Πότε θα αρθούν τα capital controls; Η… προεκλογική απάντηση εκ μέρους του κυβερνώντος κόμματος ήταν: μόλις ανακεφαλαιωθούν οι τράπεζες, δηλαδή από τις αρχές του 2016. Η απάντηση αυτή έχει ήδη ξεχαστεί. Ήδη, σε ομιλία του στις ΗΠΑ ο υποδιοικητής της ΤτΕ κ. Μουρμούρας έδωσε μια άλλη, τη μόνη επίσημη μετεκλογικώς: τα capital controls θα αρθούν όταν εκπληρωθούν 4 προϋποθέσεις: α) η ελάφρυνση του χρέους, β) η επαναποδοχή των ελληνικών ομολόγων από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), γ) η συμμετοχή της Ελλάδας στο πρόγραμμα «ποσοτικής χαλάρωσης» του Μάριο Ντράγκι και δ) ένα επενδυτικό σοκ στην ελληνική οικονομία. Έτσι διατυπωμένες οι προϋποθέσεις, παραπέμπουν σε διατήρηση των capital controls για μακρό χρόνο, ενδεχομένως και… επ’ αόριστον – αν κάτι «στραβώσει» με τις προϋποθέσεις, πράγμα πολύ πιθανό γιατί καθεμιά ξεχωριστά και πολύ περισσότερο όλες μαζί παραπέμπουν σε ένα υπεραισιόδοξο σενάριο για τις εξελίξεις.

Στην παραπομπή της άρσης των capital controls σε απώτερο χρόνο, έρχεται τώρα να προστεθεί η… μαζική εισβολή του ηλεκτρονικού χρήματος στη ζωή μας. Πρόσφατα, το «Βήμα» προανήγγειλε την πληρωμή μισθών και συντάξεων με ηλεκτρονικό χρήμα και τον έλεγχο της ροής των δαπανών των μισθωτών και συνταξιούχων. Ο κ. Κατρούγκαλος έσπευσε να μισο-διαψεύσει το δημοσίευμα, αλλά ο λαλίστατος κ. Αλεξιάδης επανήλθε δημοσιοποιώντας σχέδιο για γενίκευση της χρήσης πλαστικού χρήματος ΠΡΙΝ την άρση -και ως προϋπόθεση- για την άρση των capital controls.

Τι σημαίνει αυτός ο συνδυασμός των capital controls και του πλαστικού χρήματος, που απ’ ό,τι φαίνεται ήρθε για να μείνει στις ζωές μας;

Η «επανάσταση» του πλαστικού χρήματος

Καταρχήν, η επιβολή των capital controls έφερε μια μικρή επανάσταση στα συναλλακτικά ήθη: Τον Ιούλιο, πρώτο μήνα με capital control, εκδόθηκαν 1,1 νέες χρεωστικές κάρτες, ενώ τον ίδιο μήνα προστέθηκαν 150.000 νέοι χρήστες ηλεκτρονικής τραπεζικής, δεκαπλάσιοι από το μέσο μηνιαίο αριθμό μέχρι τότε. Ακόμη και υπερήλικες συνταξιούχοι απομακρυσμένων περιοχών, που απέχουν δεκάδες χιλιόμετρα από το πλησιέστερο ATM, έσπευσαν να βγάλουν κάρτες. Σήμερα, οι χρεωστικές κάρτες πλησιάζουν τα 12 εκατ.,  έναντι 2,7 εκατ. πιστωτικών καρτών.

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της Eurobank, ο συνολικός τζίρος με τη χρήση καρτών από τα 5,5 δισ. € το 2013 και τα 6,2 δισ.  €  το 2014 θα φτάσει τα 7,3 δισ. €  το 2015 επιστρέφοντας στα «προ κρίσης» επίπεδα του 2008-09. Με τη διαφορά όμως, ότι πλέον ο τζίρος του πλαστικού χρήματος χωρίζεται σε αυτό των χρεωστικών καρτών, που θα κυμανθεί το 2015 σε 2,8 δισ. €  και των πιστωτικών στα 4,5 δισ. €, από  8,2 δισ. € του 2008.

Τα τερματικά αποδοχής καρτών, που υπήρχαν σε λειτουργία στο τέλος του 2014 ήταν 157.000, σήμερα είναι 170.000 και μέχρι το τέλος του 2015 θα ξεπεράσουν τις 200.000, ενώ οι ανάγκες της αγοράς επιβάλλουν επιπλέον 400.000 POS.

Φυσικά, υπάρχει μεγάλη απόσταση μέχρι να προσεγγίσει η Ελλάδα τα επίπεδα χρήσης πλαστικού χρήματος στην Ε.Ε. Στη χώρα μας ακόμη αναλογούν μόλις 19 ηλεκτρονικές πληρωμές ανά κάτοικο το χρόνο, έναντι μ.ό. 198 πληρωμών στην Ε.Ε. Όμως η «επανάσταση» του πλαστικού χρήματος ξεκίνησε και θα συνεχιστεί μάλλον με σαρωτικούς ρυθμούς…

Ο εγκλωβισμός των μικροκαταθετών

Τα δεδομένα της Τράπεζας της Ελλάδος δείχνουν ότι εδώ και πάνω από 1 χρόνο το… capital (δηλαδή οι μεγάλες καταθέσεις) έκανε φτερά και έμεινε το… control για μια θάλασσα μικροκαταθετών:

• Στις 31/12/2009 το σύνολο των καταθέσεων στις ελληνικές τράπεζες ήταν 231,5 δισ. ευρώ. Στις 31/12/14 είχαν μειωθεί σε 160,072 δισ. ευρώ και στα τέλη Ιανουαρίου 2015 σε 147,775 δισ. ευρώ. Όταν επιβλήθηκαν τα capital controls, ήταν περίπου 125 δισ. ευρώ. Στα μνημονιακά χρόνια και μέχρι τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015 έκαναν φτερά περίπου 84 δισ. ευρώ καταθέσεων.
• Ήδη στα τέλη Οκτωβρίου 2014 οι μεγάλου ύψους καταθέσεις είχαν κάνει «φτερά»: Το 81,5% των καταθετικών λογαριασμών είχαν υπόλοιπο κάτω από 2.000 ευρώ, το 11,3% υπόλοιπο μεταξύ 2.000 και 10.000 ευρώ, το 0,90% μεταξύ 50.000 και 100.000 ευρώ και μόλις το 0,40% πάνω από 100.000 ευρώ.
• Από τις καταθέσεις που έφυγαν, περίπου 80 δισ. ευρώ έφυγαν στο εξωτερικό και είναι μεγάλου ύψους καταθέσεις.
• Στα τέλη Μαρτίου 2015, από τα 138,5 δισ. ευρώ του συνόλου των καταθέσεων, τα 117,9 δισ. ευρώ ήταν αποταμιεύσεις νοικοκυριών και μόνο 20,6 δισ. ευρώ καταθέσεις του επιχειρηματικού τομέα. Άρα οι επιχειρήσεις κάνουν τις συναλλαγές τους έξω από το «επικίνδυνο κύκλωμα» των ελληνικών τραπεζών.

Οι τραπεζίτες, και για λογαριασμό τους η κυβέρνηση, προσπάθησαν να σκεφτούν διάφορους τρόπους για να επιστρέψουν ξανά στις τράπεζες τα περίπου 45 δισ. ευρώ των μικροκαταθετών που αποσύρθηκαν στα «σεντούκια». Όμως δεν υπάρχει τρόπος να πεισθούν για κάτι τέτοιο, άρα το μόνο που απομένει, είναι δυσκολέψει η περαιτέρω φυγή καταθέσεων. Και αυτό σημαίνει ότι τα capital controls θα παραμείνουν… μέχρι νεωτέρας! Γιατί αν αρθούν, το ρεύμα φυγής των μικροκαταθετών μπορεί να πάρει νέα ορμή…

Το «μεγάλο κόλπο»

Από τη μια, λοιπόν, τα capital controls διατηρούνται μέχρι νεωτέρας ώστε να αποφευχθεί περαιτέρω φυγή καταθέσεων (μικροκαταθετών). Από την άλλη, γενικεύεται «με όλα τα μέσα» η χρήση πλαστικού χρήματος. Και έτσι αναφύεται ο συνδυασμός των δύο, γιατί στο συνδυασμό τους είναι όλο το «ζουμί»: η μεταβατική, για όσο χρειαστεί, διατήρηση των «κανονικών» capital controls μέχρι να δημιουργηθεί το πλαίσιο για τη μονιμοποίησή τους με μια έμμεση μορφή: την υποχρεωτική χρήση μέρους του μισθού ή της σύνταξης σε ηλεκτρονικές πληρωμές μέσω καρτών. Με αυτό το συνδυασμό:

1. Εκβιάζεται η συγκέντρωση όλου του διαθέσιμου ρευστού χρήματος, και αυτού που φυλάγεται στα «σεντούκια», στο τραπεζικό σύστημα, ενώ ταυτόχρονα επιτυγχάνεται και ο έλεγχος όλου του χρήματος, και του ηλεκτρονικού που αντιστοιχεί σε εικονικές πιστώσεις, από τις τράπεζες – και στο βαθμό που αυτές οδεύουν να τεθούν υπό τον έλεγχο των δανειστών, από τους δανειστές!

2. Η τράπεζα μεσολαβεί σε κάθε συναλλαγή μεταξύ ιδιωτών ή με το κράτος, κερδίζοντας τόσο από τις χρεώσεις όσο και από την υπερεκμετάλλευση του επιτοκίου μιας μέρας (overnight). Καθώς μάλιστα κάθε χρεωστική κάρτα είναι συνδεδεμένη με λογαριασμό, η τράπεζα έχει τη δυνατότητα να εκμηδενίζει τους τόκους ταμιευτηρίου, ωθώντας σε διαρκή παροχέτευση της αποταμίευσης στην κατανάλωση. Μειώνει επίσης τους κινδύνους των bank run, ακόμη και σε συνθήκες χωρίς κεφαλαιακούς ελέγχους.

3. Με τη γενίκευση των ηλεκτρονικών συναλλαγών επέρχεται και η άλωση των προσωπικών δεδομένων. Ο πολίτης είναι εκτεθειμένος όχι μόνο στον κίνδυνο κατασχέσεων των λογαριασμών του για κάθε είδους οφειλή, αλλά και στη διαρκή καταγραφή των συναλλακτικών του συνηθειών. Η τράπεζα, και όχι μόνο αυτή, έχει πλήρη εικόνα για το κοινωνικο-οικονομικό του προφίλ, που είναι πολύτιμο εμπόρευμα.

4. Η ηλεκτρονικοποίηση των συναλλαγών θα προκαλέσει σαρωτική συρρίκνωση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, άρα μια επιταχυνόμενη μονοπώληση των αγορών. Στις ιδιαίτερες συνθήκες τεράστιας ύφεσης, μείωσης της κατανάλωσης και πιστωτικού στραγγαλισμού, η ιδιότυπη στάση πληρωμών όλων προς όλους, επέτρεπε μια -επισφαλή βεβαίως- ισορροπία επιβίωσης των μικρών επιχειρήσεων. Η πλαστικοποίηση του χρήματος θα επισπεύσει το τέλος τους.

Αυτό που άρχισε με τα capital controls και συνεχίζεται με την «επιχείρηση» γενίκευσης της χρήσης του πλαστικού χρήματος, είναι ένα «μεγάλο κόλπο» που αφορά καίρια τις ζωές μας και στοχεύει σε πράγματα πολύ πιο ουσιαστικά από το διακηρυσσόμενο στόχο της πάταξης της φοροδιαφυγής…

Πηγή: Rizopoulos Post

Ὡς Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν κατά τό παρελθόν χρονικό διάστημα δέν ἐπιθυμούσαμε νά ἀναμίξουμε τήν ἀσύλληπτη χαρά τῶν Δεσποτικῶν ἑορτῶν, τῶν Χριστουγέννων, πού εἶναι ἡ «Μητρόπολις» τῶν ἑορτῶν, κατά τόν ἱερό Χρυσόστομο, τῆς ὀκταημέρου Περιτομῆς τοῦ Κυρίου καί τῆς πανίερης ἑορτῆς τῶν Θεοφανείων, μέ τή «σιχαμερή» ἀπόφαση τοῦ «Ἑλληνικοῦ Κοινοβουλίου».

Ὁ ὀρθόδοξος ἑλληνικός λαός μας τίμησε αὐτές τίς ἅγιες ἑορτές μέ τή συρροή του στούς ἱερούς ἐνοριακούς ναούς καί τίς ἱερές Μονές καί προσέλαβε ἀντίδωρο τῆς ἀκτίστου Θείας Χάριτος ψάλλοντας ἱεροπρεπῶς «εἴδομεν τό Φῶς (τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ) τό ἀληθινόν, ἐλάβομεν Πνεῦμα ἐπουράνιον, εὕρομεν πίστιν ἀληθῆ, ἀδιαίρετον Τριάδα προσκυνοῦντες».

Κατέχοντες ὡς ἱερά παρακαταθήκη αὐτά τά πολυτίμητα θεῖα δῶρα τῶν Δεσποτικῶν ἑορτῶν ἀξιωνόμαστε νά ζοῦμε τή χαρά καί τήν εὐλογία τοῦ νέου ἔτους, τοῦ 2016.
Μετά ἀπό τίς παρατεταμένες εὐλογίες τῶν θείων λειτουργιῶν τοῦ ἱεροῦ σαρανταλείτουργου καί μαζί μέ τίς κορυφαῖες πνευματικές λατρευτικές ἐμπειρίες τῶν Χριστουγεννιάτικων ἑορτῶν εἰσερχόμαστε στόν νέο ἐνιαυτόν τοῦ Κυρίου μέ μόνη ἀκλόνητη ἐλπίδα τή δική Του μοναδική καί ἀφειδώλευτη θεία Πρόνοια.

Θρηνεῖ καί ὀδύρεται ὁ Ἑλληνικός λαός γιά τήν ἐξοντωτική ἐναντίον του συμπεριφορά τῶν βουλευτῶν τοῦ Ἑλληνικοῦ Κοινοβουλίου, γιατί ψηφίζουν τά μνημόνια καί τίς ἀπάνθρωπες καί παράνομες περικοπές τῶν ἀποδοχῶν του. Στενάζει κάτω ἀπό τίς ἀβάσταχτες φορολογικές ἐπιβαρύνσεις. Ἡ αἱμοχαρής διάθεση τῶν κυβερνητῶν κατά τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ μας συνεχίζεται ἀκόμα καί στά πνευματικά.

Γιατί ἀσχολοῦνται καί μέ θέματα πού εἶναι ἀντίθετα μέ τήν κανονική φυσιολογία τοῦ ἀνθρώπου καί τά προαιώνια πιστεύματά του; Μήπως ἡ νόσος πού παραμονεύει στίς ὁμοφυλοφιλικές σχέσεις, τό AIDS, δέν δηλώνει τή φοβερή παράβαση καί παρακοή τοῦ ἐπηρμένου ἀνθρώπου; Ἡ Ἁγία Γραφή, τό βιβλίο πού ἔχει τή μεγαλύτερη κυκλοφορία σέ ὅλον τόν κόσμο ἐκφράζει τήν ἀληθινή σωματική καί ψυχολογική φυσιολογία τοῦ ἀνθρώπου ὡς εἰκόνος Θεοῦ καί ὡς τήν κορωνίδα ὅλης τῆς ἐν Τριάδι δημιουργίας.

Γιαυτό καί οἱ Ἅγιοί μας εἶναι ἀνυποχώρητοι καί αὐστηροί ὄχι στά πρόσωπα τῶν ὁμοφυλοφίλων, ἀλλά στό ἁμάρτημά τους, στήν πτώση τους.

Ἔχουμε ἀναπτύξει κατά τό παρελθόν τά ψυχολογικά καί παιδαγωγικά αἴτια τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Ἔχουμε ἀναλύσει γιατί ὁ ἱερός Χρυσόστομος, τό στόμα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, τή θεωρεῖ ἀσυγχώρητο ἁμάρτημα καί λυσσῶδες πάθος. Ἡ προέλευσή του καί ἡ βασική αἰτία του βρίσκεται στήν οἴηση, στήν ὑπερηφάνεια. Ἡ μεγαλύτερη ἁμαρτία διεπράχθη μέσα στόν Παράδεισο. Ὁ Διάβολος ὑπό τήν μορφή τοῦ ὄφεως βρῆκε μόνη της τήν Εὔα καί τήν παρέσυρε πλήττοντας τόν ἐγωϊσμό της. Ὁ Θεός, τῆς εἶπε, σᾶς ἀπηγόρευσε νά φᾶτε ἀπό τόν καρπό τοῦ δένδρου αὐτοῦ γιατί, ἄν φᾶτε θά ἀποκτήσετε τή γνώση τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ. Θά ἀνοιχθοῦν τά πνευματικά μάτια σας καί θά γίνετε σάν καί Αὐτόν. Τῆς μιλοῦσε σάν νά μήν ἤθελε ὁ Θεός νά γίνουν μέ τή Χάρη Του ὅμοιοί Του. Διαβληθεῖσα ἡ Εὔα ἀπό τό Διάβολο παραβαίνει τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ καί μαζί καί ὁ σύζυγός της ὁ Ἀδάμ. Θά μποροῦσε, λέγει ὁ ἱερός Χρυσόστομος, νά πεῖ ὁ Ἀδάμ στή σύζυγό του: Μά τί ἔπαθες; Τρελλάθηκες; Ἄκουσες τό φίδι καί δέν ἀκοῦς Αὐτόν πού μᾶς ἔχει χαρίσει ὁλόκληρο τόν Παράδεισο; Ὅμως καί αὐτός ἀνώριμα φερόμενος πείθεται στή σύζυγό του, πληττόμενος ἐνδομύχως στόν ἐγωισμό του καί πέφτει καί αὐτός στήν παγίδα. Ἀντί νά γίνουν σάν καί Αὐτόν, χάνουν τήν αὐτοσυνειδησία τους, ἀρρωσταίνει τό αὐτεξούσιο καί ὅλος ὁ πνευματικός τους κόσμος μέ κορυφαία τήν ἀμαύρωση τοῦ ἡγεμόνος νοῦ τους. Καί ὅλα αὐτά τά ἔπαθαν γιατί πρόσεξαν τό κτῖσμα, τόν ὄφι καί ὄχι τόν κτίσαντα. Ἡ ἔπαρση σ’ ὅλο τό καταστροφικό μεγαλεῖο της. Αὐτή ἀκριβῶς εἶναι ἡ βάση τοῦ σοδομισμοῦ, ἡ ὑπερηφάνεια.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στέκεται πολύ στή ρίζα τοῦ ἁμαρτήματος, πού εἶναι ὁ ἐπάρατος ἐγωισμός τῶν πρωτοπλάστων, πού χωρίς τό Θεό ἔσπευσαν στήν προτεινόμενη ἀπό τόν ὄφι ἰσοθεΐα.

Αὐτή ἡ ἄνευ Θεοῦ δημιουργηθεῖσα διάθεση κατάκτησης ἰσοθεΐας κληροδοτήθηκε ἀπό τό ζεῦγος τῶν πρωτοπλάστων στά τέκνα τους καί σ’ ὅλο τό ἀνθρώπινο γένος.

Ἐπέτρεψε τότε ὁ Θεός, σχολιάζει ὁ ἱερός Χρυσόστομος, τόσο ὁ Ἀδάμ ὅσο καί ἡ Εὔα νά χάσουν τήν ἐξαίρετη παρθενικότητα πού ζοῦσαν μέσα στόν Παράδεισο καί χαίρονταν γιά τήν παρουσία τοῦ ἑνός πλησίον τοῦ ἄλλου καί συνεργάζονταν περιποιούμενοι τά πάντα μέ τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Βγαίνοντας ἀπό τόν Παράδεισο συνῆλθαν σαρκικά, ἀπέκτησαν τέκνα καί μέσα στόν ταπεινότερο βίο καί στά ὁσημέραι ἀναφυόμενα προβλήματα, ἐνεθυμοῦντο τή ζωή τοῦ Παραδείσου, τή νοσταλγοῦσαν καί ταπεινωμένοι ἀπό τήν σοβαρή πτώση τους προσπαθοῦσαν νά ζοῦν, ὅσο μποροῦσαν καί ὅσο πιά καταλάβαιναν κατά Θεόν.

Περιορίστηκε ἡ διάθεση κατάκτησης ἰσοθεΐας. Μέ τήν πάροδο τοῦ χρόνου ἡ πτωτική ροπή μεταδιδόταν ἀπό γενιά σέ γενιά. Πάντοτε ὑπῆρχε ὁ σπόρος τῆς οἰήσεως, πού αὐξανόταν ἀνάλογα καί μέ τή βούληση ἑκάστου καί τίς ἐπιρροές τοῦ περιβάλλοντος. Ἰσχυρίζεται ὁ Ἀπ. Παῦλος, ὅτι ὅταν ἔφθασαν νά ξεχνοῦν τόν ἀληθινό Θεό καί νά θεοποιοῦν τά κτίσματα, «παρέδωκεν αὐτούς ὁ Θεός εἰς ἀδόκιμον νοῦν, ποιεῖν τά μή καθήκοντα» (Ρωμ. 1,28) μέ ἀποτέλεσμα νά μήν ἱκανοποιοῦνται μέ τόν ἁπλό συζυγικό ἐρωτικό βίο. Λόγῳ τῆς ἀλαζονείας τους καί λόγῳ τῆς λατρείας τῶν κτισμάτων ὁ ἀδόκιμος νοῦς ἐξετράπη σέ ἄλλες ἐρωτικές ἐπιλογές, τίς σοδομικές.

Ἡ παραχωρηθεῖσα ἀπό τό Θεό συζυγική ἐρωτική ἡδονή μετετράπη σέ καύση τοῦ ἑνός ἀνδρός πρός τόν ἄλλο, ὅπερ ἀποτελεῖ καί τή χειρότερη αἰσχύνη καί ἀσυγχώρητο πάθος. Μόνο μέ τή μετάνοια θεραπεύεται ὁ ἀδόκιμος νοῦς καί μπορεῖ νά θεραπευθεῖ καί ἡ ὁμοφυλοφιλία.

Ἀνατρέχοντας στό παρελθόν, στήν ἑλληνική Ἱστορία μας ψάχνοντας γιά ἐρείσματα ἐλπίδας, σταματήσαμε στό τεράστιο ἀνθρωπιστικό θεολογικό, πολιτιστικό, νομικό καί ναοδομικό (Ἁγία Σοφία) καί σέ ὅλα τά ἐπίπεδα τῆς Βυζαντικῆς αὐτοκρατορίας ἐκτεινόμενο ἔργο τοῦ Ἰουστινιανοῦ. Ἐκτός τῶν πολλῶν Ἰουστινιάνειων οἰκοδομημάτων καί στήν ἱστορική Ἀθήνα καί σέ ἄλλες πόλεις τῆς Ἑλληνικῆς ἐπικράτειας καί ὄχι μόνο, βρήκαμε ἀνάμεσα στίς 167 Νεαρές του, τήν 141η μέ ἐπικεφαλίδα «Ἰνδικτον Κωνσταντινουπολίταις Ἰουστινιανοῦ περί ἀσελγαινόντων». Οἱ Νεαρές ἀποτελοῦσαν νόμους τοῦ κράτους πού ρύθμιζαν ὁλόκληρη τή ζωή σέ μιά εὐνομούμενη αὐτοκρατορία. Ὁ Ἰουστινιανός κυβέρνησε ἐπί 38 ἔτη καί κατέλιπε τή σφραγῖδα τῆς προσωπικότητός του. Κατά τόν βιογράφο του Προκόπιο ζοῦσε πολύ ἀσκητικά, νήστευε ἐπί διήμερα καί κοιμόταν ἐλάχιστα ἐργαζόμενος ἀκατάπαυστα καί δεχόμενος σέ ἀκρόαση ὁποιονδήποτε τό ζητοῦσε.

Ἀξιοπρόσεκτη λοιπόν ἡ 141η Νεαρά του, κατά τήν ὁποία γίνεται σαφέστατη κυβερνητική προτροπή στούς ἀσελγαίνοντες (ὁμοφυλόφιλους ἤ σοδομιστές) νά φροντίσουν νά τακτοποιήσουν τόν ἑαυτό τους ἀπό ἕνα τόσο ὀλέθριο καί διαστροφικό πάθος πού οὔτε καί στά ἄλογα ζῷα δέν συναντᾶται. Ἐπισημαίνεται ἐπίσης ὅτι «μέχρι καί τοῦ νῦν ἐκείνη ἡ γῆ (τῶν Σοδόμων) πυρί ἀσβέστῳ κατακαίεται.

Ἔχει πολύ φιλάνθρωπο χαρακτήρα αὐτή ἡ «Νεαρά» αὐτός ὁ νόμος, ἀφοῦ παρακαλοῦνται ἀπό τήν αὐτοκρατορική αὐλή οἱ σοδομιστές νά ἐπισκεφθοῦν τόν Πατριάρχη καί νά ζητήσουν τρόπο μέ τόν ὁποῖο θά ἀποβάλουν αὐτό τό τόσο σιχαμερό πάθος. Ἐκφράζει ἐπίσης ὁ αὐτοκράτορας διά τῆς Νεαρᾶς τήν ἀνησυχία του, ἐάν δέν θεραπευθεῖ αὐτό τό σοβαρό μόλυσμα στήν εὐρύτερη κοινωνία, μήπως ξεσπάσει ἡ δικαία ὀργή τοῦ Θεοῦ καί συμβεῖ παραπλήσια παραδειγματική τιμωρία, ὅπως στά Σόδομα.

Ἡ τεράστια διαφορά μέ τούς σημερινούς κυβερνῆτες εἶναι, ὅτι βρίσκονται στήν ἀντίθετη ἀκριβῶς νοοτροπία μέ τήν τότε αὐτοκρατορική διοίκηση τοῦ 6ου μ.Χ. αἰῶνος. Φιλοσοδομική ἡ σημερινή νοοτροπία, ἀντισοδομική ἡ παρελθοντική. Θά εἶναι ἄκρως ἀφελές νά καυχῶνται οἱ ἑκατόν ἐνενήντα τρεῖς βουλευτές πού ψήφισαν στό ἑλληνικό κοινοβούλιο ὑπέρ τῶν σοδομιστῶν. Οὐσιαστικά καί ἐγωιστικά ψήφισαν θεσμικά τήν καταστροφή τους. Ὁσάκις ζητήσαμε νά παρακολουθήσουμε συνεδριάσεις τῆς Βουλῆς ἤ δέν μᾶς δόθηκε ἄδεια εἰσόδου ἤ μᾶς δόθηκε μετά ἀπό σοβαρή ἔρευνα τῶν στοιχείων μας. Οἱ σοδομιστές βρέθηκαν «τυχαῖα» στά θεωρεῖα τῆς Βουλῆς καί πανηγύριζαν μέ φιλήματα ἀναμεταξύ τους τή νίκη τους;

Ἐμεῖς πάντως ὡς Ὀρθόδοξοι πιστοί ἔχουμε στέρεη βάση. Ὅλα τά ἑτοιμασμένα ἤ ἀναφυόμενα καταστροφικά σχέδια τῶν ἀντιχρίστων κατά τῆς Ἐκκλησίας μας δέν μᾶς τρομάζουν,γιατί ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ἡ Κεφαλή τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας μᾶς ἔχει διαβεβαιώσει ὅτι «πῦλαι ᾍδου οὐ κατισχύσουσιν Αὐτῆς».

Αἰῶνες πρίν καί μόνο ἡ ξύλινη ράβδος τοῦ Μωυσῆ διέταμε τήν Ἐρυθρά θάλασσα, σχηματίστηκε διάδρομος ξηρᾶς, πέρασαν θαυματουργικῶς οἱ Ἰσραηλῖτες στήν ἀντίπερα ὄχθη της καί δέν κατάφεραν οἱ Αἰγύπτιοι νά τούς σταματήσουν, νά τούς συλλάβουν καί νά τούς ἐπαναφέρουν στή σκλαβιά τῆς Αἰγύπτου. Τά ἅρματα τῶν Αἰγυπτίων μέ τούς ἀναβάτες τους καταποντίστηκαν, ὅταν ἡ ξερή ἀλλά θαυματουργική ράβδος τοῦ Μωυσῆ ξαναχτύπησε τήν Ἐρυθρά καί μέσα στά νερά της πνίγηκαν οἱ Αἰγύπτιοι.Ἀνενόχλητοι οἱ Ἰσραηλῖτες προχώρησαν πρός τή γῆ Χαναάν, τῆς ἐπαγγελίας.

Ἡ θεία Λειτουργία εἶναι γιά μᾶς συνεχής ἐμπειρία διάβασης ἀπό τή στεναχώρια τῆς κοσμικῆς ζωῆς πρός τήν αἰώνια ζωή τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. Τό θαῦμα τῆς διαβάσεως ἀπό τή σκλαβιά τῆς ἁμαρτίας στή γῆ τῆς Ἐπαγγελίας συνεχίζεται μέ νέο θαυματουργικό τρόπο μέ τό Μυστήριο τῆς Θείας Λειτουργίας.

Ἡ Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν λόγῳ τῶν ἀκαταπαύστων δεινῶν πού βρίσκουν τό λαό μας καλεῖ ὅλους τούς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς καί τίς ἐν Χριστῷ ἀδελφές σέ μετάνοια ἐνώπιον τοῦ Κυρίου. Ἐπικαλούμαστε τίς πολλές πρεσβεῖες τῆς Κυρίας Θεοτόκου ἡ ὁποία ἀγαπᾷ καί προστατεύει τό γένος τῶν ἀνθρώπων. Εἰδικῶς μάλιστα προστατεύει τό Ἑλληνικό γένος καί τό ἔχει ἀποδείξει μέ τά θαύματά Της κατά τή μακρά ἱστορική διαχρονία του. Ἡ Παναγία μπορεῖ νά βοηθήσει νά ἔχουμε σωστή, ἀληθινή καί βαθειά μετάνοια, ὥστε νά καθαρισθεῖ ὅλη ἡ κόπρος τῶν συσσωρευμένων θανασίμων ἁμαρτημάτων. Καί οἱ λοιποί Ἅγιοι τῶν ὁποίων λείψανα εἶναι διασκορπισμένα καί τιμῶνται σέ ὁλόκληρη τήν ἑλληνική ἐπικράτεια μποροῦν νά μᾶς βαθύνουν τή μετάνοια καί νά λαμπρύνουν τήν ἐπίγεια ἐν Χριστῷ ζωή μας μέ τούς πνευματικούς ἐν Χριστῷ θησαυρούς πού διαθέτουν ἀφθονοπάροχους ἀπό τά λαμπρά δώματα τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν πού ἤδη ἔχουν κληρονομήσει.

Ταπεινῶς προτείνουμε πάνδημη μετάνοια. Αὐτή μπορεῖ νά ἐκδηλωθεῖ μέ νηστεία μιᾶς τῶν ἑβδομάδων τοῦ ἐνιαυτοῦ, μέ ἱερές ἀγρυπνίες στούς ἱερούς ναούς μας καί μέ ἱερές ἀκολουθίες, ὅπως ἱερά ἀκολουθία τοῦ Μικροῦ Παρακλητικοῦ Κανόνος τῆς Παναγίας ἤ τοῦ ἱκετηρίου Κανόνος εἰς τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, στούς οἴκους μας ὡς κατ’ οἶκον ἐκκλησίας.

Ἡ μετάνοια ὅλων τῶν συνειδητοποιημένων ἤ μή χριστιανῶν μπορεῖ νά δυναμώσει ὁλόκληρο τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καί νά φθάσει, τοῦ Κυρίου συνεργοῦντος, ἡ μετάνοια καί σ’ αὐτούς πού πρωτοστάτησαν στή θεσμοθέτηση αὐτοῦ τοῦ ἠθικοῦ ἐγκλήματος.

Καταθέτουμε κατωτέρω ὁλόκληρο τό κείμενο τῆς 141ης νεαρᾶς τοῦ Ἰουστινιανοῦ γιά νά διαπιστώσει ἀμεσότερα ὁ καλοπροαίρετος ἀναγνώστης ὅτι ὁ αὐτοκράτορας ἦταν συνειδητό μέλος τῆς Ἐκκλησίας καί θεωροῦσε ἀπαραίτητη τή συμφωνία τῶν κοσμικῶν νόμων μέ τούς νόμους τῆς Ἐκκλησίας, ἀφοῦ τό κανονικό δίκαιο τῆς ἐκκλησίας φωτίζεται καί ἀλληλοπεριχωρεῖται μέ τήν ἄκτιστη Θεία Χάρη. Τοιουτοτρόπως καί οἱ κοσμικοί νόμοι φωτίζονται καί χαριτώνονται καί μαζί ὅλη ἡ κοινωνία.

Ἴνδικτον Κωνσταντινουπολίταις Ἰουστινιανοῦ περί ἀσελγαινόντων.

(Προοίμιον)
Τῆς τοῦ Θεοῦ φιλανθρωπίας καί ἀγαθότητος ἀεί μέν πάντες δεόμεθα, μάλιστα δέ νῦν, ὅτε διά τό πλῆθος τῶν ἡμαρτημένων ἡμῖν πολυτρόπως αὐτόν παρωργίσαμεν, καί ἡπείλησε μέν καί ἔδειξεν ὧν ἄξιοι κατά τάς ἡμετέρας ἁμαρτίας ἐσμέν, ἐφιλανθρωπεύσατο δέ καί ἀνεβάλετο τήν ὀργήν ἀναμένων τήν ἡμετέραν μετάνοιαν, ὡς μή βουλόμενος τόν θάνατον ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν, ἀλλά τήν ἐπιστροφήν καί τήν ζωήν, οὐ δίκαιον οὖν πάντως ἡμᾶς καταφρονῆσαι τοῦ πλούτου τῆς χρηστότητος καί τῆς ἀνακωχῆς καί τῆς μακροθυμίας τοῦ φιλανθρώπου Θεοῦ, ἵνα μή κατά τήν σκληράν καί ἀμετανόητον ἡμῶν καρδίαν θησαυρίσωμεν ἑαυτοῖς ὀργήν ἐν ἡμέρᾳ ὀργῆς, ἀλλά πάντας μέν τῶν πονηρῶν ἐπιτηδευμάτων καί πράξεων ἀποσχέσθαι, μάλιστα δέ τούς τῇ μυσαρᾷ καί Θεῷ μεμισημένη δικαίως ἀνοσία πράξει συνσαπέντας· λέγομεν δή τήν τῶν ἀρρένων φθοράν, ἥν ἀθέως τολμῶσίν τινες ἄρρενες ἐν ἄρρεσι τήν ἀσχημοσύνην κατεργαζόμενοι.

Κεφ. 1. Ἴσμεν γάρ ἐκ τῶν θείων γραφῶν διδασκόμενοι, ποίαν ὁ Θεός κόλασιν δικαίαν ἐπήγαγε τοῖς ἐν Σοδόμοις πρώην οἰκήσασι διά τήν περί τήν μῖξιν ταύτην μανίαν, ὥστε μέχρι τοῦ νῦν ἐκείνην τήν γῆν ἀσβέστῳ πυρί κατακαίεσθαι, τοῦ Θεοῦ διά τούτου παιδαγωγοῦντος ἡμᾶς ὥστε τήν ἀνοσίαν ταύτην ἀποστρέφεσθαι πρᾶξιν, ἴσμεν δέ πάλιν, οἷα περί τῶν τοιούτων ὁ θεῖος ἀπόστολος λέγει, οἷά τε οἱ τῆς πολιτείας διαγορεύουσι νόμοι, ὥστε πάντας ὀφείλειν τῷ τοῦ θεοῦ προσέχοντας φόβῳ ἀποσχέσθαι τῆς τοιαύτης ἀσεβοῦς καί ἀνοσίας πράξεως, ἥν οὐδέ ἐν ἀλόγοις ἁμαρτανομένην ἐστι εὑρεῖν· καί τούς μέν μηδέν ἑαυτοῖς συνειδότας τοιοῦτον φυλάττειν ἑαυτούς καί πρός τόν ἔπειτα χρόνον, τούς δέ ἤδη συνσαπέντας τούτῳ τῷ πάθει μή μόνον παύσασθαι τοῦ λοιποῦ, ἀλλά καί μετανοῆσαι δικαίως καί τῷ Θεῷ προσπεσεῖν, καί προσαγγεῖλαι τῷ μακαριωτάτῳ πατριάρχῃ τήν νοσον καί τρόπον θεραπείας λαβεῖν, καί κατά τό γεγραμμένον καρπόν ἐνεγκεῖν μετανοίας, ἵνα ὁ φιλάνθρωπος Θεός κατά τόν πλοῦτον τῶν ἰδίων οἰκτιρμῶν ἀξιώσῃ φιλανθρωπίας καί ἡμᾶς, καί πάντες εὐχαριστήσωμεν ἐπί τῇ τῶν μετανοούντων σωτηρίᾳ· οἷς καί νῦν τούς ἄρχοντας ἐπεξελθεῖν ἐκελεύσαμεν τόν θεόν θεραπεύοντες τόν δικαίως ἡμῖν ὀργιζόμενον, καί νῦν μέν πρός τό τῶν ἁγίων ἡμερῶν σέβας ἰδόντες παρακαλοῦμεν τόν φιλάνθρωπον θεόν οὕτω μετανοῆσαι τούς τῷ τοιούτῳ τῆς ἀσεβοῦς ταύτης πράξεως ἐγκυλισθέντας βορβόρῳ, ὡς μηδέ ἕτερον ἡμῖν ἐπεξελεύσεως δοθῆναι καιρόν προαγορεύομεν δέ πᾶσιν ἐφεξῆς τοῖς τοιοῦτό τι συνειδόσιν ἑαυτοῖς ἡμαρτῆσθαι, ὡς εἰ μή καί παύσονται καί προσαγγείλαντες ἑαυτούς τῷ μακαριωτάτῳ πατριάρχῃ τῆς οἰκείας ἐπιμελήσονται σωτηρίας ὑπέρ τῶν τοιούτων ἀσεβῶν πράξεων τόν θεόν ἐξιλεούμενοι εἴσω τῆς ἁγίας ἑορτῆς, πικροτέρας ἑαυτοῖς ἐπάξουσι τιμωρίας ὡς οὐδεμιᾶς τοῦ λοιποῦ συγγνώμης ἄξιοι. Οὐδέν γάρ ἐνδοθήσεται οὐδέ ἀμεληθήσεται ἡ τοῦ πράγματος ζήτησις καί διόρθωσις εἰς τούς μή προσαγγέλλοντας ἑαυτούς εἴσω τῆς ἁγίας ἑορτῆς ἤ καί ἐμμένοντας τῇ αὐτῇ ἀσεβεῖ πράξει, ἵνα μή διά τῆς περί τοῦτο ῥᾳθυμίας καθ’ ἡμῶν τόν Θεόν παροργίσωμεν, πρᾶξιν παρορῶντες οὕτως ἀσεβῆ καί ἀπηγορευμένην καί ἱκανήν οὖσαν τόν ἀγαθόν παροργίσαι θεόν εἰς τήν ἁπάντων ἀπώλειαν.

Πηγή: Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν

Σχόλιο Tideon: Για να μην τολμήσει να πει κανείς ότι δεν γνώριζε... ιδού τι θα ακολουθήσει προσεχώς:

«Ὁ δὲ εἶπε· Κύριε, ἵνα ἀναβλέψω. καὶ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ· Ἀνάβλεψον· ἡ πίστις σου σέσωκέ σε. καὶ παραχρῆμα ἀνέβλεψε» (Λουκ. 18,41-42)

«Νῦν εἰς σημεῖον τοῖς πᾶσιν, ἐμφανῶς αἱ γλῶσσαι γεγόνασιν· Ἰουδαῖοι γάρ, ἐξ ὧν κατὰ σάρκα Χριστός, ἀπιστίᾳ νοσήσαντες, θεϊκῆς ἐξέπεσον χάριτος, καὶ τοῦ θείου φωτὸς οἱ ἐξ ἐθνῶν ἠξιώθημεν, στηριχθέντες τοῖς λόγοις τῶν Μαθητῶν, φθεγγομένων τὴν δόξαν τοῦ εὐεργέτου τῶν ὅλων Θεοῦ· μεθ' ὧν τὰς καρδίας σὺν τοῖς γόνασι κλίναντες, ἐν πίστει προσκυνήσωμεν, τῷ ἁγίῳ Πνεύματι στηριχθέντες, Σωτῆρι τῶν ψυχῶν ἡμῶν». (Ἰδιόμελο τῶν ἀποστίχων τοῦ Ἑσπερινοῦ του Ἁγίου Πνεύματος)
Τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς οἱ Ἰουδαῖοι δὲν θέλησαν νὰ δεχτοῦν «πάσαν τὴν ἀλήθειαν», ποὺ ἀποκαλύφθηκε διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στοὺς Ἀποστόλους, παρέμειναν στὴν ἀπιστία καὶ ἐξέπεσαν τῆς θείας χάριτος. Ἔτσι, ἀρρώστησαν βαριὰ  ἀπὸ τὴν ἀσθένεια αὐτή. Διότι εἶναι βαριὰ ψυχοσωματικὴ ἀσθένεια ἡ ἀπιστία. Εἶναι ἀσθένεια ψυχοπαθολογική. Καὶ ἀφορᾶ ἄμεσα ἡ στάση αὐτὴ τῶν Ἰουδαίων καὶ ἐμᾶς, τοὺς Ἕλληνες Ὀρθόδοξούς τοῦ εἰκοστοῦ πρώτου αἰώνα, καθὼς ἀπιστία δὲν εἶναι μόνο ἡ ἔχθρα πρὸς τὸ Χριστὸ ἀλλὰ καὶ ἡ ἀδιαφορία πρὸς τὸ πρόσωπό Του καὶ τὴ δυνατότητα σωτηρίας διὰ τῆς Ἐκκλησία Του. Καὶ αὐτὸ συμβαίνει κυρίως μὲ τοὺς Ἕλληνες σήμερα. Διότι παρόλο ποὺ γιὰ αἰῶνες πολλούς «τοῦ θείου φωτὸς οἱ ἐξ ἐθνῶν ἠξιώθημεν, στηριχθέντες τοῖς λόγοις τῶν Μαθητῶν», τώρα...
ἀκολουθοῦμε τὰ ἴχνη τῶν Ἰουδαίων. Βάλλεται καὶ προσβάλλεται ἡ Ἐκκλησία καὶ ἡ πίστη του, ὑβρίζονται τὰ θεία καὶ ὁ Ἕλληνας, μὲ τὴ στάση του, ὁμολογεῖ ὅτι δὲν συμβαίνει καὶ τίποτε τὸ τραγικό. Μὲ τὴν ἀναδιάταξη καὶ πλήρη ἀνατροπὴ τῶν ἀξιῶν, ὅλα αὐτὰ  φαίνονται πὼς δὲν τὸν ἀγγίζουν.

Διὰ τῆς προσωπικῆς του ἐπιλογῆς, ὁ ἄνθρωπος, ἀρνεῖται τὴν συνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀρνεῖται τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή του καὶ  ἐμπιστεύεται τὸν ἑαυτό του. Ἔτσι, μένει μόνος μὲ τὰ πάθη του, μὲ τὸν ἐγωισμὸ καὶ τὴν ὑπερηφάνειά του, μὲ τὸν σκοτεινὸ πλέον ἑαυτό του, προσβλέποντας στὰ γήινα καὶ πρόσκαιρα καὶ μένοντας σὲ παρὰ φύση κατάσταση.

Αὐτὴ ἡ «μοναξιὰ» ὅμως, δὲν εἶναι ἡ ἴδια μὲ τὴ μοναξιὰ ποὺ βιώνει μὲ τὴν ἀπουσία τῶν ἄλλων προσώπων. Πάσχει μοναξιὰ ὀντολογικοῦ περιεχομένου ὁ ἄπιστος, ποὺ πλήττει τὰ τρίσβαθα τῆς ὕπαρξης καὶ τὰ μετατρέπει σὲ κόλαση. Κι αὐτὴν τὴν κόλαση τὴν ἀποπνέει στὸ περιβάλλον ποὺ ζεῖ. Τὴν ἐκφράζει μὲ  φόβο, μὲ ἄγχος, μὲ ἀγωνία, ἀλλὰ καὶ μὲ μίσος, μὲ ἐπιθετικότητα ἢ ἀκόμη καὶ μὲ ὑποκριτικὴ ἀγάπη, ζητώντας νὰ τὴν μοιραστεῖ μὲ τοὺς ἄλλους, καθὼς σὰν φωτιὰ τοῦ καίει τὴν καρδιά. Γιὰ νὰ μὴν ὑποφέρει μόνος. Νὰ πάρει μαζί του ὅσους περισσότερους μπορεῖ. Αὐτὰ ἐνεργοῦν σήμερα οἱ ἀγαπολόγοι, οἱ εἰρηνολόγοι, οἱ ὑποκριτὲς τοῦ κρατοῦντος φρονήματος τῆς ἄρνησης. Εἶναι περισσότερο ἀκραῖοι κι ἀπὸ τοὺς πλέον ἀκραίους. Οἱ χειρότεροι δικτάτορες καὶ τύραννοι, ἀσχέτως μὲ τὸ πῶς αὐτοαποκαλοῦνται καὶ αὐτοχαρακτηρίζονται. Ναί, διότι γίνονται θηρία, ὅταν ἀκοῦνε γιὰ πίστη καὶ Χριστό. Δὲν τὰ ἀνέχονται!

Θέλοντας λοιπὸν ὁ ἄπιστος ἄνθρωπος νὰ ἀναπληρώσει καὶ νὰ καλύψει τὴν ἀπουσία τοῦ Δημιουργοῦ καὶ Πατέρα, ἀναζητᾶ νὰ ἀκουμπήσει σὲ μύθους, σὲ παραμύθια γιὰ παρηγοριά. Στὸ Εὐαγγέλιο ἀναφέρονται ἀπὸ τοὺς ἀποστόλους Παῦλο καὶ Πέτρο τριῶν εἰδῶν τέτοιοι μύθοι: Οἱ γραώδεις, οἱ βέβηλοι καὶ οἱ σεσοφισμένοι.

Στὴν Α΄πρὸς Τιμόθεον ἐπιστολὴ ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει: «τοὺς δὲ βεβήλους καὶ γραώδεις μύθους παραιτοῦ, γύμναζε δὲ σεαυτὸν πρὸς εὐσέβειαν»(4,7). Ὅταν ὁ ἄνθρωπος χάσει τὴν πίστη του, χάνει ἅμα καὶ τὴν εὐσέβειά του πρὸς τὰ ἅγια. Βρίθει ἡ ἐποχή μας ἀπὸ μύθους. Προσφέρονται μύρια ὅσα ἑλκυστικὰ παραμύθια, γιὰ νὰ «πληρωθεῖ» τὸ κενό.

Πρῶτα τούς βέβηλους μύθους. Τοὺς ἀσεβεῖς καὶ βλάσφημους, τοὺς ὑποτιμητικοὺς καὶ  ἀκάθαρτους, «ὡς ἀναξίους ὑγιοῦς ἀκοῆς καὶ καθαρᾶς ὄντας» (Ζιγαβηνός). Τοὺς προσβλητικοὺς καὶ ὑβριστικοὺς γιὰ τὴν πίστη καὶ τὰ θεία. Αὐτοὺς ποὺ ἀπαξιώνουν τὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, δείχνουν ἀσέβεια στὸ χῶρο τῆς ἐκκλησίας καὶ σὲ κάθε ἱερὸ χῶρο. Ἀπαξιώνουν τὸν κλῆρο. Ἀλλοιώνουν τὴν ὀρθόδοξη Παράδοση, μὲ ἐπεισαγωγὴ ξένων καὶ ρυπαρῶν στοιχείων, «ἀνάρμοστων» στὴν ψυχοσύνθεση καὶ τὸ «ἦθος» τοῦ Ῥωμιοῦ, προερχόμενων ἀπὸ τὸν «πολιτισμένο κόσμο».  Βέβηλοι μύθοι εἶναι καὶ ἡ διοργάνωση ἀσεβῶν ἐκδηλώσεων, ποὺ προσβάλλουν τὴ σεμνότητα, τὸ ἦθος καὶ τὴν αἰδῶ. Τὰ «αἰσχρὸν ἐστίν καὶ λέγειν» καλλιτεχνικὰ δημιουργήματα διαφόρων θεωρούμενων καλλιτεχνῶν ἀπὸ τὸν σημερινὸ ἐκπεσόντα ἄθεο κόσμο. Πολιτιστικὲς ἐκδηλώσεις εἰδωλολατρικῆς προέλευσης, καρνάβαλος, Santa Claus κ.λπ. καὶ οἱουδήποτε ἄλλου, μὴ συνεργοῦντος στὴν εὐσέβεια.

Ἐπίσης τοὺς γραώδεις μύθους. Ἱστορίες, θὰ λέγαμε, ποὺ ἔλεγαν κάποτε οἱ γριές, γιὰ νὰ τρομάξουν ἢ νὰ ἐντυπωσιάσουν τὰ μικρὰ παιδιά. Δεισιδαίμονες πράξεις καὶ δεισιδαίμονες ἱστορίες, χωρὶς ἔρεισμα πνευματικό, χωρὶς βάση λογικὴ καὶ φυσικὰ χωρὶς πνευματικὸ περιεχόμενο, ὅπως τὰ αἰσχρὰ καὶ εὐτράπελα ἀνέκδοτα (σόκιν), ποὺ προσβάλλουν τὴ νοημοσύνη τοῦ ἀνθρώπου, τὸ φλιντζάνι, οἱ χαρτορίχτρες, οἱ ἀστρολόγοι καὶ οἱ κάθε εἴδους ἀγυρτίες. Λόγια τοῦ ἀέρα, ποὺ ἀποκοιμίζουν τὴ συνείδηση καὶ τὴν ἀποχαυνώνουν. «Γραυσὶ φιλομύθοις προσήκοντες» (Ζιγαβηνός). «Γραϊδίων λεληρηκότων ρήματα» (Οἰκουμένιος). «Μύθους διὰ τὰς παραποιήσεις ἢ διὰ τὸ ἄκαιρον» (Χρυσόστομος). (Π. Τρεμπέλα, Ὑπομνήματα εἰς τὴν Καινὴν Διαθήκην).
Δὲν ἀφοροῦν αὐτὲς οἱ συμβουλὲς τοῦ Ἀποστόλου μόνο στοὺς παραλῆπτες τῆς ἐπιστολῆς του ἀλλὰ καὶ σέ μᾶς, ὅπως θὰ δοῦμε παρακάτω. Ὁ ἀπόστολος Πέτρος, ἀναφέρει καὶ τοὺς σεσοφισμένους μύθους, τὰ «ἰσχυρότερα ὄπλα τῆς ἀπιστίας τῆς ἐποχῆς μας».  «Οὐ γὰρ σεσοφισμένοις μύθοις ἑξακολουθήσαντες ἐγνωρίσαμεν ὑμὶν τὴν τοῦ Κυρίου ἠμῶν  Ἰησοῦ Χριστοῦ δύναμιν καὶ παρουσίαν, ἂλλ  ἐπόπται γενηθέντες τῆς ἐκείνου μεγαλειότητος» (Β΄ Πέτρου, 1, 16).

Σεσοφισμένοι εἶναι οἱ μύθοι ποὺ παρουσιάζονται μὲ πονηρία, μὲ τὴ μάσκα τοῦ ἐπιστημονισμοῦ. Τοῦ προσανατολισμένου στὶς θεωρίες τοῦ ὑλισμοῦ καὶ τῆς ἐξελίξεως, ἀλλὰ καὶ λοιπῶν παρόμοιων ἀναφυόμενων κατὰ καιροὺς ψευδαλαζόνων θεωριῶν. Καθὼς ἡ ἐπιστήμη σήμερα ἔχει προχωρήσει καὶ ἔχει κάνει μεγάλα καὶ ἐπιτυχῆ ἅλματα σὲ ὅλους τούς τομεῖς, προήχθη σὲ θεότητα, πρὸς ἀντικατάσταση τοῦ Θεοῦ τῆς ἀλήθειας. Μὲ ὅπλο τὴν ἀδυναμία καὶ τὴν ὀλιγοπιστία τῶν ἀνθρώπων, αὐτῶν ποὺ ἀναφέραμε στὴν ἀρχή, αὐτῶν ποὺ ἐπέλεξαν αὐτεξουσίως καὶ αὐτοπροαιρέτως τὴν ἀποτίναξη τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὸ σβέρκο τους. Αὐτῶν, ποὺ δὲν εἶχαν οἱ ἴδιοι ἐμπειρίες, ἀλλὰ δὲν πίστεψαν καὶ στὶς ἁγιοπνευματικὲς ἐμπειρίες τῶν ἁγίων. Πού δὲν ἀγωνίστηκαν στὸν εὐλογημένο στίβο τῆς παραδόσεως τῆς πίστεως, γιὰ τὴν  ἀπόκτησης τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ δὲν εἶχαν τὴν ὑπομονὴ καὶ τὴν ἐμπιστοσύνη στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, νὰ παραμείνουν ἀγωνιζόμενοι. Ἔτσι ἄφησαν τὶς ἐλπίδες τους στὶς ὑποσχέσεις τῆς ματαιότητας.

Ἐξάλλου, ὁ ἀπόστολος Πέτρος τὰ λέει αὐτά, διότι ὑπῆρξε μάρτυρας ἄμεσης παρατήρησης καὶ πείρας, καθότι βρέθηκε μαζὶ μὲ τὸν Ἰάκωβο καὶ τὸν Ἰωάννη στὸ ὅρος Θαβὼρ καὶ εἶδε τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ «καθὼς ἠδύνατο», δηλαδή, ὅσο ἄντεχε ἡ ἀνθρώπινη φύση του. Δὲν πίστεψε σ` ὅ,τι ἔλεγαν οἱ ἄπιστοι καὶ οἱ αἱρετικοὶ ἀλλὰ στὴν ἐμπειρία. Ἑρμηνεύει ὁ Ζιγαβηνὸς στὸ: «Κύριε, καλὸν ἐστιν ἠμᾶς ὧδε εἶναι» (Μάτθ. 17,4), τὸ ὁποῖο εἶπε ὁ Πέτρος στὸ Χριστὸ κατὰ τὴν Μεταμόρφωση: «Εἶπε (ὁ Πέτρος) καλὸν εἶναι νὰ συνεχίσουν νὰ βρίσκονται σὲ ἐκεῖνο τὸ ὅρος, ὥστε αὐτὸς καὶ οἱ ἄλλοι ποὺ ἦταν μαζί του νὰ εὐφραίνονται, θεωροῦντες τὴν Μεταμόρφωση τοῦ Ἰησοῦ καὶ τὸ πρόσωπό του, ποὺ ἔλαμπε σὰν τὸν ἥλιο καὶ τὰ λευκὰ σὰν τὸ φῶς ἱμάτιά του καὶ μαζὶ μ` αὐτὰ  νὰ βλέπουν συνεχῶς καὶ τὸν Μωυσῆ καὶ τὸν Ἠλία, οἱ ὁποῖοι μία φορὰ μόνο φάνηκαν μέσα στὴ δόξα τοῦ Θεοῦ. Νὰ εὐφραίνονται δὲ ἀκόμη μὲ ὅσα θὰ ἀκούσουν νὰ συνομιλοῦν οἱ δύο τους μὲ τὸν Ἰησοῦ καὶ ὁ Ἰησοῦς μὲ αὐτούς». Αὐτὴ ἦταν ἡ ἐμπειρία τοῦ Ἀποστόλου. Πῶς νὰ πιστέψει σὲ ὁτιδήποτε ἄλλο;

Στὸ κυνήγι τοῦ εὐδαιμονισμοῦ καὶ τῆς πρόσκαιρης ἀπόλαυσης τῆς ἡδονῆς, πρότυπα καθαρὰ ἀντορθόδοξα, ἀντιπαραδοσιακὰ καὶ ἀντιευαγγελικά, ὁ Ἕλληνας, ὁ ἀπόγονος τῶν ἡρώων καὶ τῶν ἁγίων μαρτύρων, δὲ θέλησε νὰ ἀνασύρει ἀπὸ τὴν παράδοσή του ὄπλα ἀμυντικὰ καὶ ἐπιθετικά, γιὰ νὰ ἀντισταθεῖ στὸ κακό, τὸ ὁποῖο εἰσορμοῦσε στὴ ζωὴ του παντοιοτρόπως ἐπὶ δεκαετίες. Δὲν εἶχε τὰ προσόντα ἀλλὰ καὶ τοὺς κατάλληλους ὁδηγούς, νὰ ἀντισταθεῖ στοὺς δαιμονικοὺς μύθους, τοὺς βέβηλους, τοὺς γραώδεις καὶ τοὺς σεσοφισμένους, ποὺ τὸν μάγεψαν καὶ τὸν αἰχμαλώτισαν.

Ἔτσι, μὴ διαθέτοντας ἀντιστάσεις πνευματικές, ἔμεινε στὴν πλειοψηφία του νὰ παρακολουθεῖ ἐνεὸς τὰ τεκταινόμενα ἀπὸ τοὺς ἀσεβεῖς, ἁπλὸς παρατηρητής. Μετὰ τὸν πνευματικὸ θάνατο, ὅλα ἐπιτρέπονται. Ὅλα γίνονται ἀποδεκτὰ καὶ εὐκολοχώνευτα, κι ἂς εἶναι καὶ σκουπίδια καὶ κόπροι. Ἔτσι φτάσαμε στὴν κατάσταση τῶν κατοίκων τῶν Σοδόμων καὶ τῶν Γομόρων καὶ  χειρότερη.

Νοσήσαμε στὴν ἀπιστία καὶ ἐκπέσαμε τῆς θείας Χάριτος. Διαταράχτηκε ὅλη ἡ ὕπαρξή μας ἀπὸ τὸ χωρισμὸ αὐτό, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν ἔκπτωση ἀπὸ τὴ θεϊκὴ Χάρη καὶ τὴν βαριὰ ἀσθένεια τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος. Τί βλέπουν σήμερα τὰ μάτια μας! Ἀλλὰ τί ἔχουν ἀκόμη νὰ δοῦν! Τὸ δὲ χειρότερο πάντων, πὼς δὲν ὑπάρχει διάθεση, ἐπιθυμία ἐπιστροφῆς. Δὲν ὑπάρχει τὸ κατάλληλο συνειδός, γιὰ νὰ ἀναγγείλει τὴν ἔγερση καὶ τὴν κίνηση γιὰ θεραπεία, γιὰ  μετάνοια. Διότι, ἀκόμη καὶ μόνο  μὲ αὐτήν, τὴν μετάνοια, μποροῦν νὰ ἀλλάξουν ἄρδην τὰ πάντα καὶ νὰ ξεκινήσει ἡ νέα ἀρχή. Καὶ βέβαια μαζὶ μὲ τὰ πνευματικὰ καὶ τὰ ὑπόλοιπα, ποὺ ταλανίζουν  τὴ ζωή μας.

Ἠλιάδης Σάββας
Δάσκαλος
Κιλκίς, 21-1-2016

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Μετά από τις δηλώσεις του Υπουργού Παιδείας για τη μετατροπή του μαθήματος των Θρησκευτικών σε Θρησκειολογία, την άρνηση της γενοκτονίας και τις αλλαγές που προαναγγέλλονται για τη διδασκαλία της Ιστορίας, ο Ελληνισμός δέχτηκε νέο πνευματικό κεραυνό. Τις μέρες που ο λαός μας εόρταζε χαρμόσυνα τη μεγάλη εορτή της Θείας Ενανθρωπήσεως, ήλθε η ελληνική πολιτική ηγεσία να ψηφίσει τον νόμο για το σύμφωνο συμβίωσης ομοφύλων. Με αυτόν τον νόμο, συνεχίζει το έργο της πνευματικής αποδόμησης με θύμα αυτή τη φορά την οικογένεια, και τις προϋποθέσεις της, όπως αυτές διασώθηκαν στην ελληνορθόδοξη παράδοση διά μέσου των αιώνων. Η Εκκλησία, ως ο παρατεινόμενος Χριστός στους αιώνας, δεν αποδέχεται και δεν μπορεί να αποδεχθεί την ομοφυλοφιλία ως μία φυσική ένωση, διότι, σύμφωνα με τη διδασκαλία της, πρόκειται για πάθος, εκτροπὴ ή ανατροπή της ανθρώπινης φυσιολογίας και οντολογίας. Ακολουθώντας τον Απ. Παύλο (Ρωμ. 1,26-27), θεωρεί ότι πρόκειται για μια μετάλλαξη της φυσικής χρήσης «εις παρά φύσιν».Ο Πλάτων και πολλοί άλλοι αρχαίοι συγγραφείς, επίσης, μαρτυρούν ότι οι αρχαίοι μας πρόγονοι υπήρξαν αντίθετοι στην ομοφυλοφιλία, θεωρώντας αφενός ως αποδεκτή και σύμφωνη με τη φύση τη συμβίωση και την ένωση του άνδρα με τη γυναίκα,αφετέρου ως παρά φύση τη συζυγία των ομοφύλων (Πλάτ. Νόμοι 636c).

Η μεθόδευση ορισμένων να συκοφαντούν ως συντηρητική την Εκκλησία, επειδή δεν δέχεται να ανατρέψει τις αλήθειες της πίστεως την οποία υπηρετεί και να δεχθεί την ομοφυλική συμβίωση και άλλα πολλά, δείχνει ότι δεν σέβονται τον Χριστό και τις αιώνιες αλήθειες που παρέδωσε, πἀνω στις οποίες είναι δομημένη, οντολογικά, η χριστιανική πίστη ως θεσμός. Αυτό που δεν έχει συνειδητοποιηθεί, ίσως, από τα πολιτικά πρόσωπα είναι ότι η Εκκλησία διαχρονικά, ως πνευματικός θεσμός, είναι διατηρούσε και διατηρεί το ήθος, το πνεύμα και το νόημα της αληθινής ζωής, ιδιαίτερα σε περιόδους, που διακρίνονται ιδιαίτερα για την πνευματική ρηχότητα και αδιαφορία. Ωστόσο,αυτοί που διοικούν και νομοθετούν δεν έχουν κατανοήσει φαίνεται ότι κάθε τι που αποφασίζουν είναι για τον άνθρωπο και έχει και υλικές και πνευματικές διαστάσεις, αφού ο άνθρωπος είναι όντως ψυχοσωματική ύπαρξη και ότι οι νέοι άνθρωποι, για τους οποίους έχουν ευθύνη με βάση αυτά που ψηφίζουν, μιμούνται ή ταυτίζονται με τα πρότυπα που τους προσφέρουν οι μεγαλύτεροι και σημαντικοί γι’ αυτούς.

Η βασική πνευματική απήχηση του συμφώνου συμβίωσης είναι ότι για πρώτη φορά αναγνωρίζεται επισήμως και θεσμικά στην ελληνική πολιτισμική πραγματικότητα, ως φυσική κατάσταση, η κοινή συμβίωση υπό μορφή περίπου γάμου, άνδρα με άνδρα ή γυναίκας με γυναίκα. Αυτή η νομιμοποίηση μίας πράξης, που αντιτίθεται στις αρχές και στην πίστη της πνευματικής αρχής του τόπου μας που είναι η Εκκλησία, δημιουργεί και αντίφαση και σύγχυση στα χορηγούμενα πρότυπα παιδείας, δηλαδή τα αναπτυξιακά πρότυπα που προσφέρονται στην ελληνική νεολαία για την μορφή της -κατά τα άλλα- συνταγματικά προστατευόμενης οικογένειας, ενός από τους πιο σημαντικούς πνευματικούς, κοινωνικούς και πολιτισμικούς θεσμούς της χώρας μας. Η αγιορείτικη κοινότητα, με την πνευματική σοφία που την διακρίνει, γνωρίζοντας την αρνητική επίδραση που πρόκειται να ασκήσει στους νέους μας ένα τέτοιο νομοθέτημα, με απόφασή της απευθύνθηκε εγγράφως στον αρμόδιο Υπουργό και σε όλα τα πολιτικά κόμματα. Με αυτήν εκφράζει την έντονη πνευματική της ανησυχία διά την απειλούμενη εκτροπή (διά νόμου πλέον) από τις αρχές και τις αξίες που συνιστούν την ταυτότητα και τις ρίζες της ορθοδόξου παραδόσεως και του πολιτισμού μας, σημειώνοντας ότι «είναι σαφώς ξένον προς τα ήθη του λαού μας και ιδιαιτέρως προκλητικό προς την ελληνική κοινωνία, να αφήνεται να εννοηθεί ότι το “ομόφυλο ζεύγος” είναι δυνατόν να θεωρείται ως οικογένεια, με όλες τις εντεύθεν νομικές και κοινωνικές συνέπειες, ως η υιοθεσία τέκνων».

Η Βουλή,βέβαια, έχει το δικαίωμα και το χρέος να νομοθετεί, αλλά όχι μακράν του πνευματικού και πολιτισμικού πλαισίου της ζωής, των ηθών, των προτύπων και των αρχών αυτού του λαού, διότι, έτσι, θα βρεθεί η χώρα σε μια ακόμη περιπέτεια πνευματικής πτώσεως και φθοράς. Από την αρχαιότητα έως σήμερα υπήρχαν και υπάρχουν ομόφυλοι. Ποτέ, όμως, δεν νομιμοποιήθηκε, ως θεσμός, η οικογένεια ομοφύλων. Η οικογένεια, όπως έχουν μάθει μικροί και μεγάλοι στο ελληνικό πνευματικό και πολιτισμικό τοπίο έχει ανδρόγυνη συγκρότηση, διότι έτσι είναι η φύση των όντων, αφού «άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς ο Θεός». Η απόφαση της Βουλής, διαστρέφει και αλλάζει την αλήθεια της ζωής και των όντων, νομιμοποιώντας την παρά φύση συμβίωση ομοφύλων και υποσκάπτοντας τις πνευματικές και πολιτισμικές δομές του γάμου, της οικογένειας και, όπως όλοι καταλαβαίνουν, στη συνέχεια, και της ανατροφής των τέκνων. Η νομιμοποίηση της συμβιώσεως των ομόφυλων ζευγαριών δημιουργεί ένα νέο είδος κοινωνικής μονἀδας, μια «νέα μορφὴ οικογένειας», που αντιστρατεύεται άμεσα τον καθιερωμένο απὸ τον Θεό, και αποδεκτό από τη φύση και την κοινωνία,οικογενειακό θεσμό.

Αυτά όλα σημαίνουν, από παιδαγωγικής πλευράς, την αλλαγή βασικών προτύπων αγωγής και, κατά συνέπεια, την ανάλογη μετατροπή της συνειδήσεως και της πνευματικής ταυτότητας των Ελλήνων σε μια κατεύθυνση, σαφώς, ηθικοκοινωνικής, πνευματικής και πολιτισμικής απαξίωσης του ανθρωπίνου προσώπου και του θεσμού της οικογένειας. Με τη θέσπιση, επομένως, ενός παράλληλου προτύπου οικογένειας, εντελώς ξένου από το ένα και μοναδικό διά μέσου των αιώνων πρότυπο ετερόφυλων συζύγων, δημιουργείται ένα ισχυρό αντι-πρότυπο, επικίνδυνο για την αγωγή, δυνάμενο βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα να προξενήσει, εκτός από τη σύγχυση, ανυπολόγιστες πνευματικές πληγές εντός της παιδικής και εφηβικής ψυχής των νέων μας, ιδιαίτερα, μάλιστα, εάν ακολουθήσει και η χορήγηση δυνατότητας υιοθεσίας στα ομόφυλα ζευγάρια.

Πηγή: Ακτίνες, Αβέρωφ

Επιζητείται να αντικατασταθεί το μάθημα των Θρησκευτικών, με μάθημα Θρησκειολογίας. Γίνεται μεγάλη προσπάθεια να αντικατασταθεί το μάθημα των Θρησκευτικών, με ένα μάθημα θρησκειολογικού συγκρητισμού. Η γνώση των θρησκειακών πλανών ένα στόχο πρέπει να έχει, αυτό της ομολογίας και αυτό επιτυγχάνεται στα πλαίσια του μαθήματος των Θρησκευτικών, με αναφορά στις διάφορες θρησκειακές πλάνες, υπό το πρίσμα όμως της Ορθόδοξης κριτικής.

Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι η αντικατάσταση του μαθήματος των Θρησκευτικών, με μάθημα Θρησκειολογίας, αποτελεί διακαή πόθο αυτών που ενστερνίζονται τις αθεϊστικές μαρξιστικές ιδέες. Προς τούτο έχουν αρωγό και τη μανία της Ένωσης αθέων.  Δυστυχώς οι δεδηλωμένοι άθεοι δεν επιζητούν θεολογική παιδεία σύμφωνη με το Ευαγγέλιον.
«Η παιδεία χωρισμένη από την αγιότητα, αντιτιθέμενη εις το Ευαγγέλιον καθίσταται μία τραγική ματαιοπονία. Το περισσότερον, που ημπορεί να επιτύχη η επιφανειακή, εξωδερμική παιδεία δια τον άνθρωπον είναι να τον μεταβάλη εις ένα ευγενές, αλλά πονηρόν, ανρωπόμορφον θηρίον…Ενώ εκ του βάθους της ψυχής του ορθοδόξου λαού μας αναβαίνει η φωνή : άνευ της αγιότητος δεν υπάρχει αγωγή και παιδεία· άνευ των αγίων δεν υπάρχουν παιδαγωγοί και διδάσκαλοι» σημειώνει ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς.
Αθεϊστές και μαρξιστές επιμένουν σε διαθρησκειακό συγκρητιστικό μάθημα, χωρίς να υποκρύβουν κάποιοι και το αντιεκκλησιαστικό φρόνημά των. Ξαφνικά ανακάλυψαν τον πλουραλισμό οι άθεοι μαρξιστές, που πριν δεν εδέχοντο το σεβασμό στην ελευθερία του άλλου να πιστεύει ότι θέλει. Έγιναν αίφνης διαθρησκειακοί, αυτοί που υπερασπίζοντο την μαρξιστική μάνητα εναντίον κάθε θρησκείας.
Δεν δέχονται το μάθημα των Θρησκευτικών να έχει κατηχητική μορφή. Ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς αναφέρει ότι «η παιδεία εις την πραγματικότητα σημαίνει φωτισμόν, τον φωτισμόν δια του αγιασμού εν Αγίω Πνεύματι, το Οποίον είναι φορεύς και δημιουργός της αγιότητος και του φωτός και της γνώσεως. Και οι Άγιοι επειδή είναι αγιασμένοι και φωτισμένοι δια του Αγίου Πνεύματος, δια τούτο είναι και αληθινοί διδάσκαλοι και παιδαγωγοί».
Πως μπορούν να δεχθούν αυτό που λέγει ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς ότι «η παιδεία εις την πραγματικότητα σημαίνει φωτισμόν, τον φωτισμόν δια του αγιασμού εν Αγίω Πνεύματι, το Οποίον είναι φορεύς και δημιουργός της αγιότητος και του φωτός και της γνώσεως. Και οι Άγιοι επειδή είναι αγιασμένοι και φωτισμένοι δια του Αγίου Πνεύματος, δια τούτο είναι και αληθινοί διδάσκαλοι και παιδαγωγοί», οι άθεοι που υπηρετούν το μαρξιστικό σκότος; Κι αν τούτο δεν καταφέρουν, να αντικαταστήσουν δηλαδή το μάθημα των Θρησκευτικών, με μάθημα Θρησκειολογίας, δυστυχώς θα εφευρεθεί η προσωρινή μεταβατική λύση.

Πηγή: Ακτίνες

Ἡ ἀπαξίωση καὶ ἀποδόμηση στὴ συνείδηση τῶν πολλῶν, τῶν ὑφισταμένων πλύση ἐγκεφάλου ἀπ΄ τὰ ἐξαχρειωμένα καὶ ἀργυρώνητα ΜΜΕ καὶ τὸ ἀλλοτριωμένο ἐκπαιδευτικὸ σύστημα, τῶν παραδοσιακῶν ἀξιῶν καὶ τῶν ἑδραζόμενων σὲ αὐτὲς κοινωνικῶν δομῶν ἀποτελεῖ ἐδῶ καὶ πολλὲς δεκαετίες τὸν κύριο στόχο τῶν θεραπόντων τοῦ «πολιτιστικοῦ μαρξισμοῦ» καὶ τῆς «πολιτικῆς ὀρθότητας».
Ἐνῶ ὁ Μὰρξ ἑστίαζε τὴ συλλογιστική του στὶς οἰκονομικὲς σχέσεις, κάποιοι ἰδεολογικοί του ἐπίγονοι ἐπικέντρωσαν τὴ φιλοσοφία τους στὸ λεγόμενο «πολιτισμὸ» καὶ στὶς δομὲς ποὺ τὸν παράγουν, ἐκφράζουν καὶ προάγουν.
Ἔτσι, ἡ λεγόμενη «πολιτικὴ ὀρθότητα» ἐδῶ καὶ δεκαετίες, ἀπὸ μεθόδου καὶ ἐκ συστήματος, καλλιεργεῖ καὶ προάγει τὴν ἀμφισβήτηση καὶ τὴν ἀπαξίωση τῶν παραδοσιακῶν ἀξιῶν μέσα ἀπ΄ τὸ σχολεῖο, τὸ πανεπιστήμιο, τὸ ῥαδιόφωνο, τὴν τηλεόραση, τὸν ἔντυπο καὶ ἠλεκτρονικὸ τύπο, τὴ διαφήμιση, τὸ θέατρο, τὴ μουσική, τὰ «ἔργα τέχνης» κ.τ.ο.
Ἀκόμη καὶ μέσα στὸ θεολογικὸ καὶ ἐκκλησιαστικὸ χῶρο ἔχει εἰσχωρήσει τὸ πνεῦμα αὐτὸ τῆς «πολιτικῆς ὀρθότητας», νοθεύοντας καὶ δηλητηριάζοντας τὸ γνήσιο ἐκκλησιαστικὸ καί...
θεολογικὸ λόγο.

Στὶς ἀλλοπρόσαλλες καὶ ἰδεολογικὰ συγκεκχυμένες καὶ διεστραμμένες ἡμέρες μας βιώνουμε ἕναν πληθωρισμὸ σχετικῶν λόγων ἀπ΄ τὴν πλευρὰ ἐπισήμων ἐκκλησιαστικῶν προσώπων καὶ τινῶν «θεολογικῶν» παραγόντων ποὺ «ἀβαντάρουν» τὴν παγκοσμιοποίηση, τὴν «πολυπολιτισμικὴ καὶ ἀνοιχτὴ κοινωνία», τὴν «ἀνοιχτότητα», τὴ «διαφορετικότητα» καὶ ἄλλα τέτοια πομφολυγοειδὴ ἰδεολογήματα ποὺ ὑπηρετοῦν ἄριστά τούς νεοταξίτικους σχεδιασμούς!

Ἀγαπολογία, σχεσιολογία, ἀκατάσχετος λόγος περὶ διαλλακτικότητας καὶ καταλλαγῆς, περὶ «προσλήψεως τοῦ κόσμου», καὶ ἄλλα παρόμοια, «βαρύγδουπα» καὶ «κνήθοντα τὴν ἀκοὴν» προιόντα τοῦ λόγου καὶ τῆς γραφίδας ἐνίων ποιμένων καὶ θεολόγων, χαρακτηρίζουν, ἐν τινι μετρῶ, ἀφοῦ πάντα ὑπάρχουν οἱ ἐπαινετέες ἐξαιρέσεις, τὴν ἐπίσημη ἐκκλησιαστικὴ καὶ θεολογικὴ ῥητορικὴ τῶν ἡμερῶν μας. Μία ρητορικὴ πού, ἔστω καὶ ἀνεπιγνώστως,  ὑπηρετεὶ  ἄριστα τὴ θρησκευτική, ἐθνική, κοινωνικὴ καὶ πολιτισμική μας ὁμογενοποίηση.

Ἐδῶ τὸ σύμπαν σειόταν μὲ τὴν αἴσχιστη πολιτικὴ ἐπιλογὴ τῆς παροχῆς νομικῆς καὶ θεσμικῆς κάλυψης στὴν ὁμόφυλη διαστροφὴ καὶ κάποιοι ἐπίσκοποι «ἀλληθώριζαν» στὴν προβολὴ τῆς καθολικὰ ἀποδεκτῆς ἀλήθειας μὲ βάση τὴν ὁποία οἱ ὁμοφυλόφιλοι εἶναι εἰκόνες τοῦ Θεοῦ! Λὲς καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ ζήτημα καὶ ὄχι ἡ νομιμοποίηση καὶ θεσμοθέτηση τῆς ξετσιπωσιᾶς καὶ τοῦ ἔσχατου αὐτο-ἐξευτελισμοῦ! (Πάντως ἡ ἐπιεικῶς ἀτυχὴς ἐπισκοπικὴ αὐτὴ τοποθέτηση ἐξωράισε τὸ ἐπικοινωνιακὸ προφὶλ τῶν πολιτικῶν ἐξουσιαστῶν μας! ΔΥΣΤΥΧΩΣ!!!).

Τοὺς ἱεράρχες, ποιμένες καὶ θεολόγους μας τοὺς θέλουμε μπροστάρηδες σὲ ἀγῶνες ἐναντίον τῆς ἀπο-ὀρθοδοξοποιήσεως καὶ τοῦ ἀφελληνισμοῦ μας καὶ ὄχι οὐραγοὺς καὶ ὑπηρέτες τῆς «πολιτικῆς ὀρθότητας»!

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Η πρόσφατη, (22.12.2015), ψήφιση του επαίσχυντου, υβριστικού και βλάσφημου νόμου περί του «Συμφώνου Συμβιώσεως ομοφύλων ζευγαριών» γέμισε για άλλη μια φορά με πικρία, λύπη, αλλά και κατά Θεόν οργή και αγανάκτηση τον πιστό λαό του Θεού. Ένα αντίθεο και αντίχριστο νομοθέτημα, που στρέφεται με πολλή ιταμότητα και θρασύτητα εναντίον του αιώνιου και ακατάλυτου νόμου του Θεού και του ευαγγελίου, έρχεται να γίνει με τον πιο επίσημο τρόπο νόμος του Κράτους με την μεγάλη πλειοψηφία του Ελληνικού Κοινοβουλίου, για πρώτη φορά στην ιστορία της Ορθόδοξης πατρίδας μας.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 18^η Ιανουαρίου 2016 

Η ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ «ΣΟΔΟΜΩΝ ΚΑΙ ΓΟΜΟΡΑΣ» ΚΑΙ Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ

Η πρόσφατη, (22.12.2015), ψήφιση του επαίσχυντου, υβριστικού και βλάσφημου νόμου περί του «Συμφώνου Συμβιώσεως ομοφύλων ζευγαριών» γέμισε για άλλη μια φορά με πικρία, λύπη, αλλά και κατά Θεόν οργή και αγανάκτηση τον πιστό λαό του Θεού. Ένα αντίθεο και αντίχριστο νομοθέτημα, που στρέφεται με πολλή ιταμότητα και θρασύτητα εναντίον του αιώνιου και ακατάλυτου νόμου του Θεού και του ευαγγελίου, έρχεται να γίνει με τον πιο επίσημο τρόπο νόμος του Κράτους με την μεγάλη πλειοψηφία του Ελληνικού Κοινοβουλίου, για πρώτη φορά στην ιστορία της Ορθόδοξης πατρίδας μας. Η εκτροπή, ο κιναιδισμός, που ακόμη και από τους αρχαίους έλληνες προγόνους μας εθεωρείτο ως ένα πάθος βδελυρό και σιχαμερό, αναγνωρίζεται από τους πολιτικούς μας εθνοπατέρες ως μια φυσιολογική «διαφορετικότητα». Η σεξουαλική αυτή επιλογή, που ανατρέπει εκ θεμελίων την οντολογία της ανθρωπίνης φύσεως, γίνεται πλέον έννομο αγαθό, που προστατεύεται από την Ελληνική Πολιτεία. Και αυτά ακόμη τα επικρατήσαντα δεδομένα της ιατρικής επιστήμης, τα οποία θεωρούν την ομοφυλοφιλία ως  ψυχιατρική διαταραχή, ως κοινωνιοπαθητική διαταραχή προσωπικότητας, διαγράφονται με μια μονοκονδυλιά και ρίπτονται στον κάλαθο των αχρήστων από τους έλληνες πολιτικούς μας με πρωτοβουλία την ελληνικής κυβέρνησης!

Πραγματικά δεν βρίσκουμε λόγια να περιγράψουμε το μέγεθος του ατοπήματος, την βαρύτητα του ανοσιουργήματος, το βάθος των κακών στο οποίο φθάσαμε, ως κυβέρνηση, ως ελληνικό κοινοβούλιο, ως διοικούσα Εκκλησία, ως κοινωνία. Θα έπρεπε όλοι μας να θρηνήσουμε όπως κάποτε ο προφήτης Ιερεμίας θρηνούσε για την αποστασία των συμπατριωτών του Εβραίων, γι’ αυτό το πρωτοφανές γεγονός στην ιστορία της Πατρίδα μας, ένα γεγονός που δεν έχει προηγούμενο. Είναι όντως αξιοδάκρυτο το κατάντημά μας, για το οποίο όμως φταίμε όλοι μας, άρχοντες, κλήρος και λαός. Πικραίνεται κανείς όταν αναλογίζεται ότι η πατρίδα αυτή, που δέχθηκε και εγκολπώθηκε το μήνυμα του ευαγγελίου περισσότερο από κάθε άλλο λαό της γης, που δάνεισε την γλώσσα της για να γραφούν στη γλώσσα αυτή για πρώτη φορά τα θεόπνευστα κείμενα της Καινής Διαθήκης, που κάποτε έστησε παρθενώνες, που δίδαξε στους λαούς την φιλοσοφία και την δημοκρατία, που γέννησε Θερμοπύλες και Μαραθώνες, ήρωες και μάρτυρες της πίστεως και της πατρίδος, που έγραψε αθάνατες σελίδες δόξης, τώρα πλέον έφθασε στο έσχατο κατάντημα να μεταβάλλεται σε Σόδομα και Γόμορρα! Ω της διαστροφής! Είναι θαύμα πως δεν έπεσε ακόμη φωτιά να μας κάψει, όπως κάποτε στα Σόδομα και τα Γόμορρα. Πόσο θα μας ανέχεται όμως ακόμη η μακροθυμία του Θεού;

Στην άθλια κατάσταση που φθάσαμε, ταιριάζουν απόλυτα οι λόγοι του αείμνηστου Στρατηγού Μακρυγιάννη στα «Απομνημονεύματά» του: «Πατρίδα, πατρίδα ήσουνε άτυχη από ανθρώπους να σε κυβερνήσουν! Μόνος ο Θεός, μόνος ο αληθινός αυτός και δίκαιος κυβερνήτης σε κυβερνεί και σε διατηρεί ακόμα!». Καθώς πάλι έβλεπε με πόνο ψυχής τους έλληνες της εποχής του, άρχοντες και λαό, να ναυαγούν περί την πίστιν, να πνίγονται στα θολερά νερά των παθών των και της φιληδονίας των, να έχουν απογυμνωθεί από τον φωτεινό χιτώνα της Ορθοδοξίας, να βαδίζουν χωρίς πυξίδα και χωρίς Θεό, έλεγε: «Αν ηξέραμεν ότι θα είχαμεν τέτοιαν λευτερίαν, θα περικαλούσαμεν τον Θεόν να μας αφήση κάτω από τους Τούρκους άλλα τόσα χρόνια να μάθουμε τι θα πη θρησκεία, ηθική, δικαιοσύνη και τιμιότη…».

Και άλλοτε μας δόθηκε η ευκαιρία να γράψουμε για το σιχαμερό αυτό πάθος, καθώς με πόνο ψυχής παρακολουθούσαμε τις διοργανώσεις Gay Pride, τα φεστιβάλ και τις παρελάσεις ομοφυλοφίλων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Φωνάζαμε, παρακαλούσαμε τους υπευθύνους να κινητοποιηθούν και να λάβουν τα αναγκαία μέτρα, κρούαμε τον κώδωνα του κινδύνου για να προλάβουμε τα χειρότερα. Πλην ματαίως! Η φωνή μας, όπως και οι φωνές ορισμένων ακόμη αρχιερέων, κληρικών και λαϊκών, που αποτελούν φωτεινές επαινετές εξαιρέσεις, ήταν «φωνή βοώντος εν της ερήμω». Και να τώρα ήρθαν τα χειρότερα! Και ποιος ξέρει τι θα δούμε ακόμη στο μέλλον, διότι το κατρακύλισμα της χώρας μας δεν έχει τελειωμό.  

Έγραφε τότε ο Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ σε επιστολή του προς τον τότε πρωθυπουργό της χώρας κ. Αντώνη Σαμαρά, με αφορμή το υπό ψήφιση αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, (άλλο επαίσχυντο νομικό έκτρωμα αυτό!), τα εξής: «Διαμαρτυρόμεθα διότι αναλάβατε Εσείς μετά του φίλου κ. Ευάγγελου Βενιζέλου και ρόλο ‘Δημιουργού’ αφού με το υπό κρίση Σχέδιο Νόμου καθιερώνεται στην έννομη τάξη της Ορθοδόξου Χριστιανικής Ελλάδος από την δική Σας Κυβέρνηση και έτερος γενετήσιος-σεξουαλικός προσανατολισμός και ετέρα ταυτότητα φύλου εκτός του ανδρός και της γυναικός και ανακηρύσσεται η ψυχοπαθολογική εκτροπή και η αντιαισθητική μίμηση του ετέρου φύλου ως προστατευόμενο έννομο αγαθό από την Ελληνική έννομη τάξη. Βεβαίως γνωρίζετε καλώς ότι αυτό είναι το πρώτο βήμα για την εν συνεχεία προώθηση του Συμφώνου συμβίωσης των λεγομένων ‘ομοφύλων ζευγαριών’». Αλλά και τώρα που επρόκειτο να ψηφισθεί ο εν λόγω νόμος-έκτρωμα «άστραψε και βρόντησε» για μια ακόμη φορά ο ομολογιακός λόγος του. Στην τηλεοπτική εκπομπή «Ανατροπή» του Γιάννη Πρετεντέρη στον τηλεοπτικό σταθμό Mega ομίλησε με παρρησία και θάρρος, χωρίς να υπολογίζει τις συνέπειες. Με το στόμα του ομίλησε η Εκκλησία, η στρατευομένη και η θριαμβεύουσα, ομίλησε η διαχρονική συνείδηση της Εκκλησίας, ομίλησε ο Χριστός! Και όπως πολύ ωραία παρατήρησε ο ομότιμος καθηγητής π. Θεόδωρος Ζήσης: «εκεί ήταν η Εκκλησία, και όχι στο Συνοδικό Μέγαρο ούτε στην Αρχιεπισκοπή». Σάστισαν οι αντίπαλοί του, τους κόπηκε η φωνή, δεν ήξεραν τι να απαντήσουν, μασούσαν τα λόγια τους. Και αυτός ακόμη ο συντονιστής κ. Πρετεντέρης βρέθηκε σε αδιέξοδο. Αλλά και τότε, όπως και τώρα οι πάντες τον εχλεύασαν, όλα τα πληρωμένα κανάλια, όλοι σχεδόν οι δημοσιογράφοι, οι κονδυλοφόροι της ντροπής, έστρεψαν τα πυρά τους εναντίον του. Τον διέσυραν, τον παρουσίασαν ως φονταμενταλιστή, ακραίο και φανατικό. Και τι δεν είπαν, αυτοί οι ταλαίπωροι και αξιολύπητοι. Έριξαν τόνους λάσπη κατά πάνω του, για να παύσει να ακούγεται η φωνή του, η φωνή του ευαγγελίου, η φωνή της αλήθειας!

Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που παρατηρείται αυτό το φαινόμενο, ούτε και η τελευταία. Καθένας που τολμάει να στηλιτεύσει την πλάνη και το σκότος,  προκαλεί, εξοργίζει, ερεθίζει, (όπως ακριβώς ερεθίζει το βλαμμένο μάτι η ακτίνα του ήλιου), εκείνους που αγαπούν το σκότος, που δεν θέλουν να έρθουν στο φως της αλήθειας, που δεν θέλουν να αλλάξουν ζωή, να μετανοήσουν. Αυτό είναι ένα διαχρονικό φαινόμενο που πάντοτε θα επαναλαμβάνεται, όπως επιβεβαιώνει άλλωστε και ο λόγος της Γραφής: «αύτη δε εστιν η κρίσις, ότι το φως ελήλυθεν εις τον κόσμον, και ηγάπησαν οι άνθρωποι μάλλον το σκότος η το φως· ην γαρ πονηρά αυτών τα έργα» (Ιω.3,19). Επειδή αδυνατούν να ανατρέψουν τον θεόπνευστο λόγο της Εκκλησίας μας, αδυνατούν να συγκαλύψουν την αλήθεια με το ψεύδος, καταφεύγουν σε ύβρεις, αφρίζουν, κραυγάζουν, ωρύονται. Επιτίθενται, λοιδωρούν, χλευάζουν όσους διαφωνούν με τις ιδεοληψίες τους, όσους τολμούν και επιμένουν να ξεσκεπάζουν και να στηλιτεύουν την αισχρότητα, τις παρά φύσιν ορμές, τις σεξουαλικές διαστροφές, τον σοδομισμό. Έτσι επαληθεύεται ο λόγος της Γραφής που παρομοιάζει τα αξιοθρήνητα αυτά πτώματα της αμαρτίας και του διαβόλου ως «κύματα άγρια θαλάσσης επαφρίζοντα τας εαυτών αισχύνας» (Ιουδ.13), η ως«δένδρα φθινοπωρινά, άκαρπα, δις αποθανόντα, εκριζωθέντα» (Ιουδ.12).

   Δεν έχει, πιστεύουμε κανένα νόημα, να παραθέσουμε και πάλι την διδασκαλία της Εκκλησίας μας σχετικά με το πάθος αυτό, διότι το έχουμε πράξει σε παλαιότερα δημοσιεύματά μας. Υπάρχει εξ’ άλλου μια πληθώρα παρομοίων δημοσιευμάτων, παλαιοτέρων και νεωτέρων, από καταξιωμένους  κληρικούς και λαϊκούς, στα οποία παραπέμπουμε τον αναγνώστη. Ούτε έχει κανένα νόημα να παρουσιάσουμε την ιατρική και την κοινωνιολογική πλευρά του θέματος, διότι και αυτό το έχουμε πράξει σε παλαιότερο δημοσίευμά μας. Υπάρχει εξ’ άλλου μια πληθώρα δημοσιευμάτων, παλαιοτέρων και νεωτέρων, από καταξιωμένους κληρικούς και λαϊκούς, στα οποία παραπέμπουμε τον αναγνώστη.

 Με πολύ πόνο και οδύνη ψυχής θεωρήσαμε χρέος μας να σύρουμε τις παραπάνω γραμμές. Ο πόνος μας δεν έγκειται κυρίως στο γεγονός της μανίας των εκκλησιομάχων κατά της Εκκλησίας μας. Αυτός είναι δεδομένος και πάντοτε θα υπάρχει, σύμφωνα με τον λόγο του Κυρίου μας «ει εμέ εδίωξαν, και υμάς διώξουσιν· ει τον λόγον μου ετήρησαν, και τον υμέτερον τηρήσουσιν» (Ιω.15,20). Ο πόνος μας έγκειται στο γεγονός ότι η πλειονότης μας, παρακολουθεί άφωνη και ουσιαστικά αδιάφορη τα γεγονότα, λες και έχουν παραλύσει τα ηθικά και πνευματικά αντανακλαστικά μας. Ενώ βλέπουμε να ψηφίζονται αντιχριστιανικοί νόμοι, ο ένας μετά τον άλλον, με αποκορύφωμα το «Σύμφωνο Συμβιώσεως ομοφυλοφίλων», σφυρίζουμε αδιάφορα σαν να μην συμβαίνει τίποτε. Παραμένουμε αδρανείς, ενώ θα έπρεπε να απαιτήσουμε την άμεση σύγκληση της Ιεραρχίας, προκειμένου να εξετάσει συνοδικά το φλέγον αυτό θέμα και στη συνέχεια να λάβει τις αναγκαίες συνοδικές αποφάσεις, να  προχωρήσει σε δυναμικές κινητοποιήσεις και συλλαλητήρια, να καταγνώσει συνοδικά το ηθικό έγκλημα, αναθεματίζουσα αυτό, αλλά και σε κάθε άλλο επιβαλλόμενο ποιμαντικό μέτρο.

Φαίνεται ότι ζούμε σε χρόνους αποκαλυπτικούς και εσχατολογικούς. Εάν δεν συνέλθουμε από το λήθαργο της αναισθησίας και της πωρώσεως στο οποίο βρισκόμαστε, θα ξεσπάσει αναπόφευκτα η οργή του Θεού «επί τους υιούς της απειθείας» (Κολ.3,5). Τα πάθη αυτά που διασαλπίζονται στις μέρες μας, επισύρουν περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο τη οργή του Θεού. Η φωτιά του πολέμου στη Συρία, αντί να υποχωρήσει όλο και περισσότερο γιγαντώνεται. Πολλοί ομιλούν, και δικαιολογημένα, ότι βρισκόμαστε στα πρόθυρα ενός Τρίτου Παγκοσμίου πολέμου, την σφοδρότητα του οποίου ούτε καν μπορούμε να συλλάβουμε με την φαντασία μας. Όλα δείχνουν ότι έρχονται «ημέραι εκδικήσεως του πληρωθήναι πάντα τα γεγραμμένα» (Λουκ.21,22). Και τότε αλλοίμονο σ’ αυτούς που τώρα γελούν και χλευάζουν και καταπατούν με θρασύτητα τον νόμο του Θεού! Θα κλαίνε και θα οδύρονται απαρηγόρητα χωρίς να μπορεί κανείς να τους λυτρώσει από τα επερχόμενα κακά…

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Ψάλλει ὁ πνευματοφόρος θεῖος ψαλμωδός, ἀγγίζοντας τίς ἠχηρές χορδές τοῦ ψαλτηρίου του.
Δέν μποροῦσα νά τόν προσέξω, ὅσο βρισκόμουν στούς δυνατούς θορύβους του κόσμου. Τώρα, στήν ἡσυχία τῆς μονώσεως, ἀρχίζω ν᾿ ἀφουγκράζομαι τόν μυστικό ψαλμωδό. Τώρα οἱ ἥχοι καί ὁ ὕμνος του μοῦ γίνονται πιό κατανοητοί. Σάν ν᾿ ἀπέκτησα δυό νέες ἱκανότητες, τήν ἱκανότητα νά τόν προσέχω καί τήν ἱκανότητα νά τόν κατανοῶ. Οἱ ἥχοι του γεννοῦν μέσα μου ἕνα πρωτόγνωρο αἴσθημα καί τά λόγια του μιά καινούργια ἀντίληψη, ἀντίληψη θαυμαστή, ναί, θαυμαστή, σάν τή θεία σοφία.

Σαούλ, πάψε νά παραφέρεσαι! Ἄς φύγει μακριά σου τό πονηρό πνεῦμα! Γιατί τώρα ψάλλει ὁ ἅγιος Δαβίδ, παίζει τό μελωδικό του ψαλτήρι!

Σαούλ ἀποκαλῶ τόν νοῦ μου, πού ἀναστατώνεται καί ταράζεται ἀπό τούς λογισμούς τοῦ πονηροῦ κοσμοκράτορα. Αὐτός, ὁ νοῦς μου, τόσο κατά τήν πλάση του ὅσο καί κατά τή λύτρωσή του ἀπό τή θυσία τοῦ Θεανθρώπου, ὁρίστηκε ἀπό τόν Θεό βασιλιάς καί κυρίαρχος τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματός μου. Ἔγινε, δηλαδή, ὅ,τι καί ὁ Σαούλ. Μόλις ἐγκαθιδρύθηκε ἡ βασιλεία τοῦ Ἰσραήλ.

Παρακούοντας, ὅμως, ὁ νοῦς μου τόν Θεό, καταπατώντας τίς ἐντολές Του καί φεύγοντας μακριά Του, στερήθηκε τό ἀξίωμά του καί τή θεία χάρη. Οἱ ψυχικές καί οἱ σωματικές μου δυνάμεις δέν ὑποτάσσονται πιά σ᾿ αὐτόν. Καί ὁ ἴδιος βρίσκεται κάτω ἀπό τήν ἐπήρεια τοῦ πονηροῦ πνεύματος.

Ψάλλει ὁ ἅγιος Δαβίδ. Προαναγγέλλει τά λόγια τοῦ οὐρανοῦ. Οἱ ἥχοι τοῦ ψαλτηρίου του εἶναι ἥχοι οὐράνιοι. Καί θέμα τῶν ὕμνων του εἶναι ἡ μακαριότητα τοῦ ἀνθρώπου.

Ἀδελφοί, ἄς ἀκούσουμε τή θεία διδασκαλία πού περιέχεται στή θεία ψαλμωδία! Ἄς ἀκούσουμε τίς λέξεις μέ τίς ὁποῖες μᾶς μιλᾶ καί τούς ἥχους μέ τούς ὁποίους μᾶς βροντοφωνάζει ὁ οὐρανός!

Ἐσεῖς πού ἀναζητᾶτε τήν εὐτυχία, ἐσεῖς πού κυνηγᾶτε τήν ἡδονή, ἐσεῖς πού διψᾶτε γιά ἀπόλαυση, ἐλᾶτε! Ἀκοῦστε τήν ἱερή ψαλμωδία, ἀκοῦστε τή σωτήρια διδαχή! Ὥς πότε θά περιπλανιέστε, ὥς πότε θά ψάχνετε στίς λαγκαδιές καί τά βουνά, στίς ἀδιάβατες ἐρημιές καί τά πυκνά δάση; Ὥς πότε θά βασανίζεστε, κάνοντας ἕναν ἀγώνα συνεχή ἀλλά μάταιο, ἕναν ἀγώνα πού δέν ἔχει κανέναν καρπό, κανένα σταθερό ἀπόκτημα; Ἀκοῦστε μέ διάθεση ὑπακοῆς. Ἀκοῦστε τί λέει τό Πνεῦμα τό Ἅγιο μέ τό στόμα τοῦ Δαβίδ γιά τή μακαριότητα πού ἀναζητοῦν καί ποθοῦν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι.

Ἄς σωπάσουν ὅλα γύρω μου! Ἄς σωπάσουν ἀκόμα κι οἱ λογισμοί μέσα μου! Ἄς σωπάσει κι ἡ καρδιά! Ἄς ἐνεργεῖ μόνο ἡ εὐλαβική προσοχή! Αὐτή ἄς βάζει στήν ψυχή ἅγιες ἐντυπώσεις καί σκέψεις!

Ὁ Δαβίδ ἦταν βασιλιάς. Μά δέν εἶπε πώς ὁ βασιλικός θρόνος εἶναι πηγή τῆς μακαριότητας τοῦ ἀνθρώπου.

Ὁ Δαβίδ ἦταν στρατηλάτης καί ἥρωας. Ἀπό τά νιάτα του ὥς τά γεράματά του μαχόταν μέ ἀλλοφύλους σέ αἱματηρούς πολέμους. Πόσες μάχες ἔδωσε! Πόσες νίκες πέτυχε! Τά σύνορα τοῦ βασιλείου του τά μετατόπισε ἀπό τίς ὄχθες τοῦ Ἰορδάνη στίς ὄχθες τοῦ Εὐφράτη. Ποτέ του, ὡστόσο, δέν εἶπε ὅτι στή δόξα τοῦ νικητῆ καί τοῦ κατακτητῆ βρίσκεται ἡ μακαριότητα τοῦ ἀνθρώπου.

Ὁ Δαβίδ συγκέντρωσε μέ τό ξίφος του ἀμύθητα πλούτη. Τό χρυσάφι ἦταν σωριασμένο στίς ἀποθῆκες του σάν μπακίρι καί τό ἀσήμι σάν μαντέμι. Δέν εἶπε, ὅμως, ὅτι στόν πλοῦτο βρίσκεται ἡ μακαριότητα τοῦ ἀνθρώπου.

Ὁ Δαβίδ γεύθηκε ὅλες τίς ἐπίγειες ἀπολαύσεις. Μά σέ καμιάν ἀπ᾿ αὐτές δέν βρῆκε τή μακαριότητα τοῦ ἀνθρώπου.

Ὁ Δαβίδ, ὅταν ἦταν παιδί, ἔβοσκε τά πρόβατα τοῦ πατέρα του Ἰεσσαί. Καί ξαφνικά, μέ ἐντολή τοῦ Θεοῦ, ἔρχεται ὁ προφήτης Σαμουήλ μέ ἁγισμένο λάδι, γιά νά χρίσει τό φτωχό βοσκόπουλο βασιλιά τοῦ ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ1. Οὔτε κι αὐτή τήν ὥρα τῆς χρίσεώς του σέ βασιλιά τήν ἀνέφερε ὁ Δαβίδ ὡς ὥρα μακαριότητας.

Στίς ἄγριες ἐρημιές περνοῦσε ὁ Δαβίδ τίς μέρες τῶν παιδικῶν του χρόνων. Ἐκεῖ οἱ μυῶνες του ἄρχισαν νά ἀναπτύσσονται καί ν᾿ ἀποκτοῦν τή δύναμη μυώνων παλικαριοῦ. Δίχως ὄπλα, μόνο μέ τά χέρια του, ριχνόταν σέ θηρία, λιοντάρια καί ἀρκοῦδες, καί τά ἔπνιγε2. Τότε ἄρχισε καί ἡ ψυχή του νά δέχεται οὐράνιες ἐμπνεύσεις. Τά χέρια ἐκεῖνα, πού νικοῦσαν τά λιοντάρια καί τίς ἀρκοῦδες, ἔφτιαξαν τό ψαλτήρι. Ἄγγιζαν τίς χορδές του, πού ἦταν τεντωμένες καί ρυθμισμένες ἔτσι ὥστε νά συμφωνοῦν μέ τήν ἐνέργεια τοῦ Πνεύματος, κι ἔκαναν νά ξεχύνονται ὁλόγυρα ἥχοι ἁρμονικοί, εὐχάριστοι, πνευματικοί, συνετοί. Αὐτοί οἱ ἥχοι ἀκούστικαν μακριά, πολύ μακριά, μέσ᾿ ἀπό τόν χρόνο, μέσ᾿ ἀπό τίς ἑκατονταετίες καί τίς χιλιετίες. Ἀναρίθμητες φωνές τούς ἐπανέλαβαν καί τούς ἐπαναλαμβάνουν. Καί τό ὄνομα τοῦ Δαβίδ δοξάζεται ὥς τά πέρατα τῆς γῆς σ᾿ ὅλους τούς χριστιανικούς αἰῶνες. Οὔτε στή ζωή τῆς ἐρήμου, ὅμως, μιά ζωή γεμάτη θαυμαστούς ἀγῶνες καί θαυμαστές ἐμπνεύσεις, δέν βρίσκει ὁ Δαβίδ τή μακαριότητα τοῦ ἀνθρώπου.
«Μακάριος ἄνθρωπος», λέει ὁ ψαλμωδός, «εἶναι ἐκεῖνος» –σ᾿ ὅποιον τόπο κι ἄν ζεῖ, ὅποιο κι ἄν εἶναι τό ἀξίωμά του, σ᾿ ὅποια κατάσταση κι ἄν βρίσκεται, – «πού δέν πορεύτηκε σύμφωνα μέ τά θελήματα τῶν ἀσεβῶν, οὔτε στάθηκε σέ δρόμο ἁμαρτωλῶν κι οὔτε κάθησε σέ στέκια διεφθαρμένων»3.

Μακάριος εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού φυλάγεται ἀπό τήν ἁμαρτία, ὁ ἄνθρωπος πού φεύγει μακριά ἀπό τήν ἁμαρτία, μ᾿ ὅποια μορφή, μ᾿ ὅποιο ἔνδυμα κι ἄν τοῦ ἐμφανιστεῖ αὐτή, εἴτε ὡς ἄνομη πράξη, εἴτε ὡς λογισμός πού παρακινεῖ στήν ἀνομία, εἴτε ὡς αἴσθημα πού μεθᾶ μέ τήν ἁμαρτωλή ἀπόλαυση.

Ἀκόμα καί ἡ γυναίκα μέ τήν ἀσθενική της φύση, ἄν ἀποδιώχνει τήν ἁμαρτία μέ ἀνδρικό φρόνημα, εἶναι κι αὐτή ὁ ἄνθρωπος πού ὑμνεῖται ἀπό τόν Δαβίδ.

Ἀκόμα καί οἱ ἔφηβοι, ἀκόμα καί τά παιδιά, ἄν ἀντιστέκονται σταθερά στήν ἁμαρτία, δείχνοντας ἔτσι ἀνδρική ὡριμότητα πού μέτρο της είναι ὁ Χριστός4, συμμετέχουν σ᾿ αὐτή τή μακαριότητα.

Μακάριος εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού ὅλο του τό θέλημα τό ἔχει δοσμένο στόν νόμο τοῦ Θεοῦ5. Μακάρια εἶναι ἡ καρδιά πού ὡρίμασε γνωρίζοντας τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, γνωρίζοντας ὅτι ὁ Κύριος εἶναι ἀγαθός6, κι αὐτή τή γνώση τήν ἀπέκτησε μέ τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Κυρίου, μέ τήν ἕνωση τοῦ θελήματος της μέ τό θέλημα τοῦ Κυρίου. Μιά τέτοια καρδιά εἶναι ὁ ἀληθινός ἄνθρωπος.
Μακάρια εἶναι ἡ καρδιά πού φλογίζεται ἀπό ζῆλο θεϊκό!
Μακάρια εἶναι ἡ καρδιά πού καίγεται ἀπό τήν ἀκόρεστη ἐπιθυμία τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ! Μακαρία εἶναι ἡ καρδιά πού γλυκαίνεται καί ἀβάσταχτα ὑποφέρει ἀπό ἀγάπη πρός τόν Θεό! Μιά τέτοια καρδιά εἶναι κατοικητήριο, παλάτι, θρόνος τῆς μακαριότητας!...

Ἀπό τά χαράματα κάθεται ὁ ἀετός στήν κορυφή κάποιου ψηλοῦ βράχου. Τά λαμπερά του μάτια ἀναζητοῦν μέ λαιμαργία κάποιο θήραμα. Ἔπειτα ἀνοίγει τά μεγάλα του φτερά καί ἀνεβαίνει στά γαλάζια ὕψη, πετᾶ στήν ἀπεραντοσύνη τοῦ οὐρανοῦ, ἀναζητώντας τή λεία του. Καί ὅταν τήν ἐντοπίσει, ρίχνεται σάν σαΐτα ἀνεβαίνει στά οὐράνια, μέ τήν λεία στά νύχια, κι ἐξαφανίζεται. Πηγαίνει στά ἀετόπουλά του, τά ταΐζει κι ὕστερα ἐπιστρέφει στή θέση του, πάνω στόν βράχο, ἤ πετᾶ στά οὐράνια, ἀναζητώντας ἄλλο θήραμα.

Ἔτσι κάνει κι ἡ καρδιά πού προσβλήθηκε –σάν ἀπό ἀγιάτρευτη ἀρρώστια– ἀπό τήν ἀγάπη πρός τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ! Σ᾿ αὐτή τήν ἀγάπη ὑπάρχει ἡ μακαριότητα. Στίς ἐντολές δέν ὑπάρχει μόνο μιά πνευματική ἐργασία. Πίσω ἀπ᾿ αὐτές κρύβεται καί μέσ᾿ ἀπ᾿ αὐτές φανερώνεται ἡ πνευματική σκέψη. «Μέ τίς ἐντολές σου ἀπέκτησα σύνεση», λέει ὁ προφήτης. «Μ᾿ ὅλη μου τήν καρδιά Σέ ἀναζήτησα!... Ἔτρεξα στόν δρόμο τῶν ἐντολῶν Σου, ὅταν μέ βοήθησες νά τίς κατανοήσω!... Μελετοῦσα τίς ἐντολές Σου, πού τίς ἀγάπησα ὑπερβολικά!... Ὁ νόμος, πού βγῆκε ἀπό τό στόμα Σου, εἶναι καλύτερος ἀπό χιλιάδες νομίσματα χρυσά καί ἀσημένια!... Μές στήν καρδιά μου ἔκρυψα τά λόγια Σου, γιά νά μήν ἁμαρτήσω ἀπέναντί Σου!... Θά νιώσω ἀγαλλίαση στά λόγια Σου, σάν κάποιος πού βρῆκε λάφυρα πολλά!... Ὁδήγησέ με στόν δρόμο τῶν ἐντολῶν Σου, γιατί αὐτόν πόθησα»7.

Ὅταν ἀνατέλλει ὁ ἥλιος, οἱ ἄνθρωποι τρέχουν στίς δουλιές τους. Ὁ καθένας ἔχει τόν δικό του σκοπό, τή δική του πρόθεση. Ὁ σκοπός καί ἡ πρόθεση σέ κάθε ἀνθρώπινη ἀσχολία εἶναι ὅ,τι καί ἡ ψυχή στό σῶμα. Ἕνας ἀγωνίζεται καί νοιάζεται γιά τή συγκέντρωση ὑλικῶν θησαυρῶν, ἄλλος γιά τήν ἐξασφάλιση ποικίλων ἀπολαύσεων καί ἄλλος γιά τήν ἀπόκτηση ἐγκόσιας καί μάταιης δόξας. Ἄλλος, τέλος, σκέφτεται καί ἰσχυρίζεται πώς οἱ ἐνέργιες του ἀποβλέπουν στήν ὠφέλεια τῆς πολιτείας καί τῆς κοινωνίας.

Ὅποιος βάζει πάνω ἀπ᾿ ὅλα τόν νόμο τοῦ Θεοῦ, αὐτός μ᾿ ὅλες τίς δραστηριότητες καί μ᾿ ὅλα τά ἔργα του στοχεύει στήν εὐαρέστηση τοῦ Θεοῦ. Γι᾿ αὐτόν ὁ κόσμος μεταβάλλεται σέ βιβλίο ἐντολῶν τοῦ Κυρίου, βιβλίο πού τό διαβάζει μέ τίς πράξεις του, μέ τή συμπεριφορά του, μέ τή ζωή του. Ὅσο περισσότερο μελετᾶ ἡ καρδιά του αὐτό τό βιβλίο, τόσο φωτίζεται μέ τόν πνευματικό λογισμό, τόσο ἀποκτᾶ θέρμη, ζῆλο καί προθυμία ν᾿ ἀκολουθήσει τόν δρόμο τῆς εὐσέβειας καί τῆς ἀρετῆς. Ἀποκτώντας τά φλογερά φτερά τῆς πίστεως, ἀρχίζει νά περιφρονεῖ κάθε φόβο πού προκαλεῖ ὁ ἐχθρός, νά περνᾶ πάνω ἀπό κάθε βάραθρο καί νά ἀναλαμβάνει κάθε καλή πρωτοβουλία. Μιά τέτοια καρδιά εἶναι μακάρια! Μιά τέτοια καρδιά εἶναι ὁ μακάριος ἄνθρωπος.

Ὅταν ἔρχεται ἡ νύχτα μέ τίς σκιές της, μέ τό χλωμό φῶς τῶν ἀστεριῶν, οἱ ἄνθρωποι μαζεύονται στά σπίτια τους, στά καταλύματά τους, ὄπου συχνά κυριαρχεῖ ἡ πλήξη, τό κενό τῆς ψυχῆς. Μέ ἀνόητες διασκεδάσεις προσπαθοῦν νά ξεχάσουν τά βάσανά τους. Ἡ ἀργόσχολη ζωή καί ἡ διαφθορά τῶν ἠθῶν ὁδηγοῦν σέ θορυβώδη γλέντια. Καί τά σκεύη τοῦ ναοῦ τοῦ Θεοῦ –ὁ νοῦς, ἡ καρδιά, τό σῶμα– δίνονται ἀπό τόν Βαλτάσαρ γιά χρήση ἄνομη8.

Ὁ δοῦλος τῆς γῆς, ὁ δοῦλος τῶν πρόσκαιρων βιοτικῶν ἀσχολιῶν, μόλις ξεφύγει ἀπό τίς μέριμνες, στίς ὁποῖες βούλιαζε ὄλη τήν ἡμέρα, ἑτοιμάζει γιά τήν ἑπόμενη νέες μέριμνες μέσα στήν ἡσυχία τῆς νύχτας. Ὅλες οἱ μέρες του, ὅλες οἱ νύχτες του, ὄλη ἡ ζωή του εἶναι μιά θυσία στή ματαιότητα καί τή φθορά.

Ὁ δίκαιος ἄνθρωπος, ἀντίθετα, μέσα στό δωμάτιό του, μέ τό ταπεινό καντήλι νά καίει μπροστά στίς εἰκόνες καί νά ξεχύνει ὁλόγυρα τό ἀμυδρό του φῶς, ἀπό μιά μόνο βασανιστική ἔγνοια συνέχεται, ἕνα πράγμα μόνο τόν ἀπασχολεῖ: Φέρνει στόν νοῦ του τή δραστηριότητα τῆς ἡμέρας του καί τή συγκρίνει μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὅπως αὐτό εἶναι χαραγμένο στίς ἱερές πλάκες, δηλαδή στήν Ἁγία Γραφή. Τά ἐλατώματα στή συμπεριφορά του, στούς λογισμούς του καί στίς κινήσεις τῆς καρδιᾶς του τά θεραπεύει μέ τή μετάνοια καί τά ξεπλένει μέ τά δάκρυα του. Γιά τήν ἀνακαίνισή του καί γιά τήν ἐνίσχυσή τοῦ ἀγώνα του ζητάει ἀπό τόν οὐρανό νέα δύναμη, νέο φωτισμό. Καί ὁ Θεός στήν ψυχή πού προσεύχεται μέ τήν ἐμπονη συναίσθηση τῆς μηδαμινότητας, τῆς ἀδυναμίας καί τῶν πτώσεών της, χαρίζει ἁγιοπνευματικό φωτισμό καί δύναμη ὑπερφυσική. Ἔτσι, «ἡ μιά μέρα μεταδίδει στήν ἄλλη λόγια σπουδαῖα καί ἡ μιά νύχτα μεταφέρει στήν ἄλλη γνώση ὠφέλιμη»9. Μιά τέτοια ζωή εἶναι διαρκής πρόοδος καί ἔχει συνεχή κέρδη, κέρδη αἰώνια. Ἔτσι ζεῖ ὁ μακάριος ἄνθρωπος.

Ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος εἶναι «σάν δέντρο φυτεμένο ἐκεῖ πού τρέχουν τά νερά»10. Τό δένδρο αὐτό δέν φοβᾶται τίς καυτερές ἡλιαχτίδες, δέν φοβᾶται οὔτε τήν ἀναβροχιά. Γιατί πάντοτε οἱ ρίζες του ποτίζονται καλά. Δέν περιμένει τή βροχή, δέν ὑποφέρει ἀπό ἔλλειψη τροφῆς, ὅπως τά δέντρα πού εἶναι φυτεμένα σέ κακοτράχαλους ξερότοπους καί πού συχνά ἀρρωσταίνουν καί μαραίνονται.

Μέ δένδρο φυτεμένο σέ μέρος ψηλό, μέ δένδρο ἐκτεθειμένο στόν ἥλιο καί τούς ἀνέμους, μέ δένδρο πού σπάνια ποτίζεται ἀπό τή βροχή τοῦ οὐρανοῦ, μέ δένδρο πού ἐλάχιστα δροσίζεται ἀπό τήν πρωινή ὑγρασία, μέ τέτοιο δένδρο μοιάζει ὁ ἄνθρωπος πού ἔχει καλή πρόθεση γιά τήν εὐσέβεια, ἀλλά ζεῖ ἀπρόσεκτα, μέ πολυπραγμοσύνη καί ἀκαταστασία, καί μελετᾶ ἐπιφανειακά τόν νόμο τοῦ Θεοῦ. Καμιά φορά φρεσκάρεται ἀπό τή δροσιά τῆς κατανύξεως. Καμιά φορά στήν ξερή ψυχή του πέφτει ἡ ζωογόνα βροχή τῶν δακρύων τῆς μετάνοιας. Καμιά φορά ὁ νοῦς καί ἡ καρδιά του στρέφονται στόν Θεό. Αὐτές οἱ καταστάσεις, ὅμως, δέν εἶναι καί δέν μποροῦν νά εἶναι μόνιμες, οὔτε κάν μεγάλης διάρκειας. Τά πνευματικά διανοήματα καί τά εὐλαβικά αἰσθήματα, ὅταν δέν φωτίζονται ἀπό τήν ὁλοκάθαρη καί πλήρη γνώση τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἀσαφή καί ἀθεμελίωτα, γι᾿ αὐτό καί δέν ἔχουν δύναμη, δέν ἔχουν ζωή.

Ὅποιος διδάσκεται καί καθοδηγεῖται μέρα-νύχτα ἀπό τόν νόμο τοῦ Θεοῦ, εἶναι «σάν δένδρο φυτεμένο ἐκεῖ πού τρέχουντά τά νερά». Οἱ ρίζες του βρίσκονται πάντοτε μέσα σέ δροσερό καί ζωογόνο νερό. Ὁ νοῦς καί ἡ καρδιά του –αὐτές εἶναι οἱ ρίζες τοῦ ἀνθρώπου– βρίσκονται πάντοτε μέσα στόν νόμο τοῦ Θεοῦ, τρέφονται ἀπό τόν ἅγιο αὐτό νόμο, ἀπό τόν ὁποῖο ἀκατάπαυστα ξεχύνονται μέ ὁρμή καί δύναμη πολλή τά καθάρια νερά τῆς αἰώνιας ζωῆς. Αὐτά τά νερά, αὐτή ἡ δύναμη, αὐτή ἡ ζωή εἶναι τό Πνεῦμα τό Ἅγιο, πού βρίσκεται στήν Ἁγία Γραφή, πού βρίσκεται στίς εὐαγγελικές ἐντολές.

Ὅποιος ἐμβαθύνει διαρκῶς στή Γραφή, ὅποιος τή μελετᾶ μέ ταπεινό πνεῦμα, ὅποιος ζητᾶ μέ τήν προσευχή τόν φωτιζμό τοῦ Θεοῦ, ὅποιος κατευθύνει σύμφωνα μέ τίς εὐαγγελικές ἐντολές ὅλες τίς πράξεις του καί ὅλες τίς μυστικές κινήσεις τῆς ψυχῆς του, αὐτός ὁπωσδήποτε θά γίνει μέτοχος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. «Ἐγώ μετέχω», λέει τό Ἅγιο Πνεῦμα γιά τόν ἑαυτό Του, «σ᾿ ὅλους αὐτούς πού Σέ φοβουνται καί πού φυλᾶνε τίς ἐντολές Σου»11.

Ἡ μελέτη τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ θέλει ὑπομονή. Μέ τή μελέτη αὐτή, ὅμως, θά κερδίσεις τήν ψυχή σου. «Μέ τήν ὑπομονή σας», παραγγέλλει ὁ Κύριος, «κερδίστε τίς ψυχές σας»12. Αὐτή εἶναι ἡ ἐπιστήμη τῶν ἐπιστημῶν! Αὐτή εἶναι ἐπιστήμη οὐράνια! Αὐτή εἶναι ἐπιστήμη πού ἑνώνει τόν ἄνθρωπο μέ τόν Θεό! Οἱ δρόμοι της εἶναι τελείως διαφορετικοί ἀπό τούς δρόμους πού ἀκολουθοῦν συνήθως οἱ ἐγκόσμιες ἐπιστῆμες, ἐπιστῆμες ἀνθρώπινες, ἐπιστήμες πού δημιουργήθηκαν ἀπό τή μεταπτωτική καί αὐτονομημένη σκέψη μας γιά τήν παραμονή μας στήν κατάσταση τῆ πτώσεως. Οἱ ἀνθρώπινες ἐπιστῆμες προξενοῦν ἀλαζονεία καί ἔπαρση στόν νοῦ, γεννοῦν καί αὐξάνουν τόν ἐγωισμό.

Ἡ θεία ἐπιστήμη ἀποκαλύπτεται στήν ψυχή πού εἶναι κατάλληλα προετοιμασμένη, στήν ψυχή πού ἔχει ἀποκτήσει συντριβή καί ἔχει ἐξομαλυνθεῖ μέ τήν αὐταπάρνηση, στήν ψυχή πού εἶναι σάν ἀνύπαρκτη ἀπό τήν πολλή ταπείνωση, στήν ψυχή πού εἶναι σάν καθρέφτης στόν ὁποῖο δέν ἀντανακλῶνται ἀνθρώπινες μορφές ἀλλά θεῖες εἰκόνες.

Ἡ θεία ἐπιστήμη εἶναι ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Ὁ γιός τοῦ Σειράχ λέει γι᾿ αὐτήν: «Ἡ σοφία ἐξυψώνει τά παιδιά της καί νοιάζεται γι᾿ αὐτούς πού τήν ἀποζητοῦν. Ὅποιος τήν ἀγαπᾶ, ἀγαπᾶ τή ζωή· κι ὅσοι χαράματα ξυπνοῦν καί τή ζητοῦν, θά είναι γεμάτοι εὐφροσύνη. Αὐτός πού τήν κατέχει, θά ἔχει κληρονομιά στή δόξα· κι ὁ τόπους ὅπου αὐτή μπαίνει, θά εὐλογηθεῖ ἀπό τόν Κύριο. Αὐτοί πού τήν ὑπηρετοῦν, προσφέρουν λατρεία στόν ἅγιο Θεό· κι ὅσους τήν ἀγαποῦν, τούς ἀγαπᾶ ὁ Κύριος. Ὅποιος τῆς εἶναι ὑπάκουος, θά γίνει κριτής στά ἔθνη· κι αὐτός πού τῆς ἀφοσιώνεται, θά κατοικήσει στό σπίτι του ἀσφαλής»13.

Τέτοια εἶναι ἡ θεία ἐπιστήμη! Τέτοια εἶναι ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ! εἶναι ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ! Σ᾿ αὐτήν ὁδηγοῦν ἡ ταπείνωση καί ἡ αὐταπάρνηση τοῦ λογισμοῦ μας. Γιατί στή θεία σοφία εἶναι ἀδύνατο νά φτάσει κανείς μέ τόν ἀνθρώπινο λογισμό. Μά κι αὐτή, ἄλλωστε,δέν τόν ἀποδέχεται, γιατί τόν θεωρεῖ ἀνόητο. Ὁ ἀνθρώπινος λογισμός, πραγματικά, εἶναι ἐχθρός τῆς θείας σοφίας. Ὄντας γεμάτος θρασύτητα καί ἐγωισμό, βλάσφημα τή θεωρεῖ τρέλα καί δέν τήν ἐμπιστεύεται, ἐπειδή ἐμφανίστηκε στούς ἀνθρώπους πάνω στόν Σταυρό καί ὅλοι τή νιώθουν νά τούς βλέπει ἀπό τόν Σταυρό. Τή θεία σοφία τήν προσεγγίζει μέ τή σταύρωση! Τή θεία σοφία τήν προσεγγίζει κανείς μέ τήν αὐταπάρνηση! Τή θεία σοφία τήν προσεγγίζει μέ τήν πίστη! «Ἄν πιστέψεις σ᾿ αὐτήν», συνεχίζει ὁ γιός τοῦ Σειράχ, «θά τήν πάρεις κληρονομιά σου»14.

Ἡ ἀληθινή καί θεάρεστη πίστη, πού δέν ἔχει τίποτα τό ψεύτικο καί ἀπατηλό, συνίσταται στήν ἐκπλήρωση τῶν ἐντολῶν τοῦ Εὐαγγελίου, στό ἀδιάκοπο καί φιλόπονο ρίζωμά τους μέσα στήν ψυχή μας, καθώς ἐπίσης καί στόν ἀγώνα ἐναντίον τῶν λογισμῶν καί ἐναντίον τῶν αἰσθησιακῶν ἐκείνων κινήσεων τῆς καρδιᾶς καί τοῦ σώματος πού μισεῖ ὁ Θεός.

Καί ὁ νοῦς καί ἡ καρδιά καί τό σῶμα τοῦ μεταπτωτικοῦ ἀνθρώπου βρίσκονται σέ ἔχθρα μέ τόν νόμο τοῦ Θεοῦ. Ὁ μεταπτωτικός νοῦς δέν δέχεται τόν λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἡ μεταπτωτική καρδιά δέν δέχεται τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Καί τό ἴδιο τό σῶμα, πού ὑπόκειται στή φθορά, ἔχει τό δικό του θέλημα, τό θέλημα πού ἀπέκτησε μέ τήν πτώση, ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἔγινε κάτοχος τῆς θανάσιμης γνώσεως τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ15.

Στενός καί γεμάτος δυσκολίες εἶναι ὁ δρόμος16 πού ὁδηγεῖ στή σοφία τοῦ Θεοῦ! Σ᾿ αὐτή τή σοφία μᾶς φέρνει ἡ ἁγία πίστη, πού ἐξουδετερώνει τίς ἐναντιώσεις καί τοῦ νοῦ καί τῆς καρδιᾶς καί τοῦ σώματος τοῦ μεταπτωτικοῦ ἀνθρώπου. Ἐδώ χρειάζεται ἡ ὑπομονή! Ἐδώ χρειάζονται ἡ σταθερότητα, ἡ συνέπεια καί ἡ καρτερία! «Μέ τήν ὑπομονή σας κερδίστε τίς ψυχές σας»17.

Ὅποιος θέλει νά ἔχει καρπό πνευματικό, ἄς κάνει καρτερικά πόλεμο, τόν ἀδιάκοπο, τόν γεμάτο μεταπτώσεις καί συμφορές πόλεμο ἐνάντια στήν ἁμαρτία! Τόν ἅγιο καρπό τοῦ Πνεύματος θά μπορέσει νά τόν δεῖ στό δέντρο τῆς ψυχῆς του μόνο ἐκεῖνος πού θά φροντίσει γι᾿ αὐτό μέ μεγάλη καί γενναία ὑπομονή! Ἄς ἀκούσουμε ἄλλη μιά φορά τόν σοφό γιό τοῦ Σειράχ: «Στήν ἀρχή ἡ σοφία βαδίζει μαζί μέ τόν μαθητή της μέσ᾿ ἀπό δρόμους δύσκολους. Φόβο καί δειλία θά τοῦ προξενήσει. Θά τόν γυμνάσει μέ τήν παιδαγωγία της, ὥσπου νά ἐμπνεύσει στήν ψυχή του τήν ἐμπιστοσύνη της, καί θά τόν δοκιμάσει μέ τίς ἀπαιτήσεις της. Ἔπειτα θά ξανάρθει ἴσα σ᾿ αὐτόν, θά τόν γεμίσει χαρά καί θά τοῦ φανερώσει τά μυστικά της»18.
Περνοῦν οἱ μέρες, οἱ μῆνες καί τά χρόνια. Φτάνει ὁ καιρός πού γνωρίζει μόνο ὁ Θεός, ὁ καιρός πού «ὁ Πατέρας τόν κρατᾶ στήν ἀποκλειστική Του ἐξουσία»19. Καί τότε, τό δέντρο τό «φυτεμένο ἐκεῖ ὅπου τρέχουν τά νερά»20, δίνει τόν καρπό του. Ὁ καρπός αὐτός δέν είναι ἄλλος ἀπό τήν κοινωνία μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα, τήν ὁποία ὑποσχέθηκε ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ σ᾿ ὅλους ὅσοι πιστεύουν εἰλικρινά σ᾿ Ἐκεῖνον.

Ὑπέροχος καί θαυμαστός εἶναι ὁ καρπός τοῦ Πνεύματος! Ἀνακαινίζει ὁλόκληρο τόν ἄνθρωπο. Μεταφέρει τήν Ἁγία Γραφή στήν ψυχή. Χαράζει μ᾿ ἕνα ἀόρατο χέρι στίς πλάκες τοῦ νοῦ καί τῆς καρδιᾶς τόν λόγο τοῦ Θεοῦ καί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τόν Λόγο καί τό Πνεῦμα. Τότε ἐκπληρώνεται ἡ ὑπόσχεση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ: «Μέσ᾿ ἀπό κεῖνον πού πιστεύει σ᾿ ἐμένα, καθώς λέει ἡ Γραφή, θά τρέξουν ποτάμια ζωντανό νερό»21. «Κι αὐτό τό εἵπε ἐννοώντας τό Πνεῦμα πού θά ἔπαιρναν ὅσοι θά πίστευαν σ᾿ Αὐτόν»22, ἐξηγεῖ ὁ ἀγαπημένος μαθητής τῆς Σοφίας, τοῦ Σωτήρα, ἀπό τόν ὁποῖο δέχτηκε τό χάρισμα τῆς θεολογίας.

Ἀκόμα «καί τά φύλλα» ἑνός τέτοιου δένδρου «δέν θά πέσουν»23. «Φύλλα», σύμφωνα μέ τή διδασκαλία τῶν ἁγίων πατέρων, εἶναι οἱ σωματικοί κόποι. Καί γι᾿ αὐτούς θά πάρει ὁ ἀγωνιστής τόν μισθό του, δηλαδή τήν ἄφθαρτη ζωή μετά τήν ἀνακαίνιση καί ἀναγέννηση τῆς ψυχῆς ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα.

Τό θέλημα τοῦ ἀνακαινισμένου ἀνθρώπου ταυτίζεται μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Αὐτός δέν ἐπιθυμεῖ πιά παρά μόνο ὅ,τι ἀρέσει στόν Θεό. Καί δέν κάνει παρά μόνο ὅ,τι θέλει ὁ Θεός. Γι᾿ αὐτό ἔχει τόν Θεό συμπαραστάτη σ᾿ ὅλα τά ἔργα του «καί πετυχαίνει καθετί πού κάνει»24.

Δέν συμβαίνει, ὅμως, τό ἴδιο καί μέ τούς ἀσεβεῖς! Ὁ θεόπνευστος Δαβίδ δέν τούς συγκρίνει μέ τά δέντρα ἤ μέ ὁτιδήποτε ἄλλο πού ἔχει τά χαρακτηριστικά τῆς ζωῆς. Γι᾿ αὐτούς ἡ σύγκριση εἶναι τελείως διαφορετική. «Δέν εἶναι ἔτσι οἱ ἀσεβεῖς, δέν εἶναι ἔτσι!», ψάλλει ὁ προφήτης βασιλιάς. «Αὐτοί εἶναι σάν τή σκόνη, πού τήν παίρνει ὁ ἄνεμος (καί τήν ἐξαφανίζει) ἀπό τό πρόσωπο τῆς γῆς»25.

Ἀσεβεῖς! Εἶστε σκόνη ἄψυχη, πού τή σηκώνει ὁ ὁρμητικός ἀνεμοστρόβιλος, δηλαδή ἡ θορυβώδης ματαιότητα τοῦ κόσμου, τήν ἁρπάζει ἀπό τό πρόσωπο τῆς γῆς καί τή στροβιλίζει στόν ἀέρα σάν πυκνό σύννεφο, πού σκεπάζει τόν ἥλιο καί ὅλη τή φύση.

Μήν κοιτᾶς αὐτό τό σύννεφο! Μήν πιστεύεις στά μάτια σου, πού σέ ἀπατοῦν! Ἡ τιποτένια, ἡ ἀσήμαντη σκόνη ἐμφανίζεται ψεύτικα μπροστά τους σάν σύννεφο. Κλεῖσε γιά μιά στιγμή τά μάτια, καί τό σύννεφο τῆς σκόνης, πού σηκώνεται ἀπό ἕναν δυνατό ἀλλά στιγμιαῖο ἀνεμοστρόβιλο, θά περάσει δίχως νά βλάψει τήν ὅρασή σου. Ὕστερ᾿ ἀπό μιά στιγμή ἄνοιξε τά μάτια καί κοίτα. Ποῦ εἶναι τό τεράστιο αὐτό σύννεφο; Θά ψάξεις γιά τά ἴχνη του, μά δέν θά βρεῖς τίποτα. Κανένα σημάδι δέν θά μαρτυρεῖ τήν ὕπαρξή του.

Μέ στίχους καί ἤχους ἀπειλητικούς μιλᾶ ὁ Δαβίδ στή συνέχεια γιά τή φοβερή καί ἀναπόφευκτη καταδίκη τῶν ἀσεβῶν: «Γι᾿ αὐτό οἱ ἀσεβεῖς δέν θά ἀναστηθοῦν κατά τήν κρίση, οὔτε οἱ ἁμαρτωλοί θά ἀναστηθοῦν μαζί μέ τούς δικαίους»26. Οἱ ἀσεβεῖς δέν θά συμμετέχουν στήν πρώτη ἀνάσταση, τήν ὁποία περιγράφει ὁ ἅγιος Ἰωάννης στήν Ἀποκάλυψη27, ὅπως δέν συμμετέχουν καί στήν ἀνάσταση τήν πνευματική, ἡ ὁποία πραγματώνεται ἀπό αὐτή τή ζωή, ὅταν ἀγγίζει τήν ψυχή τό παντοδύναμο Πνεῦμα καί τήν ἀναγεννᾶ σ᾿ ἕναν καινούργιο κόσμο.

Μέ τήν πνευματική ἀνάσταση ἡ ψυχή παίρνει ζωή θεϊκή! Ὁ νοῦς καί ἡ καρδιά φωτίζονται, ἀποκτοῦν λογισμό πνευματικό. «ὁ πνευματικός λογισμός εἶναι αἴσθηση τῆς ἀθάνατης ζωῆς», ὁρίζουν οἱ πνευματοφόροι Πατέρες28. Αὐτός ὁ ἴδιος ὁ λογισμός εἶναι γνώρισμα τῆς ἀναστάσεως. Ἀπεναντίας, ἡ «σαρκική σοφία»29, ἡ σοφία τοῦ ἁμαρτωλοῦ κόσμου, εἶναι ὁ ἀόρατος θάνατος τῆς ψυχῆς30. Ὁ πνευματικός λογισμός εἶναι ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Μέ τόν πνευματικό λογισμό ὁ ἄνθρωπος βλέπει τήν ἁμαρτία, βλέπει τά πάθη πού ὑπάρχουν στόν ἑαυτό του καί στούς ἄλλους, βλέπει τίς παγίδες τοῦ κοσμοκράτορα, ἀνατρέπει κάθε λογισμό πού ἐναντιώνεται στόν λογισμό τοῦ Χριστοῦ31, διώχνει μακριά του τήν ἁμαρτία, μ᾿ ὅποια μορφή κι ἄν αὐτή τόν πλησιάσει. Γιατί ὁ πνευματικός λογισμός εἶναι ἡ βασιλεία, εἶναι τό φῶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στόν νοῦ καί τήν καρδιά.

«Οἱ ἀσεβεῖς δέν θά ἀναστηθοῦν κατά τήν κρίση»32δέν θά ἀναστηθοῦν ὡς πρός τόν πνευματικό λογισμό! Αὐτός ὁ λογισμός ἀνήκει μόνο στούς δικαίους, εἶναι ἡ κληρονομιά τους. Αὐτός ὁ λογισμός εἶναι ἀπρόσιτος καί ἀκατανόητος στούς ἀσεβεῖς καί ἁμαρτωλούς. Αὐτός ὁ λογισμός εἶναι θεόπτης :Μόνο «ὅσοι ἔχουν καθαρή καρδιά θά δοῦν τό πρόσωπο τοῦ Θεοῦ»33.

Ὁ δρόμος τῶν ἀσεβῶν εἶναι μισητός στόν Θεό. Τόσο ξένος καί τόσο ἀποτρόπαιος στόν Κύριο εἶναι αὐτός ὁ δρόμος, πού στή Γραφή Ἐκεῖνος ἐμφανίζεται σάν νά μήν τόν γνωρίζει. Ἀπέναντίας, ὁ δρόμος τῶν εὐσεβῶν, ὁ δρόμος τῆς ἀλήθειας, εἶναι τόσο εὐάρεστος στόν Θεό, πού, σύμφωνα μέ τή Γραφή, Ἐκεῖνος τόν ἀναγνωρίζει: «Ἀναγνωρίζει ὁ Κύριος τόν δρόμο τῶν δικαίων»34 καί είναι ὁ μόνος πού τόν ἀναγνωρίζει. Ώ μακάριε δρόμε! Ἐσύ ὁδηγεῖς στόν Θεό! Εἴσαι κρυμμένος μέσα στόν ἄπειρο Θεό! Ἀρχή σου εἶναι ὁ Θεός καί τέλος σου ὁ Θεός! Εἴσαι ἄπειρος, ὅπως ὁ ἄπειρος Θεός!

Ὁ δρόμος τῶν ἀσεβῶν δέν εἶναι ἄπειρος. Ἔχει ὅρια, ἔχει πικρό τέρμα! Τελειώνει σ᾿ ἕναν βαθύ καί σκοτεινό γκρεμό, στό αἰώνιο κατοικητήριο τοῦ αἰώνιου θανάτου. Σ᾿ αὐτόν τόν φοβερό γκρεμό, ὅπου ὁδήγησε κι ἔριξε πρωτύτερα ὅσους τόν ἀκολούθησαν, θά χαθεῖ ὁριστικά ὁ δρόμος τῶν ἀσεβῶν.

«Ἀναγνωρίζει ὁ Κύριος τόν δρόμο τῶν δικαίων, ἐνῶ ὁ δρόμος τῶν ἀσεβῶν θά καταλήξει στήν καταστροφή»35.

«Μακάριος εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού δέν πορεύτηκε σύμφωνα μέ τά θελήματα τῶν ἀσεβῶν»36.

Μακάριος εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού δέν παρασύρεται ἀπό τόν τρόπο σκέψεως τῶν ἀσεβῶν, ἀπό τούς κανόνες τῆς ζωῆς τῶν ἀσεβῶν, ἀπό τή συμπεριφορά καί τή διαγωγή τῶν ἀσεβῶν, ἀλλά «τό θέλημά του τό ἔχει δοσμένο στόν νόμο τοῦ Κυρίου»37.

Ἔτσι ψάλλει ὁ οὐράνιος, ὁ θεσπέσιος ὑμνωδός. Κι ὁ ἐρημίτης ἀφουγκαζόταν τόν ἅγιο καί θεόπνευστο ὕμνο του...

Μονή Ἁγίου Νικολάου Μπαμπάγιεφ
1847

1 Βλ. Α΄ Βασ. 16:1-13.
2 Βλ. Α΄ Βασ. 17:34-35.
3 Ψαλμ. 1:1.
4 Πρβλ. Ἐφ. 4:13.
5 Βλ. Ψαλμ. 1:2.
6 Βλ. Ψαλμ. 33:9.
7 Ψαλμ. 118:104, 10, 32, 47, 72, 11, 162, 35.
8 Βλ. Δαν. 5:1-4.
9 Ψαλμ. 18:3.
10 Ψαλμ. 1:3.
11 Ψαλμ. 118:63. Πρβλ. Τό Γεροντικόν, Ἀββάς Ποιμήν, ἀποφθέγματα ρλς΄.
12 Λουκ. 21:19.
13 Σοφ. Σειρ. 4:11-15.
14 Σοφ. Σειρ. 4:16.
15 Βλ. Γεν. 2:9, 17· 3:1-7.
16 Πρβλ. Ματθ. 7:14.
17 Λουκ. 21:19.
18 Σοφ. Σειρ. 4:17-18.
19 Πραξ. 1:7.
20 Ψαλμ. 1:3.
21 Ἰω. 7:38.
22 Ἰω. 7:39.
23 Ψαλμ. 1:3.
24 Ὅ.π.
25 Ψαλμ. 1:4.
26 Ψαλμ. 1:5.
27 Βλ. Ἀποκ. 20:5-6.
28 Πρβλ. Ἀββᾶ Ἰσαάκ τοῦ Σύρου, Λόγοι Ἀσκητικοί, ΛΗ΄, 7-8.
29 Β΄ Κορ. 1:12.
30 Βλ΄ Ρωμ. 8:4-6.
31 Πρβλ. Β΄ Κορ. 10:5.
32 Ψαλμ. 1:5.
33 Ματθ. 5: 8.
34 Ψαλμ. 1:6.
35 Ὅ.π.
36 Ψαλμ. 1:1.
37 Ψαλμ. 1:2.

Πηγή: (Ἀπό τό βιβλίο “ΑΣΚΗΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ” Τόμος Γ΄ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ ΩΡΩΠΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ), Χριστός Παναγία, Αναβάσεις