Ὡς πεδίο ἀναμέτρησης Ὀρθοδοξίας καί οἰκουμενισμοῦ, ἡ «σύνοδος» Κρήτης δέν ἀπέδωσε ὅλα τά ἀναμενόμενα στούς ἐνδιαφερόμενους γιά μιά ψευδένωση, ὡς προστάδιο συγκερασμοῦ τῶν θρησκειῶν, μέ κεφαλή ἀντι-μεσσία. Παρά τήν ἀδιαφάνεια καί τούς ἀποκλεισμούς, πού καταλογίζονται στούς φιλοοικουμενιστές, γύρω στά δύο τρίτα ὑπολογίζονται οἱ ἀντιπροσωπεῖες τῶν Ἐκκλησιῶν, πού ἀρνήθηκαν συμμετοχή ἤ τήν ἀποκήρυξαν ἤ ἐπιφυλάχθηκαν νά τήν δεχτοῦν, ἐνῶ πληθαίνουν οἱ ἀντιδράσεις, μειώνοντας τήν στήριξη τοῦ Πατριάρχη.

Ἡ ἀνακοίνωση, ὅτι ὅσοι δέν ἀποδεχόμαστε τήν «σύνοδο» εἴμαστε αἱρετικοί, ὅπως καί οἱ προτάσεις ὁρισμένων γιά καθαίρεση καί ἀφορισμό, ἐκτός τῆς ταραχῆς τους, δείχνουν καί ἔνδεια ἐπιχειρημάτων ἔναντι τῆς ἄρτια θεολογικῆς θεμελίωσης τῆς καταδίκης τῆς «συνόδου», πού κανένας Ἅγιος δέν θά τήν ὑπέγραφε.

Ἐρωτήματα πού προκαλοῦν: Εἶναι σέ θέση νά ἀφορίσει κάποιος, πού ἐκκλίνει ἀπό θεμελιώδεις ἀλήθειες τῆς Ἐκκλησίας; Ἀκόμη κι ἀπό ὄργανο ἀδιάβλητο; Ἔχει ἰσχύ ὁ ἀφορισμός κάποιων, ἐπειδή συντάσσονται μέ τούς Ἁγίους ἤ μακαρίζονται, πού διώκονται γιά τήν μόνη πίστη πού ἁγιάζει; (Λουκ. στ΄, 22, ΛΒ΄ Ἀποστολικός).

Θά ἀφορίσουν ἆραγε καί τούς Ἁγίους, ὡς αὐτουργούς ἀντίστασης στήν καθυπόταξη τῆς Ἐκκλησίας, μέσα ἀπό προσχηματικούς ἀτέλειωτους διαλόγους «ἀγάπης»;

Τί μαρτυρεῖ ἡ ἀγάπη γιά τούς αἱρετικούς, πού γίνεται ἔχθρα γιά τούς Ὀρθοδόξους; Ἔχει σχέση μέ τήν ἄκτιστη ἀγάπη πού εἶναι ὁ Θεός, ἤ εἶναι προϊόν κτιστοῦ, θνητοῦ ἐγώ, ἐξαρτημένη ἀπό ἄτομα καί περιστάσεις; Θύματα τοῦ ἀρχέκακου δέν εἶναι ὅσοι κράτησαν τήν πίστη ἀνόθευτη, ὅπως δόθηκε ἀπ᾿ τόν Θεό, ἀλλά ὅσοι ἀνοίγουν σάν Κερκόπορτα, τίς πύλες τῶν Ἱερῶν σέ προβατόσχημους, ἀπομακρύνοντας κάθε εὐλογία, γιά νά ἐπέλθει θάνατος πνευματικός καί συμφορές στά βιοτικά.

Δέν ἀγνοοῦν, ὅτι ἡ αἵρεση, ὅπως καί ἡ ἄρνηση ἀναγνώρισης Ἁγίων, εἶναι βλασφημία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καί γνωρίζουν καί τόν λόγο, πού ἀπορρίπτουμε τήν τακτική τους, ἕτοιμοι νά τούς τιμήσουμε ἄν, ὀρθοτομώντας, ἐπανέλθουν στήν εἰρήνη, πού ὑπερέχει κάθε νοῦ. Ἀντί γι᾿ αὐτό ὅμως, προβάλλεται ἡ ἀντίληψη ὅτι ὁ πιστός, ὡς πρόβατο, εἶναι ἐκτεθειμένος στήν αὐθαιρεσία κάθε παπίσκου, γιά νά μένει ὁ λαός παθητικός στήν προσπάθειά τους νά τόν ἀλλοτριώσουν.

Σάν νά μήν εἶναι λογικό πρόβατο μέ γνώση, γνώμη καί ὑποχρέωση νά ἐλέγχει καί τίς ἀποφάσεις Οἰκουμενικῶν Συνόδων, γιά νά τίς ἐπαληθεύει ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι στήν συνείδησή του, πρίν τίς παραδώσει ἀναλλοίωτες στήν ἑπόμενη γενιά. Σάν νά μήν εἶναι ὁ λαός πού ἐπικυρώνει ἤ ἀκυρώνει μιά χειροτονία, πού συντελεῖ σέ ὅλα τά Μυστήρια, ταγμένος καί ὡς φρουρός τῆς ἀληθείας.

Ἡ ὑπακοή καλλιεργεῖται μέ διάκριση (γιά νά μήν ἐκτρέπεται κανείς σέ οἴηση ὑπεροχῆς ἤ σέ δουλικότητα). Στόχος ἡ παραίτηση ἀπ᾿ τήν κτιστή ἐλευθερία, γιά συμμετοχή στήν ἐλευθερία τοῦ Ἀκτίστου. Ἀσκεῖται ἀμφίδρομα, καί ἀπ᾿ τόν ποιμένα, δίχως στεγανά ἐξουσιαστικά ἐνάντια σέ λαό, πού συσταυρούμενος θριαμβεύει καί στόν θάνατο. Χρέος τοῦ κλήρου ἡ διακονία τοῦ λαοῦ καί ἡ φύλαξή του ἀπ᾿ τά δηλητήρια τῶν αἱρέσεων καί τό σφράγισμα, πού ἑτοιμάζουν μέσα ἀπό πείνα καί πολέμους, πού ἔρχονται ἀπ᾿ τούς ἀσκούς πού λύσαμε.

Θεσμικό ἀλάθητο ἀπό καθέδρας δέν στεριώνει σέ Θεανθρώπινο ὀργανισμό, πού ἔχει πολίτευμα Συνοδικό: ἡ σύμφωνη μέ τόν Θεό γνώμη ἑνός Ἁγίου, ὑπερισχύει τῶν πολλῶν, χωρίς νά ἐξαναγκάζονται. Ἐπιστροφή στόν μεσαιωνικό σκοταδισμό, πού ἐπέβαλε τόν παπισμό μέ βία, δέν βρίσκει ἔδαφος ἐδῶ. Οὔτε «προοδευτικές» ἰδεοληψίες ὅτι ὁ Θεός προοδεύει (!) σάν νά ἦταν ἀτελής («πρόοδος» στήν ἀπιστία).

Θεολογία εἶναι μόνο ἡ Θεόπνευστη, πού δέν ἐκτρέπεται σέ πρόοδο ἤ συντήρηση, ἀφοῦ δέν ὑπόκειται ἡ ἀλήθειά της σέ χρόνο ὅπως οἱ ἰδέες.

Σῶμα Χριστοῦ ἡ Ἐκκλησία, ἄφθαρτη καί ἀφθαρτοποιός, δέν προσαρμόζει τό αἰώνιο στό χρονικό, ἀλλά εἰσάγει αἰώνια ζωή στόν χρόνο τοῦ θνητοῦ καί ξεδοντιάζεται ὁ θάνατος. Πρόοδος, ἀπρόσβλητη ἀπ᾿ τή φθορά, ἡ προαγωγή στό καθ᾿ ὁμοίωσιν, τήν θέωση.

Ὡς μέλη αὐτῆς τῆς Ἐκκλησίας, ἐπιδιώκοντας κοινή πορεία μέ ὅσους ὁμοφωνοῦν, ἀρνούμαστε νά «ἐκσυγχρονιστοῦμε» μέ ἀρχαίους σκοταδισμούς, ὡς ἀνδράποδα μιᾶς παγκόσμιας δικτατορίας, πού οὔτε στή συνείδηση θά ἐπιτρέπει ἐλευθερία. Μέ Ὀρθόδοξη τήν μία ὑπερδύναμη καί συνεργάσιμη σέ λίγο καί τήν ἄλλη, διαφαίνεται ἡ καταιγίδα, πού θά ἀναστείλει τήν ἐφαρμογή ἀντίχριστης δικτατορίας, ἀπαλλάσσοντας τήν Ἐκκλησία ἀπό συμβιβασμένους πού λησμόνησαν ὅτι «καί πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς».

Ἔτσι κι ἀλλιῶς ἀνένδοτη ἡ Ὀρθοδοξία ἕως συντελείας.

