίτι της άρρωστης όπου ετέλεσε κατανυκτικό αγιασμό. Ο Άγιος Νικόλαος ο Νέος έκανε το θαύμα του. Σε λίγο η ετοιμοθάνατη άρχισε να συνέρχεται και να μιλάει. Και χωρίς να περάσει πολύς χρόνος έγινε τελείως υγιής. Έζησε δε ύστερα από αυτό 17 χρόνια, δοξάζοντας τον Θεό και ευγνωμονώντας τον Άγιο.

(Πηγή: «09 Μαϊου, ο Αγιος Νικόλαος ο εν Βουνένοις», Ορθόδοξη Πορεία )

Οι Ναζί φεύγουν άπρακτοι και σκυλιασμένοι

Ήταν Οκτώβριος του 1943 μ.Χ. Οι Γερμανοί Κατακτητές ήταν αποφασισμένοι να σκορπίσουν τον θάνατο πριν αναχωρήσουν από την Θήβα και να αφήσουν πίσω τους ερειπωμένη την μικρή τότε, συνοικία του Ταχίου. Οι πληροφορίες τους έλεγαν, ότι εκεί ήταν κρυμμένα πολλά πυρομαχικά, τα οποία θα χρησιμοποιούσαν οι αντάρτες εναντίον τους. Πραγματικά! Στο σημείο που βρίσκεται σήμερα το καμπαναριό υπήρχε ένας μικρός βοηθητικός χώρος, ο οποίος ήταν γεμάτος με όπλα και πολεμοφόδια. Οι Γερμανοί έδωσαν διαταγή να συγκεντρωθούν όλοι έξω από τον Ναό, και παράλληλα ζήτησαν κατάλογο των ανδρών από 16 ετών και πάνω, ενώ όποιος δεν ήταν παρών να τον αναζητούσαν και να τον εκτελούσαν επί τόπου.

Απέναντι από τους δυστυχείς κατοίκους, το Εκτελεστικό Απόσπασμα περίμενε το σύνθημα του Αξιωματικού για να στείλει το καυτό μολύβι στα σκελετωμένα από την πείνα σώματα τους. Έγινε εξονυχιστικός έλεγχος παντού. Στα σπίτια,στις αποθήκες, στα υπόγεια. Μέχρι και στον Ναό όρμησαν για να εντοπίσουν τα πυρομαχικά. Εδώ πρέπει να υπογραμμισθεί ότι οι Γερμανοί έχοντας ολοκληρώσει τις σφαγές του Διστόμου (Ιούνιος 1943 μ.Χ.) και του Προδρόμου (Αύγουστος 1943 μ.Χ.) ήταν αποφασισμένοι να πνίξουν στο αίμα οποιαδήποτε Aντιστασιακή ενέργεια.

Την είσοδο του χώρου όπου ήταν κρυμμένα τα πυρομαχικά την έκλεινε μία ξύλινη πόρτα, η οποία ανοιγόκλεινε με το φύσημα του αέρα και παράτεινε την αγωνία των απελπισμένων, που παρακολουθούσαν τον αιμοβόρο Αξιωματικό να φθάνει μέχρι εκεί, δυο και τρεις φορές, αλλά να μην μπαίνει μέσα, έχοντας νεκρωμένη την στρατιωτική του διαίσθηση αλλά και την ανθρώπινη περιέργεια.

Σε λίγο οι Ναζί έφυγαν άπρακτοι και σκυλιασμένοι. Δάκρυα συγκίνησης έτρεξαν από τα μάτια όλων. Με λαμπάδες, γονυκλισίες και μυστικές προσευχές ευχαριστούσαν τον Άγιο που εμπόδισε τον Γερμανό Αξιωματικό να εντοπίσει τα πυρομαχικά και που τους έσωσε από βέβαιο θάνατο! Διαφορετικά την τελευταία Κυριακή του Οκτώβρη δεν θα γιορτάζαμε ένα Θαύμα, αλλά θα θυμόμασταν μία σφαγή!

Δικαίως το Απολυτίκιο αποκαλεί τον Οσιομάρτυρα Νικόλαο τον Νέο: «….τῶν ἐν κινδύνοις ἀπροσμάχητος βοηθός, θλιβομένων τε θερμὸς ὑπερασπιστής, καὶ τῶν ἐν παντοίαις ἀνάγκαις ὑπέρμαχος….». Ας Τον ευχαριστούμε και εμείς για την Προστασία Του και ας Τον παρακαλούμε να μην μας στερήσει την Ευλογία και την Χάρι Του.

Ένα συνεχιζόμενο θαύμα: δέντρα που αιμορραγούν

Σήμερα στο μέρος αυτό, κοντά στο χωριό Βούναινα, μισή ώρα έξω από τη Λάρισα, υπάρχει νέος προσκυνηματικός Ναός, εντός του οποίου βρίσκεται και το κενοτάφιο του Οσιομάρτυρα, καθώς και τεμάχιο του ιερού λειψάνου. Ο Ναός αυτός κατασκευάστηκε το 1962 στην θέση παλαιότερου, που είχε οικοδομηθεί το 1883 και καταστράφηκε από φωτιά στις 22 Μαίου του 1962 από ζηλωτές. Στην ανατολική πλευρά του Ναού έχει κατασκευαστεί κτηριακό συγκρότημα με ξενώνες κουζίνα και τα λοιπά.

Το προσκύνημα ανήκει στην ιερά Μητρόπολη Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφερσάλων, όπου ο άξιος ποιμενάρχης της Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ. Κύριλλος Β΄ έχει επιδείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την αναπαλαίωση και ανάδειξη του προσκυνήματος.

Στον τόπο του μαρτυρίου του αγίου Νικολάου του Νέου, δηλαδή στο ιερό προσκύνημά του (στο χωριό Βούναινα, στο Βουνό Όρθρυς Θεσσαλίας), συμβαίνει ένα υπερθαυμαστό γεγονός, και κυρίως κατά την ετήσια μνήμη του Οσιομάρτυρα, τρέχει ένα πορφυρένιο υγρό, που μοιάζει με αίμα. Το υγρό τρέχει από τους κορμούς λίγων δένδρων φτελιάς, στα οποία σφαγιάστηκαν οι συνασκητές του αγίου Νικολάου και επίσης πλημμυρίζει τη ρίζα ενός κομμένου δένδρου, όπου, κατά την παράδοση, βασανίστηκε ο Οσιομάρτυρας. Στην περιοχή αυτή υπάρχουν και άλλα δένδρα, αλλά δεν «μετέχουν» σε αυτή την διαδικασία, με λίγα λόγια δεν παρουσιάζουν αντίστοιχη έκκριση κάποιας κόκκινης ρητίνης. Το «αίμα» είναι ρευστό και βαθύ σε υγρή κατάσταση και όχι σε ρητινώδη.

Το «αίμα» αρχίζει να τρέχει το απόγευμα της 8ης Μαΐου, παραμονή της μνήμης του και συνεχίζει τη θαυμαστή εμφάνισή του, μέχρι το πρωί της εορτής του, 9 Μαΐου. Ευλαβείς χριστιανοί που το γνωρίζουν, πηγαίνουν εκεί την παραμονή και συγκεντρώνουν μέσα σε μπουκάλια το άφθονο τρεχούμενο θαυμαστό «αίμα», για να το μοιράσουν σαν ευλογία στους γνωστούς τους. Το βράδυ, κάνουν αγρυπνία, για τη γιορτή του Αγίου. Πολλοί μάλιστα έχουν παρατηρήσει ότι στις 5 ώρα, το πρωί της μνήμης του, στο μέρος των δένδρων ακούγεται ένα θαυμαστό βουητό σε μια ακτίνα 10 μέτρων και για 10 λεπτά περίπου. Επίσης και το Αγίασμα της πηγής, δεν τρέχει πάντοτε, τρέχει όμως εκείνες τις ημέρες, όταν τρέχει και το «αίμα». Επίσης και το αγίασμα του Αγίου αναβλύζει και πάλι μόνο εκείνες τις ημέρες, γιατί είναι μια πηγούλα, που δεν έχει πάντα νερό.

Μαρτυρία της ιαθείσας Γεωργίας Θεοχαροπούλου, Καισαριανή 2011:

Το Μάρτιο του 2005 μου παρουσιάστηκε όγκος μεσοθωρακίου, υψηλής κακοήθειας, ταχέως πολλαπλασιασμού, με υγρό στους πνεύμονες και την καρδιά. Από την πρώτη στιγμή έβαλα πάνω στο σημείο του προβλήματος το θαυματουργό αίμα του μαρτυρίου του Αγίου Νικολάου του Νέου του εν Βουναίνοις και το σταύρωσα. Ένιωθα βαθιά μέσα μου ότι με τις πρεσβείες του Οσιομάρτυρος όλα θα πάνε καλά. Δύσκολος ο δρόμος που είχα να διανύσω, με ισχυρές διπλές χημειοθεραπείες, αλλά θετικά σπαρμένος και ευλογημένος με τη χάρη του Κυρίου και τις πρεσβείες του αγίου Νικολάου του Νέου. Με όπλο τη μετάνοια και ασπίδα την πίστη, αλλά και με τέτοιο φρουρό Άγιο δίπλα μου, δεν είχα να φοβηθώ τίποτα.

