Η ψυχολογική, βουλητική και ψυχική ωριμότητα δεν είναι γνώσεις. Ένας μεγάλος επιστήμονας μπορεί να έχει πολλές γνώσεις, μπορεί να είναι τέρας μορφώσεως, αλλά να μην έχει κοινό νου, να μην μπορεί να συζητήσει και να συνεννοηθεί με τους ανθρώπους, να μην μπορεί να προσαρμοσθεί, να μην μπορεί να βοηθηθεί ή να βοηθήσει. Οι γνώσεις έχουν βέβαια σχέση με την εν γένει ωριμότητα του ανθρώπου, αλλά μπορεί να είναι ανεξάρτητες από αυτήν.

Ὁ κόσμος αὐτός, ἀδελφοί μου Χριστιανοί, εἶναι ἕνα πανηγύρι καί ὁ καιρός τῆς ζωῆς τοῦ κάθε ἄνθρωπου εἶναι ὁ κατάλληλος καιρός, γιά νά ἄγοραση ἀπό αὐτό τό πανηγύρι διάφορα ἐμπορεύματα καί μέ αὐτά νά κερδίση καί νά γίνη μεγάλος ἔμπορος. Ἔτσι o Κύριος, ὅταν ἔδωσε τίς δέκα μνᾶς στούς δέκα δούλους του, τούς παρήγγειλε νά ἐμπορευθοῦν, μέχρι νά ἔρθη στήν δευτέρα του παρουσία· «Πρίν φύγη κάλεσε δέκα δούλους του, τούς ἔδωσε ἀπό ἕνα χρυσό νόμισμα καί τούς εἶπε: "Ἐμπορευθῆτε μέ αὐτά, ὥσπου νa ἔλθω"» (Λουκ. 19,13).

Ἔτσι καί ὁ Γρηγόριος ὁ θεολόγος, συμφωνά μέ τά λόγια τοῦ Κυρίου, ὀνομάζει πανηγύρι αὕτη τήν ζωή καί πραγματεία τό κέρδος, ποῦ κάνει κάποιος στόν καιρό τῆς ζωῆς του.

«Νά θεωρῆς πανηγύρι τήν ζωή αὐτή,
στήν ὅποια θά διαπραγματευθῆς τό κέρδος· διότι ἀνταλλάσσεις
τά μικρά μέ τά μεγάλα καί τά προσωρινά μέ τά αἰώνια».

Ὅπως λοιπόν ἐκεῖνος ποῦ πηγαίνει στό πανηγύρι, ἐάν, περπατώντας ἐδῶ καί ἐκεῖ χάνη τόν χρόνο, στόν ὁποῖο ἔπρεπε νά ἐμπορευθῆ καί νά κερδίση στά μάταια πράγματα, ὅταν τελείωση τό πανηγύρι, γυρίζει στό σπίτι τοῦ κενός καί ἄδειος ἀπό κάθε κέρδος καί ἐμπόρευμα, ἔτσι καί ὅποιος ξοδεύει τόν καιρό τῆς ζωῆς του στά παιχνίδια καί στά θέατρα καί σέ ἄλλα τέτοια ἀνωφελῆ καί μάταια, ὅταν ἔλθη ὁ θάνατος, βρίσκεται ὁ ἄθλιος γυμνός καί πάμφτωχος ἄπο κάθε πνευματικό πλοῦτο καί ἀπό κάθε κέρδος τῶν ἀρετῶν· γι' αὐτό εἶπε πάλι ὁ προαναφερθεῖς θεολόγος

«Ἄν ὅμως περάση ὁ χρόνος, ἄλλον καιρό δέν ἔχεις».

Καί ὁ μέγας Βασίλειος· «Κανένας δέν μπορεῖ νά διαπραγματευθῆ μετά τήν διάλυσι τῆς πανηγύρεως, οὔτε νά στεφανωθῆ φεύγοντας μετά τούς ἀγῶνες, οὔτε νά δείξη κάποια ἀνδραγαθία μετά τήν λῆξι τοῦ πολέμου» (Λόγος πρός τούς πλουτοῦντας). Τότε καί αὐτός ὄχι μόνο δέν θά μετανοήση, ποῦ πέρασε στά μάταια τόν καιρό τῆς ζωῆς του, ἀλλά καί μεγάλη καταδίκη θά λάβη ἄπο τόν Θεό, διότι δέν ἐμπορεύθηκε σωστά τόν καιρό ποῦ τοῦ χάρισε, γιά νά ἀπόκτηση τό αἰώνιο κέρδος τῆς σωτηρίας του.

Πηγή: Ἅγιος Δημήτριος Κουβαρὰ

Είναι προφανώς ασυγχώρητο λάθος να θεωρούμε ότι ο παπισμός δεν είναι αίρεση, αλλά σχίσμα, όπως τεχνηέντως πλασάρουν την άποψη οι θιασώτες της λεγομένης «Οικουμενικής Κινήσεως». Στη χειρότερη περίπτωση, θεωρούν τις δεκάδες κακοδοξίες του, ως δήθεν «διαφορετικές απόψεις», για τις οποίες δεν αποφάνθηκε Οικουμενική Σύνοδος και άρα «μπορούν να μας είναι ανεκτές», μέχρι να αποφανθεί κάποια μελλοντική Σύνοδος! Επί τη ευκαιρία, είναι ανάγκη να τονίσουμε πως ο παπισμός, αφότου αποκόπηκε από την μία και αδιαίρετη Εκκλησία του Χριστού, (το 1054), άρχισε, ευθύς αμέσως να διατυπώνει αυθαίρετες και καινοφανείς διδασκαλίες, οι οποίες, πολλές από αυτές, έρχονται σε σύγκρουση με την διδασκαλία της Εκκλησίας, όπως αυτή διατυπώθηκε από τους μεγάλους Πατέρες και διδασκάλους Της και επικυρώθηκε από τις Άγιες Συνόδους. Αυτή την τακτική την ανήγαγε σε νέο «δόγμα» του και την ονόμασε «συνεχή ανάπτυξη της θεολογίας»! Δεν είναι υπερβολή να το συσχετίσουμε με την εξωφρενική διδασκαλία των Μαρτύρων του Ιεχωβά, οι οποίοι πλασάρουν τις νέες κακοδοξίες τους ως «νέο ζωηρότερο φως»!

Σχόλιο Τ.Ι.: Ο Άντον Νικολάγεβιτς Σκάπλεροφ είναι Ρώσος Κοσμοναύτης (γεννήθηκε την 20η Φεβρουαρίου, 1972, στη Σεβαστούπολη της Ουκρανίας). Έχει λάβει μέρος σε 3 διαστημικές αποστολές και είναι πρώην Διοικητής του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού.

Οι σταυροί στους τρούλους των εκκλησιών μας, η ευλογία των αγίων, η χάρη της απαρασάλευτης πίστεως των μαρτύρων, η γαλήνη της προσευχής και η ανάταση που επιτυγχάνεται με την σκέψη του Χριστού μας και την επίκληση του ονόματος της Παναγίας κυριαρχούν στη Γη, την ξεπερνούν και φτάνουν μέχρι τα πέρατα του σύμπαντος.

Οι πιστοί έχουν στον νου τους την Ορθοδοξία, αλλά και τους ιερούς τόπους της Ελλάδας, ακόμα και όταν βρίσκονται στο Διάστημα! Αυτό έκανε κι ο Αντόν Σκάπλεροφ, ο 46χρονος κοσμοναύτης της Ρωσικής Διαστημικής Υπηρεσίας, ο οποίος φέρει τον ανώτατο τίτλο τιμής «Ηρωας της Ρωσίας». Ο γνωστός Ρώσος ταξιδιώτης του Διαστήματος επισκέφτηκε πριν από μερικές ημέρες με την οικογένειά του τον τάφο του αγίου Παϊσίου, στο ιερό ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης.

Η επίσκεψη έγινε κατά τη διάρκεια της παραμονής του κ. Σκάπλεροφ στην Ελλάδα, όπου ήρθε για το πρόγραμμα αποκατάστασης και ανάπαυσής του μετά το εξάμηνο διαστημικό ταξίδι του, από το οποίο επέστρεψε στις αρχές Ιουνίου.

Η Ορθοδοξία, που σκέπει το έθνος των Ελλήνων επί δύο χιλιετίες, είναι ένα πολύτιμο κομμάτι της ύπαρξής μας, το οποίο μας συνδέει με τον Θεό και μας προσφέρει νόημα ζωής και δύναμη για τον καθημερινό αγώνα επιβίωσης. Τούτη, λοιπόν, η κληρονομιά, αντί να εκτιμάται από εκείνους που διαχειρίζονται την κρατική εξουσία, υποτιμάται συστηματικά, χλευάζεται, πολεμάται, αλλά, φυσικά, παραμένει αήττητη. Οσοι νομίζουν ότι μπορούν να γκρεμίσουν κάτι που θεμελίωσε ο Χριστός πλανώνται πλάνην οικτράν.

Το ζήτημα και το στοίχημα για τη χώρα δεν είναι να «χωριστεί» ο Χριστός από τους Ελληνες, αλλά να ξαναβρούμε τον δρόμο μας προς Εκείνον. Να επιστρέψουμε στον τρόπο ζωής που ορίζει ο θείος λόγος και το κράτος μας να αναδείξει την πνευματική κληρονομιά της Ορθοδοξίας στο εσωτερικό της χώρας, αλλά και στο εξωτερικό.

Η πίστη μας είναι το ισχυρότερο δυνατό όπλο για να νικήσουμε το σκοτάδι του μηδενισμού που μας πολιορκεί.

dimokratianews 07.07.2018  

Επέστρεψε από το Διάστημα και προσκύνησε τον άγιο Παΐσιο

Ο Αντόν Σκάπλεροφ ξεναγήθηκε στη Μονή του αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης και εξέφρασε τον θαυμασμό του.

Ρεπορτάζ Μαρία Μαθιοπούλου 
dimokratianews 06.07.2018  

Τον τάφο του αγίου Παϊσίου στο ιερό ησυχαστήριο του αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης επισκέφτηκε πριν από μερικές ημέρες με την οικογένειά του ο γνωστός Ρώσος κοσμοναύτης Αντόν Σκάπλεροφ, ο οποίος έφτασε στις 24 Ιουνίου στη Χαλκιδική για το πρόγραμμα αποκατάστασής του μετά την επιστροφή του από το Διάστημα.