Τῆς ἀνήκουμε, δέν μᾶς ἀνήκει , ἄν καί προσφέρεται ἀδαπάνητα ὁλόκληρη σ᾿ ὅποιον ἀξιώνεται νά τῆς δοθεῖ ὁλόκληρος, μύστης τοῦ γάμου κτίσης καί Ἀκτίστου, σέ ἀλληλοπεριχώρηση, πού δέν τελειώνει .

3/12/2016

Η ανακοίνωση του Πατριαρχείου Βουλγαρίας, που αναρτήθηκε στην επίσημη ιστοσελίδα του Πατριαρχείου Βουλγαρίας www.bg-patriarshia.bg, ημερομηνίας 29 Νοεμβρίου 2016, όπου αναφέρεται στο κείμενο ‘’Η σχέση της Ορθοδόξου Εκκλησίας με τον υπόλοιπο χριστιανικό κόσμο’’, της Συνόδου στο Κολυμπάρι της Κρήτης, επισημαίνει με σαφήνεια τις αντιφάσεις, καθώς και το ότι δεν είναι σύμφωνες οι αντιφάσεις αυτές, με όσα διδάσκει η δογματική και κανονική Παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας και δεν είναι με βάση το γράμμα και το πνεύμα των Τοπικών και Οικουμενικών Συνόδων.

Κατ’ αρχή γίνεται αναφορά στην πρόταση του Πατριαρχείου Βουλγαρίας για αναβολή της Συνόδου στο Κολυμπάρι της Κρήτης, καθώς και στις παρόμοιες προτάσεις για αναβολή, των άλλων τριών Τοπικών Εκκλησίων (Αντοχείας, Ρωσίας και Γεωργίας) που δεν παρευρέθηκαν στη Σύνοδο. Θα πρέπει επιπρόσθετα να σημειώσουμε ότι η απόφαση λήφθηκε ομόφωνα όπως τούτο σημειώνεται στην ανακοίνωση. Καμιά απουσία δεν υπήρξε.
Στην ανακοίνωση του Πατριαρχείου Βουλγαρίας, γίνεται αναφορά τόσο σε οργανωτικά όσο και σε θεολογικά λάθη. Περιληπτικά να αναφέρομε ότι στην ανακοίνωση τονίζεται ότι δεν διασαλεύτηκε η ενότητα της Εκκλησίας. Η ομολογιακή αναφορά ότι «Κεφαλή της Εκκλησίας είναι ο ίδιος ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο οποίος είναι ‘’η Οδός και η Αλήθεια και η Ζωή’’», μας θύμισε την παρήγορο ομολογία στην επιστολή του Οσίου Παϊσίου προς τον Αρχιμανδρίτη Χαράλαμπο Βασιλόπουλο, αναφορικά με τις οικουμενιστικές και φιλενωτικές ενέργειες του τότε Οικουμενικού Πατριάρχη Αθηναγόρα : «Η Εκκλησία είναι Εκκλησία του Χριστού και Αυτός την κυβερνάει».

Θα ήταν παράλειψη επίσης να μη σημειώσουμε ότι στην ανακοίνωση του Πατριαρχείου Βουλγαρίας, γίνεται ρητή αναφορά στην παρουσία των ετεροδόξων ‘’παρατηρητών’’ στη Σύνοδο, με την ορθόδοξη σαφήνεια ως εξής: ‘’…ετεροδόξων θρησκευτικών ομάδων (Ρωμαιοκαθολική, Αγγλικανική κλπ). Αυτό που επισημαίνεται εδώ και καιρό στην επίσημη ιστοσελίδα του Πατριαρχείου Βουλγαρίας, ότι «εκτός από την Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία δεν υπάρχουν άλλες εκκλησίες, αλλά μόνο αιρέσεις και σχίσματα, και το να ονομάζονται ‘’εκκλησίες’’ είναι θεολογικό, δογματικό και κανονικό λάθος», βρήκε την ορθόδοξη εκφραστική συνέχειά του στην ανακοίνωση αυτή του Πατριαρχείου Βουλγαρίας.

Τις μέρες τούτες που το πλήρωμα της Εκκλησίας ανέμενε την επίσημη τοποθέτηση του Πατριαρχείου Βουλγαρίας για τη Σύνοδο στο Κολυμπάρι της Κρήτης, κάποιοι δεν την ανέμεναν να είναι τόσο ομολογιακή. Αν μη γένοιτο ήταν διαφορετική, σίγουρα θα οξύνετο η οικουμενιστική θρασύτητα κάποιων. Θα επαναλάβω τα παρήγορα λόγια του Οσίου Παϊσίου, ότι «η Εκκλησία είναι Εκκλησία του Χριστού και Αυτός την κυβερνάει», καθώς και την αναφορά στην ανακοίνωση του Πατριαρχείου Βουλγαρίας, «Κεφαλή της Εκκλησίας είναι ο ίδιος ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο οποίος είναι ‘’η Οδός και η Αλήθεια και η Ζωή’’».

Πηγή: Ακτίνες

Στις 19. Νοεμβρίου 2016, μία πρώην κομμουνιστική χώρα, η Πολωνία διακήρυξε επισήμως εκ νέου τον εαυτό της ως ένα χριστιανικό έθνος, αποκηρύσσοντας ουσιαστικά το άθεο παρελθόν της.

Την ώρα μάλιστα που η Ευρώπη βάσει σχεδίου ισλαμοποιείται.Σε μια μεγαλοπρεπή τελετή στον Καθολικό Ναό του Θείου Ελέους στην Κρακοβία της Πολωνίας, οι Καθολικοί Επίσκοποι της Πολωνίας με την παρουσία του Προέδρου Andrzei Duda και πολλών καθολικών προσκυνητών, αναγνώρισαν επίσημα τον Ιησού Χριστό ως Βασιλιά της Πολωνίας και Τον κάλεσαν να καθοδηγήσει το έθνος τους, το λαό τους και τους πολιτικούς τους ηγέτες.

Στην Ελλάδα αντίθετα, χάρη στις αποστασίες των πολιτών, το κράτος επιδιώκεται να κηρυχθεί σε ουδετερόθρησκο, προπομπό του αθεϊσμού.

«Αθάνατε Βασιλέα των Αιώνων Κύριε Ιησού Χριστέ, Θεέ μας και Σωτήρα μας, σκύβοντας τα κεφάλια μας ενώπιόν Σου, Βασιλέα του Σύμπαντος, αναγνωρίζουμε την κυριαρχία Σου πάνω από την Πολωνία, σε εκείνους που ζουν στην πατρίδα μας και σε όλο τον κόσμο. Επιθυμώντας να προσκυνήσουμε το μεγαλείο της δύναμής Σου και της δόξας Σου, με μεγάλη πίστη και αγάπη, θα φωνάξουμε: κυβέρνησέ μας, Χριστέ!», ανέφεραν οι Πολωνοί.

Επιπλέον, νεαρή Πολωνέζα ορθώνει ανάστημα απέναντι στην Νέα Τάξη και το Ισλάμ τονίζοντας στους ιμάμηδες πως δεν πρόκειται να εφαρμόσουν στην Πολωνία του νόμους του Αλλάχ, καθώς στην χώρα της ο βασιλιάς είναι ο Ιησούς Χριστός.

Πηγή: Unpolitical

Φ.Μ.: Ὁ ἡγούμενος Ἀρχιμανδρίτης Χρυσόστομος  καὶ οἱ μοναχοί τοῦ Ἱεροῦ Κοινοβίου Ὁσίου Νικοδήμου, Πενταλόφου Παιονίας Κιλκίς, μὲ κείμενό τους, ἀποκαλύπτουν στὸν Λαὸ τοῦ Θεοῦ τὴν πραγματικὴ ἀλήθεια, γιὰ τὴν λεγόμενη ἁγία καὶ μεγάλη σύνοδο τῆς Κρήτης.

Κοντὰ στοὺς θεολόγους, στοὺς ἁπλοὺς λαϊκοὺς καὶ στοὺς μεμονωμένους παπάδες μας, ἄρχισαν νὰ ὑψώνουν Φωνὴ Ἀληθείας καὶ τὰ Μοναστήρια μας!

Δόξα Σοί, ὁ Θεός!

Ἐρωτώμενοι ἀπό ἀδελφούς μας ἐν τῷ κόσμῳ περί τῆς «Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου», θά θέλαμε νά καταθέσουμετά ἑξῆς:

Ἐμεῖς οἱ Μοναχοί, ἀδελφοί μου, ζοῦμε καθημερινά τή λειτουργική ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας στό ἀναλόγιο καί ἐνώπιον τῆς Ἁγίας Τραπέζης. Ἀπό τήν ἀναστροφή μας μέ τά ἱερά κείμενα (Παρακλητική, Μηναῖονκλπ), διδασκόμεθα ἐμπειρικά τήν δογματική ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Μέ πόνο ἀντικρίζουμε τά κείμενα τῆς ἐν Κρήτῃ συνόδου ὡς ξένα πρός τήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος» δέν εἶναι «Συνοδός», δέν ἐπορεύθη τήν ὁδόν τῶν Ἁγίων Συνόδων τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀφοῦ δέν ἐπεκύρωσε τίς προηγούμενες Συνόδους.Δέν εἶναι «ἑπόμενη τοῖς Ἁγίοις Πατράσι». Ἡ σύνοδος τῆς Κρήτης ἔφερε μιά ἀνατροπήστήν ἱστορία τῆς λειτουργίας τῶν Συνόδων.

Μιά ἀληθινή Σύνοδος εἶναι συνέχεια τῶν πρό αὐτῆς Συνόδων καί ἐπικυρώνει τίς ἀποφάσεις τους, ὅπως συμβαίνει μέχρι σήμερα μέ τίς τοπικές συνόδους τῶν Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν. Ἡ ἐν Κρήτῃ σύνοδος δέν ἐπεκύρωσε τίς πρό αὐτῆς Συνόδους, δέν κατεδίκασε τίς αἱρέσεις πού αὐτές κατεδίκασαν, ἀλλά ἐνεργώντας ἀντίθετα καί ἀντιπατερικά, ἀγνοώντας τίς ἀποφάσεις τῶν πρό αὐτῆς Συνόδων, ἀνύψωσε τίς αἱρέσεις καί τίς ἀναγνώρισε ὡς Ἐκκλησία.

Αὐτό τραυμάτισε τήν μοναχική μας συνείδηση. Αἰσθανόμεθα τίς ἀποφάσεις τῆς συνόδου αὐτῆς ὡς ξένο σῶμα πού προσπαθεῖ μέ βία νά εἰσχωρήσει μέσα στό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Θεωροῦμε ὅτι ἡ σύνοδος αὐτή ἐμφορεῖται ἀπό τό πνεῦμα τῆς συγχρόνου παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ (πού ἤδη μετρᾶ πάνω ἀπό 100 χρόνια ζωῆς) καί ὅτι ἀπέστη ἀπό τόν ὀρθό δρόμο πού μᾶς ὑπέδειξαν οἱ Πατέρες μας.

Ἐμεῖς οἱ Μοναχοί ἐμμένουμε«ἐν οἷς ἐδιδάχθημεν καί ἐπιστώθημεν», ἀναμένοντες καί προσκαρτεροῦντες ἐν προσευχῇ καί νηστείᾳ διά τήν ἔκβασιν τῆς ὅλης ὑποθέσεως. 

Μετ᾿εὐχῶν,

Ὁ Καθηγούμενος

Ἀρχιμανδρίτης Χρυσόστομος

καί οἱ σύν ἐμοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί

Μὲ ἀφορμὴ τὶς δηλώσεις τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου ὁ Γέροντας Πρόδρομος ἀπὸ τὶς Καρυες Ἁγίου Ὅρους ἔγραψε τὸ ἑξῆς σχόλιο:

Στὰ δογματικὰ θέματα δὲν ὑπάρχει ὑπακοὴ σὲ ἀνθρώπους. Αὐτὸς ποὺ ἀκολουθεῖ λάθος δρόμο ἐκπίπτει τῆς Ἐκκλησίας διότι συστέλλεται εἰς αὐτὸν ἡ χάρις Τοῦ Ἁγίου Πνεύματος!  Οἱ ἅγιοι ἄνθρωποι τὸ καταλαβαίνουν αὐτὸ καὶ ἔχουν μεγάλη ἀγωνία καὶ εὐθύνη νὰ ἐνημερώσουν τὴν Ἐκκλησία γιὰ τὴν πονηρία τοῦ διαβόλου. Δὲν ὑπάρχει θέμα ἐγωισμοῦ καὶ φανατισμοῦ. (σήμ: ἀναφορὰ περὶ 5ης φάλαγγας). Εἶναι ἕνα πολὺ σοβαρὸ σωτηριολογικὸ ζήτημα. Ἐὰν ξεφύγουμε ἀπὸ τὴν μυστικὴ θεολογία καὶ ὀρθόδοξη βιοτὴ ποὺ παρελάβαμε ἀπὸ τοὺς ἅγιους πατέρες, τότε τέλος οἱ Ἅγιοι στὴν Ἐκκλησία μας. Σὲ μία βαρετὴ ἀνθρώπινη ΜΚΟ ὀργάνωση θὰ καταλήξουμε μὲ ἁρμόνια μὲ τραγουδάκια καὶ ἀλληλεγγιους.

O Ἅγιος Εἰρηναῖος, (2ο αι.) λέγει:  Ὅτι αὐθεντίες στὴν Ἐκκλησία δὲν εἶναι τὰ ὑπογεγραμμένα κείμενα, ἀλλὰ εἶναι ὁ θεούμενος, ὁ ἅγιος. Αὐτὸς εἶναι αὐθεντία. Ὁ προφήτης, ὁ Ἀπόστολος, ὁ Πατέρας καὶ ἡ Μητέρα ὅλων τῶν αἰώνων. Αὐτὸς ποὺ φτάνει στὴν θέωση.

Καὶ ὅπως λέγει ὁ Σέρβος Ἂγιος Ἰουστίνος (Πόποβιτς):

ἂν εἴμεθα Ὀρθόδοξοι καὶ θέλωμεν νὰ παραμείνωμεν Ὀρθόδοξοι, τότε ὀφείλομεν καὶ ἠμεῖς νὰ τηρήσωμεν τὴν στάσιν τοῦ Ἁγίου Σάββα,  τοῦ Ἁγίου Μάρκου Ἐφέσου, τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ Αἰτωλοῦ, τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Κροστάνδης καὶ τῶν λοιπῶν Ἁγίων Ὁμολογητῶν καὶ Μαρτύρων καὶ Νεομαρτύρων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἔναντί τῶν ρωμαιοκαθολικῶν καὶ τῶν προτεσταντῶν, ἐκ τῶν ὁποίων οὔτε οἱ μέν, οὔτε οἱ δέ, δὲν πιστεύουν ὀρθοδόξως εἰς τὰ δύο βασικὰ δόγματα τοῦ Χριστιανισμοῦ: εἰς τὴν Ἁγίαν Τριάδα καὶ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν.

Τέλος, ὀ Ντοστογιέφσκυ, λέγει: "μὲ τοὺς ἀθέους μπορῶ νὰ μιλήσω, διότι ξέρω ποὺ κινεῖται ἡ σκέψη τους καὶ ὁ λόγος τους, τί πιστεύουν καὶ τί δὲν πιστεύουν. Μὲ τὸν παπισμὸ δὲν μπορῶ νὰ μιλήσω, διότι ὁ παπισμός μου δίνει ἀλλοτριωμένη πίστη, «μοῦ δίνει Χριστὸ ποὺ δὲν ὑπάρχει, μοῦ δίνει τὸν Ἀντίχριστο» ("Ἀδελφοi Καραμάζωφ").

Μὴν κατονομάζουμε Πεμπτοφαλαγγίτες λοιπὸν ὅσους μὲ πόνο καὶ ἀγωνία προσεύχονται νὰ μὴν δοθοῦν τὰ Ἅγια στοὺς Λατίνους καὶ βαδίσουμε ἔτσι σὰν ποίμνιο στὸν δρόμο τῆς πλάνης. Τίποτε δὲν εἶναι δεσμευτικό εαν ἀντίκειται στὴν πίστη καὶ στὴν παράδοση στὴν Ἐκκλησίας.

Πηγή: Άγιον Όρος, Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, ὡς Κληρικοὶ τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης καὶ ὡς πιστὰ τέκνα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἐπιτρέψατέ μας νὰ σᾶς μεταφέρουμε τὴν ἀγωνία καὶ τὸν προβληματισμὸ μας. Εἰσαγωγικῶς καὶ διευκρινιστικῶς σᾶς ἀναφέρουμε ὅτι: Χάριτι Θεοῦ καὶ παρὰ τὶς ἀδυναμίες καὶ ἀτέλειές μας, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μᾶς ἐνεπιστεύθη τὴν διαποίμανση τῶν λογικῶν προβάτων τοῦ Χριστοῦ καὶ μᾶς ἀνέθεσε τὴν εὐθύνη τῶν ψυχῶν τους πρᾶγμα τὸ ὁποῖο,δι᾿εὐχῶν τῶν ἁγίων Πατέρων καὶ τῶν δικῶν σας,προσπαθοῦμε νὰ πραγματοποιήσουμε. Στὸν δύσκολο, κατ᾿ἄνθρωπο, αὐτὸν δρόμο ὁδοδεῖκτες, ἐμπνευστὲς καὶ βοηθοὺς ἔχουμε τοὺς Ἁγίους Πατέρες παλαιότερους καὶ νεώτερους. Ἡ βιωτὴ τους, τὰ λόγια τους, τὸ παράδειγμά τους, εἶναι οἱ ὑποθῆκες, οἱ παρακαταθῆκες, ποὺ προσπαθοῦμε νὰ ἀκολουθοῦμε, ὅπως καὶ κάθε συνειδητὸς ὀρθόδοξος χριστιανός.

 01-11-2016 

Μνήμη Ἁγίων Ἀναργύρων.

 ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΚΛΗΡΙΚΩΝ
ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,

ὡς Κληρικοὶ τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης καὶ ὡς πιστὰ τέκνα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἐπιτρέψατέ μας νὰ σᾶς μεταφέρουμε τὴν ἀγωνία καὶ τὸν προβληματισμὸ μας.

Εἰσαγωγικῶς καὶ διευκρινιστικῶς σᾶς ἀναφέρουμε ὅτι: Χάριτι Θεοῦ καὶ παρὰ τὶς ἀδυναμίες καὶ ἀτέλειές μας, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μᾶς ἐνεπιστεύθη τὴν διαποίμανση τῶν λογικῶν προβάτων τοῦ Χριστοῦ καὶ μᾶς ἀνέθεσε τὴν εὐθύνη τῶν ψυχῶν τους πρᾶγμα τὸ ὁποῖο,δι᾿εὐχῶν τῶν ἁγίων Πατέρων καὶ τῶν δικῶν σας,προσπαθοῦμε νὰ πραγματοποιήσουμε. Στὸν δύσκολο, κατ᾿ἄνθρωπο, αὐτὸν δρόμο ὁδοδεῖκτες, ἐμπνευστὲς καὶ βοηθοὺς ἔχουμε τοὺς Ἁγίους Πατέρες παλαιότερους καὶ νεώτερους. Ἡ βιωτὴ τους, τὰ λόγια τους, τὸ παράδειγμά τους, εἶναι οἱ ὑποθῆκες, οἱ παρακαταθῆκες, ποὺ προσπαθοῦμε νὰ ἀκολουθοῦμε, ὅπως καὶ κάθε συνειδητὸς ὀρθόδοξος χριστιανός.

Τὰ τελευταῖα χρόνια παρατηροῦμε ὅτι, ἡ καθαρὴ Ὀρθόδοξη διδασκαλία καὶ ζωὴ δέχεται μεγάλη πίεση ἐκκοσμικεύσεως καὶ νοθεύσεως ἀπὸ τὸν σύγχρονο τρόπο ζωῆς,ποὺ ὅλους μᾶς ἐπηρεάζει. Αὐτὸ τὸ πνεῦμα δυστυχῶς,ἔχει σιγὰ-σιγὰ εἰσέλθει καὶ στὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο καὶ ἡ προσπάθεια,ποὺ κάποτε ξεκίνησε γιὰ προσέγγιση μὲ τὶς αἰρετικὲς ἀποκλίσεις τοῦ Χριστιανισμοῦ, μὲ τὴν μορφὴ διαλόγων καὶ συνεργασιῶν σὲ κοινωνικὰ θέματα, ὥστε νὰ ἐπιστρέψουν οἱ ἐπιθυμοῦντες στὴν Μία καὶ Μόνη Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, παρεξέκλινε καὶ ἀντὶ νὰ προβληματίσει τοὺς ἐν αἱρέσει εὐρισκομένους συνανθρώπους μας, σταδιακὰ ἄμβλυνε τὸ Ὀρθόδοξο αἴσθημα τοῦ λαοῦμας.

Δὲν μποροῦμε νὰ ἀναφερθοῦμε διεξοδικῶς στὰ θέματα αὐτά, τὰ ὁποῖα σίγουρα καὶ σεῖς τὰ γνωρίζετε καὶ καλύτερα ἀπὸ μᾶς καὶ παρακαλοῦμε τὰ ὅσα σᾶς καταθέτουμε νὰ μὴν ἐκληφθοῦν ὡς προσπάθεια διδασκαλίας πρὸς ἐσᾶς, ἤ διαθέσεως καταθέσεως γνώσεων. Εἶναι ὅμως ἀπαραίτητα, γιὰ νὰ γίνει κατανοητὸ καὶ νὰ μὴν παρεξηγηθεῖ τὸ διάβημά μας.

Ἐπειδὴ οἱ διάφοροι διάλογοι διεξήγοντο ἀπὸ λαϊκοὺς ἤ κληρικοὺς ἐκπροσώπους τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καὶ πολλάκις ἐσυνοδεύοντο καὶ ἀπὸ συμπροσευχὲς καὶ ἄλλες ἐκδηλώσεις ἀπαγορευμένες ἀπὸ τοὺς ἱεροὺς κανόνες, τὰ δὲ πορίσματα τῶν διαφόρων ἐπιτροπῶν ἐνίοτε ἦσαν ἀντίθετα πρὸς τὰ δόγματα καὶ τὶς παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας μας, προκαλοῦσαν μεγάλη στεναχώρια καὶ ἀγωνία στὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας μας. Μεγάλες φυσιογνωμίες ἀναντιρρήτου κύρους καὶ σύγχρονοι Ἅγιοι (Ἅγιος Παΐσιος, Ἅγιος Ἰουστῖνος, Ἅγιος Πορφύριος καὶ ἄλλοι πολλοί) μὲ τὰ γραφόμενα καὶ τὶς συμβουλὲς τους στηλίτευαν, συμβούλευαν καὶ κρατοῦσαν σὲ ἐγρήγορση ἀλλὰ καὶ σὲ προσευχὴ τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ, ἐν ἀναμονῇ ἀποφάσεως τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀξιολογήσεως τῶν μέχρι τώρα γεγονότων.

Γνωρίζοντας ἤδη τὴν προϊστορία τῆς συγκλίσεως Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας μας, τὸν κανονισμὸ λειτουργίας της καὶ τὰ προσυνοδικά κείμενα, εἴχαμε μεγάλη ἀγωνία γιὰ τὴν ἔκβασή της καὶ προσευχόμεθα ἀδιαλείπτως ὁ Θεὸς νὰ φωτίσει τοὺς συνερχομένους ἀρχιερεῖς, ὥστε νὰ ληφθοῦν ἀποφάσεις Ὀρθόδοξες, ἐπόμενες τῶν διδαχῶν τῶν Ἀγίων Πατέρων.

Ὅμως δυστυχῶς, μετὰ ἀπὸ προσεκτικὴ μελέτη τῶν πεπραγμένων καὶ ἀποφασισθέντων τῆς ἐπονομαζόμενης «Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», ποὺ ἔλαβε χώρα στὸ Κολυμπάρι ἀπὸ 19-23 Ἰουνίου 2016 καὶ ἀντιπαραβάλλοντας τὶς ἀποφάσεις τῆς Συνόδου αὐτῆς μὲ τὴν ὅλη Ὀρθόδοξη Παρακαταθήκη, διαπιστώσαμε, ὅτι οἱ ἀποφάσεις αὐτὲς εἶναι ξένες καὶ ἀντίθετες μὲ τὰ παραδεδομένα τῶν Ἅγίων Πατέρων καὶ τῶν Ἁγίων Τοπικῶν καὶ Οἰκουμενικῶν Συνόδων.

Ἄντίστοιχες διαπιστώσεις, ὅπως θὰ γνωρίζετε, ἔχουν γίνει καὶ ἀπὸ κληρικοὺς τῆς Ἐκκλησίας (Ἐπισκόπους, Ἡγουμένους μονῶν, ἱερεῖς, μοναχούς κλπ) καὶ ἀπὸ ἐγκρίτους θεολόγους.

Δύο μελέτες ἐξ αὐτῶν ποὺ ἀποδεικνύουν τοῦ λόγου τὸ ἀληθὲς εἶναι τοῦ κ. Κυριάκου Κυριαζόπουλου, καθηγητοῦ ἐκκλησιαστικοῦ κανονικοῦ δικαίου, θεολόγου καὶ δικηγόρου παρ’ Ἀρείῳ Πάγῳ, καθὼς καὶ τοῦ κ. Δημητρίου Τσελεγγίδη, καθηγητοῦ Θεολογίας Α.Π.Θ.

Σεβασμιώτατοι, ὡς πνευματικοὶ πατέρες καὶ ὑπεύθυνοι τῶν ψυχῶν, ποὺ μᾶς ἐμπιστεύτηκε ὁ Κύριος, δὲν μποροῦμε νὰ λέμε καὶ νὰ πράττουμε ἐνάντια στὴν συνείδησή μας. Πιστεύουμε ὅτι καὶ ἐσεῖς θὰ συμφωνεῖτε μὲ αὐτό. Προσπαθοῦμε, ἄν καὶ ἀνάξιοι, ὅπως προαναφέραμε, νὰ προτρέψουμε τὸν ἄνθρωπο νὰ ἀρνηθεῖ  τὸν κόσμο (τὸ κοσμικὸ πνεῦμα, τὴν ἐκκοσμίκευση)  καὶ νὰ ἀκολουθήσει τὸ στενὸ δρόμο τῆς Ὀρθοδόξου ἀσκήσεως ποὺ ὁδηγεῖ στὴν κάθαρση, τὸν φωτισμὸ καὶ τὴν θέωση, ὅπως διδάσκουν οἱ  Ἅγιοι Πατέρες μας. Ἐδῶ βλέπουμε ὅτι ὁ δρόμος αὐτὸς συγχέεται- συγκρίνεται- μπερδεύεται μὲ τὸν ἄκοπο «χριστιανισμό» τῶν Προτεσταντῶν καὶ τῶν Παπικῶν. Ἄν αὐτὰ ποὺ αὐτοὶ προτείνουν καὶ πράττουν ὡς «χριστιανικὰ» εἶναι ἀποδεκτὰ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας, τὶ θὰ ποῦμε στοὺς ἀνθρώπους μας; Ἄν καὶ αὐτὰ ὁδηγοῦν στὴν σωτηρία, πῶς θὰ ποῦμε στὸν νέο ἄνθρωπο νὰ ἀκολουθήσει τὸν δρόμο τῆς ἀσκήσεως, τῆς νηστείας, τῆς ἐγκράτειας, τῆς νήψεως ὅταν ἐκεῖ, κάθε παρέκκλιση θεωρεῖται δικαίωμα, κάθε ἀνωμαλία εὐλογεῖται, κάθε προφανὴς παράβαση τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ θεωρεῖται φιλανθρωπία καὶ ἀνθρωπισμός; Ἐπειδὴ  ἀσφαλῶς τὰ γνωρίζετε, δὲν χρειάζεται νὰ ἀπαριθμήσουμε τὰ ὅσα ἀντιεκκλησιαστικὰ καὶ ἀντίχριστα ἔχουν ἐμφιλοχωρήσει στὶς αἱρετικὲς παρεκκλίσεις τοῦ Δυτικοῦ κόσμου.

Καθημερινὰ ἑορτάζουμε μάρτυρες, ὁμολογητὲς καὶ ἁγίους, ποὺ άγωνίστηκαν ἐναντίον αἱρετικῶν, βασανίστηκαν καὶ θανατώθηκαν ἀπὸ αἱρετικούς, τοὺς ὁποίους τὰ κείμενα τῆς Συνόδου καὶ ἡ γενικώτερη στάσις προκρίτων ἐκκλησιαστικῶν ἀνδρῶν «ἀμνηστεύουν» καὶ θεωροῦν «ἐκκλησίες», μετὰ τῶν ὁποίων ἐπιδιώκεται ἔνωσις ἄνευ ξεκαθαρίσματος τῶν δογματικῶν διαφορῶν. Τὶ θὰ ποῦμε στοὺς ἀνθρώπους ποὺ ρωτοῦν ποιὸ εἶναι τὸ σωστό, ἤ διαμαρτύρονται βλέποντας ὅτι δὲν ἀκολουθεῖται ἡ ὁδὸς τῶν Ἅγίων Πατέρων; 

Ἐμεῖς ἔχουμε ἐπιλέξει, ὡς ὑπόλογοι ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν Ἁγίων Του, νὰ λέμε τὴν Ἀλήθεια. Νὰ λέμε αὐτὸ ποὺ πιστεύει ἡ Ἐκκλησία ἀνέκαθεν διὰ τῶν ἁγίων της καὶ ὄχι αὐτὸ ποὺ βλέπουμε νὰ άκολουθεῖται σήμερον, ἀπὸ μιὰ μερίδα της Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ κάποιων ἐκ τῶν ἀκαδημαϊκῶν θεολόγων.

Καὶ στὸ ἐρώτημα: «Ναί, ἐσεῖς μᾶς λέτε αὐτά, ἀλλὰ οἱ Ἐπίσκοποί μας ἄλλα λένε καὶ ἄλλα πράττουν. Τὶ γίνεται; Πῶς συμβιβάζονται ὅλα αὐτά;» βρισκόμαστε πρὸ μεγάλου διλήμματος. 

Μέχρι τώρα λέγαμε ὅτι μπορεῖ νὰ βλέπουμε παρεκκλίσεις Ἀρχιερέων, συμπροσευχές, κείμενα ἀσύμβατα, ἤ καὶ ἀντίθετα μὲ τὴν ὀρθόδοξο πίστη, νέες θεολογικὲς ἀπόψεις ἀστήρικτες καὶ νεφελώδεις, ἀλλὰ ἄς κάνουμε ὑπομονὴ καὶ ἡ Ἐκκλησία ἐν Συνόδῳ θὰ λύσει τὰ προβλήματα καὶ ἄς μὴν βιαζόμαστε. Τώρα ποὺ ἡ «Σύνοδος» ἔγινε καὶ, ἀντὶ νὰ ἀσχοληθεῖ καὶ νὰ ἀντιμετωπίσει τὰ ὅσα ἐπισώρευσαν τὰ χρόνια ποὺ πέρασαν καὶ νὰ ἀναπαύσει τὰ κατασκανδαλισθέντα τέκνα τῆς Ἐκκλησίας, τὰ νομιμοποιεῖ, τὶ μποροῦμε πλέον νὰ ποῦμε; Νὰ τὰ δικαιολογήσουμε, δὲν γίνεται. Προδίδουμε τὴν πίστη μας, τὴν μέχρι τώρα πορεία μας, τὴν ἐμπιστοσύνη τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν πιστῶν καὶ καταπατοῦμε τὴν συνείδησή μας. Νὰ σιωπήσουμε; Πῶς θὰ δικαιολογήσουμε τὴν σιωπὴ μας ἀπέναντι στὸν Θεὸ καὶ στοὺς ἀνθρώπους; Θὰ μᾶς θεωρήσουν ἤ ὑποκριτὲς καὶ  διπρόσωπους, ἤ συμφεροντολόγους καὶ ὁπωσδήποτε ἀνάξιους νὰ μιλοῦμε γιὰ τὴν ἐλευθερία τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ, τὴν θυσία ὑπὲρ τῆς ἀληθείας καὶ τὴν ἀγάπη ποὺ ἔξω βάλλει τὸν φόβο. 

Σεβασμιώτατοι, ἐδῶ θεωροῦμε ἀναγκαία καὶ τὴν δικὴ σας ξεκάθαρη θέση. Τὸ καλύτερο θὰ ἦταν ἡ Ἐκκλησία ὁλόκληρη, κλῆρος καὶ λαός, νὰ συζητήσει ἐν ἐλευθερίᾳ καὶ ἀγάπη καὶ νὰ ἀκουστοῦν ὅλες οἱ φωνές, ὄχι φωνὲς στρατευμένων σὲ κάποια ἄποψη, ἤ μισθωτῶν, ἤ ἐπιδιωκόντων ἴδιον ὄφελος, ὅπως ἔγινε μέχρι τώρα στὶς περισσότερες περιπτώσεις. Βρεῖτε ἐσεῖς τὸν τρόπο. Μόνο ποὺ χρειάζεται γρήγορη ἀντιμετώπιση.

Μέχρι τότε, ἡ Ἱεραρχία μας μπορεῖ καὶ πρέπει νὰ πάρει θέση ἔναντι τῆς Συνόδου καί τῶν κειμένων της καὶ νὰ ἐπιδιώξει νὰ δεχτεῖ καὶ τὴν κριτικὴ τοῦ πιστοῦ λαοῦ ἐπὶ τῶν θέσεων της, ὅπως ἄλλωστε γινόταν ἀνέκαθεν στὴν Ἐκκλησιαστικὴ Ἰστορία.

Ἡ μέχρι τώρα στάση τῆς Ἰεραρχίας μας, ἄλλοτε διὰ τῶν ἐπισήμων δηλώσεων, ἄλλοτε διὰ τῆς σιωπῆς της, ὁπωσδήποτε δηλώνει θετικὴ ἀποδοχὴ τῶν ἀποφασισθέντων. Ἡ δική μας θέσις ποιὰ εἶναι στὴν περίπτωση αὐτή; Βρισκόμαστε σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν Ἱεραρχία μας, ὑπερασπιζόμενοι τὴν Ὀρθόδοξη πίστη μας.

Τὶ πρακτικὴ ἔκφραση θὰ πρέπει νὰ λάβει αὐτὴ ἡ κατάσταση, γιὰ νὰ εἴμαστε συνεπεῖς μὲ τὴν συνείδησή μας; Οἱ Πατέρες σὲ τέτοιες περιπτώσεις, διαμαρτυρόμενοι γιὰ τὶς παρεκλίσεις τῶν Ἱεραρχῶν, εἰς ἔνδειξη διαμαρτυρίας σταματοῦσαν τὴν μνημόνευσή τους, μέχρι νὰ ἐκλείψουν οἱ λόγοι ποὺ προκαλοῦσαν τὸ πρόβλημα. Οὔτε εὐχάριστο εἶναι, ἀλλ᾿ ἀντιθέτως ὀδυνηρὸ καὶ ἴσως καὶ μαρτυρικό. Γιὰ μᾶς ὅμως δὲν ὑπάρχει ἄλλος δρόμος.

Σᾶς ἱκετεύουμε λοιπὸν νὰ σκεφτεῖτε ὅλα αὐτά. Ἐμεῖς παιδιὰ σας εἴμαστε, μέσω ὑμῶν ἐλάβομεν τὴν Ἱερωσύνη. Σὲ ἐσᾶς προσβλέπουμε. Δὲν μποροῦμε ὅμως νὰ λησμονήσουμε ὅτι ὑπηρετοῦμε τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία του καὶ ὄχι ἀνθρώπινες ἐπιλογές, ποὺ μεταβάλλονται ἀναλόγως τῶν περιστάσεων. 

Ἐμᾶς, τοὺς ὑπογράφοντες ἱερεῖς καὶ ἐσεῖς μᾶς γνωρίζετε καὶ μεταξύ μας ἀδελφικῶς γνωριζόμαστε καὶ ἀνέκαθεν συμφωνούσαμε στὰ τῆς πίστεως καὶ ἔτσι ἀποφασίσαμε νὰ ἀπευθυνθοῦμε ἕνας ἕκαστος ἄλλα καὶ ἀπὸ κοινοῦ πρὸς τὸν οἰκεῖο ἐπίσκοπο καὶ δι᾿ αὐτοῦ πρὸς τὴν Σύνοδό μας, λέγοντας καὶ ζητώντας τὰ ἴδια .

Κατόπιν τούτων καὶ ἐπειδὴ ὡς ἱερεῖς ἐπιθυμοῦμε νὰ τηρήσουμε ἀπαρέγκλιτον τὴν πίστη τῶν Πατέρων, ὅπως βιώθηκε καὶ ὅπως διδάχθηκε ἀπὸ αὐτούς, εὑρισκόμεθα ὑπόλογοι ἐνώπιον τῆς συνειδήσεώς μας, νὰ ἀποδεχθοῦμε τὶς ἀποφάσεις αὐτές.

Ἐλπίζουμε ὅτι καὶ ἐσεῖς, ὡς Ὀρθόδοξοι  Ἀρχιερεῖς, θὰ ἔχετε προβληματιστεῖ γιὰ ὅλα αὐτὰ καὶ σᾶς παρακαλοῦμε νὰ μελετήσετε καὶ νὰ ἀπορρίψετε τὶς ἀποφάσεις τῆς Συνόδου αὐτῆς.

Μιὰ τέτοια στάση σας, θὰ χαροποιήσει τοὺς Ὀρθοδόξους καὶ θὰ προστατέψει τὸ ποίμνιο ἀπὸ τοὺς ὑπερασπιστὲς τῶν ποικίλων αἱρέσεων καὶ τοῦ ἐπάρατου Οἰκουμενισμοῦ, ποὺ ὁμογενοποιεῖ τὶς κακοδοξίες μὲ τὴν Ὀρθοδοξία καὶ δημιουργεῖ μεταλλαγμένη θεολογία καὶ παράδοση.

Μιὰ τέτοια στάση θὰ μᾶς ἀναπαύσει καὶ θὰ μᾶς δώσει θάρρος νὰ συνεχίσουμε τὴν διακονία μας πρὸς τὸν λαό τοῦ Θεοῦ, μὲ ἥσυχη τὴν συνείδησή μας ὅτι ἐπιτελοῦμε τὸ χρέος μας, τηρώντας ἀνόθευτα ὅσα παραλάβαμε ἀπὸ τοὺς ἁγίους Πατέρες.

Σὲ ἀντίθετη περίπτωση, ἄν δηλαδὴ προτιμηθεῖ ἡ συμπόρευσή σας μὲ τὴν Οἰκουμενιστικὴ λεγεῶνα καὶ ἡ νόθευσις τῆς πίστεως μὲ τὰ αἱρετικὰ μορφώματα ἀνατολῆς καὶ δύσεως, ἐπειδὴ εἴτε ἡ σιωπή, εἴτε ἡ ἀδιαφορία δὲν μᾶς ἀπαλλάσσει ἀπὸ τὴν εὐθύνη μας ἔναντι τῆς πίστεώς μας, ἀλλὰ μᾶς καθιστᾶ συνεργοὺς στὴν καθιέρωση καὶ ἐξάπλωση τῆς κακοδοξίας, μὲ πόνο ψυχῆς ἀναγκαζόμαστε νὰ σᾶς δηλώσουμε ὅτι δὲν θὰ σᾶς ἀκολουθήσουμε, ἀλλὰ θὰ ἀκολουθήσουμε τὴν διαχρονικὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας ποὺ ἐκφράζεται μὲ τὴν ἀπάντηση τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς πρὸς τὸν Πάπα Πῖον τὸν Θ΄ τὸ 1848: «Παρ' ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι, οὔτε Σύνοδοι ἠδυνήθησαν ποτὲ εἰσαγαγεῖν νέα, διότι ὑπερασπιστὴς τῆς Θρησκείας ἐστὶ αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός, ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὐτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῶν Πατέρων αὐτοῦ».

Διατελοῦμεν μετὰ τιμῆς, σεβασμοῦ καί ἀγάπης

Πρωτοπρεσβύτερος Γαβριήλ Μαζανάκης

Πρεσβύτερος Σπυρίδων Δαμανάκης

Πρεσβύτερος Παῦλος Μαζανάκης

Ἡ Συνοδικὴ Ἀπόφαση τῆς Ἀποστολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Γεωργίας, τοῦ 1998 ἔχει ξεχωριστὴ σημασία ἀνάμεσα στὰ Κείμενα - ὁρόσημα τῆς σύγχρονης Ὀρθοδόξου ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας, τὰ ὁποῖα σφραγίζουν τὸν ἀγώνα τῆς Ἐκκλησίας νὰ διατηρήσει ἀνόθευτη τὴν «ἅπαξ παραδοθεῖσαν πίστιν» καὶ τὴν πίστη Της στὴν «Μίαν Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν».

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Ἡ Συνοδικὴ Ἀπόφαση τῆς Ἀποστολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Γεωργίας, τοῦ 1998 ἔχει ξεχωριστὴ σημασία ἀνάμεσα στὰ Κείμενα - ὁρόσημα τῆς σύγχρονης Ὀρθοδόξου ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας, τὰ ὁποῖα σφραγίζουν τὸν ἀγώνα τῆς Ἐκκλησίας νὰ διατηρήσει ἀνόθευτη τὴν «ἅπαξ παραδοθεῖσαν πίστιν» καὶ τὴν πίστη Της στὴν «Μίαν Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν».

Στὸ ἀπόηχο μιᾶς παλαιότερης ἀπόφασης τῆς Ρωσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς (Ὑπερορίου), τοῦ 1983, ἡ ὁποία καταδίκαζε τὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, μὲ εἰδικότερη μάλιστα ἀναφορὰ στὴ «Θεωρία τῶν Κλάδων», ἡ ἐν λόγω Ἀπόφαση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Γεωργίας εἶναι εὐρύτερου φάσματος, καθὼς θίγει ἕξι διαφορετικὲς ἐκφράσεις ἀνορθοδόξων διδαχῶν, ποὺ ἀπορρέουν ἀπὸ τὴν σύγχρονη Οἰκουμενικὴ κίνηση καὶ οἰκουμενικὴ διαπλοκὴ Τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν.

Πιὸ συγκεκριμένα, ἡ Ἀπόφαση αὐτὴ ἀπορρίπτει ὀνομαστικὰ τὶς συμφωνίες τοῦ Σαμπεζὺ καὶ Μπάλαμαντ, τὴ συμφωνία ποὺ ὑπεγράφη ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο τῆς Ἀντιοχείας μὲ τοὺς Μὴ-Καλχηδόνιους στὴ Συρία, τὸ 1991, τὴν υἱοθέτηση τοῦ Γρηγοριανοῦ Πασχαλίου ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῆς Φινλανδίας ὑπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, ἐπίσης ἀπορρίπτει τὴν θέση ὅτι τὰ Ἱερὰ Μυστήρια ὑπάρχουν ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως καὶ τὶς ποικίλες ἐκφάνσεις τῆς «Θεωρίας τῶν Κλάδων», καὶ τὴν συμπροσευχὴ καὶ τέλεση μυστηρίων ἀπὸ κοινοῦ μὲ μὴ-Ὀρθοδόξους. Ἡ οὐσιώδης φύση τῆς Ἀποφάσεως τῆς Ἐκκλησίας τῆς Γεωργίας, συγκεκριμένη ἀλλὰ καὶ εὐρέως φάσματος, ἀποκτᾶ πολλαπλασίως μεγαλύτερη σημασία γιὰ τὴν καθ’ ὅλου Ἐκκλησία, σήμερα, σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ τὴ διαμόρφωση μιᾶς πανορθοδόξου ὁμοφωνίας (consensus) ἔναντί τῆς αἱρετικῆς φύσεως τοῦ συγκρητιστικοῦ οἰκουμενισμοῦ. Πόσο μᾶλλον ἐκπληκτικὸ εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι, (ἐξ’ ὅσων γνωρίζουμε), τὸ Κείμενο αὐτὸ δὲν εἶχε ποτὲ ἕως τώρα μεταφραστεῖ στὰ Ἀγγλικὰ καὶ Ἑλληνικά.

Ἔχει σημασία νὰ ἐπισημάνουμε τὰ ἑξῆς, σὲ σχέση μὲ τὴν Συνοδικὴ Ἀπόφαση τοῦ 1998, ὥστε νὰ τὴ θέσουμε στὶς πραγματικὲς ἱστορικὲς καὶ ἐκκλησιαστικὲς διαστάσεις της:??Τὸ Συνοδικὸ Κείμενο βασίστηκε στὴν ἀνάλυση καὶ μελέτη ποὺ πραγματοποίησε μία θεολογικὴ ἐπιτροπή, ἡ ὁποία ὁρίστηκε ἀπὸ τὸν Καθολικὸ-Πατριάρχη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Γεωργίας, Ἠλία Β’ . Ἡ ἀπόφαση, νὰ συσταθεῖ ἡ ἐπιτροπὴ καὶ νὰ ἐξετάσει τὰ προαναφερθέντα ἕξι ἐπίμαχα σημεῖα καὶ κείμενα, ἐλήφθη ὡς ἄμεσο ἐπακόλουθο μιᾶς μεγάλης, λαϊκῆς ‘ἐξέγερσης’ τῶν πιστῶν Ὀρθοδόξων της Γεωργίας, πιὸ συγκεκριμένα, τῆς μοναστικῆς κοινότητας. Συνεπῶς, ἦταν ἡ ἐγρηγοροῦσα δογματικὴ συνείδηση καὶ εὐαισθησία, ὄχι μόνον ἢ ἔστω πρωτίστως τῆς ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ τοῦ πληρώματος, ὅλων των πιστῶν, ποὺ ἐπέφερε αὐτὴν τὴν Ἀπόφαση-ὁρόσημο δημιουργώντας μείζονος σημασίας προηγούμενο πρὸς ὄφελος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιολογίας . Τὸ σημεῖο αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ ἀγνοηθεῖ καὶ εἶναι ἀνάγκη νὰ ληφθεῖ σοβαρὰ ὑπόψη ἀπὸ τοὺς ἁπανταχοῦ πιστοὺς σὲ κάθε Τοπικὴ Ἐκκλησία, διότι κάθε πιστὸς εἶναι συνυπεύθυνος γιὰ τὴν διαφύλαξη τῆς Παρακαταθήκης τῆς Πίστεως ἀκεραίας καὶ ἀλωβήτου καὶ τὴν ἀπαρασάλευτη πορεία τῆς Ἐκκλησίας

Τέλος, εἶναι ἀπαραίτητο νὰ τονισθεῖ ὅτι, σὲ τελικὴ ἀνάλυση, ἡ διαδικασία αὐτοκαθάρσεως τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ αἱρετικὲς ἀντιλήψεις καὶ διδαχές, ὅπως εἶναι οἱ διαδιδόμενες στὸ πλαίσιο τοῦ συγκρητιστικοῦ οἰκουμενισμοῦ, εἶναι πρωτίστως Τοπικὸ φαινόμενο καὶ διεργασία. Κατὰ τὰ εἰωθότα στὴ σύγχρονη Ὀρθοδοξία, μία ἑκάστοτε Τοπικὴ Ἐκκλησία– κλῆρος καὶ λαὸς – καλεῖται, πρῶτα αὐτή, νὰ ἐξετάσει καὶ νὰ ἀπορρίψει τὶς τυχὸν κακόδοξες διδασκαλίες, ποὺ κηρύττονται καὶ προωθοῦνται στοὺς κύκλους τοῦ συγκρητιστικοῦ οἰκουμενισμοῦ, προτοῦ ἡ Ὀρθόδοξη Καθολικὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καταλήξει νὰ ἐκδώσει ὁριστικὴ δογματικὴ διατύπωση, στὸ πλαίσιο μιᾶς οἰκουμενικῆς, πανορθοδόξου Συνόδου. Γι’ αὐτὸ ἡ Ἀπόφαση αὐτὴ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Γεωργίας ἀποτελεῖ ἕνα ὁρόσημο, πολλὰ ὑποσχόμενο γιὰ τὴν Ἐκκλησία. Ἡ διαδικασία αὐτή, ἀντιμετώπισης τῶν οἰκουμενιστικῶν προκλήσεων καὶ ἐπανεπιβεβαίωσης τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως στὴ Μία, Ἀδιαίρετη καὶ Καθολικὴ Ἐκκλησία, ἔναντί τῆς ΄καινοτόμου’ συγκρητιστικῆς οἰκουμενιστικῆς ἐκκλησιολογίας, ἐπανεκκινήθηκε οὐσιαστικὰ μὲ τὴν ἐν λόγω ρύθμιση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Γεωργίας, τοῦ 1998 (παρότι ἄγνωστη ἐν πολλοῖς στοὺς περισσότερους Ὀρθοδόξους). Συνεχίζεται δὲ ἕως τὶς ἡμέρες μας, μὲ ἐπίκεντρο τὴ διοργάνωση τῆς Κρήτης, ὅσον ἀφορᾶ τόσο τὶς προσυνοδικὲς ὅσο καὶ τὶς μετασυνοδικὲς διαδικασίες, οἱ ὁποῖες ἐξετάστηκαν ἀπὸ τὶς Ὀρθόδοξες Συνόδους τῆς Γεωργίας καὶ τῆς Βουλγαρίας, μὲ τὴν τελευταία νὰ ἀπορρίπτει τὴ «Σύνοδο» τῆς Κρήτης, συγκεκριμένα ἐξαιτίας τῆς οἰκουμενιστικῆς ἐκκλησιολογικῆς τοποθέτησης αὐτῆς. Μὲ δεδομένη τὴν ἱστορικὴ ἀπόφαση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Γεωργίας, τοῦ 1998 - ἴσως τὴν πλέον σαφῆ καὶ εὐρυφασματικὴ συνοδικὴ ἀπόφαση ποὺ ἔχει ἐκδοθεῖ ποτὲ κατὰ τοῦ συγκρητιστικοῦ οἰκουμενισμοῦ, μποροῦμε [εὔλογα] νὰ ἀναμένουμε ὅτι, σύντομα, ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Γεωργίας θὰ ἀκολουθήσει κατὰ πόδας καὶ θὰ ἀπορρίψει ἐκκλησιολογικῶς τὴ λεγόμενη «Σύνοδο» τῆς Κρήτης.

Εἴθε αὐτὴ ἡ ἀπόφαση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Γεωργίας νὰ λάβει τὴν πρέπουσα σημασία ἀπὸ τὴν Ἱεραρχία καὶ τοὺς πιστοὺς ὅλων τῶν Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, ἐμπνέοντάς τους νὰ ἀκολουθήσουν τὸ παράδειγμά της καὶ νὰ δηλώσουν μὲ σαφῆ τρόπο τὴν πίστη τους στὴν Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, ἐναντίον τῆς νέας ἐκκλησιολογίας τοῦ συγκρητιστικοῦ οἰκουμενισμοῦ, ἡ ὁποία δυστυχῶς κρίθηκε ἀθώα καὶ ἀναβίωσε ἀπὸ τὴ λεγόμενη ‘Σύνοδο’ τῆς Κρήτης.

- Πρωτοπρεσβύτερος Peter Heers, συγγραφεὺς τοῦ ἔργου «Ἡ Ἐκκλησιολογικὴ Ἀναθεώρηση τῆς Β’ Βατικανῆς Συνόδου: Μία Ὀρθόδοξη Διαρεύνηση τοῦ Βαπτισμάτος καὶ τῆς Ἐκκλησίας κατὰ τὸ Διάταγμα περὶ Οἰκουμενισμοὺ

Η ΑΠΟΦΑΣΗ:

8 Ὀκτωβρίου, 1998

Πρακτικά της Συνεδριάσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου

Ἡ συνεδρίαση τῆς ἱερᾶς Συνόδου τῆς Γεωργιανῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἔλαβε χώρα στὴν αἴθουσα συνεδρίων τοῦ πατριαρχείου τῆς Γεωργίας στὶς 8 Ὀκτωβρίου, 1998. Στὶς ἐργασίες τῆς συμμετεῖχαν 24 ἱεράρχες (πλήρης ἀπαρτία) τῆς Γεωργιανῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Ἡ Αὐτοῦ Μακαριότης καὶ Ἁγιότης ὁ Καθολικὸς-Πατριάρχης πάσης Γεωργίας, Ἠλίας ὁ Β’, ἦταν ὁ προεδρεύων τῆς συνεδριάσεως. Ὁ ἐπίσκοπός τῆς ἐπαρχίας Πότι – Grigol (Berbichashvili), ὁρίστηκε γραμματέας τῆς συνεδριάσεως.

Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος δέχθηκε τὴν ἐνημέρωση τῆς Θεολογικῆς Ἐπιτροπῆς, ἡ ὁποία συστάθηκε μὲ τὶς εὐλογίες τοῦ Καθολικοῦ-Πατριάρχη πάσης Ρωσίας Ἠλία Β’, τὸν Ἰούλιο τοῦ 1997. Ἡ ἐν λόγω ἐπιτροπὴ ἐξέτασε τὰ ζητήματα ἐκεῖνα, τὰ ὁποῖα εἶχαν γίνει αἰτία σκανδαλισμοῦ ὁρισμένων μελῶν τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ Θεολογικὴ Ἐπιτροπὴ ἐξέτασε τὰ ἀκόλουθα Κείμενα καὶ ζητήματα: τὰ Κείμενα τοῦ Σαμπεζὺ καὶ τοῦ Μπάλαμαντ, τὸ προσχέδιο συμφωνίας μεταξύ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἀντιοχείας καὶ τῶν Μὴ-Καλχηδονίων ἐκκλησιῶν (τῆς Ἀνατολῆς), τὸ ὁποῖο ἔγινε ἀντικείμενο ἐπεξεργασίας τὸ 1991, τὸν ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα ἀπὸ τὴ Φινλανδικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, σύμφωνα μὲ τὸ Γρηγοριανὸ Πασχάλιον, τὴ διδασκαλία γιὰ τὴν ὕπαρξη σωτηριώδους χάριτος, πέραν τῶν κανονικῶν ὁρίων τῆς Ἐκκλησίας, καθὼς καὶ τὴ λεγόμενη «Θεωρία τῶν Κλάδων». Ἡ θεολογικὴ Ἐπιτροπὴ ἦλθε σὲ ἐπικοινωνία μὲ τὰ πατριαρχεῖα Κωνσταντινουπόλεως, Ἀντιοχείας καὶ Ρωσίας καὶ ζήτησε νὰ ἐνημερωθεῖ ἐπὶ τῶν θέσεων τῶν διαφορετικῶν ἐκκλησιῶν, σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ τὰ προαναφερθέντα ζητήματα.

Πρέπει νὰ τονιστεῖ ὅτι, ἕνας ἀριθμὸς αὐτοκέφαλων Ἐκκλησιῶν, στὶς ὁποῖες συγκαταλέγεται καὶ ἡ Γεωργιανὴ Ἐκκλησία, οὐδέποτε ἔλαβε σαφῆ ἀπόφαση, στὸ πλαίσιο γενικῶν συνελεύσεων, ἐπὶ τῶν προαναφερθέντων ζητημάτων. Ἐπιπλέον, ὁρισμένες Ἐκκλησίες ἔχουν πράγματι ἀποφανθεῖ ἀρνητικὰ σχετικὰ μὲ αὐτά, μὲ εἰδικὴ ἀπόφαση τῆς ἱερᾶς Συνόδου [μίας ἑκάστης].

Ἐπειδὴ τὰ ζητήματα αὐτὰ ἀποτελοῦν πεδίο ἀμφιβολιῶν ἐκ μέρους τῶν πιστῶν μας, ὡς ἐκ τούτου, ἡ Θεολογικὴ Ἐπιτροπὴ τοῦ Πατριαρχείου τῆς Γεωργίας προέβη στὴ μελέτη τους καὶ ἐξέδωσε τὰ συμπεράσματά της σὲ τρία τεύχη Ἐνημερωτικῶν Δελτίων

Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Γεωργιανῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἔλαβε γνώση καὶ συμφώνησε μὲ τὰ συμπεράσματα τῆς Θεολογικῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Πατριαρχείου τῆς Γεωργίας. Ἡ τοποθέτηση, ποὺ περιγράφεται παρακάτω, ἐκφράζει τὴ θρησκευτικὴ κοσμοθεωρία τῆς Γεωργιανῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἡ ὁποία ἴσχυε πάντοτε.

Ἡ θέση αὐτὴ δηλώνεται καὶ ἐπαναδιατυπώνεται σαφῶς ὡς ἀκολούθως:

Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Γεωργιανῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀποφαίνεται γιὰ τὰ ἑξῆς:

1. Τὰ Κείμενα τῆς Ἐπιτροπῆς Μικτοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου μεταξύ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ Μὴ-Χαλκηδονίων ἐκκλησιῶν (τῆς Ἀνατολῆς) – οἱ λεγόμενες Συμφωνίες τοῦ Σαμπεζύ, ποὺ ἔλαβαν χώρα μεταξὺ 1990-1993 στὸ Σαμπεζὺ (τῆς Ἐλβετίας) - εἶναι ἀπαράδεκτα.

2. Τὸ σχέδιο γιὰ τὴν προκαταρκτικὴ συμφωνία μεταξὺ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἀντιοχείας καὶ Μὴ-Χαλκηδονίων ἐκκλησιῶν (τῆς Ἀνατολῆς), τὸ ὁποῖο ἐκπονήθηκε τὸ 1991, εἶναι ἀπαράδεκτο.

3. Τὸ Κείμενο: “ Οὐνιτισμός: μέθοδος ἑνώσεως τοῦ παρελθόντος καὶ ἡ παροῦσα ἀναζήτηση τῆς πλήρους κοινωνίας (ἡ λεγόμενη ‘Συμφωνία τοῦ Μπάλαμπαντ), τὸ ὁποῖο ἔγινε δεκτὸ ἀπὸ τὴν Μικτὴ Ἐπιτροπὴ Καθολικῆς καὶ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στὸ Μπάλαμαντ (Λίβανος), στὶς 23 Ἰουνίου, 1993, εἶναι ἀπαράδεκτο.

4. Ὁ ἑορτασμὸς τοῦ Πάσχα ἀπὸ τὴν Αὐτόνομη Ἐκκλησία τῆς Φινλανδίας, σύμφωνα μὲ τὸ Γρηγοριανὸ Πασχάλιον, δὲν συνάδει μὲ τὴν ἀπόφαση τῆς Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, στὴ Νίκαια, σχετικὰ μὲ τὴν ἡμερομηνία [τὸν χρόνο] ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα. Ὡστόσο πρέπει νὰ τονιστεῖ ὅτι, μὲ βάση τὴ γενικὴ Ὀρθόδοξη θέση ἐπὶ τοῦ θέματος, τὸ γεγονὸς αὐτὸ θεωρήθηκε ὡς παραβίαση Κανόνων καὶ ὄχι ὡς αἵρεση. Ἑπομένως, ἀπ’ αὐτὴν τὴν ἄποψη εἶναι σημαντικὸ ὅτι τὸ πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως (στὴ δικαιοδοσία τοῦ ὁποίου συμπεριλαμβάνεται καὶ ἡ Αὐτόνομη Φινλανδικὴ Ἐκκλησία), εἶναι ἀρνητικὰ προδιατεθειμένο σχετικὰ μὲ τὴν παραπάνω Κανονικὴ παραβίαση καὶ θεωρεῖ ὅτι τὸ Πάσχα πρέπει νὰ ἑορτάζεται σύμφωνα μὲ τὴν ἀπόφαση τῆς Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τῆς Νικαίας (βλ. ἐπιστολὴ 1214/1997 τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως).

5. Ἡ αἱρετικὴ ἐκκλησιολογικὴ διδασκαλία, ποὺ ἀναπτύχθηκε στὰ βάθη τῆς μὴ-Ὀρθόδοξης, μοντερνιστικῆς, θεολογίας, ἀναφορικὰ μὲ τὴν ὕπαρξη σωτηριώδους [μυστηριολογικὴς] χάριτος, πέραν τῶν Κανονικῶν ὁρίων τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως καὶ ἡ ἀκραία ἐκδήλωσή της - ἡ λεγόμενη ‘Θεωρία τῶν Κλάδων’, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία οἱ ποικίλοι χριστιανικοὶ κλάδοι ποὺ ὑπάρχουν σήμερα, θεωροῦνται διαφορετικοὶ καὶ ἰσότιμοι κλάδοι τῆς Ἀληθινῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ – εἶναι ἀπαράδεκτη.

6. Τέλος, τόσο ἡ συμπροσευχή, ὅσο καὶ ἡ μετοχὴ στὰ Μυστήρια, ἀπὸ κοινοῦ μὲ μὴ-Ὀρθοδόξους, εἶναι ἀπαράδεκτες, ὅπως αὐτὸ ἐπαναβεβαιώθηκε στὸ τελικὸ Κείμενο, τὸ ὁποῖο ἀπεδέχθη ἡ Διορθόδοξη Σύναξη ὅλων τῶν Κανονικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, (Θεσσαλονίκη, 29 Ἀπριλίου – 2 Μαΐου, 1998). Σύμφωνα μὲ τὸ ἄρθρο 13, παράγραφος β’ τοῦ Κειμένου αὐτοῦ: «Οἱ Ὀρθόδοξες ἀντιπροσωπεῖες δὲν θὰ συμμετέχουν στὶς οἰκουμενικὲς Ἀκολουθίες, τὴν κοινὴ προσευχὴ καὶ λατρεία τοῦ Θεοῦ, οὔτε σὲ ἄλλες θρησκευτικὲς τελετὲς τῆς Συνάξεως»..

Σήμ. Ἐκτενὴς ἀνάλυση τῶν προαναφερθέντων ζητημάτων παρέχεται ἐπίσης στὰ ἐνημερωτικὰ δελτία (υπ' ἀριθμ. 1,2,3) τῆς Θεολογικῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Πατριαρχείου τῆς Γεωργίας.

Πηγή: [μετάφραση: Χαρὰ-Ἀνδριάνα Λιαναντωνάκη, γιὰ τὸ Orthodoxethos], Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό