ΠΟΛΛΟΙ χριστιανοὶ βρίσκονται µακριὰ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Πρόκειται γιὰ κατ’ ὄνοµα µόνο χριστιανοὺς καὶ ἡ ζωή τους δὲν διαφέρει σὲ τίποτα ἀπὸ τὴ ζωὴ τῶν κοσµικῶν καὶ µὴ χριστιανῶν.

Ἔχουν ὅµως τὸ θάρρος νὰ µιλοῦν γιὰ µιὰ σύγχρονη καὶ νεωτερικὴ Ἐκκλησία, ποὺ νὰ ἀνταποκρίνεται στὶς ἐπιθυµίες καὶ ἀνάγκες τῶν σηµερινῶν ἀνθρώπων. Ζητοῦν µιὰ Ἐκκλησία κοµµένη καὶ ραµµένη στὰ µέτρα τους ποὺ θὰ ἀµνηστεύει τὴν ἁµαρτωλὴ ζωή τους - χωρὶς φυσικὰ τὴ µετάνοιά τους καὶ τὴ διόρθωσή τους - καὶ θὰ προσφέρει κοινωνικὲς ὑπηρεσίες στὸ λαό. Μιὰ Ἐκκλησία ποὺ θὰ θέσει σὲ δεύτερη µοῖρα τὶς ἐντολὲς καὶ θὰ διδάσκει τοὺς ἀνθρώπους πῶς θὰ εἶναι χαρούµενοι καὶ εὐτυχισµένοι, χωρὶς ὑποχρεώσεις καὶ ἠθικοὺς φραγµοὺς καὶ χωρὶς ἀναφορὰ στὸν δίκαιο Κριτή, ὁ ὁποῖος θὰ ἀποδώσει στὸν κάθε ἄνθρωπο τὴν ἀµοιβὴ ἤ τὴν τιµωρία, ἀνάλογα µὲ τὸν τρόπο ζωῆς του.

Βέβαια, ὅλα αὐτὰ εἶναι ἀπαράδεκτα καὶ ἀποκαλύπτουν ὅτι οἱ συγκεκριµένοι ἄνθρωποι µόνο χριστιανοὶ δὲν εἶναι καὶ ἄς µὴ ἔχουν δηλώσει δηµοσίως κάτι τέτοιο. Ἔχουν πλήρη ἄγνοια γιὰ τὸ τί εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Πρέπει ὅµως νὰ τοὺς τὸ ποῦµε. Ἡ Ἐκκλησία στεγάζει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, τοὺς προστατεύει καὶ τοὺς προσφέρει τὰ µέσα, γιὰ νὰ ζήσουν κατὰ Θεόν. Ἡ παράδοσή της εἶναι ἱερὴ καὶ διατηρεῖ τὴν ἀκεραιότητα τῆς πίστεως. Ὅποιος ἀρνεῖται τὴν παράδοση δὲν πρόκειται νὰ µείνει ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας, δὲν θὰ µπορέσει νὰ γευθεῖ τὴν γλυκύτητα τῆς πνευµατικῆς ζωῆς, τὴν ἱκανοποίηση τῆς ἔµπρακτης ἀγάπης πρὸς τὸν πλησίον καὶ νὰ ζήσει τὴν παρηγορητικὴ ἐλπίδα τῆς µακαριότητας τοῦ παραδείσου.

Ὁ ἀγωνιζόµενος χριστιανὸς κινεῖται µέσα στὸ πνεῦµα τῆς µετάνοιας, εἶναι ἀπελευθερωµένος πνευµατικά, ἔχει καθαροὺς ὁρίζοντες, ἡ ζωή του ἔχει νόηµα καὶ µπορεῖ εὔκολα νὰ ξεπερνάει τὰ ἀδιέξοδα καὶ τοὺς ποικίλους πειρασµούς.

Ἕνας θεολόγος ἔλεγε ὅτι «στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία αἰσθάνοµαι νὰ µὲ περιβάλει ἀπὸ παντοῦ ἡ µυστικὴ ἀτµόσφαιρα τῆς ἱερῆς παράδοσης καὶ ζώντας µέσα σ’ αὐτὴ ἡ ψυχὴ αἰσθάνεται γλυκύτατη ἀνάπαυση καὶ πνευµατικὴ ἀσφάλεια. Πιστεύω ὅτι µέσα στὴν παράδοση διαφυλάσσεται ἀµόλυντη καὶ ἀκέραιη ἡ ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ ποὺ ἦρθε στοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὸ Χριστό, ἡ πίστη διδάσκεται καὶ βιώνεται ὀρθῶς, ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς µου εἶναι κάτι ἀντικειµενικῶς ἀσφαλὲς καὶ βέβαιο, ἐὰν συντρέξουν σχετικὰ οἱ ἀπαραίτητοι γι’ αὐτὸ ὑποκειµενικοὶ παράγοντες καὶ ὅροι» (Ἀνδρέου Θεοδώρου, Ἡ οὐσία τῆς Ὀρθοδοξίας, 1961, σελ. 7-8).

Μακάριος εἶναι ὁ χριστιανὸς ποὺ βρίσκεται µέσα στὴν Ἐκκλησία καὶ ἀρνεῖται κάθε νεωτερισµὸ καὶ κάθε ἀλλαγή. Τὴν παράδοση τὴ δέχεται χωρὶς ἀλλοιώσεις καὶ τὸ κοσµικὸ φρόνηµα τὸ ἀποβάλλει εὔκολα. Γι’ αὐτὸν ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ µοναδικὴ καὶ ἀσφαλὴς κιβωτὸς σωτηρίας.

Πηγή: (Ορθόδοξος Τύπος, 15/7/2016), Θρησκευτικά

Από τους ιθύνοντες και κυβερνώντες προτείνονται εδώ και λίγο καιρό κάποιες αλλαγές στη μορφή και τον τρόπο λειτουργίας του κοινοβουλευτικού μας πολιτεύματος. Άλλες ουσιώδεις και άλλες επουσιώδεις. Και στα οικονομικά επίσης και στα κοινωνικά θέματα της ζωής γίνονται διάφορες εισηγήσεις για μετατροπές. Μάλιστα όλα αυτά που εισηγούνται ακούστηκε ότι θέλουν να τα περάσουν μέσα από δημοψήφισμα.

Όμως για να πετύχει μια προσπάθεια αυτού του είδους με προσφυγή στο λαό δηλαδή, πρέπει τα ερωτήματα που θα υποβληθούν στον κυρίαρχο λαό να είναι βαθιά, ουσιαστικά και ριζικά. Να ληφθεί μάλιστα υπόψη και η όποια διαβούλευση θα προηγηθεί και να μη πεταχθεί στα σκουπίδια, όπως συνέβη με τη σχετική για το Σύμφωνο Συμβίωσης, που είχε δυσμενή για την κυβέρνηση αποτελέσματα.

Μπορεί ένας λαός να μη βρίσκεται πάντοτε στην κορυφή της αυτοσυνειδησίας του ή της αυτοεκτίμησής του, αλλά δεν είναι πάντοτε τόσο επιπόλαιος και ανεγκέφαλος ώστε να μη καταλαβαίνει τι του γίνεται και ποιες σκοπιμότητες μπορεί να κρύβονται πίσω από σχέδια και προτάσεις αυτού του είδους.

Βέβαια το καλύτερο θα ήταν να λυνόντουσαν τα υφιστάμενα καθημερινά προβλήματα των πολιτών και των νέων, να εφαρμοζόταν το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, το ΟΧΙ του πρόσφατου δημοψηφίσματος να παρέμεινε ΟΧΙ κ. α.

Και τούτο διότι το μεγάλο θέμα επί παραδείγματι της επιδιωκόμενης περαιτέρω εκκοσμικεύσεως του ελληνικού κράτους και της επιβολής ουδετεροθρησκείας στην κατά πλειοψηφεία ελληνορθόδοξη κοινωνία, που θέλει η κυβερνώσα παράταξη να πετύχει, με τον επί πλέον και μεγαλύτερο χωρισμό Εκκλησίας και Κράτους, ουσιαστικά είναι άνευ περιεχομένου και δε θα τελεσφορήσει ποτέ γι αυτούς άνευ της γνώμης του λαού.

Δυστυχώς θα φανεί γι άλλη μια φορά πάνω στα πράγματα πόσο μεροληπτικά και σε βάρος της Ορθόδοξης Εκκλησίας κινείται η παρούσα εξουσία, αφήνοντας μάλιστα απείραχτες τις μειονότητες των μουσουλμάνων, εβραίων και καθολικών, όπως υπογραμμίζουν νομικοί και επαϊοντες, πόσο αχάριστα φέρεται στη Μάνα Εκκλησία που στήριξε το λαό μας και τους μετανάστες όλα αυτά τα χρόνια των μνημονίων και αποφεύχθηκε έτσι κοινωνική έκρηξη και πόσο μακράν της ιστορίας και της ψυχής του λαού μας είναι οι με ισχνή πλειοψηφεία κυβερνώντες και νομοθετούντες.

Επίσης δεν θα αποφέρει κανένα όφελος η παρούσα κυβερνητική προσπάθεια για βαθύτερο δήθεν χωρισμό Εκκλησίας και κράτους, πρώτον μέν διότι ήδη η πολιτεία νομοθετεί ερήμην της Εκκλησίας, αντίθετα με την παράδοση και το ήθος του θρησκεύοντος λαού και δεύτερον είναι ελάχιστα τα εναπομείναντα στοιχεία επαφής Εκκλησίας και κράτους καθότι είναι απολύτως διακριτοί οι ρόλοι τους ... και με το νόμο.

Μάλλον θόρυβος θα γίνει, πιθανόν θα επέλθει ένας διχασμός στο λαό, ένταση και πόλωση, είτε τον ρωτήσουν είτε όχι, θα παραμείνουν άλυτα τα πραγματικά προβλήματα και θα αποδειχθεί κυρίως πάνω στα πράγματα εμφανέστατα η εκκλησιόμαχη διάθεση της Αριστεράς. Θα βαθύνει ενδεχομένως το χάσμα στις ψυχές κάποιων ανθρώπων με τη ζώσα πραγματικότητα της πίστεως και της Εκκλησίας.

Όλα αυτά που επικαλούνται οι πολιτικοί ότι χρήζουν συνταγματικής αναθεώρησης, δεν είναι τόσο τρομακτικά και οδυνηρά προβλήματα - ομιλούμε κυρίως για τις σχέσεις Εκκλησίας και Κράτους - που πρέπει άμεσα να λυθούν κι αν δεν λυθούν θα καταρρεύσει η χώρα. Απλούστατα φαίνεται η ανάγκη αυτοεπιβεβαιώσεως των κυβερνώντων που νομίζουν ότι θα επαναφέρουν στο προσκήνιο τα ήδη αποτυχημένα πειράματα της Αριστεράς ανά τον κόσμο και ότι αυτό επείγει κι αν δεν γίνει δεν είναι πραγματικοί μαρξιστές.

Αυτή η προσπάθεια τι θα αποφέρει πάνω στα πράγματα; Θα πάρουν πίσω την ανύπαρκτη περιουσία της Εκκλησίας; Δε θα πληρώνουν τους ιερείς; Δεν θα πηγαίνουν οι άνθρωποι στην Εκκλησία; Δε θάχουμε αργία το Πάσχα; Ή μήπως θα φύγει η επίκληση της Αγίας Τριάδος από το Σύνταγμα, πράγμα το οποίο σεβάστηκαν οι αιώνες και οι γενεές των Ελλήνων; Δηλαδή θα αποφασίσουν κάποιοι ώστε ο ορθόδοξος λαός να μη είναι αυτό που είναι δεκαετίες τώρα και μάλιστα χωρίς να τον ρωτήσουν; Αυτό δεν γίνεται και είναι τελείως αφύσικο για τον Έλληνα.

Ακόμη και οι ομοφυλόφιλοι που πέτυχαν και αναγνωρίστηκε νομικά η άκρως αντιευαγγελική στάση ζωής τους, έγραφαν προσφάτως σε πανώ, είτε το πίστευαν είτε όχι, ότι ο Χριστός «σταυρώθηκε και για μας»! Μπορεί αυτό να μη σημαίνει τίποτε, αλλά, αλήθεια πιστεύει η κυβερνητική συμμαχία ότι θα δεχτεί ο λαός μας, παρά την όποια αμαρτωλότητά του και πλημμελή εκτέλεση των θρησκευτικών του καθηκόντων, να αρνηθεί την πίστη του και τη σχέση του με την Εκκλησία; Ασφαλώς όχι και το αποδεικνύει αυτό μέσα στα χρόνια, κάθε χρόνο, στις μεγάλες γιορτές με μαζική συμμετοχή και το απέδειξε και επί μακαριστού Χριστοδούλου με τη συλλογή υπογραφών υπέρ της προαιρετικής έστω αναγραφής του θρησκεύματος.

Γιατί γίνονται όλα αυτά τότε; Άλλοι λένε από ιδεοληψία, άλλοι από εμπάθεια ενός πυρήνα φανατικών αθέων, άλλοι για αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης από την επαπειλούμενη οικτρή αποτυχία των σχεδίων οικονομικής ανάκαμψης και ανάπτυξης, άλλοι ομιλούν για σταδιακό προσεταιρισμό των ελληνοποιημένων μεταναστών, άλλοι υποψιάζονται για εξευμενισμό των μειονοτήτων και των ισχυρών λεσχών και συνδέσμων τους, άλλοι θεωρούν ότι εξαργυρώνονται επιταγές υποχρεώσεων για εξακολουθητική νομή της εξουσίας σε βάθος χρόνων κατ΄ εντολήν της διεθνούς των ασεβών προκειμένου να «χαλάσουν» τον θρησκευόμενο και φιλόπατρι λαό μας…

Όπως και νάχει το πράγμα από δημοψήφισμα πρέπει να περάσουν όλα τα μεγάλα θέματα. Κυρίως αυτά που έχουν σχέση με την ελληνορθόδοξη ταυτότητα του λαού μας. Διότι ακούμε περί δημοψηφίσματος για τη διεύρυνση των αρμοδιοτήτων του Προέδρου της Δημοκρατίας, για τον εκλογικό νόμο, για το θέμα της ενέργειας, κ. α., αλλά δεν ακούμε δημοψήφισμα για τις σχέσεις κράτους και Εκκλησίας. Αυτό ασφαλώς δεν πρέπει να περάσει στα κρυφά, με νομοθετικές ρυθμίσεις, προεδρικά διατάγματα και αδιάβαστα κατεπείγοντα.

Επικαλούμαστε προς τούτο τις δημόσιες διακηρύξεις των πρώτων μετεπαναστατικών Εθνοσυνελεύσεων, τις ομολογιακές διακηρύξεις των Αγωνιστών προγόνων μας του 1821, τα κείμενα του Αγώνα, το αίμα των Ηρώων και των Μαρτύρων, που όλοι και όλα μιλούν «υπέρ Πίστεως και Πατρίδος»…

Πως θα τολμήσουν τώρα κάποιοι προσωρινοί και περαστικοί κυβερνήτες, χωρίς μάλιστα να ρωτήσουν το λαό μας, στα 200 χρόνια από την Ελληνορθόδοξη Επανάσταση και Παλιγγενεσία αντί να κάνουν το υπεσχημένο Τάμα του Έθνους, αυτοί να διαγράψουν τη συμπόρευση 2000 χρόνων Ελληνισμού και Χριστιανισμού; Γιατί δεν διδάσκονται από τα παθήματα των άλλων που ζήλεψαν οι καϋμένοι τη δόξα του Ηρόστρατου και τελικά κάηκαν οι ίδιοι; Κρίμα!

Πάντως χρήσιμο και διδακτικό είναι όλοι να θυμηθούμε εκείνη την επεισοδιακή παμμέγιστη συγκέντρωση – αγρυπνία στον άγιο Παντελεήμονα Αχαρνών για την Εκκλησιαστική Περιουσία, όπου είχε ορισθεί ομιλητής ο Μακάριος Επίσκοπος Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης. Τότε, κατέληξε το λόγο του, ο άγιος εκείνος άνθρωπος, απευθυνόμενος προς τον τότε υπουργό Παιδείας, μακαρίτη κι αυτόν τώρα, λέγοντάς του: «Πρόσεξε, είναι τριφασικό ρεύμα η Εκκλησία, μη την αγγίζεις… Θα καείς».

Πηγή: Χριστιανική Εστία Λαμίας

 Μητροπολίτου Τρίκκης καὶ Σταγῶν Διονυσίου
Πατερικὸν Κυριακοδρόμιον
Τόμος Δεύτερος
Ἀθῆναι 1969
σελ.185-203

Ἐμπρός, φίλοι μου, ἂς ἁπλώσουμε σήμερα χωρὶς δισταγμὸ τὸ χέρι στοὺς θησαυροὺς τοῦ Εὐαγγελίου, γιὰ νὰ ἀντλήσουμε ἀπὸ ἐκεῖ κατὰ τὴν συνήθειά μας πλοῦτο, πού ἄφθονα σὲ ὅλους διαμοιράζεται καὶ οὔτε στὸ ἐλάχιστο ποτὲ δὲν ξοδεύεται. Ἐλᾶτε, τὸν πάνσοφο καὶ πάλι ἂς ἀκολουθήσουμε, τὸν ὡραῖο ὁδηγό μας, τὸν Λουκᾶ, νὰ δοῦμε τὸν Χριστὸ νὰ ἀνεβαίνει σὲ ὄρος ὑψηλὸ καὶ τὸν Πέτρο καὶ τὸν Ἰάκωβο καὶ τὸν Ἰωάννη νὰ παίρνει μάρτυρες τῆς θεϊκῆς Μεταμορφώσεως. Διότι «πῆρε μαζί Του», λέει, «αὐτοὺς πού ἀποτελοῦσαν τὴν συντροφιὰ τοῦ Πέτρου καὶ σὲ ὄρος ὑψηλὸ ἀνέβηκε» ὁ Δεσπότης. Ὄρος ὑψηλό, στὸ ὁποῖο ἡ δυάδα Μωυσῆς καὶ Ἠλίας συζητοῦσε μὲ τὸν Χριστό.

Ὄρος ὑψηλό, ἐπάνω στὸ ὁποῖο ὁ Νόμος καὶ οἱ Προφῆτες συνομιλοῦσαν μὲ τὴν Χάρη. Ὄρος ὑψηλό: σ’ αὐτὸ ὁ Μωυσῆς, πού ἔγινε σφαγέας τοῦ ἀμνοῦ γιὰ τὸ πάσχα τῶν Ἰσραηλιτῶν καὶ ἔτσι μὲ τὸ αἷμα τὰ ἀνώφλια τῶν Ἑβραίων ράντισε.

Ὄρος ὑψηλό, σ’ αὐτὸ ὁ Ἠλίας, πού κοντὰ σ’ ἐκείνους τὸ βόδι εἶχε τεμαχίσει, τὴν θυσία τὴν περιχυμένη μὲ νερὸ εἶχε ἀφανίσει μὲ φωτιά. Ὄρος ὑψηλό, ὅπου ὁ Μωυσῆς, ὁ ἄνθρωπος πού ἄνοιξε καὶ ἔκλεισε τῆς Ἐρυθρᾶς Θάλασσας τὰ πολλὰ καὶ πάντοτε ἀξεχώριστα νερά. Ὄρος ὑψηλό, γιὰ νὰ μάθουν ὅσοι ἀνῆκαν στὸν κύκλο τοῦ Πέτρου καὶ τοῦ Ἰακώβου ὅτι Αὐτὸς εἶναι τὸ πρόσωπο, ἐμπρὸς στὸ ὁποῖο κάθε γόνατο θὰ λυγίσει τῶν ἐπουρανίων καὶ ἐπιγείων καὶ καταχθονίων.

Βέβαια, ἀνέβηκε μόνο μὲ τρεῖς, δὲν τοὺς πῆρε ὅλους μαζί Του, δὲν τοὺς ἄφησε κάτω ὅλους, δὲν ἀπέκλεισε τοὺς ἄλλους ἀπὸ τὴν φανέρωση τῆς δόξας Του, δὲν τοὺς ἔκρινε ὑποδεέστερους, ἀφοῦ, καθὼς εἶναι δίκαιος, μὲ δικαιοσύνη τὰ πάντα τακτοποιεῖ. Ἔχοντας ὅλους στὸν νοῦ Του, δὲν χωρίζει ἀπὸ τὴν μεταξύ τους ἀγάπη αὐτοὺς πού ἕνωσε. Ἀλλά, ἐπειδὴ δὲν ἦταν ἄξιος νὰ δεῖ τὸ θεϊκὸ πρόσωπο καὶ τὴν φοβερὴ ἐκείνη ὀπτασία ὁ Ἰούδας, ὁ μελλοντικὸς προδότης, γιὰ τοῦτο ὁ Κύριος καὶ τοὺς ἄλλους ἀφήνει, γιὰ νὰ ἀφήσει ὕστερα κι ἐκεῖνον, πού δὲν ἀφέθηκε μόνος, τελείως ἀναπολόγητο, καὶ τοὺς τρεῖς, σύμφωνα μὲ τὸν μωσαϊκὸ Νόμο, νὰ πάρει ἐπαρκεῖς μάρτυρες τῆς Μεταμορφώσεως. Αὐτοὶ ἐσωτερικά, ψυχικά, καὶ τοὺς ὑπόλοιπους ἔφεραν μαζί τους. Διότι λέει ὁ Ἴδιος: «Φύλαξέ τους, Πάτερ δίκαιε, γιὰ νὰ εἶναι καὶ αὐτοὶ ἕνα, ὅπως καὶ ἐμεῖς ἕνα εἴμαστε». Διότι, ἂν ἔβλεπε ὁ Ἰούδας σιμὰ στὸ ὅρος τὸν Ἀνδρέα, τὸν Θωμᾶ, τὸν Φίλιππο καὶ τοὺς ὑπόλοιπους νὰ βρίσκονται μαζί Του καὶ οὔτε νὰ γογγύζουν, νὰ μὴν ἀγανακτοῦν, νὰ μὴν κακολογοῦν, ἀλλά νὰ χαίρονται καὶ κοινὴ νὰ λογαριάζουν γιὰ τοὺς ἑαυτούς τους καὶ τοὺς ἀπόντες τὴν χάρη ἀπὸ ψηλά, ἦταν ἀπὸ κάθε ἀπολογία στερημένος, ἀφοῦ ποτὲ γιὰ κανένα θαῦμα δὲν τὸν παρέβλεψε ὁ Χριστός. Ἀπεναντίας, καὶ τὸ κουτὶ τῶν συνεισφορῶν εἶχε, μόλο πού τὴν διάθεση τοῦ μύρου (ἀπὸ τὴν εὐγνώμονα Μαρία στὴν Βηθανία) χωρὶς λόγο ζήλευε, καὶ τὸν Διδάσκαλο στοὺς ἐχθροὺς τόλμησε νὰ προδώσει.

Τί λέει, λοιπόν, ὁ Εὐαγγελιστής; «Καὶ μεταμορφώθηκε ἐνώπιόν τους καὶ ἐμφανίστηκαν ὁ Μωϋσῆς καὶ ὁ Ἠλίας νὰ συζητοῦν μαζί Του». Ἀλλά ὁ Πέτρος, σὰν θερμὸς πάντα γύρω ἀπὸ ὅλα τὰ θέματα, παρότι μὲ τὰ μάτια τῆς διάνοιας εἶδε κάποια στιγμὴ αὐτοὺς πού δὲν γνώριζε νὰ συνομιλοῦν μ’ Αὐτόν, ἐλάχιστα λογαριάζοντας τὸ θαῦμα, ὑπολογίζοντας ὄχι τὸν παράδοξο χαρακτήρα τῆς θείας ἐλλάμψεως, ὀνόμαζε ὡραῖο τὸν ἔρημο τόπο. Σκηνοποιὸς ἀπὸ ψαρᾶς νὰ γίνει ἤθελε, ἀφοῦ φώναζε στὸν Σωτήρα: «Ἂς κάνουμε τρεῖς σκηνές· μία γιὰ σένα, μία γιὰ τὸν Μωυσῆ καὶ μία γιὰ τὸν Ἠλία» δίχως νὰ ξέρει τί λέει.

