ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Η ανήλικη παραβατικότητα είναι ένα φαινόμενο που αφορά στο πιο ευάλωτο τμήμα του πληθυσμού, τα παιδιά και τους εφήβους. Η ανήλικη παραβατικότητα έχει σοβαρές και συχνά δια βίου, αρνητικές επιπτώσεις στην ψυχική υγεία και στην κοινωνική λειτουργικότητα του ανηλίκου. Αν και ορισμένα ιδιοσυγκρασιακά χαρακτηριστικά της προσωπικότητας και ειδικές αναπτυξιακές διαταραχές συμβάλουν στην εμφάνιση παραβατικής συμπεριφοράς του ανηλίκου, η οικογένεια παίζει τον καθοριστικό ρόλο. Η κλασική εικόνα του ανήλικου παραβάτη από διαταραγμένη οικογένεια εξακολουθεί να δεσπόζει και σήμερα. Ως προς τη δυναμική και τη λειτουργικότητα της οικογένειας, οι κυριότεροι παράγοντες κινδύνου είναι οι αναποτελεσματικές γονικές πρακτικές/συμπεριφορές, η παραβατικότητα των γονέων ή των αδελφών, οι ενδοοικογενειακές συγκρούσεις και η κακομεταχείριση του παιδιού. Οι αντίστοιχοι προστατευτικοί παράγοντες είναι ο στενός δεσμός παιδιού-γονέα και οι κατάλληλες γονικές πρακτικές/συμπεριφορές. Ως προς τα χαρακτηριστικά της οικογένειας, οι κυριότεροι παράγοντες κινδύνου είναι η μονογονεικότητα, η ψυχική υγεία των γονέων, ο αριθμός των παιδιών, το εισόδημα και η απουσία οικογενειακής σταθερότητας ενώ οι αντίστοιχοι προστατευτικοί παράγοντες είναι η οικογενειακή και οικονομική σταθερότητα καθώς και η θρησκευτικότητα της οικογένειας.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Η ανήλικη παραβατικότητα (στο εξής α.π.) συγκεντρώνει το ενδιαφέρον επιστημόνων ποικίλων ειδικοτήτων όπως νομικών, κοινωνιολόγων, αναπτυξιολόγων και παιδοψυχιάτρων. Στο πλαίσιο αυτό έχει καταβληθεί ιδιαίτερη μέριμνα για τη διερεύνηση της σχετικής φαινομενολογίας, την αναζήτηση των γενεσιουργών παραγόντων  και την αντιμετώπισή του από τους φορείς της ποινικής δικαιοσύνης.¹

Το ενδιαφέρον αυτό δικαιολογείται από το ότι αυτό έχει σοβαρές, συχνά δια βίου, αρνητικές επιπτώσεις στην ψυχική και κοινωνική λειτουργικότητα του ανηλίκου. Πέρα από τις επιπτώσεις στο ίδιο το άτομο (ως ανήλικο αλλά και ως ενήλικο αργότερα), η α.π. υπονομεύει τον κοινωνικό ιστό, την παραγωγικότητά του και αυξάνει σημαντικά το κόστος της υγείας, της κοινωνικής πρόνοιας και των υπηρεσιών ποινικής δικαιοσύνης.²

Στην Ελλάδα, η έρευνα έχει δείξει ότι η α.π. είναι «ήπια» και συνδέεται σε μεγάλο βαθμό με χρήση ναρκωτικών ουσιών, μαθησιακές δυσκολίες και προβλήματα ψυχικής υγείας. Οι επίμονες και σοβαρότερες μορφές παραβατικής συμπεριφοράς σχετίζονται με υψηλότερα επίπεδα ψυχοκοινωνικής και οικογενειακής δυσλειτουργίας.³

Η κοινωνικοοικονομική κρίση στη χώρα μας χαλαρώνει τους κοινωνικούς δεσμούς. Έτσι συμβάλει σημαντικά στο βίαιο έγκλημα (ποσοτικά και ποιοτικά) που τελείται από κάποιον ανήλικο, το οποίο σε καλύτερες συνθήκες θα τελούταν με πολύ μικρότερη βία.⁴

Οι τρείς συχνότεροι παράγοντες που χαρακτηρίζουν τους ανηλίκους παραβάτες είναι: α) να προέρχονται από μονογονεική οικογένεια, β) να είναι περισσότερο εκτεθειμένοι σε βία στο σπίτι ή τον κοινωνικό τους περίγυρο και γ) να έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση.⁵

Ιδιαίτερα μεγάλο ποσοστό, έως και 90% των ανηλίκων που εμπλέκονται με την δικαιοσύνη  έχουν κάποιου είδους τραυματική εμπειρία στη ζωή τους. Στην πλειονότητα αυτών των περιπτώσεων αυτή σχετίζεται με απουσία του γονέα, με βία στο σπίτι καθώς και σωματική ή συναισθηματική κακοποίηση/παραμέληση.⁶

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΩΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΤΗΣ ΑΝΗΛΙΚΗΣ ΠΑΡΑΒΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Η έρευνα έχει δείξει ότι το οικογενειακό περιβάλλον ασκεί έναν σημαντικό ρυθμιστικό ρόλο στην ανάπτυξη της α.π. και μπορεί να αποτελέσει είτε παράγοντα κινδύνου, είτε προστατευτικό παράγοντα. Ο παράγοντας κινδύνου είναι ένα χαρακτηριστικό που όταν παρουσιαστεί, προάγει την υιοθέτηση επιβλαβών συμπεριφορών (όπως η παραβατικότητα). Όσο ο αριθμός των παραγόντων κινδύνου στους οποίους ένα νεαρό άτομο εκτίθεται αυξάνει, τόσο αυξάνει η και η πιθανότητα εμπλοκής αυτού του ατόμου σε παραβατική συμπεριφορά. Επιπλέον η παρουσία ενός παράγοντα κινδύνου μπορεί να προωθήσει την ύπαρξη ενός άλλου παράγοντα κινδύνου, η οποία με την σειρά της οδηγεί σε μεγαλύτερη πιθανότητα προβληματικής συμπεριφοράς. Οι οικογένειες που εκτίθενται σε πολλαπλούς παράγοντες κινδύνου θεωρούνται «ευάλωτες οικογένειες» ή «οικογένειες που διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο». Αντίθετα, ένας προστατευτικός παράγοντας είναι ένα χαρακτηριστικό που αντισταθμίζει τις αρνητικές επιπτώσεις των παραγόντων κινδύνου και μειώνει την πιθανότητα παραβατικής συμπεριφοράς.⁷

Βασικός λόγος, που στη χώρα μας, η α.π. είναι ακόμα περιορισμένη - συγκριτικά με άλλες χώρες του δυτικού κόσμου - είναι κατά τους επιστήμονες, το γεγονός ότι η οικογένεια παραμένει ακόμα ένας θεσμός που δεν έχει διασπαστεί αν και οι ειδικοί κρούουν τον κώδωνα του κίνδυνου και υποστηρίζουν ότι η υφή της ελληνικής οικογένειας αρχίζει να αλλάζει, και ιδιαίτερα στα αστικά κέντρα.⁸

Ο ρόλος της οικογένειας, ως παράγοντα αποτροπής παραβατικής συμπεριφοράς, εξηγείται εύκολα αν αναλογιστεί κανείς ότι η ίδια διαδραματίζει το σημαντικότερο ρόλο στην κοινωνικοποίηση του παιδιού καθώς μέσα σε αυτήν, το παιδί αφομοιώνει τις πρώτες αξίες, τα πρότυπα συμπεριφοράς και διαμορφώνει την προσωπικότητα του. Άλλωστε η κλασική εικόνα του ανήλικου παραβάτη από διαταραγμένη οικογένεια εξακολουθεί να δεσπόζει και σήμερα.⁸

Επίσης η αύξηση των μονογονεικών οικογενειών και η απουσία συζυγικών δεσμών είναι ένα δείγμα των μεγάλων αυτών αλλαγών που συμβάλουν στην ανάπτυξη της ΑΠ. Ήδη σε πολλές χώρες της Ευρώπης, όπως Σουηδία, Ολλανδία, Αγγλία κ.α., τα παιδιά που γεννιούνται εκτός γάμου και οικογένειας πλησιάζουν ή και ξεπερνούν αυτά που γεννιούνται εντός. Η Ελλάδα αν και παραδοσιακά εμφανείζει μικρά αντίστοιχα ποσοστά, τα τελευταία χρόνια τα έχει διπλασιάσει (από 4,3% το 2001 στο 7,6% το 2012 επί του συνόλου το γεννήσεων), διατηρώντας ωστόσο το χαμηλότερο ποσοστό στην Ε.Ε.⁹

Η επίδραση της οικογένειας, στην ανάπτυξη ή μη παραβατικών συμπεριφορών αλλά και άλλων αντικοινωνικών ή επικίνδυνων για την υγεία (ψυχική και σωματική) συμπεριφορών, επιβεβαιώθηκε και από πρόσφατη μελέτη σε εθνικό δείγμα περίπου 9000 νέων ηλικίας 14-23 ετών με ίση αναλογία αγοριών-κοριτσιών. Το δείγμα χωρίστηκε σε 4 ομάδες ανάλογα με τον βαθμός της α.π.¹⁰

Η ομάδα χαμηλής α.π. χαρακτηρίζεται από αρκετούς προστατευτικούς παράγοντες, όπως υψηλότερα ποσοστά αυθεντικού προτύπου ανατροφής των παιδιών από την μητέρα, και χαμηλότερα ποσοστά εκπολιτισμού (δηλαδή διατήρηση των παραδοσιακών αξιών). Το τελευταίο αυτό εύρημα συνδέθηκε και με διατήρηση αυξημένης θρησκευτικότητας αλλά και αυξημένη γονική επίβλεψη. Χαρακτηριστικά της ομάδας αυτής ήταν επίσης, η όψιμη έναρξη χρήσης ουσιών, χαμηλότερα ποσοστά πρώιμης παραβατικής δραστηριότητας, λιγότερη έκθεση σε περιβαλλοντική ή προσωπική βία, υψηλότερα ποσοστά αντίληψης της έννοιας της  ποινής σε αδικίες .¹⁰

Αντίθετα, η ομάδα υψηλής α.π. χαρακτηρίζεται από ποικίλους παράγοντες κινδύνου, κατ' ουσία, το αντίστροφο των προστατευτικών παραγόντων. Εκτός από αυξημένα επίπεδα παραβατικότητας και ιδιαίτερα βίαιης συμπεριφοράς εμφανίζει και γενικότερη πρώιμη έναρξη χρήσης ναρκωτικών ουσιών, αλκοόλ και χαμηλότερη σχολική επίδοση.¹⁰

Φαίνεται πως οι οικογενειακοί προστατευτικοί παράγοντες και οι αντίστοιχοι παράγοντες κινδύνου που συνδέονται με την ανάπτυξη της παραβατικής συμπεριφοράς σχετίζονται και με ένα μεγαλύτερο φάσμα συμπεριφορών υψηλού κινδύνου όπως η πρώιμη χρήση ουσιών (ναρκωτικά, κάπνισμα, αλκοόλ) αλλά και των σεξουαλικών συμπεριφορών υψηλού κινδύνου. ^10,11,12,15

Η εντόπιση και η κατανόηση των επιρροών των οικογενειακών προστατευτικών παραγόντων και παραγόντων κινδύνου, είναι ιδιαίτερα σημαντική για την προστασία των παιδιών και των εφήβων από την εμπλοκή τους σε παράνομες, επιβλαβείς και αντικοινωνικές συμπεριφορές.

Σε αυτή την ανασκόπηση οι οικογενειακοί παράγοντες διακρίνονται σε 7 κατηγορίες: οι σχέσεις των γονέων με τα παιδιά και τα πρότυπα συμπεριφοράς των γονέων κατά την ανατροφή του παιδιού, η παραβατική και αντικοινωνική συμπεριφορά των γονέων, τα ψυχοκοινωνικά χαρακτηριστικά των γονέων, η διαταραγμένη και δυσλειτουργική οικογένεια, η κακοποίηση ή παραμέληση του παιδιού, η οικονομική κατάσταση και το μέγεθος της οικογένειας και η θρησκευτικότητα της οικογένειας.

ΣΧΕΣΕΙΣΓΟΝΕΩΝ-ΠΑΙΔΙΩΝ & ΓΟΝΙΚΑ ΠΡΟΤΥΠΑ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ

Η ποιότητα σχέσης γονιού-παιδιού είναι καθοριστικός παράγοντας στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του ατόμου και του τρόπου διαχείρισης των δυσκολιών της ζωής του. Η παραβατική συμπεριφορά προέρχεται και από την έντονη αγωνία και έναν ανεπεξέργαστο θυμό προς τα άτομα από τα οποία εξαρτιόνταν ως βρέφη η επιβίωσή τους.¹⁴

Σε ανάλυση 74 μελετών, που διερευνούν τη σχέση αυτή, βρέθηκε ότι είναι ιδιαίτερα σημαντική και για τα δύο φύλα. Είναι σημαντικά ισχυρότερη όταν ο γονέας και το παιδί είναι του ίδιου φύλου και εξασθενεί όσο το παιδί μεγαλώνει. Η παραβατική συμπεριφορά μπορεί να ανασταλεί κατά τη διάρκεια της παιδικής και εφηβικής ηλικίας μέσω των δεσμών με το σχολείο και την οικογένεια ή και κατά την διάρκεια της ενήλικης ζωής μέσω των κοινωνικών δεσμών.¹⁵

Σε δείγμα 12.500 παιδιών ηλικίας 12-17 ετών, βρέθηκε ότι ο δεσμός μεταξύ γονέα-παιδιού εμφανίζει αρνητική επίδραση στην εμφάνιση της α.π. αλλά και αντιστρόφως, η α.π. επιδρά αρνητικά στον βαθμό του δεσμού γονέα. Η αμφίδρομη αυτή σχέση παρατηρείται σε όλους τους τύπους α.π.¹⁶

Παρά το γεγονός ότι οι σχέσεις γονέα-παιδιού μεταβάλλονται κατά τη διάρκεια της εφηβείας, η διατήρηση της συναισθηματικής σύνδεσης ανάμεσά τους έχει ιδιαίτερη σημασία καθώς έτσι αισθάνεται ελεύθερος να αποκαλύψει σχετικές με τον ίδιο πληροφορίες στους γονείς. Επομένως, η αίσθηση ενός υποστηρικτικού περιβάλλοντος, μπορεί να αποτελέσει σημαντικό προστατευτικό παράγοντα έναντι της α.π.¹⁷

Σε δείγμα 500 αγοριών, ηλικίας 7-19 ετών, βρέθηκε ότι τα μη παραβατικά παιδιά εμφάνιζαν υψηλά και σταθερά επίπεδα στη σχέση με τους γονείς τους μέχρι την ηλικία των 16 ετών. Στις οικογένειες των μη παραβατικών ανηλίκων η ποιότητα της σχέσης παρέμενε σταθερά υψηλή τόσο κατά την παιδική ηλικία όσο και κατά τη διάρκεια της εφηβείας όπου παρέμενε η συναισθηματική σύνδεση γονέα-παιδιού. Τα περιορισμένης παραβατικότητας διατηρούσαν τέτοια σχέση μόνο μέχρι την ηλικία των 10 ετών, η οποία μειώθηκε σημαντικά κατά την εφηβεία ενώ τα παιδιά με επίμονη παραβατικότητα εμφάνιζαν ασθενέστερη σχέση με τους γονείς τους σε όλες την ηλικίες η οποία μειωνόταν ακόμα περισσότερο κατά την εφηβεία.¹⁶

Ποικίλες αρνητικές γονικές πρακτικές και έλλειψη δεξιοτήτων έχουν αναγνωριστεί ως σημαντικοί παράγοντες κινδύνου για την εμφάνιση της παραβατικότητας ιδιαίτερα σε παιδιά σχολικής ηλικίας και στις αρχές της εφηβείας.¹⁸

Η γονική επίβλεψη είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ΑΠ και αποτελεί τον σημαντικότερο παράγοντα μεταξύ των πρακτικών ανατροφής^18,19 Η απουσία γονικής επίβλεψης συνδέεται και με ανεπαρκείς σχέσεις μεταξύ γονιών και παιδιών, συγκρούσεις και απροθυμία από πλευράς των παιδιών να μιλήσουν για τις δραστηριότητες τους και εμπλοκή τους σε παραβατικές δραστηριότητες.¹⁴

Η γονική πειθαρχία αναφέρεται στο πως οι γονείς αντιδρούν στη συμπεριφορά του παιδιού. Είναι ξεκάθαρο ότι η σκληρή πειθαρχία (συμπεριλαμβανομένης και της σωματικής τιμωρίας) αποτελούν παράγοντα κινδύνου για την ΑΠ. Η σωματική τιμωρία στην προεφηβική ηλικία αποτελεί παράγοντα κινδύνου για μεταγενέστερη παραβατική συμπεριφορά ως έφηβος αλλά και σοβαρή αυστηρή μεταχείριση στο δικό του παιδί και συζυγική κακοποίηση. Η γονική θαλπωρή θα μπορούσε να δράσει ως προστατευτικός παράγοντας ενάντια στις επιπτώσεις της σωματικής τιμωρίας από τον ίδιο τον γονέα.¹⁹

Η ασταθής και ασυνεπής πειθαρχία αποτελεί επίσης παράγοντα κινδύνου για την ανάπτυξη της ΑΠ. Αυτό αφορά τόσο τους γονείς που παραβλέπουν λανθασμένες συμπεριφορές του παιδιού και άλλες φορές τιμωρούν ετεροχρονισμένα όσο και τις περιπτώσεις ασυνέπειας μεταξύ των δύο γονέων όπου ο ένας είναι ανεκτικός ή επιεικής και ο άλλος τιμωρεί σκληρά. Η έλλειψη γονικής ενίσχυσης στην καλή συμπεριφορά αποτελεί επίσης σημαντικό παράγοντα κινδύνου.^14,19

Η ψυχρή και απορριπτική συμπεριφορά του γονέα, η χαμηλή γονική συμμετοχή, η ανεπαρκής επικοινωνία γονέα-παιδιού καθώς και η έλλειψη οικογενειακής συνοχής, αποτελούν σημαντικούς παράγοντες κινδύνου βίαιης συμπεριφοράς του παιδιού.¹⁹ Ο ρυθμιστικός ρόλος της γονικής συμμετοχής στην σχέση με την ΑΠ είναι ισχυρότερος στα κορίτσια από ότι στα αγόρια.²⁰

Ιδιαίτερη σημασία στην ανάπτυξη της ΑΠ έχουν και τα πρότυπα συμπεριφοράς του γονέων τα οποία διακρίνονται σε 4 κυρίως κατηγορίες. Το αυθεντικό, το αυταρχικό, το επιτρεπτικό και το απορριπτικό (αδιάφορο/αμελές).²¹

Το αυθεντικό θεωρείται το ιδανικότερο πρότυπο συμπεριφοράς καθώς ο γονέας ασκεί έλεγχο θέτοντας ξεκάθαρα όρια και διατηρώντας μια σταθερή στάση παρέχοντας αποδοχή, κατανόηση και συμπαράσταση.

Το αυταρχικό και το επιτρεπτικό συνδέονται με αρνητικές επιπτώσεις στην ανάπτυξη και διαμόρφωση της προσωπικότητας του παιδιού, όπως αυξημένη εξάρτηση από ενηλίκους, μειωμένη αυτοαντίληψη, μειωμένη σχολική επίδοση, αυξημένη παραβατικότητα κ.ά.

Το απορριπτικό, δηλαδή η απουσία στοργής και θαλπωρής, η έλλειψη ορίων και η χρήση της σωματικής τιμωρίας σχετίζονται με την εκδήλωση επιθετικότητας και αντικοινωνικής συμπεριφοράς  καθώς και με την χρήση ουσιών.¹⁴

Το αυταρχικό πρότυπο θεωρείται ο δεύτερος σημαντικότερος παράγοντας κινδύνου (μετά την υπερκινητικότητα και την ελλειμματική προσοχή) για την εμφάνιση βίαιης συμπεριφοράς.¹⁹

Σε πρόσφατη μελέτη βρέθηκε ότι τα υψηλότερα επίπεδα παραβατικότητας σχετίζονται με το απορριπτικό πρότυπο για τα αγόρια και το επιτρεπτικό για τα κορίτσια. Επίσης, στα αγόρια η επίδραση αυτή διατηρείται για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα

Γενικά, η ΑΠ εξαρτάται από τον συνδυασμό των προτύπων συμπεριφοράς που ακολουθούν οι δύο γονείς. Ειδικότερα εμφανίζονται χαμηλότερα επίπεδα ΑΠ στις οικογένειες με τουλάχιστον ένα γονέα που ακολουθεί το αυθεντικό πρότυπο και υψηλότερα στις οικογένειες με τους δύο γονείς που ακολουθούν το απορριπτικό. ²¹

ΠΑΡΑΒΑΤΙΚΟΙ ΚΑΙ  ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΓΟΝΕΙΣ

Οι αντικοινωνικοί και παραβατικοί γονείς τείνουν να έχουν αντικοινωνικά και παραβατικά παιδιά όπως έχουν δείξει αρκετές μελέτες. Το να έχει ένα παιδί γονείς ή αδέλφια που έχουν καταδικαστεί, αυξάνει την πιθανότητα καταδίκης και του ίδιου του παιδιού. Η σχέση αυτή είναι ισχυρότερη μεταξύ του ίδιου φύλου με ισχυρότερη αυτή με τον πατέρα. Το ίδιο συμβαίνει και με τον παραβατικό αδελφό, ιδίως όταν αυτός είναι μεγαλύτερος.¹⁹

Τα παιδιά των φυλακισθέντων γονέων βιώνουν συχνά πολλαπλά και στρεσογόνα γεγονότα, πριν, κατά, αλλά και μετά τη αποφυλάκιση του γονέα και μπορεί να βρίσκονται σε κίνδυνο για μια σειρά από δυσμενείς εκβάσεις της συμπεριφοράς τους. Η έρευνα έχει δείξει ότι η φυλάκιση του γονέα σχετίζεται με αυξημένο κίνδυνο για αντικοινωνική συμπεριφορά του παιδιού αλλά όχι και για προβλήματα ψυχικής υγείας ή χρήσης ναρκωτικών.²²

Η παραβατική συμπεριφορά του πατέρα κατά την διάρκεια της προσχολικής ηλικίας του παιδιού, που συνοδεύεται συνήθως και από επιθετικές και αντικοινωνικές συμπεριφορές είτε προς το παιδί (πχ. σκληρή πειθαρχεία) είτε μέσα στο σπίτι παρουσία του παιδιού, αποτελόντας ένα σημαντικό παράγοντα κινδύνου αύξησης των προβληματικών  συμπεριφορών του παιδιού και της παραβατικότητας. Η παραπάνω συμπεριφορά καταργεί την αίσθηση εμπιστοσύνης και ασφάλειας του παιδιού και το οδηγούν τελικά σε συναισθήματα άγχους, φόβου και λύπης που συμβάλλουν με την σειρά τους στην εμφάνιση παραβατικών συμπεριφορών.²³

Οι μητέρες που είχαν ιστορικό παραβατικότητας είναι πιο πιθανό να εκθέσουν τα παιδιά και σε πολλαπλούς παράγοντες κινδύνου, όπως οι κοινωνικές αντιξοότητες, η συμμετοχή της μητέρας σε ποινικές διαδικασίες, η εναλλαγή συντρόφου στην ενήλικη ζωή κ.α. η συσσώρευση των οποίων συμβάλει στην ανάπτυξη αντικοινωνικής συμπεριφοράς του παιδιού. Φαίνεται πως αυτά τα παιδιά εμφανίζουν πιο πρώιμη έναρξη και μεγαλύτερου βαθμού επιθετικής συμπεριφοράς.²⁴  

Τέλος, τα παιδιά των εξαρτημένων γονέων, λαμβάνουν συχνά ακατάλληλη γονική φροντίδα, παραμένουν εκτός σπιτιού για σημαντικά μεγαλύτερο χρονικό διάστημα  και βιώνουν επανειλημμένα επεισόδια κακοποίησης ή απομάκρυνσης από το σπίτι θέτοντας έτσι σε κίνδυνο την υγιή ανάπτυξή τους που οδηγεί συχνά στην εμφάνιση παραβατικής συμπεριφοράς.²⁵

ΨΥΧΟΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΩΝ  ΓΟΝΕΩΝ

Η μικρή ηλικία των γονέων ή η εφηβική εγκυμοσύνη αποτελούν παράγοντα κινδύνου για την εμφάνιση της ΑΠ. Οι κύριοι ρυθμιστικοί παράγοντες στην σχέση αυτή είναι τόσο τα χαρακτηριστικά της μητέρας (π.χ. παραβατικότητα, νοημοσύνη) όσο και οικογενειακοί παράγοντες (π.χ. χαμηλό οικογενειακό εισόδημα, ανεπαρκείς μέθοδοι ανατροφής, έλλειψη προσοχής και εποπτείας, διαλυμένη οικογένεια) αλλά και η παρουσία ή μη του πατέρα καθώς η παρουσία του βιολογικού πατέρα μετριάζει πολλούς από αυτούς τους δυσμενείς παράγοντες που συνοδεύουν καταστάσεις εφηβικής εγκυμοσύνης.¹⁹ Επίσης έχει βρεθεί ότι και η μεγάλη ηλικία του πατέρα κατά την γέννηση του παιδιού σχετίζεται με αύξηση της βίαιης συμπεριφοράς του παιδιού.²⁶

Ακόμα μεγαλύτερος κίνδυνος παραβατικότητας έχει βρεθεί μεταξύ των θυγατέρων εφήβων μητέρων. Η έφηβη μητέρα σχετίζεται και με άλλους παράγοντες κινδύνου που συνυπάρχουν και που οδηγούν στην ανάπτυξη παραβατικών συμπεριφορών του παιδιού. Οι νεαρές γυναίκες είναι πιο πιθανό να μείνουν μητέρες χωρίς προσωπικό εισόδημα κάτι που μπορεί να επηρεάσει τις πιθανότητες της οικονομικής τους ανάκαμψης και να οδηγήσει σε αύξηση της συχνότητα των προβλημάτων συμπεριφοράς μεταξύ αυτών και των παιδιών.²⁷

Ο αριθμός των γονικών εναλλαγών δηλαδή οι αλλαγές των προσώπων που φροντίζουν το παιδί αναφέρεται συχνά ως ο σημαντικότερος ρυθμιστικός παράγοντας στην σχέση μεταξύ νεαρών μητέρων και παραβατικότητας. H εναλλαγή  των σχέσεων της μητέρας, ιδιαίτερα εκείνων που συμβαίνουν στην πρώιμη παιδική ηλικία, μέσω της σύγχυσης που προκαλεί στο παιδί, σχετίζονται με σημαντικά υψηλότερα επίπεδα παραβατικότητας στην ηλικία 14-17 ετών.²⁸

Η ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη αποτελεί σημαντικό παράγοντα κινδύνου, με μακροχρόνια επίδραση στην εμφάνιση, γενικότερα, προβλημάτων ψυχικής υγείας και συμπεριφοράς του παιδιού και ειδικότερα επιθετικής συμπεριφοράς καθώς και της πρώιμης έναρξης κατανάλωσης αλκοόλ από την ηλικία των 14 ετών.²⁹

Το κάπνισμα κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης έχει βρεθεί ότι αυξάνει τον κίνδυνο αντικοινωνικής συμπεριφοράς του παιδιού, όπως παραβατικότητα και χρήση ουσιών.^30,31 Ειδικότερα, όταν το κάπνισμα κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης συνδυάζεται με εφηβική μητρότητα, ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη και μονογονεική οικογένεια ο κίνδυνος για βίαιη ή μακρόχρονη παραβατικότητα 10πλασιάζεται.¹⁹

Η κατάθλιψη των γονέων (ιδίως της μητέρας) που επιδρά τόσο στις θετικές όσο και στις αρνητικές γονικές πρακτικές (μειώνοντας τις πρώτες και αυξάνοντας τις δεύτερες) αλλά και η απόπειρα αυτοκτονίας του γονέα συνδέονται με την εμφάνισης παραβατικής συμπεριφοράς του παιδιού.^32,33

ΑΠΟΔΙΟΡΓΑΝΩΜΕΝΕΣ ΚΑΙ  ΔΙΑΤΑΡΑΓΜΕΝΕΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ

Η σχέση μεταξύ της οικογενειακής αποδιοργάνωσης και της α.π., εστιάζεται στο διαζύγιο διαμέσου των γονικών συγκρούσεων και των παθολογικών στοιχείων της συμπεριφοράς των γονέων, διότι αυτοί οι παράγοντες ακριβώς δυσκολεύουν τη λειτουργία της οικογένειας και την εκδήλωση υγιών συναισθημάτων που προστατεύουν τα παιδιά.^5,19,34

Η αποδιοργάνωση της οικογένειας, τα διαζύγια και η απώλεια συνολικά των παραδοσιακών λειτουργιών της οικογένειας προκαλούν συχνά την αντίδραση των παιδιών που εκδηλώνεται με παραίτηση από  την οικογενειακή και σχολική ζωή, επιθετικότητα και αγωνιώδη αναζήτηση του υποκατάστατου του απόντος γονέως.¹⁴

Οι διαταραγμένες οικογένειες σχετίζονται σε μεγαλύτερο βαθμό με την α.π. όταν προκαλούνται από διάσταση των γονέων ή διαζύγιο παρά από το θάνατο του γονέα όπου δεν παρατηρείται καμία διαφορά σε σύγκριση με οικογένειες που οι γονείς ήταν συνεχώς παρόντες.¹⁴ Η αρνητική επίδραση του διαζυγίου στην ανάπτυξη της α.π. είναι ισχυρότερη όταν συμβαίνει σε ηλικία του παιδιού μικρότερη των 4 ετών ενώ είναι ασθενέστερη μεταξύ 11-15 ετών¹⁹ και επίσης σημαντικότερη για τα διαζύγια που είχαν σημειωθεί κατά τη διάρκεια της ζωής του παιδιού όπως βρέθηκε σε δείγμα 1200 έφηβων.³⁵

Ο δεύτερος γάμος (ο οποίος είναι συχνότερος μετά από χωρισμό ή διαζύγιο παρά μετά από θάνατο) επίσης συνδέεται με αυξημένο κίνδυνο παραβατικότητας δείχνοντας συνήθως ανεπιθύμητα αποτελέσματα από την παρουσία του πατριού.¹⁹

Η κρίση του διαζυγίου μπορεί να επηρεάσει και τις συνθήκες φροντίδας του παιδιού και να οδηγήσει σε κακοποίηση ή παραμέλησή του. Η συχνότητα κακοποίησης είναι μεγαλύτερη στα παιδιά που ζουν σε μικτές οικογένειες και συγκεκριμένα με τη μητέρα και τον εκάστοτε φίλο της.¹⁴

Όταν το διαζύγιο ακολουθείται  από αλλαγές στην πατρική φιγούρα παρατηρείται υψηλότερη συχνότητα παραβατικότητας από τα παιδιά σε σχέση με το διαζύγιο που ακολουθείται από σταθερότητα. Τόσο οι γονικές συγκρούσεις όσο και οι αλλαγές στα άτομα που είχαν την αρχική φροντίδα του παιδιού προβλέπουν αντικοινωνική συμπεριφορά του παιδιού.¹⁹

Οι έφηβοι που ζουν και με τους δύο βιολογικούς γονείς εμφανίζουν μικρότερο κίνδυνο παραβατικής συμπεριφοράς από εκείνους που ζουν σε οποιαδήποτε άλλη δομή οικογένειας και οι έφηβοι που ζουν μόνο με τη μητέρα σημαντικά μικρότερο από αυτούς που ζουν μόνο με τον πατέρα ή με κανέναν βιολογικό γονέα (τρίτους ή θετούς γονείς). Ανάλογη εικόνα εμφανίζει και η χρήση ουσιών (αλκοόλ, κάπνισμα και ναρκωτικά) από τους εφήβους.³⁶

Στις μονογονεϊκές οικογένειες, ο γονέας αντιμετωπίζει περισσότερες δυσκολίες στην φροντίδα του παιδιού ή του εφήβου. Η απουσία του αισθήματος ασφάλειας στο σπίτι, που είναι πολύ σημαντικό για τους εφήβους, είναι ιδιαίτερα απειλητική και μπορεί να σχετίζεται με την ανάπτυξη της παραβατικότητας.⁵

Οι γυναίκες βιώνουν μεγαλύτερα οικονομικά μειονεκτήματα από ότι οι άνδρες και εμφανίζουν λιγότερο συνεπή επίπεδα ελέγχου και πειθαρχίας. Ωστόσο αυτό αντισταθμίζεται από το είναι πιο επιτυχημένες στην καλλιέργεια κατάλληλων δεσμών και διαπροσωπικών ικανοτήτων με τα παιδιά τους και γενικότερα εμφανίζουν καλύτερη επικοινωνία με τα παιδιά τους σε σχέση με τους άνδρες.³⁷

Οι μονογονεικές πατρικές οικογένειες (σε σχέση με τις μητρικές) συνδέονται με αυξημένο κίνδυνο συχνής αλόγιστης κατανάλωσης αλκοόλ, χρήσης ναρκωτικών ουσιών και παραβατικής συμπεριφοράς.³⁷

Οι γονικές συγκρούσεις επηρεάζουν εξίσου και τα δύο φύλα, και περισσότερο τους εφήβους από ότι τα μικρότερα παιδιά, όταν αυτές γίνονται παρουσία αυτών. Στις παραδοσιακές οικογένειες, αν οι γονείς περιορίζουν τη συχνότητα των οικογενειακών συγκρούσεων παρουσία  των παιδιών, αυτές δεν επηρεάζουν δυσμενώς τα παιδιά ή μπορεί ακόμη και να συμβάλουν σε μια θετική μάθηση στρατηγικών επίλυσης που μπορούν να χρησιμοποιήσουν σε δικές τους διαπροσωπικές συγκρούσεις αργότερα στη ζωή τους.³⁸

ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΕΛΗΣΗ ΠΑΙΔΙΩΝ

Παιδιά τα οποία έχουν υποστεί οποιασδήποτε μορφής κακοποίηση (σωματική, σεξουαλική, συναισθηματική, λεκτική) ή παραμέληση, τείνουν αν γίνουν παραβατικά αργότερα στη ζωή τους. Στην βιβλιογραφία επιβεβαιώνεται επανειλημμένα ότι παιδική και εφηβική κακοποίηση και παραμέληση αποτελούν σημαντικό και ανεξάρτητο παράγοντα κινδύνου στην εμφάνιση α.π.^39,40,41,42 Τα μισά από τα κακοποιημένα ή παραμελημένα αγόρια, βρέθηκαν να σε σχετική έρευνα, να έχουν συλληφθεί για σοβαρή παραβατικότητα ή έχουν γίνει αλκοολικοί ή ήταν ψυχικά ασθενείς ή είχαν πεθάνει πριν την ηλικία των 30 ετών.¹⁹ Γενικότερα, δηλαδή, η παιδική τραυματική εμπειρία αναμένεται να έχει σημαντικές δυσμενείς επιπτώσεις, συμπεριλαμβανομένου και της αντικοινωνικής και επιθετικής συμπεριφοράς, στην ενήλικη ζωή.⁴³

Η πρώιμη παιδική κακοποίηση έχει συνδεθεί με υψηλό κίνδυνο εμφάνισης πολλών ψυχικών και συμπεριφορικών διαταραχών στην εφηβεία και στην ενήλικη ζωή όπως παραβατικότητα, διαταραχή διαγωγής, κατάθλιψη, αυτοκτονικότητα, χρήσης ναρκωτικών ουσιών, αλόγιστη κατανάλωση αλκοόλ, σεξουαλική συμπεριφορά υψηλού κινδύνου, πρώιμη εγκυμοσύνη, κατάθλιψη και θυματοποίηση.^40,44 Ιστορικό πρώιμης παιδικής κακοποίησης υπάρχει σε ιδιαίτερα υψηλά ποσοστά μεταξύ των ανήλικων κοριτσιών που εμπλέκονται με την δικαιοσύνη και την χρήση ναρκωτικών ουσιών.⁴⁵ Επίσης, το να βιώνει ένα παιδί πολλαπλές μορφές κακοποίησης αυξάνει σημαντικά την πιθανότητα παραβατικότητας.⁴⁶

Η σχέση μεταξύ α.π. και παιδικής κακοποίησης ή παραμέλησης είναι ισχυρότερη στα κορίτσια από ότι στα αγόρια.^19,41,44 Τα δύο φύλα αντιδρούν διαφορετικά στην συναισθηματική και σωματική κακοποίηση από τους γονείς και εμφανίζουν διαφορετικούς αμυντικούς μηχανισμούς που οδηγούν στην εκδήλωση παραβατικής συμπεριφοράς.

Στα αγόρια, ο κύριος μεσολαβητικός μηχανισμός είναι η μείωση της αυτοεκτίμησης και η άρση των αναστολών, δηλαδή του αυτοελέγχου, με αποτέλεσμα την δημιουργία εχθρικών σχέσεων που οδηγούν στην ανάπτυξη παραβατικής συμπεριφοράς.⁴⁷ Τα αγόρια με ιστορικό πρώιμης παιδικής κακοποίησης είναι πιο πιθανό να συμμετάσχουν σε βίαιες δραστηριότητες.⁴⁴ Η ψυχοπάθεια στα αγόρια μπορεί επίσης να αποτελεί μεσολαβητικό παράγοντα στη σχέση μεταξύ της πρώιμης παιδικής κακοποίησης (σωματικής και συναισθηματικής) και της μεταγενέστερης παραβατικής συμπεριφοράς.⁴³

Στα κορίτσια ο κύριος μεσολαβητικός μηχανισμός είναι ο θυμός και η απογοήτευση. Οι επιπτώσεις της κακοποίησης στα κορίτσια εκδηλώνονται περισσότερο ως κατάθλιψη παρά ως παραβατικότητα. Σε αυτά η λεκτική κακοποίηση μπορεί να είναι πιο σημαντική από τη σωματική  τιμωρία, τουλάχιστον στην εμφάνιση διαταραχών της συμπεριφοράς.⁴⁷

Ο  χρόνος αλλά και η διάρκεια της κακοποίησης του παιδιού έχουν ιδιαίτερη σημασία στην εμφάνιση παραβατικής συμπεριφοράς. Η εφηβική κακοποίηση, έχει γενικά ισχυρότερη επίδραση στη παραβατική συμπεριφορά (υποτροπή, βιαιότητα, φυλάκιση), στη χρήση ναρκωτικών ουσιών, στη σεξουαλική συμπεριφορά υψηλού κινδύνου και στις αυτοκτονικές σκέψεις με γενικότερη επίπτωση στην πρώιμη ενήλικη ζωή.⁴⁰ Αυτό πιθανόν οφείλεται στο ότι τα μεγαλύτερα θύματα είναι πιο ικανά να κατανοήσουν το κίνητρο και την πρόθεση του θύτη και να αντιδράσουν, με τη σειρά τους, με σοβαρά ξεσπάσματα βίαιης συμπεριφοράς.⁴¹

Η παραμέληση, δηλαδή η έλλειψη γονικού ελέγχου, και ιδίως η παρατεταμένη, κατά τη διάρκεια της εφηβείας, διαδραματίζει επίσης έναν κρίσιμο ρόλο στην ανάπτυξη μακρόχρονης παραβατικής συμπεριφοράς στους εφήβους υψηλού κινδύνου.³⁹

Η ανεπαρκής ποιότητα της σχέσης γονέα-παιδιού έχει συνδεθεί με την πρώιμη κακοποίηση του παιδιού, καθώς συνοδεύεται συνήθως από έλλειψη γονικής υποστήριξης, παραδοσιακά μιας ασπίδας κατά του στρες, που αναμένεται να αυξήσει τον κίνδυνο για κακή έκβαση σε εφήβους που εμπλέκονται με σωματική κακοποίηση. Αντίθετα οι καλές σχέσεις γονέα-παιδιού, ιδιαίτερα σε εφήβους υψηλού κινδύνου λειτουργεί ως προστατευτικός παράγοντας, από την παιδική ηλικία ως την πρώιμη ενήλικη ζωή.⁴²

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ  ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ  ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΗΣ  ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ

Το μέγεθος της οικογένειας, δηλαδή ο μεγάλος αριθμός των παιδιών αναφέρεται συχνά στην βιβλιογραφία ως ένας σημαντικός προγνωστικός παράγοντας στην εμφάνιση της παραβατικότητας. Σχετικές μελέτες, έχουν δείξει ότι το να έχει ένα αγόρι 4 ή περισσότερα αδέρφια ήδη από την ηλικία των 10 ετών¹⁹ ή κατά άλλους 2 ή περισσότερα αδέρφια από την ηλικία των 4 ετών²⁷ ήταν σημαντικός παράγοντας κινδύνου για την εκδήλωση παραβατικότητας.

Η πιο αποδεκτή ερμηνεία της παραπάνω σχέσης είναι ότι, όσο αυξάνει ο αριθμός των παιδιών της οικογένειας, τόσο μειώνεται και η γονική εποπτεία στο καθένα από αυτά.¹⁹ Επίσης είναι πιθανό τα μεγαλύτερα αδέλφια, όταν μεγαλώσουν, να επωμίζονται ευθύνη (εν μέρει ή εξ ολοκλήρου) για τη συντήρηση της οικογένειας και κατά συνέπεια, να υφίστανται στερήσεις ή απογοητεύσεις που μπορεί να επηρεάσουν τη κοινωνική τους συμπεριφορά. Οι οικογένειες με μεγαλύτερο αριθμό παιδιών συχνά ζουν σε φτωχές περιοχές με υψηλά επίπεδα παραβατικότητας, με εύκολη πρόσβαση σε όπλα, ναρκωτικά και αλκοόλ. Επιπλέον, οι οικογένειες με νεότερες και μη μορφωμένες μητέρες με τρία ή περισσότερα παιδιά έρχονται αντιμέτωπες με στρεσογόνες καταστάσεις σε καθημερινή βάση. Αυτό μειώνει την ικανότητα τους στην ανατροφή και στις τεχνικές πειθαρχίας των παιδιών καθώς και στην κατάλληλη επίλυση των οικογενειακών συγκρούσεων που αποτελούν και ανεξάρτητο παράγοντα κινδύνου για την εμφάνιση της παραβατικότητας.²⁷

Η επίδραση των κοινωνικο-οικονομικών παραγόντων, εξαρτάται από το πώς αυτοί γίνονται αντιληπτοί και πως αντιμετωπίζονται από τους γονείς. Στις περιπτώσεις που αυτά τα προβλήματα επηρεάζουν την αυτοεκτίμηση του γονέα και του προκαλούν υψηλά επίπεδα θυμού, άγχους και στρες, ο γονέας μπορεί να μεταθέσει αυτά τα συναισθήματα στο παιδί.¹⁴

Το εισόδημα της οικογένειας είναι ο πιο σημαντικός κοινωνικο-οικονομικός παράγοντας που σχετίζεται με την βίαιη παραβατικότητα και στα δύο φύλα. Έτσι, έχει βρεθεί ότι τα νέα παιδιά από φτωχές οικογένειες  έχουν υψηλότερο κίνδυνο να καταδικαστούν για βίαιη παραβατικότητα, επιδιώκοντας συχνά να ανέβουν κοινωνικά ή να ξεπεράσουν τις ιδιαίτερες οικονομικές δυσκολίες μέσω δραστηριοτήτων που είναι παράνομες.²⁷

Η έρευνα έχει δείξει ότι η οικονομική δυσχέρεια της οικογένειας συνδέεται με υψηλά ποσοστά οικογενειακών συγκρούσεων και τα παιδιά των οικογενειών αυτών βιώνουν περισσότερους στρεσογόνους παράγοντες. Οι οικογένειες αυτές είναι όχι μόνο πιο επιρρεπείς στην αντιμετώπιση στρεσογόνων παραγόντων και συγκρούσεων αλλά, βιώνουν σοβαρότερες και περισσότερες αρνητικές επιπτώσεις αυτών των παραγόντων. Η σκληρή/ασυνεπής γονεικότητα και η επιθετικότητα από τα μεγαλύτερα αδέρφια σε συνθήκες οικονομικής δυσχέρειας, επηρεάζουν την παραβατικότητα του νεότερου αδερφού μέσω και της ενίσχυσης των δεσμών με αντικοινωνικούς συνομηλίκους. Έτσι, η επίδραση των παραπάνω παραγόντων σε οικογένειες με οικονομική δυσχέρεια είναι πολύ πιο ισχυρή στην μετάδοση της εφηβικής παραβατικότητας. Δεδομένου δε, ότι τα νεότερα και τα μεγαλύτερα αδέλφια έχουν δεχθεί παρόμοια ανατροφή, τα μικρότερα αδέρφια βιώνουν τις συνέπειες αυτής της γονικής μέριμνας δύο φορές, μία απευθείας και μία μέσω της συμπεριφοράς από τα μεγαλύτερα αδέλφια. Έτσι φαίνεται πως η οικονομική πίεση στην οικογένεια επηρεάζει σημαντικά τις σχέσεις μεταξύ των γονέων, αδελφών και συνομηλίκων, συμβάλλονταςστην παραβατική συμπεριφορά του εφήβου.⁴⁸

Συμπερασματικά φαίνεται πως το πρότυπο γονικής συμπεριφοράς είναι αυτό που παίζει καθοριστικό ρυθμιστικό ρόλο στην σχέση της οικονομικής δυσχέρειας της οικογένειας και της παραβατικότητας. Έτσι, η οικονομική πίεση επιδρά δυσμενώς στην συμπεριφορά του εφήβου κυρίως μέσω της μειωμένης υποστηρικτικής γονεικότητας (μειωμένη στήριξη από τους γονείς, αναποτελεσματική επικοινωνία, μειωμένη συμμετοχή στης δραστηριότητες του παιδιού) ενώ αντίστροφα η παρουσία υποστηρικτικής γονεικότητας αποτελεί ιδιαίτερα σημαντικό προστατευτικό παράγοντα έναντι των δυσμενών επιδράσεων της οικονομικής πίεσης της οικογένειας στην ανάπτυξη της παραβατικότητας αλλά και γενικότερα των συμπεριφορών υψηλού κινδύνου (αλκοόλ, κάπνισμα) στον έφηβο.⁴⁹

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΤΗΤΑ  ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ

Μεγάλο μέρος της έρευνας σχετικά με το πώς οι γονείς αποτρέπουν τα παιδιά τους από την ανάπτυξη παραβατικής συμπεριφοράς, έχει επικεντρωθεί στην «λειτουργικότητα» των γονέων υιοθετώντας μοντέλα διαπαιδαγώγησης που προωθούν την υγιή ανάπτυξη του παιδιού. Οι παραπάνω παράγοντες είναι πράγματι ζωτικής σημασίας για το παιδί, ιδίως της μικρότερης ηλικίας. Σίγουρα όμως δεν είναι επαρκείς για να το προστατεύσουν από την μελλοντική επίπτωση των αντικοινωνικών ή παραβατικών συμπεριφορών αν δεν έχει τονισθεί εξίσου η πνευματική πτυχή της ανατροφής του παιδιού.⁵⁰ Ένας τομέας, της ψυχοκοικωνικής ανάπτυξης του ανηλίκου, που συχνά υποτιμάται, είναι η θρησκευτικότητα ή πνευματικότητα του παιδιού, η οποία έχει επίσης βρεθεί ότι συνδέεται με την παραβατικότητα και επηρεάζεται σημαντικά από τη θρησκευτικότητα των γονέων και γενικότερα του περιβάλλοντος του παιδιού.⁵¹

Σε ανασκόπηση 115 μελετών που εξέτασαν την σχέση της θρησκευτικότητας με την ψυχική υγεία των εφήβων και συγκεκριμένα, την χρήση ουσιών, την παραβατικότητα, την αυτοκτονικότητα, το άγχος και την κατάθλιψη, στο 92% βρέθηκε τουλάχιστον μια σημαντική σχέση μεταξύ θρησκευτικότητας - για καθεμιά από τις πτυχές της όπως, εκκλησιασμός, σημασία της πίστης, πεποιθήσεις, δόγματα, αξίες - και καλύτερης ψυχικής υγείας. Στο 89% των σχετικών μελετών βρέθηκε να υπάρχει σχέση μεταξύ χαμηλής παραβατικότητας με μια τουλάχιστον παράμετρο της θρησκευτικότητας επιβεβαιώνοντας την σχέση της πίστης με τις διαταραχές της συμπεριφοράς.⁵²

Η πίστη και η αίσθηση του νοήματος της ζωής, έχουν αναγνωριστεί ως απαραίτητα για την θετική ανάπτυξη, προσαρμογή και στήριξη των εφήβων σε δύσκολες συνθήκες. Κατά τη διάρκεια μιας κρίσης αυτά μπορούν να βοηθήσουν τον έφηβο στην ανάκτηση του νοήματος της ζωής, του αυτοελέγχου και της αυτοεκτίμησης. Ο ρόλος της θρησκευτικότητας στην αντιμετώπιση αγχωτικών καταστάσεων της ζωής είναι συχνά υποτιμημένος.⁵³ Υψηλά επίπεδα θρησκευτικότητας συνδέονται με χαμηλότερα ποσοστά παραβατικότητας και συμπεριφορών υψηλού κινδύνου (που συχνά συνυπάρχουν με την παραβατικότητα) όπως η ευκαιριακή αλόγιστη κατανάλωση αλκοόλ, κάπνισμα, χρήση ναρκωτικών ουσιών, σεξουαλική συμπεριφορά υψηλού κινδύνου.^{50,53,54,55.56}

