6 Ιερές Μονές του Αγίου Όρους (Κουτλουμουσίου, Καρακάλλου, Φιλοθέου, Ζωγράφου, Ξηροποτάμου, Γρηγορίου) παίρνουν θέση για την Πανορθόδοξη Σύνοδο.  Ζητούν, λόγω της σοβαρότητας του θέματος, να συζητηθεί το θέμα σε Έκτακτη Σύναξη των Ιερών Μονών με την παρουσία των Ηγουμένων (ΕΔΙΣ) μετά το Πάσχα. Οι άλλες 14;

Οι μέχρι τώρα επιστολές των Ιερών Μονών του Αγίου Όρους προς την Ιερά Κοινότητα για την Πανορθόδοξη Σύνοδο. Μετά τις γραπτές και προφορικές αντιδράσεις για την Πανορθόδοξη, η Ι. Κοινότητα αποφάσισε ομόφωνα να συζητηθεί το θέμα σε Έκτακτη Σύναξη των Ιερών Μονών με την παρουσία των Ηγουμένων (ΕΔΙΣ) μετά το Πάσχα.

Πηγή: Ομοθυμαδόν

Η 190ή φετινή επέτειος της ηρωικής Εξόδου του Μεσολογγίου συμπίπτει με την τότε κινητή εορτή. Η 10η (23η με το διορθωμένο ημερολόγιο) Απριλίου του 1826 ήταν η νύχτα του Λαζάρου προς την Κυριακή των Βαΐων. Το ίδιο και εφέτος. Πρόκειται για μια από τις πιο συγκλονιστικές ημέρες της Επανάστασης του 1821 για την ανεξαρτησία μας. Η Έξοδος των κάτισχνων από την πείνα και βασανισμένων από την πολύμηνη πολιορκία των Τούρκων αγωνιστών, με όσα γυναικόπαιδα και γέροντες ήσαν μαζί τους, συνοδεύθηκε από την ανυπέρβλητης αξίας θυσία των εντός της πόλεως εναπομεινάντων Ελλήνων. Ο Επίσκοπος Ρωγών Ιωσήφ στον «Ανεμόμυλο» και ο Χρήστος Καψάλης στην «Πυριτιδαποθήκη» προκάλεσαν ανατινάξεις και μαρτύρησαν στον βωμό της Πίστεως και της Ελευθερίας, ψάλλοντας το «Μνήσθητί μου εν τη Βασιλεία Σου».

Η προς την Πατρίδα αγάπη των Μεσολογγιτών και όσων άλλων Ελλήνων και Φιλελλήνων ήσαν μαζί τους, με ό, τι αυτή εκπροσωπούσε, και η ασύγκριτη θυσία τους προκάλεσε σε Ευρώπη και Αμερική συγκλονισμό συνειδήσεων. Το γιγάντιο κύμα φιλελληνισμού έπεισε τότε τις κυβερνήσεις των τριών μεγάλων Δυνάμεων της Ευρώπης (Ρωσία, Αγγλία και Γαλλία) να συνεννοηθούν και να αποδεχθούν το αυτονόητο, ότι οι Έλληνες που αγωνίστηκαν με ηρωισμό και αυταπάρνηση για την ελευθερία τους άξιζαν να ζουν σε μιαν ανεξάρτητη Πατρίδα.

Η αγάπη στον Θεό και στην Πατρίδα είναι συνυφασμένη με την ίδια την ύπαρξη του ανθρώπου και με την ψυχική του ισορροπία. Το  ίδιο ισχύει και με την αγάπη στην οικογένεια. Αυτή η αγάπη οδήγησε τους προγόνους μας να αγωνιστούν και πολλοί να θυσιαστούν για την ελευθερία τους και την ελευθερία μας. Χωρίς αυτή την αγάπη είναι ανεξήγητη η θυσία των Μεσολογγιτών, του Αθανασίου Διάκου, του Παπαφλέσσα, του Σαμουήλ στο Κούγκι, του Αντωνίου Βρατσάνου στα Ψαρά, του ηγουμένου Γαβριήλ στο Αρκάδι, των Παλληκαρίδη και Αυξεντίου στην Κύπρο. Θα κρίνονταν επίσης ως τρελοί οι Καποδίστριας και Δαβάκης, που άφησαν την άνεσή τους στη Ρωσία – και την περιουσία του ο δεύτερος – για να προσφέρουν τα πάντα, και τη ζωή τους ακόμη, στην Ελλάδα.  

Οι Νεοέλληνες αντί να εκτιμήσουμε τους αγώνες και τις θυσίες των προγόνων μας βυθιζόμαστε όλο και περισσότερο στον ωφελιμισμό, στην ηδονή και στον μηδενισμό. Καταντήσαμε να μας κυβερνούν άνθρωποι που αμφισβητούν την ταυτότητά μας ως Ελλήνων, που αλλοιώνουν την ιστορία μας και που στηρίζουν την ιδεολογία τους στον μαρξισμό και στον φροϋδισμό. Ο υπουργός Πολιτισμού κ. Αρ. Μπαλτάς λ.χ. στηρίζει τη σκέψη του στο ότι «εμμένει και παραμένει κομμουνιστής»,  στα γραπτά των Μαρξ και Φρόϋντ, μέσω του στρουκτουραλισμού   των Αλτουσέρ και Πουλαντζά, και σε «συνθήματα του προέδρου Μάο».

Ο Γιώργος Σαραντάρης απορρίπτει απολύτως τον μαρξισμό και τον φροϋδισμό. Στο φιλοσοφικό του δοκίμιο «Συμβολή σε μια φιλοσοφία της ύπαρξης» γράφει: « Ο μαρξισμός  και ο φροϋντισμός είναι θεωρίες που θυσιάζουν τον άνθρωπο στο θάνατο, και δεν το γνωρίζουν. Είναι διαστροφές που γεννήθηκαν από έναν αχαλίνωτο ηδονισμό. Στην επιφάνεια χαρίζουν το μίσος, στο βάθος την πεποίθηση του θανάτου. Η ηδονή του θανάτου, του θανάτου όλου του κόσμου, τις διατρέχει». Ο Σαραντάρης ήταν και σ’ αυτό το σημείο της σκέψης του προφητικός. Το 1938 και στην παντοδυναμία του Στάλιν πρόβλεψε ότι δεν είναι δυνατό αυτό το απάνθρωπο και ολοκληρωτικό καθεστώς να επιβιώσει για πολύ στη Ρωσία. Ένα χρόνο ενωρίτερα, το 1937, σκιαγραφεί τη ζωή όσων  ακολουθούν  το μαρξισμό και τον φροϋδισμό και προβλέπει τα υπαρξιακά  τους αδιέξοδα.

Ο δάσκαλος του Γένους Κωνσταντίνος Οικονόμος ο εξ Οικονόμων σε ομιλία του προς τους κατοίκους των Κυδωνιών της Μικράς Ασίας το 1819 «Περί αγάπης της Πατρίδος» χαρακτήρισε θανάσιμα αμαρτήματα τη δημαγωγία, που την χαρακτηρίζει «προδοσία» προς την κοινωνία, και την αχαριστία προς τους προγόνους και προς την Πατρίδα. Εμείς σήμερα πάσχουμε και από τη δημαγωγία των εξουσιαστών μας και από την αχαριστία τους προς την  ένδοξη Πατρίδα μας και προς όσους μας έδωσαν την ελευθερία και σ’ αυτούς την άνεση να τους απαρνιούνται  και να περιφρονούν τις αξίες, με τις οποίες δημιουργήθηκε η ελεύθερη Ελλάδα.-   

Πηγή: Ακτίνες

Θα προσπαθήσουμε να περιγράψουμε τις διαφορές μεταξύ ενός γκουρού όπως τον δημιουργεί η παράδοση των ανατολικών θρησκειών (Ινδουισμός, Βουδισμός κ.λπ.) και ενός γέροντα όπως τον θέλει η παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Αυτές οι δύο “μορφές” είναι “θεσμοί” που υπάρχουν εδώ και χιλιετίες μέσα στις αντιδιαμετρικές αυτές παραδόσεις και ενώ εκ’ πρώτης όψεως μοιάζουν να έχουν τον ίδιο ρόλο, εν τούτοις μία βαθύτερη και προσεκτικότερη ματιά θα μας αποκαλύψει τις τεράστιες διαφορές τους. Το μπακίρι έχει το χρώμα και την λάμψη του χρυσού και μπορεί να ξεγελάσει ανθρώπους χωρίς πείρα, το έμπειρο μάτι όμως καταλαβαίνει την τεράστια διαφορά τους.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν...

1η) Ο γέροντας δείχνει τον Χριστό ενώ ο γκουρού τον εαυτό του. Και οι δύο αναλαμβάνουν να φέρουν τον άνθρωπο κοντά στον Θεό. Ο γκουρού όμως ισχυρίζεται ότι ο ίδιος είναι Θεός και απαιτεί και λαμβάνει λατρεία από τους οπαδούς του. Ο γέροντας παραδέχεται ότι είναι ένας αμαρτωλός άνθρωπος, που σκύβει το κεφάλι του κάτω από το πετραχήλι στην εξομολόγηση, και λέει ότι λατρεία πρέπει να προσφέρουμε μόνο στον Χριστό, γιατί η λατρεία αρμόζει μόνο στον αληθινό Θεό.

2η) Ο γέροντας έχει στόχο να βοηθήσει τα πνευματικά του παιδιά, να ωριμάσουν, να γίνουν ικανοί να βαδίζουν μόνα τους στην πνευματική οδό που οδηγεί στην ένωση με τον Χριστό, να γίνουν ανεξάρτητοι, χειραφετημένοι πνευματικοί άνθρωποι που δεν τον έχουν πλέον ανάγκη. Δεν είναι λίγες οι φορές που τα πνευματικοπαίδια ξεπέρασαν στην αρετή και την Χάρη τους γεροντάδες τους. Ο γκουρού ενεργεί αντίθετα. Θέλει τους ανθρώπους που είναι γύρω του να είναι οπαδοί του και κάτω από την επιρροή του μέχρι το τέλος της ζωής τους. Ζητά από τους οπαδούς του να πετάξουν το μυαλό τους γιατί τους δημιουργεί πολλά προβλήματα και να παραδώσουν ολοκληρωτικά τον εαυτό τους σε αυτόν γιατί αυτός είναι Θεός, με το πρόσχημα της πνευματικής εξέλιξης, της πνευματικής ανόδου. Έτσι σταματάει η ψυχολογική και διανοητική ανάπτυξη των οπαδών του και έχουμε φαινόμενα παλιμπαιδισμού και ψυχωτικά σύνδρομα. Η κριτική σκέψη αποθαρρύνεται και τελικά καταστρέφεται. Αυτό που απαιτείται και προβάλλεται ως αρετή και πρότυπο προς μίμηση είναι η απόλυτη υπακοή και παράδοση στον γκουρού. Έτσι ο οπαδός του γκουρού καθίσταται στο τέλος μίας πνευματικής – ψυχολογικής πορείας πλήρως εξαρτώμενος, μια μαριονέτα στα χέρια του γκουρού.

3η) Ο γέροντας αγαπάει τα πνευματικά του παιδιά. Για να φτάσει κανείς να γίνει γέροντας πρέπει να έχει κάνει πνευματική εργασία στον εαυτό του, να έχει αποκτήσει την εμπειρία και την Χάρι του Χριστού, να έχει πνευματική αγάπη, να ζητεί, να ποθεί, το καλό του άλλου και να παραβλέπει τον εαυτό του για χάρη των μαθητών του. Ακόμα δε και να μπορεί να δώσει και την ζωή του για χάρη τους αν και όταν χρειαστεί. Έτσι περιέγραψε το πρότυπο του καλού ποιμένα ο ίδιος ο Χριστός. Αυτή είναι η διδασκαλία του Ευαγγελίου, αυτό είναι το ορθόδοξο πρότυπο.

Αντίθετα ο υπάλληλος, “ο μισθωτός” βλέπει τον κίνδυνο να έρχεται και το βάζει στα πόδια αδιαφορώντας για τους άλλους. Ο γκουρού αγαπάει τον εαυτό του και όχι τους άλλους. Εκμεταλλεύεται τους αφελείς και υποταγμένους οπαδούς του. Κοιτάξτε τους γκουρού, ήρθαν πάμπτωχοι από την Ινδία και έγιναν πάμπλουτοι μέσα σε λίγα χρόνια, από τις περιουσίες που τους χάρισαν οι οπαδοί τους. Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς, την πονηρία των γκουρού ή την αφέλεια των ανθρώπων;

4η) Ο γέροντας μέσω της προσωπικής ασκητικής του πείρας γνωρίζει καλά την ανθρώπινη ψυχή τα πάθη και τις αδυναμίες της. Έχει διάκριση και είναι σε θέση να βοηθήσει και τους άλλους να απαλλαγούν από τα πάθη τους και τα ψυχολογικά τους προβλήματα, και να σταθούν στα πόδια τους, αν βεβαίως είναι διατεθειμένοι να κουραστούν, να αγωνισθούν.
Ο γκουρού διαθέτει και αυτός ψυχολογικές γνώσεις, μόνο που τις χρησιμοποιεί για να υποτάξει τους ανθρώπους στην θέληση του και να τους εκμεταλλευτεί.

5η) Ο γέροντας είναι με τον Χριστό ενώ ο γκουρού είναι με τον διάβολο. Ο γέροντας δεν ισχυρίζεται ότι διαθέτει «δυνάμεις». Προσεύχεται στον Χριστό και παρακαλεί να βοηθήσει. Κάποιοι αγιασμένοι γέροντες είναι τιμημένοι από τον Χριστό με πνευματικά χαρίσματα. Τα υπερφυσικά θαύματα που συμβαίνουν ομολογούν ότι οφείλονται στην δύναμη του Χριστού και όχι στον εαυτό τους…
Ο γκουρού αντίθετα ισχυρίζεται, ότι ο ίδιος, σαν Θεός που λέει ότι είναι, διαθέτει τεράστιες πνευματικές δυνάμεις που μπορούν να αλλάξουν την ιστορία του κόσμου. Παρ’ όλες τις υπερβολές και τις τερατολογίες που λένε, λόγω της υπερηφάνειάς τους, η αλήθεια είναι ότι όντως διαθέτουν κάποιες πνευματικές δυνάμεις. Όχι όλοι, αλλά σίγουρα αρκετά από τα στελέχη και σε διαφορετική ένταση ο καθένας τους. Ας μη το θεωρήσει κανείς αυτό υπερβολή, γιατί όντως υπάρχει μαγεία, το λέει άλλωστε και το Ευαγγέλιο, και αυτοί οι άνθρωποι είναι μάγοι. Γιατί πως εξηγείται το γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι, όχι ένας και δύο, μορφωμένοι, πλούσιοι, ταξιδεμένοι, επιχειρηματίες, έμπειροι από την ζωή και την πονηριά των ανθρώπων, πέσανε στα δίχτυα κάποιου γκουρού και “πείστηκαν” να δωρίσουν τις περιουσίες τους σε αυτόν; Αυτοί οι άνθρωποι δύσκολα υποκύπτουν σε ψυχολογικές μεθόδους χειραγώγησης και επιβολής. Αυτοί, οι πλούσιοι και ισχυροί γίνονται κυρίως στόχος των μαγικών τεχνών των γκουρού. Οι γκουρού είναι κάτοχοι αυτής της “δαιμονικής σοφίας”, της μαγείας. Συνήθως χρησιμοποιούν ένα συνδυασμό μαγείας και απάτης. Ο γέροντας Παϊσιος αναφερόμενος στο θέμα, έλεγε «Δύο πνευματικές δυνάμεις υπάρχουν στον κόσμο, ο Θεός και ο διάβολος, εμείς είμαστε με τον Χριστό, αυτοί με ποιόν είναι;» Η ανατολή ανέκαθεν θεωρείτο το κέντρο της μαγείας, και οι ειδωλολατρικές θρησκείες το πανεπιστήμιό της. Γιατί «αυτό που κάνει έναν άνθρωπο μάγο είναι η σχέση του με τον Σατανά» για να χρησιμοποιήσω τα λόγια ενός πρώην μάγου.

6η) Ο γέροντας σαν αμαρτωλός άνθρωπος που δηλώνει και πιστεύει ότι είναι ΔΕΝ διεκδικεί το αλάθητο. Δίνει συμβουλές, όχι μεταφυσικά αποφθέγματα, που μοιάζουν με χρησμούς κάποιου ειδωλολατρικού μαντείου.
Ο γκουρού μοιράζει χρησμούς και μεταφυσικά γενικόλογα αποφθέγματα, απαιτεί την απόλυτη συμμόρφωση στα λόγια του. Ο γκουρού δίνει εντολές, όχι συμβουλές γιατί… είναι αλάθητος Θεός.

7η) Ο γέροντας, όπως και οποιοσδήποτε άλλος που ενδιαφέρεται, μπορεί να μεσιτεύσει στον Χριστό για την σωτηρία μιάς ψυχής αλλά ο Θεός θα αποφασίσει για την σωτηρία ή την καταδίκη της.
Ο γκουρού αντίθετα ισχυρίζεται, ότι αυτός ο ίδιος μπορεί να σώσει ή να καταδικάσει μία ψυχή. Ψέμα.! Τεράστιο ψέμα! Ισοδύναμο σε μέγεθος με το ψέμα που είπε ο διάβολος στην Εύα στο Παράδεισο. ΑΝ όμως πλανηθεί κάποιος και το πιστέψει, τότε βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση. Φαντασθείτε να πιστεύετε στα σοβαρά ότι ένας άνθρωπος μπορεί να κρατάει στα χέρια του όχι μόνο την ζωή σας σ’ αυτόν τον κόσμο αλλά και την μεταθάνατο πορεία σας. Είναι ψυχωτική κατάσταση, ανύπαρκτη, υπάρχει μόνο μέσα στο νού του θύματος. Οι συνέπειές της όμως είναι πραγματικές. Φέρνει την απόλυτη υποταγή! Τον απόλυτο τρόμο! Τι πνευματική υποδούλωση! Όντως σατανικό το εφεύρημα.

8η) Ο γέροντας είναι σχετικός ενώ ο γκουρού απόλυτος. Ένας γέροντας μπορεί με ταπείνωση να πει σε κάποιο πρόσωπο ότι εγώ δεν μπορώ να σε βοηθήσω, πήγαινε σε κάποιον άλλο να βοηθηθείς… ή ακόμα μπορεί η πρωτοβουλία να έρθει από το ίδιο το πνευματικό παιδί που ζητάει να αλλάξει γέροντα ή πνευματικό, για κάποιους λόγους, μέσα σε ένα πνεύμα ελευθερίας. Αυτό είναι κάτι το σύνηθες μέσα στην ορθόδοξη παράδοση. Στην διάρκεια της ζωής του ένας χριστιανός συμβαίνει και αλλάζει πνευματικό-εξομολόγο. Δεν υπάρχει προσωποληψία. Το κέντρο είναι ο Χριστός, όχι ο άνθρωπος.
Κάτι τέτοιο είναι αδιανόητο για την γκουρουιστική παράδοση. Αν κάποιος απομακρυνθεί από ένα γκουρού, αυτό θα γίνει κάτω από την ψυχολογική πίεση της απόλυτης μεταφυσικής καταδίκης. Πρέπει να έχει κάποιος δύναμη ψυχής για να αντέξει την ψυχολογική πίεση και να ελευθερώσει τον εαυτό του από την επιρροή του γκουρού. Αυτό όμως δεν αρκεί πάντοτε. Αν αυτός που θέλει να αποσκιρτήσει είναι σημαντικός για αυτούς, είτε γιατί είναι πλούσιος, διάσημος, είτε γιατί γνωρίζει μυστικά λόγω της θέσης που είχε μέσα στην οργάνωση τους, τότε θα στείλουν πάνω του δαιμόνια- σαν μάγοι που είναι- και θα αντιμετωπίσει δαιμονικό πόλεμο.
Σ’ αυτή την περίπτωση είναι αδύνατο ο άνθρωπος να τα βγάλει πέρα χωρίς την βοήθεια του Χριστού. Ο Χριστός είναι ο μόνος μέσα στην ιστορία, που συνέτριψε την δύναμη του διαβόλου.
Βέβαια υπάρχουν και πολλές περιπτώσεις, οι περισσότερες μάλλον, όπου δεν συμβαίνουν τα ανωτέρω. Αν ο άνθρωπος δεν τους ενδιαφέρει ιδιαίτερα ή αν έχουν πάρει απ’ αυτόν ότι μπορούν να πάρουν (οικονομικά, κοινωνικά, δωρεάν εργασία, κλπ) με την αδιαφορία που του δείχνουν τον αφήνουν να “φύγει”, τον πετάνε σαν στημένη λεμονόκουπα.

Τελειώνοντας να συνοψίσουμε και να πούμε την γενική διαφορά. Ο γέροντας είναι ένας ταπεινός άνθρωπος με εν Χριστώ αρετές και πολέμιος των παθών. Συνειδητό μέλος της εκκλησίας που ίδρυσε ο Χριστός, ενισχύεται και τρέφεται πνευματικά απ’ αυτήν και την Χάρι Του.