Ἀλλά, Πέτρο, κορυφαῖε καὶ πρῶτε στὴν χορεία τῶν Μαθητῶν, γιατί μὲ οὐτιδανὲς σκέψεις ἀπερίσκεπτα προτρέχεις καὶ μὲ συλλογισμοὺς ἀνθρώπινους μιλᾶς ὁλότελα εἰς βάρος τῶν θείων, θέλοντας νὰ στήσεις τρεῖς σκηνὲς σὲ ἐρημιά; Ὅμοια μὲ τῶν δούλων ἀξία καθορίζεις γιὰ τὸν Δεσπότη; Καὶ γιὰ τὸν Χριστὸ μία σκηνὴ καὶ γιὰ τοὺς δύο ἐξίσου βιάζεσαι νὰ φτιάξεις; Μήπως, λοιπόν, ἀπὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ὅπως Αὐτός, συνελήφθη ὁ Μωυσῆς; Μήπως παρθένος γέννησε τὸν Ἠλία, ὅπως Αὐτὸν ἡ Παναγία Παρθένος Μαρία; Μήπως ὡς ἔμβρυο μέσα ἀπὸ τὴν μήτρα τὸν ἀντιλήφθηκε ὁ Πρόδρομος; Μήπως ὁ οὐρανὸς ἔδωσε μήνυμα γιὰ τοῦ Ἠλία τὴν γέννηση, οἱ μάγοι προσκύνησαν τοῦ Μωυσῆ τὰ σπάργανα; Μήπως λοιπὸν ὁ Μωυσῆς καὶ ὁ Ἠλίας ἔκαμαν τόσα θαύματα ἤ ἀπὸ σπήλαιο ἀνθρώπινο ἔδιωξαν πονηρὰ πνεύματα; Ὁ Μωυσῆς, βέβαια, ὀργίστηκε κάποτε καί, σὰν χτύπησε τὸ πέλαγος μὲ ράβδο, τὸ διάβηκε· ὁ διδάσκαλός σου ὅμως Ἰησοῦς πάνω στὴν θάλασσα περπάτησε μαζὶ μὲ τὸν Πέτρο καὶ βατὸν ἔκαμε τὸν βυθό. ὁ Ἠλίας μετὰ ἀπὸ ἱκεσία πλήθυνε τῆς χήρας τὸ ἀλεύρι καὶ τὸν γιὸ της ἀνέστησε ἀπό τούς νεκρούς, ἐνῶ Ἐκεῖνος μαθητὴ Του μέσα ἀπό τούς ψαράδες σὲ πῆρε καὶ μὲ λίγους ἄρτους χιλιάδες ἀνθρώπους χόρτασε καὶ τὸν Ἅδη ἄφησε γυμνὸν ἀπὸ ἅρματα καὶ ἅρπαξε αὐτοὺς πού, ἀφότου φάνηκαν ἄνθρωποι στὴν γῆ, ἤσαν παραδομένοι σὲ ὕπνο.

Γι’ αὐτό, Πέτρο, μὴ λὲς «ἂς φτιάξουμε ἐδῶ τρεῖς σκηνές», μήτε «ὄμορφα εἶναι ἐδῶ νὰ εἴμαστε», μήτε λόγο πού ἀναφέρεται σὲ κάτι ἀνθρώπινο ἡ μικροπρεπές, μήτε κάτι γήινο ἤ εὐτελές. Τὰ ἄνω νὰ σκέφτεσαι, τὰ ἄνω ν’ ἀναζητεῖς, καθὼς ὁ Παῦλος μήνυσε, ὄχι τὰ ἐπίγεια. Διότι πῶς εἶναι ὄμορφο νὰ βρισκόμαστε ἐμεῖς ἐδῶ, ὅπου ὁ Ὄφις κακομεταχειρίστηκε καὶ ἔβλαψε τὸν πρωτόπλαστο καὶ ἔτσι τὸν παράδεισο ἔκλεισε; Ὅπου τὸ ψωμὶ μὲ ἱδρῶτα τοῦ προσώπου του νὰ τρώει ἀκούσαμε; Ὅπου μάθαμε ὅτι εἰπώθηκε σ’ αὐτὸν νὰ στενάζει καὶ νὰ τρέμει γιὰ τὴν παρακοὴ τοῦ ἐπάνω στὴν γῆ; Ὅπου τὰ πάντα εἶναι σκιά; Ὅπου τὰ πάντα θὰ παρέλθουν καὶ θὰ χαθοῦν, σὲ χρόνο τόσο, ὅσο διαρκεῖ μιὰ ἁπλή κίνηση; Πῶς λοιπὸν τὸ νὰ βρισκόμαστε ἐδῶ εἶναι ὡραῖο; Ἐὰν ἐδῶ ὁ Χριστὸς ἤθελε νὰ μᾶς παρατήσει, γιατί πῆρε αἷμα καὶ σάρκα; Ἐὰν ἐδῶ ὁ Χριστὸς ἤθελε νὰ μᾶς ἐγκαταλείψει, γιατί ἔσκυψε στὸν πεσόντα ἄνθρωπο μὲ συγκατάβαση; γιατί αὐτὸν πού βρισκόταν χάμω ἀνέστησε;

Ἐὰν νομίζεις ὅτι εἶναι ὡραῖο νὰ εἴμαστε ἐπάνω στὴν γῆ, ματαίως ἔλαβες τὴν προσωνυμία «κλειδοῦχος τῶν οὐρανῶν». Σὲ ποιὰ περίπτωση, λοιπόν, μπορεῖ νὰ χρησιμοποιηθοῦν τῶν οὐρανῶν τὰ κλειδιά; Ἀφοῦ τὸ ὅρος τοῦτο ποθεῖς, παράτησε στὸ ἑξῆς τοὺς οὐρανούς. Ἂν σκηνὲς νὰ σηκώσεις θέλεις, μὴ συνεχίσεις νὰ εἶσαι τῆς Ἐκκλησίας θεμέλιος. Διότι μεταμορφώθηκε ὁ Χριστὸς ὄχι χωρὶς ἰδιαίτερο λόγο, ἀλλά γιὰ νὰ φανερώσει σ’ ἐμᾶς μέσ’ ἀπ’ τὰ πράγματα τὴν μεταμόρφωση, πού μέλλει νὰ ὑποστεῖ ἡ φύση μας, καὶ τὸν δεύτερο σωτήριο ἐρχομό Του, ὁ ὁποῖος θὰ γίνει πάνω στὶς νεφέλες, μέσα στὶς φωνὲς τῶν Ἀρχαγγέλων. Διότι ὁ Ἴδιος εἶναι πού τὸ φῶς σὰν πανωφόρι περιβάλλεται, καθὼς εἶναι κριτὴς ζωντανῶν καὶ νεκρῶν. Γι’ αὐτὸ ἐμφάνισε τὸν Μωυσῆ καὶ τὸν Ἠλία, γιὰ νὰ παρουσιάσει τὰ δείγματα τῶν ἀρχαίων προσώπων.

Καὶ τί λέει ὁ μεγάλος συγγραφέας; «Ἐνῶ ἀκόμη αὐτὸς μιλοῦσε, νά, νεφέλη φωτεινὴ ἀπὸ πάνω τους κάλυψε. Καὶ ἰδού, φωνὴ ἀπὸ τὸν οὐρανὸ νὰ λέει: «Αὐτὸς εἶναι ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ὁ ὁποῖος ἔχει πλήρη τὴν εὐαρέσκειά μου. Αὐτὸν νὰ ἀκοῦτε». Ὅσο ἀκόμη, λέει ὁ Εὐαγγελιστής, ὁ Πέτρος μιλοῦσε, εἶπε ὡς ἀπάντηση στὰ λόγια του ὁ Πατήρ: «Γιατί, Πέτρο, λὲς ὅτι εἶναι ὄμορφα, ἀφοῦ δὲν ξέρεις αὐτὸ πού λές; λησμόνησες τὸν ἑαυτό σου ἤ μήπως φθονεῖς τὸ γένος; Ἀκόμη δὲν ἔχεις παιδαγωγηθεῖ; Μέχρι τώρα δὲν ἀπέκτησες τὴν ἀσφαλῆ γνώση σχετικὰ μὲ τὴν υἱότητα, ἐσύ πού λές: «Σὺ εἶσαι ὁ Χριστός, ὁ Υἱὸς τοῦ ζωντανοῦ Θεοῦ». Τόσα θαύματα εἶδες καθαρά, γιὲ τοῦ Ἰωνᾶ, καὶ ἀκόμα εἶσαι Σίμων; Τῶν οὐρανῶν κλειδοῦχο σὲ τοποθέτησε καὶ τῆς θαλασσινῆς δουλειᾶς ἀκόμα τὸ ροῦχο δὲν πέταξες ἀπὸ πάνω σου; Ὁρῖστε, γιὰ τρίτη φορὰ ἀντιστέκεσαι στοῦ Σωτήρα τὸ θέλημα, δίχως νὰ ξέρεις αὐτὸ πού λές. Σοῦ εἶπε δηλαδή: «Πρέπει νὰ ὑποστῶ τὸ πάθος» καὶ λές: «Νὰ μὴ σοῦ συμβεῖ αὐτό». Εἶπε πάλι: «Ὅλοι θὰ σκανδαλισθεῖτε», καὶ λές: «Ἂν ὅλοι σκανδαλισθοῦν, ἐγώ δὲν θὰ σκανδαλισθῶ». Ὁρίστε, καὶ τώρα νὰ σηκώσεις θέλεις σκηνὴ γιὰ τὸν Χριστό, ὁ Ὁποῖος μαζὶ μὲ μένα θεμελίωσε τὴν γῆ, ὁ Ὁποῖος μαζὶ μὲ μένα ἕνωσε ὑδάτινους ὄγκους σὲ σύνολο ὀργανικό, τὴν θάλασσα, καὶ τὸ στερέωμα κάρφωσε, στὸν αἰθέρα ἔδωσε φωτιά· καὶ μαζὶ μὲ μένα δημιούργησε ὅλα τὰ πρὶν ἀπὸ τὴν αἰσθητὴ κτίση· σκηνὴ γι’ Αὐτόν, πού γεννήθηκε ἀπὸ μένα, σκηνὴ γι’ Αὐτὸν πού ὑπάρχει μέσα σὲ μένα καὶ μαζί σας, σκηνὴ γιὰ τὸν χωρὶς πατέρα Ἀδάμ, σκηνὴ γιὰ τὸν χωρὶς μητέρα Θεό, σκηνὴ γι’ Αὐτὸν πού ἔκαμε δική του σκηνὴ διαλεγμένη, κοιλία παρθενική. Λοιπόν, ἐπειδὴ ἐσύ τρεῖς σκηνὲς θέλεις νὰ φτιάξεις, ἔχοντας ἄγνοια γι’ αὐτὸ πού λές, ἐγώ νεφέλη φωτεινὴ χρησιμοποίησα γιὰ σκηνή. Ἔτσι, ἔκρυψα τοὺς παρόντες καὶ λέω δυνατά: «Αὐτὸς εἶναι ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός, στὸν ὁποῖο εὐδόκησα». Ὄχι ὁ Μωϋσῆς καὶ ὁ Ἠλίας, ἀλλά Αὐτός· ὄχι ἐκεῖνος, ὄχι ὁ ἄλλος, ἀλλ’ Αὐτός, ἕνας και ἄν εἶναι ὁ Ἴδιος, ὁ ἐκλεκτός μου, Αὐτὸν νὰ ἀκοῦτε.

Τὸν Μωϋσῆ ἀνέδειξα δίκαιο, ἀλλά σ’ Αὐτὸν βρῆκα καθετὶ ἀρεστό. Τὸν Ἠλία τὸν πῆρα ἀπὸ τὴν γῆ, ἀλλ’ Αὐτὸν τὸν ἔστειλα ἀπὸ Παρθένο στὸν ἴδιο τὸν οὐρανό». Διότι κανείς, λέει ὁ Χριστός, δὲν ἀνέβηκε στὸν οὐρανό, παρεκτὸς ἀπ’ ἐκεῖνον πού ἀπ’ τὸν οὐρανὸ κατέβηκε. Ἀπὸ ἐκεῖ λοιπὸν πραγματοποίησε τὴν κάθοδό Του στὴν γῆ, ἐκεῖ ἀπὸ τὸν ἑαυτὸ Του «ἐξῆλθε», ἔχοντας πάρει μορφὴ δούλου. Ἐὰν παρέμεινε αὐτὸ πού ἦταν καὶ δὲν ἔγινε ὅ,τι ἀκριβῶς εἴμαστε, ἂν δὲν ὑπέμεινε σταυρὸ γιὰ μᾶς μὲ σχῆμα ἀνθρώπινο καὶ δὲν ἐξαγόρασε μὲ τὸ δικό Του αἷμα τὸν κόσμο, τότε δὲν πραγματώνεται ἡ θεία Οἰκονομία καὶ ἀπομένουν ὅσα τὸν παλαιὸ καιρὸ εἶπαν οἱ Προφῆτες ἀβέβαια λόγια. «Ὅμως πᾶψε, Πέτρο, καὶ μὴν ἔχεις στὴν σκέψη σου ὅσα ταιριάζει σὲ ἀνθρώπους, ἀλλ’ αὐτὰ πού ἁρμόζουν στὸν Θεό. Διότι Αὐτὸς εἶναι ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ὁ Ὁποῖος ἔχει τέλεια τὴν εὐαρέσκειά μου. Αὐτὸν νὰ ἀκοῦτε. Καθότι δύο φορὲς ἔχω ἐκφραστεῖ μὲ φωνή, πού μιλοῦσε γι’ Αὐτόν, τὴν μία πού εἶσθε παρόντες στὸ ὅρος αὐτό, τὴν ἄλλη παρόντος τοῦ Ἰωάννη στὸν Ἰορδάνη ποταμό».

Αὐτὴ τὴν φωνὴ θὰ παρουσιάσει ἀληθινὴ ὁ παλαιὸς Προφήτης, πού κήρυξε μεγαλόφωνα: «Τὸ Θαβὼρ καὶ τὸ Ἐρμονιήλ στὸ ὄνομά Σου θὰ ἀγαλλιάσουν». Ποιὸ ὄνομα; «Αὐτὸς εἶναι ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός». Διότι τοῦ χάρισε ὄνομα τρανότερο ἀπὸ κάθε ὄνομα. Ἀλλά τὸ δίχως ἄλλο θὰ πεῖς, ἀγαπητέ μου: «Τί σημαίνει, Τὸ Θαβὼρ καὶ τὸ Ἐρμονιήλ στὸ ὄνομά Σου θὰ νιώσουν ἀγαλλίαση»; Μάθε λοιπὸν καὶ ἀποτύπωσέ το στὴν σκέψη σου: Τὸ Θαβώρ, αὐτὸ εἶναι τὸ ὅρος, ὅπου θέλησε καὶ μεταμορφώθηκε ὁ Χριστὸς καὶ δόθηκε γι’ Αὐτὸν μαρτυρία ἀπὸ τὸν Πατέρα πώς εἶναι Υἱός Του, καθὼς πρὶν ἀπὸ λίγο ἀκούσατε. Τὸ Ἐρμονιήλ πάλι εἶναι ὅρος μικρό, ἀπὸ τὴν γῆ τοῦ Ἰορδάνη, ἀπ’ ὅπου ἔγινε ἡ ἀνάληψη τοῦ Ἠλία καὶ κοντὰ στὸ ὁποῖο, μὲς στὸ τρεχούμενο νερὸ τοῦ Ἰορδάνη, ἐπεθύμησε καὶ βαπτίστηκε ὁ Χριστός, καὶ τότε δόθηκε γι’ Αὐτὸν μαρτυρία ἀπὸ τὸν Πατέρα πώς εἶναι Υἱός Του. Σ’ αὐτὰ τὰ δύο ὄρη ὁ ἄχραντος Πατὴρ ἐπιβεβαιώνοντας τὴν υἱότητα, καὶ τότε καὶ τώρα γιὰ δεύτερη φορὰ λέει μὲ φωνὴ δυνατή: «Αὐτὸς εἶναι ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός, στὸν Ὁποῖο εὐδόκησα, Αὐτὸν νὰ ἀκοῦτε. Διότι αὐτὸς πού Τὸν ἀκούει καὶ ἐμένα ἀκούει. Καὶ αὐτὸς πού θὰ ντραπεῖ γι’ Αὐτὸν καὶ γιὰ τὰ λόγια Του, καὶ ἐγώ θὰ ντραπῶ γι’ αὐτόν, ὅταν φανερωθῶ μὲς στὴν δόξα μου καθὼς καὶ οἱ ἅγιοι Ἄγγελοι. Αὐτὸν νὰ ἀκοῦτε, χωρὶς προσποίηση, χωρὶς κακία, χωρὶς περιέργεια, μὲ πίστη ἀναζητώντας Τον, ἀλλά ὄχι θέλοντας μὲ γλωσσικὲς ἀπόπειρες νὰ ὁρίσετε τὰ μεγέθη Του, μὲ τὴν πίστη προχωρώντας στὸν χῶρο τοῦ ὑπέρλογου, ἀλλ’ ὄχι μὲ τὰ λόγια ἐπιχειρώντας νὰ βρεῖτε τὰ μέτρα τοῦ Λόγου». Διότι τώρα ὁ Παῦλος, ὁ δεινὸς ὁμιλητής, βάζοντας χαλινάρι στὸν περίεργο ἄνθρωπο καὶ τὰ πάντα διδάσκοντας χωρὶς δισταγμούς, κηρύττει μεγαλοφώνως: «Βάθος πλούτου καὶ σοφίας καὶ γνώσεως Θεοῦ! Πόσο ἀνεξερεύνητες εἶναι οἱ κρίσεις καὶ ἀποφάσεις Του καὶ πόσο ἀνεξιχνίαστοι οἱ δρόμοι, μέσα ἀπό τούς ὁποίους ἐνεργεῖ!»

Σὲ Αὐτὸν ἀνήκει ἡ δόξα στοὺς ἀτελείωτους αἰῶνες. Ἀμήν.

Πηγή: Η άλλη όψη

Στόχοι "αντιεξουσιαστών" έγιναν τα ξημερώματα της 5ης Αυγούστου 2016 η εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής στην οδό Ακαδημίας και ο ναός του Αγίου Βασιλείου στα Εξάρχεια

Μπαράζ επιθέσεων σε εκκλησίες της Αθήνας φοβάται η αστυνομία μετά τους βανδαλισμούς σε δύο ναούς στο κέντρο της πόλης, τα ξημερώματα σήμερα.

Μετά την έφοδο στη Μητρόπολη της Θεσσαλονίκης, την επίθεση με γκαζάκια σε εκκλησία στην Κρήτη και την αναγραφή συνθημάτων στο εκκλησάκι στο Αλσος της Ν. Φιλαδέλφειας, τα ξημερώματα αντιεξουσιαστές εκτοξευσαν μπουκάλια με χρώμα κατά του ιερού ναού του Αγίου Βασιλείου στα Εξάρχεια. Οι ζημιές αποκαταστάθηκαν από τους υπεύθυνους του ναού, το πρωί.

Λίγη ώρα μετά την πρώτη επίθεση, αντιεξουσιαστές έσπασαν τα τζάμια στην είσοδο του Ιερού Ναού Ζωοδόχου Πηγής στην οδό Ακαδημίας και πέταξαν μπογιές στους τοίχους. Και σ΄αυτή την περίπτωση τα τζάμια αντικαταστάθηκαν μέσα σε λίγες ώρες και βάφτηκαν άμεσα οι τοίχοι.  

Για καμία από τις δύο επιθέσεις δεν έγιναν προσαγωγές. Η Αστυνομία φοβάται νέες επιθέσεις σε εκκλησίες, ιδιαίτερα μετά την κόντρα που έχει ξεσπάσει ανάμεσα στον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Άνθιμο με τον αντιεξουσιαστικό χώρο. Σημειώνεται ότι η Μητρόπολη Θεσσαλονίκης είχε γίνει ξανά στόχος αντιεξουσιαστών τον Φεβρουάριο του 2016.

Ανακοίνωση ΝΔ

Από το Γραφείο Τύπου της Νέας Δημοκρατίας, εκδόθηκε η ακόλουθη ανακοίνωση, με αφορμή τις επιθέσεις:

«Τα χάδια του ΣΥΡΙΖΑ στους αντιεξουσιαστές έχουν σαν μόνο αποτέλεσμα τη διαρκή αποθράσυνσή τους.

Μετά την εισβολή τους στη Μητρόπολη Θεσσαλονίκης, οι Έλληνες πολίτες βρισκόμαστε μπροστά σε μπαράζ επιθέσεων και βανδαλισμών σε Ιερούς Ναούς στην Κρήτη, στη Νέα Φιλαδέλφεια και τώρα στο κέντρο της Αθήνας.  

Ο κ. Τσίπρας οφείλει, επιτέλους, να πάρει ξεκάθαρη θέση. 

Και ο κατ’ ευφημισμόν υπουργός Προστασίας του Πολίτη να αναλάβει τις ευθύνες του, πριν έρθουν ακόμη χειρότερα».

Πηγή: Πρώτο Θέμα

Σχετικά άρθρα:

1. Δὲν ἀνεχόμαστε τὸν ΑΝΤΙ-ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΤΟΥΣ !

2. Διαρκής Ιερά Σύνοδος: Για την εισβολή και πράξεις βίας εντός του Ιερού Ναού Αγίου Γρηγορίου Παλαμά της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης [1 Αυγούστου 2016]

3. Αθώοι και οι 26 για την εισβολή στον Ιερό Ναό του Γρηγορίου Παλαμά Θεσσαλονίκης

4. Έφοδος ομάδας περίπου 30 ατόμων στον Ιερό Ναό του Γρηγορίου Παλαμά Θεσσαλονίκης

Σεβαστοί πατέρες, ευλογείτε.

Απευθυνόμαστε σε εσάς, τους πνευματικούς προεστώτες της Ιεράς Κοινότητος του Αγίου Όρους, μετά βαθυτάτου ανησυχίας και αγανακτήσεως, εξ’ αφορμής των καταστροφικών αποφάσεων, της λεγομένης Αγίας και Μεγάλης συνόδου της Κρήτης.

Κι ενώ γνωρίζουμε, πως μια Σύνοδος συγκαλείται, για να καταδικάσει αιρέσεις,, εδώ συνέβει το πρωτόγνωρο κι ανήκουστο γεγονός, της νομιμοποίησης της παναιρέσεως του αντίχριστου και επάρατου Οικουμενισμού. Αναγνωρίστηκε λοιπόν « η θεωρία των κλάδων » και έτσι αποδόθηκε εκκλησιαστικότητα στις αιρέσεις.

Άρα, καταπατήθηκε και ισοπεδώθηκε το Σύμβολο της Πίστεως μας, που διακηρύσσει την ύπαρξη της ΜΙΑΣ και ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ Εκκλησίας.

Άρα, σεβαστοί πατέρες, μετακινήθηκαν τα όρια, « α, οι πατέρες έθεντο ». Τι πιο ληστρικό, τι πιο βλάσφημο, τι πιο λυπηρό;

Το όλο σκηνικό αυτής της λεγομένης Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, σας θύμιζε τίποτα από ευαγγελική ταπείνωση των επισκόπων; Σας θύμιζε μήπως σεμνή συμπεριφορά αρχιερέων; Εκεί είχαμε ένα κοσμικό, κοσμικότατο γεγονός, με έντονο παρασκήνιο, πιέσεις, υβριστικές αντιμετωπίσεις μεταξύ επισκόπων και Προκαθημένων! Συμμετοχή ακόμα - ακόμα υπερατλαντικών και ευρωπαϊκών πρακτόρων σε μία Ορθόδοξη Σύνοδο επισκόπων. Προφανώς όλα υποκινούμενα;

Τι σχέση μπορεί να έχει αυτό το κοσμικό πνεύμα, αυτή η κοσμική στάση με μια, κατά τα άλλα,, Ορθόδοξη Σύνοδο; Ουδεμία! Το διαβεβαιώνει προφητικά και περίτρανα ο μακαριστός πατήρ Αθανάσιος Μυτιληναίος, σε μια ομιλία του το 1991, αναφερόμενος στην Αποστολική Σύνοδο των Ιεροσολύμων. Έλεγε λοιπόν τα εξής συγκλονιστικά : « Σκοτεινές δυνάμεις προωθούν την Σύνοδο. Μια τέτοια Σύνοδο δεν την κινεί το Πνεύμα το Άγιο, αλλά την κινούν σκοτεινές δυνάμεις, με επικεφαλής την Μασονία. Προσέξτε. Οι σκοτεινές δυνάμεις έχουν ήδη χαλκεύσει και έχουν ήδη πείσει αυτούς τους ανθρώπους (υψηλόβαθμους ρασοφόρους), και έτσι κατέχονται από οικουμενιστικές θέσεις. Βεβαίως! Βεβαίως! Πλην εξαιρέσεων - το υπογραμμίζω αυτό - είναι Οικουμενιστές! Δυστυχώς. Γι’αυτό, εάν γίνει αυτή η Σύνοδος, θα χαρακτηριστεί Ψευδοσύνοδος. Δεν θα γίνει αποδεκτή ».

Τι λοιπόν σεβαστοί πατέρες της Ιεράς Κοινότητας, θα καθίσετε με σταυρωμένα χέρια;

Το Άγιον ¨Όρος αποκαλείται κάστρο, φρούριο και προπύργιο της Ορθοδοξίας και ως εκ τούτου, όταν οι Σύνοδοι επισκόπων δεν ορθοτομούν την Αλήθεια του  Ευαγγελίου και κατ’ επέκταση, δεν ακολουθούν την Πατερική διδασκαλία, ο Αγιορείτικος Μοναχισμός αναλαμβάνει την υπεράσπιση της Πίστεως, φρουρεί και επαγρυπνεί υπέρ της Ορθοδοξίας, όπως έπραττε διαχρονικά.

Ο μακαριστός γέρων Γεώργιος Γρηγοριάτης - σάρκα εκ της σαρκός σας - έλεγε :

« Οι μοναχοί για την αγάπη του Χριστού εγκατέλειψαν τον κόσμο, για να εφαρμόσουν πιο τέλεια το Ευαγγέλιο χωρίς συμβιβασμούς και τοιουτοτρόπως δεν είναι δυνατόν να ανεχθούν τις αιρέσεις, οι οποίες προσβάλουν το πανάγιο πρόσωπο του Κυρίου, την διδασκαλία Του και την Εκκλησία Του. Δεν είναι δυνατόν, οι μοναχοί να αδιαφορούν, όταν η Πίστις είναι το κινδυνευόμενον ». Μάλιστα, οι παλαιοί Αγιορείτες γέροντες του έλεγαν : « Εάν δεν διαμαρτυρώμεθα δια τας γενομένας παραβάσεις εις θέματα πίστεως, διατί φυλάμε αυτά τα βράχια »;

Εμείς, ως ζωντανά και συνειδητά μέλη της ΜΙΑΣ και ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ εκκλησίας του Χριστού, βρισκόμαστε σε κρίση συνειδήσεως και σας παρακαλούμε, αλλά και απαιτούμε να πράξετε το αυτονόητο και να σώσετε την ψυχή σας.

Κατατροπώστε τους κακοδόξους και χαροποιήστε τους Ορθοδόξους.

Καταδικάστε και αποκηρύξτε την προκλητική και δαπανηρή Ψευδοσύνοδο της Κρήτης, και διακόψτε το μνημόσυνο του αρχιοικουμενιστή και πρωτεργάτη αυτής της Ψευτοσυνόδου κ. Βαρθολομαίο.

Σε διαφορετική περίπτωση, θα βεβηλώσετε και θα αμαυρώσετε την ένδοξη παράδοση του Αγιορειτικού Μοναχισμού, όσον αφορά τους αγώνες του υπέρ της Ορθοδοξίας και θα καταγραφούν τα ονόματα σας με τα μελανότερα χρώματα στην ιστορία του Αγιορειτικού Μοναχισμού. Θα εκτεθείτε ανεπανόρθωτα στην Υπεραγία Θεοτόκο – που αποκαλεί εχθρούς της, τους Λατίνους – και θα είστε καταδικαστέοι από όλους τους φιλοαγιορείτες προσκυνητές:

Εάν θέλετε να μην μολυνθεί η Αγία Πίστη με αιρέσεις και να είστε « επόμενοι τοις αγίοις Πατράσι », τότε οφείλετε να ακολουθήσετε τη γνωστή διακήρυξη του Συνοδικού της Ορθοδοξίας : « Οι Προφήται ως είδον, οι Απόστολοι ως εδίδαξαν, η Εκκλησία ως παρέλαβεν οι Διδάσκαλοι ως εδογμάτισαν,, η Οικουμένη ως συμπεφρόνηκεν…ο Χριστός ως εβράβευσεν, ούτω φρονούμεν, ούτω λαλούμεν, ούτω κηρύσσομεν… Αύτη η πίστις των Αποστόλων, αύτη η πίστις των Πατέρων, αύτη η πίστις των Ορθοδόξων, αύτη η πίστης την οικουμένην εστήριξε ».

Μετά βαθυτάτου σεβασμού

« ΦΩΝΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΛΑΙΚΩΝ »

Πηγή: Ακτίνες

Με την «σφραγίδα» (και με αυξημένη πλειοψηφία) της "ελληνικής" βουλής, την 4η Αυγούστου 2016, τα 5 πρώτα τζαμιά στην Ελλάδα μετά το 1830! Ο Ελληνικός λαός δεν πρέπει να ξεχάσει αυτές τις μαύρες "ιστορικές" στιγμές που περνάει ο τόπος μας και να ανταμείψει ανάλογα τους εχθρούς της Πατρίδας και των Ελληνορθόδοξων παραδόσεων μας. 

Κατά ψήφισαν οι ΑΝΕΛ και η Χρυσή Αυγή - Υπέρ της ανέγερσής του ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, Δημοκρατική Συμπαράταξη, ΚΚΕ, Ποτάμι και Ένωση Κεντρώων.

Με αυξημένη πλειοψηφία, αλλά χωρίς τη στήριξη των ΑΝΕΛ εγκρίθηκε η διάταξη για την ανέγερση του Ισλαμικού Τεμένους στον Ελαιώνα από την Ολομέλεια της Βουλής.

Συνολικά, υπέρ ψήφισαν 206 βουλευτές των ΚΟ ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, Δημ. Συμπαράταξης, ΚΚΕ, Ποταμιού και Ενωση Κεντρώων ενώ καταψήφισαν οι ΚΟ των ΑΝΕΛ και της Χρυσής Αυγής.

Στα δύσκολα χρόνια των μνημονίων  δοκιμάζεται τόσο η  ανοχή όσο και η αντοχή των  Ελλήνων. Την ανοχή από την  αντοχή  διαφοροποιεί ένα γράμμα, τις ενώνουν όμως περισσότερα: κοινό το δεύτερο συνθετικό τους  - παράγωγο του ανέχομαι η πρώτη,  του αντέχω η δεύτερη -, κινούνται  και οι δύο  σε  όρια,   συμπορεύονται συχνά με την υπομονή και μπορεί κάποιος να τις συναντήσει στην οικογένεια, στο σχολείο, στην κοινωνία, στη φύση αλλά και στις ανθρώπινες κατασκευές.  

Ανοχή δείχνει η μητέρα στη δυστροπία του παιδιού, όταν είναι άρρωστο, και καλώς πράττει· ανοχή  στο ξέσπασμα των εφήβων δείχνουν η οικογένεια και ο πραγματικός παιδαγωγός, για να συζητήσουν νηφάλια μαζί τους  την κατάλληλη στιγμή· ψήφο ανοχής  δίνει η αντιπολίτευση στην κυβέρνηση για να αποφευχθεί κυβερνητική κρίση. Ανοχή στα διαφορετικά θρησκευτικά και πολιτικά πιστεύω διακρίνει κανείς σε μια δημοκρατία, όπου η διαφορά αυτή  δεν στέκεται εμπόδιο σε κοινωνικές σχέσεις και σε φιλίες ακόμη των πολιτών. Η πρώτη ανοχή πηγάζει από την αγάπη και την κατανόηση, η δεύτερη προέρχεται από την παιδαγωγική κατανόηση, τη λελογισμένη επιείκεια και διαλλακτικότητα,  η τρίτη  προκύπτει από συναίσθηση  ευθύνης για τη χώρα ή και από πολιτική σκοπιμότητα,  ενώ η τέταρτη είναι συνώνυμη του σεβασμού.  Αυτή η ανοχή  δημιουργεί ατμόσφαιρα κατάλληλη για τη σωστή αγωγή,  την πολιτική σταθερότητα και την κοινωνική συνοχή. «Χωρίς ανοχή ο κόσμος μετατρέπεται σε κόλαση»  γράφει ο Ελβετός θεατρικός συγγραφέας Durrenmatt.  Σε κάποιες περιπτώσεις βέβαια η αντιπολίτευση κάνει λόγο για μηδενική ανοχή σε λάθη της κυβέρνησης.

Υπάρχει όμως και η ανοχή η συνώνυμη του συμβιβασμού και  της  αδιαφορίας. Τέτοια  ανοχή, επί παραδείγματι, παρατηρήθηκε   προ ετών στο σχίσιμο των βιβλίων μετά τις εξετάσεις,  στην καταστροφή των θρανίων στα σχολεία, στο μουντζούρωμα των τοίχων, αλλά  και στις  κατ’ επανάληψη καταστροφές  στο Πολυτεχνείο·  ανοχή παρατηρείται προς τους «γνωστούς αγνώστους» κουκουλοφόρους, τους  παρόντες σε κάθε διαδήλωση, που καταστρέφουν ό, τι βρεθεί μπροστά τους∙ ανοχή και στην αχρήστευση των οδικών  πινακίδων, που μπορεί να αποβεί μοιραία για κάποιους οδηγούς τη νύχτα· ανοχή  και σε αυτούς που αδίστακτοι καταστρέφουν τα αγάλματα, του πολιτισμού μας τα σημάδια και της πόλεως τον διάκοσμο·  ανοχή στη σχολική βία: ο Βαγγέλης Γιακουμάκης και ο δεκατετράχρονος μαθητής από τη Γέφυρα Θεσσαλονίκης ελέγχουν  συνειδήσεις· ανοχή και σε αυτούς που για εβδομήντα μέρες είχαν καταλάβει τη σιδηροδρομική γραμμή, σταμάτησαν τις συναλλαγές και ζημίωναν καθημερινά το κράτος που τους φιλοξενούσε και ένα λαό που σε δύσκολες μέρες μοιράσθηκε μαζί τους το υστέρημά του·  ανοχή και  σε αυτούς που  κατασκήνωσαν στο Α.Π.Θ. – πολλοί από ξένες χώρες! – οι οποίοι, έχοντας αυτό ορμητήριο,  προχωρούσαν προκλητικά σε καταστροφές.

Αυτή η ανοχή είναι ένοχη,  διότι το θράσος με την ανοχή αποθρασύνεται, το κράτος αποδεικνύεται αδύναμο, αν όχι ανύπαρκτο, για  να προστατεύσει τους πολίτες,  και ο φόβος και η ανασφάλεια εδραιώνονται.  «Η ανοχή γίνεται έγκλημα όταν εφαρμόζεται στο κακό», γράφει ο νομπελίστας  Thomas Mann.

Η ανοχή,  όταν βρει τον οίκο της, η  τιμή της γυναίκας ως ανθρώπου χάνεται και γνωρίζει  τη χειρίστη εκμετάλλευση. Σημειωτέον,  η γνωστή αντίστοιχη  ιταλική και γαλλική λέξη χρησιμοποιείται  μεταφορικά για να δηλωθεί η αταξία, η  ανοργανωσιά, η αναταραχή.

Η ανοχή  στον χώρο της τεχνολογίας σχετίζεται με άλλου είδους τιμή· συγκεκριμένα δηλώνει  «την επιτρεπτή απόκλιση τιμής ενός μεγέθους  από την προβλεπόμενη»  (Χρηστικό Λεξικό της Νέας Ελληνικής  Α.Α.).  Γίνεται λόγος για εδαφική και για κατασκευαστική ανοχή. Υπάρχει και η ανοχή στον χώρο της ιατρικής, δηλαδή η   «ικανότητα του οργανισμού να υφίσταται, χωρίς συμπτώματα ή αντίδραση τη δράση φαρμάκου, φυσικής ή χημικής ουσίας» ( Χρηστικό Λεξικό τη; Νέας Ελληνικής  Α.Α.)

Όποιος  δείχνει ανοχή, διαθέτει   ανεκτικότητα,  χαρακτηρίζεται ανεκτικός, αλλά ό, τι μπορούμε να ανεχθούμε  λέγεται ανεκτό. Ανεκτή μπορεί να είναι η ζέστη, το κρύο, αλλά και η συμπεριφορά. Παθητική λοιπόν  η σημασία του ανεκτός και ενεργητική του ανεκτικός..

Κάποτε η ανοχή φτάνει στα όριά της,  και  ακούγεται το «φτάνει πια∙ δεν το ανέχομαι άλλο» ή το  «φτάνει πια! δεν αντέχω άλλο». Εδώ  συναντιούνται η ανοχή και η αντοχή.  Η ανοχή και η αντοχή έχουν όρια  που ενίοτε εξαντλούνται,  γιατί εξαντλείται η υπομονή που απαιτείται και στις δυο περιπτώσεις.

Ως αντοχή ορίζεται «η δύναμη που έχει ένας ζωντανός οργανισμός να αντιμετωπίζει αντίξοες συνθήκες, χωρίς να καταπονείται ή να φθείρεται» (Τριανταφυλλίδη, Ηλεκτρονικό Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής). Ο άνθρωπος διαθέτει σωματική αλλά και ψυχική αντοχή, σε διαφορετικό βαθμό βέβαια ο καθένας και σε διαφορετικό τομέα.  Άλλος έχει αντοχή στο κρύο, άλλος στη ζέστη, άλλος στον πόνο κι άλλος στον κόπο,  στις στερήσεις. Δρόμος αντοχής είναι και ο Μαραθώνιος και οι δρομείς ασφαλώς χρειάζονται παπούτσια μεγάλης αντοχής. Γνωστά και τα τεστ αντοχής από το χώρο της ιατρικής.

Οι Έλληνες το 40 έδειξαν στο Αλβανικό Μέτωπο και την Εθνική Αντίσταση σωματική και ψυχική αντοχή αξιοθαύμαστη και έγραψαν σελίδες δόξας στην  ιστορία  του ανθρώπου για την ελευθερία του.   Δοκιμάζεται όμως σήμερα  σκληρά η σωματική και  ψυχική αντοχή των Ελλήνων, καθώς η οικονομική αντοχή τους έφθασε στα όριά της.  Αυτό  οι πολιτικοί δείχνουν πως δεν το αντιλαμβάνονται. Ακούσθηκε μάλιστα από ραδιοφωνικό σταθμό  βουλευτής  να λέει για  την υποθήκευση του δημόσιου πλούτου το αμίμητο: «Δεν μας τρομάζουν τα 99 χρόνια διάρκειας του Ταμείου Αποκρατικοποιήσεων.  Εδώ η Ελλάδα ήταν υπό τουρκική σκλαβιά για 400 χρόνια και άντεξε. Είμαστε ανθεκτικός λαός». Όντως είμαστε ανθεκτικός λαός, όταν υπερασπιζόμαστε   «τα ιερά και τα όσια της φυλής μας» και  την ανεξαρτησία μας, την οποία  η αβάσταχτη ελαφρότητα των πολιτικών και των πολιτικών τους μετά από «σκληρές διαπραγματεύσεις»  εκχώρησε  στους δανειστές. Πάντως,  «όσο πιο μικρός είναι ένας λαός, τόσο μεγαλύτερες αντοχές χρειάζεται, για να μην αφομοιωθεί πολιτιστικά»  ( Μπαμπινιώτη,   Λεξικό Ν.Ε. Γλώσσας). 

Όποιος λοιπόν διαθέτει αντοχή λέγεται ανθεκτικός. Ανθεκτικοί μπορούν να είναι οι άνθρωποι, τα υλικά,  τα ζώα, οι κατασκευές και τα φυτά.  Υπάρχουν φυτά ανθεκτικά που ευδοκιμούν σε άνυδρα μέρη και, όταν ανθίζουν,  ευωδιάζουν  μεθυστικά. Εξαιρετικά ανθεκτικά αποδείχθηκαν και τα άλλα «φυτά», οι άριστοι στο ήθος και την επίδοση μαθητές,   που παρά την απαξίωσή τους εκ μέρους των αδιάφορων και αμελών μαθητών και κάποιων «προοδευτικών» διδασκόντων, άντεξαν,  ευδοκίμησαν  και πρόκοψαν και στο εξωτερικό.  Ανθεκτική στη δίψα  είναι η καμήλα. Ανθεκτικά αποδείχθηκαν τα τοξωτά μας γεφύρια. Ανθεκτικά χαρακτηρίζονται και κάποια υλικά κατασκευών.  Με το όνομα μάλιστα αντοχή υλικών υπάρχει «κλάδος της εφαρμοσμένης μηχανικής που εξετάζει τη συμπεριφορά των διάφορων υλικών, που χρησιμοποιούνται στις κατασκευές…» (Τριανταφυλλίδη, Ηλεκτρονικό Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής). 

Με την αντοχή σχετίζεται και η απαντοχή, η ελπίδα για επιθυμητή εξέλιξη,  η οποία παράγεται από το μεσαιωνικό απαντέχω, που προήλθε από το αρχαίο υπαντέχω  (υπό+αντέχω), το οποίο σήμαινε καρτερώ, περιμένω. 

Συμπερασματικά, η λελογισμένη ανοχή, είναι από τα χαρακτηριστικά της δημοκρατικής συμπεριφοράς αναγκαία στην κοινωνία.  H αντοχή πάλι, σωματική και ψυχική, είναι δώρα στον άνθρωπο για να αντεπεξέλθει στα δύσκολα.  Όμως και η ανοχή και η αντοχή έχουν όρια που, όταν  γίνεται υπέρβασή τους,  ακολουθούν συνέπειες.

Πηγή: Ακτίνες

Μετά τη σφαγή του 86χρονου ιερέα Ζακ Αμέλ στην εκκλησία της Ρουέν στην Νορμανδία από δύο 19χρονους τζιχαντιστές, το περιοδικό του Ισλαμικού Κράτους κυκλοφορεί με τίτλο «Σπάστε το σταυρό».

Κηρύττουν το μίσος, απειλούν με νέες επιθέσεις, θέτουν στο στόχαστρό τους τον Πάπα Φραγκίσκο, αλλά και την Ελληνορθόδοξη Εκκλησία, «βλέπουν» στο πρόσωπο του Δαρβίνου, του Μαρξ, του Νίτσε και του Φρόιντ τους υπεύθυνους για τη «δυτική παρακμή»…

Στο 15ο τεύχος το έντυπο των τζιχαντιστών καλεί όλους τους συμπαθούντες του Ισλαμικού Κράτους στη Δύση να εξαπολύσουν επιθέσεις κατά χριστιανικών εκκλησιών, ενώ προαναγγέλλει νέα «χτυπήματα» κατά Δυτικών μέχρι την έκδοση του επόμενου τεύχους.

Το περιοδικό καλεί, μάλιστα, τους «κρυμμένους στρατιώτες» στη Δύση να επιτεθούν «χωρίς καθυστέρηση», ενώ αναφέρεται στα πρόσφατα φονικά επεισόδια στο Ορλάντο, τη Νίκαια, το Μόναχο και το Μπαγκλαντές.

Το Ισλαμικό Κράτος εκτιμά πως οι θεωρίες του Δαρβίνου, του Καρλ Μαρξ, του Εμίλ Ντιρκέμ, του Μαξ Βέμπερ, Σίγκμουντ Φρόυντ οδήγησαν τις γενιές να πιστέψουν ότι η θρησκεία είναι αποτέλεσμα απλοϊκών ανθρώπων και ότι η σεξουαλική επαφή αποτελεί την κύρια αιτία πίσω τις αποφάσεις και τις ενέργειες των ανθρώπων, με αποτέλεσμα να επέλθει η καταστροφή της θρησκείας, της ηθικής και της κοινωνίας.

Στις 82 σελίδες του παρατίθενται, λοιπόν, οι λόγοι για τους οποίους οι τζιχαντιστές μισούν τους αλλόθρησκους και δη τους Δυτικούς, εξηγώντας βέβαια ότι «πρώτα και κύρια σας μισούμε γιατί είστε άπιστοι, διότι απορρίπτετε την μοναδικότητα του Αλλάχ […] γιατί κατασκευάζετε ψεύδη εναντίον του και κατά της προφητείας του».

Την ίδια στιγμή, επισημαίνει πως οι «προσκυνητές του σταυρού και οι παγανιστές της Δύσης θα πρέπει να εξετάσουν τους λόγους πίσω από την εχθρότητα των μουσουλμάνων κατά των Δυτικών και να μετανοήσουν εγκαταλείποντας τον χριστιανισμό, αποδεχόμενοι το Ισλάμ».

Για να ενισχύσουν τα επιχειρήματά τους, δε, αναπαράγουν δηλώσεις Αμερικανών, Καναδών, Φιλανδών, Τζαμαϊκανών ακόμα και κατοίκων του Τρινιντάντ που ισχυρίζονται ότι ασπάστηκαν τον ισλαμισμό.

Ανάμεσα στους στόχους των τζιχαντιστών συγκαταλέγεται ο Πάπας Φραγκίσκος, τον οποίο κατηγορούν ότι κρύβεται πίσω από το «παραπλανητικό πέπλο της καλής θέλησης» προς τους μουσουλμάνους.

Την ίδια στιγμή, τον καταδικάζουν επειδή πραγματοποίησε δηλώσεις μετά το μακελειό στο γκέι κλαμπ στο Ορλάντο τον περασμένο Ιούνιο.

Πέραν του προκαθήμενου της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, όμως, στο στόχαστρο τους θέτουν τους Κόπτες, αλλά και την Ελληνορθόδοξη Εκκλησία, ενώ μία από τις φωτογραφίες που δημοσιεύονται στο έντυπο απεικονίζει τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Θεόφιλο Γ΄.

