Ἡ ἐκκοσμίκευση τῆς Ἐκκλησίας

Σήμερα ἔχουμε να ἀντιμετωπίσουμε μία ἄλλη Εἰκονομαχία, τὴν πίεση πού ἀσκεῖ ἡ ἐκκοσμικευμένη κοινωνία στὴν Ἐκκλησία νὰ προσαρμοστεῖ στὰ ἰδικὰ της μέτρα καὶ ἰδεώδη, ὥστε καὶ ἡ Ἐκκλησία νὰ ἐκκοσμικευθεῖ.

Ὁ κίνδυνος γιὰ τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τὴν ἐκκοσμίκευση εἶναι μεγάλος. Ἀντὶ ἡ Ἐκκλησία νὰ βοηθεῖ τὸν κόσμο νὰ ἐκκλησιοποιηθεῖ, ὁ κόσμος προσπαθεῖ νὰ ἐπηρεάσει τὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ τὴ μεταβάλλει σὲ κόσμο.

Ἔτσι, ἡ Ἐκκλησία θὰ κρατεῖ τὰ τυπικά της, ἀλλὰ θὰ χάσει τὴν πίστη της.

Θὰ πάθει ὅ,τι ἔπαθε ὁ Παπισμός, γιὰ τὸν ὁποῖο ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ἔγραφε:

«Διὰ τοῦ δόγματος τοῦ ἀλαθήτου ἡ Δυτικὴ Ἐκκλησία ἀπώλεσε τὴν πνευματικήν... της ἐλευθερίαν, ἀπώλεσε τὸν στολισμὸν αὐτῆς, ἐκλονίσθη ἐκ βάθρων, ἐστερήθη τοῦ πλούτου τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ· ἀπὸ πνεύματος δὲ καὶ ψυχῆς κατέστη ἄναυδον σῶμα».

Ἡ οὐσία τῆς ἐκκοσμικεύσεως εἶναι ὁ ἀνθρωποκεντρισμός. Ἀντιθέτως, ἡ οὐσία τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ Θεανθρωποκεντρισμός. Ἐὰν ἡ Ἐκκλησία χάσει ἢ ἐλαττώσει τὸ θεανθρωποκεντρικὸ της χαρακτήρα, ἐκπίπτει σὲ ἕνα θρησκευτικὸ ἵδρυμα ἢ σὲ μία ἀπὸ τὶς θρησκεῖες τοῦ κόσμου.

Ὁ ἐκκοσμικευμένος ἄνθρωπος δέχεται τὴν Ἐκκλησία ὡς μία ἀπὸ τὶς θρησκεῖες τοῦ κόσμου, ἀλλὰ ὄχι ὡς τὴ μόνη Ἀλήθεια πού σώζει τὸν ἄνθρωπο ἐν Χριστῷ.

Πρὸς τὸ σκοπὸ αὐτὸ προσπαθεῖ νὰ ἐξισώσει καὶ τὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία μας μὲ τὶς ἄλλες θρησκεῖες. Ὁδηγεῖ πρὸς μία πανθρησκεία διὰ τῆς συνεργασίας ὅλων τῶν θρησκειῶν.

Σκοπὸς δὲν εἶναι ἡ Ἀλήθεια πού σώζει, ἀλλὰ ἡ ἐνδοκόσμια εἰρήνη. Φυσικά, αὐτὴ ἡ ἐπιδίωξη συμφέρει τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ αἰῶνος τούτου, πού θέλουν τοὺς λαοὺς ὑποταγμένους στὴν κυριαρχία τους καὶ διὰ τῆς συνεργασίας τῶν θρησκειῶν εἰρηνικοὺς (κατεσταλμένους).

Χάριν τῆς εἰρηνικῆς συνυπάρξεως, οἱ Ὀρθόδοξοι στὶς διαθρησκευτικὲς συναντήσεις δὲν ὁμολογοῦν τὸ Χριστό. Ἀνέχονται, ἔτσι, νὰ κατατάσσεται ἡ Ἐκκλησία στὶς μονοθεϊστικὲς θρησκεῖες μαζὶ μὲ τὸν Ἰουδαϊσμὸ καὶ τὸ Μωαμεθανισμό. Ἀλλὰ εἶναι θεμελιώδης διδασκαλία τῆς Καινῆς Διαθήκης καὶ τῶν ἁγίων Πατέρων ὅτι εἶναι ἄθεος ὁ μὴ πιστεύων εἰς Θεὸν Τρισυπόστατον καὶ εἰς τὸν σαρκωθέντα Λόγον τοῦ Θεοῦ.

«Ὁ μὴ τιμῶν τοῦ υἱὸν οὐ τιμᾶ τὸν πατέρα τὸν πέμψαντα αὐτόν». «Ὁ δὲ ἀπειθῶν τῷ υἱῶ οὐκ ὄψεται ζωήν, ἀλλὰ ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ μένει ἒπ αὐτόν». Κατὰ δὲ τὸ Μέγα Βασίλειο: «οὐ πιστεύει δὲ εἰς Πατέρα ὁ μὴ πιστεύσας τῷ Υἱῶ».

Πηγή: Ρωμαίϊκο Οδοιπορικό

Οκτώβρης, και οι εθνικές και ιστορικές μνήμες, κορυφώνονται…

Οκτώβρης 1904… το αίμα του Παύλου Μελά ξεσηκώνει τους Έλληνες για τον Μακεδονικό Αγώνα.

Οκτώβρης 1912… η Θεσσαλονίκη και το μεγαλύτερο τμήμα της Μακεδονίας ελευθερώνονται.

Οκτώβρης 1940… ο Άξονας χτυπά την πόρτα της πατρίδος μας.

Οκτώβρης 1944… η Αθήνα απελευθερώνεται από τους Γερμανούς κατακτητές.

Οκτώβρης 1917… στη Ρωσία ξεσπά η «Οκτωβριανή επανάσταση», μια επανάσταση η οποία υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα ιστορικά γεγονότα της ανθρωπότητας που σφράγισε όχι μόνο τη Ρωσία, αλλά ολόκληρη τη νεότερη παγκόσμια ιστορία.

Στις 29 Σεπτεμβρίου 1917, ο Λένιν προειδοποιούσε : «Η κρίση ωρίμασε… κρίνεται η τιμή ολόκληρου του Μπολσεβίκικου Κόμματος…Μέση λύση δεν υπάρχει, δεν μπορούμε να περιμένουμε… Οι Μπολσεβίκοι μπορούν και πρέπει να πάρουν την εξουσία… Η νίκη μας είναι σίγουρη γιατί ο λαός έχει πια φτάσει πολύ κοντά στην απόγνωση κι εμείς του προσφέρουμε μια σίγουρη διέξοδο…» (ΛΕΝΙΝ, Άπαντα, τομ 34, σελ 247-280, εκδ. Σύγχρονη Εποχή).

Στην 100^η επέτειό της, θα επιχειρήσω μια αναφορά που δεν στοχεύει στην καταγραφή ούτε σε ιστορική ανασκόπηση για τα αίτια και τις αφορμές εκείνης της επανάστασης, ούτε σε κάποια πολιτική ή κομματική σκοπιμότητα. Αυτή η μικρή αναφορά, απορρέει αποκλειστικά από το χριστιανικό μου πιστεύω.

***

Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ, στο πλαίσιο του εορτασμού των 100 χρονών από την Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, 1917-2017, διοργανώνει σειρά μεγάλων πολιτικών-πολιτιστικών εκδηλώσεων, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, στη Δημοτική Πινακοθήκη Πειραιά, στο Μέγαρο Μουσικής και διεθνιστική εκδήλωση στον Περισσό με θέμα : «100 χρόνια από την Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση. Ο καπιταλισμός είναι το χθες, ο σοσιαλισμός είναι το αύριο» (Εφημερίδα Ριζοσπάστης 8-10-2017).

Το παραπάνω θέμα, εκτιμώ, φέρνει στην επικαιρότητα το βιβλίο του Νικολάου Βασιλειάδη (1927-2016), αειμνήστου θεολόγου της Αδελφότητος Θεολόγων «Ο ΣΩΤΗΡ», με το χαρακτηριστικό τίτλο : «Το λυκόφως του Μαρξισμού».

Το βιβλίο το διάβασα για πρώτη φορά το Νοέμβριο του 1975, στην τρίτη του έκδοση. Για πρώτη φορά κυκλοφόρησε το Νοέμβριο του 1967, όταν το κομμουνιστικό σύστημα μεσουρανούσε.

Τότε, το Σοβιέτ μαζί με τις χώρες «δορυφόρους» του, εξουσίαζε τη μισή Ευρώπη. Τότε, αυτό το βιβλίο φαινόταν ουτοπικό. Αποδείχτηκε όμως προφητικό.

Με πάμπολλα στοιχεία προέβλεπε τη δύση της μαρξιστικής ιδεολογίας όταν όλα έδειχναν ότι αυτή θα εξακολουθούσε να κυριαρχεί επί αιώνες.

Μιας μαρξιστικής ιδεολογίας, που διεκδικούσε για τον εαυτό της την απόλυτη αλήθεια. Ήταν ένα σύστημα ολοκληρωτικό, μια νέα θρησκεία χωρίς θεό,που πολεμούσε με λύσσα την πίστη και ιδιαίτερα τη Χριστιανική Πίστη. Οι «θεοί» της Λένιν, Στάλιν, Μάο Τσε Τουνγκ, Εμβὲρ Χότζα και τόσοι άλλοι σκόρπισαν τον απόλυτο τρόμο.

Ο Ανατόλ Λουνρτσάρσκυ, επίτροπος Παιδείας, του τότε νεοσύστατου άθεου κράτους, είχε πει : «Θα κατεβάσουμε το Θεό από το θρόνο του» !.. Ο ίδιος στο δίτομο έργο του : «Θρησκεία και σοσιαλισμός» διεκήρυττε : «Ο σοσιαλισμός είναι η πραγματική θρησκεία της ανθρωπότητας». Το 1923 διεκήρυττε : «Σε μας εναπόκειται να διορθώσουμε τα σφάλματα του Διοκλητιανού» !..

***

Το 1989, ἡ τρομερή αυτοκρατορία των 280 εκατομμυρίων κατοίκων, η μεγαλύτερη σε έκταση χώρα του κόσμου, έπεσε από μέσα, σαν χάρτινος πύργος. Στις 26 Σεπτεμβρίου 1990, η Σοβιετική Βουλή νομοθετούσε μεταξύ άλλων και την απαγόρευση της χρηματοδότησης «αντιθεϊστικής προπαγάνδας».

Η πτώση του σοσιαλισμού δεν ήταν θρίαμβος του καπιταλισμού γιατί ο υπαρκτός σοσιαλισμός θεοποίησε την υλη, ενώ ο καπιταλισμός υλοποιεί το Θεό !

Γι αυτό και ο συγγραφέας του βιβλίου «Το λυκόφως του Μαρξισμού», ο οποίος δεν ζούσε με ψευδαισθήσεις, από το Πρώτο Μέρος του, στο κεφάλαιο Ι, με τίτλο: «Τα δύο πρόσωπα του Αντιχρίστου» τόνιζε ότι, τόσο ο αριστερός όσο και ο δεξιός υλισμός, είναι εξίσου αντιχριστιανικά συστήματα. «Τα δύο πρόσωπα, ενώ αλληλουβριζονται και αντιμάχονται... έχουν πάρει... την ίδια απόφαση : Να πολεμήσουν το Χριστό και την Εκκλησία του. Διότι τα δύο πρόσωπα είναι εκφράσεις ενός και του αυτού, του Αντιχρίστου» (σελ. 25, 3ης έκδοσης).

Καθώς τα χρόνια περνούν, οι όποιοι – ισμοί του κόσμου τούτου έχουν να διδαχτούν από το πάθημα του ουτοπικού μαρξισμού και από τη δυναμική των εξελίξεων.

Εκατό χρόνια μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση βρισκόμαστε πάλι μπροστά στον ίδιο εφιάλτη. Το αντιχριστιανικό μίσος, σαρώνει τον πλανήτη αλλά και την πατρίδα μας. Στη Χριστιανική Ελλάδα, νομοθετούν ανοσιουργήματα, με τη στήριξη πολλών παρατάξεων και ιδεολογιών. Το μέλλον φαίνεται ζοφερό. Όμως και αυτή η επίθεση θα βρει τη δύση της. Το λυκόφως της πλησιάζει.

ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

Υποναύαρχος Λ.Σ (ε.α)

Ὁ Γέροντας Σωφρόνιος ἔλεγε τότε στὸν (ἢ στὴν) σύζυγο:

– Ποιὸς φταίει γιὰ τὰ προβλήματα στὶς σχέσεις σας;

Ἀπάντηση: ἡ γυναίκα μου (ἢ ὁ ἄντρας μου)!

Γέροντας Σωφρόνιος: ἐσὺ δὲν φταῖς καθόλου;

Ἀπάντηση: φταίω κι ἐγώ, ἀλλὰ τὸ μεγάλος φταίξιμο εἶναι στὴν γυναίκα μου (ἢ στὸν ἄντρα μου)!

Γέροντας: πόσο τοῖς ἑκατὸ φταῖς ἐσὺ καὶ πόσο φταίει ἡ γυναίκα σου (ἢ ὁ ἄντρας σου);

Ἀπάντηση: 90% αὐτὴ (ἢ αὐτὸς) καὶ 10% ἐγώ!

Γέροντας: διόρθωσε ἐσὺ τὸ 10% ποὺ φταῖς καὶ τότε θὰ δεῖς ἂν θὰ παραμείνει τὸ 90% τῆς γυναίκας σου (ἢ τοῦ ἄντρα σου)!

Τόνιζε ὁ ἅγιος Γέροντας ὅτι βασικὸ στοιχεῖο γιὰ νὰ.... μπορέσει νὰ κρατηθεῖ σωστὰ ἡ σχέση μεταξύ των συζύγων εἶναι νὰ ἀναλαμβάνει ὁ καθένας τὶς δικές του εὐθύνες γιὰ τὰ τυχὸν σφάλματά του καὶ νὰ μὴν τὶς μεταθέτει ὅλες στὸν ἄλλον.

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Τον Ιούλιο του 1974 η ελεγχόμενη από τις Ηνωμένες Πολιτείες στρατιωτική χούντα των Αθηνών οργάνωσε πραξικόπημα στην Κύπρο και την απόπειρα δολοφονίας του Προέδρου της Κύπρου Αρχιεπισκόπου Μακαρίου. Όλα εκτελέστηκαν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο όπως έγινε ένα χρόνο νωρίτερα στο Σαντιάγκο της Χιλής.

Η Κύπρος είναι ένα νησί με μεγάλη στρατηγική σημασία, μέλος τώρα της ΕΕ και της Ευρωζώνης. Το 82% του πληθυσμού της είναι Έλληνες στην εθνότητα, το 18% Τουρκοκύπριοι. Η χώρα απέκτησε την ανεξαρτησία της από τη Βρετανία το 1960, μετά από έναν από τους πλέον πετυχημένους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Αντίθετα προς ό,τι συνέβη με τον Σαλβαδόρ Αλλιέντε, ο Μακάριος διέφυγε τον θάνατο και μαζί του επίσης επέζησε το κράτος του, αν και ακρωτηριασμένο από την τουρκική εισβολή που ακολούθησε. Ο Κίσινγκερ αναγκάστηκε να παραδεχθεί ότι η Κύπρος ήταν η μεγαλύτερη αποτυχία της καριέρας του.

Γιατί τα έκανε αυτά ο Κίσσινγκερ; Επειδή ήταν το πρώϊμο πρότυπο του νεοσυντηρητικού, αν και, για να είμαστε δίκαιοι, πολύ ικανότερος από τους επιγόνους του.

Παρά την προσπάθειά του να εμφανισθεί ως διανοούμενος, ο Κίσσινγκερ δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι ένας Μάρκος Αυρήλιος, ο φιλόσοφος -βασιληάς. Ούτε θα μπορούσε να είναι κάτι σαν τον σκληροτράχηλο πολεμιστή, τον Γιτζάκ Ράμπιν, πούξερε πότε έρχεται η στιγμή να μετατρέψει, από ηγεμονική θέση, σε μόνιμη ειρήνη αυτό που κέρδισε στον πόλεμο.

