Πέρυσι τέτοια εποχή και επί δύο σχεδόν μήνες, σε όλα τα ΜΜΕ γινόταν λόγος ότι η Κυβέρνηση θα προβεί σε περικοπή των πολυτεκνικών επιδομάτων, γιατί δήθεν επιέζετο από την «Τρόικα». Με αυτό το πρόσχημα, κατάργησε το επίδομα και την σύνταξη της πολύτεκνης μητέρας, το επίδομα του τρίτου τέκνου και την εφ΄ άπαξ παροχή των 2.000 ευρώ για όσες αποκτούσαν 3ο τέκνο και άνω, καταργώντας κάθε ίχνος δημογραφικής πολιτικής. Προχώρησε δε στην θέσπιση του επιδόματος στήριξης τέκνων και του επιδόματος τριτέκνων και πολυτέκνων και στο σχέδιο νόμου «Έγκριση μεσοπροθέσμου πλαισίου δημοσιονομικής στρατηγικής 2013-2016 κλπ.» αναφαίρετο στην έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου, ότι οι νέες ρυθμίσεις έγιναν με στόχο την εξοικονόμηση 86.000.000 ευρώ (σελ.45-46 της έκθεσης Γ.Λ.Κ που συνόδευε το εν λόγω σχέδιο νόμου, ήδη νόμος 40932012).

Με τις καταργηθείσες διατάξεις ουδεμία απολύτως πολύτεκνη μητέρα θα λαμβάνει πλέον την ισόβια σύνταξη και ουδεμία από όσες έχουν έως δύο προστατευόμενα τέκνα θα λαμβάνει το επίδομα των πολυτέκνων (500 ευρώ για κάθε προστατευόμενο τέκνο). Δηλαδή ακόμη και μία πολύτεκνη οικογένεια με 8 τέκνα, εκ των οποίων μόνον τα δύο είναι προστατευόμενα (και τα άλλα είναι άνω των 18 ετών και δεν σπουδάζουν ή είναι άνεργα) ΔΕΝ ΠΑΙΡΝΟΥΝ  ΚΑΝΕΝΑ ΕΠΙΔΟΜΑ ΤΩΝ 500 ευρώ!!

 Όλα αυτά έγιναν γιατί η (συγ)Κυβέρνηση έχει εγκαινιάσει μία άκρως αντιπολυτεκνική, αντιοικογενειακή και αντιδημογραφική πολιτική, όπως αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι κατάργησε τα αφορολόγητα όρια για τα παιδιά και φορολογεί τους πολυτέκνους, όπως τους αγάμους, με σκοπό ν΄ αποτρέψει τους νέους να δημιουργήσουν οικογένεια και  ν΄ αποτρέψει τα νέα ζευγάρια να γίνουν πολύτεκνοι!!!! Ακριβώς και γι΄ αυτό αρνήθηκε η Κυβέρνηση να δεχθεί την πρόταση της ΑΣΠΕ να χορηγεί τα πολυτεκνικά επιδόματα μειωμένα κατά 15% και να εξοικονομήσει 103.000.000 ευρώ και όχι 86.000.000 ευρώ, όπως διατυμπάνιζε.

Είναι χαρακτηριστικό του τρόπου διακυβερνήσεως και το γεγονός ότι, ενώ ο υπουργός Εργασίας κ. Ι. Βρούτσης, έδωσε εντολή στον πρώην Διοικητή του ΟΓΑ κ. Κοντό, όπως στο έντυπο της αιτήσεως (Α21), που θα υπέβαλαν οι ενδιαφερόμενοι για την λήψη του παραπάνω επιδόματος να περιληφθεί η ερώτηση: «Έχετε την πολυτεκνική ιδιότητα; Εάν ναι ποιός ο αριθμός μητρώου της ΑΣΠΕ;», ο εν λόγω πρώην Διοικητής του ΟΓΑ έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων του τον υπουργό και δεν την περιέλαβε!!! Έτσι κυβερνούν την χώρα!!

Έτσι ελλοχεύει τώρα  ο κίνδυνος, να δίνονται πολυτεκνικά επιδόματα σε ανθρώπους που δεν έχουν την πολυτεκνική ιδιότητα, την οποία χορηγεί η ΑΣΠΕ επί δεκαετίες, χωρίς να έχει αναφερθεί ποτέ στο παρελθόν κρούσμα για μαϊμού  πολύτεκνο..

Ήδη αποκαλύπτεται και ο μύθος περί των δήθεν πιέσεων από την «Τρόικα», για την μείωση των ποσών των μέχρι του έτους 2012 χορηγουμένων επιδομάτων (ισόβιας σύνταξης και επιδόματος πολυτέκνων μητέρων, τρίτου παιδιού κλπ).

 Ο Υπουργός Εργασίας κ. Βρούτσης δήλωνε στη Βουλή στις 8-1-2013, απαντώντας σε ερώτηση για την κατάργηση των πολυτεκνικών επιδομάτων, ότι αυτό γίνεται: «.... λόγω της έκτακτης δημοσιονομικής πολιτικής». Τώρα, όπως ανεγράφη στον τύπο(30-7-2013) δηλώνει, ότι: « η στήριξη της οικογένειας αποτελεί προτεραιότητα για την Κυβέρνηση, σημειώνοντας πώς ο μοναδικός δείκτης που αυξήθηκε στον προϋπολογισμό του 2013 αφορά τα οικογενειακά επιδόματα (από 566 εκατομμύρια το 2012 ανέβηκε σε 755 εκατομμύρια»!!!!.

Ας μας πει λοιπόν ο κ. Βρούτσης, πότε έλεγε την αλήθεια και πότε έλεγε ψέματα;

Στο σχέδιο του προϋπολογισμού τέτοιο κονδύλι 755 εκατομμυρίων για τα εν λόγω επιδόματα δεν υπήρχε!!!

Το μόνο που πέτυχαν είναι ότι γίνονται αναξιόπιστοι και εξαπάτησαν τους πολυτέκνους.

Πράττουν δε αυτά οι (συγ)κυβερνώντες όταν οι γεννήσεις για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας κατήλθαν το 2012 στις 100.371 και οι θάνατοι, για πρώτη φορά, μετά από 80 χρόνια, από το έτος 1932 ανήλθαν σε 116.670!!! Το Έθνος χάνεται... διαλύονται οικογένειες, τα παιδιά μας  γίνονται μετανάστες προς ανεύρεση εργασίας, χιλιάδες αυτοκτονίες, χιλιάδες απολύσεις- διαθεσιμότητες, ακόμη και πολυτέκνων (επειδή κάποιο από τα παιδιά των ενηλικιώθηκε, ας είναι δε αυτό και άνεργο!)

Για ποια λοιπόν προστασία της οικογένειας μας μιλάνε;

Εδώ φθάσανε στο σημείο να κάνουν τα παιδιά μας φορολογικά τεκμήρια(με την κατάργηση του αφορολογήτου του παιδιού), κατήργησαν ακόμη και τις μετεγγραφές των φοιτητών μας(μέτρο χωρίς κανένα οικονομικό κόστος) και έτσι για πρώτη χρονιά  φέτος,  παιδιά ακόμη και υπερπολυτέκνων οικογενειών δεν πήραν μετεγγραφή, ούτε μέσω της μεταφοράς θέσης εισαγωγής φοιτητή! 

Προστασία λοιπόν ή εμπαιγμός των οικογενειών μας;;;

Μωραίνει Κύριος ους βούλεται απωλέσαι.

"Παρά πολύ θλιβερό" γεγονός, που "ξύπνησε οδυνηρές αναμνήσεις αθλιότητας" χαρακτήρισε ο Αρχιεπίσκοπος Τιράνων και πάσης Αλβανίας Αναστάσιος, στο χθεσινό κήρυγμά του, τα πρόσφατα γεγονότα στον ορθόδοξο Ναό των Εισοδίων της Υπεραγίας Θεοτόκου στην Πρεμετή.

Συγκεκριμένα, στις 16 Αυγούστου, όπως καταγγέλθηκε από την Ιερά Μητρόπολη Αργυροκάστρου, ασκήθηκε βία κατά κληρικών και πιστών "από ομάδες παραστρατιωτικών (με τη συμπαράσταση δημοτικών υπαλλήλων και την κάλυψη της Δημοτικής αρχής".

Σύμφωνα δε με όσα έγιναν γνωστά, αφαιρέθηκαν, με βίαιο τρόπο, ιερά σκεύη, εικόνες της Παναγίας, το καμπαναριό με τον σταυρό, για την αξιοποίηση του ναού, από τον Δήμο, ως πολιτιστικού μεγάρου.

Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος αναφέρθηκε σε βεβήλωση των ιερών των αγίων κι έκανε λόγο για "μεγάλη προσβολή όχι μόνο της ορθόδοξης εκκλησίας, αλλά της Αλβανίας", στην οποία, ενώ υπάρχει η προσδοκία για ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, "ξαναζούμε τον εφιάλτη του 1967, όταν το κομμουνιστικό καθεστώς νόμιζε ότι θα ξερίζωνε για πάντα τη θρησκευτική πίστη από τον αλβανικό λαό".

Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος έκανε λόγο για σχεδιασμένη ενέργεια "από σκοτεινές δυνάμεις", εφόσον, όπως είπε, οι άνδρες της ιδιωτικής αστυνομίας "πληρώθηκαν, αλλά δεν ξέρουμε ποιοι βρίσκονται πίσω τους".

Αναφερόμενος στις διαρκείς δοκιμασίες που υπέστη ο ναός από την ίδρυσή του τον 17ο αιώνα, αποκάλυψε ότι η αλβανική κυβέρνησε αναγνώρισε πως το πολιτιστικό κέντρο στην Πρεμετή έχει χτιστεί πάνω στον Ιερό Ναό της Υπεραγίας Θεοτόκου και το 1998 αποφάσισε να παραδώσει το κτίριο στον ορθόδοξο κλήρο έναντι συγκεκριμένης αμοιβής προς το κράτος για τις σχετικές επενδύσεις που αφορούσαν τη μετατροπή του σε πολιτιστικό κέντρο.

Έκανε δε ιδιαίτερη μνεία στη συμφωνία του Ιανουαρίου του 2010 μεταξύ της κυβέρνησης και των θρησκευτικών κοινοτήτων στην Αλβανία για την επιστροφή σ' αυτές όλων των θρησκευτικών ιδρυμάτων. Συνεπώς δεν ισχύει καμιά δικαστική απόφαση, είπε ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος.

Απαντώντας στους ισχυρισμούς ότι πρόκειται για ένα κέντρο του αλβανικού πολιτισμού, επεσήμανε ότι η ορθόδοξη εκκλησία έχει συμβάλλει κατά πολύ στον πολιτισμό της Αλβανίας, τονίζοντας επιπλέον πως ό,τι σήμερα αποτελεί τον παραδοσιακό αλβανικό πολιτισμό, είναι της ορθόδοξης εκκλησίας.

"Οι ορθόδοξοι δεν είναι ορφανοί που έρχονται να τους κλωτσήσουν διάφορες ομάδες. Ξέρουμε τι πιστεύουμε, ξέρουμε τι θέλουμε και ξέρουμε πώς να τα διεκδικήσουμε" υπογράμμισε, εκφράζοντας την αισιοδοξία ότι θα βρεθεί λύση, ενώ κάλεσε τους πιστούς να είναι ήρεμοι και ψύχραιμοι.

Με τους ορθόδοξους της Πρεμετής ένωσαν τη φωνή τους οι Μητροπόλεις της Κορυτσάς και του Βερατίου, καθώς και το νεοσύστατο καθολικό Κόμμα των Χριστιανοδημοκρατών, όπως επίσης το Κόμμα των Ελλήνων και το Κόμμα Ένωσης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Χθες, στην Πρεμετή, η θεία λειτουργία της Κυριακής έγινε στην ύπαιθρο, έξω από το κατασχεμένο από την ιδιωτική αστυνομία κτίριο. Σήμερα, μερικές δεκάδες ορθόδοξοι πιστοί, αψηφώντας την παρουσία των ανδρών της αστυνομίας, μπήκαν εκ νέου στους εσωτερικούς χώρους του ναού.

ΠΗΓΗ: http://www.romfea.gr/ektakta-nea-2/18649-2013-08-19-14-03-53

Οι κοσμικοί λένε: “Καλότυχοι αυτοί που ζουν στα παλάτια και έχουν όλες τις ευκολίες”. Αλλ’ όμως μακάριοι είναι αυτοί που κατόρθωσαν να απλοποιήσουν την ζωή τους και ελευθερώθηκαν από την θηλειά της κοσμικής αυτής εξελίξεως των πολλών ευκολιών, ίσον των πολλών δυσκολιών, και απαλλάχθηκαν από τον φοβερό άγχος της σημερινής εποχής μας. Αν δεν απλοποιήση την ζωή του ο άνθρωπος, βασανίζεται. Ενώ, αν την απλοποιήση, δεν θα έχη αυτό το άγχος.

Ένας Γερμανός μια φορά στο Σινά είπε σε ένα Βεδουϊνάκι που ήταν πανέξυπνο: “Εσύ είσαι έξυπνο, μπορείς να μάθης γράμματα”. “Και μετά;” τον ρωτάει εκείνο. “Μετά θα γίνης μηχανικός”. “Και μετά;” “Μετά θ’ ανοίξης ένα συνεργείο αυτοκινήτων”. “Και μετά;” “Μετά θα το μεγαλώσης”. “Και μετά;” “Μετά θα πάρης και άλλους να δουλεύουν και θα έχης πολύ προσωπικό”. “Δηλαδή, του λέει, να έχω έναν πονοκέφαλο, να βάλω άλλον έναν πονοκέφαλο και μετά να βάλω και έναν άλλον; Δεν είναι καλύτερα τώρα που έχω ήσυχο το κεφάλι μου;” Ο περισσότερος πονοκέφαλος είναι από αυτές τις σκέψεις, να κάνουμε αυτό, να κάνουμε εκείνο. Αν ήταν πνευματικές οι σκέψεις, θα ένιωθε κανείς πνευματική παρηγοριά και δεν θα είχε πονοκέφαλο.

Τώρα και στους κοσμικούς τονίζω πολύ την απλότητα. Γιατί πολλά από αυτά που κάνουν, δεν χρειάζονται και τους τρώει το άγχος. Τους μιλάω για την λιτότητα και την ασκητικότητα. Συνέχεια φωνάζω: “Απλοποιήστε την ζωή σας, για να φύγη το άγχος”. Και τα περισσότερα διαζύγια από ‘κει ξεκινούν. Πολλές δουλειές, πολλά πράγματα έχουν να κάνουν οι άνθρωποι και ζαλίζονται. Δουλεύουν και οι δύο, πατέρας και μάνα, αφήνουν και τα παιδιά εγκαταλελειμμένα. Κούραση, νεύρα – μικρό θέμα, μεγάλος καυγάς – αυτόματο διαζύγιο μετά, εκεί φθάνουν. Αν απλοποιούσαν όμως την ζωή τους, θα ήταν και ξεκούραστοι και χαρούμενοι. Αυτό το άγχος είναι καταστροφή!

Μια φορά βρέθηκα σε ένα σπίτι που ήταν όλο πολυτέλεια και, καθώς συζητούσαμε, μου είπαν: “Ζούμε στον Παράδεισο, ενώ άλλοι άνθρωποι στερούνται”. “Ζήτε στην κόλαση, τους λέω. “Άφρον, ταύτη τη νυκτί” (Λουκ. 12, 20), είπε ο Θεός στον πλούσιο. Αν ο Χριστός με ρωτούσε: “Πού θέλεις να σε βάλουμε, σε μια φυλακή ή σε ένα σπίτι σαν αυτό;” θα έλεγα: “Σε μια σκοτεινή φυλακή”. Γιατί η φυλακή θα με βοηθούσε. Θα μου θύμιζε τον Χριστό, θα μου θύμιζε τους αγίους Μάρτυρες, θα μου θύμιζε τους ασκητές που ήταν στις οπές της γης, θα μου θύμιζε καλογερική. Η φυλακή θα έμοιαζε και λίγο με το κελλί μου και θα χαιρόμουν. Αυτό το δικό σας τι θα μου θύμιζε και σε τι θα με βοηθούσε; Γι’ αυτό οι φυλακές με αναπαύουν καλύτερα όχι μόνον από ένα σαλόνι κοσμικό αλλά και απ’ένα ωραίο κελλί μοναχού. Χίλιες φορές στην φυλακή παρά σε ένα τέτοιο σπίτι”.

Κάποτε που είχα φιλοξενηθή στην Αθήνα σ’ έναν φίλο μου, με παρακάλεσε να δεχθώ έναν οικογενειάρχη πριν φωτίση, γιατί άλλη ώρα δεν ευκαιρούσε. Ήρθε λοιπόν χαρούμενος και συνέχεια δοξολογούσε τον Θεό. Είχε και πολλή ταπείνωση και απλότητα και με παρακαλούσε να εύχωμαι για την οικογένειά του. Ο αδελφός αυτός ήταν περίπου τριάντα οκτώ ετών και είχε επτά παιδιά. Δυό το ανδρόγυνο και άλλοι δυό οι γονείς του, εν όλω έντεκα ψυχές, και έμεναν όλοι σε ένα δωμάτιο. Μου έλεγε με την απλότητα που είχε: “Όρθιους μας χωράει το δωμάτιο, αλλά, όταν ξαπλώνουμε, δεν μας παίρνει, είναι λίγο στενόχωρα. Δόξα τω Θεώ, τώρα κάναμε ένα υπόστεγο για κουζίνα και βολευτήκαμε. Εμείς έχουμε και στέγη. Πάτερ μου, ενώ είναι άλλοι που μένουν στην ύπαιθρο”. Η εργασία του ήταν σιδερωτής. Έμενε στην Αθήνα και έφευγε πριν φωτίση, για να βρεθή εγκαίρως στον Πειραιά όπου εργαζόταν. Από την ορθοστασία και τις πολλές υπερωρίες τα πόδια του είχαν κιρσούς και τον ενοχλούσαν, αλλά η πολλή αγάπη του προς την οικογένειά του τον έκανε να ξεχνάη τους πόνους και τις ενοχλήσεις. Ελεεινολογούσε μάλιστα τον εαυτό του συνέχεια και έλεγε ότι δεν έχει αγάπη, γιατί δεν κάνει καλωσύνες σαν Χριστιανός, και επαινούσε την γυναίκα του ότι εκείνη κάνει καλωσύνες, γιατί εκτός από τα παιδιά και τα πεθερικά της που φρόντιζε, πήγαινε και έπαιρνε τα ρούχα από τους γέρους της γειτονιάς, τα έπλενε, τους συγύριζε και τα σπίτια, τους έφτιαχνε και καμμιά σούπα. Έβλεπε κανείς στο πρόσωπο του καλού αυτού οικογενειάρχη ζωγραφισμένη την θεία Χάρη. Είχε μέσα του τον Χριστό και ήταν γεμάτος χαρά και το δωμάτιό του γεμάτο από παραδεισένια χαρά. Ενώ αυτοί που δεν έχουν μέσα τους τον Χριστό, είναι γεμάτοι από άγχος, και δυό άνθρωποι να είναι, δεν χωράνε μέσα σε έντεκα δωμάτια. Ενώ οι έντεκα αυτοί άνθρωποι με τον Χριστό, χωρούσαν μέσα σ’ ένα δωμάτιο.

Ακόμη και πνευματικοί άνθρωποι, όσους χώρους και να έχουν, βλέπεις να μη χωρούν, γιατί μέσα τους δεν έχει χωρέσει ο Χριστός ολόκληρος. Αν οι γυναίκες που ζούσαν στα Φάρασα έβλεπαν την πολυτέλεια που υπάρχει σήμερα, ακόμη και σε πολλά Μοναστήρια, θα έλεγαν: “Θα ρίξη ο Θεός φωτιά να μας κάψη! Εγκατάλειψη Θεού!” Εκείνες μάζευαν τις δουλειές τάκα-τάκα. Πρωί-πρωί έπρεπε να βγάλουν τα γίδια, μετά να συμμάσουν το σπίτι. Ύστερα πήγαιναν στα εξωκκλήσια ή μαζεύονταν στις σπηλιές, και μια που ήξερε λίγα γράμματα διάβαζε το Συναξάρι του Αγίου της ημέρας. Μετά δωσ’ του μετάνοιες, έλεγαν και την ευχή. Και δούλευαν, κουράζονταν. Μια γυναίκα έπρεπε να ξέρη να ράβη όλα τα ρούχα του σπιτιού. Και τα έρραβαν με το χέρι. Μηχανές του χεριού λίγες είχαν σε καμμιά πόλη, στα χωριά δεν είχαν. Αν υπήρχε στα Φάρασα όλο και όλο μια μηχανή του χεριού. Έρραβαν ακόμη και του άνδρα τα ρούχα και ήταν πιο άνετα, και τις κάλτες τις έπλεκαν στο χέρι. Είχαν γούστο, μεράκι, αλλά τους περίσσευε και χρόνος, γιατί τα είχαν όλα απλά. Οι Φαρασιώτες δεν κοιτούσαν λεπτομέρειες. Ζούσαν την χαρά της καλογερικής. Και αν, για παράδειγμα, η κουβέρα δεν ήταν καλά στρωμένη και κρεμόταν λίγο από την μια μεριά και έλεγες: “Σιάξε την κουβέρτα”, θα σου έλεγαν: “Σε εμποδίζει στην προσευχή σου;”

Αυτήν την χαρά της καλογερικής οι άνθρωποι σήμερα δεν την γνωρίζουν. Νομίζουν ότι δεν πρέπει να στερηθούν, να ταλαιπωρηθούν. Αν σκέφτονταν οι άνθρωποι λίγο καλογερικά, αν ζούσαν πιο απλά, θα ήταν ήσυχοι. Τώρα βασανίζονται. Άγχος και απελπισία στην ψυχή. “Ο τάδε πέτυχε που έφτιαξε δυο πολυκατοικίες ή που έμαθε πέντε γλώσσες κ.λπ.! Εγώ δεν έχω ούτε ένα διαμέρισμα, δεν ξέρω ούτε μια ξένη γλώσσα. Ωχ, χάθηκα!” Έχει κάποιος ένα αυτοκίνητο και αρχίζει: “Ο άλλος έχει καλύτερο. Να πάρω και εγώ”. Παίρνει το καλύτερο, ύστερα μαθαίνει ότι άλλοι έχουν αεροπλάνα ατομικά και πάλι βασανίζεται. Τελειωμό δεν έχουν. Ενώ άλλος που δεν έχει αυτοκίνητο, όταν δοξάζη τον Θεό, χαίρεται: “Δόξα τω Θεώ, λέει, ας μην έχω αυτοκίνητο, έχω γερά τα πόδια μου και μπορώ να περπατήσω. Πόσοι άνθρωποι είναι με κομμένα πόδια, δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν, να βγουν έναν περίπατο, θέλουν έναν άνθρωπο να τους υπηρετή, ενώ εγώ έχω τα πόδια μου!” Κια ένας κουτσός που λέει: “Και άλλοι που δεν έχουν και τα δυό πόδια;” και αυτός χαίρεται.

Η αχαριστία και η απληστία είναι μεγάλο κακό. Ο κυριευμένος από υλικά πράγματα είναι κυριευμένος πάντα από στενοχώρια και άγχος, γιατί πότε τρέμει μην του τα πάρουν και πότε μην του πάρουν την ψυχή. Μια μέρα ήρθε ένας πλούσιος από την Αθήνα και μου λέει: “Πάτερ, έχασα την επαφή με τα παιδιά μου, έχασα τα παιδιά μου”. “Πόσα παιδιά έχεις;” του λέω. “Δύο, μου λέει. Τα μεγάλωσα με το πουλιού το γάλα. Τι ήθελαν και δεν το είχαν! Ακόμη και αυτοκίνητο τα πήρα”. Από την συζήτηση βγήκε ότι είχε και αυτός δικό του αυτοκίνητο και η γυναίκα του δικό της και τα παιδιά δικό τους. “Ευλογημένε, του λέω, εσύ, αντί να λύσης τα προβλήματά σου, τα μεγάλωσες. Τώρα θέλεις ένα μεγάλο γκαράζ για τα αυτοκίνητα, έναν μηχανικό να τον πληρώνης τετραπλάσια, για να τα διορθώνης, χώρια που κινδυνεύετε και οι τέσσερις κάθε στιγμή να σκοτωθήτε. Ενώ, αν είχες απλοποιήσει την ζωή σου, θα ήταν ενωμένη η οικογένειά σου, θα καταλάβαινε ο ένας τον άλλο και δεν θα είχες αυτά τα προβλήματα. Δεν φταίνε τα παιδιά σου τώρα, εσύ φταις που δεν φρόντισες να δώσης άλλη αγωγή στα παιδιά σου”. Μια οικογένεια τέσσερα αυτοκίνητα, ένα γκαράζ, έναν μηχανικό κ.λπ.! Ας πάη ο άλλος λίγο αργότερα. Όλη αυτή η ευκολία γεννάει δυσκολίες.

Άλλη φορά ήρθε ένας άλλος οικογενειάρχης στο Καλύβι -ήταν πέντε άτομα η οικογένειά του- και μου λέει: “Πάτερ, έχουμε ένα αυτοκίνητο και σκέφτομαι να πάρουμε άλλα δύο. Θα μας διευκολύνη”. “Και πόσο θα σας δυσκολέψη το σκέφτηκες; του λέω. Το ένα το βάζεις εκεί σε μια τρύπα, τα τρία πού θα τα βάλης; Θα θέλης ένα γκαράζ και μια αποθήκη για καύσιμα. Θα διατρέχετε τρεις κινδύνους. Καλύτερα να έχετε ένα και να περιορίσετε τις εξόδους σας. Θα έχετε χρόνο να δήτε τα παιδιά σας. Θα έχετε την ηρεμία σας. Η απλοποίηση είναι το παν”. “Δεν το σκέφθηκα αυτό”, μου λέει.

- Γέροντα, μας είπε κάποιος ότι δυό φορές δεν μπορούσε να σταματήση τον συναγερμό του αυτοκινήτου. Την μια φορά, γιατί είχε μπη μια μύγα, και την άλλη, γιατί είχε μη ο ίδιος αντικανονικά στο αυτοκίνητο.

- Μαρτυρική είναι η ζωή τους, γιατί δεν απλοποιούν τα πράγματα… Οι περισσότερες ευκολίες δυσκολίες προξενούν. Οι κοσμικοί πνίγονται από τα πολλά. Έχουν γεμίσει ευκολίες-ευκολίες και έκαναν την ζωή τους δύσκολη. Αν δεν απλοποιήση κανείς τα πράγματα, μια ευκολία γεννάει ένα σωρό δυσκολίες.

Όταν ήμασταν μικρά, κόβαμε το καρούλι στις άκρες, βάζαμε μια σφήνα μέσα και κάναμε ένα ωραίο παιχνίδι και χαιρόμασταν μ’ αυτό. Τα μικρά παιδιά χαίρονται με ένα αυτοκινητάκι πιο πολύ από ό,τι ο πατέρας τους, όταν αγοράζη μερσεντές. Αν ρωτήσης ένα κοριτσάκι: “Τι θέλεις, ένα κουκλάκι ή μια πολυκατοικία;” να δης, θα σου πη: “Ένα κουκλάκι”. Και τελικά τα μικρά παιδιά γνωρίζουν την ματαιότητα του κόσμου.

- Γέροντα, τι βοηθάει περισσότερο, για να καταλάβη κανείς αυτήν την χαρά της λιτότητος;

- Να συλλάβη κανείς το βαθύτερο νόημα της ζωής. “Ζητείτε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού…” (Ματθ. 6, 33). Από εκεί ξεκινά η απλότητα και κάθε σωστή αντιμετώπιση.


(Απόσπασμα από το βιβλίο "ΛΟΓΟΙ Α’ – ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ")

Πηγή: http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=2811

Μέρος 1^ο : Μια πρώτη προσέγγιση - Μουσουλμανική Αδελφότητα, Σαρία και Τζιχάντ: Μια πρώτη προσέγγιση

Για τον απληροφόρητο αναγνώστη, η Μουσουλμανική Αδελφότητα, ο Ιερός Πόλεμος (Τζιχάντ)  και  η Σαρία –που  έγιναν ευρέως  γνωστές τα τελευταία χρόνια, κυρίως  με την ευκαιρία των γεγονότων της Συρίας και  της ανατροπής της κυβερνήσεως Μόρσι από τις ένοπλες δυνάμεις της Αιγύπτου-   ήταν μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον έννοιες που αφορούσαν στο Ιράν, την Αίγυπτο και άλλες χώρες της Μ. Ανατολής.

Η γενική δε εντύπωση του ευρύτερου κοινού για την Μουσουλμανική Αδελφότητα ήταν ότι αυτή είναι μία πολιτική οργάνωση οπαδών του Ισλάμ που κήδεται των συμφερόντων των Μουσουλμάνων, με ήπια ισλαμική ατζέντα, η οποία κινείται στα πλαίσια  της Δημοκρατίας και είναι σε αντίθεση με το ριζοσπαστικό Ισλάμ και την τρομοκρατία.

Στο ίδιο πλαίσιο, γενική ήταν μάλλον η εντύπωση ότι το ριζοσπαστικό Ισλάμ αποτελεί μία μικρή μόνο μειοψηφία των Μουσουλμάνων, ότι η Μουσουλμανική Αδελφότητα εξέφραζε τις απόψεις του κύριου ρεύματος των  απλών Μουσουλμάνων και ότι όλα αυτά, Μουσουλμανική Αδελφότητα, Σαρία και Τζιχάντ ήταν σαφώς διαχωρισμένα.

 Η πραγματικότητα είναι ακριβώς αντίθετη με τα παραπάνω. Η Μουσουλμανική Αδελφότητα είναι σαφώς συνδεδεμένη με την Σαρία και το Τζιχάντ, δεν εκπροσωπεί την πλειοψηφία των Μουσουλμάνων, αλλά λόγω της άριστης και εκτεταμένης οργανώσεώς της (έχει παρουσία σε πάνω  από 80 χώρες, κατά άλλες πηγές σε πάνω από 100!) και της άφθονης χρηματοδοτήσεως από κράτη του Κόλπου, με πρώτη την Σαουδική Αραβία, έχει καταστεί η ισχυρότερη παγκόσμια οργάνωση, όχι μόνο σε επίπεδο θρησκείας αλλά και σε πολιτικό επίπεδο. Σύμφωνα δε με εκθέσεις των μεγαλύτερων υπηρεσιών και ασφαλείας του κόσμου, που παρακολουθούν στενά την δράση της, η πολιτική της ισχύ και η παγκόσμια ατζέντα της,  θυμίζει την έκταση και μεθοδολογία της πάλαι ποτέ κομμουνιστικής ιδεολογίας και τους ανά τον κόσμο οπαδούς της, με την διαφορά ότι στη θέση του «Κεφαλαίου» του Μαρξ και της διαλεκτικής, μπήκε το Κοράνι του Μωάμεθ και η πίστη στον Αλλάχ.
Με δεδομένο ότι μεταξύ των κύριων χαρακτηριστικών της δράσεως και της επεκτατικής της στρατηγικής, όπως θα αναφέρουμε σε επόμενο άρθρο, είναι η κατευθυνόμενη μετανάστευση και εγκατάσταση (εποικισμός)  Μουσουλμάνων στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ, η ανέγερση τεμενών και η ίδρυση πλήθους μη κυβερνητικών, δήθεν πολιτιστικών, οργανώσεων  -φαινόμενα των οποίων την παρουσία στην Ελλάδα  έχουν επισημάνει σε άλλο τεύχος τους τα ΕΠΙΚΑΙΡΑ-  και ενώ η χώρα μας υπό την πίεση των εδώ μουσουλμανικών οργανώσεων, της Τουρκίας του Ερντογάν και των εδώ ….. λοιπών .προοδευτικών δυνάμεων, πειθαναγκάζεται να ανεγείρει το περίφημο  ισλαμικό τέμενος της Αθήνας,  είναι προφανές ότι το θέμα αυτό θα πρέπει να μας απασχολήσει σοβαρά.

               
 Η ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΗ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ

Πριν αναφερθούμε σε άλλο άρθρο στην ιστορία της Μουσουλμανικής Αδελφότητας (στο εξής Μ.Α.), αρκεί να αναφερθούν εν συντομία δύο πράγματα. Πρώτον, ότι η οργάνωση αυτή δεν είναι καθόλου νέα. Ιδρύθηκε το 1928 από τον Αιγύπτιο δάσκαλο-ακτιβιστή Χασάν Αλ Μπάνα (Hassan Al Banna), o oποίος αναφέρεται από πολλές πηγές ως ένθερμος θαυμαστής του Χίτλερ και των Ναζί.

Σύμφωνα με την αρχική διακήρυξη του Αλ Μπάνα, στο Ισλάμ πρέπει να δοθεί ηγεμονικός ρόλος για κάθε πτυχή της ανθρώπινης  ζωής και  δραστηριότητας. Προς τον σκοπό αυτό,  η Μ.Α. επιδιώκει να εγκαθιδρύσει ένα Ισλαμικό Χαλιφάτο (βασίλειο), που θα εκτείνεται από τον παρόντα  μουσουλμανικό κόσμο και τελικώς σε ολόκληρο τον κόσμο. Η Μ.Α. επιδιώκει επίσης να ανατρέψει όλες τις μη ισλαμικές κυβερνήσεις, όπου αυτές υπάρχουν, και να καταστήσει τον ισλαμικό νόμο (Σαρία) την μοναδική βάση νομοθεσίας σε ολόκληρη την γη. Οι επιδιώξεις αυτές, εμπεριέχονται στο μαχητικό  σλόγκαν της Μ.Α. «Ο Θεός είναι ο σκοπός μας. Το Κοράνι είναι το σύνταγμά μας, ο Προφήτης είναι ο αρχηγός μας, ο αγώνας (Τζιχάντ) είναι ο τρόπος μας και ο θάνατος για χάρη του Θεού είναι η υψηλότερη φιλοδοξία μας».

Δεύτερον, σε σχέση με την ανά τον κόσμο δράση της, στην οποία θα αναφερθούμε προσεχώς, στην ίδια την Αίγυπτο, που αποτέλεσε για χρόνια προνομιακό πεδίο δράσεως, η Μ.Α. μόνο ήπια πολιτική δεν ακολούθησε.
Ενδεικτικά: Τον Δεκέμβριο του  1948 μέλος της δολοφόνησε τον τότε πρωθυπουργό Μαχμούντ Φαχμί Νουγκρασί (Μahmud Fahmi Nugrashi), με αποτέλεσμα η κυβέρνηση να απαγορεύσει την λειτουργία της οργανώσεως και λίγο χρόνο μετά (Φεβρουάριο 1949) κυβερνητικοί πράκτορες να εκτελέσουν τον Αλ Μπάνα στο Κάιρο. Τον Οκτώβριο του 1954, ένα μέλος της Μ.Α., o Abdul Munim Rauf αποπειράθηκε να δολοφονήσει τον πρόεδρο της χώρας  Νάσερ. Τον Οκτώβριο του 1981, η Μ.Α. σε συνεργασία με την οργάνωση Ιslam Group, δολοφόνησε τον πρόεδρο Ανουάρ Σαντάτ.

Γενικώς, το θέμα με την Μ.Α. και γενικότερα το Ισλάμ που εκπροσωπεί, δεν έχει καμία σχέση με το επιχείρημα των απολογητών της  ότι άλλο πράγμα το Ισλάμ ως θρησκεία και άλλο οι ακραίοι Μουσουλμάνοι που είναι η μειοψηφία. Γιατί η ουσία είναι πως οι τελευταίοι, που δεν είναι καθόλου λίγοι, είναι πολλαπλώς  ισχυρότεροι, άριστα  οργανωμένοι,  απολαμβάνουν την απεριόριστη οικονομική υποστήριξη της Σ. Αραβίας, ενώ  το μετριοπαθές Ισλάμ που δεν διαθέτει τίποτε από άλλα αυτά,  έχει περιθωριοποιηθεί τελείως από απόψεως επιρροής.
                                       
ΣΑΡΙΑ ΚΑΙ ΤΖΙΧΑΝΤ

Οι οπαδοί της Σαρία είναι, εξ αρχής και κατά απόλυτο τρόπο, ενάντια στο Σύνταγμα κάθε χώρας, δεδομένου ότι ο μόνος νόμος, το μόνο κανονιστικό πλαίσιο, είναι η  Σαρία. Και τούτο επειδή η Σαρία  βασίζεται στο Κοράνι, το οποίο οι Μουσουλμάνοι πιστεύουν ότι είναι ο αληθής λόγος του Αλλάχ, όπως αυτός τον υπαγόρευσε στην προφήτη Μωάμεθ. Εκτός από το Κοράνι, η Σαρία βασίζεται στα χαντίθ, αποφθέγματα-φράσεις του Μωάμεθ, και σε μία συμφωνημένη ερμηνεία τους από θεολόγους του Ισλάμ.

Η Σαρία υπαγορεύει ότι οι Μουσουλμάνοι πρέπει να διεξάγουν  Τζιχάντ στο διηνεκές, μέχρι ο Οίκος του Πολέμου (Dar Al Harb), όπου δεν ισχύει η Σαρία, περιέλθει στην κυριαρχία του Οίκου του Ισλάμ (Dar Al Islam), ή Οίκου της Υποταγής (στην κυριολεξία), όπου εφαρμόζεται η Σαρία. Αναλόγως των εκάστοτε συνθηκών, η Σαρία επιβάλλει και κατευθύνει  τόσο τον βίαιο αγώνα (τρομοκρατία κ.λπ. στην εποχή μας) όσο και το προ-βίαιο Τζιχάντ, ή πολιτισμικό Τζιχάντ, γνωστό και ως κρυφό ή, κυριολεκτικώς, Κλεφτό  Τζιχάντ (Stealth Jihad), υπό την έννοια της διεισδύσεως κάποιου σε έναν χώρο χωρίς να γίνει  αντιληπτός. Είναι χαρακτηριστικό ότι στα πλαίσια επιβολής της Σαρία με ήπια μέσα, αυτό προβλέπεται από την ειδική τακτική της βαθμιαίας και της  βήμα προς βήμα καθιερώσεώς της, πράγμα που επιχείρησε ο Μόρσι στην Αίγυπτο και άρχισε ήδη να προωθεί και ο Ερντογάν στην Τουρκία, με τις γνωστές αντιδράσεις εναντίον και των δύο.
Οι οπαδοί της στην ουσία  συνωμοτούν σε μία ξένη χώρα προκειμένου  να ανατρέψουν το καθεστώς της και να καταργήσουν το Σύνταγμά της (είναι δηλαδή μία καθαρά παράνομη οργάνωση που πρέπει να διώκεται από τον νόμο), δεδομένου ότι, σύμφωνα με την Σαρία,  η θρησκευτική ελευθερία και άλλα πολιτικά δικαιώματα και ελευθερίες  που προβλέπονται από το Σύνταγμα και ακόμη η ίδια η  έννοια του νόμου που θεσμοθέτησαν άνθρωποι, είναι ασύμβατα με το Ισλάμ. Υπό την ίδια οπτική, οποιοδήποτε νομικό σύστημα που δημιούργησε ο άνθρωπος, είναι παράνομο, δεδομένου ότι ο Αλλάχ και μόνο ο Αλλάχ είναι αυτός που παρέδωσε στους ανθρώπους τον νόμο. Όλα αυτά δεν είναι καμία ακραία ερμηνεία εξτρεμιστών οπαδών του ριζοσπαστικού Ισλάμ, αλλά θεμελιώσεις αρχές της συγκεκριμένης θρησκείας, η οποία θεωρείται η τέλεια έκφραση της θείας βουλήσεως και δικαιοσύνης.

Όλοι οι πιστοί, ασχέτως της χώρας διαμονής τους, είναι υποχρεωμένοι να υποταχθούν στην Σαρία, ένα σφιχτό κανονιστικό πλαίσιο το οποίο ρυθμίζει κάθε πτυχή  και λεπτομέρεια  της συμπεριφοράς κάθε ανθρώπου, από την γέννηση  μέχρι τον θάνατό του και επιβάλλει συγκεκριμένα πρότυπα κοινωνικής,  πολιτιστικής, θρησκευτικής, πολιτικής και στρατιωτικής συμπεριφοράς. Φυσικά, όλοι οι Μουσουλμάνοι δεν εφαρμόζουν αυτά που τους υπαγορεύει η θρησκεία τους, αλλά αυτοί που τα εφαρμόζουν έχουν το «ηθικό πλεονέκτημα» απέναντι στους πρώτους ότι η δική τους παραλλαγή του Ισλάμ είναι η αυθεντική.
Στην ουσία, η Σαρία είναι μία αυταρχική ιδεολογία, η οποία ελέγχει κάθε πλευρά της ζωής ενός ανθρώπου,  ενώ το Ισλάμ  είναι ταυτόχρονα μία θρησκεία και μία πολιτική ιδεολογία, η οποία επιβάλλει στους πιστούς της να διεξάγουν τον Ιερό Πόλεμο, ή Τζιχάντ. Σε σχέση με αυτό, ορισμένοι ερμηνεύουν το Τζιχάντ, μάλλον παραπλανητικά, ως έναν προσωπικό αγώνα για αυτοπειθαρχία, αυτοθυσία για την προσωπική βελτίωση κάθε οπαδού του και με σκοπό να δοξάσει έτσι τον Αλλάχ. Οι υπόλοιποι ερμηνεύουν το Τζιχάντ όπως αυτό είναι στην πραγματικότητα, έναν ιερό πόλεμο για ένα παγκόσμιο Ισλαμικό κράτος, το Χαλιφάτο, το οποίο θα κυβερνάται σύμφωνα με αυτά που επιβάλλει η Σαρία.

Δύο ιδιαίτερα έγκυρες πηγές είναι  διαφωτιστικές και ενδεικτικές  της διγλωσσίας που χρησιμοποιεί η Μ.Α. Η πρώτη είναι ένα  βιβλίο που εγράφη τον 14ο αιώνα από τον Ahmad Ibn Naib Al- Misri (Εξάρτηση του ταξιδιώτη-  Το κλασσικό εγχειρίδιο του Ιερού Ισλαμικού Νόμου) το οποίο αναφέρει: «Τζιχάντ σημαίνει το να κάνεις πόλεμο  εναντίον των μη Μουσουλμάνων και ετυμολογικώς προέρχεται από την λέξη “muhajada” που σημαίνει πόλεμος για εγκαθίδρυση της θρησκείας-  και αυτό είναι το έλασσον Τζιχάντ. Σύμφωνα με τον ίδιο, το μεγάλο Τζιχάντ είναι ο αγώνας για την πνευματική βελτίωση του καθενός, με την Μ.Α. να αντιστρέφει σκόπιμα τις έννοιες και να θέλει να μας κάνει να πιστέψουμε ότι όταν αναφέρονται στο Τζιχάντ,  εννοούν ότι η πραγματική του έννοια είναι αυτή και όχι ο πόλεμος εναντίον των μη Μουσουλμάνων. Η άλλη πηγή είναι ο Αιγύπτιος Qutb, αρχιθεωρητικός της Μ.Α. (δεκαετία 1950), ο οποίος στο βιβλίο του «Οδόσημα» αναφέρει ότι «ο λόγος για το Τζιχάντ, ο οποίος περιγράφεται  στους στίχους…. (σ.σ.: τους αναφέρει) είναι η εγκαθίδρυση της εξουσίας του Θεού στην γη, να διευθετήσει τις ανθρώπινες υποθέσεις σύμφωνα με την ορθή καθοδήγηση που παρέχει ο Θεός, η κατάργηση όλων των Σατανικών δυνάμεων και Σατανικών συστημάτων ζωής, να δώσει τέλος στην κυριαρχία του ανθρώπου σε άλλους ανθρώπους, δεδομένου ότι όλοι οι  άνθρωποι είναι πλάσματα του Θεού και κανείς δεν έχει την εξουσία να κάνει τους άλλους υπηρέτες ή να κάνει αυθαίρετους νόμους για αυτούς. Αυτοί οι λόγοι είναι αρκετοί για να γίνει Τζιχάντ».

Η ΣΑΡΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΖΩΗ

Τα πλέον χαρακτηριστικά και ακραία δείγματα της εφαρμογής της Σαρία στην καθημερινή ζωή  προέρχονται από την Σαουδική Αραβία, η οποία φημίζεται για τις εξαιρετικά αυστηρές σωματικές ποινές που επιβάλλει. Η ποινή του θανάτου μπορεί να επιβληθεί σε μία σειρά από αδικήματα, όπως ο φόνος, ο βιασμός, η ένοπλη ληστεία, η επανειλημμένη χρήση ναρκωτικών, η μοιχεία, η ομοφυλοφιλία, η μαγεία και κυρίως για το έγκλημα της αποστασίας, της εγκαταλείψεως δηλαδή του Ισλάμ με σκοπό τον ασπασμό άλλης θρησκείας. Η ποινή του θανάτου εκτελείται διά αποκεφαλισμού, λιθοβολισμού, ή εκτελεστικού αποσπάσματος και ακολουθείται από σταύρωση.  Από τις 345 αναφερθείσες εκτελέσεις ατόμων στην περίοδο 2007-2010, και οι 345 εκτελέσθηκαν διά δημόσιου αποκεφαλισμού. Δύο εκτελέσεις για μαγεία έγιναν το 2011, ενώ τα τελευταία χρόνια δεν υπάρχουν αναφορές για εκτέλεση διά λιθοβολισμού (4 έγιναν στο διάστημα 1981-1992). Οι δημόσιοι  ραβδισμοί και οι μαστιγώσεις αφορούν σε ελάσσονα παραπτώματα.

 Η πολυγαμία (μέχρι 4 γυναίκες) επιτρέπεται, με τον ιδρυτή του κράτους βασιλιά Abul Aziz να έχει τα πρωτεία, έχοντας συνάψει πάνω από 200 γάμους. Ο σύζυγος έχει το δικαίωμα να χωρίσει την σύζυγο ανά πάσα στιγμή, ενώ για να πάρει διαζύγιο μία γυναίκα πρέπει να συμφωνήσει ο σύζυγος. Ο τελευταίος μπορεί επίσης να ασκήσει φυσική βία εναντίον της χωρίς καν να το δικαιολογήσει και πολλά άλλα γνωστά σε όλους μας. Αυτό που είναι συγκλονιστικό, είναι το θέμα των γυναικών για σύναψη γάμου. Στην Σ. Αραβία δεν υπάρχει περιορισμός για το ελάχιστο όριο της  ηλικίας μία γυναίκας, και μόνο το 2009 ο Γενικός Μουφτής της χώρας φέρεται να καθόρισε το όριο αυτό στα 10 ή 12 χρόνια.

Μία Αιγύπτια συγγραφέας, η Ν. Νταρβίς, ανέφερε σε πρόσφατη τηλεοπτική εκπομπή στο CBN ότι κατά το Ισλάμ δεν υπάρχει ελάχιστο όριο ηλικίας των κοριτσιών στο γάμο, η οποία μπορεί να είναι οποιαδήποτε, ακόμη και 5 ετών,  με δυνατότητα μάλιστα του συζύγου να ολοκληρώσει τις σχέσεις του με την ανήλικη σύζυγό του όταν αυτή φτάσει τα εννέα της χρόνια. Για τους οπαδούς της πολυπολιτισμικότητας και της ανοχής της κουλτούρας των άλλων, σημειώνεται ότι, κατά τον ελληνικό νόμο, η σεξουαλική σχέση στην ηλικία των 12 ετών θεωρείται αποπλάνηση ανηλίκου, ενώ κάτω από τα 12 παιδεραστία.

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Τα παραπάνω αποτελούν ένα γενικό περίγραμμα της ισλαμικής ιδεολογίας και αποβλέπουν στην εξοικείωση του αναγνώστη για την καλύτερη κατανόηση μίας σειράς άρθρων που θα ακολουθήσουν  και ορισμένες βασικές έννοιες του επικρατούντος ρεύματος του Ισλάμ (βλ. Μουσουλμανική Αδελφότητα). Σκοπός της αρθρογραφίας αυτής είναι η μελέτη των  κινδύνων, από πλευράς εθνικής ασφαλείας, από την συσσώρευση ενός τεράστιου αριθμού Μουσουλμάνων στην Ελλάδα, δεδομένου ότι η συντριπτική πλειοψηφία των λαθρομεταναστών είναι Μουσουλμάνοι.

Μεγάλης σημασίας για την μελέτη αυτή είναι τα συμπεράσματα και η έκταση των τεράστιων προβλημάτων που δημιουργήθηκαν  από την καθοδηγούμενη αθρόα είσοδο Μουσουλμάνων σε ολόκληρη την Ευρώπη (με το Βέλγιο να αποκαλείται ήδη  «η μουσουλμανική πρωτεύουσα της Ευρώπης!») και τις ΗΠΑ, την οργάνωσή τους σε συλλόγους και ενώσεις, την όλο και πιο έντονη προβολή αιτημάτων και διεκδικήσεων, την συνεχή ανέγερση τεμενών, την συνωμοτική δράση που, σύμφωνα με τις αναφορές υπηρεσιών πληροφοριών της Δύσεως, γίνεται στους χώρους αυτούς, την διαμόρφωση αρθρώσεων στο πολιτικό σύστημα (κυρίως στον χώρο της Αριστεράς),  και την μη υποκρυπτόμενη πλέον επιδίωξή τους για την εξάπλωση του Ισλάμ σε ολόκληρο τον κόσμο.

Στην Ελλάδα έχουμε ήδη αρκετά τέτοια στοιχεία, με ένα πλήθος τέτοιων  πολιτιστικών οργανώσεων (μεταξύ αυτών και   τουλάχιστον  μία  που ελέγχεται από την Μουσουλμανική Αδελφότητα), ορισμένες μόνο των οποίων αναφέραμε σε πρόσφατο τεύχος των ΕΠΙΚΑΙΡΩΝ. Οι οργανώσεις αυτές  έχουν αποκτήσει προσβάσεις και συμμάχους σε συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους, ενώ το θέμα επεκτείνεται πλέον  και στην  ανέγερση και άλλων τζαμιών (ο ρηξικέλευθος Γ. Καμίνης, τρομάρα του,  θέλει  άλλα 14 μόνο στην Αθήνα, ο δε Γ. Μπουτάρης μάλλον δεν θα έλεγε όχι για  κάτι αντίστοιχο στην Θεσσαλονίκη).
Αυτό που δεν  έχουμε και είμαστε τελείως ανυποψίαστοι, είναι η πληροφόρηση για τις επιδιώξεις του συγκεκριμένου ισλαμικού ρεύματος και η  γνώση των τεχνικών διεισδύσεως και της τακτικής της παραπλανήσεως που ακολουθεί για να αποκοιμίσει τους Έλληνες αρμόδιους και μη. Οι επικίνδυνες πλέον διαστάσεις αυτού του φαινομένου στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ και τα πρόδρομα σήματα για μεγέθυνση του προβλήματος στη ανοργάνωτη χώρα μας θα αναφερθούν σε επόμενα τεύχη των ΕΠΙΚΑΙΡΩΝ.

Μέρος 2ο : "ΤΖΙΧΑΝΤ - Με δόλο και εξαπάτηση"

Υπότιτλος : "Η Απαρατήρητη φάση της ισλαμικής διεισδύσεως"

Στο τελευταίο  τμήμα του άρθρου για την «Σαρία και το Τζιχάντ στη Δύση» του προηγούμενου τεύχους («Τα προβλήματα για την Ελλάδα και ο κίνδυνος για την Εθνική Ασφάλεια»), είχαμε αναφερθεί στην γενική άγνοια που επικρατεί στην Ελλάδα  για τις επιδιώξεις της Μουσουλμανικής Αδελφότητας(Μ.Α.) και των τεχνικών διεισδύσεως και της τακτικής της παραπλανήσεως που ακολουθεί για να αποκοιμίσει τους Έλληνες, οι οποίοι αγνοούν ακόμη  την επικίνδυνη πλέον φάση στην οποία έχουν περιέλθει οι χώρες της Ευρώπης και οι ΗΠΑ από την ανοχή τα προηγούμενα χρόνια της δράσεως της Μ.Α.

Σκοπός του παρόντος και άλλων άρθρων που θα ακολουθήσουν, είναι η ενημέρωση για τις παραπάνω τεχνικές και η ευαισθητοποίηση του κοινού, των κυβερνητικών υπηρεσιών και κυρίως της Εκκλησίας, προκειμένου να διαφοροποιήσουν την οπτική υπό την οποία εξετάζουν θέματα  όπως  η παρουσία πλήθους μουσουλμάνων στην χώρα, ο νόμος για την ιθαγένεια,  το ισλαμικό τέμενος, ο μεγάλος αριθμός των άτυπων τζαμιών και κυρίως ο τεράστιος πλέον αριθμός των ενώσεων και συλλόγων των εν Ελλάδι ευρισκομένων μουσουλμάνων.

Ο λόγος για την αναφορά στις παραπάνω  τακτικές του Ισλάμ είναι το γεγονός ότι οι αρχές πληροφοριών και ασφαλείας κάθε χώρας ασχολούνται κατά απόλυτη προτεραιότητα, αν όχι και αποκλειστικώς, με το  Τζιχάντ στην βίαιη μορφή του (τρομοκρατία) και καθόλου με αυτό που η Μ.Α. αποκαλεί «πολιτισμικό Τζιχάντ», αυτό που είχαμε αναφέρει στο προηγούμενο άρθρο ως την προ-βίαιη  μορφή του Τζιχάντ. Το παράδοξο εν προκειμένω είναι ότι, σύμφωνα με την ιδεολογία των οπαδών της Σαρία, η προ-βίαιη μορφή του  Τζιχάντ είναι όχι μόνο αναπόσπαστο μέρος του Τζιχάντ αλλά και κυρίαρχο στοιχείο του.

Το θέμα του πολιτισμικού Τζιχάντ αποτέλεσε το αντικείμενο τμήματος  μίας εντυπωσιακής μελέτης του αμερικανικού Κέντρου για Πολιτική Ασφάλεια (Center for Security Policy) για την απειλή που θέτει η Σαρία για την ασφάλεια των ΗΠΑ, υπό την έννοια του προσδιορισμού του ως τμήμα της προσπάθειας καθορισμού του εχθρικού δόγματος.

ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ-ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Κατά την Σαρία, αναφέρει η μελέτη, το προ-βίαιο Τζιχάντ θεωρείται, ως προελέχθη, αναπόσπαστο και δη κυρίαρχο στοιχείο του Τζιχάντ και είναι  τουλάχιστον το ίδιο υποχρεωτικό για τους οπαδούς της Σαρία, με το βίαιο Τζιχάντ. Τέτοιες μορφές του μη βίαιου  Τζιχάντ, είναι φυσικό να θεωρούνται μετριοπαθείς και ως εκ τούτου να διαφεύγουν της προσοχής των υπηρεσιών πληροφοριών και ασφαλείας, όχι γιατί η Μ.Α. παραιτήθηκε της προσφυγής στη βία για λόγους αρχής, αλλά διότι αυτή η βάση της προετοιμασίας του «πεδίου της μάχης» πραγματοποιείται καλύτερα με κρυφά και υπόγεια μέσα, εξ ου και το αποκαλούν κρυφό και αθέατο Τζιχάντ (Stealth Jihad).

Στην ουσία, το πολιτισμικό Τζιχάντ είναι μία μορφή πολιτικού και ψυχολογικού πολέμου, αναφέρει η μελέτη, η οποία περιλαμβάνει μία πολυεπίπεδη εκστρατεία πολιτιστικής ανατροπής της χώρας-στόχου, την διάβρωση και επηρεασμό της  ηγεσίας της, επιχειρήσεις ασκήσεως επηρεασμού της κοινής γνώμης, προπαγάνδα και άλλα σχετικά μέσα, με σκοπό την βαθμιαία ενστάλαξη και εισαγωγή των αρχών της Σαρία στις Δυτικές κοινωνίες.

Πηγές για το πολιτισμικό Τζιχάντ υπάρχουν πολλές, με κορυφαία την περίπτωση ενός εγγράφου το οποίο παρουσιάσθηκε ως αποδεικτικό στοιχείο σε μεγάλη δίκη μουσουλμάνων στις ΗΠΑ το 2008 και συγκεκριμένως στην υπόθεση των «ΗΠΑ εναντίον του Ιδρύματος των Ιερών Τόπων (Holy Land Foundation) ως χρηματοδότη της τρομοκρατίας». Το έγγραφο (σ.σ.: υπάρχει στο διαδίκτυο) με τίτλο «Επεξηγηματικό Μνημόνιο για τoν Γενικό Στρατηγικό Σκοπό του Ομίλου» (Εxplanatory Memorandum: On the Overall Strategic Goal of the Group), εγράφη το 1991 από τον Μοχάμεντ Ακράμ, ανώτερο στέλεχος της Χαμάς στις ΗΠΑ και μέλος του Δ.Σ. της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στην Β. Αμερική.

Το Μνημόνιο εξηγεί ότι το Ισλαμικό Κίνημα (Islamic Movement) που οργάνωσε η Μ.Α. στις ΗΠΑ είναι μία διαδικασία εγκαταστάσεως, υπό την έννοια του εποικισμού (settlement process), στις  ΗΠΑ, με σκοπό, μετά την παγίωσή του εκεί, να αναλάβει την αποστολή ενός  μεγάλου Τζιχάντ, χαρακτηριζόμενου ως «πολιτισμικό Τζιχάντ», υπό την καθοδήγηση της Μ.Α. Συγκεκριμένως, το έγγραφο περιγράφει την διαδικασία εγκαταστάσεως, ως ένα μεγάλο Τζιχάντ για την κατάργηση και καταστροφή του Δυτικού πολιτισμού εκ των έσω και την υπονόμευση του άθλιου οίκου του από τα χέρια των ίδιων (των Δυτικών)  και τα χέρια των πιστών του Ισλάμ. Η Μ.Α., δηλαδή, βασίζεται, όπως αναφέρεται στο κείμενο, στους μη-μουσουλμάνους κατοίκους της Αμερικής να την βοηθήσουν -χωρίς να γνωρίζουν στην ουσία τι κάνουν- στην εκτέλεση της αποστολής της  για την καταστροφή της χώρας εκ των έσω.                                             

ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΤΟ ΙΣΛΑΜ

Η Ντάουα (Dawa), το κάλεσμα στο Ισλάμ κατά τον ισλαμικό νόμο, το οποίο πρέπει να προηγηθεί  του Τζιχάντ, συχνά αγνοείται τελείως από τις υπηρεσίας ασφαλείας μίας χώρας, όπως και άλλες μη βίαιες εκδηλώσεις του πολιτισμικού Τζιχάντ. Ο λόγος είναι  ότι δραστηριότητες αυτού του τύπου «δεν σκοτώνουν», αλλά στοχεύουν «απλώς» στην υποταγή της χώρας στόχου με μέσα που δεν είναι εύκολα διακριτά.

Ο Γιουσούφ Αλ Καραντάουι (σ.σ.: Yusuf Al-Qaradawi, για όσους αρμόδιους και μη επιθυμούν να το ψάξουν καλύτερα), πνευματικός αρχηγός της Μ.Α., σε   συγκέντρωση της Ενώσεως Μουσουλμανικής Αραβικής Νεολαίας στο Τολέδο του Οχάιο το 1995, δήλωσε «Θα κατακτήσουμε την Ευρώπη, θα κατακτήσουμε την Αμερική! Όχι με το ξίφος, αλλά μέσω της ντάουα».   Ο αντικειμενικός στόχος, δηλαδή, του πολιτισμικού ή απόκρυφου (Stealth) Τζιχάντ είναι ο ίδιος με αυτόν του βίαιου Τζιχάντ: η υποταγή του Οίκου του Πολέμου ή Dar Al Harb, τουτέστιν του  μη μουσουλμανικού κόσμου, στη Σαρία ως τμήμα του Οίκου του Ισλάμ (Dar Al Islam).

Για το πόσο υλοποιήθηκε η δήλωση του Αλ- Καραντάουι για την κατάκτηση της Ευρώπης χωρίς το ξίφος, αλλά με την Ντάουα, λιγότερο από είκοσι χρόνια αργότερα,  προκύπτει εύκολα από μία απλή περιήγηση στο διαδίκτυο, αρχίζοντας από το Βέλγιο, ή Belgistan, όπως το αποκαλούν ήδη οι μουσουλμάνοι της χώρας και συνεχίζοντας με τους  κομπασμούς της ηγεσίας τους, π.χ. του  Ιμάμ Ιμράν, ο οποίος δηλώνει με προφανή αλαζονεία ότι η νίκη του Αλλάχ είναι πλέον πολύ κοντά και συγκεκριμένως μέχρι το 2030 (σε 17 χρόνια από σήμερα, δηλαδή), όταν οι μουσουλμάνοι θα είναι η πλειοψηφία στο Βέλγιο.

Για το κάλεσμα στον Αλλάχ που απευθύνει η Ντάουα προς μη μουσουλμάνους  χρησιμοποιούνται όλα τα μέσα επικοινωνίας, από το διαδίκτυο, μέχρι φυλλάδια, μπροσούρες, e-mail, βιβλία, διανομή του Κορανίου, press-kits, βίντεο, τα πάντα.  

Στην Ελλάδα, με την οποία θα ασχοληθούμε επισταμένως στο τελευταίο άρθρο της σειράς, η Ντάουα και το πολιτισμικό Τζιχάντ έχουν απλωθεί από καιρό, όπως άλλωστε και ο προσηλυτισμός στο Ισλάμ Ελλήνων που ήταν χριστιανοί. Για παράδειγμα, στον  Ιστότοπο Ιslamforgreeks.org μπορεί να βρει κανείς κάθε είδους πληροφορίες για το Ισλάμ, από άρθρα επιφανών απολογητών του και «διαφωτιστικά» κείμενα για το Ισλάμ, μέχρι και το ίδιο το Κοράνι. Ο πλέον δραστήριος προπαγανδιστής του Ισλάμ και  περιβόητος για την έντονη δράση του στον προσηλυτισμό Ελλήνων, είναι ο Αχμάντ Ελντίν (ένας ευτραφής  Έλληνας με γενειάδα παντού, πλην άνωθεν του άνω χείλους - δεν μας εξηγεί γιατί για να μας φύγει και η απορία;), ο οποίος εμφανίζει σε βίντεο  τους αφελείς Έλληνες που ασπάσθηκαν το Ισλάμ γιατί  πίστεψαν στα παραμύθια του περί των ειρηνικών σκοπών του Ισλάμ και των αγαθών της Σαρία. Αυτό που προφανώς δεν αναφέρει στους αφελείς που τον πιστεύουν είναι ότι προσήλυτοι στο Ισλάμ, ασπάζοντάς το, αναλαμβάνουν και την υποχρέωση, όπως  κάθε πιστός  μουσουλμάνος, να εξαπολύσει το Τζιχάντ όπου του πουν οι ηγέτες του, ακόμη και εναντίον της χώρας του (τα παραδείγματα Ευρωπαίων που ασπάσθηκαν το Ισλάμ, στην Αγγλία, Ολλανδία, Γερμανία, Γαλλία κλπ., και έλαβαν εν συνεχεία μέρος σε τρομοκρατικές επιθέσεις εναντίον των χωρών τους είναι άφθονα). 

ΤΟ ΨΕΜΑ ΚΑΙ Η ΑΠΑΤΗ ΩΣ ΜΕΣΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΑΠΛΩΣΗ ΤΟΥ ΙΣΛΑΜ

Ο παραπάνω μεσότιτλος δεν είναι υπερβολή, ούτε αποτελεί πρόκληση για τους πιστούς μουσουλμάνους. Τουλάχιστον, όχι για την μέγιστη πλειοψηφία τους που παραμένει εκτός των ανατρεπτικών σχεδίων και της στρατηγικής της Μ.Α.

Και τούτο διότι, σύμφωνα με την Σαρία, το να πει κανείς ψέματα δεν είναι μόνο επιτρεπτό αλλά και υποχρεωτικό για κάθε μουσουλμάνο κάτω από ορισμένες συνθήκες.  Η Σαρία, μάλιστα, απαιτεί από τους οπαδούς της, να λένε ψέματα όπου  αυτό κρίνεται επωφελές στις επαφές τους με τους απίστους, η υποταγή των οποίων στο Ισλάμ αποτελεί υποχρέωση που επιβάλλει το Κοράνι.

Στο κλασικό έργο του 14^ου αιώνα για το  Ισλάμ που αναφέραμε στο προηγούμενο τεύχος (Η εξάρτηση του ταξιδιώτη- Reliance of the traveler) μπορεί κανείς να βρει τμήματα όπως το «Ψέμα»  και «Επιτρεπόμενα Ψέματα», με ένα από αυτά να αναφέρει: «Αυτό είναι μία σαφής δήλωση ότι το να ψεύδεται κανείς είναι σε ορισμένες συνθήκες επιτρεπτό, όταν επιδιώκεται  συγκεκριμένο συμφέρον. Όταν είναι δυνατόν να επιτευχθεί αυτός ο σκοπός με το ψέμα και όχι λέγοντας την αλήθεια, είναι επιτρεπτό να ψεύδεται κανείς, εάν ο σκοπός για τον οποίο γίνεται αυτό είναι επιτρεπτός».

Το θέμα του ψεύδους ως δικαιολογημένη, ηθικώς, υποχρέωση που προβλέπει η Σαρία, έχει όμως και συνέχεια, την γνωστή από το αραβικό της όνομα Taqiyya, η οποία συνοπτικώς περιγράφεται ως χρησιμοποίηση του ψεύδους για το καλό του Ισλάμ. Η Τaqiyya, κατά τον  ισλαμικό νόμο, είναι μία έννοια η οποία σημαίνει απάτη -ή προσπάθεια να μη φαίνεται κάτι σαν αυτό που είναι- και εφαρμόζεται ιδιαίτερα απέναντι στους απίστους.    

Η Τaqiyya βασίζεται στους στίχους του Κορανίου 3:28 και 16: 106 καθώς επίσης και σε χαντίθ και νομικές ερμηνείες οι οποίες επιτρέπουν το ψέμα και ενθαρρύνουν προφύλαξη μέσω παραπλανήσεως ως μέσων για απόκρυψη της αληθούς θρησκείας του πιστού σε καιρούς διώξεων, ή για λόγους εξαπατήσεως του αντιπάλου κατά την διάρκεια διεισδύσεως σε εχθρικό στρατόπεδο (ξένη χώρα). Σύμφωνα με το έγκυρο αραβικό κείμενο για το θέμα «Η Taqiyya (εξαπάτηση) είναι θεμελιώδους σημασίας στο Ισλάμ. Πρακτικά, κάθε ισλαμική σέκτα, συμφωνεί με αυτήν και την χρησιμοποιεί. Μπορούμε να πάμε τόσο μακριά ώστε ότι η πρακτική της Τaqiyya είναι το κύριο ρεύμα στο  Ισλάμ  και ότι οι λίγες σέκτες που δεν την εφαρμόζουν, αποκλίνουν από το Ισλάμ. Η Taqiyya είναι πολύ σημαντική στην Ισλαμική πολιτική, ειδικά στην σύγχρονη εποχή».

Κατά τον William Gawthorp, έγκυρο μελετητή της Τaqiyya, «η απόκρυψη των “πιστεύω” κάποιου, των πεποιθήσεων, ιδεών, αισθημάτων, της  γνώμης και της στρατηγικής του σε περίοδο επικείμενου κινδύνου, είναι επιτρεπτή για την σωτηρία του από σωματική και πνευματική βία. Η Taqiyya χρησιμοποιείται από τους μουσουλμάνους  από τον 7^ο αιώνα προκειμένου να προκαλέσει σύγχυση και διαίρεση στον εχθρό. Ένα χαρακτηριστικό της  είναι η ικανότητα να εκπέμπει  δύο μηνύματα, ένα για τους πιστούς και ένα για τους άπιστους, το οποίο (τελευταίο) αρνείται ότι το έστειλε αν και  εστάλη και ελήφθη από τους άπιστους».

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΔΙΓΛΩΣΣΙΑΣ

Ένα κλασικό παράδειγμα της διγλωσσίας της Σαρία μέσω της ως άνω τεχνικής, αποτελεί η περίπτωση του πνευματικού ηγέτη της Μ.Α. Γιουσούφ Αλ-Καραντάουι, ο οποίος έγραψε στην σαουδική εφημερίδα Saudi Gazette, στις 11 Ιουνίου 2010, ότι αποδοχή του κοσμικού κράτους σημαίνει εγκατάλειψη της Σαρία, άρνηση της θείας καθοδηγήσεως και απόρριψη των ναμάτων του Αλλάχ. Για αυτό τον λόγο, το κάλεσμα στον κοσμικό χαρακτήρα του  κράτους σε μουσουλμανικούς πληθυσμούς είναι αθεϊσμός και  απόρριψη του Ισλάμ». ‘Εξι χρόνια πριν, είχε δηλώσει στο Κατάρ ότι «Υπάρχουν αυτοί που ισχυρίζονται ότι η Δημοκρατία είναι η κυριαρχία του λαού. Εμείς, όμως, θέλουμε την κυριαρχία του Αλλάχ».

Τέτοια μηνύματα όμως δεν δίνει σε άλλα ακροατήρια, όταν αυτό δεν εξυπηρετεί τους πραγματικούς του σκοπούς. Για παράδειγμα, σε συνέντευξή του στην αιγυπτιακή εφημερίδα Al Shorouk, τον Ιανουάριο του 2010, κρίνοντας ότι αυτό θα ωφελούσε τους Αδελφούς Μουσουλμάνους στην Αίγυπτο, εξύμνησε την Δημοκρατία, ως μέσο για την εκδίωξη του Χ. Μουμπάρακ (διώκτη της Μ.Α.) και την άνοδο των Αδελφών Μουσουλμάνων στην εξουσία. Το απόσπασμα είχε ως εξής: «Η Αίγυπτος δεν θα ανακτήσει το κύρος της, την ευημερία της και τον ρόλο της παρά μόνο όταν ανοίξει τα παράθυρα στην ελευθερία. Πρέπει να ανοίξει διάπλατα τις πόρτες και να ανοίξει τον δρόμο σε νέα πρόσωπα και ανταγωνισμό, όπως επιβάλλει η πραγματική Δημοκρατία που αποτελεί την μόνη λύση και όχι η ψεύτικη Δημοκρατία». Ο ίδιος στην ιστοσελίδα της Μ.Α. Islamonline.net, η οποία γράφεται στην αγγλική και απευθύνεται σε δυτικά ακροατήρια, έφτασε στο σημείο να δηλώσει ότι η Σαρία στην πραγματικότητα αγκαλιάζει την Δημοκρατία: «Το Ισλάμ είναι υπέρ της Δημοκρατίας και παρέχει στον λαό το δικαίωμα να εκλέγει τις κυβερνήσεις του». Το τι πραγματικά εννοούσε δεν άργησε να φανεί λίγο μετά, όταν ο Μόρσι κατέλαβε την εξουσία και ξεκίνησε την ισλαμοποίηση της χώρας.

Το πρόβλημα της διγλωσσίας των μουσουλμάνων της Μ.Α. δεν έχει να κάνει όμως μόνο με μουσουλμανικές χώρες.  Το κύριο πρόβλημα εδώ είναι ότι η ίδια τεχνική εφαρμόζεται και σε προβλήματα του σημερινού κόσμου και σε επαφές τους με κράτη του Δυτικού κόσμου, όταν συζητούνται θέματα όπως  ο πλουραλισμός  των κοινωνιών, η κατανόηση μεταξύ τους και η συμφιλίωσή τους και κυρίως θέματα όπως, ο διαθρησκευτικός διάλογος, ο σεβασμός για η ανοχή του άλλου, στα οποία μάλιστα πρωτοστατούν εμφανιζόμενοι ως άκρως διαλλακτικοί, οπαδοί της ανεξιθρησκείας. Τούτο δε όταν την ίδια στιγμή, Σουνίτες,  Σιίτες, Σαλαφιστές και άλλοι  σφάζονται μεταξύ τους και όλοι μαζί σφάζουν τους Χριστιανούς και όποιον άλλον αλλόθρησκο θα έχει την τύχη να ζήσει  σε ένα κράτος όπως αυτό που έφτιαξαν στην Λιβύη, ή αυτό που σκοπεύουν να κάνουν στην Συρία.

Σε  ό,τι αφορά εμάς, καλό θα είναι όταν γίνεται συζήτηση στην τηλεόραση για το περίφημο τέμενος, το νεκροταφείο, τα προβλήματα με την ιθαγένεια και ό,τι άλλο στο μέλλον μετά βεβαιότητας  προκύψει, οι υπεύθυνοι και κυρίως οι αρμόδιες υπηρεσίες ασφαλείας να έχουν στο μυαλό τους την Taqiyya.

 Είναι δε ειρωνικό, ότι, πρώτο θύμα της Taqiyya είναι το αφελέστατο τμήμα της Αριστεράς που υποτίθεται ότι αποτελείται από σκεπτόμενα άτομα (ο Γ. Καμίνης εξαιρείται ως ειδική περίπτωση), το οποίο υποστηρίζει κάθε τους αίτημα χωρίς να έχουν την παραμικρή ιδέα για το τεράστιο  θέμα που λέγεται κατάκτηση της Δύσεως όχι με το ξίφος, αλλά με μέσα που μόνο σε συντομία αναφέραμε παραπάνω. Φυσικά και με το άφθονο χρήμα της Σαουδικής Αραβίας που χρηματοδοτεί τα πάντα.

Πηγή, Περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ, http://www.epikaira.gr,

http://www.infognomonpolitics.blogspot.gr/2013/08/2_8162.html#.UhEdsz_1y6M

Μακαριώτατε ἅγιε Πρόεδρε,
Χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε !

Ἐπί τῇ συμπληρώσει 1700 ἐτῶν ἀπό τῆς ὑπογραφῆς τοῦ Διατάγματος τῶν Μεδιολάνων, οἱ ἀνά τήν Οἰκουμένην χριστιανοί, ἀναμιμνησκόμεθα μετ΄εὐγνωμοσύνης καί τῆς διατάξεως ἐκείνης, τοῦ Θεοστέπτου Βασιλέως καί Ἰσαποστόλου Ἁγίου Κωνσταντίνου, καθ΄ἥν, ἡ ἡμέρα τῆς Κυριακῆς, καθιερώθη ὡς ἡμέρα ἀργίας, διά τούς ἐργαζομένους.
Αἰῶνας καί αἰῶνας διελθόντες ὑπό τό εὐλογημένον τοῦτο καθε-στώς, δυσάρεστον ἔκπληξιν προξενεῖ καί εἰς ἡμᾶς ἡ ταχεῖα προώθησις ὑπό τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας Νομοθετήματος, δι΄ οὗ καταργεῖται ἡ ἰσχύουσα κατά τήν Κυριακήν, ἀργία τῶν ἐμπορικῶν καταστημάτων.
Ὅθεν, διά τοῦ παρόντος, αἰτούμεθα τήν ἔκτακτον σύγκλησιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, μέ θέμα ἡμερησίας διατάξεως, τήν ἀργίαν τῆς Κυριακῆς, ὑπέρ τοῦ συμφέροντος τῆς Ἑλληνικῆς Κοινωνίας καί τῶν πατρώων Παραδόσεων τῆς φιλτάτης Πατρίδος ἡμῶν.
Ὡσαύτως, παρακαλοῦμεν διά τήν συζήτησιν εἰς τήν αὐτήν ἔκτακτον σύγκλησιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας καί τῶν φλεγόντων θεμάτων τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν καί τῶν Μεταμοσχεύσεων ὀργάνων, ἅτινα χρονίζουν.
Μετά βαθυτάτου σεβασμοῦ ἀσπαζόμενοι Ὑμετέραν Σεπτήν Δεξιάν, διατελοῦμεν.
Ἐλάχιστος ἐν Ἐπισκόποις

† Ὁ Γλυφάδας, Ἑλληνικοῦ, Βούλας, Βουλιαγμένης καί Βάρης
Π Α Υ Λ Ο Σ ὁ Α΄

Ο Αύγουστος για τoν Ελληνισμό, είναι ο μήνας της Παναγίας, καθώς θυμάται και τιμά την Κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου.
Η γιορτή της Παναγίας, θεωρείται από τις κορυφαίες της Χριστιανοσύνης, ενώ η προετοιμασία των πιστών, που αρχίζει από την 1η Αυγούστου με τη νηστεία, διαρκεί 15 ολόκληρες ημέρες, μέχρι τον ευλογημένο Δεκαπενταύγουστο.
Σε ολόκληρη την Ελλάδα όπως και στις χώρες της διασποράς, όπου διαμένουν οι απόδημοι Έλληνες, τιμάται με τον δυνατόν καλύτερο η μνήμη της Θεομήτορος και η μετάστασή της από την γη στον ουρανό.
Κατά τον συναξαριστή, τη μετάσταση της Παναγίας ανήγγειλε στην ίδια ο Άγγελος τρεις μέρες πριν την πραγμάτωσή της. Εκείνη με χαρά δέχτηκε το άγγελμα αφού θα συναντούσε τον πολυαγαπημένο και μονάκριβο γιο της στην Άνω Ιερουσαλήμ, στη θριαμβεύουσα Εκκλησία Του.
«Κάλεσε στο σπίτι της συγγενείς και γείτονες, τους ανακοίνωσε το επίκεντρο μεγάλο ταξίδι «σαροϊ την οικίαν, ετοιμάζει την κλίνη και πάντα τα προς ταφήν επιτήδεια».
Οι γυναίκες καθώς άκουσαν για την αναχώρηση από την παρούσα ζωή της Θεομήτορος, «μετ'οιμωγής ωλοφύροντο». Η Παναγία τις διαβεβαίωσε πως δεν θα παύσει να φροντίζει για όλον τον κόσμο και μετά την μετάσταση. Θα γίνει η μεσίτρια στον Υιό της για τη σωτηρία του κόσμου. Υπόσχεση που τηρεί μέχρι σήμερα. Και θα τηρεί ως τη συντέλεια του κόσμου.
Εμείς οι Έλληνες και ως έθνος έχουμε πολλές φορές βεβαιωθεί για την τήρηση της μεγάλης αυτής υπόσχεσης. Η Παναγία είναι η Μάνα η δικήμας και του έθνους μας.

Ο Αύγουστος είναι όπως είπαμε ο μήνας της Παναγίας, της Μάνας που αγκαλιάζει όλο τον κόσμο. Και μεσιτεύει στον υιό της για τη σωτηρία της ανθρωπότητας.
Έτσι, περισσότερο από κάθε άλλο ιερό πρόσωπο, ο λαός μας τιμά και σέβεται την Παναγία, την οποία επικαλείται σε κάθε δύσκολη στιγμή της ζωής του.
Εκκλησίες της βρίσκονται πολυάριθμες σε ολόκληρο τον ελληνικό χώρο, ιδιαίτερα το νησιωτικό, ορισμένες δε, όπου υπάρχουν θαυματουργικές εικόνες της, αποτελούν πανελλήνια θρησκευτικά προσκυνήματα, όπως η Παναγία της Τήνου.
Η ομορφιά της Παναγίας
Είναι συγκλονιστική η "Κοίμηση της Θεοτόκου", στη βυζαντινή αγιογραφία, όπου φαίνεται να κοιμάται η Παναγία με τη γαλήνη απλωμένη στη μορφή της σε απόλυτη εναρμόνιση με την ψυχική της ομορφιά. Μια ομορφιά που διακρίνει κατεξοχήν την Παναγία με την "ωραιότητα της παρθενίας" της και το "υπέρλαμπρον το της αγνείας" της.
Αυτή η ομορφιά που θα γίνει ακόμα πιο αισθητή τη βραδιά του Δεκαπενταύγουστου, κατά τη μεγάλη γιορτή της "Πλατυτέρας των Ουρανών" που θα λάμψει αυτή τη νύχτα στον ουρανό, σκορπίζοντας το γαλάζιό της φως παντού πάνω στη γη.
Παναγία – Προσωνυμία της Θεοτόκου Μαρίας, από τον 3ο αιώνα ως την αγιώτατη από όλους τους αγίους.
Στον ελληνικό λαό η επωνυμία Παναγία έχει καθιερωθεί ως η συνηθέστερη επίκληση της Θεοτόκου, η οποία συνδυάζεται πολλές φορές και με άλλες προσωνυμίες προς την Κεχαριτωμένη Βασίλισσα του Κόσμου.
Οι επωνυμίες προς τη Θεοτόκο προέρχονται από διάφορες αιτίες:
α) Από τον εικονογραφικό τύπο παραστάσεως της Παναγίας: Βρεφοκρατούσα, Γλυκοφιλούσα, Γαλατούσα, Μεγαλομάτα, Θρηνούσα κ.α.
β) από ιδιότητες της Παναγίας: Ελεούσα, Κυρία, Μεγαλόχαρη, Σωτήρα, Βοήθεια, Οδηγήτρια, Φανερωμένη κ.α.
γ) από την παλαιότητα της εικόνας της: Μαυριώτισσα, Μαχαιρωμένη, Γερόντισσα κ.α.
δ) από τον τρόπο εύρεσης της εικόνας της ή από θαύμα της: Θεοσκέπαστη, Σπηλαιώτισσα, Τρυπητή, Πλατανιώτισσα, Πορταϊτισσα, Μυρτιδιώτισσα, Φιδού κ.α.
ε) από τον τόπο προέλευσης της εικόνας της: Σουμελά, Αθηνιώτισσα, Πολίτισσα, Χρυσοκαστριώτισσα κ.α.
στ) από ιδιάζοντα χαρίσματά της: Αμπελακιώτισσα, Δαμάσια, Παλατιανή, Ολυμπιώτισσα, Υψηλή κ.α.
ζ) από τον κτήτορα του ναού της: Λυκοδήμου, Καλιγού, Περλιγού, Στεφάνα κ.α.
η) από το χρόνο του εορτασμού της ή από την εποχή των αγροτικών εργασιών με τις οποίες συμπίπτει η εορτή της:Φλεβαριανή, Μεσπορίτισσα, Πολυσπορίτισσα, Ακαθή (εκ του Ακάθιστου Ύμνου) κ.α.
Η Παναγία της Σιάτιστας
Ιδιαίτερα επιβλητικός και γραφικός είναι ο γιορτασμός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο ιστορικό μοναστήρι της Παναγίας Μικροκάστρου στη Σιάτιστα.
Στο μοναστήρι αυτό εκατοντάδες πιστοί από όλη την Δυτική Μακεδονία προσκυνούν κάθε χρόνο την θαυματουργή εικόνα της Παναγίας που
χρονολογείται από το 1603. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον αποτελεί η αναβίωση του εθίμου των προσκυνητών καβαλάρηδων Σιατιστινών οι οποίοι με τα στολισμένα άλογα τους κατεβαίνουν στο μοναστήρι της Παναγίας και ύστερα επιστρέφουν στη Σιάτιστα όπου και γίνεται μεγαλοπρεπής η υποδοχή τους από τις αρχές και το λαό.

Το έθιμο έχει τις ρίζες του στα χρόνια της τουρκοκρατίας όταν το πανηγύρι του μοναστηριού στις15 Αυγούστου έδινε την ευκαιρία στους κατοίκους της περιοχής να ζήσουν μια μέρα ελευθερίας.
Οι αδούλωτοι Σιατιστινοί τότε έβρισκαν την ευκαιρία, έφιπποι, με στολισμένα τα άλογα τους κάτω από τα μάτια των Τούρκων, να δείξουν την λεβεντιά τους και να διατρανώσουν την ελπίδα για την αποτίναξη του ζυγού της δουλείας.

Παναγία Σουμελά: Το σύμβολο της ποντιακής πίστης
Μια ιστορία, μια παράδοση και ένας θρύλος αγκαλιάζουν το σύμβολο του Πόντου, την Παναγία Σουμελά. Ο Νεόφυτος Καυσικαλυβίτης μας πληροφορεί ότι ο Ευαγγελιστής Λουκάς χάραξε τη μορφή της Παναγίας πάνω σε ξύλο. Την εικόνα της Σουμελά, έφερε στην Αθήνα, μετά το θάνατο του Λουκά, ο μαθητής του Ανανίας και την τοποθέτησαν σε περικαλλή ναό της Θεοτόκου. Για αυτό το λόγο, αρχικά είχε ονομαστεί ως η Παναγία η Αθηνιώτισσα.
Στο τέλος του 4ου αιώνα (380- 386) ιδρύθηκε στο όρος Μελά της Τραπεζούντας, το μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά, από τους μοναχούς Βαρνάβα και Σωφρόνιο (κατά κόσμο Βασίλειος και Σωτήρχος, θείος και ανιψιός, κάτοικοι και οι δυο Αθηνών).
Η παράδοση λεει ότι οι μοναχοί, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα της Παναγίας, ακολούθησαν την πορεία της εικόνας της που πέταξε ως τον Πόντο. Πέρασαν από τα Μετέωρα, τη Χαλκιδική και από την παραλία της μονής Βατοπεδίου, ένας άγνωστος τους πήρε με το καράβι του και τους πήγε ως τη Μαρώνεια. Από κει, πεζοπορώντας πέρασαν τη Ραιδεστό, έφτασαν στην Κωνσταντινούπολη και με ένα πλοιάριο πήγαν στην Τραπεζούντα.
Εκεί, τους εμφανίσθηκε και πάλι η Παναγία, πληροφορώντας τους ότι η εικόνα της προπορεύεται στο όρος Μελά. Συνέχισαν αγόγγυστα το ταξίδι τους.
Με πυξίδα τον Πυξίτη ποταμό, ανηφόρησαν προς το όρος Μελά. Εκεί, βρέθηκαν μπροστά σε μια σπηλιά από την είσοδο της οποίας παρατήρησαν μια χρυσαφένια λάμψη. Ήταν το φως της Εικόνας της Αθηνιώτισσας.
Γονατιστοί και δακρυσμένοι, ευχαρίστησαν την Παναγία και της υποσχέθηκαν ότι στο σημείο, θα χτίσουν προς τιμήν της ναό.
Με μοναδικά εφόδια την πίστη, την επιμονή και την εργατικότητα, οι δυο ερημίτες μοναχοί, κατόρθωσαν να χτίσουν την εκκλησία της Σουμελιώτισσας, σκαλιστή μέσα στο βουνό. Από τότε έγινε γνωστή ως ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΟΥΜΕΛΑ (Εις του Μελά-στου Μελά-Σουμελά).
Μέχρι το 1922, υπήρξε ο οδηγός, ο παρηγορητής, ο συμπαραστάτης, το καταφύγιο και ο εμψυχωτής των ποντίων. Υπήρξε επίσης ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες διατήρησης της ελληνικής γλώσσας και ταυτότητας, καθώς και της αναζωπύρωσης της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης των πιστών.
Ο αναπάντεχος ξεριζωμός, ερήμωσε μαζί με τον αλησμόνητο Πόντο και τη Βίγλα της Σουμελιώτισσας. Με την ανταλλαγή, τα ιερά κειμήλια παραχωρήθηκαν, και το 1931 τα ξέθαψε και τα έφερε στην Ελλάδα, ο Αμβρόσιος ο Σουμελιώτης προς την τουρκική κυβέρνηση του Ισμέντ Ινονού.
Από το 1952, αρχίζει μια νέα περίοδος. Η ελλαδική ιστορία της Παναγίας Σουμελά.
Από το 1952 που χτίστηκε ο ναός, η Εικόνα θρονιάστηκε στο νέο της θρόνο. Σκοπός της ανέγερσης της Μονής δεν ήταν η ίδρυση στον ελλαδικό χώρο, ακόμη ενός μοναστηριού, αλλά η ανέγερση ενός προσκυνήματος που θα αποτελούσε σύμβολο και φάρο.
Παναγία της Εκατονταπυλιανής
Ο ναός της Παναγίας της Εκατονταπυλιανής βρίσκεται στην Παροικία, πρωτεύουσα της νήσου Πάρου.
Yπάρχουν δύο ονομασίες γι' αυτό το ναό: " Καταπολιανή " και " Εκατονταπυλιανή ".
Μέχρι πριν λίγα χρόνια, επικρατούσε η άποψη ότι το πραγματικό όνομα του ναού είναι το πρώτο, και τούτο γιατί βρισκόταν "κατά την πόλιν", προς το μέρος δηλαδή

της αρχαίας πόλης, και ότι το δεύτερο είναι δημιούργημα των λογίων του 17ου αιώνα, που θέλησαν να δώσουν μ' αυτό περισσότερη μεγαλοπρέπεια στο ναό. Νεώτερες όμως έρευνες στις πηγές απέδειξαν ότι και οι δύο αυτές ονομασίες είναι σύγχρονες και βρίσκονταν σε παράλληλη χρήση από τα μέσα του 16ου αιώνα. Σήμερα η επίσημη ονομασία του ναού είναι Εκατονταπυλιανή.
Η παράδοση που διασώζεται μέχρι σήμερα σχετικά με την ονομασία Εκατονταπυλιανή έχει ως εξής: "Ενενήντα εννέα φανερές πόρτες έχει η Καταπολιανή. Η εκατοστή είναι κλειστή και δεν φαίνεται. Θα φανεί η πόρτα αυτή και θα ανοίξει, όταν οι Έλληνες πάρουν την Πόλη"...
Πολλές παραδόσεις αναφέρονται στην ίδρυση της Εκατονταπυλιανής. Η πρώτη μας πληροφορεί ότι, όταν η Αγία Ελένη μητέρα του πρώτου χριστιανού αυτοκράτορα Κων/νου του Μεγάλου, πήγαινε στην Παλαιστίνη για να βρει τον Τίμιο Σταυρό , ήλθε με το πλοίο της στην Πάρο. Κοντά στο λιμάνι, στη θέση που βρίσκεται η Εκατονταπυλιανή, υπήρχε τότε ένας μικρός ναός. Σ' αυτό το ναό προσευχήθηκε κι έκανε ένα τάμα:
Αν βρει τον Τίμιο Σταυρό, να κτίσει στη θέση αυτή έναν μεγάλο ναό. Η προσευχή της εισακούστηκε, βρήκε τον Τίμιο Σταυρό και, πραγματοποιώντας το τάμα της, ανήγειρε αυτόν τον μεγαλόπρεπο ναό.
Μια άλλη παράδοση αναφέρει ότι η Αγ. Ελένη δεν πρόφτασε να πραγματοποιήσει την υπόσχεσή της. Έδωσε όμως εντολή στον γιο της, τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο, ο οποίος πραγματοποίησε το τάμα της μητέρας του, κτίζοντας αυτόν το ναό.
Τα φίδια της Κεφαλονιάς
Στη νότια Κεφαλονιά, κοντά στο χωριό Μαρκόπουλο, συναντάμε την εκκλησία της Κοιμήσεως.
Εκεί κάθε Δεκαπενταύγουστο συμβαίνει κάτι περίεργο και θαυμαστό. Από την εορτή της Μεταμορφώσεως εμφανίζονται μέσα κι έξω από τον ναό φίδια. Είναι τα λεγόμενα «φίδια της Παναγίας».
Στο μέρος αυτό, λεει η μνήμη του λαού, υπήρχε ένα παλιό μοναστήρι της Παναγιάς , μεγάλο και πλούσιο. Το έζωναν τείχη ψηλά και στην καρδιά του το υπηρετούσαν πολλές καλόγριες. Φθονερό και πεινασμένο το μάτι του πειρατή και κουρσάρου που θέριζε το Ιόνιο , έβαλε σκοπό να γυμνώσει το μοναστήρι.
Στον αγώνα της λευτεριάς και στο κράτημα της πίστης οι καλόγριες δεν το παρέδωσαν... Μη μπορώντας όμως να κάνουν αλλιώς, αφού ο αγώνας των όπλων και της βολής έλλειπε, όταν κυκλώθηκαν από τις πύρινες γλώσσες της φωτιάς των επιδρομέων, συγκεντρώθηκαν όλες τριγύρω από την Αγία Τράπεζα για μια τελευταία έκκληση προς το Θείο, για την ύστατη προσευχή σωτηρίας!
Κύκλος πίστης, κύκλος χρόνου, κύκλος Γιορτής, ζήτησαν από την Παναγιά Προστάτη τους να τις κάνει πουλιά ή φίδια, να φύγουν, να πετάξουν, τα σώματά τους αγνά και αμόλυντα να μείνουν...
Έτσι σαν φίδια Ιερά πλέον γυρίζουν και δίνουν το παρόν, ελέγχουν την πίστη και παρακολουθούν την ορθή πορεία μας στο δρόμο που αυτές χάραξαν, εκεί στην Παναγία την Φιδούσα στο Μαρκόπουλο.

Όσο περνούν οι μέρες πληθαίνουν κι αυτά, και την παραμονή της Κοιμήσεως αυξάνονται υπερβολικά. Από που βγαίνουν, αλλά και που κρύβονται μετά την εορτή, κανείς δεν γνωρίζει. Παραμένει ένα μυστήριο.
Την ώρα του εσπερινού κυκλοφορούν ελεύθερα ανάμεσα στους πιστούς, στα προσκυνητάρια και στα στασίδια, χωρίς να φοβούνται κανένα.
Φεύγοντας η 15η Αυγούστου, αναχωρούν και τα φίδια. Γερμανοί φυσιοδίφες τα εξέτασαν, αλλά δεν μπόρεσαν να τα κατατάξουν σε κανένα από τα γνωστά είδη.
Είναι γκρίζα, λεπτά, και δεν περνούν το μέτρο.
Όταν τα χαϊδεύεις, νιώθεις το δέρμα τους βελούδινο και βλέπεις δυο ματάκια σπινθηροβόλα. Στο πλατύ τους κεφάλι σχηματίζεται ένας μικρός σταυρός, καθώς επίσης και στην άκρη της λεπτής γλώσσας τους.
Αν κάποια χρονιά τα φίδια δεν παρουσιασθούν, είναι κακό σημάδι. Αυτό συνέβη το 1940, καθώς και το 1953, οπότε δοκιμάσθηκε το νησί από τους σεισμούς.

Τὸ περιοδικὸ Time προωθεῖ τὴν ζωὴ χωρὶς παιδιά, ὡς τὸ ἰδανικό τῆς "καλῆς ζωῆς" γιὰ τὰ ζευγάρια

Ἡ οἰκογένεια δέχεται σήμερα μία ἀμείλικτη ἐπίθεση στὸν δυτικὸ κόσμο. (Καὶ ἐνῶ τὴν ἴδια ὥρα ἡ ὑπογεννητικότητα θεριεύει). Γιὰ δεκαετίες, ἡ βιομηχανία τοῦ θεάματος καὶ τὰ μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης ἀπεικονίζουν τὸ γάμο ὡς τὴν ὥρα «ποὺ ἡ διασκέδαση τελειώνει» καὶ ἐνθαρρύνουν τοὺς νέους νὰ ἀναβάλουν τὸ γάμο γιὰ ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερο. Ἔτσι τώρα τὰ ποσοστὰ τῶν γάμων στὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες εἶναι σὲ χαμηλὸ ρεκὸρ καὶ ἡ μέση ἡλικία γιὰ τὸν πρῶτο γάμο εἶναι σὲ ὑψηλὸ ρεκόρ. Ἐν τῷ μεταξύ, ἡ βιομηχανία τοῦ θεάματος καὶτα mainstream μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης σὲ μεγάλο βαθμὸ προωθοῦν τὴ φιλοσοφία ὅτι τὸ νὰ ἔχεις λιγότερα παιδιὰ εἶναι καλύτερα, καὶ διδάσκον τοὺς νέους ὅτι ἡ ἔκτρωση εἶναι μία πολὺ καλὴ ἐπιλογή, ἂν «προκύψει» μία ἀνεπιθύμητη ἐγκυμοσύνη. Ἡ ὅλη ἰδέα εἶναι ὅτι τὰ παιδιὰ θὰ σᾶς ἐμποδίσουν νὰ ἀπολαύσετε μία «ὑπέροχη ζωή».

Πάνω σὲ αὐτὴ τὴ φιλοσοφία βασίζεται ἕνα νέο ἄρθρο τοῦ περιοδικοῦ Time. Τὸ ἄρθρο ἔχει τίτλο “Τhe Childfree Life: When having it all means not having children”, δηλ. «Ἡ Ζωὴ Χωρὶς Παιδιά: Ὅταν τὸ νὰ τὰ ἔχεις ὅλα σημαίνει νὰ μὴν ἔχεις παιδιά», καὶ προωθεῖ ἀνοιχτὰ τὸ «ἄτεκνος lifestyle» ὡς τὸ μονοπάτι γιὰ τὴν καλὴ ζωὴ γιὰ τὰ νεαρὰ ζευγάρια. Ἔτσι ξεκινα τὸ ἄρθρο: 

«Ἕνα βράδυ, ὅταν ἦταν 14 ἐτῶν, ἡ Laura Scott ἔπλενε τὰ πιάτα στὴν κουζίνα μὲ τὴν μητέρα της ὅταν ἀποφάσισε ὅτι δὲν ἤθελε νὰ κάνει παιδί. Στὰ 26 της, ἡ Scott παντρεύτηκε καὶ περίμενε νὰ ἀλλάξει μυαλά. «Δὲν συνέβη ποτέ», λέει. «Καὶ συνειδητοποίησα ὅτι ἐπρόκειτο νὰ εἶναι μία χαρά». Τώρα 50 ἐτῶν, ἡ Scott εἶναι κάτι περισσότερο ἀπὸ ὡραία: αὐτὴ πλήρης. Καὶ δὲν εἶναι....

μόνη της. Τὸ ποσοστὸ γεννήσεων στὶς ΗΠΑ εἶναι τὸ χαμηλότερο ποὺ ἔχει καταγραφεῖ στὴν ἀμερικανικὴ ἱστορία. Ἀπὸ τὸ 2007 ἕως τὸ 2011, τὸ πιὸ πρόσφατο ἔτος γιὰ τὸ ὁποῖο ὑπάρχουν στοιχεῖα, τὸ ποσοστὸ γονιμότητας μειώθηκε 9%. Μία ἔκθεση τοῦ Pew Research τοῦ 2010, ἔδειξε ὄτι ἡ ἀτεκνία ἔχει αὐξηθεί σέ ὅλες τὶς φυλετικὲς καὶ ἐθνοτικὲς ὁμάδες, προσθέτοντας ὅτι περίπου 1 στὶς 5 Ἀμερικάνες γυναῖκες τελειώνουν τὴν ἀναπαραγωγικὴ ἡλικία, χωρὶς νὰ ἔχουν γίνει μητέρες, σὲ σύγκριση μὲ 1 στὶς 10 τὸ 1970».

Τὸ ἄρθρο συνεχίζει ἐπισημαίνοντας ὅτι τὸ μέσο κόστος τῆς ἀνατροφῆς ἑνὸς τέκνου ποὺ γεννήθηκε τὸ 2011 στὴν ἐνήλικη ζωὴ θὰ εἶναι περίπου 234,900 δολάρια, καὶ αὐτὸ δείχνει ὅτι οἱ γυναῖκες θὰ πρέπει νὰ τὸ σκεφτοῦν πολὺ πρὶν κάνουν μία τέτοια δέσμευση.

Καὶ τί συμβαίνει ὅταν μία γυναίκα μείνει ἔγκυος καὶ ἀποφασίζει ὅτι τὸ μεγάλωμα ἑνὸς παιδιοῦ θὰ καταστρέψει τὴν ζωή της;

Σύμφωνα μὲ τὴν βιομηχανία τοῦ θεάματος καὶ τὰ μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης, ἠ ᾶμβλωση εἶναι μία πολὺ ἁπλὴ ἀπάντηση σὲ αὐτὸ τὸ πρόβλημα.

Στὴν σημερινὴ Ἀμερική, οἱ ἀμβλώσεις στὴν συντριπτική τους πλειοψηφία, γίνονται γιὰ λόγους εὐκολίας. Ἡ ἔκτρωση εἶναι οὐσιαστικὰ μία ἀνθρώπινη θυσία στὸν δικό μας ἐγωισμὸ καὶ ὑπάρχουν ἑκατομμύρια καὶ ἑκατομμύρια Ἀμερικανῶν ποὺ θὰ κάνουν τὰ πάντα γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὴν δολοφονία τῶν παιδιῶν τους.

Στὴν πραγματικότητα, τὸ πράγμα ἔχει ξεφύγει τόσο πολύ, ὥστε πολλοὶ «προοδευτικοὶ» στοχαστὲς θεωροῦν ὅτι ἡ ζωὴ δὲν μπορεῖ ἀκόμη καὶ νὰ ἀρχίσει κατὰ τὴν γέννηση, ἐκτὸς ἐὰν οἱ γονεῖς τὸ ἀποφασίσουν.

Πρόσφατο παράδειγμα ἡ παρουσιάστρια τοῦ MSNBC, Melissa Harris-Perry, ποῦ δήλωσε : 

«Πότε ξεκινᾶ ἡ ζωὴ (ἑνὸς παιδιοῦ); Θεωρῶ ὅτι ἡ ἀπάντηση ἐξαρτᾶται κατὰ ἕνα πολὺ μεγάλο βαθμὸ ἀπὸ τὰ ἴδια τὰ αἰσθήματα τῶν γονέων. Εἶναι ἕνα ἰσχυρὸ συναίσθημα – ἀλλὰ δὲν συνιστᾶ ἐπιστήμη..», δήλωσε ἠ Harris-Perry αφήνοντας ἄναυδο τὸ κοινὸ στὶς 21 Ἰουλίου στὴν ἐκπομπὴ τῆς στο MSNBC.

Βέβαια, δὲν μένει ἁπλῶς σὲ «ἐναλλακτικὲς θεωρήσεις» - Παράλληλα ὑποστηρίζει μὲ θέρμη τὴν δολοφονία νεογέννητων μωρῶν (ὁ «ὅρος» ποὺ προσπαθοῦν νὰ... ἐπιβάλλουν γιὰ αὐτὴν τὴν ἀποτρόπαια καὶ ἀπάνθρωπη πράξη εἶναι ἔκτρωση μετά τὴν γέννηση (“post-birth abortion”), ἐνῶ παράλληλα ἐπιτίθεται κατὰ τῆς βιολογικῆς κανονικότητας καὶ ἐπιστήμης ποὺ ὑποστηρίζει ὅτι ἕνα ζωντανὸ μωρὸ ποὺ ἀναπνέει, ἔχει καρδιακὸ παλμὸ καὶ φυσιολογικὴ ἐγκεφαλικὴ λειτουργία εἶναι ζωντανό, καὶ ὄχι νεκρό…

Ὅμως, οἱ ἀπάνθρωποι ὑποστηρικτὲς τῶν ἐκτρώσεων γίνονται ἀκόμη πιὸ προκλητικοὶ καὶ στυγεροί: ὑποστηρίζουν πλέον ὅτι εἶναι ἀπολύτως φυσιολογικὸ γιὰ τοὺς γονεῖς νὰ δολοφονοῦν τὰ παιδιὰ τους ἀκόμη καὶ στὴν ἡλικία τῶν 3 ἐτῶν..

Οἱ συγκεκριμένες ἀντιλήψεις, δείχνουν τὴν ἀπόλυτη διαστροφὴ τῶν ὑποστηρικτῶν τῶν ἐκτρώσεων, καὶ τὴν πλήρη ἀποστροφή τους στὴν ἀξία τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς…

Ὡς ἀποτέλεσμα τῆς ἐμμονῆς μὲ τὸ ἐγώ μας καὶ τὸν «ὑπερπληθυσμό», ἡ αὔξηση τοῦ ἀμερικάνικου πληθυσμοῦ ἔχει πλέον πέσει κάτω ἀπὸ τὸν ρυθμὸ ἀντικατάστασης. Πρόσφατο άρθρο των Aaron Dykes και Melissa Melton λέει τὰ ἑξῆς...

Ἐν τῷ μεταξύ, οἱ περισσότερες δυτικὲς χῶρες ἀντιμετωπίζουν τώρα ἕνα “baby bust” (κάτι σὰν «χρεοκοπία μωρῶν» - φράση ἀντίθετη μὲ τὸ “baby boom”), μὲ τὴν αὔξηση τοῦ πληθυσμοῦ νὰ εἶναι πολὺ χαμηλότερα ἀπὸ τὸ ποσοστὸ ἀναπλήρωσης. Τὸ συνολικὸ ποσοστὸ γονιμότητας μειώθηκε σὲ 2,42 γεννήσεις τὸ 2011 (τὸ ποσοστὸ 2.1 εἶναι ἀναγκαῖο, στατιστικά, γιὰ τὴν ἀντικατάσταση ἢ τὴν ἰσορροπία τῶν γεννήσεων). Οἱ Ἡνωμένες Πολιτεῖες, ὅπως καὶ οἱ ἄλλες δυτικὲς χῶρες, ἔχουν ἤδη πέσει κάτω ἀπὸ τὸ ποσοστὸ ἀναπλήρωσης, μὲ ρυθμὸ αὔξησης τοῦ πληθυσμοῦ τῆς τάξης τοῦ 0,9% καὶ πιὸ κάτω, ποὺ εἶναι ἀνεπαρκὴς γιὰ τὴν συνέχεια, ἡ ὁποία μὲ τὴ σειρὰ της ἐπηρεάζει τὶς δυνατότητες γιὰ τὴν οἰκονομικὴ ἀνάπτυξη.

Σήμερα κοιτάζουμε γύρω μας καὶ ἀναρωτιόμαστε ποῦ θὰ βροῦμε τὰ τρισεκατομμύρια δολάρια τῶν συνταξιοδοτικῶν παροχῶν ποὺ ἔχουμε ὑποσχεθεῖ στὶς γενιὲς τοῦ baby boom.

Λοιπόν, ἂν δὲν εἴχαμε κάνει ἔκτρωση σὲ πάνω ἀπὸ 50 ἑκατομμύρια μωρὰ ἀπὸ τότε ποὺ βγῆκε ἡ ἀπόφαση ‘Roe κατὰ Wade’ (ποὺ νομιμοποίησε τὶς ἐκτρώσεις), ἴσως θὰ εἴχαμε ἀρκετοὺς ἐργαζόμενους νὰ πληρώσουν τοὺς λογαριασμούς.

Τὴν ἴδια ὥρα τὰ ποσοστὰ γάμων στὶς ΗΠΑ γνωρίζουν πτώση ρεκὸρ ὅλων τῶν ἐποχῶν ...

Τὰ ποσοστὰ γάμων κυμάνθηκαν στὸ παρελθόν, μὲ βουτιὲς στὴν δεκαετία τοῦ 1930 καὶ τοῦ 1960, ἀλλὰ ἦταν σὲ σταθερὴ πτώση ἀπὸ τὸ 1970. Τώρα, οἱ ἐρευνητὲς ἀναφέρουν ὅτι τὰ ποσοστὰ γάμων ἔχουν πέσει σὲ νέα χαμηλὰ τῶν 31,1, ποὺ σημαίνει ὅτι ὑπάρχουν περίπου 31 γάμοι στὶς ΗΠΑ γιὰ κάθε 1.000 ἀνύπανδρες γυναῖκες,. Τὸ 1950, ὁ ἀριθμὸς ἦταν 90,2. Τὸ 1920, ἦταν 92,3.

Στὴν Ἀμερικὴ σήμερα, οἱ νέοι ἄνδρες καὶ νέες γυναῖκες ἔχουν διδαχθεῖ ὅτι πρέπει νὰ ἀναβάλουν τὸ γάμο μέχρι νὰ σπουδάσουν καὶ νὰ κάνουν καριέρα, ἐνῶ τὴν ἴδια ὥρα, ἐνθαρρύνονται νὰ υἱοθετήσουν τὴν «κουλτούρα τοῦ hookup» (περιστασιακὲς σχέσεις μόνο γιὰ σέξ).

Πηγή: http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2013/08/time.html#more 

Σοκ και σίγουρα δέος ένιωθε ο Ελληνας επισκέπτης στη Νέα Υόρκη, όταν φτάνοντας στο Παγκόσμιο Κέντρο έβλεπε να υψώνεται ψηλά ένας ορθόδοξος ναός.

Ηταν ο Αγιος Νικόλαος, στη σκιά των Δίδυμων Πύργων που είχαν κατασκευάσει Ελληνες ναυτικοί και μετανάστες και καταστράφηκε από το ανηλεές τρομοκρατικό χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου.

Το χώρο όπου έχει ήδη αρχίσει να οικοδομείται ξανά ο ναός του Αγίου Νικολάου, στον αριθμό 130 της οδού Λίμπερτι, στο περίφημο Ground Zero – Σημείο Μηδέν- θα επισκεφθεί ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς στο πλαίσιο της επίσκεψής του στη Νέα Υόρκη.

Ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής και η ελληνική κοινότητα έδωσαν αγώνα για να κατορθώσουν να οικοδομηθεί ξανά ο ναός και τα κατάφεραν.

Προηγουμένως πραγματοποιήθηκε τετράμηνη μελέτη μηχανικών με ανάθεση της Λιμενικής Αρχής και της Αρχιεπισκοπής Αμερικής. Η μελέτη διατείνεται πως η ανοικοδόμηση του Ναού θα μπορεί να πραγματοποιηθεί στο χώρο αυτό με μικρές μόνο προσαρμογές στο αρχικό σχέδιο και χωρίς να επηρεάσει το πρόγραμμα κατασκευής του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου.

Αρχικά, ο ναός βρισκόταν και πάλι στην οδό Λίμπερτι, απέναντι από το Νότιο Πύργο του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου. Ήταν μάλιστα το μόνο κτίριο που καταστράφηκε από την επίθεση και δεν ανήκε στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου. Το κτίριο που στεγάστηκε ο ναός είχε κτιστεί το 1832. Το 1916, Ελληνες μετανάστες και ναυτικοί ήταν οι πρώτοι πιστοί στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου.

Σύμφωνα με μαρτυρία του πατέρα Ιωάννη Ρώμα που λειτουργούσε στον ναό από το 1972: «Το μικρό αυτό ναό που καταστράφηκε τελείως, τον είχε κτίσει μέσα στη δεύτερη δεκαετία του περασμένου αιώνα, μία ομάδα Ελλήνων ναυτικών και μεταναστών, χωρίς χρήματα και χωρίς να μιλούν τη γλώσσα, αλλά με πίστη και αγάπη για την Ελλάδα και την Ορθοδοξία. Σ' ένα δωμάτιο κοιμόντουσαν δώδεκα άτομα ώστε να μπορέσουν να μαζέψουν χρήματα και το 1916, αγόρασαν το κτίριο για 25 χιλιάδες δολάρια».

Λειτουργίες άρχισαν να τελούνται το 1922.

Ο ναός είχε μήκος 17,07 μέτρα, πλάτος 6,71 μέτρα και ύψος 10,67 μέτρα και βεβαίως φαινόταν μικροσκοπικό μπροστά στους 110 ορόφους των Δίδυμων Πύργων, που "σηκώθηκαν" το 1972 και το 1973. Ανάμεσα στα πολυτιμότερα αντικείμενα που είχε ο ναός στην κατοχή του ήταν κάποια μέρη από τα λείψανα του Αγίου Νικολάου, της Αγίας Αικατερίνης και του Αγίου Σάββα, τα οποία είχαν δωριστεί στην εκκλησία από τον Νικόλαο τον Β, τον τελευταίο τσάρο της Ρωσίας.

Αυτά τα λείψανα έβγαιναν από τις οστεοθήκες τους μόνο στις εορτές των Αγίων, για προσκύνημα από τους πιστούς. Δυστυχώς μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου τα λείψανα χάθηκαν και δεν ξαναβρέθηκαν.

Πηγή: http://agiosdimitrioskouvaras.blogspot.gr/2013/08/blog-post_9520.html

Το καλοκαίρι του 1992  στην Αμπχαζία (αυτόνομη δημοκρατία της Γεωργίας, πρωτεύουσα το Σοχούμι), με αφορμή την είσοδο Γεωργιανών στρατευμάτων, ξέσπασαν πολεμικές συγκρούσεις. Οι Έλληνες της περιοχής και οι περιουσίες τους βρέθηκαν στο έλεος των μαχών και των φανατικών παραστρατιωτικών ομάδων. Η Ελληνική Πολιτεία άρχισε να γίνεται δέκτης αιτημάτων για βοήθεια.

Τον Ιούνιο του 1993, η Υφυπουργός Εξωτερικών Βιργινία Τσουδερού πραγματοποίησε περιοδεία στη Νότια Ρωσία, Γεωργία, Αρμενία και Αζερμπαϊτζάν. Η απόφαση για την παροχή βοήθειας είχε πλέον  παρθεί.

Το τελευταίο δεκαήμερο του Ιουλίου ’93, κλιμάκιο από την Ελληνική πρεσβεία της Μόσχας, το ΓΕΕΘΑ και το ΕΙΥΑΠΟΕ, βρέθηκε στο εμπόλεμο Σοχούμι για τη σχετική προετοιμασία. Το συνολικό κόστος της επιχείρησης υπολογίστηκε ότι θα ξεπερνούσε τις 100.000.000 δρχ.

Το καλοκαίρι του 1993, το Ε/Γ- Ο/Γ πλοίο "Viscountess" της εταιρείας MARLINES με πλοίαρχο τον Καπετάν Γιώργη Σαμιωτάκη που  εκτελούσε ταξίδια στη γραμμή Ελλάδα-Ιταλία ναυλώθηκε για μια άκρως απόρρητη επιχείρηση.  

Στο λιμάνι του  Πειραιά το "Viscountess" φόρτωσε ελληνική ανθρωπιστική βοήθεια. Στο πλοίο, εκτός από το κανονικό του πλήρωμα, επιβιβάστηκαν στελέχη του ΓΕΕΘΑ, αξιωματικός του Π.Ν, αξιωματικός του Λ.Σ, πεζοναύτες, βατραχάνθρωποι, και νοσηλευτικό προσωπικό από το Ναυτικό Νοσοκομείο Αθηνών. Επικεφαλής της επιχείρησης ήταν  ο αείμνηστος πλοίαρχος - τότε - του Πολεμικού Ναυτικού, Βασίλης Ντερτιλής. Προορισμός το  Σοχούμι

Ανήμερα της «Παναγίας», το πρωί της  15-8-1993, το "Viscountess" κατέπλευσε στο Σοχούμι. Εκφόρτωσε την ανθρωπιστική βοήθεια και αμέσως με τάξη αλλά και ταχύτητα επιβιβάστηκαν σε αυτό 1013 ομογενείς αφού προηγήθηκε προξενικός, τελωνειακός και αστυνομικός έλεγχος. Το βράδυ της ίδιας μέρας απέπλευσε για την Αλεξανδρούπολη.

Το πρωί της 17ης Αυγούστου του 1993,  με τον κατάπλου στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης και την αποβίβαση των 1013 ομογενών, γράφτηκε ο επιτυχής επίλογος της επιχείρησης απεγκλωβισμού των Ελλήνων, από το εμπόλεμο Σοχούμι. Της επιχείρησης με την κωδική  ονομασία "ΧΡΥΣΟΜΑΛΛΟ  ΔΕΡΑΣ".

 ***

Στην Αλεξανδρούπολη, μετά την απόφαση για την υλοποίηση της επιχείρησης, λειτούργησαν υπηρεσίες του ΕΙΥΑΠΟΕ (Εθνικό Ίδρυμα Υποδοχής Απoκατάστασης Αποδήμων Παλιννοστούντων Ομογενών Ελλήνων) και υπήρξε έντονη κινητικότητα στις τοπικές αρχές.

Η Υφυπουργός Εξωτερικών κα Βιργινία Τσουδερού και ο Πρόεδρος του ΕΙΥΑΠΟΕ Γεώργιος Ιακώβου, συμμετείχαν σε συσκέψεις που γίνονταν στη Νομαρχία Έβρου (τότε στεγαζόταν στο παλαιό κτίριο της παραλιακής λεωφόρου).

Κατά τη διάρκεια του πλου από τον Πειραιά στο Σοχούμι και από Σοχούμι στην Αλεξανδρούπολη υπήρχε τακτική επαφή μεταξύ κλιμακίων κέντρου, πλοίου και Αλεξανδρούπολης και όλα εξελίχθηκαν ομαλά.

Στην Παλαγία, για τις ανάγκες των παλιννοστούντων,  μεταφέρθηκαν από την Καλαμάτα προκατασκευασμένοι οικίσκοι που είχαν χρησιμοποιήσει εκεί  οι σεισμόπληκτοι (1986).

Στο λιμάνι στήθηκε ένα πρόχειρο συγκρότημα τριών συνεχόμενων αποθηκών, τύπου «τολλ» (110 Χ 10 μ. κάθε μια,) για τις αναμενόμενες - υποτιθέμενες ανάγκες του διαβατηριακού και τελωνειακού ελέγχου. Οι αποθήκες αυτές δεν χρειάστηκαν και μετά από μερικά χρόνια κατεδαφίστηκαν γιατί εμπόδιζαν την ομαλή λειτουργία του λιμανιού.

***

Η επιχείρηση "Χρυσόμαλλο Δέρας" μεταδόθηκε από διεθνή ΜΜΕ, μπήκε στη διεθνή βιβλιογραφία και εξύψωσε το κύρος της Ελλάδας, στην Ομογένεια και στους Διεθνείς Οργανισμούς αφού λίγο αργότερα, στις 27 Σεπτεμβρίου 1993, το Σοχούμι καταλήφθηκε μέσα σε λουτρό αίματος από τους Αμπχάζιους.

***

1912 - 1918 διάλυση Οθωμανικής Αυτοκρατορίας,

1922 Μικρασιατική καταστροφή,

1989 διάλυση της ΕΣΣΔ,  

1992 - 1993 πολεμικές συγκρούσεις στη Γεωργία … Πρόσφυγες, Νεοπρόσφυγες, Μικρασιάτες, Παλιννοστούντες, Πόντιοι, Ελληνοπόντιοι… 

        Σε όποια χρονική περίοδο κι αν αναφερθείς, όποια λέξη κι αν χρησιμοποιήσεις, το νόημα και η ουσία είναι μια :

Σκληρή και πολλαπλή δοκιμασία  για το ελληνικό γένος.

        Είκοσι χρόνια μετά την τέταρτη δοκιμασία των Ποντίων αδελφών να ευχηθούμε να μην υπάρξει άλλη.

Αλεξανδρούπολη Αύγουστος  2013

ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ  ΝΙΚΟΛΑΟΣ

Υποναύαρχος Λ,Σ (ε.α)

Περί τῆς Ἑρμηνείας τῶν Νόμων καί ἄλλων τινῶν

Κάθε ἄνθρωπος μέ κλασσική παιδεία, ἔχει καί νομική καί οἰκονομική ἀντίληψη. Ἀλλοιῶς, δέν θά μποροῦσε νά ἔχῃ καί πολιτική ἀντίληψη.

Ὁ δέ πολύς λαός, ἄν καί πολλά ἀγνοεῖ, ὡστόσο ἔχει γνώμη βαρύνουσα –στά πλαίσια ὅσων ἐμπίπτουν στήν ἀντίληψή του - καί γιά τό δίκαιο καί γιά τήν οἰκονομία καί γιά τά πολιτικά θέματα. Γι' αὐτό καί ἀναγνωρίζεται κάθε ἐνήλικο μέλος του ὡς πολίτης καί ἔχει δικαίωμα ψήφου.

Μήν πιστεύετε λοιπόν ὅσους ὑποστηρίζουν ὅτι τά νομικά καί τά οἰκονομικά εἶναι μόνο ἤ κυρίως ὑπόθεση εἰδικῶν. Αὐτοί πού τά λέγουν αὐτά, ἔχουν καταστρέψει τόν κόσμο.

Διότι, εἶναι ὑποκριτικό νά ἀναγνωρίζονται στόν λαό καί στούς πολίτες πολιτικά δικαιώματα, καί νά τούς στερεῖται ἡ βαρύτητα τοῦ λόγου τους σέ νομικά καί οἰκονομικά θέματα. Τάχα, μέ τό πρόσχημα, ὅτι αὐτά εἶναι θέμα τῶν "εἰδικῶν". Τί εἰδικοί εἶναι αὐτοί πού ἀποκόπτονται ἀπό τόν κοινό νοῦ καί ἀπό τόν κοινό ἄνθρωπο; Καί τί εἶναι δηλαδή ὁ πολίτης, ὑλικό γιά βαρόμετρα δημοσκοπήσεων καί ἁπλός ἀχθοφόρος τῆς ψήφου του; Ἄλλο εἶναι τό ὅτι ὁρισμένοι θά ἤθελαν νά τόν καταντήσουν ἔτσι, καί ἄλλο εἶναι ἡ φύση τῶν πραγμάτων.

Κατά την φύση τῶν πραγμάτων, στην Δημοκρατία τοὐλάχιστον, ὅλοι ἔχουν λόγο γιά ὅλα, καί ὁ λόγος τους μετράει καί πρέπει νά λαμβάνεται σοβαρά ὑπ' ὄψιν. Ὄχι ὁ λόγος ἐλεγχομένων ΜΜΕ. Ὅχι μόνο τί θέλουν οἱ ἰσχυροί. Ὄχι πρῶτα, τί ὠφελεῖ τούς λίγους καί κατέχοντας τήν ἐξουσία, οἰκονομική καί πολιτική. Ὄχι μόνο τί θέλουν οἱ "εἰδικοί ἐπιστήμονες" αὐτῶν.

Ὅλοι οἱ στρατευμένοι σέ συμφέροντα ἤ ἰδεολογίες ἐπιστήμονες, εἶναι ἀπατεῶνες καί ψευδο-ἐπιστήμονες. Τέτοιοι εἶναι καί οἱ "οἰκονομολόγοι" πού πρεσβεύουν ὡς θρησκεία τίς ἰδωτικές μόνον ἐπενδύσεις. Ἐξ ἴσου μέ αὐτούς πού πρεσβεύουν ὡς θρησκεία τίς δημόσιες μόνον ἐπενδύσεις.

Ἀπατεῶνες καί ψευδο-ἐπιστήμονες εἶναι καί οἱ νομικοί πού σοῦ λύνουν ὅλα τά θέματα μέ βάση τί λέει τό γράμμα τοῦ νόμου, ἑρμηνευόμενο κατά τό δοκοῦν καί ὅπως θέλουν οἱ κρατοῦντες, ἡ βούληση φανερή καί ὑπόγεια τῆς Κυβερνήσεως καί τοῦ νομοθέτη της - χωρίς ἱστορική ἐμβάθυνση στόν λόγο τῆς ρυθμίσεως, χωρίς στάθμιση τῶν παραμέτρων ἀπό ἄδικους νόμους, ἀπό ἀντίστροφους νόμους, ἀπό παρενέργειες τῆς μιᾶς ἤ τῆς ἄλλης ἑρμηνείας στήν πραγματικότητα. Σημαία τους τό γράμμα τοῦ νόμου καί τό δημόσιο συμφέρον κατά τα κομματικῶς ἤ ἐπιχειρηματικῶς κρατοῦντα καί ..."γαία πυρί μιχθείτω!". Πάντα "κυβερνητικοί" καί πειθήνιοι στίς ἀδικίες. Γιά να διαιρεῖται ἡ κοινωνία σέ "τέκνα ὑπαλλήλων" καί σέ "τέκνα ὀργῆς".

Ἀπατεῶνες καί ψευδο-ἐπιστήμονες εἶναι καί οἱ νομικοί πού σέ συνταγματικά θέματα στηρίζουν τίς ἑρμηνεῖες τους μόνο στό ἀπολυτοποιημένο ἄτομο, τί θέλει, πῶς τό ἐξέφρασε, κλπ. Ὅσες πληροφορίες καί ἄν εἶναι σέ θέση νά συνδυάσουν, δέν εἶναι ἐπιστήμονες, εἶναι "μπακάληδες".

Μέ ἕνα λόγο ὅποιος ἀντί τῆς ἐρεύνης τῆς φύσεως τῶν πραγμάτων, ὅπως τήν ἔπλασε ὁ Θεός καί ὅπως τήν κατάντησε ὁ ἄνθρωπος, στηρίζεται σέ προκατασκευασμένα θεωρητικά ἀξιώματα καί σέ σχολαστικές ἐξυπνάδες, ὄχι μόνο δέν ἐνεργεῖ ἐπιστημονικά ἀλλά εἶναι καί ἐπικίνδυνιος.

Ἄν ἦταν πολιτικός μηχανικός θά ἔπεφταν τά γεφύρια του. θά πλημμύριζαν τά ἀντιπλημμυρικά ἔργα του, καί θά κείτονταν σάν βομβαρδισμένες οἱ πολυκατοικίες του. Θά ἀκούγαμε τόν γδοῦπο καί τά πλάτς, θά ἀντικρύζαμε τίς προσπάθειες τῶν πνιγομένων, θά σκοντάφταμε στα ἐρείπια, καί θά βλέπαμε τήν τύφλα του. Ἀλλά, δυστυχῶς, εἶναι "οἰκονομολόγος", εἶναι "νομικός" , εἶναι "πολιτικός", καί καταρρέουν ἐξ αἰτίας τους καί ἡ ἐθνική οἰκονομία καί ἡ δικαιοσύνη στήν κοινωνία, καί ἡ ἐθνική πολιτική.

Οἰκτρό τό θέαμα ἀπό τά τσουνάμι πού ἐξαπολύουν κάθε τόσο κατά τῆς Κοινωνίας καί τῆς Πολιτείας, οἱ ψευδο-εἰδήμονες: Λίθοι, πλίνθοι, κέραμοι, ἀτάκτως ἐρριμμένοι...

Αὐτοί οἱ ψευδο-εἰδήμονες θεωροῦν ὅτι ποτέ δέν φταῖνε γιά τίποτα, βέβαια σύμφωνα μέ ὅσα ξέρει ἡ τύφλα τους καί ἡ μέχρι ἀρρώστιας ἰδιοτέλειά τους. Διότι, κάθε ἀπατεῶνας ἀλλά καί κάθε νάρκισσος-ψυχοπαθής, ὅταν τοῦ θέτεις ἕνα ἐρώτημα πού τόν "στριμώχνει", δεν ἀναφέρεται σέ αὐτό γιά τό ὁποῖο τόν ἐρωτᾶς, ἀλλά σοῦ ἀπαντᾶ : "Μά, δέν μέ ἐμπιστεύεσαι;" Ὁ δέ προδότης, ἐρωτώμενος ἤ μή, προβάλλει ἀκόμη χειρότερα τό μοιραῖον τοῦ κακομαθημένου καί μηδέποτε ἐργασθέντος πραγματικά Ἀλκιβιάδου, προτύπου Περικλείου ἀνθρώπου "φιλοσοφοῦντος μετά μαλακίας" (μέ μαλθακότητα): "Ἐμπιστευθεῖτε με γιά νά σωθεῖτε!" – καί τούς κατέστρεψε.

Καλό εἶναι λοιπόν νά ἀκοῦνε προσεκτικά οἱ πολίτες τούς εἰδήμονες, "τούς ἐπαΐοντες", ὅπως σωστά ὑπεδείκνυε ὁ Σωκράτης, προκειμένου νά σχηματίζουν ἔγκυρη οἰκονομική, δικαιϊκή καί πολιτική κρίση ἀλλά καί ἐνεργῆ πολιτική βούληση. Ἀλλά, κακό εἶναι νά ἐφησυχάζουμε, ὅταν οἱ φερόμενοι ὡς εἰδήμονες, εἴτε ἐπιστήμονες εἴτε πολιτικοί, ἀπαντοῦν σέ συγκεκριμένα ἐρωτήματα καί σέ συγκεκριμένα διλήμματα μέ τήν ναρκισσιστική ψευδο-ἀφέλεια κάθε ἀπατεῶνα, ... καί κάθε προδότη: "Μά δέν μέ ἐμπιστεύεσθε; - Ἐμπιστευθεῖτε με γιά νά σωθεῖτε! ".

Οι αληθινά άγιοι αγωνίζονται να κρατούν πάντοτε το γνήσιο ταπεινό φρόνημα του τελώνη. Ποτέ δεν πίστευαν στην «αγιότητά τους και στα χαρίσματά τους». Και φυσικά, έστω κι αν ήταν φανερά κάποια χαρίσματα του Θεού στην ζωή τους, ποτέ δεν το διαφήμιζαν. Αντίθετα το έκρυβαν και πολλές φορές ζητούσαν από τον Θεό να τους αφαιρέσει από τον φόβο του πάθους της κενοδοξίας.

Το 1929 κοιμήθηκε ο Ρώσος Ομολογητής Αρχιεπίσκοπος  Άγιος Ιλαρίων Τρόϊτσκι.

Στον βίο του διαβάζουμε ότι ήταν «ορκισμένος εχθρός της υποκρισίας και κάθε είδους ευσεβισμού».

Κατά την διάρκεια της εξορίας του σε στρατόπεδο συγκέντρωσης ήταν σε ομάδα εργασίας μαζί με άλλους εξόριστους κληρικούς. Όλοι είχαν καταλάβει ότι ο άγιος Ιλαρίων δεν επικροτούσε κάποιες συμπεριφορές, όπως «το να αποκαλείς τον εαυτό σου αμαρτωλό, το να κάνεις μακρές «ευσεβείς» συζητήσεις ή το να επιδεικνύεις την αυστηρότητα της ζωής σου…. Ακόμα περισσότερο το «να σκεφτείς για τον εαυτό σου κάτι περισσότερο από ό,τι είσαι στην πραγματικότητα».

Έφεραν κάποτε στην ομάδα τους έναν καινούργιο εξόριστο, που ήταν ηγούμενος.
Τον ρώτησε ο Αρχιεπίσκοπος Ιλαρίων.
- Γιατί σας συνέλαβαν;
- Τελούσα ακολουθίες στο σπίτι μου, όταν έκλεισαν το μοναστήρι, απάντησε ο ηγούμενος. Μαζευόταν κόσμος  και γίνονταν θαύματα.
- Ά! έτσι; Ώστε γίνονταν «θαύματα»; Και πόσα χρόνια σας έριξαν εξορία;
- Τρία χρόνια.
- Μμμ! Λίγα είναι! Για τα « θαύματα»  έπρεπε να σας ρίξουν περισσότερα! Η σοβιετική εξουσία δεν πρόσεξε….

Και καταλήγει ο βιογράφος του Αγίου Ιλαρίωνα, μητροπολίτης Ιωάνης Σνίτσεφ.

«Είναι αυτονόητο ότι, το να μιλάς  για «θαύματα» που γίνονται με τις δικές σου προσευχές, είναι κάτι περισσότερο από αναίδεια».

Πηγή: Αρχιεπίσκοπος Ιλαρίων Τρόϊσκι.Εκδ.ΑΘΩΣ-ΣΤΑΜΟΥΛΗ, μετάφραση πρωτ.Ιωάννη Φωτόπουλου, http://agiosdimitrioskouvaras.blogspot.gr/2013/08/blog-post_2996.html#more

Ἡ Παναγία ἀποτελεῖ τὴν συγκλονιστικότερη ἀνθρώπινη παρουσία στὴν ἱστορία. Oἱ ὑμνογράφοι καὶ θεολόγοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας δὲν διστάζουν συγκρίνοντάς την μὲ τοὺς ἀγγέλους νὰ προκρίνουν τὸ δικό της ἅγιο πρόσωπο. Tὴν προσφωνοῦν ὡς «τιμιωτέραν τῶν Xερουβεὶμ καὶ ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ». Πράγματι ἡ Παναγία ἔχει μία μοναδικότητα. Πρῶτο· εἶναι ὁ μεγαλύτερος εὐεργέτης τῆς ἀνθρωπότητος. Δι΄ αὐτῆς ἔλαβε τὴν ἀνθρώπινη φύση Tου ο Θεάνθρωπος Kύριος καὶ κατέστη δυνατή γιὰ κάθε ἄνθρωπο ἡ κοινωνία μαζί Tου. Δεύτερο· εἶναι τὸ ἐγγύτερο πρὸς τὸν Θεὸ πλάσμα μὲ τὴν μεγαλύτερη παρρησία πρὸς Aὐτόν: «πολλὰ γὰρ ἰσχύει δέησις Mητρὸς πρὸς εὐμένειαν Δεσπότου». Tρίτο· εἶναι ὅμως καὶ τὸ πλησιέστερο πρὸς τὸν καθένα μας πρόσωπο. Eἶναι πιὸ κοντά μας ἀπὸ τοὺς στενότερους συγγενεῖς μας, εἶναι πιὸ πλησίον μας καὶ ἀπὸ τὸν φύλακα ἄγγελό μας, εἶναι πιὸ μάννα καὶ ἀπὸ την μητέρα μας. Ἡ Παναγία ἐπίσης συνδέει τὸ πρόσωπό της μὲ τὸ μεγαλύτερο θαῦμα στὴν ἱστορία τοῦ κόσμου· τὴν θεία ἐνανθρώπηση.

Tέλος, ἡ Παναγία, ὡς Mητέρα τοῦ Θεοῦ, μᾶς εἰσάγει στὸ μεγαλύτερο μυστήριο γιὰ τὸ ὁποῖο «ἀπορεῖ πᾶσα κτίσις εὐφημεῖν πρὸς ἀξίαν, ἰλιγγιᾷ δὲ νοῦς» καθὼς ἀναλογίζεται τὸ πῶς μέσα ἀπὸ τὴν πύλη τοῦ θεομητορικοῦ σώματος ὁ Kύριος καὶ Θεός μας εἰσέρχεται στὴν ἱστορία καὶ τὸν κόσμο Tου «ἐν δούλου μορφῇ».

Aὐτά τὰ πέντε διακριτικὰ γνωρίσματα προσδιορίζουν καὶ πέντε ἐσωτερικὰ βιώματα ποὺ γεννιοῦνται ἀπὸ τὴν κοινωνία μας μαζί της. Ἡ σχέση μας αὐτὴ προξενεῖ τὴν βαθύτερη εὐγνωμοσύνη ποὺ μπορεῖ νὰ νοιώσει ἄνθρωπος γι΄ αὐτό καὶ δὲν χορταίνουμε νὰ τὴν εὐχαριστοῦμε καὶ δοξολογοῦμε. Προξενεῖ ἐπίσης τὴν σταθερότερη ἐμπιστοσύνη, αὐτὴν ποὺ μᾶς κάνει νὰ προσφεύγουμε στὴ βοήθειά της ἀκόμη καὶ γιὰ τὰ πιὸ δύσκολα προβλήματά μας: «οὐδεὶς προστρέχων ἐπὶ σοὶ κατῃσχυμένος ἀπὸ σοῦ ἐκπορεύεται, ἁγνὴ Παρθένε Θεοτόκε, ἀλλ΄ αἰτεῖται τὴν χάριν καὶ λαμβάνει τὸ δώρημα πρὸς τὸ συμφέρον τῆς αἰτήσεως». Ἀλλά αἰσθανόμαστε καὶ τὴν πιὸ γλυκιὰ ζεστασιὰ καὶ τὴν βαθύτερη παρηγοριὰ μαζί της. Γι΄ αὐτό καὶ μεταξὺ τῶν ὀνομάτων ποὺ τῆς προσδίδουμε συγκαταλέγονται καὶ αὐτὰ τῆς «Παραμυθίας», τῆς «Παρηγορήτριας», τῆς «Γλυκοφιλούσας». Mεγάλοι θεολόγοι Πατέρες, ὅπως ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ Ἅγιος Nικόδημος ὁ Ἁγιορείτης ἐκφράζουν τὸ δέος καὶ τὸν θαυμασμὸ τῆς Ἐκκλησίας μὲ μοναδικῆς συλλήψεως ὕμνους καὶ δογματικὲς διατυπώσεις σὲ μιά προσπάθεια εὐγνώμονα καὶ δοξολογικά νὰ βάλουν σὲ λόγια τὸ θαῦμα τῆς παρθενίας της. Tέλος, κάθε προσευχή πρός τὴν Mητέρα τοῦ Θεοῦ προικίζει τὸ ἐσωτερικό μας μὲ τὸν ἐντονότερο φωτισμό ποὺ μπορεῖ νὰ καταυγάσει τὴν ἀνθρώπινη ψυχή.

Εὔχομαι νὰ δώσει ὁ Θεὸς νὰ ὑπάρχει οὐσιαστικὴ καρποφορία στὴν προσευχὴ καὶ ἡ Παναγία καὶ νὰ μᾶς λυτρώσει ἀπὸ τὶς ἀνάγκες, τὶς θλίψεις, τοὺς πόνους, τὶς καθημερινὲς δυσκολίες, κυρίως ὅμως ν᾿ ἀποτελέσει γιὰ τὸν καθένα αὐτὸ τὸ μυστικὸ πρότυπο τῆς ἐν χάριτι καὶ ἐν πνεύματι ἄλλης ζωῆς.

Αὔγουστος  2013 

Μητροπολίτης Γόρτυνος Ἰερεμίας

1. Τό σημερινό μου κήρυγμα, ἀγαπητοί μου χριστιανοί, τό ἔγραψα μέ πόνο γιά ὅσα τόν τελευταῖο καιρό συμβαίνουν στήν πατρίδα μας. Θυμᾶστε, ὅταν ἤμασταν μικροί, πηγαίναμε στό σχολειό καί τραγουδάγαμε μέ ἐνθουσιασμό ἐκεῖνο τό τραγούδι πού λέει «ἡ Ἑλλάδα ποτέ δέν πεθαίνει»!...

Σ᾽ αὐτά τά χρόνια ὅμως πού ζοῦμε βουλιάζει ἡ ἀγαπημένη μας πατρίδα ἡ Ἑλλάδα καί ἀργοπεθαίνει.

Καί τό κακό ἔρχεται ἀπό πάνω, ἀπό τούς πολιτικούς μας ἄρχοντες, τούς ὁποίους ἐμεῖς, μέ τήν ψῆφο μας τούς ἀναδείξαμε ἄρχοντες, γιά νά ὑπερασπίζουν τίς παραδόσεις τῆς πίστης μας καί τῆς φυλῆς μας.

Ἀλλά αὐτοί νομοθετοῦν ἐνάντια μέ τήν ἔνδοξη ἑλληνορθόδοξη παράδοσή μας. Καί τήν εὐθύνη ἐδῶ τήν ἔχουμε ἐμεῖς οἱ Ἱεράρχες, οἱ ὁποῖοι δέν τούς ἐλέγχουμε, ὅπως ἤλεγχαν οἱ Προφῆτες καί οἱ Ἅγιοι Ἱεράρχες Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας τά ἁμαρτήματα τῶν ἀρχόντων τῆς ἐποχῆς τους.

Τό ἀκούσατε; Τό μάθατε; Οἱ ἄρχοντές μας θέλουν νά καταργήσουν διά νόμου τήν ἀργία τῆς Κυριακῆς καί νά τήν κάνουν μία κοινή ἡμέρα σάν τίς ἄλλες. Μά ἡ Ἐκκλησία μας γι᾽ αὐτό τήν εἶπε «Κυριακή», γιατί πρέπει νά εἶναι ἡμέρα τοῦ Κυρίου, ἡμέρα δηλαδή ἀφιερωμένη κατ᾽ ἐξοχήν στόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό.

Ἔτσι ἀπό παλαιά στό Βυζάντιο ἡ Κυριακή ἡμέρα εἶχε θεσπιστεῖ διά νόμου ὡς κατ᾽ ἐξοχήν ἡμέρα λατρείας τοῦ Θεοῦ καί ἡμέρα ἀναπαύσεως ἀπό τόν κόπο τῆς ἑβδομάδας.

Τήν ἡμέρα αὐτή ἔπρεπε νά μή λειτουργοῦν τά δικαστήρια, οὔτε νά γίνονται στρατιωτικά γυμνάσια καί ἰδιωτικές καί δημόσιες συναλλαγές τῶν πολιτῶν. Ἀπαγορεύονταν ἀκόμη στό Βυζάντιο καί οἱ θεατρικές παραστάσεις τήν ἡμέρα τῆς Κυριακῆς. Τήν Κυριακή ὅλοι στήν Ἐκκλησία, γιά τήν θεία Λειτουργία.

2. Καί ἔτσι πρέπει νά γίνεται, ἀδελφοί μου χριστιανοί, γιατί ἡ ἡμέρα τῆς Κυριακῆς εἶναι ἡμέρα ἱερή. Ὅπως μᾶς λέγουν τά ἱερά μας κείμενα, ἡ Ἁγία Γραφή καί οἱ ἱερές μας παραδόσεις, τήν ἡμέρα τῆς Κυριακῆς ἔγινε ἡ δημιουργία τοῦ κόσμου.

Μιλώντας γιά τήν δημιουργία τοῦ κόσμου τό πρῶτο βιβλίο τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἡ Γένεση, λέγει: «Καί ἐγένετο ἑσπέρα καί ἐγένετο πρωί, ἡμέρα ΜΙΑ» (Γεν. 1,5).

Ἀλλά χάλασε ὁ ὄμορφος κόσμος πού ἔκανε ὁ Θεός. Τόν χάλασε ἡ ἁμαρτία. Ἡ ἁμαρτία τῶν Πρωτοπλάστων καί τῶν ἀπογόνων τους. Ἡ ἀγάπη ὅμως τοῦ Θεοῦ ἀνακαίνισε, ξαναδημιούργησε τόν χαλασμένο ἀπό τήν ἁμαρτία κόσμο καί ἔγινε ὁ Εὐαγγελισμός τῆς Παναγίας μας, μέ τόν ὁποῖο ἀρχίζει ἡ ἀνόρθωση τῆς πεσμένης ἀνθρωπότητας. Πότε ἔγινε ὁ Εὐαγγελισμός; Ἔγινε ἡμέρα Κυριακή.

Καί Κυριακή πάλι ἡμέρα, ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, γεννήθηκε ὁ Ἰησοῦς Χριστός

μας. Καί ἡ ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ ἔγινε ἡμέρα Κυριακή.

Αὐτή εἶναι ἡ «μία τῶν σαββάτων», πού λέγουν τά Εὐαγγέλια (Μάρκ. 16,2), ἡ πρώτη δηλαδή ἡμέρα τῆς ἑβδομάδας. Κυριακή πάλι ἡμέρα ἔγινε ἡ ἁγία Πεντηκοστή καί τήν Κυριακή ἡμέρα στήν Πάτμο ὁ ἀπόστολος καί εὐαγγελιστής Ἰωάννης εἶδε τό φοβερό ὅραμα τῆς Ἀποκαλύψεως (Ἀποκ. 1,10), τό ὁποῖο παραστατικά μᾶς παραθέτει στό δυσερμήνευτο βιβλίο του.

Ἀλλά καί ἡ Δευτέρα τοῦ Κυρίου Παρουσία θά γίνει ἡμέρα Κυριακή. Καί αὐτή ἡ ἡμέρα, ἀδελφοί μου χριστιανοί, δέν θά ἔχει ἑσπέρα, δέν θά ἔχει νύχτα. Θά εἶναι ἀβράδιαστη Κυριακή! Ὥστε ὅλη ἡ αἰώνια ζωή, ἀδελφοί χριστιανοί, θά εἶναι μιά αἰώνια Κυριακή!

3. Τόσο πολύ ἱερή καί ἅγια εἶναι ἡ ἡμέρα τῆς Κυριακῆς, ὦ εὐσεβεῖς χριστιανοί. Γι᾽ αὐτό, σάν χριστιανοί βαπτισμένοι καί μυρωμένοι, πρέπει νά τιμοῦμε ἰδιαίτερα τήν ἡμέρα αὐτή. Τήν ἡμέρα τῆς Κυριακῆς ὅλοι στήν Ἐκκλησία, στήν θεία Λειτουργία, γιά νά παίρνουμε ἀπ᾽ αὐτήν τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, λέγοντας στό τέλος:

«Εἴδομεν τό Φῶς τό ἀληθινόν, ἐλάβομεν Πνεῦμα ἐπουράνιον». Τήν Κυριακή νά τήν τιμοῦμε ἰδιαίτερα μελετώντας περισσότερο τόν λόγο τοῦ Θεοῦ καί κάνοντας περισσότερες ἀγαθοεργίες τήν ἡμέρα αὐτή.

Τί συμβαίνει ὅμως, χριστιανοί μου, στήν πατρίδα μας τήν ἡμέρα τῆς Κυριακῆς ἀπό τούς περισσότερους Ἕλληνες; Γιά νά μή σᾶς λέγω πολλά, ὅπως εἶπε κάποτε θρηνώντας ὁ ἀείμνηστος στάρετς τῆς Φλώρινας π. Αὐγουστῖνος, γιά πολλούς Ἕλληνες ἡ ἡμέρα αὐτή εἶναι «σατανική» καί ὄχι Κυριακή ἡμέρα. Γιά νά φθάσουμε στό σημερινό κατάντημα καί τήν βλασφημία πού θέλουν νά πράξουν οἱ πολιτικοί μας ἄρχοντες μέ τό νά καταργήσουν διά νόμου τήν ἀργία τῆς Κυριακῆς ἡμέρας.

4. Κατά πρῶτον, ἔχουμε νά ποῦμε ὅτι στούς εὐσεβεῖς χριστιανούς δέν περνοῦν διατάξεις ἐνάντιες μέ τήν πίστη τους καί τίς ἱερές παραδόσεις τους. Ὅσοι εἶναι πραγματικά πιστοί χριστιανοί, γι᾽ αὐτούς, ὅσοι ἀντίχριστοι νόμοι καί νά ἐκδοθοῦν, πάνω απ᾽ ὅλα εἶναι ἡ πίστη τῶν Πατέρων τους. Μέ τούς ἀντίχριστους νόμους ἔρχεται ἡ ὥρα νά ἀποδείξει ὁ καθένας πόσο μέσα του ἔχει δυνατή τήν πίστη του καί τήν ἀγάπη του στόν Χριστό.

Γιά τόν πιστό χριστιανό ἡ Κυριακή εἶναι Κυριακή. Ὁ πιστός χριστιανός τήν Κυριακή ἡμέρα ὁπωσδήποτε θά πάει στήν Ἐκκλησία του, γιά νά πάρει τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ καί νά κοινωνήσει τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων.

Ἦρθε ἡ ὥρα μέ τούς ἀντίχριστους νόμους καί διατάξεις οἱ πιστοί χριστιανοί νά δώσουν μαρτυρία γιά τήν πίστη τους, ἔστω καί ἄν αὐτή ἡ μαρτυρία φέρει καί τό μαρτύριό τους. Ὅ,τι λοιπόν καί ἄν συμβεῖ καί ὅ,τι καί ἄν ἀποφασιστεῖ ἀπό ψηλά, ἡ πίστη καί τά ἱερά θέσμια δέν θά χαθοῦν ἀπό τά ἐκλεκτά παιδιά τοῦ Θεοῦ, καί ἄς εἶναι λίγα. Ἀλλά, μιλᾶμε γενικώτερα γιά τήν ἀγαπημένη μας πατρίδα τήν Ἑλλάδα.

Τί συμβαίνει ἐπιτέλους; Βάλθηκαν, χριστιανοί μου, μερικοί, μέ διάφορες προφάσεις, νά βγάλουν ἀπό τήν πατρίδα μας τό ὡραῖο ἔνδυμα τῶν ἱερῶν της παραδόσεων καί νά τήν παραδώσουν γυμνή ἀπό τόν πατρῶο στολισμό της. Νά τήν κάνουν δηλαδή, ὅπως τά ἄλλα ἔθνη, μία ἀνεξίθρησκη καί ἄθεη χώρα.

5. Κατά πρῶτον, παρακαλοῦμε τούς κυρίους πολιτικούς μας νά σκεφθοῦν ὅτι εἶναι ἄρχοντες χώρας ὀρθοδόξου καί νά μήν ψηφίσουν τόν ἀντίχριστο νόμο περί καταργήσεως τῆς Κυριακῆς.

Δεύτερον, τούς ἀπειλοῦμε ὅτι ἄν πράξουν κάτι τέτοιο, θά ἔχουν ζωηρά ἀντίδραση καί τόν ἔλεγχο καί τήν πολεμική τοῦ κλήρου καί τοῦ πιστοῦ λαοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι φύλακας τῶν ἱερῶν του παραδόσεων.

Προσωπικά δηλώνω ὅτι στήν ἐπαρχία Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως, ὅπου μέ ἐλέησε ὁ Κύριος νά διακονῶ, θά ὁμιλῶ συχνά καί μέ δύναμη γιά τό ἀνοσιούργημα αὐτό τῆς βεβηλώσεως τῆς Κυριακῆς ἡμέρας. Καί δηλώνω ἐπίσης προκαταβολικῶς δέν θέλω νά δῶ στά μάτια μου ὑπουργό τῆς Ἐπαρχίας πού διακονῶ, ὁ ὁποῖος συγκατατέθηκε νά ψηφίσει αὐτόν τόν ἀντίχριστο νόμο τῆς βεβηλώσεως τῆς Κυριακῆς.

Θά κόψω τήν καλή κοινωνία μαζί του πού ἔχω ἕως τώρα. Θά χαιρετῶ μέ ἀγάπη καί μέ σεβασμό ἕναν χριστιανό γύφτο καί μιά γύφτισσα, ἀλλά θά ἀποστρέφομαι τόν βουλευτή καί τόν ὑπουργό ἐκεῖνο, πού ψήφισε νόμο γιά τήν κατάργηση τῆς Κυριακῆς ἡμέρας.

Τά ὑπόλοιπα θά τά βρεῖ ἀπό τόν Θεό! Θά μάθουν ἀπό τά πράγματα ὅλοι ὅσοι πᾶνε κόντρα μέ τό νόμο τοῦ Θεοῦ, ὅτι «εἶναι σκληρό πράγμα νά χτυπάει κανείς τά καρφιά μέ γυμνά τά πόδια» (Πράξ. 26,14)!

Μέ πολλές εὐχές,

† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας

Πηγή: Περιοδικό Παναγία Προυσιώτισσα ἀρ. φύλ. 132, http://anavaseis.blogspot.gr/2013/08/blog-post_6821.html

(Ματθ. θ’ 27-35)

Ο πρωτόπλαστος άνθρωπος ζούσε όπως οι άγγε­λοι, με τη θεωρία τού Θεού. Μετά την πτώση, οι απόγονοί του ζούσαν με την πίστη στο Θεό. Εκείνοι που δε θεωρούσαν το Θεό κι η πίστη τους είχε εκλείψει, δεν μπορούσαν να συναριθμηθούν με τους ζωντανούς, αφού δεν είχαν επαφή με τη Ζωή. Πώς, λοιπόν, θα μπορούσαν να ζουν;

Η λίμνη που είναι ανοιχτή στο στερέωμα, δέχεται το νερό από ψηλά. Γεμίζει με νερό και δεν ξεραίνεται. Μια άλλη λίμνη, που δεν είναι ανοιχτή στο στερέωμα, δέχεται το νερό από τη γη, από τις πηγές των βουνών. Γεμίζει κι αυτή και δεν ξεραίνεται. Μια τρίτη λίμνη όμως, που δεν είναι ανοιχτή στο στερέωμα, ούτε και δέχεται νερό από κάποιο υπόγειο ρεύμα, δεν μπορεί παρά κάποια στιγμή ν' αδειάσει και να ξεραθεί.

Όταν μια λίμνη δεν έχει νερό, μπορεί πια να λέ­γεται λίμνη; Όχι. Μάλλον είναι ένας στεγνός κρατή­ρας. Μπορεί ένας άνθρωπος χωρίς Θεό να ονομάζεται άνθρωπος; Όχι. Μάλλον είναι ένας στεγνός, ένας άδει­ος τάφος. Όπως το νερό είναι το κύριο συστατικό της λίμνης, έτσι είναι κι ο Θεός για τον άνθρωπο. Λίμνη χωρίς νερό δεν είναι λίμνη· άνθρωπος χωρίς Θεό δε λέγεται άνθρωπος. Πώς μπορεί νά 'χει ένας άνθρωπος το Θεό μέσα του, αν του έχει κλείσει την είσοδο απ' όλες τις πλευρές, όπως μια αποξηραμένη λίμνη ή ένας κλειστός τάφος χωρίς φως;

Ο Θεός δεν είναι σαν μια πέτρα που πέφτει μέσα στον άνθρωπο και παραμένει εκεί χωρίς τη θέληση του ανθρώπου. Ο Θεός είναι δύναμη, πιο ισχυρή και πιο καθαρή από το φως και τον αέρα. Είναι δύναμη που γεμίζει τον άνθρωπο ή τον εγκαταλείπει αν εκείνος με την ελεύθερη θέλησή του την απορρίψει. Κι αυτό επειδή ο Θεός είναι άπειρα αγαθός. Έτσι, από τη μια μέρα στην άλλη ο άνθρωπος μπορεί να μην είναι το ίδιο γεμάτος από το Θεό. Κι αυτό εξαρτάται κυρίως από το πόσο ανοιχτός είναι ο άνθρωπος στο Θεό. Αν η ψυχή του ανθρώπου ήταν εντελώς ανοιχτή μόνο προς το Θεό, που σημαίνει πως ταυτόχρονα θα ήταν κλειστή για τον κόσμο, τότε θα ξαναγύριζε στην πρώτη του αγαλλίαση της θεωρίας τού Θεού. Αλλ' αυτό είναι πολύ δύσκολο στο θνητό περιβάλλον όπου ζει η ψυχή τού ανθρώπου. Μόνο ένα άνοιγμα υπάρχει απ' όπου ο άνθρωπος μπορεί νά 'ρθει σ' επαφή με το Θεό, την πηγή της ζωής. Και το άνοιγμα αυτό είναι η πίστη.

Πίστη σημαίνει πρώτα τη μνήμη της χαμένης θεωρί­ας τού Θεού. Η μνήμη αυτή παραμένει χαραγμένη στη συνείδηση και το νου. Δεύτερο, σημαίνει την αποδοχή εκείνου που ο Θεός αποκάλυψε με τους προφήτες και τους αγίους, που αξιώθηκαν να δουν την αλήθεια. Τρίτο και σπουδαιότερο σημαίνει την ομολογία τού Κυρίου Ιησού Χριστού ως Υιού τού Θεού, ως ορατής εικόνας τού αοράτου Θεού (βλ. Β' Κορ. δ' 4). Η τρίτη αυτή σημασία είναι αρκετή από μόνη της. Περιέχει και εκπληρώνει με τελειότητα τις άλλες δύο. Αυτή είναι η πίστη που ζωοποιεί και σώζει. Είναι το μεγαλύτερο άνοιγμα από το οποίο ο Θεός έρχεται στον άνθρωπο, κατά το μέτρο της επιθυμίας και της θέλησής του.

Αυτός είναι ο λόγος που ο Κύριος ρωτούσε συχνά τους αρρώστους και τους πάσχοντες: «Πιστεύεις;» «Πιστεύετε ότι δύναμαι τούτο ποιήσαι;» Ανοίγετε την πόρτα για να μπω μέσα; Η πίστη τού ανθρώπου δεν είναι τίποτ' άλλο, παρά το άνοιγμα της πόρτας τής ψυχής του, για ν' αφήσει το Θεό να μπει μέσα του. «Θεέ μου, άδειασέ με από τον εαυτό μου και κατοίκησε Εσύ μέσα μου!» Τα λόγια αυτά εκφράζουν την ουσία της πίστης.

Το σημερινό ευαγγέλιο περιγράφει ένα περιστατι­κό από τα πολλά, που ο Θεός χτυπάει την πόρτα της ψυχής τού ανθρώπου κι ο άνθρωπος την ανοίγει κι αφήνει τον Κύριο να περάσει. Ο Θεός θαυματουργεί σε οτιδήποτε κάνει. Όπου κι αν βρίσκεται, θαυματουργεί. Μπροστά Του όλοι οι νόμοι, φυσικοί και ανθρώπινοι, αποσύρονται όπως τα σύννεφα μπροστά στον ήλιο. Μόνο η δύναμή Του παραμένει, η σοφία κι η αγάπη Του - και τότε όλα είναι υπέροχα, γλυκύτατα και πανένδοξα.

Μέσα στο σκότος όπου ζούσαν οι ειδωλολάτρες Γαδαρηνοί, ο Κύριος δε βρήκε πίστη στους ανθρώ­πους, ακόμα και μετά το μεγάλο θαύμα που έκανε θεραπεύοντας τους δυο δαιμονιζόμενους. Μετά όμως ακολούθησαν διάφορα περιστατικά, το ένα μετά το άλλο, όπου η αγάπη τού Χριστού συνάντησε τη μεγά­λη πίστη των ανθρώπων. Περιστατικά όπου ο Κύριος κρούει κι οι άνθρωποι ανοίγουν πρόθυμα την πόρτα της ψυχής τους και του δίνουν την ευκαιρία να θαυματουργήσει. Εκεί που συναντιέται η πίστη με την αγάπη, γεννιέται το θαύμα.

Η πίστη φάνηκε πρώτα στους ανθρώπους που κου­βάλησαν τον παραλυτικό και τον κατέβασαν μπροστά στο Χριστό από την οροφή τού σπιτιού. «Και ιδών Ιησούς την πίστιν αυτών είπε τω παραλυτικώ· θάρσει, τέκνον αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου...εγερθείς άρον σου την κλίνην και ύπαγε εις τον οίκον σου» (Ματθ. θ' 2, 6). Δεν είναι γεμάτα αγάπη τα λόγια αυτά; «Και εγερθείς απήλθεν εις τον οίκον αυτού» (θ' 9). Δεν είναι ένα θαύμα αυτό, που προέκυψε από πίστη κι αγάπη;

Μετά απ' αυτό έχουμε τη γυναίκα που υπόφερε δώ­δεκα χρόνια από αιμορραγία. Με μεγάλη πίστη άγγιξε απλά το ιμάτιό Του και είπε μέσα της: «Εάν μόνον άψωμαι του ιματίου αυτού, σωθήσομαι» (Ματθ. θ' 21). Αυτή είναι πίστη. Κι ο Κύριος της είπε: «θάρσει, θύγατερ· η πίστις σου σέσωκέ σε» (Ματθ. θ' 22). Λόγια αληθινής αγάπης! «και εσώθη η γυνή από της ώρας εκείνης» (αυτόθι). Κι αυτό το θαύμα γεννήθηκε από πίστη κι αγάπη.

Έχουμε έπειτα τον Ιάειρο, που πήγε περίλυπος στον Ιησού και του είπε: «Η θυγάτηρ μου άρτι ετελεύτησεν· αλλά ελθών επίθες την χείρά σου επ' αυτήν και ζήσεται» (Ματθ. θ' 18). Ακούμπησε μόνο τα χέ­ρια Σου πάνω της και θα ζήσει! Αυτή ήταν μια πίστη που δεν είχε τον παραμικρό δισταγμό, την παραμικρή αμφιβολία. Κι ο Κύριος πήγε, «εκράτησε της χειρός αυτής, και ηγέρθη το κοράσιον» (Ματθ. θ' 25). Αυτή είναι αγάπη πραγματική ενός φίλου, ενός θεραπευτή. Την κράτησε από το χέρι κι αυτή αναστήθηκε. Ήταν κι αυτό ένα θαύμα που προήλθε από πίστη κι αγάπη.

Μετά από τα θαυμαστά αυτά περιστατικά, όπου συναντιούνται η πίστη τού ανθρώπου με την αγάπη του Θεού, το σημερινό ευαγγέλιο μας περιγράφει κι άλλο ένα παρόμοιο περιστατικό.

***

«Και παράγοντι εκείθεν τού Ιησού ηκολούθησαν αυτώ δύο τυφλοί κράζοντες και λέγοντες· ελέησον ημάς, υιέ Δαβίδ» (Ματθ. θ' 27). Από πού ερχόταν ο Ιησούς; Από το σπίτι τού Ιάειρου, όπου είχε αναστή­σει το νεκρό κορίτσι. Οι δυο τυφλοί άκουσαν πως ο Κύριος περνούσε από κει και τον ακολούθησαν κραυ­γάζοντας και ζητώντας την ευσπλαχνία Του. Με τον ίδιο τρόπο είχε ζητήσει το έλεός Του ο τυφλός στην Ιεριχώ. Καθόταν στην άκρη τού δρόμου και ζητιάνευε «και ακούσας ότι Ιησούς ο Ναζωραίος εστιν, ήρξατο κράζειν και λέγειν· υιέ Δαβίδ Ιησού, ελέησόν με» (Μάρκ. ι' 47). Το ίδιο έκαναν κι οι δυο τυφλοί. Ακουσαν από εκείνους που τους οδηγούσαν πως περ­νούσε από κει ο θαυματουργός Ιησούς, ξέχασαν την επαιτεία τους καθώς και οτιδήποτε άλλο κι άρχισαν αμέσως να τον ακολουθούν και να φωνάζουν. Ήταν κι αυτοί τέκνα τού Αβραάμ, του φίλου τού Θεού, που αξιώθηκε κάποτε να δει τον ίδιο το Θεό. Οι ταλαίπωροι αυτοί άνθρωποι όμως δεν είχαν μάτια για να δουν τη δημιουργία τού Θεού.

Γιατί οι τυφλοί αποκαλούσαν τον Ιησού, «Υιό του Δαβίδ»; Επειδή στο Ισραήλ ο τίτλος αυτός ήταν ο πιο τιμητικός απ' όλους. Ο βασιλιάς Δαβίδ αποτελούσε το πρότυπο για όλους τούς βασιλιάδες τού Ισραήλ. Κι όπως κάθε δίκαιος άνθρωπος ονομαζόταν «τέκνο τού Αβραάμ», έτσι και κάθε δίκαιος ηγέτης ονομαζόταν «υιός τού Δαβίδ». Ο Χριστός είχε αληθινή εξουσία και δύναμη, που έβγαινε από Εκείνον φυσικά, όπως η ανάσα. Το ότι οι Ισραηλίτες συνήθιζαν ν' αποκα­λούν τους μακρινούς απογόνους τού Δαβίδ «τέκνα τού Δαβίδ», φαίνεται καθαρά σε πολλά σημεία της Αγίας Γραφής. Είναι πιθανό επίσης οι δυο τυφλοί να σκέ­φτονταν πως ο Ιησούς ήταν ο αναμενόμενος Μεσσίας και γι' αυτό τον ονόμαζαν Υιό Δαβίδ. Όλος ο λαός περίμενε το Μεσσία από το Θεό και πίστευαν όλοι πως θα προερχόταν από τον οίκο Δαβίδ. «Και δώσει αυτώ Κύριος ο Θεός τον θρόνον Δαβίδ του πατρός αυτού» (Λουκ. Α΄ 32), αποκάλυψε ο αρχάγγελος Γα­βριήλ στην Παναγία Μητέρα τού Θεού. Ο αρχάγγελος χρησιμοποίησε την κοινή γλώσσα τού λαού, γι' αυτό και ονόμασε το Δαβίδ πατέρα τού Ιησού, μ' όλο που λίγο νωρίτερα τον είχε ονομάσει Υιό του Υψίστου, δηλαδή Υιό τού Θεού.

[Ο όσιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος λέει στο Λόγο 56: «Όποιος προσεύχεται σαρκικά και δεν έχει πνευματική αίσθηση, είναι σαν τον τυφλό που κράζει: "Υιέ Δαβίδ, ελέησόν με!" Ένας άλλος τυφλός όμως, με το που έλαβε το φως του και είδε τον Κύριο, δεν τον ονόμασε Υιό Δαβίδ, αλλά Υιό τού Θεού (βλ. Ιωάν. θ' 35, 38)].

Δεν είναι κι αυτή μια φοβερή κατηγορία ενάντια στους σκοτισμένους Φαρισαίους και τους γραμματείς, που ονόμαζαν το Χριστό βλάσφημο κι αμαρτωλό; Προ­σέξτε πώς τους ντροπιάζει ο Κύριος με κείνους που οι ίδιοι υποτιμούσαν και τους λογάριαζαν κατώτερούς τους. Κι εννοώ τους ειδωλολάτρες και τους τυφλούς, ακόμα και τους δαίμονες! Ενώ οι ίδιοι, τυφλωμένοι από τη ματαιότητα, δεν μπορούσαν να δουν το Χρι­στό παρά μόνο ως ένα βλάσφημο κι αμαρτωλό, ο ειδωλολάτρης εκατόνταρχος απέδωσε τη δύναμή Του στη θεότητά Του (βλ. Ματθ. η' 5-13)· οι δαίμονες στα Γάδαρα τον ονόμασαν Υιό τού Θεού (Ματθ. η' 29) κι οι τυφλοί τον είδαν με το πνεύμα τους ως Υιό τού Δαβίδ (Ματθ. θ' 27). Οι ειδωλολάτρες είδαν στην πα­ρουσία τού Χριστού τον ίδιο το Θεό, ενώ οι «σοφοί» άρχοντες του Ιουδαϊκού λαού ήταν ανίκανοι να τον αναγνωρίσουν. Οι τυφλοί άνθρωποι είδαν ό,τι δεν μπόρεσαν να δουν οι Φαρισαίοι, οι γραμματείς κι οι άρχοντες του λαού.

Οι τυφλοί ακολουθούσαν το Χριστό και κραύγαζαν, Εκείνος όμως δε γύρισε να τους δει. Γιατί; Πρώτο, για ν' αυξήσει τη δίψα τους για το Θεό και την πίστη τους σ' Εκείνον. Δεύτερο, για ν' ακούσουν πολλοί τις κραυγές τους και να πέσουν κι οι ίδιοι σε περισυλλογή, να δοκιμαστεί η πίστη τους. Τρίτο για να δείξει την ταπείνωσή Του. Ήθελε μ' αυτόν τον τρόπο ν' αποφύ­γει τη δόξα των ανθρώπων. Αν έκανε το θαύμα στη μέση του δρόμου, μπροστά στο πλήθος, όλοι θα τον εγκωμίαζαν. Γι' αυτό και προτίμησε να τους θεραπεύ­σει μέσα σε σπίτι, μπροστά σε μια χούφτα μάρτυρες. Τι σοφία, πόση ταπείνωση! Ήξερε πολύ καλά πως «ου γαρ έστι κρυπτόν ο εάν μη φανερωθή» (Μάρκ. δ' 22). Όσο πιο καλά κρύβεται το καλό έργο, τόσο ευκολότερα θ' αποκαλυφθεί.

«Ελθόντι δε εις την οικίαν προσήλθον αυτώ οι τυφλοί, και λέγει αυτοίς ο Ιησούς· πιστεύετε ότι δύναμαι τούτο ποιήσαι; λέγουσιν αυτώ· ναι, Κύριε» (Ματθ. θ' 28). Η πίστη των τυφλών αυτών ήταν τόσο μεγάλη, που τους έκανε να τρέξουν ξοπίσω Του. Δε δείλιασαν επειδή δε γύρισε να τους κοιτάξει στο δρόμο και δεν ανταποκρίθηκε στις απεγνωσμένες κραυγές τους. Η πίστη τους ήταν τόσο μεγάλη, ώστε τον ανα­ζήτησαν ακόμα και στο σπίτι που επισκέφτηκε. Μ' όλο που το σπίτι αυτό ήταν ξένο κι άγνωστο, εκείνοι τόλμησαν να μπουν μέσα. Θα σκέφτηκαν: «Αυτή είναι η στιγμή της θεραπείας μας. Ή τώρα ή ποτέ!» Το ένιωθαν πως δεν υπήρχε άλλος άνθρωπος σ' ολόκληρο τον κόσμο έκτος από το Χριστό που θα μπορούσε ν' ανοίξει τα μάτια τους και να τους δώσει την όραση.

Πιστεύετε ότι δύναμαι τούτο ποιήσαι; τους ρώ­τησε ο Κύριος. Γιατί τους ρώτησε αφού γνώριζε και είδε την πίστη τους; Εκείνος βλέπει όλα τα μυστήρια, διαβάζει όλες τις καρδιές. Τους ρώτησε για να τους κάνει να δημοσιοποιήσουν την πίστη τους, τόσο για δική τους χάρη όσο και για κείνους που ήταν μπρο­στά. Η δημόσια ομολογία βεβαιώνει την πίστη, τόσο σ' αυτούς που ομολογούν όσο και σ' εκείνους που ακούν την ομολογία τους.

Ναι, Κύριε, απάντησαν οι τυφλοί. Χαρούμενοι που τους μίλησε ο Χριστός, φανέρωσαν με ακόμα μεγα­λύτερη δύναμη την πίστη τους σ' Εκείνον και στην εξουσία Του. Ναι, Κύριε. Δεν τον ονόμασαν πάλι «υιό Δαβίδ». Τους φάνηκε κάπως μικρός κι εφήμερος ο τίτλος αυτός. Γι' αυτό τον ονόμασαν Κύριο. Αυτή ήταν η ομολογία της πίστης τους. Ο Ιησούς Χριστός είναι ο Κύριος, ο Θεάνθρωπος και Σωτήρας. Κι αυτό είναι αρκετό, «πας γαρ ος εάν επικαλέσηται το όνομα Κυρίου σωθήσεται» (Ρωμ. ι' 13).

Η πίστη λοιπόν βρισκόταν στην καρδιά και τα χείλη τους. Τώρα έπρεπε να βαδίσει η αγάπη για να συνα­ντήσει την πίστη και τότε θα γινόταν το θαύμα. Και τώρα η αγάπη, που ουδέποτε εκπίπτει, σπεύδει για να συναντηθεί με την πίστη. «Τότε ήψατο των οφθαλμών αυτών λέγων κατά την πίστιν υμών γενηθήτω υμίν και ανεώχθησαν αυτών οι οφθαλμοί» (Ματθ. θ' 29, 30). Ήταν σα νά 'βαζαν μια λάμπα δίπλα σ' ένα νε­κρό άνθρωπο! Ο πάναγνος Κύριος δε μολύνθηκε από το ακάθαρτο σώμα της ανθρωπότητας και την ακόμα πιο ακάθαρτη ανθρώπινη ψυχή.

«Πάντα μεν καθαρά τοις καθαροίς», μας λέει ο απόστολος Παύλος (Τίτ. α' 15). Ο Χριστός άπλωσε τα χέρια Του και άγγιξε τα σκοτεινά βαθουλώματα, τα κλειστά παράθυρα, τα σβησμένα μάτια τού τυφλού και τα μάτια άνοιξαν. Το παραπέτασμα σύρθηκε στο πλάι και το φως πλημμύρισε τη φυλακή. Κι η φυλακή τότε έγινε παλάτι ηλιόλουστο. Κατά την πίστιν υμών γενηθήτω υμίν. Η πίστη δεν καταισχύνεται. Γι' αυτό και στους τυφλούς όλα έγιναν κατά την πίστη τους. Πόσο αλήθεια εκτιμά τα πλάσματά Του ο Κύριος, μ' όλο που η πλάση ολόκληρη δεν είναι παρά καπνός και στάχτη κάτω από τα πόδια Του! Ζητώντας την πίστη, ζητά απλά τη συνεργασία τού ανθρώπου στο έργο της δημιουργίας Του. Όπως λέει ο ιερός Χρυ­σόστομος, θα μπορούσε να θεραπεύσει όλους τους αρρώστους της γης μ' ένα Του λόγο. Τί θα κατόρθωνε έτσι όμως; Θά 'βαζε όλους τους ανθρώπους στη σει­ρά μαζί με τα άλλα άλογα ζώα, που ούτε ελεύθερη επιλογή ούτε ελεύθερη βούληση έχουν, μα ούτε και ανώτερους σκοπούς. Θα υποβίβαζε τον άνθρωπο στο επίπεδο της σελήνης και των άστρων, κατά κάποιο τρόπο, που λάμπουν όπως έχουν οριστεί να κάνουν. Θα τους κατέβαζε στο επίπεδο των βράχων, που είναι ταγμένα να στέκονται ή να πέφτουν, ή στο επίπεδο του νερού των ποταμών, που ρέουν κατά πως είναι υποταγμένα στους φυσικούς νόμους.

Ο άνθρωπος είναι λογικό όν. Είναι ηθικά υπο­χρεωμένος να κάνει εκείνο που η άλογη κτίση κάνει ασυνείδητα, νά 'ναι δηλαδή αφοσιωμένος στο Θεό και να τηρεί τις εντολές Του. Η φύση ολόκληρη λέει: «Ο Θεός διατάζει κι εγώ υπακούω, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς». «Ο Κύριος διατάζει κι εγώ είμαι ηθι­κά υποχρεωμένος να τον υπακούσω», λέει ο αληθινός άνθρωπος. Ο άνθρωπος έχει επιλογή όχι ανάμεσα σε δυο καλά, αλλά ανάμεσα στο καλό και στο κακό. Αν επιλέξει το καλό θα είναι φίλος του Θεού και γιος της αιώνιας βασιλείας. Αν επιλέξει το κακό θ' απο­μακρυνθεί από το Θεό και θα είναι σε χειρότερη θέση ακόμα κι από την άλογη κτίση. Αυτό είναι το θέλημα του Δημιουργού, ώστε ο άνθρωπος να διαλέξει σ' αυτή τη ζωή ανάμεσα στο καλό και στο κακό. Γι' αυτό ζητά ο Κύριος την πίστη από τους ανθρώπους. Ώστε να συνεργαστούν μαζί Του για τη δική τους σωτηρία. Ο Θεός ζητά πολύ λίγα από τους ανθρώπους. Ζητά μόνο τη θέλησή τους, να τον ομολογήσουν ως Θεό παντο­δύναμο, να παραδεχτούν πως οι ίδιοι χωρίς Θεό δεν είναι τίποτα. Αυτή είναι πίστη. Μόνο την πίστη αυτή ζητά ο Κύριος από τους ανθρώπους για το δικό τους καλό, για τη δική τους σωτηρία.

«Και ενεβριμήσατο αυτοίς Ιησούς λέγων· οράτε μηδείς γινωσκέτω. οι δε εξελθόντες διεφήμισαν αυτόν εν όλη τη γη εκείνη» (Ματθ. θ' 30, 31). Γιατί ο Κύριος τους ζήτησε να μην πουν λέξη για το θαύμα αυτό; Πρώτο, επειδή δεν επιζητεί τη δόξα ή τον έπαινο των ανθρώπων. Η δόξα κι ο έπαινος των ανθρώπων δεν προσθέτουν ούτε ένα ιώτα στη δόξα Του. Δεύτερο, για να δείξει πως ό,τι κάνει, προέρχεται από συμπάθεια κι αγάπη για τον άνθρωπο, όπως κάνει η μάνα για το παιδί της. Όχι όπως κάνουν οι μάγοι κι οι ταχυδα­κτυλουργοί, οι υπηρέτες των δαιμόνων, που μέσα τους μισούν και περιφρονούν τους ανθρώπους κι ό,τι κάνουν, είναι για να εισπράξουν τη δόξα και τον έπαινό τους. Τρίτο, για να δώσει έτσι στους ανθρώπους το παρά­δειγμα πως κάθε καλό έργο πρέπει να το κάνουν για χάρη τού Θεού κι όχι για χάρη της ματαιότητας. «Μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου» (Ματθ. στ' 3). Και τέταρτο, επειδή γνωρίζει πως το καλό δεν μπορεί να κρυφτεί και θέλει να το καταλάβουν κι οι άνθρωποι αυτό. Αυτό έπρεπε να ξεκαθαριστεί μια και καλή. Είτε τους άρεσε είτε όχι, οι τυφλοί θα διατυμπάνιζαν το θαύμα Του σ' όλη την περιοχή τους. Κι αν ακόμα η γλώσσα τους δε μιλούσε, θα μιλούσαν τα μάτια τους. Αν ήθελαν να μείνουν σιωπηλοί, θα τους ανάγκαζε να μιλήσουν ξανά και ξανά η δύναμη του Θεού, που φέρνει όλα τα πράγματα στο φως. Ο Κύριος ήθελε να δείξει πως τα πράγματα αυτά γίνο­νται γνωστά ακόμα και χωρίς τη θέλησή μας, όσο κι αν προσπαθούμε να τα κρύψουμε. Φτάνει μόνο να μη ζητάμε να γίνονται γνωστά από προσωπική ματαιό­τητα, να μη γίνονται για τον έπαινο, ούτε για το δικό μας ούτε για το δικό Του. Το Θεό να δοξάζετε, αυτό έχει σημασία.

«Αυτών δε εξερχομένων ιδού προσήνεγκαν αυτώ άνθρωπον κωφόν δαιμονιζόμενον και εκβληθέντος του δαιμονίου ελάλησεν ο κωφός» (Ματθ. θ' 32, 33). Οι άνθρωποι που διψούν για υγεία, σοφία, καλοσύνη και ειρήνη τρέχουν στον Κύριο Ιησού, στη μοναδική πηγή κάθε καλού, όπως οι διψασμένοι ταξιδιώτες στην έρημο μόλις βρουν μια πηγή με νερό. Κι η πηγή αυτή είναι τόσο πλούσια, ώστε όποιος και νά 'ρθει δε φεύγει διψασμένος. Με το που βγήκαν έξω οι τυφλοί που θε­ραπεύτηκαν, με ανοιχτά τα μάτια και χωρίς την ανάγκη οδηγού τώρα, οι άνθρωποι που φρόντιζαν έναν κουφό και δαιμονισμένο άνθρωπο, τον έφεραν μπροστά στο Χριστό. Κουφός και δαιμονισμένος! Ούτε το μυαλό για να σχηματίσει προτάσεις είχε, μα ούτε και τη γλώσσα. Ο Κύριος δεν τον ρώτησε αν πιστεύει. Πώς θα μπορούσε να πιστεύει κάποιος δαιμονισμένος; Πώς θα μπορούσε να ομολογήσει την πίστη του ένας βουβός;

Ο Χριστός είδε εδώ την πίστη εκείνων που τον φρό­ντιζαν, που τον έφεραν μπροστά Του. Είναι πιθανό ο Κύριος να μίλησε μαζί τους, όπως μίλησε και με τους τυφλούς. Ο ευαγγελιστής όμως δεν αναφέρει τίποτα, ίσως για ν' αποφύγει την επανάληψη. Εκείνοι που αναζητούν τη σωτηρία τους, θα διδαχτούν αρκετά απ' όσα είπε στους τυφλούς. Εκείνοι όμως που εμπαίζουν τον Κύριο και τους σωτήριους λόγους Του, οδηγούνται θεληματικά στην απώλεια. Αυτούς δεν μπορούν να τους σώσουν ούτε όλα τα λόγια που είπε κι όλα τα έργα που έκανε ο Κύριος σ' όλη τη διάρκεια της επί­γειας ζωής Του, που αν είχαν όλα καταγραφεί, «ουδέ αυτόν οίμαι τον κόσμον χωρήσαι τα γραφόμενα βι­βλία», όπως λέει ο ευαγγελιστής Ιωάννης (κα' 25). Αυτά που έχουν γραφεί όμως, είναι αρκετά για μας. Φτάνουν για να πιστέψουμε στον Υιό τού Θεού και να κερδίσουμε την αιώνια ζωή.

Ο ευαγγελιστής περιγράφει ολόκληρο το περιστατι­κό αυτό σε δυο μόνο προτάσεις. Σκεφτείτε όμως πόσο μεγάλο είναι το γεγονός αυτό. Να βγάλει το δαιμόνιο από το δαιμονισμένο, να ξεκλειδώσει τη γλώσσα του και να τον κάνει να μιλάει ήρεμα και συγκροτημένα. Αυτό το γεγονός είναι μεγαλύτερο κι από έναν πόλεμο, για τον οποίο γράφονται τόσα βιβλία. Έναν πόλεμο μπορεί να τον κάνει οποιοσδήποτε. Μόνο ο Θεός όμως μπορεί να βγάλει ένα δαιμόνιο από τον άνθρωπο και να δώσει την ομιλία σ' έναν βουβό. Για το γεγονός αυτό που ο ευαγγελιστής αποτυπώνει σε δυο φράσεις, θα μπορούσαν να γραφτούν βιβλία ολόκληρα. Ανά­μεσα στους άλλους λόγους, ο ευαγγελιστής το κάνει αυτό για να δείξει πως ο μεγαλύτερος θαυματουργός όλων των εποχών έκανε πολλά τέτοια θαυμαστά έργα, αλλά και την ευκολία με την οποία έκανε ο Κύριος τα ανήκουστα αυτά θαύματα.

Ο ευαγγελιστής λέει πως πρώτα ο Κύριος έβγαλε το δαιμόνιο κι έπειτα έκανε το βουβό άνθρωπο να μιλήσει. Η πράξη αυτή δείχνει πως ο Κύριος πάντα προχω­ρεί από την επιφάνεια στο κέντρο των πραγμάτων, βαθιά μέσα στη ρίζα τού κακού. Το πονηρό πνεύμα ήταν μέσα στον άνθρωπο, αλλά είχε δεσμεύσει και τη γλώσσα τού βουβού ανθρώπου. Έπρεπε λοιπόν να βγει πρώτα από τον άνθρωπο το πονηρό πνεύμα και τότε θα λύνονταν αυτόματα τα δεσμά και θα παραδίδονταν τα ηνία που αιχμαλώτιζαν το δαιμονισμένο. Γι' αυτό ο Κύριος πρώτα έβγαλε το πονηρό πνεύμα κι έπειτα χάρισε στον άνθρωπο το νου και την ομιλία.

Το περιστατικό αυτό μας θυμίζει τον παραλυτικό, που πρώτα του είπε ο Κύριος, «αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου» και έπειτα «εγερθείς άρον σου την κλίνην και υπάγε εις τον οίκον σου» (Ματθ. θ' 2, 6). Ήταν πάγια τακτική τού Χριστού να θεραπεύει πρώτα τον εσωτερικό άνθρωπο, το εσωτερικό του πάθος, κι έπειτα τη σωματική του αρρώστια. Θα μπορούσε να λύσει τη γλώσσα τού ανθρώπου και ν' αφήσει το πο­νηρό πνεύμα μέσα του. Έτσι όμως τί θα είχε κατορ­θώσει; Γιατί να λύσει τη γλώσσα του; Για να μιλήσει το δαιμόνιο και να εκστομίσει βλασφημίες ενάντια στο Θεό και τον άνθρωπο; Γιατί να ελευθερώσει τον άνθρωπο από το μικρότερο κακό και να τον αφήσει δεμένο με τα μεγαλύτερα δεσμά; Μήπως μετά από λίγο καιρό ο διάβολος δε θα έδενε ξανά τη γλώσσα του και θα τον ξανάκανε βουβό;

Πόσο σοφά, πόσο σωστά είναι τα έργα Σου, Κύριε! Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να θαυ­μάζουμε την άπειρη σοφία Σου, να μάθουμε έτσι να ενεργούμε και μεις με τον ίδιο τρόπο, από το θεμέλιο προς την τελειότητα.

«Και εθαύμασαν οι όχλοι λέγοντες ότι ουδέποτε εφάνη ούτως εν τω Ισραήλ· οι δε Φαρισαίοι έλεγον εν τω άρχοντι των δαιμονίων εκβάλλει τα δαιμόνια» (Ματθ. θ' 33, 34). Μερικοί θαύμαζαν κι άλλοι μυκτήριζαν. Μερικοί χαίρονταν με το καλό κι άλλοι ενερ­γούσαν ενάντια στο καλό. Ο λαός, οι απλοί άνθρωποι, δόξαζαν το Θεό κι οι ηγέτες του σκέφτονταν τον πονηρό. Οι απλοί άνθρωποι ονόμαζαν το Χριστό «Υιό τού Δαβίδ» και «Κύριο», ενώ οι «σοφοί εν εαυτοίς» γραμματείς τον έλεγαν άρχοντα των δαιμονίων, απεσταλμένο τού Βεελζεβούλ. Οι τυφλοί βρήκαν το φως τους και τον είδαν. Οι κουφοί βρήκαν την ακοή τους και τον άκουσαν. Οι δαιμονισμένοι ελευθερώθηκαν και τον αναγνώρισαν. Οι άλαλοι μίλησαν και τον ομολόγησαν. Οι σοφοί αυτού του κόσμου όμως, με μυαλά σκοτισμένα από τις επίγειες επιδιώξεις και με καρδιές αποστεωμένες από τη ματαιότητα και το φθόνο, δεν μπορούσαν να δουν, ν' ακούσουν, να γνωρίσουν και να ομολογήσουν τον Υιό τού Θεού, «η γαρ σοφία του κόσμου τούτου μωρία παρά τω Θεώ εστί» (Α' Κορ. γ' 19).

Ουδέποτε εφάνη ούτως εν τω Ισραήλ, αναφω­νούσαν με θαυμασμό οι άνθρωποι. Είναι αλήθεια πως ο Μωυσής, ο Ηλίας κι ο Ελισαίος έκαναν διάφορα θαύ­ματα, μα πώς; Με τη βοήθεια της πίστης, της νηστείας και της προσευχής από την πλευρά τους και τη χάρη τού Θεού από την άλλη. Τα θαύματα αυτά τα έκανε ο Θεός, μέσα από τους αγίους αυτούς ανθρώπους. Τα θαύματα του Χριστού όμως έγιναν με τη δική Του δύναμη και εξουσία. Η διαφορά μεταξύ τού Χριστού και των αρχαίων θαυματουργών είναι όπως η διαφορά ανάμεσα στον ήλιο και το φεγγάρι. Το φεγγάρι φέγγει με το φως που δανείζεται από τον ήλιο, ο ήλιος όμως είναι αυτόφωτος, λάμπει με το δικό του φως. Οι απρο­κατάληπτες κι απλές ψυχές των ανθρώπων ένιωθαν τη μεγάλη διαφορά, γι' αυτό κι αναφωνούσαν: ουδέποτε εφάνη ούτως εν τω Ισραήλ.

Οι Φαρισαίοι δεν αρνούνταν τη θαυματουργική δύναμη του Χριστού. Αν μπορούσαν βέβαια θά 'χαν αρνηθεί όλα τα θαύματα, θα τα έκρυβαν, θα κατέ­φευγαν σε ψευδομάρτυρες για να πιστοποιήσουν τα ψέματά τους, όπως στην ανάσταση του Χριστού. Δεν μπορούσαν όμως ν' αρνηθούν αυτά που έγιναν μπρο­στά σε μεγάλα πλήθη ανθρώπων. Το ξαναλέμε πως δεν αρνούνταν το θαύμα, μα το ερμήνευαν με το δικό τους πονηρό και πανούργο τρόπο. Εν τω άρχοντι των δαι­μονίων εκβάλλει τα δαιμόνια, έλεγαν. Το είπαν αυτό για τον Κύριο σε διάφορες περιπτώσεις κι Εκείνος τους έδωσε σκληρή και αποστομωτική απάντηση. «Ει ο σατανάς ανέστη εφ' εαυτόν και μεμέρισται, ου δύναται σταθήναι» (Μάρκ. γ' 23-26), τους είπε. (Βλ. επίσης και Ματθ. ιβ' 24-26)· Λουκ. ια' 17-18).

Είναι, αλήθεια πως είναι πολύ σκληρό για τον άνθρω­πο, ανεξάρτητα από τη διανοητική του επάρκεια, να φανταστεί πιο γελοία, ασυνεπή και ανόητη ερμηνεία των έργων τού Χριστού, απ' αυτήν που σκέφτηκε ο σκοτισμένος νους των γραμματέων τού Ισραήλ και των αρχόντων τού έθνους. Να βγουν τα δαιμόνια από τον άνθρωπο με τη βοήθεια του σατανά! Αυτό είναι το ίδιο περίπου με το να ισχυριστούμε πως, «σκοτώνει κάποιος τα παιδιά κάποιου πατέρα, με τη βοήθεια τού πατέρα τους!» Ή να επιτίθεται και να εξολοθρεύει ένα στρατό με τη βοήθεια του διοικητή. Δεν είναι ψέμα πως ο φθόνος είναι τυφλός. Θά 'λεγε κανείς πως ο φθόνος είναι και ανόητος. Γιατί ο φθόνος δεν κάνει μόνο την καρδιά σκληρή σαν πέτρα και τυφλώνει το νου, αλλά μπερδεύει και τη γλώσσα. Έτσι δεν ξέρει τι λέει κι επομένως όλα όσα εκφέρει η φθονερή γλώσσα, ακούγονται γελοία κι ανόητα.

Ο Κύριος δεν έδωσε σημασία σ' αυτήν την ανόητη κακεντρέχεια των φθονερών αρχόντων τού λαού, αλλά πορεύτηκε ήρεμα το δρόμο Του, το δρόμο της σωτηρίας όλων εκείνων που του εμπιστεύτηκε ο Πατέρας, ώστε «ουδείς εξ αυτών απώλετο» (Ιωάν. ιζ' 12). Γι' αυτό και καταλήγει το σημερινό ευαγγέλιο:

«Και περιήγεν ο Ιησούς τας πόλεις πάσας και τας κώμας διδάσκων εν ταις συναγωγαίς αυτών και κηρύσσων το ευαγγέλιον της βασιλείας και θεραπεύων πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν εν τω λαώ» (Ματθ. θ' 35). Οι πόλεις και τα χωριά ήταν το ίδιο γι' Αυτόν. Δεν αναζητούσε τις πόλεις και τα χωριά, αλλά τους ανθρώπους. Ο ευαγγελιστής μιλάει για όλες τις πόλεις και τα χωριά, για να δείξει το ζήλο τού Χριστού. «Ο ζήλος του οίκου σου κατέφαγέ με» (Ψαλμ. ξη' 9). Για τον Κύριο μια μέρα ήταν σαν χίλια χρόνια. Το έργο τού Χριστού ήταν τριμερές, όπως βγαίνει καθαρά από τα λόγια τού ευαγγελιστή: Δίδασκε, κήρυττε το Ευαγ­γέλιο της Βασιλείας και θεράπευε κάθε αρρώστια και ασθένεια των ανθρώπων. Δίδασκε, δηλαδή ερμήνευε το πνεύμα της πρώτης Δημιουργίας και του Παλαιού νόμου. Κήρυττε, έθετε τα θεμέλια της Νέας Κτίσης, της Βασιλείας τού Θεού, της Εκκλησίας των Αγίων. Θεράπευε, έδινε δηλαδή τη μαρτυρία τής διδαχής και του κηρύγματός Του με τα έργα Του.

Όλ' αυτά ο Κύριος τα έκανε από αγάπη όχι μόνο για το λαό τής εποχής εκείνης, για τους συγχρόνους Του, αλλά και για μας. Ο Κύριος είναι σύγχρονος με όλους όσοι υπήρχαν και θα υπάρξουν. Τό 'κανε αυτό ώστε με το φως Του ν' ανάψει το καντήλι τής ψυχής μας· με την αγάπη Του να συναντήσει την πίστη μας· με τη συνάντηση αυτή της αγάπης τού Θεού με την πίστη μας να πραγματοποιηθεί το θαύμα τής σωτηρίας μας: η θεραπεία τής πνευματικής μας τύφλωσης, της παράνοιάς μας και κάθε αρρώστιας και ασθένειας.

Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ τού Ζώντος Θεού, ελέησέ μας! Βοήθησέ μας να μάθουμε να δοξολογούμε το όνομά Σου με το σώμα μας, με το λαό μας κι όλους τους ανθρώπους, ζωντανούς και νεκρούς. Να υμνούμε το όνομά Σου, μαζί με τ' όνομα του πανένδοξου και άναρχου Πατέρα και το πανάγιο και ζωοποιό Σου Πνεύμα, την ομοούσια και αδιαίρετη Τριάδα, τώρα και πάντα και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ομιλίες Δ’ – Κυριακοδρόμιο, Εκδ. Πέτρου Μπότση, 2012)

Πηγή: http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=2356

Η Αμερικανική Ανθρωπιστική Οργάνωση (AHA) δημιούργησε ένα website αφιερωμένο στην παροχή βοήθειας στα παιδιά και τους εφήβους διαφόρων ηλικιών που δεν πιστεύουν στο Θεό ή που δεν έχουν ακόμη σχηματίσει ολοκληρωμένη άποψη , στο δρόμο τους προς τον αθεϊσμό.

Η ιστοσελίδα KidsWithoutGod.com («Παιδιά χωρίς Θεό»), που προωθείται από την ΑΗΑ στα τέλη Νοεμβρίου, μεταξύ άλλων θεμάτων, παρέχει πληροφορίες σχετικά με τη θρησκεία, την επιστήμη, τη σεξουαλικότητα και τις διακρίσεις.
Όπως ανακοινώνεται στην αρχική σελίδα, με την φράση-καλωσόρισμα «Παιδιά χωρίς Θεό» είναι ένα site για τα εκατομμύρια των νέων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο που «επέλεξαν την γνώση» και «εγκατέλειψαν τις προκαταλήψεις»(!).
« Παιδιά χωρίς Θεό » θα είναι μια φιλική κοινότητα για τα παιδιά που ίσως να είναι πολύ ντροπαλά για να ρωτήσουν ευθέως έναν ενήλικο πώς μπορεί ένας καλός άνθρωπος, να μην έχει την ανάγκη για έναν Θεό», λέει ο διευθυντής της AHA, Roy Speckhardt.
Η Αμερικανική Οργάνωση λέει ότι ξόδεψε περισσότερα από 30.000 (!!!)δολάρια σε διαφήμιση «για να βεβαιωθούν ότι τα παιδιά γνωρίζουν το νέο μέσο». Εκτός από τις διαφημίσεις στα μέσα μαζικής μεταφοράς, η εκστρατεία προώθησης περιλαμβάνει online διαφημίσεις που εμφανίζονται σε διάφορες τοποθεσίες, συμπεριλαμβανομένων των Facebook, Google και το YouTube, ενώ το National Geographic Kids και το Disney.com αρνήθηκαν να τις δημοσιεύσουν, ομολογεί η Οργάνωση..

«Τα παιδιά πρέπει να γνωρίζουν ότι υπάρχει ένας άλλος τρόπος για να μάθουν τις ηθικές αξίες που δεν προέρχονται αναγκαστικά από τη θρησκεία» διακηρύσσει ο Speckhardt.

Πηγή: http://anavaseis.blogspot.gr/2013/08/site.html

Τή σύγχρονη ἐποχή μας, δίχως ἀμφιβολία, τή χαρακτηρίζει ἡ ἀπουσία τοῦ ἤθους, τῆς σεμνότητας καί τῆς αἰδοῦς. Δέν πλεονάζει μονάχα, ἀλλά ὑπερπλεονάζει ἡ ἀναισχυντία. Γι’ αυτό και θυμήθηκα τό σοφό λόγο τοῦ ἀββᾶ Δωροθέου, ὅτι «ἡ ἀναισχυντία μήτηρ ἐστί τῆς πορνείας».

Δέν ὑπάρχει κακό καί ἄσεμνο καί ἀνεπίτρεπτο, πού νά μή ἔχει γιά μάνα του τήν ἀδιαντροπιά, τήν ἀναισχυντία. Τήν ἀναισχυντία θά τη συναντήσεις στό κάθε σου βῆμα. Στά Μ.Μ.Ε., στά ἔντυπα, τά περιοδικά, τό θέατρο, τόν κινηματογράφο, στίς κουβέντες, στίς συντροφιές, στό γυναικεῖο ντύσιμο - ἤ μᾶλλον γδύσιμο! - στά τραγούδια... καί ὅπου ἀλλοῦ.

Ἡ ἀναισχυντία εἶναι ἡ πιο εὐτελιστική προδοσία τῆς ἀνθρώπινης προσωπικότητας. Εἶναι συντριβή τῆς ἀξιοπρέπειας καί ἀναστολή κάθε ἠθικοῦ κανόνα καί κάθε δεοντολογίας. Εἶναι ἔνδειξη νοσηρῆς καί πλεγματικῆς ψυχῆς. Ὁ ἀναίσχυντος οὔτε τόν ἑαυτό του σέβεται, οὔτε τούς ἄλλους. Εἶναι, συνήθως, καταφρονητής καί ἀμοραλιστής. Κατά τόν Παροιμιαστή: «Ὅταν ἔλθη ἀσεβής εἰς βάθος κακῶν, καταφρονεῖ» (ΙΗ´ 3). Ὅταν ὁ κακός καί ἀσεβής, καί χωρίς φόβο Θεοῦ, ἄνθρωπος, πέσει τόσο χαμηλά, περιφρονεῖ καί ἀξίες καί ἰδανικά. Ἀποτελεῖ πιά, κίνδυνο γιά τήν κοινωνία και τούς γύρω του.

«Αἰδώς ἀποιχομένη, πάντων γενέτειρα κακίστων», λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. Ἡ ἀπώλεια τῆς ντροπῆς καί τῆς σεμνότητας, εἶναι πηγή τῶν πιο φοβερῶν κακῶν. Ποιά καθαρότητα μπορεῖ νά ἔχει ἐκεῖνος πού μέσα του κουβαλάει σκουπίδια βρωμιᾶς καί δυσωδίας;

Ὁ Κύριος εἶπε: «Μή δῶτε τό ἅγιον τοῖς κυσί, μηδέ βάλητε τους μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων...» (Ματθ. Ζ´ 6). Τά σκυλιά, δηλαδή, καί οἱ χοῖροι δέν ἀναγνωρίζουν τήν ἀξία τῶν μαργαριταριῶν τῆς πίστης και τῆς ἠθικῆς. Καί οἱ ἀναίσχυντοι δέ μποροῦν νά ἐκτιμήσουν την ἀξία τῆς ἀρετῆς καί τῆς ἀνώτερης ζωῆς.

Τό θέμα τῆς ἀναισχυντίας ἐνδιαφέρει καί ἄντρες καί γυναῖκες. Ἰδιαίτερα, ὡστόσο, τίς γυναῖκες, τῶν ὁποίων ὁ ρόλος εἶναι πάντοτε, τόσο σοβαρός, ὥστε, καθώς εἰπώθηκε: «Σ᾽ ὅλες τις κοινωνίες, ἡ γυναίκα δίνει τον ἠθικό καί πολιτιστικό τόνο. Ἡ γυναίκα δημιουργεῖ πολιτισμούς ἤ τούς ἀφανίζει. Δέν εἶναι ὑπερβολή ἄν θεωρήσουμε τή γυναίκα ὑπεύθυνη ἀκμῆς ἤ παρακμῆς τῶν ἐθνῶν».

Ἡ γυναίκα ἦταν πάντα γυναίκα, μέ τά σύνδρομα τῆς ἐπίδειξης, τῆς κενοδοξίας καί τῆς ματαιοδοξίας. Ὅταν ὅμως ἀποβάλλει τή ντροπή - τήν αἰδῶ, ὅπως τη λέγανε οἱ ἀρχαῖοι - τότε ξεφεύγει ἀπ᾽ τόν προορισμό της, καί καταντάει ἕνα ρετάλι, ἕνα ἀποκαΐδι, μιά εὐτελιστική ὕπαρξη. Μεταβάλλεται σέ ἔξαλλη μαινάδα. Καταστρέφει τή φύση της και πνίγει κάθε ὡραῖο αἴσθημα, πού φωλιάζει μέσα της. Ἰδιαίτερα ὁ σύγχρονος - καί χωρίς Χριστό- φεμινισμός, τήν ἔχει καθοδηγήσει σέ κάθε παραστράτημα και σέ κάθε παρεκτροπή. Οἱ φεμινίστριες πέτυχαν τή νομιμοποίηση τῆς μοιχείας, τῶν ἀμβλώσεων, τοῦ πολιτικοῦ γάμου καί τή «σεξουαλική ἀπελευθέρωση» μέ ὅλες τίς συνέπειες τῆς ὀλέθριας χειραφέτησης τῶν γυναικῶν. Ἔχει εὐθύνη καί ὁ δικτάτορας... πού λέγεται "μόδα"!

Ἡ ἀνδροποίηση τῆς γυναίκας ἤ ἡ γυναικοποίηση τοῦ ἄντρα, δέν εἶναι κατόρθωμα, ἀλλά ξεπεσμός καί προσβολή τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου. «Αἰσχρόν γυναίοις ἄρσεν ἦθος ἐκφέρειν», τονίζει ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. Εἶναι αἰσχρό, οἱ γυναῖκες νά φέρονται σάν ἄντρες. Οὔτε πρέπει οἱ γυναῖκες νά ντύνονται σαν ἄντρες, ἀλλ᾽ οὔτε οἱ ἄντρες να ντύνονται σάν γυναῖκες. «Οὐκ ἔσται σκεύη ἀνδρός ἐπί γυναικί, οὐδέ μή ἐνδύσηται ἀνήρ στολήν γυναικείαν, ὅτι βδέλυγμα Κυρίῳ τῷ Θεῷ σου ἐστί πᾶς ποιῶν ταῦτα» (Δευτ. ΚΒ´ 5). Εἶναι ρητή ἡ διάταξη τοῦ Νόμου. Ὁ δέ Θεός μέ τή γραφίδα τοῦ προφήτη Σοφονία, λέγει: «Ἐκδικήσω ἐπί πάντας τούς ἐνδεδυμένους ἐνδύματα ἀλλότρια» (Σοφ. Α´ 8).

Οἱ γυναῖκες ἄς μελετήσουν προσεκτικά τή μικρή περικοπή: Α´ Πέτρου, Γ´ 1-6.

(Πηγή: «Ορθόδοξος Τύπος» 2/8/2013)

ΣΧΕΤΙΚΟ:

«Α ΠΕΤΡΟΥ:

Α Πε. 3,1 Ὁμοίως αἱ γυναῖκες ὑποτασσόμεναι τοῖς ἰδίοις ἀνδράσιν, ἵνα καὶ εἴ τινες ἀπειθοῦσι τῷ λόγῳ, διὰ τῆς τῶν γυναικῶν ἀναστροφῆς ἄνευ λόγου κερδηθήσονται,

Α Πε. 3,1 Οπως οι δούλοι, δια τους οποίους είπα προηγουμένως, έτσι και αι γυναίκες πρέπει να υποτάσσωνται στους άνδρας των, ώστε, και εάν μερικοί από αυτούς δεν υπακούουν στον λόγον του Ευαγγελίου, να κερδηθούν εις την κατά Χριστόν πίστιν και ζωήν, χωρίς λόγια και διδασκαλίας, (αλλά με την ενάρετον, την ευγενή και σεμνήν συμπεριφοράν των γυναικών),

Α Πε. 3,2 ἐποπτεύσαντες τὴν ἐν φόβῳ ἁγνὴν ἀναστροφὴν ὑμῶν.

Α Πε. 3,2 όταν θα ίδουν και θα εννοήσουν καλά την αγνήν και αγίαν συμπεριφοράν σας, που θα την εμπνέη ο φόβος και ο σεβασμός του Θεού.

Α Πε. 3,3 ὧν ἔστω οὐχ ὁ ἔξωθεν ἐμπλοκῆς τριχῶν καὶ περιθέσεως χρυσίων ἢ ἐνδύσεως ἱματίων κόσμος,

Α Πε. 3,3 Αι καλαί δε αυταί σύζυγοι ας μη επιδιώκουν να έχουν εξωτερικόν στολισμόν, το εξεζητημένον πλέξιμο των μαλλιών της κεφαλής των και τα χρυσά περιδέραια η το ντύσιμό των με πολυτελή φορέματα,

Α Πε. 3,4 ἀλλ᾿ ὁ κρυπτὸς τῆς καρδίας ἄνθρωπος ἐν τῷ ἀφθάρτῳ τοῦ πραέος καὶ ἡσυχίου πνεύματος, ὅ ἐστιν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ πολυτελές.

Α Πε. 3,4 αλλ' ας έχουν ως στολισμόν των τον κρυμμένον από τα μάτια των ανθρώπων εσωτερικόν άνθρωπον της καρδίας, που έχει τον άφθαρτον και ανεκτίμητον στολισμόν του πράου και ειρηνικού και ησύχου πνεύματος, που ενώπιον του Θεού έχει μεγάλην αξίαν και πολυτέλειαν.

Α Πε. 3,5 οὕτω γάρ ποτε καὶ αἱ ἅγιαι γυναῖκες αἱ ἐλπίζουσαι ἐπὶ τὸν Θεὸν ἐκόσμουν ἑαυτάς, ὑποτασσόμεναι τοῖς ἰδίοις ἀνδράσιν,

Α Πε. 3,5 Διότι έτσι και άλλοτε εις την Παλαιάν Διαθήκην αι άγιαι γυναίκες, που είχαν την ελπίδα και την πίστιν των στον Θεόν, εστόλιζαν τον ευατόν τους, υποτασσόμεναι, στους άνδρας των.

Α Πε. 3,6 ὡς Σάῤῥα ὑπήκουσε τῷ Ἀβραάμ, κύριον αὐτὸν καλοῦσα· ἧς ἐγενήθητε τέκνα· -ἀγαθοποιοῦσαι καὶ μὴ φοβούμεναι μηδεμίαν πτόησιν.

Α Πε. 3,6 Οπως και η Σαρρα εδείκνυεν υπακοήν στον Αβραάμ, καλούσα αυτόν με σεβασμόν και ταπείνωσιν “κύριον”. Αυτής δε της Σαρρας εγίνατε και σεις πνευματικαί θυγατέρες με το να πράττετε το αγαθόν χωρίς να φοβήσθε, μήπως τυχόν αγανακτήσουν εναντίον σας οι σύζυγοι σας.» (paterikiorthodoxia.com)

Πηγή: http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=2791

Επίσκεψη στο γραφείο του Αντιπεριφερειάρχη Αιτωλοακαρνανίας  κ. Βασιλείου Αντωνοπούλου πραγματοποίησε σήμερα ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Κοσμάς, μαζί με τους εκπροσώπους των Εμπορικών Συλλόγων του Νομού και του Επιμελητηρίου Αιτωλοακαρνανίας.
Το θέμα της επισκέψεως ήταν η προωθούμενη κατάργηση της αργίας της Κυριακής, υποβάλλοντας ομόφωνα προς τον Αντιπεριφερειάρχη το αίτημα να σεβασθεί η Κυβέρνηση την αργία της Κυριακής και να μην προχωρήσει η Περιφέρεια στο άνοιγμα των καταστημάτων.
Κατά την ευρεία σύσκεψη που ακολούθησε ο Σεβ. Μητροπολίτης κ. Κοσμάς αναφέρθηκε στη σημερινή συγκυρία που διέρχεται η Πατρίδα μας και τόνισε ότι «ποτέ ο άνθρωπος δεν ήταν μηχανή για να εργάζεται επτά ημέρες την εβδομάδα».
Επίσης τόνισε την σπουδαιότητα της αργίας της Κυριακής η οποία είναι θεσμοθετημένη από την εποχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου και αναφέρθηκε στο παράδειγμα του προστάτου της Ιεράς Μητροπόλεώς μας αγίου Κοσμά του Αιτωλού, ο οποίος παραδόθηκε στο μαρτύριο επειδή με το κήρυγμά του τάχθηκε ενάντια στην κατάλυση της αργίας της Κυριακής.

Πηγή: http://anavaseis.blogspot.gr/2013/08/blog-post_4527.html

Ενώ η Κυβέρνηση εκλέγεται ως εντολέας του λαού, στην πορεία της δεν αισχύνεται να διαπραγματεύεται για την τύχη του λαού με τρίτα εξωθεσμικά κέντρα και ανακοινώνει : «Η διαπραγμάτευση του Υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης & Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης με τους εκπροσώπους της Τρόικας για τα ζητήματα της αρμοδιότητάς του…»

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗΣ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗΣ &

ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗΣ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ

Αθήνα, 9 Ιουλίου 2013

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Η διαπραγμάτευση του Υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης & Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης με τους εκπροσώπους της Τρόικας για τα ζητήματα της αρμοδιότητάς του κατέληξε στα εξής:

Το Υπουργείο εξασφάλισε παράταση στην ολοκλήρωση του πρώτου κύματος της κινητικότητας (12.500) μέχρι το τέλος Σεπτεμβρίου 2013 με την πρόβλεψη ότι ένα μέρος (4.200) θα έχει ολοκληρωθεί μέχρι το τέλος Ιουλίου 2013.

Η πρώτη αυτή φάση της κινητικότητας (4.200) θα απαρτίζεται από εκπαιδευτικούς, σχολικούς φύλακες και εργαζόμενους στο Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης & Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης.

Ο μέγιστος χρόνος παραμονής στο καθεστώς της κινητικότητας περιορίζεται από τους 12 μήνες που είναι σήμερα, στους 8.

Ο συμφωνημένος από το Φεβρουάριο του 2012 αριθμός των 15.000 υποχρεωτικών αποχωρήσεων τη διετία 2013 - 2014, αλλά και η κατανομή ανά έτος - 4.000 για το 2013 και 11.000 για το 2014 - παραμένει σταθερός.

Το Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης & Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης δεσμεύεται στη σημαντική επιτάχυνση της διαδικασίας διερεύνησης σοβαρών πειθαρχικών παραπτωμάτων δημοσίων υπαλλήλων, έτσι ώστε όσο το δυνατόν μεγαλύτερος αριθμός απολύσεων να προκύψει από αυτήν την κατηγορία.

"Καταβάλλεται προσπάθεια να αποβληθεί από τη ζωή μας κάθε τι που θυμίζει τον Θεό" αναφέρει σε εγκύκλιό του με αφορμή και την αργία της Κυριακής ο Μητροπολίτης Μεσογαίας κ. Νικόλαος. Ο Μητροπολίτης αφήνει αιχμές κατά των εξουσιαστών, αλλά και όσων ενοχλούνται από τις καμπάνες...

Αναλυτικά όλη η εγκύκλιος: 


Ήδη βρισκόμαστε στην περίοδο του Δεκαπενταυγούστου και καθώς καθημερινά ψάλλουμε τους κανόνες της Παρακλήσεως στην Παναγία μας, ο πόνος και η ελπίδα εναλλάσσονται στην καρδιά μας. Η θλίψη και η αίσθηση του αδιεξόδου για τα γήινα, τα καθημερινά αλλά και τα κοινωνικά και εθνικά μας θέματα, όταν δεν τα απωθούμε, κυριολεκτικά μας πνίγουν. 
Φθάσαμε σε μία κατάσταση όπου οι διαχειριστές της ζωής και της ιστορίας μας μας έχουν απογοητεύσει. Το μόνο που καταφέρνουν να κάνουν είναι να καταργούν τη λογική, να ξερριζώνουν κάθε στοιχείο της επιβίωσής μας και να ξηλώνουν κάθε κλωστή από το κέντημα του πολιτισμού και των αξιών μας.

Η παιδεία έχει συστηματικά απογυμνωθεί από την παράδοση και τις αξίες της ιστορίας και του πολιτισμού μας. Η οικογένεια δέχεται και αυτή νομοθετικά χτυπήματα που απεργάζονται τη διάλυσή της. Η πολυτεκνία φορολογείται, η πίστη περιθωριοποείται, η ελευθερία καταργείται.
Καί τώρα τελευταία, κάποιοι αποφάσισαν να φορολογήσουν και τον Θεό που αυτοί φαίνεται πως δεν πιστεύουν, αλλά στον Οποίο και μόνον Αυτόν εμείς ελπίζουμε. Τα πάντα ερμηνεύονται με οικονομικές παραμέτρους, ακόμη και οι τελευταίες εναπομείνασες πνευματικές μας σταθερές.
Μόλις πριν από λίγες μέρες, παρά τις κραυγές αγωνίας της Ιεράς Συνόδου και αρκετών Μητροπολιτών, αγνοώντας και τις διαμαρτυρίες των συνδικάτων των εργαζομένων, τελικά κατάφεραν νομοθετικά να αποδυναμώσουν και την από αιώνων και από Θεού καθιερωμένη αργία της Κυριακής. Η πράξη αυτή χτυπάει και την ψυχή και την φύση μας και τις κοινωνικές αντοχές μας. Μας απομυζούν τον χρόνο του Θεού, τον χρόνο της ανάπαυσης, και μας στερούν τον χρόνο να ζήσουμε λίγες στιγμές μαζί ως οικογένεια. Ο κατήφορος, αγαπητοί μου, φαίνεται πως δεν έχει τελειωμό. Ούτε και ο παραλογισμός όρια. «Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι».

Ήδη φτιάχνεται ένας λαός που ενοχλείται από την θέα των ναών και τους ήχους των καμπανών. Οι αγιασμοί και οι ευλογίες περιορίζονται. Το μάθημα των θρησκευτικών είτε διαστρέφεται είτε αποβάλλεται από την εκπαίδευση των παιδιών ως ανεπιθύμητο. Μέχρι σήμερα, οι γιορτές μας όλες είναι θρησκευτικές, εκκλησιαστικές. Θα μας τις αλλάξουν. Καταβάλλεται προσπάθεια να αποβληθεί από τη ζωή μας κάθε τι που θυμίζει τον Θεό. Καί το όνομά Του ενοχλεί. Αυτό εύκολα βλασφημείται και πολύ δύσκολα ομολογείται.

Το μόνο που μας μένει είναι να αφυπνισθούμε και να αντιδράσουμε. Όχι βέβαια με εμπαθείς και κοσμικούς τρόπους, ούτε πάλι για να αναχαιτίσουμε τον εγκληματικό κατήφορο. Αυτό δεν θα το καταφέρουμε. Αυτό που μας μένει και μπορούμε να καταφέρουμε είναι να κρατήσουμε τη μαγιά της πίστης και του αυτοσεβασμού μέσα μας καθαρή και τη φλόγα της ομολογίας αναμμένη.
Αυτός είναι ο λόγος που ερχόμαστε στις Παρακλήσεις. Η προσευχή μας στην Παναγία Μητέρα μας και για τα προβλήματά μας και για τη ζωή μας, κυρίως όμως για το έθνος και την πίστη μας πρέπει να βγεί και φέτος πύρινη από το βάθος της ψυχής μας. Αυτό είναι το πρώτο.

Αλλά και η απάντησή μας στην προσπάθεια κατάργησης της Κυριακής αργίας πρέπει να είναι δυναμική και πνευματική.

α. Με περισσότερο ζήλο εφ’ εξής να αγιάζουμε την Κυριακή μας. Με προθυμία, ανελλιπώς κάθε Κυριακή, να προσερχόμαστε στους ναούς μας, μάλιστα πιο νωρίς τώρα. Η κατάνυξη και η ευλάβεια, η μυστηριακή συμμετοχή, η τάξη και ευπρέπεια, είναι ανάγκη όσο ποτέ άλλοτε να επιβληθούν στις ακολουθίες μας. Επίσης, η παρακολούθηση ομιλιών που καλλιεργούν και ενισχύουν την πίστη, η πνευματική μελέτη, η τόνωση του κατηχητικού έργου, η ελεημοσύνη είναι δράσεις που αγιάζουν την Κυριακή, που την καθιστούν μέρα  ξεχωρισμένη για τον Κύριο και την ψυχή μας.

 β. Όσοι έχουμε μαγαζιά δεν πρέπει επ’ ουδενί να υποχωρήσουμε στον πειρασμό να τα ανοίγουμε. Να μην το κάνετε, αδελφοί μου. Ούτε μετά την εκκλησία. Η Κυριακή είναι η ημέρα του Κυρίου. Τού αξίζει ολόκληρη. Η αργία της Κυριακής είναι ιερή. Καί να είστε σίγουροι ότι αν αυτό το κάνετε για τον Θεό, δεν θα σας αφήσει. Θα απαντήσει στη ζωή σας με σημεία και ευλογίες που δεν μπορείτε να φανταστείτε. Δοκιμάστε και θα δείτε.

γ. Κανένας από μας δεν θα πρέπει να κάνει τα ψώνια του την Κυριακή. Όπως ζήσαμε μέχρι τώρα, έτσι θα συνεχίσουμε να μη συμμετέχουμε στην ασέβεια. Η αργία καταργείται όχι μόνον από τον έμπορο αλλά και από τον πελάτη. Καί

δ. Όλοι μαζί σαν ένα σώμα θα πρέπει να στηρίξουμε τους εμπόρους που σέβονται τον Θεό και δεν παραβιάζουν την αργία της Κυριακής. Από αυτούς να ψωνίζουμε. Με τον τρόπο αυτόν, και αυτοί θα βοηθηθούν και εμάς θα ευλογήσει ο Θεός.
Τέλος, ελπίζω η κυρία αντιπεριφερειάρχης μας, γνωστή για τον σεβασμό της στα ιερά και τα αυτονόητα, να κάνει αυτό που της αναλογεί, πειθαρχώντας περισσότερο στον Θεό και τη λογική των ιερών αξιών παρά στις κομματικές επιλογές που ίσως της προτείνουν. Καλό είναι να ακούσει όχι μόνο τη φωνή των αχόρταγων καταναλωτών αλλά και τον στεναγμό των μικρών και ανίσχυρων εργαζομένων και έτσι από τα γραφεία της Περιφέρειας να βρεθεί στο κέντρο της ζωής μας. Εξ άλλου αυτό το δικαίωμα της δίνει και ο νόμος.

Ο Θεός μαζί μας και βοήθειά μας η Παναγία μας.

Μετά πατρικών ευχών,
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† ῾Ο Μεσογαίας και Λαυρεωτικής ΝΙΚΟΛΑΟΣ

Πηγή: http://www.agioritikovima.gr/eipan/26178-cheimarros-o-me