Πέρασε από διαβούλευση λίγων ημερών - συγκεκριμένα διήρκεσε μόνο 3 ημέρες: από 16/6 έως 19/6 - και κάτω από σχετικά άσχετο νομοσχέδιο (αφορούσε τους ΟΤΑ), ένα ακόμη βήμα προς την Κάρτα Πολίτη: αυτό της διασύνδεσης των αρχείων. βλ. http://www.opengov.gr/ypes/?p=2792 (σχόλιο ID-ont)

Μάλιστα στο συγκεκριμένο άρθρο του σχεδίου νόμου δεν αποκρύπτεται ότι απώτερος λόγος της διασύνδεσης των αρχείων αποτελεί η προετοιμασία για την έκδοση της Κάρτας του Πολίτη (διαβάστε κατωτέρω).

Αυτοί, βρέξει χιονίσει, δεξιά κεντρώα αριστερή κυβέρνηση έχουν χαράξει αδιατάρακτη πορεία προς το στόχο τους. Πρόκειται για στόχο που υπερβαίνει τα κομματικά πλαίσια. Με ποια λογική, ιδιαίτερα αριστερή κυβέρνηση, επιμένει στο ανηλεές φακέλωμα;;; 

"Άρθρο 21: Διασύνδεση πληροφοριακών συστημάτων πρώην Υπουργείων Εσωτερικών και Προστασίας του Πολίτη (Υπουργείου Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης).

1. Η Διεύθυνση Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης και η Διεύθυνση Πληροφορικής της Ελληνικής Αστυνομίας του Υπουργείου Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης μπορούν να διασυνδεθούν ηλεκτρονικά, ώστε τα δεδομένα του Εθνικού Δημοτολογίου, του Εθνικού Ληξιαρχείου και των Αστυνομικών Ταυτοτήτων να είναι προσβάσιμα από  πληροφοριακά συστήματα και των δύο φορέων, για την αντιμετώπιση των υπηρεσιακών αναγκών τους, για τη διόρθωση των μητρώων τους και για την έκδοση της Κάρτας του Πολίτη.
2. Η ανωτέρω διασύνδεση πραγματοποιείται με την επιφύλαξη της διασφάλισης της προστασίας προσωπικών δεδομένων, σύμφωνα με τις διατάξεις του ν. 2472/1997, όπως ισχύει, καθώς και των συναφών σχετικών ρυθμίσεων.
3. Τα πληροφοριακά συστήματα Εθνικού Δημοτολογίου, Εθνικού Ληξιαρχείου και Αστυνομικών Ταυτοτήτων των φορέων της παραγράφου 1, έχουν την υποχρέωση να διασφαλίζουν συνεχή και απρόσκοπτη, πλήρη και σε πραγματικό χρόνο πρόσβαση στα αρχεία τους, προκειμένου να είναι εφικτή η διασταύρωση, η άντληση και η συμπλήρωση των αναγκαίων στοιχείων τους.
4. Για τη διασφάλιση της απρόσκοπτης λειτουργίας της διασύνδεσης μπορούν να συναφθούν μεταξύ των φορέων της παραγράφου 1 πρωτόκολλα συνεργασίας με πληροφορίες και προδιαγραφές, η υπογραφή των οποίων θα σηματοδοτεί την έναρξη της εν λόγω διασύνδεσης.

Κάθε άλλη διάταξη που αντίκειται στην ανωτέρω διασύνδεση καταργείται."

Πηγή: ID-on't renounce my freedom

Σήμερα, 25 Ιουνίου 2015, γράφει το Βήμα: ’’Θρίλερ διαρκείας στις Βρυξέλλες με άγνωστο φινάλε’’.(1)

Τι είναι άραγε αυτό, που έχει μετατρέψει τις διαπραγματεύσεις σε θρίλερ και το φινάλε αυτών των διαπραγματεύσεων το έχει καταστήσει άγνωστο;

Είναι μονάχα τα νούμερα των δήθεν οφειλόμενων ποσών ή μήπως είναι κάτι άλλο, εντελώς άσχετο με τα μεγέθη τα καθαρώς οικονομικά;

Την ίδια απορία εξέφρασε χθες και ο Πρωθυπουργός μας, ο οποίος φανερά εκνευρισμένος δήλωσε τα εξής: ’’Είτε δεν θέλουν συμφωνία είτε εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα’’.(2)

Και γιατί άραγε να μην θέλουν συμφωνία; Και ποια είναι αυτά τα άδηλα συμφέροντά τους, εξ αιτίας των οποίων οδηγείται στον αφανισμό ένας ολόκληρος Λαός;

Η απάντηση είναι απλή και μάλιστα ιστορικά κατ’ επανάληψη βεβαιωμένη.

Ο παραλογισμός των δανειστών μας δεν οφείλεται ούτε στο μέγεθος των δήθεν οφειλομένων χρημάτων ούτε στην οποιαδήποτε δυσκαμψία των δικών μας πολιτικών εκπροσώπων.

Οφείλεται ξεκάθαρα στο ασίγαστο μίσος τους εναντίον της Ορθόδοξης Ελληνικότητας. Εναντίον της Ρωμηοσύνης.

Το μίσος των Δυτικών εναντίον μας, γράφει ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος, δεν είναι κάτι το καινοφανές.(3)

Αρχίζει από τα χρόνια της έβδομης Οικουμενικής Συνόδου (787 μ.Χ.) και οφείλεται όχι βέβαια σε αίτια οικονομικά, αλλά αποκλειστικά και μόνον σε διαφορές καθαρά θεολογικές.

Αύριο να τους πούμε, ότι αρνιόμαστε την Ορθοδοξία και γινόμαστε κι εμείς ένα μ’ εκείνους, να δείτε πώς θα λήξει στα γρήγορα-γρήγορα ο ’’οικονομικός μας Γολγοθάς’’ …

Είναι εντελώς αφελές να πιστεύουμε, ότι τα καμώματα των ’’εταίρων και συμμάχων μας’’ έχουνε κίνητρα απλά και μόνον οικονομικού χαρακτήρα. Διότι το πρόβλημά τους το οικονομικό, σε σχέση με μας, το έλυσαν στα 1204, τότε που με τις ευλογίες του πάπα άρπαξαν όλα μας τα πλούτη από την Βασιλεύουσα και με τα λάφυρα εκείνα ίδρυσαν αμέσως τις πρώτες τους Τράπεζες, που τις θερμοπαρακαλάμε σήμερα να μας δανείσουν!!!

Επιτέλους θα πρέπει να καταλάβουμε, ότι το πρόβλημα των λεγόμενων δανειστών δεν είναι τα λεφτά. Είναι κάτι άλλο.

Μήπως για τα λεφτά –οι ίδιοι δανειστές- συνέτριψαν την Ορθόδοξη Σερβία;

Μήπως για τα λεφτά έβαλαν το χεράκι τους στην Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, της Μικράς Ασίας και της Θράκης;

Ή μήπως για τα λεφτά κάνουν την ’’στρουθοκάμηλο’’ μπροστά στον επιχειρούμενο σήμερα αφανισμό της Ορθοδοξίας μας στην Μέση Ανατολή;

Μας μισούν θανάσιμα. Αυτό είναι όλο. Και δεν χάνουν ευκαιρία, να το αποδείχνουν κάθε τόσο και εμπράκτως.

Πάντως, τα γεγονότα βεβαιώνουν, ότι ακόμα και σήμερα οι απόγονοι του Καρλομάγνου συνεχίζουν και ζουν τον σκοτεινό Μεσαίωνα των παππούδων τους, ενώ εμείς ως Λαός, έστω και ανεπίγνωστα, κουτσά-στραβά κατορθώνουμε και πορευόμαστε πάνω στον δρόμο, που χάραξαν με την θυσία τους οι Νεομάρτυρες, ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, οι Κολλυβάδες Πατέρες, οι Αντάρτες του Πόντου, τα παλληκάρια του Παύλου Μελά, οι φαντάροι του Δαβάκη, ο Σολωμός Σολωμού κ.ο.κ.

Η πολιτισμική μας υπεροχή έναντι της δυτικής συγκαλυμμένης βαρβαρότητας είναι ηλίου φαεινότερη και ως γνωστόν διεθνώς αναγνωρισμένη. Γι’ αυτό και δεν τους πιάνει ύπνος τους καημένους, μέχρι να κατορθώσουν τον πλήρη αφανισμό μας, που ονειρεύονται.

Ξέρετε, όμως, τι έλεγαν οι στρατιωτικοί αξιωματούχοι του αιμοσταγούς Κεμάλ, όταν κυνηγούσαν τους αντάρτες πάνω στα βουνά του Πόντου; Άνθρωποι, που φτάνουνε να θυσιάσουν ακόμα και τα παιδιά τους για την Ελευθερία και την Πίστη τους, ζάπι δεν γίνονται!!!...(4)

Αυτό και πολλά άλλα παρόμοια θα είχε υπ’ όψη του και ο Μίκης Θεοδωράκης, ο οποίος σε προχθεσινή του συνέντευξη σε γερμανική εφημερίδα δήλωσε: ’’Όταν ασκείς πίεση σε έναν Λαό, τότε αυτός κάποτε ξεσηκώνεται’’.(5)

Και το μεγαλύτερο ξεσήκωμα, ως γνωστόν, δεν γίνεται μέσα στις πλατείες. Γίνεται πρώτα μέσα στις καρδιές μας και δεν είναι άλλο από την αφύπνιση την Πνευματική. Κάτι, που άρχισε ήδη να φαίνεται και που θα θεριέψει ακόμα περισσότερο, όσο η μετάνοιά μας θα γίνεται πιο ειλικρινής και πιο έμπρακτη .

Η κάθε έκβαση, λένε οι Πατέρες, είναι ζήτημα λειτουργίας των Πνευματικών Νόμων…

(1) www.tovima.gr/politics/article/?aid=716392

(2) http://www.efenpress.gr/2015/06/blog-post_493.html

(3) http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=307

‘’Η ΠΟΛΙΣ ΕΑΛΩ ΑΛΛΑ ΖΗ’’, Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ιεροθέου Βλάχου.

’’…Τό μίσος αυτό εκδηλώθηκε ακόμη από την Ζ' Οικουμενική Σύνοδο, η οποία θέσπισε την προσκύνηση των ιερών εικόνων και συνεχίσθηκε αργότερα. Η πολιτική των Φράγκων συνδέθηκε με μια θεολογία που ήταν αντίθετη με την θεολογία της ορθοδόξου Ανατολής’’. 

(4) ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΦΑΝΗ ΜΑΛΚΙΔΗ ‘’Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ’’.

Για να μην αποκαλυφθούν οι αντάρτες και τα γυναικόπαιδα ’’…πολλά παιδιά, επειδή αι γυναίκες των δεν μπορούσαν να σταματήσουν τας φωνάς των παιδιών τους, τα σκότωσαν και τα άφησαν επί τόπου’’. (Χειμωνίδης Ε.)

’’…ο στρατός, όταν είδε ότι δεν είμαστε εκεί επροχώρησαν μέχρι το λημέρι και το βρήκαν άδειο και ανέβηκαν εις Μερτσιάν Λιθάρ, όπου βρήκαν τα έξι μικρά σκοτωμένα και αμέσως ειδοποίησαν τον Μέραρχον και ήλθαν επί τόπου. Και όταν είδε τα μικρά σφαγμένα διέταξε αμέσως τον στρατόν να φύγουν πίσω και να μαζευθούν όλοι στη Σάντα και εκείθεν να πάνε πίσω λέγων ότι οι άνθρωποι που σφάζουν τα παιδιά τους είναι αδύνατον να παισθούν και ως εκ τούτου είναι περιττόν να μείνωμεν…’’. (Από το ημερολόγιο του Καπετάν Ευκλείδη Κουρτίδη)

(5) http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=716045

Σε όλο το Ευαγγέλιον του Χριστού βλέπει κανείς πόσον αφωσιωμένος ήταν σ’ αυτόν ο λαός. Διότι και όταν ωμιλούσε, τον ήκουαν σιωπηλοί, χωρίς να παρεμβαίνουν ούτε να διακόπτουν την συνέχεια του λόγου του, ούτε προσπαθούσαν να εύρουν αφορμή για να τον κατηγορήσουν όπως οι Φαρισαίοι· και μετά την διδασκαλία τον ακολουθούσαν πάλι με θαυμασμό. Συ όμως πρόσεξε, παρακαλώ, την σύνεσι του Κυρίου, πώς οικονομεί ποικιλοτρόπως την ωφέλεια των πα­ρόντων, μεταβαίνοντας από τα θαύματα στους λόγους και πάλιν ερχόμενος από τους λόγους τής διδασκαλίας στα θαύματα. Διότι και πριν ανεβή στο όρος εθεράπευσε πολλούς, προετοιμάζοντας το έδα­φος για όσα θα έλεγε και μετά από την ολοκλήρωσι της μακράς αυτής επί του όρους διδασκαλίας, πάλιν έρχεται σε θαύματα, επιβεβαιώνο­ντας τους λόγους με τα έργα του. Και επειδή εδίδασκεν «ως έχων εξουσίαν», για να μη νομισθή ο τρόπος τής διδασκαλίας του κομπα­σμός και αυθάδεια, κάνει το ίδιο και με τα έργα: θεραπεύει «ως εξου­σίαν έχων», για να μη θορυβούνται βλέποντάς τον να διδάσκη με αυτόν τον τρόπον, αφού με τον ίδιο τρόπον έκαμε και τα θαύματα.

Όταν λοιπόν κατέβη από το όρος, τότε προσήλθεν ο λεπρός, ενώ αυτός ο εκατόνταρχος μετά από λίγο, μόλις εισήλθε στην Καπερναούμ. Για ποιόν λόγον όμως ούτε αυτός, ούτε εκείνος ανέβησαν στο όρος; Όχι από ραθυμία, διότι και των δύο η πίστις ήταν θερμή, αλλά για να μη διακόψουν την διδασκαλία. Όταν δε προσήλθε, λέ­γει: «ο παις μου βέβληται εν τη οικία παραλυτικός, δεινώς βασανιζόμενος». Μερικοί, λοιπόν, λέγουν ότι απολογούμενος ανέφερε την αιτία για την οποία δεν τον έφερε μαζί του. Διότι δεν ήταν δυνατόν, λέγει, να τον μεταφέρη σηκωτόν, ενώ ήταν παράλυτος και υπέφερε ευρισκόμενος στις τελευταίες αναπνοές του. Για το ότι ήταν ετοιμο­θάνατος, λέγει ο Λουκάς, «έμελλε τελευτάν». Εγώ όμως βλέπω ότι αυτό είναι απόδειξις της μεγάλης του πίστεως, η οποία ήταν πολύ μεγαλυτέρα από εκείνων που κατέβασαν τον άλλο παραλυτικόν από την στέγη. Διότι, γνωρίζοντας σαφώς ότι και μόνη η προσταγή του αρκεί για να εγερθή ο κατάκοιτος, εθεώρησε περιττό να τον μεταφέ­ρη εκεί.

Τί έκαμε λοιπόν ο Ιησούς; Αυτό που σε καμμία προηγουμένη περίπτωσι δεν είχε κάμει. Ενώ δηλαδή παντού ακολουθούσε την προαίρεσι αυτών που τον ικέτευαν, εδώ σπεύδει, και δεν υπόσχεται μόνο να τον θεραπεύση, αλλά και να μεταβή στην οικία. Και το πράττει αυτό για να μάθωμε την αρετήν τού εκατοντάρχου. Διότι, εάν δεν είχε δώσει, αυτήν την υπόσχεσι, αλλά έλεγε πήγαινε, ο δούλος σου θα θεραπευθή, τίποτε από αυτά δεν θα εγνωρίζαμε. Πράγματι, κάτι ανάλογο έπραξε και στην περίπτωσι της Φοινικίσσης γυναικός, αν και φαινομενικώς έκαμε το αντίθετο. Διότι εδώ μεν, αν και δεν προσκαλήται στην οικία, με ιδικήν του πρωτοβουλία υπόσχεται ότι θα μεταβή, για να μάθης την πίστι και την πολλήν ταπεινοφροσύνη τού εκατοντάρχου· στην περίπτωσι δε της Χαναναίας αρνείται την ευεργεσία και δείχνει μεγάλην απορία για την επιμονή της, επειδή ως σοφός και επινοητικός ιατρός που είναι, γνωρίζει να θεραπεύη τα αντίθετα με τα αντίθετα. Και εδώ μεν με την αυτεπάγγελτο παρουσία, εκεί δε με την παρατεταμένην αργοπορία και άρνησιν αποκαλύπτει την πίστι τής γυναικός. Το ίδιο έκαμε και με τον Αβραάμ, λέγοντας «δεν θα το αποκρύψω από τον δούλο μου Αβρα­άμ», για να μάθης την φιλοστοργίαν, εκείνου και την φροντίδα του υπέρ των Σοδόμων. Και στην περίπτωσι του Λωτ οι  απεσταλμένοι αρνούνται να εισέλθουν στον οίκον του, για να μάθης το μέγεθος της φιλοξενίας του δικαίου.

Και τί λέγει ο εκατόνταρχος; «Ουκ ειμί ικανός, ίνα μου υπό την στέγην εισέλθης». Ας ακούσωμε όσοι πρόκειται να υποδεχθούμε τον Χριστό. Διότι είναι δυνατόν να τον υποδεχθούμε και τώρα. Ας ακούσωμε και ας παραδειγματισθούμε από τον ζήλο του, και ας τον δεχθούμε με την ιδίαν πλουσία διάθεσι. Διότι και όταν υποδεχθής πτωχόν και πεινασμένον και γυμνόν, εκείνον υπεδέχθης και έθρεψες. «Αλλ’ ειπέ λόγω μόνον, και ιαθήσεται ο παις μου». Κοίταξε ότι και αυτός, όπως ακριβώς και ο λεπρός, έχει την αρμόζουσα γνώμη περί του Κυρίου. Διότι ούτε εκείνος του είπε: «παρακάλεσε», ούτε «προσευχήσου» και «ικέτευσε», αλλά μόνον «πρόσταξε». Έπειτα, φοβούμενος μήπως από μετριοφροσύνην αρνηθή, λέγει: «Και γαρ εγώ άνθρωπός ειμι υπό εξουσίαν, έχων υπ’ εμαυτόν στρατιώτας, και λέγω τούτω, πορεύθητι, και πορεύεται, και τω άλλω έρχου, και έρχεται, και τω δούλω μου, ποίησον τούτο, και ποιεί».

Και τί σημασία έχει αυτό, θα έλεγε κάποιος, αν ο εκατόνταρχος έκαμε όλην αυτή την περιγραφή; Το ζητούμενον είναι εάν ο Χριστός την απεδέχθη και την επεκύρωσε. Είναι καλό και πολύ ορθόν αυτό που λέγεις. Ας το ιδούμε λοιπόν αυτό και θα διαπιστώσωμε ότι έγινε και εδώ ό,τι και στην περίπτωσι του λεπρού. Διότι όπως ο λεπρός είπε: «Εάν θέλης» (και δεν βασίζεται μόνον στον λεπρόν ο ισχυρισμός μας περί της εξουσίας του Χριστού, αλλά και στους λόγους τού Χριστού· διότι όχι μόνον δεν διέλυσε την υπόνοια, αλλά και περισσότερο την επεβεβαίωσε, προσθέτοντας αυτό που ήταν περιττό να ειπή, λέγοντας: «θέλω, καθαρίσθητι», για να επικυρώση την πίστιν εκείνου) έτσι και εδώ αξίζει, βεβαίως, να εξετάσωμε, εάν συνέβη κάτι παρόμοιον. Και πράγματι θα διαπιστώσωμε ότι πάλι το ίδιο συνέ­βη. Διότι, όταν τοιαύτα είπε ο εκατόνταρχος και του ανεγνώρισε αυτήν την εξουσία, ο Κύριος όχι μόνον δεν τον ήλεγξε, αλλά και τον επεδοκίμασε και έκαμε κάτι ακόμη περισσότερον από την επιδοκι­μασία. Πράγματι ο Ευαγγελιστής δεν είπε ότι απλώς επήνεσεν αυτό που ελέχθη, αλλά φανερώνοντας και επαύξησι του επαίνου, λέγει ότι και εθαύμασε· και όχι απλώς εθαύμασε, αλλά και παρόντος όλου του πλήθους τον έθεσε ως υπόδειγμα και στους άλλους, ώστε να πο­θήσουν να τον μιμηθούν.

Βλέπεις πώς θαυμάζεται από τον Κύριον όποιος ομολογεί την εξουσία του; Διότι μόλις προ ολίγου έλεγεν ο Ευαγγελιστής: «Και εξεπλήττοντο οι όχλοι επί τη διδαχή αυτού, ότι ως εξουσίαν έχων εδίδασκε». Και όχι μόνον δεν τους ήλεγξε, αλλά και παίρνοντάς τους κατέβη από το όρος και επεκύρωσε την γνώμη τους με τον τρό­πο που εκαθάρισε τον λεπρό. Εκείνος πάλιν έλεγε: «εάν θέλης, δύνασαί με καθαρίσαι»· και όχι μόνον δεν τον επετίμησε, αλλά και τον εκαθάρισε, θεραπεύοντάς τον έτσι, όπως του είπε εκείνος. Ο εκατόνταρχος πάλι λέγει: «είπε λόγω μόνον και ιαθήσεται ο παις μου»· και ο Κύριος θαυμάζοντας αυτόν έλεγε: «Ουδέ εν τω Ισραήλ τοσαύτην πίστιν εύρον».

Για να το διαπιστώσης δε αυτό και εκ του αντιθέτου, άκουσε: Επειδή η Μάρθα δεν είχεν ειπεί κάτι παρόμοιον, αλλά, αντιθέτως, ότι «όσα αν αιτήση τον Θεόν, δώσει σοι», όχι μόνον δεν επηνέθη, μολονότι ήταν γνωστή και αγαπητή, και από τους πλέον αφωσιωμένους σ’ αυτόν, αλλά και επετιμήθη και διωρθώθη από αυτόν, διότι δεν είχε ομιλήσει σωστά. Γι’ αυτό της είπε: «ουκ είπόν σοι, ότι εάν πιστεύσης, όψει την δόξαν του Θεού;», ελέγχοντάς την με τον τρό­πον αυτό για το ότι ακόμη δεν είχε πιστεύσει. Πάλιν, επειδή έλεγε: «όσα αιτήση τον Θεόν, δώσει σοι», για να την απομακρύνη από αυτήν την αντίληψι και να την διδάξη ότι δεν χρειάζεται να λάβη από αλλού, αλλά αυτός είναι η πηγή των αγαθών, λέγει: «Εγώ ειμί η ανάστασις και η ζωή», το οποίο σημαίνει «δεν περιμένω να δεχθώ ενέργειαν, αλλά κατεργάζομαι τα πάντα αφ’ εαυτού μου».

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο και θαυμάζει τον εκατόνταρχο και τον προβάλλει ενώπιον όλων και τον τιμά υποσχόμενος να του χαρίση την Βασιλεία του και τους άλλους καλεί προς μίμησιν του ζήλου του. Και για να βεβαιωθής ότι με αυτόν τον σκοπό τα είπε αυτά, για να μάθη και τους άλλους να πιστεύουν έτσι, άκουσε την ακρίβεια του Ευαγγελιστού, πώς το υπαινίσσεται αυτό: «Στραφείς», λέγει, «ο Ιησούς είπε τοις ακολουθούσιν αυτόν ουδέ εν τω Ισραήλ τοσαύτην πίστιν εύρον». Επομένως, το να έχη κάποιος μεγάλην υπόληψι περί αυτού, είναι η τρανοτέρα απόδειξις πίστεως, συγχρόνως δε αυτό προξενεί και την Βασιλεία και τα άλλα αγαθά. Ο έπαινος άλλωστε δεν περιωρίσθη μόνο στους λόγους, αλλά ανταμείβοντας την πίστι του, του παρέδωσε τον ασθενή θεραπευμένο και του πλέκει στέφανον λαμπρόν και του υπόσχεται μεγάλες δωρεές, λέγοντας: Πολλοί από ανατολών και δυσμών ήξουσι και ανακλιθήσονται εις τους κόλπους του «Αβραάμ και, Ισαάκ και Ιακώβ· οι δε υιοί τής Βασιλείας εκβληθήσονται έξω». (Επειδή λοιπόν τους επέδειξε πολλά θαύματα, τους ομιλεί τώρα με μεγαλυτέρα παρρησία). Έπειτα, για να μη νομίση κάποιος ότι αυτά είναι λόγια κολακείας, αλλά να γνωρίζουν όλοι ότι πράγματι αυτή ήταν η εσωτερική διάθεσις του εκατοντάρχου, λέγει: «Ύπαγε· ως επίστευσας γενηθήτω σοι». Και αμέσως επηκολούθησε η θεραπεία, η οποία επεβεβαίωσε την προαίρεσί του. («Και ιάθη ο παις αυτού από της ώρας εκείνης»· πράγμα το οποίο συνέβη και στην Συροφοινίκισσα· διότι και σ’ εκεί­νην είπε: «Ω γύναι, μεγάλη σου η πίστις· γενηθήτω σοι ως θέλεις. Και ιάθη η θυγάτηρ αυτής»).

Επειδή δε ο Λουκάς, όταν περιγράφη αυτό το θαύμα, αναφέρει και άλλα περισσότερα, τα οποία δίδουν την εντύπωσι ότι υπάρχει διαφωνία, είναι ανάγκη να σας διαλευκάνω και αυτό το ζήτημα. Τί λέγει λοιπόν ο Λουκάς; Ότι ο εκατόνταρχος απέστειλε πρεσβυτέρους των Ιουδαίων προς αυτόν παρακαλώντας τον να έλθη. Ενώ ο Ματθαίος λέγει ότι ήλθε ο ίδιος και έλεγε ότι δεν είμαι άξιος. Ωρισμένοι λέγουν ότι αυτός δεν είναι ο ίδιος με εκείνον, αν και έχει πολλές ομοιότητες. Επειδή για εκείνον μεν λέγει: «και την συναγωγήν ημών έκτισεν, και το έθνος αγαπά», ενώ γι’ αυτόν ο ίδιος ο Ιησούς λέγει: «ουδέ εν τω Ισραήλ τοσαύτην πίστιν εύρον». Και στην περίπτωσι εκείνου, δεν είπε «ότι πολλοί ήξουσιν από ανατολών», το οποίον φαίνεται να υπονοή ότι είναι Ιουδαίος. Τί θα ειπούμε λοι­πόν; Ότι αυτή η λύσις είναι μεν εύκολος, αλλά το ζητούμενον είναι εάν αληθεύη.

Εγώ έχω την γνώμην ότι αυτός είναι ο ίδιος με εκείνον. Πώς λοιπόν ο μεν Ματθαίος λέγει ότι αυτός είπε «ουκ ειμί άξιος, ίνα μου υπό την στέγην εισέλθης», ο δε Λουκάς ότι έστειλε να τον προσκαλέσουν; Μου φαίνεται ότι ο Λουκάς θέλει να δείξη την κολακεία των Ιουδαίων, και ότι εκείνοι που ευρίσκονται σε συμφορά, επειδή επικρατεί μέσα τους ακαταστασία, αλλάζουν εύκολα γνώμη. Διότι είναι εύλογο, όταν ο εκατόνταρχος ηθέλησε να μεταβή ο ίδιος, να εμποδίσθη από τους Ιουδαίους, οι οποίοι θέλοντας να τον κολακεύσουν του είπαν ότι θα πάμε εμείς να τον φέρωμε. Πρόσεξε λοιπόν ότι και η παράκλησίς τους είναι μεστή από κολακεία. «Αγαπά γάρ το έθνος ημών», λέγει, «και την συναγωγήν αυτός ωκοδόμησεν». Ούτε γνωρίζουν πως να επαινέσουν τον άνδρα. Διότι έπρεπε να ειπούν, ότι ηθέλησε να έλθη ο ίδιος και να σε παρακαλέση, αλλά τον εμποδίσαμε εμείς, βλέποντας την συμφορά του και το πτώμα να κείτεται ακίνη­το, και έτσι να παραστήσουν το μέγεθος της πίστεώς του. Δεν λέ­γουν όμως αυτόν, διότι δεν ήθελαν, εξ αιτίας τού φθόνου, να αποκαλύψουν την πίστι τού ανδρός· αλλά προτιμούσαν μάλλον να αποκρύψουν την αρετήν του - πράγμα για το οποίο και ήλθαν μόνοι τους να παρακαλέσουν, για να μη φανή ότι εκείνος που παρακαλούσε ήταν κάποιος σπουδαίος - παρά διακηρύσσοντας την πίστιν εκείνου να επιτύχουν αυτό για το οποίο είχαν έλθει. Διότι ο φθόνος είναι ικανός να σκοτίση τον νου. Αλλά ο Κύριος, που γνωρίζει τα απόρ­ρητα, παρά την θέλησί τους διεκήρυξε την αρετήν του. Και για να διαπιστώσης ότι αυτό είναι αλήθεια, άκουσε πάλι τον ίδιο τον Λουκά πώς το περιγράφει αυτό. Διότι αυτός λέγει τα εξής, ότι «ου μακράν απέχοντος αυτού έπεμψε λέγων ω Κύριε, μη σκύλλου (τα­λαιπωρείσαι), ου γαρ ειμί άξιος, ίνα μου υπό την στέγην εισέλθης». «Όταν δηλαδή απηλλάγη από την ενόχλησί τους, τότε στέλνει αν­θρώπους του και λέγει «μη νομίσης ότι από οκνηρία δεν ήλθα, αλλά εθεώρησα τον εαυτό μου ανάξιο να σε δεχθώ στον οίκο μου».

Εάν δε ο Ματθαίος λέγει ότι αυτό δεν του το εμήνυσε με τους φίλους του, αλλά αυτοπροσώπως, αυτό δεν αλλάζει τίποτε· διότι το ζητούμενον είναι εάν ο καθένας από τους Ευαγγελιστάς παρουσίασε την προθυμία του ανδρός, και το ότι είχε την πρέπουσα γνώμη για τον Χριστόν. Είναι δε φυσικόν, αφού απέστειλε τους φίλους του, να επήγε και ο ίδιος να του τα ειπή. Εάν δε ο Λουκάς δεν το ανέφερε αυτό, αλλά ούτε ο Ματθαίος εκείνο, δεν σημαίνει ότι διαφωνούν μεταξύ τους, αλλά ότι ο καθένας συμπληρώνει ό,τι παραλείπει ο άλλος. Πρόσεξε δε πως και με άλλον τρόπον ο Λουκάς διεκήρυξε την πίστι τού εκατοντάρχου, λέγοντας ότι ο δούλος του επρόκειτο να αποθάνη· αλλ’ όμως ούτε αυτό τον ωδήγησε σε απόγνωσι, ούτε τον έκαμε να απελπισθή. Εάν τώρα ο μεν Ματθαίος λέγει ότι ο Χριστός είπε «ουδέ εν τω Ισραήλ τοσαύτην πίστιν εύρον» φανερώνοντας με τον τρόπον αυτό ότι ο άνθρωπος δεν ήταν Ισραηλίτης, ο δε Λουκάς, ότι «ωκοδόμησε την συναγωγήν», ούτε αυτό είναι αντίφασις. Διότι είναι δυνατόν και Ιουδαίος να μην είναι και να οικοδομήση την συναγωγήν και το έθνος να αγαπά. Συ όμως μην εξετάζης μόνον τα λόγια τού ανδρός, αλλά λάβε υπ’ όψιν σου και το αξίωμά του και τότε θα αντιληφθής την αρετήν του. Επειδή είναι μεγάλη η αλαζονεία των αξιωματούχων και ούτε στις συμφορές ταπεινώνονται. Ο αναφερόμενος λοιπόν από τον Ιωάννην άρχοντας φέρει τον Κύριο στην οικία του και λέγει: «Κατάβηθι, μέλλει γαρ μου το παιδίον τελευτάν». Αυτός όμως δεν είπε έτσι· αλλά είναι πολύ καλλίτερος και από αυτούς που κατέβασαν την κλίνην από την στέγη. Διότι ούτε την σωματικήν παρουσία τού ιατρού επιζητεί, ούτε έφερε τον ασθενή πλη­σίον του· πράγμα που δεικνύει άνθρωπο που δεν έχει σε μικρή υπόληψι τον Κύριο, αλλά τον βλέπει ως Θεόν γι’ αυτό και του λέγει· «ειπέ λόγω μόνον». Ούτε λέγει από την αρχήν «ειπέ λόγω», αλλά μόνον διηγείται το πάθος· διότι από την πολλήν του ταπεινοφροσύ­νη δεν προσδοκούσε ότι αμέσως ο Χριστός θα συναινέση και θα επιζητήση την οικία. Γι’ αυτό και όταν τον ήκουσε να λέγη: «Εγώ ελθών θεραπεύσω αυτόν», τότε προσέθεσε «ειπέ λόγω». Και ούτε έγινε η συμφορά αιτία να χάση την ψυχραιμία του, αλλά και μέσα σ’ αυτήν φιλοσοφεί, αποβλέποντας όχι τόσο στην υγεία τού παιδιού, όσο στο να μη θεωρηθή ότι πράττει κάτι το ανευλαβές. Μολονότι, βε­βαίως, δεν εξηνάγκασεν αυτός τον Χριστόν, αλλά ο ίδιος υπεσχέθη να μεταβή στην οικία του, παρά ταύτα φοβείται μήπως υπερτιμά και έτσι επιβαρύνει τον εαυτόν του.

Είδες την σύνεσί του; Πρόσεξε και την μωρία των Ιουδαίων, οι οποίοι λέγουν: «Άξιός εστιν ω παρέξει την χάριν». Ενώ έπρεπε να επικαλεσθούν την φιλανθρωπία τού Ιησού, αυτοί προβάλλουν την αξία τού ανθρώπου, και ούτε γνωρίζουν πως να δικαιολογήσουν το αίτημά τους. Εκείνος όμως δεν κάμει το ίδιο, μάλιστα ομολογεί εντελώς ανάξιο τον εαυτόν του, όχι μόνο να δεχθή την ευεργεσία, αλλά και να υποδεχθή τον Κύριο στην οικία του. Γι’ αυτό και όταν είπε «ο παις μου βέβληται», δεν προσέθεσε «ειπέ», αλλά μόνον του ανήγγειλε την συμφορά. Όταν όμως είδε τον Χριστόν πρόθυμο για την ευεργεσίαν, ούτε τότε επροχώρησε αδιάκριτα, αλλά και πάλι συ­γκροτείται διατηρώντας την πρέπουσα μετριοπάθειά του.

Εάν δε ειπή κάποιος, για ποιόν λόγο δεν του ανταπέδωσε ο Χρι­στός την τιμή; Θα απαντούσαμε ότι τον ετίμησε και μάλιστα πολύ. Πρώτον μεν με το να αποκαλύψη την εσωτερικήν του διάθεσι, πράγμα που έγινε ολοφάνερον από το ότι δεν μετέβη ο ίδιος στον οίκο του. Δεύτερον δε με το να τον εισαγάγη στην Βασιλεία του και να τον προτιμήση από όλο το Ιουδαϊκόν έθνος. Διότι εκρίθη άξιος της Ουρανίου Βασιλείας και επέτυχε τα αγαθά τα οποία απήλαυσεν ο Αβραάμ, επειδή εθεώρησε τον εαυτόν του ανάξιον να δεχθή τον Χριστό στην οικία του.

Και για ποιόν λόγο, λέγει, ο λεπρός δεν επηνέθη, αφού επέδειξε μεγαλυτέραν πίστιν από τον εκατόνταρχο; Πράγματι εκείνος δεν είπε «ειπέ λόγω», αλλά κάτι πολύ μεγαλύτερο: «θέλησον μόνον», πράγμα που ο Προφήτης λέγει περί του Πατρός, ότι «πάντα όσα ηθέλησεν, εποίησεν». Αλλά και ο λεπρός επηνέθη. Επειδή, όταν είπε «προσένεγκε (πρόσφερε) το δώρον, ο προσέταξε Μωϋσής, εις μαρτύριον αυτοίς», δεν εννοεί τίποτε άλλο από το ότι «συ θα γίνης κατήγορός τους με την πίστι που επέδειξες». Εξ άλλου δεν είναι το ίδιο να πιστεύση ένας Ιουδαίος και ένας αλλοεθνής. Αλλωστε το ότι ο εκατό­νταρχος δεν ήταν Ιουδαίος φαίνεται και από τους λόγους «Ουδέ εν τω Ισραήλ τοσαύτην πίστιν εύρον». Ήταν πολύ μεγάλο, άνθρωπος που δεν ανήκει στο Ιουδαϊκόν έθνος, να φθάση σε τόσον υψηλήν έννοια περί του Χριστού. Διότι, καθώς πιστεύω, έγινε με τους οφθαλ­μούς τής «ψυχής του θεωρός των ουρανίων στρατιών, ή είδε ότι τα πά­θη τών ανθρώπων και ο θάνατος και τα πάντα είναι υποτεταγμένα σ’ αυτόν, όπως στον ίδιο οι στρατιώτες. Γι’ αυτό και έλεγε «και γαρ εγώ άνθρωπός ειμί υπό εξουσίαν τασσόμενος», εννοώντας ότι εγώ εξου­σιάζομαι από άλλους, συ όμως από κανέναν. Εάν λοιπόν εγώ, ο οποίος είμαι άνθρωπος και ευρίσκομαι υπό εξουσίαν άλλων, έχω τόσες δυνατότητες, πολύ περισσότερον αυτός ο οποίος και Θεός είναι και ανώτερος από κάθε εξουσία. Θέλει, δηλαδή, να τον πείση προ­βάλλοντας την υπερβολικήν διαφορά τους και δεν συγκρίνει τον εαυτόν του με τον Χριστόν, αλλά φανερώνει με τα λόγια αυτά ότι τον θε­ωρεί ασυγκρίτως ανώτερον. Εάν, λέγη, σ’ εμέ που είμαι ισότιμος με τους υφισταμένους μου και ευρίσκομαι ο ίδιος υπό εξουσίαν άλλων, η μικρά αυτή υπεροχή παρέχει τόσες δυνατότητες, και κανείς δεν μου προβάλλει αντίρρησι, αλλά αυτά που διατάσσω γίνονται, όσο διαφορετικά κι αν είναι μεταξύ τους («λέγω γαρ τούτω πορεύου, και πορεύ­εται· και άλλω έρχου, και έρχεται»), πολύ περισσότερες δυνατότητες θα έχης εσύ. Μερικοί διαβάζουν αυτό το χωρίον και έτσι: «ει γαρ εγώ άνθρωπος ων», και θέτοντας εδώ σημείον στίξεως, συνεχίζουν «υπό εξουσίαν έχων υπ’ εμαυτόν στρατιώτας».

Συ όμως πρόσεξε, παρακαλώ, πώς έδειξεν ο εκατόνταρχος ότι ο Χριστός εξουσιάζει και τον θάνατο και τον προστάζει ως Κύριός του. Διότι όταν λέγη ότι «Έρχου, και έρχεται» και «πορεύου, και πορεύεται», αυτό ακριβώς εννοεί, ότι αν διατάξης τον θάνατο να μην έλθη στον δούλο μου, δεν θα έλθη. Είδες πόσο πιστός ήταν; Πράγματι αυτό που επρόκειτο να γίνη αργότερα σε όλους φανερό, αυτό το εφανέρωσεν εκείνος από τώρα, ότι έχει την εξουσία του θα­νάτου και της ζωής, και «κατάγει εις πύλας άδου και ανάγει». Και δεν ανέφερε μόνο το παράδειγμα των στρατιωτών, αλλά και των δούλων, για να δείξη την πλήρη υποταγή. Αλλ’ όμως, αν και είχε τόση πίστι, εθεωρούσε τον εαυτόν του ανάξιον. Ο δε Χριστός, δει­κνύοντας ότι ήταν άξιος να εισέλθη στην οικία του, έκαμε κάτι πολύ μεγαλύτερο· τον εθαύμασε, διεκήρυξε την αρετήν του και του έδωσε περισσότερα από όσα εζήτησε. Εκείνος ήλθε να ζητήση την σωματικήν υγεία τού δούλου, και ανεχώρησε, αφού έλαβε την Βασιλεία των Ουρανών.

Είδες πώς εξεπληρώθη το «Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν των ουρανών, και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν»; Επειδή επέδειξε πολλήν πίστι και ταπεινοφροσύνη, και τον ουρανό του έδωσε και την υγεία του προσέθεσε· και δεν τον ετίμησε μόνον με αυτό, αλλά και με το να δείξη ποιοι αποβάλλονται και εισάγεται αυτός. Από τώρα ακόμη κάμει γνωστό σε όλους, ότι η σωτηρία θα προέλθη από την πίστι και όχι από την τήρησι του νόμου. Γι’ αυτό ακριβώς η δωρεά αφορά όχι μόνον τους Ιουδαίους, αλλά και τους εθνικούς· και μάλιστα εκείνους περισσότερον από αυτούς. Διότι, λέγει, μη νομίσε­τε, βεβαίως, ότι αυτό συνέβη μόνο στην περίπτωσι του εκατοντάρχου, αλλά το ίδιο θα ισχύση και για όλην την οικουμένη. Και το έλεγε αυτό προφητεύοντας περί των εθνών και δίδοντάς τους καλές ελπίδες. Πράγματι μεταξύ αυτών που ακολουθούσαν υπήρχαν και αυτοί που προήρχοντο από την περιοχήν τής Γαλιλαίας που εκατοικείτο από εθνικούς. Το έλεγε για να προφυλάξη τους εθνικούς από την απόγνωσι, αλλά και για να ταπεινώση το φρόνημα των Ιουδαί­ων. Δεν κάμει ενωρίτερα λόγο για τους εθνικούς, ούτε τώρα αναφέρει καθαρώς περί αυτών, αλλά αφού πρώτα λαμβάνει αφορμήν από τον εκατόνταρχο· και αυτό για να μην προσβάλη με τα λόγια του τους ακροατάς, ούτε να τους δώση λαβήν για κατηγορία. Διότι δεν είπε «πολλοί από τους εθνικούς», αλλά «πολλοί από ανατολών και δυσμών», εννοώντας μεν τους εθνικούς, χωρίς όμως να προσβάλη τους ακροατάς, με τον συγκεκαλυμμένον τρόπο που το είπε. Και δεν μετριάζει μόνον με αυτόν τον τρόπο την εντύπωσι ότι με αυτήν του την διδασκαλία καινοτομεί, αλλά και με το να αναφέρη τους κόλπους τού Αβραάμ αντί της Βασιλείας· επειδή δεν τους ήταν γνωστός ο όρος αυτός, αλλά και περισσότερο τους επλήγωνε το ότι ανέφερε τον Αβραάμ. Για τον λόγον αυτό και ο Ιωάννης δεν είπε τίποτε εξ αρχής περί γεέννης, αλλά κάτι που τους ελύπησε περισσότερο: «Μη δόξητε (νομίσετε) λέγειν ότι παίδές εσμεν του Αβραάμ».

Μαζί δε με αυτά φροντίζει και για κάτι άλλο, το να μη νομισθή ότι είναι αντίθετος με την Παλαιά Διαθήκη. Διότι αυτός που θαυμάζει τους Πατριάρχες και αποκαλεί τους κόλπους εκείνων ως το έσχα­τον των αγαθών, αναιρεί κάθε υποψία. Κανείς λοιπόν μη νομίζη ότι μία είναι η απειλή· διπλή είναι και για τους Ιουδαίους η κόλασις και για τους εθνικούς η ευφροσύνη. Διότι οι μεν Ιουδαίοι όχι μόνον έμειναν έξω, αλλά έμειναν έξω από τα ιδικά τους· οι δε εθνικοί όχι μόνον απήλαυσαν την Βασιλείαν, αλλά επί πλέον απήλαυσαν κάτι που δεν προσδοκούσαν. Και εκτός τούτου αυτοί έλαβαν ό,τι προωρίζετο για εκείνους. Υιούς δε της Βασιλείας εννοεί αυτούς για τους οποίους ήταν ετοιμασμένη η Βασιλεία· πράγμα που τους επλήγωνε ιδιαιτέρως. Αφού δηλαδή πρώτα έδειξε ότι σύμφωνα με την επαγ­γελία και την υπόσχεσιν ευρίσκονται στους κόλπους τού Αβραάμ, τότε τους εκβάλλει έξω. Έπειτα, επειδή αυτό που ελέχθη ήταν προ­αγγελία, το επιβεβαιώνει με το θαύμα· όπως ακριβώς αποδεικνύει και τα θαύματα από την προφητεία που επηκολούθησε. Αυτός λοιπόν που απιστεί στην θεραπεία που έγινε τότε στον δούλο, ας την πιστεύση από την προφητεία που έχει επαληθευθή σήμερα, αν και η προφητεία είχε επιβεβαιωθή από την πρώτη στιγμή με το θαύμα που είχε γίνει τότε. Γι’ αυτό ακριβώς εθεράπευσε τον παράλυτο, αφού προηγουμένως προανήγγειλεν εκείνο, ώστε να επιβεβαίωση τα μέλλοντα από τα παρόντα και το μικρότερον από το μεγαλύτερο. Διότι το να απολαύσουν τα αγαθά οι ενάρετοι και οι αντίθετοι να υποφέρουν τα λυπηρά δεν είναι καθόλου παράδοξο, αλλά πολύ λογικό και φυσικό· αλλά το να δέση σφιγκτά τα μέλη τού παραλύτου και να αναστήση νεκρούς ήταν κάτι που υπερέβαινε τους φυσικούς νόμους. Αλλ’ όμως στο μεγάλο αυτό και θαυμαστόν γεγονός δεν συνεισέφερε λίγο και ο εκατόνταρχος· αυτό το εφανέρωσε και ο Χριστός λέγοντας: «Ύπαγε, και ως επίστευσας γενηθήτω σοι». Είδες πώς η υγεία τού δούλου ανεκήρυξε και την δύναμι τού Χριστού και την πίστι τού εκατοντάρχου και επεβεβαίωσε αυτά που θα συμβούν στο μέλλον; Μάλλον δε όλα μαζί ανεκήρυτταν την δύναμι του Χρι­στού. Διότι δεν διώρθωσε μόνον το σώμα τού δούλου, αλλά και την ψυχήν τού εκατοντάρχου προσείλκυσε στην πίστι δια των θαυμάτων αυτών.

Συ όμως μην προσέχης μόνον αυτό, ότι αυτός επίστευσε και εκείνος ιάθη, αλλά θαύμασε και την ταχύτητα. Αυτήν φανερώνει ο Ευαγγελιστής, όταν λέγη: «Και ιάθη ο παις αυτού εν τη ώρα εκείνη»· ακριβώς όπως είπε και στην περίπτωσι του λεπρού, ότι «ευθέως εκαθαρίσθη». Διότι επεδείκνυε την δύναμί του όχι μόνον με το να θεραπεύη, αλλά και με το να κάμνη αυτό με τρόπον παρά­δοξο και μάλιστα ακαριαίως. Και δεν ωφελούσε μόνον με αυτά, αλλά και με το ότι συνεχώς μαζί με την επίδειξι των θαυμάτων συνεδύαζε και τους λόγους περί της Βασιλείας των Ουρανών και προσείλκυεν όλους προς αυτήν. Διότι και αυτούς ακόμη που απειλούσε ότι θα τους εκβάλη από την Βασιλεία, τους απειλούσε όχι για να τους εκβάλη, αλλά για να τους προξενήση φόβο με τους λόγους του και έτσι να τους προσελκύση προς αυτήν. Εάν δε ούτε με αυτόν τον τρόπον ωφελούντο, η ενοχή θα ήταν εξ ολοκλήρου ιδική τους και όλων εκείνων που πάσχουν από την ιδίαν ασθένεια. Και αυτό ημπορεί να το ιδή κανείς όχι μόνον στους Ιουδαίους, αλλά και στους πι­στούς. Πράγματι και ο Ιούδας υιός τής Βασιλείας ήταν και ήκουσε μαζί με τους άλλους μαθητάς το «επί δώδεκα θρόνους καθιείσθε», αλλ’ έγινεν υιός τής γεέννης· ενώ ο Αιθίοψ, αν και ήταν άνθρωπος αλλοεθνής, από εκείνους που κατήγοντο από «Ανατολών και Δυσμών», θα απολαύση τους στεφάνους μαζί με τον Αβραάμ και τον Ισαάκ και τον Ιακώβ. Το ίδιο γίνεται τώρα και σ’ εμάς. Διότι λέγει: «Πολλοί έσονται πρώτοι έσχατοι και έσχατοι πρώτοι». Το λέγει αυτό, ώστε ούτε εκείνοι να ραθυμούν σαν να μην ημπορούσαν να επανέλθουν, ούτε αυτοί να παίρνουν θάρρος σαν να ήσαν αμετακίνητοι. Αυτό προαναφωνούσε και ο Ιωάννης λέγοντας από την αρχή: «Δύναται ο Θεός εκ των λίθων τούτων εγείραι τέκνα τω Α­βραάμ». Επειδή αυτό επρόκειτο να συμβή, προκηρύττεται από μακρυά, ώστε κανείς να μη θορυβηθή από το παράδοξον του πράγ­ματος. Αλλά εκείνος μεν το λέγει αυτό ως ενδεχόμενον, διότι ευρίσκετο ακόμη στην αρχή, ενώ ο Χριστός το προλέγει ως βέβαιον, πα­ρέχοντας την απόδειξι με τα έργα του.

Ας μην έχωμε λοιπόν εμπιστοσύνη στον εαυτόν μας όσοι συμπεριλαμβανόμεθα μεταξύ των πιστών, αλλά να λέγωμε στους εαυτούς μας: «ο δοκών εστάναι, βλεπέτω μη πέση». Ούτε να απογοητευώμεθα με τις πτώσεις μας, αλλά να λέγωμε στους εαυτούς μας: «Μη ο πίπτων ουκ ανίσταται;». Διότι πολλοί, αν και ανέβησαν στην κορυ­φήν τού ουρανού και επέδειξαν κάθε καρτερία και κατέλαβαν τις ερήμους και ούτε στο όνειρό τους είδαν γυναίκα, έδειξαν προς στιγμήν αμέλεια, ενικήθησαν και έπεσαν στο ίδιο το βάραθρον της κακίας. Αλλοι πάλι από εκεί κάτω ανέβησαν στον ουρανόν και μετεπήδησαν από την σκηνήν και την ορχήστρα στην αγγελικήν πολιτεία. Επέδειξαν μάλιστα τόσο μεγάλην αρετήν ώστε να εκδιώξουν και δαίμονες, και πολλά άλλα παρόμοια θαύματα να κάμουν. Οι Γραφές είναι γεμάτες από τις ιστορίες τους, αλλά και η ζωή μας πλήρης από τα σχετικά παραδείγματα. Βλέπουμε πόρνους και αδύναμους χαρακτήρες να κλείνουν τα στόματα των αιρετικών Μανιχαίων, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι η κακία είναι ανίκητος υπηρετώντας έτσι τον διάβολο και παραλύοντας τα χέρια όσων θέλουν να αγωνισθούν, ανατρέποντας δε με τον τρόπον αυτό τα πάντα στην ζωή. Διότι όσοι πείθουν τον κόσμο με αυτήν την θεωρία, δεν τον βλάπτουν μόνον ως προς την μέλλουσα ζωήν, αλλά και εδώ τα κάμουν όλα άνω κάτω, όσον εξαρτάται από αυτούς...

Εμείς όμως, αφού έχουμε τόσα παραδείγματα από τις Γραφές και από όλη την ζωή μας, ας προσέχωμε πολύ και ας προσπαθούμε να μην πίπτουμε τόσο χαμηλά· αλλά και αν κάποτε πέσωμε, να μην παραμείνωμε στην κατάστασι της πτώσεως. Διότι εάν ο δίκαιος Δαυΐδ, επειδή προς στιγμήν ημέλησε, εδέχθη τοιαύτα τραύματα, τί θα πάθωμε εμείς οι οποίοι καθημερινώς αμελούμε; Μην ιδής ότι έπεσε και αποθαρρυνθής, αλλά σκέψου τί έπραξε στην συνέχεια· πόσους θρή­νους επέδειξε, πόσην μετάνοια, προσθέτοντας στις ημέρες και τις νύ­κτες· τις πηγές των δακρύων που έχυσε λούοντας με αυτά την κλίνη του, και εκτός αυτών τον σάκκο της μετανοίας που περιεβλήθη. Εάν δε εκείνος είχεν ανάγκη από τόσην μεγάλην επιστροφή, πώς θα ημπορέσωμε εμείς να σωθούμε παραμένοντας ανάλγητοι μετά από τόσα αμαρτήματα; Διότι αυτός που έχει πολλά κατορθώματα, εύκο­λα θα ημπορούσε με αυτά να καλύψη τα αμαρτήματά του· ενώ ο γυμνός, όπου και αν δεχθή βέλος, η πληγή αποδεικνύεται Θανάσιμος.

Για να μη συμβή όμως αυτό, ας εξοπλίσωμε τους εαυτούς μας με έργα αγαθά, ώστε και αν πέσωμε σε κάποιο αμάρτημα, να το απαλύνωμε με αυτά· και έτσι να καταξιωθούμε, αφού ζήσωμε την παρούσα ζωήν προς δόξαν Θεού, να απολαύσωμε την μέλλουσα· «ης γένοιτο πάντας ημάς επιτυχείν, χάριτι και φιλανθρωπία τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ω η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώ­νων». Αμήν.

 
Πηγή: (4ος - 5ος αιών -Αγ. Ιωάννου Χρυσοστόμου, Ε.Π.Ε. τόμ. 10 (Υπόμνημα), ομι­λία ΚΣΤ σελ. 170. Η πρώτη παράγραφος είναι από την ομιλία ΚΕ’ 1. Από το βιβλίο "Πατερικόν Κυριακοδρόμιον", σελίς 163), Η άλλη όψη

«Ο παραευξείνιος ελληνισμός κατά τον 19ο και 20ό αιώνα» είναι ο τίτλος του κεφαλαίου στην Ιστορία Γ΄ Λυκείου που άναψε… φωτιές. Το συγκεκριμένο κεφάλαιο, έκτασης συνολικά 9 σελίδων, εδώ και χρόνια αποτελεί μέρος της εξεταστέας ύλης των πανελλαδικών και μάλιστα φέτος θεωρούνταν «θέμα-SOS».

Ωστόσο, με τα μέχρι στιγμής δεδομένα, από τη διδακτέα ύλη της σχολικής χρονιάς 2015-2016 απουσιάζει το εν λόγω κεφάλαιο το οποίο έχει αντικατασταθεί από την «Ελληνική οικονομία μετά την Επανάσταση» και την «Οικονομία κατά τον 19ο αιώνα».

Ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Ποντίων Εκπαιδευτικών, με ανακοίνωση την οποία υπογράφουν ο πρόεδρος δρ Αντώνης Παυλίδης και η γενική γραμματέας δρ Γεωργία Χαριτίδου, επισημαίνει ότι αφαιρέθηκε ένα σημαντικό κεφάλαιο «που αναφέρεται σε μια κορυφαία στιγμή της ιστορίας του νεότερου ελληνισμού» παρόλο που ο καθ’ ύλην αρμόδιος φορέας, το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής, είχε διαφορετική άποψη. 

Το νέο κεφάλαιο που προστέθηκε, και που έχει να κάνει με την οικονομία, έχει μεγαλύτερη έκταση (31 σελίδες) και συνεπώς «η δικαιολογία του περιορισμού της ύλης καταρρέει», αναφέρεται στην ανακοίνωση.

«Δεν υπάρχει καμία πρόθεση σύγκρισης της σημαντικότητας των παραπάνω κεφαλαίων. Ίσως όμως –θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί– “ενοχλεί” ο όρος “γενοκτονία”, που περιλαμβάνεται στην ενότητα που παραλείφτηκε, προφανώς επειδή ενοχλεί εκείνους που πραγματοποίησαν αυτό το έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας. Αυτή η αντίληψη δεν είναι μόνο άδικη, αλλά  και δεν υπηρετεί την επιστημονική αλήθεια», υπογραμμίζει ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Ποντίων Εκπαιδευτικών.

Και η ανακοίνωση καταλήγει ως εξής: «Για τους λόγους αυτούς διαμαρτυρόμενοι καλούμε το υπουργείο Παιδείας να επανεξετάσει τη στάση του και να επαναφέρει το κεφάλαιο που αφαιρέθηκε».

Πηγή: Pontos News

Η βάση της κοινωνικής οργάνωσης των ανθρώπων βρίσκεται στην οικογένεια, το αρχικό κύτταρο της οποίας ανιχνεύεται στις απαρχές της δημιουργίας, εντοπιζόμενο στην συνύπαρξη ανδρός και γυναικός, την οποία το ένστικτό του επέβαλε στον άνθρωπο. Το ανθρώπινο ον λόγω της ατέλειάς του και του πεπερασμένου της υπάρξεώς του ρέπει προς τον συντροφικό βίο, η δε διαφορά των φύλων έστρεψε την ενστικτώδη αυτή ροπή αμοιβαίως προς το έτερον φύλο και έτσι δημιουργήθηκε η πρώτη εν ενώσει συνύπαρξη ανδρός και γυναικός, δηλαδή η πρώτη οικογένεια.

Η ανάγκη της οικογένειας λοιπόν, ως βιοτικής σχέσης του ανθρώπου, εντοπίζεται στην διαφορά των φύλων και την αμοιβαία αυτών έλξη. Αυτό προκύπτει όχι τόσο από την κοινωνιολογική μελέτη του θέματος, όσο κυρίως από την Θείαν δημιουργία. Ανατρέχοντας λοιπόν στη Θεία δημιουργία, όπως αυτή περιγράφεται στο βιβλίο του Μωϋσέως «Η Γένεσις» διαβάζομε τα εξής σχετικά με τη σύσταση της οικογένειας: «Και είπεν ο Θεός ποιήσωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημετέραν και καθ’ ομοίωσιν… Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον …άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς. Και ευλόγησεν αυτούς ο Θεός λέγων: αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και πληρώσατε τη γη… Και είπε Κύριος ο Θεός: ου καλόν είναι τον άνθρωπον μόνον, ποιήσομεν αυτώ βοηθόν κατ’ αυτόν… Και επέβαλεν ο Θεός έκστασιν επί τον Αδάμ, και ύπνωσεν και έλαβε μίαν των πλευρών αυτού και ανεπλήρωσε σάρκα αντ’ αυτής. Και ωκοδόμησεν ο Θεός την πλευράν, ην έλαβεν από του Αδάμ εις γυναίκα και ήγαγεν αυτήν προς τον Αδάμ. Και είπεν Αδάμ, τούτο νυν οστούν εκ των οστέων μου και σαρξ εκ της σαρκός μου, αύτη κληθήσεται γυνή ότι εκ του ανδρός ελήφθη αύτη. Ένεκεν τούτου καταλείψει άνθρωπος τον πατέρα αυτού και την μητέρα και προσκολληθήσεται προς την γυναίκα αυτού, και έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν…» (Γεν. α’26-28, β’18, 21- 24).

Από το παλαιοδιαθηκικό αυτό χωρίο δεν καταλείπεται καμία αμφβολία ότι η οικογένεια έχει θεία την προέλευση της, και ότι έχει δημιουργηθεί ταυτόχρονα με τον άνθρωπο για να αποτελέσει τη βάση της κοινωνικής του οργάνωσης. Προκύπτει ακόμα ότι από την αρχή της δημιουργίας η οικογένεια πρόβαλε ως «θεσμός», αφού την βλέπομε οργανωμένη από τότε πάνω σε κανόνες όχι μόνο φυσικούς, αλλά και κονωνικοπολιτικούς θα λέγαμε, όπως ότι η οικογένεια συνιστάται μόνο από ετερόφυλα άτομαμ τον άνδρα και την γυναίκα, μέσα σ’ αυτή πολλαπλασιάζονται οι άνθρωποι, κατά την εντολή του Θεού «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε», ότι η δημιουργία οικογένειας είναι επιδίωξη του ανθρώπου, αφού «ου καλόν είναι τον άνθρωπον μόνον».

Οι οργανωμένες Πολιτείες αντελήφθησαν από αυτής της συστάσεώς τους ακόμη, ότι οφείλουν την ύπαρξη τους σ’ αυτήν ακριβώς την ένωση του άνδρα με την γυναίκα και γι’ αυτό την υπέβαλαν σε αυστηρούς κανόνες, οι οποίοι ανήγαγαν αυτήν σε «θεσμό» του Δικαίου ο οποίος ακούει στο όνομα «γάμος»! Γάμος λοιπόν δεν είναι παρά η μέχρι τελείας συνταύτισης ένωση του άνδρα με την γυναίκα. Είναι το του Θεού: «και έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν»! Από αυτή την σε θεσμό ρυθμιζόμενη στο νόμο ένωση του άνδρα με τη γυναίκα γεννάται η οικογένεια. Επομένως η οικογένεια έχει άμεση πηγή της τον γάμο ως θεσμό, διότι στις οργανωμένες κοινωνίες η ένωση του άνδρα με τη γυναίκα νοείται ως γάμος μόνο ως ρυθμισμένη από αυτές έννομη σχέση. Κάθε άλλη συνύπαρξη του άνδρα και της γυναίκας πραγματική, αλλά θεσμικά αρρύθμιστη, δεν είναι γάμος, και η από αυτή την αρρύθμιστη συνύπαρξη των δύο τονίσθηκε ανωτέρω, ότι δηλαδή πηγή της οικογένειας είναι ο γάμος, η θεσμικά δηλαδή ρυθμιζόμενη από την Πολιτεία ένωση του άνδρα με τη γυναίκα. Χωρίς αυτή την κρατική ρύθμιση δεν νοείται οικογένεια.

Από την αρχή της οργάνωσης των ανθρώπων σε κοινωνίες το πρώτο και σπουδαιότερο μέλημα τους υπήρξε η ρύθμιση του γάμου ως βάσης της σκοπούμενης κοινωνίας. Γάμος αρρύθμιστος ποτέ δεν υπήρξεν. Το βέβαιο είναι ότι η ρύθμιση ήταν ανέκαθεν κρατική, ως προερχόμενη δηλαδή και επιβαλλόμενη από την Πολιτεία-Κράτος με έντονη την επίδραση του θείου στοιχείου, αφού σε όλους τους Λαούς, κοινή υπήρξε εξ αρχής η αντίληψη ότι ο γάμος έχει Θείαν την προέλευση του! Στις εξελιγμένες αρχαίες κοινωνίες όπως των Ελλήνων, των Ανατολικών Λαών, και των Ρωμαίων, η ρύθμιση του γάμου και κατ’ επέκταση της οικογένειας ήταν εξαντλητική και αφορούσε τις προϋποθέσεις και τον τύπο της συστάσεως του, την λειτουργία του, τα αποτελέσματα του, τη λύση του. Πάντοτε δε ετελείτο με την αυθεντία της Πολιτείας, υπό την έννοια ότι μετείχε αναγκαίως στην τέλεσή του είτε κρατικός είτε θρησκευτικός λειτουργός ή και οι δύο μαζί. Στη σύζευξη του Ρωμαϊκού Δικαίου και του χριστιανικού Δόγματος οφείλομε τον αρτιότερο, πληρέστερο και ωραιότερο ορισμό του γάμου, αποδιδόμενο στον Ρωμαίο νομοδιδάσκαλο Ερένιο Μοδεστίνο, ο οποίος όπως διασώθηκε στους Πανδέκτες, έχει ως εξής:

«Γάμος εστί ανδρός και γυναικός συνάφεια και συγκλήρωσις του βίου παντός, θείου τε και ανθρωπίνου Δικαίου κοινωνίας»

Και στο λατινικό πρωτότυπο, όπως βγήκε από την κάλαμο του Μοδεστίνου:

«Numptini sunt conjunction maris et feminae et consortium omnis vitae, divini et humani Juris communication»

Αυτός ο ορισμός του γάμου παραμένει αναντικατάστατος, ανεξάρτητα από οποιαδήποτε ρύθμιση του θεσμού, επειδή ακριβώς εκφράζει τη ουσία του γάμου. Διότι ο γάμος κατ’ ουσίαν δεν είναι μόνο φυσική ένωση του άνδρα και της γυναίκας, αλλά είναι προπαντός σχέση ηθική! Με τον γάμο οι σύζυγοι τίθενται υπό τον αυτόν «ζυγόν», όπως τα «αλωώντα» ζώα, και αφοσιώνονται ο ένας στον άλλο, συμμεριζόμενοι τόσο τις καλές και ευτυχείς όσο και τις κακές και δυσάρεστες περιστάσεις του βίου, και έτσι «συγκληρώνουν» τη ζωή τους, έχουν δηλαδή κοινό κλήρο, κοινές επιδιώξεις, κοινή αποστολή. Αυτή είναι η «συγκλήρωσις του βίου παντός». Όταν δε αποκτηθούν και τέκνα από τον γάμο τότε προστίθεται και ένα ακόμη ηθικό στοιχείο σ’ αυτόν: η μέριμνα της ανατροφής και διαπαιδαγωγήσεως των τέκνων, ώστε να καταστούν αυτά χρήσιμα μέλη της κοινωνίας.

Ο γάμος και η οικογένεια αποτελούν κατά ταύτα την βάση της κοινωνικής οργάνωσης των ανθρώπων και γι’ αυτό δεν αποβάλλουν ποτέ την κοινωνική τους σπουδαιότητα και αποστολή. Θα εξακολουθούν να παραμένουν ανά τους αιώνες τα κύτταρα του κοινωνικού πυρήνα, χωρίς κανένα υποκατάστατό τους να μπορεί να τα αντικαταστήσει. Μπορεί η κοινωνική οργάνωση να εξελίσσεται και η πρόοδος της κοινωνίας να αναπτύσσεται, όμως ο πυρήνας της παραμένει ο ίδιος, και καμία απολύτως επέμβαση του ανθρώπου δεν μπορεί να τον αλλοιώσει, χωρίς βλάβη στην ίδια την οργανωμένη κοινωνία.

Από τα προηγηθέντα προκύπτει σαφώς ότι ουσιώδες συστατικό στοιχείο του γάμου και κατ’ επέκταση της οικογένειας είναι «το ετερόφυλον των συζύγων». Μόνο η νόμιμη ένωση του άνδρα και της γυναίκας συνιστά αείποτε εν τω Δικαίω γάμον. Τούτο σημαίνει ότι νομικώς δεν νοείται γάμος μη ετεροφυλικός. Εξ ορισμού λοιπόν ο γάμος είναι ετεροφυλικός! Έτσι τον εννοεί ανέκαθεν το Δίκαιον. Έτσι τον εννοεί το Σύνταγμα μας στο άρθρο 21§§1 και 2 και ο Αστικός μας Κώδικας στα άρθρα 1350 επ. Εδικώτερα το Σύνταγμα ορίζει στο άρθρο 21§ «Η οικογένεια ως θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής του Έθνους, καθώς και ο γάμος… τελούν υπό την προστασία του Κράτους». Αυτό σημαίνει ότι ο γάμος έχει όχι μόνο «συντηρητική», αλλά και «προαγωγική» επί του Έθνους ισχύν η οποία αναβλύζει αποκλειστικώς μέσα από την ετεροφυλική σύσταση των αναγκαίων αυτών κοινωνικών κυττάρων. Το Έθνος προάγεται φυσικώς και αποκλειστικώς μέσα από την ετεροφυλική συγκρότηση του γάμου. Κάθε άλλη μη ετεροφυλική ένωση του ανθρώπου στερείται αυτής της συντηρητικής και προαγωγικής ισχύος του Έθνους, την οποία ωστόσο το Σύνταγμα αναγνωρίζει ως τον μοναδικό λόγο αναγκαίας προστασίας του γάμου και της οικογένειας. Αυτό περαιτέρω έχει ως αναγκαία νομική συνέπεια την αντισυνταγματικότητα της νομοθετικής ρύθμισης οποιουδήποτε υποκατάστατου του γάμου, και πολύ περισσότερο της αναγνώρισης της ομοφυλικής ένωσης του ανθρώπου, ωα αντικειμένης στην προαναφερθείσα πολυσήμαντη διάταξη του Συντάγματος.

Βασίλειος Νικολόπουλος, επίτιμος πρόεδρος του Αρείου Πάγου Δ.Ν.

Οι εξελίξεις στον οικουμενιστικό κατήφορο είναι καταιγιστικές. Οι προσπάθειες αθετήσεως των Ιερών Κανόνων βρίσκονταισε πλήρη εξέλιξη. Οι αιρετικοί προτείνουν τρόπους κατεδαφίσεως και ορισμένοι δικοί μας μεγαλόσχημοι κληρικοί, δυστυχώς, το συζητούν! Η νέα «βόμβα», την οποία έριξε ο αιρεσιάρχης του Βατικανού Πάπας Φραγκίσκος ο Α΄, για καθορισμό κοινής ημερομηνίας εορτασμού του Πάσχα από όλους τους Χριστιανούς, αιρετικούς και Ορθοδόξους, έγινε αντικείμενο ευρείας δημοσιότητας και πολλών σχολιασμών. Ο αιρετικός καταληψίας του παλαιφάτου και σεβασμίου Πατριαρχείου της Δύσεως προτείνει να «πετάξουμε στον κάλαθο των αχρήστων» τον Ιερό Κανόνα της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου (325 μ. Χ.), ο οποίος ορίζει ρητά και κατηγορηματικά τον χρόνο του εορτασμού του Πάσχα, της μεγάλης Εορτής των Εορτών και ο οποίος δεν αφήνει κανένα περιθώριο για αλλαγές και να ευθυγραμμιστούμεμε τις ιδικές του προτάσεις.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 25η   Ιουνίου 2015.

Η ΠΑΠΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΠΕΡΙ ΚΟΙΝΟΥ ΕΟΡΤΑΣΜΟΥ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ

Οι εξελίξεις στον οικουμενιστικό κατήφορο είναι καταιγιστικές. Οι προσπάθειες αθετήσεως των Ιερών Κανόνων βρίσκονταισε πλήρη εξέλιξη. Οι αιρετικοί προτείνουν τρόπους κατεδαφίσεως και ορισμένοι δικοί μας μεγαλόσχημοι κληρικοί, δυστυχώς, το συζητούν! Η νέα «βόμβα», την οποία έριξε ο αιρεσιάρχης του Βατικανού Πάπας Φραγκίσκος ο Α΄, για καθορισμό κοινής ημερομηνίας εορτασμού του Πάσχα από όλους τους Χριστιανούς, αιρετικούς και Ορθοδόξους, έγινε αντικείμενο ευρείας δημοσιότητας και πολλών σχολιασμών. Ο αιρετικός καταληψίας του παλαιφάτου και σεβασμίου Πατριαρχείου της Δύσεως προτείνει να «πετάξουμε στον κάλαθο των αχρήστων» τον Ιερό Κανόνα της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου (325 μ. Χ.), ο οποίος ορίζει ρητά και κατηγορηματικά τον χρόνο του εορτασμού του Πάσχα, της μεγάλης Εορτής των Εορτών και ο οποίος δεν αφήνει κανένα περιθώριο για αλλαγές και να ευθυγραμμιστούμεμε τις ιδικές του προτάσεις.

Σύμφωνα με πληροφορίες από το ιστολόγιο: «Αγιορειτικό Βήμα», ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος έδωσε συνέντευξη στον δημοσιογράφο κ. Andrea Tornielli της ιταλικής εφημερίδος «LA STAMPA», στην οποία ο κ. Βαρθολομαίος σχολιάζει μεταξύ άλλων καιτην εγκύκλιο του Πάπα Φραγκίσκου του Α΄ για το περιβάλλον. Πλην όμως η τελευταία ερώτηση του κ. Tornielli, που αφορά τον κοινό εορτασμό του Πάσχα είναι αποκαλυπτική. Ο ιταλός δημοσιογράφος του έθεσε το εξής ερώτημα: « O κ. Φραγκίσκος πρότεινε και πάλι μια συμφωνία για μια συγκεκριμένη ημερομηνία για τον εορτασμό του Πάσχα. Συμφωνείτε σ’ αυτή την υπόθεση;». Και ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης απήντησε: «Η Ορθόδοξη Εκκλησία συζητά το ενδεχόμενο για μια ενιαία ημερομηνία για τον εορτασμό του Πάσχα, την Εορτή των Εορτών, περισσότερο από μισό αιώνα. Στην πραγματικότητα,   στο πλαίσιο της προετοιμασίας για το μεγάλο ιερό Συμβούλιο που έχει προγραμματιστεί για το επόμενο έτος στην Κωνσταντινούπολη, την Πανορθόδοξη, έχουν εξεταστεί διάφορες επιλογές σε επιστημονικό και λειτουργικό επίπεδο, γι’ αυτό το ενδεχόμενο. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια και ιδιαίτερα μετά τη διάλυση του Σιδηρού Παραπετάσματος, σημαντικά στοιχεία μέσα σε μερικές εθνικές εκκλησίες έχουν δυστυχώς αντισταθεί σε αυτήν την ιδέα της αλλαγής. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μια συμφωνία σχετικά με μια κοινή καθορισμένη ημερομηνία για τον εορτασμό του Πάσχα θα είναι ένα πλεονέκτημα ιδιαίτερα για τους Χριστιανούς που ζουν στην Αμερική, στη Δυτική Ευρώπη και την Ωκεανία. Αλλά ανεξάρτητα από το αν εσείς προσωπικά συμφωνείτε ή όχι, μια τέτοια πρόταση θα πρέπει να αποφασιστεί από όλες τις Ορθόδοξες Εκκλησίες για να μην τεθεί σε κίνδυνο η ενότητα του Ορθόδοξου κόσμου».

Οι παρά πάνω δηλώσεις του κ. Βαρθολομαίουείναι ξεκάθαρες και αποκαλυπτικές.Στην αλλαγή αυτή βλέπει πλεονεκτήματα «για τους Χριστιανούς που ζουν στην Αμερική, στη Δυτική Ευρώπη και την Ωκεανία ». Φυσικά ούτε καν διανοείται να νουθετήσει τον Πάπα,να επιστρέψει στις θεόπνευστες αποφάσεις της Α΄ Οικουμενικής, τις οποίες ακολουθούσε και το εκπεσόν πρεσβυγενές Πατριαρχείο της Παλαιάς Ρώμης-Δύσεως επί σειρά αιώνων.Δεν τον προβληματίζει η καταπάτηση της αγίας Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, η οποία θεοπνεύστως καθόρισε μια για πάντα τον χρόνο εορτασμού της μεγάλης αυτής Εορτής. Εκείνο που τον προβληματίζει είναι η «αντίδραση» «μερικών εθνικών εκκλησιών» οι οποίεςεπιμένουν να σέβονται την απόφαση της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου!Αποκαλυπτικός υπήρξε ο κ. Βαρθολομαίος και για «το ενδεχόμενο για μια ενιαία ημερομηνία για τον εορτασμό του Πάσχα … στο πλαίσιο της προετοιμασίας για το μεγάλο ιερό Συμβούλιο που έχει προγραμματιστεί για το επόμενο έτος στην Κωνσταντινούπολη, την Πανορθόδοξη». Μ’ άλλα λόγια ένα από τα θέματα στην «ατζέντα» της Μεγάλης Συνόδου του 2016 θα είναι και η αλλαγή του Πασχαλίου, αφού όπως εξήγησε, «έχουν εξεταστεί διάφορες επιλογές σε επιστημονικό και λειτουργικό επίπεδο, γι’ αυτό το ενδεχόμενο»! Δηλαδή η προετοιμαζόμενη για το 2016 Πανορθόδοξη Σύνοδος, υπάρχει περίπτωση, να ανατρέψει την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο!

Για την ιστορία αναφέρουμε,ότι ο εορτασμός του Πάσχα υπήρξε μείζον πρόβλημα στην αρχαία Εκκλησία, και είχε προκαλέσει σοβαρότατες έριδες. Μέχρι την σύγκληση της Α΄ Οικουμενικής  οι χριστιανοί της Μικράς Ασίας, οι λεγόμενοι «Τεσσαρεσκαιδεκατίτες», εόρταζαν το Πάσχα στις 14 του εβραϊκού μηνός Νισάν, ενώ στη Δύση και σε άλλες περιοχές της Ανατολής εόρταζαν το Πάσχα σε άλλες ημερομηνίες. Ήδη από τα μέσα του Β΄ αιώνος άρχισαν προσπάθειες για να επιτευχθεί ομοιομορφία σε όλες τις τοπικές εκκλησίες. Το ζήτημα του κοινούεορτασμού συζήτησαν στη Ρώμη το 155 μ. Χ. ο επίσκοπος Σμύρνης Πολύκαρπος και ο Ρώμης Ανίκητος, χωρίς όμως να καταλήξουν σε κάποια συμφωνία. Η  Α΄ Οικουμενική έβαλε τέρμα στις έριδες και επέτυχε μια συμφωνία για τον κοινό εορτασμό του Πάσχα σε Ανατολή και Δύση. Ωστόσο οι Παπικοί τον 16^ον αιώνα επί Πάπα Γρηγορίου του 13^ου, όταν προχώρησαν στην διόρθωση του Ημερολογίου, συμμετέβαλαν και τον Πασχάλιο Κανόνα κατά τρόπο που αντιβαίνει στις αποφάσεις της Α΄ Οικουμενικής. Η Β΄ Βατικανή Σύνοδος δήλωσε σχετικά με το θέμα αυτό ότι «η Αγία Σύνοδος δεν εναντιούται εις το να ορισθεί παγία Κυριακή δια την εορτήν του Πάσχα εν τω Γρηγοριανώ ημερολογίω». Απόλυτα σύμφωνος με την παπική αυτήδήλωση ο μακαριστός ΟικουμενικόςΠατριάρχης κυρός Αθηναγόρας, πρότεινε ως ημέρα κοινού εορτασμούτου Πάσχα την Δευτέρα Κυριακή του Απριλίου. Ωστόσο ούτε η Α΄ Οικουμενική, ούτε ο Α΄ Κανών της εν Αντιοχεία Συνόδου (341μ.Χ.), που αναφέρεται στο θέμα αυτό, αλλά ούτε και οι Πατέρες της Εκκλησίας  κάνουν λόγο περί «παγίας Κυριακής» για τον εορτασμό του Πάσχα.

Οι παρά πάνω δηλώσεις του κ. Βαρθολομαίου, ξένες προς τις αποφάσεις της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου βεβαίως δεν πρόκειται να γίνουν δεκτές από τον πιστό λαό του Θεού, ακόμη και αν θεσμοθετηθούν Συνοδικώς, στην μέλλουσα να συνέλθει το 2016 Πανορθόδοξη Σύνοδο, την οποία θα απορρίψει ως ψευδοσύνοδο. Ωστόσο περιμένει ο πιστός λαός του Θεού να ακούσει και την φωνή της Ιεραρχίας πάνω στο πολύ σημαντικό αυτό ζήτημα. Περιμένει να ακούσει την ομολογιακή μαρτυρία της πιστότητας και της προσηλώσεως στην Ορθόδοξη παράδοσή μας τουλάχιστον από Ιεράρχες, οι οποίοι μέχρι τώρα έδωσαν δείγματα γραφής, ότι είναιαποφασισμένοι να παραμείνουν εδραίοι και αμετακίνητοι προς όσα οι άγιοι Πατέρες μας παρέδωσαν ως πολύτιμη παρακαταθήκη.Η Ορθόδοξη σώζουσα πίστη και Παράδοσή μας δεν είναι «διαχειρίσιμο» μέγεθος, ούτε μπορεί να μπει σε τραπέζι διαπραγματεύσεων από κανέναν.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Πηγή: Ιερόν Ησυχαστήριον Παντοκράτορος

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Η ανήλικη παραβατικότητα είναι ένα φαινόμενο που αφορά στο πιο ευάλωτο τμήμα του πληθυσμού, τα παιδιά και τους εφήβους. Η ανήλικη παραβατικότητα έχει σοβαρές και συχνά δια βίου, αρνητικές επιπτώσεις στην ψυχική υγεία και στην κοινωνική λειτουργικότητα του ανηλίκου. Αν και ορισμένα ιδιοσυγκρασιακά χαρακτηριστικά της προσωπικότητας και ειδικές αναπτυξιακές διαταραχές συμβάλουν στην εμφάνιση παραβατικής συμπεριφοράς του ανηλίκου, η οικογένεια παίζει τον καθοριστικό ρόλο. Η κλασική εικόνα του ανήλικου παραβάτη από διαταραγμένη οικογένεια εξακολουθεί να δεσπόζει και σήμερα. Ως προς τη δυναμική και τη λειτουργικότητα της οικογένειας, οι κυριότεροι παράγοντες κινδύνου είναι οι αναποτελεσματικές γονικές πρακτικές/συμπεριφορές, η παραβατικότητα των γονέων ή των αδελφών, οι ενδοοικογενειακές συγκρούσεις και η κακομεταχείριση του παιδιού. Οι αντίστοιχοι προστατευτικοί παράγοντες είναι ο στενός δεσμός παιδιού-γονέα και οι κατάλληλες γονικές πρακτικές/συμπεριφορές. Ως προς τα χαρακτηριστικά της οικογένειας, οι κυριότεροι παράγοντες κινδύνου είναι η μονογονεικότητα, η ψυχική υγεία των γονέων, ο αριθμός των παιδιών, το εισόδημα και η απουσία οικογενειακής σταθερότητας ενώ οι αντίστοιχοι προστατευτικοί παράγοντες είναι η οικογενειακή και οικονομική σταθερότητα καθώς και η θρησκευτικότητα της οικογένειας.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Η ανήλικη παραβατικότητα (στο εξής α.π.) συγκεντρώνει το ενδιαφέρον επιστημόνων ποικίλων ειδικοτήτων όπως νομικών, κοινωνιολόγων, αναπτυξιολόγων και παιδοψυχιάτρων. Στο πλαίσιο αυτό έχει καταβληθεί ιδιαίτερη μέριμνα για τη διερεύνηση της σχετικής φαινομενολογίας, την αναζήτηση των γενεσιουργών παραγόντων  και την αντιμετώπισή του από τους φορείς της ποινικής δικαιοσύνης.¹

Το ενδιαφέρον αυτό δικαιολογείται από το ότι αυτό έχει σοβαρές, συχνά δια βίου, αρνητικές επιπτώσεις στην ψυχική και κοινωνική λειτουργικότητα του ανηλίκου. Πέρα από τις επιπτώσεις στο ίδιο το άτομο (ως ανήλικο αλλά και ως ενήλικο αργότερα), η α.π. υπονομεύει τον κοινωνικό ιστό, την παραγωγικότητά του και αυξάνει σημαντικά το κόστος της υγείας, της κοινωνικής πρόνοιας και των υπηρεσιών ποινικής δικαιοσύνης.²

Στην Ελλάδα, η έρευνα έχει δείξει ότι η α.π. είναι «ήπια» και συνδέεται σε μεγάλο βαθμό με χρήση ναρκωτικών ουσιών, μαθησιακές δυσκολίες και προβλήματα ψυχικής υγείας. Οι επίμονες και σοβαρότερες μορφές παραβατικής συμπεριφοράς σχετίζονται με υψηλότερα επίπεδα ψυχοκοινωνικής και οικογενειακής δυσλειτουργίας.³

Η κοινωνικοοικονομική κρίση στη χώρα μας χαλαρώνει τους κοινωνικούς δεσμούς. Έτσι συμβάλει σημαντικά στο βίαιο έγκλημα (ποσοτικά και ποιοτικά) που τελείται από κάποιον ανήλικο, το οποίο σε καλύτερες συνθήκες θα τελούταν με πολύ μικρότερη βία.⁴

Οι τρείς συχνότεροι παράγοντες που χαρακτηρίζουν τους ανηλίκους παραβάτες είναι: α) να προέρχονται από μονογονεική οικογένεια, β) να είναι περισσότερο εκτεθειμένοι σε βία στο σπίτι ή τον κοινωνικό τους περίγυρο και γ) να έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση.⁵

Ιδιαίτερα μεγάλο ποσοστό, έως και 90% των ανηλίκων που εμπλέκονται με την δικαιοσύνη  έχουν κάποιου είδους τραυματική εμπειρία στη ζωή τους. Στην πλειονότητα αυτών των περιπτώσεων αυτή σχετίζεται με απουσία του γονέα, με βία στο σπίτι καθώς και σωματική ή συναισθηματική κακοποίηση/παραμέληση.⁶

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΩΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΤΗΣ ΑΝΗΛΙΚΗΣ ΠΑΡΑΒΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Η έρευνα έχει δείξει ότι το οικογενειακό περιβάλλον ασκεί έναν σημαντικό ρυθμιστικό ρόλο στην ανάπτυξη της α.π. και μπορεί να αποτελέσει είτε παράγοντα κινδύνου, είτε προστατευτικό παράγοντα. Ο παράγοντας κινδύνου είναι ένα χαρακτηριστικό που όταν παρουσιαστεί, προάγει την υιοθέτηση επιβλαβών συμπεριφορών (όπως η παραβατικότητα). Όσο ο αριθμός των παραγόντων κινδύνου στους οποίους ένα νεαρό άτομο εκτίθεται αυξάνει, τόσο αυξάνει η και η πιθανότητα εμπλοκής αυτού του ατόμου σε παραβατική συμπεριφορά. Επιπλέον η παρουσία ενός παράγοντα κινδύνου μπορεί να προωθήσει την ύπαρξη ενός άλλου παράγοντα κινδύνου, η οποία με την σειρά της οδηγεί σε μεγαλύτερη πιθανότητα προβληματικής συμπεριφοράς. Οι οικογένειες που εκτίθενται σε πολλαπλούς παράγοντες κινδύνου θεωρούνται «ευάλωτες οικογένειες» ή «οικογένειες που διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο». Αντίθετα, ένας προστατευτικός παράγοντας είναι ένα χαρακτηριστικό που αντισταθμίζει τις αρνητικές επιπτώσεις των παραγόντων κινδύνου και μειώνει την πιθανότητα παραβατικής συμπεριφοράς.⁷

Βασικός λόγος, που στη χώρα μας, η α.π. είναι ακόμα περιορισμένη - συγκριτικά με άλλες χώρες του δυτικού κόσμου - είναι κατά τους επιστήμονες, το γεγονός ότι η οικογένεια παραμένει ακόμα ένας θεσμός που δεν έχει διασπαστεί αν και οι ειδικοί κρούουν τον κώδωνα του κίνδυνου και υποστηρίζουν ότι η υφή της ελληνικής οικογένειας αρχίζει να αλλάζει, και ιδιαίτερα στα αστικά κέντρα.⁸

Ο ρόλος της οικογένειας, ως παράγοντα αποτροπής παραβατικής συμπεριφοράς, εξηγείται εύκολα αν αναλογιστεί κανείς ότι η ίδια διαδραματίζει το σημαντικότερο ρόλο στην κοινωνικοποίηση του παιδιού καθώς μέσα σε αυτήν, το παιδί αφομοιώνει τις πρώτες αξίες, τα πρότυπα συμπεριφοράς και διαμορφώνει την προσωπικότητα του. Άλλωστε η κλασική εικόνα του ανήλικου παραβάτη από διαταραγμένη οικογένεια εξακολουθεί να δεσπόζει και σήμερα.⁸

Επίσης η αύξηση των μονογονεικών οικογενειών και η απουσία συζυγικών δεσμών είναι ένα δείγμα των μεγάλων αυτών αλλαγών που συμβάλουν στην ανάπτυξη της ΑΠ. Ήδη σε πολλές χώρες της Ευρώπης, όπως Σουηδία, Ολλανδία, Αγγλία κ.α., τα παιδιά που γεννιούνται εκτός γάμου και οικογένειας πλησιάζουν ή και ξεπερνούν αυτά που γεννιούνται εντός. Η Ελλάδα αν και παραδοσιακά εμφανείζει μικρά αντίστοιχα ποσοστά, τα τελευταία χρόνια τα έχει διπλασιάσει (από 4,3% το 2001 στο 7,6% το 2012 επί του συνόλου το γεννήσεων), διατηρώντας ωστόσο το χαμηλότερο ποσοστό στην Ε.Ε.⁹

Η επίδραση της οικογένειας, στην ανάπτυξη ή μη παραβατικών συμπεριφορών αλλά και άλλων αντικοινωνικών ή επικίνδυνων για την υγεία (ψυχική και σωματική) συμπεριφορών, επιβεβαιώθηκε και από πρόσφατη μελέτη σε εθνικό δείγμα περίπου 9000 νέων ηλικίας 14-23 ετών με ίση αναλογία αγοριών-κοριτσιών. Το δείγμα χωρίστηκε σε 4 ομάδες ανάλογα με τον βαθμός της α.π.¹⁰

Η ομάδα χαμηλής α.π. χαρακτηρίζεται από αρκετούς προστατευτικούς παράγοντες, όπως υψηλότερα ποσοστά αυθεντικού προτύπου ανατροφής των παιδιών από την μητέρα, και χαμηλότερα ποσοστά εκπολιτισμού (δηλαδή διατήρηση των παραδοσιακών αξιών). Το τελευταίο αυτό εύρημα συνδέθηκε και με διατήρηση αυξημένης θρησκευτικότητας αλλά και αυξημένη γονική επίβλεψη. Χαρακτηριστικά της ομάδας αυτής ήταν επίσης, η όψιμη έναρξη χρήσης ουσιών, χαμηλότερα ποσοστά πρώιμης παραβατικής δραστηριότητας, λιγότερη έκθεση σε περιβαλλοντική ή προσωπική βία, υψηλότερα ποσοστά αντίληψης της έννοιας της  ποινής σε αδικίες .¹⁰

Αντίθετα, η ομάδα υψηλής α.π. χαρακτηρίζεται από ποικίλους παράγοντες κινδύνου, κατ' ουσία, το αντίστροφο των προστατευτικών παραγόντων. Εκτός από αυξημένα επίπεδα παραβατικότητας και ιδιαίτερα βίαιης συμπεριφοράς εμφανίζει και γενικότερη πρώιμη έναρξη χρήσης ναρκωτικών ουσιών, αλκοόλ και χαμηλότερη σχολική επίδοση.¹⁰

Φαίνεται πως οι οικογενειακοί προστατευτικοί παράγοντες και οι αντίστοιχοι παράγοντες κινδύνου που συνδέονται με την ανάπτυξη της παραβατικής συμπεριφοράς σχετίζονται και με ένα μεγαλύτερο φάσμα συμπεριφορών υψηλού κινδύνου όπως η πρώιμη χρήση ουσιών (ναρκωτικά, κάπνισμα, αλκοόλ) αλλά και των σεξουαλικών συμπεριφορών υψηλού κινδύνου. ^10,11,12,15

Η εντόπιση και η κατανόηση των επιρροών των οικογενειακών προστατευτικών παραγόντων και παραγόντων κινδύνου, είναι ιδιαίτερα σημαντική για την προστασία των παιδιών και των εφήβων από την εμπλοκή τους σε παράνομες, επιβλαβείς και αντικοινωνικές συμπεριφορές.

Σε αυτή την ανασκόπηση οι οικογενειακοί παράγοντες διακρίνονται σε 7 κατηγορίες: οι σχέσεις των γονέων με τα παιδιά και τα πρότυπα συμπεριφοράς των γονέων κατά την ανατροφή του παιδιού, η παραβατική και αντικοινωνική συμπεριφορά των γονέων, τα ψυχοκοινωνικά χαρακτηριστικά των γονέων, η διαταραγμένη και δυσλειτουργική οικογένεια, η κακοποίηση ή παραμέληση του παιδιού, η οικονομική κατάσταση και το μέγεθος της οικογένειας και η θρησκευτικότητα της οικογένειας.

ΣΧΕΣΕΙΣΓΟΝΕΩΝ-ΠΑΙΔΙΩΝ & ΓΟΝΙΚΑ ΠΡΟΤΥΠΑ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ

Η ποιότητα σχέσης γονιού-παιδιού είναι καθοριστικός παράγοντας στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του ατόμου και του τρόπου διαχείρισης των δυσκολιών της ζωής του. Η παραβατική συμπεριφορά προέρχεται και από την έντονη αγωνία και έναν ανεπεξέργαστο θυμό προς τα άτομα από τα οποία εξαρτιόνταν ως βρέφη η επιβίωσή τους.¹⁴

Σε ανάλυση 74 μελετών, που διερευνούν τη σχέση αυτή, βρέθηκε ότι είναι ιδιαίτερα σημαντική και για τα δύο φύλα. Είναι σημαντικά ισχυρότερη όταν ο γονέας και το παιδί είναι του ίδιου φύλου και εξασθενεί όσο το παιδί μεγαλώνει. Η παραβατική συμπεριφορά μπορεί να ανασταλεί κατά τη διάρκεια της παιδικής και εφηβικής ηλικίας μέσω των δεσμών με το σχολείο και την οικογένεια ή και κατά την διάρκεια της ενήλικης ζωής μέσω των κοινωνικών δεσμών.¹⁵

Σε δείγμα 12.500 παιδιών ηλικίας 12-17 ετών, βρέθηκε ότι ο δεσμός μεταξύ γονέα-παιδιού εμφανίζει αρνητική επίδραση στην εμφάνιση της α.π. αλλά και αντιστρόφως, η α.π. επιδρά αρνητικά στον βαθμό του δεσμού γονέα. Η αμφίδρομη αυτή σχέση παρατηρείται σε όλους τους τύπους α.π.¹⁶

Παρά το γεγονός ότι οι σχέσεις γονέα-παιδιού μεταβάλλονται κατά τη διάρκεια της εφηβείας, η διατήρηση της συναισθηματικής σύνδεσης ανάμεσά τους έχει ιδιαίτερη σημασία καθώς έτσι αισθάνεται ελεύθερος να αποκαλύψει σχετικές με τον ίδιο πληροφορίες στους γονείς. Επομένως, η αίσθηση ενός υποστηρικτικού περιβάλλοντος, μπορεί να αποτελέσει σημαντικό προστατευτικό παράγοντα έναντι της α.π.¹⁷

Σε δείγμα 500 αγοριών, ηλικίας 7-19 ετών, βρέθηκε ότι τα μη παραβατικά παιδιά εμφάνιζαν υψηλά και σταθερά επίπεδα στη σχέση με τους γονείς τους μέχρι την ηλικία των 16 ετών. Στις οικογένειες των μη παραβατικών ανηλίκων η ποιότητα της σχέσης παρέμενε σταθερά υψηλή τόσο κατά την παιδική ηλικία όσο και κατά τη διάρκεια της εφηβείας όπου παρέμενε η συναισθηματική σύνδεση γονέα-παιδιού. Τα περιορισμένης παραβατικότητας διατηρούσαν τέτοια σχέση μόνο μέχρι την ηλικία των 10 ετών, η οποία μειώθηκε σημαντικά κατά την εφηβεία ενώ τα παιδιά με επίμονη παραβατικότητα εμφάνιζαν ασθενέστερη σχέση με τους γονείς τους σε όλες την ηλικίες η οποία μειωνόταν ακόμα περισσότερο κατά την εφηβεία.¹⁶

Ποικίλες αρνητικές γονικές πρακτικές και έλλειψη δεξιοτήτων έχουν αναγνωριστεί ως σημαντικοί παράγοντες κινδύνου για την εμφάνιση της παραβατικότητας ιδιαίτερα σε παιδιά σχολικής ηλικίας και στις αρχές της εφηβείας.¹⁸

Η γονική επίβλεψη είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ΑΠ και αποτελεί τον σημαντικότερο παράγοντα μεταξύ των πρακτικών ανατροφής^18,19 Η απουσία γονικής επίβλεψης συνδέεται και με ανεπαρκείς σχέσεις μεταξύ γονιών και παιδιών, συγκρούσεις και απροθυμία από πλευράς των παιδιών να μιλήσουν για τις δραστηριότητες τους και εμπλοκή τους σε παραβατικές δραστηριότητες.¹⁴

Η γονική πειθαρχία αναφέρεται στο πως οι γονείς αντιδρούν στη συμπεριφορά του παιδιού. Είναι ξεκάθαρο ότι η σκληρή πειθαρχία (συμπεριλαμβανομένης και της σωματικής τιμωρίας) αποτελούν παράγοντα κινδύνου για την ΑΠ. Η σωματική τιμωρία στην προεφηβική ηλικία αποτελεί παράγοντα κινδύνου για μεταγενέστερη παραβατική συμπεριφορά ως έφηβος αλλά και σοβαρή αυστηρή μεταχείριση στο δικό του παιδί και συζυγική κακοποίηση. Η γονική θαλπωρή θα μπορούσε να δράσει ως προστατευτικός παράγοντας ενάντια στις επιπτώσεις της σωματικής τιμωρίας από τον ίδιο τον γονέα.¹⁹

Η ασταθής και ασυνεπής πειθαρχία αποτελεί επίσης παράγοντα κινδύνου για την ανάπτυξη της ΑΠ. Αυτό αφορά τόσο τους γονείς που παραβλέπουν λανθασμένες συμπεριφορές του παιδιού και άλλες φορές τιμωρούν ετεροχρονισμένα όσο και τις περιπτώσεις ασυνέπειας μεταξύ των δύο γονέων όπου ο ένας είναι ανεκτικός ή επιεικής και ο άλλος τιμωρεί σκληρά. Η έλλειψη γονικής ενίσχυσης στην καλή συμπεριφορά αποτελεί επίσης σημαντικό παράγοντα κινδύνου.^14,19

Η ψυχρή και απορριπτική συμπεριφορά του γονέα, η χαμηλή γονική συμμετοχή, η ανεπαρκής επικοινωνία γονέα-παιδιού καθώς και η έλλειψη οικογενειακής συνοχής, αποτελούν σημαντικούς παράγοντες κινδύνου βίαιης συμπεριφοράς του παιδιού.¹⁹ Ο ρυθμιστικός ρόλος της γονικής συμμετοχής στην σχέση με την ΑΠ είναι ισχυρότερος στα κορίτσια από ότι στα αγόρια.²⁰

Ιδιαίτερη σημασία στην ανάπτυξη της ΑΠ έχουν και τα πρότυπα συμπεριφοράς του γονέων τα οποία διακρίνονται σε 4 κυρίως κατηγορίες. Το αυθεντικό, το αυταρχικό, το επιτρεπτικό και το απορριπτικό (αδιάφορο/αμελές).²¹

Το αυθεντικό θεωρείται το ιδανικότερο πρότυπο συμπεριφοράς καθώς ο γονέας ασκεί έλεγχο θέτοντας ξεκάθαρα όρια και διατηρώντας μια σταθερή στάση παρέχοντας αποδοχή, κατανόηση και συμπαράσταση.

Το αυταρχικό και το επιτρεπτικό συνδέονται με αρνητικές επιπτώσεις στην ανάπτυξη και διαμόρφωση της προσωπικότητας του παιδιού, όπως αυξημένη εξάρτηση από ενηλίκους, μειωμένη αυτοαντίληψη, μειωμένη σχολική επίδοση, αυξημένη παραβατικότητα κ.ά.

Το απορριπτικό, δηλαδή η απουσία στοργής και θαλπωρής, η έλλειψη ορίων και η χρήση της σωματικής τιμωρίας σχετίζονται με την εκδήλωση επιθετικότητας και αντικοινωνικής συμπεριφοράς  καθώς και με την χρήση ουσιών.¹⁴

Το αυταρχικό πρότυπο θεωρείται ο δεύτερος σημαντικότερος παράγοντας κινδύνου (μετά την υπερκινητικότητα και την ελλειμματική προσοχή) για την εμφάνιση βίαιης συμπεριφοράς.¹⁹

Σε πρόσφατη μελέτη βρέθηκε ότι τα υψηλότερα επίπεδα παραβατικότητας σχετίζονται με το απορριπτικό πρότυπο για τα αγόρια και το επιτρεπτικό για τα κορίτσια. Επίσης, στα αγόρια η επίδραση αυτή διατηρείται για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα

Γενικά, η ΑΠ εξαρτάται από τον συνδυασμό των προτύπων συμπεριφοράς που ακολουθούν οι δύο γονείς. Ειδικότερα εμφανίζονται χαμηλότερα επίπεδα ΑΠ στις οικογένειες με τουλάχιστον ένα γονέα που ακολουθεί το αυθεντικό πρότυπο και υψηλότερα στις οικογένειες με τους δύο γονείς που ακολουθούν το απορριπτικό. ²¹

ΠΑΡΑΒΑΤΙΚΟΙ ΚΑΙ  ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΓΟΝΕΙΣ

Οι αντικοινωνικοί και παραβατικοί γονείς τείνουν να έχουν αντικοινωνικά και παραβατικά παιδιά όπως έχουν δείξει αρκετές μελέτες. Το να έχει ένα παιδί γονείς ή αδέλφια που έχουν καταδικαστεί, αυξάνει την πιθανότητα καταδίκης και του ίδιου του παιδιού. Η σχέση αυτή είναι ισχυρότερη μεταξύ του ίδιου φύλου με ισχυρότερη αυτή με τον πατέρα. Το ίδιο συμβαίνει και με τον παραβατικό αδελφό, ιδίως όταν αυτός είναι μεγαλύτερος.¹⁹

Τα παιδιά των φυλακισθέντων γονέων βιώνουν συχνά πολλαπλά και στρεσογόνα γεγονότα, πριν, κατά, αλλά και μετά τη αποφυλάκιση του γονέα και μπορεί να βρίσκονται σε κίνδυνο για μια σειρά από δυσμενείς εκβάσεις της συμπεριφοράς τους. Η έρευνα έχει δείξει ότι η φυλάκιση του γονέα σχετίζεται με αυξημένο κίνδυνο για αντικοινωνική συμπεριφορά του παιδιού αλλά όχι και για προβλήματα ψυχικής υγείας ή χρήσης ναρκωτικών.²²

Η παραβατική συμπεριφορά του πατέρα κατά την διάρκεια της προσχολικής ηλικίας του παιδιού, που συνοδεύεται συνήθως και από επιθετικές και αντικοινωνικές συμπεριφορές είτε προς το παιδί (πχ. σκληρή πειθαρχεία) είτε μέσα στο σπίτι παρουσία του παιδιού, αποτελόντας ένα σημαντικό παράγοντα κινδύνου αύξησης των προβληματικών  συμπεριφορών του παιδιού και της παραβατικότητας. Η παραπάνω συμπεριφορά καταργεί την αίσθηση εμπιστοσύνης και ασφάλειας του παιδιού και το οδηγούν τελικά σε συναισθήματα άγχους, φόβου και λύπης που συμβάλλουν με την σειρά τους στην εμφάνιση παραβατικών συμπεριφορών.²³

Οι μητέρες που είχαν ιστορικό παραβατικότητας είναι πιο πιθανό να εκθέσουν τα παιδιά και σε πολλαπλούς παράγοντες κινδύνου, όπως οι κοινωνικές αντιξοότητες, η συμμετοχή της μητέρας σε ποινικές διαδικασίες, η εναλλαγή συντρόφου στην ενήλικη ζωή κ.α. η συσσώρευση των οποίων συμβάλει στην ανάπτυξη αντικοινωνικής συμπεριφοράς του παιδιού. Φαίνεται πως αυτά τα παιδιά εμφανίζουν πιο πρώιμη έναρξη και μεγαλύτερου βαθμού επιθετικής συμπεριφοράς.²⁴  

Τέλος, τα παιδιά των εξαρτημένων γονέων, λαμβάνουν συχνά ακατάλληλη γονική φροντίδα, παραμένουν εκτός σπιτιού για σημαντικά μεγαλύτερο χρονικό διάστημα  και βιώνουν επανειλημμένα επεισόδια κακοποίησης ή απομάκρυνσης από το σπίτι θέτοντας έτσι σε κίνδυνο την υγιή ανάπτυξή τους που οδηγεί συχνά στην εμφάνιση παραβατικής συμπεριφοράς.²⁵

ΨΥΧΟΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΩΝ  ΓΟΝΕΩΝ

Η μικρή ηλικία των γονέων ή η εφηβική εγκυμοσύνη αποτελούν παράγοντα κινδύνου για την εμφάνιση της ΑΠ. Οι κύριοι ρυθμιστικοί παράγοντες στην σχέση αυτή είναι τόσο τα χαρακτηριστικά της μητέρας (π.χ. παραβατικότητα, νοημοσύνη) όσο και οικογενειακοί παράγοντες (π.χ. χαμηλό οικογενειακό εισόδημα, ανεπαρκείς μέθοδοι ανατροφής, έλλειψη προσοχής και εποπτείας, διαλυμένη οικογένεια) αλλά και η παρουσία ή μη του πατέρα καθώς η παρουσία του βιολογικού πατέρα μετριάζει πολλούς από αυτούς τους δυσμενείς παράγοντες που συνοδεύουν καταστάσεις εφηβικής εγκυμοσύνης.¹⁹ Επίσης έχει βρεθεί ότι και η μεγάλη ηλικία του πατέρα κατά την γέννηση του παιδιού σχετίζεται με αύξηση της βίαιης συμπεριφοράς του παιδιού.²⁶

Ακόμα μεγαλύτερος κίνδυνος παραβατικότητας έχει βρεθεί μεταξύ των θυγατέρων εφήβων μητέρων. Η έφηβη μητέρα σχετίζεται και με άλλους παράγοντες κινδύνου που συνυπάρχουν και που οδηγούν στην ανάπτυξη παραβατικών συμπεριφορών του παιδιού. Οι νεαρές γυναίκες είναι πιο πιθανό να μείνουν μητέρες χωρίς προσωπικό εισόδημα κάτι που μπορεί να επηρεάσει τις πιθανότητες της οικονομικής τους ανάκαμψης και να οδηγήσει σε αύξηση της συχνότητα των προβλημάτων συμπεριφοράς μεταξύ αυτών και των παιδιών.²⁷

Ο αριθμός των γονικών εναλλαγών δηλαδή οι αλλαγές των προσώπων που φροντίζουν το παιδί αναφέρεται συχνά ως ο σημαντικότερος ρυθμιστικός παράγοντας στην σχέση μεταξύ νεαρών μητέρων και παραβατικότητας. H εναλλαγή  των σχέσεων της μητέρας, ιδιαίτερα εκείνων που συμβαίνουν στην πρώιμη παιδική ηλικία, μέσω της σύγχυσης που προκαλεί στο παιδί, σχετίζονται με σημαντικά υψηλότερα επίπεδα παραβατικότητας στην ηλικία 14-17 ετών.²⁸

Η ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη αποτελεί σημαντικό παράγοντα κινδύνου, με μακροχρόνια επίδραση στην εμφάνιση, γενικότερα, προβλημάτων ψυχικής υγείας και συμπεριφοράς του παιδιού και ειδικότερα επιθετικής συμπεριφοράς καθώς και της πρώιμης έναρξης κατανάλωσης αλκοόλ από την ηλικία των 14 ετών.²⁹

Το κάπνισμα κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης έχει βρεθεί ότι αυξάνει τον κίνδυνο αντικοινωνικής συμπεριφοράς του παιδιού, όπως παραβατικότητα και χρήση ουσιών.^30,31 Ειδικότερα, όταν το κάπνισμα κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης συνδυάζεται με εφηβική μητρότητα, ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη και μονογονεική οικογένεια ο κίνδυνος για βίαιη ή μακρόχρονη παραβατικότητα 10πλασιάζεται.¹⁹

Η κατάθλιψη των γονέων (ιδίως της μητέρας) που επιδρά τόσο στις θετικές όσο και στις αρνητικές γονικές πρακτικές (μειώνοντας τις πρώτες και αυξάνοντας τις δεύτερες) αλλά και η απόπειρα αυτοκτονίας του γονέα συνδέονται με την εμφάνισης παραβατικής συμπεριφοράς του παιδιού.^32,33

ΑΠΟΔΙΟΡΓΑΝΩΜΕΝΕΣ ΚΑΙ  ΔΙΑΤΑΡΑΓΜΕΝΕΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ

Η σχέση μεταξύ της οικογενειακής αποδιοργάνωσης και της α.π., εστιάζεται στο διαζύγιο διαμέσου των γονικών συγκρούσεων και των παθολογικών στοιχείων της συμπεριφοράς των γονέων, διότι αυτοί οι παράγοντες ακριβώς δυσκολεύουν τη λειτουργία της οικογένειας και την εκδήλωση υγιών συναισθημάτων που προστατεύουν τα παιδιά.^5,19,34

Η αποδιοργάνωση της οικογένειας, τα διαζύγια και η απώλεια συνολικά των παραδοσιακών λειτουργιών της οικογένειας προκαλούν συχνά την αντίδραση των παιδιών που εκδηλώνεται με παραίτηση από  την οικογενειακή και σχολική ζωή, επιθετικότητα και αγωνιώδη αναζήτηση του υποκατάστατου του απόντος γονέως.¹⁴

Οι διαταραγμένες οικογένειες σχετίζονται σε μεγαλύτερο βαθμό με την α.π. όταν προκαλούνται από διάσταση των γονέων ή διαζύγιο παρά από το θάνατο του γονέα όπου δεν παρατηρείται καμία διαφορά σε σύγκριση με οικογένειες που οι γονείς ήταν συνεχώς παρόντες.¹⁴ Η αρνητική επίδραση του διαζυγίου στην ανάπτυξη της α.π. είναι ισχυρότερη όταν συμβαίνει σε ηλικία του παιδιού μικρότερη των 4 ετών ενώ είναι ασθενέστερη μεταξύ 11-15 ετών¹⁹ και επίσης σημαντικότερη για τα διαζύγια που είχαν σημειωθεί κατά τη διάρκεια της ζωής του παιδιού όπως βρέθηκε σε δείγμα 1200 έφηβων.³⁵

Ο δεύτερος γάμος (ο οποίος είναι συχνότερος μετά από χωρισμό ή διαζύγιο παρά μετά από θάνατο) επίσης συνδέεται με αυξημένο κίνδυνο παραβατικότητας δείχνοντας συνήθως ανεπιθύμητα αποτελέσματα από την παρουσία του πατριού.¹⁹

Η κρίση του διαζυγίου μπορεί να επηρεάσει και τις συνθήκες φροντίδας του παιδιού και να οδηγήσει σε κακοποίηση ή παραμέλησή του. Η συχνότητα κακοποίησης είναι μεγαλύτερη στα παιδιά που ζουν σε μικτές οικογένειες και συγκεκριμένα με τη μητέρα και τον εκάστοτε φίλο της.¹⁴

Όταν το διαζύγιο ακολουθείται  από αλλαγές στην πατρική φιγούρα παρατηρείται υψηλότερη συχνότητα παραβατικότητας από τα παιδιά σε σχέση με το διαζύγιο που ακολουθείται από σταθερότητα. Τόσο οι γονικές συγκρούσεις όσο και οι αλλαγές στα άτομα που είχαν την αρχική φροντίδα του παιδιού προβλέπουν αντικοινωνική συμπεριφορά του παιδιού.¹⁹

Οι έφηβοι που ζουν και με τους δύο βιολογικούς γονείς εμφανίζουν μικρότερο κίνδυνο παραβατικής συμπεριφοράς από εκείνους που ζουν σε οποιαδήποτε άλλη δομή οικογένειας και οι έφηβοι που ζουν μόνο με τη μητέρα σημαντικά μικρότερο από αυτούς που ζουν μόνο με τον πατέρα ή με κανέναν βιολογικό γονέα (τρίτους ή θετούς γονείς). Ανάλογη εικόνα εμφανίζει και η χρήση ουσιών (αλκοόλ, κάπνισμα και ναρκωτικά) από τους εφήβους.³⁶

Στις μονογονεϊκές οικογένειες, ο γονέας αντιμετωπίζει περισσότερες δυσκολίες στην φροντίδα του παιδιού ή του εφήβου. Η απουσία του αισθήματος ασφάλειας στο σπίτι, που είναι πολύ σημαντικό για τους εφήβους, είναι ιδιαίτερα απειλητική και μπορεί να σχετίζεται με την ανάπτυξη της παραβατικότητας.⁵

Οι γυναίκες βιώνουν μεγαλύτερα οικονομικά μειονεκτήματα από ότι οι άνδρες και εμφανίζουν λιγότερο συνεπή επίπεδα ελέγχου και πειθαρχίας. Ωστόσο αυτό αντισταθμίζεται από το είναι πιο επιτυχημένες στην καλλιέργεια κατάλληλων δεσμών και διαπροσωπικών ικανοτήτων με τα παιδιά τους και γενικότερα εμφανίζουν καλύτερη επικοινωνία με τα παιδιά τους σε σχέση με τους άνδρες.³⁷

Οι μονογονεικές πατρικές οικογένειες (σε σχέση με τις μητρικές) συνδέονται με αυξημένο κίνδυνο συχνής αλόγιστης κατανάλωσης αλκοόλ, χρήσης ναρκωτικών ουσιών και παραβατικής συμπεριφοράς.³⁷

Οι γονικές συγκρούσεις επηρεάζουν εξίσου και τα δύο φύλα, και περισσότερο τους εφήβους από ότι τα μικρότερα παιδιά, όταν αυτές γίνονται παρουσία αυτών. Στις παραδοσιακές οικογένειες, αν οι γονείς περιορίζουν τη συχνότητα των οικογενειακών συγκρούσεων παρουσία  των παιδιών, αυτές δεν επηρεάζουν δυσμενώς τα παιδιά ή μπορεί ακόμη και να συμβάλουν σε μια θετική μάθηση στρατηγικών επίλυσης που μπορούν να χρησιμοποιήσουν σε δικές τους διαπροσωπικές συγκρούσεις αργότερα στη ζωή τους.³⁸

ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΕΛΗΣΗ ΠΑΙΔΙΩΝ

Παιδιά τα οποία έχουν υποστεί οποιασδήποτε μορφής κακοποίηση (σωματική, σεξουαλική, συναισθηματική, λεκτική) ή παραμέληση, τείνουν αν γίνουν παραβατικά αργότερα στη ζωή τους. Στην βιβλιογραφία επιβεβαιώνεται επανειλημμένα ότι παιδική και εφηβική κακοποίηση και παραμέληση αποτελούν σημαντικό και ανεξάρτητο παράγοντα κινδύνου στην εμφάνιση α.π.^39,40,41,42 Τα μισά από τα κακοποιημένα ή παραμελημένα αγόρια, βρέθηκαν να σε σχετική έρευνα, να έχουν συλληφθεί για σοβαρή παραβατικότητα ή έχουν γίνει αλκοολικοί ή ήταν ψυχικά ασθενείς ή είχαν πεθάνει πριν την ηλικία των 30 ετών.¹⁹ Γενικότερα, δηλαδή, η παιδική τραυματική εμπειρία αναμένεται να έχει σημαντικές δυσμενείς επιπτώσεις, συμπεριλαμβανομένου και της αντικοινωνικής και επιθετικής συμπεριφοράς, στην ενήλικη ζωή.⁴³

Η πρώιμη παιδική κακοποίηση έχει συνδεθεί με υψηλό κίνδυνο εμφάνισης πολλών ψυχικών και συμπεριφορικών διαταραχών στην εφηβεία και στην ενήλικη ζωή όπως παραβατικότητα, διαταραχή διαγωγής, κατάθλιψη, αυτοκτονικότητα, χρήσης ναρκωτικών ουσιών, αλόγιστη κατανάλωση αλκοόλ, σεξουαλική συμπεριφορά υψηλού κινδύνου, πρώιμη εγκυμοσύνη, κατάθλιψη και θυματοποίηση.^40,44 Ιστορικό πρώιμης παιδικής κακοποίησης υπάρχει σε ιδιαίτερα υψηλά ποσοστά μεταξύ των ανήλικων κοριτσιών που εμπλέκονται με την δικαιοσύνη και την χρήση ναρκωτικών ουσιών.⁴⁵ Επίσης, το να βιώνει ένα παιδί πολλαπλές μορφές κακοποίησης αυξάνει σημαντικά την πιθανότητα παραβατικότητας.⁴⁶

Η σχέση μεταξύ α.π. και παιδικής κακοποίησης ή παραμέλησης είναι ισχυρότερη στα κορίτσια από ότι στα αγόρια.^19,41,44 Τα δύο φύλα αντιδρούν διαφορετικά στην συναισθηματική και σωματική κακοποίηση από τους γονείς και εμφανίζουν διαφορετικούς αμυντικούς μηχανισμούς που οδηγούν στην εκδήλωση παραβατικής συμπεριφοράς.

Στα αγόρια, ο κύριος μεσολαβητικός μηχανισμός είναι η μείωση της αυτοεκτίμησης και η άρση των αναστολών, δηλαδή του αυτοελέγχου, με αποτέλεσμα την δημιουργία εχθρικών σχέσεων που οδηγούν στην ανάπτυξη παραβατικής συμπεριφοράς.⁴⁷ Τα αγόρια με ιστορικό πρώιμης παιδικής κακοποίησης είναι πιο πιθανό να συμμετάσχουν σε βίαιες δραστηριότητες.⁴⁴ Η ψυχοπάθεια στα αγόρια μπορεί επίσης να αποτελεί μεσολαβητικό παράγοντα στη σχέση μεταξύ της πρώιμης παιδικής κακοποίησης (σωματικής και συναισθηματικής) και της μεταγενέστερης παραβατικής συμπεριφοράς.⁴³

Στα κορίτσια ο κύριος μεσολαβητικός μηχανισμός είναι ο θυμός και η απογοήτευση. Οι επιπτώσεις της κακοποίησης στα κορίτσια εκδηλώνονται περισσότερο ως κατάθλιψη παρά ως παραβατικότητα. Σε αυτά η λεκτική κακοποίηση μπορεί να είναι πιο σημαντική από τη σωματική  τιμωρία, τουλάχιστον στην εμφάνιση διαταραχών της συμπεριφοράς.⁴⁷

Ο  χρόνος αλλά και η διάρκεια της κακοποίησης του παιδιού έχουν ιδιαίτερη σημασία στην εμφάνιση παραβατικής συμπεριφοράς. Η εφηβική κακοποίηση, έχει γενικά ισχυρότερη επίδραση στη παραβατική συμπεριφορά (υποτροπή, βιαιότητα, φυλάκιση), στη χρήση ναρκωτικών ουσιών, στη σεξουαλική συμπεριφορά υψηλού κινδύνου και στις αυτοκτονικές σκέψεις με γενικότερη επίπτωση στην πρώιμη ενήλικη ζωή.⁴⁰ Αυτό πιθανόν οφείλεται στο ότι τα μεγαλύτερα θύματα είναι πιο ικανά να κατανοήσουν το κίνητρο και την πρόθεση του θύτη και να αντιδράσουν, με τη σειρά τους, με σοβαρά ξεσπάσματα βίαιης συμπεριφοράς.⁴¹

Η παραμέληση, δηλαδή η έλλειψη γονικού ελέγχου, και ιδίως η παρατεταμένη, κατά τη διάρκεια της εφηβείας, διαδραματίζει επίσης έναν κρίσιμο ρόλο στην ανάπτυξη μακρόχρονης παραβατικής συμπεριφοράς στους εφήβους υψηλού κινδύνου.³⁹

Η ανεπαρκής ποιότητα της σχέσης γονέα-παιδιού έχει συνδεθεί με την πρώιμη κακοποίηση του παιδιού, καθώς συνοδεύεται συνήθως από έλλειψη γονικής υποστήριξης, παραδοσιακά μιας ασπίδας κατά του στρες, που αναμένεται να αυξήσει τον κίνδυνο για κακή έκβαση σε εφήβους που εμπλέκονται με σωματική κακοποίηση. Αντίθετα οι καλές σχέσεις γονέα-παιδιού, ιδιαίτερα σε εφήβους υψηλού κινδύνου λειτουργεί ως προστατευτικός παράγοντας, από την παιδική ηλικία ως την πρώιμη ενήλικη ζωή.⁴²

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ  ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ  ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΗΣ  ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ

Το μέγεθος της οικογένειας, δηλαδή ο μεγάλος αριθμός των παιδιών αναφέρεται συχνά στην βιβλιογραφία ως ένας σημαντικός προγνωστικός παράγοντας στην εμφάνιση της παραβατικότητας. Σχετικές μελέτες, έχουν δείξει ότι το να έχει ένα αγόρι 4 ή περισσότερα αδέρφια ήδη από την ηλικία των 10 ετών¹⁹ ή κατά άλλους 2 ή περισσότερα αδέρφια από την ηλικία των 4 ετών²⁷ ήταν σημαντικός παράγοντας κινδύνου για την εκδήλωση παραβατικότητας.

Η πιο αποδεκτή ερμηνεία της παραπάνω σχέσης είναι ότι, όσο αυξάνει ο αριθμός των παιδιών της οικογένειας, τόσο μειώνεται και η γονική εποπτεία στο καθένα από αυτά.¹⁹ Επίσης είναι πιθανό τα μεγαλύτερα αδέλφια, όταν μεγαλώσουν, να επωμίζονται ευθύνη (εν μέρει ή εξ ολοκλήρου) για τη συντήρηση της οικογένειας και κατά συνέπεια, να υφίστανται στερήσεις ή απογοητεύσεις που μπορεί να επηρεάσουν τη κοινωνική τους συμπεριφορά. Οι οικογένειες με μεγαλύτερο αριθμό παιδιών συχνά ζουν σε φτωχές περιοχές με υψηλά επίπεδα παραβατικότητας, με εύκολη πρόσβαση σε όπλα, ναρκωτικά και αλκοόλ. Επιπλέον, οι οικογένειες με νεότερες και μη μορφωμένες μητέρες με τρία ή περισσότερα παιδιά έρχονται αντιμέτωπες με στρεσογόνες καταστάσεις σε καθημερινή βάση. Αυτό μειώνει την ικανότητα τους στην ανατροφή και στις τεχνικές πειθαρχίας των παιδιών καθώς και στην κατάλληλη επίλυση των οικογενειακών συγκρούσεων που αποτελούν και ανεξάρτητο παράγοντα κινδύνου για την εμφάνιση της παραβατικότητας.²⁷

Η επίδραση των κοινωνικο-οικονομικών παραγόντων, εξαρτάται από το πώς αυτοί γίνονται αντιληπτοί και πως αντιμετωπίζονται από τους γονείς. Στις περιπτώσεις που αυτά τα προβλήματα επηρεάζουν την αυτοεκτίμηση του γονέα και του προκαλούν υψηλά επίπεδα θυμού, άγχους και στρες, ο γονέας μπορεί να μεταθέσει αυτά τα συναισθήματα στο παιδί.¹⁴

Το εισόδημα της οικογένειας είναι ο πιο σημαντικός κοινωνικο-οικονομικός παράγοντας που σχετίζεται με την βίαιη παραβατικότητα και στα δύο φύλα. Έτσι, έχει βρεθεί ότι τα νέα παιδιά από φτωχές οικογένειες  έχουν υψηλότερο κίνδυνο να καταδικαστούν για βίαιη παραβατικότητα, επιδιώκοντας συχνά να ανέβουν κοινωνικά ή να ξεπεράσουν τις ιδιαίτερες οικονομικές δυσκολίες μέσω δραστηριοτήτων που είναι παράνομες.²⁷

Η έρευνα έχει δείξει ότι η οικονομική δυσχέρεια της οικογένειας συνδέεται με υψηλά ποσοστά οικογενειακών συγκρούσεων και τα παιδιά των οικογενειών αυτών βιώνουν περισσότερους στρεσογόνους παράγοντες. Οι οικογένειες αυτές είναι όχι μόνο πιο επιρρεπείς στην αντιμετώπιση στρεσογόνων παραγόντων και συγκρούσεων αλλά, βιώνουν σοβαρότερες και περισσότερες αρνητικές επιπτώσεις αυτών των παραγόντων. Η σκληρή/ασυνεπής γονεικότητα και η επιθετικότητα από τα μεγαλύτερα αδέρφια σε συνθήκες οικονομικής δυσχέρειας, επηρεάζουν την παραβατικότητα του νεότερου αδερφού μέσω και της ενίσχυσης των δεσμών με αντικοινωνικούς συνομηλίκους. Έτσι, η επίδραση των παραπάνω παραγόντων σε οικογένειες με οικονομική δυσχέρεια είναι πολύ πιο ισχυρή στην μετάδοση της εφηβικής παραβατικότητας. Δεδομένου δε, ότι τα νεότερα και τα μεγαλύτερα αδέλφια έχουν δεχθεί παρόμοια ανατροφή, τα μικρότερα αδέρφια βιώνουν τις συνέπειες αυτής της γονικής μέριμνας δύο φορές, μία απευθείας και μία μέσω της συμπεριφοράς από τα μεγαλύτερα αδέλφια. Έτσι φαίνεται πως η οικονομική πίεση στην οικογένεια επηρεάζει σημαντικά τις σχέσεις μεταξύ των γονέων, αδελφών και συνομηλίκων, συμβάλλονταςστην παραβατική συμπεριφορά του εφήβου.⁴⁸

Συμπερασματικά φαίνεται πως το πρότυπο γονικής συμπεριφοράς είναι αυτό που παίζει καθοριστικό ρυθμιστικό ρόλο στην σχέση της οικονομικής δυσχέρειας της οικογένειας και της παραβατικότητας. Έτσι, η οικονομική πίεση επιδρά δυσμενώς στην συμπεριφορά του εφήβου κυρίως μέσω της μειωμένης υποστηρικτικής γονεικότητας (μειωμένη στήριξη από τους γονείς, αναποτελεσματική επικοινωνία, μειωμένη συμμετοχή στης δραστηριότητες του παιδιού) ενώ αντίστροφα η παρουσία υποστηρικτικής γονεικότητας αποτελεί ιδιαίτερα σημαντικό προστατευτικό παράγοντα έναντι των δυσμενών επιδράσεων της οικονομικής πίεσης της οικογένειας στην ανάπτυξη της παραβατικότητας αλλά και γενικότερα των συμπεριφορών υψηλού κινδύνου (αλκοόλ, κάπνισμα) στον έφηβο.⁴⁹

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΤΗΤΑ  ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ

Μεγάλο μέρος της έρευνας σχετικά με το πώς οι γονείς αποτρέπουν τα παιδιά τους από την ανάπτυξη παραβατικής συμπεριφοράς, έχει επικεντρωθεί στην «λειτουργικότητα» των γονέων υιοθετώντας μοντέλα διαπαιδαγώγησης που προωθούν την υγιή ανάπτυξη του παιδιού. Οι παραπάνω παράγοντες είναι πράγματι ζωτικής σημασίας για το παιδί, ιδίως της μικρότερης ηλικίας. Σίγουρα όμως δεν είναι επαρκείς για να το προστατεύσουν από την μελλοντική επίπτωση των αντικοινωνικών ή παραβατικών συμπεριφορών αν δεν έχει τονισθεί εξίσου η πνευματική πτυχή της ανατροφής του παιδιού.⁵⁰ Ένας τομέας, της ψυχοκοικωνικής ανάπτυξης του ανηλίκου, που συχνά υποτιμάται, είναι η θρησκευτικότητα ή πνευματικότητα του παιδιού, η οποία έχει επίσης βρεθεί ότι συνδέεται με την παραβατικότητα και επηρεάζεται σημαντικά από τη θρησκευτικότητα των γονέων και γενικότερα του περιβάλλοντος του παιδιού.⁵¹

Σε ανασκόπηση 115 μελετών που εξέτασαν την σχέση της θρησκευτικότητας με την ψυχική υγεία των εφήβων και συγκεκριμένα, την χρήση ουσιών, την παραβατικότητα, την αυτοκτονικότητα, το άγχος και την κατάθλιψη, στο 92% βρέθηκε τουλάχιστον μια σημαντική σχέση μεταξύ θρησκευτικότητας - για καθεμιά από τις πτυχές της όπως, εκκλησιασμός, σημασία της πίστης, πεποιθήσεις, δόγματα, αξίες - και καλύτερης ψυχικής υγείας. Στο 89% των σχετικών μελετών βρέθηκε να υπάρχει σχέση μεταξύ χαμηλής παραβατικότητας με μια τουλάχιστον παράμετρο της θρησκευτικότητας επιβεβαιώνοντας την σχέση της πίστης με τις διαταραχές της συμπεριφοράς.⁵²

Η πίστη και η αίσθηση του νοήματος της ζωής, έχουν αναγνωριστεί ως απαραίτητα για την θετική ανάπτυξη, προσαρμογή και στήριξη των εφήβων σε δύσκολες συνθήκες. Κατά τη διάρκεια μιας κρίσης αυτά μπορούν να βοηθήσουν τον έφηβο στην ανάκτηση του νοήματος της ζωής, του αυτοελέγχου και της αυτοεκτίμησης. Ο ρόλος της θρησκευτικότητας στην αντιμετώπιση αγχωτικών καταστάσεων της ζωής είναι συχνά υποτιμημένος.⁵³ Υψηλά επίπεδα θρησκευτικότητας συνδέονται με χαμηλότερα ποσοστά παραβατικότητας και συμπεριφορών υψηλού κινδύνου (που συχνά συνυπάρχουν με την παραβατικότητα) όπως η ευκαιριακή αλόγιστη κατανάλωση αλκοόλ, κάπνισμα, χρήση ναρκωτικών ουσιών, σεξουαλική συμπεριφορά υψηλού κινδύνου.^{50,53,54,55.56}

Έτσι η έρευνα έχει καταλήξει στην θετική επίδραση της θρησκευτικότητας στην ψυχική υγεία των εφήβων.⁵⁴ Η θετική επίδραση της θρησκευτικότητας περιλαμβάνει επίσης ψυχολογικές εκφάνσεις κατά την εφηβεία και την πρώιμη ενηλικίωση όπως, αυτοεκτίμηση, ευσυνειδησία, ευχάριστη διάθεση και ειλικρίνεια. Οι θρησκευόμενοι έφηβοι δαπανούν περισσότερο χρόνο μέσα σε μια υποστηρικτική κοινότητα ιδιαίτερα σημαντική για την προσαρμογή στις πολλές αλλαγές και προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι έφηβοι. Έτσι, ο έφηβος περιβάλλεται από τη θρησκευτική κοινότητα που τον θεωρεί πολύτιμο ως άτομο και μάλιστα σε ένα περιβάλλον ανάγουν την αξία του ατόμου στο Θεό.⁵³

Η επίδραση της θρησκευτικότητας των εφήβων θα πρέπει να μελετάται στο πλαίσιο της οικογένειας, συμπεριλαμβανομένων δύο γενεών καθώς φαίνεται πως η θρησκευτικότητα; των γονέων ασκεί επήρεια  σε αυτήν των εφήβων που με τη σειρά τους αυξάνουν τις θρησκευτικές πρακτικές τους, οι οποίες τελικά μειώνουν την ελάσσονα αλλά και την μείζονα παραβατικότητα. Έχει βρεθεί οι επιδράσεις της θρησκευτικότητας της οικογένειας στην α.π. είναι εξίσου σημαντικές με τον γονικό έλεγχο (ο οποίος ούτε επηρεάζει, ούτε επηρεάζεται από την θρησκευτικότητα της οικογένειας).⁵⁰ Ως προς το φύλο, αν και τα έφηβα κορίτσια εμφανίζουν υψηλότερα ποσοστά θρησκευτικότητας, τα αγόρια είναι πιο πιθανό να επηρεαστούν από την θρησκευτικότητα των γονέων.⁵⁴

Ο σημαντικότερος ρυθμιστής της σχέσης της θρησκευτικότητας του ανηλίκου και της παραβατικότητας είναι ο αυτοέλεγχος, ο οποίος αποτελεί προστατευτικό παράγοντα έναντι της ανάπτυξης της αποκλίνουσας συμπεριφοράς.^54,55,57

Εξετάζοντας την φύση της σχέσης της θρησκευτικότητας και της παραβατικότητας, πρόσφατη Εθνική Διαχρονική Μελέτη Εφηβικής Υγείας σε δείγμα 6500 εφήβων ηλικίας 12-18 ετών σε 132 σχολεία των ΗΠΑ κατέληξε στα εξής συμπεράσματα: 1) Η θρησκευτικότητα ως γενικός παράγοντας αλλά και ξεχωριστά καθεμιά από τις μεταβλητές της (ο βαθμός της πίστης, η συχνότητα της προσευχής και η συμμετοχή σε θρησκευτικές τελετές) που μελετήθηκαν συνδέονται με μικρότερη πιθανότητα παραβατικότητας. 2) Η σημαντική σχέση των παραπάνω μεταβλητών με την παραβατικότητα βρέθηκε ανεξάρτητη των οικογενειακών παραγόντων και των σχέσεων με τους συνομηλίκους. 3) Η σχέση θρησκευτικότητας με μείζονες παραβατικές συμπεριφορές είναι ασθενέστερη (καθώς αυτές είναι το ίδιο καταδικαστέες από την κοινωνία), ωστόσο, κάθε είδος παραβατικότητας εμφάνιζε τουλάχιστον μια μεταβλητή της θρησκευτικότητας που μείωνε την παραβατικότητα, δείχνοντας ότι η θρησκευτικότητα έχει σημαντική επιρροή σε μια ποικιλία παραβατικών συμπεριφορών. 4) Η σχέση θρησκευτικότητας και παραβατικότητας παραμένει σημαντική με την πάροδο του χρόνου.⁵⁸

Έτσι φαίνεται πως η θρησκευτικότητα των γονέων που επηρεάζει ή και καθορίζει την θρησκευτικότητα των παιδιών, μπορεί να θεωρηθεί ως μια μορφή κοινωνικού ελέγχου που μειώνει όλους τους τύπους παραβατικότητας των παιδιών. 

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Στις μέρες μας όλο και περισσότεροι παράγοντες κινδύνου συσσωρεύονται στις οικογένειες αυξάνοντας την πιθανότητα εμφάνισης της παραβατικής συμπεριφοράς των παιδιών και των εφήβων καθώς και των συμπεριφορών υψηλού κινδύνου όπως η χρήση ουσιών.

Θα πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη έμφαση, τόσο σε προγνωστικό όσο και θεραπευτικό επίπεδο για τη σωματική και την ψυχική υγεία των παιδιών και των εφήβων, στον περιορισμό των αρνητικών επιπτώσεων των οικογενειακών παραγόντων κινδύνου και στην ενίσχυση των θετικών επιπτώσεων των οικογενειακών προστατευτικών παραγόντων. Στην παρούσα ανασκόπηση παρουσιάστηκε εν συντομία ο τρόπος με τον οποίο διαφορετικοί οικογενειακοί παράγοντες δρουν ως προστατευτικοί ή ως παράγοντες κινδύνου.

Ένα υγιές οικογενειακό περιβάλλον είναι απαραίτητο για να κρατήσει τα παιδιά μακριά από την παραβατική συμπεριφορά. Ο πιο σημαντικός προστατευτικός παράγοντας έναντι της ανήλικης παραβατικότητας είναι ένα υποστηρικτικό και σταθερό γονεικό περιβάλλον που βοηθά επίσης και στην δυσμενή επίδραση άλλων παραγόντων κινδύνου όπως το διαζύγιο και η φτώχια.

Επίσης, η θρησκευτικότητα της οικογένειας φαίνεται ότι είναι ένας σημαντικός παράγοντας προστασίας και επίσης μια οικογενειακή επιρροή που συνήθως παραμένει και μετά την ενηλικίωση του παιδιού και κρατάει τον έφηβο μακριά από παραβατικές συμπεριφορές ανεξάρτητα από τις δυσμενείς επιδράσεις από την οικογένεια ή τους συνομηλίκους.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Κατσιγαράκη Ε, Κατρινάκη Α, Πανάγος Κ, Τσιώρος Ι. ΕΙΔΙΚΕΣ ΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΕΠΙΣΗΜΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ ΤΩΝ ΑΝΗΛΙΚΩΝ ΔΡΑΣΤΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΥ ΕΤΟΥΣ 2009-2010 ΣΕ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΚΛΙΜΑΚΑ. The art of crime.(25):2013(Νοεμ)  http://www.theartofcrime.gr/index.php?pgtp=1&aid=1385912820

World Health Organization (WHO), Youth violence, August 2011, http://www.who.int/mediacentre/factsheets/fs356/en/

Γιαννοπούλου Ι, Δουζένης Α, Λύκουρας Λ. Ψυχιατροδικαστική Παιδιών και Εφήβων, Εκδόσεις Π.Χ. ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ, Αθήνα 2010

Κουράκης Ν. Συνέντευξη. The art of the crime (20)2011

http://www.theartofcrime.gr/index.php?pgtp=1&aid=1322849910

Erdelja S, Vokal P, Bolfan M, Erdelja SA, Begovac B, Begovac I. Delinquency in incarcerated male adolescents is associated with single parenthood, exposure to more violence at home and in the community, and poorer self-image. Croat Med J. 2013 October; 54(5): 460–468

Dierkhising CB, Ko SJ, Woods-Jaeger B, Briggs EC, Lee R, Pynoos RS. Trauma histories among justice-involved youth: findings from the National Child Traumatic Stress Network.  Eur J Psychotraumatol. 2013 Jul 16;4

SAVIGNAC J. Families, youth and delinquency: The state of knowledge, and family based juvenile delinquency programs (Research Report 2009‐1). Ottawa: National Crime Prevention Centre, Public Safety Canada 2009

Xατζητσιράκογλου Χ. Η νεανική παραβατικότητα. [Μεταπτυχιακή εργασία] Τμήμα Νομικής, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, 2012

Eurostat, http://epp.eurostat.ec.europa.eu/tgm/table.do?tab=table&init=1&plugin=1&language=en&pcode=tps00018

Murphy DA, Brecht ML, Huang D, Herbeck DM. Trajectories of Delinquency from Age 14 to 23 in the National Longitudinal Survey of Youth Sample. Int J Adolesc Youth. 2012 Mar 1;17(1):47-62

Kask K, Markina A, Podana Z. The Effect of Family Factors on Intense Alcohol Use among European Adolescents: A Multilevel Analysis. Psychiatry J. 2013;2013:250215

 Carney T, Myers BJ, Louw J, Lombard C, Flisher AJ. The relationship between substance use and delinquency among high-school students in Cape Town, South Africa. J Adolesc. 2013 Jun;36(3):447-55

Aalsma MC, Tong Y, Wiehe SE, Tu W. The impact of delinquency on young adult sexual risk behaviors and sexually transmitted infections. J Adolesc Health. 2010 Jan;46(1):17-24

Γεωργιάδης Σ, Βυζάκου Σ, Παπαστυλιανού Ν. Η συσχέτιση της βίας ενάντια στα παιδιά μέσα στην οικογένεια με την νεανική παραβατικότητα (Έκθεση έρευνας 2009). Λευκωσία: Συμβουλευτική Επιτροπή Πρόληψης & Καταπολέμησης της Βίας στην Οικογένεια

Hoeve M, Stams GJ, van der Put CE, Dubas JS, van der Laan PH, Gerris JR. A meta-analysis of attachment to parents and delinquency. J Abnorm Child Psychol. 2012 Jul;40(5):771-85

Keijsers L, Loeber R, Branje S, Meeus W. Bidirectional links and concurrent development of Gault-Sherman M. It's a two-way street: the bidirectional relationship between parenting and delinquency. J Youth Adolesc. 2012 Feb;41(2):121-45

Keijsers L, Loeber R, Branje S, Meeus W. Bidirectional links and concurrent development of parent-child relationships and boys' offending behavior. J Abnorm Psychol. 2011 Nov;120(4):878-8

Hoeve M, Semon Dubas J, Eichelsheim VI, van der Laan PH, Smeenk W, Gerris JRM. The Relationship Between Parenting and Delinquency: A Meta-analysis. J Abnorm Child Psychol. Aug 2009; 37(6): 749–775

Springer DW, Roberts AR. Juvenile Justice and Delinquency. Jones and Bartlett Publishers, LLC, 2011

Walters GD. Delinquency, parental involvement, early adult criminality, and sex: Evidence of moderated mediation. J Adolesc. 2013 Aug;36(4):777-85

Hoeve M, Dubas JS, Gerris JR, van der Laan PH, Smeenk W. Maternal and paternal parenting styles: unique and combined links to adolescent and early adult delinquency. J Adolesc. 2011 Oct;34(5):813-27

Murray J, Farrington DP, Sekol I. Children's antisocial behavior, mental health, drug use, and educational performance after parental incarceration: a systematic review and meta-analysis. Psychol Bull. 2012 Mar;138(2):175-210

Colley RL, Carrano J, Lewin-Bizan S. Unpacking links between fathers' antisocial behaviors and children's behavior problems: direct, indirect, and interactive effects. J Abnorm Child Psychol. 2011 Aug;39(6):791-804

Tzoumakis S, Lussier P, Corrado R. Female juvenile delinquency, motherhood, and the intergenerational transmission of aggression and antisocial behavior. Behav Sci Law. 2012 Mar-Apr;30(2):211-37

Douglas-Siegel JA, Ryan JP. The effect of recovery coaches for substance-involved mothers in child welfare: impact on juvenile delinquency. J Subst Abuse Treat. 2013 Oct;45(4):381-7

Kuja-Halkola R, Pawitan Y, D'Onofrio BM, Långström N, Lichtenstein P. Advancing paternal age and offspring violent offending: a sibling-comparison study. Dev Psychopathol. 2012 Aug;24(3):739-53

Caicedo B, Gonçalves H, González DA, Victora CG. Violent delinquency in a Brazilian birth cohort: the roles of breast feeding, early poverty and demographic factors. Paediatr Perinat Epidemiol. 2010 Jan;24(1):12-23

Goodnight JA, D'Onofrio BM, Cherlin AJ, Emery RE, Van Hulle CA, Lahey BB. Effects of multiple maternal relationship transitions on offspring antisocial behavior in childhood and adolescence: a cousin-comparison analysis. J Abnorm Child Psychol. 2013 Feb;41(2):185-98

Hayatbakhsh MR, Najman JM, Khatun M, Al Mamun A, Bor W, Clavarino A. A longitudinal study of child mental health and problem behaviours at 14 years of age following unplanned pregnancy. Psychiatry Res. 2011 Jan 30;185(1-2):200-4

D'Onofrio BM1, Van Hulle CA, Goodnight JA, Rathouz PJ, Lahey BB. Is maternal smoking during pregnancy a causal environmental risk factor for adolescent antisocial behavior? Testing etiological theories and assumptions. Psychol Med. 2012 Jul;42(7):1535-45

Ellis L, Widmayer A, Das S. Maternal smoking during pregnancy and self-reported delinquency by offspring. Crim Behav Ment Health. 2012 Dec;22(5):325-35

Wilson S, Durbin CE. Effects of paternal depression on fathers' parenting behaviors: a meta-analytic review. Clin Psychol Rev. 2010 Mar;30(2):167-80

Jennings WG, Maldonado-Molina MM, Piquero AR, Canino G. Parental suicidality as a risk factor for delinquency among Hispanic youth. J Youth Adolesc. 2010 Mar;39(3):315-25

El-Sheikh M, Hinnant JB, Erath S. Developmental trajectories of delinquency symptoms in childhood: the role of marital conflict and autonomic nervous system activity. J Abnorm Psychol. 2011 Feb;120(1):16-32

Burt SA, Barnes AR, McGue M, Iacono WG. Parental divorce and adolescent delinquency: ruling out the impact of common genes. Dev Psychol. 2008 Nov;44(6):1668-77

Flouri E. Fathers' behaviors and children's psychopathology. Clin Psychol Rev. 2010 Apr;30(3):363-9

Eitle D. Parental gender, single-parent families, and delinquency: Exploring the moderating influence of race/ethnicity. Social Science Research. 2006 Sep;35(3):727-748

Justicia Galiano MJ, Cantón Duarte J. [Conflicts between parents and aggressive and delinquent behavior in children]. [Article in Spanish]. Psicothema. 2011 Feb;23(1):20-5

Ryan JP, Williams AB, Courtney ME. Adolescent neglect, juvenile delinquency and the risk of recidivism. J Youth Adolesc. 2013 Mar;42(3):454-65

Thornberry TP, Henry KL, Ireland TO, Smith CA. The causal impact of childhood-limited maltreatment and adolescent maltreatment on early adult adjustment. J Adolesc Health. 2010 Apr;46(4):359-65

Maas C, Herrenkohl TI, Sousa C. Review of research on child maltreatment and violence in youth. Trauma Violence Abuse. 2008 Jan;9(1):56-67

Salzinger S, Rosario M, Feldman RS. Physical child abuse and adolescent violent delinquency: the mediating and moderating roles of personal relationships. Child Maltreat. 2007 Aug;12(3):208-19.

Krischer MK, Sevecke K. Early traumatization and psychopathy in female and male juvenile offenders. Int J Law Psychiatry. 2008 Jun-Jul;31(3):253-62

Logan JE, Leeb RT, Barker LE. Gender-specific mental and behavioral outcomes among physically abused high-risk seventh-grade youths. Public Health Rep. 2009 Mar-Apr;124(2):234-45

Smith DK, Saldana L. Trauma, Delinquency, and Substance Use: Co-occurring Problems for Adolescent Girls in the Juvenile Justice System. J Child Adolesc Subst Abuse. 2013 Jul 2;22(5):450-465

Mallett CA, Stoddard Dare P, Seck MM. Predicting juvenile delinquency: the nexus of childhood maltreatment, depression and bipolar disorder. Crim Behav Ment Health. 2009;19(4):235-46

Evans SZ, Simons LG, Simons RL. The effect of corporal punishment and verbal abuse on delinquency: mediating mechanisms. J Youth Adolesc. 2012 Aug;41(8):1095-110

Low S, Sinclair R, Shortt JW. The role of economic strain on adolescent delinquency: a microsocial process model. J Fam Psychol. 2012 Aug;26(4):576-84

Kwon JA, Wickrama KA. Linking Family Economic Pressure and Supportive Parenting to Adolescent Health Behaviors: Two Developmental Pathways Leading to Health Promoting and Health Risk Behaviors. J Youth Adolesc. 2013 Nov 20. DOI 10.1007/s10964-013-0060-0

Chamratrithirong A, Miller BA, Byrnes HF, Rhucharoenpornpanich O, Cupp PK, Rosati MJ, Fongkaew W, Atwood KA, Todd M. Intergenerational transmission of religious beliefs and practices and the reduction of adolescent delinquency in urban Thailand. J Adolesc. 2013 Feb;36(1):79-89

Ηρακλή Ε. Εμπειρική διερεύνηση της υποκειμενικής ευζωίας σε σχέση με την θρησκευτικότητα/πνευματικότητα σε ενήλικες 25-40 ετών. [Μεταπτυχιακή εργασία] Τμήμα Εκπαιδευτικής και Κοινωνικής Πολιτικής, Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, 2009

Dew RE, Daniel SS, Armstrong TD, Goldston DB, Triplett MF, Koenig HG. Religion/Spirituality and adolescent psychiatric symptoms: a review. Child Psychiatry Hum Dev. 2008 Dec;39(4):381-98

Yonker JE, Schnabelrauch CA, Dehaan LG. The relationship between spirituality and religiosity on psychological outcomes in adolescents and emerging adults: a meta-analytic review. J Adolesc. 2012 Apr;35(2):299-314

Kim-Spoon J, Longo GS, McCullough ME. Parent-Adolescent Relationship Quality as a Moderator for the Influences of Parents’ Religiousness on Adolescents’ Religiousness and Adjustment. J Youth Adolesc. 2012 December ; 41(12): 1576–1587

Lairda RD,  Marks LD,  Marrero MD. Religiosity, self-control, and antisocial behavior: Religiosity as a promotive and protective factor. Journal of Applied Developmental Psychology Volume 32, Issue 2, March–April 2011, Pages 78–85

Salas-Wright CP, Vaughn MG, Hodge DR, Perron BE. Religiosity profiles of American youth in relation to substance use, violence, and delinquency. J Youth Adolesc. 2012 Dec;41(12):1560-75

Klanjšek R, Vazsonyi AT, Trejos-Castillo E. Religious orientation, low self-control, and deviance: Muslims, Catholics, Eastern Orthodox-, and "Bible Belt" Christians.  Adolesc. 2012 Jun;35(3):671-82

Biddle J. Re-assessing the relation between religion and juvenile delinquency [dissertation]. Newark, New Jersey: Rutgers University; 2013

Παναγιώτη Ν. ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ, Ειδικευόμενου Παιδοψυχιατρικής Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης

 Παναγιώτη Ν. ΚΑΡΔΑΡΑ, Αν. Καθηγητή Αναπτυξιολογίας και Κοινωνικής Παιδιατρικής ΑΠΘ 

Πηγή: http://www.e-child.gr/publications/paediatriki-magazine/item/126-paediatriki 2014_77_no4

Κατά τή Γενική Ἱερατική Σύναξη τῶν Κληρικῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας, πού πραγματοποιήθηκε τή Δευτέρα 22 Ἰουνίου 2015 στόν Ιερό Ναό Ζωοδόχου Πηγῆς Ἀγρινίου, μεταξύ τῶν ἄλλων θεμάτων καί ἐξ' ἀφορμῆς τῶν τρεχουσῶν καταστάσεων στή χώρα μας, ὁ Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας κ. Κοσμᾶς ἀναφέρθηκε στά σχετικά μέ τό πρόσφατο Σχέδιο Νόμου τῆς Κυβερνήσεως περί ἐπεκτάσεως τοῦ «Συμφώνου Συμβίωσης» στά ὁμόφυλα ζευγάρια.

Κατόπιν τῶν τοποθετήσεων τῶν Κληρικῶν ἐπί τοῦ θέματος, ἀνεγνώσθηκε τό ἀκόλουθο ψήφισμα τῆς Ἱερατικῆς Συνάξεως τό ὁποῖον προσυπέγραψαν ἅπαντες οἱ παρεβρισκόμενοι:

Ὁ Μητροπολίτης Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας Κοσμᾶς,

ὁ Ἱερός Κλῆρος καί οἱ Μοναστικές Ἀδελφότητες τῆς καθ’ ἡμᾶς θεοσώστου Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Πρός τήν Γενικήν Γραμματείαν τῆς Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως

Ὁ Μητροπολίτης Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας Κοσμᾶς καί ἃπαντες οἱ Πρεσβύτεροι, Διάκονοι καί Μοναχοί τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας, κατά τήν Γενική Ἱερατική Σύναξη ἡ ὁποία πραγματοποιήθηκε σήμερα 22 Ἰουνίου 2015 στόν Ἱερό Ναό Ζωοδόχου Πηγῆς Ἀγρινίου, ἀποφασίσαμε καί συνυπογράφουμε τό κάτωθι

ΨΗΦΙΣΜΑ:

Μέ βαθύτατη θλίψη καί συγκλονιστικό φόβο πληροφορηθήκαμε στίς 10 Ἰουνίου τήν κατάθεση ἀπό τόν Ὑπουργό Δικαιοσύνης Σχεδίου Νόμου, ὁ ὁποῖος ἐπεκτείνει τό περιβόητο καί καταλυτικό τοῦ γάμου «σύμφωνο συμβίωσης» καί γιά τά ὁμόφυλα ζευγάρια.

Τρόμος καί ἀγωνία καταλαμβάνει τίς ψυχές μας γιά τίς συνέπειες αὐτοῦ τοῦ τολμήματος.

Ἡ παραδοσιακή Ἑλληνική οἰκογένεια, ἡ δύναμη αὐτοῦ τοῦ Ἔθνους, ὁ ἱερός αὐτός θεσμός, ὁδηγεῖται σέ ὁλοκληρωτική καταστροφή.

Μετά ἀπό αὐτό τό ἐγχείρημα δέν ἀναμένουμε τίποτε ἄλλο, παρά τόν ἐνταφιασμό τῆς Ἑλλάδος.

Δέν εἶναι δυνατόν νά δεχθοῦμε τίς ἐντολές τῶν Βρυξελλῶν, οἱ ὁποῖες θέλουν τήν διάλυση τῆς Πατρίδος μας.

Δέν μποροῦμε νά ἀνεχθοῦμε μία ἐλάχιστη μειοψηφία σοδομιστῶν νά ἐπιβάλλει νόμους πού καταλύουν διαχρονικούς θεσμούς καί ὅ,τι ἱερό ἔχει διαφυλάξει αὐτός ὁ τόπος.

Δέν μποροῦμε νά σιωπήσουμε στήν καταστροφή τῆς πολιτισμικῆς μας κληρονομιᾶς βλέποντας τήν ἠθική διαστροφή καί τήν σήψη μέ αὐθάδεια νά περιφρονεῖ τόν Θεό καί τούς νόμους Του.

Ἐμεῖς οἱ Κληρικοί τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας, ἀφουγκραζόμενοι τήν ἀγωνία τοῦ πιστοῦ λαοῦ μας γιά τήν καταστροφική πορεία τῆς Πατρίδος, καί ζώντας σέ περιοχή ἡ ὁποία τιμᾶ τόν οἰκογενειακό θεσμό, ὅπως ἀποδεικνύει ἡ ὕπαρξη μεγάλου ἀριθμοῦ πολυτέκνων οἰκογενειῶν, διαμαρτυρόμαστε ἐντόνως καί ἀντιδροῦμε στό προτεινόμενο Σχέδιο Νόμου.

Ταυτοχρόνως ἀπαιτοῦμε νά σεβασθεῖτε τήν πλειοψηφία αὐτοῦ τοῦ λαοῦ, ὁ ὁποῖος θέλει τούς κυβερνῆτες του νά διακονοῦν καί νά ὑπερασπίζονται τά δίκαια αἰτήματά του.

Ὁ Ἑλληνικός λαός ὑποφέρει πάρα πολύ σήμερα ἀπό τίς συνέπειες τῆς διαφθορᾶς, ἡ ὁποία βύθισε σ’ αὐτή τήν οἰκονομική κρίση τήν χώρα μας.

Τό νά θέλουν κάποιοι νά νομοθετήσουν τήν ἠθική διαστροφή καί νά ἐπιβάλουν Σοδομιστική μορφή στήν κοινωνία μας, ξεπερνᾶ τά ὅρια τῆς λογικῆς.

Τοῦτο καί μόνο ἀποδεικνύει ὅτι ἡ οἰκονομική κρίση εἶναι ἁπλῶς τό περίβλημα ἑνός πυρήνα μέ συγκεκριμένη, ἄλλου εἴδους κατεύθυνση καί ἀνάλογες ἀποφάσεις.

Ὅπως κι ἐμεῖς μεγαλώσαμε μέσα σέ οἰκογένεια μέ πατέρα καί μητέρα, καί ποτέ δέν θά θέλαμε νά εἴχαμε γονεῖς δύο ἄνδρες ἤ δύο γυναῖκες, ἔτσι καί τά παιδιά πού θά μᾶς διαδεχθοῦν σ’αὐτό τόν τόπο ἔχουν κάθε δικαίωμα νά ζήσουν μέσα σέ ἀληθινή οἰκογένεια.

Κάθε ἄλλο μόρφωμα ἀδικεῖ τήν ἀλήθεια, καταπατεῖ τούς νόμους τοῦ Θεοῦ, ἀντιστρατεύεται τούς νόμους τῆς φύσεως, καί ἐπισύρει τήν ὀργή τοῦ Θεοῦ γιά τήν ἐπιχειρούμενη ὁλοκληρωτική καταστροφή τῆς Πατρίδος μας, δίνοντας χαρά στούς ἐχθρούς της.

Ὑψώνουμε στεντορεία τήν φωνή μας καί δηλώνουμε:

Ὄχι στό «Σύμφωνο Συμβίωσης» καί στήν ἐπέκτασή του γιά τά ὁμόφυλα ζευγάρια. Ὄχι στό κυοφορούμενο ἔγκλημα.

Ἐν Ἀγρινίῳ καί τῇ Ἱερατικῇ Συνάξει,τῇ 22ᾳ Ἰουνίου 2015

Ὁ Μητροπολίτης Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας Κοσμᾶς

καί ἄπαντες οἱ Κληρικοί καί Μοναχοί τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως.

Πηγή: Θρησκευτικά

Εκοιμήθη εν Κυρίω ο Μιχαήλ Ε. Μιχαηλίδης, Θεολόγος – συγγραφέας, στενός συνεργάτης και τακτικός αρθρογράφος του "Ορθοδόξου Τύπου".

Η εξόδιος ακολουθία του θα τελεσθεί στον Ιερό Ναό Αγίου Αθανασίου Πολυδρόσου Χαλανδρίου την Παρασκευή 26 Ιουνίου 2015 και ώρα 11 π.μ.

Αναδημοσιεύουμε το άρθρο του μακαριστού Μιχαήλ Μιχαηλίδη στο φύλλο της 19ης Ιουνίου 2015 του "Ορθοδόξου Τύπου":

«Ἀρετῆς ἐπιμελεῖσθαι»

Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Ὅσο κι ἂν τὸ κακὸ βαριοσκεπάζει τὴν οἰκουµένη, ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλασµένος γιὰ τὰ ὡραῖα, τὰ µεγάλα καὶ τὰ ὑψηλά.

Ἡ καρδιά του φλογίζεται κι ἡ ψυχή του ἐµπνέεται ἀπ᾽ τὶς ἀνώτερες ἀξίες τῆς ζωῆς. Σωµατικὰ πατάει στὴ γῆ, µὰ τὸ πνεῦµα του πετάει στοὺς οὐρανούς. Μὲ τὰ µάτια τοῦ σώµατος βλέπει τὰ ὁρατά, µὰ µὲ τὰ µάτια τῆς ψυχῆς ἀτενίζει τ᾽ ἀόρατα καὶ πνευµατικά.

Ὁ ἄνθρωπος ἔχει ὁραµατισµούς. Ἔχει ὑπέρλογες µεταφυσικὲς ἐκστάσεις. Ἔχει πόθους καὶ ἰδανικά. Ἔχει ὄνειρα, ὄχι ὅµως ὀνειροφαντασίες! Μὲ τοὺς ὁραµατισµούς του αὐτούς, ὀµορφοχτίζει τὸ µέλ- λον του. Αὐτὸ ποὺ λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος γιὰ τὸν Κύριό µας: «κατῆλθεν ἵνα ὑψωθῶµεν, ἐπειράσθη ἵνα νικήσωµεν», µπορεῖ, µεταφορικά, νὰ ἰσχύσει γιὰ τὸν καθένα µας. Γεννηθήκαµε, γιὰ νὰ ὑψω- θοῦµε, πειραστήκαµε, γιὰ νὰ νικήσουµε.

Ὅπου ὁραµατισµοὶ καὶ ἱερὲς Χριστονοσταλγικὲς ἐκστάσεις καὶ ὁραµατισµοὶ τῆς καρδιᾶς, ἐκεῖ καὶ οἱ ἐπιτυχίες. «Υἱέ, δός µοι σὴν καρδίαν», παρακαλεῖ ὁ Θεός. Τίποτε περισσότερο. Θὰ προβάλουµε ἄρνηση στὴν ἀγάπη Του; Πρὸς Θεοῦ! Ὅπου τῆς φλογερῆς καὶ ἀγωνιστικῆς ψυχῆς οἱ στόχοι καὶ τ᾽ ἀγωνί- σµατα, ἐκεῖ καὶ τὰ βραβεῖα τῆς νίκης. Ὁ κορυφαῖος ἀπόστολος Παῦλος, µᾶς ἀπευθύνει τὸν συνθηµατικὸ λόγο: «Τῷ πνεύµατι ζέοντες, τῷ Κυρίῳ δου- λεύοντες... τῇ προσευχῇ προσκαρτεροῦντες» (Ρωµ. ΙΒ΄11). Εὔστοχα καὶ ὡραῖα διατυπώνει τὴν ἀγωνιστικότητα τῆς ἀρετῆς ὁ ὅσιος Ἐφραὶµ ὁ Σύρος, ὅταν λέγει: «Ὀξυποδήσατε πρὸς τὴν λαµπρότητα τῆς ἀρετῆς». Τρέξτε νὰ ἐπιτύχετε τὴν πιὸ λαµπρὴ νίκη, τὴ νίκη τῆς ἀρετῆς.

«Οἱ ἐν τῷ σταδίῳ πάντες µὲν τρέχουσιν, εἷς δὲ λαµβάνει τὸ βραβεῖον» (Α΄ Κορ. Θ΄ 24). Πολλοὶ τρέχουνε στὸ στάδιο, ἀλλ᾽ ὁ πρῶτος εἶναι ὁ νικητής. Καὶ τότε! Τί µεγαλεῖο καὶ τί ὀµορφιὰ κρύβει τούτη ἡ νίκη τῆς ἀρετῆς! Κλείω µὲ δυὸ µόνο λέξεις τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόµου: «ΑΡΕΤΗΣ ΕΠΙΜΕΛΕΙΣΘΑΙ».

Πάνω ἀπ᾽ ὅλα, προέχει ἡ ΑΡΕΤΗ.

Πηγή: Θρησκευτικά

«Πρόβλημά σου». «Πρόβλημά μου». Φράσεις σκληρές, ψυχρές και αφιλάνθρωπες, σαν το κλίμα, την ιδιοσυγκρασία αλλά και τη νοοτροπία των ανθρώπων από όπου προέρχονται. Προσπαθούμε  να τις μετρήσουμε, έχοντας ως μέτρο τη δική μας παράδοση. Όμως  δεν έχουν καμία σχέση, δεν ταιριάζουν ούτε με το Ευαγγέλιο ούτε με τη μακραίωνη ρωμαίικη παράδοσή μας, την ελληνορθόδοξη, αλλά ούτε και με αυτήν απλώς τη λεγόμενη ανθρωπιά. 

Φράσεις με περιεχόμενο προτεσταντικής βιοθεωρίας και πρακτικής. Φορτωμένες τάχα με λογική. Η λογική πρωτομάστορας του παραλόγου. Άμα δεν μπορείς, «πρόβλημά σου». Υπάρχει κάποιος άλλος, κάποιος κοινωνικός ή κρατικός φορέας, που θα νοιαστεί και για σένα. Αλλά και μένα «πρόβλημά μου», γιατί έχω αξιοπρέπεια και δε χρειάζομαι τη βοήθειά σου. Αν χρειαστώ, υπάρχει και για μένα ο φορέας. Με λίγα λόγια, μου αρκεί που δε σε φορτώνομαι, άνθρωπέ μου! Παρέα η μάνα υπερηφάνεια με τα παιδιά της, τη φιλαυτία και την αφιλανθρωπία, με αποτέλεσμα την αποποίηση της κατά φύση και κατά συνείδηση ευθύνης προς το έτερο πρόσωπο.

«Πρόβλημά σου». Δεν είναι απλώς ένας λόγος, αλλά ένα από τα πολλά δείγματα του προς διαμόρφωση νέου ήθους και τρόπου ζωής και στην πατρίδα μας. Βέβαια, εν πολλοίς λέγεται από τον Έλληνα χωρίς συναίσθηση και χωρίς αντίληψη των προεκτάσεων που μπορεί να έχει στις ψυχές και στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Ο Έλληνας δεν ήξερε ποτέ να εκφράζεται μ’ αυτόν τον τρόπο. Ήξερε από πάντα να μιλά και να ενεργεί καρδιακά, με τρέλα θα μπορούσαμε να πούμε. Να μπαίνει θυσιαστικά στον πόνο και στη χαρά του άλλου. Και ήταν αυτό η σωτηρία μας ανέκαθεν ως λαός, διότι είχαμε  πάντοτε οδηγούς τους αγίους μας και τον γνήσιο ευαγγελικό λόγο.

Ο Μέγας Βασίλειος ερμηνεύοντας στο κατά Ματθαίον (ε, 42): «τῷ αἰτοῦντί σε δίδου, καὶ τὸν θέλοντα ἀπὸ σοῦ δανείσασθαι μὴ ἀποστραφῇς», σχολιάζει: «Ο λόγος αυτός του Ευαγγελίου μάς προσκαλεί να γίνουμε κοινωνικοί και φιλάλληλοι, που είναι τα οικεία στη φύση μας. Διότι ο άνθρωπος είναι ζώο πολιτικό και ζητά τη συναναστροφή. Kατά δε την καθ’ ημέρα ζωή του και τη συναναστροφή με τους άλλους είναι αναγκαίο να δίνει με ευκολία, ώστε να επανακάμψει αυτός που έχει ανάγκη». Φυσικά το να δίνει κανείς δεν περιορίζεται μόνο στα υλικά. Αφορά και στην ψυχική και πνευματική υποστήριξη. Ακόμα και στο ελάχιστο΄ σε μια απλή κουβέντα, που θα αναπαύσει, που θα ξεκουράσει στη δύσκολη ώρα την κουρασμένη ψυχή του αδελφού.

«Πρόβλημά σου». Είναι δυνατόν να λέει ο Ρωμιός στο συνάνθρωπό του, στο γείτονά του, στο χωριανό του αυτή τη φράση; Όχι. Είναι ντροπή για μας αυτού του είδους οι νοοτροπίες. Ζούμε ο ένας για τον άλλο. Δεν πορευόμαστε ο ένας χωρίς τον άλλο. Δε σωζόμαστε ο ένας χωρίς τον άλλο. Ας θυμηθούμε μόνο τις «Aγάπες» κατά τους αποστολικούς χρόνους και στη συνέχεια τις  «παγκοινιές». Η συνήθεια της ρωμαίικης παράδοσης, που σήμερα συνεχίζεται στα μοναστήρια, όπου με έργα αγάπης από κοινού οι χριστιανοί δεν άφηναν ποτέ κανέναν μόνο του στο «πρόβλημά του».

«Πάντες δὲ οἱ πιστεύσαντες ἦσαν ἐπὶ τὸ αὐτὸ καὶ εἶχον ἅπαντα κοινά, καὶ τὰ κτήματα καὶ τὰς ὑπάρξεις ἐπίπρασκον καὶ διεμέριζον αὐτὰ πᾶσι καθότι ἄν τις χρείαν εἶχε». «Όλοι δε οι πιστοί έμεναν μαζί και τα είχαν όλα από κοινού και πουλούσαν τα κτήματά τους και τις περιουσίες τους και τα μοίραζαν σε όλους, ανάλογα με την ανάγκη που είχε ο καθένας» (Πρ. β, 44-45)

Ο Θεοδώρητος ερμηνεύοντας το στίχο από την Α΄ Κορινθίους, ιβ΄, 26: «καὶ εἴτε πάσχει ἓν μέλος, συμπάσχει πάντα τὰ μέλη, εἴτε δοξάζεται ἓν μέλος, συγχαίρει πάντα τὰ μέλη», λέει: «Αυτήν πρέπει να βρούμε ως την τέλεια κοινωνία, όπως λειτουργούν τα μέλη του σώματος». Και συνεχίζει ο άγιος Θεοφύλακτος Βουλγαρίας: «Η ακριβής ένωση (σε μια χριστιανική κοινωνία) καθιστά κοινές τις συμφορές και τις ευχάριστες στιγμές», όπως και κατά το αποστολικό: «χαίρειν μετά χαιρόντων και κλαίειν μετά κλαιόντων». «Να χαίρεσαι με αυτούς που χαίρονται και να κλαις με αυτούς που κλαίνε». (Ρωμ. ιβ, 15)

«Πρόβλημά σου». Μια λέξη. Κι όμως, όποιος έλαχε να την δεχτεί ως απάντηση, σε κάποια συζήτηση, σε κάποια δύσκολη ώρα, σε ώρα  ανάγκης, μόνο εκείνος μπορεί να καταλάβει πόσο δηλητήριο περιέχει και πόσο πληγώνει και δημιουργεί τη βαθιά και βαριά αίσθηση της απόρριψης, της εγκατάλειψης, της αδυσώπητης μοναξιάς, της απογοήτευσης, της απελπισίας. Το «εγώ» και το «εσύ» στη δόξα του. Μόνος, χωρίς τον συνάνθρωπο, χωρίς τον πλησίον. Ω, της απανθρωπιάς!

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ερμηνεύοντας στην προς Ρωμαίους επιστολή (ιβ, 10): «τῇ φιλαδελφίᾳ εἰς ἀλλήλους φιλόστοργοι, τῇ τιμῇ ἀλλήλους προηγούμενοι», σχολιάζει: «Τίποτε δεν κάνει τόσο αγαπητούς τους ανθρώπους, όσο το να βιάζονται να προλάβουν ποιος να αποδώσει πρώτος  τιμή στον πλησίον».

Αλλά και ο άγιος Παϊσιος λέει: «Είμαστε υποχρεωμένοι τον πόνο του άλλου να τον κάνουμε δικό μας… Πάντα προσπαθώ να δίνω τον εαυτό μου ολόκληρο. Λίγο να έχω γνωρίσει κάποιον, με απασχολεί, τον παρακολουθώ».

Ποια σχέση μπορεί να έχει ο ευαγγελικός λόγος και ο λόγος των αγίων με το φρόνημα, τη νοοτροπία που κρύβει μέσα της η φράση «πρόβλημά σου»;

Ο άγιος Θεοφύλακτος Βουλγαρίας, σχολιάζοντας στο στίχο προς Φιλιππησίους (β΄, 4): «μὴ τὰ ἑαυτῶν ἕκαστος σκοπεῖτε, ἀλλὰ καὶ τὰ ἑτέρων ἕκαστος», γράφει: «Όταν εγώ επιθυμώ το δικό σου συμφέρον και συ πάλι το δικό μου, τότε δε χωράει πλέον ούτε κενοδοξία ούτε διχόνοια ούτε κανένα από τα κακά».

Η κατάθλιψη και οι συγγενείς ασθένειες με τις αυτοκτονίες και τις θηριώδεις πράξεις, κατάντησαν μάστιγα για τις «προηγμένες χώρες». Αν θέλουμε να μείνουμε έξω από αυτήν τη λαίλαπα, πρέπει να το πάρουμε σοβαρά. Να συνεχίσουμε προσεκτικά, σεβόμενοι τον φυσιολογικό και κατά την παράδοσή μας τρόπο ζωής, εμπιστευόμενοι την απλότητά του. Διότι εκεί μας εγγυάται την αρχή και εκεί το τέλος της φυσιολογικής ζωής του κοινωνικού όντος, του ανθρώπου: ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΠΛΗΣΙΟΝ.

Κιλκίς, 21-6-2015

Πηγή: Η άλλη όψη