Οἱ συντάκτες τοῦ ἀντιρατσιστικοῦ νομοσχεδίου, ποὺ τόσο θόρυβο προκαλεῖ αὐτὲς τὶς ἡμέρες, θὰ θεωροῦσαν ὅτι ὁ Ἅγιος ὑποκινεῖ μὲ τοὺς ἐλέγχους του μῖσος καὶ ἐχθροπάθεια. Δακρύζει κανείς, ὅταν διαβάζει τί τράβηξε ὁ Ἅγιος, ὅταν ἐξόριστος ἔφθασε στὴν Καισάρεια, ὅπου ἀντὶ ὁ τοπικὸς ἐπίσκοπος νὰ τὸν ἀναπαύσει καὶ νὰ τὸν ξεκουράσει, ξεσήκωσε φανατικοὺς καὶ ἀκαλλιέργητους μοναχοὺς ἐναντίον του, ποὺ τὸν ἀνάγκασαν τὰ μεσάνυχτα, χωρὶς νὰ ξεκουρασθεῖ, νὰ φύγει ἀπὸ τὴν περιοχὴ καὶ νὰ συνεχίσει τὴν μαρτυρική του πορεία. Ὑπέστη τόσα ἀπὸ τοὺς ἐπισκόπους, ὥστε ἔφθασε σὲ σημεῖο νὰ πεῖ «οὐδένα λοιπὸν δέδοικα, ὡς τοὺς ἐπισκόπους, πλὴν ὀλίγων», δηλαδὴ δὲν φοβοῦμαι κανέναν, ὅπως τοὺς ἐπισκόπους, ἐκτὸς ἀπὸ λίγους1.

1. «Οὐδένα δέδοικα, ὡς τοὺς ἐπισκόπους, πλὴν ὀλίγων»

Προβληματίσθηκα γιὰ τὸ θέμα τῆς ὁμιλίας μου σήμερα. Κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους ποὺ τελειώνει σήμερα, στὰ κυριακάτικα κηρύγματα ἀνέλυα τὶς εὐαγγελικὲς περικοπές, ἐκτὸς ἐὰν συνέπιπταν τὴν Κυριακὴ μεγάλες δεσποτικὲς ἢ θεομητορικὲς ἑορτὲς ἢ καὶ μνῆμες Ἁγίων. Γιὰ τὴν σημερινὴ ἑορτὴ εἶχα καταλήξει στὸ νὰ ἀναλύσω τὴν εὐαγγελικὴ περικοπὴ ἀπὸ τὸ κατὰ Ματθαῖον Ἅγιο Εὐαγγέλιο ποὺ μόλις ἀκούσαμε, ἡ ὁποία ἀναφέρεται στὸ πῶς ἀντιμετώπισε ὁ Χριστὸς ἕναν πλούσιο νέο, ὁ ὁποῖος ἦλθε νὰ Τὸν ρωτήσει τι πρέπει νὰ κάνει, γιὰ νὰ σωθεῖ, γιὰ νὰ κληρονομήσει τὴν αἰώνια ζωή. Καὶ ὅπως κάνω συχνὰ κατέφυγα στὴν ἑρμηνευτικὴ βοήθεια τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου, τοῦ γίγαντα αὐτοῦ τῆς Θεολογίας καὶ τῆς πνευματικῆς ζωῆς, τοῦ θαυμαζόμενου καὶ τιμώμενου ἀνὰ τοὺς αἰῶνες, τὸ μεγαλεῖο τοῦ ὁποίου οὔτε κατ᾽ ἐλάχιστον μποροῦμε νὰ προσεγγίσουμε ἐμεῖς οἱ σημερινοὶ κληρικοὶ καὶ θεολόγοι.
Γι᾽ αὐτὸ μερικοί, εὐτυχῶς ἐλάχιστοι, μὲ τὴν Μεταπατερικὴ Θεολογία τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δημητριάδος θέλουν νὰ βγάλουν ἀπὸ τὴν μέση τοὺς Ἁγίους Πατέρες ὡς δῆθεν ἀνεπίκαιρους, ἐν πρώτοις, γιὰ νὰ μὴ φαίνεται ἡ δική τους μικρότητα καὶ μηδαμινότητα, καὶ κατὰ δεύτερο λόγο, γιατὶ ὁ κοφτερὸς σὰν δίστομο μαχαίρι λόγος τους ἐλέγχει καὶ κονιορτοποιεῖ τὴν πλάνη τῶν αἱρέσεων καὶ τὴν βρωμιὰ τῆς ἁμαρτίας. Συνειρμικὰ λοιπὸν σκέφθηκα τὶς ταλαιπωρίες, τοὺς διωγμοὺς, τὶς ὕβρεις, τὶς συκοφαντίες ποὺ ὑπέστη, τὸν ἐπώδυνο θάνατό του κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἐξορίας του στὶς 14 Σεπτεμβρίου τοῦ 407 στὰ Κόμανα τοῦ Πόντου μὲ ἀπόφαση βέβαια τοῦ αὐτοκράτορος Ἀρκαδίου καὶ τῆς βασίλισσας Εὐδοξίας, τὴν ὁποία ἤλεγχε γιὰ τὴν σπάταλη καὶ πολυτελῆ ζωή της καὶ τὶς ἀδικίες εἰς βάρος τῶν πτωχῶν καὶ ἀδυνάτων, ἀλλὰ δυστυχῶς καὶ μὲ τὴν συμμαχία καὶ παρότρυνση πολλῶν ἐπισκόπων, οἱ ὁποῖοι ἔνιωθαν τὸν λόγο τοῦ Χρυσορρήμονος νὰ μὴ ἐξαιρεῖ καὶ τοὺς ἴδιους. Λίγο νωρίτερα εἶχε καθαιρέσει περισσότερους ἀπὸ δέκα ἐπισκόπους ἐξ αἰτίας τῆς σκανδαλώδους καὶ ἀνήθικης ζωῆς τους. Σὲ ποιά πλευρὰ βρισκόταν τὸ μῖσος καὶ ἡ ἐμπάθεια; Στὸν Ἅγιο ποὺ ἤλεγχε ἢ στοὺς ἀνήθικους ποὺ ἐλέγχονταν;

Οἱ συντάκτες τοῦ ἀντιρατσιστικοῦ νομοσχεδίου, ποὺ τόσο θόρυβο προκαλεῖ αὐτὲς τὶς ἡμέρες, θὰ θεωροῦσαν ὅτι ὁ Ἅγιος ὑποκινεῖ μὲ τοὺς ἐλέγχους του μῖσος καὶ ἐχθροπάθεια. Δακρύζει κανείς, ὅταν διαβάζει τί τράβηξε ὁ Ἅγιος, ὅταν ἐξόριστος ἔφθασε στὴν Καισάρεια, ὅπου ἀντὶ ὁ τοπικὸς ἐπίσκοπος νὰ τὸν ἀναπαύσει καὶ νὰ τὸν ξεκουράσει, ξεσήκωσε φανατικοὺς καὶ ἀκαλλιέργητους μοναχοὺς ἐναντίον του, ποὺ τὸν ἀνάγκασαν τὰ μεσάνυχτα, χωρὶς νὰ ξεκουρασθεῖ, νὰ φύγει ἀπὸ τὴν περιοχὴ καὶ νὰ συνεχίσει τὴν μαρτυρική του πορεία. Ὑπέστη τόσα ἀπὸ τοὺς ἐπισκόπους, ὥστε ἔφθασε σὲ σημεῖο νὰ πεῖ «οὐδένα λοιπὸν δέδοικα, ὡς τοὺς ἐπισκόπους, πλὴν ὀλίγων», δηλαδὴ δὲν φοβοῦμαι κανέναν, ὅπως τοὺς ἐπισκόπους, ἐκτὸς ἀπὸ λίγους1.

2. Τὸ κομματικὸ παρασκήνιο

Τὰ εἶπα αὐτὰ εἰσαγωγικά, γιὰ νὰ ἀποτελέσουν τὴν γέφυρα στὸ νὰ ἐκφράσω τὴν γνώμη μου καὶ νὰ σᾶς ἐνημερώσω γιὰ τὸ δῆθεν ἀντιρατσιστικὸ νομοσχέδιο, τὸ ὁποῖο μετὰ ἀπὸ τρίατέσσερα χρόνια διαβουλεύσεων καὶ ἀναβολῶν θὰ ἔλθει αὐτὲς τὶς ἡμέρες στὴν Βουλή, γιὰ νὰ ψηφισθεῖ ὡς νόμος τοῦ κράτους. Ὑπάρχουν σοβαρὲς καὶ δικαιολογημένες ἀντιδράσεις κομμάτων, βουλευτῶν, ἀκαδημαϊκῶν δασκάλων, πολλῶν χριστιανικῶν σωματείων, καὶ πλήθους πιστῶν. Πρὸ παντὸς ὅμως καὶ ἐπαινετικῶς ἀντέδρασαν μὲ ἰσχυρὴ νομικὴ καὶ θεολογικὴ κατοχύρωση σοβαροὶ ἱεράρχες μὲ ἀκέραιο ὀρθόδοξο φρόνημα, ὅπως οἱ μητροπολῖτες Πειραιῶς, Κυθήρων, Γόρτυνος, Αἰτωλοακαρνανίας, Κονίτσης, Φλωρίνης καὶ Μεσογαίας, ἔστω καὶ λίγο χλιαρὰ ὁ τελευταῖος. Περιμέναμε καὶ τὴν ἀντίδραση τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὅπως ἔπραττε παλαιότερα σὲ μεγάλης ἐθνικῆς καὶ ἐκκλησιαστικῆς σημασίας θέματα.

Ποῦ ὀφείλονταν οἱ ἀναβολὲς καὶ ἡ καθυστέρηση τῆς ψήφισης τοῦ νόμου; Στὸ ὅτι τὸ Κόμμα τῆς Νέας Δημοκρατίας, ποὺ συγκυβερνᾶ μὲ τὸ ΠΑΣΟΚ, ὀρθῶς διέβλεπε ὅτι ὁ συντηρητικός, παραδοσιακός, χριστιανικός, δικός του κόσμος, ἀπ᾽ ὅπου ἀντλεῖ τοὺς ψηφοφόρους του, θὰ ξεσηκωνόταν καὶ θὰ στρεφόταν ἐναντίον του. Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι τριανταοκτώ (38) βουλευταὶ αὐτοῦ τοῦ κόμματος ἐδήλωσαν ὅτι δὲν θὰ ψηφίσουν τὸ νομοσχέδιο, ἐπειδὴ γνωρίζουν τὶς ἀντιδράσεις τῶν πολιτῶν. Εἶναι δυνατὸν ἕνα κόμμα νὰ θέλει νὰ αὐτοκαταστραφεῖ, νὰ μὴ καταλαβαίνει καὶ νὰ μὴ ὑπολογίζει τὶς ἀντιδράσεις αὐτῶν ποὺ τοῦ ἔδωσαν τὴν ἐξουσία νὰ κυβερνᾶ;

Καὶ ὅμως, εἶναι δυνατὸν γιὰ δύο βασικοὺς λόγους. Ἐν πρώτοις, διότι τὸ ἐν λόγῳ νομοσχέδιο εἶναι ξενικῆς προελεύσεως, ἀπαιτοῦν νὰ ψηφισθεῖ οἱ γνωστοὶ μεγάλοι καὶ δυνατοὶ τῆς Νέας Τάξης πραγμάτων, μπροστὰ στοὺς ὁποίους, γιὰ νὰ ὑψώσεις ἀνάστημα καὶ νὰ ἀντισταθεῖς, πρέπει νὰ εἶσαι καὶ σὺ μεγάλος, ὄχι οἰκονομικὰ καὶ στρατιωτικά, ἀλλὰ μὲ μεγάλη δύναμη ψυχῆς καὶ φρονήματος, μὲ πυρωμένη καρδιὰ καὶ ἐμπιστοσύνη στὴν δύναμη τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἔδειξαν πολλὲς φορὲς οἱ Ἕλληνες, ἀκόμη καὶ στὴν πρόσφατη ἱστορία τους. Ὁ Ἕλληνας πρωθυπουργὸς θὰ μποροῦσε νὰ ἀκούσει τὸν σφυγμὸ τῆς ἱστορίας, νὰ κατορθώσει σιγά-σιγὰ αὐτὸ ποὺ ἔκανε ὁ μεγάλος Πούτιν στὴ Ρωσία, ὅπου ἀνάξιοι προκάτοχοί του, εἶχαν δεσμεύσει καὶ αἰχμαλωτίσει τὴν καταχρεωμένη χώρα στὸ Διεθνὲς Νομισματικὸ Ταμεῖο, τώρα ὅμως τὴν ἐλευθέρωσε ἀπὸ τὴν βουλιμία τῶν τραπεζιτῶν καὶ τὴν διαφθορὰ τῶν ὁμοφυλοφίλων. Νὰ ἀκούσει τὸν σφυγμὸ τῶν Χριστιανῶν Ἑλλήνων, οἱ ὁποῖοι δικαιολογημένα, ὅπως εἶναι ἐξοργισμένοι ἀπὸ τὸν ἀνόσιο καὶ ἀντιδημοκρατικὸ αὐτὸν νόμο θὰ ἐγκαταλείψουν τὴν συντηρητικὴ παράταξη, γιατὶ ὁ νόμος οὐσιαστικὰ εἶναι ρατσιστικός· στρέφεται κυρίως ἐναντίον τοῦ ἐλεγκτικοῦ λόγου τῆς Ἐκκλησίας, τὴν ὁποία θέλουν ἄφωνη καὶ ὑποταγμένη στὶς μεθοδεύσεις τῶν ἰσχυρῶν.

Ἀνεχθήκαμε τὴν φτώχεια καὶ τὴν ὑλικὴ ἐξαθλίωση μὲ τὶς ἀδιανόητες περικοπὲς τῶν μισθῶν καὶ τῶν συντάξεων, μὲ τὴν δυσβάστακτη φορολογία, ἀκόμη καὶ στὶς ἀποθῆκες καὶ στὰ κοτέτσια, ὅπως εἶχε προβλέψει ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς σὲ μία προφητεία του, δὲν θὰ πουλήσουμε τώρα τὸν Χριστὸ καὶ τὴν ψυχή μας. Ὁ ἴδιος Ἅγιος σὲ μιὰ περίοδο πολὺ πιὸ δύσκολη ἀπὸ τὴν δική μας συμβουλεύει: «Τὸ κορμί σας ἂς τὸ καύσουν, ἂς τὸ τηγανίσουν· τὰ πράγματά σας ἂς τὰ πάρουν· μὴ σᾶς μέλει· δώσατέ τα· δὲν εἶναι ἰδικά σας. Ψυχὴ καὶ Χριστὸς σᾶς χρειάζονται. Αὐτὰ τὰ δύο ὅλος ὁ κόσμος νὰ πέση, δὲν ἠμπορεῖ νὰ σᾶς τὰ πάρη, ἐκτὸς καὶ τὰ δώσετε μὲ τὸ θέλημά σας. Αὐτὰ τὰ δύο νὰ τὰ φυλάγετε, νὰ μὴ τὰ χάσετε»2. Ἐδῶ καὶ μερικὲς δεκαετίες μᾶς τὰ παίρνουν καὶ αὐτὰ μὲ πολὺ λίγους νὰ ἀντιδροῦν καὶ νὰ ἀνθίστανται.

Ὁ δεύτερος λόγος ποὺ τὸ συντηρητικὸ κόμμα δὲν ἀντιδρᾶ εἶναι γιατὶ οἱ τοῦ ΠΑΣΟΚ ποὺ στηρίζουν τὴν κυβέρνηση εἶναι στὴν κορυφὴ ἐκκλησιομάχοι, ἀμερικανοαναθρεμμένοι καὶ δυτικόπληκτοι, εἰσηγητὲς καὶ ἐφαρμοστὲς ὅλων τῶν νόμων ποὺ κατέστρεψαν τὶς ἠθικὲς ἀξίες, ποὺ μετέφεραν καὶ μεταφέρουν μὲ τὰ ξενοπληρωμένα καὶ ἐλεγχόμενα τηλεοπτικὰ κανάλια ὅ,τι πιὸ βρωμερὸ καὶ ἀκάθαρτο ὑπάρχει στὴν Ἀμερικὴ καὶ στὴν Εὐρώπη. Τώρα ὁμολογοῦν καὶ καυχῶνται ὅτι αὐτοὶ πιέζουν τὴν κυβέρνηση καὶ ἀπειλοῦν ὅτι, ἐὰν δὲν ψηφισθεῖ ὁ νόμος, θὰ ἀποσύρουν τὴν στήριξή τους, ἔχοντας σ᾽ αὐτὸ τὴν ὁλόθυμη στήριξη τῆς ἄθεης ἀριστερῆς κουλτούρας καὶ διανόησης, ἀλλὰ καὶ τῶν περισσοτέρων ἀριστερῶν κομμάτων, ἐκτὸς τοῦ ΚΚΕ, τὸ ὁποῖο πολιτικὰ καὶ ὄχι ἐκκλησιαστικὰ κρίνοντας ἀποφάσισε ὀρθῶς νὰ μὴ ψηφίσει τὸ νομοσχέδιο. Ὑπερθεματίζει δὲ καὶ κραυγάζει ὑπὲρ τοῦ νομοσχεδίου ἡ ἀξιωματικὴ ἀντιπολίτευση, ὁ ΣΥΡΙΖΑ, ἡ ὁποία, ἂν ἐπιτρέψει ὁ Θεὸς γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας, νὰ ἀναλάβει τὴν ἐξουσία, θὰ ρημάξει πνευματικὰ καὶ ἠθικά, ἀλλὰ καὶ ἐθνικά, τὴν Ἑλλάδα, θὰ κόψει ὄντως σύρριζα, θὰ ξερριζώσει ὅ,τι ἄφησαν τὸ ΠΑΣΟΚ καὶ οἱ «φωτισμένοι» τῆς Νέας Δημοκρατίας, ἀφοῦ πρωτοστατεῖ σὲ ὅλες τὶς ἀντιχριστιανικὲς καὶ ἀντεθνικὲς ἐνέργειες, στὸν χωρισμὸ ἐκκλησίας καὶ πολιτείας, στὴν ἀλλοίωση τῆς ἱστορίας στὰ σχολικὰ βιβλία, στὴν πλημμυρίδα τῶν Μουσουλμάνων μεταναστῶν, στὴν ὑποστήριξη τῶν ὁμοφυλοφίλων μαζὶ μὲ τοὺς δημάρχους Ἀθηνῶν καὶ Θεσσαλονίκης καὶ σὲ πλεῖστα ἄλλα.

3. Οἱ λόγοι τῆς ἀντιδράσεως

Ἂς δοῦμε ὅμως τώρα σύντομα καὶ ἁπλᾶ γιατὶ ὑπάρχει αὐτὴ ἡ ἀντίδραση, ἡ ὑγιὴς καὶ δικαιολογημένη, ἐναντίον τοῦ δῆθεν ἀντιρατσιστικοῦ νομοσχεδίου, τὸ ὁποῖο οὐσιαστικὰ εἶναι ρατσιστικό, ἀντιδημοκρατικό, ἀνελεύθερο, ἀντιχριστιανικό. Γι᾽ αὐτὸ προηγουμένως στὴν περίπτωση τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου ἔθεσα τὸ ἐρώτημα: Ποιός ὑποκινοῦσε τὸ μῖσος καὶ τὴν ἐχθροπάθεια; Ὁ Ἅγιος ποὺ δικαιολογημένα ἤλεγχε τοὺς ἰσχυροὺς μὲ τὸν λόγο ἢ οἱ ἰσχυροὶ ποὺ μὲ τὶς πράξεις τους τὸν ἔστειλαν στὴν ἐξορία μέχρι θανάτου; Ποιόν ἐδικαίωσε ἡ ἱστορία; Τὸν δικαίως ἐλέγχοντα μὲ τοὺς λόγους ἢ τοὺς μισοῦντας μὲ νόμους καὶ διατάγματα καὶ ποινές, γιὰ νὰ ἀποφύγουν τοὺς ἐλέγχους; Νὰ δοῦμε ἐπίσης γιατί, ἐνῶ σοβαροὶ καὶ συγκροτημένοι ἀρχιερεῖς, χριστιανικὰ σωματεῖα, ἀκαδημαϊκοὶ δάσκαλοι καὶ πλῆθος πιστῶν μὲ ἐπιστολὲς καὶ ἀναρτήσεις στὸ Διαδίκτυο ἀντέδρασαν καὶ ἀντιδροῦν, ἀντίθετα ἡ Ἱερὰ Σύνοδος συμμαχοῦσα μὲ τοὺς πολιτικοὺς ἔνιωσε τὴν ἀνάγκη νὰ στηρίξει καὶ νὰ ἐπαινέσει τὸ νομοσχέδιο, πλὴν τῶν ὀλίγων ἱεραρχῶν, τοὺς ὁποίους ἐμνημονεύσαμε. Μήπως ἰσχύει ἐπακριβῶς καὶ στὴν προκειμένη περίπτωση αὐτὸ ποὺ εἶπε ὁ Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος: «Οὐδένα δέδοικα, ὡς τοὺς ἐπισκόπους, πλὴν ὀλίγων»;

Ὅταν πρὶν ἀπὸ λίγα χρόνια πληροφορηθήκαμε τὸ περιεχόμενο τοῦ μεσαιωνικοῦ καὶ δικτατορικοῦ αὐτοῦ νόμου, ὁ ὁποῖος ποινικοποιεῖ τὴν ἐλευθερία τῆς γνώμης καὶ τῆς ἔκφρασης, καὶ οὐσιαστικὰ καταργεῖ βασικὴ ἀρχὴ τοῦ δημοκρατικοῦ πολιτεύματος, ἤμουν αἰσιόδοξος ὅτι οἱ τῆς Ἐκκλησίας δὲν ἔπρεπε νὰ ἀνησυχοῦμε, διότι θὰ ἀντιδράσουν τὰ πολιτικὰ κόμματα καὶ ἡ ἀριστερὴ διανόηση. Τόσοι ἀγῶνες ἔγιναν γιὰ νὰ καταργηθεῖ ὁ αὐταρχικὸς καὶ ἀπολυταρχικὸς χαρακτήρας τῶν τυραννικῶν καθεστώτων ὅλων τῶν ἐποχῶν, ἰδιαίτερα τοῦ Μεσαίωνα, ἡ παντοδυναμία καὶ τὸ ἀνεξέλεγκτο τῶν μοναρχῶν καὶ τῶν φεουδαρχῶν, ἡ καταπίεση τῶν λαῶν καὶ ἡ φίμωση τοῦ λόγου, νά θεσμοθετηθοῦν ἡ ἐλευθερία τοῦ λόγου καὶ τοῦ τύπου, καὶ τώρα θὰ ἐπανέλθουμε καὶ πάλι στὰ ἴδια; Αὐτὰ ποὺ ἔγιναν μὲ τὸν ῞Αγιο Ἰωάννη τὸν Πρόδρομο, ποὺ τοῦ ἔκοψαν τὸ κεφάλι, γιατὶ ἤλεγξε ὡς μοιχοὺς τὸν Ἡρώδη καὶ τὴν Ἡρωδιάδα, μὲ τὸν ἴδιο τὸν Θεάνθρωπο Κύριο, τὸν Ὁποῖο πολιτικὴ καὶ θρησκευτικὴ ἐξουσία, ἰδιαίτερα ἡ δεύτερη, Τὸν κατεδίκασαν σὲ σταυρικὸ θάνατο, γιατὶ ἤλεγχε τοὺς Γραμματεῖς καὶ Φαρισαίους μὲ ἐκεῖνα τὰ φοβερὰ «οὐαί» καὶ ἄλλες ἀπαξιωτικὲς ἐκφράσεις, τὸν πρωτομάρτυρα Στέφανο γιὰ τοὺς ἴδιους λόγους, τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους, πολλοὺς Ἁγίους Πατέρες, ὅπως τὸν Ἅγιο Ἰωάννη Χρυσόστομο, ποὺ μνημονεύσαμε, καὶ τὸν Ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλὸ ὁ ὁποῖος πολεμοῦσε τοὺς Ἑβραίους καὶ τοὺς ἤλεγχε, γιατὶ κατήργησαν τὴν Κυριακὴ ἀργία, ἀλλὰ καὶ γιατὶ ἐκφράζονταν ὑβριστικὰ γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Παναγία, ὅλα τὰ θύματα τῆς παπικῆς Ἱερᾶς ἐξέτασης, ἀκόμη καὶ γιὰ τὴν ὀρθὴ γνώμη τους σὲ ἐπιστημονικὰ θέματα, αὐτὰ λοιπὸν θὰ ἐπαναφέρουμε καὶ στοὺς καιρούς μας; Θὰ στέλνουμε στὶς φυλακὲς ὅσους ὁμιλοῦν, ἐλέγχουν καὶ ἐκφράζουν τὴν γνώμη τους; Αὐτὴν τὴν νέα δικτατορία καὶ τυραννία, ποὺ ὑποκρύπτει ὁ δῆθεν ἀντιρατσιστικὸς νόμος, λίγοι πολιτικοὶ καὶ ἐκκλησιαστικοὶ ἡγέτες τὴν ἀντελήφθησαν. Ἡ πλειοψηφία, εἴτε ἐν γνώσει εἴτε ἐν ἀγνοίᾳ, ὑποκύπτει στὰ κελεύσματα τῆς Νέας Ἐποχῆς τῶν Ἑβραιομασόνων, τῆς παγκόσμιας κυβέρνησης τοῦ Ἀντιχρίστου. Σὲ πολλοὺς, ἀκόμη καὶ στὸν ὁμιλοῦντα, ἐφαίνοντο αὐτὰ ὡς σενάρια συνωμοσίας, ὡς φαντασιοπληξίες καὶ συνωμοσιολογίες, ὑπάρχουν ὅμως τώρα, ὄχι ἁπλὲς ἐνδείξεις, ἀλλὰ ἀποδείξεις ὅτι τὸ μυστήριο τῆς ἀνομίας ἤδη ἐνεργεῖται. Καὶ αὐτὸ ποὺ ἐνδιαφέρει τοὺς προσκυνημένους πολιτικοὺς καὶ ἐκκλησιαστικοὺς ἡγέτες δὲν εἶναι τόσο ἡ ἐλευθερία τοῦ πολιτικοῦ λόγου, ὅσο ἡ ἐλευθερία τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ λόγου, διότι ἡ μόνη ἀκατανίκητη δύναμη εἶναι ἡ Ἐκκλησία καὶ οἱ ἄξιοι ποιμένες της.

Λίγοι κατάλαβαν ὅτι τὸ κέντρο βάρους τοῦ νόμου, ἡ βασικὴ ἐπιδίωξη, εἶναι νὰ φιμώσει τὸν ἐλεγκτικὸ καὶ πατερικὸ λόγο τῆς Ἐκκλησίας· αὐτὸν φοβοῦνται οἱ Ἑβραιομασόνοι· εἶναι οὐσιαστικὰ ρατσιστικὸς ὁ νόμος, γιατὶ στρέφεται ἐναντίον τοῦ Εὐαγγελίου, ἐναντίον τῆς χριστιανικῆς πίστεως καὶ ζωῆς, στὴ θέση τῶν ὁποίων θέλουν νὰ βάλουν τὴν βρώμικη, τὴν σιχαμερὴ ζωὴ τῶν πόρνων, τῶν μοιχῶν, τῶν ὁμοφυλοφίλων, ἀλλὰ καὶ τὴν πλάνη τῆς πανθρησκείας τοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ τῆς Μασονίας, ὅπου δικαιολογοῦνται καὶ ἐνθαρρύνονται οἱ ἠθικὲς παρεκτροπές.

4. Γιατὶ συμφώνησε ἡ Ἱερὰ Σύνοδος;

Καὶ γεννᾶται ἀμέσως τὸ ἐρώτημα. Καλά, ἂν εἶναι ἔτσι, ἡ Ἱερὰ Σύνοδος πῶς συμμαχεῖ καὶ συμπορεύεται; Ὅπως συμμάχησε τὸ ἰουδαϊκὸ ἱερατεῖο στὴν καταδίκη τοῦ Χριστοῦ ἢ μᾶλλον πρωτοστάτησε· ὅπως συμμάχησαν οἱ ἐπίσκοποι μὲ τὴν Εὐδοξία στὴν Κωνσταντινούπολη μὲ συνοδικὴ ἀπόφαση ἐναντίον τοῦ Ἁγίου Ἰωάνου Χρυσοστόμου καὶ πολλὲς ἄλλες σύνοδοι ἐναντίον Ἁγίων, ὅπως τοῦ Μ. Ἀθανασίου καὶ τοῦ ῾Αγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, ὁ ὁποῖος ἤλεγξε τὴν μοιχοζευξία τοῦ αὐτοκράτορα καὶ τὴν αἵρεση τῆς εἰκονομαχίας. Πόσοι ἀπὸ τοὺς ἐπισκόπους καὶ τοὺς ἱερεῖς ἐλέγχουν σήμερα τὰ μεγάλα ἁμαρτήματα τῶν ἀρχόντων, τὶς ἀδικίες καὶ τὶς παρανομίες των, αὐτοὺς ποὺ ὑποστηρίζουν φαντασθῆτε! τὴν σιχαμερὴ ὁμοφυλοφιλία; Πόσοι ἐλέγχουν τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς ἡγέτες ποὺ προωθοῦν τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Ἐλάχιστοι. Καὶ δὲν φθάνει ποὺ δὲν ἐλέγχουν· ἐνοχλοῦνται καὶ θυμώνουν ἐναντίον ἐκείνων ποὺ ἐλέγχουν, διότι φαίνεται ὅτι ἐλέγχονται οἱ ἴδιοι καὶ νιώθουν ἐνοχές.

Δέχθηκαν λοιπὸν ἀσμένως οἱ συνεργαζόμενοι μὲ τοὺς Νεοεποχίτες πολιτικοὺς κληρικοὶ καὶ θεολόγοι τὸ νομοσχέδιο, γιατὶ θεώρησαν κατάλληλη τὴν εὐκαιρία νὰ φιμώσουν καὶ στὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο τὶς φωνὲς ὅσων ὁμιλοῦν ἐναντίον τῶν ὁμοφυλοφίλων, ἐναντίον τοῦ Ἰσλάμ, ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῶν ἄλλων ἐκτροπῶν καὶ αἱρέσεων καὶ νὰ τοὺς παρουσιάσουν ὅτι ἔχουν μῖσος, ὅτι ὑποκινοῦν ἐχθροπάθειες, εἶναι ἀκραῖοι, φανατικοί, δὲν ἔχουν τὸ πνεῦμα τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ. Ἀναιρέσαμε πολλὲς φορὲς καὶ δείξαμε πόσο ψεύτικη καὶ ἀντιευαγγελικὴ εἶναι αὐτὴ ἡ ἀγάπη καὶ ὅτι ὁ ἔλεγχος τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς αἱρέσεως γίνεται ἀπὸ ἀληθινὴ ἀγάπη καὶ ἀποτελεῖ βασικὸ στοιχεῖο τῆς Εὐαγγελικῆς Διδασκαλίας καὶ τῆς Πατερικῆς Παραδόσεως.

Ἔχομε ἄλλωστε πολλὰ δείγματα αὐτῆς τῆς συμμαχίας καὶ τῆς συμπορεύσεως τοῦ ἀρχιεπισκόπου καὶ ἄλλων ἐπισκόπων σὲ συγκεκριμένες ἐπιδιώξεις τῶν Ἑβραιομασόνων: στὸν χωρισμὸ ἐκκλησίας καὶ πολιτείας, στὴν μεταβολὴ τοῦ ὀρθοδόξου θρησκευτικοῦ μαθήματος σὲ θρησκειολογικό, στὴν καθιέρωση ἰσλαμικῶν σπουδῶν στὴν Θεολογικὴ Σχολὴ Θεσσαλονίκης, γιὰ νὰ ἀναθρέψουμε καὶ μέσα στὴν αὐλή μας τζιχαντιστὲς τοῦ Κορανίου, στὴν ἀνέγερση καὶ ἀνακαίνιση τζαμιῶν στὴν Ἀθήνα καὶ στὴν Θεσσαλονίκη ἀπὸ τοὺς δημάρχους τῶν δύο μεγαλυτέρων πόλεων, τῆς πρωτεύουσας καὶ τῆς συμπρωτεύουσας, οἱ ὁποῖοι βάλθηκαν νὰ μᾶς πείσουν καὶ νὰ περάσουν καὶ στὸν νόμο ὅτι τὸ Εὐαγγέλιο καὶ οἱ Πατέρες ποὺ καταδικάζουν τὴν ὁμοφυλοφιλία ὡς τὸ πιὸ σιχαμερὸ καὶ βρωμερὸ πάθος ἐμπνέονται ἀπὸ ρατσισμό, γι᾽ αὐτὸ πρέπει σιγά- σιγὰ νὰ δεχθεῖ ἡ πολιτεία καὶ τὸν γάμο τῶν ὁμοφυλοφίλων καὶ τὴν υἱοθεσία παιδιῶν ἀπὸ ζευγάρια ὁμοφυλοφίλων, ὅπως τὸ ἔκαναν ἤδη στὴν «προοδευμένη» Εὐρώπη. Καὶ πρὸ παντὸς συμπόρευση στὴν προώθηση τῆς παναίρεσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τέκνου γνήσιου τῆς Μασονίας.

Καὶ πῶς συμφώνησαν μὲ αὐτὰ ὅλοι οἱ συνοδικοί; Δὲν πληροφορήθηκαν τὶς ἀντιδράσεις τῶν ἑπτὰ ἀρχιερέων ποὺ κατέκριναν τὸ νομοσχέδιο; Ἡ ἀπάντηση γιὰ μερικοὺς βρίσκεται στὸ ὅτι δὲν ἔχουν ἀγωνία καὶ ἀνησυχία γιὰ τὰ τεκταινόμενα, τὰ ἀγνοοῦν καὶ ἀρκοῦνται στὶς τιμὲς καὶ στὶς ἀνέσεις τους· ἄλλοι ἀκολουθοῦν τὸν ἀρχιεπίσκοπο καὶ τοὺς μεμυημένους στὰ δρώμενα τῆς Νέας Ἐποχῆς, γιὰ νὰ προωθήσουν σὲ θέσεις ἐπισκόπων «πνευματικά» τους παιδιὰ καὶ γιὰ ἄλλες ἐξυπηρετήσεις.