Μάλιστα, ο 46χρονος κοσμοναύτης της Ρωσικής Διαστημικής Υπηρεσίας, ο οποίος φέρει τον ανώτατο τίτλο τιμής Ηρωας της Ρωσίας, εντυπωσιάστηκε από την εξαιρετική κατάσταση του μοναστηριού και εξέφρασε τον θαυμασμό του στις μοναχές που τον ξενάγησαν. Πήρε δε μαζί του λίγο βασιλικό από εκεί, για να θυμάται την επίσκεψή του στον χώρο που κάθε χρόνο προσελκύει χιλιάδες πιστούς. Ο γυμναστής του Σκάπλεροφ, ο γηραιότερος της Ρωσικής Διαστημικής Υπηρεσίας, ήταν αυτός που ενημέρωσε τον Ρώσο κοσμοναύτη για τη μονή και τον τάφο, προκαλώντας το έντονο ενδιαφέρον του. Μάλιστα, οι μοναχές υποδέχθηκαν τον υψηλό επισκέπτη εκτός ωραρίου λειτουργίας του ησυχαστηρίου και κέρασαν αυτόν και την οικογένειά του γλυκό του κουταλιού σύκο.

Στη Χαλκιδική

Ο Σκάπλεροφ επέλεξε το δεύτερο πόδι της Χαλκιδικής, τη Σιθωνία, για το πρόγραμμα αποκατάστασης και ανάπαυσής του μετά το εξάμηνο διαστημικό ταξίδι του, από το οποίο επέστρεψε στις αρχές Ιουνίου. Μαζί με την οικογένειά του και ένα επιτελείο 14 ατόμων, μεταξύ των οποίων γιατροί, φυσικοθεραπευτές και άνθρωποι της ασφάλειάς του, ο κοσμοναύτης κατέλυσε στο συγκρότημα «Πόρτο Καρράς» επί 12 ημέρες και ακολούθησε πρόγραμμα που περιλάμβανε φυσικοθεραπείες, ασκήσεις, πεζοπορίες, κολύμπι, τένις και άλλες αθλητικές δραστηριότητες, αφού είχε ήδη προηγηθεί σκληρότερη αποκατάσταση στη Ρωσία.

Οπως λέει στη «δημοκρατία» ο συντονιστής του προγράμματος αποκατάστασης Ρώσων κοσμοναυτών Θανάσης Αυγερινός, η επιλογή της Χαλκιδικής δεν ήταν τυχαία. Ο Σκάπλεροφ μελέτησε διάφορες περιοχές στην Ελλάδα, όπως η Κρήτη και η Αττική, ωστόσο η επιθυμία του να επισκεφθεί το Αγιον Ορος επικράτησε. Δυστυχώς, δεν πρόλαβε να υλοποιήσει αυτήν την επιθυμία του, καθώς ο αιφνίδιος θάνατος της μητέρας του διέκοψε τη διαμονή του στη Χαλκιδική, η οποία θα ήταν κανονικά 20ήμερη.

Πάντως, πρόλαβε να επισκεφτεί άλλα μέρη και αξιοθέατα της βόρειας Ελλάδας, φεύγοντας με τις καλύτερες εντυπώσεις. Συγκεκριμένα, εκτός από τη μονή στη Σουρωτή, γνώρισε τον Ολυμπο, πήγε στο Σπήλαιο των Πετραλώνων, ενώ έκανε και τις βόλτες του στη Θεσσαλονίκη. Οσο για τη Χαλκιδική, την οποία επισκεπτόταν για πρώτη φορά, τον μάγεψε, αφού, όπως έλεγε σε φίλους του, βρήκε τον συνδυασμό της θάλασσας και της βλάστησης μαγικό.

Πηγή: Ακτίνες

Ὅσοι, ἀγαπητοί μου, ὅσοι ἐρχόμαστε στὴνἐκκλησία φέρουμε τὸ ὄνομα Xριστιανός. Tί μεγάλος τίτλος, ἀλλὰ καὶ τί ὑποχρεώσειςδημιουργεῖ! Αὐτὰ ἀκριβῶς τονίζει τὸ ἱερὸ καὶἅγιο εὐαγγέλιο σήμερα.

Περίπου 40 σχολεία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στην Αγγλία έχουν απαγορεύσει στα κορίτσια να φορούν φούστες, την ώρα που ένα μήνα πριν ένα σχολείο στο Oxfordshire συνέστησε στα αγόρια του σχολείου να φορούν φούστες για να αντιμετωπίσουν τις υψηλές θερμοκρασίες.

Σύμφωνα με τους Sunday Times, τα σχολεία επιλέγουν στολές που είναι «ουδέτερες ως προς το φύλο» για να συμπεριλάβουν τους τρανσέξουαλ μαθητές, ενώ άλλα σκέφτονται απαγορεύσεις.

Το Priory School, ένα δευτεροβάθμιο σχολείο στο Lewes του Ανατολικού Sussex, απαγόρευσε τις φούστες και διέταξε τα κορίτσια να φορούν παντελόνια σε μια προσπάθεια να προσαρμοστούν στους τρανσέξουαλ μαθητές, αφότου κάποιοι μαθητές ρώτησαν γιατί θα πρέπει κορίτσια και αγόρια να φορούν διαφορετικά ρούχα.

Ο επικεφαλής δάσκαλος Tony Smith είπε τον Σεπτέμβριο: "Έχουμε έναν μικρό αλλά αυξανόμενο αριθμό τρανσέξουαλ μαθητών και συνεπώς το να υπάρχει ομοιόμορφη στολή είναι σημαντικό γι’ αυτούς".

Ωστόσο, κάποιες φεμινίστριες παραπονέθηκαν ότι η πλήρης απαγόρευση της φούστας υπέρ της «ομοιόμορφης ως προς το φύλο» στολής δεν αποτελεί απάντηση στον αυξανόμενο αριθμό των τρανσέξουαλ μαθητών, υποστηρίζοντας ότι τα παιδιά πρέπει να έχουν τη δυνατότητα επιλογής.

Η φημισμένη φεμινίστρια, Αμερικάνα συγγραφέας και πρώην σύμβουλος του Μπιλ Κλίντον, Naomi Wolf, δήλωσε ότι: "Νομίζω ότι το παντελόνια για όλους είναι μια ανόητη λύση - εκτός και αν πρόκειται να προσφέρετε και την επιλογή του φούστες για όλους. Πιστεύω ότι αν προσφέρουμε στους πάντες τη δυνατότητα και για φούστες και για παντελόνια, ο καθένας μπορεί να βρει το δικό του άνετο ντύσιμο".

Το Γυμνάσιο Copleston, στο Ipswich, έβαλε τις φούστες σε μια λίστα με «απαράδεκτα αντικείμενα» παράλληλα με τα «πολύ στενά τζιν και το piercing στο πρόσωπο». Στο Ipswich, συνολικά οκτώ σχολεία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης απαγορεύουν τις φούστες, πράγμα που σημαίνει ότι η πλειοψηφία των μαθητριών στην πόλη παρακολουθούν σχολεία «μόνο με παντελόνια».

Οι φούστες στο γυμνάσιο του Woodhey, στο Bury, χαρακτηρίστηκαν ως "αναξιοπρεπείς και ενοχλητικές" για το προσωπικό και τους επισκέπτες, όταν τα κορίτσια κάθονται στο πάτωμα για συναθροίσεις και σε θεατρικά μαθήματα.

Υπήρξε μια αντίδραση από κάποια σχολεία, που αγωνίζονται για να σώσουν τη φούστα. Οι μαθητές στο γυμνάσιο του Philips, Bury, έχουν συγκεντρώσει εκατοντάδες υπογραφές, ανταποκρινόμενοι στα σχέδια να υιοθετηθεί υποχρεωτικά το παντελόνι για τα αγόρια και τα κορίτσια το επόμενο έτος.

Υποστηρίζουν ότι η απαγόρευση των φούστας «σεξουαλικοποιεί» τα σώματα των παιδιών. Οι μαθήτριες ισχυρίζονται επίσης ότι αισθάνονται πιο σίγουρες με τις φούστες και ο εξαναγκασμός να φορούν παντελόνια θα μπορούσε να «βλάψει την ψυχική τους υγεία». Η αναφορά δηλώνει: «Αν κάποιος δάσκαλος πιστεύει ότι το να βλέπει το πόδι ενός παιδιού είναι κατά κάποιο τρόπο “πάρα πολύ σεξουαλικό”, τότε θα πρέπει να απολυθεί αμέσως για ακατάλληλο παράπτωμα".

Η Diane Burdaky, μητέρα μαθήτριας στο γυμνάσιο Philips, δήλωσε στο RT ότι δεν υπήρξε διαδικασία διαβούλευσης και ότι τα παιδιά «δεν θέλουν να φορούν παντελόνια όλη την ώρα».

Είπε: "Ήμουν πολύ συγκλονισμένη που δεν υπήρξε διαβούλευση με γονείς ή μαθητές. Δεν υπήρχε καμία εξήγηση για την απαγόρευση. Δεν υπήρχε λόγος. Γνωρίζω ότι τα παιδιά στο σχολείο δεν θέλουν να φορούν παντελόνια όλη την ώρα".

Από την άλλη πλευρά, ένα σχολείο στο Oxfordshire είπε στους μαθητές ότι μπορούν φορούν φούστες αν βρίσκουν τα παντελόνια πολύ ζεστά και άβολα.

Η αυξανόμενη δημοτικότητα της υιοθέτησης ενιαίων πολιτικών «ουδέτερων ως προς το φύλο στολών» έχει αυξηθεί στα σχολεία του Ηνωμένου Βασιλείου από την καθιέρωση του "νόμου για την ισότητα" το 2010. Σύμφωνα με τις διατάξεις αυτού του νόμου, τα σχολεία έχουν υποχρέωση να προστατεύουν τους τρανσέξουαλ μαθητές από "διακρίσεις".

Πηγή: Κόκκινος Ουρανός

Η πριγκίπισσα Ελισάβετ Φεοντόροβνα γεννήθηκε το 1864 (ο βίος της σε Video-Sand Animation ΕΔΩ). Γονείς της ηταν ο μέγας Δούκας Λουδοβίκος Δ΄ της Έσσης και η πριγκίπισσα Αλίκη, κόρη της βασίλισσας της Αγγλίας Βικτωρίας. Αδελφή της η Ρωσίδα αυτοκράτειρα Αλεξάνδρα Φεοντόροβνα. Από τα παιδικά της χρόνια διακρινόταν για τη βαθιά πίστη της και τη φιλάνθρωπη διάθεση της. Η «ευγενική» καταγωγή, της δεν στάθηκε εμπόδιο για να ζήσει σύμφωνα με το Ευαγγέλιο. Συμπεριφερόταν με καλοσύνη και απλότητα στους απλούς ανθρώπους και από παιδί είχε μια διακαή επιθυμία: να βοηθήσει όσους είχαν ανάγκη.

Για δυναμικές κινητοποιήσεις ετοιμάζονται οι Ηπειρώτες του εξωτερικού

ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΒΟΡΕΙΟ ΗΠΕΙΡΟ!

- «Κόκκινη γραμμή» η εξίσωσή της με τις ανιστόρητες απαιτήσεις της Αλβανίας για τους «Τσάμηδες»

- Ουδέποτε Ελληνική Κυβέρνηση από το 1914 μέχρι σήμερα «διέγραψε» έστω και για ιστορικούς λόγους το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας…

 • Ανησυχία και προβληματισμός διακατέχει τους απανταχού Ηπειρώτες και κυρίως τους Βορειοηπειρώτες,  για την επικείμενη συμφωνία «πακέτο» που προωθείται προς υπογραφή μεταξύ Ελλάδος και Αλβανίας, με την οποία θα κλείσουν- υποτίθεται- όλες οι μέχρι σήμερα διαφορές που υπάρχουν.  
«Κόκκινη γραμμή» είναι η αποδοχή εκ μέρους της Ελληνικής Κυβέρνησης και προσωπικά του Υπουργού Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά, του αλβανικού ισχυρισμού ότι ο όρος «Βόρειος Ήπειρος» υποκρύπτει αλυτρωτισμό και ως εκ τούτου πρέπει να καταργηθεί, ώστε με τη σειρά της η Αλβανία να αποποιηθεί την αναφορά σε «Τσαμερία» την λεγόμενη «Τσαμουριά»!

Ο κ. Κοτζιάς, όχι μόνο δεν διέψευσε τα δημοσιεύματα για το συγκεκριμένο θέμα, αλλά το απέδωσε σε… ψυχώσεις εκείνων που εξακολουθούν να μιλάνε για «Βόρειο Ήπειρο»!
Δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη…
Οι τελευταίες εξελίξεις, ιδιαίτερα μετά τη συμφωνία των Πρεσπών για το «Σκοπιανό», όπου η Ελληνική Κυβέρνηση των Τσίπρα- Καμμένου- Κοτζιά, παρέδωσε Μακεδονική «γλώσσα και εθνότητα» στους Σκοπιανούς, δεν αφήνουν πολλά περιθώρια ελπίδας ότι η συμφωνία με την Αλβανία θα έχει καλύτερο περιεχόμενο.

Η εκτίμηση αυτή έχει σημάνει πλέον συναγερμό στους  απανταχού Βορειοπειρώτες και Ηπειρώτες οι οποίοι άρχισαν να ξεσηκώνονται, προκειμένου να μην απεμποληθεί κι αυτός ο ιστορικός όρος, ο μόνος  που έχει απομείνει για να θυμίζει στις σύγχρονες γενιές την ύπαρξη του Ελληνισμού εντός της Αλβανικής Επικράτειας, αναγνωρισμένου μάλιστα με διεθνείς συνθήκες.

Ήδη οι πρώτες συζητήσεις για συντονισμό των αντιδράσεων έχουν γίνει ανάμεσα σε Βορειοηπειρώτες που ζουν σε πόλεις της Αμερικής, του Καναδά, αλλά και στη Γερμανία. Μάλιστα ο «Πρωινός Λόγος» σε καθημερινή βάση γίνεται αποδέκτης τηλεφωνημάτων και ηλεκτρονικών μηνυμάτων από ομογενείς του εξωτερικού, οι οποίοι ζητούν περισσότερες πληροφορίες και κυρίως αν επιβεβαιώνονται τα σχετικά δημοσιεύματα και αναφορές.

 Σύμφωνα με τις μέχρι τώρα πληροφορίες, κινητικότητα αρχίζει να παρουσιάζεται σε Ν. Υόρκη, Βοστώνη, Φιλαδέλφεια, Σικάγο, Σεντ Λούις, Φλόριδα, Τορόντο, καθώς επίσης και σε Ηπειρωτικές αποδημικές οργανώσεις της Γερμανίας που συχνά ενδιαφέρονται για τα εθνικά και ειδικότερα για το Βορειοηπειρωτικό ζήτημα. Παράλληλα, σε ετοιμότητα για αγωνιστικές κινητοποιήσεις καλεί όλους τους Βορειοηπειρώτες και τους Έλληνες πατριώτες, το «Κίνημα για την Αναγέννηση της Βορείου Ηπείρου».
 Στην ανακοίνωση που εξέδωσε σημειώνει ότι «η συμφωνία της Ελλάδος με τα Σκόπια δεν μας αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας για την ανάλογη συμφωνία με την Αλβανία».

Κατοχυρωμένος όρος!
Η πρόθεση ή καλύτερα η προθυμία που δείχνει το δίδυμο Τσίπρα- Κοτζιά (με την ανοχή ή συμφωνία του σιωπούντος εκκωφαντικά κυβερνητικού εταίρου Π. Καμμένου)   να υπογράψει ό, τι  ζητά η Αλβανική πλευρά, είναι ανεξήγητη. Όπως τονίζουν Βορειοηπειρώτες, είναι αδιανόητο ελληνική κυβέρνηση να  θέτει τον όρο «Βόρειος Ήπειρος» στην ίδια κατηγορία με τις ανιστόρητες, ανθελληνικές και αλυτρωτικές απαιτήσεις των «Τσάμηδων».

Θυμίζουν μάλιστα ότι για την αυτονομία της «Βορείου Ηπείρου», έχουν υπογραφεί διεθνείς συμφωνίες, τις οποίες αν και έχει συνυπογράψει η Αλβανία δεν τις τήρησε.  Με την πάροδο του χρόνου οι Ελληνικές απαιτήσεις για την εφαρμογή των διεθνών συνθηκών ατόνησαν,  ποτέ όμως ελληνική κυβέρνηση  δεν είχε διανοηθεί- έστω και σε τυπικό επίπεδο-  να παραγνωρίσει το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας του 1914 που καθόριζε την αυτονομία ως κρατικής οντότητας της Βόρειας Ηπείρου.
 Για πρώτη φορά από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ελληνική κυβέρνηση θέτει σε ίδια μοίρα με την Βόρεια Ήπειρο τις ανιστόρητες διεκδικήσεις διαφόρων αλβανικών κυβερνήσεων σε μία περιοχή της Ηπείρου, στη Θεσπρωτία.

Μη συγκρίσιμο ζήτημα…
Η διαφορά «Βορείου Ηπείρου» με το «Τσάμικο» είναι τεράστια και μη συγκρίσιμη,  ακόμη και σε συμβολικό επίπεδο: Στην Αλβανία υπάρχει αναγνωρισμένη Εθνική Ελληνική Μειονότητα που είναι η μεγαλύτερη της χώρας, έστω και αν ένας πολύ μεγάλο τμήμα μελών της έχει μεταναστεύσει στην Ελλάδα. Αυτό το τμήμα εξακολουθεί να είναι Αλβανοί πολίτες, να διατηρεί την επαφή με τα σπίτια και τις περιουσίες του και ανά πάσα στιγμή μπορεί να επιστρέψει στη γενέθλια γη του.  
Στη διάρκεια των 100 και πλέον χρόνων από την υπογραφή του Πρωτοκόλλου της Κέρκυρας, που παραχώρησε αυτονομία στη Βόρειο Ήπειρο, η Ελληνική Μειονότητα έχει υποστεί ανηλέητους διωγμούς, που έφτασαν μέχρι τις ημέρες μας, με πρόσφατα παραδείγματα την αρπαγή των περιουσιών της.

Διαφορετική είναι η ιστορία με τους «Τσάμηδες», που έχουν εκδιωχθεί το 1945 από τη Θεσπρωτία, λόγω της συνεργασίας τους  με τις δυνάμεις κατοχής και των εγκλημάτων που διέπραξαν εναντίον του ελληνικού πληθυσμού. Κατέφυγαν στην Αλβανία με τις οικογένειές τους για να μην αντιμετωπίσουν την ελληνική Δικαιοσύνη και μετά το 1990, όταν έπεσε το καθεστώς Χότζα- Αλία, έχουν οργανωθεί και διεκδικούν  περιουσίες.

Τα τελευταία χρόνια, ειδικότερα με την άνοδο στην εξουσία του Έντι Ράμα, το «Τσάμικο» έχει αναχθεί σε κεντρικό ζήτημα της εξωτερικής πολιτικής της Αλβανίας, το θέτουν σε κάθε συνάντηση, άσχετα αν και πάλι ο μοιραίος, όπως όλα δείχνουν για τα εθνικά μας θέματα, υπουργός Εξωτερικών Ν. Κοτζιάς, δήλωσε ότι δεν του τέθηκε ποτέ τέτοιο θέμα.

Περί «Μεγάλης Αλβανίας»…
Όπως Βορειοηπειρώτες, επισημαίνουν, ενώ η Ελλάδα, που θα είχε κάθε λόγο να επικαλείται τη συμφωνία για τη Βόρειο Ήπειρο και να απαιτεί τήρηση τουλάχιστον των διεθνών συμφωνιών για το σεβασμό των ανθρώπινων δικαιωμάτων σε όλο τους το εύρος, κρατά χαμηλούς τόνους, η Αλβανία από «αμυνόμενη»,  έγινε τελικά «επιτιθέμενη», Πότε οι Τσάμηδες, πότε οι πολιτικοί της όπως ο Ράμα, αλλά και ο προκάτοχός του Σαλί Μπερίσα δεν χάνουν ευκαιρία να μιλάνε για Μεγάλη Αλβανία, στα δε σχολικά βιβλία υπάρχουν  εκτενείς αναφορές για «αλβανικά εδάφη» που φτάνουν μέχρι την Πρέβεζα και την Καστοριά (!), για «γενοκτονία των Τσάμηδων» και άλλα παρόμοια. Τους τελευταίους μήνες έχουν συνεδριάσει τουλάχιστον δύο φορές οι μεικτές επιτροπές, αλλά δεν έχει σημειωθεί καμία πρόοδος. Τελικά από ό,τι φαίνεται αντί να πειστούν και να πιεστούν οι Αλβανοί για εξάλειψη αυτών των ανιστόρητων αναφορών, θα … υποχωρήσει και πάλι η Ελλάδα για να εξαλείψει τον όρο Βόρειος Ήπειρος!

Τα άλλα σημεία της συμφωνίας
Ο κ. Κοτζιάς έχει δηλώσει ότι με την «άρση του εμπολέμου», θα απελευθερωθούν περιουσίες Αλβανών πολιτών που είχαν «παγώσει» και είχαν τεθεί  σε καθεστώς μεσεγγύησης από το ελληνικό κράτος από το 1940, και οι οποίες βρίσκονται κυρίως στα Γιάννενα, στη Θεσσαλονίκη και σε περιοχές της Θεσσαλίας. Απέκλεισε το ενδεχόμενο αυτές να αφορούν τους «Τσάμηδες», αλλά ποιος μπορεί όμως να τον εμπιστευτεί με τις εξελίξεις που σημειώνονται και τις αποκλίσεις που φαίνεται να υπάρχουν μεταξύ λόγων και πράξεων;

Θαλάσσιες ζώνες
Η Κυβέρνηση Τσίπρα, σύμφωνα με δημοσιεύματα, θα κάνει υποχώρηση σε σχέση με τη συμφωνία που είχε συναφθεί επί Κυβερνήσεων Κ. Καραμανλή- Σ. Μπερίσα και στο θέμα των θαλάσσιων ζωνών. Συγκεκριμένα μια θαλάσσια έκταση που αποδιδόταν στην Ελλάδα να αποδοθεί με τη νέα συμφωνία στην Αλβανία, υποκύπτοντας στην άρνηση του Αλβανού πρωθυπουργού Ράμα.

Πηγή: Πρωινός Λόγος

Τά τελευταία ἔτη, ὡς γνωστόν, ἐκτός τῶν μυρίων ἄλλων κακῶν, μόνιμη θέση στήν κοινωνική ζωή τῆς Ἑλλάδος καί στήν καθημερινότητα τῆς ἐγχώριας εἰδησεογραφίας ἔχει καταλάβει μία ἀναρχική ὁμάδα, αὐτοαποκαλουμένη «Ρουβίκωνας». Ἡ ἰδεολογία τῶν μελῶν τῆς ἀπηχεῖ σέ γενικές γραμμές αὐτή τοῦ λεγομένου ἀντιεξουσιαστικοῦ χώρου. Καί τί δέν κάνει ἡ ἀναρχική αὐτή ὁμάδα! Εἰσβάλλει σέ δημόσιες ὑπηρεσίες, ἰδιωτικές ἑταιρεῖες, συμβολαιογραφικά γραφεῖα, πρεσβεῖες ξένων χωρῶν στήν Ἀθήνα, ἐνῶ προσέτι διαπράττει καί ἄλλες ἐγκληματικές ἐνέργειες, ὅπως τήν ἐπίθεση κατά τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας!

Ἀλλ’ ἐμεῖς, ἀγαπητοί ἀναγνῶστες, δέν πρόκειται νά σᾶς ἀπασχολήσουμε μέ τά γνωστά, ἄλλωστε, ἀπό τά Δελτία Εἰδήσεων κατορθώματα τῆς συγκεκριμένης αὐτῆς ἀναρχικῆς ὁμάδος. Πρόθεσή μας, σήμερα, εἶναι ν’ ἀσχοληθοῦμε μέ μία ἄλλη ἐξ ἴσου ἀναρχική καί ἐπικίνδυνη ὁμάδα, αὐτή τῶν οἰκουμενιστῶν, οἱ ὁποῖοι δροῦν μέσα στόν ἐκκλησιαστικό μας χῶρο. Ναί! Ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι ὁ «Ρουβίκωνας» ἐν δράσει κατά τῆς Ὀρθοδοξίας. Θέλετε ἀποδείξεις;

Τά μέλη τοῦ Ρουβίκωνα, ὅπου εἰσβάλλουν, κρατοῦν σφυριά, ρόπαλα καί βαριοποῦλες, σπᾶνε τζάμια καί πόρτες, πετοῦν ὑπολογιστές στό πάτωμα, ποδοπατοῦν ὅσα ἔγγραφα βρίσκουν, πετοῦν μπογιές στούς τοίχους τῶν κτηρίων, πετοῦν φέιγ βολάν ἔξω ἀπό τίς οἰκίες ξένων πρεσβευτῶν, ἐκτοξεύουν ἀπειλές καί δίδουν ἐξηγήσεις γιά τά κίνητρα τῶν ἐπιθέσεών τους σέ ἰστοσελίδες τοῦ ἀντιεξουσιαστικοῦ χώρου.

Ἄς ἐπιστρέψωμε, ὅμως, στούς οἰκουμενιστές καί... ἄς ἴδωμεν πόσο αὐτοί ὁμοιάζουν μέ τά μέλη τοῦ Ρουβίκωνα.

Καί αὐτοί εἶναι ἀναρχικοί. Οἱ αἱρετικοί λόγοι καί τά ἔργα τούς ἀποδεικνύουν ὅτι ἀρέσκονται στήν ἀναρχία, τήν ἀταξία, τήν παρανομία καί τήν ἐπικράτηση τοῦ χάους μέσα στήν Ἐκκλησία!

Συκοφαντοῦν, τρομοκρατοῦν, ἀπειλοῦν, διώκουν καί τιμωροῦν ἀντιφρονοῦντες κληρικούς, μοναχούς καί ἁπλούς πιστούς.

Συνεργάζονται μέ ἐχθρούς της Πίστεως γιά τήν κατάργηση τοῦ κράτους τοῦ Θεοῦ καί τήν κατάλυση τοῦ Πολιτεύματός του, τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ἀντιτίθενται στίς διαχρονικές καί αἰώνιες πνευματικές ἀξίες καί ἐξουσίες, τίς ὁποῖες ὤρισε ὁ Θεός.

Καταφρονοῦν τήν Ἁγία Γραφή, τίς θεόπνευστες ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, τούς θείους καί ἱερούς Κανόνες, τούς θεοφόρους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, τήν ἀλάνθαστη συνείδηση τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας.

Μία μόνο ἐξουσία ἀναγνωρίζουν καί ὑπερτονίζουν, τήν ἀρχιερατική, καί καλοῦν τούς πάντες νά ὑποτάσσωνται σ’ αὐτή.

Ὁρμητήριο τῶν κουκουλοφόρων ἀναρχικῶν (ἴσως καί τοῦ Ρουβίκωνα) εἶναι πολλές φορές τά ΑΕΙ, ὅπως τό Πολυτεχνεῖο. Ὁρμητήριο τῶν οἰκουμενιστῶν, μέ ἀναμφισβήτητο «πρωτεῖο», εἶναι τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο.

Ὁ Ρουβίκωνας, ὅπου εἰσβάλλει, προκαλεῖ μεγάλες ὑλικές ζημίες καί φθορές. Ὁ Οἰκουμενισμός, ὅμως, κάνει κάτι ἀπείρως χειρότερο: φθείρει, ζημιώνει καί σκανδαλίζει ἀθάνατες ψυχές, ὑπέρ τῶν ὁποίων σταυρώθηκε ὁ Χριστός.

Καί μόνον αὐτό;

Κλείνει, ἐπίσης, τήν θύρα τοῦ παραδείσου ἔμπροσθεν πολλῶν καλοπροαιρέτων ἀλλοδόξων, λέγοντας σ’ αὐτούς ὅτι ὅλες οἱ πίστεις καί θρησκεῖες ἀποτελοῦν ἀσφαλεῖς ὁδούς σωτηρίας! Ἀκυρώνουν, δηλαδή, τό κοσμοσωτήριο ἔργο τοῦ Χριστοῦ καί ἀρνοῦνται τήν μοναδικότητα τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ὡς μαινόμενοι ταῦροι ἐν ὑαλοπωλείω συμπεριφέρονται τά μέλη τοῦ Ρουβίκωνα, ὅπου εἰσβάλλουν. Κοιτάξετε πώς ἄφησαν καί οἱ Οἰκουμενιστές τήν Ἐκκλησία μετά τήν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης καί κλαύσετε καί θρηνήσετε τό βομβαρδισμένο πνευματικῶς τοπίο.

Ἡ εὔθραυστη καί πολύτιμη κρυστάλλινη Ὀρθόδοξη Ἀλήθεια, ὡς αὐθεντικό πνευματικό κρύσταλλο Swarovski, πού σεβάσθηκαν καί μᾶς παρέδωσαν ἀκεραία καί ἀνόθευτη οἱ αἰῶνες, ἔγινε τώρα ὡς made in China συνθετικό κρύσταλλο μαϊμού! Τήν λάμψη, πού εἶχε ἄλλοτε, ἀντικατέστησε μία ἀντιαισθητική θαμπάδα, πού προδίδει τή νοθεία, τήν ὁποία ὑπέστη στά χέρια τῶν οἰκουμενιστῶν. Τό πολύτιμο ἐκκλησιολογικό βάζο, πού στόλιζε τό σαλόνι τῆς Ὀρθοδοξίας, ἔχασε τήν ἀκεραιότητά του, ἐνῶ οἱ βάνδαλοι ἀρχιερεῖς, πού τό ἔρριψαν καί ἔσπασαν, προσπαθοῦν νά μᾶς πείσουν ὅτι αὐτό ἦταν πάντοτε πολλά κομμάτια, ὅσα εἶναι καί τώρα στό πάτωμα μετά τό πρόσφατο σπάσιμό του! Τά δέ μυρίπνοα ἄνθη (Δόγματα, Κανόνες καί ἁγιοπνευματικά χαρίσματα), πού περιεῖχε τό κρυστάλλινο βάζο, ποδοπατημένα καί τσακισμένα, μαρτυροῦν καί αὐτά τίς καταστροφικές διαθέσεις τῶν ἱεροσύλων καί ἀναμένουν τήν μελλοντική ἀποκατάστασή τους ἀπό κάποια ἄλλα ἅγια ἀρχιερατικά χέρια, πού θά τά περισυλλέξουν ἀπό τό πάτωμα καί θά τά τοποθετήσουν πάλι στό πνευματικό ἀνθοδοχεῖο τῆς Ὀρθοδοξίας.

Δυστυχῶς, μετά τό Κολυμπάρι, ἡ Ὀρθοδοξία δέν εἶναι αὐτή πού γνωρίζαμε καί πιστεύαμε, ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι αὐτή, πού ἵδρυσε μέ τό αἷμα τοῦ ὁ Χριστός, ἀλλά ἕνα ἐμπνευσμένο ἀπό τόν Διάβολο καί κατασκευασμένο ἀπό ἐπίγεια ὄργανά του τερατῶδες ἐκκλησιαστικό μόρφωμα, ἀποκύημα τῆς πρό τῆς ἐμφανίσεως τοῦ «ἀνόμου» (Ἀντιχρίστου) προφητευμένης μεγάλης ἀποστασίας τῶν ἐσχάτων καιρῶν. Ἡ μετακολυμπάρια ὀρθοδοξία εἶναι ὀρθοδοξία μαϊμού. Καί ἐμεῖς ὀρθοδοξία μαϊμού δέν χρειαζόμεθα, διότι αὐτή δέν προσφέρει λύτρωση καί σωτηρία. Τουναντίον, αὐτή ἔχει ἀνάγκη μετανοίας, διορθώσεων καί σωτηρίας. Τήν χαρίζουμε, ἑπομένως, στούς οἰκουμενιστές. Νά τήν χαίρονται! Εἶναι ὅλη δική τους, μέ κατωχυρωμένα καί τά πνευματικά δικαιώματά τους καί ἀναγνωρισμένο πανορθοδόξως δίπλωμα εὑρεσιτεχνίας. Ἀντ’ αὐτῆς ἐμεῖς θά κρατήσουμε τήν αὐθεντική καί ἐπώνυμη Ὀρθοδοξία, τήν πατροπαράδοτη, τήν Ὀρθοδοξία τῆς Ι. Παραδόσεως, τήν μία, μοναδική Ἐκκλησία καί παρθένο νύμφη τοῦ Χριστοῦ, ὄχι τήν μοιχαλίδα τῶν ἀναριθμήτων ἐραστῶν, πού προσπαθοῦν οἱ οἰκουμενιστές ἐπιμόνως νά δώσουν στόν Χριστό.

Ὁ ἤλοις προσηλωθεῖς Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας Κύριος Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ἡ κεφαλή τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας. Γιά τούς Ὀρθοδόξους ἐπί 20 αἰῶνες ἡ μία καί ἁγία Ἐκκλησία εἶχε μία καί παναγία κεφαλή, τόν Χριστό. Τώρα, ὅμως, πού οἱ οἰκουμενιστές ἀνεκάλυψαν ὅτι καί ὅλες οἱ αἱρετικές ὁμάδες ἀποτελοῦν ἐκκλησίες τοῦ Χριστοῦ, γεννᾶται ἡ ἀπορία: μετά τήν ἀποκοπή τῶν μονοφυσιτῶν ἀπό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τό 451, τῶν παπικῶν μέ τό σχίσμα τοῦ 1054 καί τόν κατακερματισμό τῶν διαμαρτυρομένων σέ ἑκατοντάδες (κατ’ ἄλλους χιλιάδες) ὁμολογίες, ὁ Χριστός παρέμεινε νά εἶναι κεφαλή, ἐκτός της μίας (Ὀρθοδόξου) Ἐκκλησίας, καί ὅλων τῶν αἱρετικῶν κοινοτήτων ποῦ προέκυψαν ἀνά τούς αἰῶνες;

Ἡ Γραφή ὁμιλεῖ γιά μία κεφαλή (Ἔφ. 5:23) καί ἕνα σῶμα (Ἔφ. 4:4), κατά τήν κοινή δέ λογική σέ κάθε σῶμα ἀντιστοιχεῖ μία μόνο κεφαλή καί σέ κάθε κεφαλή ἕνα μόνο σῶμα. Ὁ Χριστός, ὅμως, τῶν οἰκουμενιστῶν, πού εἶναι διαφορετικός ἀπό τόν Χριστό τῆς Ὀρθοδοξίας, εἶναι κεφαλή συνδεδεμένη μέ πολλά σώματα – «ἐκκλησίες»! Ἰδού, γιατί ὡμιλήσαμε γιά «τερατῶδες ἐκκλησιαστικό μόρφωμα» προηγουμένως.

Σέ παλαιότερο ἄρθρο μᾶς εἴχαμε ἐπισημάνει μία ἄλλη βλασφημία, στήν ὁποία ὁδηγεῖ ἡ σχιζοφρενική συλλογιστική του Οἰκουμενισμοῦ, στήν ἕνωση τοῦ ἑνός Νυμφίου μετά πολλῶν νυμφών (πολυγαμία τοῦ Χριστοῦ!).

Ὅσο μελετᾶ κανείς τά παραληρήματα τῶν οἰκουμενιστῶν τόσο περισσότερο πείθεται ὅτι δέν πρόκειται περί μίας παναιρέσεως μόνο, ἀλλά περί παμβλασφημίας κατά τοῦ παμβασιλέως Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. «Μή δῶτε τό ἅγιον τοῖς κυσίν, μηδέ βάλητε τούς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτούς ἐν τοῖς ποσίν αὐτῶν», προειδοποίησε ὁ Χριστός (Μάτθ. 7:6).

Οἱ οἰκουμενιστές, ὅμως, τά ἔλαβαν κάποτε στίς Θεολογικές Σχολές καί στήν Ἐκκλησία καί ἐμεῖς τώρα κοιτάζουμε μέ πολύ πόνο καί συνοχή καρδίας τά ἅγια καί τούς πολύτιμους μαργαρίτες καταπατημένους ἀπό τόν ἐκκλησιαστικό Ρουβίκωνα. Μετά δέ τήν καταστροφική εἰσβολή τους στό Κολυμπάρι, ἀντί μπογιές, οἱ ρασοφοροῦντες αὐτοί ἀναρχικοί ἔρριψαν στάχτη στά μάτια τῶν ἀκατηχήτων καί ἀφελῶν, ὀνομάζοντας τό σφυρί «καταλλαγή», τήν βαριοπούλα «ἀγάπη», τήν ποδοπάτηση τῶν Ι. Κανόνων καί τήν ἐκπαραθύρωση τοῦ Εὐαγγελίου καί τῶν Πατέρων «βήματα πρός τήν πορεία πρός τήν ἑνότητα, πρός τήν ὁποίαν μόνον τό Ἅγιο Πνεῦμα δύναται νά μᾶς ὁδηγήση, ἐκείνην τῆς κοινωνίας ἐν νομίμω ποικιλία», τήν προδοσία δέ καί ἀρχιερατική ἀποστασία «αὐθεντικήν μαρτυρίαν τῆς πίστεως εἰς τόν Θεάνθρωπον Χριστόν»!!!

Πηγή: Ὀρθόδοξος Τύπος, Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Σοβαρά ερωτήματα και αμφιβολίες δημιουργούνται σε όλους τους εχέφρονες Έλληνες για το αν υπάρχει στην ουσία θέμα χωρισμού Εκκλησίας –Πολιτείας ή μήπως είναι, όπως και πολλά άλλα θέματα, δημιούργημα ιδεολογικών προκαταλήψεων που συνοδεύεται από ιστορική ημιμάθεια ή παραποίηση και σχέδιο παραγκωνισμού και ξεριζώματος της σχέσεως των Ελλήνων από τη μητέρα και τροφό Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία, διαχρονικά, αποτέλεσε σύμβολο και εμπνευστή της πνευματικής ενότητας και συνοχής του ελληνικού έθνους και λαού. 

Είναι βέβαιο ότι ο βαθύτερς στόχος του αφηγήματος για τον χωρισμό είναι η αποκοπή του ελληνικού λαού από την πνευματική του παράδοση, εκείνη που τον κράτησε όρθιο και προσηλωμένο, διά μέσου των αιώνων, στο ακατανίκητο εθνικό του φρόνημα και έτοιμο, σε κάθε περίπτωση, να αντισταθεί σε εσωτερικούς και εξωτερικούς επιβολείς των εθνικών του πνευματικών και εθνικών συνόρων. 

Είναι βέβαιο επίσης ότι μέσα από το αφήγημα του χωρισμού Εκκλησίας – Πολιτείας εξυφαίνονται και μεθοδεύονται έσωθεν και έξωθεν κατευθυνόμενα σχέδια αποσταθεροποίησης, που στοχεύουν στην πνευματική αποδυνάμωση, ορφάνια και πτώχευση του λαού μας από ό, τι του ενέπνεε και του έδινε πίστη, δύναμη, θάρρος και αισιοδοξία για να μπορεί να αντιμετωπίζει επιτυχώς τόσο τις εθνικές όσο και τις προσωπικές του δυσκολίες. 

Η Εκκλησία με ό,τι συμβολίζει ήταν πάντοτε παρούσα σε όλες τις δοκιμασίες και στήριζε και ένωνε τους Έλληνες, στις μεγάλες στιγμές της Ιστορίας, κρατώντας μέσα τους αταλάντευτα το Πνεύμα που γενούσε την ανιδιοτελή αγάπη, την αφοσίωση και την ετοιμότητα για θυσίες. Το ξενόφερτο και ξενοκίνητο αφήγημα του χωρισμού χρησιμοποιείται ως εργαλείο ιδεοληπτικό και διασπαστικό, προπαγανδίζοντας διεθνιστικούς και πολιτικοοικονομικούς στόχους που στοχεύουν στην αποδυνάμωση και στο διχασμό των Ελλήνων. 

Είναι γνωστοί οι κύκλοι, τα πρόσωπα και τα κόμματα, που με ιδιαίτερο φανατισμό υπηρετούν και προωθούν την προπαγάνδα του χωρισμού, σαν να πρόκειται για μια απελευθέρωση της Πολιτείας από την Εκκλησία ή σαν να είναι σκλαβωμένη και καταπιεσμένη η Πολιτεία από την Εκκλησία ή, ακόμη, σαν να ισχύει στην Ελλάδα ένα Παποκαισαρικό σύστημα κατεξουσιασμού από το οποίο είναι ανάγκη να απεγκλωβιστεί και να ανεξαρτοποιηθεί ο λαός μας. 

Το πιο σημαντικό, φυσικά, που σκόπιμα δεν αναφέρεται στην ενορχυστρωμένη προπαγάνδα, αλλά που συνειδητοποιεί ο ελληνικός λαός είναι ότι τα μέλη της Ορθόδοξης Εκκλησίας, από την οποία υποτίθεται ότι θα απελευθερωθεί η Πολιτεία, αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία (άνω του 90%) του ελληνικού λαού και είναι ταυτόχρονα και πολίτες της Πολιτείας. Πώς μπορεί, επομένως, να γίνει χωρισμός Εκκλησίας – Πολιτείας, όταν και οι δύο αυτοί φορείς έχουν το ίδιο και το αυτό πλήρωμα; Ποιος από ποιον, συνεπώς, θα χωριστεί; Ο ίδιος λαός από τον εαυτό του; 

Δεν μπορεί λοιπόν να εξηγήσει κανείς, λογικά, πώς είναι δυνατό να ευδοκιμεί στην Ελλάδα ένας ψεύτικος μύθος ένα κατασκευασμένο αφήγημα παραπλάνησης, που θέλει την Πολιτεία να κινδυνεύει από τον εδώ και αιώνες πνευματικό της συνοδοιπόρο, την Εκκλησία, μετά μάλιστα από μια αγαστή σχέση και συνεργασία που είχαν, στο πλαίσιο του συστήματος της συναλληλίας και του αμοιβαίου σεβασμού. Πώς να χωριστούν οι δύο αυτοί φορείς, όταν έχουν σφυρηλατηθεί μεταξύ τους ακατάλυτοι οντολογικοί και ιστορικοί δεσμοί, υπηρετώντας και εκπροσωπώντας μάλιστα τον ίδιο λαό; 

Μόνο σε ιδεολογική πλάνη και σκοπιμότητα θα μπορούσε να βασιστεί μια τέτοια παράλογη και τεχνητή έχθρα, ρήξη και αντίθεση που βγάζει ως τελικό αίτημα αυτό το παράλογο, περίεργο και κατασκευασμένο διαζύγιο μεταξύ Εκκλησίας –Πολιτείας, σε μια εποχή ιδιαίτερα δύσκολη για τα θέματα του Ελληνισμού. Οι Μεγάλοι αγωνιστές και απελευθερωτές της Ελλάδος πάλεψαν και υπέρ της πίστεως και υπέρ της Πατρίδας. Έκαναν τον Σταυρό τους και πήγαιναν στα όρη, στα λαγκάδια και στις θάλασσες για να αγωνιστούν και να θυσιαστούν για την ελευθερία της Πατρίδας. 

Γι αυτό, το θέμα των σχέσεων πολιτείας και Εκκλησίας δεν προσφέρεται για προπαγάνδες και σκοπιμότητες. Το σχέδιο της εκχώρησης της Ελλάδος στους αλλότριους στόχους της διεθνοποίησης, της Παγκοσμιοποίησης και της πολιτισμικής μετάλλαξης, περιλαμβάνει, εκτός των άλλων, τη διάσπαση της εθνικής, κοινωνικής και πολιτιστικής συνοχής του ελληνικού λαού, την οποία συγκροτεί η πνευματική παρουσία και δύναμη της Εκκλησίας στη ζωή των Ελλήνων. 

Το σχέδιο που κατεργάζεται και διεκπεραιώνει ο χωρισμός Εκκλησίας και Πολιτείας είναι το γκρέμισμα και ο χωρισμός εντός της ψυχής του λαού μας εκείνου που εκφράζεται ως ενότητα, συνοχή και ολότητα με την Ελληνορθόδοξη ταυτότητα. Ο Έλληνας, σύμφωνα με το σχέδιο, θα πρέπει να διαχωριστεί και να απεμπλακεί από τα Ορθόδοξα χριστιανικά του χαρακτηριστικά. Διότι η ενότητα και η δύναμη που εμπεριέχει η ελληνορθόδοξη ταυτότητά του αποτελεί εμπόδιο στα σχέδια διεθνοποίησης της Ελλάδος και στην σχεδιαζόμενη υποταγή και ένταξή της στην ομογενοποίηση των λαών που κατεργάζεται η νέα τάξη και Εποχή. 

Το αίτημα για συνταγματική αναθεώρηση και χωρισμό είναι παρωχημένο, περιθωριακό, ανεδαφικό και ξενοκίνητο. Εκφράζεται με φανατισμό και εμφανή ιδεοληπτική πρόθεση από μια μικρή ομάδα αυτοκαλούμενων «προοδευτικών» που προέρχονται από όλους τους χώρους της πολιτικής και συμμαχούν στην απέχθεια που αισθάνονται για το «ομόθρησκο», που ενώνει και εμπνέει την πλειονότητα του ελληνικού λαού και δεν είναι άλλο, από την ορθόδοξη εκκλησιαστική του παράδοση και πίστη, η οποία, όμως, αποτελεί ταυτόχρονα μέρος της εθνικής πολιτιστικής του ταυτότητας και καθοριστικό στοιχείο της εθνικής και κοινωνικής συνοχής. 

Στην ουσία όμως τα μέλη της Εκκλησίας δεν μπορούν να χωριστούν από την Πολιτεία τους ούτε η παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας από ό,τι περιλαμβάνει και εκφράζει ο ζωντανός πολιτισμός της Ελλάδας, ο οποίος είναι πλήρως μπολιασμένος με την Ορθοδοξία. Ουσιαστικά, το Πνεύμα της Ορθοδοξίας συνυπάρχει σε μια ολότητα με το σώμα της Ελλάδας και η αποκοπή του Πνεύματος από το σώμα, θα σημάνει απλώς το θάνατο του σώματος.

Επομένως, είναι σαφές ότι η ιδέα του χωρισμού κράτους και Εκκλησίας έρχεται από άλλους πολιτισμούς και άλλα συστήματα, εκφράζουν άλλες συγκρουσιακές σχέσεις που είχαν διαμορφωθεί τότε εκεί, μεταξύ Κράτους και Εκκλησίας και όχι εκείνες που αναπτύχθηκαν μέσα από μια κοινή ιστορική διαδρομή των δύο Θεσμών στην Ελλάδα, δηλαδή τις ισότιμες, παράλληλες και με διακριτικούς ρόλους σχέσεις συναλληλίας. 

Οι σχέσεις αυτές σηματοδότησαν ιστορικά την ενότητα του γένους μας που στηρίχθηκε στη διαχρονική ειρηνική και γόνιμη συμβίωση της Ορθόδοξης Εκκλησίας με την ελληνική Πολιτεία και η οποία δεν στηρίζεται μόνον στο Σύνταγμα και στους νόμους, αλλά στην εθνική και θρησκευτική συνείδηση του ελληνικού λαού που ζυμώθηκε και διαμορφώθηκε σε ένα ενιαίο πολιτισμικό και εθνικό σύνολο μέσα στη διαδρομή του χρόνου.

Η έννοια του «χωρισμού» Εκκλησίας και Πολιτείας είναι καθαρά ξένη και δεν συμβαδίζει με τους προσανατολισμούς του ελληνικού πολιτισμού, που στην οντολογική του σύνθεση εμπεριέχει αχωρίστως και αδιαιρέτως τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία. 

Ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος έχει τονίσει από το 2016 ότι το αίτημα του χωρισμού απηχεί «τη γνωστή φιλοσοφικοκοινωνική βιοκοσμοθεωρία του κομμουνιστικού κοσμοειδώλου, όπως γνώρισε τον χωρισμό αυτόν ο καταρρεύσας υπαρκτός σοσιαλισμός στο ανατολικό μπλοκ, που στην ουσία ήταν διωγμός της θρησκευτικής πίστεως». 

Οι υπηρετούντες αυτό το κοσμοείδωλο «ελαύνονται από αποτυχημένα αθεϊστικά ιδεολογήματα και συναντώται με τα υπόλοιπα κόμματα του νεοφιλελεύθερου χώρου, κάτω από τις ντιρεκτίβες της Νέας Εποχής και της Νέας Τάξεως. Μιλούν για χωρισμό Εκκλησίας και Κράτους, διάβαζε Έθνους, επικαλούμενοι δήθεν προοδευτικά συνθήματα.

Οι αντιλήψεις όμως περί χωρισμού είναι του περασμένου αιώνα, που γεννήθηκαν κάτω από μισαλλόδοξο αντιθρησκευτικό και αντικληρικαλιστικό λαϊκιστικό πνεύμα, που δεν συμβιβάζεται με τις σημερινές κοινωνικές, πολιτειακές και θρησκευτικές αντιλήψεις». Καταλήγοντας, να τονίσουμε ό, τι έχει πει και ο Μακαριώτατος, σε άλλη συνάφεια, υποστηρίζοντας την ενότητα Εκκλησίας και λαού: «Η Εκκλησία υπήρξε, είναι και θα υπάρχει μάνα του λαού μας με ό,τι αυτό σημαίνει. Η Εκκλησία δεν πρέπει να ζητήσει ποτέ τον χωρισμό από τον λαό της».

*(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ''Ορθόδοξη Αλήθεια'')

Είναι προφανώς ασυγχώρητο λάθος να θεωρούμε ότι ο παπισμός δεν είναι αίρεση, αλλά σχίσμα, όπως τεχνηέντως πλασάρουν την άποψη οι θιασώτες της λεγομένης «Οικουμενικής Κινήσεως». Στη χειρότερη περίπτωση, θεωρούν τις δεκάδες κακοδοξίες του, ως δήθεν «διαφορετικές απόψεις», για τις οποίες δεν αποφάνθηκε Οικουμενική Σύνοδος και άρα «μπορούν να μας είναι ανεκτές», μέχρι να αποφανθεί κάποια μελλοντική Σύνοδος! Επί τη ευκαιρία, είναι ανάγκη να τονίσουμε πως ο παπισμός, αφότου αποκόπηκε από την μία και αδιαίρετη Εκκλησία του Χριστού, (το 1054), άρχισε, ευθύς αμέσως να διατυπώνει αυθαίρετες και καινοφανείς διδασκαλίες, οι οποίες, πολλές από αυτές, έρχονται σε σύγκρουση με την διδασκαλία της Εκκλησίας, όπως αυτή διατυπώθηκε από τους μεγάλους Πατέρες και διδασκάλους Της και επικυρώθηκε από τις Άγιες Συνόδους. Αυτή την τακτική την ανήγαγε σε νέο «δόγμα» του και την ονόμασε «συνεχή ανάπτυξη της θεολογίας»! Δεν είναι υπερβολή να το συσχετίσουμε με την εξωφρενική διδασκαλία των Μαρτύρων του Ιεχωβά, οι οποίοι πλασάρουν τις νέες κακοδοξίες τους ως «νέο ζωηρότερο φως»!

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 9η Ιουλίου 2018 

«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ» ΠΕΡΣΟΝΑΛΙΣΜΟΣ Ή ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΚΕΝΤΡΙΣΜΟΣ;

Είναι προφανώς ασυγχώρητο λάθος να θεωρούμε ότι ο παπισμός δεν είναι αίρεση, αλλά σχίσμα, όπως τεχνηέντως πλασάρουν την άποψη οι θιασώτες της λεγομένης «Οικουμενικής Κινήσεως». Στη χειρότερη περίπτωση, θεωρούν τις δεκάδες κακοδοξίες του, ως δήθεν «διαφορετικές απόψεις», για τις οποίες δεν αποφάνθηκε Οικουμενική Σύνοδος και άρα «μπορούν να μας είναι ανεκτές», μέχρι να αποφανθεί κάποια μελλοντική Σύνοδος! Επί τη ευκαιρία, είναι ανάγκη να τονίσουμε πως ο παπισμός, αφότου αποκόπηκε από την μία και αδιαίρετη Εκκλησία του Χριστού, (το 1054), άρχισε, ευθύς αμέσως να διατυπώνει αυθαίρετες και καινοφανείς διδασκαλίες, οι οποίες, πολλές από αυτές, έρχονται σε σύγκρουση με την διδασκαλία της Εκκλησίας, όπως αυτή διατυπώθηκε από τους μεγάλους Πατέρες και διδασκάλους Της και επικυρώθηκε από τις Άγιες Συνόδους. Αυτή την τακτική την ανήγαγε σε νέο «δόγμα» του και την ονόμασε «συνεχή ανάπτυξη της θεολογίας»! Δεν είναι υπερβολή να το συσχετίσουμε με την εξωφρενική διδασκαλία των Μαρτύρων του Ιεχωβά, οι οποίοι πλασάρουν τις νέες κακοδοξίες τους ως «νέο ζωηρότερο φως»!

Επιγραμματικά, τονίζουμε πως ο παπισμός, όπως διαμορφώθηκε μετά το «σχίσμα» του 1054, λογίστηκε από τους Πατέρες της Ανατολής ως αποκοπή από την Εκκλησία και έκπτωση από την ορθόδοξη πίστη. Μεγάλες Σύνοδοι, όπως αυτές του 879-880, 1347, 1351, 1484, 1755, 1848, κλπ, και μεγάλοι Πατέρες, όπως ο Μ. Φώτιος, ο Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο Γεώργιος Σχολάριος, ο Ιωσήφ Βρυένιος, ο Μάρκος ο Ευγενικός, ο Κοσμάς ο Αιτωλός, ο άγιος Νεκτάριος, ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, κ.α. έχουν αποφανθεί και αποδείξει περίτρανα ότι ο παπισμός αποτελεί έκπτωση από την Εκκλησία και την αλήθεια της. Είναι σαφέστατα αίρεση, ή μάλλον σύστημα αιρέσεων!

Δεν είναι μόνο το φιλιόκβε, η κτιστή χάρις, τα άζυμα, η ιεροκρατία, το αλάθητο και το πρωτείο του πάπα, το καθαρτήριο, οι αξιομισθίες των αγίων, η μαριολατρία, η ικανοποίηση της θείας δικαιοσύνης και δεκάδες άλλες πλάνες, τις οποίες ανήγαγε σε δόγματα πίστεως ο παπισμός, αλλά και άλλες δευτερευούσης σημασίας. Μια από αυτές είναι και ο περσοναλισμός ή προσωποκεντρισμός, για την οποία θα κάνουμε λόγο στην παρούσα ανακοίνωσή μας.

Αφορμή πήραμε από σχετικό δημοσίευμα στην εφημερίδα των εν Αθήναις Ρωμαιοκαθολικών «ΚΑΘΟΛΙΚΗ» (15-5-2018), άρθρο του παπικού «κληρικού» Ιωάννη Μαραγκού, με τίτλο: «ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ, Χριστιανικός προσωποκεντρισμός (Περσοναλισμός)». Διαβάζοντας με προσοχή το άρθρο, διείδαμε ότι αυτό υποκρύπτει μια σοβαρή πλάνη, την οποία βεβαίως υιοθέτησε ο νεώτερος «ευρωπαϊκός ουμανισμός» και την έκανε παντιέρα του. Ποια είναι αυτή; Η αποθέωση του προσώπου, το οποίο βεβαίως κατανοείται ως άτομο, ως αυτόνομη μονάδα. Φαίνεται ότι η ρίζα του ευρωπαϊκού περσοναλισμού βρίσκεται στον παπισμό και, όπως θα αναπτύξουμε στη συνέχεια, αποτελεί την πεμπτουσία της αποθέωσης του ανθρώπου και την μήτρα της σύγχρονης αθεΐας, διότι τη θέση του Θεού πήρε ο «θεός» άνθρωπος!

Ο αρθρογράφος παπικός «κληρικός», θέλοντας να παρουσιάσει την κοινωνική διδασκαλία της «καθολικής εκκλησίας», προσπαθεί στο άρθρο του να τονίσει την ξεχωριστή θέση του ανθρώπου στη γη. Αναφέρει απόσπασμα από ραδιομήνυμα (24-12-1944) του πάπα Πίου ΧΙΙ (1939-1958), ο οποίος τόνισε:

«Ο άνθρωπος, για κανένα λόγο δεν πρέπει να λογίζεται ως αντικείμενο ή ένα παθητικό στοιχείο της κοινωνικής ζωής, είναι και πρέπει πάντα να είναι και να παραμένει, το υποκείμενο, το θεμέλιο και ο σκοπός της.»

Για να καταλάβουμε ποιος είναι αυτός ο «ανθρωπιστής», υπενθυμίζουμε ότι είναι ο πάπας, ο οποίος ανέχτηκε προκλητικά τα τέρατα του φασισμού και του ναζισμού, αν δεν τα στήριξε! Είναι γνωστή η σύναψη «του λεγόμενου “Reichskonkordat” με τη Ναζιστική Γερμανία. Η Παποσύνη του (άλλωστε) κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου εξακολουθεί να είναι θέμα ιστορικής αντιπαράθεσης» (https://el.wikipedia.org). Είναι ο πάπας, ο οποίος τήρησε σιγή ιχθύος, όταν ο στενός του φίλος Μπενίτο Μουσολίνι εκστράτευσε κατά της Ελλάδος και έδωσε εντολή να μην πειραχτούν οι εν Ελλάδι παπικοί από τους ιταλικούς βομβαρδισμούς.

Είναι ο πάπας ο οποίος ανέχτηκε, αν δεν διέταξε, τη φοβερή γενοκτονία των 880.000 Ορθοδόξων Σέρβων από τους παπικούς ουνίτες Κροάτες Ουστάσι, κατά το χρονικό διάστημα 1941-1945, με τις «ευλογίες» του ψευδοαγίου του Βατικανού Καρδιναλίου Αλουισίου Στέπινατς, και ο οποίος μετά τον πόλεμο έκρυψε και έδωσε άσυλο στα σκοτεινά άδυτα του Βατικανού, στους παπικούς δολοφόνους. Πρωτίστως και προκλητικότατα έκρυψε τον επικεφαλής και αρχηγό των εξολοθρευτών φασιστών Κροατών, τον Άντε Πάβελιτς, για δύο χρόνια στο Βατικανό, κατόπιν τον έντυσε «καλόγερο», του εξέδωσε πλαστό διαβατήριο και τον έστειλε στην «καθολική» Αργεντινή, να ζήσει ανενόχλητος και πάμπλουτος!

Προφανώς ο «πατήρ» Ιωάννης Μαραγκός, όταν προσπαθεί στο άρθρο του να αποθεώσει γενικά τον άνθρωπο, δεν εξαιρεί τις περιπτώσεις ανθρώπων, οι οποίοι διαδραμάτισαν αρνητικό ρόλο στην ιστορία. Ανθρώπους, οι οποίοι ευθύνονται για ανείπωτα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και την εμπόδισαν να συνειδητοποιήσει την ανάγκη να προστατευθεί ο άνθρωπος από την καταπίεση, τη βία, τους βασανισμούς, την υποδούλωση, την εκμετάλλευση, το δικαίωμα της ελευθερίας και της ζωής. Δεν κάνει λόγο για το αμαρτωλό παρελθόν και το παρόν της «καθολικής εκκλησίας» του, η οποία ευθύνεται για τις πλέον ακραίες μορφές εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας. Θέλει να ξεχνά τη φοβερή γενοκτονία των εκατομμυρίων ορθοδόξων δυτικών από τους βάρβαρους και ανελέητους κατακτητές Φράγκους, οι οποίοι κατάκτησαν, δια του ξίφους, την ορθόδοξη Ευρώπη, και μαζί τον σεβάσμιο θρόνο της Ρώμης (1049). Θέλει να ξεχνά τα εκατομμύρια θυμάτων της εφιαλτικής «Ιερής Εξετάσεως», τις χιλιάδες των νεκρών της «Νύχτας του Αγίου Βαρθολομαίου», τα εκατομμύρια των θυμάτων των σταυροφοριών, τους απροσδιόριστους νεκρούς από τους «θρησκευτικούς πολέμους», τα μυριάδες εγκλήματα των παπικών ουνιτών σε όλη την Ορθόδοξη Ανατολή, τους χιλιάδες νεκρούς Ορθοδόξους Σέρβους από τα νατοϊκά στρατεύματα τη δεκαετία του 1990, κ.α. Όλοι αυτοί, τα εκατομμύρια των νεκρών, δεν ήταν άνθρωποι, οι οποίοι εξοντώθηκαν από την παπική «εκκλησία», στο όνομα του Θεού; Γιατί δεν καταδικάζει ο παπικός «κληρικός» τα διαχρονικά εγκλήματα της «εκκλησίας» του και γιατί δεν στηλιτεύει τους πρωταγωνιστές των; Για ποιο λόγο;

Είναι πασιφανές πως ο νυν πάπας κ. Φραγκίσκος, προσπαθεί να παρουσιάσει την «καθολική εκκλησία» ως «κοινωνική» και «φιλάνθρωπο», ως «μοντέρνα», ως «φιλελεύθερη», για να αποκομίσει τα οφέλη του σύγχρονου ηγέτη. Προφανώς το πνεύμα του «πατρός» Ιωάννου Μαραγκού κινείται σε αυτή την κατεύθυνση. Αλλά η «μεταρρυθμιστική» τακτική του κ. Φραγκίσκου όζει υποκρισίας, διότι δεν έχει την τόλμη, ή τη διάθεση της καταδίκης του αμαρτωλού παρελθόντος του παπισμού. Ουδέποτε ακούστηκε η παραμικρή δήλωση για στηλίτευση του εγκληματικού ενεργητικού των προκατόχων του τα τελευταία χίλια χρόνια. Ουδεμία λέξη μετάνοιας ακούστηκαν από τα χείλη του! Άρα οι όποιες «μεταρρυθμιστικές» του προσπάθειες δεν έχουν τη σφραγίδα της γνησιότητας, αλλά είναι απλά διπλωματικοί ελιγμοί.

Ο παπικός «κληρικός» και αρθρογράφος ορίζει ότι η Κοινωνική Διδασκαλία της Εκκλησίας «οικοδομείται πάνω σε τέσσερις αξίες, ακρογωνιαίους λίθους της: Αλήθεια, Δικαιοσύνη, Αγάπη – Φιλανθρωπία, Ελευθερία». Συμφωνούμε ότι πάνω σε αυτές τις αξίες στηρίζεται και δομείται η Κοινωνική Διδασκαλία της Εκκλησίας του Χριστού. Όμως διερωτήθηκε ο ίδιος αν αυτές τις αξίες τις εγκολπώθηκε και τις εφάρμοσε η δική του «εκκλησία»; Τον προκαλούμε να διερευνήσει να δει στην ιστορία της, κατά πόσον ο παπισμός σεβάστηκε την αποκεκαλυμμένη αλήθεια, την ευαγγελική δικαιοσύνη, το σεβασμό της ανθρώπινης ζωής, την ελευθερία. Πότε εφάρμοσε την ευαγγελική αγάπη προς όλους, και προς τους εναντίους της «εκκλησίας» του! Εμείς οι Ορθόδοξοι νοιώσαμε, τα τελευταία χίλια χρόνια, τι εστί «παπική αγάπη»!

Επανερχόμαστε στη νέα κακοδοξία, που πλασάρει ο παπισμός, τον περσοναλισμό, δηλαδή την προσωποκρατία. Για την Εκκλησία του Χριστού ο άνθρωπος δημιουργήθηκε ως εικόνα του Θεού (Γεν.1,26), δηλαδή πρόσωπο. Στο δικό του πρόσωπο αντικατοπτρίζεται ο Θεός και όλα τα ανθρώπινα πρόσωπα. Ο άνθρωπος ως πρόσωπο διακρίνεται από την αγελαία ζωή των κτηνών, δημιουργώντας την κοινωνία των προσώπων, τα οποία είναι ισότιμα μεταξύ τους. Όμως το τραγικό γεγονός της πτώσεως και της υποδουλώσεως του ανθρώπου στην αμαρτία «αμαύρωσε» το πρόσωπο και ως επακόλουθο διέλυσε τον κοινωνικό ιστό. Η διαχρονική κακοδαιμονία του ανθρώπου και η αιτία του κοινωνικού προβλήματος είναι η παρουσία της αμαρτίας και του κακού στον κόσμο. Ο πτωτικός άνθρωπος ένοιωσε την ανάγκη να εξάρει την έννοια του ανθρώπου, τον οποία ανήγαγε σε αξία. Στην αρχαία ελληνική σκέψη τον συναντάμε ως «μέτρον πάντων χρημάτων άνθρωπος», δηλαδή ως μέτρο σύγκρισης των πάντων. Αλλά δυστυχώς ο «άνθρωπος ως μέτρον πάντων χρημάτων» ήταν ο πτωτικός άνθρωπος, ο φορέας των παθών και της κακότητας και για τούτο δεν μπόρεσε να προαχθεί η ανθρώπινη κοινωνία, η οποία απαρτίζονταν από πρόσωπα της πτώσεως. Αλλά ήρθε ο Χριστός στον κόσμο, γενόμενος άνθρωπος, ο αληθινός άνθρωπος, το μοναδικό πρότυπο ανθρώπου, ο Θεάνθρωπος, προς το οποίο οφείλουμε να τείνουμε, για να αποκτήσουμε και εμείς την ανθρώπινη γνησιότητα. Ο νέος εν Χριστώ ανακαινισμένος άνθρωπος είναι ο άγιος. Και φυσικά άγιος δε μπορεί να γίνει με την κτιστή χάρη, που κηρύσσει ο παπισμός!

Όμως ο διάβολος καραδοκούσε για να εδραιώσει το δικό του δαιμονικό κράτος, το οποίο απαρτίζουν ανθρώπινα όντα, που αρνούνται να ανακαινιστούν από το Χριστό. Είναι ο «κόσμος» κατά τον απόστολο Παύλο, ο οποίος αντίκειται στο λυτρωτικό και ανακαινιστικό έργο του Χριστού. Οι αιρέσεις ακριβώς αυτό το σκοπό υπηρέτησαν και υπηρετούν. Ο παπισμός, αφότου αποκόπηκε από την Εκκλησία του Χριστού, έγινε «κόσμος», κρατική οντότητα, αναβίωση της ειδωλολατρικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Έπαψε να είναι Εκκλησία. Ο Χριστός εξοβελίστηκε στον ουρανό και τη θέση του πήρε ο «αντιπρόσωπός του στη γη» ο πάπας. Ο Θεάνθρωπος αντικαταστάθηκε από τον άνθρωπο πάπα. Ήρθε ξανά στην επιφάνεια η αρχαιοελληνική θεώρηση «μέτρον πάντων χρημάτων άνθρωπος», δηλαδή ο οιοσδήποτε άνθρωπος, ακόμα και ο πλέον αμαρτωλός. Γι αυτό και οι πράξεις του, εφόσον εξυπηρετούν την παπική «εκκλησία», όσο αμαρτωλές και αν είναι, «εξαγιάζονται» με το βασικό παπικό δόγμα «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»! Τα εκατομμύρια διαχρονικά εγκλήματα του παπισμού στηρίχτηκαν «θεολογικά» πάνω σε αυτό το δαιμονικής εμπνεύσεως δόγμα! Οι διαβόητοι ιεροεξεταστές, όταν καταδίκαζαν τους «αιρετικούς» στην δια της πυράς θάνατον, είχαν τη βεβαιότητα ότι επιτελούν το πλέον θεάρεστο έργο και για τούτο έχαιραν υπέρτατης εκτιμήσεως από τους παπικούς υπηκόους του «κράτους του Θεού»! Οι περισσότεροι από αυτούς είναι «άγιοι» της παπικής «εκκλησίας»!

Δυστυχώς αυτού του είδους τον «ανθρωπισμό» πήρε και ο άθεος ευρωπαϊκός ουμανισμός, ο οποίος αποθέωσε και αποθεώνει τον εχθρό του Θεανθρώπου, τον άνθρωπο!

Όσο και αν ψάξαμε στο κείμενο του «πατρός» Ιωάννου Μαραγκού δεν μπορέσαμε να βρούμε μια έστω αναφορά ότι ο Θεάνθρωπος είναι το μέτρο σύγκρισης του ανθρώπου. Ότι ο αμαρτωλός άνθρωπος έχει βεβαίως την αξία του, αλλά βρίσκεται σε κατάσταση «αχρειώσεως», ο οποίος καλείται σε μετάνοια, για να βρει την αυθεντική θέση του στον κόσμο. Αντίθετα μάλιστα κάνει λόγο για προσωποκρατία, για περσοναλισμό, δίχως να τον συνδέει με το πρότυπο Χριστός! Ούτε λέξη για τον θεανθρωποκεντρισμό της Εκκλησίας, τον αληθινό και γνήσιο ανθρωπισμό. Τυχαίο;

Κλείνοντας την ανακοίνωσή μας, θέλουμε να εκφράσουμε πραγματικά τη λύπη μας, βλέποντας τους πλανεμένους αδελφούς μας, δυτικούς χριστιανούς, να μένουν πεισματικά κολλημένοι στα πτωτικά σχήματα του κόσμου. Να μην έχουν τη διάθεση να δουν την καθάρια ευαγγελική και αγιοπατερική διδασκαλία της Εκκλησίας μας, η οποία λειτουργεί ως ζύμη στον κόσμο (Γαλ.5,9) και προσπαθεί να επαναφέρει το ανθρώπινο γένος στις αυθεντικές του διαστάσεις. Παρατηρούμε ότι οι αδελφοί μας, παγιδευμένοι στον αιρετικό παπισμό, παραμένουν αμετανόητοι σε σχήματα του παρελθόντος, τα οποία αποθεώνουν τον πτωτικό άνθρωπο.

Αντί άλλου επιλόγου παραθέτουμε τη γνώμη ενός κορυφαίου θεωμένου ανθρώπου, του νεοφανούς Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς, για την κατάπτωση του ευρωπαϊκού ουμανισμού, του περσοναλισμού, και τη σχέση του με τον παπισμό:

«Όλοι οι ευρωπαϊκοί ανθρωπισμοί, από του πλέον πρωτογόνου μέχρι του πλέον λεπτού, από του φετιχιστικού μέχρι του παπικού, βασίζονται επί της πίστεως εις τον άνθρωπον, όπως είναι αυτός μέσα εις την δεδομένην ψυχοφυσικήν του εμπειρικήν κατάστασιν και ιστορικότητα. Πράγματι, όλη η ουσία του κάθε ουμανισμού είναι ο άνθρωπος = homo. Συνοψιζόμενος εις την οντολογίαν του κάθε ουμανισμός δεν είναι άλλο τι παρά χομινισμός (homo - hominis). Ο άνθρωπος είναι η ανωτάτη αξία, η παναξία. ο άνθρωπος είναι το ύψιστον κριτήριον, το παγκριτήριον: “μέτρον πάντων άνθρωπος”. Αυτό είναι, in nuce, κάθε ουμανισμός, κάθε χομινισμός. Εντεύθεν όλοι οι ουμανισμοί, όλοι οι χομινισμοί, εν τελευταία αναλύσει, είναι ειδωλολατρικής, πολυθεϊστικής προελεύσεως. Όλοι οι ευρωπαϊκοί ουμανισμοί, από τους προ της Αναγεννήσεως, της Αναγεννήσεως και περαιτέρω, οι προτεσταντικοί, φιλοσοφικοί, θρησκευτικοί, κοινωνικοί, επιστημονικοί, πολιτιστικοί και πολιτικοί, επεδίωκον εν γνώσει ή εν αγνοία και αδιακόπως επιδιώκουν, ένα πράγμα: να αντικαταστήσουν την πίστιν εις τον Θεάνθρωπον με την πίστιν εις τον άνθρωπον, να αντικαταστήσουν το Ευαγγέλιον του Θεανθρώπου με το ευαγγέλιον κατ’ άνθρωπον, την φιλοσοφίαν κατά Θεάνθρωπον με την φιλοσοφίαν κατ’ άνθρωπον, την κουλτούραν κατά Θεάνθρωπον με την κουλτούραν κατ’ άνθρωπον. με μίαν λέξιν, να αντικαταστήσουν την ζωήν κατά Θεάνθρωπον με την ζωήν κατ’ άνθρωπον. Και ταύτα συνέβαινον επί αιώνας, έως ότου τον παρελθόντα αιώνα, το 1870, εις την Α΄ Σύνοδον του Βατικανού, όλα αυτά συνεκεφαλαιώθησαν εις το δόγμα του αλαθήτου του πάπα. Έκτοτε το δόγμα αυτό απέβη το κεντρικόν δόγμα του παπισμού. Δια τούτο επί των ημερών μας εις την Β΄ Σύνοδον του Βατικανού τόσον επιμόνως και επιδεξίως συνεζητήθη και υπεστηρίχθη το απαραβίαστον και το αναλλοίωτον αυτού του δόγματος. Το δόγμα τούτο έχει κοσμοϊστορικήν σημασίαν δι’ όλην την τύχην της Ευρώπης, μάλιστα δε δια τους αποκαλυπτικούς καιρούς της, εις τους οποίους έχει ήδη εισέλθει. Δια του δόγματος αυτού όλοι οι ευρωπαϊκοί ανθρωπισμοί απέκτησαν το ιδεώδες και το είδωλόν των: ο άνθρωπος ανεκηρύχθη υπερτάτη θεότης, πανθεότης. Το ευρωπαϊκόν ουμανιστικόν πάνθεον απέκτησε τον Δία του.»

(Από το βιβλίο του Άνθρωπος και Θεάνθρωπος).

Δυστυχώς ο διαχρονικός παπισμός αποτελεί την βάση και την πηγή των διδαγμάτων του ευρωπαϊκού ουμανισμού! Εν προκειμένω: ο παπισμός «θεοποίησε» τον πάπα, ο άθεος ουμανισμός «θεοποίησε» τον άνθρωπο! Και στις δύο περιπτώσεις ο άνθρωπος αντικαθιστά το Θεό! Είναι άραγε τυχαίο, το ότι ο σύγχρονος άνθρωπος – «θεός» διεκδικεί το «δικαίωμα» να αμαρτάνει και να αντιτάσσεται στο Θεό, με τους πλέον χυδαίους και ασεβείς γνωστούς τρόπους;

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου