Συγχοροστάτησαν: Ο Μητροπολίτης Συμφερουπόλεως και Κριμέας κ, Λάζαρος, ο Μητροπολίτης Αργολίδος κ. Νεκτάριος και ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Επῖδαύρου κ. Καλλίνικος. 
Πλήθος πιστών και φέτος από όλη την Κριμαία και από την Ρωσία και Ουκρανία καθώς και μικρή ομάδα ελλήνων ήρθαν για να τιμήσουν το σύγχρονο θαυματουργό άγιο.

Στιγμιότυπα από την ακολουθία των Χαιρετισμών προς τον Άγιο Λουκά τον ιατρό, που εψάλλησαν στην Ιερά Μονή Αγίας Τριάδος Συμφερουπόλεως Κριμαίας την Παρασκευή 10 Ιουνίου 2016.

 Πηγή: Συν-οδοιπορία

Ὁ ἄνθρωπος σήµερα ἐνδιαφέρεται µόνο γιά τόν ἑαυτό του καί ἔτσι περιορίστηκε νά ἀναπτύσσει αἰσθήµατα µόνο πρός αὐτούς πού τόν ἑνώνουν δεσµοί αἵµατος.

Ἡ Ἑλληνική οἰκογένεια, πρίν τριάντα-σαράντα χρόνια, ἀποτελοῦσε πρότυπο οἰκογένειας στήν Εὐρώπη ἀλλά καί στόν ὑπόλοιπο κόσµο, καθώς µέσα σέ αὐτήν κάθε ἄνθρωπος µάθαινε νά συνυπάρχει καί νά σχετίζεται µέ ἄλλους καί διαµόρφωνε τίς ἀξίες καί τίς ἀρχές πού θά τόν ἀκολουθοῦσαν σέ ὅλη του τήν ζωή.
 
Ἡ Ἑλληνική οἰκογένεια δέν περιοριζόταν µόνο στό νά παρέχει στά µέλη της τά πρός τό ζῆν, ἀλλά ἀποτελοῦσε φυτώριο ὑγιῶν ἀνθρώπων, καλύπτοντας ὅλες τίς ἀνάγκες τῶν µελῶν, τῆς ψυχικές καί σωµατικές καί διαµορφώνοντας τόν χαρακτῆρα τοῦ κάθε µέλους της. Δέν περιοριζόταν στούς δεσµούς αἵµατος ἀλλά ἔδινε µεγάλη σηµασία στήν ἀνάπτυξη τῶν πνευµατικῶν δεσµῶν, δηλαδή τῶν οὐσιαστικῶν στοιχείων πού ἑνώνουν τούς ἀνθρώπους. Αὐτοί οἱ δεσµοί εἶναι οἱ ἴδιοι στόχοι, τό κοινό πνεῦµα, ἡ ἴδια νοοτροπία. Αὐτοί οἱ πνευµατικοί δεσµοί ἑξαρτῶνται πρωτίστως ἀπό τήν σχέση τῶν γονέων. Ὅσο πιό οὐσιαστική καί ἁρµονική σχέση ἔχουν οἱ γονεῖς, τόσο πιό ἰσορροπηµένα καί ὑγιῆ θά εἶναι τά παιδιά. Ἡ σχέση τῶν µελῶν µέσα στήν οἰκογένεια ἦταν πάντα ἀπαραίτητη γιά νά ἀποκτήσουν ὅλα τά µέλη της αὐτοπεποίθηση, ἰσορροπία καί νά θωρακισθοῦν µέ τήν αἴσθηση τῆς ἀσφάλειας, πού ὅλοι ἔχουµε ἀνάγκη.
 
Μέ τήν πάροδο ὅµως τῶν ἐτῶν καί τήν πνευµατική παρακµή πού ἐπῆλθε στήν πατρίδα µας, ὑποβιβάστηκε ἡ σηµασία τῆς σχέσης τῶν ἀνθρώπων καί εἰδικά τῆς σχέσης τῶν συζύγων καί, κατ’ ἐπέκταση, χαλάρωσαν οἱ οἰκογενειακοί δεσµοί γιατί περιορίστηκαν στούς τύπους, ἐνῶ ξεθώριασε ἡ οὐσία. Οἱ οἰκογενειακοί δεσµοί περιορίστηκαν στούς δεσµούς αἵµατος καί ἀτόνησαν οἱ πνευµατικοί δεσµοί, αὐτοί πού κατ’ οὐσίαν τρέφουν καί στηρίζουν τά µέλη τῆς οἰκογένειας. Οἱ γονεῖς, παρασυρµένοι ἀπό τήν καθηµερινότητα καί ἀπό τήν ἐπιδίωξη µιᾶς πιό ἄνετης ζωῆς, στρεφόµενοι ὁ καθένας στόν ἑαυτό του, ἄφησαν σέ δεύτερη µοῖρα τήν σχέση µεταξύ τους. Γιατί θέλει κόπο καί διαρκῆ ἐπαγρύπνηση ἡ πνευµατική σχέση, κόπο τόν ὁποῖο οἱ ἄνθρωποι ἀποφάσισαν ὅτι δέν χρειάζεται νά καταβάλουν ἀφοῦ τό κοινό αἷµα ἀρκεῖ γιά νά στηρίζει τίς οἰκογένειες. Καθιερώθηκαν, λοιπόν, στήν κοινωνία µας µιά σειρά ἀπό συνήθειες πού δίνουν προτεραιότητα στή σχέση τῶν γονέων µέ τά παιδιά καί ὑποβαθµίζουν τή σχέση τῶν γονέων µεταξύ τους.
Ἔτσι, µέχρι σήµερα θεωρεῖται πολύ φυσιολογικό, ὁ γιός, ἀκόµα κι ὅταν παντρευτεῖ, νά προστρέχει στήν µητέρα του γιά νά τόν φροντίζει, ἐνῶ ἡ γυναίκα του µένει σπίτι νά φροντίζει τά δικά τους παιδιά! Αὐτό θεωρεῖται φυσιολογικό καί ἐπιβεβληµένο στούς γιούς. Καί οἱ ἄνδρες τό ἔχουν ἀποδεχθεῖ  καθώς βολεύονται µέ τίς περιποιήσεις πού τούς παρέχονται, οἱ δέ γυναῖκες γιατί διώχνουν, ἔστω καί γιά λίγο, τούς ἄνδρες ἀπό τά πόδια τους! Θεωρεῖται ἐπίσης, φυσιολογικό σήµερα ὁ πατέρας νά ἀπαιτεῖ νά µπαίνει στό σπίτι τοῦ γιοῦ του χωρίς καµµία προειδοποίηση, ὅποτε τό ἐπιθυµήσει, χωρίς σεβασµό στήν προσωπική ζωή τῶν παιδιῶν του, ἤ οἱ µητέρες ἐπιβάλουν  στίς κόρες τίς ὑποδείξεις τους, εἴτε αὐτές συµφωνοῦν εἴτε ὄχι. Οἱ πεθερές πάλι, κακίζουν τίς νύφες γιατί δέν τίς ἀφήνουν νά κάνουν ὅ,τι θέλουν µέσα στά σπίτια τῶν γιῶν τους, θεωρῶντας ὅτι ξέρουν τό γιό τους περισσότερο ἀπ’ αὐτές, ἐπειδή τόν ἔφεραν στήν ζωή..!
 
Αὐτές οἱ συνήθειες ὅπως καί ἄλλες παρόµοιες, εἶναι ἀποτέλεσµα τῆς κατηχήσεως τῶν παιδιῶν, ἀπό µικρή ἀκόµη ἡλικία, ὅτι ἡ ἀνώτερη σχέση στήν ζωή τους εἶναι ἡ σχέση µέ τούς γονεῖς καί µέ τούς λοιπούς συγγενεῖς καί ὄχι µέ τόν µελλοντικό ἄνδρα ἤ τή γυναίκα τους! Ὁ ἄνδρας ἤ ἡ γυναίκα εἶναι ὁ «ξένος» πού εἰσέρχεται σέ µιά οἰκογένεια, ἐνῶ παραµένει γιά πάντα ξένος ἐάν δέν συµµορφωθεῖ µέ τούς κοινωνικούς κανόνες πού υἱοθετεῖ ἡ οἰκογένεια! Ὅταν ὅµως, λείπει ἡ οὐσιαστική σχέση τῶν παιδιῶν µέ τούς γονεῖς µποροῦν τά παιδιά νά ἀντέξουν γιά πολύ αὐτήν τήν συνεχῆ ἐνασχόληση τῶν γονέων µέ αὐτά; Ἀρκεῖ ἡ σαρκική συγγένεια γιά νά αἰσθάνονται τά παιδιά ἀναπαυµένα σέ αὐτό τό “πατρονάρισµα” ὅταν δέν παραδέχονται τούς γονεῖς, σάν ἀνθρώπους, σάν προσωπικότητες;
 
Ὅταν ἀτονήσουν οἱ πνευµατικοί δεσµοί, δηλαδή ὅταν λείπουν ἀπό τήν οἰκογένεια οἱ κοινές βασικές ἀρχές καί οἱ κοινοί στόχοι, δέν µπορεῖ νά ἀναπτυχθοῦν οὐσιαστικοί δεσµοί µεταξύ τῶν µελῶν, ἀλλά καταντᾶ µιά κοινωνική ὁµάδα βασισµένη ἐξωτερικά στούς τύπους, σέ ἕνα “κοινωνικό πρωτόκολλο”, ἐνῶ στήν οὐσία πρόκειται γιά ὁµάδα ἀνθρώπων ὅπου ὁ καθένας προσπαθεῖ νά ἐπιβληθεῖ στόν ἄλλο καί οἱ ἐπιθυµίες τοῦ ἑνός νά ἐπικρατήσουν ἔναντι τῶν ἐπιθυµιῶν τῶν ἄλλων. Καί ἐπειδή οἱ γονεῖς ἔχουν περισσότερη ἐξουσία πάνω στά παιδιά τους, συνήθως ἐπικρατοῦν οἱ δικές τους ἐπιθυµίες. Τό περίεργο εἶναι ὅµως, ὅτι ἐνῶ αὐτές οἱ συνήθειες δυσκολεύουν τήν ζωή τῶν παιδιῶν, αὐτά δέν προσπαθοῦν νά τίς σταµατήσουν γιατί ἔχουν πεισθεῖ ὅτι αὐτή ἡ συµπεριφορά ἐπιβάλλεται ἀπό τούς κοινωνικούς κανόνες  …
 
Ὁ ἄνθρωπος σήµερα ἐνδιαφέρεται µόνο γιά τόν ἑαυτό του καί ἔτσι περιορίστηκε νά ἀναπτύσσει αἰσθήµατα µόνο πρός αὐτούς πού τόν ἑνώνουν δεσµοί αἵµατος. «Εἶναι παιδί µου, εἶναι σπλάχνο µου», λένε συχνά οἱ γυναῖκες, θεωρῶντας τό παιδί τους κτῆµα τους. Ἔτσι, εἶναι βέβαιες γιά τό δικαίωµά τους νά ἐξουσιάζουν τό παιδί τους, χωρίς τελικά νά γνωρίζουν οὔτε τά στοιχειώδη γιά τόν χαρακτῆρα του.
 
Μοῦ εἶχε κάνει ἐντύπωση ἡ ἀπάντηση µιᾶς κοπέλας, τήν ὁποία εἶχε δώσει ἡ φυσική της µητέρα γιά υἱοθεσία, ἀµέσως µόλις γεννήθηκε, καί κάποιοι, στήν προσπάθειά τους νά τήν ἐπανασυνδέσουν µέ τήν φυσική της µητέρα, τῆς ἔλεγαν ὅτι ἡ µητέρα αὐτή τήν ἀγαπάει πολύ. Ἡ κοπέλα ἀπάντησε: «δέν µπορῶ νά καταλάβω πῶς µπορεῖ νά µέ ἀγαπάει ἀφοῦ δέν µέ γνωρίζει..!» Δέν εἶπε «πῶς µέ ἀγαπάει ἀφοῦ µέ ἔδωσε γιά υἱοθεσία» ἀλλά ἀναρωτιόταν, πολύ λογικά, πῶς ἕνας ἄνθρωπος ἀγαπάει ἕναν ἄλλο χωρίς νά τόν γνωρίζει. Πῶς µποροῦµε νά ἰσχυριζόµαστε ὅτι ἀγαπᾶµε κάποιον ὅταν δέν τόν γνωρίζουµε; Ἀρκεῖ τό γεγονός ὅτι τόν φέραµε στήν ὕπαρξη, τόν ἀγαπᾶµε; Καί ἄν τόν ἀγαπᾶµε γιατί δέν ἐνδιαφερόµαστε νά µάθουµε τί τόν κάνει εὐτυχισµένο, ἀλλά τοῦ ἐπιβάλλουµε αὐτό πού ἀρέσει σέ µᾶς – βέβαια πἀντα γιά τό καλό του!!!
 
Ὁ περιορισµός τῆς οἰκογένειας, λοιπόν, στούς δεσµούς αἵµατος, φαίνεται ὅτι συντέλεσε ἀποφασιστικά στήν σηµερινή διάλυση τῆς οἰκογένειας, καθώς οἱ δεσµοί αὐτοί δέν εἶναι ἰσχυροί. Ἀποδείχθηκε ὅτι δέν ἀρκεῖ τό κοινό αἷµα γιά νά ἀποκτήσουµε τήν γνώση τῶν ἄλλων ἀνθρώπων. Οἱ σχέσεις τῶν ἀνθρώπων ἀπαιτοῦν δουλειά καί κόπο. Δέν µᾶς ἑνώνει τό αἷµα ἀλλά µᾶς ἑνώνει ἡ πνευµατική σχέση, ἡ ὁποία µπορεῖ νά ἀναπτυχθεῖ µέ ὅλους τούς ἀνθρώπους, εἴτε εἶναι συγγενεῖς εἴτε ὄχι. Μακάρι τό κοινό αἷµα νά γινόταν καί κοινό πνεῦµα! Τί πιό ὡραῖο, νά χαίρονται τά παιδιά καί µετά τό γάµο τους, νά βρίσκονται στό σπίτι τῶν γονέων τους; Μαζί ὅµως! Γιατί πρέπει ὁ γιός µόνος νά ἀναζητᾶ τήν µητέρα του καί νά µήν φέρνει καί τήν γυναίκα του µαζί; Δυστυχῶς, σπανίζει σήµερα ἡ συναντίληψη µέσα στίς οἰκογένειες. Σήµερα, καθένας περιορίζεται στό τί θέλει ὁ ἴδιος, ἀδιαφορῶντας γιά τό τί θέλουν οἱ ἄλλοι. Τά ζευγάρια ἔπαυσαν νά ἀναζητοῦν τήν ὁλοκλήρωσή τους ὁ ἕνας στόν ἄλλο καί ὁ βασικός λόγος γιά τόν ὁποῖο βρίσκονται µαζί, εἶναι τό νά ἀποκτήσουν παιδιά. Δηλαδή, δέν ὑπάρχει ἄλλος λόγος γιά νά ἐγκαταλείψουν τήν καλοπέρασή τους καί τήν φροντίδα τοῦ ἑαυτοῦ τους, παρά µόνο νά ἀποκτήσουν παιδιά, τά ὁποῖα θά εἶναι προέκταση τοῦ ἑαυτοῦ τους, ὅπως συνηθίζουν οἱ γυναῖκες νά λένε, δηλαδή, θά εἶναι “ταµένα” ἐφ’ ὅρου ζωῆς νά ὑπακούουν στίς µητέρες τους καί νά ἱκανοποιοῦν τίς ἀνάγκες τους! Γιατί εἶναι φυσικό ἐπακόλουθο, ὅταν δέν ἀναπτύσσεται οἱ σχέση τῶν γονέων µεταξύ τους, νά ἀναπτύσσεται ὡς ὑποκατάστατο ἡ σχέση τῶν γονέων µέ τά παιδιά. Οἱ γονεῖς δηλαδή, ἐξαρτῶνται ἀπό τά παιδιά τους ὅπως θά ἔπρεπε νά ἐξαρτῶνται ὁ ἕνας ἀπό τόν ἄλλο, πρᾶγµα πού ἔχει ὀλέθριες ἐπιδράσεις στά παιδιά.
 
Ἀντί νά τό συνειδητοποιήσουµε αὐτό, ὡς κοινωνία καί νά προτάξουµε τήν σχέση τῶν συζύγων ὡς τήν πιό σηµαντική, ὥστε νά µεγαλώνουµε ὑγιῆ παιδιά καί νά εὐδοκιµήσουν οἱ οἰκογένειες, πρεσβεύουµε τό ἀντίθετο, ὅτι δέν ἔχει σηµασία ἡ σχέση τῶν γονέων ἀρκεῖ τά παιδιά νά ἐξαρτῶνται ἀπόλυτα ἀπό αὐτούς ἐφ’ ὅρου ζωῆς! Καί φθάσαµε σήµερα νά ἀριθµοῦµε πολλῶν εἰδῶν οἰκογένειες! Φθάσαµε νά λένε δηµόσια οἱ πολιτικοί ὅτι οἱ οἰκογένειες πού ἀποτελοῦνται ἀπό δύο µητέρες καί παιδιά ἤ δύο πατέρες καί παιδιά εἶναι τό ἴδιο µέ τίς οἰκογένειες πού ἀποτελοῦνται ἀπό πατέρα, µητέρα καί παιδιά! Καί πώς εἶναι ρατσιστική στάση τό νά µήν ἀποδέχεται ἕνας πολίτης αὐτήν τήν “προοδευτική” ἐξέλιξη τῆς κοινωνίας µας!
 
Πῶς µπορεῖ ἄραγε νά ἀναπτυχθεῖ ἰσορροπηµένα ἕνα παιδί σέ µιά τέτοια οἰκογένεια µέ δύο µητέρες χωρίς τόν πατέρα ἤ µέ δύο πατέρες χωρίς τήν µητέρα; Δηλαδή, οἱ “κοινωνικοί” κανόνες σήµερα ἔχουν ἀπορρίψει τήν παραδοχή ὅτι ἕνα παιδί χρειάζεται καί τό πρότυπο τοῦ πατέρα καί τῆς µητέρας γιά νά ἀναπτυχθεῖ ὑγιῶς; Ἔχουµε φθάσει σέ τέτοια τελειότητα, ἄνδρες καί γυναῖκες, ὥστε ἔχουµε ὁλοκληρωθεῖ ὡς ἄνθρωποι ὁ καθένας µόνος του, χωρίς τήν συνδροµή τοῦ ἄλλου φύλου;
 
Ἄν θέλουµε ὡς κοινωνία νά ἐξελιχθοῦµε καί νά προοδεύσουµε τό πιό λογικό εἶναι νά κρατήσουµε τά θετικά στοιχεῖα τῶν παλαιοτέρων γενεῶν, πού εἶχαν ἀποδεδειγµένα καλά ἀποτελέσµατα καί νά προχωροῦµε ἀπό κεῖ καί πέρα, ἀναπτύσσοντας καί ἄλλα στοιχεῖα στήν ἴδια, πετυχηµένη βάση. Δέν χρειάζεται νά ξανά-ἀνακαλύψουµε τόν τροχό! Ἄν θέλουµε νά ἐπανοικοδοµήσουµε τήν Ἑλληνική οἰκογένεια ἀρκεῖ νά ἀφήσουµε τούς τύπους καί τά οἰκογενειακά πρωτόκολλα καί νά ἀσχοληθοῦµε µέ τήν ἀνάπτυξη τῶν οὐσιαστικῶν σχέσεων, οἱ ὁποῖες δέν περιορίζονται σέ αὐτήν τήν πρόσκαιρη ζωή, ἀλλά διατηροῦνται αἰωνίως!

Πηγή: («ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 166-167, Ἰούνιος-Ἰούλιος 2016), 

Ἡμερήσια ἐφημερίδα τῶν Ἀθηνῶν προανήγγειλε ὅτι μέ τό προσεχές φύλλο τῆς Κυριακῆς θά προσέφερε καί ἀνάτυπο ἀλφαβηταρίου τῆς Α΄ τάξεως τοῦ δημοτικοῦ σχολείου, ἔκδοσης τοῦ 1919. Ἀναζήτησα τήν ἐφημερίδα περί τήν ἑνδεκάτη πρωινή γιά τό ἀνάτυπο καί μόνο. Εἶχε γίνει ἀνάρπαστη!

Δέν ἦταν τό δικό μου ἀλφαβητάριο, ἦταν ἴσως τῶν γονέων μου. Συνεπῶς δέν μέ συνέδεαν μ’ αὐτό μνῆμες. Περισσότερο ἦταν ἡ περιέργεια νά μάθω πῶς προσέγγιζαν οἱ τότε ὑπεύθυνοι τῆς ἐκπαίδευσης μέσα ἀπό τή γλῶσσα τήν παράδοση τοῦ πολύμοχθου Γένους μας. Βέβαια, χωρίς νά εἶμαι εἰδικός, ἔχω τήν ἐντύπωση πώς οἱ στόχοι καί, κατά συνέπεια, τό περιεχόμενο τῶν ἀναγνωστικῶν δέν μεταβλήθηκε οὐσιωδῶς ὥς τήν ἐποχή τῶν δικῶν μου σχολικῶν χρόνων.

Τί εἶχαν ἐκεῖνα τά ἀλφαβητάρια-ἀναγνωστικά, πού δέν ἔχουν τά σύγχρονα; Πρόβαλλαν τόν αὐθεντικό βίο τοῦ Γένους, παρά τήν ἀπό τότε ἅλωση τῆς ἐκπαίδευσης ἀπό παντοίους δυτικόπληκτους «διαφωτιστές». Τό Γένος εἶχε ἀκόμη δυνάμεις ἀντίστασης καί δέν τολμοῦσε κανείς νά προκαλέσει ἀτιμωρητί τήν κοινή γνώμη.

Τό «ἀπὸ Θεοῦ ἄρξασθαι» εἶναι πολύ γνωστή ρήση. Καί τά ἀναγνωστικά τότε ἄρχιζαν ἀπό τόν Θεό. Πρόβαλλαν τόν ἐκκλησιασμό τῆς οἰκογένειας καί ὅλων τῶν ἐνοριτῶν. Πρόβαλλαν τή μητέρα πού φρόντιζε νά ξυπνᾶ τά παιδιά νωρίς καί νά τά ἑτοιμάζει κατάλληλα. Παρουσίαζαν τήν οἰκογένεια νά κάνει τήν προσευχή της γύρω ἀπό τό τραπέζι πρίν ἀπό τήν ἔναρξη τοῦ φαγητοῦ. Ἔδειχναν τή γιαγιά νά ἀνάβει τό καντηλάκι ἔχοντας στό πλάι τά ἐγγόνια της καί ὅλους μαζί νά σταυροκοπιοῦνται.

Ἡ πατρίδα προβαλλόταν ἔντονα μέσα ἀπό τίς σελίδες τους ὡς ἰδανικό. Ἡ σημαία ἐμφανιζόταν σέ πολλές σελίδες κατά τήν παρουσίαση τῶν ἐθνικῶν ἐπετείων ἀναρτημένη στούς ἐξῶστες ἤ στά χέρια τῶν παιδιῶν πού παρήλαυναν.

Πέρα ἀπό αὐτά, τά ἀναγνωστικά πρόβαλλαν τούς ἀνθρώπους τοῦ καθημερινοῦ μόχθου μέ τά ρυτιδωμένα πρόσωπα καί τά ροζιασμένα χέρια. Ὅλοι τους τύποι λαϊκοί, καλοσυνάτοι, ἐργατικοί, θεοφοβούμενοι, πρότυπα γιά τούς μικρούς μαθητές. Κοντά σ’ αὐτούς τό παιδί μάθαινε τή βιοπάλη στόν ἀγρό, στό κοπάδι, στό ἐργαστήρι τοῦ βιοτέχνη. Μάθαινε νά ἀγαπᾶ τή φύση καί νά χαίρεται μέ τίς ἁπλές χαρές τῆς καθημερινότητας.
Κι ὕστερα ξέσπασε ἡ θύελλα. Ἦταν τά πρῶτα χρόνια τῆς μεταπολίτευσης. Θυμοῦμαι τό ἀντιθρησκευτικό μένος κατά τά πρῶτα ἔτη ἐκείνης τῆς περιόδου. Παρακολούθησα τήν ἐνορχηστρωμένη ἐπίθεση καί κατά τῆς πατρίδας. Οἱ σχολικές γιορτές κατά τίς ἐθνικές ἐπετείους ὑποβαθμίστηκαν καί ἀτόνησαν πλήρως. Οἱ ἥρωες ἀρχικά παραμερίστηκαν μπροστά στούς σούπερ ἥρωες τῆς ὑποκουλτούρας, πού διαχέει ἡ νέα τάξη, καί στή συνέχεια ἄρχισε ἀνίερη ἐκστρατεία ἀποκαθήλωσής τους. Κατάληξη ἡ ποινικοποίηση τοῦ πατριωτισμοῦ καί ἡ ταύτισή του μέ τόν ἐθνικισμό.

Ὅλα ὅσα προβάλλονταν στά παλαιότερα ἀναγνωστικά ἐνοχλοῦν ἀφόρητα τούς ἀσκοῦντες τήν ἐξουσία ἀλλά καί τούς ἄλλους πού τήν ὀρέγονται. Γιά τούς μέν ἡρωισμός εἶναι ἡ κατασπατάληση τοῦ ἐθνικοῦ πλούτου σέ συνεργασία μέ τά ξένα ἀφεντικά. Εἶναι ἡ διάλυση τοῦ κοινωνικοῦ ἱστοῦ, ὥστε νά ἀφανιστοῦν τά αἰσθήματα ἀδελφοσύνης (ἀλληλεγγύης, τονίζουν ὅσοι εἶναι παθιασμένοι κατά τῆς Ἐκκλησίας). Εἶναι ἡ διάλυση τῆς οἰκογένειας, τήν ὁποία πλήττουν ἀκόμη καί οἰκονομικά («ποινικοποίηση» τῆς τεκνογονίας), ὥστε νά φθάσουμε στή χορεία τῶν ἀναπτυγμένων (ποιά ἡ ἀνάπτυξή τους;) χωρῶν. Γιά τούς δέ ὑπάρχει μόνο ἡ ταξική πάλη, τίποτε ἄλλο.

Γιατί ἔσπευσαν τόσοι πολλοί νά ἀγοράσουν τό φύλλο τῆς ἐφημερίδας, τό ἀναγνωστικό, διορθώνω, καθώς χωρίς αὐτό τά φύλλα θά ἔμεναν στά ἀζήτητα; Ἕνα ἀναγνωστικό πού κατά τήν ἐπικρατοῦσα σήμερα θέση, ἀντιπροσωπεύει μία κοινωνία ἄκρως συντηρητική, ἐχθρική πρός τήν πρόοδο καί τήν ἐλευθερία, πού διέσπειρε ἰδεολογήματα ἐχθρικά πρός τά πανανθρώπινα ἰδανικά τοῦ «διαφωτισμοῦ». «Συναισθηματικοί οἱ λόγοι», ἴσως ἀποκριθεῖ κάποιος. «Τά χρόνια πέρασαν κι ὅλοι ἀναπολοῦμε τά παιδικά μας χρόνια, τά καλύτερά μας κατά γενική ὁμολογία». Φτωχή ἡ δικαιολογία. Ὑπάρχει καί ἄλλος λόγος πιό οὐσιώδης. Ἡ ζωή μᾶς δίδαξε, ἡ πείρα πού ἀποκτήσαμε μᾶς ἔκανε πιό σοβαρούς καί λιγότερο εὔπιστους στούς κάθε εἴδους δημαγωγούς. Ἴσως καί νά μᾶς συνοδεύουν κάποιες ἐνοχές, καθώς σπαταλήσαμε τόν βίο μας καταγγέλλοντας μία κοινωνία, ἐπειδή παρέμενε γερά προσδεμένη στήν πατροπαράδοτη πίστη καί στή φιλοπατρία. Ἐμεῖς θέλαμε νά πνεύσουν ἄνεμοι τῆς ἀλλαγῆς. Καί ἦρθαν θύελλες καί σάρωσαν τά πάντα. Κι ἀπομείναμε ξεκρέμαστοι δίχως πίστη, δίχως ἰδανικά, πού φυγαδεύτηκαν πρός ἄγνωστη κατεύθυνση, θρηνώντας ἐπάνω ἀπό τά ἐρείπια τῶν ἰδεολογημάτων μας σέ μία ἀνελέητη μεταϊδεολογική ἐποχή.

Ἄν ἀκόμη δέν παραδεχόμαστε ὅτι πήραμε τή ζωή μας λάθος, εἶναι γιατί δέν μᾶς τό ἐπιτρέπει ὁ θεριεμένος ἐγωισμός μας. Ὅμως ἡ ψυχή ἔχει τόσο μεγάλη ἀνάγκη ἀπό παραμυθία. Ἔτσι τό νά ἀποκτήσουμε τό ἀναγνωστικό, τό περιεχόμενο τοῦ ὁποίου εἴχαμε κάποτε περιφρονήσει καί λοιδορήσει, προσφέρει μία κάποια ἀνακούφιση. Εἶναι ἕνα εἶδος ἐπιστροφῆς στήν προδομένη ἀθωότητα τῶν παιδικῶν μας χρόνων. Ἀλλά δέν ἀρκεῖ!

Πηγή: Ακτίνες

Δόξα τῷ Θεῷ. Ζῇ Κύριος ὁ Θεός. Μεθ᾽ ἡμῶν ὁ Θεός, γνῶτε ἔθνη καὶ ἡττᾶσθε. Οὐκ ἀρνησόμεθά σε φίλη Ὀρθοδοξία. Τῶν Ἀποστόλων τὸ κήρυγμα καὶ τῶν Πατέρων τὰ δόγματα τῇ Ἐκκλησίᾳ μίαν τὴν πίστιν ἐκράτυνεν.

Αὐθόρμητα ἀναβλύζουν μέσα ἀπὸ τὶς καρδιὲς τῶν ἁπανταχοῦ Ὀρθοδόξων οἱ βιβλικὲς αὐτές, πατερικὲς καὶ λειτουργικὲς δοξολογικὲς ἐκφράσεις, γιατὶ οἱ ἐπὶ ἕνα αἰώνα τώρα προσπάθειες νὰ ἁλωθεῖ ἐκ τῶν ἔσω ἡ Ἐκκλησία ἀπὸ παλαιὲς καὶ νέες αἱρέσεις, ἰδιαίτερα ἀπὸ τὸν νέο Γνωστικισμὸ καὶ Συγκρητισμὸ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀπέτυχαν.

Ἡ Σύνοδος τῆς Κρήτης, ποὺ ἐπρόκειτο ἐντὸς τῶν προσεχῶν ἡμερῶν νὰ νομιμοποιήσει τὸν Οἰκουμενισμὸ καὶ νὰ ἀναγνωρίσει ὡς ἐκκλησίες τὶς αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Προτεσταντισμοῦ, διελύθη εἰς τὰ ἐξ ὧν συνετέθη. Ἡ βλασφημία κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποὺ συνετελεῖτο μὲ τὴν σύγκληση τῆς κακῆς αὐτῆς συναγωγῆς τὴν ἡμέρα τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς, ἐστράφη ἐναντίον τῶν ὀργανωτῶν της. Τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ἐνήργησε καὶ ἔπνευσε ἐνωρίτερα. Ἐφώτισε τοὺς ἱεράρχες τῶν Ἐκκλησιῶν Βουλγαρίας, Γεωργίας, Σερβίας, Ἀντιοχείας καί, τελευταῖα καὶ ἀποφασιστικά, τῆς Μεγάλης Ρωσίας, ὥστε νὰ μὴ συμμετάσχουν στὴν περίεργη αὐτὴ καὶ ἄγνωστη στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία σύναξη ἐπιλεγμένων οἰκουμενιστῶν ἀντιπροσώπων μὲ προειλημμένες ἀποφάσεις καὶ προκατασκευασμένα σὲ ἐπιτροπὲς «ἡμετέρων» ἀντορθόδοξα κείμενα. Ἐφώτισε πολλοὺς ἀρχιερεῖς τῶν ἄλλων τοπικῶν ἐκκλησιῶν νὰ πράξουν ἐξ ἀρχῆς ὅ,τι ἔπραξε στὸ τέλος ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός, νὰ ἀρνηθοῦν νὰ μετάσχουν καὶ νὰ ὑπογράψουν κείμενα, χωρὶς νὰ ἔχουν τὴν δυνατότητα νὰ ὁμιλήσουν καὶ νὰ ψηφίσουν, ἀναγκασμένοι νὰ νομιμοποιήσουν μία συνοδικὴ διαδικασία πολὺ χειρότερη καὶ τῆς Φερράρας-Φλωρεντίας, νὰ δεχθοῦν τὴν πρωτάκουστη προσβολὴ τῆς ἰσότητος τῶν ἐπισκόπων, μὲ τὸ νὰ μὴ συγκαλοῦνται ὅλοι οἱ συνεπίσκοποί τους νὰ συζητήσουν, νὰ συναποφασίσουν, νὰ συμψηφίσουν.

Ἐφώτισε καὶ τὴν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στὴν τελευταία της συνέλευση νὰ προτείνει, σχεδὸν ὁμόφωνα, διορθώσεις καὶ βελτιώσεις ποὺ συμφωνοῦν μὲ ὅσα οἱ ἀναφερθεῖσες τοπικὲς ἐκκλησίες προβάλλουν ὡς λόγους τῆς μὴ συμμετοχῆς τους σὲ ὀργανωτικὰ καὶ θεολογικὰ ζητήματα. Θὰ ἦταν καλύτερο βέβαια νὰ μὴ μετάσχει καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἐξ ἀρχῆς, ὥστε νὰ ἀποδυναμώσει καὶ τὸ προβαλλόμενο ἀνόητο ἐπιχείρημα περὶ δῆθεν ἐθνοφυλετικῶν κινήτρων, ποὺ ἐνεργοῦν στὶς ἐκκλησίες ποὺ δὲν συμμετέχουν. Οἱ οὐσιαστικὲς ἀλλαγὲς ποὺ προτείνει ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ οἱ δικαιοδοσιακὲς εἰσπηδήσεις ποὺ ἐπιδιώκει νὰ ἀποτρέψει μὲ τὶς προτάσεις της ὀφείλονται σὲ ἐθνοφυλετικὰ κριτήρια; Ὑπάρχει κίνδυνος ὁρατὸς καὶ δικαιολογημένος τὰ ἐθνοφυλετικὰ κριτήρια νὰ ἀποδοθοῦν σὲ ὅσους ἐπιμένουν νὰ στηρίζουν τὸν ὁμόφυλο, ὁμαίμονα καὶ ὁμόγλωσσο πατριάρχη, στὴν ἀποδεδειγμένα οἰκουμενιστική, ἀντορθόδοξη καὶ ἀντιπατερικὴ πορεία τῆς Συνόδου. Θὰ βρεθεῖ σὲ πολὺ δύσκολη θέση ὁ ἀρχιεπίσκοπος κ. Ἱερώνυμος, ὅταν θὰ διαπιστώσει ὅτι οἱ ἀνατρεπτικὲς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ προτάσεις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος θὰ ἀπορριφθοῦν, διότι ἡ ὑποστήριξη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι ὁ λόγος ποὺ ἐπιβάλλει στοὺς οἰκουμενιστὰς νὰ συγκαλέσουν ὁπωσδήποτε, ἔστω καὶ κολοβή καὶ κουτσουρεμένη, τὴν Σύνοδο. Ἂν ἡ ἀπουσία τόσων ἐκκλησιῶν δὲν πείθει τοὺς ὀργανωτὰς νὰ ἀναβάλουν τὴν σύνοδο καὶ νὰ συζητήσουν γιὰ τὴν ἐπίτευξη ὁμοφωνίας, θὰ δεχθοῦν τὶς προτάσεις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ μάλιστα στὸ θέμα τῆς αὐτονόμησης τῶν λεγομένων «Νέων Χωρῶν», ποὺ ἔχει καταντήσει αἰτία πολέμου μεταξὺ Φαναρίου καὶ Ἀθήνας; Φοβούμαστε καὶ ἀνησυχοῦμε ὅτι, ἐπειδὴ πολλοὶ προκαθήμενοι ἔχουν καταντήσει πάπες, ὅπως εὔστοχα ἐγράφη ἀπὸ λογιώτατο καὶ εὐσεβέστατο συμπρεσβύτερο, καὶ συχνά δὲν λειτουργοῦν συνοδικά, θὰ ἀγνοηθοῦν οἱ δεσμευτικὲς ἀποφάσεις τῆς Ἱεραρχίας, καὶ ἡ μία καὶ μοναδικὴ ψῆφος τοῦ ἀρχιεπισκόπου κ. Ἱερωνύμου θὰ ἐνισχύσει τὸν Οἰκουμενισμὸ τῶν συνοδικῶν κειμένων καὶ τὸν ἐθνοφυλετισμὸ τῶν ἑλληνοφώνων ἐκκλησιῶν. Ἀνησυχοῦμε καὶ προσευχόμαστε νὰ ἀποτραπεῖ αὐτὴ ἡ ἐξέλιξη.

Ἐφώτισε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ τοὺς Ἁγιορεῖτες, πρῶτα τοὺς κελλιῶτες καὶ λίγο καθυστερημένα τὴν Ἱερὰ Κοινότητα, νὰ ἐκφράσουν τὴν ἀντίθεσή τους, ὄχι ἐθνοφυλετικά, ἀλλὰ θεολογικὰ γιὰ τὸ περιεχόμενο τῶν συνοδικῶν κειμένων. Ἐφώτισε, τέλος, πολλοὺς ἀπὸ τὰ λοιπὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ ἀποτελοῦν ἕνα εὐρύτερο, συνοδικὸ σῶμα, συγκροτοῦν καὶ ἐκφράζουν τὴν συνείδηση τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, ἐπισκόπους, πρεσβυτέρους, διακόνους, μοναχούς, λαϊκούς, σὲ ἡμερίδες, στὸ διαδίκτυο, στὸν ἔντυπο τύπο, μὲ συγκέντρωση χιλιάδων ὑπογραφῶν καὶ σύνταξη πλήθους κειμένων νὰ ἐκφράσουν τὴν ἀνησυχία τους γιὰ τὶς θεολογικὲς ἐκτροπὲς καὶ καινοτομίες τῶν συνοδικῶν κειμένων.

Παράλληλα καὶ ὑπεράνω τῆς προετοιμασίας τῆς συνόδου τῆς Κρήτης λειτουργοῦσε καὶ λειτουργεῖ μία ὄντως εὐρεῖα Μεγάλη καὶ Ἁγία Σύνοδος τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, τῇ ἐπιστασίᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὸ Ὁποῖον «ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίας» καὶ ὄχι κολοβὲς καὶ ἐλλιπεῖς συνόδους. Εἶναι βέβαιο, ὅτι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἀπουσιάζει ἐκεῖ ὅπου ὑποστηρίζονται οἱ αἱρέσεις καὶ οἱ πλάνες· οἱ Μονοφυσίτες Ἀντιχαλκηδόνιοι, οἱ Παπικοὶ καὶ οἱ Προτεστάντες, κατὰ σταθερὴ καὶ ὁμόφωνη γνώμη τῶν Ἁγίων Πατέρων, εἶναι αἱρετικοί, δὲν εἶναι ἐκκλησίες, καὶ ἂς προσπαθοῦν μὲ σοφιστεῖες καὶ παρερμηνεῖες νεωτερίζοντες καὶ «Καιρο»σκοποῦντες «ἐπίσκοποι» καὶ «καθηγηταί», ἔχοντες πολλοὶ ἐξ αὐτῶν πορισμὸν τὴν δυσσέβειαν, νὰ διαστρέψουν τὴν ἀλήθεια καὶ νὰ παρασύρουν τοὺς ἀσταθεῖς καὶ ἀμφιβάλλοντες.

Τολμοῦν οἱ δυστυχεῖς καὶ ἀξιολύπητοι, νὰ ἐπικαλοῦνται ἀκόμη καὶ τὸν Ἅγιο Μᾶρκο τὸν Εὐγενικό, ὡς φιλοπαπικό, αὐτὸν ποὺ ἀπεκλήθη «ἀντίπαπας» καὶ «παπομάστιξ». Θὰ τρέχουν νὰ κρυφθοῦν γιὰ νὰ ἀποφύγουν τὰ τραύματα, ἂν παρουσιάσουμε ἐδῶ ὅσα λέγει ὁ ῞Αγιος Μᾶρκος γιὰ τοὺς Λατίνους, ἀλλὰ καὶ γιὰ τοὺς λατινόφρονες. Κουρασθήκαμε ἐπὶ δύο δεκαετίες σχεδὸν τώρα νὰ παρουσιάζουμε ὅσα Πατέρες, Σύνοδοι καὶ Ἅγιοι λέγουν γιὰ τοὺς Παπικοὺς καὶ τοὺς Προτεστάντες ὡς αἱρετικούς. Γιὰ νὰ μὴ μακρύνουμε τὸ κείμενο μὲ πάμπολλες μαρτυρίες παραθέτουμε ἐλάχιστες μόνον, γιὰ νὰ αἰσχυνθοῦν καὶ ἐντραποῦν οἱ ἀντιπατερικοὶ συνοδικοὶ καὶ οἱ συνοδοιποροῦντες λαϊκοὶ σύμβουλοι, ἰδιαίτερα ὅσοι ἐτόλμησαν αὐτὲς τὶς ἡμέρες, ἀποκαλύπτοντας τὶς προθέσεις καὶ τὴν πίστη τῶν «συνοδικῶν» τῆς Κρήτης, νὰ ἰσχυρισθοῦν ὅτι ὁ Παπισμὸς εἶναι ἐκκλησία, ὅπως ἔπραξαν οἱ τὰ πρῶτα φέροντες καὶ ἄγοντες τὰ τῆς συνόδου μητροπολίτες Γαλλίας Ἐμμανουὴλ καὶ Μεσσηνίας Χρυσόστομος. Ὁ Μ. Φώτιος ἀναφερόμενος μόνον στὴν παπικὴ αἵρεση τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος «καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ» (Filioque) γράφει: «Τὶς οὐ κλείσει τὰ ὦτα πρὸς τὴν ὑπερβολὴν τῆς βλασφημίας ταύτης; Αὕτη κατὰ τῶν Εὐαγγελίων ἵσταται, πρὸς τὰς ἁγίας παρατάσσεται Συνόδους· τοὺς μακαρίους καὶ ἁγίους παραγράφεται Πατέρας, τὸν Μέγαν Ἀθανάσιον, τὸν ἐν θεολογίᾳ περιβόητον Γρηγόριον, τὴν βασίλειον τῆς Ἐκκλησίας στολήν, τὸν Μέγαν Βασίλειον, τὸ χρυσοῦν τῆς οἰκουμένης στόμα, τὸ τῆς σοφίας πέλαγος, τὸν ὡς ἀληθῶς Χρυσόστομον. Καὶ τὶ λέγω τὸν δεῖνα ἢ τὸν δεῖνα; Κατὰ πάντων ὁμοῦ τῶν ἁγίων προφητῶν, ἀποστόλων, ἱεραρχῶν, μαρτύρων, καὶ αὐτῶν τῶν δεσποτικῶν φωνῶν ἡ βλάσφημος αὕτη καὶ θεομάχος φωνὴ ἐξοπλίζεται»[1]. Ὁ ὅσιος Μελέτιος Γαλησιώτης ὁ Ὁμολογητής (13ος αἰώνας) σὲ ποίημά του μὲ τίτλο «Ὅτι αἱρετικοὶ εἰσιν οἱ Ἰταλοὶ καὶ οἱ συγκοινωνοῦντες αὐτοῖς ἀπόλλυνται» γράφει:

Μέγιστα γὰρ ἐσφάλησαν καὶ πάμπολλα Λατῖνοι

πᾶς τῶν Πατέρων ὁ χορὸς αὐτοὺς καταδικάζει,

αἱρετικοῖς συντάττεται καὶ σύμπας ὁ Λατίνοις

συγκοινωνῶν μεμέρισται Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων[2].

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς στὴν ἀρχὴ τοῦ «Πρώτου Ἀποδεικτικοῦ Λόγου περὶ τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» γράφει ὅτι «ὁ δεινὸς καὶ ἀρχέκακος ὄφις», δηλαδὴ ὁ Διάβολος, ποὺ ἐγέννησε τοὺς Ἀρείους, Ἀπολιναρίους, Εὐνομίους καὶ Μακεδονίους, αὐτὸς παρέσυρε καὶ τοὺς «αὐτῷ πειθηνίους Λατίνους» στὴν αἵρεση τοῦ Filioque, τὴν ὁποία ἂν δὲν ἀποκηρύξουν δὲν πρόκειται ποτὲ νὰ τοὺς δεχθοῦμε σὲ κοινωνία· «οὐδέποτ᾽ ἂν ὑμᾶς, κοινωνοὺς δεξαίμεθα, μέχρις ἂν καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ τὸ Πνεῦμα λέγητε»[3]. Ὁ Ἅγιος Συμεὼν Θεσσαλονίκης ὁ Μυσταγωγός (1416/17-1429), λέγει ὅτι τὸν ἑκάστοτε πάπα «οὐ μόνον οὐ κοινωνικὸν ἔχομεν, ἀλλὰ καὶ αἱρετικὸν ἀποκαλοῦμεν»[4]καὶ ὅτι δὲν ὑπάρχει στὸν Παπισμὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ὅλα ἐκεῖ εἶναι ἀχαρίτωτα: «Βλασφημοῦσιν ἄρα οἱ καινοτόμοι καὶ πόρρω τοῦ Πνεύματός εἰσι, βλασφημοῦντες κατὰ τοῦ Πνεύματος, καὶ οὐκ ἐν αὐτοῖς ὅλως τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον· διὸ καὶ τὰ αὐτῶν ἀχαρίτωτα, ὡς τὴν χάριν τοῦ Πνεύματος ἀθετούντων καὶ ὑποβιβαζόντων αὐτό...διὸ καὶ τὸ Πνεῦμα οὐκ ἐν αὐτοῖς τὸ Ἅγιον, καὶ οὐδὲν πνευματικὸν ἐν αὐτοῖς καὶ καινὰ πάντα καὶ ἐξηλλαγμένα τὰ ἐν αὐτοῖς καὶ παρὰ τὴν θείαν παράδοσιν»[5].

Ἂς προσθέσουμε τέλος καὶ μία ἀληθινὴ πανορθόδοξη συνοδικὴ ἀπόφαση, τῶν μέσων τοῦ 19ου αἰῶνος, πρὶν νὰ κυριαρχήσει ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ καταλάβει τὴν Κωνσταντινούπολη καὶ δι᾽ αὐτῆς πολλὲς ἄλλες τοπικὲς ἐκκλησίες. Σὲ ἀπάντησή τους οἱ πατριάρχες τῆς Ἀνατολῆς πρὸς τὸν πάπα Πῖον Θ´ (1848) ὁ ὁποῖος τοὺς καλοῦσε νὰ ἑνωθοῦν ἀναγνωρίζοντας τὸ πρωτεῖο του, τοῦ γράφουν ὅτι ἀνάμεσα στὶς αἱρέσεις τὶς παλαιὲς κυριαρχοῦσε ὁ Ἀρειανισμός, τώρα κυριαρχεῖ ὁ Παπισμός, ὁ ὁποῖος, μολονότι φαίνεται ἀκμαῖος καὶ ἰσχυρός, ὅπως ἦταν καὶ ἐκεῖνος, θὰ καταβληθεῖ καὶ αὐτὸς καὶ θὰ ἀποδυναμωθεῖ: «Τούτων τῶν πλατυνθεισῶν, κρίμασιν οἷς οἶδεν Κύριος, ἐπὶ μέγα μέρος τῆς οἰκουμένης αἱρέσεων, ἦν ποτὲ ὁ Ἀρειανισμός, ἔστι δὲ τὴν σήμερον καὶ ὁ Παπισμός· ἀλλὰ καὶ οὗτος (ὥσπερ κακεῖνος ὁ ἤδη παντάπασιν ἐκλελοιπώς), καίτοι ἀκμαῖος τὸ γε νῦν, οὐκ ἰσχύσει εἰς τέλος, ἀλλὰ διελεύσεται καὶ καταβληθήσεται, καὶ ἡ οὐράνιος μεγάλη φωνὴ ἠχήσει “ΚΑΤΕΒΛΗΘΗ”»[6].

Πρέπει νὰ ἐξαφανισθοῦν καὶ νὰ κρυφθοῦν, ἂν τοὺς ἀπέμεινε λίγη ἐντροπή, ὅσοι τὶς πατερικὲς αὐτὲς θέσεις ὀνομάζουν «συντηρητισμό» καί «ζηλωτισμό». Βλασφημοῦν καὶ ὑβρίζουν τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, γίνονται δεκανίκια τοῦ καταρρέοντος Παπισμοῦ καὶ τοῦ ἐξ αὐτοῦ προελθόντος Προτεσταντισμοῦ μὲ τὸ νὰ τοὺς θεωροῦν ὡς «ἐκκλησίες» καὶ νὰ ὑποστηρίζουν μέσα στὰ συνοδικὰ κείμενα τοὺς ἀποτυχημένους θεολογικοὺς διαλόγους, τὰ ἐπαίσχυντα κείμενα τοῦ Balamand, τοῦ Porto Alegre, τοῦ Pusan, καὶ νὰ ἐπιμένουν στὴν συμμετοχή μας στὸ λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν», ὅπου υἱοθετήθηκαν φοβερὲς δογματικὲς καὶ ἠθικὲς ἐκτροπὲς καὶ παρεκκλίσεις, μέχρι τοῦ γάμου τῶν ὁμοφυλοφίλων καὶ τῆς ἀποδοχῆς ὡμολογημένων Σοδομιτῶν στὶς τάξεις τῶν κληρικῶν. Αὐτὰ εἶναι ὄντως «πρόοδος», ἀλλὰ πρὸς τὸ κακὸ καὶ πρὸς τὴν κόλαση.

Ἐμεῖς ἐκφράζουμε τὴν χαρὰ καὶ τὴν ἀγαλλίασή μας, διότι μᾶς ἀξιώνει ὁ Θεὸς νὰ ἀκολουθοῦμε τοὺς θεοφώτιστους καὶ πνευματοφόρους Ἁγίους Πατέρες, οἱ ὁποῖοι καθοδήγησαν πολλὲς τοπικὲς ἐκκλησίες καὶ πολλοὺς ἐπισκόπους νὰ μὴ συμμετάσχουν στὴν ἀχαρίτωτη σύνοδο τῆς Κρήτης, ποὺ ἔχασε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, γιατὶ κοινωνεῖ μὲ τοὺς αἱρετικούς. Ἐφέτος γιορτάσαμε ἐνωρίτερα τὴν ἐπιδημία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος· πανηγυρικὰ καὶ ἐπίσημα θὰ τὴν ἑορτάσουμε τὴν ἐρχομένη Κυριακὴ τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς. Μποροῦμε, μεταβάλλοντας καὶ προσαρμόζοντας τὸ δοξαστικὸ τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς προηγουμένης Κυριακῆς, νὰ ψάλλουμε: «Τῶν Ἁγίων Πατέρων ὁ χορὸς ἐκ τῶν τῆς οἰκουμένης περάτων μὴ συνδραμών, τῆς αἱρέσεως τῶν Οἰκουμενιστῶν διέλυσε τὴν συμπαιγνίαν».

[1]. Μ. Φωτιου, Πρὸς τοὺς τῆς Ἀνατολῆς ἀρχιερατικοὺς θρόνους 16, εἰς Ιωαννου Καρμιρη, Τὰ Δογματικὰ καὶ Συμβολικὰ Μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, τόμος Α´, σελ. 324.

[2]. Μελετιου Του Ομολογητου, Λόγος Γ´, Κατ᾽ Ἰταλῶν, εἰς V. Laurent καὶ L. DarruzÉs, Dossier Grec de l' union de Lyon (1273-1277), Paris 1976, σελ. 554 καὶ 558.

[3]. Ἁγίου Γρηγοριου Του Παλαμα, Συγγράμματα, τόμ. Α´, Θεσσαλονίκη 1951, ἐπιμελείᾳ Π. Χρηστου, σελ. 23-24.

[4]. Διάλογος 23, PG 155, 120-122.

[5]. Ἐπιστολὴ περὶ τῶν Μακαρισμῶν 5, εἰς D. Balfour, Συμεὼν ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης (1416/17-1429), Ἔργα Θεολογικά, Ἀνάλεκτα Βλατάδων 34, Θεσσαλονίκη 1982, σελ. 226.

[6]. Ιωαννου Καρμιρη, Τὰ Δογματικὰ καὶ Συμβολικὰ Μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, τόμ. Β´, Graz-Austria 1968², σελ.986. Τὴν συνοδικὴ ἐπιστολὴ ὑπογράφουν οἱ πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως Ἄνθιμος, Ἀλεξανδρείας Ἱερόθεος, Ἀντιοχείας Μεθόδιος, Ἱεροσολύμων Κύριλλος καὶ πολλοὶ συνοδικοὶ ἀρχιερεῖς.

Ἡ σύγχρονη βιοϊατρικὴ δημιουργεῖ καινοφανεῖς «συζυγικὲς» σχέσεις καὶ οἰκογενειακὲς καταστάσεις. Πάντοτε τὰ παιδιὰ ἦταν καρποὶ ἐρωτικῆς σχέσεως. Σήμερα ἡ σχέση αὐτὴ μπορεῖ νὰ ἀντικατασταθεῖ μὲ ψυχρὴ ἐργαστηριακή διαδικασία, ποὺ χαρακτηρίζεται συνήθως, ὡς «ἰατρικῶς ὑποβοηθούμενη ἀναπαραγωγή».

Ἡ διαδικασία ὅμως αὐτή, πού ἀκολουθεῖ διάφορες μεθόδους, (ἀπὸ τὴν ὁμόλογη ἐνδοσωματικὴ ὥς τὴν ἑτερόλογη ἐξωσωματική ἢ τήν υἱοθεσία κατεψυγμένων ἐμβρύων) δέν εἶναι συνήθως κάποια ὑποβοήθηση τῆς ἀναπαραγωγῆς, ἀλλὰ καί παρέμβαση στὴν φύση. Γι᾿ αὐτὸ ἀντὶ νὰ ὀνομάζεται «ὑποβοηθούμενη ἀναπαραγωγή», θὰ ἔπρεπε νὰ χαρακτηρίζεται ὡς «παρεμβατικὴ ἀναπαραγωγὴ» ἢ ἀκριβέστερα ὡς «παρεμβατικὴ τεκνοποίηση», γιὰ νὰ διακρίνεται ἀπὸ κάθε ἄλλη παραγωγικὴ διαδικασία. Ὁ χαρακτηρισμὸς τῆς τεκνοποιήσεως ὡς ὑποβοηθούμενης ἤ ὡς παρεμβατικῆς δέν εἶναι τυπικό, ἀλλὰ οὐσιαστικὸ ζήτημα, γιατί προδιαγράφει τόν χαρακτῆρα τῶν συνεπειῶν της. Ἡ ὑποβοήθηση πραγματοποιεῖται μέσα στό φυσικὸ πλαίσιο, ἐνῷ ἡ παρέμβαση μπορεῖ νὰ βγαίνει καί ἔξω ἀπὸ αὐτό. Βγαίνοντας ὅμως ἔξω ἀπὸ τὸ φυσικὸ πλαίσιο διολισθαίνει εὔκολα σὲ ἀφύσικες ἢ παρὰ φύση καταστάσεις ἢ καὶ σὲ διευκόλυνση τέτοιων καταστάσεων. Ἐξ ἄλλου, μὲ τὶς νέες μορφὲς μητρότητας ἔπαυσε νὰ ἰσχύει τὸ ἀξίωμα ὅτι ἡ μητέρα εἶναι πάντοτε βεβαία.

Ἀκόμα καὶ κάποιες περιπτώσεις, ποὺ ἀναφέρονται στὴν Παλαιὰ Διαθήκη καὶ ἐκλαμβάνονται ἀπὸ μερικοὺς ὡς σχετικὲς μὲ τὴν παρένθετη μητρότητα, ὅπως τῆς γυναικός τοῦ Ἀβραὰμ Σάρρας, ἡ ὁποία ἦταν στείρα καὶ συνέστησε στὸν σύζυγό της νὰ συνευρεθεῖ μὲ τὴ δούλη της Ἄγαρ γιὰ νὰ τεκνοποιήσει , ἢ τῆς ἐπίσης στείρας γυναίκας τοῦ Ἰακὼβ Ραχήλ, ἡ ὁποία ζήτησε ἀπὸ τὸν σύζυγό της νὰ συνευρεθεῖ μὲ τὴ δούλη της Βάλλα, γιὰ νὰ γεννήσει στὰ γόνατά της καὶ νὰ ἀποκτήσει μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο παιδί , δὲν ἔθιξαν καθόλου τὴν βεβαιότητα τῆς μητρότητας.

Μὲ τὰ σύγχρονα ὅμως δεδομένα τὸ ἀξίωμα ὅτι  ἡ μητέρα εἶναι βεβαία, μετατρέπεται σὲ θεώρημα ποὺ χρειάζεται ἀπόδειξη. Ἡ παρένθετη μητρότητα ἐμφανίζεται σὲ περιπτώσεις κατὰ τὶς ὁποῖες ἡ γυναῖκα πού ἐπιθυμεῖ νὰ γίνει μητέρα ἀδυνατεῖ λόγῳ στειρότητας ἢ ἄλλης αἰτίας. Οἱ περιπτώσεις αὐτὲς διαφέρουν μεταξύ τους, γι᾿ αὐτὸ καὶ οἱ μορφὲς ποὺ προσλαμβάνει ἡ παρένθετη μητρότητα εἶναι διαφορετικές. Στὴ συνέχεια ἀναφέρουμε τὶς ἀκολουθούμενες πρακτικὲς. Δημιουργεῖται ἔμβρυο μὲ ἐξωσωματικὴ γονιμοποίηση γενετικοῦ ὑλικοῦ τῶν συζύγων, ἐμφυτεύεται αὐτό στή μήτρα τῆς παρένθετης μητέρας καὶ ὅταν τὸ παιδὶ γεννηθεῖ, παραδίδεται στοὺς συζύγους, ποὺ τὸ ἀνατρέφουν πλέον ὡς γονεῖς. Ἀκριβέστερα, ἡ παρένθετη αὐτὴ μητέρα ὀνομάζεται φέρουσα μητέρα. Ἐκτός, ὅμως ἀπὸ τὴν ὁμόλογη αὐτὴ γονιμοποίηση, κατὰ τὴν ὁποία τὸ ἔμβρυο προέρχεται ἀπὸ τοὺς συζύγους, ἡ ἐξωσωματικὴ γονιμοποίηση παρέχει τὴ δυνατότητα καὶ γιὰ ἑτερόλογη γονιμοποίηση, κατὰ τὴν ὁποία τὸ γενετικὸ ὑλικὸ τοῦ συζύγου χρησιμοποιεῖται γιὰ τὴν γονιμοποίηση ὠαρίου ξένης γυναίκας, προκείμενου νὰ ἐμφυτευτεῖ τὸ ἔμβρυο στὴν παρένθετη μητέρα. Τέλος, μπορεῖ νὰ ἐμφυτευτεῖ στὴν παρένθετη μητέρα καὶ ἔμβρυο ποὺ δημιουργήθηκε ἐξωσωματικὰ ἀπὸ ξένο σπέρμα καὶ ξένο ὠάριο.

Στὶς τελευταῖες αὐτές περιπτώσεις ἡ μητέρα αὐτὴ χαρακτηρίζεται συνηθέστερα ὡς ὑποκατάστατη μητέρα. Ὑπάρχει τέλος, καὶ ἡ περίπτωση τῆς γεννήσεως παιδιοῦ μὲ γαμέτες ποὺ ἀγοράζονται χωρὶς νὰ ἔχουν σχέση μὲ κανέναν ἀπὸ τοὺς συζύγους ποὺ ἀναλαμβάνουν νὰ τὸ ἀναθρέψουν. Μὲ τὴν παρεμβατικὴ τεκνοποίηση καὶ τὴν παρένθετη μητρότητα ἕνα παιδὶ μπορεῖ νὰ ἔχει ἕως ἕξι γονεῖς μὲ ἐπιμέρους γονικοὺς ρόλους. Μπορεῖ νὰ ἔχει τὴν βιολογική του μητέρα ποὺ πρόσφερε τὸ ὠάριο γιὰ τὴν γέννησή του, τὴν μητέρα ποὺ ἀνέλαβε νὰ τὸ κυοφορήσει, ὅπως καὶ τὴν κοινωνική του μητέρα ποὺ ἀνέλαβε τὴν ἀνατροφὴ καὶ τὴν ἀγωγή του. Ταυτόχρονα, μπορεῖ νὰ ἔχει τὸν βιολογικό του πατέρα ποὺ ἔδωσε τὸ σπέρμα γιὰ τὴ γέννησή του, τὸν κοινωνικό του πατέρα ποὺ ἀνέλαβε τὴν ἀνατροφὴ καὶ τὴν ἀγωγή του, ἀλλὰ κατὰ κάποιον τρόπο καὶ τὸν γιατρὸ ποὺ ἔπαιξε ἀποφασιστικὸ ρόλο στὴν ἐπιλογὴ καὶ τὴ γέννησή του.

Ὅλες αὐτὲς οἱ παραλλαγὲς δημιουργοῦν, ὅπως εἶναι φυσικό, ἀμέτρητα προβλήματα, ὅπως ἀκόμα καὶ σοβαρὲς αἰτίες διαταράξεως τῆς οἰκογενειακῆς, ἀλλὰ καὶ εὐρύτερα τῆς κοινωνικῆς συνοχῆς. Φυσικὸ δικαίωμα ἀλλὰ καὶ ψυχολογικὴ ἀνάγκη κάθε παιδιοῦ εἶναι νὰ ἔχει τήν μητέρα του, ποὺ τὸ συλλαμβάνει, τὸ κυοφορεῖ, τὸ γεννᾶ καὶ τό ἀνατρέφει. Μὲ τὴν παρένθετη μητρότητα ἕνα ἤ περισσότερα ἀπὸ τὰ στοιχεῖα αὐτὰ προσβάλλονται καὶ τὸ παιδὶ ἀδικεῖται. Ἐπιπλέον, τὸ παιδί δέν ἔρχεται στόν κόσμο μέ φυσιολογικὸ τρόπο, ἀλλὰ μὲ κάποια ἐργαστηριακὴ διαδικασία. Δέν γεννιέται ὡς καρπὸς ἀγαπητικῆς σχέσεως, ἀλλά ὡς προϊὸν μηχανικῆς διαδικασίας. Ἐκτὸς ὅμως ἀπὸ τὴν παρέμβλητη μὴ φυσιολογική διαδικασία, πού ἔχει οὐδέτερο χαρακτῆρα, ὑπάρχουν καὶ οἱ φυσιολογικὲς διαδικασίες, ὅπως εἶναι ἡ κυοφορία καὶ ἡ γέννηση, ποὺ καλλιεργοῦν ἄμεσο προσωπικὸ δεσμὸ μεταξὺ τοῦ παιδιοῦ καὶ τῆς παρένθετης μητέρας. Ὅλα ὅμως αὐτὰ μποροῦν εὔκολα καὶ εὔλογα νὰ καταστοῦν πυρῆνες σοβαρῶν ψυχολογικῶν, ἠθικῶν, κοινωνικῶν, ὅπως καὶ νομικῶν προβλημάτων. Πῶς μπορεῖ κάποια γυναῖκα, ποὺ κυοφόρησε κάποιο παιδὶ ὡς «φέρουσα» ἢ ὡς «ὑποκατάστατη» μητέρα, νὰ ἀντιμετωπίσει τὸ γεγονὸς αὐτὸ ὡς μία «ὑπηρεσιακὴ» διαδικασία, ἀπὸ τὴν ὁποία κάποια στιγμὴ ἀποσυνδέεται; Καὶ πῶς μπορεῖ τὸ γεγονὸς αὐτὸ νὰ διατηρεῖ τὴν ἱερότητά του, ὅταν συμβαίνει νὰ πραγματοποιεῖται ὡς ἀμειβόμενη ἐργασία; Τί μπορεῖ νὰ συμβεῖ, ὅταν ἡ παρένθετη μητέρα συνδεθεῖ τόσο μὲ τὸ παιδὶ πού κυοφόρησε, ὥστε νὰ μὴ θέλει νὰ τὸ παραδώσει στοὺς φυσικοὺς ἢ τοὺς κοινωνικοὺς γονεῖς του; Καὶ τί μπορεῖ νὰ συμβεῖ, ὅταν οἱ ὑποψήφιοι γιὰ νὰ τὸ παραλάβουν γονεῖς, ἀρνηθοῦν νὰ τὸ δεχτοῦν ἐξαιτίας κάποιας ἀσθένειας ἢ δυσπλασίας τοῦ βρέφους; Ἀλλὰ καὶ πῶς θὰ αἰσθάνεται τὸ παιδί, ἂν κάποτε πληροφορηθεῖ τὴν γονικὴ πολυμορφία, πού θὰ βρίσκεται ἀποτυπωμένη στὴν ψυχοσωματική του ὀντότητα;

Δὲν εἶναι βέβαια δυνατὸ νὰ ἀναφερθοῦν, καί πολὺ περισσότερο νὰ ἀναλυθοῦν τὰ πολλὰ καὶ σοβαρὰ προβλήματα ποὺ δημιουργοῦνται μὲ τὴν παρένθετη μητρότητα σὲ διάφορα ἐπίπεδα. Τὸ μόνο ποὺ μπορεῖ κανεὶς μὲ βεβαιότητα νὰ πεῖ, εἶναι ὅτι πρόκειται γιὰ πολὺ σοβαρὸ καὶ ἐπικίνδυνο ἐγχείρημα, ποὺ δὲν ἐπιτρέπεται νὰ ἀντιμετωπίζεται μὲ προχειρότητα καὶ ἐπιπολαιότητα.

1. Γιά περισσότερα βλ. Λ. Κουτσελίνη, Βασικές ἀρχές βιοηθικῆς, ἰατρικῆς δεοντολογίας καί ἰατρικῆς εὐθύνης, Ἀθήνα 1999,  σ. 226 κ.ἑ. Γ.Μαντζαρίδη, Χριστιανική Ἠθική, τόμ. 2, Θεσσαλονίκη 2009, σ. 579 κ.ἑ. 2. Βλ. Γεν. 16.1 κ.ἑ. 3. Βλ. Γεν. 30, 3-5. 4. Γιά περισσότερα βλ. Ἰσμήνης Κριάρη-Κα­ τράνη, βιοϊατρικές ἐξελίξεις καί Συνταγματι­κό Δίκαιο, Ἀθήνα 1994. σ. 114 κ.ἑ. Μιλτιάδη Βάντσου, ἡ ἱερότητα τῆς ζωῆς, Θεσσαλονί­ κη 2003, σ. 270.

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Ποιοι είναι οι εγκληματίες πολέμου, συνεργάτες των ναζί κατά τη διάρκεια της Κατοχής, που εκδιώχθηκαν από την Ελλάδα το 1944 και τώρα χωρίς καμία αιδώ αξιώνουν επιστροφή, επανορθώσεις και αποζημιώσεις

Σε εποχές παρακμής μιας χώρας, οι πολίτες φτάνουν σε σημείο να υποχρεούνται να απολογούνται ακόμα και στους δημίους τους... Αυτό συμβαίνει στην πατρίδα μας.
Ενώ θα έπρεπε η Ελλάδα να εγείρει αξιώσεις έναντι όσων την έβλαψαν και εγκλημάτησαν σε βάρος της κατά τη διάρκεια της Κατοχής, γίνεται το αντίθετο. Την τρέχουσα περίοδο έχει αναζωπυρωθεί από την Αλβανία (κατ' εντολήν της Αγκυρας, προφανώς) το ζήτημα των Τσάμηδων, των αλβανοφρόνων μουσουλμάνων της Ηπείρου, που συνεργάστηκαν με τους ναζί, διέπραξαν σωρεία εγκλημάτων πολέμου και εκδιώχθηκαν (το 1944) από την Ελλάδα από τον ΕΔΕΣ του Ναπολέοντος Ζέρβα.

Τον Μάιο του 1945, το Ειδικό Δικαστήριο Δωσιλόγων Ιωαννίνων δίκασε ερήμην και καταδίκασε σε θάνατο 1930 Τσάμηδες, που κατηγορούνταν για συνεργασία με τις δυνάμεις Κατοχής και για διάπραξη πολλών εγκλημάτων πολέμου. Στις αρχές της δεκαετίας του '50 οι περιουσίες των Τσάμηδων απαλλοτριώθηκαν, διανεμήθηκαν και αποδόθηκαν σε ντόπιους και εποίκους... Οι αλληλοδιάδοχες αλβανικές κυβερνήσεις επαναφέρουν από καιρού εις καιρόν το θέμα, αξιώνοντας επιστροφή των «εκδιωχθέντων» αλλά και πολεμικές επανορθώσεις και αποζημιώσεις!

Η ανθελληνική συνείδηση των Τσάμηδων, αυτών των εξισλαμισθέντων Ελλήνων, άρχισε να διαμορφώνεται κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας. Στο βιβλίο του Απ. Π. Παπαθεοδώρου «Οι Μουσουλμάνοι Τσάμηδες» (εκδόσεις Πελασγός) αναφέρεται:
«Στη Θεσπρωτία, όμως, και για άλλους λόγους, όπως συμφεροντολογικούς, προκειμένου να διασώσουν τις εύφορες περιοχές αυτής ή κάποια τυχόν αξιώματα, δημιουργήθηκε μια σημαντική θρησκευτική μουσουλμανική μειονότητα, κατεξοχήν εξισλαμισθέντων Ελλήνων, στους οποίους με την πάροδο του χρόνου προστέθηκαν ή εξελίχθηκαν και διάφοροι αξιωματούχοι, αγάδες, μπέηδες κ.λπ., που εξελίχθησαν και σε αλβανόφωνους, με ίδιον γλωσσικό ιδίωμα, το "τσάμικο", ανάμεικτο και με πολλά ελληνικά στοιχεία.

Ετσι, παράλληλα προς τους επικρατέστερους πάντα αριθμητικά Ελληνες, αρχαιόθεν χριστιανούς Θεσπρωτούς, δημιουργείται κατά τους νεωτέρους χρόνους στη Θεσπρωτία η Τσαμουριά και η εν λόγω θρησκευτική μειονότητα των μουσουλμάνων Θεσπρωτών ή Τσάμηδων, και με το ανωτέρω γλωσσικό ιδίωμα, με το οποίο συνδιελέγοντο, εν πολλοίς, και οι λοιποί Ελληνες χριστιανοί Θεσπρωτοί [...] Στη Θεσπρωτία, αρχικά χριστιανοί και μουσουλμάνοι, Ελληνες την καταγωγή, συμβιούσαν ειρηνικά, υπήρχαν μάλιστα και συγγένειες μεταξύ τους. Με την πάροδο όμως του χρόνου, διάφορες προπαγάνδες γειτονικών λαών, ομοθρήσκων και ομογλώσσων περίπου (όπως των Αλβανών), υποκινούμενες και από άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις κ.λπ., όπως από τους Ιταλούς και τους (Αυστρο-)Ουγγαρέζους, για δικά τους, κακώς νοούμενα, συμφέροντα και απωτέρους στόχους, επεκτατικούς στη Βαλκανική, εξεμεταλλεύοντο τις ανωτέρω ιδιαιτερότητες των μουσουλμάνων αυτών Τσάμηδων».

Παραμυθιά:
Τα ονόματα
49 μαρτύρων

29 Σεπτεμβρίου 1943. Η ημέρα που διεπράχθη ένα από τα φρικτότερα εγκλήματα στην κατεχόμενη Ελλάδα. Οι Τσάμηδες -με επικεφαλής τον Μαζάρ Ντίνο- συνέλαβαν και οι Γερμανοί εκτέλεσαν 49 προκρίτους στην Παραμυθιά Θεσπρωτίας. Ο κατάλογος με όσους Ελληνες «έπρεπε» να βγουν από τη μέση είχε συνταχθεί από τους Τσάμηδες της περιοχής. Στόχος τους ήταν η αποδυνάμωση του ελληνικού στοιχείου και η μελλοντική ενσωμάτωση μεγάλου τμήματος της Ηπείρου στην Αλβανία. Το σχέδιο δεν έχει εγκαταλειφθεί. Απλά, από καιρού εις καιρόν επικαιροποιείται. Τα ονόματα των Ελλήνων μαρτύρων της Παραμυθιάς της 29ης Σεπτεμβρίου 1943 είναι τα εξής:

· Τσαμάτος Παν. Ευάγγελος, ιερέας
· Αλιγιάννης Φ. Δημήτριος, χαλκουργός
· Αλιγιάννης Δημ. Ιωάννης, παντοπώλης
· Αλιγιάννης Φ. Κωνσταντίνος, χαλκουργός
· Αλιγιάνης Κ. Σωτήριος, παντοπώλης
· Αποστολίδης π. Απόστολος, υποδηματοποιός
· Βαλασκάκης Σωτ. Ελευθέριος, ιατρός
· Γιαννάκης Ιωαν. Νικόλαος, καθηγητής
· Δρίμτζιας Δημ. Χαράλαμπος, γεωργός
· Ευαγγέλλου Ε. Ευθύμιος, καφεπώλης
· Ζιάγκος Γ. Κωνσταντίνος, δημοτικός υπάλληλος
· Κακούρης Απ. Περικλής, δημοδιδάσκαλος
· Κατσούλης Αθ Κωνσταντίνος, δημοδιδάσκαλος
· Κλήμης Θεόδ. Δημήτριος, αγωγεύς
· Κοτσαλέρης Ε. Εμμανουήλ, δ/ντής υποκαταστ. Α.Τ.Ε. Παραμυθιάς
· Κουρσουμής Θ. Κωνσταντίνος, καφεπώλης
· Κωνσταντίνου ή Κωσταγιάννης Ιω. Κων/νος, σιδηρουργός
· Κωνσταντίνου ή Κωσταγιάννης Ιω. Παναγιώτης, σιδηρουργός
· Μάνος Π. Νικόλαος, εστιάτορας
· Μαρέτης Γ. Ανδρέας. χρυσοχόος
· Μαρέτας Ν. Γεώργιος, εστιάτορας
· Μητσιώνης Αναστ. Ιωάννης, καφεπώλης
· Μουσελίμης Σπ. Γεώργιος, Ράπτης
· Μουσελίμης Π. Σταύρος, δημοτικός υπάλληλος
· Μπαζάκος Θ. Ιωάννης, δημοδιδάσκαλος
· Μπάρμπας Γ. Νικόλαος, έμπορος υφασμάτων
· Μπάρμπας Νικ. Σπυρίδων, έμπορος υφασμάτων
· Νάστος Χρ. Ευάγγελος, παντοπώλης
· Πάκος Γ. Πάκος, τυρέμπορος
· Παπαθανασίου Χρ. Βασίλειος, καφεπώλης
· Πάσχος Γ. Γεώργιος, παντοπώλης
· Πάσχος Δ. Λεωνίδας, τυρέμπορος
· Ράπτης Δ. Αθανάσιος, έμπορος
· Ρίγγας Γ. Αθανάσιος, έμπορος
· Σιαμάς Παν. Γεώργιος, ταχυδρομικός υπάλληλος
· Σιωμόπουλος Β. Κων/νος, γυμνασιάρχης
· Σπυρομήτσιος Παύλου Σπυρίδων, υποδηματοποιός
· Στρουγγάρης Απ. Ανδρέας, παντοπώλης
· Σωτηρίου Χρ. Κων/νος, αγωγεύς
· Σωτηρίου Κ Γεώργιος, αγωγεύς
· Τζώης Δημ. Κων/νος, βιβλιοπώλης
· Τσαμάτος Ευάγγ. Νικόλαος, Ράπτης
· Τσίλης Δημ. Κων/νος, αγωγεύς
· Τσορλας Δημ. Γεώργιος, δημοτικός γραμματέας
· Τσορλας Β. Θεόδωρος, υποδηματοποιός
· Τσορλας Β. Κων/νος, υποδηματοποιός
· Φάτσιος Γ. Θωμάς, μυλωθρός
· Φείδης Θ. Αριστοφάνης, λογιστής
· Χρυσοχόου Κ. Απόστολος, συνταξιούχος σχολάρχης και γραμματέας της μητροπόλεως

Το μακρύ χέρι του Ισλάμ που το προορίζουν για βρόμικο ρόλο!

Ο Θεόδωρος Δράκος είναι ιστορικός - ερευνητής, που έχει επικεντρώσει το ενδιαφέρον του στην περιοχή της Ηπείρου. Γνωρίζει καλά την υπόθεση των Τσάμηδων και οι απόψεις του είναι διαφωτιστικές. Η παράθεση όσων γνωρίζει αντικρούει τα επιχειρήματα του αλβανικού μεγαλοϊδεατισμού.

ΕΡ.: Ισχύουν οι αλβανικές αιτιάσεις ότι οι Τσάμηδες «δεν είχαν άλλη επιλογή» από το να συνεργαστούν με τους Γερμανούς;

ΑΠ.: Τον πόλεμο εναντίον της Ελλάδος τον κήρυξε, εκτός της Ιταλίας, και η Αλβανία, η οποία συμμετείχε και στρατιωτικώς στις επιχειρήσεις των. Μετά την υποδούλωση των Ελλήνων στους Γερμανούς, οι Τσάμηδες υποδέχθηκαν τους κατακτητές ως απελευθερωτές και συνεργάστηκαν μέχρι τέλους μαζί τους. Ακόμη και όταν οι Ιταλοί συνθηκολόγησαν, οι Τσάμηδες συνέχισαν στο πλευρό των Γερμανών. Είναι χαρακτηριστικό ότι στη Μάχη της Μενίνας (17-18/8/1944) πήραν μέρος 500 εξ αυτών, πολεμώντας μαζί με τους Γερμανούς τον ΕΔΕΣ του Ναπολέοντος Ζέρβα. Οι Τσάμηδες, ως κλασικοί γενίτσαροι, έδειξαν υπερβάλλοντα ζήλο έναντι των Ελλήνων, παρά το γεγονός ότι από το 1912, που απελευθερώθηκε η περιοχή, ζούσαν αρμονικά μαζί μας.

ΕΡ.: Δόθηκε ποτέ η ευκαιρία στους Τσάμηδες να επιστρέψουν στην Ηπειρο;

ΑΠ.: Το ελληνικό κράτος γύρω στις αρχές του 1950 ζήτησε από το αλβανικό κράτος να επιτρέψει σε όσους Τσάμηδες θεωρούν ότι δεν εγκλημάτησαν να επιστρέψουν στην Ελλάδα. Συγκεντρώθηκαν, σύμφωνα με μαρτυρίες Βορειοηπειρωτών, γύρω στους 2.000 στο Γεωργουτσάτι, χωριό κατοικούμενο από Ελληνες κοντά στα σύνορα. Εκεί το καθεστώς του Ενβέρ Χότζα τούς συνέλαβε και τους εξόρισε στην κεντρική Αλβανία ως... μοναρχοφασίστες. Παράλληλα, οι υπόλοιποι Τσάμηδες έλαβαν οικειοθελώς την αλβανική υπηκοότητα αποποιούμενοι την ελληνική.

ΕΡ.: Εχετε αναφέρει σε παλαιότερη τοποθέτησή σας ότι υπάρχει και μια παράμετρος... γελοιογραφικού χαρακτήρα στο τσαμικό ζήτημα και αφορά την οικογένεια Ντίνο. Τι ακριβώς εννοείτε;

ΑΠ.: Οι οπαδοί της ρεπούσιας νοοτροπίας δεν μπορούσαν να λείπουν και στην περίπτωσή μας. Ο Δήμος Πρεβέζης εξέδωσε ένα λεύκωμα των σκίτσων του Αλή Ντίνο, ενός κοσμοπολίτη και αξιόλογου σκιτσογράφου. Ηταν μία εξαίρεση στην ιστορία της οικογενείας του, που ευθύνεται από τον καιρό της εξόδου του Μεσολογγίου, όπου έδρασε ο Αχμέτ Ντίνο, για καταστροφές και λεηλασίες χωριών της Πρεβέζης (Λιμπόχοβο, Μαρτανιοί, Μάζι), της Καμαρίνας το 1897 έως το Φαναρι το 1943. Απ' όλη την αιματοβαμμένη ιστορία της οικογενείας Ντίνο βρήκαν ένα όντως αξιόλογο άτομο να προβάλλουν, δίνοντας συγχωροχάρτι στους υπολοίπους.

ΕΡ.: Ποια θεωρείτε ότι είναι η ενδεδειγμένη στάση που πρέπει να ακολουθήσει η χώρα μας;

ΑΠ.: Το θέμα των Τσάμηδων το έχουν λύσει ο Ναπολέων Ζέρβας και ο Αριστείδης Κρανιάς τον Αύγουστο του 1944. Οι Τσάμηδες, οι οποίοι δεν είναι τίποτε άλλο παρά εξισλαμισθέντες Θεσπρωτοί, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι πλήρωσαν για τα εγκλήματα τα οποία διέπραξαν συνεργαζόμενοι με τους ναζί. Τέλος, υπάρχουν κάποιες μεμονωμένες περιπτώσεις (σημειωτέον η μητέρα μου έχει βαφτίσει Τσάμη), που οφείλουμε να τις δούμε ξεχωριστά. Οσοι ήταν ανήλικοι το 1944 νομίζω ότι μπορεί να τους επιστραφεί η ελληνική υπηκοότητα, αρκεί να αναγνωρίσουν τις αποφάσεις των ελληνικών δικαστηρίων. Κάτι το οποίο οι οργανώσεις των Τσάμηδων που υποκινούν το θέμα δεν αποδέχονται με κανέναν τρόπο. Αυτό που δεν γνωρίζουν οι περισσότεροι είναι ότι οι Τσάμηδες στην Αλβανία ήταν αντιπαθείς από όλους - Ελληνες και Αλβανούς. Υπάρχουν και γνωμικά γι' αυτό: «Τσαμ μπαμπές με θηκ νε μες - Τσάμης μπαμπέσης με το μαχαίρι στη μέση».
Τέλος, θα ήθελα να τονίσω ότι οι οργανώσεις αυτές των Τσάμηδων αποτελούν το μακρύ χέρι του Ισλάμ στην περιοχή και αργά ή γρήγορα θα παίξουν τον βρόμικο ρόλο για τον οποίο τους προορίζουν. Είναι και αυτοί ένα κομμάτι του παζλ της ισλαμοποίησης της Ευρώπης, που δρομολογείται από κάποιους... διαμένοντες στη Μέση Ανατολή.

Η οικογένεια Ντίνο και τα τάγματα θανάτου

Το βιβλίο του Θεόδωρου Κων. Δράκου «Η Καμαρίνα και ο Ελληνοτουρκικός Πόλεμος του 1897» (εκδόσεις Νέα Θέσις) είναι πολύτιμο για κάθε μελετητή της Ιστορίας της Ηπείρου, διότι δεν πραγματεύεται μόνο όσα αναφέρει ο τίτλος του, αλλά περιλαμβάνει στις σελίδες του πλούτο -άγνωστων μέχρι σήμερα- στοιχείων για τη ζωή σ' αυτόν τον ελληνικό τόπο κατά τη διάρκεια του 18ου, του 19ου και του 20ού αιώνα. Ενδεικτικά αναφέρεται η βουτηγμένη στο αίμα αθώων ιστορία της οικογένειας Ντίνο. Τα αδέλφια Μαζάρ και Νουρή Ντίνο είναι οι επικεφαλής των ταγμάτων θανάτου των Τσάμηδων στη Θεσπρωτία και βαρύνονται με φρικτά εγκλήματα πολέμου. Στο βιβλίο του κ. Δράκου, όμως, αποδεικνύεται ότι η ανθελληνική δράση της οικογένειας Ντίνο είχε ξεκινήσει ήδη από την πολιορκία του μαρτυρικού Μεσολογγίου! Ακολουθεί χαρακτηριστικό απόσπασμα από το βιβλίο του κ. Δράκου:

«Στην καταστροφή της Καμαρίνας υπάρχουν αναφορές και για άλλους Οθωμανούς, πλην του πρωταγωνιστού Γκανή Μπέη [...] Σημαντική ήταν η «συνεισφορά» της οικογενείας Ντίνο, η οποία είχε προξενήσει τρομερά δεινά στην περιοχή. Η καταγωγή των Ντιναίων ήταν από τη Λιόψη Θεσπρωτίας (πάνω από το σημερινό Ασπροκκλήσι) και ήταν εξισλαμισμένοι Θεσπρωτοί (Τσάμηδες). Λόγω της βοήθειας που προσέφεραν στον Αλή Πασά έγιναν κάτοχοι τεράστιας περιουσίας στην περιοχή Λούρου - Πρεβέζης αλλά και σε Φανάρι-Παραμυθιά. Οι "λογαριασμοί" με την περιοχή μας άρχισαν με τον Αχμέτ Μπέη Ντίνο (Πρέβεζα 1785 - Ικόνιο 1848), ο οποίος, σημειωτέον, συμμετείχε στην πολιορκία του Μεσολογγίου, προσπάθησε ανεπιτυχώς το 1845 να μετατρέψει την Καμαρίνα σε τσιφλίκι του. Ο γιος του Βεησέλ κατέστρεψε το 1873 το Λιμπόχοβο και μετέβαλε την περιφέρειά του σε λιβάδια. Ο Χουσεΐν (Πρέβεζα 1855 - Τίρανα 1940), του οποίου ο πατέρας Ιμπραήμ ήταν πρώτος εξάδερφος του Βεησέλ, έκανε το ίδιο στο Μάζι και στους Μαρτανιούς το 1895. Ενοικίασε το δάσος στο Ζάλογγο και κυριολεκτικώς το κατέκοψε μην αφήνοντας δέντρο, σκοτώνοντας και ένα βοσκό που διαμαρτυρήθηκε. Είχε στην ιδιοκτησία του πολλά χωριά (Λούρο, Παλαιορόφορο κ.ά.), συντηρούσε σώμα ενόπλων Αλβανών και ήταν "κράτος εν κράτει" στην περιοχή.

Ο Γιουσούφ Μπέης Ντίνο, πρώτος εξάδερφος του Χουσεΐν, ηγήθηκε τριακοσίων εθελοντών Αλβανών και επιτέθηκε μαζί με τον στρατό στο χωριό. Συμμετείχε στη λεία παίρνοντας σημαντικό μερίδιο, με καλύτερο απ' όλα το επίχρυσο περικάλυμμα του Επιταφίου, το οποίο χρησιμοποίησε ως τραπεζομάντιλο στην οικία του, στην Παραμυθιά. Επίσης απέστειλε στο μουσουλμανικό χωριό Μαρκάτι κοπάδι τριών χιλιάδων από πρόβατα, βοοειδή και ημιόνους που άρπαξε από την περιοχή. Φέρεται δε ότι απήγαγε και πέντε γυναίκες τις οποίες και έστειλε στο ανωτέρω χωριό. Αργότερα έγινε ο φόβος και ο τρόμος στην περιοχή Καρβουναρίου ληστεύοντας και δολοφονώντας, μαζί με τους περιώνυμους για την αγριότητά τους κατοίκους του ανωτέρω χωριού. Εφτασε στο σημείο να επέμβει με στρατό ο βαλής Ιωαννίνων Οσμὰν Φεβζή Πασάς, στα τέλη Σεπτεμβρίου 1901, ο οποίος περικύκλωσε το χωριό, τον συνέλαβε και μαζί με άλλους σημαίνοντες μπέηδες τους απέστειλε δέσμιους στα Ιωάννινα, εκτοπίζοντάς τον για λίγο καιρό στο Μπεράτι. Ο Σουμπχή Αγάς Ντίνο, γιος του Σουλεΐμάν Πασά και αδερφός του Γιουσούφ, εκτελούσε χρέη δημίου στην καταστροφή της Καμαρίνας. Ηταν αιμοσταγής και υπεύθυνος για πολλά εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου και φυγοδικούσε. Οδηγήθηκε για δεύτερη φορά στις φυλακές τον Δεκέμβριο του 1904.

Η δράσις όμως των Ντιναίων συνεχίστηκε κι αργότερα. Ο γιος του Χουσεΐν, Τζεμήλ Μπέης (Πρέβεζα 1894 - Μαδρίτη 1972), ήταν διπλωμάτης, βουλευτής και υπουργός Εξωτερικών της Αλβανίας. Συνεργάστηκε με την Ιταλία του Μουσολίνι, έγινε πρέσβης και τιμήθηκε με τον Ιταλικό Μεγαλόσταυρο. Στη διάρκεια της Κατοχής διορίσθηκε από τους κατακτητές ύπατος αρμοστής Θεσπρωτίας. Οι δύο γιοι του Γιουσούφ ήταν οι διαβόητοι Μαζάρ (δολοφονήθηκε στο Δέλβινο το 1945) και Νουρή Ντίνο (Μανίσα Τουρκίας 1904 - Αγκυρα 1977) από την Παραμυθιά, οι οποίοι διέμεναν στην Τουρκία.

Συνεργασία με Ιταλούς

Στην Κατοχή σε συνεργασία με τους Ιταλούς και τους Γερμανούς εξόπλισαν τους Τσάμηδες και ηγήθηκαν αυτών. Ηταν εγκληματίες πολέμου, υπεύθυνοι για λεηλασίες, καταστροφές, βιασμούς, βασανισμούς και δολοφονίες στη Θεσπρωτία. Χαρακτηριστικά αναφέρω την καταστροφή του Φαναρίου τον Αύγουστο του 1943 και την εκτέλεση των 49 προκρίτων στην Παραμυθιά στις 29 Σεπτεμβρίου 1943, όπου ήταν οι "αρχιτέκτονες" αυτής συντάσσοντας και τον κατάλογο των εκτελεσθέντων».

Πηγή: Δημοκρατία

Εγραφα στὸ προηγούμενο ἄρθρο μου ὅτι ἐπὶ 10ετίες ὅλη ἡ ἐξωτερικὴ καὶ ἀμυντικὴ μας πολιτικὴ στηρίζεται σ’ ἕνα σύστημα κακομελετημένων καὶ ἐσφαλμένων ἐκτιμήσεων. Ἔλεγε μὲ ἐμβρίθεια πιγκουΐνου ὁ Κων/νος Καραμανλῆς ὅτι ἡ ἔνταξὴ μας στὴν ΕΟΚ ἀρχικὰ, καὶ μετὰ στὴν Ε.Ε., διασφαλίζει τὰ σύνορὰ μας προς Ἀνατολάς. «Τύφλες καὶ μαῦρα φάσκελα», ποὺ λέγαμε στὴ Μάνη. Ἡ τουρκικὴ εἰσβολὴ εἶχε ἀρχίσει πρὸ πολλοῦ, ἀλλ’ ὄχι μὲ τὸν τρόπο ποὺ ἔγινε στὴν Κύπρο. Μᾶς εἶχε προειδοποιήσει –καὶ μάλιστα ἐδῶ στὴν Ἀθήνα– ὁ πανέξυπνος Τοῦρκος πολιτικός Ὀζάλ: «Θὰ σᾶς κατακτήσουμε πληθυσμιακά». Ἤδη στὴ Θράκη ἔχει ἐπέλθει πληθυσμιακὴ ἀνατροπή. Τώρα αὐτὴ ἐπεκτείνεται στὰ νησιὰ τοῦ Ἀρχιπελάγους καὶ πρὸς τὴν Ἀθήνα.

Κι ἐνῶ οἱ καλύτεροι Ἕλληνες φεύγουν γιὰ τὸ ἐξωτερικὸ, ἡ χῶρα γεμίζει ἀπὸ ἀσιατικὸ καὶ ἀφρικανικὸ πληθυσμό. Ὁ πόλεμος, λένε οἱ εἰδήμονες, καὶ ἡ φτώχεια εἶναι αὐτὰ ποὺ σπρώχνουν ὅλα αὐτὰ τὰ στίφη πρὸς ἐμᾶς. Κουραφέξαλα! Ἔχω γυρίσει ὅλη τήν Αἰθιοπία καὶ ἔχω γράψει μεγάλο βιβλίο γι’ αὐτὴ («Αἰθιοπία: Μιὰ Ἑλλάδα στὴν Ἀφρική»-Ἐκδ. Σιδέρης). Λίγες χῶρες γνώρισαν τόση φρίκη πολέμου, τόση ξηρασία, τόση φτώχεια, τόσο μέγεθος πείνας. Οὕτε καὶ στὸ Μπενάρες τῆς Ἰνδίας οὔτε στὸ παλαιὸ Δελχὶ συνάντησα τόσο μέγεθος δυστυχίας. Καὶ ἀπορῶ: Γιατὶ δὲν ἔρχονται ἀπὸ τὴν Αἰθιοπία τὰ καραβάνια τῆς ἀπελπισίας ἀλλὰ ἔρχονται ἀπὸ τὸ Ἀφγανιστὰν, τὸ Πακιστὰν, τὴ Συρία, τὴν Τυνησία καὶ τὸ Μαρόκο; Βρῆκα στὴ Σκάλα τῆς Λακωνίας Μαροκινὸ ποὺ ἦταν ἀπὸ τὴν κοσμοξάκουστη Καζαμπλάνκα ποὺ βλέπει στὸν Ἀτλαντικό! Πολλὰ μπορεῖ κανεὶς νὰ σκεφθεῖ. Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι τῆς Αἰθιοπίας εἶναι Χριστιανοὶ Κόπτες. Αὐτοὶ ποὺ φθάνουν ἐδῶ εἶναι Μουσουλμάνοι διαφόρων τάσεων, κυρίως Σουνίτες καὶ Σιίτες. Ἡ δικὴ τους προώθηση, ποὺ γίνεται μὲ ὕποπτες χρηματοδοτήσεις, σκοπεῖ στὴν ἰσλαμοποίηση τῆς Εὐρώπης. Μὲ πρῶτο πειραματόζωο τὴν Ἑλλάδα.

Κατανοῶ τὸν φόβο τῆς Βιέννης. Δύο φορὲς οἱ Ὀθωμανοί ἔφθασαν πρὸ τῶν πυλῶν της. Τὴν πρώτη φορὰ τὸ 1529, ὅταν ἕνα πλήθος «ἀκιντζί» ὑπὸ τὸν Μιχάλογλου καὶ τὸν σουλτάνο Σουλεϊμὰν τὸν Μεγαλοπρεπῆ περιέσφιξαν τὴν πόλη ἀπὸ παντοῦ, ἀκόμη καὶ μὲ στολίσκο ἀπὸ τὸν Δούναβη. Ἀλλά ἀπέτυχαν. Γιὰ δεύτερη φορὰ ἐπεχείρησαν Κατάληψη τὸ 1683 ὑπὸ τὴν ἡγεσία τοῦ Καρᾶ-Μουσταφᾶ Κιοπρουλῆ. Ἡ πόλη σώθηκε τὴν τελευταία στιγμὴ χάρη στὴν ἐπέμβαση τοῦ πολωνικοῦ ἱππικοῦ ποὺ νίκησε τοὺς Τούρκους λίγο ἔξω ἀπὸ τὴ Βιέννη, στὸ λόφο τοῦ Κάλλενμπεργκ. Στὸ λεγόμενο «Ὁπλοστάσιο τῶν Ἀστῶν» (Bürgerliches Zeughaus) μπορεῖ ὁ ἐπισκέπτης νὰ δεῖ τὰ σπάθα τοῦ Τούρκου ἀγὰ, ἀρχηγοῦ τῶν γενίτσαρων κατὰ τὴν πολιορκία τοῦ 1683, μιὰ μεγάλη κόκκινη Ὀθωμανικὴ σημαία, τὸ κρανίο τοῦ Καρᾶ-Μουσταφᾶ καὶ τὸ μεταξένιο σχοινὶ τῆς ἀγχόνης του μὲ δύο ρητὰ τοῦ Κορανίου.

Ἀλλά, ἄν οἱ Μουσουλμάνοι κατακλύσουν τὴν Ἑλλάδα, ὅπως ἔγινε σταδιακὰ τὸν 14ο καὶ 15ο αἰώνα, τίποτε δὲν θὰ μπορέσει νὰ ἀνακόψει τὴν προέλασὴ τους. Ἤδη στὴν Βαλκανική ἔχουν δημιουργήσει ἰσχυρά προγεφυρώματα: Στὴν Ἀλβανία, στὴ Βοσνία, στὴν Ἐρζεγοβίνη ἀλλὰ καὶ στὰ Σκόπια καὶ στὴν Βουλγαρία. Πίσω ἀπὸ μεγάλα ἱδρύματα ἰσλαμικῶν σπουδῶν βρίσκεται ἡ Τουρκία καὶ ἡ Σαουδική Αραβία. Τό ὅραμα τοῦ Νταβούτογλου γιὰ ἀνασύσταση τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας σὲ μερικὰ χρόνια θ’ ἀρχίσει νὰ σαρκώνεται. Ὅλα τὰ ἑκατομμύρια Μουσουλμάνων, ποὺ χρόνο μὲ χρόνο θὰ αὐξάνεται σὰν τὴν ἄμμο τῆς θαλάσσης, θὰ τεθοῦν ὑπὸ τὴν προστασία τῆς νέας Ὀθωμανικής Αὐτοκρατορίας. Θὰ εἶναι οἱ προφυλακὲς της, ἡ Πέμπτη Φάλαγγα μέσα στὴν Εὐρώπη. Ἡ Εὐρώπη στὰ μέσα τοῦ 15ου αἰώνα διέπραξε τὴ βλακεία νὰ μὴν στείλει βοήθεια στὴν κινδυνεύουσα Βασιλεύουσα. Ἔτσι ὁ Πορθητής τὴν κατέλαβε τὸ 1453. Ἄν ζοῦσε κάτι περισσότερο ἀπό 10 χρόνια, θὰ εἶχε καταλάβει τὴν Ἰταλία καὰ μετὰ ὁ δρόμος θὰ ἦταν ἀνοιχτὸς γιὰ τὴ λοιπή Εὐρώπη. Αὐτὸ ἡ τωρινή Εὐρώπη δὲν τὸ βλέπει;

Πηγή: Ακτίνες

Οι αιώνες 19ος και 20ος υπήρξαν χρονικές περίοδοι έντονης αντιπαράθεσης μεταξύ αθέων και πιστών. Οι πρώτοι αυτοπροβάλλονταν ως προασπιστές της επιστημονικής γνώσης και έφεραν επιστημονικά δήθεν επιχειρήματα κατά της πίστης στην ύπαρξη Θεού, πού επεκράτησε να θεωρείται ότι είναι η μόνη μορφή πίστης. Αυτό είναι τρομερά παραπλανητικό, καθώς οι πάντες κάπου πιστεύουν, ακόμη και οι άθεοι, που πιστεύουν στην αθεΐα τους. Δυστυχώς ήταν τόσο τραγικά τα ολισθήματα των χριστιανών στη Δύση, ώστε το αθεϊστικό κίνημα σάρωσε τα πάντα και επέβαλε τις απόψεις του μέσω της πολιτικής, της διανόησης και του πανεπιστημίου, αστικού και μαρξιστικού.

Στο παρόν άρθρο θα ασχοληθούμε μόνο με την αποκαλούμενη επιστημονική αθεΐα. Υπήρξε αυτή κίνηση των πλέον ανεντίμων αθέων, οι οποίοι επιχείρησαν να καταστήσουν την Επιστήμη υποχείριο της ιδεολογίας τους και να την εξαναγκάσουν να διακηρύξει ότι δεν υπάρχει Θεός! Η πολεμική στη Δύση έχει κάπως κοπάσει, καθώς η ιδεολογική αθεΐα έχει παραχωρήσει τη σκυτάλη στον πρακτικό υλισμό και στον μηδενισμό. Ολοένα και λιγότεροι διακηρύσσουν ότι η αθεΐα έχει επιστημονική θεμελίωση. Βέβαια οι προπαγανδιστές της δοξασίας αυτής δεν θα εκλείψουν, πλην όμως οι περισσότεροι είναι άσχετοι προς την Επιστήμη και πάμφτωχοι σε επιστημονικές γνώσεις. Στην ελαφρότητά τους έχουν ταυτίσει την ιδεολογία τους με την Επιστήμη και πορεύονται πλανώμενοι και πλανώντες, ιδιαίτερα αν κατέχουν θέσεις υψηλές, οι οποίες προσφέρονται πλέον κατά προτεραιότητα σε εχθρούς και μάλιστα πολέμιους της θρησκευτικής πίστης.

Αφορμή για τη σύνταξη του άρθρου στάθηκε η αχαρακτήριστη στάση του υπουργού ενός υπουργείου, στο οποίο προστίθενται κατά καιρούς προς χαρακτηρισμό του λέξεις όπως τα βαγόνια στη μηχανή. Πάντως Παιδείας οπωσδήποτε δεν είναι πλέον. Ο κ. Φίλης προ καιρού είχε απαγορεύσει την επίσκεψη σε σχολείο της Θεσσαλονίκης, ύστερα από πρόσκληση, του μητροπολίτου Μεσογαίας σεβ. Νικολάου. Ο προσβληθείς μητροπολίτης αντέδρασε έντονα καταγγέλλοντας: «Δεν είναι δυνατόν αυτοί που υποστηρίζουν μία παιδεία χωρίς αριστεία να μην ονειρεύονται και μία παιδεία δίχως ελευθερία και μία κοινωνία δίχως δημοκρατία. Και δεν εννοώ ως ελευθερία το δικαίωμα ενός Μητροπολίτη να μιλάει στα σχολεία, αλλά το δικαίωμα των παιδιών να ζητούνε λόγο και από την Εκκλησία. Τελικά, φαίνεται ότι αυτοί που προπαγάνδισαν τον αντιρατσιστικό νόμο, πνίγονται μέσα στον ρατσισμό του αντιεκκλησιαστικού τους πάθους». Το συμβάν έλαβε δημοσιογραφική έκταση και ο κ. υπουργός προσεκλήθη στην πρωινή εκπομπή «Καλημέρα Ελλάδα» (11.5). Εκεί ερωτηθείς αποκρίθηκε: «Δεν μπορεί να μπαίνουν στα σχολεία ιερωμένοι, που θα αμφισβητούν χωρίς αντίλογο τη θεωρία του Δαρβίνου για την εξέλιξη. Εκεί στηρίζεται το σχολείο. Δεν θα μπαίνει ένας ιερωμένος να λέει άλλα πράγματα»!

Η εμπάθεια και η προκατάληψη είναι κακοί σύντροφοι του ανθρώπου. Και ο κ. υπουργός έδειξε κατ’ επανάληψη ότι κυριαρχείται απ’ αυτές. Θα σταθώ κατ’ αρχήν στο ουσιώδες, το οποίο δεν διέκριναν ακόμη και εκείνοι που αντέδρασαν στο σοβαρό ολίσθημα του κ. Φίλη. Το σχολείο δεν στηρίζεται στη θεωρία του Δαρβίνου με βάση το Σύνταγμα της χώρας. Στηρίζεται στον λόγο του Ευαγγελίου, όπως δηλώνεται σαφώς στο προοίμιο του Συντάγματος, όπου γίνεται επίκληση του ονόματος της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος. Δεν αγνοούν το Σύνταγμα οι κατά καιρούς καταστρατηγούντες αυτό πολιτικοί και πολύ περισσότερο οι συνήγοροί τους καθηγητές του συνταγματικού δικαίου. Απλώς το περιφρονούν και το καταπατούν! Βέβαια την κύρια ευθύνη φέρει η Διοικούσα Εκκλησία, η οποία, υποταγμένη στην ξενόδουλη Πολιτεία από την εποχή της βαυαροκρατίας, δεν αντέδρασε ποτέ με σθένος στην ψήφιση αντιευαγγελικών νόμων, μεταξύ των οποίων θεωρώ αθλιότερο αυτό της νομιμοποίησης των εκτρώσεων, τη νομιμοποίηση δηλαδή εγκλήματος, το οποίο συνιστά γενοκτονία! Βέβαια υποταγμένοι είναι και οι σήμερα κυβερνώντες, οι οποίοι από την παλιά τους ιδεολογία, αν είχαν ποτέ, κράτησαν μόνο το αντιεκκλησιαστικό μένος, ώστε να δικαιωθεί ο Μπερντιάγεφ, ο οποίος είχε γράψει μόλις το 1929 ότι σύντομα ο μαρξισμός θα διολισθήσει σε αστικές θέσεις, δεν θα μετριάσει όμως την εχθρική προς τη θρησκεία στάση. Πρέπει να τονιστεί ότι στην εκδήλωση του μένους αυτού στη χώρα μας πρωτοστατούν «ιδεολόγοι» που απώλεσαν και το φύλο «μαρξιστικής συκής»! Δυστυχώς όμως το σύστημα έχει κάθε λόγο να τους προβάλλει στα μάτια του λαού, που απόμεινε πιστός στον Θεό, ως αριστερούς. Ας τολμήσουν αυτοί να φέρουν προς δημοψήφισμα τροποποιημένο Σύνταγμα, ώστε να απαλλαγούν από την αθλιότητα της συνεχούς καταπάτησής του υπάρχοντος. Δυστυχώς όμως και ο θεολογικός κόσμος εμφανίζεται ανήμπορος να θεραπευθεί από τις πολιτικές αγκυλώσεις του παρελθόντος.

Περί Επιστήμης τώρα ο λόγος, την οποία δεν μπορεί να καυχηθεί ο κ. υπουργός ότι διακόνησε. Η (θετική) Επιστήμη εδράζεται επί τριών καιρίων θεμελίων: Την παρατήρηση, το πείραμα και τον μαθηματικό λογισμό. Η Εκκλησία δεν διεκδικεί επιστημονική επιβεβαίωση του πιστεύω της. Μόνο στη Δύση, όπου παραχαράχτηκε ο ευαγγελικός λόγος, επιχειρήθηκε αυτό κατά τρόπο άστοχο. Η Επιστήμη δεν είναι σε θέση να εκφέρει λόγο επί της δημιουργίας ή σχηματισμού του σύμπαντος, επί της εμφανίσεως της ζωής και της μεταπλάσεως αυτής (εξελίξεως) ώς την εμφάνιση του ανθρώπου για τον απλούστατο λόγο: Δεν είναι δυνατή η θεμελίωση της όποιας εργασίας επί των στοιχείων που προαναφέραμε. Όλες οι προσπάθειες για εργαστηριακή παρασκευή εμβίου όντος απέβησαν άκαρπες και πλέον δεν επιχειρούνται άλλες. Η κλωνοποίηση είναι η καταφυγή εκείνων των επιστημόνων, που θέλουν διαρκώς να παραπλανούν την ανυποψίαστη και αγνοούσα κοινή γνώμη. Συνεπώς η όποια θεωρία διατυπώθηκε επί των θεμάτων αυτών είναι απόρροια του πόθου επιστημόνων να καταθέσουν άποψη. Και οι επιστήμονες αυτοί υπήρξαν άλλοι μεν πιστοί, άλλοι δε άπιστοι. Πιστός στον Θεό, και μάλιστα καθολικός ιερέας, υπήρξε ο Λεμαίτρ, εισηγητής της «μεγάλης έκρηξης». Πιστός στον Θεό, ίσως όχι χριστιανός, υπήρξε και ο Δαρβίνος. Η θεωρία της εξέλιξης δεν είναι η θεωρία του Δαρβίνου, αλλά πλήθος θεωριών αντικροουμένων μεταξύ τους. Μάλιστα υπάρχουν έντιμοι υλιστές, οι οποίοι αναγνωρίζουν ότι ελάχιστα γνωρίζουμε για το πώς συνέβη η εξέλιξη. Γι’ αυτό οι θεωρίες της θα παραμένουν εσαεί θεωρίες και δεν θα περιβληθούν ποτέ την ισχύ επιστημονικών θέσεων. Το αντιλαμβάνονται αυτό οι ημιμαθείς; Και όμως όλως ανεντίμως καθηγητές και καθηγητές διδάσκουν σε πανεπιστήμια και δευτεροβάθμια σχολεία τη θεωρία ως τμήμα του συνόλου της επιστημονικής γνώσης. Από την άλλη η με πάθος πολεμική από μέρους κάποιων πιστών διεγείρει ειρωνικά σχόλια των αθέων. Ήδη όμως οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας άγιοι Βασίλειος ο μέγας και Ιωάννης ο Χρυσόστομος είχαν ξεκαθαρίσει κατά τον 4ο μ.Χ. αιώνα ότι ο Θεός, ως Πνεύμα, δεν δημιούργησε το σύμπαν με σωματικά μέλη. Το «είπε και εγεννήθησαν» ερμήνευσαν ως δημιουργικές (γιατί όχι μετασχηματιστικές-εξελικτικές;) μεταβολές στο εργαστήριο της φύσεως. Συνεπώς ο ορθόδοξος πιστός δεν έχει λόγους να αντιμάχεται την όποια θεωρία, αλλά την ανέντιμη παραχάραξη της Επιστήμης προκειμένου να την καταστήσει ο υλιστής επιστήμων θεραπαινίδα της ιδεολογίας του. Η Επιστήμη αδυνατεί να αποφανθεί πως ό,τι βλέπουμε έγινε από τον Θεό ή ερήμην του Θεού. Θα τα καταλάβουμε αυτά «πιστοί» και «άπιστοι»;

Πηγή: Ακτίνες

Ὁ διάβολος χρησιμοποιεῖ πολλοὺς τρόπους, πολλὰ μέσα, πολλὰ ὅπλα γιὰ νὰ ἐξουσιάζει τοὺς ἀνθρώπους. Τὸ ἰσχυρότερο ἀπὸ ὅλα τὰ ὅπλα του εἶναι ἡ ἀπελπισία. Ἀπελπισία εἶναι ἡ ὑπερβολικὴ λύπη, ἡ ἀπογοήτευση, ἡ ἀπόγνωση.

Ἴσως νὰ ρωτήσει κανείς: Καλὸ πρά­γμα δὲν εἶναι τὸ νὰ λυπούμαστε γιὰ τὶς ἁμαρτίες ποὺ κάνουμε; Καλὸ πράγμα εἶναι, διότι ἡ ἁμαρτία γεννᾶ λύπη καὶ ἡ λύπη μετάνοια. «Ἡ κατὰ Θεὸν λύπη μετάνοιαν εἰς σωτηρίαν ἀμεταμέλητον κατεργάζεται» (Β΄ Κορ. ζ΄ 10). Ἡ λύπη ποὺ εἶναι σύμφωνη μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα τὴ μετάνοια, ποὺ ὁδηγεῖ στὴ σωτηρία.

Ἀλλὰ στὴ μετάνοια ὁδηγεῖ μόνο ἡ κατὰ Θεὸν λύπη. Ἡ ὑπερβολικὴ λύπη δὲν εἶναι λύπη κατὰ Θεόν, ἀλλὰ ἀκραία ἐκδήλωση τοῦ πληγωμένου ἐγωισμοῦ μας. Ἡ ὑπερβολικὴ λύπη δίνει πλεονεκτήματα στὸ σατανᾶ. Γίνεται στὰ χέρια του ἰσχυρότατο ὅπλο γιὰ νὰ μᾶς ἐμποδίζει νὰ μετανοήσουμε. Ἡ «ὑπερβολὴ λύπης» δὲν ὁδηγεῖ στὴ μετάνοια, ἀλλὰ στὴν ἀπελπισία καὶ τὴν ἀπόγνωση.

Ὁ Θεὸς θέλει τὴ σωτηρία μας καὶ κάνει τὰ πάντα γιὰ νὰ μᾶς σώσει. Ὁ διάβολος δὲν θέλει τὴ σωτηρία μας καὶ κάνει τὰ ἀκριβῶς ἀντίθετα γιὰ νὰ μᾶς κολάσει. Ὅταν πρόκειται νὰ διαπράξουμε τὴν ἁ­μαρτία, μᾶς ψιθυρίζει: Δὲν εἶναι τίποτε αὐτό. Κάνετε ἐλεύθερα ὅ,τι θέλετε. Ὅλα ἐπιτρέπονται. Ὅταν ὅμως διαπράξουμε τὴν ἁμαρτία, ἀλλάζει τακτικὴ καὶ μᾶς ψιθυρίζει: Εἶναι πάρα πολὺ βαρὺ τὸ ἁμάρτημα ποὺ ἔκανες. Δὲν ὑπάρχει γιὰ σένα ἐλπίδα σωτηρίας.

Οἱ πιὸ πολλοὶ Χριστιανοὶ γνωρίζουν τὴν πανουργία τοῦ σατανᾶ καὶ προφυλάσσονται. Ἀλλὰ ὑπάρχουν καὶ κάποιοι ποὺ κυριεύονται ἀπὸ λύπη μεγάλη, ἡ ὁποία τοὺς ρίχνει στὴν ἄβυσσο τῆς ἀ­πογνώσεως. Ἡ ὑπερβολικὴ λύπη, ὅταν μᾶς πλήξει σφοδρῶς, κατορθώνει νὰ ἐξ­­αφανίζει ὅλη τὴ δύναμη τῆς ψυχῆς, σημειώνει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος. «Εἴωθε γὰρ ἡ τῆς λύπης ὑπερβολή, ὅταν ἡμῖν ἐπισκήψῃ σφοδρότερον, ἅπασαν περιτρώγειν τῆς ψυχῆς τὴν ἰσχύν» («Περὶ κατανύξεως Λόγος Β΄», PG 47, 417). Συνηθίζει ἡ ὑπερβολικὴ λύπη νὰ ἀδυνατίζει πολὺ τὴ δύναμη τῆς ψυχῆς.

Ὥστε λοιπὸν ἡ ἀπελπισία εἶναι κατʼ ἐξοχὴν ἔργο δαιμονικό. Εἶναι τὸ ἰσχυρότερο ὅπλο τοῦ διαβόλου. «Οὐδὲν οὕτως ἰσχυρὸν ὅπλον τῷ διαβόλῳ, ὡς ἀπόγνωσις· διὰ τοῦτο οὐχ οὕτως αὐτὸν εὐ­φραίνομεν ἁμαρτάνοντες, ὡς ἀπογινώσκοντες». Δὲν ἔχει κανένα δυνατότερο ὅπλο ὁ διάβολος ἀπὸ τὴν ἀπελπισία. Γιʼ αὐτὸ δὲν χαίρεται τόσο πολὺ ὅταν ἁμαρτάνουμε, ὅσο ὅταν ἀπελπιζόμαστε, σημειώνει πάλι ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος στὸν πρῶτο λόγο του «Περὶ μετανοίας» (PG 49, 280).

Πόσο πλάνος εἶναι ὁ διάβολος, ποὺ πλανᾶ τὴν οἰκουμένη! Τί ἀσύστολο ψέ­μα χρησιμοποιεῖ, ὅταν μᾶς ψιθυρίζει ὅτι «δὲν ὑπάρχει γιὰ μᾶς ἐλπίδα σωτηρίας». Ἐλπίδα σωτηρίας ὑπάρχει γιὰ ὅλους ἀνεξαιρέτως τοὺς ἀνθρώπους. Διότι γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους σταυρώθηκε ὁ Χριστός. Ἔχυσε τὸ τίμιο Αἷμα Του «ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καὶ σωτηρίας». «Οὐ τοσοῦτον ἡμεῖς ἐξημάρτομεν, ὅσον ἐκεῖνος δικαίως ἐπράξατο», λέει ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων στὴν τρίτη Κατήχησή του. Ὁ Χριστὸς ἐπάνω στὸ Σταυρὸ ὑπέμεινε πολὺ περισσότερα παθήματα ἀπʼ ὅσα ἔπρεπε, γιὰ νὰ σώσει ἐμᾶς ποὺ ἁμαρτήσαμε. «Πλείω ὧν ὀφείλομεν ὁ Χριστὸς ἀπέτισε· τοσούτῳ δὲ πλείω ὅσῳ ἄμετρον πέλαγος πρὸς μικρὰν ὕδατος σταγόνα παραβαλλόμενον», γράφει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος στὴ 10η ὁμιλία του στὴν πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολή. Περισσότερα ἀπʼ ὅσα χρωστούσαμε πλήρωσε ὁ Χριστός. Καὶ τόσο περισσότερα, ὅσο εἶναι ἂν συγκριθεῖ μιὰ σταγόνα νεροῦ μὲ τὸ ἀπέραντο πέλαγος. Τί εἶναι μία σταγόνα νεροῦ μπροστὰ στὰ ὕδατα τοῦ ὠκεανοῦ; Τὸ παράδειγμα ποὺ χρησιμοποιεῖ ὁ χρυσορρήμων Πατὴρ εἶναι ὡ­ραιότατο, ἀλλὰ καὶ πάλι ὑπολείπεται τῆς πραγματικότητας. Διότι ὁ ὠκεανὸς ἔχει ὅρια, ἐνῶ ἡ εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ δὲν ἔχει ὅρια. Ὁ Χριστὸς μὲ τὴ σταυρικὴ θυσία Του γίνεται «ἱλασμὸς περὶ τῶν ἁ­μαρτιῶν ἡμῶν, οὐ περὶ τῶν ἡμετέρων δὲ μόνον, ἀλλὰ καὶ περὶ ὅλου τοῦ κόσμου» (Α΄ Ἰω. β΄ 2). Θυσιάστηκε, ὥστε μὲ τὸ Αἷμα Του νὰ συγχωρηθοῦν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ οἱ ἁμαρτίες μας· καὶ ὄχι μόνο οἱ δικές μας ἁμαρτίες, ἀλλὰ καὶ οἱ ἁμαρτίες ὅλου τοῦ κόσμου. Ὑπάρχει λοιπὸν ἐλπίδα σωτηρίας γιὰ ὅλους τοὺς ἁμαρτωλούς.

Ἡ παραβολὴ τοῦ Ἀσώτου αὐτὴν ἀ­κριβῶς τὴν ἀλήθεια τονίζει: Ἁρπάζει τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἀπὸ τὸ χεῖλος τῆς ἀ­πογνώσεως καὶ τοὺς ρίχνει στὴν ἀνοικτὴ ἀγκάλη τοῦ Θεοῦ Πατέρα. Μᾶς θυμίζει ὅτι ὑπάρχει «φιλάνθρωπος Πατέρας καὶ Θεός», ὁ Ὁποῖος περιμένει τὴν «καλλίστην ἐπιστροφήν» μας. Ἀρκεῖ ἐμεῖς νὰ μὴν ἀπελπιζόμαστε γιὰ τὴ σωτηρία μας, ἀλλὰ νὰ μετανοοῦμε εἰλικρινῶς γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας καὶ νὰ εἴμαστε ἀπολύτως βέβαιοι ὅτι ὁ Οὐράνιος Πατέρας θὰ διανοίγει «ἀγκάλας πατρικάς», θὰ μᾶς ἀ­ποκαθιστᾶ πλήρως στὴ θέση τοῦ υἱοῦ καὶ θὰ μᾶς χαρίζει πάλιν «τῆς οἰκείας δόξης τὰ γνωρίσματα». Γιὰ νὰ ζοῦμε στὸν κόσμο τῆς διαφθορᾶς καὶ τῆς ἀποστασίας ὡς πριγκιπόπουλα τοῦ οὐρανοῦ καὶ ὡς πολίτες τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ἀπολαμβάνοντας τοὺς ἀγλαοὺς καρποὺς τῆς μετανοίας καὶ Ἐξομολογήσεως στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων.

Πηγή: Ο Σωτήρ

Η ελληνική μας γλώσσα γίνεται πάλι στόχος επίθεσης. Ήδη έχει αρχίσει να αποτελεί σημείο προβληματισμού των υπευθύνων για τον Εθνικό Διάλογο και για την Παιδεία η κατάργηση της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας από το πρωτότυπο στο Γυμνάσιο! Υπέρ της κατάργησης τάχθηκαν και 56 πανεπιστημιακοί δάσκαλοι...

Είναι η δεύτερη φορά που βάλλονται τα αρχαία ελληνικά ως «άχρηστα». Το 1984 ήταν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και τώρα η απομίμησή της, το κυβερνητικό συνονθύλευμα ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Ο Έλληνας σκεπτόμενος πολίτης διερωτάται προς τι αυτό το μίσος κατά της ελληνικής γλώσσας. Καθηγητής εκτιμά ότι είναι ο ιδεολογικός  φανατισμός και η αλαζονεία των ανθρώπων της πολιτικής εξουσίας, σε συνδυασμό με την ημιμάθεια τους.

Οι εμμονές των κυβερνώντων στην ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης τους οδηγούν στο να επιδιώκουν να αποδομηθεί, για να ατονήσει και να σβήσει κάθε τι που αφορά στην Εθνική μας  Παράδοση. Στο πλαίσιο αυτό αναθεωρούν την Ιστορία, εκδιώκουν την Εκκλησία από τη δημόσια παρουσία της, περιγελούν την παραδοσιακή ηθική, παραβιάζουν βασικές αρχές της φύσης και ακρωτηριάζουν τη γλώσσα. Ως προς την ημιμάθεια στη γλώσσα, αυτά που κάνουν θυμίζουν αείμνηστο πολιτικό αρχηγό που υποστήριξε την κατάργηση των τόνων και των πνευμάτων, γιατί ο ίδιος «δεν μπόρεσε ποτέ να τους μάθει...».

Για την επιχειρούμενη νέα κακοποίηση της  γλώσσας ο τομέας Κλασσικής Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών αντέδρασε, εκδίδοντας ανακοίνωση.  Σ’ αυτήν εκφράζεται η έκπληξή του, γιατί οι 56 πανεπιστημιακοί «στη συντριπτική πλειονότητα τους δεν έχουν σχέση με την Αρχαία Ελληνική Γλώσσα και Φιλολογία, ή με την αρχαιογνωσία εν γένει...». Επισημαίνεται επίσης ότι ζητούμενο για τη σωστή εκμάθηση της Νέας Ελληνικής πρέπει να είναι «η κατανόηση των πλευρών της που άπτονται της ιστορικής της διαχρονίας, πράγμα που επιτυγχάνεται μόνο με τη στέρεα γνώση των προγενεστέρων μορφών της ομιλούμενης σήμερα γλώσσας». Τονίζεται ακόμη ότι θα ήταν θλιβερό η Ελλάδα να καταργούσε τη διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών, όταν παρατηρείται έξαρση στην κίνηση επαναφοράς ή συνέχισης της διδασκαλίας τους στη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση σημαντικών κρατών της ΕΕ....

Στην ανακοίνωση τέλος υπογραμμίζεται ότι η ελληνική γλώσσα δεν είναι «νεκρή», αφού οι Νεοέλληνες έχουν ως μητρική τους γλώσσα τη σύγχρονη μορφή ελληνικής, που είναι η συνέχεια της αρχαίας και της μεσαιωνικής, υπάρχουν δε ιδιώματα της ελληνικής γλώσσας, όπως τα τσακώνικα, στα οποία γίνεται ακόμη και σήμερα χρήση λέξεων και φράσεων της αρχαίας ελληνικής. Το κείμενο θέσεων του Τομέα Κλασσικής Φιλολογίας του ΕΚΠΑ υποστηρίζουν με δήλωσή τους και καθηγητές του Τομέα της Βυζαντινής Φιλολογίας και Λαογραφίας του ιδίου Πανεπιστημίου. Όπως τονίζουν η σχέση με την γλωσσική και λογοτεχνική μας κληρονομιά  στο πρωτότυπο σε όλη την υποχρεωτική εκπαίδευση δεν μπορεί να περιορίζεται στα εκατό ή διακόσια χρόνια από τα τρεις χιλιάδες χρόνια ελληνικού  γραπτού πολιτισμού.-

Πηγή: Ακτίνες

Η εφημερίδα «Ορθόδοξη Αλήθεια», σε πρωτοσέλιδο δημοσίευμά της (φύλλο της 13ης Απριλίου 2016), ανέδειξε το θέμα της νεοβουδιστικής οργάνωσης Arigatοu και της συμμετοχής στο διοικητικό της συμβούλιο (!) του σχολικού συμβούλου Άγγελου Βαλλιανάτου. «Ο κ. Βαλλιανάτος είναι εις εκ των εκλεκτών του υπουργού Παιδείας Νίκου Φίλη για θέματα εκπαιδευτικής πολιτικής και δεξί χέρι του κ. Σταύρου Γιαγκάζογλου, ο οποίος είναι Σύμβουλος του υπουργείου Παιδείας και προϊστάμενος του Γραφείου Α΄ του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής.

Αθήνα, 14 Ιουνίου 2016

Αριθμ. Πρωτ. 89

Δελτίο τύπου

Τι συμβαίνει με την υπόθεση της Arigatοu;

Ποιοι και γιατί κωλυσιεργούν στο να την χαρακτηρίσουν

ως παραθρησκευτική οργάνωση;

Η εφημερίδα «Ορθόδοξη Αλήθεια», σε πρωτοσέλιδο δημοσίευμά της (φύλλο της 13ης Απριλίου 2016), ανέδειξε το θέμα της νεοβουδιστικής οργάνωσης Arigatοu και της συμμετοχής στο διοικητικό της συμβούλιο (!) του σχολικού συμβούλου Άγγελου Βαλλιανάτου. «Ο κ. Βαλλιανάτος είναι εις εκ των εκλεκτών του υπουργού Παιδείας Νίκου Φίλη για θέματα εκπαιδευτικής πολιτικής και δεξί χέρι του κ. Σταύρου Γιαγκάζογλου, ο οποίος είναι Σύμβουλος του υπουργείου Παιδείας και προϊστάμενος του Γραφείου Α΄ του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής.

Οι κύριοι Βαλλιανάτος και Γιαγκάζογλου υποστηρίζουν με πάθος και προωθούν εδώ και καιρό διάφορες «καινοτόμες» ιδέες για το μάθημα των Θρησκευτικών (βλ. νέα πιλοτικά Προγράμματα Σπουδών για το μάθημα των Θρησκευτικών)».

Με νεότερη πρωτοσέλιδη πάλι δημοσίευση της (8/6/2016), με τίτλο  «Ποιοι και γιατί καλύπτουν τον εκλεκτό του υπουργού Παιδείας κ. Φίλη;», η εν λόγω εφημερίδα αναφέρει ότι «με το συγκεκριμένο θέμα ασχολήθηκε και η αρμόδια Συνοδική Επιτροπή επί των Αιρέσεων. Στη συνεδρίασή της, μάλιστα, προήδρευσε ο Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ, ο οποίος δήλωσε ότι: «Μετά από τη διερεύνηση των στοιχείων αποφασίσαμε στην επιτροπή, σχετικά με την Arigatou, ότι πρόκειται περί μιας επικινδύνου οργανώσεως, η οποία αποτελεί όχημα της νέας εποχής, της νέας τάξης και προωθεί τη διάδοση του βουδισμού, και έχει ένα προσωπείο δήθεν διομολογιακής ενοποίησης των ανθρώπων, σε συνεργασία με ΜΚΟ, με το πρόταγμα της συνεννοήσεως των ανθρώπων, αυτά τα γνωστά που υποστηρίζουν, τα οποία είναι εύηχα και πολύ έξυπνα, για να πέφτει κανείς στην παγίδα αυτών των πραγμάτων.

Σε ό,τι αφορά τον κ. Βαλλιανάτο, εγώ απέστειλα τα δημοσιεύματά σας στην Ιερά Σύνοδο και ζήτησα να διερευνηθούν, διότι στο δημοσίευμά σας υπάρχει και απεικόνιση της ιστοσελίδας της οργάνωσης, όπου εκεί μετέχει ο κ. Βαλλιανάτος. Είπαμε, λοιπόν, ότι, εφόσον διακριβωθεί ότι ο κύριος αυτός είναι μέλος του διοικητικού συμβουλίου της οργάνωσης, θα πρέπει επισήμως η Εκκλησία να ζητήσει από τον αρμόδιο υπουργό Εθνικής Παιδείας να απομακρυνθεί από την επιτροπή για το μάθημα των Θρησκευτικών. Τώρα η Σύνοδος έχει τον λόγο, εμείς εισηγούμαστε στη Σύνοδο και εκείνη αποφασίζει».

Επειδή το θέμα αυτό είναι φλέγον και σχετίζεται άμεσα με το νέο πολυθρησκειακό Πρόγραμμα του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής για το μάθημα των Θρησκευτικών, η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων θεωρεί ότι αποτελεί πνευματικό χρέος της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας μας :

α) να επικυρώσει άμεσα και να δημοσιοποιήσει την απόφαση της Συνοδικής Επιτροπής για την υπόθεση της Arigatοu και,

β) να λάβει τα νόμιμα και κανονικά μέτρα για να προστατεύσει τη χριστιανική αγωγή της νεότητας, σύμφωνα με όσα προβλέπει ο Καταστατικός της Χάρτης, το Σύνταγμα, οι νόμοι, η νομολογία και οι σχετικές για το μάθημα των Θρησκευτικών αποφάσεις των δικαστηρίων.

Το ΔΣ της ΠΕΘ

Πηγή: Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων

Τις τελευταίες ημέρες, όλοι οι Έλληνες πολίτες γινόμαστε μάρτυρες επαναλαμβανόμενων συνεντεύξεων του Υπουργού Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων, σε διάφορες τηλεοπτικές ή ραδιοφωνικές εκπομπές, ο οποίος δεν φείδεται του χρόνου και του κόπου προκειμένου, μεταξύ των άλλων, να προβεί και σε δηλώσεις σχετικά με επικείμενες αλλαγές στο μάθημα των Θρησκευτικών, το οποίο υπηρετούμε καθημερινα στις διδασκαλικές αίθουσες. Ως υπεύθυνοι δάσκαλοι,

Αθήνα, 14 Ιουνίου 2016

Αριθμ. Πρωτ. 88

Ανοικτή επιστολή

Θέμα: Πρώτη απάντηση της ΠΕΘ προς τον Υπουργό Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων  κ . Νίκο Φίλη για δηλώσεις του σχετικές με το μάθημα των Θρησκευτικών

Τις τελευταίες ημέρες, όλοι οι Έλληνες πολίτες γινόμαστε μάρτυρες επαναλαμβανόμενων συνεντεύξεων του Υπουργού Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων, σε διάφορες τηλεοπτικές ή ραδιοφωνικές εκπομπές, ο οποίος δεν φείδεται του χρόνου και του κόπου προκειμένου, μεταξύ των άλλων, να προβεί και σε δηλώσεις σχετικά με επικείμενες αλλαγές στο μάθημα των Θρησκευτικών, το οποίο υπηρετούμε καθημερινα στις διδασκαλικές αίθουσες. Ως υπεύθυνοι δάσκαλοι, επιστήμονες και παιδαγωγοί, που δεν δικαιούμαστε να σιωπούμε κάθε φορά που διαπιστώνουμε προσπάθειες διαστρέβλωσης ή παραχάραξης της αλήθειας ένθεν κακείθεν και δεδομένου ότι εν προκειμένω, διακυβεύονται θέματα που άπτονται της παίδευσης και ψυχοπαιδαγωγικής ολοκλήρωσης των παιδιών μας, οφείλουμε να προβούμε στις παρακάτω παρατηρήσεις:

1. Αποδίδουμε στον Υπουργό τον προσήκοντα σεβασμό που απορρέει από τον θεσμικό ρόλο του. Ακούμε με προσοχή και σεβασμό τις απόψεις του. Ταυτόχρονα, όμως, ας μας επιτραπεί να μιλούμε και ως δάσκαλοι, που αντλούμε το κύρος και τη δύναμη του λόγου μας απ’ την ίδια την παιδαγωγική αποστολή μας. Στον πυρήνα αυτής της αποστολής βρίσκονται οι ίδιοι οι μαθητές μας, το παιδαγωγικό συμφέρον των οποίων είμαστε ταμένοι, πάντα και διηνεκώς, να υπερασπιζόμαστε με αυταπάρνηση. Καθημερινά στις διδασκαλικές αίθουσες γινόμαστε αποδέκτες της αγωνιώδους προσπάθειάς τους να αυτοπροσδιοριστούν και να βρουν απαντήσεις σε καυτά υπαρξιακά ερωτήματα, και μάλιστα σε μια εποχή έντονης οικονομικής και πρωτίστως ηθικής κρίσης. Καλούμαστε να τους ενθαρρύνουμε, να τους τροφοδοτήσουμε με υγιείς πνευματικές δυνάμεις, που συνάμα αποτελούν και δυνάμεις του έθνους μας, και να τους καταστήσουμε υγιείς προσωπικότητες που θα συνδράμουν αποφασιστικά όχι μόνο στον δικό τους αξιακό αυτοπροσδιορισμό, αλλά και στην πνευματική ανάκαμψη της πατρίδας μας. Και τα καταφέρνουμε, κ. Υπουργέ! Το ομολογούμε με το καμάρι του δασκάλου! Ο Θάνος, ο Κωνσταντίνος, ο Στρατής, η Σπυριδούλα και πολλά ακόμα παιδιά μας μας αποχαιρετούν, μια και πλησιάζουμε και στις διακοπές του θέρους, με ένα πλατύ παιδικό χαμόγελο, με ένα δάκρυ, με ένα ευλογημένο «ευχαριστώ», που αναπαύει όλους τους κόπους και τις αγωνίες μας! Και αυτή είναι η ικανοποίηση που αναπαύει τον δάσκαλο και δικαιώνει τον κάματό του! Και όμως! Ο διοικητικός προϊστάμενος μας, ο Υπουργός Παιδείας μας αποκαθηλώνει! Δηλώνει απαξιωτικά και επανειλημμένως, σε πολλά ΜΜΕ, ότι το μάθημά μας, το μάθημα των Θρησκευτικών, είναι η ώρα του παιδιού, που δεν προσφέρει τίποτε από τα παραπάνω στους μαθητές μας! Είναι με άλλα λόγια, χάσιμο χρόνου! Για όλους τους παραπάνω λόγους, ως υπεύθυνοι δάσκαλοι, δεν έχουμε παρά να εκφράσουμε την έντονη δυσαρέσκειά μας για την παραπάνω ατυχή δήλωση, που όχι μόνο υποτιμά και συκοφαντεί το πρόσωπο και το παιδαγωγικό μας έργο, αλλά προ πάντων ματώνει τις ψυχές μας, διότι, στην ουσία, απαξιώνει περιφρονητικά -ευτυχώς μόνο λεκτικά- και τις ωφέλειες που αποκομίζουν οι ίδιοι οι μαθητές μας απ’ αυτό.

2. Ο κ. Υπουργός προεξαγγέλει την επικείμενη μετατροπή του ΜτΘ από «κατηχητικό» και ομολογιακό, σε μάθημα γνώσης. Αλήθεια, γνωρίζει άραγε τι σημαίνουν οι όροι αυτοί, τους οποίους χρησιμοποιεί αφειδώς; Γιατί, αν τους γνώριζε, θα αντιλαμβάνονταν ότι η κατήχηση αφορά σε ενδοεκκλησιαστική διαδικασία που λαμβάνει χώρα εντός του εκκλησιαστικού σώματος και μόνο εντός αυτού! Εγκαινιάστηκε από τους ποιμένες της Εκκλησίας κατά τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους και στόχευε στην προετοιμασία αυτών που ήθελαν να ασπαστούν τον χριστιανισμό διά του βαπτίσματος. Υπήρχαν βέβαια, και μεταβαπτισματικές κατηχήσεις, που αποσκοπούσαν στην περαιτέρω μύηση των βεβαπτισμένων χριστιανών. Ως γνωστόν, η διαδικασία τελούσε πάντα υπό την εποπτεία του Επισκόπου, ο οποίος έδιδε και την τελική συγκατάθεσή του στον κατηχούμενο για τη διενέργεια του βαπτίσματός του, και την πνευματική συνδρομή και εγγύηση του αναδόχου του. Τα διδακτικά αγαθά, την πρόσκτηση των οποίων όφειλε να υλοποιήσει ο κατηχούμενος σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, ήταν συγκεκριμένα και σχετίζονταν με βιβλική ύλη ή τη σταδιακή εμβάθυνσή τους στο ορθόδοξο δόγμα. Τι σχέση έχει λοιπόν, αυτή η διαδικασία με το συνολικό πλαίσιο διδασκαλίας του ΜτΘ σήμερα; Ασφαλώς καμία. Γιατί οι όροι διεξαγωγής του μαθήματος εδράζονται σε παιδαγωγική βάση, ενώ τα κριτήρια παρουσίασης της διδασκόμενης ύλης σχετίζονται με τη δυνατότητα ανταπόκρισής της στις ευρύτερες υπαρξιακές πνευματικές ανησυχίες που έχουν οι μαθητές μας σ’ αυτήν την ευαίσθητη ηλικία της εφηβείας. Πολύ συχνά, μάλιστα, διατυπώνονται εκ μέρους τους αμφισβητήσεις ή ακόμα και αρνήσεις, που αποτελούν απόρροια της παραπάνω διαδικασίας. Όλες αυτές οι πρακτικές γίνονται απολύτως σεβαστές από τους διδάσκοντες καθηγητές.  Άλλοτε πάλι, μαθητές, που δεν έχουν καμία σχέση με το πλήρωμα της Εκκλησίας ή συμμερίζονται άλλες θρησκευτικές δοξασίες, έχουν το δικαίωμα συμμετοχής τους στο σημερινό «κατηχητικό» ΜτΘ, χωρίς κανένα περιθώριο αποκλεισμού τους ή χωρίς την ανάληψη καμίας δέσμευσης για την υιοθέτηση των προσφερομένων διδακτικών αγαθών. Αρκετές φορές μάλιστα,  αυτά τα παιδιά συνδράμουν αποφασιστικά στην εξέλιξη της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Αλήθεια, τι σχέση έχουν όλα αυτά με τη διαδικασία της κατήχησης, όπως την αναδείξαμε παραπάνω; Ας μας βρει ο κ. Υπουργός ένα κατηχητικό εγχειρίδιο, το οποίο να εμπεριέχει θρησκειολογική ύλη, όπως συμβαίνει σήμερα με το σημερινό πρόγραμμα σπουδών του ΜτΘ. Ή μήπως δεν γνωρίζει άραγε, ότι οι Έλληνες μαθητές έχουν σήμερα τη δυνατότητα να μελετήσουν τα διάφορα θρησκεύματα στα πλαίσια μιας ολόκληρης τάξης (Β Λυκείου); Όλα αυτά δεν συνιστούν γνώσεις επί των θρησκειών; Δεν μαθαίνουν τα παιδιά για τις δογματικές αλήθειες του Ισλαμισμού, του Ινδουισμού, του Βουδισμού, ή των άλλων μεγάλων θρησκευμάτων του κόσμου; Δεν γίνονται αποδέκτες της ηθικής και κοινωνικής διδασκαλίας τους; Δεν προβαίνουν, στα πλαίσια της διδακτικής διαδικασίας, σε κρίσεις, συγκρίσεις και αναγωγές; Δεν αναμοχλεύουν σύγχρονα προβλήματα βιοηθικής, αναδεικνύοντας, πάντα με σεβασμό στην ετερότητα και την ανθρώπινη ελευθερία, τα μεγάλα διλήμματα που απασχολούν τις σύγχρονες κοινωνίες; Αν η απάντηση σε όλα τα παραπάνω είναι θετική, τότε το Μάθημα των Θρησκευτικών συνιστά ένα μάθημα γνώσης της Ορθοδοξίας. Αν το έγκλημα του σημερινού μαθήματος, είναι ότι όλα τα παραπάνω υλοποιούνται μέσα από τα πνευματικά και πολιτισμικά βιώματα των παιδιών, που γεννήθηκαν και ανατράφηκαν εντός της ορθόδοξης πνευματικής παραδόσεως και ατμόσφαιρας, τότε ας μας επιτραπεί να απαντήσουμε σε όσους αμφισβητούν το συγκεκριμένο έργο μας λέγοντάς τους: Μήπως θα μας επιβληθεί να «αρνηθούμε το γάλα που βυζάξαμε».   «Αγωνιζόμαστε άλλος εδώ, άλλος εκεί καταπάνω στην ψευτιά. Καταπάνω σ’ αυτούς που θέλουνε την Ελλάδα ένα κουφάρι χωρίς ψυχή, ένα λουλούδι χωρίς μυρουδιά….Ο καιρός θα δείξει ποιος έχει δίκιο, αν και δεν χρειάζεται ολότελα αυτή η απόδειξη».(Φώτης Κόντογλου. Από το βιβλίο «Η πονεμένη Ρωμιοσύνη», 1963.)

3. Το σχολείο, κατά τον κ. Φίλη, είναι κοσμικό. Αλήθεια όμως, πως συνάγεται κάτι τέτοιο; Διότι εμείς γνωρίζουμε ότι κοσμικό κράτος θεωρείται το κράτος που συνταγματικά δεν αναγνωρίζει κάποια επίσημη θρησκεία ούτε επικρατούσα θρησκεία . Στα κοσμικά κράτη οι θρησκείες αναγνωρίζονται ως Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου. Γνωρίζουμε όμως, ότι το Σύνταγμα των Ελλήνων, το οποίο στην προμετωπίδα του αναφέρει με κάθε δυνατή σαφήνεια ότι ποιείται «εις το όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος», σε κανένα άρθρο του δεν μνημονεύει την κοσμική διάρθρωση ή διάσταση του Κράτους. Πώς λοιπόν, από ένα μη κοσμικό κράτος, με όλα τα διακριτά πνευματικά χαρακτηριστικά του που διασφαλίζονται συνταγματικά, μπορεί να συνάγεται ένα κοσμικό σχολείο;  Εκτός και αν η έννοια του μη κοσμικού ταυτίζεται στις συνειδήσεις κάποιων με την έννοια του θεοκρατικού; Κάθε άλλο όμως. Το ελληνικό σχολείο είναι σχολείο της γνώσης, δημιουργικό εργαστήρι, που προάγει την αλληλοπεριχώρηση των επιστημών, σε πνεύμα απόλυτης ελευθερίας, χωρίς, όμως, να αφίσταται από την πνευματική παρακαταθήκη του έθνους των Ελλήνων. Ενός έθνους, οι υπήκοοι του οποίου έχουν αποφασίσει να γαλουχούν τα παιδιά τους με τα νάματα του αίματος των νεκρών ηρώων του ένδοξου παρελθόντος, χωρίς ταυτόχρονα, να υπολείπονται σε τίποτα από όλες τις πολιτισμένες χώρες της Δύσης, που ακολουθούν το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Να, λοιπόν, γιατί και ο σχετικός ερμηνευτικός του Συντάγματος νόμος της εκπαίδευσης (1566/85) προβαίνει σε νομική επικύρωση της παραπάνω αλήθειας, καθιστώντας σαφές με έναν απερίφραστο και κατηγορηματικό τρόπο ότι σκοπός της Εκπαίδευσης είναι να υποβοηθά τους μαθητές «να γίνονται ελεύθεροι, υπεύθυνοι, δημοκρατικοί πολίτες, να υπερασπίζονται την εθνική ανεξαρτησία, την εδαφική ακεραιότητα της χώρας και τη δημοκρατία, να εμπνέονται από αγάπη προς τον άνθρωπο, τη ζωή και τη φύση και να διακατέχονται από πίστη προς την πατρίδα και τα γνήσια στοιχεία της ορθόδοξης χριστιανικής παράδοσης. Η ελευθερία της θρησκευτικής τους συνείδησης είναι απαραβίαστη». Αλήθεια, ο κ. Υπουργός, δεν γνωρίζει τους νόμους του Κράτους, όταν υποκαθιστώντας τα δικαστήρια, που είναι τα μόνα εντεταλμένα να προβαίνουν σε ερμηνευτικές προσεγγίσεις του Συντάγματος και των Νόμων, περιδιαβαίνει τα ΜΜΕ και δηλώνει, δοθείσης κάθε ευκαιρίας, ότι το ελληνικό σχολείο είναι κοσμικό ;

4. Ο κ. Υπουργός παρουσιάζεται ως ένθερμος υποστηρικτής της θεωρίας του Δαρβίνου, την οποία «διδάσκει το σχολείο» και, επομένως, δεν είναι δυνατόν «να μπαινοβγαίνουν θεολόγοι και ιερείς που να λένε ότι αυτά τα πράγματα είναι ανοησίες και πως προήλθαμε από τον Αδάμ και την Εύα». Φαίνεται πως ο ίδιος αναδεικνύεται με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο ως προαγωγός ενός αυστηρού διδακτικού υλισμού, που επικεντρώνεται σχολαστικά στο περιεχόμενο της νέας γνώσης και όχι στον τρόπο μετάδοσής της. Γιατί, σε αντίθετη περίπτωση, ο κ. Υπουργός θα υπερασπίζονταν, ως όφειλε, τη δημοκρατική δημιουργική αλληλεπίδραση όλων των μαθημάτων, όλων των απόψεων και όλων των «σχολών», που όταν το σχολείο είναι ανοικτό, όπως ο ίδιος δηλώνει, αλληλοπεριχωρούνται και συνυπάρχουν αρμονικά και βοηθούν το παιδί να κάνει τις δικές του γόνιμες συνθέσεις. Αυτό ισχύει ακόμα περισσότερο, όταν οι θέσεις και οι απόψεις αυτές προέρχονται από την πνευματική παρακαταθήκη του λαού μας, έχουν θρέψει τις πνευματικές αναζητήσεις του και έχουν σφυρηλατήσει διαχρονικά την πολιτισμική του ταυτότητα. Τότε, υπάρχει η αναγκαιότητα για ακόμα μεγαλύτερο σεβασμό κατά την προσέγγισή τους και δεν προσφέρονται για προσβλητική υποτίμηση, που φτάνει τα όρια του εκχυδαϊσμού! Φαίνεται πως αυτές οι αλήθειες δεν τυγχάνουν της αποδοχής του κ. Υπουργού, ο οποίος, πέραν των άλλων, ατύχησε και στην ερμηνευτική προσέγγιση βιβλικών κειμένων, αποδεικνύοντας ότι μάλλον, δεν διακρινόταν για τις επιδόσεις του στα θεολογικά γράμματα κατά το παρελθόν……..Ποτέ βέβαια, δεν είναι αργά! Γιατί, αν έκανε τον κόπο ο κ. Υπουργός και ξεκινούσε μια προσπάθεια αναδίφησης των βιβλικών κειμένων της Γενέσεως, θα διαπίστωνε, με έκπληξη ίσως, ότι οι αναλλοίωτες πνευματικές αλήθειες που απορρέουν από την επεξεργασία τους υπέρκειται κατά πολύ, της εξαγωγής απλοϊκών και υπεραπλουστευμένων συμπερασμάτων, που αδικούν κατάφωρα, όχι μόνο τα κείμενα αυτά καθαυτά, αλλά και τη σπουδαιότητα που σημαίνουν για το ανθρώπινο πρόσωπο ανεξαιρέτως.  

5. Στο σχολείο των ονείρων μας, για το οποίο αγωνιζόμαστε και το οποίο οραματιζόμαστε, όλοι οι θεσμικοί παράγοντες της κοινωνίας μας έχουν το δικαίωμα να καταθέτουν τις δικές τους απόψεις, σχετικά με τη διάρθρωση του και τους ποικίλους στόχους του. Αν λοιπόν, η διαπίστωση αυτή ισχύει για κάθε θεσμικό φορέα της ελληνικής κοινωνίας, τότε περιβάλλεται με απόλυτο κύρος στην περίπτωση της ποιμαίνουσας Εκκλησίας, η οποία αποτελεί πνευματική τροφός του Έθνους μας. Είναι δυνατόν ο Υπουργός Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων να αποκλείει την Εκκλησία από την άρθρωση ενός τέτοιου λόγου, που όχι μόνο δικαιοδοτείται, αλλά και υποχρεούται εξίσου να καταθέτει; Και υποχρεούται να το κάνει όχι μόνο ηθικά, παιδαγωγικά και ιστορικά αλλά και νομικά, κάνοντας χρήση του θεσμοθετημένου δικαιώματός της να παρακολουθεί το δογματικό περιεχόμενο των βιβλίων που διδάσκονται οι Έλληνες μαθητές.  Δυστυχώς, τέτοιου επιπέδου συκοφαντίες του έργου και του ρόλου ενός ολόκληρου κλάδου Εκπαιδευτικών, καθώς και ανεπίτρεπτοι αφορισμοί και αποκλεισμοί παραπέμπουν σε άλλες σκοτεινές εποχές, που ευτυχώς δεν εκφράζουν τη δημοκρατική παράδοση των Ελλήνων.

Με τιμή

Για το ΔΣ της ΠΕΘ

      Ο Πρόεδρος                                                            Ο Γενικός Γραμματέας

Κωνσταντίνος Σπαλιώρας                                                 Παναγιώτης Τσαγκάρης

Δρ Θεολογίας                                                                  Mr Θεολογίας

Πηγή: Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων

- Γέροντα, γιατί κατήργησαν  τους τόνους από την γραμματική;

- Τώρα, όπως οι άνθρωποι δεν σηκώνουν τίποτε και τα πετούν όλα, έτσι και τα γράμματα δεν σηκώνουν τίποτε, ούτε οξείες ούτε περισπωμένες! Και όπως όλοι τρέχουν, δεν βάζουν ούτε τελεία!
Βλέπω μια γλώσσα που γράφουν μερικοί! Διάβαζα σε μία μετάφραση της Καινής Διαθήκης: «Από την Αίγυπτο κάλεσα τον γιο μου»[i]. Δεν ταιριάζει, βρε παιδί! Δεν ξεχωρίζει το ιερό από το ανίερο! Γράφουν έτσι, δήθεν για να είναι όλα ίδια, να υπάρχη ομοιομορφία στην γλώσσα. Ποιος, ακόμη και από το πιο τελευταίο χωριό, δεν θα καταλάβαινε, αν έγραφε «τον υιόν μου»; Άκουσα μια φορά στο Άγιον Όρος σε μια ανάγνωση: «Το ψωμί και το κρασί που κάνουν την Μεταλαβιά». Δεν ταιριάζει· πως να το κάνουμε; Ποιος δεν ξέρει τι θα πη «άρτος» και «οίνος- Λένε, Γέροντα, ότι θα αντικαταστήσουν το ελληνικό αλφάβητο με το λατινικό.

- Άσ’ τα, δεν θα σταθούν αυτά· δεν θα σταθούν. Ευτυχώς που ο Θεός και από το στραβό και από το κακό βγάζει καλό, αλλιώς θα ήμασταν χαμένοι. Δεν χάθηκε η Παράδοση, η γλώσσα τότε που τα είχαν όλα σε χειρόγραφα και δεν υπήρχαν ούτε φωτοτυπικά ούτε τίποτε και θα χαθή τώρα που βγήκαν τόσα μέσα; Όχι, δεν πρόκειται να χαθή, ό,τι και να κάνουν οι άνθρωποι. Βλέπετε και οι Ρώσοι πρόσφυγες πως κράτησαν τα έθιμά τους!  Αυτό που τους βοήθησε ήταν που ήξεραν την ποντιακή γλώσσα. Κράτησαν έτσι την Παράδοση μέσα τους. Αλλά, παρ’ όλο που τους δόθηκε λίγη ελευθερία, έφυγαν από την Ρωσία, για να βρουν ελευθερία, γιατί και πάλι ήταν σαν ένα πουλάκι που το έβγαλαν από το κλουβί και το άφησαν μέσα στο δωμάτιο ελεύθερο. Δεν θα στενοχωριόταν και εκεί; Φαντασθήτε πως ήταν πριν οι καημένοι!

Είναι και μερικοί που πάνε να κάνουν μια νέα γλώσσα. Η ελληνική όμως γλώσσα έχει «γλώσσα» από τις πύρινες Γλώσσες της Πεντηκοστής! Το δόγμα της πίστεώς μας καμμιά γλώσσα δεν μπορεί να το αποδώση. Γι’ αυτό οικονόμησε ο Θεός και η Παλαιά Διαθήκη μεταφράσθηκε από τους Εβδομήκοντα στην ελληνική γλώσσα και το Ευαγγέλιο γράφτηκε στην ελληνική γλώσσα. Αν δεν ξέρη Αρχαία Ελληνικά κανείς και ασχολήται με το δόγμα, μπορεί να πλανηθή. Και εμείς καταργήσαμε τα Αρχαία από τα σχολεία! Μετά από λίγο θα έρχωνται Γερμανοί να διδάσκουν Αρχαία στα δικά μας Πανεπιστήμια. Τότε θα καταλάβουν οι δικοί μας την αξία που έχουν τα Αρχαία Ελληνικά, αφού πρώτα γίνουν ρεζίλι, και θα πουν: «Για δες η Εκκλησία που κρατούσε τα Αρχαία»!

Πάνε να εξαφανίσουν ένα ορθόδοξο έθνος. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Ένα ορθόδοξο έθνος σήμερα είναι μεγάλη υπόθεση! Παλιά είχαμε την φιλοσοφία. Η Αγία Αικατερίνη με βάση την φιλοσοφία αποστόμωσε τους φιλοσόφους. Οι φιλόσοφοι ετοίμασαν τον δρόμο για τον Χριστιανισμό. Το Ευαγγέλιο γράφτηκε στα ελληνικά και διαδόθηκε στον κόσμο. Μετά οι Έλληνες προχώρησαν να φωτίσουν και τους Σλαύους. Σε μερικούς δεν συμφέρει να υπάρχη η Ελλάδα. «Μας κάνει κακό, λένε. Πρέπει να την εξαφανίσουμε».

Πηγή: Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας

Ο υπουργός παιδείας Ν. Φίλης τείνει να γραφτεί με μαύρα γράμματα στην ιστορία της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής σκηνής καθώς έχει γίνει ο πλέον αρνητικός πρωταγωνιστής της αριστερής κυβέρνησης. Ενώ πριν καιρό προκάλεσε το μένος όλων των Ποντίων που ακόμα δεν έχει σβήσει, επανήλθε πρόσφατα με ένα “καλοσχεδιασμένο κόλπο” να αποδυναμώσει τον Ελληνισμό και να αφανίσει τα διακριτικά χαρακτηριστικά του Έλληνα, αυτά που τον διατήρησαν στην ιστορία ανά τους αιώνες.

Ένα από αυτά τα χαρακτηριστικά είναι η αρχαία ελληνική γλώσσα, τα οφέλη της οποίας είναι αδιαμφισβήτητα. Οι επιστημονικές κοινότητες και κύκλοι ερευνητών κάνουν αγώνα για να πείσουν για την αναγκαιότητα της διδασκαλίας της αρχαίας ελληνικής γλώσσας στα σχολεία και στα πανεπιστήμια, με επιστημονική προσέγγιση, που θα κάνει το μάθημα πιο ελκυστικό και για τους μαθητές και για τους καθηγητές, με απώτερο στόχο όλοι να καθίστανται μύστες αυτής της γλώσσας της οποίας εμείς οι Έλληνες είμαστε γνώστες. Οι λόγοι είναι προφανείς καθώς έχει αποδειχτεί ότι η γνώση της αρχαίας ελληνικής οδηγεί στην ευφυΐα, στην εξέλιξη και στον πλήρη ανάπτυξη του εγκεφάλου και της δυνατότητας έκφρασης αλλά στην εξελικτική πνευματική πορεία του ανθρώπου. Τη γνώση αυτής ο Ν. Φίλης τόλμησε να την ονομάσει “παρά φύσιν“ και επιθυμεί να την αφανίσει μαζί με τα γνήσια, ελληνικά χαρακτηριστικά του έθνους μας, με τα οποία ο Μέγας Αλέξανδρος, κατάφερε υπό τη σκέπη της ελληνικής γλώσσας, να στεγάσει όλο τον τότε γνωστό κόσμο και τον ενώσει. (δείτε το video με τον χαρακτηρισμό του Φίλη περί “παρά φύσιν” εδώ: http://www.enikos.gr/politics/391845,Filhs-Para-fysin-oi-wres-didaskalies-twn-Arxaiwn-BINTEO.html

Την ίδια χρονική στιγμή που η εξέλιξη της πληροφορικής στηρίζεται ακριβώς σε αυτήν τη γλώσσα, τη στιγμή που τα σημαντικότερα ξένα πανεπιστήμια θεωρούν την εκμάθηση των αρχαίων ελληνικών αναγκαία και υποχρεωτική, τη χρονική στιγμή που πολλά κράτη έχουν το μάθημα της αρχαιοελληνικής φιλοσοφίας ως από τα σημαντικότερα μαθήματα για την εκπαίδευση των μαθητών, ο Ν. Φίλης στρέφεται κατά των αρχαίων ελληνικών !

Άραγε ποια είναι τα κίνητρα του Ν. Φίλη; Η πορεία του ως τώρα δείχνει ότι θέλει να αποδομήσει τον Ελληνισμό, να διαλύσει την ελληνική παιδεία και να καταστρέψει ό,τι είχε απομείνει όρθιο στην ταλανιζόμενη από την κρίση δημόσια εκπαίδευση. Τι επιδιώκει πραγματικά με αυτές τις ενέργειες;

Γιατί ο πρωθυπουργός δεν τον καρατομεί; Πόσοι Έλληνες συμφωνούν με αυτές τις αποφάσεις; Τι κάνει η ΝΔ σε αυτό το θέμα; Τι κάνει η ευρύτερη αντιπολίτευση;

Αναμφίβολα πρόκειται για μία καλοσχεδιασμένη προσπάθεια αποδόμησης της ελληνικής ταυτότητας, αν συνδυάσουμε τις ανθελληνικές δηλώσεις του για την γενοκτονία των Ποντίων, τις ενέργειες για τακτοποίηση των πλαστών πτυχίων σε συνδυασμό με την κατάργηση των αρχαίων ελληνικών και των φωνηέντων της νέας ελληνικής γλώσσας.

Ως ενίσχυση των ανωτέρω θέσεών μου, παραθέτω την τοποθέτησή μου στο παγκόσμιο συνέδριο Ποντιακού Ελληνισμού που πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Στο συγκεκριμένο συνέδριο τοποθετήθηκα στην ενότητα με θέμα “Ο Πόντος και η Ελληνική Παιδεία”, όπου επέμεινα πως το κλειδί για το μέλλον μας ως ελληνικό έθνος είναι η διατήρησης της αρχαίας ελληνικής σε υψηλό επίπεδο, γεγονός που θα καθιστά ακόμα ισχυρότερο τον Ελληνισμό και θα ενώσει αρμονικά το παρελθόν με το μέλλον.

Θα ξεκινήσω με λόγια, όχι δικά μου, αλλά του Αριστοτέλη:

“ΤΙΜΙΩΤΑΤΟΝ ΜΕΝ ΓΑΡ ΤΟ ΠΡΕΣΒΥΤΑΤΟΝ ” δηλαδή, αυτό που είναι το πλέον αρχαίο έχει και την περισσότερη αξία, διότι σύμφωνα με τον ίδιο τον αρχαίο Έλληνα φιλόσοφο “ΕΠΕΙ ΔΕ ΤΟ ΑΡΧΑΙΟΝ ΕΓΓΥΣ ΤΙ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΤΟΥ ΦΥΣΕΙ”, δηλαδή το αρχαίο μοιάζει να είναι πάρα πολύ κοντά στο φυσικό, στο αυθεντικό και στο λογικό !

Οι άνθρωποι σήμερα, βιώνοντας μία παγκόσμια κρίση ιδεών, αξιών, ιδανικών, κρίση συναισθημάτων, κινδυνεύουν να χάσουν την ποιοτική τους θέση στο φυσικό περιβάλλον της γης. Γιατί συμβαίνει όμως αυτό; Διότι οι ίδιοι σταματήσαμε να πιστεύουμε στον Άνθρωπο, σταματήσαμε να συνδιαλεγόμαστε, να συζητούμε μεταξύ μας με αποτέλεσμα να χαθεί ο αλληλοσεβασμός, η αξιοπιστία, η σταθερότητα, η αλληλεγγύη και η αρμονία μεταξύ μας.
Αποτέλεσμα όλων αυτών οι παγκόσμιοι πόλεμοι ή και άλλοι μικρότερης εμβέλειας, συρράξεις, εθνοκαθάρσεις, γενοκτονίες. Όλα διατελέστηκαν εξαιτίας πολιτικών συμφερόντων, σκοπιμοτήτων, οικονομικής δύναμης και ανάγκης απόκτησης εξουσίας. Ξεκληρίστηκαν ολόκληροι λαοί, χιλιάδες άμαχοι, θύματα των οποίων είμαστε και εμείς οι Πόντιοι, αφού οι πρόγονοί μας το πλήρωσαν με απώλεια ζωής, οικογένειας, περιουσίας, ξεκλήρισμα χιλιάδων συμπατριωτών μας, απώλεια μνημείων, απώλεια της ίδιας της πατρίδας μας, του τόπου μας, του πανάρχαιου πολιτισμού μας.

Στα χέρια μας έχουμε μόνο ένα όπλο για την αντιμετώπιση αυτής της παταγώδους αποτυχίας της ανθρωπότητας. Έχουμε τη γνώση, έχουμε την πηγή της γνώσης στα χέρια μας εμείς οι Έλληνες, γνώση η οποία διαδίδεται εύκολα μόνο μέσω της οργανωμένης παιδείας. Η αρχαία ελληνική γλώσσα, η αρχαία ελληνική φιλοσοφία, η ιστορία μας, η παράδοσή μας είναι η πηγή της γνώσης. Έχουμε το όπλο αυτό στα χέρια μας και δεν γνωρίζουμε πως να το χρησιμοποιούμε ή μήπως δεν θέλουμε να το χρησιμοποιήσουμε;

Γιατί αναφέρομαι όμως στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία θα μπορούσε να ρωτήσει κάποιος. Διότι αυτή μόνο συνέλαβε πολύ σημαντικές έννοιες και τις μετέτρεψε σε θείες έννοιες, έννοιες που θα βοηθούσαν σήμερα στην επιβολή πραγματικής ειρήνης και ευημερίας. Η σοφία, η Αρετή, το ήθος, η δικαιοσύνη, απαραίτητες έννοιες για την ομαλή και αρμονική εξέλιξη της ανθρωπότητας εν αντιθέσει με τα όσα αποτρόπαια διαπράχθηκαν τα τελευταία 100 χρόνια από τους κυρίαρχους λαούς.

Πώς μπορούμε όμως να γνωρίζουμε ότι πράγματι η ανθρωπότητα κινείται στα σωστά μονοπάτια δικαιοσύνης χρησιμοποιώντας αυτές τις αρετές; Μόνο διαμέσου της αλήθειας. Η αρχαία ελληνική φιλοσοφία κυνήγησε μανιωδώς την αλήθεια και οδηγήθηκε στη γνώση.

Η αλήθεια ετυμολογικά προέρχεται από το στερητικό -α και τη λήθη που θα πει δεν ξεχνώ αυτό που γνωρίζω, ενώ στον Κρατύλο του Πλάτωνα αναφέρεται με μια δεύτερη σημασία “αλη” που θα πει περιπλάνηση, δηλαδή ότι η αλήθεια είναι μια θεία περιπλάνηση.

Η επιρροή της ελληνικής φιλοσοφίας στην παιδεία θα μεταδώσει τη γνώση, την αλήθεια, την σωστή κρίση στους Έλληνες, σε εμάς τους Ποντίους. Αυτά δηλαδή που αποκρύπτονται με το σημερινό ξεπεσμό της προσφερόμενης ελληνικής παιδείας. Η αλήθεια, η δικαιοσύνη, η Αρετή είναι το ισχυρότερο όπλο των ανθρώπων για τη διατήρηση των αξιών, των ηθών, των προτύπων που λείπουν σήμερα. Είναι το όπλο για τη δικαίωση, τη γνώση, είναι η βάση και η προοπτική.

Ας μη γελιόμαστε, δεν θα ξεπεράσουμε ποτέ τη γενοκτονία, δεν θα φέρουμε πίσω ποτέ τους χιλιάδες νεκρούς μας, η πατρίδα μας είναι πολύ μακριά από εδώ πια, ζει στις καρδιές μας, ζει στα όνειρά μας, έχουμε όμως δικαίωμα στη δικαίωση και στη μνήμη, με αυτά τα στοιχεία στην παιδεία μας θα δημιουργήσουμε ισχυρό πεδίο γνώσης, ετοιμότητας, θα ξεπεράσουμε τους σημερινούς μέτριους εαυτούς μας, με τη γνώση δεν θα απειληθούμε ποτέ ξανά. Με τη γνώση θα θωρακιστούμε για τις νέες προκλήσεις, έτσι θα μας προσεγγίζουν διαφορετικά φίλοι και εχθροί, έτσι θα διατηρήσουμε αναλλοίωτα τα χαρακτηριστικά μας ως Έλληνες, έτσι θα ξεπεράσουμε τους φόβους μας και θα αντιμετωπίσουμε τους εχθρούς μας.

Εμείς εδώ οι συγκεντρωμένοι Πόντιοι όλου του κόσμου, γνήσιοι απόγονοι των Αργοναυτών και του Ιάσωνα, που μας εξύμνησε πρώτος ο Όμηρος στα έπη του, ο σημαντικότερος εμπνευστής όλων των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων, έχουμε ανάγκη τη γνώση, τη γνώση της ιστορίας μας, της γλώσσας, τη γνώση της παράδοσης, έτσι θα μας σεβαστούν, θα σεβαστούν την προσφορά μας στο πολιτισμό, θα σεβαστούν τους νεκρούς μας, τα μνημεία μας, θα σεβαστούν το μέλλον και το παρελθόν μας. Η κρίση ας μην έχει μόνο αποτελέσματα απώλειας, αλλοίωσης, πτώχευσης αλλά ας έχει χαρακτηριστικά ενίσχυσης, διατήρησης, ενδυνάμωσης και ανασύνταξης. Ας μην απωλέσουμε τα χαρακτηριστικά μας τώρα, μετά από 2.500-3.000 χρόνια Ποντιακού πολιτισμού.

Δεν μπορούμε όμως να μιλάμε μεμονωμένα για ποντιακή παιδεία και διάλεκτο στο σύστημα εκπαίδευσης, μπορούμε όμως να μιλάμε για αρχαία ελληνικά, για ελληνική φιλοσοφία, για ανόθευτη ιστορική γνώση.

Αυτά προτείνω λοιπόν να απαιτήσουμε από τις κυβερνήσεις, που θα τονώσουν άμεσα την ποντιακή ιδέα, η οποία συνδέεται άρρηκτα με την αρχαία ελληνική !

Κλείνοντας θα αναφέρω τη διαχρονική φράση του Ομήρου, 3000 χρόνια πριν. “Οι Έλληνες με την εξόρμησή τους προς ξένους λαούς προσεγγίζουν εκτός από τον πλούτο, τη γνώση της πολιτικής και κοινωνικής οργάνωσης, τις νοοτροπίες των λαών ώστε να αξιοποιηθεί η έμφυτη ιδιότητα του Έλληνα να αμφισβητεί, να συνθέτει, να λογίζεται και να δημιουργεί”. Απόδειξη αυτών ο Μέγας ιμπεριαλιστής, ο Μέγας στρατηγός, αλλά και Μέγας πατριώτης, ο Έλληνας Μακεδόνας Μέγας Αλέξανδρος, ο οποίος αναζήτησε να κατακτήσει τον άγνωστο κόσμο, παρά τις αντιρρήσεις του δασκάλου του Αριστοτέλη, τον κατέκτησε για να τον ενώσει, για να τον απελευθερώσει, για να τον εκπολιτίσει, και παρά το νεαρό της ηλικίας του, ήξερε πως ο μόνος τρόπος να το πετύχει αυτό ήταν η παιδεία, ήταν η κοινή γλώσσα, οι αρετές και η μετάδοση της παράδοσης. Υπέταξε τη γη με την ελληνική παιδεία γιατί και ο ίδιος είχε ήδη λάβει από τους καλύτερους δασκάλους την πραγματική ελληνική παιδεία και γνώση.

Πηγή: Βήμα Σαρωνικού

Ἡ σύγχρονη βεβήλωσι τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Τοῦ Θεοῦ Σοφίας στήν Βασιλίδα τῶν Πόλεων μέ τήν καθημερινή ἀνάγνωσι τοῦ Κορανίου καί τήν τηλεοπτική κάλυψί της σέ ὅλη τήν Τουρκία καθ’ ὅλη τήν περίοδο τοῦ μουσουλμανικοῦ Ραμαζανίου καί ἡ μετατροπή περιπύστων Ναῶν τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί τῶν περιχώρων σέ τεμένη ὅπως οἱ Ἅγιοι Σέργιος καί Βάκχος , πού ἔγινε KücükAyaSofya (Hüssein Aga) Camii, ἡ Θεοτόκος Κυριώτισσα ἤ Μονή Ἀκαταλήπτου Χριστοῦ, πού ἔγινε Kalenderhane Camii, ὁ Ἅγιος Θεόδωρος Τήρων ἤ Ἅγιοι Θεόδωροι, πού ἔγινε Vefa Kilise Camii, ἡ Μονή Παντοκράτορος, πού ἔγινε Zeyrek Camii, ἡ Μονή Μυρελαίου, πού ἔγινε Bodrum ἤ Mesih Pasa Camii, καί ἡ Μονή Ἁγίου Ἰωάννη Στουδίου, πού ἔγινε Imrahor Camii. Ἐπίσης, ἡ Παμμακάριστος, πού ἔγινε Fethiye Camii, ἡ Μονή τῆς Χώρας ἤ τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ

 
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

Ἀκτὴ Θεμιστοκλέους 190, 185 39 ΠΕΙΡΑΙΕΥΣ, Τηλ. +30 210 4514833, Fax +30 210 4518476 e-mail: impireos@hotmail.com

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 15^ῃ Ἰουνίου 2016

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

Ἡ σύγχρονη βεβήλωσι τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Τοῦ Θεοῦ Σοφίας στήν Βασιλίδα τῶν Πόλεων μέ τήν καθημερινή ἀνάγνωσι τοῦ Κορανίου καί τήν τηλεοπτική κάλυψί της σέ ὅλη τήν Τουρκία καθ’ ὅλη τήν περίοδο τοῦ μουσουλμανικοῦ Ραμαζανίου καί ἡ μετατροπή περιπύστων Ναῶν τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί τῶν περιχώρων σέ τεμένη ὅπως οἱ Ἅγιοι Σέργιος καί Βάκχος , πού ἔγινε KücükAyaSofya (Hüssein Aga) Camii, ἡ Θεοτόκος Κυριώτισσα ἤ Μονή Ἀκαταλήπτου Χριστοῦ, πού ἔγινε Kalenderhane Camii, ὁ Ἅγιος Θεόδωρος Τήρων ἤ Ἅγιοι Θεόδωροι, πού ἔγινε Vefa Kilise Camii, ἡ Μονή Παντοκράτορος, πού ἔγινε Zeyrek Camii, ἡ Μονή Μυρελαίου, πού ἔγινε Bodrum ἤ Mesih Pasa Camii, καί ἡ Μονή Ἁγίου Ἰωάννη Στουδίου, πού ἔγινε Imrahor Camii. Ἐπίσης, ἡ Παμμακάριστος, πού ἔγινε Fethiye Camii, ἡ Μονή τῆς Χώρας ἤ τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, πού ἔγινε Kariye Camii, οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι τοῦ Φατίχ (ἰσοπεδωμένος σήμερα), πού ἔγινε Fatih Camii, ἡ Μονή Θεοτόκου Παναχράντου ἤ τοῦ Λιβός, πού ἔγινε Fenari Isa Camii, ἡ Ἁγία Θεοδοσία ἐν τοῖς Δεξιοκράτους (Μονή τοῦ Χριστοῦ τοῦ Εὐεργέτου, ναός χτισμένος στήν ἀκτή τοῦ Κεράτιου κόλπου, 500 μέτρα περίπου ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο καί κοντά στήν καστρόπορτα Aya Kapou), πού ἔγινε Gül Camii, ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας ὁ ἐν Κρίσει, πού ἔγινε Koca Mustafa Paşa Camii, ἡ Ἁγία Θέκλα τοῦ Παλατίου τῶν Βλαχερνῶν, πού ἔγινε Atik Mustafa Paşa Camii ἤ Hazreti Cabir Camii (κατ’ ἄλλους, τό τζαμί αὐτό εἶναι ὁ Ναός τῶν Ἁγίων Πέτρου καί Μάρκου), καί ὁ παλιός ὀρθόδοξος ναός στό Φατίχ (συνοικία Salmatomruk, στό Kasap Sokak), ἄγνωστο πρός τιμήν ποίου ἁγίου, πού ἀργότερα παραχωρήθηκε στούς ρωμαιοκαθολικούς καί ὀνομάστηκε Ἅγιος Νικόλαος καί ὁ ὁποῖος σήμερα εἶναι τό Kefeli Camii καθώς καί τῶν 9 Ἱ. Ναῶν στό ὄνομα τῆς Τοῦ Θεοῦ Σοφίας (Τραπεζούντα, Νίκαια, Ἡράκλεια κλπ) ἀποδεικνύει περίτρανα τήν λανθασμένη πολιτική τοῦ Σεπτοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τόν 20^ο καί 21^ο αἰῶνες καί εἰδικώτερα ἐπί τῆς Πατριαρχίας τῶν τριῶν τελευταίων Πατριαρχῶν, πού συνάπτεται ἀρρήκτως μέ τήν λεγομένη «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο».

Παρά τίς ἐνδεικτικές τοῦ ἤθους των καί τῆς πιστότητός τους στόν Πανάγιο Θεό ὕβρεις, συκοφαντίες καί βλασφημίες τῶν λογοπλόκων καί ἰδεοληπτικῶν δῆθεν ἐκσυγχρονιστῶν καί «συναφειακῶν» ὀπαδῶν τῶν Ἰωάννου Βέκκου, Ἰωάννου Καλέκα καί Γρηγορίου Μάμα, πού γέμει τό διαδίκτυο τό τραγικό ἱστορικό ἀποτέλεσμα εἶναι ὅτι μπροστά σέ ὅλη αὐτή τήν τραγωδία τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, ἡ μόνη κίνησι «συμπαραστάσεως» ἦταν μία ἔκφρασι ἀντίθεσης τῶν ΗΠΑ ἀπό τόν ἀναπλ. ἐκπρόσωπο τοῦ Στέητ Ντηπάρτμεντ κ. Μάρκ Τόνερ πού περιορίστηκε ἁπλῶς νά καλέσει τήν Κυβέρνηση τῆς Τουρκίας «νά διατηρήσει τήν Ἁγία Σοφία μέ τρόπο πού θά σέβεται τήν παράδοση καί τήν πολύπλοκη ἱστορία της» καί τοῦ ἐκπροσώπου τοῦ Γερμανικοῦ Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν κ. Μάρτιν Σέφερ, πού ἐμφανίστηκε σέ ρόλο «ἐπιτηδείου οὐδετέρου» καθώς δήλωσε «ἡ χρῆσι τῆς Ἁγ. Σοφίας ἀποτελεῖ ὑπόθεση τῆς Τουρκίας». Πέραν αὐτῶν τῶν φαιδρῶν δηλώσεων οὐδέν!!! Ἐρωτᾶται πού εἶναι οἱ ἀντιδράσεις, οἱ οὐσιώδεις βέβαια, τῆς «ἀδελφῆς Ἐκκλησίας» τῆς παλαιᾶς Ρώμης καί τοῦ «ἀδελφοῦ Ἁγιωτάτου Πάπα Ρώμης κ. Φραγκίσκου» ὅπως τόν ἀποκαλεῖ ἡ Ἀρχιγραμματεία τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου στό πρόσφατο ἀνακοινωθέν της γιά τήν πρόσκλησί του στήν Λέσβο. Ποῦ εἶναι οἱ παρεμβάσεις στά παγκόσμια fora τοῦ λεγομένου Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν (Π.Σ.Ε.), πού τοῦ γίνεται ἡ ἰδιαιτάτη τιμή νά περιλαμβάνεται στό ὑπό ψήφισι κείμενο τῆς λεγομένης «Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου» (Σχέσεις τῆς Ἐκκλησίας πρός τόν λοιπό Χριστιανικό κόσμο) ὡς δῆθεν πολυσήμαντη πραγματικότης; Ἡ ἀφωνία τους συνειρμικά μᾶς ὑπενθυμίζει τό συγχαρητήριο τηλεγράφημα στόν Κεμάλ Ἀτατούρκ ἀπό τόν καταληψία τοῦ Πατριαρχείου τῆς Δύσεως, γιά τήν καταστροφή τῶν Χριστιανικῶν πληθυσμῶν τῆς Μ. Ἀσίας.

Ἀλυσιτελής πλήρως ἡ πολιτική τοῦ Σεπτοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου μέ ἀδιάσειστα γεγονότα καί ὄχι μέ τίς ἁδρά πληρωμένες καί κατευθυνόμενες καί χειραγωγούμενες γραφίδες μισθάρνων ὀργάνων τῶν διεθνιστικοῦ συστήματος. Ὁ ἀοίδιμος Πατριάρχης κυρός Ἀθηναγόρας πού ἀπό τήν Ἀρχιεπισκοπή Ἀμερικῆς βρέθηκε μέ τό προσωπικό ἀεροπλάνο τοῦ Προέδρου τῶν ΗΠΑ Χ. Τρούμαν στό ἀεροδρόμιο τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὅπου πῆρε τήν τουρκική ὑπηκοότητα ἄρχισε τήν Πατριαρχία του μέ ποίμνιο 300.000 Ἑλλήνων καί τήν τελείωσε, μεταστάς πρός Κύριον μέ ποίμνιο 2.500 Ἑλλήνων. Τά ἐξυμνούμενα «ἀνοίγματά» του πρός τήν ἑτεροδοξία καί τόν διεθνιστικό παράγοντα δέν μπόρεσαν νά σταματήσουν οὔτε τήν Κυβέρνηση Μεντερές, καί καί Σεπτεμβριανά τοῦ 1955, οὔτε τίς ἀπελάσεις τοῦ 1965. Οἱ δύο ἑπόμενοι Πατριάρχες παρά τήν «κινητικότητά» τους οὔτε τήν Θεολογική Σχολή τῆς Χάλκης κατόρθωσαν νά ἀνοίξουν, οὔτε τό διεθνές status τοῦ Σεπτοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου νά ἀναγνωρισθεῖ ἀπό τήν Τουρκική Πολιτεία πού ἐξακολουθεῖ νά τό θεωρεῖ ἁπλό Τουρκικό Ἵδρυμα ὑπό τόν Νομάρχη Κωνσταντινουπόλεως καί πού ἀπαιτεῖ τήν Τουρκική ὑπηκοότητα ὡς προϋπόθεση διοικήσεως Του.

Ἑπομένως ἀντί νά στήνεται τό σκηνικό στό Κολυμβάρι τῆς Κρήτης μετά τήν ἀποτυχία τῶν λεγομένων θεολογικῶν διαλόγων πού ὀφείλεται στίς ἐσφαλμένες προϋποθέσεις διεξαγωγῆς τους, προσδόσεως «ἐκκλησιαστικότητος» στούς ἑτεροδόξους μέ τήν κατ’ ἀρχάς ἀναγνώριση τοῦ ὑποστατοῦ τοῦ «Βαπτίσματός» τους καί σέ ἑπόμενη φάση, μέ ἄλλη «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο» τ.ἔ. διευρυμένη ὅπως καί ἡ παροῦσα Σύνοδος Προκαθημένων, ἀναγνώρισι τῆς «Εὐχαριστίας» τους ὥστε ὡς «ὥριμος καρπός» νά προκύψει ἡ διακοινωνία-intercomunio καί ὁ ἐξουνιτισμός τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί νά ὑλοποιηθεῖ ὁ μύχιος πόθος τοῦ Ρωμαιοκαθολικοῦ περιπαίγματος τῆς ἐπιβολῆς τῆς ληστρικῆς ψευδοοικουμενικῆς συνόδου τῆς Φεράρας-Φλωρεντίας καί ὅλα αὐτά «πασπαλισμένα» μέ πολύ «ἐκσυγχρονισμό» καί «ἄπειρη ἀγαπολογία» καί «πνευματολογία» ἐρειδομένη στόν γνωστό Κυριακό λόγιο περί τοῦ ἀνέμου πού «ὅπου θέλει πνεῖ» καί πού ὅμως παραχαράσσεται καί πλαστογραφεῖται καί μεταβάλλεται ἀπό ἀέρα σέ Πνεῦμα Ἅγιο!!! μέ κεφαλαῖο Π ἐνῶ στό Γραφικό κείμενο εἶναι μέ μικρό π (Ἰω. 3,8), θά ἔπρεπε νά καταγνωσθοῦν οἱ ὑφιστάμενες σήμερα αἱρέσεις καί ψευδοθρησκεῖες τῶν ἀνθρώπων καί τῶν δαιμόνων καί νά ἀνιδρυθεῖ ἕνα παγκόσμιο Ὀρθόδοξο τόξο πού θά ξεκινᾶ ἀπό τήν Βασιλίδα τῶν πόλεων μέ πνευματικό Πατέρα καί Ἡγέτη Πρῶτο μεταξύ ἴσων, τόν Σεπτό Οἰκουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο, θά συνεχίζει στήν μεγάλη Ρωσσική Ὀμοσπονδία καί ἐν συνεχείᾳ στίς ὁμόδοξες χῶρες Ρουμανία, Βουλγαρία, Σερβία, Ἑλλάδα καί Κύπρο καί θά ἐξακτινώνεται μέσα ἀπό τά Πρεσβυγενῆ Πατριαρχεῖα καί τίς Αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες καί τήν Ὀρθόδοξη Διασπορά καί τίς ἀνιδρυθησόμενες Αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες στήν Εὐρώπη, τήν Ἀμερική, τόν Καναδᾶ καί τήν Αὐστραλία σέ ὅλο τόν πλανήτη.

Τότε θά ἔβλεπε ὁ κόσμος τί σημαίνει Ὀρθοδοξία, πού εἶναι ὁ ἀληθινός Χριστός παρατεινόμενος στούς αἰῶνες. Τώρα, εἶναι ἀποκαλυπτικά τό ὅσα ἐξέθεσε ἡ Δρ. Ἐλισάβετ Προδρόμου, τ. ἀντιπρόεδρος τῆς Ἐπιτροπῆς Διεθνῶν Θρησκευτικῶν Ἐλευθεριῶν τῆς Ἀμερικανικῆς Βουλῆς, μέλος τῆς ἀντιπροσωπείας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στήν «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο», στό Orthodox Christian Laity τό 2007 στό Ἰλλινόις τῶν Η.Π.Α μέ θέμα: «Ἡ ἀνάγκη γιά μία Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο γιατί; Γιατί ὄχι ἀκόμη; Καί πότε;» ὅπου ἀναφέρει χαρακτηριστικά «...μία τέτοια σύνοδος πρέπει νά βοηθήσει τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς ὥστε νά κατανοήσουν, νά συμβιβαστοῦν καί ἐνεργά νά συμμετάσχουν στήν διαμόρφωση τῆς πραγματικότητας τῆς παγκόσμιας θρησκευτικῆς ἑτερότητας...». Ἡ πρόσδεσι στό διεθνιστικό σύστημα τῶν Ὀρθοδόξων Προκαθημένων, ἰσοδυναμεῖ μέ ἄρνησι τῆς Πίστεως καί βέβαια δέν μπορεῖ νά ἀναμένει κανείς τήν σύμπραξη σέ αὐτό τό ἀνοσιούργημα ἐκείνων πού «φοβοῦνται γιά τή σωτηρία τῶν ψυχῶν τους» καί πού δέ ὑπόκεινται στόν γνωστό κανόνα «φαῦλος βίος-φαύλα δόγματα», οὔτε βέβαια νά περιμένει κανείς ἀπό τήν μεγάλη Ρωσσική Ἐκκλησία τήν πνευματική της ὑποδούλωσι στό Ἀμερικανοεβραϊκό σύστημα παγκόσμιας ἐξουσίας. Εἰρήσθω ἐν παρόδῳ ὅτι ὅποιος καί ἄν ἐκλεγεῖ στίς ἑπόμενες Ἀμερικανικές ἐκλογές τό Ἑβραϊκό Λόμπυ θά ἔχει τόν ἄνθρωπό του γιατί καί ἡ θυγατέρα Κλίντον τῶν Δημοκρατικῶν καί ἡ θυγατέρα Τράμπ τῶν Ρεμπουμπλικάνων παντρεύτηκαν Ἑβραίους μεγιστᾶνες καί ἀσπάστηκαν τόν Ἰουδαϊσμό!!! Ἑπομένως τά πράγμα εἶναι πολύ ἁπλά καί μόνο ἐκείνοι πού πληρώνονται καλά γιά νά πουλήσουν τήν ἀθάνατη ψυχή τους γιά λίγα χρόνια γήϊνης καλοπέρασης στόν παρόντα κόσμο τῶν ἐμποδίων, τῶν χρωμάτων καί τῶν σχημάτων κάνουν δῆθεν ὅτι δέν καταλαβαίνουν. Πῶς ἑπομένως μετά από αὐτά νά ζητήσει τό Πάνσεπτο Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο ἀπό τήν Ρωσσική Πολιτεία νά στείλει στό Βόσπορο δύο ἀεροπλανοφόρα γιά νά δοῦμε σέ πόσα δευτερόλεπτα θά σταματήσει ὁ τελάλης τοῦ σατανικοῦ Κορανίου τήν βεβήλωσι τοῦ πανιέρου Ναοῦ τῆς Τοῦ Θεοῦ Σοφίας καί τήν ἀνάγνωσι τῶν «ἀνδραγαθημάτων» πού σκανδαλιστικά ἀναφέρονται στίς σοῦρες τοῦ Κορανίου «Οἱ συνασπισμένες φυλές-Ἄλ Αχ Ζάμπ» στ. 47, 50, 51 κλπ γιά τόν φαυλεπίφαυλο ψευδοπροφήτη Μωάμεθ.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Η Οργανωτική Επιτροπή της Ευρωπαϊκής Πρωτοβουλίας Πολιτών "Μαμά, μπαμπάς & παιδιά" χαιρετίζει την σημερινή απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) στην περίπτωση Chapin και Charpentier κατά Γαλλίας (Αίτηση αρ. 40183/07), στην οποία αποσαφηνίζεται ότι βάσει της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ο όρος «γάμος» δεν έχει καμία άλλη έννοια εκτός από αυτήν της ένωσης μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας.

    ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ «ΜΑΜΑ, ΜΠΑΜΠΑΣ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΑ»

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων επιβεβαιώνει ομόφωνα:

δεν υπάρχει κανένα δικαίωμα στο «γάμο» ατόμων του ιδίου φύλου  στη  Σύμβαση  Ανθρωπίνων  Δικαιωμάτων

Πέμπτη 9 Ιουνίου 2016,

Η Οργανωτική Επιτροπή της Ευρωπαϊκής Πρωτοβουλίας Πολιτών "Μαμά, μπαμπάς & παιδιά" χαιρετίζει την σημερινή απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) στην περίπτωση Chapin και Charpentier κατά Γαλλίας (Αίτηση αρ. 40183/07), στην οποία αποσαφηνίζεται ότι βάσει της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ο όρος «γάμος» δεν έχει καμία άλλη έννοια εκτός από αυτήν της ένωσης μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας.

Η υπόθεση αφορούσε τον λεγόμενο «γάμο» ατόμων ιδίου φύλου που καταχωρήθηκε από το Δήμαρχο κάποιου γαλλικού δήμου το 2004  παρά το γεγονός ότι την εποχή εκείνη (δηλαδή, πριν από την αμφιλεγόμενη νομοθεσία Taubira, που εγκρίθηκε το 2013) η  γαλλική  έννομη  τάξη δεν παρείχε καμία νομική βάση για μια τέτοιους «γάμους». Κατά συνέπεια, ο εσφαλμένος γάμος κρίθηκε άκυρος από το Δικαστήριο του Μπορντώ κατόπιν αιτήματος του γραφείου του δημόσιου κατήγορου.

Με αίτησή τους ενώπιον του ΕΔΔΑ, οι δύο αιτούντες ισχυρίστηκαν ότι η απόφαση του Δικαστηρίου να κηρύξει άκυρο το «γάμο» τους παραβιάζει το δικαίωμά τους να παντρεύονται και να δημιουργούν οικογένεια δυνάμει του άρθρου 12, καθώς και το δικαίωμα σεβασμού της οικογενειακής ζωής τους δυνάμει του άρθρου 8 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Αλλά με σημερινή του απόφαση το ΕΔΔΑ επιβεβαίωσε ότι ο όρος «γάμος» στο άρθρο 12 έχει μια σαφή και ξεκάθαρη έννοια:  μια ένωση μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας. Αυτό ήταν έτσι, όταν υιοθετήθηκε η Σύμβαση το 1950, και παραμένει έτσι και σήμερα.

Η Πρόεδρος της Επιτροπής πολιτών «Μαμά μπαμπά & παιδιά», Έντιτ Φριβάλντσκυ, δήλωσε:  «Είναι  μια  μεγάλη  ικανοποίηση  να βλέπει κανείς ότι το Δικαστήριο επιβεβαιώνει  και ενισχύει  τη  θέση  που  προωθεί η Πρωτοβουλία μας:  ο  γάμος  είναι  κάτι  μοναδικό  και ιδιαίτερο.  Ένας  από  τους  σκοπούς του γάμου είναι να παρέχει ένα χώρο όπου τα παιδιά μπορούν να μεγαλώσουν με ευτυχία,  και  είναι  προς  το βέλτιστο  συμφέρον  του  παιδιού να  μεγαλώσει μέσα στην αγάπη και την ενότητα της μητέρας του και του πατέρα του. Η Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων  δεν παρέχει  απολύτως  καμία  νομική  βάση για να πιέσει τους εθνικούς νομοθέτες ώστε να επανακαθορίσουν το γάμο.  Αν  σε  ορισμένους  κύκλους, οι ισχυρισμοί ότι ο «γάμος» ατόμων του ιδίου φύλου είναι  ένα  ανθρώπινο δικαίωμα,  αυτοί οι  ισχυρισμοί  είναι  λανθασμένοι,  χωρίς βάση, και αντίθετοι στην καλή πίστη».

Η Γενική Γραμματέας της Επιτροπής, Μαρία Χίλντινγσον, πρόσθεσε: «το άρθρο 12 της συμβάσεως τοποθετεί την οικογένεια σε μια άμεση συνάφεια με το γάμο. Είναι  επομένως  σαφές,  ότι  η  σημερινή  δικαστική απόφαση  έχει επιπτώσεις  στον τρόπο με τον οποίο  νοείται ο όρος  «οικογένεια»: βασίζεται στον γάμο μεταξύ  ενός  άνδρα  και  μιας  γυναίκας και στους απογόνους.»

http://www.mumdadandkids.eu/el

«Η Αλβανία γίνεται μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα και θέλουμε να είμαστε μαζί της σε αυτό το γίγνεσθαι. Από την άλλη, δεν θα πρέπει να ξεχνά κανείς στην Αλβανία, ότι το μέλλον της συνδέεται με τις καλές σχέσεις με τον νότια γείτονά της. Ούτε να υποτιμόνται οι δυνατότητες και τα εργαλεία που διαθέτει η Ελλάδα ακόμα και σήμερα» δήλωσε ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς σε ομιλία του στο πανεπιστήμιο των Τιράνων. Τόνισε ακόμη ότι η χώρα μας θέλει «να μη μείνουν άλυτα παλιά προβλήματα που θα δημιουργούσαν δυσκολίες στον ευρωπαϊκό δρόμο της Αλβανίας και να λυθούν με συνεννόηση, διάλογο, ορθολογισμό και ωριμότητα όσο το δυνατό πιο άμεσα». Υπογράμμισε δε ότι «παρά την κρίση της ελληνικής οικονομίας με επιπτώσεις στο σύνολο της κοινωνίας, η Ελλάδα παραμένει με απόσταση η πιο ισχυρή χώρα της περιοχής, και όχι μόνο λόγω του ΑΕΠ της – που παρά την πτώση του κατά 25% είναι πέντε φορές μεγαλύτερο εκείνου της Βουλγαρίας και δέκα εκείνου της Αλβανίας- αλλά και λόγω της συμμετοχής της σε όλους τους δυτικούς θεσμούς και την εμπειρογνωμοσύνη της». Η ομιλία του κ. Κοτζιά κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Αλβανία ήταν η Ελληνική απάντηση στις ανιστόρητες, εθνικιστικές και προκλητικές δηλώσεις κατά της Ελλάδος, τόσο του υφυπουργού εξωτερικών Σελίμ Μπελορτάγια , όσο και του πρωθυπουργού Έντι Ράμα, βάζοντάς και τους δύο στη θέση τους, με ¨διπλωματική ευγένεια που σφάζει» και με νοήματα που δεν αφήνουν αμφισβητήσεις.

Το θέμα των Τσάμηδων, κυριαρχεί τα τελευταία χρόνια στην Αλβανική πολιτική σκηνή, λόγω της πίεσης που ασκεί το κόμμα αλλά και οι λεγόμενες Τσάμικες οργανώσεις, δημιουργώντας αλυτρωτικές αντιλήψεις στην Αλβανική κοινωνία, αλλά και μια αναθεωρητική διάθεση της Αλβανίας, με την στήριξη και υποστήριξη, ποιανού άλλου, μα της Τουρκίας φυσικά, που υποδαυλίζει και υποστηρίζει (παντοιοτρόπως) τέτοιες αντιλήψεις και ενέργειες κατά της Ελλάδος. Έτσι ας προσπαθήσουμε να αναλύσουμε το εν λόγω θέμα και να δούμε τις μεγάλες αλήθειες που αποκρύπτονται και τα μεγάλα ψέματα που αναδύονται. Η παρακάτω ανάλυση είναι μέρος (Κεφάλαιο) της εργασίας του γράφοντος στο Μεταπτυχιακό του «Γεωπολιτική ανάλυση Γεωστρατηγική Σύνθεση και σπουδές Άμυνας και διεθνούς Ασφάλειας» του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.

Αλβανία

Η δημιουργία του Αλβανικού κράτους, σύμφωνα με τον καθηγητή Ιωάννη Μάζη απετέλεσε τον καρπό του ανταγωνισμού της Αυστρουγγαρίας, η οποία έχοντας μαζί με την Γερμανία επεκτατικές βλέψεις προς το γεωπολιτικό σύμπλοκο της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, επεδίωκε την ανάσχεση των της σλαβικής καθόδου προς την Αδριατική και την Μεσόγειο , όπως και την ανάσχεση των αντιστοίχων επεκτατικών βλέψεων της Ιταλίας προς το αυτό γεωπολιτικό σύμπλοκο. Αλλά οι ιταλικές βλέψεις ελέγχου του στομίου της Αδριατικής απαιτούσαν, από πλευράς Ρώμης, τον έλεγχο της Κέρκυρας και της Αλβανίας. Ταυτόσημες, σχετικά με την Αδριατική και την Μεσόγειο, άρα και ανταγωνιστικές ήσαν και οι βλέψεις της Σερβίας, που επεδίωκε προβολή ισχύος επί της Αλβανίας. Ακόμη θα πρέπει να αναφέρουμε και τις Ιταλικές βλέψεις που αφορούσαν την Κέρκυρα και την Αλβανία, με σκοπό τον έλεγχο του άξονος Οτράντο – Αυλώνος, αλλά και της Νήσου Σάσσωνος, την οποία ονόμαζαν «Γιβραλτάρ της Αδριατικής», αλλά και των Διαποντίων Νήσων, με στόχευση τους εμπορευματικούς διαύλους.

Τα σύνορα του κράτους της Αλβανίας καθορίστηκαν με το Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας (17 Δεκ. 1913). Στο νεοσύστατο αλβανικό κράτος συμπεριελήφθη και τμήμα της Ηπείρου, το οποίο από τότε ονομάσθηκε «Βόρειος Ήπειρος», τμήμα της οποίας είχε ήδη απελευθερωθεί κατά τον Α’ Βαλκανικό Πόλεμο (1912-13) από τον Ελληνικό στρατό. [1] . Ο όρος «Βόρεια Ήπειρος» είχε έννοια πολιτική και διπλωματική, δηλώνοντας το τμήμα εκείνο του Ηπειρωτικού εδάφους «το κείμενο εκείθεν της γραμμής, των δια του Πρωτοκόλλου της Φλωρεντίας του 1913 καθορισθέντων Ελληνοαλβανικών συνόρων»[2].

Με τις ενέργειες των Μεγάλων Δυνάμεων παραχωρήθηκε στο Αλβανικό κράτος μια περιοχή (Βόρεια Ήπειρος), όπου έγινε καταφανής παράβλεψη των δημογραφικών στοιχείων, με την πλειοψηφία των κατοίκων να είναι Έλληνες, με ισχυρά εθνική συνείδηση και μάλιστα αυτόχθονες!!!! Παρά του ότι είχαμε διανύσει μισή περίπου χιλιετία κατοχής και εξισλαμισμών, η ενιαία Ήπειρος στις αρχές του 20ου αιώνα εμφάνιζε Ελληνική πλειοψηφία. Σε τουρκική απογραφή του 1908, από τους 500.000 κατοίκους της Ηπείρου, οι 308.000 δήλωσαν Έλληνες Χριστιανοί[3] το 1914, η Διεθνής Επιτροπή Εθνολογικού Ελέγχου έδωσε στοιχεία που καταδείκνυαν την συντριπτική υπεροχή του Ελληνικού πληθυσμού.

Τσάμηδες - Τσαμουριά

Τσαμουριά ονομάζεται η περιοχή εκείνη της Ηπείρου, που εκτείνεται κατά μήκος της ακτής ανάμεσα στις εκβολές του ποταμού Αχέροντα και μέχρι το Βουθρωτό και ανατολικά μέχρι τους πρόποδες του όρους Ολύτσικας (Τόμαρος). Η περιοχή ταυτίζεται με τη Θεσπρωτία και ένα μικρό της τμήμα ανήκει σήμερα στην Αλβανία με κέντρο την κωμόπολη Κονίσπολη. Για την προέλευση της ονομασίας υπάρχουν πολλές εκδοχές. Η περισσότερο ανταποκρινόμενη στην πραγματικότητα φαίνεται να είναι η εκδοχή που κάνει λόγο για παραφθορά του ονόματος του ποταμού Θύαμις (Καλαμάς), με παραφθορά του με την πάροδο του χρόνου: Θύαμις, Θυάμις, Τσ(ι)άμης, δηλ. ο κάτοικος που βρίσκεται κοντά στον Θύαμη ποταμό, την Θυαμυρία (Θιαμουρία), την Τσ(ι)αμουριά. Στο ελληνικό τμήμα της Τσαμουριάς ζούσαν το 1923 περίπου 20.000 μουσουλμάνοι που είχαν την αλβανική ως μητρική γλώσσα. Για την καταγωγή των Τσάμηδων υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις.[4]

Στο θέμα των Τσάμηδων ενδιαφέρουσα προσέγγιση είναι της Λέκτορος Νεότερης Ελληνικής Ιστορίας και Αρχαιολογίας ΑΠΘ Ελευθερίας Κ. Μαντά, η οποία κατάφερε να προσεγγίσει ένα σύνθετο και ευαίσθητο θέμα με προσοχή, συστηματικότητα και χαμηλούς τόνους.[5] Κατά την Μαντά, οι Τσάμηδες ήταν ένας παραδοσιακός αγροτικός, συμπαγής και κλειστός πληθυσμός που για συγκυριακούς λόγους εξαιρέθηκε της ανταλλαγής του 1922. H συμβίωσή τους με το χριστιανικό στοιχείο της περιοχής υπήρξε εξαρχής προβληματική: η πολιτισμική διαφοροποίηση, οι κτηματικές διαφορές και η στάση του ελληνικού κράτους απέναντί τους, ενίσχυσαν την καχυποψία τους και επέτρεψαν τη δράση εξτρεμιστικών αλυτρωτικών στοιχείων στην Αλβανία. Πάνω εκεί βασίστηκε και η Ιταλία για να θέσει τσαμικό θέμα και να δικαιολογήσει την εισβολή του 1940.

Η υποχώρηση των Ιταλών και η επιστροφή των Ελλήνων κατοίκων έθεσε σε κίνηση μια δυναμική αντεκδικήσεων που κατέληξε στην εκδίωξη των Τσάμηδων το 1944, από τις ανταρτικές ομάδες του ΕΔΕΣ, που κυριαρχούσαν στην περιοχή, ίσως και με μη προβλεπόμενο και νόμιμο τρόπο θα λέγαμε. Η Ιταλική, αρχικά, και η Γερμανική Κατοχή συνοδεύτηκαν από βία. Οι ηγέτες των Τσάμηδων αποδεδειγμένα συνεργάστηκαν με τις κατοχικές αρχές, καθ’ όλη την διάρκεια της κατοχής και συμμετείχαν σε διώξεις, λεηλασίες, καταστροφές, καταδόσεις και μαζικές εκτελέσεις, η πιο γνωστή από τις οποίες υπήρξε η εκτέλεση 49 επιφανών κατοίκων (προκρίτων) της Παραμυθιάς, τον Σεπτέμβριο 1943, γεγονός που συγκλόνισε και στιγμάτισε την συνείδηση των Ελλήνων κατοίκων και έθεσε τους Τσάμηδες εκτός της Ελληνικής κοινωνίας της Θεσπρωτίας. Αυτό το γεγονός, το μίσος και την απέχθεια του τοπικού πληθυσμού εκμεταλλεύτηκαν οι τοπικοί ηγέτες του ΕΔΕΣ, καταγόμενοι από την ευρύτερη περιοχή, οι οποίοι έδρασαν με υπερβάλλοντα ενθουσιασμό και με πρωτοβουλίες που αγνοούσε η ηγεσία του ΕΔΕΣ, πλην όμως δεν το απέτρεψε. Παρόλο που ο ΕΔΕΣ ήταν μια αποκεντρωμένη οργάνωση όπου, αντίθετα με το EAM, η κεντρική διοίκηση δύσκολα έλεγχε τους τοπικούς οπλαρχηγούς, τίποτε δεν δείχνει ότι η ηγεσία του είχε την παραμικρή (και πραγματική) διάθεση να τους συγκρατήσει. Η κοινωνική-τοπική-ιστορική-πολιτική συγκυρία τον Σεπτέμβριο του 1944 επέτρεπε την «τελική λύση» του τσαμικού ζητήματος στην περιοχή της Θεσπρωτίας. Με την εκδίωξη των Τσάμηδων από την περιοχή της Θεσπρωτίας, οι περιουσίες των διαμοιράστηκαν δια κλήρου στους Έλληνες κατοίκους.[6]

Ένοπλα τμήματα Τσάμηδων στην Θεσπρωτία, επιθεωρούνται από Γερμανό Αξκό

Είναι δεδομένο από τις ιστορικές μαρτυρίες των κατοίκων της Θεσπρωτίας ότι οι Τσάμηδες ποτέ δεν αισθάνθηκαν Έλληνες.

Και όταν κατά την Ιταλική επίθεση της 28 Οκτωβρίου ο Ελληνικός Στρατός υποχώρησε στο Νότιο Τομέα, οι Τσάμηδες αποτέλεσαν την εμπροσθοφυλακή του Ιταλικού Στρατού. Με γιορτές και πανηγύρια ύψωσαν στο Μαργαρίτι την Αλβανική σημαία. Με την αντεπίθεση του Ελληνικού Στρατού και την υποχώρηση των Ιταλών οι ένοπλοι Τσάμηδες, πυροβολώντας από τα νώτα τα προελαύνοντα Ελληνικά τμήματα, προξένησαν πολλά θύματα εις αυτά. Για τα διαπραχθέντα αδικήματα από τους Τσάμηδες κατά την διάρκεια των πολεμικών επιχειρήσεων το Ελληνικό Κράτος έδειξε μεγαλοψυχία και γενναιοφροσύνη. Κατά την Κατοχή τάχθηκαν ανεπιφύλακτα όλοι στο πλευρό του Ιταλικού Στρατού Κατοχής, με την ελπίδα, ότι θα αποσπάσουν την συγκατάθεση της Ιταλικής Κυβερνήσεως για ενσωμάτωση της Θεσπρωτίας στο Αλβανικό Κράτος.

Στα τρία χρόνια της Κατοχής οι Τσάμηδες βοηθούσαν με ένοπλα τμήματα τα Ιταλικά κι αργότερα τα Γερμανικά στρατεύματα στις επιχειρήσεις εναντίον των Ελλήνων ανταρτών. Προέβησαν κατά το χρονικό αυτό διάστημα σε ανομολόγητα εγκλήματα κατά του χριστιανικού στοιχείου της περιοχής. Οι αναρίθμητοι φόνοι, οι βιασμοί των γυναικών, οι πυρπολήσεις των σπιτιών, η κλοπή ολοκλήρων ποιμνίων και άλλων κινητών πραγμάτων, ήταν συνηθισμένες πράξεις. Μεταξύ άλλων φόνευσαν και το Νομάρχη Θεσπρωτίας.

Στις 29-9-1943, ύστερα από την απόφαση της Τσάμικης ηγεσίας, της Μιντζιλισί Ινταρέ, αποφασίζεται ο “αποκεφαλισμός” της Ελληνικής ηγεσίας της περιοχής. Επιλεκτικά, συλλαμβάνονται πενήντα δύο Έλληνες και δεμένοι οδηγούνται ενάμισι χιλιόμετρο έξω από την Παραμυθιά, στον Αη Γιώργη, με συνοδεία πενήντα Τσάμηδων και δεκαπέντε Γερμανών. Ο επικεφαλής Γερμανός αξιωματικός γλυτώνει τρεις και εκτελούνται οι υπόλοιποι σαράντα εννιά. Παπάς, γιατρός, Γυμνασιάρχης, Σχολάρχης, Δήμαρχος, καθηγητές, δάσκαλοι, επιχειρηματίες, αγρότες, έπεσαν τραγουδώντας το “Γέρο Δήμο” και το “Έχε γεια”. Την ίδια μέρα της εκτέλεσης μπαίνει στην Παραμυθιά ο καινούργιος Δεσπότης Δωρόθεος, παρόλο που ο Πρόεδρος του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού, Ελβετός Μπίκελ, τον προέτρεπε να μη πάει. Κανένας Χριστιανός δεν παραβρέθηκε στην υποδοχή. Παντού τρόμος θανάτου. Ο Δεσπότης, τριαντάχρονος τότε, μόνο με το Διάκο του, πηγαίνει κατ’ ευθείαν στον Γερμανό φρούραρχο, τον πείθει και αφήνει ελεύθερους τους πεντακόσιους Χριστιανούς, κρατούμενους Παραμυθιώτες και την επομένη, με συνοδεία δύο Γερμανούς στρατιώτες παίρνει και πέντε χριστιανούς, πηγαίνει στον τόπο της θυσίας και ενταφιάζει τους σαράντα εννιά άταφους μάρτυρες.

Αξίζει να σημειωθεί ότι στις 30 Ιουνίου 1994 η Αλβανική βουλή καθιέρωσε ομόφωνα την 27 Ιουνίου ως ημέρα "γενοκτονίας" των Τσάμηδων. Το θέμα των Τσάμηδων δεν έχει τελειώσει και συνεχίζεται σε διεθνές επίπεδο, σύμφωνα με τις πρόσφατες εξελίξεις.[7]

Πρόσφατα, Φεβρουάριος 2016, οργανώσεις Τσάμηδων προσέφυγαν στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης, που εξετάζει κυρίως εγκλήματα πολέμου, όπου κατατέθηκε ο φάκελος για τις διεκδικήσεις των Τσάμηδων στην Ελλάδα, ο οποίος έγινε δεκτός από τον Εισαγγελέα. Έτσι ένα θέμα, που έμενε ουσιαστικά κλειστό επί εβδομήντα και πλέον χρόνια, φαίνεται ότι ανοίγει με επίσημο τρόπο. Αν μάλιστα έχουν έστω και πολύ μικρή δόση αλήθειας, όσα αναφέρουν σε ανακοινώσεις τους ακραίες οργανώσεις Τσάμηδων από την Αλβανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες, ότι δηλαδή στην κίνηση αυτή έχουν την υποστήριξη πολλών δυτικών χωρών, τότε τα πράγματα γίνονται εξαιρετικά σοβαρά. Οι Τσάμηδες ζητούν πέρα από αποζημιώσεις πολλών δις, εδάφη της Ηπείρου, όπως της Ηγουμενίτσας, της Πάργας κι άλλων περιοχών. Στην παράδοση του φακέλου παραβρέθηκαν εκπρόσωποι πολλών εθνικιστικών συλλόγων από την Αλβανία αλλά και από περιοχές όπου ζουν αλβανόφωνοι πληθυσμοί. Ο φάκελος είναι σε τρεις γλώσσες, αγγλικά, γερμανικά και γαλλικά και σύμφωνα με δηλώσεις που έγιναν στη Χάγη, οι οργανώσεις έχουν την στήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών αλλά και χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Το (ψευδο)-ζήτημα των Τσάμηδων και της Τσαμουριάς, με την διεκδίκηση όχι μόνο της Θεσπρωτίας και των περιουσιών των στην περιοχή αυτή, αλλά και της περιοχής μέχρι του Αράχθου ποταμού παραμένει ακόμη, ως το κορυφαίο θέμα αλυτρωτισμού των Αλβανών ίσως και πιο οξυμένο το δηλητήριο, που δηλητηριάζει συνεχώς τις διμερείς σχέσεις των δύο κρατών. Το θέμα όμως έχει κλείσει. Οι Τσάμηδες ήσαν αποδεδειγμένα ανθέλληνες, συνεργάστηκαν με τον κατακτητή, προέβησαν σε λεηλασίες, κακοποιήσεις κατοίκων της Θεσπρωτίας, δολοφονίες και αναγκάσθηκαν να αποχωρήσουν οικειοθελώς από την Ελλάδα, φοβούμενοι την άφιξη και τις διαθέσεις του ΕΔΕΣ. Έτσι το Δικαστήριο Δωσίλογων των Ιωαννίνων, με αμετάκλητες αποφάσεις του καταδίκασε ως προδότες και δήμευσε την περιουσία των. 

Βιβλιογραφία:

- Μαλκίδης Θ., ΟΙ ΕΛΛΗΝΟΑΛΒΑΝΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ, Αθήνα, 2007

- Αντωνόπουλος Η., ΑΛΒΑΝΙΑ & ΕΛΛΗΝΟΑΛΒΑΝΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ (1912-1994), Αθήνα 1995

- Πέτιφερ Τ, Βίκερς Μ., Αλβανία: Από την αναρχία σε μια βαλκανική ταυτότητα, Αθήνα 1997

- Κόντης, Β., Ελληνισμός της Βορείου Ηπείρου και Ελληνοαλβανικές σχέσεις, Αθήνα, 1995.

- Ευσταθιάδης, Κ., Μελέται διεθνούς δικαίου 1929-1959, Κλεισούνη, Αθήνα 1959, σ.549

- ΓΕΣ, Χάρτης εθνογραφικός της Βορείου Ηπείρου τω 1913, Αθήνα 1919.

- Μαντά Ε., Οι Μουσουλμάνοι Τσάμηδες της Ηπείρου. Αθήνα (1923-2000), Αθήνα 2004

- Καλλιβρετάκης, Λ., Ο Ελληνισμός της Αλβανίας, Αθήνα 1995

- Ντάγιος, Σ., ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΑΛΒΑΝΙΑ, 50 Χρόνια αμοιβαίας δυσπιστίας, Θεσσαλονίκη 2015. 

- Διάλεξη Ι. Μάζη στο Αμφιθέατρο του ΥΠΕΞ, την 10-11-15.

- Χριστόπουλος, Δ., Τσιτσελίκης, Κ., Legal aspects of religious and linguistic otherness in Greece. Treatment of minorities and homogeneis in Greece: Relics and challenges

- ΑΧΑΡΙΣΤΕΣ ΓΕΝΕΕΣ ΟΙ ΤΣΑΜΗΔΕΣ Επιμέλεια Στίβενς Σμιθ (S. J. SMITH)

- Από το Αρχείο της Πανελλήνιου Συνομοσπονδίας Εθνικών Αντιστασιακών Οργανώσεων
- http://www.pare-dose.net/81#ixzz40M0QUxdI
- http://www.paramythia-online.gr/paramythia/diafora/tsamides.html

[1] Κόντης, Β., Ελληνισμός της Βορείου Ηπείρου και Ελληνοαλβανικές σχέσεις, Εστία, Αθήνα, 1995, τόμος 1.
[2] Ευσταθιάδης, Κ., Μελέται διεθνούς δικαίου 1929-1959, Κλεισούνη, Αθήνα 1959, σ.549
[3] Μαλκίδης, Θ., ΟΙ ΕΛΛΗΝΟΑΛΒΑΝΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ, Γόρδιος, Αθήνα , 2007, σ.61.
[4] http://www.pare-dose.net/81#ixzz40M0QUxdI
[5] Μαντά, Ε., Οι Μουσουλμάνοι Τσάμηδες της Ηπείρου (1923-2000), Ίδρυμα Μελετών Χερσονήσου του Αίμου, 2004.
[6] Ο γράφων κατάγεται από την Ήπειρο και οι αναφορές και το περιγραφόμενο κλίμα ανήκουν στον πατέρα της συζύγου μου, ο οποίος καταγόμενος από την Παραμυθιά, βίωσε όλα τα γεγονότα αυτά και αποτελούν βιωματικές προσωπικές εμπειρίες και αντιλήψεις.

* Ο Ιωάννης Αθ. Μπαλτζώης είναι Αντγος (ε.α.), Tactical Intelligence School (U.S. Army), Μεταπτυχιακό στην Γεωπολιτική Ανάλυση του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. 

Πηγή: Αnalystsforchange

Στὶς ξεκάθαρες καταδικαστικὲς θέσεις συγχρόνων ἀνδρῶν ἐγνωσμένης πνευματικότητος καὶ ἁγιότητος γύρω ἀπὸ τὸ θέμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ (ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς, ἁγίου Παϊσίου Ἁγιορείτου, γέροντος Γαβριὴλ Διονυσιάτου, γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου, ἀρχιμ. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου, ἀρχιμ. Γεωργίου Καψάνη κ.ἄ.) ἔρχεται νὰ προστεθεῖ καὶ ἡ κατάθεση τοῦ ἀοιδίμου γέροντος Ἐφραὶμ Κατουνακιώτου, ἀνδρὸς ἀλήστου ὁσιακῆς μνήμης καὶ ἁγιοπνευματικοῦ φρονήματος, γιὰ τὸν ὁποῖο μάλιστα εἶναι γνωστὸ πὼς διέθετε καὶ τὸ χάρισμα τῆς διοράσεως.

Ἡ σχετικὴ μαρτυρία προέρχεται ἀπὸ τὸν καθηγητὴ τῆς Δογματικῆς τοῦ Α.Π.Θ. κ. Δημήτριο Τσελεγγίδη καὶ πρόκειται γιὰ προσωπική του ἐμπειρία ἀπὸ τὸν γέροντα, ὅπως ὁ ἴδιος τὴν κατέθεσε σὲ συνέντευξή του γύρω ἀπὸ τὸ φλέγον θέμα τῆς «Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας» ποὺ συνέρχεται στὴν Κρήτη ἀπὸ τὶς 17 τρέχοντος μηνός.

Ὁ ἐν λόγῳ καθηγητὴς συνάντησε τὸν γέροντα Ἐφραὶμ στὸ ἀσκητήριό του στὰ Κατουνάκια, ὅταν ἀκόμη ἦταν νεαρὸς καθηγητὴς στὴ Θεολογικὴ Σχολή. Προβληματισμένος γύρω ἀπὸ τὸ θέμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τοῦ εὐνοϊκοῦ πρὸς αὐτὸν κλίματος τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Θεσσαλονίκης, ἔθεσε τὸ ἐρώτημα στὸν ὅσιο γέροντα. Κι ἐ­κεῖνος τοῦ ἔδωσε τὴν παρακάτω ἀπάντηση, ὅπως ἀκριβῶς τὴν ἀναφέρει ὁ κύριος καθηγητής:

«Αὐτὴν τὴν ἐρώτηση, παιδί μου, μοῦ τὴν ἔχει κάνει κι ἕνας ἀκόμη νωρίτερα ἀπὸ σένα. Ἐγώ, ἐδωπέρα ἐπάνω, βρίσκομαι σαράντα χρόνια στὰ βράχια (...) ἀλλὰ μ ̓αὐτὸ τὸ θέμα δὲν ἔχω ἀσχοληθεῖ. Γι᾿ αὐτό, ἐπειδὴ ἔπρεπε νὰ τοῦ ἀπαντήσω, ἀφοῦ δέχθηκα ἐρώτημα καὶ δὲν εἶχα καμία γνώμη πάνω στὸ θέμα, πῆγα στὸ κελλί μου καὶ προσευχήθηκα καὶ ρώτησα τὸν Χριστὸ νὰ μὲ πληροφορήσει τί εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός. Πῆρα τὴν ἀπάντησή Του, ἡ ὁποία εἶναι ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς ἔχει πνεῦμα πονηρίας καὶ κυριαρχεῖται ἀπὸ ἀκάθαρτα πνεύματα».

Στὴν ἐρώτηση τοῦ καθηγητοῦ πῶς ἀκρι­­βῶς πιστοποιήθηκε αὐτό, ὁ π. Ἐφραὶμ ἀ­πάν­τησε πὼς «μετὰ τὴν προσευχὴ γέμισε τὸ κελλί μου ἀπὸ ἀφόρητη δυσωδία, ἡ ὁποία μοῦ ἔφερνε ἀσφυξία στὴν ψυχή, δὲν μποροῦσα νὰ ἀναπνεύσω πνευματικά (...).

Καὶ ὁ ἀοίδιμος γέρων κατέληξε: «Ἔχω ἀ­πόλυτη βεβαιότητα ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς δὲν ἔχει τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο, ἀλλὰ τὸ πνεῦμα τὸ ἀκάθαρτο».

Κι ἄλλη λοιπὸν ξεκάθαρη καταδίκη τῆς κινήσεως τοῦ συγχρόνου Οἰκουμενισμοῦ, μὲ τόσο μάλιστα ἔντονο χαρισματικὸ τρόπο - βίωμα, ἐκφρασμένο ἀπὸ τὸ στόμα ὁσίου γέροντος. Ἀλήθεια, πόσες ἄλλες μαρτυρίες θέλουμε γιὰ νὰ πιστέψουμε στὴ θεομάχο στάση τῆς σύγχρονης παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Μέχρι πότε αὐτὲς οἱ ἁγιοπνευματικὲς καταθέσεις θὰ «πίπτουν εἰς ὦτα μὴ ἀκουόντων»;

Ἀπευθύνουμε ὕστατη ἔκκληση, ἔντονη καὶ ἔμπονη, πρὸς τοὺς ἁγίους Ἀρχιερεῖς ποὺ συμμετέχουν στὸ σῶμα τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου, καὶ τοὺς ἱκετεύουμε νὰ μὴν παραβλέψουν τὶς συνεχιζόμενες καὶ διογκούμενες φωνὲς ἀγωνίας ἀπὸ τὴ βάση τοῦ Ὀρθοδόξου πληρώματος. Ἀγωνίας γιὰ τὴ διαβλεπόμενη τάση ἐγκαθιδρύσεως – μὲ πανορθόδοξη μάλιστα ἐπικύρωση – τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, γεγονὸς ποὺ θὰ ὁδηγήσει τὴ νοητὴ κιβωτὸ τῆς Ἐκκλησίας σὲ κλύδωνα μέγιστο καὶ συμ­πληγάδες δεινοῦ σκανδαλισμοῦ τοῦ πληρώματός της, μὲ συνέπειες ἀπρόβλεπτες καὶ ὀδυνηρές.

Πηγή: Ο Σωτήρ

Τὴν ἴδια ἐποχὴ ἔγιναν προσυνοδικὲς διασκέψεις μὲ σκοπὸ τὴν προετοιμασία μιᾶς νέας Πανορθοδόξου Συνόδου, καὶ ἀνάμεσα στὰ θέματα ὑπῆρχαν πολλὲς προτάσεις ἀντίθετες μὲ τὴν Ὀρθόδοξη παράδοση. Ὅταν ὁ Γέροντας τὰ πληροφορήθηκε αὐτά, ἀνησύχησε πολὺ καὶ μιλοῦσε μὲ πόνο ψυχῆς. «Καταλαβαίνετε τί πάει νὰ γίνη; ἔλεγε. Θὰ φύγη ἡ παράδοση καὶ θὰ μείνει ἡ παράβαση! Καταλαβαίνετε πόσο σοβαρὸ εἶναι αὐτό; Εἶναι σὰν νὰ βγάζουμε ἀπὸ τὸ σπίτι ἕνα τοῦβλο. Ἐκείνη τὴν στιγμὴ φαίνεται ὅτι δὲν παθαίνει τίποτε τὸ σπίτι, ἀλλὰ σιγὰ-σιγὰ μπαίνουν νερά, βγαίνει καὶ ἄλλο τοῦβλο, καὶ ἄλλο, καὶ στὸ τέλος τὸ σπίτι γίνεται ἐρείπιο». Καί, ὅταν κάποιος τοῦ ἀνέφερε ὅτι μία ἀπὸ τὶς προτάσεις ἦταν νὰ ἐλαττωθοῦν οἱ καθιερωμένες ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία νηστεῖες, ἐπειδὴ ὁ κόσμος δὲν τὶς κρατάει, ὁ Ὅσιος εἶπε:...

«Ἂν κάποιος εἶναι ἄρρωστος καὶ δὲν μπορῆ νὰ κρατήση τὴν νηστεία, αὐτὸς εἶναι δικαιολογημένος ἂν φάη. Ἂν δὲν εἶναι ἄρρωστος, ἀλλὰ ἀπὸ ἀδυναμία ἔφαγε, νὰ μετανοήση, νὰ πῆ: "Ἥμαρτον". Δὲν θὰ τὸν κρεμάση ὁ Χριστός. Ἂν μπορῆ νὰ κρατήση τὴν νηστεία, νὰ τὴν κρατήση. Ἂν ὅμως οἱ περισσότεροι δὲν κρατᾶνε τὶς νηστεῖες, κι ἐμεῖς πᾶμε νὰ τὶς καταργήσουμε, γιὰ νὰ ἀναπαύσουμε τοὺς περισσότερους, εἶναι σὰν νὰ εὐλογοῦμε τὶς ἀδυναμίες τους, τὶς πτώσεις τους. Μὲ ποιὸ δικαίωμα νὰ τὰ καταργήσουμε ὅλα αὐτά; Καὶ ποῦ ξέρουμε; Μπορεῖ ἡ ἑπόμενη γενεὰ νὰ εἶναι πιὸ καλὴ καὶ νὰ κρατήση τὴν ἀκρίβεια».

Ὁ Πατὴρ Παΐσιος ἦταν μὲ τὴν ὀρθὴ ἔννοια ζηλωτὴς τῶν πατερικῶν παραδόσεων. Σὲ θέματα πίστεως δὲν ἔκανε συμβιβασμοὺς καὶ ὑποχωρήσεις. Στὴν ζωὴ του ἐφάρμοζε τὴν ἀκρίβεια ὄχι μόνον ἐξωτερικά, ἀλλὰ περισσότερο ἐσωτερικά, ἀπὸ θεῖο ζῆλο. Ὅταν ἔλεγε τὴν γνώμη του γιὰ ἕνα θέμα, καὶ μάλιστα ἐκκλησιαστικό, μιλοῦσε μὲ διάκριση ζυγίζοντας τὰ λόγια του μὲ ζυγαριὰ ἀκριβείας. Καί, ὅταν εἶχε μπροστά του ἕναν ἀδύναμο ἄνθρωπο, ἔδινε πάλι μὲ ἀκρίβεια, σὰν καλὸς ἰατρός, τὸ κατάλληλο φάρμακο. Εἶχε ποτισθῆ ἀπὸ τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ, καὶ γι΄ αὐτὸ ἔμπαινε στὸ βάθος τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ. Ἦταν ὅλος ἀγάπη καὶ «σπλάχνα οἰκτιρμῶν», καὶ γὶ΄ αὐτὸ δὲν γνώριζε ἁπλῶς τοὺς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ γνώριζε ἐκ πείρας ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι μάνα, καὶ οἱ Κανόνες της ἔχουν σπλάχνα μητρικά.

Πηγή: (Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης», ἔκδοση Ἱερὸν Ἡσυχαστήριον «Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος» Σουρωτὴ Θεσσαλονίκης 2015), Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό