Ἡ Ἑλλάδα ἀπὸ ἀνεκτίμητη ἀδιαπραγμάτευτη ἀξία ἔγινε προϊὸν … πρὸς πώληση!

Οἱ δοκιμασίες ποὺ ἐπιτρέπει ὁ καλὸς Θεὸς ἀποβλέπουν πάντα στὴν προσωπικὴ ἀντίδραση καὶ ἐν γένει στὴ διαμόρφωση τῆς στάσης τοῦ κάθε ἀνθρώπου. Καὶ ἀκριβῶς ἡ στάση αὐτή, ὡς διάθεση τῆς καρδιᾶς καθορίζει τὴν πίστη μας, λογιζόμενη ὡς ἐμπιστοσύνη στὸ Θεό. Καθορίζει τὸ ποιὸν ἀκόμη τῆς ἀγάπης μας πρὸς Ἐκεῖνον μὲ βάση τὶς προτεραιότητες καὶ τὶς συμπεριφορές μας ἔναντι τῆς δοκιμασίας ἢ δυσκολίας ἢ προβλήματος. Μέσω τῶν δυσκολιῶν, κρίσεων κ.ο.κ. διαπιστώνεται ἐπίσης τὸ ποσοστὸ τῶν ἀρετῶν πού ἔχει ὁ καθένας ἀπό ἐμᾶς, ὅπως λ.χ. τῆς ὑπομονῆς, τῆς διάκρισης, τῆς ταπείνωσης ποὺ ἐμφανῶς δεικνύουν ἂν τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου μας καὶ ἡ ἐν Χριστῷ σωτηρία ἀποτελεῖ τὴ βασικὴ προτεραιότητά μας.

Γιὰ τὸν οὐρανὸ ἄλλωστε δὲν ἔχει καμιὰ σημασία ἡ ποσότητα τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν ποὺ καλεῖσαι ὡς ἄνθρωπος νὰ διαχειριστεῖς ἀλλὰ ὁ τρόπος τῆς διαχείρισης αὐτῶν… Ὁ πλοῦτος καὶ ἡ φτώχεια λογίζονται πολὺ διαφορετικὰ ἀπὸ τὸ Θεό, ἐνῶ ἐμεῖς συνηθίζουμε νὰ τὰ ἀντιλαμβανόμαστε μὲ τὸ κοσμικὸ κριτήριο. Κι γι’ αὐτὸ λ. χ. πλούσιος καὶ βασιλιὰς στὴν αἰωνιότητα χρίσθηκε ὁ φτωχὸς κατὰ κόσμον –ζητιάνος Λάζαρος, ἐνῶ καταδικασμένος καὶ φτωχὸς κρίθηκε ἐκεῖνος ποὺ ζοῦσε στὴν ἐφήμερη παρουσία του στὴ γῆ πλουσιοπάροχα, δηλαδὴ ὁ πλούσιος στὴ γνωστὴ παραβολὴ τοῦ Εὐαγγελίου…

Τὸ πρόσφατο λοιπὸν ἀποκορύφωμα τῆς οἰκονομικῆς κρίσης ποὺ ἐδῶ καὶ χρόνια ταλαιπωρεῖ τὴν χώρα μας ἔδειξε περίτρανα τὴν πνευματική μας φτώχεια καὶ τὴν ὀλιγοπιστία μας. Ἀπέδειξε ὅτι μόνο κατὰ τὴ θεωρία καὶ ὄχι στὴν πράξη καταλογιζόμαστε καὶ ὀνομαζόμαστε ὀρθόδοξοι χριστιανοί. Πέσαμε μὲ λίγα λόγια στὴν παγίδα ποὺ ἔπεσε καὶ ὁ παλαιὸς Ἰσραήλ, ἀφοῦ μένουμε προσηλωμένοι στὰ κεκτημένα μας… Ἀναλισκόμαστε στὸ ἂν δηλαδὴ ἐξασφαλίσουμε τὸν καθημερινὸ ἐπιούσιο καὶ τοὺς κόπους καὶ μόχθους τῆς πολύχρονης ἐργασίας μας… Νὰ ἐξασφαλίσουμε τὰ περιουσιακά μας στοιχεῖα, λὲς κι αὐτὰ θὰ μᾶς συνοδεύσουν στὴ μετὰ θάνατον ζωή.

Ὡς ὀρθόδοξο Χριστιανὸ μὲ πληγώνει ἀφάνταστα τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ θρησκευτικοί μας ταγοὶ ἀλλὰ καὶ πολλοὶ ἀπὸ ἐμᾶς σβήσαμε μονοκονδυλιᾶς τὴν διδακτικὴ ἱστορία τοῦ Ἰώβ. Μὲ πληγώνει ἀφάνταστα ὅτι λησμονήσαμε τὴν ἀγάπη καὶ τὰ θαύματα τοῦ Θεοῦ στὸν εὐλογημένο αὐτὸ τόπο. Μὲ στεναχωρεῖ πάρα πολὺ ὅτι λησμονήσαμε τὴν προστασία τῆς Παναγίας μας καὶ τῶν Ἁγίων, ποὺ διαρκῶς σκεπάζουν τὴν Ἑλλάδα. Μὲ πληγώνει ὅτι ἀναζητήσαμε μέσα ἀπὸ τίς διαδικασίες τοῦ ΝΑΙ ἢ τοῦ ΟΧΙ στὸ πρόσφατο δημοψήφισμα νὰ στηρίξουμε ἀνθρωπίνως τὶς ὅποιες προσωπικὲς ἐπιδιώξεις καὶ τὰ μύχια συμφέροντά μας μέσα ἀπὸ ἐπίδοξους σωτῆρες τῆς Δύσης (Ε.Ε., ΗΠΑ) καὶ τῆς Ἀνατολῆς (Ρωσίας -Κίνας-Ἰσραήλ)!

Τί θὰ κάνουμε ὡς Ἔθνος; Τί θὰ γίνουμε ἂν βγοῦμε ἀπὸ τὴν Εὐρωζώνη; Θὰ μείνουμε στὸ εὐρὼ ἢ θὰ ἐπιστρέψουμε στὴ δραχμή; Φταίει ὁ τάδε ἢ ὁ δείνα πού ὁδηγηθήκαμε στὴν κατάσταση αὐτή; Θὰ πεθάνουμε ἀπὸ τὴν πείνα; Δὲν θὰ πάρουμε τὴ σύνταξή μας ἢ τὸ μισθό μας; Τὰ παιδιά μας πὼς θὰ ἐπιβιώσουν σ’ αὐτὴν τὴν κατάσταση; Θὰ γυρίσουμε πίσω στὸ 1950; Μία σειρὰ τέτοιων ἐρωτημάτων καὶ ἀποριῶν ἀπασχολοῦν σήμερα τὸ σύνολο τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ. Κι αὐτὸ τό στοιχεῖο δυστυχῶς δείχνει τὴ χαλαρότητά μας στὴ σχέση μὲ τὸ Θεό καί πιό συγκεκριμένα στὴ σχέση μας μὲ τὸν Σωτήρα Χριστό. Ἐκδηλώνεται ὁ φόβος ποὺ ἀποτελεῖ ἀπόρροια τῆς παντελοῦς ἀπουσίας τῆς πίστης μας ἢ στὴν καλύτερη περίπτωση τῆς ὀλιγοπιστίας μας. Τοὺς χαλαροὺς στὴν πίστη ὅμως, ὁ Θεὸς δὲν τοὺς θέλει, τοὺς ἀπορρίπτει, τούς καταδικάζει στό πῦρ τό ἐξώτερον. Ὁ προφητάναξ Δαυὶδ λέγει ξεκάθαρα νὰ μὴν τρέφουμε τὴν πεποίθηση καὶ τὴν ἐλπίδα σὲ ἄρχοντες ἀλλὰ νὰ ἔχουμε τὴν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας στὸ Θεό. Ἐμεῖς ὡστόσο καλοί μου Χριστιανοὶ ταυτιζόμαστε μὲ τοὺς ἄρχοντες, ἀποδεχόμαστε τὶς ψεύτικες ὑποσχέσεις τους, δενόμαστε στὸ ἅρμα τους καὶ στὸ τέλος ἀπογοητευόμαστε γιατί συνειδητὰ ἀγνοοῦμε ὅτι αὐτοὶ ἐκπίπτουν ὅπως τὰ λάχανα…

Ἡ εὐθύνη τῆς θρησκευτικῆς μας ἡγεσίας

Ἀπὸ τὴν ἄλλη ὡστόσο μὲ προβληματίζει καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι πλειάδα θρησκευτικῶν ὀρθοδόξων ταγῶν ἀκόμη καὶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος, μ’ ὅλο τόν σεβασμό καί τήν ἀγάπη πού τρέφουμε στόν ἐπισκοπικό βαθμό, ἐνῶ παραμένουν σιωπηλοὶ καὶ ἁπλοὶ παρατηρητὲς στὴ σήψη καὶ διαπλοκὴ, ποὺ ὡς καλός ψαρὰς ἁπλώνει ὁ Ἀντίδικος καὶ φυλακίζει τὸν ἀνύποπτο λαὸ μας στερώντας τὴν σωτηρία του, ἔγιναν τελευταῖα λαλίστατοι, λαμβάνοντας ἀνοικτὰ καὶ ἀπροκάλυπτα σαφή θέση. Κι αὐτὸ γιατί ἔτσι πιστεύουν πώς θὰ στηρίξουν τὸ ἔργο τους!!! Τί θὰ γίνουμε; ὑποστηρίζουν ἀνήσυχοι! Δὲν θὰ μποροῦμε νὰ στηρίξουμε τὸ ἔργο φιλανθρωπίας! Θὰ κλείσουν τὰ ἱδρύματά μας! Πῶς θὰ χρηματοδοτήσουμε τὰ συσσίτια; Πῶς θὰ λειτουργήσουν οἱ ναοί μας; Αὐτὰ κι ἄλλα ἐρωτήματα δυστυχῶς τοὺς κάνουν νὰ ἐπιλέγουν μεταξὺ τῶν μασόνων καὶ τοῦ δεδηλωμένων ἄθεων τούς πρώτους. Ταυτίζονται μὲ πρόσωπα ποὺ ὑπηρέτησαν τυφλὰ τὸ νοσηρὸ σύστημα τῆς διαπλοκῆς καὶ τῆς σήψης ὡς πειθήνια ὄργανα καὶ ἐκτελεστὲς τῶν ἐκφραστῶν τοῦ μυστηρίου τῆς ἀνομίας. Μὲ πρόσωπα ποὺ πατοῦν σταθερὰ στὰ χνάρια τῶν Φαρισαίων καὶ Γραμματέων, δηλαδή τῶν σταυρωτῶν τοῦ Κυρίου μας καί ἐμμένουν ἀκόμη καί σήμερα καθημερινά νά Τόν σταυρώνουν. Κι αὐτὸ γιὰ νὰ διατηρηθοῦν τὰ κεκτημένα τους καί νὰ μείνει «ἀλώβητη» ἡ σαθρότητα αὐτῶν ποὺ κατὰ κόρον ὀνομάζουν θεσμούς… (Δικαιοσύνη, Πολιτεία, Ἔνοπλες Δυνάμεις, Ἐκκλησία) οἱ ὁποῖοι θεσμοί τίς τελευταῖες δεκαετίες ἀγωνίζονται ὄχι στό πρωτάθλημα ἀξιῶν ἀλλά σ’ αὐτό τῆς διαπλοκῆς καί τῆς σήψης!

Ποῦ εἶναι καλοί μου Ἀρχιερεῖς ἡ πίστη σας; Ποῦ εἶναι ἡ ἐμπιστοσύνη σας πρὸς τὸν Χριστό; Πῶς θά στηρίξετε τόν ἑλληνικό λαό ὅταν ἐσεῖς πρῶτοι μέ ἀνακοινώσεις, δελτία τύπου καί δημόσιες παρεμβάσεις παρουσιάζεστε ὀλιγόπιστοι, ἔντρομοι, δειλοί ἐνώπιον τῆς δοκιμασίας, ὅταν ἐσεῖς πέφτετε θύματα στίς κάθε λογῆς ἐκ δεξιῶν καί ἐξ εὐωνύμων παγίδες τῶν ἐκβιαστικῶν διλημμάτων; Λησμονήσατε τὸ θαῦμα τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τῶν ἄρτων καὶ τῶν ἰχθύων; Λησμονήσατε τὰ θαύματα τῆς Παναγίας τῆς Ἐλαιοβρύτισσας, τῆς Παναγίας τῆς Γερόντισσας, τῆς Παναγίας τῆς Παραμυθίας ἀλλὰ καὶ τὶς τόσες σωτήριες παρεμβάσεις Της στὸ Ἅγιο Ὄρος καὶ σὲ ὁλάκερη τὴν Ἑλλάδα; Φαίνεται ὡστόσο νὰ ἔχετε λησμονήσει ὅτι ἡ Ἁγία Θεοτόκος παρεμβαίνει μόνο ὅταν μὲ θέρμη, μὲ ἱκετευτικὰ δάκρυα καὶ προπαντὸς μὲ προσευχὲς Τῆς τὸ ζητήσουμε. Εἰλικρινὰ θὰ περίμενα ἀντὶ γιὰ ἀνόητες, ἀνούσιες ἐπιστολὲς ἐντυπωσιασμοῦ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου καὶ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου πρὸς τὶς μασωνοκρατούμενες Βρυξέλλες, ποὺ προκαλοῦν εἰρωνικὰ χαμόγελα νὰ δοθεῖ ἐντολὴ καθαρὴ νὰ ἀνοίξουν ὅλοι οἱ ναοὶ, ἔτσι ὥστε ἡμέρα καὶ νύχτα νὰ τελοῦνται παρακλήσεις καὶ ἀγρυπνίες γιά νὰ βοηθήσει ὁ Θεός. Καὶ νὰ βοηθήσει ὄχι νὰ ἐξασφαλίσουμε τὰ κεκτημένα μας καί τίς ἀνέσεις μας καί νέα μνημόνια «σωτηρίας» ἀλλὰ νὰ ἐπιστρέψουμε στὴ μετάνοια ὡς λαός, νὰ ἐπανέλθουμε στὸ δρόμο τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας, τόν ὁποῖο ἔχουμε ἀπωλέσει, μ’ἀποτέλεσμα νά κλυδωνιζόμαστε σάν καρυδότσουφλα μέσα σέ ἔντονη θαλασσοταραχή… Γιατί μόνο καὶ μόνο τότε θὰ ἀνοίξουν οἱ κρουνοὶ τοῦ οὐρανοῦ ποὺ θὰ τρέχουν εὐλογίες. Μόνο τότε θὰ ἀρχίσει νὰ καρποφορεῖ αὐτὸς ὁ εὐλογημένος ἀπὸ τὸ Θεὸ τόπος, ποὺ κάποιοι ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια φρόντισαν συστηματικὰ νὰ τὸν ἐρημοποιήσουν ἐπιβάλλοντας μία συνειδητά πρωτοφανῆ μέ τήν ἀδιαφορία τους πνευματικὴ ξηρασία.

Γιατί ἂν ὁ λαὸς μας ζοῦσε σύμφωνα μὲ τὶς ἐπιταγὲς τοῦ εὐαγγελίου’ Ἄν οἱ θρησκευτικοί μας ταγοὶ εἶχαν φροντίσει νὰ βάλουν τὸν λαὸ στὸ δρόμο τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας ἀντὶ νὰ ἀσχολοῦνται μὲ τὴν ἵδρυση τῶν ΜΚΟ καὶ μὲ τὸ πῶς θὰ ἐξασφαλίσουν κονδύλια τῆς Ε.Ε. γιὰ νὰ κάνουν μέσω αὐτῶν τοὺς σπουδαίους εὐεργέτες καὶ φιλάνθρωπους καὶ νὰ καυχῶνται σὰν γύφτικα σκεπάρνια γιὰ τὴν μεγάλη κοινωνικὴ προσφορά τους’ Ἂν ἀπὸ τὴ χώρα αὐτὴ ἀνέδυε ἕνα διαρκὲς λιβανωτὸ εὐχαριστίας καὶ δοξολογίας πρὸς τὸν τριαδικὸ καὶ μόνο ἀληθινὸ Θεό τότε ἡ Ἑλλάδα θὰ ἦταν γῆ τῆς Ἐπαγγελίας, θὰ ἦταν τὸ ὁρατὸ κομμάτι καὶ τὸ ζωντανὸ ἄνθος τοῦ Παραδείσου, τὸ ὁποῖο ὅλοι οἱ λαοὶ θὰ ἐπιδίωκαν νὰ δοῦν καὶ νὰ μυρίσουν.

Ἡ εὐθύνη γιὰ τὴν κατάσταση αὐτή, τὴν ὁποία πολλοὶ ἀπὸ ἐμᾶς καταλογίζουν στὴν πολιτικὴ ἡγεσία τοῦ τόπου προσωπικὰ πιστεύω ἀκράδαντα ὅτι βαρύνει κατά κύριο λόγο τὴν πλειονότητα τῆς θρησκευτικῆς ἡγεσίας τοῦ τόπου, ἡ ὁποία ἀναλίσκεται στὰ τετριμμένα τῆς διοίκησης καὶ τῆς ψευτο-ἐξουσίας καὶ ὄχι στὴν διάδοση τοῦ εὐαγγελίου μὲ προσωπικὲς ἐπισκέψεις κατ’ οἶκον. Ὁ Θεὸς Χριστιανοί μου θὰ εὐλογήσει τὴν Ἑλλάδα μόνο ἂν οἱ θρησκευτικοί μας ταγοὶ διαψεύσουν μὲ τὴ ζωὴ τους τὴν γνωστὴ προφητεία τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ περὶ τῶν ἱερέων τῶν ἐσχάτων χρόνων. Γιατί μὲ τὴν ὅλη συμπεριφορά τους θὰ ὑποστήριζα εὐθαρσῶς ὅτι συνεχῶς τὴν ἐπιβεβαιώνουν ἀντὶ νὰ τὴ διαψεύουν…

Σ.Ο.

Πηγή: (Στύλος Ορθοδοξίας Ιούνιος-Ιούλιος 2015 www.Othodoxia.gr), Αβέρωφ

«Τὴν ὑψηλοτέραν τῶν οὐρανῶν καὶ καθαρωτέραν λαμπηδόνων ἡλιακῶν, τὴν λυτρωσαμένην ἡμᾶς ἐκ τῆς κατάρας, τὴν Δέσποιναν τοῦ κόσμου ὕμνοις τιμήσωμεν» (μεγαλυνάριον)

ΑΠΟΨΕ ἡ ὁμιλία θὰ εἶνε δογματική· θὰ μιλήσουμε πάνω σὲ ἕνα δόγμα τῆς πίστεως. Τί θὰ πῇ δόγμα; Δόγμα εἶνε αὐτὸ ποὺ διδάσκει ἡ Ἐκκλησία μας καὶ πρέπει νὰ τὸ πιστεύουμε καὶ νὰ τὸ παραδεχώμεθα ὡς ἀπόλυτη ἀλήθεια. Τί διδάσκει ἡ Ἐκκλησία μας; Πολλὰ πράγματα. Διδάσκει ―καὶ ὁ Χριστιανὸς πρέπει νὰ ξέρῃ― τί εἶνε ὁ κόσμος, τί εἶνε ὁ ἄνθρωπος, τί εἶνε τὸ σῶμα καὶ τί ἡ ψυχή, τί εἶνε ἄγγελοι καὶ ἀρχάγγελοι, τί εἶνε ἁγία Τριάς, τί εἶνε Θεὸς Πατήρ, τί εἶνε Υἱός, τί εἶνε Πνεῦμα ἅγιο, τί εἶνε παράδεισος καὶ τί κόλασις, τί εἶνε Ἐκκλησία, τί εἶνε τὰ μυστήρια, τί εἶνε ἡ βάπτισις, ὁ γάμος, ἡ θεία εὐχαριστία κ.τ.λ.. Ὅλα αὐτὰ εἶνε μαθήματα, ποὺ πρέπει νὰ τὰ ξέρῃ.

Δυστυχῶς ὑπάρχει μεγάλη ἄγνοια. Οἱ Χριστιανοὶ οὔτε τὸ ἀλφαβητάριο τῆς πίστεως δὲν ξέρουνε. Καὶ ὄχι μόνο οἱ ἀγράμματοι ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ οἱ τάχα ἐπιστήμονες. Ξέρουν πολλὰ ἄλλα πράγματα, ἀλλὰ ἀπὸ τὴ θρησκεία μας ἔχουν μεσάνυχτα. Καὶ πῶς νὰ ξέρουν, ὅταν στὴν ἐκκλησία δὲν πατᾶνε παρὰ μόνο Χριστούγεννα καὶ Πάσχα;

Ἂς δοῦμε λοιπὸν τώρα, τί διδάσκει ἡ Ὀρθοδοξία μας γιὰ τὸ πρόσωπο τῆς Παναγίας. Ἔχει δὲ μεγάλη σημασία τὸ δόγμα περὶ τῆς Θεοτόκου, διότι συνδέεται ἀμέσως μὲ τὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

* * *

Ἑκατομμύρια γυναῖκες γεννηθήκανε, ἑκατομμύρια ζοῦνε σήμερα, καὶ ἑκατομμύρια θὰ γεννηθοῦν μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων. Ἄλλες ἀπὸ αὐτὲς διακρίθηκαν γιὰ τὸ κάλλος τους, ἄλλες γιὰ τὴν εὐφυΐα τους, ἄλλες γιὰ τὴν καταγωγή τους. Ὅλες ὅμως λησμονοῦνται. Μία γυναίκα μόνο δὲν λησμονεῖται· ἡ ὑπεραγία Θεοτόκος, ἡ Παναγία μας. Γιατί; Διότι μέσα στὰ ἑκατομμύρια τῶν γυναικῶν μόνο αὐτὴ βρέθηκε ἄξια νὰ γεννήσῃ τὸ Θεό, νὰ γίνῃ Μήτηρ τοῦ Θεοῦ. Τί μυστήριο αὐτό! Πόσο καθαρὰ ἔπρεπε νὰ εἶνε αὐτὴ ποὺ θὰ ἀξιώνετο νὰ γεννήσῃ τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν! Ἔπρεπε νὰ εἶνε ἁγνὴ καὶ παρθένος. Καὶ ἔγινε τὸ μέγα μυστήριο· ὁ Θεός, ποὺ δὲν τὸν χωροῦν οἱ οὐρανοί, ἐχώρεσε μέσα στὴν κοιλία τῆς παρθένου, καὶ ἔγινε ἡ κοιλία της θρόνος του. Ἡ παρθένος Μαρία γέννησε τὸν Θεό, γι᾿ αὐτὸ λέγεται Θεοτόκος. Τὸ δὲ ἐπίσης θαυμαστὸ ποιό εἶνε· ὅτι ἔμεινε παρθένος ὄχι μόνο πρὸ τοῦ τόκου ἀλλὰ καὶ κατὰ τὸν τόκο καὶ μετὰ τὸν τόκο, δηλαδὴ ἀειπάρθενος. Ἂν δὲν τὸ πιστεύῃς αὐτὸ τὸ μυστήριο, δὲν εἶσαι ὀρθόδοξος Χριστιανός. Ἡ Παρθένος γέννησε τὸν Σωτῆρα τοῦ κόσμου. Αὐτὸ εἶνε ἡ πίστις μας. Ἔξω ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία οἱ αἱρετικοὶ διχάζονται ὡς πρὸς τὸ πρόσωπο τῆς Παναγίας· ἄλλοι τὴν ὑπερτιμοῦν, καὶ ἄλλοι τὴν ὑποτιμοῦν.

Ἐμεῖς τί λέμε;

Ἡ Ὀρθοδοξία παραδέχεται, ὅτι ἡ Παναγία εἶνε ἀνώτερη ἀπὸ τοὺς πατριάρχας καὶ τοὺς προφήτας τῆς παλαιᾶς διαθήκης, ἀνώτερη ἀπὸ τὸν Ἰωάννη τὸν Πρόδρομο, ἀνώτερη ἀπὸ τοὺς ἀποστόλους, ἀνώτερη ἀκόμα κι ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους καὶ ἀρχαγγέλους. Ἡ Παναγία εἶνε παραπάνω ἀπ᾿ ὅλους. Ἀλλὰ δὲν εἶνε Θεός· ἐδῶ σταματοῦμε. Διότι ἡ θεοποίησις τῆς Παναγίας εἶνε αἵρεσις. Αἱρετικοὶ εἶχαν θεοποιήσει τὴν Παναγία. Ἐμεῖς δὲν τὴ θεοποιοῦμε· δὲν λέμε, ὅτι ἡ Παναγία εἶνε Θεός.

Ἡ Παναγία, ἐν σχέσει μὲ τὸ Θεό, μὲ τὸ Χριστό, εἶνε καὶ αὐτὴ μία «δούλη»· ἔτσι ὀνομάζει τὸν ἑαυτό της ἡ ἰδία (βλ. Λουκ. 1,38,48). Ἦταν ταπεινὴ ἡ Παναγία, δὲν ὑπερηφανεύετο. Ὅταν «ἄγγελος πρωτοστάτης οὐρανόθεν ἐπέμφθη εἰπεῖν τῇ Θεοτόκῳ τὸ Χαῖρε» (Ἀκάθ. ὕμν.), δὲν ὑπερηφανεύτηκε ὅτι θὰ γεννήσῃ τὸ Χριστό. Οὔτε πῆγε νὰ τὸ διαλαλήσῃ στοὺς δρόμους καὶ τὶς πλατεῖες. Μόνο ἐρώτησε· Πῶς ἐγὼ χωρὶς ἄντρα θὰ γεννήσω παιδί; Καὶ ὁ ἄγγελος ἀπήντησε· «Οὐκ ἀδυνατήσει παρὰ τῷ Θεῷ πᾶν ῥῆμα». Καὶ τότε ἐκείνη δέχθηκε μὲ ταπείνωσι τὸ θεῖο θέλημα· «Ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατὰ τὸ ῥῆμά σου» (Λουκ. 1,35-38). Ἔτσι εἶπε ἡ Παναγία· ὅτι εἶνε μιὰ «δούλη» τοῦ Θεοῦ. Γι᾿ αὐτὸ καὶ εἶνε ἁμαρτία αὐτὸ ποὺ παρατηρεῖται καμμιὰ φορὰ ἀπὸ ἄγνοια, νὰ τιμοῦν τὴν Παναγία παραπάνω ἀπὸ τὸ Χριστό (κάπου εἶδα λ.χ. μπροστὰ στὸ Χριστὸ νὰ ἔχουν μιὰ μικρὰ καντήλα, καὶ μπροστὰ στὴν Παναγιὰ μιὰ μεγάλη καντήλα).

Ὡρισμένοι αἱρετικοὶ ὅμως, ὄχι ἀπὸ ἄγνοια ἀλλ᾿ ἀπὸ σατανικὴ ἐπιμονή, θεωροῦν τὴν Παναγία σὰν Θεό· ὅπως οἱ ἀρχαῖοι εἰδωλολάτραι πρόγονοί μας εχανε τὴν Ἄρτεμι, τὴν Ἀθηνᾶ κ.τ.λ.. Ὄχι τέτοια πράγματα. Αὐτὸ εἶνε τὸ ἕνα ἄκρο, τὸ ὁποῖο κρατοῦν οἱ παπικοί. Αὐτοί, οἱ φράγκοι, τὴν Παναγία τὴν ἔχουν πολὺ ψηλά, τὴν τιμοῦν σχεδὸν σὰν Θεό, τῆς φτειάχνουν καὶ ἀγάλματα. Αὐτοὶ ἔχουν τὴν λεγομένη Μαριολατρία.

Οἱ ἄλλοι ἀντιθέτως πηγαίνουν στὸ ἄλλο ἄκρο. Εἶνε οἱ προτεστάνται. Αὐτοὶ τί λένε; Ὑποτιμοῦν τὴν Παναγία. Τὴν θεωροῦν μιὰ ἁπλῆ γυναῖκα. Τί εἶνε, σοῦ λένε, ἡ Μαρία; εἶνε ὅπως ὅλες οἱ γυναῖκες. Καὶ ἐνῷ οἱ παπικοὶ τῆς ἔχουν καὶ ἀγάλματα, οἱ προτεστάνται δὲν τῆς ἔχουν οὔτε εἰκόνα. Οἱ δὲ χιλιασταὶ οὔτε ν᾿ ἀκούσουν θέλουν γιὰ τὴν Παναγία.

Ἐμεῖς λοιπόν, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, είμεθα στὸ μέσον. Ἡ Ὀρθοδοξία οὔτε μὲ τοὺς προτεστάντες πάει, οὔτε μὲ τοὺς παπικοὺς πάει. Καὶ διδάσκει ἡ Ἐκκλησία μας, ὅτι ἡ Παναγία εἶνε ὑπεράνω ὅλων τῶν ἁγίων, ἀλλὰ ὄχι Θεός· καὶ ὅτι ἀξιώθηκε νὰ γεννήσῃ ὑπὲρ φύσιν τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ. Ὁ Χριστὸς γεννήθηκε κατὰ τρόπο ὑπερφυσικό, θαυμαστό, μυστηριώδη, τρόπον ἄγνωστον τοῖς ἀνθρώποις. Αὐτὰ πιστεύει ἡ Ἐκκλησία μας γιὰ τὴν ὑπεραγία Θεοτόκο καὶ ἔτσι τιμοῦμε ἐμεῖς τὴν Παναγία.

* * *

Αὐτὰ βέβαια στὴ διδασκαλία. Τί γίνεται ὅμως στὴν πρᾶξι; Λέμε, ὅτι τιμοῦμε ὀρθοδόξως τὴν Παναγία. Τὴν τιμοῦμε ὄντως; Ὑπάρχουν ἀσφαλῶς καὶ ψυχὲς ποὺ ἀγαποῦν καὶ τιμοῦν τὴν Παναγία. Οἱ ἄλλοι; Τὴν ἡμέρα τῆς Κοιμήσεως ὅλοι θὰ ἑορτάσουν. Τότε καὶ οἱ ἐπίσημοι θὰ ἐκκλησιαστοῦν. Ἀλλὰ τί ὥρα φθάνουν; Πρὸς τὸ τέλος. Ἔρχονται ἁπλῶς γιὰ τὸν τύπο.

Ὅσο γιὰ τοὺς στρατιωτικούς; Μὲ τὰ λόγια τιμοῦν κι αὐτοὶ τὴν Παναγία. Ἀλλ᾿ ἐὰν ὑπάρχῃ ἕνας χῶρος ὅπου ὑβρίζεται ἡ Παναγία μέρα – νύχτα, εἶνε ὁ στρατός. Ποῦ εἶνε ἡ τιμή; Πήγαινε μέσα στὸ στρατῶνα ν᾿ ἀκούσῃς τί γίνεται.Ὑπάρχουν βέβαια κ᾿ ἐδῶ καὶ ἀξιωματικοὶ καὶ στρατιῶτες ποὺ τιμοῦν τὴν Παναγία, δὲν τὸ ἀρνοῦμαι. Ἀλλὰ οἱ πολλοί; Δὲν περνάει μέρα στοὺς λόχους καὶ στὰ τάγματα, ποὺ νὰ μὴ ὑβρίζεται φοβερὰ καὶ ἀπαίσια ἡ Παναγία.

Τέλος ὁ λαός. Παντοῦ δυστυχῶς, σὲ σπίτια καὶ δημοσίους χώρους, οἱ λεγόμενοι ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ προσβάλλουν χυδαιότατα τὸ τίμιον ὄνομα τῆς Παναγίας. Καὶ ποιός διαμαρτύρεται παρακαλῶ; Ἀκούει ὁ Χριστιανὸς νὰ βλαστημοῦν, καὶ χαχανίζει. Ἀκούει ἡ γυναίκα τὸν ἄντρα της νὰ ὑβρίζῃ, καὶ ὅταν τῆς πῇς ὅτι ἁμαρτάνει ποὺ τὸ ἀνέχεται, σοῦ λέει· Τί, νὰ χάσω ἐγὼ τὸν ἄντρα μου;... Δὲ᾿ λέω νὰ πάρῃ διαζύγιο. Ἀλλὰ ἔχει πολλὰ μέσα ἡ γυναίκα γιὰ νὰ πείσῃ τὸν ἄντρα. Δυστυχῶς δὲν κάνει τίποτα. Ἀκοῦνε οἱ γονεῖς τὰ παιδιά· τίποτα ἀπολύτως! Αὐτὸ εἶνε ἁμαρτία. Διότι ἁμαρτάνει αὐτὸς ποὺ βλαστημάει, ἀλλ᾿ ἂν ἀκοῦς κ᾿ ἐσὺ καὶ δὲν διαμαρτύρεσαι, ἔχεις κ᾿ ἐσὺ ἁμαρτία. Δὲν εἶσαι Χριστιανός· ψευτοχριστιανὸς εἶσαι. Δὲν ἀγαπᾷς καὶ δὲν τιμᾷς τὴν ὑπεραγία Θεοτόκο.

Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος φθάνει νὰ πῇ· Συμβούλεψε τὸ βλάστημο. Δὲν σὲ ἀκούει; Ἔχεις χέρι; Χτύπησέ τον. Χέρι ποὺ χτυπάει βλάστημο θὰ ἁγιάσῃ. Στὸν Πόντο καὶ στὴ Μικρὰ Ἀσία δὲ᾿ βλαστημούσανε. Ὅποιος θὰ τολμοῦσε νὰ βλαστημήσῃ, ἔπρεπε νὰ φύγῃ ἀπὸ τὸ χωριό. Καὶ ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς λέει· Ἂν πάρῃς ἕνα μαχαίρι καὶ μοῦ βγάλῃς τὰ μάτια, μοῦ κόψῃς τ᾿ αὐτιὰ τὶς μύτες καὶ τὰ χέρια, ἔχω χρέος νὰ σὲ συγχωρήσω. Ἂν ὑβρίσῃς τὴ μάνα καὶ τὸν πατέρα ποὺ μὲ γέννησε, ἔχω χρέος νὰ σὲ συγχωρήσω. Ἂν ὅμως βλαστημήσῃς τὸ Χριστὸ καὶ τὴν Παναγιά μου, δὲν ἔχω μάτια νὰ σὲ δῶ!

Είμεθα λοιπὸν ὅλοι συνένοχοι. Καὶ μιὰ βλαστήμια ἀκόμα νὰ ἀκουγότανε στὴν Ἑλλάδα, ἔπρεπε νὰ χτυποῦν νεκρικὰ οἱ καμπάνες σὰν τὴ Μεγάλη Παρασκευή. Τώρα χιλιάδες βλαστημοῦν, καὶ κανείς δὲν ἐνοχλεῖται!
Προσπαθῆστε λοιπόν. Βρῆτε τρόπο, ὥστε νὰ σβήσῃ ἡ βλαστήμια ἀπὸ τὸν τόπο μας, καὶ ἡ κοινωνία μας νὰ γίνῃ μιὰ κιθάρα ποὺ θὰ ὑμνῇ μέρα καὶ νύχτα τὴν Παναγία καὶ τὸν Υἱόν της, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Πηγή: (Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱερό ναὸ του Ἁγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης 10-8-1989), Ακτίνες

Μετά το μακελειό στο πολιτιστικό κέντρο της μεθοριακής πόλης Suruc (20 Ιουλίου), και την τηλεφωνική συνομιλία που ακολούθησε μεταξύ του Μπαράκ Ομπάμα και του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών ανακοίνωσε (24 Ιουλίου) ότι «η Τουρκία και οι Ηνωμένες Πολιτείες συμφώνησαν να εμβαθύνουν περαιτέρω τη συνεργασία τους για την καταπολέμηση του Ισλαμικού Κράτους». Αν και οι ακριβείς λεπτομέρειες της συμφωνίας παραμένουν άγνωστες, εντούτοις ο πρόεδρος Ερντογάν επιβεβαίωσε ότι, εντός ενός συγκεκριμένου πλαισίου, η τουρκική κυβέρνηση επέτρεψε τη χρήση των αεροπορικών βάσεων Incirlik και Diyarbakir στον υπό αμερικανική διοίκηση διεθνή αντι-τζιχαντιστικό στρατιωτικό συνασπισμό. Η τουρκική κυβέρνηση φέρεται επίσης να επέτρεψε και τη χρήση των αεροπορικών βάσεων Batman και Malatya, για καταστάσεις έκτακτης ανάγκης.

Να σημειώσουμε ότι, στα μέσα Οκτωβρίου του 2014, η Ουάσιγκτον είχε ανακοινώσει ότι η Άγκυρα αποφάσισε να επιτρέψει στις Ηνωμένες Πολιτείες να χρησιμοποιούν την αεροπορική βάση του Incirlik, προκειμένου να επιχειρούν κατά των τζιχαντιστών. Μέχρι τότε, τα αμερικανικά μαχητικά αεροσκάφη απογειωνόταν από τις αεροπορικές βάσεις Al-Dhafra (Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα), Ali al-Salem (Κουβέιτ) και Al-Udeid (Κατάρ). Στη συνέχεια, η Άγκυρα δεν τήρησε τα συμφωνηθέντα καθότι θεωρούσε πως μια τέτοια απόφαση θα αύξανε την πιθανότητα διεξαγωγής τρομοκρατικών ενεργειών από το Ισλαμικό Κράτος κατά στόχων τουρκικών συμφερόντων. Από την πλευρά του, ο ηγέτης του Ισλαμικού Κράτους, Abu Bakr al-Baghdadi, κατά κάποιον τρόπο έδειχνε ότι είχε «συμβιβασθεί» με αυτή την κατάσταση και δεν δημιουργούσε προβλήματα στην τουρκική ενδοχώρα.

Αναμφισβήτητα, η σύναψη της πρόσφατης συμφωνίας, για τη χρήση των τουρκικών αεροπορικών βάσεων, αλλάζει τα δεδομένα στη Μέση Ανατολή και συνιστά αφενός σημαντική στροφή της τουρκικής πολιτικής, αφετέρου σημαντική απειλή για το Ισλαμικό Κράτος. Είναι προφανές ότι θα μειωθεί κατακόρυφα η απόσταση, που πρέπει να διανύσουν τα μαχητικά αεροσκάφη του διεθνούς στρατιωτικού συνασπισμού, μέχρι τα θέατρα επιχειρήσεων της Συρίας και του Ιράκ, γεγονός που θα αυξήσει την τρωτότητα των τζιχαντιστών και ως ένα βαθμό θα κρίνει το μέλλον του Ισλαμικού Χαλιφάτου.

Πέραν αυτών, το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών ανακοίνωσε ότι, για πρώτη φορά, η τουρκική πολεμική αεροπορία θα συμμετέχει στις επιχειρήσεις του διεθνούς στρατιωτικού συνασπισμού κατά του Ισλαμικού Κράτους. Ταυτόχρονα, η Τουρκία άρχισε να στοχοποιεί και αντάρτες του εκτός νόμου Κουρδικού Εργατικού Κόμματος (ΡΚΚ). Το πρωί της 24ης Ιουλίου, τρία τουρκικά F-16 από την αεροπορική βάση του Diyarbakir διεξήγαγαν την επιχείρηση “Martyr Yalcin”, στοχοποιώντας θέσεις του Ισλαμικού Κράτους στη μεθοριακή πόλη της Συρίας Hawar Kilis (βόρεια του Χαλεπίου). Τα ξημερώματα της 25ης και 26ης Ιουλίου, για πρώτη φορά από το 2011, η τουρκική πολεμική αεροπορία στοχοποίησε θέσεις του PKK στο βόρειο Ιράκ, ενώ στις 28 Ιουλίου, προσέβαλε πολλαπλούς στόχους του ΡΚΚ και εντός της Τουρκίας (επαρχία Sirnak).

Τυπικά και ουσιαστικά, κατ’ αυτόν τον τρόπο τερματίσθηκε μονομερώς η διετής συμφωνία κατάπαυσης του πυρός μεταξύ του ΡΚΚ και της τουρκικής κυβέρνησης. Σχετικά με τη διεξαγωγή αυτών των εκκαθαριστικών επιχειρήσεων, ο Τούρκος πρωθυπουργός Αχμέτ Νταβούτογλου δήλωσε ότι δεν συνιστούν μεμονωμένα περιστατικά, αλλά ένα μέρος μιας συνεχιζόμενης «διαδικασίας» για την αντιμετώπιση των απειλών κατά μήκος των τουρκικών συνόρων. Συνεπώς, η Τουρκία έχει αποφασίσει να διεξάγει παρατεταμένες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις κατά του Ισλαμικού Κράτους και του ΡΚΚ.

Η αναμενόμενη παρατεταμένη αντιτρομοκρατική δραστηριότητα των τουρκικών δυνάμεων ασφάλειας, σε συνδυασμό με τη δράση των υπόλοιπων δυνάμεων της συριακής αντιπολίτευσης εντός της Συρίας, είναι δυνατόν να διαταράξουν σημαντικά τη ροή ξένων μαχητών προς το Ισλαμικό Κράτος και επομένως την επιχειρησιακή του δυνατότητα. Ως γνωστόν, στις τουρκικές πόλεις των συρο-τουρκικών συνόρων, όλες οι ένοπλες συριακές οργανώσεις και κυρίως το Ισλαμικό Κράτος έχουν δημιουργήσει συντονισμένους μηχανισμούς, για τη διευκόλυνση της διέλευσης των εθελοντών ξένων σουνιτών μαχητών προς τη Συρία. Μάλιστα, υπάρχουν συντονιστές που εδρεύουν στις παραμεθόριες τουρκικές πόλεις και είναι υπεύθυνοι για τη μεταφορά νεοσύλλεκτων τζιχαντιστών σε συγκεκριμένες επαρχίες της Συρίας.

Η αμερικανο-τουρκική συμφωνία, το περίγραμμα της οποίας πιθανότατα είχε τεθεί κατά τη διάρκεια της πρόσφατης επίσκεψης στην Τουρκία (7-8 Ιουλίου) του Αμερικανού στρατηγού ε.α., John Allen, και της υφυπουργού ʼμυνας των ΗΠΑ, Christine Wormuth, φαίνεται να ευοδώθηκε όταν η Τουρκία έλαβε διαβεβαιώσεις ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα εξετάσουν σοβαρά τις τουρκικές προτάσεις για τη δημιουργία μιας «ζώνης ασφαλείας» στο βόρειο τμήμα της Συρίας, αλλά και να μπλοκάρουν κάθε απόπειρα από τις συριακές κουρδικές «Μονάδες Προστασίας του Λαού» (People's Protection Units -YPG) [1] να προχωρήσουν σε περιοχές κατά μήκος των τουρκικών συνόρων δυτικά του ποταμού Ευφράτη. Πράγματι, στις 27 Ιουλίου, αξιωματούχος της αμερικανικής κυβέρνησης δήλωσε: «Στόχος είναι να δημιουργηθεί μια ζώνη απαλλαγμένη από το Ισλαμικό Κράτος, κατά μήκος των συνόρων της Τουρκίας και της Συρίας… Η συμφωνία ορίζει ότι η Τουρκία θα προσφέρει υποστήριξη στους Σύριους αντάρτες που η Ουάσινγκτον χαρακτηρίζει ως μετριοπαθείς, ενώ δεν πρόκειται να δημιουργηθεί ζώνη αεροπορικού αποκλεισμού, κάτι που ζητούσε η Άγκυρα».

Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι, εκτός των Ηνωμένων Πολιτειών, και οι δυτικοί σύμμαχοι της Τουρκίας αναγνώρισαν το δικαίωμα της χώρας στην αυτοάμυνα. Ωστόσο, μάλλον μάταια, κάλεσαν την τουρκική κυβέρνηση να καταβάλει προσπάθειες, προκειμένου να αποφύγει την κατάρρευση της ειρηνευτικής διαδικασίας με τους Κούρδους αυτονομιστές. Επίσης, όπως ήταν αναμενόμενο, η έκτακτη σύνοδος των πρέσβεων του NATO στις Βρυξέλλες προσέφερε πολιτική στήριξη στην απόφαση της τουρκικής κυβέρνησης, για τα αεροπορικά πλήγματα στη Συρία και το Ιράκ.

Η απόφαση της Άγκυρας να κλιμακώσει τη διεξαγωγή των εκκαθαριστικών επιχειρήσεων κατά των δύο αντάρτικων ομάδων καταδεικνύει ότι προτίθεται να αξιοποιήσει την επιχειρησιακή δυνατότητα του διεθνούς αντι-τζιχαντιστικού στρατιωτικού συνασπισμού, προκειμένου να εφαρμόσει το δικό της σχέδιο, που δεν είναι άλλο από τον περιορισμό της επέκτασης και της δράσης των ένοπλων κουρδικών ομάδων κατά μήκος των τουρκικών συνόρων. Βέβαια, δεν είναι καθόλου απίθανο ο Ερντογάν να επιδιώξει να εκμεταλλευθεί τις υφιστάμενες ασύμμετρες απειλές για να μεγεθύνει πολιτικά το ρόλο του προέδρου εν μέσω διαπραγματεύσεων για τον σχηματισμό κυβέρνησης συνασπισμού ή διεξαγωγής πρόωρων εκλογών.

Τόσο ο πρόεδρος Ερντογάν όσο και το κυβερνόν κόμμα του AKP έχουν δεχθεί έντονη κριτική από τους πολιτικούς τους αντιπάλους, για την εξωτερική πολιτική τους έναντι της Συρίας, η οποία περιελάμβανε μια ανεκτική στάση απέναντι στο Ισλαμικό Κράτος, την al-Nusrah, και άλλες εξτρεμιστικές σουνιτικές ομάδες που μάχονται κατά του συριακού καθεστώς. Αυτές οι επικρίσεις κορυφώθηκαν κατά τη διάρκεια των τουρκικών εκλογών της 7ης Ιουνίου, στις οποίες το ΑΚΡ απώλεσε την αυτοδυναμία του στο τουρκικό κοινοβούλιο. Η εξέλιξη αυτή δημιούργησε τις προϋποθέσεις για αλλαγή της τουρκικής πολιτικής έναντι της Συρίας. Ήδη, τα τουρκικά κόμματα της αντιπολίτευσης πίεζαν το ΑΚΡ προκειμένου να περιορίσει αφενός την εχθρότητά του προς το συριακό καθεστώς, αφετέρου την υποστήριξή του προς τις δυνάμεις της συριακής αντιπολίτευσης.

Αναφορικά με την κατάσταση ασφάλειας στο εσωτερικό της Τουρκίας, είναι κάτι περισσότερο από αναμενόμενο ότι το επόμενο χρονικό διάστημα προβλέπεται σημαντική αύξηση της δραστηριοποίησης κυρίως των ανταρτών του PKK αλλά και του Ισλαμικού Κράτους κατά τουρκικών στόχων. Το γεγονός αυτό, εκτός του ότι θα μεγεθύνει περαιτέρω το έλλειμμα εσωτερικής ασφάλειας στα τουρκικά εδάφη, είναι πιθανόν να λειτουργήσει και ως μπούμερανγκ κατά του AKP στις επερχόμενες εκλογές, εφόσον τελικά δεν σχηματισθεί κυβέρνηση συνασπισμού.

Μετά το αιματοκύλισμα στη Suruc, η Τουρκία άλλαξε πορεία πλεύσης και αποφάσισε να εμπλακεί ενεργά κατά των τζιχαντιστών του Ισλαμικού Κράτους, παραχωρώντας τη χρήση των προαναφερθέντων αεροπορικών βάσεών της στις Ηνωμένες Πολιτείες και στα υπόλοιπα μέλη του διεθνούς στρατιωτικού συνασπισμού. Ταυτόχρονα, με άλλοθι τη μάχη κατά των τζιχαντιστών, τα τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη διεξήγαγαν αεροπορικές επιθέσεις εναντίον βάσεων του PKK στο βόρειο Ιράκ και τη νοτιοανατολική Τουρκία, ενώ στο εσωτερικό οι τουρκικές δυνάμεις ασφάλειας εξαπέλυσαν αντιτρομοκρατικές επιχειρήσεις μεγάλης κλίμακας κατά του Ισλαμικού Κράτους, του PKK και του ακρο-αριστερού DHKP-C, έχοντας πραγματοποιήσει περισσότερες από 1.000 συλλήψεις.

Ουσιαστικά, ο Τούρκος πρόεδρος αποφάσισε να διεξάγει δύο πολέμους, η έκβαση των οποίων είναι αβέβαιη. Ο σημαντικότερος πόλεμος για τον Ερντογάν είναι ο πόλεμος κατά των Κούρδων. Ένας πόλεμος εντός και εκτός των συνόρων, με πολιτικά και στρατιωτικά μέσα. Θέτοντας ως πρωταρχικό στόχο την αποδυνάμωση του φιλοκουρδικού «Δημοκρατικού Κόμματος των Λαών» (HDP), ευελπιστεί, σε περίπτωση διεξαγωγής νέων βουλευτικών εκλογών, να περιορίσει το ποσοστό του κάτω από το 10%.[2] Αν το HDP βρεθεί κάτω από το 10%, τότε το ΑΚΡ πιθανόν θα κερδίσει τις 330 έδρες που απαιτούνται για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος και την υιοθέτηση προεδρικού συστήματος. Στην παρούσα φάση, ο Ερντογάν επιδιώκει να καταστήσει το HDP υπεύθυνο για την υφιστάμενη συγκρουσιακή κατάσταση. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, προσδοκά ότι οι Κούρδοι ψηφοφόροι θα στραφούν και πάλι στο ΑΚΡ. Βέβαια, υπάρχει και μια άλλη επιλογή. Να εξολοθρεύσει το HDP, αίροντας προηγουμένως την ασυλία των 80 βουλευτών του. Στην παρούσα φάση, κανείς δεν μπορεί να εκτιμήσει το μέγεθος των ασύμμετρων τρομοκρατικών απειλών, που καλείται να αντιμετωπίσει η Τουρκία. Η γειτονική χώρα κινδυνεύει περισσότερο από το Ισλαμικό Κράτος, από το PKK ή από τις προσωπικές πολιτικές φιλοδοξίες του προέδρου της; Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Ερντογάν παίζει επικίνδυνα παιχνίδια με διακύβευμα την ασφάλεια της χώρας του, προκειμένου βραχυπρόθεσμα να αναδειχθεί σε παντοδύναμο πρόεδρο της Τουρκίας.

[1] Οι People's Protection Units (YPG) ή Popular Protection Units (Yekineyen Parastina Gel – YPG) συνιστά την ένοπλη πτέρυγα του Κόμματος Δημοκρατικής Ένωσης της Συρίας (Syrian Kurdish Democratic Union Party -PYD), και ο αριθμός των μαχητών της στα μέσα του 2014 υπολογιζόταν σε περίπου 30.000. GlobalSecurity, “Kurdish People’s Protection Unit YPG”, February 5, 2015

[2] Στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, το HDP κέρδισε το 13,11% των ψήφων.

Πηγή: GeoStrategy

Καλοκαίρι. Βλέπω τους ανθρώπους να πηγαινοέρχονται πέρα στο δρόμο. Με την ελάχιστη παρατηρητικότητα, ανάμεσα στις άλλες προ των οφθαλμών ρέουσες εικόνες, προβάλλουν στην πλειονότητά τους επαναλαμβανόμενες ως ακριβές αντίγραφο η μια κατόπιν της άλλης αυτές του θήλεος φύλου, πάσης ηλικίας, συνθέτοντας κατά ασχήμονα και απειρόκαλο τρόπο μια αισθησιακή, επιτηδευμένη, αφύσικη και εν πολλοίς απροκάλυπτη, «αποκαλυπτική» και προκλητική παρέλαση, έναν «ξενισμό» παντελώς άγευστο της «ευωδίας», που αναδύει μέσα από τους αιώνες η ιστορία της Ρωμιάς γυναίκας.

Η κρατούσα νοοτροπία, με τον κατακερματισμό της συνολικής εικόνας του θείου και χαριτωμένου πλάσματος, με τη δημιουργία σύγχυσης στο πρότυπο της γυναίκας, που είναι η Παναγία μας, με την επιχείρηση διαγραφής της ιδιαιτερότητας της αποστολής αυτού του φύλου και με την επίμονη προσπάθεια αποκάλυψης και προβολής σε δημόσια θέα των μελών του σώματος, που έχουν εκ φύσεως ιερή αποστολή -επινόηση δυτικής προέλευσης, αισθησιακού χαρακτήρα και ολότελα ξένης προς την ελληνορθόδοξη Παράδοσή μας - πέτυχε να επιβληθεί και να επικρατήσει. Ως μη ορθά δε αξιολογημένη για την καταλυτική της δύναμη επί του ορθόδοξου ήθους, «εισέβαλε» στη ζωή ακόμη και των λεγόμενων ηθικών ανθρώπων, αλλά και πολλών ενσυνείδητα αγωνιζόμενων χριστιανών.

Καθιερώθηκε λοιπόν και στη δική μας απροετοίμαστη κοινωνία, η οποία είναι πλέον πεπεισμένη, πως δε συμβαίνει τίποτε με όλον αυτόν για τη γυναικεία φύση και ύπαρξη ξεπεσμό, που δίνει το στίγμα της οριστικής μετάλλαξης αυτής και της αποστολής της στη ζωή. Για τη γυναίκα κόρη. Για τη γυναίκα σύζυγο. Για τη γυναίκα μητέρα. Για τη γυναίκα γιαγιά. Για τη γυναίκα, σύμβολο της συστολής, της σεμνότητας, της αιδούς.

Ρεύμα ισχυρό πλέον στην πληγωμένη από τον εκδυτικισμό κοινωνία μας.

Κακέκτυπο προδοτικό προς τους αρχαίους προγόνους μας:

«άμα δε και κιθώνι εκδυομένω συνεκδύεται και την αιδώ η γυνή». (Ηρόδοτος) Απ΄τη στιγμή που η γυναίκα θα βγάλει το ρούχο της, ταυτόχρονα πετάει και την ντροπή.

Αλλά και προς τους Αγίους μας:

«άνθος έν εστι γυναιξίν εράσμιον, εσθλόν έρευθος». (Γρηγ. Ο Θεολόγος) Το πιο θελκτικό και όμορφο λουλούδι στις γυναίκες, είναι το υπέροχο κοκκίνισμα της ντροπής.

Όλα αυτά ακροθιγώς, σαν αφορμή για το θέμα «Αιδώς» και η συνέχεια σε ένα μικρό βιβλίο, το οποίο κυκλοφόρησε πριν από μια εικοσαετία περίπου.

Τίτλος του: «ΑΙΔΩΣ» και συγγραφέας ο αείμνηστος Μιχαήλ Μιχαηλίδης. Εκεί μπορεί να ενημερωθεί κάθε καλοπροαίρετος ανήσυχος νους και να προβληματιστεί περί του θέματος.

Απλό και προσιτό στην κατανόησή του από τον καθένα και πάντα επίκαιρο, όπως επίκαιρη και διαχρονική παραμένει και η αιδώς ως έννοια εφαρμοσμένη, αλλά και εφαρμόσιμη και εφαρμοστέα.

Παραθέτω τον πρόλογο του βιβλίου, εκδόσεων «Άγιος Νικόλαος»:

«Στις αρχές του εικοστού αιώνα, το ναυάγιο του «Τιτανικού» υπήρξε το πιο τρομακτικό στην ιστορία της θάλασσας.

«Αβύθιστο» το είπανε, μα στο παρθενικό του ταξίδι χτύπησε σε παγόβουνο και βούλιαξε στα βαθιά νερά του Ατλαντικού.

Λήγοντος του εικοστού αιώνα, ένα άλλο ναυάγιο-πολύ πιο τρομακτικό- βρίσκεται σε εξέλιξη. Πρόκειται για το ναυάγιο της Ευρώπης.

Μόνο της Ευρώπης; Όλης της ανθρωπότητας. Ένα χωρίς προηγούμενο ναυάγιο. Μια πρωτόγνωρη παρακμή των ηθικών αξιών και του πολιτισμού. Μια παρακμή που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο μαρασμό και τον πνευματικό θάνατο.

Τα «δρώμενα» σε όλα τα επίπεδα, το πιστοποιούν και το προσυπογράφουν. Ένας τεχνολογικός γιγαντισμός, που στηρίζεται σε καλαμένια πόδια. Μια παχυσαρκία, που δεν αφήνει το πνεύμα να ισχυροποιηθεί. Μια ποιότητα ζωής με τυρί και λουκάνικο, αλλά με ψυχή που λιμοκτονεί.

Όσο ξεψυχάει η αιδώς, πεθαίνει μαζί της η ομορφιά, ο πολιτισμός, ο άνθρωπος.

Σκοπός του βιβλίου: Να σημάνει συναγερμό για την περιφρούρηση των μεγάλων αξιών της ζωής, όπως είναι η Αιδώς, και το διαμάντι της σεμνότητας.

Με τη βοήθεια του Θεού, υπάρχει ελπίδα».

Στο πρώτο κεφάλαιο, μεταξύ άλλων γράφει:

«Ελάχιστες λέξεις στο ελληνικό λεξιλόγιο έχουν τόσο αμέτρητο βάθος και τόσον πλούτο εννοιών και συναισθημάτων, όσο η αιδώς. Είναι μια λέξη με απέραντο ηθικό περιεχόμενο. Με κάποια προέκταση, θα λέγαμε πως είναι μια σύνοψη της ηθικής ή μια έκφραση του όλου ηθικού νόμου. Συγκεφαλαιώνει όλες μαζί τις αρετές. Η Ιωάννα Τσάτσου στέκεται με θαυμασμό και αναφωνεί:

Κάποτε τον παληό καιρό

Άγραφος ακόμα ο νόμος

ελεύθερος ο άνθρωπος

από το φόρτο της γνώσης

στην πρώτη διδαχή

μια λέξη

«Αιδώς»

Μια λέξη για τους άριστους

που κλείνει όλους τους νόμους

τη συστολή, το σεβασμό

και την ευγένεια.

Σχολιάζοντας το μικρό, αλλά συμπυκνωμένο από νοήματα, ποίημα, ο Σαράντος Καργάκος σημειώνει: «Η ποιήτρια τοποθετεί τη λέξη «αιδώ» στο κέντρο του ποιήματος, όπως τον παληό καιρό ήταν τοποθετημένη στο κέντρο της κοινωνικής ζωής και διαμόρφωνε το ήθος των παλαιών ανθρώπων. Έτσι απομονωμένη, μοιάζει με φωτιστική εστία που φωτίζει το υπόλοιπο λεκτικό στερέωμα».

Όσες καλοπροαίρετες ψυχές έχουν ενδιαφέρον, ανησυχίες και ερωτηματικά, μπορούν να καταφύγουν σ΄ αυτό το μικρό βιβλίο. Θα αποκτήσουν γνώσεις, για τις οποίες μέχρι τώρα δεν τους δόθηκε η ευκαιρία να ενημερωθούν και να προβληματιστούν, προς ωφέλεια πνευματική.

Είναι κρίμα να κλείσουμε το άρθρο, χωρίς να καταφύγουμε στην Καινή Διαθήκη, στην οποία η λέξη «αιδώς» αναφέρεται δύο φορές.

Στην προς Εβραίους επιστολή: «Διὸ βασιλείαν ἀσάλευτον παραλαμβάνοντες ἔχωμεν χάριν, δι' ἧς λατρεύωμεν εὐαρέστως τῷ Θεῷ μετὰ αἰδοῦς καὶ εὐλαβείας». (Εβρ. 12, 28) Η αιδώς και η ευλάβεια αναφέρονται στη διάθεσή μας απέναντι στο Θεό. Από μόνη της η αιδώς έχει την έννοια του σεβασμού και του δέους. Να «ντραπούμε» το Θεό.

Στην Α΄ προς Τιμόθεον: «Ὡσαύτως καὶ γυναῖκας ἐν καταστολῇ κοσμίῳ, μετὰ αἰδοῦς καὶ σωφροσύνης κοσμεῖν ἑαυτάς, μὴ ἐν πλέγμασιν ἢ χρυσῷ ἢ μαργαρίταις ἢ ἱματισμῷ πολυτελεί». (Α΄ Τιμ. 2,9) Εδώ αναφέρεται στο ντύσιμο και το στόλισμα των γυναικών κατά τη δημόσια λατρεία.

Ο Ζιγαβηνός ερμηνεύει: «Λέγοντας δε (ο απόστολος Παύλος) εν καταστολή κοσμίω, μετά αιδούς και σωφροσύνης, απαγόρευσε όσα καλλυντικά επαλείφονται στα μάγουλα και τα βαψίματα των ματιών και το λικνιστό βάδισμα και τη χαύνη, προκλητική φωνή».

Και συνεχίζει ο Χρυσόστομος: «και το φιλήδονο βλέμμα, που είναι πλήρες από κάθε πορνική διάθεση, το επιμελημένο ανασήκωμα της καλύπτρας του προσώπου, τη ζώνη την εντυπωσιακή, τα εξεζητημένα υποδήματα». (Π. Τρεμπέλα, Υπομνήματα)

Ο απόστολος Παύλος αναφέρεται παρακάτω και σε άλλου είδους καλλωπισμούς. Την επιτηδευμένη κόμμωση, τα χρυσά βραχιόλια και δαχτυλίδια, τα σκουλαρίκια, τα πολυτελή ρούχα. Και καταλήγει πως τα αγαθά έργα ενώπιον του Θεού είναι ο καλύτερος στολισμός.

Πηγή: Ακτίνες

ΣΥΝΗΘΩΣ µιλᾶµε γιά τόν ἐγωισµό καί τήν ὑπερηφάνεια ἑνός προσώπου καί δυσανασχετοῦµε, γιατί δέν µποροῦµε νά ἐπι- κοινωνήσουµε µαζί του. Πρόκειται γιά ἄνθρωπο πού ὅλα τά «γνωρίζει», ἀλλά καί ὅλα τά στηρίζει στόν ἑαυτόν του.

Σέ κανένα δέν ἀναγνωρίζει κάτι ἀνώτερο πού νά µή τό ἔχει ὁ ἴδιος. Εἶναι πάντα ἐπικριτικός, ἀλλά καί ἀπαιτητικός ἀπό τούς ἄλλους νά τόν δέχονται καί νά τόν ἐπαινοῦν. ∆υό ὑπερήφανοι δέν µποροῦν νά συνεργαστοῦν οὔτε νά συνυπάρξουν, γιατί ὁ καθένας ἐπιµένει στή γνώµη του καί ὅταν ἀκόµα εἶναι ὀφθαλµοφανῶς ἐσφαλµένη. Ἐπίσης ὁ ὑπερήφανος εἶναι φιλόδοξος καί φθονερός. Θέλει µόνο αὐτός νά δοξάζεται καί ὅλους τούς ἄλλους πού ἔχουν προσόντα, ἱκανότητες καί ἐπιτυχίες τούς φθονεῖ. Καί αὐτό εἶναι τό µυστικό του µαρτύριο. ∆ιέπεται ἀκόµα ἀπό τό πνεῦµα τῆς ἀνατροπῆς καί τοῦ νεωτερισµοῦ.

Ἡ ἑωσφορική ὑπερηφάνεια, ὅταν µπεῖ στό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, νοθεύει τή διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ καί ὁδηγεῖ στήν αἵρεση. Αὐτό συνέβη πολλές φορές ἀνά τούς αἰῶνες. Τό πιό ὅµως χτυπητό παράδειγµα ὑπῆρξε ὁ παπισµός, ὁ ὁποῖος ἔχει αἰχµαλωτίσει ἑκατοµµύρια χριστιανῶν στό ἔρεβος τῆς αἵρεσης. Ὁ Πάπας ἔγινε ὁ µεγάλος αἱρετικός, ὁ ὁποῖος συνεχίζει νά ἀποµακρύνεται ἀπό τό δρόµο τοῦ Θεοῦ, γιατί συνεχῶς ἐπινοεῖ νέες αἱρέσεις, προκειµένου νά στηρίξει τίς παλιές, πού στίς µέρες µας ἀµφισβητοῦνται καί ἀπό πολλούς παπικούς.

Ὁ Φώτης Κόντογλου, πού ἀγαποῦσε τήν Ὀρθοδοξία καί πικραινόταν ἀπό τή δράση τῶν αἱρετικῶν, ἔλεγε γιά τόν παπισµό ὅτι «ἔχει ἑωσφορικήν ὑπερηφάνειαν, ἡ ὁποία ἐκδηλώνεται εἰς κάθε περίστασιν. Ἀπό αὐτήν καί µόνην ἐάν κριθῇ, ἀποδεικνύεται ὅτι δέν ἔχει σχέσιν µέ τόν Χριστιανισµόν, τοῦ ὁποίου τό θεµέλιον εἶναι ἡ ταπείνωσις: Πρωτεῖα, ἀλάθητα, καισαρισµοί, πλούτη ὑλικά, ἐµφανίσεις αὐτοκρατορικαί, ὅλα τά χαρακτηριστικά τοῦ παπισµοῦ εἶναι ἀνάποδα ἀπό ὅσα δίδαξε καί ἔκαµεν ὁ Χριστός, πού εἶπε “εἴ τις θέλει πρῶτος εἶναι, ἔσται πάντων ἔσχατος καί πάντων διάκονος”» (Μάρκ. θ΄ 35). Καί διερωτᾶται: «Πῶς εἶναι δυνατόν νά παρουσιάζεται ἡ ἑωσφορική ἀλαζονεία, ὡς ὁδηγός τῶν Χριστιανῶν; Τί ἄλλο χρειάζεται, διά νά ἐξηγηθοῦν ὅλοι οἱ νεωτερισµοί καί αἱ ἀντιχριστιανικαί καινοτοµίαι, εἰς τάς ὁποίας προέβη κατά καιρούς ὁ παπισµός; Ὁ ἅγιος Ἐφραίµ ὁ Σύρος λέγει: “Ἡ ὑπερηφάνεια ἀναγκάζει ἐπινοεῖν καινοτοµίας, µή ἀνεχόµενη τό ἀρχαῖον”» (Τί εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία καί τί εἶναι ὁ Παπισµός, 1992, σελ. 9-10).

Παρόλα αὐτά ὅµως, τό Οἰκουµενικό Πατριαρχεῖο καί ἰδιαίτερα ὁ Οἰκουµενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολοµαῖος, µιλάει γιά τήν «ἐκκλησία» τοῦ Πάπα, τόν ὁποῖο ἀποκαλεῖ ἁγιώτατο καί πεφιληµένο ἀδελφό του. ∆έν τόν θεωρεῖ αἱρετικό, γι᾿ αὐτό καί συναντᾶται συχνά καί συµπροσεύχεται καί συνευφραίνεται. Τό θέµα εἶναι σοβαρότατο καί προκαλεῖ ἀνησυχία στούς Ὀρθόδοξους, οἱ ὁποῖοι βλέπουν τόν οἰκουµενισµό νά διαβρώνει συνειδήσεις καί σέ λίγο θά µιλᾶµε γιά ἕνωση τῶν «ἐκκλησιῶν» καί κοινό ποτήριο, χωρίς νά ἔχουν ἐγκαταλειφθεῖ ἀπό τούς αἱρετικούς τά ἑωσφορικά τους δόγµατα.

Εἶναι καθῆκον τῶν χριστιανῶν νά διαφωνοῦν δηµοσίως µέ τούς οἰκουµενιστές καί νά ὑπερασπίζονται τήν Ὀρθοδοξία. Ἀλίµονο ἄν τούς ἀκολουθοῦµε λόγῳ κακῶς νοούµενου σεβασµοῦ πρός τό Οἰκουµενικό Πατριαρχεῖο καί τούς ἐν Ἑλλάδι ψοφοδεεῖς µητροπολίτες, οἱ ὁποῖοι «διαφωνοῦν συµφωνοῦντες», δηλαδή µεταξύ τους διαφωνοῦν, ἀλλά δηµοσίως συµφωνοῦν µέ τόν µεγάλο ποιµένα καί δεσπότη, τόν Οἰκουµενικό Πατριάρχη! Αὐτή τήν ἀξιοκατάκριτη τακτική θά µπορούσαµε νά τή χαρακτηρίσουµε µέ µιά παραβολική φράση: «Ἡ µεταµόρφωση τοῦ λιονταριοῦ σέ βάτραχο!».

Ὑπάρχουν ὅµως καί µητροπολίτες µέ παρρησία, πού λένε τά πράγµατα µέ τό ὄνοµά τους καί σ᾿ αὐτούς πρέπει νά ἔχουµε ἐµπιστοσύνη. Ἔχουµε ἀκόµα καί τό παράδειγµα τῶν συγχρόνων γερόντων, οἱ ὁποῖοι ἦταν ἀντιοικουµενιστές καί ἀντιπαπικοί.

Πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 31/7/2015, Θρησκευτικά

Τις τελευταίες τρεις δεκαετίες έχουμε στη χώρα μας την αναβίωση μιας περίεργης «αρχαιολατρίας», η οποία γρήγορα εξελίχτηκε σε «τρόπο ζωής» για πολλούς ανθρώπους. Πρόκειται για το κίνημα εκείνο που έχει ως στόχο να κάνει γνωστό τους νεοέλληνες «τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό, σε όλες του τις πτυχές και τις εκφάνσεις», έναν πολιτισμό, τον οποίο κάποιοι, κατ’ αυτούς «τον κρατούσαν στην αφάνεια, για ευνόητους λόγους». Θεωρούν ότι «τώρα ήρθε ο καιρός που μπορεί να αναδειχτεί αυτός ο πολιτισμός, να μας βοηθήσει να βγούμε από τα σύγχρονα αδιέξοδα και να ξαναγίνει ο Ελληνισμός κυρίαρχος του κόσμου, όπως στο παρελθόν». Ως κυρίαρχο «πολιτισμικό στοιχείο του αρχαιοελληνικού πολιτισμού» θεωρούν την αρχαιοελληνική παγανιστική θρησκεία των προγόνων μας, η οποία «είναι παρεξηγημένη και κατασυκοφαντημένη» και η οποία «αξίζει να βρει τη θέση της στη σύγχρονη κοινωνία»!

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 27^η  Ιουλίου 2015. 

Η «ΑΠΟΚΡΥΦΗ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ» ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΣΩΤΗΡΙΑ

Τις τελευταίες τρεις δεκαετίες έχουμε στη χώρα μας την αναβίωση μιας περίεργης «αρχαιολατρίας», η οποία γρήγορα εξελίχτηκε σε «τρόπο ζωής» για πολλούς ανθρώπους. Πρόκειται για το κίνημα εκείνο που έχει ως στόχο να κάνει γνωστό τους νεοέλληνες «τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό, σε όλες του τις πτυχές και τις εκφάνσεις», έναν πολιτισμό, τον οποίο κάποιοι, κατ’ αυτούς «τον κρατούσαν στην αφάνεια, για ευνόητους λόγους». Θεωρούν ότι «τώρα ήρθε ο καιρός που μπορεί να αναδειχτεί αυτός ο πολιτισμός, να μας βοηθήσει να βγούμε από τα σύγχρονα αδιέξοδα και να ξαναγίνει ο Ελληνισμός κυρίαρχος του κόσμου, όπως στο παρελθόν». Ως κυρίαρχο «πολιτισμικό στοιχείο του αρχαιοελληνικού πολιτισμού» θεωρούν την αρχαιοελληνική παγανιστική θρησκεία των προγόνων μας, η οποία «είναι παρεξηγημένη και κατασυκοφαντημένη» και η οποία «αξίζει να βρει τη θέση της στη σύγχρονη κοινωνία»! Φυσικά, για τις περισσότερες ομάδες του χώρου, η «δύναμη» που αντιστρατεύεται τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό είναι ο «σκοταδιστικός» Χριστιανισμός και η «αντιδραστική» Εκκλησία, η οποία είναι για τους «αρχαιολάτρες» κάτι σαν «στρατός κατοχής» στην Ελλάδα! Η πολεμική κατά της Εκκλησίας μας είναι πραγματικά απερίγραπτη. Μέσα από τον οχετό των ύβρεων, των απειλών, των ιστορικών παραχαράξεων και των συκοφαντιών, του γραπτού και προφορικού λόγου των «αρχαιολατρών», διαφαίνεται μια προσπάθεια ενός νέου διχασμού των Ελλήνων πολιτών σε «Χριστιανούς» και «Εθνικούς». Οι μεν πρώτοι να μην χαρακτηρίζονται «γνήσιοι Έλληνες», σε αντίθεση με τους δεύτερους, οι οποίοι αποτελούν τους «γνησίους Έλληνες»! Για του λόγου του αληθές, όλα αυτά είναι καταγραμμένα σε κείμενα του «χώρου», στις εκδόσεις τους και σε άρθρα των ιστοσελίδων τους.

Εκτός από τους φανατικούς του «χώρου», οι οποίοι αποζητούν ακόμη και την φυσική μας εξόντωση, υπάρχουν και οι μετριοπαθείς, οι οποίοι δεν «βλέπουν» «αντίθεση», μεταξύ Ελληνισμού και Χριστιανισμού, αλλά «σύνθεση», η οποία χρήζει διευκρινήσεων. Υποστηρίζουν πως ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός, και ιδιαίτερα η αρχαιοελληνική θρησκεία, εκφράζουν ουσιαστικά τις χριστιανικές αλήθειες. Γι’ αυτό πασχίζουν να προβάλλουν αυτή την δήθεν «χριστιανικότητα» του αρχαιοελληνικού προχριστιανικού παρελθόντος. Πρόκειται στην ουσία για πρόσωπα και ομάδες, οι οποίοι, ενώ δεν θέλουν να εγκαταλείψουν την Εκκλησία, θέλουν να «βλέπουν με άλλο μάτι» το «αρχαιοελληνικό κλέος», διαφορετικό από εκείνο που απέδειξε η επιστήμη της ιστορίας.

Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από πρόσφατο άρθρο – αφιέρωμα της εφημερίδος «ΕΥΘΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ» (Φύλλο 11-4-2015), με τίτλο: «ΑΠΟΚΡΥΦΗ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ», με συντάκτη κάποιον ανώνυμο «Ειδικό Συνεργάτη της». Στο εν λόγω άρθρο – αφιέρωμα επιχειρήθηκε να αποδειχτεί, πως τα λεγόμενα «Ελευσίνια Μυστήρια» της Αρχαίας Ελλάδος, ήταν στην ουσία «χριστιανικά», ότι πρέσβευαν και εξέφραζαν ίδιες με τον Χριστιανισμό υψηλές αλήθειες. Χαρακτηριστικοί είναι οι επί μέρους τίτλοι του αφιερώματος: «Το Τελεστήριο της Ελευσίνας: Ο “Ναός της Αναστάσεως της αρχαίας Ελλάδας”». «Το μυστήριο του θανάτου και οι Έλληνες», «Ο Μονοθεϊσμός των Ελευσινίων Μυστηρίων». Διαβάζουμε χαρακτηριστικά: «Τα Ελευσίνια Μυστήρια ήταν η σημαντικότερη θρησκευτική τελετουργία του αρχαίου ελληνικού κόσμου. Σε αυτήν αποκαλύπτονταν αλήθειες που σχετίζονταν με τη δημιουργία του ανθρώπου, τη θεϊκή καταγωγή του, τους ανώτερους πνευματικούς σκοπούς της ύπαρξής του, την αγγελική φύση των Ολυμπίων θεών, αλλά και την ύπαρξη ενός παναγάθου, παντεπόπτη και πάνσοφου Δημιουργού. Ο διαπρεπής καθηγητής φιλολογίας και φιλοσοφίας Νικόλαος Φωτιάδης, αντιπρόεδρος των Ελλήνων φιλολόγων της Κωνσταντινούπολης, τη δεκαετία του 1890, θεωρούσε ότι οι θρησκευτικές αλήθειες  που διδάσκονταν στα Ελευσίνια Μυστήρια λειτουργούσαν ως ένας προπομπός της χριστιανικής πίστης. “Η αληθινή θρησκεία των αρχαίων ημών προγόνων” γράφει ο καθηγητής Φωτιάδης, “δεν ήταν, όπως κοινώς πιστεύεται, ο πολυθεϊσμός και η ειδωλολατρία, αλλά ήταν μια θρησκεία υψηλή και πνευματική, η οποία εδίδασκε από αρχαιοτάτων χρόνων εις τα Ελευσίνια Μυστήρια, η θρησκευτική διδασκαλία των οποίων προπαρασκεύασε το ελληνικό έθνος εις το να παραδεχθεί ευχερέστερα την χριστιανική πίστη”». «Το τελεστήριο της Ελευσίνας ήταν ο Ναός της Αναστάσεως και η Αγιά Σοφιά της αρχαίας Ελλάδος και τα μυστήρια της Δήμητρας ήταν μια μυσταγωγία φωτός, που είχε πολλά κοινά στοιχεία με την σημερινή μυσταγωγία του Αγίου Φωτός που τελείται το Μεγάλο Σάββατο στον Τάφο του Χριστού!». Αναφέρεται στο άρθρο επίσης πως οι τελετουργίες των Ελευσινίων Μυστηρίων «ήταν σε μεγάλο βαθμό μια μελέτη θανάτου … Ο φυσικός θάνατος σήμαινε την απαρχή μια νέας ζωής και η συμμετροχή στα μυστήρια της Δήμητρας συνδεόταν με την εξασφάλιση μια καλότυχης μεταθανάτιας ζωής». Ακόμα «Το απόρρητον των Ελευσινίων Μυστηρίων ωφείλετο εις το αποκαλυπτόμενον δόγμα του Ενός και μόνου Θεού, το οποίο δόγμα δεν έπρεπε να περιέλθει εις γνώσιν του αμαθούς όχλου που πίστευε  εις την πολυθεΐαν»!

Επί αυτών θέλουμε να παρατηρήσουμε ότι ο ανώνυμος «Ειδικός Συνεργάτης» και συντάκτης του αφιερώματος ανήκει προφανώς στην κατηγορία των «αρχαιολατρών», οι οποίοι θεωρούν τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό ως «προπομπό» του Χριστιανισμού, Που όμως στην προσπάθειά τους να τον εξωραΐσουν και να τον παρουσιάσουν ως «ταυτόσημο» με την χριστιανική πίστη, φτάνουν σε υπερβολές, σε αυθαίρετα συμπεράσματα και σε ιστορικές ανακρίβειες.

Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας, κυρίως οι μεγάλοι Απολογητές των πρωτοχριστιανικών χρόνων διείδαν και περιέγραψαν με σαφήνεια την προετοιμασία του κόσμου για την εν Χριστώ σωτηρία και από τους μη Ιουδαίους,  εθνικούς. Ο Θεός μέσα στο προαιώνιο σχέδιό Του για την απολύτρωση του ανθρωπίνου γένους από τα δεσμά της αμαρτίας και της φθοράς, έδρασε και μέσω των ευρισκομένων στο σκοτάδι της πλάνης ειδωλολατρών. Φώτισε σπουδαίες προσωπικότητες ώστε να διατυπώσουν υψηλές πνευματικές και ηθικές ιδέες, ώστε μέσω αυτών να διεγερθεί στις ψυχές των ανθρώπων η επιθυμία της σωτηρίας και της απολυτρώσεως. Πρόκειται για τον περίφημο «Σπερματικό Λόγο», ο οποίος προετοίμασε όντως τα έθνη να δεχτούν τη εν Χριστώ σωτηρία.

Ανάμεσα στα έθνη, ξεχωριστό ρόλο διαδραμάτισε ο Ελληνισμός, ο οποίος αν και από άποψη θρησκευτική βρισκόταν σε οικτρή πλάνη, εν  τούτοις ανάδειξε μεγάλες προσωπικότητες, οι οποίες άνοιξαν χαραμάδες φωτός στις σκοτισμένες ψυχές των προγόνων μας. Μάλιστα ο άγιος Ιουστίνος ο Φιλόσοφος και Μάρτυρας (+ 165) είχε πει πως: «Οι μετά λόγου βιώσαντες χριστιανοί εισί, κάν άθεοι ενομίσθησαν, οίον εν Έλλησι μέν Σωκράτης καί Ηράκλειτος καί οι όμοιοι αυτοίς» (Ιουστ. Α΄ Απολ. α΄ 46,3, ΒΕΠΕΣ 3,186) πως «Ουχ αλλότρια εστί τα τού Πλάτωνος διδάγματα τού Χριστού, όσα ουν παρά πάσι καλώς είρηται, ημών των Χριστιανών εστί» (Ιουστ. Β΄ Απολ. 13,2-4, ΒΕΠΕΣ 3,207)! Ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς (+212) επίσης μίλησε περί «ειδικής αποκαλύψεως» από το Θεό στους αρχαίους Έλληνες σοφούς (Προτρεπτ. VI, ΒΕΠΕΣ 7,52)! Δεν είναι βεβαίως τυχαίο που ο Χριστός διαβεβαίωσε, όταν ήθελαν να τον δουν  κάποιοι Έλληνες, ότι «ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο Υιός του Ανθρώπου» (Ιωάν.12,20) και λίγο πριν το Πάθος Του προείπε πως, θα αρθεί η βασιλεία του Θεού από τους αχάριστους ομοφύλους Του Ιουδαίους και «δοθήσεται έθνει (σ.σ. σε έθνος) ποιούντι τους καρπούς αυτής» (Ματθ.21,43). Το έθνος αυτό δεν είναι άλλο, από το Ελληνικό, αφού, δεν είναι τυχαίο, ότι η νέα πίστη θεμελιώθηκε και ανδρώθηκε στον ελληνικό χώρο, όπου δοξάστηκε και δοξάζεται δια της Ορθοδόξου πίστεως, ο Θεός.

Θεωρούμε όμως, άκρως αυθαίρετα, τα όσα υποστηρίζει ο συντάκτης του άρθρου για τα Ελευσίνια Μυστήρια. Κι αυτό διότι ο αυστηρός μυστικισμός και το απόρρητο των τελετών, με την ποινή του θανάτου, δεν μας άφησαν σχεδόν καμιά μαρτυρία για τις τελετουργίες και τα διδάγματά τους. Εκείνο που γνωρίζουμε είναι ότι τα «μυστήρια» στην αρχαία Ελλάδα ήταν μια προσπάθεια των αενάως ζητητών της αλήθειας σοβαρών προγόνων μας να απαγκιστρωθούν από την χυδαία ειδωλολατρική θρησκεία και την απόκτηση κάποιας πνευματικότητας, η οποία απουσίαζε από την λαϊκή θρησκευτικότητα. Αν κάποτε αποδειχτεί ότι τα Ελευσίνια Μυστήρια όντως δίδασκαν υψηλές πνευματικές και ηθικές έννοιες, και κύρια δίδασκαν την μονοθεΐα, θα μας χαροποιήσει ιδιαίτερα.

Όμως θεωρούμε ότι τέτοια δημοσιεύματα, με περιρρέουσες ιδέες σαν και τις παραπάνω ελλοχεύουν τον κίνδυνο να σπείρουν αμφιβολίες στους πιστούς μας, ότι δήθεν οι χριστιανικές ιδέες προϋπήρχαν στον Ελληνισμό και πως ο Ελληνισμός προηγείται του Χριστιανισμού. Να σπείρουν «ζιζάνια» θρησκευτικού συγκρητισμού, πως σωτηρία επαγγέλονταν και πετύχαιναν και τα «μυστήρια» της αρχαιοελληνικής θρησκείας. Με ένα λόγο, τέτοια δημοσιεύματα μπορούν να αμβλύνουν την χριστιανική μας πίστη, «ουκ έστιν εν άλλω ουδενί η σωτηρία· ουδέ γαρ όνομα έστιν έτερον από τον ουρανόν, δεδομένον εν ανθρώποις εν ω δει σωθήναι ημάς» (Πραξ.4,12), εκτός από το «υπέρ πάν όνομα» (Φιλ.2,9), του Σωτήρα και Λυτρωτή μας Χριστού. Εάν ο Ελληνισμός, η αρχαία θρησκεία και τα «μυστήριά» της, μπορούσαν να σώσουν τον κόσμο, δεν θα ήταν απαραίτητο να σαρκωθεί ο Υιός του Θεού. Ο απόστολος Παύλος μας λέει ξεκάθαρα πως οι σοφοί δε μπόρεσαν να ανακαλύψουν δια της «σοφίας τον Θεόν» (Α΄Κορ.1,20), πολλώ δε μάλλον να προσφέρουν σωτηρία και λύτρωση.

Κλείνοντας την ανακοίνωσή μας αυτή, θέλουμε να τονίσουμε  πως η αγάπη μας για την διαχρονική Ελλάδα μας (και όχι μόνον την αρχαία) είναι δεδομένη και δε τη χαρίζουμε σε κανέναν αρχαιολάγνο «αρχαιολάτρη». Παράλληλα καμαρώνουμε για τον διαχρονικό μας όντως μεγάλο πολιτισμό, ο οποίος έδωσε πολλά στον παγκόσμιο πολιτισμό και έγινε προπομπός (ως ένα βαθμό) του Χριστιανισμού. Αλλά περισσότερο απ’ όλα ευλογούμε και δοξολογούμε τον αληθινό Τριαδικό μας Θεό, «τω ικανώσαντι ημάς εις την μερίδα του κλήρου των αγίων εν τω φωτί, ος ερρύσατο ημάς εκ της εξουσίας του σκότους και μετέστησεν εις την βασιλείαν του υιού της αγάπης αυτού, εν ω έχομεν την απολύτρωσιν, την άφεσιν των αμαρτιών» (Κολ.1,12-14)!

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Πηγή: Ἱ.Μ. Παντοκράτορος

Πρωτίστως πρέπει νά διευκρινήσουμε ὅτι ὡς Ὀρθόδοξοι πιστεύουμε, σύμφωνα μέ τό Σύμβολο Πίστεως τῆς Νικαίας-Κωνσταντινουπόλεως (381), «εἰς μίαν, ἁγίαν, ἀποστολικήν καί καθολικήν Ἐκκλησίαν». Κατά τήν ἀδιάκοπη δογματική συνείδηση τοῦ πληρώματος τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, δηλαδή κατά τήν αὐτοσυνειδησία της, ἡ μία αὐτή Ἐκκλησία εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη.

Ἡ ὁμολογία τοῦ Συμβόλου ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι «μία» σημαίνει πώς αὐτή εἶναι βασική ἰδιότητα τῆς ταυτότητάς της. Πρακτικῶς αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ Ἐκκλησία δέν μπορεῖ νά διαιρεθεῖ, νά κομματιαστεῖ, ἐπειδή αὐτή εἶναι τό μυστηριακό σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Καί ὁ Χριστός ὡς κεφαλή τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας οὔτε πολλά σώματα μπορεῖ νά ἔχει οὔτε καί διηρημένο σῶμα νά κατέχει. Στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ νικήθηκε καί αὐτός ὁ θάνατος. Ἔτσι, ὅποιος ἐντάσσεται στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ καί παραμένει ζωντανός σ' αὐτό μέ τά θεουργά μυστήρια καί τήν ἀγαπητική τήρηση τῶν ἐντολῶν, μεταβαίνει ἀπό τόν βιολογικό θάνατο στήν αἰώνια καί ἀΐδια ζωή τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Καί ὅπως τά κλαδιά τῆς ἀμπέλου δέν μποροῦν νά ζήσουν καί νά καρποφορήσουν, ἄν ἀποκοποῦν ἀπό τήν ἄμπελο, ἔτσι καί ὁ ἀποκομμένος ἀπό τήν Ἐκκλησία πιστός ἤ καί ὁλόκληρες κοινότητες πιστῶν- ἀνεξάρτητα ἀπό τό ἀριθμητικό τους πλῆθος- δέν μποροῦν οὔτε νά ὑπάρξουν ἐν Χριστῷ οὔτε νά συστήσουν ἄλλη Ἐκκλησία.

Ἡ πίστη τῆς Ἐκκλησίας εἶναι θεόπνευστη καί ἀδιαπραγμάτευτη. Σύμφωνα μέ τήν συγκεκριμένη πίστη της, πολλές ἤ διηρημένες Ἐκκλησίες δέν μποροῦν νά ὑπάρχουν, ἐπειδή ἀποτελεῖ...

ἀντίφαση ἐν τοῖς ὅροις τό μία καί τό πολλές ἤ τό μία καί τό διηρημένη. Τό διηρημένη ἀναιρεῖ στήν πράξη τήν πίστη στήν πραγματικότητα τῆς Ἐκκλησίας, πού μόνο ὡς μία καί ἀδιαίρετη μπορεῖ νά κατανοηθεῖ μέ βάση τήν ὀρθόδοξη αὐτοσυνειδησία. Ἀποτελεῖ ἄρνηση τῆς πίστεως τῆς Ἐκκλησίας, ἄρνηση τῆς ταυτότητας καί τῆς αὐτοσυνειδησίας της, ὅταν κάποιος κάνει λόγο ἐνσυνείδητα γιά διηρημένη Ἐκκλησία. Ἔτσι, οἱ Ὀρθόδοξοι δέν ἔχουν κανένα ψυχολογικό πρόβλημα (κόμπλεξ) ταυτότητας ἐξαιτίας τῆς ἀποκοπῆς ἀπό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τῶν Δυτικῶν Χριστιανῶν. Βεβαίως πονοῦν, προσεύχονται καί ἐνδιαφέρονται γιά τή μετάνοια καί τήν ἐπιστροφή τους.

1. Ἀποστολική Πίστη

Ἡ ἔνταξη καί ἡ παραμονή στό μυστηριακό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τήν Ἐκκλησία, δέν εἶναι ἀπροϋπόθετη. Προϋποθέτει ὁπωσδήποτε τήν χωρίς ὅρους ἀποδοχή καί ὁμολογία τῆς ἀποστολικῆς πίστεως, ὅπως αὐτή ἑρμηνεύτηκε καί ὁριοθετήθηκε ἀπό τίς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων τῆς Ἐκκλησίας.

Ἔτσι, ὅταν κάποιος πιστός -ἀνεξάρτητα ἀπό τή θεσμική θέση πού ἔχει στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας- ἤ σύνολα πιστῶν -ἀνεξαρτήτως τοῦ ἀριθμοῦ τους- παραβιάσουν ἐκ πεποιθήσεως τήν ὁριοθετημένη πίστη τῆς Ἐκκλησίας, ἀποκόπτονται ἀπό τό σῶμα της. Καί ἄν εἶναι σ' ὁποιοδήποτε ἱερατικό ἀξίωμα καθαιροῦνται, ἐνῶ οἱ λαϊκοί ἀφορίζονται, ὅπως προκύπτει ἀπό τά Πρακτικά τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Τοῦτο σημαίνει ὅτι δέν μποροῦν στό ἑξῆς νά μετέχουν καί νά κοινωνοῦν στά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας.

Οἱ Ρωμαιοκαθολικοί ἔχουν ἐκπέσει ἀπό τήν Ἐκκλησία ἐπισήμως τόν 11ο αἰώνα. Τό 1014 εἰσήγαγαν στό Σύμβολο τῆς Πίστεως τήν ἐσφαλμένη δογματική διδασκαλία τους γιά τό Ἅγιο Πνεῦμα, τό γνωστό Filioque. Σύμφωνα μέ τή διδασκαλία αὐτή τό Ἅγιο Πνεῦμα ὡς θεῖο Πρόσωπο ἔχει τήν ὕπαρξή του ἐκπορευτῶς καί ἀπό τόν Πατέρα καί ἀπό τόν Υἱό. Ἡ δογματική διδασκαλία τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν ὅμως ἀνατρέπει τήν ἀποστολική πίστη τῆς Ἐκκλησίας στόν Τριαδικό Θεό, ἀφοῦ κατά τόν Εὐαγγελιστή Ἰωάννη τό Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας «παρά τοῦ Πατρός ἐκπορεύεται» (15,26). Ἄλλωστε, ἡ Γ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος διά τοῦ Προέδρου της, ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας, ἀναφερόμενη στό Σύμβολο τῆς Πίστεως καθόρισε ἀπαγορευτικά, ὅτι «οὐδενί ἐπιτρέπεται λέξιν ἀμεῖψαι τῶν ἐγκειμένων ἐκεῖσε ἤ μίαν γοῦν παραβῆναι συλλαβήν» (σέ κανέναν δέν ἐπιτρέπεται νά προσθέσει ἤ νά ἀφαιρέσει οὔτε μία συλλαβή ἀπό αὐτά πού διατυπώθηκαν στό Σύμβολο τῆς Πίστεως). Ὅλες οἱ ἑπόμενες Οἰκουμενικές Σύνοδοι κατακύρωσαν τίς ἀποφάσεις τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς.

Εἶναι λοιπόν προφανές ὅτι οἱ Ρωμαιοκαθολικοί -κατ' ἐπέκταση καί οἱ Προτεστάντες πού υἱοθέτησαν τό Filioque- ἔχουν ἐκπέσει ἀπό τήν ἀποστολική πίστη τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι γι' αὐτό περιττό νά ἀναφέρουμε ὅλους τούς μετέπειτα νεωτερισμούς στήν πίστη ἐκ μέρους τῶν Δυτικῶν Χριστιανῶν (ὅπως τό ἀλάθητο τοῦ πάπα, τά μαριολογικά δόγματα, τό πρωτεῖο, ἡ κτιστή Χάρη κ.ἄ.).

2. Ἀποστολική διαδοχή

Μέ τήν ἀποστολική πίστη συνδέεται ἀδιαίρετα καί ἡ ἀποστολική διαδοχή. Ἡ ἀποστολική διαδοχή ἔχει οὐσιαστικό περιεχόμενο μόνο μέσα στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, καί προϋποθέτει ὁπωσδήποτε τήν ἀποστολική πίστη.

Λέγοντας ἀποστολική διαδοχή ἐννοοῦμε τήν ἀδιάκοπη συνέχεια τῆς ἡγεσίας τῆς Ἐκκλησίας ἀπό τούς Ἀποστόλους. Ἡ συνέχεια αὐτή ἔχει χαρισματικό χαρακτήρα καί διασφαλίζεται μέ τή μετάδοση τῆς πνευματικῆς ἐξουσίας τῶν Ἀποστόλων στούς Ἐπισκόπους τῆς Ἐκκλησίας καί δι' αὐτῶν στούς ἱερεῖς.

Ὁ τρόπος μεταδόσεως τῆς πνευματικῆς-ἀποστολικῆς ἐξουσίας στούς Ἐπισκόπους γίνεται μέ τή χειροτονία. Ἄν, ἑπομένως, κάποιος ἐπίσκοπος ἔχει λάβει μέ κανονικό - ἐκκλησιαστικό τρόπο τή χειροτονία του καί στή συνέχεια βρεθεῖ ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας ἐξαιτίας τῆς ἐσφαλμένης πίστεώς του, παύει οὐσιαστικά νά ἔχει καί τήν ἀποστολική διαδοχή, ἀφοῦ αὐτή ἔχει νόημα μόνο μέσα στό μυστηριακό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τήν Ἐκκλησία.

Κατά συνέπεια, ἄν κάποιος ἐπίσκοπος ἤ καί ὁλόκληρη τοπική Ἐκκλησία -ἀνεξαρτήτως ἀριθμοῦ μελῶν- ἐκπέσουν ἀπό τήν πίστη τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως αὐτή ἐκφράστηκε ἀλαθήτως στίς Οἰκουμενικές Συνόδους, παύουν νά ἔχουν οἱ ἴδιοι τήν ἀποστολική διαδοχή, ἐπειδή βρίσκονται ἤδη ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας. Καί, ἀφοῦ διακόπτεται ἡ ἀποστολική διαδοχή οὐσιαστικά, δέν μπορεῖ νά γίνεται λόγος γιά κατοχή ἤ γιά συνέχεια τῆς ἀποστολικῆς διαδοχῆς στούς ἐκπεσόντες ἀπό τήν Ἐκκλησία.

Μέ βάση τά παραπάνω, ὁ ἴδιος ὁ πάπας, ἀλλά καί τό σύνολο τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν ἐπισκόπων στεροῦνται τήν ἀποστολική διαδοχή, ἐπειδή στερηθέντες τήν ἀποστολική πίστη ξέπεσαν ἀπό τήν Ἐκκλησία. Κατά συνέπεια, λόγος γιά ἀποστολική διαδοχή ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας εἶναι λόγος ἀτεκμηρίωτος ἐπιστημονικά, εἶναι δηλαδή λόγος ἀθεολόγητος.

3. Ἱερωσύνη καί τά ἄλλα Μυστήρια

Ἡ ἱερωσύνη στό πλαίσιο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ ἱερωσύνη τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ ὁ ἴδιος ὁ Χριστός τελεῖ τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας Του διά τῶν Ἐπισκόπων καί Ἱερέων Του.

Ἡ ἱερωσύνη προϋποθέτει τήν ἀδιάκοπη συνέχειά της ἀπό τούς Ἀποστόλους, προϋποθέτει δηλαδή τήν ἀποστολική διαδοχή. Πρωτίστως ὅμως ἡ ἱερωσύνη προϋποθέτει τόν Θεάνθρωπο Χριστό ὡς ἱερουργό στό μυστηριακό Σῶμα Του, τήν Ἐκκλησία. Σέ τελευταία ἀνάλυση, ἡ ἱερωσύνη τοῦ Χριστοῦ ὑφίσταται στήν Ἐκκλησία καί παρέχεται ἀπό τόν ἴδιο τόν Χριστό διά τῆς Ἐκκλησίας Του καί γιά τήν Ἐκκλησία Του. Αὐτονομημένη ἱερωσύνη καί αὐτονομημένα ἀπό τήν Ἐκκλησία μυστήρια δέν μποροῦν νά ὑπάρχουν.

Ἡ ἱερωσύνη, ὅπως ἄλλωστε καί ὅλα τά μυστήρια, ἀποτελεῖ λειτουργική φανέρωση τῆς Ἐκκλησίας (ἡ Ἐκκλησία «σημαίνεται ἐν τοῖς μυστηρίοις», κατά τόν Ἅγιο Νικόλαο Καβάσιλα). Τοῦτο σημαίνει, ὅτι γιά νά ὑπάρχουν μυστήρια, πρέπει προηγουμένως νά ὑπάρχει ἡ Ἐκκλησία. Τά μυστήρια εἶναι σάν τά κλαδιά ἑνός δένδρου. Ζωντανά κλαδιά, πού ἀνθοῦν καί καρποφοροῦν, μποροῦν νά ὑπάρχουν μόνον ὅταν αὐτά εἶναι ὀργανική προέκταση τοῦ δένδρου, ὅταν δηλαδή εἶναι ὀντολογικά συνδεμένα μέ τόν κορμό τοῦ δένδρου.

Εἶναι θεολογικά ἀκατανόητο νά ὑποστηρίζεται ὅτι οἱ ἑτερόδοξοι, Ρωμαιοκαθολικοί ἤ Προτεστάντες, ἔχουν ἔστω καί ἕνα μυστήριο, π.χ. τό βάπτισμα. Τό θεμελιῶδες ἐρώτημα πού πρέπει νά τίθεται ἐδῶ εἶναι: Ποιός ἱερούργησε τό μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος; Ποῦ βρῆκε τήν ἱερωσύνη ὁ ἱερουργός; Ποιός τοῦ ἔδωσε τήν ἱερωσύνη, ἀφοῦ αὐτήν τήν παρέχει μόνον ἡ Ἐκκλησία; Καί ποῦ βρέθηκε ἡ Ἐκκλησία στούς ἑτεροδόξους, ἀφοῦ αὐτοί λόγῳ τῆς ἐσφαλμένης δογματικῆς πίστεώς τους ξέπεσαν ἀπό τήν Ἐκκλησία;

4. Ἡ θεωρία τῶν «δύο πνευμόνων» τοῦ Χριστοῦ

Ἡ θεωρία αὐτή ἔχει τήν πατρότητά της στόν Ρωμαιοκαθολικισμό. Σύμφωνα μέ τή θεωρία αὐτή ὁ Χριστός ἔχει ὡς «πνεύμονές» Του τόν Ρωμαιοκαθολικισμό καί τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Σήμερα, δυστυχῶς, ἡ θεωρία αὐτή υἱοθετήθηκε καί ἀπό πολλούς ὀρθόδοξους ἱεράρχες καί λαϊκούς ἀκαδημαϊκούς θεολόγους, μᾶλλον ἀβασάνιστα. Καί τοῦτο, γιατί ἡ θεωρία αὐτή κρινόμενη ἀπό ὀρθόδοξη ἄποψη ὄχι μόνον ἀθεολόγητη εἶναι, ἀλλά καί κυριολεκτικά βλάσφημη.

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία διαφοροποιεῖται ὀντολογικά ἀπό τό Ρωμαιοκαθολικισμό γιά καθαρά δογματικούς λόγους. Ἔτσι, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία θεωρεῖ ὅτι μόνον αὐτή διασώζει τόν χαρακτήρα τῆς Ἐκκλησίας ὡς Θεανθρωπίνου Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Ρωμαιοκαθολικισμός ἔχει ἐδῶ καί χίλια χρόνια ἐκπέσει ἀπό τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

Ἄλλωστε, ἐπειδή ἡ Ἐκκλησία κατά τό Σύμβολο τῆς Πίστεως εἶναι «μία» καί ἑνιαία, εἶναι θεολογικά τελείως ἀκατανόητο νά ὑπονοοῦνται, σύμφωνα μέ τήν παραπάνω θεωρία, ἡ Ὀρθοδοξία καί ὁ Ρωμαιοκαθολικισμός ὡς οἱ «δύο πνεύμονες» τοῦ Χριστοῦ, ὡς κάποια ἰσότιμα δηλαδή μέλη τοῦ σώματός Του. Σέ αὐτήν τήν περίπτωση θά πρέπει νά θεωρήσουμε ὅτι τά ἄλλα μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ ἤ παραμένουν ἀκάλυπτα ἐκκλησιολογικῶς ἤ καλύπτονται ἐκκλησιολογικά ἀπό ἄλλες, ἐκτός τῶν δύο, Ἐκκλησίες. Κάτι τέτοιο ὅμως θά μᾶς ὁδηγοῦσε εὐθέως στήν υἱοθέτηση τῆς προτεσταντικῆς ἐκκλησιολογικῆς θεωρίας τῶν κλάδων» (Branch theory). [Λέγοντας θεωρία τῶν κλάδων ἐννοοῦμε τή θεωρία τῶν προτεσταντῶν γιά τήν ταυτότητα τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἐκκλησία κατά τούς προτεστάντες εἶναι ἡ ἀόρατη κονωνία τῶν ἁγίων. Οἱ διάφορες ἱστορικές-ἐμπειρικές ἐκκλησίες ὅλων τῶν δογμάτων ἔχουν νομιμότητα καί ἰσότητα ὑπάρξεως, ὡς κλαδιά τοῦ ἑνός δένδρου τῆς ἀόρατης ἐκκλησίας. Ἡ ἀόρατη ἐκκλησία εἶναι ἡ καθαυτό ἐκκλησία ἡ ὁποία καί ὁμολογεῖται στό Σύμβολο τῆς Πίστεως. Κατά συνέπεια, καμμία ἐπιμέρους τοπική ἐκκλησία ὁποιουδήποτε δόγματος, δέν ἐνσαρκώνει τήν «μία ἁγία καθολική καί ἀποστολική Ἐκκλησία». Καμμία τοπική ἐκκλησία δέν μπορεῖ νά ἰσχυρισθεῖ ὅτι κατέχει τήν πληρότητα τῆς ἀποκαλυφθείσας ἀλήθειας. Ἡ μία ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι το συνολικό ἄθροισμα τῶν ἐπιμέρους τμημάτων της, δηλαδή τῶν κατά τόπους ἐκκλησιῶν ὅλων τῶν δογμάτων, ὅσο καί ἄν διαφέρουν δογματικά μεταξύ τους]. Πράγμα τελείως ἀπαράδεκτο ἀπό ὀρθόδοξη ἄποψη.

Εἶναι ὅμως καί βλάσφημη ἡ παραπάνω Ρωμαιοκαθολικῆς προέλευσης θεωρία περί τῶν «δύο πνευμόνων» τοῦ Χριστοῦ, ὅταν αὐτή συμβαίνει νά υἱοθετεῖται ἀπό Ὀρθοδόξους. Καί εἶναι κυριολεκτικά βλάσφημη, ἐπειδή ἐντάσσει στό ἄμωμο Σῶμα τοῦ Χριστοῦ τόν Ρωμαιοκαθολικισμό ὡς ὀργανικό μέλος Του (ὡς ἕνα «πνεύμονά» Του), τή στιγμή πού ὁ Ρωμαιοκαθολικισμός θεσμικά πάσχει ὀντολογικῶς, ὡς πραγματικότητα ἐκτός τοῦ Θεανθρωπίνου σώματος τῆς Ἐκκλησίας.

5. «Ἀδελφές Ἐκκλησίες»

Ἀρχικά ὁ ὅρος «ἀδελφές Ἐκκλησίες» εἶναι ἀπό ἀδόκιμος ἕως ἀπαράδεκτος. Ἀδόκιμος θεολογικά εἶναι, ὅταν χρησιμοποιεῖται γιά νά ἐκφράσει τή σχέση μεταξύ τῶν τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Τελείως ἀπαράδεκτος θεολογικά εἶναι ὁ ὅρος, ὅταν χρησιμοποιεῖται γιά νά προσδιορίσει τόν ὀντολογικό χαρακτήρα τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καί τοῦ Ρωμαιοκαθολικισμοῦ.

Καταρχήν, ὁ ὅρος «ἀδελφές Ἐκκλησίες» δέν εἶναι βιβλικά θεμελιωμένος, οὔτε κἄν νομιμοποιημένος. Ὅταν ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀναφέρεται στίς διάφορες τοπικές Ἐκκλησίες, δέν τίς ἀποκαλεῖ «ἀδελφές», οὔτε ὑπονοεῖ ὅτι ὑπάρχει κάποια Ἐκκλησία ὡς «μητέρα» αὐτῶν τῶν κατά τόπους Ἐκκλησιῶν. Ἔχει τή συνείδηση ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι μία καί ὅτι αὐτή ἔχει καθολικό χαρακτήρα, μέ τήν ἔννοια τῆς πληρότητας τῆς ἀληθείας καί τῆς ζωῆς της, κεφαλή τῆς ὁποίας εἶναι, ὅπως μᾶς πληροφορεῖ, ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Ἔτσι, ὅταν ἀπευθύνεται σέ κάποια τοπική Ἐκκλησία, ἔχει τή στερεότυπη ἔκφραση: «τῇ Ἐκκλησίᾳ τῇ οὔσῃ ἐν... (π.χ. Κορίνθῳ)». Τοῦτο σημαίνει ὅτι ἡ φανέρωση τῆς ὅλης Ἐκκλησίας μπορεῖ νά γίνεται σέ κάθε τόπο, ὅπου ὑπάρχει ἡ εὐχαριστιακή κοινότητα τῶν πιστῶν ὑπό τόν Ἐπίσκοπό της. Εἶναι βεβαίως αὐτονόητο ὅτι ἡ ἑνότητα τῶν κατά τόπους Ἐκκλησιῶν αὐτῶν διασφαλίζεται μέ τήν κοινωνία μεταξύ τους στήν αὐτή πίστη, ζωή καί ἐκκλησιαστική τάξη. Τήν ἑνότητα τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν ἐγγυᾶται στήν πράξη ἡ σύνοδος τῶν Ἐπισκόπων τους.

Ἀπό τά παραπάνω γίνεται κατανοητό ὅτι, ἀφοῦ καί οἱ ὁμόφρονες τοπικές Ἐκκλησίες στό πλαίσιο τῆς Ὀρθοδοξίας δέν νομιμοποιοῦνται θεολογικά, ὅταν ὀνομάζονται «ἀδελφές», πολύ περισσότερο δέν ὑπάρχει θεολογικό-ἐκκλησιολογικό ὑπόβαθρο γιά νά ὀνομάζονται «ἀδελφές Ἐκκλησίες» ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί ὁ Ρωμαιοκαθολικισμός. Ἄλλωστε ὁ Ρωμαιοκαθολικισμός δέν μπορεῖ νά ὀνομάζεται κατά κυριολεξία Ἐκκλησία μετά τό 1014, ἐπειδή ἀπό τότε ὑφίστανται πνευματικῶς γι' αὐτόν τά ἐπιτίμια τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, μέ συνέπεια τήν ἔκπτωση ἀπό τό Θεανθρώπινο σῶμα.

Ἐδῶ πρέπει νά σημειωθεῖ ὅτι ἡ ἄρση τῶν παραπάνω ἐπιτιμίων δέν μπορεῖ νά γίνει ἀπό κανένα θεσμικό πρόσωπο τῆς Ἐκκλησίας, ὅσο ψηλά καί ἄν βρίσκεται στήν ἐκκλησιαστική ἱεραρχία, παρά μόνον ἀπό Οἰκουμενική Σύνοδο. Ἀλλά καί τοῦτο μπορεῖ νά γίνει μόνο στήν περίπτωση πού ἀρθοῦν προηγουμένως οἱ δογματικοί λόγοι, στούς ὁποίους οὐσιαστικά ὀφείλεται ἡ ἔκπτωση τοῦ Ρωμαιοκαθολικισμοῦ ἀπό τήν Ἐκκλησία.

Εἶναι λοιπόν φανερό ὅτι, ἐπισήμως, ἀπό τό 1014 ὁ Ρωμαιοκαθολικισμός δέν εἶναι Ἐκκλησία. Τοῦτο πρακτικῶς σημαίνει ὅτι δέν ἔχει τήν ὀρθή ἀποστολική πίστη καί τήν ἀποστολική διαδοχή. Δέν ἔχει τήν ἄκτιστη Χάρη καί κατεπέκταση δέν ἔχει τά θεουργά μυστήρια, πού καθιστοῦν τό Θεανθρώπινο σῶμα τῆς Ἐκκλησίας «κοινωνία θεώσεως» τοῦ ἀνθρώπου. Καί, ἐπειδή ἡ Ἐκκλησία δέν μπορεῖ παρά νά εἶναι καί νά παραμένει ἕως τῆς συντελείας μία καί ἀδιαίρετη, κάθε χριστιανική κοινότητα, ἐκτός τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, εἶναι ἁπλά αἱρετική.

Πηγή: "Ἐν Συνειδήσει", Ἔκτακτη ἔκδοση τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεγάλου Μετεώρου-Ἰούνιος 2009, Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Εἰσαγωγή Ἱ.Μ. Παντοκράτορος

Δημοσιεύουμε παρακάτω τήν περίληψη τῆς ἀκαδημαϊκῆς συμβολῆς τοῦ Ἐπικούρου Καθηγητοῦ κ. Παύλου Βρομπλέφσκι (Paweł P. Wróblewski), τοῦ ἐν Πολωνίᾳ Πανεπιστημίου τοῦ Βροκλάου, σέ διεθνές συνέδριο οἰκουμενιστικοῦ χαρακτῆρος πού ἔλαβε χώρα τόν παρελθόντα Μάιο (2015) στό Ἰησουϊτικό Πανεπιστήμιο Φιλοσοφίας καί Παιδείας «Ἰγνατιανόν» τῆς Κρακοβίας (“Jesuit University of Philosophy and Education Ignatianum”). Ἡ ὁμιλία τοῦ Καθηγητοῦ Βρομπλέφσκι, μία εἰλικρινής, πεπαρρησιασμένη καί ὀρθοδόξως ἀκριβής ἐκκλησιολογική τοποθέτηση, ἅπτεται καί πάλιν τοῦ φλέγοντος θέματος τῆς ὀρθῆς, ἀκριβοῦς ἑρμηνείας τῶν ἱερῶν Κανόνων καί τῆς διδασκαλίας τῶν Ἁγίων Πατέρων περί τῆς ἀκυρότητος (κατά τήν εἰσδοχή κάποιου στήν Ὀρθοδοξία) ὅσων τύπων ἑτεροδόξου χριστιανικοῦ βαπτίσματος ἔχουν προηγηθεῖ (συμπεριλαμβανομένου τοῦ ρωμαιοκαθολικοῦ) καί δέν ἔχουν γίνει μέ τριττή κατάδυση καί μία ἐπίκληση τῆς Ἁγίας Τριάδος.

Ὁ Καθηγητής οὐσιαστικῶς ὑπενθυμίζει ὅτι ἡ «οἰκονομία» τῆς ἀποδοχῆς ἑτεροδόξων στήν Ἐκκλησία μέσῳ Χρίσματος καί ὄχι Βαπτίσματος, δέν καταργεῖ τήν ἐκκλησιολογική «ἀκρίβεια», ἀνέκαθεν μαρτυρημένη στήν Ἐκκλησία, ὅτι ὅλα τά μυστήρια τῶν αἱρετικῶν («ἑτεροδόξων») θεωροῦνται παντελῶς ἄκυρα, καί συνεπῶς εἰσερχόμενοι πάντες οἱ ἑτερόδοξοι στήν Ἐκκλησία, τήν Ὀρθοδοξία, πρέπει νά βαπτίζονται ἐξ ἀρχῆς. Ἡ «οἰκονομία» τῆς ἀποδοχῆς τῶν αἱρετικῶν στήν Ὀρθοδοξία χωρίς Βάπτισμα, ἀλλά μόνον μέ Χρῖσμα, προϋποθέτει, κατά τούς ἱερούς Κανόνες, ὅτι τό βάπτισμά τους στήν αἵρεση ἔγινε ὄχι μόνον μέ ἐπίκληση τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἀλλά καί μέ τριπλῆ κατάδυσή τους στήν κολυμβήθρα. Αὐτό ὅμως δέν ἰσχύει στόν Παπισμό («Ρωμαιοκαθολικισμό»), διότι ἐκεῖ ἐφαρμόζεται ράντισμα (ἤ ἐπίχυση) καί ὄχι κατάδυση, ἐφόσον ἄλλωστε καί ἀπό τά ἀρχαῖα χρόνια εἶχε εἰσαχθεῖ στή Δύση καί ἡ ἀντικανονική, ἅπαξ κατάδυση, ἀντί τῆς ἐκκλησιαστικῆς, τῆς τριττῆς.

Περί τῆς θαυμαστῆς καί ἐν πλήρει ἐπιγνώσει μεταστροφῆς τοῦ Καθηγητοῦ Παύλου Βρομπλέφσκι στήν Μία Ἐκκλησία, τήν Ὀρθόδοξη, ἔχουμε καί ἄλλοτε γράψει στήν ἱστοσελίδα μας. Τό παρόν κείμενο, ἐπιτομή τῆς ἐπιστημονικῆς του εἰσηγήσεως στό συνέδριο «Ἐξ Ἀνατολῶν Φῶς», μεταφράσαμε ἀπό τά ἀγγλικά, ἀπό τό blog «Ὀρθοτομία».

Ἡ ὀρθόδοξος διδασκαλία  

περί τῆς ἀκυρότητος τοῦ λατινικοῦ βαπτίσματος

καί ἡ σημασία της γιά τόν σύγχρονο θεολογικό διάλογο

ὑπό Πάβελ Βρομπλέφσκι, Δρ. Φιλ.,

Ἐπικούρου Καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Βροκλάου (Πολωνίας)

Μία περίληψη τῆς ὁμιλίας πού ἐκφωνήθηκε στίς 14 Μαΐου 2015, κατά τή διάρκεια τοῦ διεθνοῦς συνεδρίου «Ἐξ ἀνατολῶν φῶς: οἱ σχέσεις μεταξύ τῆς Ἀνατολῆς καί τῆς Δύσεως διά μέσου τῶν αἰώνων» στήν Ἰγνατιανή Ἀκαδημία τοῦ Κράκοβ, στήν Πολωνία, παρόντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἰησουΐτου Ἀρχιεπισκόπου Κυρίλλου Βασιλείου, γραμματέως τῆς Βατικανῆς Ἐπιτροπῆς γιά τίς Ἀνατολικές Ἐκκλησίες, πρυτάνεως τοῦ Ποντιφηκικοῦ Ἀνατολικοῦ Ἰνστιτούτου καί συμβούλου τοῦ Ποντιφηκικοῦ Συμβουλίου γιά τήν Προώθηση τῆς Χριστιανικῆς Ἑνότητος.

Ἡ ἑνότητα τοῦ βαπτίσματος, σύμφωνα μέ τά λόγια τοῦ Ἀποστόλου Παύλου (Ἐφ. 4, 5), προκύπτει ἀπό τήν ἑνότητα τῆς πίστεως στόν ἕνα Θεό. Τό περί βαπτίσματος ἄρθρο πού ἐμπεριέχεται στό Σύμβολο Νικαίας – Κωνσταντινουπόλεως ἐπίσης ἐπιβεβαιώνει, ὅτι ὑπάρχει οὐσιωδῶς ἕνα μοναδικό καί μή ἐπαναλαμβανόμενο Βάπτισμα στήν οὐσιωδῶς μοναδική Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων στίς Κατηχητικές Ὁμιλίες διδάσκει ὅτι ἡ Βάπτιση τοῦ Χριστοῦ εἶναι πού ἐξαγίασε ὅλα τά βαπτισματικά τελετουργικά. Ὁ ἅγιος Βασίλειος ὁ Μέγας στόν 91^ο Κανόνα του προσθέτει ὅτι ὅλες οἱ προϋποθέσεις τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος, ἀνάμεσά τους καί ἡ  τριττή κατάδυση, εἶναι μέρος τῆς ἀγράφου Παραδόσεως, πεφυλαγμένης σιωπηρῶς ἀπό τούς Πατέρες, κατέναντι ὁποιασδήποτε βεβηλώσεως.

Ἡ ὀρθόδοξος διδασκαλία γιά τό Μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος, στό βαθμό πού προσδιορίστηκε ἀπό τόν Β΄ Κανόνα τῆς Πενθέκτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, συνιστᾷ τήν βάση γιά τήν μή ἀναγνώριση τῶν λατινικῶν μυστηρίων, θέμα τό ὁποῖο ἔγινε τό κύριο παράπονο ἐναντίον τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Μιχαήλ Κηρουλαρίου τό ἔτος 1054. Λοιπόν, κατά τόν Μεσαίωνα, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐφαρμόζει στήν αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ τόν Ζ΄ Κανόνα τῆς Β΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὁ ὁποῖος ἔθεσε ἕνα πρότυπο γιά τούς Εὐνομιανούς, πού βάπτιζαν μέ μία μόνον κατάδυση (ἡ ἴδια πρακτική εἰσήχθη στόν δυτικό κόσμο ἀπό τήν 4^η Σύνοδο τοῦ Τολέδου τό 633), νά γίνονται δεκτοί στήν Ὀρθοδοξία καθώς οἱ ἐθνικοί, δηλαδή μέσῳ Βαπτίσματος. Γράφοντας περί τῶν καινοτομιῶν τῶν Λατίνων, ὁ Ἅγιος Συμεών Θεσσαλονίκης σημείωνε ὅτι δέν ἀκολουθοῦν τήν σύμφωνη μέ τούς Κανόνες τριττή κατάδυση (βάπτισμα, “immersion”), ἀλλά μόνον ἐπίχυση (“infusion”)· ἀρνοῦνται τήν ἑνότητα Βαπτίσματος καί Χρίσματος, πρᾶγμα πού παρατηρήθηκε στήν ἀρχαιότητα μεταξύ τῶν Νοβατιανῶν· ἐπίσης, ἐξέφρασε τόν προβληματισμό του σχετικῶς μέ τήν χρήση τῆς ἐνεργητικῆς φωνῆς «ἐγώ σε βαπτίζω» [στούς Λατίνους], ἀντί τῆς παθητικῆς «βαπτίζεται ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ» [στήν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία] κατά τήν ἐπίκληση τῆς Ἁγίας Τριάδος, πρᾶγμα πού κάνει θολή τήν εἰκόνα τῆς ἀληθοῦς δραστικῆς αἰτίας τοῦ Μυστηρίου.  

Αὐτή ἡ παραδοσιακή ὀρθόδοξη θέση διεκόπη ἀπό τήν πολιτική ἐξουσία, μετά τήν Ἕνωση τῆς Φλωρεντίας. Μία ὀρθή ἀποκατάσταση τοῦ προηγουμένου ἱεροκανονικοῦ «στάτους κβό» ἔγινε στά 1722 καί 1755, ὅταν οἱ Ὀρθόδοξοι Πατριάρχες προσδιόρισαν τό Ἅγιον Βάπτισμα ὡς ὑποχρεωτική ὁδό γιά τήν μεταστροφή στήν Ὀρθοδοξία. Αὐτή ἡ ἀπόφαση ἐπιβεβαιώθηκε μέ ἀνάθεμα ἀπό τόν Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Κύριλλο Ε΄. Οἱ πλήρεις ἐκκλησιολογικοί καί μυστηριολογικοί λόγοι γι’ αὐτό δόθηκαν ἀπό τόν Ἅγιο Νικόδημο τόν Ἁγιορείτη καί τόν Ἅγιο Μακάριο Κορίνθου· συνᾴδουν μέ τά Πατριαρχικά καί Συνοδικά Γράμματα τοῦ 1848 καί τοῦ 1894, μέ πολεμική πρός τούς Πάπες Πῖο 9^ο καί Λέοντα 13^ο, τά ὁποῖα ἀναγνωρίζουν τόν Ρωμαιοκαθολικισμό ὡς αἵρεση καί καταδικάζουν τίς καινοτομίες πού παραβιάζουν τόν ἀποστολικό τύπο τῆς τριπλῆς καταδύσεως εἰς τό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος.

Παρά ταῦτα, κατά τήν ἐξέλιξη τῆς κινήσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἤδη στόν 20ό αἰῶνα, ἡ ὀρθόδοξος πλευρά βαθμιαίως υἱοθετεῖ τίς μυστηριολογικές καί ἐκκλησιολογικές πλάνες πού ταυτίζονται μέ τήν θέση τοῦ Βατικανοῦ καί τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν. Αὐτό ἔρχεται σέ ὁλοφάνερη ἀντίθεση πρός τίς ἀποφάσεις τῆς Ρωσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς τῶν ἐτῶν 1971 καί 1983 καί πρός τά ἐπανειλημμένως ἐκδοθέντα Μηνύματα τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἐναντίον τῆς ἀναγνωρίσεως τῶν μυστηρίων τῶν ἑτεροδόξων τελετουργικῶν.

Συνεπῶς, ἡ διαμάχη σχετικῶς μέ τήν μυστηριακή ἐγκυρότητα τοῦ αἱρετικοῦ βαπτίσματος, ἀλλά ἐπίσης σχετικῶς καί μέ τό κανονιστικό τελετουργικό, ἡ ὁποία εὑρίσκεται στά θεμέλια τῆς διαιρέσεως μεταξύ Ἀνατολῆς καί Δύσεως, μολονότι ἐπισήμως ἀποσιωπᾶται, παραμένει ἕνα ἀνοικτό πρόβλημα στόν σύγχρονο θεολογικό διάλογο. Ἐδῶ παρασιωπᾶται τό γεγονός ὅτι διά μέσου τῶν αἰώνων οἱ ἀρχές τῆς κανονικῆς «ἀκριβείας» καί «οἰκονομίας», ὡς πρός τό βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν, συνυπάρχουν μέν ἐν τοῖς πράγμασιν, ἀλλά ἡ δεύτερη οὐδέποτε κατήργησε τήν πρώτη ὡς τό ἱεροκανονικό τελετουργικό «minimum» τῶν τριῶν καταδύσεων μέ μία μοναδική ἐπίκληση τῆς Ἁγίας Τριάδος. Εἶναι λυπηρή ἡ διαπίστωση ὅτι καί οἱ δύο πλευρές, τοῦ Βατικανοῦ καί τῶν Ὀρθοδόξων, ἀναζητοῦν ὅλο καί περισσότερο μία παρηγορία στό νά ἀπομακρύνονται ἀπό τήν αὐστηρή ἱεροκανονική πειθαρχία τῆς πρώτης χριστιανικῆς χιλιετίας, ἡ ὁποία ἀνοίγει εὐχερῆ ὁδό πρός τόν Χριστό,  ἀντικαθιστώντας την μέ συμβιβασμούς ἐναντίον τῶν Δογμάτων, ὅπου ὅμως ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός δέν παρίσταται. Ὡς ἐκ τούτου, ἕνα «ἀξίωμα» σημασιολογικῆς προσαρμογῆς τῆς θεολογικῆς γλώσσης στά ἀποστολικά καί πατερικά ἱεροκανονικά πρότυπα ὡς σέ ὕπατες πηγές διδασκαλικῆς αὐθεντίας, μαζί καί ἡ ἀνάγκη τῆς ἀναθεωρήσεως ὅλων τῶν διμερῶν συμφωνιῶν, ἀποτελοῦν μία ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιά τήν εἰλικρίνεια καί μακροπρόθεσμη ἀποτελεσματικότητα τοῦ διαλόγου.

Πηγή: Ἱ.Μ. Παντοκράτορος

Ἡ Ἑλλάδα τὰ τελευταῖα χρόνια διέρχεται μεγάλη οἰκονομικὴ κρίση. Ὅμως, ὁσοδήποτε μεγάλη κι ἂν εἶναι αὐτὴ καὶ ὅποια κι ἂν εἶναι ἡ ἐξέλιξη τῶν πραγμάτων, οἱ Ἕλληνες δὲν πρέπει ποτὲ νὰ λησμονοῦμε ὅτι εἴμαστε «ἀπίστευτα πλούσιοι»!

Αὐτὴ εἶναι χαρακτηριστικὴ φράση τῆς δημοσιογράφου Μπίργκιτ Μπράουνρατ σὲ πρωτοσέλιδο ἄρθρο της τὴν 26η Ἰουνίου στὴ μεγάλης κυκλοφορίας αὐστριακὴ ἐφημερίδα «Kurier», στὸ ὁποῖο «ξετυλίγει» ὅλη τὴν ἀγάπη της γιὰ τὴν Ἑλλάδα, ἀπὸ τὴν τρυφερὴ ἡλικία τῶν 12 χρόνων μέχρι σήμε-ρα.

«Στὰ δώδεκά μου εἶχε ἔλθει ἐπιτέλους ἡ ὥρα ποὺ ἐπιτρεπόταν πλέον νὰ ταξιδέψω γιὰ πρώτη φορὰ μόνη μου στὸ ἀεροπλάνο, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἀγωνία μὲ ἔπιασαν πόνοι στὸ στομάχι. Ὅμως ἡ χώρα ὅπου μὲ κατέβασε ἁπαλὰ τὸ ἀεροπλάνο, μοῦ θεράπευσε ἀστραπιαῖα τοὺς πόνους. Ἡ Ἀθήνα καὶ οἱ ἄνθρωποί της, αὐτὸ ἦταν τὸ σκηνικὸ τῶν ὀμορφότερων ὀνείρων μου».

Ἡ δημοσιογράφος σημειώνει ἀκόμη ὅτι ἔτριβε τὰ μάτια της, ὅταν συνειδητοποίησε ὅτι εἶχε βρεθεῖ πραγματικὰ ἐκεῖ, στὸ ζωντανὸ βιβλίο τῆς ἱστορίας, ποὺ βρίσκεται πάντα στὰ πόδια της σὲ κάθε γωνιὰ καὶ τῆς δείχνει τὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας, ἀπὸ τὶς Μυκῆνες, τὴν Ἐπίδαυρο μέχρι τὸν Ἰσθμὸ τῆς Κορίνθου, σὰν νὰ ἦταν μιὰ «μηχανὴ τοῦ χρόνου».

Καὶ ρωτάει: «Πόσο πλούσιος εἶναι ἄραγε κάθε ἄνθρωπος, ποὺ μπορεῖ νὰ ζεῖ σὲ αὐτὴ τὴ χώρα, πόσο ἀπίστευτα πλούσιος;» Κι αὐτό, παρόλο πού, ὅπως καὶ ἡ ἴδια διαπιστώνει, «σήμερα οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι εἶναι φτωχοί, καὶ γίνονται φτωχότεροι. Γίνονται ὅμως μόνον οἰκονομικὰ φτωχότεροι», τονίζει, «γιατὶ αὐτὸ ποὺ εἶναι ἡ Ἑλλάδα καὶ οἱ Ἕλληνες στὴν καρδιά, κανένας δὲν μπορεῖ νὰ τοὺς τὸ ἀφαιρέσει».

Τὰ γράφει αὐτὰ ἡ Μπράουνρατ χωρίς, ὅπως φαίνεται, νὰ ἔχει γνωρίσει τὸν μέγιστο πλοῦτο τῆς Ἑλλάδος, ποὺ εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη πίστη μας.

Ἂς κρατήσουν λοιπὸν οἱ ἄλλοι λαοὶ τὰ εὐρωδολάριά τους. Τὸν ἀσύλληπτο πλοῦτο τῆς Ἑλλάδος δὲν θὰ τὸν φθάσουν ποτέ. Δὲν θὰ ἀποκτήσουν ποτὲ τὴ μοναδικὴ ἱστορία της, τὸν κορυφαῖο πολιτισμό της. Μποροῦν ὅμως, ἂν θελήσουν, νὰ χαροῦν κι αὐτοὶ τὸν μέγιστο θησαυρό της: τὴν Ὀρθόδοξη πίστη!

Κι αὐτὸν θὰ θέλαμε μὲ ὅλη μας τὴν καρδιὰ νὰ τοὺς τὸν χαρίσουμε! Χωρὶς μάλιστα ἀνταλλάγματα, ποὺ ἄλλωστε οὔτε καὶ μποροῦν νὰ ὑπάρξουν.

Πηγή: Ο Σωτήρ

«Μνήμη τοῦ λαοῦ μου σὲ λένε Πίνδο καὶ σὲ λένε Ἄθω»

Ὀδ. Ἐλύτης «Ἄξιόν Ἐστι»

«Μνήμη εἶναι ἡ ἰθαγένεια. Χωρὶς τὴν μνήμη δὲν ὑπάρχει τίποτε. Κι ἂς λένε. Μόνον ὅταν θυμᾶσαι, ὑπάρχεις στ’ ἀλήθεια. Καὶ μόνον ὅταν ὑπάρχεις στ’ ἀλήθεια, εἶσαι στ’ ἀλήθεια ἐλεύθερος. Ἐλευθερία μονάχη εἶναι ἡ μνήμη μας. Πάνω σ’ αὐτὴ σὰν σὲ τεντωμένο σχοινὶ ἰσορροποῦμε καὶ ὑπάρχουμε “ἕνα σημεῖο μοναχά, ἕνα σημεῖο”.

Πέρα ἀπ’ αὐτὴν τὴν ἀναγκαστικὴ σχοινοβασία τῆς ἐποχῆς, δὲν εἴμαστε πιὰ “ἐμεῖς”. Εἴμαστε-ὄχι οἱ Ἄλλοι. Αὐτὸ θὰ ἦταν τουλάχιστον μία εὐγενὴς ἀποδοχὴ αὐτοκτονίας -εἴμαστε οἱ “δῆθεν Ἄλλοι”. Σκιάχτρα ζωῆς, τέρατα νοθείας, βάρβαροι ἦχοι, βλάσφημα μέτρα, ὅ,τι τὸ ἀλλόκοτο, μάταιο καὶ κίβδηλο. Εἴμαστε οἱ πλεγματικοί, δυτικοειδεῖς, ἔνοχοι πίθηκοι τῆς Βαλκανικῆς τῶν τύψεων.

Ξέρω. Ἡ ἀγάπη οὔτε ἐπιβάλλεται οὔτε νομοθετεῖται. Ἀνοίγονται πάντως πρὸς αὐτὴν μονίμως δύο δρόμοι. Ὁ δρόμος τῆς μαϊμοῦς καὶ ὁ δρόμος τῶν δέντρων. Ἡ μαϊμοὺ μιμεῖται στὶς κατασκευές του τὸν ξυλουργὸ ποὺ θαυμάζει. Δὲν κατασκευάζει ὅμως τίποτα ἡ μαϊμοὺ κι ἂς τὸ νομίζει. Ὁ ἄλλος δρόμος εἶναι διπλῆς κατευθύνσεως: “ὁδὸς ἄνω καὶ κάτω μία”. Πάει ἀπ’ τὴν γῆ στὸν οὐρανὸ κι ἀντίστροφα. Γιὰ νὰ πᾶς στὸν οὐρανό, λέει, πρέπει νὰ ταπεινωθεῖς, στὴν ὅποια γῆ σου πρῶτα. Αὐτὸ κάνουν τὰ δέντρα. Αὐτὸ πρέπει νὰ κάνουμε κι ἐμεῖς…». (Τ. Λιγνάδης, «Τὸ Ἄξιόν Ἐστι τοῦ Ἐλύτη», Ἀθήνα 1971).

Ὡραία, ὡραιότατη ἡ παρομοίωση τοῦ ἀείμνηστου, σπουδαίου Τάσου Λιγνάδη. Τὸ δέντρο γιὰ νὰ τρανέψει, νὰ ὑψωθεῖ στὸν οὐρανό, πρέπει νὰ ἁπλώσει γερὲς ρίζες στὸ χῶμα του, στὴ γῆ ποὺ φύτρωσε. Αὐτὸ νὰ κάνουμε κι ἐμεῖς, ὡς λαὸς πρωτίστως. Νὰ γνωρίσουμε τὸ γενοτόπι μας, τὸ χῶμα τὸ ἑλληνικό, νὰ ξαναβροῦμε τὴ μνήμη μας, δηλαδὴ τὴν ἰθαγένειά μας. Μόνο ἔτσι θὰ πᾶμε στὸν οὐρανό, στὸ σπίτι μας. «Οὐ γὰρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν».

Καὶ τί καλοσυνάτη φράση: Μνήμη εἶναι ἡ ἰθαγένεια. Τώρα οἱ «μύγες τῆς Ἀγορᾶς» ἔβγαλαν τὴν ἰθαγένεια σὰν πραμάτεια σὲ καροτσάκι πλανόδιου μικροπωλητῆ. Τὴν ἰθαγένεια τὴν πουλοῦν καὶ τὴν ἀγοράζουν. (Θυμήθηκα μία φράση ἀπὸ τὰ ἀπομνημονεύματα τοῦ Φωτάκου: «Βουλευταί, Ἐκτελεσταί, πουληταὶ καὶ ἀγορασταί»). Τὴν μνήμη μας, ὅμως, δὲν μποροῦν νὰ τὴν πουλήσουν, δὲν ὑπάρχει στὰ ράφια. Δὲν μπαίνει στὸ τραπέζι τῶν διαπραγματεύσεων. Τὴν χάνεις, δὲν ξεπουλιέται…

«Μνήμη τοῦ λαοῦ μου», εἶναι ἡ Κυρὰ-Πηνελόπη ποὺ καρτεροῦσε τὸν βασιλιά της, ἡ συλημένη Καρυάτιδα, οἱ χαιρετισμοὶ στὸ Ρόδον τὸ Ἀμάραντον, ἡ πανώρια Λυγερὴ ποὺ τὴν ἔσερνε ὁ πεθαμένος Κωνσταντής, τὸ στασίδι τοῦ Κανάρη. Μνήμη μας εἶναι ὁ πατέρας τοῦ Γρ. Αὐξεντίου ποὺ ὅταν οἱ Ἄγγλοι τοῦ ζήτησαν νὰ ἀναγνωρίσει τὸν πυρπολημένο γιό του, εἶπε: «Δὲν κλαίω ποὺ σ’ ἔχασα/ποὺ σὲ εἶχε γιὰ καμάρι/κλαίω ποὺ δὲν ἔχω ἄλλο γιὸ/τὴ θέση σου νὰ πάρει».

«Ἐλευθερία μοναχὴ εἶναι ἡ μνήμη μας. Ἀλλοίμονο, ἂν τὴν στερηθοῦμε». Σάπισε τὸ κάποτε «ὁλόδροσο δέντρο τῆς φυλῆς μας», ὅπως τὸ ὀνόμαζε ὁ Κόντογλου.

Γονυπετεῖς, ψωμοζητοῦντες, σερνόμαστε ἐμεῖς, «οἱ ἔνοχοι πίθηκοι τῆς Βαλκανικῆς» σὲ συνέδρια ἀνόμων, στὸν Καϊάφα τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης. Χάσαμε τὴ μνήμη μας, χάσαμε τὴν ἐλευθερία μας. Καὶ κλαῖνε καὶ ὀδύρονται, νὰ μείνουμε στὴν Εὐρώπη ποὺ κοπροκρατεῖ τὸ μέλλον μας. Στὴν Εὐρώπη, τὴν πόρνη Βαβυλώνα, ποὺ μαγάρισε τὴν μνήμη μας καὶ ξεπουλᾶ τὴν ἰθαγένειά μας, τὴν ἱστορία μας.

«Πάψετε πιὰ νὰ ἐκπέμπετε τὸ σῆμα τοῦ κινδύνου /τοὺς γόους τῆς ὑστερικῆς σειρήνας σταματῆστε /κι ἀφῆστε τὸ πηδάλιο στῆς τρικυμίας τὰ χέρια/ τὸ πιὸ φρικτὸ ναυάγιο θὰ ἦταν νὰ σωθοῦμε» (Κ. Οὐράνης, «Πάψετε πιά…»).

Ἡ μνήμη τοῦ λαοῦ μας λέει Πίνδο καὶ λέει Ἄθω. Ἅγιοι καὶ ἥρωες μᾶς δείχνουν στὰ σκοτεινὰ τὸν δρόμο πρὸς τὴν λύτρωση. Καὶ τὰ δύο εἶναι ὄρη ὑψηλά. Θέλει κόπο καὶ θυσίες γιὰ νὰ φτάσεις στὶς κορυφές τους…

Οἱ Εὐρωπαῖοι χαγάνοι βυσσοδομοῦν. Καλὰ αὐτοί, ἀλλὰ οἱ δικοί μας ἢ καλύτερα οἱ δικοί τους δικοί μας; Ἂς τὸ καταλάβουμε: «εἰ μὴ ταχέως ἀπολλώμεθα, οὐκ ἂν ἐσώθημεν». Ἂν δὲν καταστραφοῦμε, ἂν δὲν καταστρέψουμε τὰ τέρατα ποὺ μᾶς καταστρέφουν, δὲν θὰ σωθοῦμε. Ὅλοι οἱ παλαιοκομματικοὶ κοτζαμπάσηδες παλεύουν νὰ κρατηθοῦν. «Εἶναι δεμένοι μεταξύ τους, ὅπως εἶναι οἱ κάμπιες κολλημένες ἡ μία στὸν πισινό τῆς ἄλλης» (Κόντογλου). Ἑνώθηκαν καὶ προσκυνοῦν τὸ θηρίο τῶν Βρυξελλῶν. Ὑποστηρίζω ἐδῶ καὶ δεκαετίες ὅτι ἡ Ε.Ε. εἶναι ὁ τάφος τοῦ Γένους μας. Μόνο ἂν ἀπαγκιστρωθοῦμε ἀπὸ τὴν διεφθαρμένη πόρνη τῆς Δύσης, θὰ θεριέψει ἡ ἀποσταμένη ἐλπίδα μας.

Ξεκίνησα μὲ τὸ «ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ» τοῦ Ἐλύτη. Νὰ κλείσω μὲ τὴν συγκλονιστικὴ διήγηση τοῦ ποιητῆ γιὰ τὸ πῶς γεννήθηκε τὸ ποίημα. Θὰ καταλάβουμε μὲ ποιοὺς συζητᾶμε, τὴν «εὐρωπαϊκὴ οἰκογένεια» στὴν ὁποία ἀνήκουμε, ὅπως αὐτοϊκανοποιούμενοι ἐκσφενδονίζουν οἱ «μενομευρωπαῖοι». Νὰ δοῦμε πότε θὰ ξαναγίνουμε Ἕλληνες;

«Ὅσο κι ἂν μπορεῖ νὰ φανεῖ παράξενο, τὴν ἀρχικὴ ἀφορμὴ νὰ γράψω τὸ ποίημα μοῦ τὴν ἔδωσε ἡ διαμονή μου στὴν Εὐρώπη τὰ χρόνια του ’48 μὲ ’51.

Ἦταν τὰ φοβερὰ χρόνια ὅπου ὅλα τὰ δεινὰ μαζὶ -πόλεμος, κατοχή, κίνημα, ἐμφύλιος- δὲν εἴχανε ἀφήσει πέτρα πάνω στὴ πέτρα.

Θυμᾶμαι τὴν μέρα ποὺ κατέβαινα νὰ μπῶ στὸ ἀεροπλάνο, ἕνα τσοῦρμο παιδιὰ ποὺ παίζανε σὲ ἕνα ἀνοιχτὸ οἰκόπεδο. Τὸ αὐτοκίνητό μας ἀναγκάστηκε νὰ σταματήσει γιὰ μία στιγμὴ καὶ βάλθηκα νὰ τὰ παρατηρῶ. Ἤτανε κυριολεκτικὰ μὲς στὰ κουρέλια.

Χλωμά, βρώμικα, σκελετωμένα μὲ γόνατα παραμορφωμένα, μὲ ρουφηγμένα πρόσωπα. Τριγύριζαν μέσα στὶς τσουκνίδες τοῦ οἰκοπέδου ἀνάμεσα σὲ τρύπιες λεκάνες καὶ σωροὺς σκουπιδιῶν. Αὐτὴ ἦταν ἡ τελευταία εἰκόνα ποὺ ἔπαιρνα ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα.

Καὶ αὐτή, σκεπτόμουν, ἦταν ἡ μοίρα τοῦ Γένους ποὺ ἀκολούθησε τὸ δρόμο τῆς Ἀρετῆς καὶ πάλεψε αἰῶνες γιὰ νὰ ὑπάρξει. Πρὶν περάσουν 24 ὧρες περιδιάβαινα στὸ Οὐσὶ τῆς Λωζάννης, στὸ μικρὸ δάσος πλάι στὴ λίμνη. Καὶ ξαφνικὰ ἄκουσα καλπασμοὺς καὶ χαρούμενες φωνές.

Ἦταν τὰ Ἑλβετόπαιδα ποὺ ἔβγαιναν νὰ κάνουν τὴν καθημερινή τους ἱππασία. Αὐτὰ ποὺ ἀπὸ πέντε γενεὲς καὶ πλέον, δὲν ἤξεραν τί θὰ πεῖ ἀγώνας, πείνα, θυσία. Ροδοκόκκινα, γελαστά, ντυμένα σὰν πριγκηπόπουλα, μὲ συνοδοὺς ποὺ φοροῦσαν στολὲς μὲ χρυσὰ κουμπιά, περάσανε ἀπὸ μπροστά μου καὶ μ’ ἄφησαν σὲ μία κατάσταση ποὺ ξεπερνοῦσε τὴν ἀγανάκτηση.

Ἤτανε δέος μπροστὰ στὴν τρομακτικὴ ἀντίθεση, συντριβὴ μπροστὰ στὴν τόση ἀδικία, μία διάθεση νὰ κλάψεις καὶ νὰ προσευχηθεῖς περισσότερο, παρὰ νὰ διαμαρτυρηθεῖς καὶ νὰ φωνάξεις.

Ἤτανε ἡ δεύτερη φορὰ στὴ ζωή μου -ἡ πρώτη ἤτανε στὴν Ἀλβανία- ποὺ ἔβγαινα ἀπὸ τὸ ἄτομό μου, καὶ αἰσθανόμουν ὄχι μόνο ἀλληλέγγυος, ἀλλὰ ταυτισμένος κυριολεκτικὰ μὲ τὴ φυλή μου.

Καὶ τὸ σύμπλεγμα κατωτερότητας ποὺ ἔνιωθα, μεγάλωσε φτάνοντας στὸ Παρίσι. Δὲν εἶχε περάσει πολὺς καιρὸς ἀπὸ τὸ τέλος τοῦ πολέμου καὶ τὰ πράγματα ἦταν ἀκόμη μουδιασμένα.

Ὅμως τί πλοῦτος καὶ τί καλοπέραση μπροστὰ σέ μᾶς!
Καὶ τί μετρημένα δεινὰ ἐπιτέλους μπροστὰ στὰ ἀτελείωτα τὰ δικά μας!

Δυσαρεστημένοι ἀκόμα οἱ Γάλλοι ποὺ δὲν μποροῦσαν νά ᾽χουν κάθε μέρα τὸ μπιφτέκι καὶ τὸ φρέσκο τους βούτυρο, δυσανασχετοῦσαν.

Ὑπάλληλοι, σωφέρ, γκαρσόνια, μὲ κοιτάζανε βλοσυρὰ καὶ μοῦ λέγανε: ἐμεῖς περάσαμε πόλεμο Κύριε! Κι ὅταν καμιὰ φορὰ τολμοῦσα νὰ ψιθυρίσω ὅτι ἤμουν Ἕλληνας κι ὅτι περάσαμε κι ἐμεῖς πόλεμο μὲ κοιτάζανε παράξενα: ἄ, κι ἐσεῖς ἔ;
Καταλάβαινα ὅτι ἤμασταν, ἀγνοημένοι ἀπὸ παντοῦ καὶ τοποθετημένοι στὴν ἄκρη-ἄκρη ἑνὸς χάρτη ἀπίθανου. Τὸ σύμπλεγμα κατωτερότητας καὶ ἡ δεητικὴ διάθεση μὲ κυρίευαν πάλι. Ξυπνημένες μέσα παλαιὲς ἐνστικτώδεις διαθέσεις ἄρχισαν νὰ ἀναδεύονται καὶ νὰ ξεκαθαρίζουν.

Ἡ παραμονή μου στὴν Εὐρώπη μὲ ἔκανε νὰ βλέπω πιὸ καθαρὰ τὸ δράμα τοῦ τόπου μας.
Ἐκεῖ ἀναπηδοῦσε πιὸ ἀνάγλυφο τὸ ἄδικο ποὺ κατάτρεχε τὸν ποιητή.

Σιγὰ-σιγὰ αὐτὰ τὰ δύο ταυτίστηκαν μέσα μου. Τὸ ἐπαναλαμβάνω, μπορεῖ νὰ φαίνεται παράξενο, ἀλλὰ ἔβλεπα καθαρὰ ὅτι ἡ μοίρα τῆς Ἑλλάδας ἀνάμεσα στὰ ἄλλα ἔθνη ἦταν ὅ,τι καὶ ἡ μοίρα τοῦ ποιητῆ ἀνάμεσα στοὺς ἄλλους ἀνθρώπους -καὶ βέβαια ἐννοῶ τοὺς ἀνθρώπους τοῦ χρήματος καὶ τῆς ἐξουσίας. Αὐτὸ ἦταν ὁ πρῶτος σπινθήρας, ἦταν τὸ πρῶτο εὕρημα.
Καὶ ἡ ἀνάγκη ποὺ ἔνιωθα γιὰ μία δέηση, μοῦ ᾽δωσε ἕνα δεύτερο εὕρημα. Νὰ δώσω, δηλαδή, σ’ αὐτὴ τὴ διαμαρτυρία μου γιὰ τὸ ἄδικο τὴ μορφὴ μιᾶς ἐκκλησιαστικῆς λειτουργίας.

Κι ἔτσι γεννήθηκε τὸ Ἄξιόν Ἐστι».

 .

Πηγή: Χριστιανική Βιβλιογραφία, Αβέρωφ

Μια τέτοια εποχή, θα περιμένατε το Κράτος να ευνοεί την Ελληνική παραγωγή. Αυτό θα βοηθούσε τόσο την ανάπτυξη, όσο και την ρευστότητα της οικονομίας, καθώς θα χρειαζόντουσαν λιγότερα κεφάλαια για εισαγωγές.

Αμ δε! Δεν γνωρίζω αν αυτό γίνεται από σχέδιο ή διότι οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν, δεν καταλαβαίνουν, αλλά αυτή την στιγμή σαμποτάρουν την Ελληνική παραγωγή κηπευτικών προς όφελος των εισαγωγών!

Πώς έχει η ιστορία:

Μετά την επιβολή των capital controls, των ελέγχων κεφαλαίου, για να κάνεις μια εισαγωγή, πρέπει να υποβάλεις αίτηση στην «Επιτροπή Έγκρισης Τραπεζικών Συναλλαγών» που έχει συσταθεί στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους. Αν η αίτηση εγκριθεί, τότε σου δίνεται η άδεια για την εισαγωγή.

Τι σχέση μπορεί να έχει αυτό με την Ελληνική παραγωγή κηπευτικών;

Μα, πολύ μεγάλη! Καλώς ή κακώς, οι Ελληνικές καλλιέργειες βασίζονται στους σπόρους εισαγωγής. Μετά από τόσες εβδομάδες ανωμαλίας των συναλλαγών, οι αποθήκες των εταιρειών σπόρων έχουν αρχίσει να αδειάζουν.

Οι εταιρείες κάνουν αιτήσεις στην «Επιτροπή Έγκρισης Τραπεζικών Συναλλαγών», αλλά εγκρίσεις δεν παίρνουν! Γιατί; Η Επιτροπή, ορθώς, δίνει προτεραιότητα στα φάρμακα. Σωστό, δεν θα αφήσουμε τον κόσμο χωρίς τα φάρμακά του! Δεύτερη σειρά, κατά προτεραιότητα είναι τα «ευπαθή» νωπά τρόφιμα γάλα, κρέας, φρούτα και λαχανικά. Σωστό; Σωστό, δεν θα αφήσουμε τον κόσμο να πεινάσει, μιας και το μεγαλύτερο μέρος των τροφίμων μας είναι εισαγόμενο.

Κάπου, προς το τέλος των προτεραιοτήτων που έβαλε η Επιτροπή, υπάρχει μία κατηγορία «Λοιπά Είδη». Εκεί υπάγονται οι σπόροι προς σπορά, στην δασμολογική κλάση 12099180 «Σπόροι κηπευτικών για σπορά». Ως τώρα, δεν έχει υπάρξει έγκριση για εισαγωγή σε αυτήν την δασμολογική κλάση. Όπως δεν έχει υπάρξει και έγκριση για εισαγωγή σπόρων για κτηνοτροφικά φυτά.

Αποτέλεσμα:

Σήμερα έχουν αρχίσει να εμφανίζονται ελλείψεις, που σε λίγο θα γίνουν σημαντικές, για όλες τις φθινοπωρινές καλλιέργειες: φασόλια, κρεμμύδι, καρότο, πατάτες, αλλά και τομάτες.

Όπως πάμε, η Θήβα θα έχει πρόβλημα να παράξει όλες τις ποσότητες καρότου, σπανακιού, κρεμμυδιού ή πατάτας που παράγει συνήθως. Η Ιεράπετρα και η υπόλοιπη Κρήτη θα έχει πρόβλημα να γεμίσει τα θερμοκήπια με τομάτες ή πιπεριές.

Επίσης, θα υπάρξει πρόβλημα με αρκετές καλλιέργειες κτηνοτροφικών φυτών.

Αν κάτι δεν αλλάξει επειγόντως, θα μειωθεί σημαντικά η Ελληνική παραγωγή το φθινόπωρο και τον χειμώνα. Εντάξει, ο λαός δεν θα πεινάσει. Θα κάνουμε εισαγωγές. Είπαμε, η «Επιτροπή Έγκρισης Τραπεζικών Συναλλαγών» δίνει προτεραιότητα στις εισαγωγές τροφίμων…

Έτσι, όμως, στην πράξη, δεν σαμποτάρουμε την Ελληνική παραγωγή;

Θα μου πείτε: Γιατί να μη φτιάξουμε Ελληνικούς σπόρους; Να φτιάξουμε! Αλλά ξέρετε πόσα χρόνια προσπάθειας χρειάζεται για να φτιάξουμε σπόρους;

Σε μερικά είδη είναι εύκολο και γίνεται. Πχ στην μηδική (κτηνοτροφικό φυτό, «τριφύλλι») η κύρια παραγωγή σπόρου είναι Ελληνική.

Αλλού, όπως στην τομάτα και την πιπεριά, είναι πολύ δύσκολο και η Ελληνική λαχανοκομία εξαρτάται από τις εισαγωγές. Η δημιουργία ενός καινούργιου υβριδίου, μπορεί να πάρει μία δεκαετία. Δεν είναι τυχαίο ότι όλη η παραγωγή σπόρων διεθνώς έχει συγκεντρωθεί σε τέσσερεις μεγάλους ομίλους. Βεβαίως, κάποιοι από αυτούς τους ομίλους έχουν αρχίσει μία μικρή σποροπαραγωγή στην Κρήτη.

Όμως, δεν είναι το θέμα μας αυτό. Οι καλλιέργειες χρειάζονται καινούργιο σπόρο κάθε χρόνο και, ειδικώς στα υβρίδια, δεν μπορείς να κρατήσεις σπόρο από την προηγούμενη καλλιέργεια. Άσε που κάποιοι σπόροι, όπως της μελιτζάνας, δεν φυτρώνουν αν είναι φρέσκοι.

Αν θέλαμε η παραγωγή να γίνεται με Ελληνικούς σπόρους, θα έπρεπε να είχαμε ξεκινήσει τον σχεδιασμό εδώ και χρόνια. Δεν γίνεται αυτό από την μια μέρα στην άλλη!

Άρα, αυτή την στιγμή, επίτηδες ή κατά λάθος, σαμποτάρεται η Ελληνική παραγωγή κηπευτικών και άλλων αγροτικών προϊόντων, προς όφελος των εισαγωγών! Προς όφελος των εισαγωγών; Ναι διότι οι εισαγωγές είναι τρόφιμα και η «Επιτροπή Έγκρισης Τραπεζικών Συναλλαγών» εγκρίνει εύκολα και γρήγορα τις εισαγωγές τροφίμων: να μη αφήσει πεινασμένο τον λαό. Με γεμάτα τα Super Markets, υπάρχει μία επίφαση κανονικότητος.

Οι σπόροι δεν είναι προτεραιότητα. Ούτε και τα άλλα είδη που χρειάζεται η Ελληνική παραγωγή: τύρφη, πετροβάμβακας κλπ.

Με αυτή την νοοτροπία, γιατί να απορούμε που από τις 520.000 στρέμματα καλλιέργειας τομάτας το 1992, φθάσαμε το 2012 να καλλιεργούμε μόλις 160.000 στρέμματα. Έτσι φθάσαμε κατακαλόκαιρο να εισάγουμε τομάτα από την Πολωνία!

.

Πηγή: Λαχανόκηπος, Αβέρωφ

[…]

Αισθάνομαι ότι δεν πρέπει να κάνω ομιλία, το σκεφτόμουνα. Είναι τόσο ζεστή η ατμόσφαιρα και τόσο αυθόρμητο το κλίμα που υπάρχει, που μια ομιλία με προσφωνήσεις με σειρά συγκεκριμένη, νομίζω θα κρύωνε την όλη ατμόσφαιρα και δεν θα έλεγε τίποτα το ιδιαίτερα σημαντικό. Είπε ο κύριος δήμαρχος ότι ο μόνος που είναι ικανός είναι ο Μητροπολίτης Μεσογαίας. Δέν είμαι ικανός κύριε δήμαρχε. Νομίζω ότι τέτοιου είδους άνθρωποι πολύ δύσκολα μπορούν να περιγραφούν, πολύ περισσότερο να μπει κανείς μέσα στην πραγματικότητα του μυστηρίου τους, και μάλιστα με δημόσιο λόγο να τους εκφράσει.

Ίσως ο καλύτερος τρόπος είναι να αναφέρουν τα στοιχεία του βίου τους ή περιεχόμενα λόγων τους αυθεντικά, όπως οι ίδιοι τα έχουν πει και όχι κάποιος να κάνει αναλύσεις. Το μυστήριο, και αυτοί οι άνθρωποι είναι μυστήριο, δεν έχει τη δυνατότητα να περιγραφεί από λόγο όσο ικανός κι αν είναι ο ομιλητής. Και αυτό το βλέπουμε από την ανεπάρκεια των ακολουθιών. Οι ακολουθίες πολύ δύσκολα περιγράφουν την πραγματικότητα του αγίου, αναφέρονται λίγο στη ζωή του .. οι εκόνες επίσης δύσκολα. Δεν υπάρχει αυτή η πιθανότητα, εγώ δεν φιλοδοξώ ότι έχω αυτήν την πιθανότητα να το κάνω.

Ακούστηκε επίσης δυό τρεις φορές ότι πρέπει να γίνουμε μιμητές του Αγίου Παϊσίου. Θα με συγχωρέσετε αλλά δε νομίζω ότι γίνεται αυτό. Εγώ τουλάχιστον όταν το άκουγα αυτό είπα, ‘τι μιμητής να γίνεις;’ Θα πω μερικές σκέψεις γιατί δεν μπορούμε να μιμηθούμε έναν τέτοιο άνθρωπο. Ότι δεν υπάρχει για να τον μιμούμαστε, υπάρχει για να μας εμπνέει και υπάρχει ίσως για να φορτώνουμε τις προσευχές μας επάνω του. Γιαυτό και θα ήθελα να μου επιτρέψετε σεβασμιότατε όπως είπα να μην κάνω μία ομιλία αλλά να πω ορισμένες σκέψεις όπως λειτουργούν μέσα μου και να σταματήσω όταν συμπληρωθεί το χρονικό περιθώριο γιατί αισθάνομαι πως δεν μπορώ να ολοκληρώσω αυτό που έχω μέσα μου.

Λέει κάπου ένας ψαλμός, ‘Θαυμαστός ο Θεός εν τοις αγίοις αυτού‘, ότι με το πρόσωπο των αγίων γίνονται θαυμαστά τα θαύματα του Θεού, το μυστήριο του Θεού εμφανίζεται. Λέει επίσης κάπου αλλού ο Ισαΐας, ‘Κύριος Ύψιστος εν αγίοις αναπαυόμενος’ και θα σας πω γιατί το λέει αυτό. Και λέει επίσης σε μία από τις επιστολές του Πέτρου, ‘λάλησαν άγιοι του Θεού άνθρωποι δια πνεύματος αγίου’. Αυτά τα τρία τα αναφέρω για να πω τι σημαίνει άγιος για την εκκλησία. Είναι κάποιος στον οποίο αναπαύεται το πνεύμα του Θεού. Ευαρεστείται ο Θεός, το πρώτο πράγμα. Να το πω με απλή γλώσσα, δεν έχει παράπονο ο Θεός, τον εκφράζει τον Θεό με τη ζωή του. Το δεύτερο πράγμα είναι ότι είναι θαυμαστός ο Θεός, ότι κάνει θαύματα και ενεργεί δια των αγίων υπερφυσικά. Πράγματα που δεν ερμηνεύονται που δεν κατανοούνται. Και τρίτον, αυτό που κάνει ο Θεός μέσω των αγίων Του είναι ότι εκφράζει το Λόγο Του. Σε συγκεκριμένες λέξεις μπαίνει μέρος του μυστηρίου Του. Αυτό είναι ένας άγιος. Είναι ένας ο οποίος ενεργεί θαυμαστά, ο οποίος αναπαύει το Θεό και ο οποίος όταν ανοίγει το στόμα του βγάζει το μέλι του Λόγου του Θεού.

Γιαυτό και η εκκλησία θέλει την απόδειξη του Θεού μέσα από τους αγίους. Δίπλα σε έναν άγιο καταργείται το ερώτημα της ύπαρξης του Θεού . Όταν είσαι [δίπλα] σε έναν τέτοιο άγιο λες, ‘ζει Κύριος‘, εκφράζεται μέσα από αυτόν. Δέν είναι άγιος μία ψυχούλα, ένας καλός άνθρωπος, ένας ηθικός .. ένας παράξενος που έχει μερικά χαρίσματα και κάποιες σπάνιες ικανότητες. Είναι ο άνθρωπος ο οποίος έχει τη χάρη του Θεού πάνω του. Και αν είναι έτσι, τότε ναι, άγιος πρέπει και μπορεί να γίνει ο καθένας μας, δηλαδή εκφραστής όχι συγκεκριμένων τρόπων και συμπεριφορών αλλά της χάριτος του Θεού σ’ αυτόν τον κόσμο.

…

Άγιοι υπήρξανε σε όλες τις εποχές. Εγώ θα κάνω μία αναφορά .. Τον περασμένο αιώνα, τον 20ό αιώνα, έχουμε έναν άγιο το 1908, εκοιμήθει ο Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης λίγο πριν την επανάσταση των μπολσεβίκων στη Ρωσσία, ο οποίος κράτησε και παρηγόρησε πάρα πολύ τον Ρωσσικό λαό.

Το 1920 έχουμε εμείς έναν δικό μας άγιο, λίγο πριν από τη Μικρασιατική καταστροφή, τον Άγιο Νεκτάριο. Μεγάλος άγιος, πονεμένος, διωγμένος, συκοφαντημένος, περιφρονημένος, αδικημένος απ’ την ίδια την εκκλησία, αλλά μεγάλος άγιος.

Το 1924 εκοιμήθη ένας άγιος, πάλι είχε σχέση με εδώ, ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης που φιλοξενήθηκαν για 4 χρόνια τα λείψανά του εδώ στην Κόνιτσα, που εδώ έφερε τους πρόσφυγες από τα Φάρασα, που τον βοήθησε στην φανέρωσή του ο νυν εορταζόμενος Άγιος Παΐσιος.

Το 1932 έχουμε έναν άλλον άγιο, λαϊκό, απλό άγιο, τον Άγιο Νικόλαο τον Πλανά. Εκοιμήθη το 1932. Λατρευτός, όχι πολύ γνωστός αλλά όμως πολύ βαθύς, απλοϊκός άνθρωπος.

Το 1938 έχουμε έναν άλλον άγιο του Αγίου Όρους, τον Άγιο Σιλουανό. Και αυτός θα παρέμενε άγνωστος αν δεν υπήρχε στη ζωή του κάποιος να τον φανερώσει και αυτός ήταν ο πατήρ Σωφρόνιος αν τον έχετε ακουστά, ο οποίος ανέδειξε τον βίο του, βρήκε το μυστικό του και κατέθεσε μέρος των διδασκαλιών του.

Το 1948 έχουμε πάλι στην Ελλάδα έναν δικό μας άγιο, τον Άγιο Σάββα τον Νέο της Καλύμνου. Και αυτός απλός άγιος. Ένας επιεικής, γλυκύς πνευματικός, κατάκαρπος στη σχέση του με το Θεό και στη σχέση του με το λαό.

Πάμε στη δεκαετία του ’50. Το 1956 εκοιμήθη στη Σερβία ένας άγιος, θα έχετε ίσως διαβάσει βιβλία του, ο Άγιος Νικόλαος ο Βελιμίροβιτς.

Το 1959, έχουμε πάλι έναν δικό μας άγιο από την Ανατολή, από τον Πόντο, τον Άγιο Γεώργιο τον Καρσλίδη.

Πάμε στη δεκαετία του ’60. Το 1961, ο Άγιος Λουκάς Επίσκοπος Συμφερουπόλεως, της Κριμαίας. Πολύ γνωστός, πολλά θαύματα με μεγάλα σημεία, τιμώμενος και στον Ελλαδικό χώρο.

Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι άγιοι όπως ο Άγιος Ιωάννης ο Μαξίμοβιτς ο οποίος εκοιμήθη το 1966. Πήγε στην Κίνα, στο Παρίσι, στο Σαν Φρανσίσκο. Γεννήθηκε στο Χάρκοβο στην σημερινή Ουκρανία.

Έχουμε το 1979 τον Άγιο Ιουστίνο τον Πόποβιτς. Ίσως έχετε διαβάσει πάλι βιβλία. Ελληνομαθής, γνωστός και πολύ αγαπητός και στον Ελλαδικό χώρο.

Και πάμε στους δύο τελευταίους μας αγίους. Τον Άγιο Πορφύριο ο οποίος εκοιμήθη το 1991 -αυτοί είναι οι αναγνωρισμένοι άγιοι- και τον Άγιο Παΐσιο το 1994.

Αυτό που συμβαίνει με τον Άγιο Παΐσιο έχει μία μοναδικότητα. Ξεπερνά τα συνήθη μέτρα. Και θα σας πω το γιατί. Ο κύριος Καλιντέρης μίλησε για την οικουμενικότητά του.

Ένας άνθρωπος εξαφανισμένος στην ουσία, πηδώντας από εδώ κι από εκεί σε όλη του τη ζωή, με κάποιον τρόπο φανέρωνε διαρκώς τη χάρη του Θεού. Γιαυτό και η απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου να τον καταγράψει στις δέλτους των αγιολογίων δεν είναι μία απόφαση ότι να φτιάξουμε έναν άγιο και ο λαός να το πιστέψει, είναι κάτι που ο λαός δέχθηκε με τη σχέση του μαζί του, απετέλεσε συνείδησή του και έτσι επιβεβαιώθηκε η συνείδηση του λαού με την απόφαση και την πράξη της Συνόδου του Οικουμενκού Πατριαρχείου. Δεν είχε σκοπιμόητα η αγιοκατάταξή του για να παρασυρθεί μετά ο λαός και να συνεχίσει. Αλλά είναι ότι κι αν ακόμα δεν γινόταν αυτό, θα μιλούσαν οι ίδιες οι πέτρες, γιατί μιλάνε και οι πέτρες.

Αυτός λοιπόν ο άγιος, έχει όπως είπα προηγουμένως αυτό το οικουμενικό χαρακτηριστικό, να είναι καταλυτικός μέσα σε 20 χρόνια αλλά και εν ζωή ήταν συναρπαστικός. Ο νυν Πατριάρχης όταν επισκέφτηκε το Άγιον Όρος πήγε εκεί να τον δεί, άκουγε προφανώς, και ο προηγούμενος, να πάρει την ευχή του, ο Πατριάρχης, από έναν απλό μοναχό. Και οι άλλοι άγιοι είναι γνωστοί, αλλά αυτή η ορμή, αυτός ο χείμαρρος της παρηγορίας που βγαίνει αλλά και της δυνάμεως που αισθάνεται το σώμα των πιστών και ο λαός είναι κάτι το διαφορετικό.

Πριν από έναν μήνα, ακριβώς πριν από τέσσερις εβδομάδες, έγινε στην Κωνσταντινούπολη μία παρουσίαση της πρώτης μεταφράσεως των βιβλίων του στα τούρκικα και ήταν συγκλονιστικό αυτό που συνέβη γιατί ο ενθουσιασμός με τον οποίο έχει γίνει δεκτό το βιβλίο του από τον μουσουλμανικό κόσμο είναι κάτι το μοναδικό που δεν το περίμεναν. Ξέρετε ότι μέσα σε αυτό το φεστιβάλ καλών ταινιών που γίνεται τα τελευταία χρόνια στην Ρωσσία και πέρασαν από εδώ και γύρισαν αυτές τις ταινίες, το ντοκυμαντέρ που κυκλοφορεί βγήκε στην κατηγορία των πρώτων βραβείων, η ζωή του Αγίου Παϊσίου. Πέρυσι είχαν πει ότι ο αριθμός των αντιτύπων που αναφέρονται στην ζωή του Αγίου Παϊσίου στη Ρωσσική διάλεκτο ξεπερνάει τα 5 εκατομμύρια. Προ ολίγου άκουσα ότι είναι πολύ παραπάνω τώρα δεν ξέρω πόσο ακριβή είναι αυτά τα νούμερα αλλά είναι εκατομμύρια. Και όταν ζητήθηκε να δώσω εγώ μία συνέντευξη μου είπαν ότι η ακροαματικότητα, η τελεθέαση στη Ρωσσία θα ξεπερνούσε τα 80 εκατομμύρια. Για τον πατέρα Παϊσιο, αυτό το ανθρωπάκι της Κόνιτσας, που ήταν στο Στόμιο, που κάποτε έζησε εδώ. Και να σας πω και άλλο ένα στοιχείο εντυπωσιακό, και τούτο έχει να κάνει με τις μεταφράσεις των κειμένων του τις δυτικές γλώσες, στα αγγλικά, στα γαλλικά, στα γερμανικά. Δεν θα περίμενε κανείς στον ορθολογιζόμενο κόσμο της Δύσεως να υπάρχει ανταπόκριση του λόγου αυτού του καρδιακού, του απλοϊκού που έβγαινε μέσα από τη ζωή και την καρδιά του Αγίου Παϊσίου. Κι όμως, τα νούμερα είναι και αυτά εντυπωσιακά. Φαίνεται λοιπόν, με κάποιον τρόπο, και για κάποιον λόγο ο συγκεκριμένος αυτός άγιος χτυπάει λεπτές χορδές, και της δυτικής ψυχής που έχει τη σκληρότητα του ορθολογισμού και της μουσουλμανικής ψυχής που έχει την σκληρότητα της άλλης πίστης, και στην ψυχή των κοσμικών και των αθέων και στη μυστική ψυχή των Ρώσσων και των Ελλήνων και όλων. Είναι άγιος .. οικουμενικός.

…

Τι τον έκανε τόσο ελκυστικό, τόσο μαγνητικό, τόσο πειστικό και τόσο δυνατό στη σχέση του με το λαό; Και που οφείλεται ακριβώς αυτή η μοναδικότητα του Αγίου Παϊσίου;

Το απόλυτο ήθος του.

Ένα πράγμα είναι η ακρότητα και η απολυτότητα την οποία είχε. Ήταν συνεπής. Δεν ήταν του λίγου, δεν ήταν του κι από εδώ κι από εκεί, αλλά έζησε το κάθε τι, σε απόλυτη μορφή. Παράδειγμα. Υπάρχουν ορισμένα πράγματα στην ψυχή του ανθρώπου που είναι πολύ δυνατά. Τέτοιο είναι η πείνα, τετοιο είναι ο πόνος, τέτοιο είναι ο φόβος, τέτοιο πράγμα είναι ο κόπος και η φυσική αδυναμία. Αυτός σα να μην είχε τέτοια όρια, σα να μην τον φόβιζαν. Έλεγε ο άγιος Λεμεσού σε μια ομιλία του ότι σα να είχε μια χάρη από το Θεό να μην τρώει και να ζει. Εγώ έζησα κοντά του έξι μήνες. Δεν τον είδα παρά μόνο μια φορά να μασάει. [Ήταν] της Μεταμορφώσες τις 6 Αυγούστου, και μου δώσανε να του πάω 4 μικρά ψαράκια σαβρίδια, μόλις έφτασα στο σπίτι για να τα φάει φώναξε ένα καλογεράκι του τα έδωσε και του είπε να πάει απέναντι στη σκήτη του Κουτλουμουσίου. Δεν τα έφαγε. Μοίραζε σε όλον τον κόσμο ό,τι του φέρνανε.

Θυμούμαι δε μία φορά χαρακτηρισιτκά που ήταν κάποιοι αμερικάνοι, μιλούσαν για κάποια ώρα στα αγγλικά -δεν ξέραν Ελληνικά- και αυτός τους απαντούσε. Πήγα λοιπόν εγώ και μου λέει για κάτσε τώρα να δούμε τι είπαμε μ’ αυτούς τους ευλογημένους, γιατί είναι και αμερικανάκια -τά ‘λεγε έτσι κι αστεία-. Και πράγματι, μου είπε τέσσερα πράγματα που τους είπε και τέσσερα πράγματα μου είπαν κι αυτοί που τον είχαν ρωτήσει, με την ίδια σειρά και κατάλαβαν την απάντηση. Αυτή η δυνατότητα να επικοινωνεί με αλλόγλωσσους ανθρώπους ήταν εντυπωσιακή. Και λέει, μια που τα βρήκαμε και κατάλαβαν τώρα να πάω στο σούπερμάρκετ να τους φέρω κάτι για ένα κέρασμα. Και πηγαίνει μέσα στο κελί του και βγαίνει με ένα κουτί ξηρούς καρπούς, planters λέγονται είναι η πιο φημισμένη μάρκα ξηρών καρπών στην αμερική και έναν δίσκο με μπισκότα .. άντε λέει πάρτε τα κι αυτά μήπως καταλάβετε και τίποτα παραπάνω. Αυτός ο ευχάριστος τρόπος και η δυνατότητα ό,τι του δίναν να το δίνει και να το μοιράζεται είναι πάρα πολύ σημαντικό.

Δεύτερο πράγμα, αυτό που είπα, να μην τρώει .. να κοιμάται ελάχιστα. Αυτό με συγχωρείτε σεβασμιότατε Νέας Κρήνης δεν μπορούμε να το μιμηθούμε, ούτε το λίγο φαγητό ούτε τον λίγο ύπνο, ούτε τον σχεδόν μηδενικό λόγο. Πέρασε χρόνια σε απόλυτη σιωπή .. χωρίς κανένα φόβο από τις απειλές της φύσεως. Εγώ χθες το βράδυ σηκώθηκα .. και είδα έναν σκορπιό, φοβήθηκα, τον πάτησα, τον τέλειωσα .. ο Άγιος Παΐσιος έζησε -έζησα και εγώ τέτοια εμπειρία και αυτά που ακούτε πρέπει να είναι αληθινά, τουλάχιστον αυτά που εγώ ξέρω τα είδα- με φίδια, με διάφορα απειλητικά για τη ζωή του. Δεν είχε φόβο. Το είχε ξεπεράσει και αυτό το πράγμα.

Όπως είπα δεν κοιμόταν. Θυμάμαι συνήθως κοιμόταν κανα δίωρο, το πολύ αν ήταν τρίωρο δεν ξέρω, γιατί εγώ είχα επικοινωνία μαζί του η ώρα 10 το βράδυ και 01 ήταν ξανά με τους φακούς. Πως γινόταν αυτό το πράγμα; Ήταν άνθρωπος απόλυτος. Ευθύς εξαρχής είπε, τα δίνω όλα και όταν πήγαινες, έβρισκες τα πάντα να είναι στο απολύτως αναγκαίο για την ύπαρξη και την επιβίωση ενός ανθρώπου. Θυμάμαι το εκκλησάκι στον Τιμιο Σταυρό που ήτανε το κελί του στη Μονή Σταυρονικήτα. Οι εικόνες στο τέμπλο, ένα απλούστατο τέμπλο, ήταν από σκέτο χαρτί, όχι πλαστικοποιημένο, το οποίο αν το πατούσες λίγο θα σκιζότανε, και τις προσκυνούσε και ήταν λειωμένες όλες στα πόδια. Και τον ρώτησα, γιατί είναι λειωμένες στα πόδια; Μου λέει, τους αγίους δεν τους φιλούμε στο πρόσωπο, τους φιλούμε όσο πιο χαμηλά μπορούμε και με όση περισσότερη ταπείνωση έχουμε. Δεν είχε τίποτε σχεδόν και θα μπορούσε κανείς να αναφερθεί, τα βλέπετε και στα βιβλία και τα διαβάζετε, εγώ θα ήθελα απλώς έτσι λίγο να τα αναφέρω.

Η φιλοσυγγένεια. Δεν ξέρω αν είναι εδώ η σύζυγος του Ραφαήλ αλλά βλέπω μερικούς συγγενείς. Όταν πήγε ο Ραφαήλ ύστερα από χρόνια να τον επισκευθεί τον έβαλε στην άκρη και δεν τον δέχτηκε, παρά το προχωρημένο της ηλικίας του, να τον φιλοξενήσει στο κελί του αλλά τον έστειλε να πάει κάτω στη Μονή Ιβήρων. Δεν τον λυπήθηκε. Και όταν του είπα, γιατί γέροντα το έκανες αυτό; λέει, πιο καλά θα τον φροντίσει ο Θεός απ’ ό,τι εγώ. .. Ούτε προσευχή να ξέρετε δεν έκανε για να μην συνδέεται με τους συγγενείς. Προσευχόταν για όλον τον κόσμο. Τους συγγενείς τους έχω δια παντός .. εμπιστευθεί στη χάρη του Θεού και όλα θα πάνε καλά, έλεγε. Δεν υποχωρούσε.

Πήγαινες λοιπόν στο κελάκι του και ήταν απλό, φτωχό, σχεδόν τίποτα, καθαρό, νοικοκυρεμένο αλλά απέριττο, χωρίς ανθρώπινη ελπίδα και ανθρώπινη παρηγοριά.

Η αγάπη του για το Θεό και τους ανθρώπους.

Αυτό ήταν ένα στοιχείο, το απόλυτο ήθος του. Ένα δεύτερο πράγμα, η μεγάλη αγάπη του για το Θεό, απόλυτη, ασυνθηκολόγητη, τεράστια, χωρίς περιορισμούς, χωρίς εκπτώσεις. Διαρκώς όταν προσευχότανε έδινε μάχη σα να σκοτώνεται, να αγωνίζεται να επιβιώσει, μέχρι απειλούμενος κατά κάποιο τρόπο. Θυμούμαι, δεν ξέρω αν το γνωρίζετε, δεν ήθελε να περάσει στιγμή χωρίς να έχει σχέση με το Θεό και έβαζε πολλές φορές μία εικονίτσα στα χείλη του και κοιμόταν ανάσκελα για να είναι σε διαρκή επαφή και κατά τη διάρκεια του ύπνου με το πρόσωπο του Χριστού, το πρόσωπο της Παναγίας, με τα πρόσωπα των αγίων -δείγμα ακριβώς αυτού του συνδέσμου του, ο οποίος ήτανε ορατός αλλά στην έντασή του δεν ήταν εύκολα αντιληπτός.

Ένα άλλο στοιχείο, η αγάπη του στην ησυχία. Τα τελευταία χρόνια βέβαια ξέρουν οι περισσότεροι ότι ήταν προσβάσιμος αλλά πέρασαν χρόνια που ήταν πάρα πολύ δύσκολο να τον πλησιάσεις. Απέφευγε τον κόσμο, δεν ήθελε να αφήσει αυτό που ήταν το επάγγελμά του, που ήταν η αποστολή του, και αυτό ήταν η ησυχία και η προσευχή.

.. Θα περάσω σε ένα επόμενο και αυτό είναι η αγάπη του. Η αγάπη όχι με θεωρίες, η αγάπη ως καλοσύνη, ως συμπόνια, ως συμπάθεια, ως κατανόηση στους ανθρώπους, μια μεγάλη αγκαλιά που χωρούσε τους πάντες και που προσφερόταν σε όλους όλος. Πάλι να πω ένα περιστατικό που ένα βράδυ είχε έρθει, ήταν καλοκαίρι, ήταν σαν σήμερα, τέτοια μέρα έχουν πανήγυρη των Αγίων Αποστόλων στο Άγιον Όρος με το παλιό ημερολόγιο, 12 Ιουλίου. Είχαμε λοιπόν πανήγυρη σε ένα κελί των Αγίων Αποστόλων και ήταν όλη τη μέρα ξάγρυπνος, καθόταν με τον κόσμο γιατί πήγαινε κόσμος, καλοκαίρι ήταν, και τον επισκεπτόταν. Και όταν ήρθε στην αγρυπνία, φυσικά δεν είχε ξεκουραστεί καθόλου, καθότανε στο λεγόμενο τεμπελόξυλο, ένα ξύλο έτσι να στηρίζεται, όρθιος και κάναμε διακοπή γύρω στις εντεκάμιση ώρα για μισή ωρίτσα. Εκαθίσαμε. Του λέει λοιπόν κάποιος: Γέροντα, όλη μέρα με τον κόσμο είσαι, και καλά δεν κουράστηκες, δεν νυστάζεις; Σε βλέπω στην αγρυπνία, δίνεις τη μάχη ψέλνοντας, δεν νυστάζεις; Πως δε νυστάζω λέει, αλλά θα σου πω το κόλπο. Πριν έλθω, στο δρόμο που ερχόμουνα, έκανα την προσευχή και είπα: Θεέ μου, εγώ τώρα πρέπει να πάω στην αγρυπνία, τα μάτια μου κλείνουν, σε παρακαλώ, πάρε τη νύστα από μένα και δώστη σε κάπους άλλους οι οποίοι πρέπει να κοιμηθούν. Τώρα που έχουμε αγρυπνία εγώ πρέπει να είμαι ξύπνιος, αυτοί είναι κουρασμένοι αλλά από τους λογισμούς κι απ’ τα προβλήματα μπερδεύονται με τα σεντόνια και δεν μπορούν να κοιμηθούν. Και έτσι λέει, και τη νύστα μου παίρνει ο Θεός και κοιμονται και 5, 6 άνθρωποι. Όλα μέσα από μία διάθεση αγάπης και καλοσύνης. Ή, όταν πονάς μην πάρεις παυσίπονο, κάνε υπομονή και κράτα τον πόνο σου με μία προσευχή, μήπως άλλος που δεν αντέχει πολύ στον πόνο μπορέσει να πάρει τη χάρη και τη δύναμη από το Θεό να αντέξει τον δικό του πόνο. Πάντα η σκέψη του άλλου, πάντα μέσα στο λογισμό του πως να πάρει δύναμη και βοήθεια από τον ίδιο, ο κάθε συνάνθρωπος.

Η χαρά και η ειρήνη.

Το τέταρτο λοιπόν στοιχείο ήταν αυτή η αγάπη στον άνθρωπο. Το πέμπτο, αυτή η χαρά και η ειρήνη. Αυτό το πλήρωμα της χαράς που έβλεπε κανείς και η ειρήνη η πάντα νουν υπερέχουσα. Πόσο θα’ θελα να δω σ’ αυτήν την κρίση πώς θα ήταν. Δεν θα τον ακουμπούσε τίποτε. Και θα παρηγορούσε τον κόσμο, και θα έβλεπε και τι θα γίνει λιγάκι, και ο ίδιος θα ένοιωθε πολύ δυνατός, ψύχραιμος. Πήγαινες δίπλα του, δεν μπορύσες να χάσεις την ειρήνη σου, ηρεμούσες. Θηρίο ήσουνα, προβατάκι γινόσουνα. Αυτή η ειρήνη, η χαρά και η δοξολογία. Ο γλυκός λόγος, αυτά τα χαριτωμένα, τα αστειάκια που έκανε, ο τρόπος με τον οποίον τον κάθε έναν τον τακτοποιούσε.

Ήταν ένας μοναχός λίγο πιο πάνω, ο οποίος τον ζήλευε -μου τα ‘λεγε ο ίδιος- και ενοχλείτο. Γιατί να πηγαίνουν όλοι στον πατέρα Παΐσιο και να μην έρχεται κανένας σε μένα; Για ποιον λόγο; Μια φορά λοιπόν χτυπάει κάποιος την πόρτα του και του λέει: με συγχωρείτε, που είναι ο πατήρ Παΐσιος; Λέει, εγώ είμαι ο πατήρ Παΐσιος. Α, χαίρομαι πάρα πολύ, μπορώ λίγο να σας μιλήσω; Έλα άνθρωπέ μου, έλα μέσα. Μπαίνει μέσα, αρχίζει λέει να μου λέει τα προβλήματά του, να προσπαθώ να τον φέρω βόλτα, αυτός να αγριεύει, να μην μπορεί, να δυσκολεύεται, να μπερδεύεται, οπότε μετά δεν μπορούσα και εγώ να τον διαχειριστώ και είπα από μέσα μου τώρα τι θα τον κάνω αυτόν τον άνθρωπο; Του λέω, δε μου λες ποιον ψάχνεις; :smile: Λέει τον πατέρα Παΐσιο. Λέει, ποιόν πατέρα Παΐσιο; Α, λέει, αυτόν τον ασκητή.. Α, λέει, άλλος είναι αυτός -αυτός είχε άλλο όνομα- θα πάς λέει εκεί πέρα, θα τον δεις, θα μιλήσεις και όταν γυρίσεις έλα εδώ να τα πούμε και μένεις το βράδυ μαζί μου. Σε λιγότερο από τρία τέταρτα επέστρεψε αυτός. Τον είχε φτιάξει, τον είχε ρεγουλάρει, τον είχε ισορροπήσει, του πήρε όλον τον καημό, όλο το βάσανο, όλη τη δυσκολία, μπήκε ο ίδιος στην ψυχή του, τον αγκάλιασε με τη χάρη του Θεού, τον τακτοποίησε, τον αλφάδιασε και του τον έστειλε. Αυτό ακριβώς δείχνει πως ένας άνθρωπος γεμάτος χαρά, ειρήνη, πλήρωμα, σοφία, μπορούσε τελικώς με τη χάρη του Θεού να μπαίνει στις ψυχές των ανθρώπων και να τις ξεκουράζει. Και τέτοια αρκετά θα μπορούσε κανείς να πει, και απ’ τον χαριτωμένο λόγο του που κυκλοφορούνε σε βιβλία.

Βλέπει κανείς, πώς ένας άνθρωπος με τόσο ασθενική φύση, να έχει τέτοια δύναμη. Πως ένας άνθρωπος ο οποίος, με τόσο περιορισμένη κοσμική γνώση, είχε μοναδική σοφία. Θυμάμαι μια φορά που πήγα, πηγαίνοντας έφευγαν δύο καθηγητές της Θεολογίας τους οποίους τους ήξερα, μπορώ να σας τους πω, ο κύριος Ματζαρίδης και ο κύριος Γαλίτης [;] και σταματήσαμε .. κάθονταν να συνέλθουν από το πώς αυτός ο άνθρωπος ο απλός, τους τακτοποίησε όλη τη γνώση τη θεολογική που είχανε μέσα σε πέντε λεπτουδάκια. Αυτό είναι χάρις Θεού, αυτό δεν έχει ερμηνεία ανθρώπινη. Φτωχός, πλούσιος σε χάρη. Χωρίς μόρφωση, πολλή σοφία. Αποφεύγει τον κόσμο στην ησυχία και ταυτόχρονα είναι ιεραποστολικός και αγκαλιάζει όλον τον κόσμο. Κάνει μία προσευχή και λύνονται όλα τα προβλήματα. Δεν σε ξέρει και γνωρίζει το όνομά σου. Είναι άνθρωπος αδύνατος και ασθενικός σαν σκεύος, και κάνει όλους αυτούς τους ασκητικούς αγώνες ανυποχώρητα.

Αυτός είναι ο άνθρωπος του Θεού. Λέει για τον άγιο ένα τροπάριο σε μία από τις ακολουθίες που κυκλοφορούν της Μονής της Σουρωτής ότι, το σημείωσα κιόλας, είχε πύρινο ζήλο σαν τον προφήτη Ηλία, είχε γενναίο φρόνημα σαν τους Μακκαβαίους, είχε σύνεση σαν τον Δανιήλ, Θείο έρωτα σαν τον Ιγνάτιο και αμέριστη αγάπη σαν τον Απόστολο Παύλο. Νομίζω πολύ ωραία περιγράφει αυτόν τον πλούτο της ψυχής αυτού του μεγάλου αγίου η αγκαλιά του οποίου χωράει όχι μόνο τους Κονιτσιώτες, όλους τους Κονιτσιώτες αλλά και όλον τον κόσμο.

Θυμάμαι επίσης, και θα τελειώσω με αυτό γιατί έγινε και λόγος πως και εμείς ήρθαμε εδώ πέρα και εγώ ήρθα αυτή τη φορά σ’ αυτήν ακριβώς την περίοδο για να κάνω μία προσευχή σ’ αυτόν τον άγιο στις πρεσβείες, στη σοφία, στη χάρη του οποίου πολύ έντονα και εγώ πιστεύω. Τον είχε ρωτήσει, σε μία συνέντευξη το είδα, η κυρία Βεατρίκη Καλαϊτζή που είναι Κονιτσιώτισσα .. τι να κάνω όταν έχω αδιέξοδο και με πνίγει και δεν ξέρω. Τότε λέει να κάνεις το εξής, να πηγαίνεις να κάνεις μία προσευχή στην Παναγία και να ψάλλεις το Πάντων προστατεύεις Αγαθή και θα βλέπες θαύματα στη ζωή σου αλλά όμως πρόσεχε -αυτό το έλεγε και αλλού- όχι να λες τη γνώμη σου στους αγίους αλλά να τους εμπιστεύεσαι το μέλλον σου. Δηλαδή να μην πας και να λες, άγιέ μου κάνε μου αυτό, αλλά άγιέ μου και Παναγία μου ανάλαβε αυτό το πρόβλημα. Ίσως και αυτό θα μπορούσαμε κι εμείς σ’ αυτή τη λαίλαπα και την επιδρομή των πειρασμών και των προβλημάτων που έχουμε, αντί να πούμε στον άγιο πώς να μας λυτρώσει να του πούμε, άγιε καλά μας τα είπες, καλά έζησες σ’ αυτόν τον κόσμο, ήθελες να πας στη Βασιλεία του Θεού, πιστεύουμε ότι είσαι, σου εμπιστευόμαστε και τις τύχες και του έθνους μας και της ζωής μας.

Ο Θεός να σας ευλογεί.

Πηγή: (Απομαγνητοφώνιση αποσπασμάτων της ομιλίας του Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικολάου για τον Άγιο Παΐσιο στην Κόνιτσα τις 7 Ιουλίου του 2015),Αβέρωφ

«Σύμφωνα με τις πληροφορίες μας, ο Αμερικανός Πρόεδρος δήλωσε ότι έχει συμφωνήσει με τον Βρετανό πρωθυπουργό Ντέιβιντ Κάμερον να αποκλείσει την Τουρκία από το ΝΑΤΟ»

Ενώ ο δυτικός τύπος χαιρετίζει την άδεια που έδωσε η Τουρκία στις Ηνωμένες Πολιτείες να χρησιμοποιήσουν τις στρατιωτικές βάσεις της για την καταπολέμηση της Daesh, ο Τιερί Μεϊσάν (Thierry Meyssan) παρατηρεί τις εσωτερικές εντάσεις σε αυτή τη χώρα. Σύμφωνα με τον ίδιο, η διατήρηση του Ερντογάν στην εξουσία όπως και η απουσία νέας πλειοψηφίας κατά τις επικείμενες βουλευτικές εκλογές θα οδηγήσουν χωρίς καθυστέρηση σε εμφύλιο πόλεμο.

Voltaire Network | Δαμασκό (Συρία)| 26 Ιουλίου 2015

Εδώ και δεκαπέντε χρόνια, ο George Friedman, ιδρυτής της ιδιωτικής υπηρεσίας πληροφοριών Stratfor, έπεισε τους ηγέτες της Δύσης ότι οι χώρες BRICS δεν θα παίξουν σημαντικό ρόλο στον εικοστό πρώτο αιώνα, αλλά ότι θα το πετύχει η ισλαμική Τουρκία [ 1 ]. Ο Friedman είναι πρώην συνεργάτης του Andrew Marshall, του στρατηγικού σύμβουλου του Πεντάγωνου από το 1973 έως το 2015 [ 2 ].

Η προπαγάνδα υπέρ του τουρκικού ισλαμισμού, ως οικονομικό και πολιτικό μοντέλο, ενισχύθηκε από την τουρκική ισλαμική ηγεσία μέσω ορισμένων Γάλλων προσωπικοτήτων που διαφθάρηκαν (Anne Lauvergeon, ο Alexandre Adler, Joachim Bitterlich, Hélène Conway-Mouret, Jean Francois Copé, Henri de Castries, Augustin de Romanet, Laurence Dumont, Claude Fischer, Stéphane Fouks, Bernard Guetta, Élisabeth Guigou, Hubert Haenel, Jean-Pierre Jouyet, Αλέν Ζιπέ, Pierre Lellouche, Gérard Mestrallet, Thierry de Montbrial, Pierre Moscovici, Philippe Petitcolin, Alain Richard, Μισέλ Ροκάρ, Daniel Rondeau, Bernard Soulage, Catherine Tasca, Denis Verret, Wilfried Verstraete, για να αναφέρουμε μόνο μερικά ονόματα).

Ωστόσο, η Τουρκία βρίσκεται σήμερα στα πρόθυρα της κατάρρευσης σε σημείο που η επιβίωσή της ως κράτος, απειλείται άμεσα.

Το σχέδιο διαμελισμού της Τουρκίας

Το 2001, οι στρωσικοί (της σχολής Strauss) στρατηγιστές του υπουργείου Άμυνας είχαν κατά νου την αναδιαμόρφωση της «ευρύτερης Μέσης Ανατολής», η οποία προέβλεπε τη διαίρεση της Τουρκίας υπέρ ενός ανεξάρτητου Κουρδιστάν, ενώνοντας τους Κούρδους της σημερινής Τουρκίας, του Ιράκ και του Ιράν. Αυτό το σχέδιο προϋπόθετε την έξοδο της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ, τη συμφιλίωση μεταξύ κουρδικών φυλών και φατριών, που τα πάντα χωρίζουν -συμπεριλαμβανομένης και της γλώσσας- και σημαντικές μετακινήσεις πληθυσμών. 

Ο συνταγματάρχης Ralph Peters μίλησε για αυτό το σχέδιο σε ένα άρθρο του Parameters το 2001, πριν από τη δημοσίευση του χάρτη του το 2005. Ο Peters είναι μαθητής του Robert Strausz-Hupe, πρώην πρεσβευτή των ΗΠΑ στην Άγκυρα και θεωρητικού του Novus Orbis Terrarum (η «Νέα Τάξη Πραγμάτων») [ 3 ].

Αυτό το τρελό σχέδιο ξαναήρθε στην επιφάνεια, πριν από ένα μήνα, με τη συμφωνία Ισραήλ-Σαουδικής Αραβίας που διαπραγματεύτηκε στο περιθώριο των συνομιλιών 5 + 1 για τα πυρηνικά του Ιράν [ 4 ]. Το Τελ Αβίβ και το Ριάντ υπολόγιζαν την Τουρκία για την ανατροπή της Αραβικής Δημοκρατίας της Συρίας. Πράγματι, η Άγκυρα είχε σταθερά δεσμευτεί σε αυτήν την κατεύθυνση, όταν το ΝΑΤΟ ολοκλήρωσε τη μεταφορά του Landcom (κοινή διοίκηση των Χερσαίων Δυνάμεων) στη Σμύρνη, τον Ιούλιο του 2013 [ 5 ]. 

Πανικόβλητος λόγω της αμερικανικής παθητικότητας, ο Ερντογκάν είχε τότε οργανώσει υπό ψευδή σημαία (false flag) το χημικό βομβαρδισμό της Ghouta της Δαμασκού για να αναγκάσει το ΝΑΤΟ να επέμβει. Αλλά μάταια. 

Το επανέλαβε ένα χρόνο αργότερα, υποσχόμενος να χρησιμοποιήσει το Διεθνή Συνασπισμό αντι-Daesh για να κατακτήσει τη Δαμασκό. Το Ισραήλ και η Σαουδική Αραβία, τα οποία πλήρωσαν το κύριο βάρος αυτών των ανεκπλήρωτων υποσχέσεων δεν θα έχουν καμία αυτοσυγκράτηση για να προκαλέσουν τον εμφύλιο πόλεμο στην Τουρκία.

Η αλλαγή πολιτικής στην Ουάσιγκτον

Ωστόσο, δύο στοιχεία φαίνονται να είναι κατά της διάλυσης της Τουρκίας.

Κατ 'αρχάς, το ίδιο το Υπουργείο Άμυνας. Μετά την αποχώρηση του Andrew Marshall, ο νέος στρατηγιστής, συνταγματάρχης James H. Baker, δεν είναι στρωσικός. Διαλογίζεται στο πλαίσιο των αρχών της Συνθήκης της Βεστφαλίας και κατευθύνει το Πεντάγωνο σε αντιπαράθεση τύπου Ψυχρού Πολέμου [ 6 ]. Το όραμα του Baker αντιστοιχεί με εκείνο της νέας Εθνικής Στρατιωτικής Στρατηγικής (new National Military Strategy ) [ 7 ]. Επιπλέον, αυτή συμμερίζεται και ο νέος επικεφαλής του Γενικού Επιτελείου Στρατού, Στρατηγός Joseph Dundord [ 8 ]. Με άλλα λόγια, το Πεντάγωνο φαίνεται να έχει εγκαταλείψει τη «στρατηγική του χάους» [9 ] και να επιθυμεί να στηρίζεται από δω και στο εξής πάλι σε κράτη.

Δεύτερον, ανήσυχη λόγω της πιθανής μετακίνησης του Ισλαμικού Εμιράτου («Daesh») από το Λεβάντε προς τον Καύκασο, η Ρωσία διαπραγματεύθηκε -με την έγκριση της Ουάσιγκτον-, μια συμφωνία μεταξύ

της Συρίας (που δέχεται τώρα επίθεση από τη Daesh), 
της Σαουδικής Αραβίας (κύριος σημερινός χρηματοδότης της τρομοκρατικής οργάνωσης) 
και της Τουρκίας (η οποία παρέχει την επιχειρησιακή διοίκηση της οργάνωσης).

Το σχέδιο αυτό παρουσιάστηκε στις 29 Ιουνίου από τον Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν στον Υπουργό Εξωτερικών της Συρίας, Walid Muallem, και στην ειδική συμβούλο του Προέδρου Μπασάρ αλ-Άσαντ, Bouthaina Shaaban [ 10 ]. Ακολούθησαν αμέσως ανταλλαγές μεταξύ των μερών. 
• Στις 5 Ιουλίου, μια αντιπροσωπεία των συριακών μυστικών υπηρεσιών έγινε δεκτή από τον Σαουδάραβα διάδοχο πρίγκιπα, Μπιν Μοχάμαντ Σαλμάν. 
• Η Τουρκία δέχτηκε έναν ανεπίσημο απεσταλμένο της Δαμασκού, και στη συνέχεια έστειλε τον δικό της στη Δαμασκό. 

Μετά την υπογραφή της συμφωνίας 5 + 1, σταμάτησε την υποστήριξή της Daesh και συνέλαβε 29 διακινητές [ 11 ].

Και οι δύο εξελίξεις είναι επομένως πλέον δυνατές: είτε μια μετατόπιση του πολέμου από τη Συρία προς τη Τουρκία, είτε ένας περιφερειακός συντονισμός ενάντια της Daesh.

Η κατάσταση στην Τουρκία

Παρ 'όλα αυτά, η Τουρκία έχει μεταμορφωθεί τα τελευταία τέσσερα χρόνια.

 Κατ 'αρχάς, η οικονομία της κατέρρευσε. Η συμμετοχή της στον πόλεμο κατά της Λιβύης της έχει στερήσει ένα από τους σημαντικότερους πελάτες της και δεν έχει ωφεληθεί, καθώς αυτός ο πελάτης έχει καταστεί αφερέγγυος. 

Η συμμετοχή της στον πόλεμο εναντίον της Συρίας ήταν λιγότερο δραματική, καθώς η συρο-ιρανο-τουρκική κοινή αγορά ήταν ακόμη σε εμβρυακή κατάσταση. 
Αλλά το σωρευτικό αποτέλεσμα αυτών των δύο πολέμων έσπασε την ανάπτυξη της χώρας που βρίσκεται στο σημείο να γίνει αρνητική. 

Επιπλέον, μέρος της τουρκικής οικονομίας βασίζεται σήμερα στη πώληση προϊόντων που κατασκεύαζονται για τις μεγάλες ευρωπαϊκές μάρκες που εκτρέπονται από τα νόμιμα εμπορικά κανάλια χωρίς τη γνώση των χορηγών τους. Αυτή η μαζική πειρατεία επηρεάζει πλέον την οικονομία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

 Δεύτερον, για να κερδίσει την εξουσία ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν προστατεύτηκε από ένα στρατιωτικό πραξικόπημα συλλαμβάνοντας ανώτερους αξιωματικούς και κατηγορώντας τους ότι συνωμοτούσαν εναντίον του κράτους. Στη πρώτη περίοδο, επιτέθηκε στο δίκτυο Gladio του ΝΑΤΟ (Εργκένεκον στην τουρκική εκδοχή του) [ 12 ]. 
Στη συνέχεια, σε ένα δεύτερο στάδιο, συνέλαβε τους αξιωματικούς που σχεδίαζαν το ενδεχόμενο να αλλάξουν συμμαχία με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και είχαν επικοινωνήσει με το κινεζικό Λαϊκό Στρατό, κατηγορώντας τους ότι ανήκουν στην ίδια οργάνωση Εργκένεκον, κατηγορία που δεν είχε κανένα νόημα [ 13 ].  
Τελικά, ως αποτέλεσμα αυτών των εκκαθαρίσεων, η πλειοψηφία των ανώτερων αξιωματικών είχαν συλληφθεί και φυλακίστηκαν. Συνεπώς, τα τουρκικά στρατεύματα αποδυναμώθηκαν και έχασαν την απήχησή τους μέσα στο ΝΑΤΟ.

 Τρίτον, η ισλαμική πολιτική της κυβέρνησης Ερντογκάν δίχασε βαθιά τη χώρα και οδήγησε πρώτα σε μίσος μεταξύ κοσμικών και θρήσκων, και μετά, μεταξύ των κοινοτήτων των Σουνιτών, των Κούρδων και των Αλεβιτών. Έτσι ώστε ο παραλληλισμός με το αιγυπτιακό σενάριο που ανέφερα πριν από ένα χρόνο, γίνεται δυνατό πλέον [ 14 ]. Η Τουρκία εξελίχτηκε σε πυριτιδαποθήκη. Θα ήταν αρκετή μια σπίθα για να εκραγεί ένας εμφύλιος πόλεμος που κανείς δεν θα μπορέσει να σταματήσει και που θα καταστρέψει μόνιμα τη χώρα.

 Τέταρτον, η αντιπαλότητα μεταξύ της ισλαμικής φατρίας του Ερντογάν, της Milli Görüs (που δημιουργήθηκε στη δεκαετία του '70 από τον πρώην πρωθυπουργό Νετσμετίν Ερμπακάν) και της Hizmet του Φετουλάχ Γκιουλέν κατέστρεψε το κυβερνών κόμμα, το AKP. Τα δύο ρεύματα μοιράζουν το ίδιο σκοταδιστικό όραμα του Ισλάμ, αλλά ο Φετουλάχ Γκιουλέν (ο οποίος ζει στις Ηνωμένες Πολιτείες) είχε προσληφθεί από τη CIA από τον Graham E. Fuller και κηρύττει μια συμμαχία των πιστών γύρω από το χριστιανικό ΝΑΤΟ και το Ισραήλ, ενώ η Milli Görüs υπερασπίζεται τη μουσουλμανική υπεροχή. Περαιτέρω, δεν βλέπουμε πώς οι οπαδοί του πρώην προέδρου Τουργκούτ Οζάλ (επίσης ισλαμιστές και ως τόσο μέλη του ΑΚΡ, αλλά ευνοϊκοί για την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων, για ίσα δικαιώματα των Κούρδων, και για μια ομοσπονδία των τουρκόφωνων κρατών της Κεντρικής Ασίας) θα συνεχίσουν να συνδέσουν την τύχη τους με εκείνη του Ερντογάν.

 Πέμπτον, με την αποδοχή της πρότασης του προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν για την κατασκευή του αγωγού τουρκικού ρεύματος (Turkish Stream), ο Πρόεδρος Ερντογάν έχει επιτεθεί άμεσα στην παγκόσμια στρατηγική των Ηνωμένων Πολιτειών. 
Πράγματι, ο αγωγός αυτός, αν δει το φως μια μέρα, θα ανοίξει ένα ηπειρωτικό δρόμο επικοινωνίας και θα απειλήσει το δόγμα του «ελέγχου των κοινών χώρων», μέσω του οποίου η Ουάσιγκτον διατηρεί την υπεροχή της σε όλο τον κόσμο [ 15 ]. Θα επέτρεπε στη Ρωσία να παρακάμψει το ουκρανικό χάος και να αγνοήσει το ευρωπαϊκό εμπάργκο.

Το ΝΑΤΟ δεν θέλει πια να παίξει

Αν και αποδείχτηκαν οι προσωπικοί δεσμοί του Ερντογάν με την Αλ Κάιντα από την τουρκική δικαιοσύνη, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο ίδιος διοικεί προσωπικά το ΙΚ-Daesh.

Πράγματι:
Η τρομοκρατική οργάνωση διοικείται επίσημα από τον Αμπού Μπακρ αλ-Μπαγκντάντι. Αλλά αυτή η προσωπικότητα δεν προβάλλεται παρά μόνο επειδή είναι μέλος της φυλής των Qurays και, συνεπώς, απόγονος του προφήτη. 

Η εκτελεστική εξουσία ανατέθηκε στους Abu Alaa al-Afri και Fadel al-Hayali (ο λεγόμενος Αμπού μουσλίμ αλ-Τουρμανί), δύο Τουρκμένους πράκτορες της MIT(μυστικές τουρκικές υπηρεσίες). Τα άλλα μέλη του επιτελείου προέρχονται από την πρώην ΕΣΣΔ. 


Οι εξαγωγές αργού πετρελαίου, οι οποίες επανήλθαν πρόσφατα κατά παράβαση της απόφασης 2701 του Συμβουλίου Ασφαλείας, δεν ασφαλίζονται πλέον από τη PalmaliShipping & Agency JSC, την του Τούρκοαζέρι δισεκατομμυριούχου MubarizGurbanoğlu αλλά από την ΒΜΖ Ltd., την εταιρεία του Μπιλάλ Ερντογάν, γιου του προέδρου. 

Οι σημαντικές φροντίδες στους τραυματίες τζιχαντιστές της Daesh παρέχονται από τη MIT στην Τουρκία, σε ένα λαθραίο νοσοκομείο στη Şanlıurfa κάτω από την επίβλεψη της Sümeyye Ερντογάν, της κόρης του προέδρου [ 16 ].

Ως εκ τούτου, στις 22 Ιουλίου, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα τηλεφώνησε στον Τούρκο ομόλογό του, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, και τον απείλησε σφοδρά. 

Σύμφωνα με τις πληροφορίες μας, ο Αμερικανός Πρόεδρος δήλωσε ότι έχει συμφωνήσει με τον Βρετανό πρωθυπουργό Ντέιβιντ Κάμερον να αποκλείσει την Τουρκία από το ΝΑΤΟ -γεγονός που περιλαμβάνει τον εμφύλιο πόλεμο και τη διαίρεση σε δύο κράτη, εάν η Τουρκία 
 1. δεν καταργεί αμέσως τη συμφωνία για το φυσικό αέριο με τη Ρωσία, 
 2. Αρνείται να συμμετέχει άμεσα στη διεθνή συμμαχία κατά της Daesh.

Ο Πρόεδρος Ερντογάν, ο οποίος διαθέτει ισλαμική παιδεία αλλά καμία πολιτική παιδεία [ 16 ], αντέδρασε αμέσως, προσπαθώντας να κατευνάσει την Ουάσιγκτον και συνεχίζοντας τις ιδιοτροπίες του. 

 1. Η Τουρκία επέτρεψε στο ΝΑΤΟ να χρησιμοποιήσει τις βάσεις του στο τουρκικό έδαφος για την καταπολέμηση της Daesh, συνέλαβε διακινητές της Daesh, και συμμετείχε σε συμβολική βομβιστική επίθεση κατά της Daesh στη Συρία, 
 2. Περαιτέρω, ο Ερντογάν, έκανε πολύ μεγαλύτερες προσπάθειες κατά της κουρδικής αντιπολίτευσης παρά εναντίον της Daesh, βομβαρδίζοντάς μαζικά θέσεις του ΡΚΚ στο Ιράκ και συλλαμβάνοντας μέλη του PKK στην Τουρκία. Το PKK απάντησε με μια λακωνική δήλωση παρατηρώντας ότι η κυβέρνηση άνοιξε μονομερώς εκ νέου τις εχθροπραξίες, 
 3. Αγνοούμε, προς το παρόν, τις αποφάσεις για τον αγωγό τουρκικό ρεύμα .

Φτάνουμε τώρα στο τέλος της 45-ήμερης συνταγματικής προθεσμίας μετά την οποία ο αρχηγός της κύριας κοινοβουλευτικής ομάδας έπρεπε να σχηματίσει κυβέρνηση. 

Τα τρία κύρια κόμματα της αντιπολίτευσης, με τις συμβουλές της πρεσβείας των Ηνωμένων Πολιτειών, αρνήθηκαν να συμμαχήσουν με το ΑΚΡ, ο Ahmet Davutoğlu δεν τα κατάφερε. 

Θα πρέπει να οριστούν νέες νομοθετικές εκλογές.

Λαμβάνοντας υπόψη από τη μια μεριά τη διαίρεση του ΑΚΡ (ισλαμιστές) και από την άλλη, το μίσος μεταξύ του MHP (συντηρητικό) και του HPD (αριστερά και Κούρδοι), θα είναι δύσκολο να βρεθεί πλειοψηφία. 

Αν αυτή είναι η περίπτωση, ή εάν το ΑΚΡ θα καταφέρει να διατηρηθεί, η Τουρκία θα εισέλθει σε εμφύλιο πόλεμο.

Τιερί Μεϊσάν

[1] The Next 100 Years : A Forecast for the 21st Century (Τα επόμενα 100 χρόνια: Μια Πρόβλεψη για τον 21ο αιώνα), George Friedman (2009). L’ouvrage a été traduit avec un grand retard en français sous le titre Les 100 Ans à venir : Un Scénario pour le XXIe siècle (ZDL, 2012).

[2] «Après 42 ans, Andy Marshall quitte le Pentagone», Réseau Voltaire, 7 janvier 2015.

[3] Sur les travaux de Strausz-Hupé et de de Peters, se reporter à L’Effroyable imposture 2, pp.117-224.

[4] «Les projets secrets d’Israël et de l’Arabie saoudite», par Thierry Meyssan, Réseau Voltaire, 22 juin 2015.

[5] «Izmir base likely to become NATO’s Land Component Command», Todays Zaman, June 6, 2011.

[6] «Ashton Carter nomme le nouveau stratège du Pentagone», Réseau Voltaire, 17 mai 2015.

[7] «L’Europe encore en première ligne», par Manlio Dinucci, Traduction Marie-Ange Patrizio, Il Manifesto (Italie), Réseau Voltaire, 16 juillet 2015.

[8] «Le général Dunford désigne la Russie comme menace principale», Réseau Voltaire, 13 juillet 2015.

[9] «Stumbling World Order and Its Impacts», by Imad Fawzi Shueibi, Voltaire Network, 5 April 2015.

[10] «La Russie tire ses marrons du feu», par Thierry Meyssan, Réseau Voltaire, 13 juillet 2015.

[11] «Premières conséquences de l’accord 5+1», par Thierry Meyssan, Réseau Voltaire, 20 juillet 2015.

[12] «Ergenekon : une légende urbaine ?», par Orhan Kemal Cengiz ;. «L’organisation Ergenekon mise en cause pour ses relations privilégiées avec Hizb ut-Tahrir», par Mutlu Özay et Mustafa Turan, Traduction Nathalie Krieg, Today Zaman (Turquie), Réseau Voltaire, 9 juillet et 3 août 2009.

[13] «Le coup d’État judiciaire de l’AKP», par Thierry Meyssan, Al-Watan (Syrie), Réseau Voltaire, 19 août 2013.

[14] «La division de la Turquie», par Thierry Meyssan, Réseau Voltaire, 31 mars 2014.

[15] «The Geopolitics of American Global Decline», by Alfred McCoy, Tom Dispatch (USA), Voltaire Network, 22 June 2015.

[16] «Vers la fin du système Erdoğan» (Προς το τέλος του συστήματος Ερντογάν), par Thierry Meyssan, Réseau Voltaire, 15 juin 2015

Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά.

Πηγή: Ινφογνώμων Πολιτικά

«Παράλαβε τους στεφάνους αυτών εν τη Βασιλεία Σου» λέει ο ιερέας στον Κύριό μας λίγο πριν την τελική ευλογία του γαμπρού και της νύμφης στο Ορθόδοξο μυστήριο του γάμου […] Η Ορθόδοξη πίστη δεν είναι αφηρημένη, αλλά προσωπική. Δίνει σημασία όχι στις γενικές αρχές ή σε κάποιον θεωρητικό κώδικα ηθικής, αλλά στη σωτηρία μοναδικών και ιδιαίτερων προσώπων δημιουργημένων κατ’ εικόνα Θεού. […]

Οι Άγιοι Απόστολοι Ακύλας και Πρίσκιλλα

«Παράλαβε τους στεφάνους αυτών εν τη Βασιλεία Σου» λέει ο ιερέας στον Κύριό μας λίγο πριν την τελική ευλογία του γαμπρού και της νύμφης στο Ορθόδοξο μυστήριο του γάμου […]

Η Ορθόδοξη πίστη δεν είναι αφηρημένη, αλλά προσωπική. Δίνει σημασία όχι στις γενικές αρχές ή σε κάποιον θεωρητικό κώδικα ηθικής, αλλά στη σωτηρία μοναδικών και ιδιαίτερων προσώπων δημιουργημένων κατ’ εικόνα Θεού. […]

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αποκαλεί το γάμο “θείον μυστήριον της αγάπης”. Ως τέτοιος ο γάμος εκφράζει κάτι συνολικά ουσιαστικό για την ανθρώπινη υπόστασή μας. Γιατί εμείς, τα ανθρώπινα όντα, έχουμε κτιστεί κατ’ εικόνα Θεού και συγκεκριμένα κατ’ εικόνα του Θεού της Αγίας Τριάδος, “Ο Θεός αγάπη έστιν” (κατά Ιωάννη, 14:8) όχι ένα άτομο μόνο του που αγαπά μόνο τον εαυτό του, αλλά μια κοινότητα ή κοινωνία τριών προσώπων που αγαπούν το ένα το άλλο. Ο Θεός δεν είναι απλά προσωπικός μα διαπροσωπικός, όχι απλά μία μονάδα αλλά μία ενότητα. Ο Θεός είναι αλληλεγγύη, ανταλλαγή, απόκριση, αμοιβαιότητα. Αν όλα αυτά ισχύουν για το Θεό, τότε πρέπει α ισχύουν και για τον άνθρωπο που κτίστηκε κατ’ εικόνα Θεού. Αν ο Θεός είναι αγάπη, τότε κι ο άνθρωπος είναι αγάπη – όχι αγάπη προς τον εαυτό, αλλά αγάπη που μοιράζεται. Κι ο άνθρωπος είναι επίσης αλληλεγγύη, ανταλλαγή, απόκριση, αμοιβαιότητα. Κι εμείς τα ανθρώπινα όντα, όπως και τα τρία θεϊκά πρόσωπα, βρίσκουμε την τελείωση ζώντας σε κοινότητα ή κοινωνία. “Αγαπητοί, αγαπώμεν αλλήλους, ότι η αγάπη εκ του Θεού έστι” (Ιωάννου Α΄ 4:7)

Υπάρχουν, όπως είναι φυσικό, διαφορετικοί τρόποι έκφρασης αυτής της αμοιβαίας αγάπης. Ο μοναχισμός και η μοναστική ζωή μπορούν να είναι επίσης “θεία μυστήρια της αγάπης”. Η εντολή “αγαπάτε αλλήλους” απευθύνεται σ’ όλους εξίσου κι όχι μόνο στα παντρεμένα ζευγάρια. Αλλά η βασική και πρωταρχική μορφή της ανθρώπνιης κοινωνίας ή κοινότητας θα είναι πάντα η αμοιβαία αγάπη του άνδρα και της γυναίκας μέσα στο γάμο. Αυτή είναι η πρωτογενής ανθρώπινη σχέση πάνω στην οποία βασίζονται όλες οι άλλες εκφράσεις της διαπροσωπικής κοινότητας. Ο γάμος, εξάλλου, ως “θείο μυστήριο της αγάπης”, εκφράζει τη θεμελιώδη ανθρώπινη υπόσταση σύμφωνα με τη θεία εικόνα. Κι αυτό συμβαίνει εξαιτίας του ότι εμείς οι άνθρωποι πιστεύουμε σ’ έναν Θεό που είναι Τριάδα κι έχουμε κτιστεί κατά την Τριαδική του εικόνα.

“Τίμιος ο γάμος εν πάσι” (προς Εβραίους, 13:4). Σε πολυάριθμες ασκητικές ομάδες στο περιθώριο της Εκκλησίας, κατά την διάρκεια των πρώτων αιώνων, η έγγαμη κατάσταση θεωρείτο ασυμβίβαστη ως προς μια ολοκληρωτική χριστιανική παράδοση. Αυτοί που επρόκειτο να βαπτισθούν, αν ήταν ακόμα άγαμοι, έπρεπε να διατηρήσουν την παρθενία τους για το υπόλοιπο της ζωής τους, ενώ τα παντρεμένα ζευγάρια έπρεπε να μείνουν χώρια πριν αρχίσει η μύησή τους στο χριστιανισμό. Όμως, η Εκκλησία στο σύνολό της απέρριψε τις απαιτήσεις αυτών των “εγκρατικών” κινημάτων, επιμένοντας ότι ο γάμος αποτελεί πραγματικά οδό προς την αγιότητα. Τα παντρεμένα ζευγάρια, όχι σε μικρότερο βαθμό από τους μονάζοντες, μπορούν να κατορθώσουν την πληρότητα της θεώσεως ή την εν Χριστώ θεοποίηση.

Είναι αλήθεια ότι οι Πατέρες, τόσο οι Έλληνες όσο και οι Λατίνοι, δηλώνουν συχνά ότι η μοναχική κλήση – νοητή ως “αγγελική” ή εσχατολογική προσδοκώμενη κατάσταση μετά την ανάσταση ( βλ. κατά Μάρκον 12:25, κατά Λουκά 20:3-36) είναι εγγενώς ανώτερη από την έγγαμη κατάσταση. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι κι ο γάμος δεν είναι “τίμιος εν πάσι”. Επιπλέον, υπάρχουν πατερικά κείμενα τα οποία αναφέρουν ότι η ανώτερη κατάσταση για κάθε πρόσωπο είναι πάντα η συγκεκριμένη κατάσταση στην οποία το συγκεκριμένο πρόσωπο έχει κληθεί. Κάποτε κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού σε κάποια πόλη είπαν στον Άγιο Μακάριο τον Αιγύπτιο που θα έβρισκε δύο ανθρώπους πιο προχωρημένους στην πνευματική ζωή από τον ίδιο. Τελικά, αυτοί οι δύο άνθρωποι ήταν δύο παντρεμένες γυναίκες που ζούσαν μία συνηθισμένη ζωή με τους συζύγους τους. “Πραγματικά”, αναφώνησε ο Αγ. Μακάριος με θαυμασμό, “δεν υπάρχει ούτε παρθένος ούτε έγγαμος, ούτε μοναχός ούτε κοσμικός, παρά μόνο ο Θεός που δίνει το Άγιο Πνεύμα Του σε όλους, σύμφωνα με την προαίρεση του καθενός” (Vitae Patrum VI, iii, 17). Σύμφωνα με τον Άγ. Συμεών το Νέο Θεολόγο ” Σε κάθε κατάσταση όποιο κι αν είναι το έργο ή η εργασία που περιλαμβάνει, η ζωή που βιώνεται για τον Κύριο και σύμφωνα με το θέλημα του Κυρίου αυτή είναι, που ευλογείται συνολικά” (Κεφάλαια iii 65).

Πως, όμως, μπορεί ο καθένας μας ν’ ανακαλύψει για ποια κατάσταση έχει κληθεί; Σ’ αυτό το ερώτημα δεν μπορεί να υπάρξει μία μοναδική απάντηση. Δεν υπάρχει κάποια εξωτερική μέθοδος που μηχανικά κι αυτόματα θα μας αποκαλύψει ποια είναι η προσωπική μας κλήση, μοναχισμός ή γάμος. Αν περιμένουμε το Πνεύμα, χωρίς να έχουμε αποφασίσει μόνοι μας, μένοντας υπάκουοι στον Πνευματικό μας πατέρα, το Πνεύμα στην δική Του ώρα και με τον δικό Του τρόπο θα μας μιλήσει στις συγκεκριμένες συνθήκες που βρισκόμαστε. Ταυτόχρονα, ενόσω περιμένουμε το Πνεύμα, θα είναι η μεγαλύτερη βοήθεια για μας να έχουμε μπροστά στα μάτια της καρδιά μας τα παραδείγματα εκείνων που ακολούθησαν την κλήση του γάμου.[…]

Όπως επισημαίνει ο Παύλος Ευδοκίμωφ υπάρχει μόνο ένας τρόπος να μάθει κανείς την ιδιαίτερη αξία της μοναχικής κλήσης κι αυτός είναι μαθαίνοντας να εκτιμά το θαύμα και την αγιότητα στην έγγαμη κατάσταση. Με τον ίδιο τρόπο, τα παντρεμένα ζευγάρια δεν μπορούν να αντιληφθούν όπως πρέπει το κάλλος της δικής τους κλήσης, αν δεν τιμούν εξίσου τη μοναχική ζωή. Οι δύο κλήσεις δεν είναι αντίθετες μα συμπληρωματικές, η μια επιβεβαιώνει την άλλη. “Παράλαβε τους στεφάνους αυτών εν τη Βασιλεία Σου”. Ο απώτερος σκοπός του γάμου είναι οι δύο σύζυγοι να βοηθήσουν ο ένας τον άλλο να εισέλθει στο θεϊκό Βασίλειο. Μέσω της αμοιβαίας αγάπης και της κοινής τους ζωής, οι δυο τους – μαζί με τα παιδιά τους, αν ο Κύριος τους έχει δώσει απογόνους – καλούνται να φέρουν ο ένας τον άλλον πιο κοντά στο Χριστό. Σαν μια αιώνια ένωση μεταξύ δύο μοναδικών κι αιωνίων προσωπικοτήτων, το θείο Μυστήριο του Γάμου δεν έχει άλλο τέλος απ’ αυτό.

Πηγή: (Βίοι Έγγαμων Αγίων, Απόσπασμα από την εισαγωγή του Επισκόπου Κάλλιστου Διοκλείας για το βιβλίο «Έγγαμοι Άγιοι»), Άγιος Δημήτριος Κουβαρά , Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Χρονοδιαγράμματα δεν υπάρχουν αλλά δεν έχουμε καιρό για χάσιμο, είναι το μήνυμα των Ηνωμένων Εθνών για την εν εξελίξει διαδικασία των συνομιλιών στο Κυπριακό. Την ίδια ώρα, όμως, η μέχρι σήμερα «συγκομιδή» από τις διαπραγματεύσεις είναι καλή σε σχέση με το παρελθόν, όμως, πρόοδος επί της ουσίας δεν υπήρξε. Τα μεγάλα και λεγόμενα ακανθώδη θέματα είτε δεν συζητήθηκαν (εγγυήσεις, εδαφικό) είτε δεν υπάρχει ακόμη συμφωνία (περιουσιακό).

 Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Νίκος Αναστασιάδης δέχθηκε στο Προεδρικό την Ύπατη Εκπρόσωπο της Ευρωπαϊκής Ένωσης για θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφαλείας και Αντιπρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κα Federica Mogherini, Λευκωσία 24 Ιουλίου 2015. ΚΥΠΕ/ΚΑΤΙΑ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

Χρονοδιαγράμματα δεν υπάρχουν αλλά δεν έχουμε καιρό για χάσιμο, είναι το μήνυμα των Ηνωμένων Εθνών για την εν εξελίξει διαδικασία των συνομιλιών στο Κυπριακό. Την ίδια ώρα, όμως, η μέχρι σήμερα «συγκομιδή» από τις διαπραγματεύσεις είναι καλή σε σχέση με το παρελθόν, όμως, πρόοδος επί της ουσίας δεν υπήρξε. Τα μεγάλα και λεγόμενα ακανθώδη θέματα είτε δεν συζητήθηκαν (εγγυήσεις, εδαφικό) είτε δεν υπάρχει ακόμη συμφωνία (περιουσιακό).

Το ζητούμενο είναι πώς θα κινηθεί η διαδικασία το φθινόπωρο, ώστε από την πρώτη φάση( διαπραγματεύσεις) να περάσει στη δεύτερη (δημοψηφίσματα) και εντός του 2016 στην τρίτη (εφαρμογή λύσης). Τα Ηνωμένα Έθνη θεωρούν πως πρέπει να υπάρξει ενδιάμεσος σταθμός με συνάντηση στη Νέα Υόρκη εντός φθινοπώρου και δημοψηφίσματα τον Ιανουάριο.

Έχει σημασία να καταγραφούν ενδεικτικά η μέχρι τώρα συζητήσεις και τα αποτελέσματα.

Πρώτο, στο θέμα των περιουσιών από τις μέχρι σήμερα συζητήσεις προκύπτει πως αναγνωρίζεται το δικαίωμα του ιδιοκτήτη, παραπέμποντας, ωστόσο και στην υπόθεση Δημόπουλος (το ΕΔΑΔ υποβάθμισε βασικά τα δικαιώματα του ιδιοκτήτη). Παράλληλα, όμως, οι συζητήσεις επικεντρώνονται στα θέματα που αφορούν τον χρήστη και επιχειρείται η διαμόρφωση κατηγοριών. Είναι σαφές πως μέσα από την κατηγοριοποίηση των χρηστών θα γίνει προσπάθεια να λυθεί το θέμα αυτό μέσα από θεραπείες, όπως είναι οι αποζημιώσεις. Μετά την επίτευξη συμφωνίας θα συσταθεί μια επιτροπή περιουσιών, η οποία θα αποτελείται από ένα Ελληνοκύπριο, ένα Τουρκοκύπριο και ένα ξένο, που θα επιλαμβάνεται των θεμάτων που θα προκύπτουν.

Δεύτερο, σε ότι αφορά το εδαφικό, η συμφωνία που υπάρχει είναι να συζητηθεί επί της ουσίας και με χάρτες στο τέλος της διαδικασίας. Τα κριτήρια που συζητούνται συνδέονται και με το περιουσιακό, είναι γενικού χαρακτήρα και δεν προκύπτει επί του παρόντος αποτέλεσμα. Είναι σαφές από συζητήσεις της τουρκικής πλευράς με τρίτους ότι η έκταση του εδάφους που θα παραμείνει υπό το τουρκοκυπριακό συνιστών κράτος, δεν θα απέχει από τον χάρτη του σχεδίου Ανάν. Πληροφορίες αναφέρουν πως σε πρώτη φάση η τουρκική πλευρά θα ανεβάσει τον πήχη και τα ποσοστά. Σημειώνεται πως υπάρχει από τουρκικής πλευράς η θέση, που δεν τέθηκε ακόμη επισήμως, πως όσο περισσότεροι Ε/κ επιστρέψουν υπό τουρκική διοίκηση τόσο μεγαλύτερη θα είναι η έκταση του τ/κ κρατιδίου.

Τρίτο, στο θέμα της Διακυβέρνησης, εκείνο στο οποίο ως γνωστό ακόμη δεν υπάρχει κατάληξη είναι το θέμα της Προεδρίας. Ξένη διπλωματική πηγή ανέφερε στο «Φ», πως μπορεί να υπάρξει διέξοδος στο θέμα αυτό μέσα από μια φόρμουλα, που θα τύχει επεξεργασίας και θα ικανοποιεί και τις δυο πλευρές. Είναι σαφές πως η τουρκική πλευρά δεν κάνει πίσω στο θέμα αυτό και πως η ελληνοκυπριακή είναι αυτή που αναζητεί διέξοδο, μέσα από μια συνταγή, που θα περιέχει και την εκ περιτροπής. Πώς θα γίνει αυτό; Ενδεχομένως μέσα από την αλλαγή του Πολιτειακού συστήματος. Μια σκέψη είναι η εκ περιτροπής να ισχύσει στον Πρόεδρο που δεν θα έχει αρμοδιότητες και μόνιμα θα είναι Πρωθυπουργός Ελληνοκύπριος.

Τέταρτο, είναι σαφές πως στο θέμα των εγγυήσεων η τουρκική πλευρά επιχειρεί να συντηρήσει προσδοκίες στους Ελληνοκύπριους. Δίνεται η εντύπωση πως η τουρκική πλευρά θα αναζητήσει μια φόρμουλα διαφοροποίησης του υφιστάμενου συστήματος, ενδεχομένως μεταβατικής διάρκειας. Το γεγονός ότι αρνείται να το συζητήσει σήμερα αλλά ταυτόχρονα αφήνει ανοικτό το θέμα αλλαγής, παραπέμπει περισσότερο σε παιχνίδι τακτικής.

Σε ότι αφορά τη μεθοδολογία, είναι σαφές πως οι διαπραγματευτές έχουν καταφέρει να καταγράψουν τις εκατέρωθεν θέσεις σε ένα έγγραφο( χωριστά για κάθε πτυχή). Επικεντρώνονται βασικά στις αποκλίσεις προσπαθώντας να τις μετατρέψουν σε συγκλίσεις. Στην αυριανή συνάντηση του Προέδρου Αναστασιάδη με τον Μουσταφά Ακιντζί θα συζητηθεί περισσότερο το περιουσιακό ενώ στην ατζέντα θα βρίσκονται για συζήτηση τα κριτήρια του εδαφικού.

Με το βλέμμα στην Ενέργεια

Η επίσκεψη της Ύπατης Εκπρόσωπου της Ευρωπαϊκής Ένωσης για θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφαλείας Φεντερίκα Μογκερίνι την Παρασκευή στην Κύπρο και αυτή του Πρωθυπουργού του Ισραήλ, Βενιαμίν Νετανιάχου, την ερχόμενη Τρίτη, επιβεβαιώνουν ότι η Λευκωσία μπορεί να τοποθετηθεί στην μεγάλη εικόνα. Μπορεί να παίξει ρόλο και να λειτουργήσει και ως μεσολαβητής. Το ζητούμενο είναι να γίνουν βήματα και να επιβληθούν διά των χειρισμών και τετελεσμένα, όπως για παράδειγμα στο θέμα της Ενέργειας. Σε αυτό το πεδίο θα επικεντρωθούν και οι συζητήσεις με Νετανιάχου στη Λευκωσία.

Επιτυχία μέσω Κύπρου ψάχνει ο Ερντογάν

ΟΙ εσωτερικές εξελίξεις στην Τουρκία αναμένεται να επηρεάσουν το Κυπριακό σε μεγάλο βαθμό. Ακόμη και η χώρα να οδηγηθεί σε πρόωρες εκλογές το φθινόπωρο, αυτό δεν θα σημαίνει κατά ανάγκη ότι θα φρενάρουν οι εξελίξεις στο Κυπριακό. Η παρουσία του Τούρκου Προέδρου, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στα κατεχόμενα στην επέτειο της εισβολής, μετά από αρκετό καιρό, επιβεβαιώνει πως το θέμα της Κύπρου βρίσκεται στην ατζέντα του και πως δεν αποκλείεται να το αξιοποιήσει και προεκλογικά.

Ξένη διπλωματική πηγή που παρακολουθεί από κοντά τα τεκταινόμενα στην Τουρκία ανέφερε πως παρόλο που ο Ερντογάν είναι απρόβλεπτος, ωστόσο, δεν αποκλείεται να αναζητήσει μια «επιτυχία» μέσα από μια συμφωνία στο Κυπριακό. Τι σημαίνει αυτό; Όπως εξήγησαν οι ίδιες πηγές, μια συμφωνία στο Κυπριακό θα αυξήσει εσωτερικά τις μετοχές του Ερντογάν και τούτο θα επιτευχθεί εάν οι Τουρκοκύπριοι την αποδεχθούν και κυρίως το περιεχόμενο της θα εξυπηρετεί τους σχεδιασμούς της Τουρκίας.

Συνεπώς, εάν το σκηνικό αυτό στηθεί στην Άγκυρα και το Κυπριακό θεωρηθεί ως ένα από τα χαρτιά που θα παίξει η ηγεσία της, τότε δεν θα πρέπει να αποκλειστεί το ενδεχόμενο να υπάρξει επίσπευση των διαπραγματεύσεων, της διαδικασίας εν γένει, με στόχο να υπάρξει αποτέλεσμα πριν από πιθανές πρόωρες εκλογές στην Τουρκία (γίνεται αναφορά για το Νοέμβριο).

Σήμερα, από πλευράς Άγκυρας το Κυπριακό χειρίζεται το υπουργείο Εξωτερικών, που παρακολουθεί και παρεμβαίνει. Για τις μεγάλες αποφάσεις βεβαίως αρμόδιος είναι ο Ερντογάν, ο οποίος έχει το μυαλό του στο εσωτερικό πολιτικό παιχνίδι και τα όσα διαδραματίζονται στα σύνορα με τη Συρία. Το Κυπριακό, όπως επαναλαμβάνουν διπλωματικές πηγές, μπορεί να αποτελέσει το μοναδικό όχημα για τον Ερντογάν για να καταγράψει επιτυχία διά της επίτευξης συμφωνίας. Τούτο μένει να επιβεβαιωθεί.

Πηγή: Mignatiou.com

Ὅσο ἤμουν στό ΜΕΤΡΟ καί ἐρχόμουν στό ΣΕΦ, μέ πλησίασαν τρεῖς ζητιάνοι καί μοῦ ζήτησαν χρήματα σέ μετρητά. Σᾶς ἐνδιαφέρει νά μάθετε τί ἔκανα;

Ἄν ἀπαντᾶτε "ΝΑΙ", σᾶς ἀπαντῶ καί ἐγώ ὅτι δέν εἶναι δουλειά σας. Δέν θά ἔπρεπε νά σᾶς ἐνδιαφέρει τί ἔκανα. Εἶναι δική μου δουλειά. Εἶναι δουλειά τοῦ Θεοῦ.

Νά ἀλλάξω τό περιβάλλον: Ἔρχομαι σέ μία ἡμερίδα· δέν ὑπάρχουν μετρητά· ὅλοι ἔχουν κάρτες· καί τρεῖς ζητιάνοι μοῦ προτάσσουν αὐτό τό μηχάνημα πού βλέπουμε στά καταστήματα. Καί μοῦ ζητᾶνε νά τούς περάσω τήν Κάρτα, νά τούς περάσω ἐλεημοσύνη μέσῳ τῆς Κάρτας. Θά μπορέσετε νά μάθετε τί ἔκανα;

Ἡ ἀπάντηση εἶναι "ΝΑΙ" !Καί ἄν δέν τό ξέρετε ἐσεῖς οἱ ἴδιοι, τό ξέρουν κάποιοι ἄλλοι, οἱ ὁποῖοι θά μποροῦν νά σᾶς τό πουλήσουν, νά σᾶς τό δώσουν.

Τέτοια ζητήματα θά δοῦμε στή δική μου παρουσίαση.

Ἀχρήματη κοινωνία δέν ἐννοοῦμε τήν ἀνταλλακτική κοινωνία. Ἀνταλλαγή σέ εἶδος. Ἀλλά αὐτήν, χωρίς μετρητά.Οἱ καινούριες τεχνολογίες τῆς οἰκονομίας ἀλλάζουν πολύ γρήγορα τόν τρόπο πού πληρώνουμε. Μπορεῖ νά εἶναι βολικό, ἀλλά ποιό εἶναι τό κόστος τοῦ νά γίνουμε ἐντελῶς ἐξαρτημένοι ἀπό τήν τεχνολογία σέ μία κοινωνία χωρίς μετρητά;

Μποροῦμε νά βροῦμε ἀρκετά προβλήματα:

1. Πῶς προστατεύονται οἱ καταναλωτές ἐάν ὑποχρεωθοῦν νά γίνουν πλήρως ἐξαρτημένοι ἀπό τίς ἠλεκτρονικές πληρωμές καί τά συστήματα ἠλεκτρονικοῦ χρήματος στήν καθημερινή τους ζωή. Τά Συστήματα ἠλεκτρονικῶν πληρωμῶν γίνονται ἰσοδύναμα μέ τό νερό καί τή θέρμανση, μέ τήν ἔννοια ὅτι εἶναι ἀπαραίτητα γιά τήν δυνατότητά μας νά ζοῦμε φυσιολογικά. Τί γίνεται λοιπόν ἄν κάποιος ἀποσυνδεθεῖ ἀπό τό σύστημα πληρωμῶν; Εἶναι τεράστια ἡ ἰσχύ πού ἀποκτοῦν οἱ Τράπεζες…

2. Ἡ Visa καί ἡ Mastercard ἔχουν ἤδη τό 80 % τῆς ἀγορᾶς πιστωτικῶν καρτῶν παγκοσμίως καί σέ πολλές χῶρες φτάνουν τό 90%. Οἱ FT ὀνομάζουν αὐτή τήν κατάσταση ὡς «καλά προστατευμένο ὀλιγοπώλιο» κατά συνέπεια γι’ αὐτούς εἶναι μία πολύ καλή ἐπένδυση. Ὡστόσο, ἀντιπροσωπεύει ἕνα τεράστιο ἐπίπεδο ἐλέγχου στίς καθημερινές συναλλαγές, πού δέν μποροῦμε οὔτε νά φανταστοῦμε, σέ ὅλα τά μέσα πληρωμῆς.

3. Ἀπόλυτος ἔλεγχος = κατάργηση ἰδιωτικότητας. Ἐδῶ πρέπει νά δώσουμε παράδειγμα γιά νά φανεῖ τό μέγεθος τοῦ προβλήματος:

• Φεύγω ἀπό τό σπίτι μου τό πρωί. Γιά ὅλες μου τίς ἀγορές χρησιμοποιῶ Κάρτα. Ὁπότε: Πληρώνω εἰσιτήριο στό λεωφορεῖο. Καταγράφεται κάθε μέρα τί ὥρα πηγαίνω καί ἔρχομαι στή δουλειά μου. Μέ τό ἁπλό εἰσιτήριο σήμερα, ΔΕΝ καταγράφεται.
• Ἀγοράζω καφέ ἀπό τό ἰσόγειο κάτω ἀπό τό γραφεῖο μου: Freddo Cappuccino (δηλ. μέ γάλα) Δευτέρα, Τρίτη, Πέμπτη, Freddo Espresso (δηλ. χωρίς γάλα) Τετάρτη, Παρασκευή -> Χριστιανός πού νηστεύει. Μέ τά μετρητά, μόνο ὁ πωλητής τῆς καφετέριας μπορεῖ νά καταλάβει ὅτι κάτι γίνεται, ἀλλά πόσοι σήμερα γνωρίζουν ὅτι ἡ ἀποχή ἀπό τό γάλα συνιστᾶ νηστεία; Τό κομπιοῦτερ ὅμως, ἐάν προγραμματισθεῖ θά τό ξέρει!
• Ἀγοράζω ἐφημερίδα καί τσιγάρα ἀπό τό περίπτερο -> ἐφημερίδα: φανερώνει καί καταγράφεται ποιᾶς πολιτικῆς παρατάξεως ὑποστηρικτής εἶμαι. Μέ τήν ποσότητα πακέτων πού ἀγοράζω καταγράφεται ἡ ἔνταση τῆς ἐπιβλαβοῦς συνήθειας πού ἔχω: πληροφορία χρυσός στίς ἀσφαλιστικές ἑταιρεῖες πού θά ἀπευθυνθῶ μία μέρα γιά ἰδιωτική ἀσφάλιση, μιᾶς καί τό δημόσιο σύστημα ἀσφάλισης καταρρέει…
• Πληρώνω ἀπό τόν Η/Ὕ στό γραφεῖο μου τή διαμονή σέ ξενοδοχεῖο γιά τίς καλοκαιρινές μου διακοπές: Καταγράφεται ποῦ, πότε καί γιά πόσο θά ἀπουσιάζω ἀπό τό σπίτι μου. Σέ συνδυασμό μέ τό ἠλεκτρονικό περιουσιολόγιο πού θά φέρει ὁ Τσίπρας τούς ἑπόμενους μῆνες καί θά μέ ὑποχρεώσει νά δηλώσω ἐάν φυλάσσω μετρητά στό σπίτι μου καί πόσα, θά ξέρει ὁ κάθε ἐπίδοξος χάκερ, ἐάν ἀξίζει νά μπουκάρει σπίτι μου ἤ ὄχι!!!
• Πληρώνω τήν ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ μέ Κάρτα. Ἐάν ἡ μισθοδοσία μου εἶναι στήν ἴδια Τράπεζα (καί νά μήν εἶναι, ξέρουν οἱ Τράπεζες μεθόδους νά ἀνταλλάσσουν πληροφορίες!) τότε ἡ Τράπεζα συνδυάζοντας τό εἰσόδημά μου μέ τήν κατανάλωσή μου σέ ΔΕΚΟ, θά μποροῦσε νά μέ κατατάξει σέ ὑψηλῆς κατανάλωσης (σπάταλο) πελάτη ἤ σέ χαμηλῆς κατανάλωσης (οἰκονόμο) πελάτη καί ἀνάλογα νά προσαρμόσει τά ἐπιτόκια δανεισμοῦ ἀποκλειστικά σέ ἐμένα! Οὔτε στόν ὕπνο τους τέτοια δυνατότητα!
• Πηγαίνω νά πάρω τά ἀποτελέσματα τῶν ἰατρικῶν μου ἐξετάσεων καί πληρώνω μέ Κάρτα: Γνωρίζει ἡ τράπεζα πότε, ποῦ καί πόσο συχνά προβαίνω σέ ἰατρικές πράξεις: συχνή πρόσβαση σέ ὑπηρεσίες ὑγείας; αὐξημένη πιθανότητα χρόνιου προβλήματος. Πληροφορία «λουκούμι» γιά τίς Ἀσφαλιστικές Ἑταιρεῖες τῶν Τραπεζῶν ἐνόψει τῆς μετάβασης στήν ἰδιωτική ἀσφάλιση πάλι. Τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά τά φάρμακα πού ἀγοράζω ἀπό τό Φαρμακεῖο μέ Κάρτα.
• Χρησιμοποιῶ Κάρτα γιά μικρό-ἀγορές, ἐπίσης μέ Κάρτα ἀγοράζω στό Super Market: Καταγράφονται ἀναλυτικά οἱ καταναλωτικές μου συνήθειες: Ποσότητα κρέατος, ψαριοῦ, γάλακτος κλπ καθώς καί οἱ περίοδοι πού τό καταναλώνω. Ἐπαναλαμβανόμενες ἀγορές ἤ ἀποκλεισμός προϊόντων ἀπό τή λίστα τῶν ἀγορῶν μου, δηλώνουν πάλι ἐάν νηστεύω, ἐάν κάνω κατάλυση, ἐάν κάνω ὑπερβολές στήν κατανάλωση προϊόντων. Ἔξυπνα συστήματα θά μποροῦσαν νά μέ πληροφοροῦν «γιά τό καλό μου» ὅτι ἔχω ξεπεράσει τό ἀνώτατο ἐπιτρεπόμενο ὅριο κατανάλωσης κρέατος καί ἡ Ἀσφαλιστική μου Ἑταιρεία μοῦ ἀπαγορεύει νά προβῶ στήν ἀγορά του…

Σᾶς φαίνονται ὑπερβολικά/ ἐξωπραγματικά αὐτά πού εἴδατε; Οἱ ἄνθρωποι τῆς Πληροφορικῆς ξέρουν πώς ὅλα εἶναι θέμα κώδικα/προγραμματισμοῦ.

ABC News, Bill Weir, 2012, How "Big Data" Can Predict Your Divorce.

Ἐπειδή κάποιος κάτοχος Κάρτας:

•  ἀγοράζει συχνά γυαλιστικό δοντιῶν,
• πληρώνει συνδρομή σέ γυμναστήριο,
• κοιμᾶται μερικές μέρες τό μήνα σέ ξενοδοχεῖο
• τότε τά προγράμματα τῶν Η/Υ τῆς Τράπεζας συμπεραίνουν ὅτι ὁ κάτοχος τῆς Κάρτας εἶναι ἐπίφοβος γιά διαζύγιο σέ ἕνα χρόνο ἀπό σήμερα !!!»

Καί τί ἐνδιαφέρει αὐτό τήν Τράπεζα; Ἐπειδή «κινδυνεύει» νά πληρώνει διατροφή καί μπορεῖ νά μήν πληρώσει τίς δόσεις του στήν Τράπεζα, θά μποροῦσε ἀπό σήμερα νά τοῦ αὐξήσει τά ἐπιτόκια στήν Κάρτα καί παράλληλα νά τοῦ μειώσει τό ὅριο ἀναλήψεων… χωρίς κἄν νά τοῦ ἀποκαλύψει τί δείχνουν τά συστήματά της…

Ὑπάρχει μία παρατήρηση πού θά μποροῦσε νά προτάξει κάποιος: «Μά τά συστήματα τῶν Καρτῶν καί τῶν Τραπεζῶν δέν τηροῦν στοιχεῖα γιά τό εἶδος τῶν συναλλαγῶν μας (ποιά προϊόντα ἀγοράσαμε, τί ἰατρικές πράξεις κάναμε κλπ κλπ. Διαβιβάζουν καί μεταφέρουν μόνο συγκεντρωτικά ποσά! Πῶς λοιπόν προκύπτει ὁ κίνδυνος πού παρουσιάσατε μέ τά παραδείγματά σας;»

Ἀπάντηση: Ἡ πληροφορία τῶν ἀναλυτικῶν ἀγορῶν, εἶναι διαθέσιμη στόν Η/Υ τοῦ Ταμείου τή στιγμή τῆς πληρωμῆς προκειμένου νά ὑπολογιστεῖ τό συνολικό τῆς πληρωμῆς. Ἐάν αὐτή ταξιδεύει ἐσωτερικά μέχρι τόν Κεντρικό Η/Υ τῆς Ἑταιρείας καί δέν φεύγει ἔξω ἀπό τήν Ἑταιρεία, εἶναι ζήτημα ἑνός καλωδίου καί μίας ἐντολῆς. Ἐσεῖς πιστεύετε ὅτι αὐτός ὁ «πλοῦτος» τῶν πληροφοριῶν θά μείνει «ἄχρηστος» νά «σαπίζει» ἤ θά κυκλοφορήσει πρός «ὄφελος» τῶν κατόχων τῆς πληροφορίας;;; μπορεῖ σέ δεύτερο χρόνο, μέσα ἀπό ἄλλους δρόμους (στικάκι, xl ἀρχεῖο κλπ.

Willem Buiter καί Kenneth Rogoff γιά τά ἀρνητικά ἐπιτόκια

Τί μᾶς λένε αὐτοί οἱ οἰκονομολόγοι:

Προτείνουν οἱ μεγάλες Τράπεζες (Κεντρικές καί Ἐμπορικές) νά ἐπιβάλουν ἀρνητικά ἐπιτόκια (-5%) στίς καταθέσεις.

Αὐτό σημαίνει ὅτι θά κάνεις κατάθεση 100€ στήν Τράπεζα καί στό τέλος τοῦ χρόνου ἡ κατάθεσή σου θά εἶναι 95€!

Οἱ Τράπεζες δηλ. θά παίζουν τό ρόλο τοῦ χρηματοφυλακίου ἐπ’ ἀμοιβῇ.

Αὐτό ὅμως θά ὁδηγήσει τούς πολίτες νά σηκώσουν τά λεφτά τους ἀπό τίς Τράπεζες καί νά τά φυλάξουν σπίτια τους σέ δικά τους χρηματοκιβώτια. Ἔτσι θά ζήσουμε καί τό ἐπονομαζόμενο bank run ὅπου οἱ Τράπεζες θά ἔχουν πρόβλημα, γιατί δέν ὑπάρχουν τόσα μετρητά νά δώσουν.

"Ἐξαφανίστε λοιπόν τά μετρητά" (μαζί μέ μερικά ἀκόμη μέτρα) λένε αὐτοί οἱ Οἰκονομολόγοι.

Μόνο ἔτσι θά μπορέσουν νά ἐπιβληθοῦν στήν ἀγορά ἀρνητικά ἐπιτόκια!!!

Πῶς προωθεῖται ἡ ἀχρήματη κοινωνία σέ διαφορετικές χῶρες;

Στό σημεῖο αὐτό, σημαντικό εἶναι νά δοῦμε πῶς διαφοροποιοῦνται τά ἐπιχειρήματα πού χρησιμοποιοῦνται, ἀνάλογα μέ τή χώρα, τά ἰδιαίτερα χαρακτηριστικά τῆς κάθε μίας καί τίς διοικητικές ἤ ἄλλες ἀδυναμίες της :

Γαλλία : Μέ ἀφορμή τήν τρομοκρατική ἐπίθεση στό περιοδικό Charlie Hebdo, προβάλλεται ἡ ἀνάγκη τοῦ περιορισμοῦ χρήσης τῶν μετρητῶν, προκειμένου ἄλλοι ἐπίδοξοι τρομοκράτες στό μέλλον νά μήν μποροῦν νά προμηθευθοῦν τά μέσα πού ἔχουν ἀνάγκη οἱ τρομοκράτες στίς ἐπιθέσεις τους μέ μετρητά.

Ἑλλάδα : Ἡ αἰτιολογία εἶναι ἡ πάταξη τῆς παραοικονομίας, δηλ. ἡ ἐξάλειψη τοῦ φαινομένου τῆς μή ἔκδοσης ἀποδείξεων, ἀλλά καί ἡ οn-line καί αὐτόματη ἀπόδοση στήν ἐφορία τοῦ ΦΠΑ, τήν ὥρα πού αὐτός εἰσπράττεται ἀπό τόν καταναλωτή.

Σχόλιο1:Τό γεγονός ὅτι θά καταγράφονται οἱ συναλλαγές δέν σημαίνει ἀναγκαστικά ὅτι θά φορολογοῦνται. Ὁ Κάντας, ὁ Ἄκης καί ἄλλοι, ἠλεκτρονικά ἔπαιρναν τήν μίζα, ὄχι μέ μετρητά!!!

Σχόλιο2: Εἰδικά τό δεύτερο (αὐτόματη ἀπόδοση ΦΠΑ) δέν προϋποθέτει τήν χρήση πιστωτικῆς/χρεωστικῆς Κάρτας. Μπορεῖ νά γίνει καί μέ τήν πληρωμή μέ μετρητά, ἀρκεῖ νά διασυνδεθεῖ ἡ ταμιακή μηχανή τοῦ πωλητῆ μέ τό Ὑπουργεῖο Οἰκονομικῶν.

Ἡ ἀντιμετώπιση τῆς ἀνθρωπιστικῆς κρίσης, ἡ φτώχεια τῶν πολιτῶν, μέ παράλληλη «διαφάνεια» τῶν ροῶν τῆς βοήθειας αὐτῆς. Προκρίνεται δηλ. αὐτό τό σύστημα μέ στόχο τά χρήματα τῆς ἀνθρωπιστικῆς βοήθειας νά μήν καταλήγουν σέ ἔνοπλες/παρακρατικές ὁμάδες, φύλαρχους καί φυλές, ἀλλά νά δίδονται στόν πολίτη πού θά ἀποφασισθεῖ ἀπό τό Κράτος ὅτι τά ἔχει ἀνάγκη.

Σχόλιο: Λές κι ὁ πολίτης, ἐάν ἐκβιασθεῖ, δέν θά δώσει τά χρήματα τελικά στίς ἔνοπλες ὁμάδες ἤ δέν θά δώσει τά προϊόντα πού θά ἀγοράσει μέ αὐτά τά χρήματα στίς ἔνοπλες ὁμάδες! Σκοπός πρέπει νά εἶναι νά ἐξαλειφθοῦν οἱ ἔνοπλες ὁμάδες ὄχι ἡ ἀστυνόμευση τῶν πολιτῶν.

Ἰνδίες: Ἀνάλογο μέ τήν Κένυα ἐπιχείρημα: Οἱ δικαιοῦχοι κουπονιοῦ παιδείας, νά μήν τό ἐξαργυρώνουν σέ μή δικαιούχους (διεφθαρμένους ἐμπόρους, κρατικούς ὑπαλλήλους κά) ἀλλά στό σχολεῖο πού πρέπει νά πάει τό παιδί τους.

Σχόλιο: Πόσο δύσκολο εἶναι τό Κράτος νά δίνει αὐτά τά χρήματα ἀπευθείας στό σχολεῖο πού θά ἐπιλέξει ὁ γονέας γιά νά φοιτήσει τό παιδί του, ἀπό τό νά τά δίνει μέ Κάρτα στό γονέα γιά νά τά δώσει στό σχολεῖο τοῦ παιδιοῦ του; Πολύπλοκες διαδικασίες γιά νά δικαιολογηθεῖ ἡ χρήση τῆς Κάρτας!

Σουηδία: Ἡ προστασία τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος καί σωτηρία τῶν δασῶν! Ἡ οἰκολογική συνείδηση πού πρέπει νά ἔχουμε ἔναντι τοῦ περιβάλλοντός μας : Ἐλάχιστη κατανάλωση χαρτιοῦ, μεγάλη ἐξοικονόμηση ἀπό τή μή ἔκδοση ἀποδείξεων, τιμολογίων, τύπωμα χαρτονομισμάτων κοκ.

Σχόλιο: Ἀσύγκριτα μεγαλύτερη εἶναι ἡ καταστροφή πού γίνεται ἀπό τούς ἐμπρησμούς στά δάση. Ἐάν ὄντως ὑπάρχει ἀποψίλωση δασῶν γιά χαρτί, αὐτό σίγουρα ἀντιμετωπίζεται μέ τή συστηματική ἀναδάσωση καί τήν καλλιέργεια ἐκτάσεων μέ σκοπό τήν ἀποκλειστική χρήση δασῶν γιά χαρτοπολτό.

Τί παρατηροῦμε;

Τρίτος κόσμος: Συνθήματα πού στοχεύουν στίς βασικές ἀνάγκες τῶν πολιτῶν.

Δυτικές Κοινωνίες: Πιό ἐξευγενισμένα, πιό ἐκλεπτυσμένα ἐπιχειρήματα πασπαλισμένα καί μέ τήν ἀπειλή τῆς τρομοκρατίας.

Ἄλλα προβλήματα τῆς ἀχρήματης κοινωνίας.

1. Μή σφαιρική εἰκόνα τοῦ ποσοῦ πού ἔχει στήν κατοχή του ὁ καταναλωτής καί εἶναι διαθέσιμο γιά ἀγορές. (Cashisnotunderyourcontrol).

Μέ τό πορτοφόλι καί τά μετρητά βλέπει κανείς πόσα μετρητά ἔχει διαθέσιμα γιά ἀγορές καί πράττει ἀνάλογα. Μέ τή Χρεωστική//Πιστωτική θά πρέπει ἀνά τακτά διαστήματα νά ἐλέγχει τό ὑπόλοιπο τοῦ λογαριασμοῦ ἀπό τόν Η/Υ στό σπίτι του ἤ ἀπό τόν Η/Υ τοῦ καταστήματος ἤ online μέσῳ ἑνός smartphone (μέ παράλληλη ἔκθεσή του στούς κινδύνους ὑποκλοπῆς δεδομένων ἀπό τά δημόσια ἤ/καί ἰδιωτικά wifi). Ἀκόμη ἕνας λόγος γιά νά κολλήσουν ὅλοι μέ τά κινητά τους.

2. Δυσκολία χρήσης τῶν Καρτῶν ἀπό ἄτομα μεγάλης ἡλικίας.

Φανταστεῖτε ἡλικιωμένους:

• νά δίνουν τήν Κάρτα στόν Ταμία γιά νά τούς ἐξυπηρετήσει γιατί δέν θά ξέρουν ἀπό ποιά πλευρά πρέπει νά τήν βάλουν μέσα στόν εἰδικό ἀναγνώστη καρτῶν,
• νά ζητᾶνε νά τούς πληκτρολογήσει κάποιος τό PIN τῆς Κάρτας γιατί ... δέν θά ἔχουν τά γυαλιά τους μαζί καί φυσικά χωρίς νά ὑποψιάζονται τούς κινδύνους πού ὅλα αὐτά συνεπάγονται.
• νά μπερδεύουν τό PIN τοῦ κινητοῦ καί τό PIN τῆς Κάρτας τους,

καί τό μπλοκάρισμα στά Ταμεῖα καλά κρατεῖ…

 3. Cash is filthy.

Στό πλαίσιο τῆς ἀσφάλειας, συχνά ἀναφέρεται ὅτι τά χάρτινα καί μεταλλικά χρήματα μεταφέρουν βακτήρια καί ἰούς («Cash is filthy»).

Ταυτόχρονα, πολλοί παραβλέπουν τό γεγονός ὅτι τό χειροπιαστό χρῆμα ἔχει ἀναμφισβήτητη καί μόνιμη ἀνοσία σέ ὅλους τούς γνωστούς καί τούς μελλοντικούς ψηφιακούς ἰούς, spyware, worms, trojans, καί ἄλλα κακόβουλα προγράμματα.

Ἐνῶ τά μικρόβια μποροῦν εὔκολα νά πλυθοῦν μέ σαπούνι, ἡ διαχείριση τῶν κινδύνων στόν τομέα τῶν ὑπέρ-ὑπολογιστῶν καί τῶν ὀπτικῶν ἰνῶν εἶναι πολύ πιό σύνθετη καί δαπανηρή ὑπόθεση.

4. Ἡ χρήση τῆς πιστωτικῆς Κάρτας συνιστᾶ σύναψη δανείου τοῦ καταναλωτῆ μέ τήν Τράπεζα.

Ὁ καταναλωτής γιά νά χρησιμοποιήσει πιστωτική κάρτα εἶναι ὑποχρεωμένος νά συνάψει σύμβαση δανείου μέ κάποια Τράπεζα. Ὑπάρχουν πολῖτες πού δέν ἐπιθυμοῦν τή σύναψη δανείου. Δέν εἶναι δυνατόν ὅλοι οἱ πολῖτες νά ὑποχρεωθοῦν νά συνάψουν δανειακή σύμβαση μέ κάποια Τράπεζα. Τέτοιος ἐξαναγκασμός ὑπερβαίνει κάθε λογική.

Ἡ ἐναλλακτική χρήση τῆς χρεωστικῆς κάρτας, δέν συνιστᾶ λύση, καθότι ναί μέν σήμερα οἱ συναλλαγές μέ αὐτήν δέν ἐπιβαρύνονται μέ κόστη γιά τούς πολῖτες, αὔριο μεθαύριο ὅμως, σέ ἕνα περιβάλλον καθολικῆς χρήσης Καρτῶν, ἡ θέση ἰσχύος τῆς Τράπεζας εἶναι συντριπτική. Ἡ Τράπεζα θά μπορεῖ νά ἐπιβάλλει κόστη συναλλαγῶν, π.χ. ἀνά ἀξία, ἤ ἀνά συναλλαγή, σέ καθεστώς «μονοπωλίου», χωρίς ὁ πολίτης νά μπορεῖ νά ἀμυνθεῖ, νά ἀντιδράσει, ἐπειδή δέν θά ἔχει τή δυνατότητα νά χρησιμοποιεῖ ἐναλλακτικούς τρόπους συναλλαγῶν.

•  Κόστος διαχείρισης τῶν συστημάτων τῶν καρτῶν.
• ἐκπαίδευση τῶν πελατῶν,
• συνεχῆ παροχή ἠλεκτρικοῦ ρεύματος,
• διαρκῆ σύνδεση στό Ιnternet,
•  24 ὧρες τήν ἡμέρα / 7 ἡμέρες τήν ἑβδομάδα ἐξυπηρέτηση πελατῶν,
•  συνεχῆ ἐνημέρωση τῶν συστημάτων προστασίας ἀπό κάθε εἴδους κακόβουλο λογισμικό,
• Ἠλεκτρονικούς Ὑπολογιστές γιά τήν ἀποθήκευση ἀντιγράφων ἀσφαλείας (καί πάλι μέ σταθερή παροχή ρεύματος καί σύνδεση στό Internet),
• ἐξελιγμένα συστήματα ἐπιτήρησης καί παρακολούθησης,
• λεγεώνα ἠλεκτρολόγων μηχανικῶν σέ ἐπιφυλακή, κλπ.

 Ἡ παροχή ἀσφάλειας σέ μία οἰκονομία μέ τή χρήση μετρητῶν εἶναι σχετικά ἁπλή καί φθηνή σέ σύγκριση μέ τίς πιθανές ἐλλείψεις ἀπό τίς ἀνωτέρω ἀπαιτήσεις.

Μή μᾶς λένε γιά ἀκριβῆ διαχείριση τῶν μετρητῶν.

Ἄς μᾶς ποῦνε πόσο πιό ἀκριβῆ θά εἶναι ἡ διαχείριση τῶν Καρτῶν !!!

Μετά τά μετρητά ἡ Κάρτα. Μετά τήν Κάρτα τί;

Στήν Ἀμερική, ἡ ἴδια τεχνολογία δοκιμάζεται γιά νά ἀντικαταστήσει τό βιβλιάριο ἤ τήν Κάρτα Ὑγείας.

Στή Νέα Ὑόρκη, ἡ ἑταιρεία EyeLock κατασκευάζει ἕνα ἐμπορικό σκάννερ ἴριδας πού λέγεται Myris. Ἡ ἑταιρεία ἰσχυρίζεται ὅτι μόνο τό DNA προσφέρει πιό ἀκριβῆ  ἀναγνώριση.

Ἡ ἑταιρεία Cognitec, μέ ἕδρα τή Δρέσδη, ἐργάζεται πάνω στήν ταυτοποίηση προσώπου. Ἡ Γερμανική ἀστυνομία συνόρων ἔχει ὑπογράψει συμβόλαιο μαζί της.

Στήν Ἑλλάδα λένε Κάρτα Χρεωστική/Πιστωτική

Στήν Εὐρώπη, στήν Ἀμερική τί γίνεται;

Ἤδη πολλές ἑταιρεῖες ἀκόμη καί Τράπεζες ἐπενδύουν στήν τεχνολογία μετά τήν Κάρτα, στίς βιομετρικές τεχνολογίες ἀναγνώρισης, ταυτοποίησης τοῦ ἀνθρώπου, BBC, 20 Μαρτίου 2015:

Οἱ μεγαλύτερες ἑταιρεῖες πιστωτικῶν καρτῶν παραδέχονται ὅτι ἡ βιομετρική τεχνολογία εἶναι στά ἄμεσα σχέδιά τους.

Ἡ Βρετανική Sthaler συνεργάζεται μέ τήν Hitachi καί τήν BT γιά τήν ἐφαρμογή "pay-by-finger" (πληρώνοντας μέ τό δάκτυλο) πού ἔχει δοκιμάσει σέ κάποια μουσικά φεστιβάλ. Τήν ἀποκαλεῖ FingoPay.

Ἡ τεχνολογία δοκιμάζεται ἐδῶ καί χρόνια: Ἀπό τό 2004 τό BBC πάλι μᾶς πληροφορεῖ ὅτι μέ τό ἐμφύτευμα σέ νυχτερινά κέντρα τῆς Μπαρτσελόνας, μπορεῖς νά πληρώσεις γιά τά ποτά σου.

Τό ἴδιο γίνεται καί στό Club Baja τοῦ Rotterdam τῆς Ὀλλανδίας τουλάχιστον ἀπό τό 2008

Ἡ τράπεζα Barclays ἑστιάζει φέτος στήν τεχνολογία ἀναγνώρισης φλεβῶν τοῦ δακτύλου γιά τίς ἐπιχειρήσεις-πελάτες της στό Ἡνωμένο Βασίλειο.

Πρόκειται γιά τεχνολογία πού ἀνέπτυξε ἡ Hitachi στήν Ἰαπωνία καί χρησιμοποιεῖται σέ ταμειακές μηχανές, τόσο ἐκεῖ ὅσο καί στήν Πολωνία.

Στή Σουηδία, βρίσκεται σέ πειραματικό στάδιο μία νέα μέθοδος πληρωμῶν, ἡ ὁποία δοκιμάζεται σέ 15 καταστήματα στό Λούντ. Στό πείραμα συμμετέχουν 1.600 ἐθελοντές, οἱ ὁποῖοι ἀγοράζουν προϊόντα μέ τήν παλάμη τους σάν ἠλεκτρονικό πορτοφόλι. Πῶς γίνεται αὐτό; Μέ τή συγκεκριμένη τεχνολογία, πού εἶναι ἀναπτυγμένη ἀπό ἐρευνητές τοῦ πανεπιστημίου τῆς πόλης, ταυτοποιεῖται τό μοναδικό σχῆμα πού δημιουργοῦν οἱ φλέβες τῆς παλάμης.

Πρόσφατα μάθαμε πώς τό ἰαπωνικό κινητό τηλέφωνο Arrows NX F-04G διαφέρει ἀπό ὅλα τά smartphones πού ὑποστηρίζουν ἀνέπαφες συναλλαγές, καθώς χρησιμοποιεῖ ὡς μέσο ἀναγνώρισης τήν… ἴριδα τοῦ ματιοῦ.

Συνεχίζει στό ἄρθρο του τό BBC: ὑπάρχουν ἑταιρεῖες πού πειραματίζονται μέ βιομετρικά ἐμφυτεύματα – ἐμφυτεύουν τό τσίπ RFID κάτω ἀπό τό δέρμα ἤ τοποθετοῦν τατουάζ πού ἀποδομεῖται καί κρατάει ἀπό ἕνα ἕως δυό μῆνες.

Ἀντί γιά κάρτα εἰσόδου ἡ σουηδική ἑταιρεία ὑψηλῆς τεχνολογίας Epicenter ἀποφάσισε νά ἐμφυτεύσει στήν παλάμη τοῦ χεριοῦ τῶν ἐργαζομένων της ἠλεκτρονικά μικροτσίπς.

Τό τσιπάκι ὑπέγραψαν ὅτι δέχονται 400 ἄνθρωποι καί ὅπως δηλώνουν οἱ περισσότεροι, ἐλπίζουν στό μέλλον νά μποροῦν μέ αὐτό νά κάνουν καί τίς συναλλαγές τους, νά πληρώνουν τόν καφέ καί τό σάντουιτς πού ἀγοράζουν ἀπό τήν καντίνα τοῦ γραφείου τους.

Ποῦ πάει τό πράγμα λοιπόν;

• ξεκινάει μέ τήν Κάρτα,
• μπαίνει τό τσιπάκι μέσα στήν Κάρτα,
• ἀντικαθίσταται ἡ Κάρτα μέ τό κινητό,
• ἀρχίζουν νά χρησιμοποιοῦνται τά βιομετρικά χαρακτηριστικά τοῦ ἀνθρώπου,
• καταργεῖται ἡ Κάρτα καί τό κινητό γιά τίς πληρωμές καί χρησιμοποιοῦνται ἀποκλειστικά τά βιομετρικά χαρακτηριστικά (ἴριδα, σχῆμα τῶν φλεβῶν τῆς παλάμης (vein pattern), σχῆμα προσώπου),
• προχωράει παράλληλα καί ἡ ἐμφύτευση τοῦ rfid chip στό χέρι τοῦ ἀνθρώπου.

Ὅλα γιά τήν εὐκολία καί τήν ἀσφάλεια

Ξεκινάει μέ Κάρτα Χρεωστική/Πιστωτική  ἀλλά ποῦ καταλήγει;

Ὅσο ὑπάρχουν μετρητά καί «ἐξελίσσονται» οἱ παραχαράκτες, τόσο βελτιώνουμε τά χαρακτηριστικά ἀσφαλείας τῶν μετρητῶν.

Ἐάν καταργηθοῦν τά μετρητά καί ὅσο θά «ἐξελίσσονται» οἱ ἠλεκτρονικοί παραχαράκτες, τόσο θά αὐξάνονται οἱ «ἀπαιτήσεις» γιά πρόσθετα βιομετρικά χαρακτηριστικά ἀσφαλείας τῶν συναλλασσομένων.

Δηλ.:

• Μέ τό χρῆμα ->  Αὐξάνονται τά χαρακτηριστικά ἀσφαλείας ἐπάνω ΤΟΥ.
• Χωρίς τό χρῆμα ->   Αὐξάνονται οἱ ἀπαιτήσεις ἀσφαλείας ἐπάνω   ΜΟΥ,

γίνομαι ἐγώ ἀντικείμενο «ἀσφαλείας», τό ὁποῖο ὅπως εἴδαμε δέν ἔχει τέλος.

Ὅλο καί νέα βιομετρικά στοιχεῖα θά ζητοῦνται γιά νά ἐπιβεβαιωθεῖ ἡ ταυτότητά μου, προκειμένου νά μπορῶ νά κάνω συναλλαγές.

Ἡ ὑποχρεωτική χρήση τῆς Κάρτας (Χρεωστική/Πιστωτική) στήν "χωρίς μετρητά" (ἀχρήματη) κοινωνία εἶναι σάν τήν κερκόπορτα. Ἀνοίγοντάς την, δημιουργοῦμε ὅλες τίς προϋποθέσεις γιά τή χρήση κι ἄλλων πολλῶν μεθόδων συναλλαγῶν, ὅπως αὐτές πού εἴδαμε.

Ἡ Κάρτα εἶναι τό τυράκι γιά νά πέσουμε στή φάκα τῶν "βιομετρικῶν" συναλλαγῶν... Θέλετε ἡ ζωή σας νά γεμίσει ἀπό συσκευές κι ἐφαρμογές πού διαρκῶς θά σᾶς "ἀνιχνεύουν", "καταγράφουν", "ἀναγνωρίζουν", "ταυτοποιοῦν" γιά νά σᾶς ἐξυπηρετοῦν;;;

Μήπως νά ποῦμε ἀπό τώρα στόν Μπαμπινιώτη νά σβήσει τίς λέξεις ἐλευθερία, ἰδιωτικότητα, προσωπική ζωή ἀπό τό λεξικό του; Ἀφοῦ θά εἶναι ἄγνωστες λέξεις σέ λίγα χρόνια...

Ἡ ἐξαφάνιση τῶν μετρητῶν καί σταθερή καταγραφή καί παρακολούθηση τῶν πληρωμῶν τῶν πολιτῶν, θά ἐπιτρέψει τή διατήρηση τῆς ἱστορικότητας τῶν μή ὀρθῶν, μή τέλειων συμπεριφορῶν.

Νεανικά παραπτώματα θά μποροῦσαν νά ἀνασυρθοῦν δεκαετίες ἀργότερα, ἡ δυνατότητα τῆς λήθης, τῆς ἀμνηστίας καί οἱ νομικοί περιορισμοί – στοιχεῖα τά ὁποῖα οἱ ἄνθρωποι ἀπελάμβαναν γιά χιλιάδες χρόνια - θά μποροῦσαν νά ἐξαφανιστοῦν.

Ἀπό τήν Δημοκρατία τῶν ΠΟΛΙΤΩΝ
στήν «Δημοκρατία» τῶν ΤΡΑΠΕΖΩΝ μέ ἑπόμενη στάση
τήν Δικτατορία τῶν ΚΑΡΤΩΝ!

Αὐτός εἶναι ὁ ΕΦΙΑΛΤΗΣ πού ἑτοιμάζουμε στά παιδιά μας…

Πηγή: Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν

Οι άγριοι του Ισλάμ απειλούν με μηνύματα και κάνουν εκστρατεία στη γειτονία μας για να στρατολογήσουν και νέους «δήμιους»

Ισλαμικό Κράτος στη Ρώμη: «Είμαστε παντού, στους δρόμους σας. Εντοπίζουμε τους στόχους και περιμένουμε την ώρα Χ». Δεν πρόκειται για ένα φουτουριστικό σενάριο ισλαμιστικού εξτρεμισμού, αλλά για τον λογαριασμό στο twitter των δύο προπαγανδιστών της ιταλικής Μπρέσια, έναν Πακιστανό και έναν Τυνήσιο, που συνελήφθησαν αυτή την εβδομάδα. Οι εξτρεμιστές πρόλαβαν μάλιστα να κατονομάσουν ως στόχους το... Κολοσσαίο και τον Καθεδρικό Ναό του Μιλάνου, παρότι οι πληροφορίες των ιταλικών Αρχών δείχνουν μάλλον πως επρόκειτο για αρχάριους, αφού ακόμη δεν είχαν ταξιδέψει στη Μέση Ανατολή για να λάβουν στρατιωτική εκπαίδευση. Σε κάθε περίπτωση, η σύλληψή τους -όπως και προ ημερών ενός 25χρονου εξτρεμιστή από το Μαρόκο στην Πίζα, με αντίστοιχες κατηγορίες υποκίνησης ισλαμιστικής τρομοκρατίας- καταμαρτυρεί πως ο κλοιός της ισλαμιστικής τρομοκρατίας σφίγγει γύρω από τη νότια Ευρώπη, και πρωτίστως τη βαλκανική γειτονιά μας.

Σαφές μήνυμα προς αυτή την κατεύθυνση έστειλε, άλλωστε, και το βίντεο «Είμαστε το Ισλαμικό Χαλιφάτο», που δημοσιεύθηκε στο ΥouΤube στις 10 Ιουλίου, αναδεικνύοντας τα Βαλκάνια, με πρώτη τη Σερβία, σε στόχο των τζιχαντιστών. Χρησιμοποιώντας την ποιητική μορφή κασίντα, προειδοποίησαν για την «κατάκτηση» της Σερβίας και στη συνέχεια της Κροατίας, του Μαυροβουνίου, της Βοσνίας - Ερζεγοβίνης, της Αλβανίας, της ΠΓΔΜ και του Κοσόβου.

Το βίντεο

Είχε προηγηθεί στις 4 Ιουνίου άλλο προπαγανδιστικό βίντεο με τον τίτλο «Η τιμή βρίσκεται στην Τζιχάντ», στο οποίο δεν απευθύνεται ένα απλό κάλεσμα για επιθέσεις μοναχικών «λύκων» στα Βαλκάνια: «Θα έρθουμε σε εσάς με ζώνες εκρηκτικών» απείλησε τις βαλκανικές κυβερνήσεις ο μαχητής με το όνομα Αμπού Μουκατίλ αλ Κοσόβι. Στο ίδιο βίντεο εμφάνισε και μια αναθεωρημένη Ιστορία των Βαλκανίων υπό το πρίσμα των εξτρεμιστών του Ισλάμ. Σε αυτή παρουσιάζουν τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ως μια «παγκόσμια επίθεση από τα έθνη (των απίστων) εναντίον του Ισλάμ». Αναφέρουν πως στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο μια «πνοή ταπείνωσης κατάκλυσε τους μουσουλμάνους των Βαλκανίων». Και ότι ακόμη και μετά την Πτώση του Τείχους οι μουσουλμάνοι της Βοσνίας «ξεγελάστηκαν από τα ιδανικά της δημοκρατίας», ενώ οι Βόσνιοι μαχητές προδόθηκαν από τους πολιτικούς.

Η ανάγνωση, που επιδιώκει μάλλον να παραμυθιάσει νεότερες γενιές μουσουλμάνων, βασίζεται στη συλλογιστική πως οι μουσουλμάνοι των Βαλκανίων είναι οι «παλιοί μουσουλμάνοι της Ευρώπης», σε αντίθεση με τους «νέους μουσουλμάνους», τους μετανάστες δεύτερης γενιάς της δυτικής Ευρώπης, από όπου προέρχεται και ο κύριος όγκος των δυτικών μαχητών της Τζιχάντ.
Τη διαφορά επισημαίνει ο εκδότης του ειδησεογραφικού δικτύου BalkanInsight Μάρκους Τάνερ, ο οποίος υποστηρίζει πάντως ότι το εξτρεμιστικό Ισλάμ δεν έχει κερδίσει την απήχηση που θα επιθυμούσε στα Βαλκάνια. Εξ ου και η πρόσφατη μιντιακή εκστρατεία με αποδέκτες τους Βαλκάνιους μουσουλμάνους.

Διαφορετική άποψη έχουν άλλοι αναλυτές, επικαλούμενοι το πλήθος των μαχητών που προέρχονται από τη βόρεια γειτονιά μας. Η Βοσνία θεωρείται ήδη ένα από τα κέντρα τους στην Ευρώπη, πρόσφατα μάλιστα φέρεται ότι στήθηκε εκεί, στο εγκαταλειμμένο χωριό Οσβε, στρατόπεδο εκπαίδευσης. Περίπου 180 Βόσνιοι, μεταξύ αυτών γυναίκες και παιδιά, μετέβησαν στη Συρία την τελευταία τριετία, ενώ στο Κόσοβο έχουν στρατολογηθεί περισσότεροι από 200 μαχητές. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που συνδέουν την πρόσφατη επίσκεψη της Γερμανίδας καγκελαρίου Ανγκελα Μέρκελ στα Βαλκάνια όχι μόνο με τις ανησυχίες για το θέμα της μετανάστευσης -σε συνδυασμό με τις εξελίξεις στην Ελλάδα-, αλλά και με το θέμα της ανησυχητικής αύξησης του ισλαμιστικού εξτρεμισμού στα Βαλκάνια.

Η μουσουλμάνα «Λαίδη» της Ιταλίας

Τα προηγούμενα χρόνια τέτοιες ιστορίες Ευρωπαίων γυναικών που προσηλυτίστηκαν από το εξτρεμιστικό Ισλάμ και μετανάστευσαν στη Συρία προέρχονταν κυρίως από τη Βρετανία, τη Γερμανία και τη Γαλλία. Αυτή τη φορά η «Λαίδη Τζιχάντ» είναι μια Ιταλίδα. Η Φατίμα Αζ Ζάχρα, πρώην Μαρία Τζούλια Σέρτζιο, είναι απόφοιτος Βιολογίας από τη Νάπολη, η οποία όχι μόνο αναχώρησε για τη Συρία μαζί με τον Αλβανό σύντροφό της Αλντο Κομπούζι, αλλά έπεισε μέσω YouTube και την πάμφτωχη οικογένειά της να την ακολουθήσει. Σύμφωνα με τη «La Repubblica», η μητέρα της Ασούντα Μπουνφίγκλιο πείστηκε επειδή η Φατίμα τής υποσχέθηκε πως το Ισλαμικό Κράτος θα της προσέφερε ένα πλυντήριο ρούχων.

Τα «Λιονταράκια» που αποκεφαλίζουν κούκλες και τα κοτόπουλα βομβιστές

Μετά τους αποκεφαλισμούς, τις σταυρώσεις, τους πνιγμούς και τις άλλες αποτρόπαιες, βαθιά σαδιστικές εκτελέσεις το Ισλαμικό Κράτος το τελευταίο διάστημα δείχνει να έχει καταφύγει σε μεθόδους, χρησιμοποιώντας όλο και πιο αδύναμους και χειραγωγήσιμους δράστες. Τα «Λιονταράκια του Χαλιφάτου», τα παιδιά που στρατολογούν και εκπαιδεύουν, βάζοντάς τα να αποκεφαλίζουν κούκλες είναι τέτοια υποχείρια.

«Χρησιμοποιούν παιδιά γιατί είναι εύκολο να τους κάνεις πλύση εγκεφάλου. Μπορούν να τα διαμορφώσουν όπως θέλουν, να τα πάρουν από το σχολείο και να τα στείλουν σε σχολεία του Ισλαμικού Κράτους» σχολιάζει ο επικεφαλής του Συριακού Παρατηρητηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Ραμί Αμπντουλραχμάν. Οπως αποκάλυψαν στο Associated Press έφηβοι που κατάφεραν να δραπετεύσουν από ισλαμιστικά σχολεία, στην εκπαίδευσή τους περιλαμβάνονταν η παρακολούθηση βίντεο με εκτελέσεις και στη συνέχεια η αναπαράστασή τους σε κούκλες. Προκειμένου να ενταχθούν στις τάξεις των τζιχαντιστών τα παιδιά αυτά, συχνά ορφανά ή άπορα, δελεάζονταν με αναψυκτικά και παιχνίδια. Ηδη 120 παιδιά έχουν συμμετάσχει σε βίντεο αποκεφαλισμών και οκτώ έγιναν βομβιστές αυτοκτονίας.

Ακόμη πιο ανέξοδα είναι τα κοτόπουλα. Ατυχα ζώα, τα οποία μια σειρά φωτογραφιών -που δεν δείχνουν να είναι μέρος κάποιου νοσηρού αστείου- τα θέλει να αποτελούν τον τελευταίο τρόπο που έχουν βρει οι ισλαμιστές (εξαιτίας πρόσφατων ελλείψεων σε πολεμιστές και οπλισμό) για να επιφέρουν πλήγματα στους αντιπάλους. Αυτά τα πουλερικά, ζωσμένα με εκρηκτικά, φαίνεται πως τα στέλνουν στους στόχους τους και στη συνέχεια τα ανατινάζουν με τηλεχειριστήριο.

Πηγή: Εφημερίδα "Δημοκρατία"

«Με οδυνηρή έκπληξη εδιάβασα στην Γιαννιώτικη Εφημερίδα «ΠΡΩΪΝΟΣ ΛΟΓΟΣ», της 22ας Ιουλίου 2015, την είδηση, ότι επαναχορηγείται η σύνταξη στους ανασφάλιστους Ομογενείς από την Ρωσία, καθώς και στους Έλληνες Βορειοπειρώτες, η οποία είχε διακοπή την 1η Ιανουαρίου 2013. Βέβαια, οι εκ Ρωσίας Ομογενείς διαμένουν ήδη στην Ελλάδα και, επομένως, δεν τίθεται θέμα μονίμου διαμονής στην χώρα μας, όπως, σύμφωνα με το δημοσίευμα, απαιτείται να διαμένουν μονίμως εδώ, προκειμένου να τους χορηγηθή η σύνταξη.

Αριθ. Πρωτ. 36

Εν Δελβινακίω τη 24η Ιουλίου 2015

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης κ. ΑΝΔΡΕΑΣ, έκανε τις ακόλουθες δηλώσεις :

«Με οδυνηρή έκπληξη εδιάβασα στην Γιαννιώτικη Εφημερίδα «ΠΡΩΪΝΟΣ ΛΟΓΟΣ», της 22ας Ιουλίου 2015, την είδηση, ότι επαναχορηγείται η σύνταξη στους ανασφάλιστους Ομογενείς από την Ρωσία, καθώς και στους Έλληνες Βορειοπειρώτες, η οποία είχε διακοπή την 1η Ιανουαρίου 2013.

Βέβαια, οι εκ Ρωσίας Ομογενείς διαμένουν ήδη στην Ελλάδα και, επομένως, δεν τίθεται θέμα μονίμου διαμονής στην χώρα μας, όπως, σύμφωνα με το δημοσίευμα, απαιτείται να διαμένουν μονίμως εδώ, προκειμένου να τους χορηγηθή η σύνταξη.

Οι Βορειοηπειρώτες, όμως; Είναι δυνατόν «να διαμένουν μόνιμα και νόμιμα στην Ελλάδα τα 10 έτη πριν την υποβολή της αίτησης για συνταξιοδότηση και να εξακολουθούν να διαμένουν κατά την διάρκεια της συνταξιοδότησής τους»; Όπως έχω επανειλημμένως τονίσει, αυτή η αντιμετώπιση των αδελφών μας είναι ανάλγητη και αψυχολόγητη. Γιατί οι ηλικιωμένοι, που παραμένουν στην γη των προγόνων τους, αυτοί κρατάνε «ανοιχτά» τα χωριά της Βορείου Ηπείρου. Εάν, λοιπόν, τους ξεσπιτώσετε με αυτή την εξωφρενική διάταξη, ξέρετε τι θα γίνη ; Επειδή φαίνεται ότι δεν ξέρετε, θα σας το πω εγώ, που σχεδόν πενήντα χρόνια τώρα, ζω και βλέπω και ακούω το δράμα των αδελφών μας Βορειοηπειρωτών.

Κ α ι   θ α   κ α τ α λ α β ε τ ε, α σ φ α λ ω ς, τ η ν   ο δ υ ν η ρ η   ε κ π λ η ξ η   μ ο υ.

Θα βάλετε εσείς ταφόπλακα στην ιερή γη της Βορείου Ηπείρου. Τα χωριά της, κυρίως, θα ρημάξουν, προς μεγάλη χαρά των Αλβανών και των «Τσάμηδων», που με κάθε τρόπο θέλουν να εκδιώξουν τους Ομογενείς Έλληνες αδελφούς, αφού και τώρα, που υπάρχει στην γειτονική χώρα ... «δημοκρατία», προσπαθούν με πλαστά τουρκικά δήθεν έγγραφα να αρπάξουν την γη των Βορειοηπειρωτών, ενώ παράλληλα ασκούν βία και τρομοκρατία, αποδεικνύοντας ότι είναι καλοί μαθητές του Αλβανού δικτάτορα Ενβέρ Χότζα.
Λοιπόν; Λοιπόν ξαναμελετήστε το θέμα αυτό και κάνετε ό,τι πρέπει, για να μη προστεθή άλλη μία «χαμένη πατρίδα», κοντά σε άλλες, που εξ αιτίας των τραγικών μας σφαλμάτων τις εχάσαμε... Δείξτε, επομένως, αγάπη, συμπόνοια και στοργή, σ’ αυτούς που έζησαν 45 ολόκληρα χρόνια στο απάνθρωπο Χοτζικό καθεστώς. Και, επί τέλους, ακούστε την φωνή του Θεού: «Δικαιοσύνην μάθετε οι ενοικούντες επί της γης» (Ησαΐου κστ 9).

Οι καιροί είναι εξόχως δύσκολοι. Στο χέρι σας είναι να σώσετε την Βόρειο Ήπειρο από τον αφανισμό. Δώστε την, πενιχρή άλλωστε, σύνταξη στους αδελφούς μας, που παραμένουν στην γη των πατέρων τους. Όχι στην μιζέρια. Ναι στην πλατειά καρδιά. Γιατί, μη ξεχνάτε, ότι κάποτε, αργά η γρήγορα, θα λογοδοτήσετε και σεις και όλοι μας μπροστά στον δίκαιο Θεό και στην αδέκαστη Ιστορία».

(Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως)

Πηγή: Θρησκευτικά

Η Εκκλησία μας έχει να επιδείξει «νέφος μαρτύρων», ανδρών και γυναικών, νέων και γερόντων, ευγενών και ασήμων, πλουσίων και φτωχών, ελευθέρων και δούλων. Είναι οι καλλίμαχοι Μάρτυρες, οι οποίοι κλήθηκαν από τις περιστάσεις, να δώσουν τη μαρτυρία τους για τον Εσταυρωμένο και Αναστάντα Χριστό, ως τον μοναδικό Λυτρωτή του ανθρωπίνου γένους. Τη μαρτυρία τους αυτή επισφράγισαν με απίστευτες ταλαιπωρίες, το αίμα τους, και εν τέλει με την ίδια του τη ζωή. Ένα τέτοιο εύοσμο άνθος της αρχαίας Εκκλησίας είναι η μεγαλομάρτυς και παρθενομάρτυς αγία Παρασκευή.

Γεννήθηκε στη Ρώμη το 2ο μ. Χ. αιώνα, όταν οι σκληροί και απάνθρωποι διωγμοί κατά τον Χριστιανών ήταν σε πλήρη εφαρμογή. Οι ευσεβείς χριστιανοί γονείς της Αγαθόνικος και Πολιτεία, προφανώς ελληνικής καταγωγής, οικονομικά εύποροι και κοινωνικά καταξιωμένοι, μετέδωσαν στην μονάκριβη κόρη τους την ευσέβειά τους και την πίστη στο Σωτήρα Χριστό. 

Την ονόμασαν Παρασκευή, διότι γεννήθηκε την ημέρα της Παρασκευής, κατά την οποία προπαρασκευαζόμαστε για να εορτάσουμε την εβδομαδιαία εορτή της Αναστάσεως του Κυρίου μας, την Κυριακή.

Η ευσεβής κόρη από παιδί άρχισε να μελετά το λόγο του Ευαγγελίου και να προσαρμόζει τη ζωή της στη ζωή του Χριστού, τον Οποίο αγάπησε με όλη τη δύναμη της ψυχής της. Ξεχώριζε δε από τα άλλα κορίτσια της Ρώμης για τον ενάρετο βίο της και την αγνότητά της. 

Σε ηλικία είκοσι ετών έχασε τους γονείς της. Το γεγονός αυτό στάθηκε αφορμή να αλλάξει η πορεία της ζωή της. Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να μοιράσει την μεγάλη περιουσία της στους φτωχούς και κατόπιν αφιέρωσε τον εαυτό της στη διακονία της Εκκλησίας, ήτοι: στη φιλανθρωπία και την ιεραποστολή. Η ρωμαϊκή εκκλησία της ανέθεσε την κατήχηση στις γυναίκες της Ρώμης. Έμπαινε στις πλούσιες επαύλεις ή τα σπίτια των φτωχών και κήρυττε το Ευαγγέλιο και τις αρχές της χριστιανικής πίστεως με ιδιαίτερο ζήλο και θέρμη. Μετέβαινε συχνά και στα  απομακρυσμένα μέρη, για να μεταστρέψει όσο το δυνατόν περισσότερους στην εν Χριστώ σωτηρία. Η φήμη της έφτασε γρήγορα στις ρωμαϊκές αρχές, οι οποίες είχαν κηρύξει απηνή διωγμό εναντίον των Χριστιανών, από τα χρόνια του θηριώδους Νέρωνα (67 μ. Χ.).

     Βρισκόμαστε στα χρόνια του Αντωνίνου Πίου (138-161 μ. Χ.). Οι δραστηριότητες της ευγενούς χριστιανής κόρης έφτασαν ως το ανάκτορο του αυτοκράτορα, ο οποίος έδωσε διαταγή να τη συλλάβουν και να την οδηγήσουν μπροστά του. Η σεμνή και όμορφη αρχοντοπούλα στάθηκε μπροστά στον φανατικό ειδωλολάτρη ηγεμόνα με πρωτοφανές θάρρος. Ο Αντωνίνος εντυπωσιάστηκε από το κάλλος και το θάρρος της Παρασκευής και γι’ αυτό δεν ήθελε να εφαρμόσει το νόμο, που προέβλεπε φρικτά βασανιστήρια σε όσους από τους χριστιανούς δεν ήθελαν να θυσιάσουν στους παγανιστικούς «θεούς» και να κάψουν λιβανωτό στο «θεό» αυτοκράτορα.

      Άνοιξε διάλογο μαζί της, ελπίζοντας ότι θα την μετέπειθε και θα αρνιόταν τη χριστιανική πίστη και θα θυσίαζε στα είδωλα και στο δικό του άγαλμα. Προσπάθησε με φτηνές κολακείες και υποσχέσεις να την πείσει. Επίσης επιχείρησε να της εξηγήσει ότι ως ρωμαίοι, έπρεπε να θυσιάζουν στους «θεούς», δείχνοντας έτσι την ευαρέσκειά τους σ’ αυτούς που τους προστάτευαν. Αλλά η Παρασκευή έμεινε αμετακίνητη στην πίστη της, αντικρούοντας με περισσό θάρρος, διαύγεια πνεύματος και λογικά επιχειρήματα τα λόγια του Αντωνίνου, τονίζοντάς του ότι ο μόνος αληθινός Θεός είναι ο Τριαδικός, τον οποίο μας αποκάλυψε ο σαρκωμένος Υιός Του.

Η στάση της και τα λόγια της εξόργισε τον αυτοκράτορα, ο οποίος, βλέποντάς την αμετάπειστη, έδωσε εντολή να τη βασανίσουν, ελπίζοντας ότι δε θα άντεχε τα μαρτύρια και θα αρνιόταν την πίστη της. Φοβεροί δήμιοι ειδωλολάτρες εφάρμοζαν φρικτά μέσα βασανισμών κατά των χριστιανών. Στην αρχή της έβαλαν πυρακτωμένη περικεφαλαία στο κεφάλι. Η αγία δε λύγισε και υπόμεινε καρτερικά τους αφόρητους πόνους του εγκαύματος. Μετά την έκλεισαν σε σκοτεινή φυλακή, απομονώνοντάς την από τις άλλες χριστιανές γυναίκες. Το δεσμωτήριό της το μετέβαλλε σε τόπο προσευχής και δοξολογίας του Θεού. Άγγελος Κυρίου κατέβηκε τη νύχτα και την ελευθέρωσε. Αλλά δεν άργησε να συλληφθεί και πάλι και να οδηγηθεί ενώπιον του αυτοκράτορα, όπου αντέκρουσε ξανά με περισσότερο θάρρος και ψυχική δύναμη τις κολακείες και τις απειλές του. Τότε διέταξε να την ρίξουν σε λέβητα με καυτό λάδι. Ο Θεός όμως την προστάτεψε και δεν κάηκε μέσα στο λάδι που κόχλαζε! Ο αυτοκράτορας νόμισε πως δεν έκαιγε το λάδι, πλησίασε στον λέβητα να δει και τυφλώθηκε από τις πύρινες αναθυμιάσεις. Η αγία τον θεράπευσε θαυματουργικά και γι’ αυτό θεωρείται προστάτιδα των ματιών. Ο Αντωνίνος την άφησε ελεύθερη και σταμάτησε τους διωγμούς!

Ύστερα από λίγο καιρό πέθανε ο Αντωνίνος και τον διαδέχτηκε ο Μάρκος Αυρήλιος (161-180 μ. Χ.). Αν και στωικός φιλόσοφος, συνέχισε με την ίδια μανία και αυτός τους διωγμούς εναντίον των χριστιανών. Από τους πρώτους χριστιανούς που συνέλαβαν ήταν η Παρασκευή. Έδωσε εντολή σε δύο έπαρχους, τον Ασκληπιό και τον Ταράσιο να τη βασανίσουν  με αγριότητα. Ύστερα από φρικτά βασανιστήρια την αποκεφάλισαν. Οι χριστιανοί της Ρώμης με μύριους κινδύνους κατόρθωσαν και πήραν το τίμιο λείψανο της αγίας και το έθαψαν σε κάποια κατακόμβη με τιμές, όπως αρμόζει σε μια ηρωική Μάρτυρα του Χριστού. Η μνήμη της τιμάται στις 26 Ιουλίου.

Αυτοί είναι οι καλλίμαχοι Μάρτυρες της Εκκλησίας μας. Τα εύοσμα άνθη της πίστης και της αγνότητας. Στις θυσίες και στα αίματά τους θεμελιώθηκε και ανδρώθηκε η Εκκλησία του Χριστού!

Πηγή: Ακτίνες

ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ µας εἶναι λίγοι ἐκεῖνοι πού µέ παρρησία διατυπώνουν τήν ἄποψή τους γιά διάφορα ἐκκλησιαστικά θέµατα καί εἰδικότερα, γιά τήν παναίρεση τοῦ οἰκουµενισµοῦ. ∆υστυχῶς, στόν οἰκουµενισµό πρωτοστατοῦν µεγαλόσχηµοι κληρικοί, οἱ ὁποῖοι συχνά κραδαίνουν τό σπαθί τῆς τιµωρίας, γιά νά ἐπιβάλουν στούς πιστούς τήν ὑπακοή στίς ἀπαράδεκτες ἐπιλογές τους καί νά «καλλιεργήσουν» στούς ζηλωτές τήν εὐσέβεια πού οἱ ἴδιοι στεροῦνται!

Μέ δεδοµένη τήν τακτική τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀρχόντων καί τήν ἔλλειψη στοιχειώδους δηµοκρατικῆς εὐαισθησίας καί ὁµολογιακοῦ φρονήµατος, τί πρέπει νά κάνει ὁ συνειδητός χριστιανός; Τό ἐρώτηµα εἶναι εὔλογο καί καίριο. Καί ἡ ἀπάντηση εὔκολη. Ἐκεῖνος πού ὄντως πιστεύει καί ἀγωνίζεται κατά Θεόν, δέν ὑπολογίζει τίς ἀπειλές τῶν ἐνόχων. Ὁ ἴδιος δέν ζητάει ἀπό κανένα καµιά προσωπική βοήθεια, δέν ἐπιζητεῖ τήν ἀναγνώριση ἀπό τούς ἄλλους, δέν ἐπιδιώκει τήν προώθησή του κάπου, ἀλλά ἁπλά ἀνησυχεῖ γιά τήν πορεία τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγµάτων καί ἐπιθυµεῖ τή βελτίωσή τους.

Τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά τούς κληρικούς, οἱ ὁποῖοι συνήθως ἀντιµετωπίζουν τήν ἐνόχληση ἤ καί τήν ὀργή τῶν ἐπισκόπων τους, οἱ ὁποῖοι θέλουν νά τούς φιµώσουν γιά νά µή ἀκούγονται φωνές διαφορετικές ἀπό τή…. σιωπή τους! Ἀλλά καί γιά νά µή χαλάει ἡ εἰκόνα, νά µή δηµιουργεῖται ἡ ἐντύπωση στούς ἄλλους ἐν Χριστῷ ἀδελφούς ὅτι δέν ἐλέγχουν τήν κατάσταση καί ἀφήνουν τούς ζηλωτές νά διαφοροποιοῦνται καί νά παρακινοῦν τούς ἁπλούς ἀνθρώπους σέ «ἀσεβεῖς» ἐνέργειες.

Γιά τούς περισσότερους ἀρχιµανδρίτες βέβαια δέν χρειάζεται νά πῶ κάτι, ἁπλούστατα δέν ὑπάρχει παρρησία, ἀφοῦ περιµένουν ἀνυπόµονα πότε θά γίνουν ἐπίσκοποι, γιά νά πραγµατοποιηθεῖ τό ὄνειρό τους, πού εἶναι καί ὁ µοναδικός σκοπός τῆς ζωῆς τους. Ἡ ὁµολογία πίστεως καί ἡ ἀντίδρασή τους στούς οἰκουµενιστές γι᾿ αὐτούς δέν ἔχουν ἰδιαίτερη ἀξία. Ἀλήθεια, ἔχουν φωνή αὐτοί οἱ ἄνθρωποι; Ἔχουν εὐαισθησία καί θάρρος νά µιλήσουν γιά τήν παν- αίρεση τοῦ οἰκουµενισµοῦ καί νά διαφωνήσουν µέ τούς πρωτεργάτες του; Κατά τά ἄλλα εἶναι θεοφοβούµενοι καί πνευµατικοί καί ὁδηγοῦν τά πνευµατικά τους τέκνα στήν κατά Χριστόν ζωή! Ἔχουν ὅµως ἕτοιµο καί τόν περιφρονητικό τους λόγο γιά τούς διαφορετικούς κληρικούς, πού τούς διακρίνει ἡ παρρησία καί ἐλέγχουν τίς αἱρετικές ἀποκλίσεις καί τήν περιφρόνηση τῶν ἱερῶν κανόνων καί τῆς παράδοσης τῆς Ἐκκλησίας ἐκ µέρους τῶν οἰκουµενιστῶν.

Αὐτά πού γράφω τώρα –τά ἔχω ξαναγράψει πολλές φορές- ἐνοχλοῦν µερικούς ἀδελφούς, ὄχι γιατί δέν περιγράφουν µέ ἀκρίβεια τήν πραγµατικότητα, ἀλλά γιατί ἀποκαλύπτουν εὐρύτερα τή θλιβερή πραγµατικότητα, ἐνῶ θά ἔπρεπε, κατ᾿ αὐτούς, νά εἶναι γνωστή µόνο ἐν οἴκῳ. Καί αὐτό γιά νά µή χαλάσει ἡ ὡραία εἰκόνα, πού προβάλλεται µέ περισσή ὑποκρισία. ∆ηλαδή, τά δυσάρεστα καί σκανδαλώδη νά σκεπάζονται καί τά ὑποκριτικά καί παραπλανητικά νά προβάλλονται πρός ὠφέλειαν τῶν πιστῶν! Σηµειώνω ἕνα σχετικό περιστατικό. Μιά φορά εἶχα στείλει µερικά βιβλία µου σέ µιά ἡγουµένη, µετά ἀπό παραγγελία της καί σέ λίγες µέρες µοῦ ἐπέστρεψε τά µισά, γιατί εἶχε διαπιστώσει ὅτι σέ ἐκεῖνα ἤλεγχα ἐπισκόπους καί κληρικούς, κάτι πού γιά τήν ὁσιωτάτη ἦταν ἀπαράδεκτο. Καί µέ παρακαλοῦσε νά τίς στείλω ἄλλα βιβλία, ἀκίνδυνα. Φυσικά ἀνταποκρίθηκα ἀµέσως, ἀλλά µέ ἀρνητικό τρόπο. Τίς ἐπέστρεψα τά χρήµατα, γιά νά ἠρεµήσει ἡ συνείδησή της. ∆υστυχῶς, ἔτσι σκέφτονται πολλοί ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας. ∆ηµοσίως δέν λένε τίποτα, ψιθυρίζουν ὅµως πολλά καί κάνουν περισσότερα πού εἶναι ἀπαράδεκτα καί τά ὁποῖα, ἐάν περιέγραφε κάποιος, θά ἐξόργιζε τούς ἀναγνῶστες ὄχι γιατί τά ἔγραψε, ἀλλά γιατί συµβαίνουν. Ἀλλά ἄς µή δώσω συνέχεια. Ἐπιστρέφω στό θέµα µου.

Ὁ ἀείµνηστος Φώτης Κόντογλου σέ ἐπιστολή του πρός λατινίζοντα µητροπολίτη τό 1965, ἔγραψε καί κάτι προσωπικό πού ἔχει σχέση µέ τά ὅσα ἀναφέρω ἐδῶ καί εἶναι ἐξόχως διδακτικό: «Αἱ ἀντιλήψεις µου δύναµαι νά βεβαιώσω ὅτι δέν ὀφείλονται εἰς ἐλατήρια µισαλλοδοξίας ἤ ἀγνοίας, ἀλλ᾿ εἰς βαθεῖαν πίστιν καί γνῶσιν τοῦ µυστηρίου τῆς Ὀρθοδοξίας, τήν ὁποίαν ἔσχον, χάριτι Θεοῦ, παιδιόθεν, ἐξ ἧς ἀναβρύει ἡ πρός αὐτήν βαθυτάτη ἀγάπη καί σεβασµός, πιστούµενος διά µιᾶς ζωῆς θυσιῶν καί ἀγώνων, καταδικασάντων µε εἰς ἀκτηµοσύνην ἑκουσίαν, καθ᾿ ὅν χρόνον θά µοί ἦτο εὐχερές νά ἀποκτήσω πολλά χρήµατα, δεδοµένου ὅτι ὁ πλουσιοδότης Κύριος ἐπροίκισε ἐµέ, τόν ἀνάξιον, διά πολλῶν προσόντων, ἐξ ἐκείνων ἅτινα ἐξασφαλίζουν ἐπιτυχίαν ὑλικήν, καί φήµην, ἐν τῷ αἰῶνι τούτῳ τῷ ἀπατεῶνι» (Φωτίου Κόντογλου, Ἀντιπαπικά, 1993, σελ. 19). Μακάρι κάποτε νά ἀποκτήσουµε τήν ἀρετή τῆς παρρσίας καί νά ἐγκαταλείψουµε τή δειλία τοῦ ψιθύρου καί τήν ἐνοχή τῆς κατάκρισης.

Πηγή: (Ορθόδοξος Τύπος, 24/7/2015), Θρησκευτικά