Έτσι η έρευνα έχει καταλήξει στην θετική επίδραση της θρησκευτικότητας στην ψυχική υγεία των εφήβων.⁵⁴ Η θετική επίδραση της θρησκευτικότητας περιλαμβάνει επίσης ψυχολογικές εκφάνσεις κατά την εφηβεία και την πρώιμη ενηλικίωση όπως, αυτοεκτίμηση, ευσυνειδησία, ευχάριστη διάθεση και ειλικρίνεια. Οι θρησκευόμενοι έφηβοι δαπανούν περισσότερο χρόνο μέσα σε μια υποστηρικτική κοινότητα ιδιαίτερα σημαντική για την προσαρμογή στις πολλές αλλαγές και προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι έφηβοι. Έτσι, ο έφηβος περιβάλλεται από τη θρησκευτική κοινότητα που τον θεωρεί πολύτιμο ως άτομο και μάλιστα σε ένα περιβάλλον ανάγουν την αξία του ατόμου στο Θεό.⁵³

Η επίδραση της θρησκευτικότητας των εφήβων θα πρέπει να μελετάται στο πλαίσιο της οικογένειας, συμπεριλαμβανομένων δύο γενεών καθώς φαίνεται πως η θρησκευτικότητα; των γονέων ασκεί επήρεια  σε αυτήν των εφήβων που με τη σειρά τους αυξάνουν τις θρησκευτικές πρακτικές τους, οι οποίες τελικά μειώνουν την ελάσσονα αλλά και την μείζονα παραβατικότητα. Έχει βρεθεί οι επιδράσεις της θρησκευτικότητας της οικογένειας στην α.π. είναι εξίσου σημαντικές με τον γονικό έλεγχο (ο οποίος ούτε επηρεάζει, ούτε επηρεάζεται από την θρησκευτικότητα της οικογένειας).⁵⁰ Ως προς το φύλο, αν και τα έφηβα κορίτσια εμφανίζουν υψηλότερα ποσοστά θρησκευτικότητας, τα αγόρια είναι πιο πιθανό να επηρεαστούν από την θρησκευτικότητα των γονέων.⁵⁴

Ο σημαντικότερος ρυθμιστής της σχέσης της θρησκευτικότητας του ανηλίκου και της παραβατικότητας είναι ο αυτοέλεγχος, ο οποίος αποτελεί προστατευτικό παράγοντα έναντι της ανάπτυξης της αποκλίνουσας συμπεριφοράς.^54,55,57

Εξετάζοντας την φύση της σχέσης της θρησκευτικότητας και της παραβατικότητας, πρόσφατη Εθνική Διαχρονική Μελέτη Εφηβικής Υγείας σε δείγμα 6500 εφήβων ηλικίας 12-18 ετών σε 132 σχολεία των ΗΠΑ κατέληξε στα εξής συμπεράσματα: 1) Η θρησκευτικότητα ως γενικός παράγοντας αλλά και ξεχωριστά καθεμιά από τις μεταβλητές της (ο βαθμός της πίστης, η συχνότητα της προσευχής και η συμμετοχή σε θρησκευτικές τελετές) που μελετήθηκαν συνδέονται με μικρότερη πιθανότητα παραβατικότητας. 2) Η σημαντική σχέση των παραπάνω μεταβλητών με την παραβατικότητα βρέθηκε ανεξάρτητη των οικογενειακών παραγόντων και των σχέσεων με τους συνομηλίκους. 3) Η σχέση θρησκευτικότητας με μείζονες παραβατικές συμπεριφορές είναι ασθενέστερη (καθώς αυτές είναι το ίδιο καταδικαστέες από την κοινωνία), ωστόσο, κάθε είδος παραβατικότητας εμφάνιζε τουλάχιστον μια μεταβλητή της θρησκευτικότητας που μείωνε την παραβατικότητα, δείχνοντας ότι η θρησκευτικότητα έχει σημαντική επιρροή σε μια ποικιλία παραβατικών συμπεριφορών. 4) Η σχέση θρησκευτικότητας και παραβατικότητας παραμένει σημαντική με την πάροδο του χρόνου.⁵⁸

Έτσι φαίνεται πως η θρησκευτικότητα των γονέων που επηρεάζει ή και καθορίζει την θρησκευτικότητα των παιδιών, μπορεί να θεωρηθεί ως μια μορφή κοινωνικού ελέγχου που μειώνει όλους τους τύπους παραβατικότητας των παιδιών. 

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Στις μέρες μας όλο και περισσότεροι παράγοντες κινδύνου συσσωρεύονται στις οικογένειες αυξάνοντας την πιθανότητα εμφάνισης της παραβατικής συμπεριφοράς των παιδιών και των εφήβων καθώς και των συμπεριφορών υψηλού κινδύνου όπως η χρήση ουσιών.

Θα πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη έμφαση, τόσο σε προγνωστικό όσο και θεραπευτικό επίπεδο για τη σωματική και την ψυχική υγεία των παιδιών και των εφήβων, στον περιορισμό των αρνητικών επιπτώσεων των οικογενειακών παραγόντων κινδύνου και στην ενίσχυση των θετικών επιπτώσεων των οικογενειακών προστατευτικών παραγόντων. Στην παρούσα ανασκόπηση παρουσιάστηκε εν συντομία ο τρόπος με τον οποίο διαφορετικοί οικογενειακοί παράγοντες δρουν ως προστατευτικοί ή ως παράγοντες κινδύνου.

Ένα υγιές οικογενειακό περιβάλλον είναι απαραίτητο για να κρατήσει τα παιδιά μακριά από την παραβατική συμπεριφορά. Ο πιο σημαντικός προστατευτικός παράγοντας έναντι της ανήλικης παραβατικότητας είναι ένα υποστηρικτικό και σταθερό γονεικό περιβάλλον που βοηθά επίσης και στην δυσμενή επίδραση άλλων παραγόντων κινδύνου όπως το διαζύγιο και η φτώχια.

Επίσης, η θρησκευτικότητα της οικογένειας φαίνεται ότι είναι ένας σημαντικός παράγοντας προστασίας και επίσης μια οικογενειακή επιρροή που συνήθως παραμένει και μετά την ενηλικίωση του παιδιού και κρατάει τον έφηβο μακριά από παραβατικές συμπεριφορές ανεξάρτητα από τις δυσμενείς επιδράσεις από την οικογένεια ή τους συνομηλίκους.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Κατσιγαράκη Ε, Κατρινάκη Α, Πανάγος Κ, Τσιώρος Ι. ΕΙΔΙΚΕΣ ΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΕΠΙΣΗΜΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ ΤΩΝ ΑΝΗΛΙΚΩΝ ΔΡΑΣΤΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΥ ΕΤΟΥΣ 2009-2010 ΣΕ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΚΛΙΜΑΚΑ. The art of crime.(25):2013(Νοεμ)  http://www.theartofcrime.gr/index.php?pgtp=1&aid=1385912820

World Health Organization (WHO), Youth violence, August 2011, http://www.who.int/mediacentre/factsheets/fs356/en/

Γιαννοπούλου Ι, Δουζένης Α, Λύκουρας Λ. Ψυχιατροδικαστική Παιδιών και Εφήβων, Εκδόσεις Π.Χ. ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ, Αθήνα 2010

Κουράκης Ν. Συνέντευξη. The art of the crime (20)2011

http://www.theartofcrime.gr/index.php?pgtp=1&aid=1322849910

Erdelja S, Vokal P, Bolfan M, Erdelja SA, Begovac B, Begovac I. Delinquency in incarcerated male adolescents is associated with single parenthood, exposure to more violence at home and in the community, and poorer self-image. Croat Med J. 2013 October; 54(5): 460–468

Dierkhising CB, Ko SJ, Woods-Jaeger B, Briggs EC, Lee R, Pynoos RS. Trauma histories among justice-involved youth: findings from the National Child Traumatic Stress Network.  Eur J Psychotraumatol. 2013 Jul 16;4

SAVIGNAC J. Families, youth and delinquency: The state of knowledge, and family based juvenile delinquency programs (Research Report 2009‐1). Ottawa: National Crime Prevention Centre, Public Safety Canada 2009

Xατζητσιράκογλου Χ. Η νεανική παραβατικότητα. [Μεταπτυχιακή εργασία] Τμήμα Νομικής, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, 2012

Eurostat, http://epp.eurostat.ec.europa.eu/tgm/table.do?tab=table&init=1&plugin=1&language=en&pcode=tps00018

Murphy DA, Brecht ML, Huang D, Herbeck DM. Trajectories of Delinquency from Age 14 to 23 in the National Longitudinal Survey of Youth Sample. Int J Adolesc Youth. 2012 Mar 1;17(1):47-62

Kask K, Markina A, Podana Z. The Effect of Family Factors on Intense Alcohol Use among European Adolescents: A Multilevel Analysis. Psychiatry J. 2013;2013:250215

 Carney T, Myers BJ, Louw J, Lombard C, Flisher AJ. The relationship between substance use and delinquency among high-school students in Cape Town, South Africa. J Adolesc. 2013 Jun;36(3):447-55

Aalsma MC, Tong Y, Wiehe SE, Tu W. The impact of delinquency on young adult sexual risk behaviors and sexually transmitted infections. J Adolesc Health. 2010 Jan;46(1):17-24

Γεωργιάδης Σ, Βυζάκου Σ, Παπαστυλιανού Ν. Η συσχέτιση της βίας ενάντια στα παιδιά μέσα στην οικογένεια με την νεανική παραβατικότητα (Έκθεση έρευνας 2009). Λευκωσία: Συμβουλευτική Επιτροπή Πρόληψης & Καταπολέμησης της Βίας στην Οικογένεια

Hoeve M, Stams GJ, van der Put CE, Dubas JS, van der Laan PH, Gerris JR. A meta-analysis of attachment to parents and delinquency. J Abnorm Child Psychol. 2012 Jul;40(5):771-85

Keijsers L, Loeber R, Branje S, Meeus W. Bidirectional links and concurrent development of Gault-Sherman M. It's a two-way street: the bidirectional relationship between parenting and delinquency. J Youth Adolesc. 2012 Feb;41(2):121-45

Keijsers L, Loeber R, Branje S, Meeus W. Bidirectional links and concurrent development of parent-child relationships and boys' offending behavior. J Abnorm Psychol. 2011 Nov;120(4):878-8

Hoeve M, Semon Dubas J, Eichelsheim VI, van der Laan PH, Smeenk W, Gerris JRM. The Relationship Between Parenting and Delinquency: A Meta-analysis. J Abnorm Child Psychol. Aug 2009; 37(6): 749–775

Springer DW, Roberts AR. Juvenile Justice and Delinquency. Jones and Bartlett Publishers, LLC, 2011

Walters GD. Delinquency, parental involvement, early adult criminality, and sex: Evidence of moderated mediation. J Adolesc. 2013 Aug;36(4):777-85

Hoeve M, Dubas JS, Gerris JR, van der Laan PH, Smeenk W. Maternal and paternal parenting styles: unique and combined links to adolescent and early adult delinquency. J Adolesc. 2011 Oct;34(5):813-27

Murray J, Farrington DP, Sekol I. Children's antisocial behavior, mental health, drug use, and educational performance after parental incarceration: a systematic review and meta-analysis. Psychol Bull. 2012 Mar;138(2):175-210

Colley RL, Carrano J, Lewin-Bizan S. Unpacking links between fathers' antisocial behaviors and children's behavior problems: direct, indirect, and interactive effects. J Abnorm Child Psychol. 2011 Aug;39(6):791-804

Tzoumakis S, Lussier P, Corrado R. Female juvenile delinquency, motherhood, and the intergenerational transmission of aggression and antisocial behavior. Behav Sci Law. 2012 Mar-Apr;30(2):211-37

Douglas-Siegel JA, Ryan JP. The effect of recovery coaches for substance-involved mothers in child welfare: impact on juvenile delinquency. J Subst Abuse Treat. 2013 Oct;45(4):381-7

Kuja-Halkola R, Pawitan Y, D'Onofrio BM, Långström N, Lichtenstein P. Advancing paternal age and offspring violent offending: a sibling-comparison study. Dev Psychopathol. 2012 Aug;24(3):739-53

Caicedo B, Gonçalves H, González DA, Victora CG. Violent delinquency in a Brazilian birth cohort: the roles of breast feeding, early poverty and demographic factors. Paediatr Perinat Epidemiol. 2010 Jan;24(1):12-23

Goodnight JA, D'Onofrio BM, Cherlin AJ, Emery RE, Van Hulle CA, Lahey BB. Effects of multiple maternal relationship transitions on offspring antisocial behavior in childhood and adolescence: a cousin-comparison analysis. J Abnorm Child Psychol. 2013 Feb;41(2):185-98

Hayatbakhsh MR, Najman JM, Khatun M, Al Mamun A, Bor W, Clavarino A. A longitudinal study of child mental health and problem behaviours at 14 years of age following unplanned pregnancy. Psychiatry Res. 2011 Jan 30;185(1-2):200-4

D'Onofrio BM1, Van Hulle CA, Goodnight JA, Rathouz PJ, Lahey BB. Is maternal smoking during pregnancy a causal environmental risk factor for adolescent antisocial behavior? Testing etiological theories and assumptions. Psychol Med. 2012 Jul;42(7):1535-45

Ellis L, Widmayer A, Das S. Maternal smoking during pregnancy and self-reported delinquency by offspring. Crim Behav Ment Health. 2012 Dec;22(5):325-35

Wilson S, Durbin CE. Effects of paternal depression on fathers' parenting behaviors: a meta-analytic review. Clin Psychol Rev. 2010 Mar;30(2):167-80

Jennings WG, Maldonado-Molina MM, Piquero AR, Canino G. Parental suicidality as a risk factor for delinquency among Hispanic youth. J Youth Adolesc. 2010 Mar;39(3):315-25

El-Sheikh M, Hinnant JB, Erath S. Developmental trajectories of delinquency symptoms in childhood: the role of marital conflict and autonomic nervous system activity. J Abnorm Psychol. 2011 Feb;120(1):16-32

Burt SA, Barnes AR, McGue M, Iacono WG. Parental divorce and adolescent delinquency: ruling out the impact of common genes. Dev Psychol. 2008 Nov;44(6):1668-77

Flouri E. Fathers' behaviors and children's psychopathology. Clin Psychol Rev. 2010 Apr;30(3):363-9

Eitle D. Parental gender, single-parent families, and delinquency: Exploring the moderating influence of race/ethnicity. Social Science Research. 2006 Sep;35(3):727-748

Justicia Galiano MJ, Cantón Duarte J. [Conflicts between parents and aggressive and delinquent behavior in children]. [Article in Spanish]. Psicothema. 2011 Feb;23(1):20-5

Ryan JP, Williams AB, Courtney ME. Adolescent neglect, juvenile delinquency and the risk of recidivism. J Youth Adolesc. 2013 Mar;42(3):454-65

Thornberry TP, Henry KL, Ireland TO, Smith CA. The causal impact of childhood-limited maltreatment and adolescent maltreatment on early adult adjustment. J Adolesc Health. 2010 Apr;46(4):359-65

Maas C, Herrenkohl TI, Sousa C. Review of research on child maltreatment and violence in youth. Trauma Violence Abuse. 2008 Jan;9(1):56-67

Salzinger S, Rosario M, Feldman RS. Physical child abuse and adolescent violent delinquency: the mediating and moderating roles of personal relationships. Child Maltreat. 2007 Aug;12(3):208-19.

Krischer MK, Sevecke K. Early traumatization and psychopathy in female and male juvenile offenders. Int J Law Psychiatry. 2008 Jun-Jul;31(3):253-62

Logan JE, Leeb RT, Barker LE. Gender-specific mental and behavioral outcomes among physically abused high-risk seventh-grade youths. Public Health Rep. 2009 Mar-Apr;124(2):234-45

Smith DK, Saldana L. Trauma, Delinquency, and Substance Use: Co-occurring Problems for Adolescent Girls in the Juvenile Justice System. J Child Adolesc Subst Abuse. 2013 Jul 2;22(5):450-465

Mallett CA, Stoddard Dare P, Seck MM. Predicting juvenile delinquency: the nexus of childhood maltreatment, depression and bipolar disorder. Crim Behav Ment Health. 2009;19(4):235-46

Evans SZ, Simons LG, Simons RL. The effect of corporal punishment and verbal abuse on delinquency: mediating mechanisms. J Youth Adolesc. 2012 Aug;41(8):1095-110

Low S, Sinclair R, Shortt JW. The role of economic strain on adolescent delinquency: a microsocial process model. J Fam Psychol. 2012 Aug;26(4):576-84

Kwon JA, Wickrama KA. Linking Family Economic Pressure and Supportive Parenting to Adolescent Health Behaviors: Two Developmental Pathways Leading to Health Promoting and Health Risk Behaviors. J Youth Adolesc. 2013 Nov 20. DOI 10.1007/s10964-013-0060-0

Chamratrithirong A, Miller BA, Byrnes HF, Rhucharoenpornpanich O, Cupp PK, Rosati MJ, Fongkaew W, Atwood KA, Todd M. Intergenerational transmission of religious beliefs and practices and the reduction of adolescent delinquency in urban Thailand. J Adolesc. 2013 Feb;36(1):79-89

Ηρακλή Ε. Εμπειρική διερεύνηση της υποκειμενικής ευζωίας σε σχέση με την θρησκευτικότητα/πνευματικότητα σε ενήλικες 25-40 ετών. [Μεταπτυχιακή εργασία] Τμήμα Εκπαιδευτικής και Κοινωνικής Πολιτικής, Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, 2009

Dew RE, Daniel SS, Armstrong TD, Goldston DB, Triplett MF, Koenig HG. Religion/Spirituality and adolescent psychiatric symptoms: a review. Child Psychiatry Hum Dev. 2008 Dec;39(4):381-98

Yonker JE, Schnabelrauch CA, Dehaan LG. The relationship between spirituality and religiosity on psychological outcomes in adolescents and emerging adults: a meta-analytic review. J Adolesc. 2012 Apr;35(2):299-314

Kim-Spoon J, Longo GS, McCullough ME. Parent-Adolescent Relationship Quality as a Moderator for the Influences of Parents’ Religiousness on Adolescents’ Religiousness and Adjustment. J Youth Adolesc. 2012 December ; 41(12): 1576–1587

Lairda RD,  Marks LD,  Marrero MD. Religiosity, self-control, and antisocial behavior: Religiosity as a promotive and protective factor. Journal of Applied Developmental Psychology Volume 32, Issue 2, March–April 2011, Pages 78–85

Salas-Wright CP, Vaughn MG, Hodge DR, Perron BE. Religiosity profiles of American youth in relation to substance use, violence, and delinquency. J Youth Adolesc. 2012 Dec;41(12):1560-75

Klanjšek R, Vazsonyi AT, Trejos-Castillo E. Religious orientation, low self-control, and deviance: Muslims, Catholics, Eastern Orthodox-, and "Bible Belt" Christians.  Adolesc. 2012 Jun;35(3):671-82

Biddle J. Re-assessing the relation between religion and juvenile delinquency [dissertation]. Newark, New Jersey: Rutgers University; 2013

Παναγιώτη Ν. ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ, Ειδικευόμενου Παιδοψυχιατρικής Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης

 Παναγιώτη Ν. ΚΑΡΔΑΡΑ, Αν. Καθηγητή Αναπτυξιολογίας και Κοινωνικής Παιδιατρικής ΑΠΘ 

Πηγή: http://www.e-child.gr/publications/paediatriki-magazine/item/126-paediatriki 2014_77_no4

Οι εξελίξεις στον οικουμενιστικό κατήφορο είναι καταιγιστικές. Οι προσπάθειες αθετήσεως των Ιερών Κανόνων βρίσκονταισε πλήρη εξέλιξη. Οι αιρετικοί προτείνουν τρόπους κατεδαφίσεως και ορισμένοι δικοί μας μεγαλόσχημοι κληρικοί, δυστυχώς, το συζητούν! Η νέα «βόμβα», την οποία έριξε ο αιρεσιάρχης του Βατικανού Πάπας Φραγκίσκος ο Α΄, για καθορισμό κοινής ημερομηνίας εορτασμού του Πάσχα από όλους τους Χριστιανούς, αιρετικούς και Ορθοδόξους, έγινε αντικείμενο ευρείας δημοσιότητας και πολλών σχολιασμών. Ο αιρετικός καταληψίας του παλαιφάτου και σεβασμίου Πατριαρχείου της Δύσεως προτείνει να «πετάξουμε στον κάλαθο των αχρήστων» τον Ιερό Κανόνα της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου (325 μ. Χ.), ο οποίος ορίζει ρητά και κατηγορηματικά τον χρόνο του εορτασμού του Πάσχα, της μεγάλης Εορτής των Εορτών και ο οποίος δεν αφήνει κανένα περιθώριο για αλλαγές και να ευθυγραμμιστούμεμε τις ιδικές του προτάσεις.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 25η   Ιουνίου 2015.

Η ΠΑΠΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΠΕΡΙ ΚΟΙΝΟΥ ΕΟΡΤΑΣΜΟΥ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ

Οι εξελίξεις στον οικουμενιστικό κατήφορο είναι καταιγιστικές. Οι προσπάθειες αθετήσεως των Ιερών Κανόνων βρίσκονταισε πλήρη εξέλιξη. Οι αιρετικοί προτείνουν τρόπους κατεδαφίσεως και ορισμένοι δικοί μας μεγαλόσχημοι κληρικοί, δυστυχώς, το συζητούν! Η νέα «βόμβα», την οποία έριξε ο αιρεσιάρχης του Βατικανού Πάπας Φραγκίσκος ο Α΄, για καθορισμό κοινής ημερομηνίας εορτασμού του Πάσχα από όλους τους Χριστιανούς, αιρετικούς και Ορθοδόξους, έγινε αντικείμενο ευρείας δημοσιότητας και πολλών σχολιασμών. Ο αιρετικός καταληψίας του παλαιφάτου και σεβασμίου Πατριαρχείου της Δύσεως προτείνει να «πετάξουμε στον κάλαθο των αχρήστων» τον Ιερό Κανόνα της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου (325 μ. Χ.), ο οποίος ορίζει ρητά και κατηγορηματικά τον χρόνο του εορτασμού του Πάσχα, της μεγάλης Εορτής των Εορτών και ο οποίος δεν αφήνει κανένα περιθώριο για αλλαγές και να ευθυγραμμιστούμεμε τις ιδικές του προτάσεις.

Σύμφωνα με πληροφορίες από το ιστολόγιο: «Αγιορειτικό Βήμα», ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος έδωσε συνέντευξη στον δημοσιογράφο κ. Andrea Tornielli της ιταλικής εφημερίδος «LA STAMPA», στην οποία ο κ. Βαρθολομαίος σχολιάζει μεταξύ άλλων καιτην εγκύκλιο του Πάπα Φραγκίσκου του Α΄ για το περιβάλλον. Πλην όμως η τελευταία ερώτηση του κ. Tornielli, που αφορά τον κοινό εορτασμό του Πάσχα είναι αποκαλυπτική. Ο ιταλός δημοσιογράφος του έθεσε το εξής ερώτημα: « O κ. Φραγκίσκος πρότεινε και πάλι μια συμφωνία για μια συγκεκριμένη ημερομηνία για τον εορτασμό του Πάσχα. Συμφωνείτε σ’ αυτή την υπόθεση;». Και ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης απήντησε: «Η Ορθόδοξη Εκκλησία συζητά το ενδεχόμενο για μια ενιαία ημερομηνία για τον εορτασμό του Πάσχα, την Εορτή των Εορτών, περισσότερο από μισό αιώνα. Στην πραγματικότητα,   στο πλαίσιο της προετοιμασίας για το μεγάλο ιερό Συμβούλιο που έχει προγραμματιστεί για το επόμενο έτος στην Κωνσταντινούπολη, την Πανορθόδοξη, έχουν εξεταστεί διάφορες επιλογές σε επιστημονικό και λειτουργικό επίπεδο, γι’ αυτό το ενδεχόμενο. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια και ιδιαίτερα μετά τη διάλυση του Σιδηρού Παραπετάσματος, σημαντικά στοιχεία μέσα σε μερικές εθνικές εκκλησίες έχουν δυστυχώς αντισταθεί σε αυτήν την ιδέα της αλλαγής. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μια συμφωνία σχετικά με μια κοινή καθορισμένη ημερομηνία για τον εορτασμό του Πάσχα θα είναι ένα πλεονέκτημα ιδιαίτερα για τους Χριστιανούς που ζουν στην Αμερική, στη Δυτική Ευρώπη και την Ωκεανία. Αλλά ανεξάρτητα από το αν εσείς προσωπικά συμφωνείτε ή όχι, μια τέτοια πρόταση θα πρέπει να αποφασιστεί από όλες τις Ορθόδοξες Εκκλησίες για να μην τεθεί σε κίνδυνο η ενότητα του Ορθόδοξου κόσμου».

Οι παρά πάνω δηλώσεις του κ. Βαρθολομαίουείναι ξεκάθαρες και αποκαλυπτικές.Στην αλλαγή αυτή βλέπει πλεονεκτήματα «για τους Χριστιανούς που ζουν στην Αμερική, στη Δυτική Ευρώπη και την Ωκεανία ». Φυσικά ούτε καν διανοείται να νουθετήσει τον Πάπα,να επιστρέψει στις θεόπνευστες αποφάσεις της Α΄ Οικουμενικής, τις οποίες ακολουθούσε και το εκπεσόν πρεσβυγενές Πατριαρχείο της Παλαιάς Ρώμης-Δύσεως επί σειρά αιώνων.Δεν τον προβληματίζει η καταπάτηση της αγίας Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, η οποία θεοπνεύστως καθόρισε μια για πάντα τον χρόνο εορτασμού της μεγάλης αυτής Εορτής. Εκείνο που τον προβληματίζει είναι η «αντίδραση» «μερικών εθνικών εκκλησιών» οι οποίεςεπιμένουν να σέβονται την απόφαση της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου!Αποκαλυπτικός υπήρξε ο κ. Βαρθολομαίος και για «το ενδεχόμενο για μια ενιαία ημερομηνία για τον εορτασμό του Πάσχα … στο πλαίσιο της προετοιμασίας για το μεγάλο ιερό Συμβούλιο που έχει προγραμματιστεί για το επόμενο έτος στην Κωνσταντινούπολη, την Πανορθόδοξη». Μ’ άλλα λόγια ένα από τα θέματα στην «ατζέντα» της Μεγάλης Συνόδου του 2016 θα είναι και η αλλαγή του Πασχαλίου, αφού όπως εξήγησε, «έχουν εξεταστεί διάφορες επιλογές σε επιστημονικό και λειτουργικό επίπεδο, γι’ αυτό το ενδεχόμενο»! Δηλαδή η προετοιμαζόμενη για το 2016 Πανορθόδοξη Σύνοδος, υπάρχει περίπτωση, να ανατρέψει την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο!

Για την ιστορία αναφέρουμε,ότι ο εορτασμός του Πάσχα υπήρξε μείζον πρόβλημα στην αρχαία Εκκλησία, και είχε προκαλέσει σοβαρότατες έριδες. Μέχρι την σύγκληση της Α΄ Οικουμενικής  οι χριστιανοί της Μικράς Ασίας, οι λεγόμενοι «Τεσσαρεσκαιδεκατίτες», εόρταζαν το Πάσχα στις 14 του εβραϊκού μηνός Νισάν, ενώ στη Δύση και σε άλλες περιοχές της Ανατολής εόρταζαν το Πάσχα σε άλλες ημερομηνίες. Ήδη από τα μέσα του Β΄ αιώνος άρχισαν προσπάθειες για να επιτευχθεί ομοιομορφία σε όλες τις τοπικές εκκλησίες. Το ζήτημα του κοινούεορτασμού συζήτησαν στη Ρώμη το 155 μ. Χ. ο επίσκοπος Σμύρνης Πολύκαρπος και ο Ρώμης Ανίκητος, χωρίς όμως να καταλήξουν σε κάποια συμφωνία. Η  Α΄ Οικουμενική έβαλε τέρμα στις έριδες και επέτυχε μια συμφωνία για τον κοινό εορτασμό του Πάσχα σε Ανατολή και Δύση. Ωστόσο οι Παπικοί τον 16^ον αιώνα επί Πάπα Γρηγορίου του 13^ου, όταν προχώρησαν στην διόρθωση του Ημερολογίου, συμμετέβαλαν και τον Πασχάλιο Κανόνα κατά τρόπο που αντιβαίνει στις αποφάσεις της Α΄ Οικουμενικής. Η Β΄ Βατικανή Σύνοδος δήλωσε σχετικά με το θέμα αυτό ότι «η Αγία Σύνοδος δεν εναντιούται εις το να ορισθεί παγία Κυριακή δια την εορτήν του Πάσχα εν τω Γρηγοριανώ ημερολογίω». Απόλυτα σύμφωνος με την παπική αυτήδήλωση ο μακαριστός ΟικουμενικόςΠατριάρχης κυρός Αθηναγόρας, πρότεινε ως ημέρα κοινού εορτασμούτου Πάσχα την Δευτέρα Κυριακή του Απριλίου. Ωστόσο ούτε η Α΄ Οικουμενική, ούτε ο Α΄ Κανών της εν Αντιοχεία Συνόδου (341μ.Χ.), που αναφέρεται στο θέμα αυτό, αλλά ούτε και οι Πατέρες της Εκκλησίας  κάνουν λόγο περί «παγίας Κυριακής» για τον εορτασμό του Πάσχα.

Οι παρά πάνω δηλώσεις του κ. Βαρθολομαίου, ξένες προς τις αποφάσεις της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου βεβαίως δεν πρόκειται να γίνουν δεκτές από τον πιστό λαό του Θεού, ακόμη και αν θεσμοθετηθούν Συνοδικώς, στην μέλλουσα να συνέλθει το 2016 Πανορθόδοξη Σύνοδο, την οποία θα απορρίψει ως ψευδοσύνοδο. Ωστόσο περιμένει ο πιστός λαός του Θεού να ακούσει και την φωνή της Ιεραρχίας πάνω στο πολύ σημαντικό αυτό ζήτημα. Περιμένει να ακούσει την ομολογιακή μαρτυρία της πιστότητας και της προσηλώσεως στην Ορθόδοξη παράδοσή μας τουλάχιστον από Ιεράρχες, οι οποίοι μέχρι τώρα έδωσαν δείγματα γραφής, ότι είναιαποφασισμένοι να παραμείνουν εδραίοι και αμετακίνητοι προς όσα οι άγιοι Πατέρες μας παρέδωσαν ως πολύτιμη παρακαταθήκη.Η Ορθόδοξη σώζουσα πίστη και Παράδοσή μας δεν είναι «διαχειρίσιμο» μέγεθος, ούτε μπορεί να μπει σε τραπέζι διαπραγματεύσεων από κανέναν.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Πηγή: Ιερόν Ησυχαστήριον Παντοκράτορος

Κατά τή Γενική Ἱερατική Σύναξη τῶν Κληρικῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας, πού πραγματοποιήθηκε τή Δευτέρα 22 Ἰουνίου 2015 στόν Ιερό Ναό Ζωοδόχου Πηγῆς Ἀγρινίου, μεταξύ τῶν ἄλλων θεμάτων καί ἐξ' ἀφορμῆς τῶν τρεχουσῶν καταστάσεων στή χώρα μας, ὁ Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας κ. Κοσμᾶς ἀναφέρθηκε στά σχετικά μέ τό πρόσφατο Σχέδιο Νόμου τῆς Κυβερνήσεως περί ἐπεκτάσεως τοῦ «Συμφώνου Συμβίωσης» στά ὁμόφυλα ζευγάρια.

Κατόπιν τῶν τοποθετήσεων τῶν Κληρικῶν ἐπί τοῦ θέματος, ἀνεγνώσθηκε τό ἀκόλουθο ψήφισμα τῆς Ἱερατικῆς Συνάξεως τό ὁποῖον προσυπέγραψαν ἅπαντες οἱ παρεβρισκόμενοι:

Ὁ Μητροπολίτης Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας Κοσμᾶς,

ὁ Ἱερός Κλῆρος καί οἱ Μοναστικές Ἀδελφότητες τῆς καθ’ ἡμᾶς θεοσώστου Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Πρός τήν Γενικήν Γραμματείαν τῆς Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως

Ὁ Μητροπολίτης Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας Κοσμᾶς καί ἃπαντες οἱ Πρεσβύτεροι, Διάκονοι καί Μοναχοί τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας, κατά τήν Γενική Ἱερατική Σύναξη ἡ ὁποία πραγματοποιήθηκε σήμερα 22 Ἰουνίου 2015 στόν Ἱερό Ναό Ζωοδόχου Πηγῆς Ἀγρινίου, ἀποφασίσαμε καί συνυπογράφουμε τό κάτωθι

ΨΗΦΙΣΜΑ:

Μέ βαθύτατη θλίψη καί συγκλονιστικό φόβο πληροφορηθήκαμε στίς 10 Ἰουνίου τήν κατάθεση ἀπό τόν Ὑπουργό Δικαιοσύνης Σχεδίου Νόμου, ὁ ὁποῖος ἐπεκτείνει τό περιβόητο καί καταλυτικό τοῦ γάμου «σύμφωνο συμβίωσης» καί γιά τά ὁμόφυλα ζευγάρια.

Τρόμος καί ἀγωνία καταλαμβάνει τίς ψυχές μας γιά τίς συνέπειες αὐτοῦ τοῦ τολμήματος.

Ἡ παραδοσιακή Ἑλληνική οἰκογένεια, ἡ δύναμη αὐτοῦ τοῦ Ἔθνους, ὁ ἱερός αὐτός θεσμός, ὁδηγεῖται σέ ὁλοκληρωτική καταστροφή.

Μετά ἀπό αὐτό τό ἐγχείρημα δέν ἀναμένουμε τίποτε ἄλλο, παρά τόν ἐνταφιασμό τῆς Ἑλλάδος.

Δέν εἶναι δυνατόν νά δεχθοῦμε τίς ἐντολές τῶν Βρυξελλῶν, οἱ ὁποῖες θέλουν τήν διάλυση τῆς Πατρίδος μας.

Δέν μποροῦμε νά ἀνεχθοῦμε μία ἐλάχιστη μειοψηφία σοδομιστῶν νά ἐπιβάλλει νόμους πού καταλύουν διαχρονικούς θεσμούς καί ὅ,τι ἱερό ἔχει διαφυλάξει αὐτός ὁ τόπος.

Δέν μποροῦμε νά σιωπήσουμε στήν καταστροφή τῆς πολιτισμικῆς μας κληρονομιᾶς βλέποντας τήν ἠθική διαστροφή καί τήν σήψη μέ αὐθάδεια νά περιφρονεῖ τόν Θεό καί τούς νόμους Του.

Ἐμεῖς οἱ Κληρικοί τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας, ἀφουγκραζόμενοι τήν ἀγωνία τοῦ πιστοῦ λαοῦ μας γιά τήν καταστροφική πορεία τῆς Πατρίδος, καί ζώντας σέ περιοχή ἡ ὁποία τιμᾶ τόν οἰκογενειακό θεσμό, ὅπως ἀποδεικνύει ἡ ὕπαρξη μεγάλου ἀριθμοῦ πολυτέκνων οἰκογενειῶν, διαμαρτυρόμαστε ἐντόνως καί ἀντιδροῦμε στό προτεινόμενο Σχέδιο Νόμου.

Ταυτοχρόνως ἀπαιτοῦμε νά σεβασθεῖτε τήν πλειοψηφία αὐτοῦ τοῦ λαοῦ, ὁ ὁποῖος θέλει τούς κυβερνῆτες του νά διακονοῦν καί νά ὑπερασπίζονται τά δίκαια αἰτήματά του.

Ὁ Ἑλληνικός λαός ὑποφέρει πάρα πολύ σήμερα ἀπό τίς συνέπειες τῆς διαφθορᾶς, ἡ ὁποία βύθισε σ’ αὐτή τήν οἰκονομική κρίση τήν χώρα μας.

Τό νά θέλουν κάποιοι νά νομοθετήσουν τήν ἠθική διαστροφή καί νά ἐπιβάλουν Σοδομιστική μορφή στήν κοινωνία μας, ξεπερνᾶ τά ὅρια τῆς λογικῆς.

Τοῦτο καί μόνο ἀποδεικνύει ὅτι ἡ οἰκονομική κρίση εἶναι ἁπλῶς τό περίβλημα ἑνός πυρήνα μέ συγκεκριμένη, ἄλλου εἴδους κατεύθυνση καί ἀνάλογες ἀποφάσεις.

Ὅπως κι ἐμεῖς μεγαλώσαμε μέσα σέ οἰκογένεια μέ πατέρα καί μητέρα, καί ποτέ δέν θά θέλαμε νά εἴχαμε γονεῖς δύο ἄνδρες ἤ δύο γυναῖκες, ἔτσι καί τά παιδιά πού θά μᾶς διαδεχθοῦν σ’αὐτό τόν τόπο ἔχουν κάθε δικαίωμα νά ζήσουν μέσα σέ ἀληθινή οἰκογένεια.

Κάθε ἄλλο μόρφωμα ἀδικεῖ τήν ἀλήθεια, καταπατεῖ τούς νόμους τοῦ Θεοῦ, ἀντιστρατεύεται τούς νόμους τῆς φύσεως, καί ἐπισύρει τήν ὀργή τοῦ Θεοῦ γιά τήν ἐπιχειρούμενη ὁλοκληρωτική καταστροφή τῆς Πατρίδος μας, δίνοντας χαρά στούς ἐχθρούς της.

Ὑψώνουμε στεντορεία τήν φωνή μας καί δηλώνουμε:

Ὄχι στό «Σύμφωνο Συμβίωσης» καί στήν ἐπέκτασή του γιά τά ὁμόφυλα ζευγάρια. Ὄχι στό κυοφορούμενο ἔγκλημα.

Ἐν Ἀγρινίῳ καί τῇ Ἱερατικῇ Συνάξει,τῇ 22ᾳ Ἰουνίου 2015

Ὁ Μητροπολίτης Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας Κοσμᾶς

καί ἄπαντες οἱ Κληρικοί καί Μοναχοί τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως.

Πηγή: Θρησκευτικά

Εκοιμήθη εν Κυρίω ο Μιχαήλ Ε. Μιχαηλίδης, Θεολόγος – συγγραφέας, στενός συνεργάτης και τακτικός αρθρογράφος του "Ορθοδόξου Τύπου".

Η εξόδιος ακολουθία του θα τελεσθεί στον Ιερό Ναό Αγίου Αθανασίου Πολυδρόσου Χαλανδρίου την Παρασκευή 26 Ιουνίου 2015 και ώρα 11 π.μ.

Αναδημοσιεύουμε το άρθρο του μακαριστού Μιχαήλ Μιχαηλίδη στο φύλλο της 19ης Ιουνίου 2015 του "Ορθοδόξου Τύπου":

«Ἀρετῆς ἐπιμελεῖσθαι»

Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Ὅσο κι ἂν τὸ κακὸ βαριοσκεπάζει τὴν οἰκουµένη, ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλασµένος γιὰ τὰ ὡραῖα, τὰ µεγάλα καὶ τὰ ὑψηλά.

Ἡ καρδιά του φλογίζεται κι ἡ ψυχή του ἐµπνέεται ἀπ᾽ τὶς ἀνώτερες ἀξίες τῆς ζωῆς. Σωµατικὰ πατάει στὴ γῆ, µὰ τὸ πνεῦµα του πετάει στοὺς οὐρανούς. Μὲ τὰ µάτια τοῦ σώµατος βλέπει τὰ ὁρατά, µὰ µὲ τὰ µάτια τῆς ψυχῆς ἀτενίζει τ᾽ ἀόρατα καὶ πνευµατικά.

Ὁ ἄνθρωπος ἔχει ὁραµατισµούς. Ἔχει ὑπέρλογες µεταφυσικὲς ἐκστάσεις. Ἔχει πόθους καὶ ἰδανικά. Ἔχει ὄνειρα, ὄχι ὅµως ὀνειροφαντασίες! Μὲ τοὺς ὁραµατισµούς του αὐτούς, ὀµορφοχτίζει τὸ µέλ- λον του. Αὐτὸ ποὺ λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος γιὰ τὸν Κύριό µας: «κατῆλθεν ἵνα ὑψωθῶµεν, ἐπειράσθη ἵνα νικήσωµεν», µπορεῖ, µεταφορικά, νὰ ἰσχύσει γιὰ τὸν καθένα µας. Γεννηθήκαµε, γιὰ νὰ ὑψω- θοῦµε, πειραστήκαµε, γιὰ νὰ νικήσουµε.

Ὅπου ὁραµατισµοὶ καὶ ἱερὲς Χριστονοσταλγικὲς ἐκστάσεις καὶ ὁραµατισµοὶ τῆς καρδιᾶς, ἐκεῖ καὶ οἱ ἐπιτυχίες. «Υἱέ, δός µοι σὴν καρδίαν», παρακαλεῖ ὁ Θεός. Τίποτε περισσότερο. Θὰ προβάλουµε ἄρνηση στὴν ἀγάπη Του; Πρὸς Θεοῦ! Ὅπου τῆς φλογερῆς καὶ ἀγωνιστικῆς ψυχῆς οἱ στόχοι καὶ τ᾽ ἀγωνί- σµατα, ἐκεῖ καὶ τὰ βραβεῖα τῆς νίκης. Ὁ κορυφαῖος ἀπόστολος Παῦλος, µᾶς ἀπευθύνει τὸν συνθηµατικὸ λόγο: «Τῷ πνεύµατι ζέοντες, τῷ Κυρίῳ δου- λεύοντες... τῇ προσευχῇ προσκαρτεροῦντες» (Ρωµ. ΙΒ΄11). Εὔστοχα καὶ ὡραῖα διατυπώνει τὴν ἀγωνιστικότητα τῆς ἀρετῆς ὁ ὅσιος Ἐφραὶµ ὁ Σύρος, ὅταν λέγει: «Ὀξυποδήσατε πρὸς τὴν λαµπρότητα τῆς ἀρετῆς». Τρέξτε νὰ ἐπιτύχετε τὴν πιὸ λαµπρὴ νίκη, τὴ νίκη τῆς ἀρετῆς.

«Οἱ ἐν τῷ σταδίῳ πάντες µὲν τρέχουσιν, εἷς δὲ λαµβάνει τὸ βραβεῖον» (Α΄ Κορ. Θ΄ 24). Πολλοὶ τρέχουνε στὸ στάδιο, ἀλλ᾽ ὁ πρῶτος εἶναι ὁ νικητής. Καὶ τότε! Τί µεγαλεῖο καὶ τί ὀµορφιὰ κρύβει τούτη ἡ νίκη τῆς ἀρετῆς! Κλείω µὲ δυὸ µόνο λέξεις τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόµου: «ΑΡΕΤΗΣ ΕΠΙΜΕΛΕΙΣΘΑΙ».

Πάνω ἀπ᾽ ὅλα, προέχει ἡ ΑΡΕΤΗ.

Πηγή: Θρησκευτικά

«Πρόβλημά σου». «Πρόβλημά μου». Φράσεις σκληρές, ψυχρές και αφιλάνθρωπες, σαν το κλίμα, την ιδιοσυγκρασία αλλά και τη νοοτροπία των ανθρώπων από όπου προέρχονται. Προσπαθούμε  να τις μετρήσουμε, έχοντας ως μέτρο τη δική μας παράδοση. Όμως  δεν έχουν καμία σχέση, δεν ταιριάζουν ούτε με το Ευαγγέλιο ούτε με τη μακραίωνη ρωμαίικη παράδοσή μας, την ελληνορθόδοξη, αλλά ούτε και με αυτήν απλώς τη λεγόμενη ανθρωπιά. 

Φράσεις με περιεχόμενο προτεσταντικής βιοθεωρίας και πρακτικής. Φορτωμένες τάχα με λογική. Η λογική πρωτομάστορας του παραλόγου. Άμα δεν μπορείς, «πρόβλημά σου». Υπάρχει κάποιος άλλος, κάποιος κοινωνικός ή κρατικός φορέας, που θα νοιαστεί και για σένα. Αλλά και μένα «πρόβλημά μου», γιατί έχω αξιοπρέπεια και δε χρειάζομαι τη βοήθειά σου. Αν χρειαστώ, υπάρχει και για μένα ο φορέας. Με λίγα λόγια, μου αρκεί που δε σε φορτώνομαι, άνθρωπέ μου! Παρέα η μάνα υπερηφάνεια με τα παιδιά της, τη φιλαυτία και την αφιλανθρωπία, με αποτέλεσμα την αποποίηση της κατά φύση και κατά συνείδηση ευθύνης προς το έτερο πρόσωπο.

«Πρόβλημά σου». Δεν είναι απλώς ένας λόγος, αλλά ένα από τα πολλά δείγματα του προς διαμόρφωση νέου ήθους και τρόπου ζωής και στην πατρίδα μας. Βέβαια, εν πολλοίς λέγεται από τον Έλληνα χωρίς συναίσθηση και χωρίς αντίληψη των προεκτάσεων που μπορεί να έχει στις ψυχές και στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Ο Έλληνας δεν ήξερε ποτέ να εκφράζεται μ’ αυτόν τον τρόπο. Ήξερε από πάντα να μιλά και να ενεργεί καρδιακά, με τρέλα θα μπορούσαμε να πούμε. Να μπαίνει θυσιαστικά στον πόνο και στη χαρά του άλλου. Και ήταν αυτό η σωτηρία μας ανέκαθεν ως λαός, διότι είχαμε  πάντοτε οδηγούς τους αγίους μας και τον γνήσιο ευαγγελικό λόγο.

Ο Μέγας Βασίλειος ερμηνεύοντας στο κατά Ματθαίον (ε, 42): «τῷ αἰτοῦντί σε δίδου, καὶ τὸν θέλοντα ἀπὸ σοῦ δανείσασθαι μὴ ἀποστραφῇς», σχολιάζει: «Ο λόγος αυτός του Ευαγγελίου μάς προσκαλεί να γίνουμε κοινωνικοί και φιλάλληλοι, που είναι τα οικεία στη φύση μας. Διότι ο άνθρωπος είναι ζώο πολιτικό και ζητά τη συναναστροφή. Kατά δε την καθ’ ημέρα ζωή του και τη συναναστροφή με τους άλλους είναι αναγκαίο να δίνει με ευκολία, ώστε να επανακάμψει αυτός που έχει ανάγκη». Φυσικά το να δίνει κανείς δεν περιορίζεται μόνο στα υλικά. Αφορά και στην ψυχική και πνευματική υποστήριξη. Ακόμα και στο ελάχιστο΄ σε μια απλή κουβέντα, που θα αναπαύσει, που θα ξεκουράσει στη δύσκολη ώρα την κουρασμένη ψυχή του αδελφού.

«Πρόβλημά σου». Είναι δυνατόν να λέει ο Ρωμιός στο συνάνθρωπό του, στο γείτονά του, στο χωριανό του αυτή τη φράση; Όχι. Είναι ντροπή για μας αυτού του είδους οι νοοτροπίες. Ζούμε ο ένας για τον άλλο. Δεν πορευόμαστε ο ένας χωρίς τον άλλο. Δε σωζόμαστε ο ένας χωρίς τον άλλο. Ας θυμηθούμε μόνο τις «Aγάπες» κατά τους αποστολικούς χρόνους και στη συνέχεια τις  «παγκοινιές». Η συνήθεια της ρωμαίικης παράδοσης, που σήμερα συνεχίζεται στα μοναστήρια, όπου με έργα αγάπης από κοινού οι χριστιανοί δεν άφηναν ποτέ κανέναν μόνο του στο «πρόβλημά του».

«Πάντες δὲ οἱ πιστεύσαντες ἦσαν ἐπὶ τὸ αὐτὸ καὶ εἶχον ἅπαντα κοινά, καὶ τὰ κτήματα καὶ τὰς ὑπάρξεις ἐπίπρασκον καὶ διεμέριζον αὐτὰ πᾶσι καθότι ἄν τις χρείαν εἶχε». «Όλοι δε οι πιστοί έμεναν μαζί και τα είχαν όλα από κοινού και πουλούσαν τα κτήματά τους και τις περιουσίες τους και τα μοίραζαν σε όλους, ανάλογα με την ανάγκη που είχε ο καθένας» (Πρ. β, 44-45)

Ο Θεοδώρητος ερμηνεύοντας το στίχο από την Α΄ Κορινθίους, ιβ΄, 26: «καὶ εἴτε πάσχει ἓν μέλος, συμπάσχει πάντα τὰ μέλη, εἴτε δοξάζεται ἓν μέλος, συγχαίρει πάντα τὰ μέλη», λέει: «Αυτήν πρέπει να βρούμε ως την τέλεια κοινωνία, όπως λειτουργούν τα μέλη του σώματος». Και συνεχίζει ο άγιος Θεοφύλακτος Βουλγαρίας: «Η ακριβής ένωση (σε μια χριστιανική κοινωνία) καθιστά κοινές τις συμφορές και τις ευχάριστες στιγμές», όπως και κατά το αποστολικό: «χαίρειν μετά χαιρόντων και κλαίειν μετά κλαιόντων». «Να χαίρεσαι με αυτούς που χαίρονται και να κλαις με αυτούς που κλαίνε». (Ρωμ. ιβ, 15)

«Πρόβλημά σου». Μια λέξη. Κι όμως, όποιος έλαχε να την δεχτεί ως απάντηση, σε κάποια συζήτηση, σε κάποια δύσκολη ώρα, σε ώρα  ανάγκης, μόνο εκείνος μπορεί να καταλάβει πόσο δηλητήριο περιέχει και πόσο πληγώνει και δημιουργεί τη βαθιά και βαριά αίσθηση της απόρριψης, της εγκατάλειψης, της αδυσώπητης μοναξιάς, της απογοήτευσης, της απελπισίας. Το «εγώ» και το «εσύ» στη δόξα του. Μόνος, χωρίς τον συνάνθρωπο, χωρίς τον πλησίον. Ω, της απανθρωπιάς!

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ερμηνεύοντας στην προς Ρωμαίους επιστολή (ιβ, 10): «τῇ φιλαδελφίᾳ εἰς ἀλλήλους φιλόστοργοι, τῇ τιμῇ ἀλλήλους προηγούμενοι», σχολιάζει: «Τίποτε δεν κάνει τόσο αγαπητούς τους ανθρώπους, όσο το να βιάζονται να προλάβουν ποιος να αποδώσει πρώτος  τιμή στον πλησίον».

Αλλά και ο άγιος Παϊσιος λέει: «Είμαστε υποχρεωμένοι τον πόνο του άλλου να τον κάνουμε δικό μας… Πάντα προσπαθώ να δίνω τον εαυτό μου ολόκληρο. Λίγο να έχω γνωρίσει κάποιον, με απασχολεί, τον παρακολουθώ».

Ποια σχέση μπορεί να έχει ο ευαγγελικός λόγος και ο λόγος των αγίων με το φρόνημα, τη νοοτροπία που κρύβει μέσα της η φράση «πρόβλημά σου»;

Ο άγιος Θεοφύλακτος Βουλγαρίας, σχολιάζοντας στο στίχο προς Φιλιππησίους (β΄, 4): «μὴ τὰ ἑαυτῶν ἕκαστος σκοπεῖτε, ἀλλὰ καὶ τὰ ἑτέρων ἕκαστος», γράφει: «Όταν εγώ επιθυμώ το δικό σου συμφέρον και συ πάλι το δικό μου, τότε δε χωράει πλέον ούτε κενοδοξία ούτε διχόνοια ούτε κανένα από τα κακά».

Η κατάθλιψη και οι συγγενείς ασθένειες με τις αυτοκτονίες και τις θηριώδεις πράξεις, κατάντησαν μάστιγα για τις «προηγμένες χώρες». Αν θέλουμε να μείνουμε έξω από αυτήν τη λαίλαπα, πρέπει να το πάρουμε σοβαρά. Να συνεχίσουμε προσεκτικά, σεβόμενοι τον φυσιολογικό και κατά την παράδοσή μας τρόπο ζωής, εμπιστευόμενοι την απλότητά του. Διότι εκεί μας εγγυάται την αρχή και εκεί το τέλος της φυσιολογικής ζωής του κοινωνικού όντος, του ανθρώπου: ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΠΛΗΣΙΟΝ.

Κιλκίς, 21-6-2015

Πηγή: Η άλλη όψη

Όπως ακριβώς ένα απάνεμο και ακύμαντο λιμάνι, προσφέρει ασφάλεια στα αραγμένα πλοία, έτσι και ο Ιερός ναός σώζει από την τρικυμία των βιοτικών μεριμνών, όσους προστρέχουν σ’ αυτόν. Ο ναός είναι ο χώρος συναντήσεως του Θεού και του ανθρώπου, το κατ’ εξοχήν σχολείο της πνευματικής ζωής. Μόλις περάσεις το κατώφλι του, αισθάνεσαι την γαλήνη του Θεού να πλημμυρίζει το εσωτερικό σου, μια αύρα πνευματική να δροσίζει την ψυχή σου. Η πνευματική ησυχία που σου εμπνέει, σε κάνει να ξεχάσεις τις καθημερινές σου φροντίδες και να τις αναθέσεις στο Θεό. Σε μεταφέρει σε ένα άλλο κόσμο ήρεμο, γαλήνιο, γεμάτο από την παρουσία του Θεού, των αγίων. Σου υπενθυμίζει ότι τα γήινα είναι πρόσκαιρα και ότι υπάρχουν αλλού τα άφθαρτα και αιώνια.

Και αν το κέρδος είναι τόσο μεγάλο, όταν δεν τελείται λατρευτική σύναξη, πόσο μεγαλύτερο είναι το κέρδος από την τέλεση της Θείας Λειτουργίας. Σ’ αυτήν οι προφήτες διδάσκουν, οι απόστολοι κηρύττουν το Ευαγγέλιο, ο Χριστός βρίσκεται ανάμεσα στους πιστούς. Ο Θεός Πατέρας δέχεται την την κοινή προσευχή των πιστών και την τελούμενη θυσία. Το Άγιο Πνεύμα επιτελεί τα μυστήρια και παρέχει την χάρη του στους πιστούς. Οι ιερείς προσεύχονται εκ μέρους του λαού, δανείζουν τα χέρια τους, τα πόδια τους καί την φωνή τους, για την τέλεση της θείας λατρείας. Προσφέρουν στον Θεό τα τίμια δώρα, υπό την μορφή του άρτου και του οίνου, που το Άγιο Πνεύμα θα μετατρέψει σε σώμα και αίμα Χριστού, προς αγιασμό των πιστών.

Στον Ιερό Ναό συντηρείται και αποκαθαίρεται η χαρά όσων χαίρονται, παραμυθείται η λύπη των πικραμένων και πενθούντων, διασκεδάζεται η ανησυχία των αγωνιούντων, παρέχεται ανάπαυση στους κουρασμένους. Λέει ο Κύριος σε όλους τους κουρασμένους από τον αγώνα της ζωής και τους φορτωμένους από τα κοινωνικά βάρη ανθρώπους: «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτιμένοι, κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς» (Ματθ. Ια΄ 28). Τι πιο ευχάριστο σε μας, από την πρόσκληση αυτή του Κυρίου στο συμπόσιό Του. Θα σε θρέψει με το πανάχραντο σώμα Του και το τίμιο αίμα Του, θα σε απαλλάξει από τις μέριμνες και τις φροντίδες, θα σε ξαλαφρώσει από το βάρος των αμαρτημάτων σου. Θα σου χαρίσει μια νέα ζωή καθαρή, χωρίς λύπη, χωρίς τύψεις, αλλά με την χαρά «της υιοθεσίας» Του.

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Στις 21 Ιουνίου 2015, η θεσσαλονικιά συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ «Homophonia – Thessaloniki Pride», στο πλαίσιο του 4ου Thessaloniki Pride – Φεστιβάλ Υπερηφάνειας, διοργάνωσε εκδήλωση στην αίθουσα πολλαπλών χρήσεων του Μπουτάρειου δημαρχείου με τίτλο: «Θεσμικά- νομικά αιτήματα και δικαιώματα των Λε.Γκ.Α.Δ».

Στη μάζωξη παρευρέθη ο… αειθαλής (λόγω του ότι δε λέει να εμφανιστεί άσπρη τρίχα στην πλουσιότατη κώμη του, παρότι έχει καβατζάρει τα 70…) και… ποιητής (εκ του προχείρου…), αναπληρωτής υπουργός Παιδείας Κουράκης (κι άλλοι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ), ο οποίος εξήγγειλε την καθιέρωση μαθήματος ομοφυλοφιλίας στα σχολεία (χωρίς να διευκρινίσει από ποια βαθμίδα θα αρχίσει το μάθημα, προφανώς από τα δημοτικά). Ιδού:

«Πρέπει να μάθουν τα παιδιά στα σχολεία της χώρας ότι η διαφορετικότητα είναι πλούτος, και ότι δεν πρέπει να αισθάνονται συστολή και φόβο. Οφείλουμε να εφαρμόσουμε την αγωγή στην εκπαίδευση πάνω στη διαφορετικότητα. Πρέπει να μάθουν τα παιδιά στα σχολεία της χώρας ότι η διαφορετικότητα είναι πλούτος, και ότι δεν πρέπει να αισθάνονται συστολή και φόβο».

Και μη χειρότερα… Αλλά υπάρχουν χειρότερα;

Πηγή: Επανάσταση Λαέ

Επιστολή προς τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο αναφορικά με το σύμφωνο συμβίωσης απέστειλε ο υπουργός Δικαιοσύνης Νικ. Παρασκευόπουλος.

Στην μακροσκελή επιστολή ο υπουργός αναφέρει τις θέσεις του γύρω από το σύμφωνο, λίγες ώρες μετά την επιστολή Ιερώνυμου προς τον Νικ. Παρασκευόπουλο εκφράζοντας την αντίθεσή του σε αυτό.

Αναλυτικά η επιστολη του υπουργου:

"Μακαριώτατε,

Σας ευχαριστώ θερμά για τις ευχές για καλή ευόδωση της θητείας μου και για τους προβληματισμούς τους οποίους θέτετε υπόψη μου με την από 12/6/2015 επιστολή Σας.

Στους κρίσιμους αυτούς καιρούς η επικοινωνία των πολιτικών λειτουργών με την Εκκλησία της Ελλάδας, με την οποία η ελληνική Πολιτεία συνδέεται ιστορικά και θεσμικά, είναι ιδιαίτερα σημαντική. Τιμώντας τον μακρόχρονο αυτό δεσμό, αλλά και τους πολίτες εκείνους που με το λόγο σας εκπροσωπείτε ως πιστούς, επιθυμώ με τη σειρά μου να

Σας απαντήσω, με ειλικρινές πάντοτε πνεύμα διαλόγου. 

Επιτρέψτε μου καταρχάς να Σας βεβαιώσω ότι η Πολιτεία σέβεται τη διαχρονική πρόταση ζωής που έχει η Εκκλησία για τον άνθρωπο και την προάσπιση εκ μέρους της μόνο του χριστιανικού γάμου. Η νομοθετική πρωτοβουλία της Πολιτείας για την επέκταση του ισχύοντος συμφώνου συμβίωσης με κανένα τρόπο δεν συνιστά εύνοια ή πολύ περισσότερο προτίμηση ενός άλλου τύπου γάμου ή υποτίμηση της οικογένειας.

Ο γάμος και η οικογένεια αποτελούν πάντοτε βασικά κύτταρα της ιστορίας του τόπου μας και διαχρονικά ρυθμίζονται και προστατεύονται θεσμικά. Μια ένσταση περί προώθησης με το συγκεκριμένο θεσμό της πολυγαμίας ή της παλλακείας θα μπορούσε άλλωστε να διατυπωθεί και για την ίδια τη δυνατότητα διάλυσης του γάμου.

Η δυνατότητα αυτή ωστόσο δεν αναγνωρίζεται μόνο από την Πολιτεία αλλά και από την ίδια την Εκκλησία, προκειμένου να μη συνεχίζονται δεσμοί που δεν ανταποκρίνονται πλέον στα αισθήματα των εμπλεκόμενων προσώπων. Η Πολιτεία οφείλει να σέβεται την επιλογή των ανθρώπων, πιστών ή όχι, να διαμορφώνουν και άλλες μορφές σχέσεων αγάπης και συνύπαρξης, πέραν του γάμου, παρέχοντας ένα πλαίσιο νομικών εγγυήσεων που θα διασφαλίζει την προστασία των ευάλωτων μερών και θα συμβάλλει σε μια αρμονική κοινωνική συμβίωση.

Συμμερίζομαι επίσης την ανησυχία της Εκκλησίας για τον ατομικισμό που χαρακτηρίζει τις σύγχρονες κοινωνίες και που μπορεί να ευθύνεται για την ψυχική και κοινωνική απομάκρυνση των προσώπων από την κοινοτική και οικογενειακή συνύπαρξη και αλληλεγγύη. Ωστόσο, η θεσμοθέτηση του συμφώνου συμβίωσης, δηλαδή η θεσμική κατοχύρωση μιας πιο «χαλαρής» από το γάμο μορφής συμβίωσης δεν προωθεί τον ατομικισμό, αλλά την αυτονομία, δηλαδή την εντός πλαισίων ελεύθερη διαμόρφωση των σχέσεων και την ανάληψη της σχετικής διαπροσωπικής ευθύνης.

Υπό την έννοια αυτή, συμβάλλει στη διαμόρφωση πολλών και διαφορετικών «εμείς», συνειδητών, ελεύθερων και συνάμα υπεύθυνων. Η αντίληψη που διαπνέει τη σχεδιαζόμενη μεταρρύθμιση του συμφώνου συμβίωσης είναι η εξής : η πρόταξη του παραδοσιακού τύπου γάμου και οικογένειας δεν επιτρέπεται να οδηγεί σε επιβολή.

Επιβολή όμως θα συνιστούσε η αποστέρηση οποιουδήποτε ρυθμιστικού πλαισίου για τις προσωπικές και περιουσιακές σχέσεις εκείνων που συμβιώνουν με άλλους τρόπους και δεσμούς.

Η πλήρης απουσία ρύθμισης θα ήταν επικίνδυνη για όλους, για την κοινωνική πραγματικότητα και τις ανάγκες της και ιδίως για το κράτος δικαίου: θα ανέκυπταν διαρκώς δυσκολίες στις επαφές με τις δημόσιες αρχές, στην εκπαίδευση, στην κοινωνική ασφάλιση, στην εργασία και γενικά αδικίες και ταλαιπωρίες που δεν θα μπορούσαν να γίνονται ανεκτές ουδέτερα ή τιμωρητικά από την οργανωμένη κοινωνία.

Με δυο λόγια, η έμμεση κρατική πίεση προς τους πολίτες να επιλέξουν ένα συγκεκριμένο τύπο για τη συμβίωσή τους δεν θα ταίριαζε ούτε με τα θεσμικά προτάγματα της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου, ούτε, τολμώ να πω, με τη χριστιανική φιλαλληλία και την αρχή ότι το πρόσωπο επιτυγχάνει τη σωτηρία του μέσα από επιλογές που πραγματώνει με ελεύθερη βούληση.

Η Πολιτεία οφείλει εξάλλου να ανταποκριθεί στη νομική και αξιακή της δέσμευση για το σεβασμό της ετερότητας κάθε προσώπου και για τη σταδιακή άρση των διακρίσεων λόγω φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού.

Αναφορικά δε με τη θέσπιση της δυνατότητας σύναψης γάμου ανεξαρτήτως φύλου και μιας μεταρρύθμισης του θεσμού της υιοθεσίας, η σοβαρότητα αυτών των ζητημάτων επιβάλλει να μην υπάρξει βιασύνη.

Προφανώς θα αποτελέσουν αντικείμενο συζήτησης στο πλαίσιο μιας συνολικής επανεξέτασης του οικογενειακού δικαίου, όπου η Εκκλησία και όλοι οι εμπλεκόμενοι κοινωνικοί φορείς θα μπορέσουν να εκθέσουν αναλυτικά τις απόψεις τους.

Αντιλαμβάνομαι ότι για την Εκκλησία η επαφή των ομοφύλων συνιστά αμαρτία, γνωρίζω όμως επίσης καλά ότι για την έννομη και δη τη συνταγματική τάξη συνιστά δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό και στη διαφορά. Άλλωστε, η χώρα μας σέβεται τους θεσμούς της Ευρώπης και μάλιστα τις σχετικές αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Δεν είναι καθόλου αμελητέο ζήτημα μάλιστα το γεγονός ότι η διεθνής κοινότητα, ιδίως τα περισσότερα κράτη της Ευρώπης, έχουν αναγνωρίσει ανάλογο θεσμό και καλούν τη χώρα μας να πράξει το ίδιο. 

Θα ήθελα τέλος να υπογραμμίσω ότι η ανάρτηση μιας σχετικής ρύθμισης στην ιστοσελίδα του Υπουργείου Δικαιοσύνης δεν συνιστά τη θεσμικά προβλεπόμενη διαδικασία δημόσιας διαβούλευσης, η οποία θα ακολουθήσει.

Αποτελεί όμως ένα πιο έγκαιρο βήμα δημόσιου διαλόγου για τη μεταρρύθμιση του ήδη ισχύοντος από το 2008 συμφώνου συμβίωσης.

Κλείνοντας, θα ήθελα να Σας ευχαριστήσω ξανά για τους προβληματισμούς που μου κάνατε την τιμή να εκθέσετε και να εκφράσω την ελπίδα η δημόσια επικοινωνία να αποτελεί πάντοτε τη βάση των αρμονικών σχέσεων της Πολιτείας με την Εκκλησία.

Με σεβασμό

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ"

romfea.gr

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ἀπειλεῖ τήν ἑνότητα τῶν Ὀρθοδόξων. Ἤδη βλέπουµε δύο κατηγορίες ἀνθρώπων, πού τούς χωρίζει βαθύ ρῆγµα, τό ὁποῖο συνεχῶς διευρύνεται καί σέ λίγο θά εἶναι δύσκολο νά γεφυρωθεῖ. Ἀπό τή µιά µεριά εἶναι ἐκεῖνοι πού συµφωνοῦν µέ τόν Οἰκουµενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολοµαῖο καί πανηγυρίζουν ἐπιπολαίως γιά τά «κατορθώµατά του», ἐνῶ στήν ἄλλη µεριά βλέπουµε τούς διαφωνοῦντες, οἱ ὁποῖοι µέ περισσό θάρρος ἀγωνίζονται γιά τή µαταίωση τῶν δολίων σχεδίων τῶν οἰκουµενιστῶν.

Οἱ πρῶτοι δέν ἔχουν ἰδιαίτερη σχέση µέ τήν Ἐκκλησία καί τάσσονται στό πλευρό τοῦ Πατριάρχη γιά καθαρά πολιτικούς καί ἰδιοτελεῖς σκοπούς. Τόν βλέπουν ὡς πολιτικό ἡγέτη, ὁ ὁποῖος µαζί µέ τόν ἀγαπηµένο του ἀδελφό, τόν Πάπα τῆς Ρώµης, θά συµβάλλουν στήν ἕνωση τῶν «ἐκκλησιῶν» καί τήν εἰρήνη τοῦ σύµπαντος κόσµου! Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί εἶναι ὑλόφρονες, ἄπιστοι, µαταιόδοξοι, συµφεροντολόγοι, φιλήδονοι καί πολλά ἄλλα. Ὡστόσο, πλαισιώνουν τόν Πατριάρχη, δέχονται ὑποκριτικῶς τίς εὐλογίες του καί τόν διαβεβαιώνουν ὅτι εἶναι κοντά του καί ὑποστηρίζουν θερµά τό πολυσχιδές ἔργο του, ἐνῶ δέν γνωρίζουν οὔτε τό ἀλφάβητο τῆς πίστης! Ἀντίθετα, οἱ δεύτεροι, οἱ διαφωνοῦντες, εἶναι ἀσάλευτοι στήν πίστη, φτωχοί, στερηµένοι, πειραζόµενοι καί διωκόµενοι. Ἀντιστέκονται σθεναρά καί ὑποστηρίζουν ὅτι ὁ οἰκουµενισµός εἶναι κίνηµα δαιµονικῆς ἔµπνευσης, προκειµένου νά παραδοθεῖ ἡ Ὀρθοδοξία στόν παπισµό! Ὅλα τά ἄλλα πού λέγονται εἶναι στάχτη στά µάτια. Ἀντιµισθία τῆς σθεναρῆς τους ὁµολογίας εἶναι ἡ περιφρόνηση, ἡ φτώχεια, ὁ ἐµπαιγµός καί τό µαρτύριο.

Οἱ συµφωνοῦντες µέ τόν οἰκουµενισµό δέν ἔχουν πουθενά στήριγµα. Ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας καί ἡ ἐµπειρία τῶν ἁγίων τούς ἔχουν καταδικασµένους. Ἀντίθετα, ἡ στάση τῶν διαφωνούντων στηρίζεται στούς λόγους τοῦ Χριστοῦ: «Εἰ ἐµέ ἐδίωξαν καί ὑµᾶς διώξουσιν» καί «ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ βιάζεται καί οἱ βιασταί ἁρπάζουσιν αὐτήν».

 Ὁ Φώτης Κόντογλου , σέ ἀνοικτή ἐπιστολή πρός τόν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα, ἔγραφε τό 1965: «Καί σεῖς οἱ ποιµένες τοῦ λαοῦ τί εἴδους ποιµένες εἶσθε; Τά πρόβατα τά ὁποῖα σᾶς ἐνεπιστεύθη ὁ Χριστός τά παραδίδετε εἰς τούς λύκους. Συναυλίζεσθε µέ τούς ἄρχοντας τοῦ κόσµου τούτου τοῦ παρερχοµένου, διότι ἐζηλώσατε τήν δόξαν αὐτῶν καί οὐχί τήν δόξα τοῦ Θεοῦ. Ὑπετάξατε τήν πίστιν εἰς τούς ἁµαρτωλούς ἀνθρώπους τῶν κοσµικῶν ἐπιθυµιῶν, οἵτινες ὁδηγοῦνται ἀπό τόν σατανᾶν. Παραδόθητε καί παρεδώσατε τά πρόβατα εἰς τόν ἄρχοντα τοῦ κόσµου τούτου, εἰς τόν κατέχοντα τήν ὕλην, τόν χρυσόν, τάς ἐφευρέσεις καί τάς µηχανάς, αἱ ὁποῖαι καταπλήττουν τά πλήθη, ὡς θαύµατα τοῦ ἀντιχρίστου. Παρεδόθητε καί παρεδώσατε τά πρόβατα εἰς τήν ψευδώνυµον γνῶσιν, «τήν κενήν ἀπάτην», τήν διδασκοµένην εἰς τάς χώρας τῆς ἀθεΐας καί τῆς ἀπογνώσεως, ὅπου οὐκ ἔστιν οὐδέ ὀσµή τῆς αἰωνίου ζωῆς καί τῆς ἀληθοῦς γνώσεως, τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ» (Ἀντιπαπικά, 1983, σελ. 16) Καί γιά τίς ἀντιδράσεις τῶν οἰκουµενιστῶν ἀπέναντι στούς γενναίους ὁµολογητές τῆς Ὀρθοδοξίας, ἔγραφε: «Ἀκονίσατε τήν µάχαιραν τῆς αἰσχύνης. Ἀποστείλατε τά ὄργανα τῆς βίας, τά ὁποῖα σᾶς δορυφοροῦν καί µέ τά ὁποῖα εἶναι πάντοτε πάνοπλος ἡ ἀποστασία. Ἀποστείλατέ τα ἐναντίον µας. Ἤδη εἰς τό Ἅγιον Ὄρος ἐνεφανίσθη τό αἱµατωµένον καί ἀποτρόπαιον φάσγανον τῆς βίας, διά νά ἐνσπείρῃ τόν τρόµον εἰς τάς ἁγίας καρδίας τῶν γερόντων, τῶν ἀσκητῶν καί τῶν ἐρηµιτῶν, οἱ ὁποῖοι ἔζησαν ἐν δοκιµασίαις, ἐν στερήσει, ἐν τελείᾳ ἀπαρνήσει τοῦ σαρκίου των, διά νά εὐαρεστήσουν τόν Κύριον. Τό φρικτόν πρόσωπον τῆς βίας ἐµφανίζεται ὡς τό τῆς µυθικῆς κεφαλῆς τῆς Μεδούσης εἰς τόν ἁγιασµένον κῆπον τῆς Παναγίας. Καί ὄπισθεν αὐτοῦ τοῦ βδελύγµατος τῆς βίας εὑρίσκεσθε σεῖς, οἱ “ποιµένες οἱ µισθωτοί”, οἱ τρίδουλοι τῶν ἀρχόντων τοῦ σκοτεινοῦ κόσµου τοῦ χρήµατος, τῆς ἀθεΐας, τοῦ ἐκφυλισµοῦ καί πάσης ἀκολασίας» (Ὅπ. παρ., σελ. 17).

Ὁ ἀείµνηστος Κόντογλου παροµοιάζει τή βία τῶν οἰκουµενιστῶν µέ τό κεφάλι τῆς γοργόνας, πού λεγόταν Μέδουσα, πού ἀντί γιά µαλλιά εἶχε µεγάλα φίδια καί ὅποιος τήν κοιτοῦσε πέτρωνε ἀπό τόν φόβο. ∆υστυχῶς, στό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας συχνά τιµωροῦνται οἱ ἐνάρετοι καί οἱ ζηλωτές, ἐνῶ οἱ ἁµαρτωλοί µένουν στή θέση τους καί συχνά προάγονται προκλητικῶς, γιά νά συνεχίσουν τήν ἄγρια συµπεριφορά τους ἀπέναντι στούς εὐσεβεῖς! Πρόκειται γιά φοβερό κατάντηµα. Ἡ ἄθλια ἱστορία τῶν οἰκουµενιστῶν ἐπαναλαµβάνεται καί στίς µέρες µας µέ δαιµονική ἐπιµονή καί χωρίς καµιά ἀναστολή. Προχωροῦν γιά τήν ἕνωση τῶν «ἐκκλησιῶν» καί ἀδιαφοροῦν γιά τίς ἀντιδράσεις τῶν Ὀρθοδόξων, τούς ὁποίους ἀπειλοῦν, ἀλλά καί τιµωροῦν, χωρίς καµιά ἀπολογία. Οἱ οἰκουµενιστές, οἱ εὑρισκόµενοι εἰς τόπον Χριστοῦ, ἀκολουθοῦν τήν τακτική τῶν Φαρισαίων καί τῶν Γραµµατέων ἀπέναντι στό Χριστό!

Πηγή: (Ορθόδοξος Τύπος, 19/6/2015), Θρησκευτικά

(Το σύμφωνο συμβίωσης θα δώσει το «άλοθι» για την άρση του «απαγορευτικού» του άρθρου 1545 του Ασττικού Κώδικα,  για την υιοθεσία από μέρους ομοφυλοφίλων ζευγαριών)

Μέχρι στιγμής το άρθρο 1545 του Αστικού Κώδικα δεν επιτρέπει να υιοθετείται το ίδιο πρόσωπο ταυτόχρονα από περισσότερους, εκτός και αν αυτοί είναι σύζυγοι. Αντιλαμβάνεται κανείς ότι το σύμφωνο συμβίωσης, ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου για την υιοθεσία από μέρους ομοφυλοφίλων ζευγαριών, καθότι τελικά θα θεωρηθούν ότι είναι σύζυγοι .

Φυσικά κάποιος θα ισχυριστεί ότι το εδάφιο 2 του άρθρου 1542 του Αστικού Κώδικα προϋποθέτει ότι η υιοθεσία πρέπει να αποβλέπει στο συμφέρον του υιοθετημένου. ‘’Εν τη ρύμη’’ του εκπεσόντος φληναφήματος των, θα εφεύρουν οι του ΣΥΡΙΖΑ και την ανάλογη ομο-φρασεολογία, για την στήριξη του ‘’συμφέροντος’’ του υιοθετημένου.

Αν και απάντηση του νυν Πρωθυουργού κ. Αλέξη Τσίπρα για το θέμα τούτο στην προεκλογική περίοδο, ήταν ότι θα προχωρήσουν σε διάλογο πριν πάρουν τις οριστικές τους αποφάσεις, η ολοένα ολισθαίνουσα συμπεριφορά του ΣΥΡΙΖΑ και στο θέμα των ομοφυλοφίλων, με την ανεπαίσθητη και ‘’φραστική’’ μόνο αντίδραση των ΑΝΕΛ, θα οδηγήσει στην εγκληματική υιοθεσία από μέρους ομοφυλοφίλων ζευγαριών

Σε Ευρωπαϊκό επίπεδο ήδη γίνεται υιοθεσία από μέρους ομοφυλοφίλων ζευγαριών στην Μεγάλη Βρεττανία, Ισπανία, Σουηδία, Ολλανδία, Νορβηγία, Ισλανδία, Δανία και Βέλγιο.

Στον Δήμο του Μιλάνου το σχολικό έντυπο εγγραφής των παιδιών, αναγράφει «γονέας 1» και «γονέας 2», αντί πατέρας και μητέρα. Η ετσιθελική επιβολή των Αρχών της Τοπικής Αυτοδιοίκησης του Μιλάνου φανερώνει τι επιδιώκεται στην Ευρώπη της νεωτερικότητας και εκκοσμίκευσης. Στη Βενετία επίσης το Δημοτικό Συμβούλιο αντικατέστησε τους όρους πατέρας και μητέρα, σε «γονέας 1» και «γονέας 2».

Ήδη στην Ευρώπη επιχειρείται η παιδαγωγική αξιοποίηση της λογοτεχνίας για τους ομο-σκοπούς των.   Οι περιγραφές για τις ‘’δύο μαμμάδες’’ και τους ‘’δύο μπαμπάδες’’, στα κακοτεχνήματά των άρχισαν να δηλητηριάζουν τις παιδικές ψυχές.

Το εγκληματικό σύμφωνο συμβίωσης, πέραν του ότι νομιμοποιεί τούτη την «αλλόκοτον λύσσαν», κατά τον Άγιον Ιωάννην τον Χρυσόστομον, οδηγεί και στην υιοθεσία από μέρους ομοφυλοφίλων ζευγαριών, με ότι αυτό εγκληματικό συνεπάγεται.

Πηγή: Ακτίνες

Μία νέα δικαστική απόφαση του Διοικητικού Εφετείου Χανίων βάζει οριστικά και αμετάκλητα τέλος στην αμφισβήτηση της υποχωρητικότητας της διδασκαλίας των Θρησκευτικών ακόμη και για ορθόδοξους μαθητές. Πιο συγκεκριμένα, με την απόφαση 1 του 2015 κλείνει η πολυετής συζήτηση για το ποιοι μαθητές έχουν το δικαίωμα να δηλώνουν απαλλαγή, αφού σύμφωνα με αυτή οι ορθόδοξοι μαθητές υποχρεούνται να το παρακολουθούν.

Μία νέα δικαστική απόφαση του Διοικητικού Εφετείου Χανίων βάζει οριστικά και αμετάκλητα τέλος στην αμφισβήτηση της υποχωρητικότητας της διδασκαλίας των Θρησκευτικών ακόμη και για ορθόδοξους μαθητές. Πιο συγκεκριμένα, με την απόφαση 1 του 2015 κλείνει η πολυετής συζήτηση για το ποιοι μαθητές έχουν το δικαίωμα να δηλώνουν απαλλαγή, αφού σύμφωνα με αυτή οι ορθόδοξοι μαθητές υποχρεούνται να το παρακολουθούν.

Η «δημοκρατία», με αφορμή τις εξελίξεις, επικοινώνησε με τον πρόεδρο της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων Κωνσταντίνο Σπαλιώρα, ο οποίος σχολίασε το θέμα τονίζοντας:

«Με την απόφαση 1 του 2015 του Διοικητικού Εφετείου Χανίων μπαίνει ένα τέλος σε όλη αυτή τη συζήτηση που είχε αναπτυχθεί τα τελευταία έτη, από το 2008 και μετά, σχετικά με το θέμα των απαλλαγών των ορθόδοξων μαθητών από τη διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών. Με την 115 απόφαση του 2012 το Διοικητικό Εφετείο Χανίων, για ακόμη μία φορά, όριζε ότι είναι υποχρεωτική η διδασκαλία για όλους τους ορθόδοξους χριστιανούς και γίνεται προαιρετική μόνο για τους ετερόδοξους, τους αλλόθρησκους ή τους άθεους. Τα κράτος όμως δεν εφάρμοσε την απόφαση. Πολλοί μαθητές επεδίωκαν την απουσία από το μάθημα, ιδιαίτερα στο λύκειο, με την εφαρμογή του συστήματος της Τράπεζας Θεμάτων.

Πέρυσι, στις 20 Μάιου, συνάδελφοι μας θεολόγοι κατέθεσαν αίτηση στο Διοικητικό Εφετείο Χανίων, με την οποία ζητούσαν να υποχρεωθεί το υπουργείο Παιδείας να συμμορφωθεί με τη δικαστική απόφαση, όπως άλλωστε ορίζει και ο νόμος 3068 του 2002». Και πρόσθεσε: «Αυτό τελικά επετεύχθη. Δόθηκε μια οριστική και τελεσίδικη λύση του ζητήματος, η οποία είναι υποχρεωτική για κάθε δημόσια υπηρεσία. Αν κάποιος δεν συμμορφωθεί, προβλέπεται χρηματική αποζημίωση. Το δικαστήριο πλέον με πλήρη σαφήνεια λύνει οριστικά το ζήτημα».

Ο κ. Σπαλιώρας δεν παρέλειψε να αναφέρει τις ενέργειες που έγιναν για το θέμα, στις 23 Ιανουαρίου, από τον τότε υπουργό Παιδείας κ. Λοβέρδο -δύο ημέρες πριν από τις εκλογές-, ο οποίος εξέδωσε μια καινούργια απόφαση, με βάση την οποία υποχρεούνται οι ορθόδοξοι μαθητές να παρακολουθούν τα Θρησκευτικά.

Η απαλλαγή

Αξίζει να αναφέρουμε ότι ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων δεν παρέλειψε να μιλήσει και για τους λόγους που οδήγησαν πολλούς ορθόδοξους μαθητές να ζητήσουν απαλλαγή από το μάθημα. «Υπήρχε», είπε, «το πρόβλημα της εξέτασης στις τάξεις του λυκείου με την Τράπεζα Θεμάτων, αφού τα θέματα έμπαιναν 50% από τον διδάσκοντα και 50% από το υπουργείο Παιδείας. Πολλοί από τους μαθητές θεώρησαν καλό να ζητήσουν απαλλαγή ώστε να ωφεληθούν κατά ένα μάθημα, με αποτέλεσμα να υπάρξουν αθρόες αιτήσεις. Στη Ζάκυνθο, για παράδειγμα, από μια τάξη 80-90 μαθητών οι 60 ζήτησαν απαλλαγή. Συναντήσαμε αυτό το φαινόμενο σε πολλά από τα σχολεία όλης της χώρας».

Υπογράμμισε επίσης ότι «οι θεολόγοι της Κρήτης πέτυχαν αυτή τη δικαίωση και για λογαριασμό όλων εκείνων που πίστευαν και πιστεύουν ότι στην Ελλάδα το μάθημα των Θρησκευτικών πρέπει να είναι υποχρεωτικό» και επεσήμανε ότι «οι Κρητικοί είναι άξιοι πολλών τιμών». Ολοκληρώνοντας ανέφερε το όνομα της Ελένης Βασάλου, της «ηρωίδας» -όπως τη χαρακτήρισε - εκπαιδευτικού από τα Χανιά, αλλά και τους περίπου 10 ακόμα θεολόγους «αγωνιστές», οι οποίοι «με πίστη και φόβο Θεού μπήκαν μπροστά και δεν πτοήθηκαν παρ' όλες τις απειλές και τις πιέσεις που δέχθηκαν από άλλους συναδέλφους διάφορων ιδεολογικών πεποιθήσεων». Τέλος, ο κ. Σπαλιώρας έκανε ειδική αναφορά στον νομικό Γεώργιο Κρίππα, ο οποίος όλα αυτά τα χρόνια συνετέλεσε τα μέγιστα στην τελική έκβαση του ζητήματος.

Πηγή: (Από το ένθετο «δημοκρατία & ορθοδοξία», της εφημερίδας «δημοκρατίας», Σάββατο 13 Ιουνίου 2015),Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων

Η τελευταία ονομασία προέρχεται από τη Δωρική/Αιολική λέξη “μάκος” (στην Αττική “μήκος”) η οποία σημαίνει μήκος, μάκρος (βλ. Ομήρου, Οδύσσεια, VII, 106) και έτσι η λέξη Μακεδνός σημαίνει τον μακρύ, τον ψηλό, αλλά και τον ορεσίβιο, τον βουνίσιο (Ορέσται, Έλληνες). «ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ» ΕΣΦΑΛΜΕΝΕΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Ένα από τα κύρια επιχειρήματα, ίσως το κυριότερο, που προβάλλουν οι Σκοπιανοί, ισχυριζόμενοι ότι είναι απόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων, είναι ότι οι Μακεδόνες δεν μιλούσαν την ελληνική γλώσσα. Το επιχείρημα αυτό είναι ψευδέστατο, διότι αψευδείς μάρτυρες της γλώσσης των Μακεδόνων και συνεπώς της ελληνικότητάς των είναι, εκτός των άλλων αποδείξεων και τα νομίσματα που έκοβαν οι Μακεδόνες και εχρησιμοποιούσαν στις συναλλαγές τους.

Τα νομίσματα των αρχαιοτάτων Μακεδονικών πόλεων αρχικώς, του μετέπειτα Μακεδονικού Βασιλείου και όλων των άλλων εποχών, φέρουν στον εμπροσθότυπο και οπισθότυπό τους όχι μόνο εγγραφές στην ελληνική γλώσσα, αλλά επίσης παραστάσεις και σύμβολα ενδεικτικά της ελληνικής ταυτότητός τους, διότι είναι όμοια με εκείνα που φέρουν και τα νομίσματα και των άλλων περιοχών της λοιπής Ελλάδος, τόσον της αρχαίας εποχής, όσον και των μεταγενέστερων εποχών. Επάνω δε στα νομίσματα της Μακεδονίας όπως και όλων των άλλων περιοχών της Ελλάδος έχει χαραχθεί η ελληνική ιστορία μας.

Από τα αρχαία νομίσματα μπορούμε να αντλήσουμε πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες, όχι μόνο καθαρά ιστορικού χαρακτήρος, αλλά και πολιτικές, θρησκευτικές, κοινωνικές, καλλιτεχνικές κ.ά. Οι παραστάσεις που φέρουν τα νομίσματα μάς πληροφορούν για την αρχιτεκτονική, αφού ναοί και οικοδομήματα εικονίζονται σ’ αυτά, για τη συγκρότηση της κοινωνίας, για τον αθλητισμό, για τα ζώα που ζούσαν τότε, την αμφίεση, την κόμμωση, για τις τέχνες και τα επαγγέλματα. Τέλος για τη γλώσσα μας.
Από καθαρά καλλιτεχνική άποψη τα νομίσματα συμβάλλουν στη μελέτη της τέχνης γενικά, αφού πολλά απ’ αυτά είχαν φιλοτεχνήσει μεγάλοι καλλιτέχνες, όπως ο Κίμων, ο Ηρακλείδας, ο Ευαίνετος, ο Φρίγιλλος κ.ά. Αξίζει να αναφέρουμε ότι ο τιτάνας του πνεύματος, ο Γκαίτε, είχε γράψει για τα ελληνικά νομίσματα: «Σ’ αυτά μας χαμογελά μια άνοιξη δίχως τέλος, γεμάτη από καρπούς της Τέχνης, αποτέλεσμα μιας έξοχης μορφής διανοήσεως και καλλιτεχνικής ενασχολήσεως».

Η πρώτη μορφή συναλλαγής μεταξύ των ανθρώπων υπήρξεν ο αντιπραγματισμός, δηλαδή η ανταλλαγή των πραγμάτων που έδιδε ένας άνθρωπος για να αποκτήσει αναγκαία σ’ αυτόν πράγματα, που διέθετε ένας άλλος άνθρωπος. Το σύστημα αυτό, που ίσχυσε επί αρκετές χιλιετίες της ανθρώπινης ζωής, δεν εξυπηρετούσε τις συναλλακτικές ανάγκες των ανθρώπων, γι’ αυτό έπρεπε να αντικατασταθεί με ένα σύστημα πρακτικότερο. Για την απόκτηση των αναγκαίων πραγμάτων έπρεπε να παρέχονται είδη ανεγνωρισμένης αξίας και κοινής αποδοχής και αυτά τα είδη ήσαν τα βοσκήσιμα ζώα: πρόβατα, αίγες, βόδια, χοίροι, τα οποία εμετρώντο κατά κεφαλάς. Η περίοδος αυτή εκλήθη προκερματική, διότι τα ζώα δεν ήτο δυνατόν να κερματισθούν, προς απόκτηση πραγμάτων μικρής αξίας. Για τον λόγον αυτόν ο άνθρωπος εχρησιμοποίησε στις συναλλαγές του τα μέταλλα, τα οποία είναι ανθεκτικά στον χρόνο και κερματίζονται, κερματική περίοδος. Αρχικώς, από το 1200 π.Χ. περίπου εχρησιμοποιήθησαν τα τάλαντα και οι στατήρες, μεγάλα τεμάχια χαλκού που εχρησιμοποιούντο και ως μέτρα βάρους. Αργότερα, προς απόκτηση πραγμάτων μικρής αξίας εχρησιμοποιήθησαν τα βέλη του τόξου, οι οβελοί, ή οβολοί. Έξι οβολοί, όσους μπορούσε να «δράξη» το χέρι του ανθρώπου, απετέλεσαν την ΔΡΑΧΜΗ, (δράγμα, δράττω, δραξ). Στο Ηραίο του Άργους (ναός της Θεάς Ήρας) ευρέθη το 1906, δέσμη 6 οβολών και φυλάσσεται στο Νομισματικό Μουσείο.

Πρώτος ο Φείδων, ο βασιλεύς του Άργους και ηγεμών αμφικτυονίας πόλεων, έκοψε περί τα μέσα του 7ου αιώνος π.Χ. στην Αίγινα τα πρώτα νομίσματα. Κατά σύμπτωση στην Αίγινα εκόπησαν και τα πρώτα νομίσματα του Νεοελληνικού Κράτους. Επίσης στα θεμέλια του Αρτεμισίου (ναού της θεάς Αρτέμιδος) της Εφέσου ευρέθησαν νομίσματα (τεμάχια σφαιροειδή) χρυσού και αργύρου (ήλεκτρον) με τα οποία αμείβοντο οι στρατιώτες. Σε ένα από αυτά υπάρχει εγγραφή, που ίσως είναι το όνομα του Λυδού βασιλέως Αλυάτη. Η ιστορία των Μακεδόνων αρχίζει περίπου από το 700 π.Χ. Το όνομα «Μακεδών», κατά τους ειδικούς επιστήμονες, προέρχεται από το ελληνικό θέμα «Μακ», που αποτελεί την ρίζα του ονόματος και σημαίνει «μάκος» (=μήκος) «μακρύς», «μακρός», «μάκρος» κ.ά. Η βασιλική δυναστεία των Μακεδόνων έφερε δύο ονόματα: «Αργεάδαι» και «Τημενίδαι». Το πρώτο σημαίνει ότι η βασιλική δυναστεία είναι απόγονος του Αργαίου (ιστορικού προσώπου, που έζησε το 682-621 π.Χ.). Το δεύτερο είναι παλαιότερο και προέρχεται από τον Ηρακλείδη Τημενό. Είναι κατά συνέπεια ακραιφνώς ελληνική η καταγωγή τους. Τόσον οι μακεδονικές πόλεις, που εδημιουργήθησαν μετά την μετακίνηση των Μακεδόνων, περί τα τέλη του 6ου αιώνος π.Χ. προς την πεδιάδα της Πιερίας, όσον και οι Μακεδονικές πόλεις που εδημιουργήθηκαν μεταγενεστέρως, έκοψαν νομίσματα, όπως και οι άλλες πόλεις της Ελλάδος. Τα πλούσια μεταλλεία της περιοχής του Στρυμόνος έδωσαν την δυνατότητα κοπής νομισμάτων, ασημένιων κυρίως, μεγάλης ονομαστικής αξίας, που κυκλοφορούσαν σε περιοχές της Ανατολικής και Νοτίου Ελλάδος, όπου υπήρχε έλλειψις αργύρου.

Πηγή: (Φιλελεύθερος , ΕΤΟΣ 50ο ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ: 16388, Μετάφραση Νίνας Γκατζούλη, πρ. Υπάτου Γραμματέως της Παμμακεδονικής), Μυριόβιβλος, Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Θά σᾶς ἑρμηνεύσω, ἀγαπητοί μου χριστιανοί, σήμερα τόν 6ο ψαλμό καί παρακαλῶ πολύ νά προσέξετε τήν ἑρμηνεία του. Στόν ψαλμό μας ἔχουμε ἕναν πιστό στόν Θεό ἄνθρωπο πού κλαίει καί ὀδυνᾶται δυνατά. Μάλιστα λέγει ὅτι κοπίασε ἀναστενάζοντας καί κάθε νύκτα λούζει τό κρεββάτι του μέ τά δάκρυά του (στίχ. 7).

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ

ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ

ΔΗΜΗΤΣΑΝΑ-ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΙΣ

Δημητσάνα - Μεγαλόπολη, Κυριακή 14 Ἰουνίου 2015

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΕΓΚΥΚΛΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΨΑΛΤΗΡΙΟΥ

Ὁ 6ος Ψαλμός

ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ Η ΨΥΧΙΚΗ ΤΟΥ ΚΑΤΑΠΤΩΣΗ. ΦΑΡΜΑΚΟ Η ΕΛΠΙΔΑ ΣΤΟΝ ΘΕΟΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ Η ΨΥΧΙΚΗ ΤΟΥ ΚΑΤΑΠΤΩΣΗ. ΦΑΡΜΑΚΟ Η ΕΛΠΙΔΑ ΣΤΟΝ ΘΕΟ.

Ὁ ψαλμός μας διδάσκει τούς δεινοπαθοῦντας ἀρρώστους, ἀλλά καί κάθε ἄνθρωπο εὑρισκόμενο σέ δύσκολη κατάσταση τῆς ζωῆς του, ὅτι τό καλύτερο φάρμακο στά δεινά τοῦ βίου εἶναι ἡ ἐλπίδα στόν Θεό. Αὐτή κρατᾶ ὄρθιο τόν βασανιζόμενο ἄνθρωπο, τόν δυναμώνει ψυχικά καί δέν τόν ἀφήνει νά καταπέσει καί νά συντριβεῖ.

Μέ πολλές εὐχές,

† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας

Πηγή: Ακτίνες

Η έξαρση του θρησκευτικού φανατισμού τα τελευταία χρόνια με την ανελέητη σφαγή χριστιανικών πληθυσμών από τους τζιχαντιστές μουσουλμάνους στο όνομα του Αλλάχ, στις χώρες της Μέσης Ανατολής και Βορείου Αφρικής, αλλά και οι συνεχείς τρομοκρατικές ενέργειες φανατικών ισλαμιστών αποτελεί πλέον μια ζοφερή πραγματικότητα, που έχει συγκλονίσει την παγκόσμια κοινή γνώμη.

Εν Πειραιεί τη 15η  Ιουνίου 2015

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Η  ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ ΤΩΝ ΔΙΑΘΡΗΣΚΕΙΑΚΩΝ ΔΙΑΛΟΓΩΝ

Η έξαρση του θρησκευτικού φανατισμού τα τελευταία χρόνια με την ανελέητη σφαγή χριστιανικών πληθυσμών από τους τζιχαντιστές μουσουλμάνους στο όνομα του Αλλάχ, στις χώρες της Μέσης Ανατολής και Βορείου Αφρικής, αλλά και οι συνεχείς τρομοκρατικές ενέργειες φανατικών ισλαμιστών αποτελεί πλέον μια ζοφερή πραγματικότητα, που έχει συγκλονίσει την παγκόσμια κοινή γνώμη.

Μια πραγματικότητα που έκανε αισθητή την εμφάνισή της ήδη από την δεκαετία του 80 και που αντί να υποχωρεί όλο και περισσότερο γιγαντώνεται και τείνει να λάβει τρομακτικές διαστάσεις με αποτέλεσμα να απειλείται πλέον σαφέστατα η παγκόσμια ειρήνη και η ευημερία των λαών. Στην πολιτική εφημερίδα «Αυγή» δημοσιεύθηκε πρόσφατα (29.5.2015), άρθρο με τίτλο «Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΗΓΕΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ» ανωνύμου συντάκτου, ο οποίος αφ’ ενός μεν επισημαίνει την κρισιμότητα της καταστάσεως και αφ’ ετέρου υποδεικνύει ότι ο μόνος τρόπος αντιμετωπίσεώς της είναι ο διάλογος μεταξύ των πολιτισμών και των θρησκειών και κατ’ επέκτασιν μεταξύ των πολιτικών και των θρησκευτικών ηγετών. Κάνει ακόμη λόγο για τα μέχρι σήμερα διεξαχθέντα παγκόσμια Διαθρησκειακά Συνέδρια, τα οποία θεωρεί αναγκαιότατα για την επίτευξη της παγκόσμιας ειρήνης και αναγγέλλει, ότι φέτος θα διεξαχθεί στην Αστάνα του Καζακστάν το 5^ο Συνέδριο των παγκόσμιων παραδοσιακών θρησκευμάτων με γενικό θέμα «Ο διάλογος των θρησκευτικών ηγετών και των πολιτικών για την κυριαρχία της ειρήνης και της ανάπτυξης».

Και άλλες φορές στο παρελθόν ασχοληθήκαμε με το θέμα των Διαθρησκειακών Διαλόγων και Συνεδρίων σε άρθρα και μελέτες μας, όπου ετονίσαμε ότι η διοργάνωση των εν λόγω Διαλόγων και Συνεδρίων, εντάσσονται στο ευρύτερο πλαίσιο του Διαχριστιανικού και Διαθρησκειακού Οικουμενισμού. Τα Συνέδρια αυτά προωθήθηκαν από πολιτικούς και θρησκευτικούς ηγέτες, διότι θεωρήθηκαν ως μία αναγκαιότητα για την αντιμετώπιση όχι μόνον του θρησκευτικού και ιδιαίτερα του ισλαμικού φανατισμού, αλλά και άλλων ποικίλων κοινωνικών προβλημάτων που μαστίζουν την ανθρωπότητα, για την προώθηση της παγκόσμιας ειρήνης, της δικαιοσύνης, της ελευθερίας και της αδελφοσύνης μεταξύ των λαών. Στην πραγματικότητα όμως εξυπηρετούν και προωθούν τα σκοτεινά σχέδια  της Νέας Εποχής, την ομογενοποίηση όλων των θρησκειών, προκειμένου έτσι να οικοδομηθεί το νέο θρησκευτικό μοντέλο της πανθρησκείας του Αντιχρίστου.

 Το τραγικό σ’ όλη αυτή την ιστορία είναι το γεγονός, ότι η αγία Ορθόδοξος Εκκλησίας μας θεωρήθηκε ως θρησκευτικό και πολιτιστικό μέγεθος, ως μια από τις πολλές θρησκείες του κόσμου. Θεωρήθηκε συνυπεύθυνη για το φαινόμενο της θρησκευτικής βίας και επιστρατεύθηκε μαζί με τις άλλες θρησκείες για να υπηρετήσει εγκόσμιους ρόλους,για να συμβάλλει και αυτή στην καταστολή  του θρησκευτικού φανατισμού και στην ειρηνική συνύπαρξη των λαών.

Ωστόσο, όπως ήδη έχουμε τονίσει σε προηγούμενες δημοσιεύσεις μας, η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι θρησκεία, «αλλά καινή κτίσις» (Β΄ Κορ.5,17), είναι αποκάλυψη Θεού και όχι ανθρώπινη ανακάλυψη. Όσοι δε εσφαλμένα την θεωρούν ως θρησκεία, ουσιαστικά την υποβιβάζουν σε ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα και την εξισώνουν με τις άλλες θρησκείες, οι οποίες ευθύνονται τα μέγιστα για τη διαχρονική κακοδαιμονία του κόσμου, καθώς και για τη σύγχρονη φρίκη της θρησκευτικής βίας. Για την θρησκειοποίηση της Εκκλησίας βαρύτατη ευθύνη φέρουν οι θιασώτες του Οικουμενισμού, οι οποίοι όχι μόνον δέχονται να συμμετέχουν ως ισότιμα μέλη  στα εν λόγω Διαθρησκειακά Συνέδρια, αλλά επί πλέον διακηρύσσουν και προβάλλουν την βλάσφημη ιδέα,  ότι οι τρεις μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες, ο Χριστιανισμός, ο Ιουδαϊσμός και το Ισλάμ πιστεύουν στον ίδιο Θεό. Δεν έχουν επίσης κατανοήσει και συνειδητοποιήσει ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, ποτέ δεν καλλιέργησε μέσα στους κόλπους της τον θρησκευτικό φανατισμό και ποτέ δεν ενεθάρρυνε τα μέλη της σε άσκηση σωματικής βίας σε αιρετικούς και αλλοθρήσκους και αθέους, εξ αιτίας της αλλότριας πίστης των. Ούτε ποτέ βεβαίως αρνήθηκε την συνύπαρξη και συμβίωση με ανθρώπους διαφορετικών πίστεων, έχοντας υπ’ όψιν της τον λόγο του Κυρίου μας «όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν…» (Μαρκ.8,34)  και σεβόμενη την ελευθερία του ανθρωπίνου προσώπου.Κατ’ αντίθεση βέβαια με άλλες θρησκείες, συμπεριλαμβανομένων των τραγικών εκπτώσεων του Χριστιανισμού, του Παπισμού και τουΠροτεσταντισμού, όπου  έχουμε πάμπολλα συγκεκριμένα παραδείγματα θρησκευτικής βίας. Η ιστορική τους πορεία μέχρι σήμερα δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας αδιάκοπος αγώνας επιβολής της θρησκευτικής των ιδεολογίας δια της βίας.

Μία ακόμη αλήθεια η οποία δεν έχει κατανοηθεί δεόντως,είναι το γεγονός, ότι η Εκκλησία δεν μπορεί να μεταβληθεί σε έναν εγκόσμιο ειρηνευτικό οργανισμό, ούτε είναι δυνατόν να εγκλωβιστεί σε εγκόσμιους ρόλους, διότι τότε μοιραία εκκοσμικεύεται και εκφυλίζεται, χάνει την σωτηριολογική της αποστολή. Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι θεανθρώπινος οργανισμός, που σκοπό έχει να προσλάβει και να θεώσει τον κόσμο, και όχι να γίνεται η ίδια κόσμος. Αποστολή της Εκκλησίας είναι να ειρηνεύσει τον άνθρωπο με τον Θεό, που είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να ειρηνεύσουν και οι άνθρωποι στη συνέχεια μεταξύ τους. Να προσφέρει τον Χριστόν, τον μόνον ειρηνοποιόν, ο οποίος είναι «η ειρήνη ημών» (Εφ.2,14) κατά τον απόστολο. Για την Ορθόδοξη Εκκλησία ειρήνη δεν σημαίνει την απουσία πολέμου, αλλά είναι καρπός του αγίου Πνεύματος: «ο δε καρπός του Πνεύματος εστίν αγάπη, χαρά, ειρήνη…» (Γαλ.5,22). Εξ άλλου και ο ίδιος ο Χριστός την αντιδιαστέλλει από την κοσμική ειρήνη: «ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν, ου καθώς ο κόσμος δίδωσιν, εγώ δίδωμι υμίν» (Ιω.14,27). Πέραν τούτου τόσον οι άγιοι απόστολοι, όσον και οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας μας εν μέσω πολέμων και αιματοχυσιών έζησαν και έδρασαν. Ποτέ όμως δεν διανοήθηκαν να συμμαχήσουν και να συνεργαστούν με άλλες θρησκείες και αιρέσεις για να υπηρετήσουν μία κοσμικού τύπου παγκόσμια ειρήνη. Πέραν τούτου, η ειρήνη δεν είναι πάντοτε επαινετή, ούτε ο πόλεμος πάντοτε κακός.Υπάρχει κακή ειρήνη, όταν συμβιβαζόμαστε με την πλάνη και προδίδουμε την πίστη και καλός πόλεμος, για τον οποίον ομιλεί ο ίδιος ο Χριστός: «Μη νομίσητε, ότι ήλθον βαλείν ειρήνην επί την γην, ουκ ήλθονβαλείν ειρήνην αλλά μάχαιραν. Ήλθον γαρ διχάσαι άνθρωπον κατά του πατρός αυτού και θυγατέρα κατά της μητρός αυτής και νύμφην κατά της πενθεράς αυτής και εχθροί του ανθρώπου οι οικιακοί αυτού» (Ματθ.10,34-36). Ο δε άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος σχολιάζει: «Ου γαρ πανταχού ομόνοια καλόν. Και επί του πύργου εκείνου, (της Βαβέλ), την κακήν ειρήνην η καλή διαφωνία έλυσε και εποίησε ειρήνην».  Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος επιβεβαιώνει: «Κρείττων γαρ επαινετός πόλεμος ειρήνης χωριζούσης Θεού».

Αλλά μήπως οι μέχρι τώρα γενόμενοι Διάλογοι έφεραν κάποιο αποτέλεσμα; Ίσχυσαν να καταστείλουν τον θρησκευτικό φανατισμό, να αποτρέψουν την ανελέητη σφαγή χιλιάδων αθώων θυμάτων από τους τζιχαντιστές; Όχι βέβαια. Απεναντίας μάλιστα ο θρησκευτικός φανατισμός γιγαντώνεται όλο αι περισσότερο. Ας λάβουν λοιπόν υπ’ όψιν τουλάχιστον αυτή την διαπίστωση οι θιασώτες του Οικουμενισμού και ας σταματήσουν τους άκαρπους και επιζήμιους διαλόγους για να παύσει το σκάνδαλο και να ειρηνεύσει ο πιστός λαός του Θεού.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Πηγή: Θρησκευτικά

Συνήλθε σήμερα 19.6.2015 σε συνεδρίαση η Διαρκής Ιερά Σύνοδος προκειμένου να ασχοληθεί με το βασικό θέμα της ημερησίας διατάξεως «Νομοθετική Πρωτοβουλία περί του νέου συμφώνου συμβιώσεως».

Κατά τη διάρκεια της Συνεδρίας ανεγνώσθησαν: α) η υπ’ αριθμ. 2813/1322/12.6.2015 επιστολή του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου Β’ πρός τον Αξιότιμο κ. Ν. Παρασκευόπουλο, Υπουργό Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, με την οποία υποβάλλονται παρατηρήσεις της Ιεράς Συνόδου επί του δημοσιευθέντος κειμένου νομοθετικής πρωτοβουλίας του εν λόγω Υπουργείου, β) η από 18.6.2015 επιστολή του ανωτέρω κ. Υπουργού προς τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο και γ) η υπ’ αριθμ. 290/15.6.2015 επιστολή του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου, με την οποία ζητείται η έκτακτη σύγκληση της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος επί του θέματος.

Στο πλαίσιο της διαλογικής συζητήσεως μεταξύ των μελών της Δ.Ι.Σ., οι Σεβασμιώτατοι Συνοδικοί Σύνεδροι επεκρότησαν τις εκφρασθείσες με την ανωτέρω επιστολή του Μακαριώτατου απόψεις ως εκφράζουσες την θεολογία της Ορθοδόξου Εκκλησίας και εξήραν την σημασία του θεσμού της οικογενείας ως κυττάρου οικοδομής της κοινωνίας.

Εκτενής αναφορά έγινε στις αποφάσεις της τακτικής Συνεδρίας της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας του Οκτωβρίου 2013, οπότε η Εκκλησία της Ελλάδος ασχολήθηκε αναλυτικώς με τον θεσμό της οικογενείας στο πλαίσιο της σύγχρονης κρίσης. Ειδικότερα μνημονεύθηκε η εισήγηση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Νέας Σμύρνης κ. Συμεών με θέμα «Εκτροπαί του οικογενειακού θεσμού εις την σημερινήν πραγματικότητα – νομικαί, ηθικαί και κοινωνικαί προεκτάσεις», η οποία έγινε ομοφώνως δεκτή από το Ιερό Σώμα.

Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος, κατά την σημερινή Συνεδρίαση, εμμένει και επικαιροποιεί την απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της Συνεδρίας της 17.10.2013, κατά την οποία επεσημάνθη ότι:

«… σύγχρονα σχήματα οργάνωσης του ιδιωτικού βίου των ανθρώπων –εναλλακτικές μορφές οικογενείας – για την Εκκλησία και την θεολογία της περί γάμου και οικογενείας συνιστούν “εκτροπές” του οικογενειακού θεσμού, όπως αυτός διαμορφώθηκε και λειτούργησε επί αιώνες στην ζωή του εκκλησιαστικού σώματος.
Ο γάμος και η οικογένεια, γεγονός κατ’ εξοχήν εκκλησιαστικό και κοινωνικός θεσμός θεμελιώδους σημασίας, γίνεται, όλο και περισσότερο, ατομική υπόθεση που εντάσσεται στην σφαίρα του ιδιωτικού βίου.

Φαινόμενα – “εκτροπές” εξαιρετικά επίκαιρα και για την ελληνική πραγματικότητα, είναι ο πολιτικός γάμος, η μονογονεϊκή οικογένεια, η ελεύθερη συμβίωση και ο λεγόμενος γάμος των ομοφυλοφίλων».

Η ανωτέρω Απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας θεωρείται σταθερή και αμετάκλητη.
Διευκρινίζεται ότι αφετηρία των θέσεων της Εκκλησίας στο ανωτέρω ζήτημα είναι ο σεβασμός της αξίας του ανθρώπου, που είναι κέντρο της ορθόδοξης Θεολογίας, αλλά και θεμελιώδης αρχή στο ελληνικό Σύνταγμα. Από τον σεβασμό στην ιερότητα του ανθρωπίνου προσώπου απορρέει η απόρριψη οποιουδήποτε θεσμού – υποκατάστατου, όπως το σύμφωνο συμβίωσης, με τον οποίο επιχειρείται ο υποβιβασμός της οικογενειακής ζωής στο επίπεδο των αστικών συναλλαγών, για την ανατροπή των οποίων αρκεί μία απλή αλλαγή γνώμης των συμβαλλομένων.

Επίσης η Διαρκής Ιερά Σύνοδος αποφάσισε την έκδοση φυλλαδίου «Προς τον Λαό» με σκοπό να τον ενημερώσει εκτενέστερα για την επιχειρούμενη αλλοίωση της έννοιας της «οικογένειας» και τις ηθικές και κοινωνικές συνέπειες του συμφώνου συμβίωσης εν γένει.

Εκ της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος

Πηγή: Εκκλησία της Ελλάδος

Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι κάνουμε λά­θη. Ἄλλοι μικρά, ἄλλοι μεγάλα. Ἄλλοτε μεγαλύτερα, ἄλλοτε μικρότερα. Στὰ ἁρμόδια Δικαστήρια ἐκδικάζονται ὡς πταίσματα, πλημμελήματα ἢ κακουργήματα.
 Εἶναι ὅμως ἕνα λάθος γιὰ τὸ ὁποῖο δὲν ὑπάρχει ἀντίστοιχο Δικαστήριο νὰ τὸ ἐκδικάσει. Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες τὸ ὀνόμαζαν «ὕβριν». «Ὕβρις» εἶναι τὸ νὰ ξεπεράσει ὁ ἄν­θρωπος τὰ ὅριά του καὶ νὰ αὐθαδιάσει ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Νὰ ὑψώσει τὸ ἀνάστημά του καὶ νὰ ­παραβιάσει ὄχι ἀνθρώπινους νόμους ἀλλὰ τοὺς θεϊκοὺς νόμους. Τότε ἡ θεϊκὴ δικαιοσύνη τὸν παραδίδει στὴν «Ἄτην», τὴ ­θόλωση τοῦ νοῦ, τὴ σύγχυση τῆς ­σκέψεως, ὥσ­τε νὰ πράξει ἀκόμη χειρότερα καὶ ἔτσι νὰ ἐπισύρει εἰς βάρος του τὴν «Νέ­μεσιν», τὴ θεϊκὴ τιμωρία ποὺ θὰ ἐπιφέρει τελικὰ τὴν «Τίσιν», τὴν καταστροφή.

 Ὕβρις

Πηγή: Ο Σωτήρ

Ο μήνας Μάιος, για εμάς τους Έλληνες, είναι ο μήνας της μνήμης.

Στις 19 Μαΐου μνημονεύουμε τα θύματα της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και στις 29, τους υπερασπιστές της Πόλης.

Η αλήθεια είναι, ότι, στους δύσκολους καιρούς που περνάμε, η λέξη μνήμη τείνει να ταυτισθεί με την λέξη μνημόνιο. Αυτό το μνημόνιο, που οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, έραψαν στα τα μέτρα τα δικά τους κι εμείς, χωρίς πολλή σκέψη, σπεύσαμε να το εφαρμόσουμε.  

Τα γεγονότα, όμως, έτσι όπως εξελίχθηκαν, όσο πιο οδυνηρά και αποτρόπαια γίνονται μέρα με την ημέρα, άλλο τόσο ξυπνούν μέσα μας μνήμες παλιές και μας οδηγούν μοιραία σε μια αυτοκριτική εμπεριέχουσα, αναμφίβολα, ακμαιότατο το σπέρμα της λύτρωσης.

Μπορεί, ίσως, να επιπλέουν προς το παρόν, στην ελληνική επικαιρότητα οι φελλοί του ανθρωποκτόνου εκφυλισμού και της περιποίησης των παθών.

Εντούτοις, η λαϊκή βάση, που διατηρεί ακόμα άσβεστη την φλόγα του φιλότιμου και της ελληνοπρέπειας, άρχισε να κινείται –από ανάγκη μεν, αλλά κινείται- προς άλλη κατεύθυνση, την Ρωμαίικη.

Να είναι καλά η μεσαιωνική απανθρωπία των δήθεν εταίρων μας, που ανέλαβε να μας ξυπνήσει από τον λήθαργο της συλλογικής μας αφασίας. Να είναι επίσης καλά και οι καθημερινές δηλώσεις αμερικανών και άλλων αξιωματούχων, που αποκαλύπτουν στις ναρκωμένες συνειδήσεις μας την σύγχρονη δυτική βαρβαρότητα και αφήνουν πρακτικά υπονοούμενα της υπεροχής του ξεχασμένου δικού μας Τρόπου.

Στο τέλος, οι ίδιοι οι εχθροί μας, -θαρρείς σταλμένοι από τον Θεό-, με τα έργα τους και τις αποφάσεις τους, θα μας σπρώξουν με το ζόρι στην συναίσθηση, στον αυτοέλεγχο και την όντως αλλαγή.

Έτσι, λοιπόν, έχουν οι Φράγκοι το μνημόνιο το δικό τους, έχουμε όμως κι εμείς το δικό μας. Με την διαφορά, ότι, ενώ το φράγκικο κάποτε θα λήξει, το δικό μας μνημόνιο ημερομηνία λήξεως δεν έχει. Θα πάψει να ισχύει, μονάχα όταν έλθει η συντέλεια του κόσμου.

Το δικό μας μνημόνιο, το Μνημόνιο το Ρωμαίικο, ούτε από το αγγλικό δίκαιο διέπεται ούτε και καθορίζεται από τα σπρέντ και τους δείκτες των διεθνών χρηματιστηρίων.

Το δικό μας μνημόνιο ορίζεται από την αρετή του Σωκράτη και πορεύεται πάνω στην πνευματική γραμμή των ησυχαστών Πατέρων της Εκκλησίας μας.

Το δικό μας μνημόνιο δεν μπαίνει σε διαπραγμάτευση ούτε και πληρώνεται με ευρώ και δολλάρια.

Έχει πληρωθεί, με το παραπάνω, με το ίδιο μας το αίμα. Με το αίμα των προγόνων μας.

Το μνημόνιο το δικό μας δεν το συνέταξαν ασημαντότητες της κομμισιόν.

Το έγραψαν και το υπέγραψαν με την θυσία τους, ο τελευταίος μας βασιλιάς, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, οι στρατιές των Νεομαρτύρων, οι αντάρτες του Πόντου, οι ’’συνωστισμένοι’’ στο λιμάνι της Σμύρνης, οι 353 χιλιάδες σφραγιασθέντες και αποκεφαλισθέντες Έλληνες του Πόντου, το ενάμισι εκατομμύριο βασανισθέντων, φονευθέντων και εκτοπισθέντων Μικρασιατών, τα 100 χιλιάδες ορφανά και οι 50 χιλιάδες αγνοούμενοι της κεμαλικής θηριωδίας.

Το δικό μας μνημόνιο δεν γράφτηκε μέσα στα σαλόνια του Βερολίνου, με πένες πολυτελείας, πάνω σε ατσαλάκωτη κόλλα.

Γράφτηκε στα Καλάβρυτα, στο Δίστομο, στον Χορτιάτη, στα Κερδύλλια, στην Τρίπολη, στην Καισαριανή, με τα πολυβόλα και τις ξιφολόγχες των Γερμανών, πάνω στα διάτρητα και κομματιασμένα κορμιά των παππούδων μας.

Ξεχνιούνται αυτές οι υπογραφές;

Η πρόταση του Πάπα για κοινό εορτασμό του Πάσχα Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών εντυπωσίασε την διεθνή γνώμη και έγινε πρωτοσέλιδη είδηση σε μεγάλες εφημερίδες του εξωτερικού, αλλά οι Ορθόδοξοι την βλέπουν με πολλές επιφυλάξεις, όπως και κάθε ενέργεια του Βατικανού.

Η έγκυρη ιταλική εφημερίδα «Corriere della Sera» το Σάββατο, 13 Ιουνίου, υπενθύμισε ότι ο Πάπας κατά την επιστροφή του στη Ρώμη από τους Αγίους Τόπους, την 26η Μαΐου 2014,

συζητώντας κατά την πτήση με τους δημοσιογράφους τους ενημέρωσε ότι το θέμα του κοινού εορτασμού του Πάσχα το συζήτησε με τον κ. Βαρθολομαίο, ο οποίος του είπε ότι «ίσως στην Πανορθόδοξη Σύνοδο να γίνει κάτι». Φυσικά αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο, γιατί ναι μεν το θέμα είναι στην ημερησία διάταξη της Πανορθοδόξου, αλλά η εισήγηση για αλλαγή του τρόπου υπολογισμού της ημερομηνίας του Πάσχα από τους Ορθοδόξους είναι αρνητική και προσκρούει στην ισχυρή αντίδραση των σλαβικών Εκκλησιών, για τις οποίες το ξεχωριστό Πάσχα είναι καθοριστικό για τη διάκρισή τους από τους ουνίτες και γενικότερα τους λατίνους. Υπενθυμίζεται ότι η Β΄ Προσυνοδική Πανορθόδοξος Διάσκεψη τονίζει, μεταξύ των άλλων, για το θέμα:

«Το όλον θέμα, πολύ πέραν της επιστημονικής ακριβείας, είναι θέμα εκκλησιαστικής αυτοσυνειδησίας της μιας και αδιαιρέτου Ορθοδοξίας, της οποίας η ενότης κατ’ ουδένα τρόπο πρέπει να διασαλευθή». Και σημειώνεται επίσης:

«Εις την σημερινήν διάρθρωσιν των εκκλησιαστικών πραγμάτων ο πιστός λαός του Θεού είναι ανέτοιμος ή τουλάχιστον απροπαράσκευος και απληροφόρητος δια να αντιμετωπίση και δεχθή μίαν αλλαγήν εις το θέμα του προσδιορισμού της ημερομηνίας του Πάσχα».

Ο Πάπας αποκάλυψε ακόμη ότι ο Πατριάρχης Αθηναγόρας είχε πει στον Πάπα Παύλο τον 6^ο: «Θα βάλουμε όλους τους θεολόγους (Ορθοδόξους και Ρωμαιοκαθολικούς) σε ένα νησί, θα τους αφήσουμε να συζητούν μεταξύ τους και εμείς θα βαδίσουμε στη ζωή αντάμα!»...

Παράλληλα ο Πάπας ανακοίνωσε στους δημοσιογράφους ότι απέστειλε επιστολή στον Οικουμενικό Πατριάρχη και στον Πατριάρχη Μόσχας, με την οποία τους ζητεί να συμφωνήσουν σε μια ημερομηνία κοινή για όλους τους Χριστιανούς εορτασμού του Πάσχα. Ανακοίνωσε επίσης ότι προσκάλεσε τον κ. Βαρθολομαίο να μεταβεί  στη Ρώμη και στις 18 Ιουνίου να παρουσιάσει την εγκύκλιο του για το περιβάλλον. «Είμαστε φίλοι», εξήγησε, «μου είπε ο Πατριάρχης ότι έχει μια υποχρέωση αυτή την ημέρα, αλλά θα μου στείλει τον Μητροπολίτη Περγάμου Ζηζιούλα και έτσι η εγκύκλιος θα αναγνωσθεί από έναν από τους μεγαλύτερους ορθοδόξους θεολόγους»...Μια ακόμη δελεαστική ενέργεια του Πάπα προς την πλευρά του Οικ. Πατριάρχη...

Εν τω μεταξύ ο εορτασμός των ονομαστηρίων του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου στο Φανάρι πρόβαλε καταστάσεις που είναι μεν γνωστές, αλλά που διατηρούνται στην αφάνεια. Ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος δεν μετέβη στο Φανάρι, όπως έπραττε παλαιότερα, για να ευχηθεί προσωπικά τον κ. Βαρθολομαίο. Λέγεται ότι εκ μέρους του απεστάλη μόνο γράμμα με τυπικές ευχές. Μια ακόμη απόδειξη επιδείνωσης της μεταξύ τους  σχέσης.

Αντίθετα, στο Φανάρι μετέβη για τα ονομαστήρια του Πατριάρχου ο Μητροπολίτης Δωδώνης (πρώην Ζακύνθου) κ. Χρυσόστομος, με μεγάλη μάλιστα συνοδεία - αντιπροσωπεία του Συνοδικού Γραφείου Προσκυνηματικών Περιηγήσεων της Ι. Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, του οποίου είναι πρόεδρος! Ο κ. Χρυσόστομος δεν διατηρεί την καλύτερη σχέση με τον κ. Ιερώνυμο και με τη μετάβαση του στο Φανάρι και μάλιστα με πολυπληθή συνοδεία ασφαλώς τον ενόχλησε, αφού μάλιστα το Γραφείο του θρησκευτικού τουρισμού ανήκει στην Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος, και βεβαίως του σημείωσε ότι ο ίδιος εξακολουθεί να διατηρεί θερμή σχέση με τον Οικουμενικό Πατριάρχη, όπως και οι δύο διατηρούσαν επί μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου. Σημειώνεται ότι επί αειμνήστου Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ ο Αρχιεπίσκοπος και ο Μητροπολίτης Δωδώνης τον ακολουθούσαν στη   στάση αντιπαλότητας που κρατούσε προς το Φανάρι...

Ένα μήνυμα που έστειλε ο Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος με την ευκαιρία των ονομαστηρίων του ήταν η εξαγγελία της σύγκλησης «της Συνάξεως όλων των Αρχιερέων, Μητροπολιτών, Αρχιεπισκόπων και επισκόπων του Πατριαρχείου» τον προσεχή Αύγουστο. Πέραν της προς τα διεθνή ΜΜΕ εμφάνισης της υπάρξεως Μητροπόλεων του Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης  στην Ευρώπη, Αμερική και Ασία, η Σύναξη έχει και τον χαρακτήρα να δείξει το Φανάρι ότι προετοιμάζεται για την Πανορθόδοξη Σύνοδο, στην οποία πάντως δεν θα συμμετάσχουν παρά μόνο είκοσι τέσσερα αρχιερείς του Πατριαρχείου, τα οποία προφανώς θα επιλέξει ο κ. Βαρθολομαίος. Ελπίζεται η Σύναξη να μην καταστεί μια ακόμη αφορμή τριβής με την Εκκλησία της Ελλάδος, δια της προσκλήσεως των Μητροπολιτών των «Νέων Χωρών».

Πηγή: Θρησκευτικά

Η Ελλάδα, ως γεωγραφικός χώρος και ως ιδέα, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη θάλασσα.

Τη θάλασσα, που μαζί της συνδέθηκε και εξακολουθεί να συνδέεται η ιστορία της. Τη θάλασσα, που για τον Έλληνα δεν είναι απλά ένα ταξίδι ή μια περιπέτεια αλλά ένας τρόπος ζωής που μονιάζει και μανιάζει μαζί της ένας ολάκερος λαός, μια ιστορία απέραντη.

Από τα «ξύλινα τείχη» της αρχαιότητας, την επί επτά αιώνες θαλασσοκρατία του Βυζαντίου, το «θαύμα» του 1821 όπου τα «σιτοκάραβα» με τους «εμποροκαπετάνιους» έγιναν «πολεμικά» και «κυβερνήτες», τα κατορθώματα του θρυλικού «Αβέρωφ», μέχρι και σήμερα με τις ένδοξες μονάδες του Πολεμικού Ναυτικού και το φιλότιμο προσωπικό του Λιμενικού Σώματος.

Για την Ελλάδα, με την πρώτη ναυτιλία στον κόσμο, με την μακραίωνα παράδοση στη ναυτική τέχνη, με τα χιλιάδες χιλιόμετρα ακτογραμμής, με το τεράστιο πλήθος νησιών, νησίδων και βραχονησίδων, με τους χιλιάδες ναυτικούς και ψαράδες, με ένα Αιγαίο λίκνο του ελληνικού πολιτισμού, πόλο έλξης εκατομμυρίων τουριστών και τόσα άλλα… η θάλασσα, αιώνες τώρα, είναι η πηγή της ζωής της και η σημασία της, αποκρυσταλλώνεται στη ρήση του Περικλή «Μέγα το της θαλάσσης κράτος» που κοσμεί και το θυρεό του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού.

Το επίσημο Ελληνικό Κράτος, έναν αιώνα πριν, έχοντας υπόψη όλα αυτά και για «την προστασία και ενίσχυση της εθνικής ναυτικής συνείδησης δια παντός προς τούτο προσφόρου μέτρου», πήρε δυο σημαντικές πρωτοβουλίες.

Το 1928 εξέδωσε το περιοδικό "ΝΑΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΣ" και ίδρυσε (Ν. 5059/1931 ΦΕΚ 176 Α/30-6-1931, Ν.Δ του 1935 ΦΕΚ 428 Α/27-9-1935) την "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΑΛΑΣΣΙΑ ΕΝΩΣΗ" ως ΝΠΔΔ. Και τα δυο, υπαγόμενα στο θεματοφύλακα της ναυτικής μας παράδοσης, το Πολεμικό Ναυτικό (Γενικό Επιτελείο Ναυτικού).

Μέσα από αυτές τις πρωτοβουλίες, κατατέθηκαν και εξετάστηκαν διάφορες ιδέες. Τελικά, επικράτησε η καθιέρωση μιας πανελλήνιας εορταστικής εκδήλωσης με τον τίτλο «Ναυτική Εβδομάδα». Έτσι, θεσμοθετήθηκε η «Ναυτική Εβδομάδα», ως συνέχεια της παράδοσης των παραλιακών πόλεων, όπου στην αρχαία Ελλάδα εόρταζαν τα Δελφίνια, τα Πλοιοθέσια, τα Κυβερνήσια και τα Ποσειδώνια.

Η Ε.Θ.Ε, ο στυλοβάτης της ‘’Ναυτικής Εβδομάδας’’, καταργήθηκε το 2013 με το άρθρο 1 του Ν. 4109/2013 ενώ το περιοδικό "ΝΑΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΣ" (Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών 1979) συνεχίζει την έκδοσή του από την Ένωση Αποστράτων Αξιωματικών Ναυτικού.

Η «Ναυτική Εβδομάδα» λοιπόν, καθιερώθηκε και άρχισε να εορτάζεται συνεχώς από το 1933. Ο εορτασμός στην αρχή ήταν ετήσιος και στη συνέχεια διετής. Δεν γιορτάστηκε «Ναυτική Εβδομάδα» μόνο στην κατοχική περίοδο (1941-1944) και το 2004 λόγω της διεξαγωγής των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. Από το 1984, με πρωτοβουλία της Υπουργού Πολιτισμού Μελίνας Μερκούρη, ως επίκεντρο του εορτασμού της επιλέγονταν και στεριανές πόλεις ώστε όλοι οι Έλληνες να έρθουν πιο κοντά στη θάλασσα.

Ο τελευταίος εορτασμός της "Ναυτικής Εβδομάδας" πραγματοποιήθηκε το καλοκαίρι του 2008, υπό τον τίτλο "Ελάτε να γνωρίσετε τους ανθρώπους της θάλασσας" σε όλη την Ελλάδα και επίκεντρο τη Θεσσαλονίκη. 

Το Μάιο του 2010, μια λιτή ανακοίνωση του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού γνωστοποιούσε ότι: «ο διετής πανελλήνιος εορτασμός της Ναυτικής Εβδομάδας δεν θα γίνει λόγω των δημοσιονομικών συνθηκών, της σημαντικής μείωσης του λειτουργικού σκέλους του Π/Υ ΓΕΝ και της περιστολής των κρατικών δαπανών». Έκτοτε, κανένας Κρατικός Φορέας δεν ανέφερε τι συμβαίνει με το θεσμό «Ναυτική Εβδομάδα». Αναβολή, προσωρινή ματαίωση, οριστική κατάργηση ή μήπως σιωπηρή αντικατάστασή της από την «Ευρωπαϊκή Ημέρα για τη Θάλασσα»;

***

Τα ευρωπαϊκά όργανα (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης), το Μάιο του 2008, με Κοινή Δήλωσή τους, καθιέρωσαν την 20η Μαΐου ως «Ευρωπαϊκή Ημέρα για τη Θάλασσα - European Maritime Day».

Σύμφωνα με τη ‘Δήλωση’ κάθε χρόνο, την ημέρα αυτή, θα διοργανώνονται δραστηριότητες σε μια ευρωπαϊκή πόλη.

Ο πρώτος εορτασμός της έγινε το 2008 στις Βρυξέλλες. Για το 2015, πραγματοποιήθηκε πρόσφατα (28-31 Μαΐου) στον Πειραιά, όπου έγιναν περισσότερες από 60 εκδηλώσεις. Για το 2016, ο εορτασμός αποφασίστηκε να γίνει στο λιμάνι Turku της Φιλανδίας.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση καθιέρωσε την «Ευρωπαϊκή Ημέρα για τη Θάλασσα» καθώς… (όλα όσα αναφέρονται εδώ είναι από το κείμενο της Κοινής Δήλωσης)… η Ευρώπη είναι μια θαλάσσια ήπειρος με ακτογραμμή μήκους περίπου 70.000 χιλιομέτρων, τα 22 εκ των 27 κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι παράκτια ή νησιωτικά, οι θαλάσσιες περιφέρειές της αντιπροσωπεύουν το 40% του ΑΕΠ και του πληθυσμού της, … πάνω από τα δύο τρίτα των ορίων της είναι θαλάσσια και οι θαλάσσιες εκτάσεις υπό τη δικαιοδοσία των κρατών μελών της είναι μεγαλύτερης έκτασης από τη χερσαία επικράτειά τους… πρέπει να αυξήσει την ικανότητά της να αντιμετωπίζει σημαντικές προκλήσεις όπως είναι η παγκοσμιοποίηση, η κλιματική αλλαγή, η ενεργειακή αειφορία και οι περιβαλλοντικές πιέσεις τις οποίες υφίστανται οι ακτές και οι θάλασσές της… έχουν οικονομική σημασία οι συνέργειες μεταξύ κλάδων όπως η ναυπηγική βιομηχανία και η ναυτιλία, οι λιμένες και η αλιεία, η παραγωγή ενεργειακών πόρων στην ανοικτή θάλασσα, ο τουρισμός, το περιβάλλον και η θαλάσσια κληρονομιά κλπ.

***

Υπάρχει άραγε σύγκριση μεταξύ ελληνικής και ευρωπαϊκής ναυτικής συνείδησης ώστε να δικαιολογείται μόνο η προβολή της δεύτερης και όχι της πρώτης ;

Είναι άραγε τυχαίο το γεγονός ότι ο εορτασμός της Ναυτικής Εβδομάδας σταμάτησε το 2008, τότε που με την Κοινή Δήλωση των Ευρωπαϊκών Οργάνων, καθιερώθηκε να εορτάζεται 20η Μαΐου, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η «Ευρωπαϊκή Ημέρα για τη Θάλασσα-European Maritime Day»;

Μήπως και στην περίπτωση της «Ναυτικής Εβδομάδας», χάριν της Ε.Ε, απεμπολούμε Θεσμούς και Παραδόσεις ;

Αλεξανδρούπολη Ιούνιος 2015

ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

Υποναύαρχος ΛΣ (ε.α)

Υ.Γ Αξίζει ο δημόσιος έπαινος στους Φορείς του Βόλου (Ιερά Μητρόπολη, Δήμο, Συλλόγους κλπ ) οι οποίοι σε πείσμα των καιρών, επανέφεραν στο Βόλο το Θεσμό της «Ναυτικής Εβδομάδας» και τον εόρτασαν με μεγάλη επιτυχία από 2 έως 8 Ιουνίου 2015. Μάλιστα σε συναυλία στην παραλία της πόλης από την περίφημη Μπάντα του Πολεμικού Ναυτικού παραβρεθήκαν ο Σεβ. Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος, ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας κ. Παναγιώτης Καμμένος, o Δήμαρχος Βόλου Αχιλλέας Μπέος και πλήθος κόσμου.

Πριν αρκετά χρόνια, την 23η Φεβρουαρίου 1997 δημοσιεύτηκε στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» ένα άρθρο του ιατρού Σωτηρίου Φάλτση. Στο άρθρο αυτό γίνεται λόγος για το ρόλο του εγκεφάλου στην εκμάθηση μιας γλώσσας. Φυσικά, δεν είναι δυνατό να ασχοληθούμε εδώ με τους επιστημονικούς όρους που χρησιμοποιεί ο αρθρογράφος οι οποίοι, άλλωστε, δεν είναι απαραίτητοι στο θέμα.

Εκείνο που πρέπει να τονισθεί είναι η αναφορά σε Πανεπιστήμια των ΗΠΑ, όπου ομάδες επιστημόνων έχουν προχωρήσει πάρα πολύ τις έρευνες γύρω από τη σχέση ελληνικής γλώσσας και εγκεφάλου. Διαπίστωσαν ότι η ελληνική γλώσσα έχει σημαντική επίδραση στην ευφυΐα του παιδιού από τη νηπιακή ηλικία και βρίσκονται σε άμεση συνεργασία με καθηγητές ελληνικών Πανεπιστημίων.

Στη συνέχεια παρουσιάζουν με επιχειρήματα από την ιατρική επιστήμη τρόπο με τον οποίο η ελληνική γλώσσα συμβάλλει στην ευφυΐα του παιδιού.

Αξίζει να αναφέρουμε και όσα γράφει ο αείμνηστος καθηγητής της Φιλοσοφίας Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος στη μελέτη του «Η γλώσσα και το νόημά της», όπου μας δίνει εκπληκτικές απαντήσεις σχετικά με τη συμβολή της γλώσσας στην ευφυΐα του ανθρώπου. Το βασικό συμπέρασμα είναι ότι η γλώσσα είναι ο γεωμετρικός τόπος των σημείων που συνανήκουν στον αισθητό και στο νοητό κόσμο. Η γλώσσα δεν είναι απλώς πολλές μεμονωμένες λέξεις, ούτε άθροισμα λέξεων, αλλά έμψυχη ενότητα, όπου μέσα της κάθε λέξη και κάθε συντακτική θέση είναι συνδεδεμένη με την αντίθετη λέξη και θέση και το κάθε νόημα με το αντινόημά του.

Στην ελληνική γλώσσα όμως υπάρχει απόλυτη ταύτιση μεταξύ σημαίνοντος (που είναι η λέξη) και σημαινομένου (που είναι αυτό που εννοεί η λέξη). Για παράδειγμα παίρνουμε τη λέξη γέφυρα. Στα αγγλικά έχουν τη λέξη bridge = γέφυρα, χωρίς όμως η ίδια η λέξη να σημαίνει κάτι. Στην ελληνική γλώσσα όμως όταν λέμε γέφυρα εννοούμε (γαία + επί + ύδωρ), δηλαδή ένα κομμάτι γης πάνω στο νερό, αυτό δηλαδή που είναι στην πραγματικότητα.

Ο μεγάλος φιλόσοφος και μαθηματικός Βένερ Χάϊζενμπεργκ είχε παρατηρήσει αυτή τη σημαντική ιδιότητα, για την οποία είχε πει: «Η θητεία μου στην αρχαία ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη πνευματική μου άσκηση. Στη γλώσσα αυτή υπάρχει η πληρέστερη αντιστοιχία ανάμεσα στη λέξη και στο εννοιολογικό της περιεχόμενο».

Η διαπίστωση μιας τέτοιας χαρακτηριστικής ιδιότητας μας κάνει να υποκλινόμαστε στην ανωτέρα νοημοσύνη της γλώσσας μας. Άλλο ένα παράδειγμα από τα άπειρα:
Στην αγγλική η λέξη clever σημαίνει έξυπνος και τίποτε άλλο. Στην ελληνική όμως«έξυπνος» είναι ο έξυπνος είναι «ο έξω του ύπνου ευρισκόμενος», δηλαδή «αυτός που δεν κοιμάται (και κυριολεκτικά και μεταφορικά).

Η ακρίβεια της ελληνικής γλώσσας αποκαλύπτεται ιδιαίτερα σε πολλές λέξεις. Για παράδειγμα παίρνουμε τη λέξη ηλικία, η οποία προέρχεται από τις λέξεις ήλιος + κίω(=πορεύομαι ακολουθώντας μια πορεία, πορεύομαι κυκλικά (=περιστρέφομαι), ελίσσομαι, πορεύομαι και ανέρχομαι. Από το ρήμα κίω, για παράδειγμα, προέρχεται η λέξη κισσός, ο οποίος ακολουθεί ανοδική πορεία.

Με βάση τα παραπάνω, τι σημαίνει επομένως ηλικία; Σημαίνει πόσες περιστροφές έχει κάνει ο καθένας από εμάς από τη στιγμή που γεννήθηκε μέχρι σήμερα. Φυσικά, κάθε περιστροφή είναι και ένα έτος, οπότε η ηλικία του καθενός μας είναι μοναδική και προσωπική.

Ποια άλλη γλώσσα, λοιπόν, έχει τέτοια ακρίβεια νοήματος όσο η ελληνική, η οποία εκτός του πλήρους δια της ετυμολογίας νοήματος, δίνει και γνώσεις επιστημονικές; Πώς εγνώριζαν δηλαδή οι Έλληνες, οι οποίοι εδημιούργησαν τη λέξη «ηλικία», την περιστροφική κίνηση της Γης περί τον ήλιο; (Στα αγγλικά η λέξη age=ηλικία, δεν έχει κανένα άλλο νόημα. Το ίδιο και στα λατινικά detas= ηλικία χωρίς κανένα άλλο νόημα).

Αυτά και πολλά άλλα προκαλούν το θαυμασμό διασήμων γλωσσολόγων. Ένας από αυτούς είναι και ο Ισπανός Ακαδημαϊκός και μεγάλος Ελληνιστής Fransisco Atrados, ο οποίος είπε: «Αν δεν ήταν η Ελληνική γλώσσα, η Ευρώπη θα παρέμενε ένα έδαφος πρωτογόνων…». Τις γλώσσες Γαλλική, Αγγλική, Ιταλική, Ισπανική και Γερμανική τις ονόμασε «κρυπτοελληνικές». Διεκήρυξε δε ότι «Η Ελληνική γλώσσα είναι η πλέον παγκόσμια γλώσσα».

Στους χρόνους της Αναγεννήσεως μια από τις μεγάλες πνευματικές μορφές της εποχής ο μεγάλος Ολλανδός Ουμανιστής και θερμός Ελληνιστής Έρασμος έλεγε για τη γλώσσα των Ελλήνων: «Αν εξαφανιστεί η Ελληνική Γλώσσα θα φτωχύνει η παγκόσμια διανόηση».

Η ελληνική γλώσσα είναι η μόνη γλώσσα στον κόσμο που έχει πραγματικά την δυνατότητα να αποτελέσει την κοινή βάση της παγκόσμιας επικοινωνίας. Ο λόγος είναι προφανής. Εκτός από την ακρίβειά της στην απόδοση των νοημάτων από γλώσσα σε γλώσσα, έχει και οικονομία στην κωδικοποίηση και μεταφορά δεδομένων λόγω της ίδιας της δομής της.

Αυτό φαίνεται και από το γεγονός ότι οι χειριστές των Ηλεκτρονικών Υπολογιστών Υψηλής, Προηγμένης Τεχνολογίας μας λένε: «Η μόνη «αποδεκτή» γλώσσα από τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές του άμεσου μέλλοντος είναι η κλασσική ελληνική, ως γλώσσα ανωτέρου επιπέδου και ιδιαιτέρως κατά τη διαδικασία διερμηνείας».

Μόνον την ελληνική δέχονται για τη μαθηματική της δομή και κυρίως για την αρμονική και γεωμετρική της έκφραση και απεικόνιση. Και όχι μόνον τη δέχονται οι υπολογιστές ως μοναδικό λεκτικό και ηχητικό κώδικα επικοινωνίας, αλλά και τη θεωρούν ατέρμονα, δηλαδή μη οριακή, απεριόριστη. Χωρίς την ελληνική γλώσσα είναι αδύνατο να κάνει ούτε βήμα προς τα εμπρός η επιστημονική σκέψη της αύριον.

Η ελληνική γλώσσα έχει ποικιλία πολυπρισματική. Έχει πλήθος λεκτικών τύπων. Αν, για παράδειγμα, η λέξη «άνδρας» έχει σε μερικές γλώσσες δύο λεκτικούς τύπους όλους κι όλους, δηλαδή έναν για τον ενικό και έναν για τον πληθυντικό αριθμό (π.χ. man-men, homo-homini, κ.λ.π.), στην αρχαία ελληνική γλώσσα έχουμε δέκα: ανήρ, ανδρός, ανδρί, άνδρα, άνερ, άνδρες, ανδρών, ανδράσι, άνδρας, άνδρες και βέβαια το δυϊκό αριθμό.

Εάν μάλιστα προχωρήσουμε στους διαφορετικούς μονολεκτικούς τύπους των ρημάτων, τότε η διαφορά είναι συντριπτική. Υπάρχουν γλώσσες, που έχουν το πολύ τέσσερις διαφορετικούς μονολεκτικούς τύπους ενός ρήματος.

Αντίθετα, το πιο απλό ρήμα της αρχαίας ελληνικής, το ρήμα «λύω», έχει συνολικά 337 μονολεκτικούς τύπους (137 στην ενεργητική φωνή, 145 στη μέση φωνή και 55 με παθητική διάθεση).

Ποια, λοιπόν, γλώσσα θα μπορούσε να συναγωνισθεί την αρχαία ελληνική; Μήπως η λατινική; Ίσως αυτή να πλησιάζει κάπως αλλά και αυτής ένα απλό ρήμα, όπως το amo, έχει συνολικά 122 τύπους (80 στην ενεργητική και 42 στην παθητική).

Η διαφορά επομένως των τύπων μεταξύ του πιο απλού ρήματος των δύο πλέον συγγενών γλωσσών, της ελληνικής και της λατινικής, δηλαδή της μητέρας γλώσσας και της απογόνου της είναι εκπληκτική: 337 μονολεκτικοί τύποι υπάρχουν στην Ελληνική και 122 τύποι στη λατινική. Δηλαδή 215 μονολεκτικοί τύποι περισσότεροι υπάρχουν στην Ελληνική γλώσσα από την αμέσως επόμενη, τη λατινική.

Η γλώσσα εκτός από λέξεις, άθροισμα λέξεων ή έμψυχη ενότητα, όπως είδαμε πιο πάνω είναι παράλληλα και ένας αριθμός συνδυασμών διαφόρων συντακτών δομών. Το 1998 ο καθηγητής του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης Δρ. Πήτερ Τζόουνς, όταν έκανε μαθήματα αρχαίων Ελληνικών από την εφημερίδα «Daily Telegraph» έγραφε σχετικά: «Ο Έλληνας μόνον από τη γλώσσα είναι έξι φορές πιο έξυπνος από όσους μιλούν αγγλικά, διότι μπορεί να εκφρασθεί για το ίδιο πράγμα με έξι διαφορετικούς τρόπους ταυτοχρόνως, χωρίς να αλλάξει το νόημα της προτάσεως, ενώ ο αγγλόφωνος μόνον με ένα.

Η μελέτη των Αρχαίων Ελληνικών και η γνώση του παραδοσιακού τονικού συστήματος βοηθούν κάθε Έλληνα να επικοινωνεί καλύτερα και με τα κλασσικά κείμενα, αλλά και με τα θεόπνευστα Πατερικά κείμενα και την Εκκλησιαστική μας Υμνογραφία καθώς και με μεγάλες μορφές της Νεοελληνικής μας Λογοτεχνίας. Η γνώση αυτή αποτελεί θεμέλιο της εθνικής μας ταυτότητας μέσα στην εποχή της Παγκοσμιοποίησης.

Αποτελεί, όμως και Πανευρωπαϊκό Εκπαιδευτικό και μορφωτικό αίτημα. Αυτό αποδεικνύεται από μια ανακοίνωση του Γάλλου Υπουργού Παιδείας Ζάκ Λάνγκ στις 25 Οκτωβρίου του 2001, ο οποίος ανακοίνωσε ότι επανέρχεται η διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών και των Λατινικών στις δύο τελευταίες τάξεις των Γαλλικών Γυμνασίων και στο Λύκειο.

Μιλώντας σε διεθνές συμπόσιο στο Πανεπιστήμιο της Σαρβόνης ο Ζάκ Λάνγκυπογράμμισε: «Πρέπει να ξαναδώσουμε και να επαναφέρουμε την δυναμική των φιλολογικών σπουδών (κλασσικών και νεωτέρων). Πρέπει να ξαναβρούμε τις μεγάλες επιστήμες, να δοθούν στέρεες και καθαρές βάσεις στη διαμόρφωση των νέων. Οι κλασσικές σπουδές, τόνισε ο Γάλλος Υπουργός, δημιουργούν τις προϋποθέσεις για την επίτευξη του σκοπού, ο οποίος αναλύεται στο τρίπτυχο: Επιστροφή στα μεγάλα κείμενα, διεπιστημονική θεώρηση, ανάπτυξη κριτικού πνεύματος». (ΒΗΜΑ, 26-10-2001).

Η εξαγγελία του Ζακ Λανγκ επιβεβαιώνει ότι αναθερμαίνεται το ενδιαφέρον για τη διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών στη δευτεροβάθμια Εκπαίδευση των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ενώ στην Ελλάδα και την Κύπρο η διδασκαλία και η αναγνώριση της αξίας των αρχαίων ελληνικών λοιδορείται, γελοιοποιείται και μειώνεται στα μάτια των Ελληνόπουλων, ότι τάχα είναι «νεκρή γλώσσα, που δεν χρησιμεύει σε τίποτε», στις χώρες της Ε.Ε. αναγνωρίζεται ξανά η καθαρότητα και η γλωσσική τους αξία για τη στέρεη και ορθή διαπαιδαγώγηση των νέων.

Έτσι μαθαίνουμε με υπερηφάνεια αλλά και με πίκρα ότι αυτή τη στιγμή τα Αρχαία Ελληνικά και η Ελληνική διδάσκονται υποχρεωτικά στα Γυμνάσια θεωρητικής κατεύθυνσης στην Ολλανδία, στο Λουξεμβούργο και στην Πορτογαλία. Διδάσκονται ως μάθημα επιλογής στη Δανία, στη Γερμανία, στην Ιρλανδία και στην Ιταλία. Σε ορισμένες άλλες χώρες, όπως η Φιλανδία, η Σουηδία και η Νορβηγία διδάσκονται σε επιλεγμένα σχολεία. Στη Γαλλία όσοι μαθητές επιλέγουν τα Αρχαία Ελληνικά ή τη λατινική θα αμείβονται με ενισχυμένη βαθμολογία, η οποία θα μετρά για την προαγωγή τους.

Πηγή: ellas2.wordpress.com