Στον Κίσινγκερ αρέσει να παίζει τον Θεό (παρότι θάπρεπε να γνωρίζει ότι μερικές φορές η ύβρις ακολουθείται από τη νέμεση. Αλλά αυτό δεν είναι το είδος του επιχειρήματος που θα σταματούσε έναν τέτοιο άνθρωπο).

Έχει τεράστιες ικανότητες, μεγάλο χάρισμα και ένα παγκόσμιο στρατηγικό όραμα, ακόμα κι αν όλοι δεν  θα συμφωνούσαν μ’ αυτό. Ήταν ασυζητητί ο πιο έξυπνος από τους πολεμιστές του ψυχρού (και επίσης θερμού) πολέμου. Πετυχαίνοντας μια σχεδόν αδύνατη συμμαχία με τον ηγέτη της Κινεζικής Κομμουνιστικής Επανάστασης, με αυτά που έκανε στην Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή, την Ιαπωνία κι ακόμη τη Λατινική Αμερική, κατάφερε να περικυκλώσει τη Ρωσία και να θέσει τις στρατηγικές βάσεις για τη διάλυση της ΕΣΣΔ. Η επιρροή του πάνω στην αμερικανική εξωτερική πολιτική και στρατηγική διήρκεσε (και ακόμα διαρκεί) πολύ περισσότερο από το χρόνο της θητείας του ως Υπουργού Εξωτερικών και ως συμβούλου Εθνικής Ασφάλειας.

Ο μάστορας της παραπλάνησης

Τα απαράμιλλα επιτεύγματά του οφείλονται στο συνδυασμό δύο όπλων που ξέρει πολύ καλά πώς να τα χρησιμοποιεί.

Το ένα, δε διστάζει ποτέ. Κάθε φορά που νομίζει ότι είναι απαραίτητο, χρησιμοποιεί κάθε δυνατή μέθοδο, δεν σταματάει σε ηθικό, ή οποιοδήποτε άλλο, ενδοιασμό. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, όπως οι Ιησουίτες συνήθιζαν να λένε (ή μάλλον όπως οι αντίπαλοί τους τούς κατηγορούσαν ότι έλεγαν).

Το δεύτερο κι ακόμη φοβερότερο όπλο είναι η ικανότητά του να κατανοεί- καλύτερα από ό,τι οι ίδιοι κάνουν- ό,τι σκέφτονται όλοι οι διάφοροι παίκτες σε ένα δεδομένο παιχνίδι: τη νοοτροπία, τις ανάγκες τους. Ετσι είναι σε θέση να στείλει σε όλους, συμπεριλαμβανομένων των αντιπάλων του, τα σήματα που είναι σωστά για τους σκοπούς του, σήματα διατυπωμένα στη γλώσσα που είναι πιθανότερο να τους πείσει να κινηθούν προς την κατεύθυνση που αυτός θέλει να πάνε. Ακόμη κι αν αυτοί συνεχίζουν να τρέφουν κάποιες αμφιβολίες, είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού, γιατί ξέρει τι θέλει και δεν διστάζει ο ίδιος ούτε στιγμή. Αυτό ήταν το μυστικό των θριάμβων του.

Νομίζω ότι ακόμη και τώρα ο Κίσινγκερ είναι ένας από τους πολύ λίγους ανθρώπους που μπορούν να διατηρούν πολύ καλές σχέσεις και με τα δύο στρατόπεδα σε ό, τι μοιάζει τώρα πολύ με εμφύλιο πόλεμο στην καρδιά της αυτοκρατορίας, κατά πάσα πιθανότητα μεταξύ παγκοσμιοποιητών και στρατηγών του Χάους, κάτι σαν τον πόλεμο μεταξύ των αυτοκρατόρων Αντωνίου και Οκταβίου στην αρχαία Ρώμη, που συγκλόνισε τότε και την πιο μακρινή γωνιά της Μεσογείου.

Κύπρος: ένα αριστούργημα εξαπάτησης

Το 1974 ο Κίσινγκερ μπόρεσε να προετοιμάσει το πραξικόπημά του στην Κύπρο εξαπατώντας τους πάντες για τις πραγματικές προθέσεις του, και μεταξύ αυτών τον ‘Ελληνα δικτάτορα Ιωαννίδη, τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο και τον Υπουργό Εξωτερικών της Σοβιετικής Ενωσης Γκρομίκο (όταν τους συνάντησε στη Λευκωσία λίγο πριν από το πραξικόπημα), τη βρετανική κυβέρνηση και ακόμα τον ίδιο του τον πρόεδρο Ρίτσαρντ Νίξον, εκμεταλλευόμενος πιθανώς τα σοβαρά προβλήματά του με το Watergate.

Ήταν ένα αριστούργημα παραπλανητικής διπλωματίας και εξαπάτησης, ακόμη κι αν αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να το πει και να το διεκδικήσει ανοιχτά.

Το Μάρτιο του 1974 ο υποστράτηγος Ιωαννίδης, ο έλληνας δικτάτορας, κάλεσε στο γραφείο του τον εφοπλιστή Αριστοτέλη Ωνάση. Του είπε, σύμφωνα με έναν από τους πολύ στενούς συνεργάτες του Ωνάση: “Αριστοτέλη, όλα πάνε καλά με την εξωτερική πολιτική. Οι Αμερικανοί μου είπαν να βγάλουμε από τη μέση τον Παπά (τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, Πρόεδρο της Κύπρου) και θα μας δώσουν το νησί” (η Κύπρος θα ενωθεί με την Ελλάδα). Ο Ιωαννίδης ήταν λίγο τρελός και το μόνο πράγμα που ο Ωνάσης σκέφτηκε να του πει ήταν: “Και γιατί δεν το κάνουν μόνοι τους;”. ‘Ενα τέτοιο ερώτημα δεν ήταν βέβαια αρκετό για να κάνει τον Ιωαννίδη να σκεφτεί, πόσο μάλλον να τον αποτρέψει απ’ ό,τι ήδη σχεδίαζε.

Όταν ο Ιωαννίδης συνειδητοποίησε, μετά το πραξικόπημα, πως είχε εξαπατηθεί και ότι ήταν μάλλον η Τουρκία κι όχι η Ελλάδα που επρόκειτο να “ενωθεί” με την Κύπρο, διέταξε τις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις να υπερασπιστούν το νησί με όλα τα μέσα και να επιτεθούν στην Τουρκία σε όλα τα μέτωπα. Κανένας δεν έκανε τίποτα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες ήλεγχαν όλη την ελληνική στρατιωτική ιεραρχία. Τα τουρκικά στρατεύματα εισέβαλαν στο νησί ουσιαστικά χωρίς αντίσταση, προχωρώντας σε εθνοκάθαρση του ελληνικού πληθυσμού από τις ζώνη που πήραν υπό τον έλεγχό τους. Η Κύπρος έχασε το 1,5% του πληθυσμού της κατά τη διάρκεια αυτής της επιχείρησης σε δύο δόσεις, ποσοστό μεγαλύτερο από τις ιρακινές απώλειες κατά τη διάρκεια της εισβολής του 2003.

Ο Ιωαννίδης, βετεράνος των αντικομμουνιστικών αγώνων στην Ελλάδα, πέθανε στη φυλακή, πάντοτε αρνούμενος να εξηγήσει τι είχε συμβεί. Είπε μόνο: “δε μιλώ γιατί αν μιλήσω όλοι οι Έλληνες θα γίνουν κομμουνιστές”. Λίγο καιρό μετά τα γεγονότα το ίδιο το Ελληνικό Κοινοβούλιο ενέκρινε ειδική διάταξη για να σταματήσει οποιαδήποτε έρευνα σχετικά με την Κύπρο, επικαλούμενο την ανάγκη να μη διαταραχθούν οι διεθνείς σχέσεις της Ελλάδας.

Ο Κίσινγκερ συναντά τον Μακάριο και τον Γκρομίκο

Λίγο πριν το πραξικόπημα ο ίδιος ο Κίσσινγκερ επισκέφθηκε την Κύπρο κι εκεί συναντήθηκε με τον Σοβιετικό υπουργό Εξωτερικών Αντρέι Γκρομίκο και τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο. Δεν γνωρίζουμε πολλά για το τι ειπώθηκε κατά τη διάρκεια των συνομιλιών τους, εκτός από εκείνο που είπε ο Κίσινγκερ στον Αρχιεπίσκοπο, καθώς αναχωρούσε από το νησί: «Μακαριώτατε, είστε πάρα πολύ μεγάλος ηγέτης για ένα τόσο μικρό μέρος”. Ήταν ένα κολακευτικό σχόλιο για αυτό το αγροτόπαιδο να ακούσει αυτά τα λόγια από έναν από τους ισχυρότερους άνδρες στη Γη.

Αν και δεν ξέρουμε τι ειπώθηκε σ’ αυτές τις συνομιλίες ξέρουμε τι συνέβη μετά. Ο Μακάριος άρχισε να ενεργεί με αυξημένη αυτοπεποίθηση στις σχέσεις του με τη χούντα, αγνοώντας απελπισμένα μηνύματα που έφταναν από κάποιους στην Αθήνα ότι σχεδίαζαν να τον σκοτώσουν. Έγραψε ακόμη στη χούντα μια επιστολή ζητώντας τους να ανακαλέσουν τους αξιωματικούς τους από την Κύπρο. Αυτό χρησίμευσε ως το τελικό πρόσχημα για το πραξικόπημα εναντίον του.

Όσο για την ΕΣΣΔ, αντέδρασε μόνο εκ των υστέρων στην αλυσίδα των γεγονότων και μόνο με τα συνήθη διπλωματικά μέσα. Ήταν η αντίθετη στάση σε σχέση με εκείνη που είχε υιοθετήσει ο Νικίτα Χρουστσόφ το 1964. Τότε, ενημερωμένος από τον απεσταλμένο του Μακαρίου Βάσο Λυσσαρίδη, τον κύπριο σοσιαλιστή ηγέτη, ο οποίος τον είχε συναντήσει προσωπικά στο θέρετρό του στον Νότο, είχε στείλει ισχυρό μήνυμα στον Πρόεδρο των ΗΠΑ Λίντον Τζόνσον εξηγώντας του ότι η σχεδιαζόμενη τουρκική εισβολή στο νησί θα ήταν απαράδεκτη για τη Σοβιετική Ένωση. Ο Johnson έστειλε μια επιστολή (που δόθηκε μετά στην δημοσιότητα) προς τον Τούρκο ηγέτη Ινονού, λέγοντάς του να ακυρώσει τα σχέδια εισβολής.

Αλλά όλα τα σχέδια μπορεί να έχουν κάποια προβληματικά σημεία, έτσι έγινε και με το σχέδιο του Κίσσινγκερ. ‘Οχι μόνο ο Μακάριος επιβίωσε το 1974, αλλά οι Σοσιαλιστές και άλλοι δημοκράτες αντιστάθηκαν ενόπλως στο πραξικόπημα επί του εδάφους. Ο άνθρωπος του Κίσινγκερ στην Κύπρο, ο Κληρίδης, που είχε εν τω μεταξύ αναλάβει να εκτελεί χρέη Προέδρου και οι φίλοι του Κίσινγκερ στην Αθήνα, δεν μπορούσαν να κάνουν πολλά πράγματα και αναγκάστηκαν να αποδεχτούν την επιστροφή του Αρχιεπισκόπου στο νησί του μετά από μερικούς μήνες στο εξωτερικό.

Ο Μακάριος είχε σώσει το κράτος του, αλλά σχεδόν το μισό νησί είχε καταληφθεί και χιλιάδες πρόσφυγες ζούσαν σε σκηνές. Με ραγισμένη την καρδιά του, πέθανε τρία χρόνια αργότερα.

Η Τουρκία μπαίνει στο παιχνίδι

Οι τουρκικές δυνάμεις εισέβαλαν στο νησί τον Ιούλιο του 1974 για την “προστασία της Δημοκρατίας της Κύπρου και των Τουρκοκυπρίων’’. ‘Ενα μήνα αργότερα, η συνταγματική τάξη της Δημοκρατίας είχε αποκατασταθεί στο νησί, κανένας εκεί δεν διέτρεχε οποιοδήποτε πραγματικό κίνδυνο, η χούντα στην Αθήνα είχε καταρρεύσει. Αλλά, κι ενώ οι διαπραγματεύσεις συνεχίζονταν στη Γενεύη, ο τουρκικός στρατός ξεκίνησε τη δεύτερη φάση της εισβολής, καταλαμβάνοντας σχεδόν το ήμισυ του νησιού, στο οποίο εξακολουθεί ακόμα να παραμένει. Σύμφωνα με σχετικά ντοκουμέντα του ΟΗΕ, η Βόρεια κατεχόμενη ζώνη της Κύπρου παραμένει σήμερα η πιο στρατιωτικοποιημένη περιοχή πάνω στη Γη.

Μια μέρα πριν τη δεύτερη στρατιωτική επιχείρηση εναντίον της Κύπρου ο Κίσινγκερ και ο Τούρκος πρωθυπουργός Ετσεβίτ είχαν 14 τηλεφωνικές συνδιαλέξεις.

Το Νοέμβριο του 1974 ο Κίσινγκερ συνάντησε τον Ντενκτάς και του εξήγησε ποιο είδος λύσης θα έπρεπε να απαιτήσει για την Κύπρο. Αργότερα, ο υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Κλίφορντ εξήγησε στον Μακάριο τι είδους λύση ταίριαζε για το νησί.

Με βάση μια λύση τέτοιου τύπου εκπονήθηκε, δεκαετίες αργότερα, το “Σχέδιο Ανάν για την επίλυση της Κυπριακής διαμάχης’’ και παρουσιάστηκε στον κυπριακό λαό στο δημοψήφισμα του 2004. Οι Κύπριοι απέρριψαν το σχέδιο.

Από τον Κίσινγκερ στη Νούλαντ – από τη νεωτερικότητα στο μεταμοντερνισμό (με την Τουρκία προσκαλούμενη να ενταχθεί στην ΕΕ)

Σήμερα η κυρία Νούλαντ επιδιώκει ακριβώς την ίδια λύση πριν αφήσει το Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Θέλει να την επιβάλει στην Κύπρο μέσω ενός νέου πραξικοπήματος, πολύ διαφορετικού, λιγότερο δραματικού και πιο επικίνδυνου τύπου. Το πραξικόπημα πρόκειται να πραγματοποιηθεί στη Γενεύη.

Ξέρει ότι δεν μπορεί να κερδίσει ένα δημοψήφισμα υπό τις δεδομένες συνθήκες. Θα προσπαθήσει, συνεπώς, να πάρει οτιδήποτε μπορεί από τις εξουσίες του υφιστάμενου κυπριακού κράτους, σε επίπεδο νομικό και πολιτικό όσο και διεθνούς δικαίου, πριν από ένα τυχόν δημοψήφισμα. Όλα αυτά είναι παράνομα, αλλά αν Αναστασιάδης και Τσίπρας ή Κοτζιάς υπογράψουν τη συμφωνία στη Γενεύη κάτω από τη δική της πίεση, δεν θα υπάρχουν πολλοί άνθρωποι εκεί γύρω για να διαμαρτυρηθούν.

Η υπογραφή, με κάποια μορφή, μιας τέτοιας συμφωνίας στη Γενεύη δεν θα καταστήσει βιώσιμη τη λύση, το θέμα όμως δεν είναι τι θα γίνει στο μέλλον, αλλά πως οι παίκτες ερμηνεύουν το τι θα γίνει, κατά τη στιγμή της υπογραφής. Οι περισσότεροι από τους διεθνείς παίκτες προτιμούν στην πραγματικότητα μια τέτοια «λύση», παρότι πολλοί απ’ αυτούς, όσο απίστευτο κι αν φαίνεται, απλά δεν γνωρίζουν τα πραγματικά στοιχεία και τις διατάξεις του σχεδίου Ανάν. Ξέρουν μόνο ότι πρέπει να το υποστηρίξουν! Αν όλος αυτός ο σχεδιασμός δε σκοντάψει κάπου μέσα στις επόμενες μέρες, σύντομα θα ανακοινωθεί από τις οθόνες του CNN και της παγκόσμιας τηλεόρασης: Breaking News: Ειρήνη στην Κύπρο. Οι δύο πλευρές ανακοινώνουν τη δημιουργία μιας νέας εταιρικής σχέσης. Δύο ιστορικοί εχθροί, Ελλάδα και Τουρκία υπογράφουν Σύμφωνο Συμμαχίας (Pact of Alliance).

Σε κάποιο σημείο στο μέλλον η Κύπρος θα μετατραπεί σε Βοσνία. Αλλά ποιος θα θυμάται τότε τι υπήρχε στην οθόνη του CNN εκείνη τη μέρα; Έχετε ακούσει σήμερα τίποτα για τα ιρακινά όπλα μαζικής καταστροφής; Απλά θα πουν: «Αχ, αυτοί οι Έλληνες και οι Τούρκοι, τρώγονται ξανά. Ποτέ δεν ξέρουν πώς να συμπεριφέρονται. Είναι απ΄τη φύτρα τους ή τον πολιτισμό τους εκτεθειμένοι στη βία».

Η καταστροφή της Κύπρου κινδυνεύει να αποτελέσει, ταυτόχρονα, τη τελευταία νίκη της παλιάς «παγκοσμιοποίησης» και την πρώτη της νέας Τάξης του Χάους!

Μια μικρή λεπτομέρεια: Το σχέδιο Ανάν-Αναστασιάδη-Νούλαντ προβλέπει για την Τουρκία να γίνει κάτι σαν πλήρες μέλος της ΕΕ, ένα επί δεκαετίες κεντρικό σχέδιο της αμερικανικής πολιτικής, που δεν φαίνεται όμως τώρα επιτεύξιμο με τα συνήθη μέσα.

Μια ακόμη αιτία για τους κκ. Ομπάμα και Ερντογάν να βλέπουν το τυρί και ν’ αγνοούν την παγίδα. Το μόνο πράγμα που δεν ξέρω είναι το τί σκέφτεται ο κ. Νετανιάχου για όλα αυτά.

Κίσινγκερ: Οι λόγοι που το έκανα

Μιλώντας σ’ ένα κλειστό σεμινάριο με κανόνες Chatham House, ο κ. Κίσινγκερ δικαιολόγησε την πολιτική του λέγοντας ότι όποιος ελέγχει την Κύπρο, την Κρήτη και τη Μάλτα “κυβερνά τον κόσμο”. Δεδομένου ότι είχε ήδη χάσει τη Μάλτα, δεν θα μπορούσε να αντέξει να χάσει επίσης την Κύπρο, όπου κυβερνούσε ο “κόκκινος παπάς”, ο “Κάστρο της Μεσογείου”.

Αυτό συνιστά διαστρέβλωση. Ο Μακάριος ήταν πολύ αντικομμουνιστής, φιλο-Αμερικανός, συντηρητικός, δεξιός πολιτικός. Ο μόνος λόγος για τον οποίο φλέρταρε με τη Σοβιετική Ένωση και που έγινε ένας από τους ηγέτες του Κινήματος των Αδεσμεύτων, ήταν η απειλή της εξαφάνισης του κράτους του, που ήταν πάντα η επιδίωξη της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου για την Κύπρο.

Όπως είπε ο Υπουργός Αποικιών του Ηνωμένου Βασιλείου για την Κοινοπολιτεία Harry Hopkins, απαντώντας σε ερώτηση για την Κύπρο του πρώην Υπουργού Αποικιών έα των Εργατικών Griffiths στη Βουλή των Κοινοτήτων: “Είναι πάντα κατανοητό και συμφωνημένο ότι υπάρχουν ορισμένα εδάφη της Κοινοπολιτείας τα οποία, λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών, δεν μπορεί ποτέ να περιμένουν να γίνουν πλήρως ανεξάρτητα” (28.7.1954).

Η Κύπρος είναι ένα νησί όπως η Βρετανία και (στρατηγικά μιλώντας) όπως οι ΗΠΑ. Από εκεί μπορείς να επιτεθείς καθ΄ οιουδήποτε στην Ανατολική Μεσόγειο, αλλά κανείς δεν μπορεί εύκολα να σου επιτεθεί. Όταν ο Βρετανός πρωθυπουργός Disraeli απέκτησε το νησί από την Οθωμανική Αυτοκρατορία είπε: «έχουμε τον κρίκο που μας έλειπε”. Οι αυτοκρατορικοί σχεδιαστές όχι μόνο πίστευαν πάντα ότι θα ήταν πολύ επικίνδυνο να αφήσουν τους κατοίκους του νησιού να αυτοκυβερνηθούν (αυτό συνήθως ήταν και εξακολουθεί να είναι το “κυπριακό πρόβλημα”). Συχνά χρησιμοποίησαν τις πιο αποσταθεροποιητικές μεθόδους για να πετύχουν το στόχο τους να τους πάρουν το νησί.

Ο Κίσινγκερ μπορεί να πει ό,τι θέλει. Σχεδόν κατέστρεψε τη Νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ. Ο Monteagle Sterns, πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα, είπε ότι ο μόνος λόγος που η Σοβιετική Ένωση δεν ήταν σε θέση ν’ αποκομίσει τεράστια στρατηγικά κέρδη από το χάος που παρήγαγε ο Κίσσινγκερ ήταν η δική της απροθυμία ή ανικανότητα.

Από το Κίεβο στη Λευκωσία

Το ίδιο ισχύει και για την κα Νούλαντ. Θα μπορούσε αυτή να ισχυριστεί, για παράδειγμα, ότι αυτό που έκανε στο Κίεβο ήταν απαραίτητο για να σταματήσει τον Πούτιν από την ανασύσταση της Σοβιετικής Ένωσης. Αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Η Δύση, αν ήθελε, θα μπορούσε να συμπεριλάβει όχι μόνο την Ουκρανία, αλλά και τη Ρωσία στο δυτικό σύστημα. Το έκαναν με τη Γερμανία μετά τον πόλεμο. Το μόνο που θα χρειαζόταν θα ήταν να στείλουν χρήματα εκεί, όχι οικονομολόγους του ΔΝΤ, και ν’ αποφύγουν να στείλουν τα στρατεύματα του ΝΑΤΟ βαθιά μέσα στην πρώην ΕΣΣΔ. Σήμερα δεν καταλαβαίνουν πώς είναι δυνατόν ο Πούτιν να κυβερνά το Κρεμλίνο. Πιστεύουν ότι είναι απλά μια παρανόηση της ιστορίας και αναζητούν τρόπους για να τον απομακρύνουν από τη θέση του. Η στάση αυτή δεν είναι σοβαρή.

Σχετικά με το θέμα του Κιέβου, πραγματικά προσωπικά δεν ξέρω πώς να το αξιολογήσω. Αυτό που έκαναν στο Κίεβο προσέφερε το πιο ισχυρό δυνατό κίνητρο για τον Πούτιν να αποφασίσει να στείλει το στρατό του στη Συρία. Η Δύση αντιμετωπίζει ήδη τις συνέπειες της μεγαλύτερης στρατηγικής ήττας που υπέστη μετά τον πόλεμο του Βιετνάμ. Μπορείς πραγματικά να αποκαλέσεις μια τέτοια εξέλιξη θρίαμβο;

Ο Ομπάμα, η Κύπρος και δύο σχολές αυτοκρατορικής σκέψης

Κάποιοι φίλοι μου θα παραξενεύονταν πολύ ανακαλύπτοντας ότι εκτιμώ πολύ τον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών Μπαράκ Ομπάμα για ένα πράγμα που έκανε. Σταμάτησε το τρελλό σχέδιο των νεοσυντηρητικών για μια νέα εισβολή στη Συρία (όπως στο Ιράκ) και την ακόμα πιο τρελή ιδέα του βομβαρδισμού του Ιράν, πιθανώς με τακτικά πυρηνικά όπλα, όπως ο Seymour Hersh μας είχε προειδοποιήσει ήδη πριν από μια δεκαετία. Θεωρώ την ίδια την ύπαρξη τέτοιων σχεδίων ως την πιο σοβαρή ένδειξη βαθιάς παρακμής του πολιτισμού μας.

Φυσικά ο Ομπάμα θα πρέπει να επικριθεί για πολλά άλλα πράγματα. Αλλά δεν πρέπει να κρίνουμε τους προέδρους των Ηνωμένων Πολιτειών μόνο από την πολιτική της χώρας τους. Αυτοί οι φαινομενικά παντοδύναμοι άνθρωποι είναι περισσότερο όμηροι της τρελλής μηχανής που διοικούν από ό,τι είμαστε εμείς! Και για να είναι ορθή οποιαδήποτε κρίση πρέπει κάποιος να λαμβάνει υπόψη του την πραγματική κατάσταση στην οποία ένα άτομο ενεργεί.

Ο Ομπάμα είπε κάτι πολύ σοβαρό, απαντώντας στις κριτικές που είχε λάβει για τις «αποτυχίες της πολιτικής του στη Μέση Ανατολή». Επέκρινε τις προηγούμενες κυβερνήσεις για την κληρονομιά που του άφησαν και για τη μέθοδο “πρώτα πυροβολείς, μετά κοιτάς”.

Αλλά ο ίδιος έκανε επίσης το ίδιο λάθος και το αναγνώρισε στην περίπτωση της Λιβύης, όταν άκουσε τον Σαρκοζί. Είναι έξυπνος άνθρωπος και ίσως κατάλαβε τελικά ότι κάτι πήγε στραβά με το Κίεβο, αλλά δεν θα το παραδεχτεί. Είναι εξοικειωμένος με τα προβλήματα του Τρίτου Κόσμου, αλλά όχι με τη Ρωσία. Εκπροσωπεί μια γενιά που στερείται την τρομερή εκπαίδευση και εμπειρία που υπήρξε ο Ψυχρός Πόλεμος. Σχετικά με τη Ρωσία, αλλά όχι με την Κύπρο, θα μπορούσε να κερδίσει πολλά μιλώντας με τον Κίσινγκερ κι ακόμη περισσότερο διαβάζοντας Kennan ή Cohen. Όσο για τον Μπρεζίνσκι, τα πάθη συνήθως παραπλανούν. Η αντι-ρωσική του μανία υπονόμευσε τους άλλους στόχους των παρεμβάσεών του.

Φυσικά, κανείς εκεί στο Λευκό Οίκο δεν βρήκε χρόνο να διαβάσει το Σχέδιο Ανάν (και το ίδιο ισχύει και για την ευρωπαϊκή γραφειοκρατία και τις κυβερνήσεις). Θα μπορούσαν εύκολα να καταλάβουν, αν το διάβαζαν, ότι δημιουργεί μια Βοσνία στη Μεσόγειο. Αλλά αυτός είναι ο τρόπος που λειτουργεί ο κόσμος. Με τις πολύ μικρές μειοψηφίες ομάδων μέσα στο σύστημα που γράφουν τους νόμους και ωθούν τους ιθύνοντες να ενεργήσουν ανάλογα, νομίζοντας ότι αυτοί αποφασίζουν.

Μετάφραση από τα αγγλικά Κώστας Τσιαντής

Δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στο defenddemocracy.press, στις 6.1.2017

Στα όρια της γελοιοποίησης οδηγούν το μάθημα των Θρησκευτικών. Οι οδηγίες που εστάλησαν στα σχολεία για τη διδασκαλία και την αξιολόγηση των Θρησκευτικών του Λυκείου κίνησαν και πάλι το ενδιαφέρον των κοσμικών ΜΜΕ που δημοσιεύουν τα βίντεο με τα αποσπάσματα των τραγουδιών και των ταινιών που προτείνονται για διδασκαλία μέσω των παραπάνω οδηγιών. Και που να διάβαζαν αναλυτικά όλους τους Φακέλους Μαθήματος οι δημοσιογράφοι!

Ο στόχος είναι πλέον ξεκάθαρος. Καμία αναβάθμιση, καμία ανανέωση του μαθήματος ή προσαρμογή του σε νέα δεδομένα. Αντίθετα πλήρης απαξίωση, αποπροσανατολισμός των μαθητών, απώλεια του θεολογικού χαρακτήρα του μαθήματος και κάθε έννοιας επιστημονικής μελέτης των κεντρικών στοιχείων και κειμένων της Ορθόδοξης Πίστης. Καθόλου τυχαία η κατάργηση της συστηματικής μελέτης και διδασκαλίας των βιβλίων της Αγίας Γραφής, της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης αλλά και της Εκκλησιαστικής Ιστορίας. Αντί αυτών τραγουδάκια, ταινίες και κοσμικά λογοτεχνικά κείμενα με μοναδικό κριτήριο την αναφορά έστω και μία φορά της λέξης «Θεός» ή «προσευχή»! Δεν προσεγγίζουμε τον Θεό μέσω θεολογικών κειμένων αλλά μέσα από τα μάτια των κοσμικών καλλιτεχνών. Αυτό λοιπόν εννοούν όταν μιλάνε για κοσμικό σχολείο και επομένως ανάγκη εκκοσμικευμένου θρησκευτικού μαθήματος; Ας μην αναφερθούμε αυτή τη φορά αναλυτικά στην πανθρησκειακή σύγχυση που κυριαρχεί στους Φακέλους Μαθήματος με προσέγγιση όλων των σημαντικών πτυχών της θεολογίας μέσα από χίλια δυο πρίσματα κάθε πλανεμένης διδαχής. Λες και δεν έγιναν ποτέ οι Οικουμενικές και Τοπικές Σύνοδοι, λες και δεν έγραψαν ποτέ οι άγιοι Πατέρες αναιρετικούς λόγους για τις πλάνες των ξένων θρησκειών και αιρέσεων. Αυτά όμως είναι έτσι κι αλλιώς ακατανόητα για τον πολύ κόσμο που έμαθε εύκολα να αποδέχεται κάθε πίστη και θεωρία χωρίς να την περνά από το κόσκινο της παράδοσης μας. Βλέπετε γίναμε ευρωπαίοι και η αποδοχή κάθε πράγματος είναι βασική αρχή και κανόνας της δημοκρατίας μας!

Το μάθημα των Θρησκευτικών μπήκε φέτος, με την αποστολή των Φακέλων Μαθήματος, σε τροχιά κατάργησης. Η απαξίωση είναι το ενδιάμεσο στάδιο και αυτό υλοποιείται τώρα. Ποιος γονιός ή μαθητής ειλικρινά πιστεύει ότι το μάθημα των Θρησκευτικών (πρέπει να) έχει ως αντικείμενο μελέτης τραγουδάκια, ταινίες και λογοτεχνικά κείμενα; Σύγχρονες παιδαγωγικές μέθοδοι διδασκαλίας και αξιολόγησης; Κουραφέξαλα! Η παιδαγωγική τους ευαισθησία δεν κατανόησε ότι ο μαθητής του Δημοτικού οδηγείται σε σύγχυση με την παράλληλη παρουσίαση και διδασκαλία τόσων ξένων θρησκειών και δοξασιών; Αλλά ο στόχος είναι σαφής. Και δυστυχώς τον υπηρετούν Θεολόγοι, λίγοι μεν αλλά εκείνοι οι γεμάτοι κόμπλεξ Θεολόγοι που το πρωί ψάλλουν σε μεγάλους ναούς και το απόγευμα αναζητούν αναψυχή στο ραδιόφωνο ακούγοντας κοσμικά άσματα. Και αν κάπου ακούσουν τη λέξη «Θεός» σημειώνουν το τραγούδι για να το συμπεριλάβουν στην ύλη των νέων Θρησκευτικών! Μέχρι και οι κοσμικοί αρθρογράφοι γελούν μαζί μας προτείνοντας κι άλλα άσματα με αντίστοιχες αναφορές που δεν είναι τίποτε άλλο από καψουροτράγουδα ή σκυλάδικα από τα οποία δεν έλειψαν ποτέ οι «θεολογικές» αναφορές. Ας μην επεκταθούμε και …εκτεθούμε!

Αλήθεια, πιστεύουν στο ΙΕΠ και στο Υπουργείο ότι οι Θεολόγοι των Λυκείων θα ακολουθήσουν τις Οδηγίες που απέστειλαν χθες; Και έπειτα που θα πάνε να κρυφτούν από το γιουχάισμα που θα τους κάνουν οι μαθητές τους και οι γονείς; Θα ξεφτιλίσουν το μάθημα των Θρησκευτικών αφήνοντας κατά μέρος το θεολογικό του χαρακτήρα και μετατρέποντάς το σε φτηνή σκηνή προβολής ταινιών ή in καφετέρια με «ποιοτικά» τραγούδια; Δεν θα το πράξουν εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, αυτών που συνταιριάζουν στα κόμπλεξ με τους προαναφερθέντες σχεδιαστές της υποβάθμισης του μαθήματος. Είναι εκείνοι οι Θεολόγοι που από τύχη μπήκαν στις Θεολογικές Σχολές και τώρα προσπαθούν να «καταξιωθούν» στο χώρο προτείνοντας δήθεν καινοτόμες δράσεις. Και αφήνουν στο περιθώριο τον πλούτο της αγιογραφικής και πατερικής μας παράδοσης, προφανώς γιατί ποτέ δεν γεύτηκαν ούτε και λίγο τους καρπούς της. Διαφορετικά δεν θα την αντικαθιστούσαν με την κοσμική εφήμερη «ψυχαγωγία».

Το μάθημα των Θρησκευτικών σε κρίση. Οι αντιστάσεις υπάρχουν και συνεχίζονται. Γονείς επιστρέφουν φακέλους μαθήματος, σύλλογοι συντάσσουν διαμαρτυρίες, η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων αδιάκοπα μοχθεί και πλήθος Θεολόγων κάθε μέρα στις τάξεις διδάσκουν ορθόδοξα θρησκευτικά με σημειώσεις, τετράδια, πατερικά κείμενα θέτοντας στο περιθώριο φακέλους και οδηγίες. Την ίδια στιγμή από το ΙΕΠ και το Υπουργείο η προσπάθεια υποβάθμισης του μαθήματος συνεχίζεται και, δυστυχώς, η Διοικούσα Εκκλησία συντεταγμένα, σε επίπεδο Συνόδου, εμφανίζεται πολύ κατώτερη των περιστάσεων. Για την διάσωση όμως του μαθήματος των Θρησκευτικών απαιτούνται ριζικές αλλαγές σε υψηλό επίπεδο. Κάποιες έγιναν ήδη λόγω …αναβάθμισης προσώπων. Άλλες θα συμβούν αργά ή γρήγορα λόγω πολιτικών εξελίξεων. Δυστυχώς όμως κανείς δεν μας υπόσχεται ότι οι αντικαταστάτες τους θα είναι διαφορετικοί. Γι’ αυτό η αντίσταση πρέπει να είναι διαρκής. Και «ει ο Θεός μεθ' ημών ουδείς καθ' ημών». Εκτός και αν πλέον «είναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει».

Πηγή: Θρησκευτικά

Αποτελεί πλέον κοινή διαπίστωση ότι η εποχή μας είναι εποχή έσχατης ηθικής αποστασίας, η οποία, αξιολογούμενη μέσα από τα προφητικά κείμενα της Εκκλησίας μας, μπορεί να χαρακτηρισθεί ως η εποχή της αποστασίας των εσχάτων καιρών. Έχει όλα εκείνα τα στοιχεία, που αναφέρει ο βιβλικός και πατερικός λόγος, για να θεωρηθεί ως η τραγική εποχή της έσχατης καταπτώσεως όλων των αξιών, οι οποίες στήριξαν το ανθρώπινο γένος και το διαφοροποίησαν από το αγελαίο ζωικό βασίλειο, όπου δεν υπάρχει ηθική, αλλά κυριαρχούν τυφλά ένστικτα, απλά και μόνο για τη διαιώνιση των ζωικών ειδών.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 9η Οκτωβρίου 2017

ΤΟ «ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΣΕΞ» ΚΑΙ Η ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ

Αποτελεί πλέον κοινή διαπίστωση ότι η εποχή μας είναι εποχή έσχατης ηθικής αποστασίας, η οποία, αξιολογούμενη μέσα από τα προφητικά κείμενα της Εκκλησίας μας, μπορεί να χαρακτηρισθεί ως η εποχή της αποστασίας των εσχάτων καιρών. Έχει όλα εκείνα τα στοιχεία, που αναφέρει ο βιβλικός και πατερικός λόγος, για να θεωρηθεί ως η τραγική εποχή της έσχατης καταπτώσεως όλων των αξιών, οι οποίες στήριξαν το ανθρώπινο γένος και το διαφοροποίησαν από το αγελαίο ζωικό βασίλειο, όπου δεν υπάρχει ηθική, αλλά κυριαρχούν τυφλά ένστικτα, απλά και μόνο για τη διαιώνιση των ζωικών ειδών.

Μια από τις κύριες εκφάνσεις της σύγχρονης ηθικής αποστασίας είναι η πλήρης απελευθέρωση των γενετησίων ορμών από κάθε ηθικό φραγμό και η ακόρεστη δίψα για ηδονή. Είναι αυτό που πολλοί ονόμασαν «σεξουαλική απελευθέρωση» από κάθε ηθική δεοντολογία, από κάθε σεβασμό προς τον «άλλο», ο οποίος ανήχθη σε σεξουαλικό αντικείμενο. Η σάρκα έγινε αντικείμενο λατρείας και η ηδονή το ύψιστο ζητούμενο. Από τη νηπιακή ηλικία μέχρι τη γεροντική, η αναζήτηση της ηδονής κατέστη το νόημα της ζωής. Δυστυχώς η επικούρεια φιλοσοφία και οι φροϋδικές θεωρίες κυριάρχησαν στην ανθρωπότητα στις τραγικές μέρες μας και ανήγαγαν τον ενστικτώδη ερωτισμό με όλες τις παρεκτροπές του, σε ύψιστο «ιδανικό» και τρόπο ζωής του σύγχρονου ανθρώπου! Η αγνότητα, η αιδώς, η τιμιότητα, η συζυγική πίστη, η σεμνότητα, η εγκράτεια, έχουν τεθεί στο περιθώριο και χαρακτηρίζονται ως «αναχρονιστικά κατάλοιπα» του παρελθόντος.

Κοιτίδα βεβαίως όλων αυτών των δαιμονικών διεκδικήσεων ο απόλυτα παρηκμασμένος δυτικός κόσμος, ο οποίος κατά τις τελευταίες δεκαετίες, μέσω των εκάστοτε κυβερνήσεων των χωρών της δυτικής Ευρώπης και της Αμερικής, έδωσε νομική εγκυρότητα σε κάθε είδους σεξουαλική απόκλιση. Καθιερώνει το «γάμο» των ομοφυλοφίλων και δίνει την δυνατότητα «αλλαγής φύλου» με μια απλή δήλωση, χωρίς καμιά επιστημονική τεκμηρίωση. Έτσι σήμερα φθάσαμε στο έσχατο κατάντημα να θεωρείται πλέον ο γάμος των ομοφυλοφίλων, με τις «ευλογίες» της πολιτείας ως «φυσιολογικός γάμος», απόλυτα ισότιμος με τον θεόσδοτο γάμο άρρενος και θήλεος, στις χώρες της παπικής και προτεσταντικής έκπτωσης. Παράλληλα γίνεται μια γιγαντιαία προσπάθεια, σε παγκόσμιο επίπεδο, να θεωρηθούν οι ακραίες μορφές σεξουαλικών διαστροφών, όπως η αιμομιξία, η παιδεραστία, η κτηνοβασία, η νεκροφιλία, κ.α. ως ανεκτές «σεξουαλικές επιλογές» και ακόμη χειρότερο: ισότιμες με την φυσική ένωση του ανδρογύνου με πλήρη νομική κάλυψη. Υπάρχουν βεβαίως ακόμη αντιστάσεις σ’ αυτόν τον ηθικό κατήφορο. Αλλά αυτές καταγγέλλονται ως «οπισθοδρομικότητα», την οποία αποδίδουν στη θρησκεία και κυρίως στον Χριστιανισμό.

Αφορμή για το παρόν σχόλιό μας πήραμε από πρόσφατο δημοσίευμα στην εφημερίδα «The Athens Review» (1-9-2017), με τίτλο «Το πρόβλημά μας με το σεξ είναι τελικά μια υπόθεση του Χριστιανισμού;». Πρόκειται για αναδημοσίευση με μετάφραση του κ. Ι. Πολέμη από την εφημερίδα «The New York Review of Books», με συντάκτρια την Άνετ Γκόρντον –Ριντ. Σ’ αυτό αναλύει το βιβλίο του αμερικανού συγγραφέα G.R.Stone: «Σεξ και Σύνταγμα: Σεξ, Θρησκεία και Νόμος από την πρώτη περίοδο της αμερικανικής ιστορίας μέχρι τις μέρες μας». Κάνει εκτενή λόγο για το «πρόβλημα του σεξ», στην αμερικανική κοινωνία, όπως ορίζονται οι ατομικές ελευθερίες στο Αμερικανικό Σύνταγμα και όπως υφίσταται σήμερα.

Διαβάσαμε με προσοχή το δημοσίευμα και προσπαθήσαμε να αναζητήσουμε το λόγο που ώθησε την συντάκτρια να το γράψει. Νομίζουμε ότι από τον τίτλο κιόλας του άρθρου διαφαίνεται ο στόχος της. Η φράση: «Το πρόβλημά μας με το σεξ» προδίδει και τις προθέσεις της. Για τη συντάκτρια, στη σύγχρονη τραγική πραγματικότητα, το σεξ έγινε όντως πρόβλημα, του οποίου τις αιτίες έχει ερευνήσει και επισημάνει ο G.R.Stone στο ως άνω βιβλίο του. Κατά τον Stone και τη συντάκτρια το πρόβλημα οφείλεται στον χριστιανισμό, ο οποίος με την ηθική νομοθεσία και τους ηθικούς φραγμούς του, κατόρθωσε επί σειρά αιώνων να επιδράσει βαθιά στην αμερικανική κοινωνία, και να επηρεάσει καθοριστικά την κρατική νομοθεσία του αμερικανικού έθνους. Κατ’ αρχήν ο Stone «κάνοντας μια σύντομη ανασκόπιση των αντιλήψεων για το σεξ στον αρχαίο κόσμο, κατηγορεί τους πρώτους χριστιανούς για το ότι αφαίρεσαν από το σεξ κάθε έννοια ηδονής. Στην προχριστιανική περίοδο το σεξ θεωρούνταν μια φυσική και απόλυτα θετική πλευρά της εμπειρίας του ανθρώπου, χωρίς να συνδέεται κατά κύριο λόγο με θέματα αμαρτίας, αιδούς η θρησκείας». Ισχυρίζεται ακόμη ότι, σε αντίθεση με τον Χριστιανισμό, ο Ιουδαϊσμός ήταν πολύ πιο ανεκτικός στο σεξ. Κύριος υπεύθυνος επομένως για το «πρόβλημα του σεξ» θεωρείται ο Χριστιανισμός και ιδιαίτερα ο Απόστολος Παύλος «ο οποίος έφερε στον Χριστιανισμό αντιλήψεις για τη γυναίκα και το σεξ παρμένες από τον Ιουδαϊσμό, που ο ίδιος είχε εγκαταλείψει». Στη συνέχεια αναφέρεται στον Ιερό Αυγουστίνο, στον οποίο «κάθε σεξουαλική πράξη προέρχεται από το διάβολο και κάθε παιδί που γεννιέται από το σεξ γεννιέται μέσα στην αμαρτία. Μέσω του σεξ η αμαρτία περνά έτσι από τη μία ανθρώπινη γενιά στην άλλη». Τέλος καταλογίζει στον Θωμά Ακινάτη, ο οποίος ανέπτυξε τις θεωρίες του Αυγουστίνου, ότι συνέβαλλε στην «δαιμονοποίηση του σεξ» και ιδιαίτερα των σεξουαλικών διαστροφών και ο οποίος διαμόρφωσε τις μετέπειτα αντιλήψεις για το σεξ στο δυτικό κόσμο.

Κατ’ αρχήν τόσο ο συγγραφέας G. Stone, όσο και η συντάκτρια του άρθρου, όταν ομιλούν για τη διδασκαλία του Χριστιανισμού, γύρω από το σεξ, έχουν υπ’ όψιν τους αιρετικές θέσεις και αντιλήψεις παρμένες από τον παραφθαρμένο και παραχαραγμένο Χριστιανισμό του Παπισμού και του Προτεσταντισμού. Η αιτία της σύγχρονης πνευματικής και ηθικής κατάπτωσης του δυτικού κόσμου είναι οι παπικές και προτεσταντικές κακοδοξίες οι οποίες, (μοιραία), επεκτείνονται από το επίπεδο του δόγματος στο επίπεδο του ήθους και των γενετησίων σχέσεων. Και τούτο διότι δόγμα και ήθος είναι τόσο άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους ώστε παραχάραξη του πρώτου να επιφέρει αναπόφευκτα παραχάραξη και του δευτέρου. Είναι αλήθεια ότι οι θεωρίες του Ιερού Αυγουστίνου, στις οποίες όντως στηρίχτηκε ο μεσαιωνικός σχολαστικισμός, αποτέλεσαν την απαρχή για τη διαμόρφωση των πνευματικών, κοινωνικών και πολιτικών ιδεών και αντιλήψεων του δυτικού κόσμου. Δυστυχώς όμως οι δοξασίες του Αυγουστίνου περιείχαν λάθη και μάλιστα σοβαρά, τα οποία έγιναν χειρότερα από την «ανάπτυξη» των αρχών του από τους σχολαστικούς παπικούς θεολόγους. Η γερμανίδα ρωμαιοκαθολική θεολόγος Uta Ranke Heinemman αναφέρει σχετικά, ότι «το άτομο που συνέβαλε στην έχθρα του Χριστιανισμού για τις σεξουαλικές σχέσεις και τη σεξουαλική ικανοποίηση, και μάλιστα δημιουργώντας ένα συγκροτημένο θεολογικό σύστημα, ήταν ο μέγιστος των πατέρων της εκκλησίας, ο άγιος Αυγουστίνος… Ο Αυγουστίνος υπήρξε ο πατέρας μιας δεκαπέντε ολοκλήρων αιώνων αγωνίας για το βαθύτερο νόημα της σεξουαλικής πράξεως και της διαρκούς εχθρότητας προς αυτήν». Ειδικά στο «πρόβλημα του σεξ» ο Αυγουστίνος έφερε μαζί του τις πνευματικές καταβολές του από τον Μανιχαϊσμό, στον οποίο είχε θητεύσει νέος, όπου κυριαρχούσε ο δυισμός. Το σεξ προέρχονταν από τον «κακό Θεό» και άρα ήταν κακό! Αυτή τη λαθεμένη αντίληψη τη συναντούμε μέχρι σήμερα, τόσο στον παπικό «κλήρο», ο οποίος πρέπει να είναι άγαμος και στον προτεσταντικό ευσεβισμό, όπου η ένωση των δύο φύλων είναι ανεκτή υπό όρους και μόνο για την τεκνοποίηση. Ο καθηγητής G. Gabriel διευκρινίζει ότι: «Για τον Αυγουστίνο τότε, και για την Παποσύνη σήμερα, το σεξουαλικό ένστικτο είναι μέρος μίας πονηρής επιθυμίας, και η σεξουαλική ευχαρίστηση είναι κατακριτέα.Στην Λατινική ηθική θεολογία, η συζυγική μίξη, άρα, είναι αποδεκτή μόνο όταν συνοδεύεται από την επαινετή πρόθεση της τεκνογονίας. Πράγματι, ο ίδιος ο γάμος καθ’ εαυτόν υπάρχει και ορίζεται από την τεκνογονία» (https://philalethe00.wordpress.com). Αυτές οι αντιλήψεις όπως ήταν επόμενο βρήκαν σε πλήρη αντίθεση τον άνθρωπο του «Διαφωτισμού» και τον σύγχρονο άνθρωπο του «μεταμοντερνισμού». Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε γιατί ο «Διαφωτισμός» έφτασε σήμερα, όχι μόνον να «αποκαταστήσει» τη γενετήσια λειτουργία, αλλά να φτάσει και στον πανσεξουαλισμό. Και μπορούμε να πούμε ότι από αυτή την άποψη έχουν δίκιο ο συγγραφέας και η συντάκτρια του άρθρου.

Η Ορθόδοξη Πίστη μας είναι εντελώς αντίθετη με όλες αυτές τις θεωρίες. Βεβαίως ο συγγραφέας και η συντάκτρια προφανώς αγνοούν την ορθόδοξη διδασκαλία και γι’ αυτό και δεν την επικαλούνται. Εδώ τα πράγματα είναι ξεκαθαρισμένα. Η γενετήσια σχέση και ο έρωτας ουδέποτε υπήρξε «πρόβλημα» στην Ορθόδοξη Ανατολή. Όπως και άλλοτε έχουμε τονίσει, ο έρωτας, η αγαπητική ορμή του ανθρώπου προς το άλλο φύλο δεν αποτελεί δαιμονικό στοιχείο, που πρέπει να καταπολεμηθεί και να νεκρωθεί. Μια τέτοια αντίληψη δεν αποτελεί διδασκαλία της Εκκλησίας μας. Όπως εύστοχα παρατηρεί ο καθηγητής κ. Γ. Μαντζαρίδης, (Χριστιανική Ηθική, σελ.322-330), ο έρωτας, σύμφωνα με την διδασκαλία της Εκκλησίας, είναι η ενοποιός εκείνη δύναμη, που συντελεί στην ανασύνδεση της διασπασμένης ανθρωπίνης φύσεως και στην επαναφορά της σε κοινωνία με τον Θεό. Κατά τον άγιο Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη: «τον έρωτα, είτε θείον, είτε αγγελικόν, είτε νοερόν, είτε ψυχικόν, είτε φυσικόν είποιμεν, ενωτικήν τινα και συγκρατικήν εννοήσωμεν δύναμιν…», (Περί θείων ονομάτων 4,15,PG 3,713 Α). Ο έρωτας κινείται σε δύο κατευθύνσεις, την κατακόρυφη και την οριζόντια και εκφράζεται, είτε ως θείος έρωτας, είτε ως φυσική έλξη και ένωση ανδρός και γυναικός μέσα στα πλαίσια του γάμου. Και στις δύο περιπτώσεις ο έρωτας οδηγεί σε προσωπική ανάκραση με το αγαπώμενο πρόσωπο, σε υπέρβαση του εγώ και κοινωνία με το εσύ. Ο θείος έρωτας, αποτελεί ουσιαστικό στοιχείο στη ζωή της Εκκλησίας, διότι στην αντίθετη περίπτωση, θα είχε καταλυθεί η ίδια η Εκκλησία, αφού από τη φύση της είναι «ερωτική» και ο σκοπός της υπάρξεώς της είναι η αγαπητική ένωση του ανθρώπου με τον Θεό. Δεν είναι τυχαίο ότι κατά την ιερότερη και κατανυκτικότερη εορτολογική περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής η κεφαλή Της, ο Χριστός, λατρεύεται ως Νυμφίος, ως μανικά ερωτευμένος Γαμπρός, με την ψυχή του κάθε ανθρώπου: «Ο έχων την νύμφην νυμφίος εστίν• ο δε φίλος του νυμφίου, ο εστηκώς και ακούων αυτού, χαρά χαίρει δια την φωνήν του νυμφίου», (Ιω.3,29) σημειώνει ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος.

Στο ανθρώπινο επίπεδο η φυσική ένωση ανδρός και γυναικός αποτελεί «μέγα μυστήριο», το μυστήριο του γάμου, που ανάγεται στο μυστήριο της ενώσεως του Χριστού με την Εκκλησία, (βλ.Εφ.5,32). Η αντίληψη ότι μοναδικός σκοπός της συζυγικής σεξουαλικότητας είναι η τεκνογονία και η σωφροσύνη και όχι η ηδονική κοινωνία, ο έρωτας, δεν αποτελεί διδασκαλία της Εκκλησίας μας. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος σημειώνει, ότι ο γάμος δόθηκε στον άνθρωπο και για την παιδοποιΐα, «πολλώ δε πλέον υπέρ του σβέσαι την της φύσεως πύρωσιν», (Περί παρθενίας,19, PG 48,547). Για να στηρίξει την θέση του αυτή επικαλείται τον απόστολο Παύλο: «Και μάρτυς μου ο Παύλος λέγων ‘διά δε τας πορνείας έκαστος την εαυτού γυναίκα εχέτω. Ου δια τας παιδοποιΐας. Και πάλιν επί το αυτό συνέρχεσθαι κελεύει, ουχ ίνα πατέρες γένονται παίδων πολλών, αλλά τι; ‘Ίνα μη πειράζει υμάς ο σατανάς’», (Περί παρθενίας,19, PG 48,547). Βέβαια είναι γεγονός ότι μέσα στον χώρο της Εκκλησίας εμφανίστηκαν εκρατητικές τάσεις και ακραίες θέσεις, όμως αυτές δεν αποτέλεσαν διδασκαλία της Εκκλησίας μας.

Πέραν αυτών ο γάμος δεν δόθηκε μόνον για την παιδοποιΐα και την κατάσβεση της πυρώσεως, αλλά και για την εν Χριστώ τελείωση των συζύγων. Για την ανύψωσή των από το κατά φύσιν στο υπέρ φύσιν, που είναι ο κοινός στόχος όλων, και των εγγάμων και των αγάμων. Οι σύζυγοι οφείλουν να προχωρούν διαρκώς από τα σωματικά προς τα πνευματικά και να προκόπτουν στην αρετή, μέχρις ότου γευθούν το θείον έρωτα με τον επουράνιο νυμφίο Χριστό, ο οποίος είναι ασυγκρίτως ανώτερος από τον σαρκικό. Οπότε αν γευθούν τον θείον έρωτα, εύκολα μετά θα καταφρονήσουν και τον επίγειο, ο οποίος εξ’ άλλου με την πάροδο του χρόνου σιγά - σιγά μαραίνεται και σβήνει.

Ενώ όμως το μυστήριο του γάμου αποτελεί «μέγα μυστήριο», δεν συμβαίνει το ίδιο με την πορνεία και την μοιχεία. Η πορνεία ως εκούσια σωματική ένωση ανδρός και γυναικός, χωρίς την προϋπόθεση του μυστηρίου του γάμου, μεταβάλλει τις πιο προσωπικές σχέσεις των δύο φύλων σε απλό μέσο αισθησιακής απολαύσεως, ενώ στη μοιχεία έχουμε επί πλέον καταπάτηση και βεβήλωση του ιερού μυστηρίου του γάμου, (βλ. Ιω. Χρυσοστόμου, Ομιλία εις την Α Κορινθίους, 19,3 PG 61,154-5). Και στις δύο περιπτώσεις προσβάλλεται η αγαπητική δύναμη του ανθρώπου και διαστρέφεται σε παρά φύσιν ενέργεια. Παράλληλα η Εκκλησία ενώ τονίζει ότι το μυστήριο του γάμου αποτελεί «μέγα μυστήριο», δεν παύει να επισημαίνει και την υπεροχή της παρθενίας απέναντι στο γάμο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μειώνει την αξία του γάμου. Η αναγνώριση της αξίας του γάμου εξαίρει την υπεροχή της παρθενίας, ενώ αντίθετα η περιφρόνηση του γάμου προσβάλλει και το μεγαλείο της παρθενίας. Σχετικά με το θέμα αυτό παρατηρεί ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος: «Ουδέ γαρ αν ην τι μέγα η παρθενία, μη καλού καλλίων τυγχάνουσα», (Λόγος 37,10, PG36,293BC). Επίσης ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος τονίζει: «Καλόν ο γάμος και δια τούτο η παρθενία θαυμαστόν, ότι καλού κρείττον εστίν», (Περί παρθενίας,10, PG 48,540).  

Αναφέρει η αρθρογράφος, ότι δεν είναι σωστό να υποστηρίζουμε ότι οι προχριστιανικές κοινωνίες κατέρρευσαν λόγω της ανηθικότητας και της σεξουαλικής ασυδοσίας. Κάνει σοβαρό λάθος. Κοινωνίες χωρίς ιδανικά και ηθικά στηρίγματα είναι καταδικασμένες. Δεν ήταν δυνατόν η διεφθαρμένη ρωμαϊκή κοινωνία των πρωτοχριστιανικών χρόνων να μην καταρρεύσει, διότι απουσίαζαν από αυτή οι ηθικές αρχές. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο τότε παρακμασμένος κόσμος αγκάλιασε τον Χριστιανισμό και σώθηκε. Δεν είναι άνευ νοήματος και αλήθειας τα λόγια του μεγάλου Γάλλου φιλοσόφου και στοχαστή Σατωβριάνδου, πως «αν ο Χριστός ερχόταν λίγα χρόνια αργότερα, θα έβρισκε το πτώμα της ανθρωπότητας»!

Όσον αφορά την παραφθαρμένη γενετήσια σχέση του αρχαίου κόσμου, αυτή βρήκε τη σωστή της θέση και λειτουργία μέσα στο χώρο της Εκκλησίας. Η γυναίκα έπαψε να είναι σκεύος ηδονής και έγινε ισότιμο μέλος της νέας εν Χριστώ κοινωνίας. Τη σχέση των χριστιανών συζύγων δεν την κανόνιζε η ηδονή, όπως στους εκτός της Εκκλησίας, αλλά η αγάπη, η οποία δεν αφήνει περιθώρια για γενετήσια σχέση εκτός του γάμου. Η χριστιανική οικογένεια κατέστη η «κατ’ οίκον Εκκλησία», το πρωτογενές κύτταρο της εκκλησιαστικής ζωής, όπου τελεσιουργούνταν το μυστήριο της ζωής και της σωτηρίας, τα δε σώματα των συζύγων καθίστανται «ναοί του Αγίου Πνεύματος» (Α΄Κορ.6,12-20) και ως εκ τούτου απαιτείται απόλυτος σεβασμός εκατέρωθεν. Η ηδονή μέσα στο γάμο, όχι μόνο δεν είναι βδελυρή και αμαρτωλή, αλλά ευλογημένο συναίσθημα, το οποίο ενώνει έτι περισσότερο το ανδρόγυνο. Ο ευλογημένος από τον Θεό γάμος είναι κατά τον Ιερό Χρυσόστομο: «ομού και ηδονή και ασφάλεια και άνεσις και τιμή και κόσμος και συνειδός αγαθόν» (Εις το ρητόν «Δια δε τας πορνείας», 5, ΕΠΕ 27, 120). Αυτό μαρτυρούν και οι περίφημες ευχές στο Ιερό Μυστήριο του Γάμου, οι οποίες ομιλούν για «ευφροσύνη» των νεονύμφων. Η ηδονή της γενετήσιας ένωσης δεν εξαιρείται από αυτή την ευφροσύνη. Ωστόσο η Εκκλησία μας έθεσε και το «αντίβαρο» στην ασυδοσία της γενετήσιας σχέσης, το οποίο είναι η εγκράτεια, η οποία συνδέθηκε με τη νηστεία. Ο απόστολος Παύλος συμβουλεύει: «μη αποστερείτε αλλήλους, ει μη τι αν εκ συμφώνου προς καιρόν, ίνα σχολάζητε τη νηστεία και τη προσευχή και πάλιν επί το αυτό συνέρχησθε, ίνα μη πειράζη υμάς ο σατανάς δια την ακρασίαν υμών», (Α΄ Κορ.7,5). Δηλαδή μη αποστερείτε δε ο ένας τον άλλον, εκτός εάν αυτό το κάνετε κατόπιν κοινής συμφωνίας και για ορισμένο χρονικό διάστημα, δια να επιδίδεστε απερίσπαστοι, με μεγαλύτερη προθυμία και αφοσίωση, στη νηστεία και στην προσευχή. Και πάλιν να επανέρχεσθε στις συζυγικές σας σχέσεις, για να μη δίδετε αφορμή και ευκαιρία, λόγω της ακράτειάς σας, να σας πειράζει ο σατανάς. Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός θεωρεί «φάρμακον την συνουσίαν, ίνα μη πειράση υμάς ο Σατανάς» (PG 96, 257). Αυτή είναι η υγιής ερωτική ζωή! Δεν είναι τυχαίο πως η Εκκλησία μας όρισε να διαβάζεται κατά τη Μ. Τεσσαρακοστή το γνωστό «ερωτικό» βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης «Άσμα Ασμάτων», ένας υπέροχος ερωτικός ύμνος, ο οποίος βεβαίως υποδηλώνει τον θείο έρωτα.

Βεβαίως η ευλογημένη ένωση του ανδρογύνου συνεχίζει, να διαστρέφεται δυστυχώς με ιλιγγιώδεις ρυθμούς στην εποχή μας. Να γίνεται πορνεία, μοιχεία, σεξουαλικές διαστροφές. Και η μεγάλη τραγωδία του σύγχρονου ανθρώπου είναι ότι τώρα πλέον δεν τις θεωρεί ως παρεκτροπές, αλλά ως «πρόοδο», ως «δικαίωμα», ως «σεξουαλική επιλογή»! Ιδού το αίτιο, που στις μέρες μας η θεόσδοτη γενετήσια σχέση έγινε πρόβλημα και μάλιστα τόσο σοβαρό, ώστε να τείνει να ξεθεμελιώσει την σύγχρονη κοινωνία, να οδηγήσει τον άνθρωπο σε κτηνώδεις συμπεριφορές και να τον γεμίσει με σοβαρά και ανίατα ψυχοπαθολογικά τραύματα και συμπλέγματα. Μάρτυς η καθημερινή ειδησεογραφία, με τα αμέτρητα διαζύγια, τις εκτρώσεις, τα ερωτικά εγκλήματα, τα ατομικά και κοινωνικά δράματα, τα οποία δημιουργούν οι εκτός του ευλογημένου μυστηρίου του γάμου σεξουαλικές σχέσεις!  

Περαίνοντας, θα θέλαμε να τονίσουμε για πολλοστή φορά ότι η Ορθόδοξη Πίστη μας δεν είναι μια φιλοσοφική κοσμοθεωρία, ή ένα θεωρητικό σύστημα «θρησκευτικών εντολών», αλλά πορεία προς τη θέωση. Οι ηθικοί φραγμοί του ευαγγελίου δεν αποσκοπούν να περιορίσουν την ελευθερία μας, αλλά να μας απελευθερώσουν από τα δεσμά των παθών και να μας καταστήσουν θείας φύσεως κοινωνούς. Η εκκλησιαστική ζωή οφείλει να διαποτίζει ολόκληρη τη ζωή μας, έτσι ώστε τίποτε να μη μένει εκτός αυτής, αλλά τα πάντα να εντάσσονται στο έργο της σωτηρίας μας και στη δοξολογία του Θεού. «Είτε εθίετε, είτε πίνετε, ει τι ποείτε, πάντα εις δόξαν Θεού ποιείτε» (Α΄Κορ.10,31) τονίζει ο Απόστολος. Επομένως και η θεόσδοτη γενετήσια λειτουργία οφείλει και αυτή να είναι εντεταγμένη στο σχέδιο της σωτηρίας μας.

Ο πιστός λαός του Θεού καλείται σήμερα στην εποχή της ηθικής αποστασίας στην οποία ζούμε, να γίνει το «άλας της γης», που θα προφυλάξει την κοινωνία μας από την ηθική σήψη και αποσύνθεση. Καλείται να ζήσει τη γνήσια χριστιανική ζωή. Να αρνηθεί την σεξουαλικοποίηση της θεόσδοτης γενετήσιας λειτουργίας. Να γίνει φωτεινό ορόσημο στο σύγχρονο ηθικό και πνευματικό σκότος. Και τέλος να δείξει και να αποδείξει στη σύγχρονη αποχριστιανισμένη και αποπροσανατολισμένη κοινωνία, ότι το «πρόβλημα του σεξ» δεν είναι πρόβλημα του Χριστιανισμού, αλλά σοβαρό νόσημα δικό της!

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Αναδίπλωση του Υπουργείου Παιδείας σχετικά με τα βιβλία των Θρησκευτικών- Συνεχίζουμε την επιστροφή των φακέλων των "νέων" Θρησκευτικών- ΌΛΟΙ στην πορεία την Δευτέρα 23 Ὀκτωβρίου 2017

Το Υπουργείο διά του Άγγελου Βαλλιανάτου, σχολικού συμβούλου Θεολόγων, καλεί τους εκπαιδευτικούς να προσαρμόσουν το μάθημα στις ανάγκες των συγκεκριμένων παιδιών που έχει κάθε εκπαιδευτικός, να χρησιμοποιήσουν  το υλικό που έχουν συγκεντρώσει από το παρελθόν και να κρατηθούν στις βιβλιοθήκες του σχολείου αρκετά αντίγραφα από  τα παλαιά βιβλία.

Την ίδια στιγμή όμως μερίδα διευθυντών επιδίδεται σε ψυχολογικό πόλεμο σε βάρος γονέων ακόμη και μαθητών που επιστρέφουν τα βιβλία.

Με τις υπ’ αρίθμ. 1434/28-9-2017 Οδηγίες για τη διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών 2017-18 διευκρινίζεται από το Υπουργείο Παιδείας ότι:

“Το περιεχόμενο του Φακέλου Μαθήματος δεν είναι βιβλίο. Δηλαδή, δεν θα πρέπει να διδαχθεί ως δοκίμιο, όπου τα παιδιά θα διαβάσουν και θα μάθουν κάτι, ούτε και θα εξεταστούν στο περιεχόμενό του. Το υλικό που βρίσκεται στους Φακέλους Μαθήματος είναι προτεινόμενο και βοηθητικό, ώστε να έχουμε κάτι κοινό στα χέρια μας για να εργαστούμε με τα παιδιά στην τάξη. Από τους Φακέλους επιλέγουμε όσα στοιχεία θεωρούμε ότι μας χρειάζονται, αγνοούμε τα υπόλοιπα. Εξίσου, οι «Ιδέες για εργασίες και δραστηριότητες» και τα κείμενα σε έγχρωμο πλαίσιο είναι ενδεικτικά. Το μάθημα των Θρησκευτικών αρχίζει και τελειώνει στην τάξη. Τα παιδιά μαθαίνουν από τη διαδικασία διδασκαλίας στην τάξη, δεν απομνημονεύουν κάτι“.

Σε άλλο σημείο τονίζεται: “Σε κάθε Θεματική Ενότητα, στο Πρόγραμμα Σπουδών, υπάρχουν πολύ περισσότερα Προσδοκώμενα Μαθησιακά Αποτελέσματα, Βασικά Θέματα και Προτεινόμενες Δραστηριότητες από εκείνα που χρειαζόμαστε για τη διδασκαλία μας. Βρίσκονται εκεί για να επιλέξουμε ανάλογα με τα παιδιά και εμάς και όχι για να τα εξαντλήσουμε.”

Είναι σαφές από τα παραπάνω ότι οι γονείς μπορούν ελεύθερα να επιστρέψουν τους φακέλους των Θρησκευτικών πίσω και να αξιώσουν τα παιδιά τους να διδαχθούν μόνο θέματα που αφορούν την Ορθόδοξη Πίστη καθώς και να μην αξιολογηθούν επί του φακέλου που επιστρέφουν. Αντίστοιχη ελευθερία παρέχεται και στους εκπαιδευτικούς που θα επιλέξουν να διδάξουν μόνο ορθόδοξες θεματικές.

Λάβαμε σειρά από καταγγελίες από διάφορα μέρη της Ελλάδος πως κάποιοι διευθυντές σχολείων ή προϊστάμενοι εκπαίδευσης με υπερβάλλοντα κομματικό ή άλλου είδους ζήλο ασκούν ψυχολογική πίεση σε γονείς εμποδίζοντάς τους να επιστρέψουν τους φακέλους των Θρησκευτικών. Προφασίζονται απίστευτους ισχυρισμούς όπως δήθεν λήξη της προθεσμίας επιστροφής (!!!), ότι είναι παράνομο να επιστραφούν τα βιβλία, ότι οι μαθητές θα λαμβάνουν απουσίες ή ότι θα λάβουν χαμηλή βαθμολογία και θα αποκλεισθούν από τη διαδικασία επιλογής τους για σημαιοφόροι. Προϊστάμενοι εκπαίδευσης σε τηλεοπτικές ή ραδιοφωνικές εκπομπές προσβάλλουν τους γονείς ως “γραφικούς” και “φανατισμένους”. Κάποιοι δε εκπαιδευτικοί (ελάχιστοι ευτυχώς) προχωρούν σε απομόνωση των μαθητών που επέστρεψαν τα βιβλία ή σε επιδεικτική εξέτασή τους σε μη ορθόδοξα θέματα.

Σύμφωνα και με τις ανωτέρω νέες διευκρινιστικές οδηγίες του Υπουργείου, είναι σαφές ότι βρίσκονται εκτός κάλυψης Υπουργείου. Πρόκειται για απολύτως παράνομες πρακτικές που διώκονται πειθαρχικά ακόμη και ποινικά. Συμβουλεύουμε τους γονείς που αντιμετωπίζουν τέτοιες “μεθοδεύσεις” να απαιτούν γραπτή αιτιολόγηση από τους διευθυντές ή προϊσταμένους για ποιο λόγο αρνούνται να παραλάβουν τις δηλώσεις επιστροφής του φακέλου, παρά τη ρητή νομοθετική πρόβλεψη του Κώδικα Διοικητικής Διαδικασίας. Οι παραβιάσεις διατάξεων του Κώδικα Διοικητικής Διαδικασίας επισύρουν  πειθαρχικές ευθύνες ακόμη και ποινικές. Όσον αφορά τους ελάχιστους εκπαιδευτικούς που προσβάλλουν τις προσωπικότητες μαθητών τους, πρέπει να ελεγχθούν τουλάχιστον πειθαρχικά. Θυμίζουμε δε τη γνωμοδότηση του Συνταγματολόγου κ. Γεωργίου Κρίππα σύμφωνα με την οποία εκπαιδευτικοί που διδάσκουν ως θρησκειολογία  το μάθημα των Θρησκευτικών διαπράττουν παράνομο προσηλυτισμό.

Για άλλη μια φορά καλούμε το σύνολο των Ελλήνων Ορθοδόξων να αναλάβουν την εκκλησιαστική, συνταγματική και ιστορική τους ευθύνη και να αξιώσουν την ανάκληση του νέου προγράμματος σπουδών  για το μάθημα των Θρησκευτικών. Η Ελληνική Πολιτεία, τόσο ευαίσθητη οψίμως σε ζητήματα “αυτοπροσδιορισμού”, οφείλει να σεβαστεί την ιδιοπροσωπία μας  ως Ορθοδόξων Χριστιανών, οφείλει να σεβαστεί το Νόμο, το Σύνταγμα και τις Διεθνείς Συμβάσεις.

ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Σχετικά άρθρα:

• Ὑπόδειγμα ἐπιστολῆς γονέα γιά ἐπιστροφή τῶν βιβλίων τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν

• ΌΛΟΙ στην πορεία. Λέμε ΟΧΙ στὰ νέα Θρησκευτικὰ.

Το έγγραφο ΕΔΩ σε εκτυπώσιμη μορφή Pdf

Ἐν Πειραιεῖ 4-10-2017

Τί λέγει ὁ Ὅσιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης

Ἡ γενική στάση τῶν ἐν τῷ κόσμῳ καί τῶν Ἁγιορειτῶν μοναχῶν ἔναντι τῶν αἱρέσεων καί δή ἔναντι τῆς παναιρέσεως τοῦ διαχριστιανικοῦ καί διαθρησκειακοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἕως τίς προηγούμενες δεκαετίες ὑπῆρξε ὑποδειγματική καί καθοδηγητική. Ἐν τούτοις, συναντᾶται ταυτόχρονα καί ἡ ἀπευκταία, ἀρνητική στάση τῶν μοναχῶν.

Ὑπῆρξαν καί ὑπάρχουν περιπτώσεις μοναχῶν, πού ἀποδείχθηκαν καί ἀποδεικνύονται εἰσηγητές, ἔξαρχοι ἤ ἔνθερμοι ὑποστηρικτές τῶν αἱρέσεων καί τοῦ ἐπαράτου Οἰκουμενισμοῦ. Πολλοί μοναχοί, ἐπίσης, παρασύρθηκαν καί παρασύρονται ἀπό τούς αἱρετικούς καί τούς Οἰκουμενιστές, μέ ἀποτέλεσμα τήν προσωρινή ἤ καί παντοτινή ἀποκοπή τους ἀπό τήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική, Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ἄλλοι, ἄν καί εἶχαν ἤ ἔχουν Ὀρθόδοξο φρόνημα, ἐνέδιδαν ἤ ἐνδίδουν στίς ποικίλες προκλήσεις τῶν αἱρετικῶν καί τῶν Οἰκουμενιστῶν, πρᾶγμα τό ὁποῖο ἔχει ὡς συνέπεια τήν ἐντελῶς ἀντίθετη ἀπ’ὅ,τι προστάζει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογία συμπεριφορά τους πρός τούς αἱρετικούς καί τούς Οἰκουμενιστές. Ὑπῆρξαν καί ὑπάρχουν, τέλος, περιπτώσεις μοναχῶν, οἱ ὁποίοι νόμιζαν ἤ νομίζουν ὅτι εἶναι προσηλωμένοι στήν ἀκριβῆ τήρηση τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί Παραδόσεων, ἀλλά ἀπό ἀδιακρισία, ἐμπάθεια, φιλοδοξία καί ἐγωϊσμό δημιούργησαν ἤ δημιουργοῦν σχίσματα, τά ὁποία φυσικά εἶναι καταδικαστέα ἀπό τήν Ἐκκλησία.

Εἶναι βέβαια ἀπορίας ἄξιον τό ὅτι ἀρκετοί αἱρεσιάρχες προῆλθαν καί ἀπό τούς κόλπους τῶν μοναχῶν καί τῶν αὐστηρῶν ἀσκητῶν. Σύμφωνα μέ τόν Ὅσιο καί Θεοφόρο Πατέρα Βαρσανούφιο, οἱ μοναχοί, πού πίστευαν ἤ δίδασκαν αἱρετικά δόγματα δέν ἔκαναν δέηση καί προσευχή στόν Θεό, γιά νά τούς δείξει, ἄν αὐτά εἶναι ἀληθινά. Γι’αὐτό καί ὁ Θεός τούς ἄφησε στήν δική τους προσωπική γνώση[1]. Ὁ δέ Ὅσιος καί Θεοφόρος Πατήρ ἡμῶν Μᾶρκος ὁ ἀσκητής, ἀπαντώντας στήν ἐρώτηση, γιατί πίπτουν οἱ μοναχοί καί οἱ πνευματικοί ἄνδρες, λέγει : «Δέν πίπτουν αὐτοί, πού κρατᾶνε τόν νόμο, ἀλλά αὐτοί, πού τόν ἐγκαταλείπουν καί ἀμελοῦν τά καίρια σημεῖα του, δηλ. τήν προσευχή καί τήν ταπεινοφροσύνη, ἐπειδή ἔχουν κλαπεῖ ἀπό τήν βιοτική μέριμνα καί τήν κενοδοξία»[2].

Σέ διάφορες περιόδους καί ἰδιαίτερα στήν σημερινή συναντᾶται ἡ ἀδυναμία ἀρκετῶν μοναχῶν στό νά ἀντιμετωπίσουν μέ κατάλληλο τρόπο τούς αἱρετικούς. Κατά τίς περιόδους τῶν διαφόρων αἱρέσεων, ἀλλά καί τήν σημερινή περίοδο τοῦ σιωνιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὑπῆρξαν καί ὑπάρχουν ἡγούμενοι Μονῶν, ἐντός καί ἐκτός Ἁγίου Ὄρους, οἱ ὁποῖοι, γιά λόγους δῆθεν οἰκονομίας, μᾶλλον δειλίας, ὑποχωροῦσαν ἤ ὑποχωροῦν στίς πιέσεις τῶν αἱρετικῶν καί τῶν Οἰκουμενιστῶν καί ἐπικοινωνοῦσαν ἤ ἐπικοινωνοῦν ἐκκλησιαστικά μαζί τους μέ διαφόρους τρόπους.

Μέ ἄφατη καρδιακή θλίψη καί πόνο διαπιστώνει κανείς ὅτι, ὅσον ἀφορᾶ τό Ἅγιον Ὄρος, ἡ ὀρθόδοξη δογματική καθίζηση καί παράδοση στόν σατανοκίνητο Οἰκουμενισμό φανερώθηκε ἀποροκάλυπτα ἀπό τήν ἐπιεικῶς ἀπαράδεκτη στάση τῆς Ἱερᾶς Κονότητος τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί τῶν Πανοσιολογιωτάτων Καθηγουμένων τῶν εἴκοσι Ἱερῶν Ἁγιορειτικῶν Μονῶν ἔναντι τῆς ληστρικῆς, αἱρετικῆς, οὐνιτικῆς καί οἰκουμενιστικῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης (Ἰούνιος 2016). Συμμετεῖχαν στήν ψευδοσύνοδο μέ ἐκπρόσωπό τους τόν Καθηγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυρονικητα π. Τύχωνα, ὁ ὁποῖος, ὡς μέλος-σύμβουλος τῆς ἀντιπροσωπείας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου[3], ὄχι μόνο δέν εἴχε δικαίωμα λόγου καί ψήφου κατά τή διάρκεια τῆς ψευδοσυνόδου, ἀλλά μέ τήν παρουσία του σ’αὐτή καί τό ἐπακολουθῆσαν ἐξυμνητικό τῆς ψευδοσυνόδου κείμενό του[4], ἀποδέχθηκε καί ἐπεκύρωσε τήν ψευδοσύνοδο, μή ἐφαρμόζοντας προηγούμενες ὁδηγίες, πού κινοῦνταν πρός τήν ὀρθόδοξη κατεύθυνση, τῆς Ἱεροκοινοτικῆς Ἐπιτροπῆς ἐπί τῶν δογματικῶν θεμάτων[5]. Τό τραγικώτερο ἦταν ἡ ἔκδοση τοῦ καθησυχαστικοῦ μηνύματος τῆς Ἔκτακτης Διπλῆς Ἱερᾶς Συνάξεως τοῦ Ἁγίου Ὄρους (30-6-2017)[6], στό ὁποῖο ἰσχυρίζονταν ἡγούμενοι καί ἀντιπρόσωποι ὅτι δέν ὑπάρχει λόγος ταραχῆς καί οὐσιαστικά ἀπάλλασσαν καί ἀθώωναν τήν ψευδοσύνοδο ἀπό τά σοβαρά δογματικά ἀτοπήματά της. Εἶναι, βεβαίως, γνωστόν ὅτι τά ἀνωτέρω δέν ἔχουν γίνει ἀποδεκτά ἀπό τό σύνολο σχεδόν τῶν ἁγιορειτῶν μοναχῶν, κελλιωτῶν καί ἀσκητῶν καί ὅτι ὑπάρχουν σοβαρές ἀντιδράσεις καί ὀρθόδοξες φωνές, τίς ὁποῖες οἱ φιλοοικουμενιστές ἡγούμενοι προσπαθοῦν νά καταστείλουν μέ κάθε θεμιτό καί ἀθέμιτο μέσον. Ἡ κύρια καί βασική εὐθύνη, ὅμως, βαραίνει τούς ὤμους καί τίς πλάτες τῶν Πανοσιολογιωτάτων Καθηγουμένων, πού ἐν πολλοῖς συμπορεύονται μέ τήν ὁλέθρια γιά τήν Ἐκκλησία μας γραμμή τοῦ προεστῶτος τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ στόν Ὀρθόδοξο χῶρο Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου.

Ἄς ἀφήσουμε, ὅμως, τόν μεγάλο Ὁμολογητή καί μοναχό Ὅσιο Θεόδωρο τόν Στουδίτη, νά ἀπαντήσει στούς ἀνωτέρω ἡγουμένους θαυμάσια, ἀποκαλυπτικά, ἐλεγκτικά καί ἰδιαίτερα διδακτικά.

Λέγει ὁ Ὅσιος ὅτι σέ περιόδους αἱρέσεως:

«χρέος νά ἀγωνίζεται, νά ὁμιλεῖ καί νά διδάσκει τόν λόγο τῆς Ὀρθοδοξίας ἔχει, ὄχι μόνο αὐτός, πού ὑπερέχει σέ βαθμό καί γνώση, ἀλλά ἀντιθέτως, ἀκόμη κι αὐτός, πού κατέχει τήν θέση τοῦ μαθητῆ, ὀφείλει νά διακηρύττει τήν ἀλήθεια καί νά ὁμιλεῖ ἐλεύθερα. Τά λόγια αὐτά δέν εἶναι ἐμοῦ τοῦ ἁμαρτωλοῦ, ἀλλά τοῦ θείου Χρυσοστόμου καί ἄλλων Πατέρων. Οἱ ἡγούμενοι, ὅμως, πού συνελήφθησαν ἀπό τόν βασιλιά, δέν ἔπραξαν ὅσα προανέφερα, ἄν καί ἦταν ἀνώτεροι σέ ἀξίωμα καί γνώση ἀπό ὅλους τούς ἡγουμένους αὐτῆς τῆς χώρας, ἀλλά ἀπεναντίας μᾶλλον σιώπησαν˙ καί δέν ἔπραξαν μόνο αὐτό, τό ὁποῖο ἄλλωστε ἦταν τρομερό, ἀλλά ὑπέγραψαν καί ἔγγραφη βεβαίωση ὅτι δέν θά συνεδριάζουν μεταξύ τους, οὔτε θά διδάσκουν. Ἡ πράξη τους αὐτή εἶναι προδοσία τῆς ἀληθείας, ἄρνηση τοῦ ἀξιώματός τους καί καταστροφή, ὄχι μόνο τῶν ὑποτακτικῶν τους, ἀλλά καί τῶν ἰσοτίμων τους».

Οἱ Ἀπόστολοι, ὅταν ἔλαβαν διαταγή ἀπό τούς Ἰουδαίους νά μήν διδάσκουν στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, εἶπαν τά ἐξῆς : «Σκεφθεῖτε καί κρίνετε μόνοι σας, ἐάν εἶναι ὀρθό καί δίκαιο ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, νά ὑπακούουμε περισσότερο σ’ἐσᾶς, παρά στόν Θεό»[7]. Καί πάλι: «Πρέπει νά ὑπακούουμε στόν Θεό περισσότερο καί ὄχι στούς ἀνθρώπους»[8].

Τέτοια καί παρόμοια θά ἔπρεπε οἱ ἡγούμενοι νά ποῦν σ’αὐτούς, γιά νά δοξασθεῖ ὁ Θεός δι’αὐτῶν, γιά νά οἰκοδομήσουν τούς Ὀρθοδόξους, γιά νά στηρίξουν τά μοναστήρια, γιά νά ἐνισχύσουν αὐτούς, πού πάσχουν στίς ἐξορίες. Ἀλλά, γιατί προτιμᾶμε τά μοναστήρια περισσότερο ἀπό τόν Θεό, καθώς καί τήν ἀνάπαυση, πού αὐτά μᾶς παρέχουν ἀπό τήν κακοπάθεια τῆς ὁμολογίας; Ποῦ εἶναι τό «Μιλοῦσα  μπροστά στούς βασιλεῖς καί δέν ντρεπόμουν»[9]; Ποῦ εἶναι τό «Νά, δέν θά ἐμποδίσω τά χείλη μου, ὥστε νά διακηρύξουν τίς χάριτές Σου˙ Κύριε, Ἐσύ τό γνωρίζεις αὐτό»[10]; Ποῦ εἶναι ἡ δόξα καί ἡ ἰσχύς τοῦ μοναχικοῦ μας τάγματος; Πῶς οἱ μακάριοι Σάββας καί Θεοδόσιος, ὅταν ὁ τότε βασιλεύς Ἀναστάσιος θέλησε νά ἀσεβήσει, ἀντέδρασαν μέ σθένος καί ὑπερασπίσθηκαν τήν πίστη, ἀναθεματίζοντας ἀφ’ἑνός μαζί μέ τούς μοναχούς τους μέσα στήν Ἐκκλησία τούς κακοδόξους, ἀφ’ἑτέρου δέ στέλνοντας τήν ἐπιστολή τους στόν βασιλέα, διά τῆς ὁποίας διεκήρυξαν ὅτι θά προτιμήσουν τόν θάνατο ἀπό τό νά ἀνεχθοῦν ὁποιαδήποτε ἀλλοίωση τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως;

Ἀλλά, ἀποκρίνονται, καθώς λέγουν, οἱ κύριοι ἡγούμενοι: «Καί ποιοί εἴμαστε ἐμεῖς, γιά νά διαμαρτυρηθοῦμε»; Πρῶτον, εἶναι Χριστιανοί οἱ ὁποῖοι ὀφείλουν αὐτή τήν στιγμή ὁπωσδήποτε νά μιλήσουν˙ ἔπειτα εἶναι μοναχοί, οἱ ὁποῖοι δέν παρασύρονται τόσο εὔκολα, ἐπειδή εἶναι ἐλεύθεροι καί ἀδέσμευτοι ἀπό τά πράγματα τοῦ κόσμου˙ κατόπιν ἡγούμενοι, οἱ ὁποῖοι διορθώνουν καί τίς ἀτέλειες τῶν ἄλλων καί ἔχουν χρέος νά μή δίνουν σέ κανένα αἰτία σκανδάλου, «γιά νά μή γίνει κατά κανένα τρόπο θέμα μομφῆς καί ἐμπαιγμοῦ ἡ διακονία, πού τούς ἀνέθεσε ὁ Κύριος»[11], καθώς λέγει ὁ θεῖος Παῦλος.

Εἶναι δέ ἀναγκαῖο νά χαρακτηρίσω τό μέγεθος τοῦ σκανδάλου καί τῆς μομφῆς ἤ μᾶλλον τῆς συγκαταθέσεως, πού προκάλεσαν διά τοῦ γράμματος, πού ὑπέγραψαν ἰδιοχείρως; Διότι, ἐάν ἡ σιωπή εἶναι μέρος τῆς συγκαταθέσεως, πόσο ἀκόμη πιό φοβερό εἶναι ἡ ἔγγραφη ἐπικύρωση ἐνώπιον ὅλης τῆς Ἐκκλησίας τῆς συγκαταθέσεως καί τῆς συμφωνίας τους αὐτῆς[12];

Σέ ἄλλη του ἐπιστολή ὁ μέγας Θεόδωρος κατακρίνει τόν ἡγούμενο Θεόφιλο, πού εἶχε καταδεχθεῖ νά κοινωνήσει μέ τούς εἰκονομάχους:

«Ὤ τῆς πωρώσεως! Ὤ τῆς θεομαχίας! Μέ τήν περιφρόνηση τῆς εἰκόνος Του, ἔχει γίνει ἄρνηση τοῦ ἰδίου τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί τῆς Θεοτόκου καί ὁποιουδήποτε Ἁγίου. Ἐξ αἰτίας τῶν ἁγίων εἰκόνων ὁ ἀρχιεπίσκοπος (ἅγιος Νικηφόρος) ἐκδιώχθηκε, ἐπίσκοποι ἐξωρίσθηκαν, ἐνῶ ἡγούμενοι ὑπέστησαν τά ἴδια δεινά μαζί μέ μοναχούς, μοναχές, λαϊκούς καί λαϊκές. Ἄλλοι δέρνονται, ἄλλοι φυλακίζονται, μερικοί πεθαίνουν ἀπό τήν πεῖνα, ἄλλοι βασανίζονται, μερικοί φεύγουν διά θαλάσσης καί ἄλλοι στίς ἐρήμους. Οἱ ἐρημιές καί τά σπήλαια ἔχουν γεμίσει˙ γεμάτα εἶναι τά ὄρη καί οἱ λαγκαδιές. Σάρκες κατακόβονται, αἵματα τρέχουν, ὅλη ἡ χώρα μας συνταράσσεται ἀπό τόν διωγμό. Ὅλη ἡ ὑφήλιος, θά ἔλεγα, θρηνεῖ καί ὀδύρεται.

Καί σύ, ὤ τρισάθλιε, ἐνῶ ἐνέδωσες στήν θανάσιμη κοινωνία μέ τούς αἱρετικούς καί διαμένεις στό «ὀλετήρι», γιά νά τό πῶ ἔτσι, καί ὄχι στό μοναστήρι, λέγεις ὅτι ὅλα πᾶνε καλά, κοροϊδεύοντας μέ ἰουδαϊκό τρόπο τούς χριστοφόρους - ἤ μᾶλλον τόν ἴδιο τόν Χριστό - γιά τόν Ὁποῖο καί πάσχουν; Καί ποιό ναό διέσωσες, ἐσύ πού μόλυνες τόν ναό τοῦ Θεοῦ, δηλαδή τόν ἑαυτό σου; Ποιούς ἀδελφούς προφύλαξες; Ἐκείνους, πού καταστράφηκαν ἀπό τήν συγκοινωνία σου μέ τούς αἰρετικούς, ἔστω καί μέ ἁπλή συνεστίαση; Ἔγινες σκάνδαλο τοῦ κόσμου, παράδειγμα ἀρνήσεως, προτροπή ἀπωλείας, σάρκα καί ὄχι πνεῦμα, «σκοτήρ» καί ὄχι φωστήρ. Αὐτά φωνάζει ἡ ἴδια ἡ ἀλήθεια πρός ἐκείνους, πού ἀσεβοῦν μέ αὐτό τόν τρόπο, τούς ὁποίους, ἐάν δέν μετανοήσουν γιά τίς ἄθεες ἐπιλογές τους, δέν πρέπει νά τούς θεωροῦμε Χριστιανούς»[13].

Σέ ἄλλη του δέ ἐπιστολή πρός τόν ἡγούμενο Εὐστράτιο, ὁ σοφός Πατήρ λέγει τά ἑξῆς χαρακτηριστικά:

«Δέν φαίνεται ἀνεύθυνο τό ὅτι, ἐνῶ συνελήφθηκες ἀπό ἄνθρωπο τοῦ βασιλέως, ἐν τούτοις ἔμεινες ἀβλαβής, δηλαδή σέ ἄφησαν ἐλεύθερο. Διότι, αὐτό συνοδεύει τά ὅσα διαδίδονται γιά τό πρόσωπό σου. Ἄλλωστε, εἶναι πανθομολογούμενο ὅτι κανείς ἀπό ὅσους ἔχουν ὁμολογήσει μέ θάρρος τήν Ὀρθόδοξη πίστη δέν μένει χωρίς φυλάκιση ἤ τουλάχιστον ἐξορία, δηλαδή φυγάδευση. Ἀντιθέτως δέ, ὅσοι διαφεύγουν αὐτές τίς τιμωρίες, σημαίνει ὅτι ἐξαπατήθηκαν ἀπό τούς αἱρετικούς, γιά νά μή μιλήσω σκληρότερα καί σέ λυπήσω.

Ἤ μήπως δέν διέκρινες, ἐσύ ὁ τόσο διορατικός, τόν φοβερό διωγμό τοῦ θηριωνύμου Λέοντος, τοῦ ὁποίου τό ἐγκληματικό χέρι συνέλαβε ἀκόμη καί τούς ἀλλοεθνεῖς Εἰκονοφίλους καί τούς σκότωσε καί τούς ἀφάνισε, ἤ - στήν πιό φιλάνθρωπη περίπτωση - τούς ἔθεσε ὑπό φρούρηση, ἔπειτα ἀπό σκληρή μαστίγωση, ἐκτός φυσικά ἀπό ὅσους ἔδειξαν ὑποταγή. Ἐφόσον, λοιπόν, ἐσύ δέν ὑπέστης, μετά τήν σύλληψή σου, τίποτε ἀπό αὐτά, συγχώρησέ με, ἀλλά ὑποχώρησες ὁσιώτατε. Καί μή ἰσχυρίζεσαι ὅτι διατηρεῖς ἀσφαλεῖς τίς Ἐκκλησίες σου καί ἀπείραχτες τίς ἁγιογραφίες τους, καθώς καί τό μνημόσυνο τοῦ ἁγιωτάτου πατριάρχου μας (Νικηφόρου)˙ διότι, τέτοιου εἴδους φλυαρίες λέγουν καί ἄλλοι, πού παρασύρθηκαν καί ὑπέκυψαν στούς εἰκονομάχους. Δέν θά ἦταν δυνατόν νά διατηρηθοῦν αὐτά, παρά μόνο ἐάν πραγματοποιήθηκε προδοσία τῆς Ὀρθοδόξου ὁμολογίας.

Διότι, ποιό εἶναι τό ὄφελος ἀπό τό νά περιποιούμαστε ἀψύχους ναούς, τήν στιγμή κατά τήν ὁποία ἐμεῖς καταστραφήκαμε, πού εἴμαστε καί ὀνομαζόμαστε ναός τοῦ Θεοῦ; Οὔτε ἡ εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, οὔτε τῆς Θεοτόκου, οὔτε κανενός Ἁγίου κινδυνεύουν νά πάθουν τίποτε, διότι διαμένουν μέσα σ’αὐτές ὡς πρωτότυπα. Ἀντιθέτως, καταστρέφονται ψυχικά ὅσοι νομίζουν ὅτι τίς ἀφανίζουν, ἀλλά καί ὅσοι - γιά νά φυλάξουν δῆθεν τίς εἰκόνες - ἀποφεύγουν τήν ὁμολογία καί τήν ἐπακόλουθη κακοπάθεια. Ἀλοίμονο! Ἄλλοι πεθαίνουν, ἄλλοι ἐξορίζονται, ἄλλοι μαστιγώνονται, ἄλλοι φυλακίζονται, τά ὄρη, οἱ ἔρημοι, τά βράχια καί τά σπήλαια φιλοξενοῦν τούς μακαρίους διωγμένους, καί ἐμεῖς, μένοντας στά μοναστήρια μας, νά νομίζουμε ὅτι δέν θά πάθουμε κανένα κακό; Καθόλου»[14]!

Τέλος, σέ ἐπιστολή του πρός πρεσβύτερο, πού ὑπέγραψε, ὁ ἱερός Πατήρ λέγει : «Ἄν ἰσχυρίζεσαι ὅτι, ὑπογράφοντας, ἔκραζες ὅτι προσκυνᾶς τίς ἅγιες εἰκόνες, συγχώρησέ με, ἀδελφέ, ἀλλά καί ὁ Πιλάτος, ἀθωώνοντας μέ τό στόμα τόν ἑαυτό του ἀπό τήν σφαγή τοῦ Χριστοῦ, μέ τόν κάλαμο κύρωσε τόν θάνατο»[15].

Εὐχή καί προσευχή μας εἶναι οἱ Πανοσιολογιώτατοι Καθηγούμενοι νά ἀκούσουν, ὄχι τά δικά μας λόγια, ἀλλά τά λόγια τοῦ Ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου˙ νά συνειδητοποιήσουν τό μέγα πλῆγμα, πού ἀτυχῶς ἐπέφεραν στό Σῶμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας καί δή στό Περιβόλι τῆς Παναγίας, τό Ἁγιώνυμο Ὄρος˙ νά μετανοήσουν ἐμπράκτως˙ νά ἀνακαλέσουν τήν συγκατάθεσή  τους˙ νά ἀποσύρουν τό ἁγιορείτικο μήνυμα τῆς 30ης Ἰουνίου 2017˙ νά προβοῦν στήν σύνταξη καί κυκλοφόρηση ἑνός ὄντως ὀρθοδόξου καί ὁμολογιακοῦ κειμένου, ὅπου θά δηλώνεται ἡ πλήρης ἀντίθεσή τους στόν Οἰκουμενισμό καί τήν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης˙ καί τέλος, νά ἐφαρμόσουν τό ἱεροκανονικό δικαίωμα, πού παρέχεται ἀπό τόν 15ο Ἱερό Κανόνα τῆς ΑΒ΄ Συνόδου[16], τῆς παύσεως τῆς μνημονεύσεως τοῦ ὀνόματος τοῦ οἰκείου Ἐπισκόπου τους, τοῦ αἱρετίζοντος Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, μιμούμενοι τούς παλαιοῦς Ἁγιορεῖτες Πατέρες, πού διέκοψαν τήν μνημόνευση τοῦ μεγάλου οἰκουμενιστοῦ καί μασόνου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κυροῦ Ἀθηναγόρα. Μόνο μέ τίς ἀνωτέρω τολμηρές καί θεάρεστες ἀποφάσεις θά κατορθώσουν, μέ τήν χάρη τῆς Κυρίας Θεοτόκου, νά ἐπαναφέρουν καί νά ἐξυψώσουν καί πάλι τό κῦρος καί τήν αἴγλη τοῦ Ἁγιωνύμου Ἄθω.

[1] ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Βίβλος Βαρσανουφίου καί Ἰωάννου, ἀπόκρισις χδ΄, ἐκδ. Β. Ρηγόπουλος, Θεσ/κη 1997, σ. 287.
[2] ΟΣΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ ΑΣΚΗΤΗΣ, Ἀντιβολή πρός σχολαστικόν, P.G. 65, 1076B.

[3] Ὁ Ἠγούμενος τῆς Μονῆς Σταυρονικήτα Τύχων στήν ἀντιπροσωπεία τοῦ Οἰκ. Πατριαρχείου στήν Πανορθόδοξη Σύνοδο, http://www.amen.gr/article/o-igoumenos-tis-monis-stavronikita-tyxon-stin-adiprosopeia-tou-oikpatriarxeiou-stin-panorthodoksi-synodo

[4] Ἠγούμενος Ἱ. Μ. Σταυρονικήτα : Ναί στούς θεολογικούς διαλόγους, ἀλλά…., 3-8-2017, http://www.katanixis.gr/2017/08/blog-post_73.html

[5] Ἡ εἰσήγηση τῆς Ἱεροκοινοτικῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἐπί τῶν τελικῶν κειμένων τῆς Μεγάλης Συνόδου, 26-11-2016, http://thriskeftika.blogspot.gr/2017/01/blog-post_23.html

[6] Ἅγιον Ὄρος γιά Μεγάλη Σύνοδο : ''Δέν ὑπάρχει λόγος ταραχῆς'', 30-6-2017, http://www.romfea.gr/agioritika-nea/15666-agion-oros-gia-megali-sunodo-den-uparxei-logos-taraxis

[7] Πράξ. 4, 19.

[8] Πράξ. 5, 29.

[9] Ψαλμ. 118, 46.

[10] Ψαλμ. 39, 10.

[11] Β΄ Κορ. 6, 3.

[12] ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ, Ἐπιστολή β΄, βιβλίο β΄, PG 99, 1120B-1121A.

[13] Τοῦ ἰδίου, Ἐπιστολή πθ΄, βιβλίο β΄, PG 99, 1337A-C.

[14] Τοῦ ἰδίου, Ἐπιστολή ρστ΄, βιβλίο β΄, PG 99, 1364D-1364B.

[15] Τοῦ ἰδίου, Ἐπιστολή στ΄, βιβλίο β΄, PG 99, 1128D. Σχ. βλ. Οἱ ἀγῶνες τῶν μοναχῶν ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἔκδ. Ἱ. Μ. Ὁσίου Γρηγορίου, Ἅγιον Ὄρος 2003, σσ. 343, 345, 347-350.

[16] ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Πηδάλιον, ἐκδ. Β. Ρηγόπουλος, Θεσ/κη 2003, σσ. 358.

Πηγή: Ακτίνες

Λίγες ώρες μετά την υπερψήφιση από την Βουλή του νομοσχεδίου για την αλλαγή φύλου, σε έρευνα της MRB που παρουσιάστηκε στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Star με την Μάρα Ζαχαρέα, αποτυπώνεται ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων διαφωνεί τόσο με την ρύθμιση όσο και με την χρονική συγκυρία που επελέγη για να περάσει.

Ειδικότερα, στην πανελλαδική έρευνα της MRB που διενεργήθηκε μεταξύ 6 και 9 Οκτωβρίου οι πολίτες που κλήθηκαν να απαντήσουν στο ερώτημα αν πρέπει να υπάρξει νομική αλλαγή φύλου για άτομα άνω των 17 ετών, το 58,6% απάντησε «σίγουρα/μάλλον διαφωνώ και το 39,3% «σίγουρα/μάλλον συμφωνώ» ενώ ένα 2,1% επέλεξε Δεν ξέρω/ δεν απαντώ.

Συντριπτικά αρνητική η κοινή γνώμη για την ηλικία των 15

Ωστόσο στο ερώτημα αν πρέπει να υπάρξει νομική αλλαγή φύλου για άτομα 15-17 ετών – όπως προβλέπει το άρθρο 3 που υπερψηφίστηκε - η διαφωνία είναι συντριπτική.

Το 71,7% απάντησε ότι σίγουρα/μάλλον διαφωνεί έναντι μόλις 26,7% που σίγουρα/μάλλον συμφωνεί.

Ακατάλληλη συγκυρία

Στο ερώτημα για το εάν είναι τώρα η κατάλληλη στιγμή επίσης σε συντριπτικό βαθμό οι ερωτηθέντες απάντησαν αρνητικά. Ενα 72,4% εξέφρασε την διαφωνία του έναντι μόλις 23,8% που συμφώνησε και 3,8% που επέλεξε Δεν Ξέρω/Δεν απαντώ.

Πιο αρνητικοί οι άνδρες

Ενδιαφέρον έχει και η διαστρωμάτωση όσων απάντησαν καθώς η πλειοψηφία που διάκειται αρνητικά είναι άνδρες αλλά και νέοι όπως είπε ο δ/νων σύμβουλος της MRB Δημήτρης Μαύρος στην Μάρα Ζαχαρέα.

Στάση Εκκλησίας

Αίσθηση επίσης προκάλεσε η απάντηση της κοινή γνώμης στην στάση που τήρησε η Εκκλησία.

Το 51,4% απάντησε ότι συμφωνεί με αυτή, ωστόσο ένα ιδιαίτερα αξιοσημείωτο ποσοστό της τάξης του 44,2% την έκρινε αρνητικά.

Πηγή: press-gr

Ἂν καμμία φορὰ σκεφθῇς ὅτι ἡ λογική σου θέλησις δὲν μπορεῖ νὰ ἀντισταθῇ ποτὲ καθόλου στὴν παράλογη ἐπιθυμία καὶ στοὺς ἐχθροὺς ποὺ σὲ πολεμοῦνε, ἐπειδὴ καὶ δὲν αἰσθάνεσαι νὰ ἔχῃς μία προθυμία ζωντανὴ ἐναντίον τους· σὺ ὅμως, νὰ παραμείνης, ἀδελφέ μου, σταθερὸς καὶ μὴν ἐγκαταλείψης τὸν πόλεμο, γιατὶ θὰ θεωρῆσαι ὡς νικητής, ἐφόσον δὲν βλέπῃς φανερὰ νικημένο τὸν ἑαυτό σου. Διότι ὅπως ἡ ἀνώτερη θέλησί μας δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ τὶς κατώτερες ἐπιθυμίες, γιὰ νὰ προσβάλλῃ τὶς πράξεις της, ἔτσι ἂν αὐτὴ ἡ ἴδια δὲν θέλῃ, δὲν μπορεῖ νὰ πιεσθῆ ποτὲ καὶ νὰ νικηθῆ ἀπὸ αὐτὲς μὲ ὅσο σκληρὸ πόλεμο καὶ ἂν τῆς κάνουν. Γιατὶ, ὁ Θεὸς χάρισε στὴ θέλησί μας τόση ἐλευθερία καὶ δύναμι, ὥστε καὶ ἂν ὅλες οἱ αἰσθήσεις, καὶ ὅλοι οἱ δαίμονες καὶ ὅλος ὁ κόσμος μαζὶ ὁπλισθοῦν ἐναντίον της καὶ τὴν πολεμοῦν δυνατά, παρόλα αὐτά, μπορεῖ ἡ θέλησί μας μὲ κάθε ἐλευθερία, νὰ τὰ περιφρονήσῃ καὶ νὰ θέλῃ ἐκεῖνο, ποὺ θέλει, ἢ νὰ μὴ θέλῃ ἐκεῖνο, ποὺ δὲν θέλει καὶ ὅσες φορὲς θέλει καὶ γιὰ τὸ σκοπὸ ἐκεῖνο ποὺ τῆς ἀρέσει καλύτερα.

Ἐὰν δὲ καὶ καμιὰ φορὰ οἱ νοητοὶ ἐχθροὶ καὶ ἡ παράλογή σου ἐπιθυμία, τόσο δυνατὰ σὲ πολεμοῦνε καὶ σὲ καταπιέζουν, ὥστε ἀποδυναμωμένος, δὲν μπορεῖς νὰ κάνῃς ἐναντίον τους κανένα ἔργο πνευματικὸ γιὰ νὰ βοηθηθῇς, σοῦ λέω, νὰ μὴ δειλιάσης οὔτε σὲ αὐτὴ τὴν περίπτωσι, οὔτε νὰ ρίξης στὴ γῆ τὰ ἄρματα· ἀλλὰ χρησιμοποίησε αὐτὸ τὸ ὄχημα, ἐναντίον αὐτῶν καὶ λέγε πρὸς τοὺς ἐχθρούς· «δὲν ὑποχωρῶ ἀπὸ τὸν πόλεμο, δὲν θὰ σᾶς ἀφήσω οὔτε τώρα ἀπλήγωτους». «Ὁ Κύριος εἶναι τὸ φῶς καὶ ἡ σωτηρία μου, ποιὸν θὰ φοβηθῶ; Ὁ Κύριος τὸ καταφύγιο τῆς ζωῆς μου, ἀπὸ ποιὸν θὰ πανικοβληθῶ;» (Ψαλμ. 26,1). «Ἐγὼ στὸ ὄνομά του θὰ ἐξουθενώσω τοὺς ἐχθρούς μου» (Ψαλμ. 43,7)· καὶ ἂν τώρα δυναμωθῇς, ἀλλὰ πάλι νικηθῇς, ὅπως γράφτηκε· «Ὅσο καὶ ἂν συνασπίζεσθε, θὰ συντριβῆτε· ἐξοπλισθῆτε ὅσο θέλετε, πάλι θὰ συντριβῆτε» (Ἡσ. 8,9). Ὁπότε ὅπως κάνει ἐκεῖνος ποὺ ἔχει ἐναντίον του τὸν ἐχθρὸ καὶ τὸν καταδυναστεύει· ὁ ὁποῖος, μὴ μπορώντας νὰ τὸν χτυπήσῃ κατευθείαν, τὸν χτυπᾷ πλάγια καὶ δοκιμάζει νὰ κάνῃ ἕνα πήδημα παραπίσω, γιὰ νὰ μπορέσῃ νὰ τὸν πληγώσῃ καὶ κατ᾿ εὐθεῖαν ἔτσι κάνε καὶ σύ· μάζεψε τοὺς λογισμούς σου μέσα στὸν ἑαυτό σου καὶ σκέψου ὅτι δὲν ἔχεις καμμία δύναμι καὶ ἔτσι καταφεύγοντας στὸ Θεό, ποὺ μπορεῖ τὰ πάντα, κάλεσέ τον μὲ θερμὴ ἐλπίδα καὶ δάκρυα, ἐνάντια στὸ πάθος ποὺ σὲ πολεμεῖ, λέγοντας· «Κύριε, βοήθησέ με· Θεέ μου, Θεέ μου, βοήθησέ με· Ἰησοῦ μου, βοήθησέ με· πολέμισε τοὺς πολεμοῦντάς με· πᾶρε ἀσπίδα καὶ ὅπλο καὶ ἔλα βοήθησέ με» (Ψαλμ. 34,1). «Θεοτόκε Παρθένε, βοήθησέ με, γιὰ νὰ μὴν ἀφήσω τὸν ἐχθρὸ νὰ μὲ νικήσῃ».

Ἐὰν δὲ τὸ πάθος καὶ ὁ ἐχθρός σου δίνη χρόνο, μπορεῖς ἀκόμη νὰ βοηθήσῃς τὴν ἀδυναμία τῆς θελήσεώς σου κατὰ τοῦ πάθους, μὲ τοὺς στοχασμοὺς καὶ αὐτὲς τὶς ἀσκήσεις. Παραδείγματος χάριν, ὅταν ἐσὺ πέσῃς σὲ καμία δυσκολία ἢ ἄλλη κάποια τιμωρία καὶ ἡ ἐπιθυμία σου δὲν μπορῇ ἢ δὲν θέλῃ νὰ τὴν ὑπομείνη, βοήθησέ την μὲ αὐτά.

1. Σκέψου, ὅτι ἡ δοκιμασία αὐτὴ ποὺ ὑποφέρεις, πρέπει νὰ τὴν πάθης ἄξια, γιατὶ ἐσὺ ἔδωσες τὴν ἀφορμὴ καὶ μὲ κάθε δίκαιο χρωστᾷς νὰ ὑποφέρῃς ἐκείνην τὴν πληγή, ποὺ ἐσὺ μὲ τὰ χέρια σου ἔδωσες στὸν ἑαυτό σου.
2.  Ἐὰν ἐσὺ δὲν ἔχῃς στὴ δοκιμασία αὐτὴ κανένα φταίξιμο, γύρισε τὸν λογισμό σου στὰ πολλὰ ἄλλα καὶ μεγάλα σου σφάλματα καὶ σκέψου, πὼς γι᾿ αὐτὰ δὲν σοῦ ἔδωσε ἀκόμη ὁ Θεὸς τὴν τιμωρίαν ποὺ σοῦ ἁρμόζει, ἀλλὰ οὔτε ἐσὺ τὰ σωφρόνισες καθὼς πρέπει· ὁπότε ἡ εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ σὲ ἐλέησε καὶ γιὰ νὰ μὴ βασανισθῇς αἰώνια, σοῦ ἔστειλε τὴν προσωρινὴ αὐτὴ δοκιμασία· καὶ λοιπὸν πρέπει νὰ τὴ δεχθῇς μὲ χαρὰ καὶ εὐχαριστία.
3. Σκέψου, ὅτι ἂν καὶ πρόλαβες καὶ ἔκανες ἀρκετὸ κανόνα γιὰ τὰ ἁμαρτήματά σου ἐκεῖνα μὲ τὰ ὁποῖα λύπησες τὴν μεγαλειότητα τοῦ Θεοῦ (τὸ ὁποῖο δὲν πρέπει ποτὲ νὰ σκεφθῇς)· σκέψου ὅμως πὼς στὴν βασιλεία τῶν οὐρανῶν δὲν μπαίνει κανεὶς ἄλλος, παρὰ μέσα ἀπὸ τὴν στενὴ πύλη τῶν δοκιμασιῶν καὶ τῶν θλίψεων. «Πρέπει νὰ περάσουμε ἀπὸ πολλὲς θλίψεις γιὰ νὰ μποῦμε στὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ» (Πράξ. 14,21).
4. Ὅτι ἂν καὶ σὺ μπορεῖς νὰ μπῆς σὲ αὐτὴ τὴν βασιλεία μέσα ἀπὸ ἄλλο δρόμο, δηλαδὴ μέσα ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὅμως αὐτὸ δὲν πρέπει οὔτε κἂν νὰ τὸ σκεφθῇς· ἐπειδὴ καὶ ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ μὲ ὅλους του τοὺς φίλους, μπῆκε σὲ αὐτὴ μέσα ἀπὸ ἀγκάθια καὶ σταυρούς.
5. Σκέψου πὼς αὐτὴ ἡ δοκιμασία ποὺ ὑποφέρεις, εἶναι κατὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ (τὸ ὁποῖο πρέπει νὰ σκέφτεσαι στὴν ἀρχὴ κάθε σου πράξεως καὶ θλίψεως ποὺ θὰ σοῦ συμβαίνῃ, ὅπως σου εἶπα πιὸ πρίν, στὸ ι´ καὶ ια´ κεφάλαιο, δηλαδὴ τὸ νὰ θέλῃς νὰ γίνεται σὲ κάθε σου ἔργο καὶ σὲ κάθε ἄλλο γεγονὸς τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ), ὁ ὁποῖος γιὰ τὴν ἀγάπη ποὺ σοῦ ἔχει, εὐχαριστιέται καὶ χαίρεται νὰ σὲ βλέπῃ νὰ ὑποφέρῃς ὡς πιστός του καὶ γενναῖος πολεμιστής. Λοιπὸν καὶ σὺ γιὰ νὰ ἀνταποκριθῇς σὲ αὐτή του τὴν ἀγάπη, ὅσο εἶναι ἄδικη καὶ βαριὰ ἡ δοκιμασία ποὺ ὑποφέρεις, τόσο ἀγωνίσου νὰ τὴν ὑπομένῃς μὲ εὐχαριστία. Γιατὶ κάνοντας ἔτσι, φαίνεσαι πὼς ὑπομένεις στὴν πρᾶξι καὶ ἀγαπᾷς καὶ σὲ αὐτὰ ἀκόμη τὰ σκληρότατα βασανιστήρια μόνον τὴν θεία του θέλησι, γιὰ τὴν ὁποία καὶ κοντὰ στὴν ὁποία, κάθε τί πικρὸ φαίνεται γλυκὸ καὶ κάθε ἄτακτο ἔχει τάξι καὶ κανόνα τέλειο.

Πηγή: (Ἀόρατος Πόλεμος - Μέρος 1ον - Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης), Ορθόδοξοι Πατέρες