Ἐμεῖς πρέπει νὰ συγχαροῦμε ὅσους ἀντέδρασαν καὶ ἀντιδροῦν στὸ ρατσιστικὸ αὐτὸ νομοσχέδιο, ποὺ εἶναι φίμωτρο τῆς ἐλευθερίας τοῦ λόγου, κατ᾽ ἐξοχὴν τοῦ ἐλεγκτικοῦ λόγου τῆς Ἐκκλησίας. Ἐκτὸς τῶν ὀλίγων ἐπισκόπων ποὺ ἐφάνησαν ἄξιοι τῆς ἀρχιερωσύνης νὰ συγχαροῦμε ἰδιαίτερα τὸν ἀνεξάρτητο βουλευτή τῆς Ἀχαΐας Π. Νικολόπουλο ποὺ ἤλεγξε μὲ πολλὴ δύναμη τὸν πρωθυπουργὸ τοῦ Λουξεμβούργου, ὁ ὁποῖος ἐξήγγειλε μὲ καμάρι τὸν γάμο του μὲ τὸν ἀγαπημένο του ἄνδρα· δυνατὰ εἶπε ὁ Ἕλληνας καὶ Χριστιανὸς βουλευτής, ποὺ καταξίωσε τὴν ψῆφο ὅσων τὸν ἐψήφισαν, ὅτι ἡ Εὐρώπη τῶν λαῶν καὶ τῶν ἐθνῶν γίνεται Εὐρώπη τῶν κιναίδων, δεχθεὶς γι᾽ αὐτὸ τὶς ὕβρεις καὶ τὶς εἰρωνεῖες δημοσιογράφων καὶ δημοσιογραφίσκων ἀπὸ τὰ νεοταξικὰ κανάλια, ποὺ εἶναι στρατευμένα στὴν ἀποχριστιάνιση καὶ διαστροφὴ τῆς κοινωνίας καὶ τῶν νέων.

5. Πῶς θὰ σώσει ὁ πρωθυπουργὸς τὴν χώρα;

Γιὰ νὰ συνδεθοῦμε τελειώνοντας καὶ μὲ τὴν σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή, ἂς σκεφθοῦμε τὶ θὰ ἀπαντοῦσε ὁ Χριστὸς στὸν πρωθυπουργό, ἂν τὸν ρωτοῦσε τί πρέπει νὰ κάνει γιὰ νὰ σώσει τὴν χώρα του. Θὰ τοῦ ἔλεγε σίγουρα ὅτι πρέπει νὰ ἀκολουθήσει ὡς κυβέρνηση τὶς ἐντολές τοῦ Εὐαγγελίου, ὅπως ἔπραξε τὸ Βυζάντιο καὶ ἐμεγαλούργησε ἐπὶ χίλια χρόνια, καταστράφηκε δὲ ὅταν ἀποστάτησε καὶ πρόδωσε τὴν πίστη προσκυνώντας τὸν πάπα· νὰ ἀφήσει τὶς φιλίες μὲ τοὺς Ἑβραίους ποὺ Τὸν ἐσταύρωσαν, μὲ τὸ Ἰσλάμ ποὺ μέχρι σήμερα σφάζει τοὺς Χριστιανοὺς καὶ μὲ τοὺς Φράγκους τοῦ πάπα καὶ τοῦ Λουθήρου ποὺ κατέστρεψαν καὶ διέστρεψαν τὴν διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου. Νὰ ὑπολογίζει στὴν συμμαχία τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι στὶς συμμαχίες τῶν ἀνθρώπων. Ἂν χρειασθῆ, νὰ ἀποχωρήσει ἀπὸ τὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, ἡ ὁποία οὔτε οἰκονομικὰ οὔτε στρατιωτικὰ μᾶς βοήθησε, ἠθικὰ δὲ μᾶς παρασύρει στὸν δικό της βόρβορο, στὴν λάσπη τῆς διαφθορᾶς καὶ τῆς ἀνηθικότητας. Νὰ μὴ ἐμπιστεύεται ὅλους τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ τὶς συνόδους, γιατὶ καὶ Ἐκεῖνον ἀρχιερεῖς καὶ σύνοδος, παράνομα ἰουδαϊκὰ συνέδρια τὸν κατεδίκασαν. Νὰ πάρει ἀποστάσεις ἀπὸ τοὺς Ἑβραιομασόνους καὶ τὶς λέσχες τους, ποὺ νομίζουν ὅτι εἶναι δυνατοὶ καὶ θὰ νικήσουν τὴν Ἐκκλησία, ὅπως ἐνόμισαν πὼς μὲ τὴν Σταύρωση θὰ Τὸν νικοῦσαν, καὶ ἔγιναν καταγέλαστοι μὲ τὴν Ἀνάσταση. Νὰ ἐνστερνισθεῖ, νὰ ἀκούσει ἕνα ἄξιο ἱεράρχη, τὸν Ἅγιο Ἰωάννη Χρυσόστομο· νὰ ἐπαναλάβει πρὸς τοὺς ἰσχυροὺς αὐτὰ ποὺ ἐκεῖνος εἶπε: «Τίποτε δὲν εἶναι πιὸ δυνατὸ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία... ῍Αν πολεμᾶς μὲ ἄνθρωπο ἢ θὰ νικήσεις ἢ θὰ νικηθεῖς. Ἂν ὅμως πολεμᾶς τὴν Ἐκκλησία, εἶναι ἀδύνατο νὰ νικήσεις· γιατὶ ὁ Θεὸς εἶναι ὁ ἰσχυρότερος ὅλων»3. Οἱ Χριστιανοὶ δὲν τρομάζουμε ἀπὸ τοὺς τρομονόμους, ἀπὸ τὶς συκοφαντίες, τοὺς διωγμούς, τὶς ποινὲς καὶ τὶς φυλακίσεις. Ἀνατέμνοντας τὴν ἱστορία, γνωρίζουμε ὅτι τελικὰ νικητὲς θὰ εἶναι ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Ἐκκλησία Του, ὅπως ἐπὶ λέξει λέγει καὶ πάλι ἡ χρυσῆ γλώσσα: «Πόσοι ἐπολέμησαν τὴν Ἐκκλησίαν καὶ οἱ πολεμήσαντες ἀπώλοντο. Αὕτη δὲ ὑπὲρ τὸν οὐρανὸν ἀναβέβηκε. Τοιοῦτον ἔχει μέγεθος ἡ Ἐκκλησία· Πολεμουμένη νικᾶ· ἐπιβουλευομένη περιγίνεται· ὑβριζομένη λαμπροτέρα καθίσταται· δέχεται τραύματα καὶ οὐ καταπίπτει ὑπὸ τῶν ἑλκῶν· κλυδωνίζεται, ἀλλ᾽ οὐ καταποντίζεται· χειμάζεται, ἀλλὰ ναυάγιον οὐχ ὑπομένει· παλαίει, ἀλλ᾽ οὐχ ἡττᾶται πυκτεύει, ἀλλ᾽ οὐ νικᾶται»4. Πλανῶνται πλάνην οἰκτρὰν ὅσοι νομίζουν ὅτι μὲ τὶς ποινὲς καὶ τὶς φοβέρες θὰ ἐμποδίσουν τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου. ᾽Αντίθετα θὰ τὸ ἐμπεδώσουν περισσότερο, γιατὶ θὰ φανερωθεῖ γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ ἡ θεϊκή του δύναμη καὶ προέλευση.

Σημειώσεις:

1. Ἐπιστολὴ 9η πρὸς Ὀλυμπιάδα, 4 ΕΠΕ 37, 440442.

2. Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός (17141779). (Συναξάριον-Διδαχαί-Προφητεῖαι-Ἀκολουθία), ὑπὸ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ, μητροπολίτου Φλωρίνης, Ἀθῆναι 2005, σελ.193.

3.Ὁμιλία πρὸ τῆς ἐξορίας 1, PG 52 429: «Οὐδὲν Ἐκκλησίας δυνατώτερον ἄνθρωπε... Ἄνθρωπον ἐὰν πολεμῆς ἢ ἐνίκησας ἢ ἐνικήθης. Ἐκκλησίαν δὲ ἐάν πολεμῇς νικῆσαί σε ἀμήχανον· ὁ Θεὸς γὰρ ἔστιν ὁ πάντων ἰσχυρότερος».

4. Ὅτε τῆς Ἐκκλησίας ἔξω εὑρεθεῖ ὁ Εὐτρόπιος 1, PG 52, 398.
Ορθόδοξος Τύπος, 5/9/2014

Κήρυγμα τὴν Κυριακή, 31 Αὐγούστου 2014, στὴν Ἱ. Μονὴ Ἁγίου Γεωργίου καὶ Παναγίας Παραμυθίας Γιαννιτσῶν.

Πηγή: Θρησκευτικά 

Ἡμέρα μὲ τὴν ἡμέρα ἀποδεικνύεται ὅτι ὁ ντόρος γιὰ τὴν συμπερίληψη ἢ ὄχι τῆς ποντιακῆς γενοκτονίας στὸ ρατσιστικὸ «ἀντιρατσιστικὸ» νομοσχέδιο εἶναι ἀποπροσανατολισμὸς γιὰ νὰ περάσει τὸ μεῖζον, ἡ φίμωση τοῦ λόγου καὶ τῆς σκέψης!

Εἶναι πολλοὶ ποὺ ἐπιδιώκουν αὐτὸν τὸ ντόρο καὶ μὲ δικά τους ἄτομα ποὺ δημιουργοῦν ἐντάσεις ὑποστηρίζοντας τὰ πιὸ παράλογα πράγματα, καθοδηγοῦν τὸν λαὸ σὲ λάθος μονοπάτια ἀποπροσανατολίζοντας τὸν καὶ παρασύρουν πάρα πολλοὺς ποὺ νομίζουν ὅτι παλεύουν γιὰ κάτι θετικὸ ἀλλὰ ἁπλὰ παίζουν τὸ παιχνίδι ἀκριβῶς τῶν νεοταξικῶν συντακτῶν τοῦ νομοσχεδίου!

Εἶναι μεγάλη εὐκαιρία καὶ γιὰ τοὺς ὑπεταγμένους βουλευτὲς τῆς ΝΔ, νὰ τὸ παίξουν τζάμπα μάγκες καὶ ὁ Σαμαρὰς ὅτι εἶναι ἡγέτης ποὺ ἀφουγκράζεται τὸ συναίσθημα τοῦ λαοῦ, συμπεριλαμβάνοντας ἐν τέλει τὴν ποντιακὴ γενοκτονία στὸ νομοσχέδιο, ἐὰν....

τὸν ἀφήσουν οἱ γείτονες...

ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΣΟΧΗ! Τὸ ἐν λόγω νομοσχέδιο ἐπιδιώκει νὰ ἐνταφιάσει τὴν δημοκρατία - ὅση ἀπέμεινε... - στὴν χώρα μας. Ἐὰν περάσει - μὲ τὴν ποντιακὴ γενοκτονία μέσα ἢ ὄχι - θὰ εἶναι τὸ νομοσχέδιο ποὺ θὰ ἀνοίξει τὸ κουτὶ τῆς Πανδώρας γιὰ νὰ προβεῖ τὸ ὑπεταγμένο στὶς νεοταξικὲς φασιστικὲς δυνάμεις πολιτικὸ προσωπικό τῆς χώρας, στὴν προσπάθεια περαιτέρω ἀπαγορεύσεών σε ὅτι ἔχει σχέση μὲ τὰ συστατικά τῆς ταυτότητάς μας.

Η πολιτιστική κληρονομιά της Θεσσαλονίκης είναι το… τμήμα Ισλαμικών Σπουδών της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, σύμφωνα με τον νεοεκλεγέντα δήμαρχο της πόλης, ο οποίος, εκτός των άλλων, φιλοδοξεί να κοσμήσει την πόλη με ισλαμικούς μιναρέδες, μουσουλμανικά νεκροταφεία και από «Νύφη του Θερμαϊκού» να την μετατρέψει σε… «Χανουμάκι του Πασά».

Βεβαία δεν ξέρω αν έχει υπόψη του πως οι μουσουλμάνοι απεχθάνονται την καύση των νεκρών την οποία επίσης φιλοδοξεί να συμπεριλάβει στο καταπληκτικό έργο «αναμόρφωσης» της Θεσσαλονίκης, για το οποίο παίρνει συνεχώς τα μπράβο και τα εύσημα από τον αμερικανικό και ευρωπαϊκό τύπο. Μάλιστα το «θεάρεστο» σχέδιο του προβλέπει πως μαζί με τα αποτεφρωτήρια που θα δώσουν τον τόνο της «πολιτιστικής εξέλιξης» της πόλης, σκοπεύει να ζητήσει να τελείται και... εξόδιος ακολουθία για όσους έχουν κάνει αυτή την επιλογή. Δεν μένει παρά να το δούμε και αυτό, (άραγε θα υπάρξουν ιερείς που θα τον υπακούσουν ;) και μετά να πάρει το… βραβείο νόμπελ του καλύτερου και πιο πρωτότυπου δημάρχου παγκοσμίως. Τι ευτυχισμένοι οι κάτοικοι αυτής της πρωτοπόρας πόλης που έχουν ένα φοβερό δήμαρχο, παγκοσμίου αξίας, που έλυσε όλα τα προβλήματα της Θεσσαλονίκης, τέλειωσε το μετρό, έκανε την υποθαλάσσια, καθάρισε του δρόμους από τα σκουπίδια, έλυσε το ζήτημα του παρκαρίσματος και κυρίως προσέφερε χιλιάδες θέσεις εργασίας στην πρωτεύουσα της ανεργίας και τώρα καμαρώνει ποζάροντας με κάποιους αμφισβητήσιμου φύλου για να στείλει τις πολύ πετυχημένες φωτογραφίες του στο Άγιο Όρος από όπου θα… πάρει περισσότερη ευλογία για το «εξαίρετο» έργο του.

Το θέμα του τμήματος Ισλαμικών Σπουδών παρά τις έντονες αντιδράσεις της τοπικής Μητρόπολης, παρά του περί αντίθετου ψηφίσματος των κληρικών της Ιεράς Μητρόπολης Θεσσαλονίκης, παρά τις νομικές ενστάσεις που κρίνει το έργο αυτό αντισυνταγματικό, από τον έγκριτο πρώην πρόεδρο του Αρείου Πάγου, κ Νικόπουλο, παρά την ομόφωνη αντίθετη ψήφο του τμήματος Ποιμαντικής της Σχολής, ο περίφημος γνωστός και μη εξαιρετέος υπουργός Παιδείας, (αλλοίμονο μας!!) εναγκαλιζόμενος με τον επίσης γνωστό και μη εξαιρετέο σκουλαρικοφόρο δήμαρχο, τόνισαν πρόσφατα πως θα προχωρήσει για να δοξάσει την Θεσσαλονίκη μας!!! Έιβαλλαχ!!! Για αυτούς τους αξιότιμους κυρίους η Θεσσαλονίκη δεν ήταν ποτέ η συμπρωτεύουσα της Ανατολικής Αυτοκρατορίας, δηλαδή του Βυζαντίου, δεν είναι η αγιωτόκος Θεσσαλονίκη, δεν είναι η πόλη του αγίου Δημητρίου, του Γρηγορίου Παλαμά, δεν υπήρξε ποτέ η χριστιανική Θεσσαλονίκη που δίδαξε τον χριστιανισμό στους Σλάβους, δεν υπήρξε ποτέ η Θεσσαλονίκη του «Κανλί Κουλέ», (Λευκού Πύργου ), του «Πύργου του Αίματος» που είχε πλημμυρίσει από το αίμα των Ελλήνων μαρτύρων που σφαγιάστηκαν εκεί μέσα κατά την επαναστάτη του 1821. Σύμφωνα με τους δυο τιμητές το Ισλάμ, ένας υπουργός και ένας δήμαρχος, η Θεσσαλονίκη είναι η… Selanik, είναι η πολιτιστική πρωτεύουσα των μουσουλμάνων και των Εβραίων. Γι’ αυτό και πρέπει οπωσδήποτε να ιδρυθεί Τμήμα Ισλαμικών Σπουδών και μάλιστα μέσα στην Θεολογική Σχολή. Κάποιες επιστολές διαμαρτυρίας μερικών «γραφικών», όπως τους χαρακτήρισαν, ιεραρχών, που εξέφρασαν αντίθετη γνώμη αντιμετωπίστηκαν με χαμόγελα συγκατάνευσης. Άλλωστε οι «ένδοξοι» δεσποτάδες της Θράκης, όπου υπάρχει, ευημερεί και αυξάνεται το μουσουλμανικό στοιχείο και όπου, προς τιμή της Θράκης, υπάρχει και δρα για την «δόξα» του ελληνισμού το τουρκικό προξενείο, είναι αναφανδόν υπέρ του Τμήματος. Μεθαύριο στην Θεολογική Σχολή θα κτιστεί και ένα ωραίο μουσουλμανικό τέμενος για να ασκούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα οι μουσουλμάνοι σπουδαστές και γιατί όχι, θα γίνονται και δημόσιες τελετές σε ισλαμικές γιορτές με την παρουσία του αξιότιμου δημάρχου και του υπουργού «Παιδείας».

Μαζί τους και οι αξιότιμοι καθηγητάδες της Θεολογικής Σχολής Θεσσαλονίκης, που αμείβονται από τον δημόσιο κορβανά, δηλαδή από εμάς τους φορολογούμενους που χωρίς να κάνουν τον κόπο να ρωτήσουν κανένα αποφάσισαν την υλοποίηση της ίδρυσης του Τμήματος Ισλαμικών Σπουδών. Οι αξιότιμοι αυτοί καθηγητάδες που ψήφησαν υπέρ αυτού του σχεδίου, φαίνεται πως αρέσκονται να προσποιούνται τον κωφάλαλο και τον τυφλό. Δεν βλέπουν τι γίνεται γύρω τους στην ευρύτερη περιοχή. Δεν βλέπουν τους τζιχαντιστές. Δεν βλέπουμε τις σφαγές των Χριστιανών και όλων των άλλων ανθρώπων, από τους μαχητές του ISIL. Δεν βλέπουν την Ευρώπη που τρέμει από την επιστροφή των «δικών της» τζιχαντιστών που πολεμούν αυτή την στιγμή στην Συρία, το Ιράκ, ή όπου αλλού και κάποια στιγμή θα επιστρέψουν στις χώρες τους και θα μεταφέρουν εκεί τα «κτυπήματα» τους. Δεν βλέπουν πως αντιδρά το ίδιο το Ισραήλ στην παραμικρή επίθεση που δέχεται από τους εχθρούς του. Δεν αντιλαμβάνονται ότι καθημερινά εισέρχονται ακάλεστοι και ανεξέλεγκτα στην χώρα μας εκατοντάδες χιλιάδες μουσουλμάνοι, μεταφερόμενοι από την τουρκική μαφία βάσει του σχεδίου μετατροπής των γηγενών αυτής της ιστορικής χώρας σε μειονότητα.

Δεν τους ενδιαφέρει τίποτα από όλα αυτά. Μετέχουν σε συμπροσευχές με παπικούς, γραφούν συγγράμματα για την πατερική θεολογία χωρίς τους Πατέρες της εκκλησίας, προωθούν την μεταπατερική θεολογία, αρέσκονται σε οικουμενιστικά κηρύγματα και στην μετατροπή του μαθήματος των θρησκευτικών σε θρησκειολογία, προωθούν την «πρόοδο» και την ανεξιθρησκία και στο τέλος, εκείνο που επιδιώκουν με ξεχωριστό ζήλο, είναι ότι πρέπει ένα μετατρέψουν την Θεολογική Σχολή της Θεσσαλονίκης, που κάποτε ήταν ομολογιακή αλλά με νόμο καταργήθηκε αυτός ο χαρακτήρας της, σε… Θολογική Σχολή του Ισλάμ. Άφεριμ Ογρετμενλερίμ!

Πηγή: Ακτίνες

(Βασικὰ Μαθήματα Πολιτικῆς Ἀγωγῆς ἀπὸ δικούς μας Δασκάλους)

Ὁ Νικόλαος Μαυροκορδάτος, στὸ βιβλίο του ''Πολιτικόν θέατρον'', γράφει: ''Οἱ πολίτες μιμοῦνται τοὺς ἄρχοντές τους. Γι' αὐτὸ καὶ ἐκεῖνοι πρέπει νὰ προσέχουν πάρα πολύ, ὥστε νὰ μὴν τοὺς φθείρουν μὲ τὸ κακό τους παράδειγμα''.(1)

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἡ ζωὴ τῶν ἀρχόντων (δημάρχων, περιφερειαρχῶν, ὑπουργῶν κ.ο.κ.), δύσκολα μπορεῖ νὰ μείνει κρυφή.

Ἔλεγε ὁ Πλούταρχος(2): ''Ὅπως τὰ ψεγάδια τοῦ προσώπου μας εἶναι γνωστὰ σὲ ὅλους, ἔτσι καὶ τὰ παραμικρὰ σφάλματα τῶν ἀρχόντων, τὰ παρατηροῦν καὶ τὰ γνωρίζουν οἱ πάντες''.

Γιὰ ἕναν ἰδιώτη, τὸ νὰ εἶναι φαυλόβιος, ἀναμφίβολα, εἶναι αἰσχρό. Γιὰ ἕναν ἄρχοντα, ὅμως, εἶναι αἰσχρότερο καὶ ἀτιμότερο, διότι ἡ ζωὴ τοῦ ἄρχοντα ἐκτίθεται καὶ προσφέρεται πρὸς μίμηση ἀνὰ πάσα στιγμή.

Μάλιστα ὁ γνωστὸς πατὴρ τῆς Ἐκκλησίας Ἰσίδωρος ὁ Πηλουσιώτης(3) δίδασκε σχετικὰ καὶ τὰ ἑξῆς: ''Τὸ μέγεθος τοῦ ἁμαρτήματος εἶναι ἀνάλογο πρὸς τὸν βαθμὸ τοῦ ἀξιώματος, ποὺ ἔχει ὁ ἁμαρτάνων. Καὶ πολλὲς φορὲς σφάλματα, ποὺ τὰ παραβλέπουμε...

καὶ τὰ συγχωροῦμε στοὺς ἁπλοὺς ἀνθρώπους, τὰ θεωροῦμε ἀσυγχώρητα γιὰ τοὺς ἄρχοντες''.

Εἶναι γεγονὸς ὅτι πολὺ συχνὰ παραπονιόμαστε γιὰ τὴν ἀναξιότητα ἢ καὶ τὴν ἀνικανότητα τῶν ἀρχόντων μας. Ἀναρωτηθήκαμε, ὅμως, ποτέ, ποιοὶ εἶναι οἱ δάσκαλοί τους, ποιὰ μαθήματα πολιτικῆς ἀγωγῆς ἔχουνε διδαχθεῖ καὶ προπαντὸς ποιὰ εἶναι τὰ ζωντανὰ παραδείγματα, ποὺ ἔχουνε μπροστά τους καὶ προσπαθοῦν νὰ τὰ μιμηθοῦν;

Δυστυχῶς, μέσα στὴν παραζάλη τοῦ ''δυτικού μας ἐκσυγχρονισμοῦ'', ἀλλὰ καὶ τῆς μανίας μας, νὰ φορέσουμε στὴν Ὀρθοδοξία μας μανδύα προτεστάντικης ραφῆς, πετάξαμε στὰ ἄχρηστα τούς Δασκάλους, τοὺς δικούς μας, περιφρονήσαμε τὰ πολύτιμα μαθήματά τους καὶ πάνω ἀπ' ὅλα κρατήσαμε ἀποστάσεις ἀπὸ τὰ ζωντανὰ μας παραδείγματα: Τοὺς Ἥρωες καὶ τοὺς Ἁγίους. Τοὺς ἀθλητὲς τῆς φιλοκαλίας καὶ τοὺς μανικοὺς ἐραστὲς τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς σοφίας.

Ἐὰν πραγματικὰ σεβόμασταν τὴν πείρα τῶν Προγόνων μας καὶ τιμούσαμε τὶς Διδαχὲς τῶν Ἁγίων Πατέρων μας, θὰ φυλάγαμε τὶς παρακαταθῆκες τους ὡς κόρη ὀφθαλμοῦ καὶ δὲν θὰ τοὺς εἴχαμε ἐξορίσει συλλήβδην τόσο ἀπὸ τοὺς ἄμβωνες ὅσο καὶ ἀπὸ τὶς σχολικές μας αἴθουσες.

Σήμερα τὰ παιδιά μας, δηλαδὴ οἱ ἡγεσίες μας οἱ αὐριανές, μεγαλώνουνε, δυστυχῶς, πολιτικὰ στερημένα.

Πόσοι Ἱεράρχες, στὶς μέρες μας, ἀγωνίζονται μὲ φιλότιμο, γιὰ νὰ μυήσουν τὴν νεολαία μας, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν Πίστη, στὴν πολιτικὴ καὶ κοινωνικὴ πρόταση τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ καὶ τῶν κορυφαίων τῆς Ἀντίστασης Νεομαρτύρων;

Τὰ νιάτα, ποῦ νὰ τὰ βρεῖ σήμερα ὁ παπποὺς τους ὁ Ξενοφώντας, νὰ τὰ μιλήσει γιὰ τὸ εὐγενὲς καὶ ἀνεπανάληπτο ''ἄθλημα τῆς Πόλης'', γιὰ τὸ ἔργο καὶ τὰ καθήκοντα τῶν ἀρχόντων;

Ἔλεγε ὁ μεγάλος μας αὐτὸς ἱστορικὸς καὶ φιλόσοφος(4):

''Πρῶτο ἔργο τοῦ βασιλέως εἶναι νὰ γίνει ὁ ἴδιος καλὸς ἄνθρωπος. Δεύτερο, νὰ φροντίσει, ὅσο εἶναι δυνατόν, νὰ γίνουν ἄριστοι ἄνθρωποι καὶ οἱ κυβερνώμενοι ἀπὸ αὐτόν. Διότι ὁ λαὸς συνήθως μιμεῖται τὸν ἄρχοντά του. Κι ἂν ὁ ἄρχοντας εἶναι καλός, προτρέπει μὲ τὸ παράδειγμά του πρὸς τὰ καλὰ καὶ τίμια ἔργα. Ἐάν, ὅμως, εἶναι κακός, προτρέπει πρὸς τὰ κακὰ καὶ ἐπονείδιστα''.

Νὰ γιατί, ἰδιαίτερα στὶς ἡμέρες μας, ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ ἡγέτες (πολιτικούς, ἐκκλησιαστικοὺς κ.α.) σοφοὺς καὶ ἐνάρετους: Γιὰ νὰ δώσουν στὸν χειμαζόμενο λαό μας τὸ παράδειγμα τὸ καλό. Γιὰ νὰ γίνουν σὲ ὅλους μας ὑποδείγματα κοινωνικῆς καὶ πολιτικῆς ἀγωγῆς, ὄχι βεβαίως μὲ λόγια, ἀλλὰ μὲ τὴν καθαρή τους ζωὴ καὶ τὰ τίμια ἔργα τους.

Δυστυχῶς, ὅμως, τὰ πράγματα δείχνουν ὅτι, πλὴν ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων, ἡ βιωτὴ καὶ τὸ παράδειγμα τῶν ἀξιωματούχων τοῦ σημερινοῦ συλλογικοῦ μας βίου ἀπέχει παρασάγγας τόσο ἀπὸ τὴν παραδοσιακὴ Διδασκαλία τῆς Ὀρθοδοξίας μας ὅσο καὶ ἀπὸ τὶς σοφὲς ἐπιταγὲς τῶν ἐμπείρων καὶ Δικαίων προγόνων μας.

Σπάνια θὰ βρεῖς σήμερα ἡγέτη, ποὺ νὰ ἐκπληρώνει πιστὰ τὰ καθήκοντά του, νὰ διαθέτει χρόνο γιὰ μελέτη καὶ νὰ ἔχει τὸν νοῦ του μακριὰ ἀπὸ τὴν δόξα καὶ τὸν πλουτισμό.

Ὅπως, ἐπίσης, ἀκόμα πιὸ σπάνια θὰ βρεῖς ἡγέτη, ποὺ νὰ παραδέχεται καὶ νὰ βιώνει τὴν ἀρετή, ὡς γνώμονα ἄσκησης τῆς ἐξουσίας του.

Οἱ ἄνθρωποι, ποὺ ἔζησαν στὰ χρόνια τοῦ ''Χρυσοῦ Αἰώνα'', ἤσαν κατὰ τεκμήριο εὐτυχισμένοι, διότι τότε κανεὶς δὲν μποροῦσε νὰ γίνει ἀνώτερος ἀπὸ τοὺς ἄλλους, ἐὰν δὲν ἦταν ἀνώτερος καὶ στὴν ἀρετή. Καὶ τότε μονάχα, στὴν πόλη τῶν Ἀθηνῶν, περιῆλθε ἡ διοίκηση στὰ χέρια τῶν Σοφῶν καὶ Ἐναρέτων, ὅταν στόχος ἤτανε τὸ κοινὸ καλὸ καὶ ὄχι ἡ ἐξουσία.

Στὸ πρῶτο κεφάλαιο τοῦ βιβλίου τοῦ ''Πολιτικόν Θέατρον'', ὁ Νικόλαος Μαυροκορδάτος συμπεραίνει: ''Τὸ Βασιλικὸ Παλάτι (Θὰ λέγαμε σήμερα Δημαρχεῖο, Μητρόπολη, Περιφέρεια, Ὑπουργεῖο καὶ πιὸ πάνω) πρέπει νὰ εἶναι ναὸς τοῦ Θεοῦ, ὀφθαλμὸς τῆς φρονήσεως, στάθμη τῆς δικαιοσύνης, θρόνος τῆς ἀνδρείας, ὑπόδειγμα τῆς σωφροσύνης, παράδειγμα τῆς τιμῆς, φῶς τῆς ἀγάπης, πηγὴ τῶν χαρίτων, χορὸς τῶν μουσῶν, γυμνάσιο τῶν ρητόρων καὶ τῶν ποιητῶν, ἱερὸ τῶν φιλοσόφων, σύγκλητος τῶν φρονίμων, βραβεῖο τῶν μορφωμένων, τράπεζα τῶν πτωχῶν, ἐλπίδα τῶν καλῶν, καταφύγιο τῶν ἀθώων καὶ ὅλων τῶν κατατρεγμένων ἀσφαλέστατο ὀχύρωμα ''.

______________________________________________________

(1) Ἀπὸ τὸ βιβλίο μὲ τίτλο ''ΚΡΙΣΙΣ ΗΓΕΣΙΑ'' τοῦ Νικολάου Μαυροκορδάτου, τῶν Ἐκδόσεων Ο.Χ.Α. Λυδία, 1992.

Πρώτη ἔκδοση τῆς Λειψίας, 1758, μὲ τὸν τίτλο ''ΠΟΛΙΤΙΚΟΝ ΘΕΑΤΡΟΝ''.

(2) Ὁ Πλούταρχος ἦταν ἱστορικός, βιογράφος καὶ δοκιμιογράφος, γεννημένος στὴν Χαιρώνεια τῆς Βοιωτίας (περ. 45μ.Χ.-120).

(3) Ὁ ὅσιος Ἰσίδωρος ὁ Πηλουσιώτης γεννήθηκε στὴν Ἀλεξάνδρεια τῆς Αἰγύπτου περὶ τὸ 360. Ἔλαβε λαμπρὴ μόρφωση θύραθεν καὶ θεολογική. Ὑπόδειγμα ἀρετῆς καὶ σοφίας. Ἡ μνήμη του ἑορτάζεται στὶς 4 Φεβρουαρίου.

(4) Ὁ Ξενοφών ὁ Ἀθηναῖος ἦταν ἱστορικὸς συγγραφέας καὶ σωκρατικὸς φιλόσοφος (περ. 427 π.Χ.-355 π.Χ.).

31.8.2014

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Μέ «διθυράμβους καί ἔκσταση» ὑποδέχθηκαν τά ΜΜΕ τήν «πολιτική» λεγομένη ὁρκομωσία τῶν ἐκλεγέντων στόν πρῶτο καί δεύτερο βαθμό τῆς Τοπικῆς Αὐτοδιοίκησης. Εἶναι ἐνδεικτικός τῆς ἰδεοληψίας ὁ ἐκφωνηθείς «πολιτικός» ὅρκος τῆς κ. Ρένας Δούρου, Περιφερειάρχου Ἀττικῆς πού ἀρχίζει μέ τήν φράση: «Θεωρώντας ὅτι ὁ πολιτικός ὅρκος ἀνταποκρίνεται στήν αὐτοτέλεια τῆς πολιτικῆς καί δημόσιας σφαίρας καί διασφαλίζει τήν αὐτονομία της δηλώνω στήν τιμή καί τήν συνείδησή μου...».

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
Ἀκτὴ Θεμιστοκλέους 190, 185 39 ΠΕΙΡΑΙΕΥΣ, Τηλ. +30 210 4514833 (19), Fax +30 210 4518476 e-mail: impireos@hotmail.com

Πειραιεύς, 4 Σεπτεμβρίου 2014


Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

Μέ «διθυράμβους καί ἔκσταση» ὑποδέχθηκαν τά ΜΜΕ τήν «πολιτική» λεγομένη ὁρκομωσία τῶν ἐκλεγέντων στόν πρῶτο καί δεύτερο βαθμό τῆς Τοπικῆς Αὐτοδιοίκησης. Εἶναι ἐνδεικτικός τῆς ἰδεοληψίας ὁ ἐκφωνηθείς «πολιτικός» ὅρκος τῆς κ. Ρένας Δούρου, Περιφερειάρχου Ἀττικῆς πού ἀρχίζει μέ τήν φράση: «Θεωρώντας ὅτι ὁ πολιτικός ὅρκος ἀνταποκρίνεται στήν αὐτοτέλεια τῆς πολιτικῆς καί δημόσιας σφαίρας καί διασφαλίζει τήν αὐτονομία της δηλώνω στήν τιμή καί τήν συνείδησή μου...». Ὁ ὅρκος ὅμως προϋποθέτει τήν ἱερότητα τῆς Ἀρχῆς στήν ὁποία ὁρκίζεσαι, προϋποθέτει μία ὑπερβατική ἔννοια τήν ὁποία ἐπικαλεῖσαι ὡς μάρτυρα τῶν προθέσεων καί τῶν ἐνεργειῶν σου. Ὅλοι ὅσοι ἐκ τῶν ἐκλεγέντων στήν τοπική Αὐτοδιοίκηση προέβησαν σέ ὁρκοδοσία στήν τιμή καί τήν συνείδηση τους δέν πιστεύουν στήν ἱερότητα τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καί στήν ὑπερβατικότητα τῆς ὑπάρξεώς τους διότι αὐτό προϋποθέτει πίστη στό Θεῖο, σέ μία ἐξωκόσμια ἄκτιστη Ἀρχή ἀπό τήν ὁποία πηγάζει ἡ κτιστή πραγματικότητα, ἡ συνείδηση τοῦ καλοῦ κἀγαθοῦ καί ἡ ὁποία ὑπέρκειται τῶν ἀντινομιῶν τοῦ κτιστοῦ κόσμου καί ἰδιαίτερα τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου.

Ἑπομένως ἡ ἀποϊεροποίηση τοῦ ὅρκου πού ἐκστασίασε τά ΜΜΕ, εὐτέλισε καί γελοιοποίησε τήν συγκεκριμένη διαδικασία διότι οἱ ὁρκισθέντες δέν πιστεύουν ὅτι εἶναι εἰκόνες τοῦ Δημιουργοῦ Θεοῦ, ὅτι ὑπάρχει Δημιουργός Θεός καί ὅτι ἔχουν ἀθάνατη ψυχή ἀπό τήν ὁποία πηγάζει τό συνειδέναι καί ἡ τιμή. Ὡς ὑλιστές καί ἀθεϊστές ἀποδίδουν τήν ὕπαρξη τοῦ κόσμου καί κατά συνέπεια τήν ὕπαρξή τους στήν τυχαιότητα, τήν ἐξέλιξη καί τήν φυσική ἐπιλογή καί δέχονται ὅτι ἡ ὕπαρξή τους ἀρχίζει ἀπό τό τίποτα, ἀπό τό μηδέν καί καταλήγει στό τίποτα καί τό μηδέν ἀφοῦ μέ τήν παύση τῆς καρδιοαναπνευστικῆς λειτουργίας τους ἐκμηδενίζονται καί ἀφανίζονται. Ἀποτελοῦν κατά τήν ἀντίληψή τους μία τυχαία συνάρμοση κυττάρων καί οἱ ὅλες λειτουργίες τους θεμελιώνονται σέ μία τυχαία μείξη ἐκκρίσεων ἀπό τυχαία σχηματισθέντα ὄργανα πού τυχαία κάποιο ἄλογο καί ἀσυνείδητο κβαντικό πεδίο δημιούργησε ἀπό τό μηδέν, μετά ἀπό κάποια τυχαία μεγάλη ἔκρηξη. Τό ἀδυσώπητο ἐρώτημα πού τίθεται εἶναι πῶς ἀπό αὐτή τήν τυχαιότητα ἀπό αὐτό τό πρωτόζωο πού ἔγινε ἑρπετό καί μετά ἀνθρωποειδές καί μετά ἄνθρωπος ἐκπορεύεται ἠθική διάσταση καί κρίση, πού ὀνομάζεται τιμή καί συνείδηση καί πῶς ὑφίστανται μέσα στήν ἀνθρώπινη ὕπαρξη οἱ λεγόμενες πνευματικές ἐκδηλώσεις, τό ἐνσυνείδητο πνεῦμα, τό ἐνσυνείδητο ἐγώ, ἡ συνειδητή ἀντίληψη τοῦ καλοῦ καί ἀγαθοῦ, τοῦ καθήκοντος, τοῦ δικαίου καί τοῦ ἀντιστρόφου τῶν ἐννοιῶν αὐτῶν, ἡ μεταβολή σέ ἰδέες ὅλων, τῶν ὑλικῶν ἐπιδράσεων, ἐντυπώσεων στό σῶμα μας, ἐσωτερικῶν καί ἐξωτερικῶν, ἡ δυνατότητα τῆς μή ἱκανοποιήσεως μέ τήν βούληση καί τή θελησή μας ὅλων τῶν ἐπιδράσεων στό σῶμα μας, ἡ συνειδητή καί δυναμική ἐπίδραση ἐπωφελῶς καί ἐπιβλαβῶς τῆς πνευματοβολίας  μας στό σῶμα μας καί στά ἄλλα ὄντα καί ἀντικείμενα, ἡ εἰδική καί ὁμαδική ὑποβολή, ἡ ἐκούσια καί συνειδητή βασκανία, ἡ τηλεπάθεια, ὁ προφορικός καί ὁ ἐνδιάθετος λόγος, ἡ συνειδητή μνήμη, ἀνάπλαση καί ἀναγνώριση καί ἡ συνειδητή προσοχή, γνώση, ἐπιστήμη καί φαντασία, ἡ πνευματική ἱκανότητα, ἡ ἰδιοφυΐα καί μεγαλοφυΐα, ἀσχέτως τῶν διαστάσεων καί τοῦ βάρους τοῦ σώματος καί τοῦ ἐγκεφάλου, τά ὄνειρα καί ἰδίως τά προγνωστικά καί προφητικά ὁράματα.

Ἐκ τοῦ ἐναντίου (a contrario) φαινόμενα ψυχικά πού εἶναι ἀδύνατον νά ἔχουν ἀρχή τή μείξη ἐκκρίσεων κάποιων κυττάρων, διότι εἶναι ἄλλης ὑφῆς, ἀποδεικνύουν τήν ἀπόλυτη ἀστάθεια τῶν ἀρνουμένων τήν ὑπερβατική τους πνευματική διάσταση ὅπως ἡ μεταβίβαση σκέψεως, ἡ τηλενέργεια, ἡ τηλεκινησία, ὁ ὑπνωτισμός, ἡ νοομαντία, ἡ διαίσθηση, ἡ ἐνδοσκοπία, ἡ ραβδοσκοπία, ἡ αὐτόματος γραφή, ἡ ἐξωπλασία ἤ ἐκτόπλασμα, ἡ καταληψία, ἡ ἀκαΐα, ἡ αἰώρηση, ἡ διπλή ἤ πολλαπλή προσωπικότης, ἡ ἰδεοπληγία, ἡ ψευδαίσθηση, ἡ ἐγγαστριμυθία κ.ἄ. πού καταδεικνύουν τήν ὑποστατική ὀντότητα ἀρνητικοῦ πνευματικοῦ κόσμου.

«Ὁρκίστηκαν» οἱ ἀγαπητοί ἄρχοντες τῆς αὐτοδιοίκησης στόν ἑαυτό τους δηλ. στήν συνάρμοση τῶν κυττάρων τοῦ ὀργανισμοῦ τους πού ὅλως παραδόξως ἀπό αὐτές τίς μονάδες ὕλης ἀναβλύζουν ἡ τιμή καί ἡ συνείδηση δηλ. ἔννοιες πνευματικές πού προϋποθέτουν μεταφυσική ἀναγωγή δηλ. σχέση καί κοινωνία μέ ὑπερβατική Ἀρχή καί δέσμευση ἀπέναντί Της.

Τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου ἀπαρτίζεται ἀπό 62,81% ὀξυγόνο, 19,37% ἄνθρακα, 9,31% ὑδρογόνο, 5,14% ἄζωτο, 1,38% ἀσβέστιο, 0,64% θεῖο, 0,63% φώσφορο, 0,26% νάτριο, 0,22% κάλιο, 0,18% χλώριο, 0,04% μαγνήσιο, 0,005% σίδηρο, καί ἀπό ἄλλα 24 χημικά στοιχεῖα σέ ἐλάχιστες ποσότητες. Τό 60% κατά μέρο ὅρο εἶναι κοινό νερό. Ἑπομένως ἀπό αὐτά πηγάζει κατά τούς ὁρκισθέντες ἡ τιμή καί ἡ συνείδηση (;) καί σέ αὐτά ὁρκίζονται οἱ ἐκλεκτοί μας συμπολίτες ἀφοῦ πανηγυρικά ἀρνοῦνται μέ τήν πράξη τους τήν θεία ἀναγωγή τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καί τήν ἱερότητα τοῦ ἀνθρωπίνου βίου στήν σχέση του μέ τόν ὑπερβατικό Δημιουργό τῆς ζωῆς;

Διερωτᾶται κανείς βέβαια πῶς ἐχέφρονες ἄνθρωποι κατατρύχονται ἀπό τέτοιες ἰδεοληψίες ἀφοῦ ἐνώπιον τῆς ἀντιλήψεώς μας: Α. Τά ἀγεφύρωτα ὀργανικά χάσματα μεταξύ ὅλων τῶν ἐνοργάνων ὄντων, Β. Τό ἀγεφύρωτο χάσμα μεταξύ φυτικοῦ κόσμου καί τῶν ἐμψύχων ὄντων, Γ. Τό ἀγεφύρωτο χάσμα μεταξύ τοῦ ἀνθρώπου καί ὅλων τῶν ἐνοργάνων καί ἐμψύχων ὄντων, Δ. Ἡ ἀέναος κίνηση τῆς συμπαντικῆς ὕλης-μάζης, Ε. Οἱ φυσικοί νόμοι, ς. Τό ἀγεφύρωτο χάσμα μεταξύ ἀνοργάνου καί ὀργανικῆς ὕλης, Ζ. Ἡ ὀργανική διάπλαση καί ἡ ζωή τῶν ἐνοργάνων ὄντων, Η. Τό πεπερασμένο τοῦ ὑλικοῦ σύμπαντος καί Θ. Ἡ ἁρμονία τοῦ ὑλικοῦ σύμπαντος, ἡ ὑπερμαθηματική ἀκρίβεια καί ἡ τελονομία πού τό διέπουν ἀποδεικνύουν πληρέστατα ὅτι ὁ παρών κόσμος εἶναι ἀδύνατον νά ἔχει δημιουργήσει τόν ἑαυτό του καί τό θεμέλιο τῆς ὕπαρξης του δέν βρίσκεται μέσα του καί κατά συνέπεια ἡ ὑπερβατική αὐτή Ἀρχή πού τόν δημούργησε καί τόν συνέχει εἶναι ὁ Πανάγιος καί Πανυπερτέλειος Θεός, κατ’εἰκόνα τοῦ ὁποίου ἔχει πλασθεῖ ἀπό ἄπειρη ἀγάπη ὁ ἄνθρωπος πού μόνος αὐτός ἀπό ὅλο τό Σύμπαν ἔχει ἐπίγνωση τοῦ ἑαυτοῦ του, μπορεῖ νά ἀπαντήσει στό ἐρώτημα ποιός εἶσαι, ἔχει τό «συνειδέναι» καί τήν αὐτεξούσια ἐλευθερία βουλήσεως.

Εἶναι ἐξόχως τραγικά πρόσωπα οἱ συνάνθρωποί μας πού ἀνέλαβαν τούς οἴακες τῆς Τοπικῆς Αὐτοδιοίκησης μέ τέτοιες ἀσταθεῖς, ἀφελεῖς ἀνερμάτιστες καί χαοτικές ἀπόψεις καί ὅπως ἀποδεικνύεται δέν ἔχουν διδαχθεῖ τίποτα ἀπό τήν ἱστορία πού διέδραμε ἡ ἀνθρωπότης, ἀπό τίς ἐπαναστάσεις πού τούς ἐμπνέουν τήν Γαλλική ἐπανάσταση (1789) καί τήν Ὀκτωβριανή Ἐπανάσταση (1917). Δέν διδάχθηκαν τίποτα ἀπό τά ποτάμια αἵματος καί τούς ὁμαδικούς τάφους τῶν θυμάτων τῆς ἀνείπωτης θηριωδίας τῶν ἐπαναστατῶν πού ἐμφοροῦντο ἀπό τά ἴδια μέ αὐτούς ἰδεολογήματα. Δέν ἐνθυμοῦνται ὅτι καί αὐτός ὁ Ροβεσπίερος κατέληξε στήν γκιλοτίνα καί ὅτι στίς «περιώνυμες» δίκες τῆς Μόσχα ὁ ἕνας «σύντροφος» ἐξόντωνε τόν ἄλλο. Γιατί «χωρίς Θεό ὅλα ἐπιτρέπονται» κατά τήν ρήση τοῦ Ντοστογιέφκυ καί γιατί νά μήν ἐπιτρέπονται;

Οἱ τιμηθέντες μέ τήν ψῆφο τῶν συμπολιτῶν τους πού ὁρκίστηκαν στόν ἑαυτό τους θέλουν νά μᾶς πείσουν ὅτι τό πνεῦμα θυσίας πού ἀπαιτεῖ ἡ δημόσια λειτουργία, ὁ ἀλτρουϊσμός καί ἡ θυσιαστική προσφορά, τό δίκαιο, ἡ ἀλήθεια, ἡ ἀνιδιοτελής ἀγάπη μποροῦν νά πηγάσουν ἀπό τόν πεισιθάνατο ἐγκλεισμό τοῦ ἀνθρώπου στόν χωροχρόνο τῆς καθημερινότητας καί στόν ἀσφυκτικό κλειό τῆς ὕλης. Ἄν αὐτό δέν ἀποτελεῖ μεσαίωνα καί τήν ἐπανάληψη ἀσταθῶν ἀπόψεων τῆς ἀνθρώπινης μεταπτωτικῆς τραγωδίας τί ἄλλο εἶναι;

Νά γιατί ἡ ἀποτυχία τους δυστυχῶς προδιαγράφεται βεβαία!

Ο  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Πηγή: Ιερόν Ησυχαστήριον Παντοκράτορος 

Την Κυριακή, 31 Αυγούστου πραγματοποιήθηκαν εκδηλώσεις για την επέτειο της νίκης του Εθνικού Στρατού κατά την περίοδο του συμμοριτοπολέμου 1946 - 1949.

Πλήθος κόσμου από διαφορετικές περιοχές κατέφθασε στους πρόποδες του Γράμμου και συγκεκριμένα στο ακριτικό χωριό Βούρμπιανη Κονίτσης για αποτίσει φόρο τιμής στους ηρωικούς πεσόντες. Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας και το Μνημοσύνου τελέστηκε μπροστά στο ηρώο, τρισάγιο στην μνήμη των παλληκαριών που...

θυσιάστηκαν για να σώσουν την Ελλάδα από το "σιδηρούν παραπέτασμα", ενώ ο μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης κ. Ανδρέας μίλησε για τη θυσία και το χρέος! Δείτε το βίντεο με τα όσα είπε ο Σεβασμιώτατος για τα χρόνια του συμμοριτοπολέμου και για το σήμερα...

Πηγή: Iερός Άμβωνας

Το τέλος του Ελληνοτουρκικού πολέμου τον Αύγουστο του 1922 υπήρξε το επιστέγασμα μιας ολόκληρης ιστορικής περιόδου που ξεκίνησε το 1908 στη Θεσσαλονίκη, με την κατάληψη της οθωμανικής εξουσίας από τη νεοτουρκική ακροδεξιά, και οδήγησε στην αιματηρή μετατροπή του μεγαλύτερου μέρους της Αυτοκρατορίας σε τουρκικό έθνος-κράτος

«Πήγαμε λίγο πιο έξω, φρίκη! Βρεθήκαμε σε μια χαβούζα (σ.σ. μεγάλο ανοιχτό λάκκο). Γύρω γύρω, στα χείλια της χαβούζας σπαρταρούσαν κορμιά, και μέσα η χαβούζα ήταν γεμάτη κεφάλια. Επαιρναν όποιον έπιαναν, τον πήγαιναν στην άκρια της χαβούζας, έκοβαν το κεφάλι και το έριχναν μέσα στη χαβούζα και τα κορμιά τα άφηναν να σπαρταρούν γύρω γύρω. Ηταν φοβερό. Οσοι το είδαν τρελάθηκαν. Το τρελοκομείο γέμισε από τρελούς σαν ήρθαμε. Εκεί σ' αυτό το μέρος χάσαμε και τον πατέρα μου...»

Ο Ατατούρκ ατενίζει τη λεία του. Ενα χολιγουντιανής έμπνευσης και κατασκευής γλυπτό με το πρόσωπο του Μουσταφά Κεμάλ έχει στηθεί πάνω από τη σύγχρονη Σμύρνη Ο Ατατούρκ ατενίζει τη λεία του. Ενα χολιγουντιανής έμπνευσης και κατασκευής γλυπτό με το πρόσωπο του Μουσταφά Κεμάλ έχει στηθεί πάνω από τη σύγχρονη Σμύρνη

(Μαρτυρία Ελένης Καραντώνη για τη σφαγή της Σμύρνης -από το δίτομο «Εξοδος» του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών)

Οι εικόνες από τα κομμένα κεφάλια των «άπιστων» χριστιανών, σιιτών ή γεζίντι από τους φανατικούς σουνίτες του ISIS έχουν προκαλέσει τον αποτροπιασμό του λεγόμενου πολιτισμένου κόσμου. Η οργάνωση αυτή των φανατικών επιχειρεί ήδη την ίδρυση Ισλαμικού Χαλιφάτου στην περιοχή που βρίσκεται μεταξύ Ιράκ και Συρίας και χρησιμοποιεί ακραίες μεθόδους για να επιτύχει την επιβολή του Νόμου του Προφήτη. Ενδιαφέρον όμως έχει η έκπληξη που έχουν προκαλέσει οι μέθοδοι αυτές στους Δυτικούς, αλλά και σε πλήθος Νεοελλήνων.

Το κόψιμο των κεφαλιών των αντιπάλων υπήρξε μια αγαπημένη μέθοδος που ουδόλως είχε προκαλέσει τέτοια αγανάκτηση σε παλαιότερους καιρούς. Οι Δυτικοί, όπως και οι Σοβιετικοί, με ικανοποίηση είδαν τον Σεπτέμβρη του '22 το αιματηρό -μεσαιωνικού τύπου- τέλος του πολέμου στην Ανατολή, εφ' όσον ικανοποιούσαν τα οικονομικά και γεωπολιτικά τους σχέδια. Ουδεμία αντίδραση υπήρξε για τη σφαγή της Σμύρνης και όλης της ιωνικής παραλίας μετά τη νίκη των κεμαλικών επί του ελληνικού στρατού. Παρόμοια υπήρξε η αφωνία τους για τον αφανισμό των ελληνικών και αρμενικών κοινοτήτων του Πόντου και της Βιθυνίας, που είχε προηγηθεί. Ιδια ήταν και η αδιαφορία τους το 1915, όταν σε λίγους μήνες οι Νεότουρκοι εθνικιστές εξόντωσαν το ιστορικό αρμενικό έθνος.

Οι ευθύνες των Δυτικών για τις Γενοκτονίες που συνέβησαν στην Ανατολή περιγράφονται ξεκάθαρα από το μητροπολίτη Τραπεζούντος Χρύσανθο και αργότερα αρχιεπίσκοπο Αθηνών: «Με την ένοχη συμμετοχή δύο μεγάλων δυνάμεων της Δύσεως, της Γερμανίας και της Αυστρίας κατά τα έτη 1914-1918, εσφάγη από τους Νεότουρκους ολόκληρον έθνος, το Αρμενικόν, και εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων απεσπάσθησαν βιαίως των εστιών τους και απέθανον εις την εξορία. Με την ένοχη συμμετοχή των συμμαχικών Χριστιανικών δυνάμεων της Δύσεως κατά τα έτη 1919-1922, το εθνικό κίνημα των Τούρκων, υπό τον Μουσταφά Κεμάλ, συνεπλήρωσε το έργο των Νεοτούρκων».

Οσον αφορά το νεοελληνικό κόσμο και ειδικά το συντηρητικό, η εξοικείωσή του με τα κομμένα κεφάλια των αντιπάλων ήταν παλιότερα δεδομένη. Η πιο χαρακτηριστική επιβεβαίωση ήταν τα κομμένα κεφάλια του Αρη Βελουχιώτη και του Τζαβέλα, κρεμασμένα στην κεντρική πλατεία των Τρικάλων: «Γύρω από τα κρεμασμένα κεφάλια οι παρακρατικοί βάραγαν νταούλια και κέρναγαν από νταμιζάνες κρασί», γράφει ο Χαριτόπουλος. Η «τεχνική» αυτή κορυφώθηκε την περίοδο της Λευκής Τρομοκρατίας, που οδήγησε στον Εμφύλιο, όταν συγκροτήθηκαν οι παρακρατικές ομάδες των βασιλοφρόνων κυνηγών κεφαλών.

Ας επιστρέψουμε στην Ανατολή

Το τέλος του Ελληνοτουρκικού πολέμου τον Αύγουστο του 1922 υπήρξε το επιστέγασμα μιας ολόκληρης ιστορικής περιόδου που ξεκίνησε το 1908 στη Θεσσαλονίκη, με την κατάληψη της οθωμανικής εξουσίας από τη νεοτουρκική ακροδεξιά, και οδήγησε στην αιματηρή μετατροπή του μεγαλύτερου μέρους της Αυτοκρατορίας σε τουρκικό έθνος-κράτος. Τα θύματα αυτής της διαδικασίας ήταν οι χριστιανικοί πληθυσμοί (Ελληνες, Αρμένιοι, Ασσυροχαλδαίοι).

Κύριος πρωταγωνιστής της τελευταίας φάσης της σύγκρουσης (1919-1922) ήταν ο Μουσταφά Κεμάλ πασά. Ενας ευφυής εθνικιστής στρατιωτικός, μέλος της ακραίας οργάνωσης «Ενωση και Πρόοδος», που ευθυνόταν για τις Γενοκτονίες που είχαν διαπραχθεί την περίοδο του πολέμου.

Μετά την ήττα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Κεμάλ αποφάσισε να αυτονομηθεί, για να ανατρέψει προς όφελος του τουρκικού εθνικισμού τη μορφή που θα έπαιρνε ο μεταοθωμανικός κόσμος. Η συγκυρία βοήθησε την υλοποίηση των σχεδίων του. Ο φιλονεοτουρκικός αμοραλισμός του Λένιν, η αντιελληνική στάση των Ιταλών, αλλά και της Γαλλίας στη συνέχεια, η απόσυρση των ΗΠΑ από τις ευρωπαϊκές υποθέσεις, συνδυασμένα με τις εσωτερικές συγκρούσεις του ελληνικού κόσμου, τη διάσπαση σε αντιπολεμικούς μοναρχικούς και επιπόλαιους βενιζελικούς, τον ντεφετισμό του παλαιοελλαδικού Κομμουνιστικού Κόμματος και τη ρατσιστική στάση της ελληνικής μοναρχίας απέναντι στους Ελληνες της Ανατολής, οδήγησαν σε μια απρόβλεπτη και συντριπτική Καταστροφή.

Εικόνα από την πυρκαγιά της Σμύρνης, όπως φωτογραφήθηκε από τους απαθείς παρατηρητές των Δυτικών πλοίων που ναυλοχούσαν στο λιμάνι Εικόνα από την πυρκαγιά της Σμύρνης, όπως φωτογραφήθηκε από τους απαθείς παρατηρητές των Δυτικών πλοίων που ναυλοχούσαν στο λιμάνι

Ο κεμαλικός Τζιχάντ

Ο Μουσταφά Κεμάλ προερχόταν από το χώρο των κοσμικών Τούρκων εθνικιστών, που είχαν αποφασίσει από πολύ νωρίς να καταστρέψουν την πολυεθνική Οθωμανική Αυτοκρατορία και στη θέση της να οικοδομήσουν ένα τουρκικό έθνος-κράτος, απαλλαγμένο από τις μειονότητες. Κατά την αρχική περίοδο της αυτονόμησής του από την Υψηλή Πύλη (Μάιος 1919), οι σουλτανικοί θα τον χαρακτηρίσουν αρνησίθρησκο και αιρετικό και θα τον θέσουν εκτός του νόμου. Σ' όλη την Ανατολία θα ξεσπάσουν αντικεμαλικά κινήματα ως αντίδραση στη σκληρή φορολογία που επέβαλαν οι νέες κεμαλικές αρχές της Αγκυρας. Ως αντίδραση στις εξεγέρσεις αυτές, αλλά και στην απόρριψη από τη σουλτανική εξουσία, ο Μουσταφά Κεμάλ θα ενδυθεί υποκριτικά το ένδυμα του πιστού μουσουλμάνου.

Ο βιογράφος του Πολ Ντιμόντ αναφέρει: «Υστερα από την άφιξή του στην Ανατολία, προσπαθούσε να εμφανίζεται ως τέλειος μουσουλμάνος και να διατηρεί καλές σχέσεις με τους ανθρώπους της θρησκείας. Δημόσιες προσευχές και ιεροτελεστίες στα τεμένη συνόδευαν καθεμιά απ' τις μεγάλες στιγμές στην επαναστατική του πορεία. Σταδιακά κέρδισε πολυάριθμα στηρίγματα στους κόλπους του μουσουλμανικού ιερατείου...».

Στις 23 Απριλίου 1920 θα λάβει χώρα η εναρκτήρια συνεδρίαση της αυτοαποκαλούμενης εθνικιστικής Μεγάλης Εθνοσυνέλευσης στην Αγκυρα. Η αίθουσα της συγκέντρωσης ήταν μακρόστενη, διακοσμημένη με τις πράσινες σημαίες του Ισλάμ και με στίχους από το Κοράνι. Πλάι στην κεντρική αίθουσα υπήρχε αίθουσα προσευχής με αναλόγια και τάπητες στραμμένα προς τη Μέκκα.

Ο βιογράφος τού Κεμάλ κάνει την εξής περιγραφή: «Πριν από την έναρξη, οι βουλευτές συγκεντρώθηκαν στο τέμενος Χατζή Μπαϊράμ και προσευχήθηκαν. Στη συνέχεια κατευθύνθηκαν προς το κτήριο της Εθνοσυνέλευσης με τις σημαίες και τα ιερά κειμήλια μπροστά. Εκεί παρακολούθησαν την ανάγνωση ολόκληρου του Κορανίου και το κήρυγμα του Μπουχαρί, που αναφερόταν στις παραδόσεις του Προφήτη. Παράλληλα σφάζονταν αρνιά. Ακολούθησε ένα κήρυγμα σχετικά με τη θρησκευτική σημασία του εθνικού αγώνα και στη συνέχεια προσευχές για τη σωτηρία του Χαλίφη και της πατρίδας. Στο τέλος οι βουλευτές παρακολούθησαν τον ύμνο "Μεβλούντ" του Σουλεϊμάν Τσελεμπί, για τη γέννηση του Μωάμεθ. Ο Υμνος αυτός ψάλλεται σ' όλες τις εξαιρετικές περιπτώσεις».

Ο ευφυής Κεμάλ, αφού κήρυξε Ιερό Πόλεμο (Τζιχάντ-Jihad) κατά των «απίστων», κατάφερε να παρουσιαστεί ως ο μόνος πραγματικός υπερασπιστής του σουνιτικού Ισλάμ. Στη συνέχεια μπόρεσε να σύρει και τους Σοβιετικούς σε μια άνευ όρων βοήθεια προς το εθνικιστικό του κίνημα εκμεταλλευόμενος τις φοβίες του Λένιν, την περιφρόνησή του για τα δικαιώματα των λαών και των μειονοτήτων και το σύνδρομο της διατήρησης της εξουσίας του. Ο Μουσταφά Κεμάλ έλεγε το καλοκαίρι του '20 σε μια γαλλική εφημερίδα: «Εχω ολόκληρο το Ισλάμ πίσω μου κι έχω στο πλάι μου ένα σύμμαχο ακόμα πιο μεγάλο, που μου δίνει το χέρι». Το κεφάλαιο της σοβιετοτουρκικής συνεργασίας, που είναι πολύ μεγάλο και σύνθετο, θα αποτελέσει αντικείμενο ιδιαίτερης διαπραγμάτευσης στις σελίδες Ιστορίας της «Κ.Ε.».

Ο Μουσταφά Κεμάλ, ο οποίος έκανε «Ιερό Πόλεμο» και πραγματοποιούσε τον ισλαμικό Τζιχάντ κατά των «άπιστων» μειονοτικών Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυροχαλδαίων ανακηρύχθηκε σε Gazi (Γαζί), δηλαδή «Νικητή του Ισλάμ» μετά την πρώτη του νίκη κατά του ελληνικού στρατού τον Αύγουστο του 1921. Τότε είχε καταφέρει με πολύ μεγάλη δυσκολία να αποκρούσει την ελληνική επίθεση προς την Αγκυρα και να περιορίσει τον ελληνικό στρατό στην αριστερή όχθη του Σαγγάριου ποταμού. Ο τιμητικός τίτλος του Gazi είναι η υπέρτατη αμοιβή που αποδίδεται στους γενναιότερους μαχητές του Ισλάμ.

Η καταστροφή της Γκιαούρ Ιζμίρ

Ο στόχος του Μουσταφά Κεμάλ ήταν να δημιουργήσει ένα καθαρό τουρκικό εθνικιστικό κράτος, απαλλαγμένο πάση θυσία από τις μειονότητες. Ο Νίκος Ψυρρούκης κατατάσσει το κεμαλικό κίνημα στα φασιστικά κινήματα του μεσοπολέμου.

Στο πλαίσιο αυτό οργανώθηκε και η εκκαθάριση της ιωνικής παραλίας μετά τη νίκη επί του ελληνικού στρατού. Σύμφωνα με τον Τούρκο δημοσιογράφο Emre Akyoz, ο Μουσταφά Κεμάλ ανέθεσε το έργο αυτό στο σκληρό Νεότουρκο Νουρεντίν πασά, ο οποίος επέτρεψε τη σφαγή του χριστιανικού πληθυσμού και οργάνωσε την πυρπόληση της πόλης. Ο Akyoz υποστηρίζει ότι η εξόντωση των Ελλήνων τον Σεπτέμβρη του 1922 είχε όλα τα χαρακτηριστικά της Γενοκτονίας των Αρμενίων του 1915, δηλαδή προγραμματισμό και άσκηση άμεσης βίας.

Χαρακτηριστική εικόνα από τη σφαγή Ελλήνων και Αρμενίων

Χαρακτηριστική εικόνα από τη σφαγή Ελλήνων και Αρμενίων Η καλύτερη ομολογία για την ευθύνη των υψηλών κλιμακίων του τουρκικού εθνικισμού στην καταστροφή της Σμύρνης είναι η αναφορά του στελέχους του κεμαλικού εθνικιστικού κινήματος Falih Rifki Atay, ο οποίος στο βιβλίο του «Cankaya» ρωτά σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο: «Γιατί κάψαμε τη Σμύρνη;». Και απαντά: «Γιατί φοβηθήκαμε ότι αν έμεναν τα κτήρια στη θέση τους, δεν θα μπορούσαμε να απαλλαγούμε από τις μειονότητες...».

Η εικόνα που έδωσε ο δημοσιογράφος Chater Melville του περιοδικού «The National Geographic» για την τραγωδία της Σμύρνης εκείνες τις μέρες του Σεπτέμβρη του '22 -και ανέδειξε σε άρθρο της η Αρετή Τούντα Φεργάδη- είναι η εξής: «Μπροστά σ' αυτό τον εφιάλτη των 300.000 ψυχών, που ποδοπατιούνταν στην προκυμαία χωρίς ελπίδα διαφυγής απ' τον κλοιό της φωτιάς και της θάλασσας, οι περιγραφές του εμπρησμού της Τροίας ωχριούσαν».

Οι ελλαδικές ευθύνες για τη σφαγή

Πρέπει να σημειωθεί ότι το χριστιανικό πληθυσμό της Σμύρνης (ελληνικό και αρμενικό) εγκατέλειψαν συνειδητά στο έλεος του κεμαλικού στρατού οι ελληνικές αρχές κατοχής: «Για να μη δημιουργηθεί προσφυγικό πρόβλημα στην Ελλάδα», όπως ζητούσε ο Δημήτριος Γούναρης, και υλοποιούσε ο αρμοστής της Ελλάδας στην Ιωνία Αριστείδης Στεργιάδης. Ουσιαστικά ο Γούναρης και η κυβέρνησή του παρέδωσαν τον Ελληνισμό της Ιωνίας στα τουρκικά εθνικιστικά στρατεύματα του Μουσταφά Κεμάλ και με μια έννοια είναι συνυπεύθυνοι για τη σφαγή που επακολούθησε.

Της αντιμικρασιατικής και απάνθρωπης αυτής στάσης, είχαν προηγηθεί και άλλα γεγονότα που απεδείκνυαν το μικρό ενδιαφέρον των βασιλικών και του Λαϊκού Κόμματος για τη μοίρα των πολυάνθρωπων ελληνικών κοινοτήτων της Ανατολής:

* Κατ' αρχάς, η πλήρης εγκατάλειψη του Πόντου και του δυναμικού ελληνικού αντάρτικου που είχε δημιουργηθεί στην περιοχή, αμέσως μετά την ανάληψη της εξουσίας τον Νοέμβρη του '20.

* Η απόρριψη της πρότασης των ηγετών του μικρασιατικού Ελληνισμού (Μικρασιατική Αμυνα) για δημιουργία ντόπιου μικρασιατικού στρατού, με στόχο την προστασία του σαντζακίου Σμύρνης και την ανακήρυξη μικρασιατικού κράτους στα ιωνικά παράλια.

* Η απαγόρευση δημιουργίας ελληνικών πολιτοφυλακών στην Ιωνία. Και τέλος,

* Η νομοθετική απαγόρευση εξόδου των πληθυσμών από την περιοχή -που ήδη σκέφτονταν να εγκαταλείψουν- με το νόμο 2870/Ιούλιος 1922.

Μια ερμηνεία

Η ακραία συμπεριφορά του τουρκικού εθνικισμού απέναντι στους άμαχους χριστιανικούς πληθυσμούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μπορεί να ερμηνευθεί μόνο με την κατανόηση της ταξικής του θέσης. Ο κεμαλισμός, όπως και οι Νεότουρκοι λίγο πιο πριν, εξέφραζαν τα προαστικά στρώματα της οθωμανικής κοινωνίας -γραφειοκρατικά, μιλιταριστικά και φεουδαρχικά- που βρίσκονταν σε μια θανάσιμη αντιπαράθεση με τα ανερχόμενα προοδευτικά αστικά στρώματα των οθωμανικών πόλεων, τα οποία στο μεγαλύτερο βαθμό απαρτίζονταν από πολίτες που προέρχονταν από τις χριστιανικές οθωμανικές κοινότητες. Παράλληλα, τα προαστικά αυτά στρώματα χαρακτηρίζονταν από ελιτίστικα αντιλαϊκά συναισθήματα, τα οποία ενισχύονταν ακόμη περισσότερο από την ισλαμική υπεροψία και το θρησκευτικό ρατσισμό.

Ο σημαντικός Τούρκος πολιτικός επιστήμονας Fikret Baskaya αναφέρει για το χαρακτήρα του κεμαλισμού και του κοσμικού τουρκικού κράτους: «Στην πραγματικότητα, η ρεπουμπλικανική Τουρκία αντιμετώπιζε ανέκαθεν τις λαϊκές μάζες με μια αποικιοκρατική οπτική γωνία. Εχουμε δηλαδή να κάνουμε μ' ένα περίεργο φαινόμενο αυτοαποικιοκρατίας. Αν θέλουμε να το πούμε διαφορετικά, έχουμε να κάνουμε με μια ιδιάζουσα αποικιοκρατική διεργασία. Αυτή η αυτοαποικιοκρατία έχει ριζικές διαφορές από τη συνήθη αποικιοκρατία και παρουσιάζει την πρωτοτυπία να έχουν οι αποικιοκράτες την ίδια θρησκεία με τους αποίκους...»

Πηγή: enet.gr 

Υπερψηφίστηκε επί της αρχής, κατά πλειοψηφία, το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο από το Γ' Θερινό Τμήμα της Βουλής, μετά τις αλλαγές που κατέθεσε... με τροπολογία ο αρμόδιος υπουργός Δικαιοσύνης, Χαράλαμπος Αθανασίου.

Υπέρ του νομοσχεδίου τάχθηκαν οι βουλευτές της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ. Καταψήφισαν οι Ανεξάρτητοι Έλληνες και η Χρυσή Αυγή, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε «παρών» και επιφυλάχθηκε να ψηφίσει το νομοσχέδιο, εάν σε αυτό γίνουν οι νομοτεχνικές βελτιώσεις που έχει ζητήσει.

Κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου στη Βουλή, ο κ. Αθανασίου ικανοποίησε το αίτημα πολλών βουλευτών της ΝΔ και ανακοίνωσε βελτιωτικές αλλαγές, σύμφωνα με τις οποίες, εκτός από τους αρνητές του Ολοκαυτώματος, θα τιμωρούνται πλέον και όσοι επιδοκιμάζουν, ευτελίζουν ή κακόβουλα αρνούνται τις γενοκτονίες που έχει αναγνωρίσει η ελληνική Βουλή, όπως των Ποντίων, των Αρμενίων και των Μικρασιατών.

Επίσης, θα τιμωρούνται με φυλάκιση και πρόστιμο και όλοι όσοι υποκινούν, διεγείρουν ή προτρέπουν σε πράξεις ή ενέργειες που μπορούν να προκαλέσουν διακρίσεις, μίσος ή βία κατά προσώπου ή ομάδων προσώπων με βάση τον σεξουαλικό προσανατολισμό.

Σημειώνεται ότι τα δύο αυτά θέματα είχαν προκαλέσει τις έντονες αντιδράσεις τόσο βουλευτών της ΝΔ που είχαν αποστείλει και σχετική επιστολή προς τον πρωθυπουργό, όσο και βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι έπειτα από τις αλλαγές αυτές εξέφρασαν την ικανοποίησή τους.

Σε ό,τι αφορά την τροπολογία που κατέθεσαν βουλευτές του ΠΑΣΟΚ για την επέκταση του συμφώνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια, ο υπουργός Δικαιοσύνης παρέπεμψε το θέμα σε άλλο νομοσχέδιο, τονίζοντας ότι η ρύθμιση έχει πολλές παραμέτρους και δεν διευθετείται με μία διάταξη, αλλά θέλει μελέτη προκειμένου να ενταχθεί στο αστικό δίκαιο.

Πηγή: Ακτίνες

Αυτά που θα διαβάσετε παρακάτω (και αντιγράψαμε από εδώ ) δεν είναι κατορθώματα του “προφήτη” Μουχάμμαντ και των οπαδών του, για τις ληστρικές επιδρομές του οποίου έχετε ενημερωθεί, ούτε συνέβησαν τους πρώτους αιώνες επέκτασης του Ισλάμ. Γίνονται βέβαια από πιστούς ακολούθους του Μουχάμμαντ και είναι απόλυτα σύμφωνα με το Ισλάμ αλλά συμβαίνουν τώρα, αυτή τη στιγμή! Παρακαλούμε διαβάστε προσεκτικά, έχοντας κατά νου ότι οι οπαδοί του Ισλάμ ζητούν συνέχεια διάφορα δικαιώματα, τα οποία το Ισλάμ, όταν εφαρμόζεται, τα αφαιρεί από τους άλλους… με πρώτο και καλύτερο το δικαίωμα στη ζωή!

Άραγε, θα βρεθεί ξανά κανένας απατεώνας να ισχυριστεί ότι αυτά δεν είναι σύμφωνα με το “πραγματικό Ισλάμ” το οποίο “είναι ειρηνικό”, κι ακόμα χειρότερα, ότι οι χριστιανές της Μοσούλης θέλουν τους τζιχαντιστές να αποκεφαλίσουν τους άντρες τους και να τις κάνουν ιδιοκτησία τους;

Η ΕΙΙL ΜΕ ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΣΤΗ ΜΟΣΟΥΛΗ ΠΡΟΒΛΕΠΕΙ ΣΤΑΥΡΩΣΗ, ΑΚΡΩΤΗΡΙΑΣΜΟ ΑΝΤΙΠΑΛΩΝ

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ: ΠΑΡΤΕ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΠΟΚΕΦΑΛΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΑΝΤΡΕΣ

Πορφύρης Δ Σταφυλά Π

Δύο ημέρες ματά την κατάκτηση της Μοσούλης στις 11 Ιούνη στο Ιράκ η τζιχαντιστική οργάνωση ΙSIS (ή ΕΙΙL αυτοαποκαλούμενη Daech) εξέδωσε μια χάρτα του τρόμου. Αποτελείται από 16 άρθρα τρόμου που ρυθμίζουν τη ζωή των 1,5 εκατομυρίων κατοίκων  της πόλης:

Το άρθρο 5 προβλέπει την «εκτέλεση, σταύρωση, ακρωτηριασμό άνω και κάτω άκρων ή εξορία» πριν βέβαια την αιώνια κόλαση για όσους «καταστρέφουν τη γη» εναντιώμενοι στο θέλημα του Θεού.

Στο άρθρο 8 απαγορεύει τη χρήση αλκοόλ,καπνίσματος και ναρκωτικών.

Το άρθρο 10 απαγορεύει έκτοτε κάθε δημόσια εκδήλωση που αντιτίθεται στο ισλάμ.

Το άρθρο 13 προβλέπει την καταστροφή των αγαλμάτων που προυπήρχαν  του ισλάμ και στα αποία αποδίδονταν τιμή. Αυτό θεμελιώνεται στην καταστροφή από τον Μωάμεθ 360 αγαλμάτων στη Μέκκα. Εδράζεται στο εδάφιο του κεφαλαίου (sourate) Al-Maeda: «Ω πιστοί! Το κρασί, τα τυχερά παιχνίδια, τα είδωλα, τα βέλη της μαντικής δεν είναι παρά βδέλυγμα, έργο του διαβόλου. Αποχωριστείτε τα για να ευημερήσετε.» Υπάρχει ο φόβος ότι το  Daech θα επιτεθεί στον αρχαιολογικό χώρο της Νινευί έναν από τους καλύτερους της Μ. Ανατολής.

Το άρθρο 14 προβλέπει ότι οι γυναίκες οφείλουν να καλύπτουν το πρόσωπο και όλο το σώμα με ένα niqab όταν βγαίνουν. Η έξοδός τους επιτρέπεται μόνο αν η «μετακίνηση είναι απαραίτητη» και εξουσιοδοτημένη από τον πατέρα, τον αδερφό ή τον άντρα και μόνο αν συνοδεύoνται από έναν από αυτούς.

Η Daech επιβάλει το status dhimmi (που είναι ταπεινωτικό και προβλέπει ότι ο χριστιανός είναι υπό κηδεμονία σε γη του ισλάμ) στους χριστιανούς της Μοσούλης. Αυτό σημαίνει ότι επιβάλεται κεφαλικός φόρος 250 δολαρίων μηνιαίως.

Εκδόθηκε στη Μοσούλη στις 13 Ιουνίου 2014. (liberation 23/06/14)

Επίσης το site Breitbart στις 20 Ιουνίου δημοσίευσε άρθρο της Katie Gorka προέδρου του  Council on Global Security και συνεργάτιδα του Center for Security Policy (Washington D.C., États-Unis) όπου ανακοινώνει ότι επίκειται επίθεση του  (EIIL) κατά της περιφέρειας Al-Hasaka. Η Katie Gorkα μεταφράζει από αραβικά ένα ανακοινωθέν της οργάνωσης της 17^ης Ιουνίου:

«To EIIL καλεί τους μαχητές του Θεού να  υψώσουν τη σημαία του ισλάμ στην περιφέρεια της Al-Hasaka για να την απελευθερώσουν από το συριακό καθεστώς  το Κόμμα της Δημοκρατικής ένωσης των κούρδων ….και των απογόνων των σταυροφόρων τους άπιστους χριστιανούς.

“Το δικαστήριο της σαρία εξέδωσε μια fatwa δηλώνοντας ότι η πόλη Al-Qamishli με την έντονη παρουσία χριστιανικού και κούρδικου στοιχείου ανήκει στην l’EIIL :

1. Κάψτε και κατακτήστε όλους τους τόπους της περιοχής του Al-Qamishli

2. Κάψτε όλα τα μαγαζιά που πουλούν αλκοόλ και τσιγάρα

3. Πάρτε τον ολοκληρωτικό έλεγχο της φημισμένης αγοράς των κοσμημάτων: όλος ο χρυσός και τ΄ασήμι θα παθεί από τους μαχητές του EIIL γιατί σε αυτούς ανήκει δικαιωματικά.

4. Πάρτε τον ολοκληρωτικό έλεγχο των μαγαζιών διατροφής και ρουχισμού και δώστε το εμπόρευμα στους αδερφούς μαχητές τζιχαντιστές.

5. Εκκενώστε την πόλη από όλους τους χριστιανούς: πάρτε τις γυναίκες τους, αυτές σας ανήκουν, και αποκεφαλίστε τους άντρες.»

Πηγή: Greek Murtadeen: Έλληνες αποστάτες από το Ισλάμ

Ἐπαναλαμβάνουμε ὅτι αὐτὸ τὸ Νομοσχέδιο θὰ ἀποτελέσῃ «ταφόπλακα» γιὰ τοὺς πυλῶνες τῆς Ὀρθοδοξίας, τῆς Ἑλληνικῆς Οἰκογένειας, τῶν ἠθῶν καὶ ἐθίμων μας καὶ θὰ φιμώσῃ ὅλους τοὺς θαρραλέους, γεναίους, ποὺ σκέπτονται καὶ ἐκφράζονται ὑγιῶς ὀρθόδοξα καὶ ἐθνικά. Σχεδὸν οἱ ἴδιοι πολιτικοί, πνευματικοὶ καὶ θρησκευτικοὶ ἡγέτες, ἀμέσως ἢ ἐμμέσως ἐτάχθηκαν καὶ ἐναντίον τοῦ μωαμεθανικοῦ τεμένους, τὸ ὁποῖο θὰ ἀποτελέσῃ βραδυφλεγῆ βόμβα ἐναντίον τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τῆς Ἑλλάδος μας.

Σωματεῖον
«ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΤΑΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ»

Ἕδρα: MOYΣΩΝ 14, 15452 ΨΥΧΙΚΟΝ

Τηλ. 0030 2103254321-2,    fax 210-3236978

e-mail: fot_gram@otenet.gr ἱστοσελίς: www.fotgrammi.gr

Ἀριθ. Ἀποφ. Πρωτοδικείου Ἀθηνῶν 3079/2008

ΑΦΜ 998406487 ΔΟΥ Ψυχικοῦ

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ

ΠΟΥ ΕΠΕΔΕΙΞΑΝ ΣΘΕΝΑΡΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΙ

ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΜΩΑΜΕΘΑΝΙΚΟΥ ΤΕΜΕΝΟΥΣ

ΚΑΙ ΤΗΣ ΨΗΦΙΣΕΩΣ ΤΟΥ «ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟΥ» ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟΥ, ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ,

ΑΝΤΕΘΝΙΚΟΥ ΚΑΙ ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΤΡΟΜΟΝΟΜΟΥ,

ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΜΕ ΑΦΘΟΝΩΤΑΤΑ «ΚΕΡΑΣΑΚΙΑ» ΚΑΙ ΣΙΡΟΠΙΑ

ΤΟΝ ΕΞΩΡΑΪΖΟΥΝ, ΒΑΠΤΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ

ΩΣ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ ΝΟΜΟ

ΚΑΙ ΤΟΝ ΨΗΦΙΖΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ,

ΥΠΟ ΤΗΝ ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ ΚΑΤΕΠΕΙΓΟΝΤΟΣ

ΣΤΟ Γ΄ ΘΕΡΙΝΟ ΤΜΗΜΑ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

2.9.2014

Ἐπαναλαμβάνουμε ὅτι αὐτὸ τὸ Νομοσχέδιο θὰ ἀποτελέσῃ «ταφόπλακα» γιὰ τοὺς πυλῶνες τῆς Ὀρθοδοξίας, τῆς Ἑλληνικῆς Οἰκογένειας, τῶν ἠθῶν καὶ ἐθίμων μας καὶ θὰ φιμώσῃ ὅλους τοὺς θαρραλέους, γεναίους, ποὺ σκέπτονται καὶ ἐκφράζονται ὑγιῶς ὀρθόδοξα καὶ ἐθνικά.  

Σχεδὸν οἱ ἴδιοι πολιτικοί, πνευματικοὶ καὶ θρησκευτικοὶ ἡγέτες, ἀμέσως ἢ ἐμμέσως ἐτάχθηκαν καὶ ἐναντίον τοῦ μωαμεθανικοῦ τεμένους, τὸ ὁποῖο θὰ ἀποτελέσῃ βραδυφλεγῆ βόμβα ἐναντίον τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τῆς Ἑλλάδος μας.

Ἐπίσης, ἐμέσως ἐτάχθηκαν καὶ ὑπὲρ τοῦ Πανελληνίου Προσκυνήματος τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνους.

Στὴν ἱστοσελίδα μας καὶ στὸ περιοδικό μας «Φωτεινὴ Γραμμή» ἀναρτήσαμε ἀντίγραφο τῆς συγχαρητηρίου ἐπιστολῆς, ποὺ ἐστείλαμε στοὺς Βουλευτές, ποὺ ἀντιτάχθηκαν στὸν ἀντιρατσιστικὸ Νόμο.

Πολλοὶ διαμαρτύρονται, διότι δὲν ἐγράψαμε καὶ τὰ ὀνόματα τῶν Χρήστου Παππά καὶ τῶν ἄλλων Βουλευτῶν τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς, ποὺ ἐπίσης ἀντέδρασαν ἐναντίον τοῦ ἀνωτέρω περιγραφέντος ρατσιστικοῦ νόμου.

Ἐπειδὴ τὸ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΤΟΥ ΤΑΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ δὲν κομματιάζει καὶ σὲ αὐτὸ χωρᾶν ὅλοι, δεξιοὶ καὶ ἀριστεροί, συγχαίρουμε καὶ τοὺς βουλευτὲς τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς γιὰ τὴν στάσι τους ἔναντι τοῦ ρατσιστικοῦ νόμου. Εὐχόμεθα ὁ Θεὸς νὰ φωτίσῃ καὶ τοὺς Βουλευτὲς τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς νὰ δηλώσουν κατηγορηματικὼς ὅτι ἀγαποῦν τὸν ἀρχαῖο ἑλληνισμό, ἀλλὰ εἶναι μέλη τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας καὶ ὄχι παγανιστές. Ἐπίσης νὰ ἀποκηρύξουν τὸν ναζισμὸ τοῦ ψυχοπαθοῦς Χίτλερ καὶ τὸν ἀγκυλωτὸ σταυρό, διότι τὸ σῆμα τους εἶναι ὁ ἑλληνικὸς Μαίανδρος καὶ ὄχι ὁ ἀγκυλωτὸς σταυρός.

Ἔτσι δὲν θὰ γίνωνται πιστευτὰ ἀπὸ ὅλους τοὺς σώφρονες Ἕλληνες ἡ λασπολογία καὶ οἱ διασυρμοί, ποὺ τοὺς κάνουν οἱ σοσιαλίζοντες καὶ οἱ ἀριστερίζοντες. Mόνον ἔτσι θὰ μποροῦσε νὰ ἀνεβαίνουν πολιτικὰ καὶ ὄχι διὰ τῆς βίας.

Κατωτέρω ἡ συγχαρητήρια ἐπιστολή πρὸς αὐτούς.

Ἐπιστολὴ ὑπ᾿ ἀριθμ. 823/2.9.2014

Ἀγαπητέ μας κ. Βουλευτή,

Χαίρετε , 

Σᾶς συγχαίρομε γιὰ τὸ θάρρος καὶ παρρησία ποὺ εἴχατε νὰ ἀντιδρᾶτε καὶ νὰ ἀντιστέκεστε στὸ ἀντιρατσιστικὸ νομοσχέδιο.

Πέραν τοῦ Ὁλοκαυτώματος τῶν Ἑβραίων (ἀνεξαρτήτως ἄν εἶναι 6.000.000 ἤ πολὺ λιγώτεροι ἁπλοϊκοὶ καὶ φιλήσυχοι Ἐβραῖοι), ὑπάρχουν δεκαπλάσια ἄλλα θύματα τοῦ ψυχοπαθοῦς Χίτλερ καὶ τῶν ναζιστῶν. Γιατὶ νὰ ἀναφέρεται μόνον τὸ ὁλοκαύτωμα τῶν Ἐβραίων καὶ ὄχι καὶ τῶν ἄλλων δεκάδων ἑκατομμυρίων Χριστιανῶν, Ρομὰ καὶ λοιπῶν ἀνθρώπων ;

Γιατὶ αὐτὴ ἡ ρατσιστικὴ ἐπιλογή ;

Τὸ ὑπὸ ψήφισι Νομοσχέδιο εἶναι ἐντελῶς ἀντιχριστιανικό, ἀντικοινωνικό, ἀντεθνικό, ἀντιδημοκρατικὸ καὶ θὰ εἶναι ἕνα πλῆρες «φίμωτρο» εἰς τοὺς ὀρθῶς, ὀρθόδοξα καὶ ἐθνικὰ ἐνεργοῦντες Ἕλληνες, ὡς ἐκτενέστατα ἀναφέρομε εἰς τὸ ἀπὸ 18.8.2014 συνημμένο ἄρθρο μας «SOS ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ ΝΟΜΟ ΠΡΙΝ ΑΥΡΙΟ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ», καθὼς ἀναπτύσουν καὶ τὰ συνημμένα ἔγγραφα τῶν 6 Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτῶν, οἱ ὁποῖοι δὲν πιστεύουν χρυσὸν ἀλλὰ Χριστὸν καὶ δὲν ζοῦν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία ἀλλὰ γιὰ τὴν Ἐκκλησία. Αὐτοί, μὲ τὴν ὠμὴ ρεαλιστικὴ γλῶσσα τῆς ἀληθείας, ὁμιλοῦν σὰν τὸν Ἰωάννη τὸν Πρόδρομο καὶ τὸν Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο καὶ ἔχουν θάρρος καὶ παρρησία.

Ἀκούσατε παρακαλοῦμε τὴν γλῶσσα τῆς Ἐκκλησίας αὐτῶν τῶν ἁγνῶν κληρικῶν καὶ μὴ διστάζετε νὰ ἐνεργὴτε κατὰ συνείδησι.

Τὸ ὄνομά σας μὲ τὸ ΟΧΙ σας θὰ μείνῃ στὴν Ἱστορία, ὅπως τῶν Σπαρτιατῶν, τοῦ ‘40, τοῦ Τάσσου Παπαδοπούλου καὶ ἄλλων εὐσυνειδήτων πατριωτῶν.

Ὅλα τὰ ἄλλα νομοθετήματα, ποὺ ἐψηφίσθηκαν, ὠχριοῦν μπροστὰ σὲ αὐτὸ τὸ ἄκρως ἐπικίνδυνο, πολὺ δηλητηριῶδες νομοθέτημα, τὸ ὁποῖο, παντοιοτρόπως, προσπαθοῦν νὰ μᾶς τὸ σερβίρουν ὕπουλα μὲ ἄφθονα κερασάκια καὶ ζαχαρωτά.

Ἀναλογισθῆτε τὶς εὐθύνες σας καὶ ἐπιμείνατε νὰ πράξετε κατὰ συνείδησι, γιὰ νὰ σᾶς εὐγνωμονοῦν ὄχι μόνο οἱ ὑγιῶς σκεπτόμενοι Ἕλληνες τοῦ παρόντος ἀλλὰ καὶ οἱ Ἕλληνες τῶν ἐπερχομένων γενεῶν.

Ὅλος ὁ ὀρθόδοξα καὶ ὑγιῶς σκεπτόμενος ἑλληνικὸς λαὸς θὰ εἶναι μὲ κάθε τρόπο συμπαραστάτης σας.

Ἀνὰ πᾶσα στιγμὴ εἴμαστε στὴν διάθεσί σας γιὰ κάθε συνεργασία, καὶ γιὰ τὰ ὑλικὰ ἀγαθά, ὡς π.χ. τὸ ἀνοσιούργημα τῆς καταστροφῆς τῶν πρὸς λῆξιν ἀγαθῶν, καθ’ ἥν στιγμὴν ὑπάρχουν χιλιάδες ἄδεια στομάχια καὶ ἐδῶ στὴν Ἑλλάδα μας καὶ 6 ὁλόκληρα χρόνια οὐδεμία κατανόησι εὑρίσκομε, ἀκόμη καὶ ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ διατείνονται ὅτι εἶναι σοσιαλιστές.

Ἐπίσης νὰ συνεργασθοῦμε καὶ γιὰ τὴ μεγάλη ἐπένδυσι, ποὺ θέλουμε νὰ κάνουμε γιὰ τὸ Τάμα τοῦ Ἔθνους – τοῦ Τάμα τοῦ Γέρου τοῦ Μοριᾶ καὶ τῶν ἄλλων ἡρώων τῆς Ἐθνικῆς μας Παλιγγενεσίας, ἄκρως ἀνιδιοτελῶς καὶ μὲ ἀπόλυτη διαφάνεια, ἀπαλάσσοντας τοὺς καθ’ ὕλην ὑποχρέους, Πολιτεία καὶ Ἐκκλησία νὰ μὴ διαθέσουν οὔτε μία δεκάρα.  

Τὰ Δ.Σ. τῶν φορέων μας

ΙΔΡΥΜΑ ΠΡΟΑΣΠΙΣΕΩΣ ΗΘΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΩΝ ΑΞΙΩΝ

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ,,ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΤΑΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ,,

ΔΙΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ,,Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ,,

ΥΓ

ΣΥΝΗΜΜΜΕΝΩΣ

ΑΦΙΣΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΚΛΗΣΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΜΑΣ

ΤΗΝ 10.9.14

18.30 ΩΡΑ, ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ

Πηγή:Φωτεινή Γραμμή

Από τους τελευταίους Δασκάλους του Γένους μας, ο Φώτης Κόντογλου, για να παραστήσει την εικόνα της σημερινής Ελλάδας, κατέφυγε σ’ ένα μύθο. Το μύθο του χταποδιού...Η χταπόδα βοσκά στον πάτο της θάλασσας μαζί με το χταποδάκι. Άξαφνα το καμακώνουνε. Το χταποδάκι φωνάζει: «Με πιάσανε μάνα».

Η μάνα τού λέγει: «Μη φοβάσαι παιδί μου».Ξαναφωνάζει το μικρό: «Με βγάζουν από τη θάλασσα». Πάλι λέγει η μάνα: «Μην φοβάσαι παιδί μου. Και πάλι: «Με σγουρίζουνε (με τρίβουνε στα βράχια):«Μη φοβάσαι παιδί μου». «Με μασάνε». «Μην φοβάσαι παιδί μου». «Πίνουνε κρασί, μάνα». «Άχ! σ ‘έχασα παιδί μου» . Το χταποδάκι, λέει ο Κόντογλου, συμβολίζει την Ελλάδα...

«Παλαιόθεν και ως τώρα όλα τα θερία πολεμούν να την φάνε» τρώνε, αλλά μένει και μαγιά. Χταποδομάνα είναι η μοίρα της Ελλάδας. Το κρασί συμβολίζει τα φώτα του φράγκικου πολιτισμού, που μετακενώθηκαν στην καθ’ ημάς Ανατολή από τους ξιπασμένους νεόπλουτους της μάθησης. Με το κρασί ξεχνάς ποιος είσαι…

Έγραψε ο Χουρμούζης, αγωνιστής του ’21 και λόγιος, για τους τότε ψαλιδόκωλους που κατέφταναν σωρηδόν από τη Δύση, για να μας φωτίσουν. «Απροκάλυπτος περιφρόνησης των πατρίων μας και της θρησκείας ακόμη, ως δείγμα ευρωπαϊκής προόδου. Συμπεριφορά γελοιωδέστατη, δήθεν υψηλής ανατροφής και σφαίρας αριστοκρατικής. Ξιπασμένων οψιπλούτων αηδέστατοι επιδείξεις!

«Πτωχοαλαζονεία αξία οίκτου, γλώσσα παρδαλή» . Ο Ζουράρις τους ονομάζει νατοκεμαλικά ρινίσματα, «γυρολόγους της αμερικανικής νέας τάξης πραγμάτων, εξυπνάκηδες, δηθενάδες που βούλιαξαν στο τίποτε του δήθεν τους και στο δήθεν του τίποτα τους», καταπώς τα αραδιάζει στο έξοχο πόνημά του «βέβηλα και κίβδηλα».

Αυτό το σάπιο κρασί, το νεοταξικό αφιόνι, ποτίζει ύπουλα κυρίως το σχολείο. Παράδειγμα. Βιώνουμε στις μέρες μας κάποιες στρεβλώσεις και παρανοήσεις στην Παιδεία (ή μάλλον εκπαίδευση). Ο κοινός νους βεβαιώνει πως δεν λείπουν απλώς αίθουσες διδασκαλίας ή διδακτικό προσωπικό, εποπτικά μέσα κι λοιπά, τα οποία θα λείπουν και θα συμπληρώνονται αενάως. Λείπει κάτι κρισιμότερο. Ο μαθητής δεν καταλαβαίνει για ποιο λόγο είναι μαθητής, ο δάσκαλος για ποιο λόγο είναι δάσκαλος, η πολιτεία τι θέλει από το σχολείο. Δεν πρόκειται για κάποια επιγενόμενη κρίση αξιών, πρόκειται περί κρίσεως νοήματος, όχι δηλαδή τι αξίζει και τι όχι, αλλά τι σημαίνει και που αποσκοπεί τούτο ή εκείνο.

Επειδή τα θέματα αυτά είναι μεγάλα, θα περιοριστώ σε δύο τρέχοντα ιδεολογήματα ή καλύτερα, όροι- γλειφιτζούρια αναγκαστικής κατανάλωσης, των οποίων τα πλεονεκτήματα δεν μπαίνουν καν στον κόπο να μας τα εξηγήσουν οι νεόκοποι παιδαγωγοί.

Πρώτον ότι κέντρο του σχολείου είναι ο μαθητής και όχι ο δάσκαλος και δεύτερον ότι το σχολείο πρέπει να ανοίξει στη ζωή, σχολείο ανοικτό στη ζωή. Σήμερα η ιδέα ότι το παιδί είναι το κέντρο του σχολείου, όποια και αν είναι η γενεαλογία της και όσοι κι αν είναι οι επιστημονικοί της καρποί, έχει αποβεί ένα ολέθριο ιδεολόγημα, καταστρεπτικό της ίδιας της υπόστασης του σχολείου.

Ιδρυτική συνθήκη του σχολείου είναι ότι υπάρχει κάποιος που γνωρίζει (ο δάσκαλος) και κάποιος που δεν γνωρίζει (ο μαθητής) και ότι ο δεύτερος προσέρχεται στον πρώτο για να διδαχτεί και να μάθει.Ο μαθητής πηγαίνει σχολείο για να μάθει γράμματα, για να μάθει συγκεκριμένα περιεχόμενα και όχι «για να μαθαίνει πώς να μαθαίνει» όπως λέει ένα τρέχον ευφυολόγημα, το οποίο είναι μία πελώρια ανοητολογία- «κέλυφος έρημο εννοίας» κατά το Ροΐδη- για τον απλούστατο λόγο ότι μόνο μαθαίνοντας συγκεκριμένα πράγματα μαθαίνει κανείς τελικά να μαθαίνει.

Η περιβόητη κριτική ικανότητα, η ανάπτυξη της οποίας έχει αναχθεί σε πρωταρχικό στόχο της εκπαίδευσης, προϋποθέτει μαθητεία, σπουδή κοπιαστική μελέτη. Όλα αυτά τα μορφωτικά αγαθά τα μεταδίδει ο αφοσιωμένος δάσκαλος- έχει μεταδοτικότητα έλεγαν παλιά-και τότε παίρνει και αυτός, ως αντίδωρο, την ευλογημένη αγάπη των μαθητών του. Σήμερα δυστυχώς καταστρέψανε το δάσκαλο, για να τον μεταβάλλουνε σε συνδικαλιστή και φροντιστή, σε μίζερο πενταροκυνηγό, που ξέρει μόνο να διεκδικεί και να κομματί(α)ζεται.

Και βέβαια, όλα ακυρώνονται, αν ο δάσκαλος δεν διδάσκει με το παράδειγμά του.

«Τούτο διδασκάλου αρίστου, το δι αυτού παιδεύειν ά λέγει».

Διδάσκει ο άγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Όπως οι ουρανοί διηγούνται δόξαν Θεού χωρίς να έχουν στόμα... αλλά διά του κάλλους τους, έτσι και ο δάσκαλος, το ξαναγράφω, πρέπει να έχει ζωή φωτεινή, για να φωτίζει...

Το δεύτερο, τώρα, αερόπλαστο ιδεολόγημα, περί σχολείου ανοιχτού στη ''ζωή.''Όσοι μιλούν για ζωή σίγουρα υπονοούν ότι ζωή σημαίνει χαμόγελο, ευτυχία, σοφία , καλοσύνη και λοιπά χαζοχαρούμενα, κάτι τέλος πάντων απεριόριστα θετικό. Στη ζωή όμως ανήκουν ο ανταγωνισμός, η βία, ο φανατισμός και η μισαλλοδοξία, ο δόλος και η απάτη, η χυδαιότητα και η βλακεία.

Υποστηρίζω πως το σχολείο πρέπει να κλείσει στη ζωή. Το σχολείο πρέπει να γίνει κάστρο συντήρησης, και χρησιμοποιώ τη λέξη με την πρωταρχική, κυριολεκτική της σημασία. Να συντηρεί δηλαδή ό,τι παρέλαβε -την παράδοση- και να το παραδίδει στους νεότερους. Η παράδοση με την παιδαγωγική της εξοχότητα, αποτελεί πνευματικό θησαυρό, αδαπάνητο, ο οποίος μεταβιβάζεται από γενεά σε γενεά.

Η παράδοση προσφέρει τα ηθικά πρότυπα ως βιωμένες αξίες, τον άγιο και τον ήρωα, τον Πατροκοσμά και τον Καραϊσκάκη, και όχι ως άνωθεν επιταγές. Αφού προσλάβουν οι νεότεροι τα τιμαλφή και τις αξίες, όταν αποφοιτήσουν και «βγουν» στη ζωή, όταν απλώσουν τα φτερά τους σαν θαλασσοπούλια πάνω στο πέλαγος, θα καινοτομήσουν.

Έλεγε η Χάννα Άρεντ, ήδη από το 1958 , στο απροσπέραστο δοκίμιο της «η κρίση της εκπαίδευσης». «Μου φαίνεται ότι ο συντηρητισμός νοούμενος ως συντήρηση, αποτελεί την ίδια την ουσία της εκπαίδευσης, η οποία έχει πάντοτε ως έργο της να περιβάλλει και να προστατεύει κάποιο πράγμα το παιδί έναντι του κόσμου, τον κόσμο έναντι του παιδιού, το καινούργιο έναντι του παλαιού, το παλαιό έναντι του καινούργιου». Σήμερα όμως όχι μόνο δεν προστατεύουμε το σχολείο από την τύρβη και την βλακεία του κόσμου, αλλά το μετατρέψαμε σε κακέκτυπο του, αφήσαμε τα πορτοπαράθυρά του ανοιχτά και εισβάλλει η περιρρέουσα ασχήμια.

Σχολείον ίσον δάσκαλος, έλεγε ο Παλαμάς. Οι καιροί απαιτούν αφοσιωμένους δασκάλους, συντηρητές της παράδοσης και μεταλαμπαδευτές αξιών, που θα διδάσκουν σ’ ένα σχολείο, κλειστό στον αφόρητο «έξω» κόσμο.

«Γιατί σήμερα φαίνεται ότι ο δάσκαλος μετατρέπεται σε εκπαιδευτικό, που περισσότερο διεκδικεί, παρά διακονεί, πράγμα που επιδεινώθηκε λόγω κρίσεως-που μεταδίδει «πληροφορίες» στη νέα γενιά, αλλά δεν έχει πρόταση ζωής. Και ο μαθητής γίνεται εκπαιδευόμενος, ο οποίος δεν θέλει να ακούει, δεν μαθαίνει να ακούει, αλλά να έχει άποψη για όλα και να κρίνει.

Η «εκπαιδευτοποίηση» του δασκάλου και η απώλεια της ιδέας της μαθητείας μπορούν να αποβούν μοιραία για την παιδεία μας. Γιατί ο δάσκαλος δεν αρκεί να είναι ειδικός επιστήμονας της αγωγής και παράγοντας της εκπαίδευσης δεν φτάνει να έχει ανθρωπιστική παιδεία, πρέπει να έχει και το «ήθος του δασκάλου», την ελευθερία και τη σοφία, που δεν αποκτώνται με την καλύτερη οργάνωση της εκπαίδευσης των εκπαιδευτικών, αλλά είναι υπόθεση αληθινής μαθητείας, υπευθυνότητας και αυθυπέρβασης. Και γιατί η λέξη «μαθητής» κατονομάζει μια από τις σημαντικότερες διαστάσεις της ανθρώπινης ύπαρξης, την αλήθεια της σχέσης, της άσκησης, της υπακοής, του σεβασμού, της αγάπης για την πνευματική μας κληρονομιά.

Δάσκαλος και μαθητής είναι κατάκτηση, που θα έπρεπε να προσέχουμε ως κόρην οφθαλμού. Μαζί με τον δάσκαλο και τον μαθητή απειλείται σήμερα και η ίδια η έννοια της παιδείας ως ανθρωποποιίας, αφού, μέσα στη γενικότερη σύγχυση αξιών, κυριαρχεί ο χρησιμοθηρικός προσανατολισμός στον χώρο της εκπαίδευσης και απεμπολούνται αλήθειες ζωτικές για τον άνθρωπο και την ελευθερία του. Οι αλήθειες που συγκλόνισαν τους Πατέρες και τους Μάρτυρες, τους αγωνιστές και τους ήρωες, που διέσωσαν το Γένος, δεν φαίνεται σήμερα να μας αγγίζουν.

Χάνεται η αλήθεια ότι παιδεία αναφέρεται στην ικάνωση της νέας γενιάς να ανακαλύπτει νόημα ζωής και αξιολογικό προσανατολισμό μέσα από τη συνάντηση με τα πολύτιμα στοιχεία της παράδοσης, η οποία δεν είναι «το δικαίωμα ψήφου των νεκρών», αλλά ανεξάντλητη πηγή νοηματοδότησης της ελευθερίας μας.

«Παράδοση είναι η ζωντανή φωνή των κεκοιμημένων και όχι η νεκρή φωνή των ζωντανών» σύμφωνα με μια ευφυή ερμηνεία».

Πηγή: Πνεύματος κοινωνία 

Στην Βίβλο, στα αρχαία κείμενα και στους αρχαιολογικούς χώρους υπάρχουν πάρα πολλές και σαφέστατες μαρτυρίες για την συνεχή παρουσία των Μακεδόνων στην Ελληνική ιστορία και την δεδηλωμένη Ελληνικότητά τους. Μερικές μόνον από αυτές είναι οι παρακάτω:

α) Ο διάδοχος Αλέξανδρος, υιός του Βασιλέως της Μακεδονίας Αμύντα Α’, και μετέπειτα Βασιλεύς Αλέξανδρος ο Α’ (498-454 π.χ.) όταν υποδέχεται Πέρσες φιλοξενούμενους τους λέγει: «…απαγγείλατε ως ανήρ Έλλην Μακεδόνων ύπαρχος εύ υμέας εδέξατο…» (Ηρόδοτος Ε’ 20) (…να πείτε ότι ένας άνδρας Έλληνας, ο διάδοχος των Μακεδόνων σας καλοδέχθηκε…). Επίσης λαμβάνει μέρος στην 71η Ολυμπιάδα, όπου νικά στον αγώνα του σταδίου. Στις Ολυμπιάδες συμμετείχαν μόνον Έλληνες και να πώς το περιγράφει ο Ηρόδοτος: «…Αλέξανδρος δε, επειδή απέδειξε ως είη Αργείος, εκρίθη τε είναι Έλλην…» (Ηρόδοτος Ε’. 22). Για να μην μιλάμε όμως μόνον για Βασιλείς, να πως περιγράφεται η συμμετοχή κάποιου Μακεδόνα στην 113η Ολυμπιάδα το 328 π.χ. : «…Ολυμπιάδι εκατοστή τρισκαιδεκάτη Κρίτων Μακεδών ενίκα στάδιον…». Ο ίδιος ο Αλέξανδρος Α’, βασιλεύς πλέον, το 479 π.χ. στην μάχη των Πλαταιών, φανερώνει την πρόθεση των Περσών να επιτεθούν την επομένη στο στρατόπεδο των ενωμένων Ελλήνων λέγοντας: «…αυτός τε γαρ Έλλην γένος ειμί τωρχαίον και αντ’ ελευθέρης δεδουλωμένην ουκ αν εθέλοιμι οράν την Ελλάδα…» (Ηρόδοτος Θ’ 45) (…και εγώ ο ίδιος Έλληνας το γένος είμαι το αρχαίο, και από ελεύθερη δεν θέλω να την δω υποδουλωμένη…).

β) Ο Μέγας Αλέξανδρος μετά την πρώτη νίκη του εναντίων των Περσών το 334 π.χ. στον Γρανικό ποταμό έστειλε 300 περσικές πανοπλίες στην Ακρόπολη των Αθηνών, προσφορά στην θεά Αθηνά. Ο ίδιος διέταξε να γραφεί: « Αλέξανδρος Φιλίππου και οι Έλληνες πλήν Λακεδαιμονίων από των βαρβάρων των την Ασίαν κατοικούντων » (Αρριανός. Αλεξάνδρου Ανάβασις Α’ 16.7). Σαφέστατα εδώ ο ίδιος ο Μέγας Αλέξανδρος δηλώνει την Ελληνικότητά του. Εάν οι Μακεδόνες δεν ήταν Έλληνες θα έπρεπε να γράψει « οι Μακεδόνες και οι Έλληνες πλην Λακεδαιμονίων» για να ξεχωρίσει τους Μακεδόνες από τους Έλληνες κάτι το οποίο όμως δεν έκανε ούτε του ζητήθηκε από κανέναν. Αντιθέτως θεώρησε αυτονόητο να εντάξει τους Μακεδόνες στους Έλληνες και να τους ξεχωρίσει από τους βαρβάρους.Επίσης στέλνοντας για δούλους τους Έλληνες μισθοφόρους των Περσών που αιχμαλώτισε αναφέρει: «…ότι παρά τη κοινή δόξαντα τοις Έλλησιν, Έλληνες όντες, εναντία τη Ελλάδι υπέρ των βαρβάρων εμάχοντο…» (Αρριανός, Αλεξάνδρου Ανάβασις Α’ 16.6.) (δηλαδή ότι παρά το κοινώς παραδεκτό από τους Έλληνες, ενώ είναι Έλληνες, πολέμησαν εναντίον των Ελλήνων υπέρ των βαρβάρων.) Σαφέστατα εδώ ο Μέγας Αλέξανδρος εντάσσει τον εαυτόν του και τους Μακεδόνες στους Έλληνες.

γ) Ο αρχαίος συγγραφέας, φιλόσοφος και γεωγράφος Στράβων (65 π.χ. – 23 μ.Χ.) γράφει «…Έστι μεν ουν Ελλάς και η Μακεδονία…» (Στράβων Γεωγραφικά Ζ’ 9) (…είναι Ελλάδα και η Μακεδονία…) Ο Στράβων, 2000 έτη πριν, πιο ξεκάθαρα δεν μπορούσε να το δηλώσει.

δ) Ο Απόστολος Παύλος κατά την δεύτερη Αποστολική του περιοδεία το 50 μ.Χ. ευρίσκεται εις την Τρωάδα της Μικράς Ασίας από όπου προσκαλείται με όραμα να επισκεφθεί την Μακεδονία «…διαβάς εις Μακεδονίαν…». Πράγματι ιδρύει εις τους Φιλίππους την πρώτη Χριστιανική Εκκλησία και στη συνέχεια στη Θεσσαλονίκη και στη Βέρροια. Ο Ευαγγελιστής Λουκάς αναφέρει για την Θεσσαλονίκη (κεφ.ΙΖ, στ.4): «…και τινες εξ αυτών επείσθησαν και προσεκληρώθησαν τω Παύλο και τω Σίλα, των τε σεβομένων Ελλήνων πολύ πλήθος, γυναικών τε των πρώτων ουκ ολίγαι…», και την Βέρροια (κεφ.ΙΖ, στ.12) «…πολλοί μεν ουν εξ αυτών επίστευσαν, και των Ελληνίδων γυναικών των ευσχημόνων και ανδρών ούκ ολίγοι…». Ουσιαστικά ο Ευαγγελιστής Λουκάς αναφέρει ότι ο Απόστολος Παύλος πήγε εις την Μακεδονία όπου επίστευσαν τον Λόγον του Έλληνες άνδρες και γυναίκες, θεωρώντας αυτονόητο να ονομάζει τους Μακεδόνες Έλληνες.

Και στα νεότερα όμως χρόνια η αίσθηση της Ελληνικότητας στους Μακεδόνες είναι εντονότατη, όπως ενδεικτικά φαίνεται στις παρακάτω περιπτώσεις:

α) Αρχές Μαΐου του 1821, ο Εμμανουήλ Παππάς από τις Σέρρες και μέλος της Φιλικής εταιρείας, στην Μονή Εσφιγμένου του Αγίου Όρους ανακηρύσσεται « Αρχιστράτηγος των Μακεδονικών Επαναστατικών Δυνάμεων και Υπερασπιστής της Μακεδονίας». Στις 17 Μαΐου του 1821 απελευθερώνεται ο Πολύγυρος και ξεσπά η επανάσταση στην Μακεδονία η οποία όμως καταπνίγεται στο αίμα από τους Τούρκους.

β) Στις αρχές του 1822 συγκεντρώθηκαν στο μοναστήρι της Δοβράς κοντά στην Νάουσα ο πρόκριτος της Νάουσας Ζαφειράκης, ο Παναγιώτης Ναούμ από την Έδεσσα, ο Γεώργιος Νιόπλιος από την Σιάτιστα και άλλοι για να συντονίσουν τις ενέργειές τους για γενική εξέγερση των Μακεδόνων στον Όλυμπο και στην Δυτική Μακεδονία. Με την καταστροφή της Νάουσας, που την υπερασπίζονται οι οπλαρχηγοί Τάσος Καρατάσος από την Δοβρά Ημαθίας και Αγγελής Γάτσος από τους Σαρακηνούς Αλμωπίας, και αυτή η επανάσταση καταπνίγεται στο αίμα από τις πολύ μεγαλύτερες τουρκικές δυνάμεις.

γ) Το 1854 και πάλι ξεσπάει γενικευμένη ένοπλη εξέγερση στην Μακεδονία. Στην Δυτική Μακεδονία με αρχηγό τον Θεόδωρο Ζιάκα, στον Όλυμπο με αρχηγούς τους Γ. Ζαχείλα, Δ. Ψαροδήμο, Ι. Διαμαντή, Ε. Κοροβάγκο και Ζήση Σωτηρίου και στην Χαλκιδική με αρχηγό τον Τσάμη Καρατάσο υιό του Τάσου Καρατάσου.

δ) Το 1878 ξεσπάει και πάλι ένοπλος αγώνας στην Μακεδονία ο οποίος όμως αυτή την φορά συνοδεύεται από σημαντικότατες πολιτικές τοποθετήσεις μέσω επιστολών αλλά και σχηματισμό επαναστατικών κυβερνήσεων. Στην Δυτική Μακεδονία πρωτοστάτησαν ο Ιωσήφ Λιάτης, ο Αναστάσιος Πηχεών και ο Ιωάννης Γκοβεδάρος και στις 18 Φεβρουαρίου 1878 σχηματίσθηκε στο όρος Βούρινο της Κοζάνης «Προσωρινή Κυβέρνηση εν τη Μακεδονία Επαρχίας Ελιμείας» η οποία έστειλε την παρακάτω προκήρυξη στην Ελληνική Κυβέρνηση: «Η ημετέρα επαρχία, μη δυνάμενη να υποφέρη τον ακατανόμαστον δούλειον τουρκικόν ζυγόν, τας ανηκούστους βιαιοπραγίας των καταδυναστευόντων την πατρίδα του Μεγάλου Αλεξάνδρου τυράννων, τας απείρους κακώσεις και τας φοβεράς καταπιέσεις, εις ας ου μόνον η περιουσία ημών είναι εκτεθειμένη, αλλά και η ζωή αυτή και η τιμή…ήρατο ως εις άνθρωπος τα όπλα, ίνα κηρύξη ενώπιον θεού και ανθρώπων την ελευθερίαν από του δουλείου ζυγού και την μετα της Μητρός Ελλάδος ένωσιν αυτής…».

Στην περιοχή του Ολύμπου με έδρα το Λιτόχωρο σχηματίζεται η «Προσωρινή Κυβέρνηση της Μακεδονίας» η οποία στις 19 Φεβρουαρίου 1878 κάνει την παρακάτω επαναστατική προκήρυξη: «Συνελθόντες σήμερον οι αντιπρόσωποι των διαφόρων κοινοτήτων της Μακεδονίας, κατέλυσαν την τυραννικήν εξουσίαν του Σουλτάνου, ανεκήρυξαν την ένωσιν της Μακεδονίας μετά της μητρός Ελλάδος και εξελέξαντο ημάς, όπως σχηματίσωμεν την προσωρινήν Κυβέρνησιν της επαναστάσεως με την υποχρέωσιν ν’αποταθώμεν προς τας Χριστιανικάς δυνάμεις και να ζητήσωμεν την ισχυράν αυτών προστασίαν υπέρ του δικαίου του αγώνος μας και το έλεος αυτών υπέρ των κινδυνευόντων εκ της Τουρκικής Θηριωδίας γυναικοπαίδων ημών».

Την ίδια περίοδο ο Φιλεκπαιδευτικός Σύλλογος Στρωμνίτσης (Σήμερα εντός του κράτους των Σκοπίων) σε μία επιστολή διαμαρτυρίας εναντίον της συνθήκης του Αγίου Στεφάνου, αναφέρει: «Ημείς οι κάτοικοι Στρουμνίσσης (Στρουμνίτσης) δεν θέλομεν να υπαχθώμεν υφ’ οποινδήποτε σλαβικόν ζυγόν, διότι είμεθα και θέλομεν να ήμεθα Μακεδόνες και σταθερόν μέλος της μεγάλης Ελληνικής Οικογενείας, αποστρεφόμεθα και αποτροπιαζόμεθα τον σλαυϊκόν ζυγόν πολύ πλείον του τουρκικού, διότι οι μέν τούρκοι εσεβάσθησαν τα πάτρια ημών ήθη και έθιμα, άθικτα σχεδόν άφησαν τα θρησκευτικά καθεστώτα….. τα λείψανα των εν τη χώρα ημών αρχαιοτήτων είναι άπαντα ελληνικά, αι σκέψεις ημών πάσαι φιλικαί, εμπορικαί, συγγενικαί, ελληνικαί εν τοις ιεροίς ημών ναοίς ελληνιστί ποιούμε τας ιεροτελεστίας εν τοις σχολείοις ημών μόνον η ελληνική γλώσσα διδάσκεται , ενώ σλαυϊκόν σχολείον ουδέποτε υπήρξεν εν Στρουμνίσση…..».

Οι αγωνιστές των παραπάνω επαναστάσεων στην Μακεδονία μεταβαίνουν στην Πελοπόννησο και συνεχίζουν τον αγώνα. Μετά την απελευθέρωση λαμβάνουν τιμητικά στρατιωτικά αξιώματα και πολλοί από αυτούς εγκαθίστανται βόρεια της πόλεως των Αθηνών σε ένα προάστιο το οποίο ακόμα και σήμερα ονομάζεται Θρακομακεδόνες και στην περιοχή της Αταλάντης.

ε) Από 1904 έως το 1908 κατά την διάρκεια του ένοπλου Μακεδονικού Αγώνα αφυπνίστηκε για άλλη μια φορά η Μακεδονική ψυχή και άνδρες, γυναίκες και παιδιά απ’ άκρη σ’ άκρη της Μακεδονίας αγωνίσθηκαν και έχυσαν το αίμα τους σε ένα σκληρό ανορθόδοξο πόλεμο για να υπερασπίσουν την Ορθόδοξη Χριστιανική τους Πίστη και την Ελληνική Εθνική τους συνείδηση. Πολλοί από αυτούς ήταν σλαβόφωνοι και οι ξένες προπαγάνδες τους θεωρούσαν Βούλγαρους, αλλά αυτοί σε πείσμα όλων απέδειξαν την Ελληνική εθνική τους συνείδηση, κάτι που δίνει μεγαλύτερη αξία στην θυσία τους. Χαρακτηριστικότατη είναι η επιστολή διαμαρτυρίας που έστειλαν το 1903 κάτοικοι της περιοχής Μοναστηρίου (Σημερινά Bitola) προς την Γαλλική Κυβέρνηση και στην οποία αναφέρουν μεταξύ άλλων: «…λαλούμεν ελληνιστί, βλαχιστί, αλβανιστί, βουλγαριστί, αλλά ουδέν ήττον εσμέν άπαντες Έλληνες και ουδενί επιτρέπομεν να αμφισβητεί προς ημάς τούτο».

στ) Στις 31 Μαΐου 2008 δημοσιεύθηκε επιστολή διαμαρτυρίας Εδεσσαίου, για μία τηλεοπτική εκπομπή, η οποία μεταξύ άλλων αναφέρει: «…Είμαι ντόπιος…», «…ξέρουμε καλά ότι καταγόμαστε από τη λαμπρή γενιά των Ελλήνων Μακεδόνων Βασιλέων…», «…μπορεί να μιλάμε αυτό το ιδίωμα, με τις όποιες ομοιότητες με τα όμορα κράτη, μπορεί να χορεύουμε αυτούς τους χορούς, αλλά αισθανόμαστε σε πείσμα πολλών, πολύ περισσότερο Έλληνες από κάποιους κεντρονοτιοελλαδίτες…», «…καταπληκτικά τραγούδια, που η σύνθεσή τους έγινε εδώ, που δεν έχουν καμιά σχέση με τα ξενόφερτα προπαγανδιστικά τραγούδια των βορείων γειτόνων μας…», «…τα τραγούδια που τραγούδαγε η γιαγιά μου, η οποία δεν ήξερε τα Ελληνικά, αλλά ωστόσο πολέμησε για την απελευθέρωση της Μακεδονίας από τους Βουλγάρους κομιτατζήδες…», «…αυτή η μάνα η αρχόντισσα, η Ελληνίδα Μακεδόνισσα…». Μπορούμε να αναφέρουμε χιλιάδες άλλες παρόμοιες περιπτώσεις αλλά δεν θα τελειώναμε ποτέ.

Από τις λίγες όμως περιπτώσεις που αναφέραμε γίνεται σαφές ότι από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα οι Μακεδόνες κατοικούν συνεχώς στον Γεωγραφικό χώρο της ιστορικής Μακεδονίας και σε κάθε ιστορική περίοδο δηλώνουν την Ελληνικότητά τους, παρά την σλαβοφώνηση ορισμένων, που έγινε για να προστατευθούν από τις θηριωδίες των Τούρκων κατακτητών κατά τα 500 και πλέον χρόνια της σκλαβιάς.

«ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΤΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ»

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Η «Ελληνορθόδοξη Πολύτεκνη Οικογένεια» (Ε.Π.Ο.) είναι Τριμηνιαίο δημοσιογραφικό όργανο της «Πανελλήνιας Ενώσεως Φίλων των Πολυτέκνων» (Π.Ε.ΦΙ.Π.).

 ΙΔΡΥΤΗΣ: Αγιορείτης Μοναχός π. Νικόδημος Μπιλάλης (+ 2014)

Εκδότης: Αντώνιος Ε. Αντωνίου, τ. Διευθυντής Εμπορικής Τραπέζης, Πρόεδρος Π.Ε.ΦΙ.Π.
Η Ε.Π.Ο. συντάσσεται από επιτροπή.

Διευθυντής συντάξεως: Ιωάννης Γ. Θαλασσινός, μαθηματικός-συγγραφέας, Α΄ Αντιπρόεδρος της Π.Ε.ΦΙ.Π.

Αποστέλλεται ΔΩΡΕΆΝ σε όσους τη ζητήσουν, αλλά και διανέμεται ΔΩΡΕΆΝ δια μέσου των Ιερών Ναών, με ευλογιά-άδεια της Εκκλησιάς μας. Δεκτές οι προαιρετικές Εισφορές-Δωρεές.

Το περιοδικό ΕΔΩ σε εκτυπώσιμη μορφή Pdf

Για να βοηθήσετε τις Πολύτεκνες Οικογένειες της Πατρίδος μας και τον μεγάλο θησαυρό που κλείνουν μέσα τους, τα πολλά-πολλά παιδιά!

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΤΕ μαζί μας (www.pefip.gr ).

Στοιχεία επικοινωνίας

Τηλέφωνα: (+30) 210.38.38.496, (+30) 210.38.22.586

FAX: (+30) 210.38.39.509

Ταχυδρομική διεύθυνση: Ακαδημίας 78Δ, 106 78 ΑΘΗΝΑ

Ηλεκτρονική αλληλογραφία:

Γενικές πληροφορίες: info@pefip.gr

Γραμματεία: grammateia@pefip.gr

Γραφείο Ευρέσεως Εργασίας: jobs@pefip.gr

Μηχανογράφηση: it@pefip.gr

ΗΜΕΡ-ΩΡΟΛΟΓΙΟ Π.Ε.ΦΙ.Π.

ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ (ΧΑΡΤΗΣ)

Aν ξεφυλλίσουμε τον ημεροδείκτη μας και φθάσουμε στην 1η Σεπτεμβρίου, θα δούμε να σημειώνεται: «Aρχή Ινδίκτου». Πολλοί ίσως, διαβάζοντας τη φράση αυτή, να διερωτώνται: Tι σημαίνουν τα λόγια αυτά και τι είναι η Ίνδικτος;

Η λέξη Ίνδικτος είναι λατινική ελληνοποιημένη και σημαίνει ορισμός, διάγγελμα, πού εκδιδόταν από τους Ρωμαίους αυτοκράτορες, με σκοπό να καθορίζουν το ύψος των φόρων επί της παραγωγής της γης, που θα έπρεπε να πληρώσουν οι υπήκοοι της Ρώμης για τη συντήρηση του στρατού. Το διάγγελμα αυτό ίσχυε για δεκαπέντε χρόνια και τούτο, γιατί κάθε δεκαπέντε χρόνια απολύονταν οι παλαιοί στρατιώτες και κατατάσσονταν οι νέοι. Να σημειωθεί ότι το ύψος των σχετικών φόρων καθοριζόταν από τη νέα δύναμη του στρατού για την επόμενη δεκαπενταετία.

Με την πάροδο του χρόνου η λέξη Ίνδικτος έπαψε να σημαίνει μόνο διάγγελμα, αλλά σήμαινε και το διάστημα των δεκαπέντε ετών. Έτσι άρχισαν να μετρούν το χρόνο σε Iνδίκτους (πρώτη Ίνδικτος, δεύτερη Ίνδικτος κ.ο.κ.).

Πρώτος ο Μ. Κωνσταντίνος όρισε ως επίσημη μέτρηση του χρόνου (το 312 ή 313 μ.Χ.) την Ίνδικτο, πού άρχιζε την 1η Σεπτεμβρίου, εποχή που είχε τελειώσει η συγκομιδή των καρπών της γης. Η μέτρηση αυτή του χρόνου ονομάστηκε, από το όνομα του Κωνσταντίνου, Κωνσταντίνειος Iνδικτιών και Ελληνική.

Η Εκκλησία υιοθέτησε αυτό το σύστημα μέτρησης του χρόνου και μετρούσε τα έτη με τίς Ινδικτιώνες. Έτσι το Εκκλησιαστικό έτος άρχιζε την 1η Σεπτεμβρίου με Πατριαρχική Θεία Λειτουργία και ιδιαίτερη Iερά Παράκληση, ώστε να ευλογήσει ο Θεός τον καινούριο χρόνο.

Ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Ιουστινιανός ο Α΄ το 537 εισήγαγε τη μέτρηση κατά Ινδικτιώνες στα κρατικά έγγραφα και στίς δικαστικές αποφάσεις. Έλεγαν δηλαδή 1ο έτος της τάδε Ινδικτιώνος, 2ο έτος της τάδε Ινδικτι‘νος κ.ο.κ.

Με τον καιρό ορίστηκαν δύο είδη Ινδίκτου, η Καισαρική, δηλαδή η παλαιά ρωμαϊκή πού άρχιζε την 1η Σεπτεμβρίου και την οποία συνέχισε τό Βυζάντιο, και η Παπική, που άρχιζε στίς 25 Δεκεμβρίου και αργότερα την 1η Ιανουαρίου.

Στη Δύση σιγά-σιγά επικράτησε ως αρχή του νέου έτους η 1η Ιανουαρίου, ενώ στην Aνατολή είχε παραμείνει η 1η Σεπτεμβρίου. Αυτός είναι και ο λόγος που η πρώτη Σεπτεμβρίου παρέμεινε μέχρι και σήμερα η αρχή του Εκκλησιαστικού έτους, μετά την καθιέρωση για όλους ως αρχής του πολιτικού έτους της 1ης Ιανουαρίου. Πρέπει να σημειωθεί εδώ ότι η Εκκλησία μας όρισε την ημέρα αυτή να αναγινώσκεται στους Ιερούς Ναούς η περικοπή από το Ευαγγέλιο του Λουκά, που αναφέρει το πρώτο κήρυγμα του Χριστού στη συναγωγή της Ναζαρέτ (Λουκ. 4, 16-18).

Οι Ινδικτιώνες μετριούνται από τη Γέννηση του Χριστού. Επειδή, όμως, η χρονολογία από της του Χριστού Γεννήσεως υστερεί κατά τρία έτη, για να βρούμε, παραδείγματος χάριν, την Ίνδικτο του 2004, προσθέτουμε 3 έτη και διαιρούμε δια του 15. Δηλαδή 2004 + 3= 2007 : 15 = 133 και υπόλοιπο 12 που σημαίνει ότι βρισκόμαστε στο 12ο έτος της 133ης Ινδίκτου (από την 1η Σεπτεμβρίου).

Απολυτίκιο. Ήχος β'.

Ό πάσης Δημιουργός της κτίσεως, ο καιρούς και χρόνους εν τη Ίδία εξουσία θέμενος, ευλόγησαν τον στέφανον, του ενιαυτού της χρηστότητας σου, Κύριε, φυλάττων εν ειρήνη τους βασιλείς και την πάλιν σου, πρεσβείαις της Θεοτόκου, μόνε Φιλάνθρωπε.

Πηγή: Ακτίνες

Η στυγνή τουρκοκρατία στην Κρήτη · Η περίοδος του Χατζη-Οσμάν Πασά

«Αλλοίμονο στο ελληνικό γένος αν η τυραννία που καταπίεζε τους χριστιανούς της Κρήτης, καταπίεζε και τους χριστιανούς του Μωριά, της Ρούμελης και των άλλων νησιών, θα ήταν χαμένη τελειωτικά η φυλή, όχι γιατί η ψυχική ρώμη των άλλων Ελλήνων ήταν μειωμένη, αλλά γιατί τότε θα λιγόστευαν οι παράγοντες της μεγάλης ελπίδας που γέννησαν το θαύμα της Αναστάσεως της φυλής».

Αναφορά από το βιβλίο του Γιάννη Μουρέλλου στο βιβλίο του: «Η Ιστορία της Τουρκοκρατίας στην Κρήτη», όπως είχαμε αναφέρει σε προηγούμενο άρθρο μας.

Και πράγματι δεν είχε άδικο γιατί κάτω από το καμτσίκι που ξεπετά στα χτυπήματα αίμα, το ναι γίνεται όχι και κάτω από την τυρρανία τα αισθήματα όσο και αν είναι ριζωμένα αλλάζουν γιατί οι ρίζες τους σαπίζουν και ο καρπός τους συρρικνώνει.

Να γιατί ήταν θαύμα ο κρητικός ηρωισμός που ξεπετάχτηκε νικητής και δημιουργός μέσα από φλόγες αιώνων και να γιατί, αν αξίζουν τιμή οι δημιουργοί της ελληνικής ελευθερίας, αξίζουν διπλή έστω – αν όχι πολλαπλή- οι ραγιάδες της Κρήτης.

Τραγικότατες είναι οι σκηνές που ξετυλίγονταν και άπειρες, στα κονάκια και τους πύργους των γενιτσάρων και αγάδων. Πόσες γυναίκες δεν έφευγαν από το κονάκι του αγά χωρίς μαστούς με δύο φριχτές πληγές στη θέση τους, που η αιμορραγία τους έφερνε το θάνατο, όταν ο αγάς στην άρνησή τους να δουλωθούν στις βάρβαρες ορμές του, διέταζε και έβαναν τα στήθια τους στην κόχη της κασέλας κι ύστερα έβανε ένα αράπη δούλο να χορεύει πάνω στο σκέπασμά της.

Πόσες κόρες που δεν δέχτηκαν τα χάδια του αγά δεν καταδικάστηκαν να φάνε τα συκώτια του σφαγμένου γαμπρού, που ο αγάς δήθεν από αγάπη τους έδινε με την όρεξή του.Πόσες γυναίκες ολόγυμνες μπρος στον αγά δε χόρευαν στο ρόβι το χυμένο πάνω, για να γλυστρούν και να ξαπλώνουν τα ροδαλά κορμιά τους κάτω στον οντά και να γελά ο Μπέης στην απροσδόκητη στάση τους. Πόσες δύσμοιρες Κρητικοπούλες δεν είδαν πάνω στο δίσκο το κεφάλι του παιδιού τους -του μονάκριβου παιδιού τους- γιατί αρνήθηκαν να δεχτούν τ’ αγκάλιασμα του τρομερού βαρβάρου. Και πόσες κόρες δεν καταδικαζόταν να δεχτούν την κτηνωδία των αραπάδων της Βεγγάζης, που αφρισμένοι από ορμή και κτηνωδία εσπάρασαν την τιμή των κοριτσιών μπρος στα μάτια των γερόντων, των αντρών και των γονέων τους. Αυτών των φριχτών και ανατριχιαστικών και άλλων άπειρων εγκλημάτων που περιγράφει ο ιστορικός Μουρέλλος ήρθαν αρχικά αμείλικτοι τιμωροί οι χαϊνηδες της αδάμαστης κρητικής ψυχής και αργότερα η ίδια η κεντρική τουρκική εξουσία, η «Υψηλή Πύλη» να περιορίσει ή να σταματήσει στέλνοντας στην Κρήτη για τιμωρό τον Χατζη-Οσμάν Πασά.

Ο Χατζή-Οσμάν Πασάς

Για τον Χατζη-Οσμάν Πασά η παράδοση φέρει πολλούς περίεργους θρύλους, επηρεασμένη από τη δραστηριότητα που έδειξε για να ξεπαστρέψει τους άγριους γενίτσαρους που καταπίεζαν τους Χριστιανούς.

Μια παράδοση έφερε τον Οσμάν Πασά ως «κρυπτοχριστιανό» άπ’ τη Μικρά Ασία που υποκρινόταν ότι δεν ήξερε ελληνικά, ενώ ήταν μεγάλης μόρφωσης ελληνικής και τουρκικής. Άλλη παράδοση τον έφερε ότι ήταν διάκος ή καλόγηρος ονόματι Βασίλειος, έμπιστος του Πατριάρχη, που ο Γρηγόριος τον μεταμφίεσε σε Τούρκο και τον παρουσίασε στο Σουλτάνο για να του υποσχεθεί το ξεπάστρεμα των γενιτσάρων της Κρήτης.

Μάλιστα η παράδοση αυτή λέει πως όλο το διάστημα που ‘μενε στα Χανιά πήγαινε μεταμφιεσμένος σε μία κατακόμβη για να λειτουργηθεί και να μεταλάβει. Το πιθανότερο είναι ότι ο Κιούρτ Οσμάν πασάς ήταν ως τότε πασάς της Εύβοιας κι εκεί του δόθηκε η ευκαιρία να μεταχειριστεί αυστηρά και αποτελεσματικά μέτρα για τους γενίτσαρους που ασεβούσαν προς την Πύλη κι αυτό το κατόρθωμα τον έφερε ως τον πιο κατάλληλο για τη δύσκολη επιχείρηση της Κρήτης. Είναι πάντως εξακριβωμένο ότι ο Οσμάν Πασάς αποτελούσε εξαιρετικό φαινόμενο Τούρκου υπαλλήλουμε την ευρεία του πολιτική αντίληψη.

Ας έρθουμε τώρα εις το ιστορικό της παρουσίας του Χατζή -Οσμάν Πασά στην Κρήτη και στη δραστηριότητάτου, τα δύσμοιρα εκείνα χρόνια. Όση κι αν ήταν η αδυναμία της Πύλης να επιβληθεί στους άγριους γενίτσαρους κι εσπέχηδες της Κρήτης, οι εξευτελισμοί που υφίστατο διαρκώς η κεντρική κυβέρνηση της Κωνσταντινουπόλεως από το θράσος τους την ανάγκασαν στο τέλος να λάβει μέτρα αυστηρά. Αυτό συνέβη όχι μόνο τόσο -ίσως- για να ανακουφίσει τους ραγιάδες της, αφού οι Σουλτάνοι κι οι βεζύρηδές της δεν μπορούσαν να καταλάβουν το τι θα μπορούσαν να πετύχουν αν εξασφάλισαν μία ανεκτή καλοδιοίκηση, αλλά για να κρατήσουν λίγο ψηλά το κύρος τους, που κάθε λίγο κατακουρελιαζόταν από τους γενίτσαρους. Κάποτε βρίσκονταν κρυφοί εκδικητές και κάθε τόσο χάνονταν και μέσα στις πολιτείες αρκετοί από τους τυράννους, που βασάνιζαν τους ραγιάδες, αλλά οι τιμωρίες αυτές ήταν ασήμαντες μπρος στον όγκο των εγκλημάτων τους.

Η ευκαιρία να τους υποτάξει δόθηκε στην Πύλη από μία ενέργεια που ‘χε κάμει τον Απρίλιο του 1812 ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε’. Την εποχή εκείνη ένας γενίτσαρος Αμπαδιώτης, ο Μπραήμ Αγακάκης από το Βαθιακό σκότωσε τον Καπετάν Γιακουμή από τις Μέλαμπες Ρεθύμνου. Οι χωριανοί του, γυναίκες και άνδρες, χωρίς τουφέκια κατόρθωσαν να τον πιάσουν και να τον πετσοκόψουν. Μα ο θάνατος του Μπραήμ Αγά, που τον παρακολούθησαν από μακρυά οι σύντροφοί του, οι οποίοι γλεντούσαν στο «Σελί των Μπίκηδων» έγινε αίτια και σε δύο μέρες σκοτώθηκαν μέσα στις Μέλαμπες εβδομήντα δύο (72) άνθρωποι, γέροι, γριές, παιδιά, όσοι δεν πρόφθασαν να τραβηχτούν ψηλά προς τα βουνά και να γλυτώσουν.

Οι Μελαμπιανοί αφού έθαψαν τους νεκρούς τους, εξέλεξαν μία αντιπροσωπεία που με κόπο και κίνδυνο πήγε στο Μεγάλο Κάστρο, για να παραπονεθεί στον Σαμήρ Μπεκήρ Πασά.

—Ίντα να σάσε κάμω, κακομοίρηδες, που σκοτώσατε γενίτσαρο και κανείς δεν τολμά να σας υπερασπιστεί, ούτε εγώ ο ίδιος. Μόνο το καλό που σας θέλω τραβήξετε πάλι πίσω ένας-ένας, όπως ήρθετε, για να μη σας υποψιαστούνε, γιατί θα χαθείτε κι άλλοι και κάτσετε στ’ αυγά σας.

Γυρίζοντας πίσω έτυχε να συναντήσουν τον Πισκοπιανό παπα-Μανώλη, που οι Τούρκοι του ατίμασαν την κόρη του και τον καταδίκασαν να κρατά το κερί. Ετοιμαζόταν να πάει στην Κωνσταντινούπολη να ζητήσει την τιμωρία του Τούρκου από τον Πατριάρχη Γρηγόριο τον Ε’. Αποφάσισαν κι έστειλαν κι αυτοί δύο Μελαμπιανούς μαζί με τον παπα-Μανώλη.

Πραγματικά οι δύο αυτές διηγήσεις που σε κατάλληλη στιγμή έκαμε ο Πατριάρχης στο Σουλτάνο Μαχμούτ Χάν τον Δίκαιο, τον εστενοχώρησαν τόσο -ίσως περισσότερο η αδυναμία του πασά να υπερασπιστεί τους Μελαμπιανούς- που αποφάσισε ο Σουλτάνος να στείλει ένα από τους πιο δυνατούς και γενναίους πασάδες του για να τιμωρήσει και να δαμάσει τους άγριους γενίτσαρους που εξευτέλιζαν την ισχύ του.

Διάλεξε λοιπόν τον Χατζη-Οσμάν Πασά, ένα γενναίο Κούδρο, και τον διέταξε να βγεί στη Σούδα με στρατιωτική δύναμη και να πρωτοδαμάσει τους Χανιώτες και σιγά σιγά να τραβήξει στο Ρέθυμνο και στο Μεγάλο Κάστρο, ώσπου να ξεκαθαρίσει όλη την Κρήτη.

Πραγματικά ο Οσμάν Πασάς έφθασε στη Σούδα στις 12 του Σεπτέμβρη του 1812 με αρκετή δύναμη τακτικού στρατού, προχώρησε προς τα Χανιά χωρίς να συμμορφωθεί προς την υπόδειξη που του έκαμαν εκείνοι που ήλθαν να τον συνεπάρουν, σαν περνούσαν μπρος από το μνήμα του Μπάρμπου, και όχι μόνο δεν προσκύνησε, όπως έκαναν όλοι οι άλλοι πασάδες ως τώρα, μα ούτε κάν έστρεψε να δει το μνήμα του αγιοποιημένου τούρκου ήρωα που είχε πέσει το 1646 όταν οι Τούρκοι πήραν τα Χανιά από τους Βενετσιάνους.

Μαζί του τραβούσε άπ’ την Κωνσταντινούπολη τον Χανιώτη Γενιτσαραγά που είχαν καθαιρέσει προ ενός έτους οι γενίτσαροι και τον είχαν αναγκάσει να φύγει. Μ’ αυτόν είχε καταστρώσει τα σχέδια του δαμάσματος των ατίθασων αγάδων κι ευθύς ως έφθασαν άρχισαν την εφαρμογή τους.

Πρώτα άπ’ όλα ειδοποίησαν τους πιο ξακουστούς «χαΐνηδες» να κατεβούν με τα όπλα τους και να πάρουν όσα παλληκάρια μπορούσαν να βρουν και να τραβήξουν μυστικά προς το Νεροκούρου, κοντά στη Σούδα. Εκεί θα ‘βρισκαν τουφέκια και πολεμοφόδια του τούρκικου στρατού να οπλιστούν όλοι καλά και να περιμένουν κρυμμένοι για να μην ειδοποιηθούν οι σκληροί γενίτσαροι. Ο Οσμάν Πασάς είχε μαζωμένα τ’ αναγκαία στοιχεία κι ήξερε πως έπρεπε να πρωτοκτυπήσει για να παραλύσει το γενικό συγκρότημα των γενιτσάρων. Χωρίς φόβο οι χαΐνηδες και πολλοί από τα περίχωρα των Χανίων και άπ’ τον Αποκόρωνα έτρεξαν στο Νεροκούρου κι οπλίστηκαν. Η απροσδόκητη αυτή οπλοφορία, που γινόταν με την άδεια και προτροπή του Τούρκου πασά εξασφάλισε την εμπιστοσύνη των χριστιανών,ώστε καθένας τους μόλις του δόθηκε τέτοια ανέλπιστη ευκαιρία έσπευσε να γίνει«φέρμελης» και να γραφτεί στον κατάλογο της στρατολογίας του Οσμάν Πασά.Αρχηγοί εκείνων που μαζεύτηκαν στο Νεροκούρου ήταν ένας κι ένας διαλεχτοί χαΐνηδες και πρόκριτοι του Νομού Χανίων.

Τακαμπουριασμένα από τον πόνο και την απόγνωση κορμιά των ραγιάδων στηλώθηκαν όρθά σε λίγες ώρες και οι τσακισμένες ψυχές τους φτερούγισαν σ’ ελπίδες, κι οι ελπίδες σε πόθους, κι οι πόθοι σ’ αστραπές ματιών, που αντίκρυζαν το αύριο με πεποίθηση νίκης.

Στα πρόσωπά τους ξεπετούσε η δύναμη και τα νεύρα τους σαν βίτσες από χάλυβα ήταν έτοιμα να κτυπήσουν τον άγριο αγά, που τόσες φορές έσκυψαν μπρος του δειλοί κι ανήμποροι. Στο σφίξιμο του τουφεκιού του ο Κρητικός ένιωσε ένα κύμα από χυμούς γεμάτους δύναμη να φτάνει μέσα του από το απόμακρο «παρελθόν» που αντίκρυσε τον κατακτητή και τον έκαμε να φύγει ή να συνθηκολογήσει μαζί του.

Όταν προετοίμασε τους χριστιανούς ο Οσμάν πασάς προσπάθησε με ψεύτικα φιρμάνια και διαταγές του Σουλτάνου ν’ αποκοιμήσει τους γενίτσαρους των Χανίων. Ήθελε να προλάβει κάθε οργάνωσή τους πριν ενωθεί το σώμα του με τους χαΐνηδες, που με αυτή την ενέργεια του πασά ήταν η πρώτη και μοναδική φορά που αναγνωρίσθηκαν «φερμελήδες» -οπλοφόροι- και αρματωλοί όπως την άλλη Ελλάδα. Σ’ όλο αυτό το διάστημα ο πασάς δεν βγήκε έξω από το κονάκι του, για αυτό οι Τούρκοι τον έλεγαν «κούβα»,δηλαδή γαλοπούλα που είναι κλεισμένη μες στο κοτέτσι της και κλωσσάει τ’ αυγά της. Δεν ήξεραν τι αυγά επώαζε ο δυνατός και τίμιος αυτός πασάς και τι τους προετοίμαζε με την εξαγριωμένη ορμητικότητα του.

Ο Οσμάν Πασάς περικύκλωσε τα πλούσια κονάκια του Μεχμέτ Αγά, που ‘χαν μεταβληθεί σε πύργους με ισχυρές πολεμίστρες μα δεν κατόρθωσε να τον πιάσει γιατί κάτω από τα κονάκια του είχε υπόγειους δρόμους, που ‘ βγαιναν μακριά, σε μια χαράδρα κι όταν είδε τον όγκο του στρατού και των χαΐνηδων κατάλαβε πως δεν θα κατόρθωνε να παλέψει μαζί τους και να βγει νικητής φεύγοντας από εκεί με τους ορτάκηδές του.

Σε λίγο ο πασάς κατάλαβε πως τα κονάκια είχαν κενωθεί, γιατί στους διαρκείς πυροβολισμούς των πολιορκητών δεν ερχόταν άπ’ τα κονάκια για απάντηση καμιά αμυντική κίνηση.

Έσπασε τις πόρτες κι εβεβαιώθηκε πως ο γενίτσαρος είχε φύγει κι ευρήκε και τον υπόγειο διάδρομο. Αυτό τον έκαμε να νευριάσει και να θυμώσει με την αποτυχία του και διέταξε να κάψουν και τα κονάκια και τα λιόφυτα του Μεχμέτ Αγά και να καταστρέψουν τους μελισσόκηπους και τα περιβόλια του. Μόλις τελείωσε την καταστροφή γύρισε πίσω στα Χανιά μαζεύοντας στο δρόμο τους προγεγραμμένους γενίτσαρους.

Ωστόσο ο Μεχμέτ Αγάς με τους ορτάκηδές του βγήκε στις Μαδάρες ζητώντας προστασία στις κορυφές τους. Κι όμως η πείνα κι η δυσκολία να προμηθευθεί τρόφιμα και ιματισμό διασκόρπισε τους συντρόφους του άλλους προς τη Μικρά Ασία κι άλλους προς τον κάμπο. Όσοι κατέβηκαν προς τον κάμπο πιάστηκαν όλοι και παραδόθηκαν στον Οσμάν Πασά που χωρίς οίκτο τους κρέμασε για την ανταρσία τους. Σε λίγο αναγκάστηκε κι ο γενίτσαρος να παραδοθεί γιατί κινδύνευε να σκοτωθεί από τους ορεινούς χριστιανούς που ήξεραν την σκληρότητά του προς τους χριστιανούς.

Ο Μεχμέτ Αγάς ρίχτηκε στη φυλακή και σε λίγες μέρες μία κανονιά άπ’ την ψηλή τάπια του φρουρίου ανήγγειλε το στραγγαλισμό του γενίτσαρου μέσ’ στη φυλακή, όπως ήταν συνήθεια να γίνεται για κάθε θανατική εκτέλεση γενιτσάρου.

Τοάγγελμα του θανάτου του τρομερού γενίτσαρου μέσα στους τόσους άλλους θανάτους των πιο ξακουστών εσπέχηδων και αγάδων -οι θάνατοι είχαν φτάσει τους πεντακόσιους ως τότε- τρομοκράτησε όχι μόνο τους γενίτσαρους, μα και κάθε τούρκο που ‘βλέπε στην ενέργεια αυτή του Οσμάν πασά ένα τέλειο ξεχαλάρωμα της τουρκικής δύναμης και μία γενική παράλυση των συμφερόντων τους.

Σ’όλο αυτό το διάστημα οι χριστιανοί σήκωναν τα καμπουριασμένα κορμιά τους κι αναντράνισαν οι δυστυχισμένοι ραγιάδες.

Κάθε θάνατος γενιτσάρου ελευθέρωνε και μία περιφέρεια κι πρώτη εκδήλωση του μεγάλου καλού, που’φερε το ξεκαθάρισμα των τυράννων, ήταν η δυνατή βλάστηση της γής, που πρώτη φορά μετά από εκατό σαράντα (140) χρόνια δεχόταν ορεξάτη το ινί και τη σκαπάνη του χριστιανού γεωργού.

Μετά την καταδίκη του γενίτσαρου, ο πασάς, έχοντας πάντα μαζί του τους αρματολοποιημένους χαΐνηδες, τράβηξε πάλι προς τον Αποκόρωνα και τον ξεκαθάρισε από τους σκληρούς ζορμπάδες. Τους κρέμασε όλους με τη σειρά, γιατί με τις πιέσεις τους και εκβιασμούς τους, είχαν μαράνει ολόκληρη αυτή την επαρχία. Από εκεί προχώρησε στα Κεραμιά της Κυδωνιάς και ξεκαθάρισε και το διαμέρισμα αυτό. Στο Κατωχώρι κρέμασε μαζεμένους δώδεκα γενίτσαρους κι όπου περνούσε μία γιγάντια ανακούφιση τον κατευώδωνε και το γέλιο των ραγιάδων εφώτιζε τα μέχρι χθες ακόμα χυμένα και τρομαγμένα πρόσωπα τους.

Για να φτάσει στη λυκοφωλιά του Σελίνου ο Χατζή- Οσμάν Πασάς πέρασε κι από την Κίσσαμο και κρέμασε τον Λιοντάρ Αγά από το Κάτω Παλιόκαστρο και το Λατίφη, Νασίρη και Κωλένη από τις Λουσακιές. Διάλεξε τον πλάτανο που οι γενίτσαροι κρεμούσαν τους χριστιανούς για να τοποθετήσει τους βρόχους των τρομερών τυράννων. Λέγεται πως όταν ο Σουλτάνος ανακάλεσε τον Οσμάν Πασά από την Κρήτη οι γενίτσαροι ξερίζωσαν τον πλάτανο για να μην τους θυμίζει την οδυνηρή ιστορία του απαγχονισμού των δικών τους και τον εξευτελισμό που δοκίμασαν από τον Οσμάν Πασά.

Μετά το ξεκαθάρισμα της Κισσάμου τράβηξε προς τη λυκοφωλιά του Σελίνου που παρουσίαζε τη μεγαλύτερη δυσκολία, γιατί οι γενίτσαροι του ήταν οι αγριότεροι της Κρήτης και γιατί με τις καταδίκες των άλλων, που αυτοί τις μάθαιναν από ορτάκηδές τους, είχαν λάβει τα μέτρα τους για ν’ αμυνθούν όσοι δεν ήθελαν να φύγουν. Τους κρέμασε όλους στη μέση του χωριού παίζοντας κι από μία κανονιά για κάθε ένα που κρεμούσε για παραδειγματισμό όσων είχαν προκάμει να φύγουν.

Ταπερισσότερα ονόματα των γενιτσάρων αυτών αλλά και άλλων στην υπόλοιπη Κρήτη λέγεται ότι ήταν Βενετσιάνων αρχόντων, όπως και οι ιστορικοί αναφέρουν. Αυτό αποδεικνύει τον ομαδικό εξισλαμισμό των Φεουδαρχών Βενετσιάνων, που απόμειναν μετά την Τουρκική κατάληψη, με το σκοπό να διατηρήσουν τις πλούσιες γαίες τους και τη πιεστική προς τους χριστιανούς ζωή τους.

Μια συκοφαντία Τούρκων έγινε αιτία να καταδικάσει σε απαγχονισμό και τρεις νέους χριστιανούς μες στα Χανιά, που ξεθαρεμένοι από την ακριβοδίκαιη πολιτεία του Οσμάν Πασά,τόλμησαν το Πάσχα εκείνο να γλεντήσουν και να τραγουδήσουν λίγο με ξεφωνητά μέσα στο σπίτι τους.

Ο Οσμάν Πασάς με τη δυνατή του ευφυΐα κατάλαβε τη συκοφαντία αλλά ευρήκε την ευκαιρία προσφέροντας τρία αθώα θύματα χριστιανούς να υποστηρίξει τον σκοπό που τόσο επεδίωκε και συνέχιζε μελετημένα και μεθοδικά πνίγοντας κάθε τόσο κι από ένα τύραννο.

Άλλωστε θα ήταν πολύ επικίνδυνο ν’ αδιαφορήσει στο γενικό αναβρασμό που’ χε γεννήσει σ’ όλους τους Τούρκους των Χανίων η πλαστή κατηγορία πως οι τρεις αυτοί χριστιανοί ετόλμησαν μέσα άπ’ το σπίτι τους την ώρα που γλεντούσαν να πυροβολούν. Έτσι παρακαλούσαν οι συκοφάντες ν’ αρνηθεί ο Οσμάν Πασάς την τιμωρία τους για να βρουν ευκαιρία να ξεσηκώσουν τον όχλο των Τούρκων ενάντια του Οσμάν Πασά, και να διώξουν τον πασά που σακάτευε τόσο σκληρά τους Τούρκους της Κρήτης.

Αυτοί οι τρεις θάνατοι που εξετέλεσε ακουσίως του, του έδωκαν το δικαίωμα πιο θαρρετά να τιμωρεί διαρκώς και επί ενάμιση χρόνο σκληρότατα και τη μικρότερη καταγγελία κατά γενιτσάρου, όχι μόνο για σύγχρονες πράξεις του, αλλά και για πολύ παλιές και σχεδόν ξεχασμένες.

Αυτό έκαμε την Πύλη να τον διατάξει να προχωρήσει προς το Ρέθυμνο και να ενεργήσει και εκεί το ίδιο ξεκαθάρισμα. Μόλις έφθασε στο Ρέθυμνο ο Οσμάν Πασάς κατόρθωσε να πιάσει τον Αρίφ Αγά Γενίτσαρη, το θείο του Μεχμέτ της Κάϊνας και τον κρέμασε γιατί, όπως λέει το δημοτικό τραγούδι, αυτός ήταν που πήρε την κόρη του παπα-Μανώλη από την Επισκοπή και παρεκίνησε και τον ανεψιό του Μεχμέτ να καταστρέψει τις δύο άλλες κόρες του δυστυχισμένου Ιερέως.

«Όχι μα τα ουράνια, μα τσ’ άγιες ήμερες∙

Δεν τσί ορίζ’αφέντη μου, τσί τρεις μου θυγατέρες∙

Μα τα χρυσά μου τα χαρτιά και μα την κοινωνιάμου,

δεν την ορίζ’ αφέντη μου μηδέ την παπαδιά μου».

Μετά τον απαγχονισμό του Αρίφ Αγά εύκολα κατόρθωσε να πιάσει και αρκετούς άλλους, ιδίως άπ’ τους Αμπαδιώτες του Αμαρίου και τους Οξούζηδες του Μυλοποτάμου, και να τους κρεμάσει.

Μετά το ξεκαθάρισμα δε του Ρεθύμνου έφτασε στο Μεγάλο Κάστρο με σκοπό να κατορθώσει την ξαφνική σύλληψη των γενιτσάρων που είχαν ξεφύγει από την αυστηρή καταδίωξή του και που είχαν καταφύγει όλοι μέσα στο Μεγάλο Κάστρο. Αλλά οι γενίτσαροι τόσο αυτοί που είχαν καταφύγει εκεί και που ‘ξεραν τι τους περίμενε όσο και οι άλλοι του Μεγάλου Κάστρου, είχαν μαζευτεί από όλα τα μάκρυνα χωριά και τους πύργους κι είχαν σχηματίσει ισχυρό επαναστατικό σώμα. Έκλεισαν τις πόρτες του Μεγάλου Κάστρου στον Οσμάν Πασά, ενώ συγχρόνως είχαν στείλει στην Κωνσταντινούπολη επιτροπή μεγάλη από γενίτσαρους ισχυρούς με άφθονο χρήμα και πλούσια δώρα για να κατορθώσουν την ανάκλησή του. Μόνο ο Αρχιγενίτσαρος Χουσεΐν Κουρμούλης (ο Κρυπτοχριστιανός Μιχ. Κουρμούλης) απ’ τον Κουσέ Μεσσαράς δεν φοβήθηκε την πρόσκλησή του, αλλά πήγε στο Τόπ Αλτί που ήταν στρατοπεδευμένος ο Οσμάν Πασάς.

-Έμαθα πως έχεις σκοτωμένους αρκετούς πιστούς του Ισλάμ και πως τρομοκρατείς κάτω στη Μεσσαρά όλους τους πιστούς.

-Πασά μου, δεν έκαμα άλλο παρά ότι κάνει κι η αφεδιά σου. Προστατεύω κάθε υπήκοο του πολυχρονεμένου μας Πατισάχ, που ‘χει την προστασία του πάνω σ’ όλους τους ραγιάδες του ντοβλετιού. Αν σκοτώσουμε όλους τους γκιαούρηδες ποιος θα δουλεύει για το μεγάλο μας Πατισάχ;».

Τοδυνατό και σοφό μάτι του Οσμάν Πασά υποψιάστηκε στα λόγια του Κουρμούλη κάτι το ύποπτο, μα είτε πραγματικά αναγνώρισε τη δράση του Κουρμούλη σύμφωνη προς το δικό του πρόγραμμα, είτε γιατί τον κατάλαβε ως κρυπτοχριστιανό, που όπως λέει η περίεργη παράδοση του ήταν κι αυτός, τον άφηκε με τιμές και γύρισε στον πύργο του. Η ενέργεια αυτή του Οσμάν Πασά έδινε νέα ισχύ στους Κουρμούληδες και τους εδυνάμωσε περισσότερο στην προστατευτική τους δράση. Ο Οσμάν Πασάς υποκρίθηκε ότι υποχωρεί και τραβήχτηκε στο Μυλοπόταμο περιμένοντας να συνεννοηθεί προηγουμένως με την Πύλη για την καταστολή της ομαδικής αυτής ανταρσίας και να καλέσει και τον Βεζύρη του Μεγάλου Κάστρου, το Σαμή Μπεκήρ Πασά σε κοινή οργανωμένη ενέργεια. Προς τούτο ανέφερε στην Πύλη την ανάγκη να διαταχθεί ο πασάς του Μεγάλου Κάστρου, που κι αυτός δεν έβλεπε με καλό μάτι τις επιτυχίες του Οσμάν, να μην εξακολουθεί να κρατιέται στην απάθεια που ως τότε κρατιόταν, αλλά να σπεύσει να βοηθήσει το έργο της γενικής εκκαθάρισης.

Αντί όμως να επιτύχει στις ενέργειές του ο Χατζη-Οσμάν Πασάς, πέτυχαν οι γενίτσαροι με το χρυσάφι που ‘χαν στείλει κι έφθασε ειδικός απεσταλμένος της Πύλης για να εγχειρίσει το φιρμάνι της ανάκλησής του.

Τοάγγελμα της ανάκλησής του διαδόθηκε σ’ όλη την Κρήτη με πρωτοφανή ταχύτητα για να ρίξει τους ραγιάδες στην πρώτη τους απόγνωση και την πρώτη συμφορά και τους γενίτσαρους σε διασκεδάσεις και βαρβαρότητες.

Καβαλάρηδες οι τρομεροί αυτοί κακούργοι έτρεχαν παντού για ν’αναγγείλουν στους χριστιανούς τη σκληρή είδηση και να τους ξανακάμουν να σκύψουν το κεφάλι τους «Έφυγε ο παπα-Γιάννης σας ταβλόπιστοι, και τώρα θα δείτε ίντα θα πάθετε!».

Μετά τη γαλήνη ο πόνος

Ο Χατζη-Οσμάν Πασάς διατάχτηκε να γυρίσει στην Κωνσταντινούπολη κι από εκεί εξορίστηκε στην Προύσα, ύστερα από τις συκοφαντικές καταγγελίες στο Σουλτάνο Μαχμούτ Χάν το Δίκαιο, πως όπλισε τους Χριστιανούς και συμφώνησε μαζί τους να τον βοηθήσουν να γίνει ηγεμόνας τους αν θα σκότωναν όλους τους πότες Τούρκους και πως με τις προγραφές που έκαμε απόκτησε σε δύο χρόνια μέσα αμύθητα πλούτη και θησαυρούς.

Σε λίγο εξόριστος στην Προύσα σκοτώθηκε, γιατί διαφορετικά δεν μπορούσε να δημευθεί η περιουσία του και να την αρπάξουν οι επιτήδειοι Βεζύρηδες. Ενάμιση χρόνο που ο Χατζη-Οσμάν Πασάς έμεινε στην Κρήτη, ήταν το μόνο διάστημα που οι χριστιανοί μπόρεσαν να ζήσουν πραγματικά σαν ίσοι προς τους άλλους πολίτες και να αισθανθούν λίγη χαρά στην πολυπικραμένη ζωή τους. Η ηρεμία κι η γαλήνη που βάσταξε το λίγο αυτό καιρό δεν παρουσιάστηκε μόνο στα μέρη που είχε φτάσει η τρομερή δράση του Οσμάν.

Τοτι επακολούθησε μετά την αναχώρηση του Οσμάν και τη διάλυση των χριστιανικών βοηθητικών σωμάτων του και μετά την ανάκληση και του τακτικού στρατού που ‘χε φέρει μαζί του δεν περιγράφεται. Οι γενίτσαροι ήθελαν σε λίγες μέρες μέσα, όχι μόνο να εκδικηθούν τους θανάτους των γενιτσάρων που κρεμάστηκαν, σκοτώνοντας τους χριστιανούς που θεωρούσαν αιτία του θανάτου τους, αλλά και να παρουσιάσουν μαζεμένα τα κακουργήματα που τους εμπόδισε η παρουσία του Οσμάν Πασά να κάμουν το χρόνο που ‘μενε αυτός στην Κρήτη.

Κατά το έτος1818 ο Γάλλος πρόξενος στα Χανιά Λαρούζης διηγείτο στον ιατρό Ν. Ρενιέρη ότι οι πληροφορίες του Προξενείου ανεβίβαζαν το αριθμόν των τουρκευσάντων στην περιφέρειά του εντός οκτώ (8) ετών στο σεβαστό αριθμό των 2.811. Στον αριθμό αυτό δεν αναφέρονται γυναίκες παρά μόνο άνδρες και ιδίως στην επαρχία Σελίνου.Αναφέρει δε και το εξής περιστατικό ο ιατρός Ρενιέρης:

«Κατά το έτος1819 ασθενούντος του Λατίφ Πασά προσεκλήθην, όπως τον επισκεφθώ, είδον τότε έξωθι του Σεραγίου 3 γυναίκας και 1 ιερέα κλαίοντας, τους δε καβάσηδες του πασά εκδιώκοντας αυτούς. Επί τη ερωτήσει μου τι συμβαίνει οι καβάσηδες με αρπάζουν και με πετούν εντός του Σεραγίου, υβρίζοντάς με συνάμα ότι δεν είναι δουλειά μου και ότι διώχνουν αυτούς διότι δεν φεύγουν. Ανελθών εις το δωμάτιον του ασθενούς πασά ηρωτήθην παρά του διερμηνέως του, ιδόντος με κατατρομαγμένον τι έχω, αφού δε διηγήθην την προς εμέ συμπεριφοράν των καβάσηδων και εξήτασα τον ασθενή, ούτος διέταξε τον διερμηνέα να μου είπη: «Αυτοί οι άνθρωποι μου έφεραν αναφοράν λέγοντες ότι οι Κοτρόνηδες από τα Μεσόγεια επήγαν εις το χωρίον Αερινόν και αφού έσφαξαν δύο υιούς του παπά και τέσσερις αδελφούς των γυναικών, απήγαγαγον εις Μεσόγεια τρεις και με παρεκάλουν να τους σώσω. Έστειλα ανθρώπους και τους ευρήκα, αλλά μου ζητούν (οι γενίτσαροι εννοείται) 3 χιλιάδες γρόσια να μου τους στείλουν! Να σου πω όμως Δεττοράκι,είχαν και δίκαιον, διότι οι Κοτρόνηδες είχαν ένα σκύλο καλόν και εβεβαιώθησαν ότι τον έκλεψαν οι Αερινιώτες και άμα ανεκαλύφθηκαν τον εσκότωσαν. Βλέπεις, μου λέγει τουρκιστί τότε ο πασάς ο ίδιος, πως καμιά φορά δεν πταίουν οι Τούρκοι; Έφριξα ακούσας τας κρίσεις του εξοχωτάτου και ανεχώρησα. Η αξία ενός σκύλου ίση προς την ζωήν έξι ανθρώπων».

Τογυρισμό της αγριότητας των γενιτσάρων κάθε χωριού της Κρήτης τον αισθάνθηκε με κοπετούς και θρήνους, με θανάτους και ατιμώσεις. Τίποτε πιά δεν συγκρατούσε τους άγριους Μελικιαναγάδες. Ο Μπεντρή Αγάς κι ο Χανιαλής στο Μεγάλο Κάστρο, οι Καούρηδες στο Σέλινο, οι Γενιτσαράπηδες στο Ρέθυμνο, ο Αζίζ Μπέης στην Κυδωνιά,ο Ιμβραήμ Αφεντακάκης στη Σητεία με βοηθούς σκληρούς κι απάνθρωπους σουμπάσηδες, άρχισαν το αιματωμένο δευτέρωμα της τυραννίας τους. Δυσπερίγραπτα είναι τα δεινά των χριστιανών από το 1813 που έφυγε ο Οσμάν Πασάς άπ’ την Κρήτη ως το 1821 που άρχισε η μεγάλη Επανάσταση.

Οι φρικτότεροι τρόποι βασάνων είχαν εφευρεθεί για να συμπληρώσουν το μαρτύριο των χριστιανών. Οι άνδρες εύρισκαν το θάνατο κι αυτός ήταν προτιμότερος από τα μαρτύρια, που τραβούσαν οι γυναίκες.

Ταόργια των Τούρκων δεν περιορίζονταν στην ικανοποίηση της σαρκικής τους κτηνωδίας, εύρισκαν τρόπους νέους για να καταδικάσουν τις χριστιανές σε απαίσιους εξευτελισμούς, όπως ήταν η καταδίκη τους να χορεύουν γυμνές πάνω σε ρόβι ή στα σκάγια ή στα περιχυμένα με λάδι σανίδια, που επίτηδες περιέχυναν κάθε τόσο, για να μην μπορούν να σταθούν όρθιες, ενώ ο μαύρος δούλος γυμνός τις κυνηγούσε με το καμτσίκι, κτυπώντας κείνες που δεν κατόρθωναν να στέκουν ορθές να χορεύουν.

Πολλές φορές γλυστρούσε κι ο αράπης και το γυμνό του σώμα ανακατευόταν σε τραγικά ακούσια αφροδίσια συμπλέγματα με τα σώματα των γυναικών που στο τέλος παρέδιναν όσες τους περίσσευαν στους δούλους του για να οργιάσουν. «Άνθρωποι είναι κι αυτοί οι κακομοίρηδες! ας γλεντήσουν με των ταβλόπιστων τσί γυναίκες. Ίντα θαρείς πως δεν θέλουνε κι αυτές», Ίντα θ’ αναζητήξουνε,τσί μισοποθαμένους άνδρες τους, που δεν έχουνε νάκαρα να μετασηκώσουνε τα πόδια τους;». Μόνο για να γελάσουνε στις εορτές του Μπαϊραμιού, όπως λέει ο Γερμανός Σίμπερ, έβαναν στο σημάδι το χριστιανό που η κακή του μοίρα τον έφερνε να περάσει από μπρος τους, που πολλές φορές έπεφτε με δέκα σύγχρονες σφαίρες πάνω στο κορμί του.

Ο ίδιος γράφει πως ένας τούρκος υποχρέωσε ένα ιερέα, που έτυχε να περάσει μπρος άπ’ την παρέα των τούρκων που γλεντούσε την εορτή του Μπαϊραμιού, να βάλει πάνω σ’ ένα ξύλο το καλυμαύχι του για να δει αν το βρει με την πιστόλα του, ο δυστυχισμένος ιερέας δεν τόλμησε ν’ αρνηθεί, μα τη στιγμή που πήγαινε να τοποθετήσει το καλυμαύχι του πάνω στο ξύλο έπεσε νεκρός άπ’ τον πυροβολισμό του τούρκου που γελώντας φώναξε: «Γιαχνίς (λάθος), βαλάι!».

Πόσοι χριστιανοί όταν έφυγε ο Οσμάν Πασάς δεν αναγκάσθηκανσαν τον παπα- Μανώλη τον Πισκοπιανό, που έγινε η αίτια να ’ρθει ο τιμωρός πασάς με τα παράπονά του στον Σουλτάνο, να κρατούν είτε το λύχνο είτε το κερί πάνω από το γυμνό κορμί της κόρης τους που ατίμαζε ο γενίτσαρος.

Αλίμονο αν τολμούσε ο πατέρας να διαμαρτυρηθεί ή να κλάψει ή ν’ αναστενάξει κάν. Κι αυτός και η κόρη του σφαζόταν.

Κατάπινε ο δυστυχισμένος ραγιάς το πικρό ποτήρι του πόνου του και μόνη παρηγοριά του απόμενε ο χαΐνης του τόπου του, που μετά το πάθημά του, τον έβρισκε για να χύσει «μαύρα δάκρυα» μπρος του για τη φριχτή κι ατιμωτική συμπεριφορά του γενιτσάρου.

Όσος και αν ήταν ο φόβος άπ’ τους χαΐνηδες, τόσο μεγάλωνε το μίσος τους για την προσωρινή τους συμμαχία προς τον δυνάστη τους και δε δειλιούσαν να κάνουν και τις φρικτότερες ατιμίες, για να δείξουν την περιφρόνηση τους προς τους χαΐνηδες και να επιδείξουν τη συνέχιση της δύναμής τους. Και κάθε τόσο και καινούργιοι τύραννοι ξεπηδούσαν και κάθε τόσο καινούργιες λυκοφωλιές γεννούσαν και νέους καταπιεστές.

Αλλά και κάθε μέρα νέοι χαΐνηδες και νέοι εκδικητές και τιμωροί των απαίσιων γενιτσάρων ξεπηδούσαν σε κάθε βουνό της Κρήτης και προπαρασκεύαζαν με την ηρωική τους άμυνα τον αγώνα, που θα σημείωνε τη μεγαλύτερη απελευθερωτική ελληνική προσπάθεια.

Εμμανουήλ Σαβοϊδάκης, Συνταξιούχος Εκπαιδευτικός

Δημοσιεύτηκε στη Διμηνιαία έκδοση Ιεράς Μητροπόλεως Ιεραπυτνής και Σητείας, «Άγκυρα Ελπίδος», περίοδος Β΄,τ.68, Μάϊος-Ιούνιος 2012

Πηγή: http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2014/08/blog-post_733.html#more 

Ήρθε η στιγμή επιτέλους να δικαιωθεί η αδικημένη Ηρωδιάς, που τόσους αιώνες καταγγέλετα ως μιαιφόνος και μεγίστη εγκληματίας.

Το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, με τις ευλογίες της διαρκώς απογοητευτικής Διαρκούς συνόδου, ήρθε για να δικαιώσει την περίφημη Ηρωδιάδα αλλά και να αδειάσει τον Μέγιστον των Προφητών (.Ματθ.ια΄-11) Ιωάννη τον Πρόδρομο.

Αν κατέβαινε ο Άγιος για λίγο προς Κολωνάκι μεριά, και προς τα γραφεία της Συνόδου, σίγουρα θα άκουγε, πρίν τα ακούσει από τον Εισαγγελέα , τους μύδρους από κάποιους Αρχιερείς κατηγορώντας τον ευθαρσώς για Ρατσιστική και αντισυμβατική συμπεριφορά προς τον αρχοντα του τόπου Ηρώδη και την ερωμένη και γυναίκα τυ αδελφού του Φιλίππου Ηρωδιάδα. Κατα πως λέει το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο :

«Τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον έξι μηνών και χρηματική ποινή 5 έως 20 .000,00 ευρώ όποιος με κάθε μέσο ή τρόπο, προκαλεί ή διεγείρει σε μίσος κατά προσώπων ή ομάδες προσώπων που προσδιορίζονται με τον γενετήσιο προσανατολισμό κ.α.

«Ποιός είσαι εσύ λοιπόν , και μάλιστα κοτζάμ Άγιος, και να μην σέβεσαι τους νόμους του κράτους και την συλλογική ανώμαλη συνείδηση;τί είναι αυτές οι κολάσιμες ποινικά συμπεριφορές ;και θέλεις να ονομάζεσαι και από πάνω Άγιος; Αν ο Ηρώδης αρέσκεται(έχει βίτσιο) να κάνει σεξουαλικές σχέσεις με παντρεμένες,ας είναι και συγγενείς του , εσύ που βρίσκεις το κακό;

Ο καθένας είναι ελεύθερος να κάνει ό,τι θέλει! Πως επεμβαίνεις εσύ στην διεστραμμένη σεξουαλικότητα του άλλου, και μάλιστα ενός Βασιλέα;και πως διεγείρεις μίσος προς αυτούς που θέλουν να προσδορίζουν την ερωτική τους ζωή όπως αποφασίζουν , έστω και αν από την θέση τους αποτελούν πρότυπα για τον βασιλευόμενο λαό; Μου φαίνεται ήθελες και ΄φαγες το κεφάλι σου! Λίγη διπλωματία και σιωπή δεν βλάπτει!»

Και ο πολύπαθος Άγιος μας στρέφεται για άλλη μιά φορά στον Χριστό και του λέει παραπονεμένος : «Οράς οία πάσχουσιν, ω Θεού Λόγε, οι πταισμάτων έλεγχοι των βδελυκτέων». Μα και Κυριός μας,εις επήκοον όλων μας , προφητικά του απαντά :

“Ήδη δε και η αξίνη προς την ρίζαν των δένδρων κείται” (Λουκ. γ’, 9).

ΚΑΛΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑ !

-ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΙΕΡΕΑΣ-

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Στα όρια της αποχριστιανοποίησης η ελληνική κοινωνία

Ψηφίστηκε λοιπόν, κυρίως από τους βουλευτές των δύο κομμάτων που απαρτίζουν τον κυβερνητικό συνασπισμό, το περίφημο νομοσχέδιο με το οποίο καταργείται θεσμικώς η αργία της Κυριακής. Η δικαιολογία που προτάχθηκε, περί ανάπτυξης και ανταγωνιστικότητας, λες και η μία αυτή ημέρα θα κάνει τη διαφορά, μοιάζει πολύ φθηνή, αν όχι αστεία, και σίγουρα δείχνει πρωτίστως την πνευματική χρεοκοπία των Ορθοδόξων Νεοελλήνων, που από ότι φαίνεται χρειάζονται εκ νέου κατήχηση, σαν και εκείνη που πραγματοποίησε ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, σε καιρούς χαλεπούς για το Γένος μας, όπως και η σημερινή εποχή. Κι αυτό διότι η ελληνική κοινωνία, αναμφισβήτητα βρίσκεται στα όρια της αποχριστιανοποίησης, γεγονός που εκμεταλλεύονται οι σημερινοί πολιτικοί, εις τρόπον ώστε να διαβρώνουν και πνευματικά τον ελληνικό λαό, ο οποίος υφίσταται το τελευταίο διάστημα, μία εξαθλίωση άνευ προηγουμένου σε όλους τους τομείς.

Ο Άγιος Κοσμάς άλλωστε, μας διδάσκει και μας υπενθυμίζει διαχρονικά, αυτό που δεν κατανοούν σήμερα οι ά-Χριστοι[1] Έλληνες βουλευτές, δηλαδή  το πραγματικά υψηλό νόημα που έχει η αγία ημέρα της Κυριακής, αυτή η εβδομαδιαία Δεσποτική Εορτή, η «μία των Σαββάτων»! Για την Εκκλησία μας, αυτή είναι η κατεξοχήν ημέρα που αφιερώνεται στον Κύριο, εξ ου και η ονομασία Κυριακή, ημέρα αναπαύσεως από τον ανθρώπινο μόχθο, αλλά ταυτόχρονα και επικοινωνίας του δημιουργήματος με το Δημιουργό Του. Αποτελεί επανάληψη της Κυριακής της Αναστάσεως, πρόκειται δηλαδή για αναστάσιμη ημέρα, κατά την οποία τελέστηκαν και θα τελεστούν όλα τα μεγάλα γεγονότα της Εκκλησίας (Ανάσταση, Πεντηκοστή, Αποκάλυψη, Δευτέρα Παρουσία). Για ένα συνειδητό Ορθόδοξο Χριστιανό, εξυπακούεται η παύση της εργασίας κατά την ημέρα αυτή, καθότι γνωρίζει πολύ καλά, μέσα από τις διδαχές του πατρο-Κοσμά ότι το όποιο κέρδος αυτής της ημέρας είναι καταραμένο και μάλιστα εκείνος που συνειδητά και εκουσίως παραβιάζει την εντολή αυτή του Θεού, υφίσταται συνέπειες οδυνηρές από αυτήν εδώ τη ζωή ακόμα.

Ένας σύγχρονος, αλλά όχι και τόσο γνωστός άγιος: ο Όσιος Ιωσήφ ο Γεροντόγιαννης

Μία τέτοια περίπτωση, διαβάσαμε πρόσφατα στο Συναξάρι της Εκκλησίας μας, σχετικά με ένα σύγχρονο αλλά όχι και τόσο γνωστό Άγιο, τον Όσιο Ιωσήφ το Γεροντόγιαννη, που έζησε κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, τον 19^ο αιώνα στη νήσο της Κρήτης και που τη μνήμη του εορτάσαμε στις 7 Αυγούστου. Εν τάχει να αναφέρουμε ορισμένα βιογραφικά στοιχεία του Αγίου, όπως τα αλιεύσαμε μέσα από το Συναξάρι. Ο κατά κόσμον Ιωάννης Βιτσέντζος γεννήθηκε το 1799 στα ερειπωμένα κελλάκια της Μονής Κάψα, όπου είχαν καταφύγει οι γονείς του, λόγω τουρκικής επιδρομής. Μέχρι να μεγαλώσει βοηθούσε τον πατέρα του στις αγροτικές εργασίες. Ζωηρός και ατίθασος στον χαρακτήρα. Λόγω απαγόρευσης της λειτουργίας σχολείων, δεν έμαθε γράμματα. Ήταν όμως φιλομαθής και έξυπνος. Σε νεαρή ηλικία παντρεύτηκε την χωριανή του Καλλιόπη της οικογένειας Γεροντήδων και απέκτησε τέσσερα παιδιά. Τρεις κόρες και ένα γιό. Η αγροτική ζωή και οι συχνοί διαπληκτισμοί με τους Τούρκους, τον ανάγκασαν να μένει στο μετόχι που είχε στην τοποθεσία «Κατσαρόλι», κοντά στις Λίθινες. Αυτή η απομόνωση αγρίεψε περισσότερο τον ήδη δύστροπο χαρακτήρα του. Έγινε ευέξαπτος, σκληρός, ερειστικός και ανελεήμων.

Το τραγικό συμβάν που άλλαξε τη πορεία του βίου του

Ο Μεγαλοδύναμος όμως και Πολυεύσπλαχνος Θεός, Αυτός που «ετάζει καρδίας και νεφρούς»[2] και «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν»[3], παραχώρησε μία, εκ πρώτης όψεως και ανθρωπίνως, σκληρή δοκιμασία στον ατίθασο Ιωάννη, μία δοκιμασία που τον συγκλόνισε και άλλαξε κυριολεκτικά την άστατη ζωή του.

Ήταν ημέρα Κυριακή, και ο Ιωάννης, κατά την προσφιλή του συνήθεια, έφυγε για να εμπορευτεί σε άλλο τόπο όταν ξαφνικά πληροφορήθηκε το θάνατο της κόρης του Ειρήνης. Το γεγονός αυτό έμελλε, όπως αναφέραμε, να του αλλάξει τον τρόπο σκέψης και ζωής. Έτσι λοιπόν, μετά από λίγο διάστημα και πολλές περιπέτειες,  αφήνει την οικογένεια του στην πρόνοια του Θεού και γίνεται μοναχός, λαμβάνοντας κατά τη μοναχική κουρά το όνομα Ιωσήφ, στη Μονή του Κάψα, την οποία ανακαινίζει και αφιερώνεται ολόψυχα στην λατρεία του Θεού. Έχοντας σημαδέψει τη ψυχή του ο θάνατος της θυγατέρας του, ως μοναχός πάντοτε συμβούλευε: «Καὶ ἂν θὲς ζωὴν παντοτεινὴ νὰ δῇς εἰς βασιλείαν Κυριακᾶς καὶ ἑορτᾶς πράσσε (= σύχναζε) στὴν Ἐκκλησίαν». Αφού έζησε αρκετά χρόνια ζωή αγία, παρέδωσε οσιακά την ψυχή του στον Θεό στις 8.00 το πρωί της 6ης Αυγούστου 1874. Σύμφωνα με παραδόσεις και μαρτυρίες ντόπιων κατοίκων, αλλά και άλλων, επιτέλεσε πολλά θαύματα προ και μετά τον θάνατό του.

Εκσυγχρονιστικές σκέψεις αντί επιλόγου

Ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια στην πνευματική ζωή, είναι η στιγμή και ο τρόπος με τον οποίο καλεί κοντά Του ο Θεός, τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά. Ως γνωστόν η παραμικρή παρακοή στο θέλημα του Θεού, απομακρύνει τη Χάρη του Θεού από τον άνθρωπο, αποτελεί αμαρτία και πτώση, με οδυνηρή συνέπεια τον πνευματικό θάνατο. Σε μια τέτοια περίπτωση, παιδαγωγικά ο Θεός μπορεί να επιτρέψει ακόμη και το φυσικό θάνατο, εις τρόπον ώστε να σωφρονιστούν αμαρτωλοί άνθρωποι και να οδηγηθούν σε μετάνοια. Σκοπός πολλές φορές μιας τραγωδίας, κατά τους Αγίους Πατέρες, είναι να δειχθεί πως υπάρχει και ανώτερος θάνατος από το βιολογικό, δηλαδή ο πνευματικός, που οδηγεί στην απώλεια της ψυχής. Ο κατά κόσμον Ιωάννης, μπορεί να ήταν ένας θυμώδης τύπος εξωτερικά, πλην όμως εσωτερικά ήταν καλοπροαίρετος, στοιχείο αρκετό για να τον ελκύσει η Χάρις του Θεού αμέσως μετά την κοίμηση της κόρης του.  Με ταπείνωση και συντριβή, διέγνωσε την πνευματική αιτία αυτού του τραγικού συμβάντος, χωρίς να γογγύσει ή να καταφερθεί εναντίον του Θεού, όπως δυστυχώς πολλοί άνθρωποι κάνουν σήμερα, όταν τους βρίσκει μία συμφορά. H μη τήρηση της αργίας της Κυριακής υπήρξε εκ μέρους του, στα χρόνια της νεότητάς του, μία συστηματική παρακοή στην εντολή του Κυρίου: έξι ημέρες θα εργάζεται ο άνθρωπος και την έβδομη θα την αφιερώνει στον Κύριο του.

Δυστυχώς, αυτή η βασική εντολή του Κυρίου φαίνεται να έχει λησμονηθεί και από τους νέο-ορθόδοξους του καιρού μας, ανεξαρτήτως ηλικίας, καθότι στην πράξη οι περισσότεροι κατέλυαν εδώ και έτη την αργία της Κυριακής, είτε ως εργαζόμενοι, είτε ως καταναλωτές, με συνέπεια αυτή η αγία ημέρα να μην ξεχωρίζει από τις άλλες. Επιπλέον, το δυστύχημα στην υλιστική εποχή που ζούμε είναι πως έχουν χαθεί τα πνευματικά αισθητήρια εκείνα, που είναι απαραίτητα για να αντιστέκονται οι πιστοί στα άνομα σχέδια των νεοταξιτών της παγκοσμιοποίησης. Και τούτο διότι οι Χριστιανοί σήμερα, αντί να εξέρχονται από τον κόσμο και να αφορίζονται, συσχηματίζονται μετά του κόσμου, κοινώς εκκοσμικεύονται σε βαθμό τέτοιο που να μην διακρίνονται από αυτόν, καίτοι ο Χριστός παρήγγειλε να ξεχωρίζουν «οι δικοί του» και να διακρίνονται από τον κόσμο, εις τρόπον ώστε να θαυμάζει ο κόσμος και να δοξάζει το Θεό.

Σε τελική ανάλυση, αν η Νέα Τάξη φαίνεται να επελαύνει θριαμβευτικά στη σημερινή εποχή, είναι διότι πατάει στη δική μας αποστασία και αμαρτωλή κατάσταση, όπου αποδεχθήκαμε και υιοθετήσαμε εν πολλοίς «την παρανομία ως νόμο και την αμαρτία ως μόδα», όπως έλεγε και ο άγιος γέροντας Παΐσιος. Η κατάργηση της αργίας της Κυριακής, έπειτα από 17 ολόκληρους αιώνες σε αυτό τον τόπο, αποδεικνύει πως τα πράγματα οδεύουν προς μία εντελώς νέα, αντίχριστη πραγματικότητα. Και αν δεν θέλουμε να υποστούμε τις οδυνηρές συνέπειες αυτής της πρωτοφανούς αποστασίας και γενικευμένης παρακοής, ας σωφρονιστούμε κατά το παράδειγμα του Οσίου Ιωσήφ του Γεροντόγιαννη, αναθεωρώντας πλήρως τη μέχρι τώρα στάση μας. Σε διαφορετική περίπτωση, όπως μας διαβεβαιώνει ο αψευδής λόγος του Κυρίου, μέσω του φωτισμένου προφητάνακτος Δαυίδ, «ἐὰν ἐγκαταλίπωσιν οἱ υἱοὶ αὐτοῦ τὸν νόμον μου καὶ τοῖς κρίμασί μου μὴ πορευθῶσιν, ἐὰν τὰ δικαιώματά μου βεβηλώσωσι καὶ τὰς ἐντολάς μου μὴ φυλάξωσιν, ἐπισκέψομαι ἐν ῥάβδῳ τὰς ἀνομίας αὐτῶν καὶ ἐν μάστιξι τὰς ἀδικίας αὐτῶν» (Ψαλμ. 88, 31-33).

[1]  αυτοί που δεν έχουν τον Χριστό μέσα τους

[2]  Ψαλμ. 7, 9

[3]  Α΄ Τιμ. β’ 4

Πηγή: Θρησκευτικά 

Ωμιλήσαμε και παλαιότερα περί του πλουσίου αυτού νέου και θα ενθυμήται οπωσδήποτε ο επιμελής ακροατής αυτά που είχαμε εξετάσει τότε. Και πρώτον, ότι δεν είναι ο ίδιος με τον νομικό που αναφέρει ο Λουκάς (Λουκ. ι' 25 κ.ε.). Διότι εκείνος μεν είχε πειρακτικήν διάθεση και έκαμεν ερωτήσεις ειρωνικές, ενώ αυτός ερωτούσε με υγιή διάθεσιν, αλλά δεν εδέχετο τις αποκρίσεις με ευπείθειαν. Επειδή εάν απηύθυνε τις ερωτήσεις περιφρονητικώς, δεν θα έφευγε λυπημένος από τις απαντήσεις του Κυρίου. Γι’ αυτό η συμπεριφορά του μας φαίνεται κάπως ανάμικτος. Διότι άλλοτε η διήγησις μας τoν παρουσιάζει αξιέπαινον, άλλοτε δε αθλιώτατον και εντελώς απηλπισμένον.

Πράγματι, το να αναγνωρίση τoν αληθινόν διδάσκαλο και να παραβλέψη την αλαζονεία των Φαρισαίων, την οίηση των νομικών και την φορτικότητα των γραμματέων, και να αποδώση τoν τίτλον αυτόν στον μόνον αληθινόν και αγαθόν διδάσκαλον, αυτό τoν καθιστά άξιον επαίνου. Επίσης, το γεγονός ότι έδειξεν ενεργόν ενδιαφέρον για το πώς θα ημπορούσε να κληρονομήση την αιωνίαν ζωή, και αυτό οφείλουμε να το εκτιμήσωμε. Εκείνο όμως που κακοχαρακτηρίζει όλην του την προαίρεση και φανερώνει ότι δεν αποβλέπει στο όντως καλόν, αλλά τoν απασχολεί το τι αρέσει στους πολλούς, είναι το εξής: αφού εδιδάχθη από τoν αληθινόν διδάσκαλο σωτήρια μαθήματα, δεν τα εχάραξε στην καρδία του ούτε εφήρμοσε τα μαθήματα αυτά στην πράξιν, αλλά απήλθε λυπημένος, επειδή είχε τυφλωθή από το πάθος της φιλοπλουτίας. Αυτό είναι που ελέγχει την ανωμαλίαν της συμπεριφοράς του και την ασυμφωνία προς τον εαυτόν του. Τον αποκαλείς διδάσκαλον και δεν ενεργείς ως μαθητής; Τον ομολογείς αγαθόν και περιφρονείς αυτά που δίδει; Και όμως είναι φανερόν ότι ο αγαθός αγαθά παρέχει. Και ερωτάς μεν περί της αιωνίου ζωής, αποδεικνύεσαι όμως ότι είσαι ολοκληρωτικώς δεμένος στην απόλαυση της παρούσης ζωής. Ποίος είναι ο δύσκολος ή ο βαρύς ή ο δυσβάστακτος λόγος που σου απηύθυνεν ο διδάσκαλος; «Πώλησόν σου τα υπάρχοντα και δος πτωχοίς». Εάν σου επρότεινε κόπους γεωργικούς ή τους κινδύνους του εμπορίου, ή όσα άλλα επίπονα ακολουθούν αυτούς που κερδοσκοπούν, τότε έπρεπε να λυπηθής δυσφορώντας για την προσταγήν. Εάν ομως υπόσχεται να σε καταστήση κληρονόμον της αιωνίου ζωής με έναν τόσον εύκολον δρόμον, ο οποίος κανένα κόπον ή ιδρώτα δεν έχει, δεν χαίρεσαι για την ευκολία της σωτηρίας, αλλά φεύγεις με οδύνη στην ψυχή και πενθείς, και καθιστάς άχρηστα για τον εαυτόν σου όλα εκείνα για τα οποία έχεις κοπιάσει μέχρι τώρα. Διότι εάν δεν εφόνευσες, όπως λέγεις εσύ, ούτε εμοίχευσες ούτε έκλεψες ούτε εψευδομαρτύρησες εναντίον κάποιον, καθιστάς ανώφελον για τον εαυτόν σου τον αγώνα που έκαμες γι’ αυτά, εάν δεν προσθέσης αυτό που υπολείπεται, με το οποίον και μόνο θα ημπορέσης να εισέλθης στην Βασιλείαν του Θεού. Και αν μεν ο ιατρός σου έδιδεν υπόσχεσιν ότι θα διορθώση αναπηρίες των μελών σου τις οποίες έχεις εκ φύσεως ή από κάποιαν ασθένεια, δεν θα χαιρόσουν ακούγοντάς το; Τώρα δε που ο μέγας ιατρός των ψυχών θέλει να σε καμει τέλειον ως προς τα βασικώτατα που υστερείς, δεν δέχεσαι την χάριν, αλλά πενθείς και σκυθρωπιάζεις. Είναι φανερό λοιπόν ότι ευρίσκεσαι μακριά από εκείνην την εντολήν και ψευδώς διεκήρυξες ότι έχεις κατορθώσει να αγαπήσης τον πλησίον σου ωσάν τον εαυτόν σου. Ιδού ότι αυτό που σε προσέταξεν ο Κύριος σε αποδεικνύει ότι απέχεις πάρα πολύ από την αληθινήν αγάπη.

Πράγματι, αν αυτό που διεβεβαίωσες ήταν αληθινόν, ότι εφύλαξες από τη νεότητά σου την εντολήν της αγάπης και απέδιδες στον καθένα τόσα όσα και στον εαυτόν σου, τότε από πού έχεις συγκεντρώσει αυτήν την χρηματικήν περιουσία; Διότι η ικανοποίησις των αναγκών των πτωχών καταναλώνει τον πλούτον, όταν δηλαδή κάποιος δέχεται ολίγα για την ικανοποίησιν των αναγκών του, όλοι δε μαζί μοιράζονται όσα υπάρχουν και εξοδεύονται γι’ αυτούς. Ώστε εκείνος που αγαπά τον πλησίον ωσάν τον εαυτόν του δεν κατέχει τίποτε περισσότερον από τον πλησίον. Αλλά όμως φαίνεσαι να έχης κτήματα πολλά. Από πού αυτά; Είναι φανερόν. Έχεις προτιμήσει την ιδικήν σου απόλαυσιν από την ανακούφιση των πολλών. Όσο λοιπόν υπερέχεις κατά τον πλούτον, τόσον υστερείς στην αγάπην. Επειδή αν είχες αγαπήσει τον πλησίον, θα είχες σκεφθή προ πολλού να απαλλαγής από τα χρήματα. Τώρα όμως τα χρήματα έχουν προσκολληθεί επάνω σου περισσότερον από τα μέλη του σώματός σου, και σε λυπεί ο αποχωρισμός τους σαν να επρόκειτο για ακρωτηριασμόν των χρησιμωτέρων μελών σου. Διότι εάν είχες ενδύσει γυμνόν, εάν είχες δώσει τον άρτο σου στον πεινασμένον, εάν η θύρα σου ήταν ανοικτή σε κάθε ξένον, εάν είχες γίνει πατέρας ορφανών, εάν συνέπασχες με τον αδύνατον, για ποία χρήματα θα ελυπόσουν τώρα; Και πώς θα εδυσκολευόσουν να διαθέσης τα υπόλοιπα, αν είχες προ πολλού σκεφθεί να τα διανείμης στους ενδεείς; Έπειτα, σε μίαν πανήγυρη κανείς δεν λυπείται να διαθέση αυτά που έχει για να αποκτηση αντ’ αυτών ό,τι χρειάζεται. Αλλά με όσον μικροτέραν τιμήν αγοράζει τα πολύτιμα πράγματα τόσον περισσότερο χαίρεται για την λαμπρά συναλλαγήν του. Ενώ εσύ λυπείσαι που δίδεις χρυσόν και άργυρον και κτήματα, που προσφέρεις δηλαδή απλώς λίθους και χώμα, για να αποκτήσης την αιώνιον ζωήν.

Αλλά τι θα σου χρησιμεύση ο πλούτος; Θα περιβληθής με πολύτιμον ένδυμα; Ωστόσον είναι βέβαιον ότι δύο πηχών χιτωνίσκος σου φθάνει και ένα εξωτερικόν ιμάτιο θα καλύψη την ανάγκην όλων των ενδνμάτων. Μήπως θα εξοδεύσης τον πλούτο για την διατροφή σου; Ένας άρτος είναι ικανός να γεμίση την κοιλία σου. Τι λυπείσαι λοιπόν; Σαν τι να στερήσαι; Μήπως την δόξα που προξενεί ο πλούτος; Εάν όμως δεν αναζητήσης την δόξα στα επίγεια θα εύρης την αληθινήν εκείνην και ολόλαμπρον η οποία σε αναμένει στην Βασιλείαν των Ουρανών. Και το να έχης όμως απλώς τον πλούτον είναι αγαπητόν, έστω και αν δεν προέλθη από αυτόν κανένα όφελος. Αλλά και το ότι είναι ανόητος η μέριμνα για τα άχρηστα πράγματα, σε όλους είναι γνωστόν. Ίσως σου φανή παράδοξον αυτό που θα ειπώ, πλήν όμως είναι το αληθέστερον από όλα. Όταν ο πλούτος σκορπίζεται κατά τον τρόπον που παραγγέλλει ο Κύριος, έχει την ιδιότητα να παραμένη, ενώ όταν φυλάσσεται, να μας εγκαταλείπη. Εάν τον φυλάσσης, δεν θα τον έχης, εάν τον σκορπίσης, δεν θα τον χάσης. Αλλά ο πλούτος είναι περιζήτητος από τους περισσοτέρους όχι για τα ενδύματα ούτε για τις τροφές. Έχει επινοηθή από τον διάβολο κάποιο τέχνασμα το οποίον υποβάλλει στους πλουσίους αναρίθμητες αφορμές για δαπάνες, ώστε να κυνηγούν τα περιττά και άχρηστα ως αναγκαία, και ποτέ να μην αισθάνονται κορεσμόν από του να επινοούν αφορμές για έξοδα. Επειδή όταν μεν διαμοιράζουν τον πλούτο, λαμβάνουν υπ’ όψιν και την παρούσαν ανάγκην και την μελλοντικήν. Και αποθηκεύουν το ένα μέρος για τους εαυτούς των, το δε άλλο για τα παιδιά τους. Έπειτα ευρίσκουν διάφορες αφορμές για να δαπανήσουν τον πλούτον αυτόν.

Όταν όμως ο πλούτος, που διασπάται σε τόσα κομμάτια, ακόμη περισσεύει, παραχώνεται στη γη και φυλάσσεται σε απόρρητα μέρη. «Διότι το μέλλον είναι άγνωστον, μήπως μας εύρουν κάποιες απρόβλεπτες ανάγκες». Είναι βεβαίως άγνωστον, εαν εννοής την χρησιμότητα του χρυσού που έχεις κρύψει, είναι όμως φανερά η ζημία από την απανθρωπία της ενεργείας αυτής. Διότι αφού δεν ημπόρεσες να εξοδεύσης με τις αναρίθμητες επινοήσεις τον πλούτο, τότε τον απέκρυψες στη γη. Τι φοβερά μανία! Όσον ο χρυσός ήταν ακόμη μετάλλευμα εξερευνούσες την γη, και όταν εφανερώθη τον εξαφανίζεις πάλι στην γη. Έπειτα, έχω την γνώμην ότι σου συμβαίνει μαζί με τον πλούτο να παραχώνης και την καρδία σου. «Όπου γαρ ο θησαυρός σου», λέγει, «εκεί και η καρδία» (Ματθ. στ' 21). Γι’ αυτό λυπούν οι εντολές, διότι τους γίνεται ο βίος αβίωτος όταν δεν ασχολούνται με τις ανωφελείς δαπάνες. Και μου φαίνεται ότι το πάθος του νεανίσκου και των ομοίων του είναι παρόμοιον ωσάν κάποιου οδοιπόρου, ο οποίος από την επιθυμία του να φθάση σε κάποιαν πόλη διήνυσε προθύμως τον δρόμο μέχρις εκεί, έπειτα όμως κατέλυσε σε κάποιο από τα ξενοδοχεία που είναι έξω από τα τείχη. Από την οκνηρία του δηλαδή να βαδίση λίγο ακόμη αχρήστευσε και τον προηγούμενον κόπο και απέκλεισε τον εαυτόν του από το να απολαύση τα αξιοθέατα της πόλεως. Τέτοιοι είναι όσοι δέχονται μεν να πράξουν τα άλλα, αρνούνται όμως να απαλλαγούν από τα υπάρχοντά τους. Γνωρίζω πολλούς οι οποίοι νηστεύουν, προσεύχονται, στενάζουν, δεικνύουν όλην την ανέξοδον ευλάβεια, δεν εξοδεύουν όμως ούτε μία δραχμή για τους θλιβομένους. Ποίον είναι το όφελός τους από την λοιπήν αρετήν; Η Βασιλεία των Ουρανών δεν τους δέχεται, διότι λέγει, «ευκοπώτερον εστί κάμηλον δια τρυμαλιάς (τρυπήματος) ραφίδος εισελθείν, ή πλούσιον εις την βασιλείαν των ουρανών εισελθείν» (Μάρκ. ι' 25 - Λουκ. ιη' 25). Αλλά αν και η απόφασις είναι τόσο φανερά και αυτός που την είπε αψευδής, εκείνοι που πείθονται σ’ αυτήν είναι σπάνιοι.

─Και πως θα ζήσωμε όταν παραιτηθούμε από όλα; Λέγει. Και ποία θα είναι η μορφή του κόσμου όταν όλοι παραχωρούν και όλα εγκαταλείπονται;

Μη μου ζητείς να σου δικαιολογήσω τα προστάγματα του Δεσπότου. Αυτός που το ενομοθέτησε γνωρίζει, και θα προσαρμόση το αδύνατον στον νόμο. Η καρδία σου όμως με τον τρόπον αυτό σαν σε ζυγαριά δοκιμάζεται προς τα πού κλίνει. Προς την αληθινήν ζωην ή προς την πρόσκαιρον απόλαυσιν. Διότι αυτοί που σκέπτονται συνετώς, αρμόζει να θεωρούν ότι χρησιμοποιούν τον πλούτον για να τον οικονομούν κατά Θεόν και όχι για να τον απολαμβάνουν. Και όταν τον αποχωρίζονται, να χαίρωνται σαν να απαλλάσσωνται από τα ξένα, και όχι να δυσανασχετούν σαν να εγκαταλείπουν τα ιδικά τους. Γιατί λοιπόν λυπείσαι; Γιατί κυριεύεται από πένθος η ψυχή σου όταν ακούης το πώλησόν σου τα υπάρχοντα; Διότι εάν σε συνώδευαν στο μέλλον, ούτε στην περίπτωσιν αυτή θα άξιζε να τα επιζητής με τόσον πόθον, αφού επισκιάζωνται από τα εκεί πολύτιμα αγαθά. Εάν όμως κατ’ ανάγκην παραμένουν εδώ, γιατί να μην αποκομίσωμε κέρδος από αυτό με το να τα πωλήσωμε; Αλλά συ όταν δης χρυσόν και αποκτάς ίππο, δεν λυπείσαι, όταν όμως διαθέτης πράγματα φθαρτά και αντ’ αυτών λαμβάνεις βασιλείαν ουρανών, δακρύζεις και αρνείσαι αυτόν που σου τα ζητεί και δεν συγκατατίθεσαι να δώσης, επινοώντας χίλιες δύο προφάσεις για να τα καταναλώσης. Τι θα αποκριθής στoν κριτήν, εσύ που καλλωπίζεις με καλύμματα τους τοίχους και άνθρωπο δεν ενδύεις; Που στολίζεις τους ίππους και παραβλέπεις τον αδελφό σου που είναι γυμνός; Που αφήνεις το σιτάρι να σαπίση και δεν τρέφεις τους πεινασμένους; Που παραχώνεις τον χρυσό και περιφρονείς τον καταπιεζόμενον; Και εάν ζη μαζί σου γυναίκα και αγαπά τον πλούτο, η νόσος είναι διπλή. Διότι και στις διασκεδάσεις παρακινεί, και μαζί μ’ αυτές αυξάνει τις φιληδονίες και κεντρίζει τις περίεργες επιθυμίες, επινοώντας διάφορα είδη λίθων, μαργαριτάρια και σμαράγδια και υακίνθους και χρυσό, και άλλον τον επεξεργάζεται για κοσμήματα, άλλον τον υφαίνει και αυξάνει την ασθένεια με κάθε πολυτέλεια. Και δεν αποτελεί πάρεργον η ενασχόλησις με αυτά, αλλά νύκτα και ημέρα γι’ αυτά φροντίζει. Πάμπολλοι δε κόλακες που συντρέχουν στις επιθυμίες της, συγκεντρώνουν τους χρωματουργούς, τους χρυσοχόους, τους αρωματοποιούς, τους ράπτες, τους διακοσμητάς. Δεν αφήνει τον άνδρα να αναπνεύση από τις συνεχείς παραγγελίες της. Κανένας πλούτος δεν επαρκεί να εξυπηρετήση τις γυναικείες επιθυμίες, ούτε και αν ακόμη ρέη ως ποταμός. Πώς να επαρκέση, όταν αυτές θέλουν να προμηθεύωνται τα μύρα από την ανατολή σαν το λάδι από την αγοράν, αναζητούν δε θαλάσσια άνθη, πολύτιμα κογχύλια και μαργαριτάρια περισσότερα και από το μαλλί των προβάτων. Και ο χρυσός που περισφίγγει τα πολύτιμα πετράδια, άλλος μεν γίνεται στολίδι για το μέτωπον, άλλος περιδένει τον λαιμό τους, άλλος τοποθετείται στις ζώνες και άλλος μετατρέπεται σε δεσμά για τα χέρια και τα πόδια τους. Διότι χαίρονται οι γυναίκες να δένωνται με χειροπέδες, αρκεί μόνον να είναι, χρυσές. Πότε λοιπόν θα φροντίση για την ψυχή του αυτός που υπηρετεί γυναικείες επιθυμίες; Επειδή όπως οι καταιγίδες και οι τρικυμίες καταποντίζουν όσα πλοία είναι σαθρά, έτσι και οι πονηρές διαθέσεις των γυναικών, καταπνίγουν τις αδύνατες ψυχές των συζύγων. Όταν λοιπόν ο πλούτος καταναλώνεται σε τόσα πολλά πράγματα από τον άνδρα και την γυναίκα, οι οποίοι συναγωνίζονται μεταξύ τους στις επινοήσεις των ματαίων, είναι επόμενον να μη μένη καθόλου καιρός να ενδιαφερθούν για τους άλλους. Αλλά εάν μεν ακούσης «πώλησόν σου τα υπάρχοντα και δος πτωχοίς», για να έχης εφόδια για την αιωνίαν απόλαυση, τότε απέρχεσαι λυπούμενος. Εάν όμως ακούσης: δώσε χρήματα στις γυναίκες που ζουν πολυτελώς, δώσε στους γλύπτες, στους οικοδόμους στους τεχνίτες των ψηφιδωτών, στους ζωγράφους, χαίρεσαι σαν να κατακτάς κάτι πολυτιμότερον από τα χρήματα. Δεν βλέπεις αυτούς τους τοίχους που με τον χρόνον έχουν καταρρεύσει; Τα λείψανά τους ωσαν κάποιοι σκόπελοι αναδύονται σε όλη την πόλη. Όταν ανεγείροντο αυτοί οι τοίχοι, πόσοι πτωχοί υπήρχαν στην πόλιν αυτήν, οι οποίοι παρεβλέποντο από τους τότε πλουσίους λόγω της φροντίδος τους γύρω από αυτά; Πού είναι λοιπόν η κατασκευή των λαμπρών αυτών έργων; Πού είναι αυτός που εκαυχάτο για την μεγαλοπρέπειά τους; Δεν διελύθησαν και εξηφανίσθησαν όπως αυτά που κατασκευάζουν τα παιδιά παίζοντας στην αμμουδιά, ενώ εκείνος ευρίσκεται στον άδη, μετανοιωμένος για την φροντίδα των ματαίων;

Αλλά αποκαλείς τον εαυτόν σου πτωχόν. Συμφωνώ και εγώ. Διότι πτωχός είναι αυτός που χρειάζεται πολλά. Και εσάς η αχόρταστος επιθυμία σας κάνει να έχετε πολλές ανάγκες. Στα δέκα τάλαντα προσπαθείς να προσθέσης και άλλα δέκα. Όταν γίνουν είκοσι, επιζητείς άλλα τόσα, και πάντοτε καθετί που προστίθεται δεν σταματά την ορμή σου. Αντιθέτως, σου ανοίγει την όρεξη. Διότι όπως ακριβώς στους μέθυσους η προσθήκη του οίνου γίνεται αφορμή για να συνεχίσουν να πίνουν, έτσι και οι νεόπλουτοι, αφού αποκτήσουν πολλά, επιθυμούν περισσότερα, τρέφοντας την ασθένειά τους με την συνεχή επαύξηση, και κατ’ αυτόν τον τρόπον η προσπάθειά τους φέρει το αντίθετον αποτέλεσμα. Επειδή δεν τους ευχαριστούν όσα έχουν, αν και είναι τόσα πολλά, όσον τους λυπούν τα ελλείποντα, όσα δηλαδή αυτοί υποθέτουν ότι τους λείπουν. Ώστε πάντοτε η ψυχή τους λειώνει από τoν αγώνα που κάνουν να αποκτήσουν υπερβολικά αγαθά. Και ενώ θα έπρεπε να ευφραίνωνται και να ευχαριστούν για το ότι είναι πλουσιώτεροι από τόσους άλλους, αυτοί δυσφορούν και θλίβονται επειδή υστερούν από έναν ή δύο πάμπλουτους. Όταν φθάσουν αυτόν τoν πλούσιον, αμέσως αγωνίζονται να εξισωθούν με τον πλουσιώτερον, και όταν φθάσουν εκείνον, μεταφέρουν την προσπάθειά τους προς τoν άλλον. Όπως εκείνοι που ανεβαίνουν τις σκάλες ανυψώνουν το βήμα τους συνεχώς πρoς υψηλότερο σκαλοπάτι και δεν σταματούν πριν φθάσουν στο άκρον της σκάλας, έτσι και αυτοί δεν παύουν την κατακτητικήν ορμήν τους μέχρι να μείνουν μετέωροι υψηλά, τόσο ώστε η πτώσις τους να είναι καταστροφική. Όσα βλέπει ο οφθαλμός, τόσα πολλά επιθυμεί ο πλεονέκτης. «Δεν θα χορτάση ο οφθαλμός από το να βλέπη» (Εκκλ. α' 8) και ο φιλάργυρος από το να παίρνη. Ο πλεονέκτης δεν είπε ποτέ αρκεί. Πότε θα χρησιμοποιήσης αυτά που έχεις τώρα; Πότε θα τα απολαύσης, αφού διακατέχεσαι πάντοτε από τους κόπους της αποκτήσεως;

Θα ήθελα να σε ελαφρώσω λίγο από τα έργα της αδικίας, ώστε να εύρης κάποιαν άνεση στους λογισμούς σου και να ιδής την κατάληξιν όλων αυτών των πραγμάτων. Έχεις τόσα και τόσα πλέθρα [Αρχαία μονάς μετρήσεως επιφανειών ίση με 8.740 τ.μ.] καλλιεργησίμου γης, άλλα τόσα φυτευμένα, βουνά, πεδιάδες, κοιλάδες, ποταμούς, λιβάδια. Τι θα γίνει λοιπόν με όλα αυτά; Δεν σε περιμένουν τρεις πήχεις όλοι κι όλοι; Δεν θα αρκέση το βάρος ολίγων λίθων να φυλάξη την δυστυχή σου σάρκα; Για ποίον λοιπόν κοπιάζεις; Για ποίον παρανομείς; Γιατί με τα χέρια σου συνάζεις ακαρπίαν; Είθε να ήταν ακαρπία και όχι προσάναμμα για το αιώνιον πυρ. Δεν θα απαλλαγής ποτέ από την μέθην αυτή; Δεν θα υγιάνουν οι λογισμοί σου; Δεν θα έλθης στον εαυτόν σου; Δεν θα φέρης προ των οφθαλμών σου το δικαστήριον του Χριστού; Τι θα απολογηθής όταν σε περικυκλώσουν οι αδικημένοι και θα σε κατηγορούν ενώπιον του δικαίου κριτού; Τι θα κάμης λοιπόν; Ποίους συνηγόρους θα πληρώσης; Ποίους μάρτυρες θα παρουσιάσης; Πώς θα μεταπείσης τον δικαστή που ποτέ δεν εξαπατάται; Δεν υπάρχει δικηγόρος εκεί, δεν υπάρχει η τέχνη των λόγων, η οποία ημπορεί να κλέψη την αλήθειαν από τον δικαστή. Δεν συνοδεύουν οι κόλακες, ούτε τα χρήματα, ούτε το ύψος του αξιώματος. Μόνος, χωρίς φίλους, χωρίς βοηθούς, χωρίς συνηγόρους, χωρίς απολογία, θα απομακρυνθής γεμάτος εντροπήν, σκυθρωπός, κατηφής, ολομόναχος, χωρίς κανένα θάρρος. Διότι όπου και αν περιφέρης το βλέμμα σου, θα αντικρύσης καθαρά τις εικόνες των κακών έργων. Από το ένα μέρος τα δάκρυα του ορφανού, από το άλλο τους αναστεναγμούς της χήρας, τους γρονθοκοπημένους από σε πτωχούς, τους υπηρέτες σου των οποίων εξέσκιζες τις σάρκες, τους γείτονες που εξώργιζες. Όλα θα ξεσηκωθούν εναντίον σου, ο πονηρός χορός των κακών σου πράξεων θα σε περιστοιχίση. Διότι οι αμαρτίες ακολουθούν τις ψυχές όπως η σκιά το σώμα, αποτυπώνοντας επάνω τους ολοκάθαρα τις πράξεις. Γι’ αυτό δεν χωρεί άρνησις εκεί, αλλά φράσσεται κάθε στόμα, όσον αδιάντροπο κι αν είναι. Επειδή καταθέτουν ως μάρτυρες τα ίδια τα πράγματα που σχετίζονται με τον καθένα, χωρίς να εκβάλουν φωνήν, αλλά φαίνονται όπως ακριβώς έχουν διαπραχθή από εμάς. Πώς θα ημπορέσω να σου παρουσιάσω τα φρικτά; Εάν βεβαίως ακούσης, εάν μετανοήσης, ενθυμήσου την ημέραν εκείνην κατά την οποίαν «αποκαλύπτεται οργή Θεού απ’ ουρανού» (Ρωμ. α' 18). Ενθυμήσου την ένδοξον παρουσία του Χριστού, όταν θα αναστηθούν «οι μεν τα αγαθά πράξαντες εις ανάστασιν ζωής, οι δε τα φαύλα εις ανάστασιν κρίσεως» (πρβλ. Ιω. ε' 29). Τότε αιώνιος εντροπή για τους αμαρτωλούς και φωτιά που μέλλει να καταφάγη όσους εναντιώθησαν στον Θεόν (Εβρ. ι' 27). Αυτά να σε λυπούν και όχι η εντολή.

Πώς να σου απαλύνω την ψυχή; Τι να ειπώ; Δεν επιθυμείς την βασιλεία; Δεν φοβείσαι την γέενναν; Από πού θα ευρεθή ίασις για την ψυχήν σου: Διότι εάν τα φρικτά δεν σε πτοούν, τα λαμπρά δεν σε προτρέπουν, τότε απευθύνομαι σε λιθίνην καρδία. Εξέτασε, άνθρωπε, την φύση του πλούτου. Γιατί τόσον πολύ υπολογίζεις τον χρυσό; Λίθος είναι ο χρυσός, λίθος ο άργυρος, λίθος ο μαργαρίτης, όλοι λιθοι, δηλαδή πέτρες: η χρυσόπετρα και το βηρύλλιον, και ο αχάτης και ο υάκινθος, και ο αμέθυστος, και ο ίασπις. Αυτά είναι τα άνθη του πλούτου, από τα οποία σύ άλλα τα αποθηκεύεις με το να τα παραχώνης, ενώ όσους λίθους είναι διαυγείς τους καλύπτεις στο σκότος. Άλλους δε, τους πλέον πολυτίμους, τους περιφέρεις καμαρώνοντας για την λάμψη τους. Ειπέ μου, τι ωφελείσαι όταν περιστρέφης το χέρι σου που λάμπει από τα πετράδια; Δεν κοκκινίζεις όταν κατέχεσαι από επιθυμία των λίθων ωσάν τις γυναίκες που εγκυμονούν; Διότι και εκείνες λίθους ορέγονται, και συ κατέχεσαι από λαιμαργία για τα άνθη των λίθων, αφού αναζητής σαρδόνυχες και ιάσπιδες και αμεθύστους. Ποιος στολιζόμενος κατώρθωσε να προσθέση στον βίο του μίαν ημέρα; Ποίον ελυπήθη ο θάνατος για τα πλούτη του; Ποίος εγλύτωσε από την αρρώστιαν χάριν των χρημάτων του; Έως πότε ο χρυσός θα είναι η αγχόνη των ψυχών, το άγκιστρο του θανάτου, το δόλωμα της αμαρτίας; Έως πότε ο πλούτος θα είναι η αιτία του πολέμου, για τον οποίον κατασκευάζονται όπλα και ακονίζονται ξίφη; Εξ αιτίας αυτού οι συγγενείς παραβλέπουν την φυσικήν συγγένειαν, αδελφοί υποβλέπονται με φονικήν διάθεσιν, ο ένας εναντίον του άλλου. Εξ αιτίας του πλούτου οι ερημίες φιλοξενούν τους φονείς, η θάλασσα τους πειρατάς, οι πόλεις τους συκοφάντες.

Ποίος είναι ο πατήρ του ψεύδους, ποιος ο δημιουργός της πλαστογραφίας; Ποίος εγέννησε την επιορκίαν; Όχι ο πλούτος; Όχι η μέριμνα για την απόκτησή του; Τι παθαίνετε, ω άνθρωποι; Ποιος έστρεψε τα ιδικά σας εναντίον σας; Τα χρήματα είναι μέσον για την ζωή. Μήπως έχουν δοθή ως εφόδια κακών; Είναι λύτρα της ψυχής. Μήπως είναι αφορμή καταστροφής;

Αλλά ο πλούτος είναι αναγκαίος για τα τέκνα. Αυτή είναι μία ευλογοφανής δικαιολογία της πλεονεξίας. Τα τέκνα επικαλείσθε, αλλά για τον εαυτόν σας φροντίζετε. Μην ενοχοποιής τον αναίτιον, έχει τον κύριόν του, τον οικονόμον του. Από άλλον έλαβε την ζωήν, από αυτόν περιμένει τα απαραίτητα για την ζωή. Μήπως για τους εγγάμους δεν έχουν γραφή τα Ευαγγέλια; «Ει θέλεις τέλειος είναι, πώλησόν σου τα υπάρχοντα και δος πτωχοίς». Όταν εζητούσες από τον Κύριον την καλλιτεκνίαν (ενν. στο μυστήριον του γάμου), όταν ηξίωνες να γίνης πατέρας παιδιών, μήπως είχες προσθέσει και τούτο: δώσε μου τέκνα για να παρακούσω τις εντολές σου; Δώσε μου τέκνα για να μη φθάσω στην Βασιλείαν των Ουρανών; Και εκτός αυτού, ποίος θα σου εγγυηθή για την προαίρεση του παιδιού, ότι θα χρησιμοποιήση σωστά αυτό που θα του δώσης; Διότι ο πλούτος για πολλούς έγινεν υπηρέτης της ακολασίας. Ή δεν ακούεις τον Εκκλησιαστήν που λέγει: «Είδον αρρωστίαν δεινήν, πλούτον φυλασσόμενον τω παρ’ αυτού (από τον κάτοχόν τον) είς κακίαν αυτώ (γιά το κακόν του)» (Εκκλ. ε' 12). Πρόσεξε λοιπόν μήπως, ενώ εσύναξες τον πλούτο με χιλίους κόπους, προετοιμάσεις για άλλους υλικόν αμαρτημάτων και έπειτα ευρεθείς διπλά τιμωρούμενος, για αυτά που ο ίδιος έχεις αδικήσει και γι’ αυτά με τα οποία εφωδίασες άλλους. Μήπως η ψυχή δεν σου είναι οικειοτέρα από κάθε τέκνο; Μήπως δεν συγγενεύει μαζί σου περισσότερον από όλα; Απόδοσε σ’ αυτήν πρώτην τα πρεσβεία της κληρονομιάς, δώσε της πλούσιες προϋποθέσεις για να ζήση, και τότε να μοιράσης την περιουσία στα παιδιά σου. Διότι τα τέκνα πολλές φορές, αν και δεν εκληρονόμησαν από τους γονείς, έκαμαν οίκους για τον εαυτόν τους, η ψυχή σου όμως, εάν εγκαταλειφθή από σε, από ποίον θα ελεηθή;

Προς τους πατέρας ελέχθησαν όσα ήσαν να λεχθούν. Οι άτεκνοι ποίαν ευλογοφανή δικαιολογίαν της φιλαργυρίας των επικαλούνται; Δεν πωλώ τα υπάρχοντά μου, ούτε τα δίδω στους πτωχούς, λόγω των αναγκών της ζωής. Λοιπόν δεν είναι ο Κύριος διδάσκαλός σου, ούτε το Ευαγγέλιον ρυθμίζει την ζωήν σου, αλλά συ ο ίδιος γίνεσαι νομοθέτης του εαυτού σου. Πρόσεξε όμως σε ποίον κίνδυνον εμπίπτεις όταν σκέπτεσαι κατ’ αυτόν τον τρόπον. Διότι εάν αυτά που ο Κύριος μας διέταξε ως αναγκαία, συ τα διαγράφεις ως ανεφάρμοστα, δεν κάνεις τίποτε άλλο από το να θεωρής τον εαυτόν σου φρονιμώτερον από τον νομοθέτη.

- Αλλά αφού τα απολαύσω αυτά σε όλην μου την ζωήν, λέγεις, μετά το τέλος της θα κάμω κληρονόμους της περιουσίας μου τους πτωχούς, αφού με γράμματα και διαθήκες τους αναθέσω την κυριότητα των υπαρχόντων μου.

Όταν δεν θα ευρίσκεσαι πλέον μεταξύ των ανθρώπων, τότε θα γίνης φιλάνθρωπος. Όταν σε αντικρύσω νεκρόν, τότε θα σε ονομάσω φιλάνθρωπον. Σου οφείλεται μεγάλη ευχαριστία για την φιλοτιμίαν σου, διότι ενώ κείσαι στο μνήμα και έχεις μεταβληθή με την διάλυση σε χώμα, έγινες γενναιόδωρος και μεγαλόψυχος στις δαπάνες. Ειπέ μου, όμως, ποιού καιρού τους μισθούς θα απαιτήσης; Για τον χρόνον της ζωής σου ή για μετά τον θάνατον; Αλλά τον καιρό που ευρισκόσουν στην ζωήν, τότε είχες δοθεί στα πάθη και στις ηδονές και κολυμβούσες μέσα στις απολαύσεις, και ούτε να αντικρύσης καταδεχόσουν τους πτωχούς, τώρα δε που απέθανες, ποίες είναι οι πράξεις σου; Ποίος μισθός εργασίας σου οφείλεται; Δείξε τα έργα και ζήτα τις ανταποδόσεις. Κανένας μετά την λήξη της πανηγύρεως δεν εμπορεύεται, ούτε προσερχόμενος μετά τους αγώνες στεφανώνεται, ούτε ανδραγαθεί μετά τον πόλεμο. Είναι λοιπόν φανερόν, πως ούτε μετά την ζωήν είναι δυνατόν να ευσεβή κανείς. Συ με την μελάνην και τα γράμματα δίδεις υποσχέσεις για ευεργεσίες. Ποίος λοιπόν θα σου αναγγείλη τον καιρό της εξόδου; Ποίος θα σου εγγυηθή τον τρόπον του θανάτου; Πόσοι έχουν αρπαγή αιφνιδίως, χωρίς να τους επιτρέψη το πάθημά τους ούτε φωνήν να αφήσουν; Πόσοι δεν παρεφρόνησαν από τον πυρετό; Γιατί λοιπόν αναμένεις ευκαιρίαν, αφού πολλές φορές δεν είσαι κύριος ούτε των λογισμών σου; Νύκτα βαθεία και νόσος βαρεία και βοηθός πουθενά, και αυτός που παραμονεύει για την κληρονομίαν είναι έτοιμος. Κανονίζει τα πάντα προς το συμφέρον του και σου ματαιώνει τα σχέδια. Εκείνη την ώρα, αφού στρέψης εδώ κι εκεί το βλέμμα σου και ιδής να σε έχη περικυκλώσει η ερημία, τότε θα αισθανθής την απερισκεψία σου, τότε θα αναστενάξης για την παραφροσύνη σου, για ποίον καιρόν εφύλασσες την εντολήν. Για όταν η γλώσσα παραλύη, το δε χέρι ήδη τρέμει και αρχίζουν οι απότομες συσπάσεις, ώστε ούτε με την φωνήν ούτε με τα γράμματα να ημπορής να εκφράσης την γνώμη σου. Ακόμη και στην περίπτωση που όλα θα είχαν γραφή με σαφήνεια και κάθε λέξις θα είχε διακηρυχθή απεριφράστως, θα ήταν αρκετόν ένα γράμμα να αλλοιώση εντελώς την απόφαση. Μία σφραγίδα εάν παραποιηθή, δύο ή τρείς ψευδομάρτυρες αν παρουσιασθούν, όλη η κληρονομία θα ημπορούσε να μεταφερθή σε άλλους.

Γιατί λοιπόν εξαπατάς τον εαυτόν σου διαθέτοντας τώρα κακώς τον πλούτον σου στις σαρκικές απολαύσεις, και δίδεις υποσχέσεις για το μέλλον περί πραγμάτων των οποίων δεν θα είσαι πλέον κύριος; Όπως το απέδειξεν ο λόγος, η σκέψις αυτή είναι πονηρά: όσον ζώ, θα απολαύσω τις ηδονές, όταν δε αποθάνω, θα πράξω ό,τι έχω διαταχθή. Θα ειπή τότε και σε σένα ο Αβραάμ: «απέλαβες τα αγαθά σου εν τη ζωή σου» (Λουκ. ιστ' 25). Δεν σε χωρά η στενή και τεθλιμμένη οδός (Προβλ. Ματθ. ζ' 14), εάν δεν αποβάλης τον όγκον του πλούτου. Εξήλθες από την ζωή βαστάζοντάς τον μαζί σου, δεν τον απέρριψες προηγουμένως, όπως είχες προσταχθή. Όταν ήσουν στην ζωήν, προτιμούσες από την εντολή τoν εαυτό σου. Μετά τον θάνατον και τη διάλυση, τότε προετίμησες την εντολήν από τους εχθρούς σου. Για να μη τα πάρη δηλαδή ο τάδε, λέγει, ας τα πάρη ο Κύριος. Και πώς να το ονομάσωμεν αυτό; Άμυναν προς τους εχθρούς ή αγάπην προς τον πλησίον; Ανάγνωσε τις διαθήκες σου: «Θα ήθελα να ζω ακόμη και να απολαμβάνω τα ιδικά μου». Άρα η χάρις ανήκει στον θάνατον, όχι σε σένα. Διότι εάν ήσουν αθάνατος, δεν θα ενθυμόσουν τις εντολές. Μην πλανάσθε. Ο Θεος ου μυκτηρίζεται (δεν εμπαίζεται) (Γαλ. στ' 7). Το νεκρό δεν προσφέρεται στο θυσιαστήριον. Την θυσία να την προσφέρης ζωντανήν. Αυτός που προσφέρει από το περίσσευμα δεν γίνεται δεκτός. Και συ προσφέρεις στον ευεργέτην αυτά που σου επερίσσευσαν μετά από ολόκληρον την ζωή σου. Εάν δεν τολμάς από τα περισσεύματα της τραπέζης να δεξιωθής τους επισήμους, πώς λοιπόν τολμάς να εξιλεώνης τον Θεόν από τα περισσεύματα; Κοιτάξτε οι πλούσιοι το τέλος της φιλοχρηματίας και παύσετε να είσθε παθιασμένοι με τα χρήματα. Όσο φιλόπλουτος είσαι, τόσο περισσοτέραν προσπάθεια καταβάλλεις να μην αφήσης τίποτε από τα υπάρχοντά σου. Κάμε τα όλα ιδικά σου, αξιοποίησέ τα όλα για τoν εαυτόν σου, μην εγκαταλείψης σε άλλους τον πλούτον. Ίσως ουτε θα σε στολίσουν οι υπηρέτες με τον τελευταίον στολισμόν, αλλά θα εξαγνίσουν την ταφή προσπαθώντας με αυτά που απέμειναν να αποκτήσουν την εύνοια των κληρονόμων. Ίσως μάλιστα και να φιλοσοφήσουν τότε εναντίον σου. Είναι άγνοια της καλαισθησίας, θα είπουν, το να στολίζης νεκρόν και να κάμης με πολυτέλεια την εκφοράν αυτού που δεν αισθάνεται πλέον. Τι λοιπόν, δεν είναι καλλίτερον να στολίζης τους ζωντανούς με την λαμπρά και πολυτελή στολήν από το να κατασαπίζουνν μαζί με τον νεκρό τα πολύτιμα ενδύματα; Ποίον το όφελος από ένα επίσημο μνήμα, από πολυτελή ταφή και από δαπάνην χωρίς κέρδος; Αυτά πρέπει να χρησιμοποιηθούν από τους επιζώντες για τις ανάγκες της ζωής.

Όλα αυτά σου τα είπα για να σε απαλλάξω από το βάρος, αλλά και χάριν εκείνων που θα κληρονομήσουν τα ιδικά σου. Όσον λοιπόν είναι καιρός, ετοίμασε τα εντάφια εφόδια. Καλόν εντάφιον είναι η ευσέβεια. Χρησιμοποίησε ως ένδυμα όλα αυτά και έτσι να εξέλΘης από την ζωήν αυτήν. Κόσμημά σου κάμε τον πλούτο σου, πάρε τον μαζί σου. Να πεισθής στον καλό σου σύμβουλο, στον Χριστόν, που σε ηγάπησε. Σ’ αυτόν που επτώχευσε προς χάριν μας, «ίνα ημείς τη εκείνου πτωχεία πλουτήσωμεν» (Β' Κορ. η' 9). Να τον πιστεύσωμεν ως σοφόν που γνωρίζει καλά το συμφέρον μας, ή να τον υπομείνωμε εμπιστευόμενοι την αγάπην του, ή να τον ανταμείψωμεν ως ευεργέτην. Οπωσδήποτε όμως να κάμωμε τα όσα μας έχουν διαταχθή, για να γίνωμε κληρονόμοι της αιωνίου ζωής «της εν αυτώ τω Χριστώ, ω η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν».

(4ος αιών, ΕΠΕ, Μεγ. Βασιλείου, τόμ. 6, σελ. 284 - από το βιβλίο "Πατερικόν Κυριακοδρόμιον", σελίς 243-255. Επιμέλεια κειμένου: Δημήτρης Δημουλάς)

Πηγή: Η άλλη όψη

Οι χριστιανοί αδελφοί μας στη Μέση Ανατολή και την Αφρική υφίστανται εκτεταμένους βίαιους διωγμούς και απάνθρωπες αγριότητες. Εις βάρος τους διαπράττονται θηριωδίες και ανοσιουργήματα που εφορμούνται από θρησκευτικό φανατισμό και μισαλλοδοξία και στόχο έχουν τη βίαιη εξασφάλιση θρησκευτικής ομοιογένειας σε χώρες οι οποίες αποτέλεσαν ιστορικά λίκνα και εστίες λαμπρής παρουσίας του Χριστιανισμού και στις οποίες ιστορικά ιερά σεβάσματα και ναοί βεβηλώνονται και καταστρέφονται.

Νέφος θανάτου έχει σκεπάσει τη Συρία, το Ιράκ, το Ιράν, το Πακιστάν, την Αίγυπτο, τη Λιβύη, τη Νιγηρία, τη Σομαλία, την Τανζανία. Δεκάδες σημεία φλέγονται και η φωτιά σκορπά ανεξέλεγκτα κραυγές απόγνωσης και οδύνης. Είμαστε, εν τέλει, ανήμποροι να σταματήσουμε όσα εξελίσσονται καθημερινά και προσβάλλουν τον ανθρώπινο πολιτισμό; Η φωνή όλων όσοι αντιδρούν χάνεται μέσα στον θόρυβο των πολεμικών ριπών, που κοστίζουν καθημερινά εκατοντάδες ανθρώπινες ζωές.

Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος απηύθυνε στο παρελθόν έκκληση προς τη διεθνή κοινότητα να συνδράμει στην τάχιστη παύση της αιματοχυσίας στη Συρία και τους υπολοίπους χώρους της ιστορικής παρουσίας των χριστιανών. Έχουμε όλοι μας χρέος έναντι της ιστορίας, διότι 1700 έτη μετά την έκδοση του Διατάγματος των Μεδιολάνων άνθρωποι εξακολουθούν να διώκονται για την πίστη και τη θρησκευτική τους συνείδηση. Ενώπιόν μας εκτυλίσσονται τραγωδίες βαθύτατες, των οποίων ακόμη δεν γνωρίζουμε την ολέθρια κατάληξη.

Σε όλους μας αναλογεί μερίδιο ευθύνης. Στους δυνατούς του κόσμου οι οποίοι επέτρεψαν να ανάψει η φωτιά και ανέχονται να μαίνεται ακόμη. Στους ηγέτες που εκφράζουν τη συμπάθειά τους και τη θλίψη τους, χωρίς όμως να έχουν συμβάλει σε κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα προς εκτόνωση της κατάστασης. Στους ποιμένες, ανεξαρτήτως θρησκείας, που δεν αφύπνισαν νωρίτερα τους πιστούς και δεν εξήγησαν ότι η πίστη είναι μέσο αγάπης για τον αδελφό μας και όχι όπλο που στρέφεται εναντίον του.
Δεν κάνουμε πλέον έκκληση να σταματήσει η σφαγή. Δεν ζητούμε πια απεγνωσμένα να επέλθει η ειρήνη στη Μέση Ανατολή και όπου αλλού υπάρχουν ανάλογες εστίες πολέμου και βιαιοτήτων. Καλούμε όλους να κοιτάξουν επίμονα τις εικόνες που στέλνουν καθημερινά τα μέσα ενημέρωσης και οι πολεμικοί ανταποκριτές. Ιδιαίτερα δε όσους έχουν στα χέρια τους τη δύναμη να σταματήσουν την ανείπωτη τραγωδία. Δεν έχουμε καμία αμφιβολία πως, εάν έβλεπαν καθημερινά αυτές τις εικόνες, θα έκαναν ο,τι είναι δυνατόν για να σφραγίσουν οριστικά αυτές τις πύλες του Άδου που άνοιξαν τους τελευταίους μήνες. Αν έβλεπαν αυτές τις εικόνες, θα λάμβαναν κάθε μέτρο που απαιτείται για να προασπίσουν τις χιλιάδες αθώες ψυχές που χάνονται. Το ποτάμι του θανάτου φουσκώνει, εξαπλώνεται και σύντομα θα συμπαρασύρει τα πάντα. Γιατί επιμένετε να το αγνοείτε;

Εξοικειωθήκαμε με το καθημερινό άκουσμα του στυγερού θανάτου νηπίων και μικρών παιδιών. Με τους αποκεφαλισμούς που γίνονται δημόσιο θέαμα μέσω του διαδικτύου, τους βιασμούς αθώων γυναικών και μητέρων, τους δημόσιους απαγχονισμούς προς παραδειγματισμό. Την ισοπέδωση ολοκλήρων χωριών, την καταστροφή οχημάτων που μεταφέρουν άμαχο πληθυσμό που αναζητεί εναγωνίως περιοχή όπου μπορεί να νιώσει ασφαλής. «Θεάματα» απεχθή που άλλοτε συγκλόνιζαν και σήμερα προκαλούν απλώς μία στιγμιαία συμπάθεια για τα θύματα.

Η αξία της ανθρώπινης ζωής είναι ανυπέρβλητη και χρέος μας είναι να την προστατέψουμε με κάθε τρόπο. Μην αφήνετε τη βία και την οσμή του θανάτου να ποτίσει κάθε γωνιά του πλανήτη. Μην επιτρέπετε να γίνουν τα αθώα παιδιά, οι γυναίκες και οι νέοι, που δεν επέλεξαν να συμμετάσχουν σε κανέναν πόλεμο, απλή στατιστική. Σε κάθε «απλό» αριθμό αμάχων, αντιστοιχούν τεράστιες οικογενειακές τραγωδίες. Αναλογιστείτε το και πράξτε όπως οφείλετε. Επιτέλους, αρκετά!

«Λοιδορούμενοι ευλογούμεν, διωκώμενοι ανεχόμεθα, βλασφημούμενοι παρακαλούμεν» (Α´ Κορ. 4, 12 – 13). Απευθύνουμε έκκληση προς τον ιερό κλήρο και τον πιστό λαό να ενώσουν μεθ ἡ¬μῶν τη φωνή τους σε ιερές δεήσεις και αγρυπνίες ικετευτικές προς τον φιλάνθρωπο Θεό υπέρ των αθώων θυμάτων και ευχόμεθα ο Πανοικτίρμων Θεός να διαφυλάξει αλωβήτους και ατρώτους τους δοκιμαζομένους αδελφούς μας ανά τον κόσμο.

Εκ της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου

Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει όσο θα έπρεπε την σημασία της αποτομής, του μαρτυρίου δηλ. του Τιμίου Προδρόμου. Βεβαίως η Εκκλησία μας, με τη συγκεκριμένη εορτή και τα αναγνώσματα, τόσο το Ευαγγελικό (Μαρκ. ΣΤ ΄ 14 – 30), όσο και το Αποστολικό (Πραξ. Αποστ. ΙΓ ΄ 25 – 32), μας δίνει να κατανοήσουμε μέσα στο ιστορικό πλαίσιο, την μεγάλη μορφή του Βαπτιστού. Το γεγονός της αποτομής είναι συγκλονιστικό και γι’ αυτό, παρά το ότι το γνωρίζουμε, είναι ανάγκη για ακόμα μία φορά να το μελετήσουμε......

Ας εμβαθύνουμε όμως για λίγο στο καθαυτό γεγονός του σφοδρού Προδρομικού ελέγχου, σε σχέση με εμάς τους ίδιους και την εποχή μας.

Οπωσδήποτε η ενέργεια του Προδρόμου, με τα σημερινά κοσμικά δεδομένα και τα «νεοπατερικά» φληναφήματα, δεν μπορεί παρά να χαρακτηριστεί ως ακραία, ίσως γραφική, οπωσδήποτε φανατική και τελικώς ως παράδειγμα προς αποφυγήν.

Ας δούμε το γιατί.

Α) Το τι έκανε ο Ηρώδης στην προσωπική του ζωή, αυτό εντάσσεται στα «απόρρητα προσωπικά δεδομένα» και ως εκ τούτου, όχι μόνο δεν είχε δικαίωμα ο Βαπτιστής να ελέγξει, αλλά με την πράξη του αυτή, θέτει τον εαυτόν του στην παρανομία και προσκρούει στο νόμο περί της «ελεύθερης επιλογής της προσωπικής ζωής»...

Β) Με τον έλεγχό του ξεπέφτει από το υψηλό του έργο. Αυτός δεν είναι παρά ένας ασκητής ο οποίος αρνήθηκε τον κόσμο και ως εκ τούτου δεν του επιτρέπεται να αφήνει τα «δυσθεώρητα ύψη της θεώσεως» και να κατεβαίνει στα κοσμικά και μάλιστα σ’ αυτού του είδους το επίπεδο που μπορεί να χαρακτηριστεί ως «κοσμικό κουτσομπολιό ή κοινωνικό σχόλιο», έστω και αν φαίνεται ότι στηρίζεται στον Νόμο των Εντολών.

Γ) Κάνει υπέρβαση καθήκοντος, και μάλιστα με την αδιακρισία του θίγει την «Ιερά Σύνοδο» των Εβραίων ή άλλως, το «Μέγα Συνέδριον», αφού δεν έχει εξουσιοδοτηθεί από τους Αρχιερείς για μια τέτοια πράξη. Δηλαδή, λειτουργεί αντιδεοντολογικά και εντελώς αυθαίρετα. Επιτέλους, ποιος είναι αυτός ο ασκητής που ελέγχει, καθ’ ην στιγμήν, ολόκληρο το σώμα των υπευθύνων αρχιερέων και των υπεροχικών προσώπων του Συνεδρίου που, έστω και από «διάκριση», ανέχεται αυτήν την κατάσταση, δηλ. την παρανομία του Ηρώδη;

Δ) Δημιουργεί με τον πύρινο λόγο του «κοινωνική αναταραχή», ό, τι δηλ. χειρότερο για μια «ευνομούμενη πολιτεία» και μάλιστα για έναν τόπο που βρίσκεται κάτω από το σιδερένιο πέλμα της Pax Romana. Είναι δυνατόν οι ειρηνικοί «ησυχαστές» και «ερημίτες» να γίνονται αιτία συγχύσεων και ταραχών, και μάλιστα να προσβάλλουν τους ταγούς της πολιτείας, αφού αυτοί έχουν «ταχθεί παρά Θεού» στο έργο τούτο;

Ε) Λησμονούσε ο Ζηλωτής και Βαπτιστής του Ιορδάνου ότι ο Ηρώδης, παρά τα προσωπικά του πάθη και τις ιδιορρυθμίες, έκανε δημόσια έργα, ανέπτυσσε την «πολιτισμική παράδοση» και «ιουδαϊκή κουλτούρα», κρατούσε τις «λεπτές ισορροπίες», με την Ρώμη, και το σημαντικότερο, είχε προσφέρει πολλά χρήματα από τον δημόσιο κορβανά για το κτίριο του Ναού. Ο Ιωάννης μπορεί βέβαια να είχε φτάσει στο επίπεδο να βλέπει ολόκληρο τον κόσμο ως Ναό του Θεού, πλην όμως θα έπρεπε να αισθάνεται την ανάγκη που είχαν οι άνθρωποι για ένα Ναό (και μάλιστα τι Ναό!), ώστε να εκτελούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα! Κυρίως όμως με τον έλεγχό του, διατάρασσε την «αγαστή συνεργασία» μεταξύ «ιουδαϊκής θρησκείας και πολιτείας».

ΣΤ) Αποδεικνύει τον εαυτόν του ακραίο, μονοκόμματο και αδιάκριτο, αφού με την ενέργειά του αυτή, αφήνει το έργο του βαπτίσματος και του κηρύγματος και εγκαταλείπει όλον αυτόν τον κόσμο που προσέτρεχε στην έρημο για να τον ακούσει και να ωφεληθεί.

Θα μπορούσαμε βέβαια να σημειώσουμε και άλλα πολλά, τα οποία βγαίνουν ως συμπεράσματα από την σύγχρονη «θεολογική» ψευτοκουλτούρα...

Όμως, δόξα τω Θεώ, ο Τίμιος του Κυρίου Πρόδρομος, ο μέγιστος των Προφητών, ο Κήρυκας της Χάριτος, ο ασυμβίβαστος, ζούσε για την αγάπη και τη δόξα του Χριστού. Και υπέγραψε αυτήν την αγάπη του με την ίδια του την κεφαλή. Ο Πρόδρομος είναι ο γνήσιος Προφήτης που παραμένει ασυμβίβαστος και που αρνείται να καλύψει την οποιαδήποτε δειλία με ένα διάτρητο «θεολογικό» μανδύα και με επιχειρήματα «νεοπατερικής εποχής».

Αρνείται την διαστροφή της αμαρτίας που αποκτηνώνει τον άνθρωπο και συνάμα επικυρώνει την αλήθεια, του ότι οι πολιτικοί άρχοντες, πόσω δε μάλλον οι εκκλησιαστικοί, πρέπει να μένουν σε γυάλινα σπίτια, ώστε η προσωπική τους ζωή να αποτελεί παράδειγμα προς μίμησιν («το της πόλεως όλης ήθος, ομοιούται τοις άρχουσιν») Το δε αίμα του, είναι η τρανότερη μαρτυρία της συνέπειας στο πανάγιο και παντοκρατορικό θέλημα του Θεού.

Ας πρεσβεύει ο Μάρτυρας της αληθείας και του Ευαγγελικού ήθους, ώστε τουλάχιστον, αφού συνειδητοποιήσουμε την ρηχότητά μας, όλοι από κοινού, κλήρος, μοναχισμός και λαός, να δεχθούμε την χάρη και την ευλογία, για μια επιτέλους, συνειδητή Ορθόδοξη Χριστιανική ζωή.Αμήν.

Πηγή: Θρησκευτικά