Προειδοποιούνται, λοιπόν, οι εχθροί του Ισλάμ, ότι «ο πόλεμος κατά του Ισλάμ ούτε θα επιτύχει, ούτε θα σας ωφελήσει. Θα αποτύχετε γιατί μάχεστε ενάντια σε εκείνους που έχουν συμμαχήσει με τον Αλλάχ».

Το δημοσίευμα συνεχίζει, αναφέροντας: «Υποστηρίζετε ότι οι Εβραίοι και οι Χριστιανοί ακολουθούν τη σωστή θρησκεία και ότι θα εισέλθουν στο βασίλειο του παραδείσου; Δεν υπάρχει απόδειξη για αυτό». Βέβαια, οι ίδιοι σχεδόν πριν από κάθε επίθεση τονίζουν ότι ο δράστης ως μάρτυρας θα επιβραβευθεί με το να μεταβεί στον Παράδεισο όπου θα τον περιμένουν 72 παρθένες.

Οι συντάκτες του περιοδικού τονίζουν πως οι Χριστιανοί έχουν δύο επιλογές, είτε να παραμείνουν προσκολημμένοι στην «πολυτέλεια αυτής της ζωής, απορρίπτοντας την αλήθεια», είτε να λάβουν σοβαρά υπόψη τους την προειδοποίηση του Αλλάχ ότι η «ζωή δεν είναι εγγυημένη».

Εν τω μεταξύ, στο περιοδικό αναφέρονται έξι λόγοι για τους οποίους  οι τζιχαντιστές μισούν τους Δυτικούς και θέλουν να τους πολεμήσουν, εξηγώντας ότι πίσω από την απόφαση αυτή βρίσκεται η προώθηση από τη Δύση των άλλων θρησκειών εκτός από τον ισλαμισμό, αλλά και η επέμβαση των δυτικών δυνάμεων σε μουσουλμανικά εδάφη.

Παράλληλα, οι συντάκτες του περιοδικού αναφέρουν ότι το Ισλαμικό Κράτος μισεί τους Δυτικούς «για τα εγκλήματα κατά του Ισλάμ», επισημαίνοντας πως θα απαντήσουν στις «παραβιάσεις κατά της θρησκείας μας».

Εφόσον, λοιπόν, οι «άπιστοι» συνεχίζουν να «χλευάζουν τη θρησκεία μας, να προσβάλλουν τους προφήτες του Αλλάχ -συμπεριλαμβανομένων του Νώε, του Αβραάμ, του Μωυσή, του Ιησού και του Μωάμεθ- να καίνε το Κοράνι, και να διαβάλλουν ανοιχτά τους νόμους της σαρία, θα συνεχίσουμε να εκδικούμαστε, όχι με συνθήματα και πλακάτ, αλλά με σφαίρες και μαχαίρια».

Την ίδια στιγμή, δεσμεύονται να επιτεθούν σε όσους εξακολουθούν να «βομβαρδίζουν, να σκοτώνουν και να στοχεύουν άνδρες, γυναίκες και παιδιά», ενώ επισημαίνουν πως μισούν τους αλλόθρησκους «επειδή εισβάλλουν στη γη μας και αγωνίζονται για να μας διώξουν έξω από αυτή. Όσο υπάρχει έστω μία ίντσα εδάφους για να την ανακτήσουμε, η τζιχάντ θα συνεχίσει να αποτελεί προσωπική υποχρέωση κάθε μουσουλμάνου».

Μεταξύ των στόχων των τζιχαντιστών συγκαταλέγεται, όμως, και ο Πάπας Φραγκίσκος, τον οποίο κατηγορούν ότι κρύβεται πίσω από το «παραπλανητικό πέπλο της καλής θέλησης» προς τους μουσουλμάνους.

Πέραν του προκαθήμενου της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, όμως, στο στόχαστρο τους θέτουν τους Κόπτες, αλλά και την Ελληνορθόδοξη Εκκλησία, ενώ μία από τις φωτογραφίες που δημοσιεύονται στο έντυπο απεικονίζει τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Θεόφιλο Γ΄.

Στις σελίδες που «ντύνονται» με αίμα καθώς δημοσιεύονται εικόνες από φρικτές εκτελέσεις, αποκεφαλισμούς με λεζάντα «το σπαθί αποτελεί μέρος του νόμου του Αλλάχ» και λιθοβολισμούς επειδή το θύμα κρίθηκε ομοφυλόφιλο, οι «στρατιώτες του Χαλιφάτου» τονίζουν ότι θα συνεχίσουν να μάχονται κατά των δυνάμεων των «άπιστων» αντιγράφοντας τις «επιχειρήσεις των μουτζαχεντίν» των τελευταίων μηνών.

Ανάμεσα στα παραδείγματα που αναφέρονται συμπεριλαμβάνεται η επίθεση του 17χρονου Μουχαμάντ Ριγιάντ, ο οποίος τραυμάτισε με μαχαίρι πέντε επιβάτες περιφερειακού τρένου στο Βίρτσμπουργκ της Γερμανίας, πριν πέσει νεκρός από τα πυρά αστυνομικών.

«Λιγότερο από μία εβδομάδα αργότερα, ο αδελφός Μουχαμάντ Νταλίλ εξαπέλυσε επίθεση με στόχο μία ομάδα σταυροφόρων στην πόλη Άνσμπαχ. Πυροδότησε τον εκρηκτικό μηχανισμό, τραυματίζοντας 15 από αυτούς, τέσσερις από τους οποίους φέρουν σοβαρά τραύματα», γράφει το περιοδικό και καλεί τον Αλλάχ να διασφαλίσει το «ανώτατο επίπεδο του Παραδείσου σε εκείνους που ήταν πιστοί στη συμφωνία τους να πολεμήσουν κατά των εχθρών, αποτελώντας έμπνευση σε όσους βρίσκονται στη γη των σταυροφόρων, ώστε να τους χτυπήσουν στα πιο ευάλωτα σημεία τους και να ικανοποιήσουν την υπόσχεσή του Αλλάχ για νίκη».

Οι δράστες των αιματηρών επιθέσεων, μάλιστα, χαρακτηρίζονται «λέοντες του Ισλαμικού Κράτους» που καταπιάνονται με τα «θηράματά» τους στο Ιράκ, τη Συρία, το Παρίσι, τις Βρυξέλλες, το Ορλάντο, στέλνοντας ένα «ξεκάθαρο μήνυμα», αυτό του πολέμου ανάμεσα στους μουσουλμάνους και τα έθνη των άπιστων.

Πηγή:Εγκληματικότητα

TIDEON: Την ίδια στιγμή που η αντίχριστη και ανθελληνική κυβέρνηση βάζει «χαράτσι» στα οικογενειακά επιδόματα του ΟΓΑ, την ίδια στιγμή προτίθεται να σπαταλήσει 1.000.000 ευρώ για να φτιάξει τζαμί.

Σήμερα 2 Αυγούστου 2016 κατατέθηκε στη Βουλή το νομοσχέδιο του υπουργείου Περιβάλλοντος «Νέο καθεστώς στήριξης των σταθμών παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από ΑΠΕ και Συμπαραγωγή ηλεκτρισμού και θερμότητας υψηλής απόδοσης κ.α.».
Με τις προωθούμενες διατάξεις ρυθμίζονται θέματα σχετικά με τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας και τη Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας και πλήθος άλλων ζητημάτων μεταξύ των οποίων και της ανέγερσης του Ισλαμικού Τεμένους στον Ελαιώνα που σύμφωνα με την έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους θα κοστίσει στα δημόσια ταμεία 964.000 ευρώ.

Το νομοσχέδιο θα ακολουθήσει πιθανότατα την κατεπείγουσα διαδικασία ώστε να ψηφιστεί την ερχόμενη Πέμπτη.

Πηγή: Πρώτο Θέμα

Ήταν καλοκαίρι του 1965 όταν σε ένα νοσοκομείο στο Winnipeg του Καναδά, που η Janet Reimer γέννησε δίδυμα, τον Bruce και τον Brian.

Λίγους μήνες μετά τον τοκετό, και τα δύο δίδυμα παρουσίασαν δυσκολίες στην ούρηση και οι γιατροί συνέστησαν να κάνουν και τα δυο περιτομή, προκειμένου να λυθεί το πρόβλημα, μια κοινή πρακτική ακόμα στη Βόρεια Αμερική. Όμως αυτό αποδείχθηκε καταστροφικό για τον Bruce. Η ιατρική ομάδα που ανέλαβε την περιτομή χρησιμοποίησε μια αντισυμβατική για τα δεδομένα της εποχής τεχνική με ηλεκτρικό νυστέρι, που όμως προκάλεσε εκτεταμένες βλάβες στο πέος του Bruce, χωρίς να υπάρχει καμία δυνατότητα, με την τεχνογνωσία της εποχής, για χειρουργική αποκατάσταση. Κατά τους επόμενους μήνες, η οικογένεια Reimer συμβουλεύτηκε πολλές ιατρικές ειδικότητες και ειδικούς, αλλά κανένας δεν τους προσέφερε ελπίδα, Ο Bruce φαινόταν να είναι καταδικασμένος να ζήσει το υπόλοιπο της ζωής χωρίς το ανδρικό γεννητικό όργανο του.

Λίγο καιρό μετά, οι Reimers απευθύνθηκαν σε έναν ψυχολόγο, τον John Money του Πανεπιστημίου Johns Hopkins στη Βαλτιμόρη, ο οποίος ήταν πεπεισμένος ότι τα αγόρια θα μπορούσαν να εκπαιδευτούν για να γίνουν κορίτσια. Ο ψυχολόγος υποστήριζε την θεωρία ότι η εκπαίδευση και το γύρω περιβάλλον καθορίζουν την ταυτότητα του φύλου των παιδιών, παρά οι βιολογικοί παράγοντες και το DNA. Ο John Money ισχυριζόταν ότι ο κάθε άνθρωπος γεννιέται με ουδέτερο φύλο και αυτό προσδιορίζεται καθώς μεγαλώνουμε προς την ταυτότητα της γυναίκας ή του άνδρα. Ο John Money πίστευε ότι οι ρόλοι των φύλων είναι κοινωνικά και περιβαλλοντολογικά προσδιορισμένοι. Μέσα στην απελπισία τους και ελλείψει καλύτερων εναλλακτικών λύσεων, οι Reimers αποφάσισαν να ακολουθήσουν τις συστάσεις του John Money.

Ο Bruce ήταν ο τέλειος υποψήφιος για τον JohnMoney, (φωτο) που θα επιβεβαίωνε τις θεωρίες του σχετικά με την ανάπτυξη της ταυτότητας του φύλου και αμέσως συμφώνησε να αναλάβει τη φροντίδα του παιδιού. Ο John Money έπεισε τους γονείς του Bruce να τον υποβάλλουν σε εγχείρηση αλλαγής φύλου και τελικά στην ηλικία των 21 μηνών ο Bruce εισήχθη σε κλινική όπου του αφαιρέθησαν οι όρχεις και δημιουργήθηκε τεχνητός κόλπος. Στους γονείς του Bruce δόθηκε η εντολή να μεγαλώσουν το παιδί σαν κορίτσι και να αναφέρονται σε αυτό ως Brenda. Στους γονείς είχαν δοθεί επίσης αυστηρές οδηγίες από τον John Money, να μην μιλήσουν σε κανέναν για το γεγονός και να μην αναφέρουν ποτέ στο παιδί την αλήθεια.

Η μητέρα Janet Reimer έκανε ό, τι μπορούσε για να μεγαλώσει και αναθρέψει τον Bruce ως κορίτσι, το έντυνε ανάλογα, το αντιμετώπιζε ως κορίτσι και αργότερα του έμαθε το μακιγιάζ και την συμπεριφορά των νεαρών κοριτσιών. Ταυτόχρονα, η "Brenda" επισκέπτεται μια φορά το χρόνο τον John Money στην εταιρεία του μαζί τον δίδυμο αδελφό της, προκειμένου να παρακολουθείται ως προς την "θεραπεία".

Χρόνια αργότερα, ο John Money δημοσίευσε ένα άρθρο υποστηρίζοντας ότι το πείραμα που διεξάγεται με την "Brenda" ήταν μια μεγάλη επιτυχία, «η συμπεριφορά του παιδιού είναι τόσο ευδιάκριτα θηλυκή σαν ένα μικρό κορίτσι της ηλικίας του, η οποία διαφέρει εντελώς από τη συμπεριφορά του δίδυμου αδερφού Brian». Η υπόθεση έγινε ευρέως γνωστή στους ιατρικούς κύκλους σε όλο τον κόσμο ως «υπόθεση John / Joan.» Το πλήρες κείμενο της έκθεσης της υπόθεσης αποτυπώθηκε στο βιβλίο: Άνδρας και γυναίκα, αγόρι και κορίτσι (John Money, 1972) και επηρέασε πολύ την ιατρική κοινότητα και τις θεραπείες εκείνης της εποχής.

Ωστόσο, ο John Money είχε αποκρύψει και παραποιήσει πολλά γεγονότα και αρνήθηκε να αναγνωρίσει ότι όλα είχαν πάει στραβά από την αρχή. Ο Bruce μισούσε να ντύνεται σαν κορίτσι, έσκιζε τα ρούχα του, ποτέ δεν κατάφερε να μάθει να περπατά σαν κορίτσι, φερόταν σαν αρσενικό, μισούσε τα μακριά μαλλιά, έσπαγε όλες τις κούκλες που του είχαν δοθεί και δεν ήθελε να κάνει οποιαδήποτε από τις δραστηριότητες των υπολοίπων κοριτσιών.

Οι εμπειρίες του Bruce στο σχολείο ήταν φρικτές, συνεχώς αντιμετωπιζόταν σαν προβληματικό παιδί, συνεχώς ένιωθε προσβεβλημένο και ταπεινωμένο και σύμφωνα με τα λόγια ενός πρώην συμμαθητή: «Η “Brenda” ήταν εντελώς προβληματική, ένα αγοροκόριτσο, υπόκειτο σε όλα τα είδη των προσβολών καθημερινά από τους συμμαθητές της. Η Brenda πολύ συχνά έμπλεκε σε καυγάδες και δεν δίσταζε να παίζει ξύλο με τα υπόλοιπα αγόρια και συχνά έφευγε από το σχολείο με γρατσουνιές και σκισμένα ρούχα.» Σύμφωνα με τα λόγια του δίδυμου αδελφού Brian: «η μόνη διαφορά μεταξύ μας ήταν ότι η Bruce είχε μακριά μαλλιά, ενώ τα δικά μου ήταν κοντά. Όλα τα άλλα ήταν ίδια.»

Κάθε φορά που ο Bruce (Brenda) παρακολουθούσε θεραπευτικές συνεδρίες με τον John Money, του επιδεικνύοντο φωτογραφίες σεξουαλικού περιεχομένου, ως «κρίσιμο κομμάτι της θεραπείας», σύμφωνα με τις θεωρίες του Money για την αλλαγή φύλου. Ο Bruce αφηγήθηκε χρόνια αργότερα: «Ο John Money μου έλεγε να βγάλω τα ρούχα μου και εγώ δεν ήθελα ακόμα και όταν με ανάγκαζε με την βία να το κάνω». Μια από τις πιο τραγικές αναμνήσεις του Bruce ήταν όταν ο John Money ανάγκαζε τον αδελφό του Brian να τρίβεται στα οπίσθια του Bruce, κάτι που ο John Money ονομάτιζε «εισαγωγή στην σεξουαλική διέγερση». (O Money [1921-2006] ήταν υπερασπιστής των παιδεραστών - βλ. άρθρο εδώ)

Η μητέρα της Brenda, Janet ανέφερε: «Προσπάθησα να κάνω ό, τι μπορούσα με όλες μου τις δυνάμεις να πείσω την Brenda ότι ήταν θηλυκό, αλλά αυτό δεν κατέστη δυνατό, ένιωθε πάντα ότι ήταν αγόρι.»

Ο Bruce (Brenda) υποβλήθηκε σε ορμονική θεραπεία με οιστρογόνα μέχρι την εφηβεία και παρά τις σοβαρές επιφυλάξεις των γονέων του για την επιτυχία αυτής της θεραπείας. Στην εφηβεία, η Brenda άρχισε να αναπτύσσει ανδρική φωνή, φαρδείς ώμους και ανεπτυγμένους μύες λαιμού, αλλά και μια έντονα ανδρική και ελκυστική εμφάνιση. Παρ 'όλα αυτά ο John Money πίεσε την οικογένεια να προχωρήσουν και σε μια ακόμα χειρουργική επέμβαση για δημιουργία πλήρους κόλπου στην Μπρέντα.

Ο Bruce (Brenda) αντέδρασε έντονα στην απόφαση αυτή λέγοντας ότι δεν χρειάζεται χειρουργική επέμβαση και απείλησε με αυτοκτονία. Εκείνη την εποχή ο Bruce είχε ήδη αποπειραθεί να αυτοκτονήσει τρεις φορές, με τελευταία προσπάθειά του την λήψη υπερβολικής δόσης χαπιών που τον οδήγησαν σε κώμα. Μετά από αυτό, ο πατέρας του αποφάσισε να του πει την όλη αλήθεια για ότι συνέβη από τότε που γεννήθηκε. Εκείνη την εποχή, ο Bruce ήταν 15 ετών και αντέδρασε με θυμό προς το γιατρό που είχε καταστρέψει τα γεννητικά του όργανα όταν ήταν μωρό και το μόνο που ζητούσε ήταν να πάει στο νοσοκομείο, να αναζητήσει το γιατρό και να τον πυροβολήσει στο κεφάλι, το οποίο τελικά δεν πραγματοποίησε ποτέ.

Μετά τις αποκαλύψεις, ο Bruce αμέσως άρχισε να αναφέρεται τον εαυτό του ως αγόρι, απορρίπτει το όνομα Brenda και υιοθέτησε ένα νέο όνομα - David. Έκοψε τα μαλλιά του και άρχισε να ντύνεται και να συμπεριφέρεται σαν ένα αγόρι και πάλι, υποβλήθηκε σε μαστεκτομή για την αφαίρεση των μαστών που είχαν αναπτυχθεί με την ορμονική θεραπεία και ορκίστηκε να μην ξαναδεί ποτέ ξανά τον John Money.

Ο Δρ Milton Diamond , καθηγητής της ανατομίας και της αναπαραγωγικής βιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Χαβάης, έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για αυτή την περίπτωση από τη δημοσίευση της πρώτης έκθεσης του John Money στο βιβλίο του το 1972, αλλά όλα τα αιτήματά του για περισσότερες πληροφορίες πάνω στην εργασία είχαν απορριφθεί από την ομάδα του John Money. Στο τέλος κατάφερε να επικοινωνήσει με έναν ψυχίατρο της ομάδας,ο οποίος έβλεπε τον Bruce τα προηγούμενα χρόνια, τον Δρ Keith Sigmundson, και ο οποίος τελικά πείστηκε από τον Diamond να αναφέρει την αλήθεια για το πώς είχε δρομολογηθεί η όλη διαδικασία, ομολογώντας ότι ο John Money είχε διαστρεβλώσει όλα τα επιστημονικά δεδομένα της υπόθεσης και τέλος, εκθέτοντας την πραγματικότητα της διαδικασίας σε ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε από τους Diamond και Sigmundson το 1997 στο Archives of Pediatrics & Adolescent Medicine .

Ο Milton Diamond κατάφερε επίσης να επικοινωνήσει με τον David και να τον πείσει να εκθέσει την ιστορία του, ώστε να μην επαναληφθούν τέτοιου τύπου θεραπείες και πειράματα με άλλα παιδιά. Ο David συμφώνησε και το 2000, ο συγγραφέας John Colapinto δημοσίευσε την αληθινή ιστορία του στο βιβλίο: «Όπως η Φύση τον έκανε: Το αγόρι που μεγάλωσε σαν κορίτσι», που προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων στις Ηνωμένες Πολιτείες και στον Καναδά.

Η έκδοση του βιβλίου συνέπεσε με την δημοσίευση από το Παιδιατρικό Κέντρο του Πανεπιστημίου Johns Hopkins δύο μελετών, που κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι υπάρχει προγεννητική έκθεση σε ανδρικές ορμόνες που κάνει τα μωρά να αναπτύξουν μια αρσενική ταυτότητα και ανάπτυξη ως αγόρια. Αυτές οι μελέτες αμφισβήτησαν πολύ σοβαρά την φυλογενετική θεωρία ότι ο προσδιορισμός του φύλου εξαρτάται από την ανατροφή και το περιβάλλον.

Η περίπτωση του David Reimer είχε τέτοιο αντίκτυπο στην ιατρική κοινότητα που άλλαξε παντελώς κατά την τελευταία δεκαετία την πεποίθηση ότι πρέπει να γίνονται χειρουργικές επεμβάσεις αλλαγής φύλου σε βρέφη με δυσμορφίες των γεννητικών οργάνων όλων των ειδών, συμπεριλαμβανομένων και των περιπτώσεων ολικής απώλειας των σεξουαλικών οργάνων στην παιδική ηλικία.

Επίσης αυτή η αποτυχία του John Money έχει οδηγήσει εντελώς σε κατάρρευση τη θεωρία ότι η ταυτότητα του φύλου διαμορφώνεται μέσω της εκπαίδευσης και της μάθησης, ή μπορεί να διαμορφωθεί κοινωνικά.

Ο David κατάφερε να αποκαταστήσει τα γεννητικά του όργανα μέσα από διάφορες χειρουργικές επεμβάσεις, να παντρευτεί και να είναι ο θετός πατέρας τριών παιδιών. Βοηθήθηκε οικονομικά από τα κέρδη των πωλήσεων του βιβλίου που δημοσιεύθηκε από τον John Colapinto και ο οποίος του έδωσε το 50% των εσόδων. Είχε καταφέρει να βρει κάποια ηρεμία, ειρήνη και σταθερότητα με τον εαυτό του και τη ζωή του, ή τουλάχιστον έτσι φαινόταν.

Ο αδελφός του Brian είχε ήδη πεθάνει από υπερβολική δόση αντικαταθλιπτικών λίγα χρόνια νωρίτερα, έπασχε από σχιζοφρένεια και δεν μπορούσε να ζήσει μια φυσιολογική ζωή, εξαιτίας της ασθένειας. Η απώλεια του αδελφού του επηρέασε βαθιά τον David, ο οποίος δεν έπαψε ποτέ να επισκέπτεται τακτικά τον τόπο όπου ο αδελφός του είχε θαφτεί για να του αφήσει λουλούδια και σημειώματα.

Ο Ντέιβιντ πορεύτηκε στη ζωή του όσο καλύτερα μπορούσε, παρά την απώλεια του αδελφού του και άλλα αρνητικά γεγονότα που τον επηρέασαν εκείνη την εποχή, όπως η απώλεια της εργασίας του ή η απώλεια μιας σημαντικής οικονομικής επένδυσης. Αλλά η οικονομική δυσπραγία ήταν η αφορμή η σύζυγος του να ζητήσει διαζύγιο, που ο David δεν μπόρεσε να αντέξει. Την ίδια μέρα που η σύζυγός του ζήτησε διαζύγιο, ο David πήγε σε ένα πάρκινγκ κοντά στο σημείο όπου έζησε και αυτοπυροβολήθηκε στο κεφάλι μέσα στο αυτοκίνητό του. Το σώμα του βρέθηκε δύο ημέρες αργότερα.

Ο David Reimer αυτοκτόνησε στις 4 Μαΐου του 2004, σε ηλικία 38 ετών.

Πηγή: Κόκκινος Ουρανός

Ένα από τα μεγαλύτερα λάθη απολογητικής μας είναι να απολογούμαστε εμείς ως ορθόδοξοι για τα σφάλματα και τα εγκλήματα του καθολικισμού.

