Ἀνοικτὴ Ἐπιστολὴ Ἁγιορειτῶν Πατέρων πρός:
Τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον, τὰς λοιπὰς αὐτοκεφάλους Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας, τὴν Ἱερὰν Κοινότητα Ἁγίου Ὄρους, τὸ χριστεπώνυμον πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας:

«Πραγμάτων ἐπιδρομαί… τά τῶν φίλων ἄπιστα, τά τῆς Ἐκκλησίας ἀποίμαντα. Ἔρρει τά καλά, γυμνά τά κακά. Ὁ πλοῦς ἐν νυκτί, πυρσός οὐδαμοῦ. Χριστός καθεύδει, τί χρή παθεῖν;…». (Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος)

Ὅπως γνωρίζουμε πολύ καλά ἀπό τήν ἐκκλησιαστική ἱστορία, ἡ σύγκληση μιᾶς Συνόδου ἀφορᾶ πρωτίστως στήν θέσπιση καί τήν στερέωση τῶν Δογμάτων τῆς Ἐκκλησίας καί τήν ὁριοθέτησή της ἀπό τήν αἵρεσιν. Δηλαδή, ἡ Ἐκκλησία θεωρεῖ ὡς καθῆκον της, ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ, τήν καταπολέ­μηση κάθε αἱρέσεως καί τήν ὀρθοτόμηση τοῦ λόγου τῆς ἀληθείας. Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, μέγας Διδάσκαλος καί Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας, σαφῶς τονίζει « τό νά εἶναι πάντα τά ἐκτιθέμενα παρ᾿ αὐτῶν δόγματα καί οἱ κανόνες Ὀρθόδοξα εὐσεβῆ καί σύμφωνα ταῖς θείαις Γραφαῖς, ἤ ταῖς προλαβούσαις Οἰκουμενικαῖς Συν­όδοις», καί «Αὕτη ἐστί τά αἰώνια ὅρια, ἅ ἔθεντο οἱ πατέρες ἡμῶν καί νόμοι οἱ ὑπάρχοντες εἰς τόν αἰῶνα…τούς ὁποίους σύνοδοι Οἰκουμενικαί τε καί Τοπικαί διά Πνεύματος Ἁγίου ἐθέσπισαν». (Πηδάλιον, ἔκδ.Ρηγοπούλου, Θεσσαλονίκη 1991, σελ.16). Συμβάλλοντες, λοιπόν καί ἐμεῖς, ὡς Ἁγιορεῖτες Μοναχοί καί ὡς ζωντανά μέλη τῆς Ἐκκλησίας πρός τόν σκοπό τῆς πνευματικῆς ἀφυπνήσεως καί ἐνισχύσεως τοῦ Ὀρθοδόξου φρονήματος τοῦ πιστοῦ λαοῦ, ἐπιθυμοῦμε νά καταθέσουμε καί δημοσίως τήν ἰδικήν μας μαρτυρία.

Ἡ λεγομένη «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος», ἡ ὁποία ὡς γνωστόν, πρόκειται νά λάβει χώρα τόν προσεχῆ Ἰούνιο στήν Κρήτη (19-6-2016, μέ τό παλαιό ἡμερολόγιο 6–6-2016), ἀποτελεῖ ἕνα στάδιο τοῦ προγράμματος τοῦ Διαχριστιανικοῦ καί Διαθρησκειακοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἤ τῆς Θρησκευτικῆς Παγκοσμιοποίησεως τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων, ἡ ὁποία ὡς γνωστόν ἐπιδιώκει νά ὑποτάξει ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα μέ τρία μεθοδευμένα σχέδια, α) μέ μία παγκόσμια κυβέρνηση β) μέ μία παγκόσμια οἰκονομία καί γ) μέ μία παγκό­σμια θρησκεία. Ἡ ἐφαρμογή αὐτοῦ τοῦ στόχου γιά μιά παγκόσμια θρησκεία, ἐγκαινιάστηκε πρῶτα στόν προτεσταντικό κόσμο μέ τήν λεγομένη “Οἰκουμενική κίνηση”, καί στόν ὀρθόδοξο κόσμο ξεκίνησε μέ τόν ἐνθρονιστήριο λόγο τοῦ Πατριάρχου Κων/πόλεως Μελετίου Μεταξάκη (1923) καί ἐπηυξήθη μέ τόν ἐπίσης Πατριάρχη Κων/πόλεως Ἀθηναγόρα Σπύρου (1948-1972).

Ἀντί νά καταδικάσει ἡ λεγομένη «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος» τίς ὑφιστάμενες καί καθημερινῶς δρῶσες αἱρέσεις, οἱ ὁποῖες πλανοῦν τούς πιστούς, ἐπιδιώκει πρωτίστως νά ἀναγνωρίσει τήν Παναίρεση, κατά τόν ἅγιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς, τοῦ Συγκρητιστικοῦ Διαχριστιανικοῦ καί Διαθρησκειακοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅπως ἔπραξαν καί οἱ Παπικοί στήν Β’ Βατικάνεια Σύνοδό τους (1962-1965). Ὅτι ἡ λεγομένη «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος» ἐπιδιώκει νά ἀναγνωρίσει τόν Συγκρητιστικό Διαχριστιανικό καί Διαθρησκειακό Οἰκουμενισμό, ἀποδεικνύεται ἀπό τά κατωτέρω:
1) Τό προσυνοδικό κείμενο τῆς Συνάξεως τῶν Προκαθημένων τό ὁποῖο παραπέμπεται πρός υἱοθέτηση ἀπό τίς Αὐτοκέφαλες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, στή λεγομένη «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο», στό ἄρθρο μέ τίτλο «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρός τόν λοιπόν χριστιανικόν κόσμον» ἀναγνωρίζει ὅτι οἱ Παπικοί καί οἱ Προτεστάντες δέν εἶναι αἱρετικοί, ἀλλά ἐντάσσονται στήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως Νικαίας – Κωνσταντινουπόλεως, ὑπερτονίζοντας τήν ἱστορικότητά τους ὡς ἐκκλησίες καί παραβλέποντας σκανδαλωδῶς τήν αἵρεσή τους, λέγοντας ὅτι «Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀναγνωρίζει τήν ἱστορικήν ὕπαρξιν ἄλλων Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν καί Ὁμολογιῶν μή εὑρισκομένων ἐν κοινωνίᾳ μετ᾿ αὐτῆς», παραβλέποντας ἔτσι τήν δογματική διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, ἔστω καί ἄν ἡ Η’ Οἰκουμενική Σύνοδος, ἐπί Πατριάρχου Μεγάλου Φωτίου (879-880) καί μέ τίς ψήφους τῶν ἀντιπροσώπων τοῦ τότε Πάπα τῆς Δύσεως, εἶχε καταδικάσει τό αἱρετικό filiogue ( καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ). Ἔτσι προσβάλλεται τό Ἐκκλησιολογικό Δόγμα τῆς Ἐκκλησίας καί δημιουργεῖται Ἐκκλησιολογική αἵρεση, διότι ἡ Ἐκκλησία ὁριοθετεῖται ἀπό τά Δόγματα τῆς πίστεως καί ταυτίζεται μέ τούς πραγματικούς πιστούς, τούς ἀποτελοῦντας τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, μέ Κεφαλή αὐτόν τόν ἴδιον τόν Σωτῆρα, μέσω τῆς ἀκριβοῦς Ὀρθοδόξου Πίστεως, καθώς ἐπίσης καί τῆς ὀρθῆς καί μή παραποιημένης πνευματικῆς ζωῆς καί τῆς ἐν μετανοίᾳ συμμετοχῆς τους στά Μυστήρια τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας.

2) Τό ἴδιο προσυνοδικό κείμενο, ἀναγνωρίζει τό Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν «Ἐκκλησιῶν» (ἤ ἀκριβέστερα αἱρέσεων), τό ὁποῖο ἔχει ἱδρυθεῖ τό 1948 ἀπό τήν Νέα Τάξη Πραγμάτων, γιά νά ἐξυπηρετήσει τούς σκοπούς τῆς θρησκευτικῆς παγκοσμιοποιήσεως, δηλαδή τήν Παγκόσμια Θρησκεία τοῦ Ἀντιχρίστου. Τό Π.Σ.Ε. ἀρχικά εἶχε ὡς σκοπό του τόν Συγκρητιστικό Διαχριστιανικό Οἰκουμενισμό, ἐνῶ στή συνέχεια, τίς τελευταῖες δεκαετίες, διεύρυνε τίς ἐπιδιώξεις του καί στήν προώθηση τοῦ Συγκρητιστικοῦ Διαθρησκειακοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἀναγνωρίζει τά διάφορα κείμενα τοῦ Π.Σ.Ε. ὡς δεσμευτικά γιά τήν Μεγάλη Σύνοδο καί τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Τά κείμενα αὐτά « εἶναι μετέωρα. Τά διαχειρίζονταν κάποιοι ἀντιπρόσωποι, οἱ ὁποῖοι εἶπαν τίς ἀπόψεις τους, ὑπέγραψαν τά κείμενα ἐξ ὀνόματος τῶν Τοπικῶν βέβαια Ἐκκλησιῶν, πλήν ὅμως οἱ Ἱεράρχες τῶν Ἐκκλησιῶν αὐτῶν δέν εἶχαν ἰδέα, ποιές ἦταν οἱ ἁποφάσεις τῶν ἀντιπροσώπων τους.» (καθηγ. Α.Π.Θ. Δημ. Τσελεγγίδης). Αὐτό σημαίνει ὅτι τό ἐν λόγῳ προσυνοδικό κείμενο προσβάλλει καί τό σωτηριολογικό δόγμα τῆς Ἐκκλησίας, κατά τό ὁποῖο μόνο μέσα στήν Ἀληθινή Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, κατά τήν ἀνωτέρω ἔννοια, ὁ πραγματικός πιστός, διά τοῦ ἐλέους τῆς Θείας Χάριτος καί τῶν ἀκτίστων ἐνεργειῶν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ, ἐπιτυγχάνει τή σωτηρία του καί συγκεκριμένα ἔχει τή θέα τοῦ Θεανδρικοῦ Προσώπου τοῦ Χριστοῦ καί τήν ἐξ αὐτῆς ἀτελεύτητη Θεογνωσία καί μακαριότητα. Διότι τό ἴδιο προσυνοδικό κείμενο ἀναγνωρίζοντας τό Π.Σ.Ε. ἀποδέχεται τήν θεωρία ὅτι ὅλες οἱ «ἐκκλησίες» ἤ ἀκριβέστερα αἱρέσεις, καί ὅλα τά θρησκεύματα, κατά τήν πρόσφατη διεύρυνσίν του, «σώζουν» ἤ κατά τήν δική του νοοτροπία, ὁδηγοῦν ἀορίστως καί σοφιστικῶς στήν ἴδια Ὑπερβατική Πραγματικότητα (Ultimate Reality) ἡ ὁποία περιλαμβάνει ὅλους τούς ψευδο-θεούς καί τά ψευδο-σεβάσματά τους, τά ὁποῖα εἶναι δημιουργημένα κατ’ ἀνθρωπίνη ἐπίνοια ὑποβαλλομένη ἀπό τόν σατανᾶ.

3) Ἡ ἀναγνώρισι ἀπό τό ἐν λόγῳ προσυνοδικό κείμενο τῶν Παπικῶν ὡς δῆθεν «ἐκκλησίας» ὁδηγεῖ ἀναπόφευκτα στό ἑπόμενο στάδιο τοῦ Ἑωσφορικοῦ Συγκρητιστικοῦ Διαχριστιανικοῦ καί Διαθρησκειακοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τό ὁποῖο εἶναι ἡ συγκρητιστική «ἕνωσις» τῶν Αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν μέ τούς Παπικούς μέσῳ τοῦ ἐπακόλουθου «κοινοῦ ποτηρίου» καί τῆς ὑποταγῆς αὐτῶν στό πρωτεῖο ἐξουσίας καί τό ἀλάθητο τοῦ αἱρεσιάρχη Πάπα, δηλαδή στήν μετατροπή τῶν Αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν σέ Οὐνιτικές. Αὐτό σημαίνει τήν δογματική καί διοικητική ὑποταγή τῶν Αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ὡς Οὐνιτικῶν στόν Πάπα, μέ βάση τίς ἐπιδιώξεις τοῦ Βατικανοῦ καί τόν κώδικα Κανόνων τῶν Ἀνατολικῶν Καθολικῶν (Οὐνιτικῶν) Ἐκκλησιῶν, πού ἐκδόθηκε ἀπό τόν Πάπα Ἰωάννη – Παῦλο Βʹ τό 1990. Ὡς γνωστόν, ὁ Κώδικας αὐτός προβλέπει τά ἑξῆς τέσσαρα εἴδη Οὐνιτικῶν Ἐκκλησιῶν ἰδίου δικαίου (sui generis), στά ὁποῖα θά ὑποταχθοῦν οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες: 1) Πατριαρχικές Ἐκκλησίες ἰδίου δικαίου (ἐδῶ θά ὑπαχθοῦν ὅσες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες εἶναι Πατριαρχεῖα), 2) Ἀρχιεπισκοπικές Ἐκκλησίες ἰδίου δικαίου (ἐδῶ θά ὑπαχθοῦν ὅσες Αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες δέν εἶναι Πατριαρχεῖα), 3) Μητροπολιτικές Ἐκκλησίες ἰδίου δικαίου καί 4) Ἄλλες Ἐκκλησίες ἰδίου δικαίου (κανόνες 55, 511 καί 155 τοῦ ἰδίου κώδικα).

4) Τό Πατριαρχεῖο Κων/πόλεως, ὡς Προεδρεῦον στήν Σύναξη τῶν Προκαθημένων, ἀπέρριψε αὐθαίρετα καί δέν προώθησε στήν λεγομένη «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο» τήν πρόταση τῆς Σερβικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τοῦ ἔτους 2015 γιά τήν τυπική ἀναγνώριση τῆς Συνόδου ἐπί Πατριάρχου Μεγάλου Φωτίου ὡς Η’ Οἰκουμενικῆς, ἡ ὁποία καταδίκασε τό filiogue καί τό παπικό πρωτεῖο ἐξουσίας καί τῆς Συνόδου ἐπί Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ ὡς Θ’ Οἰκουμενικῆς (1351), ἡ ὁποία καταδίκασε τήν Λατινική κακοδοξία ὅτι ἡ Θεία Χάρις εἶναι κτιστή. Ἡ ἡσυχαστική θεολογία τοῦ ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ τοῦ Ἁγιορείτου, ἔχει κεφαλαιώδη σημασία γιά τήν ὀρθόδοξη θεολογία διά τοῦτο καί μισεῖται θανάσιμα ὑπό τῶν παπικῶν.Ἡ αὐθαίρετη αὐτή ἀπόρριψη σηματοδοτεῖ σαφῶς τόν προσανατολισμό τῆς λεγομένης «Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου» ὄχι πρός τήν Ὀρθοδοξία ἀλλά πρός τήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ ὁποία ἀποδομεῖ τήν Ὀρθόδοξη Θεολογία μέσῳ τῆς νομιμοποιήσεως ὅλων τῶν αἱρέσεων.

5) Ἐνῷ, στήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας οἱ Ἅγιες καί Μεγάλες Σύνοδοι ἤ οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι συγκαλοῦνταν μέ ἀντιπροσωπίες τῶν Αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ὅπου ψήφιζαν ὅλοι οἱ Συνοδικοί Ἀρχιερεῖς δυνάμει τῆς ἰσότητος τῆς Ἐπισκοπικῆς τους χειροτονίας, στήν λεγομένη «Ἁγία  καί  Μεγάλη  Σύν­οδο», σύμφωνα μέ τόν κανονισμό της τόν ὁποῖο υἱοθέτησε ἡ Σύναξη διά τῶν προκαθημένων  τους,  δέν  ψηφίζουν  ὅλοι  οἱ  Συνοδικοί Ἀρχιερεῖς, ἀλλά μόνον οἱ Αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες διά τῶν Προκαθημένων τους. Δηλαδή, ἐνῷ μέλη τῶν Συνόδων εἶναι ὅλοι οἱ Ἐπαρχιοῦχοι Ἀρχιερεῖς, στήν λεγομένη «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο» μέλη εἶναι μόνον οἱ Αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες, πρᾶγμα τό ὁποῖο ἀντίκειται πλήρως στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογία καί στό Ὀρθόδοξο Κανονικό Δίκαιο.

6) Ἐνῷ οἱ ἀποφάσεις τῶν Ἁγίων καί Μεγάλων Συνόδων ἤ τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων οἱ ὁποῖες ἀφοροῦν σέ θέματα πίστεως, κατά τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογία καί κατά τό Ὀρθόδοξο Κανονικό Δίκαιο, πρέπει νά ἔρχονται εἰς κρίσιν καί νά ἐγκρίνονται ἤ νά ἀπορρίπτονται, τόσο ἀπό τούς Ἐπαρχιούχους Ἀρχιερεῖς, ὅσο καί ἀπό τόν κλῆρο, τούς μοναχούς καί τόν ὀρθοδοξο λαό, κανονισμός τῆς λεγομένης «Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου», ἀντιθέτως πρός τήν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία καθιστᾷ ὑποχρεωτικές καί ἐπιβάλλει τίς ἀποφάσεις τῆς ἐν λόγῳ Συνόδου γιά ὅλα τά μέλη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Μάλιστα, δέ προειδοποιεῖ ὅτι θά τιμωρήσει ὅλες τίς τάξεις τοῦ Χριστεπωνύμου Πληρώματος, γιά τήν μή ἀποδοχή τῶν ἀποφάσεών της. Τοιουτοτρόπως, καταλύουν πλήρως τήν συνοδικότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, καί ἀφαιροῦν, τό ἁγιοπνευματικό χάρισμα «τῆς διακρίσεως τῶν πνευμάτων», τό ὁποῖο χαρίζεται σέ κάθε ἀληθινά πιστό πού ἔχει διέλθει ἀπό τά στάδια τῆς καθάρσεως τῶν παθῶν, τοῦ φωτισμοῦ καί ἔχει ἀξιωθεῖ νά λάβει τήν κατά χάριν θέωσιν, καί τό ὁποῖο δίδεται σέ ὅλα τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας καί ὄχι μόνον στούς ἐπισκόπους. Διά τοῦτο ὄφειλε νά κληθοῦν, ἀπό τήν Πανορθόδοξο Σύνοδο, ὡς μέλη τῆς Συνόδου, καί κατηξιωμένα ἁγιοπνευματικά πρόσωπα, ἀπό τόν κλῆρο, τόν μοναχισμό καί ἀπό τά πιστά λαϊκά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως πάντοτε γινόταν σέ ὅλες τίς Συνόδους. Ἡ ὀρθόδοξη ἐγκυρότητα ὅμως μιᾶς Συνόδου πρῶτον ἐξαρτᾶται ἀπό τήν ὀρθότητα καί τήν ὀρθοδοξότητα τῶν δογμάτων της, «ἐκείνας οἶδε ἁγίας καί ἐγκρίτους συνόδους ὁ εὐσεβής τῆς Ἐκκλησίας κανών, ἅς ὀρθότης δογμάτων ἔκρινεν». (ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής PG 90, 148). Τέλος γιά νά θεωρηθεῖ μία Οἰκουμενική Σύνοδος ὄντως Ὀρθόδοξη, θά πρέπει οἱ ἀποφάσεις της νά γίνουν ἀποδεκτές ὄχι μόνον ἀπό τούς ἱεράρχες, ἀλλά καί ἀπό ὅλο τό ὀρθόδοξο πλήρωμα. Ὅπως εὐστόχως τό ἴδιο τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο μας ἔχει διαχρονικῶς θεσπίσει λέγοντας: «….ὑπερασπιστὴς τῆς Θρησκείας ἐστὶ αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός, ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὐτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῶν Πατέρων αὐτοῦ». ( Ἐγκύκλιος 6ης Μαΐου 1848).

7) Ἕνα ἀπό τά θέματα τῆς Συνόδου θά ἔπρεπε νά εἶναι καί τό ἡμερολογιακό ζήτημα τό ὁποῖο ἔχει διχάσει μέχρι σήμερα ἑορτολογικά τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, καί εἶναι τό πρῶτο χτύπημα τοῦ οἰκουμενισμοῦ κατά τῆς Ὀρθοδοξίας.
Κατόπιν τῶν ἀνωτέρω καθηκόντως ἐνημερώνουμε τό Πατριαρχεῖο Κων/πόλεως, τίς λοιπές Αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες, τήν Ἱεράν Κοινότητα Ἁγίου Ὄρους, καθώς καί τό Χριστεπώνυμο Πλήρωμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅτι ὡς Ἁγιορεῖτες Πατέρες, ἀγωνιζόμενοι νά διατηρήσουμε μέσῳ τῆς ἀκριβοῦς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας τόν ὀργανικό σύνδεσμό μας μέ τήν Κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας, τόν Θεάνθρωπο Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, καί ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις Πατράσι, δέν θά ἀποδεχθοῦμε καί θά ἀπορρίψουμε ἐκ τῶν ὑστέρων τήν λεγομένη «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο»:

1) Ἄν ἡ ἐν λόγῳ Σύνοδος δέν ἀπορρίψει πλήρως τό προσυνοδικό κείμενο «σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρός τόν λοιπόν χριστιανικό κόσμο».

2) Ἄν δέν καταδικάσει τήν παναίρεση, κατά τόν ἅγιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς, τοῦ Ἑωσφορικοῦ Συγκρητιστικοῦ Διαχριστιανικοῦ καί Διαθρησκειακοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

3) Ἄν δέν ἀναγνωρίσει τίς Συνόδους ἐπί Πατριάρχου Μεγάλου Φωτίου καί ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ ὡς Οἰκουμενικές (Η´ καί Θ´ ἀντιστοίχως), οἱ ὁποῖες εἶναι ἤδη ἀναγνωρισμένες στή συνείδηση τοῦ Χριστεπωνύμου Πληρώματος.

4) Ἄν δέν ψηφίσουν τίς ἀποφάσεις τῆς λεγομένης « Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου» ὄχι οἱ Αὐτοκέφαλες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες διά τῶν Προκαθημένων τους, ὅπως προβλέπει ὁ Κανονισμός της, ἀλλά ὅλοι οἱ Συνοδικοί Ἀρχιερεῖς αὐτῆς, ὅπως προβλέπει ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησιολογία καί τό Ὀρθόδοξο Δίκαιο.

5) Ἄν δέν ἀποσύρουν τόν κανονισμό περί ὑποχρεωτικῆς ἀποδοχῆς ἐκ τῶν ὑστέρων τῶν ἀποφάσεων τῆς Συνόδου, ἀπό ὅλες τίς τάξεις τοῦ Χριστεπωνύμου Πληρώματος, προσβάλλοντας κατ᾿ αὐτόν τόν τρόπον τό ὀρθόδοξο δογματικό καί ἐκκλησιολογικό κριτήριό μας, τό ὁποῖο εἶναι ἕνα ἀναφαίρετο δικαίωμα ὅλων τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας.

6) Ἄν δέν ἀποσύρουν τά θέματα περί τῆς νηστείας καί τοῦ δευτέρου γάμου τῶν κληρικῶν, τα ὁποῖα καί μόνον πού σκέφθηκαν νά τά θέσουν εἶναι ἀκόμη μιά ἀπόδειξις, ὅτι ἡ ἐν λόγῳ Σύνοδος σκοπόν ἔχει τήν σταδιακή κατάργηση τῆς νηστείας, μιμούμενοι καί σέ αὐτό τούς παπικούς. Ἐκκλησία, ὅμως χωρίς ἄσκηση καί σταυρικό βίο δέν ὁδηγεῖ ποτέ στήν Ἀνάσταση, ἀλλά στόν πνευματικό θάνατο, φυγαδεύοντας τό Ἅγιον Πνεῦμα καί ὁδηγώντας στήν πλήρη ἐκκοσμίκευση.

Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, κατόπιν ὅλων τούτων τά ὁποῖα, γιά ἐμᾶς εἶναι θέματα σωτηριολογικά, σᾶς παρακαλοῦμε πολύ εἰς τήν Παν­ορθόδοξον αὐτήν Σύνοδον νά ὀρθοτομήσετε «τόν Λόγον τῆς Ἀληθείας» καί μή ἐπιτρέψετε νά ζήσουμε μία νέα Φερράρα – Φλωρεντία. Ἐάν οὕτως πράξετε ἅγιοι Ἀρχιερεῖς τότε, ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ θά εὐφρανθοῦν, ἄγγελοι καί ἄνθρωποι πνευματικῶς θά πανηγυρίσουν. Τά ὀνόματά σας θά γραφοῦν ἐν βίβλῳ ζωῆς καί τότε ὄντως θά εἶσθε «καί τρόπων μέτοχοι καί θρόνων διάδοχοι» τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καί τῶν ἁγίων Πατέρων. Παρακαλοῦμε μείνατε σταθεροί, σταθεῖτε ἀντάξιοι τῆς ἱστορίας καί τῆς Ἀρχιερωσύνης σας, μέ τήν ὁποίαν σᾶς ἐτίμησε ἡ Ἐκκλησία.

Ἐάν τοὐναντίον δέν ὀρθοτομήσετε τόν Λόγον τῆς ἀληθείας, τότε ἄς γνωρίζετε:
Α) Ὅτι ἔχετε σχίσει, τόν ἄρραφο χιτῶνα τοῦ Κυρίου, ἔχετε ἀτιμάσει τήν πανάσπιλον καί παναμώμητον Νύμφην τοῦ Χριστοῦ, τήν ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ. Ἐάν ὄντως οὕτως ἐξελιχθοῦν τά πράγματα, τότε ἐσεῖς θά εἶστε ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι θά δημιουργήσετε σχίσμα στήν Ἐκκλησία καί ἐπάνω σας θά φέρετε ὁλόκληρη τήν ἱστορική εὐθύνη γιά τίς συνέπειες καί τά ἀποτελέσματά του. Τότε ἄς γνωρίζετε ὅτι μέ βάση τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογία καί τό Ὀρθόδοξο Κανονικό Δίκαιο, διά τήν συνείδηση τοῦ ὀρθοδόξου πληρώματος ἔχετε ἀφορισθεῖ, «θέτοντας οὐσιαστικῶς ἑαυτούς ἐκτός Ἐκκλησίας». (“Ὁμολογία Πίστεως κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ”, Σύναξις κληρικῶν καί μοναχῶν 2009).

Ὁ Κύριος δέ ὡς καλῶς ἐπίστασθε μᾶς παραγγέλλει νά μή ἀκολουθοῦμε ἀλλοτρίους ποιμένας,: « Ἀμήν ἀμήν λέγω ὑμῖν, ὁ μή εἰσερχόμενος διά τῆς θύρας εἰς τήν αὐλήν τῶν προβάτων, ἀλλά ἀναβαίνων ἀλλαχόθεν, ἐκεῖνος κλέπτης ἐστί καί ληστής· ὁ δέ εἰσερχόμενος διά τῆς θύρας ποιμήν ἐστι τῶν προβάτων. Τούτῳ ὁ θυρωρός ἀνοίγει, καί τά πρόβατα τῆς φωνῆς αὐτοῦ ἀκούει, καί τά ἴδια πρόβατα καλεῖ κατ’ ὄνομα καί ἐξάγει αὐτά. καί ὅταν τά ἴδια πρόβατα ἐκβάλῃ, ἔμπροσθεν αὐτῶν πορεύεται, καί τά πρόβατα αὐτῷ ἀκολουθεῖ, ὅτι οἴδασιν τήν φωνήν αὐτοῦ· ἀλλοτρίῳ δέ οὐ μή ἀκολουθήσωσιν, ἀλλά φεύξονται ἀπ᾿ αὐτοῦ, ὅτι οὐκ οἴδασι τῶν ἀλλοτρίων τήν φωνήν». (Ἰωάν. Ι, 1-5).

Β) Ὡς ἐκ τούτου, εἴμεθα ὑποχρεωμένοι καί ἐμεῖς νά ἐφαρμόσουμε τούς Ἱερούς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας μας, τόν γνωστόν ΙΕʹ κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Οἰκουμενικῆς Συνόδου, σύμφωνα μέ τόν ὁποῖον ὀφείλουμε νά κάνουμεν διακοπή τῆς μνημονεύσεως ὅλων τῶν αἱρετικῶν λατινοφρόνων – φιλοενωτικῶν Οἰκουμενιστῶν. Ἑπομένως κατ᾿ ἀνάγκη θά διακόψουμε τήν διαμνημόνευσιν τοῦ ὀνόματός τους, κατά τήν προσκομιδή ἀπό τό ἅγιον δισκάριον, πού συμβολίζει τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ὅλων ἐκείνων τῶν Ἐπισκόπων, κληρικῶν καί λαϊκῶν πού θά ὑπογράψουν αὐτήν τήν αἱρετικήν Σύνοδον. Καθώς καί ὅλων ὅσων συμφωνοῦν μαζί τους καί θά ἀκολουθήσουν συνειδητά αὐτή τήν αἵρεση. Μέ ὅλους αὐτούς, οἱ ὁποῖοι καθίστανται πλέον αἱρετικοί διά τήν Ἐκκλησίαν δέν ἠμποροῦμεν νά ἔχουμε ἐκκλησιαστική κοινωνία, ἕως ὅτου δημοσίως μετανοήσουν καί ἀποκηρύξουν τήν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καθώς θά ὁρίσει ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία διά Συνόδου.
Οἱ Ἱεροί Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας ἔχουν Οἰκουμενικό, διαχρονικό καί αἰώνιον κῦρος καί ἰσχύν καί οὐδεμία Σύνοδος, πατριάρχης ἤ ἐπίσκοπος δύνανται νά τούς ἀκυρώσουν. Σύμφωνα μέ αὐτούς:
«Εἴ τις ἀκοινωνήτῳ κἄν ἐν οἴκῳ συνεύξηται, οὗτος ἀφοριζέσθω» (Κανών Ιʹ, Τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων).
Ἐπίσης, « Ἐπίσκοπος ἤ Πρεσβύτερος, ἤ Διάκονος αἱρετικοῖς συνευξάμενος, ΜΟΝΟΝ, ἀφοριζέσθω, εἰ δέ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς, ὡς κληρικοῖς ἐνεργῆσαί τι, καθαιρείσθω». (Κανών ΜΕʹ, τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων).
Μόνον ἀπ᾿ αὐτούς τούς δύο Κανόνες πού ἐπισημαίνουμε ἄς ἀναλογισθεῖ κάθε ἐπίσκοπος, κληρικός, μοναχός καί χριστιανός ὀρθόδοξος πόση ἀκρίβεια ὀφείλουμε ὅλοι μας νά ἔχουμε στήν ἐφαρμογή τῶν Ἱερῶν Κανόνων. Οἱ Ἱεροί Κανόνες εἶναι οἱ ἀσφαλιστικές δικλεῖδες τῆς Ἐκκλησίας καί ὡς διαχρονικοί, δέν εἶναι πρέπον νὰ παραβιάζονται καὶ ὀφείλουν νὰ ἐφαρμόζονται ὑφ’ ὅλων τῶν πιστῶν.

ΔΙΑΚΟΠΗ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ

Σεβαστή Ἱερά Κοινότης καί Ἅγιοι Καθηγούμενοι, τά ἑκατόν χρόνια ἄκρας οἰκονομίας καί ἀνοχῆς ἀπέναντι σέ οἰκουμενιστές–λατινόφρονες καί φιλενωτικούς ἐπισκόπους εἶναι ὑπεραρκετά. Ἡ ζημία καί ἡ ἀλλοίωσι πού ἔχει προκαλέσει αὐτὴ ἡ ψευδεπίγραφη “οἰκονομία” στό Ὀρθόδοξο κριτήριο κλήρου καί λαοῦ εἶναι ἤδη τεραστίων διαστάσεων. Στό Ἅγιον Ὄρος ὅμως ἔχουμε τήν διαχρονική καί ἁγιοπνευματική παράδοση, ὡς ἱερά παρακαταθήκη τῶν Ὁσίων Ἁγιορειτῶν Πατέρων καί τῶν Γερόντων, ἐκ τῶν ὁποίων διδασκόμεθα, ὅτι ὁσάκις ὑπάρχει αἵρεσις ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, πρέπει νά προχωροῦμε στήν διακοπή μνημοσύνου, ὅλων ἐκείνων πού πρεσβεύουν αἵρεσιν καί ἤ ἀπό φόβον καί δειλίαν ἀκολουθοῦν τούς αἱρετικούς ἐπισκόπους καί δέν διακόπτουν τό μνημόσυνό τους ἐν τοῖς μυστηρίοις.

Ὑπενθυμίζουμε ὅτι τό Ἅγιον Ὄρος ἀπό τό 1924 ἕως τό 1974 εἶχε διακόψει τήν μνημόνευση τοῦ Πατριάρχου, πρῶτον λόγῳ τῆς εἰσαγωγῆς τῆς καινοτομίας τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου καί δεύτερον, λόγῳ τῆς ἄρσεως τῶν ἀναθεμάτων ἐπί πατριαρχίας Ἀθηναγόρου.

Ἐσεῖς, Ἅγιοι Καθηγούμενοι, ἐρχόμενοι οἱ περισσότεροι ἐξ ὑμῶν μετά τῶν μοναστικῶν συνοδειῶν σας ἐκ τοῦ κόσμου, διά νά ἐπανδρώσετε τίς Ἱερές Μονές λόγῳ λειψανδρίας, ἐπαναφέρατε καί τό μνημόσυνον τοῦ Πατριάρχη, καίτοι δέν ἄλλαξε τίποτε πρός τό καλύτερον, οὔτε ὁ πρώην Πατριάρχης Δημήτριος οὔτε ὁ νῦν Πατριάρχης κ.Βαρθολομαῖος. Οἱ παλαιοί ἁγιορεῖτες στήν ἀρχή, ὅταν ἀνέλαβε ὁ Πατριάρχης Δημήτριος, εἶχαν χρηστές ἐλπίδες ὅτι θά ὀρθοτομήσει τήν Πίστη. Ὅταν ὅμως ἐδήλωσε ἐπισήμως, ὅτι θά ἀκολουθήσει ἀπαραλλάκτως τήν γραμμή τοῦ μεγάλου προκατόχου του Ἀθηναγόρα, τότε ὅλοι σχεδόν, ἐπανέλαβαν ὅτι θά συνεχίσουν τήν διακοπή τοῦ μνημοσύνου. Σεβομένη ἡ Ἱερά Κοινότης τό ἁγιορείτικο καί ὀρθόδοξο αὐτό φρόνημα σέ ἔκτακτη Διπλῆ Ἱερά Σύναξη ἀποφάσισε σχετικῶς μέ τό θέμα:
“Ἐπαφίεται εἰς τήν συνείδησιν ἑκάστης Μονῆς, ἡ διαμνημόνευσις τοῦ ὀνόματος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου”. (ΝΒʹ Συνεδρία ἐκτάκτου Διπλῆς Ἱερᾶς Συνάξεως, 13 Νοεμβρίου 1971).
Τό δικαίωμα, λοιπόν τῆς διακοπῆς μνημοσύνου, ἐκτός ἀπό τούς Ἱερούς Κανόνες, μᾶς τό παρέχει καί ἡ ἴδια ἡ Ἱερά Κοινότητα, ἀκολουθοῦσα τήν ἱερά παράδοση τοῦ ἱεροῦ ἡμῶν Τόπου. Εἶναι, ὅμως ποτέ δυνατόν, νά ὑπάρχει Ἱερά Μονή καί Μοναχός πού νά μή ἔχει ὀρθόδοξη συνείδηση καί εὐαίσθησία;

Ἡ διακοπή τοῦ μνημοσύνου γίνεται εἰς ἔνδειξιν διαμαρτυρίας μέ ἀπώτερον σκοπόν τήν καταδίκη τῆς αἱρέσεως καί τήν καθαίρεση τῶν αἱρετικῶν ἐπισκόπων, ἐάν δέν μετανοήσουν.

Ἡ Ἱερά Μονή Καρακκάλου εἰς ἀπάντησίν της πρός τήν Ἱερά Κοινότητα, εἶχε γράψει ὡς ἑξῆς: «Ἡ καθ᾽ ἡμᾶς Ἱερά Μονή ὑπό στοιχεῖα ΙΔ΄ ἐν τῇ σημερινῇ Συνάξει 21.9.1972 ἐξήτασε καί αὖθις τό ἐπίμαχον θέμα τοῦ μνημονεύματος, καί παρ᾽ ὅλον τόν σεβασμόν καί τά ὡραῖα λόγια τοῦ ἁγίου προέδρου, ἅτινα ἐμελετήσαμεν μετά προσοχῆς ἐν τῇ ἐγκυκλίῳ του… ἤχθη εἰς τήν ἀπόφασιν νά πληροφορήσῃ ὑμᾶς, τήν ὑμετέραν Σεβασμιότητα, γραπτῶς τά κάτωθι, ἐν σχέσει μέ τό σοβαρόν ἐκκλησιαστικόν θέμα.

Ἐπιθυμοῦμε νά ἐπαναλάβωμεν τήν ἐν πεποιθήσει καί ἀμετάθετον ἀπόφασιν ἡμῶν περί συνεχίσεως τῆς διακοπῆς τοῦ Πατριαρχικοῦ Μνημοσύνου εἰς ἔνδειξιν διαμαρτυρίας, ἐφ᾽ ὅσον ὁ νέος Οἰκουμενικός Πατριάρχης Δημήτριος ὁ Α΄ θά συνεχίσῃ τήν τηρουμένην ὑπό τῆς Ἱερᾶς Συνόδου Γραμμῆς, τήν ὁποίαν εἶχε χαράξει ὁ Ἀθηναγόρας. (βλ. Ο.Τ.α.φ 213 , 1-7-1974).

Ἡ Ἱ.Μ. Ἁγίου Παύλου ἐπί Ἡγουμενίας τοῦ Γέροντος Ἀνδρέα, ἀπήντησε ὡσαύτως: «…ἡ ἀπόφασις ἡμῶν εἶναι ὅτι δέν δυνάμεθα νά προχωρήσωμεν εἰς συζήτησιν παρά μόνον ἐφ᾽ ὅσον δηλωθῇ ὑπό τῆς Α. Παναγιότητος διά τοῦ τύπου ὅτι δέν θά ἀκολουθήσῃ τήν πορείαν τοῦ προκατόχου Αὐτοῦ».

Ἐπίσης ὁ Ἡγούμενος τῆς Ἱ. Μονῆς π.Ἀνδρέας ἀπήντησε πρός τήν Ἱ.Κοινότητα: «Λόγοι ἐκκλησιαστικῆς συνειδήσεως δέν μοῦ ἐπιτρέπουν νά ἐπαναλάβω τό μνημόσυνον, διότι ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης εἶναι νεωτεριστής, βαδίζει τά ἴχνη τοῦ Οἰκουμενιστοῦ Ἀθηναγόρου, τοῦ ὁποίου τάς ἀπόψεις καί τά αἱρετικά φρονήματα δέν κατεδίκασεν». (βλ. Ο.Τ. ἀ.φ. 213, 1-7-1974).

Αὐτό ἦταν τό παλαιό Ἅγιον Ὄρος ἅγιοι Καθηγούμενοι, τό ὁποῖον κάποιοι ἀπό ἐσᾶς τό προλάβατε καί κάποιοι ἀπό ἐσᾶς πολλές φορές λειτουργήσατε χωρίς νά μνημονεύσετε τό ὄνομα τοῦ Πατριάρχου, ὅπως ἔκαναν σχεδόν καί ὅλοι οἱ ἁγιορεῖτες μοναστηριακοί καί κελλιῶτες, πολλούς ἐκ τῶν ὁποίων σήμερα τιμοῦμε ὡς λίαν ἐναρέτους, πνευματικούς Γέροντες καί ἁγίους. Γιατί ὅμως δέν τούς μιμούμεθα καί στό θέμα αὐτό τῆς διακοπῆς τοῦ μνημοσύνου τῶν οἰκουμενιστῶν ἐπισκόπων, ὅπως ἔκανε καί ὁ ἅγιος Γέροντας Παΐσιος; Μήπως πιστεύετε ὅτι τά μυστήρια εἶναι ἄκυρα, ὅταν δέν μνημονεύουμε τό ὄνομα τοῦ πατριάρχη; Τόσα χρόνια καί τόσες χιλιάδες θεῖες λειτουργίες πού εἶχαν τελεσθεῖ ἦταν λοιπόν ἄκυρες; Ἄπαγε τῆς βλασφημίας!

Μετά ἀπό ὅλα αὐτά Σεβαστή Ἱερά Κοινότης καί Ἅγιοι Καθηγούμενοι, ἐπιθυμοῦμε νά σᾶς ἐνημερώσουμε καί νά σᾶς καταστήσουμε ὑπευθύνους, ὅτι ἐάν ἡ μελετωμένη Πανορθόδοξος Σύνοδος δέν καταδικάσει τήν Παναίρεση τοῦ Συγκρητιστικοῦ Διαχριστιανικοῦ καί Διαθρησκειακοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἐμεῖς σᾶς γνωστοποιοῦμε ὅτι θά ἀκολουθήσουμε τήν παράδοση τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί τούς παλαιούς Ὁσίους Ἁγιορεῖτες Πατέρες οἱ ὁποῖοι ἀπό τήν ἐποχή τοῦ αἱρετικοῦ λατινόφρονος – ἑνωτικοῦ πατριάρχου Βέκκου (1272) καί πάλιν ἀπό τό 1924 ἕως τό 1974 εἶχαν διακόψει τό μνημόσυνον.

Ἐμεῖς ὡς Ἁγιορεῖτες Πατέρες καί ὡς μέλη τῆς Ἐκκλησίας, δηλώνουμε ὅτι δέν ἔχουμε καμμία σχέση μέ κάθε «ζηλωτική» παράταξη ἤ ἀκρότητα ἤ φανατισμό, ἀλλά ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις Πατράσι καί συστοιχούμενοι στήν διαχρονική Ἁγιορειτική παράδοση τήν σφραγισθεῖσαν μέ τό αἷμα τόσων ἁγίων Ὁσιομαρτύρων, ἐπιθυμοῦμε μέ τόν ὀφειλόμενο σεβασμό νά σᾶς προετοιμάσουμε καί νά σᾶς ἐπιστήσουμε τήν προσοχή σχετικά μέ τό θέμα αὐτό. Θεωροῦμε τοῦτο ὡς ὀφειλόμενον καθῆκον μας ἔναντι τῶν ἁγίων Ὁσιομαρτύρων καί τῆς ἱερᾶς παραδόσεως. Θά σταματήσουμε, λοιπόν ἐπισήμως καί ἐμεῖς τήν διαμνημόνευση τοῦ οἰκουμενικοῦ πατριάρχη.
Δέν ἐπιθυμοῦμε ποτέ νά ἀκολουθήσουμε μία ἐκκοσμικευμένη “ἐκκλησία”. Διότι μία τοιαύτη, “Πανορθόδοξος Σύνοδος”, ἡ ὁποία θά παρέχει ἐκκλησιαστικότητα στούς αἱρετικούς, καί νομιμοποίηση τῶν αἱρέσεων, ἀκυρώνει τό Σύμβολον τῆς Πίστεως καί γκρεμίζει ὅλη τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογία καί ἀντεισάγει μιά ἐκκοσμικευμένη «ἐκκλησία». Μία, ὅμως ἐκκοσμικευμένη “Ἐκκλησία”, ὅπως γνωρίζουμε δέν δύναται νά παράσχῃ σωτηρία σέ ὅσους θά τήν ἀκολουθήσουν. Μήπως τό Βατικανό καί ὁ παπισμός καί ὅλες οἱ ἄλλες πανσπερμίες τῶν Προτεσταντῶν κλπ. δέν εἶναι ἐκκοσμικευμένες “ἐκκλησίες”;

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ οὔτε σχίζεται, οὔτε διαιρεῖται, ὅπως πιστεύει ὁ Πατριάρχης, μέ τήν αἱρετική του θεωρία περί “Διηρημένης Ἐκκλησίας”, καί οὔτε ἔχει ἀνάγκη ἡ Ἐκκλησία ἀπό τούς οἰκουμενιστές γιά νά τήν ἑνώσουν. Ἡ Ἐκκλησία δέν διαιρεῖται ποτέ, γιατί εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός ὡς κεφαλή της, ὅστις εἶναι πάντοντε ἑνωμένος μέ τό σῶμα Του. Οἱ αἱρετικοί ἀποκόβονται ἀπό τήν ἄμπελο-Ἐκκλησία. «Ἐάν μή τις μείνῃ ἐν ἐμοί, ἐβλήθη ἔξω ὡς τό κλῆμα, καί ἐξηράνθη, καί συνάγουσιν αὐτά, καί εἰς πῦρ βάλλουσι, καί καίεται». (Ἰωάν., 15, 6).

Τοιουτοτρόπως μία τοιαύτη Σύνοδος, ἡ ὁποία θά ἀναγνωρίσει ὡς “ἐκκλησίες”, τούς αἱρετικούς, παύει νά εἶναι Σύνοδος καί ἀποβαίνει λῃστρική, αἱρετική καί ψευτοσύνοδος. Ὅσοι τήν ὑπογράψουν καί ὅσοι τήν ἀποδεχθοῦν θά καταδικαστοῦν ὡς ἔσχατοι αἱρετικοί χείρονες πάντων τῶν προγενεστέρων. Ἐν τῇ φοβερᾷ ἐκείνῃ ἡμέρᾳ τῆς Κρίσεως, ἡ ἔκπτωσή τους θά εἶναι πιό φοβερή καί ἀπό τήν πτώση τοῦ Ἰούδα, τοῦ Ἀρείου καί τοῦ Πάπα, διότι αὐτοί δέν γνώριζαν καλά ποῖον ἠρνοῦντο, «εἰ γὰρ ἔγνωσαν, οὐκ ἂν τὸν Κύριον τῆς δόξης ἐσταύρωσαν». (Α΄Κορ.Βʹ8). Οἱ σημερινοί Οἰκουμενιστές καί κυρίως οἱ πρωτοστατοῦντες γνωρίζουν πολύ καλά ποῖον σταυρώνουν, τόν Ἀναστάντα ΚΥΡΙΟΝ ΤΗΣ ΔΟΞΗΣ διά τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Πῶς εἶναι δυνατόν Ἅγιοι Πατέρες, ἀπό τήν μία νά ἑορτάζουμε μέ λαμπρά ἀγρυπνία στόν Ἱερό Ναό τοῦ Πρωτάτου τήν μνήμην τοῦ Ἁγίου Ὁσιομάρτυρος Κοσμᾶ τοῦ Πρώτου, ὁ ὁποῖος ἀπαγχονίσθηκε, καθώς καί τῶν ἄλλων Ὁσιομαρτύρων πού μαρτύρησαν ἀπό τούς λατινόφρονες τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, καί ἀπό τήν ἄλλη νά ὑποδεχόμεθα μέ τιμές καί δοξολογίες στόν ἴδιο Ἱερό Ναό τοῦ Πρωτάτου, τόσους καί τόσους συγχρόνους οἰκουμενιστές λατινόφρονες φιλενωτικούς Ἀρχιερεῖς; Δέν τό χωράει ὁ νοῦς μας, δέν τό ἀντέχει ἡ συνείδησή μας. Ὁ Μέγας Προφήτης Ἠλίας, ὁ πυρφόρος καί ζηλωτής τοῦ Κυρίου εἶπε στόν βασιλέα Ἀχαάβ καί στόν λαό τοῦ Ἰσραήλ, πού παρέπαιαν: « Ἕως πότε ὑμεῖς χωλανεῖτε ἐπ᾿ ἀμφοτέραις ταῖς ἰγνύαις ὑμῶν; Εἰ ἔστι Κύριος ὁ Θεός, πορεύεσθε ὀπίσω αὐτοῦ· εἰ δέ ὁ Βάαλ αὐτός, πορεύεσθε ὀπίσω αὐτοῦ». Ἐάν ὁ πάπας εἶναι Ἐκκλησία, ὦ ταλαίπωροι οἰκουμενιστές, πορεύεσθε λοιπόν ὀπίσω αὐτοῦ, πηγαίνετε στόν Πάπα νά σᾶς κάνει καί καρδιναλίους, ὅπως ἔγινε καί ἐκεῖνος ὁ δυστυχισμένος πρώην Νικαίας Βησσαρίων, καί ἀφῆστε μας ἡσύχους νά ὑπηρετήσουμε τήν ταπεινή καί καθημαγμένη ἀπό τά αἵματα τῶν Μαρτύρων Ὀρθοδοξία μας. Ἅγιοι Πατέρες ἕως πότε θά ζοῦμε αὐτήν τήν πνευματική, ἐκκλησιαστική σχιζοφρένια τῶν οἰκουμενιστῶν;

Αὐτή ἡ προδοσία τῆς Ὀρθοδοξίας, ποτέ Κύριε μή ἐπιτρέψεις νά γίνῃ. Ἀλλά σήμερα ἡ ἐκκλησιαστική κατάσταση εἶναι ὅσο ποτέ ἄλλοτε κρίσιμη. Ὅλα εἶναι πιθανά καί πρέπει ὅλοι μας νά εἴμαστε ἕτοιμοι γιά ὅλα. Ἴσως ζήσουμε γιά ἄλλη μία φορά μία νέα ΦΕΡΡΑΡΑ-ΦΛΩΡΕΝΤΙΑ, μέ ὅλες τίς πνευματικές καί ἐθνικές συμφορές πού θά ἐπακολουθήσουν, λόγῳ τῆς προδοσίας τῆς πίστεως. Ἐμεῖς εὐχόμεθα ὅλοι μας νά σταθοῦμε ἀντάξιοι τῶν περιστάσεων καί μέ τήν χάρη τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Παγαγίας μας, νά ὁμολογήσουμε τήν Ὀρθόδοξο πίστη μας μέχρι καί αἵματος, ἐάν χρειασθεῖ.

Εὐχόμεθα ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ, διά πρεσβειῶν τῆς Ἐφόρου τοῦ Ἁγιωνύμου Ὄρους, Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου, νά φωτίσει τούς ἁγίους Ἀρχιερεῖς καί νά προστατεύσει ἐμᾶς καί τό Χριστεπώνυμο Πλήρωμα ἀπό τήν πλάνη τοῦ σατανᾶ τῶν ἐσχάτων χρόνων, πού εἶναι ἡ Παναίρεση τοῦ ἑωσφορικοῦ, Συγκρητιστικοῦ, Διαχριστιανικοῦ καί Διαθρησκειακοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἀμήν.

Διά τήν Συντακτική Ἐπιτροπή τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων
Γέρων Γαβριήλ, Ἱ.Κ.Ἁγίου Χριστοδούλου, Ἱ.Μ.Κουτλουμουσίου.
Γέρων Σάββας Λαυριώτης, Ἱ.Μ.Μ.Λαύρας.
Γέρων Ἱλαρίων, Ἱ.Κ.Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ, Ἱ.Μ.Κουτλουμουσίου.
Μοναχός Δοσίθεος, Ἱ.Κ.Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ, Ἱ.Μ.Κουτλουμουσίου.
Γέρων Κύριλλος, Ἱ.Ἡ.Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου, Καρούλια, Ἱ.Μ.Μ.Λαύρας.
Γέρων Χαρίτων Ἱερομ. Ἱ.Κ.Ἀναλήψεως, Ἱ.Μ.Βατοπαιδίου.
Γέρων Χερουβείμ, Ἱ.Κ.Ἀρχαγγέλων, Ἱ.Μ.Μ.Λαύρας.

Ἡ συλλογή ὑπογραφῶν συνεχίζεται, καὶ θὰ δημοσιευθοῦν εἰς ἑπόμενον φύλλον τοῦ Ο.Τ.

Τό βράδυ τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς τοῦ 2016 εἰδοποιήθηκε ἐπειγόντως ἡ Ἀσφάλεια Ἀττικῆς. Περίπου 100 ἀναρχικοί, κρατώντας ἀναμμένες λαμπάδες, εἶχαν συγκεντρωθεῖ ἔξω ἀπό ἕνα ναό τῶν Ἐξαρχείων καί περίμεναν νά βγεῖ ὁ Ἐπιτάφιος. Πολλοί φοβήθηκαν ὅτι θά γίνονταν ἐπεισόδια, φωτιές κ.λπ., καί κάλεσαν τήν Ἀστυνομία. Πράγματι κατέφθασε ἐπί τόπου ὁμάδα ΜΑΤ, γιά νά περιφρουρήσει τήν πομπή. Ἀστυνομικοί πού βρέθηκαν ἐκεῖ καταγράφουν τί ἀκολούθησε ἐντέλει…

Οἱ νεαροί καί οἱ νεαρές, περίπου 100 ἄτομα, ἀκολούθησαν μέ τά ἀναμμένα κεριά τους τήν πορεία τοῦ Ἐπιταφίου, μαζί μέ τόν ὑπόλοιπο κόσμο, καί κατά διαστήματα φώναζαν τά ἑξῆς συνθήματα:

• Ἐμπρός πιστέ, μή σκύβεις τό κεφάλι, ὁ μόνος δρόμος εἶναι Ἀνάσταση καί πάλη.

• Ρωμαῖοι (=δυτικοί;), λέρες, ἀκόμα λίγες μέρες.

• Οὔτε στό Σταυρό, οὔτε στίς φυλακές, ὁ Ἰησοῦς δέ λύγισε ποτές.

• Ἰούδα (=προδότες;) κουφάλα, ἔρχεται κρεμάλα.

• Ἡ Σταύρωση δέν εἶναι εἰκόνα στίς εἰδήσεις, στό Γολγοθᾶ γεννιοῦνται συνειδήσεις.

• Δέν κάναμε ἀκόμη τό τελευταῖο ντού, αὐτή ἡ νύχτα εἶναι τοῦ Χριστοῦ.

• Ἡ ἀλληλεγγύη κάνει τόν κόσμο μας ωραίο, λευτεριά στο σύντροφο το Ναζωραίο.

Μετὰ τὴν πομπὴ διαλύθηκαν εἰρηνικά.

Γιά νά ἐπιβεβαιώνονται οἱ σύγχρονοι προορατικοί, ὅπως ὁ ὅσιος Παΐσιος, πού εἶπε:

«Οι νέοι σήμερα έχουν καλές και καινούργιες μηχανές, όμως έχουν παγωμένα λάδια και θέλει να βοηθήσουμε πολύ να ζεσταθούν. Όταν ζεσταθούν, τότε όλα θα πάνε καλά».

Ἄς τό εὐχόμαστε!

Χριστὸς ἀνέστη! Ἀληθῶς ἀνέστη!

Χ.

Ὅταν δὲν καταφέρνουμε ἢ δὲν θέλουμε νὰ μεταβιβάσουμε στοὺς νέους μας τὶς ἀξίες μας καὶ τὴν πνευματική μας κληρονομιά, ὅταν δὲν καταφέρνουμε νὰ τοὺς μεταβιβάσουμε αὐτὰ ποὺ συνιστοῦν τὴν συλλογικὴ συνείδηση τοῦ Ἔθνους μας, ὅταν τοὺς ἀφήνουμε χωρὶς μνήμη, τοὺς καταδικάζουμε νὰ ζήσουν ἕνα τεράστιο χάσμα γενεῶν. Ὅταν ρωτᾶς παιδιὰ τοῦ Γυμνασίου καὶ τοῦ Λυκείου τί ἔγινε τὸ 1821 ἢ τὸ 1940 (ποὺ νὰ τολμήσεις νὰ ρωτήσεις γιὰ Θερμοπύλες ἢ γιὰ Σαλαμῖνα) καὶ φρίττεις ἀπὸ τὶς ἀπαντήσεις τους, διερωτᾶσαι μὲ πόνο πῶς μία χώρα σὰν τὴν Ἑλλάδα, μὲ πλούσια ἱστορία χιλιετιῶν, μπόρεσε νὰ δημιουργήσει μία νεολαία χωρὶς ρίζες, σὰν νὰ ἦρθε ἀπὸ τὸ πουθενά. Καὶ μάλιστα σήμερα, ποὺ χρόνια τώρα ἡ δημόσια ἐκπαίδευση εἶναι ὑποχρεωτικὴ γιὰ ἐννέα ὁλόκληρα χρόνια!

Εὔλογο τίθεται τὸ ἐρώτημα: τὸ σχολεῖο τί κάνει; Τὸ σχολεῖο στὴ μεγάλη του πλειονότητα (γιὰ νὰ μὴν πῶ στὴν ὁλότητά του), ξέχασε τὴν ἀποστολή του: ὅτι ὁ μαθητὴς πηγαίνει ἐκεῖ γιὰ νὰ μάθει γράμματα. Τὸ σχολεῖο ξέχασε ὅτι ἡ φοίτηση σὲ αὐτὸ ἀπαιτεῖ μαθητεία, σπουδή, κοπιαστικὴ μελέτη. Ὅτι εἶναι κυρίως χῶρος διδασκαλίας καὶ μάθησης, θεσμὸς μετάδοσης. Καὶ γιὰ νὰ μποῦμε στὸ θέμα μας, θὰ πρέπει νὰ ποῦμε ὅτι τρεῖς εἶναι κυρίως οἱ φορεῖς τῆς μετάδοσης ἀξιῶν. Ἡ Ἐκκλησία, τὸ Σχολεῖο, καὶ ἡ Οἰκογένεια. Οἱ ἔρευνες δείχνουν ὅτι ἡ οἰκογένεια ἔχει τὰ πρωτεῖα στὸ ἔργο αὐτό. Μετάδοση ἀξιῶν καὶ δυσκολίες Ἡ πράξη τῆς μετάδοσης τῶν ἀξιῶν εἶναι σὰν τὸ κτίσιμο τῆς οἰκοδομῆς. Τὸ νὰ μεταδίδεις εἶναι μία συνεχὴς δημιουργία.

Ἂς ξεκινήσουμε λοιπὸν ἀπὸ τὸ ἀξίωμα ὅτι πρέπει νὰ διασωθεῖ κάτι ἀπὸ αὐτὰ ποὺ οἱ προγονοὶ μας χρειάστηκαν αἰῶνες γιὰ νὰ οἰκοδομήσουν. Ὁ τρόπος ζωῆς, τὰ ἔργα τῆς Τέχνης καὶ τοῦ Πνεύματος, ἡ γνώση τῆς ἱστορίας μας, οἱ ἀρχαῖοι συγγραφεῖς μας μὲ τὰ ἀθάνατα ἔργα τους,  ἡ χριστιανική μας πίστη καὶ ἄλλα, ὅλα αὐτὰ συνιστοῦν τὴν θρησκευτική, τὴν κοινωνική, τὴν πολιτικὴ καὶ πολιτιστικὴ πραγματικότητα στὴ χώρα μας, ἀποτελοῦν ἀξίες. Βεβαίως, οἱ ἀξίες δὲν μεταδίδονται στὰ παιδιὰ μὲ μία διάλεξη «περὶ ἀξιῶν». Ἡ μετάδοση εἶναι κυρίως θέμα ἀγωγῆς, ποὺ ξεκινάει ἀπὸ τὴ γέννησή τους (καὶ πρὶν ἀπὸ τὴ γέννησή τους, ὅπως ἔχει ἀποδείξει ἡ σύγχρονη ψυχολογία). Ἀγωγή, ὄχι μόνο ὡς διδασκαλία, ἀλλὰ καὶ ὡς βίωμα. Ἀγωγὴ μὲ τὸν λόγο καὶ μὲ τὸ παράδειγμα. Καὶ συνεχίζεται τουλάχιστον, ὅσο τὸ παιδὶ εἶναι κοντά μας. Ἡ ἀγωγὴ αὐτὴ δίνονταν παλιὰ καὶ ἀπὸ τὸ σχολεῖο. Τώρα πιὰ ὄχι. Ὑπάρχει ὅμως καὶ ἕνα πρόβλημα. Ἐνῷ ἀπὸ τὴ φύση της ἡ ἀγωγὴ δὲν μπορεῖ νὰ ἀγνοήσει τὴν αὐστηρότητα καὶ τὴν παράδοση, σήμερα ἐφαρμόζεται σὲ ἕναν κόσμο ποὺ ἀγνοεῖ καὶ τὴν παράδοση καὶ τὴν αὐστηρότητα (τὸ κῦρος τοῦ παιδαγωγοῦ, δασκάλου ἢ γονέα). Καὶ αὐτὸ δημιουργεῖ μίαν ἀντινομία καὶ μία κρίση στὸν πολιτισμό μας, σύμφωνα μὲ τοὺς κοινωνιολόγους καὶ κατὰ συνέπεια μία πρόσθετη δυσκολία στὴν μετάδοση τῶν ἀξιῶν. Καὶ δὲν εἶναι ἡ μόνη.

Ἡ ἴδια ἡ οἰκογένεια διέρχεται σήμερα μία κρίση. Κύρια αἰτία αὐτῆς τῆς κρίσης, εἶναι ἡ ὑποβάθμιση τῶν ἀξιῶν ἐπάνω στὶς ὁποῖες στηρίζεται. Ὑπάρχουν κατώτερες μορφὲς ἀξιῶν, ὅπως εἶναι οἱ ὑλικὲς ἀξίες, ἀλλὰ καὶ οἱ ἀνώτερες μορφὲς ἀξιῶν, ὅπως εἶναι οἱ πνευματικὲς καὶ ἠθικὲς ἀξίες: ἡ ἀγάπη, ἡ ἀλήθεια, ἡ δικαιοσύνη, ἡ ἁγιότης κ.ἄ. εἶναι αὐτὲς ποὺ σὲ τέλειο βαθμὸ μᾶς ἀποκάλυψε ὁ Κύριος καὶ παραμένουν ἀναλλοίωτες διὰ μέσου τῶν αἰώνων. Ὅσο περισσότερο τὶς προσεγγίζουμε καὶ τὶς βιώνουμε στὴν πράξη, τόσο περισσότερο καὶ ἡ οἰκογένεια ἐξυψώνεται καὶ ἀσκεῖ μίαν ἀγαθοποιὸ ἐπίδραση στὸ σπίτι μας καὶ στὸ εὐρύτερο περιβάλλον μας. Ἀλλὰ πολλὲς φορές, ἀνατρέπουμε τὴν κλίμακα τῶν ἀξιῶν. Βάζουμε πρῶτες τὶς σπουδὲς τῶν παιδιῶν μας, μία καλὴ δουλειὰ μὲ μεγάλες ἀπολαβὲς καὶ ἀξιοζήλευτη θέση στὴν κοινωνία. Καλὰ ὅλα αὐτά, ἀλλὰ δὲν εἶναι τὰ πρώτιστα. Δὲν εἶναι αὐτὰ ποὺ θὰ μᾶς ἐξασφαλίσουν τὴν ἀληθινὴ εὐτυχία στὴν παροῦσα ζωὴ καὶ τὴ μέλλουσα. Δὲν εἶναι αὐτὰ ποὺ θὰ μᾶς δώσουν τὸν τύπο τοῦ ὁλοκληρωμένου χριστιανοῦ ἐν ἔργῳ καὶ λόγῳ, ποὺ θὰ στηρίζουν τὸ οἰκοδόμημα τῆς οἰκογένειάς μας, ὄχι σὲ σαθρὰ ὑλικὰ (ξύλα, χόρτων, καλάμην), ἀλλὰ σὲ στέρεα θεμέλια (χρυσόν, ἄργυρο, λίθους τίμιους), πάνω στὶς ἀξίες τῆς πίστεως, ποὺ θὰ μείνουν εἰς τὸν αἰῶνα.

Ἂς δοῦμε ὅμως καὶ μερικὲς ἄλλες αἰτίες τῆς κρίσης. Ἔχει κλονιστεῖ τὸ κῦρος τῶν γονέων, στὴ σύγχρονη «ἀπελευθερωμένη» κοινωνία τὸ «ἐγὼ» κυριαρχεῖ. Ὅλα παίζονται γύρω ἀπὸ τὶς λέξεις «συμβόλαιο-συμφωνία». Ἐπὶ ἴσοις ὅροις. Πρέπει ὅμως, νὰ ποῦμε καὶ νὰ τὸ διακηρύξουμε ὅτι ἡ σχέση μεταξὺ γονέων καὶ παιδιῶν εἶναι πέραν ἀπὸ κάθε συμφωνία. Μιλοῦν πολλοὶ γιὰ διάλογο μεταξὺ γονέων καὶ παιδιῶν. Καὶ ὑποστηρίζουν ὅτι οἱ γονεῖς ποὺ ἀποφαίνονται ex cathedra, εἶναι μία ξεπερασμένη ὑπόθεση. Ὁ διάλογος βέβαια, ἔχει τὴ θέση του καὶ εἶναι συνήθως πιὸ ἀποτελεσματικός. Ἀλλὰ ὁ διάλογος δὲν καταργεῖ τὴν ἱεραρχικὴ κλίμακα μεταξὺ τῶν μελῶν τῆς οἰκογένειας, οὔτε τὸ κῦρος ποὺ ἔχουν καὶ πρέπει νὰ ἔχουν οἱ γονεῖς, καθὼς καὶ τὴν ἐμπιστοσύνη ποὺ πρέπει νὰ ἔχουν τὰ παιδιὰ πρὸς τοὺς γονεῖς. Ἐξ ἄλλου, αὐτὴ ἡ πράξη τῆς μετάδοσης, μᾶς καλεῖ σὲ περασμένες ἐποχές, σὲ κόσμους διαφορετικούς. Ἡ παραδοχὴ ἀπὸ τὸ παιδὶ εἶναι ἀπαραίτητη. Ἐπὶ πλέον, σήμερα ὑπάρχει ἕνα χάσμα ἀνάμεσα στὴν κουλτούρα ποὺ ἐπικρατεῖ στὴν κοινωνία καὶ στὴν οἰκογενειακὴ κουλτούρα. Πολλὲς οἰκογένειες ἀντιμετωπίζουν αὐτὸ τὸ πρόβλημα μὲ τὸ νὰ κλείνονται στὸν ἑαυτό τους. Νὰ μὴν ἔχουν καμμία κοινωνικὴ ἐπαφή. Δὲν εἶναι ὅμως, αὐτὸ λύση. Διότι πρῶτον, τὸ παιδὶ θὰ βγεῖ κάποια στιγμὴ ἀπὸ τὸ «φρούριό του» (λόγῳ σπουδῶν, ἐργασίας κ.ἄ) καὶ θὰ ἀναγκαστεῖ νὰ ἀντιμετωπίσει τὴν κοινωνία. Καὶ δεύτερον, σήμερα ἡ ἀπομόνωση στὸ σπίτι δὲν εἶναι ἐφικτή, ὅ,τι καὶ νὰ κάνει ἡ οἰκογένεια. Ἡ τηλεόραση, τὸ διαδίκτυο, τὸ κινητὸ τηλέφωνο εἶναι μέσα στὸ σπίτι. Ἔτσι ὅσες πόρτες (καὶ παράθυρα ἀκόμη) κι ἂν κλείσουμε, τὸ ρεῦμα καὶ ἡ κουλτούρα τοῦ κόσμου θὰ μᾶς κατακλύσουν. Ἄλλωστε καὶ ἡ μετάδοση τῶν ἀξιῶν δὲν εἶναι εὔκολο νὰ γίνει μέσα στοὺς τέσσερις τοίχους. Κάθε μετάδοση ἀξιῶν πρέπει νὰ γίνεται «ἐν ἐλευθερίᾳ». Ἐπίσης, κάθε μετάδοση ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ τὴ στήριξη μίας ὁμάδας, τονίζει ἡ σύγχρονη ψυχολογία καὶ  ἡ ψυχανάλυση. Εἶναι ἀνάγκη, αὐτὸ ποὺ μεταδίδει ὁ γονιὸς νὰ τὸ ἀκούσει τὸ παιδὶ καὶ ἀπὸ ἄλλα χείλη, νεανικά, ποὺ βρίσκονται πιὸ κοντά του. Ἀπὸ κάποιον ποὺ ἴσως ἐμπιστεύεται περισσότερο καὶ ἀπὸ τοὺς γονεῖς του. Χριστιανικὲς κινήσεις, Κατηχητικὰ σχολεῖα καὶ χριστιανικὲς ὁμάδες, ὅπως ἐπίσης χριστιανικὲς κατασκηνώσεις ποὺ καὶ μόνο ἡ ἀναφορὰ τους λέει πολλὰ γιὰ τὸ ἔργο ποὺ ἐπιτελοῦν καὶ τὴν ἐπίδραση ποὺ ἔχουν στὰ παιδιὰ καὶ τὰ ἐγγόνια μας.

Ὅσο γιὰ τὴν πνευματικὴ κληρονομιά, μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι ἡ πνευματικὴ ζωὴ δὲν μεταδίδεται. Ἡ πνευματικὴ ζωὴ εἶναι προσωπική. Μπορεῖ κανεὶς τὸ πᾶν νὰ δώσει στὸν ἄλλον, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ ἐγώ του, τὸν ἑαυτό του, τὴν ἐλευθερία του. Μπορεῖς νὰ δοθεῖς, δὲν μπορεῖς νὰ μεταβιβαστεῖς. Ἡ μετάδοση σταματᾶ στὸ κατώφλι τοῦ πνεύματος. Ἡ ἀλήθεια δὲν μπορεῖ νὰ ἀναγνωριστεῖ παρὰ μόνο προσωπικά. Καὶ ἡ πίστη δὲν μεταδίδεται σὰν ὁποιοδήποτε ἀντικείμενο. Ἡ πίστη εἶναι ἕνα δῶρο, δὲν δωρίζεται. Εἶναι ἕνα μυστήριο ποὺ τὸ δέχεται κανεὶς στὰ ἐσώτερα τοῦ εἶναι του. Ὅμως, ὑπάρχει ἡ ἐπίδραση, ὁ λόγος, ἡ καλλιέργεια, τὸ παράδειγμα. Καὶ σὲ αὐτὰ οἱ γονεῖς θὰ κάνουν ὅτι μποροῦν. Γιὰ νὰ θερμάνουμε τὴν πίστη μας στὴ δύναμη τῆς οἰκογενειακῆς μετάδοσης τῶν ἀξιῶν, δὲν ἔχουμε παρὰ νὰ θυμηθοῦμε τὰ γεγονότα ποὺ συντάραξαν τὴν ὑφήλιο.

Τὸ μῖσος τῶν Σοβιὲτ γιὰ τὴν οἰκογένεια καὶ τὸ θρίαμβο τῆς μπαμπούσκα στὴν ἐξουδετέρωση τῶν προσπαθειῶν τους. Στὰ πρακτικὰ συνεδρίου τῶν Semaines Sociales de France (25-27 Νοεμβρίου 2005) ὁ Κωνσταντῖνος Σιγκόβ, Διευθυντὴς τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Κέντρου Ἐρευνῶν τῶν ἀνθρωπιστικῶν ἐπιστημῶν τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Κιέβου, ἀνάφερε τὰ ἑξῆς: «Δύο μῆνες μόνο, μετὰ τὴν Ὀκτωβριανὴ ἐπανάσταση τοῦ 1917, ὁ πρῶτος νόμος ποὺ δημοσιεύτηκε ἀφοροῦσε τὸν οἰκογενειακὸ κώδικα. Ἦταν ἡ πρώτη τορπίλη ἐναντίον τῆς οἰκογένειας. Μέσα στὰ ἄλλα ἐτονίζετο: «ἐπιτρέπεται ἡ ἐλεύθερη συμβίωση, τὸ διαζύγιο, ἡ ὁμοφυλοφιλία, οἱ ἐκτρώσεις». Ἐγκαινίαζε δὲ τὴν συστηματικὴ διάλυση τῆς οἰκογένειας, τὴν ὁποία ὁ πολὺς τότε Μπουχάριν ἀποκαλοῦσε «φοβερὴ ἀκρόπολη τοῦ παλαιοῦ συστήματος». Ὅμως, εἴκοσι χρόνια ἀργότερα, ὁ Στάλιν ἀναγκάστηκε νὰ γυρίσει θεαματικὰ πρὸς τὰ πίσω, λόγῳ τῶν δυσμενῶν συνεπειῶν αὐτοῦ τοῦ νόμου. Καὶ ποιὲς ἦταν αὐτές; Ἡ ὑπογεννητικότητα καὶ ἡ ροπὴ γιὰ μία καταστροφικὴ ἐγκληματικότητα. Οἱ ἀπώλειες τῶν ἀνθρώπινων δυνάμεων, τόσο κατὰ τὴν ἐπανάσταση ὅσο καὶ κατὰ τὸν Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, ὑποχρέωσαν τὸν Στάλιν νὰ ὀνομάσει τὴν οἰκογένεια «κύτταρο τῆς νέας κοινωνίας». Νὰ δίνει στὶς μητέρες πολυτέκνων οἰκογενειῶν οἰκογενειακὰ ἐπιδόματα, ἄδειες, ἀκόμη καὶ παράσημα. Μέχρι τὴν πτώση τοῦ κουμμουνισμοῦ στὶς ἀνατολικὲς χῶρες, ἡ οἰκογενειακὴ πολιτικὴ ἦταν ἀναγκασμένη νὰ ἀμφιταλαντεύεται ἀνάμεσα σὲ δύο ἐπιδιώξεις: ἀπὸ τὴν μία μεριὰ οἱ ἰδεολογικὲς ἀρχὲς καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη οἱ οἰκονομικές, κοινωνικὲς καὶ ἐθνικές.

Στὴν οἰκογένεια ὁ σύντροφος σύζυγος καὶ πατέρας, χάρις στὸ παιδί, ἔνιωθε κάτι διαφορετικὸ ἀπὸ τὴν μονοτονία ποὺ συναντοῦσε παντοῦ ἀλλοῦ (στὸ σχολεῖο, στὴν ὀργάνωση νεότητος, στὴν κοινωνία, στὴν πολιτικὴ ζωή). Οἱ οἰκογένειες ἐξασφάλισαν τὴν ἐπιβίωση καὶ τὴν μετάδοση τῆς ἀξίας τῆς πίστεως, σὲ μία ἐποχὴ ποὺ τὸ κόμμα εἶχε φιμώσει τὴν Ἐκκλησία. Ἡ δριμύτητα τῶν ἐπιθέσεων τῆς προπαγάνδας καὶ κυρίως οἱ ποινικὲς διώξεις ποὺ ἀσκοῦσαν ἐναντίον τῶν γονέων (ἡ νομοθεσία εἶχε προβλέψει τὴν πιὸ σκληρὴ καὶ ἀπάνθρωπη τιμωρία: τὴν στέρηση τῶν γονικῶν δικαιωμάτων), ἐνίσχυσαν τὴν σπουδαιότητα ποὺ οἱ πολιτικοὶ ἰθύνοντες ἀπέδιδαν στὴν χριστιανικὴ οἰκογένεια, ὡς τὸ ἀναμφισβήτητο κύτταρο στὴν ἀντίσταση ἐναντίον τοῦ κουμμουνισμοῦ. Ἕνας ὑπεύθυνος ἔγραφε τὸ 1964: «Τὰ γεγονότα δείχνουν ὅτι ἡ οἰκογένεια εἶναι ἡ κυριότερη ἑστία γιὰ τὴν διατήρηση τοῦ θρησκευτικοῦ πνεύματος». Καὶ ὅμως! Αὐτὴ τὴν τρανὴ ἀλήθεια, οἱ ἰθύνοντες τῆς χώρας μας φαίνεται νὰ τὴν ἀγνοοῦν. Ἔτσι, τὸ 1985 καθιερώνουν τὸν πολιτικὸ γάμο καὶ τὸ αὐτόματο διαζύγιο, ἀμνηστεύουν τὴ μοιχεία, ἐπιτρέπουν τὶς ἐκτρώσεις. Πότε; Ὅταν ἡ ὑπογεννητικότητα εἶναι ὁ ὑπ΄ ἀριθμ. 1 ἐχθρὸς γιὰ τὴν διατήρηση τῆς φυλῆς μας. Καὶ ὑπῆρξε τότε Ὑπουργὸς Παιδείας ποὺ σὲ σύσκεψη γιὰ τὴν ἔλλειψη σχολικῶν κτιρίων, εἶπε: «Δὲν ἀνησυχῶ. Σὲ λίγα χρόνια τὰ κτήρια θὰ περισσεύουν, γιατί δὲ θὰ ἔχουμε παιδιά»!

Καὶ ἐν ἔτει 2013, ἐνῷ περιμέναμε στήριξη τῆς οἰκογένειας, νέα τορπίλη ἐξαγγέλλεται: τὸ σύμφωνο ἐλεύθερης συμβίωσης. Ἀπέτυχε, στὴν οὐσία, ὁ πολιτικὸς γάμος. Ἐλπίζουν ὅτι θὰ πετύχει τὸ σύμφωνο; Μὰ δὲ βλέπουν, ὅτι μὲ ὅλα αὐτὰ τὰ μέτρα ποὺ εἶναι στὴν οὐσία ἐναντίον τῆς οἰκογενείας, θύματα εἶναι τὰ παιδιά; Δὲν βλέπουν τὶς αὐτοκτονίες τῶν νέων, τῶν καταρρακωμένων ἀπὸ τὰ ναρκωτικὰ καὶ τὸ ἔιτζ; Δὲν ρωτοῦν τοὺς ψυχολόγους καὶ τοὺς ψυχιάτρους γιὰ νὰ τοὺς ποῦν πόσα προβλήματα ἀντιμετωπίζουν τὰ παιδιὰ τῶν διαλυμένων οἰκογενειῶν; Πόσῳ μᾶλλον, ἀργότερα, τῶν ἀνύπαρκτων οἰκογενειῶν. Τόση περιφρόνηση γιὰ τὸν ἄνθρωπο; Τόση παραφροσύνη; Τὸ μυστήριο τοῦ γάμου εἶναι ἕνας ἱερὸς θεσμός, γιὰ μία ἱερὴ πραγματικότητα: τὴν οἰκογένεια. Ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι διάλυση τῆς οἰκογένειας. Ἡ μονογονικὴ οἰκογένεια ποὺ ἔχει γίνει τῆς μόδας καὶ εἶναι εὐνοούμενη τῆς πολιτείας, εἶναι ἕνα ἀτύχημα. Δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι πρότυπο. Ὅπως καὶ οἱ οἰκογένειες ποὺ δημιουργοῦνται ἀπὸ τὰ διαζύγια δύο προηγούμενων οἰκογενειῶν. Ἔτσι τὰ παιδιὰ στεροῦνται τοὺς γονεῖς τους καὶ ἀποκτοῦν δύο μπαμπάδες καὶ δύο μαμάδες. Τὰ ψυχολογικὰ προβλήματα ποὺ ἀντιμετωπίζουν αὐτὰ τὰ παιδιὰ εἶναι τραγικά. Ὄχι, δὲν ὑπάρχει θαυματουργικὴ λύση μετὰ τὸ διαζύγιο. Οἱ νέοι δεσμοὶ θὰ φέρνουν πάντοτε τὴ σφραγίδα μίας πληγῆς, ἑνὸς ἀκρωτηριασμοῦ. Γιὰ τὸ παιδὶ τὸ διαζύγιο εἶναι ἡ κατάρρευση τοῦ κόσμου.

Ὅσο γιὰ τὸν γάμο τῶν ὁμοφυλόφιλων καὶ τὸ δικαίωμα τῆς υἱοθεσίας ποὺ ζητοῦν, τὸ ὅλο θέμα πρέπει νὰ μελετηθεῖ μὲ κέντρο τὸ παιδὶ καὶ ὄχι τὶς ἐλλείψεις, τὶς στερήσεις καὶ τὰ ἐλαττώματα τῶν μεγάλων. Μὲ μία τέτοια υἱοθεσία, χιλιάδες παιδιὰ ἐνδεχομένως, εἶναι καταδικασμένα ἐκ τῶν προτέρων νὰ στερηθοῦν τρεῖς βασικὲς ἀξίες: Τὴ διαφορὰ τῶν φύλων ποὺ ὑπάρχει σὲ ἕνα κανονικὸ ζευγάρι. Εἴτε ἀγόρι εἴτε κορίτσι, τὸ παιδὶ ἔχει ἀνάγκη νὰ βρεῖ τὸ  πρόσωπό του στὸν πατερὰ ἢ τὴν μητέρα, νὰ ταυτιστεῖ μὲ αὐτοὺς ἢ νὰ διαφοροποιηθεῖ (ἀναλόγως) καὶ νὰ ἐμπνευστεῖ ἀπὸ αὐτοὺς γιὰ τὴν μετέπειτα ζωή του. Στὸ ζευγάρι τῶν ὁμοφυλόφιλων δὲν θὰ τὰ βρεῖ. Τὸν πατέρα καὶ τὴ μητέρα. Μεγαλώνοντας θὰ καταλάβει ὅτι δὲν ἔχει οὔτε πατέρα οὔτε μητέρα, ὅπως ἔχουν ὅλα τὰ παιδιά. Ὅτι ζεῖ μὲ δύο ἄντρες ἢ δύο γυναῖκες ποὺ παριστάνουν τὸν μπαμπὰ καὶ τὴ μαμά. Δύο ἄνθρωποι ποὺ μπορεῖ νὰ τὸ φροντίζουν, τοῦ δίνουν ὅμως καθημερινὰ ἕνα κακὸ παράδειγμα στὴ ζωή του. Τὴν σταθερότητα τῆς οἰκογένειας. Ἡ διακοπὴ τῆς συζυγικῆς σχέσης στὸν γάμο εἶναι ἕνα ἀτύχημα. Στὴν ἐλεύθερη σχέση ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς εἶναι κάτι ἀναμενόμενο, προγραμματισμένο, ἐξ οὗ καὶ ἡ ἀπουσία τῆς δέσμευσης ποὺ συνεπάγεται ὁ γάμος. Καὶ ἡ συχνότητα τῆς διακοπῆς σὲ αὐτὴ τὴν ἐλεύθερη σχέση, εἶναι ἕξι φορὲς μεγαλύτερη, κατὰ τὶς στατιστικές, ἀπὸ ὅτι εἶναι στὸν γάμο. Στὴν σχέση μεταξὺ ὁμοφυλόφιλων εἶναι ἀκόμη μεγαλύτερη. Ὑπάρχει συνεπῶς μία ἀπόσταση μεταξὺ τῶν γεγονότων καὶ τῶν ἰσχυρισμῶν τῶν ἀνθρώπων ποὺ ἀντιμετωπίζουν εἰδικὰ προβλήματα. Μεταξὺ τῆς πραγματικότητας καὶ τῶν ἐπιθυμιῶν τους, τὶς ὁποῖες προσπαθοῦν νὰ ὡραιοποιήσουν καὶ νὰ παρουσιάσουν φυσικές. Καὶ πρέπει νὰ δοῦμε κατάματα τὸ πλῆθος τῶν προβλημάτων τὰ ὁποῖα θὰ ἀντιμετωπίσουν τὰ παιδιὰ ποὺ θὰ μεγαλώσουν ἔξω ἀπὸ τὴ φυσική τους κοιτίδα ποὺ εἶναι ἡ οἰκογένεια, ὅπως τὴν δημιούργησε ὁ Θεός, τὴν ἁγίασε ἡ ἐκκλησία μὲ τὸ μυστήριο τοῦ γάμου καὶ τὴν προστάτευε μέχρι σήμερα τὸ δίκαιο ὅλων τῶν πολιτισμένων λαῶν. Εἶναι χαρακτηριστικὸς ὁ ὁρισμὸς τοῦ γάμου στὸ Ρωμαϊκὸ Δίκαιο: «Γάμος εἶναι ἕνωσις ἀνδρὸς καὶ γυναικός, συγκλήρωσις τοῦ βίου παντός, θείου τε καὶ ἀνθρωπίνου δικαίου κοινωνία». Ἂς τὸ καταλάβουμε καλὰ ὅτι δὲν μποροῦμε νὰ παίζουμε μὲ τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια τῆς ἀνθρωπότητας. Οὔτε νὰ κάνουμε τὸ παιδί, ποὺ ἀποτελεῖ τὸ μέλλον τοῦ κόσμου, ἀντικείμενο πειραματισμῶν, μὲ βέβαιη κατάληξη τὴ δυστυχία του.

Ἐπίλογος- Ὕστερα ἀπὸ ὅσα ἐλέχθησαν, τίθεται τὸ ἐρώτημα: μπορεῖ σήμερα ἡ οἰκογένεια νὰ μείνει πιστὴ στὴ μετάδοση ἀξιῶν; Ἡ ἀπάντηση εἶναι: Ναί. Βεβαίως μπορεῖ. Ἀρκεῖ νὰ ἀγωνίζεται γιὰ νὰ βιώνει αὐτὲς τὶς ἀξίες. Νὰ μὴν ἀποτελοῦν μία θεωρία ἄσχετη μὲ τὴν ζωή. Νὰ αἰσθάνονται τὰ παιδιά μας ὅτι αὐτὰ ποὺ τοὺς διδάσκουμε τὰ ζοῦμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι, σὲ μία ζωὴ ἄξια νὰ τὴ ζεῖ κανείς. Θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε νὰ κλείσω μὲ λίγες σκέψεις τοῦ φιλοσόφου, θεολόγου καὶ συγγραφέα Μωρὶς Μπελέ: «Αὐτὸ ποὺ ἔχουμε νὰ μεταδώσουμε, δὲν εἶναι μόνο τὸ καλὸ ἢ ἡ γνώση. Εἶναι μία σχέση ἀπὸ γενεὰ σὲ γενεά, ποὺ δίνει στὸν ἄνθρωπο τὴ δυνατότητα νὰ ἀγαπᾶ: ἡ ἀγάπη αὐτὴ δὲν εἶναι μία συναισθηματικὴ φλυαρία. Εἶναι αὐτὸ ποὺ ὅταν λείψει, ὁ ἄνθρωπος θὰ βυθιστεῖ στὴν ἄβυσσο. Εἶναι ἕνα γεγονός –Τὸ γεγονὸς- τῆς ἀνθρωπότητας. Εἶναι τὸ ἐλάχιστο καὶ τὸ μέγιστο. Μία ἀνθρωπότητα ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ εἶναι ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλον: Ὑποδοχή, εὐμένεια, εὐγένεια, σεβασμός, στοργή, ἐλπίδα. Εἶναι ἀγάπη τόσο δυνατή, ποὺ μπροστά της ἀχρηστεύονται ὅλες οἱ τεχνικές. Εἶναι τὸ Βασίλειο τοῦ Θεοῦ.

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Ἀγαπητὲ ἐν Χριστῷ ἅγιε Καθηγούμενε καὶ πατριαρχικὲ Ἔξαρχε τῆς παλαιφάτου Μονῆς τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου, ὁ νοῦς μου παραμένει ἀκόμη στὴν ἀγρυπνία τοῦ Θεολόγου καὶ τὴν Θεία Λειτουργία στὸ Καθολικό τῆς Μονῆς ἀπαρασάλευτος.

Ἀρχές Αὐγούστου, μέσα στήν περίοδο τῶν μεγάλων βροχῶν, χτύπησε τό τηλέφωνό μου μετά τά μεσάνυχτα. Ξύπνησα λίγο τρομαγμένος καί ἄκουσα τή γνωστή φωνή μιᾶς γυναίκας πού δούλευε γιά χρόνια σάν μαγείρισσα. Μέσα ἀπό κλάματα καί φωνές ἀπελπισίας κατάλαβα, ὅτι κάτι ἔχει ἡ κόρη της καί τήν εἶχαν στά «Ἐπείγοντα» σέ ἕνα Νοσοκομεῖο πού ἐφημέρευε…

CC BY-NC Medici con l’Africa Cuamm

Ἀρχές Αὐγούστου, μέσα στήν περίοδο τῶν μεγάλων βροχῶν, χτύπησε τό τηλέφωνό μου μετά τά μεσάνυχτα. Ξύπνησα λίγο τρομαγμένος καί ἄκουσα τή γνωστή φωνή μιᾶς γυναίκας πού δούλευε γιά χρόνια σάν μαγείρισσα. Μέσα ἀπό κλάματα καί φωνές ἀπελπισίας κατάλαβα, ὅτι κάτι ἔχει ἡ κόρη της καί τήν εἶχαν στά «Ἐπείγοντα» σέ ἕνα Νοσοκομεῖο πού ἐφημέρευε…

Σηκώθηκα, πῆρα τό αὐτοκίνητο καί μετά ἀπό λίγο βρέθηκα στό λαβύρινθο δύο συνενωμένων νοσοκομείων νά προσπαθῶ νά βρῶ τά «Ἐπείγοντα»… Τελικά μετά ἀπό λίγο, ἀκολουθώντας τίς ὁδηγίες κοιμισμένων φυλάκων καί νοσοκόμων, βρέθηκα σέ μιά στρογγυλή αἴθουσα μέ ράντζα καί μέ ἐνδιάμεσα παραβάν, ὅπου οἱ πενήντα νοσηλευόμενοι ἀνέμεναν ἤ τήν μέριμνα τῶν δύο ἰατρῶν, ἤ, κάποιοι ἀπό αὐτούς, τό πιστοποιητικό θανάτου, γιά νά μεταφερθοῦν στούς νεκροθάλαμους… Λίγο σοκαρισμένος καί λίγο συγκινημένος, γιατί κάπου μοῦ θύμισε καί τήν πατρίδα ἡ κατάσταση αὐτή, βρῆκα τήν πρώην μαγείρισσα, μέ τήν κόρη της κατάκοιτη…

—Τί συμβαίνει; Τί ἔπαθε; ρώτησα.
—Δέν ξέρουμε τί ἔχει, μοῦ εἶπε. Ἔχασε τίς αἰσθήσεις της… Συνῆλθε, ἀλλά δέν μπορεῖ νά περπατήσει.

Πῆγα στήν εἴσοδο καί ρώτησα τή νοσηλεύτρια γιά περισσότερες πληροφορίες.

—Πάτερ, ἄν δέν κάνουμε ἐξετάσεις, κανένας δέν μπορεῖ νά πεῖ τί ἔχει… Μή δίνετε σημασία στό τί λέει ἡ μητέρα της… Καί ἐν συντομίᾳ, γιά νά γίνουν οἱ ἐξετάσεις, πρέπει νά πληρωθοῦν προκαταβολικά. Ἡ μητέρα εἶπε ὅτι δέν ἔχει χρήματα, ἄρα τίποτα δέν μπορεῖ νά γίνει…

Μιλήσαμε λίγο, πλήρωσα το ἀντίτιμο, και ἀμέσως πῆραν αἷμα ἀπό τήν ἀσθενή καί τό ἔστειλαν γιά ἀναλύσεις… Περίμενα κάπου μιάμιση ὥρα. Ἡ νοσοκόμα ἦλθε καί μοῦ ἀνακοίνωσε πολύ ψυχρά:

—Ἡ ἀσθενής ἔχει AIDS! Χρειάζεται ἐπειγόντως μετάγγιση αἵματος…

Ἄλλο σόκ! Ἔκανε νά φύγει νά πάει στό πόστο της καί ξαναγύρισε…

—Ἡ ὁμάδα της δέν ὑπάρχει στήν Τράπεζα Αἵματος τοῦ Νοσοκομείου μας. Θά πρέπει νά ψάξετε σέ ἄλλο Νοσοκομεῖο, ἤ νά περιμένετε αὔριο τό πρωί νά βροῦμε αἱμοδότες νά δεχθοῦν νά δώσουν αἷμα. Ἄν βέβαια τούς πληρώσετε…

Βοήθησε ὁ Θεός καί ψάχνοντας νά μοῦ ποῦν σέ ποιά νοσοκομεῖα νά πάω, ἔπεσα σέ ἕναν εἰδικευόμενο ἰατρό πού μέ χαιρέτησε μέ ἕνα «Εὐλογεῖτε». Παραξενεύτηκα, ἀλλά μοῦ ἐξήγησε ὅτι εἶχε σπουδάσει στή Μόσχα καί κατάλαβε ὅτι ἤμουν Ὀρθόδοξος κληρικός. Τοῦ ἐξήγησα τό πρόβλημά μου καί δέχθηκε νά μέ συνοδεύσει νά βροῦμε τό σάκκο τοῦ αἵματος πού χρειαζόμασταν…

Ξεκινήσαμε ἀπό νοσοκομεῖο σέ νοσοκομεῖο. Νά ξυπνᾶμε τούς φύλακες, νά μᾶς ἐπιτρέψουν νά μποῦμε μέσα, νά βροῦμε τό κατάλληλο πρόσωπο τῆς βάρδιας, νά μᾶς πεῖ ἄν ὑπάρχει σάκκος αἵματος αὐτῆς τῆς ὁμάδος… Στό τέταρτο κατά σειρά νοσοκομεῖο ἔδωσε ὁ Κύριος καί βρήκαμε! Μιά ἐπιπλέον καθυστέρηση γιά νά βροῦμε τόν ταμία δέ μᾶς ἔμοιασε μέ δυσκολία, διότι εἴχαμε τή χαρά ὅτι πετύχαμε τό σκοπό μας…

Ιατρείο της Ιεραποστολής στο βόρειο Καμερούν

Ξημερώματα γυρίσαμε στό Νοσοκομεῖο. Ἄρχισαν τήν μετάγγιση καί ἀμέσως ἡ ἀσθενής ἄνοιξε τά μάτια της. Μόλις μέ εἶδε, γαντζώθηκε στά ροῦχα μου καί ἄρχισε νά κλαίει:

—Μή μέ ἀφήσετε νά πεθάνω, μή μ’ ἀφήσετε… Νά γίνω καλά καί θά εἶμαι κάθε μέρα στήν Ἐκκλησία… Προσευχηθεῖτε γιά ἐμένα… Μή μ’ ἀφήσετε νά πεθάνω…

Προσπάθησα νά τήν καθησυχάσω… ἀλλά τί νά πεῖς σ’ ἕνα νέο ἄνθρωπο, 20 ἐτῶν, πού ξέρεις ὅτι ἔχει ἐλάχιστες πιθανότητες νά ζήσει;

Ἔφυγα μέσα σέ μαῦρες σκέψεις καί σ’ ἕνα βαθύ πόνο, γιά τήν πραγματικότητα πού εἶχε ξεδιπλωθεῖ μπροστά μου τήν περασμένη νύχτα. Ὄχι ὅτι δέν εἶχα δεῖ δυσκολότερες καταστάσεις, ἀλλά αὐτή μέ πονοῦσε μ’ ἕνα δικό της τρόπο…

Τό μαρτύριο τῆς κοπέλας κράτησε 12 ἡμέρες ἀκόμα μέ συνεχεῖς μεταγγίσεις… Κατόπιν ἐκοιμήθη μέσα σ’ ἕνα κλάμα κι ἕνα παράπονο…

—Θέλω νά ζήσω. Γιατί δέν γίνομαι καλά;

Ποιός θά μποροῦσε ἆραγε ν’ ἀπαντήσει σ’ αὐτά τά ἐρωτήματα; Ἤ ποιός θά εἶχε τήν τόλμη νά μεταστρέψει αὐτά τά ἐρωτήματα ἑνός νέου ἀνθρώπου σέ αὐτοκριτική;

Νομίζω, πιό πολύ μετράει νά κρατήσεις τό χέρι αὐτοῦ πού φεύγει ἀπό τή ζωή, νά ἔχει μέχρι τέλους τήν αἴσθηση ὅτι δέν εἶναι μόνος του, πάρα ὁτιδήποτε ἄλλο… Ἀναρωτήθηκα πολλές φορές πόσοι ἄνθρωποι πρέπει νά ἔχουν φύγει καί πόσοι φεύγουν καθημερινά, γιατί ἀκριβῶς δέ βρέθηκε κάποιος νά πληρώσει τά φάρμακά τους!

Πόσο ἐλάχιστα κοστίζει ἡ ζωή στήν Ἀφρική τῆς φτώχειας καί τῆς ἀνέχειας…!

† O Καμερούν Γρηγόριος

Πηγή: Αδελφότητα Ορθοδόξου Εξωτερικής Ιεραποστολής

Η αποσύνθεση της παλαιάς Οθωμανικής αυτοκρατορίας άρχισε τον 19ο αιώνα με την ελληνική επανάσταση και συνεχίσθηκε με γρήγορους ρυθμούς καθ’όλη την διάρκεια του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα. Οι πολλαπλώς και στυγνά καταπιεζόμενοι χριστιανικοί πληθυσμοί της χερσονήσου του Αίμου άρχισαν ν’ αναπνέουν τον αέρα της ελευθερίας. Η Κρήτη από ελληνικής πλευράς ήταν πλέον αυτόνομη ενώ και η Μακεδονία πορευόταν στο δρόμο της απελευθερώσεως. Ο τελευταίος ρωσοτουρκικός πόλεμος είχε λήξει με ήττα της Τουρκίας και επιστέγασμα την συνθήκη του Αγ. Στεφάνου του 1878. Αυτή σηματοδοτεί και την απαρχή των βουλγαρικών διεκδικήσεων στη Μακεδονία.

Ταξχος (ε.α.) Παναγιώτης Σπυρόπουλος

 Πτυχιούχος του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (Ε.Κ.Π.Α.),

Υπερπολύτεκνος με 11 παιδιά

ΠΟΛΙΤΙΚΟΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΒΑΛΚΑΝΙΩΝ ΣΤΙΣ ΠΑΡΑΜΟΝΕΣ ΤΟΥ Α’ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ.

ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΟΥΔΕΤΕΡΟΤΗΤΑΣ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΥΠΟΛΟΙΠΩΝ ΒΑΛΚΑΝΙΚΩΝ ΚΡΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ

Πρόλογος

Η αποσύνθεση της παλαιάς Οθωμανικής αυτοκρατορίας άρχισε τον 19^ο αιώνα με την ελληνική επανάσταση και συνεχίσθηκε με γρήγορους ρυθμούς καθ’όλη την διάρκεια του 19^ου και στις αρχές του 20^ου αιώνα.

Οι πολλαπλώς και στυγνά καταπιεζόμενοι χριστιανικοί πληθυσμοί της χερσονήσου του Αίμου άρχισαν ν’ αναπνέουν τον αέρα της ελευθερίας. Η Κρήτη από ελληνικής πλευράς ήταν πλέον αυτόνομη ενώ και η Μακεδονία πορευόταν στο δρόμο της απελευθερώσεως.

Ο τελευταίος ρωσοτουρκικός πόλεμος είχε λήξει με ήττα της Τουρκίας και επιστέγασμα την συνθήκη του Αγ. Στεφάνου του 1878. Αυτή σηματοδοτεί και την απαρχή των βουλγαρικών διεκδικήσεων στη Μακεδονία. Ο Αγώνας που ανέλαβε ανεπισήμως το ελληνικό κράτος εναντίον των κομιτατζήδων, ήταν αγώνας επιβιώσεως του ελληνισμού στις πατρογονικές του εστίες. Ωστόσο το νεοϊδρυθέν βουλγαρικό κράτος ήταν το μήλο της έριδος μεταξύ κυρίως Ρώσων και των υπολοίπων Μ. Δυνάμεων, οι οποίες δεν έβλεπαν με καλό μάτι την σλαβική κάθοδο στο Αιγαίο και στην Μεσόγειο γενικότερα. Έτσι οι ανταγωνιστές πλειοδοτούσαν σε εδαφικά ανταλλάγματα προκειμένου να προσεταιρισθούν τους Βούλγαρους. Υπό αυτό το πρίσμα εξηγείται και η πλήρης αδράνεια των Μ. Δυνάμεων στoν βίαιο αφελληνισμό και ενσωμάτωση της Αν. Ρωμυλίας (Β. Θράκης) στο νέο κράτος.

Περίοδος προ του 1909

Η οθωμανική αυτοκρατορία βρισκόταν εδώ και εκατό χρόνια στο χειρουργικό τραπέζι του διαμελισμού και το νυστέρι πλησίαζε τώρα στην καρδιά της: την Κων/πολη. Η αναμενόμενη αντίδραση του «ασθενούς» μπροστά στο θάνατο, υπήρξε το σοβινιστικό στην ουσία, κίνημα των Νεότουρκων (24/7/1908).

Η Αυστροουγγαρία κρατούσε τις Βοσνία και Ερζεγοβίνη. Μεσολαβεί η συνθήκη του Βερολίνου που καταργεί του Αγ. Στεφάνου. Ο Βούλγαρος Ηγεμόνας Φερδινάνδος εκμεταλλευόμενος το διακαή πόθο της Αυστροουγγαρίας να ανατρέψει την Βερολίνια Συνθήκη για να προσαρτήσει την Βοσνία-Ερζεγοβίνη, αποσπά την στήριξή της για την ανεξαρτησία της χώρας του. Έτσι στις 5 Οκτωβρίου 1908 κηρύσσει στο Τίρνοβο την ανεξαρτησία της Βουλγαρίας, που μέχρι τότε ήταν φόρου υποτελής στον Σουλτάνο. Αποσοβήθηκε βουλγαροτουρκικός πόλεμος με την παρέμβαση των Δυτικών Δυνάμεων και της Ρωσίας ιδιαιτέρως, η οποία παραιτήθηκε από το σύνολο της αποζημιώσεως που της όφειλε η Τουρκία μετά τον ρωσσοτουρκικό πόλεμο του 1877. Έτσι οι ηττημένοι Τούρκοι θέλοντας και μη, απεδέχθησαν τον ακρωτηριασμό, κάτω από την «ευγενική πίεση-προσφορά» του Τσάρου. Είναι φανερό ότι το επόμενο πεδίο αντιπαραθέσεων θα κατέλθει νοτιότερα: στη Μακεδονία. Ο Πανσλαβισμός αναδύεται πλέον ως ο πιο επικίνδυνος εχθρός του Ελληνισμού.

Αντιπαλότητες των Μεγάλων Δυνάμεων στη χερσόνησο του Αίμου - Διεθνείς Συσχετισμοί

Με τη συνθήκη του Βερολίνου η οποία κατήργησε αυτή του Αγίου Στεφάνου, στην ουσία εγκαινιάζεται η πολιτική του Παγγερμανισμού (Drang nach Süd-Osten). Αυτή όμως η πολιτική, φαντάζει τώρα πιο μεμακρυσμένος κίνδυνος, αν όχι και άσπονδος σύμμαχος εναντίον του σλαβισμού, ιδίως μετά την επίσημη δήλωση του Γερμανού Αυτοκράτορα Γουλιέλμου Β΄ - κατά την επίσκεψή του στην Κέρκυρα – πως ούτε ο ίδιος ούτε η Αυστρία θα επέτρεπαν την κάθοδο των Βουλγάρων στο Αιγαίο.

Η Αντάντ ιδρύθηκε μετά από Αγγλογαλλική συμφωνία για την οριοθέτηση των σφαιρών επιρροής των δυο κρατών στη Μεσόγειο. Η Γερμανία αισθάνθηκε εγκλωβισμένη. Η προσχώρηση της Ρωσίας στην πρώτη μαρτυρούσε την προτίμηση της τελευταίας να ενισχύσει τον πανσλαβισμό ως αντίβαρο του γερμανισμού στα Βαλκάνια, όπως εμφατικότατα δήλωνε ο Γάλλος πρεσβευτής Reval στον Έλληνα βασιλιά Γεώργιο Α΄ μετά την συνάντηση μεταξύ του Άγγλου βασιλιά Εδουάρδου Ζ΄ και του Τσάρου Νικόλαου Β΄.¹ Αντανακλαστικά δρώντας η Γερμανία και με την Ιταλική στήριξη πρόκρινε τη δημιουργία του ανύπαρκτου μέχρι τότε κράτους της Αλβανίας, ώστε να εμποδίσει τους φιλοανταντικούς Σέρβους να κυριαρχήσουν στην Αδριατική και να τους αποκλείσουν από την δίοδο αυτή (Συνθήκη Βερολίνου).

Στο εξής η Αυστρουγγαρία θα έριχνε όλο το βάρος της στη χερσόνησο του Αίμου, αφού μετά τη Σάντοβα και τη Βερολίνια Συνθήκη, της ανετέθει η διοίκηση των Βοσνίας και Ερζεγοβίνης.

Η συνεργάτις της Γερμανίας Αυστροουγγαρία στηριζόταν ανατολικά στην Ρουμανία και δυτικά στην Ιταλία. Η Τριπλή ή Τετραπλή Συμμαχία δραστηριοποιούνταν και ο Γεώργιος έπρεπε να εξασφαλίσει και εκεί στήριγμα. Ο πρεσβευτής και μετέπειτα Υπουργός Εξωτερικών (ΥΠΕΞ) της Αυστροουγγαρίας βαρώνος Αλοΐσιος Von Aehrenthal άνοιξε τον σιδηρόδρομο της Μητροβίτσα για Σκόπια. Η Θεσσαλονίκη απείχε μόνο μερικές ώρες. Οι γερμανισμός και σλαυισμός είχαν ήδη καταλάβει θέσεις μάχης. Την απειλητική για την παγκόσμια ειρήνη κρίση υποδαύλιζε και η ύπαρξη σλαυικών πληθυσμών της Αυστροουγγαρίας εχθρικά προσκειμένων προς τους αφέντες τους. Το Νοέμβριο του 1907 η παραχώρηση στην εταιρεία Βαγδάτης-Μπαν τα δικαιώματα εκμεταλλεύσεως της κοιλάδας Κόνιε, ισοδυναμούσε με έμμεση αποικιοποίηση της Ανατολίας. Η Συνθήκη του Βερολίνου δεν είχε αποσπάσει οριστικά την Βοσνία και Ερζεγοβίνη από την Τουρκία που την είχε δώσει για 25 χρόνια στην Αυστροουγγαρία. Η τελευταία μάλιστα είχε εξουσιοδοτηθεί να καταλάβει στρατιωτικά και το Νόβι Παζάρ. Αυτή η χρονική περίοδος είχε λήξει το 1903 και έπρεπε τα εδάφη να επιστραφούν στην Τουρκία. Βεβαίως οι Μεγάλες Δυνάμεις δεν δεσμεύονται από τις υπογραφές και τις σφραγίδες τους. Έτσι στις 15 Σεπτέμβρη 1908, στο Μπούλλοβιτς της Μολδαβίας, ο Βαρώνος Alois von Aehrenthal συμφώνησε με τον Ρώσο ΥΠΕΞ Κόμη Alexander Petrovich Izvolsky ή Iswolsky να κρατήσει ο γερμανισμός σαν αντίδωρο της παραπάνω περιοχές, λόγω της παραχωρήσεως της κηδεμονίας και πρόσδεσης της Βουλγαρίας στο άρμα του πανσλαυισμού.

Θέσις - Πολιτική της Ελλάδος απέναντι στις Μεγάλες Δυνάμεις

Παρά τις εντονότατες τουρκικές διαμαρτυρίες για τα παραπάνω τετελεσμένα (26/2/1909 υπογρ. πρωτ/λου οριστικοποιήσεως προσαρτήσεως), το πλήγμα ήταν οδυνηρότερο για την Σερβία γιατί διαγράφονταν οι εθνικές της ελπίδες χωρίζοντας την από το Μαυροβούνιο, και κυκλώθηκε ασφυκτικά από τον επεκτατισμό του Γερμανισμού. Έτσι αναγκάσθηκε να υπογράψει την ταπεινωτική οδηγία στις 31/3/1909.

Με αυξημένο το κύρος τους οι Γερμανία-Αυστροουγγαρία κατηφόριζαν ακάθεκτες προς το Αιγαίο.

Από την άλλη οι Έλληνες ανησυχούσαν για τις αγγλικές βλέψεις επί της Κρήτης. Ήδη από το 1878 η γηραιά Αλβιών είχε καταλάβει την Κύπρο σαν ισορροπιστική κίνηση κατά του σλαυισμού, ενώ εποφθαλμιούσε και την Σούδα, για να εξασφαλίσει μια αλυσίδα βάσεων στην Μεσόγειο (Γιβραλτάρ-Μάλτα-Σούδα-Κύπρος).

Με την αγορά του Αχιλλείου στην Κέρκυρα από τον Γουλιέλμο Β’ και την ταυτόχρονη εγκατάσταση του Γεωργίου Α’ στον Μον Ρεπό, ο οποίος δήλωσε ικανοποιημένος από τις επαφές του με τον πρώτο, ο Γάλλος πρεσβευτής έγραψε στο Παρίσι : «Δεν ήταν χωρίς θετικά αποτελέσματα η επίσκεψη του Αυτοκράτορα (Γουλιέλμου), που ήρθε να φυτέψει ένα τοπογραφικό παλούκι στην ελληνική επικράτεια».² Κάθε κίνηση όσο αμελητέα και αν φαίνεται έχει τον συμβολισμό της. Στην Αγγλία δεν άρεσαν οι συχνότατες πλέον διελεύσεις των γερμανικών ναυτικών Μονάδων στην θάλασσα της Μεσογείου, που δεν παρέλειπαν να ναυλοχούν και στην Κέρκυρα λόγω και της συγγένειας του Γουλιέλμου με τον Γεώργιο (η βασίλισσα Σοφία ήταν αδερφή του). Η τελευταία επηρέαζε βέβαια ως ένα βαθμό την ελληνική εξωτερική πολιτική αλλά η Γερμανία απέφευγε να παρουσιάσει εαυτή ως συμπορεύουσα των ελληνικών εθνικών επιδιώξεων δύναμη. Η Ελλάδα βέβαια πίστευε στις ευγενικές «υπηρεσίες» της Γερμανίας για επίλυση του Κρητικού (Έλληνας ΥΠΕΞ Μπαλτατζής).

Κρητικό

Σε αυτό το ζήτημα θα αναφερθούμε διεξοδικότερα διότι απετέλεσε τον καταλύτη και το πεδίο ενασκήσεως πολιτικής των Δυνάμεων στην Αν. Μεσόγειο. Επίσης, διαμόρφωσε σε μεγάλο μέρος τις ισορροπίες και την πολιτική των βαλκανικών κρατών καθ’ όλη την διάρκεια της 15ετίας πριν την έκρηξη του Α’ ΠΠ.

Η Κρήτη αυτονομήθηκε το 1897 υπό την επικυριαρχία της Πύλης και με πρώτο ύπατο αρμοστή - με απόφαση των Δυνάμεων – τον πρίγκηπα Γεώργιο. Με την παραίτηση του το 1906 διορίζεται διάδοχος του ο Αλ. Ζαΐμης. Όλοι έβλεπαν ότι η ένωση ερχόταν βαθμιαία σαν ώριμο φρούτο. Για να γίνει αυτό ειρηνικά και να διασφαλίσουν την παρουσία-συμφέροντα τους εκεί, οι Δυνάμεις της Αντάντ καταλαμβάνουν το νησί με στρατεύματα τους. Οι Γερμανία και Αυστροουγγαρία απέφυγαν να συμμετάσχουν, για να μην δυσαρεστήσουν τον Σουλτάνο. Αποφασίσθηκε προϊόντος του χρόνου η κατοχή να τερματισθεί στις 24/7/1909. Αυτή η αποχώρησις όμως δεν σήμαινε και αυτοδιάθεση και κατ’ επέκταση ένωση με την Ελλάδα, όπως τόνιζαν οι Νεότουρκοι των οποίων το κίνημα είχε επικρατήσει στην Τουρκία από το 1908. Είχαν προηγηθεί τα γεγονότα της Βουλγαρίας και των Βοσνίας-Ερζεγοβίνης και οι Δυνάμεις δεν βιάστηκαν να πάρουν αποφάσεις που θα προκαλούσαν περαιτέρω την Τουρκία. Στις 6 Οκτωβρίου 1909 ωστόσο οι Κρητικοί κύρηξαν την ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα. Οι Δυνάμεις δήλωσαν ότι η ένωση τελούσε ύπο την αίρεση της συγκαταθέσεως τους. Οι Νεότουρκοι βλέποντας την παρελκυστική τακτική των Μεγάλων δημιουργούν ένα τυφώνα οργής για το θέμα. Έχοντας υποχωρήσει στα άλλα μέτωπα χρειάζονταν μια επιτυχία σαν εξισορρόπηση. Πήραν θέση ανυποχωρήτου αντιστάσεως για να προχωρήσουν την κατάλληλη στιγμή, σε αντεπίθεση. Χρησιμοποίησαν το γνωστό σύστημα της πολιτικής της «εθνικής βουλήσεως»: λαϊκές εκδηλώσεις, του πεζοδρομίου καθιστώμενες εύκολα «ανεξέλεγκτες» και ως εκ τούτου μεγάλης πολιτικής αποδόσεως και δυνατού θορύβου. Ήταν μια «πραγματική εκστρατεία» ³ σύμφωνα με τον Γάλλο πρόξενο Κωνσταντινουπόλεως Λουί Στίγκ. Όπως αυτός ενημερώθηκε από Νεότουρκο αξιωματούχο, με την Κρήτη η Ελλάδα αύξανε αριθμητικά τον στρατό της και την γεωπολιτική της ισχύ, απειλώντας την ασφάλεια Στενών και Μικρασιατικών ακτών και αυτό η Τουρκία δεν μπορούσε να το επιτρέψει. Έτσι η Ελλάδα πιέζεται από όλες τις πλευρές για τήρηση «αψόγου στάσεως» καθώς: οι Αγγλία και Γαλλία χαϊδολογούσαν τους Νεότουρκους επικρίνοντας τους για την εύνοια τους στην Γερμανία. Η Ιταλία ήταν αφερέγγυα. Η Ρωσία υποστήριζε την Βουλγαρία, της οποίας τα συμφέροντα ήταν αντίθετα των ελληνικών. Έτσι η Τουρκία κατάφερε να παραπεμφθεί το θέμα στις καλένδες. Η ελληνική κοινή γνώμη δυσφορούσε έντονα… Εξαιτίας αυτού ο Γεώργιος εξέφρασε την πικρία του στους πρεσβευτές της Αγγλίας και της Γαλλίας : « Η δυναστεία ζημιώθηκε εξαιτίας της συμφοράς του 1897 και οφείλει την διάσωση της στην αυτονομία της Κρήτης. Ωστόσο, επιβάλλεται αυτή η αυτονομία να τηρήσει όλες τις υποσχέσεις της, διαφορετικά θα τρωθεί ανεπανόρθωτα το κύρος της δυναστείας».⁴ Δεν δίστασε να τονίσει ότι αν τον εξαπατούσαν οι Δυνάμεις, ο ίδιος δεν επρόκειτο να εξαπατήσει τον λαό του και ανακοίνωσε την πρόθεση του να παραιτηθεί.

Οι Τούρκοι συντηρούν με μανιώδη ένταση το ζήτημα απειλώντας όλους τους Έλληνες της αυτοκρατορίας. Ο Κάιζερ στο Μπρίντεζι έκανε θερμότατες φιλελληνικές δηλώσεις. Ο ΥΠΕΞ της Αυστροουγαρίας Von Aehrenthal όμως αμέσως δήλωσε στον Άγγλο πρεσβευτή στην Βιέννη : «Δεν θέλησα να αντιδικήσω με τον αυτοκράτορα στον φιλελληνικό ενθουσιασμό του, που ελπίζω να είναι πρόσκαιρος, αλλά μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι ούτε η γερμανική κυβέρνηση, ούτε η δική μας τον συμμερίζεται και δεν πρόκειται να επιτρέψουν για χάρη της αγάπης προς τους Έλληνες να προκληθούν ασύνετα νέες περιπλοκές στην Ανατολή». ⁵

Τα λόγια του Έλληνα ΥΠΕΞ Γ. Μπαλτατζή προς τον Γάλλο πρεσβευτή ήταν προφητικά: «Πιστέψτε με, ο λόγος που κάνουν τόσο θόρυβο στην Κωνσταντινούπολη για το ασήμαντο γι’αυτούς Κρητικό είναι για να εξάψουν τα πνεύματα εναντίον μας. Επιδίωξή τους είναι να συντρίψουν τους Έλληνες. Οι Νεότουρκοι τους φοβούνται και γιατί είναι τόσοι πολλοί μέσα στην Τουρκία, αλλά και επειδή είναι αδύνατο να οργανώσουν συνταγματικά την χώρα τους χωρίς να παραχωρήσουν στους Έλληνες σημαντική θέση. Καθώς δεν επιθυμούν να τους δώσουν αυτό που δικαιούνται, θα προσπαθήσουν να τους εκμηδενίσουν με την βία. Χρησιμοποιούν την Κρήτη σαν πρόσχημα για να κυρήξουν τον πόλεμο, όχι μόνο κατά του ελληνικού βασιλείου, αλλά εναντίον ολόκληρου του ελληνισμού». ⁶ Παρ’ όλα αυτά οι Δυνάμεις προέκριναν την παραμονή της τουρκικής σημαίας στο νησί και μετά την αποχώρηση τους, η οποία επετηρείτο σημειολογικώς από τουρκικό στολίσκο. Τίποτα όμως δεν εμπόδισε τους Κρήτες να στολίσουν ακόμα και τα δημόσια κτίρια και το λιμάνι των Χανίων με την γαλανόλευκη, κάτι που εξερέθισε τους Τούρκους. Τα πράγματα γίνονταν όλο και χειρότερα καθώς στην Θεσσαλονίκη παρατηρούνταν μετακινήσεις στρατευμάτων. Ο τούρκικος στρατός ήθελε πόλεμο και οι Νεότουρκοι τον χρειάζονταν. Η Ελληνική κυβέρνηση τηρεί άψογη στάση, δεν προκαλεί. Ωστόσο οι Κρητικοί δεν υποστέλλουν την σημαία μέχρι που οι Δυνάμεις την υποστέλουν με την βία από το λιμάνι των Χανίων με άγημα 250 πεζοναυτών, το οποίο αναβιβάζει την τουρκική. Στην Κωνσταντινούπολη όλο ικανοποίηση συζητούσαν την αποστολή ναυτικής δυνάμεως στην Σούδα, για να διατηρήσει την τουρκική σημαία και να μετατρέψει το λιμάνι σε τουρκικό ή τουρκοαγγλικό ή τουρκογερμανικό Γιβραλτάρ. Η μάχη των επιρροών είχε κορυφωθεί γύρω από τους Νεότουρκους που έπαιζαν σε όλα τα επίπεδα : κατάληψις θέσεων για την επερχόμενη γιγάντια σύγκρουση.

Υπό αυτές τις συνθήκες το πεπρωμένο της Ελλάδας ήταν άδηλο. Δεν επρόκειτο για την Κρήτη μόνο αλλά για το σύνολο του ελληνισμού. Είναι κάτι τέτοιες ώρες που συνειδητοποιούν όλοι ότι «το πειστικότερο των εθνικών δικαίων επιχείρημα είναι η δύναμις» (Κων/νος Παπαρηγόπουλος). Το έθνος υποφέρει από αφάνταστη αγωνία επειδή δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Αναγνωρίζει ως υπαίτιους αυτούς που δεν διδάχθηκαν τίποτα από το 1897, που δεν επανεξόπλισαν τη χώρα, παρόλο που είχε μεσολαβήσει το έπος του Μακεδονικού Αγώνος και ο πόλεμος φαινόταν αναπόφευκτος.

Η Τουρκία πορευόταν στον δρόμο της αναδημιουργίας και της ανασυντάξεως με την στρατιωτική επέμβαση. Καιρός να συμβεί το ίδιο και στην Ελλάδα: ήταν ζήτημα εθνικής επιβιώσεως.

Το Κίνημα στου Γουδή (15 - 28 Αυγούστου 1909)

Έτσι εκδηλώνεται το κίνημα στου Γουδή, από τον Στρατιωτικό Σύνδεσμο. Ο τελευταίος αξιώνει και πετυχαίνει την απομάκρυνση από το Στράτευμα των Διαδόχου και Πριγκήπων. Ο Γεώργιος μόλις και μετά βίας, με παρέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων παραμένει στον θρόνο, ταπεινωμένος. Προκυρήσσονται εκλογές που δεν πραγματοποιούνται λόγω της εμμονής των Κρητικών να στείλουν αντιπροσώπους τους. Ωστόσο ένα νέο πολιτικό πρόσωπο για τους Έλληνες κάνει την εμφανισή του.Ο Κρης Ελ. Βενιζέλος εγκαθίσταται μόνιμα στην Αθήνα για την εκλογική συνδιάσκεψη. Όταν εξελέγη στην ελληνική Βουλή ως βουλευτής απεμπόλισε την κρητική υπηκοότητα λόγω των μεγάλων τουρκικών αντιδράσεων. Η Τουρκία στο Κρητικό προειδοποιούσε σε όλους τους τόνους ότι «μετρούσε» τους φίλους της. Και ήταν πολλοί που ήθελαν την φιλία της ισχύος της. Ο Γεώργιος παραπονείτο στους Γάλλους ότι : «Η Ανατολική Ρωμυλία είναι ηπειρωτική και η Βουλγαρία την κατάπιε σαν χάπι. Γιατί οι Μεγάλοι δεν επιτρέπουν στην Ελλάδα να φέρει με τον ίδιο τρόπο στους κόρφους της την Κρήτη; Είναι το μόνο που ζητάει η Μεγαλόνησος!».⁷ Η απάντηση ήρθε διά στόματος του Γάλλου ΥΠΕΞ Σ. Πισόν : «Η Τουρκία είναι ισχυρή, η Βουλγαρία αποτελεί δύναμη, η Ελλάδα όμως είναι ανίσχυρη. Επομένως αντί να παραπονείται ο βασιλιάς της, θα έπρεπε να φροντίσει να της εξασφαλίσει την αναγκαία δύναμη για δράση».⁸

Το κίνημα στου Γουδή συμπλήρωσε αυτό ακριβώς το κενό, και μάλιστα αναίμακτα. Ο Στρατός και το Ναυτικό ισχυροποιήθηκαν στο έπακρο και πλέον η Ελλάδα αντιμετώπιζε τις τουρκικές απειλές πολέμου ψυχρά.

Η Ελληνική κοινή γνώμη παρ’ όλες τις ιδιόρρυθμες σχέσεις του Βενιζέλου με τα Ανάκτορα και τον διχασμό της για το γλωσσικό («Ευαγγελικά» και «Ορεστειακά») ⁹ κατείχετο από πνεύμα εθνικής ομοψυχίας. Ο Βενιζέλος εκλέγεται με συντριπτική πλειοψηφία πρωθυπουργός της χώρας στις 16 Δεκεμβρίου 1910. Ο Στρατιωτικός Σύνδεσμος είχε βρει τον πολιτικό του εκφραστή.

Η περιρρέουσα διεθνής ατμόσφαιρα - αντιπαλότητες

Οι Γερμανία και Αυστροουγγαρία δεν είχαν πρόθεση ν’αναμειχθούν στο Κρητικό ‘’αν οι Δυνάμεις δεν ασχοληθούν με το status quo του νησιού. Το πράγμα διαφέρει στην περίπτωση που πρόκειται ν’αλλάξει το καθεστώς του’’ (von Sein). Έτσι έβγαιναν κερδισμένες απ΄την αμηχανία των άλλων για τα ελληνοτουρκικά. Οι θέσεις της κεντρικής Ενώσεως ενισχύθηκαν ακόμα περισσότερο με το τουρκικό ανθελληνικό μποικοτάζ του 1911 (απαγόρευση του ελλιμενισμού ελληνικών πλοίων στα τουρκικά λιμάνια). Έτσι όμως επλήγησαν και τα συμφέροντα των χωρών της Αντάντ γιατί τα προιόντα τους διακινούνταν μέσω αυτών των πλοίων. Ο Γάλλος πρεσβευτής Gabriell Deville έγραψε από την Αθήνα « Η Γερμανία βλέπει ευνοικά τη συρρίκνωση του ελληνικού εμπορίου, αφού μόνο οι Έλληνες μπορούν να την ανταγωνιστούν στο λιανεμπόριο. Συνεπώς έστω και αν δεν υπάρχει απόλυτη συμφωνία μεταξύ των μελών της Τριπλής Συμμαχίας και παρά την αντιπαλότητα Αυστρίας και Ιταλίας αναφορικά με τους Έλληνες που αναζητούν σημαία προστασίας και οι τρείς έχουν συμφέρον να συνεχισθεί το μποικοτάζ· ωστόσο, αυτή η συνέχιση είναι πιθανόν να δημιουργήσει πολλούς κινδύνους». ¹⁰

Την ίδια περίοδο (1/7/1911) λόγω Μαρόκου (Αγαδίρ) οι Γαλλογερμανικές σχέσεις είναι σε ένταση. Στις 5 Οκτ. η Ιταλία με το πρόσχημα της παρενόχλησης των εμπόρων της στην Λιβύη κυρήσει τον πόλεμο στον Σουλτάνο και καταλαμβάνει την Τριπολίτιδα.

Τα Βαλκάνια αρπάζουν φωτιά. Οι Σέρβοι επωφελούμενοι εισβάλλουν στην Αλβανία. Ο Ελληνικός Στόλος ναυλουχεί στον Βόλο. Ο Ελληνικός στρατός άρτια εκπαιδευμένος και εξοπλισμένος απ’την Γαλλία σίγουρα δεν θα επέτρεπε ένα νέο 1897.

Η Γαλλογερμανική κρίση τελείωσε ενώ η Ιταλοτουρκική σύγκρουση αν και προσωρινά δεν επεκτάθηκε, απήλλαξε ωστόσο την Ελλάδα απ΄την Τουρκική πίεση, αλλά και το μποικοτάζ (16 Νοε). Στο ίδιο πνεύμα εξομάλυνσης των διμερών σχέσεων ο Βενιζέλος αρνήθηκε να δεχθεί τους Κρήτες βουλευτές στην ελληνική βουλή.

Οι Ευρωπαϊκές αντιπαλότητες στη Βαλκανική Σκακιέρα

Η επιδεινούμενη κρίση που προκάλεσε ο συνεχιζόμενος Ιταλοτουρκικός πόλεμος είχε σαν αποτέλεσμα το κλείσιμο των Στενών για την προστασία τους από τον κυριαρχούντα στο Αιγαίο ιταλικό στόλο. Οι υπόλοιπες Δυνάμεις που πλήττονταν οικονομικά προχωρούν σε διάβημα στην Πύλη το οποίο δεν απέδωσε καρπούς. Οι Νεότουρκοι επενδύουν έξυπνα στις Ευρωπαικές αντιπαλότητες για να βγουν από την δύσκολη θέση που βρίσκονταν. Τότε ακούγονται κάποιοι ψίθυροι για μυστυριώδη Γαλλο-Ρωσική συμφωνία για διανομή της Ανατολής.

