Ἡ ὀνομαζόμενη «Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος» τῆς Ὀρθοδοξίας συνεκλήθη καὶ συνεδρίασε στὴν Κρήτη τὴν ἑβδομάδα τῆς Πεντηκοστῆς (18-26 Ἰουνίου 2016).

Δύο μῆνες μετά, κρίνοντας μὲ νηφαλιότητα τὸ ὅλο ἐγχείρημα, μποροῦμε νὰ καταλήξουμε στὶς ἑξῆς παρατηρήσεις γιὰ τὴν ἀμφιλεγόμενη «Σύνοδο»:

1. ΗΤΑΝ ΣΥΝΟΔΟΣ;

Ἕνα πρῶτο ἐρώτημα ἀφορᾶ στὴν ἴ­δια τὴ φύση τῆς Συνόδου: Ἦταν πράγματι Σύνοδος; Τὸ ἐρώτημα εἶναι καίριο. Διότι κατὰ τὴ σύγκλησή της καὶ τὶς ἐργασίες της, μὲ τὴν καθιέρωση νὰ ψηφίζουν μόνο οἱ Προκαθήμενοι καταλύθηκε οὐσιαστικὰ ἡ ἔννοια τῆς συνοδικότητας. Ἦταν περισσότερο, ὅπως παρετήρησε ὁ Ἐπίσκοπος τῆς ἐπισκοπῆς Μπάτσκας τοῦ Πατριαρχείου τῆς Σερβίας Εἰρηναῖος (Μπούλοβιτς), μιὰ «Σύναξις Προκαθημένων», ἡ ὁποία μάλιστα «ἐνεργεῖ ἐμπράκτως ὡς συλλογικός τις πάπας».

Τὴν προβληματικότητα τὴν ἀναγνώρισαν καὶ ἔνθερμοι ὑποστηρικτὲς τῆς «Συνόδου». Ἔτσι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας στὴν ὁμιλία του κατὰ τὴν ἐναρκτήρια συνεδρίαση τῆς «Συνόδου», ἀπαντώντας στοὺς ἐπικριτές της, εἶπε ὅτι αὐτὴ ἀποτελεῖ «ἰδιαιτερότητα... δὲν εἶναι ἕνα ἀκριβὲς ἀντίγραφο τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων... εἶναι κάτι ἰδιαίτερο».

Πιὸ ξεκάθαρα ὁ καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Θεσσαλονίκης κ. Χρυ­σόστομος Σταμούλης, ἀναφερόμενος στὶς καινοτομίες της, τὴ λεγόμενη «ἀρχὴ τῆς ὁμοφωνίας» καὶ τὴν καθιέρωση τῆς «μίας ψήφου ἀνὰ Ἐκκλησία», εἶπε πρὶν τὴ σύγκλησή της τὰ ἑξῆς: «Ὄντως, ἡ συγκεκριμένη διαδικασία εἶναι ἀμάρτυρη ἐντὸς τῆς ἱστορίας τῆς Ἐκκλησίας. Ὄντως φαίνεται νὰ ἀγνοεῖται τὸ ἱστορικὸ κεκτημένο ποὺ θέλει τὸν κάθε ἐπίσκοπο νὰ ἔχει μία ψῆφο. Ὄντως φαίνεται νὰ ἀντικαθίσταται ὁ ἐπίσκοπος ἀπὸ τὸν πρῶτο καὶ νὰ ὑποχωρεῖ ἡ ἰδιαιτερότητα τοῦ προσώπου γιὰ χάρη τοῦ καθόλου τῆς Τοπικῆς Ἐκκλησίας. Νὰ χάνεται στ᾿ ἀλήθεια ‘‘ἡ ἑνότητα ἐν τῇ ποικιλίᾳ’’. Ἢ, ἀκόμη πιὸ σκληρά, ἡ υἱοθέτηση τῆς μίας ψήφου νὰ ἀποτελεῖ τὸν "θρίαμβο τοῦ ἀτομοκεντρικοῦ τύπου τῶν ‘‘συμβάσεων’’". Καὶ δὲν χωράει καμία ἀμφιβολία πὼς σὲ ὅ­λα τὰ παραπάνω θὰ μπορούσαμε νὰ προσθέσουμε καὶ ἄλλα. Νὰ ποῦμε γιὰ παράδειγμα ὅτι μὲ τὴν ἀποδοχὴ τῆς ὁμοφωνίας, ἀλλὰ καὶ τῆς μίας ψήφου ἡτ­τᾶται ἡ Ἐκκλησιολογία τῆς συνοδικότητας, βιάζεται ἡ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ περιθωριοποιεῖται ἡ ἴδια ἡ ζωή».

Ὁ κ. Σταμούλης ὅμως σωστὰ ἐπισημαίνει καὶ ἕνα ἀκόμη σημεῖο ἐξίσου προβληματικό: Τὸ ὅτι ἡ «Σύνοδος», ἔτσι ὅπως προετοιμάστηκε, ἦταν ἀποκομμένη ἀπὸ τὸν λαό. Εἶπε: «Ἐὰν διαπιστώνεται, λοιπόν, ἕνα ἔλλειμμα, αὐτὸ βρίσκεται στὴν ἐνημέρωση τῆς βάσης, στὴν ἐνημέρωση τῶν λαϊκῶν, ἀλλὰ καὶ τῶν κληρικῶν, τόσο τῶν δύο πρώτων βαθμίδων, ὅσο καὶ τῶν ἐπισκόπων τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν. Φαίνεται ἔτσι νὰ λησμονεῖται ἢ νὰ παραθεωρεῖται πὼς ‘‘ἡ Σύνοδος δὲν συνέρχεται γιὰ τὸν ἑαυτό της· συνέρχεται γιὰ ὅλο τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ, γιὰ ὅλο τὸν κόσμο’’, καθὼς "“εἶναι ἐκ τοῦ σώματος”, “ἐν τῷ σώματι”, “διὰ τὸ σῶμα”". Ὡς ἐκ τούτου, οἱ ἐνστάσεις οἱ ὁποῖες καὶ ἐδῶ διατυπώθηκαν ἀπὸ μέλη τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας δὲν εἶναι χωρὶς ἔρεισμα». [Βλ. Χρυσόστομου Σταμούλη, «Ἡ λειτουργία τῆς ὁμοφωνίας καὶ ἡ ποιητικὴ τῆς ἑνότητας». Εἰσήγηση στὸ Συνέδριο «Πρὸς τὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδο» (3-5 Δεκεμβρίου 2015)].

Ἂν λοιπὸν ἡ «Σύνοδος» εἶναι ἀποκομμένη ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἂν ἀποτελεῖ ἁπλὴ σύμβαση ἀτομοκεντρικοῦ τύπου, ἂν καταστρέφει τὴν Ἐκκλησιολογία τῆς συνοδικότητας, ἂν βιάζει τὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ περιθωριοποιεῖ τὴ ζωή, μποροῦμε νὰ τὴ θεωροῦμε πραγματικὴ Σύνοδο;

2. ΗΤΑΝ ΜΕΓΑΛΗ;

Ἂς ἔρθουμε σὲ ἕνα ἄλλο ἐρώτημα. Ἡ «Σύνοδος» ὀνομάστηκε Μεγάλη. Ἦ­ταν ὅμως; Βέβαια ἔτσι συγκλήθηκε, ἀλλὰ δὲν κατάφερε νὰ γίνει πραγματικὰ Μεγάλη, διότι κατ᾿ αὐτὴν ἡ Ὀρθοδοξία ἐμφανίστηκε διχασμένη. Ὁ διχασμὸς ἔγινε φανερὸς πρωτίστως κατὰ τὴ σύγ­κλησή της, ὁπότε τέσσερις ἀπὸ τὶς δεκατέσσερις Ἐκκλησίες ἀρνήθηκαν νὰ μετάσχουν. Ἔγινε ὅμως φανερὸς καὶ κατὰ τὶς συνεδριάσεις της, ὅπου καὶ σὲ ἄλλα, κυρίως ὅμως στὸ σημαντικότερο θέμα της, αὐτὸ τῆς σχέσεως τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τὸν ὑπόλοιπο Χριστιανικὸ κόσμο, ἐκδηλώθηκαν ἔντονες ἀντιδράσεις καὶ πολλοὶ ἐπίσκοποι ἀρνήθηκαν νὰ ὑπογράψουν τὸ τελικὸ κείμενο.

Ἡ ἀδυναμία τῆς Συνόδου νὰ παρουσιάσει ἑνωμένη τὴν Ὀρθοδοξία ἑρμηνεύεται ἀπὸ πολλοὺς ὅτι προέρχεται ἀπὸ τὰ εἰς βάρος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἐξυφαινόμενα σχέδια ἐπεκτάσεως τῆς ἐξουσίας τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας, ποὺ κατατρύχεται, ὡς γνωστό, ἀπὸ τὸ ἀντιπαραδοσιακὸ σύνδρομο τῆς «Τρίτης Ρώμης», ὅπως ἀρέσκεται νὰ αὐτοαποκαλεῖται.

Ἀκόμη ὅμως κι ἂν γίνει δεκτὸ ὅτι σκοπιμότητες γεωπολιτικῶν παιχνιδιῶν ἐξουσίας ὤθησαν τὶς τέσσερις Ἐκκλησίες νὰ ἀπόσχουν – κάτι ποὺ οἱ ἴδιες ἀρνοῦνται κατηγορηματικά –, αὐτὴ ἡ ἀπουσία στερεῖ ἀπὸ τὴ «Σύνοδο» τὴν προσωνυμία «Μεγάλη» καὶ τὸν πανορθόδοξο χαρακτήρα. Μάλιστα πολὺ περισσότερο ποὺ οἱ ἀποῦσες Ἐκκλησίες ποιμαίνουν πάνω ἀπὸ τὸ μισὸ Ὀρθόδοξο ποίμνιο τῆς γῆς.

Τοὺς πραγματικοὺς βέβαια λόγους τῆς ἀπουσίας τῶν τεσσάρων Ἐκκλησιῶν τοὺς γνωρίζει καὶ θὰ τοὺς κρίνει ὁ Θεός. Θεολογικῶς ὅμως ὀφείλουμε κάτω ἀπὸ τὰ ἐπιφαινόμενα νὰ δοῦμε τὴν ἀλήθεια.

Καὶ ἐν προκειμένῳ ἡ ἁπλὴ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἡ «Σύνοδος» δὲν εἶχε πανορθόδοξο χαρακτήρα, κι αὐτὸ καθιστᾶ τὶς ὅποιες ἀποφάσεις της περιορισμένης ἐμβέλειας καὶ σημασίας.

3. ΗΤΑΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ;

Τὸ σημαντικότερο βέβαια ἐρώτημα εἶναι τὸ ἂν ἡ «Σύνοδος» ἦταν Ὀρθόδοξη. Καίριο πράγματι ἐρώτημα, δεδομένου ὅτι κεντρικότατη ἐπιδίωξη σ᾿ αὐτὴ τὴ «Σύνοδο» ὑπῆρξε ἡ προσπάθεια κάποιων νὰ περιορίσουν τὴν αὐτοσυνειδησία τῆς Ὀρθοδοξίας ὡς τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Ὁ περιορισμὸς αὐτὸς θὰ γινόταν μὲ τὴν ἔγκριση τῆς προτάσεως νὰ ἀναγνωριστοῦν ὡς Ἐκκλησίες οἱ ἑτερόδοξες Χριστιανικὲς ὁμολογίες, δηλαδὴ οἱ μονοφυσιτίζουσες ὁμάδες τῆς Ἀνατολῆς καὶ οἱ αἱρετικὲς ἐκτροπὲς τῆς Δύσεως: ὁ Παπισμὸς καὶ ὁ Προτεσταν­τισμός.

Ἡ ἀναγνώριση ἀπορρίφθηκε, χάρη κυ­­ρίως στὴ σθεναρὴ ἀντίσταση τῆς Ἐκ­κλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἡ τελικὴ ἀπόφαση μὲ τροπολογία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλ­λάδος, προϊὸν συμβιβασμοῦ τῶν ἀν­τίθετων ἀντιλήψεων, δὲν δέχεται ὕ­παρξη ἄλλων Ἐκκλησιῶν, ἀλλὰ μόνο «ἀ­ποδέχεται τὴν ἱστορικὴν ὀνομασίαν τῶν μὴ εὑρισκομένων ἐν κοινωνίᾳ μετ’ αὐτῆς ἄλλων ἑτεροδόξων χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν καὶ Ὁμολογιῶν».

Ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀ­θηνῶν κ. Ἱερώνυμος, παρουσιάζοντας τὴ συμβιβαστικὴ πρόταση δήλωσε τὰ ἑξῆς: «Μὲ τὴν τροπολογία αὐτὴ πετυχαίνουμε μία Συνοδικὴ ἀπόφαση, ποὺ γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία περιορίζει τὸ ἱστορικὸ πλαίσιο τῶν σχέσεων πρὸς τοὺς ἑτεροδόξους ὄχι στὴν ὕπαρξη, ἀλλὰ μόνο στὴν ἱστορικὴ ὀνομασία αὐτῶν ὡς ἑτεροδόξων χριστιανικῶν Ἐκ­­κλησιῶν ἢ Ὁμολογιῶν. Οἱ ἐκκλησιολογικὲς συνέπειες τῆς ἀλλαγῆς αὐτῆς εἶναι αὐτονόητες. Ὄχι μόνο δὲν ἐπηρεάζουν ἀρνητικῶς μὲ ὁποιονδήποτε τρό­πο τὴ μακραίωνη Ὀρθόδοξη παράδοση, ἀλλ’ ἀντιθέτως προστατεύεται μὲ πολὺ σαφὴ τρόπο ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκ­κλη­σιολογία».

Ἂν καὶ ἀπὸ πολλοὺς θεωρεῖται ἀπαράδεκτη ἀκόμη καὶ ἡ συμβιβαστικὴ αὐτὴ ἀπόφαση, ἐντούτοις παραμένει ἀναμφίβολο ὅτι ἡ σκληρὴ οἰκουμενιστικὴ πρόθεση νὰ ἀναγνωριστοῦν οἱ ἑτερόδοξες ὁμάδες ὡς ἐκκλησίες ἀποφεύχθηκε.

Βέβαια τὸ ὅλο κείμενο γιὰ τὴ σχέση τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τὸν ὑπόλοιπο Χριστιανικὸ κόσμο στὶς ἑπόμενες παραγράφους του εἶναι ὀρθοδόξως ἀπαράδεκτο. Ἕνα χαρακτηριστικὸ παράδειγμα τῆς ἐκτροπῆς του εἶναι τὸ ὅτι γιὰ τοὺς διεξαγόμενους διαλόγους προβλέπει ὅτι «ἐν περιπτώσει ἀδυναμίας ὑπερβάσεως συγκεκριμένης τινὸς θεολογικῆς διαφορᾶς, ὁ θεολογικὸς διάλογος δύναται νὰ συνεχίζηται».

Ἔχουμε καὶ ἄλλοτε τονίσει ὅτι αὐτὸ εἶναι ἄκρως ἐπικίνδυνο, διότι ὁδηγεῖ σὲ ἀτέλειωτο διάλογο καὶ συνεπῶς σὲ ἕνωση στὴν πράξη, ὅπως καθόριζε ἡ τακτικὴ τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα, ὁ ὁποῖος ἔλεγε: «νὰ κλείσουμε τοὺς θεο­λόγους σὲ ἕνα νησὶ γιὰ νὰ συζητοῦν συνεχῶς καὶ ἐμεῖς νὰ ἑνωθοῦμε μὲ τὴν ἀγάπη».

Τὸ κείμενο ἀναμειγνύει τὴν Ὀρθόδοξη ἀλήθεια μὲ οἰκουμενιστικὲς ἀντιλήψεις καὶ ἐγκωμιαστικὲς ἀναφορὲς στὴ λεγόμενη «οἰκουμενικὴ κίνηση» καὶ τὸ «Παγ­κόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν». «Εἶναι ἄμικτον μεῖγμα τῶν καθαρῶς Ὀρθοδόξων θέσεων καὶ τῶν ‘‘οἰκουμενικοῦ’’ ἤθους καὶ ὕφους ὡραιολογιῶν» καὶ «εἶναι ἡ πρώτη καὶ κυρία αἰτία τῆς ἀρνήσεως τῶν τεσσάρων Ὀρθοδόξων Πατριαρχείων νὰ συμμετάσχουν εἰς τὴν Σύνοδον» (Ἐπίσκοπος Μπάτσκας Εἰρηναῖος).

Τὰ ἴδια τόνισε σὲ σχετικὴ κριτική του ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεος: «Τὸ ὅλο κείμενο εἶναι ἐλλειμματικὸ καὶ ἀντιφατικὸ ὡς πρὸς τὴν Ἐκκλησιολογία του, γιατὶ δὲν προσδιορίζει ποιὸς μετέχει καὶ ποιὸς δὲν μετέχει στὴν Ἐκκλησία, τί εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἀπεκόπησαν ἀπὸ τὴ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, καὶ ποιὰ εἶναι τὰ ὅρια μεταξὺ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ αἱρέσεως». Γι᾿ αὐτὸ τὸν λόγο ὁ ἴδιος ἀρνήθηκε νὰ τὸ ὑπογράψει.

Τὸ διάτρητο θεολογικῶς αὐτὸ κείμενο καὶ ἄλλοι πολλοὶ ἐπίσκοποι ἀρνήθηκαν νὰ τὸ ὑπογράψουν, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ὁδηγηθοῦμε στὸ ὑποτιμητικὸ τοῦ ἐπισκοπικοῦ κύρους ἀτόπημα νὰ ὑπογράφουν ἀ.α. (ἀντ᾿ αὐτῶν) οἱ Προκαθήμενοι τῶν Ἐκκλησιῶν τους, ἐνῶ οἱ ἐπίσκοποι αὐτοὶ ἦταν παρόντες καὶ ἠρνοῦντο νὰ ὑπογράψουν. Αὐτὴ ἦταν μιὰ ἀπὸ τὶς πιὸ θλιβερὲς στιγμὲς τῆς «Συνόδου».

Εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι σὲ ὅλο τὸ φάσμα τῆς προετοιμασίας καὶ τῶν ἐργασιῶν τῆς «Συνόδου» ἐπικράτησε ἀπίστευτη σύγχυση. Δὲν εἶναι αὐτὴ ἡ σύγχυση ἔνδειξη ἀπουσίας τοῦ Παρακλήτου Πνεύματος;

4. Η ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗ ΑΠΟΤΥΧΙΑ

Ἀπὸ τὴν ὅλη αὐτὴ ἱστορία προῆλθε καὶ μιὰ ἐπιτυχία: Ἡ ἀποτυχία πανορθόδοξης ἐπιβολῆς τῆς οἰκουμενιστικῆς τακτικῆς στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Πρὶν τὴ «Σύνοδο», ἐκεῖνο ποὺ ἀποτελοῦσε καίρια ἐπιδίωξη πολλῶν ἦταν αὐτὴ ἡ ἐπιβολή. Οἱ οἰκουμενιστὲς λογάριαζαν πὼς θὰ πετύχαιναν νὰ ἐπιβάλουν στὴν Ὀρθοδοξία τὴν Ἀθηναγόρεια ἐκτροπὴ μὲ πανορθόδοξη συνοδικὴ ἀπόφαση. Τὸ εἶχαν βέβαιο καὶ μάλιστα ἀπειλοῦσαν μὲ ἀποβολὴ ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τοὺς ἀντιτιθέμενους σ᾿ αὐτὸ πιστούς (Βλ. π.χ. ἄρθρο τοῦ καθηγητοῦ Πέτρου Βασιλειάδη στὸ «ΑΜΕΝ» μὲ τὸν τίτλο: «Ἡ διακονία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία»).

Ὅμως ἡ ἀπόφαση τῶν τεσσάρων Ἐκ­κλησιῶν νὰ μὴ μετάσχουν στὴ «Σύνοδο», ἡ ἀντίσταση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ ἡ ἄρνηση τόσων ἐπισκόπων νὰ ὑπογράψουν τὸ ἀπαράδεκτο ἄρθρο 6 κλόνισαν τὸ οἰκοδόμημα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ ματαίωσαν τὴν ἐπιχείρηση πανορθόδοξης ἐπιβολῆς του στὴν Ἐκκλησία.

Ἡ δεινὴ αὐτὴ ἦττα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι τὸ μεγαλύτερο κέρδος πού, ἂν καὶ ἀθέλητα, ἄφησε πίσω της ἡ «Σύνοδος».

5. ΑΝ ΗΤΑΝ ΣΥΝΟΔΟΣ

Ἂν ἦταν Σύνοδος πραγματικὰ Ὀρθόδοξη, θὰ εἶχε ἀναπαύσει τὶς συνειδήσεις τῶν πιστῶν. Ἄλλα περιμέναμε οἱ πιστοὶ ἀπὸ τὴ «Μεγάλη Σύνοδο». Περιμέναμε νὰ ὁμολογήσει μὲ κρυστάλλινη διαύγεια τὴν Ὀρθόδοξη ἀλήθεια. Χωρὶς μισόλογα, ἀμφιλεγόμενες διατυπώσεις καὶ προσπάθεια πλάγιας νομιμοποιήσεως τῆς οἰκουμενιστικῆς πλάνης.

Περιμέναμε νὰ ὑποδείξει μὲ ἀληθι­νὴ «ἐν Χριστῷ» ἀγάπη στοὺς ἐκτὸς Ἐκκλησίας πλανεμένους «Χριστιανοὺς» ὅτι ὁ μόνος ἀσφαλὴς δρόμος σωτηρίας εἶναι ἡ ἐπιστροφή τους στὴν Ὀρθοδοξία, τὴ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία. Περιμέναμε νὰ καταδικάσει τὶς φρικτὲς ἐκτροπὲς τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Προτεσταντισμοῦ. Νὰ χρησιμοποιήσει καὶ πάλι τὴν ἀτρόμητη καὶ ἀληθινὴ γλώσσα τῆς ἀπαντήσεως τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς τοῦ ἔτους 1848 πρὸς τὸν Πάπα Πίο τὸν Θ΄. Νὰ ἐπαναλάβει τὴ λέξη: «ΚΑΤΕΒΛΗΘΗ!», ποὺ ἐκεῖνοι οἱ μακάριοι μὲ πόνο καὶ γνήσια ἀγάπη εἶπαν γιὰ τὸ ἀντιχριστιανικὸ παπικὸ σύστημα.

Ἐμεῖς εὐγνωμονοῦμε τὸ Πανάγιο Πνεῦμα, ποὺ κυβερνάει τὴν Ἐκκλησία καὶ ἀπέτρεψε τὴν ἐπιδιωκόμενη ἐπιβολὴ τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ στὴν Ἐκκλησία. Γιὰ νὰ στηριχτοῦμε οἱ πιστοὶ στὴν πατροπαράδοτη ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ νὰ μένουμε ἀφοσιωμένοι σ᾿ αὐτὴν μέχρι θανάτου!

Πηγή: Ὁ Σωτήρ

«τούτ’ ἡ χώρα ποὺ ἀνεμίζει τοὺς ἀμέτρητους γραικύλους», Νίκος Καρούζος

Ὁ τελευταῖος γραικυλισμὸς ὡς νόσημα τῆς ἑλληνικῆς διανόησης ἀπορρέει ἀπὸ ἕνα παλαιὸ σύμπτωμα μειονεξίας ἀπέναντι στὴ Δύση, συνοδευόμενο μὲ αἴσθημα προκατάληψης κατὰ τοῦ Βυζαντίου, ἕνεκα παντελοῦς ἀγνοίας τῆς ἑλληνορθόδοξης θέασης τοῦ κόσμου. Τὸ νόσημα παρουσιάζει συγκεκριμένα παθολογικὰ φαινόμενα, ποὺ τὰ ἀποτυπώνει ὁλοκάθαρα ὁ Παπαδιαμάντης στὸ ἀτελὲς μυθιστόρημά του «Τὸ λάβαρον», καὶ προσβάλλει κυρίως τοὺς νεοέλληνες λογίους, διανοουμένους καὶ πολιτικούς. Ὡς ἰδεολογικὸ σύνδρομο ἐμφανίζεται γενικῶς ὡς κρίση ταυτότητας, ὡς ἀπόρριψη τῶν ἡμετέρων καὶ θαυμασμὸς τῶν ἀλλοτρίων, ἤγουν ὡς πλέγμα ἐθνικοῦ αἰσθήματος κατωτερότητας. Ὁ γραικυλισμὸς ἐμφανίζεται καὶ ὡς ὀξεῖα μορφὴ τῆς χρονίου νόσου τοῦ μιμητισμοῦ καὶ τῆς ξενομανίας, ἀκυρώνει τὸν πατριωτισμό, παραλύει τὸ ἐθνικὸ φρόνημα, καταργεῖ κάθε ἐθνικὴ θεωρία, συχνὰ ὁδηγεῖ τὰ θύματά του νὰ μεταβληθοῦν σὲ ἄτυπους ἐξωμότες. Ἐν ἄλλοις λόγοις βρίσκεται στὸν ἀντίποδα τοῦ σωβινισμοῦ.

Στὸ παπαδιαμαντικὸ κείμενο, πέρα ἀπὸ τὴν ἀπερίφραστη, γνωστὴ ρήση ποὺ περιέχεται στὸ προοίμιο τοῦ διηγήματος «Λαμπριάτικος ψάλτης» γιὰ τοὺς «γραικύλους τῆς σήμερον», εἶναι διάσπαρτες οἱ ἀντιδυτικές του ἀπόψεις, ὅπως θὰ δοῦμε, ὅμως, μόνον στὸ Κεφάλαιον Η΄ τοῦ «Λαβάρου» ἔχουμε μία ὁλοκληρωμένη περιγραφὴ ἑνὸς γραικύλου.

papadiamantis-1Δὲν εἴχανε κλείσει ἕξι χρόνια ἀπὸ τότε ποὺ ὁ Παπαδιαμάντης πρωτοδημοσίευσε διήγημα, τὸ ἑορταστικὸ χριστουγεννιάτικο «Τὸ Χριστόψωμο» στὴν ἐφημ. «Ἐφημερίς», 26 Δεκ. 1887, ἴσαμε τὴ δημοσίευση τοῦ «Λαμπριάτικου ψάλτη» στὴν ἐφημ. «Ἀκρόπολις», 27-31 Μαρτίου 1893. Εἰκοσιεφτὰ διηγήματα σὲ πεντέμισυ χρόνια, τὰ περισσότερα στὶς δύο παραπάνω ἐφημερίδες καὶ στὸ περιοδικὸ «Ἑστία», στὸ μεγαλύτερο μέρος τους μὲ ὑπόθεση συνδεδεμένη μὲ τὸ δωδεκαήμερο τῶν Χριστουγέννων ἢ τὸ Πάσχα, καὶ δημοσιευμένο τὶς μέρες τῶν γιορτῶν. Τὸ ἑορταστικὸ- θρησκευτικὸ-περιεχόμενο τῶν διηγημάτων ὡς ἐξωτερικὸ αἴτιο, κι ἡ ζήλια ὡς ἀφανὴς λόγος ἐπίκρισης, εἶχαν κάνει κάποιους κριτικοὺς νὰ δηλώσουν τὴ δυσφορία τους ἔναντι τοῦ Παπαδιαμάντη. Σ’ αὐτοὺς ἀπαντᾶ στὸν πρόλογό του ὁ κυρ-Ἀλέξανδρος, ἤπια, ἀλλὰ καὶ εἰρωνικά, καὶ μὲ ἀρκετὸ θυμὸ πρὸς τὸ τέλος. Μνημονεύει τὴ συγγραφική του πρόθεση, τὶς πηγὲς τῆς ἔμπνευσής του, τὸ ἀναγνωστικὸ ἐνδιαφέρον ποὺ παρουσιάζουν τὰ διηγήματά του, τὴν ἔλλειψη ἐπιζητημένης καὶ βεβιασμένης ὑπόθεσης ἢ πλοκῆς, τὴν ἄντληση τῆς θεματικῆς ἀπὸ τὴν πραγματικότητα χωρὶς κάτι τὸ ἀπίθανο, καί, τέλος, πὼς ἐργάζεται ὁ ἴδιος ὡς δημιουργός.

Ὁ Παπαδιαμάντης συνεχίζει ὑπογραμμίζοντας τὰ σημεῖα ποὺ ἐνοχλοῦν τοὺς ἐπικριτές του: ἡ θρησκευτικὴ ὑπόθεση τῶν ἔργων του, ἡ ἄποψή του περὶ συνεχείας τοῦ ἑλληνισμοῦ διὰ μέσου τοῦ ἑλληνικοῦ μεσαίωνα, ἡ ἀδιαφορία του γιὰ τὸν κακῶς νοούμενο ἐκπολιτισμὸ καὶ τὴν πρόοδο. Ἀλλὰ ἐκεῖ ποὺ ἐπιτίθεται λαῦρος ὁ Παπαδιαμάντης εἶναι στὰ συμπτώματα τοῦ γραικυλισμοῦ, ποὺ προέρχονται ἀπὸ τὸν μιμητισμὸ καὶ τὴν ξενομανία.

Συχνὰ παρατηροῦμε στὸ παπαδιαμαντικὸ κείμενο ὅτι ὁ συγγραφέας ἔχει τὴν ἱκανότητα νὰ εἰσέρχεται στὴ νοοτροπία τοῦ ἄλλου ἢ τῶν ἄλλων καὶ νὰ ὁμιλεῖ μὲ τοὺς δικούς τους ὅρους. Αὐτὸ προσδίδει τὴ χαρακτηριστικὴ καὶ μὴ καταπιεστικὴ ἀντιρρητικὴ ἄνεση στὸ κείμενο καὶ ἐπιτρέπει στὸν Παπαδιαμάντη νὰ ἀποδεικνύει ἐνίοτε στοὺς ἄλλους ἀκόμη καὶ πῶς θὰ μποροῦσαν νὰ εἶναι «συνεπεῖς πρὸς ἑαυτούς».

Τί μιμοῦνται μετὰ μανίας οἱ γραικύλοι τῆς ἐποχῆς του; Τὴν ἀθεΐα καὶ τὸν κοσμοπολιτισμό. «Μὴ θρησκευτικὰ πρὸς Θεοῦ! Τὸ ἑλληνικὸν ἔθνος δὲν εἶναι Βυζαντινοί, ἐννοήσατε; Οἱ σημερινοὶ Ἕλληνες εἶναι κατ’εὐθεῖαν διάδοχοι τῶν ἀρχαίων. Ἔπειτα ἐπολιτίσθησαν, ἐπροώδευσαν καὶ αὐτοὶ συμβαδίζουν μὲ ἄλλα ἔθνη». Ἡ εἰρωνικὴ αὐτὴ δήλωση τοῦ Παπαδιαμάντη στρέφεται γενικῶς κατὰ τοῦ πνεύματος τῶν καιρῶν, τὴν παραγνώριση καὶ περιφρόνηση τοῦ Βυζαντίου καὶ τῆς ὀρθόδοξης ἀντίληψης, πνεῦμα ἀκόμα κυρίαρχο παρὰ τὸ ὅτι εἶχε πρὸ ἐτῶν ἐκδοθεῖ ἡ «Ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους» τοῦ Παπαρηγόπουλου. Ἀλλὰ τὸ 1866 εἶχε ἐκδοθεῖ «Ἡ Πάπισσα Ἰωάννα» τοῦ Ροΐδη καὶ τὸ 1877 «Ἰουλιανὸς ὁ παραβάτης» τοῦ Κλέωνος Ραγκαβῆ καὶ ἐνῷ ἔχει ὑποστηριχθεῖ ὅτι τὸν δεύτερο ὑπονοεῖ ὁ Παπαδιαμάντης, φρονῶ ὅτι κατὰ συμφυρμὸ καὶ τοὺς δύο ἔχει κατὰ νοῦν στὸ προοίμιο τοῦ διηγήματος «Λαμπριάτικος ψάλτης», ὅταν ἀναφέρει τὰ σχετικὰ πρὸς τὸν Ἰουλιανό, γράφοντας: «ὅταν συγγραφεὺς ἄλλος, καὶ ἄλλης περιωπῆς, δημοσιεύσας πρὸ ἐτῶν ἱστορικο – φανταστικὸν δράμα, ὅπου προέτασσε χυδαῖα ἀληθῶς προλεγόμενα, δὶ’ ὧν ὕβριζε βαναύσως τὴν θρησκείαν τῶν πατέρων του». Μόνον, ἐξάλλου, ὁ Ροΐδης, διακριτικὰ καὶ ἀσχολίαστα, εἰρωνεύτηκε καὶ τὸ αἴσθημα «εὐγνωμοσύνης πρὸς τὴν λυτρώσασαν ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ ξένου ζυγοῦ Ἐκκλησίαν, δι’ ἧς ἠλπίζομεν τάχιον ἢ βράδιον καὶ τὴν πραγματοποίησιν τῆς μεγάλης ἰδέας, τὴν ἀπελευθέρωσιν δηλαδὴ τῆς Ἠπείρου καὶ Θεσσαλίας».

Ὁ Παπαδιαμάντης, στὸ προοίμιό του, ἀπαντᾶ: «Δία νὰ δώσωμεν πέρας εἰς τὸ προοίμιον αὐτό, θὰ εἴπωμεν μὲ δύο λέξεις ὅτι: Τὸ σημερινὸν ἔθνος δὲν ἐπῆγε, δυστυχῶς, τόσον ἐμπρός, ὅσον λέγουν αὐτοί. Τὸ ἔθνος τὸ ἑλληνικόν, τὸ δοῦλον τουλάχιστον, εἶναι ἀκόμη πολὺ ὀπίσω, καὶ τὸ ἐλεύθερον δὲν δύναται νὰ τρέξη ἀρκετὰ ἐμπρός, χωρὶς τὸ ὅλον νὰ διασπαραχθῆ ὡς διασπαράσσεται, φεῦ! ἤδη. Ὁ τρέχων πρέ- πει νὰ περιμένη καὶ τὸν ἑπόμενον, ἐὰν θέλη νὰ τρέχη, ὁ ἐλεύθερος πρέπει νὰ βοηθῆ τὸν δεσμώτην ἢ νὰ τὸν ἀνακουφίζη. Ὅσον παρέρχεται ὁ χρόνος, τόσον τὸ ἐλεύθερον ἔθνος καθίσταται, οἶμοι! Ἀνικανώτερον, ὅπως δώση χεῖρα βοηθείας εἰς τὸ δοῦλον ἔθνος. Ἄγγλος ἢ Γερμανὸς ἢ Γάλλος δύναται νὰ εἶναι κοσμοπολίτης ἢ ἀναρχικὸς ἢ ἄθεος ἢ ὁτιδήποτε. Ἔκαμε τὸ πατριωτικὸν χρέος του, ἔκτισε μεγάλην πατρίδα. Τώρα εἶναι ἐλεύθερος νὰ ἐπαγγέλεται χάριν πολυτελείας τὴν ἀπιστίαν καὶ τὴν ἀπαισιοδοξίαν. Ἀλλὰ Γραικύλος τῆς σήμερον ὅστις θέλη νὰ κάμη δημοσία τὸν ἄθεον ἢ τὸν κοσμοπολίτην, ὁμοιάζει μὲ νάνον ἀνορθούμενον ἐπ’ ἄκρων ὀνύχων καὶ τανυόμενον νὰ φθάση εἰς τὸ ὕψος καὶ φανῆ καὶ αὐτὸς γίγας. Τὸ ἑλληνικὸν ἔθνος, τὸ δοῦλον, ἀλλ’ οὐδὲν ἧττον καὶ τὸ ἐλεύθερον ἔχη καὶ θὰ ἔχη διὰ παντὸς ἀνάγκην τῆς θρησκείας του».

Συμπεράσματα: ἡ ἀθεΐα, ἡ ἀπόρριψη τῶν θρησκευτικῶν, συνεπιφέρει τὴν ἀπόρριψη τοῦ Βυζαντίου καὶ ἀνάγει τὴν διαδοχὴ τῶν σημερινῶν Ἑλλήνων κατ’ εὐθεῖαν στοὺς ἀρχαίους. Δὲν εἶναι τυχαία καθόλου ἡ χρήση τῶν ὅρων, ἂν καὶ δὲν ἔχη καθόλου προσεχθεῖ, στὸν Παπαδιαμάντη: «τὸ Ἑλληνικὸν Ἔθνος», οἱ «Βυζαντινοί», οἱ «ἀρχαῖοι», ἡ προσπάθεια καθορισμοῦ δηλαδὴ ἐθνικῆς ταυτότητας, κάτι τὸ ὁποῖο δὲν ἴσχυε καὶ δὲν ἐνδιέφερε τοὺς μεσαιωνικοὺς καὶ ἀρχαίους μας προγόνους. Κι ἀπὸ τὴν ἄλλη, ὁ κοσμοπολιτισμός, ὅτι δὲν ζοῦμε πιὰ στὶς μικρές μας πατρίδες ἀλλὰ στὸν κόσμο ὁλάκερο. Στὴν «Ἀπάντησιν εἰς τὸν Ζ. τῆς «Ἐφημερίδος» τὸ 1891 φαίνεται σαφῶς τί ἐννοεῖ λέγοντας «κοσμοπολίτης» ὁ Παπαδιαμάντης: «ἐννόει ἁπλῶς, καθὼς ἐγὼ τὸ ἡρμήνευσα, ὅτι φεύγω ἐνίοτε ἀπὸ τὸν τόπο τῆς γεννήσεώς μου καὶ δὲν προσκολλῶμαι ἀποκλειστικῶς εἰς τὰς ἀναμνήσεις τῆς παιδικῆς ἡλικίας μου. Ἔγραψεν Ἀμερικανός, ἀντὶ νὰ γράψη κοσμοπολίτης». Ἑπομένως, κοσμοπολιτισμὸς γιὰ τὸν Ἕλληνα σημαίνει καὶ ἀδιαφορία περὶ τὰ πάτρια, δὲν εἶναι μόνον ἐγκατάλειψη τῆς ἐμμονῆς στὴν ἐντοπιότητα, εἶναι ἄρνηση ἐπιτέλεσης τοῦ πατριωτικοῦ χρέους νὰ κτίσει μεγάλη πατρίδα. Ἀντιθέτως, γιὰ τοὺς Εὐρωπαίους, Ἄγγλους, Γερμανούς, Γάλλους, ἡ ἀθεΐα, ὁ ἀναρχισμός, ὁ κοσμοπολιτισμὸς εἶναι πολυτέλεια τὴν ὁποία ἔχουν τὴν ἐλευθερία νὰ ἐπαγγέλονται, ἐνῷ τὸ ἑλληνικὸν ἔθνος θὰ ἔχει διὰ παντὸς ἀνάγκη τῆς θρησκείας του.

Πρὸς ἄρσιν πάσης παρεξηγήσεως πρέπει νὰ λεχθεῖ ἐδῶ ὅτι ὁ Παπαδιαμάντης δὲν ἦταν κανενὸς εἴδους ἐμμανὴς σωβινιστής, ἀποκλειστικός, ξενοφοβικός. Ἄλλωστε, ὁ ἴδιος γράφει στὸ προοίμιο τοῦ «Λαμπριάτικου ψάλτη» ὅτι «ἐν πρώτοις, καλὸν θὰ ἦτο νὰ διακρίνωμεν ὅ,τι πράγματι εἶναι ξενισμὸς ἀπὸ ὅ,τι δύναται νὰ εἶναι, ἐκ τῆς φύσεως τῶν πραγμάτων, κοινὸν εἰς πάντα τὰ ἔθνη». Οὔτε, ἂς ποῦμε στὰ λογοτεχνικά του χρέη, ἔπαυσε νὰ διαβάζει καὶ νὰ παραπέμπει στὸν Βύρωνα, τὸν Μίλτωνα, τὸν Σέξπηρ, τὸν Θερβάντες, οὔτε φυσικὰ ἀγνοοῦσε τὴν εὐρωπαϊκὴ λογοτεχνία ἢ εἰδησεογραφία, αὐτὸς ὁ ἐργαζόμενος ὡς μεταφραστὴς εὐρωπαϊκῶν ἐφημερίδων, περιοδικῶν καὶ ἄλλων ἐντύπων. Καὶ αὐτὴ ἡ ἔλλειψη προγραφῶν στὸν Παπαδιαμάντη δὲν ἀφορᾶ μόνον στὴν εἰκόνα τῶν Εὐρωπαίων, ἀλλὰ καὶ στὴν εἰκόνα τῶν Τούρκων, ἂς θυμηθοῦμε τὸν «Ξεπεσμένο δερβίση» καὶ τὸ ἄρθρο του «Αἱ Ἀθῆναι ὡς ἀνατολικὴ πόλις». Μ’ ἄλλα λόγια, τὸ καλὸ δὲν ἀνθεῖ μόνο στὴν Ἑλλάδα καὶ τὸ κακὸ στὰ ξένα, οὔτε ὅμως καὶ ἀντίστροφα, δὲν εἶναι ὄμορφο καὶ καλὸ ὅ,τι ἔρχεται ἀπὸ τὴν προηγμένη Δύση, καὶ ἄσχημο καὶ κακὸ ὅ,τι ἔχουμε στὴν Ἑλλάδα! Σὲ καμμιὰ ἀπὸ τὶς δύο θέσεις δὲν βρίσκεται ὁ Παπαδιαμάντης, ἐνῷ στὴν πρώτη βρίσκονται οἱ πατριδοκάπηλοι σωβινιστὲς καὶ στὴ δεύτερη οἱ συμπλεγματικοὶ γραικύλοι.

Ὡς γνήσιος ὀρθόδοξος ὁ Παπαδιαμάντης δὲν ἐξεγείρεται ἀπὸ τὴν παρατήρηση ὅτι ὑπάρχει ἁμαρτία, ἀλλὰ ἀπὸ τὸν δόλο καὶ τὴν ὑποκρισία. Ἂς ποῦμε, ἡ Χριστίνα ἡ δασκάλα στὸ «Χωρὶς στεφάνι» εἶναι μία ἁμαρτωλὴ ἀστεφάνωτη, ἀλλὰ σώζεται ἀπὸ τὴν ἀγάπη ποὺ ἔδειχνε, παρὰ τὸν δακτυλοδεικτούμενο βίο της δίπλα σ’ ἕναν ἄθλιο πολιτικάντη ποὺ ἔχει μάθει νὰ ἐκμεταλλεύεται τοὺς πάντες. Βλέπει λοιπὸν καὶ τὰ δικά μας ἐλαττώματα καὶ τὴν ἁμαρτία στὴ δική μας κοινωνία, ὅμως γνωρίζει ὅτι τὸ πολιτικὸ πρόβλημά μας εἶναι ὅτι εἴμαστε ἀνάμεσα στὸν λατινικὸ δόλο καὶ στὴν τουρκικὴ βία, ποὺ μᾶς καταδυναστεύουν· ἔτσι γράφει στὸ ἄρθρο τοῦ «ὁ Μπάυρων» λίγα χρόνια ἀργότερα, τὸ 1896, δανειζόμενος ἕνα στίχο τοῦ βρετανοῦ ποιητῆ: «Ἡ τουρκικὴ βία καὶ ὁ λατινικὸς δόλος!» Αἱ λέξεις αὗται δὲν εἶναι ἱστορικὸν σύμβολον, παραστατικὸν τοῦ πολυπαθοῦς Ἑλληνισμοῦ;

Πόσον ἐνδομύχως ἠσθάνετο καὶ κατενόει ὁ μέγας Βρετανὸς τὴν θέσιν τῆς Ἑλλάδος, τὴν τότε καὶ τὴν διαρκῆ καὶ τὴν παντοτινήν! Καὶ πόσον ἀπέχομεν ἡμεῖς νὰ τὴν ἐνοήσωμεν καὶ νὰ τὴν αἰσθανθῶμεν!» Αὐτὴ ἡ θέση του, ἡ σαφῶς, ἀλλὰ καὶ ἐπιλεκτικὰ ἀντιδυτική, μένει ὣς τὸ τέλος, ὅπως γιὰ παράδειγμα γράφει τὸ 1907, στὸ σπουδαῖο ἄρθρο του «Γλῶσσα καὶ Κοινωνία»: «Δὲν ἔπαυσαν τ’ ἄχυρα καὶ τὰ σκύβαλα τοῦ πολιτισμοῦ νὰ μᾶς ἔρχονται διαρκῶς μὲ τὴν πνοὴν τῶν ἀνέμων. Ὅλοι οἱ ἀργέσται καὶ οἱ ζέφυροι καὶ οἱ ἰάπυγες μᾶς φέρνουν τ’ ἀπορρίμματα, τὰ καθάρματα τῶν δογμάτων καὶ τῶν θεωριῶν, τῶν μεθόδων καὶ τῶν τρόπων, τῶν ἠθῶν καὶ τῶν ἕξεων ἀπὸ τὴν Ἑσπερίαν». Οὔτε, στὸ ἴδιο ἄρθρο, ἔχει ξεχάσει τὸν Ροΐδη: «Δὲν ἠξεύρω γιατί, πρὸ χρόνων, ὅταν ἐσκεπτόμην ἂν ἔπρεπε νὰ γράψω τὴν παροῦσαν μελέτην, ἐσχεδίαζα νὰ τὴν ἐπιγράψω «Τὰ ξόανα». Διατὶ ἄρα; Μήπως ἐσκόπουν ν’ ἀπαντήσω εἰς «Τὰ εἴδωλα» τοῦ μακαρίτου Ροΐδου;». Καὶ σ’ ἕνα ἄλλο, θρησκευτικό, αὐτὴ τὴ φορὰ ἄρθρο γιὰ τὸ Μεγάλο Σάββατο, στὰ ἴδια χρόνια, τὸ 1892, περιλαβαίνει τὸν Ροΐδη καὶ τὴν Πάπισσα, ἀλλὰ καὶ τὸν νεαρὸ λογογράφο, ἀνώνυμα, ποὺ εἶναι ὁ Ξενοπουλος. Πολλὰ θὰ εἶχε κανεὶς νὰ ἀποδελτιώσει ἀπὸ τὰ ἄρθρα τοῦ Παπαδιαμάντη. Θὰ ἀρκεσθῶ νὰ παραθέσω ὅμως ἀπὸ ἕνα ἄρθρο τοῦ 1900, «Ἡ διορθωσιομανία καὶ τὰ θύματά της», τὰ ἀκόλουθα: «Τὸ μεταλλεῖον τῆς ποιήσεως τῆς ἀνατολικῆς εἶναι ἄλλο, καὶ οἱ τρόποι, αἱ μεταφοραὶ καὶ εἰκόνες τῆς γλώσσης τῶν Ἱερῶν Γραφῶν δὲν θὰ γίνωσι ποτὲ νεωτερικαὶ οὔτε δυτικαί».

Ἀλλὰ τί γίνεται μὲ τὸν νεαρὸ Παπαδιαμάντη τῶν μυθιστορημάτων; Στὴ «Μετανάστιν» τὸ μόνο ποὺ δείχνει μία ἐπιφύλαξη πρὸς τὸ δυτικὸ πνεῦμα εἶναι στὴν ἀρχή, μία φράση τοῦ γέρου ναυτικοῦ στὸν γιὸ τοῦ Ζέννα: «νομίζεις ὅτι αἱ νέαι ὅσαι ἀνετράφησαν εἰς τὴν Εὐρώπην, λαμβάνουν ὑπὸ σπουδαίαν σκέψιν τὴν γνώμην τῶν γονέων τῶν προκειμένου περὶ γάμου; Εἶσαι πολὺ μακράν».

Ὅπως ὅλοι ξέρουμε, ἡ ἀντιδυτικὴ στάση τοῦ Παπαδιαμάντη γίνεται ὁλοφάνερη στὰ δύο του ἑπόμενα ἔργα, στοὺς «Ἐμπόρους τῶν ἐθνῶν» καὶ στὴ «Γυφτοπούλα». Οἱ δύο σελίδες ποὺ δείχνουν τὸν ἑνετικὸ κυνισμό, πολιτικό, οἰκονομικό, θρησκευτικό, εἶναι χαρακτηριστικές: «ὁ λέων τοῦ Ἁγίου Μάρκου βουλιμιᾶ. – Ἀκονᾶ τοὺς ὀδόντας του – Χρυσόν, χρυσόν! Ἡ Βενετία μόνη εὗρε τὴν φιλοσοφικὴν λίθον. – Τὰ ἔντομα πετῶσι διὰ τὰ στρουθία, τὰ στρουθία διὰ τὸν ἱέρακα. – Καὶ τὰ ἔθνη διὰ τὴν Βενετίαν. – Ἀλλὰ τὰ ἔθνη δὲν πετῶσι. – Διότι ἡ Βενετία ἔκοψε τὰ φτερά των. – Ἡ Βενετία πωλεῖ τὸν Χριστὸν καὶ ἀγοράζει τὸν Μωάμεθ. – Θὰ κάμη καλὰ νὰ τοὺς πωλήση καὶ τοὺς δύο. – Ἀρκεῖ νὰ εὕρη συμφέρουσαν τιμήν». Καὶ ἀκόμη, ἀπὸ τὴν καταδίκη της Βενετίας, στὴν καταδίκη της πολιτικῆς καὶ τῶν πολιτικῶν:

«Τί ἐζήτει ἡ Βενετία πέμπουσα τοὺς στόλους τούτους εἰς τὸ Αἰγαῖον; Ὅ,τι ζητεῖ ὁ σφαγεὺς παρὰ τοῦ θύματος, τὰς σάρκας αὐτοῦ, ἵνα κορέση τὴν πεῖναν του. Διατὶ αἱ ἰδιωτικαὶ αὖται καὶ κεκυρωμέναι μὲ τὰ σήματα τοῦ Ἁγίου Μάρκου ἐπιχειρήσεις; Διατὶ οἱ τοσοῦτοι ἐργολάβοι τῶν κατακτήσεων, τῶν ὡς διὰ δημοπρασίας ἐκτελουμένων; Ἡ Βενετία προσηγόρευεν ἑαυτὴν Πολιτείαν, καὶ εἶχεν υἱοὺς τυράννους. Τοῖς ἔδιδε τὸ χρῖσμα της καὶ τοὺς ἔπεμπεν ἵνα κατακυριεύσωσιν τῆς γῆς. Ἡ γενεαλογία τῆς πολιτικῆς εἶναι συνεχὴς καὶ γνησία κατὰ τοὺς προγόνους. Ἡ ἀργία ἐγέννησε τὴν πενίαν. Ἡ πενία ἔτεκε τὴν πεῖναν. Ἡ πεῖνα παρήγαγε τὴν ὄρεξιν. Ἡ ὄρεξις ἐγέννησε τὴν αὐθαιρεσίαν. Ἡ αὐθαιρεσία ἐγέννησε τὴν ληστείαν. Ἡ ληστεία ἐγέννησε τὴν πολιτική. Ἰδοὺ ἡ αὐθεντικὴ καταγωγὴ τοῦ τέρατος τούτου. Τότε καὶ τώρα, πάντοτε ἡ αὐτή. Τότε διὰ τῆς βίας, τώρα διὰ τοῦ δόλου… καὶ διὰ τῆς βίας. Πάντες ἀμετάβλητοι οἱ σχοινοβᾶται οὗτοι, οἱ Ἀγίγγανοι, οἱ γελωτοποιοὶ οὗτοι πίθηκοι (καλῶ δὲ οὕτως τοὺς λεγομένους πολιτικούς). Μαῦροι χαλκεῖς κατασκευάζοντες δεσμὰ διὰ τοὺς λαοὺς ἐν τῇ βαθυζόφῳ σκοτίᾳ τοῦ αἰωνίου ἐργαστηρίου των…».

Στὴ «Γυφτοπούλα» ὑπάρχει ὁλόκληρο κεφάλαιο, τὸ Α΄ τοῦ Δευτέρου Μέρους, μὲ τίτλο «Ἱστορικὴ Παρέκβασις». Ἐκεῖ, συνοπτικὰ μνημονεύω, ἀναφέρεται ὁ Πλήθων ὡς «ὁ μετὰ τὸν Παραβάτην [Ἰουλιανὸν] δεύτερος Παραβάτης», ἡ ἐποχὴ τοῦ Παπαδιαμάντη ὡς «ἀπροσδιόριστος ἐποχὴ» ὅπου ἡ μόνη θρησκεία εἶναι «ἡ ἔλλειψις πάσης θρησκείας», ἡ ἱστορικὴ κριτική, εἰς ἣν οὐδεμίαν ἔχομεν [=ὁ Παπαδιαμάντης] ἐμπιστοσύνην». «Μόνον μετὰ τὴν ἅλωσιν τῆς βασιλευούσης ἔπεσον οἱ πλεῖστοι τῶν λογίων τὸ ἔσχατον τοῦτον οἰκτρὸν πτῶμα [=ἢ ἐγίνονταν ἀρχαιολάτραι ὡς ὁ Πλήθων ἢ ἐνεκολποῦντο τὰ δόγματα τῆς Ρώμης]», καταδικάζεται τὸ «αἶσχος τοῦ αὐτομόλου καὶ δραπέτου» Βησσαρίωνος, ὑμνεῖται ὁ Μᾶρκος ὁ Εὐγενικὸς καὶ δίδεται παραπομπὴ στὸ «σύγγραμα τοῦ Ἀθανασίου τοῦ Παρίου τὸ ἐπιγραφόμενον «Ὁ Ἀντίπαπας»». Εἰρήσθω ἐν παρόδῳ ὅτι κανεὶς δὲν ἔλαβε τὸν κόπο νὰ παραβάλει τὸ σύγγραμμα αὐτὸ μὲ τὸ κείμενο τοῦ Παπαδιαμάντη. Ὅπως καὶ κανείς, πλὴν τοῦ γράφοντος, δὲν προσπάθησε νὰ ἐντοπίσει τὶς ἱστορικὲς πηγὲς τῶν μυθιστορημάτων τοῦ Παπαδιαμάντη. Στὸ βιβλίο ὅπου κατέγραψα τὸ Ἀρχεῖο Ἀποστόλου Γ. Παπαδιαμάντη ἀφιέρωσα κάποιες σελίδες, στὶς ὁποῖες ἀπέδειξα ὅτι πηγὴ γιὰ τοὺς «Ἐμπόρους» ὑπῆρξε ἡ Ἱστορία τοῦ Παπαρρηγόπουλου καὶ γιὰ τὴ «Γυφτοπούλα» ἡ «Νεοελληνικὴ Φιλολογία» τοῦ Σάθα, καὶ προσέθεσα ὅτι σὲ ἄγνωστο ὡς τότε θρησκευτικὸ ἄρθρο τοῦ Παπαδιαμάντη, τὸ 1876 κιόλας, μνημονεύεται ὁ Νικόλαος Πολίτης καὶ ὁ Παπαρηγόπουλος. Ἂν θυμηθοῦμε καὶ τὴν ἀνακοίνωση τῆς Καίτης Πολυμέρου-Καμηλάκη ὅτι στὸ ἀρχεῖο Πολίτη σώζονται δύο ἀνέκδοτα γράμματα τοῦ Παπαδιαμάντη στὸν Πολίτη, συμπεραίνουμε, πρᾶγμα ὅλως ἐνδιαφέρον, ὅτι ὁ Παπαδιαμάντης γνώριζε τὸ ἔργο τους καὶ συμμεριζόταν τὶς ἑλληνοκεντρικές τους θέσεις. Δὲν θὰ πρέπει, ἐπίσης, νὰ ἀποσιωπήσουμε κάτι ποὺ ἔχει κι αὐτὸ μείνει ἀσχολίαστο, στὸ ἴδιο κεφάλαιο: «Ὁ Γεώργιος Γεμιστός, πρὸς τοῖς ἄλλοις αὐτοῦ ἐ λ α τ τ ώ μ α σ ι , εἶχε καὶ ἕν ἐλάττωμα ἄγνωστον καὶ ἀνήκουστον κατ’ ἐκεῖνον τὸν χρόνον. Ἦτο εἷς ἐκ τῶν ὀλιγίστων, οἵτινες εἶχον συνείδησιν τοῦ ἐθνισμοῦ, καὶ ἡ καρδία του ἐφλέγετο ὑπὸ φιλοπατρίας». Τὸ νὰ γράφει ὁ Παπαδιαμάντης γιὰ «συνείδηση τοῦ ἐθνισμοῦ» ἐκεῖνα τὰ χρόνια ὡς «ἄγνωστον καὶ ἀνήκουστον» καὶ νὰ χρησιμοποιεῖ γιὰ τὸν ὅρο αὐτό, ἀμφίσημα, τὴ λέξη «ἐλάττωμα» εἶναι κάτι ποὺ ἐξεικονίζει τὴν ὀξυδέρκεια καὶ λεπτότητα τῶν παρατηρήσεών του καὶ σὲ ἱστορικὰ ζητήματα.

Ἐντάσσοντας τὴν ἀπέχθεια τοῦ Παπαδιαμάντη κατὰ τῶν γραικύλων στὸ εὐρύτερο ἀντιδυτικὸ αἴσθημά του, θὰ παραθέσουμε ὁρισμένα χωρία ἀπὸ τὸ ἔργο του, πρὸς ἐπίρρωσιν τῶν λεγομένων:

«Ἀλλὰ τί θὰ ἐχρειάζετο ἡ Θεολογικὴ Σχολή, ἂν ἔμελλε ν’ ἀσχολῆται ἀποκλειστικῶς εἰς «τετριμμένα» θέματα, καὶ νὰ ἐμπνέεται ἀπολύτως ἀπὸ τὰ συναξάρια; Τόσοι σοφοὶ ἄνδρες, φωστῆρες ἐκ τῆς Ἑσπερίας ἀνατείλαντες, μὲ τόσον παχεῖς μισθούς, καὶ νὰ μὴ μεταγγίσουν ὀλίγον ἀθεϊστικὸν πνεῦμα εἰς τὴν Ἑλλάδα!».

» Ὁ ἰατρὸς ἦτο καλὸς νέος, πλησιάζων εἰς τὸ τεσσαρακοστόν, ὑψηλός, λιγνός, πρόθυμος, ὄχι πολὺ σκληρὸς οὔτε πλεονέκτης. Ἦτο ἀπόφοιτός του ἐν Ἀθήναις πανεπιστημίου, καὶ δὲν τὸν εἶχε κολλήσει μανία, ἂν καὶ εἶχε τὰ μέσα, νὰ μεταβῆ εἰς τὴν Ἑσπερίαν, ὅπως ἀγοράση σοφίαν. […]

» τῶν τριῶν νεαρῶν ἡρώων τῶν προμάχων τῆς πίστεως καὶ τῶν ἐθνικῶν παραδόσεών των […]

» εἰσάγων εἰς τοὺς ἱεροὺς ναοὺς κοινὰ καὶ ξενότροπα, νόθα καὶ ἀπαγορευμένα […]

» Ἀλλὰ τότε δὲν ὑπῆρχεν ἰδέα φυλετισμοῦ μεταξὺ τῶν ὀρθοδόξων λαῶν, ὑπῆρχε μόνον κοινὸς σύνδεσμος μεταξὺ ὁμοπαθῶν καὶ ὁμοδούλων, ἐνῷ τώρα; […]

» ἡ νοθεία ἡ ἐπιγενομένη εἰς τὸν θρησκευτικὸν βίον ὑπὸ καλλιτεχνικὴν μάλιστα ἔποψιν. Ὁ ἀπὸ τοῦ Βορρᾶ κατελθὼν χείμαρρος ἔφερεν ἐκτὸς τῶν ρουβλίων καὶ τῶν πολιτικῶν σκοπῶν, ἔθιμα τινὰ καὶ ἰδέας ἀπαδούσας εἰς γνησίας βυζαντινᾶς παραδόσεις […] Οὕτως εἶναι ἐλπίς, ἐνόσῳ τὰ εὐαγῆ ταῦτα ἱδρύματα ὑπάρχουν (καὶ θὰ ὑπάρχωσιν ἐνόσῳ ὁ ἔξω Ἑλληνισμὸς δὲν συνδιαφθαρῆ φεῦ! θρησκευτικῶς τέλεον μετὰ τῆς ἐλευθέρας γωνίας), εἶναι ἐλπὶς νὰ ἀντισταθῆ ἐκεῖ ὁ Ἑλληνισμὸς εἰς τὴν ἐπιδρομὴν τῶν ξένων. Διότι ἐκ τῆς ἐλευθέρας Ἑλλάδος οὐδεμίαν ἐλπίδα συνδρομῆς βλέπομεν. Ἡ σημερινὴ δυνατὸν νὰ ὑπηρετῆ τὴν Ἑλλάδα ὡς κράτος, δὲν τὴν ὑπηρετεῖ ὅμως ὡς Ἔθνος, τοῦτο νομίζομεν ἡμεῖς.

Αὐτὸ τὸ μειονέκτημα ἡμῶν, ἂν εἶναι μειονέκτημα, ἓν ἀποδεικνύει, ὅτι ἡμεῖς ἐξωκειώθημεν ἄρα μὲ τὰ πάτρια, καὶ τὰ πονοῦμεν, ἐνῷ αὐτοὶ δὲν τὰ ἐγνώρισαν καὶ δὲν τὰ στέργουσι. Διότι ἂν ἀνετρέφοντο μ’ αὐτά, θὰ ἦσαν εὐχαριστημένοι, καὶ δὲν θὰ ἐζήτουν τὴν μεταβολήν.

» Καὶ ὅμως εὑρίσκονται ἀπὸ καιροῦ εἰς καιρὸν ἐκ τῶν ἡμετέρων τινές, τόσον ἐκφυλισμένοι, ὥστε νὰ θαυμάζωσι τὰ τῆς Παπικῆς Ἐκκλησίας!.

» Τώρα ἀναγκάζεταί τις νὰ ἀναγνωρίση ὅτι οἱ Οὐνῖται ἐκεῖνοι, καίτοι δογματικῶς ἐκπεσόντες, καλῶς ἔπραττον τηροῦντες τὰ πάτρια ὡς πρὸς τοὺς τύπους τουλάχιστον, καὶ μὴ ἐκφυλιζόμενοι, μὴ ἀπορροφώμενοι ἀπὸ τὴν Λατινικὴν Ἐκκλησίαν.

Αἱ εὐλαβεῖς κυρίαι ἀκρατῶς εὐρωπαΐζουσι, ἐγκαταλειποῦσαι ἀπὸ δεκάδων ἐτῶν ἤδη τοὺς ὀχληροὺς γυναικονίτας, διεχύθησαν ἐφ’ ἑκάτερα τοῦ ναοῦ […].

» Νὰ παύση π.χ. ἡ συστηματικὴ περιφρόνησις τῆς θρησκείας ἐκ μέρους πολιτικῶν ἀνδρῶν, ἐπιστημόνων, λογίων, δημοσιογράφων καὶ ἄλλων. Ἡ λεγομένη ἀνωτέρα τάξις νὰ συμμορφωθῆ μὲ τὰ ἔθιμα τῆς χώρας, ἂν θέλη νὰ ἐγκλιματισθῆ ἐδῶ. Νὰ γίνη προστάτις τῶν πατρίων, καὶ ὄχι διώκτρα. Νὰ ἀσπασθῆ καὶ νὰ ἐγκολπωθῆ τὰς ἐθνικᾶς παραδόσεις.

» Νὰ μὴ περιφρονῆ ἀναφανδὸν ὅ,τι παλαιόν, ὅ,τι ἐγχώριον, ὅ,τι ἑλληνικόν. Νὰ καταπολεμηθῆ ὁ ξενισμός, ὁ πιθηκισμός, ὁ φραγκισμός. Νὰ μὴ νοθεύονται τὰ θρησκευτικὰ καὶ τὰ οἰκογενειακὰ ἔθιμα. Νὰ καλλιεργηθῆ ἡ σεμνοπρεπὴς βυζαντινὴ παράδοσις εἰς τὴν λατρείαν, εἰς τὴν διακόσμησιν τῶν ναῶν, τὴν μουσικὴν καὶ τὴν ζωγραφικήν.

» Νὰ μὴ μιμώμεθα πότε τοὺς Παπικοὺς καὶ πότε τοὺς Προτεστάντας. Νὰ μὴ χάσκωμεν πρὸς τὰ ξένα. Νὰ στέργωμεν καὶ νὰ τιμῶμεν τὰ πάτρια.

» Εἶναι τῆς ἐσχάτης ἐθνικῆς ἀφιλοτιμίας νὰ ἔχωμεν κειμήλια, καὶ νὰ μὴ φροντίζωμεν νὰ τὰ διατηρήσωμεν. Ἂς σταθμήσωσι καλῶς τὴν εὐθύνην των οἱ ἔχοντες τὴν μεγίστην εὐθύνην.

» Νὰ ἐμφυσηθῆ ζωὴ χωρὶς νὰ ὑπάρχη, νὰ δοθῆ ἔμπνευσις ἐκεῖ ὅπου λείπει ἡ ψυχή!… Καὶ ποῦ εἶναι οἱ δόκιμοι ποιηταί μας;… Καὶ ἐὰν τοιοῦτοι ὑπάρχουν, αὐτοὶ ἐνδιαφέρονται περισσότερον διὰ τὸν Νὶτς καὶ τὸν Ἴψεν παρὰ διὰ τὰ κατ’ αὐτοὺς σκουριασμένα ντόπια πράγματα.

» Μόνον παρ’ Ἀσιανοῖς […] ταῦτα εἶναι τὸ ἕν ἄκρον. Τὸ ἄλλο ἄκρον ἀπαντᾶ εἰς τὰ ἤθη τῶν Ἑσπερίων […] ὁποῖον φ ρ α γ κ ι κ ὸ ν ἄρωμα […] Ὁ ἑλληνικὸς πολιτισμός, ὅπως καὶ ὁ Ὀ ρ θ ό δ ο ξ ο ς Χριστιανισμὸς καὶ αὐτὸ τὸ προϊὸν καὶ ὁ ὀρθὸς λόγος, θέλουσι τὴν ἐν μέτρῳ προσπέλασιν καὶ παρρησίαν τῶν δύο φύλων […].

» Ἄμυνα περὶ πάτρης θὰ ἦτο ἡ εὐσυνείδητος λειτουργία τῶν θεσμῶν, ἡ ἐθνικὴ ἀγωγή, ἡ χρηστὴ διοίκησις, ἡ καταπολέμησις τοῦ ξένου ὑλισμοῦ καὶ τοῦ πιθηκισμοῦ, τοῦ διαφθείραντος τὸ φρόνημα καὶ ἐκφυλίσαντος σήμερον τὸ ἔθνος, καὶ ἡ πρόληψις τῆς χρεωκοπίας».

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Ἐμεῖς ὅλοι πού εἴμαστε σήμερα ἐδῶ στήν θεία Λειτουργία, ἀλλά καί οἱ ἄλλοι οἱ χωριανοί μας, πού γιά κάποιο λόγο δέν ἦλθαν, εἴμαστε «ἀδελφοί» καί ἀποτελοῦμε μία οἰκογένεια. Ἡ οἰκογένειά μας αὐτή λέγεται «Ἐκκλησία».

Δημητσάνα - Μεγαλόπολις, Κυριακή 28 Αὐγούστου 2016

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΕΓΚΥΚΛΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ

ΜΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Χριστιανοί μου,

1. Ἐμεῖς ὅλοι πού εἴμαστε σήμερα ἐδῶ στήν θεία Λειτουργία, ἀλλά καί οἱ ἄλλοι οἱ χωριανοί μας, πού γιά κάποιο λόγο δέν ἦλθαν, εἴμαστε «ἀδελφοί» καί ἀποτελοῦμε μία οἰκογένεια. Ἡ οἰκογένειά μας αὐτή λέγεται «Ἐκκλησία».

Ναί! Ἐκκλησία εἶναι ἡ οἰκογένεια τῶν παιδιῶν τοῦ Θεοῦ. Καί γιά νά τό πῶ πιό ἁπλᾶ, Ἐκκλησία εἶναι «ἡ Ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ», στήν ὁποία χωρᾶμε ὅλοι. Ἡ Ἐκκλησία, ἀγαπητοί μου, εἶναι ἅγιο καί πανάγιο πράγμα, γιατί εἶναι θεῖο κατασκεύασμα. Δέν τήν ἔφτιαξαν οἱ παπάδες, ὅπως λένε μερικοί ἀκατήχητοι καί ἀσεβεῖς, ἀλλά τήν Ἐκκλησία τήν δημιούργησε ὁ Χριστός, γι᾽ αὐτό δέν πρόκειται ποτέ νά καταλυθεῖ. Πολλοί πολέμησαν καί πολεμοῦν τήν Ἐκκλησία, ἀλλά ἡ Ἐκκλησία μένει καί θά μένει αἰώνια, γιατί ἔχει Ἱδρυτή τόν Ἰησοῦ Χριστό, τόν Θεό!

2. Ἡ θύρα, ἡ πόρτα, ἀπό τήν ὁποία περνᾶμε γιά νά μποῦμε στήν Ἐκκλησία εἶναι τό βάπτισμα. Ὅλοι ἐμεῖς λοιπόν ἀνήκουμε στήν Ἐκκλησία, γιατί εἴμαστε βαπτισμένοι ἀπό κανονικό, ἀπό ὀρθόδοξο ἱερέα καί γεννηθήκαμε χριστιανοί, μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Ἀπό τήν Ἐκκλησία μας αὐτή ξέφυγαν μερικοί, ἀποκόπηκαν ἀπ᾽ αὐτήν, γιατί ἔκαναν ἄλλο «πιστεύω» καί φαντάστηκαν ἄλλες διδασκαλίες, διαφορετικές ἀπ᾽ αὐτές πού διατύπωσαν οἱ θεόπνευστοι ἅγιοι Πατέρες. Αὐτοί εἶναι οἱ Παπικοί πρῶτα καί οἱ Προτεστάντες ἔπειτα.

3. Αὐτοί, λοιπόν, οἱ Παπικοί καί οἱ Προτεστάντες, ἀφοῦ ἀποκόπηκαν ἀπό τήν Ἐκκλησία, πού ἔχει τήν σωστή διδασκαλία, δέν μποροῦν νά λένε ὅτι ἀποτελοῦν Ἐκκλησία. Αὐτοί βέβαια ἔτσι τό λένε, ἀλλά καί ἡ κοινή λογική δέν μπορεῖ νά τό δεχθεῖ αὐτό. ᾽Αφοῦ διαφοροποιήθηκαν ἀπό τήν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, δέν ἀνήκουν στήν Ἐκκλησία. Οἱ Παπικοί καί Προτεστάντες θά εἶναι καί θά γίνουν πάλι Ἐκκλησία, ὅταν μετανοήσουν γιά τίς πλάνες τους καί ἔτσι μετανοημένοι ζητήσουν νά ξαναγυρίσουν στήν Ἐκκλησία ἀπό τήν ὁποία ἀποκόπηκαν. Καί αὐτό βέβαια, τό νά μετανοήσουν, δηλαδή, οἱ Παπικοί (τούς λένε καί «Καθολικούς») καί οἱ Προτεστάντες καί νά ἐπανέλθουν πάλι στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀπό τήν ὁποία κόπηκαν, αὐτό, λέω, ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι πολύ τό θέλουμε καί τό ἐπιθυμοῦμε καί προσευχόμαστε ὁλόθερμα γι᾽ αὐτό. Τώρα ὅμως, ἀμετανόητοι ὅπως εἶναι αὐτοί μέ τίς πλάνες τους, εἶναι ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία.

4. Τό κακό ὅμως, χριστιανοί μου, εἶναι ὅτι ὑπάρχουν μερικοί δικοί μας, καί μάλιστα ρασοφόροι καί μάλιστα ὑψηλοί ρασοφόροι, πού λέγουν τόν ἐντελῶς ἀθεολόγητο λόγο ὅτι καί οἱ Παπικοί εἶναι «Ἐκκλησία». Μή χειρότερα Χριστέ καί Παναγιά!... Ὄχι, δέν εἶναι οἱ Παπικοί καί οἱ Προτεστάντες καί γενικά ὅλοι οἱ αἱρετικοί, ὄχι δέν εἶναι Ἐκκλησία. Σεῖς, χριστιανοί μου, πιστά τέκνα τῆς Ἐκκλησίας μας, σεῖς λέγω, ἀντίθετα ἀπό αὐτούς τούς φιλοπαπικούς καί μεταπατερικούς κληρικούς, ἐπιθυμῶ νά πιστεύετε σταθερά αὐτό πού βλέπω καί ἀκούω ὅτι πιστεύετε. Ὅτι, δηλαδή, ΜΙΑ εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Αὐτή εἶναι ἡ «ΜΙΑ, Ἁγία καί Καθολική Ἐκκλησία», γιά τήν Ὁποία μιλᾶμε στό «Πιστεύω» μας. Οἱ Καθολικοί καί οἱ Προτεστάντες εἶναι αἱρετικοί, ἀποτελοῦν μία κοινότητα, μία δική τους συναγωγή, ἀλλά δέν εἶναι Ἐκκλησία, μέ τήν ἔννοια πού τό ζήσαμε σήμερα ἐμεῖς ἐδῶ στήν θεία Λειτουργία. Γιατί τό τί εἶναι Ἐκκλησία τό γευόμαστε στήν θεία Λειτουργία. Ὅτι δέ αὐτό εἶναι ἀλήθεια φαίνεται ἀπό τό 11ο κεφάλ. τῆς Α´ πρός Κορινθίους ἐπιστολῆς του ὅπου μιλάει γιά τήν σύναξη, τήν συγκέντρωση τῶν πιστῶν γιά τήν Θεία Εὐχαριστία. Καί γιά τήν σύναξη αὐτή λέει «συνερχομένων ὑμῶν ΕΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ» (στίχ. 18). Ἀφοῦ μέ τούς Παπικούς δέν μποροῦμε νά τελέσουμε μαζί τήν Θεία Λειτουργία, ἄρα αὐτοί δέν ἀποτελοῦν Ἐκκλησία.

Μέ πολλές ε ὐχές

† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας

Πηγή: Θρησκευτικά

Η Ρουάντα και το Μπουρούντι  βρίσκονται στην κεντρο-ανατολική Αφρική. Ανήκουν  στην ομάδα των φτωχών τριτοκοσμικών χωρών με μεγάλη γεννητικότητα και ταχύτατη αύξηση του πληθυσμού.   Εχουν  και οι 2 σήμερα , περίπου  23.000.000 περίπου πληθυσμό Το 55% είναι ρωμαιοκαθολικοί, 22% ανήκουν σε διάφορα ανιμιστικά θρησκεύματα και οι υπόλοιποι είναι προτεστάντες ή μουσουλμάνοι

Στα κράτη αυτά η λέξη Ορθόδοξη Εκκλησία έχει ταυτισθεί στην αντίληψη των αφρικανών μόνο με τον λευκό Ευρωπαίο. Όταν άκουσαν ότι είναι παγκόσμια η Εκκλησία του Χριστού, χάρηκαν και αρκετοί άρχισαν να έρχονται στις Ακολουθίες μας. Μετά από τέσσερις μήνες κατηχήσεων ξεκίνησαν και  οι πρώτες βαπτίσεις. Οι νεοβάπτιστοι, αρκετοί από αυτούς άνθρωποι με διανοητική ανάπτυξη και εκκλησιαστική παιδεία που είχαν λάβει από τον ρωμαιοκαθολικισμό, ομολόγησαν την αίσθηση της Θείας Χάριτος στο βάπτισμά τους και υποσχέθηκαν ότι θα μείνουν για πάντα Ορθόδοξοι.

Αρχικά η παρουσία εκπροσώπων της Ορθοδοξίας εδώ υπήρξε προβληματική εκ μέρους του λαού. Μας θεωρούσαν εβραίους ή το πλέον σίγουρο μουσουλμάνους και μάλιστα μουφτήδες. Γι’ αυτό τους πιο εγκάρδιους χαιρετισμούς είχαμε από τους μονοχίτωνες λευκοφόρους μουσουλμάνους. Όσες φορές τους ρωτούσαμε αν γνωρίζουν την Ορθόδοξη Εκκλησία, οι περισσότεροι μας έλεγαν ότι δεν έχουν ακούσει αυτή την ονομασία. Άλλοι κάπως μορφωμένοι την γνώριζαν από την ιστορία που διδάσκονταν στα σχολεία τους και ότι είναι μία αιρετική Εκκλησία που αποκόπηκε από τη Ρωμαιοκαθολική.

 Ο πρώτος ορθόδοξος ρασοφόρος ήλθε στο Μπουρούντι της Αφρικής τον Νοέμβριο τού 2003. Οι πρώτοι φίλοι που τον χαιρετούσαν εγκάρδια ήταν οι μουσουλμάνοι, λέγοντάς του: «Σαλάμ αλέκομ», που σημαίνει «ειρήνη σε σένα».

Τα αυτοκίνητα σταματούσαν να δουν τον παράξενο επισκέπτη. Τα παιδιά γελούσαν, τον κοίταζαν περίεργα, οι μεγαλύτεροι νέοι τον φώναζαν: «Οσάμα μπιν Λάντεν». Όπου στεκόταν ο παράξενος ταξιδιώτης, τον κύκλωναν πολλοί και με πολλή περιέργεια τον ρωτούσαν να μάθουν τι άνθρωπος είναι, ποια θρησκεία ακολουθεί.

Αφότου ο παράξενος ρασοφόρος έβαλε επιστήθιο Σταυρό για να γλυτώσει από τις ενοχλήσεις του κόσμου και τους χαιρετισμούς των μουσουλμάνων, ησύχασε κάπως ο κόσμος. Γρήγορα έμαθαν ότι είναι εκπρόσωπος της Ορθοδόξου Εκκλησίας και ότι ήλθε να διδάξει τους ανθρώπους την αληθινή και αρχαία Πίστη του Χριστού μας.

Τους είπε πού είναι η εκκλησία του και άφησε τον Θεό να κανονίσει το πρόγραμμά Του.

Η καμπάνα κτυπούσε, αλλά κανείς δεν έμπαινε μέσα. Όπως έμαθα αργότερα, οι ιθαγενείς σκέφτονταν κι έλεγαν ότι αυτή η εκκλησία είναι των λευκών και απαγορεύεται να μπαίνουν μέσα οι ιθαγενείς.

Μετά από 40 ημέρες αφότου είχαμε έλθει, στις 11 Δεκεμβρίου 2003, ημέρα Κυριακή, μετά την Λειτουργία, ήλθαν στην είσοδο της εκκλησίας μας δύο νέοι. Μας ρώτησαν αν αυτή είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία. Τους απαντήσαμε καταφατικά και ζήτησαν να μάθουν τι διαφορές υπάρχουν με την ρωμαιοκαθολική «εκκλησία».

Τους καταρτίσαμε πρόγραμμα ότι κάθε απόγευμα θα τους διδάσκαμε το σχετικό μάθημα. Ερχόταν πρόθυμα και οι δύο τους. Ο ένας ήταν απόφοιτος της εκκλησιαστικής σχολής της παπικής εκκλησίας και εκείνο τον καιρό φοιτητής της δημοσιογραφίας και ο δεύτερος καθηγητής των γαλλικών σε γυμνάσιο.

Παράλληλα με αυτούς ερχόταν κι ένας άλλος νεαρός. Ονομαζόταν Χασάν. Ήταν στο θρήσκευμα μουσουλμάνος και απόφοιτος σχολής μηχανικών αυτοκινήτων. Τον ρώτησα πώς έρχεται στην εκκλησία μας και δεν πάει στο τζαμί του και μου είπε:

– Πάτερ, εδώ τριγυρίζω επί δύο χρόνια και ερωτώ να μάθω πότε θα ανοίξει αυτή η εκκλησία και κανείς δεν υπάρχει να με πληροφορήσει κάτι σχετικό. Τώρα που άνοιξε από εσάς, είμαι χαρούμενος. Θέλω να αλλάξω θρησκεία και να ακολουθήσω αυτήν. Δεν ξέρω γιατί, αλλά εδώ έχει σταματήσει ο νους και η καρδιά μου.

Και στους τρεις διαπιστώσαμε την πίστη τους και την αμετάθετη απόφασή τους να ενταχθούν στην αληθινή Εκκλησία του Χριστού. Βαπτίσθηκαν και, όπως μου ομολόγησαν, αισθάνθηκαν την εσωτερική αλλαγή μέσα τους, κατά την επίσκεψη της θείας Χάριτος στην ώρα του Βαπτίσματος και ήταν αποφασισμένοι να αγωνιστούν για την Πίστη μας.

Ο Βασίλειος, δάσκαλος στο επάγγελμα και ψάλτης της εκκλησίας της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην Μπουζιουμπούρα είχε βαπτισθεί τον Μάιο του 2004. Από την πρώτη στιγμή επέδειξε ασυνήθιστο ζήλο για την εκκλησία μας. Ουδέποτε τις Κυριακές απουσίασε από τις Ακολουθίες μας. Ερχόταν μάλιστα μία ώρα νωρίτερα για να ανάψει τα καντήλια, να σκουπίσει τα προπύλαια της εκκλησίας και να σφουγγαρίσει, αν κάπου υπάρχουν σκουπιδάκια, να ετοιμάσει τα αναγκαία για τον ιερέα. Όποτε δεν είχε μαθήματα, ερχόταν μαζί μας να διαβάσουμε και να ψάλλουμε τον Εσπερινό. Τον έστελνα σε διάφορες δουλειές και πάντοτε μου έφερνε τις αποδείξεις και τα ρέστα.

Τον ρωτούσα: «Τι σκέπτεσαι να κάνεις στην ζωή σου;» «Θέλω να γίνω μοναχός», μου απαντούσε.

Σήμερα είναι μοναχός και υπηρετεί την εκκλησία μας με αγάπη, θυσιαστικό φρόνημα και αυταπάρνηση.

 
Διάφορα θαυμαστά γεγονότα μας συνέβαιναν τις μέρες των πρώτων κατηχήσεων και βαπτίσεων στο Μπουρούντι.

Χαρακτηριστικά, την παραμονή της εορτής του αγίου Σπυρίδωνος τελέσαμε τον εσπερινό. Μετά το τέλος έσβησα όλα τα καντήλια (το τέμπλο έχει 12) και άφησα μόνο ένα του Χριστού και ένα στην εικόνα του Αγίου του ναού. Φεύγοντας από τον ναό βλέπω με έκπληξή μου το καντήλι της ενθρόνου Παναγίας μας αναμμένο. Είπα με τον λογισμό μου, ότι δεν το έσβησα καλά κι άναψε πάλι. Πήγα και το έσβησα. Το βράδυ 7:30 μ.μ. πήγα να κάνω το Απόδειπνο και είδα το καντήλι της Παναγίας να καίει. Συγκινήθηκα, χάρηκα και σκέφθηκα ότι η Παναγία θέλει το καντήλι της αναμμένο και μετά την κάθε ακολουθία. Έκτοτε άφηνα τρία καντήλια αναμμένα.

Μετά τη Λειτουργία της Κυριακής της 14ης Δεκεμβρίου άφησα ως συνήθως τώρα τρία καντήλια να καίνε. Αφού έκανα μία βόλτα και έσβησα όλα τα άλλα, ήμουν έτοιμος να φύγω. Κοιτάζω πάλι και βλέπω να είναι αναμμένο το καντήλι του αγίου Νικολάου! Πήγα γοργά και το έσβησα. Μέχρι να στρέψω τα νώτα μου και να ρίξω μια τελευταία ματιά, το καντήλι είχε ανάψει μόνο του. Έκτοτε τα ακοίμητα καντήλια έγιναν τέσσερα…

Ανήμερα των Θεοφανείων βαπτίσθηκαν 14 άτομα. Ανάμεσά τους ξεχώριζαν το ζεύγος Χριστοφόρου και Ακυλίνας με το μωρό τους, τον Κωνσταντίνο. Μετά τις βαπτίσεις τους έγινε και ο γάμος αυτού του μοναδικού ζεύγους. Η μορφή και η συμπεριφορά του Χριστοφόρου με ενέπνεαν. Μετά από λίγο διάστημα του έδωσα ευλογία να είναι βοηθός του κατηχητού μας Βασιλείου. Ο πόθος του Χριστοφόρου ήταν τι πρέπει να κάνουμε για να εξαπλωθεί η Ορθοδοξία μας στη χώρα του, το Μπουρούντι. Από τότε που βαπτίσθηκαν συμμετείχαν σχεδόν ανελλιπώς τις Κυριακές αλλά και τις καθημερινές στις Ακολουθίες της Εκκλησίας μας. Ο Χριστόφορος μαζί με άλλα παιδιά ήταν στο αναλόγιο της εκκλησίας μας και ποθούσε να μάθει τη βυζαντινή μουσική, η οποία και τον χαροποιούσε και τον κατένυσσε. Αρκεί να πω ότι στον κατανυκτικό και ευχαριστιακό ύμνο «Σε υμνούμεν…» παραμέριζε από εμάς και γονατιστός σκούπιζε τα δάκρυά του…

Στην γιορτή της αναστάσεως του Λαζάρου του έτους 2005 βαπτίσθηκαν στην εκκλησία Κοιμήσεως της Θεοτόκου 15 Μπουρουντέζοι αδελφοί μας. Ανάμεσά τους και ο τελειόφοιτος της νομικής Δαμασκηνός Μπ. Δεν του ζήτησα να μου περιγράψει τι αισθάνθηκε στη βάπτισή του, όμως μόνος του μου είπε ότι, όταν πήγε το απόγευμα στο σπίτι του, μετά την βάπτισή του, κρέμασε τον ξύλινο μεγάλο Σταυρό που του έδωσα στον τοίχο του δωματίου του. Το βράδυ, μετά την προσευχή του, πριν κοιμηθεί, είδε ένα θαυμαστό φαινόμενο. Από τον Σταυρό έβγαιναν ακτίνες φωτός που ξεχύνονταν μέσα στο δωμάτιό του. Ταυτόχρονα άκουσε και μία ωραία ψαλμωδία, που έλεγε στα σουαχίλι: «Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος, ελέησον ημάς».

Πολλοί νεοφώτιστοι ορθόδοξοι χριστιανοί κατέθεσαν τις μαρτυρίες τους μετά το βάπτισμά τους.

Ο νεοφώτιστος Σίμων Κ. που βαπτίσθηκε τον Ιανουάριο του 2007 στη λίμνη Τανγκανίκα, κοντά στην πόλη Ουβίρα του Ανατολικού Κονγκό: «Αισθάνθηκα μετά την έξοδό μου από το νερό μία αλλαγή μέσα μου, η οποία δεν προήλθε από μένα. Πριν βαπτισθώ αγαπούσα το ποτό, αλλά μετά τη βάπτισή μου δεν πίνω πια μέχρι σήμερα. Δοξασμένο να είναι το όνομα του Θεού.»

Ο Αντώνιος Μ. που βαπτίσθηκε στο ίδιο μέρος στις 26 Μαΐου 2007 αναφέρει: «Όταν μπήκα στο νερό και ο π. Σίλβεστρος με βύθισε με το χέρι του τρεις φορές μέσα λέγοντας και την επίκληση της Αγίας Τριάδος, αισθάνθηκα ότι ένα πράγμα βγήκε από πάνω μου και αισθανόμουν κνησμό στα μάτια μου. Τότε αισθάνθηκα μεγάλη χαρά μέσα στην καρδιά μου. Και μέχρι σήμερα δεν έχω όρεξη για φαγητό, διότι η χαρά έχει γεμίσει την καρδιά μου. Η προσευχή του Χριστού επίσης λέγεται μόνη της μέσα  μου. Κάθε απόγευμα που γίνεται Εσπερινός, μπαίνω στην εκκλησία και αφοσιώνεται ο νους και η καρδιά μου στις ψαλμωδίες. Ακόμη πριν και μετά από τον ύπνο επιθυμώ πολύ να προσεύχομαι, διότι μου δίνει πολλή χαρά στη ζωή μου και στην οικογένειά μου.»

Η σύζυγος του επίσης νεοφώτιστου Εμμανουήλ έγραψε τα εξής λόγια: «Βαπτίσθηκα και πήρα το όνομα Φωτεινή. Ευχαριστώ τον Θεό μας διότι μου έδωσε τη σωτηρία μου δωρεάν. Μετά τη βάπτισή μου κατάλαβα εμπειρικά ότι αυτή είναι η αληθινή Εκκλησία του Θεού. Η Χάρη που έλαβα με βοηθά να ζω αρμονικά με τον άνδρα μου και το παιδί μας.»

Ένα άλλο ευχάριστο και προς δόξα Θεού γεγονός ήταν η είσοδος στην Εκκλησία μας μιας οικογένειας μουσουλμάνων. Ο άντρας πριν δέκα χρόνια ήταν χριστιανός καθολικός και κατόπιν ασπάσθηκε τον ισλαμισμό. Η γυναίκα του δεν αναπαυόταν στη θρησκεία του Μωάμεθ και τα παιδιά του δεν πήγαιναν στο τζαμί. Έψαχνε για την αρχαία Εκκλησία. Του έδωσα αρκετά βιβλία και διάβασε. Ερχόταν στην Εκκλησία μας κάθε Κυριακή. Με επίμονες παρακλήσεις του ίδιου βαπτίσθηκε ολόκληρη η επταμελής οικογένειά του στις 10 Ιουνίου 2007 και έκτοτε έγιναν ένα με την Εκκλησία μας.

Όλα αυτά τα συγκινητικά περιστατικά μας έδιναν φτερά και ο πανάγαθος Θεός μάς πληροφορούσε ότι και σ’ αυτό το μέρος της γης υπάρχει ακόμη πολύς κόσμος που ζητάει το Φώς Του και την σωτηρία του μέσα στους κόλπους της Ορθοδοξίας μας.

Μοναχός Δαμασκηνός Γρηγοριάτης

Πηγή: Κοινωνία Ορθοδοξίας

«Πάνω από 25.000 κεραυνοί »έπεσαν» σε διάστημα 12 ωρών, πρόσφατα, στη Βόρεια Ελλάδα και συγκεκριμένα 17.000 από αυτούς έπληξαν την Κεντρική και Δυτική Μακεδονία! Η Βόρεια Ελλάδα ένιωσε για τα καλά την απότομη αλλαγή του καιρού, μέσα στο καλοκαίρι…», είπαν τα δελτία καιρού.
Αυτό δεν είναι τίποτε όμως μπροστά στις «25 χιλιάδες» νομοσχέδια, νόμους, παλαιές και ερχόμενες νομοθετικές ρυθμίσεις, ισχύουσες φορολογικές επιβαρύνσεις, περικοπές συντάξεων, επιδόματα για κλάματα…
Μερικοί βέβαια στις αστραπές γελάνε κιόλας, νομίζοντας ότι τους βγάζουν φωτογραφία. Άλλοι θαυμάζουν το εκπληκτικό θέαμα του σχιζομένου ουρανού…
Κανένας όμως δε χαίρεται για την οικονομική πορεία της ελληνικής οικογένειας, της νεολαίας, της κοινωνίας και της πατρίδας…
Μαύρισαν οι ψυχές, οι αυλές, οι γειτονιές, τα σπίτια…
«Γιατί μαυρίζει ο ουρανός, κι ας είναι καλοκαίρι;..», λέει ένα κυπριακό τραγούδι, για τον Αττίλα και την επιδρομή των Τούρκων στο νησί μας το 1974…
Στην περίπτωσή μας όμως έχουμε άλλου είδους επιδρομή… Λαίλαπα μειώσεων… Φοροεπιδρομή, Καταιγίδα περικοπών…
Μόλις ανοίξει ο παραμικρός διάλογος για τα οικονομικά, όλοι εκφράζουν την απελπισία τους, την πικρή γεύση του ψέματος, τη δυσάρεστη έκπληξη της απρόοπτης περικοπής, τον απαράδεκτο σχολιασμό που συνοδεύει τη μετάβαση από τα 751 στο 384 €, την αδιόρθωτη ανεργία και τη συναφή απόγνωση…
Κυρίως αυτό γίνεται χειροπιαστό… μόλις αρχίσουν και μιλάνε οι νέοι…:
«Μια δουλειά δεν υπάρχει, τι να κάνω, πως θα ανοίξω οικογένεια, πότε θα γίνω μάνα; (Όταν είναι η νέα, που μιλάει, και η ηλικία προχωράει απελπισμένα, μετράει απειλητικά και ο χρόνος)… Έχω βουλιάξει, είμαι 32 με πτυχίο και δεν έχω φύγει ακόμη από το σπίτι… Πάει, έτσι θα μείνω… Ευτυχώς που υπάρχει και η σύνταξη του πατέρα… Μου δίνει κάτι ψηλά που και που, για να βγαίνω έξω… Όπου και να ρώτησα για δουλειά, <μηδέν εις το πηλίκον>… Έχω στείλει το βιογραφικό μου παντού… Μόνο με «βύσμα» μπορεί να γίνει κάτι… Αυτοί γνωρίζονται μεταξύ τους… Πρέπει να βρούμε να μιλήσουμε σε κάποιον. Δε θέλω να φύγω από την Ελλάδα…»
«Απ’ έξω μαυροφόρα απελπισιά, πικρής αναδουλειάς χειροπιαστό σκοτάδι, και μέσα στην οικογενειακή φωλιά (ας μας συγχωρέσει ο ποιητής Ιωάννης Πολέμης για την παραλλαγή) το φοβισμένο χέρι του γονιού τρεμάμενο το άδειο πορτοφόλι αναδεύει και ελάχιστα ευρώπουλα μαζεύει».
Και συνεχίζεται «ο δωδεκάλογος του φτωχού και του ανέργου:
«Μου κόψαν απροειδοποίητα το επίδομα σίτισης… Έστω 130 €… Έπαιρνα τα βασικά από το Super Market… Χρωστώ και το ρεύμα… Είπαν θα κάνει black out η ΔΕΗ στους κακοπληρωτές… Πήγα και στο Νοσοκομείο για φάρμακα, με το νόμο Σαμαρά για τους ανασφάλιστους, δεν μου έδωσαν… Τα παιδιά μου έχουν μπουχτίσει στα μακαρόνια και στα όσπρια που μας δίνουν από την Εκκλησία με ελάχιστο λάδι… Στερούνται βασικών βιταμινών και τροφών. Φρούτα δεν παίρνουμε. Κρέας έχουμε πολύ καιρό να φάμε. Δεν βγαίνουμε από το σπίτι. Δεν έχουμε χρήματα να πάμε πουθενά. Τώρα θα αρχίσουν και τα σχολεία… Πως θα τα ξεκινήσω; Η κυρία των Αγγλικών μας είπε να πάρουμε αυτά τα βιβλία… Με τι λεφτά; Ο μεγαλύτερος θέλει φροντιστήριο τώρα… Όλο με τα πόδια κυκλοφορούμε, για οικονομία… Οι παππούδες δεν έχουν για να γυρίσουν οι ίδιοι καλά καλά… Ντρέπομαι κιόλας να τους ζητάω συνεχώς… Παρακαλώ το Θεό να μη πεθάνουν τώρα… Από την άλλη μεριά ακούω για κάτι μισθούς και συντάξεις επωνύμων, ανθρώπων της νυχτερινής ζωής, πολιτικών και παρατρεχάμενων, υψηλόβαθμων στελεχών εταιρειών… και κυριολεκτικά συγχύζομαι και αγανακτώ… Εκείνο δε που με λιώνει και με σβήνει κυριολεκτικά, είναι που δεν μιλάει κανένας. Δεν ξεσηκώνεται κανένας. Τα λέμε μεταξύ μας και δεν κάνουμε τίποτε…»
Αξίζει εδώ να θυμηθούμε και τον Κωστή Παλαμά στο «Δωδεκάλογο του Γύφτου» (Μόνο η ποίηση μας έμεινε, για να εκφραστούμε και να μιλήσουμε για τη ζοφερότητα της καταστάσεως):

«Και θα σβήσεις καθώς σβήνουνε λιβάδια
από μάϊσσες φυτρωμένα με γητειές•…
θα σε κλαίν’ τα κλαψοπούλια στ’ αχνά βράδια
και στα μνήματα οι κλωνόγυρτες ιτιές.
……………………………

Όσο να σε λυπηθεί
της αγάπης ο Θεός,
και να ξημερώσει μιαν αυγή,
και να σε καλέσει ο λυτρωμός…»

Δηλαδή, τώρα μόνο ο Θεός! Η επιστήμη σηκώνει ψηλά τα χέρια… Η κοινωνιολογία και η ψυχολογία αδυνατούν να δώσουν λύση… Τα παρηγορητικά λόγια των ποιμένων και τα συσσίτια της Εκκλησίας αρχίζουν να λιγοστεύουν κι αυτά…
Είναι πολύ παράξενο το φαινόμενο… Διότι με τόσα πολιτικά και οικονομικά ψέματα και ανακολουθίες στα προγράμματα και αντιφάσεις και υποσχέσεις αυτοανατρεπόμενες και μέτρα απάνθρωπα και πολυετή μνημόνια, ένας τόσο έξυπνος και ηρωϊκός λαός, ο ελληνικός, να μένει απαθής και ηττοπαθής, «να τον τηγανίζουν κι αυτός να σφυρίζει ανέμελα», όντως είναι ακατανόητο… Κάτι δεν πάει καλά…
Κάτι δεν κάνουμε καλά και κάποιο κρίμα μας βαραίνει…
Δεν εξηγείται αλλιώς…

Πηγή: Χριστιανική Εστία Λαμίας

Ναι, μνημονεύουμε τον πατριάρχη, αλλά ''εδω'' μας κάθεται... Δεν το σηκώνει η ψυχή μας. Είδα προ καιρού τον γερό Μεθόδιο, της Εσφιγμένου... Κάτσε εκεί που κάθεσαι του είπα, και πέστα! Εμείς δεν μιλάμε, κάνουμε ακόμα ''οικονομία''.... με αυτά που κάνει, δεν ξέρω για πόσο ακόμα.

(Το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία, γύρω στα χίλια μέτρα υψόμετρο, πάνω απο την σκήτη του Αγίου Βασιλείου. Στο βάθος η κορυφή του Άθωνα...)  

 Ναι, μνημονεύουμε τον πατριάρχη, αλλά ''εδω'' μας κάθεται... 

δεν το σηκώνει η ψυχή μας.

Γέροντας Δανιήλ Κατουνακιώτης, της σκήτης των Δανιηλαίων. 

H Αγιορείτικη λειτουργία στήν Σκήτη των Δανιηλαίων είναι κάτι άλλο, είναι μια ζώσα εμπειρία, μια μυσταγωγία, βγαλμένη μέσα απο μια παράδοση που βαστά αιώνες...

Ελάβαμε το αντίδωρο, και βγήκαμε εξω στήν αυλή με τον π. Μιχαήλ και τον Χρήστο. Πιο πέρα λίγοι επισκέπτες, Σέρβοι αν κατάλαβα καλά, μερικοί απο αυτούς γνώριζαν και Ελληνικά...

- Καθήστε για καφεδάκι είπε ένας μοναχός, και η παρέα μαζεύτηκε στο τραπεζάκι, όπου ηδη βρισκόταν ο γέροντας Δανιήλ, με την θαυμάσια ''βροντερή'' φωνή, που έδεινε έναν άλλο τόνο, υπερκόσμιο θαρείς την ώρα της ψαλμωδίας...

Φωνή βιβλική, σαν κάποιου Προφήτη.

(Τέτια φωνή, σαν κεραυνό, πρέπει να είχε και ο Μωυσής, συλλογιζόμουν...)

Καθόμουν απέναντι απο τον γέροντα, και χάζευα τις κουβέντες που γυρόφερναν γύρω απο διάφορα θέμματα, κοιτούσα την ασκητική μορφή βαθιά μέσα στα μάτια...

λές και ήθελα να αποτυπώσω την μορφή του, να ''κλέψω'' την στιγμή, και να την χαράξω στήν μνήμη μου, ως κάτι πολύτιμο...

Ώσπου μια ερώτιση έσκασε με πάταγο, ξυπνώντας με απότομα απο τις ονειροπαρμένες σκέψεις μου περί Βιβλικών Προφητών, και με επανέφερε με βια στήν σκληρή πραγματικότητα...

- Γέροντα, του λέει ο Χρήστος, (ο πιο χύμα της παρέας) τι λέτε για την σύνοδο; Τι είναι αυτά που κάνει ο πατριάρχης; Τις συμπροσευχές; Οι αλλόδοξοι είναι ''εκκλησία'';

Για να λάβει χύμα και την απάντηση απο τον γέροντα...

- Ναι, μνημονεύουμε τον πατριάρχη, αλλά ''εδω'' μας κάθεται...

Δεν το σηκώνει η ψυχή μας.

Είδα προ καιρού τον γερό Μεθόδιο, της Εσφιγμένου... Κάτσε εκεί που κάθεσαι του είπα, και πέστα! Εμείς δεν μιλάμε, κάνουμε ακόμα ''οικονομία''.... με αυτά που κάνει, δεν ξέρω για πόσο ακόμα. (...)

Αυτήν την αλήθεια είπε ο Γέροντας Δανιήλ Κατουνακιώτης, της σκήτης των Δανιηλαίων. 
 

Απο μικρό παιδί, 60 χρόνια στο Άγιον Όρος. Το έσκασε 15 χρονών απο το σπίτι, πήγε ο πατέρας του να τον πάρει πίσω, ''δεν έρχομαι...'' του λέει....

Βλέπεις ο Ησυχασμός, υπήρξε πάντοτε το ακριβέστερο μέλος της Εκκλησίας. Μέσα στήν ησυχία, ο ασκητής αποκτά την εμπειρική, όντως γνώση Του Θεού, της νοεράς προσευχής, των θείων εκλάμψεων, και οδηγείται στο Θεολογείν Απλανώς...

Ίσως για αυτό τον λόγο, ολη η πανέρημος των ασκητών του Αγίου Όρους, τα φρικτά Καρούλια και τα Κατουνάκια, πλην δυο ασκητών και της σκήτης των Δανηλαίων, που κάνουν ακόμη με νύχια και με δόντια, οικονομία στίς ανορθόδοξες παραβάσεις του οικουμενικού πατριαρχίου...

Έχουν όλοι κομμένο το μνημόσυνο, στόν οικουμενικό πατριάρχη Βαρθολομαίο. (...)

Aλλά αυτοί δεν λογίζουν ανθρωπαρέσκιες, Ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, και ''τυφλές υπακοές'', υπηρετούν την Αλήθεια Του Θεού μέχρι αίματος...

'Ενας απο αυτούς, ο Γέροντας Μερκούριος, έφυγε για το ουράνιο ταξίδη προ καιρού.

Συνομιλώντας για αυτόν με τον Γέροντα Αυγουστίνο ... (χαρισματική, οσιακή μορφή ο πατέρας Αυγουστίνος, απο τούς τελευταίους του είδους, που ελάχιστοι γνωρίζουν τι εστί αυτός ο άνθρωπος, ίσως αν με αξιώσει ο Θεός να γράψω κάποτε για αυτόν) ανέφερε τα εξείς:

''Eδω αποκάτω έχει μια σπηλιά... κάθε Σαρακοστή, ο πατέρας Μερκούριος έφευγε απο το καλύβι του, και ερχόταν εδω. Πολλές φορές, ολο το 40ήμερο, όλες αυτές τι μέρες της νηστείας, του πνευματικού αγώνα, τις περνούσε εκεί, στήν σπηλιά..."

Βρισκόμασταν στα περί τα χίλια μέτρα υψόμετρο, στίς ερημιές του Άθωνα...

Ο πολύς ο κόσμος βέβαια, ούτε καν γνωρίζει την υπάρξη αυτών των ανθρώπων.

Το σύστημα του πλασάρει βλέπεις άλλα πρότυπα πιο ''λάιτ'' σε κάθε επίπεδο της ζωής, θες πολιτικό, θες κοινωνικό, θες θρησκευτικό...

Είναι η μοντέρνα γενιά του ''Ναι σε όλα...''

Ξέρεις, το Οχι είναι μια πάρα πολύ μικρή λέξη, αλλά χρειάζεται γιγάντιο ανάστημα για να την προφέρεις.

Και αυτοί οι Αγιορείτες Ασκητές, των φρικτών Καρουλίων, εκεί στα ερημικά Κατουνάκια, στίς σκληροτράχηλες πλαγιές του 'Αθωνα, έχουν αυτό το Ανάστημα... τον Θείο ζήλο.

Ζούν την Αγιότητα της ανυπαρξίας, και με τις προσευχές τούς βαστούν ολο τον κόσμο...

Ας έχουμε την ευχή τούς.

Πηγή: Πνεύματος κοινωνία

Η Αστυνομία Σκέψης (thought police), δεν αποτελεί πλέον κάποιο μακρινό σενάριο οργουελικής φαντασίας αλλά πρόκειται για την νέα μονάδα της περιβόητης Scotland Yard!

Μάλιστα, το νέο αμφιλεγόμενο τμήμα, χρηματοδοτείται σύμφωνα με τα βρετανικά ΜΜΕ , με 2 εκ. λίρες και έχει σαν στόχο να ερευνά ύποπτα σχόλια στο διαδίκτυο!

Θα υποστηρίζεται απο έναν στρατό εθελοντών, ειδικά εκπαιδευμένων για να αναζητούν οτιδήποτε ανάρμοστο δημοσιεύεται στα κοινωνικά δίκτυα όπως το Facebook και το Twitter.

Αφού εντοπιστεί κάτι ύποπτο, θα αναφέρεται στους υπεύθυνους αξιωματικούς ώστε αυτοί με την σειρά τους, να εντοπίζουν τους ύποπτους χρήστες και να τους διώκουν!

Μόνο για την παρακολούθηση του Twitter, η Scotland Yard ξοδεύει 1.7 εκ λίρες ετησίως και 5 ντετέκτιβ!

Οι Βρετανικές οργανώσεις για τις κοινωνικές ελευθερίες εκφράζουν την σφοδρή αντίδραση τους στην νέα αυτή μονάδα, ισχυριζόμενοι ότι το αποτέλεσμα θα είναι οι χρήστες των κοινωνικών δικτύων, να σταματήσουν να δημοσιοποιούν τις απόψεις του λόγο του φόβου σύλληψης τους!

Μάλιστα ο ηγέτης των Δημοκρατικών Tim Farron σχετικά με το θέμα ήλωσε: «Θέλουμε περισσότερη αστυνομία στους δρόμους και όχι στην σκέψη μας!» 

Φυσικά ελάχιστα ΜΜΕ παγκόσμιας εμβέλειας αναμετάδωσαν την εν λόγο είδηση - Μόλις 4 (και αυτά Βρετανικά) απο τα περίπου 40 που υπάρχουν!

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΔΕΛΦΟΣ ΚΑΙ Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ

Πόσο προφητικό μπορεί να είναιένα μυθιστόρημα που γράφτηκε το 1948 ;

Όσοι το έχουν διαβάσει άλλωστε μπορούν να αναγνωρίσουν στην λογοτεχνική τους απόδοση λεπτομέρειες της ζωής που ζούμε 68 ολόκληρα χρόνια μετά.

Τώρα, η τηλεοθόνη του μυθιστορήματος έχει πολλαπλασιαστεί στις οικείες των ανθρώπων, και που ξέρεις, ίσως το ματάκι της ενσωματωμένης κάμερας στην οθόνη του υπολογιστή σου να παρακολουθεί τις καθημερινές σου δραστηριότητες, παρέχοντας χρήσιμες πληροφορίες στο δίκτυο εκείνων που λειτουργούν για να ολοκληρώσουν το σχέδιο που έχει δύο σημαντικές φάσεις:

Πρώτον την Στέρηση της κυριολεκτικής Ελευθερίας του ατόμου, και δεύτερον, την πλήρη στέρηση της Πνευματικής ελευθερίας, κάτι που θα σημάνει και την πλήρη υποδούλωση του Ανθρώπινου είδους, την Αρχή του Μεταμοντέρνου Σκοταδισμού.

Οι κοινωνικές και πνευματικές προεκτάσεις του σχεδίου συνδέονται σχεδόν άρρηκτα.

Και για να διαπιστώσεις το βαθύτερο πλαίσιο που θέλει το μυαλό σου πειθήνιο και δίχως δυνατότητα έμπνευσης, πνευματικής υπέρβασης, και εξέλιξης οποιασδήποτε εκδήλωσης μπορεί να σε πάει ένα βήμα κοντύτερα σε μία ανώτερη πνευματικά κατάσταση, θα πρέπει να αναγνωρίσεις το κοινωνικό πλαίσιο του «σχεδίου» που συνοψίζεται στο τρίπτυχο που εισήγαγεο Όργουελ στο διάσημο μυθιστόρημά του: 

Μέσα σε αυτές τις τρεις φράσεις κρύβονται όλες οι κινήσεις που πραγματοποιούνται σε πλήρη έκταση τον τελευταίο καιρό!

Πηγή:Λόγιος Ερμής

Μετά από μια τουρκική εισβολή στη Συρία και στην πόλη Τζαραμπλούς, νωρίς το απόγευμα της ίδιας ημέρας, τουρκικά στρατεύματα και «αντάρτες» που εισέβαλαν από την Τουρκία, σε μια επιχείρηση με την ονομασία "Ασπίδα του Ευφράτη", κατόρθωσαν να «απελευθερώσουν» την συριακή πόλη από τους τζιχαντιστές με τις ευλογίες της Γερμανίας, τη συνεργασία των ΗΠΑ και την «ανησυχία» της Ρωσίας.

Ουσιαστικά πρόκειται για μια ξεκάθαρη τουρκική εισβολή σε Συριακό έδαφος και χωρίς, φυσικά, την επίσημη (τουλάχιστον) άδεια της Συριακής κυβέρνησης και του σύρου προέδρου Μπασάρ Αλ Άσαντ.

Με το αιτιολογικό της εμπλοκής της Τουρκίας στον πόλεμο κατά του ISIS (ενώ είναι γνωστό πως η Τουρκία αποτελεί τον πάγιο και ολοκληρωτικό σύμμαχο των τζιχαντιστών), ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν κατόρθωσε να «αποκτήσει» νέα εδάφη, με μια θεατρική παράσταση στρατιωτικής επίθεσης κατά μίας πόλης που δεν την υπερασπίστηκε κανένας τζιχαντιστής (αναφέρθηκε μόνο ένας νεκρός) και, το κυριότερο, δεν σκοτώθηκε κανένας τούρκος στρατιώτης!!!

Κάποιοι ενδεχομένως θα αιτιολογήσουν αυτή την μοναδική στα πολεμικά στρατιωτικά νίκη, επειδή οι ΗΠΑ βοήθησαν στην επίθεση αυτή συμμετέχοντας στους βομβαρδισμούς της πόλης (στρατηγικών στόχων, όπως ανέφεραν τα τουρκικά ΜΜΕ) που όμως είχε ήδη εγκαταλειφθεί από τους τζιχαντιστές οι οποίοι μετακινήθηκαν εγκαίρως νοτιότερα, σε ασφαλή για τους ίδιους περιοχή…

Η Τουρκία εισέβαλε στη Συρία με την συμπληρωματική αιτιολόγηση του τούρκου πρωθυπουργού, πως η Άγκυρα δεν πρόκειται να ανεχθεί την δημιουργία ενός νέου κουρδικού σχηματισμού στα νότια σύνορά της… Μόνο, που, ο κουρδικός σχηματισμός ήδη υπάρχει, είναι ένοπλος, συνεργάζεται με τις ΗΠΑ και την Ρωσία και είναι δεδομένο πως δεν πρόκειται να ανεχθεί αυτή την τουρκική συμπεριφορά.

Ουσιαστικά, η Τουρκία επεδίωκε από το 2011 να βρει την αφορμή για να υφαπάρξει συριακό έδαφος, ανατρέποντας ταυτόχρονα και τον Μπασάρ αλ Άσαντ. Οι συγκυρίες, και κυρίως η ρωσική στρατιωτική εμπλοκή «ακύρωσαν» τα αρχικά σχέδια του Ερντογάν, ο οποίος όμως επανήλθε μετά την επαναφορά των καλών σχέσεων με την Ρωσία και τις απειλές προς τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ.

Το επιδιώκει, όμως, ο Ταγίπ Ερντογάν με αυτή την εισβολή; Θέλει να αντιμετωπίσει μόνο την περίπτωση της ανάπτυξης και ισχυροποίησης (στρατιωτικά, οικονομικά και γεωπολιτικά) μιας κουρδικής περιοχής που αργά ή γρήγορα θα απειλήσει ακόμη και με ένωση με τους Κούρδους της Τουρκίας; Θέλει απλά να προσεταιριστεί συριακά εδάφη ή επιζητά κάτι ακόμη και πολύ μεγαλύτερο από αυτά που ήδη έχει αποκτήσει μέσα σε μόνο μία ημέρα;

Είναι κάτι περισσότερο από σαφές πως η «όρεξη» του Ερντογάν έχει ανοίξει εδώ και πολύ καιρό. Και η τάση του να δημιουργεί ζωτικούς χώρους προς κατάληψη είναι κάτι περισσότερο από δεδομένη, αφού συνδυάζεται με την παντοκυριαρχία του στο εσωτερικό της Τουρκίας, η οποία θα ήταν «γράμμα κενό» εάν αυτή η «δύναμη» του τούρκου προέδρου δεν επέφερε και άλλα οφέλη για την ματαιοδοξία του, σύμφωνα με την οποία θέλει να γίνει ο απόλυτος άρχοντας και ο κυρίαρχος του παιχνιδιού στην Μέση Ανατολή και επί της ουσίας, να γίνει ένας νέος μεγάλος πλανητικός παίκτης, ελέω της υπάρχουσας αναγκαιότητας και συμμετοχής της Τουρκίας στους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ, αλλά και της… Ρωσίας!

Και στο σημείο αυτό αρχίζουν τα πραγματικά δύσκολα, αφού η επόμενη ημέρα θα βρει τον Ερντογάν να «πατάει σε δύο βάρκες» και ενδεχομένως να μην μπορέσει να ισορροπήσει ή να μην τον ανεχτούν οι «βαρκάρηδες». Στην χειρότερη περίπτωση για τον Ερντογάν, θα εγκαταλειφθεί τελείως απέναντι στους οργισμένους Κούρδους και τον Άσαντ. Κάτι τέτοιο, όμως, δεν προβλέπεται να γίνει σύντομα, αφού οι προτεραιότητες των ισχυρών (Ρωσίας και ΗΠΑ) είναι δεδομένες και αφορούν την αλλαγή του γεωπολιτικού χάρτη της Μέσης Ανατολής, με δημιουργία νέων ζωνών επιρροής και για τους δύο ισχυρούς. Και σε αυτή την «μοιρασιά» θέλει να μετέχει ο Ερντογάν, ως ομοτράπεζος των ΗΠΑ και της Ρωσίας… Με δεδομένη την μη σταθερότητα της Τουρκίας σε συμμαχίες, το πλέον πιθανό είναι ότι πολύ σύντομα, και αφού καθορισθεί το πρώτο στάδιο των νέων συνθηκών ισχύος στη Μέση Ανατολή, η Τουρκία θα βρεθεί αντιμέτωπη με τον χειρότερο εφιάλτη της, εγκαταλειμμένη από τους ισχυρούς σημερινούς «συνεργάτες» και προστάτες της (εκτός της Γερμανίας, η οποία έχει ιστορικούς δεσμούς με την Άγκυρα, σαφείς γεωπολιτικές επιβουλές στη Μέση Ανατολή και ισχυρά οικονομικά συμφέροντα εντός της Τουρκίας).

Η κίνηση του Ερντογάν, λοιπόν, με αυτή την θεατρική επίθεση κατά του ISIS και την εισβολή στο απομακρυσμένο βορειοανατολικό άκρο της Συρίας, στην πόλη Σαραμπλούς, αποτελεί την αρχή του πρώτου επεισοδίου μίας σειράς συγκρούσεων που σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα θα υλοποιούνται μεταξύ των Κούρδων (Συρίας και Ιράκ) κατά της Τουρκίας. Εκτός και εάν ο αρχηγός των Κούρδων του Ιράκ (πρόεδρος Μπαρζανί) έχει ήδη αποφασίσει την συνέχιση της συνεργασίας του με την Τουρκία (τα πετρέλαια του Κιρκούκ μεταφέρονται σε τουρκικά λιμάνια και πωλούνται στη διεθνή αγορά, ενώ ένα σημαντικό τους τμήμα φέρεται να το αγοράζει και να εμπορεύεται η οικογένεια Ερντογάν).

Σε κάθε περίπτωση, πολύ σύντομα η Τουρκία θα βρεθεί αντιμέτωπη με τον έμπειρο αραβικό στρατό της Συρίας, αλλά και τους Κούρδους της Συρίας. Αν συνυπολογίσουμε πως η στρατιωτική επάνοδος της Τουρκίας στη Μέση Ανατολή θα επαναφέρει στο μεγαλύτερο μέρος του αραβικού κόσμου ιδιαίτερα δυσάρεστες αναμνήσεις από την περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, τότε ίσως θα πρέπει να αναμένουμε εξελίξεις που θα απειλήσουν μια γενικότερη ανάφλεξη στη Μέση Ανατολή, την οποία δεν θα μπορεί να διαχειριστούν οι ΗΠΑ (και το Ισραήλ).

Η ρωσική ανοχή (και η αναμενόμενη το επόμενο διάστημα σιωπή) ενδέχεται να αναδείξει ένα προφίλ ρωσικής ισχύος που θα λειτουργήσει υπέρ των ρωσικών συμφερόντων στην συγκεκριμένη (πιθανότατα φλεγόμενη) περιοχή. Επειδή όμως τα συμφέροντα στη Μέση Ανατολή είναι δεδομένα και αφορούν και κλασσικές δυνάμεις (βλ. Γαλλία, Μ. Βρετανία), αλλά είναι και ένας χώρος για τον οποίο το ΝΑΤΟ έχει πολύ συγκεκριμένους σχεδιασμούς, η εισβολή της Τουρκίας στη Συρία, αναμένεται να δράσει ως πυροκροτητής μιας μεγαλύτερης από το αναμενόμενο σύγκρουσης. Άλλωστε, σύμφωνα με όσα συμβαίνουν, δεν είναι λίγες οι χώρες που προετοιμάζονται για μια ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο (βλ. Γερμανία) ή ακόμη και στρατιωτική εμπλοκή (βλ. αύξηση ή και εκσυγχρονισμό εξοπλισμών).

Με μία σύγκρουση της οποίας η ένταση θα είναι ενδεχομένως πρωτόγνωρη, η θέση της κυβέρνησης στην Ελλάδα κρίνεται ως ιδιαίτερα δύσκολη, αφού η «γειτονιά» θα βρεθεί να φλέγεται, ενώ στην περίπτωση που ο Ερντογάν νιώσει πως απειλείται από τους σημερινούς του συμμάχους (βλ. ΗΠΑ και Ρωσία) ενδέχεται να στρέψει το ενδιαφέρον του στην Ελλάδα (για να απειλήσει το ΝΑΤΟ, την Ευρώπη και την Ρωσία), η οποία τυγχάνει να «διοικείται» από την αδιάφορη για τα εθνικά θέματα κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, η οποία αρκείται στο να κάνει εσωτερική επίδειξη πολιτικής ισχύος με το να αποδομεί και να αναδιατάσσει τον Ελληνικό Στρατό…

Πηγή: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους

(Ἐκ πηγῶν συνοδικῶν)

Τὶς πρῶτες ἐκτιμήσεις μας γιὰ τὴν λεγόμενη «Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδο» τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ποὺ συνῆλθε κολοβὴ καὶ ἀποδυναμωμένη στὸ Κολυμπάρι τῆς Κρήτης (16-27 Ἰουνίου 2016), τὶς κάναμε μέχρι τώρα ἀρκετὲς φορὲς καὶ σὲ ἀρκετοὺς τόπους διορθοδόξως:

Σὲ κοινὸ κείμενο ποὺ ἐκδώσαμε ὡς «Σύναξις Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν» ἀμέσως μετὰ τὴν «Σύνοδο» μὲ τίτλο «Ἡ “Σύνοδος” τοῦ Κολυμπαρίου τῆς Κρήτης καὶ ἡ σύμπλευσή της μὲ τὸν Οἰκουμενισμό»· σὲ ἄλλο κοινὸ κείμενο ποὺ καταθέσαμε σὲ «Στρογγυλὴ Τράπεζα» ποὺ ἔλαβε χώρα στὸ Κισινάου, πρωτεύουσα τῆς Μολδαβίας, στὶς 12 Ἰουλίου μὲ τίτλο «Ἀποτίμηση τῶν ἀποφάσεων τῆς “Συνόδου” τῆς Κρήτης»· σὲ συναντήσεις ποὺ εἴχαμε μὲ Ἁγιορεῖτες Πατέρες στὶς Καρυὲς τοῦ Ἁγίου Ὄρους, καὶ μὲ ἄλλους Πατέρες στὴν Θεσσαλονίκη καὶ στὴν Πτολεμαΐδα· σὲ δεκάδες κηρυγμάτων καὶ ὁμιλιῶν σὲ ναοὺς καὶ μονές· σὲ πλῆθος τηλεφωνημάτων κληρικῶν, μοναχῶν καὶ λαϊκῶν ποὺ ἐναγωνίως ζητοῦσαν νὰ πληροφορηθοῦν τί ἔγινε στήν «Σύνοδο» καὶ πῶς θὰ τὴν ἀντιμετωπίσουμε· καὶ τελευταῖα στὴν ὀρθοδοξότατη Γεωργία, ὅπου μᾶς δέχθηκαν ὁ σοφὸς καὶ γλυκὺς πατριάρχης Ἠλίας, συνοδικοὶ καὶ ἄλλοι ἀρχιερεῖς, κληρικοὶ καὶ ἡγούμενοι σὲ ναοὺς καὶ μοναστήρια. Ἀνταλλάξαμε ἀπόψεις γιὰ τὴν προβληματικὴ καὶ ἀμφισβητούμενη «Σύνοδο» τῆς Κρήτης, τὶς ὁποῖες ἐκοινολογήσαμε καὶ σὲ ὁμιλία καὶ ἀνοικτὴ συζήτηση ποὺ ἔγινε στὴν Τυφλίδα, τὴν τελευταία ἡμέρα τῆς τετραήμερης ἐκεῖ παραμονῆς μας, (25-28.7.2016) σὲ μεγάλη αἴθουσα μὲ πολυπληθὲς ἀκροατήριο.

Κοινὸς τόπος ὅλων αὐτῶν τῶν ἐκτιμήσεων εἶναι ὅτι ἡ «Σύνοδος» τῆς Κρήτης διέψευσε καὶ τὶς προσδοκίες τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ τὴν ὀνομασία της. Δὲν ἀντιμετώπισε κανένα ἐπεῖγον θέμα ποὺ τραυματίζει τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως τὴν μεταρρύθμιση τοῦ Ἡμερολογίου, τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τὸν ἐθνοφυλετισμὸ τῆς Διασπορᾶς καὶ ἄλλα, καὶ δὲν εἶναι οὔτε σύνοδος, οὔτε ἁγία, οὔτε μεγάλη, ὅπως ἀναλυτικὰ ἐξηγήσαμε.

Ἡ διαδικασία συγκλήσεως καὶ λειτουργίας της μὲ τὴν ἐπιλεκτικὴ πρόσκληση ἐπισκόπων καὶ τὴν στέρηση τοῦ δικαιώματος τῆς ψήφου στοὺς ἐπιλεκτικὰ προσκληθέντες ἐπισκόπους, ἀλλὰ περισσότερο ἡ ἀντιφατικότητα, ἡ ἀσάφεια, ἡ ἀμφισημία τοῦ περιεχομένου τῶν κειμένων ποὺ ἐγκρίθηκαν, ὄχι μόνον τῆς στεροῦν τὴν δυνατότητα νὰ θεωρηθεῖ ὅτι ἀποτελεῖ συνέχεια τῶν προηγουμένων συνόδων τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ ἀντιμετώπιζαν ἐπείγοντα καὶ φλέγοντα θέματα ἀμέσως, μὲ τὴν ἰσότιμη παρουσία καὶ ψῆφο ὅλων τῶν ἐπισκόπων καὶ μὲ σαφήνεια καὶ ἀκριβολογία στὶς ἀποφάσεις τους, ἀλλὰ τὴν καθιστοῦν ἐπικίνδυνη καὶ αἱρετίζουσα. Στὸ πολυσυζητημένο κείμενο, «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸ χριστιανικὸ κόσμο», ἀφήνεται σκόπιμα ἡ δυνατότητα νὰ θεωροῦνται ὡς ἐκκλησίες παλαιὲς καὶ νέες αἱρέσεις, παρὰ τὶς προσπάθειες διασαφήσεως καὶ διορθώσεων ποὺ ἔγιναν, οἱ ὁποῖες ὄχι μόνον δὲν ἔγιναν δεκτές, ἀλλὰ καὶ ἀποτέλεσαν ἀφορμὴ νὰ ἀσκηθοῦν πιέσεις γιὰ τὴν ἀπόσυρσή τους, ὅπως εὐθαρσῶς κατήγγειλε ὁ μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεος. Εἴχαμε συστήσει σὲ νεώτερους ἀδελφοὺς νὰ ἀποφεύγουν τὸν χαρακτηρισμὸ τῆς «Συνόδου» ὡς ληστρικῆς, διότι αὐτὸ προϋποθέτει ἄσκηση βίας, ἰδιαίτερα μάλιστα σωματικῆς. Εἶναι βέβαια χειρότερη ἡ ἄσκηση ψυχολογικῆς βίας μὲ ποικίλους τρόπους, ὁπότε ἡ σύστασή μας δὲν ἔχει τώρα πλέον ἔρεισμα, καὶ στὰ πολλὰ ἀρνητικὰ τῆς «Συνόδου», ποὺ μᾶλλον δὲν ἔχει τίποτε θετικό, προστίθεται καὶ ἡ «ληστρικότητα». Στὸ γνώρισμα αὐτὸ θὰ μποροῦσαν νὰ ἐνταχθοῦν ὁ δεσποτισμὸς καὶ ἡ ἀντισυνοδικὴ συμπεριφορὰ τῶν προκαθημένων, οἱ ὁποῖοι ἐστέρησαν ἀπὸ τοὺς λοιποὺς ἰσοτίμους ἐπισκόπους τὸ δικαίωμα τῆς ψήφου, λειτουργοῦντες «ὡς συλλογικός τις πάπας», ὅπως προσφυῶς ἔγραψε, μεταξὺ πολλῶν ἄλλων ἀρνητικῶν, μετὰ τήν «Σύνοδο», ὁ Σέρβος ἐπίσκοπος Μπάτσκας κ. Εἰρηναῖος (Μπούλοβιτς).

Τί νὰ εἰπεῖ κανεὶς καὶ ποῦ νὰ ἐντάξει, σὲ ποιό εἶδος παρανομίας καὶ παραβατικότητος, τὴν ἀποκάλυψη, ὅτι στὴν θέση τεσσάρων ἐπισκόπων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου ποὺ δὲν ὑπέγραψαν τὸ κείμενο γιὰ τοὺς ἑτεροδόξους (Λεμεσοῦ, Μόρφου, Λήδρας καὶ Ἀμαθοῦντος) ὑπέγραψεν «ἀντ᾽ αὐτῶν» ὁ ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου κ. Χρυσόστομος; Σὲ κοσμικὸ ἐπίπεδο καὶ μὲ νομικὰ κριτήρια αὐτὸ θὰ ἐθεωρεῖτο πλαστογραφία, ὑποκλοπὴ ὑπογραφῆς, παραπλάνηση καὶ ἐξαπάτηση, καὶ θὰ ὁδηγοῦσε ἀμέσως σὲ ἀκύρωση τῆς παράνομης δικαιοπραξίας. Ἔτσι νομίζουμε ὅτι θὰ «λάμψει τὸ φῶς ἡμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων», καὶ θὰ ἀνταποκριθοῦμε στὸ αἴτημα τῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου, ὅταν εἴμαστε χειρότεροι ἀπὸ τὸν κόσμο; Τί συνέβη μὲ τὴν περίεργη αὐτὴ ὑπόθεση; Ἂν δὲν ἐξουσιοδότησαν τὸν ἀρχιεπίσκοπο γιὰ τὴν πράξη αὐτή, γιατί δὲν διαμαρτύρονται οἱ τέσσερις; Τί φοβοῦνται; Τόσος πιὰ Παπισμὸς καὶ Δεσποτισμὸς ἔχει παρεισφρήσει στὴν συνοδικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία; Ἔμεινε τίποτε ἀπὸ τὴν συνοδικότητα ποὺ νὰ τὸ ἐντοπίζει κανεὶς στὴν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης; Πῶς τὰ κατάφερε ἔτσι μία σύνοδος νὰ εἶναι τόσο ἀντισυνοδική; Δὲν βλέπουν τὰ χάλια της ὅσοι τὴν ὑποστηρίζουν καὶ τολμοῦν νὰ κατηγοροῦν ὡς ἀντισυνοδικοὺς ὅσους ἐπισημαίνουν τὴν ἀντισυνοδικότητα τῆς «Συνόδου»;

Αὐτὴν τὴν ἀντισυνοδικότητα τονίζει καὶ ἄλλη σχετικὴ ἀποκάλυψη τοῦ Σέρβου ἐπισκόπου Μπάτσκας κ. Εἰρηναίου, ὅτι «ἐκ τῶν εἴκοσι πέντε παρόντων ἐν τῇ Συνόδῳ Σέρβων ἀρχιερέων οἱ περισσότεροι ἐξ αὐτῶν δὲν ὑπέγραψαν». Σύμφωνα μὲ νεώτερες ἀξιόπιστες πληροφορίες δεκαεπτὰ ἀπὸ τοὺς εἰκοσιπέντε Σέρβους ἐπισκόπους δὲν ὑπέγραψαν. Τί λοιπὸν καὶ ποιούς ἐκπροσωπεῖ ἡ μία ψῆφος τοῦ πατριάρχου τῆς Σερβίας, ὅταν δὲν ἐκφράζει οὔτε τοὺς παρόντας στήν «Σύνοδο» ἀρχιερεῖς; Δὲν κουρελιάζεται ὅλη ἡ συνοδικὴ παράδοση μὲ τὸν εἰσαχθέντα νεοπαπισμό, ὅταν ἀντὶ τῆς συνοδικῆς ἀρχῆς «ἡ ψῆφος τῶν πλειόνων κρατείτω», υἱοθετεῖται ἡ μοναρχικὴ παπικὴ ἀρχὴ «ἡ ψῆφος τοῦ ἑνὸς κρατείτω»; Οὔτε τὴν ἀρχὴ τῆς ὁμοφωνίας ποὺ οἱ ἴδιοι ἀποφάσισαν «συνοδικά» ἐτήρησαν σὲ πολλὲς περιπτώσεις, καὶ μάλιστα κατὰ τὴν ὑπογραφὴ τοῦ περιλάλητου κειμένου γιὰ τοὺς ἑτεροδόξους, τὸ ὁποῖο δὲν ὑπέγραψαν πολλοὶ ἐπίσκοποι καὶ γιὰ τὸν λόγο αὐτό, ὅπως ἐπὶ λέξει γράφει πάλιν ὁ Μπάτσκας Εἰρηναῖος, «τοῦτο κατὰ συνέπειαν εἶναι ἄκυρον, ἐφ᾽ ὅσον, συνῳδὰ τῇ ἀπὸ τοῦ 1961 ἰσχυούσῃ ἀρχῇ τῆς ὁμοφωνίας, καὶ εἷς ἀρχιερεὺς νὰ μὴ ὑπογράψῃ (ἐνῶ ἀπαιτεῖται ἡ ὑπογραφή του!), τὸ ἔγγραφον εἶναι ἀνυπόστατον».

Σημειωτέον ὅτι τὸ ἔγγραφο αὐτὸ εἶναι ἡ καρδιά, τὸ κέντρο τῆς «Συνόδου», ὁ βασικὸς στόχος, ὥστε νὰ ἀναγνωρισθοῦν οἱ αἱρέσεις ὡς ἐκκλησίες. Ἂν λοιπὸν αὐτὸ εἶναι ἀνυπόστατο καὶ ἄκυρο, καὶ ὅλη ἡ «Σύνοδος» εἶναι ἀνυπόστατη καὶ ἄκυρη, καὶ πρέπει ὅλοι, ἰδιαίτερα οἱ ἐπίσκοποι ποὺ διαφωνοῦν, νὰ συνεργήσουν ὥστε νὰ συνέλθει ἄλλη Σύνοδος, ἀληθινὰ Ὀρθόδοξη καὶ Πανορθόδοξη, γιὰ νὰ ἀκυρώσει καὶ ἀπορρίψει τὴν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης. Αὐτὸ δὲν γίνεται αὐτομάτως· ἐπιβάλλεται νὰ γίνει θεσμικά, γιὰ νὰ ἀποφευχθοῦν διαιρέσεις καὶ ἐντάσεις μεταξὺ τῶν ὑποστηρικτῶν καὶ τῶν ἀρνητῶν τῆς «Συνόδου».

Ἡ ἴδια ἀντισυνοδικὴ συμπεριφορὰ παρατηρήθηκε καὶ στὴν περίπτωση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἡ εἰκοσιπενταμελὴς ἀντιπροσωπεία, ἔχουσα ἐπὶ κεφαλῆς τὸν ἀρχιεπίσκοπο κ. Ἱερώνυμο, εἶχε δεσμευθῆ μὲ ὁμόφωνη συνοδικὴ ἀπόφαση τῆς Ἱεραρχίας νὰ προτείνει καὶ νὰ ὑποστηρίξει συγκεκριμένες διορθώσεις στὸ περιλάλητο κείμενο, ποὺ θὰ ἄλλαζαν ἐν μέρει τὴν οἰκουμενιστικὴ φυσιογνωμία του. Δὲν ἐξουσιοδοτήθηκαν ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἱεραρχίας, ἂν χρειασθεῖ, νὰ ἐνεργήσουν αὐτοβούλως καὶ αὐτογνωμόνως. Καὶ ὅμως, ἡ συνοδικὴ ἀπόφαση πῆγε περίπατο· ὁ ἀρχιεπίσκοπος καὶ οἱ περὶ αὐτὸν παρέβησαν τὶς ἀποφάσεις τῆς δικῆς τους συνόδου καὶ ἔπραξαν κατὰ τὸ δοκοῦν, πιεσθέντες καὶ πιέσαντες κατὰ τὸν μητροπολίτη Ναυπάκτου. Ἂν κατὰ τὴν συνοδικὴ δεοντολογία ἦσαν παρόντες ὅλοι οἱ ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, θὰ μποροῦσαν ἐνδεχομένως νὰ ἀναθεωρήσουν τὴν ἀρχική τους ἀπόφαση· τώρα ὁ πρῶτος ἐνήργησε χωρὶς τὴν γνώμη τῶν λοιπῶν, ἀντισυνοδικά καὶ ἀντικανονικά, καὶ εἶναι ὑπόλογος ἐνώπιον τῆς Ἱεραρχίας. Ἐπαληθεύεται ἔτσι ἡ ἀρχὴ τῆς ἀκολουθίας τῶν κακῶν, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία «ἑνὸς κακοῦ δοθέντος, μυρία ἕπονται». Ὁ ἀντισυνοδικός, δηλαδή, ἀποκλεισμὸς τοῦ συνόλου τῶν ἐπισκόπων ἐγέννησε ἄλλες ἀντισυνοδικὲς παρεκκλίσεις καὶ συμπεριφορές, ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός.

Μὲ ὅλα αὐτὰ εἶναι πράγματι νὰ ἀπορεῖ κανεὶς γιὰ τὸν διθυραμβικὸ τόνο τοῦ κειμένου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου ποὺ ἀπευθύνθηκε πρὸς τὸν λαό, στὸ ὁποῖο προσπαθοῦν οἱ συντάκτες τὴν μνημειώδη αὐτὴ γιὰ τὴν ἀντισυνοδικότητά της σύνοδο νὰ τὴν ἐμφανίσουν ὡς συνέχεια τῶν ἑπτὰ οἰκουμενικῶν συνόδων. Αὐτὸ δὲν τὸ θέλει οὔτε ὁ πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, ὁ ὁποῖος ἀρνεῖται τὴν οἰκουμενικότητα τῆς «Συνόδου», γιατὶ δὲν συμμετέχουν οἱ Χριστιανοὶ τῆς Δύσεως (!!!), οὔτε ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας κ. Ἀναστάσιος, ὁ ὁποῖος στὴν ἐναρκτήρια συνεδρία τῆς «Συνόδου», ἐδήλωσε ὅτι αὐτὴ δὲν μοιάζει οὔτε μὲ τὶς συνόδους τοῦ παρελθόντος οὔτε μὲ τὴν Β´ Βατικάνειο. Δυστυχῶς οὔτε οἱ ὁμοφωνοῦντες ὁμοφωνοῦν. Μέσα σ᾽ αὐτὴν τὴν σύγχυση καὶ τὴν ἀσάφεια ποὺ ἐδημιούργησε ἡ «Σύνοδος» ὅλες οἱ ἐκτιμήσεις εἶναι δυνατές, καὶ ἡ ἀξιοπιστία τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ λόγου ἔχει ἀπολεσθῆ· τὰ πρόβατα δὲν ἀναγνωρίζουν τὴν φωνὴ τῶν ποιμένων τους, καὶ κινδυνεύουν νὰ παρασυρθοῦν ἀπὸ φωνές «ἀλλοτρίων».

Πηγή: Ακτίνες

Σπανίως προσέχουμε την παρουσία του Θεού. Δεν βλέπουμε το Θεό μπροστά μας, δεν τον αισθανόμαστε δίπλα, μέσα μας! Ένας κόσμος ολόκληρος βρίσκεται στο σκοτάδι της αγνωσίας και στη σκιά του θανάτου, πεινασμένος και διψασμένος για την τροφή της ζωής, περιπλανώμενος σαν το πρόβατο χωρίς ποιμένα, καταπονημένος απ’ τις εχθρικές δυνάμεις του σκότους, μακριά από τον Κύριο που είναι τόσο κοντά μας. Ταξιδεύουμε στο δρόμο της ζωής και ο Χριστός είναι μαζί μας, όμως οι οφθαλμοί μας «κρατούνται», όπως εκείνων των δύο μαθητών που βάδιζαν προς Εμμαούς (Λουκ. 24:16).

Δεν βρισκόμαστε στο σκοτάδι εξαιτίας του ήλιου, αλλ’ επειδή κλεινόμαστε σ’ ένα δωμάτιο χωρίς παράθυρα. Δεν ταιριάζει στην αγαθότητα και αγάπη του Θεού, ο οποίος έπλασε τον άνθρωπο ελεύθερο ον, να μην υπολογίσει αυτή την ιδιότητά μας και να μας επιβάλει τη θεία του παρουσία. Ο Θεός, ο οποίος είναι παντοδύναμος και πανταχού παρών, δεν μας επιβάλλεται, αλλά δέχεται να τον κρατάμε σε απόσταση, περιμένει εμείς να τον δούμε, να μην τον παραβλέψουμε. Αυτός ο παντοδύναμος περιμένει από μας να διώξουμε την απόσταση, στην οποία τον κρατάμε: «Ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω» (Αποκ. 3:20).

Αλλά τι είναι η παράδοξη αυτή απόσταση ανάμεσα σε μας και το Θεό, ο οποίος είναι πανταχού παρών;

Ο Αδάμ στον παράδεισο αδιάκοπα ευφραινόταν με τη θέα του Θεού (Γεν. 3:8), ενώ, όταν αμάρτησε, κρύφτηκε από το πρόσωπο του Θεού. Δεν έγινε ο Θεός αόρατος, αλλά η αμαρτία έκρυψε τον άνθρωπο, ώστε να μη βλέπει το Θεό. Όπως ένα τείχος εμποδίζει την όραση και δεν βλέπει κανείς απ’ την άλλη πλευρά, έτσι και η αμαρτία κλείνει τον ορίζοντα της θέας του Θεού, μας κλείνει μέσα στον εαυτό μας σαν μέσα σ’ ένα τείχος, μας κάνει όλο και πιο ανόμοιους προς το Θεό και γι’ αυτό αισθανόμαστε όλο και πιο μακριά απ’ Αυτόν, ο οποίος είναι τόσο κοντά μας.  

Μόνον η απαλλαγή από την αμαρτία εξαφανίζει το διαχωριστικό τείχος. Κατά το μέτρο που ο άνθρωπος προοδεύει στην εργασία της απαλλαγής από τα πάθη και στην επιτέλεση των εντολών, η ανομοιότητα εξαφανίζεται, η απόσταση μικραίνει και η παρουσία του Θεού γίνεται όλο και πιο ολοφάνερη, όλο και πιο φωτεινή. Γι’ αυτό και η αίσθηση της παρουσίας του Θεού δεν είναι κάτι στατικό, δεν είναι παντού και για όλους το ίδιο, αλλά ο καθένας βρίσκεται μπροστά στο Θεό σε διαφορετική απόσταση, σε μια απόσταση προσωπική, σύμφωνα με το πνευματικό επίπεδο στο οποίο βρίσκεται.

Αν και κάθε αμαρτία μάς απομακρύνει από το Θεό και η εργασία της απαλλαγής από τα πάθη μας πλησιάζει, εντούτοις μέσα στο πλήθος των αμαρτιών και των αρετών κάποιες έχουν ιδιαίτερη σημασία για το θέμα μας.

Ας σταματήσουμε στους δυο μαθητές που πορεύονταν προς Εμμαούς. Γιατί οι οφθαλμοί τους «εκρατούντο», ώστε να μη γνωρίσουν τον Διδάσκαλο; Το βλέπουμε από τη παρατήρηση, που τους κάνει ο Κύριος ονομάζοντάς τους ανόητους και «βραδείς τη καρδία του πιστεύειν επί πάσιν οις ελάλησαν οι προφήται» (Λουκ. 24:25). Η αδύνατη και αμφίβολη πίστη τους ήταν αυτό που εμπόδιζε τους οφθαλμούς τους, ώστε να μη βλέπουν το Χριστό. Η πίστη είναι «πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων» (Εβρ. 11:1), γι’ αυτό οι οφθαλμοί της πίστης είναι πολύ πιο διεισδυτικοί από τους οφθαλμούς του σώματος και η όρασή τους δεν είναι απατηλή. Δεν αισθανόμαστε και δεν βλέπουμε τον Κύριο, που βρίσκεται μπροστά μας. Αυτό συμβαίνει από απιστία ή από την αδύναμη και αμφίβολη πίστη μας.

Ας δούμε και τους άλλους μαθητές που ψάρευαν μαζί με τον Πέτρο. Πλησίαζαν στην ακτή στεναχωρημένοι γιατί δεν είχαν πιάσει κανένα ψάρι ολόκληρη τη νύχτα. Κάποιος,  που βρισκόταν στην αμμουδιά –αυτοί δεν ήξεραν ότι ήταν ο  Ιησούς (Ιω. 21:4)– τους λέει να ρίξουν τα δίχτυα στα δεξιά του πλοίου και αυτοί ρίχνοντάς τα τα βγάζουν γεμάτα ψάρια. «Ο Κύριος εστίν» φώναξε ο μαθητής, τον οποίο αγαπούσε ο Ιησούς. Τον γνώρισε με τους οφθαλμούς της αγάπης. Η αγάπη σαν κάτι, από το οποίο δεν υπάρχει τίποτε μεγαλύτερο, μας δίνει μια γνώση πιο τέλεια απ’ ό,τι η πίστη, επειδή, όπως μας διαβεβαιώνει ο ίδιος ο μαθητής της αγάπης, «πας ο αγαπών γινώσκει τον Θεόν» (Α’ Ιω. 4:7).

Δεν βλέπουμε και δεν αισθανόμαστε την παρουσία του Κυρίου, διότι η αγάπη μας προς Αυτόν είναι ψυχρή ή λείπει εντελώς.

Η αδύνατη πίστη κρατούσε τους οφθαλμούς των μαθητών, ώστε να μην αναγνωρίζουν το Διδάσκαλο, ενώ η αγάπη του αγαπημένου μαθητή τον γνώρισε.

Η πίστη επομένως και η αγάπη  μας βοηθούν να δούμε και να αισθανθούμε τον Κύριο, ο οποίος είναι πάντοτε μπροστά μας. Αυτή την εμπειρία είχε ο ψαλμωδός, όταν έλεγε: «Προωρώμην τον Κύριον ενώπιόν μου δια παντός» (Ψαλμ. 15:8). Και γι’ αυτό εξάλλου η Εκκλησία μας καλεί να πλησιάσουμε τον Κύριο στον ευχαριστιακό δείπνο «μετά… πίστεως και αγάπης». Αλλά η πίστη και η αγάπη είναι τα δύο άκρα της πνευματικής ανόδου, της οποίας, κατά τον άγιο Μάξιμο, οι βαθμίδες είναι η πίστη, ο φόβος του Θεού, η εγκράτεια, η υπομονή, η ελπίδα, η απάθεια και η αγάπη (Περί αγάπης Α’, 3). Επειδή η άνοδος από τη μία βαθμίδα στην άλλη γίνεται με μια ακατάπαυστη εργασία κάθαρσης από τα πάθη, γι’ αυτό «οι καθαροί τη καρδία τον Θεόν όψονται» (Ματθ. 5:8).

 Γέροντας Πετρώνιος Προδρομίτης (†)

Πηγή: (Αποσπάσματα από το άρθρο «Εν τω φωτί τού προσώπου του Θεού». Περιοδικό Ο ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ, Έκδ. Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, τ. 5 (1980).), Κοινωνία Ορθοδοξίας

Καὶ στοὺς ἄλλους τομεῖς τοῦ πνευματικοῦ μας πολιτισμοῦ, ἰδιαίτερα ὅμως στὴ σφαίρα τῆς Φιλοσοφίας, ἡ Παιδεία μας -πρέπει νὰ τὸ ὁμολογήσομε- πάσχει ἀπὸ ἕνα εἶδος πρεσβυωπίας: στέκεται προσηλωμένη στὰ πολὺ μακρινά, στοὺς κλασσικοὺς χρόνους τῆς Ἑλληνικῆς ἀρχαιότητας, καὶ τὰ κοντινὰ δὲν τὰ βλέπει, οὔτε τὰ λογαριάζει.

Σπουδάζομε τὰ πρῶτα σκιρτήματα τοῦ φιλοσοφικοῦ στοχασμοῦ στὸν ἀρχαῖο κόσμο, τὰ χρόνια ποὺ ὁ Ἑλληνισμὸς μὲ τὴν ἀποικιακὴ διάπλωση ἐκτείνεται ἀπὸ τὴ μίαν ἄκρη τῆς Μεσογείου ἕως τὴν ἄλλη μὲ ὑπερηφάνεια (ἀφοῦ ἀπ᾿ ὅλους ἡ Φιλοσοφία ἀναγνωρίζεται γέννημα τοῦ Ἑλληνικοῦ πνεύματος) παρακολουθοῦμε τὴν ἄνδρωσή της στὴ γῆ τῆς Ἀττικῆς, μὲ τοὺς τρεῖς κορυφαίους στοχαστές: τὸ Σωκράτη, τὸν Πλάτωνα καὶ τὸν Ἀριστοτέλη στὸ τέλος φυλλομετροῦμε βιαστικὰ τὶς σελίδες τῶν τελευταίων αἰώνων τῆς ἀρχαίας ἱστορίας της (κ᾿ ἐδῶ ξεχωρίζουν τρία πάλι ὀνόματα σχολῶν Στωϊκοί, Ἐπικούρειοι, Νεοπλατωνικοὶ) – καὶ κλείνομε τὴ βίβλο τῶν ἐθνικῶν τίτλων.

Πέρ᾿ ἀπὸ τὸ ὅριο τοῦτο, τὸ τόσο μακρινό, πιστεύομε ὅτι δὲν εἶπε τίποτα πιὰ σημαντικὸ ὁ Ἑλληνικὸς λόγος. Τὴ βυζαντινὴ σκέψη τὴν προσγράφομε στὰ «θεολογούμενα», στὴ χριστιανικὴ Δογματική, καὶ γιὰ Φιλοσοφία στοὺς χρόνους ποὺ πλάθεται ὁ νέος Ἑλληνισμός, στοὺς μαύρους χρόνους τῆς δουλείας, νομίζομε ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ γίνει συζήτηση σοβαρή. Τότε -λέμε- ἀπὸ τὴν Ἀναγέννηση δηλαδὴ κ᾿ ἐδῶθε, ἡ σκέψη ἡ φιλοσοφικὴ σβήνει στὶς χῶρες τὶς Ἑλληνικὲς- ἡ ἄλλη Εὐρώπη παίρνει στὰ χέρια της τὴν ἀρχαία κληρονομιά, τὴν ἀξιοποιεῖ καὶ μὲ τὸ δημιουργικὸ ἔργο της γράφει τὴ νέα περίοδο τῆς Ἱστορίας τῆς Φιλοσοφίας.

Πραγματικὰ ἔχει δημιουργηθεῖ καὶ πλατιὰ διαδοθεῖ (καὶ ἔξω ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα καὶ ἀνάμεσά μας) ὁ ἱστορικὰ ἀνεδαφικὸς καὶ γιὰ τὴ ἐθνική μας Παιδεία ἐπικίνδυνος μύθος, ὅτι σ᾿ ὁλόκληρη τὴ Βυζαντινὴ περίοδο, ἰδίως ὅμως ἀπὸ τὸν καιρὸ ποὺ ἡ Βυζαντινὴ Αὐτοκρατορία ἀρχίζει οἰκονομικὰ καὶ πολιτικὰ νὰ ἀποσυντίθεται, καθὼς καὶ στοὺς μαύρους γιὰ τὸ δύστυχο Ἔθνος μας αἰῶνες τῆς δουλείας, ὁ Ἑλληνισμὸς χάνει τὴν πνευματική του δημιουργικότητα, πέφτει σιγὰ-σιγὰ στὴν ἀμάθεια καὶ στὴ βαρβαρότητα καὶ τίποτα πιὰ ἀξιόλογο, στὴν περιοχὴ τῆς Ἐπιστήμης καὶ τῆς Φιλοσοφίας, δὲν παράγει, ποὺ νὰ μπορεῖ νὰ σταθεῖ κοντὰ στὰ ἐκπληκτικὰ προϊόντα τῶν χρόνων τοῦ ἀρχαίου κλέους. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὅταν ἀνασταίνεται πάλι ἀπὸ τὴ στάχτη του μὲ τὴν ἡρωϊκὴ πράξη τοῦ Εἰκοσιένα, πνευματικοὶ καὶ πολιτικοὶ ἡγέτες στρέφονται πρὸς τοὺς κλασσικοὺς αἰῶνες τῆς Ἑλληνικῆς ἀρχαιότητας καὶ ἐκεῖ ἀναζητοῦν τὶς βάσεις γιὰ νὰ στηρίξουν τὴν Παιδεία της ἐλευθερωμένη· οἱ «Ἀρχαῖοι» καὶ οἱ «Ξένοι», οἱ Εὐρωπαῖοι ποὺ τοὺς τέσσερις-πέντε τελευταίους αἰῶνες θαυματούργησαν καὶ δοξάστηκαν στὶς πνευματικὲς κατακτήσεις, γίνονται οἱ δάσκαλοί μας.

Τὸ ἄμεσο ἐθνικὸ παρελθὸν στὴν πνευματική μας ἱστορία διαγράφεται μὲ μία φοβερὴ γιὰ τὶς συνέπειές της μονοκοντυλιά. Ἀφήνοντας τὴν ἀρχαία Ἑλλάδα διασκελίζομε βιαστικὰ καὶ μὲ συγκατάβαση δέκα αἰῶνες Βυζαντινῆς ἱστορίας καί, ἀποστρέφοντας τὸ πρόσωπο μὲ συναίσθημα πικρίας ἀπὸ τοὺς χρόνους τῆς Φραγκοκρατίας καὶ τῆς Τουρκοκρατίας, προσπαθοῦμε νὰ ξαναβροῦμε τὸν μετὰ τὸ Εἰκοσιένα ἐλεύθερο ἑαυτὸ μας μέσα ἀπὸ τὴν ἰταλική, τὴν ἀγγλική, τὴ γαλλικὴ Ἐπιστήμη καὶ Φιλοσοφία τῶν τετρακοσίων τελευταίων ἐτῶν. Νὰ ξανακολλήσομε στὴν Εὐρώπη γίνεται ἡ ἔγνοια μας καὶ ἀγωνιζόμαστε νὰ ἀνακουφίσομε τὸν πληγωμένο ἐθνικό μας ἐγωϊσμὸ μὲ τὴν προσπάθεια ν᾿ ἀποδείξομε, ὅτι οἱ προχωρημένοι στὸν πολιτισμὸ Εὐρωπαῖοι ὀφείλουν τὰ φῶτα τους στοὺς Ἀρχαίους μας προγόνους.

Πῶς δημιουργήθηκε, καὶ ἰδίως πῶς διαθόθηκε καὶ ἔπιασε αὐτὸς ὁ μῦθος· πῶς ἡ ἐλεύθερη μετὰ τὴν ἐθνικὴ ἀποκατάσταση Πατρίδα ἔπεσε σ᾿ αὐτὴ τὴ θανάσιμη πλάνη καὶ ἔκανε τὴν ἀσύγγνωστη ἀδικία νὰ σκίσει μὲ τὰ ἴδια της τὰ χέρια τόσες ἑκατοντάδες λαμπρῶν σελίδων, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἀκρωτηριάσει τὴν πνευματική της ἱστορία – αὐτὸ εἶναι θέμα χωριστὸ ποὺ ἡ ἀνάπτυξή του δὲν ἔχει θέση μέσα στὸ πλαίσιο αὐτῆς ἐδῶ τῆς μελέτης. Ἕνα πάντως εἶναι βέβαιο: ὅτι τὸ κακὸ ἔγινε, ὅτι ἡ πλάνη ἐξακολουθεῖ σὲ πολλοὺς νὰ ὑπάρχει. Ἀπὸ τὴ μόρφωση μᾶς ἀπουσιάζει σχεδὸν ὁλόκληρος ὁ βυζαντινός, ὁ μεσαιωνικὸς κόσμος μὲ τὴν Ἑλληνικὴ γραμματεία του καὶ -τὸ χειρότερο ἀκόμη- ἀπουσιάζει καὶ ὁ νέος Ἑλληνισμός, ἀπὸ τὸ 13ο αἰῶνα καὶ ἐδῶ. Ἔχομε ἀνοίξει μία μεγάλη πληγὴ ἀπάνω στὸ ἐθνικὸ σῶμα τῆς πνευματικῆς μας ἱστορίας· τὴ σταματοῦμε στοὺς πρώτους μεταχριστιανικοὺς αἰῶνες. Ἀπὸ κεῖ καὶ πέρα ἀκρωτηριασμός, ἀπότομη, χάσμα μέγα ἕως τὸ 1821. Τότε μόνο νομίζομε, ὅτι ἀρχίζει πάλι νὰ κελαηδάει ἡ βουβαμένη ἐπὶ τόσους αἰῶνες πηγὴ μὲ τοὺς πρώτους ψάλτες τῆς Ἐλευθερίας…

Οἱ συνέπειες αὐτῆς τῆς πλάνης εἶναι πολλές. Πρῶτα-πρῶτα ἀφαιρέσαμε ἀπὸ τὴν παιδεία τοῦ Ἔθνους τὸ στοιχεῖο ποὺ μπορεῖ νὰ γίνει ὁ καλύτερος ἄξονάς της καὶ ποὺ δικαιολογημένα πρέπει νὰ εἶναι τὸ καμάρι μας: τὴν ἰδέα τῆς ἀκατάλυτης διάρκειας, τῆς ἀδιάσπαστης συνέχειας ποὺ παρουσιάζει αὐτὸς ἐδῶ ὁ μικρὸς καὶ βασανισμένος λαὸς στὴ μακρὰ καὶ γεμάτη ἀπὸ ὡραῖες σελίδες πνευματική του ἱστορία.

Καὶ ἀλήθεια ἀναμφισβήτητη καὶ χρέος μας ἐθνικὸ ἀπὸ τὰ πρῶτα εἶναι νὰ τονίζομε στὶς γενεὲς ποὺ ἔρχονται, γιὰ νὰ πάρουν τὴ θέση τους μέσα στὸν ἐθνικὸ στίβο, ὅτι ποτὲ δὲν ἔπαψε αὐτὴ ἡ φυλὴ νὰ ὑπάρχει καὶ νὰ ἐκδηλώνεται πνευματικὰ μὲ πρόσωπα καὶ ἔργα ἀξιόλογα. Ὅτι σὲ ὅλες τὶς φάσεις τοῦ ἱστορικοῦ βίου της τραγούδησε, ἐρεύνησε καὶ στοχάστηκε, ἔγραψε καὶ φιλοσόφησε, ζωγράφισε, ἔπλασε καὶ ἔχτισε, δηλαδὴ ἔζησε καὶ πνευματικὰ καταξίωσε τὴ ζωή της, ὅπως ζοῦν καὶ πνευματικὰ καταξιώνουν τὴ ζωὴ τους οἱ λαοὶ ποὺ ἔχουν καὶ δημιουργοῦν παράδοση. Μπορεῖ, σὲ ὅλα τὰ στάδια τῆς μακραίωνης ἱστορίας της, τὰ πνευματικὰ κατορθώματά της νὰ μὴ βρίσκονται πάντα στὴν ἴδια γραμμή· ἄλλοτε νὰ λάμπουν περισσότερο, καὶ ἄλλοτε λιγότερο.

Ὅμως ἀπὸ ὁλόκληρο τὸ ἱστορικό της παρελθόν, καὶ ἀπὸ τὸ μακρινὸ καὶ ἀπὸ τὸ πρόσφατο, ἡ Παιδεία μας ἔχει ν᾿ ἀντλήσει θησαυροὺς καὶ μορφωτικὰ ἀγαθὰ περιωπῆς, γιὰ νὰ ἐκτελέσει τὸ ἔργο της. Καὶ βαθιὰ μέσα στὴν ψυχὴ τῶν νέων μας νὰ φυτέψει τὴν πεποίθηση, ὅτι γιὰ ἕνα τοὐλάχιστο πρᾶγμα μποροῦν νὰ ὑπερηφανεύονται: γιὰ τὸ γεγονὸς ὅτι καὶ στὶς καλὲς καὶ στὶς μαῦρες μέρες τῆς μακρόχρονης ζωῆς του ὁ λαὸς μας ἀγάπησε τὸ πνεῦμα, δηλαδὴ τὸ ἀνθρώπινο μέσα στὸν ἄνθρωπο, καὶ πρόθυμα τὸ ὑπηρέτησε.

Ἡ δεύτερη συνέπεια τῆς πλάνης εἶναι ὅτι, ἐνῷ οἱ ἐπιστήμονες καὶ γενικὰ οἱ μορφωμένοι μας ἀπὸ τὴν εὐρωπαϊκὴ ἱστορία τῶν πέντε τελευταίων αἰώνων γνωρίζουν πολλοὺς ἀπὸ τοὺς σημαντικούς, ἀλλὰ καὶ πολλοὺς ἢ καὶ περισσότερους ἀσήμαντους Ἰταλοὺς καὶ Γάλλους, Ἄγγλους καὶ Γερμανοὺς καλλιτέχνες, λογίους, φιλοσόφους καὶ γενικὰ πνευματικοὺς ἀνθρώπους, ἀγνοοῦν πολλοὺς ἀσήμαντους, ἀλλὰ καὶ περισ­σότερους σημαντικούς, δικούς μας.

Δὲν κηρύττω τὸν πνευματικὸ σωβινισμό. Καὶ ἀνόητο εἶναι νὰ περιορίζει κανεὶς τὸ πνεῦμα καὶ τὶς κατακτήσεις του μέσα σὲ ὁρισμένα ἐθνικὰ ἢ γεωγραφικὰ σύνορα, καὶ ἐπικίνδυνο γι᾿ αὐτὸν ποὺ θὰ τὸ κάνει. Ὀρθὸ καὶ συμφέρον ὑπῆρξε καὶ εἶναι γιὰ τὸ Ἔθνος μας νὰ μαθαίνει ξένες γλῶσσες καὶ νὰ μελετᾶ τοὺς ξένους ταξιδεύοντας στὸν τόπο τους ἢ ἀγοράζοντας τὰ βιβλία τους. Πρέπει, καὶ καλὰ πράττομε, ν᾿ ἀναζητοῦμε καὶ νὰ παίρνομε τὸ καλύτερο ὁπουδήποτε μᾶς προσφέρεται. Γιατί ὅμως, πρὶν ἀπευθυνθοῦμε στοὺς ξένους, ἢ τοὐλάχιστον παράλληλα μ᾿ αὐτούς, νὰ μὴ γνωρίσομε καὶ νὰ συμβουλευτοῦμε τοὺς δικούς μας λογίους καὶ σοφοὺς – ὄχι φυσικά τούς ἀσήμαντους, ἐπειδὴ καὶ μόνο εἶναι Ἕλληνες καὶ γράφουν ἑλληνικά, ἀλλὰ τοὺς πολὺ σημαντικούς, ποὺ βρίσκονται ψυχικὰ καὶ γλωσσικὰ κοντά μας καὶ μποροῦν νὰ γίνουν λαμπροὶ δάσκαλοί μας σὲ πλῆθος πράγματα;

Μὲ ποιά δικαιολογία θὰ ἐξακολουθοῦμε νὰ μελετοῦμε ἢ νὰ μεταφράζομε καὶ νὰ ἐκδίδομε ἄπειρα ξένα βιβλία (λογοτεχνικά, ἐπιστημονικά, φιλοσοφικὰ) τρίτης καὶ τέταρτης γραμμῆς, νὰ καμαρώνομε μάλιστα ποὺ ξέρομε τὰ ὀνόματα τῶν συγγραφέων καὶ τὸ περιεχόμενό τους, ἐνῷ ἀδιαφοροῦμε γιὰ συγγραφεῖς καὶ ἔργα πρώτης ποιότητας τῶν τελευταίων αἰώνων τῆς πνευματικῆς ἱστορίας τοῦ Ἔθνους μας, ποὺ ἀξίζουν καὶ πρέπει νὰ γίνουν βάση τῆς Παιδείας μας;

Ἡ ξενηλασία στὴν περιοχὴ τοῦ πνεύματος εἶναι πάντοτε ἀπόδειξη κουφότητας καὶ μικρόνοιας, ἀλλὰ καὶ ἡ παραμέληση τῶν ἐθνικῶν θησαυρῶν, ἀπὸ ἄγνοια ἢ κακὴν ἐκτίμηση τῆς ἀξίας τους καὶ ἀπὸ ὑπερτίμηση τῶν ξένων, εἶναι ἴδιο τῶν λαῶν ποὺ δὲν σέβονται ἢ ἔπαψαν νὰ πιστεύουν στὸν ἑαυτό τους.

Πηγή: (Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν Εἰσαγωγὴ τοῦ ἔργου του, Νεοελληνικὴ Φιλοσοφία, Ἐκδόσεις Ζαχαρόπουλος.), Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Δεν έχουμε καταλάβει ακόμη τι πρόσφερε στην Ορθοδοξία και το Έθνος ο Πατροκοσμάς…

Δεν θα ήμασταν ούτε ΄Ελληνες ούτε Ορθόδοξοι χωρίς τον Άγιο Κοσμά.

Αυτός αγωνίστηκε για την Ελληνική γλώσσα και την Παιδεία του Έθνους. Ποτέ Υπουργείο Παιδείας δεν έκανε όσα ο Άγιος Κοσμάς και μάλιστα σε περίοδο Τουρκοκρατίας.

Έχτισε σχολεία και οργάνωσε πάνω σε Ελληνοορθόδοξες βάσεις την εκπαίδευση και μόρφωση των Ελληνοπαίδων με κοινή συμμετοχή και φροντίδα Γονέων και Κηδεμόνων, Εκκλησίας και Κοινότητος.

Με τα κηρύγματά του, τις Κατηχήσεις του, τις κολυμβήθρες και τις βαπτίσεις, τις περιοδείες του, την μετάθεση του παζαριού των Εβραίων από Κυριακή στο Σάββατο και την ανάδειξη της Κυριακής αργίας και της πίστης των Ορθοδόξων, πρόλαβε την επέκταση του εξισλαμισμού.

Ένωσε μάλιστα σχολείο και εκκλησία και καθόρισε τον σκοπό των εκπαιδευτικών προγραμμάτων για τους Έλληνες και ορθόδοξους μαθητές.

Τώρα καταλαβαίνουμε την προσφορά του Μεγάλου Διδασκάλου των Σκλάβων, ιδίως σήμερα, που αποδομείται η ελληνορθόδοξη παιδεία και όλη η Ευρώπη κατακλύζεται από κύματα μουσουλμάνων και βιώνει τον αποχριστιανισμό της και τον εξισλαμισμό της.

Είναι τελείως ασύμβατο με τη διδασκαλία του Πατροκοσμά ένα σχολείο χωρίς προσευχή, διδαχή της ορθόδοξης πίστης, ελληνική γλώσσα και ιστορία, εκκλησιασμό και χριστιανική πνοή και κατεύθυνση. Και μιλάμε για ελληνορθόδοξο σχολείο. Για μαθητές βαπτισμένους και ενταγμένους στην Εκκλησία του Χριστού.

Το χαρακτηριστικότερο όλων είναι ότι ο Άγιος Κοσμάς έκανε διάλογο και διαβούλευση με τις τοπικές κοινωνίες των χριστιανών και αυτές τελικά αναλάμβαναν τη Σχολική Εφορία και αποτελούσαν τη σχολική επιτροπή.

Το θλιβερό στις εισηγήσεις του σημερινού Υπουργείου Παιδείας είναι ότι αποφασίζει ή εισηγείται ερήμην των γονέων, ακόμη και των αλλοδαπών γονέων. Πολλοί γονείς από τους πρόσφυγες και μετανάστες, για δικούς τους λόγους, πιθανόν όχι όλοι, αφήνουν, σιωπηλά ίσως, τα παιδιά τους να παρακολουθούν ορθόδοξα θρησκευτικά.

Τελευταία μόλις ελέχθη υποτονικά από επίσημα χείλη ότι οι αλλαγές στο σχολικό σύστημα θάναι της έγκρισης της εκπαιδευτικής κοινότητος και του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων.

Η όλη όμως φιλοσοφία των εκσυγχρονιστών βασίζεται σε μια απόφαση εκ των προτέρων παγιωμένη ότι το ελληνικό σχολείο πρέπει να γίνει σα το γαλλικό, ουδετερόθρησκο, άχρωμο, άοσμο και άγευστο. Με ποιο δικαίωμα όμως; Ρωτήθηκαν οι γονείς;

Ασφαλώς οι ζηλωτές της αθεϊας και του μαρξισμού ως άγευστοι της χριστιανικής διδασκαλίας και του ορθοδόξου βιώματος, δεν μπορούν να καταλάβουν την υπαρξιακή ανάγκη του ανθρώπου για επικοινωνία και σχέση με το Θεό. Αυτοί πιθανόν να οργανώνουν αυτή τη σχέση τους προς το θείον με αντίδραση προς την Εκκλησία και την επικρατούσα θρησκεία.

Ναι, αλλά, δεν μπορούν να αποφασίζουν για τα βαπτισμένα παιδιά της Εκκλησίας. Δεν νομοθετούν στο κενό και σε δηλωμένες άθεες οικογένειες. Εδώ είμαστε Ορθόδοξοι. Κάποιοι λίγοι άθεοι, βαπτισμένοι κι αυτοί, να αποφασίζουν για τα παιδιά των Ελληνοορθοδόξων Οικογενειών!!!

Αυτό που γίνεται είναι εξωφρενικό, δηλαδή τρελό. Τουλάχιστον ας διασώσουν την ευαισθησία στη δημοκρατία και το σεβασμό στην ελληνορθόδοξη οικογένεια που είναι και η πλειοψηφεία.

Να ερωτηθούν λοιπόν οι γονείς.

Τουλάχιστον ας δείξουν τον ίδιο σεβασμό προς την Ορθόδοξη Εκκλησία και Κοινωνία, που δείχνουν στις Μουφτείες, στην Εβραϊκή Κοινότητα και στους Καθολικούς της Ελλάδος.

Σημειωτέον ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος σεβάστηκε πάντοτε την ελευθερία του προσώπου και οι Μεγάλοι Διδάσκαλοι του Γένους, από τους οποίους ο αγιώτερος υπήρξε ο Πατροκοσμάς, όχι μόνο πρόσφεραν πνεύμα, χρήμα και αίμα στο δούλο Γένος των Ελλήνων, αλλά έφεραν και τις θετικές επιστήμες στη χώρα μας με ανοιχτοσύνη πνεύματος και διάκριση σπάνια συναντώμενη σε άλλες ομολογίες.

Βρήκαν τώρα αυτοί οι άνθρωποι ευκαιρία να κάνουν τι;

Να αλλάξουν τα πνευματικά φώτα των ελληνοπαίδων και να μείνουν τα παιδιά στο σκοτάδι… Πιθανόν να πετύχουν κάτι… Ό,τι πέτυχαν και στην αθεϊστική Ρωσία: αντί της υγιούς πίστεως: υπαρξιακό κενό, προσωπολατρεία και θεοποίηση του κόμματος, προλήψεις και δεισιδαιμονίες, μαγεία και αποκρυφισμό, παραθρησκεία και αιρέσεις…

Στην ουσία έβλαψαν τον άνθρωπο.

Το ποτάμι όμως της πίστεως δεν χάθηκε…

Εμφανίστηκε πάλι και ξεχείλισε…

Ματαιοπονούν λοιπόν οι δυστυχείς…

Ξεχνούν το διαχρονικό απόφθεγμα, που αποδεικνύει το έμφυτο και ανεξάλειπτο της πίστεως, το ρηθέν υπό του Πλουτάρχου:

ΚΕΙΜΕΝΟ:

«Εύροις δ’ αν επιών πόλεις ατείχιστους, αγράμματους, αβασίλευτους, αοίκους, αχρημάτους, νομίσματος μή δεομένας, απείρους θεάτρων και γυμνασίων, ανίερου δε πόλεως και αθέου, μη χρωμένης ευχαίς μηδ’ όρκοις μηδέ μαντείαις μηδέ θυσίαις επ’ αγαθοίς μηδ’ αποτροπαίς κακών ουδείς έστιν ουδ’ έσται γεγονώς θεατής. Αλλά πόλις αν μοι δοκεί μάλλον εδάφους χωρίς η πολιτεία της περί θεών δόξης υφαιρεθείσης παντάπασι σύστασιν λαβείν ή λαβούσα τηρήσαι. Τούτο μέντοι το συνεκτικόν απάσης κοινωνίας και νομοθεσίας έρεισμα και βάθρον ου κύκλω περιιόντες ουδέ κρύφα και δι’ αινιγμάτων, αλλά τήν πρώτην των κυριωτάτων δοξών προσβαλόντες ευθύς ανατρέπουσιν».

ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ – ΠΡΟΣ ΚΩΛΩΤΗΝ 1125Ε

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

«Στις περιπλανήσεις σου μπορεί να συναντήσεις πόλεις ατείχιστες, χωρίς γραφή, χωρίς βασιλιάδες, χωρίς σπίτια, χωρίς ιδιοκτησίες, που δεν χρειάζονται νόμισμα, που δεν γνωρίζουν θέατρα και γυμναστήρια. Πόλη όμως χωρίς ιερά και θεούς, που δεν καταφεύγει σε προσευχές, όρκους, μαντείες, θυσίες για την απόκτηση των αγαθών ούτε για την αποτροπή των κακών, δεν υπήρξε ποτέ κάνεις που να είδε ούτε θα υπάρξει ποτέ. Αντίθετα, μου φαίνεται πως περισσότερο μπορεί μια πόλη χωρίς έδαφος να λάβει σύσταση και, αφού τη λάβει, να τη διατηρήσει παρά πολίτευμα, αν υποσκαφθεί η αντίληψη για τους θεούς. Τούτο λοιπόν το βάθρο και έρεισμα, που συνέχει κάθε κοινωνία και νομοθεσία, ανατρέπουν (οι Επικούρειοι), όχι κάνοντας κύκλους ούτε κρυφά και με αινίγματα, αλλά ρίχνοντας καταπάνω του την πρώτη από τις πιο κύριες δόξες τους».

Αυτό το κομμάτι το αφιερώνουμε με πολύ πόνο ψυχής στους διαχειριζομένους τις τύχες του Έθνους μας αυτό τον καιρό, μήπως και αποφύγουν κάποιες πρόσθετες αναποτελεσματικές ενέργειες και καταλάβουν επιτέλους το λαθεμένο δρόμο που ακολουθούν.

Επίσης να μη ξεχάσουν ποτέ, κι αυτοί κι εμείς, ότι κάποιος κρεμάστηκε στη Β. Ήπειρο για την Ελλάδα και την Ορθοδοξία.

Κι αυτός είναι ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο πρώτος και μοναδικός και αναντικατάστατος ουσιαστικός εκπαιδευτικός Μεταρρυθμιστής του Γένους μας, που αγνοούν τα βιβλία τους και οι εκπαιδευτικοί στόχοι τους.

Νάχουμε την ευχή Του.

Πηγή: Χριστιανική Εστία Λαμίας

Δείκτες (Indicators) προετοιμασίας για μακροχρόνιες πολεμικές συγκρούσεις

- Επιδίωξη με κρατική εντολή και υποστήριξη, αγροτικής αυτάρκειας με ταχείς ρυθμούς και υψηλότατο κρατικό επίπεδο ανάμειξης στην υλοποίηση του προγράμματος

- Ομοίως σε σχέση με τη παραγωγή φαρμακευτικών υλικών

- Στρατιωτικές ασκήσεις, συνεχείς σε όλα τα κλιμάκια,αιφνιδιαστικές, με ρεαλιστικά και πολύπλοκα σενάρια διακλαδικής δράσης.

- Συνεχείς και αιφνιδιαστικές επιθεωρήσεις όλων των κλιμακίων στις Ε.Δ. και τα σώματα ασφαλείας

- Προετοιμασία ηθικού πληθυσμού, "διαφώτιση"-προπαγάνδα

- Πληροφοριακές καμπάνιες εντός και εκτός της χώρας

- Συνεχής παραγωγή πολεμικού υλικού και ειδικότερα δημιουργία αποθεμάτων αναλωσίμων

- Δημιουργία αποθεμάτων καυσίμων εμφανώς περισσοτέρων από τις τρέχουσες ανάγκες ακόμα και από τις έκτακτες καταστάσεις

- Συνεχεία καμπάνιες για αιμοδοσία και δημιουργία τραπεζών αίματος σε σχεδιασμένη βάση, εκπορευόμενη από οδηγίες της ανώτατης ηγεσίας

- Ευμεγέθης συγκέντρωση αποθεμάτων χρυσού και πολύτιμων μετάλλων υπό κρατική καθοδήγηση

- Ασκήσεις σε σχέση με σενάρια επιστράτευσεις-δημιουργία νέων παραστρατιωτικών ομάδων από το γενικότερο πληθυσμό

- Αυξημένη παρακολούθηση σε συνεχή βάση αλλοδαπών στη χώρα και όχι μόνο όσων κατέχουν σημαντικές θέσεις

- Εκτεταμένες πληροφοριακές καμπάνιες εντός-εκτός της χώρας

- Συνεχείς εκστρατείες αποπληροφόρησης, παραπληροφόρησης και εκτεταμένες κινήσεις παραπλάνησης που φαίνονται να εκπορεύονται από την ανώτατη ηγεσία και σε συνεχή βάση

- Συνεχείς μετακινήσεις Ε.Δ. σε προκεχωρημένα σημεία με συνεχή εναλλαγή (rotation) όλου του προσωπικού συμπεριλαμβανομένου και εφέδρων που σε τυχόν περίπτωση πολέμου θα επιστρατεύονταν εκεί-"εγκλιματισμός" των Ε.Δ. σε όσο το δυνατόν ρεαλιστικότερες συνθήκες κινητοποίησης

- Απηνής καταδίωξη εγκληματικών στοιχείων που δεν "συνδράμουν" ή κατά οποιοδήποτε τρόπο αποτελούν πιθανό τροχοπέδη σε συνθήκες έντασης-σε συνδυασμό με ένταση ελέγχου των λεγόμενων περιθωριακών στοιχείων της κοινωνίας

- Συνεχή δημιουργία μηχανισμών παραγωγής σκέψης (Ινστιτούτα, Think Tank, κέντρα ερευνών) με κρατική κατεύθυνση, που ασχολούνται με θέματα ασφάλειας, πληροφοριών και Ε.Δ.

- Συνεχής και ρεαλιστικές ασκήσεις Ε.Δ. και σωμάτων ασφαλείας σε συνεργασία με εταιρείες που εμπλέκονται σε "κρίσιμες υποδομές (ενέργεια,λιμένες, αεροδρόμια, κτλ)

- Αύξηση χρήσεως ιστορικών Αρχετύπων που αγγίζουν το συναισθηματικό κόσμο των πολιτών και επένδυση στη δημιουργίά "αρραγούς εσωτερικού μετώπου"

- Συνεχείς διαβουλεύσεις-συναντήσεις ανώτερων στελεχών των Ε.Δ και δυνάμεων ασφαλείας πέραν του κανονικού δίχως φαινομενικά κάποια τρέχουσα ατζέντα

- Συνεχής προσπάθεια δημιουργίας αυτάρκειας σε σχέση με διεθνείς δυνάμεις στο τομέα των τηλεπικοινωνιών, μεταφορών, χρηματοικονομικών υπηρεσιών

- Συνεχής ασκήσεις για την ικανότητα επιστράτευσης πλέον του έμψυχου υλικού, αλλά και των μέσων παραγωγής, μεταφορών κ.ο.κ του ιδιωτικού τομέα

- Έλεγχός με πάσης φύσεως τρόπους ιδιωτικών ισχυρών συμφερόντων

- Άυξηση μέτρων ασφαλείας των ληπτών αποφάσεων, περιορισμός μετακινήσεων στο εξωτερικό ή/και ευρύτερη επιτήρηση των στελεχών του κρατικού τομέα που απασχολούνται σε ευαίσθητες θέσεις

- Μείωση με ανώτατη κρατική καθοδήγηση της χρήσεως, ακόμα και για επουσιώδη θέματα "ανοικτών καναλιών επικοινωνίας"-δημιουργία κλειστών κυκλωμάτων επικοινωνίας εντός της χώρας με σχεδόν αδύνατη πρόσβαση από το εξωτερικό

- Δημιουργία ενώσεων πολιτών, συλλόγων που ενώ παρουσιάζονται ως αυθόρμητες μαζικές κινήσεις (grassroot mobilization) στην πραγματικότητα είναι κεντρικά κατευθυνόμενες με έμφαση τα θέματα ασφάλειας

- Συνεχείς και εις βάθος στατιστικές έρευνες σε κρατικού οργανισμούς και υπηρεσίες για έλεγχο αποθεμάτων, ζητήματα παραγωγικότητας, ελέγχους ασφαλείας και ετοιμότητας

Τα ανωτέρω όταν συνδυαστικά και εις βάθος χρόνου επιτελούνται σε ένα κράτος, δείχνουν σαφέστατη προετοιμασία αυτού του κράτους να εισέλθει σε μακροχρόνιο πόλεμο.

Την παρούσα ιστορική περίοδο ένα κράτος με παγκόσμιο ρόλο βρίσκεται σε αυτή τη φάση εκπληρώνοντας όλους τους παραπάνω δείκτες.

Είναι λογικό να υποθέσουμε ότι η πολιτική ηγεσία αυτού του κράτους εχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δέχεται σταδιακή επίθεση η οποία θα τείνει να κλιμακώνεται και ως εκ τούτου λαμβάνει τα αναγκαία μέτρα ούτως ώστε να είναι έτοιμη να εμπλακεί ακόμα και σε (παγκόσμια) πολεμική σύγκρουση.

Πηγή: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους

Στὴν περίπτωσι αὐτή, πού «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» κηρύττει διδασκαλίες ἀντορθόδοξες, δὲν ἀπαιτεῖται προηγουμένως ἀπόφασι καθαιρέσεως ἀπὸ ἁρμόδιο συνοδικὸ δικαστήριο· ἡ καθαίρεσις ἐπέρχεται αὐτομάτως κατὰ τὸν ΙΕ΄ κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου, τὸν ὁποῖο καὶ ἐγὼ ὡς ἱεροκῆρυξ εἶχα μνημονεύσει καὶ εἶχα ζητήσει ἀπὸ τοὺς ἀρχιερεῖς τῆς Β. Ἑλλάδος νὰ τὸν ἐφαρμόσουν καὶ νὰ διακόψουν τὴν κοινωνία μὲ τὸν οἰκουμενικὸ πατριάρχη.

Πως φθάσαμε στήν διακοπή τοῦ μνημοσύνου του πατριάρχου Αθηναγόρα το 1970

[Στὴν περίπτωσι αὐτή, πού «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» κηρύττει διδασκαλίες ἀντορθόδοξες, δὲν ἀπαιτεῖται προηγουμένως ἀπόφασι καθαιρέσεως ἀπὸ ἁρμόδιο συνοδικὸ δικαστήριο·...

ἡ καθαίρεσις ἐπέρχεται αὐτομάτως κατὰ τὸν ΙΕ΄ κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου, τὸν ὁποῖο καὶ ἐγὼ ὡς ἱεροκῆρυξ εἶχα μνημονεύσει καὶ εἶχα ζητήσει ἀπὸ τοὺς ἀρχιερεῖς τῆς Β. Ἑλλάδος νὰ τὸν ἐφαρμόσουν καὶ νὰ διακόψουν τὴν κοινωνία μὲ τὸν οἰκουμενικὸ πατριάρχη.]

Τί προηγήθηκε (Φεβρ. 1970). Μόλις ἔγινα ἐπίσκοπος ὡρισμένοι παλαιοημερολογῖται μὲ κατηγοροῦσαν, ὅτι δὲν ἔπαυσα τὸ μνημόσυνο τοῦ πατριάρχου Ἀθηναγόρα, ποὺ δὲν ὀρθοτομεῖ τὸν λόγο τῆς ἀληθείας, καὶ δὲν τὸν ἀπεκήρυξα ὡς αἱρετικό.

Τὸ μνημόσυνο τοῦ πατριάρχου στὴν θ. λειτουργία, τὸ «Ἐν πρώτοις μνήσθητι, Κύριε, … ὃν χάρισαι ταῖς ἁγίαις σου ἐκκλησίαις ἐν εἰρήνῃ, σῷον, ἔντιμον, ὑγιᾶ, μακροημερεύοντα καὶ ὀρθοτομοῦντα τὸν λόγον τῆς σῆς ἀληθείας», ὅπως παρατηρεῖ ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, δὲν ἔχει τὴν ἔννοια βεβαιώσεως ὅλων αὐτῶν· ἐκφράζει εὐχή, ὁ Κύριος νὰ χαρίζῃ στὸν ἐπίσκοπο ἢ στὸν πατριάρχη ψυχικὴ εἰρήνη, σωματικὴ ὑγεία, ἀγαθὴ φήμη, καὶ διδασκαλία κατὰ πάντα ὀρθόδοξη.

Ὁ πατριάρχης Ἀθηναγόρας χωρὶς ἀμφιβολία εἶχε προβῆ σὲ ἐνέργειες, ποὺ τὸν ἔφεραν μακριὰ ἀπὸ τὸ ὀρθόδοξο φρόνημα· μοῦ ζητοῦσαν λοιπὸν νὰ τὸν κηρύξω γι᾿ αὐτὲς αἱρετικό, νὰ τὸν διαγράψω ἀπὸ τὰ δίπτυχα καὶ νὰ παύσω τὸ μνημόσυνό του.

Τοὺς ἀπήντησα, ὅτι ὡρισμένες ἐνέργειες τοῦ πατριάρχου ἦταν παραβάσεις ἱ. κανόνων πού, ἂν ἀποδειχθοῦν ἀληθινές, συνεπάγονται καθαίρεσι. Ἀλλὰ ποιός θὰ τοῦ ἐπιβάλῃ τὴν καθαίρεσι; Τὸ ἁρμόδιο ὄργανο γιὰ κληρικοὺς εἶνε ἡ Σύνοδος, καὶ γιὰ τὸν οἰκουμενικὸ πατριάρχη ἡ Ἱεραρχία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἀλλὰ δυστυχῶς δὲν κατέστη ὑπόδικος ἐνώπιον αὐτῆς, καὶ ἔτσι παρέμενε στὸ θρόνο.

Ὅπως ἔλεγε ὁ ἀείμνηστος μητροπολίτης πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης ὁ ἀρχιεπίσκοπος τῶν παλαιοημερολογιτῶν, ἡ καθαίρεσι καὶ ὁ ἀφορισμὸς διακρίνονται σὲ «δυνάμει» καὶ σὲ «ἐνεργείᾳ». 

Κληρικὸς ποὺ ξέφυγε ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία, μέχρις ὅτου κριθῇ ἀπὸ Σύνοδο, μπορεῖ νὰ θεωρηθῇ δυνάμει καθῃρημένος· ἐνεργείᾳ καθῃρημένος καθίσταται μόνο μετὰ ἀπὸ συνοδικὴ κρίσι. Τὸ ίδιο λέει καὶ ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης στὸ Πηδάλιο (Ἀθῆναι 19829, σ. 4-5).

Αὐτὰ ἰσχύουν γιὰ τὶς ἀντικανονικὲς ἐνέργειες τοῦ πατριάρχου. Γιὰ παραβάσεις δηλαδὴ ἱ. κανόνων ἐθεωρεῖτο δυνάμει καθῃρημένος, δὲν ἦταν ὅμως καὶ ἐνεργείᾳ. 

Ἀλλ᾿ ὑπῆρχαν καὶ ἐνέργειές του ποὺ ἔθιγαν δόγματα. Καὶ στὴν περίπτωσι αὐτή, ἀφοῦ «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» κηρύττει διδασκαλίες ἀντορθόδοξες, δὲν ἀπαιτεῖται προηγουμένως ἀπόφασι καθαιρέσεως ἀπὸ ἁρμόδιο συνοδικὸ δικαστήριο· ἡ καθαίρεσις ἐπέρχεται αὐτομάτως κατὰ τὸν ΙΕ΄ κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου, τὸν ὁποῖο καὶ ἐγὼ ὡς ἱεροκῆρυξ εἶχα μνημονεύσει καὶ εἶχα ζητήσει ἀπὸ τοὺς ἀρχιερεῖς τῆς Β. Ἑλλάδος νὰ τὸν ἐφαρμόσουν καὶ νὰ διακόψουν τὴν κοινωνία μὲ τὸν οἰκουμενικὸ πατριάρχη.

Γιατί τώρα, μὲ ρωτοῦσαν, ποὺ γίνατε ἐπίσκοπος τῆς Βορείου Ἑλλάδος, δὲν ἐφαρμόζετε ὁ ίδιος τὸν κανόνα καὶ δὲν διακόπτετε τὴν πνευματικὴ σχέσι μὲ τὸν πατριάρχη;

Ἀπάντησις. Ἐξακολουθῶ νὰ πιστεύω ὅ,τι πίστευα καὶ τότε. Δὲν ἐφαρμόζω ὅμως ἀκόμη τὸν κανόνα αὐτόν, ὄχι διότι φοβοῦμαι· διεκινδύνευσα ἤδη τὸ θρόνο κατ᾿ ἐπανάληψιν γιὰ τὴν ἐφαρμογὴ ἱ. κανόνων. Ἀλλ᾿ ἐνῷ ἔχω τὴν ἀπόφασι νὰ τὸν ἐφαρμόσω, τρέμω καὶ ἰλιγγιῶ ἐμπρὸς στὴν εὐθύνη ἀπέναντι στὸ Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους γιὰ μία ἐνέργεια ποὺ θὰ ἔχῃ χαρακτῆρα δονήσεως μέσα στὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία. 

Ἐρευνῶ λοιπὸν καὶ βασανίζω τὸ πρᾶγμα βαθύτερα, καὶ περιμένω πληροφορία τῆς συνειδήσεώς μου, ἡ ὁποία ἰσχυρῶς νὰ μὲ πείθῃ ὅτι ἤγγικεν ἡ ὥρα.

Παρακολουθῶ μὲ προσοχὴ καὶ ἀγωνία τὴν ἐξέλιξι τῆς καταστάσεως. Βλέπω, ὅτι καὶ ἄλλοι ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀνησυχοῦν καὶ διερωτῶνται· ποῦ πᾶμε; Κάτι φοβερὸ ἐγκυμονοῦν οἱ καιροί μας. Συνεχῶς προετοιμάζω τὴν ψυχή μου, τὸ ποίμνιό μου, καθὼς καὶ τὶς ψυχὲς τῶν φίλων ἀναγνωστῶν, γιὰ τὴν κρίσιμη ὥρα τῆς Ὀρθοδοξίας. Είθε ὁ Κύριος ἀποτρέψῃ ἀπὸ μᾶς τὸ πικρὸ ποτήριο. Είθε νὰ μὴ διασπασθῇ ἡ ἑνότης διὰ τῆς πραγματοποιήσεως ἐνδομύχων πόθων ὡρισμένων οἰκουμενιστῶν ταγῶν τῆς Ἐκκλησίας.

Ἐν πάσῃ ὅμως περιπτώσει τὸ πότε καὶ πῶς θὰ ἐφαρμόσω τὸν ἀνωτέρω κανόνα, δὲν θὰ μοῦ τὸ ὑποδείξουν ἀνεύθυνα πρόσωπα, ἀλλὰ ἡ συνείδησί μου, ἀκούγοντας καὶ τὴ φωνὴ τοῦ λαοῦ ἐκείνου ποὺ ἀγωνίσθηκε μαζί μου σὲ ἡμέρες σκληρᾶς δοκιμασίας (Ἡ κανονικότης τῆς ἐκλογῆς καὶ χειροτονίας μου, Ἀθῆναι 1990, σσ. 144-151).
 

Διακοπή μνημοσύνου του πατριάρχου Αθηναγόρα

                                                                               
Ἡ παῦσις ἔγινε πλέον (Μάρτιο 1970). Ἐπικροτῶ τὴν πρᾶξι τοῦ μητροπολίτου Ἐλευθερουπόλεως Ἀμβροσίου, ποὺ ἔπαυσε τὸ μνημόσυνο τοῦ πατριάρχου Ἀθηναγόρα ἐξ αἰτίας καὶ νεωτέρων δηλώσεών του περὶ κοινοῦ ποτηρίου, πρωτείου, ἀλαθήτου καὶ φιλιόκβε. Ἡ παῦσις ὁπωσδήποτε θὰ ἐπεκταθῇ. Καὶ ἄλλοι ἱεράρχαι ἑτοιμάζονται νὰ διαμαρτυρηθοῦν. Ἡ κατάστασι ἐκτραχύνεται. Τὸ σκάνδαλο παίρνει διαστάσεις. Τὸ γόητρο τοῦ Πατριαρχείου πέφτει. Πλησιάζει κάποια τρομακτικὴ διάσπασις τῆς ἑνότητος τοῦ ὀρθοδόξου κόσμου· θὰ ἐπακολουθήσῃ πνευματικὸς ὄλεθρος.

Νά τ᾿ ἀποτελέσματα τοῦ διαλόγου ποὺ ἄρχισαν πάπας καὶ πατριάρχης. Ὁ διάλογος εἶνε πονηρὴ παγίδα τοῦ παπισμοῦ γιὰ νὰ διαλύσῃ τὴν Ὀρθοδοξία. 

Ἡ Διαρκὴς Ἱ. Σύνοδος, ὅπως παρετήρησαν καὶ ἄλλοι, δὲν μπορεῖ ν᾿ ἀντιμετωπίσῃ τὴν κατάστασι. Εἶνε ἀνάγκη νὰ συγκληθῇ ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία στὸ κεφαλαιῶδες τοῦτο ζήτημα εἶμαι βέβαιος ὅτι μὲ θαυμαστὴ ἑνότητα θὰ στηλιτεύσῃ τὶς παρεκκλίσεις ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ θ᾿ ἀπευθύνῃ διάγγελμα πρὸς ὅλο τὸν ὀρθόδοξο κόσμο, ποὺ εἶνε ἀπογοητευμένος ἀπὸ τὶς ἀντικανονικὲς καὶ ἀντορθόδοξες ἐνέργειες τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Ἴσως ὁ πατριάρχης, πρὸ τοῦ κινδύνου καταδίκης του ἀπὸ ὅλη τὴν Ἱεραρχία, ν᾿ ἀνανήψῃ.

Ἡ Διαρκὴς Ἱ. Σύνοδος, ἀμέσως μετὰ τὴ δημοσίευσι τῶν φρικωδῶν δηλώσεων τοῦ πατριάρχου περὶ πρωτείου, ἀλαθήτου τοῦ πάπα καὶ φιλιόκβε, θὰ ἔπρεπε νὰ συγκληθῇ σὲ ἔκτακτη συνεδρίασι, ν᾿ ἀπευθύνῃ ἐρώτημα στὸν πατριάρχη ἂν εἶνε ἀκριβεῖς ἢ ὄχι οἱ δηλώσεις, καὶ νὰ καθησυχάσῃ τὸν ὀρθοδόξου λαοῦ. 

Ἱεράρχαι ποὺ διαμαρτυρήθηκαν ἢ καὶ ἔπαυσαν τὸ μνημόσυνο, ὄχι μόνο ἀπαλλάσσονται ἀπὸ εὐθύνη, ἀλλὰ εἶνε καὶ ἄξιοι ἐπαίνου, διότι ἑρμήνευσαν ὀρθὰ τὸν ΙΕ΄ κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου. 

Δημιουργήθηκε σοβαρὸ ζήτημα πίστεως καὶ κρίσεως τῆς ὀρθοδόξου συνειδήσεως, τὸ ὁποῖο μόνο ἡ Ἱεραρχία μπορεῖ ν᾿ ἀντιμετωπίσῃ. Τὶς τυχὸν ἐναντίον διαμαρτυρομένων ἱεραρχῶν φωνὲς ἀπίστων, ἀθέων, πνευματιστῶν, μασόνων, οἱ ὁποῖοι εἶνε ψυχροὶ καὶ ἀδιάφοροι καὶ ληξιαρχικῶς μόνο ἀνήκουν στὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία, πρέπει νὰ περιφρονήσουμε σὰν γαυγίσματα μικρῶν σκύλων, ὅπως διδάσκουν ἀείμνηστοι πρόμαχοι τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἂς ἀκούσουμε τὰ πιστὰ τέκνα τῆς Ὀρθοδοξίας, τὰ ὁποῖα ἀπὸ κάθε σημεῖο τῆς Ἑλλάδος στρέφουν ἐναγωνίως τὰ βλέμματά τους πρὸς τοὺς ποιμένας, ζητώντας ῥωμαλέα ὑπεράσπισι τῆς πατροπαραδότου εὐσεβείας (Ἀπολογισμὸς μιᾶς 4ετίας, Ἀθῆναι 1971, σσ. 123-125).

Μετὰ τὴν διακοπή (Φεβρ. 1973). Μᾶς κατηγοροῦν, ὅτι δὲν σεβόμεθα τὸ Πατριαρχεῖο, διότι ὅλως αὐθαιρέτως διεκόψαμε τὸ μνημόσυνο τοῦ ὀνόματος τοῦ πατριάρχου.

Ὄχι, ἀδικοῦν τὴν ἀλήθεια ὅταν λένε «ὅλως αὐθαιρέτως». Τὸ ἀληθὲς εἶνε τὸ τελείως ἀντίθετο. 

Ἐὰν ἀνοίξετε τὸ Πηδάλιο καὶ μελετήσετε τὸν ΙΕ΄ κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου, τότε θὰ δῆτε ὅτι ὄχι «ὅλως αὐθαιρέτως» ἀλλὰ «ὅλως κανονικῶς» διεκόψαμε τὴ μνημόνευσι τοῦ πατριάρχου. 

Τὴν διεκόψαμε μετὰ ἀπὸ φρικώδεις δηλώσεις του περὶ πρωτείου καὶ ἀλαθήτου τοῦ πάπα, περὶ φιλιόκβε κ.λπ.. «Γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» διεκηρύσσοντο, σὲ παγκόσμιο κλίμακα, ἀντορθόδοξες διδασκαλίες, ποὺ ἔχουν καταδικασθῆ ἀπὸ πλῆθος Συνόδους. 

Οἱ δὲ τρεῖς μητροπολῖται τῆς Βορείου Ἑλλάδος, οἱ ὁποῖοι μὲ πόνο ψυχῆς προχωρήσαμε στὴν διακοπὴ τοῦ πατριαρχικοῦ μνημοσύνου, μὲ ἔγγραφο πρὸς τὴν Ἱ. Σύνοδο δηλώσαμε ὅτι, ἐὰν ὁ πατριάρχης διέψευδε τὶς σχετικὲς δηλώσεις, ἐμεῖς θὰ ἐπαναλαμβάναμε τὸ μνημόσυνο.

Ἀλλὰ δυστυχῶς ἐκεῖνος ἐπέμεινε στὶς πεπλανημένες ἀντιλήψεις του. Τὸ δὲ γεγονὸς ὅτι ἡ Ἱ. Σύνοδος, παρ᾿ ὅλες τὶς πιέσεις ποὺ δέχθηκε, δὲν προχώρησε νὰ ἐπιβάλῃ κυρώσεις ἐναντίον μας, δείχνει ὅτι κατὰ βάθος ἀνεγνώριζε τὴν ὀρθότητα τῆς ἐνεργείας μας. 

Προσέφερε δὲ ἡ ἐνέργειά μας αὐτὴ ὑψίστη ὑπηρεσία στὸ Πατριαρχεῖο, διότι ὑπῆρξε ἕνα φρένο στὸν πατριάρχη, ποὺ ἔσπευδε πυραυλοκινήτως πρὸς ἄκαιρον ἕνωσιν μὲ τοὺς παπικούς (Ἀπαντήσεις ἐπὶ ἐκκλησιαστικῶν θεμάτων, Ἀθῆναι 1973, σσ. 49-50).

† ἐπίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης

Πηγή: Πνεύματος κοινωνία

Ἀποτελεῖ ἰδιαίτερη εὐλογία τοῦ τριαδικοῦ Θεοῦ τὸ γεγονὸς ὅτι σὲ κάθε ἐποχὴ καὶ σὲ κάθε τόπο ἐμφανίζονται ὁρισμένοι ἐξαίρετοι ἄνθρωποι, ὑπάρχουν μερικὰ πνευματικὰ ἀναστήματα, τὰ ὁποῖα μὲ ἀξιοθαύμαστη φλόγα ψυχῆς, μὲ ῥωμαίϊκο φιλότιμο, μὲ πολὺ κόπο, αὐταπάρνηση καὶ μὲ αὐτὴ ἀκόμη τὴν προσφορὰ τῆς ζωῆς τους ἀγωνίζονται νὰ διδάξουν τὶς ἀλήθειες τῆς πίστεώς μας καὶ νὰ προβάλλουν τὶς ἀξίες καὶ τὰ ζώπυρα τοῦ Γένους μας, ὅλα ὅσα καθορίζουν τὴν Ἑλληνορθόδοξη ταυτότητά μας.

Ἕνας ξεχωριστὸς ἄνθρωπος, τοῦ ὁποίου ἡ μορφή, ἡ δράση καὶ ἡ διδασκαλία σημάδεψαν τὰ δύσκολα χρόνια τῆς μακραίωνης Ὀθωμανικῆς δουλείας εἶναι ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὁ Ἱερομάρτυρας, Ἰσαπόστολος καὶ χωρὶς ὑπερβολὴ ὁ γενάρχης τοῦ νέου Ἑλληνισμοῦ. Εἶναι ὁ ἐκφραστὴς τῶν ἀξιῶν καὶ τῆς ταυτότητας τῆς Ρωμηοσύνης, ὁ μεγαλύτερος ἀναγεννητὴς τοῦ Ἑλληνορθόδοξου πολιτισμοῦ στὴν ἐποχή του, ἕνας πού μόνος του ἔκανε γιὰ τὸ σκλαβωμένο Γένος ὅσα κάνει καὶ ὅσα δὲν μπορεῖ ἢ δὲν θέλει νὰ κάνη στὶς ἡμέρες μας ἕνα ὁλόκληρο Ὑπουργεῖο Παιδείας, Θρησκευμάτων καὶ Πολιτισμοῦ ἢ καὶ ἐν μέρει τὸ Ὑπουργεῖο τῶν Ἐξωτερικῶν.

Ἀσφαλῶς δὲν εἶναι καθόλου εὔκολο ἐγχείρημα νὰ ἀσχοληθεῖ κάποιος καὶ νὰ χαράξει λίγες γραμμὲς γιὰ τὸν ἀναγεννητῆ τῆς πίστεως καὶ τῆς ζωῆς τοῦ εὐλογημένου Ὀρθόδοξου λαοῦ μας, τὸν πνευματοφόρο Ἁγιορείτη μοναχό, τὸν πυρακτωμένο ἀπὸ τὴ μεγάλη πίστη στὸν τριαδικὸ Θεὸ καὶ τὴν ἔμπρακτη ἀγάπη γιὰ τοὺς ἀδελφούς του, τὸν «ἅγιο τῶν σκλάβων», τόν «μεγάλο διδάχο», τόν «προφήτη τοῦ Γένους», τὸν Ἅγιο ποὺ ὁ λαὸς τὸν ἀγαποῦσε βαθύτατα καὶ τὸν τιμοῦσε ὡς Ἅγιο ἐνῷ ἀκόμη ζοῦσε. Καὶ τοῦτο διότι ἐκεῖνος μὲ ἐλάχιστα καὶ στοιχειώδη μέσα, πάμπτωχος καὶ ἀσκητικός, περιέτρεξε, κατὰ τὸ δεύτερο μισὸ τοῦ δεκάτου ὀγδόου αἰῶνα, ὁλόκληρη σχεδὸν τὴ σημερινὴ Ἑλλάδα καὶ τὴ Βόρειο Ἤπειρο καὶ ἀξιώθηκε νὰ διδάξει τὶς ἀλήθειες τῆς πίστεως καὶ τελικὰ νὰ μαρτυρήσει γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν ἀδελφῶν του. Καὶ ἐνῷ φαίνεται ὅτι ἐμεῖς ζοῦμε σὲ ἐντελῶς διαφορετικὲς ἐποχὲς καὶ συνθῆκες, εἶναι ἀληθὲς ὅτι, καὶ στὶς ἡμέρες μας, οἱ διδαχές τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ [1] ἀπευθύνονται σὲ μυημένους φίλους τῶν διδαγμάτων καὶ τῆς ἐμπειρίας τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ σὲ ὅσους ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴν Παιδεία, τὴν ταυτότητα καὶ τὴν πορεία τοῦ τόπου μας καὶ αὐτοὺς μπορεῖ νὰ τοὺς ἐμπνεύση καὶ νὰ τοὺς θρέψει μὲ στερεὰ τροφή. Ὅσα, λοιπόν, γράφονται στὴ συνέχεια ἀποσκοποῦν στὸ νὰ σφυρηλατήσουν τὴν αὐτογνωσία καὶ τὴν ταυτότητά μας, πού μᾶς χρειάζονται νὰ ζήσουμε στὸ παρὸν καὶ νὰ οἰκοδομήσουμε σὲ γερὰ θεμέλια τὸ μέλλον.  

Ὁ μεγάλος αὐτὸς διδάσκαλος τοῦ Γένους ἀγωνίσθηκε ἔργοις καὶ λόγοις νὰ «φωτίσει» τοὺς σκλαβωμένους ἀδελφούς του καὶ νὰ ἀναδείξει τὴν Ἑλληνορθόδοξη ταυτότητα καὶ Παιδεία ἑνὸς κυριολεκτικὰ ναρκωμένου καὶ «ἀγριεμένου» πολιτισμοῦ. Δίχως γράμματα δὲν θὰ πάει μπροστὰ τὸ Γένος γιατί, ὅπως συχνὰ ἔλεγε, ἀγρίεψε. Ὁ ἱερὸς Πατὴρ μὲ ἄκρως ἐπίμονο, ἀλλὰ καὶ ἀποτελεσματικὸ τρόπο, ἐπεδίωκε νὰ ἔχει ὁ καθένας στὴ χώρα του Σχολεῖο Ἑ λ λ η ν ι κ ὸ γιὰ νὰ μαθαίνουν τὰ παιδιὰ γράμματα. Καὶ τοῦτο, διότι γνώριζε πολὺ καλὰ ὅτι «Τὸ σχολεῖον φωτίζει τοὺς ἀνθρώπους, ἀνοίγει τὰ μάτια τῶν χριστιανῶν. Καὶ σεῖς γονεῖς νὰ στέλλετε τὰ παιδιὰ σας εἰς τὰ σχολεῖα καὶ νὰ τὰ παιδεύετε μὲ χριστιανικὰ ἤθη. Ἁμαρτάνετε πολὺ νὰ τὰ ἀφήνετε ἀγράμματα καὶ τυφλά. Καλύτερα νὰ τὰ ἀφήνετε φτωχὰ καὶ γραμματισμένα, παρὰ πλούσια καὶ ἀγράμματα… Δὲν βλέπετε ὅτι ἀγρίεψε τὸ γένος ἀπὸ τὴν ἀμάθειαν καὶ ἐγίναμεν ὡς θηρία;» [2].

Ὁ ἴδιος φθάνει μέχρι τοῦ σημείου νὰ ὑποστηρίζει τὴν ἀνάγκη νὰ κτίζονται πρῶτα Σχολεῖα καὶ μετὰ Ἐκκλησίες, γιατί ἀπὸ τὰ σχολεῖα οἱ ἄνθρωποι μαθαίνουν τὰ ἱερὰ γράμματα. «Ἀπὸ τὸ σχολεῖον μανθάνομεν τὸ κατὰ δύναμιν τί εἶναι Θεός, τί εἶναι ἁγία Τριάς, τί εἶναι ἄγγελοι, ἀρχάγγελοι, τί εἶναι δαίμονες, τί εἶναι Παράδεισος, τί εἶναι Κόλασις, τί εἶναι ἁμαρτία, ἀρετή. Ἀπὸ τὸ σχολεῖον μανθάνομεν τί εἶναι ἁγία Κοινωνία, τί εἶναι Βάπτισμα, τί εἶναι τὸ ἅγιον Εὐχέλαιον, ὁ τίμιος Γάμος, τί εἶναι ψυχή, τί εἶναι κορμί, τὰ πάντα ἀπὸ τὸ σχολεῖον τὰ μανθάνομεν, διατὶ χωρὶς τὸ σχολεῖον περιπατοῦμεν εἰς τὸ σκότος». Καὶ καταλήγει λέγοντας ὅτι «τὸ σχολεῖον ἀνοίγει τὲς ἐκκλησίες, τὸ σχολεῖον ἀνοίγει τὰ μοναστήρια» [3].

Σ υ ν ε χ ί ζ ε ι λέγοντας ὅτι εἶναι προτιμότερο «νὰ ἔχης εἰς τὴν χώραν σου σχολεῖον ἑλληνικόν, παρὰ νὰ ἔχης βρύσες καὶ ποταμούς, διατὶ ἡ βρύση ποτίζει τὸ σῶμα, τὸ δὲ σχολεῖον ποτίζει τὴν ψυχὴν». Ὁ ἱερὸς Πατὴρ ἐπιμένει καὶ ἐπιτυγχάνει νὰ σπουδάζουν στὰ σχολεῖα δωρεὰν «ὅλα τὰ παιδιὰ καὶ πλούσια καὶ φτωχὰ χωρὶς νὰ πληρώνουν» [4]. Ἔτσι ἀναδεικνύεται σὲ πρόδρομο τῆς γενικῆς καὶ δωρεὰν Παιδείας. Ὡστόσο, πρέπει νὰ ἐπισημανθεῖ ὅτι μὲ τὴν ἐπιμονὴ καὶ ἀποτελεσματικότητά του στὴ δημιουργία ἑλληνικῶν Σχολείων καὶ μὲ τὴν προτροπή του νὰ μιλοῦν τὴν Ἑλληνικὴ γλῶσσα δὲν δείχνει νὰ ὑποστηρίζει μία ἀόριστα ἀνθρωπιστικὴ καὶ ἀπρόσωπη Παιδεία, ἀλλὰ ἀποκλειστικὰ αὐτὴ πού ὁδηγεῖ τοὺς μαθητὲς στὴν Ἑλληνορθόδοξη ἀγωγὴ καὶ μόρφωση.

Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς διῆλθε ἐν ἀσκήσει ὅλα τὰ πνευματικὰ στάδια καὶ τὶς βαθμίδες καὶ γνωρίζει ἐπακριβῶς τὴν ὁδό, τά μέσα καὶ τὸν τρόπο, πού μποροῦν νὰ ὁδηγήσουν καὶ ἄλλους στὴν ἐν Χριστῷ γέννηση καὶ ἐνηλικίωση καὶ τελικὰ στὴ σωτηρία τους. Γιὰ τὸν ἱερὸ Πατέρα οἱ ἀλήθειες τῆς πίστεως περιγράφουν τὴν ἀσφαλῆ καὶ δοκιμασμένη ὁδὸ γιὰ τὴν ἐν Χριστῷ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου. Μὲ ἀληθινὴ ταπείνωση καὶ συναίσθηση ἀναξιότητας καὶ ἁμαρτωλότητας διδάσκει, ὅπως λέγει, «τὰ ἀναγκαιότερα μυστήρια τῆς πίστεως» στοὺς ἀδελφούς του, «τὸ κατὰ δύναμιν, ὄχι ὡς διδάσκαλος, ἀλλ᾿ ὡς ἀδελφός· διδάσκαλος μόνος ὁ Χριστὸς μας εἶναι» [5].

Ἐκεῖνο πού χαρακτηρίζει τὸν πατρο-Κοσμᾶ εἶναι ὅτι δὲν διαφοροποιεῖται ἀπὸ τοὺς προγενέστερους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας στὰ οὐσιώδη θέματα πίστεως καὶ σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου. Δὲν τὸν ἀπασχόλησαν οἱ δυσνόητες ἀναλύσεις καὶ τὰ δευτερεύοντα θέματα, γιατί γνώριζε ἀκριβῶς τί εἶχαν ἀνάγκη νὰ ἀκούσουν οἱ διψασμένες ψυχὲς τῶν ἀκροατῶν του. Ὥριμος πνευματικὰ σὰν ἔμπειρος καπετάνιος ξέρει τί θὰ ρίξει στὴ θάλασσα καὶ τί χρήσιμο θὰ κρατήσει γιὰ νὰ διδάξει καὶ νὰ οἰκοδομήσει.

Στὴ διδασκαλία του, ὡς πιστοῦ μέλους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, «τὰ δόγματα ταύτης κατέχων», φανερώνεται ἡ ζωοποιὸς παρουσία της, ἡ ὁποία στήριξε καὶ γαλούχησε τὸ Γένος τῶν Ὀρθοδόξων σὲ ὅλη τὴ μακρὰ διάρκεια τῆς Τουρκοκρατίας. Ὁ ἱερὸς Πατὴρ δὲν ἦταν μόνο δέκτης καὶ φύλακας τοῦ πληρώματος τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καὶ ἀληθείας, ἀλλὰ καὶ αὐθεντικὸς μεταδότης καὶ ἑρμηνευτής της. Μὲ τὶς διδαχές του ἀναδεικνύει καὶ προβάλλει τὴν ἀξία καὶ μοναδικότητα τῆς ἀληθινῆς πίστεως στὸν Χριστό, μὲ σκοπὸ τὴν ἐνδυνάμωση καὶ οἰκοδομή τῶν πιστῶν, ἀλλὰ καὶ τὴν «αὔξηση» τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, μειώνοντας σὲ χρόνους ἰδιαιτέρως δύσκολους γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸ ὑπόδουλο Γένος, τὸν αὐξανόμενο κίνδυνο καὶ τὴ μεγάλη ἀπειλὴ τοῦ ἐξισλαμισμοῦ καὶ τοῦ ἐκλατινισμοῦ μὲ τὶς συχνὲς ἀλλαξοπιστίες πολλῶν χριστιανῶν Ὀρθοδόξων.

Ἡ θεματολογία τῶν διδαχῶν του μοιάζει νὰ εἶναι μία ἐπιτομὴ ὅλου τοῦ περιεχομένου τῆς πίστεως καὶ ζωῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἡ δὲ θεολογία του εἶναι ἐμφανέστατα ὁμολογιακὴ μὲ ἔντονο ἀπολογητικὸ καὶ ὁρισμένες φορὲς ἀντιρρητικὸ χαρακτῆρα. Μὲ ὅσα λέγει ἐπιδιώκει νὰ πιστέψουν οἱ ἀκροατές του ὅτι ἡ διδασκαλία του εἶναι λόγος ἀληθινός, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. «Αὐτὰ ὁποὺ σᾶς εἶπα τὸ ἴδιον εἶναι ὡσὰν νὰ κατέβη ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς νὰ σᾶς τὰ εἰπῆ» [6].

Ὁ ἴδιος εἶναι ἀπολύτως βέβαιος ὅτι οἱ λόγοι του συμβαδίζουν μὲ «τὸν δρόμον τῶν Πατέρων» τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι «λόγια τοῦ παναγίου Πνεύματος, εἶναι πολὺ τιμιώτερα καὶ καλύτερα ἀπὸ τζοβαΐρια καὶ μαργαριτάρια» [7]. Ὅπου μιλοῦσε ἔστηνε ἕναν ξύλινο σταυρό. Δίδασκε στὴ σκιὰ τοῦ σταυροῦ τὸν ὁποῖο φεύγοντας ἄφηνε σὲ ἀνάμνηση. Αὐτὸ εἶχε μέγιστη σημασία καὶ ἔκρυβε βαθύτατο πνευματικὸ συμβολισμό. Κοινὸ χαρακτηριστικὸ ὅλων τῶν διδαχῶν του, εἶναι ὅτι δὲν περιορίζονται σὲ μία θεωρητικὴ κατήχηση τῶν ἀκροατῶν του, ἀλλὰ προχωροῦν πάντοτε στὴν ἀπαραίτητη ἀναφορὰ καὶ σύνδεση τῶν ἀληθειῶν τῆς πίστεως μὲ τὴ μυστηριακὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Ἀκόμη οἱ διδαχές του ἐναρμονίζονται μὲ τὶς τρέχουσες ἀνάγκες καὶ τὰ διάφορα φλέγοντα θρησκευτικὰ καὶ κοινωνικὰ προβλήματα, ποὺ ἀντιμετώπιζαν οἱ ἄνθρωποι τῶν σκληρῶν καὶ πέτρινων ἐκείνων χρόνων τῆς μακραίωνης δουλείας.

Στίς διδαχές τοῦ πατρο-Κοσμᾶ εἶναι ἐμφανὴς ἡ ἀδιάσπαστη ἑνότητα καὶ συ­νέχεια τῆς ἀλήθειας τῆς πίστεως καὶ ἁγιοπνευματικῆς ζωῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, στὴν ὁποία δὲν χωρίζεται ἡ θεολογία ἀπὸ τὴ ζωή, τὸ δόγμα ἀπὸ τὸ ἦθος καὶ τὴ λατρεία, ἡ θεωρία ἀπὸ τὴν πράξη της. Αὐτὴ ἀκριβῶς ἡ ἁρμονικὴ σύζευξη, ἡ ἄρρηκτη ἑνότητα ἐπιβεβαιώθηκε καὶ ἀπὸ τὸ μαρτυρικό του τέλος, διὰ τοῦ ὁποίου ἐπισφράγισε τὴ διδασκαλία καὶ ὅλη τὴ δράση του. Τὸ ἔργο του ἔστεψε καὶ ὑπέγραψε μὲ τὸ αἷμα του, καθὼς ἀξιώθηκε τοῦ εἰδικοῦ χαρίσματος τοῦ Μαρτυρίου, τὸ ὁποῖο ἦταν ὥριμος καρπὸς τῆς πολυετοῦς πνευματικῆς του ἐργασίας καὶ τῆς ἐν Χριστῷ ἐνηλικιώσεώς του.

Ἡ παρουσία καὶ τὸ Μαρτύριό του στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως βεβαίως καὶ ὅλων τῶν Μαρτύρων καὶ Νεομαρτύρων, εἶναι «ἀνακαινισμὸς ὅλης τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως». Ἡ χάρις τοῦ Μαρτυρίου του ἀντανακλᾶ καὶ διαχέεται σὲ ὁλόκληρη τὴν Ἐκκλησία. Χωρὶς ἀμφιβολία ἡ παρουσία καὶ ἡ δράση τοῦ ἱεροῦ Πατρὸς εἶναι μεγάλη εὐλογία τοῦ τριαδικοῦ Θεοῦ στὸ Γένος μας, συνιστᾶ τὴν πλήρη ἐνεργοποίηση ἑνὸς χαρίσματος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέσα στὸν πλοῦτο καὶ τὴν ποικιλία τῶν χαρισμάτων καὶ λειτουργημάτων τῆς ζωῆς τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος· εἶναι ἡ εὐλογημένη παρουσία ἑνὸς μεγάλου Ἁγίου, ὁ ὁποῖος δὲν ἀνήκει σὲ μία τοπικὴ κοινότητα, ἀλλὰ εἶναι Ἅγιος τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας. Αὐτή, ἄλλωστε, τοῦ ἔδωσε τὴ δύναμη νὰ θρέψει καὶ νὰ φωτίση τὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ.

Μὲ τὴ μαρτυρία καὶ τὸ Μαρτύριό του καθοδηγεῖ καὶ εὐλογεῖ ὅλη τὴν Οἰκουμένη, οἰκοδομεῖ ὅλα τὰ μέλη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀφοῦ ἔχοντας «τὸν Παράκλητον ἐν ἑαυτῷ» γίνεται καὶ ὁ ἴδιος Παράκλητος, καθὼς παρηγορεῖ τοὺς λοιποὺς χριστιανοὺς ἀδελφούς του. Ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἐμπνευσμένη διδασκαλία του, ἡ διαρκὴς παρουσία τοῦ ἁγίου Πατρὸς διὰ τῶν ἑκατοντάδων προφητειῶν του, διὰ τοῦ Μαρτυρίου του καὶ διὰ τῶν ἱερῶν Λειψάνων του εἶναι ἁπτή, συγκεκριμένη καὶ διαχρονικὴ πραγματικότητα, πού οἰκοδομεῖ, τροφοδοτεῖ καὶ αὐξάνει μέχρι σήμερα ὁλόκληρο τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ ὡς γνήσιος Ἱερομάρτυρας καὶ Ἰσαπόστολος, ὡς ἀληθινὸς Πατὴρ καὶ θεολόγος τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ὡς μέγας διδάσκαλος ὅλου τοῦ Γένους τῶν Ὀρθοδόξων, ὡς σημαντικὸ ὁρόσημο τὸ ὁποῖο μπορεῖ νὰ φωτίσει καὶ νὰ καθοδηγήσει καὶ τὴ δική μας ἐποχή.

Ἀλήθεια, εἶναι ἀπορίας ἄξιον πῶς στοὺς τέσσερις αἰῶνες τῆς Τουρκοκρατίας ἄντεξε ὁ λαὸς αὐτοῦ τοῦ τόπου; Πῶς κρατήθηκε ἡ πίστη του, δὲν ἀλλοιώθηκε ἡ συνείδησή του καὶ δὲν παραχαράχθηκε ἡ ταυτότητά του; Στὴ σημερινὴ ἐποχὴ τῆς πολύμορφης κρίσεως πού ὑφιστάμεθα ἅπαντες, εἴμαστε ἐπιτέλους σὲ θέση νὰ ἀναγνωρίσουμε καὶ νὰ ἀνακαλύψουμε, ἐκτὸς τῶν ἄλλων, ὅτι κάποια κέντρα ἐλέγχου καὶ παιδείας δὲν λειτουργοῦν σωστά; Μποροῦμε πλέον νὰ ὁμολογήσουμε εὐθαρσῶς ὅτι πῆραν ἢ δώσαμε τὴν εὐθύνη γιὰ τὰ μεγάλα θέματα τῆς ζωῆς καὶ τῆς ταυτότητάς μας σὲ ἄτομα ἄσχετα καὶ ἀκατάλληλα;

Προκαλεῖ ἐντύπωση καὶ προβληματίζει τὸ ὅτι ὁρισμένοι ἱστορικοὶ δὲν τὸν ἀναφέρουν καθόλου καὶ τὰ σχολικὰ βιβλία μᾶλλον τὸν ἀγνοοῦν. Καὶ ἐνῷ θαυμάζομε τὸν πατρο-Κοσμᾶ φαίνεται πώς λογοκρίνουμε τὴ διδασκαλία του καὶ δὲν τοῦ ἐπιτρέπουμε νὰ πεῖ τὴν ἀλήθεια, πού συνοψίζει τὰ οὐσιώδη χαρακτηριστικά τῆς ταυτότητας καὶ τοῦ πολιτισμοῦ μας. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ ἀποσιώπηση ἢ διαστρέβλωση τοῦ μεγαλειώδους ἀναγεννητικοῦ ἔργου του ὑποδηλώνει ἐμπάθεια, προκατάληψη, ἰδεολογικὴ ἀγκύλωση, πολὺ δὲ περισσότερο ἀποτελεῖ ἀγνωμοσύνη, ἀνεπίτρεπτη ἔλλειψη ὀφειλόμενης ἀναγνώρισης καὶ ἀπώλεια ἱστορικῆς μνήμης. Καὶ ἐὰν ἡ μνήμη τοῦ ἀνθρώπου εἶναι κριτήριο τῆς ταυτότητάς του, τότε ἡ ἀπώλεια τῆς ἱστορικῆς του μνήμης, θὰ πρέπει ἀναπόφευκτα νὰ σημαίνει ἀπώλεια καὶ τῆς ἱστορικῆς του ταυτότητας.

Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς ἀποτελεῖ ἀναμφίβολα φωτεινὴ μορφὴ τοῦ νέου Ἑλληνισμοῦ. Εἶναι τὸ καύχημα τοῦ Γένους μας καὶ τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Γι᾿ αὐτὸ ἀκριβῶς καὶ ἀποτελεῖ ἰδιαίτερη εὐλογία τὸ γεγονὸς ὅτι ἔχουμε στὴ διάθεσή μας τὸ φῶς τῶν διδαχῶν του. Ὅποιος ἐμβαθύνει στὸ περιεχόμενό τους, θὰ διαπιστώσει εὐχερῶς ὅτι αὐτὲς ἔχουν μία διαχρονικότητα καὶ ἐξακολουθοῦν νὰ ἀποτελοῦν γιὰ ὅλους πηγὴ ἀστείρευτης ἔμπνευσης καὶ ἀμετάθετης ἐλπίδας. Ὁ πατρο-Κοσμᾶς μέ­νει μαζί μας, ζεῖ στὴν καρδιὰ τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ καὶ ὁ λαὸς αὐτὸς ζεῖ καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ ζεῖ ἀπὸ τὸν Ἅγιο καὶ τὰ διδάγματά του. Τὸ ζείδωρο πνεῦμα τοῦ ἔργου καὶ τῶν λόγων του εἶναι καὶ τώρα ἐπίκαιρο, ἀκριβῶς γιατί ἀπαντᾶ στὰ θεμελιώδη τῆς ζωῆς καὶ τοῦ τρόπου τοῦ «ἀληθῶς ὑπάρχειν» τοῦ ἀνθρώπου, στὶς μεγάλες ἀξίες πού ἔθρεψαν γιὰ αἰῶνες τοὺς κατοίκους αὐτοῦ τοῦ εὐλογημένου τόπου. Ἡ πνευματικὴ κληρονομιὰ τοῦ ἱεροῦ Πατρὸς εἶναι σήμερα περισσότερο ἀπὸ ποτὲ ἀναγκαία, γιατί ἀνακεφαλαιώνει καὶ ἐπαναδιατυπώνει, μὲ ἕναν ἰδιαίτερο τρόπο, ὅλες τὶς ἀξίες μας, ὁλόκληρη τὴν Ἑλληνορθόδοξη παράδοση καὶ ζωὴ καὶ ἀντέχει στὸ πέρασμα τοῦ χρόνου.

Ἡ ταυτότητα, ἡ Παιδεία καὶ ὁ πολιτισμὸς τοῦ Γένους μας ἀνέτειλε ἐκ τοῦ «Τάφου». Γεννήθηκε καὶ ἀνδρώθηκε μέσα σὲ δυσκολίες. Πράγματι εἶναι γεγονὸς ὅτι πολλὲς δοκιμασίες καταλυτικές, ποικίλων μορφῶν καὶ εἰδῶν, πέρασαν ἀπὸ πάνω του, ὅμως δὲν ξεριζώνεται εὔκολα, ἀλλὰ «ἀνθεῖ καὶ φέρει καὶ ἄλλο». Στοὺς χαλεποὺς καιροὺς τῆς ὑλικῆς καὶ κυρίως τῆς πνευματικῆς κρίσεως πού ζοῦμε, ἐξακολουθεῖ σὲ αὐτὸν τὸν τόπο νὰ ὑπάρχη ἀκόμη ἐλπίδα, ἀρχοντιὰ ἀλλὰ καὶ φιλότιμο. Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς προσφέρει ἐκ νέου ἐλπίδα καὶ ἀπαντοχή, ρίχνει, ὅπως καὶ τοὺς ἀκροατές του, καὶ ἐμᾶς ὅλους στὸ φιλότιμο. Μὲ ὅλη του τὴ ζωὴ ἐπαναλαμβάνει καὶ πάλι σήμερα: Μὴ φοβᾶστε καθόλου καὶ κανένα. Δῶστε ὅ,τι σᾶς ζητοῦν. Δῶστε χαράτσια, χρήματα, πράγματα. Καὶ τὸ κορμὶ σας ἂς τὸ καύσουν, ἂς τὸ τηγανίσουν. Δὲν θὰ δώσετε μόνο τὴν ψυχή σας καὶ τὸν Χριστό. Αὐτὰ τὰ δύο ὅλος ὁ κόσμος νὰ πέσει, δὲν μπορεῖ νὰ σᾶς τὰ πάρη, ἐκτὸς ἂν τύχη καὶ τὰ δώσετε μὲ τὸ θέλημά σας. Ἀπ᾿ ἐκεῖ θὰ βγοῦν ὅλα [8]. Ἐξάπαντος εἶναι ἄκρως παρήγορο καὶ ἐνθαρρυντικὸ τὸ γεγονὸς ὅτι, τελικά, δὲν ἔχουν χαθεῖ ὅλα καὶ εἶναι βέβαιο ὅτι δὲν πρόκειται νὰ χαθοῦν. Καὶ τοῦτο, διότι ὑπάρχουν καὶ σήμερα ἄνθρωποι (γνωστοί, ἀλλὰ συνήθως ἀφανεῖς καὶ ἀνώνυμοι) κοντά μας, ἀνάμεσά μας, οἱ ὁποῖοι χωρὶς νὰ ἀναμένουν ὑλικὰ ἢ ἄλλα ὀφέλη ἀγωνίζονται καὶ ἀναλώνονται γιὰ τὴ διατήρηση καὶ προβολὴ πνευματικῶν ἀγαθῶν καὶ ἰδανικῶν, πασχίζουν γιὰ τὴν ἑλληνορθόδοξη Παιδεία τῶν νέων παιδιῶν, γιὰ τὴν ταυτότητα καὶ τὸν πολιτισμὸ αὐτοῦ τοῦ εὐλογημένου τόπου, μᾶς συντηροῦν στὴ ζωή.

Παρὰ τὰ ὅσα ἀρνητικὰ συμβαίνουν καὶ ἀκούγονται, ὑπάρχουν ἀκόμη στὶς ἡμέρες μας πρότυπα, ὑπηρετοῦνται ἀκόμη ἀρχὲς καὶ ἀξίες ὡς ἀδιάσπαστη συνέχεια καὶ ἐπέκταση τοῦ τρισχιλιετοῦς πολιτισμοῦ μας, τῆς Ἑλληνορθόδοξης Παράδοσής μας. Αὐτὰ μπορεῖ νὰ ἐμπνεύσουν μικροὺς καὶ μεγάλους, ὥστε νὰ ἔλθουν πιὸ κοντὰ στὶς ζωογόνες ρίζες μας, σὲ ὅσα μᾶς ἔθρεψαν, μᾶς κράτησαν ὄρθιους καὶ μπορεῖ νὰ μᾶς βοηθήσουν νὰ ὑπερβοῦμε καὶ τὴν παροῦσα κρίση. Εἶναι τὰ ἴδια πού συνιστοῦν τὰ ἀνεξίτηλα χαρακτηριστικά τῆς ταυτότητας καὶ τοῦ πολιτισμοῦ τοῦ Γένους μας καὶ ἀκριβῶς αὐτὰ περισσότερο ἀπὸ ποτὲ χρειαζόμαστε σήμερα.

Ὁ σεβασμός μας στὴν ταυτότητά μας εἶναι ἀδιαπραγμάτευτο χρέος μας, γιατί εἴμαστε χρεωμένοι μὲ βαρύτιμη πνευματικὴ κληρονομιά. Ὡς ἐκ τούτου, ἐὰν δὲν συνειδητοποιήσουμε αὐτὸ πού μᾶς κληροδοτήθηκε καὶ ὑπάρχει βαθιὰ μέσα μας, θὰ ἀποτελέσει ἀσυγχώρητο λάθος μας, θὰ ἔχουμε ἀναπόδραστα νὰ ἀντιμετωπίσουμε αὐτοὺς πού προηγήθηκαν, μεταξὺ τῶν ὁποίων ὁ ἅγιος Κοσμᾶς, ἀλλὰ καὶ αὐτοὺς πού ἔρχονται.

1. Ἰωάννου Β. Μενούνου, Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ Διδαχὲς (καὶ βιογραφία), ἐκδ. Τῆνος, Ἀθήνα 1984.

2. Κώστα Σαρδελῆ, Ὁ ἅγιος τῶν σκλάβων Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς, Ἀθήνα 1974, σ. 123 κ.ἑξ.

3. Ἰωάννου Β. Μενούνου, Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ Διδαχὲς, σ. 142.

4. Ὅπ. παρ., σ. 142.

5. Ὅπ. παρ., σ. 116.

6. Ὅπ. παρ., σ. 141.

7. Ὅπ. παρ., σ. 175.

8. Βλ. ὄπ. πὰρ., σ. 240.

Αὐτὰ εἶπε σὲ Ἕλληνα διπλωμάτη, φιλέλληνας Αἰγύπτιος ἀξιωματοῦχος, μουσουλμάνος τὸ θρήσκευμα, ἐμπιστευτικά, συνταξιδεύοντας ἀεροπορικὰ ἀπὸ Κων/λη γιὰ Ἀθήνα. «Ἀφῆστε τους νὰ προσεύχονται ὅπως καὶ τώρα, ἄτυπα, ὅπου μποροῦν καὶ θέλουν. Ἐπίσημο ὅμως τζαμὶ μὴ τοὺς χτίσετε»!!

Γιατί ἄραγε μίλησε ἔτσι ἕνας μουσουλμάνος; Μήπως ἀπὸ ἀκραῖο φιλελληνισμὸ καὶ ἔσχατη ἀγάπη γιὰ τὴν Ἑλλάδα; Ἢ μήπως ἀπὸ βαθιά, ἐσωτερική, ἀπὸ πρῶτο χέρι καὶ ἀπὸ μέσα γνώση τοῦ τί εἶναι ἕνα Ἰσλαμικὸ τέμενος καὶ τί σημαίνει ἕνα τζαμί; Δὲν ἀποκλείεται κανένα ἀπὸ τὰ δύο ἐνδεχόμενα. Ὅμως…

Εἶναι σὰ νὰ ἔλεγε: «Ξέρετε τί δύναμη ἔχουν οἱ ἰμάμηδες, οἱ χοτζάδες, οἱ μουφτῆδες καὶ οἱ μουλάδες; Θεὸς νὰ σὲ φυλάει! Ἔχουν ἐξουσία ζωῆς καὶ θανάτου. Μπορεῖ νὰ...

φανατίσουν μέχρις ἐσχάτων ὁλόκληρο πλῆθος πιστῶν. Ἐλέγχουν ἀπὸ τὸν ἀριθμὸ τῶν γεννήσεων μέχρι τὸ ποιὸς θὰ γίνει καμικάζι, μάρτυρας τοῦ Ἰσλάμ… Δεῖτε σχετικὲς προβολὲς στὸ Διαδίκτυο… Μάλιστα ὅταν ἔχουν ἕνα χῶρο ἄβατο καὶ ἀπόρθητο, ἐπενδυμένο μὲ ἱερότητα, ὅπως ἕνα τέμενος, εἶναι τελείως ἀνεξέλεγκτοι. Ποιὸς θὰ τολμήσει νὰ πατήσει τὸ πόδι του ἐκεῖ μέσα; Ὅταν ὅμως εἶναι σκόρπιοι ἔχουν καὶ κάποιο φόβο… Σὲ μία πολυκατοικία, σὲ μία γειτονιά… Ὑπάρχουν καὶ ἄλλοι, μπορεῖ καὶ ἡ ἀστυνομία νὰ ἐπέμβει… Σὲ ἕνα τζαμὶ εἶναι μόνο αὐτοὶ καὶ ὁ Ἀλλάχ…»

Ἐμεῖς πέρα ἀπὸ κάθε διάκριση καὶ σύνεση ψηφίσαμε στὴν Ἑλληνικὴ Βουλὴ τὴν ἀνέγερση τζαμιοῦ καὶ μάλιστα μὲ χρήματα τοῦ Δημοσίου γιὰ λόγους ἐλέγχου τῶν πραγμάτων καὶ τῶν δράσεων στὸ θρησκευτικὸ αὐτὸ κτήριο. Ἀλήθεια, θὰ ἔχουμε αὐτὴ τὴ δυνατότητα καὶ ἐξασφάλιση; Θὰ μποροῦμε νὰ ἐλέγχουμε τὰ πράγματα; Πόσο γελασμένοι εἴμαστε! Πόσο θλιβεροὶ εἴμαστε ! Ἅπαξ καὶ χτίσαμε τὸ τζαμὶ καὶ τοὺς δώσαμε τὰ κλειδιά, πάει μετά…

Στὴ Θράκη, γιὰ παράδειγμα, ὅπου ὑφίσταται ἡ Ἑλληνικὴ Πολιτεία καὶ τὸ ὑπεύθυνο κράτος καὶ τόσα ἀσφαλῶς δαπανῶνται καὶ οἱ ὑπάρχουσες ὑποδομὲς καὶ δομὲς ἐλέγχονται ἀπὸ ἑλληνικοὺς κρατικοὺς φορεῖς καὶ ἀξιωματούχους, παντοῦ, καὶ ἐκεῖ ποὺ ὑπάρχουν μουσουλμανικὲς κοινότητες, τί ἀκοῦμε καὶ τί μαθαίνουμε; «Ἁλωνίζει τὸ τουρκικὸ προξενεῖο τῆς Κομοτηνῆς… Πιέζονται οἱ Πομάκοι νὰ ἀκολουθήσουν γλώσσα καὶ νοοτροπία τουρκική… Μητέρα Πατρίδα καὶ Μητέρα Πατρίδα φωνάζουν συνεχῶς… Σημαῖες καὶ σημαιοῦλες κυκλοφοροῦν… Ὑπάρχουν μουφτῆδες ἐπίσημοι καὶ ἀνεπίσημοι… Ὑποτροφίες καὶ σπουδὲς στὰ μαῦρα βάθη τῆς Τουρκίας… Ἐπισκέψεις καὶ ἐπιδοτήσεις… Κηδεῖες καὶ κόμματα μὲ συγκεκριμένα χρώματα…»

Εἶναι δυνατὸν τώρα νὰ ἐλεγχθεῖ ἕνας κλειστὸς θρησκευτικὸς χῶρος, ὅταν δὲν μπορεῖ πλήρως νὰ ἐλεγχθεῖ ἕνας ἀνοιχτός; Καὶ τοῦτο, διότι κάθε μουσουλμανικὴ σπιθαμὴ θεωρεῖται ἱερή, μάλιστα δὲ ὑπάρχουν μουσουλμανικὲς χῶρες ποὺ ἰσχυρίζονται ὅτι ὅλη ἡ ἐπικράτειά τους εἶναι ἕνα ἀπέραντο τζαμί!!

Δηλαδὴ τί σημαίνει αὐτό; Τὸ τζαμὶ βγαίνει πρὸς τὰ ἔξω, προσευχητικὰ καὶ θρησκευτικά, πρὸς τὰ μέσα ὅμως δὲν μπαίνει κανένας, χωρὶς νὰ θεωρηθεῖ βέβηλος καὶ ἄπιστος… μὲ ὁποιαδήποτε ἀφορμή. Ἀρκεῖ νὰ σκεφθοῦμε ὅτι κινδύνεψε νὰ καεῖ ἡ Ἀθήνα γιὰ σκισμένες σελίδες τοῦ Κορανίου ἐνδεχομένως, ἀλλὰ καὶ τί τράβηξαν ἀπὸ τὸν φανατισμὸ καὶ τὴ μισαλλοδοξία τῶν μουσουλμάνων οἱ πρόγονοί μας στὴν Τουρκοκρατία καὶ δὴ οἱ Νεομάρτυρες…

Ἂς ρωτήσουν οἱ ὑπεύθυνοι πολιτικοὶ τί γίνεται στὰ τζαμιὰ τῆς Ἀνατολῆς… Ἀκόμη καὶ στὴν Εὐρώπη… Τί ἀπειλὲς ἐκτοξεύουν τὰ πρώην χριστιανόπουλα, τὰ σπουδαγμένα μάλιστα, παιδιὰ τῆς Εὐρώπης, ποὺ ἀσπάστηκαν τὸ Ἰσλάμ, πρὸς τοὺς ἐπὶ δεκαετίες συμπολίτες τους. Νομίζουμε ὅτι εἶναι ἀμέτοχα τὰ ἱδρύματα αὐτὰ στὴν ἀνάπτυξη τοῦ λεγόμενου φονταμενταλισμοῦ, στὴν ἐπιβολὴ κατὰ περιοχὴ τοῦ νόμου τῆς Σαρία, στὴ στρατολόγηση μαχητῶν τοῦ προφήτη, ὄχι γιὰ νὰ πᾶνε κάτω στὴ Συρία, ἀλλὰ γιὰ νὰ φέρουν τὸ μήνυμα τοῦ προφήτη μέσα στὴν Εὐρώπη, μὲ τὰ γνωστὰ ἀποτελέσματα;

Γιατί συμβαίνουν ὅλα αὐτά; Ἀπὸ ἄγνοια πρωτίστως καὶ ἀπὸ πολιτικὴ σκοπιμότητα καὶ μυωπία. Νομίζουν οἱ ἀδαεῖς ὅτι τὸ Ἰσλὰμ εἶναι μία θρησκεία σὰν ὅλες τὶς ἄλλες, ὅτι ὑπάρχει σκληρὸ καὶ μαλακὸ Ἰσλάμ, ὅτι μπορεῖ νὰ γίνει τὸ ἴδιο κι ἐδῶ, ὅπως κάνουμε κι ἐμεῖς – μόλις καὶ μετὰ βίας – σὲ κάποιες μουσουλμανικὲς χῶρες, καὶ διατηροῦμε Πατριαρχεῖα, ναοὺς καὶ μοναστήρια…

«Πλανῶνται οἱ δυστυχεῖς πλάνην οἰκτρᾶν»! Ἐμεῖς ἤμασταν ἐκεῖ. Μᾶς βρῆκε τὸ Ἰσλάμ. Ἐκεῖ ὑπάρχουν ἐξισλαμισμένοι καὶ κρυφοὶ χριστιανοὶ καὶ ἡ συνείδηση δὲν τοὺς ἀφήνει καὶ γιὰ θρησκευτικοὺς καὶ γιὰ τουριστικοὺς λόγους νὰ πειράξουν τὰ ὀρθόδοξα οἰκήματα. Λίγοι ὅμως ναοὶ καταστράφηκαν στὴν ἐγγὺς Ἀνατολὴ καὶ στὴ Β. Ἀφρική; Δὲν διώκεται ὁ Χριστιανισμὸς στὴν Αἴγυπτο;  Ὑπάρχουν, ἀλήθεια, ἐκτὸς ἀπὸ ἐρείπια, ναοὶ στὴ Μικρὰ Ἀσία; Ὑπάρχουν ναοὶ στὴ Σαουδικὴ Ἀραβία, στὰ Ἐμιράτα κλπ; Ἐδῶ μία ἔρημη θεολογικὴ σχολὴ τῆς Χάλκης θέλουμε νὰ ἐπαναλειτουργήσουμε καὶ ἡ καχυποψία καὶ ἡ ἐπιφύλαξη τῆς Ἄγκυρας – αὐτὸ ποὺ στοιχειωδῶς δὲν ἔχουμε ἐμεῖς – δὲν τὸ ἐπιτρέπουν. Τί νὰ ποῦμε γιὰ τὴν Παναγία Σουμελὰ καὶ τὴν Ἁγιὰ – Σοφιά;

Τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο στὸ Φανάρι ἀνακαινίσθηκε μὲ ἑλληνικὰ χρήματα – δωρεὰ Ἀγγελόπουλου – καὶ μεῖς πᾶμε νὰ χτίσουμε ὁλόκληρο τζαμὶ σὲ καιρὸ φτώχειας; Οἱ Τοῦρκοι δὲν ἀφήνουν ἑλληνορθόδοξες ἐκκλησιὲς – ἀναγνωρισμένα μνημεῖα τῆς Οὐνέσκο – στὴ ἱστορικὴ μορφὴ καὶ χρήση ποὺ εἶχαν, καὶ τὶς μετατρέπουν σὲ τζαμιά, στὸν 21ο αἰώνα, καὶ μεῖς στὸ κέντρο τῆς Ἑλλάδος τοὺς χαρίζουμε ὁλόκληρο τέμενος; Δὲν ὑπάρχει αἴσθηση κοινῆς λογικῆς καὶ λογικὴ ἀμοιβαιότητας στὸ ἑλληνικὸ κοινοβούλιο;

Ἡ ἄγνοια τῶν βουλευτῶν ἔγκειται στὸ τί εἶναι τὸ Ἰσλάμ. Τὸ Ἰσλὰμ εἶναι κατὰ βάση ἐπίθεση, ἐπέκταση, ἅλωση, βία…  Ἄλλοτε φέρεται σὰ θρησκεία καὶ ἄλλοτε σὰν ἐπελαύνουσα ἔνοπλη δύναμη καὶ κράτος. Ὑπάρχουν δὲ ἀρκετὲς ἐκδοχὲς τῆς ἰσλαμικῆς πίστης ποὺ ὁπωσδήποτε δὲν μποροῦν νὰ καλυφθοῦν ὅλες κάτω ἀπὸ ἕνα γενικὸ τέμενος. Συνεπῶς τὸ ἕνα τέμενος θὰ φέρει τὸ ἄλλο… Καὶ τίνος χατήρι νὰ χαλάσεις μετά… Καὶ μὲ δικά σου χρήματα ἀσφαλῶς… Ἀλλιῶς μεροληπτεῖς ὑπὲρ τοῦ πρώτου τεμένους…

Καὶ ἡ γύρω περιοχή; Καὶ ἂν βρεθεῖ ἐκεῖ μία αἰτία βεβήλωσης καὶ ἡ γῆ μολυνθεῖ ἀπὸ χοιρινὸ ἢ κάτι ἄλλο, θὰ ψάχνουμε μετὰ γιὰ ἄλλα χωράφια; Μὴ κρίνουμε ἀπὸ τὴν ἀνοιχτοσύνη καὶ ἀνεκτικότητα τῆς Ὀρθοδοξίας… Κάθε τρεῖς καὶ λίγο μετὰ θὰ ἔχουμε καὶ μία διαδήλωση διαμαρτυρίας στὸ κέντρο τῶν Ἀθηνῶν μὲ τὶς πράσινες σημαῖες, τὶς ποδιές, τὰ σαρίκια, τὶς μαντῆλες, τὶς κελεμπίες καὶ τὰ οὐρανομήκη «Ἀλλαχοῦ ἀκμπάρ».

Κι ἕνα τελευταῖο: Μᾶς χωρίζουν μόλις πέντε χρόνια ἀπὸ τὴ διακοσιοστὴ ἐπέτειο τῆς Ἐθνικῆς Παλιγγενεσίας 1821 – 2021 μΧ.

Καὶ ἀντὶ οἱ ἀχάριστοι καὶ ἀμνήμονες, οἱ ταλαίπωροι ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες, νὰ βάλουμε τὰ δυνατά μας, ἔστω μὲ τὰ ἴδια χρήματα τοῦ προϋπολογισμοῦ τοῦ τζαμιοῦ, νὰ φτιάξουμε ἐπὶ τέλους τὸ ΤΑΜΑ τοῦ ΕΘΝΟΥΣ, τὴν ὑπόσχεση τῶν Πατέρων μας, τὸ ἐλάχιστο Ἀντίδωρο στὸ Θεὸ γιὰ τὸ μεγάλο ΔΩΡΟ τῆς Ἐλευθερίας μας ἀπὸ τοὺς Τούρκους, ἐμεῖς θὰ τολμήσουμε νὰ ὑψώσουμε στὴν πρωτεύουσά μας, ἀντὶ τῶν Καμπαναριῶν τῆς Ὀρθοδοξίας, τὶς λόγχες τοῦ Ἰσλάμ, τοὺς μιναρέδες τοῦ τεμένους, βγάζοντας μὲ τὰ ἴδια μας τὰ χέρια τὰ μάτια μας. Κρίμα!!!

Πηγή: Χριστιανική Εστία Λαμίας , Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Κάποιους ἐνοχλεῖ ὁ θεσμός τῶν παρελάσεων, τόσο κατὰ τὶς δύο μεγάλες πανελλήνιες, ὅσο καὶ κατὰ τὶς τοπικές ἐθνικές μας ἐπετείους. Γιὰ τὴν πλειοψηφία τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ δὲν τίθεται τέτοιο θέμα, τὸ αἴτημα ἀπαγορεύσεως τῶν παρελάσεων προέρχεται ἀπὸ ἐλάχιστα ἄτομα. Ὅμως καὶ σ΄ αὐτὴν τὴν περίπτωση, ὅπως καὶ σὲ πλεῖστες ὅσες ἄλλες στὴ χώρα μας, ἐφαρμόζεται ἡ πασίγνωστη τακτική: «φωνάζουμε πολύ, γιὰ νὰ φαινόμαστε πολλοί».

Α. Δημιουργοῦν στ΄ ἀλήθεια οἱ παρελάσεις πρόβλημα;

Κάποιους ἐνοχλεῖ ὁ θεσμός τῶν παρελάσεων, τόσο κατὰ τὶς δύο μεγάλες πανελλήνιες, ὅσο καὶ κατὰ τὶς τοπικές ἐθνικές μας ἐπετείους. Γιὰ τὴν πλειοψηφία τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ δὲν τίθεται τέτοιο θέμα, τὸ αἴτημα ἀπαγορεύσεως τῶν παρελάσεων προέρχεται ἀπὸ ἐλάχιστα ἄτομα. Ὅμως καὶ σ΄ αὐτὴν τὴν περίπτωση, ὅπως καὶ σὲ πλεῖστες ὅσες ἄλλες στὴ χώρα μας, ἐφαρμόζεται ἡ πασίγνωστη τακτική: «φωνάζουμε πολύ, γιὰ νὰ φαινόμαστε πολλοί».

Τὰ ἐπιχειρήματα τῶν συμπαθῶν αὐτῶν ἀνθρώπων δὲν εἶναι σοβαρά. Ἡ διεξαγωγὴ τῶν παρελάσεων δὲν στοιχίζει ἀκριβά. Δὲν δημιουργοῦν κανένα ἰδιαίτερο πρόβλημα. Μᾶς θυμίζουν τὴν ἱστορία μας, μᾶς διδάσκουν, μᾶς τονώνουν τὸ ἠθικό μας, μᾶς δίνουν θάρρος γιὰ νέους ἀγῶνες, ἐὰν τυχόν ἀπειληθῆ ἡ ἐλευθερία μας, ἀποτελοῦν τιμὴ γιὰ τοὺς προγόνους μας οἱ ὁποῖοι ἀγωνίσθηκαν, θυσιάσθηκαν καὶ μᾶς χάρισαν τὴν ἐλευθερία.

Ἀκούσαμε καὶ τὸ ἀνιστόρητο ψευδοεπιχείρημα, ὅτι ὁ θεσμὸς τῶν παρελάσεων προέρχεται ἀπὸ δικτατορικά καθεστῶτα τῆς Εὐρώπης τοῦ εἰκοστοῦ αἰώνα (Μουσολίνι, Στάλιν, Χίτλερ) καὶ ὅτι κατόπιν υἱοθετήθηκε ἀπὸ ἑλληνικὰ δικτατορικὰ καθεστῶτα καὶ ὅτι δῆθεν μᾶς κληροδοτήθηκε ἀπὸ αὐτὰ μέχρι σήμερα σὰν μία κακή συνήθεια. Πρόκειται γιὰ ἐκτὸς τόπου καὶ χρόνου ἰσχυρισμό. Θὰ συνιστούσαμε, νὰ μὴ μελετᾶται ἡ ἱστορία ἐπιδερμικά [1], ἀλλιῶς θὰ ἔπρεπε νὰ μὴν ἔχουμε διόλου στρατό, ἐπειδὴ εἶχαν καὶ τὰ δικτατορικὰ καθεστῶτα, νὰ μὴν ἔχουμε ἀκόμη καὶ σχολεῖα καὶ νοσοκομεῖα, ἐπειδὴ καὶ ἐκεῖνα τὰ καθεστῶτα εἶχαν!

Κάποιοι ἰσχυρίσθηκαν ὅτι οἱ παρελάσεις καθιερώθηκαν ἀπὸ τὴν ἀρχαία Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία. Καὶ αὐτὸ ὅμως εἶναι ἀναληθές. Θὰ δοῦμε ἀμέσως παρακάτω ποιὰ εἶναι ἡ ἀλήθεια καὶ γιατὶ μᾶς ἐπιβάλλει νὰ συνεχίσουμε τὸν θεσμὸ τῶν παρελάσεων.

Πρόβλημα θὰ ὑπῆρχε, ἄν δὲν γνώριζαν οἱ παρελαύνοντες γιατὶ παρελαύνουν, ποιούς τιμοῦν, ποιῶν ἡρώων ἀγῶνες δὲν πρέπει ποτὲ νὰ ξεχνοῦν, ὥστε ἄν χρειασθῆ νὰ τοὺς συνεχίσουν. Ἄν κατέληγαν οἱ παρελάσεις τυπικὲς γιορτὲς γιὰ τὰ παιδιὰ καὶ ἀνούσια ὑπηρεσιακὰ καθήκοντα γιὰ ἀξιωματικοὺς καὶ ἐκπαιδευτικοὺς. Εἶναι λοιπὸν ὑπεύθυνοι, τόσο οἱ ἐκπαιδευτικοί ὅσο καὶ οἱ ἀξιωματικοί, ὥστε νὰ ἐνημερώνουν σωστὰ μαθητές καὶ στρατιῶτες καὶ νὰ τοὺς τονώνουν τὴ φιλοπατρία. Κι ἄς μὴ δίνουν σημασία σὲ μερικοὺς οἱ ὁποῖοι χλευάζουν αὐτὴ τὴ λέξη. Λαὸς χωρὶς φιλοπατρία εἶναι λαὸς μὲ πεσμένο ἠθικό, λαὸς ποὺ πάσχει ἀπὸ τάσεις αὐτοκτονίας!

Κι ἄς μὴ προβάλλουν μερικοί ὡς πρόφαση κάποιες μαθήτριες, οἱ ὁποῖες ἐμφανίζονται στὶς παρελάσεις μὲ ἀνάρμοστη περιβολὴ καὶ μᾶλλον συγχέουν τὴν ἐθνικὴ παρέλαση μὲ τὴν πασαρέλα. Ὅταν κάποιοι δὲν ἐφαρμόζουν σωστὰ ἕναν θεσμό, δὲν συνεπάγεται τὸ γεγονὸς αὐτὸ ὅτι πρέπει ὁ θεσμὸς αὐτὸς νὰ ἀπαγορευθῆ, ἀλλιῶς θὰ ἔπρεπε νὰ ἀπαγορευθῆ καὶ ἡ ἰατρικὴ, ἐπειδὴ ἔχουν κατὰ καιροὺς ὑπάρξει καὶ ἀσυνείδητοι ἰατροί.

Ἄς μᾶς πῆ ὅμως, ὅποιος γι΄ αὐτὸ τὸν λόγο προπαγανδίζει τὴν ἀπαγόρευση τῶν ἑλληνικῶν παρελάσεων: ποιός θὰ θεωρήσει τὶς ἐθνικές μας ἐνδυμασίες ἀκατάλληλες γιὰ παρελάσεις; Ποιός εἶναι δυνατὸν νὰ γελάση, ἄν δῆ Ἑλληνίδα νὰ παρελαύνη ντυμένη μὲ τὴ στολὴ τοῦ Γιδᾶ, δηλαδὴ τῆς Ἀλεξάνδρειας Ἠμαθίας, ἡ ὁποία περιλαμβάνει καὶ τὴν περίφημη «κατσούλα», κεφαλοκάλυμμα ὅμοιο μὲ τὴν ἀρχαία μακεδονικὴ περικεφαλαία, δοσμένο στὶς γυναῖκες τῆς περιοχῆς ἀπὸ τὸν Μέγα Ἀλέξανδρο ὁ ὁποῖος θέλησε ἔτσι νὰ τιμήση τὴ γενναιότητά τους στὴ μάχη;

Β. Ἡ ἱστορική ἀλήθεια

Ἄς δοῦμε λοιπὸν πῶς συνδέονται μὲ τὴν ἑλληνικὴ ἱστορία οἱ παρελάσεις, ὥστε νὰ λήξη αὐτὸ τὸ θέμα μιὰ γιὰ πάντα. Σ΄ αὐτὸ θὰ μᾶς βοηθήσει ὁ ἱστορικὸς Ἀρριανὸς, ὁ ὁποῖος, ὡς γνωστόν, συνέγραψε τὸ ἔργο «Ἀλεξάνδρου ἀνάβασις».

Περιγράφει λοιπὸν ὁ ἀρχαῖος ἱστορικὸς πῶς ὁ Ἀλέξανδρος Γ΄ ὁ μέγας ἑόρτασε τὴν κατάληψη τῆς Τύρου: «Ἀλέξανδρος δὲ τῷ Ἡρακλεῖ ἔθυσέ τε καὶ πομπὴν ἔστειλε ξὺν τῇ δυνάμει ὡπλισμένῃ· καὶ αἱ νῆες ξυνεπόμπευσαν τῷ Ἡρακλεῖ, καὶ ἀγῶνα γυμνικόν ἐν τῷ ἱερῷ καὶ λαμπάδα ἐποίησε·» [2]

Ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος λοιπὸν πραγματοποίησε θυσία στὸν Ἡρακλῆ καὶ κατόπιν διοργάνωσε πομπὴ μὲ ὅλη τὴ στρατιὰ ὁπλισμένη. Στὴν πομπὴ πρὸς τὸ ἱερὸ τοῦ Ἡρακλῆ συμμετεῖχαν καὶ τὰ πλοῖα τοῦ στόλου. Κατόπιν πραγματοποίησε καὶ γυμνικοὺς ἀθλητικοὺς ἀγῶνες στὸ ἱερὸ καὶ λαμπαδηφορία.

Στὴν δὲ Μέμφιδα, ἀναφέρει ὁ ἱστορικὸς ὅτι, ὁ Ἀλέξανδρος «ἐνταῦθα θύει τῷ Διὶ τῷ βασιλεῖ καὶ πομπεύει ξὺν τῇ στρατιᾷ ἐν τοῖς ὅπλοις καὶ ἀγῶνα ποιεῖ γυμνικὸν καὶ μουσικόν.» [3] Κι ἐδῶ λοιπὸν ὁ Ἀλέξανδρος πραγματοποιεῖ θυσία, αὐτὴ τὴ φορὰ στὸν βασιλέα Δία καὶ διοργανώνει πομπὴ μὲ ὅλη τὴ στρατιὰ ἔνοπλη καὶ κατόπιν γυμνικοὺς ἀθλητικοὺς ἀγῶνες καὶ μουσικὸ διαγωνισμό.

Ἐπειδὴ κατὰ καιροὺς ἔχουμε ἀκούσει ὅλων τῶν εἰδῶν τὶς ἀφελεῖς προφάσεις, σπεύδουμε νὰ ἐπισημάνουμε: ἄς μὴ προφασισθεῖ κάποιος ὅτι ὁ μέγας Ἀλέξανδρος συνέδεσε στὰ δύο ὡς ἄνω παραδείγματα τὶς παρελάσεις καὶ μὲ τὴν λατρεία τοῦ Ἡρακλέους καὶ τοῦ Διός. Σήμερα δὲν ἔχουμε λατρεία Ἡρακλέους καὶ Διός, ἔχουμε ὅμως ἱστορικὴ μνήμη καὶ πρέπει νὰ τιμήσουμε τοὺς προγόνους μας οἱ ὁποῖοι ἀγωνίσθηκαν γιὰ τὴν ἐλευθερία, νὰ συνεχίσουμε δὲ τὶς θυσίες καὶ τοὺς κόπους τους. Ἡ συνέχιση ἑνὸς θεσμοῦ δὲν σημαίνει καὶ ἀπόλυτη ἀντιγραφή του, ἀλλιῶς θὰ ἔπρεπε οἱ σημερινοὶ στρατοί νὰ παρελαύνουν μὲ τὰ ὅπλα καὶ τὰ μεταφορικὰ μέσα τῆς ἐποχῆς τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου. Οἱ δὲ ἀθλητικοὶ ἀγῶνες συνεχίζονται μέχρι καὶ σήμερα κι ἄς μὴν εἶναι οὔτε γυμνικοί, οὔτε ἀφιερωμένοι στὸν Δία καὶ στὸν Ἡρακλῆ.

Ὅπως ἀναφέρει καὶ ὁ N. G. L. Hammond, ἕνας ἀπὸ τοὺς πλέον ἔγκυρους μελετητὲς τῆς ἀρχαίας Μακεδονίας, ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος: «ἐπέλεξε 30.000 παῖδες [4] καὶ ἔδωσε ἐντολὲς νὰ μάθουν ἑλληνικὰ καὶ νὰ ἀσκηθοῦν στὴ μακεδονικὴ στρατιωτικὴ τάξη, καὶ ὅρισε πολλοὺς ἐπιμελητές». Σὲ ἄλλες διηγήσεις μαθαίνουμε ὅτι τὰ παιδιά αὐτά, ὅταν ἐπιλέχτηκαν, ἦταν πολὺ νέα καὶ ὅταν παρήλασαν ὡς ἐπίγονοι μπροστὰ στὸν Ἀλέξανδρο τὸ 324 ἦταν ἤδη ἄνδρες, δηλαδὴ κόντευαν τὰ εἴκοσι.» [5]

Γ. Συμπέρασμα

Ἀποδείξαμε λοιπόν, ὅτι οἱ παρελάσεις δὲν εἶναι συνήθεια ξενόφερτη στὴν Ἑλλάδα. Δὲν προέρχονται ἀπὸ τὴ ρωμαϊκή αὐτοκρατορία, οὔτε ἀπὸ δικτατορικὰ καθεστῶτα τῆς Εὐρώπης ἢ τῆς Ἑλλάδας τοῦ 20οῦ αἰῶνα. Τὶς παρελάσεις συνήθιζε, γιὰ νὰ γιορτάση τὶς νίκες του καὶ γιὰ νὰ ἐπιθεωρῆ τὰ στρατεύματά του ὁ ἀνυπέρβλητος Ἕλληνας ὁ Ἀλέξανδρος Γ΄ ὁ Μέγας, εἶναι ἑπομένως σαφῶς ἑλληνικὴ συνήθεια.

Κι ἄν ἐμεῖς ἀπαγορεύσουμε τὶς παρελάσεις, θὰ τὶς συνεχίσουν πρὸς τιμήν του ἄλλοι, κι ἄς μὴν εἶναι ἀπόγονοι τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου, ἀλλ΄ ἁπλῶς τὸν διεκδικοῦν σὰν πρόγονό τους καὶ ἐμπνευστὴ τῆς πορείας τους πρὸς τὸ μέλλον.

1. Καὶ γενικὰ θὰ συνιστούσαμε νὰ παύση ἡ χονδροειδὴς νεοελληνικὴ συνήθεια τὴν ὁποία ἔχουμε ὀνο- μάσει «ἐκμάθηση τῆς ἱστορίας ἀπὸ τὸ καφενεῖο». Ὅποιος σύγχρονος Ἕλληνας δὲν μελετᾶ ὑπεύθυνα ἱστορικὰ συγγράμματα καὶ ἄρθρα, ἀλλὰ ἀρκεῖται σὲ ἀνόητες φῆμες, τὶς ὁποῖες ἐκλαμβάνει ὡς ἱστορικὴ ἀλήθεια, δὲν πρόκειται ποτὲ νὰ μάθη σωστὰ τὴν ἱστορία του καὶ μὲ αὐτὴν νὰ ἐναρμονίση τὴν πορεία του πρὸς τὸ μέλλον.

2. Ἀρριανός, «Ἀλεξάνδρου ἀνάβασις», Β, 24, 6.

3. Ἀρριανός, «Ἀλεξάνδρου ἀνάβασις», Γ, 5, 2.

4. Ἐννοεῖ μὴ Ἕλληνες.

5. N. G. L. Hammond, Μέγας Ἀλέξανδρος, Ἕνας ἰδιοφυής, ἐκδ. Μαλλιάρης παιδεία, Θεσσαλονίκη 2007, σ. 223.

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Ὁ πανάγαθος καὶ πολυέλεος Θεός, ἀδελφοί μου, ἔχει πολλὰ καὶ διάφορα ὀνόματα, λέγεται καὶ φῶς καὶ ζωὴ καὶ ἀνάστασις. Ὅμως τὸ κύριον ὄνομα τοῦ Θεοῦ μας εἶναι καὶ λέγεται ἀγάπη. Πρέπει καὶ ἠμεῖς, ἀδελφοί μου, ἀνίσως καὶ θέλωμεν νὰ περάσωμεν καὶ ἐδῶ καλά, νὰ πηγαίνωμεν καὶ εἰς τὸν Παράδεισον καὶ νὰ λέγωμεν τὸν Θεὸν μας πατέρα, πρέπει νὰ ἔχωμεν δύο ἀγάπες, παρὰ φύσιν εἶναι νὰ μὴν τὲς ἔχωμεν. Καὶ καθὼς ἕνα χελιδόνι χρειάζεται δύο πτέρυγες διὰ νὰ ἀπετᾶ εἰς τὸν ἀέρα, ἔτσι καὶ ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, χρειαζόμασθε αὐτὲς τὲς δύο ἀγάπες, διατὶ χωρὶς αὐτὲς τὲς δύο ἀγάπες εἶναι ἀδύνατον νὰ σωθοῦμεν.

Καὶ πρώτον ἔχομεν χρέος νὰ ἀγαποῦμεν τὸν Θεόν μας, διατὶ μᾶς ἐχάρισε τόσην γῆν μεγάλην, εὐρύχωρον ἐδῶ πρόσκαιρα νὰ κατοικοῦμεν, τόσες χιλιάδες μυριάδες χόρτα, φυτά, βρύσες, ποταμούς, πηγάδια, θάλασσα, ψάρια, ἀέρα, ἡμέρα, νύκτα, φωτιά, οὐρανόν, ἄστρα, ἥλιον, φεγγάρι. Ὅλα αὐτὰ διὰ ποῖον τὰ ἔκαμε; διὰ τ’ ἐμᾶς. Τί μᾶς ἐχρεωστοῦσε; τίποτε. Ὅλα χάρισμα. Μᾶς ἔκαμεν ἀνθρώπους καὶ δὲν μᾶς ἔκαμε ζῶα, μᾶς ἔκαμεν εὐσεβεῖς ὀρθοδόξους χριστιανοὺς καὶ ὄχι ἀσεβεῖς καὶ αἱρετικούς. Καὶ μὲ ὅλον ὁπού ἁμαρτάνομεν χιλιάδες φορὲς τὴν ὥραν, μᾶς εὐσπλαγχνίζεται ὡσὰν πατέρας καὶ δὲν μᾶς θανατώνει νὰ μᾶς βάλη εἰς τὴν κόλασιν, ἀλλὰ ἀκαρτερεὶ τὴν μετάνοιάν μας μὲ τὰς ἀγκάλας του ἀνοικτᾶς, πότε νὰ μετανοήσωμεν, νὰ παύσωμεν ἀπὸ τὰ κακὰ καὶ νὰ κάμωμεν τὰ καλά, νὰ ἐξομολογηθοῦμεν, νὰ διορθωθοῦμεν, νὰ μᾶς ἀγκαλιάση, νὰ μᾶς φιλήση, νὰ μᾶς βάλη εἰς τὸν Παράδεισον νὰ χαιρώμασθε πάντοτε. Τώρα τέτοιον γλυκύτατον Θεὸν καὶ τέτοιον γλυκύτατον αὐθέντην καὶ δεσπότην δὲν πρέπει καὶ ἐμεῖς νὰ τὸν ἀγαποῦμεν καί, ἂν τύχη ἀνάγκη, νὰ χύσωμεν καὶ τὸ αἷμα μᾶς χιλιάδες φορὲς διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ καθὼς τὸ ἔχυσε καὶ ἐκεῖνος διὰ τὴν ἀγάπην μας;

Ἕνας ἄνθρωπος σὲ κράζει εἰς τὸ κονάκι του καὶ θέλει νὰ σὲ φιλεύση κανένα ποτήρι κρασὶ ἢ ρακὶ καὶ πάντοτε, εἰς ὅλην σου τὴν ζωήν, θὲ νὰ τὸν ἐντρέπεσαι καὶ νὰ τόνε τιμᾶς. Καὶ τὸν Θεὸν δὲν πρέπει νὰ τιμᾶς καὶ νὰ ἐντρέπεσαι, ὁπού σοῦ ἐχάρισε τόσα καλὰ καὶ ἐσταυρώθηκε διὰ τὴν ἀγάπην σου; Ποῖος πατέρας ἐσταυρώθηκε διὰ τὰ παιδιὰ του καμμίαν φορᾶν; Καὶ ὁ γλυκύτατός μας Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ Θεὸς ἔχυσε τὸ αἷμα του καὶ μᾶς ἐξαγόρασε ἀπὸ τὰς χείρας τοῦ διαβόλου. Τώρα δὲν πρέπει καὶ ἠμεῖς νὰ τὸν ἀγαποῦμεν τὸν Χριστόν μας; Ἐμεῖς ὄχι μόνον δὲν τὸν ἀγαποῦμεν, ἀλλὰ τὸν ὑβρίζομεν κάθε ἡμέραν μὲ τὲς ἁμαρτίες ὁπού κάνομεν. Ἀμὴ ποῖον θέλετε, ἀδελφοί μου, νὰ ἀγαποῦμεν; Νὰ ἀγαποῦμεν τὸν Διάβολον, ὁπού μᾶς ἔβγαλεν ἀπὸ τὸν Παράδεισον καὶ μᾶς ἤφερε εἰς ἐτοῦτον τὸν κατηραμένον κόσμον καὶ παθαίνομεν τόσα κακά; Καὶ ἔχει προαίρεσιν ὁ Διάβολος, ἀνίσως καὶ ἠμποροῦσε αὐτὴν τὴν ὥραν νὰ μᾶς θανατώση ὅλους, νὰ μᾶς βάλη εἰς τὴν κόλασιν, τὸ ἔκανε.

Τώρα σᾶς ἐρωτῶ, ἀδελφοί μου, νὰ μὲ εἰπῆτε: ποῖον πρέπει νὰ μισοῦμεν καὶ ποῖον πρέπει νὰ ἀγαποῦμεν; Μὲ φαίνεται ὅτι ὅλοι σας ἀποφασίζετε καὶ λέγετε πὼς πρέπει νὰ μισοῦμεν τὸν Διάβολον, τὸν ἐχθρόν μας, ὁπού μᾶς ἔβγαλεν ἀπὸ τὸν Παράδεισον καὶ μᾶς ἤφερεν εἰς τοῦτον τὸν κατηραμένον κόσμον καὶ παθαίνομεν τόσα κακά, καὶ νὰ ἀγαποῦμεν τὸν Θεόν μας, τὸν ποιητήν μας, τὸν πλάστην μας. Ἔτσι τὸ λέγετε, χριστιανοί μου; Πολλὰ καλά το λέγετε. Νὰ ἔχω τὴν εὐχήν σας, καὶ ἐγὼ τὸ λέγω. Μὰ ὁ Θεὸς χρειάζεται στρῶμα διὰ νὰ καθίση. Ποῖον εἶναι τὸ στρῶμα ὁπού θέλει ὁ Θεός; Ἡ ἀγάπη. Ἃς ἔχωμεν λοιπὸν καὶ ἐμεῖς τὴν ἀγάπην εἰς τὸν Θεὸν καὶ εἰς τοὺς ἀδελφούς μας καὶ ἔτσι ἔρχεται ὁ Θεός μας καὶ μᾶς χαροποιεῖ καὶ μᾶς εὐφραίνει καὶ μᾶς φυτεύει εἰς τὴν καρδίαν μας τὴν ζωὴν τὴν αἰώνιον καὶ ἀπερνοῦμεν καὶ ἐδῶ καλὰ καὶ πηγαίνομεν καὶ εἰς τὸν Παράδεισον νὰ χαιρώμασθε πάντοτε. Ὄχι; δὲν ἔχομεν τὴν ἀγάπην, ἀλλὰ ἔχομεν τὸ μίσος καὶ τὴν ἔχθραν εἰς τοὺς ἀδελφούς μας; Ἔρχεται ὁ πονηρὸς Διάβολος καὶ μᾶς πικραίνει καὶ μᾶς φαρμακεύει καὶ βάνει τὸν θάνατον εἰς τὴν ψυχήν μας καὶ ἀπερνοῦμε καὶ ἐδῶ κακὰ καὶ πηγαίνομεν εἰς τὴν Κόλασιν νὰ καιώμασθε πάντοτε.

Φυσικόν μας εἶναι νὰ ἀγαποῦμεν τοὺς ἀδελφούς μας, διατὶ εἴμαστε μιᾶς φύσεως, ἔχομε ἕνα βάπτισμα, μίαν πίστιν, τὰ Ἄχραντα Μυστήρια μεταλαμβάνομεν, ἕνα Παράδεισον ἐλπίζομεν νὰ ἀπολαύσωμεν. Καλότυχος ἐκεῖνος ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἀξιώθη καὶ ἔλαβεν εἰς τὴν καρδίαν του αὐτὲς τὲς δύο ἀγάπες, ἀγάπην εἰς τὸν Θεὸν καὶ εἰς τοὺς ἀδελφούς του, ἔχει πάντα τα ἀγαθὰ καὶ ἁμαρτίαν δὲν ἠμπορεῖ νὰ κάμη. Καὶ ὅποιος δὲν ἔχει τὸν Θεὸν εἰς τὴν καρδίαν του ἔχει τὸν Διάβολον, καὶ ὅποιος ἔχει τὸν Διάβολον ἔχει πάντα τα κακὰ καὶ ὅλες τὲς ἁμαρτίες τὲς κάμνει.

Χίλιες χιλιάδες καλὰ νὰ κάμωμεν, ἀδελφοί μου, νηστεῖες, προσευχές, ἐλεημοσύνες, καὶ τὸ αἷμα μας νὰ χύσωμεν διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ μας, ἀνίσως καὶ δὲν ἔχωμεν αὐτὲς τὲς δύο ἀγάπες, ἀλλὰ ἔχομεν μίσος καὶ ἔχθραν εἰς τοὺς ἀδελφούς μας, ὅλα ἐκεῖνα τὰ καλά, ὁπού ἐκάμαμεν, τοῦ Διαβόλου εἶναι καὶ εἰς τὴν Κόλασιν πηγαίνομεν. Μὰ καλά, θέλετε εἰπεῖ, μετ’ ἐκείνη τὴ λίγη ἔχθρα ὁπού ἔχομεν εἰς τοὺς ἀδελφούς μας, ἔχοντες τόσα καλὰ καμωμένα, εἰς τὴν Κόλασιν πηγαίνομεν; Ναί, ἀδελφοί μου, μετ’ ἐκεῖνο πηγαίνομεν, διατὶ ἐκείνη ἡ ἔχθρα εἶναι φαρμάκι τοῦ Διαβόλου. Καὶ καθὼς βάνομεν μέσα εἰς ἑκατὸν ὀκάδες ἀλεύρι ὀλίγον προζύμι καὶ ἔχει τόσην δύναμιν καὶ κουφίζει ὅσον ζυμάρι καὶ ἂν εἶναι, ἔτσι εἶναι καὶ ἡ ἔχθρα, ὅλα ἐκεῖνα τὰ καλὰ ὁπού ἐκάμαμε τὰ γυρίζει καὶ τὰ κάμνει ὅλα φαρμάκι τοῦ Διαβόλου.

Ἐδῶ, χριστιανοί μου, πῶς πηγαίνετε; Ἔχετε τὴν ἀγάπην ἀναμεσόν σας; Ἀνίσως καὶ θέλετε νὰ σωθῆτε, κανένα ἄλλο πράγμα νὰ μὴ ζητήσετε ἐδῶ εἰς τὸν κόσμον παρὰ τὴν ἀγάπην.

Πηγή: (Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν Α’ Διδαχὴ τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ), Κοινωνία Ὀρθοδοξίας

Η χειρότερη προσφυγική κρίση από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, μια φαινομενικά ατελείωτη σειρά τρομοκρατικών επιθέσεων, και η άνοδος του λαϊκισμού ανά την Ευρώπη, απειλούν να φέρουν την κατάρρευση της Συνθήκης Σένγκεν. Εάν η Ευρωπαϊκή Ένωση θέλει να σώσει την Σένγκεν, πρέπει να γίνει πιο σοβαρή αναφορικά με την προστασία των εξωτερικών της συνόρων και τη διαχείριση της ροής μεταναστών.

Τον Ιούνιο του 1985, εκπρόσωποι πέντε χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης συγκεντρώθηκαν σε ένα πλοίο στον ποταμό Moselle για να υπογράψουν την συνθήκη που θα καταργούσε τον έλεγχο διαβατηρίων στα σύνορά τους -και άλλαξε την φύση των ταξιδιών και του εμπορίου σε όλη την Ευρώπη για γενιές.

Η συμφωνία Σένγκεν, αρχικά μια διακυβερνητική συνθήκη που καλύπτει το Βέλγιο, την Γαλλία, το Λουξεμβούργο, την Ολλανδία και τη Δυτική Γερμανία, έγινε νόμος της ΕΕ το 1997 και θα γινόταν ένα καθοριστικό χαρακτηριστικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Σένγκεν καλύπτει 26 χώρες: τα κράτη-μέλη της ΕΕ (εκτός της Βρετανίας, της Ιρλανδίας, της Ρουμανίας, της Βουλγαρίας, της Κροατίας και της Κύπρου), καθώς και τα μη μέλη της ΕΕ, Ελβετία, Λιχτενστάιν, Νορβηγία και Ισλανδία. Η συνθήκη καλύπτει έναν πληθυσμό 400 εκατ. ανθρώπων, σε μια περιοχή τεσσάρων εκατ. τετραγωνικών χιλιομέτρων. Κατέστησε το εμπόριο και την μεταφορά εργατικού δυναμικού μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών ευκολότερη.

Οι νεότερες γενιές πολιτών της Σένγκεν δεν διανοούνται καν ότι πρέπει να σταματούν στα σύνορα όταν ταξιδεύουν στην Ευρώπη: πολλοί δεν έχουν δει ποτέ πώς μοιάζει ένας συνοριακός σταθμός. Για τις παλαιότερες γενιές, που επαναφέρουν στη μνήμη τους μακριές ουρές και επαχθείς ελέγχους ενώ πηγαίνουν για δουλειά ή διακοπές στο εξωτερικό, η Σένγκεν είναι μία από τις πιο εμφανείς συνεισφορές που έχει φέρει η ΕΕ στις ζωές τους.

Μέχρι πριν από δύο χρόνια, όλοι αγαπούσαν την Σένγκεν. Αλλά αυτό το love story φαίνεται να έχει ένα απότομο τέλος, με τους πολιτικούς να φωνάζουν για το κλείσιμο της περιοχής Σένγκεν, και τις χώρες της ΕΕ να επαναφέρουν συνοριακούς ελέγχους.

Τα τελευταία δύο χρόνια ήταν δύσκολα για την ΕΕ. Τέσσερις μεγάλες κρίσεις αμφισβήτησαν την ίδια την επιβίωσή της: η κρίση χρέους, η προσφυγική, η τρομοκρατία, και πιο πρόσφατα, το Brexit.

Μετά από αρκετά χρόνια οικονομικής ύφεσης, η ευρωζώνη γνώρισε στιγμές πανικού όταν η Ελλάδα σχεδόν εκδιώχθηκε από την αδυναμία της να αντιμετωπίσει την κρίση χρέους της. Η Ελλάδα έγινε επίσης το επίκεντρο μιας άλλης κρίσης, όταν εκατοντάδες χιλιάδων πρόσφυγες, κυρίως από τη Συρία, χρησιμοποίησαν την χώρα ως πύλη για να ζητήσουν άσυλο στην Ευρώπη. Τις πρώτες ημέρες του 2015, μια τρομοκρατική επίθεση έπληξε το γαλλικό σατιρικό περιοδικό Charlie Hebdo στο Παρίσι. Ήταν το πρώτο τρομοκρατικό χτύπημα μιας εκστρατείας ενορχηστρωμένης από το Ισλαμικό Κράτος εναντίον της Ευρώπης, η οποία έχει βιώσει επιθέσεις στο Βέλγιο, την Γαλλία και την Γερμανία, και συνεχίζει να απειλεί περαιτέρω την ΕΕ. Τέλος, τον Ιούνιο του 2016, οι Βρετανοί ψήφισαν να εγκαταλείψουν την ΕΕ. Αν και η Βρετανία δεν είναι μέλος της Σένγκεν ή της ευρωζώνης, τα αυξημένα προβλήματα της ΕΕ στην διαχείριση της οικονομίας και των συνόρων της, έπαιξαν ένα βασικό ρόλο για τους αναποφάσιστους στο δημοψήφισμα.

Όλες αυτές οι κρίσεις είναι αλληλένδετες. Έχουν όλες συμβάλλει στις ασθενείς επιδόσεις της ΕΕ τα τελευταία χρόνια, που με τη σειρά τους έχουν αυξήσει την λαϊκή απογοήτευση για το ευρωπαϊκό project και έχουν φέρει την άνοδο του λαϊκισμού σε όλη την ήπειρο.

Το πρόβλημα με την Σένγκεν είναι ότι σχεδιάστηκε με βασικά ελαττώματα τα οποία οι πολιτικοί ήλπιζαν ότι θα επιλυόταν τελικά μόλις η ΕΕ γινόταν πιο "ενοποιημένη” -που σημαίνει, κάτι σαν μια ομοσπονδία κρατών, παρόμοια με τις ΗΠΑ. Η κατάργηση των συνοριακών ελέγχων υποτίθεται πάντα ότι θα συνοδευόταν από ισχυρά εξωτερικά σύνορα, με ενιαία πολιτική μετανάστευσης και ασφάλειας, που θα επέτρεπε σε όλες τις χώρες της ζώνης Σένγκεν να ξέρουν ποιος μπαίνει και γιατί, και θα επέτρεπαν στους Ευρωπαίους και σε άλλους να περιφέρονται ελευθερα μέσα στα σύνορα. Αλλά αυτό ποτέ δεν συνέβη. Η Σένγκεν δεν ήταν προετοιμασμένη για εξωτερικά σοκ, όπως μια μαζική έξοδο προσφύγων και την προηγουμένως αδιανότητα πιθανότητα τζιχαντιστών που είχαν μεγαλώσει στην Ευρώπη, να διεξάγουν τρομοκρατικές επιθέσεις στην ήπειρο.

Η περιοχή Σένγκεν έδειξε αδυναμία στο πρώτο σημάδι ύπαρξης προβλήματος. Επτά χώρες (Αυστρία, Δανία, Γαλλία, Γερμανία, Νορβηγία, Πολωνία και Σουηδία) έχουν επαναφερει συνοριακούς ελέγχουτς -αν και για διαφορετικούς λόγους. Η Γαλλία έκλεισε τα σύνορά της, κηρύσσοντας κατάσταση έκτακτης ανάγκης μετά απο πολυάριθμες τρομοκρατικές επιθέσεις το 2015 και το 2016. Η ΠΟλωνία επανφέρει προσωρινούς ελέγχους λόγω της επίσκεψης του Πάπα Φραγκίκου στην Κρακοβία και λόγω της ΣΥνόδου του ΝΑΤΟ στην ΒΑρσοβία. Και οι υπόλοιπες χώρες εξαιτίας των ανεξέλεγκτων μεταναστευτικών ροών.

Στο αποκορύφωμα της προσφυγικής κρίσης, φέτος τον Φεβρουάριο, ορισμένοι στην ΕΕ ήταν έτοιμοι να αποβάλλουν την Ελλάδα -για πρώτη φορά ποτ μια χώρα θα είχε εκδιωχθεί από την ζώνη Σένγκεν. Οι συζητήσεις για την δημιουργία μιας "μίνι-Σένγκεν” ή μικρότερης ζώνης χωρίς σύνορα μεταξύ λίγων χωρών, κέρδιζε έδαφος ως η μόνη εναλλακτική για την αποκατάσταση της τάξης στην ΕΕ. Η γερμανική κυβέρνηση άφησε να εννοηθεί, προτού προσπαθήσει όλα αυτά, ότι η ΕΕ πρέπει να διαπραγματευτεί με την Άγκυρα για να στέλνει όσων το αίτημα για άσυλο απορρίπτεται, πίσω στην Τουρκία, Στο τέλος, επικράτησε η άποψη της Merkel, και η ΕΕ υπέγραψε μια αμφιλεγόμενη συμφωνία με την Τουρκία που έχει προσωρινώς ανακόψει την ροή προσφύγων. Αλλά η συμφωνία εξαρταται σε μεγάλο βαθμό από την καλή θέληση του Τούρκου προέδρου Recep Tayyip Erdogan -την οποία δεν εχει επιδείξει σε μεγάλο βαθμό τους τελευταίους μήνες.

Για να σωθεί η Σένγκεν, η ΕΕ πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι η ιδέα μιας ευρωπαϊκής περιοχής χωρίς σύνορα και χωρίς κατανομή βαρών, ανήκει στο παρελθόν. Η Ευρωπαϊκή ΈΝωση ίσως να ήταν σε θέση να το λύσει το πρ΄βλημα όταν είχε τις συνθήκες υπέρ της. Αλλά αυτό δεν συμβαίνει πλέον, και ε’ιναι λίγα αυτά που μπορεί να κάνει η ΕΕ για να σώσει την ΕΕ εάν δεν συμφωνήσει σε μια ενιαία πολιτική μετανάστευσης και ασφάλειας. Οι χώρες της ΕΕ θα πρέπει να καταβάλλουν περισσότερη προσπάθεια στο να ελέγξουν τα εξωτερικά σύνορα της Σένγεν. Και θα πρέπει να αποδεχθούν ότι ένα σύστημα ποσοστώσεων για την κατανομή όσων ζητούν άσυλο, είναι απαραίτητο. ΔΙαφορετικά, θα βρεθούν αντιμέτωποι με το αναπόφευκτο: η ΕΕ θα έχει γράψει το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου.

Πηγή: Mark News, Capital

Οι Χριστιανοί είναι γνωστό πως αποτελούν στόχο τζιχαντιστών και αντιεξουσιαστών. Στη Γαλλία τζιχαντιστές δολοφόνησαν γέροντα ιερέα, κόβοντάς του το λαιμό. Ήταν η πιο πρόσφατη από τις εκατοντάδες τρομοκρατικές ενέργειες τους σε βάρος των χριστιανών στην εν λόγω χώρα. Στην Ελλάδα παρατηρείται έξαρση εχθρικών ενεργειών σε βάρος της Εκκλησίας από τους αντιεξουσιαστές. Οι πιο πρόσφατες ήσαν στη Θεσσαλονίκη η εισβολή τους στον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά και η εκ μέρους τους διακοππή της Θείας Λειτουργίας και επιχείρηση τρομοκράτησης των ιερέων και των πιστών και στην Αθήνα ο εμπρησμός αυτοκινήτων στον προαύλιο χώρο της Ιεράς Συνόδου.

Οι εκ μέρους των αντιεξουσιαστών πρόσφατες τρομοκρατικές ενέργειες είναι συνέχεια πολλών άλλων. Υπενθυμίζεται η καταστροφή του εσωτερικού και η αρπαγή κειμηλίων από το δίπλα στη Νομική Σχολή του ΕΚΠΑ ναΐδριο των Αγίων Αναργύρων, η επίθεση με γκαζάκια σε εκκλησία στην Κρήτη, η αναγραφή συνθημάτων στο εκκλησάκι του άλσους της Νέας Φιλαδελφείας και οι βεβηλώσεις ναών στο κέντρο των Αθηνών, του Αγίου Βασιλείου στην οδό Μετσόβου, του Αγίου Νικολάου Πευκακίων και της Ζωοδόχου Πηγής στην οδό Ακαδημίας. Οι βάρβαρες αυτές ενέργειες δεν είναι μόνο σε βάρος της Ορθόδοξης Εκκλησίας, είναι γενικά κατά της θρησκευτικής ελευθερίας και θυμίζουν το ισλάμ και τους τζιχαντιστές.

Κοινό στοιχείο τζιχαντιστών και αντιεξουσιαστών είναι το μίσος εναντίον των Χριστιανών. Των τζιχαντιστών έχει θρησκευτικές ρίζες, των αντιεξουσιαστών ιδεολογικές. Και οι δύο δεν έχουν καμία εκτίμηση στη ζωή και δεν σέβονται τους δημοκρατικούς θεσμούς. Οι μεν τζιχαντιστές επιχειρούν να επιβάλουν στην Ευρώπη τη σαρία, οι δε αντιεξουσιαστές επιδιώκουν να καταστρέψουν ό,τι υπάρχει, χωρίς να προτείνουν κάτι που να το αντικαταστήσει. Και τα δύο ρεύματα ονειρεύονται την τυραννία, οι μεν του ισλάμ, οι δε του τίποτα...

Η κυβερνητική εξουσία των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ δείχνει πρωτοφανή ανεκτικότητα στις ιερόσυλες πράξεις των αντιεξουσιαστών σε βάρος της Εκκλησίας και στις επιδιώξεις των ισλαμιστών. Ενδεικτικός της νοοτροπίας του κυβερνώντος Κόμματος ήταν ο λόγος του βουλευτού του, κ. Γ. Κυρίτση. Θέλοντας να δικαιολογήσει τις καταλήψεις κτιρίων και της Εκκλησίας από τους αντιεξουσιαστές ισχυρίστηκε πως «χιλιάδες είναι τα καταπατημένα κτίρια και από την Εκκλησία ακόμη».

Η Ιερά Σύνοδος θάπρεπε να ζητήσει από τον κ. Κυρίτση να πει έστω ΕΝΑ κτίριο, που η Εκκλησία έχει καταπατήσει, αλλιώς να ομολογήσει δημόσια τη συκοφαντική ανακρίβεια, που εξεστόμισε σε βάρος Της. Η Αρχιεπισκοπή εξάλλου να αποστείλει στον κ. Κυρίτση το βιβλίο του Αρχιεπισκόπου κ. Ιερωνύμου, με την «απάντηση της Εκκλησίας στα μυθεύματα του αντικληρικαλιστικού λαϊκισμού». Σ’ αυτό περιλαμβάνεται πίνακας με τα χωρίς καταβολή αποζημίωσης απαλλοτριωθέντα χιλιάδων στρεμμάτων εκτάσεις και οικόπεδα σε κεντρικά σημεία των Αθηνών και άλλων περιοχών της Αττικής, αξίας πολλών δισεκατομμυρίων Ευρώ. Για να ενημερωθεί και να μη δείχνει αγνωμοσύνη προς την ευεργέτιδα του Ελληνικού κράτους.-

Πηγή: Ακτίνες