Tό Ἱστολόγιον ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ , εἴχαμε τήν τιμή νά πάρουμε Συνέντευξη ἀπό τόν Πρόεδρο τῆς Π.Ε.Θ. (Πανελλήνια Ἕνωση Θεολόγων) κύριο Κωνσταντίνο Σπαλιώρα, στίς 21 Νοεμβρίου 2015 καί ἡμέρα ἑορτῆς τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου μας, μέ τήν Χάρη Της.
Ἡ Συνέντευξη ἀπευθύνει πρός τόν κ. Σπαλιώρα ἄκρως σημαντικά ἐρωτήματα, πού ἀφοροῦν τά τρέχοντα καί φλέγοντα ζητήματα τά ὁποῖα ἀπασχολοῦν τόν θεολογικό κόσμο καί τούς πιστούς γενικώτερα:
Τίς Ἰσλαμικές Σπουδές στό Α.Π.Θ.,   
Τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν,   
Τήν γενοκτονία τῶν Ποντίων,   
Τό "σύμφωνο συμβίωσης τῶν ὁμοφυλοφίλων",   
Τήν στάση τοῦ ἐπίσημου Ἁγίου Ὄρους καί τῶν Ἐπισκόπων σέ ὅλα τά σημαντικά πνευματικά ζητήματα.
Λόγῳ τῆς μακρᾶς διάρκειας τῆς Συνέντευξης, τήν χωρίσαμε σέ τρία μέρη.

Α΄ Μέρος (Ἰσλαμικές Σπουδές στό Α.Π.Θ.)  
     
Ἐρώτηση:  

-Ἔχει διαρρεύσει ἡ πληροφορία ὅτι ἡ Κυβέρνηση αὐτές τίς ἡμέρες προχωρᾶ τό Νομοσχέδιο γιά τήν ἵδρυση Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν στό Α.Π.Θ.. Τί γνωρίζετε ὡς Π.Ε.Θ. καί πῶς τοποθετεῖσθε στήν ἰδέα σύστασης μιᾶς τέτοιας Κατευθύνσεως;

Ἀπάντηση:

-Ὡς Πανελλήνια Ἕνωση Θεολόγων εὐθύς ἐξαρχῆς γνωρίζαμε τήν ἵδρυση Κατευθύνσεως τέτοιων Σπουδῶν στήν Θεολογική Σχολή τοῦ Α.Π.Θ.. Εἶναι γνωστό σέ ὅλους μας ὅτι ἀπό τόν Μάρτιο τοῦ 2014 ἤδη ἔχει ληφθεῖ αὐτή ἡ ἀπόφαση, διά τῆς ψηφοφορίας στή Συνέλευση τοῦ Τμήματος. Γι’ αὐτό καί ὡς Π.Ε.Θ. ἀντιδράσαμε  ἐγγράφως τόσο ἀπέναντι στούς Καθηγητές καί στούς συμμετέχοντες στή Συνέλευση τοῦ Τμήματος Θεολογίας, ὅσο καί ἀπέναντι στό Ὑπουργεῖο Παιδείας καί στήν Ἱερά Σύνοδο. Ἔχουμε καλέσει κατ’ ἐπανάληψιν Μονές, κυρίως τίς Μονές τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί τήν Ἱερά Ἐπιστασία, νά πάρουν ξεκάθαρη θέση ὅσον ἀφορᾶ στήν προοπτική ἱδρύσεως Κατευθύνσεως Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν στήν Θεολογική Σχολή τοῦ Α.Π.Θ., γιατί θεωροῦμε ὅτι ἡ σύσταση τῆς συγκεκριμένης Κατευθύνσεως θά δημιουργήσει πολλαπλά προβλήματα.

Ἐρώτηση:

-Πεῖτε μας ποιές συνέπειες διαβλέπετε ὅτι θά ὑπάρξουν σέ περίπτωση ἵδρυσης  Κατευθύνσεως τέτοιων σπουδῶν στό Α.Π.Θ.;     

Ἀπάντηση:

-Θεωροῦμε ὅτι ἡ συνύπαρξη τῶν Ὀρθόδοξων Θεολογικῶν Σπουδῶν με τήν Ἰσλαμική «θεολογία» στόν ἴδιο χῶρο, θά δημιουργήσει προβλήματα. Ἀρχικά πρέπει νά ποῦμε ὅτι πουθενά στόν κόσμο δέν ὑπάρχει ἡ συνύπαρξη τέτοιου τύπου Σπουδῶν! Δηλαδή τέτοιων ἀντιφατικῶν Σπουδῶν! Τό τονίζω αὐτό γιατί ἒχει εἰπωθεῖ ἀπό τούς ὑποστηρικτές τῆς ἱδρύσεως αὐτῆς τῆς Κατευθύνσεως ὅτι ὑπάρχει, ἀλλά δέν ὑπάρχει! Πολύ περισσότερο δέν ὑπάρχει βέβαια στίς Ἰσλαμικές χῶρες. Ἂν μία τέτοια συνύπαρξη ἦταν σωστή, θά τήν εἶχαν υἱοθετήσει κάποιες χῶρες ἢ ἒστω μία χώρα. Κι ἂν εἴχαμε ἀγαθά πορίσματα ἀπό μία τέτοια συνύπαρξη, θά τά μελετούσαμε. Κανείς στόν κόσμο ὅμως δέν τό δέχεται, ὁπότε γιατί νά τό δεχτοῦμε ἐμεῖς;
Ἑπομένως, πιστεύουμε ὅτι μία πρώτη συνέπεια θά εἶναι ἡ ἀποκορύφωση τῶν φονταμενταλιστικῶν τάσεων καί ἀπό τίς δύο πλευρές, κυρίως ὅμως ἀπό τόν ἰσλαμικό χῶρο. Ἄν συσχετίσουμε τήν προοπτική ἱδρύσεως μίας τέτοιας Κατευθύνσεως μέ αὐτά πού συνέβησαν προσφάτως στήν Γαλλία καί στίς ἄλλες χῶρες, καθῶς καί μέ αὐτά πού συμβαίνουν τά τελευταῖα χρόνια ἀπό τό λεγόμενο «Ἰσλαμικό Κράτος» σέ συνανθρώπους μας καί δή σέ Χριστιανούς στήν Ἀνατολή, πιστεύουμε ὅτι στό τέλος ἡ δημιουργία ἑνός τέτοιου «μορφώματος» στό Θεολογικό Τμῆμα θά καταλήξει νά γίνει ἡ «φωλιά», ὅπου θά «ἐκπαιδεύονται» μέσα σέ μία Ὀρθόδοξη Σχολή, αὐτοί οἱ ὁποῖοι θά πολεμήσουν στή συνέχεια τούς Ὀρθοδόξους. Οἱ ἰδέες πού θά κυοφοροῦνται ἐκεῖ θά διακινοῦνται καί πρός τό ἐξωτερικό, ἀλλά θά δημιουργοῦν προβλήματα καί μέσα στήν Σχολή!
Καί τό μεγάλο πρόβλημα τελικά ἒγκειται στό ὅτι θά διακυβεύεται ἡ ἀσφάλεια καί ἡ προστασία καί τῶν ἴδιων τῶν φοιτητῶν! Διότι ποιός εἶναι αὐτός ὁ ὁποῖος θά μπορεῖ νά ἐξασφαλίσει τίς ἰσορροπίες ἀνάμεσα στίς ἀντίρροπες δυνάμεις, πού θά ἀναπτυχθοῦν στόν χῶρο αὐτόν; Ἐπιπλέον, ὑπάρχει καί τό πανεπιστημιακό ἄσυλο καί δέν θά μπορεῖ νά ἐπέμβει οὔτε ἡ Ἀστυνομία, οὔτε ἡ Πολιτεία! Ὅταν ὑπάρχει τό Κράτος, πού δέν μπορεῖ σύμφωνα μέ τόν νόμο νά ἐπέμβει στά κατά καιρούς ἐπεισόδια πού γίνονται ἐντός τοῦ Πανεπιστημιακοῦ χώρου, πῶς θά ἐπέμβει, ὅταν ὁ ἰσλαμιστής θά δημιουργήσει προβλήματα; Νομίζω πώς εἶναι πολύ δύσκολο νά ἀντιμετωπισθοῦν τέτοια προβλήματα. Θεωρῶ ὅτι εἶναι ἐπικίνδυνο αὐτό τό θέμα.
Ἓνα δεύτερο σημεῖο στό ὁποῖο θά ἢθελα νά σταθῶ, τό ὁποῖο συνιστᾶ τήν δεύτερη συνέπεια, εἶναι τό γεγονός ὅτι δέν εἶναι θεολογικά ὀρθόν στό ἕνα Τμῆμα νά διδάσκεται ἡ Ὀρθόδοξη Θεολογία, ἔτσι  ὅπως τήν σπουδάσαμε, τήν γνωρίσαμε καί τήν διδάσκουμε ὅλοι μας, εἴτε ὡς Καθηγητές τῆς Δευτεροβάμθμιας Ἐκπαίδευσης, εἴτε ὡς Καθηγητές τῶν Πανεπιστημιακῶν Σχολῶν, εἴτε ὡς Ἐπίσκοποι προερχόμενοι ἀπό αὐτές τίς Ὀρθόδοξες Θεολογικές Σχολές καί στό ἄλλο νά διδάσκεται τό Ἰσλάμ. Δέν μπορεῖ νά συνυπάρξει ὁ ἁγιοπατερικός λόγος, ὁ πλοῦτος τῆς Πατερικῆς- Ἐκκλησιαστικῆς Παράδοσης καί ἡ Ὀρθόδοξη Θεολογία, ἡ ὁποία γιά μᾶς εἶναι ἡ μοναδική Ἀλήθεια πού διδάσκουμε στόν κόσμο, ἡ Ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ μας, μέ μιά ἄλλη «θεολογία». Ἄλλωστε τό Ἰσλάμ εἶναι περισσότερο ἕνα δικαιϊκό σύστημα, παρά μία καθ’ ὁλοκληρίαν θρησκευτική ἔκφραση κάποιου ἀνθρώπου.  Διαβάζοντας κανείς τό ἴδιο τό Κοράνι, διαπιστώνει ὅτι ἐπιδιώκεται ἀπό τήν ἀρχή ἕως τέλος ἡ ἐξασφάλιση τῆς δικαιοσύνης μέ ἕναν αὐστηρό τρόπο. Ἂς  μήν ξεχνᾶμε ἐπιπλέον ὅτι ἡ λέξη «ἰσλάμ» σημαίνει ὑποταγή! Ὑποταγή στόν Ἀλλάχ. Αὐτή εἶναι ἡ βασική ἐντολή τοῦ Κορανίου. Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά στόν Χριστιανισμό, ἡ βασική ἐντολή εἶναι ἡ ἀγάπη. Πῶς μπορεῖ νά φαντασθεῖ κάποιος τήν συνύπαρξη τῆς ἀγάπης καί τῆς ὑποταγῆς-βίας; Ἡ ἀγάπη καί ἡ βία ἀποτελοῦν δύο ἀντιφατικές θεολογικές ἐκφράσεις-θέσεις, οἱ ὁποῖες θά δημιουργήσουν πολλαπλές συγκρούσεις καί σέ ἐπιστημονικό ἐπίπεδο.
Θέλει νά κάνει ἡ Πολιτεία Κατεύθυνση Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν; Ἄς τήν κάνει σέ ἕνα ἄλλο Τμῆμα. Ὄχι ὅμως μέσα στήν Ὀρθόδοξη Θεολογική Σχολή! Γιατί πρέπει νά μείνει ΟΡΘΟΔΟΞΗ ἡ Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης.
Ἡ τρίτη συνέπεια ἔχει κοινωνιολογικές προεκτάσεις. Ζοῦμε σέ μία ὀρθόδοξη χώρα-κατά 97% σύμφωνα μέ τά στατιστικά στοιχεῖα στήν πατρίδα μας-καί ἔχουμε μία Ὀρθόδοξη Θεολογική Σχολή, τήν ὁποία εὐλαβοῦνται καί τιμοῦν πολλοί ξένοι ἐπιστήμονες καί ἄλλων δογμάτων (προτεσταντισμοῦ, ρωμαιοκαθολικισμοῦ κ.λ.π.) πού ἔρχονται καί μαθαίνουν τήν Ὀρθοδοξία ἤ ἀκοῦνε γιά αὐτήν καί θεωροῦν ὅτι ἔχουμε ἕναν πολύτιμο θησαυρό. Λοιπόν, ἐρχόμαστε τώρα ἐμεῖς αὐτόν τόν θησαυρό, τόν ὁποῖον διαχέουμε μέσα ἀπό τίς Σπουδές μας καί μέσα ἀπό τήν διδασκαλία μας στήν κοινωνία, νά τόν ἀμφισβητήσουμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι! Καί πέρα ἀπό τόν ἐπιστημονικό χῶρο, τόν θεολογικό, ἐρχόμαστε νά τόν ἀμφισβητήσουμε καί στήν κοινωνία μας. Γιατί φαντασθεῖτε πώς σέ βάθος χρόνου θά ὑπάρξουν γενιές, οἱ ὁποῖες αὐτά πού πιστεύουμε ἐμεῖς σήμερα καί γιά τά ὁποῖα ἀγωνιζόμαστε, θά τά βλέπουν σάν ἕνα παραμύθι. Σάν ἕναν μύθο ὁ ὁποῖος πέρασε κάποτε στήν ἱστορία καί δέν εἶχε καθόλου τήν ἀξία καί τήν σπουδαιότητα αὐτήν πού ἐμεῖς προβάλλουμε σήμερα. Κι αὐτό, γιατί θά ὑπάρξει ἕνας πνευματικός ἐρμαφροδιτισμός, μία πολυθρησκειακή ἐξίσωση τῶν πάντων, ὥστε δέν θά μπορεῖ ὁ καθένας νά διακρίνει τήν ἀλήθεια ἀπό τό ψέμα, γεγονός πού θά δημιουργήσει πολλαπλά προβλήματα καί στήν συνύπαρξη τῶν ἀνθρώπων μέσα στήν κοινωνία, ὄχι μόνο τῶν ἀλλόθρησκων, ἀλλά καί τῶν ἴδιων τῶν ὁμόθρησκων, τῶν Ὀρθοδόξων.

Ἐρώτηση:

-Πῶς ἑρμηνεύετε τήν στάση ὀρθοδόξων Καθηγητῶν τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς, πρωτοσταντοῦτος τοῦ κ. Σταμούλη, νά ψηφίσουν τήν διδασκαλία τοῦ αἱρετικοῦ Ἰσλάμ στήν Θεολογική Σχολή;

Ἀπάντηση:

-Ἀναλογιζόμενος ὅλους αὐτούς, μέ πολλούς ἀπό τούς ὁποίους ὑπῆρξα καί συμφοιτητής μέ μιά διαφορά δύο ἤ τριῶν ἐτῶν καί στό ἴδιο ἔτος, πρίν ἀπό ἀρκετά χρόνια, μοῦ γεννήθηκε μία ἀπορία. Τότε, ὅταν σπουδάζαμε-καί τό διδάσκουμε κι ἐμεῖς στά Σχολεῖα μας σήμερα-μᾶς ἔλεγαν οἱ διδάσκαλοι μας, οἱ Καθηγητές μας, τήν ἐποχή ἐκείνη, ὅτι παρέλαβαν μιά παρακαταθήκη ἀπό τούς προκατόχους καί εἶχαν μιάν εὐθύνη, αὐτήν τήν παρακαταθήκη τήν πνευματική, τήν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας, νά τήν διατηρήσουν ἀνόθευτη καί συγχρόνως νά τήν μεταλαμπαδεύσουν σέ ἐμᾶς ἐκείνη τήν ἐποχή καί δι’ ἡμῶν μέ βάση τήν διαδοχή, νά γίνει ἡ διάδοση τῆς Πίστεώς μας στίς ἑπόμενες γενιές. Πῶς μποροῦν αὐτοί οἱ νέοι Θεολόγοι τοῦ Θεολογικοῦ Τμήματος Θεσσαλονίκης νά ἀντιπαρέλθουν τόν λόγο, τόν πνευματικό λόγο, τῶν μεγάλων Διδασκάλων πού γνωρίσαμε τήν ἐποχή ἐκείνη-καί θά τολμήσω νά ἀναφέρω δύο-τρία ὀνόματα τῶν Καθηγητῶν πού γνώρισα ἐγώ, ὅπως τόν κ. Γ. Μαντζαρίδη, τόν κ. Β. Γιούλτση, τόν κ. Ἰ. Κογκούλη, τόν μακαριστό Δ. Τσάμη-καί νά προσπαθοῦν ἐπιπλέον νά δημιουργήσουν ἕνα ἐντελῶς διαφορετικό «θεολογικό, θολό τοπίο» μέσα στήν Ὀρθόδοξη Θεολογική Σχολή καί δή τῆς Θεσσαλονίκης; Ἔχω ὅμως καί ἕνα ἐρώτημα: ποιά εἶναι ἡ στοχοθεσία τους τελικά; Γιατί δέν ἐνδιαφέρονται κατά τόν ἴδιο τρόπο νά ἐνδυναμώσουν ἀκόμα περισσότερο τήν Ὀρθόδοξη Πίστη καί τόν Λόγο τοῦ Θεοῦ, τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι Λόγος ἀγάπης καί Λόγος πραότητας καί ἡρεμίας μέσα στόν κόσμο, ἡ ἐφαρμογή τοῦ ὁποίου θά ἐπιλύσει ὅλα αὐτά τά προβλήματα, τά ὁποῖα μᾶς ἀπασχολοῦν;

Ἐρώτηση:

-Πῶς ἑρμηνεύετε τήν στάση τῶν τεσσάρων Μητροπολιτῶν τῆς Θράκης, ἡ ὁποία ἐνθαρρύνει τήν ἵδρυση Τμήματος Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν στό Α.Π.Θ.; Δικαιολογεῖται νά εἶναι αὐτή, ἔστω καί ἐάν δέχθηκαν πιέσεις; Ἀκούγεται πώς ἀσκήθηκαν πιέσεις ἀπό τήν Ἀμερικανική Πρεσβεία καί ἴσως ὄχι μόνο ἀπό αὐτήν…

Ἀπάντηση:

-Δέν μπορῶ νά πάρω θέση γιά τό ἄν πιέστηκαν καί δέν μέ ἀφορᾶ, ἂν ἒλαβε χώρα κάτι τέτοιο.  Ἔχουν πάρει θέση ὑπέρ κι ἐδῶ πρέπει νά λάβουμε ὑπόψιν ὅτι αὐτοί οἱ Μητροπολίτες ζοῦν καί συνυπάρχουν μέ Μουσουλμάνους στήν περιοχή ἐκείνη, οἱ ὁποῖοι εἶναι Ἕλληνες πολίτες. Αὐτό δέν τό ἀμφισβητεῖ κανένας. Καί καλά κάνουν κι ἀγωνίζονται. Ἀλλά εἶναι ἄλλο τό γεγονός ὅτι αὐτοί συνυπάρχουν στήν Θράκη μας μέ τούς Ἓλληνες Μουσουλμάνους κι ἄλλο τό νά ἱδρύεται Κατεύθυνση Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν μέσα σέ Ὀρθόδοξη Θεολογική Σχολή. Ἐμεῖς ὡς Π.Ε.Θ. ἐκφράζουμε τήν ἔνστασή μας ἀπέναντι στήν στάση τῶν Μητροπολιτῶν, διότι μπορεῖ νά ἔχουν τήν ἐμπειρία τῆς συνολικῆς συνύπαρξης μέ τό Ἰσλάμ, ὅμως δέν ἔχουν τήν ἐμπειρία τῶν Θεολογικῶν Σπουδῶν μαζί μέ τό Ἰσλάμ καί δέν ἀναλογίζονται τίς παρεκτροπές, οἱ ὁποῖες μπορεῖ νά συμβοῦν μέσα ἀπό αὐτήν τήν συνύπαρξη. Ἑπομένως, δέν συμφωνοῦμε μέ τήν στάση τους.

Ἐρώτηση:

-Σέ περίπτωση ὑλοποιήσης ἱδρύσεως μίας τέτοιας Κατευθύνσεως, ἡ Π.Ε.Θ. διατίθεται νά προσφύγει στό ΣτΕ (Σύμβουλιο τῆς Ἐπικρατείας) γιά τήν ἀκύρωσή του; Σέ ποιές ἄλλες ἐνέργειες ἔχετε σκοπό νά προβεῖτε;

Ἀπάντηση:

-Ἐμεῖς σέ συνεργασία καί μέ τήν Μητρόπολη Θεσσαλονίκης-γιατί εἶναι ἐντός τῶν ὁρίων της τό Α.Π.Θ. καί δή τό Θεολογικό Τμῆμα-καί μέ βάση τήν νομική κατοχύρωση μίας τέτοιας προσφυγῆς, κατόπιν τῶν συμβουλῶν καί τῶν Νομικῶν μας, φυσικά θά ἀντιμετωπίσουμε τό θέμα μέ τόν δέοντα τρόπο, ὥστε νά ἀντισταθοῦμε στήν ὕπαρξη μίας τέτοιας Κατεύθυνσης στήν Ὀρθόδοξη Θεολογική Σχολή. Καί τό ἐρώτημα πού τίθεται τώρα εἶναι τό ποιός θά διδάξει τίς Ἰσλαμικές Σπουδές. Θά διδάξουν οἱ ἴδιοι οἱ Ὀρθόδοξοι ἐπιστήμονες ἰσλαμική θεολογία;…Θά φέρουν Μουσουλμάνους Πανεπιστημιακούς νά διδάξουν; Τό ἐρώτημα πού τίθεται  μετά εἶναι τό ποιός θά χρηματοδοτήσει τήν ὕπαρξη αὐτοῦ τοῦ Τμήματος. Αὐτό ἀπαιτεῖ ἐπιπλέον ἔξοδα. Ὅταν τό Α.Π.Θ. ἔχει σοβαρά οἰκονομικά προβλήματα, ὅπως φημολογεῖται, ποιός θά ἀναλάβει αὐτή τήν οἰκονομική εὐθύνη; Τίθενται ἐρωτήματα τά ὁποῖα πρέπει νά ἀπαντηθοῦν καί μάλιστα νά ἀπαντηθοῦν ἐπίσημα. Ποιός θά εἶναι ὁ χρηματοδότης, πού θά στηρίξει αὐτήν τήν Κατεύθυνση Σπουδῶν;
Και τελικά-γιά νά ἐπανέλθουμε στό σημαντικό-ὅταν πουθενά στόν κόσμο δέν ὑφίσταται ἡ συνύπαρξη τέτοιου τύπου Σπουδῶν, ἐμεῖς γιά ποιόν λόγο νά τήν δεχτοῦμε καί νά τήν ὑλοποιήσουμε;

Β΄ Μέρος (Τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν)  

Ἐρώτηση:
 
-Ποιές εἶναι οἱ θέσεις σας ὡς Π.Ε.Θ. ἀναφορικά μέ  τίς δηλώσεις τοῦ Ὑπουργοῦ κ. Φίλη  γιά τήν μετατροπή τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν σέ θρησκειολογικό;
 
Ἀπάντηση:
 
-Ὅσον ἀφορᾶ στό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, τό θέμα αὐτό εἶναι μία πονεμένη ἱστορία πού δέν ξεκινᾶ τώρα ἀπό τόν κ. Φίλη. Ἔχει ξεκινήσει ἀπό τό 2008. Μή σᾶς πῶ ὅτι ἔχει ξεκινήσει ἀπό τό 2004. Ἡ τότε Ὑπουργός Παιδείας, ἡ κ. Γιαννάκου, εἶχε τήν φαεινή ἰδέα, ἀντιμετωπίζοντας τά προβλήματα τῆς Παιδείας, νά ἐξαιρέσει ἀπό τά Σχολεῖα τήν παρουσία τῶν Ἱερέων. Μέχρι τότε ὑπῆρχε καί ἐκ τοῦ Νόμου ἡ δυνατότητα παρουσίας τῶν Ἱερέων στά Σχολεῖα γιά τήν Ἐξομολόγηση. Ὃταν ἤμουν Διευθυντής στήν Ἡλεία, ἐρχόταν ὁ Ἱερέας τό πρωί κι ἔφευγε τό βράδυ. Ἐξομολογοῦνταν δηλαδή ὅλοι οἱ μαθητές τοῦ Λυκείου, τοῦ Γυμνασίου, τοῦ Δημοτικοῦ καί ὅλοι οἱ Καθηγητές καί οἱ Δάσκαλοι. Κι ἔμενε νηστικός. Ἦταν ἕνας παπάς, καλός ἄνθρωπος, μέ ἑπτά παιδιά. Μετά, τόν ἑπόμενο χρόνο, ἦλθε ὡς υπουργός ἡ κ. Γιαννάκου καί τό ἀκύρωσε αὐτό. Ἀπό κεῖ ξεκίνησε μία μορφή ἀμφισβήτησης τῆς ὑφιστάμενης μορφῆς τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν.  Ἔρχεται μετά ὁ κ. Στυλιανίδης τό 2008 καί συντάσσει καί κοινοποιεῖ  ἐκεῖνον τόν Αὔγουστο τίς περιβόητες ἐγκυκλίους, τῶν ὁποίων τό περιεχόμενο θεωρήθηκε  ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ, ἐνῶ δέν ὑπῆρξε καμία ντιρεκτίβα τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης πού νά δίνει συστάσεις  σέ κάποιο Κράτος-μέλος της,  γιά τό ποιά θά εἶναι ἡ θρησκευτική ἀγωγή πού θά ἀκολουθήσει στό ἐκπαιδευτικό του σύστημα. Στά πλεῖστα κράτη-μέλη τῆς Ε.Ε. τό μάθημα ἔχει ὁμολογιακό χαρακτῆρα. Κανένας δέν ζήτησε ἐπίσημα νά ἀλλάξει αὐτό. Ἐκτός, κι ἄν ἔχει ζητηθεῖ ἀνεπίσημα. Ἄν ἔχει ζητηθεῖ ἀνεπίσημα, αὐτό εἶναι ἄλλο ζήτημα, κι ἀπό ποιούς ἔχει ζητηθεῖ ἀνεπίσημα; Ἀλλά ἐπίσημα δέν ἔχει ζητηθεῖ. Ἄρα, ὁ κ. Στυλιανίδης τό 2008 ἔκανε τραγικό λάθος καί κατά συνέπεια καί ἡ τότε Κυβέρνηση τοῦ κ. Καραμανλῆ πού συμφώνησε μέ τήν πρόφαση δῆθεν τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καί τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Δικαστηρίου γιά τήν προστασία τῶν ἀλλόθρησκων καί τῶν ἀλλόδοξων. Μά ὑπῆρχε ἤδη ἡ προστασία τους μέ τήν αἴτηση ἀπαλλαγῆς ἀπό τό μάθημα ἤ τῆς οἰκειουθελοῦς παρουσίας καί παρακολούθησης.
Ὁ κ. Στυλιανίδης προκάλεσε σύγχυση, ἡ ὁποία μετά δημιούργησε πρόβλημα. Κι ἀπό κεῖ, ξεκίνησαν ὅλα. Φαινόταν ποῦ πήγαινε τό ζήτημα σιγά-σιγά, ἀπό τότε… Ἒπειτα ἔχουμε τίς ἐγκυκλίους τοῦ κ. Σπηλιωτόπουλου, μετά ἔρχεται ἡ κ. Διαμαντοπούλου ἡ ὁποία ἀπό κεῖ καί πέρα ἔριξε τό λάδι στήν φωτιά. Καί βέβαια, μέσω τῆς κ. Διαμαντοπούλου βγῆκε αὐτή ἡ «πεφωτισμένη» ὁμάδα Θεολόγων, ἡ ὁποία συνέθεσε τήν «λύση» τοῦ προβλήματος, πού ἦταν ποιά; Τό «νέο» πιλοτικό μάθημα Θρησκευτικῶν, τό ὁποῖο εἶναι ἕνα μάθημα πολυθρησκειακό, γιατί προτείνει να διδάσκονται τα παιδιά συγχρόνως  στοιχεῖα ἀπό ἕξι θρησκεῖες καί τρία δόγματα. Κι αὐτό, ἀπό τήν Γ’ Τάξη τοῦ Δημοτικοῦ. Μπορεῖ νά φαντασθεῖ κανένας, καί παιδαγωγικά καί θεολογικά, πόσα προβλήματα σύγχυσης καί τί εἲδους  ἐπίδραση μπορεῖ νά ἀσκηθεῖ στούς μαθητές μέσα ἀπό μια τέτοια πολυθρησκειακή διδασκαλία; Καί ἐνῶ ἐφαρμόσθηκε πιλοτικά, καί οἱ κριτικές καί οἱ ἀξιολογήσεις πού ὑπῆρξαν ἦταν ἀρνητικές, ὅπως πληροφορηθήκαμε ἀπό πολλές πηγές, δυστυχῶς αὐτό δέν ἀνακοινώθηκε! Δέν ἐπετράπη νά ἀποκαλυφθεῖ! Καί τό ξέρουμε αὐτό ἀπό συναδέλφους πού δίδαξαν τό μάθημα πιλοτικά στό Σχολεῖο τους κι ἔκαναν τήν κριτική τους καί εἶπαν ὅτι δέν βγαίνει αὐτό τό πρόγραμμα, δέν περπατάει. Δέν μπορεῖ νά ἐφαρμοσθεῖ τό πρόγραμμα αὐτό. Δέν μπορεῖ νά μιλᾶς στούς Θεολόγους πού ἔκαναν τήν ἀξιολόγηση καί ἐνῶ ἦταν κατά συντριπτική πλειοψηφία ἀρνητική, νά μήν ἔχει βγεῖ ἀκόμα ἐπίσημα ἕνα πόρισμα· καί ἐνῶ δέν ἔχει βγεῖ, νά θεωρεῖται θετική ἡ ἀντιμετώπιση τοῦ πιλοτικοῦ προγράμματος…Μπορεῖ λοιπόν ὁ καθένας νά φαντασθεῖ τί συμβαίνει μέ τό πρόγραμμα αὐτό… Αὐτό πού θέλω, ὅμως, νά πῶ, εἶναι ὅτι, ἐάν κάποιος διαβάσει προσεχτικά αὐτό τό Πρόγραμμα, θά διαπιστώσει ὅτι εἶναι μία μορφή ἐπαναφορᾶς τῆς πολυθρησκείας-τῆς εἰδωλολατρίας! Δηλαδή θά κληθοῦμε ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Θεολόγοι, πού τελειώσαμε τίς Ὀρθόδοξες Θεολογικές Σχολές, νά διδάξουμε σήμερα στά παιδιά μας τί; Μιά μορφή εἰδωλολατρίας! Παρόλο πού οι συγγραφείς του ὑποστηρίζουν ὃτι ποσοτικά ἡ παρουσία τῆς Ὀρθοδοξίας στό μάθημα αὐτό ἀγγίζει τό 70%, ἔναντι τῶν θρησκειῶν πού καταλαμβάνουν τό 30%  δέν παύει νά προκαλεῖ σύγχυση στούς μαθητές. Γιατί τούς δίνεις λίγο ἀπ’ ὅλες τίς θρησκεῖες καί καλεῖς στό τέλος μόνο του τό παιδί τῆς ἡλικίας τῶν 6, 7, 8, μέχρι 18, νά δημιουργήσει τήν δική του ἀτομική θρησκεία; Δέν τοῦ λένε γιά τήν Μία Ἀλήθεια. Γιά μένα πού εἶμαι Ὀρθόδοξος Θεολόγος, εἶναι ἡ Ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Εἶναι ὁ Χριστός! Αὐτή εἶναι ἡ Ἀλήθεια! Ὅταν τόν Χριστό Τόν ἐξισώνεις μέ τόν Μωάμεθ, μέ τόν Βούδα, μέ τίς ἄλλες προσωπικότητες, ἤ τούς Ἁγίους μας - δέν τίς ἀμφισβητῶ αὐτές τίς προσωπικότητες ὡς ὀντότητες - ἀλλά δέν τίς τοποθετῶ στό ἴδιο ἐπίπεδο μέ τό Δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος. Αὐτό εἶναι τό λάθος. Γιά Τό Δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἔτσι ὅπως Τό πιστεύουμε ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί Ὀρθόδοξοι, δέν γίνεται πουθενᾶ λόγος μέσα στό πιλοτικό πρόγραμμα Σπουδῶν! Πέρυσι, βγῆκα κι ἔκανα μία ἀναφορά γι’ αὐτό στήν εφημερίδα “Δημοκρατία” καί μέ κατηγόρησαν ὅτι δέν γνώριζα τό πιλοτικό πρόγραμμα. Ἀλλά πουθενά δέν γινόταν λόγος. Μετά βγῆκαν αὐτοί συμπληρωματικά κι ἔκαναν κάποια πασσαλείμματα καί εἶπαν:
-Νά!  Λέμε γιά τήν Παναγία.
Τήν ὁποία τήν ἀποκαλοῦνε συνέχεια «Μαρία», ὅπως τώρα γίνεται αὐτό τό πρᾶγμα!
Ποιά εἶναι ἡ Παναγία; Ἡ Μαρία τῆς γειτονιᾶς; Εἶναι ἡ Θεοτόκος! Αὐτή πού γιορτάζουμε (21η Νοεμβρίου, Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου καί ἡμερομηνία τῆς παρούσης Συνέντευξης) καλή ὥρα! Εἶναι ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ! Δέν εἶναι ἕνα ὁποιοδήποτε πρόσωπο.
Ὅσον ἀφορᾶ στό πρόγραμμα πού σχετίζεται μέ τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, μιλᾶμε γιά πολυθρησκειακό μάθημα καί ὄχι γιά θρησκειολογία! Αὐτό πρέπει νά διευκρινισθεῖ! Τό πρόγραμμα Σπουδῶν τό ὁποῖο συνέναξε τό Ὑπουργεῖο Παιδείας τό 2011 δέν εἶναι κἄν θρησκειολογία. Εἶναι πολυθρησκεία, ὅπως σᾶς εἶπα, μία σύγχρονη μορφή εἰδωλολατρίας! Ἄρα, εἶναι ἄκρως ἐπικίνδυνη μέ βάση τά σημερινά ἰδιαίτερα δεδομένα πού συνάγουμε ἀπό ὅσα βλέπουμε νά συμβαίνουν στόν κόσμο. Καί μάλιστα, εἴμαστε πιό πέρα κι ἀπό τόν Οἰκουμενισμό. Εἴμαστε στήν ἄκρα Παγκοσμιοποίηση καί στήν ἔλευση τοῦ Ἀντιχρίστου! Εἶναι ξεκάθαρο! Κι αὐτό, γιατί στόν Οἰκουμενισμό ἀμφισβητεῖται τό δόγμα, ἐνῶ στό Πρόγραμμα Σπουδῶν ἀμφισβητεῖται ἡ μοναδικότητα τοῦ ἐνός Θεοῦ! Μάλιστα, θέτουν σέ δίλημμα τούς Θεολόγους καί διαδίδουν προς αὐτούς καί θά ἔλεγα καί  πρός πολλούς Ἐπισκόπους, ὃτι αὐτή εἶναι ἡ μοναδική λύση γιά νά κρατηθεῖ τό μάθημα καί ἄν δέν ὑπάρξει αὐτή ἡ σωτήρια λύση τοῦ πολυθρησκεικοῦ  μαθήματος, αὐτό θά καταργηθεῖ! Τότε θά ὑπάρχουν οἱ ἀπαλλαγές κι ὅλα αὐτά. Τότε εἶναι πού θά ζητοῦνται ἀπαλλαγές κι ἀπό τήν πλευρά τῶν Ὀρθοδόξων. Γιατί ἕνας πού εἶναι Ὀρθόδοξος καί πιστεύει στόν Χριστό, ὅταν θά δεῖ  τό παιδί του στό σχολεῖο νά διδάσκεται τήν ἀνοησία καί τό ψέμα, εἶναι ἑπόμενο ὅτι θά ζητήσει ἀπαλλαγή. Κι βέβαια κι ἐγώ, γιά τό παιδί μου, δέν θά ἤθελα νά ἐπέρχεται σύγχυση μέσα στήν σκέψη του, ὅταν θά ἀκούει πράγματα πέρα ἀπ’ αὐτά πού τοῦ ἔχω πεῖ. Γιατί μέ βάση τό Σύνταγμα, τήν εὐθύνη γιά τήν θρησκευτική καλλιέργεια τοῦ παιδιοῦ τήν ἔχει ὁ γονέας. Καί μέ βάση αὐτό τό ἄρθρο τοῦ Συντάγματος λέει σήμερα ὁ ἄθεος ἢ ὁ ἀλλόθρησκος ἢ ὁ ἀλλόδοξος γονέας ὅτι: «ἐγώ δέν θέλω τό παιδί μου νά μάθει Ὀρθόδοξη Θεολογία» καί ζητάει καί παίρνει ἀπαλλαγή. Λοιπόν, ποιός εἶναι αὐτός πού μᾶς ἐπιβάλλει τήν ἀλλαγή τῆς ὑφῆς τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν; Κανένας δέν εἶναι. Εἶναι ὁ ἴδιος μας ὁ κακός ἑαυτός, πού θεωρεῖ αὐτούς τούς ἀνόητους νεωτερισμούς ὡς πρόοδο καί μιλᾶ ἔτσι γιά ἕναν δῆθεν «προοδευτισμό». Ποιόν «προοδευτισμό»; Τόν προοδευτισμό τοῦ ψέματος; Ἄρα, αὐτός ὁ προοδευτισμός γιά τόν ὁποῖον μιλᾶμε καί ἡ «ἐξέλιξη» ἐνέχουν μέσα τους τό ψέμα! Εἶναι ἕνας ψευδοπροοδευτισμός. Τώρα έρχεται ο νέος Ὑπουργός Παιδείας καί λέει ὅτι τό μάθημα ἐπειδή εἶναι ὀρθόδοξο εἶναι «ἀναχρονιστικό» καί πρέπει νά ἐκσυγχρονισθεῖ. Αὐτό ποῦ ρωτᾶμε εἶναι: τί εἶναι «ἀναχρονισμός»; Εἶναι «ἀναχρονισμός» ἡ ἀναφορά στό Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ὁ Μοναδικός ἐπαναστάτης πού ἄλλαξε τήν ῥοή τῆς ἱστορίας χωρίς νά χυθεῖ σταγόνα αἵματος πλήν τοῦ δικοῦ Του ἐπάνω στόν Σταυρό; Αὐτό εἶναι ἀναχρονισμός; Εἶναι «ἀναχρονισμός» ἡ ἀναφορά στήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος συγχωρεῖ ἀκόμη καί τόν ἐχθρό Του; Σέ ποιά ἄλλη θρησκεία θά τό συναντήσει αὐτό ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος; Καί εἶναι σωστό νά καλλιεργεῖται τόσο μίσος ἀπό τά Μέσα Ἐνημέρωσης, γιά ἕνα μάθημα πού διδάσκει τέτοιες ἀρχές; Πῶς θά καταφέρουμε νά καταλαγιάσουμε τόν σημερινό ἄνθρωπο; Ὄχι νά τόν κοιμίσουμε, νά τόν καταλαγιάσουμε ἀπό τήν βία, μέ τήν ὁποία ἔχει ἀνατραφεῖ καί την ὁποία  ζεῖ στήν καθημερινότητά του. Γιατί ζεῖ δυστυχῶς τήν βία. Τήν ζεῖ τήν βία στήν συμπεριφορά του,  τήν βιώνει ἀπό τούς ἄλλους, τήν ζεῖ μέσα ἀπό τήν τηλεόραση πού ἀνοίγει «γιά νά ἀπολαύσει»…Τί νά ἀπολαύσει δηλαδή; Μόνο τή βία «ἀπολαυμβάνει» μέσα ἀπό τήν τηλεόραση σέ κάθε γεγονός καί τήν ἀπειλή. Ἄν ἀκούσει κάτι τό παιδί πού λέει γιά τήν μοναδική Ἀλήθεια καί τήν ἐπιείκεια καί τήν πραότητα, αὐτό εἶναι «ἀναχρονισμός»;

Γ΄ Μέρος (Γενοκτονία Ποντίων-"Σύμφωνο συμβίωσης" ὁμοφυλοφίλων-Στάση τῶν Ἐπισκόπων καί τοῦ Ἁγίου Ὄρους στά φλέγοντα πνευματικά ζητήματα)
 
Ἐρώτηση:

- Τί ἔχετε νά μᾶς πεῖτε γιά τό θέμα τῆς γενοκτονίας τῶν Ποντίων καί τίς ἀπαξιωτικές δηλώσεις κ. Φίλη καί ἄλλων κυβερνητικῶν ἐκπροσώπων;

Ἀπάντηση:
-ὉὙπουργός ὅπως καί κάθε πολίτης ἔχει κάθε δικαίωμα νά ἐκφράσει τίς προσωπικές του πεποιθήσεις. Ἀλλά, ὅταν ἐξοβελίζεται ἕνας λαός ἀπό τόν τόπο του, ἀπό τήν περιοχή του, μέ συγκεκριμένο σκοπό καί γιά συγκεκριμένο λόγο, αὐτό δέν εἶναι γενοκτονία; Τί εἶναι; Δέν εἶναι γενοκτονία δηλαδή τό ὅτι αὐτήν τήν στιγμή στόν Πόντο δέν ὑπάρχουν Ἕλληνες Πόντιοι; Ἢδη ἀπότό 1918 μέ τήν ἐπικράτηση τῶν Νεοτούρκων στήν περιοχή τοῦ ἀνατολικοῦ Πόντου καί στό Κάρς, ἀλλά καί τό 1920 καί κυρίως ἀπό τό 1922 καί μετά, ἔφυγαν οἱ ἄνθρωποι αὐτοί κακῆν κακῶς ἀπό τά μέρη ἐκεῖνα, ἔφυγαν ἐπίσης καί ἀπό τήν Μικρά Ἀσία κι ἀπ’ ὅλες τίς πάλαι ποτέ Ἑλληνικές περιοχές μέ βίαιο τρόπο και ἐγκατέλειψαν τίς ἑστίες τους. Γνωρίζουμε ὅλοι ἤ ὀφείλουμε νά γνωρίζουμε ὡς Ἕλληνες ἀπό την ἱστορία μας ὅτι δεν ἔφυγαν ἀπό τό λιμάνι τῆς Σμύρνης «συνωστιμένοι», ὅπως γράφτηκε πρίν ἀπό μερικά χρόνια, ἀλλά μέ βίαιο τρόπο! Μέ προκλητικό τρόπο δεν ἐκδιώχθηκαν; Νομίζω ὅτι ἡ δήλωση περί συνωστισμοῦ ἦταν μεγάλο ἀτόπημα, ἦταν μία παραχάραξη τῆςἙλληνικῆςἹστορίας και παράλληλα ἀμφισβήτηση τῶν πραγματικῶν γεγονότων· διότι ἔχουν πονέσει οἱ Ἕλληνες καί πονᾶνε ἀκόμη οἱ ἀπόγονοι ὅλων ἐκείνων τῶν ἀνθρώπων. Ὁ ἐλάχιστος φόρος τιμῆς θά ἦταν ἡ σημερινή γενιά, δηλαδή ὅλοι ἐμεῖς πού εἴμαστε σήμερα ἐν ζωῇ, νά τούς μνημονεύουμε και να διεκδικοῦμε τά δίκαια, τά ὁποῖα ἔχουν χαθεῖ δυστυχῶς και ἀπό λανθασμένες πολιτικές τῆς ἐποχῆς ἐκείνης. Και ὀφείλουμε να μήν συνεχίζουμε τίς λανθασμένες ἐκεῖνες πολιτικές ἀκόμα καί σήμερα, γεγονός πού θα ἔχει πολλαπλές ἀρνητικές συνέπειες ἐνδεχομένως για την ὑφιστάμενη κατάσταση. Πρέπει στό σημεῖο αὐτό νά ἀναφέρουμε πώς δυστυχῶς τόὙπουργεῖο Παιδείας «φρόντισε» να ἐξαιρέσει ἀπό την ὓλητοῦ μαθήματος τῆς Ἱστορίας τῆς Γ΄ Λυκείου τό κεφάλαιο «Παρευξείνιος Ἑλληνισμός τόν 19ο και τόν 20ο αἰώνα», μέσα στο ὁποῖο γίνεται λόγος για τή Γενοκτονία τῶν Ποντίων! Δέν διδάσκεται! Την ἀφαίρεσε τήν ἑνότητα αὐτή! Γιατί ἄραγε; Μπορεῖτε να φαντασθεῖτε ἑπομένως ὅτι ὅλα γίνονται μεθοδευμένα!
 
Ἐρώτηση:

-Ποιά εἶναι ἡ στάση τῆς Π.Ε.Θ. στό τρέχον ζήτημα τοῦ «συμφώνου συμβίωσης» τῶν ὁμοφυλοφίλων και σε ὅλα τά παρελκόμενα πού θά προκύψουν μετά, υἱοθεσίες παιδιῶνκ.λ.π.;

Ἀπάντηση:

-Ὡς Θεολόγοι και ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, πιστεύουμε ὅτι ἡ μοναδική μορφή συνύπαρξης ἑνός ἄνδρα και μιᾶς γυναίκας- μόνον-εἶναι ἀποκλειστικά και μόνοντό Μυστήριο τοῦ Γάμου. Ὁτιδήποτε ἄλλο το ὁποῖο μπορεῖ να θεωρεῖ ἡ Πολιτεία ὅτι εἶναι μέσο συμβίωσης, συνύπαρξης, για ἐμᾶς εἶναι ἠθική παρεκτροπή καί περιορίζεται μόνο στή νομική διάσταση τοῦ γεγονότος. Ὅσον ἀφορᾶ στην υἱοθεσία παιδιῶν ἀπό ὁμοφυλόφιλους, ἀκόμα χειρότερα, αὐτά τά πράγματα δένμπορεῖ νά γίνουν στην Ἑλληνική Ἐπικράτεια. Μοῦ ἔρχεται στό μυαλό αὐτό πού ἀναφέρει ἡ Παλαιά Διαθήκη ὅτι ἔγινε στά Σόδομα και στά Γόμορρα. Στό συγκεκριμένο χωρίο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἀναφέρεται ὅτι στά Σόδομα και τά Γόμορρα ἡ ἠθική παρεκτροπή εἶχε φτάσει στο ἀποκορύφωμα καί ἡ ἁμαρτία στό ἀπόγειό της. Τόσο μεγάλο εἶναι το ἁμάρτημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Θυμᾶστε τήν στιχομυθία ἀνάμεσα στον Ἀβραάμ και τόν Θεό, πού Τον παρακαλοῦσε να μήν κάψει τά Σόδομα καί τά Γόμορρα. Τον ρωτοῦσε ἄν ὑπάρχουν πενήντα δίκαιοι, μετά σαράντα, κ.λ.π., μετά δέκα…Και δεν ὑπῆρχαν οὔτε δέκα. Ἐκεῖ θά φθάσουμε δηλαδή; Μέ τό σύμφωνο συμβίωσης νομιμοποιείται μία παρά φύσιν κατάσταση. Και εἶναι παρά τήν ἀνθρώπινη φύση ἡ σύζευξη δύο ἀνδρῶν ἤ δύο γυναικῶν. Ὅπως γνωρίζουμε καί ἀπό τό μάθημα τῆς Φυσικῆς αὐτά τά ὁποῖα ἕλκονται εἶναι τά ἑτερώνυμα, ὄχι τά ὁμώνυμα. Ἄλλωστε, ἡ ὁλοκλήρωση τοῦ ἀνθρώπινου γένους στόν γάμο πραγματοποιεῖται μέ τήν ἕνωση τῶν δύο φύλων, διά μέσῳ τῆς ὁποίας ὁ ἕνας θά συμπληρώνει τόν ἄλλον, ὄχι μόνο συναισθηματικά ἀλλά καί λειτουργικά-ὀργανικά. Αὐτό πῶς μπορεῖ νά ἐπιτευχθεῖ ὅταν ἑνωθοῦν δύο ἄνθρωποι τοῦ ἴδιου φύλου; Ποιά λειτουργική ἤ ὀργανική συμπλήρωση θά ὑπάρχει;
 
Ἐρώτηση:

-Πῶς ἐξηγεῖτε τήν σιωπή τῆς συντριπτικῆς πλειοψηφίας τῶν Μητροπολιτῶν, ἀκόμη και τοῦ Ἐπίσημου Ἁγίου Ὄρους και γενικῶς τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας σε ὅλα τά ὕψιστα πνευματικά ζητήματα πού διαδραματίζονται και ἀφοροῦν: στον Οἰκουμενισμό, στήν Κάρτα τοῦ Πολίτη, στις Ἰσλαμικές Σπουδές, στην ὁμοφυλοφιλία, στό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶνκ.λ.π.;

Ἀπάντηση:

-Ἐδῶ πρέπει να σᾶς πῶ ὅτι μᾶς χαροποιεῖ καί εἶναι θετικό τό γεγονός ὅτι ὁ Μακαριότατος, ὡς ἐπικεφαλῆς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, διατήρησε πραγματικά σθεναρή στάση ἀπέναντι σε αὐτά τά ὁποῖα εἰπώθηκαν, τόσο ἀπό την ἀναπληρώτρια Ὑπουργό, ὅσο κι ἀπό τον Ὑπουργό Παιδείας, σχετικά με τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν και τη νὀρθοδοξοποίησή του. Δηλαδή, μετά τήν συνάντηση πού εἶχαμε μέ τόν Μακαριότατο, αὐτό το ὁποῖο μᾶς τόνισε ἦταν ὅτι τό μάθημα πρέπει νά παραμείνει μόνον Ὀρθόδοξο! Δεν ὑπάρχει περιθώριο να ἀλλάξει ὁ χαρακτῆρας καί ἡ ὑφή τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν!
Ὅσον ἀφορᾶ στα ἄλλα θέματα, γνωρίζουμε τίς μέχρι τώρα ἀντιδράσεις ὅλων γι’ αὐτά τά καίρια ζητήματα καί θέλουμε νά πιστεύουμε ὡς Π.Ε.Θ., ὡς Θεολόγοι, ὡς Χριστιανοί Ὀρθόδοξοι και ὡς Ἕλληνες πολίτες, ὅτι σίγουρα θα ἀντιδράσουν ακόμα περισσότερο και θα σταθοῦν στόὕψος τῶν περιστάσεων ὅπως οἱ πρόγονοί τους. Ὅπως ἀντέδρασαν κι ἐκεῖνοι δηλαδή σέ δύσκολους καιρούς καί δέχθηκαν ἀκόμα και τό μαρτύριο στή ζωή τους, ὅπως π.χ. πολλοί Ἐπίσκοποι πού μαρτύρησαν καί πέθαναν για τήν δόξα τοῦ Χριστοῦ, ἔτσι κι αὐτοί και ὅλοι ἐμεῖς εἴμαστε ἤ πρέπει νά γίνουμε οἱ σύγχρονοι ὁμολογητές καί μάρτυρες τῆς γενιᾶς μας. Ὡς Χριστιανοί Ὀρθόδοξοι αὐτό θά εἶναι ἠ σημαντικότερη, ἡ πολυτιμότερη παρακαταθήκη στίς ἑπόμενες γενιές, μιμούμενοι τούς προγόνους μας. Καλούμαστε το ἴδιο να ὁμολογήσουμε. Και οἱ σημερινοί Ἐπίσκοποι, οἱ ταγοί τῆς Ἐκκλησίας μας τῆς «μάνας» Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, πρέπει νά πάρουν θέση, γιατί κουβαλᾶνε ἕνα φορτίο. Τό φορτίο τοῦ Σταυροῦ τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τῆς ἀποστολικῆ ςδιαδοχῆς! Αὐτό τό φορτίο πρέπει να τό τιμήσουν καί πρέπει στήν συνέχεια να τό παραδώσουν τιμημένο και στούς διαδόχους τους. Διαφορετικά, κατά τή γνώμη μου, δέν θά φέρουν ἐπάξια τόν τίτλο τους, Ἐπίσκοποι! Γιατί το ρῆμα «ἐπισκοπεύω» σημαίνει: ἐπιβλέπω τήν πνευματική ἀσφάλεια τοῦ ποιμνίου μου. Αὐτός εἶναι ὁ ρόλος τοῦἘπισκόπου να είναι σε επιφυλακή. Ὅποιος Ἐπίσκοπος δεν τηρεῖ τόν ρόλο αὐτόν καί περί ἄλλων τυρβάζει, τότε δέν εἶναι Ἐπίσκοπος. Μπορεῖ να εἶναι «Δεσπότης», ἀλλά δεν εἶναι Ἐπίσκοπος. Καί κατά τήν προσωπική μου ἄποψη, Δεσπότης εἶναι μόνον ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός. Ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι εἶναι Ἐπίσκοποι τοῦ Χριστοῦ καί ἐμεῖς εἴμαστε τό ποίμνιο τοῦ Κυρίου μας πού ποιμένεται διά τῶν Ἐπισκόπων Του. Ἐμεῖς ὅλοι Κλῆρος καί Λαός, εἴμαστε ἡ Στρατευόμενη Ἐκκλησία, και αὐτήν την Ἐκκλησία την ὑπηρετοῦμε ἀπό τό μετερίζι στο ὁποῖο εἶναι ταγμένος ὁ καθένας με τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ και δέν κάνουμε τίποτε περισσότερο ἤ λιγότερο ἀπό αὐτό γιά τό ὁποῖο ταχθήκαμε.
Ὅσον ἀφορᾶ στόἍγιονὌρος, γνωρίζουμε ὅτι καί ἡ Ἱερά Κοινότητα τοῦ Ἁγίου Ὄρους στό σύνολό της πέρυσι τόν Μάρτιο, ἀλλά καί μεμονωμένες προσωπικότητες τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἔχουν λάβει θέση πάνω στά θέματα αὐτά καί πραγματικά μᾶς χαροποιεῖ τό γεγονός αὐτό. Πρόσωπα με τά ὁποῖα ἐρχόμαστε σε ἐπαφή καί κατ’ ἰδίαν καί δημόσια, ἔχουν διατυπώσει την ἂποψή τους για τά ζωτικῆς φύσεως πνευματικά ζητήματα πού ἀπασχολοῦν σήμερα την Ὀρθοδοξία μας. Ἀλλά περιμένουμε καί συλλογικά ἡ Ἱερά Ἐπιστασία και οἱ 20 Μονές και ὅλοι οἱ Μοναχοί, να συνεχίσουν νά στηρίζουν τό φρόνημα τοῦ σύγχρονου Ἕλληνα πολίτη και κάθε χριστιανού ἀνά τόν κόσμο. Γιατί σήμερα οἱ Ἕλληνες ὅλοι, κι αὐτοί πού πιστεύουν πολύ κι αὐτοί πού πιστεύουν λιγότερο, πού εἶναι χλιαροί, θά τολμοῦσα να πῶ ἀκόμα και οἱ ἄθεοι, ἔχουν την ἀνάγκη ν’ ἀκούσουν ἕναν λόγο διαφορετικό, τον ὁποῖον δυστυχῶς σήμερα δεν τον ἀκοῦνε. Περιμένουν μάλιστα ὅλοι να ἀκούσουν ἕναν διαφορετικό λόγο, μεστό πνευματικότητας, ἀγνῆς πνευματικότητας Χαριτωμένης ἀπό τή Θεία Χάρη, βγαλμένη ἀπό εἰλικρινή πίστη καί ὄχι ἀπό συγκεχυμένη γνώση. Ἓναν λόγο πού θά τούς ἐνισχύσει, θά τούς ἐνδυναμώσει, θά τούς στηρίξει και θά τούς βάλει μπροστά για να ἀγωνιστοῦν για τήν Πίστη τοῦ Χριστοῦ, για τήν Πίστη τήν Ἁγία και τῆς Πατρίδος την πνευματική ἐλευθερία! Διότι σήμερα βιώνουμε μία μορφή ὑποταγῆς. Εἴμαστε πνευματικά ἀν-ἕστιοι ἀφοῦ δέν συγκατοικεῖ ὁ Χριστός μέσα μας. Καί ἄν δεν ἔχουμε τά πνευματικά ἀντισώματα ν’ ἀντισταθοῦμε σ’ αὐτήν τήν ὑλική ὑποταγή, τότε θα πολλαπλασιασθοῦν οἱ ἄνθρωποι πού θα αὐτοκτονήσουν, αὐτοί πού θα ἀψηφίσουν τήν ζωή τους, αὐτοί πού θα χάσουν τό νόημα τῆς πορείας τῆς ὕπαρξής τους. Ἑπομένως, εἶναι σήμερα, περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη φορά, ἐπιτακτική ἀνάγκη ἡ πνευματική ἀναθέρμανση τοῦλαοῦ μας καί τοῦ Γένους μας! Ὅπως παλιά στά χωριά, ὅταν ξεσποῦσε πυρκαγιά ἠχοῦσαν οἱ καμπάνες, ὥστε ὅλοι να βγοῦν ἔξω να πᾶνε και νά σβήσουν τήν φωτιά, ἔτσι θά πρέπει νά γίνει καί σήμερα. Να ἠχήσουν οἱ πνευματικές καμπάνες ἀπ’ ὅλους μας, μέ προεξάρχοντες τούς Ἐπισκόπους, τούς Ἡγουμένους, το Ἅγιον Ὄρος, τά μεγάλα καί τά μικρά Μοναστήρια, τούς ἄνδρες Μοναχούς, τις γυναῖκες Μοναχές, τούς Θεολόγους, κάθε πιστός χριστιανός για να στηριχθεῖ τό Γένος μας στήν δύσκολη περίσταση στην ὁποία ἔχει βρεθεῖ. Καί εἴμαστε στήν κατάσταση αὐτή ὄχι γιατί βρισκόμαστε σήμερα κάτω ἀπό τήν μπότα ἑνός στρατιώτη, ἀλλά γιατί εἲμαστε ὑποδουλωμένοι στά πάθη τῆς ὕλης ὁ καθένας μας ἀτομικά, καί κατ’ ἐπέκτασιν συλλογικά ἡ κοινωνία μας. Αὐτό εἶναι πού ζοῦμε σήμερα. Γιατί, ἄν περιορίσουμε τά ὑλικά μας ἐνδιαφέροντα, δεν θα ἔχουμε οἰκονομική κρίση στην Ἑλλάδα. Ὅλοι θα εἴμαστε πάμπλουτοι. Πῶς φτάσαμε αὐτήν τήν στιγμή ἐδῶ; Ἡ πλειοψηφία τοῦ λαοῦ μας σήμερα κάνει καταχρήσεις ἤ ἔκανε κατά τό πρόσφατο παρελθόν. Μικροί, μεγάλοι, ἔχουν δένἔχουν χρήματα, θά καπνίσουν τσιγάρο. Ἔχουν δένἔχουν χρήματα, θα βγοῦν νά διασκεδάσουν καί νά μεθύσουν. Ἒχουν δεν ἔχουν χρήματα, θἀ βγοῦν νά ἀγοράσουν περιττά ἐνδύματα καί παπούτσια κι ὁτιδήποτε ἄλλο. Ἔχουν δεν ἔχουν χρήματα, πρέπει νά ἱκανοποιήσουν τίςς πάσης φύσεως ὀρέξεις τους, ὅπως ἀκανόνιστη διατροφή, σπατάλες γιά ἄσκοπο λόγο, ἀνηθικότητα, μέ συνέπεια νά ἀποκτήσουν καί πολλαπλά προβλήματα ὑγείας στή συνέχεια. Ἄρα, ποιό εἶναι τό πρόβλημα σήμερα; Εἶναι ἡ ἑστίαση καί ὁ περιορισμός τοῦ ἐνδιαφέροντός μας στην ὕλη, στόν κοσμικό τρόπο διαβίωσης καί ἡ ἀπόρριψη τῆς Ὀρθόδοξης ἀσκητικότητας. Κοιτάζουμε ὅλοι τήν κοιλιά μας, τή σάρκα μας. Κανένας δέν κοιτάζει τήν ψυχή του. Ἄν κοιτάζαμε τήν ψυχή μας, τήν καρδιά μας, δεν θα ὑπῆρχε ἔξω ἐκεῖ στούς δρόμους κανένας φτωχός. Πτωχεύσαμε πνευματικά, γι’ αὐτό πτωχεύσαμε καί ὑλικά, καί τό κυριότερο, καρδιακά.
 

Τέλος καί τῷ Θεῷ δόξα!
 

Πηγή: Καιόμενη Βάτος (Μέρος Α' , Μέρος Β' , Μέρος Γ' )

1. Δεν είναι αναχρονιστική η συνάφεια. Παρόμοιο διαθρησκειακό και διαχριστιανικό περιβάλλον.

Στο τελευταίο μας άρθρο με τίτλο «Μακράν της οδού των Αγίων Πατέρων η συνάντηση Βαρθολομαίου και πάπα» είχαμε εξαγγείλει ότι θα συνεχίζαμε την έκθεση των εκτιμήσεών μας με βάση τη διαχρονική συνείδηση της Εκκλησίας, όπως αυτή εκφράζεται μέσα στους βίους των Αγίων Πατέρων και διδασκάλων. Επειδή μάλιστα ο Άγιος Σπυρίδων, ο θαυματουργός πολιούχος της Κέρκυρας, έδιωξε τον πάπα μέσα από τον ναό του με ένα εντυπωσιακό θαύμα που έκανε, ενώ οι σημερινοί προκαθήμενοι, τον εισάγουν στους ορθόδοξους ναούς, τον ασπάζονται, τον θυμιάζουν και τον πολυχρονίζουν, σχεδιάσαμε να παρουσιάσουμε αυτό το θαύμα, όπως το διασώζει και το σχολιάζει ο Άγιος Αθανάσιος ο Πάριος, μεγάλος λόγιος και διδάσκαλος του Γένους και μέλος της τριάδος των Αγίων Κολλυβάδων του 18^ου αιώνος. Ο σχεδιασμός αυτός και η προτεραιότητα παραμένει, με μία μικρή χρονική παρέκκλιση, λόγω της εορτολογικής συγκυρίας.

Η μνήμη του Μεγάλου Αντωνίου, σε ναό του οποίου στη Θεσσαλονίκη υπηρετούμε με τη χάρη του Θεού και την ευλογία του Αγίου ήδη δεκατρία χρόνια, μας έδωσε την ευκαιρία και πάλι να εντρυφήσουμε στο θαυμάσιο «βίο»   του, πρότυπο από πλευράς γραμματολογικής όλων των μεταγενέστερων «βίων» Αγίων, τον οποίο συνέγραψε ο διατελέσας μαθητής του αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας και στύλος της Ορθοδοξίας, όντως Μέγας Αθανάσιος.

Το μεγαλύτερο μέρος του «Βίου» αναλίσκεται στα ασκητικά κατορθώματα του Αγίου Αντωνίου, στους αγώνες του εναντίον των δαιμόνων και στη σχετική διδασκαλία του, όπως και στο μεγάλο όντως κατόρθωμά του να γίνει ο «πολιστής της ερήμου», να γεμίσει την έρημο με μοναστήρια, θεμελιωτής έτσι και αρχηγός γενόμενος του αναχωρητικού βίου: «Έπεισε πολλούς αιρήσασθαι τον μονήρη βίον, και ούτω λοιπόν γέγονε και εν τοις όρεσι μοναστήρια και η έρημος επολίσθη υπο μοναχών εξελθόντων από των ιδίων και απογραψαμένων την εν τοις ουρανοίς πολιτείαν».

Την μακροχρόνια ξενιτεία του από τον κόσμο διέκοψε δύο φορές, προκειμένου να αγωνισθεί και να συμβάλει στη διάσωση της Ορθοδοξίας, που όπως τώρα, έτσι και τότε, κινδύνευε από εξωτερικούς και πιο πολύ από εσωτερικούς εχθρούς. Ο Χριστιανισμός δεν παρουσιάσθηκε συνδιαλεγόμενος και συναλλασόμενος «επί ίσοις όροις» με τις άλλες θρησκείες, διεκδικώντας μέροςτς αλήθειας, που υπάρχει δήθεν σε όλες τις θρησκείες, όπως βλάσφημα ισχυρίζονται σημερινοί δήθεν χριστιανοί ηγέτες των διαθρησκειακών συναντήσεων του Αντιχρίστου, αλλά ως μοναδική αλήθεια, η μοναδική οδός σωτηρίας, ως το αληθινό φως που αντικατέστησε όχι ισχνότερα φώτα, αλλά το σκότος της αγνωσίας του Θεού και της πλάνης: «Ο λαός ο καθήμενος εν σκότει είδε φως μέγα, και τοις καθημένοις εν χώρα και σκιά θανάτου φως ανέτειλεν αυτοίς». Δεν είπε ο Χριστός ότι εγώ είμαι ένας δρόμος, μία αλήθεια, ένα φως ανάμεσα σε άλλους δρόμους, σε άλλες αλήθειες, σε άλλα φώτα, αλλά εγώ είμαι η μοναδική αλήθεια, ο μοναδικός δρόμος, το μοναδικό φως: «Εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή». «Εγώ ειμί το φως του κόσμου, ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήση εν τη σκοτία, αλλ΄έξει το φως της ζωής».

Αυτήν την αποκλειστικότητα του Ευαγγελίου, την οποία ορισμένοι χαρακτηρίζουν και σήμερα ως ακραία και φουνταμενταλιστική, συκοφαντούντες και διώκοντες όσους με συνέπεια και πιστότητα την προβάλουν ως κήρυγμα και ως ζωή, επλήρωσαν ακριβά οι Άγιοι Απόστολοι και οι Άγιοι Μάρτυρες, προτιμήσαντες να βασανισθούν και να χύσουν το αίμα τους παρά να συμβιβασθούν με τις άλλες «αλήθειες», να συνυπάρξουν στο πολυπολιτισμικό μοντέλο των διαθρησκειακών σχέσεων και συναντήσεων, από αγάπη δήθεν για τους άλλους. 

2. Διδάσκαλοι απραξίας και υποκρισίας. Οι πολύξεροι και οι ταπεινοί.

Όταν λοιπόν, προ του Μ. Κωνσταντίνου εμαίνετο ο διωγμός στην Αλεξάνδρεια εναντίον των Χριστιανών επί Μαξίμου το 311, ο Μέγας Αντώνιος σε ηλικία εξήντα ετών (γεννήθηκε το 251) άφησε για λίγο την έρημο, την άσκηση και την προσευχή και ήλθε στην Αλεξάνδρεια άφοβος και ατρόμητος με διάθεση και πόθο να μαρτυρήσει και να ενθαρρύνει τους οδηγουμένους στο μαρτύριο. Αψήφησε και αγνόησε τις απαγορεύσεις του δικαστού να φύγουν οι μοναχοί από την πόλη και να μη παρίστανται στις αίθουσες των δικαστηρίων. Εμφανίστηκε ενώπιον του ηγεμόνα σε περίβλεπτη θέση στο δικαστήριο, αποδεικνύοντας την προθυμία των Χριστιανών να αγωνισθούν για την πίστη τους και να μαρτυρήσουν, «αυτός ατρέμας ειστήκει, δεικνύς ημών των Χριστιανών την προθυμίαν, ηύχετο γαρ και αυτός μαρτυρήσαι, καθά προείπον». Τον φύλαξαι βέβαια ο Θεός και δεν μαρτύρησε, για να ωφελήσει περισσότερο με την ζωή του, αυτός όμως δεν περιορίσθηκεστο κελλί του, στην έρημο, αλλά «υπηρέτει συνήθως τοις ομολογηταίς, και ως συνδεδεμένος αυτοίς ην κοπιών εν ταις υπηρεσίαις». Όταν κινδυνεύει η πίστις, η Ορθοδοξία, πρώτη πνευματική προτεραιότητα είναι η υπεράσπισή της, ο αγώνας η συμπαράσταση προς όσους αγωνίζονται, η μέχρι θανάτου και αίματος προθυμία. Όλα τα άλλα πνευματικά καθήκοντα έπονται. Όσοι πράττουν και συμβουλεύουν τα αντίθετα, απλώς συγκαλύπτουν με προφάσεις την απροθυμία και δειία τους, και γίνονται διδάσκαλοι και καθηγητές της απραξίας και της υποκρισίας.

Δεν πρόκειται βέβαια εδώ να παρουσιάσουμε πως αντιμετώπισε ο Μέγας Αντώνιος τους μεγάλους και σπουδαγμένους φιλολόγους και φιλοσόφους της ειδωλολατρίας με ακαθαίρετη επιχειρηματολογία, αφήνοντάς τους, αυτός ο αγράμματος, άναυδους και εκστατικούς. Ίσως αυτό το κάνουμε άλλη φορά, γιατί και πάλι η ειδωλολατρία , παγανισμός εμφανίζεται δυναμικά με ισχυρούς προστάτες. Δεν τα ήξερε ο Άγιος όλα, όπως εκείνοι, δεν ήταν πολύξερος κατά κόσμον, ήξερε όμως όλα τα της πίστεως, ήξερε την Αγία Γραφή και την διδασκαλία των Αγίων και επιπλέον ήταν θεοδίδακτος και θεοφώτιστος. Η πίστη δεν είναι θέμα πολυγνωσίας και μάθησης, αλλά υποταγής ταπεινής όχι στη γνώμη των πολλών, αλλά στην αλήθεια, την διαχρονική και αιώνια της Εκκλησίας. Αν δεν απογυμνωθεί κανείς από την δοκησισοφία και την γνωσιολογική του καύχηση, για να ενσωματωθεί ταπεινά στον νου του Χριστού, της Εκκλησίας, των Αγίων και των Πατέρων, που ανοίγει τους πνευματικούς ορίζοντες, τότε θα διαπορεί και θα διερωτάται για τη βεβαιότητα της πίστεως και την πολυγνωσία, ακόμη και απλών πιστών και θα τους κατηγορεί ως πολύξερους και εγωϊστές, χωρίς ταπείνωση. Ταπείνωση όμως δεν είναι να δέχεσαι την γνώμη των πολλών, αλλά την γνώμη του Θεού και των Αγίων, γιατί πολλές φορές οι πολλοί συντάσσονται με το ψεύδος και δίνουν ισχύ σ' αυτό με την πλειοψηφία τους. Αν η αποδοχή της γνώμης των πολλών, όταν διαφωνούν με την αλήθεια, αποτελούσε δεοντολογική στάση, ούτε το Ευαγγέλιο θα γίνονταν δεκτό, υποστηριζόμενο από ελάχιστους Αποστόλους, ούτε η Εκκλησία θα διεσώζετο μέσα στην πλημμυρίδα των απίστων και αιρετικών.

3. Η στάση του Αγίου Αντωνίου έναντι των αιρετικών, πρότυπο μίμησης για όλους σήμερα.

Αυτό που επιθυμούμε τώρα να κάνουμε εδώ είναι να παρουσιάσουμε πως αντιμετώπισε ο Άγιος Αντώνιος την αίρεση του Αρείου, η οποία απειλούσε εσωτερικά την Εκκλησία, έχουσα την υποστήριξη αυτοκρατόρων, ηγεμόνων, πατριαρχών και επισκόπων, όπως συμβαίνει και σήμερα με τις παναιρέσεις του Παπισμού και του Οικουμενισμού, που είναι πολύ πιο επικίνδυνες, γιατί αναιρούν το σύνολο των δογμάτων της πίστεως και μεταβάλουν την θεϊκή διδασκαλία του Ευαγγελίου σε συνήθη ανθρώπινη διδασκαλία, αποσύρουν τον Θεάνθρωπο Χριστό, τους Αγίους και τους Πατέρας, και εγκαθιστούν τον αλάθητο πάπα της Ρώμης και την πανσπερμία των αιρέσεων του Παγκοσμίου Συμβουλίου των δήθεν Εκκλησιών. Η παρουσίαση αυτή είναι πολύ διδακτική και για όσους καμώνονται πως δεν βλέπουν τον κίνδυνο, για ‘σοβαρούς' πνευματικούς που παρασύρουν ή φέρνουν σε πολύ δύσκολη θέση τα πνευματικά τους παιδιά, που βλέπουν καλύτερα με τα μάτια των Αγίων και αρχίζουν να αμφιβάλλουν για την αξιοπιστία της πνευματικής καθοδήγησης. Και ασφαλώς οι Άγιοι είναι πιο αξιόπιστοι από τους οποιουσδήποτε Γέροντες και πνευματικούς, όταν δεν οργίζονται για την αίρεση και δεν αγωνίζονται να την φανερώσουν και να την αποδιώξουν.

Άφησε λοιπόν για δεύτερη φορά ο Μέγας Αντώνιος την έρημο και κατέβηκε στην Αλεξάνδρεια, της οποίας ο ορθόδοξος επίσκοπος και πατριάρχης, ο Μ. Αθανάσιος, βρισκόταν υπό συνεχή διωγμό και διαδοχικές εξορίες και το ορθόδοξο ποίμνιο υπό την διαποίμανση Αρειανών αιρετικών, όπως τώρα υπό την διαποίμανση οικουμενιστών ή φιλοοικουμενιστών πατριαρχών και επισκόπων. Ο Μ. Αντώνιος, όπως μας παραδίδει ο «Βίος» του, και στα θέματα της πίστεως «πάνυ θαυμαστός ην και ευσεβής».

Δεν είχε καμμία κοινωνία με τους σχισματικούς Μελιτιανούς, γιατί γνώριζε από την αρχή την πονηρία και την αποστασία τους. Αλλά και με τους Μανιχαίους και άλλους αιρετικούς δεν μίλησε ποτέ φιλικά, παρά μόνο για να τους νουθετήσει και να τους μεταβάλει σε ευσεβείς και ορθοδόξους. Πίστευε και εδίδασκε ότι η φιλία και η συναναστροφή μαζί τους είναι βλάβη και απώλεια της ψυχής. Εσιχαίνετο και την αίρεση των Αρειανών και παρήγγελε σε όλους ούτε να τους πλησιάζουν ούτε να δέχονται την κακή τους πίστη. Όταν τον επισκέφθηκαν κάποτε κάτι φανατικοί Αρειανοί, αφού συζήτησε μαζί τους και κατάλαβε πως είναι ασεβείς, τους έδιωξε από το όρος που ασκήτευε, λέγοντας ότι τα λόγια τους είναι χειρότερα και από το δηλητήριο των φιδιών. Το κείμενο αυτό αποτελεί θα λέγαμε κανόνα, ο οποίος ολοκάθαρα μας παρουσιάζει, αψευδέστατα και απλανέστατα, πως πρέπει να γίνονται οι διάλογοι με τους αιρετικούς, και πως πρέπει ανθρώπινα και κοινωνικά να ρυθμίζουμε τη σχέση μας μαζί τους, αλλά συγχρόνως δείχνει πως σήμερα γκρεμίζονται όλα τα όρια που έθεσαν οι Πατέρες από τους Οικουμενιστάς, οι οποίοι αγκαλιάζουν τους αιρετικούς και τους ασπάζονται ως ευσεβείς και ομοπίστους   και ούτε διανοούνται όχι να τους διώξουν και να τους απομακρύνουν, αλλά ούτε να τους νουθετήσουν να επιστρέψουν στην Ορθοδοξία. Οι διάλογοι γίνονται επί ίσοις όροις. Εξίσωση του ψεύδους και της αλήθειας, της αιρέσεως και της πλάνης. Όταν διαλέγεσαι επί «ίσοις όροις», αυτό σημαίνει ότι δίνεις τις ίδιες πιθανότητες να επικρατήσει το ψεύδος επί της αλήθειας, ότι αμφιβάλλεις για την αλήθεια και ψάχνεις να την βρεις. Ο διάλογος όμως των Αγίων και των Πατέρων, είναι όπως ο διάλογος του Χριστού προς την Σαμαρείτιδα, των Αποστόλων προς τους Ιουδαίους και τους Εθνικούς, των Πατέρων προς τους αιρετικούς, πρόσκληση και νουθεσία να επανέλθουν στην αλήθεια, να συναχθούν μέσα στην Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, αυτή είναι η αληθινή ένωση και ειρήνη, τα άλλα είναι ψευδοενώσεις, ψευδοειρήνες και ψευδοδιάλογοι.

Επειδή, λοιπόν, το κείμενο αυτό υποδεικνύει τον δρόμο της αληθινής ενώσεως από το στόμα ενός μεγάλου Αγίου, και πραγματοποιεί το «ίνα πάντες εν ώσι», για το οποίο κόπτονται και πολυπραγμονούν οι Οικουμενισταί, το παραθέτουμε επί λέξει: «Και τα πίστει Δε πάνυ θαυμαστός ην και ευσεβής. Ούτε γαρ Μελιτιανοίς τοις σχισματικοίς ποτε κεκοινώνηκεν, ειδώς αυτών την εξ αρχής πονηρίαν και αποστασίαν, ούτε Μανιχαίοις ή άλλοις τισίν αιρετικοίς ωμίλησε φιλικά, ή μόνον άχρι νουθεσίας της εις ευσέβιαν μεταβολής, ηγούμενος και παραγγέλλων την τούτων φιλίαν και ομιλίαν βλάβηνκαι απώλειαν είναι ψυχής. Ούτω γουν και την των Αρειανών αίρεσιν εβδελύσσετο, παρήγγελε Τε πάσι μήτε εγγίζειν αυτοίς μητε την κακοπιστίαν αυτών έχειν. Απελθόντας γουν ποτέ τινας προς αυτόν των Αρειομανιτών, ανακρίνας και μαθών ασεβούντας, εδίωξεν από του όρους λέγων όφεων ιού χείρονας είναι τους λόγους αυτών».

4. Φοβερή η οπτασία του Αγίου Αντωνίου για τους αιρετικούς: Άλογα κτήνη γύρω από την Αγία Τράπεζα

Είναι όντως φοβερό το όραμα που είδε ο Άγιος Αντώνιος σχετικά με την παρουσία αιρετικών μέσα σε ορθόδοξους ναούς. Το όραμα αυτό αιτιολογεί, εξηγεί παραστατικά για ποιο λόγο οι Άγιοι Πατέρες απαγορεύουν με συνοδικούς κανόνες την είσοδο αιρετικών σε καθαγιασμένους χώρους, την συμμετοχή τους σε ακολουθίες και λειτουργίες, τις συμπροσευχές και τα συλλείτουργα. Οι αιρετικοί μη δεχόμενοι την διδασκαλία της Εκκλησίας, των Αποστόλων και των Αγίων, επηρεάζονται από τους δαίμονες και τον πατέρα τους τον διάβολο, στην προβολή πλανεμένων απόψεων. Γι' αυτό και η διδασκαλία τους «μάλλον άγονος και άλογος και διανοίας εστίν ουκ ορθής, ως η των ημιόνων αλογία».

Συγκλονίσθηκε λοιπόν, και ετρόμαξε ο Άγιος Αντώνιος, όταν επέτρεψε ο Θεός να δει στο όραμά του τους Αρειανούς να περικυκλώνουν το Άγιο Θυσιαστήριο ως ημίονοι (= μουλάρια), να το λακτίζουν και να το μιαίνουν. Τόση ήταν η λύπη και η στεναχώρια του, ώστε έβαλε τα κλάμματα, όπως πικράθηκαν και έκλαυσαν πολλοί ευσεβείς, όταν είδαν τον αιρεσιάρχη πάπα να εισάγεται μέσα στον ναό του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι, τον οποίο μάλιστα Άγιο κατήργησε το Βατικανό, και να τον μολύνει. Είμαστε βέβαιοι πως, αν διαβάσουν και μάθουν αυτό το όραμα του Αγίου οι πατριάρχες,οι αρχιεπίσκοποι και οι επίσκοποι, αν βέβαια εξακολουθούν ως Ορθόδοξοι να σέβονται και να ακολουθούν την ζωή και την διδασκαλία των Αγίων, θα διακόψουν τις λειτουργικές αμοιβαίες φιλοξενίες και επισκέψεις, τις εβδομάδες συμπροσευχής και τις αποστολές αντιπροσωπειών στις θρονικές εορτές. Γιατί διαφορετικά θα συμπεριλαμβάνονται και αυτοί ως συνεργοί στο φρικτό όραμα του Μ. Αντωνίου.

Κατά την διήγηση του Μ. Αθανασίου στο «Βίο», ενώ ησχολείτο με το εργόχειρό του καθιστός ο Μ. Αντώνιος, περιήλθε σε ένα είδος εκστάσεως και αναστέναζε πολύ βλέποντας την οπτασία. Μετά από αρκετή ώρα στράφηκε προς τους παρισταμένους μοναχούς, εξακολούθησε να στενάζει και να τρέμει. Έπεσε στα γόνατα για να προσευχηθεί και έμεινε γονατιστός επί πολύ ώρα. Όταν σηκώθηκε έκλαιγε ο Γέροντας. Ετρόμαξαν οι παριστάμενοι και εφοβήθηκαν πολύ, γι' αυτό τον παρακάλεσαν να τους εξηγήσει. Και αφού τον επίεσαν πολύ και τον εξεβίασαν αναστέναξε πάλι και είπε: «Παιδιάμου είναι καλύτερα να πεθάνω, πριν να συμβούν όσα είδα στην οπτασία. Θα πέσει στην Εκκλησία η οργή του Θεού, και θα παραδοθεί σε ανθρώπους που είναι άλογα κτήνη. Είδα την Αγία Τράπεζα του ναού, στο Κυριακό της σκήτης να περικυκλώνεται σ' όλες της πλευρές από μουλάρια, τα οποία κλωτσούσαν και χοροπηδούσαν, όπως συνηθίζουν να κάνουν αυτά τα άλογα κτήνη. Είδατε και αντιληφθήκατε πως εστέναζα προηγουμένως; Το έκανα γιατί άκουσα φωνή που έλεγε: «Θα μιανθεί το θυσιαστήριό μου». Αυτά είδε ο Γέροντας. Και μετά από δύο ακριβώς έτη έγινε επίθεση των Αρειανών και η αρπαγή των Εκκλησιών. Άρπαξαν τα ιερά σκεύη με τη βία, τα έδωσαν σε ειδωλολάτρες να τα κρατούν, τους εξανάγκασαν να μετέχουν στις συνάξεις τους και παρόντων αυτών έκαναν στην Αγία Τράπεζα ό,τι ήθελαν. Τότε καταλάβαμε όλοι μας, λέγει ο Μ. Αθανάσιος, ότι τα λακτίσματα εκείνα των ημιόνων προεμήνυαν στον Αντώνιο όσα πράττουν τώρα οι Αρειανοί ως κτήνη. Μετά την οπτασία ένιωσε την ανάγκη ο Γέροντας να ενθαρρύνει και να παρηγορήσει τους γύρω του λέγοντας: «Μη λυπάσθε, παιδιά μου, γιατί όπως οργίσθηκε ο Κύριος, έτσι πάλι και θα θεραπεύσει το κακό. Σύντομα η Εκκλησία θα επαναποκτήσει την ομορφιά της και θα λάμψει. Θα δείτε αυτούς που εξορίστηκαν να επιστρέφουν, την ασέβεια να υποχωρεί και να κρύβεται, και την ευσεβή πίστη να εμφανίζεται και να κυριαρχςί παντού, αρκεί σεις να μην μιανθήτε από την αίρεση των Αρειανών, γιατί δεν είναι η διδασκαλία των Αποστόλων, αλλά των δαιμόνων και του πατρός αυτών του διαβόλου, άλογη και άκαρπη, σαν την αλογία των ημιόνων».

Επίλογος

Η οργή του Θεού έχει καταλάβει την Εκκλησία εδώ και πολλές δεκαετίες. Ο Παπισμός και ο Οικουμενισμός θριαμβεύουν. Τότε ο Μ. Αθανάσιος και οι άλλοι Πατέρες κατενόησαν τον κίνδυνο, που περιέγραφε το όραμα του Μ. Αντωνίου. Τώρα βλέπουμε να μολύνονται οι ναοί και τα θυσιαστήρια από συμπροσευχές και συλλείτουργα με τους «αλόγους» αιρετικούς και ενισχύουμε την μόλυνση και την επαινούμε, συλλακτίζοντες κι εμείς μέσα εις τα Άγια των Αγίων. Αν παρακολουθήσει κανείς οικουμενίστικα συλλείτουργα και συμπροσευχές, σαν αυτό που έγινε στην Καμπέρα, στην Ζ' Γενική Συνέλευση του Παγκόσμιου Συμβουλίου των δήθεν Εκκλησιών, και σαν αυτά που γίνονται συχνά με τη συμμετοχή ιερέων ομοφυλοφίλων που τολμούν και κρατούν το Άγιο Δισκοπότηρο και γυναικών επισκόπων και ιερειών, η εικόνα υπερβαίνει και το όραμα του Μ. Αντωνίου. Μόνη ελπίδα για να επανεύρει η Εκκλησία την ομορφιά της είναι η σύσταση και συμβουλή του Μ. Αντωνίου: «Μόνον μη μιάνετε εαυτούς μετά των Αρειανών». Μόνο να μη μιανθούμε από την κοινωνία μας με τον Παπισμό και Οικουμενισμό, με τους φιλοπαπικούς και οικουμενιστάς Ορθοδόξους. Επειδή μέχρι τώρα δεν το επράξαμε δυναμικά και αποφασιστικά, γι' αυτό παρατείνει ο Θεός επί έτη την οργή του, την αιχμαλωσία των Ορθοδόξων στην παναίρεση του Οικουμενισμού. Μέχρι πότε επίσκοποι, ιερείς, μοναχοί και λαϊκοί θα επιτρέπουμε τα άλογα κτήνη, τους αιρετικούς, να λακτίζουν και να μιαίνουν τα Ιερά και τα Άγια της Ορθοδοξίας; Όσο απρακτούμε και βρίσκουμε διάφορες προφάσεις πνευματικοφανείς, το βδέλυγμα της ερημώσεως θα ίσταται εν τόπω αγίω.

Πηγή: Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον

Κάθε χρόνο ἡ μεγάλη ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων πλημμύριζε μὲ ἀπέραντη χα­ρὰ τὶς καρδιὲς τῶν πιστῶν, ὅλων μας. Ὅμως τὰ περασμένα Χριστούγεννα ἡ χαρὰ σκιάσθηκε ἀπὸ βαθύτατη λύ­πη καὶ ἀφόρητο πόνο γιὰ τὸ ἄθλιο κατρακύλισμα, στὸ ὁποῖο ἔσπρωξε τὴν Πατρίδα μας ἡ ἄξια θρήνων ἀπόφαση τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων ἐγκρίνοντας μὲ 194 ψήφους τὸ ἀσεβέστατο νομοσχέδιο γιὰ τὸ «Σύμφωνο συμβίωσης τῶν ὁμόφυλων ζευγαριῶν».

Ἡ Ἀδελφότητά μας, ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ ἀνακοινώθηκε ἡ κατάθεση τοῦ ὑβριστι­κοῦ νομοσχεδίου, κινήθηκε πρὸς κάθε δυνατὴ κατεύθυνση, προκειμένου νὰ ἀ­­ποτραπεῖ τὸ σχεδιαζόμενο ἔγκλημα σὲ βάρος αὐτοῦ τοῦ βαμμένου μὲ αἵ­ματα ἡρώων καί μαρτύρων τόπου.

Στὰ πλαίσια αὐτῶν τῶν κινήσεων ἀπ­ευθύνθηκε μὲ ἐπιστολή της ἀρχικὰ στὸν Ἐξοχότατο Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας, μολονότι γνώριζε τὶς πολὺ περιορισμένες βάσει τοῦ Συντάγματος δυνατότητές του.
Στὴ συνέχεια ἀπηύθυνε ἐπείγουσα Ἐπιστολὴ πρὸς κάθε βουλευτή, παρακινώντας ὅλους νὰ ἀναλογισθοῦν τὸ μέ­­­γεθος τῆς εὐθύνης τους κατὰ τὴν ψηφοφορία τοῦ νομοσχεδίου.

Δυστυχῶς καὶ αὐτὲς καὶ οἱ ἄλλες ἐν­έργειές της, ὅπως καὶ ἀντίστοιχες ἀγωνιστῶν Ἐπισκόπων, τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ ἄλλων φορέων ἔπεσαν στὸ κενό. Ὅμως ὁ ἀγώνας καὶ οἱ προσπάθειές μας δὲν πρέπει νὰ σταματήσουν. Πρέπει νὰ ἀσκηθεῖ πίεση πρὸς κάθε κατεύθυνση, ὥστε ὁ ἐπαίσχυντος νόμος νὰ καταργηθεῖ.

Στὴ συνέχεια παρατίθεται τὸ κείμενο τῆς Ἐπιστο­λῆς μας πρὸς τοὺς Βουλευτές, προκειμένου νὰ ἐνεργοποιηθοῦμε ὅλοι μας:
Πρὸς τὰ ἀξιότιμα Μέλη τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων

Ἀξιότιμε Κύριε Βουλευτά,

Ἡ ψῆφος τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν σᾶς κατέστησε μέλος τοῦ Ἑλληνικοῦ Κοινο­βουλίου γιὰ νὰ ἐργασθεῖτε γιὰ τὴν πρόοδο καὶ εὐημερία αὐτοῦ τοῦ τόπου. Τῆς χώρας αὐτῆς μὲ τὸν πανάρχαιο πολιτισμό, τὴ μοναδικὴ παγκόσμια προσ­φορὰ σ’ ὅλους τοὺς κλάδους τοῦ ἐπιστητοῦ. Μιᾶς χώρας ποὺ πάντοτε στάθηκε πρωτοπόρος στὴν ὑπηρέτηση καὶ διάδοση ἀξιῶν ποὺ προστατεύουν καὶ ἀναδεικνύουν τὸ ἀνθρώπινο πρόσωπο. Ἄλλωστε καὶ αὐτὴ ἡ λέξη «ἄνθρωπος», καθαρὰ ἑλληνική, καταδεικνύει τὴν ἔντιμη καταγωγὴ καὶ τὸν ὕψιστο προορισμὸ τοῦ λογικοῦ αὐτοῦ δημιουργήματος τοῦ Θεοῦ.
Ὡστόσο σήμερα ἡ ἀξία «ἄνθρωπος» εὐτελίζεται μὲ πολλοὺς τρόπους. Καὶ μά­λιστα σὲ χῶρες ποὺ ὣς χθὲς ὑπερη­φανεύονταν γιὰ τὴν ὑπεράσπιση τοῦ ἀν­θρώπινου προσώπου καὶ τοῦ πολι­τισμοῦ του. Διότι οἱ λαοὶ τῶν χωρῶν αὐτῶν δὲν ἀναχαίτισαν τὴ διαφθορά, ἡ ὁποία μὲ τὸ πρόσχημα τῆς προόδου, τὸ προσωπεῖο τῆς ἰσότητας καὶ ἐλευθερίας, εἰσόρμησε καὶ ἀπονεύρωσε τὸν ἄν­θρωπο. Παραμέρισε τὶς αἰώνιες ἠθι­κὲς καὶ εὐαγγελικὲς ἀλήθειες καὶ τὸν ὁ­δή­γησε στὸ σημερινὸ κατάντημα. Ὁ ἄν­θρω­πος ζώντας ἀγκαλιὰ μὲ τὴν ποικίλη διαφθορὰ κατάντησε ἀνώνυμος, κυ­νι­κός, στερήθηκε τὴν προσωπικότητά του, μεταβλήθηκε σὲ σκέτο πράγμα. Κέν­τρο καὶ περιφέρεια ὅλων τῶν ἀξιῶν του ἔγινε πιὰ ἡ ὕλη καὶ ἡ σάρκα.

Ἡ διαφθορὰ αὐτὴ μὲ ποικίλα προσω­πεῖα κτύπησε καὶ τὴν πατρίδα μας. Καὶ τώρα μᾶς ἀπειλεῖ καὶ μὲ τὸ ἄντι­κρυς ἀν­τίθετο στὸν πολιτισμό, τὸ ἦθος, τὸ πιστεύω καὶ τὴν ἀξιοπρέπεια τοῦ λαοῦ μας λεγόμενο «Σύμφωνο συμβίωσης γιὰ τὰ ὁμόφυλα ζευγάρια». Ἡ Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων καλεῖται νὰ νομιμοποιή­σει ἕ­ναν τρόπο ζωῆς ποὺ ἀ­ποϊερο­ποιεῖ τὴν ἴδια τὴ ζωή, εὐτελίζει τὸ ἀνθρώπινο πρό­σωπο, δηλητηριάζει τὸν πολιτισμό. Δηλαδὴ οἱ Ἕλληνες βουλευτὲς κα­λοῦν­ται νὰ ψηφίσουν τὸν θάνατο τοῦ λα­οῦ καὶ τοῦ πολιτισμοῦ μας, συντελώντας μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ καὶ στὸν μετασχηματισμὸ τοῦ κόσμου οὐσιαστικὰ σὲ ἀ­πέραντο νεκροταφεῖο.

Διαδίδεται ὁ ἰσχυρισμὸς ὅτι μιὰ εὐ­νο­μούμενη πολιτεία πρέπει νὰ ἀναγνωρί­ζει ἰσότιμα σὲ ὅλους τοὺς πο­λί­τες της τὸ δικαίωμα τοῦ αὐτοπροσδιορισμοῦ τοῦ σεξουαλικοῦ τους προσανατολισμοῦ. Μὲ τὴν ἴδια λογι­κὴ ὅμως μήπως θὰ ἔπρεπε νὰ ἀνα­γνωρίσουμε ὡς νό­μιμες μορφὲς συμβί­ωσης καὶ τοὺς ἄλλους σε­ξου­αλι­κοὺς προσανατολισμούς: πρὸς περισσότερους τοῦ ἑνὸς συντρόφους, πρὸς ἀνηλίκους, πρὸς ζῶ­α, πρὸς νεκρούς;

Δὲν εἶναι δυνατὸν τὸ θέμα αὐτὸ νὰ τί­θεται στὴ βάση τῶν προσωπικῶν δικαιωμάτων καὶ τῆς νομοθετικῆς κατοχύ­ρωσής τους. Δὲν ὑπάρχει νομικὸ δικαίωμα ἐκτὸς τῶν ὁρίων τοῦ φυσιολογι­κοῦ· ὅπως, γιὰ παράδειγμα, ἐὰν κά­­­­ποιοι θέλουν νὰ φυτεύουν τὰ δέντρα στὴ γῆ μὲ τὶς ρίζες πρὸς τὰ ἐπάνω, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ τοὺς κατοχυρωθεῖ νομοθετικὰ τὸ δικαίωμα αὐτό.

Ἐπιπλέον, κύριε βουλευτά, ἀναλογί­ζεσθε τί πρόβλημα θὰ δημιουρ­γηθεῖ, ὅταν σὲ ἀμέσως ἑπόμενη φάση «ὁλο­κληρωθεῖ» τὸ ἐν λόγῳ σύμφωνο καὶ μὲ τὴ δυνατότητα υἱοθέτησης παι­διῶν ἀπὸ ὁμόφυλα ζευγάρια; Τότε ποιὸς θὰ τεθεῖ ὑπεύθυνος γιὰ τὶς φοβε­ρὲς ψυχο­παθολογικὲς διαταραχὲς τῶν παιδιῶν αὐτῶν πού, ἀντὶ νὰ γνωρίσουν πατέ­ρα καὶ μητέρα, θὰ μεγαλώνουν μὲ γονέα Α καὶ γονέα Β; Καὶ ἂν κινήσουν νομικὴ διαδικασία γιὰ ἠθικὴ βλάβη, εἶναι σὲ θέση τὸ ἑλληνικὸ Δημόσιο νὰ διαθέσει τεράστια χρηματικὰ ποσὰ γιὰ ἀποζημίωση;

Κύριε βουλευτά, πρὶν ρίξετε τὴν ψῆ­φο σας ἀναλογισθεῖτε: Ποιὸ χῶμα πα­τᾶτε καὶ μὲ τί εἶναι ποτισμένο αὐτὸ τὸ χῶ­μα. Ποιὸν πολιτισμὸ θὰ κτυπήσετε κα­τάστηθα. Τί ἱστορία θὰ ἀκυρώσετε. Τυχὸν θετική σας ψῆφος θὰ ἀνατρέψει τὴ φυσικὴ τάξη στὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων. Αὐτὸ οἱ πρόγονοί μας τὸ ὀνόμαζαν «ὕβριν», ἡ ὁποία πάντοτε ἀκολουθεῖτο ἀπὸ τὴν «ἄτην» καὶ τὴν «νέμεσιν». Θὰ συμπράξετε λοιπὸν σὲ ὑβριστικὸ νομοθέτημα; Ἀλλὰ τότε θὰ δώσετε λόγο «σ’ ὅσους ἦρθαν, πέρασαν, θὰ ’ρθοῦνε, θὰ περάσουν», καὶ στοὺς ἀγέννητους καὶ στοὺς νεκρούς.

Ἐλπίζουμε ὅτι θὰ ἀχθεῖτε στὸ ὕψος τῆς καθ’ ὅλου πολιτισμικῆς μας παραδόσεως καὶ κληρονομιᾶς, καὶ θὰ ὑπο­στηρίξετε τὴν ὑγεία καὶ ὄχι τὴ διαστροφὴ σὲ τοῦτον τὸν τόπο.

Μὲ ὅποιο κόστος.

Ἀδελφότης Θεολόγων «Ὁ Σωτὴρ»

Πηγή: Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”, Ακτίνες

Σχόλιο Tideon: Συνεχίζει το αντίθεο έργο της, η αριστερή κυβέρνηση της Πατρίδας μας. Άλλο ένα κατόρθωμά της, παρά τη γενικευμένη κατακραυγή, κοντεύει να επιτευχθεί. Βέβαια, συνεχίζει το έργο των προκατόχων της. Το ερώτημα είναι, αν πηγάζουν από το λαό οι εξουσίες σ΄ αυτό τον τόπο, που πασχίζει να κρατήσει την Ελληνορθόδοξη ταυτότητά του;

Το Ισλάμ θα διδάσκεται από τον φετινό Οκτώβριο στην ελληνική τριτοβάθμια εκπαίδευση, καθώς το «πράσινο φως» του υπουργείου Παιδείας έλαβε η πρόταση για λειτουργία, για πρώτη φορά, τετραετούς προγράμματος Μουσουλμανικών Σπουδών εντός του Τμήματος Θεολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Η «Εισαγωγική Κατεύθυνση Μουσουλμανικών Σπουδών», όπως θα είναι ο τίτλος, θα λειτουργήσει το επόμενο ακαδημαϊκό έτος 2016-2017 και, άρα, θα συμπεριληφθεί στο μηχανογραφικό δελτίο των υποψηφίων των φετινών πανελλαδικών εξετάσεων.

Η λειτουργία της έχει υπογραφεί από τους συναρμόδιους υπουργούς, δύο χρόνια μετά την απόφαση ίδρυσής της που έλαβε στις 7 Μαρτίου 2014 το Τμήμα Θεολογίας ΑΠΘ. Τι μεσολάβησε από τότε; Οι οξύτατες αντιδράσεις διαφόρων πολιτικών και εκκλησιαστικών παραγόντων. Μάλιστα, ασφαλείς πληροφορίες της «Κ» αναφέρουν ότι ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Ανθιμος έχει προγραμματίσει σύναξη στις 14 Φεβρουαρίου αντιδρώντας στα σχέδια για το νέο Τμήμα.
Ειδικότερα, η αναπληρώτρια υπουργός Σία Αναγνωστοπούλου υπέγραψε τη λειτουργία Εισαγωγικής Κατεύθυνσης Μουσουλμανικών Σπουδών στο ΑΠΘ. «Σεβόμαστε την ακαδημαϊκή αυτονομία των πανεπιστημίων και συναινούμε από τη στιγμή που δεν υπάρχει νομικό κώλυμα», ανέφερε στην «Κ» η κ. Αναγνωστοπούλου, αποτυπώνοντας τη θέση της κυβέρνησης στο ζήτημα αυτό. «Είμαστε μια χώρα που, ενώ έχει μια γηγενή μουσουλμανική μειονότητα και είναι το σύνορο της Ευρώπης με τον μουσουλμανικό κόσμο, δεν έχει ένα πρόγραμμα σπουδών για το Ισλάμ, δηλαδή δεν μελετάμε το Ισλάμ σε ακαδημαϊκό επίπεδο», προσθέτει στην «Κ» ο γενικός γραμματέας Θρησκευμάτων Γεώργιος Καλαντζής, τονίζοντας ότι «ο φονταμενταλισμός ελέγχεται διά της γνώσεως».
Σύμφωνα με τον Χρυσόστομο Σταμούλη, πρόεδρο του Τμήματος Θεολογίας του ΑΠΘ έως τα τέλη Οκτωβρίου του 2015 και εισηγητή της πρότασης για τις Μουσουλμανικές Σπουδές, θα οργανωθεί στο ΑΠΘ ανεξάρτητο 4ετές πρόγραμμα. Συγκεκριμένα:
– Εκτός από τους καθηγητές με θεολογικό αντικείμενο (ανήκουν στο Τμήμα Θεολογίας), στο πρόγραμμα θα διδάξουν πανεπιστημιακοί από τα Τμήματα Πολιτικών Επιστημών, Ιστορίας, Φιλολογίας, Νομικής, Αρχιτεκτονικής.
– Θα προκηρυχθούν πέντε θέσεις διδασκόντων με οκτάμηνη σύμβαση (γι’ αυτό απαιτείται η έγκριση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους), οι οποίοι θα διδάξουν Μουσουλμανική Θεολογία, δηλαδή το Κοράνι, και Αραβική Γλώσσα.
– Η πρόταση του Τμήματος Θεολογίας ΑΠΘ προς το υπουργείο είναι στο πρόγραμμα να εισαχθούν το 2016 από 30 έως 50 φοιτητές.
– Το πρόγραμμα δεν θα έχει κατηχητικό χαρακτήρα, ούτε θα στοχεύει αποκλειστικά στη μόρφωση μουσουλμάνων θρησκευτικών λειτουργών. Στο πλαίσιο αυτό, θα μπορούν να εισαχθούν υποψήφιοι ανεξαρτήτως θρησκεύματος, καταγωγής, φύλου.
– Θα επιλέγεται από τους ενδιαφερόμενους υποψηφίους των πανελλαδικών και οι απόφοιτοί του θα είναι ειδικευμένοι στη Μουσουλμανική Θεολογία, ενώ όσοι εξ αυτών είναι μέλη της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης θα μπορούν να εργαστούν ως ιεροδιδάσκαλοι Ισλαμικής Θρησκείας, και δη στη Θράκη όπου ζουν περίπου 120.000 μουσουλμάνοι.

Οι θέσεις ιεροδιδασκάλων
Εως τώρα, τις θέσεις ιεροδιδασκάλων καταλαμβάνουν (ως αναπληρωτές με ετήσια σύμβαση) απόφοιτοι ξένων πανεπιστημίων ή της τριετούς φοίτησης Ειδικής Παιδαγωγικής Ακαδημίας Θεσσαλονίκης, που απευθυνόταν αποκλειστικά σε μουσουλμάνους που επιθυμούσαν να διδάξουν σε μειονοτικά σχολεία, και καταργήθηκε επί υπουργίας Αννας Διαμαντοπούλου. Η έλλειψη σε προσωπικό με τα απαραίτητα ακαδημαϊκά προσόντα καταδεικνύεται από το γεγονός ότι, ενώ υπάρχουν 240 θέσεις ιεροδιδασκάλων, το 2014 καλύφθηκαν οι 65 και το 2015 οι 90. Ετσι οι Μουσουλμανικές Σπουδές θα προσφέρουν μια δεξαμενή νέων ιεροδιδασκάλων με αυξημένα ακαδημαϊκά προσόντα και τόσο το υπουργείο Παιδείας όσο και το Τμήμα Θεολογίας έχουν καταστήσει απολύτως σαφές ότι θα πρόκειται για πανεπιστημιακό πρόγραμμα σπουδών που έχει καθαρά ακαδημαϊκή και επιστημονική στόχευση και όχι κάποιου είδους ιερατική σχολή για μουσουλμάνους.
«Η συνύπαρξη χριστιανικής θεολογίας και μουσουλμανικής θεολογίας αποτελεί συνηθισμένη πρακτική στα πανεπιστήμια της Ευρώπης και των ΗΠΑ», έλεγε στη Βουλή στις 8 Οκτωβρίου του 2014 ο τότε υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων Ανδρέας Λοβέρδος. Και αποτυπώνοντας την κατάσταση σε χώρες της Δύσης, ανέφερε ότι «ακόμη και όταν οι μουσουλμανικές σπουδές υπηρετούνται από Τμήματα Ισλαμικών Σπουδών, αυτά εντάσσονται στις Θεολογικές Σχολές, όπως για παράδειγμα συμβαίνει στα Πανεπιστήμια του Tuebingen στη Γερμανία, στο Cambrigde στη Βρετανία, το Berkeley και το Yale στις ΗΠΑ. Επίσης, εντός του Βατικανού λειτουργεί το Ποντιφικικό Ινστιτούτο Αραβοϊσλαμικών Σπουδών-PISAI».
Τι συνέβη από τότε που ο αρμόδιος υπουργός υποστήριζε ένθερμα την απόφαση του ΑΠΘ και αυτή δεν υλοποιήθηκε; Στην προσπάθεια για να μην ιδρυθεί το πρόγραμμα Μουσουλμανικών Σπουδών πρωταγωνίστησαν οι μητροπολίτες Καλαβρύτων, Πειραιώς και Θεσσαλονίκης, η Χρυσή Αυγή και ακροδεξιές οργανώσεις στη χώρα. Οι σημερινές αντιδράσεις πάντως και αυτές που προγραμματίζονται εκτιμώνται, όπως ανέφερε στην «Κ» κυβερνητική πηγή, «ως τελευταίες σπασμωδικές κινήσεις ενός συστήματος που με ακραίες φωνές επιχειρεί να εκφράσει την εσωστρέφεια και τον συντηρητισμό μέρους της σύγχρονης Ορθοδοξίας γι’ αυτό και δεν είναι τυχαίο που πρόκειται για τα ίδια πρόσωπα που πρωταγωνιστούν στις επιθέσεις εναντίον του Πατριάρχη και του Αρχιεπισκόπου κατηγορώντας τους ότι προδίδουν την Ορθοδοξία».

Οι αλλαγές στα μηχανογραφικά
Η εισδοχή της Εισαγωγικής Κατεύθυνσης Μουσουλμανικών Σπουδών στο ΑΠΘ θα είναι η μόνη αλλαγή στον καμβά των 450 Τμημάτων ΑΕΙ/ΤΕΙ που θα έχουν οι φετινοί υποψήφιοι σε σχέση με πέρυσι. Από την άλλη, φέτος θα καταρτισθούν διαφορετικά μηχανογραφικά δελτία για καθεμία από τις δύο κατηγορίες υποψηφίων με βάση τα δύο συστήματα εισαγωγής.
Ειδικότερα, φέτος, θα εφαρμοστεί για πρώτη φορά το νέο σύστημα εξετάσεων στο οποίο οι μαθητές της Γ΄ Λυκείου θα εξετασθούν σε 4 βασικά μαθήματα, και 1 επιπλέον εάν το επιθυμούν. Στο δελτίο τα Τμήματα θα κατανεμηθούν σε 5 επιστημονικά πεδία: το 1ο με σχολές Ανθρωπιστικών, Νομικών και Κοινωνικών Επιστημών, το 2ο Θετικών και Τεχνολογικών Επιστημών, το 3ο Υγείας, το 4ο Εκπαίδευσης και το 5ο Οικονομίας και Πληροφορικής. Πλην των μαθητών της Γ΄ Λυκείου, το ίδιο δελτίο θα συμπληρώσουν και όσοι απόφοιτοι προηγούμενων ετών επιλέξουν να ξαναδώσουν εξετάσεις αλλά με το νέο σύστημα των 4+1 μαθημάτων.
Οσοι απόφοιτοι εξεταστούν φέτος με το προηγούμενο σύστημα των 6 μαθημάτων θα συμπληρώσουν μηχανογραφικό με τις σχολές κατανεμημένες όπως πέρυσι. Σε αυτό οι σχολές Θετικών και Τεχνολογικών Επιστημών κατανέμονται στο 2ο και το 4ο πεδίο ενώ ο σχολές Εκπαίδευσης περιλαμβάνονται σε όλα τα πεδία, κοινές σχολές για όλους τους υποψηφίους.

Πηγή: Καθημερινή, 10/01/2016, Ακτίνες

Οι υποψήφιοι αγοραστές ήδη φλερτάρουν με τα «ασημικά», περιφερειακά αεροδρόμια, μαρίνες, ακίνητα εσωτερικού και εξωτερικού, ολυμπιακές εγκαταστάσεις, ευελπιστώντας να τα εξαγοράσουν αντί πινακίου φακής...

Στα προσεχώς των ιδιωτικοποιήσεων

Το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας 

Την Τρίτη θα ανοίξουν οι δεσμευτικές προσφορές των ενδιαφερόμενων επενδυτών για τον ΟΛΠ, με τις πληροφορίες να αναφέρουν ότι φάκελο κατέθεσε μόνο η Cosco. 

Υπενθυμίζεται ότι το Δημόσιο πουλά το 51% (συν 16%) των μετοχών του ΟΛΠ, με τα βλέμματα όλων να είναι στραμμένα στο τίμημα που προτίθεται να καταβάλει ο κινεζικός κολοσσός.

Τίμημα που αναμένεται «αρκούντως καλό», όπως αναφέρουν ναυτιλιακοί κύκλοι.
 
Όσο όσο ο Αστέρας Βουλιαγμένης

Πριν από μερικές ημέρες το ΤΑΙΠΕΔ υπέγραψε με την Εθνική Τράπεζα και την αραβική Jermyn Street Real Estate Fund IV LP της νέα συμφωνία για την παραχώρηση του Αστέρα Βουλιαγμένης. 

Η συμφωνία αυτή εξασφαλίζει την προσαρμογή του σχεδίου στη γνωμοδότηση του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΠΕ28/2015) και διατηρεί το ίδιο τίμημα, ύψους 400 εκατ. ευρώ, ενώ η όλη διαδικασία υπολογίζεται ότι θα ολοκληρωθεί μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2016. Όλα βέβαια θα εξαρτηθούν από την έγκριση που θα δώσει το Συμβούλιο της Επικρατείας στο νέο σχέδιο ανάπτυξης της έκτασης από το ΤΑΙΠΕΔ.

ΤΡΑΙΝΟΣΕ: Κελεπούρι σε τιμή ευκαιρίας

Την επόμενη εβδομάδα θα λάβει αποφάσεις το ΤΑΙΠΕΔ για την αποκρατικοποίηση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ και της ΕΕΣΤΥ, της εταιρείας συντήρησης του σιδηροδρομικού τροχαίου υλικού. 

Για τις δύο εταιρείες ενδιαφέρον έχουν επιδείξει στο παρελθόν οι RZD-ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ, η γαλλική SNCF, η Siemens και η Alstom-Damco Energy. 

Σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα, η διαγωνιστική διαδικασία αναμένεται να ολοκληρωθεί μέσα στο 2016, ενώ δεν αποκλείεται η δημοπράτηση των ελληνικών σιδηροδρόμων να αποβεί άγονη.

Η νέα γενιά των ιδιωτικοποιήσεων

Παλιά αρχοντικά και τα περίφημα Ξενία στο σφυρί

Η ανακαίνιση των πρώην Ξενία θα βρεθεί, όπως όλα δείχνουν, στο επίκεντρο της νέας γενιάς ιδιωτικοποιήσεων. Έτσι, στο χαρτοφυλάκιο του ΤΑΙΠΕΔ βρίσκονται επιλεγμένα Ξενία, τα πρώην Σανατόρια «Μάνα» στη Βυτίνα και Αγία Ελεούσα στη Ρόδο, η Villa de Vecchi στη Ρόδο, καθώς και τα Αρχοντικά Ξηραδάκη, Μουσλή και Ευαγγελινάκη στο Πήλιο. Η εύρεση επενδυτών για τα συγκεκριμένα ακίνητα θεωρείται σχετικά εύκολη υπόθεση, λόγω των προοπτικών του ελληνικού τουρισμού.

Τα Ξενία αποτελούσαν ένα ξενοδοχειακό πρόγραμμα εθνικής κλίμακας που τέθηκε σε εφαρμογή από τον Ελληνικό Οργανισμό Τουρισμού με σκοπό τη βελτίωση των τουριστικών υποδομών της χώρας τις δεκαετίες του 1960 και του 1970.

Πολλά ξενοδοχεία σχεδιάστηκαν από γνωστούς Έλληνες αρχιτέκτονες και αποτελούν διατηρητέα κτίρια λόγω της αρχιτεκτονικής τους αξίας. Η πλεονεκτική τοποθεσία τους ανά την Ελλάδα σε συνδυασμό με το αρχιτεκτονικό τους ύφος, την αισθητική τους και τα μοναδικά χαρακτηριστικά τους τα κατέστησαν ορόσημο του ελληνικού ξενοδοχειακού τομέα.

Το ΤΑΙΠΕΔ δρομολογεί τις διαδικασίες για τη «νέα γενιά» της αξιοποίησης κρατικών περιουσιακών στοιχείων αξίας δισεκατομμυρίων ευρώΤο πρώην Σανατόριο Μάνα βρίσκεται σε ένα μοναδικό φυσικό περιβάλλον στο ελατόδασος του Μαινάλου, πολύ κοντά στον δρόμο που συνδέει τη Βυτίνα με τη Δημητσάνα, και απέχει από την Αθήνα περίπου 200 χλμ. Το Σανατόριο είναι κτισμένο με ντόπια γκρίζα ασβεστολιθική πέτρα. Το κτίριο περιλαμβάνει υπόγειο 500 τ.μ., ισόγειο 660 τ.μ. και δύο ορόφους από 660 τ.μ. έκαστος - σύνολο περίπου 2.500 τ.μ. Άλλα χαρακτηριστικά του είναι οι νεοκλασικές επιρροές, που εμφανίζονται σε κτίρια της αντίστοιχης περιόδου τόσο σε παραδοσιακούς οικισμούς όσο και στην Τρίπολη.

Το πρώην Σανατόριο της Αγίας Ελεούσας συνίσταται σε ένα σύμπλεγμα τριών διατηρητέων-προστατευόμενων διώροφων κτιρίων, κατασκευασμένων κατά την περίοδο της ιταλικής κατοχής, τα οποία συγκαταλέγονται στα σημαντικά αρχιτεκτονικά και πολιτιστικά αποθέματα του νησιού. Πρόκειται για κτίρια συνολικής δομημένης επιφάνειας 708,60 τ.μ. επί οικοπέδου επιφάνειας 21,380 στρ. Το Σανατόριο βρίσκεται στο χωριό Ελεούσα, μια από τις πιο πράσινες περιοχές του νησιού, 37 χλμ. από την πόλη της Ρόδου, η οποία αποτελεί έναν από τους πιο δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς της χώρας.

Τα τρία αρχοντικά Ξηραδάκη, Μουσλή και Ευαγγελινάκη αποτελούν αντιπροσωπευτικά δείγματα της πηλιορείτικης αρχιτεκτονικής, με αξιόλογα επιμέρους στοιχεία, και λειτούργησαν επί σειρά ετών ως ξενώνες.

Τα δύο πρώτα βρίσκονται στη Μακρυνίτσα, ιδιαίτερα δημοφιλή παραδοσιακό οικισμό του Πηλίου, μόλις 17 χλμ. από την πόλη του Βόλου. Το Αρχοντικό Ξηραδάκη έχει δομημένη επιφάνεια 637 τ.μ., ενώ το Αρχοντικό Μουσλή 439 τ.μ.

Το Αρχοντικό Ευαγγελινάκη βρίσκεται στο ιστορικό χωριό των Μηλιών, με τη σημαντική ιστορική και πολιτισμική κληρονομιά, που αποτελεί την αφετηρία της τουριστικής σιδηροδρομικής διαδρομής του Πηλίου. Το αρχοντικό έχει δομημένη επιφάνεια 390 τ.μ.

Η Villa de Vecchi, πάλι, είναι ένα ιστορικό διώροφο κτίσμα που κατασκευάστηκε από τις ιταλικές αρχές κατοχής, συνολικής επιφάνειας 757 τ.μ. και μοναδικής αρχιτεκτονικής αξίας. Βρίσκεται σε μια περιοχή ιδιαιτέρου φυσικού κάλλους, η οποία αποτελεί διάσημο τουριστικό προορισμό καθ' όλη τη διάρκεια του έτους.

Tα ακίνητα...

Castello Bibelli: Από τον Ιταλό ναύαρχο Μιμπέλι... στο ΤΑΙΠΕΔ

Το Castello Bibelli περιλαμβάνει το κυρίως κτίσμα «Castello», συνολικού δομημένου εμβαδού 1.968 τ.μ. -ένα λιθόκτιστο, κεραμοσκεπές κτίριο νεογοτθικού ρυθμού και εξαιρετικής αρχιτεκτονικής ομορφιάς, με ιδιαίτερο χαρακτηριστικό τους δύο πυργίσκους και το αίθριο- και ακόμη 4 βοηθητικά κτίσματα, συνολικής δομημένης επιφάνειας 457 τ.μ. 

Κτίστηκε στις αρχές του αιώνα από τον Ιταλό ναύαρχο Μιμπέλι σε κατάφυτη λοφώδη έκταση και η συνολική αξιοποιήσιμη έκτασή του ανέρχεται σε 77 στρ. Ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη η διαδικασία αξιοποίησης του συγκεκριμένου ακινήτου.

Castello Bibelli στην Κέρκυρα

Γκολφ Κασσάνδρας...

Πρόκειται για γηπεδική έκταση περίπου 735 στρ. στην περιοχή Σάνη του Δήμου Κασσάνδρας. Το ακίνητο απέχει περίπου 90 χλμ. από το κέντρο της Θεσσαλονίκης και 75 χλμ. από το Διεθνή Αερολιμένα «Μακεδονία», είναι δε εύκολα προσβάσιμο είτε οδικώς είτε ακτοπλοϊκώς, μέσω του λιμένα της ξενοδοχειακής μονάδας «Sani Resort», που απέχει 150 μ. από το δυτικό όριο του ακινήτου, καθώς και αεροπορικώς και σιδηροδρομικώς μέσω των υποδομών της πόλης της Θεσσαλονίκης.

Το ακίνητο είναι κατάλληλο για δημιουργία γηπέδου γκολφ 18 οπών, διεθνών προδιαγραφών, με συμπληρωματικούς χώρους προπόνησης και υποστηρικτικές εγκαταστάσεις, καθώς και πολυτελούς ξενοδοχειακής μονάδας και εξοχικών κατοικιών.

Αγία Τριάδα Θεσσαλονίκης

Πρόκειται για ακίνητο περίπου 132.483 τ.μ., που προσφέρεται για την ανάπτυξη ενός συγκροτήματος κατοικιών που περιλαμβάνει κύριες και παραθεριστικές κατοικίες, αλλά και υποστήριξη από εμπορικά καταστήματα. Ο επενδυτής θα μπορούσε να αξιοποιήσει μέχρι και 30.000 τ.μ. δομήσιμης επιφάνειας.

Ασπροβάλτα: Το θέρετρο της Μακεδονίας

Το ακίνητο έχει έκταση περίπου 296 στρ. και περιλαμβάνει εγκαταστάσεις κάμπινγκ επιφάνειας περίπου 5.160 τ.μ. Προσφέρεται για την ανάπτυξη ενός συγκροτήματος κατοικιών μεσαίου επιπέδου, με έμφαση στις παραθεριστικές κατοικίες και στις εγκαταστάσεις φιλοξενίας/αναψυχής.

Βόρας: Real estate στο τρίτο ψηλότερο βουνό της χώρας

Πρόκειται για έκταση γης στο όρος Βόρας -το τρίτο ψηλότερο στην Ελλάδα, με υψόμετρο 2.050-2.500 μ.- και περιλαμβάνει ένα από τα πιο δημοφιλή χιονοδρομικά της κέντρα.

Η ιδιοκτησία του Αγίου Αθανασίου αποτελείται από δύο τεμάχια γης κατάλληλα για ξενοδοχειακή και οικιστική εκμετάλλευση, που βρίσκονται γύρω από τον ομώνυμο παραδοσιακό οικισμό. Το χωριό εκτείνεται στη βόρεια πλαγιά του όρους, σε υψόμετρο 1.200 μ. και μόλις 16 χλμ. (20 λεπτά με το αυτοκίνητο) από το χιονοδρομικό κέντρο.

Η ιδιοκτησία της Βεγορίτιδας, η οποία είναι ονομαστή για το αγνό φυσικό περιβάλλον της, βρίσκεται στις βορειοδυτικές εκβολές τις λίμνης. Απέχει 15 χλμ. από την ιδιοκτησία του Αγίου Αθανασίου και 28 χλμ. από την ιδιοκτησία του Βόρα.

Το δυνητικό πλάνο εκμετάλλευσης του Συγκροτήματος Βόρα μπορεί επίσης να περιλαμβάνει:

πολυτελή ξενοδοχεία 60.000 τ.μ.

70.000 τ.μ. εξοχικών κατοικιών και βιλών-ξενοδοχείων

κέντρο συνεδρίων/αποκατάστασης 12.000 τ.μ.

1.000 τ.μ. εγκαταστάσεις ελλιμενισμού και οικοτουρισμού.

Ερμιόνη: Η ελληνική Ριβιέρα

Πρόκειται για ακίνητο επιφάνειας 170 στρ., αποτελούμενο από δύο εκτάσεις που χωρίζονται από δρόμο, και το οποίο ενδείκνυται για ανάπτυξη πολυτελούς ξενοδοχειακού συμπλέγματος ή θερέτρου.

Το ακίνητο βρίσκεται στη νοτιοανατολική πλευρά της Αργολίδας, στην Ερμιόνη, κοντά στο Ναύπλιο -ιστορικό λιμάνι και έναν από τους πιο δημοφιλείς προορισμούς της Πελοποννήσου-, στα θέρετρα Porto Hydra και Hydra Beach (2 χλμ.), καθώς και σε πολλές δεύτερες κατοικίες υψηλού επιπέδου. 

Δίπλα στη θάλασσα, το εν λόγω ακίνητο αντικρίζει απευθείας την Ύδρα, η οποία συνδέεται με την Ερμιόνη μέσω τακτικών και συχνών δρομολογίων φέρι μποτ, αλλά και μέσω θαλάσσιων ταξί. Μικρή απόσταση χωρίζει το ίδιο ακίνητο και από την Αρχαία Επίδαυρο, με το διάσημο ελληνιστικό θέατρό της - έναν από τους πλέον δημοφιλείς αρχαιολογικούς προορισμούς της χώρας.

Ξεχασμένα ακίνητα του Δημοσίου

Στο σφυρί με αγγελία στον Economist βγάζει 3 ξεχασμένα ακίνητα στο εξωτερικό το Ελληνικό Δημόσιο.

Πρόκειται για τρία κτίρια σε Ρώμη, Λιουμπλιάνα και Πρετόρια, τα οποία πωλούνται μέσω του ΤΑΙΠΕΔ.
Το πρώτο βρίσκεται στο ιστορικό κέντρο της Ρώμης και λειτουργούσε μέχρι το 2007 ως ξενοδοχείο. Έχει ισόγειο και πέντε ορόφους, ενώ το μεικτό εμβαδόν του είναι 1.600 τ.μ.

Το δεύτερο βρίσκεται στη Λιουμπλιάνα, σε μια περιοχή με αρκετές πρεσβείες (μεταξύ των οποίων και η πρεσβεία των ΗΠΑ) αλλά και το διάσημο πάρκο Τίβολι. Είναι διώροφο και το μεικτό εμβαδόν του είναι 1.215 τ.μ.

Το τρίτο κτίριο βρίσκεται στην κεντρική λεωφόρο πρωτεύουσας της Νοτίου Αφρικής, της Πρετόριας. Είναι διώροφο με εμβαδόν 350 τ.μ., ενώ διαθέτει και βοηθητικό κτίριο 50 τ.μ.

Εκ της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου

Πηγή: Ακτίνες

Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμο και την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος αφ’ ενός μεν για την σημερινή συνάντηση, αφ’ ετέρου δε για την ανάθεση σε μένα της εισηγήσεως για το μάθημα των Θρησκευτικών στους μαθητές της Μέσης Εκπαίδευσης.

Το μάθημα των Θρησκευτικών στην Μέση Εκπαίδευση
Εισήγηση-Πρόταση
του Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου
ενώπιον της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος
και των εκπροσώπων των Θεολογικών Σχολών και των Συλλόγων Θεολόγων
(12 Ιανουαρίου 2016)

Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμο και την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος αφ’ ενός μεν για την σημερινή συνάντηση, αφ’ ετέρου δε για την ανάθεση σε μένα της εισηγήσεως για το μάθημα των Θρησκευτικών στους μαθητές της Μέσης Εκπαίδευσης.

(Μέ ἀφορμή τή διαμάχη γιά τόν Ἱ. Ναό "Ροτόντα" Θεσσαλονίκης)  

Τό ὄνομα Ροτόντα τό ἔδωσαν ξένοι περιηγηταί (18^ος αἰώνας) λόγω τοῦ κυκλικοῦ της σχήματος.

Κτίστηκε γύρω στο 300 μ.Χ. , ἀπό τόν Γαλέριο γιά μαυσωλεῖο του. (Ὁ Γαλέριος πέθανε καί ἐτάφη μακριά ἀπό την Θεσσαλονίκη ). Κατά μία ἄλλη ἐκδοχή ὑπῆρξε ναός ἀφιερωμένος στό Δία.

Μέ τήν κατάργηση τῆς εἰδωλολατρίας και τήν ἐπικράτηση τοῦ Χριστιανισμοῦ στά χρόνια τοῦ Μεγάλου Θεοδοσίου ( 379-395 μ.Χ.) το ρωμαϊκό αὐτό οἰκοδόμημα μετατράπηκε σε Χριστιανικό Ναό. Εἶναι ὁ ἀρχαιότερος Ναός τῆς Θεσσαλονίκης. Τότε προστέθηκε ἀνατολικά ἡ ἀψιδα τοῦ Ἱεροῦ , κτίστηκε δακτύλιος σέ ἀπόσταση ὀκτώ μέτρων και διπλασιάστηκε σχεδόν ὁ ἀρχικός χῶρος τοῦ Ναοῦ ,γιά νά ἐξυπηρετήσει τό μεγάλο πλῆθος τῶν χριστιανῶν. Διακοσμήθηκε μέ πολύχρωμη ὀρθομαρμάρωση καί λαμπρά ψηφιδωτά στόν τροῦλο, στίς καμάρες καί στά τοξωτά ἀνοίγματα.

Τά ψηφιδωτά εἶναι τά ἀρχαιότερα ἐντοίχια ψηφιδωτά καί τά μοναδικά τῆς αὐτοκρατορικῆς τέχνης στά χρόνια τοῦ Μ. Θεοδοσίου. Στη ζωφόρο τῶν μαρτύρων μπορεῖ νά δεῖ σήμερα κανείς δεκαπέντε Ἁγίους μάρτυρες ἀπό τήν Ἀνατολή πού τιμῶνται ὅμως σέ ὅλη τήν αὐτοκρατορία ,τόν καθένα μέ τό ὄνομα του , τό ἐπάγγελμα του καί τήν ἡμερομηνία ἑορτασμοῦ του . Ἕνα μνημειῶδες εἰκονογραφημένο ἡμερολόγιο.

Στήν κορυφή τοῦ τρούλου βρίσκεται τό θαυμάσιο ψηφιδωτό τοῦ Χριστοῦ «ἐν δόξη».

Ἡ μεγαλοπρέπεια τοῦ οἰκοδομήματος, ὁ θαυμάσιος χριστιανικός διάκοσμος καί ἡ βαθύτερη σημασία πού εἶχε ὡς εἰδωλολατρικό αὐτοκρατορικό οἰκοδόμημα , πού εἶχε μετατραπεῖ σέ αὐτοκρατορικό Χριστιανικό Ναό, συνετέλεσαν ὥστε ἡ Ροτόντα νά γίνει μητρόπολιτικός Ναός τῆς Θεσσαλονίκης και καθιερώθηκε ὡς Ναός τῶν Ἀρχαγγέλων ἤ τῶν Ἀσωμάτων.

Ὁ Ναός τῶν Ἀρχαγγέλων ὑπῆρξε ἡ μητρόπολη τῆς Θεσσαλονικης σέ ὅλη τή μακρά περίοδο τοῦ Βυζαντίου( Εὐστάθιος Μητροπολίτης Θεσσαλονικης, 13^ος αἰών. Καμενιάτης 14^ος αἰων.).

Ἡ θαυμάσια τοιχογραφία τῆς Ἀναλήψεως στήν ἀψίδα τοῦ Ἱεροῦ δημιουργήθηκε ὅταν ὁ αὐτοκράτορας Βασίλειος Βουλγαροκτόνος ἔμπαινε στή Θεσσαλονίκη μετά τήν ὁριστική συντριβή τῶν Βουλγάρων τοῦ Σαμουήλ.

Τό Ναό σεβάστηκαν ὡς μητροπολιτικό Ναό καί αὐτοί οἱ Λατίνοι , πού δέν δίστασαν να ἐγκατασταθοῦν ἀκόμη καί μέσα στόν Ἅγιο Δημήτριο.

Ἀκόμη καί οἱ Τοῦρκοι , μετά 160 χρόνια ἀπό την ἅλωση τῆς Θεσσαλονίκης , τόλμησαν νά μετατρέψουν,τελευταῖο ἀπό ὅλους, τον περίφημο αὐτό Ναό σέ τζαμί, στούς ἄγριους   διωγμούς τοῦ 1590.

Τότε τά ἱερά σκεύη καί οἱ φορητές εἰκόνες μεταφέρθηκαν σ’ἕνα ἐκκλησάκι τοῦ Ἁγίου Γεωργίου πού βρίσκευτα ἔξω ἀπό τον περίβολο τῆς Ροτόντα. Οἱ ἀνεκτίμητοι θησαυροί τοῦ Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ διασκορπίστηκαν , ὅπως ὁ περίφημος ἄμβωνας –γλυπτικό ἀριστούργημα –τοῦ ὁποίου δύο μεγάλα τεμάχια μεταφέρθηκαν το 1900 ἀπό τους Τούρκους στήν Κωνσταντινούπολη.

Μέ την ἀπελευθέρωση τῆς Μακεδονίας τό 1912 ἀπό τον Τουρκικό ζυγό ὁ Ναός ἐγκαινιάστηκε ἀπό τον Μητροπολίτη Γεννάδιο εἰς τιμήν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου.

Το 1917 κατά τον πρῶτο παγκόσμιο πόλεμο, ἀρχαιολόγοι ἀπό τά γαλλικά στρατεύματα πού βρισκόταν στήν πόλη, εἰσέβαλαν στον Ναό ὑπό τό πρόσχημα τῶν ἀρχαιολογικῶν ἀνασκαφῶν καί τόν ἀνέσκαψαν ἐκ θεμελίων.

Τό 1964 ὁ Μητροπολίτης Παντελεήμων Παπαγεωργίου ἐγκαινίασε νέο θυσιαστήριο μέ ἅγια λείψανα. Κατόπιν τούτου ὁ Ναός λειτουργοῦσε κανονικά μέ τόν ἰδιαίτερο χαρακτηρισμό τοῦ Πανεπιστημιακοῦ Ναοῦ.  

Στούς σεισμούς τοῦ 1978 ὁ Ναός βρισκόταν σέ ἐξελικτική κατάσταση καταρρεύσεως. Ἔγιναν πλῆθος ἐργασιῶν, κατ’ἀρχήν ὑποστυλώσεως , ἔρευνες, πλῆθος ἐργαστηριακές δοκιμές, ἐνέματα, συντήρηση τῶν ψηφιδωτῶν και τέλος πρίς λίγες μέρες ἀπαλλάχτηκε ἀπό τίς σκαλωσιές καί ὁλοκληρώθηκε ἡ ἀποκατάσταση του.

Τό περίεργο εἶναι ὅτι ὁ Σταυρός τοῦ τρούλου , ἡ Ἁγία Τράπεζα τοῦ 1964 καί ἡ ἐπιγραφή Ἱερός Ναός Ἁγίου Γεωργίου ἔχουν ἐξαφανιστεῖ.   Ἐπί τῶν ἡμερῶν του, ὁ μητροπολίτης   Παντελεήμων Χρυσοφάκης ἐγκαινίασε ἐκ νέου τόν Ἱ. Ναό.

Ἡ ἀνακήρυξή τοῦ Ναοῦ ὡς μνημείου, βέβαια δέν σημαίνει ὅτι ἔχασε την ἱερότητα τοῦ χώρου του. Πολύ σωστά το κεντρικό ἀρχαιολογικό συμβούλιο (ΚΑΣ) πανψηφεῖ ἀποφάσισε τήν ἐπανατοποθέτηση στόν τροῦλο τοῦ τιμίου Σταυροῦ πού ὑπῆρχε τουλάχιστον μέχρι το 1951. ΥΠΠΟΑ/Γ∆ΑΠΚ/∆ΒΜΑ/ΤΒΜΑΧΜΑΕ/369131/217733/10534/3011/23.12.2015.

Στά σύγχρονα φοιτητικά νειάτα τῆς Θεσσαλονίκης ἀνήκει ὁ ὡραῖος ἀγώνας καί ἡ προσπάθεια νά ἀποδοθεῖ κανονικά στή λατρεία και τη δόξα τοῦ Ὑψίστου ὁ Μητροπολιτικός Ναός τῶν Ἀρχαγγέλων και μάλιστα ὡς Πανεπιστημιακός Ναός , διατηρώντας καί τό μνημειακό του χαρακτήρα, γιά νά ξαναζωντανέψει ἡ λάμψη του καί γιά νά σπουδάζουν σ’αὐτόν τά νειάτα μέ «περήφανο πόνο» τη δόξα πού μᾶς πρέπει.

Εύθαλία Γούναρη

Θεολόγος-Πολιτικός Μηχανικός

Τέως προϊσταμένη τῆς Διευθύνσεως Ἀποκαταστάσεως Δημοσίων Κτιρίων καί Μνημείων τῆς ΥΑΣΒΕ

Σ΄ ἕναν καθηγητὴ γιὰ τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν

Θυμώνετε μὲ κάποιους φίλους σας, οἱ ὁποῖοι δυσαρεστοῦνται μὲ τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν στὰ σχολεῖα. Ἔχετε δίκαιο. Ὁ θυμὸς σας εἶναι δίκαιος θυμός. Τέτοιος θυμὸς ἔχει ἀξία μπροστὰ στὸν Θεό. Ὅμως δὲν ὠφελεῖ μόνο ὁ θυμός, οὔτε μόνον ἡ πειθώ. Πρέπει καὶ νὰ προσεύχεστε γιὰ ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι κατὰ τὴν ἀφροσύνη τους ξεσηκώνονται ἐναντίον τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ στὰ σχολεῖα. Νὰ τοὺς ἀνοίξει ὁ Θεὸς τὰ μάτια, ὥστε νὰ δοῦν ὅτι κόβουν τὸ κλαδὶ πάνω στὸ ὁποῖο κάθονται. Διότι ὅλη ἡ διαπαιδαγώγηση τῆς χριστιανικῆς νεολαίας βασίζεται πάνω στὸν ἀταλάντευτο βράχο τῆς ἐπιστήμης τοῦ Χριστοῦ. Σ΄ ἐκεῖνον βασιστήκαμε καθ΄ ὅλη τὴ χιλιετία τῆς βαπτισμένης ἱστορίας μας, σ΄ ἐκεῖνον πρέπει νὰ βασιστοῦμε καὶ σήμερα καὶ αὔριο καὶ...
εἰς τοὺς αἰῶνες. Τέτοια διαπαιδαγώγηση δὲν μᾶς ντρόπιασε στὸ παρελθόν, δὲν θὰ τὸ κάνει οὔτε στὸ μέλλον. Μᾶς ἔδωσε ἀνθρώπους πρώτης τάξεως, οἱ ὁποῖοι εἶναι τὸ κόσμημα τῆς ἱστορίας μας, ὅπως εἶναι τὰ ἀστέρια κόσμημα τοῦ οὐράνιου θόλου. Καὶ μᾶς ἔδωσε πελώριο ἀριθμὸ τέτοιων ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν, ἀστεριῶν στὸν θόλο τῆς λαϊκῆς ἱστορίας μας.

Καὶ τί ἄλλο μπορεῖ νὰ εἶναι στόχος στὴ διαπαιδαγώγηση παρὰ νὰ δώσει ἀνθρώπους πραγματικούς; Ἡ ἐπιστήμη τῆς παιδαγωγίας καὶ σέ μᾶς καὶ σ΄ ὅλους τούς βαπτισμένους λαοὺς ἀπαραίτητα πρέπει νὰ συμβαδίζει μὲ τὴν ἐπιστήμη τοῦ Χριστοῦ. Ἐὰν ἡ διαπαιδαγώγηση χωριστεῖ ἀπὸ τὴν ἐπιστήμη τοῦ Χριστοῦ, δὲν χάνεται ἡ ἐπιστήμη τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ χάνεται ἡ διαπαιδαγώγηση, καὶ χάνονται οἱ πραγματικοὶ ἄνθρωποι. Ἐὰν ὅμως χαθεῖ ἡ διαπαιδαγώγηση στὸ σχολεῖο, τὸ σχολεῖο γίνεται ἐπικίνδυνο γιὰ τοὺς ἀνθρώπους καὶ γιὰ τοὺς λαούς. Διότι ὁ ἄνθρωπος ἐκπαιδευμένος μέν, ἀλλὰ χωρὶς χαρακτήρα, εἶναι πολὺ πιὸ ἐπικίνδυνος γιὰ τὸν ἑαυτό του καὶ γιὰ τοὺς ἄλλους, ἀπ΄ ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἀπαίδευτος καὶ χωρὶς χαρακτήρα. Ὁ δεύτερος εἶναι χωρὶς χαρακτήρα κατ΄ ἀδυναμία, ἐνῶ ὁ πρῶτος κατὰ τὴν πίστη. Ἡ σχισμὴ στὴν πίστη ἑνὸς ἀνθρώπου προκαλεῖ ἀναπόφευκτα καὶ τὴ σχισμὴ στὸν χαρακτήρα. Τοῦτο τὸ μαρτυρεῖ τόσο ἡ βιβλικὴ ἱστορία ὅσο καὶ ἡ γενικὴ ἱστορία, τῶν βαπτισμένων λαῶν. Ὅποιος βασιλιὰς τοῦ Ἰσραὴλ ἀπομακρυνόταν ἀπὸ τὸν Θεό, ἀπομακρυνόταν καὶ ἀπὸ τὸ ἦθος. Διότι, ἡ πίστη εἶναι δεμένη μὲ τὴν ἠθική, ὅπως ἕνα ποτάμι εἶναι δεμένο μὲ τὴν πηγή του, καὶ τὸ φῶς μὲ ἥλιο. «Ἐγὼ εἰμὶ ἡ ὁδὸς» (Ἰωάν. 14,6), εἶπε ὁ Χριστός, καί: «Σὺ ἂν ἤτησας αὐτόν, καὶ ἔδωκεν ἂν σοι ὕδωρ ζῶν» (Ἰωάν. 4,10), καί: «Ἐγὼ εἰμὶ τὸ φῶς τοῦ κόσμου» (Ἰωάν. 8, 12). Ποῦ θὰ πᾶμε τὰ παιδιὰ ἔξω ἀπὸ αὐτὴν τὴν Ὁδό, παρὰ μόνο στὴν κατάρρευση; Μὲ τί θὰ ποτίσουμε τὶς διψασμένες τους ψυχές; Μὲ τὴ γήινη λάσπη, ποὺ πίνουν καὶ τὰ βόδια, ἢ μὲ τὸ ζωοφόρο ὕδωρ; Μὲ τί θὰ τὰ φωτίσουμε; Μόνο μὲ τὶς ἀπατηλὲς ἀκτίνες ἢ μὲ τὸ Φῶς Του;

Ἀλλά, λένε, τὰ θρησκευτικὰ δὲν εἶναι γιὰ τὴ δική μας μοντέρνα ἐποχή. Δὲν ξέρω· τὸ μόνο ποὺ βλέπω, εἶναι ὅτι καὶ στὴ δική μας μοντέρνα ἐποχὴ κάλλιστοι ἄνθρωποι εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ κρατιοῦνται ἀπὸ τὴν πίστη τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν νόμο Του. Οὔτε ξέρω ποιὰ ἄλλη ἐπιστήμη θὰ μποροῦσε νὰ ἀντικαταστήσει τὴν ἐπιστήμη τοῦ Χριστοῦ στὴ διαπαιδαγώγηση τῆς νεολαίας. Ἰδού, δὲν ὑπάρχει καμία ἄλλη ἐπιστήμη γιὰ τὸν ἄνθρωπο, γιὰ τὸ νόημα τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς καὶ γιὰ τὸ πῶς πρέπει νὰ εἶναι ὁ πραγματικὸς ἄνθρωπος, ἐκτὸς ἀπὸ τὴ θρησκευτικὴ ἐπιστήμη.

Κι ἔτσι, κανένας δὲν μπορεῖ νὰ τοποθετήσει ἄλλο θεμέλιο διαπαιδαγώγησης, οὔτε στὴν ἐποχή μας οὔτε χιλιάδες χρόνια ὕστερα ἀπό μᾶς, πέρα ἀπὸ Ἐκεῖνον, ποὺ εἶναι τὸ ζωντανὸ θεμέλιο, τὸ ὁποῖο τοποθέτησε ὁ Ἴδιος, λέγοντας: «ὅτι χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδὲν» (Ἰωάν. 15,5).
Εἰρήνη σὲ σᾶς καὶ εὐλογία ἀπὸ τὸν Θεὸ

Πηγή: (Ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Δὲν φτάνει μόνο ἡ πίστη…» Ἱεραποστολικὲς Ἐπιστολὲς Β΄, Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς),Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Ἡ Ἱερὰ Μητρόπολις Θεσσαλονίκης διοργάνωσε μὲ ἐπιτυχία τὴν ἡμερίδα μὲ θέμα «Ὁ Ὅσιος Πορφύριος καὶ οἱ Νέοι» στὸ αἴθουσα τελετῶν Ι.Μ.Θ. (Βογατσικοὺ 7) τὴν Τρίτη 12 Ἰανουαρίου 2016.

ΒΙΝΤΕΟ

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

Έναρξη: Τροπάρια από Χριστιανική Φοιτητική Δράση (Φοιτητικός Τομέας του Συλλόγου Ορθοδόξου Ιεραποστολικής Δράσεως “Μέγας Βασίλειος”)

18:00 - 18:05: Χαιρετισμός φοιτητών
18:05 - 18:20: Χαιρετισμός Παναγιωτάτου
18:20 - 18:40: Αρχιμανδρίτης Γεώργιος Αλευράς (Καυσοκαλύβια, Αγίου Όρους)
18:40 - 19:00: Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Ευθυμίου (Ομότιμος Καθηγητής Θεολογικής Σχολής Αθηνών)
19:00 - 19:20: Γερόντισσα Αννα (Καθηγούμενη I. Ισυχαστηρίου Αγίου Πορφυρίου Ξάνθης)
19:20 - 19:30: Συζήτηση
19:30 - 19:50: Διάλειμμα

Προεδρείο: κ. Λυκούργος Μαρκούδης (Διευθυντής προγράμματος ραδιοφώνου Πειραϊκής Εκκλησίας)

19:50 - 20:10: Κ. Γανωτής (Φιλόλογος - Συγγραφέας)
20:10 - 20:30: Αθηνά Σιδέρη (Κοινωνική Λειτουργός)
20:30 - 20:50: Συζήτηση
20:50 - 21:00: Κλείσιμο Ημερίδας από Παναγιώτατο

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Κιλκίς, 8-1-2016

Πηγή: Ακτίνες

Πρόκειται για κείμενο, που ισοδυναμεί με μοναδικό και ανεπανάληπτο διαχρονικό γνώμονα αφ’ ενός μεν της καλής συζυγίας, αφ’ ετέρου δε της επιτυχημένης διαπαιδαγώγησης των παιδιών.

Η κρίση στον γάμο σήμερα

Ο θεσμός της οικογενείας σήμερα βρίσκεται σε κρίση παγκοσμίως. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, του οποίου φέτος εορτάζομε τα 1600 χρόνια από την κοίμησή του, θεωρείται ο δημιουργός της θεολογίας του καθημερινού βίου. Στο άρθρο αυτό παρουσιάζονται θέσεις και συμβουλές του αγίου Χρυσοστόμου για το σημαντικότερο μέρος του καθημερινού βίου, την οικογένεια.

Ο Θεός προγνωρίζοντας το τι θα επακολουθούσε μετά την δημιουργία των ανθρώπων τους έπλασε βιολογικά έτοιμους για «γάμου κοινωνίαν». Η δημιουργία αναφέρεται αρχικά μόνο στον Αδάμ. «Του Αδάμ καθεύδοντος, η γυνή κατασκευάζετο»^[1]. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αναφέρει ότι ο Μωυσής δεν χρησιμοποιεί το ρήμα «έπλασεν» όταν μιλά για την Εύα αλλά το «ωκοδόμησεν» θέλοντας να δείξει ότι αυτή έγινε από την ίδια ουσία του Αδάμ, όχι από άλλη, διαφορετική. Η γυναίκα λοιπόν δεν υπολείπεται σε κάτι από τον Αδάμ. Είναι ανθρώπινη ύπαρξη τέλεια αλλά και ισότιμη προς αυτόν. Ο Θεός προγνωρίζοντας την πτώση των πρωτοπλάστων επινοεί τον γάμο και την ανάγκη της αμοιβαίας παρηγοριάς τους.

Πριν από την παρακοή και την έξοδο από την παραδείσια ζωή δεν υπήρχε ο γάμος. Οι πρωτόπλαστοι ζούσαν παρθενική ζωή, μιμούμενοι την ζωή των Αγγέλων. Λέγει ο άγιος Χρυσόστομος: «Τα της συνουσίας έγιναν μετά την παράβαση• μέχρι τότε ζούσαν ως άγγελοι μέσα στον παράδεισο, χωρίς να φλέγωνται από την σαρκική επιθυμία, ούτε να πολιορκούνται από άλλα πάθη, ούτε να πιέζονται από τις φυσικές ανάγκες, αλλά αφού δημιουργήθηκαν εντελώς άφθαρτοι και αθάνατοι, δεν είχαν ανάγκη ούτε να φορούν ρούχα. Πριν μπει η αμαρτία και η παρακοή ήσαν ντυμένοι με την θεϊκή δόξα, γι’ αυτό και δεν ντρέπονταν αν και ήσαν γυμνοί»^[2]. Οι πρωτόπλαστοι δεν κατόρθωσαν να διατηρήσουν την ανώτερη αυτή ζωή για τον εαυτό τους. Φάνηκαν ανάξιοι των τόσων μεγάλων αγαθών που τους έδωσε ο Θεός^[3].

Αυτά που προ της πτώσεως ήσαν περιττά, ενδύματα, τέχνες, εργασία, γίνονται αναγκαία λόγω της καταστάσεως της αδυναμίας και ασθενείας των ανθρώπων^[4]. Σε αυτή την ασθένεια του ανθρώπου έχει την αιτία ο γάμος, δημιουργός του όμως είναι ο Θεός^[5].
Ποιά είναι η ασθένεια των μεταπτωτικών ανθρώπων; Ο Χρυσόστομος επισημαίνει ότι η ασθένεια είναι έλλειψη αυτάρκειας. Ούτε ο άνδρας ούτε η γυναίκα είναι «αυτάρκεις». Είναι και των δύο η φύση «ενδεής» (ανεπαρκής). Άρα δεν είναι πλήρεις. Ο ένας πρέπει να συμπληρώνει τον άλλον. Λέει: «Επειδή η φύση μας από τον Δημιουργό έγινε ανεπαρκής (ενδεής) και δεν είναι αυτάρκης από μόνη της, κανόνισε ο Θεός προς το συμφέρον μας να συμπληρώνεται η ανεπάρκεια αυτή με την ωφέλεια που προκύπτει από την συνάθροιση μας. Γι’ αυτό και δημιουργήθηκε και ο γάμος, ώστε εκείνο που λείπει από τον ένα να συμπληρώνεται από τον άλλο και η ενδεής φύση μας να γίνεται με αυτόν τον τρόπο αυτάρκης και να έχει την δυνατότητα, ενώ έγινε θνητή, να διατηρεί με την διαδοχή για πολύ χρονικό διάστημα την αθανασία»^[6]. Δηλαδή μέσα στον γάμο ο σύζυγος και η σύζυγος ενώνονται και ολοκληρώνονται ως προσωπικότητες.

Για να μην εξαφανισθεί το ανθρώπινο γένος μετά την είσοδο του θανάτου ο «ευμήχανος» Θεός «συνεχώρησεν δια της συνουσίας αυξηθήναι το γένος». Η γέννηση των παιδιών, η τεκνογονία, είναι πολύ μεγάλη παρηγοριά λόγω της θνητότητος των ανθρώπων. Ο γάμος γίνεται αρχικά μέσον προς τεκνογονία. Για να κτυπήσει το φοβερό πρόσωπο του θανάτου ο Θεός χάρισε «την των παίδων διαδοχήν»^[7]. Οι πρώτοι άνθρωποι με την απόκτηση τέκνων έβλεπαν την συνέχιση της ζωής τους και παρηγορούνταν για τον θάνατό τους. Η τεκνοποιΐα θεωρείται αρχική αιτία του γάμου. Μετά την ανάσταση του Χριστού με την οποία καταργήθηκε ο θάνατος, ο Χρυσόστομος λέει ότι δεν χρειαζόταν η παρηγοριά της τεκνογονίας. Παρηγοριά τώρα είναι η προσδοκία της προσωπικής αναστάσεως και κληρονομιάς της ουρανίου Βασιλείας του Θεού, που προϋποθέτουν σωφροσύνη και αρετή.

Ο Χρυσόστομος, όπως και όλοι οι Πατέρες της Εκκλησίας, δέχεται ότι η συνουσία έχει την θέση της μόνο μέσα στον γάμο και όχι έξω από αυτόν. Όσοι υποτιμούν (βδελύσσονται) τον γάμο, κατά τον άγιο Ιωάννη, κάνουν έργο «σατανικόν» και «απάνθρωπον», και περιφρονούν το δώρο του Θεού, την ρίζα της δικής μας γενέσεως^[8]. Σχολιάζοντας την Γένεσιν, το πρώτο βιβλίο της Π.Δ., αναφέρει ότι η «συνουσία» των συζύγων δεν είναι αρκετή για την γέννηση τέκνων. Είναι απαραίτητη η βοήθεια του Θεού, «η άνωθεν συμμαχία, που κινεί την φύση «προς γονήν». «Την γέννηση των παιδιών δεν την κάνει οπωσδήποτε ο γάμος, αλλά εκείνος ο λόγος του Θεού που λέγει ‘αυξάνεσθε και πληθύνεστε και γεμίστε την γη’. Και το βεβαιώνουν αυτό όσοι σύναψαν βέβαια γάμο αλλά δεν έγιναν πατέρες»^[9].

Ο άνθρωπος μετά την πτώση δεν έχασε το θεϊκό δώρο της ελευθερίας να επιλέγει το καλό η το κακό. Η επιθυμία πρέπει να κινείται κατά τον Χρυσόστομο μέσα σε όρια, να έχει μέτρο. Αν βγει από τα όρια τότε παρασύρει στην αμαρτία, ενώ η ίδια δεν είναι αμαρτία. Στην «αμετρία», την υπέρβαση των ορίων, στο αχαλίνωτο της επιθυμίας βρίσκεται και ο λόγος του γάμου. Με τον γάμο ο άνθρωπος μένει μέσα στα όρια και η επιθυμία δεν γίνεται αμαρτία. «Επειδή γαρ εισήλθεν η επιθυμία, εισήλθε και γάμος, την αμετρίαν εκκόπτων και πείθων μια χρήσθαι γυναικί»^[10].

Έξω από τον γάμο η επιθυμία πραγματοποιούμενη εκδηλώνεται ως πορνεία, μοιχεία η ομοφυλοφιλία.

Εάν μεταξύ των συζύγων δεν υπάρχει σωφροσύνη ο γάμος δεν είναι τίμιος. «Πως τίμιος ο γάμος»; Η απάντηση: «Ότι εν σωφροσύνη, διατηρεί τον πιστόν»^[11]. Επειδή όμως η «πύρωση της σαρκός», τα σαρκικά πάθη, είναι τόσο δυνατά που γίνονται εμπόδιο στην σωφροσύνη προβάλλει τον γάμο ως φάρμακο κατά της πορνείας. Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του που εισάγουν την ασκητική διάσταση μέσα στον γάμο. Ο γάμος δεν έχει γίνει για να ασελγούμε, ούτε να πορνεύουμε, αλλά για να σωφρονούμε^[12]. Και συνεχίζει: «Δύο λοιπόν είναι αυτά για τα οποία έχει θεσπισθεί ο γάμος, και για να σωφρονούμε και για να γινόμαστε πατέρες, και από τα δύο αυτά πρώτη είναι η αιτία της σωφροσύνης»^[13].

Ο τονισμός φυσικά της σωφροσύνης δεν αποκλείει την τεκνογονία. Η «μίξις» δόθηκε «προς παιδοποιΐαν». Τα τέκνα αποτελούν συνδετικό κρίκο, «γέφυρα» που ενώνει τους συζύγους. Με την αρετή της σωφροσύνης ο γάμος είναι γαλήνιο λιμάνι. Επικρατεί ειρήνη, ευχάριστο περιβάλλον, ομόνοια και αγάπη των συζύγων. Ο γάμος με τις βιοτικές του μέριμνες δεν είναι εμπόδιο στην άσκηση των αρετών. Φέρνει ως παράδειγμα το ζεύγος των αγίων αποστόλων Ακύλα και Πρίσκιλλας, που αν και «εργαστηρίων προειστήκεσαν και τέχνην μετεχειρίζοντο», ήταν δηλ. υπεύθυνοι στο εργαστήριο κατασκευής σκηνών τίποτε δεν τους εμπόδισε να επιδείξουν ακρίβεια στην τήρηση των εντολών του Θεού, όπως οι μοναχοί. Εάν ο γάμος εμπόδιζε την αρετή τότε φταίει ο Θεός που τον εισήγαγε. Τονίζει ο άγιος: «Μη θεωρείτε τον γάμο εμπόδιο για να ευαρεστήσετε τον Θεό… διότι εάν ο γάμος, αγαπητέ, και η ανατροφή των τέκνων θα γινόταν εμπόδιο στο δρόμο της αρετής, δεν θα τον εισήγε στην δική μας ζωή ο Δημιουργός… δεν εμποδίζει σε τίποτε στην χριστιανική μας ζωή εάν θέλουμε να αγωνιστούμε»^[14]. «Γιατί αν είμαστε άγρυπνοι, εάν νήφωμεν, ούτε ο γάμος, ούτε η ανατροφή, ούτε κάτι άλλο θα μπορέσει να μας εμποδίσει να γίνουμε ευάρεστοι στον Θεό»^[15].

Παραδέχεται όμως ότι οι κόποι και οι αγώνες που πρέπει να κάνουν για την σωτηρία τους οι έγγαμοι είναι μεγαλύτεροι από τους κόπους και τους αγώνες των μοναχών. Οι μεγαλύτεροι όμως κόποι θα αμειφθούν με «λαμπρότερους στεφάνους». Αν οι έγγαμοι δεν απορροφηθούν από το κυνήγι των υλικών αγαθών, κάνουν χρήση των αγαθών και όχι κατάχρηση, τότε ο γάμος δεν γίνεται εμπόδιο. Εμπόδιο είναι η προαίρεση του ανθρώπου, ο οποίος κάνει κατάχρηση του γάμου. «Μετά συμμετρίας τω γάμω χρω και πρώτος εν τη βασιλεία έση και πάντων απολαύσεις των αγαθών»^[16].

Γάμος, «μυστήριον μέγα»

Ο γάμος χαρακτηρίζεται «μυστήριον μέγα» από τον απόστολο Παύλο. Για πρώτη φορά βρίσκουμε εκτενέστερη ανάλυση από τον Χρυσόστομο του μυστηριακού χαρακτήρα του γάμου. Ο γάμος είναι μυστήριο της Εκκλησίας και προϋποθέτει την παρουσία του Χριστού. Τύπος της Εκκλησίας είναι ο γάμος. Όπως η Εύα προήλθε από την πλευρά του Αδάμ, ενώ κοιμόταν, έτσι και η Εκκλησία προήλθε από τον Χριστό, που ήταν νεκρός πάνω στον σταυρό. Από την λογχισμένη πλευρά του Χριστού βγήκε «αίμα και ύδωρ», από τα οποία έγινε η Εκκλησία. Στο μυστήριο του γάμου είναι παρών ο Χριστός. Πως; Με το «ύδωρ» του βαπτίσματος αναγεννώμεθα και με το «αίμα» του Χριστού δια της Θείας Ευχαριστίας τρεφόμαστε πνευματικά. Επομένως οι σύζυγοι είναι μέλη του σώματος του Χριστού. Από αυτό προκύπτει η εντολή του αποστόλου Παύλου ότι οι άνδρες έχουν υποχρέωση να αγαπούν τις γυναίκες τους «ως τα εαυτών σώματα»^[17].

«Και όχι μόνο γι’ αυτό πρέπει να αγαπάμε την γυναίκα μας, επειδή δηλαδή είναι μέλος μας και δημιουργήθηκε από μας», λέει ο άγιος Χρυσόστομος, «αλλά και επειδή ο Θεός όρισε νόμο γι’ αυτό ακριβώς το πράγμα, λέγοντας το εξής• “κάθε άνδρας θα εγκαταλείψει τον πατέρα του και την μητέρα του και θα συνδεθεί στενά με την γυναίκα του, και θα γίνουν οι δυό τους μία σάρκα”. Γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο και ο Παύλος μας διάβασε αυτόν τον νόμο, για να μας παρακινήσει από παντού προς την αγάπη αυτή»^[18].
Ο γάμος είναι μυστήριο αγάπης. Μόνο στον ενάρετο γάμο βρίσκεται η αληθινή αγάπη, η γαλήνη, η αληθινή ευτυχία, η οποία συμβαδίζει με την σωφροσύνη. Βλέποντας ο άνδρας τα πνευματικά χαρίσματα της γυναίκας του αυξάνεται η αγάπη και ο πόθος του γι’ αυτήν και δεν παρασύρεται από άλλες γυναίκες.

Ο άγιος Χρυσόστομος θέλει να λειτουργεί ο γάμος σαν λιμάνι, να μη γίνεται αφορμή ναυαγίου^[19]. Η αποχή από την σαρκική επαφή να αποφασίζεται και από τα αμφότερα μέρη. Αναφέρει σχετικά ο άγιος: «Διέταξε ο Χριστός με το στόμα του Παύλου να μη στερεί ο ένας τον άλλο, αλλά μερικές γυναίκες με την δήθεν επιθυμία της εγκράτειας απομακρύνθησαν από τους άνδρες τους, χάριν της ευλαβείας, και τους έσπρωξαν στην μοιχεία και σε βάραθρο απωλείας»^[20]. «Δεν θα στερεί ο ένας τον άλλον χωρίς συμφωνία. Τι σημαίνει αυτό; Δεν θα εγκρατεύεται, λέει ο Παύλος, η γυναίκα αν δεν το θέλει ο άνδρας. Ούτε ο άνδρας αν δεν το θέλει η γυναίκα. Για ποιό λόγο; Γιατί γεννιούνται μεγάλα κακά από αυτή την εγκράτεια• επειδή και μοιχείες και πορνείες και διάλυση οικογενειών από αυτό έγιναν. Γιατί αν έχοντας τις δικές τους γυναίκες πορνεύουν, πολύ περισσότερο αν τους την στερήσεις»^[21]. Η αδυναμία του ενός από τους συζύγους προκαλεί συνεχείς πειρασμούς, εκνευρισμούς, διαμάχες, συγκρούσεις. Χάνεται έτσι η ηρεμία, η ομόνοια και η ειρηνική συμβίωση• η άσκηση δε που επιδιώκεται είναι άχρηστη γιατί διώχνει την αγάπη. «Ποιό είναι το κέρδος της νηστείας και της εγκράτειας όταν σπάσει η αγάπη; Κανένα».

Ο γάμος είναι ένα μυστήριο• και ως γεγονός ζωής αλλά και ως τελετή στον ιερό ναό. Μετά την τελετή αυτή τα συμπόσια που συνήθως ακολουθούν, ας γίνονται, αλλά να είναι σεμνά, να προκαλούν χαρά και ευχαρίστηση χωρίς να προσβάλλεται η σωφροσύνη. Λέει ο άγιος Χρυσόστομος: «Είναι δυνατόν να κάνομε εύθυμο τον γάμο, με πλούσια τραπέζια, με ρούχα• δεν τα περιορίζω αυτά. Επιτρέπεται να ευφραινόμαστε με ρούχα, επιτρέπεται με τις παρουσίες σεβαστών ανδρών, σεβαστών γυναικών. Τα πάντα όμως πρέπει να γεμίζουν από σωφροσύνη, τα πάντα από σεμνότητα, τα πάντα από κοσμιότητα»^[22].

Ο άγιος Χρυσόστομος αντιμετωπίζοντας τα καθημερινά προβλήματα της οικογενείας της εποχής του θεωρεί ότι αυτά οφείλονται στην έλλειψη ορθών κριτηρίων στην εκλογή της η του συζύγου. Απευθύνεται στους γονείς που τότε έπαιζαν ένα σημαντικό ρόλο στην εκλογή και λέει στον πατέρα: «Όταν περιεργάζεσαι και αναζητάς υποψήφιο γαμπρό, να προσεύχεσαι• πες στον Θεό• όποιον θέλεις εσύ στείλε• ανάθεσε σ’ Αυτόν την υπόθεση, και αφού τον τίμησες μ’ αυτή την τιμή θα σε ανταμείψει. Παρακαλείτε πάντοτε τον Θεό να γίνει μεσίτης σ’ όλα τα έργα σας. Γιατί, αν ρυθμίσουμε έτσι τα ζητήματα μας, ούτε διαζύγιο θα υπάρξει ποτέ, ούτε υποψία για μοιχεία, ούτε αφορμή για ζηλοτυπία, ούτε διαμάχες και φιλονικείες, αλλά θα απολαύσουμε πολλή ειρήνη και ομόνοια• και όταν υπάρχει ομόνοια, θα ακολουθήσουν και άλλες αρετές»^[23]. Αυτή η προσευχή βέβαια μπορεί να γίνεται στις ημέρες μας από κάθε υποψήφιο που επιθυμεί να παντρευτεί.

Προϋποθέσεις για έναν επιτυχημένο γάμο

Επιτυχημένος γάμος είναι αυτός που δεν θέτει σαν βάση επιτυχίας τον πλούτο αλλά την αρετή. Ο άνδρας πρέπει να έχει ευλάβεια ψυχής, καλωσύνη, σύνεση, φόβο Θεού^[24]. Λέει ο Χρυσόστομος: «Μια νέα κόρη που είναι συνετή, ελεύθερη και καλλιεργεί την ευσέβεια, αξίζει όσο όλη η οικουμένη»^[25]. «Πολλοί που είχαν αποκτήσει μεγάλη περιουσία, τα έχασαν όλα, γιατί δεν είχαν μυαλωμένη γυναίκα ικανή να τα διατηρήσει»^[26].

Πολλοί θέλουν η γυναίκα τους να είναι όμορφη. Είναι όμως αυτό αρκετό για να επιτύχει ένας γάμος; Τονίζει ο άγιος: «Η ομορφιά του σώματος, όταν δεν συνοδεύεται από την αρετή της ψυχής, θα μπορέσει να σκλαβώσει τον άνδρα για είκοσι και τριάντα μέρες, δεν θα διαρκέσει όμως περισσότερο, αλλά αφού δείξει την κακία της, θα διαλύσει την αγάπη. Οι γυναίκες όμως που λάμπουν εξ αιτίας της ομορφιάς της ψυχής, όσο προχωρεί ο καιρός και φανερώνουν την ευγένεια της ψυχής τους, τόσο περισσότερο ελκύουν τους άνδρες τους»^[27].

Ας δούμε όμως τι λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος και για τις υποχρεώσεις των συζύγων. Απευθύνει τον λόγο κυρίως στους άνδρες. Ίσως επειδή ο ανδρικός εγωϊσμός δύσκολα δαμάζεται και πολλές φορές συμπεριφέρονται με σκληρότητα. Ο Χρυσόστομος καταδικάζει την εξάσκηση σωματικής βίας και την κακοποίηση της γυναίκας από τον άνδρα^[28], φαινόμενο που όσο και αν σας φαίνεται παράξενο, συμβαίνει και σήμερα. Αντιθέτως απαιτεί από τον άνδρα θυσιαστικό φρόνημα, μεγάλη συγχωρητικότητα και όχι απειλές και εκφοβισμό^[29]. Με την επιείκεια και την ημερότητα θα εξασφαλίζεται η βαθιά ειρήνη της οικογενείας και θα απομακρύνεται η δυσαρέσκεια και θα αυξάνεται η αφοσίωση του ενός συζύγου προς τον άλλο30. Τονίζει ο Χρυσόστομος: «Δεν υπάρχει τίποτε, τίποτε πολυτιμότερο από το να αγαπιέται κανείς τόσο πολύ από την γυναίκα του και να την αγαπάει»^[31].

Ο άγιος Χρυσόστομος αναφέρεται και σε ένα συνεκτικό στοιχείο, θεμέλιο της συζυγίας, την επικοινωνία των συζύγων. Είναι η καθημερινή αλληλεπίδραση των δύο συζύγων. Η επικοινωνία γίνεται με λόγια η χωρίς λόγια. Είναι θετική η αρνητική. Το σπουδαιότερο στοιχείο της επικοινωνίας είναι η συζήτηση. Ετυμολογικά (συν + ζητώ), δηλαδή από κοινού αναζητώ του τι πρέπει να γίνεται στα θέματα που αφορούν την κοινή ζωή και την οικογένεια. Η συζήτηση πρέπει να γίνεται με οικειότητα, αλληλοσεβασμό, σε κλίμα ελευθερίας, ισοτιμίας και αγάπης. Τότε μπορεί να βρεθεί η λύση σε περίπτωση διαφωνίας η σύγκρουσης. «Γιατί τίποτε δεν είναι πικρότερο από την μάχη που γίνεται από τον άνδρα ενάντια στην γυναίκα. Γιατί είναι πικρές, πραγματικά, οι μάχες που γίνονται ανάμεσα σε πρόσωπα που αγαπιούνται, και δείχνουν ότι όταν κανείς διχάζεται με το ίδιο του το μέλος, όπως λέγεται, αυτό πρέπει να προκαλείται από μεγάλη πικρία. Το μέρος, λοιπόν, των ανδρών είναι να αγαπούν και των γυναικών να υποχωρούν. Εάν λοιπόν καθένας συνεισφέρει το δικό του μέρος, όλα θα είναι στερεά. Και η γυναίκα γίνεται φιλική και αγαπιέται»^[32].

Η αμοιβαία εκδήλωση στοργής είναι αναγκαίο στοιχείο της συζυγικής αγάπης. Η αγάπη φανερώνεται με την τρυφερότητα, την ευγένεια, το ενδιαφέρον. Η αγάπη εκφράζεται με λόγια. Οι λέξεις είναι η τροφή των συναισθημάτων, ζωντανεύουν την αγάπη. Στα απλά καθημερινά πράγματα βρίσκεται συχνά το μυστικό της ευτυχισμένης οικογενειακής ζωής. Δυστυχώς τα ξέχασαν αυτά σήμερα οι σύζυγοι. Ξεχνούν να εκφράσουν την εκτίμηση και τον θαυμασμό τους για τα χαρίσματα, τις ικανότητες, τις προσπάθειες, τις επιτυχίες που κάνει ο καθένας στον τομέα του, ακόμη και ένα κομπλιμέντο για την εμφάνιση και το καθημερινό ντύσιμο, το καλομαγειρεμένο φαγητό. Η γυναίκα ακτινοβολεί, αυξάνει το φιλότιμό της όταν νιώθει ότι την αγαπούν. Το ίδιο συμβαίνει και στους άνδρες. Σ’ αυτούς αυξάνεται η καλή αυτοπεποίθηση. Η αγάπη συντηρείται με την επινόηση τρόπων εκδήλωσεώς της. Η ικανοποίηση των ιδιαιτέρων επιθυμιών και η ανοχή των αδυναμιών του άλλου βοηθούν την συνοχή των συζύγων.

Ο άγιος Χρυσόστομος με τον τονισμό της αγάπης λέει στην ουσία ότι οι σύζυγοι πρέπει να μάθουν να συγχωρούν και να ανέχονται. Ο πιο ώριμος από τους δυό πρέπει να κάνει το πρώτο βήμα. Μέσα στον γάμο δεν έχει σημασία ποιός έκανε ένα λάθος η γιατί το έκανε. Εκείνο που είναι ζητούμενο, είναι ποιός είναι ο πιο γρήγορος τρόπος για να διορθωθεί η κατάσταση. «Να ανεχόμαστε, λέει ο άγιος, ο ένας τον άλλο με αγάπη. Πως είναι δυνατόν να ανέχεσαι αν είσαι οργίλος και κακόγλωσσος; Πες τον τρόπο: Με αγάπη. Αν δεν ανέχεσαι τον πλησίον, πως θα σε ανεχθεί ο Θεός; Αν συ δεν υποφέρεις αυτόν που είναι σύνδουλος σου, πως θα σε ανεχθεί εσένα ο Κύριος»^[33];

Με την αγάπη προλαμβάνεται η αποξένωση των συζύγων και η νέκρωση της σχέσης, που συνήθως έρχεται με την πάροδο του χρόνου, την κόπωση και την αδιαφορία. Τότε μιλούμε για συμβατικό γάμο. Ο άγιος Ιωάννης γνωρίζει ότι ο τρόπος της επικοινωνίας είναι αναγκαίος για να προλαμβάνονται οι συγκρούσεις. Αυτό εξαρτάται από το τι θα πει και το πως θα μιλήσει κάποιος.

Στο ερώτημα: «Τι λοιπόν πρέπει να της πω;» δίνει την παρακάτω απάντηση.  Ακούστε με προσοχή τις συμβουλές του:
«Λόγια αγάπης να της λες… Εγώ από όλα, την δική σου αγάπη προτιμώ και τίποτε δεν μου είναι οδυνηρό, όσο το να βρεθώ σε διάσταση μαζί σου. Κι’ αν όλα χρειαστεί να τα χάσω, κι’ αν στους εσχάτους βρεθώ κινδύνους, ο,τιδήποτε κι’ αν πάθω, όλα μου είναι υποφερτά, όσο εσύ μου είσαι καλά. Και τα παιδιά τότε μου είναι πολύ αγαπητά, εφ’ όσον εσύ με συμπαθείς. Όλα δικά σου είναι. Αυτό με συμβουλεύει ο Παύλος λέγοντας ότι ο άνδρας δεν εξουσιάζει το σώμα του, αλλά η γυναίκα του. Κι αν δεν έχω εγώ εξουσία στο σώμα μου, αλλά εσύ, πόσο μάλλον δικά σου είναι όλα τα άλλα». Και συνεχίζει: «Ποτέ να μη μιλάς με πεζό τρόπο, αλλά με φιλοφροσύνη, με τιμή, με αγάπη πολλή. Νά την τιμάς, και δεν θα βρεθεί στην ανάγκη να ζητήσει την τιμή από τους άλλους. Να την προτιμάς από όλους για όλα, για την ομορφιά, για την σύνεση της, και να την επαινείς. Να κάνεις φανερό ότι σε αρέσει η συντροφιά της και ότι προτιμάς να μένεις στο σπίτι για να είσαι μαζί της, από το νά βγαίνεις στην αγορά. Από όλους τους φίλους να την προτιμάς, και από τα παιδιά που σου χάρισε ακόμα, κι αυτά εξ αιτίας της να τα αγαπάς»^[34].

Πόσο καλά επικοινωνείτε; Μιλάτε μεταξύ σας; Μοιράζεστε τις σκέψεις σας; Τι πράξεις κάνετε για την καθημερινή επικοινωνία σας; Αφιερώνετε χρόνο, από αυτό που απόμεινε, για να είστε μαζί και να μιλήσετε ήρεμα; Η μήπως αδιαφορείτε για τα ενδιαφέροντα και τα προβλήματα του άλλου και αφήνετε ανεξέλεγκτη τη γλώσσα σας; Αυτό δεν είναι το συμπέρασμα του παραπάνω κειμένου που ακούσαμε;

Η διαπαιδαγώγηση των παιδιών

Ένα κομμάτι της οικογενείας που συγκινούσε ιδιαίτερα τον άγιο Χρυσόστομο ήταν τα παιδιά και οι νέοι. Για την καλή η κακή πνευματική στάθμη της νεολαίας έχουν ευθύνη οι μεγαλύτεροι. Μέσα στο περιβάλλον των μεγαλυτέρων ζουν, αναπτύσσονται και διαμορφώνονται οι νέοι.

Ο Χρυσόστομος έχει ανυπέρβλητες περιγραφές και αναλύσεις της καταστάσεως της νεολαίας της εποχής του. Αναφέρει: «Η νεότητα είναι μια δύσκολη ηλικία, που είναι ασταθής, που εξαπατάται εύκολα, επιρρεπής στην πτώση και που απαιτεί πολύ δυνατά χαλινάρια»^[35]. «Η νεότητα είναι άγριο πράγμα… μοιάζει με άλογο αδάμαστο και θηρίο ατίθασο»^[36]. Είναι φωτιά που μεταδίδεται εύκολα και καίει τα πάντα. Μοιάζει με πέλαγος τρικυμιώδες, λόγω της απερισκεψίας και της φυσικής αστάθειας, που την διακρίνει. Υπάρχουν άνθρωποι, που κάνουν ασχήμιες χειρότερες από εκείνες των άγριων γαϊδουριών, ζώντας σαν μέσα στην έρημο και κλωτσώντας^[37]. Σ’ αυτή την κατάσταση βρίσκεται η πλειοψηφία των νέων. Γι’ αυτό και φώναζε ο άγιος: Πρώτη φροντίδα μας η οικογένεια, τα παιδιά. «Πάντα ημίν δεύτερα έστω της προνοίας των παίδων»^[38].

Κατά τον Χρυσόστομο γονέας δεν είναι αυτός που έφερε παιδιά στον κόσμο, αλλά εκείνος που κουράστηκε να τα αναθρέψει. Όχι το «τεκνοποιείν» αλλά το «τεκνοτροφείν» κάνει τον γονέα. «Γιατί δεν κάνει έναν άνθρωπο πατέρα το γεγονός και μόνο ότι συνετέλεσε να γεννηθεί παιδί, αλλά το να το διαπαιδαγωγήσει σωστά»^[39]. Και τότε ακούονταν παράπονα για την ανησυχητική πορεία των νέων – ανυπακοή, επανάσταση, θράσος, ασέβεια, αναρχία. Βέβαια, πόσο ανησυχητική είναι η κατάσταση σήμερα, που η αμαρτία έχει τεράστια κοινωνική αποδοχή, έχει σχεδόν νομιμοποιηθεί και οι προκλήσεις της είναι πιο έντονες στους ασταθείς νέους! Ο Χρυσόστομος αποδίδει την κατάσταση στην έλλειψη φροντίδας των μεγαλυτέρων και στην ελλιπή αγωγή. «Η αιτία της ανατροπής των πάντων, είναι ότι δεν φροντίζουμε τα δικά μας παιδιά. Φροντίζουμε για τα σώματα τους, περιφρονούμε όμως την αγωγή της ψυχής τους». Ρωτά, ελέγχοντας ο Χρυσόστομος. «Θέλεις παιδί υπάκουο; Από τα πρώτα βήματά του ανάθρεψέ το εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου». Αν δείχναμε το ίδιο ενδιαφέρον για την πνευματική αγωγή των παιδιών με εκείνο που δείχνουμε για την άλλη κατάρτισή τους θα προλαμβάναμε πολλά κακά.

Το κτίσιμο του χαρακτήρα του παιδιού γίνεται από τους γονείς. Χρειάζονται και οι έλεγχοι, αλλά με διάκριση. Έτσι μπορεί το παιδί να τους αφομοιώσει και να αποκτήσει την απαραίτητη εσωτερική δομή που θα επιτρέψει την ανάπτυξη και ολοκλήρωση της προσωπικότητάς του. Λέγει ο άγιος Ιωάννης: «Όταν ένας πατέρας κάποιου πάρα πολύ μαλθακού παιδιού, αν είναι άρρωστο του δίνει γλυκίσματα και δροσιστικά και μόνο ο,τι το ευχαριστεί, τίποτε όμως απ’αυτά που χρειάζονται για την αρρώστια του• και όταν μετά ο γιατρός τον ελέγξει, απολογείται λέγοντας: “Τι μπορώ να κάνω; Δεν μπορώ να βλέπω το παιδί να κλαίει”. Φτωχέ και άθλιε και προδότη! Γιατί μόνο πατέρα δεν μπορώ να τον ονομάσω έναν τέτοιο• πόσο καλύτερα θα ήταν για σένα, στενοχωρώντας το παιδί για λίγο να το κάνεις υγιές για πάντα, παρά να κάνεις αυτή την σύντομη ευχαρίστηση το θεμέλιο μιας διαρκούς λύπης»^[40]. Με την ικανοποίηση κάθε επιθυμίας του παιδιού το κάνουμε εγωκεντρικό• και με ένα τέτοιο χαρακτήρα θα δυστυχήσει μέσα στον κόσμο. Τονίζει ο άγιος: «Σαν τους γλύπτες να καταβάλλετε κάθε προσπάθεια ώστε να κάνετε τα παιδιά σας θαυμάσια αγάλματα που να μοιάζουν με τον Θεό. Θα γίνουν δε, αν αφαιρείτε απ αὐτά κάθε περιττό, αν προσθέτετε ο,τι πρέπει, και κάθε μέρα τα επιθεωρείτε για να δείτε ποιό φυσικό ελάττωμα έχουν για να το εξαλείψετε»^[41].

Οι καλοί παιδαγωγοί ενεργούν όπως οι γεωργοί, οι οποίοι κλαδεύουν μερικά φυτά και άλλα τα αφήνουν να μεγαλώσουν. Μερικές φορές τιμωρούν την κακότητα, ενώ ενθαρρύνουν και προάγουν το καλό^[42]. Εκείνος που δέχεται την παρατήρηση και την επίπληξη πρέπει να καταλάβει ότι εκείνος που τον επιπλήττει το κάνει με αγάπη και όχι για να τον λυπήσει. Τότε δέχεται τα λόγια, όχι σαν να προέρχονται από οργή αλλά από φροντίδα ενός πατέρα που ανησυχεί. Συμβουλεύει ο άγιος: «Να το τιμωρείς (το παιδί), άλλοτε κοιτάζοντάς το με αυστηρό βλέμμα, άλλοτε λέγοντας του πικρά και υποτιμητικά λόγια και άλλοτε με καλά λόγια και υποσχέσεις… Να υπάρχουν απειλές αλλά να μην πραγματοποιούνται. Το ότι όμως είναι απειλές να μην το αντιλαμβάνεται το παιδί. Η απειλή τότε έχει αποτέλεσμα όταν το παιδί πιστεύει ότι θα πραγματοποιηθεί. Γιατί αν το παιδί που έκανε σφάλμα καταλάβει ότι το απειλείς χωρίς να το τιμωρείς, θα αδιαφορεί. Ας περιμένει να τιμωρηθεί, χωρίς όμως να τιμωρείται, για να μη χάσει τον φόβο της τιμωρίας»^[43]. «Αυτό είναι ακριβώς το χαρακτηριστικό του παιδαγωγού να μη βιάζεται να τιμωρήσει, αλλά να επιδιώκει την διόρθωση και να είναι επιφυλακτικός να επιβάλει τιμωρία»^[44].

Ο Χρυσόστομος θεωρεί αντιπαιδαγωγικό να εκπαιδεύσουμε το παιδί να απωθεί και να αρνείται την οργή του. Πρέπει να του διδάξουμε τρόπους να διοχετεύει δημιουργικά τον θυμό του. Λέει στους γονείς: «Ας έλθουμε στην πολύ κυρίαρχη ψυχική λειτουργία, τον θυμό. Αυτόν δεν πρέπει ούτε να τον εκριζώνουμε εντελώς από το παιδί, ούτε να του επιτρέψουμε να τον χρησιμοποιεί οπουδήποτε αδιακρίτως. Πρέπει να παιδαγωγήσουμε τους νέους με τέτοιο τρόπο από μικρή ηλικία, ώστε όταν αδικούνται αυτοί οι ίδιοι, να υπομένουν και να μην οργίζονται, όταν δε βλέπουν άλλον να αδικείται να επεμβαίνουν με θάρρος και να τον υπερασπίζονται με τα κατάλληλα μέσα»^[45]. Πρέπει να εξασκηθεί το παιδί να μην είναι ευέξαπτο και να μπορεί να δεχθεί κάποια απογοήτευση η ματαίωση κάποιας επιθυμίας του, χωρίς να οργίζεται. Όταν το παιδί μάθει να υπομένει μικροζημιές και απογοητεύσεις, θα μπορέσει αργότερα να υπομείνει τις μεγαλύτερες αν επιτρέψει ο Θεός^[46].

Είναι απαραίτητο να προσφέρουμε στο παιδί αβλαβείς διασκεδάσεις και ψυχαγωγία, να το οδηγούμε σε ενάρετους ανθρώπους, να του δείχνουμε τις ομορφιές της φύσεως και της τέχνης και να του δίνουμε κάποια ελευθερία κινήσεως, αφού του πούμε ότι τα άσεμνα και χυδαία θεάματα δεν έχουν καμμιά αξία. «Όταν του τα λέμε όλα αυτά» λέει ο άγιος Πατέρας μας «πρέπει να του δίνουμε πολλά φιλιά και να το αγγαλιάζουμε σφιχτά, για να του δείξουμε την μεγάλη μας αγάπη»^[47].

Η πνευματική ανάπτυξη του παιδιού πρέπει να είναι η κύρια φροντίδα των γονέων. Πρέπει να μη μαθαίνουν μόνο γράμματα και τέχνες για να αποκτήσουν χρήματα αλλά να ανατρέφονται «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου». Ο άγιος Χρυσόστομος τονίζει: «Δεν σου λέω να κρατήσεις το παιδί σου ανύπαντρο και να το στείλεις στην έρημο η να το αναγκάσεις να γίνει μοναχός. Όχι δε σου το λέω αυτό. Βέβαια θα το ήθελα και θα ευχόμουν όλοι να δεχθούν να γίνουν μοναχοί. Αλλ’ επειδή φαίνεται βαρύ, δεν επιμένω. Ανάθρεψε, λοιπόν, έναν αθλητή του Χριστού και μάθε τον και σαν άνθρωπος του κόσμου να είναι ευσεβής από μικρός»^[48].

Για την αξία του παραδείγματος των μεγαλυτέρων αφιερώνει πολλές σελίδες ο Χρυσόστομος. «Σε όποιο έδαφος τοποθετηθεί το φυτό, τέτοιο καρπό παράγει»^[49]. «Πως θα μπορέσεις να διορθώσεις τον γιο σου, να δώσεις τις πρέπουσες συμβουλές σε άλλον που είναι αμελής, αφού συ ο ίδιος, που βρίσκεσαι σε προχωρημένα γηρατειά, κάνεις τέτοιες ασχήμιες; Αυτά τα λέω και επικρίνω τους ηλικιωμένους, όχι για να απαλλάξω από κάθε κατηγορία και μομφή τους νέους, αλλά μέσω των πρώτων να προφυλάξω τους δεύτερους»^[50]. «Πως λοιπόν ο πατέρας θα μάθει στους άλλους να συγκρατούν αυτό το πάθος τους, την αυθάδεια και την οργή, όταν ο ίδιος δεν έχει μάθει να συγκρατείται»^[51]. «Μάλλον εμείς πρέπει να έχουμε παιδαγωγούς και όχι εκείνα, δηλαδή τα παιδιά, αφού τα λάθη τους δεν μπορούν να είναι μεγάλα, ενώ τα δικά μας είναι πάρα πολύ μεγάλα»^[52]. «Όλη η κακία των παιδιών μας προέρχεται από την δική μας αμέλεια και επειδή δεν τα οδηγούμε απ’ την αρχή και από την μικρή ηλικία στον δρόμο της ευσεβείας»^[53].

Όταν καταφεύγει κανείς στον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, διαπιστώνει την πληρότητα της σκέψεως του και την επικαιρότητά του. Ο λόγος του είναι διαχρονικός. Δεν αφήνει καμμία πτυχή της ανθρώπινης ψυχής ανεξερεύνητη. Γνωρίζει σε βάθος το νόημα της υπάρξεως του ανθρώπου. Μπορεί βέβαια λόγω της χρονικής αποστάσεως που μας χωρίζει, οι απαντήσεις του να γίνονται δεκτές υπό ορισμένες προϋποθέσεις. Το πνεύμα τους όμως είναι πάντα επίκαιρο και σύγχρονο. Επειδή βάζει στο κέντρο των σκέψεων του τον Χριστό, είναι δηλαδή Χριστοκεντρικός, γι’ αυτό και υπερβαίνει τον χρόνο. Προσφέρει στην ουσία, λόγω του Αγίου Πνεύματος που κατοικεί μέσα του και τον φωτίζει, τον λόγο του Ευαγγελίου στην εποχή του. Πάντα όταν τον διαβάζουμε έχει κάτι να πει για τα προβλήματα της εποχής του, που φαίνεται ότι είναι και δικά μας σημερινά προβλήματα.
Η εποχή μας μπορεί να τον θεωρήσει απαιτητικό και ίσως βαρετό. Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι αυτά που λέει δεν εφαρμόζονται σήμερα. Και στην εποχή του υπήρχαν τέτοιες φωνές. «Δεν θα κάνουμε τα παιδιά μας καλογήρους», φώναζαν μερικοί γονείς. Ο Χρυσόστομος με ιερό πάθος τους αποστόμωνε από το βήμα. «Δεν είναι ανάγκη να γίνουν μοναχοί• κάντε τους καλούς Χριστιανούς»^[54].

Σήμερα στην εποχή της κρίσεως των θεσμών και αξιών, στην εποχή της αρνήσεως των πάντων πολεμείται πολύ ο θεσμός της οικογενείας. Στην Βόρεια Ευρώπη σχεδόν διαλύθηκε. Οι γάμοι γίνονται μόνο για εθιμοτυπικούς, φολκλορικούς λόγους, για να βγουν φωτογραφίες, να γίνουν τραπέζια. Πολλοί από αυτούς διαρκούν για έξι μήνες, ένα έτος. Επώνυμοι καλλιτέχνες δεν δηλώνουν μόνο ότι δεν θέλουν να δημιουργήσουν οικογένεια, αλλά και ότι έχουν ως στόχο την διάλυση της οικογενείας. Αυτοί είναι τα πρότυπα της σημερινής νεολαίας.

Προβλήματα και κρίσεις στις αξίες, στους θεσμούς, στην κοινωνία, στο υπαρκτικό επίπεδο αντιμετωπίζει ο Νεοέλληνας όταν εκουσίως αποκόπτεται από την Ορθόδοξη Παράδοση. Αυτή η παράδοση για τον ορθόδοξο Έλληνα είναι βαρύτιμη, είναι ανεκτίμητη, είναι προγονική. Γι’ αυτό και όποιος την απορρίπτει, απορρίπτει ουσιαστικά το οντολογικό του είναι και βιώνει μία μεγάλη κρίση αυτοσυνειδησίας.
Μόνο αυτός που εναρμονίζεται και ζει την Ορθόδοξη Παράδοση σύμφωνα με τις υποθήκες των αγίων μας, με τις εντολές του Χριστού, είναι η ώριμη προσωπικότητα που δεν μπορεί να κλονισθεί από οποιαδήποτε θλίψη και κρίση. Ζει την εν Χριστώ ζωή πέρα από κάθε ηθικισμό και καθηκοντολογία. Ζει εν Χριστώ 24 ώρες το 24ωρο. Ζει εν Θεώ μέσα στην καθημερινότητα, στην οικογένεια, στην εργασία, στην κοινωνία.

Εμείς ως Αγιορείτες πονούμε και ανησυχούμε πολύ για την πορεία της οικογενείας σήμερα. Αποτελεί καθημερινό αίτημα των ταπεινών προσευχών μας η κατά Χριστόν ευόδωση, η διατήρηση της ευλογίας του Θεού στην οικογένεια. Μπορεί ο Θεός να μας έδωσε την ευλογία Του να ζήσουμε εκτός κόσμου, να μην δημιουργήσουμε οικογένεια, αλλά και εμείς προήλθαμε από οικογένεια. Επιπλέον ως πνευματικοί, που έχουμε τα κλειδιά των καρδιών των ανθρώπων, βλέπουμε ότι πολλοί νέοι έχουν πλήρη άγνοια για τα θέματα της πίστεώς μας και παράλληλα αντιμετωπίζουν την ζωή με μεγάλη επιπολαιότητα. Και μας γεννάται το ερώτημα. Πως αυτοί οι άνθρωποι θα κάνουν αύριο σωστή οικογένεια; Τι θα πουν στα παιδιά τους αφού οι ίδιοι είναι τελείως κενοί;

Δυστυχώς σήμερα στον κόσμο κυριαρχεί μία ουμανιστική θεώρηση της ζωής, που έχει ως στόχο την ανθρώπινη ευδαιμονία. Πολλοί διδάσκουν ότι πρέπει να γίνουμε καλοί άνθρωποι και αυτό θα φέρει την ειρήνη και την ευτυχία. Αυτό όμως ουσιαστικά δεν είναι τίποτα. Αν δεν γίνουμε Χαριτωμένοι άνθρωποι, δηλαδή δοχεία της θείας Χάριτος, «εποιήσαμεν ουδέν».

Πρέπει να αποστραφούμε τον στείρο και ψυχρό ηθικισμό, που οδηγεί στην τυπολατρεία και να αγωνιστούμε σύμφωνα με τις υποθήκες των Πατέρων της Εκκλησίας μας για την κατάκτηση του αγιασμού, της «υιοθεσίας», που αποτελεί την ύψιστη τιμή για την ανθρώπινη φύση. Και αυτό μπορεί να επιτευχθεί και μέσα στον κόσμο και μέσα στην οικογένεια. Υπεύθυνα γράφουμε ότι γνωρίζουμε ανθρώπους οικογενειάρχες που έχουν Χάρη Θεού που δεν την έχουν μοναχοί, γιατί αγωνίζονται σωστά και ζουν θεάρεστα, με τον τρόπο που υποδείκνυε και ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος στους χριστιανούς της εποχής του.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Εγκώμιον εις Μάξιμον, PG 51, 229. Οι παραπομπές στα έργα του αγίου Χρυσοστόμου θα γίνονται στην έκδοση της Ελληνικής Πατρολογίας του Migne (PG) η στην έκδοση «Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας» (ΕΠΕ).
2. Εις την Γένεσιν, Ομιλία 15, ΕΠΕ, τ. 2, σ. 392.
3. Bλ. Εις την Γένεσιν, Ομιλία 17, PG 53, 153.
4. Βλ. Περί Παρθενίας 15, PG 48, 545.
5. Εις το αποστολικόν ρητόν «Δια τας πορνείας έκαστος την εαυτού γυναίκα εχέτω», PG 51, 215.
6. Εις το κατά Ιωάννην, Ομιλία 19, EΠΕ, τ. 12, σ. 801-803.
7. Εις την Γένεσιν, Ομιλία 38, PG 53, 353.
8. Bλ. Εις Κολoσσαείς, Ομιλία 12, PG 62, 386.
9. Εις το αποστολικόν ρητόν «Δια τας πορνείας έκαστος την εαυτού γυναίκα εχέτω», PG 51, 213.
10. Ο.π.
11. Εις Εβραίους, Ομιλία 33, PG 63, 227.
12. Βλ. Εις το αποστολικόν ρητόν «Δια τας πορνείας έκαστος την εαυτού γυναίκα εχέτω», PG 51, 213.
13. Βλ. ο.π.
14. Εις Γένεσιν, Ομιλία 21, PG 53, 180.
15. Ο.π.
16. Εις την Προς Εβραίους, Ομιλία 7, PG 63, 68.
17. Βλ. Εγκώμιον εις Μάξιμον, EΠΕ, τ. 27, σ. 168-169.
18. Βλ. Εγκώμιον εις Μάξιμον, EΠΕ, τ. 27, σ. 170-171.
19. Βλ. Περί παρθενίας, ΕΠΕ, τ. 29, σ. 472.
20. Βλ. Εις το κατά Ματθαίον, Ομιλία 86, PG 58, 768.
21. Εις την Προς Α Κορινθίους, Ομιλία 19, PG 61, 152.
22. Εις Κολoσσαείς, Ομιλία 12, EΠΕ, τ. 22, σ. 339.
23. Εις τον Μάξιμον, EΠΕ, τ. 27, σ. 208.
24. Βλ. Εις Κολoσσαείς, Ομιλία 12, EΠΕ, τ. 22 σ. 348-350.
25. Εις Εβραίους, Ομιλία 20, EΠΕ, τ. 21, σ. 236.
26. Εις Β Θεσσαλονικεῖς, Ομιλία 5, EΠΕ, τ. 23, σ. 112.
27. Λόγος εν ταις Καλένδαις, EΠΕ, τ. 31, σ. 490.
28. Εις Εφεσίους, Ομιλία 20, EΠΕ, τ. 21, σ. 228.
29. Βλ. Εις Εφεσίους, Ομιλία 20, EΠΕ, τ. 21, σ. 198-200.
30. Βλ. Εις Γένεσιν, Ομιλία 38, EΠΕ, τ. 3, σ. 604.
31. Βλ. Εις Πράξεις, Ομιλία 49, ΕΠΕ, τ. 16Β, σ. 124.
32. Προς Κολoσσαείς, Ομιλία 10, PG 62, 365-366.
33. Προς Εφεσίους, Ομιλία 9, PG 62, 72.
34. Προς Εφεσίους, Ομιλία 20, PG 62, 147.
35. Eις τους ανδριάντας, Ομιλία 1, PG 49, 21.
36. Εις την Προς Α Τιμόθεον, Ομιλία 9, PG 62, 546.
37. Εις το Κατά Ματθαίον, Ομιλία 59, ΕΠΕ, τ. 12, σ. 186.
38. Προς Εφεσίους, Ομιλία 21, PG 62, 151.
39. Λόγος περί της Άννης, Ομιλία 1, PG 54, 636.
40. Eις Πράξεις, Ομιλία 30, PG 60, 226.
41. Ιωάννου Χρυσοστόμου, Περί κενοδοξίας και ανατροφής των τέκνων, «Τα Άπαντα των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων», εκδ. Πάπυρος, τ. 85, σ. 40.
42. Βλ. Εις την Προς Β Κορινθίους, Ομιλία 15, PG 61, 508.
43. Περί κενοδοξίας και ανατροφής των τέκνων, ο.π., σ. 50.
44. Εις την Προς Β Κορινθίους, Ομιλία 21, PG 61, 542.
45. Περί κενοδοξίας και ανατροφής των τέκνων, ο.π., σ. 78.
46. Περί κενοδοξίας και ανατροφής των τέκνων, ο.π., σ. 86.
47. Περί κενοδοξίας και ανατροφής των τέκνων, ο.π., σ. 88.
48. Εις το Κατά Ιωάννην, Ομιλία 30, PG 59, 175.
49. Εις Κολoσσαείς, Ομιλία 9, EΠΕ, τ. 22, σ. 266.
50. Λόγος περί της Άννης, Ομιλία 1, PG 54, 661.
51. Εις την Προς Τίτον, Ομιλία 2, PG 62, 672.
52. Eις Πράξεις, Ομιλία 42, PG 60, 302.
53. Eις το «χήρα καταλεγέσθω μη ελάττων ετών εξήκοντα…», PG 51, 330.
54. Προς Εφεσίους, Ομιλία 21, ΕΠΕ, τ. 21, σ. 250.

Πηγή: Αντέχουμε...

Οπως αναφέρουν διπλωματικές πηγές, η πρακτική αυτή είναι συνήθης και κάθε χρόνο την ίδια περίοδο τα τελευταία χρόνια, η Τουρκία φροντίζει με αυτό τον τρόπο να επαναλάβει τις διεκδικήσεις της. Οι «εορταστικές» NOTAM αποτελούν έναν πολύ ευκρινή και προσβάσιμο, σχεδόν παγκοσμίως, τρόπο για την παρουσίαση της τουρκικής ατζέντας στο Αιγαίο.

Θεοφάνεια 2016 μεσημέρι. Δεν το πολυπίστεψα όταν το άκουσα στις ειδήσεις. Θα τελεστούν φέτος τα Θεοφάνεια στη Σμύρνη! Θα γίνει ο αγιασμός των υδάτων στην παραλία της πόλης! Πού; Πότε; Πώς;

Στην προκυμαία της Σμύρνης; Εκεί στις ακτές της Ομηρικής Ιωνίας; Στο χωροχρονικό σύμβολο του μαρτυρικού ελληνισμού; 94 χρόνια μετά…;

Μα δεν μπορεί. Ούτε καν το έχουν διανοηθεί ποτέ να το επιτρέψουν οι ...άσπονδοι γείτονες. Πού; Στην πόλη εκείνη που σταμάτησε ο ιστορικός χρόνος το Σεπτέμβριο του ’22; Εκεί που ακόμη μυρίζει αίμα η στάχτη των 46 (γεμάτων από Έλληνες) εκκλησιών που κάηκαν; Εκεί που θαρρείς πως και η βοή του αέρα διηγείται τη φρικωδία των κεμαλικών, και αναπαράγει τους γόους των δεκάδων χιλιάδων σφαγμένων και ατιμασμένων προγόνων μας; Δίπλα στη θάλασσα εκείνη, που κοκκίνησε απ’ το αίμα των τουφεκισμένων, που κρατά ακόμη στα σπλάχνα της – σαν ιερό φυλαχτό –  υπολείμματα των πνιγμένων μανάδων και βρεφών;

Δεν τα είχα διαβάσει μόνο όλα αυτά… Πιότερο τα κρατώ στα φυλλοκάρδια μου, από τις ματωμένες μνήμες, τις ολοζώντανες διηγήσεις της μικρασιάτισσας γιαγιάς μου…

Άνοιξα εμβρόντητος το διαδίκτυο, έψαξα στα γρήγορα δυο – τρεις ιστοσελίδες μήπως και ήταν πρωτοχρονιάτικο ευτράπελο, μήπως απλά εκφραζόταν θεωρητικά η επιθυμία, στο πλαίσιο κάποιας πολιτικής αβρότητας, για να συμβεί κάτι στο πολύ απώτερο μέλλον ή μήπως επρόκειτο για ενδόμυχη εθνική προσδοκία, εκζήτηση, ίσως απαίτηση…

Κι όμως παντού διαμηνυόταν πιστοποιημένη η είδηση… Άνοιξα την τηλεόραση και περίμενα να δω, ιδίοις όμμασι, το παράδοξο συμβάν…

Δεν άργησε να εμφανιστεί στην οθόνη το πλήθος των ανθρώπων που συνέρρεαν σιγά σιγά στο λιμάνι της ένδοξης μικρασιατικής μεγαλόπολης. Δειλά δειλά γέμιζε η προβλήτα. Στη αρχή, καμιά πενηνταριά. Αργότερα διακόσιοι, τριακόσιοι.  Μπροστάρης ο συγκινημένος π. Κύριλλος, η ψυχή αυτής της προσπάθειας, όπως μάθαμε εκ των υστέρων. Με  στεντόρεια φωνή παιάνιζε το «Εν Ιορδάνη …», ενώ με την επιβλητική απλότητα των κινήσεών του υποδήλωνε τα συγκλονιστικά βιώματα που τον συνείχαν. Ζούσε την κάθε στιγμή αυτής της τελετής με μια αίσθηση ζωντανής ιστορικής συνέχειας, στιγμές που πίστευες ότι εκτείνονται στην αιωνιότητα.  «Ex hoc momento pendet aeternitas» , που έλεγαν και οι Λατίνοι...

Παρακολουθούσα με συναισθηματική ένταση την ακολουθία. Οι αισθήσεις μου κατέγραφαν το παρόν, αλλά ο νους, οι εικόνες, τα συναισθήματα με γύριζαν στο παρελθόν, σε δακρυσμένα λόγια που είχαν σταλάξει κόμπος - κόμπος στην παιδική μου ψυχή, πριν χρόνια.

Και ξαφνικά… Δεν ξέρω τι έγινε. Αλλά μέσα εκεί στο θερμό και ευσυγκίνητο πλήθος, που συνωστιζόταν για να δει τη στιγμή της κατάδυσης του Σταυρού στη θάλασσα, μια λεπτή κοριτσίστικη φιγούρα ένιωσα να κινείται. Καχεκτική, με πελιδνό προσωπάκι και ωχρά χείλη, με μια σφραγίδα πόνου ανεξίτηλη, καταμεσής στο μέτωπο. Σφιχτοδεμένο πάνω της ένα μισολιωμένο πανωφόρι, ίσα ίσα να τυλίγει ότι είχε απομείνει στο 13χρονο σώμα της από το σαράκι της δολοφονικής μικρασιατικής γρίπης…

Ένιωσα ρεύμα να με διαπερνά. Τινάχτηκα από το κάθισμα. Ανοιγόκλεισα τα μάτια. Χρειάστηκα μερικά δευτερόλεπτα ώσπου να συνειδητοποιήσω και να αποδεχθώ τον ψυχικό μου συνειρμό. Αισθήσεις και μνήμες, παρόν και παρελθόν είχαν γίνει πια ένα.

Ήταν η γιαγιά μου. Βρισκόταν εκεί,  Αναζήτησα εναγωνίως το βλέμμα της. Σκυφτή, με την έμφυτη παιδική της συστολή, περπατούσε σφίγγοντας πάνω της τα τριμμένα παλιόρουχα. Με την αραχνοϋφαντη σιλουέτα της ελισσόταν σιωπηλά ανάμεσα στον κόσμο. Έδειχνε να τους κοιτά απορημένη. Μάλλον η ίδια έμενε απαρατήρητη. Φτάνοντας στην άκρη της προκυμαίας σταμάτησε. Και τότε μόνο σήκωσε τα μάτια… Πως πω Θεέ μου! Κατακόκκινα απ΄ τον πυρετό. Και μια σκιά θανάτου κατέβαινε από τα βλέφαρα. Ήταν που μόλις είχε δει σκοτωμένους τους γονείς της και τα έξι αδέλφια της από το μαχαίρι των Νεότουρκων; Ήταν που οσφραινόταν την οσμή του θανάτου να την κυκλώνει ολούθε; Δεν ξέρω…

Πάντως, ατένιζε ακίνητη για ώρα την απλωμένη θάλασσα. Άκουγε τους ντόπιους Σμυρνιούς (όσοι απέμειναν, φύτρα των δοξασμένων καιρών)  αλλά και αρκετούς  ξένους, να σιγοψάλλουν τους χαρμόσυνους ύμνους, και έδειχνε να ηρεμεί, και να γλυκαίνει. Το σύννεφο της θλίψης διαλυόταν. Τα μάτια της όμως παρέμεναν πάντα βυθισμένα σαν άγκυρες εκεί στη αγαπημένη της θάλασσα. Φαινόταν να έψαχναν εναγωνίως προσφιλή πρόσωπα. Ψαχούλευαν θαρρείς το κύμα για να αναστήσουν αγάπες και όνειρα.

Εκείνη τη στιγμή έπεσαν στη θάλασσα 5 – 6 ψυχωμένοι νεαροί για το Σταυρό. Ανάμεσά τους και ένας πιο ηλικιωμένος, Ίμβριος, που είχε πολύχρονη λαχτάρα και καημό να κολυμπήσει μια τέτοια μέρα στα πάτρια νερά και ν’ ασπαστεί το σύμβολο της ορθόδοξης ρωμιοσύνης.

Ο Σταυρός περνώντας από τα χέρια των κολυμβητών έφτασε στα χέρια του ιερέα. Ύστερα από λίγο, ένα λιτό στεφάνι από άνθη έφευγε από τα ίδια χέρια για να σμίξει με την πολύπαθη Σμυρνιώτικη θάλασσα.  Ακούστηκε σπασμένη, σχεδόν απόκοσμη η φωνή του π. Κύριλλου: «Για τους προγόνους μας»!

Και συμπλήρωσε: «Ενώνονται σήμερα οι σταγόνες από τον αγιασμό της Σμύρνης μαζί με τα δάκρυα αλλά και την χαρά των πρόγονων μας»…

Αυτή η φωνή και η διάπυρη ευχή  αισθάνθηκα να διαπέρασε την αχλύ των 94 χρόνων και να έφτασε στις κοιμισμένες και διψασμένες για δικαιοσύνη καρδιές των οικτρώς αναιρεθέντων εν Μικρασία προπατόρων μας…

Αίφνης, τα μάτια της παιδούλας – γιαγιάς μου, στο άκουσμα αυτών των λόγων, στράφηκαν σε μένα. Εκεί μέσα από την οθόνη της τηλεόρασης. Λες και ξεκόλλησε από τις αιματοβαμμένες σελίδες της ιστορίας και διακτινίστηκε  στο ιλαρό παρόν της εόρτιας σύναξης.

Τα μάτια της πλέον, εκτός από καταγάλανα (εκ φυσικού) ήταν τώρα γεμάτα φως και δάκρυα. Χαρούμενα δάκρυα. Ανέλπιστα. Τέτοια τιμή δεν την περίμενε, δεν την υπολόγιζε. Θεοφάνεια ξανά στην πατρίδα της, όπως τότε, όπως πάντα! Τέτοιο βάλσαμο στον απροσμέτρητο πόνο της δεν είχε ξανανιώσει! Δεν αναλογίστηκε πως μια τέτοια σπονδή τιμής και μνήμης θα την  ανάσταινε έστω προς ώρας.

Για πρώτη φορά είδα τη γιαγιά μου τόσο ολοφώτεινη, με μια αύρα παραμυθίας και συχώρεσης να την καταυγάζει. Πριν θαμπώσουν τα μάτια μου απ’ τα δάκρυα, πρόλαβα να τη δω να μου χαμογελάει…

Αποτραβήχτηκα απ’ την οθόνη προσέχοντας να μη σπαράξει διόλου από μέσα μου η μορφή της. Και πήρα αγκαλιά την συνονόματή της κόρη μου, σιγο-τραγουδώντας:

«Το καθρεφτάκι σου παλιό
και πίσω απ’ τη θαμπάδα
η Σμύρνη με το Κορδελιό
και η παλιά Ελλάδα

Μουτζουρωμένο το γυαλί
μα πίσω απ’ τους καπνούς του
βλέπει ο Θεός το Αϊβαλί
και σταματάει ο νους Του»

Λουκάς Κασιάρας
Θεσσαλονίκη 8 – 1 - 2016

Τις τελευταίες μέρες έχουν εκδοθεί αλλεπάλληλα NOTAM’S και αντίστοιχα NAVTEX, από την Τουρκία, δηλαδή προειδοποιήσεις προς τις αεροπορικές και ναυτιλιακές εταιρείας, ότι κάποιες περιοχές του Αιγαίου δεν είναι ασφαλείς, λόγω στρατιωτικών ασκήσεων.
Η Τουρκία επιχειρεί να δεσμεύσει εκτεταμένες περιοχές στο Βόρειο, Κεντρικό και Ανατολικό Αιγαίο για ένα διάστημα 12 μηνών, δηλαδή για ολόκληρο το 2016, προκειμένου να πραγματοποιήσει αεροναυτικές ασκήσεις και βολές όπλων των τουρκικών ενόπλων Δυνάμεων.
Η Τουρκία με τις περιοχές που αυθαίρετα δεσμεύει στο Αιγαίο,  εγείρει πιο πιεστικά σοβαρά ελληνοτουρκικά ζητήματα, που αφορούν στο εύρος του ελληνικού εθνικού εναέριου χώρου και των χωρικών υδάτων, την ελληνικότητα νησιών, καθώς επίσης και την οροθέτηση των θαλασσίων ζωνών στο Αιγαίο.
Για παράδειγμα, αν γίνουν δεκτές οι Τουρκικές απαιτήσεις, τότε, τα Ελληνικά αεροσκάφη και τα πλοία, για να πάνε στο Καστελόριζο, οφείλουν, είτε να παρακάμψουν τις τουρκικές ζώνες (με ότι τούτο συνεπάγεται για την ομαλότητα της ναυσιπλοΐας-αεροπλοΐας), είτε να ζητήσουν άδεια από τις τουρκικές αρχές.

Το ενδιαφέρον είναι, ότι οι τουρκικές ενέργειες εκδηλώνονται σε ιδιαίτερα κρίσιμη περίοδο , όπου η ευρύτερη γεωγραφική περιοχή μας, έχει γίνει πεδίο σημαντικών γεωστρατηγικών και ενεργειακών εξελίξεων. Και ακόμη, σε περίοδο, που οι σχέσεις της Τουρκίας με τη Ρωσία είναι τεταμένες, ενώ είναι σε εξέλιξη η πολύ σοβαρή κρίση στη Συρία (με τις γνωστές δραματικές συνέπειες στο μεταναστευτικό).

Η Τουρκία δεσμεύει περιοχές του Αιγαίου για ολόκληρο το 2016 (με εξαίρεση τα Σαββατοκύριακα), για την διεξαγωγή αεροναυτικών ασκήσεων και την πραγματοποίηση βολών με πραγματικά πυρά, καθώς η Τουρκία ιδρύει στις περιοχές αυτές μόνιμα Πεδία Βολής, δηλαδή σε περιοχές που περιλαμβάνουν και ελληνικά χωρικά ύδατα στο Αιγαίο.

Συγκεκριμένα με τις ΝΟΤΑΜ, Α5885/15, Α5884/15 και Α5881/15 η Τουρκία δεσμεύει τρεις μεγάλες περιοχές στο βόρειο, κεντρικό και νότιο Αιγαίο. Η πρώτη εκτείνεται από τα όρια του ελληνικού εναέριου χώρου βορείως της Λήμνου και νότια της Σαμοθράκης, περνά από το κοίτασμα του Μπάμπουρα νότια της Θάσου και φτάνει μέχρι την χερσόνησο του Άθω.

Η δεύτερη περιοχή εκτείνεται από το μέσο της απόστασης Αη Στράτη και Σκύρου, μέχρι και ανατολικά της Κύμης, εγκλωβίζοντας τελικά όλη την Σκύρο. Η Σκύρος αποτελεί την «καρδιά» της Ελληνικής Αεράμυνας, αφού εκεί είναι εγκαταστημένοι οι αντιαεροπορικοί πύραυλοι ΠΑΤΡΙΟΤ.
Η τρίτη περιοχή εκτείνεται μεταξύ Πάτμου, Αμοργού, Δονούσας και της νήσου Κίναρου. Επίσης η Τουρκία με μια σειρά νέων ΝΟΤΑΜ δέσμευσε μονομερώς ολόκληρη την περιοχή μεταξύ της Ρόδου και Μεγίστης (Καστελόριζο), για ασκήσεις του τουρκικού Ναυτικού και Αεροπορίας.
Η Τουρκία , ταυτόχρονα, αμφισβητεί την ελληνικότητα, άρα και την κυριαρχία σε 19 νησιά στο Ανατολικό Αιγαίο, δηλαδή ανατολικά του 25ου μεσημβρινού, αρχίζοντας από τη Σαμοθράκη και τη Λήμνο μέχρι τη Μεγίστη (συμπεριλαμβάνει ολόκληρο το νησιωτικό σύμπλεγμα του Καστελόριζου), καθώς επίσης και σε δεκάδες νησίδες και βραχονησίδες.

Τι επιδιώκει η Άγκυρα

Οι Στρατηγικοί στόχοι της Τουρκίας είναι:
1. Όχι μόνο η διχοτόμηση του Αιγαίου (ανατολικά του 25 μεσημβρινού), αλλά να απομονώσουν το βόρειο Αιγαίο από το υπόλοιπο, το νοτιανατολικό Αιγαίο (συμπεριλαμβάνουν και τη Μεγίστη) να το εντάξουν στην ανατολική Μεσόγειο (ειδικό καθεστώς στην οροθέτηση της ΑΟΖ και των Θαλασσίων Ζωνών) και να δημιουργήσουν, ένα μόνιμο πεδίο βολής στο κέντρο του Αιγαίου.
2. Στα πλαίσια του ελληνοτουρκικού διαλόγου, να «ξεκαθαρίσει» η αμφισβητούμενη από την Τουρκία ελληνική κυριαρχία σε δεκάδες ελληνικά νησιά.
3. Η περιοχή του Καστελόριζου (σύμπλεγμα 13 νησίδων), αποτελεί μόνιμο στόχο της τουρκικής διπλωματίας. Το Καστελόριζο εξασφαλίζει κοινά θαλάσσια σύνορα της Ελλάδας με την Κύπρο και την Αίγυπτο, επομένως, αποτελεί τη βάση για την οριοθέτηση της ΑΟΖ. Αν όμως επικρατήσει η Τουρκική άποψη, τότε η Τουρκία και όχι η Ελλάδα, θα έχει κοινά θαλάσσια σύνορα με την Κύπρο και τη Αίγυπτο. Σε αυτό το πλαίσιο της τουρκικής διπλωματίας, η Άγκυρα δέσμευσε μονομερώς ολόκληρη την περιοχή μεταξύ της Ρόδου και Μεγίστης (Καστελόριζο) για ασκήσεις του τουρκικού Ναυτικού και Αεροπορίας, για το διάστημα από 4 Ιανουαρίου μέχρι και 29 Φεβρουαρίου 2016, επί της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, με την έκδοση σχετικής ΝΟΤΑΜ. Τι σημαίνει αυτό; Αν τα ελληνικά μαχητικά αεροσκάφη ή πολεμικά πλοία επιχειρήσουν να πλησιάσουν την δεσμευμένη περιέχει του Καστελόριζου, θα πρέπει υποχρεωτικά να πάρουν την άδεια των τουρκικών αρχών, αν δεν θέλουν να δεχθούν τα τουρκικά πυρά!
Φυσικά η Ελληνική Κυβέρνηση, απέρριψε τις τουρκικές ΝΟΤΑΜ για την εκτέλεση των τουρκικών στρατιωτών ασκήσεων, με τα αδιαμφισβήτητο επιχείρημα, ότι οι περιοχές που ζητάει η Άγκυρα να δεσμευτούν στο Αιγαίο, καταλαμβάνουν ελληνική εθνική κυριαρχία.

Η αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Αν. Αιγαίου

Το σημαντικότερο είναι ότι η Ισλαμική Τουρκική Κυβέρνηση, ξεπερνώντας κάθε όριο θρασύτητας, ψεύδους και αλαζονείας, με δύο ξεχωριστές αγγελίες δήλωσε διεθνώς, ότι βάση της Συνθήκης της Λωζάννης 1923 και Παρισίων 1947, όλα τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου είναι αποστρατικοποιημένα και απαγορεύεται στην Ελλάδα να τα χρησιμοποιεί για οποιαδήποτε στρατιωτική δραστηριότητα, δηλαδή είναι «ουδέτερες ζώνες», όπου η Ελλάδα δεν έχει το δικαίωμα να ασκήσει πλήρη κυριαρχία. Ουδέν ψευδέστερον τούτου του ισχυρισμού, διότι: το καθεστώς των ελληνικών νησιών του Αν. Αιγαίου διέπεται από τις εξής διεθνείς συνθήκες.
• 1. το καθεστώς των νήσων Λήμνου και Σαμοθράκης διέπεται από τη Σύμβαση της Λωζάννης για τα Στενά του 1923, η οποία αντικαταστάθηκε με τη Σύμβαση του Montreux του 1936. Η αποστρατικοποίηση των ελληνικών νησιών Λήμνου και Σαμοθράκης, μαζί με την αποστρατικοποίηση των Δαρδανελλίων, της Θάλασσας του Μαρμαρά και του Βοσπόρου, καθώς επίσης και των τουρκικών νησιών Ίμβρου (Gokceada), Τενέδου (Bozcaada) και Λαγουσών (Tavcan), αρχικώς προεβλέπετο από τη Σύμβαση της Λωζάννης για τα Στενά του 1923, καταργήθηκε όμως από τη Σύμβαση του Montreux του 1936 και η Ελλάδα δικαιούται να διατηρεί στρατιωτικές δυνάμεις. Μάλιστα το δικαίωμα της Ελλάδας να εξοπλίσει τη Λήμνο και τη Σαμοθράκη αναγνωρίσθηκε και από την Τουρκία το 1936.
• 2. το καθεστώς των νήσων Μυτιλήνης, Χίου, Σάμου και Ικαρίας διέπεται από τη Συνθήκη Ειρήνης της Λωζάννης του 1923. Όμως, πουθενά στη Συνθήκη Ειρήνης της Λωζάννης δεν προβλέπεται ότι αυτά θα τελούν υπό καθεστώς αποστρατικοποιήσεως. Η Ελληνική Κυβέρνηση ανέλαβε μόνον την υποχρέωση, σύμφωνα με το Άρθρο 13 της Συνθήκης Ειρήνης της Λωζάννης, να μην εγκαταστήσει εκεί ναυτικές βάσεις ή οχυρωματικά έργα.
• 3.το καθεστώς των Δωδεκανήσων διέπεται από τη Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων του 1947. Τα Δωδεκάνησα παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα "κατά πλήρη κυριαρχία" από τη Σύμβαση Ειρήνης των Παρισίων, μεταξύ Ιταλίας και Συμμάχων, τον Απρίλιο του 1947. Όμως διατάξεις της Συνθήκης προβλέπουν πράγματι την αποστρατικοποίηση των νήσων αυτών: "Αι ανωτέρω νήσοι θα αποστρατιωτικοποιηθώσι και θα παραμείνωσιν αποστρατιωτικοποιημέναι". Ωστόσο, η Ελλάδα, όπως και κάθε άλλο κυρίαρχο κράτος, δεν μπορεί να παραιτηθεί από το φυσικό και νόμιμο δικαίωμά της, για άμυνα σε περίπτωση απειλής από την Τουρκία. Και είναι συνεχής και συστηματική η απειλή από την Τουρκία, αφού παραβιάζει σχεδόν καθημερινά τον ελληνικό εθνικό εναέριο χώρο και τα στρατιωτικά της αεροσκάφη, υπερίπτανται κατοικημένων ελληνικών νησιών του Αιγαίου. Επίσης, η Τουρκία, διατηρεί σημαντικές στρατιωτικές μονάδες με αποβατικά σκάφη σε περιοχές της Μικράς Ασίας, γεγονός που συνιστά σοβαρή απειλή κατά της Ελλάδας.
Συμπερασματικά, οι Τούρκοι έχουν σταθερές επιδιώξεις σε βάρος των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Η Κυβέρνηση θα πρέπει να αντιδράσει, υλοποιώντας ένα ολοκληρωμένο σχέδιο Εθνικής Στρατηγικής , αλλά και σύσσωμη η αντιπολίτευση , θα πρέπει να ασχοληθεί πιο σοβαρά με την πρωτοφανή και κλιμακούμενη τουρκική επιθετικότητα.

Πηγή: On Alert

Ὁ τίτλος τῆς ἀποψινῆς μας ὁμιλίας εἶναι παρμένος ἀπό τόν δεύτερο τόμο τῶν Λόγων τοῦ Ἁγίου Παϊσίου, μέ τίτλο Πνευματική Ἀφύπνιση (σσ. 20 κ.ἑ.), πού ἐξέδωσε τό 1999 τό γυναικεῖο μοναστήρι τῆς Σουρωτῆς, ὅπου καί ὁ τάφος τοῦ Ἁγίου.
Στό βιβλίο αὐτό, ἤδη πρίν ἀπό τριάντα χρόνια, ὁμιλεῖ ὁ Ἅγιος γιά τό «γενικό ρεμπελιό» καί τήν «προσπάθεια νά τά γκρεμίσουν ὅλα»!
Ἀφορμή πήραμε καί ἀπό συνθήματα τοῦ τύπου «Ἑλλάδα ψόφα, νά ζήσουμε ἐμεῖς», γραμμένα τόν τελευταῖο χρόνο σέ τοίχους τῆς Ἀθήνας καί ὑπογραφόμενα ἀπό τήν Antifa (εἶναι ὁ χῶρος τῶν λεγομένων ἀναρχοαυτόνομων).
Παραδείγματα ἀδιαφορίας θά μποροῦσε νά δώσει κάποιος πολλά καί σίγουρα ὅλοι μας γνωρίζουμε. Ὁ ἅγιος Παΐσιος ἀναφέρει ὅτι φιλόλογος ἀπό τή Χαλκιδική δέν ἤξερε τί εἶναι τό Ἅγιον Ὄρος! Φίλος γιατρός χειρουργός ἐπαρχιακοῦ νοσοκομείου μοῦ ἔλεγε ὅτι ἡ πλειοψηφία τῶν εἰδικευομένων πού πέρασαν ἀπό ἐκεῖ δέν εἶχαν κανένα ἐνδιαφέρον νά μάθουν χειρουργική. «Ὅλη μέρα μέ ἕνα καφέ στό χέρι», μοῦ ἔλεγε ὁ γιατρός, φανερά ἀπαισιόδοξος γιά τό ποῦ πάει αὐτός ὁ τόπος.
Τό φαινόμενο, φυσικά, δέν εἶναι μόνον ἑλληνικό. Ἡ Γαλλίδα φιλόλογος Νατάσα Πολονύ, πού ἔγραψε ἕνα σπουδαῖο βιβλίο μέ τίτλο «Τά χαμένα παιδιά μας» (ἐκδ. Πόλις 2004– θά ἀναφερθοῦμε ξανά καί ξανά στό βιβλίο αὐτό) ἀναφέρει παραδείγματα ἀπό τή Γαλλία. Νέα παιδιά, χωρίς κανένα ἐνδιαφέρον γιά τό παραμικρό. Νέα παιδιά, πού προσλαμβάνονται σέ μιά ἐργασία καί τήν παρατοῦν μετά ἀπό λίγες ἡμέρες, χωρίς νά κάνουν οὔτε ἕνα τηλεφώνημα στόν ἐργοδότη τους. (βλ. Πολονύ, σσ. 61, 62).
Ἄς καταπιαστοῦμε λοιπόν μέ τό θέμα μας, μέ τή γενιά τῆς ἀδιαφορίας, ἤ –ἄν θέλετε– μέ τήν κοινωνία τῆς ἀδιαφορίας.
Προσεγγίζοντας πνευματικά τό θέμα θά μπορούσαμε νά μιλήσουμε γιά τήν ἀδιαφορία ὡς ἀ-κηδία (α στερητικό καί κῆδος, ἐξ οὗ καί κηδεία, πού σημαίνει κυριολεκτικῶς φροντίδα).
Ἀκηδία, ὡς γνωστόν, σύμφωνα μέ τίς ἀναλύσεις πού κάνουν οἱ ἅγιοί μας, σημαίνει πρῶτα-πρῶτα ἀδιαφορία γιά τή σωτηρία μας.
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης ἀφιερώνει τόν 8ο λόγο τῆς Κλίμακός του στήν ἀκηδία, ἡ ὁποία ναρκώνει τήν ψυχή καί τήν ὁδηγεῖ σιγά-σιγά στόν πνευματικό θάνατο.
Ὑπάρχει ὅμως καί ἡ καλή ἀδιαφορία, ὅπως τήν ὀνομάζει πάλι ὁ ἅγιος Παΐσιος, ἀλλ' αὐτή εἶναι κάτι ἄλλο, εἶναι τό νά μήν παίρνει ἕνας εὐαίσθητος ἄνθρωπος «τοῖς μετρητοῖς» τά πάντα μέ ἀποτέλεσμα νά φθείρεται ἐσωτερικά.
Θά προσπαθήσω νά σᾶς δείξω ὅτι ἡ δημιουργία τῆς «γενιᾶς τῆς ἀδιαφορίας» δέν συνέβη τυχαῖα, ὡς ἕνα ἀτύχημα, κάτι πού δέν πῆγε καλά, ἀλλά ἀποτελεῖ μέρος μιᾶς γενικότερης στόχευσης γιά διάλυση καί ξεχαρβάλωμα τῶν πάντων, ὥστε μετά νά ἔλθει ἡ λύση: ἡ τάξη ἀπό τό χάος (Ordo ad chaos), ὅπως λένε οἱ ἰλλουμινάτι, πού παίζουν κεντρικό ρόλο στή λεγομένη Νέα Τάξη  Πραγμάτων.

Τί θέλουν (στρατηγικός στόχος)
Γιά νά καταλάβουμε ὅσα σήμερα συμβαίνουν στήν πατρίδα μας καί στόν κόσμο, στήν ἐκπαίδευση, στήν κοινωνία, παντοῦ, πρέπει νά ἔχουμε ἕνα κλειδί γιά τήν κατανόηση αὐτή. Ἔτσι θά  μποροῦμε νά συνδέουμε καί πράγματα φαινομενικῶς ἀσύνδετα μεταξύ τους καί νά βρίσκουμε τό κρυμμένο νόημα πολλῶν ἀπό τά σημερινά δρώμενα.
Πρέπει λοιπόν νά ξέρουμε ὅτι μαίνεται ἕνας πόλεμος καί ἀόρατος (πνευματικός) καί ὁρατός (σέ ἐπίπεδο πολιτικῶν, οἰκονομικῶν καί κοινωνικῶν μέτρων, ἀλλαγῶν, ἀνατροπῶν, ἀλλά καί στρατιωτικῶν ἐπεμβάσεων) μέ στρατηγικό στόχο τήν ἔλευση τῆς διαβόητης Νέας Τάξεως Πραγμάτων τῆς λεγομένης Νέας Ἐποχῆς, μέσῳ τοῦ ὁδοστρωτήρα τῆς Παγκοσμιοποίησης. Ὁ τελικός στόχος εἶναι ἕνας κόσμος μέ ἕναν παγκόσμιο κυβερνήτη, τό παλαιό δηλαδή σχέδιο τῶν μυστικῶν ἑταιριῶν, τύπου μασονίας, θεοσοφίας, ἰλλουμινάτων (πεφωτισμένων) κ.ἄ. Θυμηθεῖτε τίς ἀναφορές τῶν παγκοσμιοποιητῶν τύπου Σόρος ἤ Μπίλ Γκέητς ἤ τοῦ δικοῦ μας Γιωργάκη Παπανδρέου γιά τήν ἀνάγκη «παγκόσμιας διακυβέρνησης» (=κυβέρνησης), γιά νά λύσει τά παγκόσμια προβλήματα.

Πῶς προωθοῦν τόν στόχο (τακτική)
Ἄς ἔλθουμε λοιπόν νά δοῦμε πῶς κάποιοι ἐργάσθηκαν καί ἐργάζονται συστηματικά γιά τή δημιουργία τῆς «γενιᾶς τῆς ἀδιαφορίας».
Πῶς διαλύουν τή νεολαία κυρίως, ἀλλά καί ὅλη τήν κοινωνία.

1. Ναρκωτικά
Τά ναρκωτικά σκοτώνουν τή νεολαία μας. Δέν θά ἐπιμείνουμε σ' αὐτό τό θέμα, γιατί εἶναι τόσο γνωστό, ὥστε δέν χρειάζεται ξεχωριστή ἀνάλυση.

 
2. Διαφθορά
Σημαντικό ἐργαλεῖο γιά τή διάλυση εἶναι ἡ ἐξώθηση τῶν νέων μας στή διαφθορά, τόσο μέ τήν στενή ὅσο καί μέ τήν εὐρεία ἔννοια τοῦ ὅρου.
Σήμερα τό ἴδιο τό σχολεῖο καί ἡ πολιτεία εἶναι οἱ μεγαλύτεροι προαγωγοί τῶν παιδιῶν μας στήν ἀνηθικότητα.
Ἄς θυμηθοῦμε αὐτά πού διδάσκονται στό σχολεῖο στά «Βιβλία Γλώσσας», ὅπως π.χ. τό ἀφήγημα «Ὁσάκις», ὅπου ὁ Σάκης, ὁ 25χρονος ὑδραυλικός, εἶναι ὁ νεαρός μέ τόν ὁποῖο «βγαίνει» μιά 15χρονη μαθήτρια, πρᾶγμα πού τό ξέρει ὅλη ἡ τάξη, γι' αὐτό καί γίνεται πανζουρλισμός, ὅταν ὁ καθηγητής τούς διδάσκει τό ἐπίρρημα ὁσάκις. (βλ.  «Τετράδιο Ἐργασιῶν» Α' Γυμνασίου, σ. 16).

3. Διάλυση μέσῳ τῆς πολυπολιτισμικότητας, πολυφυλετικότητας καί πολυθρησκευτικότητας.
Ἐπειδή κανένας ἐλεύθερος ἄνθρωπος δέν θά ἤθελε νά ζήσει σέ μιά, «κοινωνία» (κοινωνία ἐντός εἰσαγωγικῶν) τύπου Big Brother (βλ. «1984» τοῦ Τζώρτζ Ὄργουελ), γι' αὐτό ὁ στόχος εἶναι νά διαλυθοῦν οἱ κοινωνίες.
Πῶς θά γίνει αὐτό; Μέσῳ τῆς πολυπολιτισμικότητας, πολυφυλετικότητας καί πολυθρησκευτικότητας.
Αὐτές οἱ ἐπίμονες στοχεύσεις τῆς μετάλλαξης τῶν κοινωνιῶν δημιουργοῦν γκετοποιήσεις καί διαλύουν τόν κοινωνικό ἱστό. Πάρτε τό παράδειγμα τῶν σημερινῶν εὐρωπαϊκῶν πρωτευουσῶν καί κυρίως τοῦ Παρισιοῦ καί τῶν γκετοποιημένων προαστίων του.
Τά τραγικά γεγονότα τῆς 13ης Νοεμβρίου 2015 στό Παρίσι θά πρέπει νά ἀνοίξουν τά μάτια ὅσων θέλουν νά βλέπουν.
Σημειωτέον ὅτι ἡ multi culti (πολυ-πολιτισμική) ἐκπαίδευση εἶναι στίς προτεραιότητες τοῦ «νέου σχολείου», πού παράγει τή «γενιά τῆς ἀδιαφορίας».
Ἔτσι, λοιπόν, ὁ στόχος τῆς Νέας Τάξης εἶναι ἡ δημιουργία ἄ–ριζων ἀνθρώπων μέσα σέ μία διαλυμένη κοινωνία. Ἀπρόσωπων καί ἀνέστιων ἀνθρώπων σέ μιά ἀπρόσωπη κοινωνία, ὅπου θά κυριαρχεῖ ὁ φόβος (βλ. ἄνθηση τρομοκρατίας), μέ στόχο νά ἐκχωρήσουμε τήν προσωπική, πολιτική καί ἐθνική ἐλευθερία μας, γιά νά ἐξασφαλίσουμε τάχα ἀσφάλεια. Ὅποιος ὅμως θυσιάζει τήν ἐλευθερία γιά χάρη τῆς ἀσφάλειας, δέν ἀπολαμβάνει οὔτε τό ἕνα οὔτε τό ἄλλο οὔτε καί εἶναι ἄξιος γι' αὐτά, λόγῳ τῆς δουλοφροσύνης του!
Ἡ γενιά, πράγματι, τῆς ἀδιαφορίας ὠθεῖται ἐπίμονα νά ζεῖ τό «ἐδῶ καί τώρα» χωρίς ἀναφορά στό χθές (Ἱστορία, ρίζες) οὔτε στό αὔριο (ἐπιθυμία γιά ζωή, ἀξίες, ἰδανικά, στόχους ὑψηλούς γιά τό μέλλον). Τό μήνυμα, πού περνοῦν οἱ «ἰνστρούχτορες» τῆς Νέας Τάξης, εἶναι τό carpe diem (=ἅδραξε τή στιγμή, ζῆσε τό τώρα) ἐξ οὗ καί ἡ «εὐχή» «νά περνᾶτε καλά» (στόχος ζωῆς γιά τό 95% τῆς σημερινῆς νεολαίας στή Γαλλία, σύμφωνα μέ ἔρευνα πού μνημονεύει ἡ Πολονύ.)

4. Σύγχρονος μηδενισμός
Ὅλη αὐτή ἡ κοινωνική παθολογία, πού εἶναι βαθύτατα πνευματική, μᾶς ὁδηγεῖ στό φαινόμενο τοῦ κυρίαρχου σύγχρονου μηδενισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἐπίσης εἶναι κλειδί κατανοήσεως τῆς καταστάσεως, ὅπως διαμορφώνεται στόν κόσμο μας. Εἶναι αὐτό πού λέγει ὁ Θεόδωρος Ζιάκας στό βιβλίο του «Ὁ σύγχρονος μηδενισμός» «Ναί σέ ὅλα μέσα στό τίποτα».
Τό φαινόμενο τοῦ μηδενισμοῦ ἀναλύει θαυμάσια καί ὀρθοδοξότατα στό ὁμώνυμο βιβλίο του (ἐκδ. Μυριόβιβλος) ὁ μακαριστός π. Σεραφείμ Ρόουζ.
Ἔχουν προηγηθεῖ, φυσικά, οἱ σπουδαῖες ἀναλύσεις τοῦ εὐρωπαϊκοῦ ἀθέου οὑμανισμοῦ, πού ἔκαναν οἱ Σέρβοι ἅγιοι Ἰουστῖνος Πόποβιτς καί Νικόλαος Βελιμίροβιτς.
Ὁ ἄθεος οὑμανισμός τοῦ ὑπερήφανου εὐρωπαίου ἀνθρώπου ὁδήγησε στόν μηδενισμό, πού περιγράφει ὁ Νίτσε, καί ἀπό ἐκεῖ στόν «μηδενισμό τῆς καταστροφῆς» καί στόν σύγχρονο μηδενισμό τοῦ «Ναί σέ ὅλα μέσα στό τίποτα».
Θυμίζω τά λόγια τοῦ Νίτσε ἀπό τό βιβλίο του «Ἡ χαρούμενη γνώση», λόγια πού βάζει ὁ Νίτσε στό στόμα ἑνός τρελλοῦ: «Τόν σκοτώσαμε (τόν Θεό), ἐσύ καί ἐγώ. Εἴμαστε ὅλοι δολοφόνοι του! Ὅμως πῶς τό κάναμε; Πῶς μπορέσαμε νά πιοῦμε τή θάλασσα; Ποιός μᾶς ἔδωσε τό σφουγγάρι νά σβήσουμε ὅλον τόν ὁρίζοντα; Τί κάναμε, ὅταν ἀπομακρύναμε αὐτήν τή γῆ ἀπό τόν ἥλιο της; Πρός τά ποῦ κατευθύνεται τώρα; Ποιά ἡ δική μας κατεύθυνση κίνησης; Μακρυά ἀπό ὅλους τούς ἥλιους; Μήπως παραπαίουμε διαρκῶς; Μπροστά, πίσω, πλαγίως, πρός ὅλες τίς κατευθύνσεις; Ὑπάρχει ἀκόμη πάνω καί κάτω; Μήπως πλανώμαστε μέσα στό ἀτελείωτο μηδέν; Μήπως τό κενό δέν ἀναπνέει πάνω μας; Δέν ἔγινε πιό κρύο; Μήπως ἡ νύχτα δέν ἔρχεται πιά διαρκῶς, ὁλοένα καί σκοτεινότερη;»
Σημειωτέον ὅτι μηδενισμός σημαίνει ἐν τέλει ὅτι δέν ὑπάρχει (ἀπόλυτη) Ἀλήθεια. Ἄρα ὅλα εἶναι σχετικά. Ἐξ οὗ καί τό κυρίαρχο ἐπίσης στήν ἐποχή μας ρεῦμα τοῦ συγκρητισμοῦ (κομμάτι καί αὐτό τῆς λεγομένης Νέας Ἐποχῆς).
Ἄρα, ἀφοῦ δέν ὑπάρχει ἀλήθεια, λέγει ὁ Νίτσε, ὅλα ἐπιτρέπονται. Ἤ γιά νά τό ποῦμε μέ τά λόγια τοῦ ἀξεπέραστου Ντοστογιέφσκυ «Ἄν δέν ὑπάρχει Θεός, ὅλα ἐπιτρέπονται». Ἀπό ἐδῶ ξεκινᾶ ὁ μηδενισμός τῆς καταστροφῆς.
Ὅπως κάθε σκαλοπάτι στοῦ κακοῦ τή σκάλα μᾶς πηγαίνει καί πιό κάτω στό σκοτάδι, ἔτσι πλέον ἕνα τμῆμα τῆς «γενιᾶς τῆς ἀδιαφορίας», ἀναθρεμμένο μέ τό πνεῦμα τοῦ «Ναί σέ ὅλα μέσα στό τίποτα», μέ τό ὁποῖο πνεῦμα ἀνέθρεψε τά παιδιά της ἡ «γενιά τοῦ Πολυτεχνείου», ἔφθασε ἀπό τήν ἀδιαφορία στό μίσος γιά ὅλους καί γιά ὅλα. Ἔφθασε στόν «μηδενισμό τῆς καταστροφῆς», πού προαναφέραμε. Ἐκδήλωση αὐτοῦ τοῦ πνεύματος ἦταν ὁ Δεκέμβρης τοῦ 2008, ὁπότε κάηκε ἡ μισή Ἀθήνα (καί ὄχι μόνον αὐτή). Τό «πνεῦμα» αὐτό ἐκφράζουν συνθήματα τοῦ τύπου «Ἑλλάδα ψόφα, νά ζήσουμε ἐμεῖς», συνθήματα ὑπογραφόμενα μέ τήν πεντάλφα τοῦ λεγομένου ἀναρχοαυτόνομου χώρου. (βλ. ἀνάλυση τοῦ Γιώργου Καραμπελιᾶ στὸ περιοδικό Ἄρδην, τ. 100, σσ. 15-18, ὑπό τόν τίτλο «Viva la muerte» ἤ «νά πεθάνει ἡ Ἑλλάδα γιά νά ζήσουμε ἐμεῖς»)
Σύμφωνα μέ τόν Γ. Καραμπελιά (Ἄρδην, τ. 100, ἔνθ' ἀνωτ.), «Τόν Δεκέμβρη τοῦ 2008 ρίζωσε ἕνα φαινόμενο μετατροπῆς τοῦ διάχυτου ἀτομικισμοῦ τῆς νεολαίας σέ πολιτικό μηδενισμό». «Ἦταν μιά ἀτομικιστική ψευδο-“ἐξέγερση”, ὅπου θριάμβευσε ὁ ἀπόλυτος ἀνορθολογισμός τοῦ ἀτομικοῦ δικαιώματος χωρίς ὑποχρεώσεις, ἐνῶ εἶχε ἐξαφανισθεῖ κάθε συλλογική ταυτότητα». Εἶχε ἐξαφανισθεῖ, δηλαδή, ἡ αἴσθηση τοῦ κοινοτικοῦ πνεύματος (τό «Ἐμεῖς» τοῦ Μακρυγιάννη), πού ἄρδευε πάντοτε τήν παράδοσή μας.
Καί νά παρατηρήσουμε ἐδῶ ὅτι, γενικότερα ἡ βία στίς σύγχρονες δυτικές κοινωνίες εἶναι βία ἀνορθολογική καί ἀτομικιστική.

5. Παιδοκολακεία
Τό κεντρικό μήνυμα τῆς λεγομένης Νέας Ἐποχῆς εἶναι ἡ αὐτοθέωση τοῦ ἀνθρώπου χωρίς Θεό. Ὁ ἀνθρωπο-θεός εἶναι τό πρότυπο τοῦ «νέου ἀνθρώπου». Αὐτό σέ πλήρη ἀντίθεση μέ τήν ὀρθόδοξη ἁγιοπατερική παράδοσή μας, ὅπου ὁ στόχος τοῦ ἀνθρώπου μέσα στήν ἐκκλησία εἶναι νά φθάσει στήν κατά χάριν θέωση, σέ κοινωνία ἀγάπης καί ὑπακοῆς μέ τόν μόνο ἅγιο ἀπό τήν φύση του τριαδικό Θεό.
Ὁ ἀντίχριστος στόχος τῆς αὐτοθέωσης ἔχει ἄμεση σχέση μέ τόν μαχητικό ἀντι-θεϊσμό καί ἀντι-χριστιανισμό, πού ἐκφράζει π.χ. ὁ Ρῶσσος μηδενιστής Νετσάγιεφ, στά χρόνια τοῦ Ντοστογιέφσκυ: «Δέν ὑπάρχει Θεός. Ἄρα Θεός εἶμαι ἐγώ»! καί: «Ζήτω ἐγώ»!
Τά μηνύματα τῆς «νέας ἐκπαίδευσης» πρός αὐτόν τόν σκοπό (τῆς αὐτο-θέωσης) εἶναι πληθωρικά. Στόχος νά φουσκώσει ὁ ἄνθρωπος καί εἰδικά ὁ νέος ἀπό ἐγωισμό. Στό πλαίσιο αὐτό, τοῦ ἐγωιστικοῦ φουσκώματος, σημαντικό ρόλο παίζει καί ἡ παιδοκολακεία, ἡ ὁποία καταστρέφει τά παιδιά. (βλ. ἄρθρο Σαράντου, Καργάκου, «Κηφηνεῖον “Ἡ Ὡραία Ἑλλάς”», Παρακαταθήκη, τ. 45, Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2005, σσ. 11-13)
Πράγματι καλλιεργεῖται ἀπό τούς παιδοκόλακες στά παιδιά ἡ πεποίθηση ὅτι εἶναι τό κέντρο τοῦ κόσμου. Οἱ νέοι προσομοιώνονται μέ ξεχωριστή κοινωνική τάξη (βλ. Πολονύ, σ. 104). Ὅλα θά πρέπει νά ὑποκλίνονται στήν «αὐτοῦ μεγαλειότητα, τό παιδί».
Δέν εἶναι τυχαῖο τό μήνυμα πού περνάει «φέιγ βολάν» τῆς Antifa (τῶν λεγομένων ἀναρχοαυτόνομων) στήν Ἀθήνα: «6 χρόνια μετά... γονεῖς, Ὑποκλιθεῖτε στό μεγαλεῖο τῶν παιδιῶν σας...» (Ἀπό τό περιοδ. Ἄρδην τ. 100, σ. 18). Γιά πρώτη φορά στήν ἱστορία «οἱ νεώτεροι κάνουν κουμάντο στούς μεγαλύτερους» (Καραμπελιάς, ἔνθ' ἀνωτ.).
Αὐτό εἶναι τό φυσικό ἐπακόλουθο «μιᾶς γενικευμένης καί μεθοδικῆς καταστροφῆς ἀξιῶν καί προτύπων σέ μιά κοινωνία παιδοκεντρική, πού ἀνέτρεφε τούς νέους της ὡς περιούσια γενιά χωρίς ὑποχρεώσεις ἀλλά μόνο μέ δικαιώματα» (Καραμπελιάς, ἔνθ' ἀνωτ.)
Αὐτά πού λέμε τώρα συνδέονται μέ κάποιες κυρίαρχες γραμμές τοῦ «νέου σχολείου», στή γραμμή τῆς «Νέας Ἐποχῆς».
Ἔτσι κέντρο τοῦ σχολείου καί τῆς μαθησιακῆς διαδικασίας θεωρεῖται ὁ μαθητής (μαθητοκεντρικό σχολεῖο). Δόγμα τῶν «μοντέρνων» δασκάλων εἶναι: «Ἔχουμε νά μάθουμε ἀπό τούς μαθητές ὅσα καί ἐκεῖνοι ἀπό ἐμᾶς» (Πολονύ, σ. 216).
Ἔτσι ὁ δάσκαλος ἀντικαθίσταται ἀπό τόν λεγόμενο «ἐμψυχωτή». Ἀποτέλεσμα: ἡ ἐξίσωση πρός τά κάτω!
Στή Γαλλία πρότυπο γλώσσας γιά τό σχολεῖο εἶναι ἡ γλῶσσα τῶν ὑποβαθμισμένων παρισινῶν προαστείων.
Ἐπίσης: Δόγμα στή Γαλλία ἀπό τή δεκαετία τοῦ  ̓70: «Καθηγητές, οἱ μαθητές σας δέν καταλαβαίνουν ὅταν μιλᾶτε στή δική σας γλῶσσα. Προσαρμοσθεῖτε στή δική τους» (Πολονύ, σ. 181)
Ἐδῶ βέβαια δέν ἔχουμε τή σωστή παιδαγωγικά ἀρχή νά μιλήσει ὁ δάσκαλος στό ἐπίπεδο τοῦ μαθητῆ. Ἐδῶ κατεβαίνει ὁ δάσκαλος, ὄχι γιά νά ἀνεβάσει τόν μαθητή, ἀλλά γιά νά μείνει μαζί του χαμηλά.
Μιλήσαμε γιά τό φούσκωμα τοῦ ἐγωισμοῦ, πού περνᾶ ὡς μήνυμα ἀπό τή «νέα ἐκπαίδευση». Δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι αὐτό (ἡ προβολή τοῦ ἐγώ) εἶναι μία ἀπό τίς συνέπειες τοῦ λεγομένου «ἐπικοινωνιακοῦ μοντέλου», τό ὁποῖο κυριαρχεῖ στίς ἡμέρες μας καί στά σχολικά προγράμματα. (Πολονύ, σ. 188). Σύμφωνα μέ τόν Regis Debray «Ἡ ἐπικοινωνία [ἡ κυριαρχία, δηλαδή τοῦ ἐπικοινωνιακοῦ μοντέλου] ἀποτελεῖ ἄρνηση καί καταστροφή τῆς μετάδοσης [δηλ. τῆς ἀληθινῆς παιδείας]. Ἡ ἐπικοινωνία, συνεχίζει ὁ Debray, μιλᾶ κυρίως στό συναίσθημα καί “εἶναι ὁ  θάνατος τῆς σκέψης”». (Πολονύ, σσ. 192, 194).
Τελικῶς ἔχουμε μιά τυραννία, πού ἐπιβάλλει ἡ κυριαρχία τοῦ ἐπικοινωνιακοῦ μοντέλου.

6. Ἄνθρωποι χωρίς σθένος
Ἡ «νέα ἐκπαίδευση» στοχεύει στή «διαμόρφωση εὐπροσάρμοστων στίς ἀνάγκες τῆς ἀγορᾶς χαρακτήρων» (βλ. σπουδαῖο βιβλίο Δάφνης Βαρβιτσιώτη, Νέα Ἐποχή. Ἐξέλιξη ἤ χειραγώγηση;, ἐκδ. Σταμούλη, Ἀθήνα 2004, σ. 300).
Θέλουν νά διαμορφώσουν ἀνθρώπους «προσαρμοστικούς», «εὐέλικτους» καί «ἀντικαταστάσιμους». Ἔτσι θά ἔχουμε τόν «εὐπροσάρμοστο» ἐνήλικο, ὁ ὁποῖος μέσῳ καί τῆς «διά βίου μάθησης» θά «προσαρμόζεται» συνεχῶς καί δέν θά ἀντιδρᾶ σέ ἐπώδυνα ἐργασιακά μέτρα, στέρηση δημοκρατικῶν ἐλευθεριῶν, ἀτομικῶν δικαιωμάτων κ.ο.κ.
Ἡ «νέα ἐκπαίδευση» θέλει νά φτιάξει ἀνθρώπους χωρίς σθένος (πολλῷ μᾶλλον χωρίς  πνευματικό σθένος), χωρίς ἀνδρισμό, χωρίς «τσαγανό», γιά νά δέχονται ἀδιαμαρτύρητα τή στέρηση τῶν ἐλευθεριῶν καί ἐν τέλει τῆς ἐλευθερίας τους.
Καθώς ἡ διαφήμιση παίζει τεράστιο ρόλο στήν ἀφομοίωση τῶν ἐπιθυμητῶν κοινωνικῶν προτύπων, δεῖτε τό προβαλλόμενο πρότυπο τοῦ νέου ἄνδρα σήμερα. Ἐκφράζεται ἀπό τό pyjama boy. Πρόκειται γιά ἕνα νέο ἀγόρι μέ ἀπροσδιόριστα μεταξύ ἀρσενικοῦ καί θηλυκοῦ  χαρακτηριστικά, πού καθισμένο μέ πυτζάμες στόν καναπέ κρατᾶ μιά κούπα καφέ. Εἶναι ἡ προσωποποίηση τῆς νωθρότητας καί τῆς παθητικότητας.

7. Προώθηση τῆς ὁμοφυλοφιλίας
Ἀλλά, ἄς περάσουμε καί στήν ὁμοφυλοφιλική «ἀτζέντα», ἡ ὁποία ἔχει μιά ἀπό τίς πρῶτες θέσεις στίς προτεραιότητες τίς ἀμερικανικῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς, ὅπως ἐδήλωσε τό 2014 ὁ ἴδιος ὁ Ἀμερικανός Ἀντιπρόεδρος Τζό Μπάιντεν, ἑβραϊκῆς καταγωγῆς.
Τά παιδιά πρέπει νά υἱοθετήσουν τή διαστροφική ἄποψη ὅτι τό φύλο ἐπιλέγεται (ἐννοεῖται μετά τή γέννηση).
Θυμηθεῖτε τίς «παρελάσεις ὁμοφυλοφιλικῆς ὑπερηφάνειας» πού προωθοῦνται παγκοσμίως μέ σπόνσορες τίς κορυφαῖες  πρεσβεῖες τῶν χωρῶν τοῦ δυτικοῦ κόσμου, μέ πρῶτες-πρῶτες τίς Η.Π.Α.
Στό πλαίσιο τῆς πολιτικῆς ὀρθότητας, αὐτοῦ τοῦ νέου φασισμοῦ, δέν θά πρέπει κανείς νά εἶναι «ὁμοφοβικός».
«Ὁμοφοβία», σύμφωνα μέ τούς νεοταξίτες ἰνστρούχτορες εἶναι μιά νοσηρή, μιά ψυχοπαθολογική συμπεριφορά ἀρνητισμοῦ καί δυσανεξίας ἀπέναντι στή «διαφορετική» σεξουαλική ἐπιλογή. Ὁπότε τά πράγματα ἀντιστρέφονται.
Δέν εἶναι οἱ ὁμοφυλόφιλοι, πού θά πρέπει νά αἰσθάνονται ἄσχημα καί ἐνδεχομένως νά κρύβουν τήν παρέκκλισή τους, ἀλλά καλλιεργοῦνται αἰσθήματα ἐνοχῆς στούς φυσιολογικούς ἀνθρώπους, γιατί δῆθεν καταπιέζονται οἱ ὁμοφυλόφιλοι, καί ἐν τέλει καλλιεργοῦνται στούς φυσιολογικούς αἰσθήματα ἐνοχῆς, ἐπειδή δέν εἶναι καί αὐτοί ὁμοφυλόφιλοι!
Τό προβαλλόμενο πρότυπο ἀνθρώπου εἶναι ὁ ἀμφισεξουαλισμός (ὁ ἀνδρόγυνος ἄνθρωπος). Θυμηθεῖτε τήν Κοντσίτα, πού τῆς δώσανε προπέρυσι τό βραβεῖο τραγουδιοῦ στή Γιουροβίζιον.
Σημειωτέον ὅτι στόν ἑβραϊκό μυστικισμό, τήν καμπάλα, τό θέμα τοῦ ἑρμαφρόδιτου ἤ ἀνδρόγυνου ἀνθρώπου (σέ ἕνα πρόσωπο) εἶναι μεγάλης σημασίας.

8. «Καταπολέμηση τοῦ ρατσισμοῦ»
Ὁ κατάλογος τῶν κατασκευασμένων ἀπό τή Νέα Τάξη «φοβιῶν» εἶναι ἀρκετά πλούσιος. Ὅμως οἱ πιό ἐπικίνδυνες «φοβίες» ἀπέναντι στό «διαφορετικό» εἶναι –κατ' αὐτούς– ἡ ὁμοφοβία, ἡ ἰσλαμοφοβία καί ἡ φοβία ἀπέναντι στό ἐθνικά διαφορετικό, ἡ ὁποία, αὐτή ἡ  τελευταία, βαφτίζεται «ρατσισμός».
Θά πρέπει νά ξέρουμε ὅτι ἡ Νέα Τάξη ἔχει καί τή δική της γλῶσσα, τή «νέα γλῶσσα». Τά ἔχει πεῖ ὅλα αὐτά ὁ Τζώρτζ Ὄργουελ στό γνωστό του βιβλίο «1984», τό ὁποῖο ἔγινε καί ταινία· σᾶς συνιστῶ νά τή δεῖτε (ὑπάρχει σέ ἀντι-νεοταξικά blogs).
Στή νέα γλῶσσα λοιπόν ἀλλάζει ἡ τρέχουσα σημασία τῶν λέξεων. Ἔτσι «καταπολέμηση τοῦ ρατσισμοῦ» (ἕνας ἀπό τούς κύριους στόχους τῆς σύγχρονης προπαγάνδας καί τοῦ «νέου σχολείου») εἶναι ἡ ἀπενεργοποίηση τῶν ὑγιῶν ἀντανακλαστικῶν προστασίας τοῦ πολιτισμοῦ καί τῆς πνευματικῆς, ἱστορικῆς, φυλετικῆς καί βιολογικῆς συνέχειας καί αὐτοσυντήρησής του, πού ἔχει ὁ Ἕλληνας καί γενικῶς ὁ δυτικός ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος εἶναι καί ὁ στόχος ὅλης αὐτῆς τῆς πολυ-πολιτισμικῆς κλπ. προπαγάνδας.
Ἡ νοσηρή φαντασία τῶν προωθητῶν τῆς ὁμοφυλοφιλίας καί κάθε ἄλλης ἀνωμαλίας (α στερητικό καί ὁμαλός) ἔφθασε στό σημεῖο νά ὀργανώσουν τό 2014, ἐπίσημα καί μέ κάλυψη τῆς διεύθυνσης πρωτοβάθμιας ἐκπαίδευσης στήν Ἀθήνα, ἡμερίδα γιά παιδιά Δημοτικοῦ, γιά νά ἐνημερωθοῦν ὥστε νά μή γίνουν ὁμοφοβικά!
Ὅ,τι ἰσχύει γιά τήν «καταπολέμηση τῆς ὁμοφοβίας», ἰσχύει καί γιά τήν «καταπολέμηση τοῦ ρατσισμοῦ».
Ἐν τέλει, ὅποιος ἀγαπᾶ τά πολυτίμητα τζιβαϊρικά (στρατηγός Μακρυγιάννης) τῆς παραδόσεώς του, θά πρέπει νά αἰσθάνεται ἔνοχος, γιατί αὐτό εἶναι «ρατσισμός»!
Θά ἔχετε ἴσως ὑπ' ὄψιν σας τά προγράμματα «ἐκπαίδευσης στή διαφορετικότητα καί στήν ἀνεκτικότητα», τά ὁποῖα ἐφαρμόζουν καί ἄλλα ὑπουργεῖα (ὄχι μόνον τό Παιδείας, ἀλλά καί τό Νέας Γενιᾶς, Ἀθλητισμοῦ κ.ἄ.). Π.χ. τό νά κάνει ἕνας χριστιανός ποδοσφαιριστής τόν σταυρό του στό γήπεδο ἀπαγορεύεται καί ἐπισύρει ποινές· εἶναι «ρατσισμός» κατά τήν νεοταξική ὁρολογία. Ἐάν ὅμως ἕνας μουσουλμάνος ἐξωτερικεύσει τήν πίστη του στό γήπεδο, δέν θά τοῦ ποῦν τίποτε. Καί ἀκόμη: Οἱ μουσουλμάνοι μποροῦν π.χ. νά αὐτομαστιγώνονται στούς δρόμους τοῦ Πειραιᾶ, γιατί ἔτσι ἐκφράζουν τή θρησκευτικότητά τους. Αὐτό εἶναι πολυπολιτισμικότητα. Τό νά κάνεις τόν σταυρό σου ἤ καί τό νά φορᾶς σταυρό εἶναι «ρατσισμός»!
Εἶναι ἐκφραστικό ἕνα σκίτσο: Ἴσως τό ἔχετε δεῖ. Ἕνα μαυράκι λέγει σ' ἕνα συνομήλικό του λευκό παιδάκι «Εἶμαι περήφανος πού εἶμαι μαῦρος». Ὁ ἄλλος ἀπαντᾶ: «Αὐτό εἶναι ὑπέροχο».
Καί ἀπό κάτω: Λέγει ὁ μικρός λευκός: «Καί ἐγώ εἶμαι περήφανος γιά τήν καταγωγή μου» Καί τό μαυράκι τόν «καρφώνει»: «Εἶσαι ρατσιστής»!
Ἡ Νέα Τάξη μέ τήν ἐπικόλληση ἐτικέτας –«ρετσινιᾶς», σάν κι αὐτή τοῦ «ρατσιστῆ», ἐπιδιώκει νά ἀπομονώσει ὅσους γίνονται ἐνοχλητικοί.

9. Ἐθνομηδενισμός
Καί ἔτσι ἤρθαμε καί στόν ἐθνομηδενισμό, ἕνα ρεῦμα κυρίαρχο, δυστυχῶς, στούς χώρους τῆς «διανόησης», πού δηλητηριάζει κυρίως τίς ψυχές τῶν παιδιῶν μας, ὅταν διοχετεύεται ὡς μήνυμα ἀπό τά σχολικά ἐγχειρίδια, τά ὁποῖα τότε γίνονται πραγματικά φονικά ἐγχειρίδια (μαχαίρια), πού σφάζουν.
Μάλιστα ἡ ἀλληλοϋποστηριζόμενη κάστα τῶν ἐθνομηδενιστῶν– ἀποδομητῶν ἔχει πιάσει στήν πατρίδα μας ἀλλά καί γενικότερα στόν δυτικό κόσμο ὅλα τά «πόστα», στά Πανεπιστήμια κυρίως καί στά «Πανεπιστημιακά Ἰνστιτοῦτα Ἐκπαιδευτικῆς Πολιτικῆς», τά ὁποῖα ἡ Πολονύ χαρακτηρίζει «γκουλάγκ τῆς γνώσης» (Πολονύ, σ. 229).
Ξέρετε τά σταλινικά γκουλάγκ, γιά τά ὁποῖα ἔγραψε ὁ νομπελίστας Ἀλέξανδρος Σολζενίτσυν.
Ὁ στόχος τους εἶναι νά ξαναγράψουν τήν Ἱστορία μέ τρόπο πού συμφέρει στά ἀφεντικά τους. Βαρειά ἡ ἔκφραση ἀλλά ἀληθινή. Οἱ  ντιρεκτίβες ἔρχονται ἀπ' ἔξω ἀλλά καί οἱ δικοί μας πολλές φορές ἀποδεικνύονται βασιλικότεροι τοῦ βασιλέως.
Τό κόμπλεξ καί τό μίσος τῶν ἐθνομηδενιστῶν ἀπέναντι στήν ἱστορική ἀλήθεια εἶναι τέτοιο, ὥστε φθάνει ὁ Dominique Borne, ἐγκέφαλος τῶν νέων (ἐδῶ καί 20 περίπου χρόνια) σχολικῶν προγραμμάτων, στή Γαλλία, νά δηλώνει στό περιοδικό «Le Debat» τό 2000, ὅτι «πρέπει νά καταρρίψουμε τό μύθο τῆς ἱστορικῆς συνέχειας» (Πολονύ, σ. 146).
Αὐτό πού θέλουν νά κάνουν εἶναι νά σκοτώσουν τήν ἐθνική συλλογική ἱστορική μνήμη. Στόχος τους εἶναι ἡ γενοκτονία τῆς μνήμης, ὅπως εὔστοχα χαρακτηρίσθηκε.
Τό μίσος τους –πραγματικό μίσος– γιά τήν Ἱστορία, τίς ρίζες, τό παρελθόν βρίσκει πρόσφορο ἔδαφος νά ἀναπτυχθεῖ τροφοδοτούμενο ἀπό τόν μεγάλο θαυμασμό πού τρέφει τό πνεῦμα τοῦ Διαφωτισμοῦ (Μοντερνισμοῦ ἤ Νεωτερικότητας) γιά τό καινούργιο καί τήν ἀποστροφή του πρός τό παλιό. Ἡ «πρόοδος» εἶναι ἡ ἀγαπημένη «θεά» τοῦ Μοντερνισμοῦ, καθώς ὅ,τι νεώτερο θεωρεῖται καλύτερο, ἀποτελεσματικότερο κ.ο.κ. σέ σχέση μέ τό παλαιότερο.
Σᾶς θυμίζω καί τό σύνθημα «Νά τελειώνουμε μέ τό παλιό». Κεντρικό πολιτικό σύνθημα καί τῶν τελευταίων μηνῶν ἀπό τά κόμματα τοῦ λεγομένου συνταγματικοῦ τόξου.

10. Στόχος ἡ κατάργηση νοῦ καί λογικῆς
Στή μάχη γιά νά δημιουργηθεῖ ὁ «νέος ἄνθρωπος», ὁ ἄνθρωπος πού θά ἔχει ἀπενεργοποιημένη τή σκέψη καί τήν κρίση (αὐτό κάνουν καί οἱ νέες αἱρέσεις ἤ σέκτες), ἐκτός ἀπό τήν Ἱστορία βομβαρδίζεται καί ἡ λογική (τό ἔλλογο στοιχεῖο στόν ἄνθρωπο).
Ἔτσι προωθοῦνται στήν ἐκπαίδευση ἡ «πλάγια σκέψη», ἡ «σκέψη χαμηλῶν πιθανοτήτων» (ἔχουν καί ἐπιστημονικοφανῆ ὀνόματα), ἡ συναισθηματική νοημοσύνη (πού εἶναι πολύ τῆς μόδας), ἡ ἐκπαίδευση στόν «Νοῦ τῆς Νύκτας» κ.ἄ. (βλ. Δάφνης Βαρβιτσιώτη, «Νέα Ἐποχή. Ἐξέλιξη ἤ Χειραγώγηση;», ἔνθ' ἀνωτ., σσ. 297, 301, 252 κ.ἄ.
Οἱ ἐπιχειρήσεις αὐτές «κατεδάφισης» τῆς λογικῆς καί τῆς Ἱστορίας συνδυάζονται μέ τήν ἐπιχείρηση ἐναντίον τῆς γλώσσας, πού ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα τήν γλωσσική ἀνεπάρκεια τῶν μαθητῶν, πού καί αὐτό δέν εἶναι «ἀτύχημα», ἀλλά ἔγκλημα ἐκ προμελέτης.
Γιά τό θλιβερό ἐπίπεδο τῆς γλώσσας τῶν νέων παιδιῶν σήμερα στήν Ἑλλάδα καί στή Δύση εὐθύνονται ἐκτός τῶν ἄλλων καί δύο συνειδητές ἐπιλογές τοῦ νέου σχολείου, πού εἶναι: α) Ἡ προτεραιότητα στήν προφορική καί ὄχι στή γραπτή γλῶσσα καί β) Τό γεγονός ὅτι δέν γίνεται συστηματική διδασκαλία τῆς Γραμματικῆς καί τοῦ Συντακτικοῦ.

11. Ὕπουλη εἰσαγωγή τῆς γιόγκα στά σχολεῖα
Γιά νά ἀπενεργοποιηθεῖ καί καταργηθεῖ ἡ προσωπική κρίση καί σκέψη (δῶρο τοῦ Θεοῦ καί αὐτή) χρησιμοποιεῖται καί ὁ διαλογισμός (meditation), πού εἶναι ἀναπόσπαστα συνδεδεμένος μέ τήν ἰνδουιστική γιόγκα (yoga).
Γιά νά μήν ὑπάρξουν ὅμως ἀνιδράσεις, εἰσάγεται ὕπουλα μέ τή μορφή τεχνικῶν χαλάρωσης γιά τήν μείωση καί ἀποβολή –ὅπως λένε– τοῦ ἄγχους τῶν μαθητῶν καί «γιά τήν ἀντιμετώπιση τῆς μαθητικῆς παραβατικότητας καί ἐπιθετικότητας». Δηλαδή, ἀφοῦ πρῶτα ἔκαναν παιδιά θηρία καί ἐπαναστάτες – μηδενιστές, μετά πᾶνε νά διορθώσουν τάχα τό πρόβλημα, πού οἱ ἴδιοι δημιούργησαν. Ἀλλά τό «φάρμακο», πού προτείνουν γιά τήν ἀντιμετώπιση τῆς ἀρρώστιας, μπορεῖ νά θεραπεύσει π.χ. τήν πνευματική γρίππη ἀλλά προξενεῖ πνευματικό καρκίνο, διότι καρκίνος εἶναι ἡ κατάργηση τοῦ νοῦ, τοῦ ἐλ-λόγου  στοιχείου τῆς ψυχῆς καί τῆς κριτικῆς ἱκανότητος.
Οἱ τεχνικές τῆς γιόγκα καί τοῦ διαλογισμοῦ (meditation) δέν εἶναι τεχνικές διεύρυνσης τοῦ νοῦ, ὅπως διαφημίζονται, ἀλλά τεχνικές ἐπικοινωνίας μέ τά πεπτωκότα πνεύματα (δαίμονες) καί τεχνικές κατάργησης τοῦ νοῦ. Ἔτσι κατασκευάζονται ἄνθρωποι ρομπότ μέ ὑποταγμένες συνειδήσεις. Αὐτό κυρίως γίνεται στίς λεγόμενες σέκτες, δηλ. στίς σύγχρονες αἱρέσεις.
Ὁ στόχος αὐτῶν πού κατασκευάζουν τή «γενιά τῆς ἀδιαφορίας» εἶναι νά πιάσουν τό παιδί ἀπό τήν πιό τρυφερή ἡλικία, ἤδη ἀπό τόν βρεφονηπιακό σταθμό. Στόχος τους εἶναι τό ἀποκρυφιστικό σχολεῖο. Πρέπει νά εἴμαστε «πονηρεμένοι» ἀπέναντι στίς προσπάθειες πού κάνει ὁ Big Brother νά μᾶς ἁρπάξει τά παιδιά.
Ὅλοι οἱ ὁλοκληρωτισμοί (ἤδη ἀπό τήν «Πολιτεία» τοῦ Πλάτωνος) ἤθελαν νά ἔχει τό κράτος καί ὄχι οἱ γονεῖς τόν πρῶτο καί τελευταῖο λόγο στήν ἀγωγή τῶν παιδιῶν.
Τό «ὁλοήμερο σχολεῖο» θά μποροῦσε νά μήν εἶναι τόσο ἀθῶο.
Κοντά σέ ὅσα προανεφέρθησαν θά πρέπει νά συνυπολογίσουμε μιά σειρά ἀπό νοσηρές τάσεις καί συμπεριφορές μέσα στήν κοινωνία, οἱ ὁποῖες διευκολύνουν τήν πύκνωση τῶν τάξεων τῆς «γενιᾶς τῆς ἀδιαφορίας».
Τέτοιες εἶναι:

12. Εὐδαιμονισμός – ἡδονισμός.

13. Λατρεία τοῦ Ἐγώ.
«Ἀγάπα τόν ἑαυτό σου» ἤ «Νά ἀγαπιέστε» εἶναι τό μήνυμα πού περνᾶ. Λέγοντας «νά ἀγαπιέστε», δέν ἐννοοῦν νά ἀγαπᾶ ὁ ἕνας τόν ἄλλο, ἀλλά νά ἀγαπᾶ ὁ ἴδιος τόν ἑαυτό του! Εὔστοχα παρατηρήθηκε ὅτι ἔχουμε ἤδη ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τήν ἐποχή τοῦ μοντερνισμοῦ καί μεταμοντερνισμοῦ καί βρισκόμαστε στήν ἐποχή τοῦ ναρκισσισμοῦ.

14. Φυγοπονία.
Ὁ πολιτισμός μας εἶναι ὁ «πολιτισμός» τῆς ἐλάχιστης δυνατῆς προσπάθειας γιά τό μέγιστο θετικό ἀποτέλεσμα. Ὅλα θέλουμε νά γίνονται εὔκολα, γρήγορα, χωρίς κόπο.
Θυμᾶστε τήν παλιά διαφήμιση «Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε»; Αὐτά εἶναι στόν ἀντίποδα τοῦ Ὀρθοδόξου πνεύματος, πού ἐκφράζεται μέ τό «δῶσε αἷμα καί λάβε πνεῦμα».
Ἀλλά καί οἱ ἀρχαῖοι μας πρόγονοι ἔχουν πεῖ ὅτι «Τά καλά κόποις κτῶνται».
Ἄλλα μηνύματα, πού συντελοῦν στό νά παραχθεῖ ὡς ἀποτέλεσμα ἡ γενιά τῆς ἀδιαφορίας, ἡ κουτσουρεμένη πνευματικά, πού –ἄν δέν βοηθηθεῖ– πηγαίνει εὔκολα ἀπό τήν ἀδιαφορία καί τό «μπούχτισμα» ἀπό κάθε τι καί γιά κάθε τι, στόν μηδενισμό τῆς καταστροφῆς, ὡς ἀποτέλεσμα τοῦ μίσους γιά ὅλους καί γιά ὅλα:

15. Δεῖτε τό διαφορετικό χωρίς προκατάληψη, ἀκόμη κι ἄν αὐτό εἶναι ὁ διάβολος. Ἔτσι ἔχουμε τό «sympathy for the devil» ἤ: Ὁ ἑωσφόρος εἶναι ὁ «ἀδικημένος θεός» (Εἶναι κι αὐτό ἕνα εἶδος διαφορετικότητας) ἤ: Ἐξοικειωθεῖτε μέ τήν «ἄλλη πλευρά» (π.χ. «Ὑπερπροσωπική Ψυχολογία» τοῦ Abraam Maslow) ἤ: Ἐξοικειωθεῖτε μέ τήν «θεά»  Κάλι τοῦ Ἰνδουισμοῦ κ.ἄ..

16. Πνεῦμα κακῶς ἐννοούμενης ἀνοχῆς.
Ὅλα τά παραπάνω ἄς συνδυαστοῦν καί μέ τό κυρίαρχο στίς ἡμέρες μας, πνεῦμα τῆς κακῶς ἐννοούμενης ἀνοχῆς, ὡς συνέπεια ἀποδοχῆς τῆς «διαφορετικότητας». Αὐτό τό πνεῦμα συνδέεται ὡς αἰτία ἤ ἀποτέλεσμα μέ μιά ἐλαστική συνείδηση τοῦ «ἔλα μωρέ τώρα, τί σέ πειράζει; Μή γίνεσαι ὑπερβολικός», καί: «ἐγώ θά βγάλω τό φίδι ἀπό τήν τρύπα;»

17. Ρόλο στή μεγάλη ζημιά, πού ἔγινε, ἔχει παίξει καί ἡ πολιτικοποίηση– κομματικοποίηση τῶν μαθητῶν, στήν ὁποία ὠθήθηκαν μετά τή μεταπολίτευση τοῦ 1974. Ὅμως τά τελευταῖα χρόνια καί τό ὑγιές ἐνδιαφέρον γιά τά κοινά ἔχει χαθεῖ, ἀφοῦ ἔδωσε τή θέση του στόν ἀμοραλισμό καί τή διαφθορά καί ἀπό ἐκεῖ στόν μηδενισμό τῆς καταστροφῆς, ὅπως ἤδη ἀναφέραμε («Ἑλλάδα, ψόφα, γιά νά ζήσουμε ἐμεῖς»!)

18. Ρόλος τῆς «Νέας Ἀριστερᾶς»
Σ' αὐτή τήν καταστροφική πορεία κατεδάφισης μετά τόν Β' Παγκόσμιο Πόλεμο τεράστιο ρόλο διεδραμάτισε ἡ λεγομένη Σχολή τῆς Φραγκφούρτης, ἡ λεγομένη «Νέα Ἀριστερά» (Ἔριχ Φρόμ, Μαρκοῦζε, Ἀντόρνο κ.ἄ., ὅλοι «κατά σύμπτωσιν» ἑβραϊκῆς καταγωγῆς)

• Τά Ἀποτελέσματα
Τά ἀποτελέσματα ὅλης αὐτῆς τῆς συνδυασμένης ἐπιχείρησης κατεδάφισης ἤδη φάνηκαν, νομίζω.
Τά συνοψίζει σέ ἐπίπεδο σχολείου ἡ Νατάσα Πολονύ, λέγοντας ὅτι «ἡ ἀναγωγή τῆς ἀποχαύνωσης σέ παιδαγωγική μέθοδο» (Πολονύ, σ. 119) καί ἡ κρίση μετάδοσης τοῦ σχολείου σημαίνει ὅτι τελικά οἱ μαθητές δέν μαθαίνουν. 
Σημαίνει ὅτι «Οἱ νέοι τελειώνουν τίς σπουδές τους χωρίς νά ἔχουν βάσεις», «Τό σχολεῖο κατασκευάζει γενιές ἀναλφαβήτων, πού δέν ἔχουν καμμία πιθανότητα πρόσβασης σέ καλύτερες βιωτικές συνθῆκες». Ἀφήνουμε τό ὅτι βγάζει τό σχολεῖο «ξύλα ἀπελέκητα» δηλ. ἀμόρφωτους ἀνθρώπους.
Καί ἀκόμη καί κυρίως «Παράγουμε μέ τή σέσουλα ὑποταγμένα μυαλά».
Ἔτσι ὡς ἀποτέλεσμα τῆς ρήξης μετάδοσης τῆς γνώσης (ὄχι τῆς «ξερῆς») ἀπό γενιά σέ γενιά διαπιστώνουμε τήν μεγάλη ἀποσύνδεση (διάσταση) τῆς σημερινῆς γενιᾶς κάτω τῶν 25 ἐτῶν ἀπό τίς προηγούμενες. Ὑπόψιν ὅτι ἡ Πολονύ τά γράφει αὐτά πρίν ἀπό 10 χρόνια. Τί θά ἔλεγε ἄραγε σήμερα;
Παρ' ὅλα αὐτά, ἔχουμε διατήρηση τοῦ μύθου μιᾶς νεολαίας ἀνοιχτόμυαλης καί καλλιεργημένης, ἀκόμη καί ὅταν δυσκολεύεται «λιγάκι» στή γραφή καί τήν ἀνάγνωση (!).
Ὁ γνωστός ἄξιος δάσκαλος Δημήτρης Νατσιός κάνει σύνδεση αὐτῆς τῆς (σκόπιμης) ἀποτυχίας τοῦ γαλλικοῦ (καί ὄχι μόνο) σχολείου μέ τήν παραγωγή τεράτων (τρομοκρατῶν) στόν χῶρο τῆς Εὐρώπης σήμερα (βλ. σημαντικό ἄρθρο  του, πού δημοσιεύσαμε στήν προηγούμενη Παρακαταθήκη).

• Ἀντιμετώπιση
Καί τώρα λοιπόν τί κάνουμε;
Ἀναφέρω πολύ σύντομα μερικά κατά τή γνώμη μου σημαντικά:

α. Νά ξαναθυμηθοῦμε ἔννοιες ὅπως:
σεβασμός, καθῆκον (ὄχι μόνο δικαιώματα) καί ὑπομονή.

β. Ἡ ἐκπαίδευση (ἤ καλύτερα ἡ Παιδεία) ἀπό τή φύση της προϋποθέτει τήν αὐθεντία, παράδοση, ἱεραρχία.
Πολύ ὡραῖα περιγράφει τό πραγματικό σχολεῖο ὁ Σταῦρος Ζουμπουλάκης, ὁ ὁποῖος προλογίζει τό προαναφερθέν βιβλίο της Νατάσας Πολονύ «Τά χαμένα παιδιά μας». Λέγει:
«Ἱδρυτική συνθήκη τοῦ σχολείου εἶναι ὅτι ὑπάρχει κάποιος πού γνωρίζει (ὁ δάσκαλος) καί κάποιος πού δέν γνωρίζει (ὁ μαθητής) καί ὅτι ὁ δεύτερος προσέρχεται στόν πρῶτο γιά νά διδαχθεῖ καί νά μάθει. Ἡ σχέση δασκάλου καί μαθητῆ εἶναι ἐξ ὁρισμοῦ ἄνιση καί ἀσύμμετρη. Χωρίς αὐτή τή συνθήκη σχολεῖο  δέν ὑπάρχει. Στό κέντρο του ἑπομένως δέν βρίσκεται τό παιδί, ἀλλά ἡ διδασκαλία, ἡ διά τῆς διδασκαλίας μάθηση. Τί θά διδαχθεῖ ὁ μαθητής, ποιό θά εἶναι τό περιεχόμενο τῆς διδασκαλίας, αὐτό δέν τό ὁρίζουν οἱ ἐπιθυμίες καί τά διαφέροντα τοῦ μαθητῆ ἀλλά ἡ παιδαγωγοῦσα Πολιτεία. Ὁ μαθητής λοιπόν πηγαίνει σχολεῖο, γιά νά διδαχθεῖ αὐτό πού ἄλλοι ἔχουν ὁρίσει καί ἀποφασίσει ὅτι πρέπει νά ἔχει μάθει, πρίν «βγεῖ στή ζωή», σύμφωνα μέ τή σοφή ἑλληνική ἔκφραση. Ὁ μαθητής πηγαίνει σχολεῖο, γιά νά μάθει γράμματα, γιά νά μάθει δηλαδή συγκεκριμένα περιεχόμενα καί ὄχι γιά “νά μάθει νά μαθαίνει”, ὅπως  λέει ἕνα τρέχον εὐφυολόγημα, τό ὁποῖο εἶναι μιά πελώρια ἀνοητολογία, γιά τόν ἁπλούστατο λόγο ὅτι μόνο μαθαίνοντας συγκεκριμένα περιεχόμενα μαθαίνει κανείς τελικά νά μαθαίνει. Ἡ περιβόητη κριτική ἱκανότητα, ἡ ἀνάπτυξη τῆς ὁποίας ἔχει ἀναχθεῖ σέ πρωταρχικό στόχο τῆς ἐκπαίδευσης, προϋποθέτει μαθητεία, σπουδή, κοπιαστική μελέτη. Τό σχολεῖο δέν εἶναι χῶρος ἐπικοινωνίας, ζωῆς, ἐξουδετέρωσης τῶν κοινωνικῶν ἀδικιῶν καί ταξικῶν ἀνισοτήτων καί ἄλλων «ὡραίων πραγμάτων», εἶναι κατ' ἀρχήν χῶρος διδασκαλίας καί μάθησης, εἶναι θεσμός μετάδοσης. Τό σχολεῖο ὡς θεσμός μετάδοσης προϋποθέτει τήν παρουσία μέσα στή σχολική αἴθουσα ἑνός δασκάλου, πού πιστεύει βαθιά στήν παιδευτική ἀξία τοῦ μαθήματός του, τό περιεχόμενο τοῦ ὁποίου θέλει νά μεταδώσει στούς μαθητές μαζί μέ τήν ἀγάπη του γιά αὐτό, ἑνός δασκάλου, πού θεωρεῖ ἀδιανόητο ἕναν κόσμο ἀπό τόν ὁποῖο θά ἀπουσιάζει, ὅ,τι ἐκεῖνος γνωρίζει καί διδάσκει. Διαφορετικά δέν εἶναι δάσκαλος ἀλλά ἐμψυχωτής (animateur) μιᾶς ὁμάδας ἀνηλίκων, θά δίνει στά παιδιά τόν  λόγο, ὅπως ἐπιτάσσει ἡ σχολική δημοκρατία, ἀλλά ἐκεῖνα δέν θά ἔχουν πιά τί νά ποῦν, ἔξω ἀπό τηλεοπτικά στερεότυπα, τά ὁποῖα αὐτός πρέπει νά ἀκούσει μέ προσοχή καί σεβασμό, ἀφοῦ ὅλες οἱ γνῶμες εἶναι ἰσότιμες.
“Ἔχει μεταδοτικότητα” λέγαμε γιά τόν δάσκαλο, ὅταν θέλαμε νά τόν ἐπαινέσουμε, ἔχει δηλαδή τήν ἱκανότητα νά μεταδίδει στούς μαθητές αὐτό πού γνωρίζει, τά περιεχόμενα τοῦ μαθήματός του. Ἡ μεταδοτικότητα εἶναι μιά τέχνη πού τό θεμέλιό της βρίσκεται στή βαθιά γνώση τοῦ ἀντικειμένου. Σήμερα λένε πώς εἶναι ἐπικοινωνιακός, ὅτι ἔχει ἐπικοινωνιακό χάρισμα καί ἄλλα παρόμοια. Μετάδοση καί ἐπικοινωνία: ἡ διαφορά ἀνάμεσά τους εἶναι τεράστια καί οἱ πολιτικές καί πολιτιστικές συνέπειες αὐτῆς τῆς διαφορᾶς κολοσσιαῖες».

γ. Πρέπει νά φύγουμε ἀπό τήν ἀντίληψη ἑνός «κόσμου μιᾶς χρήσης» ἑνός κόσμου δηλαδή πού τόν χρησιμοποιοῦμε καί μετά τόν πετᾶμε.

δ. Νά δημιουργήσουμε πάλι τήν αἴσθηση ὅτι ἀνήκουμε σ' ἕναν κόσμο, ὅπου μοιραζόμαστε τίς ἴδιες ἀξίες καί τήν ἴδια κληρονομιά. Σήμερα «αὐτό πού ἑνώνει τόν πληθυσμό εἶναι μία ἀνοχή ἀνάμικτη μέ ἀδιαφορία καί στηριγμένη στό σύμβολο τῆς πίστεως τῆς ἐποχῆς μας: “Εἶναι ἐπιλογή μου”». (Πολονύ, σ. 115).

ε. Νά ξαναλειτουργήσει τό Κρυφό Σχολειό. Οἱ δάσκαλοι καί καθηγητές, πού ἀγαποῦν τά παιδιά, νά βάλουν στήν ἄκρη τά «Βιβλία γλώσσας», πού κατήντησαν κατά τήν εὔστοχη παρατήρηση τοῦ Δημήτρη Νατσιοῦ περιοδικά ποικίλης ὕλης καί συνταγές μαγειρικῆς, καί νά δώσουν στά παιδιά Χριστό καί Ἑλλάδα, χρησιμοποιώντας ἄλλα διδακτικά βιβλία, πού ἔχουν ἀποσυρθεῖ ἀπό τούς ἀποδομητές Νεοταξίτες.

στ. Νά δοθεῖ τό βάρος τῆς ἀγωγῆς στήν Οἰκογένεια καί στήν Ἐκκλησία (ἀφοῦ τό σχολεῖο εἶναι τό κύριο μέσο τῆς πνευματικῆς γενοκτονίας τῶν παιδιῶν μας). ζ. Νά δουλέψει κυρίως τό Παράδειγμα. η. Περισσότερο νά μιλοῦμε στόν Θεό γιά τά παιδιά καί ὄχι στά παιδιά γιά τόν Θεό καί μάλιστα χωρίς παράδειγμα.

• Ἐπίλογος
Καί γιά νά κλείσουμε, ὅπως ἀρχίσαμε, μέ τόν ἅγιο Παΐσιο τόν Ἁγιορείτη.
Νά τί γράφει γιά τήν ἀντιμετώπιση τῆς ἀδιαφορίας (καί τοῦ μηδενισμοῦ, θά προσθέταμε): «Ἡ ἀδιαφορία γιά τόν Θεό φέρνει τήν ἀδιαφορία καί γιά ὅλα τά ἄλλα· φέρνει τήν ἀποσύνθεση. Ἡ πίστη στόν Θεό εἶναι μεγάλη ὑπόθεση. Λατρεύει ὁ ἄνθρωπος τόν Θεό καί ὕστερα ἀγαπάει καί τούς γονεῖς του, τό σπίτι του, τούς συγγενεῖς του, τήν δουλειά του, τό χωριό του, τόν νομό του, τό κράτος του, τήν πατρίδα του. Ἕνας πού δέν ἀγαπάει τόν Θεό, τήν οἰκογένειά του, δέν ἀγαπάει τίποτε· καί φυσικά δέν  ἀγαπάει οὔτε τήν πατρίδα του, γιατί καί ἡ πατρίδα εἶναι μιά μεγάλη οἰκογένεια. Θέλω νά πῶ, ὅλα ἀπό ἐκεῖ ξεκινᾶνε. Δέν πιστεύει ὁ ἄνθρωπος στόν Θεό, καί μετά οὔτε γονεῖς οὔτε οἰκογένεια οὔτε χωριό οὔτε πατρίδα ὑπολογίζει. Καί αὐτά εἶναι πού πᾶνε τώρα νά διαλύσουν, γι' αὐτό δημιουργοῦν μιά κατάσταση ρεμπελιό». (Λόγοι Β', σσ. 30-31)

Θά τούς ἀφήσουμε νά τό πετύχουν;

ΟΧΙ.

Σᾶς εὐχαριστῶ

Πηγή: «Περιοδικό Παρακαταθήκη τεύχος 104-105»

«Και δημιούργησε ο Θεός τον άνθρωπο· σύμφωνα με τη δική του εικόνα τον δημιούργησε». Μήπως όμως δεν πρόσεξες ότι ήταν ελλιπή κι όχι επαρκή τα αποδεικτικά στοιχεία, που παρουσιάσαμε;

Από τη σελίδα της Ελληνικής Ομογένειας στην Κωνσταντινούπολη (İstanbul Rum Cemaati) και σε ανάρτηση της 25ης Δεκεμβρίου 2014 πληροφορούμαστε ότι η υλοποίηση του παγκόσμιου προγράμματος για την υποχρεωτική λήψη μίας ηλεκτρονικής – βιομετρικής ταυτότητας με rfid micro-chip  και μοναδικό κωδικό αριθμό για κάθε πολίτη τρέχει στη γειτονική Τουρκία γρηγορότερα από εμάς. Το Δεκέμβριο 2014 είχαν εκδοθεί ήδη 8.500.000 τέτοιες ταυτότητες και σήμερα σίγουρα θα έχουν τριπλασιαστεί.

Επειδή και εκεί οι ταυτότητες επιβλήθηκαν με εντολή, πίεση και σχεδιασμό των Η.Π.Α., βάσιμα εκτιμάται ότι όμοιες θα είναι οι ετοιμαζόμενες για τους Έλληνες ταυτότητες.

Έτσι, όπως και οι Τουρκικές, οι νέες μας ηλεκτρονικές ταυτότητες θα περιλαμβάνουν και βιομετρικά στοιχεία, καθώς και ιατρικού τύπου πληροφορίες (Ομάδα αίματος), πλήρη στοιχεία δημοτολογίου, μητρώου αλλά και δυνατότητα επανεγγραφής στοιχείων που άπτονται στα υπουργεία Δικαιοσύνης, Εσωτερικών καθώς και Υγείας. Θα υπάρχει ηλεκτρονική διασύνδεση των ταυτοτήτων με το διατραπεζικό σύστημα καθώς και με όλες τις τράπεζες.

Μην απατάσθε. Οι νέες ηλεκτρονικές ταυτότητες που ετοιμάζονται δεν είναι άλλες από την “ΚΑΡΤΑ ΠΟΛΙΤΗ”  που θεσμοθετήθηκε με το ν. 4325/2015 (άρθρο 10)

Να  μη ξεχνάμε ότι η δυνατότητα διασύνδεσης μεταξύ διαφόρων φορέων του ευρύτερου Δημοσίου και επί πλέον μεταξύ αυτών και φορέων του ιδιωτικού τομέα, όπως είναι οι Τράπεζες,  είναι ήδη μία νομική πραγματικότητα. Προβλέπεται στο άρθρο 10 ν. 4325/2015 που ορίζει ότι:  «Κατά την εγγραφή στην υπηρεσία ηλεκτρονικής διακυβέρνησης μπορεί να χρησιμοποιούνται διαπιστευτήρια που έχουν εκδοθεί για την επιβεβαίωση της ταυτότητας του χρήστη από άλλους φορείς του δημόσιου ή ιδιωτικού τομέα και είναι διασυνδεμένα με ένα ή περισσότερα αναγνωριστικά που σχετίζονται με βασικά μητρώα, όπως ιδίως: α) το μητρώο ταυτοτήτων, β) το μητρώο κοινωνικής ασφάλισης, γ) το φορολογικό μητρώο, και δ) το δημοτολόγιο…”

Χρηστικὸ εργαλείο γιὰ τη διασύνδεση και διαλειτουργικότητα των πληροφοριών όλων αυτών των βάσεων σε μία ενιαία και κοινὴ βάση δεδομένων θα αποτελέσει η “Κάρτα Πολίτη” ή όπως αλλιώς ονομαστεί..

Η μόνη διαφορά είναι ότι στην Τουρκία οι νέες ταυτότητες χορηγούνται δωρεάν και θα αποστέλλονταΙ μάλιστα με curier ! Στην Ελλάδα θα κοστίζουν 10 ευρώ το κεφάλι. Θα υπάρχει επίσης δυνατότητα να ενεργούνται διατραπεζικού και καταναλωτικού τύπου συναλλαγές με την ηλεκτρονική κάρτα.

Γνωστό είναι ότι οι νέου τύπου ταυτότητες-καταδότες προωθούνται παγκοσμίως συστηματικά από τις ΗΠΑ. Διαβάστε ένα κατατοπιστικό άρθρο της “Ουάσιγκτον Ποστ ”. 

Άλλωστε, και η επίσπευσή τους (με τεχνογνωσία από τις ΗΠΑ) εσχάτως στην Ελλάδα αποφασίσθηκε μετά την επίσκεψη του Αμερικανού υπουργού Τζον Κέρρυ με πρόσχημα  το “προσφυγικό”.  Δείτε τη σχετική πληροφορία.

ΙΔΟΥ ΤΑ ΝΕΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ

ΒΙΟΜΕΤΡΙΚΕΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΕΣ ΠΑΝΤΟΥΡΚΙΚΑ – ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ – ΤΙ ΙΣΧΥΕΙ

Η ΕΙΔΗΣΗ ΑΠΟ ΕΔΩ

Νέες εγκυκλίους για την απόκτηση των ηλεκτρονικών νέων ταυτοτήτων οι οποίες θα περιλαμβάνουν και βιομετρικά στοιχεία ( Kımlık Numara, Vergi Numara, Sağlık S. Numara καθώς και ιατρικού τύπου πληροφορίες (Ομάδα αίματος), πλήρη στοιχεία δημοτολογίου, μητρώου αλλά και δυνατότητα επανεγγραφής στοιχείων που άπτονται στα υπουργεία Δικαιοσύνης, εσωτερικών καθώς και υγείας, φέρνει η νέα Ηλεκτρονική Ταυτότητα που θα ισχύσει Παντουρκικά τυπικά από τον Ιανουάριο/Φεβρουάριο του 2015.

ΠΩΣ ΑΠΟΚΤΩ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ;

Με τηλεφωνική κλήση στο 199, ζητώντας ραντεβού στην οικεία αστυνομική αρχή. Τα ραντεβού βγαίνουν από το σύστημα ενώ παραμετροποιείται εάν υπάρχει δυσκολία από πλευράς ενδιαφερομένου.

Η ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΟΣΤΙΖΕΙ;

Το υπουργείο Εσωτερικών δεν θα χρεώνει τις νέες ταυτότητες και μάλιστα η παράδοση τους θα γίνεται σε διεύθυνση (εντός Τουρκίας) μέσα σε πέντε μέρες με υπηρεσία ταχυμεταφορών (κάργκο/κούριερ)

Σε περίπτωση που χαθεί η ταυτότητα, το σύστημα αφού ενημερωθεί από την αστυνομία, στρατοχωροφυλακή ή την κρατική ασφάλεια (ανάλογα με τον κάτοχο αυτής) αντικαθιστά με χρέωση όμως 18 Λιρών.

ΣΕ ΤΙ ΒΑΘΜΟ ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΔΙΕΙΣΔΥΣΗ ΤΩΝ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΩΝ ΤΑΥΤΟΤΗΤΩΝ ΠΑΝΤΟΥΡΚΙΚΑ;

Μέχρι στιγμής έχουν δοθεί περίπου 8.500.000 ταυτότητες, ενώ σε εγκύκλιο του το Υπουργείο Εσωτερικών στην Άγκυρα επιζητεί φόρμουλα ώστε οι νέοι υποψήφιοι οδηγοί, παράλληλα με το δίπλωμα να αντικαθιστούν υποχρεωτικά τις παλαιές ταυτότητες τους με την νέου τύπου βιομετρική ταυτότητα.

ΟΙ ΤΑΥΤΟΤΗΤΕΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΔΕΔΕΜΕΝΕΣ ΜΕ ΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΦΟΡΙΑ;

Θα υπάρχει ηλεκτρονική διασύνδεση των ταυτοτήτων με το διατραπεζικό σύστημα καθώς και με όλες τις τράπεζες εντός Τουρκίας

ΘΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΣΥΝΑΛΛΑΓΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ;

Θα υπάρχει δυνατότητα να κάνετε διατραπεζικού και καταναλωτικού τύπου συναλλαγές με την κάρτα.

ΤΑ ΔΙΠΛΑ ΔΙΑΒΑΤΗΡΙΑ ΘΑ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΤΣΙΠ ΤΗΣ ΚΑΡΤΑΣ;

Οι διπλοί υπήκοοι που θα προμηθευτούν την κάρτα ναι θα έχουν την δυνατότητα να έχουν πλήρη στοιχεία, ενώ σε περιπτώσεις τραπεζικού απορρήτου το σύστημα δεν θα δίνει άδεια για παροχή πληροφοριών σε ξένες φορολογικές αρχές λχ. Την Ελλαδική.

Πηγή: Ομοθυμαδόν

Με κείμενό του που δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα «Πενταπόσταγμα»  ο αντιστράτηγος εν αποστρατεία και επίτιμος Α’ Υπαρχηγός ΓΕΣ Νίκος Ταμουρίδης κατηγορεί την κυβέρνηση ότι οδηγεί την ελληνική οικογένεια στο εκτελεστικό απόσπασμα, εξαιτίας της ψήφισης του συμφώνου συμβίωσης.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο του αντιστράτηγου Ν. Ταμουρίδη, όπως δημοσιεύεται στο «Πενταπόσταγμα»:

«Λίγο πριν το τέλος του «έτους της εθνικής ντροπής 2015», το μείζον των βουλευτών της Βουλής των Ελλήνων ψήφισε το λεγόμενο «σύμφωνο συμβίωσης» των ομοφύλων, επιφέροντας έτσι ένα ακόμη καίριο πλήγμα κατά του ιερού θεσμού της ελληνικής οικογένειας! Ένα συνονθύλευμα από εθνομηδενιστές, δειλούς, δήθεν προοδευτικούς, άθεους και απάτριδες εκτέλεσαν το καθήκον τους απέναντι στους ξένους πάτρωνές τους!

Τα κόμματά τους δεν έχουν πλέον κανένα ηθικό δικαίωμα να αποτελούν οντότητες στην πολιτική γεωγραφία της χώρας, οι οποίες να διεκδικούν την ψήφο Ελλήνων πολιτών που έχουν γαλουχηθεί με τα νάματα της Ελλάδας και της Ορθοδοξίας. Προσωπικά τάσσομαι απέναντι με όλη μου τη δύναμη!

Πριν προλάβει κάποιος δήθεν δημοκράτης και δήθεν ανθρωπιστής να χρησιμοποιήσει τους εύκολους λαϊκίστικους και ηλίθιους χαρακτηρισμούς της αριστερής προπαγάνδας, δηλώνω ότι φασισμός και ρατσισμός και κάθε είδους ...φοβισμός είναι να μην επιτρέπεται στον κάθε έλληνα πολίτη να έχει την άποψή του και να την παρουσιάζει ελεύθερα και δημοκρατικά!

Διαφωνώ λοιπόν απόλυτα με αυτό που ψηφίστηκε. Για ένα πολύ απλό και λογικό λόγο. Είναι δεδομένο (και όποιος δεν το δέχεται είναι κοινωνικά και επιστημονικά τυφλός) ότι οι »ιδιαιτερότητες» των ομοφύλων είναι »παρά φύσιν», αφού η φύση έχει ως αρχές της την ισορροπία και την διαιώνιση των ειδών και αυτές οι αρχές έχουν αποτυπωθεί στο σώμα των ανθρώπων και των ζώων με τις διαφορές κάθε φύλου και έχουν ενσωματωθεί στην κοινωνική ζωή με τη συνεύρεση ανθρώπων διαφορετικού φύλου.

Επιπλέον, κατά τον Αριστοτέλη, επιδίωξη της ζωής του ανθρώπου είναι η ευτυχία, η οποία επιτυγχάνεται δια των αρετών. Η απόκτηση των αρετών προϋποθέτει φύση κανονική, μάθηση σωστή και άσκηση επίμονη και μακροχρόνια.

Ας ζει λοιπόν ο καθείς όπως και με όποιον θέλει, ας κάνει τις όποιες επιλογές του, χωρίς να προκαλεί, κανείς δεν το απαγορεύει. Γιατί όμως αυτό να γίνεται επίσημα, με κρατική νομοθέτηση, παραβαίνοντας τους φυσικούς νόμους;

Γιατί θα πρέπει η πολιτεία να λέει ΝΑΙ σε οποιοδήποτε αίτημα ισχνών μειοψηφιών, παραβιάζοντας τα δικαιώματα των συντριπτικών πλειοψηφιών; Ακόμη κι αν θεωρεί ότι είναι θέμα σεβασμού της διαφορετικότητας (νέες έννοιες!), γιατί να πει ναι; Υπάρχει και το ΟΧΙ της αγάπης!

Γιατί να υπακούει η Ελλάδα σε κάθε ξενόφερτη οδηγία ή κάθε ύπουλη εντολή από τους εντολείς της Δύσης, της Ευρώπης;

Αλλά, ποιας Δύσης; Αυτής που απλώνει τα νύχια της για να ξεσκίσει τις σάρκες της αδύναμης Ελλάδας, εκμεταλλευόμενη βέβαια τις αμαρτίες των κυβερνήσεων των τελευταίων δεκαετιών; Αυτής που με τις άστοχες ενέργειές της, βάζοντας φωτιά στην ευρύτερη περιοχή, μας γέμισε με αλλοεθνείς και αλλόθρησκους πρόσφυγες και μετανάστες αλλοιώνοντας την εθνική μας σύσταση;

Ποιας Ευρώπης; Της κόρης της Ύβρεως; Της οικτρά αποτυχημένης πολυπολιτισμικότητας; Του ψευδεπίγραφου ουμανισμού; Της σύγχρονης οικονομικής και κοινωνικής γκιλοτίνας; Αυτής που δεν της καίγεται καρφί για την τραγική κατάσταση που έχει περιέλθει η χώρα μας; Αυτής που νομιμοποιεί την παιδοφιλία και την κτηνοβασία και κάθε είδους ανωμαλία, στο πλαίσιο δήθεν της ιδιωτικής ελευθερίας και των προσωπικών δεδομένων; Ποιων προσωπικών δεδομένων; Αυτών που ήδη κατέχουν και ετοιμάζονται σε λίγο μέσω της κάρτας του πολίτη να μας μεταμορφώσουν σε «μαρκαρισμένα» ζώα;

Ας αφήσουμε λοιπόν τη παραφιλολογία αυτή κι ας δούμε κατάματα την αλήθεια. Και η αλήθεια είναι μια. Θέλουν να μας διαλύσουν τελείως! Η πατρίδα μας δέχεται ένα ανηλεή πόλεμο από τους σύγχρονους βάρβαρους με την ανοχή ή και τη συνενοχή των ντόπιων εντολοδόχων τους. Ο βασικός στόχος τους είναι η ελληνορθόδοξη ταυτότητά μας.

Αφού κτύπησαν και διέλυσαν την πολιτική και την οικονομία, τώρα κτυπούν τα «ιερά τέρατα» της δόμησης του ελληνορθόδοξου χαρακτήρα, την εθνική παιδεία και την οικογένεια. Με τη μέθοδο δε του σαλαμιού, ακολουθούν η εκκλησία και οι ένοπλες δυνάμεις. Αντισταθείτε!

Πηγή: Πενταπόσταγμα