Κάποτε ο αββάς Ζωσιμάς μιλούσε για την ταπείνωση. Και κάποιος σοφιστής (ρητοροδιδάσκαλος) που βρέθηκε εκεί και άκουε όσα έλεγε, θέλοντας να μάθει την ακρίβεια των λόγων του, τον ρώτησε: «Πες μου, πως θεωρείς τον εαυτό σου αμαρτωλό; Δεν ξέρεις ότι είσαι άγιος, δεν ξέρεις ότι έχεις αρετές; Να, βλέπεις πώς τηρείς τις εντολές του Θεού, και πώς κάνοντας αυτά θεωρείς ότι είσαι αμαρτωλός;»

Ο Κωνσταντίνος Κουκίδης γεννήθηκε το 1924, με καταγωγή από τον Πόντο.

Σεβαστοί πατέρες, ὁσιωτάτη γερόντισσα, ἀγαπητοί ἀδελφοί· Μαζευτήκαμε σήμερα ἐδῶ γιά νά λειτουργήσουμε καί νά τελέσουμε τό τριετές μνημόσυνο τοῦ μακαριστοῦ μας πατέρα, τοῦ πατρός Σαράντη.

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἀγαπητοί μου, ἀνεβαίνει στὰ Ἰεροσόλυμα γιὰ τελευταία φορά.

Κουκίδης Κων/νος : Τέτοια παλληκάρια βγάζει μέχρι και σήμερα η Ελλάδα!

Όταν μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα ...

"Όταν μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα, 27 Απριλίου 1941, η πρώτη τους δουλειά ήταν να στείλουν ένα απόσπασμα υπό τον λοχαγό Γιάκομπι και τον υπολοχαγό Έλσνιτς για να κατεβάσει τη Γαλανόλευκη από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης και να...υψώσει τη σβάστικα.
Δεξιά ο Παρθενώνας, αριστερά οι Καρυάτιδες. Από τήν εληά τής Αθηνάς οι Γερμανοί αντικρύζουν στό ακραίο σημείο τού βράχου τής Ακρόπολης πού δεσπόζει τής πόλης, τήν γαλανόλευκη σημαία πού θ' αντικατασταθή από τόν αγκυλωτό σταυρό.
Η εθνική Σημαία με το μεγάλο σταυρό στην μέση λάμπει και τα χρώματά της τονίζουν και τονίζονται από τον Παρθενώνα που στέκει αγέρωχος και όμορφος όπως πάντα.
Εκεί στην θέση Καλλιθέα, στο ανατολικό σημείο του Ιερού Βράχου ο επικεφαλής του αποσπάσματος ζήτησε από τον εύζωνο που φρουρούσε τη σημαία μας να την κατεβάσει και να την παραδώσει.

Ο απλός αυτός φαντάρος, όταν στις 8:45 το πρωϊ έφθασαν μπροστά του οι κατακτητές της χώρας μας και με το δάκτυλο στην σκανδάλη των πολυβόλων τους, τον διέταξαν να κατεβάσει το Εθνικό μας σύμβολο, δεν έδειξε κανένα συναίσθημα. Δεν πρόδωσε την τρικυμία της ψυχής του. Ψυχρός, άτεγκτος και αποφασισμένος.. απλά αρνήθηκε! Οι ώρες της περισυλλογής, που μόνος του είχε περάσει δίπλα στην σημαία, τον είχαν οδηγήσει στη μεγάλη απόφαση.
"ΟΧΙ"! Αυτό μονάχα πρόφερε και τίποτε άλλο. Μια απλή λέξη, με πόση όμως τεράστια σημασία και αξία. Η Ελληνική μεγαλοσύνη σε όλη την απλή μεγαλοπρέπειά της κλεισμένη μέσα σε δύο συλλαβές! Ξέρουν απ' αυτά οι Έλληνες..
Ο λοχαγός Γιάκομπι διέταξε έναν Γερμανό στρατιώτη να το πράξει. Ο στρατιώτης την κατέβασε κι αφού με τη βοήθεια ενός συναδέλφου του την δίπλωσε πολύ προσεκτικά, την παρέδωσε στα χέρια του Έλληνα φρουρού. Ο εύζωνας κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα με κατεβασμένο κεφάλι το διπλωμένο γαλανόλευκο πανί πάνω στα χέρια του. Κι ύστερα τυλίχτηκε με τη σημαία, έτρεξε ως την άκρη του Ιερού Βράχου και μπρος στα μάτια των εμβρόντητων Γερμανών ρίχτηκε μ' ένα σάλτο στον γκρεμό, βάφοντας το εθνικό μας σύμβολο με το τίμιο αίμα του.

Οι Γερμανοί σκύβουν πάνω από τό κενό: 60 μέτρα πιό κάτω, κείτεται ο Εύζωνας, νεκρός πάνω στόν βράχο, σκεπασμένος μέ τό σάβανο πού διάλεξε.

Οι δύο Γερμανοί αξιωματικοί, πού είναι επί κεφαλής τών εμπροσθοφυλακών, ο αρχηγός ιππικού Γιάκομπι καί ο λοχαγός Έλσνιτς τής 6ης ορεινής μεραρχίας, χρησιμοποιούν τόν ραδιοφωνικό σταθμόν Αθηνών γιά νά στείλουν μήνυμα στόν Χίτλερ:

«Μάϊν Φύρερ, στίς 27 Απριλίου, στίς 8 καί 10, εισήλθαμε εις τάς Αθήνας, επί κεφαλής τών πρώτων γερμανικών τμημάτων στρατού, καί στίς 8 καί 45, υψώσαμε τήν σημαία τού Ράϊχ πάνω στήν Ακρόπολη καί στό Δημαρχείο. Χάϊλ, μάϊν Φύρερ».
Η γερμανική στρατιωτική διοίκηση Αθηνών υποχρέωσε την προδοτική κυβέρνηση Τσολάκογλου να δημοσιεύσει στον Τύπο ανακοίνωση, σύμφωνα με την οποία ο φρουρός της σημαίας μας, υπέστη έμφραγμα από την συγκίνηση όταν του ζητήθηκε να την παραδώσει. Όμως οι στρατιώτες κι οι επικεφαλής του γερμανικού αποσπάσματος είχαν συγκλονιστεί απ' αυτό που είδαν και δεν κράτησαν το στόμα τους κλειστό. Στις 9 Ιουνίου η είδηση δημοσιεύθηκε στην DAILY MAIL με τίτλο: "A Greek carries his flag to the death" (Ένας Έλληνας φέρει την σημαία του έως τον θάνατο).

Η θυσία του Έλληνα στρατιώτη έγινε αιτία να εκδοθεί διαταγή από τον Γερμανό φρούραρχο να υψώνεται και η ελληνική σημαία δίπλα στη γερμανική. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, εκεί στα Αναφιώτικα κάτω από τον Ιερό Βράχο, ζούσαν ακόμα αυτόπτες μάρτυρες, που είδαν το παλληκάρι να γκρεμοτσακίζεται μπροστά στα μάτια τους τυλιγμένο με την Γαλανόλευκη. Και κάθε χρόνο, στο μνημόσυνό του στις 27 Απριλίου, άφηναν τα δάκρυά τους να κυλήσουν στη μνήμη του. Ουδείς ενδιαφέρθηκε ποτέ να καταγράψει την μαρτυρία τους.

Κωνσταντίνος Κουκίδης είναι τ' όνομα του ευζώνου (κατά μια άλλη άποψη ήταν 17χρονος νέος της Εθνικής Οργανώσεως Νέων αλλά τι σημασία έχει. Κωνσταντίνος Κουκίδης είναι τ' όνομα αυτού του ΕΛΛΗΝΑ και στολή του η Σημαία μας. Μας τον έχουν κρύψει, μας τον έχουν κλέψει. Κλείστε κι αυτόν τον εθνομάρτυρα στην ψυχή σας κοντά στους άλλους. Απαιτείστε να γραφτεί τ' όνομά του στα σχολικά βιβλία της Ιστορίας. Ψιθυρίστε το, έστω και βουβά, μέσα σας, κάθε φορά που αντικρύζετε τη σημαία μας. Πείτε στα παιδιά σας ότι αυτή η σημαία, έχει βυζάξει ποταμούς ελληνικού αίματος, για να μπορεί αγέρωχη να κυματίζει την τιμή και την αξιοπρέπειά μας"

ANAΓΝΩΣΤΗΣ

ΠΗΓΗ Τroktiko blogspot

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

«Η παράδοση διέσωσε ότι την 27ην Απριλίου 1941, ο Έλληνας φρουρός της Σημαίας στην Ακρόπολη, με την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα, για να μην την παραδώσει, τυλίχθηκε με αυτήν και ρίχθηκε στο κενό από ύψος 200 μέτρων. Ο αυτόχειρας ήταν ο στρατιώτης Κωνσταντίνος Κουκίδης.

Το παραπάνω γεγονός μνημονεύθηκε:

­ Σε ανταπόκριση από το Κάιρο την 9ην Ιουνίου 1941 της αγγλικής εφημερίδος "Daily Mail".

­ Από τον Αρχιεπίσκοπο Χρύσανθο στο ημερολόγιό του.

­ Από τον λογοτέχνη μας Μενέλαο Λουντέμη στο έργο του "Αυτοί που φέρανε την καταχνιά".

­ Στο λεύκωμα "Έπεσαν για τη ζωή", έκδοση της Κ.Ε. του ΚΚΕ.

­ Σε πολλές επιστολές αναγνωστών του ημερήσιου αθηναϊκού Τύπου.

ΙΔΡΥΜΑ ΠΡΟΑΣΠΙΣΕΩΣ
ΗΘΙΚΩΝ & ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΑΞΙΩΝ

τηλ. 210 3254321-2 fax. 210 3236978

 e-mail: fot_gram@otenet.gr ἱστοσελίς: www.fotgrammi.gr

6 Μαΐου 2011

ΚΩΝ/ΝΟΣ ΚΟΥΚΙΔΗΣ

Ο ΑΔΙΚΗΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΜΕΝΟΣ ΝΕΟΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΑΣ

1. Τὴν 27ην Ἀπριλίου 1941 ὁ μεγάλος αὐτὸς ἥρωας καὶ πατριώτης Κων/νος Κουκίδης, Εὔζωνας, φρουρὸς τῆς Ἑλληνικῆς σημαίας στὴν Ἀκρόπολι, συνταράχθηκε πάρα πολὺ μὲ τὴν εἴσοδο τῶν Γερμανῶν κατακτητῶν στὴν Ἀθῆνα τὴν 8ην τὸ πρωὶ τῆς ἰδίας ἡμέρας. Οἱ Γερμανοί ἀξιωματικοί τῆς ἐμπροσθοφυλακῆς τῆς 6ης ὀρεινῆς Μεραρχίας , ταγματάρχης Peter Jacoby, και ὁ λοχαγός Georg Elsnits) ἔσπευσαν νὰ ἀποστείλουν μήνυμα στόν «Φύρερ», ὅτι στὶς 8.10 εἰσῆλθον στὴν πόλι τῶν Ἀθηνῶν καὶ στὶς 8.45 ὑπέστειλαν τὴν Ἑλληνικὴ σημαία καὶ ὕψωσαν την σβάστικα στὴν Ἀκρόπολι.

2. Γιὰ νὰ μὴ πέσῃ στὰ χέρια τῶν κατακτητῶν τὸ ἱερὸ σύμβολο μας, τυλίχθηκε ὁ ἥρωας ἐθνομάρτυς Κων/νος Κουκίδης μὲ τὴν γαλανόλευκη καὶ ἀπεφάσισε νὰ αὐτοθυσιασθῇ ἀπὸ τὴν θέσι Καλλιθέα Ἀκροπόλεως, ὅπου φρουροῦσε τὴν ἑλληνικὴ σημαία πέφτοντας κάτω στὰ βράχια τῆς Ἀκροπόλεως ἀπὸ ὕψος 60 μέτρων, πρὸς ἔκπληξι τῶν Γερμανῶν, βάφοντας τὸ ἐθνικό μας σύμβολο μὲ τὲ τίμιο αἷμα του.

3. Ὅμως οἱ στρατιῶτες καὶ οἱ ἐπικεφαλῆς τοῦ γερμανικοῦ ἀποσπάσματος εἶχαν συγκλονισθῆ ἀπ’ αὐτὸ ποὺ εἶδαν καὶ δὲν ἐκράτησαν τὸ στόμα τους κλειστό.
Στὶς 9 Ἰουνίου ἡ εἴδησις δημοσιεύθηκε στὴν DAILY MAIL μὲ τίτλο: «A Greek carries his flag to the death» (Ἕνας Ἕλληνας φέρει τὴν σημαία του ἕως τ[ον θάνατο).

4. Ἡ θυσία τοῦ Ἕλληνα στρατιώτη ἔγινε αἰτία νὰ ἐκδοθῆ διαταγὴ ἀπὸ τὸν Γερμανὸ φρούραρχο νὰ ὑψώνεται στὴν Ἀκρόπολι καὶ ἡ ἑλληνικὴ σημαῖα δίπλα στὴ γερμανική.

5. Γιὰ τὴν αὐτοθυσία τοῦ Κων/νου Κουκίδη ὑπάρχουν πολλὲς μαρτυρίες, παραδείγματος χάριν τοῦ Κυριάκου Γιαννακόπουλου, 11 ἐτῶν παιδί, ποὺ πουλοῦσε τσιγάρα στην Πλάκα, καὶ τὸν εἶδε νὰ πέφτῃ, καθὼς καὶ ἑνὸς διερχόμενου παγοπώλη· αὐτὸς ἐνημέρωσε τὸν εὐλαβῆ καὶ ταπεινὸ Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν κ. Χρύσανθο, ὁ ὁποῖος καὶ τὸ κατεχώρισε εἰς τὸ ἡμερολόγιό του τὴν 27ην Ἀπριλίου 1941.

6. Παρ’ὅλες τὶς πολλὲς μαρτυρίες, ἐν τούτοις ὁ νεοεθνομάρτυς Κουκίδης παρέμεινε μέχρι πρὸ ἐτῶν ὡς ἄσημος καὶ ἀφανής, διότι τὸ ἁμαρτωλὸ κατεστημένο δὲν ἐπιθυμεῖ νὰ προβάλλωνται τέτοιοι ἀνιδιοτελεῖς Ἕλληνες πατριῶτες, ἀλλὰ μόνον φελλοί, ἀνώμαλοι, παλακῖδες, «πατριάρχες» τῆς διαπλοκῆς καὶ ἀετονύχηδες ὡς δῆθεν ἀντιστασιακοὶ καὶ ἀγωνιστές..

7. Εὐτυχῶς τὰ τελευταῖα χρόνια ἡ «Πανελλήνια Ἕνωσις Φίλων τῶν Πολυτέκνων» μαζὶ μὲ «Πανελλήνια Ἕνωσι Ποντίων Ἀξιωματικῶν Ἀλεξανδρος Ὑψηλάντης» καὶ πολλὰ ἄλλα ποντιακὰ σωματεῖα, ὁ «Σύλλογος Ἐφέδρων Εὐζώνων» καὶ λοιποὶ φορεῖς τιμοῦν τὴν μνήμη του καὶ ἀγωνίζονται νὰ δώσουν καὶ στοὺς ἰθύνοντες νὰ ἐννοήσουν ὅτι ἐθνικοὶ ἥρωες-ἐθνομάρτυρες ὅπως ὁ Κουκίδης πρέπει νὰ προβάλλωνται δεόντως ὡς πρότυπα γιὰ τὶς ἐπερχόμενες γεννεές.

8. Δυστυχῶς, ὅμως, ἰδιοτελεῖς ψευδοδιανοούμενοι ἀπαξιοῦν καὶ κατατρέχουν τέτοιες προβολές, διότι εἶναι τυφλὰ ὄργανα τῶν καταχθονίων σκοτεινῶν δυνάμεων.

9. Λόγῳ τῆς Διακαινισήμου δὲν ἔγινε ἀνήμερα τῆς αὐτοθυσίας του τὸ μνημόσυνο καὶ ἡ κατάθεσις στεφάνων εἰς μνήμη τοῦ Κων/νου Κουκίδη.

Θὰ γίνουν αὔριο, Σάββατο 7.5.2011 μὲ πρωτοβουλία τῶν ἀνωτέρω ὀργανώσεων, στὸν Ἱερὸ Ναὸ Ἁγίου Νικολάου Ραγκαβᾶ κάτω ἀπὸ τὴν Ἀκρόπολι καὶ θὰ κατατεθοῦν στεφάνια στὸν τόπο τῆς αὐτοθυσίας του.

10. Ὅλοι οἱ ὑγιῶς ἐθνικά, κοινωνικὰ καὶ θρησκευτικὰ σκεπτόμενοι Ἕλληνες ὀφείλομε νὰ τιμήσουμε μὲ τὴν παρουσία μας τὸν ἐν λόγῳ νέον Ἐθνομάρτυρα καὶ νὰ τὸν προβάλλωμε παντοῦ καὶ παντοιοτρόπως ὡς πρότυπον γιὰ τὶς ἐπερχόμενες γεννεές.

Αἰωνία ἡ μνήμη τοῦ ἀξιομακάριστου εὐέλπιδος - ἐθνομάρτυρος Κων/νου Κουκίδη.

11. Τὸ περιοδικό μας ΦΩΤΕΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ ἔχει προβάλει τὸν ἐθνομάρτυρα Κων/νο Κουκίδη στὸ τεῦχος 19 (σελ. 37 & ἐξώφυλλο) καθὼς καὶ στὸ τεῦχος 27 (σελ. 32-33).

12. Ὅσοι ἐπιθυμοῦν νὰ ἔχουν τὰ τεύχη, ἄς μᾶς τηλεφωνήσουν στὰ τηλέφωνα 210-3254321 -2 νὰ τοὺς τὰ ἀποστείλωμε δωρεάν, τιμῆς ἕνεκεν.

http://www.panellines.gr/ethnika/epos40/k_koukidis.htm 

Φέτος συμπληρώνονται 50 χρόνια από την τουρκική εισβολή στη Κύπρο το 1974 και την κατοχή του βορείου τμήματος της.

Τὸ ὄνομα Λάζαρος σημαίνει «Ὁ Θεὸς εἶνε ἡ ἐλπίδα μου». Πρὶν πολλὰ χρόνια στὴ Θεσσαλονίκη, περπατώντας μιὰ μέρα στὸ Ἑπταπύργιο, εἶδα πρωῒ – πρωῒ ἕνα πλανώδιο λαχανοπώλη μὲ τὸ καροτσάκι του φορτωμένο. Μοῦ ἔκανε ἐντύπωσι μιὰ ἐπιγραφή, ποὺ εἶχε πάνω στὸ καροτσάκι. Ἔγραφε· «Ἔχει ὁ Θεός». Ἔπιασα κουβέντα μαζί του. Ἦταν καμμιὰ τριανταπενταριὰ χρονῶν. Εἶχε 6-7 παιδιά· νοίκιαζε σπιτάκι στὸ ἄκρο τῆς πόλεως. Γύριζε ἔτσι ὅλους τοὺς δρόμους· χωρὶς κανένα ἄλλο ἔσοδο. «Μ᾿ αὐτὸ τὸ καροτσάκι», λέει, «ζῶ τὴν οἰκογένεια. Ἂς ἔχῃ δόξα ὁ Θεός, ποὺ δὲ᾿ μ᾿ ἐγκατέλειψε. Γι᾿ αὐτὸ ἔγραψα τὸ “Ἔχει ὁ Θεός”». Τί μεγάλο πρᾶγμα νὰ ἔχῃ κανεὶς τὴν ἐλπίδα του στὸ Θεό!

Η αντισύλληψη, η άμβλωση, οι στείρες ταυτότητες φύλου, η προπαγάνδα εναντίον των γεννήσεων και  τελευταία οι δολοφονικές και στειρωτικές «ενέσεις», έχουν όλα ενεργοποιηθεί για να εξουδετερώσουν μια πληθυσμιακή «βόμβα» που όμως δεν εξερράγη ποτέ.

Η εποχή των Επιγόνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου αποτελεί, εν γένει, μια περίοδο παρακμής σε κάθε έκφανση του Ελληνισμού, χωρίς η στρατιωτική τακτική να αποτελεί εξαίρεση. Μετά την κορύφωση της περιόδου του μεγάλου Έλληνα Μακεδόνα βασιλιά και των άμεσων Διαδόχων του, που ακολούθησαν τα νάματά του, ακολούθησε μια ιδιαίτερα σημαντική πτώση όσον αφορά την συνεργασία των όπλων.

Σημαντική απόφαση από δικαστήριο της Καλιφόρνια υπέρ ανηλίκων γονέων που έχουν υποβάλει μήνυση κατά του Facebook και άλλων κολοσσών

Η εικοστή τετάρτη Απριλίου σηματοδοτεί δύο ιστορικά γεγονότα τεράστιας σημασίας που αφορούν όχι μόνο τους Αρμενίους, τους Κυπρίους ή τους Έλληνες, αλλά ολόκληρο τον πολιτισμένο κόσμο.

Οι 40 ημέρες της Μ. Σαρακοστής και οι 3 εβδομάδες του Τριωδίου, που προηγούνται, είναι μέρες πνευματικής εκγύμνασης και ασκητικής πορείας για τους Χριστιανούς, καθώς στηρίζουν, πνευματικά, το ταξίδι τους στη θεάρεστη κάθαρση, που οδηγεί στη βίωση της Σταύρωσης του Χριστού και της Αγίας Του Αναστάσεως.

Ἐπειδή σοι τὰς μὲν ἐκ τῶν λογισμῶν στροφὰς καὶ πλοκὰς ἱκανῶς διεσείσαμεν τῇ δυνάμει τοῦ πνεύματος, τὰς δὲ παρὰ τῶν θείων γραφῶν ἐνστάσεις τε καὶ ἀντιθέσεις, αἷς οἱ τοῦ γράμματος ἱερόσυλοι καὶ τὸν νοῦν τῶν γεγραμμένων κλέπτοντες τοὺς πολλοὺς σφετερίζονται, καὶ τὴν ὁδὸν τῆς ἀληθείας ταράσσουσι,

Η γενοκτονία των Αρμενίων και η υποκρισία των Τούρκων… 109 χρόνια από την επέτειο… 24 Απριλίου 1915!

Λέγεται πως ο ίδιος ο Χίτλερ κάποτε ισχυρίστηκε ότι ο κόσμος θα ξεχνούσε την γενοκτονία των Εβραίων γιατί “Ποιός θυμάται τη γενοκτονία των Αρμενίων;” Ο άνθρωπος που αιματοκύλησε την Ευρώπη είχε για μια ακόμη φορά άδικο. Η ιστορία τον διέψευσε. Οι Εβραίοι δεν ξέχασαν την γενοκτονία και φυσικά δεν την ξέχασε ο Αρμενικός λαός. Οι Αρμένιοι είτε ζουν στο Ερεβάν, είτε ζουν στο Ηράκλειο, την Γαλλία ή την Αμερική θεωρούν την 24η-25η Απριλίου του 1915 ως την αρχής μίας  θλιβερής επετείου. Τότε που οι Νεότουρκοι στην Πόλη μάζεψαν τους πρώτους Αρμένιους και τους κατέσφαξαν.  Ήταν η αρχή ενός μαζικού προγκρόμ που για τα επόμενα χρόνια στοίχισε τη ζωή σε 1,5-2 εκατομμύρια ψυχές. Ήταν μια προσπάθεια ξεκληρίσματος των Αρμενίων που για τους Τούρκους ήταν ακόμη ένα κόκκινο πανί, όπως ήταν οι Έλληνες του Πόντου, οι Κούρδοι.

Οι συστηματικές και επιμελώς προετοιμασμένες σφαγές και εκτοπίσεις των Αρμενίων από την τουρκική κυβέρνηση μεταξύ του 1915 και του 1923 με σκοπό την εξόντωση της αρμενικής φυλής, συνθέτουν την Γενοκτονία των Αρμενίων.

Εκ των πραγμάτων η λέξη «Γενοκτονία» στις μέρες μας συνειρμικά επικεντρώνει τη σκέψη μας στα δύο τραγικά γεγονότα του αιώνα μας, τη Γενοκτονία των Αρμενίων το 1915 από τους Νεότουρκους και τη Γενοκτονία των Εβραίων και των σλαβικών λαών το 1940-44 από τους Γερμανούς. Στον αιώνα μας διαπράχθηκαν εγκλήματα Γενοκτονίας εις βάρος και άλλων λαών, που συνειδητά η Τουρκία  προσπάθησε και προσπαθεί να υποβαθμίσει. Μέχρι και σήμερα η Τουρκία δεν θέλει να ακούσει τίποτα περί Γενοκτονίας. Η οποία επιμένει ότι η σφαγή των εκατοντάδων χιλιάδων Αρμενίων δεν ήταν τίποτα άλλο από το αποτέλεσμα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου! Πόλεμος λοιπόν  το ολοκαύτωμα του αρμενικού λαού, πόλεμος ο αφανισμός της κουρδικής εθνότητας ,η διχοτόμηση της Κύπρου, αλλά και του ελληνισμού του Πόντου; Η μόνη αλήθεια στα λεγόμενα των Τούρκων είναι ότι ο όρος «γενοκτονία» όταν συνέβησαν τα περιστατικά του 1915 και εντεύθεν δεν υπήρχε στη διεθνή διπλωματία. Η γενοκτονία ως όρος εισήχθη μετά την δίκη της Νυρεμβέργης το 1945, όταν δικάστηκαν οι ναζί.

Το μεγάλο έγκλημα…

Η γενοκτονία των Αρμενίων υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα του αιώνα. Πρόκειται για την πρώτη συστηματική διαδικασία εθνοκάθαρσης που εφάρμοσε η Τουρκία, η χώρα που βαρύνεται ίσως με τα μεγαλύτερα εγκλήματα εθνικού ξεκαθαρίσματος. Την ίδια εγκληματική τακτική εφάρμοσε σε βάρος των Ποντίων και των άλλων Ελλήνων της Μικράς Ασίας, των Κούρδων και των Ελλήνων της Κύπρου. Οι Τούρκοι αντιμετώπισαν την επιθυμία των Αρμενίων για ελευθερία, δημοκρατία και ανθρώπινα δικαιώματα με μια πρωτοφανή αγριότητα. Ο διωγμός και σφαγές των Αρμενίων για μια εικοσαετία, από το 1896 μέχρι το 1916, δημιούργησε το αρμενικό ολοκαύτωμα και κατέστησε την Τουρκία διαχρονικά υπόλογο ενώπιον της διεθνούς κοινωνίας και της παγκόσμιας ιστορίας. Η Τουρκική διπλωματία έχει επικεντρώσει την προσπάθεια της στον εξωραϊσμό της Τουρκικής ιστορίας και στην απάλειψη ή την άμβλυνση των εντυπώσεων από τη γενοκτονία των Αρμενίων και τα άλλα διεθνή εγκλήματα της Τουρκίας.

Κατά τη διάρκεια του A΄ Παγκοσμίου Πολέμου οι Νεότουρκοι, φοβούμενοι ότι και οι Αρμένιοι όπως και οι άλλοι λαοί στα Βαλκάνια θα επιδιώξουν ν΄ αποκτήσουν την ανεξαρτησία τους, αποφάσισαν να εξορίσουν τον αρμενικό πληθυσμό από τα ρωσο-τουρκικά σύνορα.

Στην πραγματικότητα, ολόκληρος ο αρμενικός πληθυσμός της Ανατολίας ως τα σύνορα της Συρίας, εξορίστηκε το 1915-1916. Σύμφωνα με διάφορες πηγές, ο συνολικός αριθμός των Αρμενίων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία ανερχόταν σε 1,5 με 2 εκατομμύρια ψυχές. Μετά την εξόντωση των προυχόντων στην Κωνσταντινούπολη και την ομαδική εξόντωση των αρμενίων στρατιωτών είχαν στρατευτεί στον οθωμανικό στρατό, οι διωγμοί οδήγησαν σε μεγάλης κλίμακας σφαγές. Η γενοκτονία αυτή οδήγησε στο θάνατο το σαράντα με πενήντα τοις εκατό του αρμενικού πληθυσμού.

Η γενοκτονία του 1915 ξερρίζωσε τους Αρμενίους από τη Μικρά Ασία και κυρίως από τις έξι επαρχίες όπου ήταν συγκεντρωμένοι οι περισσότεροι. Μετά τη Συνθήκη της Λωζάνης (1923) μόνο μερικές δεκάδες χιλιάδες Αρμενίων είχαν απομείνει στην Τουρκία, συγκεντρωμένοι κυρίως στην Κωνσταντινούπολη. Είναι φανερό πως η κατάσταση των περισσότερων Αρμενίων στο τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν δραματική. Πολλοί ζούσαν σε πρόχειρα παραπλήγματα λίγο πιο έξω απ’ το Χαλέπι, τη Δαμασκό, τη Βηρυτό, την Αθήνα (σημειωτέον ότι η Ελλάδα δέχτηκε επίσης το 1,2 εκατομμύριο Ελλήνων που απελάθησαν από τη Μικρά Ασία κι ανταλλάχθηκαν με 650.000 μουσουλμάνους που απελάθηκαν στην Τουρκία), τη Φιλιππούπολη, τη Σόφια και την Κύπρο. Παρά ταύτα, με τον καιρό, όχι μόνο ενσωματώθηκαν στον πληθυσμό των χωρών αυτών, αλλά και διακρίθηκαν και διέπρεψαν

Για όσους Αρμενίους κατέφυγαν σε ήδη ανεπτυγμένες χώρες οι συνθήκες ήταν επισφαλείς, όπως είναι πάντα για όλους όσους καταφεύγουν σε μια χώρα τη γλώσσα της οποίας δε γνωρίζουν και δε διαθέτουν κεφάλαια, παρά μόνο τα δυο τους χέρια.

Ο αριθμός των θυμάτων καθώς και ο τρόπος εκτέλεσής τους έμεινε μοναδικός στη σύγχρονη ιστορία, κάνοντας έτσι την 24η Απριλίου του έτους 1915 διεθνώς γνωστή ως ημέρα της πρώτης γενοκτονίας του 20ού αιώνα, η οποία διαπράχθηκε από την Τουρκία και είχε 1.500.000 και πλέον θύματα, Αρμένιους όλων των ηλικιών, ενώ περίπου μισό εκατομμύριο άστεγοι διέφυγαν στα εδάφη που σήμερα αποτελούν τη Δημοκρατία της Αρμενίας, σε περιοχές της Μέσης Ανατολής, της Ευρώπης και της Αμερικής.

Η Τουρκία, εντούτοις, παρά τα συντριπτικά στοιχεία που τεκμηριώνουν την Γενοκτονία των Αρμενίων, επιμένει στην αδιάλλακτη θέση της πλήρους άρνησης της ιστορικής αλήθειας. Και κάθε φορά που μία χώρα έρχεται είτε επίσημα είτε ανεπίσημα να αναγνωρίσει την Γενοκτονία η Τουρκία αντιδρά και απειλεί θεούς και δαίμονες.

 ΠΗΓΕΣ:

* ΠΑΤΡΙΣ

* Ιστοσελίδα για την γενοκτονία των Αρμενίων, http://www.theforgotten.org/noflash.html

* Ιστορία των Αρμενίων

* Διαρκές δικαστήριο των λαών, Το έγκλημα της σιωπής. Η γενοκτονία των Αρμενίων,

* Διεθνής Αμνηστία, Έκθεση του1992.

* Εταιρεία για τα δικαιώματα των μειονοτήτων, Μειονότητες στην Ελλάδα.

* Helsinki Watch

* Κεντρική επιτροπή για την υπεράσπιση του αρμενικού ζητήματος, Ιστορική περίληψη πάνω στο αρμενικό ζήτημα και Η αρμενική γενοκτονία.

* Cretalive.gr

Πηγή: Cretalive

1. Άλλες γυναίκες απέκτησαν δύναμη και άλλες πλούτη, είπε ο σοφώτατος Σολομών προφητικά μιλώντας ότι όχι μόνον άνδρες μα και γυναίκες σε διάφορες εποχές έλαμψαν με την ομορφιά διαφόρων αρετών. Έγιναν κοινωνοί χαρισμάτων του θείου Πνεύματος κι έκαναν με τρόπο απίστευτο τέρατα και σημεία θαυμαστά σ' ολόκληρη την οικουμένη. Γιατί χίλιες μύριες γυναίκες στην εποχή του νόμου και αργότερα στα χρόνια της χάρης η Γραφή εμφανίζει να μεταβάλλουν την ασθένεια του γένους σε γενναίο φρόνημα. Αυτές με εγκράτεια και σκληρή άσκηση κατατρόπωσαν γενναία και με τη δύναμη του Υψίστου, αυτόν, που στα παλιά ξεγέλασε την προμήτορα Εύα κι είναι του ανθρώπινου γένους εχθρός και αντίπαλος, κι έτσι κέρδισαν λαμπρά της νίκης τρόπαια.

Ο βίος της Οσίας Ελισάβετ της θαυματουργού

1. Άλλες γυναίκες απέκτησαν δύναμη και άλλες πλούτη, είπε ο σοφώτατος Σολομών προφητικά μιλώντας ότι όχι μόνον άνδρες μα και γυναίκες σε διάφορες εποχές έλαμψαν με την ομορφιά διαφόρων αρετών. Έγιναν κοινωνοί χαρισμάτων του θείου Πνεύματος κι έκαναν με τρόπο απίστευτο τέρατα και σημεία θαυμαστά σ' ολόκληρη την οικουμένη. Γιατί χίλιες μύριες γυναίκες στην εποχή του νόμου και αργότερα στα χρόνια της χάρης η Γραφή εμφανίζει να μεταβάλλουν την ασθένεια του γένους σε γενναίο φρόνημα. Αυτές με εγκράτεια και σκληρή άσκηση κατατρόπωσαν γενναία και με τη δύναμη του Υψίστου, αυτόν, που στα παλιά ξεγέλασε την προμήτορα Εύα κι είναι του ανθρώπινου γένους εχθρός και αντίπαλος, κι έτσι κέρδισαν λαμπρά της νίκης τρόπαια.

2. Μια απ' αυτές είναι και η σεβάσμια και ξακουστή για τα θαύματά της Ελισάβετ. Αυτή πατρίδα της είχε τη μεγαλούπολη Ηράκλεια της Θράκης. Οι γονείς της ήταν ξακουστοί και ονομαστοί από αρχοντική γενιά, φημισμένοι για τα πλούτη τους και περίφημοι για την αρετή τους. Του πατέρα της τ' όνομα ήταν Ευνομιανός και είχε για δεύτερη φορά γίνει ύπατος. Η μητέρα της ονομαζόταν Ευφημία. Αυτοί, όπως του καθενός το όνομα δηλώνει, ζούσαν με αγάπη και αφοσίωση στον Θεό κι αδιάκοπα δίδασκαν τον νόμο του Κυρίου. Γι' αυτό σ' όλους ήταν γνωστοί κι όλοι τούς τιμούσαν. Κατοικούσαν κοντά στην πόλη που ανέφερα, στον τόπο που από παλιά ονομαζόταν Θρακοκρήνη και τώρα Αβυδηνοί. Ζούσαν με ευσέβεια και άψογο τρόπο ζωής έχοντας πρότυπο τον Ιώβ και με πάθος ποθώντας να μιμηθούν τη φιλοξενία του Αβραάμ, απλόχερα βοηθούσαν όλους, όσοι είχαν ανάγκες υλικές. Γι' αυτό, όπως εκείνος, αποκτούν «εξ επαγγελίας» καρπό αντάξιο της ψυχικής τους ομορφιάς και αγαθοεργίας. Και το πως απόκτησαν αυτό το παιδί, θα το φανερώσει πεντακάθαρα ή διήγηση που θα ακολουθήσει.

Είχαν περάσει δεκάξι χρόνια από τότε πού παντρεύτηκαν κι ήταν ακόμη άτεκνοι. Στερημένοι από παιδί, όπως ήταν φυσικό, πικραίνονταν και λυπούνταν κι αδιάκοπα παρακαλούσαν τον καρδιογνώστη Θεό να τους διαλύσει τη λύπη της ατεκνίας και να τους χαρίσει παιδί, διάδοχο του γένους τους και κληρονόμο του πλούτου τους. Ο Κύριος, που ικανοποιεί το θέλημα των πιστών του, άκουσε με ευμένεια τη δέησή τους και δεν παρέβλεψε την προσευχή τους, που η εκπλήρωσή της έμελλε να τον ευαρεστήσει.

3. Υπήρχε λοιπόν στον τόπο κάποιο παλιό έθιμο να συγκεντρώνονται στη μνήμη της καλλίνικης μάρτυρος Γλυκερίας, όσοι γύρω κατοικούσαν, και να γιορτάζουν μαζί με όσους ζούσαν μέσα στην πόλη μια ολόκληρη εβδομάδα. Η μνήμη της Γλυκερίας τελείται στις δεκατρείς Μαΐου. Τότε ήρθαν μαζί με άλλους και οι εξαίρετοι γονείς της οσίας. Έκαναν λιτανείες και ολονύκτιες δοξολογίες. Επισκέπτονταν τους αγίους ναούς της πόλης που σ' αυτούς φυλάγονται τα τίμια λείψανα των σαράντα αγίων γυναικών, του διακόνου Αμμώς και πολλών άλλων αγίων. Γι' αυτούς τους αγίους και την πανέμορφη και λαμπρή οικοδόμηση του ναών μας αφηγείται λεπτομερέστερα ο βίος του μεγάλου ανάμεσα στους ιεράρχες Παρθενίου[2]. Αυτούς τούς αγίους τούς τιμούσαν όπως τους έπρεπε, τους επαινούσαν παραθέτοντας κοινή τράπεζα και γέμιζε η ψυχή τους ευφροσύνη. Λιτάνευαν τότε την πολυσέβαστη κάρα της μάρτυρος που αποκεφαλίστηκε για την αγάπη του Χριστού. Αυτήν την κάρα της αγίας, ο πατέρας της οσίας Ευνομιανός, καθώς τελούνταν η θεία μυσταγωγία από τον τότε αρχιερέα της πόλης Λέοντα στον ιερό ναό της Θεομήτορος με τ' όνομα Θησαυρός, την αντίκρυσε μια να χαμογελάει κι άλλοτε πάλι να λυπάται. Αυτό το λογάριασε σαν φανερό σημάδι της πίστης του στη μάρτυρα και γέμισε η ψυχή του με χαρά και λύπη μαζί.

Η σύναξη τέλειωσε αφού ο κόσμος είχε κάνει μεγάλης διάρκειας προσευχή στον χώρο του Καταχειλά, έτσι ονομαζόταν εκεί ο ναός της Παναγίας. Τότε, κατά τις δώδεκα η ώρα, αφού και πάλι συνάχτηκαν στον λαμπρό ναό της μάρτυρος Γλυκερίας, τέλεσαν τον εσπερινό κι όλοι από κει έφυγαν, ενώ μόνος ο Ευνομιανός μαζί με τη γυναίκα του την Ευφημία έμεινε σ' εκείνο τον τόπο. Εκεί ικέτευε την αθληφόρο με θέρμη περισσή, να λύσει τα δεσμά της στείρωσής τους και παρ' ελπίδα να τους χαρίσει παιδί. Τράβηξε η προσευχή τους ως τα μεσάνυχτα και τότε έγειραν χάμω και τους πήρε για λίγο ο ύπνος. Ύστερα ξύπνησαν και, ω του θαύματος και των φρικτών του Θεού μυστηρίων, παρουσιάζεται στον άνδρα σε όνειρο η γλυκύτατη, όπως τ' όνομά της δήλωνε, μάρτυρα Γλυκερία και του λέγει:

› Γιατί μου δημιουργείς κόπους, άνθρωπέ μου, και μου ζητάς αυτό που μόνο ο Θεός μπορεί να σου το δώσει; Όμως, αν στ' αλήθεια δίνεις τον λόγο σου πως θ' αποκτήσετε καρδιά και πνεύμα ταπεινό και πως ποτέ δεν θα καυχιέστε σε βάρος των άλλων, ευχή κάνω να σου δώσει με τις πρεσβείες μου ο μεγαλόδωρος Κύριος το γρηγορώτερο ένα κορίτσι. Αυτό θα το ονομάσεις Ελισάβετ, γιατί θ' αναδειχθεί όμοια στην ψυχή με τη μητέρα του Ιωάννη του προδρόμου και βαπτιστή.

Αυτός με όρκο συμφώνησε ότι θα κάνει αυτά πού ζήτησε α αγία. Τότε εκείνη τον σφράγισε με το σημείο του σταυρού κι έφυγε από κοντά του. Ο άνδρας όταν ξύπνησε, διηγόταν το όραμα στη γυναίκα, ενώ και εκείνη έλεγε ότι είδε παρόμοιο. Το ίδιο και ο θεοφιλέστατος αρχιεπίσκοπος προικισμένος με διορατικό χάρισμα, όπως ακριβώς ή μάρτυς του Χριστού, έτσι κι εκείνος νουθετούσε τους δυο τους με συμβουλές. Ύστερα από τη γιορτή, αφού τους φιλοξένησε τρεις μέρες, τους ευλόγησε και ειρηνικά τούς ξεπροβόδισε για το σπίτι τους.

4. Η γυναίκα αμέσως συνέλαβε και αφού συμπληρώθηκαν οι εννέα μήνες, σύμφωνα με την αληθινή προφητεία της μάρτυρος, γέννησε κορίτσι. Όταν πέρασαν σαράντα μέρες, ο Ευνομιανός πήρε το παιδί με τη μητέρα και το έφερε στην πόλη. Έφθασε στον ναό της σεβαστής μάρτυρος, πλησίασε στη σεπτή της εικόνα πού ήταν τοποθετημένη στα δεξιά, πρόσπεσε με το πρόσωπο στη γη και την ευχαριστούσε μ' όλη του την καρδιά με δάκρυα συγκερασμένα με χαρά. Έπειτα έστησε το βλέμμα του στην εικόνα κι όταν, όπως της έπρεπε, εκδήλωσε την ευγνωμοσύνη του, είδε κάποιο παράξενο κι εξαίσιο μαζί θέαμα. Η απεικόνισή της δηλαδή άστραψε πιότερο από τον ήλιο, κίνησε τα χείλη ήρεμα και είπε:

› Καιρός να ξεπληρώσεις, Ευνομιανέ, τις συμφωνίες σου με τον Θεό.

Γέμισε ή ψυχή του από φόβο και τρόμο κι έμεινε να βλέπει το θέαμα αποσβολωμένος. Έπειτα πήγαν στον σεβαστό αρχιεπίσκοπο, τον χαιρέτησαν, όπως τους ήταν συνήθεια, με σεβασμό και τον θερμοπαρακάλεσαν να κάνει χριστιανό το παιδί τους. Εκείνος αφού τους δέχθηκε, το βάφτισε και τούδωσε το όνομα Ελισάβετ, όπως προείπε η μάρτυς. Πρόσθεσε πολλές ευχές γι' αυτούς κι ύστερα γύρισε στο παιδί και είπε:

› Παιδί μου, ας με σπλαγχνιστεί με τη δική σου μεσιτεία ο Θεός κι ας μου χαρίσει συγχώρεση για τις αμαρτίες μου.

Έπειτα απ' αυτά γύρισαν στο σπίτι τους με πλημμυρισμένη την ψυχή από χαρά. Το κορίτσι μεγάλωνε και πρόκοβε σε χάρη Θεού. Όταν πια έγινε τριών χρόνων, ο πατέρας της άρχισε να της μαθαίνει τα ιερά γράμματα. Σ' αυτά τόσο πολύ φάνηκε επιδέξια και ικανή, που τους βίους των άγίων και μόνο που τους άκουγε, μπορούσε να τους διηγείται. Μόλις συμπλήρωνε τα δώδεκα χρόνια, η μητέρα της έφυγε από την πρόσκαιρη ζωή. Ο πατέρας της ήθελε να την παντρέψει, αυτή όμως ούτε να το ακούσει δεν άντεχε. Ποθούσε πιο πολύ να νυμφευθεί τον αθάνατο νυμφίο Χριστό.

Κύλησαν από τον θάνατο της μητέρας τρία χρόνια κι ο Ευνομιανός, ο πατέρας της, έφυγε απ' αύτή τη ζωή χαρούμενος προς τον Κύριο. Η μακαρία Ελισάβετ απόμεινε ορφανή. Όμως αμέσως δόθηκε με απόλυτη εμπιστοσύνη στον Θεό, τον πατέρα των ορφανών. Λαχτάρησε τον μοναχικό και ακτήμονα βίο. Γι' αυτό το χρυσάφι και το ασήμι, που γι' αυτήν είχαν αποθησαυρίσει οι γονείς της, και την άλλη της περιουσία, πού ήταν αξιόλογη, μοίρασε στους φτωχούς και με τα χέρια των φτωχών την κατέθεσε στον Θεό. Στους δούλους πάλι και στις δούλες της χάρισε την ελευθερία τους.

5. Αναχώρησε στη βασιλίδα των πόλεων, την Κωνσταντινούπολη, χωρίς πια να κοιτάξει πίσω. Έφθασε στο ιερό μοναστήρι του μεγαλομάρτυρα Γεωργίου, που έχει τ' όνομα «Μικρός Λόφος», όπου ηγουμένη ήταν κάποια θεία της από τον πατέρα της. Εκεί απαρνήθηκε τον κόσμο, φόρεσε το αγγελικό σχήμα και ολόψυχα δόθηκε στους ασκητικούς αγώνες.

Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα πέτυχε κάθε είδος αρετής και γέμισε με όλα τα χαρίσματα του Πνεύματος. Με μακροχρόνιες νηστείες δουλαγωγούσε τό σώμα της και το τυραννούσε, όπως ο μέγας Μωυσής κι ο Θεσβίτης Ηλίας. Έμενε δίχως να φάει πολλές φορές σαράντα ολόκληρες μέρες, ενώ ποτέ δεν έβαζε στο στόμα της λάδι, αλλά τρεφόταν μόνο με τον ζωντανό και επουράνιο άρτο. Κι όσο συνεχώς στολιζόταν με την ταπείνωση που εξυψώνει, και με τα μάτια της καρδιάς ατένιζε νοερά τη θεϊκή ομορφιά, τόσο δεν ήθελε ούτε και στο ελάχιστο να υψώσει τα μάτια της προς τον ουρανό, ώστε περισσότερο από τρισήμιση χρόνια είχε στραμμένο το βλέμμα της στη γη, χωρίς ούτε μια φορά να το σηκώσει προς τον ουρανό. Την ακτημοσύνη τη θεωρούσε σαν τον μεγαλύτερο πλούτο και γι' αυτό την αγαπούσε εξαιρετικά. Είχε πάντοτε ένα μόνο χιτώνα φορώντας στολή αφθαρσίας, που με την απάθειά της είχε γι' αυτήν υφανθεί απ' τον Θεό. Κι όπως η ψυχή της καιγόταν από τον θεϊκό έρωτα, δεχόταν με ευκολία την παγωνιά του χειμώνα κι είχε γυμνά τα πόδια της από υποδήματα, έτσι ωραία καθώς πορευόταν προς το βραβείο της ουράνιας πρόσκλησης. Το σώμα της ποτέ δεν δέχτηκε να το πλύνει με θερμό νερό. Το διατηρούσε όμως καθαρό λούζοντάς το κάθε μέρα, όπως το λέει ο ψαλμωδός, με τις αστείρευτες πηγές των δακρύων της[3]. Και καθαρίζοντάς το από κάθε βρωμιά, καλλιεργούσε την ψυχή της έτσι, που νάχει όψη θεϊκή.

6. Συμπληρώθηκαν από τότε που μόνασε δυο χρόνια, κι η ηγουμένη της μονής, αδελφή του πατέρα της, έφυγε από την παρούσα ζωή, αφού όρισε διάδοχό της την οσία. Αυτήν, ο μέγας Γεννάδιος[4], που ήταν πατριάρχης, σύμφωνα με το έθιμο την όρισε και τοποθέτησε ηγουμένη της μονής. Και τέτοια αναδείχτηκε στα κατά Θεόν έργα και στα προτερήματα και σε τόσο μεγάλο ύψος υπεροχής αρετής και τελειότητας έφθασε, ώστε με τη μεγάλη δύναμη που απέκτησε να κάνει πολλά θαύματα, να θεραπεύει αγιάτρευτες αρρώστιες, να διώχνει δαίμονες με του Χριστού την επίκληση, ν' αξιωθεί θεϊκή έλλαμψη και ουράνια αποκάλυψη κι ακόμα να προβλέπει και να προλέγει τα μέλλοντα. Μ' αυτό το χάρισμα πρόβλεψε με θεϊκή αποκάλυψη και τη μεγάλη πυρκαϊά[5], που από θεόσταλτη οργή άναψε στην πόλη και την προείπε στον ευσεβή Λέοντα, βασιλιά τότε των Ρωμαίων.

Τα ίδια και με όμοιο τρόπο προφήτεψε και στον στυλίτη Δανιήλ, που μόναζε στον Άναπλο. Κι αν οι προσευχές αυτών των δύο δεν έφθαναν στον Θεό, ολόκληρη σχεδόν η πόλη θα γινόταν στάχτη. Γι' αυτό από τότε μεγάλη εμπιστοσύνη είχε ο ευσεβής εκείνος βασιλιάς στην οσία και την τιμούσε, όπως της άξιζε. Θέλοντας μάλιστα να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του, της χάρισε για το μοναστήρι της, που ήταν μικρό και φτωχό, ένα από τα βασιλικά κτήματα στην τοποθεσία Έβδομο, που είχε το όνομα του αγίου Βαβύλα. Σ' αυτόν τον τόπο ήταν χαλάσματα από αρκετά παλιά κτίσματα κι ανάμεσά τους από πολύ καιρό φώλιαζε μεγάλο φίδι. Αυτό προξενούσε βλάβη σε πολλούς απ' τούς διαβάτες κι έκανε τον τόπο να είναι για τον καθένα άβατος. Γι' αυτό ολόκληρη η πόλη κατεχόταν από λύπη και αμηχανία, χωρίς να μπορεί ν' απαλλαγεί από τη συμφορά. Αυτό το έμαθε η αγία από κάποιους πού κατοικούσαν εκεί και εμπνευσμένη από θεϊκό ζήλο παίρνει το όπλο του τιμίου Σταυρού και φθάνει στον τόπο. Υψώνει το βλέμμα της στον ουρανό, επικαλείται τη βοήθεια του Θεού, καλεί το θηρίο και το κάνει άθελά του να βγει απ' τη φωλιά. Το σφραγίζει με το σημείο του Σταυρού, γεμίζει με σάλιο το στόμα της, φτύνει το κεφάλι, το καταπατάει με τα πόδια της και το σκοτώνει λέγοντας:

› Θα πατήσω πάνω στα δηλητηριώδη φίδια, την ασπίδα και τον βασιλίσκο, και θα καταπατήσω το λεοντάρι και τον δράκοντα περιζωσμένη από τη δύναμη του τιμίου Σταυρού.

Έτσι απάλλαξε από την απειλή του φιδιού αυτούς που ζούσαν σ' εκείνη την πόλη. Απ' αυτό το γεγονός κι έπειτα γεμάτη από αισιοδοξία και σαν να πήρε κάποια σίγουρη πληροφορία ότι μπορεί με του Θεού τη δύναμη να νικήσει και τον νοητό, όπως και τον αισθητό δράκοντα, άρχισε με θάρρος να κάνει θαύματα.

7. Η φήμη γι' αυτήν διαδόθηκε σ' όλη την πόλη. Κάποιος απ' τους ευγενείς και πλούσιους, που είχε μοναχοκόρη που τυραννιόταν από συνεχή αιμορραγία, κι ενώ τα πιο πολλά από την περιουσία του τα είχε ξοδέψει σε γιατρούς, σε τίποτε δεν μπόρεσε να την ωφελήσει. η αρρώστια τύχαινε να είναι ισχυρότερη από την επιστήμη τους. Τέλος, απογοητευμένος για τη σωτηρία της απ' τούς γιατρούς, φέρνει την κόρη και τη ρίχνει στα πόδια της αγίας κράζοντας με δάκρυα:

› Σώσε μου το δυστυχισμένο μου κορίτσι, δούλη του Θεού. Στον Θεό και στα δικά σου χέρια και τις ευχές το εμπιστεύομαι, κι αν θέλεις, πάρε όλο μου το βίος.

Κι αυτή του είπε.

› Όσα στο σπιτικό σου ορίζεις, κράτα τα εσύ ο ίδιος σαν δικά σου, γιατί καθόλου δεν μου χρειάζονται. Εσύ όμως, αν αδίστακτα πιστεύεις και υπόσχεσαι ότι σύμφωνα με τις εντολές του Ευαγγελίου ως το τέλος της ζωής σου θα είσαι ταπεινός και θα ελεείς τους φτωχούς, η κόρη σου θα θεραπευθεί.

Όταν ο άνθρωπος συμφώνησε ότι οπωσδήποτε θα τα κάνει αυτά, εκείνη αφού άλειψε με άγιο έλαιο του μεγαλομάρτυρα Γεωργίου το κορίτσι κι ενώ παράλληλα προσευχήθηκε, το θεραπεύει και το στέλνει με τον πατέρα του στο σπίτι χαρούμενο και με καρδιά πλημμυρισμένη από ευγνωμοσύνη.
Αλλά και πολλές άλλες γυναίκες που πέθαιναν από την ίδια ασθένεια της αιμορραγίας έρχονταν σ' αυτήν με ολόψυχη πίστη και τις θεράπευε σταματώντας μ' ένα παρόμοιο τρόπο την αιμορραγία. Μαζί μ' αυτές και κάποιος άνδρας εκ γενετής τυφλός, όταν άκουσε για τα θαύματα της οσίας, έρχεται σ' αυτήν χειραγωγούμενος από άλλους.

› Σπλαχνίσου με, έλεγε, πιστή μαθήτρια του Θεού, και άνοιξέ μου τα μάτια για να δω το γλυκό φως και να δοξάσω με τη μεσιτεία σου τον Δημιουργό όλου του κόσμου.

Λυγίζει η οσία από φιλανθρωπία στους θρήνους του και χωρίς να βραδύνει υψώνει ικετευτικά τα χέρια της στον ουρανό, παίρνει λάδι του αγίου, αλείφει τα μάτια του τυφλού και σε επτά ημέρες τον κάνει να βλέπει καθαρώτατα, ενώ εκείνος μεγαλόφωνα δόξαζε τον Θεό.

8. Έτσι η αγία ακτινοβολώντας κι αστράφτοντας με τα παράδοξα θαύματά της, γέμιζε με φως αυτούς που με πίστη την πλησίαζαν. Κάποτε την ώρα που τελούνταν η θεία μυσταγωγία στον ναό, βλέπει να αστράφτει ένα απερίγραπτο φως και το πανάγιο Πνεύμα σαν ολόλευκο σενδόνι να κατεβαίνει μετά τον Χερουβικό ύμνο μέσα στο θυσιαστήριο και να καλύπτει τον ιερέα που στεκόταν μπροστά στην αγία Τράπεζα. Γέμισε τότε θάμβος κι έκπληξη. Όμως αυτό που είδε, δεν το είπε σε κανέναν μέχρι που έφθασε ο καιρός της εκδημίας της στον Θεό. Όσο πλησίαζε η ώρα της, ο πόθος της περίσσευε, όπως έλεγε, να δει την πατρίδα της. Ήρθε στην Ηράκλεια, προσκύνησε τους εκεί σεπτούς ναούς των αγίων και μπήκε στον ναό της Θεοτόκου, που είχε την προσωνυμία των Χαλκοπρατείων.

Ενώ προσευχόταν, παρουσιάζεται κάποια γυναίκα σαν νάταν από εκείνες τις ξακουστές κι αρχόντισσες της πόλης. Την αγκαλιάζει με αγάπη αληθινή, την ασπάζεται και της λέει:

› Καλώς ήρθες πολυαγαπημένη μητέρα.

Και η οσία της λέει.

› Ποια είμαι εγώ κυρία μου, η άσημη ξένη, που έτσι με τόση χαρά μ' αγκάλιασες και με φίλησες, εμένα που ποτέ δεν με έχεις δει;.

Εκείνη πάλι είπε:

› Πριν συλληφθείς στην κοιλιά της μητέρας σου, κατοικώντας εδώ σε γνωρίζω. Αν θέλεις, έλα στο σπίτι μου και θα πληροφορηθείς γι' αυτό.

Όταν ρώτησε η οσία:

› Πού είναι το σπίτι σου, κυρία μου;

› Στα δεξιά του ναού του αγίου ιερομάρτυρα Ρωμανού θα με δεις, είπε και με το λόγο αυτό έγινε άφαντη.

Τότε γεμάτη φόβο κι έκσταση η οσία έψαχνε παντού στον ναό ζητώντας νάβρει αυτήν που παρουσιάστηκε μπροστά της. Καθώς πουθενά δεν την έβλεπε, έφθασε βιαστικά στον πανέμορφο ναό του ιερομάρτυρα Ρωμανού. Εκεί προσευχήθηκε κι ενώ θαύμαζε την ομορφιά και τη μεγαλοπρέπεια του ναού, βρέθηκε στο δεξιό μέρος. Βγήκε από την πύλη και όταν είδε την εικόνα της αγίας και την αναγνώρισε, της φάνηκε ότι ήταν όραμα αυτό που είδε στον ναό της Θεοτόκου.

Αυτά σκεφτόταν και τότε κάποια φωνή ακούστηκε απ' την εικόνα και της έλεγε:

› Αυτή που τώρα βλέπεις κι' εκείνη που είδες πριν στον ναό, είμαι εγώ. Αλλά γρήγορα γύρισε πίσω στο μοναστήρι σου, γιατί σύντομα πρόκειται ν' αφήσεις τα γήινα και να ταξιδέψεις στην ουράνια πατρίδα.

Γέμισε φόβο και φρίκη η ψυχή της αγίας. Κι όταν έπεσε στον νάρθηκα του ναού και κοιμήθηκε, πάλι βλέπει τη μάρτυρα του Χριστού να της λέγει.

› Όπως καί πιο μπροστά σου είπα, πήγαινε στο μοναστήρι σου, γιατί ο καιρός της εκδημίας σου είναι κοντά. Είκοσι τέσσερες μέρες ακόμη και φεύγεις ειρηνικά προς τον Κύριο, ύστερα από την ετήσια γιορτή που τελείται στο μοναστήρι στη μνήμη του ενδόξου μεγαλομάρτυρα Γεωργίου.

9. Μόλις λοιπόν ξύπνησε η οσία, αφού εκτέλεσε τα πρέποντα για την αναχώρηση καθήκοντα κι ευχαρίστησε και προσκύνησε τη μάρτυρα, βγήκε από την πόλη. Μπήκε σε πλοίο και ξαναγύρισε στο μοναστήρι της την πρώτη Απριλίου. Από τότε δεν έπαυσε να συμβουλεύει την αδελφότητα και να παρακαλεί και να διδάσκει τονίζοντας όλα όσα συντελούν στη σωτηρία. Όταν οι ορισμένες μέρες για την εκδημία της συμπληρώθηκαν, τέλεσε μεγαλόπρεπα τη λαμπρή και παλλαϊκή γιορτή του αοιδίμου μάρτυρα Γεωργίου. Όταν μετάλαβε τα ζωοποιά κι άχραντα μυστήρια, αμέσως έλαμψε το πρόσωπό της όπως ο ήλιος, και πλημμυρισμένη από χαρά και αγαλλίαση ύψωσε τα χέρια της στον ουρανό και με ευφροσύνη φώναξε

› Τώρα, Κύριε, μπορείς ν' αφήσεις την δούλη σου να πεθάνει, σύμφωνα με τα λόγια της καλλινίκης σου μάρτυρος, γιατί τα μάτια μου είδαν το έργο της σωτηρίας.

Απ' τις δώδεκα το μεσημέρι βυθίστηκε σε υψηλό πυρετό, που κράτησε μέχρι την άλλη μέρα. Κατά τις εννέα το πρωί κοιμήθηκε ειρηνικά κι απόθεσε το πνεύμα της στα χέρια του Θεού στις 24 Απριλίου. Το τίμιο λείψανό της έσπευσαν όλοι απ' τα γύρω μοναστήρια και το κήδεψαν λαμπρά με ψαλμούς και ύμνους στον ναό του μάρτυρα Γεωργίου. Το λείψανο μέχρι σήμερα με του Θεού τη δύναμη και τη χάρη σώζεται ανέπαφο και ακέραιο κι αναγνωρίζεται σαν κοινό ιατρείο για όσους το πλησιάζουν με πίστη. Γιατί καθένας που με απλότητα και σωστή προαίρεση προσεγγίζει τη σεβάσμια σορό και επικαλείται το θεοδώρητο όνομά της, απ' οποιαδήποτε αρρώστια κι αν κατέχεται, αμέσως με τις πρεσβείες της απολαμβάνει την κατάλληλη από την αρρώστια θεραπεία.

10. Αλλά βέβαια αξίζει να θυμηθούμε και να διηγηθούμε σύντομα και τα θαύματα που έγιναν μετά τη μετάσταση της μακαρίας, για να ωφεληθούν όσοι τα ακούνε.

Κάποιος άνδρας που είχε παράλυτο το χέρι του, παράτησε κάθε ιατρική συμβουλή σαν ανώφελη και έτρεξε στον τάφο της οσίας έχοντας πάρει θάρρος μόνο από την πίστη του σ' αυτήν. Μ' αυτήν την πίστη σε μικρό χρονικό διάστημα βρήκε θαυματουργική θεραπεία. Είχε δηλαδή συμβεί σ' αυτόν, σύμφωνα με τον λόγο του Ευαγγελίου, όπως πίστεψε, και αποκαταστάθηκε υγιές το παράλυτο χέρι του όπως ήταν και το άλλο, αφού χρίστηκε με αγιασμένο λάδι.

Κάποιος άλλος τυφλός πλησίασε τη σορό της οσίας με την ίδια προθυμία και πίστη, και αφού αλείφθηκε με όμοιο τρόπο με το άγιο λάδι, έφυγε βλέποντας ολοκάθαρα και μεγαλύνοντας τη θαυματουργή δύναμη και χάρη της οσίας.

Άλλος, που είχε ακάθαρτο πνεύμα κι άγρια παιδευόταν απ' αυτό, πρόσπεσε στην άγια λάρνακα της οσίας κι αμέσως ελευθερώθηκε από τον ολέθριο δαίμονα. Γύρισε στο σπίτι του ήρεμος διηγούμενος σ' όλους τα μεγαλεία του Θεού.

Τέτοια ήταν τα θαύματα της οσίας θαυματουργού Ελισάβετ και άλλα πολύ πιο πολλά άπ' αυτά και πιο αξιοθαύμαστα. Αυτά δεν καταγράφηκαν στο παρόν βιβλίο, για να μην γίνει κουραστικό, άλλά έχουν γραφεί σε άλλο μέρος.

11. Τέτοιος ο βίος της οσίας, τόσα πολλά τα έργα και τα χαρίσματα, που μ' αυτά ο Κύριος των πάντων τη δόξασε αξίως και όσο ζούσε και όταν έφυγε από αυτή τη ζωή. Με τις πρεσβείες της και όλοι εμείς, όσοι ποθούμε ν' απολαμβάνουμε την προστασία της και τη βοήθειά της, μακάρι να κρατηθούμε πάντοτε ανώτεροι από τα σωματικά και τα ψυχικά πάθη κι έτσι να διαφύγουμε τα σκάνδαλα των αοράτων και ορατών εχθρών χωρίς βλάβη. Και αφού διανύσουμε ειρηνικά τον παρόντα βίο, να ζήσουμε μαζί της την εκεί μακαριότητα εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών, πού σ' αυτόν πρέπει κάθε δόξα, τιμή και προσκύνηση, τώρα και πάντοτε και σ' όλους τούς αιώνες των αιώνων. Αμήν[6].

Σημειώσεις - Παραπομπές:

[1] Ο βίος της Οσίας Ελισάβετ της θαυματουργού είναι από το βιβλίο ΜΗΤΕΡΙΚΟΝ, τ. Β' του καθηγητού Δημητρίου Γ. Τσάμη καί εκδόσεως της Αδελφότητος «Η ΑΓΙΑ ΜΑΚΡΙΝΑ», Θεσσαλονίκη 1991, σελ. 356-377.

Ευχαριστούμε την Αδελφότητα για την άδεια ανατυπώσεως του θαυμαστού βίου της οσίας Ελισάβετ προς δόξαν Θεού, τιμήν της Οσίας και ψυχικήν ωφέλειαν των ορθοδόξων χριστιανών.

[2.] Πρόκειται για τον επίσκοπο Λαμψάκου που η μνήμη του εορτάζεται στις 7 Φεβρουαρίου.

[3] Τα δάκρυα αυτά δεν νοούνται με τη μεταφορική τους σημασία, αλλά στην κυριολεξία. Στα πρώτα στάδια της πνευματικής προόδου αναφαίνονται τα δάκρυα της μετανοίας και, όταν ο πιστός φθάσει στις υψηλότερες βαθμίδες της πνευματικής ζωής, τα χαροποιά δάκρυα της κατανύξεως. Βλ. σχετικά Δημ. Τσάμη, Αγιολογία, σ. 86 έ., 91, 104 κ.α.

[4] Πρόκειται για τον Γεννάδιο Α', πατρ. Κων/πόλεως (458-471). Η μνήμη του εορτάζεται στις 20 Νοεμβρίου.

[5] Πρόκειται για την φοβερή πυρκαϊά του 465, επί βασιλείας Λέοντος του μεγάλου.

[6] Η μνήμη της όσίας Ελισάβετ εορτάζεται στις 24 Απριλίου (βλ. Συναξάριον Κωνσταντινουπόλεως, στ. 625-627).

Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα) Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Μητρικῶν ἐκ λαγόνων Χριστὸν ἠγάπησας, ὥσπερ βλαστὸς Ἐλισάβετ δικαιοσύνης τερπνός, καὶ τοὶς ἴχνεσιν αὐτοῦ ἀκολουθήσασα, τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν, γεωργεῖς τᾶς ἀπαρχᾶς, ἀμέμπτω σου πολιτεία, θαυματουργοῦσα θεόφρον, πρὸς σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἠμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ἦχος πλ. δ’.
Ἐν σοί Μῆτερ ἀκριβῶς διεσώθη τό κατ᾽ εἰκόνα· λαβοῦσα γάρ τόν σταυρόν, ἠκολούθησας τῷ Χριστῷ, καί πράττουσα ἐδίδασκες, ὑπερορᾷν μέν σαρκός, παρέρχεται γάρ· ἐπιμελεῖσθαι δέ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτoυ· διό καί μετά Ἀγγέλων συναγάλλεται, Ὁσία Ἐλισάβετ τό πνεῦμά σου.

Κοντάκιον Ἦχος πλ. δ’. Ὡς ἀπαρχὰς τῆς φύσεως.
Ὡς παρθενίας τέμενος, καὶ ἀρετῶν θησαύρισμα, τὴν τῶν θαυμάτων βλυσταίνεις χρηστότητα, ὥσπερ πηγὴ ἀκένωτος, καὶ ψυχῶν καὶ σωμάτων, Ἐλισάβετ καθαίρεις τὰ ἀρρωστήματα, τῶν εὐλαβῶς ψαλλόντων, τῷ Κτίσαντι· Ἀλληλούϊα.

Κάθισμα Ἦχος πλ. γ’. Θείας πίστεως.
Πόνους ἤνεγκας, τῆς ἐγκρατείας, χάριν εἴληφας, τῆς ἀπαθείας, καὶ ἰαμάτων Ἐλισάβετ θεόπνευστε, τοῦ θεραπεύειν παντοῖα νοσήματα, καὶ ἀπελαύνειν δαιμόνων ἐνέργειαν· Ἀξιάγαστε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Μεγαλυνάριον
Ὡς ἐπαγγελίας δῶρον σεμνόν, τῶν ἐπηγγελμένων, κατηξίωσαι ἀγαθῶν, βίῳ καταλλήλῳ, Ὁσία Ἐλισάβετ, ὧν καὶ ἡμᾶς λιταῖς σου, Μῆτερ ἀξίωσον.

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου, Ορθόδοξος Συναξαριστής

π. Λουκᾶς Γρηγοριάτης: Ἡ ζωή καί τό ἔργο τοῦ μακαριστοῦ γέροντός μας, πατρός Γεωργίου Καψάνη

Ιστορικών υψηλών... συνέχεια για χαλκό - Υψηλές τιμές και υποεπενδύσεις συντρίβουν το αφήγημα της πράσινης ανάκαμψης

ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ, 12 Απριλίου (C-Fam) Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ζήτησε από το Συμβούλιο της Ευρώπης, να κηρύξει την άμβλωση ως θεμελιώδες δικαίωμα μέσα από ένα ψήφισμα που εγκρίθηκε σήμερα στις Βρυξέλλες.

Εκπομπή με τον π. Αρσένιο Βλιαγκόφτη της Κυριακής 21 Απριλίου 2024.

Η Κύπρος βρίσκεται «σε σοβαρή κρίση» και «σε σημείο καμπής» μετά το ρεκόρ αφίξεων παράνομων μεταναστών και «εκλιπαρεί για βοήθεια» την ΕΕ.