Στις 5 Μαίου 1912 οι Ιταλοί ολοκληρώνουν την κατάληψη της Δωδεκανήσου όπου γίνονται δεκτοί ως απελευθερωτές: Ψευδαισθήσεις των εκεί Ελληνικών πληθυσμών. Οι υπόλοιποι της Αντάντ βλέπουν πίσω απ΄την Ιταλία την Κεντρική Ένωση και κατά συνέπεια δεν μπορούν να μείνουν απραγείς παρά τις ρητές ιταλικές διαβεβαιώσεις περί προσωρινότητας της κατοχής. Η Γαλλία ανασύρει ανεδαφικώς, απ΄το χρονοντούλαπο της Ιστορίας την αρχή της ακεραιότητας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Κάθετα αντίθετη ήταν βέβαια σ’αυτό η Ρωσία, που επιθυμούσε διακαώς την κάθοδο της στο Αιγαίο. Αυτή ήταν άλλωστε και ο ηθικός αυτουργός και εγγυητής της μυστικής Σερβοβουλγαρικής συμφωνίας (13/3 και 29/4 π. ημ. 1912), με την οποία διανέμονταν όλα τα βαλκανικά οθωμανικά εδάφη, συμπεριλαμβανομένης και της Μακεδονίας!!! Ο επιτυχής Μακεδονικός Αγώνας λοιπόν δεν αρκούσε για να σωθούν οι βόρειοι ελληνικοι πληθυσμοί…

Η Ελλάδα συρόμενη πίσω απ’τις εξελίξεις αφού κανείς δεν την ήθελε δυνατή ίσως και από ολιγωρία της κυβερνήσεως Βενιζέλου, επιχειρεί «άλμα στο κενό» (κατά τη ρήση Ελ. Βενιζέλου) χωρίς κανένα εχέγγυο για μελλόντικη επίτευξη εθνικών της στόχων. Έτσι προσχωρεί σε συμφωνία με την Βουλγαρία (29/5/12), χωρίς όμως να συνάψει ανάλογη συμφωνία με Σερβία οπότε η Βουλγαρία απετέλεσε τον άξονα της «Βαλκανικής Συμμαχίας».

Βαλκανικοί Πόλεμοι (ΒΠ) - Διεθνής αντίκτυπος τους

Έτσι ξεσπά ο Ά ΒΠ (Οκτ 1912-Ιαν 1913) μεταξύ Ελλάδος-Σερβίας-

Μαυροβουνίου –Βουλγαρίας απ΄την μια πλευρά και της Τουρκίας από την άλλη. Η Τουρκία χάνει σ’όλα τα μέτωπα. Τα προελαύνοντα Βουλγαρικά στρατεύματα φθάνουν έξω απ΄την Κωνσταντινούπολη. Ο Ελληνικός Στρατός απελευθερώνει τα νησιά του Αιγαίου, μεγάλο μέρος της Ηπείρου και σχεδόν όλη η Μακεδονία με εμφανέστατη την δυσαρέσκεια της Βουλγαρικής πλευράς που ονειρευόταν την συνθήκη του Αγίου Στεφάνου.

Οι Έλληνες εισέρχονται απελευθερωτές στην συμβασιλεύουσα ύστερα από 472 χρόνια Οθωμανικής κατοχής. Ο βασιλιάς Γεώργιος εγκαθίσταται στην Θεσ/νίκη για να δώσει έμφαση στην σημασία που απέδιδε η ελληνική πλευρά στην πόλη λόγω της Βουλγαρικής επιθετικότητας. Και τότε ο Γεώργιος δολοφονείται από κάποιον δάσκαλο Σχοινά, ο οποίος και αυτοκτόνησε (;) στην φυλακή. Τα κίνητρα της δολοφονίας παρέμειναν ανεξιχνίαστα. Αναλαμβάνει Βασιλιάς, ο Διάδοχος Στρατηλάτης Κων/νος.

Οι επεκτατικές της βλέψεις ήταν αυτές που οδήγησαν την Βουλγαρία να επιτεθεί απρόκλητα και χωρίς κήρυξη πολέμου εναντίον των δύο πρώην συμμάχων της: Ελλάδος και Σερβίας. Ωστόσο αυτές οι τάσεις που είχαν διαμορφωθεί μετά την λήξη του Α΄ΒΠ και λόγω των πιέσεων της Αυστρίας προς την Σερβία, είχαν ήδη οδηγήσει στην σύναψη ελληνοσερβικής συμμαχίας. Στο μεταξύ η Κρήτη προσαρτάται στην Ελλάδα de facto.

Οι Αγγλογάλλοι ανησυχούν για την ιταλική κατοχή των Δωδεκανήσων παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις. Η Κεντρική ένωση είχε ενοχληθεί σοβαρά από την Ιταλική κατοχή της Τριπολίτιδος, ενώ εξεπλάγησαν με την ολοκληρωτική ήττα των Τούρκων, αφού η νίκη των Χριστιανών της Βαλκανικής όρθωνε υψηλό φράγμα μπροστά απ΄την Κωνσταντινούπολη, κλείνοντας τους τον δρόμο προς τα νοτιοανατολικά. Θα αντιδρούσαν δυναμικά την στιγμή μάλιστα που τα σερβικά στρατεύματα εισβάλλοντας στην Αλβανία, προέλαυναν προς το Δυρράχιο, δηλαδή προς την θάλασσα κάνοντας την Αδριατική δική τους και αποκόπτοντας τον δρόμο της Αυστρίας προς αυτή.

Έτσι στον ορίζοντα διαγραφόταν μία αυστριακοβουλγαρική συμμαχία εναντίον της Σερβίας και της Ελλάδας. Στις 31/12/1912 οι Αυστρία-Ιταλία υπέγραψαν συμφωνία με την οποία δεσμεύονταν να δημιουργήσουν ανεξάρτητη Αλβανία, στην οποία θα διατηρούσαν ισοδύναμες σφαίρες επιρροής.

Μια Αλβανία προτεκτοράτο της Ιταλίας πλάι στον Αυλώνα, υποστηριζόμενη από την Αυστρία και την Γερμανία ως προφυλακή της Κεντρικής Ενώσεως με τα Δωδεκάνησα στα ιταλικά χέρια, και την Μικρασία υπό την γερμανική επιρροή η Βαγδάτη ερχόταν πιο κοντά. Αυτό σήμαινε ότι η Ελλάδα θα ήταν κυκλωμένη από δυτικά και ανατολικά, έστω και αν κέρδισε προς το νότο, την Κρήτη ή προς τον βορρά την Μακεδονία. Το πεδίο μάχης της Αν. Μεσογείου άλλωστε είναι ενιαίο.

Η Ελλάς λοιπόν βρίσκεται εκτός σχεδιασμού, αγνοείται από τις Μ. Δυνάμεις. Συνεχίζει τις επιχειρήσεις στο Αιγαίο γνωρίζοντας ότι κατά πάσα πιθανότητα θα είναι αναγκασμένη να κάνει οδυνηρές εδαφικές παραχωρήσεις, ελλείψει σταθερού διεθνούς ερείσματος. Στο «Μέτωπο» της Μακεδονίας ευτυχής συγκυρία υπήρξε βέβαια και η έλλειψη εμπιστοσύνης που πλέον είχε η Ρωσία έναντι της Βουλγαρίας, λόγω της επαμφοτερίζουσας στάσης της τελευταίας.

Χαρακτηριστικές ήταν οι δηλώσεις του επιφανούς Ταγματάρχη Γκότσεφ, στρατιωτικού ακολούθου της Βουλγαρίας στην Ρώμη, προς τους Ρώσσο και Γάλλο ομολόγους του: «Η Γαλλία και η Ρωσία μας εγκατέλειψαν στο θέμα της Θεσ/νίκης. Θα αποξενωθούν και οι δύο από την χώρα μου, όπου για διαφόρους λόγους, απολαμβάνουν τόσο ισχυρές συμπάθειες. Με τον τρόπο αυτό βλάπτουν τα συμφέροντα τους, αν όχι άμεσα, πάντως στο πολύ προσεχές μέλλον ∙ διότι αυτή η εγκατάλειψη, σε θέμα ζωτικό για την χώρα μου, θα μας εξωθήσει στα χέρια της Αυστρίας και, κατ’επέκταση, της τριπλής Συμμαχίας, που μας στηρίζει στο συγκεκριμένο ζήτημα και που στο πλαίσιο της αναμετρήσεως των μεγάλων συμφερόντων, έχει αποδείξει πως διαθέτει ρωμαλέα ισχύ». ¹¹

Αυτός ο κυκεώνας των διπλωματικών ζυμώσεων οδήγησε στη Συνθήκη του Λονδίνου (30 Μαίου 1913). Αυτή πέτυχε μόνο να οριστικοποιήσει τα ευρωπαϊκά εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (γραμμή Αίνου - Μηδείας κατά μήκος του Έβρου). Κατά τα άλλα για τα εδάφη που βρίσκονταν δυτικά αυτής της γραμμής δεν προέβλεπε σε ποιους και πως, θα παραχωρούνταν. Επίσης δεν καθόριζε το καθεστώς και τα σύνορα της Αλβανίας, όπως και το καθεστώς των νησιών του Αιγαίου. Τέλος ανέφερε την ολοκληρωτική συμμαχική αποχώρηση από τη Κρήτη χωρίς άλλη επισήμανση. Η Τουρκία δεν ήθελε ν’ αναγραφεί πως την παραχωρούσε στην Ελλάδα, ενώ και η τελευταία δεν δεχόταν να θεωρηθεί η Κρήτη «κέρδος» της από το Α‘ ΒΠ. Έτσι και αλλιώς ήταν στην ουσία ελληνική πρίν τον πόλεμο και δεν υπήρχε κίνδυνος να διεκδικηθεί από κάποιον, την στιγμή μάλιστα που πάλευε για το Αιγαίο και τη Μακεδονία που ήταν τα ουσιαστικά κέρδη της.

Αναλαμβάνοντας τις ευθύνες τους, οι Δυνάμεις θα μπορούσαν να ολοκληρώσουν το έργο τους και να σώσουν την ειρήνη. Προτίμησαν το ρόλο όμως του Πόντιου Πιλάτου. Πρώτα- πρώτα προετοίμαζαν το δικό τους μεγάλο πόλεμο ύστερα και η ειρήνη απαιτεί θάρρος... Θα άφηναν έτσι να ξεσπάσουν όλες οι διαμάχες και να βρούν διέξοδο όλα τα πάθη.

Η Ελλάδα τελικά πήρε τη διαβεβαίωση ότι θα διατηρούσε τη Θεσσαλονίκη. Αυτό προκάλεσε έξαλλη οργή στη Βουλγαρία. Η ρωσική κοινή γνώμη την υποστήριζε και ο Τσάρος κατηγορήθηκε για υποχωρητικότητα. Οι βουλγαρικοί στρατιωτικοί κύκλοι δεν ικανοποιούνταν με τη Μακεδονία, τη Θεσσαλονίκη, το Μοναστήρι : ήθελαν και έξοδο στη Αδριατική!!! Οι Μ. Δυνάμεις δεν τολμούσαν πια ν’ αναμειχθούν, αποσύρθηκαν στη παγερή αδιαφορία τους και το τόνισαν με έμφαση. Στρουθοκαμιλίζοντας επιτάχυναν το Μεγάλο Πόλεμο αντί να λύσουν με κάθε τίμημα το Βαλκανικό πρόβλημα που θα έβαζε φωτιά σ’ όλη την Ευρώπη.

Η Ελλάδα αναζητούσε ερείσματα και στους δύο συνασπισμούς: είχε ανάγκη από την Αντάντ Κορντιάλ για το θέμα των νήσων και από τη Τριπλή Συμμαχία για το ζήτημα της Ηπείρου και της Μακεδονίας αφού αυτή δεν έβλεπε με καλό μάτι την επαμφοτερίζουσα Βουλγαρία ν’ αποκτά έξοδο στο Αιγαίο.

Οι συνθήκες ωρίμασαν λοιπόν και η (απόρρητη) ελληνοσερβική συμμαχία (Θεσσαλονίκη 1/ 6/1913) προέκυψε ως φυσικό επακόλουθο βάζοντας ουσιαστικά τη Βουλγαρία στο αντίπαλο στρατόπεδο, χωρίς να θίγεται όμως η δυνατότητα της Ρωσικής διαιτησίας, η οποία και ζητήθηκε από τη Βουλγαρία λόγω των διεκδικησεών της. Αυτή η ρωσική παρέμβαση στα Βαλκάνια, προκάλεσε την αναμενόμενη αντίδραση της Τριπλής Συμμαχίας και διότι την συνέφερε να παραμείνουν άλυτα τα προβλήματα της χερσονήσου του Αίμου. Η πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» υπό αυτές τις συνθήκες την διευκόλυνε αφού η διείσδυσή της στην Ανατολή, περνούσε από τα «απείθαρχα» και απρόβλεπτα στις προτιμήσεις τους χριστιανικά βαλκανικά κράτη. Η Τουρκία της είχε δώσει ήδη «γή και ύδωρ».

Έτσι τη νύχτα της 29^ης/30^ης Ιουνίου 1913 (Β’ ΒΠ) οι Βουλγαρικές Δυνάμεις επιτίθενται άνευ κυρήξεως πολέμου σ’ Ελλάδα και Σερβία. Στις μάχες όμως των Κιλκίς και Γευγελής αντιστοίχως υφίστανται πανωλεθρίες και οι δύο σύμμαχοι προήλασαν μέσα στο βουλγαρικό έδαφος. Ταυτόχρονα ρουμανικές Δυνάμεις πέρασαν τον Δούναβη και προελαύνουν. Η Βουλγαρία απελπισμένη απευθύνεται στη Ρωσία η οποία παρεμβαίνει με διακοίνωση στις 10 Ιουλίου αλλά οι Σύμμαχοι δεν τη λαμβάνουν σοβαρά υπ’ όψη καθώς όλες οι Μεγάλες Δυνάμεις ενώ φοβούνταν τη γενίκευση του πολέμου σε όλη την Ευρώπη και ήθελαν άμεσα ειρήνευση, εντούτοις τήρησαν ουδέτερη στάση ανεξαρτήτως των αποτελεσμάτων του πολέμου. Ο Κωνσταντίνος είχε κρίνει σωστά γράφοντας στον ΥΠΕΞ Κορομηλά τις απόψεις του για τη παρέμβαση της Ρωσίας. «… Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι η λύση που θα μπορούσε να δώσει η Ρωσία ή οι άλλες Μεγάλες Δυνάμεις πρίν από το πόλεμο, θ’ αποτελούσε στη πραγματικότητα σπέρμα πολέμου, ο οποίος θα ξεσπούσε αναπόφευκτα μετά από ελάχιστα χρόνια. Το μεγάλο σημερινό πλεονέκτημα είναι ότι θα μπορούμε να ήμαστε ήσυχοι από τη πλευρά των Βουλγάρων επί γενεές ολόκληρες. Και αυτό το πλεονέκτημα δεν επιτρέπεται να χαθεί. Οπωσδήποτε να μη συνεναίσετε σε σύναψη ανακωχής πρίν διαβουλευθείτε μαζί μου. Ceretum censeo Bulgarian esse delendam (κατά τα άλλα φρονώ ότι η Βουλγαρία πρέπει ν’ αφανισθεί (στρατιωτικά): παράφραση της φράσης του Αννίβα)». ¹² Άλλωστε ήταν πολύ νωπές οι μέθοδοι γενοκτονίας που εφήρμοσαν τα Βουλγαρικά στρατεύματα στις καταληφθείσες απ’ αυτούς ελληνικές περιοχές.

Η Ρουμανία ανεμείχθη, επειδή ήθελε να έχει και εκείνη λόγο στη μορφοποίηση της Βαλκανικής ισορροπίας. Στην περίπτωση της πρέπει ν’ αναζητηθεί δάκτυλος της Γαλλίας καθώς το Βουκουρέστι ακολουθούσε πολιτική ανεξάρτητη απ’ τη Τριπλή Συμμαχία και αυτό είχε μεγάλη σημασία. Υπο αυτό το πρίσμα η Ρουμανία δεν επιθυμούσε να υπάρχει βουλγαρική υπεροχή στον Αίμο και εκμεταλεύθηκε το φόβο των άλλων Δυνάμεων για πιθανή ηγεμονία της Ρωσίας.

Επωφελούμενη η Τουρκία προωθεί τα στρατεύματα της προς τη γραμμή Αίνου- Μήδειας που της επεδικάσθη στο Λονδίνο, ενώ καταλαμβάνει και την Ανδριανούπολη.

Εδώ πλέον φαίνεται καθαρά ότι η στρατιωτική ισχύς επέτρεπε για πρώτη φορά στην Ελλάδα αλλά και στους υπολοίπους βαλκάνιους ένα καθεστώς αυξημένης πολιτικής αυτονομίας.

Οι Βούλγαροι μετά τη κατάληψη της Σόφιας από τους Ρουμάνους και της Ανδριανούπολης από τους Τούρκους, υποχρεώνονται - στη συνθήκη ειρήνης που υπογράφουν (29 Σεπ 1913) - να παραιτηθούν από τα εδάφη της Καβάλας και της Ανδριανουπόλεως αφού μόνο η Ρωσία τους υποστήριζε. Οι υπόλοιποι σύμμαχοι της Αντάντ και οι Κεντρικές Αυτοκρατορίες δεν επιθυμούσαν την κάθοδο των Σλαύων στο Αιγαίο. Έτσι η επιμονή του Κωνσταντίνου παρά τις νύξεις του Βενιζέλου για υποχωρητικότητα στο θέμα της Καβάλας, θριάμβευσε.

Ο διπλωματικός οργασμός στις παραμονές και την έκρηξη του Α' ΠΠ

Τα σύννεφα του Α’ΠΠ πλησιάζαν απειλητικά και η Ελλάδα προσπαθούσε να βρεί στηρίγματα στους δύο συνασπισμούς. Ο Γάλλος πρεσβευτής στη Βιέννη Dumaine περιέγραψε μ’ ακρίβεια την τότε δεινή ελληνική θέση καθώς αυτή είχε ανάγκη από την Αγγλία κατά του Σλαβισμού, από τη Γαλλία κατά του Ιταλικού Ιμπεριαλισμού, ίσως και από την Αντάντ κατά των φιλοδοξιών της Τριπλής Συμμαχίας στη Μεσόγειο και στη Μικρά Ασία. Ο ρόλος που έπρεπε να παίξει ήταν πολύ μεγάλος για την Ελλάδα, παρά τις νίκες της.

Οι Βουλγαρία και Τουρκία αποτελούν εκ νέου το «μήλον της έριδος» για τους δύο συνασπισμούς. Και οι δύο μετά τη ταπείνωση τους τρέφουν κληρονομική εχθρότητα για την Ελλάδα, η οποία ανησυχεί βλέποντας το Βούλγαρο Βασιλιά Φερδινάνδο να γίνεται δεκτός στην Αυστρία ως «άσωτος υιός».

Η Ιταλία φλεγόταν απ’ το πυρετό του επεκτατισμού έχοντας ήδη εγκατασταθεί σε Αλβανία και Ρόδο εκκρεμούντος δε και του προβλήματος του καθεστώτος των αιγαιακών νήσων. Όλοι συμφωνούσαν ν’ αποδωθούν στην Ελλάδα σ’ αντάλλαγμα για τον «εγκλεισμό» της Β. Ηπείρου στην Αλβανία (απαίτηση της Τριπλής Συμμαχίας). Ενδεικτικές όμως ήταν οι δηλώσεις του Ιταλού ΥΠΕΞ Antonino Paterno- Castello Μαρκησίου του San Giulliano στους Γάλλους ότι θα προέκυπταν σοβαρές ανωμαλίες αν δίνονταν και τα Δωδεκάνησα στην Ελλάδα αφού θα τους επέτρεπε ν’ αναπτύξουν «προπαγάνδα» στη Μ. Ασία… Η Ιταλία θα πράξει το καλύτερο, ώστε από την αποχωρησή της; να ωφεληθεί περισσότερο η Τουρκία. Εξάλλου το θέμα των νήσων συνδέεται με το αντίστοιχο των νότιων συνόρων της Αλβανίας». Οι «φόβοι» της για την αναβίωση μιας νέας βυζαντινής αυτοκρατορίας ήταν καταλυτικοί στη διαμόρφωση της περαιτέρω στάσης της. Έτσι στη συνδιάσκεψη των πρεσβευτών των Δυνάμεων στο Λονδίνο (12/8/1913) τέθηκαν οι βάσεις για τη κατακράτηση της Δωδεκανήσου από τους Ιταλούς παρά τις γαλλικές αντιδράσεις. Τα υπόλοιπα απελευθερωμένα νησιά αποδίδονται στην Ελλάδα (Ελληνοτουρκική Συνθήκη των Αθηνών 13/11/1913).

Νέο ιταλικό «χαστούκι», με την αρωγή της Κεντρικής Ένωσης, στην Ελλάδα ακολουθεί, με την ενσωμάτωση της πανάρχαιας Ελληνικής γής της Β. Ηπείρου στο νέο κράτος της Αλβανίας (πρωτ/λο Φλωρεντίας, 19 Δεκ 1913). Η ελληνική ηγεσία το απεδέχθη λόγω διαβεβαιώσεων που της είχαν δοθεί περί ενσωματώσεως και των Δωδεκανήσων. Έτσι εγκατέλειψε τον εξεγερμένο Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό αποσύροντας τον εκεί Ελληνικό Στρατό, παρά τις περηφανείς νίκες που κατήγαγε κατά των βοηθουμένων από τη Κεντρική Ένωση και Ιταλία, Αλβανών. Εγκατέλειψε ακόμα και το ηπιότερο για τους Βορειοηπειρώτες, Πρωτόκολο Κερκύρας (17/5/1914) που αναγνώριζε την αυτονομία της περιοχής, ένα πρωτόκολλο που ποτέ δεν εφαρμόσθηκε αλλά ούτε και ακυρώθηκε μέχρι σήμερα.

Σε μία Ευρώπη που ήταν ένα καζάνι που έβραζε τέτοιου είδους υποσχέσεις ήταν αίολες. Τα πεπρωμένα του Ελληνισμού βρίσκονταν εν μέσω της διεκδικήσεως της Μεσογειακής κυριαρχίας και κατ’ επέκταση της Παγκόσμιας, από τη Τριπλή Συμμαχία και την Αντάντ για την οποία συγκρούονταν ο γερμανισμός με το σλαβισμό, η Αγγλία με τη Γερμανία ή με τη Ρωσία : επρόκειτο για το τρομερότερο πρόβλημα του κόσμου και η Ελλάδα ήταν τόσο μικρή. Ο Βενιζέλος ταξιδεύει στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Το μήνυμα του Γάλλου πρεσβευτή στο Βερολίνο Jules Cambon (22/11/1913) δεν αφήνει αμφιβολίες για το ότι η Γερμανία έχει εγκαταλείψει τη διπλωματία. Η Ρώμη είναι ρητορικώς μόνο καθησυχαστική. Όλοι πλέον ετοιμάζονται για πόλεμο.

Το Παρίσι αποστέλλει στρατιωτική αποστολή υπό τον Στγο Joseph-Paul Eydoux στην Ελλάδα σχεδόν ταυτόχρονα με την αποστολή από την Γερμανία στη Κωνσταντινούπολη του ομοιοβάθμου του Otto Liman von Sanders, υπό τη καθοδήγηση του οποίου άρχισε η γενοκτονία των χριστιανικών πλυθησμών της Μ. Ασίας (1912). Η Γαλλία εξοπλίζει την Ελλάδα, ενώ της υπόσχεται μαζί με την Αγγλία δάνεια. Ο Κάιζερ με το καγκελάριο Theobald von Bethmann Hoolweg έρχεται στη Κέρκυρα για «διακοπές» και συνομιλίες με το Βασιλιά και τον Έλληνα ΥΠΕΞ Γ. Στρέιτ. Ο Γουλιέλμος ήταν σίγουρος για τη συμμαχία της Ελλάδος όμως ο Στρέιτ του επισήμανε ότι αυτό είναι αδύνατο λόγω των απειλών της Βουλγαρίας και της Αγγλίας η οποία θα επενέβαινε και δεδομένου ότι η Ελλάδα είναι ναυτική χώρα, θα εκτιθόταν εύκολα στα αγγλικά καίρια πλήγματα.

Με την ολοκλήρωση των τουρκοσερβικών διαπραγματεύσεων (17 Μαρ 1913) το Παρίσι έδωσε ένα δάνειο των 500 εκατομμυρίων γαλλικών φράγκων, που ζήταγε η Τουρκία. Έτσι η τελευταία έγινε πιο αδιάλακτη έναντι της Ελλάδας, και λόγω της Ιταλικής στάσεως. Έδινε μάλιστα την εντύπωση πως και αυτή είχε αποφασίσει την εμπλοκή σε πόλεμο. Ξανάρχισαν οι βάρβαροι διωγμοί των Ελλήνων σε Θράκη και Μ. Ασία. Ο Γάλλος πρεσβευτής στη Πόλη, Maurice Bompard ανέφερε στο Παρίσι: «Η Βαλκανική είναι αυτή τη στιγμή σχεδόν στο συνολό της θέατρο φρικαλεοτήτων οι οποίες θα μπορούσαν να συγκριθούν μόνο με όσες συνόδευαν τις μεγάλες μεταναστεύσεις λαών».¹³ Η κρίση μόλις που εκτονώθηκε, ωστόσο η Ελλάδα στράφηκε στη Σερβία για να ενεργοποιήσει τη συμφωνία τους. Η τελευταία συνέστησε ψυχραιμία, λόγω ανετοιμότητας του στρατού και της κοινής της γνώμης. Η Ρουμανία που δεν ήθελε να διακυβευθούν αυτά που είχε κερδίσει, «εξ αδρανείας» τάχθηκε, χλιαρά όμως, με την Ελληνοσερβική πλευρά.

Η έκρηξη του Α΄ΠΠ, είχε σαν αφορμή τη δολοφονία του αρχιδούκα της Αυστρίας Φερδινάνδου, στο Σεράγεβο, από τη Σερβική οργάνωση «Μαύρη Χείρα». Η Ελλάς βρίσκεται απομονωμένη.

Η Ελληνική ουδετερότητα (1914 – 1915)

Το τελεσίγραφο της Αυστρίας προς τη Σερβία, επέφερε το αίτημα της τελευταίας για ελληνική αρωγή. Ο Βενιζέλος έδωσε οδηγίες στο Στρέιτ να δώσει απάντηση, παρεμφερή μ’ αυτή που είχε λάβει και η Ελλάδα από τη Σερβία, με την οξυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Αναντίρρητα ήταν πολιτικώς ορθός αυτός ο συσχετισμός. Ωστόσο η Σερβία αντιμετώπιζε και το κίνδυνο εκτός της Αυστροουγγρικής και της ταυτόχρονης Βουλγαρικής επιθέσεως.

Ο Βενιζέλος δίνει οδηγίες στην ελληνική πρεσβεία Βουκουρεστίου για σύναψη ελληνορουμανικής συμφωνίας : «Η Ρουμανία θα είναι αναμφίβολα, όπως και εμείς, αποφασισμένη να μην ανεχθεί τέτοια επίθεση. Το σύμφωνο Ελλάδας – Ρουμανίας θα προέβλεπε ποια μέτρα θα υιοθετούσαν από κοινού για να επισύρουν την προσοχή της Σόφιας, ή σε περίπτωση ανάγκης, για να παραλύσουν τις ενέργειες της: αυτή η συμφωνία ήταν επιθυμητή και για ένα πρόσθετο λόγο ∙ θα υποχρέωνε την Τουρκία σε αυστηρή ουδετερότητα».¹⁴

Οι Γερμανοί μετά τη λήξη του αυστριακού τελεσιγράφου προειδοποιούν την Ελληνική κυβέρνηση να μην εμπλακεί στην επερχόμενη αυστροσερβική σύρραξη, επισείοντας την έμμεση απειλή περί εκμεταλεύσεως της κρίσεως από Τουρκία και Βουλγαρία. Επιθυμούσε μάλιστα την «…έγκαιρη αποστασιοποίηση της Ελλάδος από τη Σερβία». Χαρακτηριστικό ήταν το τηλεγράφημα του Βενιζέλου προς το Γ. Στρέιτ στο οποίο ανέφερε ότι σε περίπτωση σερβοβουλγαρικής συρράξεως η Ελλάδα θα συνέδραμε την Σερβία αφού από αυτό εξαρτάτο η ίδια της η επιβίωση. Ενώ σε ερώτημα του Σέρβου πρωθυπουργού Nikola Pašić απάντησε (25 Ιουλίου 1914) ότι όσον αφορά στην Αυστρία, η Ελλάδα θα αποφάσιζε έχοντας πάντα υπ’ όψιν την αποτελεσματικότητα της βοηθειάς της.

Ο Βενιζέλος είχε την άποψη ότι ανεξαρτήτως της εκτάσεως του πολέμου η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να ενταχθεί στο αντίπαλο απ’ τη Σερβία στρατόπεδο λόγω της παραδοσιακής ηπιότητας των ελληνοσερβικών σχέσεων. Κυριχθέντος του πολέμου ωστόσο, η Ελλάδα απέφυγε να κινητοποιήσει τους 40000 άνδρες που προέβλεπε η ελληνοσερβική συμφωνία για να μην προκαλέσει γενική βουλγαρική επιστράτευση και κατ’ επέκταση γενική βαλκανική ανάφλεξη. Ο Γερμανός αυτοκράτορας με τηλεγραφηματά του προς το Κωνσταντίνο (2 και 4 Αυγούστου1914) τον ενημερώνει για τις συμμαχίες που ήδη είχε συνάψει με Βουλγαρία και Τουρκία για να φράξει την έξοδο του σλαυισμού στο Αιγαίο και τον πιέζει να συμμαχήσει μαζί τους. Ο Κων/νος απαντά ότι στρατηγικώς κάτι τέτοιο είναι αδύνατο αφού σε τέτοιο ενδεχόμενο η ελληνική επιστράτευση, λόγω ελλείψεως επιγείων μέσων (σιδηροδρόμων και δρομολογίων), θα γινόταν μόνο δια θαλάσσης. Η Ελλάδα τότε θα βρίσκονταν μοιραία στο έλεος των Αγγλογάλων οι οποίοι θα την αφάνιζαν στρατιωτικά πρίν καν συνδράμει στις επιχειρήσεις, γι’ αυτό και επέλεξε την αυστηρή ουδετερότητα.

Εδώ πρέπει να επισημάνουμε ότι η Γερμανία αποδείχθηκε ιδιαίτερα επιτήδεια στη μυστική διπλωματία : μην μπορώντας να προσεταιρεισθεί την φιλοανταντική Ελλάδα, επιδίωκε την ουδετεροτητά της, κρατώντας Τουρκία και Βουλγαρία σε αναμονή, ώστε να εμφανίζονται και αυτές «ουδέτερες». Έτσι η Ελλάδα βρισκόταν σε κατάσταση αβεβαιότητος σχετικά με το αν θα έπρεπε να εισέλθει στο Α’ ΠΠ ή όχι.

Κάτω από τέτοιες συνθήκες τρομακτικών πιέσεων σε μία μικρή χώρα που πάλευε για την επιβίωσή της, ήταν αναμενόμενη η πολιτειακή της εκτροπή. Ο Βενιζέλος πίστευε ακράδαντα στη νίκη της Αντάντ ως συνασπισμού ισχυρά ναυτικών κρατών. Δεν είχε ενδοιασμούς να διαπραγματεύεται ακόμη και τη παραχώρηση της Μακεδονίας στη Βουλγαρία(!), αφού η Αντάντ διαπραγματευόταν ήδη με τους Βουλγάρους την περιοχή και με τους Τούρκους Θράκη και νησιά για να τους προσελκύσει. Προσπαθούσε δηλαδή να ελαχιστοποιήσει τις αναπόφευκτες, βάσει της αντατικής πολιτικής, εδαφικές απώλειες. Αν μάλιστα οι Βουλγαρία και Τουρκία τάσονταν τελικά υπέρ της Κεντρικής Ενώσεως, η Ελλάδα θα μπορούσε με τους νικητές να επιδιώξει την πραγμάτωση της Μ. Ιδέας. Η ίδια η Αντάντ μάλιστα, υστερόβουλα, συσχέτιζε την αποδοχή της Ελλάδας ως συμμάχου, με την εχθρότητα ή μη των Τούρκων και Βουλγάρων!! Φυσικά αυτή τους η πολιτική πήγαζε από τις ρωσοϊταλικές κυνικές αντιδράσεις για πιθανή ενδυνάμωση και επέκταση της Ελλάδος. Με λίγα λόγια η τελευταία ήταν ανεπιθύμητος σύμμαχος απ’ τη στιγμή που προέβαλλε οποιαδήποτε απαίτηση. Την ήθελαν σύμμαχο, χωρίς κανένα απολύτως εχέγγυο αλλά και διότι είχαν αποφασίσει να την “ακρωτηριάσουν” προκειμένου να εξασφαλίσουν ακόμα και την ουδετερότητα, ιδιαιτέρως των Βουλγάρων. Η Βουλγαρία ήταν ο άξονας της πολιτικής στα Βαλκάνια, σύμφωνα με την Αντάντ, γι’ αυτό της πρόσφεραν ως αντίδωρο ακόμα και την Ανδριανούπολη. Όπως ήταν αναμενόμενο η Τουρκία βγαίνει στον πόλεμο υπέρ της Γερμανίας. Μάταια ο Βενιζέλος προσπαθεί να πείσει την Αντάντ περί της μυστικής Βουλγαρογερμανικής συμμαχίας. Η απάντηση; : «Αδύνατο, αδύνατο και αν συμβαίνει τέτοιο πράγμα, θα την αποσπάσουμε από την Γερμανία, πλειοδοτώντας σε παραχωρήσεις!!». ¹⁵ Την χρειαζόταν περισσότερο τώρα ως ανάχωμα„ για την Τουρκία. Ο Théophile Delcassé δηλώνει: «τα έπαθλα της νίκης θα τα μοιράσουν τελικά οι δυνάμεις της Αντάντ και το αντίτιμο τους θα είναι πολύ υψηλό….Θεωρώ αναγκαίο η Αγγλία, η Γαλλία και η Ρωσία να τονίσουν προς την Βουλγαρία πως, αν παραμείνει ουδέτερη, η Αντάντ εγγυάται ότι, όταν σημάνει η ώρα των οριστικών ρυθμίσεων, θα της παραχωρηθούν η γραμμή Αίνου-Μηδείας και μεγάλες εκτάσεις στην Μακεδονία, οι οποίες θα είναι, φυσικά, μεγαλύτερες, αν αντί για την ουδετερότητα, προκρίνει την συνεργασία» (14 Νοε 1914). ¹⁶

Ο Κωνσταντίνος πιστός στην αρχή ότι δεν απεμπολείς εθνικά δίκαια που αποκτάς με πολύ αίμα για να κερδίσεις άλλα, απορρίπτει αυτούς τους βενιζελικούς ακροβατισμούς, την στιγμή μάλιστα που και η Ρουμανία εξαρτούσε την συμμαχία της με την Αντάντ απ’ το αν θα της παραχωρούσαν εδάφη. Συνέχιζε αυτή λοιπόν να είναι ουδέτερη αφού επιπλέον το ρώσικο μέτωπο κατέρεε και θα δεχόταν μόνη τον κύριο όγκο των Γερμανοαυστροουγγρικών στρατιών.Όλη η Ελλάδα ξεσηκώνεται από ιερή αγανάκτηση κατά της Αντάντ. Η τελευταία πραγματοποιεί τραγική απόβαση στα Δαρδανέλλια χωρίς να λάβει υπόψη της τις σωστές, όπως απεδείχθει, παραινέσεις του ελληνικού επιτελείου για την μη πραγματοποίηση της. Ο Βενιζέλος που είχε προτείνει την αποστολή μιας συμβολικής ελληνικής δύναμης στην επιχείρηση, κάτι που δεν έγινε αποδεκτό από τα Ανάκτορα αλλά και από Ρώσους και Ιταλούς, παραιτείται, κατηγορώντας στην Αντάντ τον Κωνσταντίνο για φιλογερμανισμό. Ωστόσο ο τελευταίος, αν και ουσιαστικώς φίλα προσκείμενος στην Αντάντ, δεν μπορούσε να «βγει» στον πόλεμο χωρίς το στήριγμα της Ρουμανίας και την αποστολή τουλάχιστον 150.000 ανδρών της Αντάντ στην Μακεδονία. Ο σπόρος του διχασμού ερρίφθη.

Η νέα κυβέρνηση Γούναρη αντιμετωπίζεται εχθρικά από την Αντάντ παρά τις λογικές και συμβιβαστικές προτάσεις προς αυτήν για έξοδο της Ελλάδας στον πόλεμο στο πλευρό της. Αντί αυτών η συμμαχία όχι μόνο δεν παραχωρεί κάτι ως αντάλλαγμα αλλά προτείνει και την παραχώρηση της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης στους Βουλγάρους ακόμα και με την βία! Κάτι τέτοιο επέτεσσαν άλλωστε οι δεινές ήττες των Ρώσων (απόφαση Αντάντ 2ας Ιουνίου 1915). Η Βουλγαρία τελικά υπογράφει μυστικά συμφωνία με τους Γερμανούς, ενώ τώρα η Σερβία δέχεται όλο το βάρος των κεντρικών Αυτοκρατοριών, αλλά εγκαταλείπεται από την Αντάντ (όπως και η Ελλάδα) προκειμένου να ικανοποιηθεί η Βουλγαρία. Με διακοίνωση η Αντάντ (3 Αυγ 1915) απαιτεί την παραχώρηση σερβικών και ελληνικών εδαφών (Καβάλα) στους Βουλγάρους. Οι τελευταίοι για να κερδίσουν χρόνο αποκρούουν την διακοίνωση αυτή.

Μετά το Σεπτέμβριο του 1915 η Ελλάδα βρέθηκε στο κέντρο του διπλωματικού πολέμου. Με την διαγραφόμενη συντριβή της Σερβίας οι Γερμανοαυστριακοί θα ενώνονταν με τους Βουλγάρους και τους Τούρκους , θα κυριαρχούσαν στο Αιγαίο, στην Μεσόγειο, στον δρόμο προς την Βαγδάτη και το Σουέζ, θα ξεσήκωναν τον μουσουλμανικό κόσμο κατά των αποικιοκρατικών δυνάμεων της Αντάντ : η Ανατολή θα γινόταν δική τους, μαζί με τη νίκη και την παγκόσμια κυριαρχία (μετέπειτα δόγμα Μακίντερ). Στην Ανατολή άλλωστε δημιουργούνται ή γκρεμίζονται οι μεγάλες αυτοκρατορίες. Η θαλάσσια κυριαρχία της Αντάντ θα μπορούσε εύκολα να καταρρεύσει. Συνεπώς χρειαζόταν ηπειρωτικό σημείο στήριξης για να σταματήσει την Drang nach Südosten. Η Θεσσαλονίκη και η Μακεδονία φάνταζε τώρα ως η μοναδική λύση αφού από εκεί θα στήριζαν την Σερβία, θα επέβλεπαν την Βουλγαρία και θα αντέτασαν άμυνα. Στις αρχές μάλιστα του Σεπτέμβρη 1915 οι σύμμαχοι της Αντάντ συζητούσαν να καταλάβουν την πόλη για να έχουν «ενέχυρο» την Μακεδονία, ώστε να την προσφέρουν στην Βουλγαρία (!!) αν προσχωρούσε στην Αντάντ. Πρόβλημα Καβάλας δεν υφίστατο βέβαια πλέον. Τα χέρια του Βενιζέλου ήταν «λυμένα», ενώ με την ρωσική ήττα «επετράπει» να στραφεί το ελληνικό βλέμμα στην Κωνσταντινούπολη.

Η Σερβία αντιμετωπίζει τώρα τις δύο αυτοκρατορίες και ζητά την ελληνική αρωγή. Η Ελλάδα απαντά ότι δεν μπορεί να βοηθήσει χωρίς και την συμμετοχή της Ρουμανίας. Την ίδια άποψη έχει και η Αντάντ, που στις 15 Σεπτεμβρίου 1915 στέλνει ένα οιωνεί τελεσίγραφο στην Βουλγαρία για να ξεκαθαρίσει την θέση της. Στις 21 Σεπτεμβρίου αυτή κυρήσσει επιστράτευση χωρίς να ξέρει κανείς με ποιόν θα συμμαχήσει. Αμέσως επιστρατεύεται και η Ελλάδα ενώ ο Βενιζέλος αρχίζει τις απευθείας επαφές με τους πρεσβευτές της Αντάντ παρακάμπτοντας τα Ανάκτορα. Στις 23 Σεπτεμβρίου η Αντάντ διαμηνύει ότι είναι έτοιμη να αποστείλει τα στρατεύματα που αιτείτο η Ελλάς. Όμως στις 26 η Ρουμανία αρνείται να βοηθήσει την Αντάντ και δέχεται την απειλή της Ρωσίας ότι θα εισβάλλει προς αρωγή της Σερβίας (το ρωσογερμανικό μέτωπο έχει σταθεροποιηθεί). Η Ρουμανία ανταπαντά ότι θα καταφύγει στα όπλα για να το αποτρέψει. Τελικά η Αντάντ αντί για 150.000 άνδρες στέλνει μόλις 20.000 στην Μακεδονία! Ο Βενιζέλος ζητά από τον βασιλιά να επιτρέψει να αποβιβασθούν, αλλά ο τελευταίος όπως ήταν φυσικό, αρνείται: χωρίς επαρκή συμμαχική βοήθεια, με την Ρουμανία εκτός Αντάντ και κατ’ επέκταση την αδυναμία της Ρωσίας να επέμβει, και την Βουλγαρία, έστω και υποκριτικά να εμφανίζεται ουδέτερη ακόμα, η Ελλάδα δεν νομιμοποιείτο να επιτρέψει αυτή την αποβίβαση γιατί θα προκαλούσε την μύνη των Γερμανοαυστριακών - και των Βουλγάρων επωφελούμενων.

Ο Βενιζέλος ήρθε σε μυστική συνεννόηση με τους πρεσβευτές της Αντάντ, ώστε αυτή να αποβιβάσει στρατό στην Θεσσαλονίκη με το πρόσχημα της βοήθειας στην Σερβία προς την οποία και θα κατευθύνονταν χωρίς να ζητά εδαφικές παραχωρήσεις, υπό την προϋπόθεση ότι η Βουλγαρία δεν θα επετίθετο. Η Βουλή και τα Ανάκτορα συμφώνησαν χωρίς να ενημερωθούν για τις μυστικές διαβουλεύσεις του Βενιζέλου. Η Αγγλία δηλώνει ότι η Αντάντ υπολογίζει την Βουλγαρία ακόμα και για την ουδετερότητα της, αφήνοντας να διαφανεί ότι επιδιώκει να καταλάβει την Μακεδονία για λογαριασμό της Βουλγαρίας! Ο Βενιζέλος αντιδρά και δεν δίνει άδεια αποβιβάσεως, αλλά και η Αγγλία αναδιπλώνεται αφού στη Βουλγαρία πλεόν διαφαίνονται κάποια ανησυχητικά σημάδια.

Η Αντάντ επανέρχεται και δηλώνει ότι αποφάσισε να αποβιβάσει τα στρατεύματα της. Ο Βενιζέλος – όπως πάλι είχε μυστικά συμφωνηθεί – διαμαρτύρεται «για τους τύπους» και η αποβίβαση πραγματοποιείται, αφού ο Διοικητής του Γ΄ ΣΣ είχε συνεννοηθεί μαζί του. Ο τελευταίος αποκαλύπτει τις προθέσεις του στην Βουλή (4 Οκτ 1915) και χρησιμοποιώντας την πλειοψηφία που διέθετε τάσσεται με την Αντάντ και εξέρχεται στον πόλεμο. Στις 5 Οκτωβρίου ο βασιλιάς τον αποπέμπει και διορίζει πρωθυπουργό τον Ζαΐμη. Στις 8 Οκτωβρίου καταλαμβάνεται το Βελιγράδι ενώ στις 11 Οκτωβρίου επιτίθενται και οι Βούλγαροι στην Σερβία. Οι Σέρβοι καταρρέουν και ζητούν βοήθεια. Ο Ζαΐμης αρνείται ερμηνεύοντας την ελληνοσερβική συμφωνία υπό το πρίσμα των ελληνικών συμφερόντων. Ο Βενιζέλος συμφωνούσε εν πολλοίς με αυτή τη γραμμή και πίεζε την Αντάντ, εφόσον Βούλγαροι και Τούρκοι ήταν πλέον στο αντίπαλο στρατόπεδο, να υποσχεθεί στην Ελλάδα αξιόλογα εδαφικά πλεονεκτήματα. Έτσι η Αγγλία προσφέρει την Κύπρο. Ο Ζαΐμης αρνείται αφού και η ελληνική βοήθεια στην Σερβία θα ήταν αναποτελεσματική και η ίδια η επιβίωση της χώρας τιθόταν εν αμφιβόλω. Πράγματι στις 27 Οκτωβρίου ο Στρατηγός Maurice Sarrail καταδιώκεται, ηττημένος από τους Βουλγάρους. Ο Ζαΐμης καλεί τον Γάλλο πρεσβευτή και του ανακοινώνει τον αφοπλισμό και τον εγκλεισμό σε στρατόπεδο του καταδιωκομένου σερβικού στρατού, που τυχόν θα εισέλθει στο ελληνικό έδαφος, τονίζοντας όμως και την ηθική και πρακτική αδυναμία της Ελλάδος να πράξει το ίδιο με τα αγγλογαλλικά στρατεύματα. Συνεχίζοντας τόνισε : «Επειδή επίσης, δεν έχει την δυνατότητα (η Ελλάδα), χωρίς να εμπλακεί σε εχθροπραξίες, να εμποδίσει τις γερμανικές ή βουλγαρικές δυνάμεις που θα καταδίωκαν τις συμμαχικές, είναι υποχρεωμένη να μειώσει την έκταση της ελληνικής επικράτειας που θα καταστεί πεδίο μαχών». ¹⁷

Το Νοέμβριο ο Ζαΐμης ανατρέπεται από τους βενιζελικούς στην Βουλή και τον διαδέχεται ο Σκουλούδης με οικουμενική κυβέρνηση ενώ και στην Γαλλία, ανατρέπεται ο Théophile Delcassé από τον Aristide Briand. Οι εχθρικές στρατιές απέχουν μερικά χιλιόμετρα από την Θεσσαλονίκη, ενώ ο Maurice Sarrail έχει μόνο 30-35 χιλιάδες άνδρες.

1) Η Διαμάχη της Αντάντ με την Ελλάδα (1915-1916)

Η ανάγκη δεν υπακούει στο νόμο και έτσι η Αντάντ διεμήνυσε στον Σκουλούδη ότι οποιαδήποτε προσπάθεια αφοπλισμού των συμμαχικών στρατευμάτων θα θεωρείτο εχθρική ενέργεια.

Ωστόσο ο Κωνσταντίνος ήταν κατηγορηματικός στον Ντενί Κοσέν : δεν επροτίθετο επ’ ουδενί λόγω να αφοπλίσει κανένα συμμαχικό στρατό. Η επίσημη ανακοίνωση ήταν για τους τύπους. Η κατάσταση των συμμάχων ήταν οδυνηρή, όπως είχε προβλέψει η ελληνική πλευρά, και η στρατιωτική ιδιοφυία του Ιωάννου Μεταξά.

Νέα διακοίνωση της Αντάντ στις 22 Νοεμβρίου αποκαθιστά τα πράγματα, δεχόμενοι την ελληνική ουδετερότητα, αλλά απαιτούν απόλυτη ελευθερία κινήσεως στα ελληνικά εδάφη για διάσωση των στρατευμάτων τους στην Μακεδονία.

Οι στιγμές είναι κρίσιμες. Ο Κωνσταντίνος , όμως, ήρθη στο ύψος των περιστάσεων και κάνει αποδεκτή την διακοίνωση (24 Νοεμ). Τα ανταντικά στρατεύματα ωστόσο βρίσκονται σε δεινότατη θέση. Επανέρχονται και ζητούν από τον Κωνσταντίνο να κλείσει τα σύνορα στις αντίπαλες στρατιές μόλις περάσουν τα στρατεύματα τους (!!) για τόσο χρόνο όσο αυτά χρειάζονται να αναδιοργανωθούν.

Τώρα οι Γερμανοί πιέζουν αφόρητα για εισβολή στο ελληνικό έδαφος. Ακολουθεί ανταλλαγή επιστολών εκατέρωθεν, άξονας των οποίων α) ήταν η διασφάλισις εγγυήσεων και «ενέχυρων» από την γερμανική πλευρά ότι με κανένα τρόπο δεν θα αποκτήσει η Βουλγαρία οποιοδήποτε έρεισμά ηθικό ή άλλο κατά την διέλευση των γερμανικών στρατευμάτων από την Μακεδονία, β) ότι μετά την λήξη των επικείμενων επιχειρήσεων θα αποκατασταθεί η ελληνική επικράτεια και γ) ότι θα υπάρξουν αποζημιώσεις.

Στο μεταξύ οι Ανταντικοί καταλαμβάνουν την Κέρκυρα στην ουσία για να σώσουν τα εναπομείναντα σερβικά στρατεύματα προβαίνοντας σε συμβολικές πράξεις που καταργούσαν την ελληνική ουδετερότητα. Ταυτοχρόνως εμμέσως πλην σαφώς θέτουν θέμα καθεστωτικό στην Ελλάδα (διακοίνωση 14^ης Ιαν), προκρίνοντας στην ουσία την λύση του έκπτωτου Βενιζέλου, κάτι που συνέπεσε με ανάλογες ιδιαίτερα άκομψες ενέργειες του Στρατηγού Maurice Sarrail στην Θεσσαλονίκη.

2) Το Πραξικόπημα της Θεσσαλονίκης – Ο Διχασμός

Ο Βενιζέλος κατηγορούσε ανοιχτά πλέον τα Ανάκτορα για φιλογερμανισμό και συμβούλευε την Αντάντ να υιοθετήσει μεθόδους ήπιας ανατροπής του Μονάρχη. Η ευκαιρία δόθηκε με την άδεια που έδωσε η ελληνική ηγεσία στα γερμανοβουλγαρικά στρατεύματα να καταλάβουν το Ρούπελ και άλλα εδάφη της Αν.Μακεδονίας. Από τακτικής πλευράς (της ουδετερότητας) ωστόσο η κίνηση αυτή ήταν η ενδεικνυόμενη αφού παρόμοια άδεια είχε δοθεί και στους ανταντικούς για την Θεσσαλονίκη και την Δυτική Μακεδονία. Από ηθικής πλευράς όμως ήταν ένα τεράστιο σφάλμα. Περιοχές που είχαν ήδη πληρώσει μεγάλο φόρο αίματος κατά την προηγούμενη βουλγαρική κατοχή ξαναπερνούν στα ίδια χέρια. Ακόμα και οι υποστηρικτές των Ανακτόρων μούδιασαν. Όμως πρέπει να τονισθεί ότι ο Maurice Sarrail είχε ήδη από τις διαταγές του 150.000 στρατό και θα μπορούσε άνετα να καταλάβει πρώτος το Ρούπελ. Άφησε όμως τους αντιπάλους του να το πράξουν πρώτοι. Γιατί; Η πιθανότερη και πιο λογική απάντηση είναι για να αναλάβει την εξουσία ο Βενιζέλος και να «τελειώνει» η Αντάντ με τη «ενοχλητική» ελληνική ουδετερότητα. Ακόμα και η Ρωσία αντιμετώπιζε με δυσπιστία τις ενέργειες του Maurice Sarrail. Θεωρούσε πως είχε το βλέμμα του στραμμένο περισσότερο στην Αθήνα, παρά στην αντίπαλη Σόφια.

Η Αντάντ χρειαζόταν το μακεδονικό μέτωπο για τους στρατηγικούς λόγους που αναφέρθησαν παραπάνω. Επιπλέον από τακτικής άποψης με αυτό θα πλαγιοκοπούσε και θα δημιουργούσε αντιπερισπασμό στις Κεντρικές Αυτοκρατορίες καθώς και στο δυτικό (Γαλλία) και στο ανατολικό (Ρωσία) μέτωπα η κατάσταση είχε σταθεροποιηθεί και οι πρώτες δεν ήταν πια σίγουρες για την τελική τους νίκη. Ένα νέο μέτωπο στα νώτα θα τους ήταν σοβαρό πρόβλημα.

Τελικώς μετά από τις ιταλικές κυρίως, αλλά και αγγλικές αντιρρήσεις η ανατροπή του βασιλιά δεν πραγματοποιείται, πέφτει όμως η κυβέρνηση Σκουλούδη και αναλαμβάνει ο Αλέξανδρος Ζαΐμης. Ο τελευταίος ήταν μεν υπέρ της εξόδου στον πόλεμο, αλλά με την προϋπόθεση ότι η Αντάντ θα αντιμετώπιζε την Ελλάδα ως σύμμαχο, παραχωρώντας της εδάφη σε περίπτωση νίκης και όχι ως παρεία και υπηρέτη. Ήταν κρισιμότατη περίοδος που απαιτούσε την ομοφωνία των κομμάτων.

Η Αντάντ επένδυσε στον Βενιζέλο. Με τις εκλογές να πλησιάζουν (17 Σεπτ) οι Αγγλογάλλοι προσπάθησαν να τηρήσουν τα προσχήματα. Αλλά τα συμφέροντα των συμμάχων ήταν ταυτόσημα με τα συμφέροντα του Βενιζέλου, επομένως επιβαλλόταν να τον υποστηρίξουν δραστήρια αλλά με διακριτικότητα. Η Αθήνα πλέον τρέμει συθέμελα από τον φανατισμό και τις διαδηλώσεις των δύο παρατάξεων.

Μάταια ο βασιλιάς προσπαθούσε να πείσει με την αποστολή των αδελφών του πριγκήπων στην Ευρώπη, Νικολάου και Ανδρέα για τα φιλοανταντικά του αισθήματα, και ότι το μόνο που ήθελε ήταν να πολεμήσει μαζί τους με την προϋπόθεση να εξασφαλίσει την ελληνική εδαφική ακεραιότητα. Η απόφαση της Αντάντ είχε παρθεί για την ανατροπή του και την προώθηση του Βενιζέλου στην εξουσία.

Ήδη οι Βούλγαροι προήλαυναν στην Αν. Μακεδονία, ενώ η Ρουμανία βγήκε στον πόλεμο (26 Αυγ) αργά, κυρίως λόγω των συνεχών «παιδικών» υπαναχωρήσεων του τσάρου που αναλόγως την κατάσταση του μετώπου του, νίκες ή ήττες, πρόκρινε την συμμαχία ή όχι της Ρουμανίας. Η τελευταία για να βγεί στον πόλεμο απεκόμισε υποσχέσεις για σημαντικά εδαφικά οφέλη. Ωστόσο τα πράγματα για τους Ρουμάνους ήταν δύσκολα. Οι Βούλγαροι τους χτυπούν από το νότο και οι Ρώσοι σταματούν την επίθεσή τους στους Γερμανοαυστριακούς. Η διατυμπανισθείσα, ως όρος για την ρουμανική έξοδο στον πόλεμο, βοήθεια του Σαράϊγ δεν ήρθε ποτέ. Ο τελευταίος δυστυχώς είχε το βλέμμα του στην «εχθρική» Αθήνα λόγω και των βενιζελικών παρορμητικών παροτρύνσεων. Γι’ αυτό Άγγλος υπουργός σχολίασε ότι ο Maurice Sarrail ήταν εξίσου ουδέτερος όπως ο Κων/νος. Στις 31 Αυγούστου στασιάζει η ΧΙ Μεραρχία Πεζικού του Σχή Ζυμβρακάκη κατά του βασιλιά. Κίνηση θνησιγενής εάν δεν λάμβανε την βοήθεια του Σαράϊγ.

Στο μεταξύ οι Βούλγαροι καταλαμβάνουν την Καβάλα, την πόλη που για τρία χρόνια οι συνθήκες την είχαν αναγάγει σε σύμβολο της εθνικής ακεραιότητος. Τώρα πια ο Βενιζέλος ήταν αυτός που κατηγορούσε τον Κων/νο ότι την απαρνείτο. Τι ειρωνία..

Ο Ζαϊμης μέσα σ’ αυτήν την θύελλα παραιτείται. Οι εκλογές της 21^ης Ιουνίου που οι ίδιοι οι σύμμαχοι της Αντάντ είχαν απαιτήσει μαζί με την αποστρατεία του ελληνικού στρατού, απαγορεύονται απ’ τους ιδίους αφού συνειδητοποιούν ότι δεν θα τις κερδίσει ο Βενιζέλος. Η προσωρινή κυβέρνηση Καλογεροπούλου μπαίνει σε καραντίνα από τα ανταντικά στρατεύματα που καταλαμβάνουν την Αθήνα!! Ο Κων/νος όμως έχει ήδη πείσει τους Ρώσους για την ειλικρίνειά του και θέτει θέμα Αν. Ρωμυλίας, Β. Ηπείρου, Δωδεκανήσων ως ανταλλάγματα για την ελληνική έξοδο στον πόλεμο. Σαν απάντηση παίρνει αόριστες γαλλικές υποσχέσεις.

Ταυτόχρονα η Ρουμανία είχε έρθει σε δεινότατη θέση. Ο Βενιζέλος πραγματοποιεί το αναμενόμενο. Με τους φιλοβασιλικούς αξκούς Δαγκλή και Κουντουριώτη, επιβιβάζονται στο πλοίο “Εσπερία„ και αποπλέουν για Θεσ/νίκη, όπου οργανώνουν το κίνημα της “Εθνικής Αμύνης„. Ο βασιλιάς μουδιάζει. Τους ακολουθεί ο Ν. Πολίτης (γεν. δντής πολιτικών υποθέσεων του ΥΠΕΞ) ως υπουργός εξωτερικών της νέας βενιζελικής κύβερνήσεως. Ο Βενιζέλος ζητά de jure αναγνώριση της κυβερνήσεώς του απ’ την Αντάντ η οποία προς μεγάλη απογοήτευσή του την ανάγνώρισε de facto. Ο διχασμός της Ελλάδος ολοκληρώθηκε, χωρίζοντας την χώρα σε δύο κομμάτια. Οι σύμμαχοι της Αντάντ πλην των Γάλλων δεν συμφωνούσαν μ’αυτήν την πόλωση αφού ήθελαν ολόκληρη την Ελλάδα στο πλευρό τους, και κυρίως χωρίς ανταλλάγματα, αφού ακόμα και τώρα υπολόγιζαν ν’αποσπάσουν την Βουλγαρία απ΄την Κεντρική ένωση (!!) δεδομένου ότι η νίκη πλέον της τελευταίας διακυβεύονταν και δεν είχαν απόλυτη ανάγκη την Ελλάδα.

Το «κράτος των Αθηνών» ήταν σε στρατιωτικό αποκλεισμό και το φάσμα της πείνας απλώθηκε σ’αυτό. Παρόλα αυτά ο Κωνσταντίνος διέθεσε όλο τον οπλισμό του προσκείμενου σ’αυτόν στρατού, στους ανταντικούς με την προϋπόθεση να μείνει η συμφωνία απόρρητη, ώστε να μην υπάρξουν γερμανικά αντίποινα (συναντήσεις 22^ας και 24^ης Οκτ. με τον Γάλλο βουλευτή και εισηγητή σε θέματα πολεμικού προϋπολογισμού Paul Louis Théodore Bénazet). Η Αντάντ πείσθηκε ότι πλέον ήταν στα χέρια του Βενιζέλου η συμφιλίωση. Ο Paul Louis Théodore Bénazet αν και έλαβε την υπόσχεση από τον Βενιζέλο ότι δεν θα εκινείτο κατά φιλοβασιλικών Μονάδων, δυστυχώς αυτό δεν επετεύχθη με αποτέλεσμα να έχουμε εμφύλια σύγκρουση στην Αικατερίνη και να καταργηθεί εκ των πραγμάτων η εθνοσωτήρια συμφωνία.

Η Γαλλία με την συμφωνία Paul Louis Théodore Bénazet θα ασκούσε πλέον πρωτεύοντα ρόλο στα ελληνικά πράγματα και αυτό η Αγγλία δεν μπορούσε να το επιτρέψει. Γι’αυτό «πέταξαν» στα σκουπίδια την μεσολάβηση Paul Louis Théodore Bénazet και υιοθέτησαν πλήρως την πολιτική Βενιζέλου παρασύροντας μοιραία και όλη την Αντάντ σε μία πολιτική ξέφρενης πλειοδοσίας προς τον τελευταίο.

Σημειώθησαν μεμονωμένες μάχες στην Αθήνα μεταξύ εισβαλλόντων αντατικών στρατευμάτων και φιλοβασιλικών στρατιωτικών Μονάδων και λαού.Τ’ ανάκτορα βομβαρδίζονται.

Στις 24 Νοεμβρίου η κυβέρνηση εθνικής αμύνης κυρήσσει επίσημα τον πόλεμο κατά της Γερμανίας. Η Ρουμανία όμως έχει συντριβεί. Ο αποκλεισμός των Αθηνών συνεχίσθηκε και μόνοι οι Αγγλογάλλοι αποφασίζουν να εκθρονίσουν τον Κωνσταντίνο. Συνάντησαν όμως την κάθετη άρνηση των άλλων συμμάχων τους (Ιταλίας, Ρωσίας) αλλά και των ΗΠΑ (σύμμαχοι από 2 Απρ.) και υπαναχώρησαν. Τελικά ο Κωνσταντίνος εκθρονίζεται και στέφεται Βασιλιάς ο δευτερότοκος γιός του Αλέξανδρος.

Η νίκη στέφει τα ελληνικά όπλα στη Μακεδονία (μάχη Σκρα), η Κεντρική Ένωση ηττάται και η λήξη του πολέμου (συνθήκη Σεβρών 10 Αυγ 1920), βρίσκει την Ελλάδα να κατέχει τις περιοχές της Σμύρνης και Αν. Θράκης, ενώ τα στενά με την Κωνσταντινούπολη βρίσκονται σε διεθνή ζώνη υπό συμμαχική κυριαρχία. Όνειρα αιώνων γίνονται πραγματικότητα.

Συμπεράσματα - Επίλογος

Η περίοδος αυτή αν και έχει την δική της δυναμική δεν μπορεί να απομονωθεί από το β’ μισό του 19^ου αιώ. στο οποίο έχει τις ρίζες της. Ιδιαίτερα τα γεγονότα που προκάλεσαν τον νικηφόρο για τον ελληνισμό Μακεδονικό Αγώνα αλλά και οι κρητικές επαναστάσεις, απετέλεσαν στην ουσία, τους καταλύτες και θριαλίδες των Β.Π. Οι τελευταίοι ήταν ορόσημο για τους Χριστιανούς της Χερσονήσου του Αίμου, διότι η απελευθέρωση των απ’αιώνων σκλαβωμένων εδαφών τους ήταν απόρροια της αυξημένης στρατιωτικής τους ισχύος, η οποία και τους προσέδωσε μία αυξημένη πολιτική αυτονομία έναντι των Μ. δυνάμεων.

Επιπλέον αυτοί οι πόλεμοι παγίωσαν και «χρωμάτισαν» και για τις επόμενες χρονικές περιόδους τις ελληνοτουρκικές, ελληνοβουλγαρικές και κατ’ επέκταση τις σχέσεις μεταξύ των κρατών της Χερσονήσου.

Το κίνημα στου Γουδή που είχε προηγηθεί των παραπάνω, βρήκε προϊόντος του χρόνου, τον πολιτικό του εκφραστή στο πρόσωπο του Βενιζέλου, ο οποίος μαζί με τον Κων/νο ήταν οι συνδημιουργοί της νέας (μεγαλύτερης) Ελλάδας. Άλλωστε το ίδιο καθαυτό το κίνημα εξέφραζε τους μόχθους και διακαείς πόθους του ελληνικού λαού, των ελευθέρων αλλά και σκλαβωμένων περιοχών, για εκρίζωση της μίζερης πολιτικής της “αψόγου στάσεως„ έναντι κυρίως των Μ. Δυνάμεων αλλά και των επιβουλέων γειτόνων. Έχει περάσει μέχρι σήμερα στην λαϊκή συνείδηση, αλλά και στην παγκόσμια βιβλιογραφία σαν το πιο επιτυχημένο στρατιωτικό κίνημα που ΑΝΑΙΜΑΚΤΑ πέτυχε απολύτως τους στόχους του, ικανοποιώντας τα εθνικά μας οράματα. Υπήρξε ο προάγγελος των θριάμβων των βαλκανικών πολέμων και οδήγησε στην ουσιαστική αξιοποίηση των θυσιών του έπους του Μακεδονικού Αγώνος.

Έτσι οι παραμονές του Α’ΠΠ βρίσκουν την Ελλάδα διπλάσια σ’ έκταση και στρατιωτικά ρωμαλέα, ευρισκόμενη όμως μεταξύ δύο αντιπάλων μεγαθηρίων, η αντιπαλότητα των οποίων διακύβευε τα προηγούμενα κέρδη αλλά και την ίδια της την επιβίωση ως έθνους.

Η Αντάντ θα είχε αποκομίσει πολλά οφέλη, αν είχε εξασφαλίσει ειλικρινά και άψογα την συμπαράσταση μιας Ελλάδας ενωμένης, ενθουσιώδους και αφοσιωμένης στην επιδίωξη της απελευθερώσεως αλυτρώτων εδαφών της η χώρα διέθετε απαράμιλλες δυνάμεις ικανές για επίτευξη λαμπρών κατορθωμάτων, όπως επιφυλάσσει πάντα η ιστορία σε όλες τις μεγάλες ηθικές δυνάμεις. Όμως όπως όλοι οι δυνατοί ανά τους αιώνες, έτσι και οι ανταντικοί υπάκουσαν στα συμφέροντά τους και όχι στο κοινό αίσθημα περί δικαίου. Χρησιμοποίησαν πολιτικές μεθόδους βασισμένες στο παζάρεμα και τις μηχανορραφίες. Χλεύαζαν την Μ. Ιδέα, επειδή την φοβούνταν. Προτιμούσαν να «παίζουν» με τις ελληνικές εμφύλιες διενέξεις, να τις υποδαυλίζουν και να τις συντηρούν. Επρόκειτο για ένα άθλιο παιχνίδι, από εκείνα στα οποία ο παίκτης πάντοτε χάνει.

Δεν ήταν εύκολη η ανατροπή ενός λαοφιλούς βασιλιά. Και κανένας άλλος Έλληνας βασιλιάς δεν υπήρξε τόσο δημοφιλής όσο ο στρατηλάτης – απελευθερωτής Κων/νος. Ξέχωρα από την μυστικοπαθή επιρροή του ονόματός του – άλλωστε η Κων/λις πλέον φάνταζε πολύ κοντά - οι Έλληνες είναι ένα έθνος παθιασμένο με την ελευθερία του. Προσκολήθηκαν στον βασιλιά τους με έκταση αφοσιώσεως, ανάλογη με το μέγεθος του κατατρεγμού του από τους ξένους. Ένας σοσιαλιστής Μακεδόνας βουλευτής έλεγε σε Γάλλο διπλωμάτη:“Η ταύτισις της Ελλάδος με τον Βενιζέλο είναι τεράστιο λάθος της Αντάντ. Ο ελληνικός λαός αντιπαθεί το δίλημμα της εκλογής μεταξύ του Βασιλιά του και του Βενιζέλου ενώ η Αντάντ τον εξαναγκάζει να επιλέξει. Μόνο που οι καρδιές δεν εξαναγκάζονται και όλα τα δεινά προέρχονται από αυτή την τακτική σας„. ¹⁸

Η Γερμανία αντιθέτως απεδείχθη ιδιαίτερα επιτήδεια στην μυστική διπλωματία: μην μπορώντας να προσεταιρισθεί την Ελλάδα, επεδίωκε την ουδετερότητά της, κρατώντας Τουρκία και Βουλγαρία σε αναμονή ώστε να παρουσιάζονται ουδέτερες. Έτσι η Ελλάδα βρισκόταν σε αμηχανία για το αν θα έπρεπε να εξέλθει ή όχι στον πόλεμο.

Παρά τα σοβαρά σφάλματα της Αντάντ, εξακολουθούσαν να είναι περίπου ομόφωνες οι συμπάθειες γι αυτήν. Δεν υπήρχε στην Αθήνα κυβέρνηση που θα έκανε πόλεμο κατά της Αντάντ. Το ότι δε πραγματοποιήθηκε το 1914 και 1915 η τυπική συμμαχία και η «εν όπλοις» συναδέλφωση, δεν ήταν ελληνικό σφάλμα. Η ευθύνη βάρυνε την Αντάντ που αντιτάχθηκε στις φιλοδοξίες του ελληνισμού. Ο βασιλιάς έφθασε στο έσχατο σημείο ν’ αρκεσθεί στην εγγύηση περί διατήρησης των ελληνικών συνόρων, αυτοαναιρούμενος, αλλά οι Σύμμαχοι απάντησαν με τον ακρωτηριασμό της Ελλάδας. Πως θα μπορούσε να συγκατατεθεί σ’ αυτό ο ανώτατος άρχων;

Στην ουσία η Αντάντ δεν είχε ανατολική πολιτική. Στήριζε απόλυτα την Βουλγαρία αντί να στηρίξει και να ενώσει απ’ την αρχή όλα τα συμπαθούντα αυτήν Κράτη: Ελλάδα – Σερβία – Ρουμανία. Αντί αυτού άφησε τα δύο τελευταία να καταρρεύσουν άδοξα. Υπό αυτό το πρίσμα, έπεσε στην παγίδα της Κεντρικής Ένωσης, άσχετα αν τελικά στο ελληνικό μέτωπο με πολύτιμο αρωγό τον ελληνικό στρατό, κατήγαγε αποφασιστική, για όλη την πορεία του πολέμου, νίκη.

Βιβλιογραφία

1. Εντουάρ Ντριό: ‘Ελλάδα και Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος’, Εκδόσεις Πελασγός Αθήνα 2000.
2. Κ. Σβολοπούλου: ‘Η Ελληνική Εξωτερική Πολιτική’, Εκδόσεις Σάκκουλα Θεσ/νίκη 1983.
3. Π. Παναγάκου ‘Συμβολή εις την Ιστορίαν της δεκαετίας 1912-22’, Αθήναι 1960.
4. Δ.Δ Σούλη (Τχη ΠΖ): «Ο Δεύτερος Βαλκανικός Πόλεμος κατά των Βουλγάρων 1913», Εκδόσεις Ν. Τυλπέρογλου, Αθήναι 1934.
5. Κρ. Πράïς (Ανταποκρ. ‘Times’): ‘Οι Βαλκανικοί Αγώνες, Εκδόσεις Εκάτη, Αθήναι1915.
6. Δ.Δ Σούλη (Ανχου ΠΖ): ‘Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι 1912-13’, Τ.Γ’, ΣΣΕ, Αθήναι 1936.
7. ΥΠΕΞ Διπλωματικά έγγραφα 1913-17: ‘Ελληνοσερβική Συνθήκη Συμμαχίας-Εισβολή Γερμανοβουλγάρων εις Μακεδονίαν’, Αθήναι 1917.
8. Τυπογρ. Παρασκευά Αντώνη: ‘1913-16, Μεταξύ Παραμονών της Βαλκανικής Ειρήνης, Αθήνα 1916.
9. Ν. Ιβάνωφ (Αντγου): ‘Ο Βαλκανικός Πόλεμος’.
10. Αθάν. Κόκκορης (Ανχης ΠΒ): «Στρτκή Ιστορία, Βαλκανικοί Πόλεμοι 1912-13» ΣΣΕ, Δνσις Σπουδών, Αθήνα 1956.
11. Σεργίου Α. Γκαλίστρα: ‘Εθνικοί Αγώνες 1909-1959’, Βιβλιοπ. Της ‘Εστίας, Αθήναι 1963.
12. Ν. Βλάχου: ‘Η αμφισβήτησις υπό των Βουλγάρων  της προτεραιότητας της κατάλήψεως της Θεσ/νίκης υπό του Ελληνικού Στρατού εν έτει 1912’, (Ανάτυπον εκ του παραρτήματος των Ελληνικών, αρ. 4) Θεσ/νίκη 1953.
13. Al. Tsapman (Λγού, πολεμ. Ανταποκρ. Daily Telegraph): Ο πόλεμος Ελλάδος και Βουλγαρίας, Αθήναι (Δεκ. 1913-Ιαν 1914), Μεταφρ. Θεοδωροπούλου.
14. Βικτ. Δούσμανη: ‘Ο συμμαχικός Πόλεμος κατά των Βουλγάρων’, Εκδ. Τμ. ΑΕΒΕ Π.Γ. Μακρής και Σία, Αθήναι Μάιος 1927.
15. Τύποις Π.Δ. Σακελαρίου: ‘Αι Βουλγαρικαί Ωμότητες εν τη Ανατολική Μακεδονία και Θράκη 1912-13’, Αθήναι 1914.

Παραπομπές

Η Ayn Rand είχε πει ότι «η διαφορά ανάμεσα σε ένα κράτος πρόνοιας και ένα ολοκληρωτικό κράτος είναι θέμα χρόνου». Η περίπτωση της Ελλάδας αποδεικνύει το αληθές της παραπάνω θέσης μιας και αυτό που παρακολουθούμε τα τελευταία χρόνια δεν είναι τίποτε λιγότερο από την από την επέκταση της κρατικής εξουσίας με την δικαιολογία μιας κρίσης που το ίδιο το κράτος δημιούργησε.

Ο μύθος που χρησιμοποιείται για να δικαιολογήσει αυτό το νέο μέτρο είναι ότι οι Έλληνες δεν πληρώνουν αρκετούς φόρους στο κράτος. Ο κα Λαγκάρντ του ΔΝΤ με εμμονή επαναλαμβάνει ότι η σημαντικότερη αιτία της κρίσης είναι η αποφυγή φόρων. Η πραγματικότητα είναι ότι αν στα χρόνια πριν από την κρίση οι Έλληνες πλήρωναν περισσότερους φόρους, αυτά τα επιπλέον έσοδα δεν θα είχαν πάει για να μειώσουν ελλείματα και χρέη. Η πολιτική τάξη θα τα είχε χρησιμοποιήσει για να κάνει περισσότερους διορισμούς, περισσότερα ρουσφέτια και για να αυξήσει τα προνόμια των κομματικών στρατών στο κράτος. Θα τα χρησιμοποιούσε για την επέκταση και διατήρηση του κράτους που έφτιαξε. Δηλαδή ότι ακριβώς θέλει να κάνει και τώρα.

Τό τελευταῖο διάστημα ἀκού­στη­καν κυβερνητικά στελέχη νά ἀ­ποκαλοῦν τά Σκόπια «Μακεδονία»! Τήν ἴδια στιγμή στό ἐπίσημο ἀνα­κοι­νωθέν τῆς συνάντησης τῶν εὐ­ρωπαίων σοσιαλιστῶν στό Παρίσι, (12/ 3/16), στήν ὁποία συμμετεῖχε καί ὁ πρωθυπουργός Ἀλέξης Τσίπρας, τά Σκόπια ὀνομάζονται Μακεδονία. Ἐπιπλέον, ὅπως ἀναφέρουν διασταυρωμένες πληροφορίες -εὐ­χό­μαστε νά μήν ἀληθεύουν- τῆς ἐφημερίδας «Δημοκρατία» (1/4/ 2016), σέ μυστική σύσκεψη, ἡ ὁ­ποία πραγματοποιήθηκε στό Μέγα­ρο Μαξίμου, ἐρρίφθη ὁ κύβος γιά τή σύναψη ὁριστικῆς συμφωνίας μέ τά Σκόπια, ὅσον ἀφορᾶ στό πρόβλημα τῆς ὀνομασίας. Σύμφω­να μέ αὐτήν, ἡ Ἑλλάδα προσφέρει δῶ­ρο στά Σκόπια τό ὄ­νομα «Μακεδονία» χωρίς κανέναν ἄλλο προσδιορισμό, μέ ἀν­τάλλαγμα τό ἄμεσο ἄνοιγμα τῶν ἑλληνοσκοπιανῶν συνόρων ἀπό τή γειτονική χώρα.

Παρά τίς δυσχέρειες, τίς ὁποῖες ἀντι­μετωπίζει ἐσχάτως ἡ πατρίδα μας, σέ καμιά περίπτωση δέν μπορεῖ χάριν ὁποι­ασδή­ποτε συμφωνίας νά διακυ­βευ­θεῖ τό ὄνομα «Μακεδονία». Γιά τόν λό­γο αὐτό ἑνώνου­με κι ἐ­μεῖς τή φωνή μας μέ τή διαμαρ­τυρία καί τόσων ἄλ­λων ἀνησυ­­χούν­των συμπατρι­ω­τῶν μας καί ὑψώ­νουμε κραυγή ἀγωνίας γιά τά τε­κται­νό­με­να εἰς βάρος τῆς πολύ­παθης Μακε­δονίας μας.

Ἐδῶ καί 20 χρόνια τό κρατικό μόρφωμα τῶν Σκοπίων ἐξακολουθεῖ νά παραβιάζει τίς διεθνεῖς συμφωνίες καί νά κα­πηλεύεται τό ὄνομά μας. Ἐπιπλέον οἱ κάτοικοί του δηλώνουν «Μακεδόνες» καί τή γλῶσ­σα τους, πού εἶναι μετα­πλα­σμένο βουλ­γαρικό ἰδίωμα, ἀσύστο­λα τήν ὀνόμασαν «μακεδονική». Ἡ ὅλη κατάσταση καλλιεργεῖ ἔντονα τό κλί­μα τοῦ «ἀλυτρωτι­σμοῦ» εἰς βά­ρος τῆς μιᾶς καί μοναδικῆς Μακεδονίας, τῆς ἑλληνικῆς, ὁ ὁποῖος ἐκ­δηλώνεται μέ τήν πλαστογράφηση τῆς ἱ­στορίας στήν ἐκ­παίδευση, ἐνῶ σέ ἀερο­δρόμια, ὁδούς κ.ἄ. δίνονται τά ὀνόματα τῶν βασιλέ­ων τῆς ἀρχαί­ας Μακεδονίας καί στή­νον­ται μνημειώδεις ἀν­δριάντες τους· ἀναρ­­τῶνται ἐπίσης χάρτες τῆς «Μεγάλης Μακεδονίας», ὅπου ἀποτυπώνεται ὅλη ἡ βόρεια ἐπικράτειά μας προσαρτημένη στά Σκόπια. Μέ τίς προπαγανδιστικές τους προσπάθει­ες κατά­φεραν νά ἐπιτύχουν τήν ἀναγνώρι­ση τοῦ ὀνόματος «Μακεδονία» ἀπό 140 περίπου χῶρες (ἀ­νά­μεσά τους ἡ Ρωσία, οἱ ΗΠΑ, ἡ Κίνα, ἡ Ἰνδία).

Εἶναι γνωστό ὅτι τό νεοφανές κράτος τῶν Σκοπίων κατασκευ­ά­στηκε ἀπό τόν Στάλιν καί τόν Τῖτο τό 1944. Μέχρι τότε ἡ περιοχή αὐ­τή ὀνομα­ζό­ταν «Βαρντάρσκα». Ἐ­πειδή ὅμως ὁ συν­εκτικός ἱστός μιᾶς κοι­νωνίας εἶναι ἡ δημιουργία «ταυ­τό­τητας», ἡ ὕπαρξη ἱ­στορίας ἤ ἡ ἐπίκληση κάποιου ἰδεολογήματος, οἱ γείτονές μας προσπά­θη­σαν νά σφε­τερισθοῦν μιά ἀλλότρια ταυτότη­τα· ἐκμεταλλεύτηκαν ἔτσι τόν γεω­γρα­φικό ὅρο «Μακεδονία», τόν ὁποῖο καί χρησιμοποίησαν μέ ἐ­θνο­λογική σημασία. Εἶναι προφανές ὅτι ἡ προσ­πάθεια τῶν Σκοπίων στο­χεύ­ει στήν οἰ­κειοποίηση κάθε μακε­δο­νικοῦ, στήν ὑφαρπαγή τῆς πολιτι­στικῆς καί ἱστο­ρι­κῆς μας κληρονομιᾶς ἀ­κόμη καί στόν σφετερι­σμό τῶν ἐδαφῶν μας. Αὐτό ὀφείλεται ἀφενός στόν ἐθνικι­σμό τους καί ἀφετέρου στόν ἰμπε­ρια­λισμό τῶν ΗΠΑ, πού στό ὑβρι­διακό κατα­σκεύ­ασμα τῶν Σκοπίων βλέπουν ἕνα στήριγμα γιά τήν πολιτική τους στά Βαλκάνια.

Ἀπάντηση στήν παραχάραξη τῆς ἱ­στο­ρίας, τήν ὁποία ἐπιχειροῦν, δί­νει ὁ πρῶτος πρόεδρος τῆς ΠΓΔΜ, Κίρο Γκλιγκόρωφ: «Εἴμαστε Σλάβοι καί ἤρ­θαμε στήν περιοχή τόν 6ο αἰώνα μ.Χ.. Δέν εἴμαστε ἀπόγονοι τῶν ἀρχαίων Μακεδόνων. Σοβαροί ἱστο­ρικοί γελοῦν μέ ὅσα συμ­βαί­νουν στή χώ­ρα μου. Ἔτσι ὅπως πᾶ­με, θά βγοῦμε ἀ­πευ­θείας ἀπόγονοι τοῦ Ἀδάμ καί τῆς Εὔας καί θά ἀπο­δειχτεῖ ὅτι καί ὁ παρά­δεισος εἶναι μακεδονικός».

Περίτρανα ἐπίσης τούς ἀπαντᾶ ἡ διά­τορη φωνή τῶν ἀρχαιο­λο­γι­κῶν ἀνασκα­φῶν. «Οἱ βασιλεῖς τῶν Μακε­δό­νων δέν ἄντεξαν, ἀλλά βγῆ­καν νά καταδιώξουν τούς πλαστο­γράφους τους», δήλωσε ὁ ἀεί­μνηστος πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας Κων­σταντῖνος Τσά­τσος, ὅταν ἐπι­σκέφθηκε τή Βεργίνα. Ἡ Μακε­δονία εἶναι Ἑλλάδα «ἐν λίθοις φθεγγο­μέ­νοις καὶ μνημείοις σῳζομένοις», ὅπως εὔγλωττα ἀποκαλύπτουν οἱ τό­σες ἐ­πιγραφές!

Ἐξάλλου, σέ παρόμοιες περι­πτώ­σεις διακρατικῶν διαφορῶν, ὅ­που καταχρη­στικά χρησιμοποιήθηκε «ἐ­θνική» ὀνομα­σία χώρας, (π.χ. τῆς Αὐστρίας, τοῦ Ἡνωμέ­νου Βασιλείου, τῆς Τσεχίας, τῆς Σερβίας κτλ.), γνωρίζουμε ὅτι τό θέμα διευθετή­θηκε βάσει τῶν διεθνῶν κανόνων δι­καί­ου.

Συνεπῶς καί στή δική μας πε­ρί­πτω­ση ἐπιβάλλεται κατά τόν ἴδιο τρόπο νά ἀπο­τραποῦν διεκδικήσεις τοῦ κράτους αὐτοῦ εἰς βάρος τῆς Ἑλλάδος. Νά ἀπαγορευθεῖ στά Σκό­πια ὁ σφετερισμός τοῦ δικοῦ μας ὀνόματος καί τῆς δικῆς μας ἱστο­ρίας. Παί­ονες καί Δάρδανοι κατοι­κοῦσαν στήν πε­ριοχή τους. Ἄν θέ­λουν κάποιο ἀρχαῖο ὄνομα, Παιονία ἤ Δαρδα­νία ἄς ὀνομα­στοῦν. Οὔτε πρέπει νά γίνει δεκτή ἡ εἴσ­ο­δος τῶν Σκοπίων σέ διεθνεῖς ὀργα­νι­­σμούς μέ τήν πλα­στή ἐθνωνυμία «Μακε­δονία». Ἀποτελεῖ ὑποχρέωση τῶν ἑταίρων μας καί τῶν διεθνῶν ὀργανισμῶν νά βο­ηθήσουν στήν κα­τεύθυνση αὐτή, ἄν καί ὁ βάρ­δος τῆς ἐλευθερίας Ρήγας Βελε­στιν­λής μᾶς προετοίμαζε γιά τό ἀντί­θετο: «Μήν ἐλπίζετε εἰς ξένους/ καί υἱούς νε­νοθευ­μέ­νους/ ἀλλά μόνο στήν ἀν­δρεί­αν/ στῶν Ἑλ­λήνων τήν καρδίαν».

Κι ἐμεῖς ἀπό τήν πλευρά μας ὀ­φεί­λουμε νά πάψουμε νά στρου­θοκα­μη­λί­ζου­με μπροστά στίς προ­κλή­σεις τῶν ἐπί­δο­ξων σφετε­ριστῶν μας. Μέ κάθε τρόπο ἄς πε­ρι­φρουρήσουμε τό ὄνομά μας καί ἄς μήν αὐτοϋπονομεύουμε τήν ἱστο­ρική μας αὐ- το­συνειδησία καί ταυ­τό­τητα, διακατε­χό­με­νοι ἀπό τό σύνδρομο τοῦ ἐνδοτι­σμοῦ. Ἀν­τιστε­κόμαστε σθεναρά στό ξεπού­λημα τοῦ ὀνόματος «Μακεδονία» ἀπό Ἕλ­ληνες καί ξένους. Τό σημαντικό εἶ­ναι ἡ Ἑλλάδα νά μή χαρίσει τόν ὅρο «Μα­κεδονία». Τό ὄ­νο­μά μας δέν τό χαρίζουμε, δέν τό κομμα­τιάζουμε, δέν τό διαπραγμα­τευ­όμαστε, δέν τό ἀνταλλάσσουμε. «Τό ὄνομά μας εἶναι ἡ ψυχή μας».

Πηγή: Ακτίνες

Ἡ πρόσφατη ἀναγνώριση τῆς Γενοκτονίας τῶν προγόνων μας ἀπὸ τὴν πολιτεία τῆς Δυτικῆς Βιρτζίνια τῶν ΗΠΑ καὶ τῆς πόλης τοῦ Τορόντο στὸν Καναδὰ ἀποτελεῖ μία ἀκόμη σημαντικὴ ἡμέρα γιὰ τὰ θύματα τοῦ μαζικοῦ ἐγκλήματος, τοὺς ζῶντες ἀπογόνους τους, τὰ ἑκατομμύρια Ἕλληνες καὶ τὶς Ἑλληνίδες σὲ ὅλο τὸν κόσμο, ἀποτελεῖ μία σπουδαία ἡμερομηνία γιὰ τοὺς ἀνιδιοτελεῖς ἀγωνιστὲς Ἕλληνες καὶ Φιλέλληνες.

Τὸ ψήφισμα ἀποτελεῖ μία ἀκόμη ἐπιτυχία, μία ἀκόμη ἐπιβράβευση τοῦ ἔντιμου καὶ σοβαροῦ ἀγώνα, ἐπιτυχία ἡ ὁποία ἔρχεται σὲ μία δύσκολη περίοδο. Σὲ μία συγκυρία ὅπου το μόνο ποὺ ἀκούγεται εἶναι ἀριθμοί. Στὴν ἑλληνικὴ ὅμως παράδοση, ὑπάρχουν καὶ οἱ λέξεις, ποὺ γίνονται σύμβολα, ἀγῶνες, ταυτότητα. Αὐτὴ ὅπου ὅπως λέει ὁ Νίκος Καζαντζάκης ποὺ κατέγραψε τὸ δράμα τῶν ξεριζωμένων Ἑλλήνων κατὰ τὴ διάρκεια τῆς.... Γενοκτονίας, δίνει νόημα καὶ μορφὴ σὲ μία ἄμορφη καὶ ἄμυαλη ἀπεραντοσύνη.

Ἡ ἀναγνώριση (καὶ) ἀπὸ τὴν πολιτεία τῆς Δυτικὴ Βιρτζίνια τῶν ΗΠΑ καὶ ἀπὸ τὴν πόλη τοῦ Τορόντο στὸν Καναδὰ ἔχει τεράστια ἀξία γιὰ τοὺς αὐτονόητους λόγους. Ἡ προσπάθεια γιὰ τὴν ἀναγνώριση τῆς Γενοκτονίας συνεχίζεται καὶ ἀπὸ ὅτι ἀποδεικνύεται ἔχει καὶ ἀποτέλεσμα. Εἰδικὰ ὅταν προέρχεται ἀπὸ τὴν δυναμικὴ καὶ ἔξω ἀπὸ συμφέροντα καὶ λογικὲς Ἑλληνικὴ Διασπορά. Συγχαρητήρια σὲ ὅλους ὅσους ἐργάστηκαν γιὰ νὰ ἔρθει αὐτὸ τὸ ἀποτέλεσμα, στοὺς συμπατριῶτες καὶ συμπατριώτισσές μας, σὲ ὅλους ποὺ ἀγωνίστηκαν καὶ πέτυχαν. Ὁ ἑλληνικὸς ἀγώνας τῆς ἱστορίας καὶ τῆς μνήμης, συνεχίζεται καὶ παρότι ἔχει πολλὰ ἐμπόδια στὸ ἑλλαδικὸ ἐσωτερικό τῆς θλίψης, τῆς παρακμῆς, τῆς ὑπονόμευσης καὶ τῆς ἄρνησης, θὰ εἶναι νικηφόρος!

Ὁ Θ. Μαλκίδης εἶναι μέλος τῆς Διεθνοῦς Ἕνωσης Ἀκαδημαϊκῶν γιὰ τὴ Μελέτη τῶν Γενοκτονιῶν (International Association of Genocide Scholars- IAGS).

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Ἐδῶ καὶ πολὺ καιρὸ παρακολουθοῦμε ὅλοι μας μὲ μεγάλη  στενοχώρια, θλίψη καὶ ἀνησυχία δυσάρεστες εἰδήσεις, εἰκόνες πόνου καὶ παραβατικότητας ποὺ μεταδίδονται ἀπὸ τὰ ΜΜΕ σχετικὲς μὲ τοὺς πρόσφυγες καὶ τοὺς οἰκονομικοὺς μετανάστες ποὺ καταφθάνουν κάθε μέρα στὴ Πατρίδα μας. Βλέπουμε ἄναυδοι καὶ ἀνήμποροι τὴν δυσκολία, τὴν ἀνεπάρκεια,τὴν ἀνικανότητα καὶ τὴν ἀτολμία τοῦ Κράτους νὰ ἀντιμετωπίσει τὸ πρόβλημα ποὺ προέκυψε. Ἀκούσαμε ἐμβρόντητοι τὶς γελοῖες δηλώσεις τῆς πρώην ἁρμοδίας (!) ὑπουργοῦ μας ὅτι αὐτοὶ λιάζονται στὶς πλατεῖες, καὶ δὲν τὴν ἐνδιαφέρει τί θὰ γίνουν. Παρόμοια ''ἀνθρωπιστικὴ'' φιλοσοφία ἔχει καὶ ὁ ἀντικαταστάτης τῆς δίδοντας ἔτσι τὸ σύνθημα στοὺς κάθε εἴδους λαθρομετανάστες ὅτι ἡ Ἑλλάδα εἶναι ξέφραγο ἀμπέλι, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ καταφθάνουν ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὸ Μαρόκο (!) οἰκονομικοὶ μετανάστες, μέσω Τουρκίας καὶ νὰ ἀποβιβάζονται στὰ νησιά μας, τὴ στιγμὴ ποὺ....
χωρίζουν τὴν χώρα τους ἀπὸ τὴν Ἱσπανία, λίγες ἑκατοντάδες μέτρα.

Ἡ ὑπερατλαντικὴ ὑπερδύναμη, γιὰ δικά της γεωστρατηγικὰ καὶ οἰκονομικὰ συμφέροντα ἐδῶ καὶ μερικὲς δεκαετίες ἐφαρμόζει, μὲ θρησκευτικὴ εὐλάβεια, μακρόπνοα σχέδια γιὰ τὴν διατήρηση τῆς παγκόσμιας ἡγεμονίας της, τὴν ἐγκατάσταση, ὅπου μπορεῖ, τῆς δικῆς τῆς 'δημοκρατίας', τὴν ἐπιβολὴ τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων, τὴν Παγκοσμιοποίηση, τὴν Πολυπολιτισμικότητα, τὸν Οἰκουμενισμὸ καὶ τὴν Πανθρησκεία. Ἔτσι ἄρχισε νὰ δαιμονοποιεῖ ἡγέτες κρατῶν ποὺ θεωροῦσε ἐμπόδιο στὰ συμφέροντά της ,ὅπως τὸν πρόεδρο τῆς πρώην Γιουγκοσλαβίας Μιλόσεβιτς καθυβρίζοντας τὸν ὡς ''χασάπη τῶν Βαλκανίων'' μὲ ἀποτέλεσμα μέσα σὲ ἕνα χρόνο νὰ διαλύσει τὴν Γιουγκοσλαβία, μὲ τὴν σύμπραξη τῆς Γερμανίας καὶ τῆς Μέγ.Βρετανίας, ποὺ ἤθελαν, ἰδίως ἡ πρώτη,νὰ δημιουργήσουν νέα κράτη μὲ σφαῖρες ἐπιρροῆς τους, καὶ νὰ φέρει τὴ φτώχεια καὶ τὴν ἐξαθλίωση σὲ ἕνα εὐρωπα'ἰ'κὸ λαό. Ἄναψε φωτιὲς στὰ Βαλκάνια.. Ἀφύπνισε ἀλυτρωτικὲς ἰδεοληψίες, ἀδιαφορεῖ ἂν δὲν ὑποδαυλίζει τὴν παραχάραξη τῆς ἱστορίας ἀπὸ τὸ κράτος τῶν Σκοπίων ἀναγνωρίζοντάς το μὲ ἐκβιαστικὸ γιὰ τὴ χώρα μας τρόπο, ὡς ''Μακεδονία''.

Στὴ συνέχεια ἡ ἴδια ὑπερδύναμη ἐπιτέθηκε στρατιωτικὰ δύο φορὲς κατὰ τοῦ Ἰρὰκ τοῦ Σαντὰμ Χουσε'ἲ'ν ποὺ βάφτισε καὶ ἐκεῖνον ''χασάπη τῆς Βαγδάτης'' γιὰ τὰ ἰδιοτελῆ πετρελα'ἰ'κὰ τῆς συμφέροντα, μὲ τὴν πρόστυχη προπαγάνδα ὅτι αὐτὸ δῆθεν κατασκευάζει χημικὰ ὅπλα. Τὸ κατέστρεψε καὶ προκάλεσε τὴν φυγὴ χιλιάδων προσφύγων ποὺ ἐξακολουθοῦν νὰ ἔρχονται ἀκόμη καὶ σήμερα στὴ Πατρίδα μας.. Μετὰ ἀπὸ χρόνια παραδέχθηκαν οἱ φίλοι τους καὶ συμπολεμιστὲς τοὺς ἐκεῖ Ἄγγλοι, ὅτι δὲν βρῆκαν στὸ Ἰρὰκ οὔτε ἕνα (!) κιλὸ χημικὰ ὅπλα. Ὅμως τὸ κακὸ εἶχε ἤδη συντελεστεῖ...

Τὰ ἑπόμενα χρόνια, στὸ ὄνομα τῆς καταπολέμησης τῆς τρομοκρατίας, μετὰ τὴν κατάρριψη τῶν δίδυμων πύργων στὴ καρδιὰ της , ἐπενέβη στρατιωτικὰ στὸ Ἀφγανιστᾶν, στὸ Πακιστᾶν, στὴ Λιβύη καὶ στὴ Συρία ὅπου ἐκεῖ προκάλεσε τὸν αἱματηρὸ ἐμφύλιο πόλεμο ποὺ μαίνεται ἀκόμη, γιὰ νὰ ἀνατρέψει τὸν βασιλιὰ Ἄσαντ , μὲ ἀποτέλεσμα τὴν ὁλοκληρωτικὴ καταστροφή της καὶ τὴν ἀθρόα ἀναχώρηση ἑκατομμυρίων προσφύγων γιὰ τὴν Εὐρώπη, κυρίως μέσω τῆς ταλαίπωρης πατρίδας μας.  Καὶ ἐνῶ ἡ Ἑλλάδα σὲ μέγιστο βαθμό,ὅπως καὶ ἡ ὑπόλοιπη Εὐρώπη, ὑφίστανται τὶς καταστρεπτικὲς συνέπειες τῆς ἀνήθικης πολιτικῆς τοὺς , οἱ ΗΠΑ θεῶνται ἐκ τοῦ μακρόθεν τὰ τεκταινόμενα. Νίπτουν τὰς χείρας των καὶ δίδουν ξενδιάντροπα καὶ ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς συμβουλὲς πῶς νὰ χειρισθοῦν οἱ εὐρωπαῖοι τὸ προσφυγικὸ καὶ μεταναστευτικὸ πρόβλημα ποὺ αὐτὲς προκάλεσαν, χωρὶς οἱ ἴδιες νὰ ἀναλάβουν τὸ παραμικρὸ κόστος δεχόμενες στοὺς κόλπους τοὺς ἔστω ἕνα μέρος τῶν προσφύγων καὶ παρακολουθώντας ἀδιάφορες νὰ ὑφίστανται τὶς συνέπειες τῶν ἐγκλημάτων τοὺς ἀνεύθυνοι καὶ εἰρηνικοὶ λαοi. Κάτι ἀνάλογο πράττει καὶ ὁ Πάπας ὁ ὁποῖος μετὰ τὴ φιέστα τῆς Λέσβου, μὲ τὶς ἑκατοντάδες τῶν ἐνημερωμένων εἰδικὰ γι'αὐτήν, διεθνῶν ΜΜΕ, περάτωσε τὶς δημόσιες σχέσεις του γιὰ τὸ προσφυγικὸ παίρνοντας μαζί του τρεῖς (3) οἰκογένειες Σύρων προσφύγων, σύνολο 12 ἄτομα!

Τὸ παράδοξο ἐδῶ εἶναι ὅτι ἀπὸ πουθενὰ δὲν ἀκούγεται καμιὰ φωνὴ διαμαρτυρίας γιὰ τὴν ἐπαίσχυντη αὐτὴ πολιτικὴ τῶν ΗΠΑ. Ἀκόμη καὶ μεγάλες εὐρωπα'ἰ'κὲς χῶρες παρακολουθοῦν στωικά,ἀμήχανες, ἀνήσυχες καὶ ἀμίλητες σὰν καλὰ παιδιὰ τὴν εἰσβολή, μέσα σὲ ἕνα χρόνο ἑνὸς ἑκατομμυρίου προσφύγων καὶ λαθρομεταναστῶν καὶ προσπαθοῦν ἐκ τῶν ἐνόντων νὰ λύσουν τὸ πρόβλημα ποὺ ἐνέσκυψε στὶς χῶρες τους, κατηγορώντας μάλιστα τὴν Ἑλλάδα γιὰ ἀνύπαρκτη (πράγματι) φρούρηση τῶν συνόρων της καὶ ἀπειλώντας τὴν μὲ ἔξοδο ἀπὸ τοὺς εὐρωπα'ἰ'κοὺς θεσμούς..

Παράλληλα ἐνισχύουν τὴν ἀμφιλεγόμενη, ἄπιστη, ἀδίσταχτη καὶ ἄτακτη φίλη τους Τουρκία, τοποτηρητή τους στὴν Ἀνατολικὴ Μεσόγειο ,ποὺ μὲ τὶς ἐπιθετικὲς καὶ ἁρπακτικὲς διαθέσεις της ἁλωνίζει στὸ Αἰγαῖο καὶ ξεφορτώνει συστηματικὰ στὰ νησιὰ μας καθημερινά, ἀκόμη καὶ ἐν μέσω χειμῶνος, μὲ τὴν προστασία μάλιστα πολεμικῶν σκαφῶν της, χιλιάδες πρόσφυγες καὶ λαθρομετανάστες.. Μέσα μάλιστα σ'αὐτὴν τὴν ἀναμπουμπούλα ποὺ δημιουργήθηκε, ἡ ἐξ ἀνατολῶν 'σύμμαχος' μας , ἐκμεταλλεύεται μὲ κάθε ἀθέμιτο καὶ ἐκβιαστικὸ τρόπο ,τὴν ἀδυναμία μας γιὰ φύλαξη τῶν συνόρων μας, νὰ ἐπωφεληθεῖ καὶ νὰ ἐξασφαλίσει ''δικαιώματα'' καὶ διεκδικήσεις της στὸ Αἰγαῖο καὶ προσπαθεῖ νὰ δημιουργήσει τετελεσμένα μὲ τὶς πλάτες τοῦ ΝΑΤΟ καὶ τῶν ΗΠΑ, ποὺ ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια ἐπιδιώκει. Μετὰ ἀπὸ 100 σχεδὸν χρόνια στὰ ἀνατολικὰ νησιὰ μας πάτησαν τὸ πόδι τοὺς τοῦρκοι ἀξιωματικοὶ ποὺ ''συνεργάζονται'' μὲ ἕλληνες συναδέλφους τους γιὰ τὴν δῆθεν ἐπαναπροώθηση λαθρομεταναστῶν. Ἃς μὴ ξεχνᾶμε βέβαια ὅτι πολὺ μεγάλη εὐθύνη γιὰ τὴν Συριακὴ κρίση, μὲ τὴν ἐπιθετικὴ πολιτική της καὶ ἐκεῖ, ἔχει καὶ ἡ ἴδια ἡ Τουρκία.. Στὴν οὐσία ἀπὸ κοινοῦ καὶ ὄχι μόνοι, προκαλοῦν καὶ ἐνισχύουν ἕνα ὕπουλο καὶ καταχθόνιο σχέδιο οἰκονομικῆς ἐξάντλησης καὶ ἀλλοίωσης τῶν πληθυσμῶν καὶ τῶν κρατῶν τῆς Εὐρώπης καὶ πρώτ' ἂπ'ὅλα τῆς Ἑλλάδας. Τὴν διάλυση τοῦ κοινωνικοῦ τους ἱστοῦ καὶ τὴν ἐπώαση τοῦ ἰσλαμικοῦ φιδιοῦ στοὺς κόλπους τους...

Ἤδη ἐγκλωβίσθηκαν στὴν Ἑλλάδα πολλὲς χιλιάδες λαθρομετανάστες λόγω τῶν ἐπικινδύνως ἀνοιχτῶν συνόρων μας ἀπὸ ἀνατολᾶς καὶ τῶν κλειστῶν, ἀπὸ βορρᾶ. Κανεὶς δὲν γνωρίζει ποῦ θὰ καταλήξει αὐτὴ ἡ ἀνυπόφορη καὶ ἐπικίνδυνη γιὰ ἐμᾶς κατάσταση καὶ σὲ ποιὸ ἀριθμὸ θὰ φθάσουν τελικῶς αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι. Ἡ Πατρίδα μας πλέον κινδυνεύει ἀπὸ Χώρα νὰ γίνει Χῶρος. Χῶρος ὅπου πλέον κάνουν σουλάτσο, ἀνεγξέλεγκτα χιλιάδες ἀλλοδαποί, κυριολεκτικῶς ἀγνώστου προελεύσεως καὶ ἐπιδιώξεων. Μὲ τὸ ἀνίκανο καὶ ἀνύπαρκτο Κράτος μας, ἔτσι ποὺ τὰ κατάφερε μὲ τὴν ''φιλάνθρωπη'' πολιτική του, ποὺ τὰ ἔχει πλήρως χαμένα, κινδυνεύει πλέον ἡ ἐθνική μας ἀσφάλεια, ἡ ἐθνική μας κυριαρχία καὶ ἀκεραιότητα καὶ ἡ κοινωνικὴ εἰρήνη τῶν πολιτῶν μας. Δὲν μᾶς ἔφθαναν δηλαδὴ τὰ χίλια δυὸ προβλήματα ποὺ ἔχουμε, μᾶς προστέθηκαν καὶ τὰ πολλὰ προβλήματα ποὺ δημιουργοῦν οἱ λαθρομετανάστες. Ὁ Θεὸς νὰ βάλει τὸ χέρι του. Βέβαιά το Ὑπουργεῖο τῶν Ἐξωτερικῶν θὰ μποροῦσε νὰ ἀπευθυνθεῖ στὶς ΗΠΑ γιὰ νὰ ἀναλάβουν αὐτὲς τοὺς ἀφγανούς, πακιστανοὺς, ἰρανούς, ἰρακινοὺς καὶ λίβυους λαθρομετανάστες καὶ νὰ τοὺς φιλοξενήσουν στὴν πολὺ πλούσια καὶ μεγάλη χώρα τους. Γιατί στὴν οὐσία αὐτὲς εἶναι κυριολεκτικὰ οἱ ὑπαίτιες ποὺ μὲ τὶς ἄστοχες καὶ ἄδικες πολεμικὲς ἐπεμβάσεις τους στὶς χῶρες τους, μᾶς τοὺς 'ἔστειλαν' ἐδῶ καὶ μᾶς ἔμειναν ἀμανάτι. Ἀλλὰ ποιὸς τολμάει νὰ τὰ βάλει μὲ τὸν παγκόσμιο ἡγέτη, εἰδικὰ ἀπὸ ἕνα χρεωκοπημένο καὶ ξευτελισμένο Κράτος ποὺ ζητάει ἀπ'αὐτὲς ,μὲ κάθε τρόπο τὴ βοήθειά τους γιὰ τὰ πολλαπλά του προβλήματα, ποὺ ἀντὶ νὰ κοιτάζει πῶς νὰ τὰ θεραπεύσει,προσθέτει συνεχῶς μὲ τὴν ἀνεύθυνη καὶ ἀπροκάλυπτα κομματικὴ πολιτική του, καὶ ἄλλα. Ἡ ἀνθρωπιστικὴ εὐαισθησία ὅμως ἔχει καὶ αὐτὴ τὰ ὅριά της. Δὲν εἶναι δυνατὸν ἡ μικρὴ καὶ πτωχή, ὅπως τὴν κατάντησαν, Ἑλλάδα νὰ δεχθεῖ τὰ ἑκατομμύρια τῶν λαθρομεταναστῶν τῆς Ἀσίας καὶ τῆς Ἀφρικῆς. Καὶ ποῦ εἶναι ἀλήθεια ἡ 'ἀνθρωπιστικὴ' εὐαισθησία τοῦ Κράτους μας γιὰ τὰ ἁπλὰ καὶ αὐτονόητα δικαιώματα τῶν χειμαζομένων ἑλλήνων πολιτῶν ποὺ στὸ κάτω κάτω αὐτοὶ πληρώνουν ὅλα τα σπασμένα καὶ φορτώνονται συνεχῶς δυσβάσταχτους φόρους.

Ἐδῶ θέτω ἕνα ρητορικὸ ἐρώτημα: Οἱ Σύροι πρόσφυγες γιατί ἄραγε  δὲν μένουν στὴ πατρίδα τους γιὰ νὰ πολεμήσουν ὑπὲρ βωμῶν καὶ ἑστιῶν καὶ νὰ ὑπερασπιστοῦν τὶς οἰκογένειές τους; Νὰ πολεμήσουν ἐναντίον τοῦ Ἰσλαμικοῦ Κράτους, τοῦ ISIS καὶ τῶν ἄλλων φανατικῶν ὁμοθρήσκων τους, ὅπως ἔκαναν κατὰ καιροὺς καὶ ἄλλες χῶρες ὅταν βρέθηκαν σὲ παρόμοιες συνθῆκες, ὅπως ἡ Ἑλλάδα, ἀλλὰ ἀσμένως καταφεύγουν μαζὶ μὲ γέρους ,παιδιὰ καὶ ἀνάπηρους στὴν Εὐρώπη; Γιατί δὲν πηγαίνουν στὶς ὁμόδοξες καὶ πλούσιες γειτονικές τους Ἀραβικὲς χῶρες ,ἀλλὰ καταφεύγουν στὶς 'ἄπιστες' κὰτ'αὐτοὺς Ἑλλάδα καὶ Εὐρώπη; Οἱ σκοποὶ ἄρα ὅλων τους καὶ τῶν ἐντολοδόχων τοὺς εἶναι φανεροί.
     
Ἀλλὰ ἃς δεχθοῦμε ὅτι οἱ Σύροι ἔχουν χρήματα καὶ διακινδυνεύουν ἀκόμη καὶ τὴ ζωή τους γιὰ τὸ ἐγχείρημά τους αὐτό. Οἱ ἄλλοι λαθρομετανάστες ἀπὸ τὸ Ἀφγανιστᾶν, τὸ Πακιστᾶν, τὸ Μπαγκλαντές, τὸ Ἰρᾶν, τὸ Ἰράκ, τὴ Σομαλία,τὴν Ὑεμένη, τὴ Νιγηρία,τὴ Λιβύη,τὴν Ἀλγερία,τὸ Μαρόκο κλπ. ΠΟΥ; βρίσκουν τὰ χιλιάδες δολλάρια προκειμένου νὰ χρυσοπληρώσουν τούρκους δουλέμπορους καὶ ἄλλους παράνομους διακινητὲς γιὰ νὰ ἔλθουν στὴν Εὐρώπη; Αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι ἐὰν εἶχαν δικά τους ,αὐτὰ τὰ λεφτὰ στὴ πατρίδα τους, θὰ ἦταν ἡ ἐλὶτ τῆς κοινωνίας τους. Θὰ ἦταν ἐπιχειρηματίες καὶ βιομήχανοι στὶς  πάμπτωχες ἢ κατεστραμμένες ἀπὸ πολέμους χῶρες τους. Ποιοὶ λοιπὸν ἔχουν ἄνομα συμφέροντα, τοὺς χρηματοδοτοῦν κρυφά,ὑπόγεια καὶ συνωμοτικὰ γιὰ νὰ ἐξαθλιώσουν οἰκονομικὰ τὴν Ἑλλάδα, νὰ τὴν ἐξισλαμίσουν βίαια, ὅπως καὶ τὶς ἄλλες χῶρες τῆς Εὐρώπης, νὰ μᾶς ἐπιβάλουν τὰ δικά τους ἤθη καὶ ἔθιμα καὶ νὰ καταστρέψουν τὴν εἰρήνη καὶ τὴν γαλήνη τῶν πολιτῶν μας;

Διαβάζω τελευταία ὅτι ἤδη ἡ Σαουδικὴ Ἀραβία , μία ἀπὸ τὶς πλουσιότερες καὶ μεγαλύτερες πετρελα'ἰ'κὲς καὶ ἐξαγωγικὲς χῶρες στὸ κόσμο, κινδυνεύει μὲ πτώχευση(!) , ὅπως καὶ ἄλλες μικρότερες ἀραβικὲς χῶρες τοῦ Περσικοῦ Κόλπου. Τὰ ἱδρύματα Ρότσιλντ καὶ Σόρος τί ρόλο ἄραγε παίζουν σ' αὐτὸ τὸ βρώμικο παιχνίδι; Ὅλα αὐτὰ συμβαίνουν ἄραγε ἐν ἀγνοία καὶ παρὰ τὴ θέληση τῆς ''μεγάλης'' μας φίλης;

Ἡ λεγόμενη οἰκονομικὴ κρίση ποὺ ἔπληξε τὴ χώρα μας ἦταν συνέπεια τῆς ἀνερμάτιστης, ἄφρονος καὶ ἀνήθικης πολιτικῆς ἀνίκανων καὶ διεφθαρμένων ἀνθρώπων ποὺ κακὴ τὴ μοίρα μας, ἐκλέξαμε γιὰ νὰ μᾶς κυβερνήσουν.. Πολιτικοὶ ποὺ μὲ τὶς ψεύτικες ὑποσχέσεις τους, μοναδικὸ στόχο εἶχαν τὴν κατάληψη καὶ κατάχρηση τῆς ἐξουσίας, τὴν προκλητικὴ ἀπόλαυση τῶν προνομίων ποὺ αὐτὴ τοὺς παρέχει, τὴ νομὴ καὶ τὴ διανομὴ χωρὶς αἰδῶ,τοῦ ἐγχώριου πλούτου, στοὺς ἴδιους καὶ στοὺς κομματικοὺς φίλους καὶ συγγενεῖς τους.. Ὅμως εἶναι παγκοίνως γνωστὸ ὅτι ἡ κρίση ποὺ ταλαιπωρεῖ τὴ Πατρίδα μας δὲν εἶναι ἁπλὰ οἰκονομική. Εἶναι πρωτίστως πνευματική. Εἶναι ἐθνική, ἠθική, κοινωνική, πολιτική,πολιτιστική. Εἶναι κρίση ποὺ τὴν προκάλεσαν βεβαίως κυρίως ἀνέντιμοι ἄνθρωποι ποὺ δὲν τοὺς ἐνδιέφερε ἂν οἱ ἐνέργειές τους ζημείωναν τὸ κράτος καὶ προκαλοῦσαν δυστυχία στὸ λαό μας. Διεστραμμένοι ἐγκέφαλοι μὲ ἐμπαθεῖς ἰδεοληψίες καὶ προκαταλήψεις ποὺ ἀλλοίωσαν καὶ κατέστρεψαν τὶς ἀξίες τοῦ Γένους μας. Μάχονται ἀνοιχτὰ ἐναντίον τῆς Ὀρθόδοξης Πίστης μας, τῆς ἱστορίας μας, τῆς γλώσσας μας, τῶν παραδόσεών μας, μαύρισαν τὴ ψυχή μας ,καὶ καταστρέφουν τὴ ζωή μας..

Οἱ ἡγέτες μᾶς ἀποδείχθηκαν ὄχι μόνο πολὺ μικροὶ γιὰ τὶς περιστάσεις, ἀνάξιοι, διεφθαρμένοι, ἀνίκανοι καὶ ἀνεύθυνοι, ἀλλὰ κυρίως ἐπικίνδυνοι. Ὁδήγησαν τὴ χώρα μας, μὲ πράξεις καὶ ἐνέργειές τους, στὴ πτώχευση, στὴν ἐξαθλίωση τοῦ λαοῦ μας καὶ στὴ χλεύη ἀκόμη καὶ ὑποανάπτυκτων κρατῶν. Δίδαξαν μὲ τὴν ἐγκληματικὴ πολιτική τους στὸ λαὸ τὴν ἀπάτη, τὴ κομπίνα,τὴ ρεμούλα,τὴ κλεψιά, τὴν ἀνηθικότητα. Οἱ νῦν κρατοῦντες ἐδῶ καὶ χρόνια ἔδωσαν τὸ σύνθημα νὰ μὴ πληρώνει κανεὶς τοὺς φόρους καὶ τὶς ὑποχρεώσεις του στὸ Κράτος καὶ ὑποσχέθηκαν καὶ ἀτιμωρησία μαζί. Ἔτσι ἔφθασε τὸ δημόσιο χρέος σὲ δυσθεώρητα ὕψη καὶ τώρα τρέχουμε καὶ δὲ φτάνουμε. Καὶ μᾶς λένε ὅτι φταῖνε μόνο οἱ ἄλλοι. Ὡστόσο κανένας τοὺς τώρα ποὺ εἶναι στὴν ἐξουσία δὲν στρώνεται πραγματικὰ στὴ δουλειὰ ποὺ πρέπει νὰ κάνει γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσει τὰ ὑπάρχοντα προβλήματα,ἀλλὰ οὐσιαστικὰ μὲ τὴν ὕποπτη ἀπραξία τους καὶ τὶς ἰδεολογικὲς ἀγκυλώσεις τοὺς προσθέτουν καὶ ἄλλα...
Ἀκολούθως ἐλαφρὰ τὴ καρδία καὶ μὲ κάθε σπουδή, ἄθεοι πολιτικοὶ ἢ ἄλλοι μὲ πολὺ χλιαρὴ χριστιανικὴ συνείδηση, ψήφισαν προσφάτως νόμους πέραν κάθε ἠθικῆς. Ἀνεγνώρισαν τὴν ὁμοφυλοφιλία καὶ κάθε ἄλλου εἴδους προσωπικὴ διαστροφὴ καὶ ἀνωμαλία ὡς νόνιμη καὶ καθ' ὅλα ἀνεκτὴ ἐπιλογή, γιὰ νὰ εὐχαριστήσουν κάποιους κομματικοὺς φίλους τους. Νομιμοποίησαν τὸ γάμο μεταξὺ ὁμοφύλων. Θέσπισαν αὐστηρὲς ποινικὲς διατάξεις σὲ ὅποιον διαφωνεῖ ἢ ἀντιτίθεται στὸν ἀνίερο αὐτὸ νόμο, φορτώνοντας τὸν μάλιστα σὲ ἀγαστὴ συνεργασία μὲ ὅλα τα δῆθεν προοδευτικὰ ΜΜΕ ,τὴ ρετσινιὰ τοῦ φασίστα καὶ τοῦ ρατσιστῆ. Μετέφεραν ἔτσι τὴ διάστροφη ἀσθένειά τους καὶ στοὺς πολίτες μας. Τώρα πιὰ νοσεῖ καὶ ὁλόκληρη ἡ ἑλληνικὴ κοινωνία..

Στὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας ἀποδείχθηκε ὡστόσο ὅτι στὸν κόσμο αὐτό, ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς φυσικοὺς καὶ πολιτειακοὺς νόμους , ὑπάρχουν καὶ πνευματικοὶ Νόμοι, τοὺς ὁποίους ὅσοι τοὺς καταπατοῦν , ἀργὰ ἢ γρήγορα τοὺς πληρώνουν ἀκριβά. Ὁ Ἑλληνισμὸς ,γνώρισε τοὺς πνευματικοὺς αὐτοὺς Νόμους, τὸν Νόμο τοῦ Θεοῦ, καὶ τὸν βίωσε φρικτά το 1453 καὶ τὸ 1922 ,γιὰ νὰ μὴν ἀναφερθῶ καὶ σὲ ἄλλες ἐποχές. Πολὺ φοβοῦμαι ὅτι καὶ πάλι βρισκόμαστε στὶς παραμονὲς τέτοιων χρόνων. Βιώνουμε καὶ ὑφιστάμεθα σήμερα κι ἐμεῖς, εἴτε ὡς ἄτομα, εἴτε ὡς λαός,εἴτε ὡς Ἔθνος τὰ ἐπιχείρα τῶν ἀνομιῶν μας.

Ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς στὸ βιβλίο τοῦ ''400 κεφάλαια περὶ ἀγάπης'' γράφει: '' Ὅταν σου ἔλθει ἀπροσδόκητος πειρασμός, μὴ θεωρήσεις ἐκεῖνον αἴτιο,διὰ τοῦ ὁποίου ἦλθε, ἀλλὰ ἐρεύνησε τὸ γιατί ἐπέτρεψε ὁ Θεός, καὶ θὰ ἀνακαλύψεις ὅτι σου ἔπρεπε γιὰ διόρθωσή σου. Ὁπωσδήποτε εἴτε δὶ' ἐκείνου τοῦ ἀνθρώπου ,εἴτε δὶ'ἄλλου ,θὰ ἔπινες τὸ πικρὸ ποτήρι πού σου στέλλει ὁ Θεός. (κέφ. 42). Αὐτὸ τὸ ἐδάφιο ἃς τὸ μελετήσουμε καλὰ γιατί ἰσχύει γιὰ ὅλους μας, καὶ γιὰ τὸ Κράτος μας.

Τελευταία, ἀπὸ τὴ Νέα Τάξη πραγμάτων, στὸ ὄνομα τῆς ἀντιμετώπισης τῆς τρομοκρατίας ,καλλιεργεῖται τὸ ἔδαφος καὶ προετοιμάζεται ψυχολογικὰ ἡ κοινὴ γνώμη γιὰ τὴν δῆθεν ἀνάγκη ὑποχρεωτικῆς ἔκδοσης νέων ταυτοτήτων στοὺς ἕλληνες πολίτες,μὲ ηὐξημένα βιομετρικὰ στοιχεῖα ποὺ θὰ ἐνσωματώνουν ὅμως σ'αὐτὲς ἐν εἴδει ὑδατογραφίας ἢ κάτι παρόμοιο, τὸν βδελυρὸ ἀριθμὸ 666. Αὐτὸ εἶναι γνωστὸ ὅτι ὑποκινεῖται καὶ ἐπιβάλλεται ἀπὸ τὸν παγκόσμιο Σιωνισμό. Προσπαθοῦν λοιπὸν οἱ ὑπερατλαντικοὶ 'φίλοι' μας νὰ βροῦν μὲ ποιὸν ἐπιτήδειο τρόπο θὰ μᾶς πλασάρουν αὐτὸ τὸ ἐξάμβλωμα, τὸ μίασμα τῆς ἐρημώσεως, ὥστε νὰ μὴν ἀντιδράσει ἔντονα ὁ ἀτυχὴς λαός μας. Δυστυχῶς ὅμως ,δὲν βλέπω καὶ μεγάλο ἐνδιαφέρον γι' αὐτὰ τὰ θέματα ἀπὸ τὸν πολὺ κόσμο,γιὰ νὰ μὴ πῶ ὅτι ὑπάρχει πλήρης ἀδιαφορία, παρὰ μόνο γιὰ ὅ,τι θίγει τὴ τσέπη του, τὸ δὲ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο μας περὶ ἄλλων τυρβάζει.

Ἡ κατάσταση πλέον στὴ πατρίδα μας ἔχει ξεφύγει ἀπὸ κάθε ἔλεγχο. Ἀπὸ δῶ καὶ πέρα τὸν λόγο τὸν ἔχουμε ἐμεῖς. Ὁ κὰθ΄ἕνας μας προσωπικά. Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ παρακολουθοῦμε ἀδιάφοροι καὶ χαλαροί, γεγονότα καὶ πράγματα ποὺ συμβαίνουν γύρω μας, μᾶς ἀφοροῦν ὅλους καὶ ἐπηρεάζουν τὴ ζωή μας, χωρὶς ἐμεῖς νὰ κάνουμε τίποτε. Θὰ πρέπει νὰ ἀφυπνισθοῦμε. Νὰ ξυπνήσουμε ἀπὸ τὸ λήθαργό τῆς ἀμεριμνησίας καὶ τῆς ραθυμίας. Νὰ ἀντισταθοῦμε στὰ τεκταινόμενα, εἰρηνικά, μὲ ἐπιχειρήματα στὴ παραπλάνιση καὶ παραπληροφόρηση ποὺ ὑφιστάμεθα καθημερινὰ ἀπὸ τὰ ἀργυρώνυμα παντοειδῆ ΜΜΕ. Αὐτὰ ποὺ μὲ ἐγκάθετους δημοσιογράφους καὶ ἄλλους διαφόρους πολιτικολογοῦντες, γιὰ ἰδιοτελῆ τους συμφέροντα, ἀλλοιώνουν, διαστρέφουν καὶ διαστρεβλώνουν προκλητικὰ αἰώνιες ἀξίες καὶ ἀλήθειες. Τὸ χριστιανικὸ (;) Κράτος μᾶς ἤδη ἐξόρισε τὸν Θεὸ ἀπὸ τὰ σχολεῖα μας, τὰ ὑπουργεῖα, τὶς ὑπηρεσίες.Τὰ πιὸ πάνω ΜΜΕ, ἐκτελώντας διατεταγμένη ὑπηρεσία, μᾶς ἀποσυντονίζουν,μᾶς κάνουν μέσω εἰδήσεων ἢ διαφόρων (σαχλῶν) ἐκπομπῶν τους, πλύση ἐγκεφάλου πῶς νὰ ἐξοβελίσουμε καὶ ἐμεῖς ἀπὸ τὰ σπίτια μας καὶ ἀπὸ τὴ ζωή μας, τὸν Θεό..Ἔτσι ὅμως πῶς θὰ προκόψουμε εἴτε σὰν ἄτομα εἴτε σὰν λαός; Τὸ πρῶτο καὶ πιὸ εὔκολο πράγμα ποὺ μποροῦμε νὰ κάνουμε σ' αὐτὴ τὴ περίπτωση εἶναι νὰ σβήσουμε φυσικὰ τὴ τηλεόραση καὶ τὸ ραδιόφωνο. Νὰ πάψουμε νὰ ἀκοῦμε ὅ,τι μᾶς σερβίρουν. Νὰ μείνουμε ἀνεπηρέαστοι ἀπὸ τὴν πραπαγάνδα τους,νὰ μάθουμε νὰ σκεφθόμαστε μόνοι τα διάφορα θέματα ποὺ μᾶς ἀπασχολοῦν γιὰ νὰ βρίσκουμε τὶς καλύτερες λύσεις τους, καὶ νὰ ἀρχίσουμε νὰ ἀσχολούμαστε περισσότερο μὲ τὸν ἑαυτό μας, μὲ τὸν ἐσώτερο ἄνθρωπο.

Νὰ ἀνακαλέσουμε στὴ μνήμη μᾶς τὴν μέχρι τώρα ζωή μας. Νὰ κάνουμε ἕναν λεπτομερῆ ἀπολογισμό. Νὰ φέρουμε στὸ νοῦ μας,ὅσο μποροῦμε, τὶς πράξεις μας, τὶς παραλείψεις μας, τὶς ἐπιλογές μας .Νὰ κάνουμε αὐστηρὴ αὐτοκριτική, ἕναν αὐτοέλεγχο. Νὰ ἀναγνωρίσουμε τὰ πολλὰ λάθη καὶ ἁμαρτίες ποὺ καὶ ἐμεῖς κάναμε, νὰ λυπηθοῦμε εἰλικρινὰ γι' αὐτά, νὰ μετανοήσουμε καὶ νὰ ζητήσουμε ταπεινά το ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Νὰ ἀντιληφθοῦμε ὅτι καὶ ἐμεῖς δὲν εἴμαστε ἀμέτοχοί των συμφορῶν ποὺ μᾶς συμβαίνουν ,εἴτε προσωπικὰ ,εἴτε συλλογικά. Ὁ ἅγιος Πὰ'ἲ'σιος ἔλεγε ὅτι ἡ μελέτη τοῦ ἐαυτοῦ μας εἶναι πιὸ ὠφέλιμη ἀπ'ὅλες τὶς μελέτες. Ἀλλοιῶς ὅσα καὶ ἂν διαβάζουμε πάνε χαμένα.. Ἀντὶ λοιπὸν νὰ ὀργιζόμαστε,νὰ βλασφημοῦμε καὶ νὰ ἀντιδροῦμε μὲ βιαιότητες, νὰ ἀρχίσουμε νὰ προσέχουμε περισσότερο πῶς ἐνεργοῦμε, πῶς λειτουργοῦμε. Νὰ προσέχουμε καὶ νὰ διερωτώμαστε ἐὰν αὐτὸ ποὺ κάνουμε εἶναι σύμφωνο μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἄραγε ἡ συμπεριφορὰ καὶ ἡ ζωὴ μας εἶναι ἀρεστὴ στὸ Θεὸ ἢ ἀποδοκιμάζεται καὶ ἀποστρέφεται απ' Αὐτόν;

Στὸν κύκλο τῶν γνωριμιῶν μας, ἐφ' ὅσον γνωρίζουμε κάποια πράγματα ,νὰ ἐνημερώνουμε συνανθρώπους μας ποὺ εἶναι ἀδιάφοροι καὶ δὲν ἀσχολοῦνται μὲ χριστιανικὰ θέματα.. Δυστυχῶς τὴ πολὺ μεγάλη πλειοψηφία τοῦ κόσμου τὴν ἀπασχολοῦν σήμερα ἀποκλειστικὰ καὶ μόνον τὰ (ὑπαρκτὰ) οἰκονομικὰ προβλήματά του ἢ ἄλλα ἄσχετα θέματα. Δυσφορεῖ καὶ ἀπορρίπτει συζητήσεις πνευματικὲς , θεολογικὲς ἢ ὑπαρξιακές, Ἀρνεῖται νὰ σκεφθεῖ κάτι, ἀκόμη καὶ γιὰ τὴν ὕπαρξη καὶ κατάληξη τῆς αἰώνιας ψυχῆς του. . Ἐνδιαφέρεται μόνο γιὰ τὸ τώρα. Γιὰ τὸ σήμερα...Πῶς ἄραγε θὰ πεισθεῖ ἕνας χὸ'ἰ'κὸς ἄνθρωπος (ὅλοι εἴμαστε τέτοιοι) νὰ ἀναθεωρήσει τὴ στάση του καὶ νὰ ἀλλάξει πορεία στὴ ζωή του; Χρειάζεται συνεπῶς μεγάλος καὶ συνεχὴς ἀγώνας .Ἀπὸ ὅλους ὅσοι αἰσθάνονται δυνατοὶ νὰ σταθοῦν ὄρθιοι, νὰ πολεμήσουν εἰρηνικὰ Χρειάζεται μετάνοια, θερμὴ προσευχὴ γιὰ νὰ ἀπελευθερωθοῦμε ἀπὸ τὰ πάθη μας, τὶς ἀδυναμίες μας, γιὰ νὰ ἐλπίσουμε στὴ Θεία βοήθεια σ'αὐτὸν τὸν προσωπικό μας ἀγώνα.. Θερμὴ προσευχὴ καὶ γιὰ τὴν ἀγαπημένη μᾶς Πατρίδα.. Νὰ φωτίσει ὁ Θεὸς τοὺς ἄρχοντές μας ,τοὺς πνευματικοὺς καὶ πολιτικοὺς ἡγέτες μας νὰ ἀλλάξουν νοοτροπία, νὰ ἐνεργοῦν σύμφωνα μὲ τὸν λόγο τοῦ Εὐαγγελίου γιὰ τὸ καλὸ ὅλων μας.

Παρὰ τὰ χίλια δυὸ προβλήματα ποὺ ταλανίζουν τὴ χώρα μᾶς ,τὴ φτώχεια,τὴν ἀνεργία, ἀκόμη καὶ τὴ πείνα ποὺ πλήττει πολλοὺς συνανθρώπους μας, τελικῶς πιστεύω ὅτι δὲν πρέπει νὰ ἀπελπιζόμαστε, ἰδίως οἱ νέοι μας ποὺ τοὺς ἔχουμε ἀπογοητεύσει. Βλέπουν ,ὄχι ἄδικα, τὸ μέλλον τοὺς σκοτεινὸ καὶ ἀβέβαιο. Ἐγκαταλείπουν τὴν Πατρίδα μας ,κυρίως μορφωμένα παιδιά... Ὑπάρχει ὡστόσο ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟΣ Κύριος ποὺ τὸν ἔχουμε ξεχάσει. Ποῦ εἶναι δίπλα μας καὶ παρακολουθεῖ ὅ,τι μᾶς συμβαίνει. Βλέπει τὸν ἀγώνα μας, τὶς ἀγωνίες μας, καὶ περιμένει ἀπὸ ἐμᾶς , μόνο νὰ ταπεινωθοῦμε καὶ νὰ ζητήσουμε μὲ συντριβὴ καρδίας τὴ βοήθειά Του, τὸ ἔλεός Του. Καὶ νὰ εἴμαστε ἀπολύτως βέβαιοι ὅτι θὰ μᾶς τὸ δώσει πλουσιοπάροχα... Ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας, μᾶς διαβεβαίωσε ὅτι θὰ εἶναι πάντοτε μαζί μας: ''Ἰδοὺ ἐγὼ μεθ' ὑμῶν εἰμὶ πάσας τὰς ἡμέρας, ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἴωνος''. Ματθ.κή,20. Τὸ ἔχει ἄλλωστε ἀποδείξει ἡ Ὀρθόδοξη ἱστορία μας 2000 ἐτῶν.

Ἀπὸ ἐμᾶς συνεπῶς ἐξαρτᾶται οὐσιαστικὰ ἢ ζωή μας, ἡ ὕπαρξή μας ,τὸ μέλλον μας, τὸ μέλλον τῶν παιδιῶν μας, τὸ μέλλον τῆς Πατρίδας μας.

Πηγή: (ΑΓΙΟΝ ΠΑΣΧΑ, 1η Μαΐου 2016 Χρῆστος Αϊναλὴς , Ὑποστρ/γος Ἀστυνομίας ἐ.α.), Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Σταχυολόγηση καί διασκευή κειμένου ἀπό τά “Πνευματικά Γυμνάσματα” τοῦ ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου

Ἄς σκεφτοῦμε, ἀγαπητοί, πόσα ἔκανε ὁ Θεός γιά τή σωτηρία μας. Πρῶτα ἀποφάσισε κι ἑτοίμασε τή βασιλεία Του γι’ αὐτούς πού θά ὑπακούσουν στό νόμο Του. Τήν εὐτυχία καί τή μακαριότητα ὁ Θεός Πατέρας δέν τήν κράτησε μόνο γιά τόν ἑαυτό Του καί τόν ἀγαπητό Του Υἱό καί τό Ἅγιο Πνεύμα. Ἡ ἀγαθότητά Του θέλησε νά προνοήσει καί γιά μᾶς. Θέλησε νά μᾶς κάνει θετά παιδιά Του κατά χάρη καί μετόχους τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὅταν λοιπόν ἦρθε ὁ κατάλληλος καιρός, αὐτή ἡ ἄναρχη πρόνοια τοῦ Θεοῦ γιά μᾶς ἐκπληρώθηκε μέ ἔργα. Γιατί ὅλα τ’ ἀποτελέσματα καί τῆς φύσεως καί τῆς χάριτος τά ἑτοίμασε ὁ Θεός γιά τήν ἀνάπαυση, τήν ὠφέλεια καί τή σωτηρία μας, ὅπως λέει καί ὁ ἀπόστολος: “Τά γάρ πάντα δι’ ἡμᾶς”(Β΄ Κορ. 4, 15).

Γιά τή σωτηρία μας εἶναι ἐπιστρατευμένοι οἱ ἄρχοντες τοῦ οὐρανοῦ, δηλαδή οἱ ἀρχάγγελοι καί οἱ ἄγγελοι, πού τό διακόνημά τους εἶναι νά ὑπερασπίζονται καί νά βοηθοῦν τόν εὐτελῆ ἄνθρωπο γιά νά σωθεῖ: “Εἰσί λειτουργικά πνεύματα εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα διά τούς μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν” (Ἑβρ. 1, 14).

Γιά τή σωτηρία μας ὁ Θεός “ἐκ τοῦ μή ὄντος” δημιούργησε τόν αἰσθητό κόσμο καί μᾶς κατέστησε βασιλεῖς σ’ ὅλα Του τά ἔργα, πού ὅρισε νά μᾶς ὑπηρετοῦν γιά νά ἐργαζόμαστε τίς ἐντολές Του σ’ αὐτή τή ζωή καί νά Τόν ἀπολαύσουμε στήν ἄλλη.

Γιά τή σωτηρία μας ἔδωσε νόμο καί ἐντολές κι ἔστειλε προφῆτες, οἱ ὁποῖοι μέ τίποτ’ ἄλλο δέν ἀσχολήθηκαν, παρά μέ τό πῶς θά σωθοῦμε. Μέ δυό λόγια, “οὐκ ἔθετο ἡμᾶς ὁ Θεός εἰς ὀργήν, ἀλλ’ εἰς περιποίησιν σωτηρίας” (Α΄ Θεσ. 5, 9).

Ὁ ἴδιος ὁ Τριαδικός Θεός, ὁ Πατέρας, ὁ Υἱός καί τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἐργάζεται γιά τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων: Ὁ Θεός Πατέρας, μέ τήν παντοδυναμία καί εὐδοκία Του, διώχνοντας κάθε ἐμπόδιο· ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ μέ τή σοφία καί τή δράση Του, ὁρίζοντας ὅλα τά θετικά μέσα· καί τό Ἅγιο Πνεῦμα μέ τήν ἄπειρή Του ἀγαθότητα καί συνέργεια, παρέχοντας τά οὐράνια χαρίσματα.

Ὤ, τί παράδοξο πρᾶγμα! Ὅλη ἡ Ἁγία Τριάδα ἐργάζεται γιά νά μᾶς σώσει! Ναί, γιατί ὅσο μεγάλο εἶναι τό ἔργο τῆς δημιουργίας μας, ἄλλο τόσο μεγάλο εἶναι τό ἔργο τῆς σωτηρίας μας. Καί γιά νά μιλήσουμε σύντομα, ὅλος ὁ σκοπός τῆς φύσεως καί τῆς χάριτος καί τῆς πίστεως δέν εἶναι ἄλλος, παρά ἡ σωτηρία τῆς δικῆς μας τῆς ψυχῆς, ὅπως γράφει καί ὁ κορυφαῖος ἀπόστολος: “κομιζόμενοι τό τέλος τῆς πίστεως ἡμῶν, σωτηρίαν ψυχῶν” (Α΄ Πέτρ.1, 9).

Λοιπόν ἀδελφοί μου, πόσο τυφλοί θά εἴμαστε, ἄν δέν βλέπουμε πόσα ἔκανε ὁ Θεός γιά τήν πολύτιμη σωτηρία τῆς ψυχῆς μας! Ἐμπρός λοιπόν, ἄς ἐκμεταλλευτοῦμε τίς λίγες μέρες τῆς ζωῆς πού μᾶς ἀπέμειναν. Ἄς συνέλθουμε, ἄς ξυπνήσουμε ὅλες τίς κοιμισμένες καλές ἐπιθυμίες μας καί ἄς χρησιμοποιήσουμε τό χρόνο τῆς ζωῆς μας γιά τήν ὠφέλεια τῆς ψυχῆς μας. Ἄς μήν ἀναρωτιόμαστε γιά τίποτ’ ἄλλο, πέρα ἀπό ἐκεῖνο πού ρώτησε ὁ νομικός: “Τί ποιήσας ζωήν αἰώνιον κληρονομήσω;” (Λουκ. 10, 25). Αὐτό εἶναι τό πιό ἀναγκαῖο καί τό πιό ὠφέλιμο ἀπό τά πράγματα τοῦ κόσμου: Τί πρέπει νά κάνω γιά νά σωθῶ; Ὅλα τ’ ἄλλα εἶναι εἴτε βλαβερά εἴτε ἀνώφελα καί μάταια. Ἄς τρομάξουμε, πού πολλές φορές βάλαμε σέ κίνδυνο τήν ψυχή μας. Ἄς εὐχαριστήσουμε τό Θεό, πού ἀπό τή μεγάλη Του ἀγαθότητα, ὑπέμεινε τήν ἀμέλειά μας. Κι ἄς Τόν παρακαλέσουμε νά ὁλοκληρώσει τό ἔργο πού ἄρχισε, τό ἔργο τῆς σωτηρίας μας.

Ἄς σκεφτοῦμε ὅμως τώρα, ἀδελφοί μου, τούς πόνους καί τά πάθη καί τό θάνατο τοῦ Χριστοῦ γιά τή σωτηρία μας. Ἀντί νά τιμωρηθοῦμε ἐμεῖς, πού μέ τίς ἁμαρτίες μας Τόν περιφρονήσαμε ἀναίσχυντα καί προσβάλαμε τήν ἀγαθότητά Του, πέθανε Αὐτός γιά μᾶς, τούς ὑβριστές καί ἀποστάτες. Οὔτε τήν τιμή τῆς θεότητός Του δέν ὑπολόγισε γιά τή δική μας σωτηρία. Ἕνωσε μέ τόν ἑαυτό Του τήν ἀνθρώπινη φύση καί γεννήθηκε φτωχικά μέσα σ ἕνα σπήλαιο. Ἔζησε ἐπίσης φτωχικά, μήν ἔχοντας τόπο γιά νά γείρει τό κεφάλι του: “Αἱ ἀλώπεκες φωλεούς ἔχουσι καί τά πετεινά τοῦ οὐρανοῦ κατασκηνώσεις, ὁ δέ υἱός τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἔχει ποῦ τήν κεφαλήν κλίνῃ” (Ματθ. 8, 20). Καί πέθανε φτωχικά, μήν ἔχοντας οὔτε ἕνα μικρό κομμάτι γῆς γιά νά ταφεῖ. Ὑπέμεινε βαρύτατες βλασφημίες καί τελείωσε τή ζωή Του μέ τόν πιό ἀτιμωτικό τρόπο, “γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ” (Φιλιπ. 2, 8). Ὑπέφερε πόνους ἀπερίγραπτους ἀπό τούς σκληρούς βασανιστές Του. Τό αἷμα χύθηκε ποτάμι ἀπό τίς φλέβες Του καί πότισε τή γῆ. Τόση λύπη καί ἀγωνία δοκίμασε, πού αὐτή καί μόνο ἦταν ἀρκετή γιά νά Τόν θανατώσει: “Περίλυπος ἐστιν ἡ ψυχή μου ἕως θανάτου” (Ματθ. 26, 38). Ἔγινε πέλαγος βασάνων γιά νά σβήσει τίς φλόγες τῆς κολάσεως πού ἀνάψαμε ἐμεῖς μέ τίς ἁμαρτίες μας, κι ἔτσι νά μᾶς ἀνεβάσει σωσμένους στόν οὐράνο.

Ἀφοῦ λοιπόν ὁ Κύριος ἐξαγόρασε τή σωτηρία μας μ’ ἕνα θάνατο γεμᾶτο ἀπό ταπείνωση, ἀτιμία καί πάθη πολλά, ὅσα δέν δοκίμασε κανένας στόν κόσμο, ἄς στοχαστοῦμε πόσο πολύτιμη εἶναι αὐτή ἡ σωτηρία! Καί πόσο ἀναπολόγητοι θά εἴμαστε, ἄν δέν τό ἀναγνωρίζουμε!

Ὕστερα ἀπ’ ὅλ’ αὐτά, ἀδελφοί μου, ἄς σκεφτοῦμε πόσο τρομερό πρᾶγμα εἶναι τοῦτο: Ἀπό τή μιά μεριά ὁ Χριστός νά χύνει τό πανάγιο αἷμα Του γιά τή σωτηρία μας, κι ἀπό τήν ἄλλη ἐμεῖς νά μήν θέλουμε ν’ ἀγωνιστοῦμε πρόθυμα γι’ αὐτήν, ὅπως μᾶς προτρέπει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: “Ἄρα οὖν ὡς καιρόν ἔχομεν, ἐργαζώμεθα τό ἀγαθόν” (Γαλ. 6, 10). Ἄν δέν φρίξουμε τώρα γιά τήν ἀμέλειά μας, ὁπωσδήποτε θά φρίξουμε ἀπό τρόμο μπροστά στό βῆμα τοῦ δικαιοκριτῆ Χριστοῦ, ὅταν δοῦμε τά πράγματα ὅπως εἶναι στήν πραγματικότητα.

Ἄς ντραποῦμε λοιπόν γιά τήν ἀσύνετη καί ἁμαρτωλή ζωή πού ζήσαμε μέχρι τώρα, καί ἄς ἀποφασίσουμε νά νικήσουμε ὅλα τά πάθη καί ὅλες τίς κακίες πού μᾶς πολεμοῦν. Κι ἄν μέχρι σήμερα θεωρήσαμε τή σωτηρία μας σάν ἀσήμαντο καί ἀνάξιο λόγου πρᾶγμα, ἄς παρακαλέσουμε θέρμα τόν Κύριο νά μᾶς φωτίσει, ὥστε ν’ ἀρχίσουμε ἀπ’αὐτή τή στιγμή τήν ἐργασία γιά τήν καλλιέργεια τῆς ψυχῆς μας, γιατί ὁ χρόνος πού χάσαμε δέν γυρίζει πίσω.

Πηγή: (Ἀπό τό βιβλίο: «ΜΑΘΗΤΕΙΑ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΝΙΚΟΔΗΜΟ», Ἐκδόσεις: Ι. Μ. Παρακλήτου Ὠρωπός Ἀττικῆς), Η άλλη όψη

Από καιρό σε καιρό, λοιπόν, επανέρχεται στην επικαιρότητα, τη θεολογική ή την εκκλησιαστική, το θέμα των Εκκλησιαστικών Αδελφοτήτων, οι οποίες ζούν και δρούν ιεραποστολικά μέσα στον κόσμο. Κάποιοι θεολογικοί κάλαμοι διακατέχονται από απόλυτες θέσεις και απόψεις και δεν αντιμετωπίζουν με νηφαλιότητα αυτό τον πολυχρόνιο θεσμό της Εκκλησίας μας. Χαρακτηρίζουν συχνά το θέμα «θεολογούμενο» και αμφιλεγόμενο. Σημείο αμφιλεγόμενο και αντιλεγόμενο ίσως, για τους αγνοούντες και τους προκατειλημμένους, όχι όμως θεολογούμενο! Θεολογούμενο σημαίνει κάτι μη ξεκαθαρισμένο θεολογικά και εκκλησιαστικά. Αυτό όμως είναι λάθος!

Η Εκκλησία της Ελλάδος στο παρελθόν δύο φορές δικαίωσε τις Αδελφότητες, ζώντος ακόμη του αειμνήστου ιδρυτού π. Ευσεβίου Ματθοπούλου. Η Θεολογική Σχολή επίσης επανειλημμένως χαρακτήρισε «Εκκλησιαστικές» τις Αδελφότητες, σε οριακές στιγμές για τη ζωή τους (1974) – ζεί μάλιστα ο κ. Φειδάς που ήταν στην Επιτροπή Μελέτης του Θέματος. Τέλος, μόλις πρόσφατα εκδόθηκαν και κυκλοφορήθηκαν δύο περισπούδαστα έργα: ένα δίτομο έργο του αειμνήστου Καθηγητού της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης +Δημ. Τσάμη και ένα του θεολόγου κ. Σταύρου Μποζοβίτη, για το θέμα των Αδελφοτήτων, τα οποία εξετάζουν ιστορικά, εκκλησιαστικά και θεολογικά τον Θεσμό των Αδελφοτήτων και αποδεικνύουν περίτρανα την Εκκλησιαστικότητα και την διαχρονικότητά των μέσα στον κόσμο. Εξάλλου και οι αείμνηστοι Καθηγητές της Δογματικής Τρεμπέλας και ο Καρμίρης τονίζουν την χαρισματική δυνατότητα που έχουν τα λαϊκά μέλη της Εκκλησίας να δρούν μέσα στον κόσμο και ως πρόσωπα και ως σύνολα με βάση τη Γενική Ιερωσύνη και τα χαρίσματα που αυτή τους δίνει (βασιλικό, ιερατικό και προφητικό).

Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι οι άνθρωποι αυτοί των Αδελφοτήτων, οι οποίοι κατά γενική διαπίστωση και παραδοχή, έχουν πνευματικότητα και μυστηριακή ζωή, ευρίσκονται σε υγιή σχέση μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία, διότι αυτόχρημα η πνευματική και μυστηριακή ζωή τελείται και καρποφορεί μόνο μέσα στην Εκκλησία και δια της Εκκλησίας. Δεν επιτρέπεται δηλαδή να κακοχαρακτηρίζονται βαπτισμένα και αναγεννημένα εν Χριστώ, ζωντανά μέλη και ιεραποστολικά πρόσωπα της Εκκλησίας μας ως «θεολογούμενο» φαινόμενο.

Αυτά τα μέλη εξομολογούνται σε πνευματικούς της Εκκλησίας μας, εκκλησιάζονται και κοινωνούν στις ενορίες τους, καθοδηγούνται από Γεροντάδες εντός και εκτός Αγίου Όρους. Από αυτά τα μέλη η Εκκλησία μας αναδεικνύει Επισκόπους και ιερείς, πλείστες Μητροπόλεις έχουν στη διακονία τους Ιεροκήρυκες, έχει πλείστους μοναχούς και ιερομονάχους το άγιο Ορος, αυτών των Αδελφοτήτων τις εκδόσεις και την εμπειρία χρησιμοποιεί και η Αποστολική Διακονία. Πλείστοι όσοι Μητροπολίτες προέρχονται από Αδελφότητες, συνεργάζονται αρμονικά με όλες τις Αδελφότητες, ο τωρινός δε Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος εφοίτησε στο Οικοτροφείο τους… πράγματα. γνωστά σε όλους από δεκαετιών.

Η ύπαρξη διαφόρων ιεραποστολικών πρακτικών σε μια Μητρόπολη ή Τοπική Εκκλησία δε σημαίνει ότι αυτόματα και αναγκαστικά θα έχουμε σχίσματα. Όχι. Αντίθετα, συνιστά ευλογία και καρποφορία. Άλλο είναι οι αιρέσεις και τα σχίσματα, κι άλλο οι Σύλλογοι, τα Μοναστήρια, οι Αδελφότητες, οι Ενώσεις που βοηθούν την Εξωτερική Ιεραποστολή. Αυτά είναι ευλογημένα. Έχουν ασφαλώς νομική και διοικητική αυτοτέλεια, όχι όμως πνευματική. Το άγιο Πνεύμα κάνει καλά τη δουλειά Του μέσα στην ευχαριστιακή σύναξη, τη στιγμή που «όλον συγκροτεί τον θεσμόν της Εκκλησίας». Η πολυφωνία και ο πλουραλισμός είναι ένας κήπος με ποικιλία ανθέων, ορχήστρα με πολυφωνία οργάνων, εκ της οποίας «ευώδες θυμίαμα και εναρμόνιον μέλος θεολογίας» αναπέμπονται. Εδώ έγκειται και η αρμοδιότητα του Επισκόπου, που είναι ο συγκερασμός και η εναρμόνιση των μελωδιών και όχι η καχυποψία επί των προθέσεων και η φίμωση των φωνών.

Συναντούμε δυστυχώς σε κείμενα, μελέτες και εισηγήσεις, βασικά θεολογικά σφάλματα: συχνά ταυτίζεται η Εκκλησία με τον Επίσκοπο, θεωρείται χαρισματικό κέντρο όχι το Μυστήριο της Εκκλησίας και της Θείας Ευχαριστίας, αλλά η Μητρόπολη, ως διοικητικό εκκλησιαστικό κέντρο, και ζητείται όλες οι πνοές του Αγ. Πνεύματος μέσα στο μυστικό Σώμα του Χριστού να προέρχονται από την εξουσία του Επισκόπου και μόνο. Αυτό όλο, δυστυχώς, άνετα μπορεί να χαρακτηρισθεί ως «έρπων παπισμός» και “ισοπεδωτικός κληρικαλισμός”.

Μέσα στην Εκκλησία μας όμως και στην Ορθοδοξία μας το Άγιο Πνεύμα όπου θέλει πνέει και φωτίζει όποιον θέλει, όπως φώτισε εκείνους τους εμπόρους που πρώτοι αυτοί ίδρυσαν διά λόγου την Εκκλησία της Ρώμης, όπως και τους εκτός του κύκλου των μαθητών θαυματουργούντες εξορκιστές και τους έξω της Παρεμβολής επί Μωσέως προφητεύοντες. Όπως φώτισε τον Μ. Αντώνιο, ο οποίος μέσα από το χαρισματικό και αγιοπνευματικό γεγονός της Θείας Λειτουργίας παίρνει την απόφαση να ακολουθήσει την ανοργάνωτη μέχρι τότε μοναχική βιοτή, η οποία τόσο ωφέλησε και εδόξασε την Εκκλησία του Χριστού. Αλλά και ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός προτού ξεκινήσει την ιεραποστολική διακονία του, ο ίδιος, στο μοναστήρι του, παρότρυνε τους προσκυνητές σε μετάνοια, και κατόπιν διδαχθείς και προπεμφθείς παρά του ηγουμένου του πήγε στην Κωνσταντινούπολη, πήρε ευχή από τον Πατριάρχη και άρχισε τις περιοδείες του. Το ίδιο έκανε και ο π. Ευσέβιος και τόσοι άλλοι ιεροκήρυκες. Τα χαρίσματα του αγίου Πνεύματος αβίαστα εκδηλώνονται στη χαρισματική κοινότητα της Εκκλησίας και έρχεται ο Επίσκοπος να επισκοπήσει και να ελέγξει, να διορθώσει, αλλά και να ευλογήσει. Ο Επίσκοπος δεν παράγει τα χαρίσματα των χριστιανών, αλλά «δοκιμάζει τα πνεύματα ει εκ του Θεού εστί». Το Πανάγιο Πνεύμα είναι η πηγή των χαρισμάτων μέσα στην Εκκλησία. Πόσες φορές πρέπει να το πούμε αυτό για να γίνει κατανοητό στην «φιλοπρωτεύουσα» ελληνική νοοτροπία;

Γίνεται όμως και ένα άλλο λάθος: πολλοί δεν ανέχονται παράλληλη ιεραποστολική εργασία μέσα στον κόσμο και απολυτοποιούν την έννοια και τον θεσμό της Ενορίας. Πλήν όμως και πάλι μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία δεν υπάρχουν στερεότυπα και στεγανά. Ούτε ένας άνθρωπος μπορεί να ελέγξει γεωγραφικά τον χώρο και να αποκλείσει την περιοχή. Έχουμε μοναστήρια, ησυχαστήρια, μετόχια, εξαρχείες Πατριαρχείων, Συλλόγους πάσης φύσεως, Αδελφότητες και ιεραποστολικές Ενώσεις, Στρατιωτικούς Ιερείς… Όλα αυτά εφόσον στοιχούν επί του Ορθοδόξου δόγματος, εφόσον δεν αλλοιώνουν το ορθόδοξο ήθος και εφόσον σέβονται την εκκλησιαστική τάξη και ιεραρχία, είναι ευπρόσδεκτα και χρήσιμα, δεν είναι παρασυναγωγές και παρεκκλησιαστικά, αλλά καθαρά εκκλησιαστικά, διότι όλα με τον τρόπο τους αρδεύουν το πρόσωπο της κοινωνίας και τρέφουν πνευματικά το ποίμνιο της κάθε Ενορίας. Διαφορετικά, θα έπρεπε, να αποκλείσουμε την εξομολόγηση των χριστιανών ενοριτών στα μοναστήρια και στο Άγιο Όρος, τα μοναστήρια δεν θα έπρεπε να εκδίδουν βιβλία και να διατηρούν βιβλιοπωλεία, τις Μητροπόλεις να μη έχουν ραδιοφωνικούς σταθμούς, που να ακούγονται και στη διπλανή Μητρόπολη, γιατί κάνουν «εισπήδηση» μέσω των ερτζιανών και ενορίτες να μη πηγαίνουν σε διπλανή ενορία για πνευματική ωφέλεια και καθοδήγηση. Επίσης κανένας άλλος δε θάπρεπε να κάνει φιλανθρωπία παρά μόνο η Ενορία. Επαρκεί όμως η Ενορία για όλα: Αυτό μάλλον θα έπρεπε ίσως να ισχύει σε μια απόλυτη εκτίμηση των πραγμάτων. Είναι δυνατόν όμως; Η εκκλησιαστική πραγματικότητα είναι διαφορετική.

Σήμερα παραδείγματος χάρη υπάρχουν μοναστήρια που έχουν Κατασκηνώσεις ακριβώς δίπλα τους, διατηρούν Συλλόγους Φίλων του Μοναστηριού, ασκούν φιλανθρωπία, ού την τυχούσα. Ένα πλήθος τοπικών Συλλόγων έχουν Τράπεζα Αίματος, όπως έχει και η κάθε Μητρόπολη, διοργανώνουν εκδρομές, Δωροκληρώσεις… Αδελφότητες έχουν τηλεοπτικούς σταθμούς. Κι όλα αυτά δεν είναι κάπου μακριά κι απόμακρα, αλλά δίπλα σε ενορίες, κοντά ή μέσα σε πόλεις και μέσα στα όρια συχνά των Μητροπόλεων. Είναι συνεπώς ευλογία να επιτελείται από πολλούς το καλό και είναι μονολιθικότητα και απολυταρχισμός να παράγεται το καλό μόνο από μια πηγή. Αυτό όντως είναι προβληματική σκέψη και τακτική. Είναι “ψύχωση” με το αξίωμα. Ο απόστολος Παύλος χαιρόταν που «παντί τρόπω, είτε προφάσει είτε αληθεία, Χριστός καταγγέλλεται» (Φιλιπ. α΄ 18)

Επίσης, υπάρχουν όχι ολίγοι Επίσκοποι, οι οποίοι αγκαλιάζουν όλους, στην Επαρχία τους, θεωρώντας τους συνεργάτες και «εύχρηστους εις διακονίαν». Δεν διαχωρίζουν τους ανθρώπους σε μητροπολιτικούς, φιλομοναχικούς ή “οργανωσιακούς”, κοιτάνε την πνευματικότητά τους και την ορθοδοξία τους και οικοδομούν την ενότητα του λαού και την προκοπή του Ευαγγελίου.

Αν όμως υπάρχει αίτημα να ξεκαθαριστεί το δήθεν «θεολογούμενο» θέμα των Αδελφοτήτων, ας τεθεί για άλλη μια φορά το πρόβλημα ενώπιον της Ιεραρχίας και ας αποφασίσει για άλλη μια φορά εν Συνόδω η Εκκλησία, για να δούμε τι τύχη θα έχει η υπόθεση αυτή… Διότι κάπου κάπου ακούγονται κάποιες πικρόχολες κρίσεις για τις Αδελφότητες από στόματα, τα οποία υπερβαίνουν τη συνολική φωνή και εκτίμηση της Εκκλησίας και του πληρώματος. Ας προκληθεί λοιπόν μια ψηφοφορία, επιτέλους, και ας ριφθούν στο πυρ της συνοδικής κατακρίσεως, ορθόδοξοι ιεροκήρυκες και θεολόγοι. Ας εκδιωχθούν ως «αποδιοπομπαίοι τράγοι» εκ μέσου της Εκκλησίας οι άνθρωποι των Αδελφοτήτων, για να ησυχάσουν και οι εναπομείναντες αντιλέγοντες στη ύπαρξη και δράση τους. Κι αν πάλι δεν υπάρξει ικανοποιητική έκφραση του συνοδικού σώματος, τότε να καταφύγουμε στο λαό, μια και αυτός κατά τους Πατριάρχες της Ανατολής «είναι ο φρουρός της Πίστεως»! Τι άλλο δηλαδή πρέπει να γίνει;

Τα φτωχά και ταπεινά μέλη των Μοναστικών και Ιεραποστολικών Αδελφοτήτων σηκώνουν πάνω έναν αιώνα «τον ονειδισμόν του Χριστού». Δεν υπάρχει χαρακτηρισμός που να μη τους έχει αποδοθεί! Αιρετίζοντες, ιδιοτελείς, χρηματιζόμενοι, διαφθορείς, χουντικοί, προτεστάντες, δυτικίζοντες, αντορθόδοξοι, αμφιλεγόμενοι, σχισματικοί, παραεκκλησιαστικοί, οργανωσιακοί… Και υποκριτές! Δεν πειράζει όμως! «Μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης και ένεκεν του Ευαγγελίου και του λόγου του Θεού» και «αλλοίμονο αν όλοι σας λένε καλώς» (Ματθ. ι΄10-11 & Λουκ. στ΄ 26), έχει πεί ο Κύριος. Δεν αποκλείεται κάποτε ως άνθρωποι να σφάλλουν ή να υπερβάλλουν. Αυτό όμως μπορεί να συμβεί με όλους.

Τα μέλη της Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι Πρόβατα του Χριστού, αλλά «λογικά». Αυτό μη το ξεχνάμε ποτέ! Το λέγει και η Αγία Γραφή και η Ιερά Παράδοση και η Εκκλησιαστική Ιστορία! Λογικά και ελεύθερα πρόβατα «που ακούουν την φωνήν του ποιμένος, τον ακολουθούν και έμπροσθεν αυτών πορεύεται αυτός και την φωνήν αυτού γνωρίζουν». Πότε όμως; Όταν «αυτός είναι Καλός Ποιμένας, γνωρίζει αυτά και καλεί κατ΄ όνομα» (Ιωάν. α΄ 1-16) και βαδίζει στα ίχνη του Αρχιποίμενος Χριστού, ενώπιον του Οποίου, όπως λέγει και ο ιερός Χρυσόστομος, όλοι, ποιμένες και ποιμαινόμενοι, είμαστε πρόβατα!

Πηγή: Χριστιανική Εστία Λαμίας

Η αλήθεια της Εκκλησίας διεστράφη πολύ στη Δύση μετά την έκπτωση της Ρώμης από την Εκκλησία και η Βασιλεία τού Θεού άρχι­σε να μοιάζει εκεί με κάποια επίγεια βασιλεία. Ο Λατινισμός με τους γήινους υπολογισμούς των «καλών έργων», με τη μισθωτή σχέση προς τον Θεό, με την παραχάραξη της σωτηρίας, συσκότισε στη συνείδηση των μελών του τη χριστιανική αντίληψη της Εκκλησίας.

Ο Λατινισμός στο πρόσωπο του Προτεσταντισμού γέννησε ένα εντελώς νόμιμο, αν και πολύ ατίθασο, πνευματικό τέκνο. Ο Προτε­σταντισμός δεν ήταν μια διαμαρτυρία της πρωτοχριστιανικής εκκλησιαστικής συνειδήσεως ενάντια σ’ αυτές τις παραχαράξεις της αλή­θειας, τις οποίες είχε κάμει παραδεκτές ο μεσαιωνικός Παπισμός. Μ’ αυτόν τον τρόπο, όχι σπάνια, έχουν την τάση να παρουσιάζουν τη Διαμαρτύρηση οι προτεστάντες θεολόγοι. Όμως, όχι! Ο Προτεσταντι­σμός ήταν διαμαρτυρία μιας ανθρώπινης ιδέας εναντίον μιας άλλης. Δεν αποκατέστησε τον αρχαίο Χριστιανισμό. Το μόνο που έκανε ήταν να αντικαταστήσει την παραχάραξη τού Χριστιανισμού με μιαν άλλη παραχάραξη κι αυτό το νέο ψεύδος ήταν πικρότερο από το πρώτο.

Ο Προτεσταντισμός είπε τον τελευταίο λόγο τού Παπισμού, έβγα­λε το τελευταίο λογικό του συμπέρασμα.

Η αλήθεια και η σωτηρία είναι δοσμένα από την αγάπη, δηλ. από την Εκκλησία. Τέτοια είναι η εκκλησιαστική συνείδηση. Ο Λατινισμός, αφού εξέπεσε από την Εκκλησία, άλλαξε αυτή τη συνείδηση και διεκήρυξε: Η αλήθεια δίδεται από το ξεχωριστό πρόσωπο τού Πάπα, από ένα ιδιαίτερο πρόσωπο χωρίς την Εκκλησία, και ο Πάπας έχει την ευθύνη της σωτηρίας όλων.

Ο Προτεσταντισμός μόνο αυτό εξέφρασε: Γιατί η αλήθεια να δίδεται μόνο από έναν Πάπα; Και πρόσθεσε: η αλήθεια και η σωτηρία αποκαλύπτονται σε κάθε ξεχωριστό πρόσωπο ανεξάρτητα από την Εκκλησία. Έτσι κάθε ένας άνθρωπος προβιβάστηκε σε αλάθητο πάπα. Ο Προτεσταντισμός φόρεσε την παπική τιάρα σε κάθε Γερμανό καθηγητή-θεολόγο και με τους αμέτρητους αυτούς πάπες κατέστρε­ψε τελείως την ιδέα της Εκκλησίας.

Υποκατέστησε την πίστη με τη λογική του ατόμου και τη σωτηρία εν τη Εκκλησία με την ονειροπόλο βεβαιότητα για τη σωτηρία μέσω τού Χριστού χωρίς την Εκκλησία, σε μια φίλαυτη απομόνωση από όλους. Για τον προτεστάντη αλήθεια είναι μόνο ό,τι του αρέσει, ό,τι νομίζει αυτός ως αλήθεια.

Στην πράξη βέβαια και οι προτεστάντες από την αρχή, με πλάγιους τρόπους, λα­θραία θα λέγαμε, επέβαλαν κάποια στοιχεία δόγματος σχετικά με την Εκκλησία αναγνωρίζοντας κάποιες αυθεντίες, μόνο όμως στην περιοχή της διδασκαλίας της πίστεως. Όντας όμως ουσιαστικά εκκλησιαστικός αναρχισμός, ο καθαρός Προτεσταντισμός, όπως κάθε αναρχισμός, στην πραγματικότητα αποδείχτηκε τελείως μη πραγματοποιήσιμος κι έτσι μας έδωσε φανερή μαρτυρία γι’ αυτή την αναμφισβήτητη αλήθεια ότι η ανθρώπινη ψυχή είναι από τη φύση της εκκλησιαστική.

Όμως ο Προτεσταντισμός ταίριαξε στο γούστο με την ανθρώπινη φιλαυτία και την αυθαιρεσία κάθε είδους. Η φιλαυτία και η αυθαιρεσία μέσα στον Προτεσταντισμό, όπως ειπώθηκε, κατά κάποιον τρό­πο «εξαγιάσθηκαν» και «ευλογήθηκαν» και τώρα αυτό φανερώνεται στην ατέλειωτη διαίρεση και τον θρυμματισμό πρώτα απ’ όλα του ίδιου τού Προτεσταντισμού.

Συγκεκριμένα, ο Προτεσταντισμός διεκήρυξε ανοιχτά αυτό το μέγιστο ψεύδος: Μπορείς να είσαι χριστιανός χωρίς να αναγνωρίζεις καμία Εκκλησία. Συνδέοντας όμως τα μέλη του με κάποιου είδους υποχρεωτικές αυθεντίες και εκκλησιαστικούς κανόνες, ο Προτεσταντισμός περιπλέκεται σε αδιέξοδες αντιφάσεις: Ο ίδιος απελευθέρωσε το κάθε πρόσωπο από την Εκκλησία και ο ίδιος θέτει κάποια όρια αυτής της ελευθερίας. Από δω ξεκινάει η ανταρσία των προτεσταντών εναντίον των λίγων και οικτρών υπο­λειμμάτων εκκλησιαστικότητος, τα οποία ακόμη φυλάσσονται από τους επίσημους εκπροσώπους των Ομολογιών τους.

Είναι ευνόητο ότι ο Προτεσταντισμός έχει αντιστοιχία προ πάντων με τη γενική διάθεση που κυριαρχεί στη Δύση. Εκεί πέτυχαν μια πολύ καλή οργάνωση της εξωτερικής ζωής και οι άνθρωποι κατέχονται από αλαζονεία γι’ αυτή την επιτυχία και αγάπησαν τον εαυτό τους σε τέτοιο βαθμό που λησμόνησαν τον Θεό και τον πλησίον. Αυτή την αμαρτωλή φιλαυτία, την περιφρόνηση προς τον πλησίον, τη διακηρύτ­τουν και η μοντέρνα φιλοσοφία και η λογοτεχνία. Πως ο υπερήφανος ευρωπαίος να δεχθεί τη διδασκαλία περί Εκκλησίας, όταν γι’ αυτό θα πρέπει πριν απ’ όλα να απαλλαχθεί από τη φιλαυτία και την αυθαιρεσία, να υποταχθεί στην Εκκλησία και να μάθει να αγαπά τους ανθρώπους, βάζοντας τον εαυτό του ταπεινά κάτω από τους άλλους;

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ:

«Αρχιεπίσκοπος Ιλαρίων Τρόϊτσκι (1886-1929)

Ιερομάρτυς και πρόμαχος της Εκκλησίας του Χριστού»

 Του Πρωτ. Ιωάννη Φωτόπουλου

Μπορεῖ ὁ λαός μας, μὲ τὴν εὐλογημένη σοφία του, νὰ ἔχει κάνει τὴ διαπίστωση ὅτι «Ἀπὸ μάννα ὀρφανεύει τὸ παιδί», ἀφοῦ ἡ μάννα, χωρὶς καμμία ἀμφιβολία, ἀποτελεῖ τὴν ἰσόβια ζωοδότρα πηγὴ ἀγάπης καὶ φροντίδας γιὰ κάθε ἄνθρωπο. Ὅμως, ὅλο καὶ περισσότερες σχετικὲς ἔρευνες τεκμηριώνουν τὸ γεγονὸς ὅτι καὶ ὁ πατέρας βάζει ἀνεξίτηλα τὴ σφραγίδα του στὴ ζωὴ τῆς οἰκογένειας καὶ στὴν προσωπικότητα τοῦ κάθε ἀνθρώπου, τόσο μὲ τὴν παρουσία του, ὅσο καὶ μὲ τὴν ἀ π ο υ σ ί α του. Εἶναι προφανὲς ὅτι ἡ κοινωνία μεταβάλλεται καὶ οἱ συνθῆκες, ποὺ ἴσχυαν γιὰ χρόνια μέσα στὴν οἰκογένεια, ἀλλάζουν παγκοσμίως καὶ στὴν Πατρίδα μας, ὡς συνέπεια κυρίως τῆς «ἐξω-οἰκιακῆς» ἐργασίας τῆς γυναίκας. Ἔτσι, ἡ παλιὰ ἐφαρμοσμένη ἀντίληψη τῶν διακριτῶν ρόλων τῆς μητέρας καὶ τοῦ πατέρα, σύμφωνα μὲ τοὺς ὁποίους ὁ ἄνδρας ἦταν πάντα ὁ ἀρχηγός, ἡ κεφαλὴ καὶ τὸ οἰκονομικὸ στήριγμα τῆς οἰκογένειας, ἔχει ἐκλείψει, μαζὶ μὲ τὴν εἰκόνα τοῦ αὐστηροῦ, ἐπιβλητικοῦ, βλοσυροῦ, μέχρι καὶ καταπιεστικοῦ πατέρα. Ἔχει δὲ ἀντικατασταθεῖ  καὶ μέσα στὸ «Οἰκογενειακὸ Δίκαιο» ποὺ τροποποιήθηκε στὴ χώρα μας τὸ 1983  ἀπὸ τὴ «Συζυγικὴ Οἰκογένεια», ποὺ σημαίνει ὅτι κανεὶς ἀπὸ τοὺς δύο συζύγους δὲν ἔχει ἰδιαίτερα προνόμια, ἀλλὰ ὅτι καὶ οἱ δύο ἔχουν ἴσα δικαιώματα καὶ ὑποχρεώσεις. Τὸ δὲ σπίτι, δὲν ὑπάγεται πιὰ στὴν ἀπόλυτη διοίκηση καὶ τὴ διεύθυνση κανενός, ἀλλά, μεταξὺ τῶν συζύγων πρέπει νὰ ὑπάρχει συνεννόηση, ἀλληλοβοήθεια καὶ ἀλληλοϋποστήριξη.

Αὐτὲς οἱ συνθῆκες, ὅταν ὑπάρχουν παιδιά, ὁρίζονται ὡς «Γονικὴ Μέριμνα», ἡ ὁποία προδικά ὅτι καὶ οἱ δύο γονεῖς φροντίζουν καὶ ἐνεργοῦν «ἀπὸ κοινοῦ» γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουν τὰ οἰκογενειακὰ θέματα καὶ τὰ προβλήματα ποὺ ἀφοροῦν στὰ παιδιά. Ὅλα αὐτά, ποὺ τονίζουν σαφῶς ἢ ἐμμέσως ὅτι τὸ παιδὶ ἔχει ἐπιτακτικὴ ἀνάγκη καὶ ἀπό τους δύο γονεῖς του «ἀπὸ κοινοῦ» ἀκούγονται ὑπέροχα σὲ θεωρητικὴ βάση. Καί, ὁσάκις τὸ ζευγάρι ἔχει τὴν παιδεία καὶ τὴν ψυχικὴ ὡριμότητα νὰ φυλάγεται ἀπὸ τὶς παγίδες ποὺ στήνουν στὴ σχέση του ὁ ἐγωϊσμὸς καὶ ἡ ἔλλειψη διάθεσης γιὰ ὑποχωρήσεις καὶ ἀλληλοκατανόηση, μπορεῖ νὰ τὰ ἐφαρμόσει στὴν καθημερινὴ ζωή. Μπορεῖ, δηλαδή, νὰ καλλιεργήσει μία πραγματικὰ εὐλογημένη συνεργασία καὶ συνεννόηση, ὥστε νὰ προκύψει μία ἁρμονικὴ καὶ ἀποτελεσματικὴ συμβίωση, καὶ μία ὑπέροχη οἰκογενειακὴ ἀτμόσφαιρα γιὰ τὰ παιδιά του. Διότι, ὅπως ἔχει λεχθεῖ καὶ ἀλλοῦ, τὸ καλύτερο δῶρο ποὺ μποροῦν νὰ κάνουν οἱ γονεῖς στὰ παιδιά τους εἶναι ἡ μεταξύ τους σύμπνοια καὶ συντροφικότητα.

Ὡστόσο  παρὰ τὴν ἀρχὴ τῆς ἰ σ ό τ η τ α ς στὴν ὁποία στηρίζονται αὐτὲς οἱ διατάξεις δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἰσοπεδώσουν καὶ νὰ καταργήσουν τὴ φυσική, λόγῳ φύλου, δ ι α φ ο ρ ε τ ι κ ό τ η τ α τῶν ρόλων ποὺ διαδραματίζουν οἱ δύο γονεῖς μέσα στὴν οἰκογένεια καὶ ἡ ὁποία, μὲ κάποιες παραλλαγές, ἰσχύει καὶ παρατηρεῖται καὶ σὲ ὅλο τὸ ζωϊκὸ βασίλειο. Δὲν εἶναι, κατὰ συνέπεια, δυνατόν, οἱ διατάξεις αὐτὲς νὰ ὁδηγήσουν στὴν ἐ ξ ο μ ο ί ω ση τῶν ρόλων –ὅπως συχνὰ παρερμηνεύεται ἡ περὶ ἰσότητας ἀρχὴ – καὶ νὰ ἀκυρώσουν τὶς διαφορετικὲς φυσικὲς δυνατότητες τῶν δύο φύλων, ὅπως καὶ τὴν ἀναντικατάστατη δ ι α φ ο ρ ε  τ ι κ ή σχέση καὶ ἐπίδραση ποὺ ἔχει ὁ κάθε ἕνας ἀπὸ τοὺς δύο γονεῖς στὴν ψυχολογία καὶ τὴν προσωπικότητα τοῦ κάθε παιδιοῦ. Ὁ ὅρος γιὰ «ἴσα δικαιώματα καὶ ὑποχρεώσεις», ἑπομένως, παραβλέπει τὴ νομοτελειακὴ διαφορετικότητα τῶν δύο φύλων, μὲ ὅσα αὐτὴ συνεπάγεται, ὅπως καὶ τὴν ἐνδεχόμενη διαφορετικότητα στὶς συνθῆκες ἐργασίας τοῦ καθενὸς ἢ σὲ ἄλλες συγκυρίες ποὺ ἀκυρώνουν τὴν ἔννοια τῆς ἀπόλυτης ἰσότητας.

Ὡστόσο, ὁ καταλυτικὸς ρόλος τῆς μητέρας, τὶς διαστάσεις τοῦ ὁποίου κανένας νόμος δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ καλύψει, νὰ προσδιορίσει ἢ νὰ περιορίσει, εἶναι αὐταπόδεικτος, διαχρονικὰ παραδεκτός, χιλιοτραγουδισμένος καὶ σεβαστός. Ἔχω, ὅμως, τὴ γνώμη ὅτι δὲν ἔχει ἀντίστοιχα ἐπισημανθεῖ, ὅσο θὰ ἔπρεπε τοὐλάχιστον, ὁ ρόλος τοῦ πατέρα. Κατὰ καιρούς, μὲ διάφορες ἀφορμές, γίνονται ἀναφορὲς στὶς πολλὲς ἐπιπτώσεις ποὺ μπορεῖ νὰ παρουσιαστοῦν ἀπὸ τὴν ἔλλειψή του. Συχνὰ δέ, στὴν καθημερινὴ ζωή, διαπιστώνεται ἡ ἐπιτακτικὴ ἀνάγκη τοῦ παιδιοῦ ποὺ ἔχει στερηθεῖ τὸν πατέρα του, νὰ ἀναζητήσει ἕνα ὑποκατάστατο αὐτῆς τῆς παρουσίας στὸ πρόσωπο ἑνὸς παπποῦ, ἑνὸς θείου ἢ ἑνὸς τρίτου προσώπου. Θεωρῶ, ἑπομένως, χρήσιμο νὰ ἀναφερθῶ σὲ ὁρισμένα στοιχεῖα ποὺ ἀφοροῦν, ἀλλὰ καὶ ἀπορρέουν ἀπὸ τὸν ρόλο τοῦ πατέρα καὶ τὴν ἀναντικατάστατη ἐπίδρασή του στὴν ἀνατροφὴ καὶ τὴν ψυχολογία τῶν παιδιῶν.

Τὸ θέμα, ἴσως, νὰ πρέπει ἰδιαιτέρως νὰ μᾶς προβληματίσει σήμερα ποὺ ὁ ἀριθμὸς τῶν μονογονεϊκῶν οἰκογενειῶν αὐξάνεται. Ἂς ἀρχίσουμε ἀπὸ ἕνα πρῶτο ἀξίωμα πού ὑποστηρίζουν οἱ παιδοψυχολόγοι καὶ λέει: «Ἡ ἔννοια τοῦ ῾῾πατέρἀ̓, ἡ παρουσία του ποὺ ἐμπεδώνεται στὴ συνείδηση τῶν παιδιῶν, προέρχεται καὶ συγκροτεῖται κυρίως ἀπὸ ὅσα ἡ μητέρα καλλιεργεῖ γι᾿ αὐτόν». Τεκμηριωμένη ἀπόδειξη αὐτῆς τῆς ἀπόψεως εἶναι αὐτὸ ποὺ συνέβαινε στὶς παλιὲς ναυτικὲς οἰκογένειες, στὶς ὁποῖες, παρὰ τὶς μακροχρόνιες ἀπουσίες τοῦ πατέρα, ἡ «παρουσία» του μέσα στὸ σπίτι ὑπῆρξε συνεχῶς ζωντανὴ καὶ σημαντική, διότι ἔτσι φρόν­τιζε νὰ τὴν διατηρήσει ἡ μάννα. Εἶναι, ἐπίσης, πολλὰ τὰ παραδείγματα παιδιῶν πού, ἐνῷ ἔχουν χάσει τὸν πατέρα τους σὲ πολὺ μικρὴ ἡλικία, ἢ ἐνδεχομένως καὶ πρὶν νὰ γεννηθοῦν, μεγαλώνοντας φαίνεται σὰν νὰ τὸν ἔχουν πολὺ καλὰ γνωρίσει. Μέσα δὲ ἀπὸ τὰ λεγόμενά τους γι᾿ αὐτόν, διακρίνει κανεὶς μία εἰκόνα ποὺ μπορεῖ καὶ νὰ εἶναι ὡραιοποιημένη, ἀλλὰ συμπίπτει μὲ ὅσα ἔχουν ἀκούσει γι᾿ αὐτὸν τὸν ἄγνωστο πατέρα ἀπὸ τὴ μητέρα τους.

Ἕνα δεύτερο σχετικό ἀξίωμα λέει ὅτι: «Γιὰ τὴν ψυχικὴ ὡριμότητα καὶ ἰσορροπία τοῦ παιδιοῦ, ἀπαιτεῖται πρόσληψη στοιχείων καὶ ἀπὸ τὰ δύο ἀρχέτυπα φύλων, ποὺ πρωσοποποιοῦνται ἀπὸ τὴ μητέρα καὶ τὸν πατέρα». Ἔτσι, ἀναλόγως μὲ τὸ φύλο του, τὸ παιδὶ θὰ ἀντιγράψει καὶ θὰ ταυτιστεῖ μὲ τὸν ἀντίστοιχο γονιό, ἐνῷ συγχρόνως θὰ μάθει νὰ διακρίνει, νὰ σέβεται καὶ νὰ συμβιώνει μὲ τὰ ἰδιαίτερα χαρακτηριστικά τοῦ ἄλλου φύλου. Οἱ παιδοψυχολόγοι ἔχουν διαπιστώσει ὅτι, ἡ παντελὴς φυσικὴ ἤ, ἔστω, εἰκονικὴ ἀπουσία τοῦ ἑνὸς ἀπὸ τοὺς δύο γονεῖς, ἀπὸ τὰ πρῶτα χρόνια τῆς ζωῆς τοῦ παιδιοῦ, μπορεῖ, πολλὲς φορές, νὰ προκαλέσει κάτι σὰν «ψυχικὴ ἀναπηρία» ποὺ δυσκολεύει τὴν οὐσιαστικὴ ἐνηλικίωση καὶ ὡρίμανσή του, διότι τοῦ λείπουν τὰ συμπληρωματικὰ στοιχεῖα τοῦ ἄλλου φύλου. Ἕνα τρίτο, τέλος, ἀξίωμα λέει ὅτι «ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ πολύτιμα δῶρα τοῦ πατέρα στὰ παιδιά του, εἶναι τὸ νὰ σέβεται καὶ νὰ τιμᾶ τὴ μητέρα τους̓̓. Γίνεται, ἑπομένως, ἀντιληπτὸ τὸ πόσο σημαντικός, πολύτιμος καὶ ἀναντικατάστατος εἶναι ὁ ρόλος ποὺ παίζει ὁ πατέρας στὴ ζωὴ τῆς οἰκογένειας καὶ στὴν προσωπικότητα τῶν παιδιῶν. Καὶ δὲν εἶναι καθόλου ἀνεξήγητο τὸ ὅτι, παρὰ τὶς ὅποιες ἀλλαγὲς ἐπέφερε ἡ βιομηχανικὴ καὶ μεταβιομηχανικὴ ἐποχὴ στὴ ζωὴ τῆς γυναίκας, τὰ συναισθήματα τῶν παιδιῶν γιὰ τοὺς γονεῖς τους δὲν ἔχουν ἀλλάξει. Ἡ μητέρα ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι γιὰ τὸ παιδὶ ἡ ζεστὴ καὶ γλυκιὰ ἀ γ κ α λ ι ά, γιὰ φροντίδα καὶ παρηγοριά, ἐνῷ ὁ πατέρας ἀντιπροσωπεύει –θέλουν νὰ ἀντιπροσωπεύει– τὴν ἤρεμη δύναμη, τὴ σιγουριὰ καὶ τὴν προστασία. Γιὰ ὅλους αὐτοὺς τοὺς λόγους, τὰ παιδιὰ χρειάζονται ἕναν πατέρα πού, πρῶτα ἀπ᾿ ὅλα, εἶναι οὐσιαστικὸς σύντροφος γιὰ τὴ μητέρα τους. Χρειάζονται ἕναν πατέρα στοργικό, ποὺ δὲν ξεχωρίζει τὰ παιδιά του, ποὺ τοὺς δείχνει τὴν ἀγάπη του, ὄχι μόνο μὲ συνεχεῖς ὑλικὲς παροχές, ἀλλὰ μὲ τὸ πραγματικὸ ἐνδιαφέρον του γιὰ τὰ δικά τους ἐνδιαφέροντα καὶ τὰ τυχὸν προβλήματά τους. Ἕναν πατέρα, ποὺ ξέρει νὰ αὐτοπειθαρχεῖται καὶ νὰ ἐλέγχει  τὶς θετικὲς ἢ ἀρνητικὲς ἀντιδράσεις του στὶς πράξεις τοῦ παιδιοῦ, μὲ ὡριμότητα καὶ χωρὶς ὑπερβολὲς καὶ ἀσυνέπειες στὴ συμπεριφορά του. Ἔχουν κυρίως ἀνάγκη ἀπὸ ἕναν πατέρα πού βρίσκει καὶ τοὺς ἀφιερώνει π ο ι ο τ ι κ ό χρόνο ἐπικοινωνίας. Στὸ σημεῖο αὐτὸ νομίζω ὅτι ταιριάζει νὰ σᾶς μεταφέρω μία μικρὴ ἱστορία πού, ἴσως καὶ νὰ τὴν ἔχετε διαβάσει σὲ κάποια σχετικὰ μὲ τὸ θέμα μας, ἄρθρα:

Ἕνας πατέρας γυρίζει ἀργὰ ἕνα βράδυ σπίτι του ἀπὸ τὴ δουλειά του, κουρασμένος καὶ ἐκνευρισμένος καὶ βρίσκει τὸ ἑξάχρονο ἀγοράκι του νὰ τὸν περιμένει ἄγρυπνο στὸ σαλόνι. Μόλις τὸν βλέπει, πάει κοντά του καὶ γίνεται ὁ ἑξῆς διάλογος:

– Μπαμπά, μπορῶ νὰ σὲ ρωτήσω κάτι;

– Ναὶ, βεβαίως, ἀγόρι μου.

– Πόσα πληρώνεσαι γιὰ μία ὥρα δουλειᾶς στὸ γραφεῖο σου;

– Αὐτὸ δὲν εἶναι δική σου δουλειά, λέει ἐκνευρισμένος ὁ πατέρας.

– Σὲ παρακαλῶ, μπαμπάκα μου, θέλω νὰ ξέρω, πές μου.

– Ἀφοῦ θέλεις νὰ ξέρεις, παίρνω τριάντα εὑρὼ τὴν ὥρα.

– Ὤχ!… Μπορεῖς σὲ παρακαλῶ, νὰ μοῦ δανείσεις 19 εὑρώ;

– Ἂν ὁ μόνος λόγος ποὺ μὲ περίμενες καὶ μὲ ρώτησες ἦταν γιὰ νὰ μοῦ ζητήσεις χρήματα γιὰ νὰ ἀγοράσεις σίγουρα κάποιο χαζὸ καινούργιο παιχνίδι, νὰ πᾶς κατευθεῖαν στὸ δωμάτιό σου καὶ στὸ κρεββάτι σου. Δὲν σκοτώνομαι στὴ δουλειὰ γιὰ τέτοιες ἀνόητες ἀπαιτήσεις.

Τὸ παιδάκι πῆγε ἥσυχα στὸ δωμάτιό του κι ἔκλεισε πίσω του τὴν πόρτα. Ὁ πατέρας του ξανασκέφτηκε τὴν ἐρώτηση τοῦ παιδιοῦ, νευρίασε καὶ πάλι κι ἀναρωτήθηκε «πῶς τόλμησε νὰ μὲ ρωτήσει πόσα παίρνω, μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ μοῦ ζητήσει χρήματα;». Μετὰ ἀπὸ ἀρκετὴ ὥρα καί, ἀφοῦ ξεκουράστηκε λίγο, ὁ πατέρας ἠρέμησε καὶ σκέφτηκε ὅτι ἴσως εἶναι κάτι ποὺ πρέπει πραγματικὰ ν᾿ ἀγοράσει ὁ μικρὸς μὲ τὰ 19 εὑρώ, ἴσως κάτι γιὰ τὸ σχολεῖο. Πῆγε λοιπὸν στὴν πόρτα τοῦ δωματίου τοῦ παιδιοῦ, τὴν ἄνοιξε προσεκτικὰ καὶ ρώτησε :

– Κοιμᾶσαι, παιδί μου;

– Ὄχι, μπαμπά.

– Σκέφτηκα ὅτι, ἴσως ἤμουνα λίγο σκληρὸς μαζί σου νωρίτερα. Ἀλλὰ νά, ἦταν μία δύσκολη μέρα κι ἔβγαλα σὲ σένα ὅλη μου τὴν κούραση. Ὁρίστε, πάρε τὰ 19 εὑρὼ ποὺ μοῦ ζήτησες. Ὁ μικρὸς τὸν ἀγκάλιασε καὶ τὸν φίλησε γεμᾶτος χαρά, ἔβαλε τὸ χέρι του κάτω ἀπὸ τὸ μαξιλάρι κι ἔβγαλε κάτι τασαλακωμένα χαρτονομίσματα μαζὶ μὲ κάτι κέρματα, κι ἄρχισε νὰ τὰ μετράει. Ὁ πατέρας, αἰσθάνεται νὰ νευριάζει καὶ πάλι, βλέποντας ὅτι ὁ μικρὸς ἔχει ἤδη κάποια χρήματα ἀπὸ τὸ χαρτζηλίκι του, καὶ τὸν ρωτᾶ αὐστηρὰ: – Ἀφοῦ ἔχεις χρήματα, γιατί θέλεις κι ἄλλα, τί θὰ τὰ κάνεις;

– Εἶχα μόνο 11 εὑρώ, ἐνῷ τώρα μπαμπάκα ἔχω 30 καὶ μπορῶ νὰ σοῦ πληρώσω μία ὥρα δουλειᾶς, γιὰ νὰ ἔρθεις αὔριο νωρὶς στὸ σπίτι. Θέλω τόσο πολὺ νὰ φᾶμε ὅλοι μαζί στό τραπέζι… Ὁ πατέρας συγκλονίστηκε καὶ βουρκωμένος ἀγκάλιασε τὸ παιδί του, ψιθυρίζοντας ἕνα καταλυτικὸ «συγγνώμη».

Εἶναι βέβαιο, τὸ ξέρουμε ὅλοι, ὅτι οἱ γονεῖς θέλουν νὰ προσφέρουν στὰ παιδιὰ τους ὅ,τι καλύτερο μποροῦν, σὲ ἐφόδια καὶ ὑλικὰ ἀγαθά, καὶ γι᾿ αὐτό, συχνά, δουλεύουν, ἰδιαιτέρως ὁ πατέρας, τόσες πολλὲς ὧρες. Ὅμως, τὰ παιδιὰ ἔχουν ἀνάγκη κυρίως ἀπὸ ἕναν πατέρα ποὺ χαίρεται νὰ κάνει μαζί τους διάφορες δραστηριότητες, ποὺ τοὺς δίνει τὴν ἄνεση νὰ συζητήσουν μαζί του καὶ ποὺ τοὺς δείχνει τὴν πεῖρα του ἀπὸ τὴ ζωὴ μὲ ἤρεμες συμβουλές, ἀλλὰ καὶ ἤρεμες δικαιολογημένες παρατηρήσεις –καθιστὸς δίπλα τους– ὁσάκις χρειάζεται. Ἕναν πατέρα, δηλαδή, ποὺ νὰ τὸν νιώθουν μὲν φίλο, ἀλλὰ ὄχι καὶ «φιλαράκι», ὅπως συμ­βαίνει μὲ τὸ συνομήλικο γειτονόπουλο ἢ μὲ τὸν συμμαθητή, μὲ τοὺς ὁποίους κάνουν τὶς ἀταξίες καὶ τὶς ζαβολιές τους. Ἔτσι, θὰ ὑπάρξει, κυρίως κατὰ τὴ δύσκολη περίοδο τῆς προεφηβείας καὶ ἐφηβείας, ἀλλὰ καὶ μέχρι τὴν ὡρίμανση τῆς κρίσης τοῦ παιδιοῦ, ἡ ἀπαραίτητη ἀπόσταση ἀσφαλείας, ποὺ ἐξασφαλίζει στὸν πατέρα τὴν οὐσιαστικὴ διαφορὰ ἀπὸ τὸ «φιλαράκι» καὶ συμβάλλει στὸ νὰ κατανοήσει τὸ παιδὶ τὴν ἀνάγκη, ὄχι νὰ φοβᾶται, ἀλλὰ νὰ «ὑπολογίζει» τὴ γνώμη καὶ τὶς ἀντιδράσεις τοῦ πατέρα του. Ἀντιδράσεις ποὺ πρέπει, ἀπὸ νωρίς, τὸ παιδὶ νὰ καταλάβει ὅτι εἶναι συνυφασμένες μὲ τὶς ἀντίστοιχες εὐθῦνες τοῦ γονιοῦ, γιὰ τὴ λειτουργία καὶ εὐημερία τῆς οἰκογένειας. Συγχρόνως, ἔτσι δημιουργεῖται στὰ παιδιὰ ἕνα αἴσθημα ἀσφάλειας, διότι συναισθάνονται ὅτι ὁ πατέρας εἶναι ἐκεῖνος ποὺ μπορεῖ νὰ τὰ βοηθήσει καὶ νὰ τὰ στηρίξει σὲ μία δύσκολη ὥρα, καὶ ὄχι ὁ συνομήλικος φιλαράκος τους μὲ τὸν ὁποῖο κάνουν τὶς ζαβολιές τους.

Ἡ ἀνάγκη τῶν παιδιῶν γιὰ ἕναν πατέρα προστάτη, ποὺ τὰ ἀντιμετωπίζει, ὄχι σὰν ἀνταγωνιστὲς, ἀλλὰ μὲ σοβαρότητα καὶ μὲ στοργικὴ κατανόηση, διαγράφεται ἀνάγλυφη σὲ δύο κείμενα ποὺ ἔχουν γράψει παιδιὰ γιὰ τὸν πατέρα τους καὶ νομίζω ὅτι ἀξίζει νὰ σᾶς τὰ μεταφέρω. Τὸ πρῶτο μοῦ τὸ ἔδωσε μία διαζευγμένη μητέρα, σὲ μία Σχολὴ Γονέων, καὶ τὸ ἔχει γράψει ὁ δεκατετράχρονος γυιός της στὸν πατέρα του. Λέει μεταξὺ ἄλλων τὰ ἑξῆς: «…Εἰλικρινὰ πατέρα μὲ ἀπασχολοῦν οἱ σχέσεις μου μαζί σου. Οἱ συναντήσεις μας γίνονται ὅλο καὶ πιὸ συχνὰ ἀφορμὴ νὰ ξεσποῦν μεταξύ μας καυγάδες καὶ δὲν τὸ μπορῶ ἄλλο. Γιατί πατέρα; Ἔχω προβλήματα καὶ θέλω νὰ τὸ ξέρεις. Καὶ πολλὲς φορὲς αἰσθάνομαι δειλός, ἄσχημος, ἀποτυχημένος καὶ φοβισμένος. Ἀλλὰ πῶς νὰ ζητήσω βοήθεια ἀπὸ σένα; Ἐσὺ πατέρα, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ φαγητό μου, τὰ ροῦχα μου, τὴν ὑγεία μου καὶ τοὺς βαθμούς μου, γιὰ τί ἄλλο ἐνδιαφέρεσαι; Θέλω νὰ στὸ πῶ δυνατὰ πὼς δὲν εἶμαι μόνο στομάχι καὶ μυαλὸ φορτωμένο μὲ βιβλία. Καί, σὲ παρακαλῶ, μὴ στέκεις τόσο πολὺ μακριά μου, ἕτοιμος νὰ μοῦ κάνεις συνεχῶς παρατηρήσεις. Μὴ μὲ κάνεις νὰ σὲ φοβᾶμαι καὶ νὰ σὲ ἀποφεύγω, γιατί ἐγὼ σ᾿ ἀγαπῶ. Μοῦ τὸ ἔχεις πεῖ πολλὲς φορές, μοῦ τὸ λέει καὶ ἡ μάννα, κι ἐγὼ τὸ καταλαβαίνω πὼς κουράζεσαι πολὺ γιὰ νὰ μὴ μᾶς λείψουν αὐτὰ ποὺ χρειαζόμαστε. Τὸ ξέρω καὶ σ᾿ εὐχαριστῶ. Ὅμως, ἐγὼ θέλω κι  ἕναν πατέρα ἐδῶ. Ἕναν πατέρα μὲ καρδιά, ποὺ νὰ θέλει νὰ μὲ ἀκούσει, χωρὶς νὰ μοῦ κάνει συνέχεια ὑποδείξεις καὶ κηρύγματα. Θέλω νὰ μὴ σὲ φοβᾶμαι, ἀλλὰ νὰ μπορῶ νὰ σοῦ πῶ τὰ λάθη μου καὶ νὰ ξέρω ὅτι ἐσὺ θὰ μοῦ δώσεις τὸ χέρι σου γιὰ νὰ σηκωθῶ ὅταν θὰ ἔχω πέσει…».

Τὸ δεύτερο κείμενο ποὺ θέλω νὰ σᾶς διαβάσω τὸ βρῆκα ἀναρτημένο στὴν ἱστοσελίδα τῆς Πειραϊκῆς Ἐκκλησίας. Περιλαμβάνεται σ᾿ ἕνα ἄρθρο τοῦ κ. Βίκτωρος Κοντονάτσιου, μὲ θέμα τὸν ρόλο τοῦ πατέρα καὶ εἶναι ἕνα ποίημα ποὺ ἔγραψε, πρὶν ἀπὸ χρόνια, ἕνα ἀμερικανόπουλο, σὰν μνημόσυνο στὸν πατέρα του, ποὺ σκοτώθηκε στὸν πόλεμο τῆς Κορέας. Ἔχει τὸν παράξενο τίτλο: «Σ᾿ εὐχαριστῶ πατέρα γιὰ ἐκεῖνα ποὺ δὲν ἔκανες» καὶ λέει:«Θυμᾶσαι πατέρα, τὴ μέρα ποὺ ἔβρεχε καὶ μοῦ ἔλεγες νὰ μὴν βγῶ στὴν αὐλὴ νὰ παίξω, γιατί θ᾿ ἀρρωστήσω; Ἐγὼ βγῆκα κι ἀρρώστησα. Περίμενα νὰ μὲ μαλώσεις, μὰ δὲν τὸ ἔκανες, καθώς μοῦ ἔκανες μία ζεστὴ ἐντριβή. Θυμᾶσαι πού κάποτε, παραμονὴ διαγωνίσματος, ἔπαιζα ὥς τὸ βράδυ κι ἂς μὲ φώναζες πολλὲς φορὲς νὰ διαβάσω; Μηδενίστηκα στὸ διαγώνισμα τῆς ἄλλης μέρας. Νόμιζα πὼς θὰ μὲ μάλωνες πολὺ καὶ θὰ μοῦ ἔλεγες: Σοῦ τὸ εἶχα πεῖ. Μὰ δὲν τὸ ἔκανες. Εἶπες, πρέπει τὴν ἄλλη φορά νὰ προσπαθήσεις περισσότερο. Θυμᾶσαι πατέρα, ὅταν μοῦ εἶπες νὰ μὴν τρέχω στὸ σπίτι μὲ τὸ πατίνι μου, γιατί θὰ κάνω ζημιά; Δὲν σὲ ἄκουσα, ἔτρεχα, ἔπεσα πάνω στὸ τραπέζι καὶ ἔσπασα τὸ ὡραῖο κρυστάλλινο βάζο. Νόμιζα πὼς θὰ μὲ ἔδερνες πολὺ καὶ θὰ εἶχες δίκιο. Μὰ δὲν τὸ ἔκανες. Μόνο μὲ ρώτησες: Μήπως χτύπησες; Ὑπάρχουν χιλιάδες τέτοια πατέρα μου, ποὺ δ έ ν τὰ ἔκανες. Περίμενα νὰ γυρίσεις ἀπὸ τὸν πόλεμο γιὰ νὰ σοῦ τὰ πῶ. Μά… δὲν γύρισες».

Ὁ πατέρας, λοιπόν, μπορεῖ νὰ γίνει γιὰ τὰ παιδιὰ του ὁ οὐσιαστικὸς ἀξέχαστος πατέρας μὲ ὅσα κάνει, ἀλλὰ καὶ μὲ ὅσα δὲν κάνει παρόλο ποὺ μπορεῖ νὰ τὰ κάνει, καὶ τότε, ἀπὸ τὰ παιδιὰ βιώνεται ἀβίαστα ἡ ἐντολὴ «Τίμα τὸν πατέρα σου…». Εἶναι, ἑπομένως, πραγματικὰ θετικὸ καὶ οὐσιαστικό, τὸ νὰ θέλει καὶ νὰ μπορεῖ, στὶς μέρες μας, ὁ σύγχρονος νέος πατέρας, νὰ συμμετέχει ἐνεργὰ στὴν καθημερινὴ φροντίδα τῶν παιδιῶν. Ἀφενὸς πρὸς μεγάλη ἀνακούφιση τῆς σκληρὰ ἐργαζόμενης, σήμερα, μητέρας, ἀλλὰ καὶ σὰν ὡραῖο παράδειγμα συντροφικότητας καὶ ἀμοιβαιότητας στὶς σχέσεις τοῦ ζευγαριοῦ. Μπορεῖ ἔτσι ὁ πατέρας, ἐνῶ δημιουργεῖ, νὰ βρίσκει εὐκαιρίες νὰ ἀσχολεῖται μὲ τὶς πρακτικές, ἀλλὰ καὶ μὲ τὶς οὐσιαστικὲς ψυχικὲς ἀνάγκες τῶν παιδιῶν, μὲ καλὴ διάθεση, μὲ κέφι καὶ χιοῦμορ καὶ μὲ σεβασμὸ πάντα στὴν προσωπικότητα καὶ τὴν ἀξιοπρέπειά τους. Μπορεῖ ἀκόμα, μὲ τὸν τρόπο του, νὰ τοὺς μεταγγίσει τὸν σεβασμὸ καὶ τὴν ἐμπιστοσύνη καὶ πρὸς τὸν Οὐράνιο Πατέρα μας. Συνοψίζοντας τὰ πιὸ πάνω, γίνεται, νομίζω, σαφὴς ἡ διαπίστωση ὅτι ὁ ρόλος τοῦ πατέρα εἶναι πραγματικὰ καταλυτικὸς καὶ ἡ ἐπίδρασή του, εἴτε τὸ θέλει ὁ ἴδιος, εἴτε ὄχι, εἶναι καὶ ἀναντικατάστατη καὶ ἀναπόφευκτη. Ἡ σχέση του μὲ τὴ μητέρα καὶ ἡ γενικότερη συμπεριφορὰ καὶ τῶν δύο γονιῶν, συμπεριφορὰ ποὺ ἐκδηλώνει τὸν ἀντίστοιχο καὶ ἀπαραίτητο εἰλικρινῆ σεβασμό, τόσο μεταξύ τους, ὅσο καὶ πρὸς τὴ συμβολὴ τοῦ καθενὸς σ᾿ αὐτὸ ποὺ ὀνομάζεται οἰκογένεια, ἐμπνέει συνεχῶς τὰ παιδιά. Γιατί δὲν ὑπάρχει τίποτα πιὸ ἀποτελεσματικὸ στὴν ἀγωγὴ τῶν παιδιῶν ἀπὸ τὸ ζωντανὸ παράδειγμα. Ὑποσυνείδητα δέ, τὰ παιδιὰ καταγράφουν καὶ ἀντιγράφουν τὶς συμπεριφορὲς καὶ τὰ πρότυπα ποὺ εἰσπράττουν μέσα στὴν οἰκογένεια. Καὶ εἶναι ἀπολύτως φυσικό, τὸ νὰ προσπαθήσουν, στὴ συνέχεια, νὰ τὰ ἐφαρμόσουν καὶ γιὰ μία δική τους οἰκογενειακὴ ζωή. Γι᾿ αὐτό, μπορεῖ τελικῶς νὰ ὑποστηριχθεῖ ὅτι, μαζὶ μὲ τὶς εὐχὲς τῶν γονιῶν –ὅπως ἀκοῦμε κατὰ τὸ ἱερὸ μυστήριο τοῦ γάμου– καὶ τὰ πρότυπα ποὺ αὐτοὶ δίνουν στὰ παιδιά τους, «στηρίζουσι θεμέλια οἴκων». Σᾶς εὐχαριστῶ.

Πηγή: (Εἰσήγηση στὴν ἐκδήλωση τῆς Ἑνωμέ­νης Ρωμηοσύνης γιὰ τὴν Οἰκογένεια στὴν Μεγαλόπολη Γορτυνίας.), Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Η εορτή της Ζωοδόχου Πηγής που γιορτάζουμε την Παρασκευή της Διακαινησίμου είναι γιορτή της Παναγίας μας. Γράφει το συναξάρι της ημέρας: «Την Παρασκευή της Διακαινησίμου εορτάζουμε τα εγκαίνια του ναού της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών και Θεομήτορος, της Ζωηφόρου Πηγής• ακόμη ενθυμούμαστε και τα υπερφυή θαύματα που έγιναν στον Ναό αυτό από την Μητέρα του Θεού».

Η Παναγία ονομάζεται Ζωοδόχος Πηγή, αφού γέννησε την Ζωή, που είναι ο Χριστός. Για πρώτη φορά το επίθετο Ζωοδόχος Πηγή το έδωσε στην Παναγία ο Ιωσήφ ο Υμνογράφος τον 9ο αιώνα, συνθέτοντας έναν ύμνο του προς την Παναγία.

Η γιορτή, όπως προαναφέρθηκε, αναφέρεται στα εγκαίνια του Ιερού Ναού της Παναγίας, γνωστού ως «Η Ζωοδόχος Πηγή στο Μπαλουκλί», έξω από τα τείχη της Κωνσταντινούπολης, όπου υπήρχε πηγή αγιάσματος που επιτελούσε και επιτελεί πολλά θαύματα.

Ο Ιερός Ναός της Ζωοδόχου Πηγής στην Πόλη ανεγέρθηκε κατ’ αρχάς από τον αυτοκράτορα Λέοντα τον Θράκα, που ήταν χρηστός και επιεικής, και πριν ακόμη γίνει αυτοκράτορας ως απλός στρατιώτης συνάντησε έναν τυφλό έξω από την Χρυσή Πύλη της Κωνσταντινούπολης. Ο τυφλός του ζήτησε νερό να πιή και ο Λέων αναζήτησε την πηγή του νερού στην περιοχή, η οποία ήταν κατάφυτη από δένδρα, αλλά δεν μπόρεσε να την ανακαλύψη. Λυπήθηκε πολύ που δεν βρήκε νερό να δώση στον τυφλό. Άκουσε τότε φωνή να του λέγη: «Βασιλιά Λέοντα» –δηλαδή τον απεκάλεσε βασιλιά, ενώ ακόμη ήταν στρατιώτης, κάτι που επαληθεύθηκε– «…να εισέλθης βαθύτερα στο δάσος, και αφού λάβης με τις χούφτες σου το θολερό αυτό νερό, να ξεδιψάσης τον τυφλό και να πλύνης τα μάτια του, και τότε θα γνωρίσης ποιά είμαι εγώ που κατοικώ στο μέρος αυτό». Ο Λέων έκανε αμέσως όπως τον διέταξε η φωνή και ο τυφλός είδε το φως του. Η φωνή εκείνη ήταν της Παναγίας.

Και ο Λέων, όταν έγινε αυτοκράτορας, με ευγνωμοσύνη και φιλότιμο έκτισε στο μέρος εκείνο του αγιάσματος Ιερό Ναό προς τιμήν της Παναγίας, της Ζωοδόχου Πηγής. Όταν κατέρρευσε ο Ιερός αυτός Ναός από τον χρόνο, άλλοι αυτοκράτορες –ο Ιουστινιανός, ο Βασίλειος ο Μακεδών– ανέλαβαν και έκτισαν εκ νέου τον Ναό, πιο μεγαλοπρεπή από τον παλαιότερο.

Μία δεύτερη παράδοση αναφέρει ότι τον πρώτο Ναό τον έκτισε ο Ιουστινιανός, βλέποντας εκεί που κυνηγούσε σε όραμα ένα μικρό παρεκκλήσι και έναν Ιερέα μπροστά σε μια πηγή, λέγοντάς του ότι είναι η πηγή των θαυμάτων. Στον τόπο εκείνο έκτισε μοναστήρι με τα υλικά που περίσσεψαν από την Αγία Σοφία.

Ο Ναός αυτός στην Βασιλεύουσα κατέρρευσε τον 15ο αιώνα. Σύμφωνα με μαρτυρίες το 1547 ο Ναός δεν υπήρχε πια. Υπήρχε μόνον το αγίασμα. Το 1833 ο Πατριάρχης Κωνστάντιος Α μέ άδεια του Σουλτάνου ξαναέκτισε τον Ναό πάνω στα ερείπια του παλαιού. Έτσι, στις 2 Φεβρουαρίου του 1835, ο Πατριάρχης Κωνστάντιος, με 12 ακόμη Αρχιερείς εγκαινίασαν τον νέο Ναό της Ζωοδόχου Πηγής, στο Μπαλουκλί. Μπαλουκλί σημαίνει τόπος με ψάρια, αφού στην δεξαμενή της Πηγής υπάρχουν ψάρια.

Στον ναό αυτό επιτελούνταν πολλά θαύματα και μάλιστα και σε οικογένειες ευγενών της αυτοκρατορίας, με χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό της λύσεως της στειρώσεως της αυτοκράτειρας Ζωής, η οποία μετά από θαύμα της Ζωοδόχου Πηγής γέννησε τον Κωνσταντίνο τον Πορφυρογέννητο, που έγινε αυτοκράτορας του Βυζαντίου. Στον ναό αυτό θεραπεύθηκαν επίσης οι αυτοκράτορες Ιουστινιανός, Λέοντας ο Σοφός, Ρωμανός Λεκαπηνός, ο Ανδρόνικος Γ , ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Στέφανος, ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Ιωάννης, πολλές βασίλισσες και πολλοί ανώτατοι αξιωματούχοι της αυτοκρατορίας, αλλά και κληρικοί και μοναχοί και πολλοί απλοί Χριστιανοί. Τον 14ο αιώνα ο Νικηφόρος Κάλλιστος γράφοντας για το αγίασμα της Πηγής, παραθέτει έναν κατάλογο 63 θαυμάτων.

Η εικόνα της Παναγίας της Ζωοδόχου Πηγής παρουσιάζει την Παναγία μέσα σε ένα συντριβάνι από το οποίο χύνεται άφθονο νερό, να βαστάη στην αγκαλιά της τον Χριστό που ευλογεί. Δύο άγγελοι την στεφανώνουν κρατώντας ειλητάριο που γράφει: «Χαίρε ότι υπάρχεις βασιλέως καθέδρα, χαίρε ότι βαστάζεις τον Βαστάζοντα πάντα». Γύρω από το συντριβάνι εικονίζονται ο αυτοκράτορας και πολλοί ασθενείς με ποικίλες ασθένειες. Δέχονται το αγίασμα με το οποίο τους ραντίζουν οι υγιείς. Στην άκρη ζωγραφίζεται μια δεξαμενή με ψάρια, αφού όπως είπαμε Μπαλουκλί σημαίνει τόπος ψαριών.

Η ευλάβεια και η αγάπη του λαού της Κωνσταντινούπολης προς την Ζωοδόχο Πηγή μεταδόθηκε σε όλους τους Ορθοδόξους και έτσι σε πολλά μέρη, όπως και εδώ στην Ναύπακτο, και απέναντι στο Αίγιο, την Παναγία την Τρυπητή, ανηγέρθησαν Ναοί προς την τιμή της Παναγίας, της Ζωοδόχου Πηγής, όπου και εκεί επιτελούνται θαύματα, που στηρίζουν τους ανθρώπους στην καθημερινή τους ζωή και στην πίστη τους στον Θεό.

Ἀπολυτίκιον 
Ήχος α'.
Ο ναός σου Θεοτόκε ανεδείχθη παράδεισος, ως ποταμούς αειζώους αναβλύζων ιάματα ώ προσερχόμενοι πιστώς, ως Ζωοδόχου εκ Πηγής, ρώσιν αντλούμεν, και ζωήν την αιώνιον, πρεσβεύεις γαρ συ τω εκ σου τεχθέντι, Σωτήρι Χριστώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος πλ. ἀ'. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Η αναβλύζουσα Θειον ύδωρ αθάνατον, η προχέουσα ρείθρα ζωής αέναα· τοις προστρέχουσι πιστώς τη Ζωοδόχο σου Πηγή και ταύτα αρυoμένοι, βραβεύεις νυν τε παρθένε ρώσιν και θεραπείαν, και συμφορών απολύτρωσιν.

Κοντάκιον
Ἦχος πλ. δ΄. Τῇ Ὑπερμάχῳ.
Ἐξ ἀκενώτου σου Πηγῆς Θεοχαρίτωτε, ἐπιβραβεύεις μοι πηγάζουσα τὰ νάματα, ἀενάως τῆς σῆς χάριτος ὑπὲρ λόγον· τὸν γὰρ Λόγον ὡς τεκοῦσα ὑπὲρ ἔννοιαν, ἱκετεύω σε δροσίζειν με σῇ χάριτι, ἵνα κράζω σοι· Χαῖρε ὕδωρ σωτήριον.

Μεγαλυνάριον
Ύδωρ το ζωήρυτον της Πηγής, μάννα το προχέον, τον αθάνατον δροσισμόν το νέκταρ το Θείον την ξένην άμβροσίαν το μέλι το εκ πέτρας, πίστει τιμήσωμεν.

Πηγή: («Εκκλησιαστική Παρέμβαση»-Απρίλιος 2009), Αηδόνι