Ο γκουρού είναι γέννημα των ειδωλολατρικών θρησκειών της ανατολής, είναι ένας άνθρωπος που έχει δοθεί αχαλίνωτα στα πάθη του, χωρίς ενδοιασμούς και χρησιμοποιεί την δύναμη του Διαβόλου (μαγεία) για να τα ικανοποιήσει. Έχει δαιμονική πονηρία. Είναι ένας προβατόσχημος λύκος. Υποκριτής. Υποκρίνεται τον άγγελο ενώ είναι υπηρέτης του Διαβόλου. Το κυρίαρχο πάθος του είναι η υπερηφάνεια. Εγώ είμαι και κανένας άλλος. Υποτιμά και περιφρονεί τους άλλους ανθρώπους. Το κρύβει όμως πίσω από μία δήθεν αγάπη. Να, δες πως τους έκανα να με προσκυνούν σαν Θεό, σκέφτεται. Βέβαια έχει και όλα τα άλλα πάθη. Ματαιοδοξία, φιλαργυρία και φιληδονία. Πολλοί γκουρού εκμεταλλεύονται και σεξουαλικά τους οπαδούς τους, γιατί μία συνεύρεση με τον γκουρού, είτε άνδρας είναι είτε γυναίκα είναι το θύμα, κατά την δαιμονική διδασκαλία τους, αποτελεί μεγάλη βοήθεια για πνευματική άνοδο του οπαδού. Παρουσιάζουν την σεξουαλική εκμετάλλευση σαν πνευματική ευεργεσία. Κάτι τέτοιο είναι αδιανόητο για την ορθόδοξη παράδοση.

Δεν ισχυρίζομαι ότι μέσα στο χώρο της ορθόδοξης παράδοσης δεν συμβαίνουν λάθη ή ότι δεν υπάρχουν προβληματικές καταστάσεις, βεβαίως και υπάρχουν. Είναι αποτέλεσμα των ανθρώπινων παθών, της κακίας αυτής που έχει φωλιάσει μέσα στις καρδιές των ανθρώπων. Αυτό που κάνει την μεγάλη διαφορά και αυτό είναι το πολύ σημαντικό, είναι ότι η ορθόδοξη δογματική πίστη καταδικάζει, πολεμά και απορρίπτει συμπεριφορές παρόμοιες με αυτές των γκουρού, όταν εμφανίζονται και μέσα στην εκκλησία, σαν αμαρτωλές παρεκτροπές, ενώ οι ανατολίτικες δοξασίες τις έχουν κάνει κανόνα και τρόπο ζωής.

Όσοι ακολουθούν τα ορθά δόγματα μπορούν να διορθώσουν την στραβή ζωή τους, ενώ όσοι πλανηθούν και ακολουθήσουν τα στραβά δόγματα θα καταστρέψουν σιγά-σιγά και ότι σωστό έχουν μέσα τους. Το ορθό δόγμα μας ελευθερώνει, ενώ η πλάνη (=το λάθος δόγμα) μας υποδουλώνει. Άρα, είναι λοιπόν σημαντικό να βιώνουμε και να εμβαθύνουμε στα δόγματα της ορθοδοξίας, για να μην γινόμαστε εύκολα θύματα εμπαθών ανθρώπων εντός ή εκτός της εκκλησίας.

Για να φτάσουν μέχρι εμάς, σήμερα, λαμπικαρισμένα τα ορθόδοξα δόγματα, δόθηκαν μάχες και πολλοί από τους πατέρες μας, μέσα στο πέρασμα των αιώνων, τράβηξαν τα πάνδεινα, μαρτύρησαν, έδωσαν το αίμα τους για να διαφυλάξουν αλώβητη την αλήθεια για τον Θεό, τον κόσμο και τον άνθρωπο. Σήμερα οι γκουρού της Νέας Εποχής, οι ψευδόχριστοι, οι πρόδρομοι του Αντιχρίστου, επιτίθενται στην ορθόδοξη εκκλησία και θέλουν να πνίξουν το ορθόδοξο δόγμα, να επιβάλουν την πλάνη και να σκλαβώσουν τους ανθρώπους, πνευματικά, κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά. Αυτοί είναι οι εχθροί του Χριστού που πολεμούν την εκκλησία Του από έξω ενώ οι αιρετικοί την πολεμούν από μέσα. Έχουν όμως την ίδια ψυχή, την ίδια πονηριά, τις ίδιες συμπεριφορές, τον ίδιο στόχο. “Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου η αλλιώς γνώσεσθε την αλήθεια και αυτή ελευθερώση υμάς”.

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Είπε ο Παναγιώτατος στον Ποντίφηκα στη συνάντηση της Λέσβου περίπου τα εξής: "Κάθε φορά που σας υποδεχόμαστε θυμόμαστε τι ωραία περάσαμε τις προηγούμενες φορές..." 
Δηλαδή, τι θυμόμαστε γενικώτερα; Παραδείγματος χάριν:
1. Όταν συλλειτουργούσαμε στον άγιο Πέτρο έπεσαν ταυτόχρονα δύο κεραυνοί στο θόλο του ναού και μυαλό δε βάλαμε για να σταματήσουμε τα θέατρα του παραλόγου
2. Όταν πήγαμε στους Αγίους Τόπους, μετά την αναχώρησή μας πήρα φωτιά ο Ναός της Γεννήσεως του Χριστού και πάλι δεν υποψιαστήκαμε καν τι ζητεί ο Θεός από μας
3. Όταν μιλούσαμε για την ειρήνη του κόσμου και εξαπολύσατε συμβολικά δύο περιστέρια από το παράθυρο της κατοικίας σας, το ένα τόφαγε ένας γλάρος και το άλλο ένα κοράκι, μπας και κατανοήσουμε την υποκρισία της τακτικής και ρητορικής σας
4. Όταν κάναμε τη συμπροσευχή της Ασίζης ήρθαν μάγοι, ειδωλολάτρες και σατανιστές και ευλογούσαν εμάς τους χριστιανούς, πράγμα που σταύρωσε ακόμη μια φορά τον Κύριο της δόξης
5. Όταν γινόταν ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία είπατε - συμβουλεύσατε τις μεγάλες δυνάμεις ή να αφοπλίσουν τους σέρβους ή να εξοπλίσουν τους μουσουλμάνους και τώρα τους φορτωθήκαμε στο σβέρκο μας, γιατί και μεις τότε είχαμε καταπιεί τη γλώσσα μας
6. Όταν υπογράψαμε δηλώσεις με Εβραίους και ραββίνους ότι δήθεν δε φταίει ο ιουδαϊκός λαός για το θάνατο του Χριστού, τη στιγμή που οι ίδιοι οι Εβραίοι αναθεμάτισαν τον εαυτό τους, να πέσει το αίμα του Κυρίου στα κεφάλια τους και στα παιδιά τους, ο δε Χριστός προεφήτευσε για τον διασκορπισμό τους και την ερήμωσή του, δεν ακούσαμε τη φωνή του Θεού μέσα στην ιστορία
7. Πόσες φορές άραγε, σεις και οι προκάτοχοί σας, ζητήσατε συγγνώμη από την επιστήμη, από οικογένειες και κακοποιημένα παιδιά, τη διεθνή κοινότητα, από λαούς φυλές και γλώσσες για τα εγκλήματα του παπισμού... Πού πάει άρα το αλάθητο και το πρωτείο σας;
Αλήθεια τι να πρωτοθυμηθούμε ψευδοεπίσκοπε της πρωτοθρόνου της αγάπης πρεσβυτέρας Ρώμης;...
1. Ότι ενώ διαλεγόμαστε ορθόδοξοι και παπικοί εν αληθεία δήθεν και αμοιβαία αγάπη, για την ενότητα και την ισότητα σείς δημιουργείτε απανταχού ουνιτικές εκκλησίες και παραπλανάτε τον κόσμο ότι είσαστε ορθόδοξοι
2. Ότι ενώ υπέγραψαν όλοι την ένωση στην ψευδοσύνοδο Φερράρας - Φλωρεντίας, σεις ομολογήσατε την αποτυχία σας, μόλις διαπιστώσατε την απουσία της υπογραφής Μάρκου του Ευγενικού
3. Ότι εν καιρώ Ενετοκρατίας στους αγίους Τόπους όλη τη μέρα σαν τους ιερείς της Βάαλ γυρνούσατε πέριξ του κουβουκλίου του Παναγίου Τάφου για να ανάψει ο Θεός το Πανάγιο Φως και ουδέν εποιήσατε και μετάνοια και επιστροφή στην Ορθοδοξία δεν δείξατε
Τι να πρωτοθυμηθούμε κυβερνήτα του Βατικανού... Υπάρχει κάτι ευχάριστο και θεάρεστο; Ποιός σπρώχνει άραγε το Δούρειο Ίππο της παρουσίας σας ανάμεσα σε ευγενικούς λαούς και τους κάνετε "υιούς γεένης διπλοτέρους υμών";

Πηγή: Χριστιανική Εστία Λαμίας

Σε όλη τη διάρκεια της επί γης ζωής του Ιησού Χριστού, η σεμνή είσοδός Του στην Αγία Πόλη ήταν το μόνο ορατό σημείο θριάμβου. Μέχρι αυτή τη μέρα ο Ιησούς έδειχνε επίμονη άρνηση σε κάθε περίπτωση θριάμβου και δόξας Του. Έξι μέρες όμως πριν το Πάσχα, όχι μόνο δέχτηκε να δοξαστεί, αλλά ο ίδιος προκάλεσε και οργάνωσε αυτή τη δόξα. Κάνοντας αυτό που προανήγγειλε ο προφήτης Ζαχαρίας: «ιδού ο Βασιλεύς σου έρχεται σοι... πραύς και επιβεβηπώς επί υποζύγιον και πώλον νέον» (Ζαχ. 9, 9), φανέρωσε ότι ήθελε να επιδοκιμαστεί και να αναγνωριστεί ως Μεσσίας, Βασιλέας και Λυτρωτής του Ισραήλ.

Οι Ευαγγελικές περικοπές τονίζουν όλα αυτά τα μεσσιανικά στοιχεία, δηλαδή τους κλάδους των βαΐων και τα Ωσαννά, τις επευφημίες για τον Ιησού Χριστό ότι είναι ο Υιός του Δαυίδ και Βασιλέας του Ισραήλ. Η ιστορία του Ισραήλ τώρα ολοκληρώνεται, φτάνει στο τέλος της, αυτό εξ άλλου είναι και το νόημα αυτού του γεγονότος, της αγγελίας της Βασιλείας του Θεού. Για την εκπλήρωση του σκοπού αυτής της ιστορίας έπρεπε να αναγγελθεί και να προετοιμαστεί η Βασιλεία του Θεού, η έλευση του Μεσσία. Και τώρα εκπληρώθηκε, γιατί ο Βασιλέας εισέρχεται στην Αγία Πόλη Του και όλες οι προφητείες και o ι προσδοκίες βρίσκουν την εκπλήρωση τους στο Πρόσωπο Του. Ο Χριστός εγκαθιστά τη Βασιλεία Του επί της γης.

Την Κυριακή των Βαΐων θυμόμαστε και τιμάμε αυτό το μέγιστο γεγονός. Κρατώντας κλάδους βαΐων ταυτιζόμαστε με το λαό της Ιερουσαλήμ. Μαζί τους χαιρετίζουμε τον ταπεινό Κύριο και Βασιλέα ψέλνοντας: «Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου». Άραγε ποιο είναι το αληθινό νόημα όλων αυτών σήμερα για μας;
Πρώτα-πρώτα είναι η ομολογία μας ότι ο Χριστός είναι ο Βασιλέας και Κύριος μας. Πολύ συχνά, στην καθημερινή ζωή μας, ξεχνάμε ότι η Βασιλεία του Θεού έχει ήδη εγκατασταθεί στη γη και ότι την ημέρα της βαπτίσεώς μας γίναμε πολίτες αυτής της Βασιλείας και υποσχεθήκαμε η αφοσίωση και η πίστη μας σ' αυτή να είναι πάνω από κάθε άλλη πίστη μας. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Χριστός για λίγες ώρες ήταν πραγματικά ο Βασιλέας πάνω στη γη, σ' αυτό τον κόσμο το δικό μας - για λίγες μόνο ώρες και σε μια συγκεκριμένη πόλη.

Αλλά, όπως στο πρόσωπο του Λαζάρου αναγνωρίσαμε την εικόνα του καθενός από μας, του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά, έτσι και σ' αυτή την πόλη (την Ιερουσαλήμ) αναγνωρίζουμε το μυστηριακό κέντρο όλου του κόσμου και γενικά ολόκληρης της δημιουργίας. Γιατί ακριβώς αυτό είναι το βιβλικό νόημα της πόλης Ιερουσαλήμ, είναι δηλαδή το εστιακό σημείο όλης της ιστορίας της σωτηρίας και του λυτρωμού, είναι η Αγία Πόλη της έλευσης του θεού στη γη.
Έτσι λοιπόν η Βασιλεία που εγκαταστάθηκε στην Ιερουσαλήμ είναι μια παγκόσμια Βασιλεία που αγκαλιάζει καθολικά τον άνθρωπο και όλη τη δημιουργία... Για λίγες ώρες - όμως αυτές οι ώρες ήταν πολύ αποφασιστικός χρόνος - φάνηκε επί της γης η τελική «ώρα του Ιησού», η ώρα της εκπλήρωσης από τον Θεό όλων των υποσχέσεων Του, όλων των αποφάσεων Του.

Έφτασε στο τέλος όλη η προπαρασκευαστική πορεία που είχε αποκαλυφθεί στην Αγία Γραφή · ήρθε το τέλος όλων όσων ο Θεός έκανε για τον άνθρωπο. Έτσι αυτή η σύντομη ώρα του επί γης θριάμβου του Χριστού αποκτάει ένα αιώνιο νόημα. Εισάγει την πραγματικότητα της θείας Βασιλείας στο δικό μας χρόνο, στις δικές μας ώρες. Αυτή η Βασιλεία δίνει το νόημα στο χρόνο και γίνεται ο απώτερος, ο αιώνιος σκοπός του. Η Βασιλεία του Θεού αποκαλύφθηκε στον κόσμο τούτο και αυτή την ώρα· η παρουσία της κρίνει και μεταμορφώνει την ανθρώπινη ιστορία.
Όταν, σε κάποια στιγμή της ακολουθίας, την Κυριακή των Βαΐων παίρνουμε από τον ιερέα έναν κλάδο βαΐων, ανανεώνουμε τον όρκο στον Βασιλέα μας, ομολογούμε ότι η Βασιλεία Του δίνει τελικό νόημα και περιεχόμενο στη ζωή μας. Ομολογούμε ότι το καθετί στη ζωή μας και στον κόσμο ανήκει στον Χριστό και τίποτε δεν μπορεί να αφαιρεθεί από τον μοναδικό, αληθινό Κτήτορά του, γιατί δεν υπάρχει περιοχή της ζωής όπου Εκείνος δεν κυβερνά, δεν σώζει, δεν λυτρώνει. Διακηρύττουμε την παγκόσμια, την καθολική ευθύνη της Εκκλησίας για την ανθρώπινη ιστορία και επιβεβαιώνουμε την παγκόσμια αποστολή της.
 
Ξέρουμε, βέβαια, ότι ο Βασιλέας τον οποίο οι Ιουδαίοι ζητωκραύγαζαν τότε και τον οποίο εμείς σήμερα επιδοκιμάζουμε, βρίσκεται στο δρόμο προς το Γολγοθά, προς το Σταυρό και τον τάφο. Ξέρουμε, επίσης, πως αυτός ο σύντομος θρίαμβος δεν είναι παρά ο πρόλογος της θυσίας Του. Τα κλαδιά στα χέρια μας επιβεβαιώνουν την ετοιμότητα μας και τη διάθεση μας να Τον ακολουθήσουμε σ' αυτό το δρόμο της θυσίας, και ότι αποδεχόμαστε τη θυσία και την αυταπάρνηση σαν τη μόνη βασιλική οδό προς τη θεία Βασιλεία. Τελικά αυτοί οι κλάδοι και η όλη γιορτή φανερώνουν την πίστη μας στην τελική νίκη του Χριστού.

Η Βασιλεία του Θεού όμως είναι ακόμα κρυμμένη, ο κόσμος την αγνοεί και ζει σήμερα σαν να μην έχουν συμβεί όλα αυτά τα συγκλονιστικά γεγονότα. Σαν να μην έχει πεθάνει ατό Σταυρό και να μην έχει αναστηθεί ο Θεάνθρωπος. Εμείς όμως οι χριστιανοί πιστεύουμε στην ερχόμενη Βασιλεία στην όποια ο Θεός είναι «ο τα πάντα πληρών» και ο Χριστός είναι ο μόνος Βασιλέας.

Στις ακολουθίες της Εκκλησίας μας θυμόμαστε τα γεγονότα του παρελθόντος. Αλλά όλο το νόημα και η δύναμη της Θείας Λειτουργίας βρίσκεται στο γεγονός ότι μετατρέπει την ανάμνηση σε παρόν, σε παρούσα πραγματικότητα. Την Κυριακή των Βαΐων αυτή η πραγματικότητα είναι η συμμετοχή μας στα γεγονότα, η ανταπόκριση μας σ' αυτά, η ίδια η Βασιλεία του θεού. Ο Χριστός δεν μπαίνει πια στα Ιεροσόλυμα θριαμβευτής. Το έκανε μια φορά και για πάντα. Και δεν χρειάζεται πια «σύμβολα», γιατί δεν πέθανε στο Σταυρό για να μπορούμε εμείς αιώνια να «συμβολίζουμε» τη ζωή Του. Αλλά ζητάει από μας μια πραγματική, ειλικρινή αποδοχή της Βασιλείας που μας έφερε...

Αν δεν είμαστε έτοιμοι να κρατήσουμε την ιερή υπόσχεση που δώσαμε με το βάπτισμα μας και που ανανεώνουμε κάθε χρόνο την Κυριακή των Βαΐων, αν δεν επιμένουμε να κάνουμε τη Βασιλεία του θεού κανόνα όλης της ζωής μας, μάταια γιορτάζουμε τούτη τη γιορτή και οι κλάδοι των βαΐων που παίρνουμε από την Εκκλησία για το σπίτι μας δεν έχουν κανένα νόημα, είναι άχρηστοι.

Πηγή: (Πρωτοπρεσβυτέρου Αλεξάνδρου Σμέμαν, Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ, Σύντομη λειτουργική εξήγηση των ημερών της Μεγάλης Εβδομάδας. Εκδ. Ακρίτας 1990.), Έως εσχάτου της γης

Δια του παρόντος ιεροκοινοσφραγίστου γράμματος η καθ΄ημάς Ιερά Κοινότης του Αγίου Όρους, αφουγκραζομένη την ανησυχίαν των ενταύθα πολυπληθών προσκυνητών, προερχοµένων εκ πάσης κοινωνικής τάξεως, ιδεολογίας και µορφωτικής καταστάσεως, επιθυμεί να εκφράση τας απόψεις της δια τας μελετωμένας αλλαγάς εις την διδασκαλίαν του μαθήματος των θρησκευτικών.

Το προοίμιο του Σταυρού.

«Την ψυχωφελή, πληρώσαντες Τεσσαρακοστήν, και την Αγίαν Εβδομάδα τον πάθους σον, αιτούμεν κατιδείν Φιλάνθρωπε …». Με αυτά τα λόγια του στιχηρού στον εσπερινό της Παρασκευής, πριν την Κυριακή των Βαΐων, τελειώνει η Μεγάλη Σαρακοστή. Μπαίνουμε πια στην «Αγία Εβδομάδα», στην περίοδο του εορτασμού των παθών του Χριστού, του Θανάτου και της Αναστάσεως Του. Περίοδος που αρχίζει από το Σάββατο του Λαζάρου .
Τα γεγονότα της διπλής γιορτής, η ανάσταση του Λαζάρου και η είσοδος του Κυρίου στα Ιεροσόλυμα, αναφέρονται στα λειτουργικά κείμενα σαν «προοίμιο του Σταυρού»...Έτσι, για να καταλάβουμε καλύτερα αυτά τα γεγονότα, θα πρέπει να τα δούμε μέσα στα πλαίσια της Μεγάλης Εβδομάδας.

Το κοινό απολυτίκιο των δύο αυτών ημερών: «την κοινήν ανάστασιν προ του σου πάθους πιστούμενος, εκ νεκρών ήγειρας τον Λάζαρον, Χριστέ ο Θεός…» μας βεβαιώνει, με κατηγορηματικό τρόπο, για την αλήθεια της κοινής ανάστασης. Είναι πολύ σημαντικό ότι μια από τις μεγάλες γιορτές της Εκκλησίας μας, η θριαμβευτική είσοδος του Κυρίου στα Ιεροσόλυμα, γίνεται ο οδηγός στην πορεία μας μέσα στο σκοτάδι του Σταυρού. Έτσι το φως και η χαρά λάμπουν όχι μόνο στο τέλος της Μεγάλης Εβδομάδας αλλά και στην αρχή της. Το φως και η χαρά φωτίζουν αυτό το σκοτάδι και αποκαλύπτουν το βαθύ και τελικό νόημα του.

Όλοι όσοι είναι εξοικειωμένοι με την Ορθόδοξη λατρεία γνωρίζουν τον ιδιότυπο, σχεδόν παράδοξο, χαρακτήρα των ακολουθιών του Σαββάτου του Λαζάρου. Είναι, θα λέγαμε, Κυριακή και όχι Σάββατο, δηλαδή έχουμε μέσα στο Σάββατο αναστάσιμη ακολουθία. Ξέρουμε ότι το Σάββατο είναι βασικά αφιερωμένο στους τεθνεώτες και η Θεία Λειτουργία γίνεται στη μνήμη τους. Όμως το Σάββατο του Λαζάρου είναι διαφορετικό. Η χαρά που διαποτίζει τις ακολουθίες αυτής της ημέρας τονίζει ένα κεντρικό θέμα: την επερχόμενη νίκη του Χριστού κατά του Άδη.

Άδης είναι ο βιβλικός όρος που χρησιμοποιείται για να ορίσει το θάνατο με την παγκόσμια δύναμη του, που με τα αδιαπέραστα σκότη και τη φθορά καταπίνει κάθε ζωή και δηλητηριάζει ολόκληρο το σύμπαν. Αλλά τώρα, με την ανάσταση του Λαζάρου, ο «θάνατος αρχίζει να τρέμει». Ακριβώς από δω αρχίζει η αποφασιστική μονομαχία ανάμεσα στη Ζωή και το Θάνατο και μας προσφέρει το κλειδί για μια πλήρη κατανόηση του λειτουργικού μυστηρίου του Πάσχα.

Στην πρώτη Εκκλησία, το Σάββατο του Λαζάρου ονομαζόταν «αναγγελία του Πάσχα». Πραγματικά αυτό το Σάββατο αναγγέλει, προμηνύει, το υπέροχο φως και τη γαλήνη του επομένου Σαββάτου, του Αγίου και Μεγάλου Σαββάτου, που είναι ημέρα του Ζωηφόρου Τάφου.

Το πρώτο μας βήμα ας είναι η προσπάθεια να καταλάβουμε το εξής: ο Λάζαρος, ο φίλος του Ιησού Χριστού, είναι η προσωποποίηση όλου του ανθρωπίνου γένους και φυσικά κάθε ανθρώπου ξεχωριστά . Η Βηθανία, η πατρίδα του Λαζάρου, είναι το σύμβολο όλου του κόσμου, είναι η πατρίδα του καθενός. Ο καθένας από μας δημιουργήθηκε να είναι φίλος του Θεού και κλήθηκε σ’ αυτή τη θεϊκή Φιλία που είναι η γνώση του Θεού, η κοινωνία μαζί Του, η συμμετοχή στη ζωή Του. «Εν αύτω ζωή ην, και η ζωή ην το φως των ανθρώπων» (Ιω. 1, 4). Και όμως αυτός ο φίλος (ο άνθρωπος), τον οποίο τόσο αγαπάει ο Θεός και τον οποίο μόνο από αγάπη δημιούργησε , δηλαδή τον έφερε στη ζωή, τώρα καταστρέφεται, εκμηδενίζεται από μια δύναμη που δεν τη δημιούργησε ο Θεός: το θάνατο . Ο Θεός συναντάει μέσα στον κόσμο, που Αυτός δημιούργησε, μια δύναμη που καταστρέφει το έργο Του και εκμηδενίζει το σχέδιο Του. Έτσι ο κόσμος δεν είναι πια παρά θρήνος και πόνος, δάκρυα και θάνατος.

Πως είναι δυνατόν αυτό; Πως συνέβηκε κάτι τέτοιο; Αυτά είναι ερωτήματα που διαφαίνονται στη λεπτομερή διήγηση που κάνει ο Ιωάννης στο Ευαγγέλιο του για τον Ιησού Χριστό όταν έφτασε στον τάφο του φίλου Του Λαζάρου. «Που τεθείκατε αυτόν; λέγουσι αυτώ · Κύριε έρχου και ίδε. Εδάκρυσεν ο Ιησούς». (Ιω. 11, 35). Γιατί, αλήθεια, ο Κύριος δακρύζει βλέποντας το νεκρό Λάζαρο αφού γνωρίζει ότι σε λίγα λεπτά ο ίδιος θα του δώσει ζωή; Μερικοί Βυζαντινοί υμνογράφοι βρίσκονται σε αμηχανία σχετικά με το αληθινό νόημα αυτών των δακρύων. Μιλάνε για δάκρυα που χύνει η ανθρώπινη φύση του Χριστού, ενώ η δύναμη της ανάστασης ανήκει στη θεϊκή Του φύση. Η Ορθόδοξη όμως Εκκλησία μας διδάσκει ότι όλες οι πράξεις του Χριστού ήταν «Θεανδρικές», δηλαδή θεϊκές και ανθρώπινες ταυτόχρονα. Οι πράξεις Του είναι πράξεις ενός και του αυτού Θεού-Ανθρώπου, του σαρκωμένου Υιού του θεού. Αυτός, λοιπόν, που δακρύζει δεν είναι μόνο Άνθρωπος αλλά και Θεός, και Αυτός που καλεί το Λάζαρο να βγει από τον τάφο δεν είναι μόνο Θεός αλλά και Άνθρωπος ταυτόχρονα. Επομένως αυτά τα δάκρυα είναι θεία δάκρυα. Ο Ιησούς κλαίει γιατί βλέπει το θρίαμβο του θανάτου και της καταστροφής στον κόσμο το δημιουργημένο από τον Θεό.
«Κύριε, ήδη όζει…», λέει η Μάρθα και μαζί της oι παρεστώτες Ιουδαίοι, προσπαθώντας να εμποδίσουν τον Ιησού να πλησιάσει το νεκρό. Αυτή η φοβερή προειδοποίηση αφορά ολόκληρο τον κόσμο, όλη τη ζωή. Ο Θεός είναι η ζωή και η πηγή της ζωής. Αυτός κάλεσε τον άνθρωπο να ζήσει μέσα στη θεία πραγματικότητα της ζωής και εκείνος τώρα «όζει» (μυρίζει άσχημα). Ο κόσμος δημιουργήθηκε να αντανακλά και να φανερώνει τη δόξα του Θεού και εκείνος «όζει»…

Στον τάφο του Λαζάρου ο Θεός συναντά το Θάνατο, την πραγματικότητα που είναι αντι-ζωή, που είναι διάλυση και απόγνωση. Ο Θεός συναντά τον εχθρό Του, ο οποίος του απέσπασε τον κόσμο Του και έγινε ο ίδιος «άρχων του κόσμου τούτου». Και όλοι εμείς που ακολουθούμε τον Ιησού Χριστό καθώς πλησιάζει στον τάφο του Λαζάρου, μπαίνουμε μαζί Του στη «δική Του ώρα» («ιδού ήγγικεν η ώρα…») · στην ώρα για την όποια πολύ συχνά είχε μιλήσει και την είχε παρουσιάσει σαν το αποκορύφωμα, το πλήρωμα ολοκλήρου του έργου Του.

Ο Σταυρός, η αναγκαιότητα του και το παγκόσμιο νόημα του αποκαλύπτονται με την πολύ σύντομη φράση του Ευαγγελίου: «και εδάκρυσεν ο Ιησούς…». Τώρα μπορούμε να καταλάβουμε γιατί δάκρυσε : αγαπούσε το φίλο Του Λάζαρο και γι’ αυτό είχε τη δύναμη να τον φέρει πίσω στη ζωή. Η δύναμη της Ανάστασης δεν είναι απλά μια θεϊκή «δύναμη αυτή καθ’ εαυτή», αλλά είναι δύναμη αγάπης, ή μάλλον η αγάπη είναι δύναμη.

Ο Θεός είναι Αγάπη και η Αγάπη είναι Ζωή. Η Αγάπη δημιουργεί Ζωή… Η Αγάπη, λοιπόν, είναι εκείνη που κλαίει μπροστά στον τάφο και η Αγάπη είναι εκείνη που επαναφέρει τη ζωή. Αυτό είναι το νόημα των θεϊκών δακρύων του Ιησού. Μέσα απ’ αυτά η αγάπη ενεργοποιείται και πάλι – αναδημιουργεί, απολυτρώνει, αποκαθιστά τη σκοτεινή ζωή του ανθρώπου: «Λάζαρε, δεύρο έξω!..» Προσταγή απολύτρωσης. Κάλεσμα στο φως. Ακριβώς γι’ αυτό το Σάββατο του Λαζάρου είναι το προοίμιο και του Σταυρού, σαν τη μέγιστη θυσία της αγάπης, και της Ανάστασης, σαν τον τελικό θρίαμβο της αγάπης.

Πηγή: (π. Αλεξάνδρου Σμέμαν, Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ, Σύντομη λειτουργική εξήγηση των ημερών της Μεγάλης Εβδομάδας. Εκδ. Ακρίτας 1990.), Θρησκευτικά

Είμαστε στην πιο τραγική στιγμή της ιστορίας μας η χώρα μας ζεί εκτός πραγματικότητας. Μας κυβερνούν ανόητοι παίδες... Ο λαός πάσχει και αυτοί παλιμπαιδίζουν μαρξιστικά ή βγάζουν τα λεφτά τους έξω νεοφιλελεύθερα...

Βουλιάζουμε και αυτοκτονούμε, σε όλους τους τομείς...

Της Oικονομιας: Oι οφειλές των ελλήνων ανέρχονται σε δεκάδες δις. Αυτά δεν πρόκειται να εξοφληθούν ποτέ. Τι χρειάζονται λοιπόν νέοι φόροι, περικοπές μισθών και συντάξεων;..."Ουκ Αν λάβοις παρά του μη έχοντος". Εξαργύρωσε τις λίστες των ληστών, αν μπορείς....

Της Οικογενειας: Kαμμιά φροντίδα για την επιβίωση της ελληνικής οικογένειας. Ανεργία, φτώχεια, ανασφάλεια. Κάποιες ψευτοδουλιές μειωμένων ωραρίων χωρίς προοπτική. Ψευδαίσθηση και αυταπάτη. Οι νέοι δεν παντρεύονται, δεν τεκνοποιούν. Μόνη απασχόληση η καφετέρια. Κι ενώ η ελλάδα γηράζει και πεθαίνει, το σύμφωνο μας μάρανε! Κρίμα! & ντροπή!

Της Κοινωνιας: Kαμμιά ανάπτυξη, καμμιά ανάσα, καμμιά ελπίδα. Μόνη κινητικότητα τα hot spots. Και με το δίκηο τους ρωτάνε οι έλληνες: -εμάς δε μας γέννησε μάννα; όλα αυτά τα χρόνια των μνημονίων που ήταν οι μκο; δεν αντέχουμε άλλο.

Της Παιδειας: Ποιόν ρώτησε ο υπουργός για να καταργήσει τις μαθητικές παρελάσεις; οι γονείς θέλουν να καμαρώσουν τα παιδιά τους. Μήπως θέλει να καταργήσει γενικώς τις παρελάσεις; μετά ποιός θα πάει να δεί ποιόν; ποιόν ρώτησε ο υπουργός για την μετάλλαξη του μαθήματος των θρησκευτικών; πως επεμβαίνει στα βαπτισμένα παιδιά των ορθοδόξων ελλήνων; κουμάντο στα δικά του. Ποιόν ρώτησε ο υπουργός για τις αλλαγές στην ιστορία; ρώτησε τους απογόνους των ηρώων και των αδικοχαμένων; γιατί τέτοιο μίσος;

Της Ενημερωσης: Έχουμε τα χειρότερα μμε στον κόσμο. Έξι χρόνια μνημόνια και αυτά συνεχίζουν να εξυπηρετούν κομματικά και επιχειρηματικά συμφέροντα, δείχνουν τούρκικα σήριαλς και συνταγές μαγειρικής στους πεινασμένους, νυχτερινή ζωή στους άφραγκους και μεσημεριανά κουτσομπολιά στους άνεργους. Συγχρόνως κάνουν μαύρη προπαγάνδα για τους μετανάστες και δεν ωφελούν κανένα. Σε ένα μόνο συμφωνούν: στη μαρξιστική (ουτοπική) θεώρηση της ζωής και στον πόλεμο κατά της πίστεως.

Της Πολιτικης: Υποσχέσεις, μπαλκόνια και προγράμματα ανεκπλήρωτα, ψέματα, λεονταρισμοί, δήθεν παραιτήσεις και κυβισθήσεις, ανύπαρκτη κοινοβουλευτική διαδικασία, νομοθετικές ρυθμίσεις, αδιάβαστα κατεπείγοντα, τυφλή κομματική πειθαρχία, δημοψηφίσματα μιάς χρήσεως, κυβερνητικές συγκλίσεις των πιο ετερόκλητων στοιχείων, τα άκρα στη δόξα τους, οι αναρχικοί στην τρελή χαρά τους, οι ποινικοί αλωνίζουν, εκλογές και απειλή εκλογών, κανένας σεβασμός στη νοημοσύνη μας.

Της Στρατιωτικης οικογενειας: Τι γίνεται ορέ παλληκάρια; λεβέντες της σσε και της ναυτικών δοκίμων, καπεταναίοι της στεριάς και της θάλασσας; γεράκια της ικάρων; "που καταντήσαμε λοχία;" ποιά είναι η αποστολή σας; σουρωτήρι γίνανε τα σύνορα. Εντάξει, να μη κάνουμε κατάλυση του πολιτεύματος, αλλά και τόση σεμνότητα πάει πολύ. Συμπαρασύρατε σε σιωπή και ανεκτικότητα και τα σώματα ασφαλείας.

Της Πνευματικης Ηγεσιας: Τι είναι πιο αναγκαίο σήμερα; ένας τηλεοπτικός σταθμός της εκκλησίας. Για την αλήθεια. Αφού είμαστε σε ιδεολογικό πόλεμο. Τώρα που ανακατανέμονται οι συχνότητες. Ακόμη και στα συσσίτια ήρθαν οι μκο και πήραν τη δόξα της εθελοντικής εκκλησιαστικής φιλανθρωπίας. Ο λόγος μας χρειάζεται. Όχι όμως για να γίνουμε δεκανίκι της κυβέρνησης, παρακολούθημα του σόρος και αβανταδόροι του πάπα. Ποτέ να μη αποκτήσουμε ήχο και εικόνα αν είναι να βλέπουμε ασταύρωτους ρασοφόρους και συναντήσεις με αθεράπευτους αθέους, υψηλόβαθμους αιρετικούς και δεδηλωμένους εκκλησιομάχους μέσα σε αμήχανα χαμόγελα.

"πάντα η καρδιά μου στην ελλάδα τουφεκίζεται..."

Πηγή: Χριστιανική Εστία Λαμίας

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὡς Ἱεραποστολή ἐμφανίστηκε στό Κονγκό τό ἔτος 1970 σέ διάφορες πόλεις. Πρῶτος Ἱεραπόστολος στήν περιοχή ὑπῆρξε ὁ μακαριστός π. Χρυσόστομος Παπασαραντόπουλος, μετέπειτα ὁ π. Ἀμφιλόχιος Τσοῦκος (νῦν Μητροπολίτης Νέας Ζηλανδίας), ὁ π. Σεραφείμ Παρχαρίδης, ὁ μακαριστός π. Χαρίτων Πνευματικάκις καί ὁ μακαριστός π. Κοσμᾶς Γρηγοριάτης. Ὅλοι ἄνδρες γενναῖοι μέ φρόνημα ἡρωικό καί ἀξιομίμητο, ἀλλά πρό πάντων ἐκκλησιαστικό, μέ ἀπόλυτο σεβασμό στό Πατριαρχεῖο Ἀλεξανδρείας καί στούς ἑκάστοτε οἰκείους Ἐπισκόπους τοῦ Κονγκό.

Τά προβλήματα καί οἱ δυσκολίες πού προέκυψαν, ἀλλά προκύπτουν καί σήμερα, ἦταν πολλά ὄχι ὅμως καί ἀνυπέρβλητα, διότι ὁ Κύριος δοκιμάζει ἕνα ἕκαστον κατά τό μέτρον τῶν δυνάμεών του. Ὅλοι αὐτοί ἔσπειραν ἁπλόχερα, καλλιέργησαν βαθιά καί μέ πολύ κόπο, γι' αὐτό καί θερίζουμε ἄφθονα τόν κόπο τῶν ἐργασιῶν τους.

Ἡ ταπεινότης μου τό 1989 βρῆκε στό Ἱεραποστολικό Κλιμάκιο τοῦ Κολουέζι τοῦ Κονγκό 39 Ἐνορίες, σήμερα μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ, τήν εὐλογία καί τήν πατρική στοργή τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας κ.κ. Θεοδώρου καί τή συμπαράσταση τῆς Ἱ. Μονῆς τῆς μετανοίας μου, τῆς Ἱ. Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους, οἱ Ἐνορίες αὐτές εἶναι πλέον 150. Οἱ Ἱερεῖς ἦταν 12 γιά τίς τότε ἐνοριακές ἀνάγκες καί σήμερα οἱ Ἱερεῖς καί οἱ διάκονοι ἔφθασαν τούς 75. Ἀρκετές χιλιάδες βαπτίσθηκαν ὅλα αὐτά τά χρόνια˙ ἡ ταπεινότης μου ἐβάπτισε πάνω ἀπό 25.000 πιστούς σέ πολλά μέρη τῆς Κατάνγκα, σέ βαπτιστήρια, ποταμούς, λίμνες κ.λπ.

Δέν θέλουμε νά καυχηθοῦμε ἀλλά νά δώσουμε, κατά κάποιον τρόπο, ἕναν ἀπολογισμό σέ κάθε καλοπροαίρετο χριστιανό. Διαβάζοντας τόν ἀριθμό τῶν κατ' ἔτος βαπτιζομένων καί εἰσερχομένων στήν Ἁγία μας Ἐκκλησία, ἴσως διερωτηθοῦν μερικοί: Ὅλοι αὐτοί οἱ βαπτισθέντες παραμένουν μέχρι τέλους στήν ἐκκλησιαστική μάνδρα ἤ μπορεῖ ἀργότερα νά ὑπάρξουν διαρροές;

Σ' αὐτόν τόν εὐαίσθητο τομέα, τῆς προσπάθειάς μας δηλαδή νά παραμείνουν σταθεροί μέχρι τέλους στήν ὀρθόδοξη πίστη μας, ἀγωνιζόμαστε πολύ. Προσπαθοῦμε νά θέσουμε σ' αὐτούς γερά πνευματικά θεμέλια, μέ τίς κατηχήσεις πού προηγοῦνται τῶν βαπτίσεων, ἀλλά πού συνεχίζονται καί μετά, μέ τή συμμετοχή στήν πλούσια λατρευτική ζωή τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας, τίς ἐκπομπές κατηχητικοῦ περιεχομένου τοῦ ραδιοφωνικοῦ σταθμοῦ μας, τίς διάφορες ἐκκλησιαστικές ἐκδηλώσεις, τή φιλανθρωπία κ.λπ. Ἔτσι θά ἀποκτήσουν πνευματικά ἀντισώματα καί θά μποροῦν νά ἀνθίστανται στούς διάφορους πειρασμούς, πού θά τούς παρουσιάζονται. Αὐτοί ἐνίοτε εἶναι καί οἰκονομικῆς φύσεως ἤ βοηθείας πρός ἐπαγγελματική ἀποκατάσταση, πού τούς προσφέρουν διάφορες ὁμολογίες μέ ἀντάλλαγμα τόν προσηλυτισμό τους.

Ἡ φοβερή ἀνάγκη πού ὀνομάζεται "πείνα", μερικές φορές τούς ἐξαναγκάζει νά σκέπτονται καί νά ἀποφασίζουν χωρίς φόβο Θεοῦ, καί ἔτσι νά ὑπάρξουν μερικές πτώσεις ἀπό τήν ὀρθόδοξη πίστη τους. Ὑπάρχουν, ὅμως, καί περιπτώσεις πού ἡ ὀρθόδοξη εὐαισθησία τους καί ἡ ἀγωνιστικότητά τους εἶναι ὑποδειγματική, τόσο πού συχνά μᾶς ἐλέγχει, ὅπως θά περιγράψουμε κατωτέρω.

Φέτος στό Κολουέζι, στό σταυροειδές βαπτιστήριο ἔξω ἀπό τόν Ἱ. Ναό τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, βαπτίσθηκαν 330 Χριστιανοί μας, μωρά, μικρά παιδιά, νέοι καί ἡλικιωμένοι. Οἱ βαπτίσεις πάντοτε δημιουργοῦν ἕνα ἑορταστικό κλίμα, διότι ἡ εἰσδοχή νέων μελῶν στήν Ἐκκλησία μας εἶναι ἕνα μοναδικό γεγονός. Ἀφορᾶ ὄχι μόνον τούς βαπτιζομένους ἀλλά καί ὁλόκληρη τήν Ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστική κοινότητα. Οἱ προετοιμασίες ἀρχίζουν ἀπό ἀρκετές ἡμέρες πρίν, μέ τήν ἑτοιμασία τῶν λευκῶν χιτώνων ἀπό τή μητέρα Θεανώ καί τήν ἀδελφή Νεκταρία, μέ τούς σταυρούς πού θά δοθοῦν σέ κάθε νεοφώτιστο καί μέ τήν ὀνοματοδοσία πού θά γίνει κατά τήν ὥρα τῶν βαπτίσεων. Ἄλλη σοβαρή προετοιμασία ἀπαιτοῦν τά νυφικά καί οἱ βέρες γιά τούς γάμους, πού θά ἀκολουθήσουν μετά τίς βαπτίσεις.

Τήν ἡμέρα τῶν βαπτίσεων ἀπό πολύ πρωί, ξεκινοῦν τά τρία μεγάλα φορτηγά της Ἱεραποστολῆς μέ κατεύθυνση τά προάστια τοῦ Κολουέζι καί τά γειτονικά χωριά, ἀπ' ὅπου παίρνουν τούς μέλλοντες νά βαπτισθοῦν καί τούς μεταφέρουν στόν Ἱ. Ναό τοῦ Ἁγίου Γεωργίου. Μαζί τους ἔρχονται καί οἱ γονεῖς τους ἤ καί ὅλη ἡ οἰκογένεια, φίλοι, συγχωριανοί γιά νά συμμετάσχουν ὅλοι στή γενική αὐτή χαρά, ἔτσι ὥστε στίς καρότσες τῶν φορτηγῶν νά δημιουργεῖται τό ἀδιαχώρητο. Τελεῖται ἡ Θ. Λειτουργία καί κατόπιν ὅλοι ἐξέρχονται γιά τίς βαπτίσεις στόν προαύλιο χῶρο, πού γεμίζει ἀσφυκτικά. Συμμετέχουν ἀρκετοί ἱερεῖς, φέτος περί τούς εἴκοσι, ὥστε ὅλα νά γίνονται κατά τήν τάξη καί χωρίς καθυστερήσεις. Ἐπιπλέον δέ νά ἀποκτοῦν καί ἐμπειρία τῆς τελέσεως τοῦ ἱεροῦ μυστηρίου τοῦ Βαπτίσματος.

Μετά τούς ἐξορκισμούς, τή χρήση ἐλαίου καί τό ὑπόλοιπο τυπικό, ἀρχίζουν οἱ βαπτίσεις μέ τά μωρά, τά ὁποῖα, ἐπειδή ἀρχίζουν νά κουράζονται καί νά πεινοῦν, κλαῖνε. Ἀποτέλεσμα εἶναι νά δημιουργεῖται μία ζωντανή συναυλία ἀπό παιδικά κλάματα. Ἀκολουθεῖ ἡ ὀνοματοδοσία καί ἡ τριπλή κατάδυση μέσα στό Βαπτιστήριο. Τότε ἀκριβῶς ὅλοι οἱ παριστάμενοι, γονεῖς καί συγγενεῖς τοῦ βαπτιζομένου, ἀρχίζουν νά ἐπευφημοῦν ἠχηρά, μέ τόν δικό τους παραδοσιακό χαριτωμένο τρόπο, θέλοντας ἔτσι νά ἐκφράσουν τή χαρά τους. Μετά τή βάπτιση γίνονται ἡ τριχοκουρία καί τό ἱερό χρίσμα, τά ὁποῖα ἐπιτελοῦν οἱ ἱερεῖς.

Ὅταν τελειώσουν οἱ βαπτίσεις, ἀκολουθοῦν οἱ γάμοι τῶν νεοφωτίστων, πού γίνονται καί αὐτοί ὁμαδικά. Τέλος, δέ, ἀκολουθεῖ ἡ Θ. Μετάληψη ὅλων τῶν βαπτισθέντων. Ἀργά τό μεσημέρι, τά φορτηγά μεταφέρουν πάλι στίς Ἐνορίες τους τούς πιστούς χριστιανούς μας, οἱ ὁποῖοι ψάλλοντας καί τραγουδώντας ἀποχωροῦν ἀπό τόν χῶρο τῶν ἐγκαταστάσεων τῆς Ἱεραποστολῆς.

Φέτος, μετά τήν τέλεση τῶν γάμων ὑπῆρξε μία στιχομυθία μέ ἕναν φοιτητή, παιδί ἑνός κατηχητοῦ μας, πού τήν παραθέτουμε, διότι δείχνει καί τήν ὀρθόδοξη εὐαισθησία του.

Μέ ρώτησε λοιπόν ὁ φοιτητής:

- «Σήμερα τελέσαμε ἐδῶ ἑπτά γάμους μεταξύ προσώπων διαφορετικοῦ φύλου, ὅπως γίνεται πάντα. Ἀληθεύει ὅτι στήν Ἑλλάδα πλέον γίνονται καί γάμοι μεταξύ προσώπων τοῦ αὐτοῦ φύλου»;

Ὁμολογῶ ὅτι δέν περίμενα νά ἀκούσω τήν ἐρώτηση αὐτή καί μέ κατέλαβε ἐξ ἀπροόπτου.

- «Παιδί μου, ἡ Ἐκκλησία εὐλογεῖ μόνο τόν γάμο μεταξύ ἀνδρῶν καί γυναικῶν», τοῦ ἀπάντησα.

- «Μά στίς τηλεοράσεις ἐδῶ ἀκούσαμε τό ἀντίθετο», ἀναρωτήθηκε ὁ φοιτητής.

- «Πράγματι, στήν Ἑλλάδα ψηφίστηκε πρόσφατα ἀπό τήν πολιτεία ἕνας νόμος, πού δίνει τή δυνατότητα νά γίνονται σύμφωνα συμβίωσης μεταξύ προσώπων τοῦ αὐτοῦ φύλου στά δημαρχεῖα τῶν πόλεων».

- «Ἀλήθεια, πῶς ψηφίζετε στήν Ἑλλάδα νόμους πού εἶναι ἀντίθετοι στή φύση καί στό θέλημα τοῦ Θεοῦ; Ποιός ψήφισε ἕνα τέτοιον ἀπαράδεκτο νόμο;» μέ ξαναρώτησε.

- «Τούς νόμους τούς ψηφίζει ἡ Βουλή τῶν Ἑλλήνων».

- «Μά καί οἱ βουλευτές σας ὑποθέτω ὅτι θά εἶναι ἄνθρωποι βαπτισμένοι καί, γιά νά κατέχουν ἕνα τέτοιο ὑψηλό ἀξίωμα, θά εἶναι καί σώφρονες, μέ σωστή κρίση καί ἄνθρωποι πολιτισμένοι. Ἕναν τέτοιο πολιτισμό θά μᾶς φέρετε ἐδῶ; Πῶς μπόρεσαν καί μόλυναν τά χέρια τους μέ μία τέτοια ψῆφο; Γιά μᾶς ἐδῶ εἶναι ἀδιανόητα αὐτά τά πράγματα. Μέ τέτοιους νόμους ἐπιστρέφετε τόν κόσμο σέ μία πρωτόγονη κατάσταση, πού ἐπικρατοῦσε 4000 χρόνια πρίν στά Σόδομα καί τά Γόμορα. Γιά θυμηθεῖτε πρίν ἀπό 4-5 χρόνια, σέ μία κατήχηση τί μᾶς λέγατε γιά τήν Ἀγγλικανική ὁμολογία, πού τελεῖ τέτοιους γάμους!!! Τώρα στήν Ἑλλάδα, πού ἐδῶ τή θεωροῦμε πνευματική πατρίδα μας, ὡς κοιτίδα τῆς Ὀρθοδοξίας, εἶναι δυνατόν νά ἰσχύει μία τέτοια νέα πραγματικότητα; Γιατί δέν κάνατε ἐπανάσταση, ὅπως κάναμε ἐδῶ, πρό ἐτῶν, ὅταν ἤθελαν νά μᾶς ἐπιβάλουν τίς ἐκτρώσεις; Τότε, ἄν θυμάστε, εἶχαν ξεχυθεῖ ὅλες οἱ μάμες (γυναῖκες) σάν λέαινες στούς δρόμους, διαμαρτυρόμενες ἔντονα, καί τελικά τόν ματαίωσαν».

Ὁ λόγος τοῦ νεαροῦ Ἀφρικανοῦ φοιτητῆ ἦταν σάν ἕνας χείμαρρος πού ἄγγιξε τήν καρδιά μου, ὅταν μάλιστα ἔθιξε καί τό θέμα τῶν ἐκτρώσεων, καί μοῦ δημιούργησε ἕνα μεγάλο πόνο˙ γιατί νομίζω ὅτι ὅλοι πονέσαμε ἤ καί κλάψαμε, ὡς "ἐπί τόν ποταμόν Βαβυλῶνος", μέ τό κατάντημα στό ὁποῖο ἔχουμε περιέλθει καί ποιός ξέρει τί πρόκειται νά ἀκολουθήσει. Μοῦ ἀμαύρωσε δέ ὅλη τή χαρά πού εἶχε προηγηθεῖ ἀπό τήν τέλεση τόσων Μυστηρίων, βαπτίσεων, χρίσματος, γάμων καί Θ. Εὐχαριστίας.

Ἀναλογίστηκα τότε. Πῶς θά συνεχίσουμε ἄραγε τόν εὐαγγελισμό τῶν Ἀφρικανῶν ἀδελφῶν μας μέ τέτοιες προϋποθέσεις; Πῶς θά διδάξουμε τό Ἱερό Εὐαγγέλιο, ὅταν ἐμεῖς οἱ ἴδιοι στήν πατρίδα μας τό καταπατοῦμε; Τί θά ἀπαντοῦμε στίς εὔλογες ἀπορίες τῶν Ἀφρικανῶν χριστιανῶν μας; Πῶς θά βροῦμε τόν τρόπο «νά ἀποδεσμευθοῦμε ἀπό τή βαρβαρότητα τοῦ περιβόητου ἡμῶν πολιτισμοῦ», κατά τόν μακαριστό π. Σωφρόνιο Σαχάρωφ˙ νά ἀποκτήσουμε πάλι τήν ἐλευθερία μας καί νά περιπατήσουμε ἐλεύθερα πλέον τόν δρόμο τοῦ Θεοῦ;

Σκέφτηκα ὅμως καί πάλι ὅτι ἡ Ἱεραποστολή ποτέ δέν γινόταν μέ εὐκολία καί χωρίς δυσκολίες καί πειρασμούς. Πάντοτε ὡστόσο, μέσα ἀπό ὅλες αὐτές τίς δύσκολες καταστάσεις, ἔρχεται ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, ἐπισκιάζει τό ἔργο καί τούς ἐργάτες τοῦ Ἀμπελῶνος καί καθιστᾶ τά ἀδύνατα δυνατά, τά δύσκολα εὔκολα καί χαριτωμένα. Ἀρκεῖ κι ἐμεῖς νά εἴμαστε σωστοί καί συνεπεῖς στό καθῆκον μας καί ὁ Κύριος θά οἰκονομήσει νά δοῦμε καί θαύματα ἀκόμα. Μήπως οἱ προαναφερόμενες 330 βαπτίσεις δέν εἶναι κι αὐτές μία ἐκδήλωση τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ, ἕνα πραγματικό θαῦμα; Ἤ ἡ πορεία γενικά τῆς Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολῆς στήν Ἀφρική, πού ἐπιτελεῖται μέσα σέ ἕνα συνεχή πόλεμο μέ τούς μάγους καί τά μάγια, τά ὄργανα τοῦ πειρασμοῦ, δέν εἶναι κι αὐτή ἕνα θαῦμα;

Ἄς εὐχόμαστε, ἀδελφοί μου, ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ πάντα νά ἐπισκιάζει τόσο τήν Ὀρθόδοξη Ἱεραποστολή, στίς δυσκολίες πού συναντοῦμε, ὅσο καί τήν ὀρθόδοξη πατρίδα μας, στά μεγάλα προβλήματα πού ἀντιμετωπίζει. Κι ἐμᾶς ὁ Κύριος νά μᾶς φωτίζει στήν ὀρθόδοξη ἱεραποστολική πορεία μας, ὥστε μέ τούς λόγους καί κυρίως τό παράδειγμά μας νά δίνουμε τό ὑπόδειγμα καί τόν ἀκριβή τύπο πού ἔχει ἀνάγκη νά βλέπει καί νά ἀκολουθεῖ ὁ κάθε νεόφυτος ἐδῶ χριστιανός.

† Ὁ Κατάνγκας Μελέτιος

Πηγή: (Περιοδικό «Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός» (τ. 104, Α΄ τρίμηνο 2016) τοῦ Ἱεραποστολικοῦ Συνδέσμου «Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός»), https://issuu.com/orthodoxmissionsaintkosmas/docs/ag_kosmas_a_trimhno_2016__low/1

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, δέν κατέχει ἁπλῶς μία ἀποκεκαλυμμένη ἀλήθεια, ἀλλά εἶναι ἡ ζωή τοῦ Χριστοῦ, δηλάδη τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ πού ἔγινε ἄνθρωπος, παρατεινόμενη εἰς τούς αἰῶνας.

Ὅταν τό Σύνταγμά μας ξεκινᾶ ἀπό τό προοίμιο: «Εἰς τό ὄνομα τῆς Ἁγίας καί Ὁμοουσίου καί ἀδιαιρέτου Τριάδος», αὐτό σημαίνει ὅτι ἔτσι ὁμολογεῖται ἡ ὀρθόδοξη χριστιανική πίστη τόσο τοῦ συντακτικοῦ νομοθέτη, ὅσο καί τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ. Πίστη εἰς κάτι; ὄχι. Πίστη εἰς τόν Πατέρα, τόν Υἱό καί τό Ἅγιον Πνεῦμα.

Ἑπομένως, ὅλο τό Σύνταγμα πρέπει νά ἑρμηνεύεται μέ σεβασμό τοῦ Πνεύματος αὐτοῦ. Ἰδίως οἱ διατάξεις περί θρησκευτικῆς ἐλευθερίας (ἄρ. 13 ) οἱ διατάξεις περί Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας (ἄρ. 3), καί οἱ διατάξεις περί τῆς «θρησκευτικῆς» ἐκπαιδεύσεως (ἄρ. 16).

Δέν εἶναι ἡ θρησκεία τό ἀνώτερο, καί ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τό ὑποδεέστερο. Δέν εἶναι ἡ θρησκεία τό ὅλον, καί ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τό μέρος. Δέν εἶναι ἡ θρησκεία περιέχουσα ἔννοια, καί ἡ Ὀρθόδοξη πίστη, ἡ ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί ἡ Ὀρθόδοξη λατρεία, περιεχόμενες ἔννοιες. Ἀντιθέτως:

Θρησκεῖες εἶναι οἱ προσπάθειες τῶν ἀνθρώπων νά φθάσουν στόν Θεό. Γιά νά προσλάβουν νόημα ζωῆς, γιά νά μήν ὑπόκεινται στόν θάνατο καί τίς ἀρρώστιες, γιά νά ἀποκτήσουν θυσιαστικῶς τήν δύναμη τῆς αἰώνιας ἁγνότητας, τῆς ἁγιότητας.

Καί ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἡ γεμάτη ἀγάπη ἀπάντηση τοῦ Θεοῦ, τῆς Ἁγίας Τριάδος, στίς μάταιες προσπάθειες τῶν ἀνθρώπων νά Τόν φθάσουν. Εἶναι τό πρό αἰώνων μυστήριο, ὅτι ἡ ζωή μας κέκρυπται ἐν Χριστῶ Ἰησοῦ. Αὐτοῦ πού νικάει τόν θάνατο, τήν ἁμαρτία ὡς αἰτία κάθε κακοῦ, καί πού μᾶς προσφέρεται «ρεαλιστικά» - ἔχοντας προσλάβει τή ἀνθρώπινη φύση, ἔχοντας φέρει ἐφ’ ἑαυτοῦ Του τίς συνέπειες τῆς ἁμαρτίας μας, καί ἔχοντας ἀναστηθῆ - «ἵνα ζωήν ἔχωμεν καί περισσόν ἔχωμεν».

Αὐτός λοιπόν εἶναι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, στόν ὁποῖο καί ὁ λαός καί τό ἔθνος μας ἐπί αἰῶνες ἤδη, ἀλλά καί τό Σύνταγμά μας ρητῶς καί εὐθέως, ἀναφέρονται.

Ἀντιθέτως, οἱ θρησκεῖες ἔδειξαν ὅλην τήν ἀνεπάρκειά τους στόν ροῦ τῆς ἱστορίας. Ἀνεπάρκεια στήν προσφορά πραγματικῆς σωτηρίας, καί ἀνεπάρκεια ἑνότητας καί εἰρηνεύσεως, δηλαδή ἀληθινῆς ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ μεταξύ τῶν ἀνθρώπων, τῶν λαῶν, τῶν πολιτισμῶν :

α) Στόν Πύργο τῆς Βαβέλ ἐκφράσθηκε ἡ ἔπαρσις τοῦ ἀνθρώπου ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ, διαρέθηκαν οἱ γλῶσσες καί ἡ ἀνθρωπότητα διαιρέθηκε σέ ἔθνη.

β) Στήν φυσική θρησκεία ἤ « ἀρχαία σοφία» ὡς Θεός ἐκλαμβανόταν μία ἀπόλυτη ἰδέα κάποιας ὑποτιθέμενης τελειότητας ἤ δυνάμεως, πού λατρευόταν μέ ἀκάθαρτες θυσίες ( φόνους) καί μαγικά σύμβολα, προκειμένου οἱ λαοί ὡς ὄχλος καί οἱ προὔχοντες αὐτῶν, νά αὐξηθοῦν σέ δύναμη καί εὐμάρεια ἐπί τῆς γῆς.

γ) Στήν εἰδωλολατρεία, ὁ Θεός τοποθετεῖται ἀνοήτως μέσα σέ ἀνθρωποποίητες μορφές ( ἀντικείμενα ἤ καί ἰδέες), διαφορετικές ἀνά λαό ἤ καί ἀνά πόλη, χωρίς εἰρμό καί λογική σχετικά μέ τίς διαφοροποιήσεις τῶν ἐπινενοημένων « θεῶν», καί μέ βάση μύθους καί ἀνθρωποποίητες εἰκασίες, προκειμένου νά ἐπιτευχθῆ ΦΑΝΤΑΣΙΑΚΗ ἑνότητα τῆς πόλεως καί ΥΠΟΤΙΘΕΜΕΝΗ ὠφέλεια τοῦ λαοῦ.

δ) Στήν ἀθεΐα, Θεός αὐτοαναγορεύεται ὁ ἄνθρωπος, καί καταγγέλλεται ὁ Θεός ὡς ὑποκείμενος στήν ἀνθρώπινη πονηρία καί ἀπάτη τῶν « θρησκευομένων» ἀλλά καί στήν ὀργή τῶν ἀθέων, πού ἀναλαμβάνουν νά « σώσουν» τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν « ἄγνοια» ὅσων οἱ ἴδιοι νομίζουν ὅτι γνωρίζουν, σχετικά μέ τήν ἀνυπαρξία τοῦ Θεοῦ, καί δή μέ βεβαιότητα!

Καί καλά θά πῆ κανείς, αὐτά τἀ θεολογικά πράγματα, ἐνδιαφέρουν ἀπό νομικῆς ἀπόψεως; Βεβαίως. Διότι ὁ νομικός πρέπει νά ξεκινᾶ ἀπό τήν πραγματικότητα καί ὄχι ἀπό τό γράμμα τῶν διατάξεων. Καί διότι αὐτά σημαίνουν ὅτι : Καθόλου τό Σύνταγμά μας δέν θέτει σέ ἴση μοίρα τίς διάφορες θρησκεῖες μέ τήν Ὀρθόδοξη Χριστιανική Ἐκκλησία.

Εἰδικώτερα, εἶναι « ἐπικρατοῦσα θρησκεία» στήν Ἑλλάδα ἡ « Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ», ὄχι ἁπλῶς διότι σέ περίπτωση συγκρούσεως πρός ἀπαιτήσεις ἤ πρακτικές κάποιας θρησκείας πρέπει νά προκρίνεται ὡς ἐπικρατοῦσα θρησκεία ἠ Ἐκκλησία, λές καί πρόκειται ποιοτικῶς γιά τά ἴδια μεγέθη, ἀλλά διότι, πρέπει νά λαμβάνεται καί μέριμνα ἀπό τό Ἑλληνικό Κράτος, νά μήν προκύψῃ κάν ζήτημα « ἀνταγωνισμοῦ» κάποιας θρησκείας πρός τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Καθ’ ὅσον, ἄλλωστε, εἶναι τόσο οὐσιαστικός ὁ σεβασμός τοῦ ἄλλου ἀνθρώπου μέ βάση τήν ὀρθόδοξη χριστιανική πίστη καί πράξη, ὥστε μέ τόν σεβασμό τῆς Ἐκκλησίας πού προαναφέρθηκε, περισσεύει τόσος χῶρος «θρησκευτικῆς ἐλευθερίας» θρησκειῶν, «ἐκκλησιῶν» καί αἱρέσεων, ὅσον θά ἀξίωνε γιά λογαριασμό της ἡ Ὀρθόδοξη Χριστιανική Ἐκκλησία σύμφωνα μέ τήν ὀρθόδοξη χριστιανική πίστη, ἄν ἐκείνη εὑρισκόταν στήν θέση τῆς «θρησκευτικῆς μειονότητας». Μέ αὐτήν τήν ἔννοια, εἶναι ἐπικρατοῦσα στήν Ἑλλάδα, καί ποσοτικῶς καί ποιοτικῶς, ἡ Ὀρθόδοξη Χριστιανική Ἐκκλησία τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Δέν τίθεται ἄρα, ἀντικειμενικῶς, θέμα «ἴσης μεταχειρίσεώς» της, ἀπό τό κράτος, πρός «θρησκεῖες» ἤ «ἐκκλησίες» ἤ «αἱρέσεις».

Τό ζήτημα τῆς λεγομένης θρησκευτικῆς ἐλευθερίας, ἔχει παρεξηγηθῆ πλήρως: Σέ χῶρες χωρίς, ἤ σχεδόν χωρίς, Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἐπί αἰῶνες, ὅπως στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση ἤ στίς ΗΠΑ, ἑπόμενο ἦταν νά ἐκληφθοῦν οἱ θρησκεῖες καί οἱ αἱρέσεις τῶν θρησκειῶν, ἤ καί οἱ αἱρέσεις τῆς Ὀρθοδοξίας, ὡς κοινωνιολογικές πραγματικότητες καί ὡς τρόπιν τινά « θεολογικές κανονονικότητες», δηλαδή ὡς « θρησκεῖες» ἤ ὡς « ἐκκλησίες».

Οἱ «θρησκεῖες» ἤ «ἐκκλησίες» αὐτές ὅμως, κοινωνιολογικῶς εἶναι «πακέτα» ἀπαρτιζόμενα ἀπό ἡγεσία-ὀπαδούς-δόγματα-λατρεία, μέ τά ὁποῖα «πακέτα» πλήττεται ἡ ἑνότητα λαοῦ καί ἔθνους, ἀντί νά συγκροτεῖται. Τοῦτο ὄχι μόνο στήν Ἑλλάδα, ἀλλά καί ἐκεῖ ὅπου θεωροῦνται ἴσες οἱ διάφορες θρησκεῖες. Ἄρα, κάποιο βαθύτερο πρόβλημα ὑπάρχει.

Ἡ κοινωνιολογική θεώρηση πάσχει κατά τοῦτο: Τά δόγματα τῶν θρησκειῶν, αἱρέσεων, κ.ο.κ., καί οἱ τρόποι λατρείας τους ἔχουν ὄχι κοινωνιολογική ἀλλά θεολογική διάσταση καί αὐτή ἡ διάσταση βρίσκεται ἐκτός τοῦ πεδίου τῆς κοινωνιολογίας τῶν θρησκειῶν. Εἶναι ἀκριβῶς, ζήτημα ..ὀρθοδοξίας!

Ἐν τούτοις ἡ κοινωνιολογική μόνον θεώρησή τους, καταλήγει πρόχειρα σέ κοινωνιολογική ἀναγνώριση «θρησκειῶν-πακέτων», μέ συνέπεια νά ἐγείρονται ἀπό αὐτές τίς θρησκεῖες-«πακέτα» ἀξιώσεις ἰσότητας στό νομικό ἐπίπεδο ἀκόμη καί σέ βάρος τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Αὐτή ἀκριβῶς ἡ «ἰσότητα δικαιωμάτων θρησκειῶν» ἀποκρούεται νομικῶς ἀπό τό Σύνταγμά μας, ὅταν πρόκειται γιά τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Τό πρᾶγμα εἶναι ἐξαιρετικά ἁπλό: Εἴμαστε, σύμφωνα μέ τήν ὀρθόδοξη χριστιανική ἱστορική αὐτοσυνειδησία μας ὡς Ἑλληνικός λαός καί ὡς Ἑλληνικό ἔθνος, ὀρθόδοξοι χριστιανοί, συγκροτημένοι σέ κράτος, τό Σύνταγμα τοῦ ὁποίου διακηρύσσει ποικιλοτρόπως ὅτι θά σέβεται τήν ὀρθόδοξη χριστιανική ταυτότητα τοῦ λαοῦ καί τοῦ ἔθνους.

Ἑπομένως, τό Σύνταγμα ἀπαιτεῖται νά ἑρμηνεύεται ὄχι κατά τήν σχολαστική μέθοδο, ἀλλά ὀρθοδόξως καθώς καί σύμφωνα μέ τήν ὀρθόδοξη χριστιανική ἑρμηνευτική (πού ἀπαιτεῖ καί κλασσική παιδεία), οὕτως ὥστε νά προσαρμόζονται πραγματικά καί φυσικά τό Κράτος καί ἡ Διοίκηση πρός τόν λαό καί τό ἔθνος. Καί ὄχι (ἰδού ἡ πεμπτουσία τῆς ὅλης κρίσεως:) νά προσαρμόζονται τεχνητά καί ἀφύσικα ὁ λαός καί τό ἔθνος πρός τό Κράτος καί τήν Διοίκηση.

Τό Σύνταγμα ἀπαιτεῖται νά ἑρμηνεύεται ὀρθοδόξως καί σύμφωνα μέ τήν ὀρθόδοξη χριστιανική ἑρμηνευτική, ἰδιαιτέρως στά θέματα πού ἅπτονται τῆς θεωρίας καί πράξεως τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας, τοῦ πραγματικοῦ συνεκτικοῦ δεσμοῦ ἄλλωστε τοῦ λαοῦ καί τοῦ ἔθνους μας : Θέματα πίστεως, λατρείας, θρησκευτικῆς ἐκπαιδεύσεως, κοινωνικῆς καί πολιτιστικῆς δράσεως, κατηχήσεως, ὁμολογίας πίστεως, ἀρνήσεως ὑπακοῆς πρός «νόμους» ἀνομίας ἤ «νόμους» πρόδηλης ἀδικίας.

Γιά ὅλα αὐτά, ἡ ὀρθόδοξη χριστιανική ἑρμηνεία τοῦ Συντάγματος εἶναι, καί μπορεῖ νά ἀποδειχθῆ, σωτήρια.

Όταν λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος, ο Ευαγγελιστής της Αγάπης, να μή χαιρετάμε τους αιρετικούς και να μη τους βάζουμε στο σπίτι μας, να μη δεχόμαστε ανθρώπους που δεν φέρνουν τη διδαχή του Χριστού και του Ευαγγελίου της Εκκλησίας μας, διότι μετά παίρνουν θάρρος και προπαγανδίζουν την πλάνη τους και τελικά "θα κάτσουν και στο σβέρκο μας", όπως λέγει ο λαός μας, καταλαβαίνουμε πόσο απαράδεκτη είναι η πρόσκληση ή η ανταπόκριση στην αίτηση του αιρεσιάρχη πάπα να επισκεφθεί το μεγάλο κοινό ορθόδοξο σπίτι που λέγεται Ελλάδα.

Όπου πατάει το πόδι του πάπα δεν φυτρώνει τίποτε μετά. Μάλιστα ακολουθούν συνέχεια από το καταραμένο πέρασμά του "λοιμοί, λιμοί, σεισμοί, καταποντισμοί, θάνατοι, πόλεμοι, φτώχεια, δυστυχία και πόνος", αποτελέσματα όλα αυτά των αιρέσεων της απωλείας.

Κι αν μεν την πρόσκληση αυτή την έκανε ένας ουδέτερος πολιτικός φορέας, μικρό το κακό. Εμπλεκομένων όμως εκκλησιαστικών φορέων και θυεσμών, που γνωρίζουν δογματική και εκκλησιαστική ιστορία, το κακό είναι απαραμύθητο.

Δύο - τρία πράγματα μόνο χρειάζεται να πούμε:

1. Ο Παπισμός είναι αίρεση και έχει τις περισσότερες αιρετικές διδασκαλίες από όλες τις άλλες αιρέσεις ακόμη κι από τον χιλιασμό.

2. Έχει αλλοιώσει όλα τα Μυστήρια και τη διδασκαλία του Χριστού, πλήν ελαχίστων εξαιρέσεων.

3. Έχει καταδικαστεί από πλείστους παλαιοτέρους και νεωτέρους αγίους Πατέρες και Πανορθοδόξους Συνόδους επί αγ. Γρηγορίου Παλαμά, οι οποίες κατά κοινή θεολογική ομολογία επέχουν θέση οικουμενικών.

4. Έχει επιτελέσει πλήθος εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητος και της επιστήμης με την Ιερά ξέταση και την αποικιοκρατία.

5. Είναι κράτος και σε βάρος μας έχει παίξει το χειρότερο παιγνίδι με την άλωση της Κων/λεως το 1204 και το συγχαριτήριο τηλεγράφημα στον Κεμάλ μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή

ΟΙ ΚΑΚΟΔΟΞΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ

1. Filioque: Η (και εκ του Υιού) εκπόρευση του Αγ. Πνεύματος

2. Διδασκαλία περί της ακτίστου ουσίας και ακτίστου ενεργείας του Θεού.

3. Το πρωτείο του Πάπα.

4. το αλάθητο του Πάπα.

5. Η κατάργηση Ιερών Κανόνων

6. Το παπικό κράτος.

7. Το καθαρτήριο πυρ - Οι αξιομισθίες των Αγίων.

8. Λατινική Μαριολογία η Μαριολατρία

9. Γενική Αλλαγή σε όλα τα Μυστήρια

Ράντισμα αντί Βάπτισμα

Ευχέλαιο στο τέλος της Ζωής

Εξομολόγηση με παραβάν

Υποχρεωτική αγαμία του κλήρου

Χρίσμα στα 12

Τελείως απαγορευμένο το διαζύγιο

Θεία Κοινωνία χωρίς Αίμα Κυρίου

10. Το σημείο του Σταυρού ανάποδα και με τα τέσσερα δάχτυλα

12. Θεία Λειτουργία όποτε θέλει ο ιερέας

13. Ναοί προς τη Δύση στραμένοι

14. Εκκλησιαστικές τέχνες

15. Νηστεία σχεδόν ανύπαρκτη

Νομικό και απόλυτο πνεύμα

Ιερή Εξέταση

Κώδικας απαγορευμένων βιβλίων

Κάψιμο μαγισσών

Ενάντια στην επιστήμη

Σταυροφορίες

Συγχωροχάρτια

ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ

Η επίσκεψη του πάπα προσβάλλει τούς Ἁγίους καί Ὁσιάθλους Πατέρας τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν Πίστεως πού δολοφονήθησαν φρικωδῶς ἀπό τούς προκατόχους καί ὁμοπίστους τοῦ κ. Φραγκίσκου Μπεργκόλιο ἀνά τούς αἰώνας.

Προσβάλλει τούς 13 Ὁσιάθλους Πατέρας τούς ἐν τῇ Ἱ. Μονῇ Καντάρας τῆς Κύπρου καέντας (19-5-1231) διότι ἠρνήθησαν τά ἄζυμα.

Προσβάλλει τούς ὑπό τοῦ λατινόφρονος Ἰωάννου Βέκκου Πατριάρχου Κων/λεως καί Μιχαήλ Παλαιολόγου ἀναιρεθέντας Ἁγιορείτας Πατέρας τῶν Καρυῶν (5-12-1279) καί τῶν Ἱερῶν Μονῶν Ζωγράφου, Βατοπαιδίου, Ἰβήρων, Κουτλουμουσίου καί Ξενοφώντος (4-1-1280), διότι δέν ἐδέχθησαν τήν κακόδοξον ἕνωσιν τῆς Λυών.

Προσβάλλει τίς ὀκτακοσίες χιλιάδες Σέρβους Νεομάρτυρας (1941-1945) πού μέ πολυώδυνα βάσανα ἐτελειώθησαν μέ ἠθικόν αὐτουργόν τόν καταδικασθέντα ἀπό τό Διεθνές Δικαστήριον Ἐγκληματιῶν πολέμου Παπικό Ἀρχιεπίσκοπο τοῦ Ζάγκρεμπ τῆς Κροατίας καί μέντορα τῶν φασιστῶν Οὐστάσι, Ἀλουίσιο Στέπινατς τόν ὁποίον «Ἁγιοποίησε» ὁ ἀνακηρυχθείς «Ὅσιος» τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς παρασυναγωγῆς Ἰωάννης Παῦλος ὁ Β΄ (Βοϊτύλα), τοῦ ὁποίου προσφάτως ἔγιναν τά ἀποκαλυπτήρια μέ τήν δημοσίευσιν ἐρωτικῶν ἐπιστολῶν πρός τήν συμπατριώτισσά του ἔγγαμον Ἀκαδημαϊκόν.

Προσβάλλει καί τόν Ἱερόν Σπυρίδωνα, πολιοῦχον καί ἔφορον τῆς Μητροπόλεώς μας, ὁ ὁποῖος στίς 12 Νοεμβρίου 1716, ἀνετίναξε τήν Ἀκρόπολιν τῆς Κερκύρας καί τόν Ἐνετό ἡγεμόνα Ἀντρέα Πιζάνι, γιά νά μήν κατασκευάσει θυσιασθήριον (ἀλτάριον) τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς παρασυναγωγῆς στόν ἐν Κερκύρᾳ Ἱερόν Ναόν του (Ἁγίου Ἀθανασίου Παρίου, Οὐρανοῦ Κρίσις ἐν Λειψίᾳ Σαξωνίας 1805).

Προσβάλλει ἀκόμη τούς Ἁγίους ἐνδόξους Ἱερομάρτυρας Μάξιμον τόν Καρπαθορῶσσον πού ἐτυφεκίσθη μετά τῆς Πρεσβυτέρας καί τῶν τέκνων του ἀπό τούς Οὐνίτας καί Ἀθανάσιον τόν Ἡγούμενον τῆς Μικρορωσσίας πού δολοφόνησαν ἀγρίως οἱ Οὐνίτες τῆς Πολωνίας, πέταξαν τό μαρτυρικό του σῶμα σ’ ἕνα βόθρο, ὅπου ἔμεινε ἐπί 17 χρόνια καί ἀνασύρθηκε ἄφθαρτο, ἀδιαλώβητο καί εὐωδιάζον.

Προσβάλλει κατά ταῦτα ἡ ἀνωτέρω ἐπίσκεψις τόν ἐν Τριάδι Πανάγιον Θεόν, πού ἁγίασε τούς ὑπέρ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως μαρτυρικῶς τελειωθέντας ἀπό τούς προκατόχους καί ὁμοπίστους τοῦ κ. Φραγκίσκου, ἐφόσον αὐτός ἐμμένει σατανικῶς στήν αἵρεσιν καί τήν κακοδοξίαν τοῦ Παπισμοῦ.

(από την ανακοίνωση του Πειραιώς Σεραφείμ) 

Το Ε' Τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ) επεξεργάστηκε δύο σχέδια Προεδρικών Διαταγμάτων του υπουργείου Παιδείας, το ένα αφορά τις Μουσουλμανικές Σπουδές στη Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ και το οποίο κρίθηκε νόμιμο, και το δεύτερο αφορά τη μετονομασία του Τμήματος Σλαβικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, το οποίο κρίθηκε μη νόμιμο.

Ἡ μελέτη τῶν σχέσεων ἀνάμεσα στοὺς γονεῖς καὶ τὰ παιδιὰ ἀποτελεῖ ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ δύσκολα κεφάλαια τῶν ἐπιστημῶν ποὺ ἀναφέρονται στὴν Παιδεία. Συνήθως οἱ σχέσεις αὐτὲς ἐπηρεάζονται ἀπὸ πλῆθος ἑτερογενῶν κοινωνικῶν καὶ θεσμικῶν παραγόντων, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ψυχο- συναισθηματικὲς καταστάσεις. Οἱ γονεῖς λειτουργοῦν ὡς φορεῖς μηνυμάτων καὶ ἀποδέκτες παιδικῶν καὶ νεανικῶν ἀντιδράσεων. Δὲν εἶναι εὔκολο νὰ παρεμβαίνουν ἀποτελεσματικὰ στὴν καθοδήγηση τῶν παιδιῶν τους, ἀφοῦ ὁ τύπος τοῦ πολιτισμοῦ ποὺ κυριαρχεῖ κάνει δύσκολο τὸ ἔργο τους. Εἶναι φανερὸ ὅτι στὴ διαμόρφωση τοῦ νεανικοῦ χαρακτῆρα τὸν πιὸ σημαντικὸ ρόλο κατακτᾶ σήμερα ὁ εὐρύτερος θεσμικὸς χῶρος, οἱ ἐπιρροὲς τῆς κοινωνίας, τὰ media καὶ ὁ σύγχρονος πολιτισμὸς ποὺ παρέκαμψαν προοδευτικὰ τὸ παιδαγωγικὸ ἔργο τῆς οἰκογένειας καὶ αὐτὴν τὴν ἀποτελεσματικότητα τοῦ σχολείου. Τὰ προβλήματα αὐτὰ μᾶς ὁδηγοῦν στὴν ἀναζήτηση τῶν αἰτίων ποὺ παράγουν «ἀντισώματα», ἢ μᾶλλον «ἐμπόδια», στὴν κατανόηση τῆς συμπεριφορᾶς τῶν παιδιῶν ἀπὸ τοὺς γονεῖς. Τὸ δεύτερο ἥμισυ τοῦ 20οῦ αἰώνα ἐκδηλώθηκαν οἱ περισσότερες ἀρνητικὲς συνέπειες ἀπὸ μιὰ ἐπικίνδυνη λογικοποίηση τοῦ πολιτισμοῦ.

Κού-κου, λεπτομέρεια ἀπὸ ἔργο τοῦ Νικολάου Γύζη

A΄ Κρίση στα πρότυπα παιδείας

Ἡ μελέτη τῶν σχέσεων ἀνάμεσα στοὺς γονεῖς καὶ τὰ παιδιὰ ἀποτελεῖ ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ δύσκολα κεφάλαια τῶν ἐπιστημῶν ποὺ ἀναφέρονται στὴν Παιδεία. Συνήθως οἱ σχέσεις αὐτὲς ἐπηρεάζονται ἀπὸ πλῆθος ἑτερογενῶν κοινωνικῶν καὶ θεσμικῶν παραγόντων, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ψυχο- συναισθηματικὲς καταστάσεις. Οἱ γονεῖς λειτουργοῦν ὡς φορεῖς μηνυμάτων καὶ ἀποδέκτες παιδικῶν καὶ νεανικῶν ἀντιδράσεων. Δὲν εἶναι εὔκολο νὰ παρεμβαίνουν ἀποτελεσματικὰ στὴν καθοδήγηση τῶν παιδιῶν τους, ἀφοῦ ὁ τύπος τοῦ πολιτισμοῦ ποὺ κυριαρχεῖ κάνει δύσκολο τὸ ἔργο τους. Εἶναι φανερὸ ὅτι στὴ διαμόρφωση τοῦ νεανικοῦ χαρακτῆρα τὸν πιὸ σημαντικὸ ρόλο κατακτᾶ σήμερα ὁ εὐρύτερος θεσμικὸς χῶρος, οἱ ἐπιρροὲς τῆς κοινωνίας, τὰ media καὶ ὁ σύγχρονος πολιτισμὸς ποὺ παρέκαμψαν προοδευτικὰ τὸ παιδαγωγικὸ ἔργο τῆς οἰκογένειας καὶ αὐτὴν τὴν ἀποτελεσματικότητα τοῦ σχολείου. Τὰ προβλήματα αὐτὰ μᾶς ὁδηγοῦν στὴν ἀναζήτηση τῶν αἰτίων ποὺ παράγουν «ἀντισώματα», ἢ μᾶλλον «ἐμπόδια», στὴν κατανόηση τῆς συμπεριφορᾶς τῶν παιδιῶν ἀπὸ τοὺς γονεῖς. Τὸ δεύτερο ἥμισυ τοῦ 20οῦ αἰώνα ἐκδηλώθηκαν οἱ περισσότερες ἀρνητικὲς συνέπειες ἀπὸ μιὰ ἐπικίνδυνη λογικοποίηση τοῦ πολιτισμοῦ. Ἡ λογικοποίηση ἐκείνη ὑπερτόνισε τὶς τεχνολογικὲς κατακτήσεις τοῦ ἀνθρώπου καὶ τοποθέτησε σὲ δευτερεύουσα θέση τὶς μεταφυσικές, ἀνθρωπιστικὲς καὶ συναισθηματικὲς ἀναζητήσεις του. Στὴν περίοδο αὐτὴ δόθηκε ἰδιαίτερη ἔμφαση στὸν «ἐκσυγχρονισμὸ» τῆς κοινωνικῆς καὶ πολιτιστικῆς ζωῆς. Ἡ ἀνάγκη βελτίωσης τοῦ πολιτιστικοῦ ἐπιπέδου, συμμετοχῆς στὰ ἀγαθὰ τοῦ πολιτισμοῦ, αὔξησης τῶν οἰκονομικῶν πόρων καὶ ἐξασφάλισης μιᾶς πολυεπίπεδης εὐημερίας, μετατόπισε τὰ ἀνθρώπινα ὁράματα, ἰδιαίτερα τῶν δυτικῶν κοινωνιῶν, στὴν περιοχὴ τοῦ καταναλωτικοῦ καὶ εὐδαιμονιστικοῦ προγραμματισμοῦ καὶ συρρίκνωσε προοδευτικὰ τὴν ἔμφυτη πνευματικὴ καὶ μεταφυσικὴ ἔφεση τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ Παιδεία, κεντρικὴ θεσμικὴ περιοχὴ γιὰ τὴν ἀγωγὴ καὶ τὴν ἀνάπτυξη τῆς προσωπικότητας καὶ τὸν προσανατολισμὸ τοῦ πνεύματος στὴ γνώση, καθὼς καὶ τῶν κοινωνιῶν στὸν ἐξευγενισμὸ ἐνστίκτων καὶ συναισθημάτων, ἀπολυτοποίησε μονόπλευρα τοὺς στόχους της. Εὐθυγραμμίστηκε στὸ αἴτημα μιᾶς τεχνολογικῆς χρησιμοθηρίας καὶ στράφηκε ἀποκλειστικὰ σὲ γνωσιολογικὲς ἀρτιότητες μέσα ἀπὸ τὶς προτάσεις ἑνὸς ἐγωιστικοῦ «νεοθετικισμοῦ». Παλαιότερες ὑπαρξιακὲς ἀγωνίες τῆς πνευματικῆς διανόησης γιὰ βελτιστοποίηση τῆς προσωπικῆς καὶ τῆς συλλογικῆς ἠθικῆς, φιλοσοφικὲς ὑποδείξεις γιὰ καλλιέργεια ψυχικῶν ἀρετῶν καὶ θρησκευτικὲς ἀναφορὲς στὴ «θεοειδῆ καταγωγή», ποὺ γίνεται δίοδος γιὰ τὴν τελείωση τοῦ ἀνθρώπου, λησμονήθηκαν ἢ καὶ ἀποσιωπήθηκαν ὁλότελα. Ἡ νέα παιδεία ἑστίασε τοὺς ἀπώτερους στόχους της στὴν ἀνάπτυξη, τὴν παραγωγή, τὴν ἐξέλιξη, τὸ κέρδος, δηλαδὴ τὴν οἰκονομικὴ καὶ τεχνολογικὴ προώθηση τοῦ πολιτισμοῦ. Ὁλόκληρο τὸ ἐκπαιδευτικό μας σύστημα προσανατολίστηκε στὴ γνωσιολογικὴ προετοιμασία ὑποψηφίων γιὰ τὴν ἀνώτερη καὶ ἀνώτατη παιδεία, χωρὶς  νὰ προσφέρονται οὐσιαστικὰ στοιχεῖα πνευματικῆς ἀγωγῆς, ἠθικῶν καὶ μεταφυσικῶν προσανατολισμῶν. Ἡ παιδεία γέννησε τὴν «παραπαιδεία», κι ἐκείνη μὲ τὴ σειρά της τὴν «ἐμπορευματοποίηση τῆς γνώσης», ποὺ δὲν εἶναι γνώση, ἀλλὰ ἄκριτη ἀπομνημόνευση ποσότητας στοιχείων μέχρι νὰ συμπληρωθεῖ ἡ ἀπαίτηση γιὰ τὴν ἐξασφάλιση τῆς θέσης. Σ’ αὐτὸ τὸ σύστημα παιδείας, δὲν ἔγινε λόγος γιὰ ἀρετή, ἔτσι τὰ ἀποτελέσματά του, ἀντὶ νὰ μορφώνουν, παραμόρφωσαν. Γνωστὴ ἡ συνταγὴ τοῦ ἐκφυλισμοῦ, τὴν εἶχαν ἐντοπίσει οἱ πρόγονοί μας ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα, γι’ αὐτὸ καί, ὅπως ἔγραψε ὁ Πλάτων στὸν Μενέξενο:, «πᾶσα ἐπιστήμη (παιδεία), χωριζομένη δικαιοσύνης καὶ τῆς ἄλλης ἀρετῆς, πανουργία, οὐ σοφία φαίνεται».

Β΄ Προβλήματα και αδιέξοδα

Ὅταν ἀναφερόμαστε σὲ προβλήματα καὶ ἀδιέξοδα τῆς σύγχρονης νεότητας, εἶναι ἀνάγκη νὰ ὁρίζουμε ἐκεῖνα ποὺ ἀποτελοῦν ἔκφραση κοινωνικῆς παθολογίας. Τὰ προβλήματα τῆς νεότητας στὴν ἐποχή μας ἔπαυσαν νὰ εἶναι ἐνδοοικογενειακά. Βγῆκαν στὸν ὁρίζοντα τῶν ἐθνικῶν προβληματισμῶν καὶ μὲ τὸν ἴδιο τρόπο πέρασαν στὴν παγκόσμια συνείδηση. Τίποτε ἀπ’ ὅ,τι υἱοθετοῦν οἱ νέοι στὴν «ἐκ διαμέτρου» ἀντίθετη πλευρὰ τῆς Γῆς δὲν παραμένει ἀποκλειστικότητά τους, ἀφοῦ σὲ λίγα λεπτὰ ἀποκτᾶ χαρακτήρα συρμοῦ καὶ γίνεται μόδα γιὰ τὴν παγκόσμια νεολαία. Κι οἱ μεταβολὲς δὲν περιορίζονται κάπου, ἀλλὰ ἐκτείνονται σὲ ὅλους τους κοινωνικοὺς θεσμούς. Εἶναι εὔκολο νὰ τὶς ἐντοπίσουμε στὴν οἰκονομία, τὴν πολιτική, τὴν ἐπιστήμη, τὴν τεχνολογία, τὴν ἠθική, τὴν τέχνη, ἀλλὰ κι αὐτὴν τὴν θρησκευτικὴ πίστη. Ὅλα αὐτὰ ὀφείλονται στὶς «πρόοδους» τῆς Ἐπιστήμης καὶ τῆς Τεχνολογίας. Τὸ μέλλον, ποὺ ἔρχεται, μᾶς ἐπιφυλάσσει φανταστικὲς μεταμορφώσεις καὶ μεταβολές. Ὅλα αὐτὰ στὰ μάτια τῶν μεγαλυτέρων, ἀκόμη καὶ ὅταν δὲν μποροῦν νὰ ἑρμηνευθοῦν, μοιάζουν συνήθως μὲ αὐτονόητες συνέπειες τοῦ πολιτισμοῦ. Στὰ μάτια ὅμως τῆς νεότερης γενιᾶς ἐκπροσωποῦν ἕνα πλῆθος ἀντιφάσεων ποὺ ἀπειλοῦν ὄχι μόνο τὸν δεδομένο πολιτισμό, ἀλλὰ καὶ ὁλόκληρη τὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας. Κι εἶναι ἀλήθεια, ἀφοῦ οἱ ἀντιφάσεις ἀποκαλύπτουν διάσπαση ἰσορροπιῶν ποὺ ἔχουν τεθεῖ ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Δημιουργό. Στὸ σημεῖο αὐτὸ φαίνεται ἡ ἐνοχὴ τῶν ἰδεολογιῶν ποὺ λειτούργησαν ὡς ὑποκατάστατα θρησκευτικῆς πίστης, ὅταν στὸ μεσοδιάστημα τῶν δύο πολέμων διακηρύχτηκε ἀπὸ τοὺς «δῆθεν τολμηροὺς» ὁ «θάνατος» τοῦ Θεοῦ. Ἡ ὑποκατάσταση πραγματοποιήθηκε μὲ δόλιο τρόπο. Νεκραναστήθηκαν ξεχασμένες οὐτοπίες γιὰ δῆθεν τέλειους κόσμους, γιὰ δῆθεν ἰδανικὲς πολιτεῖες ποὺ ὑπόσχονταν μαγικὲς ἀλλαγὲς τοῦ κόσμου, χωρὶς προηγούμενες ἐσωτερικὲς μεταλλαγὲς τοῦ ἀνθρώπου. Ἔτσι κέρδισαν τὰ «ρομαντικὰ νειάτα» καὶ λέγε-λέγε πίστεψαν πὼς μὲ φωνὲς καὶ συνθήματα θὰ γινόταν τὸ θαῦμα. «Θαύματα, γράφει ὁ Σαίξπηρ, δὲν γίνονται στὴ χώρα τῶν τεμπέληδων καὶ τῶν ὀνειροπαρμένων». Καὶ δυστυχῶς οἱ ἰδεολογίες γέμισαν τὴν ἀνθρωπότητα μὲ ὀνειροπαρμένους καὶ τεμπέληδες. Μετὰ ἀπὸ ὅλα αὐτὰ ξαναῆρθε στὴν ἐπικαιρότητα καὶ ἡ μεταμόρφωση τῆς οἰκογένειας κάτω ἀπὸ τὶς νέες πιέσεις τῆς Βιομηχανικῆς Ἐπανάστασης. Ἐδῶ χρειάζεται νὰ σταθοῦμε, ἀφοῦ ἡ οἰκογένεια εἶναι ὁ πρῶτος χῶρος τῶν ἀδιεξόδων. Ἀπὸ τὴ μιὰ ἡ «ἀστικὴ» κι ἀπὸ τὴν ἄλλη ἡ «ἀγροτικὴ» οἰκογένεια βιώνουν σήμερα δύο ὀντολογικὲς ἑτερότητες. Ἡ ἀστικὴ τρέχει στὸν χρόνο καὶ βιάζεται νὰ ἀποβάλει τὰ στοιχεῖα τοῦ παρελθόντος. Φιλελεύθερη καὶ τολμηρή, ἐξοικειώνεται μὲ τὶς ἀπαιτήσεις τῆς ἠθικῆς τῶν ἀπρόσωπων σχέσεων, ποὺ ἐξισώνει χωρὶς νὰ ἱεραρχεῖ, ποὺ ὑπερτονίζει τὸ δικαίωμα σὲ βάρος τῆς ὑποχρέωσης καὶ ὑποσκάπτει καταλυτικὰ τὴν ἱεράρχηση τῶν κοινωνικῶν ρόλων. Ἡ οἰκογένεια αὐτὴ θεοποιεῖ τὴν ἄνεση, τὸν καταναλωτισμό, τὸν θρησκευτικὸ συγκρητισμὸ ἢ τὴν θετικιστικὴ ἐκτίμηση τῆς πίστης ὡς κάτι τὸ ἀναχρονιστικό, καὶ τὴν ὑπέρβαση τῶν ἠθικῶν δεσμεύσεων «ἐν ὀνόματι» δῆθεν τῆς ἐλευθερίας. Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, ἡ ἀγροτικὴ οἰκογένεια ἐγκλωβίζεται ἐπίμονα στὴ στατικότητα τῶν ἠθῶν καὶ τῶν ἐθίμων, χωρὶς νὰ εἶναι σὲ θέση νὰ ἀπαντήσει στὰ αἰτήματα τῶν καιρῶν. Συντηρητικὴ καὶ δύσκαμπτη, χωρὶς ἐπιχειρήματα, κρατᾶ τὸν τύπο τῆς παράδοσης καὶ χάνει τὰ νειάτα. Γίνεται ἀσφυκτικὴ γιὰ τὰ μέλη της καὶ μοιραῖα προκαλεῖ τὸ «χάσμα τῶν γενεῶν», τὴν ἐπανάσταση τῶν νέων καὶ τὴ φυγή τους ἀπὸ τὴν οἰκογενειακὴ στέγη. Τελικά, γιὰ τὴν προοπτικὴ αὐτὴ ὁ ὅρος «ἐπανάσταση» ἀπέκτησε μικροκοινωνικὴ σημασία, ἐγκωμιάστηκε ὡς ἡρωισμὸς χωρὶς τὶς ἀναστολὲς καὶ τοὺς φραγμοὺς τῶν «μή», τῶν «ὄχι», τῶν «πρόσεχε», τῶν «φυλάξου». Πρὶν ἀφήσουμε τὸν χῶρο τῆς οἰκογένειας εἶναι ἀνάγκη νὰ ἀναφερθοῦμε, ἔστω καὶ βιαστικά, στὶς τάσεις «ὑπερπροστατευτισμοῦ», ποὺ ὡς ἕνα μεγάλο βαθμὸ προσδιορίζουν τὶς σχέσεις τῶν συγχρόνων γονέων ἀπέναντι στὰ παιδιά τους. Τὸ φαινόμενο αὐτὸ δὲν εἶναι ἄγνωστο καὶ σὲ παλαιότερες ἐποχές. Ἀναπτύσσεται ὡς πολὺ θετικὴ διάθεση παροχῶν καὶ ἀποτελεῖ ψυχολογικὴ ἀντιστροφὴ ἐμπειριῶν στερήσεων ποῦ ἔζησαν οἱ ἴδιοι οἱ γονεῖς σὲ ἀνάλογες ἡλικίες. Ἡ διάθεση αὐτὴ εἶναι φανερὸ ὅτι τροφοδοτεῖται ἀπὸ μιὰ «ἀλόγιστη ἀγάπη», ποὺ ἀδυνατεῖ νὰ ἀντιληφθεῖ τὴν παιδαγωγικὴ σημασία τοῦ «ὄχι» καὶ τῆς «ἀπαγόρευσης». Ὅμως μὲ τὶς διαρκεῖς παροχὲς ἀμβλύνεται προοδευτικὰ ἡ αἴσθηση τοῦ μέτρου καὶ τῆς ἰσορροπίας καὶ καθυστερεῖ ἐπικίνδυνα ἡ ἀνάπτυξη τῆς αὐτοσυνείδησης καὶ τῆς εὐθύνης στὸν νέο.

Γ΄ Γεφύρωση του χάσματος των γενεών

Ἂν θέλουμε, λοιπόν, νὰ προσεγγίσουμε τὰ παιδιά μας καὶ νὰ κατανοήσουμε τὴ συμπεριφορά τους, πρέπει νὰ ἐμβαθύνουμε στὶς λεπτομέρειες τῶν προβληματισμῶν τῆς νεότητας. Χρειάζεται νὰ σκύψουμε προσεκτικὰ πάνω στὸ «χάσμα τῶν γενεῶν» καὶ νὰ ψηλαφήσουμε τὶς πτυχὲς τῆς διαμαρτύρησης τῶν νέων της ἐποχῆς μας. Νὰ δοῦμε τί προκαλεῖ τὶς μηδενιστικές τους τάσεις, τὴν περιφρόνηση τῶν θεσμικῶν ἀναγκαιοτήτων κοινωνικῆς συνοχῆς, ὅπως τοῦ γάμου καὶ τῆς οἰκογένειας, τὴ στροφὴ στὰ ναρκωτικὰ καὶ τὰ παραισθησιογόνα, τὴν αὔξηση τῆς ἐφηβικῆς καὶ μετεφηβικῆς ἐγκληματικότητας, τὸν μαρασμὸ κι ἴσως τὸν θάνατο τοῦ ἀνθρωπισμοῦ, τὴν ἀμφισβήτηση τῶν πνευματικῶν καὶ τῶν θρησκευτικῶν ἀξιῶν. Ὅσοι ἀσχολήθηκαν μὲ τὴν ἐξέλιξη τῆς ἀνθρώπινης προσωπικότητας ὁμολογοῦν ὅτι σὲ καμμιὰ φάση της ἡ ἐξέλιξη αὐτὴ δὲν παρουσιάζει τόσο μυστήριο καὶ τόσες ἀντιφάσεις, ὅσες στὴν ἐφηβικὴ καὶ μετεφηβικὴ ἡλικία. Ἡ φάση αὐτὴ προσδιορίζεται ἀπὸ μιὰ ἐσωτερικὴ «κρίση ταυτότητας», κι εἶναι ἡ πιὸ σημαντική της περιόδου. Ὁ νέος ἔχει ἀνάγκη νὰ δείξει ὅτι μεγάλωσε, εἶναι κάποιος, αὐτόνομος, καὶ ὄχι τὸ ἐξάρτημα τῆς οἰκογένειας. Γι’ αὐτό, ἐνῷ ἀπορρίπτει τοὺς μεγάλους, κάνει συνήθως αὐτὰ ποὺ χαρακτηρίζουν τοὺς μεγάλους. Ἀπὸ τὴ μιὰ ἀπορρίπτει τὶς παραδοσιακὲς λύσεις καὶ αὐθεντίες καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη νοσταλγεῖ πρότυπα, ἀκολουθώντας τυφλὰ τὶς ἰδεολογίες. Τέτοιοι στοχασμοὶ εἶναι ἀναπόφευκτο νὰ ὁδηγοῦν σὲ σύγκρουση μὲ ἀπόλυτες ἀλήθειες, πρᾶγμα ποὺ φυσιολογικὰ ὁδηγεῖ σὲ κρίσεις ἀμφιβολίας ἢ ἀκόμη καὶ ἀπιστίας. Οἱ μεγαλύτεροι ἀμφισβητίες ὅλων τῶν ἐποχῶν, στὶς περιοχὲς τῆς πνευματικῆς αὐθεντίας, διατύπωσαν τὶς βασικὲς ἀμφισβητήσεις τους κατὰ τὴν περίοδο τῆς ἐφηβείας. Μιὰ τέτοια περίπτωση σκεπτικισμοῦ καὶ ἀμφισβήτησης κλείνεται στὸ κείμενο τῆς Παραβολῆς τοῦ Ἀσώτου. Τὸ παλληκαράκι ποὺ γίνεται ἄντρας, καὶ ἀσφυκτιᾶ κάτω ἀπὸ τὴν πατρικὴ προστασία, σὲ μιὰ ἔκρηξη «ἐφηβικῆς ἐπανάστασης», ἐπιζητεῖ τὴν ἀνεξαρτησία του. Μιὰ καὶ δυὸ παρουσιάζεται στὸν πατέρα καὶ χωρὶς περιστροφές, μὲ ἀρκετὴ δόση θρασύτητας, τοῦ λέει: «Γέρο, δός μου ὅ,τι μοῦ ἀνήκει». Τὸ κείμενο τῆς Παραβολῆς δὲν κάνει λόγο οὔτε γιὰ ἄρνηση οὔτε γιὰ ἀντίρρηση τοῦ πατέρα. Μόνο μᾶς πληροφορεῖ ὅτι τοῦ ἔγινε τὸ χατήρι. Ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα εἶναι γνωστὴ ἡ συνέχεια. Μᾶς ἐνδιαφέρει ὅμως τὸ τέλος τῆς Παραβολῆς καὶ εἰδικὰ ἡ ἀντιμετώπιση τοῦ ἀσώτου ἀπὸ τὸν πατέρα. Τὸν δέχτηκε, τὸν ἀγκαλίασε, τὸν συγχώρεσε, τὸν ἀποκατέστησε στὴ θέση τοῦ γιοῦ καὶ γιόρτασε τὸ γεγονὸς τῆς ἐπιστροφῆς. Κανένας λόγος γιὰ τὴ χαμένη περιουσία, καμμιὰ νύξη γιὰ τὴν ἐπανάσταση, καμμιὰ συζήτηση γιὰ τιμωρία. Σὲ ὅλες τὶς φάσεις πρυτάνευσε ἡ στοργὴ καὶ ἡ ἀγάπη. Μ’ αὐτὴν γεφυρώθηκε τὸ χάσμα, μ’ αὐτὴν ἀπομακρύνθηκε ἡ σύγκρουση. Τελικά, μπροστά μας ὀρθώνονται δύο ἐρωτήματα. Τὸ πρῶτο: Γιατί μᾶς ταλανίζουν σήμερα τὰ προβλήματα τῆς σύγχρονης νεότητας; Καὶ τὸ δεύτερο: Μήπως δὲν δώσαμε ἀγάπη στὰ παιδιά μας ἢ μήπως ἀντὶ ἐκείνης τοὺς δώσαμε ἀρρωστημένα ὑποκατάστατά της ποὺ ἔφεραν τὰ γνωστὰ δραματικὰ ἀποτελέσματα; Οἱ ἀπαντήσεις στὰ ἐρωτήματα αὐτὰ εἶναι προσωπικὲς καὶ χρειάζεται νὰ εἶναι ἔντιμες καὶ εἰλικρινεῖς.

Πηγή: (Γ. Ε. Κρασανάκη, Ψυχολογία τοῦ παιδιοῦ, Ἀθήνα 1987. K. R. Muhlbauer, Κοινωνικοποίηση. Θεωρία καὶ Ἔρευνα (μέτ. Δ. Δημοκίδη), Θεσσαλονί- κη 1990. Ε. Π. Παπανούτσου, Ἡ Παιδεία. Τὸ μεγάλο μας πρόβλημα, Ἀθήνα 1976.http://spoudasterion.pblogs.gr/tags/chasmageneon-gr.html ,http://www.mplogk.com/2009/11/26/peri-toxasma-geneon ,http://2opseis.neolaia.de/DaneiaeeU/Oay_ io_7/Oa_daeaeU/oa_daeaeu.html ),Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Πηγή: (Από την εφημερίδα «Ορθόδοξη Αλήθεια», αρ. φύλλου36, 13 Απριλίου 2016), Ακτίνες

ΛΟΓΟΣ ΕΙΚΟΣΤΟΣ ΠΡΩΤΟΣ
(Διά την πολύμορφον κενοδοξίαν)

^1. Μερικοί συνηθίζουν, όταν ομιλούν περί των παθών και των λογισμών, να κατατάσσουν την κενοδοξία σε ιδιαίτερη τάξι, χωριστά από την υπερηφάνεια. Γι΄ αυτό και λέγουν ότι είναι οκτώ οι πρώτοι και κυρίαρχοι πονηροί λογισμοί. Αντιθέτως ο Θεολόγος Γρηγόριος και άλλοι από τους διδασκάλους τους εμέτρησαν επτά.
Σ΄ αυτούς περισσότερο πείθομαι και εγώ∙ διότι ποιος μπορεί να έχη υπερηφάνεια, αφού ενίκησε την κενοδοξία; Τόση δε μόνο διαφορά έχουν μεταξύ τους, όση έχει έκ φύσεως το παιδί από τον άνδρα και το σιτάρι από τον άρτο. Το πρώτο δηλαδή είναι η αρχή και το δεύτερο το τέλος. Τώρα λοιπόν πού το καλεί η περίστασις ας ομιλήσωμε με συντομία για την αρχή και την ολοκλήρωσι των παθών, δηλαδή την ανόσιο οίησι. Λέγω με συντομία, διότι όποιος επιχειρεί να φιλοσοφήση γι΄αυτήν είς μήκος, ομοιάζει με εκείνον που ματαιοπονεί προσπαθώντας να ζυγίση τους ανέμους.

^2. Η κενοδοξία είναι ως προς μέν την μορφή, μεταβολή της φυσικής τάξεως και διαστροφή των καλών ηθών και παρατήρησις παντός αξιομέμπτου πράγματος. Ως προς δε την ποιότητα, σκορπισμός των καμάτων, απώλεια των ιδρώτων, δόλιος κλέπτης του θησαυρού, απόγονος της απιστίας, πρόδρομος της υπερηφανείας, ναυάγιο μέσα στο λιμάνι, μυρμήγκι στο αλώνι, πού είναι μέν μικρό, αλλά απειλεί να κλέψη αθόρυβα όλον τον καρπό και τον κόπο του γεωργού.

^3. Το μυρμήγκι περιμένει να γίνη το σιτάρι, και η κενοδοξία να συναχθή ο πνευματικός πλούτος. Και το μέν μυρμήγκι τρέχει για να κλέψη∙ η δε κενοδοξία χαίρεται γιατί θα διασκορπίση. Το πνεύμα της απογνώσεως χαίρεται, όταν βλέπη να πληθύνεται η κακία, ενώ το πνεύμα της κενοδοξίας χαίρεται, όταν βλέπη να πληθύνεται η αρετή. Είσοδος για το πρώτο είναι τα πλήθη των τραυμάτων, ενώ για το δεύτερο ο πλούτος των καμάτων.

^4. Παρατήρησε και θα ιδής ότι αυτή η ανόσιος, δηλαδή η κενοδοξία, είναι ακμαία και μέχρι του τάφου. Θα την ιδής στα ρούχα και στα μύρα και στην νεκρική πομπή και στα αρώματα και σε πολλά άλλα.

^5. Παντού λάμπει ο ήλιος άφθονα, και παντού σε κάθε έργο χαίρεται η κενοδοξία. π.χ. όταν νηστεύω, κενοδοξώ, αλλά και όταν καταλύω για να μη φανή η αρετή μου, πάλι κενοδοξώ με την ιδέα ότι είμαι συνετός. Όταν φορώ λαμπρά ρούχα νικώμαι απ΄αυτήν, αλλά και όταν τα αντικαταστήσω με ταπεινά πάλι κενοδοξώ. Όταν ομιλώ νικώμαι, αλλά και όταν σιωπώ πάλι νικώμαι. Όπως και αν την ρίξεις αυτή την τρίβολο άκανθα, ίσταται όρθιο το κεντρί της.

^6. Ο κενόδοξος δείχνει ότι είναι πιστός, ενώ είναι ειδωλολάτρης. Φαινομενικά μέν σέβεται τον Θεόν, αλλά στην πραγματικότητα επιζητεί να αρέση στους ανθρώπους και όχι στον Θεόν. Κενόδοξος είναι κάθε επιδεικτικός άνθρωπος. Του κενοδόξου η νηστεία είναι χωρίς μισθό και η προσευχή άκαιρη και άστοχη. Διότι και τα δύο τα κάνει για τον ανθρώπινο έπαινο. Ο κενόδοξος ασκητής είναι διπλά αδικημένος, αφού και το σώμα του το τυραννεί, και μισθό δεν παίρνει.

^7. Ποιος δεν θα γελάση με τον εργάτη της κενοδοξίας πού παρίσταται στην ψαλμωδία και επηρεαζόμενος από αυτήν, άλλοτε γελά και άλλοτε κλαίει ενώπιον όλων;

^8. Αποκρύπτει πολλές φορές ο Θεός από τα μάτια μας και τα καλά που έχομε αποκτήσει. Ήλθε όμως αυτός που συνηθίζει να επαινή, ή μάλλον να πλανά, και με τους επαίνους μας άνοιξε τα μάτια. Και μόλις αυτά άνοιξαν, εξαφανίσθηκε από μέσα μας ο πνευματικός πλούτος.

^9. Εκείνος πού κολακεύει είναι υπηρέτης των δαιμόνων, οδηγός προς την υπερηφάνεια, εξολοθρευτής της κατανύξεως, αφανιστής των καλών έργων, αποπλανητής από το σωστό δρόμο. «Οι μακαρίζοντες υμάς, λέγει ο προφήτης, πλανώσιν υμάς» ^{(Ησ. γ΄ 12)}.

^10. Ίδιον των προχωρημένων στην αρετή είναι να υπομένουν γενναία και ευχάριστα τις ύβρεις. Ίδιον όμως των αγίων και των οσίων είναι να παρέρχωνται αβλαβώς τους επαίνους.

^11. Είδα πενθούντας να τους επαινούν και να εξοργίζωνται γι΄αυτό. Έτσι σαν σοφοί έμποροι σε πανήγυρι αντάλλαξαν το πάθος της κενοδοξίας με το πάθος της οργής.

^12. «Ουδείς γινώσκει τά του ανθρώπου, εί μη το πνεύμα του ανθρώπου το έν αυτώ» ^{(Α΄ Κορ. β΄ 11)}. Γι΄ αυτό ας αισχυνθούν και άς κλείσουν το στόμα τους όσοι εγκωμιάζουν τους άλλους κατά πρόσωπον.

^13. Όταν ακούσης ότι ο πλησίον σου ή ο φίλος σου σε περιεγέλασε πίσω σου ή εμπρός σου, εσύ να του δείξης αγάπη και να τον επαινέσης.

^14. Είναι μεγάλο πράγμα το να αποδιώξης από την ψυχή σου τον έπαινο των ανθρώπων. Μεγαλύτερο όμως είναι το να αποδιώξης τον έπαινο των δαιμόνων.

^15. Δεν έδειξε ταπεινοφροσύνη αυτός ο οποίος εξευτέλισε τον εαυτό του∙ γιατί πώς δεν θα σηκώση κανείς τα ιδικά του λόγια; αλλά εκείνος ο οποίος εξυβρίσθη από άλλον και παρά ταύτα δεν ελάττωσε απέναντί του την αγάπη του.

^16. Επεσήμανα τον δαίμονα της κενοδοξίας να σπείρη λογισμούς σε κάποιον αδελφό, και συγχρόνως να τους φανερώνη αυτούς και σ΄ έναν άλλο. Και έν συνεχεία να κάνη τον δεύτερο να αποκαλύψη στον πρώτο τα μυστικά της καρδιάς του, ώστε αυτός να τον μακαρίζη ως προορατικό. Μερικές φορές ο ανόσιος δαίμων της κενοδοξίας εγγίζει και στα μέλη του σώματος και προξενεί διάφορες κινήσεις και παλμούς.

Μην τον παραδεχθής τον δαίμονα αυτόν, όταν σου ομιλή για επισκοπές ή ηγουμενίες ή διδασκαλικά αξιώματα. Πρόσεξε γιατί είναι δύσκολο να απομακρύνης τον σκύλο από το τραπέζι του κρεοπωλείου. Μόλις αυτός αντιληφθή ότι έχομε κάποια ειρηνική κατάστασι, μας προτρέπει αμέσως να εγκαταλείψωμε την έρημο και να αναχωρήσωμε για τον κόσμο. «Πήγαινε, μας λέγει, να σώσης ψυχές οι οποίες χάνονται»!

^17. Άλλη είναι η μορφή των Αιθιόπων και άλλη η μορφή των ανδριάντων. Κατά παρόμοιο τρόπο άλλη είναι η μορφή της κενοδοξίας των κοινοβιατών και άλλη των ερημιτών.

^18. Τις επισκέψεις των κοσμικών στην Μονή τις αντιλαμβάνεται πρώτη η κενοδοξία και προτρέπει τους πιο ελαφρούς μοναχούς να εξέλθουν να υποδεχθούν τους ερχομένους. Τους κάνει να πέφτουν στα πόδια τους, και έτσι φορεί το προσωπείο της ταπεινοφροσύνης αυτή που ξεχειλίζει από υπερηφάνεια. Κάνει συνεσταλμένο και ταπεινό τον τρόπο της συμπεριφοράς και τον τόνο της φωνής και κοιτάζει στα χέρια των επισκεπτών για να λάβη τα δώρα τους. Επί πλέον τους αποκαλεί κυρίους και προστάτας και ότι σ΄αυτούς χρωστούν μετά τον Θεόν την ζωή τους οι μοναχοί.

Εν συνεχεία ενώ εκάθισαν στην τράπεζα, τους προτρέπει να εγκρατεύωνται και να επιπλήττουν αυστηρά τους κατωτέρους, διότι δήθεν αυτοί δεν εγκρατεύονται. Ενώ ήλθε η ώρα της ψαλμωδίας, τους ραθύμους τους έκανε προθύμους, τους αφώνους καλλιφώνους και τους νυσταλέους αγρύπνους. Τους προτρέπει ακόμη να καλοπιάνουν τον κανονάρχη και να τον εκλιπαρούν να τους παραχωρήση τα πρωτεία στην ψαλμωδία. Τους κάνει να τον αποκαλούν πατέρα και διδάσκαλο. Και όλα αυτά έως ότου αναχωρήσουν οι ξένοι!

Όσους τιμώνται και προτιμώνται τους ωδήγησε στην υπερηφάνεια και όσους καταφρονούνται στην μνησικακία.

^19. Η κενοδοξία πολλές φορές αντί για τιμή προξένησε ατιμία. Διότι συνέβη να οργισθούν _{(εξ αιτίας της)} οι μαθηταί της, και έτσι τους εντρόπιασε αφάνταστα _{(εμπρός στους άλλους)}. Η κενοδοξία τους οξύθυμους επί παρουσία ανθρώπων τους μετέβαλε σε πράους. Κάνει μεγάλη έφοδο σε όσους έχουν φυσικά χαρίσματα, και εκμεταλλευομένη αυτά ωδήγησε πολλές φορές τους αθλίους στην πτώσι.

^20. Είδα έναν δαίμονα πού ελύπησε και εδίωξε τον αδελφό του! Ενώ δηλαδή ένας μοναχός ήταν ωργισμένος, έφθασαν κοσμικοί επισκέπτες, οπότε μετεπωλήθη ο άθλιος από την οργή στην κενοδοξία, δηλαδή εμφανίσθηκε ως πράος στα μάτια των επισκεπτών. Δεν μπορούσε βεβαίως να δουλεύη συγχρόνως και στα δύο πάθη, και στην οργή και στην κενοδοξία.

^21. Αυτός που πουλήθηκε στην κενοδοξία ζη διπλή ζωή. Εξωτερικά και με το σχήμα του ζή ως μοναχός, με τις εσωτερικές του όμως σκέψεις και διαθέσεις ως κοσμικός.

^22. Εάν σπεύδωμε γρήγορα να επιτύχωμε την ευαρέστησι την άνω, ας φροντίζωμε πολύ να γευθούμε και την άνω δόξα. Διότι αυτός πού εγεύθηκε εκείνη την δόξα, θα καταφρονήση κάθε επίγειο δόξα. Απορώ δε πώς θα μπορούσε κάποιος να καταφρονήση την δεύτερη, χωρίς να γευθή την πρώτη.

^23. Πολλές φορές, ενώ μας είχε κλέψει η κενοδοξία, γυρίσαμε και την εκλέψαμε εμείς με πιο έξυπνο τρόπο. Είδα μερικούς πού άρχισαν κάποια πνευματική προσπάθεια από κενοδοξία και, μολονότι η αρχή ήταν αξιόμεμπτη, το τέλος υπήρξε καλό και επαινετό, διότι εν τω μεταξύ μετέστρεψαν την κακή σκέψι.

^24. Όποιος υπερηφανεύεται για φυσικά χαρίσματα, δηλαδή οξύνοια, ευκολία στην μάθησι, στην ανάγνωσι και στην προφορά, ευφυΐα και άλλα παρόμοια, αυτός ουδέποτε θα αποκτήση τα υπερφυσικά αγαθά. Διότι ο άπιστος στα ολίγα θα φανή και στα πολλά άπιστος και κενόδοξος.

^25. Για την απόκτησι της τελείας αγάπης και πλουσίων χαρισμάτων και θαυματουργικής και προορατικής δυνάμεως, πολλοί βασανίζουν και καταπονούν αδίκως το σώμα τους. Ελησμόνησαν οι ταλαίπωροι ότι όχι οι κόποι, αλλά κυρίως η ταπείνωσις είναι η μητέρα όλων αυτών. Όποιος απαιτεί πνευματικά δώρα αντί των κόπων του, έβαλε σαθρό θεμέλιο. Όποιος όμως θεωρεί τον εαυτόν του χρεώστη δούλο, αυτός ξαφνικά θα λάβη από τον Θεόν ανέλπιστο πνευματικό πλούτο.

^26. Μη πείθεσαι στον λικμήτορα, στον δαίμονα δηλ. πού λιχνίζει και καταστρέφει, όταν σου προτείνη να παρουσιάζης τις αρετές σου, για να ωφεληθούν δήθεν όσοι σε ακούουν. «Τι γάρ ωφεληθήσεται άνθρωπος, εάν όλον τον κόσμο κερδήση ή ωφελήση, εαυτόν δε ζημιώση»; ^{(Ματθ. ις΄ 26)}. Τίποτε δεν ωφελεί περισσότερο αυτούς πού μας βλέπουν από την ταπεινή και ειλικρινή συμπεριφορά και τον ανεπιτήδευτο λόγο. Έτσι δίδεται και στους άλλους παράδειγμα να μην υπερηφανεύωνται ποτέ, πράγμα από το οποίο τι υπάρχει περισσότερο ωφέλιμο;

^27. Κάποιος από τους προορατικούς Πατέρας επρόσεξε τα εξής τα οποία και διηγείτο: «Ενώ καθόμουν σε σύναξι μοναχών, ήλθαν οι δαίμονες της κενοδοξίας και της υπερηφανείας και κάθησαν δεξιά και αριστερά μου. Και ο πρώτος μου εκεντούσε την πλευρά με τον δάκτυλο της κενοδοξίας και με προέτρεπε να ειπώ σε κάποιο όραμα ή κάτι πού επετέλεσα στην έρημο.

Μόλις όμως τον απέκρουσα, λέγοντας, «αποστραφείησαν είς τα οπίσω και καταισχυθείησαν οι λογιζόμενοί μοι κακά» ^{(Ψαλ. ξθ΄ 3)}, αμέσως ο δεύτερο ο εξ αριστερών μου ψιθύριζε στο αυτί: «Εύγε! Πολύ καλά έκανες! Έγινες μέγας, αφού ενίκησες την αναιδέστατη μητέρα μου».

Τότε εγώ, χρησιμοποιώντας εύστοχα τον επόμενο στίχο του Ψαλμού, απήντησα: «Αποστραφήτωσαν παραυτίκα αισχυνόμενοι οι λέγοντές μοι∙ εύγε, εύγε πεποίηκας»! ^{(πρβλ. Ψαλμ. ξθ΄ 4)}.

Όταν ερώτησα τον προορατικόν αυτόν, «πως η κενοδοξία συμβαίνει να είναι μητέρα της υπερηφανείας», μου απήντησε:

«Οι μέν έπαινοι εξυψώνουν και δημιουργούν φυσίωσι∙ όταν δε εξυψωθή η ψυχή, την παραλαμβάνει τότε η υπερηφάνεια και «αναφέρει αυτήν έως των ουρανών και καταφέρει έως των αβύσσων» ^{(πρβλ. Ψαλμ. ρς΄ 26)}.

^28. Υπάρχει δόξα πού μας έρχεται από τον Κύριον. «Τους γάρ δοξάζοντάς με, λέγει, δοξάσω» ^{(Α΄ Βασ. β΄ 30)}. Και υπάρχει δόξα πού είναι συνέπεια διαβολικής εργασίας και απάτης. «Ουαί γάρ, λέγει, όταν καλώς υμάς είπωσι πάντες οι άνθρωποι» ^{(Λουκ. ς΄ 26)}.

^29. Θα αντιληφθής σαφώς την πρώτη δόξα, όταν την θεωρής επικίνδυνη, όταν την αποφεύγης παντοιοτρόπως και όταν αποκρύπτης την καλή σου ζωή όπου και αν ευρίσκεσαι. Την Δευτέρα δόξα αντιθέτως θα την αντιληφθής, όταν και το παραμικρό το κάνης «προς το θεαθήναι τοίς ανθρώποις» ^{(Ματθ. κγ΄ 5)}.

Μας υποβάλλει η μιαρά κενοδοξία να κάνουμε πώς έχομε αρετές πού δε έχομε, παραπλανώντας μας με το ρητό: «Ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα» ^{(Ματθ. ε΄ 16)}.

Πολλές φορές ο Κύριος ωδήγησε τους κενοδόξους σε ακενοδοξία με κάποιο ατιμωτικό γεγονός πού επέτρεψε να συμβή.

^30. Αρχή της ακενοδοξίας είναι η προφύλαξις του στόματος και η αγάπη της ατιμίας. Μέσον, η απόρριψις κάθε έργου πού μας προτείνουν οι λογισμοί της κενοδοξίας. Και τέλος, εάν βεβαίως υπάρχει τέλος στην άβυσσο, το να πράττωμε ασυναίσθητα ενώπιον πλήθους κάθε τι πού μας εκθέτει.

^31. Μη αποκρύπτης την αισχύνη σου, με την σκέψι να μη γίνης αιτία σκανδάλου. Όμως δεν πρέπει ίσως να χρησιμοποιήται πάντοτε το ίδιο φαρμακευτικό έμπλαστρο, αλλά να λαμβάνεται υπ΄ όψιν και το είδος του σφάλματος.

^32. Όταν εμείς επιδιώκωμε την δόξα και όταν μόνη της μας στέλλεται από άλλους και όταν επιχειρήσωμε κάτι χάριν κενοδοξίας, τότε ας ενθυμηθούμε το πένθος μας και την μετά συντριβής και φόβου προσευχή μας, και τότε οπωσδήποτε θα την εκδιώξωμε την αναίσχυντη κενοδοξία, εάν βεβαίως καλλιεργούμε πραγματικά την προσευχή. Διαφορετικά, ας φέρωμε αμέσως στην σκέψι μας την ώρα του θανάτου μας. Και αν επιμένη ακόμη, ας φοβηθούμε τουλάχιστον την καταισχύνη πού ακολουθεί στην δόξα αυτή, εφ΄ όσον «ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται» ^{(Λουκ. ιη΄ 14)}. «Ταπεινωθήσεται» όχι μόνο στην άλλη ζωή, αλλά οπωσδήποτε και εδώ.

^33. Όταν οι επαινούντες ή μάλλον οι αποπλανώντες αρχίσουν να μας επαινούν, ας ενθυμηθούμε αμέσως το πλήθος των ανομιών μας, και ασφαλώς θα ιδούμε ότι είμαστε ανάξιοι των επαίνων και των τιμών.

^34. Υπάρχουν και μερικοί κενόδοξοι πού θεωρούν υποχρεωμένο τον Θεόν να τους εισακούση σε ωρισμένα αιτήματά τους. Ο δε Κύριος συνηθίζει να τους προλαμβάνη και να πραγματοποιή ό,τι θα του ζητούσαν στις προσευχές τους∙ και τούτο, για να μη τα λάβουν με την προσευχή και αυξήσουν την οίησί τους.

^35. Ως επί το πλείστον οι απλοί και απονήρευτοι δεν περιπίπτουν στο φαρμακερό αυτό πάθος, αφού άλλωστε η κενοδοξία είναι διώκτης της απλότητος και επίπλαστη συμπεριφορά.

^36. Υπάρχει κάποιο σκουλήκι πού, αφού αυξηθή, βγάζει πτερά και πετά στα ύψη. Ομοίως και η κενοδοξία σαν αυξηθή, γεννά την υπερηφάνεια, πού είναι ο αρχηγός και η τελείωσις, _{(η αρχή και το τέλος)}, όλων των κακών.

Βαθμίς εικοστή πρώτη!

Όποιος από αυτήν, την κενοδοξία, δεν αιχμαλωτίσθηκε, δεν θα περιπέση στην εχθράν του Θεού ακέφαλο υπερηφάνεια.

Ι.Μ.Παρακλήτου

Πηγή: Ορθόδοξοι Πατέρες

Με πάνω από 52.000 πρόσφυγες και παράνομους μετανάστες (με αυξητική τάση) στην γονατισμένη από την οικονομία Χώρα μας, με δεδομένη την έλλειψη συγκροτημένης στρατηγικής από πλευράς κυβέρνησης, με εμφανή την διοικητική ανεπάρκεια και με εκατοντάδες «αλληλέγγυους» άγνωστης προέλευσης να έχουν «το κουμάντο» φοβόμαστε ότι το Προσφυγικό εμπεριέχει πλέον μία βραδυφλεγή ωρολογιακή βόμβα.

Από τις πρώτες ημέρες οι  μεγάλες μάζες των παρανόμων εισελθόντων προσώπων σχημάτισαν την εντύπωση και μάλλον όχι… αδικαιολόγητα ότι στην Ελλάδα  δεν υπάρχει οργανωμένο κράτος και συντεταγμένη Πολιτεία. Αποτέλεσμα αυτού ήταν η σε μεγάλο βαθμό αυτονόμηση που έφθασε στα όρια της ανυπακοής προς το Κράτος που τους φιλοξενεί. Το έλλειμμα κρατικής εξουσίας και στην ουσία η μη άσκηση κυριαρχίας στον Πειραιά στην Ειδομένη αλλά και σε hot spots στα νησιά μας (καθόσον δεν εφαρμόζονται οι Νόμοι) δημιούργησε συνθήκες για μία σχεδόν  ανεξέλεγκτη δράση των λεγόμενων «αλληλέγγυων» και  κάποιων άλλων άγνωστης προέλευσης ομάδων που αυτοπροσδιορίζονται και αυτές ως ΜΚΟ.

Εύλογο είναι το  ερώτημα τι είδους «έκρηξη» θα προκαλούσε αυτή η… ωρολογιακή βόμβα. Σε ό,τι αφορά στον κίνδυνο έκρηξης των τοπικών κοινωνιών έχουμε ήδη από  την Παρασκευή 8 Απριλίου στο liberal.gr το σχετικό άρθρο του Γιάννη Σιδέρη, οπότε και θα  ήταν πλεονασμός κάθε επανάληψη. Όμως υπάρχουν και κάποια άλλα σημεία στα οποία εκτιμούμε ότι οι Αρχές Ασφαλείας θα πρέπει να δώσουν ιδιαίτερη σημασία προκειμένου να αποφευχθούν ανεπιθύμητες περιπλοκές και οπωσδήποτε ένας εθνικός διασυρμός.

Τα συνεχιζόμενα επεισόδια στην μεθόριο Ελλάδος και πΓΔΜ και συγκεκριμένα στην περιοχή της Ειδομένης, μεταξύ των προσφύγων και μεταναστών από την μία και των μονάδων συνοριακής φύλαξης της γειτονικής μας χώρας από την άλλη, ανά πάσα στιγμή μπορεί να εξελιχθούν σε  μεθοριακό επεισόδιο και να θέσουν σε κίνδυνο τις διεθνείς σχέσεις της Χώρας.  Όταν μάλιστα οι βόρειοι γείτονες μας εκμεταλλεύονται κάθε ευκαιρία για να παγιώσουν περαιτέρω  σε διεθνές επίπεδο  το αυθαίρετο ιστορικά συνταγματικό τους όνομα κάτι που αντίκειται στα ελληνικά συμφέροντα. Είναι πολύ πιθανόν η Ελλάδα να βρεθεί στην γωνία κατηγορούμενη γιατί οι αρμόδιες αρχές της δεν αποτρέπουν τις προκλητικές ενέργειες των προσφύγων-μεταναστών οι οποίοι βρίσκονται σε ελληνικό έδαφος. Φαντασθείτε τι θα κάναμε και τι θα λέγαμε εμείς αν γινόταν αυτό στον… Έβρο.

Η παρακώλυση συγκοινωνιών όπως το κλείσιμο της σιδηροδρομικής γραμμής, δρόμων αλλά και των λιμανιών και η παρεμπόδιση απόπλου  είναι πράξεις ποινικά κολάσιμες και θα πρέπει να σταματήσουν άμεσα. Το κράτος μπορεί να έχει δείξει ανοχή σε αυτήν την  συνήθη τακτική… πάλης, κατά  όπως λέγεται στην αριστερή ρητορική των διαφόρων …ημεδαπών κοινωνικών και επαγγελματικών ομάδων  αλλά εδώ έχουμε πλέον κάτι διαφορετικό. Η ανοχή δημιουργεί όρεξη για επέκταση και αναβάθμιση των διαμαρτυριών ανθρώπων οι οποίοι  μάλιστα βρίσκονται σε αδιέξοδο και ίσως σε απόγνωση.

Θεωρούμε όμως σκόπιμο να προχωρήσουμε ακόμα πιο βαθιά και χωρίς δόση κινδυνολογικής ρητορικής  που θα κάνει κάποιους να μας αποκαλέσουν Κασσάνδρες να θέσουμε δύο  σενάρια που δεν απέχουν από την πραγματικότητα.

Έχουμε σκεφθεί τι  πρόκειται να γίνει (αν δεν έχει γίνει ήδη κάτι…παρόμοιο) αν μία ομάδα 150-200 προσφύγων-μεταναστών κινηθούν από hot spot σε παρακείμενο Στρατόπεδο; Δυστυχώς  δημιούργησαν hot spots και κέντρα φιλοξενίας σε απόσταση μικρότερη των 500 μ από ενεργά Στρατόπεδα σε τρία νησιά μας. Με προθέσεις από τις πιο απλές που να συνιστούν μία απλή διαμαρτυρία μέχρι ουσιαστικής απειλής για την ασφάλεια του προσωπικού, εγκαταστάσεων και μέσων. Εδώ θα πρέπει να τονίσουμε ότι οι Διοικήσεις θα πρέπει να έχουν εξουσιοδοτηθεί (αν δεν έχουν ήδη) εγκεκριμένους κανόνες εμπλοκής από κυβερνητικής πλευράς και να ληφθούν όλα τα απαραίτητα μέτρα από όλο το φάσμα των αρχών ασφαλείας. Η εξασφάλιση της περιοχής μέχρι και την  περίμετρο του Στρατοπέδου είναι αρμοδιότητας επιχειρησιακής δράσης της ΕΛΑΣ.

Έχουμε σκεφθεί ότι μετά τις καθημερινές πλέον συμπλοκές στον Πειραιά ή στην Χίο μία διαμαρτυρία εκατοντάδων ή ακόμα και χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών θα μπορούσε να οδηγήσει σε κατάληψη κρατικών κτήριών ή άλλων κρίσιμων εγκαταστάσεων με ότι αυτό συνεπάγεται; Μήπως ήλθε ή ώρα όχι μόνο να σχεδιασθεί η αντιμετώπιση μιας τέτοιας κατάστασης αλλά να γίνει και σχετική άσκηση;

Έχουμε σκεφθεί ότι μεταξύ αυτών των δύσμοιρων ανθρώπων που εισήλθαν παράνομα στην Χώρα μας μπορεί να  υπάρχουν και ακραία στοιχεί ή τζιχαντιστές  οι οποίοι συνιστούν απειλή για την Ελλάδα, την Ευρώπη και όλο τον Δυτικό πολιτισμό; Είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ότι έχουν πραγματοποιηθεί αποτελεσματικοί έλεγχοι και έχουν εντοπισθεί επικίνδυνα άτομα αλλά τι γίνεται σε περίπτωση που κάποιοι έχουν ξεφύγει και στατιστικά σίγουρα κάποιοι θα έχουν ξεφύγει.

Έχουμε τελικά εξετάσει όλους αυτούς που δρουν ανεξέλεγκτα  στην Ελληνική Επικράτεια αυτοπροσδιοριζόμενοι  ως  «αλληλέγγυοι» και κατευθύνουν τους φιλοξενούμενους πρόσφυγες και μετανάστες όχι μόνο να μην είναι συνεργάσιμοι με τις κρατικές αρχές αλλά να μην υπακούσουν και να μην σέβονται τους Νόμους της Χώρας που τους φιλοξενεί. Γνωρίζουμε τις διασυνδέσεις τους και τα κίνητρα τους έτσι ώστε να εξηγηθεί γιατί δημιουργούν συνθήκες «κράτους εν κράτει» στον Πειραιά, στην Ειδομένη και σε άλλους χώρους που φιλοξενούνται οι πρόσφυγες και μετανάστες.

Θέτουμε ζητήματα που αν δεν …προέκυψαν,  εκτιμούμε ότι θα μπορούσαν να προκύψουν και ζητάμε χωρίς απολύτως καμία αντιπολιτευτική διάθεση να ληφθούν υπόψη ως μία δημιουργική ανησυχία που θα οδηγήσει στην λήψη όλων των απαραίτητων μέτρων για να αποφευχθεί οτιδήποτε που θα προκαλούσε εθνικό διασυρμό. Δεν θα πούμε εμείς αν θα πρέπει να είναι κλειστά ή όχι τα κέντρα φιλοξενίας (ή… προαναχωρησιακά κατά τους γλωσσοπλάστες του ΣΥΡΙΖΑ), ούτε να υποδείξουμε ότι θα πρέπει να συλλαμβάνονται άμεσα και ακόμα να απελαύνονται όσοι «αλληλέγγυοι» είναι … «σκοτεινοί αλληλέγγυοι» και δρουν εναντίον της Ελλάδος αλλά επιτέλους ας εμφανισθεί το Κράτος και μάλιστα ψύχραιμο και αποφασιστικό.

Πηγή: Liberal

Λίαν ἀποκαλυπτική διά τόν καθοριστικόν αὐτόν ρόλον τοῦ πληρώματος στόν Συνοδικόν θεσμόν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶναι ἡ γνωστή Ἐγκύκλιος τῶν τεσσάρων Πατριαρχῶν (1848), ἀπαντητική πρός τόν πάπα Πῖον τόν Θ´, πού μεταξύ ἄλλων ἀναφέρει: «Παρ᾽ ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησάν ποτε εἰσαγαγεῖν νέα, διότι ὁ ὑπερασπιστής τῆς θρησκείας ἐστίν αὐτό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι αὐτός ὁ λαός, ὅστις ἐθέλει τό θρήσκευμα αὐτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καί ὁμοειδές τῷ τῶν Πατέρων αὐτοῦ». Εἶναι χαρακτηριστική καί ἀναντίρρητος ἡ μαρτυρία αὐτή, διότι δέν προέρχεται ἀπό στόματα λαϊκῶν ἤ μοναχῶν, πού ἐνδεχομένως ἦταν δυνατόν νά κατηγορηθοῦν ὅτι διεκδικοῦν καί σφετερίζονται ξένα δικαιώματα, ἀλλά ἀπό τά στόματα Πατριαρχῶν –καί μάλιστα ἀπό τήν Σύνοδον καί τῶν τεσσάρων Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν– πού ὁμολογοῦν ἀπερίφραστα τά ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ ἰσχύοντα, χωρίς νά θεωροῦν ὅτι δι᾽ αὐτῶν περιορίζουν τήν δικαιοδοσίαν τους, ἀλλ᾽ ὄντες βέβαιοι ὅτι καταθέτουν αὐθεντικά τήν Ὀρθόδοξον πραγματικότητα.

Πηγή: Θρησκευτικά

(Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός)

Χρειάστηκαν 400 χρόνια τουρκοκρατίας περίπου (1453 - 1821) και 500 (1453 - 1912) για τη Μακεδονία, για να ξεπλύνουμε την οργή του Θεού από την παπική λειτουργία που επέτρεψε να γίνει στην Αγιά - Σοφιά στις 12/12/1452 ο μακάριος Κων/νος Παλαιολόγος, προκειμένου να ανταποκριθεί στις συνέπειες της Ψευδο-ένωσης της Φερράρας - Φλωρεντίας (1438 - 1439) και με την ψεύτικη ελπίδα ότι θα στείλει βοήθεια ο πάντοτε ψευδόμενος πάπας. Η αίρεση μπαίνει με το τσουβάλι και βγαίνει με το βελόνι.

Χρειάστηκαν λοιπόν αιώνες για να αποσοβηθεί ο κίνδυνος της προσχωρήσεώς μας στον παπισμό. Σημειωτέον ότι το Βατικανό δεν έστειλε βοήθεια ούτε τότε ούτε στη Ναυμαχία του Ναυαρίνου. Από μόνοι τους βοήθησαν κάποιοι φιλέλληνες και υπέστησαν τις συνέπειες των πράξεών τους.

Ο Θεός μας θέλει Ορθοδόξους. Στο Ιόνιο, στα Επτάνησα, υπάρχουν ακοίμητοι φρουροί οι άφθαρτοι και ολόσωμοι άγιοι Σπυρίδωνας, Διονύσιος και Γεράσιμος, τείχος απόρθητον κατά του καθολικισμού.

Ακόμη το σπουδαιότερο είναι ότι ο άγιος Σπυρίδωνας δεν άφησε να χτιστεί παπικό αλτάριο (=αγία Τράπεζα) δίπλα στο ναό του στην Κέρκυρα και κατακεραύνωσε και τον διοικητή και το παλάτι του. " Ο άγιος Σπυρίδωνας στίς 12 Νοεμβρίου 1716, ανετίναξε τήν Ἀκρόπολιν της Κερκύρας καί τόν Ἐνετό ηγεμόνα Ἀντρέα Πιζάνι, γιά νά μήν κατασκευάσει θυσιασθήριον (αλτάριον) τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς παρασυναγωγῆς στόν εν Κερκύρα Ἱερόν Ναόν του (Ἁγίου Ἀθανασίου Παρίου, Οὐρανου Κρίσις ἐν Λειψίᾳ Σαξωνίας 1805).

Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, θεόσταλτος αυτός ιεραπόστολος της Ελλάδας, το είπε ξεκάθαρα, "τον πάπα να καταράσθε, διότι αυτός θα είναι η αιτία". Ποιόν πάπα; Εκείνον που ζούσε τότε μόνο; Εκείνον να καταριώνται οι Ορθόδοξοι διά παντός; Όχι μόνο εκείνο το πρόσωπο, αλλά τον παπισμό γενικώς, τον θεσμό. Δηλαδή, να μη άρωμε τα αναθέματα και τους εκκλησιαστικούς αφορισμούς. Δυστυχώς το κάναμε, και δυστυχώς, έρχονται σήμερα υψηλά ιστάμενοι και αγνοούν και περιφρονούν τις φωνές των αγίων. Βλέπουν με άλλο μάτι την Ορθοδοξία.

Γι αυτό και όσοι κάλεσαν τον Πάπα υπέγραψαν το τέλος τους. Την πνευματική τους καταδίκη, ενίοτε και στην βιολογική τους πορεία. Η αλήθεια είναι πάνω από όλα. Μπορεί να είμαστε οι χειρότεροι αμαρτωλοί, "αλλά ου διεπετάσαμεν χείρας προς Θεόν αλλότριον". Και δεν ξεχνάμε: ότι τρείς είναι οι πτώσεις στην ανθρωπότητα: το προπατορικό αμάρτημα του Αδάμ, η προδοσία του Ιούδα και η πτώση του Πάπα.

Όσοι λοιπόν ερωτοτροπούν με τους αιρετικούς και δεν μετανοούν αμέσως, τους τρώει το σκοτάδι, γιατί δεν θέλει ο Θεός να συμπαρασύρεται ο λαός Του στην κακοδοξία.

"Ανάθεμα την ώρα, κατάρα τη στιγμή, που κάλεσαν τον πάπα στο Ελληνικό νησί".

Το Αμυντικό μας δόγμα είναι αδιαπραγμάτευτο.

Εδαφική Ακεραιότητα, Εθνική Ανεξαρτησία, Απαραβίαστα Σύνορα, Λαϊκή Ενότητα, Αξιοπρέπεια...Κι όλα αυτά με μία λέξη: ΕΙΔΟΜΕΝΗ. Αστυνομία, στρατός, συνοριοφύλακες, πολιτική άμυνα, λαός ενωμένος και ποτέ νικημένος. Όχι, δεν παραβίασαν τα σύνορα οι σκοπιανοί. Αλλοίμονο με τι κότσια; Απλούστατα ρυθμίσεις κυκλοφορίας έκαναν στις μεταναστευτικές ροές.

Παιδαγώγησαν για το καλό τους τους πιο ζωηρούς που ανέβηκαν στα κάγκελα και τους επαναπροώθησαν, όπως κάναμε κι εμείς εξάλλου στα Μικρασιατικά Παράλια. Η αστυνομία των Σκοπιανών απλά τους υποβάστασε, ενω η δική μας, πιο πολιτισμένη, απλά διδασκόταν καλούς τρόπους από το κρατίδιο, χωρίς όμως να διαταράσσει το μάθημα. Εκείνοι δε - οι σκοπιανοί - χωρίς να παραβιάσουν ποτέ τα ήδη από τις αρχές του 20ού αιώνα παραβιασμένα σύνορά μας, κατέβηκαν, δεν κατέβηκαν, πιο κάτω ακόμη, πάντως πέταξαν καπνογόνα από την εδώ πλευρά. Σκοπιανό πόδι νοτιοσλάβου όμως δεν πάτησε την πατρώα γη!!!

Είναι σα να λέμε ότι βομβάρδησε η Τουρκία με το πυροβολικό της στην δυτική όχθη του Έβρου πάνω από το ποτάμι και δώθε, πέρασαν τα αεροπλάνα χιλιάδες φορές στον FIR και οι πυραυλάκατοι έκαναν βόλτες στο Σούνιο, αλλά δεν παραβίασαν κανένα σύρμα ούτε στον αέρα, ούτε στο Αιγαίο!!! Αλήθεια έχει σύνορα ο αέρας;;; Έχει σύνορα η θάλασσα;;; Έχουν τα ποτάμια σύνορα;;; Αλήθεια έχει σύνορα η Ελλάδα;;;

ΥΓ. Αν κάποιο ανοιξιάτικο βράδυ μαζί με τα ενοχλητικά κουνούπια ακούσετε και ασταμάτητα πνιχτά γέλια, να ξέρετε ότι θα είναι από τα βατράχια της ΕΔΩΜΕΝΕΙΣ, που έχουν πλαντάξει από το κλάμα για την κατάντια της ελληνικής υπερήφανης εξωτερικής πολιτικής και καλής γειτονίας και αστυνομικής συμπεριφοράς... Ναί, από όλα αυτά!!! Γελάστε και σεις μαζί τους αν μπορέσετε!!! Ή Κλάψτε...

Πηγή: Χριστιανική Εστία Λαμίας

Μετά βαθείας θλίψεως καί μεγίστης ἐκπλήξεως πληροφορούμεθα τήν πρόθυμον καί ἐσπευσμένην πρόθεσιν τῆς Κυβερνήσεως νά ὑλοποιήσῃ τίς ἔξωθεν ἐντολές σκοτεινῶν κέντρων, διά τήν ἐπιβολήν τῆς «Κάρτας τοῦ Πολίτη». Πρός δημιουργίαν δέ συγχύσεως καί παραπλανήσεως τῆς ἀντιδρώσης συντριπτικῆς πλειοψηφίας τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ, δρομολογεῖ καί τήν παράλληλον προώθησιν τῆς λεγομένης Ἀστυνομικῆς Ταυτότητος ὑψηλῆς ἀσφαλείας. Καί ὅλα αὐτά κάτω ἀπό ἕνα πέπλο μυστικότητος, ἀσάφειας καί διαχεομένων ἀντιφατικῶν πληροφοριῶν, ὅσον ἀφορᾶ τίς προδιαγραφές τους.

__________
*Τό Ὑπόμνημα αὐτό ἔχει ἤδη ἀποσταλεῖ προσωπικά σέ ὅλους τούς παραλῆπτες, πού ἀναγράφονται ἀνωτέρω. Στό προηγούμενο τεῦχος τῆς Παρακαταθήκης δημοσιεύσαμε στά Σχόλια καί ἄλλες ὑπογραφές Ἁγιορειτῶν, πού συνόδευαν παρόμοιο ἐκτενέστερο κείμενο. Πιστεύουμε ὅτι θά ὑπάρξουν καί ἄλλα ἀνάλογα κείμενα μέ ὑπογραφές.

Πηγή: Θρησκευτικά