Εδώ αξίζει να σας διηγηθώ, προς δόξα του Κυρίου, δύο θαυμαστά γεγονότα.

Το πρώτο έχει ως εξής: Στην πορεία της υγείας μου ήταν απαραίτητο, σε τακτά χρονικά διαστήματα, να υποβάλλομαι σε αξονικές τομογραφίες θώρακος (και όχι μόνο). Επικοινωνώντας λοιπόν με την γραμματεία της κλινικής όπου γίνονταν οι εξετάσεις, για να κλείσω ραντεβού (25 μέρες νωρίτερα), με ενημέρωσαν ότι δεν υπήρχε άλλη διαθέσιμη ημερομηνία εκτός από την 9 Μαΐου (ημέρα εορτής του Αγίου). Αρχικά δεν ήθελα αυτή την ημερομηνία, διότι επιθυμούσα να πάω να λειτουργηθώ και να κοινωνήσω. Παρ’ όλα αυτά η απάντησή μου στην κοπέλα ήταν «Τόσο το καλύτερο για μένα!». Αμέσως με ρωτάει «Τι είπατε;» κι εγώ της απαντώ «Τίποτα, τίποτα, κάτι δικό μου». Έτσι πήγα κι έκανα την εξέταση, η οποία είναι αφιερωμένη στον Άγιο, αφού ήταν πεντακάθαρη. Εδώ θα ήθελα να πω και κάτι ακόμα. Μέχρι να έρθει η σειρά μου για την εξέταση, πήγα να κάνω το σταυρό μου και να προσευχηθώ σε ένα προσκυνητάρι που βρίσκεται στο χώρο της κλινικής. Εκεί, προς μεγάλη μου χαρά, υπήρχε και εικόνα του αγίου Νικολάου του Νέου του εν Βουναίνοις.

Το δεύτερο θαυμαστό σημείο που έδειξε ο Άγιος είναι το εξής: Μία φίλη, η οποία μου στάθηκε πολύ σ’ αυτή τη δοκιμασία, είδε στον ύπνο της τον Άγιο Νικόλαο ως έφιππο καβαλάρη σε νεαρή ηλικία, αγένειο, φορώντας στρατιωτική ενδυμασία και κρατώντας ένα στρατιωτικό συνταγολόγιο, από το οποίο έκοψε μία λευκή σελίδα και της είπε επιβλητικά «Πάρε αυτό και δώσε το στη Γεωργία». Εκείνη μου το διηγήθηκε την άλλη μέρα και, μάλιστα θυμάμαι και τα λόγια της «Μην περιμένεις ύστερα από αυτό ότι δεν θα γίνεις καλά! Ο Άγιος έδωσε την συγκατάθεσή του».

Από τότε πηγαίνω συνέχεια στον τόπο της αθλήσεως του Αγίου στα Βούναινα και είμαι μάρτυρας του θαυμαστού αυτού γεγονότος, να βλέπω δηλαδή το δέντρο κατόπιν Παράκλησης να δίνει στους πιστούς το αίμα του (ένα κόκκινο υγρό αγίασμα όπως το λέμε μερικοί πιστοί). Τώρα που γράφω αυτά τα λόγια έχουν περάσει μόλις λίγες ημέρες από το τελευταίο προσκύνημα που έγινε στις 23 Ιουλίου 2011. Είμαι πολύ συγκινημένη και γεμάτη από τη χάρη του Αγίου. Κι αυτό διότι με αξίωσε να βρεθώ και να λειτουργηθώ ξανά στον άγιο αυτό τόπο όπου μαρτύρησε ο Οσιομάρτυρας, να κοινωνήσω, να τελέσουμε αρτοκλασία και να δοξάσω τον Θεό και τον Άγιο που μου έδωσαν υγεία, καθώς και να γίνω για άλλη μια φορά μάρτυρας του θαυμαστού αυτού σημείου και να δω ξανά να αναβλύζει αίμα από το δέντρο του μαρτυρίου.

Λόγω της μεγάλης (ας μου επιτραπεί η λέξη) αδυναμίας που έχω στον Άγιο Νικόλαο τον Νέο τον εν Βουναίνοις, πολλές φορές όταν συναντώ ανθρώπους που γνωρίζουν γεγονότα και τον ευλαβούνται κάθομαι και τους ακούω προσεκτικά. Έτσι λοιπόν, μπορώ να σας πω ότι έχω ακούσει από τρεις διαφορετικές πηγές πως το πραγματικό δέντρο του μαρτυρίου του Αγίου το έκοψαν, διότι η χάρις του έχει εξαπλωθεί παντού και πλήθος κόσμου που τον ευλαβείται βρίσκει την υγειά του. Λένε οι κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής πως μια οικογένεια Μαρτύρων του Ιεχωβά το έκοψε και το φόρτωσε στην καρότσα του αυτοκινήτου της την φτελιά για να το εξαφανίσει. Και τι κατάφεραν; Να μας κάνουν να πιστέψουμε και να τον ευλαβούμαστε ακόμα περισσότερο, γιατί η χάρις του δίνει σε όποιον παρακαλάει με προσευχή και πίστη το αίμα του μαρτυρίου του από άλλες γειτονικές φτελιές. Εδώ αξίζει να αναφέρω ότι την ίδια μέρα η συγκεκριμένη οικογένεια Ιεχωβάδων σκοτώθηκε σε τροχαίο ατύχημα.

Θα μπορούσα να σας γράψω πολλά ακόμη για τον Άγιο, όμως εδώ θα σταματήσω.Δοξασμένο να είναι το όνομά του εις τους αιώνες των αιώνων Αμήν.

Μαρτυρία της Κωνσταντίνας Παπαθανασίου, Αττική 2011:

Είχα κι εγώ την ιδιαίτερη ευλογία από τον Θεό και τον Άγιο Νικόλαο τον Νέο τον εν Βουναίνοις να γνωρίσω και να ζήσω το μεγάλο και ανεξήγητο θαύμα του Αγίου. Τον άγιο Νικόλαο τον Νέο τον εν Βουνένοις δεν τον γνώριζα. Πρώτη φορά μου μίλησε γι’ αυτόν μία φίλη μου που την έκανε καλά από καρκίνο και τον ευλαβείται πολύ. Μου είπε και για το θαύμα που γίνεται προς τιμήν του Αγίου την ημέρα της εορτής του στις 9 Μαΐου. Μετά την Θεία Λειτουργία γίνεται η Παράκληση του Αγίου στον προαύλιο χώρο και συγκεκριμένα μπροστά στο δέντρο από την εποχή που ζούσε ο Οσιομάρτυρας. Στο τέλος της Παράκλησής του, μέσα από μια οπή του δέντρου βγαίνει «αίμα», το οποίο είναι πολύ θαυματουργό για όλες τις ασθένειες και ιδιαίτερα για τον καρκίνο. Έχω ακούσει ότι το «αίμα» αυτό το έχουν εξετάσει και το θαυμαστό είναι ότι έχει όλα τα συστατικά του αίματος, αλλά δεν υπάρχει η ομάδα αίματος.

Ήθελα και παρακαλούσα τον Άγιο να αξιωθώ κι εγώ να ζήσω από κοντά το θαυμαστό αυτό γεγονός. Πράγματι, ο Άγιος έκανε την επιθυμία μου αυτή πραγματικότητα. Ξεκινήσαμε μια μικρή ομάδα προσκυνητών με κατεύθυνση προς τον τόπο του μαρτυρίου του Αγίου, που βρίσκεται στα Βούναινα της Θεσσαλίας. Τελέσαμε Όρθρο, Θεία Λειτουργία, Αρτοκλασία και εν συνεχεία κατευθυνθήκαμε στο δέντρο, έξω στον προαύλιο χώρο του Προσκυνήματος. Κάναμε την Παράκληση του Αγίου με τον Ιερομόναχο που ακολουθούσε στο προσκύνημα αυτό και τον Διάκονο του Προσκυνήματος, π. Δημήτριο Τσίγγινο. Όταν φτάσαμε στα Μεγαλυνάρια της Ακολουθίας της Παράκλησης, προς μεγάλη μου έκπληξη, είδα το «αίμα» να βγαίνει μέσα από το δέντρο. Η συγκίνησή μου δεν περιγράφεται. Είχα χάσει τα λόγια μου. Μονολογούσα συνεχώς «ΜΕΓΑΣ ΕΙΣΑΙ ΚΥΡΙΕ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΣΤΑ ΤΑ ΕΡΓΑ ΣΟΥ».

Ευχαριστούσα τον Άγιο που με αξίωσε εμένα την αμαρτωλή να ζήσω το θαύμα του. Το αξιόλογο είναι ότι όσα γυάλινα μπουκάλια (μικρά, μεγάλα έως και του ενός λίτρου) είχαμε μαζί μας, τόσο αίμα έβγαζε. Ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο. Τα γέμισε όλα και μετά σταμάτησε μόνο του. Όταν μετά από λίγο ήρθε στο Προσκύνημα μία κυρία από Θεσσαλονίκη, που και εκείνη ερχόταν για πρώτη φορά και της είπαμε για το θαύμα που έγινε, θέλησε να δει και να πάρει λίγο από το «αίμα» του Οσιομάρτυρα. Πήγαμε πάλι στο χώρο που βρισκόμασταν πριν λίγο με τους Κληρικούς, αλλά ο Άγιος δεν έβγαζε άλλο θαυματουργό «αίμα». Είναι και αυτό ένα σημείο αξιοθαύμαστο. Ο Άγιος βγάζει «αίμα» μόνο όταν το επιτρέπει εκείνος και όχι όποτε θέλουμε εμείς. Το θαυμαστό αυτό γεγονός συνέβη στις 23 Ιουλίου 2011.

Ας έχουμε πάντα τις πρεσβείες του και να μας βοηθάει πάντα στους δύσκολους καιρούς που ζούμε. Να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι – Χριστιανοί και να μεσιτέψει για το προσωπικό πρόβλημα του κάθε πονεμένου ανθρώπου. ΖΕΙ ΚΥΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΣ. Ας είναι Δοξασμένο το Άγιο όνομά του.Με πολλή συγκίνηση, θαυμασμό και αγάπη προς τον Άγιο.

Μαρτυρία Νίκης Μυλωνά-Λουκά: «Άγιος Νικόλαος ο Νέος» Λάρισα 1992 - Βροχή αίματος από τα δένδρα του Αγίου

Διηγείται ο Ηλίας Κουρουξίδης, κάτοικος Κάτω Βουναίνων: «Εγώ έμεινα δύο φορές στον Άγιο Νικόλαο. Επειδή, για να πιστέψω, πρέπει να δω, γι’ αυτό λοιπόν έκανα το εξής τέχνασμα. Το 1965 πήγα μία εβδομάδα και φύλαξα κάτω από τα δένδρα του Αγίου Νικολάου. Πήγα μαζί με τον Παλαμίδα. Στον Άγιο Νικόλαο πήγα στις 22 Μαΐου. Τότε που γιορτάζουν οι παλαιοημερολογίτες. Φύλαξα όλη τη νύχτα. Οι Παλαιοημερολογίτες όλη τη νύχτα διάβαζαν και προσεύχονταν στην εκκλησία μέχρι το πρωί. Το πρωί μετά τη Θεία Λειτουργία βγήκαν έξω από την εκκλησία και διάβαζαν παράκληση. Δέκα με ένδεκα η ώρα έβγαλαν την εικόνα κάτω από τα δένδρα. Εκεί γονάτισαν κάτω όλοι. Εγώ ήμουν σε μία απόσταση 6-7 μέτρων. Όλοι γονατιστοί έψαλαν την παράκληση. Γύρω στις 11 η ώρα ξαφνικά το δένδρο ρίχνει μία κόκκινη βροχή σαν χαλάζι. Έγινε χαλασμός. Εγώ φοβήθηκα και το έβαλα στα πόδια, έτρεξα ένα χιλιόμετρο, χωρίς να το καταλάβω. Μετά ξαναγύρισα.

Οι προσκυνητές μάζεψαν τη βροχή με τα ρούχα, με τα μαντήλια το βαμβάκι κλπ. Μετά μία ώρα ανέβηκαν στο πούλμαν και έφυγαν. Είδα κάτι τρομερό. Τους ρώτησα γιατί σε σας έγινε το θαύμα; Και εκείνοι απάντησαν, ότι εμείς το ζητάμε, κάναμε παράκληση και ο Άγιος μας το έδωσε . Εσείς δεν το ζητάτε…»

(Πηγή: «Άγιος Νικόλαος ο εν Βουνένοις και το θαύμα των δέντρων που αιμορραγούν», Προσκυνητής)

Στίχοι
Ω Nικόλαε διττόν είληφας στέφος, Όσιος οία και αθλητής Kυρίου.
Νίκην ἀληθῆ Νικόλαε παράσχου Γερασίμῳ πλέξαντι τοὺς δέ σοι Οἴκους.
Γόνε Ἀσίας Ἑλλάδος κλέος Πολλὰς ὑποστὰς Νικόλαε βασάνους, Χαίρων ἀνῆλθες ἐν πόλῳ μάκαρ τάχος. Ἀμφ’ ἐνάτη Νικόλαον ἑῷον γῆθεν ἄειραν.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Εξ Ἑῲας ἐκλάμψας ἐν Βουνένοις ἠγώνισαι, Νικόλαε παμμάκαρ, ἐναθλήσας στεῤῥότατα· διὸ καὶ δοξασθεὶς παρὰ Χριστοῦ, θαυμάτων ἀναβλύζεις δωρεάς, τοῖς προστρέχουσι τῇ Κάρᾳ σου τῇ Σεπτῇ Ὁσιομάρτυς ἔνδοξε. Δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ΄. Ὡς τῶν αἰχμαλώτων.
Ως τῶν νοσούντων ὁ ἄμισθος ἰατρός, καὶ τῶν ἐν κινδύνοις ἀπροσμάχητος βοηθός, θλιβομένων τε θερμὸς ὑπερασπιστής, καὶ τῶν ἐν παντοίαις ἀνάγκαις ὑπέρμαχος, Ὁσιομάρτυς ἐξ ἑῴας Νικόλαε‧ πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Κοντάκιον Ἦχος β΄. Τὰ ἄνω ζητῶν.
Τὰ ἄνω ζητῶν, τῶν κάτω κατεφρόνησας, καὶ κόσμον λιπὼν Θεῷ ἠκολούθησας. Ἐξ ἑῴας ἄριστε, ἐν Βουνένοις παρῴκησας, ἐν οἷς θῦμα γενόμενος, Χριστῷ προσενήνεξαι Νικόλαε.

Ἕτερον Κοντάκιον Ἦχος δ΄. Ἐπεφάνης σήμερον.
Εξ ἑῴας σήμερον ἀναφανέντα, ὡς ἀστέρα πάμφωτον, καὶ τῆς Ἑλλάδος εἰς δυσμὰς , ὑπὲρ Χριστοῦ ἐναθλήσαντά, σε ἀνυμνοῦμεν τὸν Νέον Νικόλαον.

Κοντάκιον. Ἦχος γ΄. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Ἐν Βουνένοις Ἅγιε, ἀσκητικῶς διαπρέπων, μαρτυρίου στάδιον, θεοπρεπῶς διανύεις· ὅθεν σε, ὁ Ζωοδότης λαμπρῶς δοξάσας, ἔδειξε, θαυμάτων κρήνην τοῖς ἐκβοῶσι· χαίροις κλέος Ὀρθοδόξων, Ὁσιομάρτυς Χριστοῦ Νικόλαε.

Κάθισμα Ἦχος πλ. δ΄. Τὴν Σοφίαν καὶ λόγον.
Τοῦ σταυροῦ τῇ δυνάμει καθοπλισθείς, ἀπειλὰς τῶν βαρβάρων μὴ πτοηθείς, προθύμως διήνυσας, τὸν ἀγῶνα μακάριε‧ εὐτολμίᾳ ἐλέγξας αὐτῶν τὴν δυσέβειαν, καὶ σοφῶς ἐκδιδάξας τοῦ λόγου τὴν σάρκωσιν‧ ὅθεν τοὺς στεφάνους, παρ’ αὐτοῦ ἐκομίσω, ἀξίους τῶν πόνων σου καὶ ἱδρώτων σου Ἅγιε, Ὁσιομάρτυς Νικόλαε‧ πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ τὴν ἁγίαν μνήμην σου.

Ὁ Οἶκος
Τοῦ Προδρόμου τὰς τρίβους διὰ ζήλου μάκαρ ἐσχηκώς, καὶ τὴν φωνὴν αὐτοῦ ἔνδον τῆς σῆς περιφέρων καρδίας, τὴν φάσκουσαν, μετανοεῖτε‧ ἀπάρας τῆς σῆς πατρίδος, ὑπερόπτης γενόμενος νεότητος, κόσμου, πλούτου καὶ ῥεούσης δόξης, οἷά τις ἀετὸς ὑπόπτερος ἵπτασαι ἐν Βουνένοις τῆς Θετταλίας. Κᾷκεῖ τῆς διὰ Χριστὸν ποθουμένοις σοι ἡσυχίας τυχών, οὐ μόνον ὑπερβαλλούσῃ ἀσκήσει τὴν σὴν ψυχὴν κατεκάλυνας, ἀλλὰ καὶ μαρτυρικῷ στέφει, κατὰ τοὺς πάλαι ἐνδόξους Μάρτυρας, κατεκοσμήθης ἀείμνηστε‧ καὶ εὐῶδες θῦμα γενόμενος, Χριστῷ προσενήνεξαι Νικόλαε.

Μεγαλυνάριον
Τῇ σορῷ τῶν σῶν λειψάνων προσιοῦσι, μετὰ πόθου παμμάκαρ Νικόλαε, δώρησαι ῥῶσιν ψυχῆς τε καὶ σώματος.

Μεγαλυνάριον
Χαίροις τῆς Ἑῴας θεῖος βλαστός· χαίροις τῶν Ὁσίων, καὶ Μαρτύρων ὁ κοινωνός· χαίροις τῶν Βουνένων, καὶ πάσης Θεσσαλίας, ἀγλάϊσμα καὶ κλέος, Μάρτυς Νικόλαε.

Ἕτερον Μεγαλυνάριον
Ταῖς πρεσβείαις τοῦ ἐνδόξου ἀθλοφόρου Νικολάου, Χριστὲ διαφύλαξον, τοὺς σοὺς ἱκέτας, ἐκ παντοίας θλίψεως.

Ἕτερον Μεγαλυνάριον
Μέγαν σε προστάτην καὶ βοηθόν, κεκτήμεθα μάρτυς, πεπτωκότες ἐν πειρασμοῖς, ῥῦσαι οὖν παμμάκαρ, ἡμᾶς λοιμοῦ λιμοῦ τε, ὁρμῆς παίδων τῆς ἄγαρ, θεῖε Νικόλαε.

Ἕτερον Μεγαλυνάριον
Φύλαττε τοὺς δούλους σου ἀθλητά, τοὺς ἀθροιζομένους τῷ σεπτῷ σου, μάρτυς ναῷ, καὶ ἐπιτελοῦντας, τὴν σὴν ἁγίαν μνήμην, ἐκ πάσης ἐπηρείας, σοφὲ καὶ θλίψεως.

Ἕτερον Μεγαλυνάριον
Χαίροις Θετταλίας πάσης φρουρός, χαίροις τῆς Ἑλλάδος πολιοῦχος καὶ ἀρωγός, χαίροις ὁ Βουνένων, τὸν τόπον ἁγιάσας, τοῖςῥείθροις σῶν αἱμάτων, μάκαρ Νικόλαε.

Ἕτερον Μεγαλυνάριον
Δεῦτε εὐφημήσωμεν οἱ πιστοί, τὸν ἐκ τῆς ἑῴας, ἐξαστράψαντα ἀθλητήν‧ φύλακα καὶ ῥύστην, Χριστιανῶν ἁπάντων, Νικόλαον τὸν Νέον, Χριστοῦ τὸν μάρτυρα.

Πηγή: Ορθόδοξη Πορεία , Προσκυνητής ,

Ὁ Ἅγιος Μεγαλομάρτυς Χριστοφόρος καταγόταν ἀπὸ ἡμιβάρβαρη φυλὴ καὶ ὀνομαζόταν Ρεμπρόβος, ποὺ σημαίνει ἀδόκιμος, ἀποδοκιμασμένος, κολασμένος. Πιθανότατα ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Δεκίου (249 – 251 μ.Χ.), ὅταν στὴν Ἀντιόχεια Ἐπίσκοπος ἦταν ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Βαβύλας († 4 Σεπτεμβρίου).

Δογιάμας Γεώργιος (Καπετάν Γεώργιος) (1880 - 09 Μαΐου 1948) Η ιδιότητά του στον Μακεδονικό Αγώνα ήταν Ομαδάρχης.

Η συνέχεια στον παρακάτω σύνδεσμο:

https://macedonian-fighters.com/index.php?title=Γεώργιος_Δογιάμας

Ισχυρός - Σύγχρονος - Αξιόμαχος: Ο Στρατός Ξηράς του Μέλλοντος

Όταν ο Χουρσίτ πασάς, που βρισκόταν στα Ιωάννινα πολιορκώντας τον Αλή πασά, έμαθε για την αποστασία των Ελλήνων αλλά και την απρόσμενη πρόοδό της, διέταξε στα μέσα Απριλίου τον Κιοσέ Μεχμέτ πασά να προετοιμάσει μια μεγάλη στρατιά και να βαδίσει προς την Ανατολική Στερεά Ελλάδα με προοπτική να εισβάλει στην Πελοπόννησο.

Οι Βρυξέλλες, η πρωτεύουσα του Βελγίου και έδρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, βιώνουν μια πρωτοφανή δημογραφική μεταβολή που συνιστά υπαρξιακή απειλή για την ταυτότητα της πόλης και αποκαλύπτει το ζοφερό μέλλον της Ευρώπης εάν δεν ληφθούν άμεσα μέτρα για την καταπολέμηση της παράνομης μετανάστευσης.

Ο Όσιος Αρσένιος ο Μέγας γεννήθηκε στη Ρώμη, στην εκκλησία της οποίας ήταν διάκονος, από γονείς πλούσιους και ευσεβείς και έζησε κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Θεοδοσίου του Μεγάλου (379-395 μ.Χ.).

Είπε πάλι: «Καθώς τα ψάρια, αν χρονοτριβήσουν στη στεριά, πεθαίνουν, έτσι και οι μοναχοί, χρονοτριβώντας έξω από το κελλί τους ή με λαϊκούς περνώντας την ώρα τους,

Μετά την αναγνώριση της Ελλάδας ως κράτους ανεξάρτητου και κυρίαρχου –όπως ορίστηκε με το λεγόμενο Πρωτόκολλο της Ανεξαρτησίας (22 Ιανουαρίου / 3 Φεβρουαρίου 1830)–, δύο βασικά ζητήματα παρέμεναν σε εκκρεμότητα: ο καθορισμός των συνόρων και το πρόσωπο του ηγεμόνα.

Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου και συγκεκριμένα τον Μάρτιο του 1941, η Βουλγαρία του βασιλιά Βόρις Γ’, εισήλθε στον πόλεμο με στο πλευρό των δυνάμεων του άξονα (Γερμανίας, Ιταλίας) υπογράφοντας σύμφωνο συνεργασίας. Το αντάλλαγμα που δόθηκε στους Βούλγαρους για την συμμετοχή τους ήταν ελληνικά και σερβικά εδάφη καθώς και η αιώνια προσδοκία των Βούλγαρων, να βγουν στο Αιγαίο.

Ο Άγιος Αλέξιος, ο Υπερασπιστής της Ορθοδόξου πίστεως και ζηλωτής εργάτης της Αμπέλου του Κυρίου μας, γεννήθηκε στην Αυστροουγγαρία στις 18 Μαρτίου του 1854 από μία φτωχή οικογένεια Καρπαθορώσων. Όπως πολλές άλλες οικογένειες στην Αυστροουγγρική αυτοκρατορία, η οικογένεια του Αλεξίου Τοθ ήταν αρχικά συνδεδεμένη με τους Ουνίτες.

Ο πατέρας και ο αδελφός του Αλεξίου ήταν “ιερείς” και ο θείος του ήταν “Επίσκοπος” των Ουνιτών. Έλαβε εξαιρετική μόρφωση και έμαθε πολλές γλώσσες (καρπαθορωσικά, ουγγρικά, ρωσικά, γερμανικά, λατινικά και ελληνικά μόνο για ανάγνωση). Νυμφεύθηκε τη Ροζαλί Μιχάλιτς, την θυγατέρα ενός “ιερέως” και χειροτονήθηκε “πρεσβύτερος” στις 18 Απριλίου 1878 μ.Χ. Η γυναίκα του πέθανε σύντομα και μετά από λίγο και το μονάκριβο παιδί του. Ο Αλέξιος άντεξε τις δοκιμασίες αυτές με την υπομονή του Ιώβ.

Τον Μάιο του 1897 ο Αλέξιος ανεδείχθη γραμματέας του Επισκόπου Πρέσωβ και υπεύθυνος του διοικητικού τομέα της Επισκοπής. Επίσης, του ανατέθηκε η διεύθυνση ενός ορφανοτροφείου. Ο π. Αλέξιος Τοθ δίδασκε Εκκλησιαστική Ιστορία και Κανονικό Δίκαιο στο “Ιεροδιδασκαλείο” του Πρέσωβ, και οι γνώσεις και η εμπειρία που αποκόμισε από αυτό τον βοήθησαν πάρα πολύ στην μετέπειτα ζωή του στην Αμερική. Ωστόσο, η θητεία του ως Καθηγητής στο “Ιεροδιδασκαλείο” και ως Διευθυντής στα πόστα που του ανατέθηκαν στην Επισκοπή του Πρέσωβ, δεν είχαν μεγάλη διάρκεια μια και η Θεία Πρόνοια είχε διαφορετικά σχέδια για τον Άγιο. Τον Οκτώβριο του 1889 διορίσθηκε και ανέλαβε “ιερατικά” καθήκοντα σε μία ουνιτική ενορία στη Μινεάπολη της Μινεσότας. Ως άλλος Αβραάμ εγκατέλειψε τη χώρα του και τους συγγενείς του για να εκπληρώσει το Θείο θέλημα.

Όταν έφτασε στην Αμερική, ο πατήρ Αλέξιος παρουσιάστηκε στην τοπική “Ρωμαιοκαθολική” (Παπική) επισκοπική αρχή, συγκεκριμένα στον “Αρχιεπίσκοπο” John Ireland, καθώς δεν υπήρχε Ουνίτης “επίσκοπος” στις Η.Π.Α. εκείνη την εποχή. Ο “Αρχιεπίσκοπος” Ireland ανήκε σε μια ομάδα Αμερικανών “Καθολικών” (Παπικών), που προωθούσαν την ιδέα της ‘Αμερικανοποίησης’ όλων των “Ρωμαιοκαθολικών”. Το δικό του όραμα για το μέλλον στηριζόταν σε τρεις πυλώνες: ‘κοινή πίστη’, ‘κοινά έθιμα’, και τη ‘χρήση της Αγγλικής γλώσσας για όλες τις περιπτώσεις εκτός από τις λειτουργικές τελετές’. Προφανώς, εθνοτικές ενορίες και μη Λατινικού τύπου χειροτονημένοι “ιερείς” (δηλαδή Ουνίτες), ιδιαίτερα οι έγγαμοι, δεν υπήρχε τρόπος να ταιριάξουν σε αυτό το πρόγραμμα. Έτσι, όταν ο πατήρ Αλέξιος Τοθ προσήλθε για να παρουσιάσει τα διαπηστευτήρια του, ο “Αρχιεπίσκοπος” Ireland τον υπεδέχθει με καταφανή κακοπιστία -αν όχι εχθρότητα. Αρνήθηκε να τον αναγνωρίσει ως ένα έγκυρο Παπικό “ιερέα”, και δεν του χορήγησε άδεια να λειτουργεί στην “Αρχιεπισκοπή” του. Ο ίδιος ο Άγιος καταγράφει τη συνάντησή του με τον “Αρχιεπίσκοπο” ως εξής:

«Εμφανίστηκα ενώπιον του “Επισκόπου” Ireland την 19η Δεκεμβρίου 1889, ασπάστηκα την χείρα του κατά τα ειωθότα, και απέδωσα τα διαπιστευτήρια μου, ξεχνώντας ωστόσο να γονατίσω μπροστά του, κάτι που όπως έμαθα αργότερα ήταν και το καθοριστικότερο λάθος μου. Ενθυμούμαι, ότι αμέσως μόλις διάβασε ότι ήμουν ένας “Ελληνο-Καθολικός ιερέας”, τα χέρια του άρχισαν να τρέμουν. Του χρειάστηκαν δεκαπέντε λεπτά να διαβάσει μέχρι το τέλος και αμέσως μετά με ρώτησε αποτόμως –συζητήσαμε στα Λατινικά:

› Έχεις σύζυγο?

› Όχι

› Αλλά είχες μία?

› Ναι, είμαι χήρος.

Σε αυτό πέταξε το χαρτί στο τραπέζι και διακήρξε δυνατά:

› Έχω ήδη στείλει επιστολή στη Ρώμη, με την οποία διαμαρτύρομαι ενιστάμενος κατά του γεγονότος να στέλνουν σε εμένα τέτοιου είδους “ιερείς”!

› Τι εννοείτε τέτοιου είδους?

› Του δικού σου είδους.

› Είμαι ένας “Ελληνο-Καθολικός ιερέας”. Είμαι Ουνίτης και χειροτονήθηκα από κανονικό “Καθολικό Επίσκοπο”.

› Θεωρώ ότι ούτε εσύ, ούτε αυτός ο δικός σου ο “Επίσκοπος” ότι είστε Καθολικοί· εξάλλου δε μου χρειάζεται κανένας “Ελληνο-Καθολικός ιερέας”. Ένας “Πολωνός ιερέας” είναι απολύτως επαρκής. Οι Έλληνες μπορούν επίσης να έχουν αυτόν για “ιερέα” τους. Όμως ανήκει στο Λατινικό τύπο· ανεξαρτἠτως, οι άνθρωποί μας δεν τον καταλαβαίνουν και σπάνια θα πάνε σε αυτόν· αυτός ήταν και ο λόγος που εγκατέστησαν μια δική τους “Εκκλησία”· Δεν πήραν άδεια από εμένα και σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να σου αναγνωρίσω δικαιοδοσία να εργαστείς εδώ.»

Ως Ιστορικός και Κανονολόγος, ο πατήρ Τοθ, ήξερε τα δικαιώματα του όπως αυτά προέκυπταν σύμφωνα με τους όρους της Ουνίας και δε θα μπορούσε να δεχθεί τις παράνομες αποφάσεις του “Αρχιεπισκόπου”. Τον Οκτώβριο του 1890 πργματοποιήθηκε μια συνάντηση στην οποία συμμετείχαν οκτώ από τους δέκα Ουνίτες “ιερείς” στο Wilkes-Barre της Πενσυλβανίας, υπό την προεδρεία του πατέρα Τοθ. Όσοι Ουνίτες “ιερείς” παραβρέθηκαν σε αυτή τη συνάντηση ανακλήθηκαν στην Ευρώπη από τους “επισκόπους” τους, ως τιμωρία για τη συμμετοχή τους.

Εν τω μεταξύ οι Αμερικανοί Παπικοί “επίσκοποι” είχαν αποστείλει επιστολή στη Ρώμη με την οποία αξίωναν την ανάκληση στην Ευρώπη όλων των Ουνιτών “ιερέων”, επειδή είχαν το φόβο ὀτι οι Ουνίτες “ιερείς” και οι Ουνιτικές ενορίες θα δυσχαίρεναν την αφομοίωση των μεταναστών στον Αμερικανικό τρόπο ζωής και την κολτούρα του τόπου. Οι δε Ουνίτες “επίσκοποι” της Ευρώπης αρήθηκαν ακόμα και να ακούσουν τις εκκλήσεις των Ουνιτών “ιερέων” τους για βοήθεια. Ο “Αρχιεπίσκοπος” Ireland, μάλιστα, έστειλε επιστολή σε όλες τις ενορίες της επικράτειάς του, με την οποία πρόσταζε όλα τα μέλη να μην επισκέπτονται την ενορία του πατέρα Τοθ, και να μη δέχονται καμία “ιερατική” υπηρεσία από αυτόν.

Ο πατήρ Αλέξιος συνειδητοποίησε ότι οι Ουνίτες “ιερείς” και οι πιστοί πάντα θα αντιμετωπίζονται ως δεύτερης κατηγορίας μέσα στην “ευρύτερη Ρωμαιοκαθολική Εκκλήσία”, και ότι η «Ένωση» με τη Ρώμη είχε απλά επιβληθεί στους Καρπαθο-Ρώσους. Αναφέρει σχετικά:

«Πήρα την απόφαση να κάνω κάτι το οποίο κουβαλούσα στην καρδιά μου επί μακρόν, και λαχταρούσε η ψυχή μου: να γίνω Ορθόδοξος. Πως όμως θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί η ενδόμυχη αυτή λαχτάρα; Θα έπρεπε να προχωρήσω με μεγάλη διάκριση και προσοχή. Η ατυχής «Ένωση», η πηγή της κατηφόρας μας και όλων των πληγών μας, είχε γίνει κομμάτι του λαού μας για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Είχαν κιόλας περάσει 250 χρόνια από τότε που αρχίσαμε να κουβαλούμε αυτό το βάρος. Προσευχήθηκα σφόδρα, σφόδρα στο Θεό να μου δώσει δύναμη και να με φώτισει να καταφέρω να τα εξηγήσω όλα αυτά με τον ποιο ξεκάθαρο τρόπο στους ενορίτες μου που τα αγνοούν.»

Και το Άγιο Πνεύμα βοήθησε. Οι ενορίτες του είπαν:

«Ας πάμε στον Ρώσο Επίσκοπο. Γιατί θα πρέπει να υποτασσόμαστε συνεχώς στους ξένους;»

Ήρθαν σε επαφή με το Ρώσο πρόξενο Ivan Mlinar στο San Francisco και αυτός έκανε την πρώτη επαφή με το Ρώσο επίσκοπο Βλαδίμηρο. Το Φεβρουάριο του 1891, ο πατήρ Τόθ ταξίδεψε με τον επίτροπό του τον Paul Podany στο San Francisco όπου έγινε δεκτός από τον Επίσκοπο Βλαδίμηρο. Ο Paul Zaichenko, αυτόπτης μάρτυς αυτής της συνάντησης, γράφει σχετικά:

«Ο Επίσκοπος Βλαδίμηρος χωροστατούσε της Θείας Λειτουργίας στον Ρωσο-Ορθόδοξο Καθεδρικό Ναό του San Francisco. Κάτω από την καθοδήγησή μου, η χωροδία έψαλε με θαυμαστό τρόπο τα τροπάρια. Στο κέντρο του ναού στάθηκε ένας άγνωστος. Δεν είχε γένια αλλά είχε κοντό, στρατιωτικό, κούρεμα. Φορούσε ράσο, που προσδένενεται με μια σειρά κουμπιών, και γύρω από τη μέση του ήταν δεμένο ένα πλατύ μωβ ζωνάρι… Όλα τα μάτια ήταν στραμμένα πάνω του αλλά κανείς δε γνώριζε ποιος ήταν αυτός ο άγνωστος. Ο Επίσκοπος Βλαδίμηρος, με πλήρη άμφια, βγήκε από το Ιερό Βήμα κρατώντας το Ευαγγέλιο και το Σταυρό. Ο Άγνωστος έγινε δεκτός στην Ορθόδοξη Πίστη σύμφωνα με το Εκκλησιαστικό τυπικό. Με στεντώρια δυνατή φωνή, αποκύρηξε τον Παπισμό και έγινε μέλος του ποιμνίου της Αγίας Ορθοδόξου Εκκλησίας. Τη στιγμή εκείνη το πρόσωπό του φωτίστηκε με ένα απόκοσμο φως. Ο καινούργιος προσήλυτος ήταν ο πατέρας Αλέξιος Τοθ, νέος, γοητευτικός, και δυναμικός…»

Ακολούθως, ο Επίσκοπος Βλαδίμηρος ταξίδεψε στη Μινεάπολη την 25η Μαρτίου του 1891, όπου και προσέλαβε 361 ενορίτες στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Οι Ουνίτες “ιερείς” και λαϊκοί στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής έμαθαν τη θαρραλέα πράξη του πατρός Αλεξίου, και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα πολλοί από τους Καρπαθορώσους αδελφούς του να είναι έτοιμοι να ακούσουν και να κατανοήσουν τις ψευδοδιδασκαλίες και τις απάτες που τους οδήγησαν στην πλάνη επί πολλές γεννιές.

Το παράδειγμα του Αγίου Αλεξίου και της ενορίας του, που επέστρεψαν στην Ορθοδοξία, ήταν ενθαρρυντικό για εκατοντάδες άλλους Ουνίτες. Ο πατήρ Αλέξιος ήταν φως επί τη λυχνία και αποτελούσε φωτεινό παράδειγμα για τους πιστούς. Με το τολμηρό κήρυγμά του εξέθεσε την κακόπιστη διδασκαλία που είχε παραπλανήσει τους ανθρώπους, αλλά ήταν πολύ διακριτικός, για να μην καλλιεργήσει στο ποίμνιό του τη μισαλλοδοξία. Αναδείχθηκε κήρυκας της θεοσεβούς θεολογίας και του ορθού δόγματος και συνέγραψε αρκετά συγγράμματα για την ορθόδοξη πίστη και τον ορθόδοξο βίο.

Παρά το γεγονός ότι η ενορία του στη Μινεάπολη έγινε δεκτή από την Ορθόδοξη Εκκλησία το Μάρτιο του 1891, χρειάστηκε να παρέλθει παραπάνω από ένα έτος μέχρι το γεγονός να επικυρωθεί από την Αγία Σύνοδο στη Ρωσία. Τον Ιούλιο του 1892, η Ρωσική Σύνοδος αναγνώρισε επίσημα την ενορία στη Μινεάπολη και τη δεχτηκε ως μέρος της Επισκοπής Αλάσκας και Αλεούτιων νήσων. Η απόφαση έφτασε στην Αμερική μόλις τον Οκτώβριο του 1892. Εν τω μεταξύ, δημιουργήθηκε ένα κλίμα εθνικής και θρησκευτικής αντιπαλότητας έναντι των προσυλήτων. Ο πατήρ Αλέξιος κατηγορήθηκε ότι “πούλησε” τους Καρπαθορώσους συντοπίτες του, και ότι τους “πρόδωσε” στους Μοσχοβίτες για ίδιον οικονομικό όφελος.

Στην πραγματικότητα δεν έλαβε καμία οικονομική βοήθεια για μεγάλο μεγάλο χρονικό διάστημα ενώ και η ενορία του ήταν από τις πλέον φτωχιές. Ο ενάρετος ιερέας, για να ανταπεξέλθει στις βιοτικές ανάγκες, ήταν αναγκασμένος να εργάζεται σε ένα φούρνο. Αν και τα χρήματά του ήταν λίγα, δεν παράλειπε να δίνει ελεημοσύνη στους φτωχούς και τους ενδεείς. Μοιραζόταν τα χρήματα από την εργασία του με άλλους κληρικούς που ήταν σε χειρότερη οικονομική κατάσταση από αυτόν και συνέφερε στην ανοικοδόμηση εκκλησιών και στην εκπαίδευση των φοιτητών Θεολογίας στη Μινεάπολη. Δεν ανησυχούσε ιδιαίτερα για τη ζωή του, για το τι θα έτρωγε και τι θα ενδυόταν. Έχοντας εμπιστοσύνη στον Κύριο ακολουθούσε την προτροπή του Ευαγγελίου: «ζητεῖτε δὲ πρώτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμίν», (Ματθαίος 6:33). Με αυτό τον τρόπο υπέφερε τη θλίψη, τη συκοφαντία και τις φυσικές επιθέσεις με υπομονή και πνευματική χαρά, υπενθυμίζοντάς μας ότι «παντὸς δυνατοτέρα ἐστὶν ἡ εὐσέβεια» (Σοφία Σολομώντος 10:12).

Ο Επίσκοπος Βλαδίμηρος, ο Επίσκοπος Βλαδίμηρος Νικόλαος, ο Άγιος Τύχων, και ο Επίσκοπος Πλάτων, ανεγνώρισαν τα ιδιαίτερα χαρίσματα του πατρός Τοθ, και πολύ συχνά τον έστελναν σε ιεραποστολικές αποστολές για να κηρύσσει όπου υπήρχαν άνθρωποι Σλαβικής καταγωγής. Ο ίδιος, αν και ταπεινός τη καρδία με πλήρη επίγνωση των ελλείψεων και των αδυναμιών του, έκανε υπακοή στις επιταγές των Επισκόπων. Ούτε δίσταζε, ούτε προέβαλε δικαιολογίες και πάντα έτρεχε να διεκπεραιώσει τις διάφορες αυτές αποτολές. Έτσι, ο Άγιος Αλέξιος επισκέφθηκε πολλές Ουνιτικές ενορίες, όπου εξηγούσε στο ποίμνιο τις διαφορές μεταξύ Ορθοδόξων, Προτεσταντών, Ρωμαιοκαθολικών (Παπικών) και Ουνιτών, υπογραμμίζοντας ότι ο αληθινός δρόμος για τη σωτηρία της ψυχής είναι ο δρόμος της Ορθοδοξίας.

Ο Άγιος Αλέξιος, όπως ο Ιωσίας «κατηυθύνθη ἐν ἐπιστροφῇ λαοῦ καὶ ἐξῇρε βδελύγματα ἀνομίας» (Σοφία Σειράχ 49:2). Συνέβαλε ενεργά στην επιστροφή 17 ουνιτικών κοινοτήτων στους κόλπους της Ορθοδοξίας. Από το 1909,την περίοδο της μακαρίας κοιμήσεώς του, περίπου 25.000 Καρπαθορώσοι και Γαλισιανοί Ουνίτες είχαν επιστρέψει στην Ορθοδοξία. Αυτό αποτέλεσε ένα σημαντικό γεγονός στην ιστορία της ιεραποστολής στην Αμερική, το οποίο συνέβαλε καθοριστικά στην εκεί εδραίωση της Ορθοδοξίας, που θα συνέχιζε να καθορίζει τις εξελίξεις για πολλές από τις επόμενες γενεές. Μέχρι το 1916, 163 Ουνιτικές ενορίες με περισσότερα από 200.000 μέλη επανήλθαν στην Ορθόδοξη Πίστη. Ακόμα και σήμερα η Εκκλησία εξακολουθεί να δρέπει τους καρπούς της διδασκαλίας και του κηρύγματος του Αγίου.

Οι κοπιώδεις πνευματικοί αγώνες του Αγίου Αλεξίου δεν πέρασαν απαρατήρητες ούτε από τους επίγειους άρχοντες. Έτσι, στον Άγιο απονεμήθηκαν το παράσημο του Αγίου Βλαδίμηρου και το παράσημο της Αγίας Άννας από τον τσάρο Νικόλαο Β’, για τις διακεκριμένες υπηρεσίες του και την αφοσίωσσή του ατο Θεό και την Πατρίδα. Το 1907 ο Άγιος αρνήθηκε την υποψηφιότητά του για τον επισκοπικό βαθμό προτείνοντας κάποιον νεότερο για τη θέση αυτή.

Προς τα τέλη του έτους 1908, η υγεία του Αγίου γνώρισε κατακόρυφη πτώση λόγω ασθενείας και επιπλοκών. Ο Άγιος Αλέξιος κοιμήθηκε με ειρήνη την Παρασκευή 7 Μαΐου 1909, ημέρα εορτασμού των Αγίων Σάββα και Αλεξίου του Ερημίτου των Σπηλαίων της Λαύρας του Κιέβου. Τα ιερά λείψανά του φυλάσσονται στη μονή του Αγίου Τύχωνος στη νότια Καναάν της Πενσυλβανίας.

Βιβλιογραφία

1. «Repose of St Alexis Toth the confessor and defender of Orthodoxy in America», Orthodox Church in America, (https://oca.org/saints/lives/2016/05/07/101300-repose-of-st-alexis-toth-the-confessor-and-defender-of-orthodoxy).

2. «St. Alexis Toth of Wilkes-Barre», (http://www.patheos.com/blogs/mcnamarasblog/2009/05/st-alexis-toth-of-wilkes-barre.html).

3. «St. Alexis Toth › Confessor of the Orthodox Faith in America», American Carpatho-Russian Orthodox Diocese of the U.S.A., (http://www.acrod.org/readingroom/saints/stalexistoth)

Πηγή: Προσκυνητής

Ο σουλτάνος με αφορμή την συμμετοχή των Μανιατών (θεληματικούς ή αθελήτως) στην αποτυχημένη Ορλωφική Επανάσταση στην Πελοπόννησο (1770-1774) τον Μάρτιο του 1770 στέλνει στην περιοχή της Μάνης τουρκοαλβανική δύναμη 8.000 ανδρών πεζικού υπό την διοίκησιν του Χατζή Οσμάν Πασσά, για να επιβάλει την έννομη τάξη. Αρχικώς χτύπησε την Μάνη από την δυτική της είσοδο, στην περιοχή Πόρος του Αλμυρού. Κατά μεταμεσονύκτια όμως ώρα, προσεβλήθη από αλαλάζοντες δαιμονιωδώς Μανιάτες και Μανιάτισσες και πανικόβλητος επιστρέφει στην Καλαμάτα, αφήνοντας στο πεδίο της μάχης περίπου χίλιους νεκρούς και άφθονο πολεμικό υλικό. Η αντίδραση του σε μια τέτοια ήττα του είναι άμεση: Διπλασιάζει την δύναμη του σε 16.000 πεζούς με ανάλογο ιππικό και πυροβολικό... Η δύναμη του δηλαδή υπερβαίνει τις 18.000 ανδρών!

Μετά από ένα μήνα και με ορμητήριο τον Μυστρά εισβάλλει στην Μάνη από ανατολάς κατά τας αρχάς Μαΐου. Καταλαμβάνει το μικρό Γύθειο, τα χωριά του Μαλευρίου, τον Πασσαβά και προχωρεί για να κυριεύσει όλη την Μάνη. Περνώντας απ' τα χωριά σκοτώνει, βιάζει, καίει σπίτια, αρπάζει ζώα, καταστρέφει. Οι κάτοικοι κρύβονται στ' απάτητα βουνά. Ξαφνικά όμως ένας αγγελιαφόρος του διαμηνύει, πως οι Σκουταριώτες-Καλκαντήδες προβάλλουν πεισματώδη αντίσταση στον πατρογονικό πύργο τους "ΠΑΛΙΟΠΥΡΓΟ σήμερα" στο Σκουτάρι. Δεν συλλαμβάνει την σπουδαιότητα της καταστάσεως αμέσως και στέλνει διαπραγματευτές για την παράδοση. Οι Καλκαντήδες, που δέχθηκαν την επίθεση των Τουρκοαλβανών την 1η Μαίου 1770, συζητούν μαζί με συγγενείς και άλλους συγχωριανούς τους όρους του "Οσμάν, που οι διαπραγματευτές του προσκομίζουν όχι διότι ήθελαν να παραδοθούν, αλλά διότι ήθελαν να δώσουν χρόνο στους αμάχους να απομακρυνθούν και να σωθούν και στους συναρχηγούς της Ανατολικής Μάνης καπετάν Γρηγόρη Τζωρτζάκη και καπετάν Δημητράκη Γρηγοράκη (Καβαλλιέρη αργότερα) ως και στους Δυτικομανιάτες καπεταναίους Μαυρομιχάληδες, Κουμουνδουράκηδες, Τρουπάκηδες, Κουτηφαραίους και άλλους. Αφ' ετέρου προσπαθούν να συγκροτήσουν τις διαλυμένες στην Τρίπολη απ τους Τούρκους δύο Λεγεώνες της Μάνης για μια επίθεση σωτήρια για τους ίδιους (τους Καλκαντήδες) και όλη τη Μάνη και φυσικά καταστρεπτική για την τουρκαλβανική δύναμη.

Διώχνουν με ανάρμοστο τρόπο τους διαπραγματευτές και για να τους ερεθίσουν περισσότερο, κρεμούν απ' την κορυφή του πύργου δύο "μπουζία" (γουρουνόπουλα), που οι στριγκλιές τους έχουν θρησκευτικό και ταπεινωτικό χαρακτήρα για τους εισβολείς (ο Παλιόπυργος επικοινωνούσε δια σήραγγας υπογείως με τον καστρόπυργο των Γαρδασιάνων που και αυτός κατεστράφη δι ανατινάξεως την παραμονήν της ανατινάξεως του Παλιοπύργου μάλλον). Οι πέντε αδελφοί Καλκαντή με τους συγχωριανούς τους δεν υπερβαίνουν τους εβδομήντα. Ετοιμάζονται για πολυήμερη άμυνα. Οι διαπραγματευτές αναφέρουν στον διοικητή τους Οσμάν την άρνηση και την προκλητικότητα των Μανιατών, που αποφασίζει να τους δώσει ένα μάθημα "καλής" συμπεριφοράς. Επισκέπτεται το χώρο του πύργου μέσα στο Σκουτάρι. Γύρωθι του πύργου υπάρχουν οι πατρογονικοί πύργοι των Γρηγοράκηδων των Γαϊτάναρων, των Γαρδάβιδων, των Αλτζερίδων και άλλες οικίες, που δεν επιτρέπουν τάξιμο κανονιών.

Το κακοτράχαλο του δρόμου επίσης δεν βοηθεί στην μεταφορά κανονιών. Έτσι αποφασίζει να καταλάβει τον πύργο με εφόδους πεζικού και μηχανικού. Οι Τούρκοι έχουν χάσει κάποιους στρατιώτες απ' την πρώτη επαφή τους με τους υπερασπιστές του πύργου. Λόγω της στενότητος του χώρου δεν μπορούν ν' αναπτυχθούν σωστά. Ο Οσμάν ξεγελιέται. Πιστεύει, πως με το πρώτο χτύπημα θα παραδοθούν οι Καλκαντήδες. Την δεύτερη ημέρα, 2/5/1770, επιτίθεται. Οι Τούρκοι υποχωρούν από τα πυκνά και εύστοχα πυρά. Την τρίτη ημέρα επιτίθενται, φθάνουν ως τον πύργο. Οι λοστοφόροι αρχίζουν την εξόρυξη λίθων απ' τον πύργο, για να τοποθετήσουν, πυρίτιδα και να τον ανατινάζουν. Οι Καλκαντήδες τους ρίχνουν βροχή από φονικές πέτρες και οι Τούρκοι αναγκάζονται σε άτακτη υποχώρηση. Την τετάρτη ήμερα (4/5/1770) ξαναεπιτίθενται με μεγαλύτερη σφοδρότητα.

Οι λοστοφόροι επιχειρούν τα ίδια, μα οι Καλκαντήδες τους ρίχνουν καυτό λάδι και τους ζεματίζουν. Υποχωρούν και υποχωρώντας δέχονται τα εύστοχα και ασταμάτητα πυρά των υπερασπιστών του πύργου. Οι απώλειες των Τούρκων αυξάνονται! Ο Οσμάν αποφασίζει να ανοίξει σήραγγα, που να φθάνει ως τα θεμέλια του πύργου και να τους ανατινάξει. Ακούει όμως τους Καλκαντήδες - Σκουταριώτες να τραγουδούν και να προκαλούν τους Τούρκους. Μια φωνή πιο δυνατή ακούστηκε να λέει "Τουρκαλβανόπουλα, φύγετε να σωθήτε. Ο Χατζή Οσμάν είναι ανόητος και ξεγελιέται, θα πάθετε ό,τι πάθατε στον Πόρο τ' Αλμυρού κι' ακόμα χειρότερα. Και συ, Οσμάν, λυπήσου τους στρατιώτες σου".

Οι Καλκαντήδες είχαν δίκιο, μα ο Οσμάν δεν ήξερε ότι σε λίγο θα τον κύκλωναν χιλιάδες Μανιάτες. (Μας λέγει η προφορική παράδοση, ότι αυτός που φώναζε ήταν ο Αλέξιος Καλκαντής, ο γενάρχης των οικογενειών Αλεξάκου που ζουν στο Μαυροβούνι Γυθείου). Ακούγοντας αυτά τα υποτιμητικά λόγια ο Οσμάν φοβήθηκε, ότι ίσως αρχίσουν να λιποτακτούν οι στρατιώτες του ή να μην υπακούουν και αμέσως διατάσσει να προπαρασκευαστούν για νέα επίθεση, πιο σφοδρή από κάθε άλλη φορά, την άλλη μέρα. Την πέμπτη ημέρα, 5/5/1770, οι Τούρκοι επανέρχονται. Έχουν ρητές διαταγές: Δεν θα υποχωρήσουν, αν δεν τοποθετήσουν εκρηκτικά για την ανατίναξη του πύργου. Πέριξ του πύργου το πεζικό βάλλει με βροχή βολιών (σφαιρών) κατά του πύργου. Ο πύργος φλέγεται. Γίνεται αόρατος από τους καπνούς.

Οι λοστοφόροι της νότιας πλευράς κοντεύουν να βγάλουν μια πέτρα. Ο Οσμάν το πληροφορείται και αρχίζει γενική επίθεση. Στις άλλες πλευρές, παρά την αντίσταση των Καλκαντήδων, οι λοστοφόροι προχωρούν. Μα ξαφνικά φεύγουν σαν τρελλοί. Οι αξιωματικοί τους διατάσσουν να γυρίσουν πίσω. Στο τέλος φεύγουν και οι αξιωματικοί, δεχόμενοι την επίθεση εκατομμυρίων αγριεμένων μελισσών, που τους κεντρίζουν και τους κυνηγούν σε μεγάλες αποστάσεις. Οι Καλκαντήδες τους είχαν ρίξει κυψέλες μελισσών και ίσως είχαν παίξει το τελευταίο τους χαρτί. Τις κυψέλες έριξαν, δύο Γαλανιάνοι, ένας Πουλικόγιαννης και ένας Λεβεντζώνης. Όμως είχαν πετύχει, βραδυπορούντος τον εχθρό, να σώσουν τους αμάχους και να οργανωθούν οι Λεγεώνες. Στις δυνάμεις αυτές προσετέθησαν και πλήθος Μανιατισσών μαχητριών. Ο Οσμάν θαυμάζει τους Σκουταριώτες μα στον στρατό του δεν έχει τέτοιους ήρωες για να τους εκπορθήσει...

Ο Οσμάν έχει χάσει κατά την παράδοση 300 οπλίτες (αριθμός υπερβολικός μάλλον) και δεν σκοπεύει να χάσει άλλους. Κάτω από αυτήν την ψυχολογία ο Οσμάν αποφασίζει να σκάψει σήραγγα στην νοτιοανατολική πλευρά του πύργου και φθάνει ως τα θεμέλια. Τοποθετεί εκρηκτικά και την νύκτα της 7 προς 8/5/1770 τους ανατινάζει. Οι υπερασπιστές μέσα στα ερείπια όλοι νεκροί!

Ο Ν. Γ. Ηλιόπουλος γράφει: "Ο Οσμάν προσέκρουσε μόνον εις ένα ανεπαίσθητον δια μίαν τόσον ισχυράν δύναμιν πρόσκομμα, το οποίον ώρθωσεν εις τον δρόμον του δράξ προασπιστών του πατρίου εδάφους -ως λίθος εκτροχιάζων ολόκληρον αμαξοστοιχίαν". Οι Καλκαντήδες αναφέρονται επίσης κι' απ' τον Α.Γ. Κουτσιλιέρη στο έργο του "Ιστορία της Μάνης" και τον στρατηγό Γ. Μαραβελέα στην "Στρατιωτική Επιθεώρηση", δεν λέγουν όμως ότι ο ΠΑΛΙΟΠΥΡΓΟΣ βρίσκεται στο κέντρο, στο Σκουτάρι. Μετά την μάχη με τους Καλκαντήδες ο Οσμάν ζήτησε να δει τους αρχηγούς των Μανιατών για διαπραγμάτευση της ειρήνης. Εκείνοι έστειλαν δύο γέρους παπάδες κι ένα επίσης γέρο ιδιώτη στον Οσμάν. Οι παλουκωθέντες γέροντες ήσαν (κατά τον Δημ. Αλεξανδράκη) οι ιερεύς Τσατσούλης 80 ετών από την Αρεόπολη, ένας ακόμη υπέργηρος ιερεύς και ο ιδιώτης γέρων Πικουλάκης.

Αυτός θεώρησε δήθεν υποτιμητικό το να συζητεί με γέρους και όχι αρχηγούς και αποκεφαλίζει τους τρεις απεσταλμένους, που αρνήθηκαν τους όρους του μη σεβασθείς την ιδιότητα τους ως διαπραγματευτών ειρήνης, τα δε κεφάλια τους τα παλούκωσε και τα στέριωσε ψηλά στην Αραβίκια, για να τρομοκρατήσει προφανώς τους Μανιάτες. Από τότε η περιοχή λέγεται Τρικεφάλι. (Το Τρικεφάλι βρίσκεται στο υψηλότερο σημείο του δρόμου, τα Αραβίκια, μεταξύ των χωριών ΠΑΡΑΣΥΡΟΥ και ΧΕΙΜΑΡΡΑΣ).

Μετά από αυτό οι Μανιάτες εξοργίσθηκαν και το ίδιο βράδυ του θανάτου των γερόντων και μια ή δύο ήμερες μετά, την καταστροφή του πύργου των Καλκαντήδων επιτίθενται νύχτα στους μεθυσμένους και κοιμωμένους Τούρκους στα Αγιοπήγαδα (110 μέτρα βόρεια του Σκουταριού), στον Πασσαβά, στους λόφους Πεταλέας και Μαστρολέας. Οι ανωτέρω θέσεις και κυρίως τ' Αγιοπήγαδα (με τους Σκουταριώτες Γρηγοράκηδες), θα γίνουν ο τάφος "υπερμυρίων Τουρκαλβανών", όπως γράφει ο Ν.Γ. Ηλιόπουλος. Εκεί θα σκοτωθεί και ο ίδιος ο Οσμάν.

Τα Αγιοπήγαδα μετονομάστηκαν σε Βρωμοπήγαδα, διότι τα πηγάδια αυτά γέμισαν με πτώματα και βρώμισαν. Βρωμοπήγαδα ονομάζεται η περιοχή που ορίζεται από την διασταύρωσιν Παρασυρού - Σκουτάρι μέχρι βόρεια τις Ασούλιανες, που και αυτές πήραν τ' όνομα τους από τους σκοτωμένους Ασουλιώτες Τούρκους και τους λόφους Ξυνοκαβάλας και Αγριλιωτής, δυτικά και ανατολικά αντίστοιχα. Τα εκ της νικηφόρου μάχης αποκτηθέντα λάφυρα είναι πλούσια.

Ο διαβάζων αυτές τις γραμμές θα πρέπει να προσέξει ότι:

1. Η θυσία των Σκουταριωτών - Καλκαντήδων χρονικά, αποτελεί το ΠΡΩΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΗΣ (ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑΣ) Ελληνικής αντιστάσεως κατά των Τούρκων.

2. Η θυσία τους, έδωσε χρόνο στα γυναικόπαιδα να κρυφτούν και στους Μανιάτες γενικώς να προετοιμάσουν τις δύο λεγεώνες τους για επίθεση και άμυνα ως και όλους τους δυναμένους να φέρουν όπλα.

3. Μια νίκη που στοιχίζει στο εχθρό "υπερμυρίους άνδρας του" δηλ. πάνω από 10000 νεκρούς, σημαίνει ότι το ηθικό όλων των Ελλήνων ανεπτερώθη σ όλο τον γεωγραφικό τους χώρο και ανοίγει την όρεξη του για πάρα πέρα αγώνες για την λευτεριά, το 1821.

4. Αυτό το γεγονός της θυσίας των Σκουταριωτών φτάνει και σ' όλες τις βασιλικές αυλές της Ευρώπης, που κάποιες από αυτές θα εκδηλωθούν φιλικά λίγο αργότερα ως και στα αυτιά φιλελλήνων που θα έλθουν στην Ελλάδα κατά την επανάσταση και θα θυσιάσουν την περιουσία τους και την ζωή τους. Ο Παλιόπουργος και οι υπερασπιστές του, είναι οι ηθικοί αυτουργοί του μακελειού των Τούρκων κ.λ.π. και θα έπρεπε ο μεν πύργος να έχει αναστηλωθεί, τα δε παλικάρια του να μνημονεύονται στις εθνικές γιορτές και να κατατίθενται στέφανοι στο μέγιστο των μνημείων, τον Παλιόπυργο.

Τα γνωστά ολοκαυτώματα έγιναν:

1. Σούλι-Κούγκι 16/12/1803. Τρεις νεκροί Έλληνες.

2. Μονή Σέκου, Μολδαβία. 9/1821. Γιωργάκης Ολύμπιος και άλλοι δώδεκα.

3. Ψαρά. Φτελιά, Παλαιόκαστρο. Και τα δύο έγιναν την 20/6/1824.

4. Μεσολόγγι, α) Χρήστος Καψάλης β) Ο ΡΩΓΩΝ ΙΩΣΗΦ και τα δύο έγιναν την 10/4/1826.

5. Αρκάδι. Στην Κρήτη-Ρέθυμνο. 9/11/1866. Νεκροί Έλληνες 946. Τούρκοι 1500.

Του Γεωργίου Δ. Κουράκου,

Συγγραφέα – Ανωτ. Αξιωματικού ε.α

Πηγή: Περί Πάτρης