Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό: Στὶς 23 Ἰουνίου κοιμήθηκε ὁ Ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικὸς ἀλλὰ ἡ ἑορτὴ του μετατέθηκε γιὰ τὶς 19 Ἰανουαρίου ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Γεώργιο Σχολάριο

Πολλοὶ ἅγιοι Μάρτυρες, ὅταν δὲν ἤξεραν τὸ δόγμα, ἔλεγαν: «Πιστεύω ὅ,τι θέσπισαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες». Ἂν κάποιος ἔλεγε αὐτό, μαρτυροῦσε. Δὲν ἤξερε δηλαδὴ νὰ φέρη ἀποδείξεις στοὺς διῶκτες γιὰ τὴν πίστη του καὶ νὰ τοὺς πείση, ἀλλὰ εἶχε ἐμπιστοσύνη στοὺς Ἁγίους Πατέρες. Σκεφτόταν: «Πῶς νὰ μὴν ἔχω ἐμπιστοσύνη στοὺς Ἁγίους Πατέρες; Αὐτοὶ ἦταν καὶ πιὸ ἔμπειροι καὶ ἐνάρετοι καὶ ἅγιοι. Πῶς ἐγὼ νὰ δεχθῶ μία ἀνοησία; Πῶς νὰ ἀνεχθῶ νὰ βρίζη ἕνας τούς Ἁγίους Πατέρες;» Νὰ ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στὴν παράδοση. Σήμερα, δυστυχῶς, μπῆκε ἡ εὐρωπαϊκὴ εὐγένεια καὶ πᾶνε νὰ δείξουν τὸν καλό. Θέλουν νὰ δείξουν ἀνωτερότητα καὶ τελικὰ πᾶνε νὰ προσκυνήσουν τὸν διάβολο μὲ τὰ δύο κέρατα. «Μία θρησκεία, σοῦ λένε, νὰ ὑπάρχη» καὶ τὰ ἰσοπεδώνουν ὅλα. 

Ἦρθαν καὶ σ΄ ἐμένα μερικοὶ καὶ μοῦ εἶπαν: «Ὅσοι πιστεύουμε στὸν Χριστό, νὰ κάνουμε μία θρησκεία». «Τώρα εἶναι σὰν νὰ μού λέτε, τοὺς εἶπα, χρυσὸ καὶ μπακίρι, χρυσὸ τόσα καράτια καὶ τόσα ποὺ τὰ ξεχώρισαν, νὰ τὰ μαζέψουμε πάλι καὶ νὰ τὰ κάνουμε ἕνα. Εἶναι σωστὸ νὰ τὰ ἀνακατέψουμε πάλι; Ρωτῆστε ἕναν χρυσοχόο: «Κάνει νὰ ἀνακατέψουμε τὴν σαβούρα μὲ τὸν χρυσό;» Ἔγινε τόσος ἀγώνας, γιὰ νὰ λαμπικάρη τὸ δόγμα». 

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες κάτι ἤξεραν καὶ ἀπαγόρευσαν τὶς σχέσεις μὲ αἱρετικό. Σήμερα λένε: «Ὄχι μόνο μὲ αἱρετικὸ ἀλλὰ καὶ μὲ Βουδιστὴ καὶ μὲ πυρολάτρη καὶ μὲ....

δαιμονολάτρη νὰ συμπροσευχηθοῦμε. Πρέπει νὰ βρίσκωνται στὶς συμπροσευχές τους καὶ στὰ συνέδρια καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι. Εἶναι μία παρουσία». Τί παρουσία; Τὰ λύνουν ὅλα μὲ τὴν λογικὴ καὶ δικαιολογοῦν τὰ ἀδικαιολόγητα. Τὸ εὐρωπαϊκὸ πνεῦμα νομίζει ὅτι καὶ τὰ πνευματικὰ θέματα μποροῦν νὰ μποῦν στὴν Κοινὴ Ἀγορά.

Μερικοὶ ἀπὸ τοὺς Ὀρθοδόξους ποὺ ἔχουν ἐλαφρότητα καὶ θέλουν νὰ κάνουν προβολή, «Ἱεραποστολή», συγκαλοῦν συνέδρια μὲ ἑτεροδόξους, γιὰ νὰ γίνεται ντόρος καὶ νομίζουν ὅτι θὰ προβάλουν ἔτσι τὴν Ὀρθοδοξία, μὲ τὸ νὰ γίνουν δηλαδὴ ταραμοσαλάτα μὲ τοὺς κακοδόξους. Ἀρχίζουν μετὰ οἱ ὑπὲρ-ζηλωτὲς καὶ πιάνουν τὸ ἄλλο ἄκρο· λένε βλασφημίες γιὰ τὰ Μυστήρια τῶν Νεοημερολογιτῶν κ.λ.π. καὶ κατασκανδαλίζουν ψυχὲς ποὺ ἔχουν εὐλάβεια καὶ ὀρθόδοξη εὐσαισθησία. 

Οἱ ἑτερόδοξοι ἀπὸ τὴν ἄλλη ἔρχονται στὰ συνέδρια, κάνουν τὸν δάσκαλο, παίρνουν ὅ,τι καλὸ ὑλικὸ πνευματικὸ βρίσκουν στοὺς Ὀρθοδόξους, τὸ περνᾶνε ἀπὸ τὸ δικό τους ἐργαστήρι, βάζουν δικό τους χρῶμα καὶ φίρμα καὶ τὸ παρουσιάζουν σὰν πρωτότυπο. Καὶ ὁ παράξενος σημερινὸς κόσμος ἀπὸ κάτι τέτοια παράξενα συγκινεῖται, καὶ καταστρέφεται μετὰ πνευματικά. Ὁ Κύριος ὅμως, ὅταν θὰ πρέπη, θὰ παρουσιάση τοὺς Μάρκους τοὺς Εὐγενικοὺς καὶ τοὺς Γρηγορίους Παλαμάδες, ποὺ θὰ συγκεντρώσουν ὅλα τὰ κατασκανδαλισμένα ἀδέλφια μας, γιὰ νὰ ὁμολογήσουν τὴν ὀρθόδοξη πίστη καὶ νὰ στερεώσουν τὴν παράδοση καὶ νὰ δώσουν χαρὰ μεγάλη στὴν Μητέρα μας Ἐκκλησία.

Ἐὰν ζούσαμε πατερικά, θὰ εἴχαμε ὅλοι πνευματικὴ ὑγεία, τὴν ὁποία θὰ ζήλευαν καὶ ὅλοι οἱ ἑτερόδοξοι, καὶ θὰ ἄφηναν τὶς ἀρρωστημένες τους πλάνες καὶ θὰ σώζονταν δίχως κήρυγμα. Τώρα δὲν συγκινοῦνται ἀπὸ τὴν ἁγία μας πατερικὴ παράδοση, γιατί θέλουν νὰ δοῦν καὶ τὴν πατερική μας συνέχεια, τὴν πραγματική μας συγγένεια μὲ τοὺς Ἁγίους μας. Αὐτὸ ποὺ ἐπιβάλλεται σὲ κάθε Ὀρθόδοξο εἶναι νὰ βάζη τὴν καλὴ ἀνησυχία καὶ στοὺς ἑτεροδόξους, νὰ καταλάβουν δηλαδὴ ὅτι βρίσκονται σὲ πλάνη, γιὰ νὰ μὴν ἀναπαύουν ψεύτικα τὸν λογισμό τους, καὶ στερηθοῦν καὶ σ΄ αὐτὴν τὴν ζωὴ τὶς πλούσιες εὐλογίες τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ στὴν ἄλλη ζωὴ τὶς περισσότερες καὶ αἰώνιες εὐλογίες τοῦ Θεοῦ.

Πηγή: (Ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Μὲ πόνο καὶ ἀγάπη γιὰ τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο», Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου, Λόγοι Α΄,ἔκδ. Ἡσυχαστήριον «Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος», Σουρωτὴ Θεσσαλονίκης), Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Δεν δύναμαι, ούτε να ακούω ούτε να αναγινώσκω με υπομονήν τους ταλανισμούς του ημετέρου γένους, με το να πάσχη αμάθειαν της έξω φιλοσοφίας. Όλοι σχεδόν, όσοι εις τας ακαδημίας της Ευρώπης υπάγουσι και εκεί βλέπουσι τόσα πλήθη φιλοσόφων, άλλοι δια ζώσης φωνής και άλλοι εν τοις προλεγομένοις των βιβλίων, οπού εκδίδουσι εις το κοινόν φως, τόσους ταλανισμούς και τόσας θρηνολογίας κάνουσι του γένους μας δια την στέρησιν της έξω σοφίας, ώστε οπού και τυφλόν και σκοτεινόν και ελεεινόν και μυρίων δακρύων άξιον το ονομάζουσι, τόσος φαίνεται να είναι ο ζήλος των. Αλλά τάχα ο ζήλος αυτών ούτος, είναι ένας ζήλος επαινετός ή όχι;

Αδόκιμος κρίνεται ο ζήλος ούτος. Διατί; Επειδή του λείπει η επίγνωσις. Ήγουν διατί δεν αισθάνονται, ούτε διακρίνουσι τί θέλει να ειπή γη, και τί θέλει να ειπή ουρανός· τί θέλει να ειπή σώμα και τί θέλει να ειπή ψυχή· τί θέλει να ειπή κόσμος, και τί θέλει να ειπή Εκκλησία· τί θέλει να ειπή φιλοσοφία, και τί θέλει να ειπή Αγία Γραφή.

Ηξεύρω βέβαια πως ο λόγος ούτος ούτος θέλει φανή απαράδεκτος, και πολλούς έχει να λυπήση από εκείνους οπού μάλιστα και σεμνύνονται εις αυτήν (την φιλοσοφίαν) παρά εις την λογικήν τους ψυχήν. Όμως εγώ βάνοντας σκοπόν να ωφελήσω κοινώς, καθ’ όσον δυνηθώ, τους απλούς αδελφούς μου, δεν ψηφώ των ολίγων την ματαίαν λύπην και οργήν. Το παρόν μου εγχειρίδιον λοιπόν θέλει εξετάσει πρώτον, τί πράγμα είναι τούτη η φιλοσοφία, εις την οποίαν ούτως ακράτως οι ημέτεροι φέρονται και την οποίαν τόσον πολλά εκθειάζουσι και υπερυψώνουσι.

Μέγα τίποτας και εξαίσιον χάρισμα παρά Θεού εδόθη εις τον άνθρωπον ο νους. Τέχνας επινοεί, επιστήμας ευρίσκει διαφόρους […] Και επειδή όλα αυτά οπού εξετάζει ο νους είναι ποιήματα Θεού, διά τούτο η φιλοσοφία, οπού είναι γνώσις τούτων απάντων, ονομάζεται από τους παλαιούς  γνώσις θείων πραγμάτων. Και η γνώσις αύτη λέγεται το θεωρητικόν μέρος της φιλοσοφίας. Διατί ονομάζεται πρακτικόν το άλλο μέρος, εκείνο οπού καταγίνεται εις την εξέτασιν των ανθρωπίνων πράξεων. Ανθρώπινα δε πράγματα λέγουσι τας αρετάς και τας κακίας. Τούτο είναι το μέρος εκείνο, οπού δείχνει εις τον άνθρωπον ποία είναι εκείνα οπού πρέπει να κάνη ως λογικός οπού είναι […]

Η λογική ταύτη παιδεία δεν είναι διά τον ουρανόν, είναι διά την γην, διά τας πόλεις, διά τα βασίλεια, αυτή είναι ένα από τα οργανικά αγαθά, καθώς είναι δηλαδή τα χρήματα, τα κάλλη, η ρώμη του σώματος, τα αξιώματα και τα τοιαύτα, με ταύτην την διαφοράν, ότι αυτή είναι το πρώτον και τιμιώτατον των οργανικών καλών. Διατί όλα τα αλλά είναι και λέγονται υλικά και σωματικά, η δε μάθηση είναι λογική, δηλαδή της λογικής ψυχής γέννημα και καρπός εξαίρετος. Πλην και αυτή δεν είναι από την εδικήν της φύσιν ούτε κακή, ούτε καλή, αλλά από την μεταχείρισιν των εχόντων αυτήν, γίνεται ή καλή ή κακή. Λοιπόν η κατάχρηση της έξω σοφίας δίδει εις αυτήν το όνομα να λέγεται κακή. Δεν είναι όμως η κατάχρηση αυτή απλή και μονοειδής, αλλά πολλών λογιών. Πρώτη κατάχρηση ευρίσκεται εκείνη, οπού πολλοί την κρατούν εις μίαν υπόληψιν υπερτάτην, φρονούντες και λέγοντες πως αυτή μόνη, ήγουν η φιλοσοφία, είναι φως. Και όσοι την έχουν, εκείνοι μόνοι ιλλουμινάτοι και είναι και λέγονται, ήγουν φωτισμένοι. Οι δε άλλοι είναι σκοτεινοί και τυφλοί. Τέτοια ήτον η δόξα του παράφρονος Βαρλαάμ του Καλαβρού, και τέτοια είναι η των Γάλλων και των ομοίων τους. Δευτέρα κατάχρηση είναι εκείνη, οπού μερικοί καταγηράσκουσι και φθείρονται επάνω εις πράγματα πάντη άχρηστα, διά να επαινούνται πως είναι πνεύματα υψηλά και περίεργα. Τρίτη κατάχρηση είναι, οπού πολλοί ιερωμένοι, αφήνοντες την τάξιν τους και την ευσχημοσύνην του επαγγέλματός των, υπάγουν και κυλίονται εις τους βορβωρώδεις τόπους των αθεωτάτων γενών της Ευρώπης, διά να παραλάβουν μαθήματα πάντη ανοίκεια και αλλότρια του ιδίου των επαγγέλματος. Τετάρτη και τελευταία και χειρίστη απασών κατάχρηση είναι εκείνη, οπού τολμά να κρίνη και να ανακρίνη τας θείας γραφάς, και να μεταχειρίζεται την αντίθεον γλώσσαν της εναντίον εις την θείαν πρόνοιαν.

Ούτω γίνεται και κακή και ολεθρία και ψυχοβλαβεστάτη, και μίσους αξία και αποφυγής η έξω μάθηση. Λοιπόν δια να βάλλωμεν όρια εις εκείνους οπού θέλουν και καταδέχονται να μας ακούσουν, λέγομεν και συμβουλεύομεν να παύσουν και να λείψουν από μιας από την Ευρώπην, αν θέλουν να είναι και να μένουν Χριστιανοί…

Άξιον είναι να απορήση τινάς διά τον μυθολογικόν πίνακα του Κέβητος, ότι εκείνος ονομάζει εκεί ψευδοπαιδείαν όλα ομού τα είδη της φιλοσοφίας, και δεν είναι κανένας χριστιανός δεισιδαίμων εκείνος οπού τους δίδει αυτήν την επωνυμίαν. Είναι έλλην παλαιός, μάλιστα και από την καρδίαν της Ελλάδος, ήτοι από τας Θήβας της Βοιωτίας. Ιδού επί λέξεως, ούτοι δε, φησί, οι άνθρωποι οι έσω των περιβόλων ανακάμπτοντες τίνες εισίν; οι τας ψευδοπαιδείας, έφη, ερασταί  ηπατημένοι, οιόμενοι μετά της αληθινής παιδείας συνομιλείν. Τίνες ουν καλούνται ούτοι; Οι μεν ποιηταί, έφη, οι δε ρήτορες, οι δε διαλεκτικοί, οι δε μουσικοί, οι δε αριθμητικοί, οι δε γεωμέτραι, οι δε αστρονόμοι, οι δε ηδονικοί, οι δε περιπατητικοί, οι δε κριτικοί και όσοι άλλοι τούτοι εισί παραπλήσιοι.

Τώρα να ονομάση ψευδοπαιδείαν την ποιητικήν και την ρητορικήν και την διαλεκτικήν και αλλά τοιαύτα είδη μαθήσεως, και η ύλη το δέχεται και το είδος το συγχωρεί. Αλλά να λέγη ψευδοπαιδείαν την γεωμετρίαν και τα σύστοιχα αυτή μαθήματα, τούτο βέβαια είναι παράξενον και μεγάλης απορίας άξιον. Αλλά δεν ονομάζει ο Κέβης ούτε την γεωμετρίαν ούτε καμμίαν άλλην επιστήμην ψευδοπαιδείαν, ότι τάχα σφάλλει και δεν ορθοποδεί εις τας αποδείξεις της, όχι λέγω κατά τούτο. Αλλ’ επειδή παιδεία θέλει να ειπή αγωγή ωφέλιμος της ψυχής, επιμόνως πολλάκις των από κακίας κυλίδων αυτήν εκκαθαίρουσα. Και πάλιν παιδεία, ηθών κατόρθωσα επί το κρείττον φέρουσα.   Και   απλώς ειπείν, παιδεία εστίν η αρετή. Επειδή, λέγω, τούτο θέλει να ειπή παιδεία, και έπειτα καμμία από αυτάς,

έξω από την εδικήν τους παρουσίαν ήτοι έξω από την εδικήν τους γνώσιν, καμμίαν βελτίωσιν δεν κάνουσι της ψυχής, ούτε του θυμού, ούτε της επιθυμίας, αλλά και είναι και γνωρίζονται οι περισσότεροι από αυτούς εμπαθέστατοι, φαυλοβιότατοι, ανδράποδα των ηδονών, δούλοι των ιδίων τους παθών, και μηδέν κατά τα ήθη διαφέροντες των πάντη απαίδευτων και αμαθών, διά ταύτα ονομάζει ο Κέβης, αλλά και προ του Κέβητος ο Σωκράτης, ψευδοπαιδείαν την λογικήν, ήτοι την διά λόγων περαινομένην και ποριζομένην φιλοσοφίαν. Αληθινήν παιδείαν καλούνε την των αλόγων παθών κάθαρσιν και των αρετών πασών κατόρθωσιν, ήγουν την ανδρείαν, την δικαιοσύνην, την σωφροσύνην, την επιείκειαν, την πραότητα, την συμπάθειαν και τας λοιπάς εννοίας. Αι οποίαι με έναν λόγον, ηθική φιλοσοφία ονομάζονται και εις την μητέρα, ήτοι εις την ευδαιμονίαν, αυταί φέρουσι τον άνθρωπον. Και τοιούτοι φιλόσοφοι ήσαν και ωνομάζοντο οι αναχωρηταί και ασκηταί λεγόμενοι. Λοιπόν όταν και οι έλληνες ακόμη ονομάζουσι ψευδοπαιδείαν την γεωμετρίαν και τας άλλας λογικάς επιστήμας, ωσάν οπού καμμίαν ηθικήν ωφέλειαν δεν προξενούν εις την ψυχήν, μάλιστα και την γεμίζουν από φαντασίαν και δαιμονικήν υψηλοφροσύνην […]

Με εσάς αδελφοί ομιλώ οπού έτι εδώ ευρίσκεσθε, και όλον ένα διανοείσθε και βουλεύεσθε, να κινήσητε ή να μη κινήσητε. Δεν ομιλώ με εκείνους οπού ήδη απήλθον. Ότι είναι περιττός διά  εκείνους κάθε λόγος, όχι μόνον διατί απήλθον, αλλ’ ότι και καλώς έπραξαν κομπάζουσι, και επήγαν και ήνοιξαν τα ομμάτιά τους.

Φεύγετε όσον δύνασθε την Εύρώπην. Και ακόμη και εκείνοι οπού έρχονται από την Ευρώπην. Ότι οι λόγοι τους ρέουσι από τα χείλη τους γλυκύτεροι από το μέλι. Μα αλοίμονον, αυτοί απαραλλάκτως είναι εκείνοι διά τους οποίους ο προφήτης λέγει τάδε: ότι ουκ έστιν εν τω στόματι αυτών αλήθεια, η καρδία αυτών ματαία.

Εγώ κατά αλήθειαν φρίττω και αμηχανώ, όταν από το ένα μέρος στοχάζομαι την σημερινήν κατάστασιν της Ευρώπης, και από το άλλο μέρος βλέπω τούτους τους ημετέρους, οπού έτσι ακράτως φέρονται εις την απόλαυσιν των δήθεν καλών αυτής. Οι μεν γαρ εμπορίας χάριν, οι δε φιλοσοφίας, εκεί τρέχουσι. Φρίττω λέγω και απορώ. Διατί ένα καιρόν ημείς οι ανατολικοί είχαμεν φόβον διά εκείνους οπού επήγαιναν εις την Ευρώπην, μη τύχη και πάθουν ένα από τα δύο, ή την σωφροσύνην να χάσουν, ή να πέσουν εις λατινισμόν. Την σήμερον αυτά και τα δύο λογίζονται παραμικρά και σχεδόν το ουδέν ως προς το έσχατον και ακρότατον των κακών, την αθεΐαν. Οι γάλλοι την επαρρησίασαν, αποβάλλοντες κοινώς τον Χριστιανισμόν, από τον οποίον και προ τούτου χριστιανοί ονομαζόμενοι, δεν είχαν καμμίαν ωφέλειαν. Τα άλλα μέρη της Ευρώπης ακόμα γελούν τον εαυτό τους τάχα πως είναι χριστιανοί, ουδέ μόρφωσιν καν έχοντες, ει μη μόνους τους ναούς και πολλάς και μεγάλας καμπάνας και τας πυκνάς λιτανείας και τα ποικίλα και διάφορα σχήματα και τα βδελυκτά και θεοστυγή τάγματα και τα λεγόμενα μοναστήρια. Τα δε αλλά πάντα γάλλοι αυτόχρημα. Αυτοί οι ίδιοι οι φιλόσοφοι εις τους οποίους τρέχουσι ούτοι διά να λάβωσι το μέγα φως, ότι είναι φιλόσοφοι και το κομπάζουσι, χριστιανοί δε και να τους υπολαμβάνουν πως είναι αισχύνονται και το αναγουλιάζουσι.

Λοιπόν αυτοί οπού τόσον ακρατώς εκείσε τρέχουσι, τάχα δεν μανθάνουσι από άλλους πως η Ευρώπη είναι το χάος της απωλείας; Οι περισσότεροι όμως και ακούουσι και μανθάνουσι, αλλά δεν ψηφούσι τίποτας την τοιαύτην βροντήν. Μα διατί; Διατί πιστεύουσι εις τους λογισμούς των, ότι αυτοί δεν έχουν να πάθουν τίποτες. Έπειτα αφού υπάγουν και πάθουν, μάλιστα και καυχώνται εις την ελεεινήν τους  διαστροφήν. Λέγοντες πώς επήγαν και απέβαλον τας δεισιδαιμονίας, δεισιδαιμονίας ονομάζοντες οι κακοδαίμονες τας νενομισμένας νηστείας, τας προσευχάς τας ευλαβείας, σημεία και χρέη αχώριστα των ευσεβούντων Χριστιανών.

Πηγή: (Επιμέλεια κειμένου: Παναγιώτης Νέλλας, Περιοδικό «Σύναξη», τεύχος 5, Χειμώνας 1983), Η άλλη όψη

ψυχραιμία.

Μια ενδιαφέρουσα παρέμβαση του προέδρου της Πανελληνίου Ενώσεως Θεολόγων σχετικά με τίς θέσεις των μαχόμενων Θεολόγων για το μάθημα των θρησκευτικών στά σχολεία: – Τι απαντά η ΠΕΘ στον Υπουργό Παιδείας που χαρακτιρίζει ως ”συντηρητικούς κύκλους” όσους υποστηρίζουν τον ορθόδοξο χαρακτήρα του μαθήματος των θρησκευτικών; – Τι προβλέπει το Σύνταγμά μας επ’ αυτού; Μήπως κι αυτό πρέπει να τ’ αλλάξουμε επειδή ορίζει ως θεμέλιο της παιδείας μας την ανάπτυξη εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης;

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Εἶναι μεγάλη ἡ διαφορά ἀνάμεσα στήν Ἀνατολή καί τήν Δύση. Δέν μιλῶ γεωγραφικά, ἀλλά πνευματικά καί πολιτιστικά.

Ἡ καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολή μέ τήν Ὀρθόδοξη πίστη καί ἔκφραση ζωῆς ἔχει ἄλλη πορεία καί ἄλλη προοπτική ἀπό ἐκείνη τῆς Δύσεως, ἡ ὁποία ἀλλοτριώθηκε μέσα ἀπό τόν σχολαστικισμό καί νομικισμό, τήν ἀπολυτοποίηση τῆς ἀνθρώπινης λογικῆς καί τήν πλήρη ἐκκοσμίκευση.

Ἀποστασιοποιήθηκε ἡ Δύση ἀπό τό πνεῦμα τῆς Ἀποκάλυψης καί ἀπεσχίσθη ἀπό τή Μία καί Ἁγία πίστη μέ τά φρικτά ἀποτελέσματα τά ὁποῖα ἐπηρέασαν τήν πορεία της, ὄχι μόνο τήν πνευματική, ἀλλά καί τήν γενικώτερη.

Σέ αὐτό τό πνεῦμα ἀντιτάχθηκε ἡ Ὀρθοδοξία μέ πρώτη τήν Πατρίδα μας, ἡ ὁποία παρέμεινε στίς σταθερές βάσεις τῆς Ὀρθοδόξου πνευματικότητος, ἔχουσα τήν συνείδηση ὅτι κέντρο τοῦ κόσμου εἶναι ὁ Σαρκωθείς Λόγος τοῦ Θεοῦ καί ὄχι ὁ αὐτοθεοποιημένος ἄνθρωπος. Οὐσιαστικά ἀντιτάχθηκε στήν εἰδωλοποίηση τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ὁποία εἶναι καταστροφική γιά τήν προσωπική του πορεία καί γιά τήν κοινωνία ὁλόκληρη.

Διετήρησε ἡ Ὀρθόδοξη Πατρίδα μας τήν λειτουργική ζωή, τήν φιλοκαλική παράδοση, τήν κοινωνία τῶν προσώπων, τήν συνοχή τοῦ κοινωνικοῦ ἱστοῦ μέσα ἀπό τήν πνευματικότητα, ἡ ὁποία ἐμπνέει τήν ζωή ὁλόκληρη.

Γι’ αὐτό καί ἄντεξε σκλαβιές καί διώξεις, ἰκριώματα καί σταυρούς, διωγμούς καί κατατρεγμούς καί ἐξῆλθε εἰς ἀναψυχήν.

Ὅμως τά τελευταῖα χρόνια παρατηρεῖται δυστυχῶς μιά ἀλλαγή στόν τρόπο τῆς ζωῆς μας, ἡ ὁποία ὀφείλεται στόν ἐπηρεασμό μας ἀπό τήν λεγομένη δυτική κουλτούρα, ἡ ὁποία φαίνεται νά ἒχῃ διαποτίσῃ καί τίς πλέον ἁπλές πτυχές τῆς ζωῆς μας.

Αὐτό τό βλέπομε στόν τρόπο πού συμπεριφόμαστε, πού τρῶμε, πού μιλᾶμε, πού σκεπτόμαστε, πού γιορτάζομε, πού διασκεδάζομε.

Διελύθη, λ.χ. ἡ συνοχή τῆς οἰκογένειας, ἀπομειώθηκε   ἡ μυστηριακή ζωή, ὅπως βιώνεται μέσα ἀπό τά Ἱερά Μυστήρια, εἴτε τῆς Θείας Εὐχαστίας, εἴτε τοῦ Βαπτίσματος, εἴτε τοῦ Γάμου κ.λ.π.

Ὅλα ἔχουν κοσμικό χαρακτῆρα καί δίδουν τήν αἴσθηση ἁπλῶς μιᾶς «κοινωνικῆς» τελετῆς ἤ «κοινωνικῆς» ὑποχρέωσης, ἡ ὁποία  δέν ἔχει πνευματικές προεκτάσεις. Τό κάθε τί περνάει χωρίς νά μᾶς ἀγγίζῃ.

Αὐτό φάνηκε πρίν ἀπό τό δικό μας χῶρο στήν λεγομένη διασπορά, στήν Ἀμερική, Εὐρώπη καί σέ ὃλο τόν λεγόμενο Δυτικό κόσμο.

Θά ἀναφερθούμε σέ κάποια θέματα γενικῶς στό παρόν ἄρθρο, ἐνῶ προσεχῶς θά μιλήσωμε λεπτομερέστερα καί εἰδικώτερα ἐπ’ αὐτῶν τῶν ζητημάτων.

Ἔρχονται νέοι γονεῖς νά βαπτίσουν τά παιδιά τους καί χαιρόμεθα, διότι ἐπιθυμοῦν νά εἰσέλθουν τά τέκνα τους στό Σῶμα τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας.

Τό πρῶτο πού βλέπομε εἶναι ὅτι δέν δίδεται βάση στό Μυστήριο, ἀλλά στούς ἐξωτερικούς στολισμούς μέ μπαλόνια κ.λ.π., τά ὁποῖα οὐδεμίαν σχέσιν ἔχουν μέ τήν Ὀρθόδοξη πίστη μας. Δέν ἐνδιαφέρει τό ὅτι τό Μυστήριο τελεῖται στόν Ἱερό Ναό, ἀλλά οἱ περισσότεροι ψάχνουν νά βροῦν ρομαντικές τοποθεσίες, ὃπου θά ὑπάρχη κάποιο ἐξωκκλήσι, ὥστε νά ἔχουν οἱ καλεσμένοι θέα. Θά σημειώσω ἀκόμη ὅτι κάποιοι ἐπιμένουν νά βάζουν δύο καί τρία ὀνόματα στά παιδιά τούς κατά δυτικόν ἐπηρεασμόν.

Τά ἴδια καί χειρότερα συμβαίνουν καί κατά τήν τέλεση τοῦ Μυστηρίου τοῦ Γάμου, ὅπου οἱ νεόνυμφοι ψάχνουν γιά Ναό μέ προαύλιο πού θά ἔχῃ γκαζόν γιά νά βγάλουν φωτογραφίες ἤ θέλουν νά τελεσθῇ τό Μυστήριο ἔξω ἀπό τόν Ναό κ.ο.κ.

Ἀλλά καί κατά τήν ὥρα τῆς ἐξόδου τοῦ ἀνθρώπου ἐκ τοῦ κόσμου τούτου διαπιστώνομε τήν ὕπαρξη ἑνός ψυχροῦ κλίματος καί μιᾶς παγερῆς ἀντιμετωπίσεως τοῦ φαινομένου, πού παραπέμπει σέ πλήρη ἀδιαφορία ἤ καί ἀπαξίωση αὐτῆς ταύτης τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς. Χάθηκε ἡ πηγαία ἔκφραση τῶν συναισθημάτων καί ντρεπόμαστε νά κλάψωμε γιά τόν πρόσκαιρο ἀποχωρισμό μέ τά ἀγαπημένα μας πρόσωπα, πάντοτε βέβαια σύμφωνα μέ τό Παύλειον λόγιον: «μή λυπεῖσθε ὣσπερ οἱ λοιποί, οἱ μή ἒχοντες ἐλπίδα…»

Ἁπλή ἀναφορά θά κάνωμε στή μουσική, στή διασκέδαση, στόν τρόπο ντυσίματος κ.λ.π.

Θά μπορούσαμε νά ἀναφέρωμε καί πολλά ἄλλα ἀκόμη, ὅμως θεωροῦμε ὅτι μέσα ἀπ’ ὅσα ἐθίξαμε παραπάνω διαφαίνεται ἡ ἀλλοίωση τῶν ἠθῶν καί τῆς ὅλης ζωῆς καί πορείας μας.

Στή Δύση, δυστυχῶς, ὑπάρχει τελείως διαφορετική προσέγγιση τοῦ Θεοῦ καί τοῦ ἀνθρώπου, μέσα ἀπό ἐξωτερικές καταστάσεις, φανφάρες, παράξενες μεταρρυθμίσεις οἱ ὁποῖες οὐδεμίαν σχέσιν ἔχουν μέ αὐτό πού εἶναι πραγματικά ὁ ἄνθρωπος.

Στήν καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολή, στήν Ὀρθοδοξία, μιλᾶμε γιά μέθεξη τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ στήν Θεία Λατρεία, ὄχι μέσα ἀπό ἐξωτερικές καταστάσεις καί φαινόμενα, ἀλλά μέσα ἀπό τήν προσευχή, τήν νηπτική θεωρία, τήν κάθαρση τῆς καρδίας καί τόν φωτισμό τοῦ νοός. Δέν μιλᾶμε γιά ἐξωτερικούς τύπους, ἀλλά γιά ἐσωτερική ἀλλοίωση καί ἔλλαμψη τοῦ Ἀκτίστου Φωτός.

Πότε ἄραγε θά κατανοήσωμε αὐτή τήν ἀλήθεια, ὣστε νά μή  παρασυρώμεθα ἀπό τό πλάνο δυτικό πνεῦμα, τό ὁποῖο ἀλλοτριώνει τήν καρδιά καί κουράζει τόν ὅλο ἄνθρωπο;

Πηγή: Ἱερά Μητρόπολις Πατρῶν

«Στη Θράκη συντελούνται και τα οκτώ στάδια γενοκτονίας. Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε στο έκτο στάδιο». Στη δραματική αυτή επισήμανση-προειδοποίηση προβαίνει η κυρία Χαρά Νικοπούλου, η ηρωική δασκάλα που από το 2002 έχει αφιερώσει τη ζωή της διδάσκοντας στους Πομάκους μαθητές την ελληνική γλώσσα και τον ελληνικό πολιτισμό. Τους Πομάκους που «καταδιώκει» το τουρκικό κράτος και η Ελλάδα τους έχει γυρίσει την πλάτη επιδεικτικά.

Σήμερα διδάσκει σε μεικτό δημοτικό σχολείο -με χριστιανούς και μουσουλμάνους μαθητές- στην περιοχή της Ροδόπης και κατοικεί σε ένα πομακοχώρι, την Κάτω Βυρσίνη. Διαμένει μαζί με την οικογένειά της σε χώρο που της έχει παραχωρήσει ο Στρατός και χρησιμοποιούνταν παλαιότερα ως φυλάκιο. Μέσα στον χώρο αυτό έχουν δημιουργήσει μαζί με τον σύζυγό της ένα πνευματικό κέντρο με την επωνυμία «Η Κιβωτός της Δόμνας Βιζβίζη». Αυτό το πρώην στρατόπεδο μετατράπηκε σε μια στέγη φιλοξενίας εγκαταλελειμμένων παιδιών, όπου ζουν όλοι μαζί σαν μια οικογένεια.

Εχει αυξηθεί το τελευταίο διάστημα η δράση διάφορων κύκλων από πλευράς Τουρκίας στη Θράκη, εξυπηρετώντας έτσι «σκοτεινά» σχέδια;

Επειτα από σχετικές μελέτες που έχει κάνει η επιστημονική ομάδα της «Κιβωτού» -και έχουν δημοσιευθεί-, έχουμε διαπιστώσει ότι στη Θράκη συντελούνται πλέον και τα οκτώ στάδια γενοκτονίας - και μάλιστα εν καιρώ ειρήνης! Με βάση τον σχετικό ορισμό του καθηγητή κ. Στάνφορντ στις ΗΠΑ, σε κάθε γενοκτονία έχει παρατηρηθεί ότι υπάρχουν επτά στάδια πριν από το τελικό στάδιο, της εξολόθρευσης. Αυτή τη στιγμή στη Θράκη είμαστε στο έκτο στάδιο. Δηλαδή, στην προετοιμασία της εξολόθρευσης του ελληνικού-χριστιανικού πληθυσμού και όλων όσοι έχουν καλές σχέσεις με το χριστιανικό στοιχείο. Δεν πρέπει να μασάμε τα λόγια μας! Και εάν κάτι τέτοιο είχα αρχίσει να διαβλέπω ότι είχε ξεκινήσει πριν από χρόνια, τώρα οφείλω απέναντι στους ήρωες που γέννησε αυτή η θρακική γη αλλά και στους 9.000 μοναχούς που είχαμε στη Ροδόπη να πούμε την αλήθεια. Η Θράκη βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε πολύ κομβικό σημείο. Οι πάντες γνωρίζουν ότι έχουν προετοιμαστεί διάφορες εξτρεμιστικές ενέργειες από ορισμένους ακραίους κύκλους της μειονότητας. Πραγματικά, εύχομαι ο Θεός να βάλει το χέρι του, αφού το κράτος των Αθηνών κοιμάται, ως συνήθως. Οπως υπάρχουν και ορθόδοξοι στρουθοκάμηλοι, που στρουθοκαμηλίζουν.

Σε ποιες ενέργειες έχετε προβεί από την πλευρά σας ώστε να επιστήσετε την προσοχή των αρμοδίων;

Απειρες φορές έχω προειδοποιήσει στέλνοντας σχετικές εκθέσεις, ενώ έχω καταθέσει μέσω της Ακαδημίας Αθηνών συγκεκριμένες προτάσεις για τη μειονοτική εκπαίδευση, οι οποίες, δυστυχώς, δεν έχουν εισακουστεί. Από εκεί και πέρα, καθένας φέρει την ευθύνη έναντι της Ιστορίας. Το τελευταίο διάστημα έχω αφιερωθεί στα θέματα της οικογένειάς μου και δεν μπορώ πλέον να χρησιμοποιήσω άλλο από τον πολύτιμο χρόνο. Επί της ουσίας, πρέπει να γεννήσουμε ξανά Ελληνόπουλα!

Αυτή τη στιγμή σε ποιες ενέργειες θα έπρεπε να προχωρήσει το ελληνικό κράτος;

Να γίνει ελληνικό! Οταν θα γίνει ελληνικό, τότε θα περιμένω. Τώρα δεν προσδοκώ τίποτα! Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει ούτε για δείγμα ελληνόφωνο σχολείο στην ορεινή Θράκη. Αφαιρούμε την πολυτέλεια από έναν Πομάκο να παρακολουθήσει το παιδί του μαθήματα σε δημόσιο ελληνικό σχολείο.

Σε ποια συμπεράσματα έχετε καταλήξει όλα αυτά τα χρόνια που ζείτε και προσφέρετε σημαντικό έργο στην περιοχή;

Με τους απλούς ανθρώπους δεν αντιμετώπισα κανένα πρόβλημα. Από τους πολιτικούς και το τουρκικό προξενείο προέρχονται τα προβλήματα. Οι αλεβίτες όπως και οι σουνίτες στο Δέρειο με αγκάλιασαν με αγάπη από την πρώτη στιγμή. Εξάλλου, οι αλεβίτες είναι βιωματικά και ως προς τους τρόπους λατρείας πιο κοντά στους χριστιανούς. Ακόμη και σήμερα επισκέπτομαι το χωριό αυτό στον Εβρο, όπου έχω διατηρήσει ουσιαστικούς δεσμούς φιλίας. Δεν έχει αλλάξει τίποτα μεταξύ μας. Δύο φορές την εβδομάδα επικοινωνώ με κατοίκους του Δερείου. Σε όλη την πεδινή Ροδόπη όπου καθημερινώς κάνουμε διανομή συσσιτίου μια αγκαλιά και ένα χαμόγελο μας περιμένουν πάντα. Αρκεί όμως αυτή η διάθεση του κόσμου να μη γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης από κάποιους πολιτικούς. Σήμερα διαπιστώνουμε ότι όλη η Ελλάδα έχει -δυστυχώς- μετατραπεί σε ένα μεγάλο Δέρειο. Το τουρκικό προξενείο κάποτε είχε δημιουργήσει πρόβλημα σε αυτό το χωριό. Σήμερα άλλοι παράγοντες, συναφείς, έχουν προκαλέσει ένα τεράστιο προσφυγικό πρόβλημα σε όλη την Ελλάδα. Πλέον καθένας πρέπει με μεγάλη αυτοθυσία και κυρίως σύνεση και ψυχραιμία να μπορεί μεν να βοηθά τον συνάνθρωπο, αλλά συγχρόνως να διαφυλάττει την πίστη στην πατρίδα και στον Χριστό. Το Προσφυγικό έχει χτυπήσει την πόρτα όλων μας σε οποιοδήποτε μέρος της Ελλάδας και εάν βρισκόμαστε. Πιστεύω ότι έχει χτυπήσει μέσα μας ένα καμπανάκι και έχουμε αφυπνισθεί πάνω σε αυτό το ζήτημα.

Το πνευματικό κέντρο τι είδους βοήθεια παρέχει;

Το πνευματικό αυτό κέντρο, που δημιουργήθηκε το 2012, προσφέρει τόσο υλική όσο και πνευματική τροφή σε όσους το έχουν ανάγκη, ανεξαρτήτως ηλικίας. Εκτός από την παροχή συσσιτίου σε άπορες οικογένειες, γίνονται δωρεάν σεμινάρια σε ανηλίκους, μεταξύ άλλων πατριδογνωσίας, αρχαίων ελληνικών κ.ά. Στον χώρο έρχονται άστεγοι ακόμη και για να πλυθούν ή να πλύνουν τα ρούχα τους οι εθελόντριες στα ειδικά πλυντήρια. Οσοι θέλουν μπορούν, φυσικά, να παρακολουθήσουν και τα μαθήματά μας. Δυστυχώς, είναι αρκετοί οι άστεγοι που αναγκάζονται να επιβιώσουν στα παγκάκια. Εμείς, ως χριστιανοί, έχουμε ανοιχτή την καρδιά μας και την πόρτα του ιδρύματος, χωρίς διακρίσεις, τόσο για τους Ελληνες ορθόδοξους χριστιανούς όσο και για τους Ελληνες μουσουλμάνους. Με την προϋπόθεση όμως ότι θα σέβονται τον Ιησού Χριστό και την Ελλάδα. Από το 2012 έως σήμερα συνυπάρχουμε ανθρώπινα. Το στομάχι και το πνεύμα όταν πεινάνε, δεν κάνουν διάκριση σε ποια φυλή ανήκουν. Οι πολιτικοί και οι πολιτικές είναι που κάνουν τα προβλήματα σύνθετα. Προσπαθούμε να κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας συν Θεώ και από εκεί και πέρα καθένας που έχει ανάγκη ανακουφίζεται μέσα από την προσφορά των εθελοντών. Είναι άδικο να πούμε ότι μόνο ένα ή δύο άτομα προσφέρουμε βοήθεια. Είμαστε 83 απλοί άνθρωποι από την Κομοτηνή, που καθημερινά δίνουμε τον αγώνα. Υπάρχουν γυναίκες μουσουλμάνες που μαγειρεύουν ή κάνουν άλλες δουλειές και καθένας συνεισφέρει με τον τρόπο του.

Πώς μπορούμε να γίνουμε πιο συνεπείς χριστιανοί στην πράξη;

Ο απόλυτος παρονομαστής και το απόλυτο θεμέλιο είναι να απαρνηθούμε οτιδήποτε κοσμικό και υλικό. Αλλά δεν έχουμε τη διάθεση να απαρνηθούμε κυρίως καθετί υλικό. Από τη δεκαετία του '80 και του '90 έχει ξεκινήσει η πνευματική κρίση. Δεν μας απασχολούσε τότε, επειδή ήταν γεμάτη η τσέπη μας. Εάν αρχίσουμε να βιώνουμε πραγματικά τον συνάνθρωπο ως τον εαυτό μας, τότε θα καταλήξουμε να του δίνουμε όχι ό,τι μας περισσεύει, αλλά αυτό που πραγματικά μας αρέσει. Ερχονται άνθρωποι στην «Κιβωτό» και μας λένε ότι έχουν, για παράδειγμα, κάποια βιβλία που δεν τα χρειάζονται. Προσωπικά, θα με γοήτευε εάν έλεγε κάποιος ότι έχει πάρει κάτι καινούργιο, άφθαρτο και όμορφο, και μας το στέλνει. Το χρησιμοποιημένο αντικείμενο σημαίνει ότι το έχουμε βαρεθεί και δεν το χρειαζόμαστε πια. Νόημα έχει να χαρίσω στον συνάνθρωπο τα παπούτσια που με έχουν ενθουσιάσει και ας περπατήσεω εγώ ξυπόλυτος. Αυτή είναι η έννοια της αυτοθυσίας χωρίς όρια στην πράξη! Ετσι βιώνουμε το παράδειγμα του Χριστού και δεν την ακούμε παρά μόνο ως ένα απλό αφήγημα.

Από πού αντλείτε δύναμη και έμπνευση;

Οπως κάθε ορθόδοξος χριστιανός, εξομολογούμαι, προστρέχω στον πνευματικό μου για οτιδήποτε με προβληματίζει. Είναι ο πατέρας Ιωάννης και αυτός μου έχει συμπαρασταθεί σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Σε αυτό το λιμάνι της εξομολόγησης προσπαθώ να βρω διέξοδο στα προβλήματα που έχω. Προσπαθώ να είμαι μια βιωματική χριστιανή. Επίσης, ανατρέχω συχνά στα κείμενα του Ιωσήφ Βρυέννιου, λόγιου μοναχού του 15ου αιώνα, που έζησε λίγα χρόνια πριν από την Αλωση, ο οποίος ορίζει στα κείμενά του τα πνευματικά αίτια που οδήγησαν στην πτώση της Κωνσταντινούπολης. Στην ουσία, είναι σαν να σκιαγραφεί τον σημερινό Ελληνα.

Απευθύνεστε στη σημερινή ηγεσία της Ελληνικής Εκκλησίας ζητώντας βοήθεια; Πώς ανταποκρίνεται;

Σαφώς και δεν είμαι σε θέση να κρίνω εγώ την Ελληνική Εκκλησία. Εχουν γνώση των προβλημάτων και στην Εκκλησία και σε οποιονδήποτε άλλο χώρο. Από εκεί και πέρα επαφίεται στη θέληση και στο θάρρος καθενός να πράξει αυτό που πρέπει. Ας μην ξεχνάμε ότι η επανάσταση ξεκίνησε από έναν Παπαφλέσσα, έναν Γρηγόριο Ε΄ και όχι από ανθρώπους που στέκονταν πάνω από ένα ψαλτήρι! Θα ήταν καλό και οι σημερινοί ιερωμένοι να έχουν σαν παράδειγμα έναν Παπαφλέσσα ή έναν Γερμανό Καραβαγγέλη.

Τι κρατάτε πιο έντονο από την επαφή σας με τα παιδιά;

Η μεγαλύτερη χαρά είναι ότι τα περισσότερα παιδιά δεν μπορούν να διακρίνουν σε ποια κοινότητα ανήκουν, επειδή απλώς ανήκουν στην κοινότητα του Χριστού και της αγάπης. Με σπαστά ελληνικά γυρίζουν και μου λένε: «Εσύ είσαι καλύτερη από τη μαμά μου». Αυτό είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή. Είναι θείο δώρο να σε αγαπάνε ανιδιοτελώς. Προσεύχομαι στον Θεό να είμαι αντάξια όσων πιστεύουν αυτά τα παιδιά για μένα.

«Οι μουσουλμάνοι μου ζητούν να ανάψω ένα κεράκι, αφού οι ίδιοι δεν μπορούν!»

Οι μουσουλμανικής καταγωγής Ελληνες σάς ανοίγονται πιο εύκολα; Νιώθουν ότι μπορούν να σας εμπιστευτούν;

Λέω συχνά, χαριτολογώντας, ότι, εάν συμβεί κάτι στη Θράκη, θα προστρέξω για βοήθεια σε μουσουλμάνους και όχι σε χριστιανούς! Νιώθω ότι είναι πιο βιωματικοί χριστιανοί οι μουσουλμάνοι τους οποίους συναναστρέφομαι. Το λέω ίσως επειδή αυτό βιώνεται μόνο από κάποιες ομάδες και όχι από όλες τις μειονότητες. Ως θρησκευτική μειονότητα, κάποιες φορές μάς βγάζουν κάποια συναισθήματα αγάπης. Για παράδειγμα, εάν θυμηθώ τους προγόνους μας στη Βόρειο Ηπειρο, εκείνοι ήταν πιο ενεργοί και βιωματικοί χριστιανοί, επειδή υπήρχε αυτό το μειονοτικό στοιχείο ως ίδιον του ανθρώπου. Από την άλλη πλευρά, βλέπουμε ότι σε όλη την Ελλάδα υπάρχουν ελάχιστοι βιωματικοί χριστιανοί. Οι περισσότεροι είμαστε χριστιανοί κατ' όνομα και όχι επί της ουσίας. Και αυτό το βιώνω καθημερινά. Είναι πολύ δύσκολο να κάνουμε πράξη την αποστολική ρήση «Χριστώ συνεσταύρωμαι».

Οι Ελληνες μουσουλμάνοι πώς αντιλαμβάνονται και πώς εγκολπώνονται την αυτοθυσία του Χριστού;

Υπάρχουν άνθρωποι από τη μουσουλμανική μειονότητα που στερούνται προκειμένου να έχουν οι συνάνθρωποί τους. Εδώ και 10 χρόνια δέχομαι τηλεφωνήματα κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας από τους μουσουλμάνους, οι οποίοι μου λένε: «Μην ξεχάσεις να ανάψεις ένα κεράκι και για εμάς όταν πας στην εκκλησία, αφού εμείς δεν μπορούμε». Οταν με συναντήσουν, μάλιστα, δεν θα διστάσουν να μου δώσουν το κέρμα των πενήντα λεπτών, προκειμένου να νιώσουν ακόμη πιο έντονα ότι η πράξη αυτή ήταν δική τους.

Μέσα από την επικοινωνία που έχετε με το μουσουλμανικό στοιχείο στη Θράκη διαπιστώνετε ότι κάποιοι από αυτούς έρχονται ολοένα και πιο κοντά στις αρχές της Ορθοδοξίας;

Εγώ δεν είμαι εδώ, στη Θράκη, για να προσηλυτίσω κόσμο. Μεγαλύτερο νόημα δεν έχει να κηρύξω ως κατήχηση τον Χριστό, αλλά η στάση ζωής μου να είναι μάθημα για το τι πρέπει να είναι ο χριστιανός! Οταν διάφοροι κύκλοι στην περιοχή κηρύττουν πως οι χριστιανοί είναι κακοί, εγώ οφείλω απέναντι στη θρησκεία και την πίστη μου να αποδείξω με πράξεις ότι δεν είμαι αυτό που κάποιοι άλλοι εκφράζουν με λόγια.

Πηγή: Αλήθεια

Δεν είχαμε σκοπό να ασχοληθούμε εκ νέου με το μακροσκελέστατο, (38 σελίδων), άρθρο του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Αβύδου κ. Κυρίλλου με τίτλο «Εμπιστεύομαι την Εκκλησία». Ωστόσο επειδή ο κατά τα άλλα αγαπητός και σεβαστός Θεοφιλέστατος, (στο εξής Θ.Α.Κ.), θεώρησε αναγκαίο να απαντήσει στον σχολιασμό μας

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 21η Ιουνίου 2016

Η ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΙ ΤΗΝ Β΄ ΒΑΤΙΚΑΝΗ;
ΝΕΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΘΕΟΦ. ΕΠΙΣΚΟΠΟ ΑΒΥΔΟΥ κ. ΚΥΡΙΛΛΟ

Δεν είχαμε σκοπό να ασχοληθούμε εκ νέου με το μακροσκελέστατο, (38 σελίδων), άρθρο του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Αβύδου κ. Κυρίλλου με τίτλο «Εμπιστεύομαι την Εκκλησία». Ωστόσο επειδή ο κατά τα άλλα αγαπητός και σεβαστός Θεοφιλέστατος, (στο εξής Θ.Α.Κ.), θεώρησε αναγκαίο να απαντήσει στον σχολιασμό μας, υπακούοντας στην προτροπή του Σεβασμιωτάτου μας και ζητώντας τις ευχές του, θα μπούμε και πάλι στον κόπο να δώσουμε νέες εξηγήσεις, και απαντήσεις, αλλά και να θέσουμε ερωτήματα.

Θεοφιλέστατε Άγιε Ἀβύδου,

Γράφετε: «Ο συντάκτης της δικής σας απάντησης δεν είναι ο εν Χριστώ αδελφός Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης σας, αλλά ούτε καν - εξ ολοκλήρου η εν μέρει - εσείς». Κατ’ αρχήν ξεκαθαρίζουμε ότι κανένα κείμενο, είτε του Γραφείου Αιρέσεων, είτε άλλου Γραφείου της Ιεράς Μητροπόλεως δεν δημοσιεύεται χωρίς την έγκριση του Σεβασμιωτάτου. Αυτό σημαίνει ότι τα πολυάριθμα μέχρι σήμερα δημοσιευθέντα κείμενα του Γραφείου μας, (που ανήκουν εξ’ ολοκλήρου στους συντάκτες του Γραφείου και σε κανέναν άλλον), προτού δημοσιευθούν, περνούν από το «ψιλό κόσκινο» του Σεβασμιωτάτου, υφίστανται τροποποιήσεις και βελτιώσεις και έτσι παίρνουν την τελική τους μορφή. Επομένως η κάθε κριτική που ασκείται εναντίον των κειμένων του Γραφείου μας, στρέφεται κατ’ ουσίαν εναντίον του Σεβασμιωτάτου.    

 Παρά κάτω γράφετε: «Δεν προτίθεμαι να επαναλάβω, όσα έγραψα και ασφαλώς και κυρίως δεν προτίθεμαι να ανατρέψω πρόταση – πρόταση το δικό σας κείμενο». Θεοφιλέστατε είναι αντιφατικό και ανακόλουθο εσείς μεν να μην προτίθεστε, η μάλλον να μην τολμάτε, να ανατρέψετε το κείμενό μας «πρόταση – πρόταση», και παράλληλα να  μέμφεστε το Γραφείο μας επειδή δεν απήντησε λεπτομερώς «πρόταση – πρόταση» σε όλα τα σημεία του άρθρου σας, αλλά μόνο στα κυριότερα και ουσιωδέστερα. Τολμήστε λοιπόν, να ανατρέψετε εκείνα τα σημεία του άρθρου σας τα οποία σχολιάσαμε.  Το περιμένουμε με αγωνία, όχι μόνον εμείς, αλλά και όλος ο πιστός λαός του Θεού!

Για να σας βοηθήσουμε στο εγχείρημά σας, σας υπενθυμίζουμε:

1. Επισημάνατε ότι ο χριστιανικός κόσμος «μετά από μια δεύτερη χιλιετία διχασμού, αμοιβαίας αποξένωσης και αλλοτρίωσης στον τελευταίο κυρίως αιώνα της δεύτερης χιλιετίας αισθάνθηκε την ανάγκη του διαλόγου και της προσέγγισης». Σχολιάσαμε: «Η Ορθοδοξία, πιστή στην ταυτότητά της και στην αδιάκοπη ποιμαντική της πράξη απέναντι στους εξερχομένους από τους κόλπους της αιρετικούς και σχισματικούς, αμέσως μετά το σχίσμα του 1054 και μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα διεξήγαγε σειρά θεολογικών διαλόγων μαζί τους, μεριμνώντας για την επιστροφή τους στην εν Χριστώ Αλήθεια». Πράγμα που σημαίνει ότι δεν υπήρξε αποξένωση όπως ισχυρίζεστε. Τι απαντάτε εσείς σ’ αυτό: Απολύτως τίποτα. Τι έχετε να μας πείτε για τους συγχρόνους Διαλόγους; Έχουν χρεοκοπήσει ναι, η όχι; Είναι ορθόδοξα τα κείμενα του Balamand, της Ραβένας, του Πόρτο Αλέγκρε, και του Πουσάν, ναι η όχι; 

2. Παρά κάτω γράφετε: «όταν διαλέγεσαι με αυτούς που κάποιοι καλούν αιρετικούς, κάποιοι άλλοι τους καλούν ετεροδόξους, ουσιαστικά βάζεις ανάχωμα…». Σχολιάσαμε: «Οι σύγχρονοι Διάλογοι που γίνονται εδώ και πολλές δεκαετές πόσο ‘ανάχωμα’ επέφεραν στην προσηλυτιστική δράση του Παπισμού μέσω της Ουνίας, η των προτεσταντών στις Ορθόδοξες χώρες»; Τι απαντάτε εσείς στον σχολιασμό μας αυτό; Απολύτως τίποτα.

3. Παρά κάτω γράφετε: «Καλείσαι και μπορείς να αντιμετωπίσεις από κοινού τις προκλήσεις του κόσμου της αθεΐας και η αντιμετώπιση είναι για προφανείς λόγους αποτελεσματικώτερη». Σχολιάσαμε: «Η αίρεση είναι κατά τον άγιο [Γρηγόριο τον Παλαμά] ένα δεύτερο είδος αθεΐας. Πως λοιπόν μπορεί σήμερα η Ορθοδοξία να αντιμετωπίσει  ‘από κοινού, [με τους  αθέους, παπικούς], τις προκλήσεις του κόσμου της αθεΐας’; Αυτό είναι αδύνατο διότι ο δαίμονας της αθεΐας δεν καταπολεμείται και δεν αντιμετωπίζεται με άλλο δαίμονα, τον δαίμονα της αιρέσεως». Τι απαντάτε εσείς σ’ αυτό: Απολύτως τίποτα.                  

4. Παρά κάτω αρχίζετε να σχολιάζετε το κείμενο: «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν Χριστιανικόν κόσμον». Στο σχολιασμό του άρθρου 22 αναφέρετε ότι «η γνησιότητα της Ορθοδόξου πίστεως διασφαλίζεται …δια της Εκκλησίας αποφαινομένης εν συνόδω, δια της λειτουργίας του συνοδικού συστήματος που αποτελούσε στην ιστορική πορεία της Εκκλησίας και αποτελεί μέχρι σήμερα τον αρμόδιο κριτή περί των θεμάτων πίστεως». Δεν επισημαίνετε δηλαδή κανένα λάθος στη διατύπωση του άρθρου 22. Σχολιάσαμε: «Το άρθρο 22 είναι με τέτοιο τρόπο διατυπωμένο, ώστε να προδικάζει το αλάθητο των αποφάσεων της μέλλουσας να συνέλθει Αγίας και Μεγάλης Συνόδου. Θεωρεί, ότι ‘η διατήρησις της γνησίας ορθοδόξου πίστεως διασφαλίζεται μόνον δια του συνοδικού συστήματος, το οποίον ανέκαθεν εν τη Εκκλησία απετέλει τον αρμόδιον και έσχατον κριτήν περί των θεμάτων της πίστεως’. Στο άρθρο αυτό παραγνωρίζεται το ιστορικό γεγονός, ότι στην Ορθόδοξη Εκκλησία έσχατο κριτήριο είναι η γρηγορούσα δογματική συνείδηση του πληρώματος της  Εκκλησίας, η οποία στο παρελθόν επεκύρωσε, η θεώρησε ληστρικές ακόμη και Οικουμενικές Συνόδους. Το συνοδικό σύστημα από μόνο του δεν διασφαλίζει μηχανιστικά την ορθότητα της ορθοδόξου πίστεως. Αυτό γίνεται μόνο, όταν οι συνοδικοί Επίσκοποι έχουν μέσα τους ενεργοποιημένο το Άγιο Πνεύμα και την Υποστατική Οδό, τον Χριστό, οπότε ως συν-οδικοί είναι στην πράξη και «επόμενοι τοις αγίοις πατράσι». Τι απαντάτε εσείς στον σχολιασμό μας αυτό; Απολύτως τίποτα.                  

5. Παρά κάτω γράφετε: «Η μαρτυρία και ο διάλογος της Ορθόδοξης Εκκλησίας με το λοιπό χριστιανικό κόσμο δίδεται και οφείλει να δίδεται επί τη βάσει της αποστολικής παραδόσεως και πίστεώς μας», συμφωνώντας απολύτως με την διατύπωση του άρθρου 24. Σχολιάσαμε: «Μπορούμε να πούμε ότι στους μέχρι τώρα γενομένους διαλόγους η Ορθόδοξη Εκκλησία έδωσε την μαρτυρία ‘της αποστολικής παραδόσεως και πίστεώς μας; Τι μαρτυρούν τα κείμενα του Balamand κ.λ.π. τα οποία μνημονεύσαμε προηγουμένως;». Ποια είναι η απάντησή σας στον σχολιασμό μας αυτό; Καμία.

 6. Παρά κάτω, στα συμπεράσματά σας, γράφετε: «Η περί αποκλειστικότητας της Εκκλησίας διδασκαλία δεν αποτελεί δογματική διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας». Σχολιάσαμε: «Η θεωρία αυτή της ‘μη αποκλειστικότητος’ βέβαια δεν είναι καινούργια, αλλά έχει τις ρίζες της στους Ρώσους θεολόγους της Διασποράς Π. Ευδοκίμωφ και Ν. Μπερντιάεφ και αργότερα στην Β΄ Βατικανή Σύνοδο». Τι απαντάτε εσείς στον σχολιασμό μας αυτό; Απολύτως τίποτα.

7. Σχετικά με το θέμα αυτό θεωρούμε αναγκαίο να προσθέσουμε στο σημείο αυτό μια πολύ σημαντική παρατήρηση του πρωτ. π. Πέτρου Χιρς, Διδάκτορος της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. σε κάποια ομιλία του στη «Διάκειο Σχολή Λαού Πατρών», στις 18.5.2016. Ο ως άνω κληρικός, βαθύς γνώστης των αποφάσεων της Β΄ Βατικανής Συνόδου, (1962-65), επισημαίνει την απόλυτη ταύτιση της νέας εκκλησιολογικής διδασκαλίας που υιοθετήθηκε από την εν λόγω Σύνοδο στο Διάταγμα Lumen Gentium, με την περί εκκλησίας αντίληψη, όπως αυτή εκφράζεται στο προσυνοδικό κείμενο: «Σχέσεις Ορθοδόξου Εκκλησίας με τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον». Στο Διάταγμα LumenGentium εγκαταλείπεται η απόλυτη και αποκλειστική ταύτιση της Εκκλησίας του Χριστού με την Ρωμαιοκαθολική «Εκκλησία», όπως είχε παραδοσιακά καθιερωθεί και διεκήρυσσε το επί αιώνες στις παπικές εγκυκλίους, και αντικαθίσταται με την δήλωση ότι: «Η εκκλησία του Χριστού ενυπάρχει (subsistitin) στην Καθολική Εκκλησία». Ο Λατινικός όρος «subsistitin» ουσιαστικά εισάγει και αποδέχεται εκκλησιαστικότητα, έστω και ατελή, στις εκτός της Ρωμαιοκαθολικής «Εκκλησίας» εκκλησιαστικές κοινότητες. Αυτό σημαίνει ότι οι Ρωμαιοκαθολικοί εισάγουν την «μη αποκλειστικότητα», την οποία εσείς Θεοφιλέστατε, τόσο ένθερμα υποστηρίζετε, ταυτιζόμενος, χωρίς ίσως να το αντιλαμβάνεσθε, μ’ αυτούς. Το τραγικό είναι ότι η ίδια αντίληψη εκφράζεται, με μια διαφορετική διατύπωση βέβαια, και στο προσυνοδικό κείμενο: «Σχέσεις Ορθοδόξου Εκκλησίας…»: «Η Ορθόδοξη Εκκλησία αναγνωρίζει την ιστορικήν ύπαρξιν άλλων Χριστιανικών Εκκλησιών και Ομολογιών μη ευρισκομένων εν κοινωνία μετ’ αυτής». Ουσιαστικά το προσυνοδικό κείμενο αντιγράφει την  Β΄ Βατικανή.

8. Παρά κάτω ισχυρίζεστε ότι η περί αποκλειστικότητας της Εκκλησίας διδασκαλία αποτελεί προσωπική αντίληψη του Αγ. Κυπριανού Καρθαγένης, την οποία αργότερα η Εκκλησία δεν απεδέχθη δια του 95ου κανόνα της Πενθέκτης Οικουμενικής: «Επειδή προφανώς οι αντιλήψεις του Αγ. Κυπριανού που διακηρύσσουν την αποκλειστικότητα δεν εγένοντο δεκτές από την Εκκλησία, οι ιεροί κανόνες με σαφήνεια προσδιορίζουν, πότε το βάπτισμα ως ανυπόστατο χρειάζεται να γίνει, όταν κανείς προσέρχεται στην Εκκλησία, πότε απαιτείται χρίσμα και πότε απαιτείται μόνο ο λίβελλος». Σχολιάσαμε: «Παραθεωρεί όμως το γεγονός [ο Θ.Α.Κ.] ότι οι θέσεις του αγίου Κυπριανού δεν είναι ιδικές του προσωπικές θέσεις, αλλά έγιναν αποδεκτές από τρεις τοπικές Συνόδους της Αφρικής, (το Φθινόπωρο του 255 με 31 επισκόπους, την Άνοιξη του 256 με 71 επισκόπους, και τον Σεπτέμβριο του 256 με 85 επισκόπους). Οι τοπικές αυτές Σύνοδοι, ακολουθώντας τους Αποστολικούς Κανόνες 46, 47, 50 και 68, εδογμάτισαν ότι όλα τα ‘μυστήρια’ των αιρετικών είναι εντελώς ανυπόστατα. Η Σύνοδος της Καρχηδόνος, (255 μ.Χ.), στην απόφασή της τονίζει ότι ακολουθεί την πάγια μέχρι τότε εκκλησιαστική παράδοση: ‘ου πρόσφατον γνώμην, ουδέ νυν ηδρασμένην προσφέρομεν, αλλά την πάλαι υπό των προγενεστέρων ημών μετά πάσης ακριβείας και επιμελείας δεδοκιμασμένην’, και αποφαίνεται: ‘μηδένα βαπτίζεσθαι δύνασθαι έξω της καθολικής Εκκλησίας, ενός όντος βαπτίσματος και εν μόνη τη καθολική Εκκλησία υπάρχοντος’. Εάν λοιπόν θεωρήσουμε ότι οι δογματικές αποφάσεις των τοπικών Συνόδων της Αφρικής δεν έγιναν καθολικώς αποδεκτές από την Εκκλησία, διότι εκφράζουν μια ‘εκκλησιαστική συγκυρία του 3ου αιώνος’ και ένα απλό ‘έθος’, τότε κατ’ ανάγκην θα πρέπει να θεωρήσουμε και τους Αποστολικούς Κανόνες 46, 47, 50 και 68, ως τέτοιους, δηλαδή ως μη καθολικά αποδεκτούς, πράγμα άτοπον. Διότι οι εν λόγω Ιεροί Κανόνες δεν αφήνουν κανένα περιθώριο να θεωρήσουμε τα μυστήρια των αιρετικών ως υποστατά καθ’ εαυτά και έγκυρα. Αλλά και  τους Ιερούς Κανόνες του Μεγ. Βασιλείου 1 και 47, θα πρέπει επίσης να θεωρήσουμε ως μη καθολικά αποδεκτούς, διότι και αυτοί, (όπως και οι παρά πάνω αναφερθέντες αποστολικοί) εκφράζουν την ‘αποκλειστικότητα’, επειδή και αυτοί είναι απόλυτα σύμφωνοι με τις δογματικές αποφάσεις των τοπικών Συνόδων της Αφρικής». Τι απαντάτε εσείς στον σχολιασμό μας αυτό; Απολύτως τίποτα. 

9. Παρά κάτω γράφετε: «Η Ορθόδοξη Θεολογία θεωρεί ότι η Χάρις του Θεού μπορεί να πνέει και έξω από τα κανονικά όρια της Εκκλησίας και αυτό είναι σύμφωνο με τη βιβλική και πατερική διδασκαλία». «Είναι δεδομένο και απολύτως κατανοητό ότι για να μπορεί να γίνει λόγος για Εκκλησία έξω από τη Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, θα πρέπει να υπερβεί κανείς την αντίληψη της αποκλειστικότητας και να παραδεχθεί την ύπαρξη της χάριτος και την πνοή του Αγίου Πνεύματος εκτός αυτής. Με άλλα λόγια τίθεται το ερώτημα, εάν στις διατετμημένες και αποσχισθείσες ομάδες μπορεί να υπάρχουν μυστήρια, αρχής γενομένης από του βαπτίσματος». Σχολιάσαμε: «Το άγιο Πνεύμα επειδή ακριβώς είναι το ‘Πνεύμα της αληθείας’, γνωρίζουμε ότι πνέει μόνο προς την κατεύθυνση του Χριστού, σύμφωνα με τον λόγον Του: ‘εκείνος εμέ δοξάσει, ότι εκ του εμού λήψεται και αναγγελεί υμίν’ (Ιω. 16,14). Αυτό σημαίνει ότι Εκείνο μας οδηγεί στην Εκκλησία, διότι Αυτή είναι ‘στύλος και εδραίωμα της αληθείας’ (Α΄ Τιμ.3,15). Κλασικό παράδειγμα αποτελεί η περίπτωση του Κορνηλίου (βλ. Πράξεις 10,1-43)… Είναι φανερό επομένως ότι η με τέτοιο τρόπο και για τέτοιο σκοπό πνοή του αγίου Πνεύματος στους εκτός της εκκλησίας, με κανένα τρόπο δεν σημαίνει ότι η Χάρις του Αγίου Πνεύματος ενεργεί στα μυστήρια των αιρετικών και παρέχει σωτήρια αποτελέσματα. Κατ’ επέκτασιν είναι αδύνατον να γίνει λόγος ‘για Εκκλησία έξω από τη Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία’, διότι απλούστατα δεν ενεργεί η Χάρις του Αγίου Πνεύματος στα μυστήρια των αιρετικών. Η πνοή του αγίου Πνεύματος στην εποχή της Παλαιάς Διαθήκης, (στους πατριάρχες και προφήτες),  δεν είχε σωτηριολογικό χαρακτήρα, αλλά προπαρασκευαστικό για την προετοιμασία της ανθρωπότητος στην εν Χριστώ σωτηρία. Αν αυτή έσωζε τότε θα ήταν περιττή, ίσως και ανόητη η σάρκωση του Θεού Λόγου». Τι απαντάτε εσείς στον σχολιασμό μας αυτό; Απολύτως τίποτα.

10. Επίσης χρησιμοποιείτε το χωρίο του αποστόλου Παύλου: «έθνη τα μη νόμον έχοντα, φύσει τα του νόμου ποιή» (Ρωμ. 2,14),για να αποδείξετε ότι τα έθνη, χωρίς να έχουν ως οδηγό τον Μωσαϊκό νόμο, (και φυσικά ούτε τον νόμο του Ευαγγελίου), αλλά μόνον το νόμο της συνειδήσεώς των δεν αποκλείονται από τη δυνατότητα της σωτηρίας.Ωστόσο αν διαβάζατε τι λέει ο απόστολος λίγο παρά κάτω, δεν θα βγάζατε αυτό το επιπόλαιο συμπέρασμα: «πάντες γαρ ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού, δικαιούμενοι δωρεάν τη αυτού χάριτι δια της απολυτρώσεως της εν Χριστώ Ιησού»(Ρωμ.3,23-24). Όλοι αμάρτησαν, Ιουδαίοι και Εθνικοί, και αυτοί που είχαν ως οδηγό τον Μωσαϊκό νόμο και αυτοί που είχαν ως οδηγό τον νόμο της συνειδήσεως. Όλοι στερήθηκαν την δόξα της Βασιλείας των ουρανώνκαι επομένως όλοι δικαιούνται, σώζονται, διά του Ιησού Χριστού, όλοι έχουν ανάγκη της εν Χριστώ απολυτρώσεως. (Βλέπε και ερμηνεία του αγίου Νικοδήμου του αγιορείτου στην προς Ρωμαίους επιστολή, Τομ. Α΄ σελ.115-116, Εκδ. «Ορθόδοξος Κυψέλη»).

11. Παρά κάτω γράφετε: «Η ενότητα της καθολικής Εκκλησίας δε θίγεται από τη διαίρεση του χριστιανικού κόσμου». Και για να στηρίξετε τον ισχυρισμό σας αυτό, επικαλείστε τρία πατερικά χωρία από τον Μέγα Βασίλειο, τον άγιο Ταράσιο και τον άγιο Μάρκο τον Ευγενικό. Με βάση αυτά συμπεραίνετε ότι «η διάσπαση, η κατάτμηση, ή η διάρρηξη του εκκλησιαστικού σώματος που αποτελεί οδυνηρό πραγματικό γεγονός δε θίγει την οντολογική ενότητα της Εκκλησίας που εξακολουθεί να παραμένει Μία». Σχολιάσαμε: «Η αποκοπή των αιρετικών από το σώμα της Εκκλησίας, (και εν προκειμένω των παπικών και προτεσταντών), με κανένα τρόπο δεν προκαλεί ‘διάρρηξη του εκκλησιαστικού σώματος’. Οι αιρετικοί, επειδή ακριβώς καταντούν στην αίρεση εκπίπτουν και παύουν να αποτελούν μέλη του εκκλησιαστικού σώματος, αλλά το εκκλησιαστικό σώμα εξακολουθεί να παραμένει αδιάρρηκτο και μετά την αποκοπή αυτών, επειδή είναι αδύνατον να διαιρεθεί ο Χριστός, ο οποίος είναι η κεφαλή της εκκλησίας. ‘Μεμέρισται ο Χριστός;’ (Α΄ Κορ.1,13), (μπορεί να διαιρεθεί ο Χριστός;), ερωτά ο Παύλος μ’ ένα ρητορικό ερώτημα τους Κορινθίους. Και φυσικά η απάντηση είναι ‘ουδέποτε’. Είναι δυνατόν να υποθέσουμε ότι ο  Μέγας Βασίλειος, ο άγιος Ταράσιος και ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός αγνοούσαν την μεγάλη αυτή αλήθεια που επισημαίνει ο απόστολος, ότι δηλαδή είναι αδύνατον να διαιρεθεί ο Χριστός; Όχι βέβαια». Τι απαντάτε εσείς στον σχολιασμό μας αυτό; Απολύτως τίποτα.  

12. Παρά κάτω μπαίνετε σ’ ένα άλλο προβληματισμό, στο πως δηλαδή η Εκκλησία κατά την Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδο έκανε δεκτούς τους επισκόπους «οι οποίοι επέδωσαν το λίβελλο της μετανοίας τους και εξέφρασαν την επιθυμία, εγκαταλείποντας την κακοδοξία τους να προσέλθουν στην Εκκλησία ….. Το αίτημά τους εγένετο αποδεκτό και όχι μόνο τους ανεγνωρίσθη το βάπτισμα και το χρίσμα, αλλά τους αναγνωρίστηκε και η αρχιερωσύνη τους που είχαν λάβει κατά την παραμονή τους στην κακοδοξία…. Με ποιό δικαίωμα και ποία εξουσία οι πατέρες της Ζ´ Οικουμενικής έκαναν δεκτούς τους εικονομάχους, χωρίς να απαιτήσουν ούτε βάπτισμα, ούτε χρίσμα; Ποιούς ιερούς κανόνες εφήρμοσαν για να προβούν στην (κατ᾽ οικονομία) αναγνώριση αυτών των μυστηρίων ….;». Σχολιάσαμε: «Οι Πατέρες της Ζ´ Οικουμενικής δεν έκαναν δεκτούς τους εικονομάχους απροϋπόθετα, αλλά επειδή εκείνοι μετενόησαν και εξέφρασαν την επιθυμία εγκαταλείποντας την κακοδοξία τους να προσέλθουν στην Εκκλησία». Τι έχετε να πείτε ως προς το γεγονός ότι στο κείμενο «Σχέσεις Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν Χριστιανικόν κόσμον» πουθενά δεν γίνεται λόγος για μετάνοια και επιστροφή των ετεροδόξων στην Ορθοδοξία; Δεν σας προβληματίζει, τι άραγε μπορεί να σημαίνει αυτή η σιωπή του κειμένου; Τι άλλο μπορεί να σημαίνει, παρά το ότι εδώ επιχειρείται αναγνώριση των μυστηρίων των ετεροδόξων, χωρίς την απαραίτητη προϋπόθεση της μετανοίας και επιστροφής αυτών στην Ορθοδοξία; Και τι νόημα μπορεί να έχει ο όλος προβληματισμός σας όταν το μεν κείμενο «Σχέσεις Ορθοδόξου Εκκλησίας…», πουθενά δεν κάνει λόγο για μετάνοια, ενώ οι Πατέρες της Ζ´ Οικουμενικής έκαναν δεκτούς τους εικονομάχους με την προϋπόθεση της μετανοίας;

13. Παρά κάτω γράφετε: «Τι είναι εκείνο που καθιστά ένα - κατ᾽ αυτούς - [τους οπαδούς της αποκλειστικότητας], ανυπόστατο μυστήριο υποστατό, όταν ακολουθήσει η προσέλευση στην Εκκλησία;». Σχολιάσαμε: «Η απάντηση είναι σαφής. Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ! Αυτή είναι η ταμειούχος της Θείας Χάριτος. Αυτή έχει το δεσμείν και λύειν. Το Πνεύμα το άγιο έχει την δύναμη μ’ ένα τρόπο ακατάληπτο σε μας, να μεταβάλει ένα ανυπόστατο μυστήριο σε υποστατό, (με προϋπόθεση βέβαια πάντα την μετάνοια), όπως ακριβώς με τρόπο ακατάληπτο μεταβάλλει το ψωμί και το κρασί σε Σώμα και Αίμα Χριστού». Πιστεύετε ότι η Εκκλησία αδυνατεί να μεταβάλει ένα ανυπόστατο μυστήριο σε υποστατό, όταν προηγηθεί η μετάνοια και η προσέλευση στην Εκκλησία;

14. Παρά κάτω γράφετε: «Ανεξάρτητα όμως από το πως θεωρεί κανείς τους ιερούς κανόνες γενικώς ….είναι επιβεβλημένο και από τα πράγματα αναγκαίο η Ορθόδοξη Εκκλησία η υπερβαίνουσα την αποκλειστικότητα, προβληματιζόμενη, να αποφανθεί, εάν αναγνωρίζει μυστήρια εκτός αυτής, ποιά είναι αυτά και ποίων ετεροδόξων συγκεκριμένα τα μυστήρια αναγνωρίζονται, εάν αναγνωρίζονται. Η Ορθόδοξη Εκκλησία στο σύνολό της ουδέποτε μέχρι σήμερα καθόρισε τις σχέσεις της με τους σύγχρονους ετεροδόξους…..». Σχολιάσαμε: «Η Εκκλησία έχει ήδη αποφανθεί, άπαξ δια παντός, (και δεν χρειάζεται να αποφανθεί εκ νέου), ότι ουδέποτε ανεγνώρισε κανένα μυστήριο των ετεροδόξων-αιρετικών, με όσα αναπτύξαμε προηγουμένως και με βάση τους Ιερούς Κανόνες που αναφέραμε. Ο ισχυρισμός ότι δήθεν ‘η Ορθόδοξη Εκκλησία στο σύνολό της ουδέποτε μέχρι σήμερα καθόρισε τις σχέσεις της με τους σύγχρονους ετεροδόξους’ είναι αυθαίρετος και εσφαλμένος. Η Ορθόδοξη Εκκλησία σε πάμπολλες Συνόδους μέχρι σήμερα κατεδίκασε τις αιρετικές διδασκαλίες του Παπισμού, (και κατ’ επέκτασιν του Προστεσταντισμού), αρχής γενομένης από την Η΄  Οικουμενική Σύνοδο το 879. Αναφέρουμε ενδεικτικά μερικές: Τις εν Κωνσταντινουπόλει Συνόδους του 1170, του 1450, του 1722, του 1838, του 1848 και του 1895». Πιστεύετε ότι οι παρά πάνω Σύνοδοι δεν είναι γνήσιες Ορθόδοξοι Σύνοδοι; Μήπως κάποια μεταγενέστερη Σύνοδος τις απεκήρυξε ως ψευδοσυνόδους και ληστρικές; Αν πιστεύετε κάτι τέτοιο να μας το πείτε ξεκάθαρα. Μήπως και οι άγιοι Πατέρες που αναφέρουμε παρά κάτω, (Μέγας Φώτιος, άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς κλπ.), οι οποίοι ομόφωνα ονομάζουν τους παπικούς αιρετικούς, πλανήθηκαν; Μήπως έγιναν «θύματα του αρχεκάκου όφεως» και δεν το ξέρουμε; Αν πιστεύετε κάτι τέτοιο παρακαλούμε να μας το πείτε ξεκάθαρα.    

15. Κατά συνέπεια, με βάση τα όσα είπαμε στην προηγούμενη παράγραφο, (14), ο προβληματισμός που εκφράζετε στη συνέχεια ότι «η Ορθόδοξη Εκκλησία η υπερβαίνουσα την αποκλειστικότητα, προβληματιζόμενη, να αποφανθεί, εάν αναγνωρίζει μυστήρια εκτός αυτής, ποιά είναι αυτά και ποίων ετεροδόξων συγκεκριμένα τα μυστήρια αναγνωρίζονται, εάν αναγνωρίζονται», είναι μετέωρος και ούτε καν έπρεπε να τίθεται. Επίσης ο ισχυρισμός σας ότι εάν αναγνωρισθεί ο εκκλησιαστικός χαρακτήρας μιας τέτοιας κοινότητας, (π.χ. των παπικών), το γεγονός αυτό «δε θίγει σε τίποτα την Ορθόδοξη Εκκλησία που διατηρεί την αυτοσυνειδησία ότι είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία. Υπό την έννοια αυτή τίποτα δεν μας εμποδίζει να ονομάσουμε αυτές τις χριστιανικές κοινότητες Εκκλησία,…», είναι πέρα για πέρα εσφαλμένος. Πως είναι δυνατόν να δεχθούμε ότι Ορθόδοξη Εκκλησία δεν θίγεται σε τίποτα καθ’ ον χρόνον ανατρέπεται μια σωρία Συνοδικών αποφάσεων που καταδίκασαν τον Παπισμό ως αίρεση; Πως είναι δυνατόν «να ονομάσουμε αυτές τις χριστιανικές κοινότητες Εκκλησία» ανατρέποντας μια Παράδοση 10 αιώνων; Εάν οι ετερόδοξοι είναι Εκκλησία, τότε κακώς οι Άγιοι Πατέρες τους κατεδίκασαν συνοδικώς ως αιρετικούς. Αυτό σημαίνει ότι επλανήθηκαν, δεν απεφάνθησαν εν αγίω Πνεύματι και όχι μόνον δεν πρέπει να τους τιμούμε «ως σάλπιγγες του Πνεύματος», αλλά και να τους αποστρεφόμαστε ως πρόσωπα που προκάλεσαν σχίσματα και διαιρέσεις στην Εκκλησία. Κάνουμε λάθος στις παρά πάνω διατυπώσεις μας; Περιμένουμε μια απάντηση.

16. Παρά κάτω γράφετε σχετικά με το ζήτημα των μικτών γάμων: «Η τέλεση μικτών γάμων στους τελευταίους αιώνες από αυτοκέφαλες Ορθόδοξες Εκκλησίες συνιστά μια σιωπηρή αναγνώριση του βαπτίσματος των ετεροδόξων, ενώ οι παλινδρομήσεις που ενίοτε παρουσιάζονται στο θέμα αυτό με την απαγόρευσή τους δείχνει ότι η αντιμετώπισή τους δεν είχε θεολογικά κριτήρια, διότι εάν αυτά συνέτρεχαν απαγορευτικά, δε θα είχαν ποτέ συναφθεί μικτοί γάμοι, αλλά κριτήρια συγκυριακά προσδιοριζόμενα από ιστορικές παραμέτρους και έχουν σχέση με την ποιότητα της στάσης των ετεροδόξων απέναντι στην Ορθόδοξη Εκκλησία». Σχολιάσαμε: «Βάσει ποίων Ιερών Κανόνων οι εν λόγω ‘αυτοκέφαλες Ορθόδοξες Εκκλησίες’ προχώρησαν στην νομιμοποίηση και καθιέρωση μικτών γάμων, όταν μάλιστα αυτοί απαγορεύονται ρητώς από αποφάσεις Οικουμενικών Συνόδων; Ο 14ος Κανών της Δ΄ Οικουμενικής ορίζει: ‘Επειδή εν τισιν επαρχίαις συγκεχώρηται τοις αναγνώσταις και ψάλταις γαμείν, ώρισεν η Αγία Σύνοδος, μη εξείν αίτινι αυτών ετερόδοξον γυναίκα λαμβάνειν ... μήτε μην συνάπτειν (τέκνον) προς γάμον αιρετικώ, η Ιουδαίω, η Έλληνι (ειδωλολάτρη), ει μη άρα επαγγέλλοιτο μετατίθεσθαι εις την ορθόδοξον πίστιν το συναπτόμενον πρόσωπον τω Ορθοδόξω’. Ο 72ος Κανών της Πενθέκτης ορίζει: ‘Μη εξέστωΟρθόδοξον άνδρα αιρετική συνάπτεσθαιγυναικί, μήτε μην αιρετικώανδρί γυναίκα ορθόδοξον συζεύγνυσθαι. Αλλ’ ει και φανείη τι τοιούτον υπό τινος των απάντων γινόμενον, άκυρον ηγείσθαι τον γάμον, και το άθεσμον διαλύεσθαι συνοικέσιον’. (Πρβλ. και 10ον και 31ον της εν Λαοδικεία, και 29ον της εν Καρθαγένη). Το θέμα των μικτών γάμων δεν είναι καινούργιο αλλά υπήρχε εδώ και πολλούς αιώνες στην εκκλησία, η οποία το έλυσε άπαξ δια παντός με τις παρά πάνω διαχρονικού κύρους Συνοδικές αποφάσεις της. Για ποιό λοιπόν λόγο θα πρέπει τώρα η Εκκλησία στην μέλλουσα να συγκληθεί Αγία και Μεγάλη Σύνοδο, να νομιμοποιήσει ένα παράνομο καθεστώς και να θεσμοθετήσει επίσημα κακώς ειλλημένες συνοδικές αποφάσεις, όταν μάλιστα αυτές οδηγούν σε άλλο μεγάλο κακό, την σιωπηρή αναγνώριση του βαπτίσματος των ετεροδόξων και στην defacto αναγνώριση της βαπτισματικής Θεολογίας;» Τι απαντάτε εσείς στον σχολιασμό μας αυτό; Απολύτως τίποτα. Περιμένουμε μια απάντηση. 

17. Παρά κάτω καταπιάνεστε με την § 20 του κειμένου όπου «γίνεται λόγος για τις προοπτικές των θεολογικών διαλόγων της Ορθοδόξου Εκκλησίας με τις άλλες Εκκλησίες και Ομολογίες που προσδιορίζονται επί τη βάσει των κανονικών κριτηρίων της ήδη διαμορφωμένης εκκλησιαστικής παραδόσεως που θέτουν οι κανόνες 7 της Β´ Οικουμενικής και 95 της Πενθέκτης». Σχετικά με την § 20 παραθέσαμε μερικά αποσπάσματα από μια πολύ σημαντική μελέτη του πρωτ. π. Αναστάσιου Γκοτσόπουλου, εφημέριου του Ιερού Ναού αγίου Νικολάου Πατρών, επειδή κατά την γνώμη μας ο π. Αναστάσιος αναλύει το θέμα με μεγάλη επιτυχία και πληρότητα. Τι έχετε να πείτε πάνω στις επισημάνσεις του ως άνω κληρικού; Είναι λανθασμένες; Και αν ναι, που διαπιστώνετε λάθη; Περιμένουμε μια απάντηση.

18. Παρά κάτω καταπιάνεστε με την εκφρασθείσα «αντίρρηση ότι στη σύνοδο μετέχει ένας περιορισμένος αριθμός επισκόπων από κάθε Εκκλησία»: «Είναι σαφές από την ιστορία των Οικουμενικών Συνόδων ότι οι πλείονες των επισκόπων προήρχοντο από το Πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως, ενώ παρίστατο ένας μικρός αριθμός εκπροσώπων από τα υπόλοιπα Πατριαρχεία, οι οποίοι και κατέθεταν την άποψη των Εκκλησιών τους. Εκτός από την Α´ Οικουμενική Σύνοδο, στην οποία εκλήθησαν όλοι οι επίσκοποι, όταν από αυτή εισήχθη το Μητροπολιτικό σύστημα στη διοίκηση της Εκκλησίας, ήταν παρόντες 3 επίσκοποι από κάθε επαρχία, όταν δε με την Δ´ Οικουμενική καθιερώθη ο θεσμός της Πενταρχίας, ήταν αναγκαία η συμφωνία των 5 Πατριαρχείων ως απαραίτητος όρος κανονικής συγκλήσεως της Συνόδου». Σχολιάσαμε ότι «παντελώς αμάρτυρος στην Ορθόδοξη Παράδοση αποτελεί ο ισχυρισμός ότι κατά τας Συνόδους προσεκαλούντο πάντοτε μόνον τριμελείς η ολιγομελείς αντιπροσωπείαι εξ εκάστης επαρχίας. Τα ιστορικά στοιχεία που έχουμε στη διάθεσή μας σχετικά με τον αριθμό των συνοδικών μελών, που έλαβαν μέρος κατά τις Οικουμενικές Συνόδους, μαρτυρούν όχι αντιπροσώπευση, αλλά την μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή επισκόπων από όλες τις επαρχίες της ανά την Οικουμένην Εκκλησίας. Έτσι ο αριθμός των επισκόπων που έλαβαν μέρος κατά την Α΄Οἰκουμενικὴ Σύνοδο ήταν 318, κατά την Β΄  150,  κατά την Γ΄  200, κατά την Δ΄  630,  κατά την Ε΄   165, κατά την ΣΤ΄ 289,  κατά την Πενθέκτη 240,  κατά την Ζ΄ 367, ενώ κατά την Η΄ 383.… Επίσης η ανάπτυξη του μητροπολιτικού συστήματος ουδέποτε ελειτούργησε ουσιαστικά εις βάρος του επισκοπικού αξιώματος. Και τούτο, διότι σύμφωνα με την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία, ο κάθε επίσκοπος κάθε τοπικής Εκκλησίας, και της μικρότερης ακόμη, εκπροσωπεί με το ποίμνιό του ένα ζωντανό μέρος της Καθολικής Εκκλησίας. Η απουσία του όχι μόνο τραυματίζει την ολοκληρία του σώματος του Χριστού, αλλά και στερεί την δυνατότητα να εκφρασθεί από όλους η συνείδηση του  πληρώματος της Εκκλησίας, την οποία φαίνεται ότι φοβούνται οι υπεύθυνοι για την προετοιμασία και σύγκληση της Συνόδου…..». Τι απαντάτε εσείς στον σχολιασμό μας αυτό; Απολύτως τίποτα.

19. Παρά κάτω γράφετε: «Καμιά σύνοδος δεν συνεκλήθη στην Εκκλησία εκ προοιμίου αναφέροντας ότι το κύρος των αποφάσεών της τελεί υπό την αίρεση της αποδοχής των αποφάσεών της από το εκκλησιαστικό πλήρωμα. Η αποδοχή η μη κρίνεται στην πορεία του χρόνου. Αυτό φαίνεται να το έχουν υπ᾽ όψιν τους οι συντάκτες του κειμένου, που δεν έχουν ασφαλώς την πρόθεση να περιθωριοποιήσουν το εκκλησιαστικό πλήρωμα, αλλά να το εκφράσουν». Σχολιάσαμε ότι είναι μεν αληθής ο παρά πάνω ισχυρισμός σας, αλλ’ είναι πάλι «εξ’ ίσου αληθές ότι καμιά Σύνοδος δεν προδίκασε το αλάθητο των αποφάσεών της. Η παράγραφος αυτή είναι με τέτοιο τρόπο διατυπωμένη, ώστε να αφήνεται αβίαστα να εννοηθεί, ότι η μέλλουσα να συνέλθει Αγία και Μεγάλη Σύνοδος προδικάζει το αλάθητο των αποφάσεών της….. Ο ‘συνοδικός Θεσμός’ δεν είναι υπόθεση μόνο των Επισκόπων, αλλά ολοκλήρου του Σώματος της Εκκλησίας. Οι λοιποί κληρικοί και μοναχοί και λαϊκοί μπορεί να μην ανήκουν στο εν στενή εννοία συνοδικό ‘Σώμα’, εν τούτοις, ακριβώς στα πλαίσια του ‘Συνοδικού Θεσμού’, καλούνται να επικυρώσουν, η να απορρίψουν τις αποφάσεις και συνεκδοχικά ακόμα και την ίδια τη Σύνοδο. Αυτό έχει αποδείξει η ζωή της Εκκλησίας μας.  Ο ‘Συνοδικός Θεσμός’ ως συμμετοχή ολόκληρης της Εκκλησίας και ως έκφραση της αλάθητης εκκλησιαστικής συνειδήσεώς Της αποτελεί τον ‘έσχατο κριτή περί των θεμάτων πίστεως’». Τι απαντάτε εσείς στον σχολιασμό μας αυτό; Απολύτως τίποτα. 

20. Παρά κάτω γράφετε: «Η § 5 του κειμένου επισημαίνει ότι σκοπός των θεολογικών διαλόγων είναι η ενότητα των Χριστιανών επί τη βάσει της πίστεως και της παραδόσεως της αρχαίας Εκκλησίας των επτά Οικουμενικών Συνόδων. Αυτό σημαίνει ότι η ευχαριστιακή κοινωνία με τους ετεροδόξους θα καταστεί δυνατή, όταν γίνει αποδεκτή η πίστη και η παράδοση της αρχαίας Εκκλησίας. Ως αρχαία Εκκλησία ορίζεται η περίοδος των επτά Οικουμενικών Συνόδων που ιστορικά καλύπτει τους πρώτους 8 αιώνες της Εκκλησίας». Σχολιάσαμε: «Η διατύπωση αυτή πάσχει διότι η πίστη και η παράδοση ‘της αρχαίας Εκκλησίας των επτά Οικουμενικών Συνόδων’ δεν είναι κάτι που το αναζητούμε δια των Διαλόγων. Η πίστη και η παράδοση αυτή είναι δεδομένη και υφίσταται ανόθευτη εντός της Ορθοδόξου Εκκλησίας και μόνον εντός αυτής. Επομένως η ορθή διατύπωση θα έπρεπε να είναι: ‘Ο σκοπός των θεολογικών διαλόγων είναι η ενότητα των Χριστιανών δια της επιστροφής των ετεροδόξων στην Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία διατηρεί  την πίστη και την παράδοση της αρχαίας Εκκλησίας των επτά Οικουμενικών Συνόδων’». Τι απαντάτε εσείς στον σχολιασμό μας αυτό; Απολύτως τίποτα.   

21. Παρά κάτω καταπιάνεστε με την θεολογία του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά και τις Συνόδους του 14ου αιώνα και μνημονεύετε εκείνη του έτους 1351, που στη συνείδηση της Εκκλησίας θεωρείται ως η Θ΄ Οικουμενική. Γνωρίζετε ασφαλώς πόσος θόρυβος έγινε και πόσα άρθρα δημοσιεύθηκαν για την ανάγκη αναγνωρίσεως από την μέλλουσα να συνέλθει Αγία και Μεγάλη Σύνοδο, των δύο Συνόδων, που θεωρούνται στη συνείδηση του Ορθοδόξου πληρώματος  ως Οικουμενικές, δηλαδή της Η΄ Οικουμενικής, (879-880), της επί ιερού Φωτίου συγκληθείσης και της Θ΄ Οικουμενικής, (1351), της επί αγίου Γρηγορίου Παλαμά, διότι και οι δύο αυτές Σύνοδοι είχαν όλα τα στοιχεία και τις προϋποθέσεις των Οικουμενικών Συνόδων και είχαν καταδικάσει συγκεκριμένες αιρετικές διδασκαλίες του Παπισμού. Γνωρίζετε πολύ καλά ότι τέτοιο ενδεχόμενο δεν προκύπτει από την θεματολογία και τα προσυνοδικά κείμενα. Δεν αγνοείτε επίσης ότι κατά την Διορθόδοξη Επιστημονική Ημερίδα που έγινε τον περασμένο Μάρτιο στον Πειραιά, (23.3.2016), μία από τις εισηγήσεις των ομιλητών αφορούσε ακριβώς το θέμα της αναγνωρίσεως των δύο αυτών Συνόδων. Γνωρίζετε τέλος ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία της Σερβίας κατόπιν συνοδικής αποφάσεώς της, (Μάϊος 2015), υπέβαλε πρότασινδι’ επιστολής της προς τον Οικουμενικόν Πατριάρχην κ. Βαρθολομαίον (24.7.2015), κοινοποιηθείσα προς όλες τις τοπικές Εκκλησίες, για την αναγνώριση ως Οικουμενικών των ως άνω Συνόδων. Σχετικά με το θέμα αυτό σε σχετική παραπομπή σας αναφέρετε ότι «Αυτονόητα, η σύγκλιση με τους ετεροδόξους συμπεριλαμβάνει την αποδοχή της επί ι. Φωτίου συγκληθείσης συνόδου (879/80) που απαγορεύει την οιαδήποτε προσθήκη στο σύμβολο της Πίστεως». Για το μεγάλο λοιπόν αυτό θέμα για το οποίο τόσος θόρυβος έγινε, δεν θα έπρεπε να έχει κεντρική θέση στο άρθρο σας το θέμα της αναγνωρίσεως της Η΄ Οικουμενικής; Η τοποθέτηση της γνώμης σας σε μια παραπομπή, (με ψιλά γράμματα), όπου είναι πολύ εύκολο να διαφύγει της προσοχής του αναγνώστου, δεν δείχνει προσπάθεια υποβαθμίσεως του θέματος; Σχετικά με το θέμα της αναγνωρίσεως της Θ΄ Οικουμενικής αποφεύγετε να πάρετε θέση και να πείτε ξεκάθαρα την γνώμη σας. Το παρακάμπτετε και αλλάζετε θέμα για να μας πείτε κάτι που το γνωρίζει όλος ο πιστός λαός του Θεού ακόμη και μη θεολόγοι: «Η ησυχαστική παράδοση διατρέχει και διαπερνά την όλη δογματική διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας….». Τα παρά πάνω Θεοφιλέστατε είναι γνωστά και δεν χρειαζόταν καθόλου να τα γράψετε. Εκείνο που περίμενε ο κλήρος και ο πιστός λαός από σας, ήταν, να μας πείτε καθαρά και ξάστερα, χωρίς υπεκφυγές και ελιγμούς,  ποια είναι η θέση σας πάνω στο καυτό θέμα της αναγνωρίσεως της Θ΄ Οικουμενικής. Πες τε μας λοιπόν ευθέως και χωρίς  περιστροφές, έστω και τώρα: Είναι αναγκαία, ναι η όχι, η αναγνώριση της Θ΄   Οικουμενικής από την Σύνοδο της Κρήτης; Περιμένουμε απάντηση.

22. Παρά κάτω καταπιάνεστε με το Π.Σ.Ε., το έργο του, και τον ρόλο και την συμμετοχή του σ’ αυτό των Ορθοδόξων Εκκλησιών. Γράφετε ότι τα μέλη του Π.Σ.Ε. καλούνται «να προωθήσουν την κοινή τους παρουσία στη διακονία του κοινωνικού έργου, να δώσουν κοινή μαρτυρία στην Ιεραποστολή με την υπέρβαση του μεταξύ αυτών ανταγωνισμού και του προσηλυτισμού, να εργαστούν από κοινού για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τη διαφύλαξη της ειρήνης και της δικαιοσύνης στον κόσμο. Το προς επικύρωση παραπεμπόμενο κείμενο αντιλαμβάνεται την παρουσία των Ορθοδόξων στην Οικουμενική κίνηση ως ‘μαρτυρίαν της αληθείας’…». Σχολιάσαμε ότι η εικόνα που μας δίδει τόσο το κείμενο «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν Χριστιανικόν κόσμον» όσο και εσείς σχετικά με το Π.Σ.Ε. είναι ψευδής και επίπλαστη. Κατ’ αρχήν αυτή καθ’ εαυτήν η ένταξη της Ορθοδόξου Εκκλησίας σ’ έναν οργανισμό που εμφανίζεται ως υπερεκκλησία, [έστω και αν στο καταστατικό του Π.Σ.Ε. δηλώνεται θεωρητικά το αντίθετο],  και η συνύπαρξη και συνεργασία της με την αίρεση συνιστά παραβίαση της κανονικής τάξεώς της και αθέτηση της εκκλησιολογικής αυτοσυνειδησίας της. Πάνω στο θέμα αυτό παραθέσαμε την γνώμη του αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς, ο οποίος θεωρεί αυτή την παράνομη και αντικανονική ένταξη «ανήκουστο προδοσία». Τι απαντάτε εσείς στην παρά πάνω θέση του αγίου; Απολύτως τίποτα. Πιστεύετε ότι έπεσε έξω ο άγιος; Περιμένουμε μια απάντηση. Επίσης παραθέσαμε την γνώμη του  αείμνηστου καθηγητού της Θεολογικής Σχολής του Παν. Αθηνών στον τομέα του Κανονικού Δικαίου κυρού Κων. Μουρατίδη. Μήπως και ο συνάδελφός σας καθηγητής έπεσε έξω; Επίσης σχολιάσαμε: «Το προς ψήφιση προσυνοδικό κείμενο αποκρύπτει την πραγματική εικόνα των μέχρι σήμερα γενομένων Διαλόγων με τις προτεσταντικές ομολογίες-μέλη του Π.Σ.Ε. και το αδιέξοδο στο οποίο αυτοί έχουν φθάσει σήμερα. Πέραν τούτου δεν καταδικάζονται, τα απαράδεκτα από Ορθοδόξου απόψεως κοινά κείμενα των Γενικών Συνελεύσεων του Π.Σ.Ε, (Πόρτο Αλέγκρε, Πουσάν κλπ.) και επί πλέον αποσιωπώνται πλείστα όσα εκφυλιστικά φαινόμενα, τα οποία συναντούμε σ’ αυτό, όπως intercommunion, διαθρησκειακές συμπροσευχές, χειροτονία γυναικών, περιεκτική γλώσσα, αποδοχή του σοδομισμού από πολλές ομολογίες κλπ.».Τι απαντάτε εσείς στα παρά πάνω; Απολύτως τίποτα. Ποια είναι η θέση σας πάνω στα κείμενα του Πόρτο Αλέγκρε, και του Πουσάν; Είναι Ορθόδοξα; Περιμένουμε απάντηση.  

23. Διαπιστώσαμε επίσης αντιφάσεις. Γράφετε: «Η συμμετοχή της [Ορθοδόξου Εκκλησίας] στο Π.Σ.Ε. δε σημαίνει ότι αποδέχεται την ιδέα της ισότητας των Ομολογιών. Θεωρεί δηλαδή εαυτήν ως τη Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, πράγμα που δίνει τη δυνατότητα να χαρακτηρίζει μέλη του Π.Σ.Ε., στο δικό της κείμενο, ως ομολογίες, με τις οποίες ασφαλώς και δεν ευρίσκεται εκκλησιολογικά στο ίδιο επίπεδο».  Παρά κάτω γράφετε: «Τα μέλη του Π.Σ.Ε. χαρακτηρίζονται ως Εκκλησίες και Ομολογίες. Είναι προφανές ότι το κείμενο χαρακτηρίζει υπό τα ορθόδοξα κριτήρια ως Εκκλησία τα ολίγα εκείνα μέλη του, πάντοτε υπό την έννοια που εξετέθη ανωτέρω, η οποία δεν αίρει την καθολικότητα της Μίας (ορθόδοξης) Εκκλησίας, των οποίων αναγνωρίζει το βάπτισμα και μετά των οποίων διεξάγει θεολογικό διάλογο». Σχολιάσαμε: «Πως είναι δυνατόν η Ορθόδοξη Εκκλησία από τη μια μεριά να χαρακτηρίζει μέλη του Π.Σ.Ε., στο δικό της κείμενο, ως ομολογίες, ‘με τις οποίες ασφαλώς και δεν ευρίσκεται εκκλησιολογικά στο ίδιο επίπεδο’ και από την άλλη να αναγνωρίζει ‘ως Εκκλησία τα ολίγα εκείνα μέλη του, (ποιά είναι αυτά;)…. των οποίων αναγνωρίζει το βάπτισμα και μετά των οποίων διεξάγει θεολογικό διάλογο’; Και πως είναι δυνατόν να αναγνωρίζει στα ‘ολίγα αυτά μέλη’ εκκλησιαστικότητα και βάπτισμα, καθ’ ον χρόνον αυτά δεν έχουν επιστρέψει στην ορθοδοξία;». Τι απαντάτε εσείς στον σχολιασμό μας αυτό; Απολύτως τίποτα.  

24. Παρά κάτω γράφετε: «Το Π.Σ.Ε. δεν είναι και δεν πρέπει ποτέ να γίνει Υπέρ-Εκκλησία. Δεν διαπραγματεύεται ενώσεις μεταξύ των Εκκλησιών….Ταυτόχρονα δεν αξιώνει από μια Εκκλησία να εγκαταλείψει τη δική της εκκλησιολογική θεώρηση». Ωστόσο στη Δήλωση του Τορόντο (§ 2) τονίζεται ρητώς ότι «οι εκκλησίες αναγνωρίζουν ότι το να αποτελεί κάποιος  μέλος της εκκλησίας του Χριστού είναι πιο περιεκτικό από το να αποτελεί  μέλος της ίδιας του της εκκλησίας». Σχολιάσαμε: «Μπορεί να είναι αποδεκτό από την Ορθόδοξη εκκλησιολογία ότι υπάρχει διαφοροποίηση μεταξύ του ένας Ορθόδοξος να είναι μέλος της Ορθοδόξου Εκκλησίας και μέλος ‘της Εκκλησίας του Χριστού’; Η ότι ‘η Εκκλησία του Χριστού’ (όπως εννοείται στο Π.Σ.Ε.) υφίσταται πάνω από όλες τις εκκλησίες-μέλη του Π.Σ.Ε;». Συμφωνεί ο παρά πάνω ισχυρισμός σας με την Δήλωση του Τορόντο, η έρχεται σε οξεία αντίθεση και τον ανατρέπει; Τι απαντάτε εσείς στον σχολιασμό μας αυτό; Απολύτως τίποτα.  

25. Σχολιάζετε επίσης στην «Απάντησή» σας, (15.6.2016), την ερμηνεία του χωρίου Ιω. 3,8. Γράφετε: «Ερμηνεύετε το χωρίο Ιω. 3,8 ‘το πνεύμα όπου θέλει πνει’, επισημαίνοντας ότι το Αγ. Πνεύμα οδηγεί στο Χριστό. Παραλείπετε κατ’ αρχήν να ερμηνεύσετε και να λάβετε υπ’ όψιν τη φράση (για το Πνεύμα) ‘ουκ οίδας πόθεν έρχεται και που υπάγει’. Ποιός όμως σας είπε ότι δικαιούσθε σύμφωνα με την ορθόδοξη και πατερική θεολογία να κάνετε διάκριση μεταξύ της Οικονομίας του Πνεύματος και της Οικονομίας του Λόγου, δεδομένου ότι η εκ της θείας φύσεως απορρέουσα ενέργεια των θείων προσώπων είναι μία και κοινή; Υπάρχει περίπτωση η ενέργεια του Πνεύματος να είναι διαφορετική και διακριτή από την ενέργεια του Λόγου; Τέτοιες θέσεις ευδοκιμούν στο χώρο της Θεολογίας των Θρησκειών από πλουραλιστές ‘Θεολόγους’ που επιζητούν την ισοπέδωση των Θρησκειών. Είναι δυνατόν εσείς - ασυνείδητα και εξ αγνοίας βεβαίως – να συμμαχείτε με τέτοιες θεωρήσεις που διευκολύνουν την Πανθρησκεία; Το χωρίο υποδηλοί ότι η ενέργεια του Πνεύματος, κοινή με αυτή του Πατέρα και του Υιού δεν μπαίνει και δεν περιορίζεται στα ‘καλούπια’ που εσείς θέλετε».

Το πρώτο που εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσουμε σχετικά με την ερμηνεία του εν λόγω χωρίου είναι ότι η φράση του Κυρίου: «το πνεύμα όπου θέλει πνει» δεν αναφέρεται στο άγιο Πνεύμα, αλλά στον άνεμο. Επειδή ο Νικόδημος δεν κατάλαβε τα παραπάνω λόγια του Χριστού: «το γεγεννημένον εκ της σαρκός σαρξ εστι...», γι’ αυτό του φέρνει το παράδειγμα του ανέμου. (βλ. Κυρίλλου Αλεξανδρείας P.G. 73,245). Προσπαθεί με το παράδειγμα αυτό να του εξηγήσει ότι όπως ακριβώς δεν γνωρίζουμε από που ξεκίνησε ο άνεμος και που θα καταλήξει, («ουκ οίδας πόθεν έρχεται και που υπάγει»), έτσι ακριβώς δεν μπορούμε να κατανοήσουμε με ποιον τρόπο το άγιο Πνεύμα αναγεννά τον άνθρωπο «άνωθεν», «εξ’ ύδατος και Πνεύματος». Επομένως η φράση σας: «Παραλείπετε κατ’ αρχήν να ερμηνεύσετε και να λάβετε υπ’ όψιν τη φράση (για το Πνεύμα) ‘ουκ οίδας πόθεν έρχεται και που υπάγει’», είναι λανθασμένη και δείχνει άγνοια της ερμηνείας του χωρίου, που είναι αδικαιολόγητη για έναν καθηγητή. Η φράση «ουκ οίδας πόθεν έρχεται και που υπάγει» δεν αναφέρεται στο άγιο Πνεύμα όπως λανθασμένα νομίζετε, τοποθετώντας τη λέξη Πνεύμα μέσα σε παρένθεση με κεφαλαίο το Π, αλλά στον άνεμο. Γι’ αυτό και στο βιβλικό κείμενο, αν προσέξετε, η λέξη πνεύμα τοποθετείται με μικρό το π. Επίσης και οι άγιοι Πατέρες Κύριλλος Αλεξανδρείας P.G. 73,245 και Ιωάννης ο Χρυσόστομος (Ε.Π.Ε 13,418-420), με την έννοια του ανέμου κατανοούν τη λέξη «πνεύμα»  στα ως άνω χωρία.

26. Στη συνέχεια με λανθασμένη αφετηρία και μη γνωρίζοντας την ερμηνεία των παρά πάνω χωρίων, φυσικό και επόμενο είναι να πέφτετε και σε άλλο, πολύ χοντρό λάθος, που δεν το συναντά κανείς ούτε σε φοιτητές της Θεολογίας. Ποιός σας είπε ότι δικαιούσθε σύμφωνα με την ορθόδοξη και πατερική θεολογία να ταυτίζετε και να συγχέετε την Οικονομία του Πνεύματος με την Οικονομία του Λόγου; Πως μπορεί να ταυτίζεται η Οικονομία του Πνεύματος με την Οικονομία του Λόγου, όταν η ένσαρκη Θεία οικονομία αφορά τον  Λόγον και όχι το Πνεύμα; Ο Λόγος είναι Εκείνος που εσαρκώθη, και ως Θεάνθρωπος στη συνέχεια απέθανε και ανέστη και όχι το άγιο Πνεύμα. Προηγείται η Οικονομία του Λόγου και επακολουθεί η οικονομία του αγίου Πνεύματος. Εάν δεν είχε προηγηθεί η Οικονομία του Λόγου δεν θα ήταν δυνατόν να επακολουθήσει η Οικονομία του αγίου Πνεύματος: «συμφέρει υμίν ίνα εγώ απέλθω. εάν γαρ μη απέλθω, ο παράκλητος ουκ ελεύσεται προς υμάς· εάν δε πορευθώ, πέμψω αυτόν προς υμάς» (Ιω. 16,7). Ο ίδιος ο σαρκωμένος Λόγος διακρίνει τον Εαυτό του και  το έργο του από το άγιο Πνεύμα και το έργο του: «εγώ ερωτήσω τον πατέρα και άλλον παράκλητον δώσει υμίν» (Ιω.14,16), [ο ένας Παράκλητος ο σαρκωμένος Λόγος, ο άλλος Παράκλητος το άγιο Πνεύμα]. «Το έργον ετελείωσα ο δέδωκάςμοι ίνα ποιήσω» (Ιω.17,4) [ο σαρκωμένος Λόγος περατώνει την ένσαρκη Θεία οικονομία]. «και ελθών εκείνος [ο Παράκλητος, το άγιο Πνεύμα], ελέγξει τον κόσμον περί αμαρτίας και περί δικαιοσύνης και περί κρίσεως» (Ιω. 16,8). Μετά την περάτωση της Οικονομίας του Λόγου αρχίζει η Οικονομία του Πνεύματος. Το Πνεύμα έχει συγκεκριμένο έργο. Θα έρθει να «ελέγξει»… Ο έλεγχος δεν είναι έργο τουσαρκωμένου Λόγου, αλλά του Πνεύματος. Το ότι η εκ της Θείας Φύσεως απορρέουσα άκτιστη Ενέργεια των Θείων Προσώπων είναι μία και κοινή, αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούν να συγχέονται, ή να ταυτίζονται οι δυο Οικονομίες, όπως ακριβώς δεν μπορούν να συγχέονται η Θεία φύσις με τις Θείες Ενέργειες, ή τα Θεία πρόσωπα με τις Θείες Ενέργειες. Τι να υποθέσουμε για τα παρά πάνω βασικότατα λάθη; Ότι έχουμε άγνοια Θεολογίας ή επηρεασμό από Διαθρησκειακές θεωρίες;      

27. Θα κλείσουμε παραθέτοντας αποσπάσματα από σύγγραμμα του μέγιστου θεολόγου και ομολογητή της Εκκλησίας του περασμένου αιώνα, του θεοφώτιστου και χαριτωμένου αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς, ο οποίος, δυστυχώς, για σας, έχει τις ίδιες απόψεις με εμάς τους «αιρετικούς». Ότι δηλαδή πρέσβευε και δίδασκε την μοναδικότητα και την αποκλειστικότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Αυτό που πεισματικά αρνούνται οι σύγχρονοι θιασώτες του Οικουμενισμού. Ιδού τι αναφέρει ο θεοφόρος άγιος Ιουστίνος: «Κατά την ενιαίαν στάσιν των Πατέρων και των Συνόδων η Εκκλησία είναι όχι μόνον μία, αλλά και μοναδική, διότι ο εις και μοναδικός Θεάνθρωπος, η Κεφαλή Της, δεν δύναται να έχη πολλά σώματα. Η Εκκλησία είναι μία και μοναδική, διότι είναι το Σώμα του ενός και μοναδικού Χριστού. Είναι οντολογικώς αδύνατος ο χωρισμός της Εκκλησίας, δια τούτο ποτέ δεν υπήρχε διαίρεσις της Εκκλησίας, αλλά μόνον χωρισμός από την Εκκλησίαν. Κατά τον λόγον του Κυρίου δεν διαιρείται η Άμπελος, αλλά μόνον τα εκουσίως άκαρπα κλήματα εκπίπτουν και ξηραίνονται από την αείζωον Άμπελον (πρβλ. Ιωάν.15,1-6). Εκ της μιας αδιαιρέτου Εκκλησίας του Χριστού εις διαφόρους καιρούς απεσχίσθησαν και απεκόπησαν οι αιρετικοί και οι σχισματικοί, οι οποίοι κατά συνέπειαν έπαυσαν να είναι μέλη της Εκκλησίας και σύσσωμοι του Θεανθρωπίνου Σώματός Της. Τοιούτοι ήσαν πρώτον οι Γνωστικοί, κατόπιν οι Αρειανοί και Πνευματομάχοι, έπειτα οι Μονοφυσίται και Εικονομάχοι και τέλος οι Ρωμαιοκαθολικοί και Προτεστάνται και Ουνίται και όλη η άλλη αιρετική και σχισματική λεγεών». (Ιουστίνου Πόποβιτς, Ορθόδοξος Εκκλησία και Οικουμενισμός, Θεσσαλονίκη 1974, σελ. 81-82).

Ιδού τι λέει για την εγκυρότητα των μυστηρίων των αιρετικών: «Η διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας του Θεανθρώπου Χριστού, διατυπωθείσα υπό των αγίων Αποστόλων, υπό των αγίων Πατέρων, υπό των αγίων Συνόδων, περί των αιρετικών είναι η εξής: αι αιρέσεις δεν είναι Εκκλησία, ούτε δύνανται να είναι Εκκλησία. Δια τούτο δεν δύνανται αύται να έχουν άγια Μυστήρια» (όπου. ανωτ. σελ. 228). «Ένεκα τούτου, συμφώνως προς το φρόνημα της Καθολικής του Χριστού Εκκλησίας και συμφώνως προς ολόκληρον την ορθόδοξον Παράδοσιν, η Ορθόδοξος Εκκλησία δεν παραδέχεται την ύπαρξιν άλλων μυστηρίων έξω απ᾽ αυτήν, ούτε θεωρεί αυτά ως μυστήρια, έως ότου προσέλθη τις δια της μετανοίας εκ της αιρετικής ‘εκκλησίας’, δηλαδή ψευδοεκκλησίας, εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν του Χριστού. Μέχρις ότου δε μένει τις έξω από την Εκκλησίαν, μη ηνωμένος μετ᾽ αυτής δια της μετανοίας, μέχρι τότε είναι ούτος δια την Εκκλησίαν αιρετικός και αναποφεύκτως ευρίσκεται εκτός της σωτηριώδους Κοινωνίας (= communio). Διότι ‘τις μετοχή δικαιοσύνη και ανομία; τις δε κοινωνία φωτί προς σκότος;’ (Β´Κορ.6,14)» (όπου ανωτ. σελ. 230).

Ιδού τι λέει για την διαβόητη Οικουμενική Κίνηση, (Π.Σ.Ε.), για την οποία με τόσα εγκωμιαστικά λόγια ομιλείτε: «Ο Οικουμενισμός είναι κοινόν όνομα δια τους ψευδοχριστιανισμούς, δια τας ψευδοεκκλησίας της Δυτικής Ευρώπης. Μέσα του ευρίσκεται η καρδία όλων των ευρωπαϊκών ουμανισμών, με επί κεφαλής τον Παπισμόν. Όλοι δε αυτοί οι ψευδοχριστιανισμοί, όλαι αι ψευδοεκκλησίαι, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία αίρεσις παραπλεύρως εις την άλλην αίρεσιν. Το κοινόνευαγγελικόν όνομά των είναι η παναίρεσις» (όπου ανωτ. σελ. 224).

Ιδού πως κατονομάζει ορισμένες από τις πολλές παπικές κακοδοξίες του Παπισμού και του Προτεσταντισμού: «Εξ αυτής δε της παναιρέσεως  εγεννήθησαν και γεννώνται συνεχώς άλλαι αιρέσεις: το Filioque, η αποβολή της επικλήσεως, τα άζυμα, η εισαγωγή της κτιστής χάριτος, το καθαρτήριον πυρ, το θησαυροφυλάκιον των περισσών έργων, η μηχανοποιημένη διδασκαλία περί της σωτηρίας και ως εκ τούτου μηχανοποιημένη διδασκαλία περί της ζωής, ο παποκαισαρισμός, η ιερά εξέτασις, τα συγχωροχάρτια, ο φόνος του αμαρτωλού δια την αμαρτίαν, ο ιησουητισμός, η σχολαστική, η καζουϊστική, ο μοναρχισμός, ο κοινωνικός ατομικισμός διαφόρων ειδών... Ο Προτεσταντισμός; Είναι το πλέον πιστόν τέκνον του Παπισμού, το οποίον δια της ορθολογιστικής σχολαστικής του πίπτει δια μέσου των αιώνων από την μίαν αίρεσιν εις την άλλην αίρεσιν και πνίγεται συνεχώς εις τα διάφορα δηλητήρια των αιρετικών πλανών του. Προς τούτοις, η παπιστική υψηλοφροσύνη και η “αλάθητος” αφροσύνη βασιλεύει απολυταρχικώς και ερημώνει τας ψυχάς των πιστών του. Κατ᾽ αρχήν έκαστος προτεστάντης είναι ένας ανεξάρτητος πάπας εις όλα τα ζητήματα της πίστεως. Τούτο δε πάντοτε οδηγεί από τον ένα πνευματικόν θάνατον εις τον άλλον· τέλος αυτού του ‘αποθνήσκειν’ δεν υπάρχει, καθ᾽ ότι ο αριθμός των πνευματικών θανάτων του ανθρώπου είναι αναρίθμητος» (όπου ανωτ. σελ. 230).

Τέλος ο πνευματοφόρος και θεωμένος άγιος δίνει και την λύση της διαβόητης «ενώσεως των εκκλησιών», η οποία απέχει παρασάγγας από αυτή των συγχρόνων οικουμενιστών: «Αφού ούτως έχουν τα πράγματα, τότε δια τον παπιστικόν – προτεσταντικόν Οικουμενισμόν με την ψευδοεκκλησίαν του και τον ψευδοχριστιανισμόν του δεν υπάρχει διέξοδος από το αδιέξοδόν του, άνευ ολοψύχου μετανοίας ενώπιον του Θεανθρώπου Χριστού και της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας Του. Η μετάνοια είναι το φάρμακον δι᾽ εκάστην αμαρτίαν, φάρμακον δοθέν εις τον άνθρωπον από τον μόνον Φιλάνθρωπον» (όπου ανωτ. σελ. 230).

Τι έχετε να μας απαντήσετε σχετικά με τα παρά πάνω αποσπάσματα; Μήπως και ο μεγάλος αυτός άγιος, ο οποίος συνδύαζε στη ζωή του την αγιότητα με την άριστη γνώση της Θεολογίας ως καθηγητής της Δογματικής, ήταν «πλανεμένος», όπως θεωρείτε εμάς; Εμείς τι περισσότερο, ή τι λιγότερο πρεσβεύουμε από αυτά που πρέσβευε και δίδασκε ο άγιος Ιουστίνος;

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των παραθρησκειών

Πηγή: Ακτίνες

Συγχοροστάτησαν: Ο Μητροπολίτης Συμφερουπόλεως και Κριμέας κ, Λάζαρος, ο Μητροπολίτης Αργολίδος κ. Νεκτάριος και ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Επῖδαύρου κ. Καλλίνικος. 
Πλήθος πιστών και φέτος από όλη την Κριμαία και από την Ρωσία και Ουκρανία καθώς και μικρή ομάδα ελλήνων ήρθαν για να τιμήσουν το σύγχρονο θαυματουργό άγιο.

Στιγμιότυπα από την ακολουθία των Χαιρετισμών προς τον Άγιο Λουκά τον ιατρό, που εψάλλησαν στην Ιερά Μονή Αγίας Τριάδος Συμφερουπόλεως Κριμαίας την Παρασκευή 10 Ιουνίου 2016.

 Πηγή: Συν-οδοιπορία

Ὁ ἄνθρωπος σήµερα ἐνδιαφέρεται µόνο γιά τόν ἑαυτό του καί ἔτσι περιορίστηκε νά ἀναπτύσσει αἰσθήµατα µόνο πρός αὐτούς πού τόν ἑνώνουν δεσµοί αἵµατος.

Ἡ Ἑλληνική οἰκογένεια, πρίν τριάντα-σαράντα χρόνια, ἀποτελοῦσε πρότυπο οἰκογένειας στήν Εὐρώπη ἀλλά καί στόν ὑπόλοιπο κόσµο, καθώς µέσα σέ αὐτήν κάθε ἄνθρωπος µάθαινε νά συνυπάρχει καί νά σχετίζεται µέ ἄλλους καί διαµόρφωνε τίς ἀξίες καί τίς ἀρχές πού θά τόν ἀκολουθοῦσαν σέ ὅλη του τήν ζωή.
 
Ἡ Ἑλληνική οἰκογένεια δέν περιοριζόταν µόνο στό νά παρέχει στά µέλη της τά πρός τό ζῆν, ἀλλά ἀποτελοῦσε φυτώριο ὑγιῶν ἀνθρώπων, καλύπτοντας ὅλες τίς ἀνάγκες τῶν µελῶν, τῆς ψυχικές καί σωµατικές καί διαµορφώνοντας τόν χαρακτῆρα τοῦ κάθε µέλους της. Δέν περιοριζόταν στούς δεσµούς αἵµατος ἀλλά ἔδινε µεγάλη σηµασία στήν ἀνάπτυξη τῶν πνευµατικῶν δεσµῶν, δηλαδή τῶν οὐσιαστικῶν στοιχείων πού ἑνώνουν τούς ἀνθρώπους. Αὐτοί οἱ δεσµοί εἶναι οἱ ἴδιοι στόχοι, τό κοινό πνεῦµα, ἡ ἴδια νοοτροπία. Αὐτοί οἱ πνευµατικοί δεσµοί ἑξαρτῶνται πρωτίστως ἀπό τήν σχέση τῶν γονέων. Ὅσο πιό οὐσιαστική καί ἁρµονική σχέση ἔχουν οἱ γονεῖς, τόσο πιό ἰσορροπηµένα καί ὑγιῆ θά εἶναι τά παιδιά. Ἡ σχέση τῶν µελῶν µέσα στήν οἰκογένεια ἦταν πάντα ἀπαραίτητη γιά νά ἀποκτήσουν ὅλα τά µέλη της αὐτοπεποίθηση, ἰσορροπία καί νά θωρακισθοῦν µέ τήν αἴσθηση τῆς ἀσφάλειας, πού ὅλοι ἔχουµε ἀνάγκη.
 
Μέ τήν πάροδο ὅµως τῶν ἐτῶν καί τήν πνευµατική παρακµή πού ἐπῆλθε στήν πατρίδα µας, ὑποβιβάστηκε ἡ σηµασία τῆς σχέσης τῶν ἀνθρώπων καί εἰδικά τῆς σχέσης τῶν συζύγων καί, κατ’ ἐπέκταση, χαλάρωσαν οἱ οἰκογενειακοί δεσµοί γιατί περιορίστηκαν στούς τύπους, ἐνῶ ξεθώριασε ἡ οὐσία. Οἱ οἰκογενειακοί δεσµοί περιορίστηκαν στούς δεσµούς αἵµατος καί ἀτόνησαν οἱ πνευµατικοί δεσµοί, αὐτοί πού κατ’ οὐσίαν τρέφουν καί στηρίζουν τά µέλη τῆς οἰκογένειας. Οἱ γονεῖς, παρασυρµένοι ἀπό τήν καθηµερινότητα καί ἀπό τήν ἐπιδίωξη µιᾶς πιό ἄνετης ζωῆς, στρεφόµενοι ὁ καθένας στόν ἑαυτό του, ἄφησαν σέ δεύτερη µοῖρα τήν σχέση µεταξύ τους. Γιατί θέλει κόπο καί διαρκῆ ἐπαγρύπνηση ἡ πνευµατική σχέση, κόπο τόν ὁποῖο οἱ ἄνθρωποι ἀποφάσισαν ὅτι δέν χρειάζεται νά καταβάλουν ἀφοῦ τό κοινό αἷµα ἀρκεῖ γιά νά στηρίζει τίς οἰκογένειες. Καθιερώθηκαν, λοιπόν, στήν κοινωνία µας µιά σειρά ἀπό συνήθειες πού δίνουν προτεραιότητα στή σχέση τῶν γονέων µέ τά παιδιά καί ὑποβαθµίζουν τή σχέση τῶν γονέων µεταξύ τους.
Ἔτσι, µέχρι σήµερα θεωρεῖται πολύ φυσιολογικό, ὁ γιός, ἀκόµα κι ὅταν παντρευτεῖ, νά προστρέχει στήν µητέρα του γιά νά τόν φροντίζει, ἐνῶ ἡ γυναίκα του µένει σπίτι νά φροντίζει τά δικά τους παιδιά! Αὐτό θεωρεῖται φυσιολογικό καί ἐπιβεβληµένο στούς γιούς. Καί οἱ ἄνδρες τό ἔχουν ἀποδεχθεῖ  καθώς βολεύονται µέ τίς περιποιήσεις πού τούς παρέχονται, οἱ δέ γυναῖκες γιατί διώχνουν, ἔστω καί γιά λίγο, τούς ἄνδρες ἀπό τά πόδια τους! Θεωρεῖται ἐπίσης, φυσιολογικό σήµερα ὁ πατέρας νά ἀπαιτεῖ νά µπαίνει στό σπίτι τοῦ γιοῦ του χωρίς καµµία προειδοποίηση, ὅποτε τό ἐπιθυµήσει, χωρίς σεβασµό στήν προσωπική ζωή τῶν παιδιῶν του, ἤ οἱ µητέρες ἐπιβάλουν  στίς κόρες τίς ὑποδείξεις τους, εἴτε αὐτές συµφωνοῦν εἴτε ὄχι. Οἱ πεθερές πάλι, κακίζουν τίς νύφες γιατί δέν τίς ἀφήνουν νά κάνουν ὅ,τι θέλουν µέσα στά σπίτια τῶν γιῶν τους, θεωρῶντας ὅτι ξέρουν τό γιό τους περισσότερο ἀπ’ αὐτές, ἐπειδή τόν ἔφεραν στήν ζωή..!
 
Αὐτές οἱ συνήθειες ὅπως καί ἄλλες παρόµοιες, εἶναι ἀποτέλεσµα τῆς κατηχήσεως τῶν παιδιῶν, ἀπό µικρή ἀκόµη ἡλικία, ὅτι ἡ ἀνώτερη σχέση στήν ζωή τους εἶναι ἡ σχέση µέ τούς γονεῖς καί µέ τούς λοιπούς συγγενεῖς καί ὄχι µέ τόν µελλοντικό ἄνδρα ἤ τή γυναίκα τους! Ὁ ἄνδρας ἤ ἡ γυναίκα εἶναι ὁ «ξένος» πού εἰσέρχεται σέ µιά οἰκογένεια, ἐνῶ παραµένει γιά πάντα ξένος ἐάν δέν συµµορφωθεῖ µέ τούς κοινωνικούς κανόνες πού υἱοθετεῖ ἡ οἰκογένεια! Ὅταν ὅµως, λείπει ἡ οὐσιαστική σχέση τῶν παιδιῶν µέ τούς γονεῖς µποροῦν τά παιδιά νά ἀντέξουν γιά πολύ αὐτήν τήν συνεχῆ ἐνασχόληση τῶν γονέων µέ αὐτά; Ἀρκεῖ ἡ σαρκική συγγένεια γιά νά αἰσθάνονται τά παιδιά ἀναπαυµένα σέ αὐτό τό “πατρονάρισµα” ὅταν δέν παραδέχονται τούς γονεῖς, σάν ἀνθρώπους, σάν προσωπικότητες;
 
Ὅταν ἀτονήσουν οἱ πνευµατικοί δεσµοί, δηλαδή ὅταν λείπουν ἀπό τήν οἰκογένεια οἱ κοινές βασικές ἀρχές καί οἱ κοινοί στόχοι, δέν µπορεῖ νά ἀναπτυχθοῦν οὐσιαστικοί δεσµοί µεταξύ τῶν µελῶν, ἀλλά καταντᾶ µιά κοινωνική ὁµάδα βασισµένη ἐξωτερικά στούς τύπους, σέ ἕνα “κοινωνικό πρωτόκολλο”, ἐνῶ στήν οὐσία πρόκειται γιά ὁµάδα ἀνθρώπων ὅπου ὁ καθένας προσπαθεῖ νά ἐπιβληθεῖ στόν ἄλλο καί οἱ ἐπιθυµίες τοῦ ἑνός νά ἐπικρατήσουν ἔναντι τῶν ἐπιθυµιῶν τῶν ἄλλων. Καί ἐπειδή οἱ γονεῖς ἔχουν περισσότερη ἐξουσία πάνω στά παιδιά τους, συνήθως ἐπικρατοῦν οἱ δικές τους ἐπιθυµίες. Τό περίεργο εἶναι ὅµως, ὅτι ἐνῶ αὐτές οἱ συνήθειες δυσκολεύουν τήν ζωή τῶν παιδιῶν, αὐτά δέν προσπαθοῦν νά τίς σταµατήσουν γιατί ἔχουν πεισθεῖ ὅτι αὐτή ἡ συµπεριφορά ἐπιβάλλεται ἀπό τούς κοινωνικούς κανόνες  …
 
Ὁ ἄνθρωπος σήµερα ἐνδιαφέρεται µόνο γιά τόν ἑαυτό του καί ἔτσι περιορίστηκε νά ἀναπτύσσει αἰσθήµατα µόνο πρός αὐτούς πού τόν ἑνώνουν δεσµοί αἵµατος. «Εἶναι παιδί µου, εἶναι σπλάχνο µου», λένε συχνά οἱ γυναῖκες, θεωρῶντας τό παιδί τους κτῆµα τους. Ἔτσι, εἶναι βέβαιες γιά τό δικαίωµά τους νά ἐξουσιάζουν τό παιδί τους, χωρίς τελικά νά γνωρίζουν οὔτε τά στοιχειώδη γιά τόν χαρακτῆρα του.
 
Μοῦ εἶχε κάνει ἐντύπωση ἡ ἀπάντηση µιᾶς κοπέλας, τήν ὁποία εἶχε δώσει ἡ φυσική της µητέρα γιά υἱοθεσία, ἀµέσως µόλις γεννήθηκε, καί κάποιοι, στήν προσπάθειά τους νά τήν ἐπανασυνδέσουν µέ τήν φυσική της µητέρα, τῆς ἔλεγαν ὅτι ἡ µητέρα αὐτή τήν ἀγαπάει πολύ. Ἡ κοπέλα ἀπάντησε: «δέν µπορῶ νά καταλάβω πῶς µπορεῖ νά µέ ἀγαπάει ἀφοῦ δέν µέ γνωρίζει..!» Δέν εἶπε «πῶς µέ ἀγαπάει ἀφοῦ µέ ἔδωσε γιά υἱοθεσία» ἀλλά ἀναρωτιόταν, πολύ λογικά, πῶς ἕνας ἄνθρωπος ἀγαπάει ἕναν ἄλλο χωρίς νά τόν γνωρίζει. Πῶς µποροῦµε νά ἰσχυριζόµαστε ὅτι ἀγαπᾶµε κάποιον ὅταν δέν τόν γνωρίζουµε; Ἀρκεῖ τό γεγονός ὅτι τόν φέραµε στήν ὕπαρξη, τόν ἀγαπᾶµε; Καί ἄν τόν ἀγαπᾶµε γιατί δέν ἐνδιαφερόµαστε νά µάθουµε τί τόν κάνει εὐτυχισµένο, ἀλλά τοῦ ἐπιβάλλουµε αὐτό πού ἀρέσει σέ µᾶς – βέβαια πἀντα γιά τό καλό του!!!
 
Ὁ περιορισµός τῆς οἰκογένειας, λοιπόν, στούς δεσµούς αἵµατος, φαίνεται ὅτι συντέλεσε ἀποφασιστικά στήν σηµερινή διάλυση τῆς οἰκογένειας, καθώς οἱ δεσµοί αὐτοί δέν εἶναι ἰσχυροί. Ἀποδείχθηκε ὅτι δέν ἀρκεῖ τό κοινό αἷµα γιά νά ἀποκτήσουµε τήν γνώση τῶν ἄλλων ἀνθρώπων. Οἱ σχέσεις τῶν ἀνθρώπων ἀπαιτοῦν δουλειά καί κόπο. Δέν µᾶς ἑνώνει τό αἷµα ἀλλά µᾶς ἑνώνει ἡ πνευµατική σχέση, ἡ ὁποία µπορεῖ νά ἀναπτυχθεῖ µέ ὅλους τούς ἀνθρώπους, εἴτε εἶναι συγγενεῖς εἴτε ὄχι. Μακάρι τό κοινό αἷµα νά γινόταν καί κοινό πνεῦµα! Τί πιό ὡραῖο, νά χαίρονται τά παιδιά καί µετά τό γάµο τους, νά βρίσκονται στό σπίτι τῶν γονέων τους; Μαζί ὅµως! Γιατί πρέπει ὁ γιός µόνος νά ἀναζητᾶ τήν µητέρα του καί νά µήν φέρνει καί τήν γυναίκα του µαζί; Δυστυχῶς, σπανίζει σήµερα ἡ συναντίληψη µέσα στίς οἰκογένειες. Σήµερα, καθένας περιορίζεται στό τί θέλει ὁ ἴδιος, ἀδιαφορῶντας γιά τό τί θέλουν οἱ ἄλλοι. Τά ζευγάρια ἔπαυσαν νά ἀναζητοῦν τήν ὁλοκλήρωσή τους ὁ ἕνας στόν ἄλλο καί ὁ βασικός λόγος γιά τόν ὁποῖο βρίσκονται µαζί, εἶναι τό νά ἀποκτήσουν παιδιά. Δηλαδή, δέν ὑπάρχει ἄλλος λόγος γιά νά ἐγκαταλείψουν τήν καλοπέρασή τους καί τήν φροντίδα τοῦ ἑαυτοῦ τους, παρά µόνο νά ἀποκτήσουν παιδιά, τά ὁποῖα θά εἶναι προέκταση τοῦ ἑαυτοῦ τους, ὅπως συνηθίζουν οἱ γυναῖκες νά λένε, δηλαδή, θά εἶναι “ταµένα” ἐφ’ ὅρου ζωῆς νά ὑπακούουν στίς µητέρες τους καί νά ἱκανοποιοῦν τίς ἀνάγκες τους! Γιατί εἶναι φυσικό ἐπακόλουθο, ὅταν δέν ἀναπτύσσεται οἱ σχέση τῶν γονέων µεταξύ τους, νά ἀναπτύσσεται ὡς ὑποκατάστατο ἡ σχέση τῶν γονέων µέ τά παιδιά. Οἱ γονεῖς δηλαδή, ἐξαρτῶνται ἀπό τά παιδιά τους ὅπως θά ἔπρεπε νά ἐξαρτῶνται ὁ ἕνας ἀπό τόν ἄλλο, πρᾶγµα πού ἔχει ὀλέθριες ἐπιδράσεις στά παιδιά.
 
Ἀντί νά τό συνειδητοποιήσουµε αὐτό, ὡς κοινωνία καί νά προτάξουµε τήν σχέση τῶν συζύγων ὡς τήν πιό σηµαντική, ὥστε νά µεγαλώνουµε ὑγιῆ παιδιά καί νά εὐδοκιµήσουν οἱ οἰκογένειες, πρεσβεύουµε τό ἀντίθετο, ὅτι δέν ἔχει σηµασία ἡ σχέση τῶν γονέων ἀρκεῖ τά παιδιά νά ἐξαρτῶνται ἀπόλυτα ἀπό αὐτούς ἐφ’ ὅρου ζωῆς! Καί φθάσαµε σήµερα νά ἀριθµοῦµε πολλῶν εἰδῶν οἰκογένειες! Φθάσαµε νά λένε δηµόσια οἱ πολιτικοί ὅτι οἱ οἰκογένειες πού ἀποτελοῦνται ἀπό δύο µητέρες καί παιδιά ἤ δύο πατέρες καί παιδιά εἶναι τό ἴδιο µέ τίς οἰκογένειες πού ἀποτελοῦνται ἀπό πατέρα, µητέρα καί παιδιά! Καί πώς εἶναι ρατσιστική στάση τό νά µήν ἀποδέχεται ἕνας πολίτης αὐτήν τήν “προοδευτική” ἐξέλιξη τῆς κοινωνίας µας!
 
Πῶς µπορεῖ ἄραγε νά ἀναπτυχθεῖ ἰσορροπηµένα ἕνα παιδί σέ µιά τέτοια οἰκογένεια µέ δύο µητέρες χωρίς τόν πατέρα ἤ µέ δύο πατέρες χωρίς τήν µητέρα; Δηλαδή, οἱ “κοινωνικοί” κανόνες σήµερα ἔχουν ἀπορρίψει τήν παραδοχή ὅτι ἕνα παιδί χρειάζεται καί τό πρότυπο τοῦ πατέρα καί τῆς µητέρας γιά νά ἀναπτυχθεῖ ὑγιῶς; Ἔχουµε φθάσει σέ τέτοια τελειότητα, ἄνδρες καί γυναῖκες, ὥστε ἔχουµε ὁλοκληρωθεῖ ὡς ἄνθρωποι ὁ καθένας µόνος του, χωρίς τήν συνδροµή τοῦ ἄλλου φύλου;
 
Ἄν θέλουµε ὡς κοινωνία νά ἐξελιχθοῦµε καί νά προοδεύσουµε τό πιό λογικό εἶναι νά κρατήσουµε τά θετικά στοιχεῖα τῶν παλαιοτέρων γενεῶν, πού εἶχαν ἀποδεδειγµένα καλά ἀποτελέσµατα καί νά προχωροῦµε ἀπό κεῖ καί πέρα, ἀναπτύσσοντας καί ἄλλα στοιχεῖα στήν ἴδια, πετυχηµένη βάση. Δέν χρειάζεται νά ξανά-ἀνακαλύψουµε τόν τροχό! Ἄν θέλουµε νά ἐπανοικοδοµήσουµε τήν Ἑλληνική οἰκογένεια ἀρκεῖ νά ἀφήσουµε τούς τύπους καί τά οἰκογενειακά πρωτόκολλα καί νά ἀσχοληθοῦµε µέ τήν ἀνάπτυξη τῶν οὐσιαστικῶν σχέσεων, οἱ ὁποῖες δέν περιορίζονται σέ αὐτήν τήν πρόσκαιρη ζωή, ἀλλά διατηροῦνται αἰωνίως!

Πηγή: («ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 166-167, Ἰούνιος-Ἰούλιος 2016), 

Ἡμερήσια ἐφημερίδα τῶν Ἀθηνῶν προανήγγειλε ὅτι μέ τό προσεχές φύλλο τῆς Κυριακῆς θά προσέφερε καί ἀνάτυπο ἀλφαβηταρίου τῆς Α΄ τάξεως τοῦ δημοτικοῦ σχολείου, ἔκδοσης τοῦ 1919. Ἀναζήτησα τήν ἐφημερίδα περί τήν ἑνδεκάτη πρωινή γιά τό ἀνάτυπο καί μόνο. Εἶχε γίνει ἀνάρπαστη!

Δέν ἦταν τό δικό μου ἀλφαβητάριο, ἦταν ἴσως τῶν γονέων μου. Συνεπῶς δέν μέ συνέδεαν μ’ αὐτό μνῆμες. Περισσότερο ἦταν ἡ περιέργεια νά μάθω πῶς προσέγγιζαν οἱ τότε ὑπεύθυνοι τῆς ἐκπαίδευσης μέσα ἀπό τή γλῶσσα τήν παράδοση τοῦ πολύμοχθου Γένους μας. Βέβαια, χωρίς νά εἶμαι εἰδικός, ἔχω τήν ἐντύπωση πώς οἱ στόχοι καί, κατά συνέπεια, τό περιεχόμενο τῶν ἀναγνωστικῶν δέν μεταβλήθηκε οὐσιωδῶς ὥς τήν ἐποχή τῶν δικῶν μου σχολικῶν χρόνων.

Τί εἶχαν ἐκεῖνα τά ἀλφαβητάρια-ἀναγνωστικά, πού δέν ἔχουν τά σύγχρονα; Πρόβαλλαν τόν αὐθεντικό βίο τοῦ Γένους, παρά τήν ἀπό τότε ἅλωση τῆς ἐκπαίδευσης ἀπό παντοίους δυτικόπληκτους «διαφωτιστές». Τό Γένος εἶχε ἀκόμη δυνάμεις ἀντίστασης καί δέν τολμοῦσε κανείς νά προκαλέσει ἀτιμωρητί τήν κοινή γνώμη.

Τό «ἀπὸ Θεοῦ ἄρξασθαι» εἶναι πολύ γνωστή ρήση. Καί τά ἀναγνωστικά τότε ἄρχιζαν ἀπό τόν Θεό. Πρόβαλλαν τόν ἐκκλησιασμό τῆς οἰκογένειας καί ὅλων τῶν ἐνοριτῶν. Πρόβαλλαν τή μητέρα πού φρόντιζε νά ξυπνᾶ τά παιδιά νωρίς καί νά τά ἑτοιμάζει κατάλληλα. Παρουσίαζαν τήν οἰκογένεια νά κάνει τήν προσευχή της γύρω ἀπό τό τραπέζι πρίν ἀπό τήν ἔναρξη τοῦ φαγητοῦ. Ἔδειχναν τή γιαγιά νά ἀνάβει τό καντηλάκι ἔχοντας στό πλάι τά ἐγγόνια της καί ὅλους μαζί νά σταυροκοπιοῦνται.

Ἡ πατρίδα προβαλλόταν ἔντονα μέσα ἀπό τίς σελίδες τους ὡς ἰδανικό. Ἡ σημαία ἐμφανιζόταν σέ πολλές σελίδες κατά τήν παρουσίαση τῶν ἐθνικῶν ἐπετείων ἀναρτημένη στούς ἐξῶστες ἤ στά χέρια τῶν παιδιῶν πού παρήλαυναν.

Πέρα ἀπό αὐτά, τά ἀναγνωστικά πρόβαλλαν τούς ἀνθρώπους τοῦ καθημερινοῦ μόχθου μέ τά ρυτιδωμένα πρόσωπα καί τά ροζιασμένα χέρια. Ὅλοι τους τύποι λαϊκοί, καλοσυνάτοι, ἐργατικοί, θεοφοβούμενοι, πρότυπα γιά τούς μικρούς μαθητές. Κοντά σ’ αὐτούς τό παιδί μάθαινε τή βιοπάλη στόν ἀγρό, στό κοπάδι, στό ἐργαστήρι τοῦ βιοτέχνη. Μάθαινε νά ἀγαπᾶ τή φύση καί νά χαίρεται μέ τίς ἁπλές χαρές τῆς καθημερινότητας.
Κι ὕστερα ξέσπασε ἡ θύελλα. Ἦταν τά πρῶτα χρόνια τῆς μεταπολίτευσης. Θυμοῦμαι τό ἀντιθρησκευτικό μένος κατά τά πρῶτα ἔτη ἐκείνης τῆς περιόδου. Παρακολούθησα τήν ἐνορχηστρωμένη ἐπίθεση καί κατά τῆς πατρίδας. Οἱ σχολικές γιορτές κατά τίς ἐθνικές ἐπετείους ὑποβαθμίστηκαν καί ἀτόνησαν πλήρως. Οἱ ἥρωες ἀρχικά παραμερίστηκαν μπροστά στούς σούπερ ἥρωες τῆς ὑποκουλτούρας, πού διαχέει ἡ νέα τάξη, καί στή συνέχεια ἄρχισε ἀνίερη ἐκστρατεία ἀποκαθήλωσής τους. Κατάληξη ἡ ποινικοποίηση τοῦ πατριωτισμοῦ καί ἡ ταύτισή του μέ τόν ἐθνικισμό.

Ὅλα ὅσα προβάλλονταν στά παλαιότερα ἀναγνωστικά ἐνοχλοῦν ἀφόρητα τούς ἀσκοῦντες τήν ἐξουσία ἀλλά καί τούς ἄλλους πού τήν ὀρέγονται. Γιά τούς μέν ἡρωισμός εἶναι ἡ κατασπατάληση τοῦ ἐθνικοῦ πλούτου σέ συνεργασία μέ τά ξένα ἀφεντικά. Εἶναι ἡ διάλυση τοῦ κοινωνικοῦ ἱστοῦ, ὥστε νά ἀφανιστοῦν τά αἰσθήματα ἀδελφοσύνης (ἀλληλεγγύης, τονίζουν ὅσοι εἶναι παθιασμένοι κατά τῆς Ἐκκλησίας). Εἶναι ἡ διάλυση τῆς οἰκογένειας, τήν ὁποία πλήττουν ἀκόμη καί οἰκονομικά («ποινικοποίηση» τῆς τεκνογονίας), ὥστε νά φθάσουμε στή χορεία τῶν ἀναπτυγμένων (ποιά ἡ ἀνάπτυξή τους;) χωρῶν. Γιά τούς δέ ὑπάρχει μόνο ἡ ταξική πάλη, τίποτε ἄλλο.

Γιατί ἔσπευσαν τόσοι πολλοί νά ἀγοράσουν τό φύλλο τῆς ἐφημερίδας, τό ἀναγνωστικό, διορθώνω, καθώς χωρίς αὐτό τά φύλλα θά ἔμεναν στά ἀζήτητα; Ἕνα ἀναγνωστικό πού κατά τήν ἐπικρατοῦσα σήμερα θέση, ἀντιπροσωπεύει μία κοινωνία ἄκρως συντηρητική, ἐχθρική πρός τήν πρόοδο καί τήν ἐλευθερία, πού διέσπειρε ἰδεολογήματα ἐχθρικά πρός τά πανανθρώπινα ἰδανικά τοῦ «διαφωτισμοῦ». «Συναισθηματικοί οἱ λόγοι», ἴσως ἀποκριθεῖ κάποιος. «Τά χρόνια πέρασαν κι ὅλοι ἀναπολοῦμε τά παιδικά μας χρόνια, τά καλύτερά μας κατά γενική ὁμολογία». Φτωχή ἡ δικαιολογία. Ὑπάρχει καί ἄλλος λόγος πιό οὐσιώδης. Ἡ ζωή μᾶς δίδαξε, ἡ πείρα πού ἀποκτήσαμε μᾶς ἔκανε πιό σοβαρούς καί λιγότερο εὔπιστους στούς κάθε εἴδους δημαγωγούς. Ἴσως καί νά μᾶς συνοδεύουν κάποιες ἐνοχές, καθώς σπαταλήσαμε τόν βίο μας καταγγέλλοντας μία κοινωνία, ἐπειδή παρέμενε γερά προσδεμένη στήν πατροπαράδοτη πίστη καί στή φιλοπατρία. Ἐμεῖς θέλαμε νά πνεύσουν ἄνεμοι τῆς ἀλλαγῆς. Καί ἦρθαν θύελλες καί σάρωσαν τά πάντα. Κι ἀπομείναμε ξεκρέμαστοι δίχως πίστη, δίχως ἰδανικά, πού φυγαδεύτηκαν πρός ἄγνωστη κατεύθυνση, θρηνώντας ἐπάνω ἀπό τά ἐρείπια τῶν ἰδεολογημάτων μας σέ μία ἀνελέητη μεταϊδεολογική ἐποχή.

Ἄν ἀκόμη δέν παραδεχόμαστε ὅτι πήραμε τή ζωή μας λάθος, εἶναι γιατί δέν μᾶς τό ἐπιτρέπει ὁ θεριεμένος ἐγωισμός μας. Ὅμως ἡ ψυχή ἔχει τόσο μεγάλη ἀνάγκη ἀπό παραμυθία. Ἔτσι τό νά ἀποκτήσουμε τό ἀναγνωστικό, τό περιεχόμενο τοῦ ὁποίου εἴχαμε κάποτε περιφρονήσει καί λοιδορήσει, προσφέρει μία κάποια ἀνακούφιση. Εἶναι ἕνα εἶδος ἐπιστροφῆς στήν προδομένη ἀθωότητα τῶν παιδικῶν μας χρόνων. Ἀλλά δέν ἀρκεῖ!

Πηγή: Ακτίνες

Δόξα τῷ Θεῷ. Ζῇ Κύριος ὁ Θεός. Μεθ᾽ ἡμῶν ὁ Θεός, γνῶτε ἔθνη καὶ ἡττᾶσθε. Οὐκ ἀρνησόμεθά σε φίλη Ὀρθοδοξία. Τῶν Ἀποστόλων τὸ κήρυγμα καὶ τῶν Πατέρων τὰ δόγματα τῇ Ἐκκλησίᾳ μίαν τὴν πίστιν ἐκράτυνεν.

Αὐθόρμητα ἀναβλύζουν μέσα ἀπὸ τὶς καρδιὲς τῶν ἁπανταχοῦ Ὀρθοδόξων οἱ βιβλικὲς αὐτές, πατερικὲς καὶ λειτουργικὲς δοξολογικὲς ἐκφράσεις, γιατὶ οἱ ἐπὶ ἕνα αἰώνα τώρα προσπάθειες νὰ ἁλωθεῖ ἐκ τῶν ἔσω ἡ Ἐκκλησία ἀπὸ παλαιὲς καὶ νέες αἱρέσεις, ἰδιαίτερα ἀπὸ τὸν νέο Γνωστικισμὸ καὶ Συγκρητισμὸ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀπέτυχαν.

Ἡ Σύνοδος τῆς Κρήτης, ποὺ ἐπρόκειτο ἐντὸς τῶν προσεχῶν ἡμερῶν νὰ νομιμοποιήσει τὸν Οἰκουμενισμὸ καὶ νὰ ἀναγνωρίσει ὡς ἐκκλησίες τὶς αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Προτεσταντισμοῦ, διελύθη εἰς τὰ ἐξ ὧν συνετέθη. Ἡ βλασφημία κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποὺ συνετελεῖτο μὲ τὴν σύγκληση τῆς κακῆς αὐτῆς συναγωγῆς τὴν ἡμέρα τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς, ἐστράφη ἐναντίον τῶν ὀργανωτῶν της. Τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ἐνήργησε καὶ ἔπνευσε ἐνωρίτερα. Ἐφώτισε τοὺς ἱεράρχες τῶν Ἐκκλησιῶν Βουλγαρίας, Γεωργίας, Σερβίας, Ἀντιοχείας καί, τελευταῖα καὶ ἀποφασιστικά, τῆς Μεγάλης Ρωσίας, ὥστε νὰ μὴ συμμετάσχουν στὴν περίεργη αὐτὴ καὶ ἄγνωστη στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία σύναξη ἐπιλεγμένων οἰκουμενιστῶν ἀντιπροσώπων μὲ προειλημμένες ἀποφάσεις καὶ προκατασκευασμένα σὲ ἐπιτροπὲς «ἡμετέρων» ἀντορθόδοξα κείμενα. Ἐφώτισε πολλοὺς ἀρχιερεῖς τῶν ἄλλων τοπικῶν ἐκκλησιῶν νὰ πράξουν ἐξ ἀρχῆς ὅ,τι ἔπραξε στὸ τέλος ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός, νὰ ἀρνηθοῦν νὰ μετάσχουν καὶ νὰ ὑπογράψουν κείμενα, χωρὶς νὰ ἔχουν τὴν δυνατότητα νὰ ὁμιλήσουν καὶ νὰ ψηφίσουν, ἀναγκασμένοι νὰ νομιμοποιήσουν μία συνοδικὴ διαδικασία πολὺ χειρότερη καὶ τῆς Φερράρας-Φλωρεντίας, νὰ δεχθοῦν τὴν πρωτάκουστη προσβολὴ τῆς ἰσότητος τῶν ἐπισκόπων, μὲ τὸ νὰ μὴ συγκαλοῦνται ὅλοι οἱ συνεπίσκοποί τους νὰ συζητήσουν, νὰ συναποφασίσουν, νὰ συμψηφίσουν.

Ἐφώτισε καὶ τὴν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στὴν τελευταία της συνέλευση νὰ προτείνει, σχεδὸν ὁμόφωνα, διορθώσεις καὶ βελτιώσεις ποὺ συμφωνοῦν μὲ ὅσα οἱ ἀναφερθεῖσες τοπικὲς ἐκκλησίες προβάλλουν ὡς λόγους τῆς μὴ συμμετοχῆς τους σὲ ὀργανωτικὰ καὶ θεολογικὰ ζητήματα. Θὰ ἦταν καλύτερο βέβαια νὰ μὴ μετάσχει καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἐξ ἀρχῆς, ὥστε νὰ ἀποδυναμώσει καὶ τὸ προβαλλόμενο ἀνόητο ἐπιχείρημα περὶ δῆθεν ἐθνοφυλετικῶν κινήτρων, ποὺ ἐνεργοῦν στὶς ἐκκλησίες ποὺ δὲν συμμετέχουν. Οἱ οὐσιαστικὲς ἀλλαγὲς ποὺ προτείνει ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ οἱ δικαιοδοσιακὲς εἰσπηδήσεις ποὺ ἐπιδιώκει νὰ ἀποτρέψει μὲ τὶς προτάσεις της ὀφείλονται σὲ ἐθνοφυλετικὰ κριτήρια; Ὑπάρχει κίνδυνος ὁρατὸς καὶ δικαιολογημένος τὰ ἐθνοφυλετικὰ κριτήρια νὰ ἀποδοθοῦν σὲ ὅσους ἐπιμένουν νὰ στηρίζουν τὸν ὁμόφυλο, ὁμαίμονα καὶ ὁμόγλωσσο πατριάρχη, στὴν ἀποδεδειγμένα οἰκουμενιστική, ἀντορθόδοξη καὶ ἀντιπατερικὴ πορεία τῆς Συνόδου. Θὰ βρεθεῖ σὲ πολὺ δύσκολη θέση ὁ ἀρχιεπίσκοπος κ. Ἱερώνυμος, ὅταν θὰ διαπιστώσει ὅτι οἱ ἀνατρεπτικὲς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ προτάσεις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος θὰ ἀπορριφθοῦν, διότι ἡ ὑποστήριξη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι ὁ λόγος ποὺ ἐπιβάλλει στοὺς οἰκουμενιστὰς νὰ συγκαλέσουν ὁπωσδήποτε, ἔστω καὶ κολοβή καὶ κουτσουρεμένη, τὴν Σύνοδο. Ἂν ἡ ἀπουσία τόσων ἐκκλησιῶν δὲν πείθει τοὺς ὀργανωτὰς νὰ ἀναβάλουν τὴν σύνοδο καὶ νὰ συζητήσουν γιὰ τὴν ἐπίτευξη ὁμοφωνίας, θὰ δεχθοῦν τὶς προτάσεις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ μάλιστα στὸ θέμα τῆς αὐτονόμησης τῶν λεγομένων «Νέων Χωρῶν», ποὺ ἔχει καταντήσει αἰτία πολέμου μεταξὺ Φαναρίου καὶ Ἀθήνας; Φοβούμαστε καὶ ἀνησυχοῦμε ὅτι, ἐπειδὴ πολλοὶ προκαθήμενοι ἔχουν καταντήσει πάπες, ὅπως εὔστοχα ἐγράφη ἀπὸ λογιώτατο καὶ εὐσεβέστατο συμπρεσβύτερο, καὶ συχνά δὲν λειτουργοῦν συνοδικά, θὰ ἀγνοηθοῦν οἱ δεσμευτικὲς ἀποφάσεις τῆς Ἱεραρχίας, καὶ ἡ μία καὶ μοναδικὴ ψῆφος τοῦ ἀρχιεπισκόπου κ. Ἱερωνύμου θὰ ἐνισχύσει τὸν Οἰκουμενισμὸ τῶν συνοδικῶν κειμένων καὶ τὸν ἐθνοφυλετισμὸ τῶν ἑλληνοφώνων ἐκκλησιῶν. Ἀνησυχοῦμε καὶ προσευχόμαστε νὰ ἀποτραπεῖ αὐτὴ ἡ ἐξέλιξη.

Ἐφώτισε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ τοὺς Ἁγιορεῖτες, πρῶτα τοὺς κελλιῶτες καὶ λίγο καθυστερημένα τὴν Ἱερὰ Κοινότητα, νὰ ἐκφράσουν τὴν ἀντίθεσή τους, ὄχι ἐθνοφυλετικά, ἀλλὰ θεολογικὰ γιὰ τὸ περιεχόμενο τῶν συνοδικῶν κειμένων. Ἐφώτισε, τέλος, πολλοὺς ἀπὸ τὰ λοιπὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ ἀποτελοῦν ἕνα εὐρύτερο, συνοδικὸ σῶμα, συγκροτοῦν καὶ ἐκφράζουν τὴν συνείδηση τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, ἐπισκόπους, πρεσβυτέρους, διακόνους, μοναχούς, λαϊκούς, σὲ ἡμερίδες, στὸ διαδίκτυο, στὸν ἔντυπο τύπο, μὲ συγκέντρωση χιλιάδων ὑπογραφῶν καὶ σύνταξη πλήθους κειμένων νὰ ἐκφράσουν τὴν ἀνησυχία τους γιὰ τὶς θεολογικὲς ἐκτροπὲς καὶ καινοτομίες τῶν συνοδικῶν κειμένων.

Παράλληλα καὶ ὑπεράνω τῆς προετοιμασίας τῆς συνόδου τῆς Κρήτης λειτουργοῦσε καὶ λειτουργεῖ μία ὄντως εὐρεῖα Μεγάλη καὶ Ἁγία Σύνοδος τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, τῇ ἐπιστασίᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὸ Ὁποῖον «ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίας» καὶ ὄχι κολοβὲς καὶ ἐλλιπεῖς συνόδους. Εἶναι βέβαιο, ὅτι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἀπουσιάζει ἐκεῖ ὅπου ὑποστηρίζονται οἱ αἱρέσεις καὶ οἱ πλάνες· οἱ Μονοφυσίτες Ἀντιχαλκηδόνιοι, οἱ Παπικοὶ καὶ οἱ Προτεστάντες, κατὰ σταθερὴ καὶ ὁμόφωνη γνώμη τῶν Ἁγίων Πατέρων, εἶναι αἱρετικοί, δὲν εἶναι ἐκκλησίες, καὶ ἂς προσπαθοῦν μὲ σοφιστεῖες καὶ παρερμηνεῖες νεωτερίζοντες καὶ «Καιρο»σκοποῦντες «ἐπίσκοποι» καὶ «καθηγηταί», ἔχοντες πολλοὶ ἐξ αὐτῶν πορισμὸν τὴν δυσσέβειαν, νὰ διαστρέψουν τὴν ἀλήθεια καὶ νὰ παρασύρουν τοὺς ἀσταθεῖς καὶ ἀμφιβάλλοντες.

Τολμοῦν οἱ δυστυχεῖς καὶ ἀξιολύπητοι, νὰ ἐπικαλοῦνται ἀκόμη καὶ τὸν Ἅγιο Μᾶρκο τὸν Εὐγενικό, ὡς φιλοπαπικό, αὐτὸν ποὺ ἀπεκλήθη «ἀντίπαπας» καὶ «παπομάστιξ». Θὰ τρέχουν νὰ κρυφθοῦν γιὰ νὰ ἀποφύγουν τὰ τραύματα, ἂν παρουσιάσουμε ἐδῶ ὅσα λέγει ὁ ῞Αγιος Μᾶρκος γιὰ τοὺς Λατίνους, ἀλλὰ καὶ γιὰ τοὺς λατινόφρονες. Κουρασθήκαμε ἐπὶ δύο δεκαετίες σχεδὸν τώρα νὰ παρουσιάζουμε ὅσα Πατέρες, Σύνοδοι καὶ Ἅγιοι λέγουν γιὰ τοὺς Παπικοὺς καὶ τοὺς Προτεστάντες ὡς αἱρετικούς. Γιὰ νὰ μὴ μακρύνουμε τὸ κείμενο μὲ πάμπολλες μαρτυρίες παραθέτουμε ἐλάχιστες μόνον, γιὰ νὰ αἰσχυνθοῦν καὶ ἐντραποῦν οἱ ἀντιπατερικοὶ συνοδικοὶ καὶ οἱ συνοδοιποροῦντες λαϊκοὶ σύμβουλοι, ἰδιαίτερα ὅσοι ἐτόλμησαν αὐτὲς τὶς ἡμέρες, ἀποκαλύπτοντας τὶς προθέσεις καὶ τὴν πίστη τῶν «συνοδικῶν» τῆς Κρήτης, νὰ ἰσχυρισθοῦν ὅτι ὁ Παπισμὸς εἶναι ἐκκλησία, ὅπως ἔπραξαν οἱ τὰ πρῶτα φέροντες καὶ ἄγοντες τὰ τῆς συνόδου μητροπολίτες Γαλλίας Ἐμμανουὴλ καὶ Μεσσηνίας Χρυσόστομος. Ὁ Μ. Φώτιος ἀναφερόμενος μόνον στὴν παπικὴ αἵρεση τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος «καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ» (Filioque) γράφει: «Τὶς οὐ κλείσει τὰ ὦτα πρὸς τὴν ὑπερβολὴν τῆς βλασφημίας ταύτης; Αὕτη κατὰ τῶν Εὐαγγελίων ἵσταται, πρὸς τὰς ἁγίας παρατάσσεται Συνόδους· τοὺς μακαρίους καὶ ἁγίους παραγράφεται Πατέρας, τὸν Μέγαν Ἀθανάσιον, τὸν ἐν θεολογίᾳ περιβόητον Γρηγόριον, τὴν βασίλειον τῆς Ἐκκλησίας στολήν, τὸν Μέγαν Βασίλειον, τὸ χρυσοῦν τῆς οἰκουμένης στόμα, τὸ τῆς σοφίας πέλαγος, τὸν ὡς ἀληθῶς Χρυσόστομον. Καὶ τὶ λέγω τὸν δεῖνα ἢ τὸν δεῖνα; Κατὰ πάντων ὁμοῦ τῶν ἁγίων προφητῶν, ἀποστόλων, ἱεραρχῶν, μαρτύρων, καὶ αὐτῶν τῶν δεσποτικῶν φωνῶν ἡ βλάσφημος αὕτη καὶ θεομάχος φωνὴ ἐξοπλίζεται»[1]. Ὁ ὅσιος Μελέτιος Γαλησιώτης ὁ Ὁμολογητής (13ος αἰώνας) σὲ ποίημά του μὲ τίτλο «Ὅτι αἱρετικοὶ εἰσιν οἱ Ἰταλοὶ καὶ οἱ συγκοινωνοῦντες αὐτοῖς ἀπόλλυνται» γράφει:

Μέγιστα γὰρ ἐσφάλησαν καὶ πάμπολλα Λατῖνοι

πᾶς τῶν Πατέρων ὁ χορὸς αὐτοὺς καταδικάζει,

αἱρετικοῖς συντάττεται καὶ σύμπας ὁ Λατίνοις

συγκοινωνῶν μεμέρισται Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων[2].

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς στὴν ἀρχὴ τοῦ «Πρώτου Ἀποδεικτικοῦ Λόγου περὶ τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» γράφει ὅτι «ὁ δεινὸς καὶ ἀρχέκακος ὄφις», δηλαδὴ ὁ Διάβολος, ποὺ ἐγέννησε τοὺς Ἀρείους, Ἀπολιναρίους, Εὐνομίους καὶ Μακεδονίους, αὐτὸς παρέσυρε καὶ τοὺς «αὐτῷ πειθηνίους Λατίνους» στὴν αἵρεση τοῦ Filioque, τὴν ὁποία ἂν δὲν ἀποκηρύξουν δὲν πρόκειται ποτὲ νὰ τοὺς δεχθοῦμε σὲ κοινωνία· «οὐδέποτ᾽ ἂν ὑμᾶς, κοινωνοὺς δεξαίμεθα, μέχρις ἂν καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ τὸ Πνεῦμα λέγητε»[3]. Ὁ Ἅγιος Συμεὼν Θεσσαλονίκης ὁ Μυσταγωγός (1416/17-1429), λέγει ὅτι τὸν ἑκάστοτε πάπα «οὐ μόνον οὐ κοινωνικὸν ἔχομεν, ἀλλὰ καὶ αἱρετικὸν ἀποκαλοῦμεν»[4]καὶ ὅτι δὲν ὑπάρχει στὸν Παπισμὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ὅλα ἐκεῖ εἶναι ἀχαρίτωτα: «Βλασφημοῦσιν ἄρα οἱ καινοτόμοι καὶ πόρρω τοῦ Πνεύματός εἰσι, βλασφημοῦντες κατὰ τοῦ Πνεύματος, καὶ οὐκ ἐν αὐτοῖς ὅλως τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον· διὸ καὶ τὰ αὐτῶν ἀχαρίτωτα, ὡς τὴν χάριν τοῦ Πνεύματος ἀθετούντων καὶ ὑποβιβαζόντων αὐτό...διὸ καὶ τὸ Πνεῦμα οὐκ ἐν αὐτοῖς τὸ Ἅγιον, καὶ οὐδὲν πνευματικὸν ἐν αὐτοῖς καὶ καινὰ πάντα καὶ ἐξηλλαγμένα τὰ ἐν αὐτοῖς καὶ παρὰ τὴν θείαν παράδοσιν»[5].

Ἂς προσθέσουμε τέλος καὶ μία ἀληθινὴ πανορθόδοξη συνοδικὴ ἀπόφαση, τῶν μέσων τοῦ 19ου αἰῶνος, πρὶν νὰ κυριαρχήσει ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ καταλάβει τὴν Κωνσταντινούπολη καὶ δι᾽ αὐτῆς πολλὲς ἄλλες τοπικὲς ἐκκλησίες. Σὲ ἀπάντησή τους οἱ πατριάρχες τῆς Ἀνατολῆς πρὸς τὸν πάπα Πῖον Θ´ (1848) ὁ ὁποῖος τοὺς καλοῦσε νὰ ἑνωθοῦν ἀναγνωρίζοντας τὸ πρωτεῖο του, τοῦ γράφουν ὅτι ἀνάμεσα στὶς αἱρέσεις τὶς παλαιὲς κυριαρχοῦσε ὁ Ἀρειανισμός, τώρα κυριαρχεῖ ὁ Παπισμός, ὁ ὁποῖος, μολονότι φαίνεται ἀκμαῖος καὶ ἰσχυρός, ὅπως ἦταν καὶ ἐκεῖνος, θὰ καταβληθεῖ καὶ αὐτὸς καὶ θὰ ἀποδυναμωθεῖ: «Τούτων τῶν πλατυνθεισῶν, κρίμασιν οἷς οἶδεν Κύριος, ἐπὶ μέγα μέρος τῆς οἰκουμένης αἱρέσεων, ἦν ποτὲ ὁ Ἀρειανισμός, ἔστι δὲ τὴν σήμερον καὶ ὁ Παπισμός· ἀλλὰ καὶ οὗτος (ὥσπερ κακεῖνος ὁ ἤδη παντάπασιν ἐκλελοιπώς), καίτοι ἀκμαῖος τὸ γε νῦν, οὐκ ἰσχύσει εἰς τέλος, ἀλλὰ διελεύσεται καὶ καταβληθήσεται, καὶ ἡ οὐράνιος μεγάλη φωνὴ ἠχήσει “ΚΑΤΕΒΛΗΘΗ”»[6].

Πρέπει νὰ ἐξαφανισθοῦν καὶ νὰ κρυφθοῦν, ἂν τοὺς ἀπέμεινε λίγη ἐντροπή, ὅσοι τὶς πατερικὲς αὐτὲς θέσεις ὀνομάζουν «συντηρητισμό» καί «ζηλωτισμό». Βλασφημοῦν καὶ ὑβρίζουν τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, γίνονται δεκανίκια τοῦ καταρρέοντος Παπισμοῦ καὶ τοῦ ἐξ αὐτοῦ προελθόντος Προτεσταντισμοῦ μὲ τὸ νὰ τοὺς θεωροῦν ὡς «ἐκκλησίες» καὶ νὰ ὑποστηρίζουν μέσα στὰ συνοδικὰ κείμενα τοὺς ἀποτυχημένους θεολογικοὺς διαλόγους, τὰ ἐπαίσχυντα κείμενα τοῦ Balamand, τοῦ Porto Alegre, τοῦ Pusan, καὶ νὰ ἐπιμένουν στὴν συμμετοχή μας στὸ λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν», ὅπου υἱοθετήθηκαν φοβερὲς δογματικὲς καὶ ἠθικὲς ἐκτροπὲς καὶ παρεκκλίσεις, μέχρι τοῦ γάμου τῶν ὁμοφυλοφίλων καὶ τῆς ἀποδοχῆς ὡμολογημένων Σοδομιτῶν στὶς τάξεις τῶν κληρικῶν. Αὐτὰ εἶναι ὄντως «πρόοδος», ἀλλὰ πρὸς τὸ κακὸ καὶ πρὸς τὴν κόλαση.

Ἐμεῖς ἐκφράζουμε τὴν χαρὰ καὶ τὴν ἀγαλλίασή μας, διότι μᾶς ἀξιώνει ὁ Θεὸς νὰ ἀκολουθοῦμε τοὺς θεοφώτιστους καὶ πνευματοφόρους Ἁγίους Πατέρες, οἱ ὁποῖοι καθοδήγησαν πολλὲς τοπικὲς ἐκκλησίες καὶ πολλοὺς ἐπισκόπους νὰ μὴ συμμετάσχουν στὴν ἀχαρίτωτη σύνοδο τῆς Κρήτης, ποὺ ἔχασε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, γιατὶ κοινωνεῖ μὲ τοὺς αἱρετικούς. Ἐφέτος γιορτάσαμε ἐνωρίτερα τὴν ἐπιδημία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος· πανηγυρικὰ καὶ ἐπίσημα θὰ τὴν ἑορτάσουμε τὴν ἐρχομένη Κυριακὴ τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς. Μποροῦμε, μεταβάλλοντας καὶ προσαρμόζοντας τὸ δοξαστικὸ τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς προηγουμένης Κυριακῆς, νὰ ψάλλουμε: «Τῶν Ἁγίων Πατέρων ὁ χορὸς ἐκ τῶν τῆς οἰκουμένης περάτων μὴ συνδραμών, τῆς αἱρέσεως τῶν Οἰκουμενιστῶν διέλυσε τὴν συμπαιγνίαν».

[1]. Μ. Φωτιου, Πρὸς τοὺς τῆς Ἀνατολῆς ἀρχιερατικοὺς θρόνους 16, εἰς Ιωαννου Καρμιρη, Τὰ Δογματικὰ καὶ Συμβολικὰ Μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, τόμος Α´, σελ. 324.

[2]. Μελετιου Του Ομολογητου, Λόγος Γ´, Κατ᾽ Ἰταλῶν, εἰς V. Laurent καὶ L. DarruzÉs, Dossier Grec de l' union de Lyon (1273-1277), Paris 1976, σελ. 554 καὶ 558.

[3]. Ἁγίου Γρηγοριου Του Παλαμα, Συγγράμματα, τόμ. Α´, Θεσσαλονίκη 1951, ἐπιμελείᾳ Π. Χρηστου, σελ. 23-24.

[4]. Διάλογος 23, PG 155, 120-122.

[5]. Ἐπιστολὴ περὶ τῶν Μακαρισμῶν 5, εἰς D. Balfour, Συμεὼν ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης (1416/17-1429), Ἔργα Θεολογικά, Ἀνάλεκτα Βλατάδων 34, Θεσσαλονίκη 1982, σελ. 226.

[6]. Ιωαννου Καρμιρη, Τὰ Δογματικὰ καὶ Συμβολικὰ Μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, τόμ. Β´, Graz-Austria 1968², σελ.986. Τὴν συνοδικὴ ἐπιστολὴ ὑπογράφουν οἱ πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως Ἄνθιμος, Ἀλεξανδρείας Ἱερόθεος, Ἀντιοχείας Μεθόδιος, Ἱεροσολύμων Κύριλλος καὶ πολλοὶ συνοδικοὶ ἀρχιερεῖς.

Ἡ σύγχρονη βιοϊατρικὴ δημιουργεῖ καινοφανεῖς «συζυγικὲς» σχέσεις καὶ οἰκογενειακὲς καταστάσεις. Πάντοτε τὰ παιδιὰ ἦταν καρποὶ ἐρωτικῆς σχέσεως. Σήμερα ἡ σχέση αὐτὴ μπορεῖ νὰ ἀντικατασταθεῖ μὲ ψυχρὴ ἐργαστηριακή διαδικασία, ποὺ χαρακτηρίζεται συνήθως, ὡς «ἰατρικῶς ὑποβοηθούμενη ἀναπαραγωγή».

Ἡ διαδικασία ὅμως αὐτή, πού ἀκολουθεῖ διάφορες μεθόδους, (ἀπὸ τὴν ὁμόλογη ἐνδοσωματικὴ ὥς τὴν ἑτερόλογη ἐξωσωματική ἢ τήν υἱοθεσία κατεψυγμένων ἐμβρύων) δέν εἶναι συνήθως κάποια ὑποβοήθηση τῆς ἀναπαραγωγῆς, ἀλλὰ καί παρέμβαση στὴν φύση. Γι᾿ αὐτὸ ἀντὶ νὰ ὀνομάζεται «ὑποβοηθούμενη ἀναπαραγωγή», θὰ ἔπρεπε νὰ χαρακτηρίζεται ὡς «παρεμβατικὴ ἀναπαραγωγὴ» ἢ ἀκριβέστερα ὡς «παρεμβατικὴ τεκνοποίηση», γιὰ νὰ διακρίνεται ἀπὸ κάθε ἄλλη παραγωγικὴ διαδικασία. Ὁ χαρακτηρισμὸς τῆς τεκνοποιήσεως ὡς ὑποβοηθούμενης ἤ ὡς παρεμβατικῆς δέν εἶναι τυπικό, ἀλλὰ οὐσιαστικὸ ζήτημα, γιατί προδιαγράφει τόν χαρακτῆρα τῶν συνεπειῶν της. Ἡ ὑποβοήθηση πραγματοποιεῖται μέσα στό φυσικὸ πλαίσιο, ἐνῷ ἡ παρέμβαση μπορεῖ νὰ βγαίνει καί ἔξω ἀπὸ αὐτό. Βγαίνοντας ὅμως ἔξω ἀπὸ τὸ φυσικὸ πλαίσιο διολισθαίνει εὔκολα σὲ ἀφύσικες ἢ παρὰ φύση καταστάσεις ἢ καὶ σὲ διευκόλυνση τέτοιων καταστάσεων. Ἐξ ἄλλου, μὲ τὶς νέες μορφὲς μητρότητας ἔπαυσε νὰ ἰσχύει τὸ ἀξίωμα ὅτι ἡ μητέρα εἶναι πάντοτε βεβαία.

Ἀκόμα καὶ κάποιες περιπτώσεις, ποὺ ἀναφέρονται στὴν Παλαιὰ Διαθήκη καὶ ἐκλαμβάνονται ἀπὸ μερικοὺς ὡς σχετικὲς μὲ τὴν παρένθετη μητρότητα, ὅπως τῆς γυναικός τοῦ Ἀβραὰμ Σάρρας, ἡ ὁποία ἦταν στείρα καὶ συνέστησε στὸν σύζυγό της νὰ συνευρεθεῖ μὲ τὴ δούλη της Ἄγαρ γιὰ νὰ τεκνοποιήσει , ἢ τῆς ἐπίσης στείρας γυναίκας τοῦ Ἰακὼβ Ραχήλ, ἡ ὁποία ζήτησε ἀπὸ τὸν σύζυγό της νὰ συνευρεθεῖ μὲ τὴ δούλη της Βάλλα, γιὰ νὰ γεννήσει στὰ γόνατά της καὶ νὰ ἀποκτήσει μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο παιδί , δὲν ἔθιξαν καθόλου τὴν βεβαιότητα τῆς μητρότητας.

Μὲ τὰ σύγχρονα ὅμως δεδομένα τὸ ἀξίωμα ὅτι  ἡ μητέρα εἶναι βεβαία, μετατρέπεται σὲ θεώρημα ποὺ χρειάζεται ἀπόδειξη. Ἡ παρένθετη μητρότητα ἐμφανίζεται σὲ περιπτώσεις κατὰ τὶς ὁποῖες ἡ γυναῖκα πού ἐπιθυμεῖ νὰ γίνει μητέρα ἀδυνατεῖ λόγῳ στειρότητας ἢ ἄλλης αἰτίας. Οἱ περιπτώσεις αὐτὲς διαφέρουν μεταξύ τους, γι᾿ αὐτὸ καὶ οἱ μορφὲς ποὺ προσλαμβάνει ἡ παρένθετη μητρότητα εἶναι διαφορετικές. Στὴ συνέχεια ἀναφέρουμε τὶς ἀκολουθούμενες πρακτικὲς. Δημιουργεῖται ἔμβρυο μὲ ἐξωσωματικὴ γονιμοποίηση γενετικοῦ ὑλικοῦ τῶν συζύγων, ἐμφυτεύεται αὐτό στή μήτρα τῆς παρένθετης μητέρας καὶ ὅταν τὸ παιδὶ γεννηθεῖ, παραδίδεται στοὺς συζύγους, ποὺ τὸ ἀνατρέφουν πλέον ὡς γονεῖς. Ἀκριβέστερα, ἡ παρένθετη αὐτὴ μητέρα ὀνομάζεται φέρουσα μητέρα. Ἐκτός, ὅμως ἀπὸ τὴν ὁμόλογη αὐτὴ γονιμοποίηση, κατὰ τὴν ὁποία τὸ ἔμβρυο προέρχεται ἀπὸ τοὺς συζύγους, ἡ ἐξωσωματικὴ γονιμοποίηση παρέχει τὴ δυνατότητα καὶ γιὰ ἑτερόλογη γονιμοποίηση, κατὰ τὴν ὁποία τὸ γενετικὸ ὑλικὸ τοῦ συζύγου χρησιμοποιεῖται γιὰ τὴν γονιμοποίηση ὠαρίου ξένης γυναίκας, προκείμενου νὰ ἐμφυτευτεῖ τὸ ἔμβρυο στὴν παρένθετη μητέρα. Τέλος, μπορεῖ νὰ ἐμφυτευτεῖ στὴν παρένθετη μητέρα καὶ ἔμβρυο ποὺ δημιουργήθηκε ἐξωσωματικὰ ἀπὸ ξένο σπέρμα καὶ ξένο ὠάριο.

Στὶς τελευταῖες αὐτές περιπτώσεις ἡ μητέρα αὐτὴ χαρακτηρίζεται συνηθέστερα ὡς ὑποκατάστατη μητέρα. Ὑπάρχει τέλος, καὶ ἡ περίπτωση τῆς γεννήσεως παιδιοῦ μὲ γαμέτες ποὺ ἀγοράζονται χωρὶς νὰ ἔχουν σχέση μὲ κανέναν ἀπὸ τοὺς συζύγους ποὺ ἀναλαμβάνουν νὰ τὸ ἀναθρέψουν. Μὲ τὴν παρεμβατικὴ τεκνοποίηση καὶ τὴν παρένθετη μητρότητα ἕνα παιδὶ μπορεῖ νὰ ἔχει ἕως ἕξι γονεῖς μὲ ἐπιμέρους γονικοὺς ρόλους. Μπορεῖ νὰ ἔχει τὴν βιολογική του μητέρα ποὺ πρόσφερε τὸ ὠάριο γιὰ τὴν γέννησή του, τὴν μητέρα ποὺ ἀνέλαβε νὰ τὸ κυοφορήσει, ὅπως καὶ τὴν κοινωνική του μητέρα ποὺ ἀνέλαβε τὴν ἀνατροφὴ καὶ τὴν ἀγωγή του. Ταυτόχρονα, μπορεῖ νὰ ἔχει τὸν βιολογικό του πατέρα ποὺ ἔδωσε τὸ σπέρμα γιὰ τὴ γέννησή του, τὸν κοινωνικό του πατέρα ποὺ ἀνέλαβε τὴν ἀνατροφὴ καὶ τὴν ἀγωγή του, ἀλλὰ κατὰ κάποιον τρόπο καὶ τὸν γιατρὸ ποὺ ἔπαιξε ἀποφασιστικὸ ρόλο στὴν ἐπιλογὴ καὶ τὴ γέννησή του.

Ὅλες αὐτὲς οἱ παραλλαγὲς δημιουργοῦν, ὅπως εἶναι φυσικό, ἀμέτρητα προβλήματα, ὅπως ἀκόμα καὶ σοβαρὲς αἰτίες διαταράξεως τῆς οἰκογενειακῆς, ἀλλὰ καὶ εὐρύτερα τῆς κοινωνικῆς συνοχῆς. Φυσικὸ δικαίωμα ἀλλὰ καὶ ψυχολογικὴ ἀνάγκη κάθε παιδιοῦ εἶναι νὰ ἔχει τήν μητέρα του, ποὺ τὸ συλλαμβάνει, τὸ κυοφορεῖ, τὸ γεννᾶ καὶ τό ἀνατρέφει. Μὲ τὴν παρένθετη μητρότητα ἕνα ἤ περισσότερα ἀπὸ τὰ στοιχεῖα αὐτὰ προσβάλλονται καὶ τὸ παιδὶ ἀδικεῖται. Ἐπιπλέον, τὸ παιδί δέν ἔρχεται στόν κόσμο μέ φυσιολογικὸ τρόπο, ἀλλὰ μὲ κάποια ἐργαστηριακὴ διαδικασία. Δέν γεννιέται ὡς καρπὸς ἀγαπητικῆς σχέσεως, ἀλλά ὡς προϊὸν μηχανικῆς διαδικασίας. Ἐκτὸς ὅμως ἀπὸ τὴν παρέμβλητη μὴ φυσιολογική διαδικασία, πού ἔχει οὐδέτερο χαρακτῆρα, ὑπάρχουν καὶ οἱ φυσιολογικὲς διαδικασίες, ὅπως εἶναι ἡ κυοφορία καὶ ἡ γέννηση, ποὺ καλλιεργοῦν ἄμεσο προσωπικὸ δεσμὸ μεταξὺ τοῦ παιδιοῦ καὶ τῆς παρένθετης μητέρας. Ὅλα ὅμως αὐτὰ μποροῦν εὔκολα καὶ εὔλογα νὰ καταστοῦν πυρῆνες σοβαρῶν ψυχολογικῶν, ἠθικῶν, κοινωνικῶν, ὅπως καὶ νομικῶν προβλημάτων. Πῶς μπορεῖ κάποια γυναῖκα, ποὺ κυοφόρησε κάποιο παιδὶ ὡς «φέρουσα» ἢ ὡς «ὑποκατάστατη» μητέρα, νὰ ἀντιμετωπίσει τὸ γεγονὸς αὐτὸ ὡς μία «ὑπηρεσιακὴ» διαδικασία, ἀπὸ τὴν ὁποία κάποια στιγμὴ ἀποσυνδέεται; Καὶ πῶς μπορεῖ τὸ γεγονὸς αὐτὸ νὰ διατηρεῖ τὴν ἱερότητά του, ὅταν συμβαίνει νὰ πραγματοποιεῖται ὡς ἀμειβόμενη ἐργασία; Τί μπορεῖ νὰ συμβεῖ, ὅταν ἡ παρένθετη μητέρα συνδεθεῖ τόσο μὲ τὸ παιδὶ πού κυοφόρησε, ὥστε νὰ μὴ θέλει νὰ τὸ παραδώσει στοὺς φυσικοὺς ἢ τοὺς κοινωνικοὺς γονεῖς του; Καὶ τί μπορεῖ νὰ συμβεῖ, ὅταν οἱ ὑποψήφιοι γιὰ νὰ τὸ παραλάβουν γονεῖς, ἀρνηθοῦν νὰ τὸ δεχτοῦν ἐξαιτίας κάποιας ἀσθένειας ἢ δυσπλασίας τοῦ βρέφους; Ἀλλὰ καὶ πῶς θὰ αἰσθάνεται τὸ παιδί, ἂν κάποτε πληροφορηθεῖ τὴν γονικὴ πολυμορφία, πού θὰ βρίσκεται ἀποτυπωμένη στὴν ψυχοσωματική του ὀντότητα;

Δὲν εἶναι βέβαια δυνατὸ νὰ ἀναφερθοῦν, καί πολὺ περισσότερο νὰ ἀναλυθοῦν τὰ πολλὰ καὶ σοβαρὰ προβλήματα ποὺ δημιουργοῦνται μὲ τὴν παρένθετη μητρότητα σὲ διάφορα ἐπίπεδα. Τὸ μόνο ποὺ μπορεῖ κανεὶς μὲ βεβαιότητα νὰ πεῖ, εἶναι ὅτι πρόκειται γιὰ πολὺ σοβαρὸ καὶ ἐπικίνδυνο ἐγχείρημα, ποὺ δὲν ἐπιτρέπεται νὰ ἀντιμετωπίζεται μὲ προχειρότητα καὶ ἐπιπολαιότητα.

1. Γιά περισσότερα βλ. Λ. Κουτσελίνη, Βασικές ἀρχές βιοηθικῆς, ἰατρικῆς δεοντολογίας καί ἰατρικῆς εὐθύνης, Ἀθήνα 1999,  σ. 226 κ.ἑ. Γ.Μαντζαρίδη, Χριστιανική Ἠθική, τόμ. 2, Θεσσαλονίκη 2009, σ. 579 κ.ἑ. 2. Βλ. Γεν. 16.1 κ.ἑ. 3. Βλ. Γεν. 30, 3-5. 4. Γιά περισσότερα βλ. Ἰσμήνης Κριάρη-Κα­ τράνη, βιοϊατρικές ἐξελίξεις καί Συνταγματι­κό Δίκαιο, Ἀθήνα 1994. σ. 114 κ.ἑ. Μιλτιάδη Βάντσου, ἡ ἱερότητα τῆς ζωῆς, Θεσσαλονί­ κη 2003, σ. 270.

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Ποιοι είναι οι εγκληματίες πολέμου, συνεργάτες των ναζί κατά τη διάρκεια της Κατοχής, που εκδιώχθηκαν από την Ελλάδα το 1944 και τώρα χωρίς καμία αιδώ αξιώνουν επιστροφή, επανορθώσεις και αποζημιώσεις

Σε εποχές παρακμής μιας χώρας, οι πολίτες φτάνουν σε σημείο να υποχρεούνται να απολογούνται ακόμα και στους δημίους τους... Αυτό συμβαίνει στην πατρίδα μας.
Ενώ θα έπρεπε η Ελλάδα να εγείρει αξιώσεις έναντι όσων την έβλαψαν και εγκλημάτησαν σε βάρος της κατά τη διάρκεια της Κατοχής, γίνεται το αντίθετο. Την τρέχουσα περίοδο έχει αναζωπυρωθεί από την Αλβανία (κατ' εντολήν της Αγκυρας, προφανώς) το ζήτημα των Τσάμηδων, των αλβανοφρόνων μουσουλμάνων της Ηπείρου, που συνεργάστηκαν με τους ναζί, διέπραξαν σωρεία εγκλημάτων πολέμου και εκδιώχθηκαν (το 1944) από την Ελλάδα από τον ΕΔΕΣ του Ναπολέοντος Ζέρβα.

Τον Μάιο του 1945, το Ειδικό Δικαστήριο Δωσιλόγων Ιωαννίνων δίκασε ερήμην και καταδίκασε σε θάνατο 1930 Τσάμηδες, που κατηγορούνταν για συνεργασία με τις δυνάμεις Κατοχής και για διάπραξη πολλών εγκλημάτων πολέμου. Στις αρχές της δεκαετίας του '50 οι περιουσίες των Τσάμηδων απαλλοτριώθηκαν, διανεμήθηκαν και αποδόθηκαν σε ντόπιους και εποίκους... Οι αλληλοδιάδοχες αλβανικές κυβερνήσεις επαναφέρουν από καιρού εις καιρόν το θέμα, αξιώνοντας επιστροφή των «εκδιωχθέντων» αλλά και πολεμικές επανορθώσεις και αποζημιώσεις!

Η ανθελληνική συνείδηση των Τσάμηδων, αυτών των εξισλαμισθέντων Ελλήνων, άρχισε να διαμορφώνεται κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας. Στο βιβλίο του Απ. Π. Παπαθεοδώρου «Οι Μουσουλμάνοι Τσάμηδες» (εκδόσεις Πελασγός) αναφέρεται:
«Στη Θεσπρωτία, όμως, και για άλλους λόγους, όπως συμφεροντολογικούς, προκειμένου να διασώσουν τις εύφορες περιοχές αυτής ή κάποια τυχόν αξιώματα, δημιουργήθηκε μια σημαντική θρησκευτική μουσουλμανική μειονότητα, κατεξοχήν εξισλαμισθέντων Ελλήνων, στους οποίους με την πάροδο του χρόνου προστέθηκαν ή εξελίχθηκαν και διάφοροι αξιωματούχοι, αγάδες, μπέηδες κ.λπ., που εξελίχθησαν και σε αλβανόφωνους, με ίδιον γλωσσικό ιδίωμα, το "τσάμικο", ανάμεικτο και με πολλά ελληνικά στοιχεία.

Ετσι, παράλληλα προς τους επικρατέστερους πάντα αριθμητικά Ελληνες, αρχαιόθεν χριστιανούς Θεσπρωτούς, δημιουργείται κατά τους νεωτέρους χρόνους στη Θεσπρωτία η Τσαμουριά και η εν λόγω θρησκευτική μειονότητα των μουσουλμάνων Θεσπρωτών ή Τσάμηδων, και με το ανωτέρω γλωσσικό ιδίωμα, με το οποίο συνδιελέγοντο, εν πολλοίς, και οι λοιποί Ελληνες χριστιανοί Θεσπρωτοί [...] Στη Θεσπρωτία, αρχικά χριστιανοί και μουσουλμάνοι, Ελληνες την καταγωγή, συμβιούσαν ειρηνικά, υπήρχαν μάλιστα και συγγένειες μεταξύ τους. Με την πάροδο όμως του χρόνου, διάφορες προπαγάνδες γειτονικών λαών, ομοθρήσκων και ομογλώσσων περίπου (όπως των Αλβανών), υποκινούμενες και από άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις κ.λπ., όπως από τους Ιταλούς και τους (Αυστρο-)Ουγγαρέζους, για δικά τους, κακώς νοούμενα, συμφέροντα και απωτέρους στόχους, επεκτατικούς στη Βαλκανική, εξεμεταλλεύοντο τις ανωτέρω ιδιαιτερότητες των μουσουλμάνων αυτών Τσάμηδων».

Παραμυθιά:
Τα ονόματα
49 μαρτύρων

29 Σεπτεμβρίου 1943. Η ημέρα που διεπράχθη ένα από τα φρικτότερα εγκλήματα στην κατεχόμενη Ελλάδα. Οι Τσάμηδες -με επικεφαλής τον Μαζάρ Ντίνο- συνέλαβαν και οι Γερμανοί εκτέλεσαν 49 προκρίτους στην Παραμυθιά Θεσπρωτίας. Ο κατάλογος με όσους Ελληνες «έπρεπε» να βγουν από τη μέση είχε συνταχθεί από τους Τσάμηδες της περιοχής. Στόχος τους ήταν η αποδυνάμωση του ελληνικού στοιχείου και η μελλοντική ενσωμάτωση μεγάλου τμήματος της Ηπείρου στην Αλβανία. Το σχέδιο δεν έχει εγκαταλειφθεί. Απλά, από καιρού εις καιρόν επικαιροποιείται. Τα ονόματα των Ελλήνων μαρτύρων της Παραμυθιάς της 29ης Σεπτεμβρίου 1943 είναι τα εξής:

· Τσαμάτος Παν. Ευάγγελος, ιερέας
· Αλιγιάννης Φ. Δημήτριος, χαλκουργός
· Αλιγιάννης Δημ. Ιωάννης, παντοπώλης
· Αλιγιάννης Φ. Κωνσταντίνος, χαλκουργός
· Αλιγιάνης Κ. Σωτήριος, παντοπώλης
· Αποστολίδης π. Απόστολος, υποδηματοποιός
· Βαλασκάκης Σωτ. Ελευθέριος, ιατρός
· Γιαννάκης Ιωαν. Νικόλαος, καθηγητής
· Δρίμτζιας Δημ. Χαράλαμπος, γεωργός
· Ευαγγέλλου Ε. Ευθύμιος, καφεπώλης
· Ζιάγκος Γ. Κωνσταντίνος, δημοτικός υπάλληλος
· Κακούρης Απ. Περικλής, δημοδιδάσκαλος
· Κατσούλης Αθ Κωνσταντίνος, δημοδιδάσκαλος
· Κλήμης Θεόδ. Δημήτριος, αγωγεύς
· Κοτσαλέρης Ε. Εμμανουήλ, δ/ντής υποκαταστ. Α.Τ.Ε. Παραμυθιάς
· Κουρσουμής Θ. Κωνσταντίνος, καφεπώλης
· Κωνσταντίνου ή Κωσταγιάννης Ιω. Κων/νος, σιδηρουργός
· Κωνσταντίνου ή Κωσταγιάννης Ιω. Παναγιώτης, σιδηρουργός
· Μάνος Π. Νικόλαος, εστιάτορας
· Μαρέτης Γ. Ανδρέας. χρυσοχόος
· Μαρέτας Ν. Γεώργιος, εστιάτορας
· Μητσιώνης Αναστ. Ιωάννης, καφεπώλης
· Μουσελίμης Σπ. Γεώργιος, Ράπτης
· Μουσελίμης Π. Σταύρος, δημοτικός υπάλληλος
· Μπαζάκος Θ. Ιωάννης, δημοδιδάσκαλος
· Μπάρμπας Γ. Νικόλαος, έμπορος υφασμάτων
· Μπάρμπας Νικ. Σπυρίδων, έμπορος υφασμάτων
· Νάστος Χρ. Ευάγγελος, παντοπώλης
· Πάκος Γ. Πάκος, τυρέμπορος
· Παπαθανασίου Χρ. Βασίλειος, καφεπώλης
· Πάσχος Γ. Γεώργιος, παντοπώλης
· Πάσχος Δ. Λεωνίδας, τυρέμπορος
· Ράπτης Δ. Αθανάσιος, έμπορος
· Ρίγγας Γ. Αθανάσιος, έμπορος
· Σιαμάς Παν. Γεώργιος, ταχυδρομικός υπάλληλος
· Σιωμόπουλος Β. Κων/νος, γυμνασιάρχης
· Σπυρομήτσιος Παύλου Σπυρίδων, υποδηματοποιός
· Στρουγγάρης Απ. Ανδρέας, παντοπώλης
· Σωτηρίου Χρ. Κων/νος, αγωγεύς
· Σωτηρίου Κ Γεώργιος, αγωγεύς
· Τζώης Δημ. Κων/νος, βιβλιοπώλης
· Τσαμάτος Ευάγγ. Νικόλαος, Ράπτης
· Τσίλης Δημ. Κων/νος, αγωγεύς
· Τσορλας Δημ. Γεώργιος, δημοτικός γραμματέας
· Τσορλας Β. Θεόδωρος, υποδηματοποιός
· Τσορλας Β. Κων/νος, υποδηματοποιός
· Φάτσιος Γ. Θωμάς, μυλωθρός
· Φείδης Θ. Αριστοφάνης, λογιστής
· Χρυσοχόου Κ. Απόστολος, συνταξιούχος σχολάρχης και γραμματέας της μητροπόλεως

Το μακρύ χέρι του Ισλάμ που το προορίζουν για βρόμικο ρόλο!

Ο Θεόδωρος Δράκος είναι ιστορικός - ερευνητής, που έχει επικεντρώσει το ενδιαφέρον του στην περιοχή της Ηπείρου. Γνωρίζει καλά την υπόθεση των Τσάμηδων και οι απόψεις του είναι διαφωτιστικές. Η παράθεση όσων γνωρίζει αντικρούει τα επιχειρήματα του αλβανικού μεγαλοϊδεατισμού.

ΕΡ.: Ισχύουν οι αλβανικές αιτιάσεις ότι οι Τσάμηδες «δεν είχαν άλλη επιλογή» από το να συνεργαστούν με τους Γερμανούς;

ΑΠ.: Τον πόλεμο εναντίον της Ελλάδος τον κήρυξε, εκτός της Ιταλίας, και η Αλβανία, η οποία συμμετείχε και στρατιωτικώς στις επιχειρήσεις των. Μετά την υποδούλωση των Ελλήνων στους Γερμανούς, οι Τσάμηδες υποδέχθηκαν τους κατακτητές ως απελευθερωτές και συνεργάστηκαν μέχρι τέλους μαζί τους. Ακόμη και όταν οι Ιταλοί συνθηκολόγησαν, οι Τσάμηδες συνέχισαν στο πλευρό των Γερμανών. Είναι χαρακτηριστικό ότι στη Μάχη της Μενίνας (17-18/8/1944) πήραν μέρος 500 εξ αυτών, πολεμώντας μαζί με τους Γερμανούς τον ΕΔΕΣ του Ναπολέοντος Ζέρβα. Οι Τσάμηδες, ως κλασικοί γενίτσαροι, έδειξαν υπερβάλλοντα ζήλο έναντι των Ελλήνων, παρά το γεγονός ότι από το 1912, που απελευθερώθηκε η περιοχή, ζούσαν αρμονικά μαζί μας.

ΕΡ.: Δόθηκε ποτέ η ευκαιρία στους Τσάμηδες να επιστρέψουν στην Ηπειρο;

ΑΠ.: Το ελληνικό κράτος γύρω στις αρχές του 1950 ζήτησε από το αλβανικό κράτος να επιτρέψει σε όσους Τσάμηδες θεωρούν ότι δεν εγκλημάτησαν να επιστρέψουν στην Ελλάδα. Συγκεντρώθηκαν, σύμφωνα με μαρτυρίες Βορειοηπειρωτών, γύρω στους 2.000 στο Γεωργουτσάτι, χωριό κατοικούμενο από Ελληνες κοντά στα σύνορα. Εκεί το καθεστώς του Ενβέρ Χότζα τούς συνέλαβε και τους εξόρισε στην κεντρική Αλβανία ως... μοναρχοφασίστες. Παράλληλα, οι υπόλοιποι Τσάμηδες έλαβαν οικειοθελώς την αλβανική υπηκοότητα αποποιούμενοι την ελληνική.

ΕΡ.: Εχετε αναφέρει σε παλαιότερη τοποθέτησή σας ότι υπάρχει και μια παράμετρος... γελοιογραφικού χαρακτήρα στο τσαμικό ζήτημα και αφορά την οικογένεια Ντίνο. Τι ακριβώς εννοείτε;

ΑΠ.: Οι οπαδοί της ρεπούσιας νοοτροπίας δεν μπορούσαν να λείπουν και στην περίπτωσή μας. Ο Δήμος Πρεβέζης εξέδωσε ένα λεύκωμα των σκίτσων του Αλή Ντίνο, ενός κοσμοπολίτη και αξιόλογου σκιτσογράφου. Ηταν μία εξαίρεση στην ιστορία της οικογενείας του, που ευθύνεται από τον καιρό της εξόδου του Μεσολογγίου, όπου έδρασε ο Αχμέτ Ντίνο, για καταστροφές και λεηλασίες χωριών της Πρεβέζης (Λιμπόχοβο, Μαρτανιοί, Μάζι), της Καμαρίνας το 1897 έως το Φαναρι το 1943. Απ' όλη την αιματοβαμμένη ιστορία της οικογενείας Ντίνο βρήκαν ένα όντως αξιόλογο άτομο να προβάλλουν, δίνοντας συγχωροχάρτι στους υπολοίπους.

ΕΡ.: Ποια θεωρείτε ότι είναι η ενδεδειγμένη στάση που πρέπει να ακολουθήσει η χώρα μας;

ΑΠ.: Το θέμα των Τσάμηδων το έχουν λύσει ο Ναπολέων Ζέρβας και ο Αριστείδης Κρανιάς τον Αύγουστο του 1944. Οι Τσάμηδες, οι οποίοι δεν είναι τίποτε άλλο παρά εξισλαμισθέντες Θεσπρωτοί, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι πλήρωσαν για τα εγκλήματα τα οποία διέπραξαν συνεργαζόμενοι με τους ναζί. Τέλος, υπάρχουν κάποιες μεμονωμένες περιπτώσεις (σημειωτέον η μητέρα μου έχει βαφτίσει Τσάμη), που οφείλουμε να τις δούμε ξεχωριστά. Οσοι ήταν ανήλικοι το 1944 νομίζω ότι μπορεί να τους επιστραφεί η ελληνική υπηκοότητα, αρκεί να αναγνωρίσουν τις αποφάσεις των ελληνικών δικαστηρίων. Κάτι το οποίο οι οργανώσεις των Τσάμηδων που υποκινούν το θέμα δεν αποδέχονται με κανέναν τρόπο. Αυτό που δεν γνωρίζουν οι περισσότεροι είναι ότι οι Τσάμηδες στην Αλβανία ήταν αντιπαθείς από όλους - Ελληνες και Αλβανούς. Υπάρχουν και γνωμικά γι' αυτό: «Τσαμ μπαμπές με θηκ νε μες - Τσάμης μπαμπέσης με το μαχαίρι στη μέση».
Τέλος, θα ήθελα να τονίσω ότι οι οργανώσεις αυτές των Τσάμηδων αποτελούν το μακρύ χέρι του Ισλάμ στην περιοχή και αργά ή γρήγορα θα παίξουν τον βρόμικο ρόλο για τον οποίο τους προορίζουν. Είναι και αυτοί ένα κομμάτι του παζλ της ισλαμοποίησης της Ευρώπης, που δρομολογείται από κάποιους... διαμένοντες στη Μέση Ανατολή.

Η οικογένεια Ντίνο και τα τάγματα θανάτου

Το βιβλίο του Θεόδωρου Κων. Δράκου «Η Καμαρίνα και ο Ελληνοτουρκικός Πόλεμος του 1897» (εκδόσεις Νέα Θέσις) είναι πολύτιμο για κάθε μελετητή της Ιστορίας της Ηπείρου, διότι δεν πραγματεύεται μόνο όσα αναφέρει ο τίτλος του, αλλά περιλαμβάνει στις σελίδες του πλούτο -άγνωστων μέχρι σήμερα- στοιχείων για τη ζωή σ' αυτόν τον ελληνικό τόπο κατά τη διάρκεια του 18ου, του 19ου και του 20ού αιώνα. Ενδεικτικά αναφέρεται η βουτηγμένη στο αίμα αθώων ιστορία της οικογένειας Ντίνο. Τα αδέλφια Μαζάρ και Νουρή Ντίνο είναι οι επικεφαλής των ταγμάτων θανάτου των Τσάμηδων στη Θεσπρωτία και βαρύνονται με φρικτά εγκλήματα πολέμου. Στο βιβλίο του κ. Δράκου, όμως, αποδεικνύεται ότι η ανθελληνική δράση της οικογένειας Ντίνο είχε ξεκινήσει ήδη από την πολιορκία του μαρτυρικού Μεσολογγίου! Ακολουθεί χαρακτηριστικό απόσπασμα από το βιβλίο του κ. Δράκου:

«Στην καταστροφή της Καμαρίνας υπάρχουν αναφορές και για άλλους Οθωμανούς, πλην του πρωταγωνιστού Γκανή Μπέη [...] Σημαντική ήταν η «συνεισφορά» της οικογενείας Ντίνο, η οποία είχε προξενήσει τρομερά δεινά στην περιοχή. Η καταγωγή των Ντιναίων ήταν από τη Λιόψη Θεσπρωτίας (πάνω από το σημερινό Ασπροκκλήσι) και ήταν εξισλαμισμένοι Θεσπρωτοί (Τσάμηδες). Λόγω της βοήθειας που προσέφεραν στον Αλή Πασά έγιναν κάτοχοι τεράστιας περιουσίας στην περιοχή Λούρου - Πρεβέζης αλλά και σε Φανάρι-Παραμυθιά. Οι "λογαριασμοί" με την περιοχή μας άρχισαν με τον Αχμέτ Μπέη Ντίνο (Πρέβεζα 1785 - Ικόνιο 1848), ο οποίος, σημειωτέον, συμμετείχε στην πολιορκία του Μεσολογγίου, προσπάθησε ανεπιτυχώς το 1845 να μετατρέψει την Καμαρίνα σε τσιφλίκι του. Ο γιος του Βεησέλ κατέστρεψε το 1873 το Λιμπόχοβο και μετέβαλε την περιφέρειά του σε λιβάδια. Ο Χουσεΐν (Πρέβεζα 1855 - Τίρανα 1940), του οποίου ο πατέρας Ιμπραήμ ήταν πρώτος εξάδερφος του Βεησέλ, έκανε το ίδιο στο Μάζι και στους Μαρτανιούς το 1895. Ενοικίασε το δάσος στο Ζάλογγο και κυριολεκτικώς το κατέκοψε μην αφήνοντας δέντρο, σκοτώνοντας και ένα βοσκό που διαμαρτυρήθηκε. Είχε στην ιδιοκτησία του πολλά χωριά (Λούρο, Παλαιορόφορο κ.ά.), συντηρούσε σώμα ενόπλων Αλβανών και ήταν "κράτος εν κράτει" στην περιοχή.

Ο Γιουσούφ Μπέης Ντίνο, πρώτος εξάδερφος του Χουσεΐν, ηγήθηκε τριακοσίων εθελοντών Αλβανών και επιτέθηκε μαζί με τον στρατό στο χωριό. Συμμετείχε στη λεία παίρνοντας σημαντικό μερίδιο, με καλύτερο απ' όλα το επίχρυσο περικάλυμμα του Επιταφίου, το οποίο χρησιμοποίησε ως τραπεζομάντιλο στην οικία του, στην Παραμυθιά. Επίσης απέστειλε στο μουσουλμανικό χωριό Μαρκάτι κοπάδι τριών χιλιάδων από πρόβατα, βοοειδή και ημιόνους που άρπαξε από την περιοχή. Φέρεται δε ότι απήγαγε και πέντε γυναίκες τις οποίες και έστειλε στο ανωτέρω χωριό. Αργότερα έγινε ο φόβος και ο τρόμος στην περιοχή Καρβουναρίου ληστεύοντας και δολοφονώντας, μαζί με τους περιώνυμους για την αγριότητά τους κατοίκους του ανωτέρω χωριού. Εφτασε στο σημείο να επέμβει με στρατό ο βαλής Ιωαννίνων Οσμὰν Φεβζή Πασάς, στα τέλη Σεπτεμβρίου 1901, ο οποίος περικύκλωσε το χωριό, τον συνέλαβε και μαζί με άλλους σημαίνοντες μπέηδες τους απέστειλε δέσμιους στα Ιωάννινα, εκτοπίζοντάς τον για λίγο καιρό στο Μπεράτι. Ο Σουμπχή Αγάς Ντίνο, γιος του Σουλεΐμάν Πασά και αδερφός του Γιουσούφ, εκτελούσε χρέη δημίου στην καταστροφή της Καμαρίνας. Ηταν αιμοσταγής και υπεύθυνος για πολλά εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου και φυγοδικούσε. Οδηγήθηκε για δεύτερη φορά στις φυλακές τον Δεκέμβριο του 1904.

Η δράσις όμως των Ντιναίων συνεχίστηκε κι αργότερα. Ο γιος του Χουσεΐν, Τζεμήλ Μπέης (Πρέβεζα 1894 - Μαδρίτη 1972), ήταν διπλωμάτης, βουλευτής και υπουργός Εξωτερικών της Αλβανίας. Συνεργάστηκε με την Ιταλία του Μουσολίνι, έγινε πρέσβης και τιμήθηκε με τον Ιταλικό Μεγαλόσταυρο. Στη διάρκεια της Κατοχής διορίσθηκε από τους κατακτητές ύπατος αρμοστής Θεσπρωτίας. Οι δύο γιοι του Γιουσούφ ήταν οι διαβόητοι Μαζάρ (δολοφονήθηκε στο Δέλβινο το 1945) και Νουρή Ντίνο (Μανίσα Τουρκίας 1904 - Αγκυρα 1977) από την Παραμυθιά, οι οποίοι διέμεναν στην Τουρκία.

Συνεργασία με Ιταλούς

Στην Κατοχή σε συνεργασία με τους Ιταλούς και τους Γερμανούς εξόπλισαν τους Τσάμηδες και ηγήθηκαν αυτών. Ηταν εγκληματίες πολέμου, υπεύθυνοι για λεηλασίες, καταστροφές, βιασμούς, βασανισμούς και δολοφονίες στη Θεσπρωτία. Χαρακτηριστικά αναφέρω την καταστροφή του Φαναρίου τον Αύγουστο του 1943 και την εκτέλεση των 49 προκρίτων στην Παραμυθιά στις 29 Σεπτεμβρίου 1943, όπου ήταν οι "αρχιτέκτονες" αυτής συντάσσοντας και τον κατάλογο των εκτελεσθέντων».

Πηγή: Δημοκρατία

Εγραφα στὸ προηγούμενο ἄρθρο μου ὅτι ἐπὶ 10ετίες ὅλη ἡ ἐξωτερικὴ καὶ ἀμυντικὴ μας πολιτικὴ στηρίζεται σ’ ἕνα σύστημα κακομελετημένων καὶ ἐσφαλμένων ἐκτιμήσεων. Ἔλεγε μὲ ἐμβρίθεια πιγκουΐνου ὁ Κων/νος Καραμανλῆς ὅτι ἡ ἔνταξὴ μας στὴν ΕΟΚ ἀρχικὰ, καὶ μετὰ στὴν Ε.Ε., διασφαλίζει τὰ σύνορὰ μας προς Ἀνατολάς. «Τύφλες καὶ μαῦρα φάσκελα», ποὺ λέγαμε στὴ Μάνη. Ἡ τουρκικὴ εἰσβολὴ εἶχε ἀρχίσει πρὸ πολλοῦ, ἀλλ’ ὄχι μὲ τὸν τρόπο ποὺ ἔγινε στὴν Κύπρο. Μᾶς εἶχε προειδοποιήσει –καὶ μάλιστα ἐδῶ στὴν Ἀθήνα– ὁ πανέξυπνος Τοῦρκος πολιτικός Ὀζάλ: «Θὰ σᾶς κατακτήσουμε πληθυσμιακά». Ἤδη στὴ Θράκη ἔχει ἐπέλθει πληθυσμιακὴ ἀνατροπή. Τώρα αὐτὴ ἐπεκτείνεται στὰ νησιὰ τοῦ Ἀρχιπελάγους καὶ πρὸς τὴν Ἀθήνα.

Κι ἐνῶ οἱ καλύτεροι Ἕλληνες φεύγουν γιὰ τὸ ἐξωτερικὸ, ἡ χῶρα γεμίζει ἀπὸ ἀσιατικὸ καὶ ἀφρικανικὸ πληθυσμό. Ὁ πόλεμος, λένε οἱ εἰδήμονες, καὶ ἡ φτώχεια εἶναι αὐτὰ ποὺ σπρώχνουν ὅλα αὐτὰ τὰ στίφη πρὸς ἐμᾶς. Κουραφέξαλα! Ἔχω γυρίσει ὅλη τήν Αἰθιοπία καὶ ἔχω γράψει μεγάλο βιβλίο γι’ αὐτὴ («Αἰθιοπία: Μιὰ Ἑλλάδα στὴν Ἀφρική»-Ἐκδ. Σιδέρης). Λίγες χῶρες γνώρισαν τόση φρίκη πολέμου, τόση ξηρασία, τόση φτώχεια, τόσο μέγεθος πείνας. Οὕτε καὶ στὸ Μπενάρες τῆς Ἰνδίας οὔτε στὸ παλαιὸ Δελχὶ συνάντησα τόσο μέγεθος δυστυχίας. Καὶ ἀπορῶ: Γιατὶ δὲν ἔρχονται ἀπὸ τὴν Αἰθιοπία τὰ καραβάνια τῆς ἀπελπισίας ἀλλὰ ἔρχονται ἀπὸ τὸ Ἀφγανιστὰν, τὸ Πακιστὰν, τὴ Συρία, τὴν Τυνησία καὶ τὸ Μαρόκο; Βρῆκα στὴ Σκάλα τῆς Λακωνίας Μαροκινὸ ποὺ ἦταν ἀπὸ τὴν κοσμοξάκουστη Καζαμπλάνκα ποὺ βλέπει στὸν Ἀτλαντικό! Πολλὰ μπορεῖ κανεὶς νὰ σκεφθεῖ. Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι τῆς Αἰθιοπίας εἶναι Χριστιανοὶ Κόπτες. Αὐτοὶ ποὺ φθάνουν ἐδῶ εἶναι Μουσουλμάνοι διαφόρων τάσεων, κυρίως Σουνίτες καὶ Σιίτες. Ἡ δικὴ τους προώθηση, ποὺ γίνεται μὲ ὕποπτες χρηματοδοτήσεις, σκοπεῖ στὴν ἰσλαμοποίηση τῆς Εὐρώπης. Μὲ πρῶτο πειραματόζωο τὴν Ἑλλάδα.

Κατανοῶ τὸν φόβο τῆς Βιέννης. Δύο φορὲς οἱ Ὀθωμανοί ἔφθασαν πρὸ τῶν πυλῶν της. Τὴν πρώτη φορὰ τὸ 1529, ὅταν ἕνα πλήθος «ἀκιντζί» ὑπὸ τὸν Μιχάλογλου καὶ τὸν σουλτάνο Σουλεϊμὰν τὸν Μεγαλοπρεπῆ περιέσφιξαν τὴν πόλη ἀπὸ παντοῦ, ἀκόμη καὶ μὲ στολίσκο ἀπὸ τὸν Δούναβη. Ἀλλά ἀπέτυχαν. Γιὰ δεύτερη φορὰ ἐπεχείρησαν Κατάληψη τὸ 1683 ὑπὸ τὴν ἡγεσία τοῦ Καρᾶ-Μουσταφᾶ Κιοπρουλῆ. Ἡ πόλη σώθηκε τὴν τελευταία στιγμὴ χάρη στὴν ἐπέμβαση τοῦ πολωνικοῦ ἱππικοῦ ποὺ νίκησε τοὺς Τούρκους λίγο ἔξω ἀπὸ τὴ Βιέννη, στὸ λόφο τοῦ Κάλλενμπεργκ. Στὸ λεγόμενο «Ὁπλοστάσιο τῶν Ἀστῶν» (Bürgerliches Zeughaus) μπορεῖ ὁ ἐπισκέπτης νὰ δεῖ τὰ σπάθα τοῦ Τούρκου ἀγὰ, ἀρχηγοῦ τῶν γενίτσαρων κατὰ τὴν πολιορκία τοῦ 1683, μιὰ μεγάλη κόκκινη Ὀθωμανικὴ σημαία, τὸ κρανίο τοῦ Καρᾶ-Μουσταφᾶ καὶ τὸ μεταξένιο σχοινὶ τῆς ἀγχόνης του μὲ δύο ρητὰ τοῦ Κορανίου.

Ἀλλά, ἄν οἱ Μουσουλμάνοι κατακλύσουν τὴν Ἑλλάδα, ὅπως ἔγινε σταδιακὰ τὸν 14ο καὶ 15ο αἰώνα, τίποτε δὲν θὰ μπορέσει νὰ ἀνακόψει τὴν προέλασὴ τους. Ἤδη στὴν Βαλκανική ἔχουν δημιουργήσει ἰσχυρά προγεφυρώματα: Στὴν Ἀλβανία, στὴ Βοσνία, στὴν Ἐρζεγοβίνη ἀλλὰ καὶ στὰ Σκόπια καὶ στὴν Βουλγαρία. Πίσω ἀπὸ μεγάλα ἱδρύματα ἰσλαμικῶν σπουδῶν βρίσκεται ἡ Τουρκία καὶ ἡ Σαουδική Αραβία. Τό ὅραμα τοῦ Νταβούτογλου γιὰ ἀνασύσταση τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας σὲ μερικὰ χρόνια θ’ ἀρχίσει νὰ σαρκώνεται. Ὅλα τὰ ἑκατομμύρια Μουσουλμάνων, ποὺ χρόνο μὲ χρόνο θὰ αὐξάνεται σὰν τὴν ἄμμο τῆς θαλάσσης, θὰ τεθοῦν ὑπὸ τὴν προστασία τῆς νέας Ὀθωμανικής Αὐτοκρατορίας. Θὰ εἶναι οἱ προφυλακὲς της, ἡ Πέμπτη Φάλαγγα μέσα στὴν Εὐρώπη. Ἡ Εὐρώπη στὰ μέσα τοῦ 15ου αἰώνα διέπραξε τὴ βλακεία νὰ μὴν στείλει βοήθεια στὴν κινδυνεύουσα Βασιλεύουσα. Ἔτσι ὁ Πορθητής τὴν κατέλαβε τὸ 1453. Ἄν ζοῦσε κάτι περισσότερο ἀπό 10 χρόνια, θὰ εἶχε καταλάβει τὴν Ἰταλία καὰ μετὰ ὁ δρόμος θὰ ἦταν ἀνοιχτὸς γιὰ τὴ λοιπή Εὐρώπη. Αὐτὸ ἡ τωρινή Εὐρώπη δὲν τὸ βλέπει;

Πηγή: Ακτίνες

Οι αιώνες 19ος και 20ος υπήρξαν χρονικές περίοδοι έντονης αντιπαράθεσης μεταξύ αθέων και πιστών. Οι πρώτοι αυτοπροβάλλονταν ως προασπιστές της επιστημονικής γνώσης και έφεραν επιστημονικά δήθεν επιχειρήματα κατά της πίστης στην ύπαρξη Θεού, πού επεκράτησε να θεωρείται ότι είναι η μόνη μορφή πίστης. Αυτό είναι τρομερά παραπλανητικό, καθώς οι πάντες κάπου πιστεύουν, ακόμη και οι άθεοι, που πιστεύουν στην αθεΐα τους. Δυστυχώς ήταν τόσο τραγικά τα ολισθήματα των χριστιανών στη Δύση, ώστε το αθεϊστικό κίνημα σάρωσε τα πάντα και επέβαλε τις απόψεις του μέσω της πολιτικής, της διανόησης και του πανεπιστημίου, αστικού και μαρξιστικού.

Στο παρόν άρθρο θα ασχοληθούμε μόνο με την αποκαλούμενη επιστημονική αθεΐα. Υπήρξε αυτή κίνηση των πλέον ανεντίμων αθέων, οι οποίοι επιχείρησαν να καταστήσουν την Επιστήμη υποχείριο της ιδεολογίας τους και να την εξαναγκάσουν να διακηρύξει ότι δεν υπάρχει Θεός! Η πολεμική στη Δύση έχει κάπως κοπάσει, καθώς η ιδεολογική αθεΐα έχει παραχωρήσει τη σκυτάλη στον πρακτικό υλισμό και στον μηδενισμό. Ολοένα και λιγότεροι διακηρύσσουν ότι η αθεΐα έχει επιστημονική θεμελίωση. Βέβαια οι προπαγανδιστές της δοξασίας αυτής δεν θα εκλείψουν, πλην όμως οι περισσότεροι είναι άσχετοι προς την Επιστήμη και πάμφτωχοι σε επιστημονικές γνώσεις. Στην ελαφρότητά τους έχουν ταυτίσει την ιδεολογία τους με την Επιστήμη και πορεύονται πλανώμενοι και πλανώντες, ιδιαίτερα αν κατέχουν θέσεις υψηλές, οι οποίες προσφέρονται πλέον κατά προτεραιότητα σε εχθρούς και μάλιστα πολέμιους της θρησκευτικής πίστης.

Αφορμή για τη σύνταξη του άρθρου στάθηκε η αχαρακτήριστη στάση του υπουργού ενός υπουργείου, στο οποίο προστίθενται κατά καιρούς προς χαρακτηρισμό του λέξεις όπως τα βαγόνια στη μηχανή. Πάντως Παιδείας οπωσδήποτε δεν είναι πλέον. Ο κ. Φίλης προ καιρού είχε απαγορεύσει την επίσκεψη σε σχολείο της Θεσσαλονίκης, ύστερα από πρόσκληση, του μητροπολίτου Μεσογαίας σεβ. Νικολάου. Ο προσβληθείς μητροπολίτης αντέδρασε έντονα καταγγέλλοντας: «Δεν είναι δυνατόν αυτοί που υποστηρίζουν μία παιδεία χωρίς αριστεία να μην ονειρεύονται και μία παιδεία δίχως ελευθερία και μία κοινωνία δίχως δημοκρατία. Και δεν εννοώ ως ελευθερία το δικαίωμα ενός Μητροπολίτη να μιλάει στα σχολεία, αλλά το δικαίωμα των παιδιών να ζητούνε λόγο και από την Εκκλησία. Τελικά, φαίνεται ότι αυτοί που προπαγάνδισαν τον αντιρατσιστικό νόμο, πνίγονται μέσα στον ρατσισμό του αντιεκκλησιαστικού τους πάθους». Το συμβάν έλαβε δημοσιογραφική έκταση και ο κ. υπουργός προσεκλήθη στην πρωινή εκπομπή «Καλημέρα Ελλάδα» (11.5). Εκεί ερωτηθείς αποκρίθηκε: «Δεν μπορεί να μπαίνουν στα σχολεία ιερωμένοι, που θα αμφισβητούν χωρίς αντίλογο τη θεωρία του Δαρβίνου για την εξέλιξη. Εκεί στηρίζεται το σχολείο. Δεν θα μπαίνει ένας ιερωμένος να λέει άλλα πράγματα»!

Η εμπάθεια και η προκατάληψη είναι κακοί σύντροφοι του ανθρώπου. Και ο κ. υπουργός έδειξε κατ’ επανάληψη ότι κυριαρχείται απ’ αυτές. Θα σταθώ κατ’ αρχήν στο ουσιώδες, το οποίο δεν διέκριναν ακόμη και εκείνοι που αντέδρασαν στο σοβαρό ολίσθημα του κ. Φίλη. Το σχολείο δεν στηρίζεται στη θεωρία του Δαρβίνου με βάση το Σύνταγμα της χώρας. Στηρίζεται στον λόγο του Ευαγγελίου, όπως δηλώνεται σαφώς στο προοίμιο του Συντάγματος, όπου γίνεται επίκληση του ονόματος της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος. Δεν αγνοούν το Σύνταγμα οι κατά καιρούς καταστρατηγούντες αυτό πολιτικοί και πολύ περισσότερο οι συνήγοροί τους καθηγητές του συνταγματικού δικαίου. Απλώς το περιφρονούν και το καταπατούν! Βέβαια την κύρια ευθύνη φέρει η Διοικούσα Εκκλησία, η οποία, υποταγμένη στην ξενόδουλη Πολιτεία από την εποχή της βαυαροκρατίας, δεν αντέδρασε ποτέ με σθένος στην ψήφιση αντιευαγγελικών νόμων, μεταξύ των οποίων θεωρώ αθλιότερο αυτό της νομιμοποίησης των εκτρώσεων, τη νομιμοποίηση δηλαδή εγκλήματος, το οποίο συνιστά γενοκτονία! Βέβαια υποταγμένοι είναι και οι σήμερα κυβερνώντες, οι οποίοι από την παλιά τους ιδεολογία, αν είχαν ποτέ, κράτησαν μόνο το αντιεκκλησιαστικό μένος, ώστε να δικαιωθεί ο Μπερντιάγεφ, ο οποίος είχε γράψει μόλις το 1929 ότι σύντομα ο μαρξισμός θα διολισθήσει σε αστικές θέσεις, δεν θα μετριάσει όμως την εχθρική προς τη θρησκεία στάση. Πρέπει να τονιστεί ότι στην εκδήλωση του μένους αυτού στη χώρα μας πρωτοστατούν «ιδεολόγοι» που απώλεσαν και το φύλο «μαρξιστικής συκής»! Δυστυχώς όμως το σύστημα έχει κάθε λόγο να τους προβάλλει στα μάτια του λαού, που απόμεινε πιστός στον Θεό, ως αριστερούς. Ας τολμήσουν αυτοί να φέρουν προς δημοψήφισμα τροποποιημένο Σύνταγμα, ώστε να απαλλαγούν από την αθλιότητα της συνεχούς καταπάτησής του υπάρχοντος. Δυστυχώς όμως και ο θεολογικός κόσμος εμφανίζεται ανήμπορος να θεραπευθεί από τις πολιτικές αγκυλώσεις του παρελθόντος.

Περί Επιστήμης τώρα ο λόγος, την οποία δεν μπορεί να καυχηθεί ο κ. υπουργός ότι διακόνησε. Η (θετική) Επιστήμη εδράζεται επί τριών καιρίων θεμελίων: Την παρατήρηση, το πείραμα και τον μαθηματικό λογισμό. Η Εκκλησία δεν διεκδικεί επιστημονική επιβεβαίωση του πιστεύω της. Μόνο στη Δύση, όπου παραχαράχτηκε ο ευαγγελικός λόγος, επιχειρήθηκε αυτό κατά τρόπο άστοχο. Η Επιστήμη δεν είναι σε θέση να εκφέρει λόγο επί της δημιουργίας ή σχηματισμού του σύμπαντος, επί της εμφανίσεως της ζωής και της μεταπλάσεως αυτής (εξελίξεως) ώς την εμφάνιση του ανθρώπου για τον απλούστατο λόγο: Δεν είναι δυνατή η θεμελίωση της όποιας εργασίας επί των στοιχείων που προαναφέραμε. Όλες οι προσπάθειες για εργαστηριακή παρασκευή εμβίου όντος απέβησαν άκαρπες και πλέον δεν επιχειρούνται άλλες. Η κλωνοποίηση είναι η καταφυγή εκείνων των επιστημόνων, που θέλουν διαρκώς να παραπλανούν την ανυποψίαστη και αγνοούσα κοινή γνώμη. Συνεπώς η όποια θεωρία διατυπώθηκε επί των θεμάτων αυτών είναι απόρροια του πόθου επιστημόνων να καταθέσουν άποψη. Και οι επιστήμονες αυτοί υπήρξαν άλλοι μεν πιστοί, άλλοι δε άπιστοι. Πιστός στον Θεό, και μάλιστα καθολικός ιερέας, υπήρξε ο Λεμαίτρ, εισηγητής της «μεγάλης έκρηξης». Πιστός στον Θεό, ίσως όχι χριστιανός, υπήρξε και ο Δαρβίνος. Η θεωρία της εξέλιξης δεν είναι η θεωρία του Δαρβίνου, αλλά πλήθος θεωριών αντικροουμένων μεταξύ τους. Μάλιστα υπάρχουν έντιμοι υλιστές, οι οποίοι αναγνωρίζουν ότι ελάχιστα γνωρίζουμε για το πώς συνέβη η εξέλιξη. Γι’ αυτό οι θεωρίες της θα παραμένουν εσαεί θεωρίες και δεν θα περιβληθούν ποτέ την ισχύ επιστημονικών θέσεων. Το αντιλαμβάνονται αυτό οι ημιμαθείς; Και όμως όλως ανεντίμως καθηγητές και καθηγητές διδάσκουν σε πανεπιστήμια και δευτεροβάθμια σχολεία τη θεωρία ως τμήμα του συνόλου της επιστημονικής γνώσης. Από την άλλη η με πάθος πολεμική από μέρους κάποιων πιστών διεγείρει ειρωνικά σχόλια των αθέων. Ήδη όμως οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας άγιοι Βασίλειος ο μέγας και Ιωάννης ο Χρυσόστομος είχαν ξεκαθαρίσει κατά τον 4ο μ.Χ. αιώνα ότι ο Θεός, ως Πνεύμα, δεν δημιούργησε το σύμπαν με σωματικά μέλη. Το «είπε και εγεννήθησαν» ερμήνευσαν ως δημιουργικές (γιατί όχι μετασχηματιστικές-εξελικτικές;) μεταβολές στο εργαστήριο της φύσεως. Συνεπώς ο ορθόδοξος πιστός δεν έχει λόγους να αντιμάχεται την όποια θεωρία, αλλά την ανέντιμη παραχάραξη της Επιστήμης προκειμένου να την καταστήσει ο υλιστής επιστήμων θεραπαινίδα της ιδεολογίας του. Η Επιστήμη αδυνατεί να αποφανθεί πως ό,τι βλέπουμε έγινε από τον Θεό ή ερήμην του Θεού. Θα τα καταλάβουμε αυτά «πιστοί» και «άπιστοι»;

Πηγή: Ακτίνες

Ὁ διάβολος χρησιμοποιεῖ πολλοὺς τρόπους, πολλὰ μέσα, πολλὰ ὅπλα γιὰ νὰ ἐξουσιάζει τοὺς ἀνθρώπους. Τὸ ἰσχυρότερο ἀπὸ ὅλα τὰ ὅπλα του εἶναι ἡ ἀπελπισία. Ἀπελπισία εἶναι ἡ ὑπερβολικὴ λύπη, ἡ ἀπογοήτευση, ἡ ἀπόγνωση.

Ἴσως νὰ ρωτήσει κανείς: Καλὸ πρά­γμα δὲν εἶναι τὸ νὰ λυπούμαστε γιὰ τὶς ἁμαρτίες ποὺ κάνουμε; Καλὸ πράγμα εἶναι, διότι ἡ ἁμαρτία γεννᾶ λύπη καὶ ἡ λύπη μετάνοια. «Ἡ κατὰ Θεὸν λύπη μετάνοιαν εἰς σωτηρίαν ἀμεταμέλητον κατεργάζεται» (Β΄ Κορ. ζ΄ 10). Ἡ λύπη ποὺ εἶναι σύμφωνη μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα τὴ μετάνοια, ποὺ ὁδηγεῖ στὴ σωτηρία.

Ἀλλὰ στὴ μετάνοια ὁδηγεῖ μόνο ἡ κατὰ Θεὸν λύπη. Ἡ ὑπερβολικὴ λύπη δὲν εἶναι λύπη κατὰ Θεόν, ἀλλὰ ἀκραία ἐκδήλωση τοῦ πληγωμένου ἐγωισμοῦ μας. Ἡ ὑπερβολικὴ λύπη δίνει πλεονεκτήματα στὸ σατανᾶ. Γίνεται στὰ χέρια του ἰσχυρότατο ὅπλο γιὰ νὰ μᾶς ἐμποδίζει νὰ μετανοήσουμε. Ἡ «ὑπερβολὴ λύπης» δὲν ὁδηγεῖ στὴ μετάνοια, ἀλλὰ στὴν ἀπελπισία καὶ τὴν ἀπόγνωση.

Ὁ Θεὸς θέλει τὴ σωτηρία μας καὶ κάνει τὰ πάντα γιὰ νὰ μᾶς σώσει. Ὁ διάβολος δὲν θέλει τὴ σωτηρία μας καὶ κάνει τὰ ἀκριβῶς ἀντίθετα γιὰ νὰ μᾶς κολάσει. Ὅταν πρόκειται νὰ διαπράξουμε τὴν ἁ­μαρτία, μᾶς ψιθυρίζει: Δὲν εἶναι τίποτε αὐτό. Κάνετε ἐλεύθερα ὅ,τι θέλετε. Ὅλα ἐπιτρέπονται. Ὅταν ὅμως διαπράξουμε τὴν ἁμαρτία, ἀλλάζει τακτικὴ καὶ μᾶς ψιθυρίζει: Εἶναι πάρα πολὺ βαρὺ τὸ ἁμάρτημα ποὺ ἔκανες. Δὲν ὑπάρχει γιὰ σένα ἐλπίδα σωτηρίας.

Οἱ πιὸ πολλοὶ Χριστιανοὶ γνωρίζουν τὴν πανουργία τοῦ σατανᾶ καὶ προφυλάσσονται. Ἀλλὰ ὑπάρχουν καὶ κάποιοι ποὺ κυριεύονται ἀπὸ λύπη μεγάλη, ἡ ὁποία τοὺς ρίχνει στὴν ἄβυσσο τῆς ἀ­πογνώσεως. Ἡ ὑπερβολικὴ λύπη, ὅταν μᾶς πλήξει σφοδρῶς, κατορθώνει νὰ ἐξ­­αφανίζει ὅλη τὴ δύναμη τῆς ψυχῆς, σημειώνει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος. «Εἴωθε γὰρ ἡ τῆς λύπης ὑπερβολή, ὅταν ἡμῖν ἐπισκήψῃ σφοδρότερον, ἅπασαν περιτρώγειν τῆς ψυχῆς τὴν ἰσχύν» («Περὶ κατανύξεως Λόγος Β΄», PG 47, 417). Συνηθίζει ἡ ὑπερβολικὴ λύπη νὰ ἀδυνατίζει πολὺ τὴ δύναμη τῆς ψυχῆς.

Ὥστε λοιπὸν ἡ ἀπελπισία εἶναι κατʼ ἐξοχὴν ἔργο δαιμονικό. Εἶναι τὸ ἰσχυρότερο ὅπλο τοῦ διαβόλου. «Οὐδὲν οὕτως ἰσχυρὸν ὅπλον τῷ διαβόλῳ, ὡς ἀπόγνωσις· διὰ τοῦτο οὐχ οὕτως αὐτὸν εὐ­φραίνομεν ἁμαρτάνοντες, ὡς ἀπογινώσκοντες». Δὲν ἔχει κανένα δυνατότερο ὅπλο ὁ διάβολος ἀπὸ τὴν ἀπελπισία. Γιʼ αὐτὸ δὲν χαίρεται τόσο πολὺ ὅταν ἁμαρτάνουμε, ὅσο ὅταν ἀπελπιζόμαστε, σημειώνει πάλι ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος στὸν πρῶτο λόγο του «Περὶ μετανοίας» (PG 49, 280).

Πόσο πλάνος εἶναι ὁ διάβολος, ποὺ πλανᾶ τὴν οἰκουμένη! Τί ἀσύστολο ψέ­μα χρησιμοποιεῖ, ὅταν μᾶς ψιθυρίζει ὅτι «δὲν ὑπάρχει γιὰ μᾶς ἐλπίδα σωτηρίας». Ἐλπίδα σωτηρίας ὑπάρχει γιὰ ὅλους ἀνεξαιρέτως τοὺς ἀνθρώπους. Διότι γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους σταυρώθηκε ὁ Χριστός. Ἔχυσε τὸ τίμιο Αἷμα Του «ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καὶ σωτηρίας». «Οὐ τοσοῦτον ἡμεῖς ἐξημάρτομεν, ὅσον ἐκεῖνος δικαίως ἐπράξατο», λέει ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων στὴν τρίτη Κατήχησή του. Ὁ Χριστὸς ἐπάνω στὸ Σταυρὸ ὑπέμεινε πολὺ περισσότερα παθήματα ἀπʼ ὅσα ἔπρεπε, γιὰ νὰ σώσει ἐμᾶς ποὺ ἁμαρτήσαμε. «Πλείω ὧν ὀφείλομεν ὁ Χριστὸς ἀπέτισε· τοσούτῳ δὲ πλείω ὅσῳ ἄμετρον πέλαγος πρὸς μικρὰν ὕδατος σταγόνα παραβαλλόμενον», γράφει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος στὴ 10η ὁμιλία του στὴν πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολή. Περισσότερα ἀπʼ ὅσα χρωστούσαμε πλήρωσε ὁ Χριστός. Καὶ τόσο περισσότερα, ὅσο εἶναι ἂν συγκριθεῖ μιὰ σταγόνα νεροῦ μὲ τὸ ἀπέραντο πέλαγος. Τί εἶναι μία σταγόνα νεροῦ μπροστὰ στὰ ὕδατα τοῦ ὠκεανοῦ; Τὸ παράδειγμα ποὺ χρησιμοποιεῖ ὁ χρυσορρήμων Πατὴρ εἶναι ὡ­ραιότατο, ἀλλὰ καὶ πάλι ὑπολείπεται τῆς πραγματικότητας. Διότι ὁ ὠκεανὸς ἔχει ὅρια, ἐνῶ ἡ εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ δὲν ἔχει ὅρια. Ὁ Χριστὸς μὲ τὴ σταυρικὴ θυσία Του γίνεται «ἱλασμὸς περὶ τῶν ἁ­μαρτιῶν ἡμῶν, οὐ περὶ τῶν ἡμετέρων δὲ μόνον, ἀλλὰ καὶ περὶ ὅλου τοῦ κόσμου» (Α΄ Ἰω. β΄ 2). Θυσιάστηκε, ὥστε μὲ τὸ Αἷμα Του νὰ συγχωρηθοῦν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ οἱ ἁμαρτίες μας· καὶ ὄχι μόνο οἱ δικές μας ἁμαρτίες, ἀλλὰ καὶ οἱ ἁμαρτίες ὅλου τοῦ κόσμου. Ὑπάρχει λοιπὸν ἐλπίδα σωτηρίας γιὰ ὅλους τοὺς ἁμαρτωλούς.

Ἡ παραβολὴ τοῦ Ἀσώτου αὐτὴν ἀ­κριβῶς τὴν ἀλήθεια τονίζει: Ἁρπάζει τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἀπὸ τὸ χεῖλος τῆς ἀ­πογνώσεως καὶ τοὺς ρίχνει στὴν ἀνοικτὴ ἀγκάλη τοῦ Θεοῦ Πατέρα. Μᾶς θυμίζει ὅτι ὑπάρχει «φιλάνθρωπος Πατέρας καὶ Θεός», ὁ Ὁποῖος περιμένει τὴν «καλλίστην ἐπιστροφήν» μας. Ἀρκεῖ ἐμεῖς νὰ μὴν ἀπελπιζόμαστε γιὰ τὴ σωτηρία μας, ἀλλὰ νὰ μετανοοῦμε εἰλικρινῶς γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας καὶ νὰ εἴμαστε ἀπολύτως βέβαιοι ὅτι ὁ Οὐράνιος Πατέρας θὰ διανοίγει «ἀγκάλας πατρικάς», θὰ μᾶς ἀ­ποκαθιστᾶ πλήρως στὴ θέση τοῦ υἱοῦ καὶ θὰ μᾶς χαρίζει πάλιν «τῆς οἰκείας δόξης τὰ γνωρίσματα». Γιὰ νὰ ζοῦμε στὸν κόσμο τῆς διαφθορᾶς καὶ τῆς ἀποστασίας ὡς πριγκιπόπουλα τοῦ οὐρανοῦ καὶ ὡς πολίτες τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ἀπολαμβάνοντας τοὺς ἀγλαοὺς καρποὺς τῆς μετανοίας καὶ Ἐξομολογήσεως στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων.

Πηγή: Ο Σωτήρ

Η ελληνική μας γλώσσα γίνεται πάλι στόχος επίθεσης. Ήδη έχει αρχίσει να αποτελεί σημείο προβληματισμού των υπευθύνων για τον Εθνικό Διάλογο και για την Παιδεία η κατάργηση της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας από το πρωτότυπο στο Γυμνάσιο! Υπέρ της κατάργησης τάχθηκαν και 56 πανεπιστημιακοί δάσκαλοι...

Είναι η δεύτερη φορά που βάλλονται τα αρχαία ελληνικά ως «άχρηστα». Το 1984 ήταν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και τώρα η απομίμησή της, το κυβερνητικό συνονθύλευμα ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Ο Έλληνας σκεπτόμενος πολίτης διερωτάται προς τι αυτό το μίσος κατά της ελληνικής γλώσσας. Καθηγητής εκτιμά ότι είναι ο ιδεολογικός  φανατισμός και η αλαζονεία των ανθρώπων της πολιτικής εξουσίας, σε συνδυασμό με την ημιμάθεια τους.

Οι εμμονές των κυβερνώντων στην ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης τους οδηγούν στο να επιδιώκουν να αποδομηθεί, για να ατονήσει και να σβήσει κάθε τι που αφορά στην Εθνική μας  Παράδοση. Στο πλαίσιο αυτό αναθεωρούν την Ιστορία, εκδιώκουν την Εκκλησία από τη δημόσια παρουσία της, περιγελούν την παραδοσιακή ηθική, παραβιάζουν βασικές αρχές της φύσης και ακρωτηριάζουν τη γλώσσα. Ως προς την ημιμάθεια στη γλώσσα, αυτά που κάνουν θυμίζουν αείμνηστο πολιτικό αρχηγό που υποστήριξε την κατάργηση των τόνων και των πνευμάτων, γιατί ο ίδιος «δεν μπόρεσε ποτέ να τους μάθει...».

Για την επιχειρούμενη νέα κακοποίηση της  γλώσσας ο τομέας Κλασσικής Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών αντέδρασε, εκδίδοντας ανακοίνωση.  Σ’ αυτήν εκφράζεται η έκπληξή του, γιατί οι 56 πανεπιστημιακοί «στη συντριπτική πλειονότητα τους δεν έχουν σχέση με την Αρχαία Ελληνική Γλώσσα και Φιλολογία, ή με την αρχαιογνωσία εν γένει...». Επισημαίνεται επίσης ότι ζητούμενο για τη σωστή εκμάθηση της Νέας Ελληνικής πρέπει να είναι «η κατανόηση των πλευρών της που άπτονται της ιστορικής της διαχρονίας, πράγμα που επιτυγχάνεται μόνο με τη στέρεα γνώση των προγενεστέρων μορφών της ομιλούμενης σήμερα γλώσσας». Τονίζεται ακόμη ότι θα ήταν θλιβερό η Ελλάδα να καταργούσε τη διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών, όταν παρατηρείται έξαρση στην κίνηση επαναφοράς ή συνέχισης της διδασκαλίας τους στη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση σημαντικών κρατών της ΕΕ....

Στην ανακοίνωση τέλος υπογραμμίζεται ότι η ελληνική γλώσσα δεν είναι «νεκρή», αφού οι Νεοέλληνες έχουν ως μητρική τους γλώσσα τη σύγχρονη μορφή ελληνικής, που είναι η συνέχεια της αρχαίας και της μεσαιωνικής, υπάρχουν δε ιδιώματα της ελληνικής γλώσσας, όπως τα τσακώνικα, στα οποία γίνεται ακόμη και σήμερα χρήση λέξεων και φράσεων της αρχαίας ελληνικής. Το κείμενο θέσεων του Τομέα Κλασσικής Φιλολογίας του ΕΚΠΑ υποστηρίζουν με δήλωσή τους και καθηγητές του Τομέα της Βυζαντινής Φιλολογίας και Λαογραφίας του ιδίου Πανεπιστημίου. Όπως τονίζουν η σχέση με την γλωσσική και λογοτεχνική μας κληρονομιά  στο πρωτότυπο σε όλη την υποχρεωτική εκπαίδευση δεν μπορεί να περιορίζεται στα εκατό ή διακόσια χρόνια από τα τρεις χιλιάδες χρόνια ελληνικού  γραπτού πολιτισμού.-

Πηγή: Ακτίνες

Η εφημερίδα «Ορθόδοξη Αλήθεια», σε πρωτοσέλιδο δημοσίευμά της (φύλλο της 13ης Απριλίου 2016), ανέδειξε το θέμα της νεοβουδιστικής οργάνωσης Arigatοu και της συμμετοχής στο διοικητικό της συμβούλιο (!) του σχολικού συμβούλου Άγγελου Βαλλιανάτου. «Ο κ. Βαλλιανάτος είναι εις εκ των εκλεκτών του υπουργού Παιδείας Νίκου Φίλη για θέματα εκπαιδευτικής πολιτικής και δεξί χέρι του κ. Σταύρου Γιαγκάζογλου, ο οποίος είναι Σύμβουλος του υπουργείου Παιδείας και προϊστάμενος του Γραφείου Α΄ του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής.

Αθήνα, 14 Ιουνίου 2016

Αριθμ. Πρωτ. 89

Δελτίο τύπου

Τι συμβαίνει με την υπόθεση της Arigatοu;

Ποιοι και γιατί κωλυσιεργούν στο να την χαρακτηρίσουν

ως παραθρησκευτική οργάνωση;

Η εφημερίδα «Ορθόδοξη Αλήθεια», σε πρωτοσέλιδο δημοσίευμά της (φύλλο της 13ης Απριλίου 2016), ανέδειξε το θέμα της νεοβουδιστικής οργάνωσης Arigatοu και της συμμετοχής στο διοικητικό της συμβούλιο (!) του σχολικού συμβούλου Άγγελου Βαλλιανάτου. «Ο κ. Βαλλιανάτος είναι εις εκ των εκλεκτών του υπουργού Παιδείας Νίκου Φίλη για θέματα εκπαιδευτικής πολιτικής και δεξί χέρι του κ. Σταύρου Γιαγκάζογλου, ο οποίος είναι Σύμβουλος του υπουργείου Παιδείας και προϊστάμενος του Γραφείου Α΄ του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής.

Οι κύριοι Βαλλιανάτος και Γιαγκάζογλου υποστηρίζουν με πάθος και προωθούν εδώ και καιρό διάφορες «καινοτόμες» ιδέες για το μάθημα των Θρησκευτικών (βλ. νέα πιλοτικά Προγράμματα Σπουδών για το μάθημα των Θρησκευτικών)».

Με νεότερη πρωτοσέλιδη πάλι δημοσίευση της (8/6/2016), με τίτλο  «Ποιοι και γιατί καλύπτουν τον εκλεκτό του υπουργού Παιδείας κ. Φίλη;», η εν λόγω εφημερίδα αναφέρει ότι «με το συγκεκριμένο θέμα ασχολήθηκε και η αρμόδια Συνοδική Επιτροπή επί των Αιρέσεων. Στη συνεδρίασή της, μάλιστα, προήδρευσε ο Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ, ο οποίος δήλωσε ότι: «Μετά από τη διερεύνηση των στοιχείων αποφασίσαμε στην επιτροπή, σχετικά με την Arigatou, ότι πρόκειται περί μιας επικινδύνου οργανώσεως, η οποία αποτελεί όχημα της νέας εποχής, της νέας τάξης και προωθεί τη διάδοση του βουδισμού, και έχει ένα προσωπείο δήθεν διομολογιακής ενοποίησης των ανθρώπων, σε συνεργασία με ΜΚΟ, με το πρόταγμα της συνεννοήσεως των ανθρώπων, αυτά τα γνωστά που υποστηρίζουν, τα οποία είναι εύηχα και πολύ έξυπνα, για να πέφτει κανείς στην παγίδα αυτών των πραγμάτων.

Σε ό,τι αφορά τον κ. Βαλλιανάτο, εγώ απέστειλα τα δημοσιεύματά σας στην Ιερά Σύνοδο και ζήτησα να διερευνηθούν, διότι στο δημοσίευμά σας υπάρχει και απεικόνιση της ιστοσελίδας της οργάνωσης, όπου εκεί μετέχει ο κ. Βαλλιανάτος. Είπαμε, λοιπόν, ότι, εφόσον διακριβωθεί ότι ο κύριος αυτός είναι μέλος του διοικητικού συμβουλίου της οργάνωσης, θα πρέπει επισήμως η Εκκλησία να ζητήσει από τον αρμόδιο υπουργό Εθνικής Παιδείας να απομακρυνθεί από την επιτροπή για το μάθημα των Θρησκευτικών. Τώρα η Σύνοδος έχει τον λόγο, εμείς εισηγούμαστε στη Σύνοδο και εκείνη αποφασίζει».

Επειδή το θέμα αυτό είναι φλέγον και σχετίζεται άμεσα με το νέο πολυθρησκειακό Πρόγραμμα του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής για το μάθημα των Θρησκευτικών, η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων θεωρεί ότι αποτελεί πνευματικό χρέος της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας μας :

α) να επικυρώσει άμεσα και να δημοσιοποιήσει την απόφαση της Συνοδικής Επιτροπής για την υπόθεση της Arigatοu και,

β) να λάβει τα νόμιμα και κανονικά μέτρα για να προστατεύσει τη χριστιανική αγωγή της νεότητας, σύμφωνα με όσα προβλέπει ο Καταστατικός της Χάρτης, το Σύνταγμα, οι νόμοι, η νομολογία και οι σχετικές για το μάθημα των Θρησκευτικών αποφάσεις των δικαστηρίων.

Το ΔΣ της ΠΕΘ

Πηγή: Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων

Τις τελευταίες ημέρες, όλοι οι Έλληνες πολίτες γινόμαστε μάρτυρες επαναλαμβανόμενων συνεντεύξεων του Υπουργού Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων, σε διάφορες τηλεοπτικές ή ραδιοφωνικές εκπομπές, ο οποίος δεν φείδεται του χρόνου και του κόπου προκειμένου, μεταξύ των άλλων, να προβεί και σε δηλώσεις σχετικά με επικείμενες αλλαγές στο μάθημα των Θρησκευτικών, το οποίο υπηρετούμε καθημερινα στις διδασκαλικές αίθουσες. Ως υπεύθυνοι δάσκαλοι,

Αθήνα, 14 Ιουνίου 2016

Αριθμ. Πρωτ. 88

Ανοικτή επιστολή

Θέμα: Πρώτη απάντηση της ΠΕΘ προς τον Υπουργό Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων  κ . Νίκο Φίλη για δηλώσεις του σχετικές με το μάθημα των Θρησκευτικών

Τις τελευταίες ημέρες, όλοι οι Έλληνες πολίτες γινόμαστε μάρτυρες επαναλαμβανόμενων συνεντεύξεων του Υπουργού Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων, σε διάφορες τηλεοπτικές ή ραδιοφωνικές εκπομπές, ο οποίος δεν φείδεται του χρόνου και του κόπου προκειμένου, μεταξύ των άλλων, να προβεί και σε δηλώσεις σχετικά με επικείμενες αλλαγές στο μάθημα των Θρησκευτικών, το οποίο υπηρετούμε καθημερινα στις διδασκαλικές αίθουσες. Ως υπεύθυνοι δάσκαλοι, επιστήμονες και παιδαγωγοί, που δεν δικαιούμαστε να σιωπούμε κάθε φορά που διαπιστώνουμε προσπάθειες διαστρέβλωσης ή παραχάραξης της αλήθειας ένθεν κακείθεν και δεδομένου ότι εν προκειμένω, διακυβεύονται θέματα που άπτονται της παίδευσης και ψυχοπαιδαγωγικής ολοκλήρωσης των παιδιών μας, οφείλουμε να προβούμε στις παρακάτω παρατηρήσεις:

1. Αποδίδουμε στον Υπουργό τον προσήκοντα σεβασμό που απορρέει από τον θεσμικό ρόλο του. Ακούμε με προσοχή και σεβασμό τις απόψεις του. Ταυτόχρονα, όμως, ας μας επιτραπεί να μιλούμε και ως δάσκαλοι, που αντλούμε το κύρος και τη δύναμη του λόγου μας απ’ την ίδια την παιδαγωγική αποστολή μας. Στον πυρήνα αυτής της αποστολής βρίσκονται οι ίδιοι οι μαθητές μας, το παιδαγωγικό συμφέρον των οποίων είμαστε ταμένοι, πάντα και διηνεκώς, να υπερασπιζόμαστε με αυταπάρνηση. Καθημερινά στις διδασκαλικές αίθουσες γινόμαστε αποδέκτες της αγωνιώδους προσπάθειάς τους να αυτοπροσδιοριστούν και να βρουν απαντήσεις σε καυτά υπαρξιακά ερωτήματα, και μάλιστα σε μια εποχή έντονης οικονομικής και πρωτίστως ηθικής κρίσης. Καλούμαστε να τους ενθαρρύνουμε, να τους τροφοδοτήσουμε με υγιείς πνευματικές δυνάμεις, που συνάμα αποτελούν και δυνάμεις του έθνους μας, και να τους καταστήσουμε υγιείς προσωπικότητες που θα συνδράμουν αποφασιστικά όχι μόνο στον δικό τους αξιακό αυτοπροσδιορισμό, αλλά και στην πνευματική ανάκαμψη της πατρίδας μας. Και τα καταφέρνουμε, κ. Υπουργέ! Το ομολογούμε με το καμάρι του δασκάλου! Ο Θάνος, ο Κωνσταντίνος, ο Στρατής, η Σπυριδούλα και πολλά ακόμα παιδιά μας μας αποχαιρετούν, μια και πλησιάζουμε και στις διακοπές του θέρους, με ένα πλατύ παιδικό χαμόγελο, με ένα δάκρυ, με ένα ευλογημένο «ευχαριστώ», που αναπαύει όλους τους κόπους και τις αγωνίες μας! Και αυτή είναι η ικανοποίηση που αναπαύει τον δάσκαλο και δικαιώνει τον κάματό του! Και όμως! Ο διοικητικός προϊστάμενος μας, ο Υπουργός Παιδείας μας αποκαθηλώνει! Δηλώνει απαξιωτικά και επανειλημμένως, σε πολλά ΜΜΕ, ότι το μάθημά μας, το μάθημα των Θρησκευτικών, είναι η ώρα του παιδιού, που δεν προσφέρει τίποτε από τα παραπάνω στους μαθητές μας! Είναι με άλλα λόγια, χάσιμο χρόνου! Για όλους τους παραπάνω λόγους, ως υπεύθυνοι δάσκαλοι, δεν έχουμε παρά να εκφράσουμε την έντονη δυσαρέσκειά μας για την παραπάνω ατυχή δήλωση, που όχι μόνο υποτιμά και συκοφαντεί το πρόσωπο και το παιδαγωγικό μας έργο, αλλά προ πάντων ματώνει τις ψυχές μας, διότι, στην ουσία, απαξιώνει περιφρονητικά -ευτυχώς μόνο λεκτικά- και τις ωφέλειες που αποκομίζουν οι ίδιοι οι μαθητές μας απ’ αυτό.

2. Ο κ. Υπουργός προεξαγγέλει την επικείμενη μετατροπή του ΜτΘ από «κατηχητικό» και ομολογιακό, σε μάθημα γνώσης. Αλήθεια, γνωρίζει άραγε τι σημαίνουν οι όροι αυτοί, τους οποίους χρησιμοποιεί αφειδώς; Γιατί, αν τους γνώριζε, θα αντιλαμβάνονταν ότι η κατήχηση αφορά σε ενδοεκκλησιαστική διαδικασία που λαμβάνει χώρα εντός του εκκλησιαστικού σώματος και μόνο εντός αυτού! Εγκαινιάστηκε από τους ποιμένες της Εκκλησίας κατά τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους και στόχευε στην προετοιμασία αυτών που ήθελαν να ασπαστούν τον χριστιανισμό διά του βαπτίσματος. Υπήρχαν βέβαια, και μεταβαπτισματικές κατηχήσεις, που αποσκοπούσαν στην περαιτέρω μύηση των βεβαπτισμένων χριστιανών. Ως γνωστόν, η διαδικασία τελούσε πάντα υπό την εποπτεία του Επισκόπου, ο οποίος έδιδε και την τελική συγκατάθεσή του στον κατηχούμενο για τη διενέργεια του βαπτίσματός του, και την πνευματική συνδρομή και εγγύηση του αναδόχου του. Τα διδακτικά αγαθά, την πρόσκτηση των οποίων όφειλε να υλοποιήσει ο κατηχούμενος σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, ήταν συγκεκριμένα και σχετίζονταν με βιβλική ύλη ή τη σταδιακή εμβάθυνσή τους στο ορθόδοξο δόγμα. Τι σχέση έχει λοιπόν, αυτή η διαδικασία με το συνολικό πλαίσιο διδασκαλίας του ΜτΘ σήμερα; Ασφαλώς καμία. Γιατί οι όροι διεξαγωγής του μαθήματος εδράζονται σε παιδαγωγική βάση, ενώ τα κριτήρια παρουσίασης της διδασκόμενης ύλης σχετίζονται με τη δυνατότητα ανταπόκρισής της στις ευρύτερες υπαρξιακές πνευματικές ανησυχίες που έχουν οι μαθητές μας σ’ αυτήν την ευαίσθητη ηλικία της εφηβείας. Πολύ συχνά, μάλιστα, διατυπώνονται εκ μέρους τους αμφισβητήσεις ή ακόμα και αρνήσεις, που αποτελούν απόρροια της παραπάνω διαδικασίας. Όλες αυτές οι πρακτικές γίνονται απολύτως σεβαστές από τους διδάσκοντες καθηγητές.  Άλλοτε πάλι, μαθητές, που δεν έχουν καμία σχέση με το πλήρωμα της Εκκλησίας ή συμμερίζονται άλλες θρησκευτικές δοξασίες, έχουν το δικαίωμα συμμετοχής τους στο σημερινό «κατηχητικό» ΜτΘ, χωρίς κανένα περιθώριο αποκλεισμού τους ή χωρίς την ανάληψη καμίας δέσμευσης για την υιοθέτηση των προσφερομένων διδακτικών αγαθών. Αρκετές φορές μάλιστα,  αυτά τα παιδιά συνδράμουν αποφασιστικά στην εξέλιξη της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Αλήθεια, τι σχέση έχουν όλα αυτά με τη διαδικασία της κατήχησης, όπως την αναδείξαμε παραπάνω; Ας μας βρει ο κ. Υπουργός ένα κατηχητικό εγχειρίδιο, το οποίο να εμπεριέχει θρησκειολογική ύλη, όπως συμβαίνει σήμερα με το σημερινό πρόγραμμα σπουδών του ΜτΘ. Ή μήπως δεν γνωρίζει άραγε, ότι οι Έλληνες μαθητές έχουν σήμερα τη δυνατότητα να μελετήσουν τα διάφορα θρησκεύματα στα πλαίσια μιας ολόκληρης τάξης (Β Λυκείου); Όλα αυτά δεν συνιστούν γνώσεις επί των θρησκειών; Δεν μαθαίνουν τα παιδιά για τις δογματικές αλήθειες του Ισλαμισμού, του Ινδουισμού, του Βουδισμού, ή των άλλων μεγάλων θρησκευμάτων του κόσμου; Δεν γίνονται αποδέκτες της ηθικής και κοινωνικής διδασκαλίας τους; Δεν προβαίνουν, στα πλαίσια της διδακτικής διαδικασίας, σε κρίσεις, συγκρίσεις και αναγωγές; Δεν αναμοχλεύουν σύγχρονα προβλήματα βιοηθικής, αναδεικνύοντας, πάντα με σεβασμό στην ετερότητα και την ανθρώπινη ελευθερία, τα μεγάλα διλήμματα που απασχολούν τις σύγχρονες κοινωνίες; Αν η απάντηση σε όλα τα παραπάνω είναι θετική, τότε το Μάθημα των Θρησκευτικών συνιστά ένα μάθημα γνώσης της Ορθοδοξίας. Αν το έγκλημα του σημερινού μαθήματος, είναι ότι όλα τα παραπάνω υλοποιούνται μέσα από τα πνευματικά και πολιτισμικά βιώματα των παιδιών, που γεννήθηκαν και ανατράφηκαν εντός της ορθόδοξης πνευματικής παραδόσεως και ατμόσφαιρας, τότε ας μας επιτραπεί να απαντήσουμε σε όσους αμφισβητούν το συγκεκριμένο έργο μας λέγοντάς τους: Μήπως θα μας επιβληθεί να «αρνηθούμε το γάλα που βυζάξαμε».   «Αγωνιζόμαστε άλλος εδώ, άλλος εκεί καταπάνω στην ψευτιά. Καταπάνω σ’ αυτούς που θέλουνε την Ελλάδα ένα κουφάρι χωρίς ψυχή, ένα λουλούδι χωρίς μυρουδιά….Ο καιρός θα δείξει ποιος έχει δίκιο, αν και δεν χρειάζεται ολότελα αυτή η απόδειξη».(Φώτης Κόντογλου. Από το βιβλίο «Η πονεμένη Ρωμιοσύνη», 1963.)

3. Το σχολείο, κατά τον κ. Φίλη, είναι κοσμικό. Αλήθεια όμως, πως συνάγεται κάτι τέτοιο; Διότι εμείς γνωρίζουμε ότι κοσμικό κράτος θεωρείται το κράτος που συνταγματικά δεν αναγνωρίζει κάποια επίσημη θρησκεία ούτε επικρατούσα θρησκεία . Στα κοσμικά κράτη οι θρησκείες αναγνωρίζονται ως Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου. Γνωρίζουμε όμως, ότι το Σύνταγμα των Ελλήνων, το οποίο στην προμετωπίδα του αναφέρει με κάθε δυνατή σαφήνεια ότι ποιείται «εις το όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος», σε κανένα άρθρο του δεν μνημονεύει την κοσμική διάρθρωση ή διάσταση του Κράτους. Πώς λοιπόν, από ένα μη κοσμικό κράτος, με όλα τα διακριτά πνευματικά χαρακτηριστικά του που διασφαλίζονται συνταγματικά, μπορεί να συνάγεται ένα κοσμικό σχολείο;  Εκτός και αν η έννοια του μη κοσμικού ταυτίζεται στις συνειδήσεις κάποιων με την έννοια του θεοκρατικού; Κάθε άλλο όμως. Το ελληνικό σχολείο είναι σχολείο της γνώσης, δημιουργικό εργαστήρι, που προάγει την αλληλοπεριχώρηση των επιστημών, σε πνεύμα απόλυτης ελευθερίας, χωρίς, όμως, να αφίσταται από την πνευματική παρακαταθήκη του έθνους των Ελλήνων. Ενός έθνους, οι υπήκοοι του οποίου έχουν αποφασίσει να γαλουχούν τα παιδιά τους με τα νάματα του αίματος των νεκρών ηρώων του ένδοξου παρελθόντος, χωρίς ταυτόχρονα, να υπολείπονται σε τίποτα από όλες τις πολιτισμένες χώρες της Δύσης, που ακολουθούν το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Να, λοιπόν, γιατί και ο σχετικός ερμηνευτικός του Συντάγματος νόμος της εκπαίδευσης (1566/85) προβαίνει σε νομική επικύρωση της παραπάνω αλήθειας, καθιστώντας σαφές με έναν απερίφραστο και κατηγορηματικό τρόπο ότι σκοπός της Εκπαίδευσης είναι να υποβοηθά τους μαθητές «να γίνονται ελεύθεροι, υπεύθυνοι, δημοκρατικοί πολίτες, να υπερασπίζονται την εθνική ανεξαρτησία, την εδαφική ακεραιότητα της χώρας και τη δημοκρατία, να εμπνέονται από αγάπη προς τον άνθρωπο, τη ζωή και τη φύση και να διακατέχονται από πίστη προς την πατρίδα και τα γνήσια στοιχεία της ορθόδοξης χριστιανικής παράδοσης. Η ελευθερία της θρησκευτικής τους συνείδησης είναι απαραβίαστη». Αλήθεια, ο κ. Υπουργός, δεν γνωρίζει τους νόμους του Κράτους, όταν υποκαθιστώντας τα δικαστήρια, που είναι τα μόνα εντεταλμένα να προβαίνουν σε ερμηνευτικές προσεγγίσεις του Συντάγματος και των Νόμων, περιδιαβαίνει τα ΜΜΕ και δηλώνει, δοθείσης κάθε ευκαιρίας, ότι το ελληνικό σχολείο είναι κοσμικό ;

4. Ο κ. Υπουργός παρουσιάζεται ως ένθερμος υποστηρικτής της θεωρίας του Δαρβίνου, την οποία «διδάσκει το σχολείο» και, επομένως, δεν είναι δυνατόν «να μπαινοβγαίνουν θεολόγοι και ιερείς που να λένε ότι αυτά τα πράγματα είναι ανοησίες και πως προήλθαμε από τον Αδάμ και την Εύα». Φαίνεται πως ο ίδιος αναδεικνύεται με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο ως προαγωγός ενός αυστηρού διδακτικού υλισμού, που επικεντρώνεται σχολαστικά στο περιεχόμενο της νέας γνώσης και όχι στον τρόπο μετάδοσής της. Γιατί, σε αντίθετη περίπτωση, ο κ. Υπουργός θα υπερασπίζονταν, ως όφειλε, τη δημοκρατική δημιουργική αλληλεπίδραση όλων των μαθημάτων, όλων των απόψεων και όλων των «σχολών», που όταν το σχολείο είναι ανοικτό, όπως ο ίδιος δηλώνει, αλληλοπεριχωρούνται και συνυπάρχουν αρμονικά και βοηθούν το παιδί να κάνει τις δικές του γόνιμες συνθέσεις. Αυτό ισχύει ακόμα περισσότερο, όταν οι θέσεις και οι απόψεις αυτές προέρχονται από την πνευματική παρακαταθήκη του λαού μας, έχουν θρέψει τις πνευματικές αναζητήσεις του και έχουν σφυρηλατήσει διαχρονικά την πολιτισμική του ταυτότητα. Τότε, υπάρχει η αναγκαιότητα για ακόμα μεγαλύτερο σεβασμό κατά την προσέγγισή τους και δεν προσφέρονται για προσβλητική υποτίμηση, που φτάνει τα όρια του εκχυδαϊσμού! Φαίνεται πως αυτές οι αλήθειες δεν τυγχάνουν της αποδοχής του κ. Υπουργού, ο οποίος, πέραν των άλλων, ατύχησε και στην ερμηνευτική προσέγγιση βιβλικών κειμένων, αποδεικνύοντας ότι μάλλον, δεν διακρινόταν για τις επιδόσεις του στα θεολογικά γράμματα κατά το παρελθόν……..Ποτέ βέβαια, δεν είναι αργά! Γιατί, αν έκανε τον κόπο ο κ. Υπουργός και ξεκινούσε μια προσπάθεια αναδίφησης των βιβλικών κειμένων της Γενέσεως, θα διαπίστωνε, με έκπληξη ίσως, ότι οι αναλλοίωτες πνευματικές αλήθειες που απορρέουν από την επεξεργασία τους υπέρκειται κατά πολύ, της εξαγωγής απλοϊκών και υπεραπλουστευμένων συμπερασμάτων, που αδικούν κατάφωρα, όχι μόνο τα κείμενα αυτά καθαυτά, αλλά και τη σπουδαιότητα που σημαίνουν για το ανθρώπινο πρόσωπο ανεξαιρέτως.  

5. Στο σχολείο των ονείρων μας, για το οποίο αγωνιζόμαστε και το οποίο οραματιζόμαστε, όλοι οι θεσμικοί παράγοντες της κοινωνίας μας έχουν το δικαίωμα να καταθέτουν τις δικές τους απόψεις, σχετικά με τη διάρθρωση του και τους ποικίλους στόχους του. Αν λοιπόν, η διαπίστωση αυτή ισχύει για κάθε θεσμικό φορέα της ελληνικής κοινωνίας, τότε περιβάλλεται με απόλυτο κύρος στην περίπτωση της ποιμαίνουσας Εκκλησίας, η οποία αποτελεί πνευματική τροφός του Έθνους μας. Είναι δυνατόν ο Υπουργός Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων να αποκλείει την Εκκλησία από την άρθρωση ενός τέτοιου λόγου, που όχι μόνο δικαιοδοτείται, αλλά και υποχρεούται εξίσου να καταθέτει; Και υποχρεούται να το κάνει όχι μόνο ηθικά, παιδαγωγικά και ιστορικά αλλά και νομικά, κάνοντας χρήση του θεσμοθετημένου δικαιώματός της να παρακολουθεί το δογματικό περιεχόμενο των βιβλίων που διδάσκονται οι Έλληνες μαθητές.  Δυστυχώς, τέτοιου επιπέδου συκοφαντίες του έργου και του ρόλου ενός ολόκληρου κλάδου Εκπαιδευτικών, καθώς και ανεπίτρεπτοι αφορισμοί και αποκλεισμοί παραπέμπουν σε άλλες σκοτεινές εποχές, που ευτυχώς δεν εκφράζουν τη δημοκρατική παράδοση των Ελλήνων.

Με τιμή

Για το ΔΣ της ΠΕΘ

      Ο Πρόεδρος                                                            Ο Γενικός Γραμματέας

Κωνσταντίνος Σπαλιώρας                                                 Παναγιώτης Τσαγκάρης

Δρ Θεολογίας                                                                  Mr Θεολογίας

Πηγή: Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων