Στην Ιερά Μονή Οσίου Δαυίδ του γέροντος, πάνω από τις Ροβιές της Εύβοιας, φτάνεις μέσα από μια μοναδική διαδρομή τυλιγμένη με ολοκάθαρο ζωογόνο οξυγόνο και δυνατό γαλάζιο πινέλο του ουρανού, ανάμεσα από πυκνά πεύκα, μικρολίβαδα και αγριολούλουδα, ένα παραδεισένιο τοπίο, που σε γεμίζει δέος για τον έξοχο Δημιουργό του!

Αλλά η μεγαλύτερη έκπληξη περίμενε πάντα μέσα! Το τρεχούμενο και άφθονο κρυστάλλινο Αγιονέρι, που ανάβλυσε με θαύμα του Οσίου Δαυίδ, ο πανέμορφος πέτρινος Ιερός Ναός, η εικόνα του επιβλητικού Οσίου με τα πλήθος ευχαριστήρια τάματα ιάσεων, ο τάφος του αγίου Γέροντος ΙακώβουΤσαλίκη και ιδίως το καλοσυνάτο και γλυκό χαμόγελο του μέχρι πρότινος ηγουμένου Γέροντα Κυρίλλου, που κοιμήθηκε στις 30 Μαρτίου 2012 μ.Χ.

Είχα φτάσει από μακριά, φορτωμένος προβλήματα και ερωτήματα στη Μονή. Μου είχαν πει να ζητήσω τον γέροντα Κύριλλο, για τον οποίο πρώτη φορά είχα ακούσει και ποτέ δεν είχα δει μέχρι εκείνη την ώρα…

Μπήκα στο Ναό και προσκύνησα και αναπάντεχα σαν καλός άγγελος βρέθηκε πλάι μου ο γέροντας. Ταπεινός, απίστευτα φιλικός και πράος! Με το γλυκό του χαμόγελο, πριν προφτάσω να πω οτιδήποτε, με πήρε παράμερα στα στασίδια και μου είπε με το «ν» και με το «σίγμα» αυτό που με απασχολούσε και πιο ακριβώς ήταν το θέλημα του Θεού για να το κάνω!

Εκείνη την ώρα δεν είχα συνειδητοποιήσει τι είχε γίνει! Μα μόλις ανακουφισμένος και ανάλαφρος βγήκα από το Μοναστήρι σαν να πετούσα, τότε κατάλαβα τοθαύμαστό γεγονός! Ο γέροντας Κύριλλος είχε το διορατικό χάρισμα του Θεού. Έβλεπε μέσα, αλλά και πιο βαθιά από το μέσα, φτάνοντας στην αιτία ιδίως την πνευματική αιτία που προκαλούσε μια κατάσταση… Γιατί σε μια στιγμή, αφού μου είχε εξηγήσει τα πάντα από μόνος του – εγώ κουνούσα μόνο συγκαταβατικά το κεφάλι – με κοίταξε αυτή τη φορά πίσω από τα γυαλιά του, με μια ματιά που θα μου μείνει αξέχαστη, προσδιορίζοντάς μου με ακρίβεια και πολύ διάκριση την πνευματική αιτία της δικής μου τότε ακαταστασίας, από κάτι που είχε γίνει πολλά χρόνια πριν! Έτσι με έλεγξε μεν με πολύ αγάπη αλλά και ευστοχία και αποτελεσματικότητα, γιατί θεράπευσε απευθείας και την αιτία και ταυτόχρονα με το αποτέλεσμα!

Όσο απομακρυνόμουν από το Μοναστήρι, τόσο το συνειδητοποιούσα και έμενα έκθαμβος! Όταν μάλιστα έφτασα στη γραφική Λίμνη Ευβοίας, όπου και η θαυματουργή εικόνα της Παναγιάς που έσωσε το χωριό από ολοκαύτωμα των Γερμανών, τότε πια είχα έρθει σε πλήρη συνειδητοποίηση! Ρώτησα αμέσως τότε τη γυναίκα μου, μην τυχόν είχε πάει ποτέ, μην τυχόν είχε πάρει εκείνη ποτέ τηλέφωνο στο Γέροντα και του είχε πει τι με βασάνιζε! Και όμως πως ήταν δυνατόν, αφού ούτε και εκείνη τον γνώριζε, ούτε το Μοναστήρι είχε δει ποτέ σαν νεοφερμένη τότε, ούτε το τηλέφωνο ήξερε, ούτε το να βρεις και να μιλήσεις τον γέροντα στο τηλέφωνο ήταν εύκολο πράγμα! Και εγώ το ότι τον είδα, ήταν από μόνο του θαυμαστό!

«Ναι σου λέω, ξαναείπα στη σύζυγό μου, μου τα είπε όλα, ό,τι με βασάνιζε, ό,τι με απασχολούσε, χωρίς να προλάβω να βγάλω λέξη»!

«Πω, πω, πω», έκανε έκπληκτη η γυναίκα μου και ζήτησε να την πάω το γρηγορότερο στη Μονή, να πάρει την ευχή του Γέροντα Κύριλλου, όπως και έγινε!

Πήγαμε λοιπόν πάλι και μας δέχτηκε εκεί μέσα στον αγαπημένο μας πια Ναό του Μοναστηριού, με τόση αγάπη, με τόση γλυκύτητα, λες και ήταν πατέρας μας, λες και μας γνώριζε από χρόνια! Πράγματι ομόρφυνε τη ζωή μας! Έλυσε εκείνο που μας απασχολούσε και έφερε τέτοια ανακούφιση στις καρδιές μας, μόνο και με την παρουσία του δίπλα μας!

Μας σταύρωσε με την θαυματουργή κάρα του Οσίου Δαυίδ και συχνά μας έλεγε:

«Με το μέλι πιο πολλές μύγες πιάνεις»! Θέλοντας να τονίσει πως ο καλός τρόπος και η καλή συμπεριφορά φέρνει καλύτερα αποτελέσματα ακόμα και με τους πιο δύστροπους ή δύσκολους ή νευρικούς ανθρώπους. Κάτι το οποίο θα το καταλάβαινα πολλές φορές αργότερα…

Και πάλι:

«Το κακό δε χτυπιέται με το κακό. Το κακό μόνο με το καλό νικιέται! Να το θυμάστε αυτό»…

Κόντευε να τελειώσει η θητεία μου στην Εύβοια, όταν ξέσπασε μια κρίση με τον Γενικό Διευθυντή της Υπηρεσίας στο νησί, ο οποίος είχε έναν ολίγο αυταρχικό τρόπο διοίκησης κλείνοντας με ευκολία τοπικά τμήματα και μετακινώντας προφορικά υπαλλήλους με ξαφνικές αποσπάσεις προκαλώντας σοβαρά προβλήματα και στο προσωπικό, αλλά και στα ίδια τα χωριά και τους κατοίκους, που μου συμπαραστάθηκαν από την πρώτη στιγμή, με διαμαρτυρίες και ανακοινώσεις και στις τοπικές εφημερίδες… Ο Γενικός όμως ήταν συνηθισμένος να κάνει το δικό του και να μη λογαριάζει τίποτα και κανέναν. Ήμουν πλέον υπ΄ ατμόν και υπό απόλυση, όπως εμμέσως ήδη μου ανακοινωνόταν και καταλάβαινα πια πολύ καλά πόσο σοβαρά είχαν γίνει τα πράγματα… Θυμήθηκα τότε τα λόγια του γέροντα Κυρίλλου: «με το μέλι πιο πολλές μύγες πιάνεις»… Αλλά το μέλι το είχα ξεχάσει και η «μύγα» θα μ’ έτρωγε…

Πήρα τότε το αυτοκίνητο και ξεκίνησα αμέσως για την Ιερά Μονή Οσίου Δαυίδ. Και ευτυχώς ο Γέροντας ήταν πάλι εκεί στον εσπερινό, στον τόσο πια οικείο και απαραίτητο μου ευλογημένο Ναό.

- Γέροντα, αυτό κι αυτό του είπα… Φταίω και εγώ βέβαια, γιατί μίλησα λίγο απότομα και φούντωσε…

- Με το μέλι πιο πολλές μύγες πιάνεις… έκανε με νόημα ο γέροντας, θυμίζοντάς μου τα σοφά λόγια που δεν τα είχα κάνει πράξη, αν και μου τα είχε πει από την πρώτη φορά, σαν να ήξερε…

-Έχετε δίκιο γέροντα, απάντησα κουνώντας το κεφάλι με απόγνωση…Έπρεπε να προσέξω περισσότερο, αλλά τώρα θα με απολύσουν…

- Ποιος, ο τάδε είναι; με ρώτησε.

- Αυτός γέροντα, είπα.

- Μια φορά για ώρες τον περίμενα έξω από το γραφείο του…

- Εσείς;…

- Ναι, είχε κλείσει άλλο ένα τμήμα σε ένα χωριό και πήγα να τον παρακαλέσω για λογαριασμό του κόσμου …

- Κι εγώ τι έπρεπε να κάνω;

- Έπρεπε να του πεις «ελάτε τώρα κύριε τάδε, εσείς που είστε τόσο καλός και τόσο σας εκτιμούμε όλοι… δεν θα μας το κάνετε αυτό και θα αφήσετε να λειτουργήσει το τμήμα…Με το μέλι πιο πολλές μύγες πιάνεις…

- Έχετε δίκιο γέροντα… Αλλά τώρα τι θα κάνω; Θα με απολύσουν από ώρα σε ώρα…

- Μη φοβάσαι, πρόσθεσε. Όλα θα πάνε καλά…

Μια μεγάλη ανακούφιση ήρθε τότε στην ψυχή μου και γαλήνεψα… Τώρα η υπόθεσή μου θα ήταν στο κομποσκοίνι του Γέροντα Κύριλλου και στους φίλους του, τον Όσιο Δαυίδ, τον Γέροντα Ιάκωβο και τον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσο…

Και πράγματι, η φουρτούνα κόπασε έξαφνα… Και δεν με ενόχλησε ποτέ ξανά ο Γενικός… Ο θυμός και οι απειλές του, η αποφασισμένη απόλυσή μου, σβήστηκαν με μιας! Ήταν πραγματικό θαύμα…

Αλλά θαύμα ήταν και αυτό που έγινε μέσα μου… Και το Πάσχα - για να ξαλαφρώσω και τη συνείδησή μου - έστειλα και μια ευχητήρια κάρτα στον Γενικό με λίγα συμβολικά λόγια, δίνοντάς του με καλό τρόπο να καταλάβει ότι τότε είχα κάνει απλά, ό,τι θα έκανε και εκείνος στη θέση μου …

Μετά μάλιστα από καιρό, μια εργασία μου, επιλέχθηκε πρώτη ανάμεσα από όλο τον νομό, από τη …Γενική Διεύθυνση…

Γιατί πράγματι, όπως μου έμαθε ο Γέροντας Κύριλλος, «με το μέλι πιο πολλές μύγες πιάνεις»…

Εκείνον τον καιρό το Μοναστήρι ετοιμαζόταν να αγιογραφήσει ολόκληρο τον Ιερό Ναό και το μάθαμε από τον πάτερ-Γαβριήλ, το δεξί χέρι του Γέροντα και σημερινό πλέον Ηγούμενο… Αποφασίσαμε με τη σύζυγο να κάνουμε τότε και εμείς την εικόνα του Οσίου Ανδρέα του δια Χριστόν σαλού, τον οποίο ευλαβούμασταν πολύ, καθώς ήταν ο Όσιος που έκανε τον σαλό, τον τρελό για αγάπη του Χριστού στην Κωνσταντινούπολη και είχε αξιωθεί να δει την Αγία Σκέπη της Θεοτόκου, οφθαλμοφανώς, σε αγρυπνία, μέσα στον Ναό των Βλαχερνών, αλλά και αξιώθηκε να του δείξει ο Θεός τον ίδιο τον Παράδεισο! Επιπρόσθετα ο Θεός του είχε αποκαλύψει τα μέλλοντα σχετικά με την Πόλη και τον Αντίχριστο, με πολλές λεπτομέρειες με όλα όσα θα συμβούν κατά τόπους και την ανάληψη ακόμη του Τιμίου Σταυρού, ο οποίος και εμποδίζει τον ερχομό του εχθρού…Πρόκειται για ένα βιβλίο-οδηγό επιβίωσης στο πλέον τόσο κοντινό, αυριανό πια μέλλον, που δεν πρέπει να λείπει από κανένα χέρι…

Όταν μετά από μήνες άρχισαν οι αγιογραφήσεις, το ανέφερα στον Γέροντα Κύριλλο, καθώς συζητούσαμε μόνοι στην αυλή και τότε σταμάτησε και μου είπε:

- Ξέρεις ότι χειροτονήθηκα την ημέρα της εορτής του; (σ.σ. 28 Μαΐου 1971)

- Στην εορτή του Οσίου Ανδρέα;

- Ναι…μου είπε και συνέχισε: Κάποτε αναρωτιόμουν τι θέση να έχει στον ουρανό ο Όσιος Ανδρέας ο διαΧριστόν σαλός… Και μια φωνή μου απάντησε στον ύπνο μου «Καθηγητής εστί»!

- Πω, πω γέροντα! «Καθηγητής»;

- Ναι… «Καθηγητής»!

Σε μια άλλη κουβέντα πάνω, εκφράζοντάς του την ευγνωμοσύνη μου για την τόσο πολύτιμη και καθοριστική βοήθειά του σε διάφορες στιγμές της ζωής μου στην Εύβοια, ξεχειλίζοντας από ταπείνωση, είπε:

«Ε, εμείς ψόφια σκυλιά είμαστε»!...

Ναι, αυτός ο άγιος γλυκός, πράος, καλοσυνάτος και τόσο φιλικός και προσιτός γέροντας, γεμάτος απλότητα, είχε την μεγάλη αρετή της ταπείνωσης, που είναι η βάση της αγιότητας και χαρακτήριζε τον εαυτό του με τη φράση «ψόφια σκυλιά»…

Ενώ εμείς, οι αμαθείς και περήφανοι, οι πάντα έτοιμοι για φασαρίες και έριδες, για εγωισμούς και συγκρούσεις, εμείς είμαστε «κάποιοι», είμαστε τελικά τα «λυσσασμένα σκυλιά»… Και εκείνος τα «ψόφια σκυλιά»!...

Κι ας άκουγα στο χωριό, από τους ίδιους τους ανθρώπους, τόσες και τόσες ιστορίες με θαύματα που τους έγιναν με την ευχή του! Επειδή σε κάθε δύσκολη περίσταση, στον Γέροντα Κύριλλο έτρεχαν… Γιατί «θαυμαστός ο Θεός εν τοις αγίοις αυτού»…

Συμβούλευε ο Γέροντας Κύριλλος:

· Τα ανδρόγυνα πρέπει να είναι μαζί. Σε όλες τις μεταθέσεις πρέπει και η γυναίκα να έρχεται με τον άνδρα. Γιατί όταν ο άνδρας έχει τη γυναίκα του δεν κινδυνεύει… Ο Θεός θέλει τα ανδρόγυνα να είναι μαζί. Όχι χώρια!

· Να μη βάζετε άλλες γυναίκες στο αυτοκίνητο. Ποτέ να μην είσαστε με μια άλλη γυναίκα μόνοι στο αυτοκίνητο. Ποτέ!

· Μην κάνετε στους άλλους ή τις άλλες, ό,τι δεν θα θέλατε να κάνουν και οι άλλοι μεθαύριο στα παιδιά σας!

Η ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΔΑΥΙΔ ΣΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΚΥΡΙΛΛΟ

Το πώς κλήθηκε στο Μοναστήρι από τον ίδιο τον Όσιο Δαυίδ ο Γέροντας Κύριλλος, κοσμικός όντας ακόμη τότε, μας το παραθέτει μια μαρτυρία του π. Σταύρου Αναγνώστου, εφημερίου Ιστιαίας Ευβοίας, στην εφημερίδα «Στύλος Ορθοδοξίας», Ιούνιος 2005, που διηγείται πως στις 5 Δεκεμβρίου 1960, παραμονή του Αγίου Νικολάου, όντας ψάλτης στα χωριά Κούλουρη και Μαρούλη Ευβοίας (σ.σ. σημερινά Κούλουρος και Μαρούλι), ξεκίνησε με τη σύζυγό του και το κοριτσάκι τους για την Ιερά Μονή Οσίου Δαυίδ.

Στο Μοναστήρι συνάντησαν και άλλους προσκυνητές και ανάμεσά τους τον Γέροντα Κύριλλο, που είχε έρθει τότε μαζί με τη μητέρα του, εκμεταλλευόμενος μια άδεια που είχε από τον στρατό, όπου και υπηρετούσε τότε.

«Ήταν 2:45 π.μ. – διηγείται για εκείνη τη νύχτα ο π. Σταύρος - όταν οι καμπάνες του μοναστηριού άρχισαν να κτυπούν χαρμόσυνα. Πεταχτήκαμε έξω. Κτυπούσαν μόνες τους. Το γεγονός αυτό το εκλάβαμε ως το θαύμα που αναμέναμε. Εισήλθαμε πάλι στον Ναό.

Το ρολόι έδειχνε 3:00. Ξαφνικά η ματιά όλων μας επικεντρώθηκε στο πάνω μέρος του τέμπλου. Στο ύψος του μικρού παραθύρου στον λευκό τοίχο παρουσιάστηκε μια σκιά που τράβηξε σαν μαγνήτης την προσοχή μας. Διερωτηθήκαμε, τι προκαλεί αυτή τη μαύρη σκιά στον τοίχο;

Τότε είδαμε να προβάλλει το κεφάλι του Οσίου Δαβίδ, με τα λευκά γένια του, όπως ακριβώς είναι στην εικόνα η μορφή του. Φάνηκε ακόμη το πετραχήλι, καθώς και δύο ή τρεις σταυροί από το πετραχήλι! Κουνούσε το κεφάλι του. Στο χέρι του κρατούσε το θυμιατό. Άρχισε να θυμιάζει. Τα κουδουνάκια του θυμιατού ακουγόντουσαν δυνατά. Δάκρυα κατάνυξης πλημμύρισαν τους πάντες. Ικετεύαμε τον Άγιο να μας ελεήσει! Τα δάκρυα έτρεχαν ασταμάτητα! Ο Άγιος έπαιρνε το θυμιατό στο αριστερό χέρι και με το δεξί ευλογούσε τον κόσμο!

Ομολογώ ότι το θυμάμαι όσο ζω και δεν θα ξεχάσω ποτέ μου την γλυκύτητα του προσώπου του. Μιαγλυκύτητα που αγαλλίαζε την ψυχή μου!

Τη στιγμή που ο Άγιος έσκυψε και προσκυνούσε, το κοριτσάκι (σ.σ. ένα κοριτσάκι από το χωριό Αγία Άννα που της φανερωνόταν ο Όσιος) φωνάζει δυνατά:

- Παναγιά μου! Χριστέ μου! Περνάει ο Χριστός, περνάει η Παναγία, ο Μ. Βασίλειος, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο Άγιος Γεώργιος, ο Άγιος Δημήτριος! Ανέφερε πλειάδα Αγίων για αρκετή ώρα.

Του λόγου μας διακρίναμε μόνο τον Όσιο Δαβίδ που έκανε αυτή την υπόκλιση. Εξ αυτών που έλεγε το κορίτσι δεν βλέπαμε τίποτε…

…Επί μία ώρα ο Όσιος Δαυίδ παρέμεινε ορατός δια γυμνού οφθαλμού μέσα στον Ναό του!

- Παιδιά μου ιδού ο Άγιος μας είναι εδώ κοντά μας. Να τον παρακαλείτε να σας βοηθάει πάντα. Ας αρχίσουμε όμως τώρα τον Όρθρο και την Θεία Λειτουργία” (σ.σ. είπε ο Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης).

Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας συνομίλησα με τον τότε φαντάρο και φίλο μου και σημερινό Ηγούμενο της Μονής πατέρα Κύριλλο.

- Είδες Κώστα- είπα- απόψε τι έγινε;

- Ναι Σταύρο, ζωντανά πράγματα αυτά, έχω συγκλονισθεί. Όπως βλέπεις είμαι στρατιώτης και αυτή τη στιγμή σου λέω πως όταν απολυθώ θα έλθω κατευθείαν εδώ και δεν θα πάω στο χωριό μου. Γιατί πλέον θέλω να υπηρετήσω τον Άγιο τον οποίο απόψε είδα με τα μάτια μου. Θα μείνω μοναχός στην Ιερά Μονή του Αγίου, διότι όπως είδες και συ τον είδα ζωντανό, τι άλλη απόδειξη θέλω;

Πράγματι έτσι και έγινε. Όταν απολύθηκε πήγε στο Μοναστήρι. Σήμερα είναι ο Ηγούμενος της Ιεράς Μονής του Οσίου Δαβίδ.

Εύχομαι ολόψυχα να είναι πάντα Άξιος, να του δίδουν ο Όσιος Δαβίδ και ο Μακαριστός προκάτοχός του Ιάκωβος, δύναμη, κουράγιο και υγεία για να υπηρετεί τους πιστούς που προστρέχουν σε αυτό το λιμάνι, ώστε να βρουν την γαλήνη της ψυχής τους.

ΓΕΡΟΝΤΑ ΚΥΡΙΛΛΕ ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ

Και συμπληρώνουμε εμείς, τώρα που ο άγιος Γέροντάς μας Κύριλλος, είναι μαζί με τον Όσιο Δαυίδ και τον άγιο Γέροντα Ιάκωβο στον ουρανό, να μην μας ξεχάσουν όλους μας και να είναι πλάι στον καθέναν μας αδιάλειπτα, όπως ήταν και εδώ στον κόσμο και καλύτερα πλέον, καθώς δεν υπάρχει πια το εμπόδιο των αναγκών και ασθενειών του σώματος…

Να γίνουν φρουροί των παιδιών μας, παρακαλώντας τον Θεό να τα δώσει ευσέβεια και πίστη… Γιατί σε αυτά βρίσκει ανάπαυση, αγαλλίαση και προορισμό η ψυχή του ανθρώπου, αλλά και μέλλον η Πατρίδα…

Γέροντα Κύριλλε, γλυκές μας Γέροντα, καλέ μας και στοργικέ μας, σε ευχαριστούμε και σε ευγνωμονούμε για κάθε βοήθεια, κάθε προσευχή, κάθε ευχή σου! Διότι «πολύ ισχύει δέησις δικαίου ενεργουμένη»!

Δόξα στον Τριαδικό Θεό που στόλισε τις ημέρες και τη ζωή μας, με ένα τόσο καλό και άγιο παιδί Του! Με τον αγιασμένο Γέροντα Κύριλλο!

Γέροντα Κύριλλε, πρέσβευε υπέρ ημών!

Την ευχή του να έχουμε! Αμήν!

ΠΗΓΗ: http://agiosdimitrioskouvaras.blogspot.gr/2013/06/blog-post_9014.html#more

Είναι δύσκολη και λεπτή κατάσταση. Μένουμε αμμέτοχοι;

Αν ναι, πώς θα βρούμε κάποτε το θάρρος να υπερασπιστούμε την οικογένειά μας, το δίκαιο, έναν άνθρωπο που κατηγορείται και βρίζεται άδικα;

Ας δούμε τι λέει ο Γέροντας Παΐσιος γι' αυτό.

- Γέροντα, όταν μιλούν κατά της Εκκλησίας η κατά του Μοναχισμού κ.λπ., τι πρέπει να κάνη κανείς;

- Κατ’ αρχάς, αν κάποιος μιλάει άσχημα λ.χ. για σένα ως άτομο, δεν πειράζει. Να σκεφθείς: «Τον Χριστό, που ήταν Χριστός, Τον έβριζαν, και δεν μιλούσε· εμένα που είμαι αμαρτωλός τι μου αξίζει;». Αν έρχονταν να βρίσουν εμένα ως άτομο, δεν θα με πείραζε καθόλου. Άλλα, όταν με βρίζουν ως μοναχό, βρίζουν και όλο τον θεσμό του Μοναχισμού, γιατί ως μοναχός δεν είμαι ανεξάρτητος, και πρέπει να μιλήσω. Σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει κανείς να τους αφήσει λίγο να ξεσπάσουν και ύστερα να τους πει δύο κουβέντες.

Κάποτε στο λεωφορείο μία γυναίκα έβριζε τους παπάδες. Την άφησα να ξεσπάσει και, όταν σταμάτησε, της είπα: «Έχουμε απαιτήσεις από τους παπάδες, άλλα και αυτούς δεν τους έρριξε ο Θεός με τα αλεξίπτωτα. Είναι άνθρωποι και έχουν ανθρώπινες αδυναμίες. Μπορείς όμως να μου πεις, μία μητέρα σαν εσένα βαμμένη, με κάτι νύχια σαν το γεράκι, τι παιδί θα γέννηση και πώς θα το αναθρέψει; Και παπάς και καλόγερος να γίνει, πώς θα είναι;».

Θυμάμαι, μία άλλη φορά, όταν ταξίδευα με το λεωφορείο από την Αθήνα για τα Γιάννενα, ήταν ένας που δεν σταμάτησε σε όλο τον δρόμο να κατηγορεί έναν μητροπολίτη που είχε δημιουργήσει τότε κάτι προβλήματα.

Του είπα κανα-δυό κουβέντες και μετά έκανα ευχή. Εκείνος συνέχιζε. Όταν φθάσαμε στα Γιάννενα και κατεβήκαμε, τον πήρα λίγο παράμερα και του λέω: «Με γνωρίζεις ποιος είμαι;».

«Όχι», μου λέει. «Πώς τότε κάθεσαι και λες τέτοια πράγματα; Εγώ μπορεί να είμαι πολύ χειρότερος από τον τάδε που βρίζεις, μπορεί όμως να είμαι και ένας άγιος. Πώς κάθεσαι εσύ και λες μπροστά μου πράγματα που δεν μπορώ να φανταστώ ότι τα κάνουν ούτε και οι κοσμικοί άνθρωποι; Κοίταξε να διορθωθείς, γιατί θα φας σκαμπίλι δυνατό από τον Θεό – για το καλό σου φυσικά». Τον είδα μετά, άρχισε να τρέμει. Άλλα και οι άλλοι κατάλαβαν, όπως είδα από μία αναταραχή που δημιουργήθηκε.

- Βλέπεις να βρίζουν τα άγια και ο άλλος δεν λέει τίποτε. Σ’ αυτήν την περίπτωση η πραότητα είναι δαιμονική.

Μία φορά που έβγαινα από το Άγιον Όρος, συνάντησα στο καράβι και έναν που είχε φύγει ο καημένος από το Ψυχιατρείο και είχε έρθει στο Όρος. Φώναζε και έβριζε συνέχεια όλους τους μεγάλους, τους κυβερνήτες, τους γιατρούς… «Τόσα χρόνια, έλεγε, με τάραξαν στα ηλεκτροσόκ και στα χάπια. Εσείς περνάτε καλά. Έχετε την καλοπέραση σας, τα αυτοκίνητα σας.

Έμενα από δώδεκα χρονών η μάνα μου μ’ έστειλε σ’ ένα νησί. Είκοσι πέντε χρόνια γυρίζω από τρελλοκομείο σε τρελλοκομείο». Έβριζε όλα τα κόμματα και μετά άρχισε να βρίζει Χριστό και Παναγία. Σηκώνομαι επάνω, «πάψε, του λέω· δεν υπάρχει καμμιά αρχή εδώ μέσα;». Θίχθηκε, φαίνεται, ο συνοδός του – πρέπει να ήταν χωροφύλακας – και τον σύμμασε λίγο. Είχε πει όλο το πρόβλημα του φωνάζοντας και βρίζοντας. Τον πόνεσα. Μετά ήρθε, μου φίλησε το χέρι. Τον φίλησα. Είχε δίκαιο. Όλοι λίγο-πολύ έχουμε το μερίδιο μας. Ήμουν και εγώ αιτία που έβριζε ο καημένος. Αν είχα πνευματική κατάσταση, θα τον είχα κάνει καλά.

- Πόσο είχαν απογοητευθεί οι Φαρασιώτες, τότε με την Ανταλλαγή, όταν έρχονταν με το καράβι στην Ελλάδα! Δυο ναύτες μάλωναν και έβριζαν τον Χριστό και την Παναγία. Τους φάνηκε πολύ βαρύ!

Σού λέει: «Έλληνες, Χριστιανοί, να βρίζουν τον Χριστό και την Παναγία!». Τους άρπαξαν και τους πέταξαν στην θάλασσα. Ευτυχώς ήξεραν κολύμπι και γλύτωσαν. Ακόμη και όταν βρίζουν κάποιον άνθρωπο, πρέπει να τον υπερασπίσουμε, πόσο μάλλον τον Χριστό!

Ήρθε ένα παιδί στο Καλύβι που κούτσαινε, άλλα λαμποκοπούσε το προσωπάκι του. Λέω: «Κάτι γίνεται εδώ, για να λάμπει έτσι η θεία Χάρις!». Τον ρώτησα «τι κάνεις κ.λπ.» και μου είπε τι συνέβη.

Κάποιος, ένα θηρίο μέχρι εκεί πάνω, έβριζε τον Χριστό και την Παναγία και το παιδί όρμησε επάνω του, για να σταματήσει. Εκείνος το έβαλε κάτω, το τσαλαπάτησε, του σακάτεψε τα πόδια, και μετά το καημένο κούτσαινε. Ομολογητής! Τι τράβηξαν οι Ομολογητές, οι Μάρτυρες!

Γέροντας Παϊσιος  

ΠΗΓΗ: http://www.agioritikovima.gr

Στους πρωτοχριστιανικούς χρόνους (Μωσαϊκός Νόμος) επικρατούσε η άποψη ότι Άγιος είναι μόνο Ένας, ο Θεός.

Στους πρώτους χριστιανικούς χρόνους ο Απόστολος Παύλος αποκαλεί Αγίους όλους τους βαπτισμένους Χριστιανούς, που ζουν σύμφωνα με το Ευαγγέλιο, που αγωνίζονται για την σωτηρία της ψυχής τους και που επιδιώκουν να κατακτήσουν την Βασιλεία του Θεού (Ρωμ. α',7 - Α' Κορ. α',1-2 - Εβρ. ς',10).

Στον 4ο αιώνα ο τίτλος "Άγιος" αρχίζει να αποδίδεται μόνο σε λίγους εκλεκτούς ΄"φίλους του Θεού", που ξεχωρίζουν για το μαρτύριό τους, για την ζωή τους και για τα θαύματά τους. Ο Άγιος Αντώνιος ο Μέγας όμως τονίζει: "Άγιος είναι εκείνος που είναι καθαρός από κακία και αμαρτήματα".

Πρώτη από όλους τον τίτλο της "Υπέρ Αγίας" έλαβε η Παρθένος Μαρία. Ακολούθησαν οι Απόστολοι του Κυρίου. Οι Άγγελοι καθώς και πολλά από τα "Δίκαια" πρόσωπα της Παλαιάς Διαθήκης δεν θα μπορούσαν να μην πάρουν τοξν τίτλο αυτόν, όπως φυσικά Άγιος δεν θα μπορούσε να μην ονομαστεί και ο Ιωάννης ο Πρόδρομος, ο Βαπτιστής. Σιγά-σιγά άρχισε να διαμορφώνεται μία ιεράρχηση στην ταξινόμηση των Αγίων.

Οι ομάδες (χοροί) των Αγίων έχουν ως εξής:

- Δίκαιοι: Είναι όλοι οι "Δίκαιοι" που έζησαν προ Χριστού έχοντας πίστη στον Έναν και Μοναδικό Θεό και ήλπιζαν ή προφήτευσαν τον ερχομό του Μεσσία - Χριστού.

- Απόστολοι και Αποστολικοί Πατέρες: Τον τίτλο αυτό πήραν οι μαθητές του Κυρίου και οι μαθητές αυτών.

- Μάρτυρες: Ονομάζονται όλοι όσοι μαρτύρησαν για την πίστη τους, βασανίσθηκαν και θανατώθηκαν ιδιαίτερα κατά τους πρώτους μεγάλους διωγμούς. οι Μάρτυρες είναι χιλιάδες: Γυναίκες, άντρες, νέοι, γέροι και παιδιά, και φυσικά δεν είναι όλοι γνωστοί.

- Μεγαλομάρτυρες: Όσοι από τους Μάρτυρες υπέστησαν μεγάλα βασανιστήρια και θανατώθηκαν με φρικτό - βάρβαρο τρόπο, έχουν πάρει από την Εκκλησία αυτόν τον τίτλο.

- Ιερομάρτυρες: Ονομάζονται όσοι απ΄λο τους Μάρτυρες ήταν Ιερομένοι.

- Οσιομάρτυρες: Οι μοναχοί, οι ασκητές και οι ερημίτες έλαβαν αυτόν τον τίτλο.

- Νεομάρτυρες: Έτσι ονομάζονται οι Άγιοι που μαρτύρησαν επί Τουρκοκρατίας.

- Ομολογητές: Ονομάζονται οι Άγιοι που διώχθηκαν και βασανίσθηκαν, που ομολόγησαν την πίστη τους, αλλά που τελικά δεν θανατώθηκαν.

- Όσιοι: Οι Άγιοι (ερημίτες, αναχωρητές, ασκητές...) που εγκατέλειψαν τον κόσμο και αφιερώθηκαν εξ ολοκλήρου στον Θεό. Τον λάτρεψαν σε ερήμους και σε κακοτοπιές με πίστη και εγκαρτέρηση για όλη τους την ζωή και τελικά "κοιμήθηκαν εν ειρήνη", ονομάσθηκαν Όσιοι.

- Οσιοπαρθενομάρτυρες: Έτσι ονομάζονται οι γυναίκες μοναχές, μάρτυρες της πίστης που θανατώθηκαν με μερτυρικό τρόπο.

- Ισαπόστολοι: Όλοι όσοι έκαναν αποστολικό έργο ισάξιο των Αποστόλων ονομάσθηκαν έτσι.

- Πατέρες της Εκκλησίας: Οι μοναχοί, οι κληρικοί και ιδιαίτερα οι Επίσκοποι που διακ΄ρίθηκαν για το έργο τους δικαίως κατέχουν αυτόν τον τίτλο.

- Απολογητές: Όλοι όσοι ανέλαβαν να υπερασπιστούν τον Χριστιανισμό απέναντι σε φιλόσόφους, ηγεμόνες, βασιλείς και αυτοκράτορες, θεωρητικά ή γραπτά, με επιστολές ή με τον λόγο τους αναγορεύτηκαν σε "Απολογητές" της πίστης μας.

- Θεολόγοι: Φυσικά τρεις μόνο κατέχουν αυτόν τον τίτλο. Ο Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο Ιωάννης ο Θεολόγος και ο Συμεών ο νέος Θεολόγος. Αυτοί όχι μόνο Θεολόγησαν με τα γραπτά τους, αλλά και με το παράδειγμα της ζωής τους.

Από το βιβλίο : "ΑΓΙΟΙ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ ΝΑ ΜΑΣ ΦΥΛΑΝΕ"

ΠΗΓΗ: http://agioritis.pblogs.gr/2010/01/ti-eine-agios-kai-ti-osios.html

«Ο Θεός αγάπη εστί» μας λέγει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης (Α’ Ιωάν. δ’, 8). Και όντως αυτός είναι ο καλλίτερος χαρακτηρισμός του Θεού. Για να καταλάβουμε εμείς οι άνθρωποι, τί είναι ο Θεός.

Κατά τον ιερό Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη βέβαια, και σύμφωνα με την αποφατική θεολογία της ’Εκκλησίας, ο Θεός υπερβαίνει κάθε έννοια ανθρώπινη. Δεν είναι ούτε ψυχή, ούτε λόγος, ούτε δύναμις, ούτε φως, ούτε ζωή, ούτε ουσία, ούτε χρόνος, ούτε επιστήμη, ούτε αλήθεια, ούτε βασιλεία, ούτε σοφία, ούτε αγαθότης… (βλ. Περί Μυστικής Θεολογίας, κεφ. ε’).

Ωστόσο, ας μου επιτραπεί να πω, θα μπορούσε να γίνει κάποια εξαίρεσις για το όνομα “αγάπη”. Ο Θεός δεν είναι τίποτε άλλο παρά Αγάπη.

Και πράγματι ο Θεός, ο Θεός των Πατέρων μας, ο μόνος αληθινός Θεός, δεν είναι ένας τιμωρός Θεός, ή έστω ένας “δίκαιος”, κατά τα ανθρώπινα μέτρα και σταθμά. Όχι όπως ένας δίκαιος αστυνόμος που οφείλει να επιβάλλει την τάξη καταγράφοντας με λεπτομέρεια τις παραβάσεις μας. Ή όπως κάποιος δίκαιος δικαστής που έργο του είναι να κρίνει αμερόληπτα, για να φανερώσει και τιμωρήσει τον ένοχο και παραδειγματίζοντάς τον να επιφέρει δικαιοσύνη και ικανοποίηση στην έννομο τάξη.

Αλλά ο Θεός μας δεν είναι έτσι “δίκαιος”. Αλλοίμονo μας αν ήταν ! Ο Θεός μας είναι ο Πατέρας μας. Ο Θεός μας “άγάπη εστί”.

Υποβάλλεται όμως από πολλούς η ερώτηση – απορία της ανθρώπινης αδυναμίας:

“Γιατί τότε να υπάρχουν τόσες θλίψεις, τόσες αδικίες και δυστυχίες στον κόσμο, αφού ο Θεός είναι αγάπη;”

Σε απάντηση θα μπορούσαμε να παραθέσουμε τα λόγια του μακαριστού π. Επιφανίου Θεοδωροπούλου:

“…Χωρίς Χριστό ο κόσμος είναι θέατρο του παραλόγου. Χωρίς Χριστό δεν μπορείς να εξηγήσεις τίποτε. Γιατί οι θλίψεις, γιατί οι αδικίες, γιατί οι αποτυχίες, γιατί οι ασθένειες, γιατί; γιατί; γιατί; Χιλιάδες πελώρια “γιατί”. Κατάλαβέ το. Δεν μπορεί ο άνθρωπος να προσεγγίσει, με την πεπερασμένη λογική του, την απάντηση όλων αυτών των “γιατί”. Μόνο με τον Χριστό όλα εξηγούνται. Μας προετοιμάζουν για την αιωνιότητα. Ίσως εκεί μας αξιώσει να πάρουμε απάντηση σε μερικά “γιατί”…” (π. Επιφανίου Θεοδωροπούλου, Διάλογος με ένα Μαρξιστή. Καλαμάτα, 1989, σελ. 20).

Αγάπη λοιπόν ο Θεός και αγαπά τον άνθρωπο, το δημιούργημά Του. Έτσι επιθυμεί και την κοινωνία μαζί Του: Κοινωνία αγαπητική αγαπωμένων προσώπων. Και ο άνθρωπος, ως πρόσωπο, μπορεί να αγαπήσει τον Προσωπικό Θεό, εφ’ όσον αληθινή αγάπη μόνο σε πρόσωπα μπορεί να κατευθυνθεί και να υπάρξει. Ζώα, αντικείμενα, ιδέες ή φιλοσοφίες, το μερικό ενδιαφέρον του ανθρώπου μπορούν και πρέπει να ελκύουν, κι όχι τον όλο άνθρωπο. Γι’ αυτό και κάθε περίπτωση που υπερβαίνει το μέτρο αυτό της απλής συμπαθείας και ενδιαφέροντος προς αυτά, εκφυλίζεται και καταλήγει σε πάθος, αδυναμία ψυχής, αλλά ποτέ δεν είναι αγάπη αληθινή. Αγάπη αληθινή, προσωπική, δονεί τον όλο άνθρωπο ως τα βαθύτατα του είναι του, και τον έλκει προς το αγαπώμενο πρόσωπο.

Και ο προσωπικός Θεός μας, δεν είναι ο θεός των φιλοσόφων, των σκεπτικιστών, αλλά ο Θεός των Πατέρων μας, που είναι Πρόσωπο και όχι ιδέα.

Αυτός ο Θεός από την εκστατική Του αγάπη προς το προσωπικό Του δημιούργημα, τον άνθρωπο, εξέρχεται με τις άκτιστες ενέργειές Του και κοινωνεί μαζί του σε μια κοινωνία αγάπης, εν Χριστώ, στην Εκκλησία Του.

Προϋπόθεση αληθινής και βαθειάς αγάπης είναι η ελευθέρα προαίρεση. Δεν είναι δυνατόν να αγαπήσει κανείς κάποιο άλλο πρόσωπο, πιεζόμενος να το κάνει αυτό, από κάποια ανάγκη ή βία.

Ο άγιος Θεός από σεβασμό και πατρική εκτίμηση και αγαπητική διάθεση προς τον άνθρωπο, τον θέλει ελεύθερο, δεν του επιβάλλεται, αλλά περιμένει την ελευθέρα προσωπική του εκλογή. Το να αποδεχθεί δηλ. τον Θεό στην ζωή του ή να Τον απορρίψει.

Ο Θεός λοιπόν έρχεται προς ημάς και αποκαλύπτει τον Εαυτό Του, αφού με ελευθερία αγάπης Τον δεχθούμε στην ζωή μας. Και μας φανερώνεται η δόξα και η Χάρις Του και εμείς απολαμβάνουμε την ευλογημένη παρουσία Του. Και εκ πείρας μαθαίνου με τί σημαίνει ζωή με τον Θεό, και πώς είναι η κοινωνία με τον Θεό. Εφ’ όσον, αν δεν μας αποκαλυφθεί από Εκείνον, δεν μπορούμε μόνοι μας να Τον εύρουμε, να Τον γνωρίσουμε, τον Δημιουργό και Κτίστη μας.

Αντιθέτως Τον απορρίπτουμε από την ζωή μας και δεν Τον αγαπούμε, όταν αδιαφορούμε για τις εντολές Του, σύμφωνα και με τον λόγο Του: “ Ο έχων τας εντολάς μου και τηρών αυτάς, εκείνος εστιν ο αγαπών με” (Ιωάν. δ’, 21). Κλείνουμε έτσι τα αυτιά μας στην πρόσκλησή Του και μένουμε μόνοι μας χωρίς Θεό, ανίκανοι να αγαπήσουμε, γευόμενοι την απελπιστικά πικρή οδύνη της φιλαυτίας μας.

Μας αφήνει ο Θεός να διαλέξουμε μόνοι μας και δεν μας επιβάλλει την παρουσία Του. Όμως διακριτικά μάς βοηθεί να ξεπεράσουμε την ανθρώπινη αδυναμία μας και να εκλέξουμε το συμφέρον σε μας. Και το συμφέρον μας, άσχετα αν το καταλαβαίνουμε ή όχι, είναι να Τον εύρουμε, να Τον γνωρίσουμε, να ενωθούμε και να μείνουμε μαζί Του. Αυτός είναι κι ο σκοπός της ζωής μας, γι’ αυτό πλασθήκαμε απ’ Αυτόν.

“Αύτη δε εστιν η αιώνιος ζωή, ίνα γινώσκωσί σε, τον μόνον αληθινόν Θεόν και ον απέστειλας Ιησούν Χριστόν” (Ιωάν. Ιζ΄, 3).

Έχει τους τρόπους Του να πλησιάζει ο Θεός την κάθε ψυχή. να την ελκύει προς τον Εαυτό Του. Να την πληροφορεί για την παρουσία Του, να της ομιλεί, να της δίδει ευκαιρίες, αφορμές και δυνατότητες για να Τον πλησιάσει κι αυτή και να Τον γνωρίσει, για να χαρεί και να ζητήσει ο άνθρωπος να μείνει ο Θεός μαζί του.

Αν η ψυχή, δεκτική στην Χάρι του Θεού, Τον πλησιάσει και ποθήσει την κοινωνία Του, τότε ο Θεός αρχίζει ένα άγιο “παιγνίδι” μαζί της.

Πότε της ομιλεί με γλυκύτητα και τρυφερότητα, και τότε η ψυχή φτερουγίζει στα ουράνια από ένα ιερό, θείο έρωτα, λησμονώντας όλα τα επίγεια

Πότε της κρύβεται και εκείνη τρομαγμένη από την φαινομενική μοναξιά της Τον ψάχνει λυπητερά και υπομένει ένα άγιο μαρτύριο.

Ώσπου και πάλι της φανερώνεται, αυξάνοντας έτσι τον εράσμιο γι’ Αυτόν πόθο της και καθαίροντάς την καλλίτερα. Για να μεγαλώσει την ένωση και κοινωνία μαζί της και να την οδηγήσει σε μεγαλύτερες χαρές και ευλογίες, από δόξα σε δόξα.

Και τούτο συνεχίζεται μέχρι το τέλος της ζωής του ανθρώπου, και αναλόγως της δεκτικότητός της κάθε ψυχή μετέχει στην χαρά της αγαπητικής αυτής κοινωνίας με τον Κύριό της.

Υπάρχουν όμως και ψυχές, και δεν είναι δυστυχώς λίγες, που δεν δέχονται (αλλοίμονο !) τον Θεό και Κύριό τους, από εγωισμό, φιλαυτία και φυγοπονία, και παρασύρονται από τον διάβολο. Ταλαιπωρούνται στα αδιέξοδα της μακρυά από τον Θεό επιγείου ζωής τους. Μέσα σε αμέλεια, αδιαφορία ή άσκοπες αναζητήσεις και ασχολίες ή πρόσκαιρες μάταιες ηδονές, που πολύ γρήγορα μετατρέπονται σε οδύνες θανάτου. Κι όλα αυτά τις αποκοιμίζουν, τις σκλαβώνουν και τις καταστρέφουν για την αιώνιο απώλεια.

Γίνεται έτσι ένας φοβερός, συνταρακτικός αγώνας σ’ αυτές τις ψυχές. Ένα δίλημμα ζωής και θανάτου τίθεται κάθε ημέρα, κάθε ώρα, ίσως κάθε στιγμή:

Να κάνουν μία καλή αρχή, να αποτινάξουν τα δεσμά αυτά της σκλαβιάς τους;

Να απαρνηθούν τα δικά τους καταστρεπτικά θελήματα;

Να αγωνισθούν να απαγκιστρωθούν από τα νύχια του αιμοβόρου εχθρού τους, του διαβόλου; Και να αρχίσουν σιγά – σιγά μία νέα ζωή για την επανασύνδεσή τους με τον άγιο Θεό, με άσκηση, νίψη, προσευχή, εγκράτεια;

Ή να καταποθούν τελείως από την απελπισία και να παραδοθούν πλήρως χωρίς καμμία αντίσταση, χωρίς αντίδραση, στις γήινες ματαιότητες, στην αβουλία, στην απραξία, στις χοϊκές, απάνθρωπες και αντίθεες απολαύσεις της σαρκός; Και να παύσουν έτσι εντελώς να επιθυμούν τον Θεό και την κοινωνία Του;

Και αν επικρατήσει με την Χάρι του Θεού το πρώτο και γίνει απόφαση και η απόφαση πράξη, επιστρέφει η πρώην άσωτος ψυχή στον οίκο του Πατρός της εν μετανοία και συντριβή επαναλαμβάνοντας και αυτή:

“Πάτερ, ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιον σου και ουκ ειμι άξιος κληθήναι υιός σου…” (Λουκ. ιε’, 21).

Και ο Πανάγαθος Πατήρ που έσπευσε να την προϋπαντήσει, την εναγκαλίζεται, την εισάγει στον οίκο Του, στην Βασιλεία Του, και αρχίζει η μεγάλη χαρά, το πανηγύρι της ψυχής που κλαίει από ανέκφραστη ευγνωμοσύνη για την αγάπη του Πατέρα της.

Αν όμως δεν θελήσει, από εγωισμό, να επιστρέψει στον Πατέρα, συνεχίζεται το φοβερό της μαρτύριο εντονώτερο. Ταλαιπωρείται αφάνταστα, έστω κι αν δεν το ομολογεί, έστω κι αν στους έξω φαίνεται χαρούμενη, ευδιάθετη, ικανοποιημένη. Έστω κι αν κι αυτή η ίδια δεν το αισθάνεται συνειδητά.

Και πέφτουν θύματα του διαβόλου ψυχές που πριν ήσαν καλές, αγνές και χαριτωμένες.

Κυλίονται στον βόρβορο των χειρίστων παθών και ατιμιών, μολύνονται συνειδήσεις καθαρές, αμαυρώνεται το κατ’ εικόνα.

Άνθρωποι κάθε ηλικίας, γένους και φύλου, ακρωτηριάζονται και παραλύουν πνευματικώς και υποφέρουν.

Αχρειώνεται το της ψυχής ωραίον, λερώνεται και καταξεσχίζεται η θεοΰφαντος στολή του αγίου βαπτίσματος. Εξευτελίζεται και ταπεινώνεται το ηγεμονικόν του νοός, και περιπίπτουν άνθρωποι, που πλάσθηκαν για την δόξα του ουρανού, ελεεινά θεάματα του χαιρεκάκου εχθρού της σωτηρίας μας.

Ακόμη και τα εξωτερικά στοιχεία και χαρακτηριστικά τους, που πριν μαρτυρούσαν για την θεϊκή καταγωγή τους, τώρα κι αυτά παραμορφώνονται:

Η “ομορφιά” τους τώρα είναι φρικτή και απαίσια.

Η “ευγένειά” τους και το χαμόγελό τους, απάνθρωπα και δαιμονικά υποκριτικά.

Η “κοσμιότητά” τους και οι “λεπτοί τρόποι” τους, απατηλή όψις του ξεπεσμού τους.

Τα έργα, τα λόγια, ο “πολιτισμός” τους, πονηρά, ρηχά και ψεύτικα. Όλοι οι τρόποι τους και το είναι τους αναδίδουν οσμή θανάτου και δυσωδία πνευματικής αποσυνθέσεως.

Η απουσία του Θεού σημαδεύει την ζωή τους και τον απολίτιστο αυτόν “πολιτισμό” τους.

Πόσος πόνος για τον άγιο Θεό, τον “θέλοντα πάντας ανθρώπους σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν”!

Πόσος πόνος για την Εκκλησία!

Πόση οδύνη να τα γνωρίζουμε όλ’ αυτά και να τα συναντούμε γύρω μας, να τα διαπιστώνουμε σε πολλές ψυχές, “υπέρ ων Χριστός απέθανε”!

(«Ο εν Χριστώ Αγώνας μέσα στην αποστασία της εποχής μας», Δ΄έκδοσις. Ι.Μ. Οσίου Γρηγορίου, Άγιον Όρος 1998, σ.14-22).

ΠΗΓΗ: http://www.pemptousia.gr/

“Ο Θεός είναι αγάπη, δεν είναι απλός θεατής της ζωής μας. Προνοεί και ενδιαφέρεται ως Πατέρας μας που είναι, αλλά σέβεται και την ελευθερία μας. Δεν μας πιέζει. Εμείς να έχουμε την ελπίδα μας στην πρόνοια του Θεού και, εφόσον πιστεύουμε ότι ο Θεός μας παρακολουθεί, να έχουμε θάρρος, να ριχνόμαστε στην αγάπη Του και τότε θα Τον βλέπουμε διαρκώς κοντά μας.

Δεν θα φοβόμαστε μήπως παραπατήσουμε.

Το σώμα του ανθρώπου, τόσο τέλειο! Μεγάλο εργοστάσιο, πίνει νερό, πηγαίνει στο στομάχι, στα νεφρά, καθαρίζει το αίμα.

Η λειτουργία της καρδιάς, ολόκληρη αντλία, οι πνεύμονες, το συκώτι, η χολή, το πάγκρεας, ο εγκέφαλος, το νευρικό σύστημα, οι αισθήσεις, η όραση, η ακοή.

Τι να πούμε για τις πνευματικές δυνάμεις και πώς συλλειτουργούν όλ΄αυτά συγχρόνως αρμονικά κάτω από την προστασία και την πρόνοια του Θεού!

Όλα είναι στην πρόνοια του Θεού. Βλέπετε τα πεύκα;

Πόσες βελόνες έχει το κάθε πεύκο; Μπορείτε να τις μετρήσετε;

Ο Θεός, όμως, τις γνωρίζει και χωρίς τη δική Του θέληση ούτε μια δεν πέφτει κάτω. Όπως και τις τρίχες της κεφαλής μας και αυτές όλες είναι ηριθμημένες. Εκείνος φροντίζει και για τις πιο μικρές λεπτομέρειες της ζωής μας, μας αγαπάει, μας προστατεύει.

Εμείς ζούμε σαν να μην αισθανόμαστε το μεγαλείο της Θείας πρόνοιας. Ο Θεός είναι πολύ μυστικός. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε τις ενέργειές Του.

Μη νομίζετε ότι ο Θεός το έκανε έτσι και μετά το διόρθωσε. Ο Θεός είναι αλάθητος. Δεν διορθώνει τίποτε. Ποιος είναι, όμως, ο Θεός στο βάθος, στην ουσία, εμείς δεν το γνωρίζουμε. Τις βουλές του Θεού δεν μπορούμε να τις εξιχνιάσουμε.

“Ού γάρ εισίν αί βουλαί μου, ώσπερ αί βουλαί υμών, ούδ΄ώσπερ αί οδοί υμών αί οδοί μου, λέγει Κύριος, αλλ΄ως απέχει ο ουρανός από της γής, ούτως απέχει ή οδός μου από των οδών υμών και τά διανοήματα υμών από της διανοίας μου”.

Όταν ο Θεός μας δωρίσει το χάρισμα της ταπεινώσεως, τότε όλα τα βλέπουμε, όλα τα αισθανόμαστε, τότε Τον ζούμε τον Θεό πολύ φανερά. Όταν δεν έχουμε την ταπείνωση, δεν βλέπουμε τίποτε. Το αντίθετο, όταν αξιωθούμε της αγίας ταπεινώσεως, τα βλέπουμε όλα, τα χαιρόμαστε όλα. Ζούμε τον Θεό, ζούμε τον Παράδεισο μέσα μας, πού είναι ο ίδιος ο Χριστός. Θα σας διηγηθώ κάτι -δεν ξέρω αν το έχετε διαβάσει στο Γεροντικό- που δείχνει την Πρόνοια του Θεού και τη δύναμη της προσευχής του γέροντα.

Ένας Γέροντας έστειλε τον υποτακτικό του, τον Παϊσιο, να πάει σε μια δουλειά κάπου μακριά απ΄την ασκητική του καλύβα. Εκείνος βάδιζε, βάδιζε ώρες. Ήταν μεσημέρι. Ο ήλιος έκαιγε. Είδε ένα μεγάλο βράχο που είχε σκιά και πήγε και ξαπλώθηκε κάτω απ΄τη σκιά του βράχου να ξεκουραστεί και εκεί αποκοιμήθηκε. Εκεί που κοιμόταν -ή κοιμόταν ή ήταν έτσι σε μια κατάσταση χαλαρώσεως- βλέπει τον Γέροντα του να του λέει:

- Παϊσιε, Παϊσιε, σήκω πάνω και φεύγα απ΄αυτού!

Κι όπως τον άκουσε τον Γέροντά του να του φωνάζει δυνατά, σηκώθηκε πάνω κι έκανε πέρα. Μόλις πήγε λίγο πέρα, πέντε-έξι βήματα, “γουώωπ!”, είδε το βράχο που έπεφτε. Θα τον πλάκωνε σαν το πουλί στην παγίδα. Δεν θα του άφηνε ούτε κοκκαλάκι, δηλαδή. Ήταν πολύ μακριά ο Γέροντας απ΄τον Παϊσιο κι όμως τον είδε.

Αυτή είναι η πρόνοια του Θεού. Τα λόγια του Κυρίου επαληθεύονται:

“Σημεία δε τοίς πιστεύσασι ταύτα παρακολουθήσει, έν τώ ονόματί μου δαιμόνια εκβαλούσι, γλώσσαις λαλήσουσι καιναίς, όφεις άρουσι, κάν θανάσιμόν τι πίωσιν, ού μη αυτούς βλάψει, επί αρρώστους χείρας επιθήσουσι και καλώς έξουσιν”.

Μπορούμε να σκεπτόμαστε και να λέμε:

- Θεέ μου, είσαι πανταχού παρών και τα βλέπεις όλα, όπου κι αν είμαι. Παρακολουθείς με στοργή το κάθε μου βήμα.

Να επαναλαμβάνουμε με τον Δαβίδ:

“Πού πορευθώ από του πνεύματός Σου και από του προσώπου Σου πού φύγω; Εάν ανεβώ είς τον ουρανόν, Σύ εκεί εί, εάν καταβώ είς τον Άδην, πάρει, εάν αναλάβοιμι τάς πτέρυγας μου κατ΄όρθρον και κατασκηνώσω είς τά έσχατα της θαλάσσης, και γαρ εκεί η χείρ Σου οδηγήσει με κα καθέξει με η δεξιά Σου”.

Αυτό βέβαια δεν αρκεί που το γνωρίζουμε, αλλά είναι μεγάλη ενίσχυση και παρηγοριά, όταν το πιστεύουμε, όταν το ζούμε, όταν το ενστερνιζόμαστε”.

ΠΗΓΗ: http://vatopaidi.wordpress.com/ 

Όταν η χάρη είναι μαζί μας, είμαστε δυνατοί στο πνεύμα . Όταν όμως την χάσουμε, βλέπομε την αδυναμία μας, βλέπομε πως χωρίς τον Θεό δεν μπορούμε ούτε να σκεφτούμε το καλό. Πώς μπορείς να ξέρεις αν ζεις σύμφωνα με το θέλημα του Θεού;

Να η ένδειξη: Αν στενοχωριέσαι για κάτι, αυτό σημαίνει πως δεν παραδόθηκες τελείως στο θέλημα του Θεού, έστω κι αν σου φαίνεται πως ζεις σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Όποιος ζει κατά το θέλημα του Θεού, αυτός δεν μεριμνά για τίποτε. Κι αν κάτι του χρειάζεται, παραδίνει τον εαυτό του και την ανάγκη του στον Θεό. Κι αν πάρει ότι θέλει, μένει ήρεμος, σαν να το είχε. Ψυχή που παραδόθηκε στο θέλημα του Θεού δεν φοβάται τίποτε: ούτε θύελλες, ούτε ληστές, ούτε τίποτα άλλο. Ότι κι αν έλθει, λέγει: «Έτσι ευδοκεί ο Θεός», κι έτσι διατηρείται η ειρήνη στην ψυχή και στο σώμα. Το καλύτερο έργο είναι να παραδοθούμε στο θέλημα του Θεού και να βαστάζομε τις θλίψεις με ελπίδα. Ο Κύριος βλέποντας τις θλίψεις μας δεν θα επιτρέψει ποτέ κάτι που να ξεπερνά τις δυνάμεις μας. Αν οι θλίψεις μας φαίνονται υπερβολικές, αυτό σημαίνει πως δεν έχομε παραδοθεί στο θέλημα του Θεού. ...

... Όποιος κάνει το θέλημα του Θεού, είναι ευχαριστημένος με όλα , έστω κι αν είναι φτωχός και ίσως ασθενής και πάσχει, γιατί τον ευφραίνει η χάρη του Θεού. Όποιος όμως δεν είναι ικανοποιημένος με την μοίρα του και γογγύζει για την αρρώστια του ή εναντίον εκείνου που τον προσέβαλε, αυτός να ξέρει πως κατέχεται από υπερήφανο πνεύμα και έχασε την ευγνωμοσύνη για τον Θεό. Αλλ’ ακόμα και σε μια τέτοια περίπτωση μη στενοχωριέσαι, αλλά ζήτησε μ’ επιμονή από τον Κύριο πνεύμα ταπεινό. Κι όταν έλθει σ’ εσέ το ταπεινό Πνεύμα του Θεού που αναζητάς, τότε θα Τον αγαπήσεις και θα έχεις βρει ανάπαυση, παρ’ όλες τις θλίψεις σου. Ψυχή που απέκτησε την ταπείνωση θυμάται πάντα τον Θεό και αναλογίζεται: «Ο Θεός με έκτισε΄ έπαθε για μένα΄ συγχωρεί τις αμαρτίες μου και με παρηγορεί΄ με τρέφει και φροντίζει για μένα. Γιατί λοιπόν να μεριμνώ εγώ για τον εαυτό μου ή τι έχω να φοβηθώ, έστω κι αν με απειλή ο θάνατος». ...

... Κάθε ψυχή που ταράζεται από οποιαδήποτε αιτία πρέπει να καταφεύγει στον Κύριο και ο Κύριος θα την καθοδηγήσει. Αυτό όμως γίνεται κυρίως σε καιρό συμφοράς και απροσδόκητου συγχύσεως - κανονικά πρέπει να ρωτάμε τον πνευματικό , γιατί αυτό είναι ταπεινότερο. ...

Και όλα, όλα δίνουν τότε αγάπη στην καρδιά, διότι όλα είναι του Θεού. Ο Κύριος νουθετεί με το έλεός Του τον άνθρωπο, για να δέχεται μ’ ευγνωμοσύνη τις θλίψεις. Ποτέ σ’ όλη μου τη ζωή, ούτε μια φορά δεν εγόγγυσα για τις θλίψεις, αλλά τα δεχόμουν όλα σαν φάρμακο από τα χέρια του Θεού και πάντα Τον ευχαριστούσα και γι’ αυτό ο Κύριος μου έδωσε να υπομένω ελαφρά τον αγαθό ζυγό Του. Όλοι οι κάτοικοι της γης υφίστανται αναπόφευκτα θλίψεις. Και παρόλο που δεν είναι μεγάλες οι θλίψεις που παραχωρεί ο Κύριος, όμως φαίνονται στους ανθρώπους αφόρητες και συντριπτικές. Κι αυτό γίνεται, διότι οι άνθρωποι δεν θέλουν να ταπεινωθούν ενώπιον του Θεού και να παραδοθούν στο θέλημά Του. Όσοι όμως άφησαν τον εαυτό τους στο θέλημα του Θεού, αυτούς τους καθοδηγεί ο Ίδιος ο Κύριος με τη χάρη Του και υπομένουν με ανδρεία τα πάντα για χάρη του Θεού, τον Οποίο αγάπησαν και με τον Οποίο θα δοξάζονται αιώνια. Όταν η Παναγία βρισκόταν κοντά στον Σταυρό, η θλίψη Της ήταν ακατάληπτα μεγάλη, επειδή Αυτή αγαπούσε τον Υιό της περισσότερο απ’ ότι μπορεί κανείς να φαντασθεί. Κι εμείς ξέρομε πως όσο μεγαλύτερη είναι η αγάπη, τόσο μεγαλύτερη είναι και η λύπη. Κατά την ανθρώπινη φύση η Θεοτόκος δεν θα μπορούσε με κανένα τρόπο να μην υποκύψει στις θλίψεις Της΄ παραδόθηκε όμως στο θέλημα του Θεού και το Άγιο Πνεύμα Την ενίσχυσε ν’ αντέξει στον πόνο της. Μετά την Ανάληψη του Κυρίου η Παναγία έγινε η μεγάλη παρηγοριά στις θλίψεις για όλο τον λαό του Θεού. Ο Κύριος έδωσε επί γης το Άγιο Πνεύμα και όσοι Το έλαβαν αισθάνονται τον παράδεισο μέσα τους. Ίσως πεις: Γιατί λοιπόν δεν έχω κι εγώ μια τέτοια χάρη; Διότι συ δεν παραδόθηκες στο θέλημα του Θεού, αλλά ζεις κατά δικό σου θέλημα. Παρατηρήστε εκείνον που αγαπά το θέλημά του. Αυτός δεν έχει ποτέ ειρήνη στην ψυχή και δεν ευχαριστιέται με τίποτε΄ γι’ αυτόν όλα γίνονται όπως δεν έπρεπε. Όποιος όμως δόθηκε ολοκληρωτικά στο θέλημα του Θεού , έχει την καθαρή προσευχή και η ψυχή του αγαπά τον Κύριο.

Έτσι δόθηκε στον Θεό η Υπεραγία Παρθένος: «Ιδού η δούλη Κυρίου΄ γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου». Αν λέμε κι εμείς το ίδιο: «Ιδού ο δούλος Κυρίου΄ γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου» , τότε τα Ευαγγελικά λόγια του Κυρίου , που εγράφτηκαν με το Άγιο Πνεύμα, θα ζούσαν μέσα στις ψυχές μας, η αγάπη του Θεού θα βασίλευε σ’ όλο τον κόσμο και η ζωή στη γη θα ήταν απερίγραπτα ωραία. Αλλά παρόλο που τα λόγια του Κυρίου ακούγονται τόσους αιώνες σ’ όλη την οικουμένη, οι άνθρωποι όμως δεν τα καταλαβαίνουν και δεν θέλουν να τα παραδεχθούν. Όποιος όμως ζει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, αυτός θα δοξασθεί και στον ουρανό και στη γη. Όποιος παραδόθηκε στο θέλημα του Θεού, απασχολείται μόνο με τον Θεό. Η χάρη του Θεού τον βοηθά να παραμένει στην αδιάλειπτη προσευχή. Κι όταν ακόμα εργάζεται ή μιλάει, η ψυχή του είναι απορροφημένη από τον Θεό και γι’ αυτό ο Κύριος την πήρε υπό την προστασία Του.

Αλλά κι οι δαίμονες ακόμα φοβούνται την πράη και ταπεινή ψυχή, που τους νικά με την υπακοή, την εγκράτεια και την προσευχή. Οι αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι Τον παρέδωσαν στον Πιλάτο για να σταυρωθεί. Κι αυτό γιατί δεν προσεύχονταν και δεν ζητούσαν από τον Θεό σύνεση, πώς και τι να κάνουν. Έτσι, πολλές φορές οι κυβερνήτες και γενικά οι άνθρωποι ζητούν μεν το αγαθό, αλλά δεν ξέρουν που είναι αυτό το αγαθό. Δεν ξέρουν πως το αγαθό βρίσκεται στον Θεό και μας δίνεται από τον Θεό. Είναι ανάγκη να προσευχόμαστε πάντοτε, για να μας νουθετεί ο Κύριος τι και πώς πρέπει να κάνομε, και ο Κύριος δεν θα επιτρέψει να παραπλανηθούμε. Ο Αδάμ δεν είχε τη σύνεση, να ρωτήσει τον Κύριο για τον καρπό που του έδωσε η Εύα, και γι’ αυτό έχασε τον Παράδεισο. Ο Δαβίδ δεν ερώτησε τον Κύριο: «Θα ήταν άραγε καλό για μένα να πάρω τη γυναίκα του Ουρία;» κι έπεσε στα αμαρτήματα του φόνου και της μοιχείας. Έτσι κι όλοι οι άγιοι που αμάρτησαν, αμάρτησαν γιατί δεν επεκαλούντο τη βοήθεια του Θεού για να τους φωτίσει. Ο Όσιος Σεραφείμ του Σαρώφ είπε: «Όταν μιλούσα από το νου μου, συνέβαιναν λάθη». Υπάρχουν όμως και αναμάρτητα λάθη που οφείλονται στην ατέλεια του ανθρώπου. Τέτοια βλέπομε ακόμη και στην Παναγία. Λέγεται στο Ευαγγέλιο πως όταν επέστρεφε η Παναγία με τον Ιωσήφ από την Ιερουσαλήμ, ενόμισε πως ο Υιός της βάδιζε μαζί με τους συγγενείς ή τους γνωστούς ... Και μόνο μετά τριών ημερών αναζήτηση Τον βρήκαν στο Ιερό των Ιεροσολύμων να συνομιλεί με τους πρεσβυτέρους. Συνεπώς μόνον ο Κύριος είναι παντογνώστης, ενώ όλοι εμείς, όποιοι κι αν είμαστε, πρέπει να προσευχόμαστε στον Θεό ζητώντας σύνεση και να ρωτάμε τον πνευματικό μας, για ν’ αποφύγομε τα λάθη . ...

... Πόσο φανερό είναι για μένα πως ο Κύριος μας κατευθύνει. Χωρίς Αυτόν δεν μπορούμε ούτε να σκεφθούμε το αγαθό. ...

... Όπου υπάρχει άφεση αμαρτιών, εκεί βρίσκεται η ελευθερία της συνειδήσεως και η αγάπη, έστω και λίγη. ...

... Στενοχωρούμε και θρηνώ και οδύρομαι για τους ανθρώπους. Πολλοί σκέφτονται με απόγνωση: «Αμάρτησα πολύ: σκότωσα, λήστεψα, εβίασα, εσυκοφάντησα, ήμουν άσωτος κι έκανα κι άλλα πολλά». Κι από την ντροπή τους δεν έρχονται στη μετάνοια. Λησμονούν όμως ότι όλες οι αμαρτίες τους είναι σαν σταγόνα μπροστά στο πέλαγος της αγάπης του Θεού. Ω αδελφοί μου, όλη η γη, μετανοείτε, όσο ακόμα είναι καιρός. Ο Κύριος γεμάτος έλεος περιμένει τη μετάνοιά μας. Και όλος ο ουρανός και όλοι οι άγιοι περιμένουν επίσης την επιστροφή μας. ...

ΠΗΓΗ: http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=2715

Οἱ πονηροί λογισμοί χωρίζουν τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν Θεό· τόν χωρίζουν καί ἀπό τόν πλησίον. Τόν ἀπομονώνουν ἀπό ὅλους διότι τόν φυλακίζουν στόν ἑαυτό του ἐμποδίζοντας τήν προσευχή καί τήν ἀγάπη.

Αὐτός πού τρέφει κακούς λογισμούς παύει νά προσεύχεται, ἄρα παύει νά κοινωνεῖ μέ τόν Θεό.

Παύοντας νά κοινωνῇ μέ τόν Θεό ἀδυνατεῖ νά κοινωνήσῃ ἀληθινά καί μέ τόν ὁποιοδήποτε ἄνθρωπο. Αὐτό συμβαίνει διότι χωρίς τόν Θεό ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά νικήσῃ τόν ἐγωκεντρισμό του, τήν ἰδιοτέλειά του. Ἡ ἀληθινή ἀγάπη καί κοινωνικότητα εἶναι ἔξοδος ἀπό τή φιλαυτία ἀπό τό «ἴδιον τέλος», ἀπό τό «ἴδιον συμφέρον».

Ὁ ἄνθρωπος πού καλλιεργεῖ τούς κακούς λογισμούς ἀντί νά εἶναι φιλόθεος καί φιλάνθρωπος γίνεται φίλαυτος.Ἀναζητεῖ τήν εὐτυχία στόν ἑαυτό του. Γίνεται φιλήδονος, ὑλιστής, ματαιόδοξος. Χωρίζεται ἀπό τόν Θεό καί τόν πλησίον του λειτουργώντας ἐγωκεντρικά, ἀναρχικά, αὐτόνομα, ὑπερήφανα.

Ἡ φιλήδονη ψυχή δέν θέλει νά κοπιάσῃ, νά κουραστῇ, νά πονέσῃ, νά βγῇ ἀπό ὅ,τι θεωρεῖ «καλό», «βόλεμα», «εὐτυχία».

Ἡ φιλήδονη ψυχή ἔχει «σαρκοποιηθῇ», ἔχει συσσωματωθῇ μέ τήν γῆ, τό χῶμα, τήν ὕλη, τήν ματαιότητα, τήν προσωρινότητα, τό «σχῆμα τοῦ κόσμου τούτου».

Ἡ φιλήδονη καρδιά λειτουργεῖ ὡς εἱρκτή-φυλακή, ὡς ἁλυσίδα γιά τήν ψυχή. Ἐμποδίζει τήν ψυχή κατά τήν ὥρα τοῦ θανάτου. Κατά τήν ἔξοδό της ἀπό τό σῶμα, ἡ ψυχή δέν δύναται νά πορευθῇ στήν ἀληθινή ἐλευθερία, πού εἶναι ὁ Θεός. «Φιλήδονος καρδίᾳ εἱρκτή καί ἅλυσις ἐν καιρῷ ἐξόδου»[1].

Ἡ προσκόλλησι τῆς ψυχῆς στίς σαρκικές ἡδονές δέν τῆς ἐπιτρέπει νά πτερωθεῖ καί νά πορευθεῖ στήν οὐράνια πατρίδα τήν Ἐκκλησία τήν θριαμβεύουσα, πού εἶναι ἕνα μέ τήν στρατευομένη. Τά πάθη δέν ἐπιτρέπουν στήν ψυχή νά πτεροφυήσῃ γιά νά μεταστῇ στά οὐράνια σκηνώματα. Ἡ φιλαυτία καί τά τέκνα της ἡ φιληδονία, ἡ φιλαργυρία καί ἡ φιλοδοξία δυσκολεύουν ἤ πιό σωστά ἀπαγορεύουν τήν κίνησι τῆς ψυχῆς πρός τόν Θεό.

-Τί μπορεῖ νά τήν θεραπεύσῃ;

-Ἡ μετάνοια… ἡ ἔμπρακτη μετάνοια, ἡ προσευχή, ἡ ἄσκησι.

Πράγματι: Ἡ μετάνοια πού ἐκφράζεται μέ τήν φιλοπονία, τήν ἄσκησι, τήν ἀγάπη τοῦ ἑκούσιου κόπου-πόνου γιά τόν Χριστό ἀπαλλάσσει τήν ψυχή ἀπό τήν σκουριά τῆς φιλαυτίας.

Ἡ φιλόθεη καί φιλάνθρωπη ψυχή καθαρίζεται ἀπό τούς αἰσχρούς καί πονηρούς καί βλάσφημους λογισμούς διά τῆς προσευχῆς, τῆς ἀντίστασης στά πάθη καί τῆς ἀποφυγῆς κάθε πράγματος πού τά ἐξάπτει καί τά τρέφει.

Ἡ μετανοημένη ψυχή καλλιεργεῖ τούς καλούς φωταγωγικούς, φωτοφόρους καί φωτόμορφους λογισμούς. «Ἐνθυμήσεων πονηρῶν ἡ ψυχή σου καθαρευέτω καί ἀρίσταις ἐννοίαις φωταγωγείσθω»[2] μᾶς προτρέπει ὁ Ἅγιος Θεόδωρος Ἐδέσσης στή Φιλοκαλία.

Ἡ ψυχή πού ἀντικαθιστᾶ τούς κακούς μέ καλούς λογισμούς τελικά φθάνει νά μήν ἔχει κανένα λογισμό παρά μόνο τό Φῶς, μόνο τόν Χριστό. Εἶναι ἡ ψυχή πού ἔχει ἐγκάτοικον Αὐτόν πού εἶναι ἡ ὑποστατική Ζωή, τό ὑποστατικό Φῶς, ἡ ὑποστατική Εἰρήνη.

Ἡ ψυχή αὐτή πού ἀγαπάει τόν πόνο γιά τόν Χριστό εἶναι πόρτα ἀνοιχτή στόν οὐρανό. «Ἡ δέ φιλόπονος, θύρα ἠνεῳγμένη»[3].

Ἡ καθαρή ψυχή κατά τήν ὥρα τῆς ἐξόδου της ἀπό τό σῶμα ὁδηγεῖται ἀπό τούς Ἀγγέλους στήν οὐράνια Ἐκκλησία, ἐνῶ ἡ βρώμικη καί ἀμετανόητη παραλαμβάνεται ἀπό τούς δαίμονες. «Τῷ ὄντι γάρ ψυχάς καθαράς ἐξερχομένας τοῦ σώματος, Ἄγγελοι ὁδηγοῦσι, πρός τήν μακαρίαν χειραγωγοῦντες ζωήν· τάς δέ ῥερυπωμένας καί ἀμετανοήτους, δαίμονες, οἴμοι, παραλήψονται»[4].

Ἄς ἀντιστεκώμαστε στούς πονηρούς καί αἰσχρούς καί βλάσφημους λογισμούς γιά νά ἀξιωθοῦμε τῆς συνοδείας Ἀγγέλων κατά τήν ὥρα τῆς ἐξόδου μας.

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Τῼ ΘΕῼ ΔΟΞΑ!

Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

1 Ἁγίων Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου & Μακαρίου Κορίνθου, Φιλοκαλία τῶν Ἱερῶν Νηπτικῶν,Ἐπιμέλεια ἀδελφῶν Ἱεροῦ Κοινοβίου Μονῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Μπούρα – Λεοντάρι Ἀρκαδίας, Ἔκδοσις Α΄ 2011, τομ. Β΄, Ἁγίου Θεοδώρου Ἐδέσσης, Κεφάλαια ψυχωφελῆ, κη΄, σελ. 553.

2 Ὅ.π.

3 Ὅ.π.

4 Ὅ.π.

ΠΗΓΗ: http://anavaseis.blogspot.gr/2013/05/blog-post_5688.html

* Ο Χριστός είναι αυτός που μας έφτιαξε και αυτός που μας εξαγόρασε με το Αίμα Του! Από φιλότιμο και μόνο, γι' αυτά που μας έκανε ο Χριστός, έπρεπε να αλλάξει κάθε άνθρωπος και να πολιτεύεται διαφορετικά στη ζωή του, εν μετανοία. Αλλά πού τέτοιο φιλότιμο.!

* Αν ο άνθρωπος ήθελε να βάλει έναν κανόνα στον εαυτόν του, για ένα μήνα να προσευχόταν και να έλεγε: Χριστέ μου, τι είσαι για μένα, ε τότε, θα έκλαιγε σε όλη του την υπόλοιπη ζωή. Όταν του δείξει ο Χριστός, τι έκανε γι' αυτόν, θα έκλαιγε σε όλη την υπόλοιπη ζωή του και θα ντρεπόταν για τον εαυτόν του! Θεληματικά θα «δουλωνόταν», θελημάτικα θα παραδιδόταν στα χέρια του Θεού. Δεν θα διατεινόταν, όπως κάνει τώρα, ότι ο Θεός θέλει δούλους.

* Πολλοί είναι εκείνοι που λένε: Δεν δέχομαι το Χριστό, γιατί με θέλει δούλο. Είναι κάτι, που πολλοί σκοντάφτουν στο σημείο αυτό. Μα σε θέλει ο Χριστός δούλο, όπως σε θέλει ο διάβολος; Δεν μπορούν οι άνθρωποι να ερμηνεύσουν τη δουλεία του Χριστού και τη δουλεία του διαβόλου. Η δουλεία του διαβόλου είναι τυραννική και έχει σκοπό να βασανίζει τον άνθρωπο. Ενώ στο Χριστό, ο άνθρωπος εκούσια δουλώνεται, ως ευγνωμοσύνη για την φιλανθρωπία που μας έδειξε, απελευθερώνοντάς μας από τα δεσμά του διαβόλου, και μας δόθηκε έτσι η ευκαιρία να σωζόμαστε. Είναι λοιπόν προς συμφέρον της ψυχής του ανθρώπου, ο άνθρωπος να εξαρτιέται από τον Χριστό και ο όρος δούλος δεν έχει την αυστηρή έννοια του όρου, όπως την ερμηνεύουμε εμείς. Είναι δουλεία ευεργετική.

* Αφού στην προσευχή του Πάτερ ημών, αποκαλείς το Θεό Πατέρα, πώς ισχυρίζεσαι, ότι ο Θεός θέλει δούλους; Εκτός και αν δεν λες αυτήν την προσευχή.

* Ο Θεός δεν έχει ανάγκη από εργάτες-δούλους όπως λένε μερικοί. Θέλει τον άνθρωπο για παιδί Του, να αισθάνεται άνετα ο άνθρωπος δίπλα Του και να γίνει συγκληρονόμος της Βασιλείας Του.

* Οφείλουμε να γίνουμε παιδιά Του και όχι δούλοι, όπως έχει ο διάβολος τους δικούς του!

* Προσέξτε μην πέσετε στην παγίδα και υποσχεθείτε σε κάποιον, που θέλετε να φέρετε στο δρόμο του Θεού, ότι ερχόμενος στον Χριστιανισμό θα του έρθουν τα πράγματα στη ζωή του ευνοϊκά και δεν θα έχει πειρασμούς και προβλήματα. Ο Θεός δεν υπόσχεται, ότι η ζωή του Χριστιανού στον κόσμο τούτο θα είναι παραδεισένια. Παράδεισο υπόσχεται στην άλλη ζωή.

* Όταν είμαστε ερωτευμένοι, δεν μιλάμε για κανένα άλλο πρόσωπο, δεν σκεφτόμαστε κανένα άλλο πρόσωπο, δεν μας ενδιαφέρει κανένα άλλο πρόσωπο, παρά μόνο για εκείνο στο οποίο είμαστε ερωτευμένοι. Τέτοιο θείο έρωτα, πρέπει να έχουμε και εμείς για τον Χριστό!

* Οι άνθρωποι που ακολουθούν το δρόμο του Θεού και είναι παιδιά του Θεού, καταλαβαίνουν τη φωνή Του και Τον αναγνωρίζουν ως ποιμένα τους. Εμείς όμως δεν διάγουμε καθαρή ζωή, για να μπορούμε να διακρίνουμε τα όνειρα του Θεού και γι' αυτό έχουμε τέτοιου είδους απορίες.

* Πράγματα που δεν μπορεί ο άνθρωπος να τα κάνει μόνος του, τον βοηθά ο Θεός. Πράγματα όμως που μπορεί μόνος του να τα κάνει, δεν τον βοηθά ο Θεός. Για παράδειγμα, ο Χριστός ανέστησε τον Λάζαρο, αλλά δεν του έλυσε και τα χέρια. Άφησε στους συγγενείς του Λαζάρου, να το κάνουν αυτό.

* Αν δεν αραίωσες τις φιλίες σου, αν δεν σε εγκατέλειψαν οι φίλοι σου, αν δεν άρχισαν οι άλλοι να σε ειρωνεύονται, τότε να ξέρεις ότι δεν έκανες βήμα στον Χριστιανισμό. Γιατί ο Χριστός γεννάται στην καρδιά εκείνου του ανθρώπου, όπου έχουν πεθάνει όλοι οι άλλοι θεοί μέσα του (ο θεός της μόδας, ο θεός της σαρκός, ο θεός του εγωισμού κ.ά.). Ο Θεός έχει αξιοπρέπεια και σε αφήνει να κάνεις τη ζωή σου, αν νομίζεις ότι η παρουσία Του μέσα σου είναι αποπνικτική. Μόνο αν Του ζητήσεις να έρθει, με όλη σου την καρδιά, αποβάλλοντας πρώτα τα σκουπίδια που έχεις μέσα σου, θα έρθει μέσα στην καρδιά σου.

* Θέλημα του Θεού είναι το πρόσκαιρο, αλλά και το αιώνιο συμφέρον της ψυχής του ανθρώπου. Ποτέ το θέλημα του Θεού δεν είναι αντίθετο με το συμφέρον της σωτηρίας της ψυχής του ανθρώπου.

* Έξυπνος άνθρωπος δεν είναι ο καταφερτζής, δεν είναι αυτός που μπορεί να βάλει πολλούς στο χέρι του, όπως νομίζουν πολλοί. Έξυπνος άνθρωπος (το λέει και η λέξη) είναι εκείνος που βρίσκεται έξω από τον ύπνο της αμαρτίας, είναι εκείνος που φυλάγεται από την αμαρτία.

* Όλες οι αλήθειες για όλα τα ζητήματα μέσα στην Αγία Γραφή είναι διάσπαρτες και δεν είναι συγκεντρωμένες όλες, με μια οργανωμένη σειρά. Ο χαριτωμένος άνθρωπος, με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος, σταχυολογεί και επιστρατεύει τα χωρία αυτά στην εκάστοτε περίπτωση. Δεν είναι τυχαίο, που οι αλήθειες είναι διάσπαρτες. Η σκοπιμότητα έγκειται, στο να μην τις γνωρίζει ο διάβολος, γιατί στερείται τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος.

* Στα 3 μεγάλα γεγονότα του ανθρωπίνου γένους, έχουμε και τους αντίστοιχους Προδρόμους: α) προκειμένου να έρθει ο Χριστός στον κόσμο, Ιωάννης Πρόδρομος, β) προκειμένου να έρθει ο Χριστός στην Δευτέρα Παρουσία Του, Ηλίας Πρόδρομος, και γ) προκειμένου να επιστρέψει ο άνθρωπος στον παράδεισο Ιησούς Πρόδρομος. Στο πρώτο γεγονός έχουμε την ενανθρώπηση του Θεού, στο δεύτερο τη «θεοποίηση» του ανθρώπου και στο τρίτο έχουμε την οριστική κρίση του ανθρώπου από τον Χριστό.

* Δύο γεγονότα είναι εκείνα που εξασφαλίζουν τη σωτηρία του ανθρώπου: Η Θεότης του Ιησού και η Ανάσταση του Ιησού. Αν ο Χριστός δεν ήταν Θεός και δεν Αναστήθηκε, τότε δεν υπάρχει σωτηρία για τον άνθρωπο. Αλλά ο Χριστός, ήταν και Θεός και Αναστήθηκε. Άρα εμείς οι Ορθόδοξοι, είμαστε εξασφαλισμένοι στη σωτηρία μας και όλα εξαρτώνται από τη θέλησή μας.

* Πολλές φορές πηγαίνοντας να βάλουμε κάποιον στη θέση του, βγαίνουμε εμείς από τη θέση μας.

* Όταν προσπαθήσεις να ερμηνεύσεις τα πνευματικά ζητήματα με τη λογική σου, θα καταλήξεις να γίνεις αιρετικός και άπιστος.

* Δύο άνθρωποι μας έβγαλαν από τον παράδεισο, ο Αδάμ και η Εύα και δύο μας ξαναβάζουν στον παράδεισο, ο Χριστός και η Παναγία.

* Οι Πατέρες της Εκκλησίας έχουν τρεις φράσεις, που ισχύουν για όλους τους ανθρώπους:

Θα ακούσεις άνθρωπε το Θεό, για να σε ακούσει.

Θα προετοιμαστείς άνθρωπε, για να σε δώσει ο Θεός.

Θα λογαριάζεις το Θεό, για να Τον συγκινήσεις.

Ο Θεός δεν συγκινείται με την ποσότητα της προσφοράς μας, αλλά με την ποιότητα της προσφοράς μας. Και ποιότητα δεν υπάρχει σήμερα στον Χριστιανό.

*Το μεγαλύτερο θαύμα όλων των εποχών, είναι το πώς ο Θεός μάς ανέχεται να Τον κοροϊδεύουμε. Τρώμε, πίνουμε, καλοπερνάμε, έχουμε τον αέρα, έχουμε τον ήλιο, έχουμε τα πάντα. Και του λέμε του Θεού: Θεέ, όλα τα παίρνω τα δικά σου, αλλά δεν Σε δέχομαι, δεν Σε θέλω. Τέτοια μακροθυμία!!!

* Κανείς δεν ξέρει τι είναι ο Θεός, ως προς την ουσία Του και ούτε πρόκειται να το μάθει ποτέ κανείς. Εμείς απλά βλέπουμε τα αποτελέσματα των ενεργειών του Θεού.

* Όλες οι πράξεις όλων των ανθρώπων, είναι γραμμένες σε τρία βιβλία: στο βιβλίο του σατανά, στο βιβλίο της συνείδησης και στο βιβλίο του αγγέλου φύλακά μας. Το βιβλίο του σατανά, έχει μόνο τις αμαρτίες του ανθρώπου.

* Η πρώτη και μεγαλύτερη εντολή είναι, να αγαπήσεις το Θεό εξ όλης της καρδίας σου, εξ όλης της ψυχής σου, εξ όλης της διανοίας σου. Επομένως ποια είναι η μεγαλύτερη αμαρτία; Είναι η παράβαση της πρώτης εντολής. Ποιος όμως από εμάς, έχει ποτέ εξομολογηθεί αυτήν την αμαρτία; Η δεύτερη μεγαλύτερη εντολή είναι, να αγαπήσεις τον συνάνθρωπό σου, όσο αγαπάς τον εαυτό σου.

* Κατά τον Απόστολο Παύλο, η χαρά που πρέπει να έχει ο άνθρωπος, πρέπει να είναι εν Κυρίω και όχι εν σαρκί και εν τω κόσμω. Η χαρά εν Κυρίω είναι συνδυασμένη με λύπη, η λεγόμενη χαρμολύπη, όπου ο άνθρωπος λυπάται για την αμαρτωλότητά του και ο Θεός ταυτόχρονα τον παρηγορεί με χαρά. Περισσότερη χαρά νιώθει ένας που προσεύχεται με λύπη στο Θεό, παρά ένας που τραγουδάει, γιατί ο πρώτος νιώθει σαν να έκανε ένα πρωτόγνωρο μπάνιο την ψυχή του, ενώ ο δεύτερος, μόλις σταματήσει το τραγούδι, όλη η μίζερη πραγματικότητα και τα προβλήματα ορθώνονται μπροστά του. Είναι κάποιες λεπτομέρειες που ο άνθρωπος δεν τις προσέχει.

* Ο πραγματικά Χριστιανός, είναι μέσα του γεμάτος. Οι άνθρωποι που είναι μακριά από το Θεό, μη έχοντας Χριστό μέσα τους, είναι κενοί και άδειοι και έχουν την ανάγκη να ψυχαγωγηθούν και να περάσουν ευχάριστες στιγμές. Άλλος με τη σάρκα, άλλος με τον τζόγο και άλλος με άλλα πράγματα ξεσκάει και, όταν περάσει αυτή η επήρεια, διπλά στενοχωριέται γιατί δεν τον ικανοποιούν πλήρως την ψυχή. Δεν έχει ανάγκη ο Χριστιανός να πάει στου σατανά τα στέκια και να δανειστεί χαρά.

* Ο Χριστός έχει τέτοια αίγλη, που ο κάθε καλοπροαίρετος άνθρωπος πληροφορείται για την αλήθεια και την ασφάλεια που προσφέρει. Και οι μαθητές του Χριστού, που ήταν καλοπροαίρετοι, πήραν αυτήν την πληροφορία και Τον ακολούθησαν, παρατώντας τα πάντα στη ζωή τους, χωρίς βέβαια ο Χριστός να τους υποσχεθεί κάτι.

* Ρώτησαν κάποτε έναν φωτισμένο ασκητή, πώς περνάει την ημέρα του και αυτός απάντησε: Έχω μοιράσει την ημέρα σε τρία μέρη. Στο πρώτο μέρος, μιλάω στο Θεό (με την προσευχή), στο δεύτερο με μιλάει ο Θεός (με τη μελέτη της Αγίας Γραφής και των θεόπνευστων Πατερικών κειμένων), και στο τρίτο μιλάω για το Θεό στους άλλους.

Εις αγαθή ανάμνηση

Εμπειρικές αλήθειες από την κηρυκτική διακονία του πιστού εργάτου Κυρίου

ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ Α. ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ

(1916-1982)

Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη"

ΠΗΓΗ: http://www.impantokratoros.gr/99C21599.el.aspx 

Ο Κύριος και Θεός μας Ιησούς Χριστός, όταν κάποτε τον πλησίασαν παιδιά και οι μαθηταί Του τα παρεμπόδιζαν για να μην τον ενοχλούν και τον πειράζουν, τους είπε: «Άφετε τα παιδία ελθείν προς με και μη κωλύετε αυτά». Όταν ο Θεός μας, τόσο αγαπούσε τα παι­διά, και ο άνθρωπος του Θεού που μιμείται στη ζωή του τον Χριστό δεν θα αγαπά τα παιδιά;Ο Άγιος Γέροντας π. Παΐσιος ο Αγιορεί­της ζούσε τον Χριστό, ήταν ο άνθρωπος του Θεού, αγαπούσε τον Χριστό με όλη του τη δύναμη, αγαπούσε και τον άνθρωπο, αγαπούσε τα παιδιά.Η ανταπόκριση του στην παρουσία των νέων και των παιδιών ήταν ολοπρόθυμη και αδιάκοπη. Ο π. Παΐσιος έβλεπε τον κάθε νέο και την κάθε νέα, ως εικόνα Θεού, ως ψυχοσωματι­κή οντότητα, ως μέλος του μυστικού σώμα­τος της Εκκλησίας μας, ως μέλος Χριστού. Δεχόταν, άκουγε, πρόσεχε το νέο με ι­διαιτέρα προσοχή και υπομονή. Είχε δια­γράψει θα λέγαμε τον εαυτό του, προκει­μένου να διακονήσει, να προσφέρει, να στη­ρίξει τους νέους αλλά και κάθε προσκυνη­τή βέβαια, που έφθανε μέχρι το κελί του.

Με αξίωσε ο Κύριος να τον γνωρίσω, να επισκεφτώ πολλές φορές το κελί του και στον Τίμιο Σταυρό, (πρώτο κελί) και στην Παναγούδα (δεύτερο κελί) και να ζήσω πολλά περιστατικά τα οποία ομολογούν και βε­βαιώνουν αυτή την αγία, την αγνή, την ειλικρινή, την πατερική, την θεία αγάπη του γέροντος στη νεότητα.Ανεβήκαμε μία φορά στο κελί του, στην Παναγούδα και μόλις φθάσαμε εκεί, τον είδαμε ξαπλωμένο στα κού­τσουρα που είχε εκεί, στους ξύλινους κορμούς που χρησιμοποιούσε για καθίσματα. Αυτό ήταν το υπαίθριο αρχονταρίκι του.

Γύρω του αρκετοί νέοι τον άκουγαν με πολύ σεβασμό και προσοχή, καθισμένοι κι αυτοί στα κού­τσουρα. Γιατί ήταν ξαπλωμένος; Είχε βγει έξω η κοίλη του, από την οποία υπέφερε πολύ, πονούσε αβάσταχτα και παρ' όλα αυτά δεν είπε όχι στην παρουσία των παιδιών που τον επισκέφτηκαν.

Ο π. Παΐσιος δεν μπορούσε να φανταστή νέο να μην έχει πνευματικό. «Πήγαινε» έλεγε, «να βρεις ένα καλό πνευματικό και κάνε υπακοή. Τα παιδιά πρέπει από το δημοτικό σχολείο να έχουν πνευματικό». Τόνιζε ιδιαιτέρως αυτό το «κάνε υπακοή». Όταν κά­νεις υπακοή στον πνευματικό, αληθινή, αδιάκριτη, όταν ταπεινωθείς και αφήσης τον εαυτό σου, τη νεότητα σου στο πετραχήλι, μη φοβάσαι τότε.

Πρόσεχε όμως μην κάνεις το δικό σου. Μην πιστέψης στο λογισμό σου. Ένας νέος, εάν πιστεύει στον λογισμό του έχει πολύ εγωισμό. Αν π.χ. θυμηθή μερικά περιστατικά από την παιδική του ηλικία, που δείχνουν τι δόση εγωισμού είχε από μικρός, θα το καταλάβη.

Παρατηρούσα δυό παιδιά. Το ένα πήρε ένα μαξιλάρι από αφρολέξ και το σήκωσε φυσιολογικά. Πήγε και το άλλο να το σηκώσει και έκανε σαν να σήκωνε ένα σακί τσιμέντο. Αυτό έχει εγωισμό. Όταν όμως λίγο μεγαλώσει και καταλάβει ότι εκείνη η ενέργεια του ξεκινούσε από τον εγωισμό και το πη στην εξομολόγηση, έρχεται η Χάρις του Θεού, λυτρώνεται και βοηθιέται.

Ο ταπεινός, συνέχισε ο γέροντας και θαύματα να κάνη πάλι δεν πιστεύει στο λογισμό του.Έχω καταλάβει ότι η υπακοή πολύ βοηθάει το νέο. Και λίγο μυαλό να έχει κανείς, αν κάνει υπακοή γίνεται φιλόσοφος. Είτε έξυ­πνος, είτε κουτός, είτε υγιής, είτε άρρωστος πνευματικά η σωματικά, είναι κανείς και βασανίζεται από λογισμούς, αν κάνει υπακοή ελευθερώνεται. Λύτρωσι είναι η υπα­κοή.

Ο μεγαλύτερος εγωιστής είναι αυτός που ακολουθεί τον λογισμό του και δεν ρωτάει κανέναν. Για να βρη το δρόμο του ο νέος πρέπει να ανοίξει την καρδιά του σε κάποιο πνευματικό και να ζητήσει ταπεινά την βοήθεια του.Πολύ πονούσε για την εξάπλωσι της σατανολατρείας ανάμεσα στη νεότητα. Ως αιτία έβλεπε τον εγωισμό.

Έ­λεγε σχετικά ο π. Παΐσιος «Όποιος έχει πολλή υπερη­φάνεια είναι σαστισμένος. Κάνει χοντρά σφάλματα και δεν το καταλαβαίνει. Έχει φθάσει σε τέτοια σκότωσι, που ό,τι και να του πεις για να τον βοηθήσης, δεν καταλαβαίνει. Λέει ότι τον καταπιέζεις". Καταπίεση είναι αυτή; Άντε τώρα να του βγάλεις αυτό τον λογισμό. Δεν είναι τρελός, αφού το μυαλό του δουλεύει. Πρέπει να το κα­ταλάβη ότι είναι άρνησι, είναι βλασφημία αυτό. Έτσι φθάνουν σιγά - σιγά στην σατανολατρεία.

Αν δεις οι σατανολάτρες φαίνονται ότι είναι κυριευμένοι από το διάβολο. Βλέπεις ένα δαιμονισμό πάνω τους. Όταν ο άνθρωπος, ο νέος φθάνει σ' αυτό το σημείο να λατρεύει το εγώ του, τρελλαίνεται.

Πολύ αγαπούσε και συμπαθούσε τους νέους οι οποίοι είχαν προβλήματα υγείας. Όσο κουρασμένος κι αν ήταν, όσο απασχολημένος, θα έβγαινε από το κελί του για να τους δεχθή, να τους παρηγόρηση, να τους στήριξη. Προσευχόταν ημέρες και νύχτες για την βοήθεια α­σθενών και αναπήρων αδελφών.Πήγαμε με κάποιον αδελφό που είχε σοβαρό λόγο υγείας.

Παρ' ότι πρώτη φορά τον έβλεπε, παρ' ότι δεν είχε ακούσει άλλη φορά για τον νέο αυτό, τον υποδέχτηκε με αγάπη και του είπε το όνο­μα του χωρίς να του το είχε πει κανείς. Γι' αυτό τον νέο πολλές φορές έδειξε ά­μετρο αγάπη, συμπαράστασι, προσευχήθη­κε πολύ ο γέροντας και φυσικά για τους α­ναρίθμητους αδελφούς με προβλήματα υ­γείας, οι οποίοι τον επισκέφθηκαν η του ζη­τούσαν τις προσευχές του.

Στην κεντρική έξοδο του αύλειου χώρου του κελιού του είχε ένα δοχείο με λευκά χαρτιά και μία επιγραφή. «Γράψτε και αφή­στε τα ονόματα σας, θα σας βοηθήσω πε­ρισσότερο με την προσευχή, παρά με την πολυλογία». Η αγάπη ειδικά για τους ασθενείς νέους, τον κρατούσε ημέρες και νύκτες άγρυπνο, γιατί προσεύχονταν γι' αυτούς.

Μου ανέ­φερε ένας νέος που έγινε καλά από την α­σθένεια του, ότι τον επισκέφθηκε ένας γέ­ροντας και τον καθησύχασε λέγοντας ότι θα γίνει καλά. Όταν είδε την εικόνα του πα­τρός Παϊσίου ανεγνώρισε τον γέροντα που προσεύχονταν για τη θεραπεία του.

Γνωστό και το θαύμα που έγινε με το νέο που σώθηκε από αυτοκινητιστικό ατύχημα. Η μοτοσικλέτα του νέου, σε μια στροφή συγκρούστηκε με φορτηγό και ο νέος εκσφενδονίστηκε. Δεν χτύπησε όμως καθόλου, απλώς σηκώθηκε και ξεσκονίζονταν.

Ό­ταν ρωτήθηκε πως δεν χτύπησε, είπε πως «ένας γέρο­ντας με άρπαξε και με άφησε στην άκρη του δρόμου». Ανεγνώρισε τον Γέροντα όταν είδε την εικόνα του.Αγαπούσε τους νέους ο Γέροντας, αλλά δεν τους δι­καιολογούσε. Δεν κολάκευε, δεν αμνήστευε τα σφάλμα­τα τους. Έλεγε σε νέους ο π. Παΐσιος: «Ευλογημένες ψυχές, με τη σωτηρία της ψυχής σας θα παίξω; Ο νέος κάνει πρόβες. Να νοιώθετε σιγουριά. Αν δω κάτι στρα­βό είτε από μακριά είτε από κοντά, θα σας τα πω. Εσείς έχετε εμπιστοσύνη και ειρηνεύετε. Α, δεν με έχετε κα­ταλάβει εμένα. Έτσι εύκολα θα αναπαύσω τους λογισμούς; Όταν βλέπω ότι η ψυχή είναι ευαίσθητη η συ­γκλονίζεται ολόκληρη από τη συναίσθηση του σφάλ­ματος της, τι να πω; Τότε την παρηγορώ για να μην πέσει στην απελπισία. Όταν όμως βλέπω πέτρα στην καρδιά, τότε μιλώ αυστηρά για να την ταρακουνήσω»

-«Δώστα μου» είπε, «τα χρειάζομαι».

-«Τι τα χρειάζεσαι;» είπε ο νέος.

-«Ναι, τα χρειάζομαι» απάντησε ο Γέροντας. Τα πήρε και αμέσως τα εκσφενδόνισε μέσα στο δάσος.

Ο νέος διαμαρτυρήθηκε και είπε: «Μα Γέροντα, μολύ­νετε το δάσος με όλα αυτά που πετάξατε».

Και ο Γέροντας με αγάπη, αλλά ξεκάθαρα του είπε: «Εσύ το δάσος το άψυχο σκέφτεσαι περισσότερο μη μολυνθή, η την ψυχή σου την αθάνατη και το σώμα σου, που είναι ναός του Αγίου Πνεύματος, το οποίο φθείρε­ται με το κάπνισμα;»

Πνευματικές συμβουλές και αλήθειες που μας δίδαξαν όλους και έδωσαν σωτήρια μαθήματα οικοδομής στους νέους. Πάντα όταν πήγαιναν νέοι, έκανε τα πάντα για να φιλέψη, να κεράση όλους με ότι καλύτερο είχε. Όταν του πηγαίναμε γλυκά η λουκούμια, τα μοίραζε όλα. Δεν κρατούσε τίποτα.

Μια φορά μοίρασε στους φοιτητάς, με τους οποίους τον επισκεφθήκαμε όλα τα φρούτα που είχε και μάλιστα σε μερικούς έδωσε κάστανα. Ήταν το έτος 1990. Ένας από τους φοιτητές εκείνους, που σήμερα είναι ιερεύς και πολύτεκνος πατέρας κρατά ακόμη ένα κάστα­νο από το 1990 σε αρίστη κατάστασι. Πολύ σεβόταν την ιερωσύνη και τους κληρικούς, έστω και αν ήταν νέοι στην ηλικία. Ένας πολύ νέος κληρικός όταν πήγαινε, του έπαιρνε το χέρι ο π. Παΐσιος, και το ασπαζόταν. Εκείνος από ντρο­πή τραβούσε το χέρι του. Τότε ο Γέροντας τον μάλωνε και του έλεγε: «Πάτερ μου έχεις ιερωσύνη. Άφησε το χέρι σου να το ασπαστώ για να πάρω ευλογία».

Πόσο αλήθεια μας διδάσκει αυτή του η συμπεριφορά! Σήμερα δεν ευλαβούμαστέ την ιερωσύνη, δεν ασπαζό­μαστε τα χέρια των ιερέων, δεν ζητάμε την ευχή τους, δεν διδάσκουμε τα παιδιά μας να τιμούν την ιερωσύνη.

Με την διόρασι και την πρόορασί του, ο π. Παΐσιος, έβλεπε και ιερατικές κλίσεις και με αγάπη τις ενίσχυε και συμβούλευε τους νέους. Σε μία επίσκεψη νέων είπε: «Εσείς θα γίνετε κληρικοί. Όταν γίνετε να αγαπάτε τα παιδιά, να τα οδηγείτε στον Χριστό και στην Εκκλησία».Πολύ αντιδρούσε στην εκκοσμίκευσι, ο π. Παΐσιος, και των νέων κληρικών και των μοναχών και της εν γένει εκκλησιαστικής και πνευματικής ζωής.

Κάποτε τον βρήκα πολύ στενοχωρημένο. Σχεδόν έ­κλαιγε. Τον ρώτησα με διάκρισι τι είχε, γιατί στενοχωριό­ταν τόσο. Κοντά στο κελί του ανοιγόταν ένας αμαξητός δρόμος. «Δε βλέπεις παιδί μου» μου είπε, «χάνουμε τον εαυτό μας, προχωρούμε προς την εκκοσμίκευσι. Χάνου­με την άσκησι η οποία όλους μας μας καλλιεργεί».

Και είπε χαρακτηριστικά: «Παλαιότερα μας απασχο­λούσε ποίοι είμαστε στο μοναστήρι και πως κοινωνού­σαμε. Τώρα μας απασχολεί πόσοι είμαστε και πόσες φο­ρές κοινωνούμε. Χάσαμε δηλαδή την ποιότητα. Εκκο-σμικευθήκαμε».

Αυτή η εκκοσμίκευσι έφερε την αλλοίωσι και στη νεό­τητα και χάσαμε την ποιότητα, την καλλιέργεια των νέ­ων, αλλά και των νέων μοναχών.Πολύ επρόσεχε και ενέπνεε ο π. Παΐσιος την υπακοή των νέων στους γονείς.Πήγαμε μία φορά με φοιτητάς να τον επισκεφθούμε.Ένας από τους νέους αυτούς είχε προβλήματα με τους οικείους του, με τους γονείς του. Ερχόταν να εξομολογηθή με το ποδήλατο και μου έλεγε: «να μην αργήσω πάτερ, γιατί θα έχω προβλήματα με τους γονείς μου». Όταν πήγαμε στον Γέροντα, μου είπε ο νέος: «να πω το πρόβλημα μου στον π. Παΐσιο;» Βεβαίως του είπα. Είπε στον Γέροντα όλο το πρόβλημα και ζήτησε τη γνώμη του, τι να κάνει.

Η απάντηση του π. Παϊσίου.«Ετοίμασε εσύ τον εαυτό σου και θα ετοιμάση και ο Θεός τους γονείς σου. Ζήσε κοντά στους γονείς σου εσύ με υπακοή και οι γονείς σου θα διορθωθούν».Έτσι κι έγινε.

Ο νέος έκανε υπακοή στο Γέροντα. Τώ­ρα ο νέος αυτός είναι ένας ευσεβής, πολύτεκνος οικογε­νειάρχης και Καθηγητής Πανεπιστημίου και οι γονείς του ευσεβείς και πιστοί άνθρωποι που καμαρώνουν το γιο τους.

Πολλά παιδιά βιάζονται να ακολουθήσουν τον μοναχι­σμό. Ενθουσιάζονται από μία επίσκεψη σε ένα μοναστή­ρι, από την παρουσία και τη λάμψι των μοναχών, από την αγιότητα ενός Γέροντα και τόσα άλλα. Αυτός ο ενθου­σιασμός μπορεί να αποβή επιζήμιος.Αν δεν ξεκαθαρίσει μέσα του ο νέος η η νέα σταθερά το δρόμο που θα ακολουθήσουν, η του εγγάμου, η του αγάμου βίου, δεν είναι δυνατόν να έχουν απρόσκοπτο και αληθινή αγιαστική πορεία στη συνέχεια.

Ρώτησα κάποτε τον π. Παΐσιο τι πρέπει να γίνεται σ' αυτήν την περίπτωση της επιλογής. Και ο Γέροντας με την μεγάλη του αγάπη για τα νειάτα είπε: «Να μη βιάζο­νται οι νέοι. Να κάνουν υπακοή στον πνευματικό τους, συνειδητή και πιστή, να καλλιεργούνται και να προοδεύ­ουν στην αρετή, να τελειώσουν το Λύκειο, το Πανεπιστή­μιο, να τελειώσουν τις στρατιωτικές τους υποχρεώσεις, τα αγόρια, και μετά να αποφασίσουν οριστικά...». Τότε θα διαλέξεις γάμο η μοναχισμό. Ο νέος τα διλήμματα που έχει μέχρι τότε να τα βάλη στο ψυγείο...».Ο Γέροντας έκανε πολλές θυσίες για να παρηγόρηση και να στήριξη, να γαληνέψη νέους με ψυχολογικά προβλήματα. Αγαπούσε πολύ τα παιδιά που αντιμετώπιζαν τέτοια προβλήματα και έκανε ότι μπορούσε για να τους ενθαρρύνη, να τους ενίσχυση, να τους τονώση και να τους παρηγόρηση.

Συνιστούσε πάντοτε καθαρή εξομολόγηση με αληθι­νή μετάνοια, μυστηριακή ζωή καιτόνωσιτης πίστεως. Οφείλω να ομολογήσω ότι ιδιαιτέρως με δίδασκε, με ενέπνεε, με ενίσχυε ο π. Παΐσιος, όταν μιλούσε για την καθαρότητα, για την αγνότητα των νέων.Είναι γεγονός ότι πάντοτε, αλλά και ιδιαιτέρως τα τε­λευταία 80 χρόνια και από θεολογικούς κύκλους έγιναν προσπάθειες αμβλύνσεως της διδασκαλίας της Αγίας Γραφής και της Εκκλησίας μας για την αγνότητα του νέου και της νέας προ του γάμου.

Διάφορες φωνές και εκ θεολογικών στομάτων και γρα­φίδων έφθασαν μέχρι Νικολαϊτισμού και επηρέασαν πολ­λούς νέους και νέες. Όταν με ομάδα νέων φοιτητών βρεθήκαμε στο υπαί­θριο αρχονταρίκι του π. Παϊσίου, ένας έκτων νέων μας με ρώτησε: «Έχω ευλογία να ρωτήσω σχετικά τον π. Παΐσιο;». Βεβαίως του είπα. Να είναι ευλογημένο. Ο νέος ζήτησε την άδεια με συστολή από το Γέροντα και ρώτησε. «Ακούμε πολλά Γέροντα. Μπορούμε τώρα στην ηλικία μας αυτή να γνωρίσουμε μία κοπέλα, να κάνουμε παρέα και να ετοιμαζόμαστε αργότερα για οι­κογένεια; Τόσοι πολλοί νέοι και νέες το κάνουν αυτό».

Ο Γέροντας εμειδίασε. Σηκώθηκε επάνω και με το δια­περαστικό, καθαρό βλέμμα του κοίταξε στα μάτια όλα τα παιδιά και τους είπε: «Παιδιά μου για πέστε μου, είσθε άγγελοι; Είσθε άγγελοι; Δείξτε μου τα φτερά σας. Έχετε φτερά;» Τα παιδιά κατέβασαν τα μάτια και το κεφάλι.«Παιδιά μου αν είσθε άγγελοι στην καθαρότητα και στην αναμαρτησία να το κάνετε αυτό. Είσθε όμως παι­διά μου άνθρωποι. Είσθε νέα παλληκάρια. Δεν είναι δυ­νατόν να έχετε δίπλα σας μια νέα, η μία νέα έναν νέο, να συναναστρέφεσθε και να διατηρείτε την καθαρότητα σας.

Μην κάνετε σαν μερικούς νέους που από το ένα χέρι κρατούν το κομποσχοίνι και από το άλλο τη νέα και πάνε στις αγρυπνίες.Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται. Βάλτε τα αυτά στο ψυγείο. Θα έλθη η ώρα. Ετοιμάστε τους εαυτούς σας. Να εισέλθετε με αγνότητα μέσα στο γάμο, στην οικογέ­νεια και δεν θα μετανοιώσετε».Πράγματι τα παιδιά εκείνα άκουσαν. Ο νέος που ρώτησε είναι σήμερα ένας επιτυχημένος φιλόλογος εκπαιδευτικός και πολύτεκνος πατέρας και όλοι οι άλλοι επιτυχημένοι οικογενειάρχες και επιστή­μονες.

Το αν ο π. Παΐσιος αγαπούσε την νεότητα η όχι φαίνε­ται από τις αναρίθμητες στρατιές των νέων που πήγαι­ναν στο κελί του. Το ότι αγαπούσε τους νέους φαίνεται και από τους αναρίθμητους νέους που σήμερα είναι επιτυχημένοι, γιατί άκουσαν τη φωνή της αγάπης του, αλλά και σήμε­ρα τρέχουν στο χαριτόβρυτο τάφο του για να πάρουν ευλογία. Ο π. Παΐσιος με αγάπη προσεύχεται και τώρα και βοη­θάει νέους και νέες. Ας ευχηθούμε οι νέοι και οι νέες και όλοι μας να ζούμε την παρακαταθήκη της Αγάπης του.

Ρώτησαν τὸν Ἀββᾶ Λογγίνο:

- Ποιὰ ἀρετὴ εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἀπ᾿ ὅλες;

Καὶ ἀπάντησε:

- Σκέφτομαι, ὅτι, ὅπως ἡ ὑπερηφάνεια εἶναι τὸ μεγαλύτερο ἀπ᾿ ὅλα τὰ πάθη, ἀφοῦ καὶ ἀπὸ τὸν οὐρανὸ μπόρεσε νὰ ρίξει κάποιους (δηλαδὴ τὸν Ἑωσφόρο καὶ τὸ τάγμα του), ἔτσι καὶ ἡ ταπεινοφροσύνη εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἀπ᾿ ὅλες τὶς ἀρετές, γιατὶ κι ἀπ᾿ αὐτὰ τὰ τάρταρα μπορεῖ ν᾿ ἀνεβάσει ἕνα ἄνθρωπο, ἀκόμα κι ἂν εἶναι ἁμαρτωλὸς σὰν δαίμονας.

Νὰ γιατὶ ὁ Κύριος πρὶν ἀπ᾿ ὅλους μακαρίζει τοὺς «πτωχοὺς τῷ πνεύματι», (δηλαδὴ τοὺς ταπεινούς) (Ματθ. 5:3).

***

Ἕνας γέροντας εἶπε:

- Προτιμῶ ἧττα ποὺ θὰ συνοδεύεται ἀπὸ ταπεινοφροσύνη, παρὰ νίκη ποὺ θὰ συνοδεύεται ἀπὸ ὑπερηφάνεια.

***

Ἕνας (ἄλλος) γέροντας εἶπε:

- Πολλὲς φορὲς ἡ ταπείνωση ἔσωσε πολλούς, καὶ μάλιστα ἄκοπα.

Κι αὐτὸ τὸ ἀποδεικνύουν ὁ τελώνης καὶ ὁ ἄσωτος υἱός, ποὺ εἶπαν μόνο λίγα λόγια καὶ σώθηκαν (βλ. Λουκ. 18:13 - 15:21).

***

Ὁ ἀββᾶς Ἡσαΐας εἶπε:

- Περισσότερο ἀπ᾿ ὅλα ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ τὴν ταπεινοφροσύνη.

Γι᾿ αὐτὸ ἂς εἴμαστε πάντα ἕτοιμοι, σὲ κάθε λόγο ποὺ ἀκοῦμε ἢ ἐργασία (ποὺ κάνουμε), νὰ λέμε (στὸν πλησίον):

«Συγχώρεσέ με».

Γιατὶ μὲ τὴν ταπεινοφροσύνη καταστρέφονται ὅλα τὰ (πονηρὰ ἔργα) τοῦ ἐχθροῦ.

***

Ἡ ἀμμὰ Θεοδώρα ἔλεγε, πὼς οὔτε ἡ ἄσκηση οὔτε ἡ κακουχία οὔτε οἱ ὁποιοιδήποτε κόποι σῴζουν (τὸν ἄνθρωπο), παρὰ μόνο ἡ γνήσια ταπεινοφροσύνη. (Καὶ γιὰ ἐπιβεβαίωση διηγόταν τὸ ἑξῆς:)

- Ἦταν κάποιος ἀναχωρητής, ποὺ ἔδιωχνε τοὺς δαίμονες. Καὶ τοὺς ἐξέταζε, γιὰ νὰ μάθει μὲ ποιὸν τρόπο βγαίνουν (ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο). «Μὲ τὴ νηστεία;» τοὺς ρωτοῦσε. «Ἐμεῖς οὔτε τρῶμε οὔτε πίνουμε», ἀπαντοῦσαν ἐκεῖνοι.

«Μὲ τὴν ἀγρυπνία;». «Ἐμεῖς δὲν κοιμόμαστε καθόλου», ἔλεγαν.

«Μὲ τὴν ἀναχώρηση (ἀπὸ τὸν κόσμο);». «Ἐμεῖς ζοῦμε στὶς ἐρήμους», ἀποκρίνονταν.

Ἐπειδὴ ὁ γέροντας ἐπέμενε καὶ ἔλεγε, «Μὲ ποιὸν λοιπὸν τρόπο βγαίνετε;», ἐκεῖνοι ὁμολόγησαν:

«Τίποτα δὲν μᾶς νικάει, παρὰ μόνο ἡ ταπεινοφροσύνη».

***

Ὁ ἀββᾶς Σισώης ἔλεγε, ὅτι ὁ δρόμος ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ταπεινοφροσύνη εἶναι ἡ ἐγκράτεια, ἡ ἀδιάλειπτη προσευχὴ στὸ Θεὸ καὶ ὁ ἀγῶνας νὰ βάζουμε τὸν ἑαυτό μας πιὸ κάτω ἀπὸ κάθε ἄνθρωπο.

Ἕνας ἀδελφὸς ρώτησε τὸν Ἀββᾶ Κρόνιο:

- Μὲ ποιὸν τρόπο φτάνει ὁ ἄνθρωπος στὴν ταπεινοφροσύνη;

- Μὲ τὸ φόβο τοῦ Θεοῦ, ἀπάντησε ὁ γέροντας.

- Καὶ μὲ ποιὸν τρόπο φτάνει στὸ φόβο τοῦ Θεοῦ; ξαναρώτησε ὁ ἀδελφός.

- Κατὰ τὴ γνώμη μου, εἶπε ὁ γέροντας, μὲ τὸ νὰ περιμαζέψει τὸν ἑαυτό του ἀπὸ κάθε περισπασμὸ καὶ μὲ τὸ νὰ καταβάλλει σωματικοὺς κόπους καὶ μὲ τὸ νὰ θυμᾶται, ὅσο μπορεῖ, τὴν ἔξοδο (τῆς ψυχῆς του) ἀπὸ τὸ σῶμα καὶ τὴν κρίση τοῦ Θεοῦ.

***

Ἕνας γέροντας εἶπε:

- Ὅποιος ἔχει ταπείνωση, ταπεινώνει τοὺς δαίμονες, καὶ ὅποιος δὲν ἔχει ταπείνωση, χλευάζεται ἀπὸ τοὺς δαίμονες.

***

Ῥώτησαν ἕνα γέροντα:

- Γιατὶ χτυπιόμαστε τόσο πολὺ ἀπὸ τοὺς δαίμονες;

- Ἐπειδὴ πετᾶμε τὰ ὅπλα μας, ἀπάντησε ἐκεῖνος, ἐννοῶ τὴν ἀτιμία, τὴν ταπείνωση, τὴν ἀκτημοσύνη καὶ τὴν ὑπομονή.

Μιὰ φορὰ ἦρθαν κάποιοι στὴ Θηβαΐδα, σ᾿ ἕνα γέροντα, καὶ τοῦ ἔφεραν ἕνα δαιμονισμένο γιὰ νὰ τὸν θεραπεύσει. Καὶ ὁ γέροντας, (μολονότι ἀρχικὰ δὲν δεχόταν, θεωρώντας τὸν ἑαυτό του ἀνάξιο, τελικά), ἐπειδὴ πολὺ τὸν παρακάλεσαν, λέει στὸ δαίμονα:

- Βγὲς ἀπὸ τὸ πλάσμα τοῦ Θεοῦ!

- Βγαίνω, ἀποκρίθηκε ὁ δαίμονας. Ἀλλὰ σὲ ρωτάω ἕνα πρᾶγμα καὶ ἀπάντησέ μου: Ποιοὶ εἶναι τὰ «ἐρίφια» καὶ ποιοὶ τὰ «πρόβατα» (Ματθ. 25:31-33);

- Τὰ «ἐρίφια» εἶμαι ἐγώ, ἀπάντησε ὁ γέροντας. Ὅσο γιὰ τὰ «πρόβατα», ὁ Θεὸς τὰ γνωρίζει.

Μόλις ἄκουσε (αὐτὰ τὰ λόγια) ὁ δαίμονας, κραύγασε:

- Νά, γιὰ τὴν ταπείνωσή σου βγαίνω!

Καὶ βγῆκε (ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο) τὴν ἴδια ὥρα.

ΠΗΓΗ: http://www.orthodoxfathers.com/Mikros-Eyergetinos/Apo-Gerontiko-13