Μὲ ἀφορμὴ τὶς δραματικὲς ἐξελίξεις στοὺς κόλπους τῆς Παγκόσμιας Ὀρθοδοξίας, καὶ τὴν «αἰφνιδιαστικὴ» ἀνακοίνωση τῆς διακοπῆς τῶν σχέσεων Κοινωνίας σὲ Διεκκλησιαστικὸ καὶ Διορθόδοξο ἀλλὰ καὶ τὴν διακοπὴ Μνημοσύνου τοῦ κ. Βαρθολομαίου, τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας μὲ τὴν Πρωτόθρονη Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινούπολης τὴν Παρασκευὴ 14 Σεπτεμβρίου 2018, (ἐξ ἀφορμῆς τῆς ἐκπεφρασμένης ἀποφάσεως τοῦ Οἴκ. Πατριαρχείου νὰ ἀποδώσει Τόμον Αὐτοκεφαλίας εἰς τὴν σχισματικὴ Ἐκκλησιαστικὴ κοινότητα τῆς ὑπὸ τὸν Ἄρχ. Φιλάρετον καὶ τὴν ἀποστολὴ Πατριαρχικῆς Ἐξαρχίας εἰς τὴν Οὐκρανία, καλουμένης ὡς Ἐκκλησιαστικῆς Δικαιοδοσίας τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας) ζητήσαμε ἀπὸ τὸν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κηθύρων κ.κ. Σεραφεὶμ νὰ τοποθετηθεῖ ἐπὶ τοῦ καίριου καὶ φλέγοντος ζητήματος ποὺ ταλανίζει τὴν παγκόσμιο Ὀρθοδοξία τοὺς τελευταίους μῆνες.

ΕΚΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΕΝΟΤΗΤΑ!
ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΗΓΕΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Μὲ ἀφορμὴ τὶς δραματικὲς ἐξελίξεις στοὺς κόλπους τῆς Παγκόσμιας Ὀρθοδοξίας, καὶ τὴν «αἰφνιδιαστικὴ» ἀνακοίνωση τῆς διακοπῆς τῶν σχέσεων Κοινωνίας σὲ Διεκκλησιαστικὸ καὶ Διορθόδοξο ἀλλὰ καὶ τὴν διακοπὴ Μνημοσύνου τοῦ κ. Βαρθολομαίου, τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας μὲ τὴν Πρωτόθρονη Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινούπολης τὴν Παρασκευὴ 14 Σεπτεμβρίου 2018, (ἐξ ἀφορμῆς τῆς ἐκπεφρασμένης ἀποφάσεως τοῦ Οἴκ. Πατριαρχείου νὰ ἀποδώσει Τόμον Αὐτοκεφαλίας εἰς τὴν σχισματικὴ Ἐκκλησιαστικὴ κοινότητα τῆς ὑπὸ τὸν Ἄρχ. Φιλάρετον καὶ τὴν ἀποστολὴ Πατριαρχικῆς Ἐξαρχίας εἰς τὴν Οὐκρανία, καλουμένης ὡς Ἐκκλησιαστικῆς Δικαιοδοσίας τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας) ζητήσαμε ἀπὸ τὸν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κηθύρων κ.κ. Σεραφεὶμ νὰ τοποθετηθεῖ ἐπὶ τοῦ καίριου καὶ φλέγοντος ζητήματος ποὺ ταλανίζει τὴν παγκόσμιο Ὀρθοδοξία τοὺς τελευταίους μῆνες.

Ἀκολουθεῖ -ἄνευ σχολιασμοῦ- ἡ ἀποκλειστικὴ βαρυσήμαντη δήλωση τοῦ Σεβάσμιου Ἱεράρχη:

Εἶμαι βαθύτατα λυπημένος στὸ ἄκουσμα τῆς... διακοπῆς Ἐκκλησιαστικῆς Κοινωνίας τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ρωσίας μὲ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο. Εἰς αὐτὸ τὸ θλιβερὸ καὶ ἀξιοθρήνητο ἀποτέλεσμα ὁδήγησε ἡ ἐμμονὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου νὰ ἐκχωρήσει τὴν αὐτοκεφαλία εἰς τοὺς σχισματικούς της Οὐκρανίας οἱ ὁποῖοι εἶναι ἀποκεκομένοι ἀπὸ τὴν Ἁγία μας Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δὴλ. ἀπὸ ὅλα τὰ Ὀρθόδοξα Πατριαρχεῖα καὶ τὰς κατὰ τόπους Αὐτοκεφάλους Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίες καὶ ἀποτελοῦν τὴν συντριπτικὴ μειοψηφία τοῦ Οὐκρανικοῦ Λαοῦ. Μέχρι προτινὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἀνεγνώριζε μόνον τὴν ὑπὸ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ὀνούφριο, Κανονικὴ Οὐκρανικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησίαν καὶ τώρα διὰ τοὺς ἰδικοὺς του λόγους ἀποδίδει τὴν αὐτοκεφαλία εἰς τοὺς σχισματικούς τῆς Οὐκρανίας καὶ παραθεωρεῖ τὴν Κανονικὴ Τάξη καὶ τὴν Κανονικὴ Ὀρθόδοξο Ἀρχιεπισκοπὴ τῆς Οὐκρανίας τὴν ὁποία καὶ ἀναγνωρίζει ὄχι μόνον τὸ Πατριαρχεῖο τῆς Ρωσίας ἀλλὰ καὶ ὅλες οἱ λοιπὲς κατὰ τόπους Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες.

Οἱ σχισματικοὶ ὡς γνωστὸν δὲν εἶναι Ἐκκλησία καὶ ἡ Κοινωνία μὲτ’ αὐτῶν προσκρούει εἰς τοὺς ἀπαγορεύοντας αὐτὴν Θείους καὶ Ἱεροὺς Κανόνας, Ἀποστολικοὺς καὶ Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Πρὸς τί λοιπὸν ἡ ἐμμονὴ καὶ ἐπιμονὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου διὰ τὴν ἀναγνώρισιν τῶν σχισματικῶν ὡς αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας; καὶ τῆς Οὕτω πὼς προκλήσεως σχισμάτων καὶ διαιρέσεων, ἐν Τὴ Μία Ἁγία Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία Τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία; Δὲν φθάνουν ὡς ἄλλως οἱ κλυδωνισμοὶ καὶ οἱ ταραχὲς οἱ ὁποῖες προεκλήθησαν καὶ προκαλοῦνται ἀπὸ τὰς ἀποφάσεις τῆς ἀποκληθείσης Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου τῆς Κρήτης (Ἰούνιος 2016); Καὶ μάλιστα ὡς Ἐκκλησιῶν σὲ ὁμολογίες καὶ Χριστιανικὲς κοινότητες ἑτεροδόξων...; Ἀλλά, καὶ αὐτὴ καλουμένη Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος δὲν παραθεωρήθηκε ἀπὸ τὴν πρόσφατη ἀπόφαση τῆς Πατριαρχικῆς Συνόδου Κωνσταντινουπόλεως ἡ ὑπὸ ὅρους ἐπιτρέπει τὸν δεύτερο γάμο διγαμία τῶν κληρικῶν; Εἰς τὸ τελικὸ κείμενο τῆς Συνόδου αὐτῆς (σ.σ. τῆς Κρήτης τοῦ 2016) τὸ μυστήριο τοῦ γάμου καὶ τὰ κωλύματα αὐτοῦ στὴν παράγραφο 4 περὶ τῶν κωλυμάτων γάμου δὲν ἀναγράφεται ἐπὶ λέξη:

«... ἡ ἱερωσύνη αὐτὴ καθὲ αὐτὴ δὲν ἀποτελεῖ κώλυμα γάμου ἀλλὰ ὅμως συμφώνως πρὸς τὴν ἰσχύουσαν κανονικὴ παράδοσιν κανὼν 3ος τῆς Πενθέκτης ἐν τρούλω Συνόδου μετὰ τὴν χειροτονία κωλύεται ἡ σύναψη τῆς εἰς γάμου κοινωνία εἰς τοῦ κληρικούς;»

Ἔκκληση θερμοτάτη καὶ παράκληση ἐγκάρδια ἀπευθύνουμε ἀπὸ τὰς ἐσχατιᾶς τῆς Ἑλληνικῆς μας Πατρίδος τὴν παραμεθώριον πρὸς Νότον περιοχὴ τῶν Κυθήρων καὶ Ἀντικυθήρων πρὸς τὸν Πρωτόθρονον Πατριάρχην τῆς Ὀρθοδόδου Ἐκκλησίας μας κ.κ. Βαρθολομαῖον νὰ ἀνακόψει πρύμναν πρὸς ἀποφυγὴν νέων σχισμάτων καὶ διαιρέσεων εἰς τὸ Πανάγιο Σῶμα τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν Ἁγιωτάτη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Ἀντὶ τῶν συμπροσευχῶν ποὺ διοργανώνει τὸν τελευταῖο καιρὸ μὲ τὸν Πάπα τῆς Ρώμης καὶ μὲ ἀρχηγοὺς καὶ ἐκπροσώπους ἑτεροδόξων ὁμολογιῶν καὶ κοινοτήτων ἀλλὰ καὶ ἀλοθρήκων ἀκόμη οἱ ὁποῖες ὄχι μόνον δὲν ὀφελοῦν σὲ κάτι ἀλλὰ σκανδαλίζουν σοβαρὰ τὸ Ὀρθόδοξο Χριστεπώνυμο Πλήρωμα, θὰ ἔπρεπε νὰ κηρύξει Μετάνοιαν καὶ ἐπιστροφὴν σύμπαντός του Ὀρθοδόξου Χριστιανικοῦ Κόσμου εἰς «τὴν Ἅπαξ παραδοθεῖσαν τοῖς Ἁγίοις Πίστην» εἰς τὴν Διδαχὴν τοῦ Κυρίου Ὑμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων τῶν Ὁσίων καὶ Θεοφόρων Πατέρων Ὑμῶν, τῶν Ἁγίων καὶ Οἰκουμενικῶν Συνόδων τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ τὴν ἐν γένει Ὀρθόδοξη Παράδοσή μας.

Εὔχομαι ἀπὸ καρδίας σύνεση καὶ ἐγρήγορησην ἐν Πάσει εἰς τοὺς Πνευματικοὺς Ταγοὺς τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας πρὸς ἀναχαίτισην καὶ ἀντιμετώπιση τῆς ἐπερχομένης πνευματικῆς κρίσεως καὶ ἀποφυγὴν ὀδυνηρῶν ἐπιπτώσεων καὶ συνεπειῶν διὰ τὴν Ἑνότητα τῆς Ἁγιωτάτης Τοῦ Χριστοῦ Ὀρθοδόξου Ποίμνης. Γιατί εἶναι τοῖς Πάσοι γνωστὸν τὸ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου ὅτι «τὸ σχίσμα οὐδὲ αἷμα μαρτυρίου ἀποπλύνει».

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Ὁ σπουδαιότερος τῶν Ἀρχιεπισκόπων Καντέρμπουρυ. Ἑλληνικῆς καταγωγῆς, γεννήθηκε στήν Ταρσό τῆς Κιλικίας τό 602 καί σπούδασε στήν Ἀθήνα. Ἀργότερα ἔγινε μοναχός. Σέ μεγάλη ἡλικία βρέθηκε στή Ρώμη, κατά τήν ἐκλογή Ἀρχιεπισκόπου Καντέρμπουρυ, μετά τόν θάνατο ἀπό ἐπιδημία τοῦ ἀρχιεπ. Βιγκχάρδου. Ὁ τότε Πάπας Βιταλιανός ἐξέλεξε τόν Ἀφρικανό κληρικό Ἀδριανό, ἀλλά ἐκεῖνος πρότεινε τόν Ἕλληνα Θεόδωρο. Ὁ Βιταλιανός δέχθηκε μέ τόν ὅρο νά συνοδεύση ὁ Ἀδριανός τόν Θεόδωρο στή Βρεττανία.

Ὅταν βρίσκεσαι πληγωμένος, ἐπειδὴ ἔπεσες σὲ κάποιο ἁμάρτημα λόγῳ ἀδυναμίας σου ἢ καμιὰ φορὰ μὲ τὴν θέλησί σου γιὰ κακό σου, μὴ δειλιάσης· οὔτε νὰ ταραχθῇς γι᾿ αὐτό, ἀλλὰ ἀφοῦ ἐπιστρέψης ἀμέσως στὸ Θεό, μίλησε ἔτσι· «Βλέπε, Κύριέ μου· ἔκανα τέτοια πράγματα σὰν τέτοιος ποὺ εἶμαι· οὔτε ἦταν δυνατὸ νὰ περίμενες καὶ τίποτα ἄλλο ἀπὸ ἐμένα τὸν τόσο κακοπροαίρετο καὶ ἀδύνατο, παρὰ ξεπεσμὸ καὶ γκρέμισμα».

Καὶ ἐδῶ, ξευτελίσου στὰ μάτια σου ἀρκετὴ ὥρα καὶ λυπήσου μὲ πόνο καρδιᾶς γιὰ τὴν λύπη ποὺ προξένησες στὸν Θεὸ καὶ χωρὶς νὰ συγχυσθῇς, ἀγανάκτησε κατὰ τῶν αἰσχρῶν σου παθῶν, ἰδιαιτέρως δὲ καὶ μάλιστα, ἐναντίον ἐκείνου τοῦ πάθους ποὺ ἔγινε αἰτία νὰ πέσῃς· ἔπειτα πὲς πάλι· «Οὔτε μέχρι ἐδῶ θὰ στεκόμουνα, Κύριέ μου, καὶ θὰ ἁμάρτανᾳ χειρότερα, ἐὰν ἐσὺ δὲν μὲ κρατοῦσες μὲ τὴν πολὺ μεγάλη σου ἀγαθότητα».

Καὶ εὐχαρίστησέ τον καὶ ἀγάπησέ τον περισσότερο παρὰ ποτὲ θαυμάζοντας τὴν τόση μεγάλη εὐσπλαγχνία του, ὅτι καὶ παρόλο ποὺ λυπήθηκε ἀπὸ σένα, πάλι σοῦ δίνει τὸ δεξί του χέρι καὶ σὲ βοηθάει, γιὰ νὰ μὴ ξαναπέσῃς στὴν ἁμαρτία· τελευταία πὲς μὲ μεγάλο θάρρος στὴ μεγάλη εὐσπλαγχνία του· «Ἐσύ, Κύριέ μου, κάνε σὰν ἐκεῖνος ποὺ εἶσαι καὶ συγχώρεσέ με καὶ μὴν ἐπιτρέψης στὸ ἑξῆς νὰ ζῶ χωρισμένος ἀπὸ σένα, οὔτε νὰ ἀπομακρυνθῶ ποτέ, οὔτε νὰ σὲ λυπήσω πλέον».

Καὶ κάνοντας ἔτσι, μὴ σκεφθῇς ἂν σὲ συγχώρεσε, διότι αὐτὸ δὲν εἶναι τίποτα ἄλλο, παρὰ ὑπερηφάνεια, ἐνόχλησις τοῦ νοῦ, χάσιμο τοῦ καιροῦ καὶ ἀπάτη τοῦ διαβόλου, χρωματισμένη μὲ διαφόρες καλὲς προφάσεις. Γι᾿ αὐτό, ἀφήνοντας τὸν ἑαυτό σου ἐλεύθερα στὰ ἐλεήμονα χέρια τοῦ Θεοῦ, ἀκολούθησε τὴν ἄσκησί σου, σὰν νὰ μὴν εἶχες πέσει. Καὶ ἂν συμβῇ ἐξαιτίας τῆς ἀδυναμίας σου νὰ ἁμαρτήσῃς πολλὲς φορὲς τὴν ἡμέρα ⁽¹⁾ καὶ νὰ μείνης πληγωμένος, κάνε αὐτὸ ποὺ σοῦ εἶπα ὅλες τὶς φορές, ὄχι μὲ μικρότερη ἐλπίδα στὸ Θεό. Καὶ κατηγορώντας περισσότερο τὸν ἑαυτό σου καὶ μισώντας τὴν ἁμαρτία περισσότερο, ἀγωνίσου νὰ ζῇς μὲ περισσότερη προφύλαξι.

Αὐτὴ ἡ ἐκγύνασις δὲν ἀρέσει στὸ διάβολο· γιατὶ βλέπει πὼς ἀρέσει πολὺ στὸ Θεό, ἐπειδὴ καὶ μένει ντροπιασμένος ὁ ἀντίπαλος, βλέποντας ὅτι νικήθηκε ἀπὸ ἐκεῖνον, ποὺ αὐτὸς εἶχε πρὶν νικήσει. Γι᾿ αὐτὸ καὶ διαφορετικοὺς ἀπατηλοὺς τρόπους χρησιμοποιεῖ γιὰ νὰ μᾶς ἐμποδίσῃ νὰ μὴ τὸ κάνουμε. Καὶ πολλὲς φορὲς πετυχαίνει τὸν σκοπό του ἐξαιτίας τῆς ἀμέλειάς μας καὶ τῆς λίγης φροντίδας ποὺ ἔχουμε στὸν ἑαυτό μας. Γι᾿ αὐτό, ὅσο ἐσὺ βρεῖς δυσκολία σὲ αὐτὸ ἀπὸ τὸν ἐχθρό, τόσο περισσότερο πρέπει νὰ ἀγωνισθῇς νὰ τὸ κάνῃς πολλὲς φορές, ἀκόμη καὶ ἂν μία μόνο φορὰ ἔπεσες· μάλιστα πρέπει αὐτὸ νὰ κάνῃς, ἄν, ἀφοῦ ἁμαρτήσῃς, αἰσθάνεσαι ὅτι ἐνοχλεῖσαι καὶ συγχύζεσαι καὶ σὲ πιάνῃ ἀπελπισία γιὰ νὰ μπορέσῃς ἔτσι μὲ αὐτὸ νὰ ἀποκτήσῃς εἰρήνη καὶ γαλήνη στὴν καρδιά σου καὶ θάρρος μαζί· καὶ ἀφοῦ ὁπλισθῇς μὲ αὐτὰ τὰ ὅπλα, νὰ στραφῇς στὸ Θεό.

Γιατὶ, αὐτὴ ἡ παρόμοια ἐνόχλησις καὶ ταραχὴ ποὺ ἔχει κάποιος γιὰ τὴν ἁμαρτία, δὲν γίνεται ἐπειδὴ μὲ αὐτὸ ποὺ ἔκανε λύπησε τὸν Θεό, ἀλλὰ γίνεται γιὰ τὸν φόβο τῆς δικῆς του καταδίκης· καὶ αὐτὸ σημαίνει ὅτι, αὐτὴ προέρχεται ἀπὸ τὴν φιλαυτία, ὅπως πολλὲς φορὲς εἴπαμε.

Ὁ τρόπος λοιπόν, γιὰ νὰ ἀποκτήσῃς τὴν εἰρήνη, εἶναι ὁ ἑξῆς· νὰ ξεχάσης τελειωτικὰ τὴν πτῶσι καὶ τὴν ἁμαρτία σου ⁽²⁾ καὶ νὰ παραδοθῇς στὴν σκέψι τῆς μεγάλης καὶ ἄφατης ἀγαθότητας τοῦ Θεοῦ· καὶ ὅτι, αὐτὸς μένει πολὺ πρόθυμος καὶ ἐπιθυμεῖ νὰ συγχωρέσῃ κάθε ἁμαρτία, ὅσο καὶ ἂν εἶναι βαρειά, προσκαλώντας τὸν ἁμαρτωλὸ μὲ διάφορους τρόπους καὶ μέσα ἀπὸ διάφορους δρόμους, γιὰ νὰ ἔλθη σὲ συναίσθησι καὶ νὰ ἑνωθῆ μαζί του σὲ αὐτὴ τὴν ζωὴ μὲ τὴν χάρι του· στὴν δὲ ἄλλη, νὰ τὸν ἁγιάση μὲ τὴ δόξα του καὶ νὰ τὸν κάνῃ αἰώνια μακάριο. Καὶ ἀφοῦ μὲ αὐτὲς καὶ παρόμοιες σκέψεις καὶ στοχασμούς, γαληνέψης τὸ νοῦ σου, τότε θὰ ἐπιστρέψης στὴν πτῶσι σου, κάνοντας ὅπως εἶπα πιὸ πάνω· κατόπιν, ὅταν ἔρθη ἡ ὥρα τῆς ἐξομολογήσεως _{(τὴν ὁποία σὲ προτρέπω νὰ κάνῃς πολὺ συχνά)}, θυμήσου ὅλες σου τὶς ἁμαρτίες, καὶ μὲ νέο πόνο καὶ λύπη, γιὰ τὴν λύπη τοῦ Θεοῦ, καὶ μὲ πρόθεσι καὶ ἀπόφασι νὰ μὴ τὸν λυπήσῃς πλέον, φανέρωσέ τες ὅλες στὸν Πνευματικό σου καὶ κάνε μὲ προθυμία τὸν κανόνα ποὺ θὰ σοῦ ὁρίσῃ.

 

^1. Τὸ κς´ καὶ κζ´ κεφάλαιο τοῦ β´ μέρους αὐτοῦ τοῦ βιβλίου, μᾶς διδάσκει καθαρώτερα, ὅτι τὰ ἁμαρτήματα ποὺ λέει τὸ παρὸν κεφάλαιο, δὲν ἐννοοῦνται πὼς εἶναι θανάσιμα, ἀλλὰ μὴ θανάσιμα καὶ συγγνωστά, καὶ αὐτοὶ ποὺ σὲ αὐτὰ ἁμαρτάνουν δὲν ἐννοοῦνται ὅτι εἶναι αὐτοὶ ποὺ ζοῦνε ἁπλὰ καὶ ἀδιάφορα καὶ κάνουνε θανάσιμα πταίσματα κάθε λίγο· _{(γιατὶ αὐτοὶ πρέπει καὶ νὰ ἐνοχλοῦνται καὶ μὲ πόνο καρδιᾶς νὰ κλαῖνε καὶ μεγάλη σκέψι νὰ ἔχουν στὸ νὰ ἐξετάζουν πάντα τὴν συνείδησί τους καὶ νὰ ἐξομολογοῦνται· καὶ λύπη ἀνάλογη νὰ ἔχουν πάντα, ὄχι ὅμως καὶ ἀπὸ τὴν ὑπερβολικὴ λύπη νὰ πέφτουν σὲ ἀπελπισία)}· ἄλλα αὐτοὶ ποὺ ζοῦνε πνευματικὴ ζωή, οἱ ἀγωνιζόμενοι στὴ ἀρετή. Γιατὶ αὐτοὶ αὐτὰ τὰ συγγνωστὰ ἁμαρτήματα κάνοντας _{(ποιά δὲ εἶναι αὐτά, βλέπε στὴν ἀρχὴ τοῦ κς´ κεφαλαίου)} ἢ καὶ βαρύτερα ἀπὸ αὐτὰ καὶ μεγαλύτερα _{(στὰ ὁποῖα κάποτε πέφτουν καὶ αὐτοί, κατὰ παραχώρησι Θεοῦ)}, κάνουν κατὰ τὴν διάταξι τοῦ παρόντος κεφαλαίου· πλὴν ἡ διάταξις αὐτή, ὡφελεῖ ἁπλὰ κάθε ἄνθρωπο, ποὺ κάνει τὸ ὁποιοδήποτε ἁμάρτημα.

^2. Σὲ αὐτὸ ἁρμόζει ἡ ἱστορία ποὺ ἀναγινώσκομε στὸ Γεροντικό· φαίνεται ἐκεῖ ὅτι ἕνας μοναχὸς ἀπὸ συναρπαγὴ ἔπεσε σὲ πορνεία. Καὶ ἐπειδὴ οἱ λογισμοὶ τῆς ἀπογνώσεως ἀπὸ μέσα τὸν ἐνωχλοῦσαν, ὅτι ἔχασε τὴν ψυχή του καὶ πλέον σωτηρία δὲν ὑπάρχει, αὐτὸς ὡς φρόνιμος καὶ ἔμπειρος στὸν κατὰ τοῦ ἐχθροῦ ἀόρατο πόλεμο, ἔλεγε στοὺς λογισμούς του· «οὐχ ἥμαρτον, οὒχ ἥμαρτον»· ἕως ὅτου μπῆκε στὸ κελλί του καὶ κλείσθηκε καὶ ἀφοῦ εἰρήνευσε τὴν καρδιά του, τότε ἔδειξε τὴν πρέπουσα μετάνοια διὰ τὴν ἁμαρτία του· ὁπότε καὶ ἀποκαλύφθηκε σὲ ἕνα ἄλλο διορατικὸ Γέροντα, ὅτι ὁ μοναχὸς ἐκεῖνος, ἔπεσε, ναί, ἀλλὰ σηκώθηκε καὶ νίκησε.

Πηγή: (Ἀόρατος Πόλεμος - Μέρος 1ον - Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης), Ορθόδοξοι Πατέρες

Ἡ Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν, ὑπό τήν αἰγίδα τῆς Ι.Μ. Πειραιῶς, διοργάνωσε καί πραγματοποίησε τό Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2018 στό Στάδιο Εἰρήνης καί Φιλίας (Σ.Ε.Φ.) Ἡμερίδα μέ θέμα: «Οἱ ἀποφάσεις τοῦ ΣτΕ γιά τά νέα θρησκευτικά, ἡ ἑπόμενη μέρα».

Σκοπός τῆς ἡμερίδας ἦταν ἡ ὀρθή πληροφόρηση τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας γιά τό φλέγον θέμα τῶν νέων Προγραμμάτων Σπουδῶν γιά τά Θρησκευτικά, ὑπό τό πρῖσμα τῶν ἱστορικῶν ἀποφάσεων τοῦ ΣτΕ περί τῆς ἀντισυνταγματικότητος αὐτῶν καί τῶν δυνατῶν νομίμων μέσων ἀπαίτησης ἐφαρμογῆς τῶν δικαστικῶν ἀποφάσεων.

Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ κήρυξε τήν ἔναρξη τῶν ἐργασιῶν τῆς ἡμερίδας, τῆς ὁποίας προήδρευσε ὁ σεβαστός ὁμότιμος καθηγητής Θεολογίας τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν καί διδάκτωρ Θεολογίας καί Φιλοσοφίας πρωτοπρεσβύτερος π.Γεώργιος Μεταλληνός. Μετά τήν ἀπόδοση ἐπίκαιρων βυζαντινῶν ὕμνων ἀπό τή γνωστή χορωδία «ἐν Ψαλτηρίῳ» καί τίς εἰσηγήσεις τῶν καταξιωμένων ὁμιλητῶν, ἡ ἡμερίδα κατέληξε στά ἀκόλουθα πορίσματα:

1. Τό ἑλληνικό Σύνταγμα στό ἄρθρο 16 ἀναγνωρίζει τήν παιδεία ὡς ἀτομικό δικαίωμα καί ἐντάσσει στούς σκοπούς αὐτῆς τήν «ἀνάπτυξη τῆς θρησκευτικῆς συνείδησης τῶν Ἑλλήνων». Ἑπομένως ὁ ἀπό τό Σύνταγμα ἐπιβαλλόμενος ὅρος γιά τό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν εἶναι «Μάθημα ἀνάπτυξης τῆς θρησκευτικῆς συνείδησης τῶν Ἑλλήνων» καί ἀνάγεται κατ’ ἱστορική ἀνάγκη στήν ὀρθόδοξη χριστιανική παράδοση. Τό περιεχόμενο τοῦ μαθήματος στοχεύει κατά τόν συνταγματικό νομοθέτη στήν καλλιέργεια τῆς θρησκευτικῆς συνείδησης μέ τή διδασκαλία καί μέ ὅλα τά μέσα τῆς παιδαγωγικῆς ἐπιστήμης.

2. Ἄν θέλει ἡ Ἑλληνική Κυβέρνηση ἀληθινά τήν ἰσονομία γιά τούς Ἕλληνες πολῖτες, δέν ἔχει παρά νά θυμηθεῖ τό νόμο πού ψήφισε ἡ ἴδια γιά τή θρησκευτική ἀγωγή τῶν ἀλλοθρήσκων καί ἑτεροθρήσκων μαθητῶν. Τούς δίνει τη δυνατότητα νά διδάσκονται ἀπό τό κοράνιο τά παιδιά τῶν Ἑλλήνων μουσουλμάνων, καθώς ἐπίσης τά παιδιά τῶν ἑβραίων καί τῶν παπικῶν ἀπό τά δικά τους θρησκευτικά. Ὁ νόμος αὐτός ἔχει λύσει καί τά χέρια τά δικά μας καί τά χέρια τῶν κυβερνητῶν μας, γιά νά μήν ὑπάρχουν προβλήματα ἰσονομίας.

3. Μετά τίς ἱστορικές ἀποφάσεις 660/2018 καί 926/2018 τῆς ὁλομελείας τοῦ ΣτΕ, μέ τίς ὁποῖες διεγνώσθη ὡς ἀντισυνταγματικός ὁ πολυθρησκειακός χαρακτήρας τῶν νέων προγραμμάτων, τά ὁποῖα ἀσκοῦν ὁμαδικό προσηλυτισμό σέ ἄλλες θρησκεῖες καί στήν ἀθεΐα, τό Ὑπουργεῖο Παιδείας προέβη σέ ἕνα ἀπροκάλυπτο πραξικόπημα κατά τῆς διάκρισης τῶν ἐξουσιῶν, διαμηνύοντας πρός πᾶσα κατεύθυνση ὅτι δέν προτίθεται νά ἐφαρμόσει αὐτές τίς ἀποφάσεις. Τό ἐπιχείρημα τοῦ Ὑπουργείου ὅτι οἱ ἀποφάσεις καταργοῦν τά προγράμματα Φίλη καί ὄχι τά προγράμματα Γαβρόγλου εἶναι παραπλανητικό καί νομικά ἀβάσιμο, ἀφοῦ ἡ κυρίως ἀλλαγή στά προγράμματα ἀφορᾶ στούς ἀριθμούς πρωτοκόλλου καί ὄχι στό περιεχόμενο αὐτῶν. Ἐπομένως οἱ μέν ἐκπαιδευτικοί καλοῦνται νά μήν ἐφαρμόσουν τά προγράμματα, ὅπως εἶναι ὑποχρεωμένοι ἀπό τόν Ὑπαλληλικό Κώδικα νά πράξουν, μή ὑπακούοντας σέ προδήλως ἀντισυνταγματικές ἐντολές τοῦ Ὑπουργείου. Οἱ δέ γονεῖς καί μαθητές νά ἐπιστρέψουν μαζικά τά βιβλία κατευθείαν στό Ὑπουργεῖο ὡς ἀντισυνταγματικά καί παράνομα καί νά ἀπευθυνθοῦν στή Δικαιοσύνη σέ περιπτώσεις πού οἱ ἐκπαιδευτικοί προβάλουν ἐμπόδια γιά τήν τήρηση τῆς νομιμότητας ἐκ μέρους τους.

4. Στήν ἡμερίδα τονίστηκε ἰδιαιτέρως ἡ προσωπικότητα τοῦ διδάσκοντος θεολόγου. Ἔγιναν ἀναφορές στόν ὅρκο τῶν θεολόγων, στό τί σημαίνει θεολόγος καί ποιός ὁ Θεός πού ὑπηρετεῖ, ποιά εἶναι τά κριτήρια τῆς Ὀρθόδοξης Θεολογίας, ποιά ἡ βαρύτητα τῆς συνδιδασκαλίας τῶν θρησκειῶν μέ τό Χριστιανισμό, καθώς καί ἀναφορές ἀπό τήν Παλαιά καί τήν Καινή Διαθήκη. Εἶναι γνωστό σέ γονεῖς καί παιδιά ὅτι ἡ ἐν Χριστῷ πνευματική ἐμπειρία τοῦ θεολόγου ἤ τῆς θεολόγου ἀφυπνίζει τίς συνειδήσεις τῶν παιδιῶν καί τούς μεταγγίζει τή θεολογική γνώση, καί τό ζωντανό βίωμα τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας ὥστε νά ὁδηγοῦνται στήν ἐν Χριστῷ ζωή πού κάνει τα παιδιά ἰσορροπημένα καί δημιουργικά. Σπάνιες ἐξαιρέσεις ἐπιβεβαιώνουν τήν παραπάνω πραγματικότητα. Ἄλλωστε ὁ σύγχρονος ὀρθόδοξος θεολόγος ἤ ὁ δάσκαλος διαθέτει πολλά ἐποπτικά μέσα, διά τῶν ὁποίων ἔχει τή δυνατότητα νά παρουσιάζει τό μάθημά του μέ περισσότερη ἀμεσότητα καίἀποτελεσματικότητα.

5. Στήν ἡμερίδα διατυπώθηκε συγκεκριμένη πρόταση γιά τό ἐκπαιδευτικό ὑλικό τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν καί γιά τόν καταμερισμό του στίς τρεῖς βαθμίδες ἐκπαίδευσης, τοῦ Δημοτικοῦ, τοῦ Γυμνασίου καί τοῦ Λυκείου. Βασικό ρόλο στή συγγραφή τῶν νέων βιβλίων θά πρέπει νά ἔχει ἡ Πανελλήνια Ἕνωση Θεολόγων, τήν ὁποία ἕως τώρα προκλητικά ἀγνοεῖ τό ‘Υπουργεῖο.

Ἄς ἐπικαλεσθοῦμε τίς πολλές πρεσβεῖες τῆς Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας, τήν ὁποία βάναυσα ὑβρίζουν οἱ φάκελοι Γαβρόγλου ἀποκαλώντας την «ἡ Μαρία μέ τό παιδάκι της». Εἶναι ἀδύνατον στά παρόντα πορίσματα νά παραθέσουμε φοβερότερα μαργαριτάρια δυσεβείας καί βλασφημίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τῶν ἁγίων μας, πού ἀποδομοῦν ὅ,τι πιό ἱερό καί ὅ,τι πιό δημιουργικό στίς ψυχές τῶν παιδιῶν μας.

Ἄς ἐπικαλεσθοῦμε τίς διάπυρες εὐχές ὅλων τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας καί τῶν πιό κοντινῶν μας πού ἀξιωθήκαμε νά φιλήσουμε τό εὐωδιάζον χέρι τους, Παϊσίου, Πορφυρίου καί Ἰακώβου γιά νά δώσει ὁ Ὕψιστος, Πατήρ, Υἱός καί Ἅγιον Πνεῦμα λύση σ’ αὐτό πού φαίνεται δυσεπίλυτο πρόβλημα.

Ὁ ἅγιος θεοφώτιστος Παΐσιος ἔλεγε, ὅτι σέ ὅλα αὐτά τά μεγάλα ἀνακύπτοντα θέματα λειτουργεῖ ὁ πνευματικός νόμος. Δέν ἀναφέρουμε αὐτή τή φράση του ὡς ἀπειλή οὕτε ὡς προφητεία γιά τό παρόν ἀδιέξοδο πρόβλημα. Ἡ κοινή χριστιανική ἐμπειρία γνωρίζει, ὅτι ὁ πνευματικός νόμος θά νόμος θά λειτουργήσει. Οἱ θησαυροί τῆς ὀρθοδόξου χριστιανικῆς διδασκαλίας καί οἱ πνευματικοί ποταμοί τῆς Ἀκτίστου Χάριτος τῶν ἱερῶν Μυστηρίων μας εἶναι ἀδύνατον νά συγκρατηθοῦν ἤ νά στερέψουν μέσα στήν ὀρθόδοξη Ἑλλάδα.

Πηγή: Ακτίνες

Τὴν ἐποχὴ ποὺ γεννήθηκε ὁ χριστιανισμὸς κυριαρχοῦσαν στὸ γεωγραφικὸ χῶρο τῆς Μεσογείου οἱ γλῶσσες: ἑβραϊκή, ρωμαϊκὴ καὶ ἑλληνική, ὅπως δηλώνει ἡ ἐπιγραφὴ τῆς θανατικῆς καταδίκης τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, στὸ σταυρὸ τοῦ Γολγοθᾶ. Ἦταν γραμμένη «ἑβραϊστί, ἑλληνιστί, ρωμαϊστί» (Ἰω. 19,20). Περισσότερο ἀπ’ ὅλες ὅμως κυριαρχοῦσε ἡ ἑλληνική. Καὶ αὐτὴ συνέβαλε ἀποφασιστικὰ στὴ διάδοση τοῦ χριστιανισμοῦ, γιατὶ ἦταν ἡ διεθνὴς γλῶσσα τῆς ἐποχῆς. Ὁμιλεῖτο ἐπὶ πολλοὺς αἰῶνες, ἀπὸ τὸν 3ο πρὸ Χριστοῦ μέχρι τὸν 3ο μετὰ Χριστὸν αἰῶνα, στὰ ἑλληνικὰ καὶ στὰ μὴ ἑλληνικὰ κράτη τῆς ἀνατολικῆς Μεσογείου. Ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, τὰ Βαλκάνια, τὴ Μικρὰ Ἀσία, τὴ Συρία, τὴν Παλαιστίνη, τὴν Αἴγυπτο καὶ τὴ Λυβίη, τὴν Ἰταλία καὶ τὰ νησιὰ τῆς Μεσογείου.

Ὁ Χριστὸς ἐν δόξῃ καὶ οἱ δώδεκα Ἀπόστολοι

Τὴν ἐποχὴ ποὺ γεννήθηκε ὁ χριστιανισμὸς κυριαρχοῦσαν στὸ γεωγραφικὸ χῶρο τῆς Μεσογείου οἱ γλῶσσες: ἑβραϊκή, ρωμαϊκὴ καὶ ἑλληνική, ὅπως δηλώνει ἡ ἐπιγραφὴ τῆς θανατικῆς καταδίκης τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, στὸ σταυρὸ τοῦ Γολγοθᾶ. Ἦταν γραμμένη «ἑβραϊστί, ἑλληνιστί, ρωμαϊστί» (Ἰω. 19,20). Περισσότερο ἀπ’ ὅλες ὅμως κυριαρχοῦσε ἡ ἑλληνική. Καὶ αὐτὴ συνέβαλε ἀποφασιστικὰ στὴ διάδοση τοῦ χριστιανισμοῦ, γιατὶ ἦταν ἡ διεθνὴς γλῶσσα τῆς ἐποχῆς. Ὁμιλεῖτο ἐπὶ πολλοὺς αἰῶνες, ἀπὸ τὸν 3ο πρὸ Χριστοῦ μέχρι τὸν 3ο μετὰ Χριστὸν αἰῶνα, στὰ ἑλληνικὰ καὶ στὰ μὴ ἑλληνικὰ κράτη τῆς ἀνατολικῆς Μεσογείου. Ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, τὰ Βαλκάνια, τὴ Μικρὰ Ἀσία, τὴ Συρία, τὴν Παλαιστίνη, τὴν Αἴγυπτο καὶ τὴ Λυβίη, τὴν Ἰταλία καὶ τὰ νησιὰ τῆς Μεσογείου.

Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα τῆς ἐποχῆς ἐκείνης ὀνομαζόταν ἑλληνιστική, ἐπειδὴ εἶχε διαμορφωθεῖ στὰ ἑλληνιστικὰ λεγόμενα χρόνια. Στὰ χρόνια δηλαδὴ τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου καὶ τῶν διαδόχων του. Καὶ εἶχε ὡς βάση τὴν ἀττικὴ διάλεκτο. Αὐτὴ εἶχε διαδοθεῖ στοὺς λαούς, ποὺ εἶχε  κατακτήσει καὶ ἐκπολιτίσει ὁ Ἕλληνας Μακεδόνας στρατηλάτης Μέγας Ἀλέξανδρος, χωρὶς νὰ ὑποστεῖ σημαντικὴ ἐπίδραση ἀπὸ τὶς γλῶσσες τῶν ἐντοπίων. Καὶ ὀνομάστηκε Κοινὴ Ἑλληνιστική, ἐπειδὴ ἀκριβῶς εἶχε καταστεῖ «τὸ κοινὸν μέσον συνεννοήσεως Ἑλλήνων καὶ ξένων, καθ’ ὑπέρβασιν τῶν παλαιῶν διαλέκτων».

Δύο ἦταν οἱ μορφὲς τῆς Κοινῆς Ἑλληνιστικῆς γλώσσας: Πρῶτον ἡ ὁμιλούμενη, ποὺ ἐξυπηρετοῦσε τὶς καθημερινὲς ἀνάγκες συνεννόησης, τὴν ἐπιστολογραφία, τὸ ἐμπόριο κ.λπ. Αὐτὴ χρησιμοποιήθηκε στὴ μετάφραση τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἀπὸ τὰ ἑβραϊκὰ στὰ ἑλληνικά. Εἶναι ἡ γνωστὴ μετάφραση τῶν Ἑβδομήκοντα (Ο΄). Δεύτερον ἡ γλῶσσα τῶν λογίων. Ἦταν ἡ γλῶσσα τῶν παιδευμένων. Χρη- σιμοποιήθηκε στὴ Γραμματεία τοῦ ἑλληνιστικοῦ ἰουδαϊσμοῦ. Αὐτὴν προσεγγίζει ἡ γλῶσσα τῶν βιβλίων τῆς Καινῆς Διαθήκης. Πόσο εὐρύτατα διαδεδομένη ἦταν ἡ ἑλληνιστικὴ κοινὴ γλῶσσα κατὰ τὴν περίοδο τῆς Ρωμαιοκρατίας, ποὺ ἀκολούθησε τὴν ἐποχὴ τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου καὶ τῶν διαδόχων του, ἐποχὴ στὴν ὁποία γεννήθηκε ὁ χριστιανισμός, τὸ μαρτυροῦν οἱ ἐπιγραφὲς ποὺ ἔχουν ἀνακαλυφθεῖ στὶς διάφορες πόλεις τῆς ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας, ἀλλὰ καὶ σ’ αὐτὴ τὴν ἴδια τὴ Ρώμη καὶ εἶναι στὴν πλειονότητά τους ἑλληνικές. Εἶχε εἰσχωρήσει ἀκόμη καὶ στὰ ἀνάκτορα τῶν Ρωμαίων ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα καὶ ὁ ἑλληνικὸς πολιτισμός. Ἔτσι ὁ αὐτοκράτορας Τιβέριος περιβαλλόταν ἀπὸ Ἕλληνες. Ὁ ἐπίδοξος διάδοχος Γερμανικὸς ἔγραφε τὰ ἐπιγράμματά του στὴν ἑλληνική. Ὁ δὲ φιλόσοφος Μᾶρκος Αὐρήλιος ἔγραψε στὴν ἑλληνικὴ τὸ γνωστὸ σύγγραμμά του «τὰ κατὰ σαὐτόν». Καὶ ὁ ὀνομαστὸς Ρωμαῖος σατιρικὸς ποιητὴς Ἰουβενάλιος (α΄-β΄ μ.Χ. αἰ.) ὀνομάζει τή Ρώμη urbs graeca (=πόλη ἑλληνική).

Τὰ μέλη τῆς χριστιανικῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης, πρέπει νὰ ἦταν στὴν πλειονότητά τους χριστιανοὶ ἐξ ἐθνῶν, ποὺ γνώριζαν τὴν ἑλληνική. Γι’ αὐτὸ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀπευθύνει τὴν ἐπιστολή του πρὸς αὐτοὺς (Πρὸς Ρωμαίους) στὰ ἑλληνικά. Ἀλλὰ καὶ οἱ δώδεκα ἀπὸ τοὺς δεκαπέντε πάπες τῆς Ρώμης πρέπει νὰ ἦταν ἑλληνικῆς καταγωγῆς, ἀφοῦ φέρουν ἑλληνικὰ ὀνόματα: Λῖνος, Κλεῖτος, Εὐάριστος, Ἀλέξανδρος, Τελεσφόρος, Ὑγῖνος, Ἀνίκητος, Σωτήρ, Ἐλευθέριος, Ξύστος, Ζεφυρῖνος, Κάλλιστος. Ἐξάλλου καὶ οἱ ἐπιγραφὲς στοὺς παπικοὺς τάφους εἶναι στὴν ἑλληνικὴ καὶ ὄχι στὴ λατινική, ἡ ὁποία σταδιακὰ ἐκτοπίστηκε. Περιορίστηκε μόνο στὸ δίκαιο καὶ στὸ στρατό, ὅπου οἱ στρατηγοὶ ἐπέβαλλαν τὴ λατινικὴ πρὶν καταλάβουν τὴν αὐτοκρατορικὴ ἐξουσία. Κατὰ τὸν αἰώνα δὲ τῆς στρατοκρατίας, ποὺ κατέλαβαν ὁμαδικὰ τὴν ἐξουσία, «δὲν ἦτο δυνατὸν νὰ ἀνεχθοῦν τίποτε τὸ μὴ ρωμαϊκὸν εἰς τὴν Ρώμην, καὶ ἂς μὴ ἦσαν οἱ ἴδιοι Ρωμαῖοι πάντοτε». Ἀλλὰ καὶ πέρα ἀπὸ τὴ Ρώμη ἐπεκτάθηκε βαθμηδὸν ἡ κυριαρχία τῆς ἑλληνικῆς καὶ ἔφθασε ὣς τὴ Λυὼν τῆς Γαλλίας, στὴν ὁποία τὰ μισὰ ὀνόματα τῶν Μαρτύρων τοῦ  εἶναι ἑλληνικά.

Τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα γνώριζαν καὶ ὁμιλοῦσαν οἱ Ἰουδαῖοι τῆς διασπορᾶς. Ὅσοι ἦταν διασκορπισμένοι γύρω ἀπὸ τὴν Παλαιστίνη, ἀλλὰ καὶ σὲ ἀπομακρυσμένα μέρη. Καὶ μάλιστα τὴν ὁμιλοῦσαν ὡς μονααδικὴ καὶ ὄχι ὡς δεύτερη γλῶσσα. Ὅπως οἱ Ἰουδαῖοι τῆς μεγάλης πόλης τῆς Ἀλεξάνδρειας τῆς Αἰγύπτου, οἱ ὁποῖοι εἶχαν λησμονήσει τόσο τὴ μητρική τους γλῶσσα, ὥστε παρέστη ἀνάγκη νὰ γίνει μετάφραση τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἀπὸ τὴν ἑβραϊκὴ στὴν ἑλληνική (μετάφραση τῶν Ἑβδομήκοντα).

Τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα γνώριζαν καὶ ὁμιλοῦσαν καὶ οἱ Ἰουδαῖοι τῆς Παλαιστίνης. Καὶ μάλιστα ὄχι μόνον οἱ  μορφωμένοι καὶ ὅσοι ἀνῆκαν στὶς ἀνώτερες κοινωνικὰ τάξεις, ἀλλὰ καὶ ὅσοι ἀνῆκαν στὶς μεσαῖες ἢ στὶς κατώτερες. Ἀκόμη καὶ πολλοὶ ἀπὸ τοὺς παραδοσιακοὺς Φαρισαίους, ὅπως γιὰ παράδειγμα ὁ Ἰουδαῖος ἱστορικὸς τοῦ α΄ μ.Χ. αἰ. Ἰώσηπος, τὸν ὁποῖο ὁ ἅγιος Ἱερώνυμος ὀνόμασε Ἕλληνα (Josephus Graecus Livius). Στὴν τάξη τῶν ἑλληνιστῶν Ἰουδαίων ἀνῆκε καὶ ὁ μεγάλος Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν Παῦλος, ὁ ὁποῖος διέτρεξε ὡς σκυταλοδρόμος τοῦ Χριστοῦ τὸν ἑλληνορωμαϊκὸ κόσμο σὲ πορεία ἀντίθετη πρὸς ἐκείνη τοῦ ὀνομαστοῦ Μακεδόνα στρατηλάτη Μεγάλου Ἀλεξάνδρου.

Ἀπὸ αὐτὰ συνάγεται ὅτι ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα κυριαρχοῦσε στὶς πρῶτες χριστιανικὲς κοινότητες, τόσο ἐντὸς τῆς Παλαιστίνης, ὅσο καὶ ἐκτὸς αὐτῆς. Καί, ὅπως παρατηρήθηκε, «αἱ εἰς τὴν διάθεσιν ἡμῶν πηγαὶ δὲν ἀφήνουν πολὺ περιθώριον ἀμφιβολίας», ὅτι καὶ αὐτὸς ὁ Ἴδιος ὁ Θεάνθρωπος Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, «ὁ πανσόφους τοὺς ἁλιεῖς ἀναδείξας καὶ δι’ αὐτῶν τὴν οἰκουμένην σαγηνεύσας», «πλὴν τῆς ἀραμαϊκῆς, ὡμίλει καὶ τὴν ἑλληνικήν». Ἔζησε, ἄλλωστε, ἐπὶ τριάντα χρόνια στὴ «Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν». Δηλαδὴ στὴν περιοχὴ τῶν εἰδωλολατρῶν. Περιόδευε ἑλληνόγλωσσες περιοχὲς καὶ πόλεις τῆς Παλαιστίνης, ὅπως ἡ Τιβεριάδα. Κήρυττε στὶς περιοχὲς αὐτὲς καὶ συνομιλοῦσε μὲ ἀνθρώπους χωρὶς διερμηνεῖς, ὅπως μὲ τὴν εἰδωλολάτρισσα Συροφοινίκισσα, τὸν Κεντυρίωνα καὶ τὸν Πιλᾶτο. Εἶχε μαθητὲς τὸν Ἀνδρέα καὶ τὸν Φίλιππο, ποὺ πρέπει νὰ ὁμιλοῦσαν καλὰ τὴν ἑλληνική, ὅπως μαρτυροῦν τὰ ὀνόματά τους, ἀλλὰ καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι σ’ αὐτοὺς κατέφυγαν οἱ Ἕλληνες, ὅταν θέλησαν νὰ τὸν δοῦν. Ἦταν τότε σύνηθες «ὅτι πᾶς φέρων ἑλληνικὸν ὄνομα ὡμίλει βασικῶς τὴν ἑλληνικήν».

Ὁ ἑλληνισμός, λοιπόν, βοήθησε τὸ ἔργο τῆς διάδοσης καὶ ἐξάπλωσης τῆς χριστιανικῆς ἀλήθειας στὸν κόσμο. Ἔγινε τὸ ὄργανο μεταφορᾶς τοῦ μηνύματος τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ στὴν οἰκουμένη. Τόσο κατὰ τοὺς πρώτους χριστιανικοὺς χρόνους, ὅσο καὶ στοὺς μετέπειτα αἰῶνες. Στοὺς αἰῶνες τοῦ χριστιανικοῦ Βυζαντίου, στοὺς ὁποίους ἡ Ἱεραποστολὴ ἐκχριστιάνισε καὶ ἐκπολίτισε λαοὺς βάρβαρους καὶ ἀπολίτιστους. Ἔγινε ἀκόμη ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα τὸ ἔνδυμα, τὸ ὁποῖο περιβλήθηκαν καὶ διατυπώθηκαν τὰ δόγματα τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ ὑπερκόσμιες ἀλήθειες τῆς θείας ἀποκάλυψης. Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα μὲ τὸν πλοῦτο τῶν λέξεων, τὴ σαφήνεια, τὴν εὐκρίνεια καὶ ὅλη τὴ χάρη της ἔγινε τὸ ὄργανο ποιητικῆς ἔκφρασης τῆς πνευματικῆς ἀνάτασης καὶ τῆς προσευχῆς. Ἔγινε τὸ ὄργανο σύνθεσης ὑπέροχων ὕμνων λατρείας, ποὺ ἐνθουσιάζουν, τέρπουν, κατανύσσουν καὶ μεταρσιώνουν τὶς ψυχές. Τὶς ἀνεβάζουν σὲ ἄλλους κόσμους, ἄϋλους καὶ θείους. Τὸ ὁμολογοῦν ὀρθόδοξοι καὶ ἀλλόδοξοι, Ἕλληνες καὶ μή, πιστοὶ καὶ ἄπιστοι. Τὸ βεβαιώνουν τὰ πλήθη τῶν πιστῶν, ποὺ ἀπολαμβάνουν τὸ ὑπέροχο μεγαλεῖο τῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησιαστικῆς ὑμνωδίας, τόσο κατὰ τὶς θεῖες Λειτουργίες, ὅσο καὶ κατὰ τὶς ἐκκλησιαστικὲς Ἀκολουθίες (ἰδίως τῶν Χαιρετισμῶν τῆς Θεοτόκου, τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος, τῶν Παρακλητικῶν Κανόνων τοῦ Δεκαπενταύγουστου). Καὶ συμμετέχουν οἱ πιστοὶ στὴν ἀνεκλάλητη χαρὰ τῆς ἀναστάσιμης Ἀκολουθίας καὶ θείας Λειτουργίας μὲ τὴν ἄπλετη φωτοχυσία.

Εὔστοχα ἐκφράζεται ὁ ρωμαιοκαθολικὸς μοναχὸς Κίρχοφ, ὁ ὁποῖος ἐκτελέστηκε ἀπὸ τοὺς ναζὶ κατὰ τὸν Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, ἀποκαλῶντας τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς ὕμνους «νικητήρια ἄσματα πρὸς τὸν Παντοκράτορα, ὁ ὁποῖος κατενίκησε τὸν θάνατον καὶ τὸν Ἅδην». Θὰ μάκραινε πολὺ ὁ λόγος καὶ θὰ ξέφευγε ἀπὸ τὰ στενὰ πλαίσια ἑνὸς ἄρθρου, ἂν ἔπρεπε νὰ γίνει ἀναφορὰ στὴ  συνδρομὴ τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας στὸ ἔργο τῶν μεγάλων Πατέρων καὶ Διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ συνδύασαν ἄριστα τὴ γνώση αὐτῆς τῆς γλώσσας καὶ παιδείας μὲ βαθύτατη χριστιανικὴ πίστη καὶ ἀρετὴ καὶ ἀναδείχθηκαν ἄφθαστοι διερμηνεῖς καὶ ἐξαγγελεῖς τῆς θείας ἀποκάλυψης στὴν ἐποχή τους καὶ στοὺς αἰῶνες. Κατέδειξαν ὅτι δὲν ὑφίσταται πρόβλημα ἁρμονικῆς συμπόρευσης ἑλληνισμοῦ καὶ Χριστιανισμοῦ.

Αὐτὸ ἐμφανίστηκε, κατὰ τὸν καθηγητὴ Π. Χρήστου, μόνον ὅταν «ὑπεισῆλθεν ὁ ρωμαϊκὸς νομικισμὸς καὶ ὁ ἀσιατικὸς φανατισμός». Ἂς ἐπιτραπεῖ νὰ κλείσουμε τὶς λίγες αὐτὲς γραμμὲς τονίζοντας συμπερασματικὰ ὅτι ὑπῆρξε σημαντικὴ ἡ προσφορὰ τοῦ ἑλληνισμοῦ στὴ διάδοση τοῦ χριστιανισμοῦ μὲ τὴ γλῶσσα του. Καὶ τὴν ἀνταπέδωσε ὁ Χριστιανισμός, καθόσον, ὅπως παρατηρεῖ ὁ σοφὸς ἱστορικὸς Σπ. Ζαμπέλιος, μὲ τὸν χριστιανισμὸ ἐπῆλθε «νέα ζωὴ διὰ τὸν Ἑλληνισμόν – ἠθικὴ καὶ πολιτικὴ νεκρανάστασις» τοῦ ἑλληνισμοῦ. Γι’ αὐτὸ καὶ ὀνομάζει τὴν Ἐκκλησία «Ἑλληνοσώτειρα». Ἔσωσε τὸν εὑρισκόμενο τότε σὲ κατάπτωση ἑλληνισμὸ καὶ συνέβαλε στὸν ἐξελληνισμὸ πολλῶν περιοχῶν, ὅπως τῆς Καππαδοκίας, στὴν ὁποία ὁ ἐξελληνισμὸς «καθυστερήσας ἐπ’ ἀρκετόν, ἔβαινε παραλλήλως πρὸς τὴν ἐπικράτησιν τοῦ χριστιανισμοῦ». Ἡ χριστιανικὴ Ἐκκλησία ὑπῆρξε κατὰ τὸν Ἔσσελιγκ ἡ ἑνοποιὸς δύναμις τοῦ ἑλληνισμοῦ. Κατὰ τὸν Ρουμάνο ἱστορικὸ Γιόργκα αὐτὴ ἦταν «ὁ κύριος παράγων ἐξελληνισμοῦ στὸ Βυζάντιο». Καὶ κατὰ τὴ σκοτεινὴ περίοδο τῆς Ὀθωμανοκρατίας αὐτὴ διατήρησε τὴ γλῶσσα καὶ τὸν ἐθνισμὸ στοὺς ὑπόδουλους προγόνους μας. Καὶ πρωτοστάτησε στὸν ἀγώνα γιὰ τὴν ἐθνική μας παλιγγενεσία. Εἰς δὲ τὰ νεότερα χρόνια, περιοχὲς ποὺ ἔχασαν τὴν ὀρθόδοξη πίστη, ἔχασαν καὶ τὸν ἐθνισμό τους.

Πηγές καὶ Βοηθήματα

Ἀποστολικῆς Διακονίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, Ἡ αἰώνια ἀλήθεια, Κατηχητικὰ Βοηθήματα, τόμος Α΄, Ἀθῆναι 1960 καὶ τόμος Γ΄, Ἀθῆναι 1962.

Βασ. Χ. Ἰωαννίδου, Εἰσαγωγὴ εἰς τὴν Καινὴν Διαθήκην, τόμος Α΄, Θεσσαλονίκη 1948.

Π. Χρήστου, Ἐκκλησιαστική Γραμματολογία, Θεσσαλονίκη 1964.

Π. Χρήστου, Ἑλληνικὴ Πατρολογία, τόμος Α΄ – Εἰσαγωγή, Θεσσαλονίκη 1976.

Στ. Σάκκου, Μαθήματα Εἰσαγωγῆς εἰς τὴν Καινὴν Διαθήκην, Θεσσαλονίκη 1972.

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Ἡ Παλαιστίνη στὸν 1ο μ.Χ. αἰῶνα, καὶ εἰδικότερα ἡ περιοχὴ τῆς Γαλιλαίας, εὑρίσκοντο ὑπὸ τὴν ἐμφανῆ ἐπίδραση τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, καὶ ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα ἦταν εὐρέως διαδεδομένη καὶ ὁμιλουμένη (1). Γνωστὴ ἐπίσης καὶ ὡς «Γαλιλαία τῶν Ἐθνῶν» (Ματθαῖος 4:15) (2), ἡ Γαλιλαία ἀποτελοῦσε τὸ κέντρο τοῦ ἐμπορίου μεταξὺ Μεσογείου, τῆς Θάλασσας τῆς Γαλιλαίας καὶ τῶν περιοχῶν τῆς Δεκαπόλεως. Ἡ Γαλιλαία περιεβάλλετο ἀπὸ πόλεις κέντρα τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, μὲ τὶς πόλεις τῆς Πτολεμαΐδος, Τύρου καὶ Σιδῶνος στὰ δυτικὰ καὶ βορειοδυτικά, τῆς Πανιάδος καὶ τῆς Καισάρειας Φιλίππου, τῆς Ἵππου καὶ τῶν Γαδάρων στὰ ἀνατολικά, τῆς Σκυθοπόλεως στὰ νότια.(3) Ὑπῆρχε ἕνα ἐκτεταμένο δίκτυο ὑδάτινων καὶ χερσαίων ὁδῶν ποὺ συνέδεαν τὴν Γαλιλαία μὲ τὶς ὅμορες περιοχές. Ὡς ἀποτέλεσμα, ἡ Γαλιλαία ἦταν κέντρον ἐμπορίου, ἐσωτερικοῦ καὶ ἐξωτερικοῦ, καὶ διεκρίνετο ἀπὸ μία κοσμοπολιτικὴ ἀτμόσφαιρα. H διάδοση τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας ἦταν εὐρύτατη. Μία ἔνδειξη αὐτοῦ ἔχουμε στὸ βιβλίο τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων (6:1 καὶ 9:29), ὅπου ἀναφέρεται ἡ διάκριση μεταξὺ Ἑλληνιστῶν καὶ Ἑβραίων, προφανῶς ἀναφερομένη στὴ γλωσσικὴ διάκριση μεταξὺ τῶν Ἰουδαίων ποὺ ὡμιλοῦσαν κυρίως ἑλληνικὰ καὶ ἐκείνων ποὺ ὡμιλοῦσαν ἀραμαϊκά. Ἐπίσης, μὲ τὸν ἴδιο ὅρο χαρακτηρίζονταν καὶ οἱ ἐκτὸς Παλαιστίνης κάτοχοι ἑλληνικῆς παιδείας. Ἑπομένως, οἱ Ἑλληνιστὲς ἀποτελοῦσαν σημαντικὸ μέρος τοῦ πληθυσμοῦ τῆς πόλεως τῶν Ἰεροσολύμων, ὅπου ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα ὡμιλεῖτο εὐρέως.(4)

Εἶναι χαρακτηριστικὸ τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ ἑπτὰ διάκονοι ποὺ ἀναφέρονται στὶς Πράξεις 6:5 γιὰ νὰ διακονοῦν τοὺς ἑλληνοφώνους χριστιανούς (τοὺς «ἑλληνιστές») ἔχουν ὅλοι τους ἑλληνικὰ ὀνόματα. Ὁ Ἰησοῦς, ὅπως καὶ οἱ μαθητές Του, ἦσαν Γαλιλαῖοι. Ὁ Ἰησοῦς μεγάλωσε στὴ Ναζαρέτ, καὶ ἕνα μεγάλο μέρος τῆς ἐπιγείου Του διακονίας, κηρύγματος καὶ ἐπιτελέσεως θαυμάτων καὶ θεραπειῶν, ἔλαβε χώρα στὴν εὐρύτερη περιοχὴ τῆς Γαλιλαίας πέριξ τῶν πόλεων Ναζαρέτ, Ναΐν, Κανᾶ καὶ Καπερναούμ. Παρ’ ὅ,τι ἡ Ναζαρὲτ ἦταν ἕνα μικρὸ χωριό, μόλις 2000 κατοίκων, καὶ ἐβασίζετο στὴ γεωργία (Ἰωάννης 1:46), εἶχε ἀναπτύξει γλωσσικές, πολιτισμικὲς καὶ οἰκονομικὲς σχέσεις μὲ τὴν εὐρύτερη περιοχή. Ἡ Ναζαρὲτ ἦταν κοντὰ στὸ δίκτυο μιᾶς ἀπὸ τὶς κυριότερες ἐμπορικὲς ὁδοὺς τῆς ἀρχαίας Παλαιστίνης, τὴν Via Maris, ποὺ συνέδεε τὴν Δαμασκὸ μὲ τὴν Μεσόγειο. Ἡ Καπερναοὺμ ἐξυπηρετοῦσε ὡς εἴσοδο στὴν Γαυλωνίτιδα χώρα (σημερινὰ ὑψίπεδα τοῦ Γκολάν) καὶ ἦταν ἕδρα τελωνείου ποὺ ἐπέβαλε φόρους καὶ τέλη σὲ ἐμπόρους καὶ ἐμπορεύματα (Μᾶρκος 28 2:14). Ἡ Καπερναούμ, μὲ ἕναν πληθυσμὸ μεταξὺ 12000 καὶ 15000 κατοίκων, ὅπως καὶ ἡ Τιβεριάς, πόλη ἱδρυθεῖσα ἀπὸ τὸν Ἡρώδη Ἀντύπα, ἀποτελοῦσαν ἐμπορικὰ κέντρα μὲ μεικτὸ πληθυσμὸ καὶ ἐν πολλοῖς δίγλωσσο.(5) Ὅλες οἱ ἱστορικὲς καὶ ἀρχαιολογικὲς ἀποδείξεις συμφωνοῦν μὲ ὅσα γνωρίζουμε γιὰ τὸν βίο τοῦ Ίησοῦ καὶ τῶν Μαθητῶν Του. Ὁ Ματθαῖος (Ματθαῖος 9:9, Λουκᾶς 5:27-28), ἐπίσης γνωστὸς καὶ ὡς Λεβί (Μᾶρκος 2:13-14), ἦταν τελώνης, φοροεισπράκτορας στὴν Καπερναούμ, ὁπωσδήποτε λόγῳ ἐπαγγέλματος καὶ τῶν ἐπαφῶν του μὲ τὶς ἐπίσημες ἀρχές, γνώριζε καὶ ὡμιλοῦσε ἑλληνικά. Πολλοὶ ἐκ τῶν Μαθητῶν τοῦ Κυρίου ἦσαν ἁλιεῖς (Πέτρος, Ἀνδρέας, Ἰάκωβος, Ἰωάννης), οἱ ὁποῖοι ἐμπορεύονταν τὰ ἁλιεύματά τους ἀπὸ τὴν θάλασσα τῆς Γαλιλαίας. Θὰ γνώριζαν ἑλληνικὰ προκειμένου νὰ ἐξασκήσουν τὸ ἐπάγγελμα τοῦ ἐμπόρου ἰχθύων.

Ἐπίσης εἶναι ἀξιοσημείωτο ὅτι ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους οἱ Ἀνδρέας καὶ Φίλιππος εἶχαν ἑλληνικὰ ὀνόματα, καὶ τὰ ὀνόματα τοῦ Σίμωνος, Συμεών, Βαρθολομαίου καὶ Θαδδαίου ἦσαν ἐξ ἑλληνικῆς ρίζας ἢ ἐξελληνισμένα. Αὐτὸ ἔχει τὴν σημασία του, ὅταν λάβουμε ὑπ’ ὄψιν τὸ γεγονὸς ὅτι, ὅταν οἱ Ἕλληνες ἦλθαν στὸν Φίλιππο, ποὺ κατήγετο ἀπὸ τὴν Βησθαϊδά, καὶ ἐπιθυμοῦσαν νὰ δοῦν  τὸν Ἰησοῦ, ὁ Φίλιππος τοὺς παρέπεμψε στὸν Ἀνδρέα, ποὺ ἐπίσης κατήγετο ἀπὸ τὴν Βησθαϊδά (Ἰωάννης 1:44, καὶ 12:20- 22). Προφανῶς, οἱ Φίλιππος καὶ Ἀνδρέας γνώριζαν τὰ ἑλληνικὰ καὶ μποροῦσαν νὰ συνομιλήσουν μὲ αὐτοὺς τοὺς Ἕλληνες ποὺ ἐπιθυμοῦσαν νὰ συναντήσουν τὸν Ἰησοῦ. Ἄλλωστε, καὶ ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς γνώριζε καὶ ὡμιλοῦσε ἑλληνικά, οὕτως ὥστε νὰ συνδιαλέγεται καὶ νὰ κηρύττει στοὺς ἑλληνόφωνους καὶ Ἕλληνες κατοίκους τῆς περιοχῆς τῆς «Γαλιλαίας τῶν Ἐθνῶν», καὶ ἰδίως τῶν κατοίκων τῶν ἑλληνικῶν πόλεων τῆς Δεκαπόλεως καὶ τῆς Φοινίκης.

Ἐπίσης, ὁ Ἰησοῦς σὲ ποιὰ γλῶσσα μίλησε μὲ τὸν Πιλᾶτο; Ὄχι βεβαίως στὰ ἑβραϊκὰ ἢ ἀραμαϊκά, ποὺ ὁ Πιλᾶτος ἀσφαλῶς δὲν ἐγνώριζε, ἀλλὰ στὰ ἑλληνικά. Συχνό, ἐπίσης, ἦταν τὸ φαινόμενο οἱ Ἑβραῖοι τοῦ 1ου μ.Χ. αἰῶνος νὰ ἔχουν διπλά ὀνόματα, ἕνα ἑβραϊκὸ καὶ ἕνα ἑλληνικὸ ἢ ἐξελληνισμένο (πρβλ. Σίμων Πέτρος, Σαῦλος-Παῦλος). Δὲν μᾶς ἐκπλήσσει τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Σίμων, ποὺ ἔλαβε ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Χριστὸ τὸ νέο του ὄνομα «Πέτρος», ἕνα καθαρὰ ἑλληνικὸ ὄνομα, ἔζησε καὶ ἐργάσθηκε σὲ μία ἐξελληνισμένη περιοχή, ὁπωσδήποτε γνώριζε καὶ ὡμιλοῦσε ἑλληνικά. Παρ’ ὅλο ποὺ χαρακτηρίζεται αὐτὸς καὶ ὁ Ἰωάννης ἀπὸ τὰ μέλη τοῦ Συνεδρίου (Σανχεδριν) ὡς ἄνθρωποι ἰδιῶτες καὶ ἀμόρφωτοι (Πράξεις 4:13), αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι ἦσαν ὄντως ἀμόρφωτοι καὶ ἀγράμματοι. Ἀσφαλῶς, μὲ τὰ μέτρα τῶν Φαρισαίων ἐθεωροῦντο ἀμόρφωτοι, μὲ τὴν ἔννοια ὅτι δὲν εἶχαν φοιτήσει σὲ κάποια ἀπὸ τὶς ραββινικὲς σχολές ἢ δὲν εἶχαν παρακολουθήσει ὡς ἀκροατὲς τὶς διδασκαλίες κάποιων διασήμων Ραββίνων διδασκάλων. Ὡστόσο, γνώριζαν πολὺ καλὰ νὰ διαβάζουν καὶ νὰ μελετοῦν τὶς Γραφὲς ποὺ ὡμιλοῦσαν προφητικῶς γιὰ τὴν ἔλευση τοῦ Μεσσία. Καὶ μὲ τὰ ἑλληνικὰ μέτρα ἀσφαλῶς ἐθεωροῦντο ἀμόρφωτοι, μὲ τὴν ἔννοια ὅτι δὲν γνώριζαν τὴν ἑλλληνικὴ φιλοσοφία. Ὡστόσο, ὡς ἔμποροι ἰχθύων καὶ διευθύνοντες μία ἑταιρεία ἁλιευτικῶν πλοίων, ὁ Πέτρος, ὁ ἀδελφός του Ἀνδρέας, οἱ Ἰάκωβος καὶ Ἰωάννης ἀσφαλῶς γνώριζαν καὶ μποροῦσαν νὰ ἐπικοινωνοῦν στὰ ἑλληνικά.

Ἄλλωστε, ὑπάρχουν ἄφθονες ἀρχαιολογικὲς καὶ ἐπιγραφικὲς μαρτυρίες, νομίσματα ποὺ κυκλοφόρησαν ἀπὸ τὸν Ἡρώδη καὶ τὸν Ἡρώδη Ἀγρίπα, πάπυροι, ἐπιτύμβιες ἐπιγραφὲς καὶ χαράγματα, ποὺ ἀποδεικνύουν ὅτι ἡ ἑλληνική γλῶσσα ἦταν εὐρέως διαδεδομένη, ὡμιλουμένη μεταξὺ τῶν κατοίκων τῆς Παλαιστίνης. Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα ἀποτελοῦσε τὸ κοινὸ γλωσσικὸ ἰδίωμα ἐπικοι- νωνίας ὅλων τῶν λαῶν τῆς Μεσογείου τὴν εποχὴ τοῦ Χριστοῦ.(6)

1. Levine, L.I. (ed.), The Galilee in Late Antiquity, New York, Jewish Theological Seminary of America, 1992, pp. 70-71. Freyne, S., Galilee from Alexander the Great to Hadrian 323 B.C.E. to 135 B.C.E.: A Study of Second Temple Judaism, Notre Dame, University of Notre Dame, 1980].

2. Ἡ ἔκταση τῆς διείσδυσης τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας καὶ πολιτισμοῦ στὴν Παλαιστίνη, ὄχι μόνον στὶς πόλεις ἀλλὰ καὶ στὴν ἀγροτικὴ ὕπαιθρο, ἐξετάζεται ἀναλυτικῶς στὰ ἔργα τῶν A.H.M. Jones, The Greek City: From Alexander to Justinian, Oxford, Clarendon Press, 1940, pp. 289-295. T. Tcherikover, Hellenistic Civilization and the Jews, Philadelphia, Jewish Publication Society of America, 1959, pp. 14-116. M. Hengel, Judaism and Hellenism: Studies in their Encounter during the Early Hellenistic Period, London, SCM, 1974, pp. 58-106.

3. Sevenster, J.N., Do you Know Greek? How Much Greek could the First Jewish Christians have known?, Leiden, Brill, 1968, pp. 96-97.

4. M. Hengel, op. cit., pp. 14-15.

5. Meyers, E.M. and Strange, J.F., Archaeology, the Rabbis and Early Christianity, London, SCM 1981, pp. 56-58.

6. Schurer, E., The History of the Jewish People in the Age of Jesus Christ (3 vols), Edinburgh, 1973-86, vol. 2, pp. 53-54

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Ἡ Βόρειος Ρηνανία ― Βεστφαλία εἶναι μέ 18,8 ἑκτ. πληθυσμό, τό πολυπληθέστερο ἀπό τά 16 κρατίδια τῆς Γερμανίας. Ἔτσι προκύπτει πώς τό κρατίδιο αὐτό φιλοξενεῖ ἐδῶ καί πάνω ἀπό 60 χρόνια καί τήν μεγαλύτερη Ἑλληνική Κοινότητα μέ περισσοτέρους ἀπό 130.000 Ἕλληνες.

Οἱ πιό γνωστές πόλεις τοῦ κρατιδίου εἶναι τό Düsseldorf, ὅπου ἑδρεύει ἡ τοπική κυβέρνηση, ἡ λεγομένη κοιλάδα τοῦ Ruhr (Ruhrgebiet), μέ τό Dortmund, Bochum, Essen καί Duisburg, τό βιομηχανικό κέντρο τῆς Εὐρώπης, ἡ Βόννη, ἡ παλιά πρωτεύουσα τῆς Δυτ. Γερμανίας καί ταυτόχρονα ἡ ἕδρα τῆς Μητροπόλεως Γερμανίας, καί ἡ Κολωνία, ἡ μεγαλύτερη καί ἱστορικά πιό σημαντική πόλη. Οἱ Ἕλληνες τῆς Γερμανίας καί ἰδιαίτερα τῆς Βορείου Ρηνανίας ― Βεστφαλίας ἦρθαν στήν Γερμανία τό 1960 μετά ἀπό τήν σύμβαση πού ὑπογράφηκε μεταξύ τῆς τότε γερμανικῆς κυβερνήσεως μέ καγκελλάριο τόν Konrad Adenauer καί τῆς ἑλληνικῆς κυβερνήσεως μέ πρωθυπουργό τόν Κωνσταντῖνο Καραμανλῆ. Οἱ δύο χῶρες συμφώνησαν στήν ὀργανωμένη μετανάστευση Ἑλλήνων ἐργατῶν στήν Γερμανία.

Κολωνία. Ἁγιασμός τοῦ Ρήνου ποταμοῦ.

Οἱ λεγόμενοι Gastarbeiter θά ἐλάμβαναν ἀπεριόριστη ἄδεια παραμονῆς πού θά τούς ἔδινε τήν δυνατότητα νά ἐργαστοῦν στά ἐργοστάσια τῆς Γερμανίας. Ἔτσι τό πρῶτο ρεῦμα μεταναστεύσεως ξεκίνησε τό 1961. Κυρίως ὁ πληθυσμός ἀπό τήν ἀγροτική ὕπαιθρο, ὅπως τήν Μακεδονία καί τήν Θράκη πῆραν τήν ἀπόφαση νά μεταναστεύσουν. Ἡ μετανάστευση γινόταν μετά ἀπό πρόσκληση κάποιου ἐργοστασίου. Μέ τήν πρόσκληση αὐτή ξεκινοῦσε στήν οὐσία ἡ μετανάστευση. Οἱ Ἕλληνες πού καλέστηκαν, ἑτοίμαζαν τήν πραγματεία τους, ἀποχαιρετοῦσαν τούς δικούς τους καί τό χωριό τους καί ἔπαιρναν τόν δρόμο γιά τήν ξενιτειά. Συγκεκριμένα ὅλες οἱ μετακινήσεις γινόταν μέσα ἀπό τόν σιδηροδρομικό σταθμό τῆς Θεσσαλονίκης.

Ἐκεῖ ἀποχαιρετοῦσαν οἱ οἰκογένειες τούς δικούς τους γιά τό μακρινό ταξίδι. Τό ταξίδι αὐτό ἦταν, ἄν ἤσουν τυχερός μονάχα τριῶν ἡμερῶν, ἐνῶ ἄν τό τραῖνο εἶχε προβλήματα, τό ταξίδι διαρκοῦσε μία ἑβδομάδα. Ἡ διαδρομή ἦταν μέσα ἀπό τήν Γιουγκοσλαβία καί Αὐστρία καί ὁ πρῶτος σταθμός ἦταν τό Μόναχο καί συνέχιζε μέχρι τό Dortmund, ἀπ᾿ ὅπου μετά οἱ μετανάστες μοιράζονταν στούς περαιτέρω προορισμούς τους. Γιά ἐμᾶς πού ζοῦμε στήν σημερινή ἐποχή, ὅπου ἡ τεχνολογία ἔχει προχωρήσει ἀρκετά, ἕνα τέτοιο βῆμα φαίνεται πιό ἁπλό, καθώς ἡ ἀπόσταση μεταξύ τῶν δύο χωρῶν εἶναι μόνο 2,5 ὧρες. Γιά τούς παπποῦδες μας ὅμως ἕνα τέτοιο ταξίδι συνοδευόταν ἀπό μεγάλη ταλαιπωρία. Φτάνοντας στόν τελικό προορισμό τους, τούς περίμενε κάποιος ἐκπρόσωπος τοῦ ἐργοστασίου, ὅπου θά ἔπιαναν δουλειά. Οἱ περισσότεροι Ἕλληνες συναντοῦσαν γιά πρώτη φορά κάποιον ξένο καί ἡ γλῶσσα ἦταν σίγουρα ἕνα μεγάλο πρόβλημα. Ἀρκετά παντρεμένα ζευγάρια σέ αὐτήν τήν πρώτη φάση χωρίστηκαν μέ διαφορετικό προορισμό ὁ καθένας, ἐπειδή δέν εἶχαν λάβει ἀπό τόν ἴδιο ἐργοδότη πρόσκληση. Φανταστεῖτε, λοιπόν, μιά νεαρή κοπέλλα πού γιά πρώτη φορά ἀφήνει τό χωριό της, νά συναντᾶ κάποιον ξένο ὑπάλληλο, ὁ ὁποῖος προσπαθεῖ νά τήν ἐξηγήση μέ νοήματα πώς δέν χρειάζεται νά φοβᾶται καί πώς θά πρέπη νά τόν ἐμπιστευθῆ, καθώς εἶναι ἐκεῖνος τόν ὁποῖο ἀπέστειλε ἡ Ἑταιρεία γιά νά τήν τακτοποιήση ἀπό δουλειά καί στέγη.

Ἀκολουθώντας τόν ὑπάλληλο, λοιπόν, ἐγκαταστάθηκαν οἱ περισσότεροι Ἕλληνες σέ σπίτια τῶν ἐργοστασίων, ὑπό ἀρκετά δύσκολες συνθῆκες. Ἐκεῖ ὅμως συναντοῦσαν καί ἄλλους Ἕλληνες κάτι τό ὁποῖο ἦταν πολύ παρήγορο. Ἡ ἐπικοινωνία μέ τήν Πατρίδα καί τούς συγγενεῖς σέ αὐτή τήν πρώϊμη φάση τῆς μεταναστεύσεως πολύ δύσκολη, καθώς γινόταν κυρίως μέσῳ ἐπιστολῶν. Τήν ἐποχή ἐκείνη ἡ ἀποστολή τους μπορεῖ νά διαρκοῦσε μία ἕως δύο ἑβδομάδες. Στιγμές ἀναμονῆς γιά τούς συγγενεῖς στήν Ἑλλάδα πού λαχταροῦσαν νά ἀκούσουν εὐχάριστα νέα. Ἀντίστροφα καί οἱ ὁμογενεῖς δέν εἶχαν ἄμεση ἐνημέρωση γιά κάποιο θάνατο ἤ ἀρρώστεια στήν πατρίδα τους. Σπάνια ὑπῆρχε ἐκείνη τήν ἐποχή ἡ δυνατότητα ἑνός τηλεφωνήματος. Ἀμέσως οἱ Ἕλληνες πρόσφεραν τά μέγιστα στήν βιομηχανία τῆς Γερμανίας. Τήν ἐποχή ἐκείνη οἱ δουλειές ἦταν πολύ σκληρές καί εἶχαν νά κάνουν κυρίως μέ τό σίδερο καί τό ἀτσάλι. Οἱ πόλεις τῆς Γερμανίας μετά τόν Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο εἶχαν καταστραφῆ σχεδόν ἐξ ὁλοκλήρου καί ὁ ἀνδρικός πληθυσμός δέν ἐπαρκοῦσε γιά τήν ἐπανεκκίνηση τῆς βαρειᾶς βιομηχανίας.

Ἡ κοιλάδα τοῦ Ruhr, ἡ ὁποία ἔπαιξε στόν Β΄ Παγκόσμιο ἕναν σημαντικό ρόλο στήν πορεία τοῦ πολέμου, καθώς φιλοξενοῦσε τά ἐργοστάσια παραγωγῆς μαζικῶν ὅπλων ἦταν καί πάλι στό ἐπίκεντρο τῆς ἀναπτύξεως τῆς Γερμανίας. Οἱ Ἕλληνες δούλευαν στά χυτήρια αὐτῆς τῆς βιομηχανικῆς περιοχῆς γιά νά παράγουν τό ἀτσάλι γιά τήν ἀνοικοδόμηση τῆς χώρας. Αὐτός εἶναι καί ὁ λόγος γιά τό κρατίδιο τῆς Βορείου Ρηνανίας ― Βεστφαλίας φιλοξενεῖ ἀκόμα καί σήμερα τούς περισσοτέρους Ἕλληνες. Σιγά ― σιγά οἱ ὁμογενεῖς τῆς Γερμανίας μέ σκληρή δουλειά ἀποκτοῦσαν τίς δικές τους περιουσίες καί πρῶτο μέλημά τους ἦταν πάντοτε ἡ ἀπόκτηση κάποιου ἰδιόκτητου χώρου γιά τήν ἀνέγερση Ὀρθοδόξου Ναοῦ. Στήν προσπάθεια αὐτήν πρωτοπορεῖ ἀπό τίς ἀρχές ἡ Ἱερά Μητρόπολη Γερμανίας.

Ἡ ἑλληνορθόδοξη Μητρόπολη Γερμανίας ἱδρύθηκε πρίν 54 χρόνια, στίς 4 Φεβρουαρίου τοῦ 1963, ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο. Πρῶτος Μητροπολίτης Γερμανίας ἦταν ὁ μακαριστός Πολύευκτος Φινφίνης (1963 ― 1968), τόν ὁποῖο ἀκολούθησε ὁ μακαριστός Μητροπολίτης Ἰάκωβος Τζαναβάρης (1968 ― 1971), ὁ ὁποῖος ἀπεβίωσε σέ τραγικό αὐτοκινητιστικό ἀτύχημα. Προηγούμενος τοῦ νῦν Μητροπολίτη Γερμανίας ὑπῆρξε ἀπό τό 1971 ― 1980 ὁ μακαριστός Μητροπολίτης καί μετέπειτα Ἐπίσκοπος Κισσάμου καί Σελίνου, Εἰρηναῖος Γαλανάκης.

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀναγνωρίστηκε κατά τήν ποιμαντορία του ὡς τρίτη ἐπίσημη Ἐκκλησία μετά τήν Ρωμαιοκαθολική καί Εὐαγγελική. Στό πλευρό τοῦ πρώην Μητροπολίτου Γερμανίας Εἰρηναῖο Γαλανάκη ἦταν ἐξ ἀρχῆς ὁ νῦν Μητροπολίτης Σεβασμιώτατος Αὐγουστῖνος Λαμπαρδάκης, ὁ ὁποῖος ἀπό τό 1980 ἕως σήμερα, ποιμαίνει ὄχι μόνο τήν ἑλληνορθόδοξη Μητρόπολη Γερμανίας, ἀλλά ἐκπροσωπεύει καί ὡς πρόεδρος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐπισκοπικῆς Συνελεύσεως ὅλους τούς Ὀρθοδόξους τῆς Γερμανίας, τῶν ὁποίων ὁ ἀριθμός ἀνέρχεται στούς 1,2 ἑκ. πιστούς. Οἱ Ἕλληνες μετανάστες τῆς πρώτης γενιᾶς ἀσκοῦσαν τά θρησκευτικά τους καθήκοντα σέ αἴθουσες καί σέ λιγοστές περιπτώσεις σέ Ναούς, οἱ ὁποῖοι παραχωροῦντο ἀπό τούς Γερμανούς. Οἱ ἀποστάσεις γιά τούς ἱερεῖς πολύ μεγάλες. Ὁ σεβαστός πρωτοπρεσβύτερος Πολύευκτος Γεωργακάκης, ἱερατικός προϊστάμενος τῶν Ἱερῶν Ναῶν Ἁγίου Νεκταρίου Lüdenscheid καί Ἁγίας Εἰρήνης Χρυσοβαλάντου Hagen, καί ἱερέας ἐπί 50 ἐτῶν στήν Γερμανία, ἐξιστορεῖ μέ γλαφυρό τρόπο αὐτές τίς πρῶτες στιγμές, θυμίζοντας πώς οἱ πρῶτοι ἱερεῖς ἦταν μονίμως μέ μιά βαλίτσα στό χέρι, ἡ ὁποία περιελάμβανε τά ἱερά σκεύη καί ἄμφια.

Μέ αὐτά καί ὁ καθένας μέ μιά κολυμβήθρα γύριζαν στήν περιφέρειά τους, ἡ ὁποία μπορεῖ νά εἶχε διάμετρο 200 χλμ. καί μετέδιδαν τήν χάρη τοῦ Θεοῦ. Μέ τήν ἀπόφαση τῆς γερμανικῆς Κυβερνήσεως νά ἀναγνωρίση τήν Ἱερά Μητρόπολη Γερμανίας ὡς Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου καί τήν ἀνέγερση τοῦ Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ στήν Βόννη, ἀφιερωμένο στήν Ἁγία Τριάδα, τό 1974 ἡ τότε ἐκκλησιαστική διοίκηση ἔθεσε τό θεμέλιο τῆς μετέπειτα πορείας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στήν Γερμανία. Ἡ ἐνορία γιά τόν Ἕλληνα τοῦ ἐξωτερικοῦ εἶναι τό κέντρο τῆς ζωῆς του. Ὅπως συνηθίζει νά λέη ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γερμανίας Αὐγουστῖνος, ὁ στόχος τῆς Ἐκκλησίας ἦταν καί εἶναι νά δημιουργήση Μικρές Πατρίδες. Ἐπί ποιμαντορίας του οἱ μετανάστες Ἕλληνες τοῦ ᾿60 ρίζωσαν ἐδῶ στήν Γερμανία χτίζοντας ἐκ θεμελίου Ἱερούς Ναούς, πολιτιστικά κέντρα καί παρέχοντας στούς Ἕλληνες κοινωνική φροντίδα. Χαρακτηριστικά γράφει ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αὐγουστῖνος Λαμπαρδάκης: «Ἡ θεία Λειτουργία καί τά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας τελοῦνται σχεδόν παντοῦ, ὅπου ὑπάρχουν Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί. Δημιουργήσαμε, ὅπως συνηθίζω νά λέω, Μικρές Πατρίδες. Ἄν ἀναλογιστοῦμε μάλιστα τίς δυσκολίες τόσο τοῦ παρελθόντος, ὅσο καί τοῦ παρόντος, δέν θά εἶναι ὑπερβολή νά ἰσχυριστοῦμε πώς πρόκειται γιά ἕνα θαῦμα. Ἕνα θαῦμα πού ὀφείλεται στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πού μᾶς χάρισε τά πάντα, ἀλλά καί στήν ἀγάπη μυριάδων ἀνθρώπων, ἐπωνύμων καί ἀνωνύμων πού συνέβαλαν μέ ἀνιδιοτέλεια καί αὐτοθυσία στό ἐκκλησιαστικό ἔργο».

Σύλλογος Ποντίων Μονάχου

Στόν αὐτό Μητροπολίτη ὀφείλεται καί ἡ δυνατότητα ἐπιλογῆς τοῦ μαθήματος τῶν ὀρθοδόξων Θρησκευτικῶν στά γερμανικά σχολεῖα, ἀλλά καί ἡ ἐκτίμηση τῶν γερμανικῶν ἀρχῶν ἀπέναντι στούς Ἕλληνες. Ἡ σημερινή γενιά ἀπολαμβάνει τούς κόπους ὅλων αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων πού κοπίασαν. Πλέον φαίνεται αὐτονόητο, κάθε μεγάλη πόλη νά παρέχη τήν δυνατότητα ἐκκλησιασμοῦ. Ὅπως καί τότε ἔτσι καί σήμερα, γιά τά νέα παιδιά πού ἀφήνουν τήν Ἑλλάδα γιά τούς γνωστούς οἰκονομικούς λόγους, ἡ ἐνορία ἀποτελεῖ τίς περισσότερες φορές τό πρῶτο σημεῖο ἀναφορᾶς. Ἰδιαίτερα στήν Βόρειο Ρηνανία ― Βεστφαλία, ὅπου φιλοξενεῖται ἡ μεγαλύτερη ἑλληνική Κοινότητα, οἱ δομές τῶν ἐνοριῶν εἶναι ἐκεῖνες πού βοηθοῦν στήν εὕρεση ἐργασίας καί σπιτιοῦ. Περαιτέρω παρηγοροῦν τούς ταλαιπωρημένους συμπατριῶτες καί βοηθοῦν στήν πνευματική τους πρόοδο. Οἱ σχέσεις μέ τήν Μητροπολιτική Ἑλλάδα εἶναι ἐξαιρετικές. Ἡ Μητρόπολη Γερμανίας κατά τήν οἰκονομική κρίση πού μαστιγώνει τήν τελευταία δεκαετία τήν Ἑλλάδα, βοήθησε πέρα ἀπό τήν ἠθική ὑποστήριξη καί οἰκονομικά.

Γερμανία. Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ἱερός Ναός Ἁγίου Δημητρίου Herten

Οἱ διαφορετικοί ἑλληνικοί Σύλλογοι πού ὑπάρχουν στό κρατίδιο ἀνέκαθεν βοηθοῦσαν τήν ἑλληνική Πολιτεία μέ τήν παραχώρηση ἀσθενοφόρων, πυροσβεστικῶν ὀχημάτων καί ἰατροφαρμακευτικοῦ ὑλικοῦ. Οἱ δραστηριότητες αὐτές δείχνουν πώς, ὅπως στήν Ἐπανάσταση τοῦ 1821, ἡ σωτηρία τῆς Μητέρας Ἑλλάδος θά ἔρθη ἀπό ἔξω. Οἱ Ἕλληνες τῆς ὁμογενείας ξέρουν νά ἀγαποῦν τήν πατρίδα τους καί τό πράττουν αὐτό ἀνιδιοτελῶς. Δέν ἔχουν κάποιο οἰκονομικό ὄφελος πέρα ἀπό τήν σωτηρία τῆς Πατρίδος καί μέ εὐλάβεια προσεγγίζουν τά προβλήματα τῆς πατρίδος, ἀσκώντας μέ τά μέσα πού ἔχουν τίς ἀνάλογες πιέσεις πρός ὄφελός της.

Ἐθνική ἑορτή

Οἱ Ἕλληνες τῆς Γερμανίας εἶναι δέκτες σεβασμοῦ καί ἐκτιμήσεως ἀπό τίς γερμανικές ἀρχές. Ἡ κοινωνική τους ἰσχύ ὅλο καί μεγαλώνει. Σέ αὐτό συμβάλλει καί τό νέο κῦμα Ἑλλήνων μεταναστῶν. Ἄνθρωποι μέ σπουδαίους τίτλους σπουδῶν καί ἰδιαίτερη εὐφυΐα, τούς ὁποίους ἡ γερμανική ἀγορά ἐργασίας ἀπορροφᾶ μέ μιᾶς. Ἐνδεικτικό εἶναι τό γεγονός, πώς πλέον σέ κάθε Νοσοκομεῖο στό κρατίδιό μας ὑπάρχει ἔστω καί ἕνας Ἕλληνας γιατρός. Ὁ Σύλλογος Ἑλλήνων γιατρῶν τῆς Βορείου Ρηνανίας ― Βεστφαλίας ἔχει σχεδόν 1.000 μέλη.

Οἱ προκλήσεις γιά τήν ὁμογένεια στό μέλλον εἶναι ἡ συμμετοχή στά πολιτικά δρώμενα τῆς Γερμανίας καί ἡ περαιτέρω ἐνσωμάτωσή της στά κοινά, καταλαμβάνοντας σημαντικές θέσεις σέ ὅλους τούς τομεῖς τοῦ γερμανικοῦ κράτους, ὅπως στήν Ἀστυνομία, Σχολεῖα, στά Ὑπουργεῖα καί Νοσοκομεῖα. Λόγῳ τοῦ ὑψηλοῦ μορφωτικοῦ ἐπιπέδου καί τῆς ἐργατικότητος τῶν Ἑλλήνων τοῦ ἐξωτερικοῦ, ἡ ἑλληνική Ὁμογένεια μπορεῖ νά κατακτήση σημαντικές πολιτικές θέσεις διαμορφώνοντας ἔτσι τήν γερμανική, ἀλλά κυρίως εὐρωπαϊκή πραγματικότητα. Ἑνωτικός κρίκος καί πολλαπλασιαστής δυνάμεως σέ κάθε προσπάθεια πρός αὐτήν τήν κατεύθυνση εἶναι πάντοτε ἡ Ἱερά Μητρόπολη Γερμανίας. Ἄν καί τά παιδιά μας σέ κάποιες δεκαετίες θά ἔχουν ξεχάση ἴσως τήν μητρική τους γλῶσσα, ἡ Ἑλληνικότητα θά ζῆ μέσα ἀπό τόν Ἑλληνορθόδοξο πολιτισμό, τήν Ρωμηοσύνη!

Στό http://www.orthodoxie.net θά βρῆτε πολλές πληροφορίες γιά τήν Μητρόπολή μας!

Ἑλληνική ποδοσφαιρική ὁμάδα, δεκαετία 1970.

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Ὁ Ἀπόδημος Ἑλληνισμός καί δή τῆς Βορείου Ἀμερικῆς θά μποροῦσε νά χαρακτηριστῆ ὡς ἕνα θαῦμα πού μεγαλουργεῖ καί θέτει τήν ἐπιτυχία του στήν διάθεση τῆς Πατρίδος. Ποιός, λοιπόν, εἶναι αὐτός ὁ Ἀπόδημος Ἑλληνισμός τῆς Ἀμερικῆς σήμερα καί ποῦ ὁδεύει;

Ἀρχίζοντας τήν ἀνατομία τοῦ πρέπει, νά σημειωθῆ ὅτι ἔχει τήν μακρώτερη ἱστορία στήν νεοελληνική μετανάστευση. Αὐτό τό βλέπουμε σήμερα, καθώς οἱ Ἕλληνες τῆς Ἀμερικῆς βρίσκονται κατεσπαρμένοι μέχρι καί τετάρτης γενεᾶς σέ ὅλη τήν Βόρειο Ἀμερική. Ἡ προκατάληψη τῶν γηγενῶν ἐναντίον τῶν μεταναστῶν τοῦ προηγουμένου αἰῶνα ὁδήγησε πολλούς στήν ἀλλαγή ἡ παραποίηση τοῦ ἐπιθέτου τους, μέ ἀποτέλεσμα σήμερα νά μήν εἶναι ἀναγνωρίσιμοι. Σήμερα αὐτός ὁ Ἀπόδημος Ἑλληνισμός πάσχει ἀπό τό φαινόμενο τῆς συγκρούσεως γενεῶν. Ὑπάρχει ἡ παλαιώτερη γενεά τῶν Ἀμερικανοελλήνων καί ἡ νεώτερη γενεά τῶν Ἑλληνοαμερικανῶν μέ διαφορετικές καταβολές καί διαφορετικές προοπτικές πού ἀντιπαραβάλλονται μέσα στίς ὀργανώσεις καί ἀκόμα στήν ἴδια τήν Ἐκκλησία.

Κατά τό State Department, περίπου 3.000.000 κάτοικοι Η.Π.Α. ἀναφέρουν ὅτι ἔχουν ἑλληνική καταγωγή, δηλαδή περίπου τό 1% τοῦ πληθυσμοῦ. Ἀπό αὐτούς μόνο τό 10% δηλώνουν ὅτι ὁμιλοῦν Ἑλληνικά στό σπίτι τους Οἱ Ἀμερικανοέλληνες ἔχουν ἀφομοιώσει πολλά στοιχεῖα ἀπό τήν ἀμερικάνικη κουλτούρα, ἐνῶ μιλοῦν μόνο ἀγγλικά καί ἴσως μόνο στήν καταγωγή δηλώνουν Ἕλληνες. Οἱ Ἑλληνοαμερικανοί πρόσφατοι ἀκόμα μετανάστες, μιλοῦν Ἑλληνικά καί θεωροῦν ὅτι στούς ὤμους τους κουβαλοῦν τήν Πατρίδα. Τήν τελευταία δεκαετία καί μετά τήν εἴσοδο τῆς Ἑλλάδος στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση, οἱ ἀριθμοί τῶν μεταναστῶν μειώθηκαν πολύ. Οἱ περισσότεροι Ἕλληνες καί Ἑλληνίδες πηγαίνουν ὄχι ὡς ἀνειδίκευτοι ἐργάτες ἤ νύφες, ἀλλά γιά σπουδές καί στήν συνέχεια παραμένουν στήν χώρα κάνοντας ἐπαγγελματική καριέρα πού στήν συντριπτική πλειοψηφία τους εἶναι ἐπιτυχημένη.

Βέβαια ἡ ὅλη ὀργάνωση τῶν Ἑλλήνων τῆς Ἀμερικῆς κινεῖται γύρω ἀπό τήν Ἐκκλησία πού φρόντισε ἀπό νωρίς νά ὀργανώση Κοινότητες, νά δημιουργήση Ἱδρύματα καί νά ἐλέγξη τήν ἑλληνόφωνη Παιδεία. Σήμερα τά κέντρα ἐξουσίας βρίσκονται στήν Ἀρχιερεπισκοπή τῆς Ἀμερικῆς, ἐνῶ οἱ ὀργανωμένες ὁμάδες συνεχίζουν καί περιφέρονται χωρίς οὐσιαστικά λαϊκά ἐρείσματα. Τήν ἴδια στιγμή οἱ ἐθνικοτοπικοί Σύλλογοι πού ἐξυπηρετοῦσαν κάποτε τήν ἀνάγκη συνευρέσεως τῶν μεταναστῶν, ἀκολουθοῦν τήν φθίνουσα πορεία τους. Ἔτσι ὁ Ἑλληνισμός τῶν Η.Π.Α. βρίσκεται σέ ὁριακό σημεῖο. Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά ὑπάρχει ὁ ἑλληνισμός στόν Καναδᾶ περισσότερο ὁμοιογενής καί ἑλληνοκεντρικός. Ἐδῶ ἡ ὀργάνωση τῶν Κοινοτήτων δέν ἀνήκει ἀπολειστικά στίς Μητροπόλεις. Ἀντίθετα οἱ μεγάλες Κοινότητες τοῦ Μόντρεαλ, τοῦ Τορόντο καί τοῦ Βανκούβερ διοικοῦνται ἀπό ἀστικό Καταστατικό ἔχοντας ἀποκοπεῖ διοικητικά, ἀλλά ὄχι ἐκκλησιαστικά ἀπό τόν ἔλεγχο τῆς Μητροπόλεως.

Ἡ Ἑλληνική γλῶσσα ἔχει ἐπιβιώσει σαφῶς στήν δεύτερη γενεά, λόγῳ τῆς πολυπολιτισμικῆς πολιτικῆς τοῦ καναδικοῦ κράτους πού ἐνισχύει τίς ξένες κουλτοῦρες, ἀλλά καί διότι ὁ Ἀπόδημος Ἑλληνισμός ἐδῶ εἶναι πιό πρόσφατος στήν συντριπτική πλειοψηφία του ἀπό ὅτι στίς Η.Π.Α. Ποιός μπορεῖ νά ἀναχαιτίση τήν δυσοίωνη προοπτική τῆς ἀφομοιώσεως; Ἡ Ἑλληνική πολιτεία, ἡ Ἐκκλησία ἤ οἱ ὀργανωμένοι φορεῖς τῆς Ὁμογενείας; Ἡ Ἑλληνική πολιτεία εἶναι οὐσιαστικά  ἀποῦσα, εἰδικά τά τελευταῖα χρόνια, ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία καί οἱ ὀργανωμένοι φορεῖς τῆς Ὁμογενείας χάνουν συνεχῶς ἔδαφος στήν σχέση τους μέ τήν νέα γενιά. Μόνο ἕνα θαῦμα μπορεῖ νά βοηθήση στήν ἐπιβίωση τοῦ Ἑλληνικοῦ στοιχείου στήν Βόρειο Ἀμερική. 

Παράγοντες πού ἐπηρεάζουν τόν Ἀπόδημο Ἑλληνισμό καί ἐπιβάλλεται τό συντομώτερο νά βελτιωθοῦν εἶναι: 

― Tά ὁμογενειακά Μέσα Μαζικῆς Ἐνημερώσεως πού ἔχουν προβλήματα μέ τό δίκτυο διανομῆς τῆς πληροφορήσεως, τήν ἔλλειψη στελεχῶν, τήν ἀνύπαρκτη συμπαράσταση τῆς Ἑλληνικῆς πολιτείας καί τήν κομματική ἐκμετάλλευση ἀπό τίς ἑκάστοτε κυβερνήσεις.

― Ἡ Ἑλληνική ἐκπαίδευση τῶν ἑλληνοπαίδων τοῦ Ἐξωτερικοῦ πού ἔχει πρόβλημα, λόγῳ ἀνεπαρκείας ἐκπαιδευτικοῦ προσωπικοῦ, ἔλλειψη ὑποδομῶν καί μέσων, καθώς καί κινήτρων, ὥστε νά ἑλκύωνται τά παιδιά ἀπό τήν ἑλληνική ἐκπαίδευση.

― Ἡ Ὀρθοδοξία πού μαζί μέ τόν Ἀπόδημο Ἑλληνισμό πρέπει νά συνεχίσουν νά συνυπάρχουν καί νά λειτουργοῦν ἔτσι ὥστε ἡ μέν Ὀρθοδοξία νά ἀναδεικνύη τόν Ἑλληνισμό, ὁ δέ Ἑλληνισμός νά στηρίζη
τήν Ὀρθοδοξία. 

― Ὡς πρός τόν Ἑλληνικό Πολιτισμό, οἱ Ἕλληνες γιά νά ἐπιβιώσουν στόν αἰῶνα τῆς παγκοσμιοποιήσεως, πρέπει νά κρατήσουν ζωντανά τά ἤθη τους καί τά ἔθιμά τους, τήν παράδοσή τους καί πάνω ἀπό ὅλα τήν γλῶσσα τους. Παρά τήν λαίλαπα πού κτυπάει τήν χώρα μας σ᾿ αὐτήν τήν ἱστορική συγκυρία, ἡ ὑπερηφάνεια τοῦ ἑλληνικοῦ στοιχείου μπορεῖ νά σωθῆ μόνο μέσα ἀπό τήν ἱστορική καί πολιτιστική μας ταυτότητα. Συνεπῶς μόνο ἕνα θαῦμα πού ἀποκαλεῖται Ἑλληνικός Πολιτισμός καί Ὀρθοδοξία, μποροῦν νά προχωρήσουν θαρρετά τήν ὑπόθεση τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ὅσο ὑπάρχει Παρθενώνας καί ὅσο ψάλλεται τό «Τῇ Ὑπερμάχῳ Στρατηγῷ», ὑπάρχει ἀκόμα Ἐλπίδα. 

(Πηγή στοιχείων: Ἐθνικός Κήρυξ)

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Συνολικός ἀριθμός Ὁμογενῶν: 5.188.523

Στό συνολικό ἀριθμό Ὁμογενῶν δέν συμπεριλαμβάνονται ἐννοεῖται ― οἱ ἱστορικές ἐθνικές μειονότητες στήν Τουρκία καί Ἀλβανία (π.χ. Κωνσταντινοπολῖτες, Βορειοηπειρῶτες).

Ἐπίσης δέν συμπεριλαμβάνονται οἱ Ἀπόδημοι Κύπριοι (στό Ἡν. Βασίλειο διαμένουν περισσότεροι ἀπό 200.000 Κύπριοι).

Τέλος, δέν συμπεριλαμβάνονται οἱ μή ἔχοντες καθεστώς μονίμου κατοίκου (π.χ. ἐργαζόμενοι πού διαμένουν προσωρινά στό ἐξωτερικό, φοιτητές κ.λπ.).

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Ἕνας ἄλλος σπουδαῖος μαθητής τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Σιναΐτου, εἶναι καὶ ὁ βιογραφούμενος ἐδῶ ὅσιος Ρωμύλος. Αὐτὸς ἐγεννήθη περὶ τὸ 1310 μ.Χ. εἰς τὴν περίδοξο πόλι τῆς Βιδύνης, ὅπου εὑρίσκεται εἰς τὸ ΒΔ ἄκρο τῆς Βουλγαρίας. Ὁ πατέρας του «ρωμαῖος ἦν τὸ γένος», δηλαδὴ Ἕλληνας, καὶ ἡ μητέρα του «ἐκ τῶν βουλγάρων».

Ἡ νεανικὴ σύνεσι καὶ ἡ ἄρετὴ του γίνονται γνωστές εἰς ὅλους, ἀλλὰ οἱ γονεῖς του προσπαθοῦν νὰ τὸν νυμφεύσουν, ἔστω καὶ χωρίς τὴν συγκατάθεσί του. Οἱ ἀρνήσεις του γιὰ ἕνα ἐπίγειο γάμο δέν εὕρισκουν κατανόησι ἔτσι ἀποφασίζει νὰ ἀσπασθῆ τὸν βίο τῆς ἀσκήσεως, ἔστω καὶ ἄνευ τῆς πατρικῆς συγκαταθέσεως, διότι ἐγνώριζε πὼς «ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος».

Ἔρχεται ἀνατολικότερα εἰς τὴν περιοχὴ τῆς Ζαγορᾶς καὶ εἰς τὴν τότε πρωτεύουσα τοῦ κράτους, τὸ κάστρο τοῦ Τυρνόβου. Ὡς «ἡ διψητικοτάτη ἔλαφος ἐπὶ τὰς πηγὰς τῶν ὑδάτων», ἔτσι καὶ αὐτὸς φλεγόμενος ἀπὸ θεῖο πόθο, εἰσέρχεται εἰς τὸ ἐκεῖ μοναστήρι τῆς Θεομήτορος Ὁδηγητρίας καὶ λαμβάνει τὸ ἀγγελικὸ Σχῆμα, μετονομαζόμενος ἀπὸ Ράϊκος εἰς Ρωμανό.

Εἰς ὀλίγο χρονικὸ διάστημα, οἱ πολλὲς ἀρετές του, καὶ προπαντός «ἡ ἐνοικοῦσα τῇ ψυχῇ αὐτοῦ ταπείνωσις», τὸν καθιστοῦν ἀγαπητὸ εἰς ὅλους, ὅπου τὸν ὀνομάζουν πλέον Καλορώμανο. Εἶναι ἡ εὐλογημένη ἐποχὴ ὁποὺ ἦλθε εἰς τὰ Παρόρια ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Σιναΐτης. Ἡ φήμη του ἐξαπλώνεται παντοῦ καὶ ὁ θεῖος Ρωμανὸς ζητεῖ καὶ λαμβάνει τὴν εὐχὴ τοῦ γέροντός του νὰ ὑποταχθῆ εἰς τὸν Ἕλληνα ἡσυχαστή.

Τὸ διακριτικὸ βλέμμα τοῦ ἱεροῦ Σιναΐτου πατρὸς διακρίνει ὅτι ὁ νέος μοναχὸς εἶναι ἐργάτης τῆς ἀρετῆς, γι ̓ αὐτὸ καὶ δέν ἀμελεῖ νὰ τοῦ προσθέση κοπιώδη διακονήματα. Εἰς ὅλα ἀνταποκρίνεται πλήρως πρὸς τὶς προσδοκίες τοῦ ἁγίου Γρηγορίου, καὶ μετὰ τὸν θάνατον αὐτοῦ, περὶ τὸ 1346 μ.Χ., «διὰ τόν πειρασμὸν τῶν ληστῶν», ἀναχωρεῖ «τῶν Παρορίων καὶ εἰς τὴν Ζαγοράν» πάλι ἐπιστρέφει.

Μετ' ὀλίγoν, μαθαίνοντας ὅτι ὁ βασιλεὺς Ἰωάννης Ἀλέξανδρος ἀπεδίωξε τούς ληστάς, ἐπανέρχεται εἰς «τὴν ἔρημο τῶν Παρορίων», συνεχίζων τὴν ἄκρως ἀσκητικὴ βιοτή του καὶ κοσμούμενος μὲ «τὴν τῶν δακρύων δωρεὰν καὶ χάριν». Ὁ φόβος, ὅμως τῶν ἀγαρηνῶν δὲν τοῦ ἐπιτρέπει ἐπὶ πολὺ νὰ ἀπολαύση τὴν ἐκεῖ ἡσυχία καὶ «ἄκων εἰς τὴν Ζαγορὰν ἀπέρχεται», ἀλλ ̓ ἐκ νέου «εἰς τὰ Παρόρια ἀφικνουται, ἐπειδὴ φιλέρημος ἦν».

Ἐδῶ λαμβάνει τὸ μέγα ἀγγελικὸ Σχῆμα καὶ «Ρωμύλος μετονομάζεται». Παραμένει ἐπὶ πενταετίαν «παλαίων μετὰ δαιμόνων», ἀλλ ̓ ἐπιστρέφει πάλι διὰ τελευταίαν φορὰν εἰς τήν Ζαγορά, ἐξ αἰτίας τῶν ἐπιδρομῶν «τῶν τῆς Ἄγαρ ἀπογόνων». Ἀπ ̓ ἐκεῖ συντόμως ἀναχωρεῖ διὰ «τὸ ἅγιον ὄρος τοῦ Ἄθωνος» καὶ ἐγκαθίσταται «πλησίον τῆς ἱερᾶς λαύρας», ὅπου ἤδη ἀνθεῖ ἡ ἡσυχαστικὴ κίνησι καὶ πολλοὶ «πατέρες ὁμότροποι oἰκοῦν».

Ἀλλὰ τώρα πλέον, οἱ ἀρετές του εἶναι πολλὲς καὶ δὲν ἠμπορεῖ νὰ κρυφθῆ, ὡς «πόλις ἐπάνω ὄρους κειμένη». «Πεπειραμένος ὢν τὰ τῶν μοναχῶν» προσελκύει πλήθη «ἀναχωρητῶν καὶ μιγάδων», οἱ ὁποῖοι σαγηνεύoνται ἀπὸ τοὺς θείους λόγους του, «ὡς ἡ μαγνῆτις λίθος ἕλκει τὸν σίδηρον». Βλέπει κανεὶς «κατηφεῖς, ξηρούς, σκληρούς, ἐκ δαιμόνων ἢ ἐξ ἀνθρώπων τοῦτο πάσχοντας», καὶ διὰ τῆς πλήρους χάριτος καὶ δυνάμεως νουθεσίας του, ἀλλα καὶ τῆς νηπτικῆς διδασκαλίας του, νὰ φεύγουν «φαιδροὶ τῷ προσώπῳ καὶ τῇ ψυχῇ».

Οἱ τραγικές, ὅμως, ἱστορικὲς συνθῆκες τῆς ἐποχῆς, καθὼς πλέον ἡ χιλιετὴς Βυζαντινὴ Αὐτοκρατορία συνταράσσεται ἀπὸ τὶς μουσουλμανικὲς βαρβαρικὲς ὀρδές, δὲν ἀφήνουν ἀνεπηρεάστους οὔτε τοὺς μοναχοὺς τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Τότε, «οἱ πλείους τῶν ἀναχωρητῶν ἐξέφυγον», καὶ μαζί των οὗτος ὁ Ἅγιος, ὁ ὁποῖος φθάνει εἰς τὸν Αὐλῶνα τῆς Ἀλβανίας. Ἐδῶ, πρὸς χάριν τῶν «μυριοπαθῶν» ἐκείνων ἀνθρώπων, ἀναδεικνύεται «ἰσαπόστολος, πάντας εἰς ἑνότητα τῆς ἀληθοῦς πίστεως συγκαλῶν» μὲ τὸν «κεχαριτωμένον λόγον του».

Ἐπειδή, ὅμως, «μεγάλως ὑπερετίμων αὐτόν, εἰς τὴν Σερβίαν ἀπέρχεται», πλησίον τοῦ Μοναστηρίου τῆς Ραβενίτσης, ὅπου τελειώνει τὸν πολύαθλο ἐπίγειο βίο του περὶ τὸ 1380. Ὁ Θεός, καὶ μετὰ τὴν κοίμησί του, τὸν δοξάζει μέ «τὴν χάριν τοῦ ἰᾶσθαι πᾶσαν ἀσθένειαν καὶ πᾶν πάθος», ὥστε νὰ προσέρχωνται πλήθη ἀνθρώπων διὰ νὰ προσκυνήσουν τὸν τάφο καὶ τὰ τίμια αὐτοῦ λείψανα, τὰ ὁποῖα μέχρι σήμερον φυλάσσονται εἰς τήν Ἱερὰ Μονὴ τῆς Ραβανίτσης.

Τὸ γεγονὸς τῆς συντάξεως Ἀκολουθίας πρός τιμήν του, ὑπὸ τοῦ Μητροπολίτου Βιδυνίου Ἰωάσαφ, δεκαετία μόλις ἀπὸ τῆς κοιμήσεώς του, δείχνει τὴν γρήγορο ἐξάπλωσι τῆς φήμης του ὡς θαυματουργοῦ καὶ τήν ἄμεσο ἀναγνώρισί του ὡς Ἁγίου ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία τιμᾶ τὴν μνήμη τοῦ τῇ ιη ́ τοῦ μηνὸς Σεπτεμβρίου. (Ἡ ἡμερoμηνία αὐτὴ ἀναφέρεται τὸ πρῶτον εἰς μίαν παράφρασι τοῦ Βίου ἐν ἔτει 1904 -ὅρα σχετικῶς κατωτέρω καὶ εἰς ὅλους τοὺς νεωτέρους Συναξαριστάς. Εἰς τὸν κώδικα 73, ὅμως, τῆς Ἱ. Μ. Δοχειαρίου σημειώνεται: «Μὴν Νοέμβριος κατὰ α ́». Ὁ μακαριστὸς Σέρβος π. Ἰουστίνος Πόποβιτς [ἅγιος] καταχωρεῖ τήν μνήμη του τῇ ιϛ ́Ἰανουαρίου, ἐνῶ ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης δέν τὸν ἀναφέρει καθόλου).

Ἕνα ζήτημα τὸ ὅποιον θὰ ξενίση ἴσως τούς φιλοθέους ἀναγνωστας καὶ τὸ ὁποῖον ἀξιζει, ὅμως, νὰ ἐξετασθῆ εἶναι οἱ συχνὲς μετακινήσεις τοῦ βιογραφουμένου Ὁσίου. Καθ' ὅσον μάλιστα συνέβαιναν εἰς μίαν παλαιοτέρα ἐποχή, ὁπού οἱ μετακινήσεις ἦσαν δυσκολώτερες, ἀλλ ̓ ἰδίως ἐπειδὴ ὁ ὅσιος Ρωμύλος ἀνῆκε εἰς τὴν χορεία τῶν ἡσυχαστῶν Ἁγίων. Τί νὰ εἴπη ὁ σημερινὸς μοναχός, ὁ ὁποῖος ἔχει μέν δώσει ὑπόσχεσι νὰ «παραμείνη τῷ Μοναστηρίῳ ἕως ἐσχάτης του ἀναπνοῆς», ἀλλα τὸν δελεάζει ἡ εὐκολία τῆς μετακινήσεως ὁπού εἶναι πολὺ μεγάλη, καὶ δὲν τὸν ἐνισχύει ἡ ἡσυχαστικὴ πνευματικότης ὁποὺ εἶναι τόσο χαμηλή; Εἶναι βεβαίως γεγονὸς ὅτι σήμερον δὲν μᾶς «χωρὰ ὁ τόπος», καὶ ὅλοι μας, εἴτε μοναχοὶ εἴτε λαϊκοί, μετακινούμεθα συνεχῶς, εὑρισκόμενοι εἰς μίαν διαρκῆ καὶ ἄσκοπο περιπλάνησι.

Ὅμως, δεν μᾶς «χωρᾶ ὁ τόπος», ὄχι χάριν τῆς μεγάλης κινητικότητος τῆς ἐποχῆς μας, ἀλλὰ διότι ἔχομε, κατὰ βάθος, ἕνα ἀνυπότακτο «Ἐγώ», ὅπου δὲν θέλει νὰ δεσμευθῆ εἰς ἕνα ὁρισμένο τόπο, νὰ σταθῆ εἰς ἕνα σημεῖο ἐφ ̓ὅρου ζωῆς. Νιώθομε τὸν χῶρο ὡς ἕνα ἀφηρημένο πεδίο καὶ ἡ ἀντίληψί μας γι ̓ αὐτόν, ὡς ἄμεσο ἀποτέλεσμα τῆς φυσιοκρατικῆς παιδείας μας, εἶναι μηχανιστικὴ ἢ ἔστω συναισθηματική. Δὲν διανοούμεθα νὰ δημιουργήσωμε ἕνα τύπο σχέσεως μὲ τὸν χῶρο, νὰ δεθοῦμε μὲ ἕνα τόπο, νὰ περιορισθοῦμε εἰς ἕνα μέρος, ὅπως τὸ οἰκιακὸ δωμάτιο ἢ τὸ μοναχικὸ κελλί, τὸ ὁποῖο εἶναι ἱκανὸ νὰ «μᾶς διδάξη τὰ πάντα», κατὰ τὸν ἀββα Μωϋσῆ.

Ἀλλ' οἱ μετακινήσεις τοῦ βιογραφουμένου Ὁσίου εἶχαν ἕνα διαφορετικὸ χαρακτήρα ἀπὸ τὸν σημερινὸ ἀενάως περιπλανώμενο τρόπο ζωῆς μας, γιατὶ δὲν συνδέονται τόσο μὲ τὴν ἐσωτερική του παρόρμησι, ὅσο μὲ τὶς ἐξωτερικὲς ἱστoρικὲς συνθῆκες τῆς ἐποχῆς ἐκείνης. Ὁ ἴδιος ἦτο ἕνας μοναχὸς ἄκρας ἡσυχαστικῆς νοοτροπίας, μὲ πλήρη ἀποταγὴ τῶν ἐγκοσμίων, βαθὺ πόθο τῆς ἐρημικῆς ζωῆς, μεγάλη διάθεσι ὑπακοῆς, συνεχῆ ἀποφυγὴ τῆς συγχύσεως καὶ τῶν ματαίων μεριμνῶν.

Εἶχε τὴν συνείδησι κάθε φορὼ πῶς, εἰς τὸν τόπο ὁποὺ ἐξ ἀνάγκης μετεκινεῖτο, θὰ διέμενε ἕως τέλους τῆς ζωῆς του, κάτι ὁποὺ ἀποτελεῖ ἀσφαλὲς κριτήριο ἀπλανοῦς ἀσκητικοῦ βίου. Ἀλλ ̓ οἱ συνεχεῖς ἐπιδρομὲς τῶν Τούρκων, ὁποὺ ὁλοὲν καὶ περισσότερον εἰσέδυαν εἰς τὰ ἐδάφη τῆς ἐξησθενημένης Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, δὲν ἐπέτρεπαν ἐπὶ πολὺ εἰς τοὺς κατοίκους, καὶ ἰδιαιτέρως εἰς τοὺς μοναχούς, νὰ ἡσυχάζουν καὶ νὰ ζοῦν ἀπερισπάστως.

Μέσα εἰς τέτοιες τραγικὲς συνθῆκες ἀκουσίου ξερριζωμοῦ, ἡ μόνη μετὰ Θεὸν παρηγορία των ἦτο ἡ οἰκουμενικὴ συνείδησι, τὴν ὁποίαν ἐνέπνεαν οἱ ἀρχαὶ τοῦ ἡσυχασμοῦ καὶ ἐνεθάρρυνε ἡ πανορθόδοξος ἔννοια τοῦ Ρωμαίου (Ρωμηοῦ ἢ Βυζαντινοῦ) πολίτου, ὥστε μετακινούμενοι εἰς ὅλο τὸ πλάτος τῆς Βαλκανικῆς Χερσονήσου νὰ αἰσθάνωνται γνώριμοι καὶ οἰκεῖοι, ὡσὰν εἰς τὴν ἰδιαιτέρα πατρίδα των.

(ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν Εἰσαγωγὴ [ὑπὸ τοῦ Ἀρχιμ. Νικοδήμου Μπαρούση, ἡγουμ. Ἱ. Μ. Παναγίας Χρυσοποδαριτίσσης Νεζερῶν] τοῦ βιβλίου: «ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΡΩΜΥΛΟΥ ΤΟΥ ΕΡΗΜΙΤΟΥ», σειρά «ΑΝΘΗ ΕΥΣΕΒΕΙΑΣ» τ. 6, Ἐκδόσεις «ΤΗΝΟΣ» ©)

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Βιδυνίου τὸν γόνον Βαλκανίων τὸ καύχημα, καὶ τῶν Ὀρθοδόξων ἁπάντων, τὸν σεπτὸν ἀντιλήπτορα•Ῥωμύλον τοῦ Κυρίου ἀσκητήν, ὑμνήσωμεν συμφώνως οἱ πιστοί, δι᾽ αὐτοῦ γὰρ φωτισθέντες τὸ ἡσυχάζειν ἐν Κυρίῳ ἐδιδάχθημεν. Δόξα τῷ ἀναδείξαντί σε ἡμῖν καθηγητῇ, δόξα τῷ σὲ χαριτώσαντι, δόξα τῷ τῶν ὀρθοδόξων λαῶν, κοινὸν προστάτην σε δείξαντι.

Πηγή: Χριστιανική Βιβλιογραφία, Άλλη Όψις