Εμείς είμαστε ορθόδοξοι και η Ορθοδοξία δεν βαρύνεται με σταυροφορίες, αποικιοκρατίες, κάψιμο μαγισσών, λίστες με απαγορευμένα βιβλία, συγχωροχάρτια κλπ.

Αν στην Ορθόδοξη Εκκλησία υπήρξαν κατά καιρούς παρεκκλίσεις φορέων, αυτές ήταν προσωπικά και μεμονωμένα σφάλματα ανθρώπων και όχι αλλοιώσεις στο δόγμα και θεσμικές εκτροπές.

Για παράδειγμα μπορούμε να πούμε ότι ένας ορθόδοξος κληρικός ζήλεψε την κοσμική εξουσία και βυθίστηκε μέσα στην πολιτική τύρβη και χρησιμοποίησε μεθόδους και πρακτικές μη χριστιανικές. Αυτό όμως είναι μια ατομική ευθύνη ενός προσώπου. Δεν προέρχεται από το δόγμα και το ήθος της Εκκλησίας μας.

Στον παπισμό όμως το ολοκληρωτικό, κατακτητικό και νομικό πνεύμα βγαίνει μέσα από τα σπλάγχνα του παπικού πρωτείου και αλαθήτου και από τη θεωρία των δύο ξιφών και τον καισαροπαπισμό. Το Βατικανό είναι κράτος, έχει Τράπεζα και διπλωμάτες, έχει συμφέροντα κλπ. Ο πάπας είναι και αρχηγός κράτους. Ασκεί ως θρησκευτική προσωπικότητα και κοινότητα πολιτική.

Ασφαλώς σε καμμιά περίπτωση δεν φταίει το Ευαγγέλιο για τα δικά μας λάθη.

Η βασική διαφορά είναι ότι στην παπική αίρεση έχουμε θεσμοθετημένη αιρετική παραχάραξη του θείου λόγου, βάσει της οποίας οι ολοκληρωτικές πρακτικές γίνονται εφαρμόσιμες.

Είναι όμως επίσης μέγιστο ατόπημα να επικαλούμαστε εμείς οι ορθόδοξοι τα λάθη των αιρετικών για να δικαιολογήσουμε και αμνηστεύσουμε τα εγκλήματα των αλλοθρήσκων.

Περίεργο πράγμα!!! Ποιος μας έβαλε δικηγόρο του Ισλάμ; Κι είναι επιχείρημα αυτό υπέρ τίνος;

Δηλαδή επειδή έκαναν οι αιρετικοί μέσα στην πλάνη τους υπερβολές, δικαιούται σήμερα και εχθές και αύριο το Ισλάμ να σφάζει και εμείς να εθελοτυφλούμε λές και είμαστε ένοχοι οι ορθόδοξοι, τα θύματα δηλαδή, διότι έφταιξαν κάποιοι άλλοι δήθεν χριστιανοί; Αυτό είναι σοφιστεία. Είναι πλάνη του λογικού σε μια απέλπιδα προσπάθεια να φανούμε ανεκτικοί και ανοιχτόμυαλοι, τη στιγμή που το Ισλάμ είναι μια οργανωμένη θεοκρατική τρομοκρατία που μέσα στα σπλάγχνα της διδασκαλίας του έχει επενδύσει στο φόνο.

Το Ισλάμ είναι ανθρωποκτόνο. Εκτός από το Κοράνιο που αναφέρει 140 φορές για τον ιερό πόλεμο σε βάρος των απίστων (= αλλοπίστων), η μακροχρόνια τακτική και παράδοσή του έχουν πλέον παγιώσει μια δαιμονική απειλή για την ανθρωπότητα και έχουν δημιουργήσει το ήθος της σπάθης. Κανόνας είναι το αίμα. Εξαίρεση μια ενδεχόμενη προσωπική δικαιοσύνη. Σε μας όμως νόμος είναι η Αγάπη και προσωπική αλλοίωση το μίσος.

Μα είναι δυνατόν να λέγονται από ορθόδοξα χείλη δικαιολογίες για τις ισλαμικές πρακτικές τη στιγμή που περάσαμε 400 χρόνια δουλείας, έχουμε 2000 νεομάρτυρες, 11 Πατριάρχες κρεμασμένους, 100 επισκόπους σφαγμένους, 6000 κληρικούς κατακρεουργημένους και νησιωτική και ηπειρωτική Ελλάδα (Μεσολόγγι και Χίος, Μ. Ασία και Πόλη, Κύπρος και Ανατολή …) έχουν κολυμπήσει στο αίμα;

Αφέλεια είναι τέτοιες τοποθετήσεις; Βλακεία; Σκοπιμότητα; Αντί να υπάρξει μια διεθνής καταδίκη της τρομοκρατίας και ισλαμικής βίας, να βρίσκουν σήμερα οι τζιχαντιστές απρόσκλητους και απροσδόκητους συνηγόρους για να συνεχίζουν την κόλαση του αίματος;

Δύο χριστιανοί επίσκοποι από τη Συρία παραμένουν ακόμη αγνοούμενοι, αιχμάλωτοι, ζούν ή πεθαίνουν, δεν ξέρουμε, στα χέρια του ισλαμικού κράτους και τολμούν μερικοί δικοί μας μεγαλόσχημοι από τις πολυθρόνες τους να κολακεύουν εμμέσως τους σφαγείς και να ρίχνουν νερό στο μύλο της ισλαμοποίησης της Ευρώπης.

Ευχόμαστε να μη ξυπνήσουν ένα πρωί και δούν έξω από την πόρτα τους τη σπάθα του Προφήτη. Τότε το μυαλό θα πάει στη θέση του, βεβαίως, αλλά θα είναι πολύ αργά.

Πηγή: Χριστιανική Εστία Λαμίας

Το NBC News συνεχίζει την προσπάθειά του να μας εξοικειώσει με την ιδέα της εμφύτευσης microchip σε ανθρώπους, προβάλλοντας ένα ρεπορτάζ το οποίο ισχυρίζεται ότι στα παιδιά θα εμφυτευθεί microchip μια μέρα "μάλλον γρήγορα παρά αργά" (‘sooner rather than later’) και ότι οι Αμερικανοί (και κατ' επέκταση όλοι μας) θα το αποδεχθούν γιατί έτσι θα είναι τα παιδιά πιο "ασφαλή".

Πάντα πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας αυτό που είχε πει ο Βενιαμίν Φραγκλίνος: "Όσοι θυσιάζουν στοιχειώδεις ελευθερίες για λίγη ασφάλεια, δεν αξίζουν ούτε ελευθερία ούτε ασφάλεια." ('Those who give up essential liberty, to purchase a little temporary safety, deserve neither liberty nor safety.’ Benjamin Franklin.)

Γιατί δεν προβληματίζεται η δημοσιογράφος (Melanie Michael): Μήπως αυτά τα τσιπάκια τελικά φανούν περισσότερο "χρήσιμα" σε αυτούς που θέλουν να κάνουν κακό στα παιδιά (predators) παρά σε αυτούς που θέλουν να τα προστατεύσουν; Τα στοιχεία της θέσης του παιδιού, κάθε στιγμή και κάθε μέρα, συλλέγονται σε βάσεις δεδομένων, διαρροή των οποίων δυνητικά μπορεί να είναι καταστροφική για την οικογένεια, γιατί αποκαλύπτουν τόπο διαμονής, σχολείο φοίτησης, συνήθειες μετακίνησης, διαδρομές κ.ο.κ.

Επίσης δεν γνωρίζουμε ποιος θα έχει πρόσβαση σε αυτά τα στοιχεία, ποιοι θα είναι οι διαχειριστές αυτών των βάσεων δεδομένων. Η ιστορία δυστυχώς επαναλαμβάνεται και μας διδάσκει πως εάν τα τσιπάκια αρχικά υιοθετηθούν για "ασφάλεια και εξυπηρέτηση", τότε θα έρθει μια μέρα που θα γίνουν υποχρεωτικά για όλους.

Τέλος,διαλάθει της προσοχής της δημοσιογράφου, η ανατριχιαστικά τρομακτική ιδέα ότι τα παιδιά μας θα μοιάζουν σαν προϊόντα με barcode και ως τέτοια θα τα διαχειρίζεται το σύστημα.

Η μητέρα (Steffany Rodroguez-Neely) που μιλάει στο ρεπορτάζ, ένθερμη υποστηρίκτρια των εμφυτεύσιμων microchips, προσέγγισε το NBC και του ζήτησε να προβάλλει την ιδέα των εμφυτευμένων microchips ως έναν τρόπο εύρεσης χαμένων παιδιών, ή το NBC βρήκε αυτή τη μητέρα με σκοπό να δημιουργήσει ένα ρεπορτάζ, καθαρή προπαγάνδα, για να εξοικειωθούν οι τηλεθεατές με την ιδέα του εμφυτεύσιμου microchip;

Είτε έτσι είτε αλλιώς, το ρεπορτάζ δεν είναι ισορροπημένο, προβάλλοντας με έμφαση την υποτιθέμενη ασφάλεια που προσφέρει η εμφύτεση, υποβαθμίζοντας χαρακτηριστικά κάθε υγιή ανησυχία που εγείρεται από όσους βλέπουν σε μια τέτοια προοπτική την εφαρμογή των πιο σκοτεινών Οργουελικών σεναρίων.

Πηγή αρχικού ρεπορτάζ:http://wfla.com/2016/05/13/tracking-kids-via-microchip/

Πηγές των σχολίων πάνω στο ανωτέρω ρεπορτάζ:

α) http://yournewswire.com/nbc-your-children-will-definitely-be-microchipped/ και

β) http://www.infowars.com/293622-2/

Πηγή: ID-on't renounce my freedom

Επιθυμούμε να ευχαριστήσουμε όσα Κοινοβουλευτικά Κόμματα έσπευσαν να καταδικάσουν απερίφραστα την εισβολή, τη διακοπή της Θείας Λειτουργίας και τις πράξεις βίας κατά θρησκευτικών λειτουργών και πιστών μέσα στον Ιερό Ναό Αγ. Γρηγορίου Παλαμά στην Θεσσαλονίκη χθες (31.7.2016).

Δελτία Τύπου της Ιεράς Συνόδου

«Για την εισβολή και πράξεις βίας εντός του Ιερού Ναού Αγ. Γρηγορίου Παλαμά της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης (31.7.2016)»

(1/8/2016)

Επιθυμούμε να ευχαριστήσουμε όσα Κοινοβουλευτικά Κόμματα έσπευσαν να καταδικάσουν απερίφραστα την εισβολή, τη διακοπή της Θείας Λειτουργίας και τις πράξεις βίας κατά θρησκευτικών λειτουργών και πιστών μέσα στον Ιερό Ναό Αγ. Γρηγορίου Παλαμά στην Θεσσαλονίκη χθες (31.7.2016).

Επισημαίνουμε βεβαίως και την ως τώρα απουσία οποιασδήποτε δήλωσης καταδίκης της επίθεσης από τους καθ' ύλην αρμόδιους για τα ανθρώπινα δικαιώματα, την προστασία των πολιτών και τα θρησκεύματα Υπουργούς.

Η εύγλωττη επίσης σιωπή επιστημονικών και ακτιβιστικών ενώσεων και συμβουλίων, που έχουν ως αντικείμενο τις δημόσιες παρεμβάσεις και πολιτικές για τα ανθρώπινα δικαιώματα στην χώρα μας, δείχνει ότι μάλλον δεν σοκάρονται από τις βιαιοπραγίες, όταν στρέφονται κατά της ορθόδοξης χριστιανικής πλειοψηφίας. Οφείλουμε, τουλάχιστον, να τους αναγνωρίσουμε το προσόν της ειλικρίνειας.

Τέλος, στους «αντιεξουσιαστές», που νόμισαν ότι βεβηλώνοντας την κυριακάτικη προσευχή έδωσαν κτύπημα στην εξουσία, δεν θα απευθύνουμε τις καταδικαστικές δηλώσεις, που συνηθίζονται σε αυτές τις περιπτώσεις. Αφού ουδείς πέτυχε να τους εμπνεύσει σεβασμό για ο,τιδήποτε στη ζωή τους, μόνο την λύπη μας διατυπώνουμε, λέγοντάς τους: Είστε η αποτυχία μας. Η αποτυχία μας ως κοινωνίας, ως σχολείου, ως οικογένειας, ως δημοκρατίας.

Εκ του Γραφείου Τύπου της Ιεράς Συνόδου

Πηγή: Η Εκκλησία της Ελλάδος

Σχετικά άρθρα:

Έφοδος ομάδας περίπου 30 ατόμων στον Ιερό Ναό του Γρηγορίου Παλαμά Θεσσαλονίκης

Αθώοι και οι 26 για την εισβολή στον Ιερό Ναό του Γρηγορίου Παλαμά Θεσσαλονίκης

Mέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ εἰσερχόμεθα στόν μῆνα Αὒγουστο, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ μήνας τῆς Παναγίας μας, ἀφοῦ κατ’ αὐτόν ἑορτάζεται ἡ μεγάλη καί ἁγία ἑορτή τῆς Κοιμήσεώς της, ἐνῶ τό δεκαπενθήμερο πού προηγεῖται τῆς Ἑορτῆς, τελοῦνται ἱερές Παρακλήσεις πρός τήν Μητέρα τοῦ Κυρίου μας καί ἑτοιμαζόμαστε πνευματικά γιά τήν μεγάλη Γιορτή της.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ

Ἐν Πάτραις τῇ 25ῃ Ἰουλίου 2016

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 262η

Ἀριθμ. Πρωτ.: 523

Πρός

τό Χριστεπώνυμον Πλήρωμα

τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

Παιδιά μου εὐλογημένα,

Mέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ εἰσερχόμεθα στόν μῆνα Αὒγουστο, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ μήνας τῆς Παναγίας μας, ἀφοῦ κατ’ αὐτόν ἑορτάζεται ἡ μεγάλη καί ἁγία ἑορτή τῆς Κοιμήσεώς της, ἐνῶ τό δεκαπενθήμερο πού προηγεῖται τῆς Ἑορτῆς, τελοῦνται ἱερές Παρακλήσεις πρός τήν Μητέρα τοῦ Κυρίου μας καί ἑτοιμαζόμαστε πνευματικά γιά τήν μεγάλη Γιορτή της.

Μέ τήν εὐκαιρία τῆς εἰσόδου μας στήν περίοδο αὐτή ἀπευθύνομαι ἐν ἀγάπῃ πρός ὃλους σας, τόν Ἱερό Κλῆρο καί τόν εὐσεβῆ Λαό, προκειμένου νά εὐχηθῶ νά ἒχετε ὑγιεία καί δύναμη στήν πνευματική σας πορεία καί στήν ὃποια εὐλογημένη προσπάθειά σας, ἀλλά καί νά σημειώσω κάποιες σκέψεις ὠφέλιμες γιά τόν πνευματικό μας καταρτισμό καί γιά τήν εὐόδωση τῆς πορείας μας πρός τήν θέωση.

Ἡ ζωή μας, ἀγαπητοί, ἒχει ἀξία μόνο ὃταν ἀγωνιζώμεθα γιά νά φθάσωμε στό εὐλογημένο «τέλος», στήν ἐκπλήρωση δηλαδή τοῦ σκοποῦ μας, ὁ ὁποῖος δέν εἶναι ἂλλος ἀπό τήν ἁγιότητα. Εἶναι σαφής ὁ λόγος τοῦ Κυρίου μας «Ἃγιοι γίνεσθε, ὃτι ἐγώ ἃγιος εἰμί…» (Α΄ Πέτρ. 1,16)

Πρός ἐπίτευξιν αὐτοῦ τοῦ σκοποῦ χρειάζεται συγκεκριμένη τακτική καί ἀγῶνας, ὃπως τόν ὁριοθετοῦν οἱ ἃγιοι καί πάνσοφοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας. Πρόκειται περί δυσκόλου ἀγῶνος κατά τόν ἱερώτατο Ἀπόστολο Παῦλο, ὁ ὁποῖος σημειώνει χαρακτηριστικά καί εἰδοποιεῖ τούς ἀνθρώπους ὅτι, «οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρὸς αἷμα καὶ σάρκα, ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις». (Ἐφεσ. Στ.12) Στό πλαίσιο αὐτό κινουμένη ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία δίδει σέ μᾶς καί τήν δυνατότητα καί τά ὃπλα νά ἀγωνισθοῦμε. Ποιά εἶναι αὐτά;

Θά τά ἀναφέρομε ἐπιγραμματικά.

• Ἡ προσευχή, ἡ ὁποία εἶναι ἡ μυστική, ἡ ἐσωτερική κοινωνία τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό καί ἐνισχύει τήν καρδιά καί τόν νοῦ, ἀφοῦ ἐλκύει τήν χάρη Του, ἐνῶ ἀπό τήν ἂλλη παρηγορεῖ καί ἐπιστηρίζει.

• Ἡ νηστεία, ἡ ὁποία βοηθάει τόν ἂνθρωπο νά κατανοήσῃ, ὃτι δέν εἶναι μόνο ὓλη, ἀλλά εἶναι καί πνεῦμα. Ὃτι μετέχει δύο κόσμων, ἀφοῦ ἒτσι ἐδημιουργήθη ἀπό τόν Θεό. Δυστυχῶς, ἀδελφοί μου, οἱ περισσότεροι ἂνθρωποι λησμονοῦν τήν πνευματική τους ὑπόσταση καί ζοῦν βίο βοσκηματώδη, ὃπως ἐπισημαίνουν οἱ Ἃγιοι Πατέρες. Μέσα ὃμως ἀπό μιά τέτοια θεώρηση τῆς ζωῆς καί προοπτική δέν ζοῦμε οὐσιαστικά, ἀλλά ἁπλῶς ὑπάρχομε ὡς βιολογικές ὑπάρξεις.

• Ἡ φιλανθρωπία, διά τῆς ὁποίας βιώνομε τήν ἀγάπη ὡς μετοχή στόν πόνο καί στήν ὀδύνη, στήν πτωχεία καί ἀνάγκη τοῦ ἀδελφοῦ μας. Ἐξ’ ἂλλου εἶναι γνωστό σέ ὃλους μας, ὃτι ἡ ὃποια προσφορά στόν ἐνδεῆ καί ἐμπερίστατο ἀδελφό μας, στόν ἲδιο τόν Θεό προσφέρεται.

• Ἰδιαιτέρως θά ἐπισημάνω, ἀδελφοί μου, τήν ἀνάγκη μετοχῆς στήν Μυστηριακή ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας. Χωρίς τήν συμμετοχή μας στά Ἱερά Μυστήρια, σωτηρία δέν ὑπάρχει.

Ὁ Ἃγιος Νικόλαος Καβάσιλας ἀναφέρει χαρακτηριστικά ὃτι, « ἡ Ἐκκλησία διά τῶν Μυστηρίων σημαίνεται» (Εἰς τήν Θ. Λειτουργίαν, Λιδ’κ.6). Λύπη προξενεῖ στόν Οὐρανό καί ἂλγος στήν καρδιά μας τό γεγονός, ὃτι πολλοί ἀδελφοί μας, ἐνῶ εἶναι βαπτισμένοι στό Ὂνομα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί ἐπιθυμοῦν νά ὀνομάζωνται μέλη τῆς Ἐκκλησίας, δέν προχωροῦν στό «εἶναι», στήν οὐσία δηλαδή τῆς ὑποθέσεως, ἀφοῦ δέν συμμετέχουν στήν μυστηριακή ζωή τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά περιορίζονται σέ μιά τυπική ἐξωτερική εὐσέβεια.

Γιά τόν λόγο αὐτό ὁ Κύριός μας ἐδίδαξε καί οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι, οἱ ἃγιοι Πατέρες καί ὃλοι οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας συνιστοῦν τήν Ἐξομολόγηση καί τήν συμμετοχή στό Εὐχαριστιακό Δεῖπνο, στήν Θεία δηλαδή Κοινωνία, ἡ ὁποία κάνει τόν ἂνθρωπο ὃμαιμο καί σύσσωμο Χριστοῦ.

• Ὃμως κατά τάς ἡμέρας αὐτάς τελοῦνται καθημερινῶς οἱ ἱερές Παρακλήσεις πρός τήν Παναγία μας, ἡ ὁποία εἶναι ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ καί δική μας Μητέρα. Αὐτή ἒφερε στόν κόσμο τόν Θεό ὡς ἂνθρωπο, αὐτή Τόν ἐγαλούχησε καί Τόν κράτησε στήν Παναγία ἀγκάλη Της, αὐτή κρατάει καί μᾶς στά χέρια Της. Ἡ Παναγία μας μέ τήν μητρική Της ἀγάπη πρεσβεύει πρός Κύριον ἀδιαλείπτως ὑπέρ ἡμῶν.

Ἂς τήν ἐπισκεπτώμεθα στούς Ναούς Της καί στά Μοναστήρια Της, ἂς προσπίπτωμε ἐνώπιόν Της μέ δέος καί ἂς Τήν παρακαλοῦμε ἒνδακρεις νά ἐνισχύῃ διά τῆς μεσιτείας Της πρός τόν Υἱόν καί Θεόν Της, τόν καθένα μας, τίς οἰκογένειές μας, τήν Πατρίδα μας, τήν κοινωνία μας ὁλόκληρη, ἡ ὁποία δυστυχῶς κεῖται ἐν τῷ πονηρῷ.

Ἀδελφοί μου, ἀπό τά βάθη τῆς ψυχῆς μου εὒχομαι σέ ὃλους σας, καλόν πνευματικό ἀγῶνα γενικῶς, εἰδικώτερα κατ’ αὐτάς τάς ἡμέρας. Νά ἒχετε ὑγιεία καί εὐλογία παρά Θεοῦ καί μέ τό καλό νά ἑορτάσωμε τήν μεγάλη και λαμπρά ἑορτή τῆς Παναγίας μας.

Σᾶς ἀσπάζομαι μέ ἀγάπη πατρική.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ Ο Π Α Τ Ρ Ω Ν   Χ Ρ Υ Σ Ο Σ Τ Ο Μ Ο Σ

Πηγή:Ιερά Μητρόπολις Πατρών

Τους τελευταίους μήνες στο Αγ. Όρος παρατηρείται μία αναταραχή λόγω των γνωστών θεμάτων της πανορθοδόξου Συνόδου και πιο συγκεκριμένα για την προσπάθεια του Φαναριού να χαρακτηρίσει ως εκκλησία τους Λατίνους.  Πολλοί πατέρες υπόγραψαν κείμενο διακοπής του μνημοσύνου του Πατριάρχη τον οποίο και χαρακτηρίζουν ως αιρετικό. Ακούστηκε οτι στην μονή Χιλιανδαρίου τέσσερις μοναχοί αρνήθηκαν να μνημονεύουν τον Πατριάρχη και διώχθηκαν. Η αντίδραση σιγά σιγά παίρνει διαστάσεις, θα γίνει ανεξέλεγκτη.

Ο Πάπας Φραγκίσκος φιλάει το χέρι του Ντείβιντ Ροκφέλερ

Τους τελευταίους μήνες στο Αγ. Όρος παρατηρείται μία αναταραχή λόγω των γνωστών θεμάτων της πανορθοδόξου Συνόδου και πιο συγκεκριμένα για την προσπάθεια του Φαναριού να χαρακτηρίσει ως εκκλησία τους Λατίνους.  Πολλοί πατέρες υπόγραψαν κείμενο διακοπής του μνημοσύνου του Πατριάρχη τον οποίο και χαρακτηρίζουν ως αιρετικό. Ακούστηκε οτι στην μονή Χιλιανδαρίου τέσσερις μοναχοί αρνήθηκαν να μνημονεύουν τον Πατριάρχη και διώχθηκαν. Η αντίδραση σιγά σιγά παίρνει διαστάσεις, θα γίνει ανεξέλεγκτη. 

Πάμε για σχίσμα.

Με πολύ πόνο βλέπουμε μοναχούς που πορεύονταν μαζί μέσα στην χάρη της ασκήσεως να χωρίζονται, να απομακρύνονται, ο αριθμός αυξάνεται και άλλοι ετοιμάζονται με επανάσταση και κόψιμο του μνημοσύνου. 

Ίσως πρέπει να προλάβει το πατριαρχείο, η Ιερά κοινότητα και τα μοναστήρια ενεργώντας με πατρική αγάπη να διασωθεί η ενότητα των μοναχών. Ας αφήσουμε τις αγάπες προς τους φραγκολατίνους της ΕΕ, την αγάπη προς τους πατέρες συνασκητές που δώρισαν την ζωή τους στον Θεό οφείλουμε, για αυτήν την αγάπη θα δώσουμε λόγο. Για την αγάπη προς τους Λατίνους δεν έχουμε καμία υποχρέωση όσο παραμένουν στα αιρετικά πιστεύω τους. Θα απολογηθούν γιαυτούς οι Άγιοι Μάρκος ευγενικός, και οι αγιορείτες Αγ. Κοσμάς (Αιτωλός) και Αγ. Κοσμάς ο Πρώτος. Το Άγιο Όρος σφράγισε με αίμα και πανηγυρίζει την αντίσταση προς τους Λατινόφρονες και τους ακολούθους των. Δεν ξεχνιούνται αυτά έτσι απλά εν ονόματι της γενικής αγάπης προς όλους. Μακάρι να ξεφύγουν από τις αιρέσεις τους οι Παπικοί και τους στρώνουμε χαλί να μπουν στην Εκκλησία. Το Άγιο Όρος ζει στο οξυγόνο των άκτιστων ενεργειών του Θεού (κατά τον Αγιορείτη αγ. Γρηγόριο τον Παλαμά) αν κοπεί αυτό το οξυγόνο, θα διαλυθεί. Οι Λατίνοι ακούν για άγιο Γρηγόριο και παθαίνουν ομαδική αλλεργία. Τι μας ενώνει λοιπόν με αυτούς;

Μόνο οι εκβιαστικές επιταγές σκοτεινών κύκλων θέλουν μία τέτοια ένωση. Μία ένωση που θα εξαφανίσει όποια εκκλησία την αποδεχθεί. Αυτά τα εξωθεσμικά κέντρα ενεργούν εκβιάζοντας χρόνια τώρα το σκλαβωμένο πατριαρχείο μας και την σκλαβωμένη πλέον χώρα μας.

Ας ελπίσουμε ότι το πατριαρχείο θα σκύψει με πατρική αγάπη ν΄ ακούσει τις ανιδιοτελείς φωνές του αγγελικού σχήματος, ώστε να δοθούν εξηγήσεις και εγγυήσεις ότι δεν θα πουληθεί  η πίστη μας, λόγω απειλών και εκβιασμών, αλλά και του πακτωλού χρημάτων της πολιτικής ηγεσίας, μέσα σε ένα απειλητικό περιβάλλον πολέμων, ανέχειας και λιτότητας. 

Παραθέτουμε κάποια αποσπάσματα ομιλιών από την ανακομιδή των λειψάνων του Αγ. Κοσμά του Πρώτου (18 Νοεμβρίου 1981) στο ναο του Πρωτάτου Καρυών προς επίρρωση των ανωτέρω.

Ο Πρωτεπιστάτης Προηγούμενος Ματθαίος Βατοπαιδινός στον πάνσεπτο Ιερό Ναό του Πρωτάτου μεταξύ άλλων ανέφερε: «Πιστός συνεχιστής της ευσεβούς Αγιορείτικης Παραδόσεως το Ιεροκοινοτικόν Σώμα ήχθη εις την ιστορικήν απόφασιν αυτού, όπως προβή εις την ανακομιδήν των λειψάνων του υπό των Ενωτικών αποκταθέντος Πρώτου Κοσμά, αποκταθέντος, τούτο το λέγω και το διακηρύττω μετά πεποιθήσεως, τόσον εξ ιδίας αντιλήψεως όσον και εκ της εκθέσεως του ιατρού κ. Χατζηεμμανουήλ κατά την γενομένη γνωμάτευση αυτού, και εκ της διατάξεως των λειψάνων άτινα κείνται ανέπαφα ως ευρέθησαν, και ημπορεί ο καθένας να εκφέρη την γνώμην του. Και όμως ευρέθησαν άνθρωποι κατέχοντες υψηλάς θέσεις εν τη Εκκλησιαστική Γραμματολογία και απεφάνθησαν γράφοντες ότι του 13ου αιώνος θρυλούμενος διωγμός των Αγιορειτών είναι μύθος. Την απάντησιν δεν την δίδωμεν ημείς, αλλά τα ευρεθέντα διά της ανακομιδής λείψανα του Οσίου Ιερομάρτυρος Κοσμά, όλως δε ιδιαιτέρως η διάταξις αυτών, εντός του ευρεθέντος τάφου. Την ως άνω απάντησιν την δίδει το Ιεροκοινοτικόν Σώμα προς τους δυσφορούντας».

Ο καθηγούμενος της ιεράς μονής Γρηγορίου αρχιμ. Γεώργιος σε ομιλία του στον Ιερό ναό του Πρωτάτου ανέφερε μεταξύ άλλων εμπνευσμένα και ομολογιακά: «Εδώ τελειούται μαρτυρικώς ο ομολογητής του Αγίου Όρους Ιερομάρτυς Κοσμάς, του οποίου το σεβάσμιο, ευωδιάζον και χαριτόβρυτο μαρτυρικό λείψανο ανεκαλύφ θη, μερίμνη της Σεβαστής Ιεράς Κοινότητος, στο Νάρθηκα του πανσέπτου αυτού ναού. Εδέχθη τον μαρτυρικό θάνατο ο μακάριος από αγάπη προς τον Χριστό. Το μαρτύριο είναι ό,τι υψηλότερο έχει να προσφέρει ο άνθρωπος προς τον Θεό. Μακάριε και Σεπτέ Πρώτε του Αγίου Όρους, Ιερομάρτυς του Χριστού Κοσμά, πρώτος στο ιερό διακόνημα του Πρώτου της Ιεράς Κοινότητος, πρώτος και στο μαρτύριο και την ομολογία του Χριστού. Πρώτος στην έδρα του Πρωτάτου, πρώτος και στην αγχόνη και τον θάνατο και τον τάφο. Το πολύαθλο και μαρτυρικό σου σώμα ως πολύτιμο θησαυρό έκρυψε και εφύλαξε η ιερά αυτή γη. Τώρα, με θεία νεύσι, ως αστήρ εωθινός ανατέλλεις πάλι στο Αγιώνυμο αυτό Όρος και στην απανταχού Εκκλησία του Θεού, για να φωτίσης και οδηγήσης τις ψυχές μας στην ακλινή ομολογία του Θεανθρώπου Χριστού. Σφραγίζονται σήμερα τα στόματα όσων ηθέλησαν να αμφισβητήσουν την ομολογία των Αγιορειτών και την μαρτυρική τους τελείωσι από τους λατινόφρονες. Χάρις στην ιδική σου θυσία ημπορεί η Ορθόδοξος Εκκλησία και το Άγιον Όρος να λέγουν προς τον σύγχρονο άνθρωπο «έρχου και δε», τον αληθινό Χριστό, το πλήρωμα της αληθείας του και της Χάριτός του, τον όλο Χριστό, την κεφαλή και το σώμα του. Η φωνή σου ως φωνή ύδάτων πολλών άκούγεται σήμερα. Από τον τάφο σου ένας μυστικός ποταμός αναβλύζει του οποίου τα ορμήματα ευφραίνουν την Πόλη του Θεού, την Αγία ανά την οικουμένην Ορθόδοξο Καθολική Εκκλησία. Ευλογημένη η άσκησίς σου. Ευλογημένη η ομολογία σου. Ευλογημένος ο μαρτυρικός σου θάνατος. Ευλογημένη η επί 700 χρόνια σπορά σου στην Αγιορειτική γη Ευλογημένη και η φανέρωσίς σου στους δύσκολους για τον κόσμο και την Εκκλησία καιρούς μας. Το Άγιον Όρος στο πρόσωπό σου και στα πρόσωπα των άλλων αγίων Αγιορειτών οσιομαρτύρων των ελεγξάντων τους Λατινόφρονες δεν συνεβιβάσθη ούτε συμβιβάζεται. Η αγχόνη σου επιβάλλει και σε μας να ανανεώσουμε σήμερα την ομολογία την ιδική σου και των λοιπών οσιομαρτύρων, όντες διάδοχοί σας και συνεχισταί της παραδόσεώς σας. Ομολογούμε, λοιπόν, όπως έγραψαν οι Αγιορείται προς τον λατινόφρονα Αυτοκράτορα Μιχαήλ Η΄ τον Παλαιολόγο, λήγοντος του 13ου αιώνος, ότι «πάσα η του Χριστού και Θεού ημών ποίμνη εν σώμά εστιν, υπό μιας κεφαλής διοικούμενον, ος εστι Χριστός Ιησούς».

 Μοναχός Πρόδρομος 

Καρυές Αγ. Όρους 14.7.2016

Πηγή: Άγιον Όρος

Ο Σάμιουελ Χάντιγκτον πριν εικοσιπέντε χρόνια μιλούσε ήδη για έναν «πόλεμο των πολιτισμών», που τείνει να διαιρέσει ακόμα και με ποταμούς αίματος τον σύγχρονο κόσμο, υποκαθιστώντας εν μέρει ή εν όλω τις ιδεολογικές ή τις πολιτικο-κοινωνικές αντιπαραθέσεις. Το βιβλίο του Χάντιγκτον κυκλοφόρησε αμέσως μετά την ειρηνιστική αυταπάτη του Φουκουγιάμα για το «Τέλος της Ιστορίας» ως ο αντίποδάς του. Ο Φουκουγιάμα υμνούσε τον ενιαίο μονοπολικό κόσμο που αναδυόταν μετά την κατάρρευση του Σοβιετικού στρατοπέδου, και την εποχή της παγκοσμιοποίησης, ενώ ο αντι-πολυπολιτισμικός Χάντιγκτον διέβλεπε την τεράστια σημασία των πολιτισμικών συγκρούσεων, που απειλούν με ρηγματώσεις την παγκοσμιοποίηση.

Τότε λοιπόν σηκώθηκε μια τεράστια κατακραυγή εναντίον του, τόσο στις χώρες της Δύσης όσο και στην Ελλάδα.

Ο Χάντιγκτον, ο οποίος ήταν ένας συντηρητικός συστημικός Αμερικανός συγγραφέας, επικρίθηκε έντονα τόσο από τους γνωστούς διανοουμένους της πολυπολιτισμικής παγκοσμιοποίησης, κατ’ εξοχήν της μπλερικής και της γαλλικής «χαβιαροαριστεράς», όσο και από την ελληνική διανόηση. Και αυτό, διότι, για να δικαιολογήσει και την επίθεση της Δύσης εναντίον της Σερβίας, που βρισκόταν τότε σε πλήρη εξέλιξη, έβαζε στο ίδιο τσουβάλι τον ισλαμικό πολιτισμικό χώρο με τον... ορθόδοξο. Η Ελλάδα η Σερβία και η Ρωσία, για τον Χάντιγκτον δεν ανήκουν στην Ευρώπη, και συνιστούν έναν διαφορετικό πολιτισμό, τον ορθόδοξο, όπως και ο ισλαμικός. Κατά συνέπεια η Δύση πρέπει να οργανωθεί αποκλείοντας τον ορθόδοξο χριστιανικό χώρο, όσο και τον μουσουλμανικό.

Μάλιστα επειδή εκείνη την περίοδο η επίθεση κατά της ορθόδοξης Σερβίας γινόταν σε συμμαχία με τους μουσουλμάνους ενώ και στο Αφγανιστάν ήταν πρόσφατη η συμμαχία μεταξύ ισλαμιστών και Αμερικανών εναντίον των Ρώσων, γι’ αυτό και το κέντρο βάρος έμπαινε στην ορθοδοξία και όχι στο Ισλάμ!

Η μοιραία υποτίμηση της αντίθεσης με το Ισλάμ φάνηκε την ίδια περίοδο με την ευκολία με την οποία ο Μπους ο πρεσβύτερος επιτέθηκε στο Ιράκ του Σαντάμ Χουσεϊν, διαλύοντας ένα ισχυρό κοσμικό αραβικό κράτος, εμπόδιο στον φονταμενταλισμό. Οι Ισραηλινοί έκαναν το ίδιο στην Παλαιστίνη ενισχύοντας τους Αδελφούς Μουσουλμάνους και τη Χαμάς εναντίον του Αραφάτ και της Φατάχ.

Στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001, στη Νέα Υόρκη και στο Πεντάγωνο, καταδείχτηκε περίτρανα ποιο ήταν το βασικό διακύβευμα. Η σύγκρουση του σουνιτικού Ισλάμ, κατ’ εξοχήν με τη Δύση, αλλά όχι μόνο με αυτή, αλλά με το σύνολο του χριστιανικού κόσμου (τους Σέρβους, τους Ρώσους, κ.λπ.) ακόμα και με τους ετερόδοξους μουσουλμάνους (τους σιϊτες) ήταν το αντικείμενο αυτού του πολέμου. Και η Δύση απάντησε και αυτή με τα όπλα ενός πολέμου των πολιτισμών. Εξόντωση του Σαντάμ, εισβολή στο Αφγανιστάν, διάλυση της Συρίας και της Λιβύης, και κατά συνεπεία πλήρης απελευθέρωση του βαθύτερου ισλαμικού υποβάθρου των μουσουλμανικών λαών, ως έσχατο ταυτοτικό καταφύγιο τους.

Έκτοτε, χρόνο τον χρόνο, αυτός ο πόλεμος διεξάγεται σε όλο και περισσότερα πεδία. Από την Αλ Κάϊντα, στον Ισλαμικό Στρατό, και από την σύγκρουση μηχανισμών στη ανοικτή σύγκρουση πολιτισμών. ΟΙ τρομοκράτες που ανατίναξαν τους δίδυμους πύργους ανήκαν σε μια συνωμοτική οργάνωση και είχαν εκπαιδευτεί για να ολοκληρώσουν το έργο τους. Ακόμα και στο Μπατακλάν ή τις Βρυξέλλες επρόκειτο για οργανωμένους πυρήνες, σε άμεση διασύνδεση με το Ισλαμικό Κράτος. Όμως στη Γερμανία ή ακόμα περισσότερο στη Γαλλία, τόσο στη Νίκαια όσο και στη Ρουέν, πλέον η άμεση σχέση με το Ισλαμικό Κράτος είναι όλο και πιο μακρινή και οι τρομοκράτες δρουν χωρίς εξοπλισμό και εκπαίδευση και χτυπούν πλέον και τα θρησκευτικά σύμβολα του «αντιπάλου», εκκλησίες και ιερείς.

Δηλαδή η ισλαμική τρομοκρατία τείνει να αποκτήσει ως δυνητική βάση στρατολογίας, τους μουσουλμάνους που ζουν στις δυτικές κοινωνίες και αντλεί από αυτούς στοιχεία περιθωριακά, προβληματικά ή παρανοϊκά, τα οποία στρατεύονται στις πιο αποτρόπαιες τρομοκρατικές ενέργειες. Και στον βαθμό που μόνο στη δυτική Ευρώπη ζουν δεκαπέντε ή είκοσι εκατομμύρια μουσουλμάνων, και στη Ρωσία άλλα τόσα, γίνεται κατανοητό πως το αδιέξοδο θα τείνει να επεκταθεί. Διότι προφανώς στην Ευρώπη θα ενισχυθεί ο γενικευμένος φόβος και ή δυσπιστία έναντι των μουσουλμάνων γενικά, θα γενικευθούν οι ξενοφοβικές συμπεριφορές, και θα εκτιναχτούν τα ακροδεξιά κόμματα. Οι μουσουλμάνοι θα κλειστούν περισσότερο στο θρησκευτικό καβούκι τους και κατά συνέπεια η σύγκρουση θα διαιωνιστεί. Η πρόβλεψη του Χάντιγκτον θα γνωρίσει μια εφιαλτική επαλήθευση.

Μπορεί να υπάρξει απάντηση σε αυτό τον πόλεμο;

Είναι προφανές πως οι λύσεις αποτελούν ένα σύνολο και θα πρέπει να εκτυλιχθούν σε βάθος χρόνου. Η καταστολή και η αστυνόμευση της λεγόμενης «ριζοσπαστικοποίησης» των νεαρών μουσουλμάνων, και των ανεξέλεγκτων τζαμιών είναι μεν αναγκαία αλλά όχι αρκετή. Πριν από όλα οι δυτικές δυνάμεις θα πρέπει να πάψουν να επεμβαίνουν στις μουσουλμανικές χώρες, αφού πρώτα βέβαια απολυμάνουν όλο το πύον που άφησαν σε αυτές, δηλαδή το Ισλαμικό Κράτος. Αντί να συνεχίζουν να μεταφέρουν πληθυσμούς προς εκμετάλλευση στα εργοστάσια και τις πόλεις τους, όπως έκανε η «πονόψυχη» κυρία Μέρκελ, να ενισχύσουν τις παραγωγικές δομές στις χώρες από όπου έρχονται οι μετανάστες.

Όσο για τους μουσουλμάνους, θα πρέπει με τη σειρά τους να «απαγορεύσουν» τη μεταβολή της θρησκευτικής πίστης σε πρωταρχικό στοιχείο της πολιτικής ταυτότητάς τους, δηλαδή σε ισλαμισμό. Θα πρέπει να βαδίσουν στον αντίποδα του δρόμου που ακολουθεί... η Τουρκία με τον Ερντογάν. Μετά το κύμα της μεγάλης ισλαμοποίησης, μπροστά στα αδιέξοδά της, που οδηγεί σε αλληλοσφαγή μεταξύ των ίδιων (π.χ. μεταξύ σουνιτών και σιϊτών) θα πρέπει να θέσουν τέλος σε αυτή την αδιέξοδη επιλογή.

Τέλος, ως προς τα οίκου μας. Είναι προφανές πως η ασύγγνωστη ελαφρότητα με την οποία η ελληνική κυβέρνηση και η ελληνική αριστερά σχεδόν στο σύνολό της, αντιμετωπίζει το προφυγικό και το μεταναστευτικό ζήτημα κινδυνεύει να μεταφέρει και στην Ελλάδα, –μια χώρα των συνόρων μεταξύ των πολιτισμών–, μια σύγκρουση πλανητικών διαστάσεων, στην οποία εμείς δεν έχουμε οποιαδήποτε ανάμιξη.

Η αύξηση των προσφυγικών/μεταναστευτικών πληθυσμών σε συνθήκες –υποχρεωτικά– αποξένωσης και ταλαιπωρίας, δημιουργεί αναπόφευκτα –έστω και σε λίγους από αυτούς– αισθήματα μίσους και διαχωρισμού με τους ντόπιους. Αυτό δε συνοδεύεται με την παρουσία μιας μουσουλμανικής μειονότητας, την οποία υποδαυλίζει συστηματικά η Τουρκία, εναντίον της Ελλάδας.

Κατά συνέπεια είναι υπαρκτός ο κίνδυνος να εμφανιστεί, ακόμα και υποκινούμενος από τον νέο-οθωμανισμό, ή ακόμα και από άλλους μικρότερους άσπονδους γείτονές μας, ένας εγχώριος φονταμενταλισμός. Επιπλέον, η δημιουργία τζαμιού στο κέντρο της Αθήνας, κάτω από σαουδαραβική διαχείριση(!), με τις εντάσεις και τις συγκρούσεις που αναπόφευκτα θα επιφέρει, αποτελεί την καλύτερη συνταγή για τη μεταβολή του σε χώρο θρησκευτικού και πολιτισμικού μίσους.

Προφανώς, λοιπόν, πρέπει να λύσουμε το ταχύτερο δυνατό το προσφυγικό/μεταναστευτικό πρόβλημα, με την άμεση επιστροφή των παράτυπων μεταναστών στις χώρες τους, την αποτελεσματική φύλαξη των συνόρων, (οι προσπάθειες να αποτραπεί η είσοδος πολιτικών φυγάδων από την Τουρκία το αποδεικνύει ότι είναι εφικτή) – και την άμεση αποστολή των προσφύγων στις χώρες που έχουν συμφωνήσει να τους δεχτούν. Αν αρχίσει να οξύνεται και στη χώρα μας ο «πόλεμος των πολιτισμών» δεν υπάρχει επιστροφή.

Πηγή: Liberal

Ο Οικουμενισμός κερδίζει νέο έδαφος, αυτή τη φορά στο Περιβόλι της Παν­αγίας, το Άγιον Όρος. Η Ορθόδοξος μαρτυρία νεκρά εν πολλοίς, η προς το χείρον άμβλυνσις της συνειδήσεως ανεπαισθήτως εξαπλούται υφάλως, ο συγκρητιστικός δούρειος ίππος του Οικουμενισμού εισήχθη εντός των τειχών, ο πολυμήχανος Οδυσσεύς Συνοδική μαγγανεία φιμώσας, εκπορθήσαι πειράται Αγίων το σύστημα, ο εστίν Εκκλησία· πλην και νυν, ου γαρ οίδασιν τι ποιούσιν, ότι «σκληρόν σοι προς κέντρα λακτίζειν», τις ποτέ Χριστόν νενίκηκεν; Ολίγον καιρόν έχουσιν οι ματαιόδοξοι και όψονται του λόγου το πλήρωμα υπό του ακρογωνιαίου λίθου συντετελεσμένον επ’ αυτοίς, ήτοι «εφ’ ον δ᾽ αν πέση, λικμήσει αυτόν»· κοσμικής δόξης γλιχόμενοι λησμονούσιν ότι «δια δε τους εκλεκτούς κολοβωθήσονται αι ημέραι εκείναι» και τα έργα αυτών, ως γέγραπται. Τι δε το αναμένον αυτούς μετά το πικρόχαρον του θανάτου; Φοβερόν το εμπεσείν εις χείρας Θεού ζώντος.

Ως έγινε γνωστόν, ήδη κυκλοφορεί και εντός Αγίου Όρους βιβλίον με τίτλον ο “Άγιος της Πολιτικής”. Το βιβλίον αυτό αναφέρεται εκ πρώτης όψεως εις τον πρώτον Κυβερνήτη της χώρας Ιωάννη Καποδίστρια, αλλά εσωτερικά επεκτείνεται και σε πλείστα Εκκλησιολογικά θέματα, περιέχον ποικίλη ύλη, με πολλά επώνυμα πρόσωπα και εικόνες σχετικά με την ανάγκη προβολής ενός πολιτικού ηγέτου σύμφωνα με το πρότυπο του Ιωάννου Καποδίστρια.

Ταυτόχρονα, με παράλληλη ανάπτυξη προβάλλει σταδιακά Οικουμενιστικές θέσεις όπως η “άρσις των αναθεμάτων του 1965”, η απόφανσις της Β’ Βατικανής Συνόδου με την γνωστή επωδό “ίνα ώσιν εν”, λόγους του Πάπα Βενεδίκτου ΙΣΤ’ περί ενότητας των Εκκλησιών και τις γνωστές αξιολογικές κρίσεις του Οικουμενισμού όπως: “αποκορύφωμα εχθρότητας, αντιπαλότητας, διάσπασης και διαχωρισμού, υπήρξε το σχίσμα Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και Δυτικής Ρωμαιοκαθολικής το 1054”.

Ομιλεί με την γνωστή γλώσσα περί διασπασμένης Εκκλησίας με διατυπώσεις όπως: “Διάσπαση του Χριστιανικού δόγματος, διάσπαση της Μιας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, διάσπαση Αυτού του Ίδιου του Σώματος του Χριστού”.

Περιέχει πολλές εικόνες της Αναγεννήσεως και άλλες Ορθόδοξες χωρίς διαφοροποίηση μεταξύ αιρέσεως και Ορθοδόξου ευσεβείας, αρκετές από αυτές είναι απαράδεκτες Εκκλησιολογικά η και βλάσφημες, εξ αυτών δε μία είναι της Παναγίας  με τι­τλο “Παναγία Ίνα Ώσιν Εν, η Πατριώτισσα”, μία καινοφανής απεικόνισης της Θεοτόκου ως κηρύττουσα την ένωση Ορθοδόξου Εκκλησίας και Βατικανού, στη θεολογική βάση του διατά­γματος περί Οικουμενισμού της Β’ Βατικανής Συνόδου, περί αποκαταστάσεως της «κοινωνίας των διϊσταμένων αδελφών με τον διάδοχο του Πέτρου, ίνα πάντες εν ώσιν!».

Αυτό δε το κήρυγμα του παποκεντρικού Οικουμενισμού, καθώς λέγουν μετ’ εμφάσεως οι συγγραφείς του βιβλίου, είναι δέησις της Θεοτόκου προς τον Χριστόν και μάλιστα είναι και εσχατολογική “παρακαταθήκη” του Χριστού, αλλά ταυτόχρονα και “παρακαταθήκη” του αγίου γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου και συνάμα “παρακαταθήκη” του Κυβερνήτου Ιωάννη Καποδίστρια.

Το βιβλίο αυτό είναι μία έκδοσις της εταιρείας ΕΛΑΙΑ Α.Μ.Κ.Ε με έδρα τον Πειραιά και διεύθυνση:

Πατριάρχου Ιωακείμ 39 Τ.Κ. 18539 Πειραιάς.

Ο συγγραφέας του βιβλίου είναι ο κ. Ιωάννης Κορνιλάκης διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας ΕΛΑΙΑ και πρόεδρος αυτής ο Αγιορείτης ιερομόναχος π. Γεώργιος Αλευράς με τόπο διαμονής την Ι. Σκήτη Καυσοκαλυβίων της Ι.Μ. Μεγίστης Λαύρας Αγίου Όρους. Η εικόνα αυτή βρίσκεται στο προσκυνητάρι της Καλύβης Ζωοδόχου Πηγής Καυσοκαλυβίων, όπου και αυτός διαμένει.

Η έμπνευση και ο σκοπός της πρωτοφανούς “εικόνος” σύμφωνα με το συναφές σύγγραμμά τους “ο Άγιος της Πολιτικής”, αποδίδεται από τους ιδίους συνοπτικά στο απόσπασμα: (σελίδα 694, του βιβλίου).

“Η εξαιρετική και ιστορική ομιλία του Πάπα Βενεδίκτου ΙΣΤ  στὶς 12 Σεπτέμβρη 2006, την οποίαν αγνοούσαμε, πήρε την ολοκληρωτική της μορφή ενάμιση μήνα αργότερα στις 30 Νοέμβρη 2006, στο κοινό ανακοινωθέν που εκφωνήθηκε κατά την επίσημη συνάντησή του στη Κωνσταντινούπολη, με τον Παναγιώτατο Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο: Προτρέπομεν τους πιστούς ημών να αναλάβουν ενεργόν ρόλον, εις την διαδικασία προς την πλήρη ενότητα, δια της προσευχής και δια σημαντικών ενεργειών.

Η εικόνα σύμβολο της Παναγίας Ίνα ώσιν Εν της Πατριώτισσας και παρακαταθήκη του Χριστού, του Ιωάννη Καποδίστρια και του Γέροντα Πορφυρίου είναι προσευχή και η ενασχόληση και δραστηριότητα απέναντι σε αντίξοες συνθήκες, για την ανάδειξη της παγκόσμιας Αγίας μορφής του Ιωάννου Καποδίστρια, ας μη αμφιβάλει κανείς ότι είναι μία σημαντική ενέργεια”.

Η Βατικάνειος ερμηνεία της φράσης “ίνα ώσιν εν” εκφαίνεται με σαφήνεια τόσο στην εικόνα όσο και σε αποσπάσματα, όπως:

“Η πρώτη του και ταυτόχρονα τελευταία επιστολή του Καποδίστρια προς τον προκαθήμενο της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας, ήταν στις 25 Νοέμβρη 1827 με το παλαιό ημερολόγιο και 7 Δεκέμβρη 1827 με το νέο. Εκατό τριάντα οκτώ χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα στις 7 Δεκέμβρη 1965 με το νέο ημερολόγιο, Ανατολή και Δύση, Κωνσταντινούπολη και Ρώμη, Ανατολική Ορθόδοξη εκκλησία και Ρωμαιοκαθολική, Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας και Πάπας Παύλος ΣΤ’, κάνουν το πρώτο βήμα προς το ευαγγελικό, Ίνα ώσιν εν, αίροντας τα ένθεν κακείθεν αναθέματα των δύο εκκλησιών από το 1054 (σελ. 186).

Η Οικουμενιστική αιρετική θεώρηση της Εκκλησίας ως διηρημένης, αποδίδεται με σαφή και κατηγορηματικό λόγο, στο απόσπασμα:

“Τα σύμβολα της Χριστιανοσύνης είναι προσευχή και εργασία ταυτόχρονα. Προσευχή εις Χριστόν και εργασία δια Χριστόν. Αποκορύφωμα εχθρότητας, αντιπαλότητας, διάσπασης και διαχωρισμού, υπήρξε το σχίσμα Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και Δυτικής Ρωμαιοκαθολικής το 1054. Ο συμβολισμός του τρομαχτικός. Διάσπαση του Χριστιανικού δόγματος, διάσπαση της Μιας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, διάσπαση Αυτού του Ίδιου του Σώματος του Χριστού (σελ. 691).

Στην εικόνα “Παναγία Ίνα Ώσιν Εν, η Πατριώτισσα” εικονίζεται στην δεξιά χείρα της Θεοτόκου το Βατικανό ως “Άγιος Πέτρος Ρώμης” και στη αριστερά η Ορθόδοξος Εκκλησία ως “Αγία Σοφία Κωνσταντινούπολη” και άνωθεν ο Χριστός επευλογών την ένωση των “Εκκλησιών” με την φράση: «ίνα ώσιν εν».

Το “δεξιά” ασφαλώς, δηλώνει σαφώς το παπικό πρωτείο, δηλαδή ένωση υπό τον διάδοχο του Πέτρου, δηλαδή με αρχηγό τον Πάπα. Η οποία είναι και η μόνη, πρώτη βασική προϋπόθεση που θέτουν οι Παπικοί, όλα τα άλλα γι’ αυτούς είναι δεύτερα.

Στο κέντρο της εικόνος παριστάνεται ο χάρτης της Ελλάδος και ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ως συνευδοκών!, ο προφητικώς ειπών «τον Πάπα να καταράσθε, ότι αυτός θα είναι η αιτία». Εδώ έχομε την γνωστή τακτική του Οικουμενισμού να εγκολπώνεται τα πάντα ψευδοϋποκριτικώς, ως ποικίλον δέρμα παρδάλεως.

Εμφανίζονται επίσης επί της εικόνος ο Τίμιος Πρόδρομος, ο προφήτης Ηλίας, οι Άγιοι Αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ, οι Άγιοι Μεγαλομάρτυρες Γεώργιος και Δημήτριος. Όλοι μαζί κηρύττουν: Παπισμός – Ορθοδοξία – “ίνα ώσιν εν”!

Το βιβλίο αυτό και η εικόνα “Παναγία Ίνα Ώσιν Εν, η Πατριώτισσα” διαμοιράζεται από την ΕΛΑΙΑ ΑΜΚΕ σε πλείστα όσα Εκκλησιαστικά, πολιτικά και στρατιωτικά πρόσωπα, αλλά και στον πρέσβυν του Βατικανού στην Αθήνα.

Οι συγγραφείς έχουν μία εργώδη δραστηριότητα σε Ρώμη, Κωνσταντινούπολη, Μόσχα, Κύπρο, Ελλάδα και αλλού· αλλά και στο διαδίκτυο (όπως site Ρομφαία, η άλλα).

Μέσα στο βιβλίο αυτό μεταξύ των άλλων υπάρχει και ένα απόσπασμα μνημειώδους κακοδόξου ερμηνευτικής αποδόσεως του χωρίου «ίνα ώσιν εν».

“Ίνα ώσιν εν, προσευχή του Χριστού προς τον Πατέρα, Ίνα ώσιν εν, στάση ζωής από τον πρώτο μας Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια, Ίνα ώσιν εν, Τάμα του Έθνους – Ιερός Ναός Μεταμορφώσεως του Σωτήρα Χριστού στο Μήλεσι Αττικής, Ίνα ώσιν εν, Άξιόν Εστι Οδυσσέας Ελύτης – Μίκης Θεοδωράκης. Τα πάντα είναι ένα, όλα ένα είναι, όλα προς το ένα κυλάνε, όλα προς το ένα τείνουν, όλα στο ένα θε να συν­αντηθούνε. Από τον Ηράκλειτο, τον Εμπεδοκλή, τον Σωκράτη, τον Μωυσή, τον Ιωάννη τον Πρόδρομο, τον Χριστό, τον Ιωάννη Καποδίστρια, τον Γέροντα Πορφύριο, τον Ελύτη, τον Θεοδωράκη, Εσάς, Εμένα, τους Επόμενους, Άξιόν Εστι, Γένεση, Πάθη. Δοξαστικόν μέρη τρία κι όμως ένα Άξιόν Εστι, Οδυσσέας Ελύτης, Μίκης Θεοδωράκης, ο μελωδός και ο “αγιογράφος”, δυό κι όμως μία δημιουργία αχώριστη στον αιώνα. Ταύτιση μορφής και ψυχής, ύλης και πνεύματος, Ίνα ώσιν εν. Οι μνήμες να επανέλθουν, οι αιώνες να προβληθούν ξανά, οι ψυχές ν’ αφυπνισθούν, να μη χαθούν, να γίνουν ένα με το Ρωμαίϊκο νταού­λι και το Ευαγγέλιο, και να χορέψουν και για τους καημούς που μας ολοκληρώνουν, αλλά και για τις ελπίδες που χαρίζουν όραμα, τη δύναμη για ένα βήμα παρακάτω με Χριστό, Ιωάννη Καποδίστρια, Γέροντα Πορφύριο, Ελύτη, Θεοδωράκη” (Απόσπασμα από την σελ. 655).

Καθώς προκύπτει από το σύγγραμμά τους, έχουν βαθειά πεποίθηση ότι εργάζονται προς “δόξαν Θεού” και θεωρούν τον προς αυτούς ορθόδοξον αντίλογον ως πλάνη η και αίρεση! ως ρητώς υπαινίσσονται, αντιλέγουσα στην “παρακαταθήκη” του Χριστού, του γέροντος Πορφυρίου και του Καποδίστρια για την επίτευξη του “ίνα ώσιν εν”, ως εσχατολογική προϋπόθεση για την εποίκησιν της Άνω Ιερουσαλήμ, καθώς λέγουν.

«(εγώ ειμί η οδός), λιμάνι σωτηρίας η Άνω Ιερουσαλήμ και μέσο η ενότητα της ανθρωπότητας, Ίνα ώσιν Εν. Μία ενότητα κατά τον Πάπα Βενέδικτο ΙΣΤ , που καθοριστική συμβολή θα έχει η κατανόηση και εφαρμογή του Ορθού αρχαιοελληνικού Λόγου των Ευαγγελίων. Υπό του πρίσματος αυτού η εικόνα σύμβολο, και ταυτόχρονα παρακαταθήκη Παναγία Ίνα ώσιν Εν η Πατριώτισσα, ενδεχομένως προσλαμβάνει αιώνιες διαστάσεις απ’ τη Δημιουργία και τον αποχωρισμό του ανθρώπου απ’ τον κήπο της Εδέμ, και ίσως ακόμη και εσχατολογικές προεκτάσεις. Υποδηλώνει την εσωτερική ενότητα όλων των λαών της γης σε όλες τις επίγειες Πατρίδες, και στην συνέχεια στην εξωτερική ενότητα όλων των λαών μέσα από την κοινή αλήθεια της πίστης στον Λόγο, που θα αποβλέπει στον ουράνιο λιμένα, στην ουράνια Πατρίδα, στην κοινή Πατρίδα όλων την Άνω Ιερουσαλήμ, την οποίαν θα εποικίσουμε όταν επιτευχθεί το, ίνα ώσι τετελειωμένοι εις εν. “Σε χώρα μακρινή και αρυτίδωτη, τώρα πορεύομαι” (Άξιόν Εστι, Οδυσσέα Ελύτη). (Απόσπασμα από την σελ. 695).

Σε όλους εμάς τους πιστούς που προσβλέπουμε στο Άγιον Όρος, το σεβόμεθα και το αγαπούμε ως προμαχώνα και στυλοβάτη επί αιώνες της Ορθοδόξου Εκκλησίας, από τα παραπάνω δυσσεβή, εύλογα γεννώνται πολλά ερωτηματικά, που η ορθόδοξος συνείδησις αδυνατεί να ερμηνεύση η να ατενίση καταφατικά.

Μπορεί άραγε ο καθένας να εικονογραφή μία νέα εικόνα της Θεοτόκου και του Κυρίου με ένα νέο θεολογικό περιεχόμενο που έχει ως δική του οραματική έμπνευση, πριν η μετά την ομιλία προτροπή ενός Πάπα;

Τότε πως μπορεί να υπάρξη η Ιερή παράδοση εικονογραφίας της Εκκλησίας, η οποία διατηρήθηκε 2000 χρόνια ως τώρα χωρίς αλλοίωση, εάν αποδεχθούμε μια τέτοια καινοφανή αντιπαραδοσιακή εικόνα στο προσκυνητάρι ιερών ναών;

Η εικόνα αυτή της Θεοτόκου σαφώς ομιλεί περί Εκκλησιών, περί διασπασμένης (διηρημένης) Εκκλησίας, περί Ενώσεως της Εκκλησίας μετά του Παπισμού.

Δεν είναι άραγε, η αίρεσις του Οικουμενισμού που επίσης ομιλεί περί Εκκλησιών, περί διασπασμένης (διηρημένης) Εκκλησίας, περί “Ενώσεως”, περί της “των πάντων Ενώσεως”; Δεν είναι δηλαδή ένα και το αυτό κήρυγμα;

Κήρυξ του Οικουμενισμού καθίσταται άρα η Θεοτόκος; Ψευδοπροφήτης!

Είναι η Θεοτόκος στέργουσα προς την εικόνα αυτή; αληθώς, δηλαδή, δέεται η Θεοτόκος να ενωθούμε με τους Παπικούς;

Διότι εάν, ως και βεβαίως, η Θεοτόκος δεν αναπέμπει τέτοια δέηση, τι είδους ψεύδος είναι αυτό; Να εμφανίζεται η Θεοτόκος κήρυξ του Οικουμενισμού!

Ψεύδος επί της παναμώμου Παρθένου, της Παγκοσμίου δόξης της Εκκλησίας; και ως τοιούτον ψεύδος πως γίνεται να υπάρχει στο προσκυνητάρι της Εκκλησίας και μάλιστα στο «ιερό» του Αγίου Όρους, στη Σκήτη των Καυσοκαλυβίων;

Δεν θεωρεί πλέον η Θεοτόκος τους Παπικούς, εχθρούς του Υιού της και Εαυτής, τώρα δηλαδή οι εχθροί της έγιναν Εκκλησία;

Ασφαλώς τότε οι Ζωγραφίται Οσιομάρτυρες, οι Βατοπαιδινοί, οι Ιβηρίτες, ο Άγιος Οσιομάρτυς Κοσμάς μαρτύρησαν από πλάνη!; Διότι οι Παπικοί δεν αναίρεσαν καμμία αίρεσή τους, αλλά απεναντίας και προσθέτουν συνεχώς.

Πόθεν έλαβον οι εμπνευστές της εικόνος την πληροφορία αυτήν, ότι η Θεοτόκος αναπέμπει τέτοια δέηση προς τον Κύριον;

Τον Αύγουστο του 2006, ως λέγουν, λίγο πριν την “βαρυσήμαντη και ιστορική σε περιεχόμενο ομιλία του Πάπα Βενεδίκτου ΙΣΤ’ στις 12 Σεπτέμβρη 2006” (σελ. 692 του βιβλίου); Πριν το 2006 δεν ανέπεμπε αυτήν την δέηση η Θεοτόκος; Τι άλλαξε το 2006; περίμενε η Θεοτόκος την ομιλία του Πάπα Βενεδίκτου ΙΣΤ’;

Εάν όχι, πότε άρχισε αυτήν την δέηση;

Προ των ημερών του Πατριάρχου Βέκκου; μετά το αιρετικό δόγμα των Παπικών περί ασπίλου συλλήψεως και άνευ θανάτου ενσωμάτου αναλήψεώς της; Άραγε μήπως μετά την λεγομένη “άρση των αναθεμάτων” του 1965;

Ποιά τα φοβερά “θεολογικά” μηνύματα που εκπέμπει η “εικόνα” αυτή;

Είναι το Βατικανό Εκκλησία; (διότι το εικονίζει ως Εκκλησία, δεξιά με πρωτείον)

Είναι διηρημένη η Εκκλησία; (διότι εικονίζει δύο Εκκλησίες)

Δεν ισχύει πλέον το ένατο άρθρο του Συμβόλου της Πίστεως: «Εις μίαν αγίαν καθολικήν και αποστολικήν εκκλησίαν»; Το μίαν σημαίνει αδιαίρετον.

Εάν ισχύη ακόμη, τότε ασφαλώς η μία εκ των δύο εικονιζομένων στην εικόνα αυτή είναι αιρετική εκκλησία. Πως λοιπόν, αιρετική εκκλησία στην δεξιά χείρα της Θεοτόκου;

Δεν έχουμε άρα εκπλήρωση και εδώ του προφητικού λόγου της Αγίας Γραφής· «το βδέλυγμα της ερημώσεως, εστώς εν τόπω αγίω»; Δεν είναι τόπος άγιος αι χείραι της Θεοτόκου; Δεν είναι η αίρεσις βδέλυγμα της ερημώσεως;

Προσκυνείται το βδέλυγμα της ερημώσεως; Συμπροσκυνείται μετά της Θεοτόκου;

Και όλα αυτά τα επευλογεί ο Χριστός; και μάλιστα με τον ποιό επιτακτικό τρόπο ως δική του εσχατολογική “παρακαταθήκη” – «ίνα ώσιν εν». Αυτό το τελευταίο ψεύδος ασφαλώς είναι ασυγκρίτως μεγαλύτερο από τα προηγούμενα, διότι τίθεται νοηματικά στην εικόνα ως νεοπροφητικός λόγος: «τάδε λέγει Κύριος, ενωθείτε με τους Παπικούς»;!.

Μετενόησαν οι Παπικοί; Έδειξαν δείγματα μετανοίας; Ασπάσθησαν την Ορθοδοξίαν; Αναθεμάτισαν την αίρεσή τους; Ουδαμώς, αντιθέτως πανταχού και γυμνή τη κεφαλή κηρύττουν την Πανθρησκεία. Δεν είναι αυτός λόγος του Ψευδοπροφήτου; Δεν είναι ο Παπισμός Ψευδοπροφήτης και νυμφαγωγός εις Αντίχριστον; Ποιά εικόνα σκιαγραφεί ο Παποκαισαρισμός, το πρωτείον, το αλάθητον, η αίρεσις (ψεύδος)· δεν είναι αυτά ο χαρακτήρ του θηρίου;

Πως άρα η “εικόνα” αυτή με βάση το θεολογικό της περιεχόμενο είναι αποδεκτή η προσκυνητή;

Εάν δεν είναι προσκυνητή, πως εικών της Θεοτόκου; και εάν εικών της Θεοτόκου πως μη προσκυνητή; προς ποίους τότε ίσταται το ανάθεμα της Ζ’ Αγίας Οικουμενικής Συνόδου, επί των βεβηλούντων τας σεπτάς και αγίας εικόνας;

Πόθεν άραγε προέκυψαν όλα αυτά τα ερωτήματα;

Αναμφιβόλως, διότι οι συγγραφείς είχον την «εκ βαθέων» “έμπνευση”, να αναμείξουν τα άμεικτα, τα μη δεχόμενα μηδαμώς μείξιν, κατά τον λόγον της Αγίας Γραφής· «τις δε κοινωνία φωτί προς σκότος; τις δε συμφώνησις Χριστώ προς Βελίαλ; η τις μερίς πιστώ μετά απίστου; τις δε συγκατάθεσις ναώ Θεού μετά ειδώλων;»

Μπορεί επομένως αυτή η “εικόνα” να τεθή εντός ιερού ορθοδόξου Ναού, όπου τελείται θεία Λειτουργία;

Θα κατέβει το Πνεύμα το Άγιον να καθαγιάση τα Τίμια Δώρα;

Η Θεοτόκος αρνείται να εισέλθη στο κελλίον του Αββά Κυριακού της Λαύρας του Καλαμώνος, λέγουσα προς αυτόν, «τον εχθρόν μου έχεις εντός και θέλεις να εισέλθω;»· καθότι αγνοών είχε ο αββάς εντός του κελλίου του δύο λόγους του Νεστορίου. Εάν λοιπόν δεν εισέρχεται η Θεοτόκος, όπου υπάρχουν αιρετικά βιβλία πως θα κατέλθει η χάρις του Αγίου Πνεύματος εις ναόν, όπου υπάρχει αυτή η εικόνα Παποκεντρικού Οικουμενισμού υπό της Θεοτόκου!. Ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς εσφαλμένα χαρακτήρισε τον Οικουμενισμό Παναίρεση; Εάν ναι, πως υπάρχει η εικόνα του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς στον ιερό ναό του Αγίου Ανδρέου στην ομώνυμη Σκήτη του Αγίου Όρους;

Εάν όχι, πως υπάρχει η “εικόνα” “Παναγία Ίνα Ώσιν Εν, η Πατριώτισσα” στην Καλύβη Ζωοδόχου Πηγής Καυσοκαλυβίων, Οικουμενισμόν κηρύττουσα; Η παναίρεσις του Οικουμενισμού έχει αναθεματισθή υπό του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σεραφείμ Πειραιώς, την Κυριακή της Ορθοδοξίας 2012.

