
Τράπεζα Ἰδεῶν
Θησαύρισμα ἰδεῶν καί ἀναφορῶν γιά τήν Ὀρθοδοξία καί τόν Ἑλληνισμό
info@tideon.org
Κατά τη Γλωσσολογία ως «αλφάβητο» ορίζεται το «σύνολο συμβόλων με ορισμένη σειρά και τάξη, που χρησιμεύουν για να αποδίδονται οι στοιχειώδεις φθόγγοι μιας γλώσσας, με τον περιορισμό ο κάθε φθόγγος ν’ αντιστοιχεί σ’ ένα μόνο σύμβολο και αντίστροφα». Στην αλφαβητική γραφή επομένως (δηλαδή τη γραφή των λαών της Ευρώπης, της Αμερικής, της Αυστραλίας αλλά και άλλων περιοχών του πλανήτη) κάθε γράμμα αποδίδει ένα στοιχειώδη ήχο.
Α. ΑΠΟΤΕΛΕΙ Η ΦΟΙΝΙΚΙΚΗ ΓΡΑΦΗ «ΑΛΦΑΒΗΤΟ»;
Κατά τη Γλωσσολογία ως «αλφάβητο» ορίζεται το «σύνολο συμβόλων με ορισμένη σειρά και τάξη, που χρησιμεύουν για να αποδίδονται οι στοιχειώδεις φθόγγοι μιας γλώσσας, με τον περιορισμό ο κάθε φθόγγος ν’ αντιστοιχεί σ’ ένα μόνο σύμβολο και αντίστροφα». Στην αλφαβητική γραφή επομένως (δηλαδή τη γραφή των λαών της Ευρώπης, της Αμερικής, της Αυστραλίας αλλά και άλλων περιοχών του πλανήτη) κάθε γράμμα αποδίδει ένα στοιχειώδη ήχο.
Τούτο δεν ισχύει στις ατελέστερες της αλφαβητικής συλλαβικές γραφές, στις οποίες κάθε σύμβολο αποδίδει μία συλλαβή (δύο ή και περισσότερους ήχους-φθόγγους), όπως π.χ. στις συλλαβικές ελληνικές γραφές Γραμμική Α και Β ένα σύμβολο αποδίδει τη συλλαβή κο (κ+ο), άλλο σύμβολο τη συλλαβή πο (π+ο) κ.ο.κ.
Στη φοινικική γραφή (που διαθέτει μόνο σύμφωνα και κανένα φωνήεν), στα ελάχιστα διασωθέντα δείγματά της, η κατάσταση είναι ακόμα «χειρότερη», δεδομένου ότι κάθε σύμβολό της δεν αποδίδει ούτε καν μία συγκεκριμένη συλλαβή, αλλά διαφορετικές, που το διάβασμά τους αφήνεται στην «έμπνευση» του αναγνώστη. Έτσι π.χ. ένα σύμφωνο μπορεί να διαβαστεί ως μπα, μπου, μπε, μπι, μπο κ.ο.κ., ή κάποιο άλλο ως γκου, γκα, γκε, γκο κ.λπ. Επομένως, η φοινικική γραφή όχι μόνο δεν αποτελεί αλφάβητο, αλλά δεν είναι ούτε καν εξελιγμένη συλλαβική γραφή, του βαθμού τελειότητας των αντιστοίχων ελληνικών συλλαβαρίων.
Και είναι πράγματι καταπληκτικό το γεγονός, ότι έχει καθιερωθεί στην επιστήμη κατά τα τελευταία 150 χρόνια περίπου ο αντιφατικός όρος «φοινικικό αλφάβητο», προκειμένου για μία γραφή που δεν έχει καμμία σχέση με την αλφαβητική. Και είναι ακόμη πιο απίστευτη η επιβολή του επιστημονικού δόγματος, ότι το ελληνικό αλφάβητο προήλθε από το φοινικικό, το οποίο όχι μόνο δεν είναι αλφάβητο, αλλά είναι μία ατελέστερη γραφή από τις ελληνικές Γραμμικές Γραφές Α και Β.
Για τους λόγους αυτούς κατά τον προσφάτως εκλιπόντα πρόεδρο της Εταιρείας Ελλήνων Φιλολόγων Παν. Γεωργούντζο ο χαρακτηρισμός που έδωσε ο καθηγητής Γ. Μπαμπινιώτης στη φοινικική γραφή «οιονεί συλλαβικό αλφάβητο» (;!) απορρίπτεται και πρέπει να αντικατασταθεί με το ορθό «καθαρώς συνεπτυγμένο συλλαβικό» σύστημα γραφής (βλέπε Παν. Γεωργούντζου, Το Αλφάβητον Εφεύρεσις Ελληνική: άρθρο του στο περιοδικό Δαυλός, τεύχος 142,Οκτώβριος 1993,σ 8242).
ΕΠΙΓΡΑΦΗ ΠΟΥ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΩΣ Η ΠΡΩΤΗ ΟΠΟΥ ΒΡΕΘΗΚΕ ΜΕ ΦΟΙΝΙΚΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ X-ΧΙΙΙ π.Χ. ΣΤΗΝ ΣΑΡΚΟΦΑΓΟ ΤΟΥ ΑΧΙΡΑΜ (AHIRAM)
Β. Η ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΛΦΑΒΗΤΟΥ
α) Οι αρχαιολογικές αποδείξεις
Η θεωρία ότι το Αλφάβητο είναι εφεύρεση των Φοινίκων συντηρήθηκε εκτός των άλλων με το επιχείρημα ότι ορισμένα σύμβολα της φοινικικής γραφής μοιάζουν με τα αλφαβητικά γράμματα, π.χ. το ?(άλεφ) είναι αντεστραμμένο ή πλαγιαστό το ελληνικό Α κλπ. Το επιχείρημα αυτό φαινόταν ισχυρό μέχρι προ 100 ετών περίπου, όταν οι γλωσσολόγοι και οι ιστορικοί ισχυρίζονταν ακόμη ότι οι Ελληνες δεν γνώριζαν γραφή προ του 800 π.Χ.! Γύρω στο 1900 όμως ο Αρθούρος Εβανς ανάσκαψε την ελληνική Μινωική Κρήτη και ανακάλυψε τις ελληνικές Γραμμικές Γραφές, των οποίων σύμβολα ήταν ως σχήματα πανομοιότυπα προς τα 17 τουλάχιστον εκ των 24 γραμμάτων του ελληνικού Αλφαβήτου.
Με δεδομένα –α) ότι τα αρχαιότερα δείγματα των ελληνικών αυτών γραφών (Γραμμική Α και Β), που στη συνέχεια ανακαλύφθηκαν και στην Πύλο, στις Μυκήνες, στο Μενίδι, στη Θήβα, αλλά και βορειότερα, μέχρι τη γραμμή του Δούναβη και χρονολογήθηκαν τότε πριν από το 1500 π.Χ. και – β) ότι οι Φοίνικες και η γραφή τους εμφανίζονται στην ιστορία όχι πριν το 1300 π.Χ. Ο Έβανς στο έργο του Scripta Minoa διετύπωσε, πρώτος αυτός, αμφιβολίες για την αλήθεια της θεωρίας ότι οι Έλληνες έλαβαν τη γραφή από τους Φοίνικες, εκφράζοντας ταυτόχρονα την επιστημονική υποψία ότι μάλλον συνέβη το αντίθετο.
Οι αμφιβολίες για την μη προτεραιότητα των Φοινίκων έναντι των Ελλήνων στην ανακάλυψη της γραφής έγιναν βεβαιότητα, όταν ο καθηγητής Πωλ Φωρ, διεθνής αυθεντία της Προϊστορικής Αρχαιολογίας, δημοσίευσε στο αμερικάνικο αρχαιολογικό περιοδικό, εκδόσεως του Πανεπιστημίου της Ινδιάνας, Nestor (έτος 16ον,1989,σελ.2288) ανακοίνωση, στην οποία παραθέτει και αποκρυπτογραφεί πινακίδες ελληνικής Γραμμικής Γραφής, που βρέθηκαν σε ανασκαφές στο κυκλώπειο τείχος των Πιλικάτων της Ιθάκης και χρονολογήθηκαν με σύγχρονες μεθόδους στο 2700 π.Χ.
Γλώσσα των πινακίδων είναι η Ελληνική και η αποκρυπτογράφηση του Φωρ απέδωσε φωνητικά το συλλαβικό κείμενο ως εξής: Α]RE-DA-TI. DA-MI-U-A-. A-TE-NA-KA-NA-RE(ija)-TE. Η φωνητική αυτή απόδοση μεταφράζεται, κατά τον Γάλλο καθηγητή πάντοτε :«Ιδού τι εγώ η Αρεδάτις δίδω εις την άνασσαν, την θεάν Ρέαν:100 αίγας, 10 πρόβατα, 3 χοίρους». Ετσι ο Φωρ απέδειξε, ότι οι Έλληνες έγραφαν και μιλούσαν ελληνικά τουλάχιστον 1400 χρόνια πριν από την εμφάνιση των Φοινίκων και της γραφής τους στην ιστορία.
ΑΡΙΣΤΕΡΑ Η ΕΠΙΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΔΙΣΠΗΛΙΟΥ ΚΑΙ Η ΓΡΑΦΗ ΔΕΞΙΑ
Αλλά οι αρχαιολογικές ανασκαφές στον ελληνικό χώρο την τελευταία 12ετία απέδωσαν και άλλες πολλές και μεγάλες εκπλήξεις: Οι Έλληνες έγραφαν όχι μόνο τις συλλαβικές Γραμμική Α και Β Γραφές τους αλλά και ένα είδος γραφής πανομοιότυπης με εκείνη του Αλφαβήτου τουλάχιστον από το 6000 π.Χ. Πράγματιστο Δισπηλιό, μέσα στα νερά της λίμνης της Καστοριάς, ο καθηγητής Γ. Χουρμουζιάδης ανακάλυψεενεπίγραφη πινακίδα με γραφή σχεδόν όμοια με την αλφαβητική, η οποία χρονολογήθηκε με τις σύγχρονες μεθόδους του ραδιενεργού άνθρακα (C14) και της οπτικής θερμοφωταύγειας στο 5250 π.Χ.
Τρία χρόνια αργότερα ο έφορος Προϊστορικών και Κλασσικών Αρχαιοτήτων Ν. Σάμψων, ανασκάπτοντας το «Σπήλαιο του Κύκλωπα» της ερημονησίδας Γιούρα Αλοννήσου(Βόρειες Σποράδες), ανακάλυψε θραύσματα αγγείων («όστρακα») με γράμματα πανομοιότυπα με εκείνα του σημερινού ελληνικού Αλφαβήτου, τα οποία χρονολογήθηκαν με τις ίδιες μεθόδους στο 5500-6000π.Χ. Ο ίδιος αρχαιολόγος διενεργώντας το 1995 ανασκαφές στη Μήλο, ανεκάλυψε «πρωτοκυκλαδικά αγγεία» των μέσων της 3ης χιλιετίας π.Χ., που έφεραν πανομοιότυπα τα γράμματα του Ελληνικού Αλφαβήτου Χ,Ν,Μ,Κ,Ξ,Π,Ο,Ε.
Είναι πρόδηλο, ότι οι αρχαιολογικές αυτές ανακαλύψεις όχι απλώς προσέδωσαν ήδη το χαρακτήρα του κωμικού στη λεγόμενη «Φοινικική Θεωρία» περί ανακαλύψεως της γραφής, αλλά ανατρέπουν εκ βάθρων ολόκληρη την επίσημη χρονολόγηση της ελληνικής Ιστορίας, όπως αυτή διδάσκεται, αλλά και την επίσημη παγκόσμια Ιστορία του Πολιτισμού.
β) Η οιονεί μαθηματική απόδειξη
Αλλά παράλληλα προς την κατεδάφιση του χάρτινου οικοδομήματος του «Φοινικικού» αλφαβήτου με τη βοήθεια της αρχαιολογικής σκαπάνης, προέκυψε κι ένα νέο συντριπτικό στοιχείο, που μας το πρόσφερε η επί 20 χρόνια σεμνή και αθόρυβη μελέτη της ελληνικής Γλώσσας και Γραφής από έναν μεγάλο ερευνητή, τον Ηλία Λ. Τσατσόμοιρο, που δυστυχώς χάθηκε στις 19 Δεκεμβρίου 1991, αφού όμως πρόλαβε να ολοκληρώσει , λίγους μήνες πριν απ’ τον αδόκητο θάνατό του, την ριζοσπαστική έρευνά του «Ιστορία Γενέσεως της Ελληνικής Γλώσσας -Από τον έλλοπα θηρευτή μέχρι την εποχή του Διός- Η αποκωδικοποίηση του Ελληνικού Αλφαβήτου».
Στην έρευνά του αυτή, την οποία ο υπογράφων το παρόν άρθρο είχα την τιμή να εκδώσω (έκδοση «Δαυλός»,1991) και να την επιμεληθώ φιλολογικά -αλλά και να συνεργασθώ μαζί του επί μία δεκαετία συζητώντας τα άπειρα προβλήματα που προέκυπταν στην πορεία της και δημοσιεύοντας υπό μορφή άρθρων τμήματά της στον «Δαυλό»- ο αείμνηστος συνεργάτης μου απέδειξε με θαυμαστό τρόπο, ότι κάθε γράμμα του ελληνικού Αλφαβήτου περιέχει μια σταθερή κωδική σημασία, την οποία εισάγει κυριολεκτικά ή μεταφορικά ως επί μέρους έννοια στην γενική έννοια κάθε ελληνικής λέξεως στην οποία ανήκει.
Έτσι τελικά κάθε (αρχαία) ελληνική λέξη αποτελεί ένα οιονεί αρκτικόλεξο [όπως π.χ. Δ(ημόσια) Ε(πιχείρηση) Η(λεκτρισμού): ΔΕΗ], όπου κάθε γράμμα (ανάλογα με τη θέση που κατέχει στην σειρά των γραμμάτων της λέξεως) δίνει ένα σημαντικό ή λιγότερο σημαντικό νοηματικό στοιχείο της και όλα μαζί δίνουν τον λογικό ορισμό της έννοιας που εκφράζει η λέξη. Σημειώνεται εδώ, ότι την «ειδοποιό διαφορά» της έννοιας δίνει συνήθως το αρκτικό γράμμα.
Δεν υπάρχει εδώ ασφαλώς ο χώρος, για να παρουσιάσω τις κωδικές σημασίες των γραμμάτων του ελληνικού Αλφαβήτου εν τω συνόλω τους, όπως αναλύονται στην επαναστατική αυτή ανακάλυψη στον τομέα της μελέτης του ανθρωπίνου Λόγου. Αλλά ενδεικτικά θα διαλέξω ένα μόνο απ’ τα 24 γράμματά μας, το υ ή Υ (μια που αυτό θεωρείται και ως «αντιπροσωπευτικά ελληνικό», Υ Greacum στο δήθεν «Λατινικό» Αλφάβητο, που δεν είναι άλλο από μία παραλλαγή του ελληνικού, της Χαλκίδας).
Το ύψιλον λοιπόν, όπως και το σχήμα του δείχνει, έχει την κωδική σημασία της κοιλότητας ή (ανεστραμμένο) την κυρτότητας και αυτήν εισάγει στις έννοιες των ελληνικών λέξεων που το περιέχουν -και κατ’ επέκτασιν, ενίοτε, και την σημασία των υγρών (τα οποία διά φυσικής ροής καταλήγουν και γεμίζουν την κοιλότητα).
Προχείρως αναφέρω μερικές ονομασίες αγγείων και υγρών όπου το αμφικωνικό κ-Υ-πελλο είναι του 2700 π.Χ. και απόκειται στο Μουσείο Ηρακλείου: στις αναφερόμενες εκεί λέξεις μπορούν να προστεθούν και πολλές άλλες όπως κοτ-Υ-λη, γο-Υ-ττος, τρ-Υ-βλίον, π-Υ-ξίς, αμφορε-Υ-ς, β-Υ-τίον, λ-Υ-χνος, πρόχο-Υ-ς, σκε-Υος κλπ. -όλες με την σημασία του κοίλου αντικειμένου), αλλά και πλείστες άλλες λέξεις όπως κ-Υ-ησις (κυρτότητα της κοιλιάς της εγκ-Υ-ου γυναίκας), κ-Υ-μα (κυρτότητα ή κοιλότητα στην επιφάνεια της θάλασσας), κρ-Υ-πτη (κοιλότητα εδάφους), Υ-πό (η πρόθεση:κοιλότητα κάτω από μία στάθμη ή επίπεδο), Υ-πέρ (η πρόθεση: κυρτότητα πάνω από μία στάθμη ή επίπεδο=Υ-ψος), όλες οι λέξεις που έχουν ως πρώτα συνθετικά τους τις προθέσεις Υ-πό και Υ-πέρ, που ανέρχονται σε εκατοντάδες, αλλά και χιλιάδες άλλες.
Η μεγαλοφυής αυτή ανακάλυψη, την οποία δυστυχώς η επίσημη επιστήμη επί 8 χρόνια εξακολουθεί να «αγνοεί», αν και αποτελεί συνέχεια και ολοκλήρωση της λησμονημένης Πλατωνικής προσεγγίσεως του προβλήματος της γλώσσας («Κρατύλος»):
1. Διαλύει οριστικά την θεωρία, ότι η ελληνική Γλώσσα προήλθε από άλλη (την δήθεν «Ινδοευρωπαϊκή»), δεδομένου ότι αποδεικνύεται ως η μόνη μη συμβατική γλώσσα του κόσμου, η μόνη γλώσσα δηλαδή που παρουσιάζει αιτιώδη σχέση μεταξύ του σημαίνοντός της (λέξεως) και του σημαινομένου της (του πράγματος που ονομάζει η λέξη).
2. Κατ’ επέκταση αποδεικνύει, ότι είναι η πρώτη και η μόνη δημιουργηθείσα γλώσσα του ανθρωπίνου είδους, από την παραφθορά της οποίας απέρρευσαν οι συμβατικές γλώσσες (δηλαδή αυτές όπου υπάρχει αναιτιώδης σχέση μεταξύ σημαίνοντος και σημαινομένου), όπως είναι όλες ανεξαιρέτως οι λοιπές γλώσσες του πλανήτη.
3. Αποδεικνύει κατά μη επιδεχόμενο καμία λογική αμφισβήτηση τρόπο, ότι το Αλφάβητο έγινε από τους Έλληνες, για να αποδώσουν με τα κωδικά τους 24 ή 27 γράμματα τις έννοιες των ελληνικών λέξεων -και μόνον αυτών.
4. Δείχνει συγκριτικά, ότι τα σύμβολα της φοινικικής γραφής και οι ονομασίες τους («αλεφ»=βόδι, «μπεθ»=καλύβα, «γκιμέλ»=καμήλα κ.λπ.) όχι μόνο δεν περικλείουν κωδικές ονομασίες, αλλά συνάπτονται ή παραπέμπουν σε πρωτόγονες ζωικές καταστάσεις.
γ. το απόσπασμα του Ηροδότου
Όλοι οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς που αναφέρονται στο Αλφάβητο («Γράμματα», όπως το έλεγαν), το θεωρούν πανάρχαια ελληνική εφεύρεση (του Προμηθέα, του Παλαμήδη, του Λίνου κλπ.). Η θεωρία του «Φοινικικού» Αλφαβήτου πάντοτε στηριζόταν και στηρίζεται ακόμη από τους υποστηρικτές της σε μία εξαίρεση του κανόνα αυτού. Την εξαίρεση αυτή αποτελεί ένα απόσπασμα του Ηροδότου, που ο ίδιος παρουσιάζει ως προσωπική γνώμη του («ως εμοί δοκέει» = όπως μου φαίνεται…), την οποία σχημάτισε, όπως αναφέρει σε προηγούμενη παράγραφο, «αναπυνθανόμενος» (=παίρνοντας πληροφορίες από άλλους).Αλλά ας δούμε το κείμενο του Ηροδότου («Ιστορία, Ε 58»):
«58.Οι δε Φοίνικες ούτοι οι συν Κάδμω απικόμενοι τών ήσαν Γεφυραίοι άλλα τε πολλά οικήσαντες ταύτην την χώρην εισήγαγον διδασκάλια ες τους Έλληνας και δη και γράμματα, ουκ εόντα πριν Έλλησι ως εμοί δοκέει, πρώτα μεν τοίσι και άπαντες χρέωνται Φοίνικες· μετά δε χρόνου προβαίνοντος άμα τη φωνή μετέβαλλον και τον ρυθμόν των γραμμάτων».
[58.Οι δε Φοίνικες αυτοί, που μαζί με τον Κάδμο αφίχθησαν, εκ των οποίων και οι Γεφυραίοι, και σε πολλά άλλα μέρη κατοικήσαντες την χώραν αυτήν εισήγαγαν και τέχνες (νέες ή άγνωστες) στους Έλληνες και μάλιστα και (κάποια) γραφή, η οποία δεν ήταν γνωστή πριν στους Έλληνες, καθώς εγώ νομίζω, πρώτα αυτήν την γραφή την οποίαν και όλοι οι Φοίνικες μεταχειρίζονται· μετά όμως με την πάροδο του χρόνου (οι Φοίνικες) μετέβαλλαν μαζί με τη γλώσσα (τους) και το είδος αυτό της γραφής.]
Στο απόσπασμα αυτό το σημαντικώτερο είναι, ότι στην κρίσιμη φράση («άμα τη φωνή μετέβαλλον και τον ρυθμόν των γραμμάτων») αποκαλύπτεται, ότι οι Φοίνικες-Γεφυραίοι, που πήγαν στην Βοιωτία με τον Κάδμο, έφεραν από την Φοινίκη κάποια γραφή τους, αλλά καθώς οι Φοίνικες άλλαξαν τη γλώσσα τους (έμαθαν πιά δηλαδή τα Ελληνικά), άλλαξαν και αυτή τη γραφή τους (έγραφαν πιά δηλαδή με την υπάρχουσα στη Βοιωτία πανάρχαια ελληνική γραφή). Στη δήλωση λοιπόν αυτή του Ηροδότου οι μεταφραστές δίνουν το νόημα, ότι οι ντόπιοι Ελληνες Βοιωτοί και όχι οι Φοίνικες μετανάστες άλλαξαν την δική τους γλώσσα και γραφή και υιοθέτησαν τη φοινικική!
Στην γενικά ασυνάρτητη αυτή αναφορά στον Αλφάβητο, όπως διασώθηκε, είναι προφανείς και οι παρεμβάσεις-αλλοιώσεις που ακολουθούν στο κείμενο και που διαπράχθηκαν άγνωστο από ποιούς και πότε. Αλλά ας δούμε την ύποπτη συνέχεια του κειμένου, όπως έφθασε σ’ εμάς: «Περιοίκεον δε σφέας τα πολλά των χώρων τούτον τον χρόνον Ελλήνων Ίωνες οι παραλαβόντες διδαχή παρά των Φοινίκων τα γράμματα, μεταρυθμίσαντες σφέων ολίγα εχρέωντο, χρεώμενοι δε εφάτισαν, ώσπερ και το δίκαιον έφερε εισαγαγόντων Φοινίκων ες την Ελλάδα, Φοινίκηια κεκλήσθαι».
[Κατοικούσαν δε πέριξ αυτών (των Φοινίκων) στα περισσότερα μέρη κατ’ εκείνο τον χρόνο (του Κάδμου) εκ των Ελλήνων Ίωνες, οι οποίοι παραλαβόντες διά της επαφής ή και διδασκαλίας παρά των Φοινίκων τη γραφή τους αλλάξαντες την μορφή της γραφής αυτών oλίγα μετεχειρίζοντο. Μεταχειριζόμενοι δε αυτά είπαν, καθώς ήταν δίκαιο, επειδή τα εισήγαγαν στην Ελλάδα Φοίνικες, να ονομάζωνται Φοινικά.]
Η αναφορά αυτή, κατά των Η. Τσατσόμοιρο («Δαυλός», τ.118), ότι δηλαδή εκ των Ελλήνων οι Ιωνες οι κατοικούντες πέριξ των Φοινίκων παρέλαβαν τη Φοινικική γραφή και λίγα γράμματά της μεταχειρίζονταν, αφού τα τροποποίησαν, και χάριν του δικαίου, επειδή οι Φοίνικες τα εισήγαγαν στη Ελλάδα, τα ονόμασαν Φοινικικά, αποτελεί κραυγαλέα αντίφαση και συνεπώς πρόκειται για πλαστή υποπαράγραφο, δήθεν επεξηγηματική, η οποία σκοπεύει να καταστήσει αβαρή την προηγηθείσα πληροφορία «άμα τη φωνή μετέβαλλον και τον ρυθμόν των γραμμάτων». Και όμως η «Φοινικική Θεωρία» θεμελιώθηκε εξ ολοκλήρου και συντηρείται πάνω στο θεμέλιο της προφανούς αυτής πλαστογραφίας.
Η «Φοινικική Θεωρία» καθιερώθηκε στην Ευρώπη σε μία εποχή που, όπως γράφει ο διαπρεπής σύγχρονος Αγγλος κλασσικός φιλόλογος S.G.Rembroke («The Legacy of Greece,εκδ. Oxford University Press,1984), «στους Φοίνικες γενικά εδίδετο ένας ρόλος ενδιαμέσων», που ξέφευγε από οιαδήποτε πληροφορία της ιστορίας, ένας ρόλος δηλαδή μεταφορέων της σοφίας και του πολιτισμού του περιουσίου λαού του Ισραήλ στους απολίτιστους λαούς και δη στους Έλληνες.
Αυτά βέβαια είναι συγχωρητέα, αφού λέγοντας περί τα τέλη του Μεσαίωνα, οπότε ο θρησκευτικός φανατισμός και ο σκοταδισμός είχαν φθάσει σε τέτοιο σημείο, ώστε να θέλουν την κόρη του Αγαμέμνονος Ιφιγένεια ως κόρη του Ιεφθά, τον Δευκαλίωνα ως Νώε, τον Απι ως σύμβουλο του Ιωσήφ, τον Απόλλωνα, τον Πρίαμο, τον Τειρεσία και τον Ορφέα ως διαστροφές του Μωυσή, την ιστορία των Αργοναυτών ως διάβαση των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο στην Παλαιστίνη και άλλα πολλά παρόμοια. Αυτές τις επισημάνσεις τις κάνει ο Rembroke.
Και καταλήγουμε εμείς: Τότε ο Ελληνισμός, ευρισκόμενος από άποψη εθνικής αυτοσυνειδησίας σε κωματώδη πνευματική κατάσταση και από άποψη ιστορικής αυτογνωσίας σε αφασία, ήταν εντελώς ανίκανος να υπερασπιστή την ιστορία του και τον πολιτισμό του, και γι’ αυτό δεν αντιδρούσε και δεν μπορούσε να αντιδράσει. Σήμερα με την ανοχή ή και τη συνηγορία μας κάνουν τη γλώσσα μας «Ινδοευρωπαϊκή», τη γραφή μας «φοινικική», την Αθηνά μας και τον Σωκράτη μας «μαύρους» και τον πολιτισμό μας «αφρικανικό». Τώρα άραγε σε ποια πνευματική κατάσταση βρισκόμαστε;
Τι έγινε το τεκμήριο της πρωτοελλαδικής γραφής του 5500 π.Χ.
«…Σήμερα, ἀγαπητοί μου, εἶναι 30 Νοεμβρίου και απὸ αὔριο ἀρχίζει ὁ χειμώνας (Δεκέμβριος-Ἰανουάριος-Φεβρουάριος).
Εορτάζει ἕνας κορυφαῖος Άγιος και αυτός είναι ὁ Απόστολος Ἀνδρέας ὁ πρωτόκλητος.
Ο προστάτης μας, αλλά καί ο πρωτοστάτης μας στίς Παρακλήσεις του απέναντι τού Χριστού γιά να μή μάς καταστρέψει ένεκα τών πολλών “καλών πράξεων” πού καθημερινά σ΄ αυτή τήν Πολιτεία κάνουμε…
Ἑορτάζουν σήμερα πολλοί.
Ἑορτάζουν ἄντρες ποὺ φέρουν τὸ ὄνομα Ἀνδρέας ἀλλὰ καὶ πολλὲς γυναῖκες ποὺ φέρουν τὸ ὄνομα Ἀνδριάνα.
Ἑορτάζει στὴν Πελοπόννησο ἡ Πάτρα, ὅπου μαρτύρησε ὁ ἅγιος Ἀνδρέας. Ἑορτάζει καὶ ἡ πολύδακρυς Κύπρος μας· στὸ ἄκρο τοῦ νησιοῦ, ποὺ τώρα τὸ κατέχουν οἱ Τοῦρκοι, ὑπάρχει μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου. Ἑορτάζει καὶ τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, τοῦ ὁποίου πολιοῦχος εἶνε ὁ ἅγιος Ἀνδρέας.
Ποιός όμως ἦταν ὁ Άγιος Ἀνδρέας;
Στοὺς Ἁγίους Τόπους, ἀγαπητοί μου, ὑπάρχει μιά λίμνη ἢ θάλασσα τῆς Τιβεριάδος ἢ τῆς Γαλιλαίας ἢ τῆς Γεννησαρέτ όπως λέγεται.
Στὰ γύρω χωριὰ κατοικοῦσαν ψαρᾶδες, ποὺ ἔρριχναν τὰ δίχτυα καὶ ζοῦσαν ἀπὸ τὰ ψάρια ποὺ ἔπιαναν.
Φτωχοὶ οἱ ψαρᾶδες, ἔμεναν σὲ καλύβες. Ἀλλὰ μέσα στὶς καλύβες κατοικοῦσαν ἄγγελοι.
Τώρα, δυστυχώς, σὲ σπίτια μεγάλα καὶ διαμερίσματα πολυτελῆ, σὲ μέγαρα καὶ παλάτια μὲ ὅλες τὶς ἀνέσεις, (δεν κατοικούν άγγελοι) αλλά κατοικοῦν δαίμονες…
Γι᾽ αὐτὸ και ὁ Θεὸς ἐπιτρέπει καὶ γίνονται σεισμοί, ποὺ κατεδαφίζουν ὑπερήφανα κτήρια ἀνομίας.
Στὰ δυτικὰ τῆς λίμνης, σὲ μιὰ καλύβα τῆς Βηθσαϊδά, ζοῦσε καὶ ἡ οἰκογένεια τοῦ ἁγίου Ἀνδρέα. Ὁ πατέρας του ὁ Ἰωνᾶς ἦταν ἕνας ἅγιος ἄνθρωπος. Τὰ δυὸ παιδιά του ποὺ γνωρίζουμε –θὰ εἶχε καὶ ἄλλα–, εἶνε ὁ Ἀνδρέας ποὺ ἦταν ἄγαμος καὶ ὁ Πέτρος ποὺ εἶχε οἰκογένεια. Βοηθοῦσαν τὸν πατέρα ψαρεύοντας κι αὐτοὶ μαζί του στὴ λίμνη.
Ἡ οἰκογένεια, ὅπως εἴπαμε, ἦταν φτωχιὰ ἀλλὰ ἔντιμη καὶ εὐσεβής.
Μέσα στὸ σπίτι τοῦ Ἰωνᾶ βασίλευε εἰρήνη, κακὸς λόγος δὲν ἀκουγόταν. Τὰ παιδιὰ ἦταν ὑπάκουα, κι ὁ πατέρας τὰ συμβούλευε –σὰ νὰ τὸν ἀκούω– στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Τοὺς ἔλεγε νὰ τηροῦν τὸν νόμο τοῦ Κυρίου, νὰ προσεύχωνται, νὰ διαβάζουν τὴ Βίβλο, νὰ ἐλπίζουν στὸν οὐράνιο πατέρα, νὰ περιμένουν τὸ Μεσσία, τὴ λύτρωσι τοῦ Ἰσραήλ.
Ἔτσι ζοῦσε ἡ οἰκογένεια αὐτή, μέσα ἀπ᾽ τὴν ὁποία βγῆκε ὁ ἀπόστολος Ἀνδρέας.
Ὅταν ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος ἄρχισε τὸ κήρυγμα στὸν Ἰορδάνη, ὁ Ἀνδρέας ἦταν ἀπὸ ἐκείνους ποὺ τὸν πλησίασαν καὶ ἔγιναν μαθηταί του. Ἀλλὰ μετὰ τὴ βάπτισι τοῦ Χριστοῦ τὸν ἄκουσαν μιὰ μέρα, αὐτὸς κι ἄλλος ἕνας μαθητής, νὰ δείχνῃ τὸν Ἰησοῦ καὶ νὰ λέῃ· «Ἴδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ», δηλαδή νά, τοῦ Θεοῦ τὸ πρόβατο (Ἰω. 1,36), αὐτὸς δηλαδὴ εἶνε ὁ Μεσσίας. Ἀμέσως τότε ἀκολούθησαν τὸν Ἰησοῦ.
Πῆγαν ἐκεῖ ποὺ ἔμενε κ᾽ ἔμειναν μαζί του ἐκείνη τὴν ἡμέρα μέχρι τὶς τέσσερις τὸ ἀπόγευμα ( ακούγοντας τήν πρωτόγνωρη γιά τούς Εβραίους διδασκαλία Του..
Αὐτὴ ἦταν ἡ πρώτη γνωριμία τοῦ Ἀνδρέα μὲ τὸν Χριστό. Καὶ τόσο ἐνθουσιάστηκε γιὰ τὸν θησαυρὸ ποὺ ἀνακάλυψε, ὥστε γεμᾶτος χαρὰ ἔτρεξε, βρῆκε τὸν ἀδελφό του τὸν Πέτρο καὶ τοῦ λέει· «Εὑρήκαμεν τὸν Μεσσίαν» (ἔ.ἀ. 1,42). Μετὰ ἀπὸ λίγο καιρὸ ὁ Χριστὸς τοὺς κάλεσε καὶ ἔγιναν ἐπισήμως μαθηταί του.
Ὁ Ἀνδρέας ἔμεινε σταθερὰ πιστὸς στὸν Χριστό. Δὲν Τὸν ἀρνήθηκε ὅπως ὁ Πέτρος, δὲν Τὸν πρόδωσε ὅπως ὁ Ἰούδας. Ἦταν κοντά Του ὅταν ὁ Χριστὸς ἔκανε τὸ πρῶτο θαῦμα στὸ γάμο τῆς Κανᾶ· Αὐτὸς ποὺ κάνει τὰ κλήματα νὰ παίρνουν τὸ νερὸ καὶ νὰ τὸ κάνουν χυμό, Αὐτὸς καὶ τότε ἔκανε τὸ νερὸ κρασὶ μέσα στὰ δοχεῖα. «Μέγας εἶ, Κύριε, καὶ θαυμαστὰ τὰ ἔργα σου, καὶ οὐδεὶς λόγος ἐξαρκέσει πρὸς ὕμνον τῶν θαυμασίων σου» (Μ. Ἁγιασμ.). Ἦταν κοντά Του σὲ κάθε κήρυγμα, ὅταν ὁ Χριστὸς δίδασκε ἀλήθειες ποὺ ποτέ δὲν εἶχαν ξανακουστῆ κ᾽ οἱ ἄνθρωποι ἔτρεχαν σ᾽ Αὐτὸν ὅπως οἱ μέλισσες στὸν ἀνθό.
Ἦταν κοντά Του ὅταν ὁ Χριστὸς ἔκανε τὰ μεγάλα του θαύματα καὶ ἔβγαζε δαιμόνια. Ἦταν κοντά Του ὅταν ὁ Χριστὸς βρέθηκε μὲ τὰ πλήθη στὴν ἔρημο καὶ ρώτησε· «Πόθεν ἀγοράσωμεν ἄρτους ἵνα φάγωσιν οὗτοι;». Τότε ὁ Ἀνδρέας εἶπε· Εἶνε ἐδῶ ἕνα παιδὶ ποὺ ἔχει πέντε κρίθινα ψωμιὰ καὶ δύο ψάρια, «ἀλλὰ ταῦτα τί ἐστιν εἰς τοσούτους;», ποῦ νὰ φτάσουν αὐτὰ γιὰ τόσους; (Ἰω. 6,5,8).
Κ᾽ ἐν συνεχείᾳ εἶδε τὸν Κύριο νὰ τὰ πολλαπλασιάζῃ καὶ νὰ χορταίνουν ὅλοι ἐκεῖνοι. Ἦταν κοντά Του ὅταν πῆγε στὸ μνῆμα καὶ εἶπε στὸν νεκρὸ Λάζαρο «Λάζαρε, δεῦρο ἔξω» (Ἰω. 11,43).
Ἦταν κοντά Του ὅταν ὁ Χριστὸς μπῆκε στὰ Ἰεροσόλυμα καὶ τὰ πλήθη σὲ μιὰ πρωτοφανῆ αὐθόρμητη ἐκδήλωσι τὸν ὑποδέχθηκαν καὶ τὰ παιδιὰ φώναζαν «Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου» (Ἰω. 12,13 = Ψαλμ. 117,26). Κοντὰ στὸΝ Χριστὸ ἦταν ὁ Ἀνδρέας τὴν εὐλογημένη νύχτα τῆς Μεγάλης Πέμπτης στὸ Μυστικὸ Δεῖπνο, στὰ συνταρακτικὰ γεγονότα τῶν παθῶν, στὶς ἐμφανίσεις τοῦ Κυρίου μετὰ τὴν Ἀνάστασι, ὅταν ἦρθε κεκλεισμένων τῶν θυρῶν καὶ εἶπε «Εἰρήνη ὑμῖν» (Ἰω. 20,19,21). Παρὼν ἦταν στὴν Ἀνάληψι, ὅταν ὁ Χριστὸς ἔφυγε γιὰ τοὺς οὐρανούς. Παρὼν καὶ στὴν Πεντηκοστή, ὅταν τὸ Πνεῦμα το ἅγιο κατέβηκε «ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν» (ἀπόλ. Πεντ.) καὶ ἔκανε τοὺς ἀποστόλους πανσόφους διδασκάλους.
Παντοῦ ὁ Ἀνδρέας ἀκολούθησε πιστὰ τὸ Χριστό. Παρὼν ἦταν καὶ σὲ ἕνα περιστατικὸ ποὺ ἔχει σχέση μ᾽ ἐμᾶς τούς Έλληνες! Πῆγαν στὰ Ἰεροσόλυμα νὰ προσκυνήσουν Ἕλληνες προσήλυτοι, Ἕλληνες δηλαδὴ ποὺ ἤθελαν νὰ ἐνταχθοῦν στὸν λαὸ τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Ἄκουγαν, ὅτι παρουσιάστηκε ἕνας διδάσκαλος ἀνώτερος ἀπὸ τὸν Πλάτωνα τὸν Ἀριστοτέλη καὶ τὸν Σωκράτη, πλησίασαν τοὺς μαθητὰς τοῦ Χριστοῦ καὶ ζήτησαν νὰ Τὸν δοῦν.
Τότε ὁ Ἀνδρέας μαζὶ μὲ τὸν Φίλιππο τοὺς ὡδήγησαν στὸ Χριστὸ καὶ ὁ Κύριος χάρηκε ποὺ εἶδε τὸ ἐνδιαφέρον τους· εἶπε μάλιστα μιὰ προφητεία, λόγια ποὺ ἀποτελοῦν τὸ μεγαλύτερο ἔπαινο γιὰ τὸ ἔθνος μας.
Εἶπε· «Ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῇ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου» (Ἰω.12,23).
(Ήλθε δηλαδή ή ώρα πού διά μέσου τής γνωριμίας αυτής με τούς Έλληνες πού θά γίνουν Χριστιανοί, θα δοξασθεί ο Θεάνθρωπος Χριστός, μιά καί τώρα πού οί Εβραίοι θα μέ αποκηρύξουν καί θα μέ σταυρώσουν φεύγω οριστικά από αυτούς…).
Ἔτσι ὁ Ἀνδρέας σχετίζεται καὶ μὲ τὸ Έθνος μας (μια και η Βυζαντινή Αυτοκρατορία στην αρχή και η Ελλάδα αργότερα κράτησαν και κρατούν ακόμη την αρχαία Αποστολική Παράδοση και την Ορθοδοξία ως το Νέο Ισραήλ της χάριτος του Χριστού πού οί τότε Εβραίοι εσταύρωσαν..).
Μετὰ τὴν Πεντηκοστὴ ἡ παράδοσις λέει, ὅτι οἱ μαθηταὶ σκορπίστηκαν στὰ τέσσερα σημεῖα τοῦ ὁρίζοντος γιὰ νὰ κηρύξουν τὸ εὐαγγέλιο, καὶ ὁ Ἀνδρέας πῆρε τὸ ῥαβδί του καὶ πῆγε στὴ Βιθυνία τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, στὴν Σκυθία ποὺ βρίσκεται στὰ βόρεια τοῦ Εὐξείνου Πόντου (στὴ ῾Ρωσία, ὅπου καὶ τιμᾶται ἰδιαιτέρως), στὴ Χαλκηδόνα, στὸ Βυζάντιο (τὴ σημερινὴ Κωνσταντινούπολι, γι᾽ αὐτὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο τὸν ἔχει προστάτη), στὴ Θρᾴκη, τὴ Μακεδονία, τὴ Θεσσαλία καὶ τὴν Ἀχαΐα, καθὼς καὶ στὸν Πόντο (Ἀμισό, Τραπεζοῦντα, Ἡράκλεια, Ἄμαστρι καὶ Σινώπη).
Ἐκεῖ κήρυξε μέσα σὲ μεγάλες δυσκολίες καὶ ἵδρυσε ἐκκλησίες.
Μετὰ τὴ Σινώπη πέρασε ἀπὸ τὴ Νεοκαισάρεια καὶ τὰ Σαμόσατα. Ὅλες αὐτὲς οἱ περιοχὲς ἄκουγαν γιὰ πρώτη φορὰ τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου.
Ἔφτασε τέλος στὴν Πάτρα. Κήρυξε κ᾽ ἐκεῖ, ἔκανε θαύματα, θεράπευσε ἀρρώστους μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ τὴ γυναῖκα τοῦ ῾Ρωμαίου ἀνθυπάτου Μαξιμίλα καὶ προσείλκυσε στὴν πίστι τοῦ Χριστοῦ ὅλη τὴν πόλι τῶν Πατρῶν. Αὐτὸ προκάλεσε τὸ μένος καὶ τὴν κακία τῶν εἰδωλολατρῶν.
Ὁ ἀνθύπατος Αἰγεάτης τὸν ἔπιασε, τὸν ἔδεσε καὶ τὸν ἔρριξε στὸ μπουντρούμι ὅπου τὸν ἄφησε νηστικό. Ὅταν πλέον ἔφτασε ἡ ὥρα, τὸν ἔβγαλε ἀπὸ τὴ φυλακὴ καὶ τὸν θανάτωσε – πῶς νομίζετε; τὸν σταύρωσε ἀνάποδα, μὲ τὸ κεφάλι πρὸς τὰ κάτω! άν καί συνήθως εἰκονίζεται μὲ σταυρὸ χιαστί. Ἔτσι ἔγινε μιμητὴς τοῦ Ἐσταυρωμένου.
Ἀπὸ ποῦ βγῆκε, ἀγαπητοί μου, ὁ ἀπόστολος Ἀνδρέας; Ἀπὸ μιὰ οἰκογένεια! Τί οικογένεια όμως; Ἂν δὲν ἦταν ὁ εὐσεβὴς Ἰωνᾶς, θὰ εἴχαμε σήμερα Ἀνδρέα; Ἡ οἰκογένεια ἔχει μεγάλη σημασία γιὰ τὴ διάπλασι τῶν χαρακτήρων.
Ὁ πατέρας καὶ ἡ μάνα εἶνε ἡ ῥίζα τῆς οἰκογενείας καὶ ἡ οἰκογένεια ἡ ῥίζα τῆς κοινωνίας. Ἐὰν ἡ ῥίζα εἶνε σάπια, σάπιοι θὰ εἶνε καὶ οἱ καρποί· ἐὰν ἡ ῥίζα εἶνε γερή, καὶ οἱ καρποὶ θὰ εἶνε καλοί.
Ὑπάρχει όμως σήμερα Χριστιανικὴ οἰκογένεια; Ὑπῆρχε κάποτε· καὶ ἦταν αὐτὴ τὸ μεγάλο πανεπιστήμιο. Ὅλα μπορεῖ νὰ τὰ ξεχάσῃς· ἕνα δὲν ξεχνιέται, τὰ λόγια τῆς μάνας τοῦ πατέρα τῆς γιαγιᾶς· φυτεύονται στὴν καρδιά. Τότε οἱ Χριστιανοὶ Ἕλληνες στὶς καλύβες τους τὸ πρωὶ ποὺ ξυπνοῦσαν προσεύχονταν, διάβαζαν Εὐαγγέλιο καὶ βίους ἁγίων.
Ἂν ἀκουγόταν κακὸς λόγος, ἡ ἀγράμματη γιαγιὰ ἔβαζε πιπέρι στὸ στόμα. Γνώρισα ἕναν γέροντα καὶ μοῦ ἔδειξε τὴ γλῶσσα του ποὺ ἦταν καμμένη. Μοῦ τὴν ἔκαψε ἡ μάνα μου μὲ κάρβουνο, λέει, ὅταν εἶπα κάποτε ἕνα κακὸ λόγο…
Δεῖξτε μου μιὰ τέτοια οἰκογένεια, νὰ πέσω νὰ φιλήσω τὰ πόδια τους.
Δὲν ὑπάρχει. Τὸ σπίτι ἔγινε πλέον ξενοδοχεῖο ὕπνου καὶ φαγητοῦ.
Ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ χριστιανικὲς οἰκογένειες. Ἀπὸ κεῖ θὰ βγῇ ὁ καλὸς δάσκαλος, ὁ γενναῖος ἀξιωματικός, ὁ εὐλαβὴς κληρικός. Ὅσοι εἶστε γονεῖς, σκεφθῆτε τὴν εὐθύνη σας· προσέξτε πῶς θ᾽ ἀναθρέψετε τὰ παιδιά, ὥστε νὰ γίνουν ἡ ἐλπίδα γιὰ τὸ μέλλον.
Εἴθε ὁ Θεός, διὰ πρεσβειῶν τοῦ ἁγίου Ἀνδρέου, νὰ φυλάῃ ὅλους μας· ἀμήν.
(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
Πηγή: (Απομαγνητοφωνημένη ὁμιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου εις τον ἱερό ναὸ του Αγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης Κυριακὴ 30-11-1980), Ενωμένη Ρωμηοσύνη
Πολλοί θεωροῦν τή γιόγκα ὡς ἄσκηση γυμναστικῆς, ἐπειδή μ’ αὐτήν τή μορφή προβάλλεται ἀπό τά γυμναστήρια. Προσεκτική μελέτη ἀποδεικνύει ὅτι ἡ γιόγκα οὔτε γυμναστική εἶναι, οὔτε ὡς γυμναστική μόνο ἐμφανίζεται.
Ποιά εἶναι, τελικά, ἡ γιόγκα; Ἡ στρατηγική τῆς πολυγλωσσίας
Λόγῳ τῆς ἐπιδιωκόμενης ἀπό τούς γκουρού[1] διείσδυσης τοῦ Ἰνδουϊσμοῦ στή σκέψη καί σέ κάθε πτυχή τῆς ζωῆς τοῦ Δυτικοῦ κόσμου, ἡ γιόγκα παρουσιάζεται μέ πολλά πρόσωπα, σχήματα, μάσκες: Ὡς φιλοσοφία, θρησκεία, ὡς τρόπος ἀπόκτησης ὑπερφυσικῶν ἐμπειριῶν, ὡς μέθοδος αὐτογνωσίας, ὡς εἶδος γυμναστικῆς, χοροῦ, ὡς μέσο διασκέδασης, μεταμόρφωσης τῆς ἐρωτικῆς «ἐνέργειας», ὡς διαλογισμός γιά τή χαλάρωση ἀπό τό στρές, ὡς θεραπεία ψυχικῶν καί σωματικῶν ἀσθενειῶν, ὡς θεραπεία τοῦ προσωπικοῦ καί οἰκογενειακοῦ κάρμα, ὡς ἡ σύγχρονη παιδαγωγική πρόταση γιά τήν ἀναβάθμιση τῆς ἐνδοοικογενειακῆς ἐπικοινωνίας καί τῆς ἐκπαιδευτικῆς διαδικασίας… Ἡ γιόγκα γίνεται «τά πάντα τοῖς πᾶσι», ἀνάλογα μέ τίς προτιμήσεις τους.
Στά πλαίσια αὐτῆς τῆς στρατηγικῆς, ἡ γιόγκα ἀλλάζει ὀνομασίες, ὁρολογίες, τεχνικές καί τακτικές: Hatha, Hatha Dynamic yoga, Αshtanga (Power yoga), Raja, Τantra - Kundalini, Aghor yoga, Sivananda yoga, Iyengar, Kriya, Mantra yoga, Karma yoga, Jnana yoga, Bhakti, Sahaja, Nidra - Satyananda yoga, Swara yoga, Nada yoga, Agni yoga, Θιβετιανή - Γιάντρα γιόγκα, Siberian yoga, Baby yoga, γιόγκα γιά ἐγκύους, γιά παιδιά, Hot yoga, Gentle yoga, Bikram yoga, Anusara, Jivamukti, Vinyasa, Mandala yoga, Aerial yoga, Dream yoga, γιόγκα Γέλιου, Shambhala yoga, Kripalu yoga, Kripalu yoga Dance, Γυμνή γιόγκα, Integral yoga, Vini yoga, Restorative yoga, γιόγκα γιά ἐργαζόμενους καί ἐπιχειρήσεις, γιόγκα γιά ζῶα, γιόγκα πρίν τό ψάρεμα, SUP yoga, Green yoga, Surat Shabd yoga, Azva yoga – Γυμνιππευτική γιόγκα, Yogalosophy, γιόγκα γιά τήν ἡμέρα τοῦ ἁγίου Βαλεντίνου, Angelic yoga, γιογκικό πέταγμα… Ἡ κατάσταση ἔχει τελείως ξεφύγει…
Νά σημειώσουμε, ὅτι καί μόνο ὁ κατάλογος τῶν διαφορετικῶν καί κάθε τόσο νέων ἰδεῶν καί συστημάτων γιόγκα, πολλά ἐκ τῶν ὁποίων εἶναι μεταξύ τους ἀντίθετα, φανερώνει ὅτι ἡ γιόγκα δέν ταυτίζεται μέ κάποιο ἀπό αὐτά, ἐνῶ δέν ὑπάρχει συνέπεια καί σαφήνεια γιά τό ποιά, ἐπιτέλους, εἶναι. Μέ μία δέ πιό προσεκτική ματιά, ἀντιλαμβάνεται κανείς, ὅτι τούς διακινητές τοῦ «προϊόντος γιόγκα» δέν τούς ἐνδιαφέρει τόσο ποιό εἶναι τό προϊόν, ὅσο τό νά συνδεθεῖ αὐτό ἀπόλυτα μέ τά ἐνδιαφέροντα τοῦ ἀγοραστικοῦ κοινοῦ «ὅπως θέλει ὁ καθένας ἄς ἐννοεῖ κι᾿ ἄς χρησιμοποιεῖ τή γιόγκα, ἀρκεῖ νά συνδέεται στενά μαζί της».
1. Βασικό ἐμπόδιο: οἱ διαφορετικοί πνευματικοί στόχοι Ἀνατολῆς - Δύσης.
Βασικό ἐμπόδιο στήν ἐπιδιωκόμενη διείσδυση ἀποτελοῦν ἡ διαφορετική πολιτισμική παράδοση μεταξύ Ἀνατολῆς καί Δύσης. Γιά παράδειγμα, σύμφωνα μέ τήν Μπαγκαβάτ Γκιτά, «στήν Ἰνδία οἱ γιόγκι ἀπαρνιοῦνται τό σπίτι τους γιά νά πᾶνε νά ζήσουν σέ ἅγιους τόπους… καί νά ἐξασκήσουν στήν ἀπομόνωση τό γιόγκα…»,[2] προκειμένου νά γνωρίσουν τόν θεό Κρίσνα.[3] Διότι, «τό γιόγκα δέν ἐξασκεῖται γιά νά μπορέσει κανείς νά ζήσει μέ περισσότερες ἀνέσεις, γιά νά ἀποκτήσει τήν ὑγεία ἤ ὁποιοδήποτε ἄλλο ἀγαθό αὐτοῦ τοῦ εἴδους, ἀλλά γιά νά θέσει τέλος στήν ὑλική του ὕπαρξη»,[4] δηλ. νά μή γυρίσει πάλι στή ζωή μέ τή μετενσάρκωση.
Προφανῶς, ὁ Δυτικός κόσμος, στήν συντριπτική του πλειοψηφία, οὔτε μέ τόν Κρίσνα συγκινεῖται, οὔτε εἶναι διατεθειμένος νά ἐγκαταλείψει τίς ἀπολαύσεις καί τήν καλοπέραση, οὔτε ἀποδέχεται τή μετενσάρκωση. Ἀπορρίπτει «νά πολεμάει γιά τόν Κρίσνα, νά ἐργάζεται γιά τόν Κρίσνα, νά τρώει γιά τόν Κρίσνα, νά κοιμᾶται γιά τόν Κρίσνα καί νά ἀφιερώνει κάθε του δραστηριότητα στόν Κρίσνα, προκειμένου νά γίνει γιόγκι καί σαννιάσι»,[5] ὅπως ἀπαιτεῖ τό Τέλειο Γιόγκα. Ὅλα αὐτά θεωρεῖ ὅτι κινοῦνται στό χῶρο τῶν προχριστιανικῶν δοξασιῶν καί δέν τόν ἀφοροῦν.
2. Μονόδρομος ἡ παραπλάνηση.
Ἔτσι, οἱ ἰνδουϊστικές ὀργανώσεις μόνο παραπλανητικά μποροῦν νά περάσουν καί μάλιστα μέ μεθοδικό τρόπο τούς στόχους τους. Κεντρικό ψέμα, τό ὁποῖο σκόπιμα οἱ γκουρού διαδίδουν πρός κάθε κατεύθυνση, εἶναι ἡ φράση: «Ἡ γιόγκα εἶναι ἐπιστήμη, δέν εἶναι θρησκεία, δέν ὑπάρχει σ’ αὐτήν καμία θρησκευτική χροιά».[6]
Μέ βάση, ὅμως, τίς ἱστορικές μαρτυρίες ἡ γιόγκα εἶναι λατρευτική πρακτική - μέ σκοπό τήν ἕνωση τοῦ ἀσκούμενου μέ τούς ἰνδικούς θεούς, π.χ. μέ τόν Σίβα, πού ἀποκαλεῖται «ὁ Κύριος τῆς γιόγκα». Ἡ λέξη Yoga προέρχεται ἀπό τή λέξη "yug", ὅπου στά σανσκριτικά σημαίνει " ζεύξη - ἕνωση" τοῦ ἄτμαν - ψυχῆς μέ τήν θεϊκή ἄμορφη ὕπαρξη Βράχμαν. Ἑπομένως, ὁ σκοπός τῆς γιόγκα εἶναι καθαρά θρησκευτικός· νά ὁδηγήσει τόν ἀσκούμενο στό νά γίνει θεός. [7]
Αὐτή τήν ἀλήθεια οἱ γκουρού παρακάμπτουν, παραπλανητικά, καί δημιουργοῦν ψεύτικες ἐντυπώσεις, τάχα πώς ἡ γιόγκα «δέν ἔχει θρησκευτική χροιά», ἐνῶ σέ ἄλλες περιπτώσεις τήν προβάλλουν ὡς τήν ἑνοποιό συνιστῶσα ὅλων τῶν θρησκειῶν. Γράφουν: «ἡ γιόγκα ἑνώνει ὅλες τίς θρησκεῖες, τίς φιλοσοφίες καί τούς πολιτισμούς τοῦ κόσμου», «εἶναι ἰδιαίτερα εὐεργετική γιά ὅσους ἐπιθυμοῦν νά ἀφοσιωθοῦν στήν προσευχή»[8] κ.ἄ.
Στά πλαίσια τῆς ἀνωτέρω τακτικῆς, οἱ γκουρού βλέπουν τόν Χριστό ὅπως (τούς δαίμονες)[9] Ράμα καί Κρίσνα.[10] Τόν ταυτίζουν μέ τήν «παγκόσμια συνειδητότητα» πού σύμφωνα μέ τόν Ἰνδουϊσμό ὑπάρχει μέσα στά ζῶα καί τά φυτά.[11] .Θεωροῦν τόν ἑαυτό τούς ἐνσάρκωση τοῦ Χριστοῦ.[12] Ταυτίζουν τόν διαλογισμό στή γιόγκα μέ τήν Ὀρθόδοξη προσευχή,[13] τἡ γιόγκικη χορτοφαγική διατροφή μέ τήν Ὀρθόδοξη νηστεία, τόν ἄνθρωπο μέ τόν Θεό.[14] Διακηρύττουν πώς ἡ Καινή Διαθήκη διδάσκει τήν ἴδια ἀλήθεια μέ τήν Γκιτά καί τό Κοράνιο κ.ἄ.[15] Μ’ αὐτήν τήν τακτική τοῦ συμφυρμοῦ προκαλοῦν σύγχυση σ’ ὅλα τά θέματα τῆς χριστιανικῆς πίστης. Κυρίως ὅμως στοχεύουν στήν ἄρνηση τῆς μοναδικότητας τοῦ Θεανθρώπου καί Σωτήρα τοῦ κόσμου Ἰησοῦ Χριστοῦ,[16] ὁπότε ὁ ἀσκούμενος στή γιόγκα νά μείνει ἀθωράκιστος ἔναντι τῆς δαιμονικῆς δράσης.
3. Τά θρησκευτικά χαρακτηριστικά τῆς γιόγκα.
Ἡ γιόγκα συνδέεται ἄρρηκτα μέ τίς δοξασίες τοῦ ντάρμα,[17] τοῦ κάρμα,[18] τῆς σαμσάρα[19] καθώς καί μέ τό διαλογισμό, μέ σκοπό τήν ἐπίτευξη τῆς μόξα - λύτρωσης.[20] Ὁ δέ διαλογισμός - βασικό στάδιο τῆς γιόγκα - θεωρεῖται ἀποτελεσματικός, μόνο ὅταν συνδέεται μέ «μάντρας»[21] ἱερές συλλαβές, καί «κίρταν»[22] γιά τήν ἀπαγγελία προσευχῶν πρός τούς θεούς καί τούς γκουρού· μέ «μάνταλες»[23] γιά τήν αὐτοσυγκέντρωση, μέ «μοῦντρες»[24] γιά τόν ἔλεγχο τῆς «ἐνέργειας»[25] «πράνα»,[26] μέ «τσάκρας»[27] τά ὁποῖα πρέπει νά ἰσορροπήσουν, μέ «νάντις»[28] πού δραστηριοποιοῦνται.
Συνδέεται, ἐπίσης, μέ ἀστρολογικές δοξασίες, τάχα πώς οἱ πλανῆτες ἐπηρεάζουν τά τσάκρας, μέ «σίντις»[29] γιά τήν ἀπόκτηση ὑπερφυσικῶν δυνατοτήτων, μέ ὁράματα ἐξωτικά (δηλ. δαιμονικά), μέ τελετές καρμικοῦ καθαρισμοῦ,[30] μέ «ἐνεργειακές θεραπεῖες»,[31] μέ ἀποκρυφιστικές τελετουργίες καί μυήσεις, μέ δοξασίες καί σύμβολα πού δέν ἔχουν τέλος… Να υπογραμμίσουμε ότι όλες οι στάσεις γιόγκα έχουν θρησκευτικό συμβολισμό. Ἀναφέρονται σέ ἰνδικές δοξασίες. Αὐτά καί ἄλλα πολλά δέν σχετίζονται, βέβαια, μέ κάποια ἐπιστήμη, παρά μόνο μέ τίς ἀποκρυφιστικές ἰδέες καί πρακτικές τῶν γκουρού.
4. Εἶναι ἡ γιόγκα γυμναστική;
Ἡ γιόγκα οὔτε γυμναστική εἶναι οὔτε ὡς γυμναστική μόνο ἐμφανίζεται. Προφανῶς, ἐπειδή ὁ ἀσκούμενος στή γιόγκα ἔχει ὡς προϋπόθεση νά εἶναι εὐλύγιστος, προκειμένου νά πετύχει τίς ἀφύσικες στάσεις, προβάλλεται ὡς γυμναστική. Ἄν ἡ γιόγκα ἦταν γυμναστική, ὄπως συμβαίνει μέ ὅλα τά εἴδη ἄθλησης, οὐδεμία σχέση θά εἶχε μέ ὁποιοδήποτε ἀπό τά προαναφερθέντα θρησκευτικά καί ἀποκρυφιστικά χαρακτηριστικά της. Γι’ αὐτό ὅσοι διδάσκουν τή γιόγκα ὡς γυμναστική χαρακτηρίζονται ἀπό τήν Μπαγκαβάτ Γκιτά ὡς ἀπατεῶνες.[32]
Στά πλαίσια, ὅμως, τῆς στρατηγικῆς ἀπόκρυψης τῶν μαγικῶν χαρακτηριστικῶν της, διαδίδεται παραπλανητικά ἡ ἰδέα τῆς γιόγκα - γυμναστικῆς. Διότι οἱ εἰκόνες τῶν ἀσκούμενων σέ ἀσυνήθιστες σωματικές στάσεις εἶναι ἑλκυστικότερες ἀπό ἐκεῖνες τῶν διαλογιζομένων μέ τήν ἐμφάνιση δαιμονικῶν ὁραμάτων καί ἐπεμβάσεων, τίς ὁποῖες ἀναγκάζονται κάποτε νά παραδεχτοῦν στά σχετικά ἐγχειρίδια.
Γιά παράδειγμα, ὁ Σατυανάντα Σαρασουάτι, στό βιβλίο του Γιόγκα Νίντρα, ἀναγκάζεται νά παραδεχτεῖ, πώς κατά τή διάρκεια τῶν διαλογισμῶν ἐμφανίζονται εἰκόνες. Γράφει: «Οἱ εἰκόνες αὐτές μπορεῖ νά παίρνουν ἐνοχλητικές ἤ τρομακτικές μορφές, ὅπως δαίμονες, δράκοι, φαντάσματα, ἑρπετά, διάβολοι κ.ἄ. Βαθμιαίως οἱ ὄψεις τους ἀλλάζουν καί ἀρχίζετε νά βλέπετε διάφορους ὄμορφους κήπους… ἁγίους…».[33] «Χάνετε τελείως τήν ἐπίγνωση τοῦ φυσικοῦ σας σώματος… ὁραματίζεστε… τό σταυρό, ἕνα φέρετρο δίπλα σέ τάφο, πουλιά, ἡλιοβασίλεμα, τόν ἀνώτερο ἑαυτό σας...τό σῶμα σας ἀνυψώνεται ἀπό ρεύματα ἀέρα πάνω ἀπό τήν ξηρά, ἐξαγνίζεται ἀπό λεπτά χρώματα, νεκρό σῶμα πού καίγεται σέ φωτιά, ὄρθιος Χριστός… ἀνθρώπινοι σκελετοί… ὁ ἑαυτός σας ξαπλωμένος κάτω χωρίς καθόλου ροῦχα… τελείως γυμνός… χρυσή χορδή πού ἐκτείνεται ἀπό τόν ἀφαλό σας πρός τόν οὐρανό… σταυρός πάνω σέ μία ἐκκλησία… ἕνας μοναχός μέ ξυρισμένο τό κεφάλι… Βούδας σέ ἠρεμία… Χριστός πού δείχνει συμπόνια…».[34]
Στό διαλογισμό μέ τίτλο «Τό σῶμα πού ἐπιπλέει» διδάσκει: «φανταστεῖτε ὅτι βρίσκεστε στό ταβάνι… βλέπετε κάτω τό σῶμα σας ξαπλωμένο στό πάτωμα στή Σαβάσανα (ἡ στάση τοῦ νεκροῦ) νά κάνει Γιόγκα Νίντρα.[35] Σἔ ἄλλο ὁραματισμό διδάσκει: «συγκεντρῶστε τήν προσοχή σας στό κέντρο μεταξύ τῶν φρυδιῶν… ὁραματιστεῖτε κύκλους ἀπό ΟΜ νά ξεφυτρώνουν καί νά ἁπλώνονται ἀπό τό κέντρο τῶν φρυδιῶν».[36] «Τελικά, ἴσως μετά ἀπό μῆνες ἤ χρόνια διαλογιστικῆς ἄσκησης, ἑδραιώνεστε στήν κατάσταση τοῦ καθαροῦ διαλογισμοῦ».[37]
Στό ἐν λόγῳ βιβλίο, ὡς μάντρα διδάσκεται ἡ ἐπίκληση ΟΜ, πού σημαίνει «ἡ ψυχή - ἄτμαν ἑνώνεται μέ τό Βράχμαν, τόν ὑπέρτατο Κύριο»,[38] σημασία καθαρά θρησκευτική.
Κορυφαῖος εἶναι ὁ διαλογισμός «Χρυσό αὐγό»,[39] ὅπου καλεῖται ὁ ἀσκούμενος στή γιόγκα ν’ ἀποδεχθεῖ πώς ὑπάρχει μέ τή μορφή ἑνός χρυσοῦ αὐγοῦ καί νά ταυτιστεῖ μαζί του. Γράφει ὁ Σατυανάντα: «…Αὐτή εἶναι ἡ ἕδρα τῆς ἀνώτερης συνειδητότητάς σας… Ἕνα χρυσό αὐγό, πολύ μικρό, αὐτή εἶναι ἡ ἕδρα τῆς ὑπέρτατης συνειδητότητας μέσα σας, στό κέντρο σας… προσπαθῆστε νά ταυτιστεῖτε μ’ αὐτό... Προσπαθῆστε νά δεῖτε τόν ἑαυτό σας σάν τό χρυσό αὐγό… καί πεῖτε στόν ἑαυτό σας: “Πέρα ἀπό τό νοῦ, τό σῶμα, τίς αἰσθήσεις, τό Κάρμα, τή φύση, καί καθετί πού εἶναι φυσικό, νοητικό, παραψυχικό, ἀσυνείδητο, ὑπάρχω μέ τή μορφή αὐτοῦ τοῦ χρυσοῦ αὐγοῦ”... Πεῖτε στό νοῦ σας: “Εἶμαι ἐκεῖνο”.
Μ’ αὐτές κ.ἄ. ἀσυνάρτητες εἰκόνες ὑποβάλλεται καί ἐλέγχεται ὁ ἀσκούμενος στή γιόγκα ἀπό τόν γκουρού, ἐνῶ εἰσάγεται στό χῶρο τῶν δαιμονικῶν ἐπιδράσεων. Εἶναι πασιφανές πώς σέ καμία περίπτωση δέν παραπέμπουν σέ κάποιο εἶδος γυμναστικῆς ἄσκησης, οὔτε βεβαίως θεραπεύουν τόν ἀσκούμενο ἀπό κάποια ἀσθένεια. Τοὐναντίον, θέτουν σέ κίνδυνο τήν ψυχική του ὑγεία καί ἰσορροπία.
Εἶναι προφανές, γιατί κάποιοι τρελαίνονται ἀσκούμενοι στό διαλογισμό. Πάντως, αὐτές οἱ δαιμονικές ἐπεμβάσεις κατά τή διάρκεια τῶν διαλογισμῶν, δέν γνωστοποιοῦνται στόν ὑποψήφιο νά ἀσκηθεῖ, ὥστε μέ νηφαλιότητα νά ἐπιλέξει, ἄν ἐπιθυμεῖ αὐτό τό εἶδος ἀσκήσεων. Ἑπομένως, ἔχουμε ἕνα σοβαρό ζήτημα πού ἀφορᾶ τήν παραπλάνηση καί τήν ἀπόκρυψη τῆς ἀλήθειας.
Σταδιακά, ἡ ὀργάνωση ἄλλαξε τακτική. Δέν μιλάει πιά ἀνοιχτά γιά πνεύματα καί τρομακτικές μορφές. Τί ἔχει συμβεῖ; Μήπως ἀρνήθηκε τήν παλαιότερη διδασκαλία της; Ὄχι. Τήν ἔκρυψε σκόπιμα, διότι, μέ τίς ὑπάρχουσες ὁδηγίες στίς ἀσκήσεις διαλογισμοῦ, ἀποκλειόταν νά εἰσχωρήσει εὐρύτερα στήν κοινωνία. Ἔτσι, στάθμισε τά σύγχρονα ἐνδιαφέροντα καί προσάρμοσε τή διδασκαλία καί τά προγράμματα προσέγγισης τοῦ κοινοῦ, ὅπως φαίνεται ἀπό τό φωτογραφικό ὑλικό της. Τελευταῖα, προσπαθεῖ μέσα ἀπό σεμινάρια γιόγκα –γυμναστικῆς γιά δασκάλους καί καθηγητές, ἀνεξαρτήτως εἰδικότητας, νά κερδίσει ἔδαφος μέ σκοπό νά καθιερωθεῖ ὡς μάθημα στήν Πρωτοβάθμια καί Δευτεροβάθμια Ἐκπαίδευση.
Καλλιεργεῖται ἡ ἐντύπωση πώς ὑπάρχει ἡ ἀνατολικοῦ καί ἡ δυτικοῦ τύπου γιόγκα. Τυπικά, ὄντως ὑπάρχει. Ὅμως δέν πρόκειται γιά αὐστηρῶς χωριστά συστήματα. Γι’ αὐτό οἱ ἀσκούμενοι στά γυμναστήρια σέ πρόγραμμα Χάθα γιόγκα, εἶναι δυνατόν νά περάσουν στή γιόγκα τῶν ἀποκρυφιστικῶν ἐνεργειῶν, μέ διάφορα προσχήματα - «ἰδιαίτερη προσφορά πρός τούς ἀσκούμενους». Ἐπίσης, δάσκαλοι γιόγκα - γυμναστικῆς ἀναφέρονται στούς γκουρού δασκάλους τους, ἰδιαίτερα δέ στούς sadhguru , οἱ ὁποῖοι μέ τήν βαθύτερη, ὑποτίθεται, γνώση, ἀναλαμβάνουν σεμινάρια νέων ἐκπαιδευτῶν, ποδηγετώντας τους στίς μαγικές τέχνες καί ἐλέγχοντας ἀπολύτως τήν προσωπικότητά τους. Ἀρκετοί ἐξ αὐτῶν ἔχουν καταλήξει στά κοινόβια - ἄσραμ τῆς Ἰνδίας.[40]
5. Ἡ γιόγκα θεραπεύει;
Ἀναφορικά μέ τή διάδοση πώς ἡ γιόγκα θεραπεύει, δέν ὑπάρχουν ἐπίσημες στατιστικές μελέτες πού νά ἀποδεικνύουν ἐργαστηριακά τίς ἀποδιδόμενες θεραπεῖες. Ἴσως κάποιες μεμονωμένες ἀσκήσεις βοηθοῦν, ὄπως συμβαίνει μέ ἀσκήσεις γυμναστικῆς, ἀλλά αὐτές δέν ἀποτελοῦν τή γιόγκα.
Ἐκ τῶν προαναφερθέντων ἀποκρυφιστικῶν[41] πρακτικῶν της εἶναι ἀδύνατο νά προκύψει θεραπεία κάποιας ἀσθένειας. Ἐπιπλέον, δημοσιεύματα ἀναφέρουν σοβαρά ὀρθοπεδικά καί ψυχιατρικά προβλήματα. Ὀρθοπεδικά,[42] ἐξαιτίας τῶν ἐντελῶς ἀφύσικων γιά τό ἀνθρώπινο σῶμα στάσεων τῆς γιόγκα, ἐπειδή μιμοῦνται φανταστικές στάσεις ζώων. Ψυχιατρικά, ἐξαιτίας τῆς ἀσυναρτησίας καί νοσηρότητας τῶν διαλογισμῶν, μέ τούς ὁποίους ταυτίζεται ὁ ἀσκούμενος, κυρίως δέ, ἐξαιτίας τῶν δαιμονικῶν ἐπιρροῶν, λόγω τῶν σχετικῶν ἐπικλήσεων. Στήν Ψυχιατρική, μάλιστα, συναντᾶμε πλέον τόν νέο ὅρο «σύνδρομο κουνταλίνι».[43] Τίς καταστροφικές ἐπιπτώσεις στήν ψυχική ὑγεία παραδέχονται ἀναγνωρισμένοι δάσκαλοι τῆς γιόγκα,[44] ὁπότε θά ἦταν ἀφροσύνη ἐκ μέρους μας νά τίς ἀγνοήσουμε.
6. Ἡ γιόγκα παντοῦ…
Τἐλευταῖα χρόνια οἱ ἰνδουϊστικές ὀργανώσεις ἐπιδιώκουν ἡ γιόγκα νά γίνει τρόπος μέ τόν ὁποῖο ἡ μητέρα θά ἀσκεῖται κατά τήν διάρκεια τῆς ἐγκυμοσύνης, οἱ γονεῖς θά μεγαλώνουν καί θά διαπαιδαγωγοῦν τά παιδιά τους ἀπό τή βρεφική ἡλικία, τά δέ παιδιά ἀπό τήν νηπιακή ἡλικία, θά διδάσκονται τίς ἀσκήσεις γιόγκα ὡς παιχνίδι σέ συνδυασμό μέ λίγη ὥρα διαλογισμοῦ.
Παράλληλα, γράφονται παραμύθια πού νά δικαιολογοῦν τίς στάσεις τῶν ἀσκήσεων, διοργανώνονται πάρτυ γενεθλίων μέ γιόγκα, εὐκαιρίες σέ κέντρα δημιουργικῆς ἀπασχόλησης μέ γιόγκα, ἐκδρομές καί κατασκηνώσεις μέ γιόγκα, παιδικά βιβλία μέ σχετικές ἱστορίες. Τέλος, σεμινάρια γιά δασκάλους καί καθηγητές προκειμένου νά δημιουργηθεῖ ἐνδιαφέρον καί νά κινηθεῖ τό θέμα τῆς ἐπίσημης διδασκαλίας τῆς γιόγκα στά σχολεῖα.
Δυστυχῶς οὔτε οἱ γονεῖς, οὔτε οἱ ἐκπαιδευτικοί εἶναι ἐνημερωμένοι γιά τά προαναφερθέντα χαρακτηριστικά τῆς γιόγκα, οὔτε βεβαίως γιά τόν μεγαλοϊδεατισμό τῶν γκουρού, σέ συνάρτηση μέ τούς στόχους τῆς Νέας Ἐποχῆς γιά τό θρησκευτικό συγκρητισμό καί τήν Πανθρησκεία. Οἱ περισσότεροι νομίζουν ὅτι τά παιδάκια τους θά γυμναστοῦν, θ’ ἀκούσουν παραμύθια μέ μουσική, θά ἠρεμήσουν ἀπό τήν πίεση τοῦ σχολείου. Ποῦ νά φανταστοῦν ὅτι ὅλα αὐτά μεθοδικά ὁδηγοῦν στήν ἐπίτευξη τοῦ ἀρχικοῦ σχεδιασμοῦ τῶν γκουρού, νά ἐνσωματωθεῖ κάθε πτυχή τῆς ζωῆς τοῦ Δυτικοῦ κόσμου στήν ἰνδική κοσμοθεωρία καί πρακτική.
Εἶναι τραγικό οἱ γονεῖς νά νομίζουν πώς μέ τή γιόγκα τά παιδιά τους γυμνάζονται παίζοντας, καί πώς ἀπασχολοῦνται δημιουργικά μέ μία σύγχρονη παιδαγωγική μέθοδο, χωρίς ν’ ἀντιλαμβάνονται τό ἀνήθικο παιχνίδι πού οἱ γκουρού παίζουν στίς πλάτες τίς δικές τους καί τῶν ἀθώων παιδιῶν τους, πώς παραπλανοῦν καί ποδηγετοῦν τούς ἀνυποψίαστους, αὐριανούς ὀπαδούς τους…
7. Μπορεῖ ἕνας Χριστιανός νά ἀσκεῖται στή γιόγκα;
Καλό, βεβαίως, εἶναι ὁ ἄνθρωπος νά ἀθλεῖται, ἀλλά ἐξ ὅλων τῶν προαναφερθέντων συνάγεται ὅτι ἡ γιόγκα δέν εἶναι γυμναστική. Ὅποιος ἐπιθυμεῖ νά γυμναστεῖ, ἅς ἐπιλέξει καθαρά πρόγραμμα γυμναστικῆς. Ὅποιος δέ ἀθλεῖται, στά πλαίσια τῆς γιόγκα, ἅς μήν ὀνομάζει αὐτή τήν ἄσκηση ἁπλή γυμναστική, γιατί αὐτό δέν ἰσχύει. Πρόκειται γιά γιόγκα μέ ὅ,τι αὐτό συνεπάγεται. Τό κέντρο τοῦ Σατυανάντα μας θυμίζει ὅτι: «Οἱ διάφορες τεχνικές τῆς γιόγκα ἀποσκοποῦν στήν ἀλλαγή ὁλόκληρου τοῦ τρόπου ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου καί ἐξάρτησής του ἀπό τούς νόμους τοῦ κάρμα καί τῆς μετενσάρκωσης».[45]
Ἐμεῖς ὡς Χριστιανοί εἴμαστε στραμμένοι πρός τόν Ἰησοῦ Χριστό, πού προσέλαβε τήν ἀνθρώπινη φύση γιά νά τήν ἁγιάσει καί νά τήν καταστήσει ἀθάνατη. Τίποτε οὐσιωδέστερο καί ἀνώτερο:
«… σωτῆρα ἀπεκδεχόμεθα Κύριον ᾿Ιησοῦν Χριστόν, ὃς μετασχηματίσει τὸ σῶμα τῆς ταπεινώσεως ἡμῶν εἰς τὸ γενέσθαι αὐτὸ σύμμορφον τῷ σώματι τῆς δόξης αὐτοῦ…»[46]
Αὐτός κατήργησε τό βάρος τοῦ κάρμα, κάθε δοξασίας καί κάθε δαιμονικῆς θυσίας πού ἐγκλώβιζαν τόν ἄνθρωπο στήν ἄγνοια καί στό σκότος τοῦ θανάτου. Μέ τό πανάγιο Σῶμα καί Αἷμα Του ζοῦμε, καί αὐτόν τόν Σωτήρα προσμένουμε ἐν μετανοίᾳ καί ἐξομολογήσῃ στή μία καί μοναδική ζωή μας.
Εἶναι ἀναγκαία ἡ ἐνημέρωση καί ἡ ἐπαγρύπνηση ὅλων. Ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί θυμόμαστε τούς λόγους τοῦ εὐαγγελιστῆ Ἰωάννη:
«Ἀγαπητοὶ, μὴ παντὶ πνεύματι πιστεύετε, ἀλλὰ δοκιμάζετε τὰ πνεύματα εἰ ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστιν, ὅτι πολλοὶ ψευδοπροφῆται ἐξεληλύθασιν εἰς τὸν κόσμον», [47] «οἴδαμεν δὲ ὅτι ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἥκει καὶ δέδωκεν ἡμῖν διάνοιαν ἵνα γινώσκωμεν τὸν ἀληθινόν· καί ἐσμεν ἐν τῷ ἀληθινῷ, ἐν τῷ υἱῷ αὐτοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστῷ. οὗτός ἐστιν ὁ ἀληθινὸς Θεὸς καὶ ζωὴ αἰώνιος. Τεκνία, φυλάξατε ἑαυτοὺς ἀπὸ τῶν εἰδώλων· ἀμήν».[48]
[1] Ἱερομονάχου Seraphim Rose, Ἡ Ὀρθοδοξία καί ἡ θρησκεία τοῦ μέλλοντος, σ. 57 «Αὐτό εἶναι τό μεγάλο ἰδανικό πού βρίσκεται τώρα μπροστά μας, κι ὁ καθένας πρέπει γι’ αὐτό νά ὁπλισθεῖ - ἡ ἅλωση τοῦ κόσμου ἀπό τήν Ἰνδία - τίποτε λιγότερο ἀπό αὐτό ... Σήκω Ἰνδία, καί κυρίευσε τόν κόσμο μέ τήν πνευματικότητά σου... Τώρα εἶναι ὁ καιρός νά ἐργαστοῦμε γιά νά εἰσδύσουν οἱ πνευματικές ἰδέες τῆς Ἰνδίας βαθιά στή Δύση. Γι’ αὐτό, νέοι τοῦ Μαντρᾶς, σᾶς παρακαλῶ ἀκριβῶς αὐτό νά σκέπτεστε. Πρέπει νά πορευθοῦμε, πρέπει νά κυριεύσουμε ὅλο τόν κόσμο μέ τήν πνευματικότητα καί τή φιλοσοφία μας. Δέν ὑπάρχει ἄλλη ἐναλλακτική λύση. Ἤ θά τό κάνουμε ἤ θά πεθάνουμε. Ἡ μόνη προϋπόθεση ἐθνικῆς ζωῆς, μίας ἀφυπνισμένης καί γεμάτης δύναμη ἐθνικῆς ζωῆς, εἶναι ἡ κυριαρχία τοῦ κόσμου μέ βάση τήν ἰνδική σκέψη».
- Sri Aurobindo (1872-1950), Διατριβή ἀπό τό Karmayogin, 26 Ἰουνίου 1909, «Ὁ καιρός ἔχει σχεδόν πλησιάσει, πού ἡ Ἰνδία δέν μπορεῖ νά κρατήσει πιά τό φῶς γιά τόν ἑαυτό της μόνο, ἀλλά νά τό περιχύσει πάνω σέ ὅλο τόν κόσμο. Ἡ γιόγκα πρέπει νά ἀποκαλυφθεῖ στόν κόσμο, διότι χωρίς αὐτήν τό ἀνθρώπινο γένος δέν θά μπορέσει νά κάνει τό ἑπόμενο βῆμα στήν ἐξέλιξή του» «Ὁ καιρός ἔχει σχεδόν πλησιάσει, πού ἡ Ἰνδία δέν μπορεῖ νά κρατήσει πιά τό φῶς γιά τόν ἑαυτό της μόνο, ἀλλά νά τό περιχύσει πάνω σέ ὅλο τόν κόσμο. Ἡ γιόγκα πρέπει νά ἀποκαλυφθεῖ στόν κόσμο, διότι χωρίς αὐτήν τό ἀνθρώπινο γένος δέν θά μπορέσει νά κάνει τό ἑπόμενο βῆμα στήν ἐξέλιξή του» http://www.esoterica.gr/articles/eastern/auroslav/auroslav.htm
- Μπακτιβεντάντα Σουάμι Πραμπουπάντα, Μπαγκαβάτ Γκιτά, 1980, σ. 32, «Ὁ σύγχρονος κόσμος ἐπιθυμεῖ ἔντονα τήν ἕνωση ὅλων τῶν ἀνθρώπων κάτω ἀπό μία Γραφή, ἕνα μόνο Θεό, μία μόνο θρησκεία, ἕνα μόνο καθῆκον. Ἅς εἶναι, λοιπόν, αὐτή ἡ Γραφή, ἡ Μπαγκαβάτ γκιτά κι αὐτός ὁ Θεός, ὁ Σρί Κρίσνα. Ἄς ψάλλεται ἕνα μόνο μάντρα: Χάρε Κρίσνα, Χάρε Κρίσνα, Κρίσνα, Κρίσνα, Χάρε, Χάρε / Χάρε Ράμα, Χάρε Ράμα, Ράμα, Ράμα, Χάρε, Χάρε. Ἕνα μόνο καθῆκον ἅς ἑνώσει ὅλα τά ὄντα: ἡ ὑπηρεσία στό θεό, τό Ὑπέρτατο Πρόσωπο».
- Σοὐάμι Σιβαμούρτι Σαρασουάτι, Γιόγκα, Ἀναζητώντας ἀπαντήσεις, Γκαρούντα Ἑλλάς, 2007, σ. 33, «Ἡ γιόγκα εἶναι μία μεγάλη κουλτούρα πού ἐμφανίζεται στό προσκήνιο, καί πολύ σύντομα πρόκειται νά κατευθύνει τίς ἐμπειρίες, τή συμπεριφορά, τίς σκέψεις καί τίς διαδικασίες ἀντίληψης τοῦ ἀνθρώπινου γένους».
[2] Μπακτιβεντάντα Σουάμι Πραμπουπάντα, Μπαγκαβάτ Γκιτά, 1980, σ. 170
[3] «Ο σκοπός της ζωής είναι να γνωρίσει κανείς τον Κρίσνα… Διαφορετικά το γιόγκα δεν είναι παρά ένα παιχνίδι, ένα ψευτογιόγκα, απλώς ένα χάσιμο καιρού…», ό.π. σ. 171
[4] Ό.π. σ. 173
[5] Μπακτιβεντάντα Σουάμι Πραμπουπάντα, Τό Τέλειο Γιόγκα, Bhaktivedanta Book Trust, 1985, σ. 15-16
[6] Παραμχάμσα Σατυανάντα, Γιόγκα Νίντρα, Σατανάντασραμ Ἑλλάδος, 1990. Ἡ σελίδα εἶναι χωρίς ἀρίθμηση δίπλα στό πίνακα περιεχομένων.
[7] Sai Baba, «Ἄν ρωτήσετε τόν Θεό, «Ποιός εἶσαι;», θ’ ἀπαντήσει «Εἶμαι ὁ Μπράχμαν καί δέν ἔχω ἄλλο ὄνομα ἐκτός ἀπ’ αὐτό». Ὅταν ρωτήσει κάποιος τ’ ὄνομά σας, θά πρέπει κι’ ἐσείς ν’ ἀπαντήσετε τό ἴδιο: «Εἶμαι ὁ Μπράχμαν». Ἄν τό συνειδητοποιήσετε αὐτό, δέν χρειάζεται καμία ἄλλη πνευματική ἄσκηση», ἀπόσπασμα ὁμιλίας στις 25.12.2009.
http://www.saibaba.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=122&Itemid=96 .
[8] Σουάμι Σιβαμούρτι Σαρασουάτι, ὁ.π. σ. 19
[9] Εἶναι σαφέστατος ὁ λόγος τῆς Ἁγίας Γραφῆς: Ψαλμ. 113, 10 – 16 / Ψαλμ. 95, 5 / Ρωμ. 1, 21-25 / Α΄ Κορ. 10, 20 / Β' Τιμ. δ',4.
[10] Sai Baba, ο.π. «Οἱ ἄνθρωποι ἀποκαλοῦν τόν Θεό μέ πολλά διαφορετικά ὀνόματα, ὄπως Ράμα, Ἰησοῦ, Ἀλλάχ κλπ., ὁ Θεός ὅμως εἶναι μόνον Ἕνας. Ἡ λέξη Ἄτμα (Θεῖο Πνεῦμα) εἶναι μία ἀκόμη ὀνομασία τοῦ Θεοῦ. Τό Θεῖο Πνεῦμα εἶναι τό ἴδιο μέσα σέ ὅλα τά ὄντα… μπορεῖτε νά ἐπικαλεῖστε τόν Θεό καί νά Τόν δοξολογεῖτε μέ ὁποιοδήποτε Ὄνομα: Ράμα, Κρίσνα, Γκοβίντα, Ναράγιενα, Ἰησοῦ. Ὅλα αὐτά τά Ὀνόματα ἀναφέρονται στόν ἕναν καί μοναδικό Θεό». Ἀπόσπασμα ὁμιλίας στίς 15.12.2007.
[11] Ρόμπερτ Νάτζεμυ, «Ὁ συμβολισμός τῆς Σταύρωσης καί Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ», πέρ. Ἁρμονική ζωή, τεῦχος 9, 1985, σ. 4-5
[12] http://www.saibabaofindia.com/sai_baba_and_the_cosmic_christ.htm
[13] Ρόμπερτ Νάτζεμυ, «Ἡ νοερή προσευχή», ὄπ. σ. 24-27
Στήν πραγματικότητα, ὁ διαλογισμός ἔχει τά ἀκριβῶς ἀντίθετα χαρακτηριστικά ἀπό τήν Ὀρθόδοξη προσευχή.
Βλ. Ἀντωνίου Ἀλεβιζόπουλου, Διαλογισμός ἤ Προσευχή; ἔκδ. Διάλογος, Ἀθήνα 1993
[14] Sai Baba, ὁ.π. «Ὁ Θεός κι ἐσεῖς εἶστε ἕνα. Ὁ Θεός δέν βρίσκεται κάπου μακριά ἀπό σᾶς. Πρέπει ν’ ἀναπτύξετε μέσα σας τήν πεποίθηση ὅτι ἐσεῖς οἱ ἴδιοι εἶστε ὁ Θεός!», ἀπόσπασμα ὁμιλίας στίς 15.12.2007.
- «Θυμίζετε ἀκατάπαυστα στόν ἑαυτό σας: «Εἶμαι ὁ Θεός, εἶμαι ὁ Θεός!» γεμάτοι ἀγάπη γιά τόν Θεό. Ἄν κάποιος σᾶς ρωτήσει πῶς σᾶς λένε, κανονικά δέν θά ’πρεπε νά ἀπαντᾶτε «μέ λένε τάδε», ἀλλά «εἶμαι ὁ Θεός! Καί ὄχι μόνο ἐγώ, ἀλλά κι’ ἐσύ εἶσαι ὁ Θεός!» Ὁ καθένας εἶναι ὁ Θεός, ἀναπτύξτε αὐτήν τήν πεποίθηση», ἀπόσπασμα ὁμιλίας στίς 25.12.2008.
[15] Sai Baba, ὁ.π. «Ὅλες οἱ γραφές, ὄπως ἡ Γκίτα, ἡ Βίβλος, τό Κοράνιο κ.λ.π., διακηρύσσουν τήν ἴδια Ἀλήθεια. «H Ἀλήθεια εἶναι Μία, ἀλλά οἱ σοφοί ἀναφέρονται σ’ αὐτήν μέ διαφορετικά ὀνόματα». ἀπόσπασμα ὁμιλίας στίς 30.1.2010.
[16] Sai Baba, ὁ.π. «Ἡ Γέννηση τοῦ Ἰησοῦ πρέπει νά ἑορτάζεται ἀπό ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα, διότι οἱ θεϊκές Ἐνσαρκώσεις πού ἔρχονται στή γῆ γιά ἕναν ὁρισμένο σκοπό, ἀνήκουν σέ ὅλη τήν ἀνθρωπότητα», ἀπόσπασμα ὁμιλίας Ὀκτώβριος 2005.
[17] Ὁ παγκόσμιος Νόμος τοῦ ντάρμα ὁρίζει τή δομή καί λειτουργία τοῦ κόσμου, τῆς κοινωνίας καί τῆς ἠθικῆς. Ὁρίζει τήν κοινωνική τάξη, στήν ὁποία γεννιέται κάποιος (ἐξαιτίας τῆς ἠθικῆς ποιότητας τῶν ἔργων τῶν προηγούμενων ζωῶν του) καθώς, ἐπίσης, καί τίς ὑποχρεώσεις του. Δέν ἐπιτρέπει τήν ἀλλαγή τῆς κοινωνικῆς τάξης καί τῶν συνθηκῶν ζωῆς. Ἡ διδασκαλία αὐτή ἔσπασε τά φτερά τῶν ἐλπίδων ἑκατομμυρίων ἀνθρώπων μέχρι σήμερα, ἐνῶ τούς καθήλωσε σέ μία ζωή πανομοιότυπη μ’ ἐκείνην τῶν προγόνων τους, κατά τούς ἱστορικούς χρόνους. Τόν ἀσφυκτικό νόμο τοῦ ντάρμα συμπληρώνουν οἱ δοξασίες πού ἀφοροῦν τό κάρμα καί τή σαμσάρα.
[18] Κάρμα, τά ἔργα: Ἡ ἠθική ποιότητα τῶν ἔργων πού διαπράχθηκαν σέ προηγούμενες ζωές καθορίζουν τήν κατάσταση τῆς ἑπόμενης ζωῆς. Σύμφωνα μέ τίς δοξασίες π.χ. «…Ὁ δολοφόνος ἑνός βραχμάνου γίνεται λαίμαργος, ὁ δολοφόνος μίας ἀγελάδας γίνεται καμπούρης καί ἠλίθιος, ὁ δολοφόνος μίας παρθένου γίνεται λεπρός, καί οἱ τρεῖς γεννιοῦνται σάν ἀπόκληροι… Αὐτός πού κλέβει φαί, γίνεται ἀρουραῖος, αὐτός πού κλέβει σπόρους, γίνεται ἀκρίδα... αὐτός πού κλέβει ἀρώματα, γίνεται τρωκτικό, αὐτός πού κλέβει μέλι, γίνεται ἀλογόμυγα, αὐτός πού κλέβει κρέας, γίνεται ὄρνιο καί αὐτός πού κλέβει ἁλάτι, γίνεται μυρμήγκι. Αὐτός πού κάνει ἀφύσικες διαστροφές, γίνεται γουρούνι σέ στάβλο, αὐτός πού ἔρχεται σέ ἐπαφή μέ μία γυναίκα Sudra (κατώτερη) γίνεται ταῦρος, αὐτός πού εἶναι παθιασμένος, γίνεται λάγνο ἄλογο... Ἔτσι ὅσοι ἔχουν κάνει κακό κάρμα, ἔχοντας βιώσει τά βάσανα τῆς κολάσεως, ξαναγεννιοῦνται μέ τά κατάλοιπα τῶν ἁμαρτιῶν τους, σ' αὐτές τίς καθορισμένες μορφές…», Garuda Purana chapter 5.http://alttherapy.blogspot.gr/2012/11/blog-post_8127.html#axzz31M7Ekznu
http://www.sacred-texts.com/hin/gpu/gpu07.htm
[19] Σαμσάρα, ὁ κύκλος τῶν μετενσαρκώσεων: Κάθε πράξη, κάρμα, πού δέν συμφωνεῖ μέ ὅσα ὁρίζει ὁ παγκόσμιος Νόμος καί οἱ θεοί, πιστώνεται νά πληρωθεῖ σέ ἑπόμενο κύκλο ζωῆς. Ἡ ψυχή, ἄτμαν, προκειμένου ν’ ἀποσβέσει τό καρμικό της χρέος, μεταβαίνει, μετά τό θάνατο τοῦ σώματος, σέ ἄλλον ἄνθρωπο, ζῶο ἤ φυτό. Κατόπιν, σύμφωνα μέ τίς δοξασίες, σταματάει ὁ κύκλος τῶν μετενσαρκώσεων, ὁ Ἰνδουϊστής λυτρώνεται. Πρακτικά ὅμως, οἱ μετενσαρκώσεις εἶναι ἀτέλειωτες, διότι, ὅσο κι ἄν προσέξει ὁ Ἰνδουϊστής, δέν εἶναι δυνατόν νά μήν ἀποκλίνει ἀπό τίς τόσο λεπτομερεῖς ὑποχρεώσεις πού ὅρισαν οἱ βραχμάνοι. Κάποια λάθη, πάλι, θά τοῦ στερήσουν τή λύτρωση...
[20] Λύτρωση, μόξα: Ἡ γιόγκα εἶναι ἀτομική προσπάθεια (αὐτό)σωτηρίας. Σύμφωνα μέ τήν ἰνδουϊστική φιλοσοφία, δέν εἶναι εὔκολο νά ἐπιτευχθεῖ ἡ λύτρωση, διότι ὑπάρχει ὁ κόσμος μέ τίς ψεύτικες ἐντυπώσεις, μάγια, πού ἀποσποῦν τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν κύριο στόχο του. Ὤς λύτρωση ἐννοεῖται ἡ ταύτιση τῆς ψυχῆς μέ τή θεϊκή πραγματικότητα Βράχμα, νά ἀναγνωρίσει τή θεότητα μέσα του καί νά χαθεῖ μέσα σ’ αὐτήν.
[21] Μάντρα: ἐπανάληψη ἱερῶν ἤχων (ὤμ, ὤμ κ.ἅ.) κατά τή διάρκεια διαλογισμῶν. Γνωστά μάντρα εἶναι:
«ὤμ» σημαίνει: Κρίσνα. Εἶναι ἡ ἀκτινοβολία πού ἐκπέμπεται ἀπό τό ἀπόλυτο σῶμα τοῦ Σρί Κρίσνα. Εἶναι ἡ ἀπεικόνιση τοῦ Κρίσνα πού περιέχεται στό μάχα-μάντρα Χάρε Κρίσνα. Ἀντιπροσωπεύει τόν Ὑπέρτατο Κύριο, μέ τόν ὁποῖο ἐπιδιώκει νά ταυτιστεῖ ὁ ἀσκούμενος στή γιόγκα.
«Ἄχαμ Βράχμα ἄσι» σημαίνει: εἶμαι Βράχμα.
«Ἄχαμ μπράμασμι» σημαίνει: Ἐγώ εἶμαι τό πνεῦμα, ἡ ἀτομική πνευματική ψυχή.
«ὤμ τάτ σάτ» σημαίνει: ἡ ἀπόλυτη, ἡ αἰώνια ἀλήθεια εἶναι τό Βράχμαν, ὁ Σρί Κρίσνα, καί γι’ αὐτόν ὑπάρχω κι ἐνεργῶ.
«Χάρε Κρίσνα, Χάρε Κρίσνα, Κρίσνα Κρίσνα, Χάρε Χάρε / Χάρε Ράμα, Χάρε Ράμα, Ράμα Ράμα, Χάρε Χάρε» σημαίνει: δέν ὑπάρχει ἄλλος ἀπό τόν ὑπέρτατο Κύριο, τόν Κρίσνα, πού εἶναι ὁ ἄπειρα ἑλκυστικός, ἡ ἀνεξάντλητη πηγή εὐτυχίας. «Χάρε=ἐνέργεια τοῦ Κυρίου. Ἑπομένως ψάλλοντας τό Χάρε Κρίσνα ἐννοοῦν «ὤ θεία ἐνέργεια τοῦ Κυρίου, ὤ Κύριε, Σᾶς παρακαλῶ δεχτεῖτε τήν ὑπηρεσία μου».
[22] Κίρταν: εἶναι γιογκικό τραγούδι τοῦ ὁποίου οἱ συλλαβές εἶναι μάντρα.
[23] Οἱ μάνταλες: εἶναι συμβολικές γραφικές παραστάσεις. Ἔχουν ἀποκτήσει τή δύναμη - ἐνέργεια τῆς «θεότητας» στήν ὁποία εἶναι ἀφιερωμένες μέσα ἀπό μαγικές τελετές καί δηλώνουν τήν παρουσία της. Οἱ μάνταλες χρησιμοποιοῦνται γιά νά γίνει πιό ἰσχυρός ὁ διαλογισμός μέ τήν αὐτοσυγκέντρωση καί προσήλωση τοῦ ἀσκούμενου στή Γιόγκα καί γιά τήν ἕνωσή του μέ τήν ἐνέργεια τῆς «θεότητας», οἱ ὁποῖες στήν πραγματικότητα εἶναι δαιμονικές ὑπάρξεις. Στά πλαίσια τῆς Ν. Ἐποχῆς παρουσιάζονται, πρός ἐξοικείωση, ὡς διακοσμητικά χώρων.
[24] Μούντρα: Στάση, συμβολική - μαγική χειρονομία.
[25] Ἡ λέξη «ἐνέργεια» χρησιμοποιεῖται μέ ἀποκρυφιστική σημασία. Δέν ἀφορᾶ τόν ὅρο, ὅπως τόν ἐννοεῖ ἡ ἐπιστήμη (π.χ. κινητική, μηχανική, ἠλεκτρομαγνητική, πυρηνική -ἀτομική, θερμική, χημική, ἡλιακή αἰολική, γεωθερμική, ὑδροηλεκτρική κ.ἅ.).
[26] Πράνα: Σύμφωνα μέ τήν ἰνδουϊστική φιλοσοφία, πράνα ὀνομάζεται ἡ ἐνέργεια ἡ ὁποία ἀπορρέει ἀπό τόν Ἀκάσα πού δημιούργησε ὅ,τι ὑπάρχει στό σύμπαν.
[27] Τσάκρας: Ἑπτά κέντρα «ἐνέργειας» κατά μῆκος τῆς σπονδυλικῆς στήλης καί σέ ἄλλα σημεῖα τοῦ σώματος.
[28] Νάντις: «ἐνεργειακά» κανάλια, μεταφέρουν τήν πράνα.
[29] Σἴντις: Πνευματιστικές (μαγικές) αἰσθήσεις οἱ ὁποῖες, ἐνῶ ἀποτελοῦν δαιμονικά τεχνάσματα, στό χῶρο τῆς παραθρησκείας θεωροῦνται ἱκανότητες τοῦ νοῦ πού ἔχει ἀσκηθεῖ στό διαλογισμό.
[30] Καρμικός καθαρισμός: Εἶναι ἡ ἐκμετάλλευση τῆς πίστης στή δοξασία ὅτι ἡ κατάσταση τῆς ζωῆς τοῦ ὄντος ἐξαρτᾶται ἀπό τό κάρμα, τά ἔργα τῶν προηγούμενων ζωῶν του. Ἡ ἐκμετάλλευση ἐπεκτείνεται, περαιτέρω, μέ τήν ψευδῆ ὑπόσχεση τοῦ καρμικοῦ καθαρισμοῦ τοῦ οἰκογενειακοῦ δέντρου.
[31] Ἐνεργειακές θεραπεῖες: Ψευδοθεραπεῖες πού συμπλέκονται μέ τήν ἀποκρυφιστική χρήση τοῦ ὅρου ἐνέργεια.
[32] Μπαγκαβάτ Γκιτά, ὁ.π. σ. 171, 173, 176
[33] Παραμχάμσα Σατυανάντα, ὁ.π. σ. 15
[34] Ό.π. σ. 18,51,67,68,90 κ.α.
[35] Ό.π. σ. 66
[36] Ό.π. σ. 74
[37] Ό.π. σ. 15
[38] Ό.π. σ. 47, 52, 76, 80 κ.α.
[39] Ό.π. σ. 109-110 «Ἀποκτῆστε ἐπίγνωση τοῦ ἑαυτοῦ σας, ἀνακαλύψτε καί ρωτεῖστε τόν ἑαυτό σας, ρωτεῖστε τόν ἑαυτό σας: “Ἔχω ἐπίγνωση τοῦ ἑαυτοῦ μου, κοιμᾶμαι ἤ εἶμαι ξύπνιος;” Δεῖτε ὅλο τό σῶμα σας ἀπό τήν κορυφή μέχρι τά νύχια, τόσο καθαρά ὄπως τό βλέπω ἐγώ… προσπαθῆστε νά δεῖτε τό σῶμα σας σάν νά εἴσαστε ἔξω ἀπ’ αὐτό. Ρωτεῖστε τόν ἑαυτό σας: “εἶμαι αὐτό τό σῶμα, τό σῶμα πού εἶναι μαζί μου, τό σῶμα πού τελικά πρόκειται νά πεθάνει;” Παύση. Τώρα παρατηρεῖστε τίς αἰσθήσεις σας, τίς πέντε αἰσθήσεις μέ τίς ὁποῖες γνωρίζετε αὐτό τόν κόσμο. Ρωτεῖστε τόν ἑαυτό σας: “Εἶμαι αὐτές οἱ αἰσθήσεις, οἱ αἰσθήσεις πού πεθαίνουν μαζί μέ τό σῶμα;” Παύση. Ἀποκτεῖστε ἐπίγνωση τοῦ νοῦ σας, τοῦ νοῦ μέ τόν ὁποῖο καταλαβαίνετε τόν ἑαυτό σας καί τόν κόσμο. Ρωτῆστε τόν ἑαυτό σας: “Εἶμαι ὁ νοῦς, ὁ νοῦς πού ἐπίσης πεθαίνει;” Παύση. Ἀποκτῆστε ἐπίγνωση τοῦ ἑαυτοῦ σας, παρατηρεῖστε τόν ἑαυτό σας καί ἀποκτεῖστε ἐπίγνωση τῆς αὔρας σας… ἀποκτεῖστε ἐπίγνωσή της. Ρωτῆστε τόν ἑαυτό σας: “Εἶμαι αὐτή ἡ αὔρα, τῆς ὁποίας ἡ ὕπαρξη εἶναι δεμένη μέ τό σῶμα;” Παύση. Κοιτάξτε παραπέρα… ἀποκτεῖστε ἐπίγνωση τῆς Πράνα στό σῶμα σας. Ρωτεῖστε τόν ἑαυτό σας : “Εἶμαι αὐτή ἡ Πράνα;” Παύση. Κοιτάξτε πάλι μέσα σας καί ἀποκτεῖστε ἐπίγνωση τῆς ὕπαρξης τῆς συνειδητότητάς σας, μέσω τῆς ὁποίας γνωρίζετε ὅτι ἀσκεῖτε τή Γιόγκα Νίντρα. Ρωτεῖστε τόν ἑαυτό σας: “Εἶμαι αὐτή ἡ συνειδητότητα; Αὐτή ἡ συνειδητότητα ἐπιζεῖ μετά τό θάνατο τοῦ σώματος;” Παύση. Κοιτάξτε μέσα στόν ἑαυτό σας καί ἀποκτεῖστε ἐπίγνωση ἑνός χρυσοῦ αὐγοῦ στό κέντρο τοῦ ἐγκεφάλου σας… ἕνα χρυσό αὐγό, πολύ μικρό, πολύ μικρό, πολύ μικρό. Αὐτή εἶναι ἡ ἕδρα τῆς ἀνώτερης συνειδητότητάς σας. Παύση. Ἕνα χρυσό αὐγό, πολύ μικρό, αὐτή εἶναι ἡ ἕδρα τῆς ὑπέρτατης συνειδητότητας μέσα σας, στό κέντρο σας… προσπαθῆστε νά ταυτιστεῖτε μ’ αὐτό. Μεγάλη παύση. Προσπαθῆστε νά δεῖτε τόν ἑαυτό σας σάν τό χρυσό αὐγό… καί πεῖτε στόν ἑαυτό σας: “Πέρα ἀπό τό νοῦ, τό σῶμα, τίς αἰσθήσεις, τό Κάρμα, τή φύση, καί καθετί πού εἶναι φυσικό, νοητικό, παραψυχικό, ἀσυνείδητο, ὑπάρχω μέ τή μορφή αὐτοῦ τοῦ χρυσοῦ αὐγοῦ”. Μεγάλη παύση. Πεῖτε στό νοῦ σας: “Εἶμαι ἐκεῖνο”. Μεγάλη παύση. Χάρι Ὄμ Τάτ Σάτ».
[40] Διονύσιου Φαρασιώτη, Οἱ γκουρού, ὁ νέος καί ὁ γέροντας Πά?σιος, ἔκδ. Ὀρθόδοξη Κυψέλη, Θεσσαλονίκη, 2001, σ.146-240
[41] Χαρακτηριστικό παράδειγμα ἀποκρυφιστικῶν «θεραπειῶν» εἶναι τά Σατκάρμας. Εἶναι τεχνικές ἐσωτερικοῦ καθαρισμοῦ τῆς Χάθα γιόγκα: Κάθαρση μύτης - πρακτικές Τζάλα Νέτι καί σούτρα νέτι, Κάθαρση στομαχιοῦ μέ ἁλατόνερο - πρακτική Κούντζαλ. Σειρά ἀπό τεχνικές καθαρισμοῦ - Ντάουτι - χωρίζονται σέ τρεῖς κύριες ὁμάδες: ἐσωτερικό καθαρισμό, καθαρισμό κεφαλιοῦ καί θωρακικό καθαρισμό, μέ τέσσερις πρακτικές: ἅ)καθαρισμό ἐντέρων β)ἐνεργοποίηση τῆς πεπτικῆς φωτιᾶς γ)καθαρισμό στομάχου μέ νερό καί δ)καθαρισμό τῶν ἐντέρων μέ ἀέρα – Μπάστι. Κάθαρση νοῦ - Τράτακ, Τεχνική ἀναπνοῆς γιά τόν καθαρισμό τῆς ἐνέργειας τοῦ προσθίου ἐγκεφάλου – Καπαλαμπάτι. Κάθαρση σωματικοῦ κέντρου τῶν κοιλιακῶν ὀργάνων - Ντάουλι.http://www.drosostalida.com/activities2.asp?eid=5113
- Περιγραφή «θεραπείας»: James McCartney, Γιόγκα: Τό κλειδί τῆς ζωῆς, ἔκδ. Μπουκουμάνη, 1977, σ. 119 «Ἡ καλύτερη Ἄσανα γιά τό δυνάμωμα τῶν μυώντου λαιμοῦ εἶναι ἡ "Simhasana",ἡ "Στάση τοῦ Λιονταριοῦ". Εἶναι ἰδιαίτερα εὐεργετική γιά τούς ὁμιλητές, τούς τραγουδιστές, τούς δασκάλους καί γενικά γιά ὅλους αὐτούς πού μεταχειρίζονται στό ἐπάγγελμά τους τίς φωνητικές τους χορδές. Εἶναι ἐπίσης ὠφέλιμη στόν πονόλαιμο, τή λαρυγγίτιδα καί σ' ὅλα τά παρόμοια ἐνοχλήματα. Καθίστε ἄνετα σέ μία καρέκλα μέ τά χέρια ἀκουμπισμένα στούς μηρούς καί μέ μία γερή ἐκπνοή ἀδειάστε τούς πνεύμονες ἀπό τό μολυσμένο ἀέρα. Ταυτόχρονα βγάζετε τή γλώσσα, ὅσο γίνεται πιό ἔξω, μέ στόμα ὀρθάνοιχτο καί μάτια γουρλωμένα, σά νά πρόκειται νά φωνάξετε "βοήθεια". Τεντῶστε κι ἀνοῖξτε τά δάκτυλα τῶν χεριῶν καί νιῶστε τήν ἔντασησ' ὅλο τό κορμί σας. Ὅλες αὐτές οἱ κινήσεις πρέπει νά γίνουν ταυτόχρονα καί μέ μία προσπάθεια. Τήν ἄσκηση τήν κάνετε ἀκόμα καί γονατιστοί. Κάθεστε στίς φτέρνες, ἀφήνετε τά χέρια χαλαρά πάνω στούς μηρούς καί στή συνέχεια κάνετε τά ἴδια. Τό ἀποτέλεσμα καί στίς δυό θέσεις εἶναι τό ἴδιο."
[42] http://yogacompass.blogspot.gr/2012/03/inforce-yoga.html
http://www.nbcnews.com/id/25400799/ns/health-fitness/t/bad-karma-when-yoga-harms-instead-heals/#.VcZbAXHtmkp
[43] https://en.wikipedia.org/wiki/Kundalini
[44] Σουάμι Σιβαμούρτι Σαρασουάτι, ὁ.π. σ. 133, «Στή Γαλλία πληροφορήθηκα γιά περίπτωση μίας γυναίκας πού, ὅποτε ἔλεγε τό μάντρα, ὅλο τό σῶμα της πηδοῦσε λίγα μέτρα πιό πέρα, σάν νά ἦταν βάτραχος. Ἦταν ἀπελπισμένη, γιατί δέν μποροῦσε νά τό ἐλέγξει. Ἐπηρέαζε κάποια κέντρα στόν ἐγκέφαλό της. Καθόταν σέ ἕνα σημεῖο καί ξαφνικά ἔβρισκε τόν ἑαυτό της ἀλλοῦ…»
- Ὁ γκουρού Παραμχάμσα Σατυανάντα (1923-2009) παραδέχεται τό ἐνδεχόμενο: «Μαζί μέ τή λύτρωση ἀπό περιορισμούς καί δυστυχίες, μπορεῖς νά περάσεις τά ὑπόλοιπα χρόνια σ’ ἕνα ψυχιατρεῖο. Δυστυχῶς αὐτό ἔχει συμβεῖ σέ μερικούς ἀνθρώπους, πού ἀκολούθησαν πρακτικές Γιόγκα, χωρίς καθοδήγηση ἤ διαφορετικά δέν ὑπάκουσαν στίς ὁδηγίες τοῦ δασκάλου τους». Περιοδικό «Γιόγκα» 15/ 1981, σέλ. 41- 42
- Ραμπιντρανάθ Ρ. Μαχαράτζι, Ὁ θάνατος ἑνός Γκουρού, ἔκδ. Πέργαμος, Ἀθήνα 1986, σ.63 «Φοβερές ψυχικές ἐμπειρίες περίμεναν τόν ἀπρόσεκτο αὐτοσυγκεντρούμενο, ὅμοιες μέ ἕνα ἄσχημο ταξίδι στά ναρκωτικά. Δαίμονες πού περιγράφονται στίς Βέδες ἔχει γίνει γνωστό ὅτι ἔχουν καταλάβει μερικούς γιόγκι. Ἡ δύναμη τῆς Κουνταλίνι ἡ ὁποία λέγεται ὅτι εἶναι συσπειρωμένη σάν φίδι στή βάση τῆς σπονδυλικῆς στήλης, μπορεῖ νά προκαλέσει ἐκστατικές ἐμπειρίες, ὅταν ἀποδεσμευτεῖ σέ βαθιά αὐτοσυγκέντρωση ἤ ἄν δέν ἐλεγχθεῖ κατάλληλα, μπορεῖ νά προκαλέσει μεγάλη διανοητική ἡ ἀκόμα καί σωματική ζημιά…».
- «Ἡ Γιόγκα δέν εἶναι ἀβλαβής. Ἄν χρησιμοποιηθεῖ λανθασμένα, προκαλεῖ τρέλα ἤ θάνατο. Ὑπάρχουν περιπτώσεις, πού ὅταν κανείς διακόψει τήν ἀναπνοή του πολύ γρήγορα, μπορεῖ νά ἐπέλθει ἀκαριαῖος θάνατος» Ρῆκερ. (Ἐγκυκλοπαιδικό Λεξικό Θρησκειῶν καί Αἱρέσεων παραχριστιανικῶν – παραθρησκευτικῶν Ὁμάδων καί σύγχρονων ἰδεολογικῶν ρευμάτων. Ἀρχ. Χριστόφορου Τσιάκκα)
- Παραμχάμσα Σατυανάντα: «Φυσικά μπορεῖ νά συμβεῖ καί ἀτύχημα, ἴσως καταλήξετε σέ ψυχιατρεῖο γιά μερικό καιρό. Ἀλλά τά πάντα εἶναι ἕνα ρίσκο. Ἡ ζωή εἶναι ἕνα μεγάλο ρίσκο καί ὁ ἄνθρωπος ὀφείλει νά εἶναι ριψοκίνδυνος πολεμιστής… Τί θά συμβεῖ, ἄν ἐξασκηθῶ στήν Κουνταλίνι Γιόγκα καί τρελαθῶ; Τότε ἐσεῖς θ’ ἀρχίσετε νά ἐξασκεῖσθε, κι ἄν τρελαθεῖτε, τότε κάποιος ἄλλος θ’ ἀρχίσει. Τελικά θά ἐξημερώσουμε τήν Κουνταλίνι» Περιοδικό «Γιόγκα» 5/ 1981, σελ. 8.
[45] Σατυανάντασραμ, περιοδικό «Γιόγκα», ἄρ. 28/ 1982, σ. 12-13 (Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου, Δρ. Φιλοσοφίας, Ἀποκρυφισμός-Γκουρουϊσμός-¨Νέα Ἐποχή¨ σελ. 168 κ.ἑ. ).
[46] Φλ 3, 20-21
[47] Α΄ Ἰω 4, 1
[48] Ἅ΄ Ἰω 5, 20-21
Πηγή: Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν
Κάθε ἅγιος ἑορτάζει τήν ἡμέρα τῆς κοιμήσεώς του ἤ τήν ἡμέρα τοῦ μαρτυρίου του, γιατί αὐτή ἡ ἡμέρα θεωρεῖται γενέθλια ἡμέρα, ἕνα ἰδιαίτερο χάρισμα. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος θεωρεῖ τό μαρτύριο ὡς χάρισμα, τό ὁποῖο χαρακτηρίζει πνεῦμα δυνάμεως, διότι ὁ ἄνθρωπος μέ τό Ἅγιον Πνεῦμα λαμβάνει δύναμη νά θυσιασθῆ. «Ὅταν λάβῃ τις χάρισμα μαρτυρίου, λέγεται πνεῦμα δυνάμεως ἔχειν, τοὐτέστι χάρισμα». Καί ἐπειδή «τό δωρούμενον, τό Πνεῦμα τό ἅγιον ἐστί, καλεῖται καί δῶρον ὁμωνύμως τῷ χαρίσματι». Τό μαρτύριον εἶναι χάρισμα, πνεῦμα δυνάμεως καί δῶρον. Ἔτσι διαφέρει τό χριστιανικό μαρτύριο ἀπό κάθε ἄλλη αὐτοθυσία πού γίνεται ἀπό μιά ἰδεολογία.
Αὐτός ὁ κανόνας ἐφαρμόζεται καί στήν σημερινή ἡμέρα. Ἑορτάζουμε τόν ἅγιο Ἀνδρέα, ὁ ὁποῖος μαρτύρησε ἐδῶ στήν Πάτρα σάν σήμερα πρίν 20 σχεδόν αἰῶνες. Τεκμήρια τοῦ μαρτυρίου εἶναι ἡ ἁγία κάρα του καί ὁ εὐλογημένος σταυρός ἐπάνω στόν ὁποῖον παρέδωκε τήν ψυχή του στόν Θεό.
Ὅλοι οἱ Ἀπόστολοι πέρασαν ἀπό τό μαρτύριο καί τό θεώρησαν ὡς δῶρο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Μόνον ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ἐκοιμήθη σέ βαθειά γηρατειά, χωρίς νά μαρτυρήση, ἀλλά αὐτός ἔζησε τό μαρτύριο ἐπάνω στόν Γολγοθά, ὅταν παρευρέθηκε μαζί μέ τήν Παναγία καί ἔζησε τόν πόνο τοῦ Χριστοῦ στόν Σταυρό. Ἀκολούθησαν ἑκατομμύρια ἄλλοι μάρτυρες.
Τό μαρτύριο, ἡ μαρτυρική ζωή, πού εἶναι ἔκφραση ἀγάπης στόν Θεό, εἶναι ὁ κλῆρος τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν πραγματικῶν Χριστιανῶν, εἶναι ἡ μέθεξη τοῦ μυστηρίου τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ.
Κάποιος ἀρχαῖος Σύρος συγγραφεύς ἐρωτᾶ: Ποιά γυναίκα προτιμᾶ νά παντρευτῆ ἕναν ἐσταυρωμένο; Καμμία δέν τό κάνει αὐτό. Ὅμως ἡ Ἐκκλησία, ἡ Νύμφη τοῦ Χριστοῦ, ἀγάπησε ἕναν ἐσταυρωμένον, ὁ Ὁποῖος τῆς ἔδωσε ἕνα νυφικό γεμᾶτο ἀπό αἵματα καί τῆς ἔδωσε ἕνα δακτυλίδι κατασκευασμένο ἀπό καρφιά τοῦ Σταυροῦ καί ἔζησε τήν Ἀνάσταση.
Αὐτός ὁ κλῆρος τῆς Ἐκκλησίας εἶναι συγχρόνως καί ἡ δόξα της, ὁ Σταυρός εἶναι «ἡ καθέδρα τῆς Ὀρθοδόξου θεολογίας», ὅπως ἔλεγε ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Μπραντσιανίνωφ, ἕνας μεγάλος ἀσκητής καί Ρῶσος Ἐπίσκοπος. Τόν Σταυρό καί τήν Ἀνάσταση τήν βλέπουμε στά Μυστήρια, τήν ἄσκηση, τήν θεολογία, σέ ὅλη τήν ἐκκλησιαστική ζωή. Μέχρι τόν 4ο αἰῶνα ἑκατομμύρια Μάρτυρες θανατώθηκαν γιά τόν Χριστό. Ὁ ἱερός ὑμνογράφος ψάλλει: «Τῶν ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ μαρτύρων σου, ὡς πορφύραν καί βύσσον τά αἵματα ἡ Ἐκκλησία σου στολισαμένη». Τά αἵματα τῶν Μαρτύρων σέ ὅλον τόν κόσμο εἶναι τά στολίδια τῆς Ἐκκλησίας.
Ἡ Ἐκκλησία ὅμως ἐξακολουθεῖ καί σήμερα νά ζῆ τό μαρτύριο καί τά τέκνα της γίνονται μάρτυρες, ἁπλῶς ἀλλάζει κάθε φορά ὁ τρόπος τοῦ μαρτυρίου. Θά ἀναφέρω τρεῖς τρόπους μαρτυρίου πού δέχεται σήμερα ἡ Ἐκκλησία καί τά παιδιά της.
Στήν Δύση καί τόν Βορρᾶ ἡ Ἐκκλησία ὑπομένει τό μαρτύριο τῆς ἐκκοσμίκευσης. Ἐκκοσμίκευση εἶναι ἡ μεταβολή τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς σέ κοσμικό σύστημα, ἡ ἀποβολή τοῦ ἐσχατολογικοῦ στοιχείου τοῦ Χριστιανισμοῦ καί ἡ ταύτιση τῶν Χριστιανῶν μέ τήν νοοτροπία τοῦ κόσμου, μέ τήν εὐδαιμονία, τήν φιλαυτία, τήν φιλοδοξία. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος διακηρύσσει: «οὐ γὰρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν» (Ἑβ. ιγ΄, 14). Καί ὅμως ὑπάρχουν Χριστιανοί πού ἔχουν μένουσαν πόλη, καί ταυτίζονται ἀποκλειστικά μέ αὐτή. Ἔλεγε κάποιος, ἄς ἀφήσουμε τόν οὐρανό γιά τά πουλιά καί τούς παπάδες. Ἐμεῖς ἄς ἐνδιαφερθοῦμε γιά τήν γῆ, ἀλλά τελικά ἔτσι χάνεται καί ἡ γῆ.
Στήν Ἀνατολή, Ἐγγύς καί Ἄπω, ἡ Ἐκκλησία ὑπομένει τό μαρτύριο τῶν ἀνθρωποκεντρικῶν θρησκειῶν πού γκρεμίζουν Ναούς καί σκοτώνουν ἀνθρώπους. Ἐξαφανίζεται ἕνας Χριστιανισμός στήν Ἀνατολή πού ἀναπτυσ-σόταν γιά εἴκοσι αἰῶνες. Στίς ἀρχές τοῦ 20οῦ αἰῶνος, ὅταν ἐλευθερώθηκε ἡ Μέση Ἀνατολή ἀπό τούς Ὀθωμανούς, οἱ Χριστιανοί ἦταν τό 20% τοῦ πληθυσμοῦ. Πρίν μερικά χρόνια, πρίν ἀρχίσουν οἱ ἐμφύλιες συγκρούσεις, ἦταν τό 4%. Καί τώρα συρρικνώθηκαν ἀκόμη περισσότερο. Τό ἀνθρώπινο αἷμα βάφει τήν γῆ, τούς Ναούς, τίς θάλασσες. Ἐπαναλαμβάνονται οἱ ἀρχαῖοι διωγμοί τῶν Χριστιανῶν τῶν πρώτων αἰώνων.
Στόν Νότο ἡ Ἐκκλησία ὑπομένει, ἐκτός τῶν ἄλλων πού συμβαίνουν παντοῦ, καί τήν μαγεία, τήν πείνα καί τόν θάνατο. Ὅσοι ἔρχονται ἀπό τήν Ἀφρική διηγοῦνται τά ὅσα ὑπομένουν οἱ ἄνθρωποι ἀπό τούς μάγους καί ἀπό τήν πείνα καί τίς ἀρρώστιες πού θερίζουν τούς ἀνθρώπους. Καί μέσα σέ αὐτούς τούς μαρτυρικούς πειρασμούς ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δίνει τήν μαρτυρία τῆς νίκης τῆς ζωῆς ἐπί τοῦ θανάτου, τόν θρίαμβο τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό δείχνει σήμερα ἡ προσκύνηση τῆς κάρας τοῦ ἁγίου Ἀνδρέου καί τοῦ Σταυροῦ του.
Ὅμως, ἄν καί τό μαρτύριο εἶναι ἡ δόξα τῆς Ἐκκλησίας, δέν παύει νά εἶναι στιγματισμός γιά τήν σύγχρονη ἀνθρωπότητα, ἡ ὁποία παρά τόν πολιτισμό της καί τήν θεοποίηση τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, ἀποδέχεται ἤ καί δημιουργεῖ τήν βία, τόν πόλεμο, τόν ἀφανισμό τῆς ζωῆς, τήν πείνα, τούς πνιγμούς στήν θάλασσα, τήν ἀγωνία καί τόν πόνο. Ἀνέχεται ἄλλοι νά εἶναι παιδιά ἑνός ἀνωτέρου Θεοῦ καί ἄλλοι παιδιά ἑνός κατωτέρου Θεοῦ. Ἀνέχεται ἄλλοι νά εἶναι σταυρωτές καί ἄλλοι νά εἶναι σταυρωμένοι.
Ὅμως, ἐμεῖς σήμερα πού ἀσπαζόμαστε τήν κάρα καί τόν σταυρό τοῦ ἁγίου Ἀνδρέου, θυμόμαστε τούς Μάρτυρες σέ ὅλον τόν κόσμο, αὐτούς πού βασανίζονται, πού σταυρώνονται, πού πληγώνονται, πού πονᾶνε, πού ὑποφέρουν, πού βρίσκονται σέ ἀπόγνωση καί τούς λέμε: «Κουράγιο, ἀδελφοί. Προσευχόμαστε καί ἐλπίζουμε ὅτι κάποτε θά σταματήση ἡ κακία καί τό μίσος τῶν σταυρωτῶν καί αὐτῶν πού τούς παρακινοῦν ἤ τούς ἀνέχονται».
Σεβασμιώτατε Ποιμενάρχα αὐτῆς τῆς ἱστορικῆς πόλεως, Μητροπολῖτα Πατρῶν κ. Χρυσόστομε, πού ἔχετε τήν εὐλογία νά διακονῆτε μέ ἔμπνευση σέ αὐτήν τήν πόλη, εὐχηθεῖτε στόν προστάτη σας ἅγιο Ἀνδρέα ὑπέρ ὅλων τῶν σταυρωμένων καί σταυρωτῶν, ὥστε νά σταματήση αὐτή ἡ τρέλλα τοῦ ὀλέθρου. Ἀμήν.
Πηγή: Εκκλησιαστική Παρέμβαση
Με μια καλά προετοιμασμένη έκτακτη Σύνοδο Κορυφής ΕΕ- Τουρκίας, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της Άγκυρας και εναντίον των συμφερόντων Ελλάδας και Κύπρου, ολοκληρώνεται την Κυριακή το τρίμηνο παζάρι για την αβέβαιη «συγκράτηση» των προσφυγικών ροών στα τουρκικά εδάφη, έτσι ώστε να μην επιβαρυνθεί η συνολικά απρόθυμη Ευρώπη με υπέρογκους αριθμούς προσφύγων.
Η Αθήνα επιχειρεί να δώσει μάχη οπισθοφυλακής, επιμένοντας ότι η καταγραφή των προσφύγων πρέπει να γίνεται στην Τουρκία με την ανάλογη μεταφορά των hot spot από ελληνικό σε τουρκικό έδαφος, πρόταση που έχει ήδη απορριφθεί από την τουρκική κυβέρνηση κατά την επίσκεψη Τσίπρα στην Άγκυρα και δεν έχει ούτε έναν σύμμαχο μέσα στην ΕΕ.
Αντιθέτως, όλο το προηγούμενο διάστημα η ελληνική κυβέρνηση έχει καταπιεί αμάσητο όλο το «Σχέδιο συνεργασίας ΕΕ-Τουρκίας» για το προσφυγικό, το οποίο με το πρόσχημα της «φύλαξης των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ» εκχωρεί στην Τουρκία αρμοδιότητες και κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο, τα οποία ανήκουν νομίμως στην Ελλάδα, παραβιάζοντας κατάφωρα τις Συμβάσεις του ICAO και του ΙΜΟ, αλλά και τη Συνθήκη των Παρισίων 1947 σε βάρος της Ελλάδας.
Στις 6 Οκτωβρίου ο πρόεδρος της Κομισιόν κ Γιούνκερ παρουσίασε στον Πρόεδρο της Τουρκίας κ Ερντογάν το «Σχέδιο Δράσης» (Action Plan) EE –Τουρκίας για το προσφυγικό, το οποίο αποδέχθηκε η ΕΕ στην Σύνοδο Κορυφής για το προσφυγικό στις 15 Οκτωβρίου και αναμένεται να οριστικοποιηθεί την προσεχή Κυριακή ανάμεσα στην ΕΕ και την Τουρκία. Το Σχέδιο αυτό είναι στο σύνολο του απαράδεκτο και ετεροβαρές σε βάρος της Ελλάδας, το οποίο η Αθήνα αποδέχθηκε πλήρως χωρίς καμία μα καμία αντίρρηση.
Πιο συγκεκριμένα:
Συμφωνήθηκε «...η Τουρκία να εμποδίζει απώλεια ανθρωπίνων ζωών στη θάλασσα με εντατικοποίηση επιχειρήσεων Έρευνας και Διάσωσης...» Με αυτή τη συμφωνία ο κ Γιούνκερ, δηλαδή η ΕΕ και επομένως και η Ελλάδα, εκχωρεί παράνομα αρμοδιότητες στην Τουρκία να εκτελεί αυτόνομες επιχειρήσεις Έρευνας και Διάσωσης μέσα στο FIR Αθηνών, τα ανατολικά όρια του οποίου συμπίπτουν με τα χωρικά ύδατα της Τουρκίας.
Και τούτο, ενώ το 1950, 52 και 58 έγιναν περιοχικές συμφωνίες του ICAO και καθορίστηκαν τα FIR Αθηνών, Κων/λης και Λευκωσίας, καθώς και τα όρια των περιοχών Ερευνας και Διάσωσης, που συμπίπτουν με τα όρια των FIR. Έτσι ο ICAO εκχώρησε στην Ελλάδα αρμοδιότητες εναέριας κυκλοφορίας και Έρευνας και Διάσωσης για τα αεροπορικά ατυχήματα εντος του FIR Aθηνών. Επειδή δεν έχουν ακόμα καθοριστεί περιοχές ευθύνης για Έρευνα και Διάσωση (SAR) που αφορούν σε ατυχήματα στη θάλασσα στο πλαίσιο του ΙΜΟ(Διεθνής Οργανισμός Ναυσιπλοΐας), τόσο ο ICAO όσο και ο ΙΜΟ έχουν καλέσει πολλάκις τις χώρες να ασκούν SAR για τα ναυτικά ατυχήματα εντος των ορίων των FIR που έχουν παγκοσμίως καθοριστεί. Έτσι, η Αθήνα είναι η μόνη που έχει αποκλειστικές αρμοδιότητες Έρευνας και Διάσωσης στο FIR Αθηνών, τις οποίες ασκεί με το Ενιαίο Κέντρο Συντονισμού Έρευνας και Διάσωσης (ΕΚΣΕΔ) με έδρα τον Πειραιά.
Σημειωτέον ότι σύμφωνα με τη Σύμβαση του Σικάγο 1944 και Αμβούργου1979, οποιοσδήποτε μπορεί να εκτελεί SAR μέσα στα διεθνή ύδατα που περιλαμβάνει το FIR Αθηνών, με τον απαράβατο όρο ότι θα τεθεί κάτω από τον έλεγχο του Ελληνικού ΕΚΣΕΔ, που έχει τον αποκλειστικό έλεγχο και ευθύνη για την περιοχή εντος του FIR Αθηνών.
Και όμως η Αθήνα από την αρχή της κρίσης, και ειδικότερα το τελευταίο διάστημα που έχουν ενταθεί οι ευρωπαϊκές και γερμανικές πιέσεις για «κοινές περιπολίες» Ελλάδας Τουρκίας μεταξύ τουρκικών ακτών και αυτών των ελληνικών νήσων του Αν Αιγαίου ουδέποτε προέβαλε αυτόν τον αυτονόητο όρο.
Η Τουρκία από την πλευρά της στις 12 Δεκεμβρίου 2001 ψήφισε στην τουρκική Εθνοσυνέλευση το νόμο 24611 με τον οποίο διχοτομεί το Αιγαίο και την Κύπρο και τις περιοχές αυτές τις εντάσσει κάτω από τον έλεγχο της Άγκυρας για τους σκοπούς Έρευνας και Διάσωσης.
Έτσι, ο κ Γιούνκερ και η ΕΕ, με την εκχώρηση στην Τουρκία αρμοδιότητες να εκτελεί αυτόνομες επιχειρήσεις Έρευνας και Διάσωσης, στην πράξη αποδέχεται τον τουρκικό νόμο24611, ήτοι τη διχοτόμηση του FIR Αθηνών και Λευκωσίας, μετατρέποντας το Αιγαίο σε οικόπεδο εξ αδιαιρέτου Ελλάδας –Τουρκίας.
*Συμφώνα με το Action Plan συμφωνήθηκε «...Η Τουρκία να ενισχύσει τη χωρητικότητα αναχαίτισης της τουρκικής ακτοφυλακής, με αναβάθμιση του συστήματος επιτήρησης, αυξάνοντας τις περιπολίες και τη χωρητικότητα Έρευνας και Διάσωσης και να συνεργάζεται με την Ελληνική Ακτοφυλακή. Ακόμη, παραμένουν ανοιχτά θέματα για τον παραπέρα χειρισμό για την αναχαίτιση παρανόμων μεταναστών στη Θάλασσα του Αιγαίου...».
Με άλλα λόγια, η ΕΕ εξουσιοδοτεί την τουρκική ακτοφυλακή να αυξήσει τις περιπολίες αναχαίτισης των μεταναστών. Ωστόσο, η αποστολή της ακτοφυλακής κάθε χώρας αφορά μόνον στα χωρικά της ύδατα που αποτελούν κυριαρχία της και δεν απαιτείται καμία και από κανέναν εξουσιοδότηση. Πέρα όμως από τα χωρικά ύδατα την ευθύνη αναλαμβάνει το Κέντρο Έρευνας και Διάσωσης κάθε χώρας που είναι υπεύθυνη για το FIR και στην περίπτωση, είναι η Ελλάδα με το ΕΚΣΕΔ στον Πειραιά.
Έτσι, η μόνη περίπτωση που μπορεί η Τουρκία να παρέχει υπηρεσίες Έρευνας και Διάσωσης στη Διεθνή Θάλασσα του Αιγαίου και εντος του FIR Αθηνών είναι να εντάξει τα τουρκικά μέσα SAR κάτω από τον έλεγχο και διοίκηση του ΕΚΣΕΔ.
Η ΕΕ και ο κ Γιούνκερ επιμένουν η Τουρκία να συνεργάζεται με την Ελληνική Ακτοφυλακή. Η Ελληνική Ακτοφυλακή όμως (όπως και η Τουρκική) έχει την ευθύνη για τα χωρικά ύδατα και δεν υπάγεται στο ΕΚΣΕΔ ούτε αποτελεί μέσο Έρευνας και Διάσωσης παρά μόνον αν λάβει την σχετική εντολή από το ΕΚΣΕΔ.
Με την ασαφή διατύπωση του Action Plan, η ΕΕ μας λέει ότι η Τουρκία θα εκτελεί SAR και θα οδηγεί με συνοδεία και ασφάλεια τους μετανάστες μέχρι τα ελληνικά χωρικά ύδατα, όπου θα τους παραλαμβάνει η Ελληνική Ακτοφυλακή. Μάλλον τέτοια «συνεργασία» θέλει η ΕΕ μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.
Γι αυτό ενδεχομένως, ο κ Γιουνκερ έχει επιμένει και με όρους εξευτελιστικούς στην θέση του για «κοινές περιπολίες» μεταξύ τουρκικών και ελληνικών ακτών, την οποία υποστηρίζει και η καγκελάριος Μέρκελ.
Το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών από την πλευρά του με επιστολή του έθεσε στα κόμματα το θέμα των κοινών περιπολιών Ελλάδας Τουρκίας.
Αναφέρεται στην επιστολή
«...Μετά τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής για το προσφυγικό και την επίσκεψη Μέρκελ στην Τουρκία για διαπραγμάτευση για το θέμα αυτό, θα θέλαμε να έχουμε τις θέσεις σας για κοινές Ελληνοτουρκικές περιπολίες, προκειμένου να μειωθεί η ροή των προσφύγων στην ΕΕ...»
Στη συνέχεια, η ελληνική κυβέρνηση με δηλώσεις αξιωματούχων της απέρριψε την πρόταση για κοινές περιπολίες. Λίγες ημέρες αργότερα όμως κατά την επίσκεψη Τσίπρα στην Τουρκία, ο τούρκος πρωθυπουργός αποκάλυψε, χωρίς αντίδραση του κ Τσίπρα, ότι συζητήθηκε «η τεχνική συνεργασία» μεταξύ της ακτοφυλακής των δύο χωρών, «...ώστε να εμποδίσουμε αυτήν την ανθρωπιστική συνεργασία...» Πρόσθεσε ακόμα ότι το θέμα αυτό θα συζητηθεί κατά την τριμερή συνάντηση Μέρκελ- Τσίπρα- Νταβούτογλου που θα πραγματοποιηθεί αυτή την Κυριακή στο περιθώριο της Συνόδου ΕΕ-Τουρκίας...
Τέλος, μπορεί να ανατεθεί, σύμφωνα με το Action Plan, στην Τουρκία « να αναχαιτίζει παράνομους μετανάστες στη ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ...»
Ο καινοφανής όρος που να καθορίζει γεωγραφικά τη Θάλασσα του Αιγαίου δεν υφίσταται σε ελληνικό εθνικό πλαίσιο, ούτε σε διεθνές, ούτε σε επίσημο, ούτε σε νόμιμο, που αφορά στην Έρευνα Διάσωση ή οποιουδήποτε είδους επιχειρήσεων. Αντιθέτως η «Θάλασσα του Αιγαίου» αποτελεί τουρκική εφεύρεση από τον Φεβρουάριο 1975, ώστε να μην χρησιμοποιεί τον όρο FIR Αθηνών εντος του οποίου ο ICAO έχει εκχωρήσει στην Ελλάδα αρμοδιότητες παροχής υπηρεσιών εναέριας κυκλοφορίας και Έρευνας και Διάσωσης
Αυτόνομος και μεμονωμένος όρος «Θάλασσα του Αιγαίου» για SAR, που υιοθετεί η ΕΕ και έχει αποδεχτεί η Αθήνα, δηλώνει ξέφραγο αμπέλι και κυρίως δηλώνει την πρόθεση της ΕΕ κατ επιταγή της Άγκυρας να εξαφανιστεί η ευθύνη για SAR που έχει ανατεθεί στην Ελλάδα από τους διεθνείς οργανισμούς και να «παραχωρηθεί» η αρμοδιότητα αυτή παρανόμως στην Τουρκία.
Επιπροσθέτως, με τις τουρκικές περιπολίες αναχαίτισης παρανόμων μεταναστών στη «Θαλασσα του Αιγαίου» παραβιάζεται η Συνθήκη των Παρισίων 1947 για τα Δωδεκάνησα, στα οποία υπάρχουν συνεχόμενα χαραγμένα σύνορα με την Τουρκία. Έτσι, οι όποιες τουρκικές αναχαιτίσεις στην περιοχή της Καλύμνου Κω Ρόδο κλπ είναι παράνομες διότι παραβιάζουν τα ελληνικά σύνορα.
Στη Σύνοδο Κορυφής της Κυριακής η ελληνική κυβέρνηση θα βρεθεί μπροστά σε άλλα προβλήματα, τα οποία έχει σπεύσει ήδη να υποβαθμίσει.
Στο τελικό παζάρι ΕΕ- Τουρκίας οι εταίροι είναι έτοιμοι και δεσμευμένοι να δώσουν την πολυπόθητη VISA ελεύθερης εισόδου τούρκων πολιτών στην ΕΕ αν η Άγκυρα εφαρμόσει πλήρως τη Συμφωνία Επανεισδοχής Παρανόμων Μεταναστών από την ΕΕ (άρα και από την Ελλάδα) στην Τουρκία.
Επιπροσθέτως οι εταίροι είναι έτοιμοι να ανοίξουν τα 5 κλειστά κεφάλαια στις ενταξιακές διαπραγματεύσεις της Τουρκίας, με κορυφαίο το κεφάλαιο της Ενέργειας. ΟΙ κινήσεις αυτές «χτυπάνε» ευθέως ολόκληρη την πολιτική της Κυπριακής Δημοκρατίας απέναντι στην Τουρκία για την ένταξη της στην ΕΕ.
Αν δηλαδή η Τουρκία δεν αναγνωρίσει πλήρως την Κυπριακή Δημοκρατία ως κράτος και επομένως πλήρες κράτος- μέλος της ΕΕ, η Λευκωσία δεν θα επιτρέψει την ενταξιακή διαδικασία της Τουρκίας. Ο «πολύτιμος λίθος» αυτής της κυπριακής πολιτικής είναι το κεφάλαιο της Ενέργειας, ιδιαιτέρως μετά την πρόσφατη επιθετική πολιτική της Άγκυρας μέσα στην κυπριακή ΑΟΖ.
Ο Έλληνας πρωθυπουργός στην Άγκυρα δήλωσε πρόθυμος να ανοίξει την ενταξιακή διαδικασία της Τουρκίας- άγνωστο αν είχε και τη σύμφωνη γνώμη της Κύπρου.
Η πονηρή τουρκική κυβέρνηση, όμως, μέσω δημοσιευμάτων κλείνουν το μάτι ότι η εφαρμογή της συμφωνίας Επανεισδοχής και η πλήρης ενταξιακή διαδικασία, απαιτούν αναγνώριση από όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ, άρα και της Κύπρου, αφού προηγουμένως μέσα στην άνοιξη του 2016 έχει λυθεί οριστικώς το κυπριακό πρόβλημα...
Πηγή: Liberal
(α')
Ζούμε, αγαπητοί μου, σε μία δημοκρατική χώρα, στην οποία, εκτός από τους ιερούς ναούς των ορθοδόξων υπάρχουν και λειτουργούν λατρευτικοί χώροι και άλλων χριστιανικών δογμάτων.
Μεταξύ αυτών, σε αστικά ιδίως κέντρα, είνε και οι αίθουσες των λεγομένων προτεσταντών ή ευαγγελικών ή διαμαρτυρομένων ή πεντηκοστιανών ή όπως αλλιώς θέλουν να ονομάζωνται όσοι ασπάζονται και ακολουθούν την διδασκαλία και τις αρχές των θρησκευτικών αυτών κοινοτήτων.
Η δράσις των ομάδων αυτών δεν είνε βέβαια κάτι ευχάριστο για την Εκκλησία μας. Ποια όμως είνε η ενδεδειγμένη στάσι ενός ορθοδόξου απέναντί τους; Θεωρώ, ότι το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είνε να γνωρίσουμε καλύτερα την Εκκλησία μας, την Ορθοδοξία.
* * *
1. Δεν θέλω, αγαπητοί μου, ν' αυξήσω τον φανατισμό, που ίσως υπάρχει -κακώς- σε ωρισμένους εκατέρωθεν. Ο Χριστός δεν μας θέλει φανατικούς. Ο φανατικός εχθρεύεται όσους δεν συμφωνούν με τα φρονήματά του. Ο φανατικός μισεί, ο Χριστιανός αγαπά. Αγαπά όλους, ακόμα και τους εχθρούς του, αγαπά κ' εκείνους που έχουν διαφορετική θρησκεία.
Όχι λοιπόν με φανατισμό, αλλά με αγάπη πρέπει να ζουν οι Χριστιανοί, έστω και αν έχουν τις θρησκευτικές τους διαφορές. Ο καθένας είνε ελεύθερος να εκλέξη όποιο θρήσκευμα θέλει. Ο Χριστιανός που έχει κατανοήσει καλά το πνεύμα του Ευαγγελίου αναγνωρίζει στον καθένα το δικαίωμα αυτό. Αγάπη και ελευθερία, αυτές είνε δύο βάσεις, πάνω στις οποίες στήριξε τη θρησκεία του ο Ιησούς ο Ναζωραίος, και γι' αυτό θα παραμείνη αιωνία. Εκείνος που κήρυξε το «Αγαπάτε αλλήλους» (Ίω. 13,34), είπε και το «Ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν» (Ματθ. 16,24). Ακούτε; «Όποιος θέλει...». Ο Χριστός δεν χρησιμοποιεί βίαια μέσα για να κάνη τον άλλο να τον ακολουθήση.
Διότι αυτό δεν είνε πίστις, είνε βία. Ο Μωάμεθ χρησιμοποίησε το σπαθί για να εξαναγκάση, ο Χριστός μόνο το λόγο του. Μας αφήνει ελεύθερους, όχι μόνο στο ζήτημα της πίστεως, αλλά και σε κάθε άλλο ζήτημα. Μας λέει στην αγία Γραφή: Εμπρός σου, άνθρωπε, έβαλα δύο πράγματα, τη φωτιά και το νερό. Όπου θέλεις απλώνεις το χέρι σου. Εάν το βάλης στη φωτιά, θα καής, εάν το βάλης στο νερό, θα δροσιστής. Διάλεξε ο,τι θέλεις (βλ. Δευτ. 30,19. Σ. Σειρ. 15,16).
Ελεύθεροι είνε οι συνάνθρωποί μας να διαλέξουν τη θρησκεία τους και να ζήσουν σύμφωνα με τις δικές τους θρησκευτικές ιδέες. Το καθήκον που έχουμε εμείς απέναντί τους είνε να τους αγαπούμε και ποτέ να μην τους μισούμε για το ζήτημα της θρησκείας. Διότι το μίσος, οποιαδήποτε πρόφασι και αν έχη, είνε μίσος, κάτι ξένο προς την διδασκαλία του Χριστού. Το μίσος είνε του διαβόλου, η αγάπη είνε του Χριστού. Απέναντί τους λοιπόν οφείλουμε μόνο αγάπη.
2. Αλλ' εάν απέναντι σ' αυτούς οφείλουμε αγάπη, έχουμε όμως και άλλο καθήκον απέναντι σ' εμάς. Ποιο είνε το καθήκον αυτό; Ας το ακούσουν όλοι, να μείνουμε πιστοί και αφωσιωμένοι στην Ορθόδοξο Ανατολική Εκκλησία μας, να κρατήσουμε σφιχτά, παντοτεινά, αιώνια την Ορθόδοξο πίστι μας. Διότι η πίστις η Ορθόδοξος είνε ένας θησαυρός, που πρέπει πολύ να τον προσέξουμε και να τον φυλάξουμε μέσα στην καρδιά μας.
Και ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία μας είνε θησαυρός πολύτιμος, αυτό θ' αποδείξουμε εδώ. Παρακαλώ να δώσετε μεγάλη προσοχή σε όσα θα σας πω. Διότι πρέπει, έστω και με λίγα λόγια, να γνωρίσουμε ποια είνε η Ορθόδοξος Εκκλησία μας. Δυστυχώς δεν την γνωρίζουμε καλά. Και γι' αυτό ίσως πολλοί σήμερα την περιφρονούν. Μοιάζουμε μ' εκείνο τον χωρικό που έπεσε στα χέρια του ένα τσεκ χιλίων δολλαρίων κι αυτός, αγράμματος, δεν ήταν εις θέσιν να εκτίμηση τι αξία έχει, το πέρασε ότι είνε ένα χαρτί χρωματισμένο, το 'ριξε στη φωτιά και το 'καψε ο άθλιος.
Που αν το κρατούσε, αν ρωτούσε κάποιον που ξέρει να διαβάζη, αν το πήγαινε σε μια τράπεζα, θα το εξαργύρωνε, κ' εκεί που είχε καλύβα θα έ¬κτιζε ανάκτορο. Κάτι παρόμοιο παθαίνουμε και μερικοί ορθόδοξοι. Έχουμε στα χέρια μας ένα θησαυρό, δεν τον γνωρίζουμε, και γι' αυ¬τό τον περιφρονούμε και τον αφήνουμε εκτε¬θειμένο στους κλέφτες. Είνε λοιπόν καιρός να τον εκτιμήσουμε και να τον φυλάξουμε. Γι' αυτό λέμε τώρα τα λόγια αυτά.
* * *
1. Θησαυρός η Ορθόδοξος πίστις μας. Γιατί; Διότι πρώτα-πρώτα η Ορθόδοξος πίστις, στην οποία ανήκουμε κ' εμείς, είνε ή αρχαιότερη από όλες τις λεγόμενες εκκλησίες. Κι από την Παπική «εκκλησία», κι από τις Προτεσταντικές «εκκλησίες». Πόσων χρονών είνε ο Παπισμός; Άρχισε το 800 μ.Χ., συνεπώς είνε 1.200 περίπου ετών. Πόσων χρονών είνε ο Προτεσταντισμός; Άρχισε το 1450. Τότε ένας Γερμανός μεταρρυθμιστής, ο Λούθηρος, κήρυξε επανάστασι κατά του Πάπα και έστρεψε μεγάλο μέρος της Ευρώπης στη νέα ομολογία, την οποία ωνόμασε «εκκλησία» των Ευαγγελικών. Αριθμεί ζωή πέντε αιώνων. Πέντε αιώνων ο Προτεσταντισμός, δώδεκα αιώνων ο Παπισμός (του οποίου λίγοι οπαδοί ονομάζονται ουνίτες). Αλλά της Ορθοδόξου Εκκλησίας η ζωή έχει ηλικία δεκαεννέα (19) αιώνων, είνε ο πρώτος και αρχέγονος Χριστιανισμός. Η Ανατολική Ορθόδοξος Εκκλησία είνε η κούνια του Χριστιανισμού. Εδώ στην Ανατολική Εκκλησία έζησε τα πρώτα χρόνια, μεγάλωσε και ανδρώθηκε και αυξήθηκε σε δέντρο μεγάλο ο Χριστιανισμός. Ανοίξτε τα Ευαγγέλιά σας. Μελετήστε τις Πράξεις των αποστόλων.
Διαβάστε τις επιστολές του Παύλου. Ρίξτε έστω και μια ματιά στο τελευταίο βιβλίο της Καινής Διαθήκης, την Αποκάλυψι. Τι θα δήτε; Ότι οι πρώτες εκκλησίες ιδρύθηκαν στα μέρη της Ανατολής. Ο Παύλος κηρύττει το Χριστό στις πόλεις της Μικράς Ασίας και της Μακεδονίας. Κήρυξε και ίδρυσε εκκλησίες στην Καβάλα (τους Φιλίππους, όπως λεγόταν τότε η πόλις αυτή), στη Θεσσαλονίκη, στη Βέροια, στην Αθήνα, στην Κόρινθο, στην Πρέβεζα (Νικόπολις λεγόταν τότε), στην Κύπρο και στην Κρήτη. Και προς τους Χριστιανούς των μερών αυτών έγραψε τις περίφημες επιστολές του ο Παύλος (προς Εφεσίους, Φιλιππησίους, Κορινθίους, Θεσσαλονικείς).
Από την εποχή του Παύλου είνε ιδρυμένη η Εκκλησία μας. Αλλά και από την εποχή του Ιωάννου, του αγαπημένου μαθητού του Κυρίου μας. Και ο Ιωάννης έδρασε στα μέρη της Ανατολής και έγραψε και αυτός επιστολές προς τους Χριστιανούς των μερών αυτών. Ιδίως η Αποκάλυψις γράφτηκε για να ενισχύση τους Χριστιανούς της Ανατολής. Μέσα στα άλλα οράματα που είδε ο Ιωάννης, είδε και τούτο το όραμα. Είδε «επτά λυχνίας χρυσάς, και εν μέσω των επτά λυχνιών όμοιον υιώ ανθρώπου, ενδεδυμένον ποδήρη και περιεζωσμένον προς τοις μαστοίς ζώνην χρυσήν· η δε κεφαλή αυτού και αι τρίχες λευκαί ώσει έριον λευκόν, ως χιών, και οι οφθαλμοί αυτού ως φλόξ πυρός, και οι πόδες αυτού όμοιοι χαλκολιβάνω, ως εν καμίνω πεπυρωμένοι, και η φωνή αυτού ως φωνή υδάτων πολλών, και έχων εν τη δεξιά χειρί αυτού αστέρας επτά, και εκ του στόματος αυτού ρομφαία δίστομος οξεία εκπορευομένη, και η όψις αυτού ως ο ήλιος φαίνει εν τη δυνάμει αυτού» (Άπ. 1,13,16). Τι σήμαινε το όραμα; Ο «όμοιος υιώ ανθρώπου» είνε ο Ιησούς Χριστός. Οι «επτά λυχνίαι» είνε οι επτά εκκλησίες της Ανατολής, η μία η Έφεσος, η άλλη η Σμύρνη, η τρίτη η Πέργαμος, η τετάρτη τα Θυάτειρα, η πέμπτη οι Σάρδεις, η έκτη η Φιλαδέλφεια, η εβδόμη η Λαοδίκεια. Και οι «επτά αστέρες» είνε οι επτά επίσκοποι των εκκλησιών αυτών.
Οι λυχνίες αυτές έλαμπαν επί δεκαεννέα αιώνες. Έσβησαν το 1922, όταν διώχθηκε από τα μέρη αυτά ο Χριστιανισμός. Έσβησαν; Όχι. Καίνε οι λυχνίες. Απλώς άλλαξαν τόπο. Όλοι εκείνοι, που φεύγοντας από το μαχαίρι του Κεμάλ ήρθαν στην Ελλάδα, συνεχίζουν την ιστορία των εκκλησιών αυτών.
* * *
Ω η Ορθοδοξία μας, αγαπητοί μου! Δεν είνε χθεσινή. Δεν είνε μηνών και ετών, όπως είνε μερικές παραφυάδες των προτεσταντών. Η Ορθοδοξία είνε ο αρχαιότερος, ο αρχικός φάρος που άναψε στην Ανατολή το Πνεύμα το άγιο διά του Παύλου και του Ιωάννου. Απ' αυτόν τον φάρο, απ' αυτό το φως, διαδόθηκε ο Χριστιανισμός στα άλλα μέρη της Ευρώπης.
Χαίρετε, αδελφοί μου, διότι ανήκετε στην Ορθόδοξο Εκκλησία, η οποία πρώτη έλαβε το φως από τους μαθητάς του Κυρίου και αυτή μετέδωσε και στους άλλους λαούς της Ευρώπης το φως του χριστιανισμού.
Αύριο το βράδυ συν Θεώ θα συνεχίσουμε.
† Επίσκοπος Αυγουστίνος
Α' μέρος ομιλίας που έγινε στον Ι. Ναό Άγ. Γεωργίου Ν. Μυλοτόπου - Γιαννιτσών την 5-4-1942. Δακτυλογραφημένη καταγραφή τής εποχής. Διαίρεσις και σύντμησις 20-2-2010.
(β')
Του μακαριστού Επισκόπου Αυγουστίνου Καντιώτη
ΕΙΠΑΜΕ, αγαπητοί μου, χθες ότι η Ορθοδοξία μας είνε η αρχαιότερη από όλους.
2. Άλλα είνε και η πληρέστερη απ' όλες τις λεγόμενες εκκλησίες, η μόνη πλήρης Εκκλησία. Έχει όλα τα στοιχεία που απαρτίζουν το γνήσιο του Χριστιανισμού. Δεν της λείπει τίποτε. Ό,τι έχουν οι άλλοι, το ‘χουμε κ' εμείς, και μάλιστα καθαρώτερο και αγνότερο, γιατί είνε από την πηγή. Το Ευαγγέλιο π.χ. έχουν εκείνοι, το Ευαγγέλιο κ' εμείς. Μήπως γράφει περισσότερα το δικό τους, που δεν τα γράφει το δικό μας; Τα ίδια «γράμματα» έχουμε.
Και όχι μόνο δε μας λείπει τίποτε, αλλ' επί πλέον εμείς έχουμε κ εκείνα που αυτοί δεν έχουν. Αυτοί τα έχασαν, είνε φτωχότεροι. Έχασαν πολλά, κι άφησαν ν' ανακατευτή με το χρυσάφι σκουριά. Η Ορθοδοξία είνε χρυσάφι καθαρό, θησαυρός ακέραιος. Δεν του λείπει τίποτε απ' ό,τι παρέδωσαν οι πρώτοι Χριστιανοί. Θα φέρω μερικά παραδείγματα.
• Εμείς έχουμε τις εικόνες, αυτοί δεν έχουν. Κι όταν τους ρωτάς γιατί δεν έχετε, σου απαντούν, Δε γινόμαστε ειδωλολάτρες, δεν προσκυνάμε είδωλα, μόνο το Θεό προσκυνάμε... Επ' αυτού έχουμε να τους πούμε τα εξής. Κάνετε λάθος. Οι ορθόδοξοι δεν λατρεύουμε τις εικόνες. Οι εικόνες είνε τα βιβλία του λαού. Εκείνος που δεν ξέρει γράμματα, ή ξέρει μεν αλλά λησμονεί, βλέπει την εικόνα και διδάσκεται. Άλλωστε ένα πρόσωπο που αγαπούμε θέλουμε να το βλέπουμε, κι αν είνε μακριά ή πέθανε, του κάνουμε μια φωτογραφία, την κορνιζώνουμε, την κρεμάμε στο γραφείο ή στο σπίτι, και χαιρόμαστε να το βλέπουμε. Εάν λοιπόν στολίζουμε σπίτια και γραφεία με εικόνες, πολύ περισσότερο τους ναούς. Στους προτεστάντες, που σαν νέοι εικονομάχοι αποστρέφονται τις εικόνες, λέμε. Ξεκρεμάστε σεις από τα σπίτια σας τις εικόνες των γονέων σας, και τότε κ' εμείς θα ξεκρεμάσουμε από την εκκλησία μας τις ιερές εικόνες. Οι εικόνες στόλιζαν πάντα και θα στολίζουν τους ναούς της Ορθοδοξίας. Δεν τις λατρεύουμε, τους αποδίδουμε τιμητική προσκύνησι. Ασπαζόμεθα όχι τα ξύλα και τα χρώματα αλλά τα ιερά πρόσωπα που εικονίζουν, αν ζούσαν ανάμεσά μας, θα πέφταμε στα πόδια τους και θα τα φιλούσαμε. Όπως εκείνος που αγαπά ασπάζεται τη φωτογραφία του αγαπημένου συγγενούς του, έτσι κ' εμείς φιλούμε τις εικόνες του Χριστού και των αγίων.
• Έχουμε λοιπόν εικόνες, και γι' αυτό η Ορθόδοξος Εκκλησία είνε πληρέστερη από τη δική τους «εκκλησία», που είνε γυμνή. Έχουμε επίσης επτά μυστήρια, που έχουν ιδρυθή από το Χριστό και τους αποστόλους. Είνε οι επτά κολώνες, στις οποίες στηρίζεται το οικοδόμημα του Χριστιανισμού. Η πρώτη είνε το βάπτισμα. Η δευτέρα το χρίσμα ή άγιο μύρο. Η τρίτη η θεία κοινωνία. Η τετάρτη η μετάνοια και εξομολόγησις. Η πέμπτη ο γάμος. Η έκτη η ιερωσύνη. Και η εβδόμη το ευχέλαιο. Οι προτεστάντες τελούν μόνο ένα βάπτισμα και μια κοινωνία, αλλ' όχι όπως τα τελούσε η πρώτη Εκκλησία. Άλλα μυστήρια δεν αναγνωρίζουν. Εξομολόγησι δεν έχουν. Πού εξομολογούνται; Ιερωσύνη δεν έχουν. Που είνε οι αρχιερείς και οι ιερείς τους; Δεν μας χρειάζονται, λένε. Ναι, αλλά την εποχή των αποστόλων υπήρχαν επίσκοποι και ιερείς και διάκονοι. Επίσκοποι δεν ήταν ο Τίτος και ο Τιμόθεος, στους οποίους γράφει ο Παύλος; Πρεσβύτεροι δεν ήταν εκείνοι που κάλεσε ο Παύλος στη Μίλητο και τους έδωσε τις τελευταίες του συμβουλές; Για τους ιερείς και τους επισκόπους είπε ο Χριστός, «Λάβετε Πνεύμα Άγιον· αν τινών αφήτε τας αμαρτίας, αφίενται αυτοίς» (Ίω. 20,22). Αυτοί είνε οι αντιπρόσωποί του επί της γης. Έχουν λάβει ειδική χάρι να διδάσκουν, να λειτουργούν και να κυβερνούν τις ψυχές. Είνε άγγελοι Κυρίου παντοκράτορος. Γι' αυτό ένας άγιος είπε. Αν δω στο δρόμο ένα παπά και έναν άγγελο, θα προσκυνήσω πρώτα τον παπά και μετά τον άγγελο, διότι ο άγγελος δεν έχει την εξουσία να συγχωρή αμαρτίες, ενώ ο παπάς την έχει.
• Στην Ορθόδοξο Εκκλησία έχουμε ακόμη ύμνους, που οι προτεστάντες δεν έχουν. Αυτοί έχουν μερικά τραγουδάκια, που ψάλλουν όλοι μαζί, αλλ' αυτά δεν συγκρίνονται με την ποίησι της υμνολογίας μας (τροπάρια, απολυτίκια και άλλους ύμνους). Καμμιά θρησκεία δεν έχει τους ύμνους της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Είνε μοναδικοί. Πού άλλου μπορεί ν' ακούση κανείς το «Ιδού ο Νυμφίος έρχεται», ή το «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου», ή το «Τη υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια», ή το «Δεύτε πάντα τα έθνη, γνώτε του φρικτού μυστηρίου την δύναμιν», ή τα Εγκώμια του Επιταφίου «Η ζωή εν τάφω» και «Αι γενεαί πάσαι», ή το «Άξιον εστί» ή το «Των αγίων Πατέρων ο χορός»; Τέτοιους ύμνους έχει μόνο η Εκκλησία μας, είνε μοναδικά κειμήλια που την στολίζουν.
Αυτά δεν μπορεί κανείς από τους ξένους σοφούς και επιστήμονες να τα δημιουργήση. Ούτε εικόνες, ούτε μυστήρια, ούτε εκκλησιαστικούς ύμνους έχει η λατρεία των προτεσταντών, η αίθουσά τους μοιάζει μάλλον με σχολείο.
3. Είδαμε ότι η Ορθοδοξία είνε η αρχική και η πλήρης Εκκλησία. Είνε, ακόμη, η πιο ένδοξη. Ποιος ρήτορας ή συγγραφέας ή ποιητής θα μπορέση να περιγράψη τη δόξα της; Δικές της είνε οι επτά Οικουμενικές Σύνοδοι. Νίκαια, Κωνσταντινούπολις, Έφεσος είνε πόλεις της Ανατολής, στις οποίες συγκροτήθηκαν οι Σύνοδοι αυτές και καθώρισαν με τον φωτισμό του αγίου Πνεύματος δόγματα και κανόνες, τι να πιστεύουμε και πώς να ζούμε. Σ' αυτήν ανήκουν οι μάρτυρες. Τα χώματά της είνε βαμμένα με το αίμα εκατομμυρίων μαρτύρων. Οι άγιοί της τιμώνται σε κάθε τόπο, ο άγιος Δημήτριος στη Θεσσαλονίκη, ο άγιος Σπυρίδων στην Κύπρο, ο άγιος Πολύκαρπος στη Σμύρνη, ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος στην Κωνσταντινούπολη ο άγιος Βασίλειος στην Καισάρεια... Ο κατάλογος των αγίων της είνε ατελείωτος.
Η Ορθοδοξία είνε η Εκκλησία των ηρώων και των μαρτύρων. Αυτή πάλεψε εναντίον τυράννων και αυτοκρατόρων. Αυτή νίκησε τους αιρετικούς, παλαιοτέρους και νεωτέρους. Αυτή αγωνίστηκε περισσότερο από κάθε άλλον στο έργο του ευαγγελισμού, για να διαδοθή και επικρατήση το Ευαγγέλιο. Είνε δοξασμένη και ζηλευτή η Ορθόδοξος Ανατολική Εκκλησία, το αναγνωρίζουν και οι εχθροί της.
Αλλά για μας τους Έλληνες η Ορθόδοξος Εκκλησία έχει κ' ένα άλλο ιδιαίτερο θέλγητρο, που μας συγκινεί και μας κάνει να την αγαπούμε και γι' αυτό. Όπως παραδέχονται όλοι οι ιστορικοί, αυτή έσωσε την Ελληνική φυλή. Χωρίς Ορθοδοξία Ελληνικό γένος δεν θα υπήρχε σήμερα. Αυτή σαν γλυκειά μάνα παρηγορούσε τους Έλληνες 400 ολόκληρα χρόνια μέσ' στο μαύρο σκοτάδι της δουλείας των Τούρκων. Αυτή ίδρυσε τα κρυφά σχολειά, όπου σεβάσμιοι ρασοφόροι δίδασκαν τα σκλαβόπουλα «γράμματα - σπουδάγματα, του Θεού τα πράματα». Αυτή διέθετε τα μοναστήρια της ως άσυλα των καταδιωκομένων. Αυτή έσωσε κείμενα, γλώσσα, ιστορία, μνημεία, ήθη και έθιμα, όλα τα τιμαλφή μας. Γι' αυτό (ονομάστηκε κιβωτός του γένους. Όπως η κιβωτός του παλαιού κόσμου έσωσε το Νώε και την οικογένειά του απ' τον κατακλυσμό, έτσι η Εκκλησία μας, η νέα κιβωτός, σώζει την Ελλάδα απ' τον αφανισμό. Γι' αυτό ένας ποιητής μας, ο Κρυστάλλης, έγραψε, «Θρησκεία! γλυκειά μάνα», συ χύνεις «βαθειά μας, στην ψυχή, γλυκές χρυσές ελπίδες!».
* * *
Αυτή, αγαπητοί μου, είνε η Ορθοδοξία μας.
Αρχαία, αφού άρχισε την ημέρα της Πεντηκοστής και συνεχίζει. Πλήρης, δεν της λείπει τίποτε. Δεν μπορείς να πής. Φεύγω, γιατί βρήκα κάπου άλλου κάτι που αυτή δεν έχει. Προσφέρει όλα όσα απαιτούνται για την σωτηρία μας. Και ένδοξη όσο καμμιά άλλη θρησκεία.
Αυτήν κληρονόμησε η πατρίδα μας. Το σπουδαιότερο που μας άφησαν οι πατέρες μας δεν είνε τα χωράφια, τα σπίτια, τα χρήματα, είνε η Ορθόδοξος πίστις. Αυτή είνε ο θησαυρός ο ανεκτίμητος. Κράτα λοιπόν καλά το θησαυρό αυτόν.
«Κράτει ο έχεις, ίνα μηδείς λάβει τον στέφανόν σου» (Άπ. 3,11). Κλείσε τ' αυτιά σου στους εχθρούς. Μείνε πιστός στην Εκκλησία που βαπτίσθηκες, προτίμησε θάνατο μάλλον παρά να χάσης την Ορθόδοξο ομολογία. Λέγε σ' ανθρώπους και δαίμονες. Ορθόδοξος γεννήθηκα -Ορθόδοξος θα πεθάνω. Έχω ρίξει την άγκυρά μου εδώ και κανένα κύμα δεν με παρασύρει από το λιμάνι της Ορθοδοξίας.
Όσο για τους άλλους που είνε έξω από τη μάνδρα της Ορθοδοξίας, εμείς δεν έχουμε παρά να ευχηθούμε, και αυτοί, και όλοι οι άλλοι που βρίσκονται μακριά, να επιστρέψουν στους κόλπους της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Είθε ο Κύριος να ευδοκήση ώστε να παύσουν αιρέσεις και σχίσματα, να ενωθούν όλοι στην Ορθοδοξία, να γίνη ο κόσμος «μία ποίμνη εις ποιμήν» (Ίω. 10,16), προς δόξαν του Πατρός και του Υιού και του αγίου Πνεύματος, αμήν.
† Επίσκοπος Αυγουστίνος
Β' μέρος ομιλίας που έγινε στον Ι. ναό Άγ. Γεωργίου Ν. Μυλοτόπου - Γιαννιτσών την 5-4-1942. Δακτυλογραφημένη καταγραφή της εποχής. Διαίρεσις και σύντμησις 21-2-2010.
Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου (Α' Μέρος, Β' Μέρος)
Η ΕΠΟΧΗ µας εἶναι δύσκολη. Οἱ συνειδητοί χριστιανοί ἀποτελοῦν µικρή µειονότητα. Μειονότητα ἀνάµεσα σέ χριστιανούς! Ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν περιφρονεῖται. Ὁ δρόµος τῆς ἀρετῆς τούς εἶναι ἄγνωστος, ὅπως ἄγνωστο τούς εἶναι καί τό ἀλφάβητο τῆς πνευµατικῆς ζωῆς.
Ἐκεῖνος πού ἀπευθύνεται στούς σύγχρονους ἀνθρώπους καί µιλάει γιά τό Χριστό καί τήν Ἐκκλησία, διαπιστώνει ὅτι οἱ ἀκροατές του ἔχουν ἐλάχιστο ἐνδιαφέρον γι’ αὐτά πού λέει, ἄν δέν δυσανασχετοῦν καί κάποτε δέν ἐκνευρίζονται. Ὁ διάβολος τούς ἔχει αἰχµαλωτισµένους τόσο πολύ, πού ἔχεις τήν αἴσθηση ὅτι δέν ὑπάρχει ἐλπίδα ἀπελευθέρωσής τους καί αὐτό τόν καταθλίβει. Πρόκειται γιά ἐσωτερικό µαρτύριο, τό ὁποῖο δύσκολα περιγράφεται. Ὡστόσο χρειάζεται ζῆλος, πού θά ἐµποδίζει τήν ἀπόγνωση καί θά διατηρεῖ τήν προσπάθεια στό ρυθµό πού χρειάζεται. Αὐτό ἰσχύει πρωτίστως γιά τούς ἱερεῖς, οἱ ὁποῖοι καλοῦνται νά συνεχίζουν τό ποιµαντικό τους ἔργο, χωρίς ταλαντεύσεις καί δισταγµούς. Ὅπως ἐπίσης δέν πρέπει νά ἀνησυχοῦν γιά τά ἀποτελέσµατα, τά ὁποῖα εἶναι ὑπόθεση τοῦ Θεοῦ.
Ὁ γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος, πού εἶχε µεγάλη ἐµπειρία ἀπό τό τί συµβαίνει στην κοινωνία, ἔλεγε: «Σήµερα εἶναι ὀλίγοι οἱ ἐργαζόµενοι τήν ἀρετή. Ἡ διαφθορά καί ἡ παραλυσία ἐπιπολάζει, ἡ ἀνοµία, ἡ ὑπερηφάνεια, ὁ φθόνος καί ἡ ἀντιζηλία κορυφώθηκαν, ἡ δέ ἀσέβεια καί ὁ ὑλισµός ἐπικρατοῦν. Γι᾿ αὐτό ἔχουµε ἀνάγκη πολλῆς προσοχῆς καί ἐγρηγόρσεως, ἐάν θέλουµε νά ἐπιτύχουµε τήν αἰώνια ζωή. Ἄς βαδίζουµε τήν ὁδό τῆς ἀρετῆς καί τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, γιά νά φθάσουµε, Θεοῦ εὐδοκοῦντος, στά ἀγαπητά σκηνώµατα τοῦ Κυρίου» ( Γνωριµία µέ τό γέροντα Φιλόθεο Ζερβάκο, Θεσ/νίκη 2014, σελ. 135). Παρ᾿ ὅλα αὐτά ὁ γέροντας Φιλόθεος συνέχιζε ἀκούραστος τήν ἱεραποστολική του δράση, ἐλπίζοντας σέ µελλοντική καρποφορία.
Ὑπάρχει ὅµως καί ἕνα παρήγορο σηµάδι. Εἶναι τό γεγονός ὅτι οἱ ἄνθρωποι -ἀκόµα καί αὐτοί πού εἶναι ἀδιάφοροι περί τήν πίστη- ἔχουν τό ὀρθό κριτήριο νά βλέπουν καί νά ἐκτιµοῦν κάθε πνευµατική προσπάθεια, κάτι πού εἶναι τονωτικό γιά τούς ἐργάτες τοῦ Εὐαγγελίου.
Ἡ κατάσταση βέβαια θά ἦταν καλύτερη, ἐάν οἱ ἐργάτες ἦταν περισσότεροι καί ἀποδοτικότεροι.Αὐτό θά µποροῦσε νά τό πετύχει ἡ Ἐκκλησία, ἐάν οἱ ὑπεύθυνοι µητροπολίτες δραστηριοποιοῦνταν περισσότερο γιά τούς κληρικούς, γιά τήν καλλιέργειά τους καί τόν ποιµαντικό τους ζῆλο, καί λιγότερο γιά τήν προσωπική τους προβολή καί τήν ἱκανοποίηση τοῦ φοβεροῦ πάθους τῆς φιλοδοξίας, τό ὁποῖο δυστυχῶς παίζει κυρίαρχο ρόλο στή ζωή τους. Ἐλπίζουµε ὅµως ὅτι δέν θά ἀργήσει νά ἔλθει κάτι καλύτερο γιά τήν Ἐκκλησία καί τό λαό τοῦ Θεοῦ.
Πηγή: (Ορθόδοξος Τύπος, 27/11/2015), Ακτίνες
Κύριε διευθυντά
Στο φύλλο της Κυριακής 15.11.2015 της έγκυρης και μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδας «Καθημερινή» δημοσιεύτηκε άρθρο του έγκριτου και διακεκριμένου δημοσιογράφου Πάσχου Μανδραβέλη με τον ερωτηματικό τίτλο «Μάθε, παιδί μου, Θρησκευτικά;».
Επειτα από διεξοδική και λεπτομερή ανάλυση και διατύπωση κριτικής και σχολίων σε άρθρο του καθηγητού Πασχάλη Κιτρομηλίδη, ο αρθρογράφος σας καταλήγει και συμπεραίνει ότι «τα σημερινά Θρησκευτικά παραμένουν ένας επιβλαβής αναχρονισμός της παιδείας μας».
Χωρίς να επιχειρηματολογήσω για την αναγκαιότητα ή όχι της διδασκαλίας των Θρησκευτικών στα σχολεία της πατρίδας μας, θα διατυπώσω μερικά απλά, ίσως αφελή, άμεσα και εύλογα ερωτήματα.
– Είναι δυνατόν η Τουρκία, η κοιτίδα του Ισλαμισμού, να καθορίζει «τον Χριστιανισμό» ως μάθημα επιλογής για τους μουσουλμάνους («Καθημερινή», 15.11.2015) και η Ελλάδα με ομώνυμο υπουργείο «...και Θρησκευμάτων», φύσει χριστιανική χώρα και με συνταγματική επιταγή για τον σκοπό της παιδείας της «...την ανάπτυξη της εθνικής και χριστιανικής συνείδησης» (παρ. 2 άρθρου 16) να επιζητεί και να μεθοδεύει τρόπους κατάργησης της διδασκαλίας των Θρησκευτικών;
– Αλήθεια, οι δημοσιογράφοι, οι κύριοι διαμορφωτές της κοινής γνώμης, με ποια στοιχεία τεκμηριώνουν τις απόψεις τους ότι «τα σημερινά Θρησκευτικά στα σχολεία, παραμένουν ένας επιβλαβής αναχρονισμός της παιδείας μας;».
– Τέλος, ποια βλάβη προξενείται στην ελληνική παιδεία από τη διδασκαλία των Θρησκευτικών;
Ολα τα Συντάγματα της πατρίδας μας, από το έτος 1844 μέχρι σήμερα, έχουν εκδοθεί «στο όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος» και έχουν καθορίσει τις σχέσεις Εκκλησίας και Πολιτείας (άρθρο 3) και την ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης (άρθρο 13), η οποία αναγνωρίζεται και προστατεύεται και από διεθνείς συμβάσεις (άρθρο 9 Σύμβασης της Ρώμης).
Η ελευθερία εκδήλωσης των θρησκευτικών πεποιθήσεων περιλαμβάνει την ελευθερία της θρησκευτικής διδασκαλίας αρκεί να μην προσλαμβάνει τη μορφή προσηλυτισμού κατά της επικρατούσας θρησκείας (Σγουρίτσα. Ατομικές Ελευθερίες).
Καταργώντας τη διδασκαλία των Θρησκευτικών στα σχολεία, μεθοδικά και συστηματικά απομονώνουμε την παιδεία από τις εθνικές παραδόσεις και τις αξίες της ιστορίας μας, περιθωριοποιούμε τη χριστιανική πίστη μας και απομακρύνουμε τη νεολαία από τη θρησκεία.
Αυθαίρετος, αναιτιολόγητος και αντισυνταγματικός καταδεικνύεται ο χαρακτηρισμός ότι «τα σημερινά Θρησκευτικά παραμένουν ένας επισφαλής αναχρονισμός της παιδείας μας». Το μάθημα των Θρησκευτικών είναι ένα από τα πολλά του σχολικού προγράμματος και συνεπώς πρέπει να διδάσκεται χωρίς σκοπιμότητες, διακρίσεις, αποχές ή απαλλαγές. Ας σταματήσουμε να μισούμε, να κατασυκοφαντούμε και να περιφρονούμε τη θρησκεία και την πίστη μας.
«Πενήντα χρόνια πριν ήταν αδιανόητος ο όρος ομόφυλη οικογένεια. Όλοι οι υγιείς πολιτισμοί στα βάθη των αιώνων ορίζουν ως οικογένεια την ένωση του άνδρα και της γυναίκας με σκοπό την διαιώνιση του ανθρωπίνου γένους. Ο Ρωμαίος νομοδιδάσκαλος Ερένιος Μοδεστίνος, συνδυάζοντας το Ρωμαϊκό Δίκαιο με την χριστιανική διδασκαλία, δίνει τον ομορφότερο ορισμό του γάμου: «Γάμος εστί ανδρός και γυναικός συνάφεια και συγκλήρωσις του βίου παντός, θείου τε και ανθρωπίνου δικαίου κοινωνία».
Ας συνέλθουμε διότι ο Θεός με τους σεισμούς, τις πλημμύρες και τα τσουνάμι που επιτρέπει μας καλεί σε μετάνοια. Το να αμαρτάνουμε είναι φυσιολογικό και ο Θεός το ανέχεται, το να θεωρούμε όμως την αμαρτία φυσιολογικό τρόπο ζωής είναι ανόητο διότι τα πάθη, όταν δεν αγωνιζόμαστε να τα ξεριζώσουμε μέσα από την καρδιά μας, φέρνουν τόσο τον πνευματικό όσο και τον σωματικό θάνατο».
Πηγή: Ακτίνες
Καὶ τῆς πανανθρώπινης σημασίας της – Μορφὲς τῆς σύγχρονης κακοποίησής της.
Ἡ μοναδικὴ ἱστορικότητα τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας καὶ τοῦ ἀλφαβήτου μας
Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα εἶναι ἡ ἀρχαιότερη γλῶσσα ἀπ’ ὅσες ὁμιλοῦνται καὶ γράφονται σήμερα στὴν εὐρωπαϊκὴ ἤπειρο. Τὰ ἀρχαιότερα κείμενα τῆς ἀγγλικῆς γλώσσας ἀνάγονται στὸν 8ο μ.Χ. αἰῶνα, τῆς γερμανικῆς στὸν 4ο αἰῶνα μ.Χ. (μετάφραση τῶν Γραφῶν ὑπὸ τοῦ ἐπισκόπου Οὐλφίλα), τῆς δὲ γαλλικῆς ἀνήκουν στὸν 9ο μ.Χ. αἰῶνα (Les Serments de Strasbourg). Τὸ παλαιότερο ἰταλικὸ κείμενο εἶναι μιὰ σύντομη «καντιλένα» τοῦ 1150 μ.Χ., ἐνῷ τὰ παλαιότερα ἰσπανικὰ ἀνάγονται στὸν 10ο αἰῶνα μ.Χ. καὶ τὰ πορτογαλικὰ στὸν 12ο μ.Χ. αἰῶνα.
Ἡ Ἑλληνική εἶναι ἴσως καὶ ἡ ἀρχαιότερη γλῶσσα στὸν σύγχρονο κόσμο, ἀφοῦ οἱ παλαιότερες ἐπιγραφὲς τῆς κινεζικῆς γλώσσας ἀνάγονται στὸ 1450 π.Χ., ἐνῷ τὰ πιὸ παλιὰ γραπτὰ μνημεῖα τῆς ἑβραϊκῆς γλώσσας χρονολογοῦνται γύρω στὸ 700 π.Χ.
Ἡ ἐπιβεβαίωση αὐτῆς τῆς ἄποψης ἔρχεται ἀπὸ τὴν ἀνασκαφικὴ ἔρευνα, ἡ ὁποία προχώρησε, τόσο μὲ διαπρεπεῖς ξένους ὅσο καὶ μὲ Ἕλληνες ἐπιστήμονες, ὁλόκληρο τὸν εἰκοστὸ αἰῶνα στὴ χώρα μας καὶ ἔδωσε ἀποκαλυπτικὰ γλωσσικὰ μνημεῖα πέρα ἀπὸ κάθε ἀμφισβήτηση. Τὰ γραπτὰ αὐτὰ μνημεῖα παρουσιάζουν κανονικὴ ἐξέλιξη: Πρώιμο εἰκονογραφικὸ στάδιο (ἱερογλυφικό), συλλαβογραφικό καὶ τέλος φθογγογραφικό. Δύο ἀπὸ αὐτὰ τὰ συστήματα, τὸ κυπριακό συλλαβογραφικὸ καὶ ἡ Γραμμικὴ Γραφὴ Β΄, ἔχουν ἤδη ἀποκρυπτογραφηθεῖ καὶ ἐκφράζουν ὁλοκάθαρα τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα μὲ ἀδιάσπαστη ἑνότητα μέχρι σήμερα. Τὸ σημαντικότερο ἑλληνικὸ ἱερογλυφικὸ γραπτὸ μνημεῖο προέρχεται ἀπὸ τὴν Κρήτη καὶ εἶναι ὁ δίσκος τῆς Φαιστοῦ.
Ἡ Γραμμικὴ Γραφὴ Β΄ ἀποτελεῖ ἐξέλιξη τῆς Γραμμικῆς Α΄ καὶ ἀποκρυπτογραφήθηκε ἀπὸ τὸν Ἄγγλο ἀρχιτέκτονα Βέντρις μὲ τὴ συνεργασία τοῦ γνωστοῦ ἑλληνιστῆ Τσάντγουικ τὸ 1952.
Ἡ κάθε ἑλληνικὴ περιοχή, ἡ κάθε ἑλληνικὴ πόλις-κράτος, διέθετε στὴν ἀρχαιότητα τὴ δική της διάλεκτο. Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα διαιρεῖται σὲ τέσσερις μεγάλες, δηλαδὴ τέσσερις κύριες ὁμάδες, ποὺ εἶναι ἡ ΑΡΚΑΔΟΚΥΠΡΙΑΚΗ, ἡ ΑΙΟΛΙΚΗ, ἡ ΔΩΡΙΚΗ καὶ ἡ ΙΩΝΙΚΗ-ΑΤΤΙΚΗ. Ἡ Αἰολικὴ καὶ ἡ Δωρικὴ συνήθως ἐκφέρονται μαζί, ὡς «Αἰολοδωρική», διότι μοιάζουν πολὺ μεταξὺ τους. Ὅλες αὐτὲς οἱ διάλεκτοι ἦσαν κατανοητὲς ἀπὸ ὅλους τοὺς Ἕλληνες. Οἱ διαφορές τους, ἂν καὶ ἀρκετές, δὲν ἦσαν σημαντικές. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν παρουσιάσθηκε ἡ τάση νὰ διασπασθοῦν σὲ γλῶσσες ἀμοιβαῖα ἀκατανόητες, ὅπως ἔγινε μὲ τὰ λατινικὰ ποὺ διασπάσθηκαν στὶς νεολατινικὲς γλῶσσες.
Τελικῶς ἡ Ἰωνικὴ-Ἀττικὴ κάλυψε τὶς ἄλλες φωνὲς καὶ δημιουργήθηκε κοινὴ γλῶσσα, ἡ Ἰωνική, ἡ ὁποία στὰ μάτια τῶν ξένων ἐκπροσωποῦσε τὴ φυσιογνωμία τοῦ Ἑλληνισμοῦ (Ἕλληνες, Ἰάονες, YAUNA (Περσ.), Γιουνάν…).
Ὅπως ἀκριβῶς καὶ μὲ τὶς διαλέκτους, ἡ κάθε ἑλληνικὴ πόλη-κράτος διέθετε τὸ δικό της ἀλφάβητο. Οἱ πολὺ μικρὲς παραλλαγὲς τοῦ κάθε ἀλφαβήτου τὸ ἔκαναν νὰ διαφέρει κάπως ἀπὸ τὰ ὑπόλοιπα.
Τὸ κορινθιακὸ ἀλφάβητο διέθετε 25 γράμματα, τὸ κρητικὸ 21, τῆς Μιλήτου 25, τὸ ἰωνικὸ 27, τὸ χαλκιδικὸ 25 κλπ..
Τὸ σημερινὸ ἑλληνικὸ ἀλφάβητο εἶναι τὸ ἐπικρατῆσαν ἰωνικὸ-ἀττικὸ ἀλφάβητο, ἀναλλοίωτο ἐδῶ καὶ 2500 χρόνια περίπου. Τὰ γράμματα γράφονταν «ΚΕΦΑΛΑΙΑ», ὅπως λέμε σήμερα. Ἡ μικρογράμματος γραφὴ (ποὺ ἀλλοιώνει τὸν ἀρχέγονο συμβολισμό τους, ὁ ὁποῖος ἦτο ἀπολύτως σύμφωνος πρὸς τὸ σχῆμα τους) ἀναπτύχθηκε σιγὰ-σιγά, ἀργότερα, κατὰ τοὺς ἑλληνιστικοὺς χρόνους, ὁπότε κατὰ τὴ διάρκεια τῆς πληθωρικῆς παραγωγῆς τῶν χειρογράφων οἱ ἀντιγραφεῖς ἄρχισαν νὰ στρογγυλεύουν τὶς γωνίες καὶ νὰ ἀλλοιώνουν τὸ γεωμετρικό τους σχῆμα.
Ἡ ἑλληνικὴ προέλευση τοῦ ἀλφαβήτου μας καὶ ἡ ἐπιρροή του στὴν ἐξέλιξη τοῦ ἀνθρώπου
Παλαιότερα ὑπῆρχε ἡ λανθασμένη ἄποψη ὅτι τὸ ἀλφάβητο εἶναι ἐφεύρεση τῶν Φοινίκων, ὅτι αὐτοὶ δηλαδὴ ἀνακάλυψαν πρῶτοι τὰ σύμβολα, ποὺ ἀντιπροσώπευαν φθόγγους καὶ αὐτοὶ οἱ φθόγγοι ἀποτελοῦσαν τὰ 22 σύμφωνα, τὰ ὁποῖα παρέλαβαν μετὰ οἱ Ἕλληνες καὶ ἀφοῦ πρόσθεσαν τὰ φωνήεντα, δημιούργησαν τὸ ἑλληνικὸ ἀλφάβητο.
Πρόκειται περὶ διαστρέβλωσης τῆς ἱστορικῆς πραγματικότητας καὶ αὐτὸ φαίνεται πλέον ἀπὸ τὶς νεότερες ἐπιστημονικὲς ἔρευνες, ποὺ ἀποδεικνύουν ὅτι ἡ ἑλληνικὴ γραφὴ εἶναι δημιούργημα τῶν ἴδιων τῶν Ἑλλήνων καὶ δὲν εἶναι δάνειο ἀπὸ τοὺς Φοίνικες. Ἡ γραφὴ εἶναι ἔκφραση τοῦ ἐσωτερικοῦ κόσμου. Τὰ γράμματα εἶναι ὁ γραφικὸς χαρακτῆρας τοῦ κάθε λαοῦ. Κρατοῦν μέσα τους ὅλα τὰ ψυχοπνευματικά του χαρακτηριστικά, ὅπως ἐκδηλώθηκαν στὶς διάφορες δραστηριότητες τοῦ βίου του. Οἱ Φοίνικες δὲν ἔχουν νὰ ἐπιδείξουν καμιὰ πρωτοτυπία, οὔτε ἀνέπτυξαν δικό τους πολιτισμό.
Σύμφωνα μὲ τὸν διαπρεπῆ ἐπιστήμονα W. DURANT, «οἱ Φοίνικες δὲν ἦσαν οἱ ἐφευρέτες τοῦ ἀλφαβήτου, τὸ κυκλοφόρησαν μόνο ἀπὸ τόπο σὲ τόπο. Τὸ πῆραν ἀπὸ τοὺς Κρῆτες καὶ τὸ μετέφεραν στὴν Τύρο, τὴ Σιδῶνα, τὴ Βύβλο καὶ ἄλλες πόλεις τῆς Μεσογείου. Ὑπῆρξαν οἱ γυρολόγοι καὶ ὄχι οἱ ἐφευρέτες τοῦ ἀλφαβήτου». Ἐπιπλέον, χάσμα μέγα ὑπάρχει ἀνάμεσα σὲ ἕνα «ἀλφάβητο» χωρὶς φωνήεντα καὶ σὲ ἕνα ἀλφάβητο μὲ φωνήεντα. Ἀπόδειξη εἶναι ὅτι ὅλος ὁ κόσμος πῆρε τὸ ἀλφάβητο ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες, ποὺ εἶχαν φωνήεντα, καὶ ὄχι ἀπὸ τοὺς Σημῖτες, ποὺ δὲν εἶχαν. Οἱ λοιπὲς ποικιλίες καὶ τροποποιήσεις τοῦ ἑλληνικοῦ ἀλφαβήτου εἶναι ἄσχετες καὶ ἀνεξάρτητες ἀπὸ τὸ σημιτικὸ ἀλφάβητο».
Ἀπὸ τὶς 225 γλῶσσες καὶ διαλέκτους τῆς Εὐρώπης μοναδικὴ θεωρεῖται, λοιπόν, καὶ εἶναι βεβαίως, ἡ ἑλληνική. Κορυφαῖοι ξένοι ἐπιστήμονες ἔχουν διατυπώσει τὴ θέση ὅτι Μητέρα τῶν εὐρωπαϊκῶν, τουλάχιστον, γλωσσῶν εἶναι ἡ γλῶσσα μας. Πολυετεῖς ἔρευνες Γάλλων, Καναδῶν καὶ Ὀλλανδῶν ἐπιστημόνων, ποὺ ἀνακοινώθηκαν σὲ διεθνῆ ἐπιστημονικὰ Συνέδρια στὸ Παρίσι καὶ Τορόντο, ἐπιβεβαίωσαν ὅτι :
Τὸ ἑλληνικὸ ἀλφάβητο ἔχει ἀσκήσει παγκόσμια ἐπιρροὴ στὸν ἐγκέφαλο τῶν ἀνθρώπων, μὲ τὴν ἐφεύρεση καὶ καθιέρωση τῶν φωνηέντων καὶ τὴν κυριαρχία τῶν πέντε βασικῶν φωνημάτων, ἤτοι τῶν α, ε, ι, ο, ου. Οἱ ἐρευνητὲς Derrick de Kerckhove καὶ Charles Lumsden (1998) διετύπωσαν τὰ ἑξῆς:
«Μόνον μετὰ τὴν ἀνακάλυψη τοῦ ἑλληνικοῦ ἀλφαβήτου καὶ τὴν εἰσαγωγὴ τῶν φωνηέντων στὴ γλῶσσα, ἀλλὰ καὶ μίας γενικῆς δεξιοκίνητης γραφῆς, κυριάρχησαν στὸ ἀριστερὸ ἡμισφαίριο τοῦ ἐγκεφάλου τῶν ἀνθρώπων ἡ Ἀνάγνωση καὶ ἡ Γραφή».
Ὡς γνωστόν, ἡ πλευρίωση στὸν ἄνθρωπο ἀκολουθεῖ τὸ χιαστὶ σχῆμα καὶ τὸ γλωσσικὸ κέντρο βρίσκεται στὸ ἀριστερό ἡμισφαίριο τῶν ἀνθρώπων. Ἀναλύοντας τὸ ἑλληνικὸ ἀλφάβητο, οἱ ἐν λόγῳ ἐερευνητὲς ἔθεσαν δύο καίρια ἐρωτήματα:
α) Πῶς προέκυψε καὶ ποιὲς συνθῆκες ὁδήγησαν στὴν καθιέρωσή του;
β) Ποιά ἐπιρροὴ εἶχε τὸ πρότυπο ἐκεῖνο τῆς Ἀνάγνωσης καὶ Γραφῆς στὴ βιοψυχοκοινωνική μας ἐξέλιξη ἀπὸ τότε;
Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα ἄσκησε καὶ ἀσκεῖ παγκόσμια ἐπιρροὴ στὸν ἐγκέφαλο τῶν ἀνθρώπων
Οἱ ἐρευνητὲς ἐξετάζοντας ὅλες τὶς πλευρές, ὅπως τὴν ἱστορική, γραφοτεχνική, γλωσσολογική, βιολογική, ψυχολογικὴ καὶ νευροφυσιολογική, διαφωτίζουν μὲ νέα δεδομένα τὸ ζήτημα αὐτὸ καὶ καταλήγουν στὸ συμπέρασμα, ποὺ προαναφέραμε, ὅτι ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα ἄσκησε καὶ ἀσκεῖ παγκόσμια ἐπιρροὴ στὸν ἐγκέφαλο τῶν ἀνθρώπων, στὴν πορεία τῶν χιλιάδων ἐτῶν, μέσῳ τῆς καθιέρωσης καὶ χρήσης τῶν φωνηέντων ἀφενός, ἀλλὰ καὶ τῆς μουσικότητας καὶ φυσικότητάς της, τῆς πρόκλησης –στὴν ἐκφορά της- φυσικοῦ ἤχου καὶ εἰκόνας καὶ τῆς ἄμεσης σχέσης «Σημαίνοντος-Σημαινομένου» ἀφετέρου.
Τὰ πέντε βασικὰ φωνήματα ( α, ε, ι, ο, ου), ποὺ ἔχουν πάρει ὅλες οἱ ἄλλες γλῶσσες, εἶναι καθαρὰ ἑλληνικὴ ἐφεύρεση καὶ δὲν ὑπῆρχαν σὲ ἄλλες ἀρχαῖες γλῶσσες. Αὐτὰ τὰ φωνήματα, μέσῳ τῆς ὁμιλίας, ἀνάγνωσης καὶ γραφῆς, «ἐγγράφονται», ἀκουστικὰ καὶ ὀπτικά, στοὺς νευρῶνες τοῦ ἐγκεφάλου τῶν ἀνθρώπων καθημερινὰ καὶ μεταβιβάζονται στὶς ἑπόμενες γενεές.
Εἶναι γνωστὸ καὶ ἐπιστημονικῶς ἀποδεδειγμένο ὅτι ἡ πορεία καὶ τὰ βιώματα τοῦ ἀνθρώπου μέσῳ τῶν χιλιετιῶν καταγράφονται καὶ κωδικοποιοῦνται στὸ DNA του καὶ μεταβιβάζονται ἀπὸ γενεὰ σὲ γενεά.
Ὁ Ἀκαδημαϊκὸς καὶ συγγραφέας Derrick de Kerckhove τονίζει γιὰ τὸ
ἑλληνικὸ ἀλφάβητο ὅτι «τὸ σύστημα αὐτὸ τῆς γραφῆς τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας προϋποθέτει ἕναν εἰδικὸ τρόπο στὶς νευρολογικὲς ἀντιδράσεις καὶ ἰδιαίτερα στὴν ἀνάπτυξη στρατηγικῶν ἀνάγνωσης καὶ γραφῆς». Μὲ σαφήνεια ἀναφέρει ἐπίσης τὴν ἄμεση σχέση Σημαίνοντος καὶ Σημαινομένου καὶ ὅτι «ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα εἶναι μία ἀξεπέραστη φυσικὴ γλῶσσα, ἡ ὁποία ἠχεῖ ἐξωτικά (!)». Τὸ κορυφαῖο ἐπίτευγμα ὅλων τῶν ἐποχῶν, ἡ Ἑλληνικὴ Γλῶσσα, μὲ τὴ μαθηματική της δομὴ καὶ τὴ γεωμετρική της ἀπεικόνιση, δὲν εἶναι συμβατική, ὅπως αὐτὸ συμβαίνει μὲ ἄλλες εὐρωπαϊκὲς γλῶσσες, καὶ αὐτὸ πρέπει νὰ γίνει κατανοητὸ ἀπὸ τὶς νέες γενιὲς στὴ χώρα μας. Οὔτε τὸ Ἄλφα τέθηκε τυχαῖα στὴν ἀρχὴ τοῦ ἀλφαβήτου οὔτε τὸ Ὠμέγα στὸ τέλος του τὸ 403 π.Χ., στὴν τελευταία μεταρρύθμιση τῆς γλώσσας μας καὶ στὴν τελειοποίηση τοῦ ἀλφαβήτου. Ἡ συμβατικότητα ἰσχύει γιὰ τὶς ἄλλες γλῶσσες, ὄχι γιὰ τὴν Ἑλληνική, ποὺ ἔδωσε σὲ ἄλλες γλῶσσες χιλιάδες δικούς της ὅρους.
Ὁ διεθνὴς ἐπιστημονικὸς καὶ ἰατρικὸς ὅρος π.χ. Allergie, ἡ «ἀλλεργία», ποὺ σημαίνει «ἄλλο ἔργον », δηλαδὴ ἡ εἰσβολὴ ἑνὸς ξένου σώματος στὸ ἀναπνευστικὸ σύστημα καὶ ἡ πρόκληση «ἔργου» σὲ αὐτό, ἀποδεικνύει τὴν ἄμεση σχέση «Σημαίνοντος-Σημαινομένου» στὴ γλῶσσα μας.
Αὐτὸ εἶναι ἕνα μόνον χαρακτηριστικὸ παράδειγμα, διότι τέτοιοι ὅροι καὶ λέξεις-κλειδιὰ ὑπάρχουν χιλιάδες στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα καὶ σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς τῆς νόησης τοῦ ἀνθρώπου ἀλλὰ καὶ τῆς φύσης, στὸν ἀθλητισμό, στὶς ἐπιστῆμες, στὴν πολιτική, στὶς τέχνες, στὴ φιλοσοφία.
Ὅλους αὐτοὺς τοὺς ὅρους τοὺς πῆραν ἀπὸ τὴν Ἑλληνική ἄλλες γλῶσσες – καὶ καλῶς βέβαια- καὶ χρησιμοποιοῦνται ἐδῶ καὶ χιλιάδες χρόνια ἀπὸ ἄλλους λαούς, σὲ ὅλον τὸν κόσμο.
Κάθε γράμμα τοῦ ἑλληνικοῦ ἀλφαβήτου ἐκπέμπει ἦχο καὶ εἰκόνα
Ὁ Ντυρὰν στὴν «Παγκόσμια Ἱστορία τοῦ Πολιτισμοῦ» καταθέτει ὅτι στὸν Δ΄ μ.Χ. αἰῶνα ἀπὸ τὰ 70.000.000 τῶν κατοίκων τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, τὰ 44.000.000 ὁμιλοῦσαν τὴν Ἑλληνική καὶ ὅτι τὴν περίοδο ἐκείνη πάνω ἀπὸ 10.000 ἐπιστημονικοὶ ὅροι μεταφέρθηκαν αὐτούσιοι στὰ Λατινικὰ καὶ στὴ συνέχεια σὲ ὅλες τὶς ἄλλες εὐρωπαϊκές γλῶσσες, ὅπου ἐξακολουθοῦν νὰ χρησιμοποιοῦνται καὶ σήμερα.
Στὸ σημεῖο αὐτὸ θὰ πρέπει νὰ ἀναρωτηθοῦμε: Tυχαῖα ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες πρῶτα «ὁπλίτης» καὶ μετὰ «πολίτης» μὲ δικαιώματα;
Ἀσφαλῶς ὄχι, ἀφοῦ γιὰ νὰ ἀποκτήσει κάποιος πολιτικὰ δικαιώματα, πρέπει πρῶτα νὰ ἐκπληρώσει τὸ χρέος του πρὸς τὴν πατρίδα!
Αὐτὴ ἡ κορυφαία Σκέψη καὶ Λειτουργία ἀποδίδεται ἐπ’ ἀκριβῶς μὲ τὴν «Ὀνοματοθεσία» στὴ γλῶσσα μας.
Κάθε γράμμα τοῦ ἑλληνικοῦ ἀλφαβήτου ἐκπέμπει ἦχο καὶ εἰκόνα. Κάθε λέξη τέθηκε ἀπὸ τοὺς «Ὀνοματοθέτες», νομοθέτες θὰ τοὺς λέγαμε σήμερα, μὲ ἀκρίβεια καὶ ὄχι τυχαῖα καὶ ἔχει ἄμεση σχέση αἰτίας καὶ αἰτιατοῦ, μεταξὺ σημαίνοντος καὶ σημαινομένου.
Ἐὰν πᾶμε δὲ στὶς ἐπιστῆμες, τὰ παραδείγματα εἶναι ἀτελείωτα καὶ ἄκρως διαφωτιστικά, ἀλλὰ καὶ διδακτικὰ γιὰ τὶς ἑπόμενες γενεές.
Πρὶν ἀπὸ 18 χρόνια (1996) στὸ διεθνῶς ἀναγνωρισμένο γερμανικὸ ἰατρικὸ περιοδικό MEDIZIN-JΟURNAL δημοσιεύτηκε μιὰ ἐπιστημονικὴ ἐργασία, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία «ἡ ἐκφορὰ τοῦ γράμματος «Ν» μεταφέρει ὀξυγόνο στὸν ἐγκέφαλο καὶ ὅτι δὲν ἦταν τυχαῖο τὸ γεγονὸς τῆς τοποθέτησης τοῦ «Ν» στὸ μέσον ἀκριβῶς τοῦ ἀλφαβήτου- στὸ πρῶτο ἑλληνικὸ ἀλφάβητο μὲ τὰ 27 γράμματα».
Ἐκτὸς αὐτοῦ, στὸ Πανεπιστήμιο τοῦ Χάρβαρντ τῶν ΗΠΑ ἀπὸ ἰατρικὲς ἔρευνες διαπιστώθηκε ὅτι ἡ ἀπαγγελία τῶν ὁμηρικῶν ἐπῶν στὸ πρωτότυπο, ἐκτὸς τῶν ἄλλων, κάνει καλὸ στὴν καρδιά, ὡς ἀναπνευστικὴ ἄσκηση.
Μὲ ἀφορμὴ τὶς ἔρευνες αὐτὲς τῶν ξένων ἐπιστημόνων, καλὸ εἶναι νὰ ἀναρωτηθοῦμε καὶ ἐμεῖς: Εἶναι τυχαῖο τὸ γεγονός ὅτι τὸ «οὖς» (τὸ αὐτὶ) ποὺ ἀκούει καὶ μαθαίνει-ὅπως μᾶς διδάσκει καὶ ἡ σύγχρονη Ψυχολογία- γίνεται μὲ τὸ «Ν» ὁ «Νοῦς » ποὺ σκέφτεται , ἐνεργεῖ καὶ ἀποφασίζει;
Ἡ ἀπάντηση εἶναι σαφής: Ἀσφαλῶς καὶ ὄχι! Τότε, γιατί ἐμεῖς οἱ Νεοέλληνες γίναμε «διῶκτες» τοῦ «ν» στὴ γλῶσσα μας;
Γιατί θέλουμε νὰ πτωχύνομε τὸν ἐγκέφαλο τῶν ἑπομένων γενεῶν στὴ χώρα μας;
Οἱ σημερινὲς ἀκρότητες σὲ βάρος τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας
Ἡ ἑλληνική γλῶσσα ἔχει πάρει πλέον μία μορφὴ τέτοια, ποὺ δὲν ἀντέχει ἄλλες ἀκρότητες. Ἄλλωστε καὶ τὶς ἀκρότητες τοῦ Ψυχάρη, τοῦ Ἑφταλιώτη καὶ τῶν ἄλλων ὑποστηρικτῶν τῆς λεγόμενης «Μαλλιαρῆς» Δημοτικῆς τὶς ἀπέρριψε (τοπωσιὰ ἢ ντοπιολαλιὰ κλπ.).
Μερικοὶ ξένοι εἰδικοὶ ἐπιστήμονες ἔχουν γράψει γιὰ τὸ σημαντικὸ ἔργο τῆς Καθαρεύουσας στὴ γλῶσσα μας μετὰ τὸ 1821. Δὲν λέμε, βέβαια, νὰ ἐπιστρέψουμε-καὶ δὲν μποροῦμε ἄλλωστε- στὴν «Καθαρεύουσα», ἡ ὁποία ἐπίσης εἶναι μιὰ μεγάλη παρεξήγηση, ἀλλὰ δὲν μποροῦμε νὰ παραγνωρίζουμε, χάριν πολιτικῶν ἢ ἄλλων σκοπιμοτήτων, τὴν ἀξία της.
Τὸ Γλωσσικὸ Ζήτημα δὲν ἔπρεπε νὰ εἶχε ὑπάρξει. Καὶ τὸ ὅτι ὑπῆρξε, συνεχίζοντας μέχρι σήμερα νὰ μᾶς ταλαιπωρεῖ, δὲν εἶναι οὔτε ἄσκοπο, οὔτε τυχαῖο…
Εἶναι τυχαῖο, ἆραγε, ποὺ καταργήσαμε τὸ γράμμα «Ν» στὸ τέλος τῶν λέξεων, ἐπειδὴ ταυτίστηκε μὲ τὴν Καθαρεύουσα καὶ τὰ σχολικά μας βιβλία γράφουν τὸ «ἐμβαδὸ» (!) ἀντὶ τὸ ἐμβαδόν;
Γιὰ ποιόν λόγο ἐφαρμόζεται αὐτὴ ἡ ἀκρότητα;
Γιὰ ποιόν λόγο ἐπίσημα διδάσκομε στὰ σχολεῖα μας κανόνες ποὺ κατασκευάστηκαν αὐθαίρετα,, π.χ. χθὲς συνάντησα τὸ Δήμαρχο (τὸ φίλο, τὸ Σύμβουλο κλπ. κλπ.).
Τὸ γράμμα Ν εἶναι ὀργανικὸ καί, ὅταν τὸ κόβουμε, «πονάει»! Εἶναι σὰν νὰ κόβουμε τὸ δακτυλάκι μας..
Μπορεῖ σὲ πολλοὺς αὐτὸ νὰ φαίνεται μιὰ ἀσήμαντη γλωσσικὴ λεπτομέρεια, ὅμως δὲν εἶναι! Νὰ μὴν ξεχνοῦμε ὅτι «ἡ λεπτομέρεια κρατάει τὸν Παρθενῶνα»!
Ὁ νομπελίστας μας Ὀδυσσέας Ἐλύτης ἔγραψε κάποτε ἕνα ὡραῖο, εἰρωνικὸ κείμενο μὲ τίτλο «ΓΙΑ ΜΙΑΝ ΟΠΤΙΚΗ ΤΟΥ ΗΧΟΥ», ὅπου καταλήγει : «Κανένας Ἡρώδης δὲν θὰ τολμοῦσε νὰ διατάξει τέτοια γενοκτονία ὅπως αὐτὴ τοῦ τελικοῦ -Ν-, ἐκτὸς κι ἂν τοῦ’ λειπε ἡ ὀπτικὴ τοῦ ἤχου».
Ὁ Γ. Ρίτσος ἔγραψε ἐπίσης: «Καὶ οἱ λέξεις φλέβες εἶναι. Μέσα τους αἷμα κυλάει».
Δυστυχῶς, ὅμως, διαπιστώνουμε σήμερα ὅτι μετὰ τὸ νῦ, ἔρχεται καὶ ἡ σειρὰ τοῦ τελικοῦ σῖγμα (ς).
Κάποιοι δημοσιογράφοι ἄρχισαν μάλιστα στὰ κείμενά τους νὰ «κόβουν» ἀπὸ λέξεις τὸ τελικὸ «ς», ἐνῷ κάποιοι ἄλλοι τὸ κάνουν καὶ στὰ κανάλια τῆς ἑλληνικῆς τηλεόρασης. Συχνὰ ἀκοῦμε νὰ κακοποιεῖται ἡ γλῶσσα μας, ὅταν μερικοὶ συνηθίζουν νὰ λένε «ἡ μέθοδο» (ἀντὶ ἡ μέθοδος), ἡ «ὁδό» (ἀντὶ ἡ ὁδός), ὁ «ἐπικεφαλή» (ἀντὶ ὁ επικεφαλῆς), «ἡ πλήρη» (ἀντὶ ἡ πλήρης) ἔνταξη κλπ..
Καλλιεργεῖται ἔτσι αὐθαίρετα ἕνα ἀρνητικὸ γλωσσικὸ πρότυπο στοὺς νέους μας μὲ τὴν τεράστια δύναμη τῶν ΜΜΕ, ἐνῷ τὸ σχολεῖο εἶναι ἀνήμπορο νὰ ἀντιδράσει καὶ ἡ κοινωνία μας δέχεται παθητικὰ καὶ μοιραῖα τὴν ἐξέλιξη αὐτή.
Ἡ ἑνότητα τῆς Γλώσσας μὲ τὴ Σκέψη ὡς παράγοντας πολιτιστικῆς δημιουργίας
Ὅλα αὐτὰ δημιουργοῦν πολλὰ ἐρωτηματικὰ καὶ μεγάλη ἀνησυχία στοὺς συνειδητοποιημένους Ἕλληνες. Ἐξαντλεῖται πλέον ἡ ἀντοχὴ καὶ ἡ ἀνοχή τους, καθὼς συνεχίζεται ἡ κατάσταση αὐτὴ στὴν Ἑλλάδα, τὴ στιγμὴ ποὺ διεθνῶς μελετᾶται ἡ μοναδικὴ μουσικότητα τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας καὶ ὁ μεγάλος ἀντίκτυπός της στὴν πνευματικὴ διαύγεια τοῦ ἀνθρώπου.
Ὡς Ἕλληνες ἔχουμε χρέος να διαφυλάξουμε ὡς κόρη ὀφθαλμοῦ τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα καὶ νὰ ἀντισταθοῦμε στὴν κακοποίησή της.
Οὐσιαστικὰ βλάπτουμε τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό μας, κόβοντας τὸ τελικὸ «ν» καὶ τὸ τελικὸ «ς» ἀπὸ τὶς ἑλληνικὲς λέξεις, ἀφοῦ οἱ ἐπιστημονικὲς ἔρευνες ἀλλὰ καὶ ἡ σύγχρονη Ψυχιατρικὴ ἐπισημαίνουν ὅτι τὸ γράμμα «ν» διεγείρει τὸν ἐγκέφαλο θετικὰ καὶ ἐνεργοποιεῖ τὸν ἄνθρωπο νὰ σκέφτεται σωστά, ἐνῷ τὸ τελικὸ «ς» ἠρεμεῖ τὸν ἄνθρωπο.
Φαίνεται ὅτι οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες τὰ γνώριζαν ὅλα αὐτά, γι’ αὐτὸ καὶ διατηροῦσαν μὲ εὐλάβεια ὅλους τοὺς κανόνες τῆς γλώσσας καὶ τῆς σωστῆς ὁμιλίας. Δὲν εἶναι τυχαῖο τὸ γεγονὸς ὅτι μόνον ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες λέμε «Τὰ εἶπα μὲ τὸ νῦ καὶ μὲ τὸ σῖγμα» καὶ δὲν λέμε μὲ ἄλλα γράμματα, (παρ΄ ὅλο ποὺ ἔχουμε στὶς καταλήξεις τῶν λέξεων καὶ ἄλλα γράμματα), διότι τὸ νῦ ἐνεργοποιεῖ τὸ μυαλό μας νὰ σκεφθοῦμε σωστὰ καὶ τὸ σῖγμα ἠρεμεῖ τὴν ψυχή μας.
Ἡ σύγχρονη Ψυχογλωσσολογία δέχεται ὅτι ἡ γλῶσσα καὶ ἡ σκέψη γεννιοῦνται ταυτόχρονα, ἐξελίσσονται παράλληλα καὶ συνιστοῦν ἀνὰ πᾶσα στιγμὴ μιὰ ἀξεχώριστη ἑνότητα.
Ἡ γλῶσσα ἐνσαρκώνει τὴ σκέψη καὶ ἡ σκέψη οὐσιώνεται σὲ γλῶσσα. Εἶναι ἕνα νόμισμα μὲ τὶς δύο ὄψεις του.
Δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρχει ἡ μία πλευρὰ χωρὶς τὴν ἄλλη. Δὲν μποροῦσε νὰ ὑπάρξει Ἑλληνικὴ Σκέψη χωρὶς τὴν Ἑλληνικὴ Γλῶσσα. Εἶναι γεγονὸς ὅτι ἡ ποιότητα καὶ ποσότητα «καταγραφῶν» στὴ σκέψη προσδιορίζει καὶ τὸ νοητικὸ ἐπίπεδο κάθε λαοῦ.
Ἑπομένως καὶ τὸ νοητικὸ ἐπίπεδο καθορίζει καὶ τὴν ἱκανότητα τῆς δημιουργίας πολιτισμοῦ.
Τὸ ἑλληνικὸ ἀλφάβητο, στὴν πορεία τῶν χιλιάδων ἐτῶν τῆς ἱστορίας του, ἦταν ἀρχικὰ ἰδεογραφικό, στὴ συνέχεια ἐπινοήθηκε τὸ εἰκονογραφικό, ἔπειτα φθάσαμε στὸ γραμμογραφικό, κατόπιν στὸ συλλαβογραφικὸ (Γραμμικὴ Α καὶ Β) καὶ τέλος καθιερώθηκε τὸ ἰσχῦον σήμερα φθογγογραφικό, ποὺ εἶναι ἀξεπέραστο καὶ στὸ ὁποῖο ὀφείλεται ἡ δημιουργία τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας καὶ τοῦ ἑλληνικοῦ οἰκουμενικοῦ πολιτισμοῦ.
Γράφει ὁ δημοσιογράφος – ἐρευνητὴς Εὐθύμιος Χατζηϊωάννου
Πηγή: Ελληνική Γνώμη, Ενωμένη Ρωμηοσύνη
Η Ανωτάτη Συνομοσπονδία Πολυτέκνων Ελλάδος, που εκπροσωπεί Πανελλαδικά τις 205.000 και πλέον πολύτεκνες οικογένειες, διαμαρτύρεται έντονα για το επονείδιστο Νομοσχέδιο «ΣΥΜΦΩΝΟ ΣΥΜΒΙΩΣΗΣ», που προωθεί στη Βουλή προς ψήφιση το Υπουργείο Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, με το οποίο προτίθεται να επεκτείνει την ισχύουσα ήδη νομοθεσία και στα λεγόμενα «ομόφυλα ζευγάρια».
Η συγ(Κυβέρνηση), μη μπορώντας να αντισταθεί, συμμορφώνεται στις επιταγές της ηθικά και πνευματικά παραπαίουσας Ευρώπης και με το νομοσχέδιο αυτό ανατρέπει καθ’ ολοκληρία τις αξίες, τα ιδανικά και τις παραδόσεις της Ελληνικής κοινωνίας
Σύμφωνα με τον ορισμό του νομομαθούς Ρωμαίου Μοδεστίνου , ο θεσμός του γάμου αποτελεί: «ανδρός και γυναικός συνάφεια και συγκλήρωση του βίου δια παντός, Θείου τε και ανθρωπίνου δικαίου κοινωνία».
Με το νομοσχέδιο ο θεσμός του γάμου αντιμετωπίζεται θεσμικά και μόνο ως δικαιοπρακτική ενέργεια που ρυθμίζει τις σχέσεις των μερών και αποϊεροποιείται πλήρως.
Με το υπό ψήφιση νομοσχέδιο μεταβάλλεται το τιμιότατο ανθρώπινο πρόσωπο σε χρηστικό αντικείμενο και καθίσταται εμφανής η προσπάθειά του να υποκατασταθεί ο ιερός θεσμός του γάμου με νομικές προβλέψεις που προσπαθούν να αντιμετωπίσουν την κακοδαιμονία του ισχύοντος νομικού πλαισίου.
Η ΑΣΠΕ δεν απορρίπτει από την κοινωνία τα άτομα εκείνα που η μη ομαλή φυσιολογία του σώματός τους και ενδεχομένως και διάφορες κοινωνικές συνθήκες τα οδήγησαν σε πορεία ζωής διαφορετική απ’ αυτή των φυσιολογικών ανθρώπων εξαιτίας της γενετήσιας διαστροφής τους.
Καταδικάζει όμως το ολίσθημα του Υπουργείου γιατί επιχειρεί νομοθετικά να απαξιώσει και να υποβιβάσει την ανθρώπινη φύση, την προσωπικότητα και την αξιοπρέπεια του ατόμου και να εκμηδενίσει τον υψηλό και θεοϊδρυτο θεσμό της οικογένειας, που στηρίζεται στο τρίπτυχο (άρρεν + θήλυ + παιδιά).
Με το νομοσχέδιο αυτό ολοκληρώνεται θεσμικά από το Ελληνικό Κοινοβούλιο η ανατροπή της ανθρώπινης οντολογίας και φυσιολογίας, φαλκιδεύεται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και απενοχοποιείται η παράχρηση των σωματικών οργάνων του ανθρώπινου είδους και επιχειρείται να μεταβληθεί ο εν τιμή δημιουργηθείς άνθρωπος σε βοσκηματώδη ύπαρξη.
Η ΑΣΠΕ καλεί όλους του Βουλευτές του Ελληνικού Κοινοβουλίου και τους αρμοδίους Φορείς να μην ενδώσουν στην ψήφιση του επονείδιστου αυτού νομοσχεδίου.
Από το Γραφείο Τύπου της ΑΣΠΕ
Ἡ πολιτικὴ ἕνωση ἢ διαφορετικά το σύμφωνο συμβίωσης ἀποτελεῖ πλέον νόμο τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας ἀφοῦ ἡ Βουλὴ τῶν Ἀντιπροσώπων ὑπερψήφισε τὸ νομοσχέδιο σὲ νόμο, τὸ ἀπόγευμα τῆς Πέμπτης, 26 Νοεμβρίου. Στὸ νομοσχέδιο τάχθηκαν ὑπὲρ 39 βουλευτές, ἐναντίον 12 ἐνῶ 3 βουλευτὲς τήρησαν ἀποχή.
Συγκεκριμένα ἐνάντια στὸ νομοσχέδιο τάχθηκαν ἀπὸ τὸν ΔΗΣΥ οἱ βουλευτὲς Ἀνδρέας Κυπριανοῦ, Εὐθύμιος Δίπλαρος, Ἀντρέας Θεμιστοκλέους, Ἀντρέας Κυπριανοῦ, Εὐγένιος Χαμπουλλᾶς, Ἀριστοτέλης Μισός, Εὐθύμιος Δίπλαρος καὶ Κόκος Τάσου. Ἀπὸ τὸ ΔΗΚΟ οἱ Ἀντώνης Ἀντωνίου Γιῶργος Προκοπίου. Ἀπὸ τὸ ΑΚΕΛ Σταυριανὸς Πανίκκος καὶ....
Νίκος Κουτσοῦ καὶ ὁ ἀνεξάρτητος βουλευτὴς Ζαχαρίας Κουλίας.
Ἀποχὴ τήρησαν οἱ βουλευτὲς τοῦ ΔΗΚΟ Μάριος Κάρογιαν καὶ Ἄγγελος Βότσης καὶ ἀπὸ ΔΗΣΥ ὁ Κωνσταντίνου.
Κατὰ τὴ διάρκεια τῆς συζήτησης πρὶν ἀπὸ τὴ ψήφιση τοῦ νομοσχεδίου ὑποστηρικτὲς τοῦ συμφώνου συμβίωσης, καθὼς καὶ μέλη της μὴ κυβερνητικῆς ὀργάνωσης ACCEPTcy διαδήλωναν ὑπὲρ τοῦ συμφώνου συμβίωσης στὸ ἐξωτερικό της Βουλῆς.
Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό
«Η θητεία μου στην ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη πνευματική μου άσκηση. Στη γλώσσα αυτή υπάρχει η πληρέστερη αντιστοιχία, μεταξύ λέξεων και εννοιολογικού περιεχομένου» Βέρνερ Χάισεμπεργκ, Γερμανός φιλόσοφος, για την αρχαία ελληνική γλώσσα
Δεν το κρύβω και δεν το γράφω προς καύχηση-εν οίδα ότι ουδέν ειμί- ότι εδώ και πολλά χρόνια, διδάσκω αρχαία ελληνικά. Όταν παίρνω Ε’ και Στ’ δημοτικού, αφιερώνω μία ώρα του εβδομαδιαίου προγράμματος στην διδασκαλία της, κατά τον Κικέρωνα, «γλώσσας των θεών».
Η ώρα, την οποία «κλέβω» από το πρόγραμμα είναι της «Ευέλικτης Ζώνης». Ας μην ρωτήσει κάποιος τι είναι αυτή η «Ευέλικτη Ζώνη», γιατί και ο ίδιος ακόμη δεν κατάλαβα. Αυτό που ξέρω είναι ότι στο πρόγραμμα που δίνω στους μαθητές μου, σβήνω την «Ευέλικτη Ζώνη» και γράφω αρχαία ελληνικά. Τα αποτελέσματα είναι εξαιρετικά, οι μικροί μαθητές με κατάνυξη, θα έλεγα, και με καμάρι «τριγυρίζουν όπως η μέλισσα γύρω από ένα άγριο λουλούδι» (Βρεττάκος), την πάντερπνη γλώσσα μας και χαίρονται τους χυμούς και τα αρώματά της.
Τους εξηγείς ότι εργάστηκαν «μακριές σειρές προγόνων, που δούλεψαν την φωνή, την τεμάχισαν σε κρίκους, την κάμαν νοήματα, την σφυρηλάτησαν όπως το χρυσάφι οι μεταλλουργοί κι έγινε Όμηροι, Αισχύλοι, Ευαγγέλια κι άλλα κοσμήματα», κατά τον θαυμάσιο Νικ. Βρεττάκο, και ότι αυτοί έχουν το μοναδικό παγκοσμίως προνόμιο να μπορούν να την διαβάζουν στο πρωτότυπο και να την – κατά το δυνατόν – κατανοούν. Και καμαρώνουν και αισθάνονται «εθνικά υπερήφανοι», για να χρησιμοποιήσω μία φράση που απεχθάνεται ο νεοταξικός συφερτός.
Με ρώτησαν κάποιοι φίλοι και συνάδελφοι πώς την διδάσκω; (Ας μου συγχωρεθεί το πρώτο πρόσωπο).
Παραθέτω ένα σχεδιάγραμμα διδασκαλίας, με την επισήμανση πως δεν είμαι φιλόλογος, οι σπουδές μου περιορίζονται στην Θεολογία και την Παιδαγωγική. Μελετώ όμως τα αρχαία «διά βίου» και παλεύω να μεταγγίσω αυτήν μου την αγάπη και τον σεβασμό στους μαθητές μου. Νομίζω ότι είναι μία πράξη αντίστασης, εν μέσω της περιρρέουσας αποκολοκύνθωσις και ημιμάθειας.
Κατ’ αρχάς τα κείμενα που χρησιμοποιώ είναι κυρίως μύθοι του Αισώπου και Ευαγγελικές Περικοπές.
Τι κάνω λοιπόν; (Έχω έτοιμα περίπου 30 μαθήματα).
Φωτοτυπώ και μοιράζω το κείμενο. Για παράδειγμα: «Κοχλίαι: Γεωργού παις κοχλίας ώπτει. Ακούσας δε αυτών τριζόντων έφη: ω, κάκιστα ζώα, των οικιών υμών εμπιπραμένων αυτοί άδετε; Ο λόγος δηλοί ότι παν το παρά καιρόν δρώμενον επονείδιστον».
Αφού γίνει, μία καλά, ορθή και αργή ανάγνωση από τον δάσκαλο, ζητώ από κάποιους μαθητές να προσπαθήσουν να το διαβάσουν μεγαλοφώνως. (Τους προτρέπω να πράξουν το ίδιο στο σπίτι τους ως άσκηση ορθοφωνίας, ευκρινούς προφοράς και άρθρωσης).
Στην συνέχεια τους ζητώ να υπογραμμίσουν ποιες λέξεις αναγνωρίζουν. Σε κάθε κείμενο αγγίζουμε σχεδόν το 90% των λέξεων.
Στο παραπάνω κείμενο υπογράμμισαν, κατά μέσο όρο, τις λέξεις: γεωργού, παις, ακούσας, αυτών, κάκιστα, τριζόντων, ζώα, οικιών, λόγος, παρά, καιρόν. (Αν ήμασταν στην Κρήτη θα αναγνώριζαν και τους κοχλιούς, τα σαλιγκάρια).
Στην συνέχεια βοηθώντας διακριτικά τα παιδιά, τους παρωθώ να μεταφράσουμε, όλοι μαζί, το κείμενο για να καρπωθούν αυτά την χαρά της αποκάλυψης του κειμένου.
«Σαλιγκάρια: Το παιδί ενός γεωργού έψηνε σαλιγκάρια κι ακούγοντάς τα να τρίζουν, είπε: Ε, κάκιστα ζώα, τα σπίτια σας καίγονται και εσείς τραγουδάτε. Ο μύθος σημαίνει ότι είναι αξιοκατάκριτο καθετί που γίνεται παράκαιρα». (Νιώθω χαρά βλέποντας την ικανοποίηση και την έκπληξη των παιδιών κατά την μετάφραση. Ανοίγεται ένα παράθυρο και ατενίζουν το ένδοξο παρελθόν, «τις αμμουδιές του Ομήρου»).
Στην συνέχεια έπεται το ωραιότερο: η ετυμολογία, σκαλίζουμε τις γενέθλιες λέξεις της ελληνίδας γλώσσας, το φως του πολιτισμού μας φεγγοβολά στην αίθουσα. (Και η αίθουσα, από το ρήμα «αίθω» παράγεται, που σημαίνει καίω, φωτίζω. Εξ ου και αίθριος και αιθίοψ, από τα αίθω+όψη).
Το γεωργός από γη+έργον και καταλήγουμε στην γεωργία, στον Γεώργιο, στην γεωγραφία, στην γεωμετρία, στο γεωτρύπανο (λέξεις που βρήκαν τα παιδιά). Παραγωγή λόγου και εκμάθηση του πρώτου συνθετικού «γέω», το οποίο σημαίνει γη, πράγμα που πριν αγνοούσαν.
Το ίδιο με την λέξη «παις», απ’ όπου το παιδί, το παιχνίδι, παιδεία, παιδίατρος, παιδαγωγός.
Τους λες ότι κανείς σήμερα δεν λέει «πάω στην οικία μου», όμως λέμε οικογένεια, οικοδέσποινα, οικοδομή, οικονομία.
(Δράτεσσαι της ευκαιρίας και εξηγείς ότι η οικονομία παράγεται από το οίκος+νέμω, που σημαίνει μοιράζω, αλλά και διοικώ και καταλήγουμε στον νόμο και ότι σήμερα καταστράφηκε η οικο-νομία μας, γιατί δεν διοικεί ο νόμος, αλλά οι άνομοι και παράνομοι, που νέμονται το δημόσιο ταμείο).
Τους εξηγείς ότι το «εμπιπραμένων» παράγεται από το «πίμπρημι» και φτάνουμε στον εμπρησμό.
Τους λες ότι «άδω» σημαίνει ψάλλω και τραγουδώ και ανοίγεται μπροστά μας ένα απέραντο φύλλωμα λέξεων: κωμωδία, ωδείο, μελωδία, τραγωδία (βάζεις και την λέξη «τράγος» και… αμηχανούν) και αηδόνι και αυδή, που σημαίνει φωνή, η οποία διασώζεται στο επίθετο άναυδος και στο απηύδησα.
Η ώρα δεν φτάνει. Κρατάμε 5-10 λεπτά για την κυρα-Γραμματική. (Πολλές φορές, για να εξοικειωθούν με τα στολίδια του λόγου, τους τόνους και τα πνεύματα, τους δίνω ένα κείμενο «γυμνό» από αυτά και τους λέω τι βάζουμε. Δυσκολεύονται στην αρχή να θέσουν, για παράδειγμα, την δασεία και την οξεία στην λέξη «Έλληνας», όμως, μαθαίνουν και πολύ γρήγορα). Το κουδούνι χτυπά, τα παιδιά βγαίνουν «άδοντας» στην αυλή και ο δάσκαλος σκέφτεται με θλίψη γιατί να μην υπάρχει αυτό το «πανηγύρι» στο Αναλυτικό Πρόγραμμα. Η απάντηση είναι απλή. Παιδεία φτιάχνεις με οράματα και όχι με προγράμματα. Η πατρίδα θέλει αναλυτικό… όραμα και εμείς «μουρμουρίζουμε σπασμένες λέξεις από ξένες γλώσσες» (Σεφέρης). Στην αίθουσα όμως δεν μπαίνει το υπουργείο να διδάξει, μπαίνει ο δάσκαλος. Κλείνει την πόρτα και… «γεωργού παις κοχλίας ώπτει». Με το υπουργείο, θα ασχολούμαστε τώρα, με τους γκρεμιστές της Παιδείας…
Πηγή: Αβέρωφ
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΜΑΤΣΗΣ : Έπεσε μαχόμενος για την Ελευθερία στις 19 Νοεμβρίου 1958
Όπως και άλλες μεγάλες μορφές των σύγχρονων Ελλήνων έπεσε μαχόμενος για την ελευθερία στις 19 Νοεμβρίου. Μαζί με τους άλλους αγωνιστές της Ελευθερίας του κυπριακού εθνικοαπελευθερωτικού έπους έγραψαν ιστορία.
Προσδιόρισαν με το παράδειγμά τους ότι η Ελευθερία, κοσμοθεωρητικό θέσφατο και άξονας της διαχρονικής Ελληνικότητας είναι ο φάρος κάθε βιώσιμης κοινωνικής οντότητας. Αντί αυτοδιάθεσης οι Βρετανοί επέβαλαν μια κολοβή ανεξαρτησία. Ο κατήφορος άρχισε πολύ γρήγορα και μισό αιώνα μαζί τόσο η Μεγαλόνησος όσο και το νεοελληνικό κράτος βρίσκονται στο χείλος της Αβύσσου. Αυτό οφείλεται, μεταξύ άλλων, στο μεταμοντέρνο ροκάνισμα πολλών νεοελλήνων που συρρικνώνει την ανθρωπολογική υπόσταση και καθιστά μια κοινωνία έρμαιο των ανελέητων συγκρούσεων της διεθνούς πολιτικής.
Πολλοί νεοέλληνες μαθητές και φοιτητές δεν θα ξέρουν ποιος είναι ο Κυριάκος Μάτσης ή ότι στην διαδρομή των Ελλήνων το 1955-59 αποτελεί την τελευταία μεγάλη στιγμή πάλης για το κοσμοθεωρητικό θέσφατο της Ελευθερίας. Αντίθετα αναρίθμητοι παλινδρομούν μεταξύ άγνοιας όσων χάνουν τον καιρό τους και χάσκουν σε καφενεία και μπαρ κάθε βράδυ και πνευματικού μπερδέματος που προκαλεί το εχθρικό στην έννοια πατρίδα ιδεολογικό αριστεροδεξιοφασιστικό συνονθύλευμα (δεν συμπεριλαμβάνω τους άμοιρους «οπαδούς» παρά μόνο την ξενοκρατούμενη ολιγαρχία και το υποστηρικτικό «πνευματικό» ακταρμά).
Αυτά γράφονται πρώτον, ως πασίδηλη και αυτονόητη αναφορά στις παθολογίες των νεοελλήνων που οδήγησαν στην απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας που τώρα βιώνουμε και δεύτερον, ως υπόμνηση για όσους συνεχίζουν ακόμη να διαθέτουν πολιτική υπόσταση και να σκέφτονται πολιτικά. Οι τελευταίοι θα είναι πολύτιμοι όταν και εάν σηκωθούμε όρθιοι.
Εάν μη τι άλλο στην ιστορική διαχρονία πολλοί άνθρωποι και πολλές κοινωνίες έπαθαν μεγάλες ζημιές ή εξαφανίστηκαν όταν ξέχασαν κάποια πράγματα:
Ότι η πατρίδα είναι η έσχατη λογική και το υπαρξιακό θεμέλιο των κοινωνικών οντοτήτων και των μελών τους
Ότι η Ελευθερία όπως ενσαρκώνεται στην Εθνική Ανεξαρτησία δύσκολα κερδίζεται (πάντα με αίμα) και δύσκολα διασφαλίζεται.
Ότι στην Οδύσσεια των ανθρώπων, των κρατών και του κόσμου ο σταθερός και ακλόνητος πνευματικός προσανατολισμός είναι η πατρίδα και ποτέ κάποιοι μεταφυσική κόσμου που στον σύγχρονο κόσμο προπαγανδίζουν τα εσχατολογικά διεθνιστικά δόγματα.
Ότι η συνοχή, η δημοκρατία, η πολιτική ελευθερία και η ισχύς της οικείας πατρίδας είναι προϋπόθεση ευημερίας, ευταξίας, ασφάλειας και Ελευθερίας-Εθνικής Ανεξαρτησίας.
Ότι η πατρίδα όπως ενσαρκώνεται σήμερα στην έννοια εθνοκράτος είναι «συμβόλαιο» Ελευθερίας των προγόνων με τους ζώντες και τους απογόνους τους
Ότι χωρίς πατρίδα οι άνθρωποι είναι έρμαια και αναλώσιμοι.
Όπως και οι άλλοι ήρωες της Ελευθερίας του εθνικοαπελευθερωτικού έπους 1955-1958 ο Κυριάκος Μάτσης είναι μια από τις μεγαλύτερες μορφές τόσο της διαχρονικής Ελληνικότητας όσο κάθε έθνους που αξιώνει ελευθερία.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ( http://www.kyriakosmatsis.com.cy/biografiko.shtm )
Τα πιο ασφαλή βιογραφικά στοιχεία μάς τα δίνει ο ίδιος ο Κυριάκος Μάτσης, όταν υποχρεώθηκε, το Σεπτέμβριο του 1954, να τα υποβάλει ως υποψήφιος στον προκηρυχθέντα υπό του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών (Ι.Κ.Υ.) ειδικό διαγωνισμό, με σκοπό την μετεκπαίδευση Κυπρίου γεωπόνου στο εξωτερικό. Γράφει επί λέξει ο Κ. Ματσης:
ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΜΑΤΣΗ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΦΗ ΓΡΑΦΕΙΣΑ ΕΙΔΙΚΩΣ ΔΙΑ ΤΟΝ ΠΡΟΚΗΡΥΧΘΕΝΤΑ ΥΠΟ ΤΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΚΡΑΤΙΚΩΝ ΥΠΟΤΡΟΦΙΩΝ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΝ ΠΡΟΣ ΜΕΤΕΚΠΑΙΔΕΥΣΙΝ ΚΥΠΡΙΟΥ ΓΕΩΠΟΝΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΝ.
Εγεννήθην εις το Παλαιχώρι (Μόρφου) της Κύπρου, την 2αν Μαΐου 1926,* εκ γονέων ασχολουμένων και αποζώντων σχεδόν αποκλειστικώς εκ της γεωργίας και δια της αμπελουργίας, λαχανοκομίας και δενδροκομίας.
Έχω ακόμη δύο μικρότερούς μου αδελφούς εκ των οποίων ο εις παρέμεινε εις το χωρίον, ο δέυτερος περατώσας τας γυμνασιακάς του σπουδάς, παρακολουθεί μαθήματα εις την Αμερικανικήν Ακαδημίαν Λάρνακος, Κύπρου, βοηθούμενος προς τούτο υπό του εκ πατρός θείου του.
Έζησα, μέχρι του 13ου έτους της ηλικίας μου, πλησίον των γονέων μου παρακολουθών τα μαθήματα του Δημoτικoύ Σχολείου και βοηθών ταυτοχρόνως αυτούς εις διαφόρους γεωργικάς εργασίας της δυναμικότητός μου, ως λ-χ. ποτίσματα, βόσκησιν αιγών, συλλογήν καρπών κ.λ.π.
Τον Σεπτέμβριον του 1939, ενεγράφην εις το Γυμνάσιον Αμμοχώστου και τη αποκλειστική συνδρομή του εκ πατρός θείου μου κ. Ιωάννου Κ.
Μάτση, εμπόρου εν Αμμοχώστω, εις την οικίαν του οποίου παρέμενα, επεράτωσα τας σπουδάς μου Μέσης Παιδείας, κατά τον Ιούνιον του 1945. Κατά την καθιερωμένην επί τη λήξει του σχολικού έτους εορτήν επελέγη ν υπό των συμμαθητών μου και απήντησα εις την προσφώνησιν του σεβαστού μας Γυμνασιάρχου επί τη αποφοιτήσει μας.
Ακολούθως ηργάσθην επί εν έτος και τρεις μήνας (από lουλίου 1945 μέχρι Οκτωβρίου 1946) ως υπάλληλος εις το τμήμα Ξυλείας και Υλικών Οικοδομής των κ.κ. Π. Ιωάννου και Σία εις Αμμόχωστον.
Κατά το διάστημα τούτο ανεμίχθην ενεργώς εις την εθνικοκοινωνικήν ζωήν της πόλεως ταύτης διατελέσας Γραμματεύς των Διοικητικών Συμβουλίων του Σ.Α.Ε.Γ.Β. (Συλλόγου Αποφοίτων Ελληνικού Γυμνασίου Βαρωσίων) και της Ε.Χ.Α.Ν. (Ελληνικής Χριστιανικής Αδελφότητος Νέων Αμμοχώστου), μέλος του Εκλογικού Επιτελείου του Εθνικού Συνδυασμού διά τας Δημοτικάς εκλογάς και εις των ομιλητών κατά τας προεκλογικάς συγκεντρώσεις του. Επίσης έγραφα τακτικά εις την στήλην Νεολαίας της τότε εκδιδομένης τοπικής εφημερίδος Ακρόπολις.
Το έτος 1946, τυχών υποτροφίας της Κυπριακής Αγροτικής Εταιρείας, μετέβην εις Θεσσαλονίκην και εγγραφείς, την 31ην Δεκεμβρίου 1946, εις την Γεωπονοδασολογικήν Σχολήν (Τμήμα Γεωπονίας) του εκείσε
Πανεπιστημίου, ηξιώθην της απονομής του Πτυχίου Γεωπονίας, την 21 ην lουνίου 1952. Καθ’ όλη ν την διάρκειαν της εις Ελλάδα παραμονής μου, ήτις συνέπεσε με τας ζοφεροτέρας ημέρας του συμμοριτοπολέμου δεν παρέμεινα απαθής θεατής του διεξαγομένου κατά του κομμουνισμού αγώνος, αλλά τουναντίον επολέμησα αυτόν με όλην την δύναμιν της ψυχής μου, υπηρετήσας εις την πολιτοφυλακήν του Δ. Αστυνομικού Τμήματος Θεσσαλονίκης, αρθρογραφήσας πολλάκις από των στηλών της απογευματινής εφημερίδος Θεσσαλονίκης Νέα Αλήθεια επί θεμάτων αφορώντων κυρίως την προδοτικήν στάσιν των Κυπρίων Κομμουνιστών εις τα Εθνικά μας ζητήματα και λαβών μέρος εις υπερτριάκοντα ανά την Μακεδονικήν ύπαιθρον και τα προκεχωρημένα στρατιωτικά φυλάκια φοιτητικάς εξορμήσεις, οργανουμένας υπό του Α2 Γραφείου του Γ’ Σώματος Στρατού τη συμπράξει των καθηγητών του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και της Μ.Ε.Ε.Φ. (Μορφωτικής Ενώσεως Εθνικοφρόνων Φοιτητών). Εξελέγην δις μέλος του Συμβουλίου της ως άνω Εθνικής Φοιτητικής οργανώσεως και από της θέσεώς μου ταύτης έλαβα ενεργόν μέρος και εις πάσαν άλλην φοιτητικήν εκδήλωσιν εν τω Πανεπιστημίω ων εις των κυρίων ομιλητών εις τας εκάστοτε εορτάς επί τη επετείω Εθνικών γεγονότων, αντικομμουνιστικών συλλαλητηρίων και συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας διά την κατοχή ν της ιδιαιτέρας μου πατρίδος – Κύπρου – υπό των Άγγλων. (Αν και όσα σημειούνται ανωτέρω θεωρούνται και ως υπεύθυνοι δηλώσεις, δεδομένου του σκοπού διά τον οποίον γράφονται, εν τούτοις και δι’ επιβεβαίωσιν αλλά και διά σχηματισμόν σαφεστέρας αντιλήψεως παραθέτω αποσπάσματα Μακεδονικών εφημερίδων περιέχοντα στοιχεία από την προαναφερθείσαν δράσιν μου).
Επανακάμψας εις Κύπρον, τον lούλιον του 1952, ανέλαβα την τεχνικήν διεύθυνσιν του Αγροκτήματος της Κυπριακής Αγροτικής Εταιρείας Κουκλιών Αμμοχώστου, την οποίαν διατηρώ μέχρι σήμερον. Το αγρόκτημα τούτο καλύπτον έκτασιν δώδεκα περίπου χιλιάδων (12,000) δεκαδικών στρεμμάτων ευρίσκεται επί του 140υ μιλιοδείκτου της οδού Αμμοχώστου-Λευκωσίας. Εις αυτό καλλιεργούνται κυρίως εσπεριδοειδή, ελαίαι, χαρουπιαί, επιτραπέζιοι σταφυλαί και δημητριακά, διατηρείται δε και ποίμνιον εκ τριακοσίων περίπου (300) προβάτων εντοπίου φυλής. Η διοργάνωσις του Αγροκτήματος τούτου και η επί επιστημονικών βάσεων διεξαγωγή των εργασιών του απερρόφησε ολόκληρον την προσοχήν και ενεργητικότητά μου, κατά το υπερδιετές διάστημα της εις αυτό παραμονής μου.
Ερχόμενος εις επαφήν με τους χωρικούς των πέριξ του Αγροκτήματος κοινοτήτων, δεν παραλείπω από του να δίδω εις αυτούς πάσαν οδηγίαν διά τα γεωργικά προβλήματα που τους απασχολούν.
Επί πλέον, επειδή το χωρίον μου είναι καθυστερημένη δενδροκομική περιοχή χρήζουσα μεγάλης αναπτύξεως, καταβάλλω κάθε προσπάθειαν διά την πρόοδόν του προς την κατεύθυνσιν ταύτην. Έγραψα μάλιστα και σχετικόν άρθρον εις την εφημερίδα της Π.Ε.Κ. (Παναγροτικής Ενώσεως Κύπρου) Φωνή των Αγροτών διά την επέκτασιν της καλλιεργείας της κερασιάς.
Η αυτοβιογραφία αύτη εγράφη ειδικώς διά τον προ κηρυχθέντα υπό του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών διαγωνισμόν προς μετεκπαίδευσιν Κυπρίου γεωπόνου εις το εξωτερικόν.
Ο γράψας
Μάτσης Κυριάκος
Εν Κουκλίοις (Αμμοχώστου) τη 10η Σεπτεμβρίου 1954.
* Η πραγματική ημερομηνία γέννησης του Κ. Μάτση είναι 23.1.1926
Συμπληρωματικά προς όσα ο Κ. Μάτσης Γράφει για την πορεία του, μέχρι το Σεπτέμβρη του 1954, θα μπορούσαν να λεχθούν τα εξής: Γονείς του Κυριάκου ήταν ο Χριστοφής και η Κυριακού Μάτση. Τα δε δύο αδέλφια του ήταν ο Γεώργιος και ο Ιωάννης Μάτσης(1). Ο πρώτος παρέμεινε στο χωριό. Ο δεύτερος, μετά τις γυμνασιακές του σπουδές, το 1954, παρακολουθούσε μαθήματα στην Αμερικανική Ακαδημία Λάρνακας. Πρόκειται για τον αγωνιστή, βουλευτή και τέως πρόεδρο του Δημοκρατικού Συναγερμού Γιαννάκη Μάτση.
Το Σεπτέμβρη του 1954, ο Κ. Μάτσης επισκέπτεται τη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης. Ήδη είχε ενταχθεί στις τάξεις των Κυπρίων αγωνιστών. Στη Θεσσαλονίκη, όπως γράφει ο ίδιος σε επιστολή του ημερομηνίας 5.1.1955, πήγε «για την εκπλήρωση άλλων σκοπών»(2), ιδιαίτερα για τη συλλογή οπλισμού(3).
Η έναρξη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, την 1 η Απριλίου 1955, βρίσκει τον Κ. Μάτση ήδη ενταγμένο στις τάξεις της Ε.Ο.Κ.Α. Γράφει χαρακτηριστικά ο στρατηγός Γεώργιος Γρίβας-Διγενής, στρατιωτικός αρχηγός του Αγώνα, στα Απομνημονεύματά του σ. 326:
Εκ των πρώτων κατετάγη εις την Οργάνωσιν. Στρατιώτης του καθήκοντος, αγνό ς και τίμιος, υπόδειγμα εις τους υφισταμένους του, εμψυχωτής, εισήλθεν εις τον αγώνα με την φλόγα της αυτοθυσίας και
την δίψαν να επιτελέση έργον μεγάλον.
Στα πρώτα βήματα του Αγώνα ο Διγενής του ανέθεσε τη διοργάνωση ομάδων κρούσεως στην περιοχή Αμμοχώστου και ακολούθως στην περιοχή Μιτσερού. Κατόπιν, ανέλαβε την πολύ σημαντική και επικίνδυνη ευθύνη του παγκύπριου κεντρικού συνδέσμου μεταξύ Αρχηγού και αγωνιστών και του ρυθμιστή μεταφοράς οπλισμού και εφοδίων σ’ ολόκληρη την Κύπρο.
Την 6η Ιανουαρίου 1956, συνελήφθη και οδηγήθη στα φρικτά ανακριτήρια της Ομορφίτας, όπου και εβασανίσθη ανηλεώς. Εκεί τον επεσκέφθη ο στυγνός στρατάρχης, τότε κυβερνήτης της νήσου, σερ Τζων Χάρτινγκ και του πρόσφερε το κολοσσιαίο για την εποχή ποσό του μισού εκατομμυρίου λιρών, προκειμένου να αποκαλύψει πού βρισκόταν ο Διγενής. Έμεινε ιστορική η καθόλα ελληνική απάντηση του ήρωα: «Ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα, αλλά περί αρετής». Στη συνέχεια, μεταφέρεται στα κρατητήρια Κοκκινοτριμιθιάς, απ’ όπου δραπέτευσε, στις 13 Σεπτεμβρίου του 1956. Αρχικά καταφεύγει στην Πιτσιλιά, στον τομέατου Γρηγόρη Αυξεντίου και ακολούθως μετακινείται στην περιοχή Μόρφου-Ζώδιας. Το Νοέμβριο του 1956, επωμίζεται την ευθύνη του τομεάρχη της περιοχής Κυρηνείας, ο οποίος ήταν αποδιοργανωμένος, λόγω πολλών συλλήψεων. Δύο χρόνια μετά, στις 19 Νοεμβρίου 1958, έπεσε ηρωικά στο χωριό Κάτω Δίκωμο, ύστερα από προδοσία. Τάφηκε, στα κρυφά, στα Φυλακισμένα Μνήματα, μακράν των οικείων του και του αγαπημένου χώματος του χωριού του Παλαιχωρίου.
Η ΘΥΣΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΜΑΤΣΗ
Επιστέγασμα των αγώνων του Κυριάκου Μάτση ήταν όταν, μέσα από το κρησφύγετο του στο Δίκωμο, βροντοφώναξε στη 1:30 το μεσημέρι της 19ης Νοεμβρίου του 1958:
«Όχι δεν παραδίδομαι. Αν θα βγω, θα βγω πυροβολώντας».
Περικυκλωμένος στο ασφυκτικό κρησφύγετό του δεν είχε άλλη εκλογή παρά να πεθάνει. Ο ίδιος δεν είχε αφήσει στην ψυχή του κανένα ηθικό περιθώριο για εκλογή. Ήταν έτοιμος για τον θάνατο. Τον είχε προβλέψει στα γράμματά του, τον είχε αναλύσει στους φιλοσοφικούς στοχασμούς του, τον είχε με σιγουριά καταγράψει στο ημερολόγιο του, τον είχε τραγουδήσει. Είχε υπογραμμίσει στο βιβλίο «Σιδηρά Διαθήκη» του Δημητρακοπούλου:
«Έκλεξε όσον ημπορής τον τρόπο του θανάτου σου, ένας ωραίος θάνατος είναι συνήθως η ευγενεστέρα πράξις της ζωής!»
Ο Λοχίας του Τμήματος Ανιχνεύσεως Εγκλημάτων (αρ. 442) Σαλίμ Γιαβούζ άκουσε όλο τον διάλογο μεταξύ του Κυριάκου Μάτση και του μεταφραστή, και κατέθεσε αργότερα:
Άκουσα τον μεταφραστή να λεει στα ελληνικά: ‘Μάτση, Μάτση πιάστηκες στο κρησφύγετο. Δεν υπάρχει πιθανότητα να δραπετεύσεις. Παραδώσου’.
Στη συνέχεια άκουσα μια βαριά φωνή που φαινόταν ότι ερχόταν κάτω από το δάπεδο, να απαντά στα ελληνικά: ‘Δεν παραδίδομαι’.
Ο μεταφραστής στη συνέχεια ρώτησε: “Πόσοι είστε εκεί κάτω;’
Και η φωνή απάντησε: ‘Τρεις».
Ο μεταφραστής ακολούθως ρώτησε: ‘πόσα όπλα έχετε μαζί σας;’
Και η φωνή απάντησε: ‘Δυο’.
Ο μεταφραστής ρώτησε: ‘έχετε βόμβες;’
Και η φωνή απάντησε: ‘Έχουμε βόμβες’
Ο μεταφραστής είπε στη συνέχεια: ‘Ελάτε ένας, ένας, άοπλοι και παραδοθείτε’.
Η φωνή απάντησε: ‘Δύο πρόσωπα έρχονται άοπλα- μην τους πυροβολήσετε’.
Ο μεταφραστής ρώτησε: ‘Εσύ τι θα κάμεις;’
Η φωνή απάντησε: ‘Θα δω τι θα κάνω με τον εαυτό μου. Εάν δεν θέλετε να πολεμήσετε, είναι καλύτερα να φύγετε από το δωμάτειο’.
Έντεκα μήνες πριν το πέρασμα του Μάτση στην αθανασία, σε επιστολή προς τους γονείς του, φανερώνει το πως θα αντιμετώπιζε το τελευταίο προσκλητήριο της πατρίδας:
«Πιστεύομεν ότι κάθε θυσία μας δεν πηγαίνει άδικα και εσείς να είστε περήφανοι για μας. Αν ο καλός Θεός μας επιφυλάσσει την λαμπράν τύχη να δώσουμεν την ζωήν μας για την πατρίδα, τότε η χαρά σας πρέπει να είναι απέραντη. Δεν ξέρω αν μπορεί να ονειρευτεί ένας άνθρωπος καλύτερη τύχη από αυτή. Και δεν μπορώ να σκεφθώ γονείς που να είναι πιο περήφανοι παρά για τα παιδιά τους που έπεσαν για την πατρίδα».
Ο λόγος του Μάτση είναι λόγος διαχρονικός, γιατί πηγάζει από αξίες οικουμενικές, οι οποίες έχουν ως κέντρο αναφοράς τους τον άνθρωπο. Ο Κυριάκος Μάτσης αντιτάχθηκε και με την γραφίδα του, αλλά και με το όπλο του σε κάθε μορφή ολοκληρωτισμού και καταπίεσης. Η πίστη του στην ελευθερία και στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια στάθηκαν οι παντοτινοί σύντροφοί του.
Πηγή: Ινφογνώμων Πολιτικά
![]() |
Άγαλμα του Λένιν στο Fremont του Seattle των ΗΠΑ! Πίσω του το μασονικό έμβλημα |
![]() |
Λίγο πριν το τέλος |
Νομίζω ὅτι δέν σᾶς ἀνησυχοῦν οἱ ἰσλαμικές σπουδές, ἀλλά ἡ σπουδή τῶν μουσουλμάνων νά κατακτήσουν τόν κόσμο μέ τήν τρομοκρατία. Καί φαντάζεται κανείς ὅτι ἕνα κέντρο ἰσλαμικῶν σπουδῶν θά καταρτίζει καί θά παρακινεῖ τρομοκράτες.
Αὐτή τήν ὥρα αὐτό συμβαίνει μέσα στίς μουσουλμανικές χῶρες. Αὐτοί πού σφάζουν, καταστρέφουν, λεηλατοῦν, βιάζουν καί ἀναγκάζουν τούς μετριοπαθεῖς μουσουλμάνους νά αὐτοεξορίζονται καί νά πνίγονται στίς θάλασσες εἶναι ἀκραιφνεῖς μουσουλμάνοι μέ σχολαστική ἰσλαμική μόρφωση, ζηλωτές τοῦ ἰσλαμισμοῦ.
Οἱ Εὐρωπαῖοι συνέταιροί μας, πού ἐπισπεύδουν τέτοιες πρωτοβουλίες νομίζουν πώς ἐμεῖς δέν ξέρουμε τό πνεῦμα τοῦ ἰσλάμ καί χρειαζόμαστε κατάρτιση. Ἄς μάθουν λοιπόν ὅτι ἐμεῖς ζήσαμε τήν πρακτική τοῦ ἰσλάμ ἑκατοντάδες χρόνια. Στό Πανεπιστήμιο διδάσκεται ἡ ἰσλαμολογία· μέχρι πρίν λίγα χρόνια τά δίδασκε ὁ νῦν ἅγιος Ἀλβανίας Γιαννουλᾶτος καί τό σύγγραμά του εἶναι μοναδικό σέ ἐπιστημονική πληροφόρηση. Ποιοί εἶναι ἄραγε οἱ σκοποί τῶν πατρώνων μας, πού πιέζουν τήν κυβέρνησή μας νά κάνει τήν Ἑλλάδα ἰσλαμοποιημένη; Τέτοιο κέντρο ἰσλαμικῶν σπουδῶν δέν ἔχει οὔτε ἡ Τουρκία. Διαβλέπομε ὅτι θέλουν νά προκαλέσουν ἐθνοφυλετική καί πολιτιστική σύγχυση, κάτι πού ἐπιδίωξαν καί στή μέση Ἀνατολή χωρίς νά τό κατορθώσουν λόγῳ τοῦ φανατικοῦ δυναμισμοῦ τῶν ἀκραίων τζιχάντ. Προκάλεσαν μόνο ἐπικράτηση τῶν ἀκραίων ἰσλαμιστῶν.
Ἡ ἀνησυχία τῶν προβληματισμένων στό ζήτημα αὐτό θεολόγων εἶναι μεγάλη σέ ὅσο βαθμό δέν πιστεύουν ὅτι ὁ Θεός κυβερνᾶ τά ἀνθρώπινα. Ἄν ἠ πλειονότητα τῶν φοιτητῶν τιμᾷ μέ τήν παρουσία της τή διδασκαλία τῶν καθηγητῶν, πού ὑποστηρίζουν αὐτό τό κέντρο, καί δέν ἀπέχει ἀπό τίς παραδόσεις τους, αὐτό σημαίνει ὅτι εἶναι αὐτοκατάκριτοι καί ὅτι ἐφόσον τιμοῦμε τήν ἐλευθερία συνειδήσεως, δέν δικαιούμαστε νά δυσανασχετοῦμε.
Καί ἄν ἀκόμα λειτουργήσει τό κέντρο ἰσλαμικῶν σπουδῶν, καί ἄν ἀκόμα καταργηθεῖ τό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν στά σχολεῖα, τά ἀποτελέσματα θά εἶναι δυσανάλογα πρός τά ἀναμενόμενα ἀπό τούς νεοποχῖτες, γιατί τότε θά ἀφυπνιστοῦν πολλοί καί θά ἀντιδράσουν.
Οἱ μεγαλομάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας μας βγῆκαν ἀπό μία ἐποχή, πού ὅλες οἱ πόλεις τοῦ κόσμου ἦταν γεμάτες ἀπό εἰδωλολατρικές σχολές. Ἡ πίστη τῶν μαρτύρων Χριστιανῶν τίς ἀφάνισε σάν τά τείχη τῆς Ἱεριχοῦς. "Αὔτη ἡ νίκη ἡ νικήσασα τόν κόσμον, ἡ πίστις ὑμῶν". Ἡ Ἐκκλησία δέν πρέπει νά ἀμύνεται στά πνευματικά ζητήματα, ἀλλά νά ἐπιτίθεται. Νά ἐπιτίθεται μέ τήν πίστη καί τήν ἀγάπη.
Ὁ Ἱουλιανός ὁ Παραβάτης ἀπέλυσε ὅλους τούς Χριστιανούς δασκάλους ἀπό τά σχολεῖα. Δέν ἤθελε οὔτε τά χριστιανόπαιδα νά μαθαίνουν γράμματα. Ἀπέτυχε παταγωδῶς. Γιατί ν' ἀνησυχοῦμε λοιπόν;
Κωνσταντῖνος Γανωτής
Ἀθήνα, 9/11/2015
Πηγή: Θρησκευτικά
Ἡ ΚΖ΄ Πανορθόδοξη Συνδιάσκεψη Ἐντεταλμένων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί Ἱερῶν Μητροπόλεων γιά θέματα αἱρέσεων καί παραθρησκείας, πού πραγματοποιήθηκε, ὑπό τήν αἰγίδα τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερωνύμου, στό Συνεδριακό Κέντρο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κορίνθου, ἀπό 2 ἕως 4.11.2015, μέ τή φιλόξενη φροντίδα τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κορίνθου κ. Διονυσίου καί ὑπό τήν προεδρία τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Γλυφάδας κ. Παύλου, Μέλους τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς ἐπί τῶν Αἱρέσεων, μέ θέμα: «Ὄψεις τοῦ συγχρόνου Ἀποκρυφισμοῦ», μετά ἀπό ἐκτενῆ συζήτηση ἐπί τῶν εἰσηγήσεων, ἐνέκρινε ὁμοφώνως τά ἀκόλουθα Πορίσματα:
1. Ἡ Συνδιάσκεψη διαπίστωσε τή μεγάλη ἔξαρση τοῦ ἀποκρυφιστικοῦ φαινομένου στήν ἐποχή μας. Ἀποκρυφισμός εἶναι ἡ πίστη σέ ἀπόκρυφες πραγματικότητες, ὀντότητες καί δυνάμεις, οἱ ὁποῖες προσεγγίζονται μέ ἀπόκρυφες τεχνικές. Πρόκειται γιά ἀρχαῖο καί διαχρονικό, πολύμορφο καί μέ ἀπόλυτα ἀνθρωποκεντρικό χαρακτήρα δαιμονοκίνητο σύστημα, τό ὁποῖο ἀπομακρύνει τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν πραγματικό προορισμό του, πού εἶναι ἡ κατά Χάριν θέωσή του, δίνοντάς του τήν ψευδαίσθηση τῆς αὐτοθέωσης.
2. Ὁ σύγχρονος Ἀποκρυφισμός ἐμφανίζεται μέ τίς μορφές τοῦ Νεοσατανισμοῦ, τῆς πολυειδοῦς Μαγείας, τοῦ Πνευματισμοῦ, τοῦ Channelling, τοῦ Ἐσωτερισμοῦ, τῆς Καμπάλα, τῆς Μαντικῆς (Νεκρομαντεία, Καφεμαντεία, Οἰωνοσκοπεία, Ὀνειρομαντεία, Κλυδωνισμός, Κάρτες Ταρώ), τῆς Ἀστρολογίας, τοῦ Σαμανισμοῦ, τῆς Ψευδοαγγελολογίας, τῆς Ἀγγελοθεραπείας, τοῦ Ρέϊκι, τοῦ Νεοπαγανισμοῦ, τῆς Ἀριθμοσοφίας, τοῦ κινήματος Ντάνωφ, τῆς Ψευδοπροφητείας, τῆς Οὐφολογίας καί μέ πολλές ἄλλες μορφές Ἀποκρυφισμοῦ, οἱ ὁποῖες ἐντάσσονται στό γενικώτερο ρεῦμα τῆς «Νέας Ἐποχῆς».
3. Ἡ ὕπαρξη, ἡ ταυτότητα καί οἱ τεχνικές τῶν βασικῶν μορφῶν τοῦ Ἀποκρυφισμοῦ εἶναι καταγεγραμμένες στήν Ἁγία Γραφή. Ἐκεῖ γίνεται σαφής διάκριση ἀνάμεσα στά γνήσια Ἁγιοπνευματικά χαρίσματα τῆς Ἐκκλησίας καί στά μή γνήσια, τά δαιμονικά, ὅπως αὐτά ἐμφανίζονται στόν διαχρονικό Ἀποκρυφισμό. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἦλθε στόν κόσμο γιά νά καταλύσει τό κράτος καί τά ἔργα τοῦ Σατανᾶ. Στήν Ἁγία Γραφή προφητεύεται τό ἐλπιδοφόρο ἐσχατολογικό γεγονός τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου καί τῆς ὁριστικῆς κατά-λύσεως ὅλων τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων.
4. Περισσότερο εὐάλωτοι ἀπό τήν ἐπίδραση τοῦ Ἀποκρυφισμοῦ εἶναι οἱ νέοι μας. Οἱ κυριότεροι λόγοι ἐπηρεασμοῦ τῶν νέων ἀπό τίς διάφορες μορφές τοῦ Ἀποκρυφισμοῦ εἶναι: τά ἰδιαίτερα χαρακτηριστικά τῆς νεανικῆς καί κυρίως τῆς ἐφηβικῆς ἡλικίας, ἡ ἐλλιπής Ὀρθόδοξη κατήχηση, ἡ ἀνεπάρκεια καί ἡ κρίση τῆς οἰκογένειας, ἡ λανθασμένη στόχευση καί ἀποχριστιανοποίηση τῆς παιδείας, ἡ ἀπουσία νοήματος ζωῆς καί ἡ ἀναζήτησή του σέ ἐπικίνδυνους πνευματικά χώρους, ἡ συστηματική πλύση ἐγκεφάλου ἀπό ἔντυπα, παιχνίδια καί ἠλεκτρονικά μέσα ἐνημερώσεως (τηλεόραση, διαδίκτυο κ.ἄ.) καί ἡ ἀνησυχητική ἐξάρτηση ἀπό αὐτά. Τό φαινόμενο «Χάρυ Πότερ» ἀποτελεῖ χαρακτηριστική περίπτωση διείσδυσης τοῦ Ἀποκρυφισμοῦ στήν παιδική καί ἐφηβική ἡλικία.
5. Ἡ Συνδιάσκεψη ἀσχολήθηκε ἐνδελεχῶς μέ τίς πιό σημαντικές ἀπό τίς μορφές τοῦ συγχρόνου Ἀποκρυφισμοῦ. Μία εὐρύτατα διαδεδομένη μορφή Ἀποκρυφισμοῦ εἶναι ἡ Ἀστρολογία, ἡ ὁποία θέλει νά προβάλλεται ὡς ἐπιστήμη καί ἀσκεῖ ἐντυπωσιακή γοητεία στόν σύγχρονο ἐκκοσμικευμένο ἄνθρωπο. Τόν ἀποκόπτει ἀπό τήν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ, τόν προσδένει σέ μοιρολατρικές ἀντιλήψεις μέ ψευδεῖς προβλέψεις, αἰχμαλωτίζοντάς τον σέ ἀπατηλές «ἀστρικές δυνάμεις», στήν πραγματικότητα δαιμονικές. Ἡ σύγχρονη ἐπιστήμη τῆς Ἀστρονομίας ἔχει διαχωρίσει πλήρως τή θέση της ἀπό τήν Ἀστρολογία καί τήν θεωρεῖ ψευδοεπιστήμη.
6. Ὁ Νεοπαγανισμός εἶναι ἕνας ἀπό τούς πιό εὔρωστους διαύλους τοῦ νεοεποχίτικου Ἀποκρυφισμοῦ, προβάλλοντας καί ἑδραιώνοντας τίς δοξασίες του μέ τήν ὑποτιθέμενη ἐπιστροφή στό κλέος τῆς προχριστιανικῆς ἀρχαιότητας. Πρόκειται ὅμως γιά σύγχρονα θρησκευτικά σχήματα τοῦ νεοεποχίτικου ἀποκρυφιστικοῦ πλέγματος, δομημένα μέ στοιχεῖα τῆς ἀρχαίας εἰδωλολατρίας.
7. Ἡ σύγχρονη Ψευδοαγγελολογία δέν ἔχει καμία ἀπολύτως σχέση μέ τήν ἐκκλησιαστική διδασκαλία περί τῶν ἁγίων Ἀγγέλων. Τόσο ὡς πρός τίς προϋποθέσεις της, ὅσο καί ὡς πρός τό περιεχόμενό της ἔχει σαφῶς ἀντιχριστιανικό, συγκρητιστικό καί ἀποκρυφιστικό περιεχόμενο. Συνδυάζει μία σειρά ἐξωχριστιανικῶν, χριστιανικῶν, ἐσωτεριστικῶν, ἰουδαϊκῶν καί ἰσλαμικῶν στοιχείων, πού σέ ἀρκετά σημεῖα θυμίζει ἔντονα χαρακτηριστικά τοῦ ἀρχαίου Γνωστικισμοῦ, μέ ἔκδηλη τήν νεοεποχίτικη σφραγίδα.
8. Χαρακτηριστική μορφή τοῦ Ἀποκρυφισμοῦ εἶναι τό Channelling (Διαυλισμός), μία καθαρά νεοεποχίτικη πρακτική, ἡ ὁποία μετατρέπει τόν ἄνθρωπο πού ἀσχολεῖται μ᾿ αὐτή σέ «κανάλι», τό ὁποῑο -κατά τά λεγόμενα τῶν ἐκπροσώπων του- συντονίζεται «ἐνεργειακά» μέ πνεύματα, ὥστε νά δέχεται καί νά «διοχετεύει» μηνύματα καί ὁδηγίες ἀπό ὑποτιθέμενες «φωτεινές ὀντότητες» (ἀγγέλους, δασκάλους, ἐξωγήινους κ.ἄ.). Ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ἀσκεῖται αὐτή ἡ τεχνική μᾶς βεβαιώνει ὅτι πρόκειται περί ἐπικίνδυνης ἀποκρυφιστικῆς πρακτικῆς, πού «ἀνοίγει» ἐπικοινωνία μέ ἀκάθαρτα πνεύματα. Ἄλλωστε, στήν Ὀρθόδοξη Παράδοση δέν ὑπάρχουν «τεχνικές» γιά τήν ἐπικοινωνία μέ τόν Τριαδικό Θεό, τούς Ἀγγέλους καί τούς Ἁγίους Του.
9. Γιά τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία οἱ ἀπόκρυφες πραγματικότητες καί δυνάμεις, στίς ὁποῖες ἀναφέρεται ὁ Ἀποκρυφισμός σέ ὅλες τίς μορφές του, εἶναι σαφῶς δαιμονικές, ὅπως καί οἱ τεχνικές του. Οἱ συνέπειες ἀπό τήν ἐνασχόληση μέ τόν Ἀποκρυφισμό εἶναι ἀπρόβλεπτες καί πολύ σοβαρές, τόσο γιά τήν ψυχική καί πνευματική ὑγεία τῶν ἐμπλεκομένων, ὅσο καί γιά τήν σωματική, καθόσον τά τελευταῖα χρόνια χρησιμοποιεῖται σέ «θεραπευτικές μεθόδους» τῶν λεγομένων «ἐναλλακτικῶν-ἐνεργειακῶν θεραπειῶν», ἀλλά καί προσπαθεῖ νά διεισδύσει σέ τομεῖς τῆς κλασσικῆς ἰατρικῆς καί ψυχικῆς ὑγείας. Συνεπῶς, ὅποιος σχετίζεται μέ ὁποιονδήποτε τρόπο μέ τέτοιες ἀπόκρυφες πραγματικότητες, δυνάμεις καί τεχνικές, ἀποκόπτεται ἐθελούσια ἀπό τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καί ὑποδουλώνεται σέ δαιμονικές δυνάμεις.
10. Παρόμοια φαινόμενα ἀπαντῶνται δυστυχῶς καί σέ μεμονωμένα πρόσωπα καί ὁμάδες πού δραστηριοποιοῦνται στόν χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας, ὅπως οἱ λεγόμενες «φωτισμένες» καί οἱ «ὁραματίστριες». Ἐπίσης ἀπαντῶνται στίς διάφορες παρατάξεις τῶν σχισματικῶν Παλαιοημερολογιτῶν, πού δραστηριοποιοῦνται στήν Ἑλλάδα καί σέ ἄλλες χῶρες, πρακτικές οἱ ὁποῖες ἀποκλίνουν σοβαρά ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Παράδοση.
Ὡς ἐκ τούτου, ἀπαιτεῖται ἐπαγρύπνιση καί διαφώτιση τοῦ πιστοῦ λαοῦ μέ ὅλα τά μέσα πού διαθέτει ἡ Ἐκκλησία, καθότι βρίσκεται σέ πλήρη ἐξέλιξη μία συντονισμένη προσπάθεια νοθεύσεως τοῦ Ὀρθοδόξου φρονήματος. Ἄλλωστε, ὅπως ἔχει ἐπισημανθεῖ, ὁ Ἀποκρυφισμός καί οἱ νεοφανεῖς αἱρέσεις δέν στοχεύουν τόσο στό νά ἐξέρχονται οἱ πιστοί ἀπό τήν Ἐκκλησία, ὅσο στό νά παραμένουν ἐντός Αὐτῆς μέ ἀλλοιωμένο τό Ὀρθόδοξο φρόνημα.
Ἡ Συνδιάσκεψη ἐγκρίνει ὁμοφώνως τά ὡς ἄνω Πορίσματα καί ἐξουσιοδοτεῖ τόν Πρόεδρο αὐτῆς νά τά ὑπογράψει.
Ὁ Πρόεδρος τῆς Συνδιασκέψεως
† Ὁ Γλυφάδας, Ἑλληνικοῦ, Βούλας, Βουλιαγμένης καί Βάρης Παῦλος
Οἱ Ἐντεταλμένοι τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν
Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, Μητροπολίτης Κυδωνίας
καί Ἀποκορώνου Δαμασκηνός
Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας Μητροπολίτης Πτολεμαΐδος Ἐμμανουήλ
Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, Ἀρχιεπίσκοπος Λύδδης Δημήτριος
Πατριαρχείου Ρωσίας, Ἡγούμενος Θεοφάνης Λουκιάνωφ
Πατριαρχείου Σερβίας Ἱερομόναχος Εὐσέβιος Mεάντζια
Πατριαρχείου Ρουμανίας, Καθηγητής Κυπριανός Στρέτζα
Πατριαρχείου Βουλγαρίας Μητροπολίτης Νευροκοπίου Σεραφείμ
Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, Πρωτοπρ. Δημήτριος Κωστόπουλος
Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, Πρωτοπρ. Κυριακός Τσουρός
Ἐκκλησίας Πολωνίας, Πρωτοπρ. Ἀνδρέας Λέφτσακ
Ὁ φιλοξενῶν τήν Συνδιάσκεψη
Μητροπολίτης Κορίνθου Διονύσιος
Ὁ Πρόεδρος τῆς Συνδιασκέψεως
† Ὁ Γλυφάδας, Ἑλληνικοῦ, Βούλας, Βουλιαγμένης καί Βάρης Παῦλος
Η αντίδραση στην πρόσφατη ισλαμική τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι ήταν εντελώς προβλέψιμη. Στο ίδιο έργο θεατές. Οι πολιτικοί κάνουν έκκληση για «ενότητα» και διαβεβαιώνουν ότι το «πνεύμα της δημοκρατίας» θα παραμείνει άρρηκτο. Το σύνολο των media και των εφημερίδων μιλάει για "τρομοκράτες" (γενικώς, χωρίς άλλο πρόσημο) και για την "τρέλα" που υπάρχει στον (προφανώς λογικό και ωραίο) κόσμο μας, ενώ σε τακτά χρονικά διαστήματα καλούν τον κόσμο να μην ξεχάσει το δράμα των "προσφύγων", να μην κάνει "ρατσιστικούς συσχετισμούς" και είναι έκδηλη η αγωνία τους μήπως ανέβει η, κατά αυτούς, "ξενοφοβία". Μεγάλες μορφές της δυτικής "κουλτούρας", κάνουν δηλώσεις, προσπαθώντας να δράσουν "κατευναστικά" και αποπροσανατολιστικά, όπως η γνωστή 57χρονη καμπαλίστρια, που βγήκε να πει ότι "όλοι είμαστε μετανάστες". Ο κόσμος, όπως τουλάχιστον δείχνουν τα media, μοιάζει να ζει το.. Γούντστοκ του. Παριστάνουν τα "παιδιά των λουλουδιών", ενώ δεν έχει στεγνώσει το αίμα των θυμάτων. Πλακάτ με το σύμβολο της "ειρήνης", λουλούδια, αρκουδάκια και τραγουδάκια του Λένον είναι η απάντηση των (για μια ακόμη φορά) "σοκαρισμένων" δυτικών. Κάποιοι, ως συνήθως, βρίσκουν την ευκαιρία και τα βάζουν (γενικώς) με τη «θρησκεία».
Σχεδόν ΟΛΟΙ βρίσκονται "αλλού", αν και ορισμένοι αρχίζουν σταδιακά να μπαίνουν στο νόημα.
Μια σημαντική και ενδιαφέρουσα διάλεξη για το Άγιον Όρος πραγματοποιήθηκε στις 10 Νοεμβρίου 2015 στην Αθήνα.
Η Ιταλίδα ''Δοχειαρίτισα΄΄ Καθηγήτρια του Βασιλικού Πανεπιστημίου του Λονδίνου Veronica della Dora παρουσίασε το θέμα ''Βλέμματα εκ του μακρόθεν: Άγιον Όρος και γυναίκες της Δύσεως,1880-1980'' στο Αμφιθέατρο Cotsen Hall της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών.
Λίγα λόγια για την''Δοχειαρίτισα'' Καθηγήτρια
Η Veronica della Dora είναι Ιταλίδα, Χριστιανή Ορθόδοξη που βαπτίσθηκε στο Γυναικείο Μετόχι της Ιεράς Μονής Δοχειαρίου Αγίου Όρους Ι.Μ Παναγίας Θεοσκεπάστου Σοχού Θεσσαλονίκης από Δοχειαρίτες Πατέρες. Κάθε χρόνο βρίσκεται στο Σοχό για να προσκυνήσει και να λάβει τη χάρη της Παναγίας Γοργοϋπηκόου την οποία ιδιαίτερα ευλαβείται.
Είναι καθηγήτρια Ανθρωπογεωγραφίας στο Royal Holloway του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Έχει Ph.D. στη Γεωγραφία από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια (Los Angeles), και έως πρόσφατα δίδασκε στο Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ με το βαθμό του λέκτορα. Υπήρξε υπότροφος στο Dumbarton Oaks (Washington, DC), το Ερευνητικό Ινστιτούτο Getty (Los Angeles) και τη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα. Τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα καλύπτουν την ιστορική και πολιτισμική γεωγραφία, με ιδιαίτερη έμφαση στο τοπίο, τους χάρτες και τους ιερούς χώρους. Μεταξύ των δημοσιεύσεων της αναφέρουμε ενδεικτικά τα: Imagining Mount Athos: Visions of a Holy Place from Homer to World War II (University of Virginia Press, 2011, με υποψηφιότητα για το βραβείο Criticos το 2012), Landscape, Nature and the Sacred in Byzantium (Cambridge University Press, αναμένεται να εκδοθεί το Φεβρουάριο του 2016) και Mountain: Nature and Culture (Reaktion, αναμένεται να εκδοθεί το Νοέμβριο του 2016).
Πηγή: Αγιορείτικο Βήμα
Ιωάννης Θαλασσινός, Διευθυντής Π.Ε.ΦΙ.Π. 04-10-2017
Ποιός ἄραγε θυμᾶται τή θλιβερή ἐπέτειο τῆς ψήφισης, ἀπό τή Βουλή τῶν Ἑλλήνων, τοῦ ἐπαίσχυντου...
Χριστιανική Εστία Λαμίας 03-10-2017
Οἱ μάσκες ἔπεσαν γιά ἀκόμα μιά φορά. Ἑταιρεῖες γνωστές στούς Ἕλληνες καταναλωτές ἀφαίρεσαν ἀπό τά...
TIDEON 21-12-2015
Επιμένει να προκαλεί Θεό και ανθρώπους η ελληνική Κυβέρνηση, ψηφίζοντας στις 22 Δεκεμβρίου 2015 ως...
Tideon 14-12-2015
Η Κυβέρνηση μας μίλησε για την «αναγκαιότητα» και για τα πλεονεκτήματα της «Κάρτας του Πολίτη»...
TIDEON 27-08-2014
Λαμβάνουν διαστάσεις καταιγισμού οι αντιδράσεις πλήθους φορέων και πολιτών για το λεγόμενο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο το...
tideon.org 02-05-2013
Kαταθέτουμε την αρνητική δήλωση μας προς τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ). Ο νόμος αφήνει πολλά...
Tideon 31-12-2012
Ποια είναι η λύση αν πλήρωσες «τσουχτερές» τιμές στο Κυλικείο του Νοσοκομείου, του Αεροδρομίου, του...
Νικόλαος Ἀνδρεαδάκης, ὁδηγός 03-04-2012
Εἶμαι νέος μὲ οἰκογένεια, ἔχω ὅλη τὴ ζωὴ μπροστά μου… Λόγῳ ἐπαγγέλματος ἔχω τὴ δυνατότητα...
tideon 07-11-2011
ΜΝΗΜΟΝΙΟ: Δεν ξεχνώ αυτούς που παρέδωσαν αμετάκλητα και άνευ όρων την ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ και έκαναν...
ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΤΩΡΑ ... 15-02-2011
Κατάλαβες τώρα ... γιατί σε λέγανε «εθνικιστή» όταν έλεγες πως αγαπάς την Πατρίδα σου; Για να...
ΤΡΑΠΕΖΑ ΙΔΕΩΝ 25-12-2010
Τώρα πια γνωρίζω τους 10 τρόπους που τα ΜΜΕ μου κάνουν πλύση εγκεφάλου και πώς...