«Τοις κηρύσσουσι και διδάσκουσι την παναίρεσιν του διαχριστιανικού και διαθρησκειακού συγκρητιστικού Οικουμενισμού, ανάθεμα». Εφόσον λοιπόν η παναίρεσις του διαχριστιανικού συγκρητιστικού Οικουμενισμού έχει αρχιερατικόν ανάθεμα πως γίνεται να εμφανίζεται ως δέησις της Θεοτόκου; Γραφικώς, «απορώ και εξίσταμαι»· φοβερόν γαρ το λογοθέσιον εν Ημέρα δικαιοκρισίας Θεού, εκεί όπου μόνον η Αλήθεια μπορεί να ίσταται, συγκαταβάσει δε Θείου ελέους και η αληθινή προ του θανάτου μετάνοια παρίσταται, πάντα τα λοιπά αστέκτω πυρί ετασθήσονται, τρόμος και κλόνος τότε αδιήγητος προς πάντας τους λαλούντας το ψεύδος, τακήσονται γαρ ως τήκεται κηρός από προσώπου πυρός. Άραγε οι άλλοι Αγιορείτες μοναχοί γνωρίζουν αυτά που συμβαίνουν στο Περιβόλι της Παναγίας; Διότι εάν αυτά συμβαίνουν στο Περιβόλι της εν επιγνώσει και αδιαμαρτύρητα, τότε μήπως πνευματικώς εγγύς ίσταται η πρόρρησις της Παναγίας Πορταϊτίσσης; «Απορώ και εξίσταμαι»· εντός Αγίου Όρους από Αγιορείτες μοναχούς στο Περιβόλι της Θεοτόκου την οποίαν πάντες οι Αγιορείτες έχουν ως Έφορον και Δέσποινα Υπέρμαχον προστάτιδα, οίτινες νυκτός και ημέρας διαπαντός εν προσ­ευχαίς αδολεσχούσι επί τω αγίω ονόματι αυτής. Αλλά ιστορικώς ουκ άπορον το γεγονός ότι και εν αποστόλοις ου πάντες απόστολοι, αλλά και ψευδαπόστολοι και Ισκαριώται. Αληθώς και κυρίως έρχεται εις τον νουν, η φράσις του Κυρίου: «ει ουν το φως το εν σοι σκότος εστι, το σκότος πόσον;».

Ευχόμεθα να φωτίζη πάντας ημάς η Θεοτόκος εις αυτογνωσίαν έκαστον και ποία είναι αληθώς τα καλά και συμφέροντα ταις ψυχαίς ημών, προ πάντων δε να φυλάττη ημάς από πάσης πλάνης και απατηλής μεθοδείας του διαβόλου, όστις σερβίρει το δηλητήριόν του πάντοτε με ωραίον περιτύλιγμα, ίνα ευπαράδεκτον γίνεται. Στον Οικουμενισμό το ωραίον αυτό περιτύλιγμα είναι η “ειρήνη”, η “αγάπη”, η “ενότης των λαών” σε “μία πίστη”, σε “μία θρησκεία”, σε ένα “πατέρα”, σε ένα “θεό”. Το δηλητήριον όμως είναι ότι αυτός ο ένας “θεός” δεν είναι ο αληθινός Θεός και η προς αυτόν αληθινή πίστις, αλλά ο διάβολος εν προσώπω του ερχομένου Αντιχρίστου. Γρηγορείτε, καλή μετάνοια, εγγύς γαρ ο καιρός της δικαίας οργής επί πάντας τους εργαζομένους την ανομίαν. Τέλος του μυστηρίου της ανομίας η Πανθρησκεία, ο έσχατος Αντίχριστος και η γέεννα του πυρός της αιωνίου κολάσεως. Τέλος του μυστηρίου της ευσεβείας η αιώνιος ζωή της βασιλείας του Θεού, Πατρός Υιού και Πνεύματος Αγίου. Αμήν.

Πηγή: Ορθόδοξος Τύπος

Μια ομάδα περίπου περίπου 30 ατόμων πραγματοποίησε σήμερα (31 Ιουλίου 2016) έφοδο στον Ιερό Ναό του Γρηγορίου Παλαμά στην Μητρόπολη Θεσσαλονίκης, την ώρα της Κυριακάτικης Λειτουργίας.

Η αστυνομία είχε προχωρήσει νωρίτερα σε 26 προσαγωγές ατόμων, οι οποίες τώρα μετατράπηκαν σε συλλήψεις για συμμετοχή στη βεβήλωση του ναού.

Όπως έγινε γνωστό από ΜΜΕ, πρόκειται για "δήθεν" αντιεξουσιαστές που διαμαρτύρονταν για την εκκένωση των υπό κατάληψη κτιρίων στην πόλη από πρόσφυγες και μετανάστες.



Οι ταραξίες πέταξαν φέιγ βολάν και ήρθαν σε αντιπαράθεση με πιστούς που βρίσκονταν εκείνη την ώρα στον ναό.

Στη συνέχεια ιερείς και πιστοί κατάφεραν να τους βγάλουν έξω, ενώ στο σημείο κατέφθασαν μετά από λίγη ώρα άνδρες των ΜΑΤ που προχώρησαν σε 20 προσαγωγές. 

Η επέμβαση της αστυνομίας ήταν άμεση και με τη λήξη του συμβάντος, η κυριακάτικη λειτουργία συνεχίστηκε κανονικά.

Άνθιμος: «Τέτοια πράγματα δεν έχουν γίνει ποτέ στην Ελλάδα»

«Τέτοια πράγματα δεν έχουν γίνει ποτέ στην Ελλάδα», δήλωσε ο Μητροπολίτης Άνθιμος, σχολιάζοντας την έφοδο των αντιεξουσιαστών στον Ιερό Ναό του Γρηγορίου Παλαμά, στη Μητρόπολη Θεσσαλονίκης, νωρίς το πρωί.

Ο Μητροπολίτης Άνθιμος ενημερώθηκε για το συμβάν ενώ βρισκόταν στον άμβωνα του ιερού ναού του Σωτήρος, όπου λειτουργούσε.

Πῶς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο καθοδηγεῖ, ποιοὺς καθοδηγεῖ καὶ σὲ τί συνίσταται αὐτὴ ἡ καθοδήγησις; Ἐκεῖνο ποὺ λένε μερικοὶ ὅτι, ὅταν μία Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ἀποφασίση κάτι, αὐτὸ εἶναι ἀλάθητο, ἐπειδὴ ἡ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος εἶναι θεόπνευστη κλπ., εἶναι σὰν νὰ μᾶς ὑποχρεώνουν νὰ δεχθοῦμε ὡς ἀλάθητη διδασκαλία ὅ,τι ἀποφασίζει καὶ διακηρύσσει μία Οἰκουμενικὴ Σύνοδος. Αὐτὸ εἶναι καὶ τὸ πνεῦμα περὶ τοῦ ἀλαθήτου τοῦ Πάπα.

Βέβαια εἶναι σωστὸ ὅτι μία Οἰκουμενικὴ Σύνοδος εἶναι ἀλάθητη, ὅτι διδάσκει ἀλαθήτως, ὅτι εἶναι ὠφέλιμη γιὰ τὴν πίστι μας κλπ. Ναί, ἀλλὰ πῶς γίνεται καὶ εἶναι ἀλάθητη; Γιατί εἶναι ἀλάθητη; Γιατί οἱ ἀποφάσεις της εἶναι ἀλάθητες;

Ἡ μοντέρνα Ὀρθόδοξη θεολογία μιλάει πάρα πολὺ γιὰ θεοπνευστία. Ἀπὸ ὅσα ἔχω διαβάσει, βλέπω νὰ μιλᾶνε περὶ θεοπνευστίας, ἀλλὰ δὲν ἔχω βρῆ περιγραφὴ τῆς θεοπνευστίας...
ἐκείνης γιὰ τὴν ὁποία μιλᾶνε. Εἴπαμε ὅτι καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι καὶ οἱ Παπικοὶ καὶ οἱ Προτεστάντες συμφωνοῦν στὸ ὅτι ἡ Ἁγία Γραφὴ εἶναι θεόπνευστος. Τί σημαίνει ὅμως θεοπνευστία; Καί, ἐὰν σώζεται κάπου, ποῦ σώζεται; Θὰ πῆ ὅμως κάποιος: Καλά, θεόπνευστοι ἦταν μόνο οἱ Προφῆτες καὶ οἱ Ἀπόστολοι; Μετά τούς Ἀποστόλους δὲν ἔχομε θεοπνεύστους ἀνθρώπους; Δὲν ἔχομε θεόπνευστα συγγράμματα ἐκτός τῆς Ἁγίας Γραφῆς; Καί, ἐὰν ναί, ποιοὶ εἶναι αὐτοὶ οἱ θεόπνευστοι ἄνθρωποι; Καὶ ἂν ὑπάρχουν, πῶς ξέρομε ὅτι εἶναι θεόπνευστοι; Οἱ Προφῆτες ξέρομε ὅτι ἦσαν θεόπνευστοι. Ὁμοίως καὶ οἱ Ἀπόστολοι ἤσαν θεόπνευστοι. Ἐκτὸς ὅμως ἀπὸ αὐτούς, ποιοὶ ἄλλοι ἦσαν ἢ εἶναι θεόπνευστοι; Ἐπίσης ποιὰ εἶναι τὰ διάφορα στάδια αὐτῆς τῆς θεοπνευστίας, καὶ πῶς διακρίνονται; Πῶς ὁ ἄνθρωπος ἐμπνέεται ἀπὸ τὸν Θεὸν καὶ πῶς ξέρομε ὅτι ἕνας εἶναι ἐμπνευσμένος ἀπὸ τὸν Θεὸν καὶ ὄχι ἀπὸ τὸν Διάβολο ἢ ἀπὸ φαντασιοπληξίες;

Ὁ Χριστός, ὅταν εἶπε ὅτι θὰ μᾶς δώση τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο, τὸ ὁποῖο θὰ μᾶς ὁδηγήση εἰς πάσαν τὴν ἀλήθειαν, δὲν μίλησε γιὰ Οἰκουμενικὲς Συνόδους. Δὲν εἶπε δηλαδὴ ὅτι αὐτὸ θὰ γίνεται στὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὸ δηλαδὴ τὸ καινὸν περὶ τοῦ ἀλαθήτου τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων δὲν περιλαμβάνεται μέσα στὴν Ἁγία Γραφή. Ὁ Χριστὸς εἶπε ἁπλὰ ὅτι τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον θὰ εἶναι Ἐκεῖνο ποὺ θὰ μᾶς ὁδηγήση στὴν πλήρη ἀλήθεια. Προηγουμένως ὅμως, πρὶν δηλαδὴ ἀπὸ αὐτό, εἶπε ὅτι ἐὰν ἔχετε ἀγάπη μεταξύ σας, ἐγὼ καὶ ὁ Πατέρας μου θὰ ἔλθωμε καὶ θὰ κατοικήσωμε μέσα σας, καθὼς ἐπίσης εἶπε ὅτι τώρα, μὲ βλέπετε, ἀλλὰ ἀργότερα δὲν θὰ μὲ βλέπετε. Ἀλλά, ἐὰν ἔχετε ἀγάπη, πάλι θὰ μὲ βλέπετε. Καί, τὸ Πνεῦμα θὰ ἔλθη νὰ κατοικήση μέσα σας καὶ θὰ σᾶς ὁδηγήση εἰς πάσαν τὴν ἀλήθειαν.

Ὅλα αὐτὰ ποὺ λέγει ὁ Χριστὸς καὶ ἀναφέρονται στὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Ἰωάννη καὶ ποὺ τὰ διαβάζουν οἱ παπάδες τὴν Μεγάλη Πέμπτη, εἶναι βασικὰ κεφάλαια. Ἀλλὰ γιατί εἶναι βασικὰ κεφάλαια; Αὐτὴ ἡ προσευχὴ τοῦ Ἰησοῦ, ἡ Ἀρχιερατική, γιατί ἔχει τόσο μεγάλη σημασία; Γιατί προσεύχεται ὁ Χριστὸς γιὰ τὴν ἑνότητα τῶν Ἀποστόλων; Γιὰ ποιὰ ἕνωσι προσεύχεται; Μήπως, τῶν Ἐκκλησιῶν; Ποιὰ ἕνωσις εἶναι αὐτή; Αὐτό, τὸ «ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πάσαν τὴν ἀλήθειαν», ὅταν τὸ λέγη ὁ Χριστός, τὸ ἐννοεῖ ἀσφαλῶς μέσα σὲ ὠρισμένα πλαίσια. Ποιὰ εἶναι αὐτά;

Τὰ κεφάλαια αὐτά, 14 ἕως 17, τοῦ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγελίου κάνουν ὁλόκληρη ἀνάπτυξη περὶ τῆς πνευματικῆς καταστάσεως τῶν Ἀποστόλων σὲ σχέσι μὲ τὴν ἀγάπη καὶ ἀναφέρουν ποιὰ θὰ εἶναι τὰ ἀποτελέσματα τῆς ἀγάπης. Ἡ πλήρης μορφὴ ὅμως τῆς ἀγάπης ἀποκαλύπτεται στὴν ἐμπειρία τῆς θεώσεως. Ἡ θέωσις εἶναι ἡ πλήρης μορφὴ τῆς ἀγάπης. Δι’ αὐτῆς τῆς ἀγάπης, πού πηγάζει ἀπὸ τὴν ἐμπειρία τῆς θεώσεως, γίνεται ἡ πλήρης θεραπεία τοῦ ἀνθρώπου.

Ἡ ἀγάπη αὐτὴ ἀρχίζη νὰ ἐνεργῆται, ὅταν ἔλθη τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο μέσα στὸν ἄνθρωπο, ὁπότε γίνεται ὁ ἄνθρωπος κατοικητήριο καὶ ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καί, ὅταν ἔλθη τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο καὶ κατοικήση μέσα στὸν ἄνθρωπο, φέρνει μαζί Του καὶ τὸν Πατέρα καὶ τὸν Υἱόν. Τότε στὸν ἄνθρωπο κατοικεῖ ὁλόκληρη ἡ Ἁγία Τριάδα. Ἀλλὰ πῶς γνωρίζει ὁ ἄνθρωπος ὅτι ἔγινε ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; Πῶς γίνεται αὐτὴ ἡ διαπίστωσις; Ὁ ἀληθινὸς πνευματικὸς πατέρας γνωρίζει πότε ἕνα πνευματικό του παιδὶ ἔχει λάβει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ ἔχει γίνει ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἔχομε συγκεκριμένα Πατερικὰ κριτήρια στὸ θέμα αὐτό. Ποιὰ εἶναι αὐτά;

Ὅταν ὁ Χριστὸς μιλάη γιὰ τὴν ἔκχυσι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὴν Ἐκκλησία καὶ στοὺς πιστούς, δὲν μιλάη ἀφηρημένα, δὲν ἐννοεῖ ὅτι θὰ τὸ στείλη σὲ ὅλην τὴν Ἐκκλησία γενικά. Οὔτε ὅτι, ἐπειδὴ οἱ δεσποτάδες καὶ οἱ παπάδες ἔχουν μία ἀλληλοδιαδοχὴ μὲ τὶς χειροτονίες, θὰ τὸ λάβη γενικὰ ὅλη ἡ Ἐκκλησία. Οὔτε ἐννοεῖ ὅτι ἐξ αἰτίας τῆς χειροτονίας τῶν ἐπισκόπων ὑπάρχει ὁπωσδήποτε ἡ ἐγγύησις ὅτι τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο θὰ κατοικῆ μόνιμα μέσα στὴν Ἱεραρχία. Διότι, δὲν εἶναι ἡ ὕπαρξις τοῦ ἐπισκόπου ἡ ἐγγύησις ὅτι μία Σύνοδος ἐμφορεῖται ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Ἀπόδειξις εἶναι ὅτι ὑπῆρξαν μέσα στὴν Ἐκκλησία πολλοὶ ἐπίσκοποι, ποὺ κατεδικάσθησαν ὡς αἱρετικοί. Ἂν εἶχαν ἐκεῖνοι οἱ ἐπίσκοποι Πνεῦμα Ἅγιο, δὲν θὰ ἔπεφταν σὲ αἵρεσι. Ἄρα, δὲν εἶναι ἡ εἰς ἐπίσκοπον χειροτονία κάποιου ἀπόδειξις οὔτε ἐγγύησις ὅτι στὸν ἐπίσκοπο αὐτὸν κατοικεῖ ὁπωσδήποτε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Ἄρα, δὲν εἶναι ἡ Χάρις τῆς Ἀρχιερωσύνης ἐκείνη ποὺ ὁδηγεῖ τὴν Ἐκκλησία «εἰς πάσαν τὴν ἀλήθειαν».

Ὁ Χριστὸς μιλάει ἐδῶ γιὰ κάτι ἄλλο. Οἱ Πατέρες λένε καθαρὰ ὅτι ἐδῶ ὁ Χριστὸς μιλάει γιὰ δύο καταστάσεις. Ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος μιλάει γιὰ τὴν φώτισι καὶ ἀπὸ τὸ ἄλλο μέρος μιλάει γιὰ τὴν θέωσι. Ὅταν λέγη ὁ Χριστὸς ἴνα πάντες ἓν ὦσι, γιὰ ποιοὺς μιλάει; Γιὰ τοὺς Ἀποστόλους βέβαια. Δηλαδὴ παρακαλεῖ τὸν Πατέρα νὰ γίνουν οἱ Ἀπόστολοι «ἓν, καθὼς ἠμεῖς ἓν ἐσμεν». Δὲν λέγει εἷς, ἀλλὰ ἓν. Πῶς ὅμως ὁ Πατήρ, ὁ Υἱὸς καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι ἓν; Ἀπάντησις: Εἶναι ἑνωμένοι εἰς ἓν, κατὰ τὴν δόξαν (ἐνέργειαν) καὶ κατὰ τὴν οὐσίαν. Κατὰ τὰ Πρόσωπα, τὶς ὑποστάσεις, δὲν εἶναι ἑνωμένοι. Διότι τὰ Πρόσωπα στὴν Ἁγία Τριάδα, λένε οἱ Πατέρες, εἶναι ἀκοινώνητα μεταξύ τους. Τὰ κοινὰ στὴν Ἁγία Τριάδα εἶναι ἡ οὐσία καὶ ἡ φυσικὴ ἐνέργεια τῆς οὐσίας, δηλαδὴ ἡ δόξα. Καὶ κατὰ τί εἶναι ἓν ὁ Πατήρ, ὁ Υἱὸς καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, μὲ τὸ ὁποῖο ἓν καὶ ἐμεῖς θὰ γίνωμε ἓν, δηλαδὴ καὶ μεταξύ μας καὶ μὲ τὴν Ἁγία Τριάδα; Ποιὸ θὰ εἶναι αὐτὸ τὸ κοινὸ γνώρισμα; Ἀπάντησις: Εἶναι τὸ ἓν κατὰ τὴν δόξαν.

Δηλαδή, ὅπως ὁ Πατήρ, ὁ Υἱὸς καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα εἶναι ἕνα κατὰ τὴν δόξαν, διότι ἔχουν κοινὴν τὴν δόξαν, ἔτσι καὶ ἐμεῖς θὰ γίνωμε ἕνα, ὅταν ὅλοι μας μετάσχωμε στὴν δόξα τοῦ Θεοῦ, ὅταν δηλαδὴ ὅλοι μας ἢ ὅσοι ἀπὸ ἐμᾶς γίνουν ἄξιοι, γίνουν μέτοχοι τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ ἀκτίστου Φωτός. Διότι, ὅταν ἕνας ἄνθρωπος δοξάζεται, τότε γίνεται κοινωνὸς τῆς ἀκτίστου δόξης τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὁπότε ἑνώνεται καὶ μὲ τὴν Ἁγία Τριάδα, ἀλλὰ καὶ μὲ ὅσους συνανθρώπους του εἶναι ἐκείνην τὴν στιγμὴ ἑνωμένοι καὶ ἐκεῖνοι μὲ τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ.

Ὁπότε ἐκεῖνο, γιὰ τὸ ὁποῖο προσεύχεται ὁ Χριστὸς στὸν Μυστικὸ Δεῖπνο εἶναι, πρῶτα-πρῶτα γιὰ τὴν κάθαρσί τους, μετὰ γιὰ τὴν φώτισί τους καὶ τέλος γιὰ τὴν θέωσί τους. Ἑπομένως τὸ «ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πάσαν τὴν ἀλήθειαν» ἀναφέρεται ὄχι γενικὰ σὲ ὅλους τούς ἀνθρώπους, ἀλλὰ εἰδικὰ σὲ ὅσους θὰ λάβουν μέρος στὴν ἐμπειρία τῆς θεώσεως. Δηλαδή, ὅταν ὁ ἄνθρωπος φθάση στὴν θέωσι, τότε μόνον ὁδηγεῖται εἰς πάσαν τὴν ἀλήθειαν. Ἑπομένως ἡ πάσαν ἀλήθειαν (ὄχι περὶ τοῦ κτιστοῦ κόσμου, ἀλλὰ περὶ τοῦ Θεοῦ) γίνεται γνωστὴ μόνο στὴν ἐμπειρία τῆς θεώσεως.

Ἐπειδὴ ὅλοι οἱ Πατέρες εἶχαν αὐτὴν τὴν ἐμπειρία ἢ παρόμοια, διότι εἴτε ἤσαν σὲ κατάστασι φωτισμοῦ εἴτε ἤσαν σὲ κατάστασι θεώσεως, γι’ αὐτὸ καὶ ὅλοι τους ἔχουν τὴν ἴδια ἀκριβῶς ἀντίληψι γιὰ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ κάνουν ὅλοι τους τὴν ἴδια ἑρμηνεία στὴν Ἁγία Γραφὴ στὰ βασικά της σημεῖα καὶ τὴν ἴδια ἑρμηνεία στὰ κείμενα τῶν ἄλλων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀπὸ τὰ παραπάνω τί συνάγεται; Ὅσοι βρίσκονται σὲ κατάστασι φωτισμοῦ ἢ θεώσεως, αὐτοὶ εἶναι θεόπνευστοι ἢ δὲν εἶναι θεόπνευστοι; Ἀπάντησις: Αὐτοὶ φυσικὰ εἶναι θεόπνευστοι. Διότι θεοπνευστία σημαίνει τί; Σημαίνει νὰ εἶναι κάποιος ἐμπνευσμένος ἀπὸ τὸν Θεόν. Ἐν ἀντιδιαστολὴ πρὸς τί; Πρὸς τὸ νὰ εἶναι κανεὶς ἐμπνευσμένος ἀπὸ τὸν διάβολο καὶ τοὺς δαίμονες. Ἐκεῖνος θὰ εἶναι διαβολόπνευστος καὶ δαιμονόπνευστος.

Ἡ ὑψηλοτέρα μορφὴ τῆς Ἀποκαλύψεως ὅσον ἀφορᾶ στὴν θεοπνευστία, ἦταν ἐκείνη ποὺ συνέβη στοὺς Ἀποστόλους κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς. Τὸ κλειδὶ λοιπὸν τῆς Ὀρθοδόξου θεολογίας σχετικὰ μὲ τὴν θεοπνευστία εἶναι ἡ Πεντηκοστή. Ἐὰν κανεὶς μπορέση νὰ κατανοήση τὴν σημασία τῆς Πεντηκοστῆς γιὰ τὴν Πατερικὴ παράδοσι, τότε καὶ θεολόγος νὰ μὴν εἶναι, τουλάχιστον θὰ ξέρη τί εἶναι Θεολογία καὶ τί θεολόγος. Ὅπως δὲν χρειάζεται νὰ εἶναι κανεὶς γιατρὸς γιὰ νὰ ξέρη τί εἶναι ἡ Ἰατρικὴ ἐπιστήμη καὶ τί εἶναι γιατρός, κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο κάποιος μπορεῖ νὰ ξέρη τί εἶναι Θεολογία, ποιὸς εἶναι ὁ θεολόγος καὶ ποιὸς εἶναι ὁ θεολογῶν, χωρὶς νὰ εἶναι ὁ ἴδιος θεολόγος ἢ θεολογῶν.

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό