«Αναταραχή» προκάλεσαν ο δηλώσεις του πρώην Υπουργού Πετρελαίου της Αιγύπτου, που είπε πως η ΕΝΙ πρόκειται το επόμενο διάστημα να ανακοινώσει ένα άλλο τεράστιο κοίτασμα φυσικού αερίου, τρεις φορές μεγαλύτερο από το Ζορ!
Σύμφωνα με την ιστοσελίδα albawaba, ο πρώην Υπουργός Πετρελαίου Osama Kamal δήλωσε, στο πλαίσιο μίας ζωντανής τηλεοπτικής συνέντευξης, ότι η ιταλική εταιρεία πρόκειται να αποκαλύψει μια άλλη ανακάλυψη «τέρας».
Τα αποθέματα πεδίου Noor αναμένεται να φθάσουν τα 90 τρισεκατομμύρια κυβικά πόδια, τρεις φορές τα αποθέματα του Zohr, σύμφωνα με πηγές του Υπουργείου Πετρελαίου της Αιγύπτου, αναφέρει το δημοσίευμα.
«Αν θυμάστε, πριν από δύο μήνες είπαμε ότι θα ακολουθήσουν περισσότερες ανακαλύψεις σε αυτόν τον τομέα. Ας ελπίσουμε ότι αυτή η μεγάλη είδηση θα ανακοινωθεί από τον Πρόεδρο και τον Υπουργό Πετρελαίου μέσα σε λίγες μέρες».
Από την πλευρά του, ο Υπουργός Πετρελαίου της Αιγύπτου Tarek El-Molla δήλωσε ότι η χώρα ενδέχεται να σταματήσει την εισαγωγή υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG) στο τέταρτο τρίμηνο.
«Οι εξαγωγές πετρελαίου Zohr, καθώς και η παραγωγή άλλων πετρελαϊκών πεδίων, θα ξεκινήσουν στις αρχές του επόμενου έτους", δήλωσε ο El-Molla. "Δεν νομίζω ότι θα υπάρξουν περισσότερες προσφορές. Νομίζω αυτό ήταν. Η τοπική παραγωγή πρέπει να καλύπτει τις ανάγκες μας", ανέφερε.
Εκπρόσωπος της EΝΙ αρνήθηκε να σχολιάσει τις παρατηρήσεις του πρώην Υπουργού, όταν ήρθε σε επαφή με την Arab News. Το απόθεμα της Eni αυξήθηκε κατά περίπου 0,7% την Τρίτη.
Πηγή: Σημερινή, Ινφογνώμων Πολιτικά
Μετά τη σύλληψη του Tommy Robinson στις 25 Μαΐου, η παρουσίαση γενικά – και λανθασμένα – αναφερόμενη ως «συμμορίες βιαστών Ασιατικής καταγωγής» έχει επανέλθει στις ειδήσεις. Αυτό έχει αναζωπυρώσει μια συζήτηση σχετικά με το αν τα θύματα δικαιώνονται από, και αν οι δράστες έρχονται αντιμέτωποι με την Δικαιοσύνη.
Σε όλα αυτά όμως λείπει τουλάχιστον ένα βασικό στοιχειό. Τι συνέπειες έχουν υπάρξει, υπάρχουν ή ενδέχεται να υπάρξουν σε μεταγενέστερο στάδιο, για όλους εκείνους τους δημόσιους αξιωματούχους που επέτρεψαν σιωπηλά ή με άλλο τρόπο να συνεχιστούν αυτές οι σύγχρονες φρικαλεότητες και δεν έκαναν τίποτα για να τις σταματήσουν; Τους αστυνομικούς, τους πολιτικούς, τους εργαζόμενους στο δημόσιο και άλλους που φάνηκαν να αποτυγχάνουν επανειλημμένα.
Δεν έχουν ποτέ καταδικαστεί σε φυλάκιση για καμιά από τις παραβλέψεις τους – και ίσως δεν θα ασκηθούν ποτέ ποινικές κατηγορίες εναντίον τους (ούτε καν κατηγορίες περί εγκληματικής αμέλειας).
Αξίζει όμως να αναρωτηθούμε αν οι ζωές, οι σταδιοδρομίες ή ακόμα και τα συνταξιοδοτικά σχέδια των ανθρώπων αυτών επηρεάστηκαν από την αποδεδειγμένη αποτυχία τους να αντιμετωπίσουν ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που απασχολούν τη Βρετανία.
Δηλαδή, τους μαζικούς βιασμούς νεαρών κοριτσιών που παρακινούνται από ενήλικες που υποκινούνται (μεταξύ πολλών άλλων) από το ρατσισμό, τη θρησκευτικότητα, το μισογυνισμό και την ταξική περιφρόνηση.
Ίσως η καριέρα μίας μόνο δημόσιου αξιωματούχου, όπως αυτή έχει εξελιχθεί μετά την εμφάνιση των συμμοριών βιαστών, βοηθήσει να απαντηθεί αυτή η ερώτηση. Το όνομά της είναι Joanna Simons. Το 2013 ήταν Διευθύνουσα Σύμβουλος του Συμβουλίου της Κομητείας του Οξφορντσάιρ.
Ήταν στο επίκεντρο του προγράμματος “φροντίδας” αυτού του Συμβουλίου για σχεδόν μια δεκαετία: δηλαδή κατά τη διάρκεια της περιόδου κατά την οποία έγιναν οι μαζικοί βιασμοί ντόπιων κοριτσιών (που στη συνέχεια διερευνήθηκαν με το όνομα «Επιχείρηση Bullfinch»).
Η βαρβαρότητα, η οποία χαρακτήριζε τους ντόπιους άνδρες, που λανθασμένα περιγράφτηκαν ως «Ασιατικής» προέλευσης, συμπεριλάμβανε το μαρκάρισμα ενός από τα κορίτσια με ένα «Μ» στο σώμα της. Το όνομα του δράστη ήταν «Mohammed» και ο εν λόγω Mohammed θέλησε όλοι να γνωρίζουν ότι αυτό το κορίτσι «ανήκε» σε αυτόν και πως ήταν κτήμα του.
Άλλα μεταξύ των εκατοντάδων ντόπιων θυμάτων υπέστησαν εξίσου τρομακτική κακοποίηση. Μερικά από αυτά βρίσκονταν υπό τη φροντίδα των τοπικών αρχών. Μεταξύ των ιστοριών, που είδαν το φως της δημοσιότητας από την υπόθεση του 2013 στο Δικαστήριο Old Bailey, ήταν και η ιστορία ενός κοριτσιού που ναρκώθηκε και βιάστηκε από μια συμμορία ανδρών.
Κατάφερε να διαφύγει και να καλέσει ένα ταξί, το οποίο την πήγε στο ίδρυμα κοριτσιών όπου ζούσε. Το προσωπικό του ιδρύματος αρνήθηκε να πληρώσει το ταξί, και έτσι ο οδηγός πήγε το κορίτσι κατευθείαν πίσω στο μέρος από το οποίο είχε μόλις δραπετεύσει, όπου η συμμορία τη βίασε ξανά.
Δεν πρόκειται για εφιάλτη σε κάποια μακρινή χώρα, ή ακόμη σε μια πόλη της βόρειας Αγγλίας, όπου τα μέσα μαζικής ενημέρωσης του Λονδίνου σπάνια φτάνουν. Πρόκειται για μια ιστορία που εξελίσσεται στο καταπράσινο Οξφορντσάιρ.
Οι οικογένειες μερικών από τα κακοποιημένα κορίτσια εξήγησαν πως προσπαθούσαν συνεχώς να κρούσουν τον κώδωνα του κινδύνου για το τι συνέβαινε με τις κόρες τους, αλλά το κράτος τους έκλεινε τις πόρτες του κατάμουτρα.
Αφού βγήκαν στο φως στοιχεία όπως τα παραπάνω κατά τη ποινική δίκη στο Old Bailey, η Simons δημοσίευσε ένα βίντεο στο διαδίκτυο από το Συμβούλιο της Κομητείας του Οξφορντσάιρ. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων πέντε ετών λιγότεροι από 2.000 άνθρωποι παρακολούθησαν αυτήν την απολογία 48 δευτερολέπτων. Αλλά αξίζει ένα ευρύτερο κοινό.
Στο βίντεο, η κ. Simons κοιτάει τη κάμερα και ζητάει συγνώμη στους ανθρώπους τους οποίους το Συμβούλιο απογοήτευσε, γεγονός που δείχνει πολλά για τη στάση που επικρατούσε εδώ και χρόνια στη Βρετανία. Από την αρχή μέχρι το τέλος, τα πάντα είναι λάθος.
Ο τόνος και το περιεχόμενό του υποδηλώνουν ότι η κ. Simons σαν να ζητά συγνώμη για καθυστέρηση στην συλλογή τοπικών απορριμμάτων ή για καθυστέρηση στην παροχή αλατιού για τα πεζοδρόμια κατά τη διάρκεια κακοκαιρίας. Τίποτα δεν θυμίζει τη φρίκη– τον απόλυτο, αδιανόητο τρόμο – για όσα έλαβαν χώρα στο καταπράσινο, αγαπημένο, το με τους ονειρεμένους πυργίσκους Οξφορντσάιρ, υπό τη θητεία της.
Όταν η Simons εμφανίστηκε αργότερα στην εκπομπή Newsnight του BBC, ήρθε αντιμέτωπη με τις εξαιρετικές ερωτήσεις της Emily Maitlis. Η Simons απάντησε ζητώντας για άλλη μια φορά συγνώμη για την ανεπάρκεια των υπηρεσιών, αλλά και διαβεβαιώνοντας πως η ίδια και οι συνάδελφοί της από το συμβούλιο του Οξφορντσάιρ «έχουν μάθει πολλά».
Όταν η Maitlis ρώτησε τη Simons αν σκεφτόταν να παραιτηθεί, η Simons απάντησε «Έχω κάνει στον εαυτό μου μερικές πολύ δύσκολες ερωτήσεις» αλλά «δεν πρόκειται να παραιτηθώ διότι πιστεύω πως πρέπει να βάλουμε τα δυνατά μας και να αναλάβουμε δράση ώστε να εξαλείψουμε αυτό το πρόβλημα».
Όταν η Maitlis ρώτησε τη Simons τι θα έκανε εάν τα θύματα ή οι οικογένειές τους ζητούσαν τη παραίτησή της, η Simons, αποφεύγοντας επιδέξια την ερώτηση, χρησιμοποίησε κάποια από τις ωραίες πολιτικές υπεκφυγές λέγοντας ωστόσο (περισσότερο εμφανώς απ’ ότι θα έκανε απαντώντας) πως δεν είχε καμία πρόθεση να παραιτηθεί, ακόμη και αν κάθε θύμα και κάθε οικογένεια το ζητούσε.
Ίσως υπήρχαν και άλλα κίνητρα για την επιθυμία της να παραμείνει στη θέση της. Τη στιγμή που διεκόπη η Επιχείρηση Bullfinch, η κ. Simons λάμβανε ετήσιο μισθό άνω των 196.000£ (217.348€) εκτός των επιπλέον επιδομάτων. Προκειμένου να αντιληφθούμε κάποιες αναλογίες, ας αναφερθεί ότι ο μέσος ετήσιος μισθός στο Ηνωμένο Βασίλειο ανέρχεται στις 27.000 £ (30.880 €).
Ο ετήσιος μισθός που καταβάλλεται στον Πρωθυπουργό του Ηνωμένου Βασιλείου για τη διακυβέρνηση της χώρας ανέρχεται σε κάτι λιγότερο από 150.000 £ (170.000 €). Έτσι, για τις υπηρεσίες της στο Συμβούλιο της Κομητείας του Οξφορντσάιρ, η κ. Simons ελάμβανε έναν μισθό σημαντικά υψηλότερο από τον μισθό του πρωθυπουργού και περισσότερο από έξι φορές μεγαλύτερο από τον μέσο εθνικό μισθό.
Αν και αντιστάθηκε στις πιέσεις να παραιτηθεί το 2013, τα γεγονότα εξελίχθηκαν. Μια ανασκόπηση σε ολόκληρη την υπόθεση κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι κοινωνικοί λειτουργοί και η αστυνομία γνώριζαν για την κακοποίηση εκατοντάδων νεαρών κοριτσιών στο Οξφορντσάιρ από το 2005, αλλά ότι δεν κατάφεραν να ερευνήσουν ή έστω να το καταγράψουν ως έγκλημα.
Το 2015, το Συμβούλιο της Κομητείας του Οξφορντσάιρ επέλεξε να απαλλάξει την Simons από τα καθήκοντά της, προφανώς για να εξοικονόμηση πόρων. Μετά από μερικές εσωτερικές διαμάχες η απόφαση αυτή ανακλήθηκε. Η Simons τελικά απεσύρθη το 2015 και έλαβε αποζημίωση από το Συμβούλιο ύψους 259.000 £ (296.300 €), ποσό που ξεπερνά τη τιμή ενός μέσου σπιτιού στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Η μέση τιμή για αγορά κατοικίας στο Ηνωμένο Βασίλειο τη χρονιά μετά την αποζημίωση της Simons ήταν 220.000 £ (251.000 €). Επομένως τα χρήματα που οι περισσότεροι Βρετανοί συγκεντρώνουν μετά από ολόκληρη ζωή εργασίας, η Simons μπορούσε να τα αποκτήσει μέσα σε ένα χρόνο.
Πολλοί άνθρωποι θα υπέθεταν πως ένα τέτοιο πρόσωπο δεν θα εμφανιζόταν ξανά δημοσίως, ή θα επωφελούταν από κέρδη του και θα εξαφανιζόταν. Ωστόσο, η Simons δεν έλειψε για πολύ καιρό από τις εξελίξεις στο Οξφορντσάιρ.
Τον περασμένο Ιούλιο, ο οργανισμός που προωθεί τον τουρισμό στην περιοχή – «Experience Oxfordshire» – ανακοίνωσε τη Joanna Simons ως τη νέα επικεφαλής του συμβουλίου του. Ένα δελτίο Τύπου που ανακοίνωσε τον διορισμό της, ανέφερε ότι παρέθεσε την εμπειρία της στο Συμβούλιο της Κομητείας του Οξφορντσάιρ ως το προσόν για την ανάληψη αυτής της θέσης.
Είπε επίσης πόσο ανυπομονούσε να «συμβάλει στην προώθηση του θαυμάσιου μέρους που είναι το Οξφορντσάιρ για να δουλέψει, να επισκεφτεί και να ζήσει κανείς». Ο πρώην πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου, ένας Graham Upton, δήλωσε ότι η Simons έφερε έναν «πλούτο εμπειρίας» στη θέση.
Η κ. Simons είναι απλά ένα άτομο –ένα από τα πολλά στο Ηνωμένο Βασίλειο που για χρόνια αγνοούσαν τους μαζικούς βιασμούς νεαρών κοριτσιών στη περιοχή τους. Αλλά φυσικά αυτοί οι άνθρωποι δεν βρίσκονται στη φυλακή. Σπανίως, αν ποτέ, κακολογούνται ή έστω αναφέρονται στον εθνικό τύπο.
Δεν διαταράσσεται η ζωή τους. Δεν διώκονται σε κάθε ευκαιρία. Αντιθέτως – αν η Joanna Simons αποτελεί παράδειγμα – έχουν καταφέρει να διατηρήσουν χαμηλό προφίλ για ένα διάστημα, να επωφεληθούν της κατάστασης και στη συνέχεια να εμφανιστούν και πάλι.
Εάν η Βρετανία πρόκειται να αντιμετωπίσει αυτή την επαίσχυντη κουλτούρα των ‘συμμοριών βιασμών’, πρέπει να αρχίσει αλλάζοντας την αναλογία κινδύνου-ανταμοιβής μεταξύ εκείνων που αναγνωρίζουν αυτά τα τερατώδη εγκλήματα και εκείνων που όπως έχει αποδειχθεί τα καλύπτουν.
Πηγή: Gatestone Institute, defence-point.gr
Όπως είναι η αρρώστια στο κορμί, έτσι είναι και η αμαρτία στην ψυχή. Γι’ αυτό η ιατρική των ψυχών δεν καταγίνεται με τίποτ’ άλλο, παρά μόνο με την καταπολέμηση της αμαρτίας και των αιτιών της, των παθών.
Και αυτό είναι το πιο σημαντικό. Γιατί στη φοβερή ώρα της Κρίσεως τι απολογία θα δώσουμε; Επιμεληθήκαμε άραγε την υγεία της ψυχής μας ή μήπως αγωνιστήκαμε σ’ όλη μας τη ζωή για την πολύμορφη μάταιη απόλαυση;
Αν δεν γνωρίζουμε την αρρώστια της ψυχής μας και δεν αισθανόμαστε τους πόνους και το κακό που προξενεί στη ζωή μας, βρισκόμαστε σε πλάνη.
Κάθε άνθρωπος είναι λίγο ή πολύ άρρωστος ψυχικά. Συνήθως όμως, μολυσμένος από το μικρόβιο της υπερηφάνειας, δεν αισθάνεται το κακό που του προξενεί η αμαρτία. Και όσο δεν το αισθάνεται, τόσο περισσότερο υπερηφανεύεται, όπως λέει και ο προφήτης Δαβίδ: «Η υπερηφάνεια των μισούντων σε ανέβη διά παντός». Γιατί ο ψυχικά άρρωστος είναι κατά κανόνα και αναίσθητος, και δεν νοιάζεται για την υγεία της ψυχής του. Έτσι, χωρίς να το καταλαβαίνει ίσως, μισεί την ψυχή του. Και μισώντας την ψυχή του, μισεί και τον γιατρό των ψυχών.
Κάθε χριστιανός, αντίθετα, που συναισθάνεται την ψυχική του ασθένεια, ταπεινώνεται βαθιά και φροντίζει να καλέσει το γιατρό που θα τον θεραπεύσει. Όπως δηλαδή, όταν αρρωστήσουμε σωματικά, έχουμε αίσθηση των πόνων και καλούμε γιατρό, έτσι πρέπει να κάνουμε και με την ψυχή μας. Γιατί και η ψυχή έχει αρρώστιες, τις αμαρτίες και τα αίτιά τους, τα πάθη. Αλλά δεν αισθανόμαστε τις αρρώστιες της, δεν ακούμε τους πόνους της και δεν φροντίζουμε για τη θεραπεία της.
Σ’ αυτή την αξιοθρήνητη κατάσταση βλέπουμε ανθρώπους, που είναι χαρούμενοι και δεν λυπούνται για τις αμαρτίες τους, βυθισμένοι καθώς είναι στην άγνοια και την αναισθησία.
Ας εξετάσουμε προσεκτικά τον εαυτό μας, κι αν ανήκουμε σ’ αυτούς, ας καλέσουμε το γρηγορότερο το γιατρό των ψυχών και των σωμάτων μας, τον Ιησού Χριστό. Ας προσπέσουμε γονατιστοί μπροστά Του. Ας Τον παρακαλέσουμε να γιατρέψει τις αρρώστιες μας. Και οι χειρότερες αρρώστιες της ψυχής είναι η επιθυμία του πλούτου, των ηδονών και της δόξας. Γι’ αυτά τα τρία μεγάλα πάθη γίνονται οι άνθρωποι αργοί, πλεονέκτες, κλέφτες, άδικοι, κενόδοξοι, υπερήφανοι, φθονεροί και μνησίκακοι.
Ας κλάψουμε, ας θρηνήσουμε, ας ζητήσουμε το έλεος του Κυρίου. Αν δεν ομολογήσουμε εμείς οι ίδιοι την αμαρτωλότητά μας, αν δεν Του φανερώσουμε τις αρρώστιες της ψυχής μας, δεν θα μας θεραπεύσει, παρόλο που γνωρίζει, σαν παντογνώστης, την κατάστασή μας. Περιμένει να Τον καλέσουμε εμείς, με τη θέληση μας, και να ζητήσουμε τη βοήθεια Του. Και τότε έρχεται και θεραπεύει με τη χάρη Του τα ψυχικά μας τραύματα.
Η θεραπεία αυτή είναι μια ψυχική αλλοίωση αξιοθαύμαστη: Όσα μέχρι τώρα θεωρούσαμε σπουδαία και ποθητά – το χρήμα, τις απολαύσεις, τις τιμές – τα αποστρεφόμαστε πια και τα βλέπουμε ασήμαντα και βδελυκτά. Και όσα πριν περιφρονούσαμε ή περιγελούσαμε – την εργασία των αρετών, την κάθαρση, τον αγιασμό – τώρα τα επιζητούμε με ζήλο κι ενθουσιασμό. Γιατί; Επειδή η χάρη μας, άνοιξέ τα μάτια και μας αποκάλυψε την πραγματικότητα.
Αυτή η μεταστροφή, αυτός ο φωτισμός, αυτή η αλλοίωση είναι η αρχή της θεραπείας της ψυχής μας. Η ολοκλήρωση της είναι συνάρτηση της προαιρέσεως μας, του πνευματικού μας αγώνα και της βοήθειας του Χριστού.
Πηγή: (Από το βιβλίο “Απόσταγμα Πατερικής σοφίας”, Ιερά Μονή Παρακλήτου Ωρωπού Αττικής.), Κύριος Ιησούς Χριστός, Η άλλη όψη
Γιατί νά ἐπιτρέπει ὁ Θεός νά πεθαίνουν νέοι καί μικρά παιδιά;
Θά ὑπάρξει Ἀνάσταση τῶν νεκρῶν;
Ὁ Θεός εἶναι ὁ μόνος Κύριος τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου. Ὁ Θεός, δηλαδή, παρέχει τή ζωή, ἀλλά καί θέτει τά ὅριά της. Μόνος αυτός γνωρίζει ὅλα τά δεδομένα, ἀλλά καί ὅλες τίς προθέσεις τῶν λογικῶν ὄντων, πρίν κἄν αὐτά ἔρθουν στήν ὕπαρξη. Ταυτόχρονα, ὁ Θεός ἀγαπᾶ σέ ἀσύλληπτο βαθμό ὅλους τούς ἀνθρώπους. Μάλιστα, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος θεωρεῖ τόν Χριστό ὡς τόν μανιωδέστερο τῶν ἐραστῶν τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων. Κατά τήν Ἁγία Γραφή, ἄλλωστε, ὁ Θεός θέλει ὅλοι οἱ ἄνθρωποι νά σωθοῦν καί νά τόν γνωρίσουν ὡς τήν ὐποστατική Ἀλήθεια («πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν»). Μέ τίς παραπάνω προϋποθέσεις, κατανοεῖται εὔκολα, ὅτι ὁ Θεός, ὡς ὁ κατεξοχήν καί κατά κυριολεξία καλός καί ἀγαθός, δέν εἶναι δυνατόν νά θέλει τόν πρόωρο θάνατο κανενός ἀνθρώπου. Καί τοῦτο, ἐπειδή τό κύριο γνώρισμα τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἀγάπη. Ἔτσι ὁ Θεός ἀποφασίζει τόν θάνατο τοῦ κάθε ἀνθρώπου μέ βάση τήν παγγνωσία καί τήν ἀγάπη του. Τοῦτο, πρακτικῶς, σημαίνει ὅτι ὁ κάθε ἄνθρωπος πεθαίνει στήν καλύτερη χρονική στιγμή γι’ αὐτόν. Κατά συνέπεια, μία ἐνδεχόμενη παράταση τῆς ζωῆς μας, πέρα ἀπό τό ὅριο, πού ἔθεσε ἠ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιά τόν καθένα μας, θά εἶχε ἀρνητικό ἀποτέλεσμα στήν ποιότητα τῆς αἰωνίου ζωῆς μας. Γι’ αὐτό, θά πρέπει νά δεχόμαστε τήν ἀπόφαση τοῦ Θεοῦ, γιά τήν ὁριοθέτηση τῆς ζωῆς ὄλων τῶν ἀνθρώπων, μέ εὐγνώμονα καί εὐχαριστιακή διάθεση.
Ἡ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν ἀποτελεῖ θεμελιώδη ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας, πού διατυπώθηκε δογματικά καί συμπεριλήφθηκε στό Σύμβολο τῆς Πίστεώς μας, κατά τήν Β’ Οἰκουμενική Σύνοδο. Ἄλλωστε, ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ τήν ἀσφαλέστερη ἐγγύηση γιά τήν πραγματοποίηση καί τῆς δικῆς μας ἀναστάσεως. Ἡ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν σωμάτων καί ἡ ἕνωσή τους μέ τίς ἀντίστοιχες ψυχές εἶναι ἡ προϋπόθεση γιά τήν μέλλουσα Κρίση, ἀφοῦ ζήσαμε καί πράξαμε τό καλό ἤ τό κακό, ὡς ψυχοσωματική ἑνότητα. Εἶναι, λοιπόν, εὔλογο νά ἔχουμε καί τή μελλοντική ποιότητα τῆς ζωῆς μας ὡς ἐνιαία ψυχοσωματική ὕπαρξη.
Ποιός ἄνθρωπος εἶναι πραγματικά ἐλεύθερος καί εὐτυχισμένος; Τί σημαίνει πραγματική ἐλευθερία καί πῶς ἀποκτᾶται;
Πραγματικά ἐλεύθερος εἶναι ὁ ἄνθρωπος, ὅταν ἀπελευθερωθεῖ ἀπό τόν φόβο τοῦ θανάτου, ἀπό τήν ἐπιρροή τοῦ πονηροῦ καί ἀπό τά πάθη του. Τότε μόνο μπορεῖ νά ζεῖ σύμφωνα μέ τίς προδιαγραφές τῆς δημιουργίας του καί μόνο τότε μπορεῖ νά πραγματοποιεῖ τόν σκοπό, γιά τόν ὁποῖο τόν δημιούργησε ὁ Θεός, ἐπειδή μόνο τότε μπορεῖ νά ἀξιοποιεῖ ὅλες τίς δυνατότητες, πού ἔλαβε μέ τή δημιουργία του «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν» Θεοῦ. Γι’ αὐτό καί μόνο τότε μπορεῖ νά εἶναι πραγματικά καί ἐξολοκλήρου εὐτυχισμένος.
Ἡ πραγματική ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου, ὅμως, παρέχεται μυστηριακά, ὡς δωρεά, μόνο μέσα στό πλαίσιο τῆς Ἐκκλησίας, ὅπου βιώνεται ἐμπειρικά καί ὐπαρξιακά «ἐν πάσῃ αἰσθήσει». Καί τοῦτο, ἐπειδή μόνο μέσα στήν Ἐκκλησία ὑπερβαίνεται ὁ θάνατος, ὡς χωρισμός τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν πηγή τῆς ζωῆς, τόν Θεό, καί καταλύεται ὀ φόβος τοῦ θανάτου, ὁ ὁποῖος προσδιορίζει ἀποφασιστικά ὅλες τίς ἐνέργειες τοῦ ἀνθρώπου, στόν ὁποῖο κυριαρχεῖ. Ὁ Χριστός, μέ τόν σταυρικό θάνατό του, κατήργησε τήν κυριαρχική ἐξουσία τοῦ διαβόλου στόν ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος ἐντάσσεται στό μυστηριακό του σῶμα, τήν Ἐκκλησία, ἐνῷ μέ τήν ἀνάστασή του νίκησε τόν θάνατο, παρέχοντας τήν ἀναστημένη ζωή στά μυστηριακά του μέλη, τούς πιστούς, τόσο στήν παροῦσα ὅσο καί στήν μέλλουσα αἰώνια ζωή. Ὅταν ὁ πιστός παραβιάζει τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, περνᾶ στήν ὑπαρξιακή περιοχή τοῦ θανάτου καί στόν χῶρο ἐπιρροῆς τοῦ πονηροῦ. Τότε ἐμφανίζονται κάι ριζώνουν τά πάθη. Ὅλα αὐτά, ὅμως, καταλύονται τελείως μέ τήν εἰλικρινῆ μετάνοια καί ἐξομολόγηση τοῦ πιστοῦ, ἐνῷ μέ τή Θεία Κοινωνία τρέφεται πνευματικά κάι ἑνώνεται χαρισματικά μέ τόν ἴδιο τόν Θεό. Τότε, ἄλλωστε, ὑποτασσόμενο τό θέλημά του στό θέλημα τοῦ Χριστοῦ, ἀποκτᾶ καί τή χαρισματική ἐλευθερία του. Χαρισματική ἐλευθερία εἶναι ἠ ἴδια ἡ ἀνθρώπινη ἐλευθερία τοῦ συγκεκριμένου πιστοῦ, ἡ ὁποία ἐμπλουτίζεται μέ τήν ἄκτιστη θεοποιό Χάρη τοῦ Χριστοῦ, ὁπότε καί ἀποκτᾶ, χαρισματικῶς, προοπτικές ἄκτιστης ἐλευθερίας.
Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη, Η άλλη όψη
Σχόλιο Τ.Ι.: Το 2014, το περιοδικό ΤΙΜΕ ανακήρυξε τον Πάπα Φραγκίσκο «πρόσωπο της χρονιάς» και αναφέρθηκε στο πρόσωπό του ως «Πάπα του λαού». Επίσης, στην πρώτη αποστολική Παράκληση -με τίτλο «Η χαρά του Ευαγγελίου», που υπέγραψε ως Πάπας ο Χόρχε Μπεργκόλιο, αφορίζει μετά βδελυγμίας το παγκοσμιοποιημένο καπιταλιστικό σύστημα και τη σύγχρονη ειδωλολατρίας του χρήματος. Κατακεραυνώνοντας τους νεοφιλελεύθερους και την πίστη τους στις Χρηματοπιστωτικές Αγορές, αναφέρθηκε στην «αόρατη τυραννία» τους και έδειξε κατανόηση στις λαϊκές εξεγέρσεις εναντίον αυτής της τυραννίας. Ως γνήσιος εκφραστής της «Θεολογίας της Απελευθέρωσης», η οποία αναπτύχθηκε στη Λατινική Αμερική, προσπαθεί να συγκεράσει τον χριστιανισμό με τον σοσιαλισμό. Γράφει:
«Καθώς η εντολή “ου φονεύσεις” θέτει ένα καθαρό όριο για την αξία της ανθρώπινης ζωής, οφείλουμε να πούμε “όχι” στην οικονομία του αποκλεισμού και της ανισότητας. Αυτή η οικονομία σκοτώνει…»
«… γίνεται είδηση κάθε άνοδος ή πτώση του χρηματιστηριακού δείκτη, αλλά όχι και ο θάνατος ενός άστεγου ηλικιωμένου από το κρύο.»
«Η κοινωνική ειρήνη δεν μπορεί να γίνεται νοητή ως απλή έλλειψη βίας, συνεπεία της ολοκληρωτικής επιβολής της μιας πλευράς πάνω στην άλλη... ως εφήμερη ειρήνη προς όφελος μιας ευτυχισμένης μειονότητας. Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και το κοινό αγαθό τοποθετούνται υπεράνω της γαλήνης εκείνων που δεν θέλουν να παραιτηθούν των προνομίων τους.»
Από την άλλη, ο πρώην Έπαρχος της Εταιρείας του Ιησού, Αρχιεπίσκοπος Μπουένος Αϊρες, και νυν Πάπας Ρώμης, ως προκαθήμενος της Παπικής αίρεσης βρίσκεται στο τιμόνι ενός οργανισμού που:
(α) Μόνο στις ΗΠΑ έχει ετήσιο προϋπολογισμό 170 δισ. δολαρίων (μεγαλύτερου της General Electric), και είναι ο μεγαλύτερος ιδιοκτήτης ακινήτων στο Μανχάταν,
(β) Έκανε τα στραβά μάτια στις διώξεις και τους βασανισμούς λαϊκών και κληρικών επί της στρατιωτικής δικτατορίας στην Αργεντινή (ανεξάρτητα από τα γεγονότα που εξιστορούνται στο παρακάτω άρθρο), και,
(γ) έχει κάθε λόγο να κάνει φασαρία (τουλάχιστον στα λόγια) υπερβάλλοντας την ‘κοινωνικά ευαίσθητη πλευρά του’ προκειμένου να απομακρύνει τα βλέματα του ‘ποιμνίου’ και της παγκόσμιας κοινής γνώμης από τα οικονομικά σκάνδαλα του Βατικανού, τις συγκλονιστικές αποκαλύψεις για κρούσματα παιδεραστίας στους κόλπους του Παπικού ιερατείου και τις αμέτρητες πλέον θεολογικές και δογματικές παρεκκλίσεις από την διδασκαλία του Ευαγγελίου και την Ιερά Παράδοση των Αγίων Πατέρων της Μίας Αγίας Καθολικής Εκκλησίας του Κυρίου υμών Ιησού Χριστού.
Τα παραπάνω δεν πρέπει να αποτελούν έκπληξη. Ο Φραγκίσκος είναι πολύ συνεπής και αληθινός στο ρόλο του. Ως πρώην Έπαρχος της Εταιρείας του Ιησού δεν μπορεί παρά να είναι ένας «άνθρωπος που προσποιείται ανύπαρκτα συναισθήματα ή αποκρύπτει τις πραγματικές προθέσεις του», ή αλλιώς «υποκριτής», «μηχανορράφος», «ταρτούφος», ή «ραδιούργος», όπως καταγράφει η λαϊκή συλλογική μνήμη, και όλα τα λεξικά αναγράφουν δίπλα στο λήμμα Ιησουΐτης.
Η οργάνωση ΑΑΑ στην Αργεντινή
Στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας Los Angeles Times στις 6 Αυγούστου του 2013, υπήρχε ένα άρθρο από την Kate Linthicum από το Μπουένος Άιρες, που μιλούσε με ενθουσιασμό για τους «ιερείς των παραγκουπόλεων» ("slum priests"), των οποίων, όπως γράφει, η έγνοια δεν ήταν να διδάξουν κάποιον την χριστιανική πίστη και να τον κάνουν χριστιανό, αλλά «να τον βοηθήσουν».
Το άρθρο αφορούσε το κίνημα των ιερέων στο Μπουένος Άιρες, την μαρξιστική του προέλευση και το "αστέρι" του, τον κομμουνιστή ιησουίτη ιερέα π. Carlos Mugica. Το σημαντικότερο είναι ότι το άρθρο ανέφερε πώς το «κίνημα» αυτό αναζωογονήθηκε και του "δόθηκε προτεραιότητα" από τον τότε Αρχιεπίσκοπο του Μπουένος Άιρες, Jorge Mario Bergoglio, τον σημερινό Πάπα Φραγκίσκο, ο οποίος εξακολουθεί να υποστηρίζει αυτό το κίνημα. Το άρθρο καταλήγει να μιλάει για την «κληρονομιά του Mugica», με τους «νέους ιερείς - ακτιβιστές που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν εικονοκλάστες - αν δεν είχαν υποστήριξη από τις υψηλότερες τάξεις της Καθολικής Εκκλησίας». Κάνει αναφορά και σε έναν από τους σημερινούς «ιερείς των παραγκουπόλεων», τον π. Olivero, ο οποίος εργάζεται στις παραγκουπόλεις του Μπουένος Άιρες. Ο Bergoglio, άλλαξε ακόμη και τους κανόνες της καθολικής εκκλησίας για να διευκολύνει τους νέους μαρξιστές ιερείς. Όταν ο π. Olivero εκπαιδευόταν για να γίνει ιερέας και «κουράστηκε από τη μελέτη της θεολογίας και από τα βιβλία και ήθελε μια πιο άμεση εμπειρία με την πίστη του», ο Bergoglio, Αρχιεπίσκοπος δηλαδή τότε του Μπουένος Άιρες, «άλλαξε τους κανόνες για να επιτρέψει σε μερικούς ιερείς να συνεχίσουν τις σπουδές τους έξω από τις αίθουσες».
Ο π. Mugica
Το άρθρο εξηγεί ότι το κίνημα αυτό ξεκίνησε ως «πολιτική δήλωση». Στη δεκαετία του 1960, μια ομάδα ιερέων που ήταν εμπνευσμένοι από την μαρξιστική ιδεολογία άρχισε να πηγαίνει στις γειτονιές της εργατικής τάξης και εκεί να μιλάνε για τα δικαιώματα των εργαζομένων και τα κοινωνικά προγράμματα. Αυτοπροσδιορίστηκαν ως «Κίνημα Ιερέων του Τρίτου Κόσμου». Το αστέρι της ομάδας ήταν ο π. Carlos Mugica, ένας χαρισματικός ρήτορας, με look που έφερνε σε John Kennedy, που προερχόταν από μια προεξέχουσα ευκατάστατη οικογένεια, αλλά ήθελε να κηρύξει και «να αγωνιστεί μαζί με τους φτωχούς για την απελευθέρωσή τους». Ήταν ένας «επαναστάτης» ιερέας μιας εκκλησίας που ονομάστηκε «Παρεκκλήσι του Χριστού του Εργάτη» (!) στις φτωχογειτονιές του Μπουένος Άιρες. Ο π. Mugica ήταν μαρξιστής ακτιβιστής που κάτω από το ιερατικό σχήμα επιδίδονταν σε φιλο-κομμουνιστικές δραστηριότητες. Έτσι, υποστήριξε συνέδρια στη δεκαετία του 1960 για το «Διάλογο μεταξύ Καθολικών και Μαρξιστών», ήταν μέλος της αριστερής καθολικής φοιτητικής οργάνωσης (JEC) και είχε δεσμούς με τους τρομοκράτες-αριστερούς αντάρτες Montoneros, των οποίων και τέλεσε πολλές κηδείες παρακούοντας τις εντολές του επισκόπου του.
Οι Montoneros
Οι Montoneros ήταν μια βίαιη τρομοκρατική ομάδα που συγκροτήθηκε από την «αριστερή πτέρυγα» των οπαδών του στρατηγού Juan Peron (πλήρες όνομα: Κίνημα Περονιστών Montoneros) και οργανώθηκε ως «αντάρτικο πόλεων» με δολοφονίες, απαγωγές, βομβιστικές επιθέσεις και ληστείες τραπεζών. Ηγέτης των Montoneros, μέχρι και που διαλύθηκαν, ήταν ο Mario Firmenich. Είχαν δύναμη περίπου 25.000 «μαχητών» και ήλπιζαν ότι η επιστροφή του Peron από την Ισπανία - όπου ήταν εξορισμένος- θα μετέτρεπε την Αργεντινή σε μια αληθινή «Σοσιαλιστική Πατρίδα». Το σημαντικότερο χτύπημά τους ήταν όταν απήγαγαν και εκτέλεσαν στις 1 Ιουνίου του 1970 τον πρώην πρόεδρο της Αργεντινής, Pedro Aramburu. Επίσης, άρπαξαν και κράτησαν για λύτρα υψηλόβαθμα στελέχη πολυεθνικών εταιριών. Παραδειγματιζόμενοι από τη φιλανθρωπική εργασία της Evita Peron, οι Montoneros χρησιμοποιούσαν τα χρήματα από τα λύτρα για να ταΐσουν και να ντύσουν τους φτωχούς. Οι Montoneros, όπως και άλλες αριστερίστικες αντάρτικες ομάδες σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, προέκυψαν ως απάντηση στην κρατική τρομοκρατία και στις αμερικανόδουλες κυβερνήσεις των κρατών τους.
Οι Montoneros, ξεκίνησαν ως αυτοσυντηρούμενη χριστιανική, εθνικιστική και σοσιαλιστική ομάδα, αλλά με την πάροδο του χρόνου το σοσιαλιστικό στοιχείο επισκίασε το χριστιανικό. Οι επιθέσεις τους επιδίωκαν να αναγκάσουν τις δημοκρατικές κυβερνήσεις να δείξουν ανοιχτά ότι λειτουργούν ως «φασιστικές» κυβερνήσεις, αναμένοντας ότι σε ένα τέτοιο σενάριο ο λαός στη συνέχεια θα υποστήριζε τους αντάρτες. Το δόγμα αυτό δεν λειτούργησε όπως είχε προβλεφθεί: ο λαός περιφρονούσε τις στρατιωτικές δικτατορίες, αλλά ορισμένοι δεν έβλεπαν τους αντάρτες ως εχθρούς των δικτατοριών, αλλά μάλλον ως βοηθούς τους στην ενδυνάμωση της κρατικής καταστολής. Ο προβλεπόμενος «ταξικός αγώνας» δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, κυρίως λόγω της καταστολής της στρατιωτικής δικτατορίας που υποστηρίζονταν από τις ΗΠΑ.
H δολφονία του π. Mugica από την ΑΑΑ
Κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού του στο Παρίσι, o π. Mugica υποστήριξε την «Εξέγερση» του Μαΐου του 1968. Ο π. Mugica, έπεσε νεκρός στις 11 Μαΐου του 1974, από τις σφαίρες του Rodolfo Almirón, ενός πράκτορα της Αργεντίνικης Αντικομουνιστικής Συμμαχίας (AAA). Η κηδεία του μετατράπηκε σε κομουνιστική διαδήλωση. Στις φωτογραφίες ο Mugica με πολιτικά ανάμεσα σε κομμουνιστές φίλους - συντρόφους του.
Μετά το θάνατο του Mugica, ο Bergoglio – Πάπας «εργάστηκε για να αναστήσει τη μνήμη του» (στην φώτο κρατά ένα μπλουζάκι με την στάμπα του Mugica). Το 1999, διεξήγαγε μια τελετή μεταφοράς των οστών του από ένα αριστοκρατικό νεκροταφείο στο παρεκκλήσι της βίλας όπου ζούσε και αργότερα έκανε μια λειτουργία σε μια φτωχογειτονιά, κάτω από μια πινακίδα που έγραφε: "Ο Κάρλος ζει".
Τι ήταν η ΑΑΑ
Η Αργεντίνικη Αντι-Κομμουνιστική Συμμαχία (Alianza Argentina Anti-Comunista ή AAA) ήταν μια ακροδεξιά οργάνωση - ομπρέλα κάτω από την οποία λειτουργούσαν αντικομουνιστικές ομάδες θανάτου τη δεκαετία του 1970. Η ΑΑΑ ήταν ιδιαίτερα δραστήρια υπό την κυβέρνηση της Isabel Perón (1974-1976), αντιτίθονταν στην αριστερή πτέρυγα των Περονισμού και σε άλλες αριστερές οργανώσεις. Η ΑΑΑ ενεργούσε εναντίον ενός ευρέος φάσματος κυβερνητικών αντιπάλων, όχι μόνο κομμουνιστών.
Οι συντηρητικοί περονιστές στην κυβέρνηση ανησυχούσαν έντονα για τις ριζοσπαστικές αριστερές ομάδες και αποφάσισαν το 1974 να τις εξαλείψουν. Ιδρυτής της ΑΑΑ ήταν ο Jose Lopez Rega, σύμβουλος του Χουάν Περόν (Juan Domingo Perón, 8 Οκτωβρίου 1895 - 1 Ιουλίου 1974) και υπουργός κοινωνικής πρόνοιας στην κυβέρνηση της Isabel Peron. Ο θάνατος του Χουάν Περόν προκάλεσε κρίση που δεν μπορούσε να χειριστεί ούτε η σύζυγός του, ούτε ο αντιπρόεδρος, ούτε ο σύμβουλός του José Lopez Rega. Η Isabel de Perón ήταν άπειρη στην πολιτική και μόνο το όνομα του Περόν είχε. Η Isabel, της οποίας το όνομά της ήταν Maria Estela Martinez, ήταν χορεύτρια σε καμπαρέ που συναντήθηκε με τον Juan Peron στον Παναμά το 1955 κατά τη διάρκεια της εξορίας του. Δεν απέκτησε ποτέ τη λαϊκή λατρεία που απολάμβανε η δεύτερη γυναίκα του Περόν, η φημισμένη Evita, που πέθανε από καρκίνο το 1952 κατά τη διάρκεια μιας προηγούμενης κυβέρνησης του Peron).
Σύμφωνα με άρθρο των New York Times του 1983, η ΑΑΑ ιδρύθηκε όταν υπήρχε ένας αυξανόμενος αριθμός επιθέσεων από αριστερές αντάρτικες ομάδες. Η ΑΑΑ πιστεύεται ότι σχηματίσθηκε το 1973 από τους José López Rega και Alberto Villar, αναπληρωτή επικεφαλής της ομοσπονδιακής αστυνομίας της Αργεντινής, κατά τη διάρκεια της σύντομης ενδιάμεσης προεδρίας του Raúl Lastiri το 1973. Σύμφωνα με πληροφορίες, το κίνημα σχεδιάστηκε σε συγκέντρωση υψηλόβαθμων περονιστών που συνήλθαν την 1η Οκτωβρίου του 1973 και στην οποία συμμετείχαν ο Πρόεδρος Raúl Lastiri, ο υπουργός Εσωτερικών Benito Llambí, ο υπουργός Κοινωνικής Πρόνοιας José López Rega, ο Γενικός Γραμματέας της Προεδρίας José Humberto Martiarena και διάφοροι επαρχιακοί διοικητές. Ο Villar και η σύζυγός του δολοφονήθηκαν το 1974 με βόμβα που τοποθετήθηκε στο σκάφος τους στο Tigre από μέλη των Montoneros.
Ο ιδρυτής της ΑΑΑ, López Rega, που ήταν οπαδός του αποκρυφισμού και της αστρολογίας και απόγονος ενός αποκρυφιστή με το όνομα "The Warlock", θεωρήθηκε ότι ασκούσε μια επίδραση τύπου Ρασπούτιν πάνω στην Isabel Peron και σύντομα έγινε μια ισχυρή δύναμη μέσα στο περονιστικό κίνημα. Ασκούσε μεγάλη επιρροή στον Perón, ο οποίος εξελέγη στην προεδρία και ανέλαβε καθήκοντα το 1973 και την σύζυγό του Isabel Martínez de Perón, που εξελέγη αντιπρόεδρος, και εν συνεχεία ανέλαβε την προεδρία μετά τον αιφνίδιο θάνατο του Perón την 1η Ιουλίου 1974. Ορισμένα από τα μέλη της ΑΑΑ είχαν συμμετάσχει νωρίτερα το 1973, στη λεγόμενη «σφαγή του Ezeiza» (από την ονομασία του διεθνούς αεροδρομίου του Buenos Aires). Την ημέρα εκείνη, είχαν μαζευτεί να υποδεχτούν τον εξόριστο πρόεδρο Περόν - σύμφωνα με τους υπολογισμούς της αστυνομίας- 3,5 εκατομμύρια πολίτες, κυρίως νέοι. Το γεγονός ότι τον Peron συνόδευε ο Campora, από τους κυριότερους εκφραστές της αριστερής πτέρυγας του περονικού κόμματος, καθόλου δεν προδίκαζε αυτό που επρόκειτο να συμβεί: Μέσα στο πλήθος, είχαν παρεισφρήσει άνδρες της ΑΑΑ και πυροβόλησαν και σκότωσαν (13 τουλάχιστον) αριστερούς περονιστές, οδηγώντας στον οριστικό διαχωρισμό αριστερών και δεξιών περονιστών.
Μετά την πτώση του López Rega το 1975 και το πραξικόπημα του Jorge Rafael Videla τον Μάρτιο του 1976, πολλά μέλη τη ΑΑA κατέφυγαν στην Ισπανία, όπου συμμετείχαν σε δολοφονίες αριστερών. Δεκαπέντε πρώην μέλη της ΑΑΑ (συμπεριλαμβανομένου του Rodolfo Almirón) συμμετείχαν το 1976 στην δολοφονία δύο αριστερών Καρλιστών. Άλλοι που συμμετείχαν ήταν ο Ιταλός νεοφασίστας Stefano Delle Chiaie και ο Jean Pierre Cherid, πρώην μέλος του γαλλικού OAS και τότε μέλος της ομάδας θανάτου GAL στην Ισπανία. Το πρώην μέλος της ΑΑA, José María Boccardo, συμμετείχε το 1978, με τον Cherid και άλλους στη δολοφονία του Argala, του τρομοκράτη της ETA, ο οποίος, το 1973, συμμετείχε στη δολοφονία του Πρωθυπουργού του Φράνκο, Λουίς Καρρέρο Μπλάνκο.
Οι δραστηριότητες της ΑΑΑ συντονίζονταν αρχικά από την Ομοσπονδιακή Αστυνομία και την οργάνωση στελέχωσαν αστυνομικοί και στρατιωτικοί. Το 1975, η κυβέρνηση εξέδωσε το διάταγμα αριθ. 261, το οποίο έδωσε εντολή στην εξάλειψη όλων των «ανατρεπτικών στοιχείων» στην αργεντίνικη κοινωνία. Οι ομάδες που μπήκαν στο στόχαστρο ήταν οι αριστεροί περονιστές Montoneros, ο Μαοϊκός Λαϊκός Επαναστατικός Στρατός (ERP) και δύο ριζοσπαστικές αριστερίστικες ομάδες, η «Επαναστατική Ένοπλη Δύναμη» (FAR) και οι «Λαϊκές Ένοπλες Δυνάμεις». Αν και το σύνολο των μελών αυτών των ομάδων αριθμούσε περίπου 2.000, τα μέλη αυτών των ομάδων είχαν πραγματοποιήσει 697 δολοφονίες.
Ομάδες της ΑΑΑ σκορπούσαν τον φόβο σε πόλεις και πανεπιστημιακές σχολές. Οποιαδήποτε αντιπολίτευση στην κυβέρνηση της Αργεντινής έμπαινε στο στόχαστρο. Αυτοί που ήταν στοχοποιημένοι συχνά έβλεπαν τα ονόματά τους στις εφημερίδες ή σε σημεία που υπήρχε η προειδοποίηση ότι η ΑΑΑ "ερχόταν για αυτούς". Άνθρωποι ξαφνικά εξαφανίζονταν, μερικές φορές τη νύχτα και άλλες φορές κατά τη διάρκεια της ημέρας. Λέγεται ότι εξαφανίστηκαν 30.000 άνθρωποι. Οι ομάδες θανάτου της ΑΑΑ ταξίδευαν με αυτοκίνητα Ford Falcons χωρίς πινακίδες και συχνά άφηναν τα θύματά τους σε χαντάκια ή κατά μήκος δρόμων. Όποιος συνδεόταν με συνδικάτα ή συμμετείχε σε πολιτικές δραστηριότητες της αριστεράς ήταν ιδιαίτερα εκτεθειμένος. Μέλη της ΑΑΑ δολοφόνησαν τον ιησουίτη ιερέα Carlos Mugica, στενό συνεργάτη των Montoneros, το Μάιο του 1974.
Η ΑΑΑ ήθελε να εξαλείψει την επιρροή των αριστερών στα πανεπιστήμια. Στην περίοδο από το 1974 έως το 1975, περίπου 100 φοιτητές και καθηγητές του πανεπιστημίου της La Plata δολοφονήθηκαν ή εξαφανίστηκαν και δεν βρέθηκαν ποτέ. Άλλα πανεπιστήμια είχαν την ίδια μοίρα. Οποιοσδήποτε φοιτητής ή μέλος του διδακτικού προσωπικού είχε αριστερές απόψεις βρίσκονταν σε κίνδυνο. Επιπλέον, μέλη της ΑΑΑ κατηγορήθηκαν ότι είχαν «αντισημιτικές» και «φιλοναζιστικές» απόψεις και για αυτό Εβραίοι διανοούμενοι θεωρήθηκαν επίσης δυνητικά θύματα.
Αυτές οι συνθήκες συνεχίστηκαν μέχρι το πραξικόπημα των στρατηγών της 24ης Μαρτίου 1976, που ανέτρεψε το καθεστώς Isabel Peron. Η ΑΑΑ εξαφανίστηκε και αντικαταστάθηκε από τον στρατό. Ο πόλεμος ενάντια στους αντιφρονούντες έγινε μέρος της «Διαδικασίας για την Εθνική Αναδιοργάνωση» (Proceso de Reorganización Nacional), (1976–1983) με επικεφαλής της αστυνομίας τον στρατηγό Ramón Juan Camps (1927–1994) και η αρχή του λεγόμενου «Βρώμικου Πολέμου». Το 2006, ο Αργεντινός δικαστής Norberto Oyarbide αποφάνθηκε ότι η ΑΑΑ είχε διαπράξει «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας», πράγμα που σημαίνει ότι τα εγκλήματά της δεν υπόκειντο σε παραγραφή.
Τι απέγινε ο Firmenich
Αφότου διέφυγε στην Κούβα ο Firmenich συνελήφθη τελικά, το 1987 στη Βραζιλία, εκδόθηκε, δικάστηκε και καταδικάστηκε σε 30 χρόνια φυλάκισης με την κατηγορία της δολοφονίας και απαγωγής. Του δόθηκε τελικά, χάρη μαζί και σε άλλους αντάρτες με το διάταγμα 2742 της 29ης Δεκεμβρίου 1990. (Δηλαδή, έκατσε στην φυλακή ούτε για 3 χρόνια!). Αφού βγήκε από την φυλακή, απέφυγε κάθε ενεργό πολιτική και «αφιερώθηκε στη μελέτη και την έρευνα». Αναφορικά με ό, τι συνέβη στην Αργεντινή, ο Firmenich, δήλωσε σε συνέντευξή του στο Radio La Red de Buenos Aires το 2001 ότι «σε μια χώρα που έζησε τον εμφύλιο πόλεμο, τα χέρια του καθενός είναι βαμμένα με αίμα». Ο Firmenich ζει σήμερα στην Βαρκελώνη. Σύμφωνα με αναφορά του πράκτορα του FBI Robert William Scherrer, o Firmenich δρούσε ως διπλός πράκτορας. Για αυτό και επέζησε.
Και μια ακόμη «πινελιά»
Το βιβλίο “God's Assassins: State Terrorism in Argentina in the 1970s” αναφέρει ότι τον Απρίλιο του 1977 απήχθη από την οικία του στο Μπουένος Άιρες ο γεννημένος στην Σοβιετική Ένωση εβραϊκής καταγωγής δημοσιογράφος και εκδότης Jacobo Timerman (1923 – 1999) ο οποίος εξέδιδε από το 1971 έως το 1977 την αριστερή εφημερίδα La Opinión, από την οποία ασκούσε έντονη κριτική στην κυβέρνηση τα πρώτα χρόνια του «βρώμικου πολέμου». Ο Timerman, δηλωμένος σιωνιστής, ανακρίθηκε και βασανίστηκε από τον στρατηγό Camps. Η αιτία ήταν ότι είχε οικονομικές διασυνδέσεις και δοσοληψίες με τον εβραϊκής καταγωγής πλούσιο τραπεζίτη David Grainer, ο οποίος εξυπηρετούσε μέσω της τράπεζάς του τους Montoneros, στην ανακύκλωση (ξέπλυμα) των χρημάτων τους. Την κατηγορία αυτή παραδέχτηκε αργότερα ο ίδιος ο Firmenich.
Ο Graiver, «δάνειζε» χρήματα και στην εφημερίδα του Timerman. Η σύνδεση Graiver - Timerman έδωσε αφορμή στον Camps, που θεωρείτο «αντισημίτης» να επιβεβαιώσει τις υποψίες του ότι πίσω από τους Montoneros υπήρχε μια «ιουδαϊκή συνομωσία». Μετά την συνταξιοδότησή του ο Camps εμφανίζονταν συχνά στα μέσα μαζικής ενημέρωσης μιλώντας εναντίον του Timerman, του Ιουδαϊσμού και του κομμουνισμού, ενώ ήταν σχολιαστής στην εκπομπή "60 Minutos" κατά τη διάρκεια του πολέμου των Φώκλαντ (1982). Αργότερα, έγραφε άρθρα για το ακροδεξιό εθνικιστικό-Καθολικό περιοδικό Cabildo και δημοσίευσε ένα βιβλίο για τον Grainer και τον «σιωνιστικό κίνδυνο».
Πηγή: Κόκκινος Ουρανός
Σχόλιο Τ.Ι.: Το 2014, το περιοδικό ΤΙΜΕ ανακήρυξε τον Πάπα Φραγκίσκο «πρόσωπο της χρονιάς» και «Πάπα του λαού». Επίσης, στην πρώτη αποστολική Παράκληση -με τίτλο «Η χαρά του Ευαγγελίου», που υπέγραψε ως Πάπας, ο Χόρχε Μπεργκόλιο αφορίζει μετά βδελυγμίας το παγκοσμιοποιημένο καπιταλιστικό σύστημα και τη σύγχρονη ειδωλολατρίας του χρήματος. Κατακεραυνώνοντας τους νεοφιλελεύθερους και την πίστη τους στις Χρηματοπιστωτικές Αγορές, αναφέρθηκε στην «αόρατη τυραννία» τους και έδειξε κατανόηση στις λαϊκές εξεγέρσεις εναντίον αυτής της τυραννίας. Ως γνήσιος εκφραστής της «Θεολογίας της Απελευθέρωσης», η οποία αναπτύχθηκε στη Λατινική Αμερική, προσπαθεί να συγκεράσει τον χριστιανισμό με τον σοσιαλισμό. Γράφει:
«Καθώς η εντολή “ου φονεύσεις” θέτει ένα καθαρό όριο για την αξία της ανθρώπινης ζωής, οφείλουμε να πούμε “όχι” στην οικονομία του αποκλεισμού και της ανισότητας. Αυτή η οικονομία σκοτώνει…»
«… γίνεται είδηση κάθε άνοδος ή πτώση του χρηματιστηριακού δείκτη, αλλά όχι και ο θάνατος ενός άστεγου ηλικιωμένου από το κρύο.»
«Η κοινωνική ειρήνη δεν μπορεί να γίνεται νοητή ως απλή έλλειψη βίας, συνεπεία της ολοκληρωτικής επιβολής της μιας πλευράς πάνω στην άλλη... ως εφήμερη ειρήνη προς όφελος μιας ευτυχισμένης μειονότητας. Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και το κοινό αγαθό τοποθετούνται υπεράνω της γαλήνης εκείνων που δεν θέλουν να παραιτηθούν των προνομίων τους.»
Αυτά τα σχόλια, θα μπορούσε να πει ακνείς ότι είναι αναμενόμενα από έναν εκπρόσωπο της «Θεολογίας της Απελευθέρωσης», που βρήκε πρόσφορο έδαφος στη Λατινική Αμερική απ’ όπου κατάγεται και έδρασε ο Φραγγκίσκος, στην προσπάθειά του να συγκεράσει τον χριστιανισμό με τον σοσιαλισμό (τρομάρα του). Από την άλλη, ο πρώην αρχιεπίσκοπος Μπουένος Αϊρες και νυν Πάπας Ρώμης, ως προκαθήμενος της Παπικής αίρεσης, βρίσκεται στο τιμόνι ενός οργανισμού που:
(α) Μόνο στις ΗΠΑ έχει ετήσιο προϋπολογισμό 170 δισ. δολαρίων (μεγαλύτερου της General Electric), και είναι ο μεγαλύτερος ιδιοκτήτης ακινήτων στο Μανχάταν,
(β) Έκανε τα στραβά μάτια στις διώξεις και τους βασανισμούς λαϊκών και κληρικών επί της στρατιωτικής δικτατορίας (παράλληλα με τα γεγονότα που εξιστορούνται στο παρακάτω άρθρο), και,
(γ) έχει κάθε λόγο να κάνει φασαρία (τουλάχιστον στα λόγια) υπερβάλλοντας την ‘κοινωνικά ευαίσθητη πλευρά του’ προκειμένου να απομακρύνει τα βλέματα του ‘ποιμνίου’ και της παγκόσμιας κοινής γνώμης από τα οικονομικά σκάνδαλα του Βατικανού, τις συγκλονιστικές αποκαλύψεις για κρούσματα παιδεραστίας στους κόλπους του Παπικού ιερατείου και τις αμέτρητες πλέον θεολογικές και δογματικές παρεκκλίσεις από την διδασκαλία του Ευαγγελίου και των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας του Κυρίου υμών Ιησού Χριστού.
Τα παραπάνω δεν πρέπει να αποτελούν έκπληξη. Ο Φραγκίσκος είναι πολύ συνεπής και αληθινός στο ρόλο του. Ως πρώην Έπαρχος της Εταιρείας του Ιησού δεν μπορεί παρά να είναι ένας «άνθρωπος που προσποιείται ανύπαρκτα συναισθήματα ή αποκρύπτει τις πραγματικές προθέσεις του», ή αλλιώς «υποκριτής», «μηχανορράφος», «ταρτούφος», ή «ραδιούργος», όπως καταγράφει η λαϊκή συλλογική μνήμη, και όλα τα λεξικά αναγράφουν δίπλα στο λήμμα Ιησουΐτης.
Η οργάνωση ΑΑΑ στην Αργεντινή
Στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας Los Angeles Times στις 6 Αυγούστου του 2013, υπήρχε ένα άρθρο από την Kate Linthicum από το Μπουένος Άιρες, που μιλούσε με ενθουσιασμό για τους «ιερείς των παραγκουπόλεων» ("slum priests"), των οποίων, όπως γράφει, η έγνοια δεν ήταν να διδάξουν κάποιον την χριστιανική πίστη και να τον κάνουν χριστιανό, αλλά «να τον βοηθήσουν».
Το άρθρο αφορούσε το κίνημα των ιερέων στο Μπουένος Άιρες, την μαρξιστική του προέλευση και το "αστέρι" του, τον κομμουνιστή ιησουίτη ιερέα π. Carlos Mugica. Το σημαντικότερο είναι ότι το άρθρο ανέφερε πώς το «κίνημα» αυτό αναζωογονήθηκε και του "δόθηκε προτεραιότητα" από τον τότε Αρχιεπίσκοπο του Μπουένος Άιρες, Jorge Mario Bergoglio, τον σημερινό Πάπα Φραγκίσκο, ο οποίος εξακολουθεί να υποστηρίζει αυτό το κίνημα. Το άρθρο καταλήγει να μιλάει για την «κληρονομιά του Mugica», με τους «νέους ιερείς - ακτιβιστές που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν εικονοκλάστες - αν δεν είχαν υποστήριξη από τις υψηλότερες τάξεις της Καθολικής Εκκλησίας». Κάνει αναφορά και σε έναν από τους σημερινούς «ιερείς των παραγκουπόλεων», τον π. Olivero, ο οποίος εργάζεται στις παραγκουπόλεις του Μπουένος Άιρες. Ο Bergoglio, άλλαξε ακόμη και τους κανόνες της καθολικής εκκλησίας για να διευκολύνει τους νέους μαρξιστές ιερείς. Όταν ο π. Olivero εκπαιδευόταν για να γίνει ιερέας και «κουράστηκε από τη μελέτη της θεολογίας και από τα βιβλία και ήθελε μια πιο άμεση εμπειρία με την πίστη του», ο Bergoglio, Αρχιεπίσκοπος δηλαδή τότε του Μπουένος Άιρες, «άλλαξε τους κανόνες για να επιτρέψει σε μερικούς ιερείς να συνεχίσουν τις σπουδές τους έξω από τις αίθουσες».
Ο π. Mugica
Το άρθρο εξηγεί ότι το κίνημα αυτό ξεκίνησε ως «πολιτική δήλωση». Στη δεκαετία του 1960, μια ομάδα ιερέων που ήταν εμπνευσμένοι από την μαρξιστική ιδεολογία άρχισε να πηγαίνει στις γειτονιές της εργατικής τάξης και εκεί να μιλάνε για τα δικαιώματα των εργαζομένων και τα κοινωνικά προγράμματα. Αυτοπροσδιορίστηκαν ως «Κίνημα Ιερέων του Τρίτου Κόσμου». Το αστέρι της ομάδας ήταν ο π. Carlos Mugica, ένας χαρισματικός ρήτορας, με look που έφερνε σε John Kennedy, που προερχόταν από μια προεξέχουσα ευκατάστατη οικογένεια, αλλά ήθελε να κηρύξει και «να αγωνιστεί μαζί με τους φτωχούς για την απελευθέρωσή τους». Ήταν ένας «επαναστάτης» ιερέας μιας εκκλησίας που ονομάστηκε «Παρεκκλήσι του Χριστού του Εργάτη» (!) στις φτωχογειτονιές του Μπουένος Άιρες. Ο π. Mugica ήταν μαρξιστής ακτιβιστής που κάτω από το ιερατικό σχήμα επιδίδονταν σε φιλο-κομμουνιστικές δραστηριότητες. Έτσι, υποστήριξε συνέδρια στη δεκαετία του 1960 για το «Διάλογο μεταξύ Καθολικών και Μαρξιστών», ήταν μέλος της αριστερής καθολικής φοιτητικής οργάνωσης (JEC) και είχε δεσμούς με τους τρομοκράτες-αριστερούς αντάρτες Montoneros, των οποίων και τέλεσε πολλές κηδείες παρακούοντας τις εντολές του επισκόπου του.
Οι Montoneros
Οι Montoneros ήταν μια βίαιη τρομοκρατική ομάδα που συγκροτήθηκε από την «αριστερή πτέρυγα» των οπαδών του στρατηγού Juan Peron (πλήρες όνομα: Κίνημα Περονιστών Montoneros) και οργανώθηκε ως «αντάρτικο πόλεων» με δολοφονίες, απαγωγές, βομβιστικές επιθέσεις και ληστείες τραπεζών. Ηγέτης των Montoneros, μέχρι και που διαλύθηκαν, ήταν ο Mario Firmenich. Είχαν δύναμη περίπου 25.000 «μαχητών» και ήλπιζαν ότι η επιστροφή του Peron από την Ισπανία - όπου ήταν εξορισμένος- θα μετέτρεπε την Αργεντινή σε μια αληθινή «Σοσιαλιστική Πατρίδα». Το σημαντικότερο χτύπημά τους ήταν όταν απήγαγαν και εκτέλεσαν στις 1 Ιουνίου του 1970 τον πρώην πρόεδρο της Αργεντινής, Pedro Aramburu. Επίσης, άρπαξαν και κράτησαν για λύτρα υψηλόβαθμα στελέχη πολυεθνικών εταιριών. Παραδειγματιζόμενοι από τη φιλανθρωπική εργασία της Evita Peron, οι Montoneros χρησιμοποιούσαν τα χρήματα από τα λύτρα για να ταΐσουν και να ντύσουν τους φτωχούς. Οι Montoneros, όπως και άλλες αριστερίστικες αντάρτικες ομάδες σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, προέκυψαν ως απάντηση στην κρατική τρομοκρατία και στις αμερικανόδουλες κυβερνήσεις των κρατών τους.
Οι Montoneros, ξεκίνησαν ως αυτοσυντηρούμενη χριστιανική, εθνικιστική και σοσιαλιστική ομάδα, αλλά με την πάροδο του χρόνου το σοσιαλιστικό στοιχείο επισκίασε το χριστιανικό. Οι επιθέσεις τους επιδίωκαν να αναγκάσουν τις δημοκρατικές κυβερνήσεις να δείξουν ανοιχτά ότι λειτουργούν ως «φασιστικές» κυβερνήσεις, αναμένοντας ότι σε ένα τέτοιο σενάριο ο λαός στη συνέχεια θα υποστήριζε τους αντάρτες. Το δόγμα αυτό δεν λειτούργησε όπως είχε προβλεφθεί: ο λαός περιφρονούσε τις στρατιωτικές δικτατορίες, αλλά ορισμένοι δεν έβλεπαν τους αντάρτες ως εχθρούς των δικτατοριών, αλλά μάλλον ως βοηθούς τους στην ενδυνάμωση της κρατικής καταστολής. Ο προβλεπόμενος «ταξικός αγώνας» δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, κυρίως λόγω της καταστολής της στρατιωτικής δικτατορίας που υποστηρίζονταν από τις ΗΠΑ.
H δολφονία του π. Mugica από την ΑΑΑ
Κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού του στο Παρίσι, o π. Mugica υποστήριξε την «Εξέγερση» του Μαΐου του 1968. Ο π. Mugica, έπεσε νεκρός στις 11 Μαΐου του 1974, από τις σφαίρες του Rodolfo Almirón, ενός πράκτορα της Αργεντίνικης Αντικομουνιστικής Συμμαχίας (AAA). Η κηδεία του μετατράπηκε σε κομουνιστική διαδήλωση. Στις φωτογραφίες ο Mugica με πολιτικά ανάμεσα σε κομμουνιστές φίλους - συντρόφους του.
Μετά το θάνατο του Mugica, ο Bergoglio – Πάπας «εργάστηκε για να αναστήσει τη μνήμη του» (στην φώτο κρατά ένα μπλουζάκι με την στάμπα του Mugica). Το 1999, διεξήγαγε μια τελετή μεταφοράς των οστών του από ένα αριστοκρατικό νεκροταφείο στο παρεκκλήσι της βίλας όπου ζούσε και αργότερα έκανε μια λειτουργία σε μια φτωχογειτονιά, κάτω από μια πινακίδα που έγραφε: "Ο Κάρλος ζει".
Τι ήταν η ΑΑΑ
Η Αργεντίνικη Αντι-Κομμουνιστική Συμμαχία (Alianza Argentina Anti-Comunista ή AAA) ήταν μια ακροδεξιά οργάνωση - ομπρέλα κάτω από την οποία λειτουργούσαν αντικομουνιστικές ομάδες θανάτου τη δεκαετία του 1970. Η ΑΑΑ ήταν ιδιαίτερα δραστήρια υπό την κυβέρνηση της Isabel Perón (1974-1976), αντιτίθονταν στην αριστερή πτέρυγα των Περονισμού και σε άλλες αριστερές οργανώσεις. Η ΑΑΑ ενεργούσε εναντίον ενός ευρέος φάσματος κυβερνητικών αντιπάλων, όχι μόνο κομμουνιστών.
Οι συντηρητικοί περονιστές στην κυβέρνηση ανησυχούσαν έντονα για τις ριζοσπαστικές αριστερές ομάδες και αποφάσισαν το 1974 να τις εξαλείψουν. Ιδρυτής της ΑΑΑ ήταν ο Jose Lopez Rega, σύμβουλος του Χουάν Περόν (Juan Domingo Perón, 8 Οκτωβρίου 1895 - 1 Ιουλίου 1974 - φώτο) και υπουργός κοινωνικής πρόνοιας στην κυβέρνηση της Isabel Peron.
(Ο θάνατος του Χουάν Περόν προκάλεσε κρίση που δεν μπορούσε να χειριστεί ούτε η σύζυγός του, ούτε ο αντιπρόεδρος, ούτε ο σύμβουλός του José Lopez Rega. Η Isabel de Perón - φώτο - ήταν άπειρη στην πολιτική και μόνο το όνομα του Περόν είχε. Η Isabel, της οποίας το όνομά της ήταν Maria Estela Martinez, ήταν χορεύτρια σε καμπαρέ που συναντήθηκε με τον Juan Peron στον Παναμά το 1955 κατά τη διάρκεια της εξορίας του. Δεν απέκτησε ποτέ τη λαϊκή λατρεία που απολάμβανε η δεύτερη γυναίκα του Περόν, η φημισμένη Evita, που πέθανε από καρκίνο το 1952 κατά τη διάρκεια μιας προηγούμενης κυβέρνησης του Peron).
Σύμφωνα με άρθρο των New York Times του 1983, η ΑΑΑ ιδρύθηκε όταν υπήρχε ένας αυξανόμενος αριθμός επιθέσεων από αριστερές αντάρτικες ομάδες. Η ΑΑΑ πιστεύεται ότι σχηματίσθηκε το 1973 από τους José López Rega και Alberto Villar, αναπληρωτή επικεφαλής της ομοσπονδιακής αστυνομίας της Αργεντινής, κατά τη διάρκεια της σύντομης ενδιάμεσης προεδρίας του Raúl Lastiri το 1973. Σύμφωνα με πληροφορίες, το κίνημα σχεδιάστηκε σε συγκέντρωση υψηλόβαθμων περονιστών που συνήλθαν την 1η Οκτωβρίου του 1973 και στην οποία συμμετείχαν ο Πρόεδρος Raúl Lastiri, ο υπουργός Εσωτερικών Benito Llambí, ο υπουργός Κοινωνικής Πρόνοιας José López Rega, ο Γενικός Γραμματέας της Προεδρίας José Humberto Martiarena και διάφοροι επαρχιακοί διοικητές. Ο Villar και η σύζυγός του δολοφονήθηκαν το 1974 με βόμβα που τοποθετήθηκε στο σκάφος τους στο Tigre από μέλη των Montoneros.
Ο ιδρυτής της ΑΑΑ, López Rega (φώτο), που ήταν οπαδός του αποκρυφισμού και της αστρολογίας και απόγονος ενός αποκρυφιστή με το όνομα "The Warlock", θεωρήθηκε ότι ασκούσε μια επίδραση τύπου Ρασπούτιν πάνω στην Isabel Peron και σύντομα έγινε μια ισχυρή δύναμη μέσα στο περονιστικό κίνημα. Ασκούσε μεγάλη επιρροή στον Perón, ο οποίος εξελέγη στην προεδρία και ανέλαβε καθήκοντα το 1973 και την σύζυγό του Isabel Martínez de Perón, που εξελέγη αντιπρόεδρος, και εν συνεχεία ανέλαβε την προεδρία μετά τον αιφνίδιο θάνατο του Perón την 1η Ιουλίου 1974. Ορισμένα από τα μέλη της ΑΑΑ είχαν συμμετάσχει νωρίτερα το 1973, στη λεγόμενη «σφαγή του Ezeiza» (από την ονομασία του διεθνούς αεροδρομίου του Buenos Aires). Την ημέρα εκείνη, είχαν μαζευτεί να υποδεχτούν τον εξόριστο πρόεδρο Περόν - σύμφωνα με τους υπολογισμούς της αστυνομίας- 3,5 εκατομμύρια πολίτες, κυρίως νέοι. Το γεγονός ότι τον Peron συνόδευε ο Campora, από τους κυριότερους εκφραστές της αριστερής πτέρυγας του περονικού κόμματος, καθόλου δεν προδίκαζε αυτό που επρόκειτο να συμβεί: Μέσα στο πλήθος, είχαν παρεισφρήσει άνδρες της ΑΑΑ και πυροβόλησαν και σκότωσαν (13 τουλάχιστον) αριστερούς περονιστές, οδηγώντας στον οριστικό διαχωρισμό αριστερών και δεξιών περονιστών.
Μετά την πτώση του López Rega το 1975 και το πραξικόπημα του Jorge Rafael Videla τον Μάρτιο του 1976, πολλά μέλη τη ΑΑA κατέφυγαν στην Ισπανία, όπου συμμετείχαν σε δολοφονίες αριστερών. Δεκαπέντε πρώην μέλη της ΑΑΑ (συμπεριλαμβανομένου του Rodolfo Almirón) συμμετείχαν το 1976 στην δολοφονία δύο αριστερών Καρλιστών. Άλλοι που συμμετείχαν ήταν ο Ιταλός νεοφασίστας Stefano Delle Chiaie και ο Jean Pierre Cherid, πρώην μέλος του γαλλικού OAS και τότε μέλος της ομάδας θανάτου GAL στην Ισπανία. Το πρώην μέλος της ΑΑA, José María Boccardo, συμμετείχε το 1978, με τον Cherid και άλλους στη δολοφονία του Argala, του τρομοκράτη της ETA, ο οποίος, το 1973, συμμετείχε στη δολοφονία του Πρωθυπουργού του Φράνκο, Λουίς Καρρέρο Μπλάνκο.
Οι δραστηριότητες της ΑΑΑ συντονίζονταν αρχικά από την Ομοσπονδιακή Αστυνομία και την οργάνωση στελέχωσαν αστυνομικοί και στρατιωτικοί. Το 1975, η κυβέρνηση εξέδωσε το διάταγμα αριθ. 261, το οποίο έδωσε εντολή στην εξάλειψη όλων των «ανατρεπτικών στοιχείων» στην αργεντίνικη κοινωνία. Οι ομάδες που μπήκαν στο στόχαστρο ήταν οι αριστεροί περονιστές Montoneros, ο Μαοϊκός Λαϊκός Επαναστατικός Στρατός (ERP) και δύο ριζοσπαστικές αριστερίστικες ομάδες, η «Επαναστατική Ένοπλη Δύναμη» (FAR) και οι «Λαϊκές Ένοπλες Δυνάμεις». Αν και το σύνολο των μελών αυτών των ομάδων αριθμούσε περίπου 2.000, τα μέλη αυτών των ομάδων είχαν πραγματοποιήσει 697 δολοφονίες.
Ομάδες της ΑΑΑ σκορπούσαν τον φόβο σε πόλεις και πανεπιστημιακές σχολές. Οποιαδήποτε αντιπολίτευση στην κυβέρνηση της Αργεντινής έμπαινε στο στόχαστρο. Αυτοί που ήταν στοχοποιημένοι συχνά έβλεπαν τα ονόματά τους στις εφημερίδες ή σε σημεία που υπήρχε η προειδοποίηση ότι η ΑΑΑ "ερχόταν για αυτούς". Άνθρωποι ξαφνικά εξαφανίζονταν, μερικές φορές τη νύχτα και άλλες φορές κατά τη διάρκεια της ημέρας. Λέγεται ότι εξαφανίστηκαν 30.000 άνθρωποι. Οι ομάδες θανάτου της ΑΑΑ ταξίδευαν με αυτοκίνητα Ford Falcons χωρίς πινακίδες και συχνά άφηναν τα θύματά τους σε χαντάκια ή κατά μήκος δρόμων. Όποιος συνδεόταν με συνδικάτα ή συμμετείχε σε πολιτικές δραστηριότητες της αριστεράς ήταν ιδιαίτερα εκτεθειμένος. Μέλη της ΑΑΑ δολοφόνησαν τον ιησουίτη ιερέα Carlos Mugica, στενό συνεργάτη των Montoneros, το Μάιο του 1974. Η ΑΑΑ ήθελε να εξαλείψει την επιρροή των αριστερών στα πανεπιστήμια. Στην περίοδο από το 1974 έως το 1975, περίπου 100 φοιτητές και καθηγητές του πανεπιστημίου της La Plata δολοφονήθηκαν ή εξαφανίστηκαν και δεν βρέθηκαν ποτέ. Άλλα πανεπιστήμια είχαν την ίδια μοίρα. Οποιοσδήποτε φοιτητής ή μέλος του διδακτικού προσωπικού είχε αριστερές απόψεις βρίσκονταν σε κίνδυνο. Επιπλέον, μέλη της ΑΑΑ κατηγορήθηκαν ότι είχαν «αντισημιτικές» και «φιλοναζιστικές» απόψεις και για αυτό Εβραίοι διανοούμενοι θεωρήθηκαν επίσης δυνητικά θύματα. Αυτές οι συνθήκες συνεχίστηκαν μέχρι το πραξικόπημα των στρατηγών της 24ης Μαρτίου 1976, που ανέτρεψε το καθεστώς Isabel Peron. Η ΑΑΑ εξαφανίστηκε και αντικαταστάθηκε από τον στρατό. Ο πόλεμος ενάντια στους αντιφρονούντες έγινε μέρος της «Διαδικασίας για την Εθνική Αναδιοργάνωση» (Proceso de Reorganización Nacional), (1976–1983) με επικεφαλής της αστυνομίας τον στρατηγό Ramón Juan Camps (1927–1994) και η αρχή του λεγόμενου «Βρώμικου Πολέμου». Το 2006, ο Αργεντινός δικαστής Norberto Oyarbide αποφάνθηκε ότι η ΑΑΑ είχε διαπράξει «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας», πράγμα που σημαίνει ότι τα εγκλήματά της δεν υπόκειντο σε παραγραφή.
Τι απέγινε ο Firmenich
Αφότου διέφυγε στην Κούβα ο Firmenich (φώτο) συνελήφθη τελικά, το 1987 στη Βραζιλία, εκδόθηκε, δικάστηκε και καταδικάστηκε σε 30 χρόνια φυλάκισης με την κατηγορία της δολοφονίας και απαγωγής. Του δόθηκε τελικά, χάρη μαζί και σε άλλους αντάρτες με το διάταγμα 2742 της 29ης Δεκεμβρίου 1990. (Δηλαδή, έκατσε στην φυλακή ούτε για 3 χρόνια!). Αφού βγήκε από την φυλακή, απέφυγε κάθε ενεργό πολιτική και «αφιερώθηκε στη μελέτη και την έρευνα». Αναφορικά με ό, τι συνέβη στην Αργεντινή, ο Firmenich, δήλωσε σε συνέντευξή του στο Radio La Red de Buenos Aires το 2001 ότι «σε μια χώρα που έζησε τον εμφύλιο πόλεμο, τα χέρια του καθενός είναι βαμμένα με αίμα». Ο Firmenich ζει σήμερα στην Βαρκελώνη. Σύμφωνα με αναφορά του πράκτορα του FBI Robert William Scherrer, o Firmenich δρούσε ως διπλός πράκτορας. Για αυτό και επέζησε.
Και μια ακόμη «πινελιά»
Το βιβλίο “God's Assassins: State Terrorism in Argentina in the 1970s” αναφέρει ότι τον Απρίλιο του 1977 απήχθη από την οικία του στο Μπουένος Άιρες ο γεννημένος στην Σοβιετική Ένωση εβραϊκής καταγωγής δημοσιογράφος και εκδότης Jacobo Timerman (1923 – 1999) ο οποίος εξέδιδε από το 1971 έως το 1977 την αριστερή εφημερίδα La Opinión, από την οποία ασκούσε έντονη κριτική στην κυβέρνηση τα πρώτα χρόνια του «βρώμικου πολέμου». Ο Timerman, δηλωμένος σιωνιστής, ανακρίθηκε και βασανίστηκε από τον στρατηγό Camps. Η αιτία ήταν ότι είχε οικονομικές διασυνδέσεις και δοσοληψίες με τον εβραϊκής καταγωγής πλούσιο τραπεζίτη David Grainer, ο οποίος εξυπηρετούσε μέσω της τράπεζάς του τους Montoneros, στην ανακύκλωση (ξέπλυμα) των χρημάτων τους. Την κατηγορία αυτή παραδέχτηκε αργότερα ο ίδιος ο Firmenich.
Ο Graiver, «δάνειζε» χρήματα και στην εφημερίδα του Timerman. Η σύνδεση Graiver - Timerman έδωσε αφορμή στον Camps, που θεωρείτο «αντισημίτης» να επιβεβαιώσει τις υποψίες του ότι πίσω από τους Montoneros υπήρχε μια «ιουδαϊκή συνομωσία». Μετά την συνταξιοδότησή του ο Camps εμφανίζονταν συχνά στα μέσα μαζικής ενημέρωσης μιλώντας εναντίον του Timerman, του Ιουδαϊσμού και του κομμουνισμού, ενώ ήταν σχολιαστής στην εκπομπή "60 Minutos" κατά τη διάρκεια του πολέμου των Φώκλαντ (1982). Αργότερα, έγραφε άρθρα για το ακροδεξιό εθνικιστικό-Καθολικό περιοδικό Cabildo και δημοσίευσε ένα βιβλίο για τον Grainer και τον «σιωνιστικό κίνδυνο».
Πηγή: Κόκκινος Ουρανός http://redskywarning.blogspot.com/2018/06/blog-post_11.html
Με μία βαρυσήμαντη ομιλία του στη Βουλή (16 Ιουνίου) ο υπουργός Εξωτερικών ανέπτυξε με μαχητικό τρόπο όλη του την επιχειρηματολογία για να δικαιώσει τη συμφωνία που την επόμενη ημέρα υπέγραψε με τον Σλαβομακεδόνα ομόλογό του. Επειδή στην πολιτική σκηνή η αντίκρουση επιχειρημάτων έχει κατά κανόνα υποκατασταθεί από αφορισμούς και ατάκες, σ’ αυτό το άρθρο θα σχολιάσουμε ένα προς ένα τα επιχειρήματα του Κοτζιά.
1. Η συμφωνία ήταν αναγκαία για να αποτραπεί η μετάλλαξη του αλβανικού εθνικισμού σε ισλαμικό φονταμενταλισμό.
Είναι αληθές ότι η ένταξη της Βόρειας Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ και προοπτικά στην ΕΕ θα λειτουργήσει αποτρεπτικά όσον αφορά τον υπαρκτό αυτό κίνδυνο. Προφανώς, ο κίνδυνος ενδιαφέρει και την Ελλάδα, αλλά ενδιαφέρει πρωτίστως τους Σλαβομακεδόνες, επειδή αφορά την ασφάλεια και την επιβίωση του κράτους τους. Ακριβώς γι’ αυτό θα έπρεπε να είναι διαπραγματευτικό πλεονέκτημα της ελληνικής πλευράς κι όχι αντιστρόφως.
2. Η συμφωνία κλείνει το μέτωπο με τα Σκόπια και μας επιτρέπει να αφιερωθούμε στον εξ Ανατολών κίνδυνο.
Προφανώς, η Ελλάδα έχει συμφέρον να μην έχει κανένα άλλο μέτωπο ανοικτό. Μία κακή λύση, όμως, στο Μακεδονικό, λειτουργεί αντιστρόφως. Ενισχύει την εντύπωση της Άγκυρας ότι αφού η Αθήνα κάνει υποχωρήσεις σε απαιτήσεις των αδύναμων Σκοπίων, αν πιεσθεί ασφυκτικά θα υποχωρήσει πολύ περισσότερο έναντι των απαιτήσεων της πολύ ισχυρότερης Τουρκίας. Οφείλουμε, ωστόσο, να αναγνωρίσουμε πως εάν οι διμερείς σχέσεις Ελλάδας-Βόρειας Μακεδονίας εξελιχθούν εποικοδομητικά, θα συρρικνωθούν τα περιθώρια της Τουρκίας να πουλάει προστασία στο γειτονικό κράτος και να το χρησιμοποιεί σαν μοχλό διπλωματικής πίεσης. Κι αυτό θα είναι αναμφιβόλως θετικό.
3. Ο Κοτζιάς υπονόησε ότι οι επικριτές της συμφωνίας διαπνέονται από «εθνικό σωβινισμό», ότι νοιώθουν υπέρτεροι και δεν σέβονται την ιστορία και των πολιτισμών των γειτόνων.
Φτηνό επιχείρημα, αντάξιο του άλλου δικού του πως οι αντιδράσεις προέρχονται από εθνικιστές και ακροδεξιούς. Το πρόβλημα δεν είναι εάν οι Έλληνες σέβονται την ιστορία και τον πολιτισμό των Σλαβομακεδόνων. Το πρόβλημα είναι ότι αυτοί, παρότι μία από τις εθνότητες που κατοικούν στην ευρύτερη γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας, μονοπωλούν το όνομα και σφετερίζονται όλα όσα αυτό σημαίνει.
4. Δεν είναι μικρό πράγμα ένα κράτος να αλλάζει το όνομά του.
Προφανώς, δεν είναι μικρό πράγμα. Το όνομα Μακεδονία, όμως, όχι μόνο δεν αντιστοιχούσε στην πραγματικότητα της περιοχής, αλλά και ενέγραφε –έστω και φαντασιακές– επεκτατικές υποθήκες σε βάρος της Ελλάδας και της Βουλγαρίας. Κατά συνέπεια, το Βόρεια Μακεδονία συνιστά προσαρμογή στην πραγματικότητα κι όχι εθνική υποχώρηση των Σλαβομακεδόνων.
5. Ο Κοτζιάς υπερηφανεύθηκε στη Βουλή, επειδή πρώτα θα ολοκληρώσουν οι γείτονες την αναθεώρηση του Συντάγματος και μετά θα επικυρώσει η ελληνική Βουλή τη συμφωνία.
Δεν πρόκειται για ελληνική διπλωματική επιτυχία. Θα ήταν ανόητο εκ μέρους της ελληνικής πλευράς εάν η Ελλάδα συμφωνούσε να ενταχθεί η Βόρεια Μακεδονία στο ΝΑΤΟ με την ψήφιση της συμφωνίας από το Κοινοβούλιο των Σκοπίων. Θα υπήρχε ο κίνδυνος το δημοψήφισμα να είναι αρνητικό, η συμφωνία να ακυρωθεί, αλλά η ΠΓΔΜ να έχει ήδη ενταχθεί στη Συμμαχία.
Λογική ανατολίτικου παζαριού
6. Δεν μπορεί να υπάρξει συμφωνία χωρίς συμβιβασμούς, χωρίς πάρε-δώσε.
Είχε κρίσιμη σημασία η διαπραγμάτευση να είχε εκκινήσει από μία θέση αρχής, από την πραγματικότητα στην περιοχή και κατ’ επέκτασιν αυτή να καθορίσει τις εκατέρωθεν θεμιτές κόκκινες γραμμές. Ο Κοτζιάς, όμως, δεν λειτούργησε έτσι και γι’ αυτό έχασε ένα κρίσιμο διαπραγματευτικό πλεονέκτημα. Πολύ περισσότερο που η ίδια η σλαβομακεδονική ηγεσία είχε προσφέρει την ελληνική διπλωματία το καταλυτικό επιχείρημα: Και ο Ζάεφ και ο Ντιμιτρόφ έχουν ομολογήσει δημοσίως ότι είναι Μέρος και δεν μπορούν να μονοπωλούν το Όλον.
Γι’ αυτό και αποδέχθηκαν το Βόρεια Μακεδονία ως όνομα του κράτους τους. Γιατί, λοιπόν, οι Τσίπρας και Κοτζιάς δέχθηκαν οι Σλαβομακεδόνες να μονοπωλούν το όρο «Μακεδόνες» και τον όρο «μακεδονική» για τη γλώσσα τους; Η απάντηση είναι ότι ο Κοτζιάς διαπραγματεύθηκε με λογική ανατολίτικου παζαριού: θα πάρω το erga omnes και θα δώσω την «μακεδονική ταυτότητα». Γι’ αυτό και εξαρχής υπέκυψε στην κόκκινη γραμμή του Ντιμιτρόφ να μείνει εκτός διαπραγμάτευσης η ταυτότητα, δηλαδή η Ελλάδα να αναγνωρίσει «μακεδονική ταυτότητα». Προφανώς, σε μία διαπραγμάτευση υπάρχει πάρε-δώσε, αλλά όχι ανατολίτικο παζάρι που διασπά την ενότητα των όρων και των εννοιών.
7. Η διαπραγμάτευση γίνεται για συμφωνία-πακέτο κι όχι σημείο προς σημείο.
Είναι ο Κοτζιάς που έσπασε τη διαπραγμάτευση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι οι πολίτες της Βόρειας Μακεδονίας θα ονομάζονται Μακεδόνες κι όχι Βορειομακεδόνες.
8. Ο Κοτζιάς είπε ότι διαπραγματεύτηκε με βάση αυτά που βρήκε και για τα οποία ευθύνονται προηγούμενες κυβερνήσεις.
Είναι ακριβές ότι είχε δημιουργηθεί ένα αρνητικό προηγούμενο στο πολιτικό επίπεδο και από το γεγονός ότι διεθνώς μιλούσαν για «Μακεδονία» και «Μακεδόνες» και από αυτά που είχαν διαπραγματευθεί οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Θεσμικά, όμως, δεν υπήρχε τετελεσμένο. Ως εκ τούτου, ο Κοτζιάς μπορούσε να διαπραγματευθεί από μηδενική βάση. Όλα τα άλλα που λέει είναι προφάσεις εν αμαρτίαις.
Προπαγανδιστικός αφορισμός
9. Ο Ιβανόφ και το VMRO λένε πως με τη συμφωνία ο Ζάεφ τα παρέδωσε όλα στην Ελλάδα.
Πράγματι, αυτά λένε. Οι Σλαβομακεδόνες εθνικιστές δεν θέλουν να αλλάξουν τίποτα. Η Ελλάδα δεν μπορεί να τους υποχρεώσει, αλλά μπορεί να τους αφήσει εκτός ΝΑΤΟ και ΕΕ με ό,τι αυτό σημαίνει για την επιβίωση του κράτους τους. Και επειδή ακριβώς το τίμημα της άρνησής τους είναι πολύ βαρύ είναι δεδομένο πως κάποια στιγμή θα ερχόταν μία κυβέρνηση που θα έθετε το πραγματικό δίλημμα. Το γεγονός ότι στα Σκόπια υπάρχουν εθνικιστές που τα θέλουν όλα δικά τους, δεν σημαίνει ότι η συμφωνία δεν δίνει στους Σλαβομακεδόνες περισσότερα από όσα δικαιούνται και όσα μπορούσαν με βάση τον διπλωματικό συσχετισμό δυνάμεων να έπαιρναν.
10. Υπάρχουν δύο στρατόπεδα: αυτοί που θέλουν λύση και όσοι δεν θέλουν, οι οπαδοί της αδράνειας, οι φοβικοί που θεωρούν την Ελλάδα ψωροκώσταινα.
Ένας ακόμα φθηνός προπαγανδιστικός αφορισμός. Ουσιαστικά ο Κοτζιάς είπε ότι όσοι δεν συμφωνούν με τη δική του λύση είναι εναντίον της λύσης! Αποκρύπτει επιμελώς ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να διαπραγματευθεί μία καλύτερη λύση και εν πάση περιπτώσει να αφήσει τα Σκόπια στη διπλωματική μέγγενη μέχρι να αποδεχθούν αυτό που πραγματικά αντιπροσωπεύουν στην περιοχή.
11. Όσα προβλέπει η συμφωνία είναι καλύτερα από όσα ίσχυαν μέχρι την υπογραφή της.
Την ίδια λογική χρησιμοποίησε και ο Τσίπρας όταν δήλωσε ότι το «Μακεδόνας / πολίτης της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας» είναι προτιμότερο από το σκέτο «Μακεδόνας» που αναγραφόταν μέχρι τώρα στα διαβατήρια των γειτόνων μας. Η λογική αυτή εκκινεί από μία σύγκριση: τι ίσχυε πριν τη συμφωνία και τι θα ισχύσει μετά την εφαρμογή της. Η σύγκριση αυτή, ωστόσο, είναι άκρως παραπλανητική, γιατί παρακάμπτει την κρίσιμη ειδοποιό διαφορά: αυτό που ίσχυε μέχρι τώρα δεν είχε την σφραγίδα της Ελλάδας, ενώ αυτό θα ισχύσει μετά την εφαρμογή της συμφωνίας θα την έχει. Όσοι, όπως ο πρωθυπουργός, θεωρούν ότι η σφραγίδα της Ελλάδας δεν έχει και μεγάλη σημασία, θα έπρεπε να αναρωτηθούν γιατί τότε έγιναν οι διαπραγματεύσεις και γιατί τα Σκόπια έκαναν τις όποιες υποχωρήσεις έκαναν.
Αν ακολουθήσουμε αυτή τη λογική, ακόμα και εάν είχαμε συμφωνήσει στο όνομα «Μακεδονία-Σκόπια» μόνο για διεθνή χρήση και πάλι θα έπρεπε να είμαστε ευχαριστημένοι(!), επειδή συγκριτικά είναι καλύτερο από το σκέτο «Μακεδονία». Η πραγματικότητα, βέβαια, είναι διαφορετική από το ρητορικό αυτό τέχνασμα. Κανείς δεν υποτιμάει τη σημασία που έχει το γεγονός ότι 140 χώρες έχουν αναγνωρίσει το γειτονικό κράτος σαν «Μακεδονία. Από την άλλη πλευρά, όμως, το κλειδί για την ένταξη στο ΝΑΤΟ και προοπτικά στην ΕΕ το κρατάει η Ελλάδα. Αυτό σημαίνει πως η ελληνική πλευρά είχε το πλεονέκτημα στις διαπραγματεύσεις, αφού ήταν τα Σκόπια που επείγονταν να φτάσουν σε μία συμφωνία με την Αθήνα.
Η πονηρή σύγχυση εθνότητας και ιθαγένειας
12. Ο Κοτζιάς επικαλέσθηκε το γεγονός ότι προηγούμενες κυβερνήσεις είχαν αποδεχθεί στις διαπραγματεύσεις το «Μακεδονία-Σκόπια» και μάλιστα μόνο για διεθνή χρήση. Εσωτερικά θα ίσχυε το «Δημοκρατία της Μακεδονίας».
Τα όσα είπε ο υπουργός Εξωτερικών είναι ακριβή και αποδεικνύονται από τα σχετικά διπλωματικά έγγραφα. Αυτό, ωστόσο, αποτελεί κριτική για τις ηγεσίες που διαπραγματεύθηκαν κατ’ αυτό τον τρόπο, χωρίς, όμως, να υπογράψουν, επειδή τα Σκόπια δεν αποδέχονταν τότε ούτε το «Μακεδονία-Σκόπια». Δεν αποτελεί δικαιολογία για τον Κοτζιά, ο οποίος, όπως προαναφέραμε, είχε τη δυνατότητα να διαπραγματευθεί από μηδενική βάση.
13. Το Άνω Μακεδονία δεν το προτίμησε η Αθήνα, επειδή οι αρχαιολόγοι είπαν ότι έτσι αποκαλούσαν περιοχή της αρχαίας Μακεδονίας.
Το επιχείρημα θα ήταν για γέλια, εάν δεν ήταν για κλάματα. Ξαφνικά ο Κοτζιάς έκανε κριτήριό του μία παρατήρηση αρχαιολόγων. Το Άνω Μακεδονία δεν πέρασε, επειδή οι Σλαβομακεδόνες προτίμησαν το Βόρεια Μακεδονία. Και η ελληνική πλευρά το δέχθηκε, παρότι έχει αρνητική σημειολογία: παραπέμπει σε διαμελισμένο για πολιτικούς λόγους έθνος (παλαιότερα Βιετνάμ, σήμερα Κορέα). Το γεγονός, μάλιστα, ότι το Βόρεια Μακεδονία συνδυάζεται με «Μακεδόνες» και «μακεδονική» γλώσσα το καθιστά τοξικό, με την έννοια ότι εμμέσως επιβεβαιώνει το φαντασιακό ιδεολόγημα των Σλαβομακεδόνων περί «διαμελισμένης μακεδονικής πατρίδας».
14. Με τη συμφωνία δεν αναγνωρίσαμε μακεδονική εθνότητα.
Πράγματι, δεν υπάρχει ρητή αναγνώριση. Η συμφωνία, όμως, κάνει κάτι χειρότερο. Αναγνωρίζει τους πολίτες της Βόρειας Μακεδονίας σαν «Μακεδόνες» και έτσι να αναγράφονται στα διαβατήρια. Είναι προφανές πως το συμπλήρωμα «πολίτης της Βόρειας Μακεδονίας» δεν πρόκειται να εκφέρεται. Η αναγνώριση αυτή, σε συνδυασμό με το όνομα «μακεδονική γλώσσα» εμμέσως πλην σαφώς ορίζει και την εθνότητα σαν «μακεδονική» και έτσι ανοίγει την κερκόπορτα του Μακεδονισμού.
15. Η ιθαγένεια ορίσθηκε «Μακεδόνας/πολίτης της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας» για να συμπεριλάβει και τους Αλβανούς, τους Βλάχους, τους τουρκογενείς.
Πρόκειται για αστεία δικαιολογία. Πολύ πιο εύκολα θα μπορούσαν οι Αλβανοί κλπ να αποδεχθούν ως ιθαγένεια τον εθνικά ουδέτερο όρο βορειομακεδονική/Βορειομακεδόνες. Παντού στον κόσμο η ιθαγένεια ορίζεται από το όνομα του κράτους. Με βάση αυτό τον κανόνα έπρεπε οι πολίτες της Βόρειας Μακεδονίας να ονομάζονται Βορειομακεδόνες και όχι «Μακεδόνες».
Οι Ζάεφ και Ντιμιτρόφ επέμειναν να διατηρήσουν το όνομα «Μακεδόνες», επειδή ακριβώς θέλουν να κρατήσουν ζωντανό το εθνικό ιδεολόγημά τους, τον Μακεδονισμό. Γιατί, όμως, οι Τσίπρας και Κοτζιάς παραβίασαν τον διεθνή κανόνα; Γιατί ενώ ισχυρίζονται ότι απαλείφουν τον αλυτρωτισμό, επικύρωσαν τον πυρήνα του; Επ’ αυτού ο υπουργός Εξωτερικών το μόνο που είπε είναι ότι έπρεπε να πάρουν κάτι και οι Σλαβομακεδόνες. Ιδού το ανατολίτικο παζάρι.
Οι Σλαβομακεδόνες πονηρά μπερδεύουν την εθνότητα με την ιθαγένεια. Επειδή αυτοί επιζητούν αναγνώριση από την Ελλάδα «μακεδονικής» εθνότητας, το επιτυγχάνουν αφενός μέσω της γλώσσας («μακεδονική»), αφετέρου μέσω της ιθαγένειας. Γιατί στα διαβατήρια αναγράφεται η ιθαγένεια, όχι η εθνότητα. Τώρα, διεθνώς θα βλέπουν κράτος Βόρεια Μακεδονία και πολίτες «Μακεδόνες». Όπως προαναφέραμε πρόκειται για τοξικό συνδυασμό, ο οποίος μετατρέπει σε παγίδα και τη σύνθετη κρατική ονομασία. Έτσι όπως τα έκανε ο Κοτζιάς, ο συνειρμός που θα κάνουν τρίτοι είναι ότι υπάρχει και μία Νότια Μακεδονία με Μακεδόνες, δηλαδή εμμέσως πλην σαφώς επικυρώνεται το ιδεολόγημα της «διαμελισμένης μακεδονικής πατρίδας».
Διαδικασία που δεν ελέγχει η Ελλάδα
16. «Μακεδονική γλώσσα» είχαν αναγνωρίσει οι κυβερνήσεις της Δεξιάς.
Τα όσα σχετικά έχει αναφέρει ο Κοτζιάς είναι σε μεγάλο βαθμό ακριβή, αλλά δεν αποτελούν δικαιολογία για τον ίδιο. Αφού λέει πως δεν αναγνωρίζει «μακεδονικό» έθνος γιατί αναγνωρίζει «μακεδονική» γλώσσα, όταν το ένα προσδιορίζει το άλλο; Κι αφού τα Σκόπια αναγνωρίζουν ότι η γλώσσα τους είναι σλαβική, γιατί δεν δέχθηκαν να την ονομάσουν σλαβομακεδονική; Έστω Makedonski αμετάφραστο. Δεν υπήρχε θέμα που δεν μπορούσε να αποτελέσει αντικείμενο διαπραγμάτευσης.
17. Αναφερόμενος στο όνομα της ιθαγένειας, ο Κοτζιάς επικαλέσθηκε, όπως και ο Τσίπρας, το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού των γειτόνων.
Πρόκειται για προπαγανδιστική πονηριά. Το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού στο διεθνές δίκαιο είναι ατομικό. Αφορά το δικαίωμα του κάθε ατόμου να ορίζει ποια είναι η εθνική του συνείδηση. Δεν σημαίνει ότι ένας λαός μπορεί να επιλέγει χωρίς περιορισμούς όποιο όνομα θέλει για τον εαυτό του, για το κράτος, και τη γλώσσα του. Επειδή η ονομασία ενός κράτους και ενός έθνους συμπυκνώνει την ταυτότητά του, η ελευθερία επιλογής ονόματος σταματάει εκεί, που αρχίζει να θίγει άλλους, όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση.
Εάν ίσχυε το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού σ’ αυτό το επίπεδο, γιατί οι Τσίπρας και Κοτζιάς απαίτησαν από τους γείτονες να αλλάξουν το όνομα του κράτους τους; Θα έπρεπε να αποδεχθούν το σκέτο Μακεδονία, όπως επίσης θα όφειλαν να αποδεχθούν πως η μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης είναι τουρκική. Η ιθαγένεια, άλλωστε, είναι η νομική σχέση του πολίτη με το κράτος στο οποίο ανήκει. Δεν έχει να κάνει με τη συνείδηση του ατόμου.
18. Δεν μπορούσε να γίνει η αλλαγή των εγγράφων αμέσως. Η πενταετής μεταβατική περίοδος είναι τεχνικά αναγκαία.
Ακόμα κι αν δεχθούμε το επιχείρημα του Κοτζιά, γιατί έπρεπε η αλλαγή των εσωτερικών εγγράφων να διασυνδεθεί κατ’ αντιστοιχία με το άνοιγμα των 35 κεφαλαίων των ενταξιακών διαπραγματεύσεων. Γιατί έπρεπε να διασυνδεθεί με μία διαδικασία, την οποία δεν ελέγχει η Ελλάδα; Εάν η πορεία αυτή για διάφορους λόγους κολλήσει ή καθυστερήσει πολλά-πολλά χρόνια, η Βόρεια Μακεδονία θα έχει ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, αλλά τα εσωτερικά έγγραφά της δεν θα αλλάξουν και σ’ αυτά θα ονομάζεται «Δημοκρατία της Μακεδονίας».
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι μπορεί δυνητικά να παραβιασθεί το erga omnes. Εκτός αυτού, άλλωστε, είναι προφανές πως οι Σκοπιανοί προσπαθούν να καθυστερήσουν όσο μπορούν την εγκατάλειψη του σημερινούς συνταγματικού τους ονόματος. Αυτό είναι απολύτως ενδεικτικό μίας νοοτροπίας, μία άρνησης να αποδεχτούν ακόμα και τον ευνοϊκό γι’ αυτούς συμβιβασμό που αποτυπώνει η συμφωνία.
19. Η πρόσκληση για ένταξη που θα απευθύνει το ΝΑΤΟ στη Βόρεια Μακεδονία δεν πρόκειται να ενεργοποιηθεί πριν ολοκληρωθεί η συνταγματική αναθεώρηση στα Σκόπια.
Έτσι είναι, αλλά έχει φροντίσει άραγε ο υπουργός Εξωτερικών, καμία χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ να μην σπεύσει να κυρώσει το πρωτόκολλο έντασης της Βόρειας Μακεδονίας πριν το κυρώσει η Ελλάδα; Από θεσμικής απόψεως, για να ολοκληρωθεί η ένταξη πρέπει να κυρώσει και η Ελλάδα. Από πολιτικής απόψεως, όμως, θα δημιουργηθεί ένα αρνητικό τετελεσμένο, εάν πριν το δημοψήφισμα χώρες-μέλη (με πρώτη την Τουρκία) σπεύσουν να κυρώσουν.
Πηγή: slpress.gr
Σχόλιο Τ.Ι.: Τα παρακάτω στοιχεία του ΚΕΘΕΑ έρχονται να προβληματίσουν όλους μας ως προς τις ευθύνες που μας αναλογούν.Ευθύνες έχουμε ως γονείς, Εκπαιδευτικοί, Εκκλησία, για την αγωγή που οφείλουμε να δινουμε στα παιδιά ώστε να διαπλάθουν προσωπικότητες ισχυρές και ώριμες,με στόχους και αγωνιστικό φρόνημα, ωστε να μήν περιμένουν την ευτυχία,την αποδοχή, και την κοινωνικοποίηση μέσα από τον χώρο της χρήσης ψυχοτρόπων ουσιών.
Ευθύνες έχει βέβαια και ο κρατικός μηχανισμός.Αυξανόμενες ανάγκες έχουν διαπιστωθεί πανελλαδικά σε ό,τι αφορά την ενημέρωση, την πρόληψη και την έγκαιρη παρέμβαση σε θέματα εξαρτήσεων.
Η αύξηση της χρήσης των ουσιών και των ποικίλων εξαρτήσεων τα τελευταία χρόνια συνδέεται άμεσα με τις δυσμενείς οικονομικές συνθήκες που έχουν προκύψει, και έχουν αυξήσει πλήν των άλλων και τη νόμιμη χρήση αντικαταθλιπτικών υπναγωγών και ηρεμιστικών.
Εξάλλου η πολιτεία ευθύνεται και για την συστηματική προσπάθεια που κάνει να διαβρωθούν στη κοινωνία μας τα ερείσματα που διαχρονικά τη στήριζαν δηλαδή οι ισχυροί δεσμοί στην οικογένεια, η πίστη σε αξίες και ιδανικά που ενέπνεαν σε αγώνα,η προσπάθεια για την αριστεία στη παιδεία, η εμπιστοσύνη στην Ορθόδοξη Εκκλησία και τους ανθρώπους που τη διακονούν. Επιπροσθέτως έχει υποβαθμιστεί ο ρόλος των εκπαιδευτικών, της δικαιοσύνης ,των υγειονομικών δομών,του ασφαλιστικού συστήματος, κτλπ, με αποτέλεσμα θεσμοί που υπήρχαν για να εμπνευσουν ή να στηρίξουν στη δοκιμασία τον Έλληνα να έχουν απαξιωθεί ή υποβιβασθεί χωρίς να υπάρχει τίποτα ισάξιο να τους αναπληρώσει.
Σύμφωνα με τα απολογιστικά στοιχεία που παρουσίασε το ΚΕΘΕΑ στην Αθήνα, αλλάζει σταδιακά το τοπίο των εξαρτήσεων στη χώρα μας, . O Οργανισμός προσέφερε μέσα στο έτος 14.588 θέσεις θεραπείας σε ένα σύνολο εξυπηρετουμένων που τα τελευταία χρόνια γίνεται όλο και πιο ανομοιογενές, με την εξάρτηση από την κάνναβη, το αλκοόλ και τον τζόγο να απασχολούν όλο και περισσότερο τις υπηρεσίες του.
Σε σχέση με την περίοδο πριν από την οικονομική κρίση, σήμερα οι άνθρωποι που συμμετέχουν στα προγράμματα απεξάρτησης του ΚΕΘΕΑ από τα ναρκωτικά είναι μεγαλύτεροι σε ηλικία, με περισσότερα χρόνια συστηματικής χρήσης και μεγαλύτερες επιβαρύνσεις: προβλήματα σωματικής υγείας, κατάθλιψη, εμπλοκή με τον νόμο. Κύρια ουσία χρήσης παραμένει η ηρωίνη και τα οπιοειδή, με επικρατέστερους τρόπους χρήσης την εισπνοή από τη μύτη και το κάπνισμα. Ωστόσο, την τελευταία δεκαετία το ποσοστό όσων αναφέρουν ως κύρια ουσία χρήσης την κάνναβη έχει υπερδιπλασιαστεί, από 14% το 2006 σε 35% το 2017.
Οι ανάγκες των χρηστών παρουσιάζονται όλο και πιο διαφοροποιημένες. Στα προγράμματα του ΚΕΘΕΑ προσέρχεται ένας αυξανόμενος αριθμός νεαρών ενηλίκων οι οποίοι ζητούν βοήθεια για την αντιμετώπιση της χρήσης κάνναβης. Την ίδια στιγμή αυξάνεται και ο αριθμός των εξυπηρετουμένων του που ανήκουν στον γηράσκοντα πληθυσμό των χρηστών, κυρίως ενέσιμης ηρωίνης και οπιοειδών, οι οποίοι είναι 40 ετών και άνω με μακρά πορεία στη χρήση, έντονα προβλήματα υγείας και κοινωνικού αποκλεισμού, και αυξημένες ανάγκες φροντίδας.
Παράλληλα, τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότεροι άνθρωποι ζητούν από το ΚΕΘΕΑ υποστήριξη για την εξάρτηση από το αλκοόλ και τα τυχερά παιχνίδια και ο οργανισμός αναπτύσσει σταδιακά υπηρεσίες τέτοιου είδους σε διάφορες περιοχές της χώρας.
Αναλυτικότερα, από τις θέσεις θεραπείας που προσέφερε το ΚΕΘΕΑ το 2017 οι 5.080 αφορούσαν προγράμματα για την εξάρτηση από τα ναρκωτικά, το αλκοόλ και τα τυχερά παιχνίδια στην κοινωνία και 1.690 κρατουμένους και αποφυλακισμένους στα προγράμματα με άξονα το σύστημα απονομής ποινικής δικαιοσύνης. 1.980 άνεργοι και περιθωριοποιημένοι χρήστες στην ευρύτερη περιοχή της πρωτεύουσας υποστηρίχτηκαν από τα προγράμματα άμεσης πρόσβασης και προσέγγισης χρηστών στον δρόμο, ενώ 5.838 συγγενείς και σημαντικοί άλλοι συμμετείχαν στα προγράμματα οικογενειακής υποστήριξης.
Πηγή: univadis.gr
Σήμερα, καταθέσαμε στο Συμβούλιο της Επικρατείας, ΑΙΤΗΣΗ ΑΚΥΡΩΣΗΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ ΚΟΤΖΙΑ.
Η συμφωνία είναι αντισυνταγματική.
Οφείλουν οι δικαστές να αχθούν στο ύψος των περιστάσων.
ΝΑ ΑΚΥΡΩΣΟΥΝ ΤΗΝ ΠΑΡΑΝΟΜΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ.
Από σήμερα κι ώσπου να αποφασίσει το ΣτΕ, όσα κάνει ο κ. Κοτζιάς είναι στον αέρα.
Πέμπτη 28 Ιουνίου 2018
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Πολιτιστικών Συλλόγων Μακεδόνων σε συνεργασία με σύσσωμες τις Παμμακεδονικές Ενώσεις του απόδημου Ελληνισμού, ως όφειλαν και δικαιούνται, προσέφυγαν στο Συμβούλιο της Επικράτειας, με αίτηση ακύρωσης αυτής της εφιαλτικής συμφωνίας, της συμφωνίας των Πρεσπών, που υπογράφηκε στις 17/6/2018 μεταξύ των Κοτζιά – Ντιμιτρόφ, με την οποία ζητούμε να ακυρωθεί αυτή καθώς και οι επιστολές που απεστάλησαν σε ΝΑΤΟ και ΕΕ για άρση του βέτο για την ένταξη της χώρας των Σκοπίων στους οργανισμούς αυτούς.
Καταθέσαμε επίσης, αίτηση αναστολής εκτέλεσης της απόφασης αυτής καθώς και των επιστολών άρσης βέτο σε ΕΕ και ΝΑΤΟ, επειδή:
α) Η συμφωνία παραβιάζει το άρθρο 27 του Συντάγματος, με βάση το οποίο απαιτείται προηγούμενη ψήφιση από την Βουλή με αυξημένη πλειοψηφία, πριν την υπογραφή της συμφωνίας, επειδή περιλαμβάνει αλλαγή γεωγραφικών όρων (της περιοχής της Μακεδονίας εν προκειμένω), οι οποίοι ανάγονται σε αρχαίους χρόνους (αρχικά).
Επειδή επίσης, τροποποιεί προηγούμενες συνθήκες (ελληνοσερβικό σύμφωνο και συνθήκη Βουκουρεστίου 1913), με βάση τις οποίες καθορίσθηκαν τα σημερινά σύνορα της Ελλάδας, προκαλώντας σύγχυση αναφορικά με τα πραγματικά σημερινά, διότι στις συνθήκες αυτές, Μακεδονία υπήρχε μόνον μία και ήταν μόνον Ελληνική.
Επειδή στην πραγματικότητα νομιμοποιεί τις εδαφικές βλέψεις των γειτόνων μας, διά της παραχάραξης της ιστορίας και της επιγενόμενης σύγχυσης αναφορικά, που αποτελούν συνέχεια και συνέπεια της παραχώρησης του ονόματος της Μακεδονίας.
Τέλος, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την αναθεώρηση των συνόρων της Ελλάδας.
β) Η συμφωνία δεν έγινε αντικείμενο επεξεργασίας από τους υπηρεσιακούς φορείς του Υπουργείου Εξωτερικών ως όφειλε.
γ) Παραβιάσθηκε η αρχή της λαϊκής κυριαρχίας, του άρθρου 1 παρ. 3 Σ, επειδή υπογράφηκε παρά την αντίθεση σύσσωμου του ελληνικού λαού στην οποιαδήποτε παραχώρηση ονόματος, χωρίς διεξαγωγή δημοψηφίσματος. Παραβιάσθηκε και η αρχή της δεδηλωμένης για το θέμα της παραχώρησης του ονόματος της Μακεδονίας.
Διότι αντιτίθεται στην έννοια του ΈΘΝΟΥΣ και προκαλεί σε αυτό ανεπανόρθωτη βλάβη, του έθνους των Ελλήνων του οποίου είμαστε αναπόσπαστο μέρος οι Μακεδόνες, που είμαστε μόνο, Έλληνες.
Του έθνους, υπέρ του οποίου οφείλει να είναι η συμφωνία (ως εκδήλωση άσκησης της εξουσίας του υπουργού εξωτερικών, εξουσίας που πηγάζει από τον λαό, και υπάρχει υπέρ αυτού και του έθνους), σύμφωνα με το άρθρο 1 παρ. 3 Σ.
δ) Προσβάλλει την προσωπικότητά μας, ως Μακεδόνων, επειδή μας αφαιρεί το δικαίωμα να ονομαζόμαστε Μακεδόνες (αναγκαζόμενοι να επεξηγούμε τις υποσημειώσεις της συμφωνίας του υπουργού εξωτερικών, ότι εμείς είμαστε οι αρχαίοι και οι άλλοι οι εκ σλάβων προερχόμενοι! που μιλούν την μακεδονική την σλαβική, ενώ εμείς την μακεδονική την αρχαία, δηλαδή την ελληνική!
Δηλαδή Γελοιότητες!).
Καταθέσαμε επίσης αίτηση, κατεπειγόντως και κατ’ εξαίρεσιν σύγκλισης της Ολομέλειας του ΣτΕ για να αποφασίσει τόσο για την αίτηση ακύρωσης όσο και για την αίτηση αναστολής, λόγω της προφανούς αυταπόδεικτης σπουδαιότητάς της και επείγουσας περίπτωσης.
Απευθυνόμαστε σε όλους τους Έλληνες δικαστές, που τους πιστεύουμε ακράδαντα υψηλού ήθους, κύρους και εγνωσμένης μόρφωσης και εμπειρίας και ζητούμε να πράξουν τα νόμιμα, να ακυρώσουν την συμφωνία των Πρεσπών, η υπογραφή της οποίας συνιστά ποινικό αδίκημα, ως οφείλουν εκ της υποχρέωσής τους τήρησης του Συντάγματος και των νόμων που συμφωνούν με αυτό, αποκλειστικά.
Η μεταμφίεση διεθνούς συνθήκης, και μάλιστα του άρθρου 27 του Συντάγματος σε κυβερνητική πράξη, παραβιάζει κατάφωρα το Σύνταγμα, οδηγεί σε διάλυση την Ελλάδα, με γρήγορα βήματα.
Πειθόμενοι ότι «υπάρχουν εις Αθήνας δικαστές’, ζητούμε από την ολομέλεια του ΣτΕ να ακυρώσουν την Συμφωνία των Πρεσπών, όπως τους επιτάσσει το Σύνταγμα και ο όρκος τους.
Με τιμή
Το ΔΣ
σ.σ. Λίγα λόγια για την ομιλήτρια. Η Δρ Τζέννιφερ Ρόμπακ Μόρς έχει σπουδάσει την οικονομική επιστήμη. Έχει διδάξει στο Πανεπιστήμιο George Mason, στο Πανεπιστήμιο Yale και έχει εργασθεί ως ερευνήτρια στο Ινστιτούτο Acton και στο Ινστιτούτο Hoover του Πανεπιστημίου Stanford. Η Δρ Τζέννιφερ Ρόμπακ Μόρς ξεκίνησε την ζωή της κάνοντας εκείνες τις επιλογές που η αρρωστημένη κουλτούρα της σύγχρονης ‘ελεύθερης’ κοινωνίας επιβραβεύει. Έκανε τον πρώτο της γάμο σε ηλικία 20 ετών αλλά μετά έκανε έκτρωση και χώρισε. Δέκα χρόνια αργότερα όταν παντρεύτηκε για δεύτερη φορά μετάνοιωσε για την έκτρωση που είχε κάνει. Προσπαθούσε επί τεσσεράμισι χρόνια να κάνει παιδί με τον σύζυγό της αλλά δεν μπορούσε. «Ήταν η πρώτη φορά στην ενήλικη ζωή μου που δεν μπορούσα να έχω αυτό που θέλω» λέει η Μορς, η οποία είχε σχεδιάσει τότε ακόμα και το πότε θα γεννήσει το παιδί για να το συνδυάσει με τις διακοπές και την επιστροφή στην καριέρα της. Κάπου εκεί στράφηκε στην θρησκεία με την οποία μεγάλωσε, τον ρωμαιοκαθολικισμό, για να βρει στήριγμα. Το 1991 η Τζέννιφερ και ο σύζυγός της αποφάσισαν να υιοθετήσουν ένα παιδί δυόμιση ετών από την Ρουμανία. Το ίδιο έτος η Τζέννιφερ έμεινε έγκυος. Μέσα σε έξι μήνες βρέθηκε με δυο παιδιά και αυτό που κατάλαβε είναι πόσο πολλά είναι αυτά που προσφέρουν οι γονείς στα παιδιά τους. Επί δυόμιση έτη το μικρό αγοράκι από την Ρουμανία είχε στερηθεί αφάνταστα αυτά που η κόρη της έπαιρνε φυσιολογικά μέσα στην οικογένεια που γεννήθηκε. Κατάλαβε πόσο πολύ τα παιδιά χρειάζονται τους γονείς τους και πως το κατεστημένο των κοινωνικών επιστημών έχει ως δεδομένο ότι τα παιδιά καταλήγουν σε ικανούς και ενεργούς ενήλικες χωρίς να πολυσκέφτεται πως ακριβώς συμβαίνει αυτό. Η Δρ Τζέννιφερ Ρόμπακ Μορς έκτοτε έστρεψε όλες τις ακαδημαϊκές της γνώσεις γύρω από τον θεσμό της οικογένειας και την σχέση της με την κοινωνία. Ίδρυσε το Ruth Institute για τον σκοπό αυτό και αναπόφευκτα έγινε εχθρός του διεφθαρμένου κατεστημένου. To 1991 ο μη κερδοσκοπικός οργανισμός νομικής υποστήριξης Southern Poverty Law Center πρόσθεσε στον ‘Χάρτη Μίσους’ του το Ινστιτούτο Ρουθ περιγράφοντάς το ως αντι-ΛΟΑΤ ομάδα μίσους!! Το 2017 η εταιρεία επικοινωνιών Global Cloud Xchange διέκοψε την υπηρεσία επεξεργασίας ηλεκτρονικών πληρωμών προς το Ινστιτούτο με την κατηγορία ότι «.. προωθεί το μίσος, την βία, την παρενόχληση η/και κακοποίηση»!!
Η Δρ Τζέννιφερ Ρόμπακ Μορς διακηρύττει και διεκδικεί θαρραλέα αυτές τις απλές αλήθειες που όλοι αβίαστα κατανοούμε και μοιραζόμαστε μη λογαριάζοντας το κάθε τίμημα. Θλιβερά θλιβερότατα τα συμπεράσματα όταν συγκρίνει κανείς αυτήν την κυρία μιας αιρετικής θρησκείας με την υπνώττουσσα, οπισθοχωρητική και διπλωματική διοικούσα Εκκλησία του προκαθημένου Ιερωνύμου.
***
Το Ινστιτούτο Ρουθ έχει ένα όνειρο. Το όνειρό μας είναι ότι κάθε παιδί θα είναι ευπρόσδεκτο σε ένα στοργικό σπίτι με την μητέρα του και τον πατέρα του παντρεμένους. Έτσι ώστε κάθε παιδί να μπορεί να έχει μια σχέση με τους ίδιους τους γονείς του, εκτός εάν κάποια αναπόφευκτη τραγωδία το αποτρέψει αυτό. Έτσι ώστε κάθε ενήλικας, δίχως εξαίρεση, να γνωρίζει την πολιτιστική του κληρονομιά και την γενετική του ταυτότητα.
Υποθέτω ότι αυτό είναι το όνειρο όλων μας εδώ, έτσι δεν είναι;
Όταν τα παιδιά στερούνται αυτά τα δικαιώματα, ελλείψει σοβαρού και αναπόφευκτου λόγου, εμείς στο Ινστιτούτο Ρουθ το αποκαλούμε αυτό δομική αδικία στο παιδί.
Η σεξουαλική επανάσταση μας υποσχέθηκε ισότητα, ελευθερία και διασκέδαση, αλλά αποδείχθηκε απάνθρωπη.
Επιτρέψτε μου να σας δείξω το ανθρώπινο ναυάγιο με την ιστορία ενός μικρού κοριτσιού ονόματι Ελίς. Η Ελίς είναι 6 ετών και ζει μαζί με τη γιαγιά της. Η μητέρα της Ελίς δεν έχει παντρευτεί ποτέ αλλά έχει δύο παιδιά με δύο διαφορετικούς άντρες. Η Ελίς είναι το μεγαλύτερο παιδί. Η Ελίς και η οικογένειά της είναι ένα παράδειγμα αυτού που οι ελίτ τάξεις περιχαρείς αποκαλούν, μια «εναλλακτική οικογένεια». Αυτό που εννοούν με αυτήν την έκφραση είναι ότι το να έχεις ένα παιδί έξω από έναν σταθερό γάμο μεταξύ ενός ανδρός και μίας γυναικός δεν είναι και μεγάλη υπόθεση, ούτε για εκείνους που το κάνουν, ούτε για τα παιδιά, ούτε για την κοινωνία ως σύνολο. Είναι απλά άλλη μία επιλογή τρόπου ζωής που πρέπει να υποστηρίξουμε, να πανηγυρίσουμε και να μην κρίνουμε ποτέ.
Οι δημογράφοι περιγράφουν την οικογένεια της Ελίς με τον όρο «γονιμότητα πολλαπλών συντρόφων». Επινόησαν αυτόν τον όρο διότι ανακάλυψαν ότι όταν μια γυναίκα έχει ένα παιδί εκτός γάμου οι πιθανότητες είναι πολύ υψηλές ότι και το επόμενο παιδί της θα είναι επίσης εκτός γάμου και με έναν διαφορετικό άντρα. Οι δημογράφοι θα σας πουν ότι τα παιδιά όπως η Ελίς κινδυνεύουν από μια σειρά δυσάρεστων επιδράσεων. Με αυτά τα δεδομένα η Ελίς στην πραγματικότητα είναι σε αρκετά καλή κατάσταση. Ζει με τη γιαγιά της που την αγαπά και όχι σε ανάδοχη φροντίδα. Απ’ όσο γνωρίζω δεν κακοποιήθηκε ποτέ από τους συντρόφους της μητέρας της και στο σχολείο τα πηγαίνει καλά.
Επιτρέψτε μου όμως να σας πω ένα γεγονός που αφορά την Ελίς. Η οικογένειά της μαζεύεται τα Χριστούγεννα και σε άλλες γιορτές και η μητέρα της έρχεται με τον νέο της σύντροφο και με το νέο μωρό που έκαναν μαζί. Σε όλες αυτές τις οικογενειακές συγκεντρώσεις η Ελίς δείχνει θυμώδη και αχαλίνωτη συμπεριφορά. Συνήθως βρέχει το κρεβάτι της κάθε βράδυ για περίπου μία εβδομάδα. Αυτές οι οικογενειακές συνάξεις της υπενθυμίζουν ότι η μητέρα της δεν την θέλει. Κάθε γιορτή της δημιουργεί την αίσθηση ότι η μητέρα της δεν την αγαπάει. Εάν ήταν αρκετά μεγάλη για να μπορεί να εκφράσει με λόγια αυτό που νοιώθεi θα σας έλεγε ότι αισθάνεται σαν ένα απομεινάρι από μία προηγούμενη σχέση.
ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΑΥΤΟ ΣΗΜΑΙΝΕΙ «ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ».
Υπάρχουν δύο γενικές απόψεις. Η άποψη των θρησκευόμενων ανθρώπων είναι αυτή:
«Κάθε παιδί και ως εκ τούτου κάθε ενήλικας έχει δικαιώματα ταυτότητας και σχέσης με τους γονείς του,…»
Και αυτό είναι το κομμάτι που δεν μας αρέσει να το λέμε δυνατά:
«… ΚΑΙ ΟΙ ΕΝΗΛΙΚΕΣ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΙ ΝΑ ΠΑΡΕΧΟΥΝ ΑΥΤΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ»
Δεν μας αρέσει να το λέμε αυτό πολύ δυνατά διότι οι άνθρωποι αντιστέκονται στο άκουσμα ότι έχουν υποχρεώσεις απέναντι σε άλλους τις οποίες δεν επέλεξαν ρητά να τηρήσουν.
Η άλλη τώρα γενική άποψη είναι αυτή.
«Κάθε ενήλικας έχει δικαίωμα στην σεξουαλική δραστηριότητα που επιθυμεί με το ελάχιστο κόστος,…»
«… ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΕΧΤΟΥΝ Ό,ΤΙ ΟΙ ΕΝΗΛΙΚΕΣ ΕΠΙΛΕΞΟΥΝ ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΕΡΒΙΡΟΥΝ»
Δεν λέμε αυτό το τελευταίο κομμάτι πολύ δυνατά διότι μετά θα ντρεπόμαστε για λογαριασμό μας που το ξεστομίσαμε έτσι. Αυτή όμως είναι περίπου η θέση του μεγαλύτερου μέρους των ανθρώπων που κατέχουν θέσεις εξουσίας στις περισσότερες από τις αποκαλούμενες ανεπτυγμένες χώρες. Πιστεύουν ότι η δουλειά της κυβέρνησης είναι να ελαχιστοποιήσει την ενόχληση που υφίστανται οι ενήλικες από τη σεξουαλική τους ζωή.
Τι ακριβώς όμως εννοώ όταν ομιλώ περί «σεξουαλικής επανάστασης»; Η σεξουαλική επανάσταση εμπεριέχει τρεις βασικές ιδέες.
Η πρώτη επαναστατική ιδέα είναι ότι μια καλή και αξιοπρεπής κοινωνία πρέπει να διαχωρίσει το σεξ από την τεκνοποιία.
Η δεύτερη επαναστατική ιδέα είναι ότι μια καλή και αξιοπρεπής κοινωνία πρέπει να διαχωρίσει τόσο το σεξ όσο και την τεκνοποιία από τον γάμο.
Αυτές οι δύο ιδέες μαζί δημιούργησαν την κουλτούρα των σεξουαλικών σχέσεων, την κουλτούρα του διαζυγίου, την κουλτούρα της άγαμης μητέρας κατ’ επιλογή, την κουλτούρα της μοιχείας που οδήγησε σε εκατομμύρια χρήστες της υπηρεσίας γνωριμιών μοιχείας Ashley Madison Internet.
Η τελευταία ιδέα της σεξουαλικής επανάστασης είναι ότι οι άνδρες και οι γυναίκες είναι εντελώς εναλλάξιμοι. Όλες οι διαφορές που παρατηρούμε μεταξύ των ανδρών και των γυναικών είναι κοινωνικά κατασκευασμένες και σχεδόν σίγουρα άδικες. Μια καλή και αξιοπρεπής κοινωνία θα πρέπει να εξαλείψει όλες τις διαφορές μεταξύ των ανδρών και των γυναικών, εκτός από εκείνες που επιλέγονται σκοπίμως από άτομα. Ένας άνδρας μπορεί να γίνει γυναίκα. Μια γυναίκα μπορεί να γίνει άνδρας. Η δουλειά της κοινωνίας είναι να εγκρίνει την προσωπική αντίληψη του καθενός και να την επιβάλει στην υπόλοιπη κοινωνία.
Υπάρχει όμως ένα προφανές πρόβλημα με αυτό το σύνολο των ιδεολογικών αξιώσεων: ΚΑΙ ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΨΕΥΔΕΙΣ.
* Το σεξ όντως κάνει μωρά.
* Τα παιδιά όντως χρειάζονται τους γονείς (και ο γάμος συνδέει τα παιδιά με τους γονείς τους).
* Οι άνδρες και οι γυναίκες είναι όντως διαφορετικοί.
Και έτσι έχουμε μια κατάσταση στην οποία οι άνθρωποι που βρίσκονται στην εξουσία σε όλες τις μεγάλες ανεπτυγμένες χώρες πιστεύουν ότι έχουν ηθική υποχρέωση να οικοδομήσουν μια κοινωνία γύρω από τρεις ψευδείς ισχυρισμούς.
Φίλοι μου, χρειάζεται πολλή βία για να το κάνεις αυτό. Χρειάζεται πολλή προπαγάνδα για να κάνεις τους ανθρώπους να πιστέψουν αυτά τα πράγματα. Άλλωστε σε καθημερινή βάση βλέπουμε αποδείξεις που έρχονται σε αντίθεση με αυτούς τους ισχυρισμούς. Σε καθημερινή βάση βλέπουμε ότι τα παιδιά χρειάζονται τις μητέρες τους και τους πατέρες τους. Σε καθημερινή βάση συναντούμε τις αποδείξεις που μας λένε ότι οι άντρες και οι γυναίκες διαφέρουν. Και μια στο τόσο θα διαπιστώσουμε ότι το σεξ πράγματι κάνει μωρά και ότι τα μωρά προκαλούνται από το σεξ και όχι επειδή δεν πέτυχε η αντισύλληψη. Βλέπουμε αυτές τις «αντισυλληπτικές αποτυχίες» μέσα σε αυτό το δωμάτιο σήμερα ξέρετε!
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πιστεύω ότι η σεξουαλική επανάσταση είναι μια ΑΠΟΛΥΤΑΡΧΙΚΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ. Δεν είναι ούτε αριστερά ούτε δεξιά. Είναι μια νέα απολυταρχική ιδεολογία που στέκεται από μόνη της.
Εάν ποτέ σκεφθείτε, εάν ποτέ αισθανθείτε ότι φορτώνεστε υπερβολικά και ότι σας βομβαρδίζουν με προπαγάνδα, εάν ποτέ νοιώσετε ότι βλέπετε άλλη μία τηλεοπτική εκπομπή, άλλη μία διαφήμιση, άλλη μία «μελέτη» η οποία προφανώς φτιάχτηκε από κάποια ομάδα υπεράσπισης για να σας κάνει να πιστέψετε όλα αυτά τα πράγματα, ΕΧΕΤΕ ΔΙΚΙΟ. Βομβαρδίζεστε με προπαγάνδα διότι όλα αυτά τα πράγματα είναι αναληθή και δεν μπορούν να σταθούν από μόνα τους. Όλα αυτά πρέπει συνεχώς να στηρίζονται και να ενισχύονται. Νομίζω ότι λίγοι άνθρωποι, ακόμη και οι πιο ένθερμοι αντίπαλοι της σεξουαλικής επανάστασης, έχουν κατανοήσει το βάθος και την επικινδυνότητά της.
Πηγή: Αβέρωφ
Η Ιερά Κοινότης του Αγίου Όρους μετά πολλής συνοχής καρδίας και θλίψεως επληροφορήθη την, παρά τας αντιδράσεις συσσώμου του ελληνικού λαού, συνυπογραφήν της Συμφωνίας των Πρεσπών περί της ονομασίας της γείτονος χώρας των Σκοπίων. Ασφαλώς ως χριστιανοί οφείλομεν να επιδιώκωμεν με όλας τας δυνάμεις μας την ενότητα όλων των Ορθοδόξων, την θεραπείαν των σχισμάτων, την ειρηνικήν κατάστασιν και την παντί τρόπω αποφυγήν δημιουργίας εστιών θρησκευτικού και εθνοφυλετικού φανατισμού και μίσους. Ούτως η επίλυσις του χρονίζοντος προβλήματος της ονομασίας του κράτους των Σκοπίων και η πλήρης αποκατάστασις των σχέσεων των δύο χωρών είναι επιθυμητή, πολλώ μάλλον καθώς το Αγιώνυμον Όρος επισκέπτονται κατ’ έτος πολλοί προσκυνηταί εκ της γείτονος χώρας, οι οποίοι ευρίσκουν εις αυτό πνευματικήν ανάπαυσιν, εις ατμόσφαιραν γνησίας πνευματικής ενότητος και αγάπης.
Καρυαί τη 13η/26η Ιουνίου 2018
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΙΣ
ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ
ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ
Η Ιερά Κοινότης του Αγίου Όρους μετά πολλής συνοχής καρδίας και θλίψεως επληροφορήθη την, παρά τας αντιδράσεις συσσώμου του ελληνικού λαού, συνυπογραφήν της Συμφωνίας των Πρεσπών περί της ονομασίας της γείτονος χώρας των Σκοπίων.
Ασφαλώς ως χριστιανοί οφείλομεν να επιδιώκωμεν με όλας τας δυνάμεις μας την ενότητα όλων των Ορθοδόξων, την θεραπείαν των σχισμάτων, την ειρηνικήν κατάστασιν και την παντί τρόπω αποφυγήν δημιουργίας εστιών θρησκευτικού και εθνοφυλετικού φανατισμού και μίσους. Ούτως η επίλυσις του χρονίζοντος προβλήματος της ονομασίας του κράτους των Σκοπίων και η πλήρης αποκατάστασις των σχέσεων των δύο χωρών είναι επιθυμητή, πολλώ μάλλον καθώς το Αγιώνυμον Όρος επισκέπτονται κατ’ έτος πολλοί προσκυνηταί εκ της γείτονος χώρας, οι οποίοι ευρίσκουν εις αυτό πνευματικήν ανάπαυσιν, εις ατμόσφαιραν γνησίας πνευματικής ενότητος και αγάπης.
Εν τούτοις, δεν είναι δυνατόν, εν ονόματι των ως άνω αγαθών στόχων, η επίλυσις αυτού του μείζονος εθνικού προβλήματος να επιχειρήται με προχείρους, αδιαφανείς και συνοπτικάς διαδικασίας, με την υιοθέτησιν θέσεων αντιθέτων προς την επιστημονικήν αλήθειαν, την ιστορικήν πραγματικότητα και την ιστορικήν μνήμην, με τρόπον ο οποίος προσβάλλει την εθνικήν συνείδησιν του ελληνικού λαού. Δεν είναι δυνατόν να υιοθετώνται υπό της Ελληνικής Πολιτείας δεσμευτικαί διεθνείς συμφωνίαι, αι οποίαι, όπως αποδεικνύουν και αι συνεχιζόμεναι και κλιμακούμεναι λαϊκαί αντιδράσεις, δεν είναι αποδεκταί υπό της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού μας.
Ειδικώτερον, ως Αγιορείται μοναχοί, φορείς και φύλακες μιας υπερχιλιετούς ιστορικής, πνευματικής και πολιτιστικής παραδόσεως και κληρονομίας, δεν είναι δυνατόν να αποδεχθώμεν την εκχώρησιν της μακεδονικής ταυτότητος εις γλώσσαν και εις έθνος ουδεμίαν σχέσιν έχοντα προς την αρχαίαν ελληνικήν μακεδονικήν διάλεκτον και το ελληνικόν φύλον των αρχαίων Μακεδόνων.
Αδυνατούμεν να κατανοήσωμεν ότι είναι δυνατόν Έλληνες πολιτικοί, κάτοχοι πανεπιστημιακών πτυχίων, μεταξύ αυτών δε Καθηγηταί Πανεπιστημίου, να συνυπογράφουν την εκχώρησιν της μακεδονικής γλώσσης και ιθαγενείας εις λαόν αποδεδειγμένως σλαβικής, ως επί το πλείστον, γλώσσης και εθνικής καταγωγής! Καλούμεν το Ελληνικόν Κοινοβούλιον και την Ελληνικήν Κυβέρνησιν να σεβασθούν την βούλησιν του ελληνικού λαού και την ιστορικήν αλήθειαν.
Το Άγιον Όρος, ως εν ανεκτίμητον πνευματικόν και ιστορικόν κέντρον της Μακεδονίας και της πατρίδος μας, ένθα από αρχής της συστάσεως αυτού συνυπάρχουν ειρηνικώς Ορθόδοξοι διαφορετικής γλώσσης και εθνοφυλετικής καταγωγής, θεωρεί ως περιφρόνησιν της ιστορίας και της αληθείας και ως προδοσίαν της εθνικής συνειδήσεως του Ελληνισμού, την αναγνώρισιν «μακεδονικής γλώσσης» και «μακεδονικής εθνικότητος» υπό της Ελληνικής Πολιτείας.
Είθε η Έφορος του Αγίου Όρους Υπεραγία Θεοτόκος να φωτίση τους κρατούντας, ώστε να συνειδητοποιήσουν τα σφάλματά των, να προβούν εις την διόρθωσίν των και να επιτευχθή εν τέλει μία συμφωνία, η οποία θα σέβεται την αλήθειαν και θα αποτελέση την βάσιν δια την ενότητα και την ειρηνικήν συμπόρευσιν των δύο ομοδόξων λαών, εντός των κόλπων της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας.
Άπαντες οι εν τη κοινή Συνάξει Αντιπρόσωποι και Προϊστάμενοι
των είκοσιν Ιερών Μονών του Αγίου Όρους Άθω.
Πηγή: Ακτίνες
Η ρίζα του μεγάλου εκκλησιαστικού κακού είναι ο Παπισμός, ο οποίος παρήγαγε τον Προτεσταντισμόν. Γέννημα δε του Παπισμού είναι και η παναίρεσις του Οικουμενισμού. Ο Οικουμενισμός είναι άκρως επικίνδυνος. Αμβλύνει το ορθόδοξον φρόνημα και δημιουργεί κλίμα ανοχής όλων των αιρέσεων. Ο Παπισμός ενόθευσε και εδυσφήμησε τον Χριστιανισμόν με την «Ιεράν Εξέτασιν» και τας άλλας καταχρήσεις και αιρετικάς θέσεις του. Ο δε Προτεσταντισμός, κατ' ουσίαν, ηρνήθη τον πραγματικόν Χριστιανισμόν. Ο Προτεσταντισμός συνέβαλε κατά πολύ εις την εξάπλωσιν του ορθολογισμού και της αθεΐας. Ίσως τινές θεωρήσουν ότι είναι υπερβολικαί και άκρως αυστηραί αυταί αι θέσεις και δεν θα έπρεπε να προβάλλωνται, επειδή εις την εποχήν μας γίνονται συνεχείς διάλογοι και άλλαι κινητοποιήσεις δια την κακώς εννοουμένην ένωσιν των κακώς λεγομένων «εκκλησιών», εκτός της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. Δυστυχώς η μέχρι τούδε κατάληξις όλων των σχετικών προσπαθειών είναι, μεταξύ άλλων κακών, και η δημιουργία του Οικουμενισμού. Αυτό είναι σατανικόν επίτευγμα.
Ο ΨΕΥΔΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟΥ
Πρωτοπρεσβυτέρου π. Ιωάννου Κ. Διώτη, Θεολόγου και Δημοσιογράφου
Η ρίζα του κακού
Η ρίζα του μεγάλου εκκλησιαστικού κακού είναι ο Παπισμός, ο οποίος παρήγαγε τον Προτεσταντισμόν. Γέννημα δε του Παπισμού είναι και η παναίρεσις του Οικουμενισμού. Ο Οικουμενισμός είναι άκρως επικίνδυνος. Αμβλύνει το ορθόδοξον φρόνημα και δημιουργεί κλίμα ανοχής όλων των αιρέσεων.
Ο Παπισμός ενόθευσε και εδυσφήμησε τον Χριστιανισμόν με την «Ιεράν Εξέτασιν» και τας άλλας καταχρήσεις και αιρετικάς θέσεις του. Ο δε Προτεσταντισμός, κατ' ουσίαν, ηρνήθη τον πραγματικόν Χριστιανισμόν. Ο Προτεσταντισμός συνέβαλε κατά πολύ εις την εξάπλωσιν του ορθολογισμού και της αθεΐας.
Ίσως τινές θεωρήσουν ότι είναι υπερβολικαί και άκρως αυστηραί αυταί αι θέσεις και δεν θα έπρεπε να προβάλλωνται, επειδή εις την εποχήν μας γίνονται συνεχείς διάλογοι και άλλαι κινητοποιήσεις δια την κακώς εννοουμένην ένωσιν των κακώς λεγομένων «εκκλησιών», εκτός της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. Δυστυχώς η μέχρι τούδε κατάληξις όλων των σχετικών προσπαθειών είναι, μεταξύ άλλων κακών, και η δημιουργία του Οικουμενισμού. Αυτό είναι σατανικόν επίτευγμα.
Τώρα λοιπόν χρειάζεται μεγαλυτέρα αυστηρότης ορθοδόξου ελέγχου, όχι ένεκα φανατισμού, αλλά δια λόγους προφυλάξεως και διασφαλίσεως του ορθοδόξου χριστιανικού φρονήματος και δια να δοθή έναυσμα αφυπνίσεως από τον λήθαργον της πλάνης όλων των αποσχισθέντων από το σώμα της πραγματικής Εκκλησίας του Χριστού.
Επιστροφή και όχι ένωσις
Η λέξις «ένωσις» να αντικατασταθή από την λέξιν επιστροφή.
Ένωσις σημαίνει σύναψις, σύνδεσις, συγχώνευσις κυρίως ισοτίμων πραγμάτων. Ένωσις δύο η περισσοτέρων μερών ως έχουν, χωρίς να υποστούν διαφοροποίησιν. Λέγομεν ένωσις κρατών, ένωσις πολιτικών κομμάτων, ένωσις συλλόγων κ.λπ.
Επιστροφή λοιπόν των αποκεκομμένων από τον αληθινόν Χριστιανισμόν. Επιστροφή εις την ΙεράνΠαράδοσιν και εις την απαραχάρακτον Αγίαν Γραφήν. Επιστροφή εις τας δύο αυτάς ανοθεύτους πηγάς της Θείας Αποκαλύψεως. Αυτή είναι η θεραπεία της αποστασίας, της αρνήσεως, της προδοσίας και πάσης κακοδοξίας.
Η λεγομένη «ένωσις» της Ορθοδοξίας με τα αιρετικά σχήματα περιέχει ουσιαστικόν εννοιολογικόν προβληματισμόν.
Δια τους αιρετικούς πρέπει να χρησιμοποιήται η λέξις «επιστροφή», αφού προηγουμένως καταδικάσουν τας αιρετικάς θέσεις των.
Κακόδοξοι και όχι «ετερόδοξοι»
Όχι «ετερόδοξοι», αλλά κακόδοξοι. Ο όρος «ετερόδοξα» δόγματα προκαλεί σύγχυσιν, ως να υπάρχουν και άλλα διαφοροποιημένα, κατά τινα τρόπον, δόγματα. Ίσως τα δόγματα αυτά να θεωρούνται και ανεκτά. Κακόδοξα λοιπόν και αιρετικά δόγματα και όχι ετερόδοξα. Ο όρος «ετερόδοξος» δεν εκφράζει, ευθέως και σαφώς, την έννοιαν της αιρέσεως, αλλά ότι υπάρχουν και άλλα τινά δόγματα, διαφορετικά μεν, αλλ' ίσως να έχουν και χαρακτήρα τινά ουδετερότητος. Ο όρος αυτός επαναπαύει τους αιρεσιάρχας και τους οπαδούς των και δεν δημιουργεί εις αυτούς τον φόβον και τον τρόμον, ότι είναι αιρετικοί και οφείλουν να επιστρέψουν εις τας μητρικάς αγκάλας της πραγματικής Εκκλησίας του Χριστού.
Αι αντικανονικαί και προκλητικαί φιλοφρονήσεις προς τους κακοδόξους αιρετικούς αποτρέπουν αυτούς να συνειδητοποιήσουν την αποστασίαν των και να επιστρέψουν εις την ορθήν πίστιν. Εδραιώνονται περισσότερον εις τας αιρετικάς πλάνας των. Το μέγα και ολέθριον κακόν των τοιούτων αναγνωριστικών φιλοφρονήσεων ήρχισε κυρίως από τον αποβιώσαντα Πατριάρχην Αθηναγόραν. Τα όσα προδοτικά της Εκκλησίας του Χριστού ερεύγματα του Αθηναγόρου εδημοσιεύθησαν εις προηγούμενον φύλλον του «Ορθοδόξου Τύπου» (27-4-2018) είναι φρικιαστικά και απίστευτα.
Ψευδοχριστιανισμός
Εάν ο Παπισμός δεν είχεν αποσκιρτήσει της “πατρώας δόξης”, ως ο άσωτος υιός της παραβολής, ο γνήσιος Χριστιανισμός θα είχεν αναπτυχθή και θα είχε διαδοθή εις ολόκληρον τον κόσμον, ανά τους διαρρεύσαντας αιώνας. Ο Παπισμός και προ της οριστικής αποκοπής του από την Εκκλησίαν του Χριστού είχε δημιουργήσει πολλά προβλήματα εις την Εκκλησίαν. Η αιτία ήτο πάντοτε ο εγωισμός ωρισμένων Παπών της Ρώμης να έχουν, όχι απλώς τιμητικόν, αλλά πρωτείον εξουσίας, όπως μετέπειτα το επισημοποίησεν η Ρώμη. Η εγωιστική δοξομανία των Παπών ήτο συνεχώς πρόξενος προστριβών μεταξύ Ανατολής και Δύσεως.
Οι Παπικοί και οι Προτεστάνται δεν έχουν τον γνήσιον Χριστιανισμόν. Έχουν ψευδοχριστιανισμόν και αποστρέφονται τον πραγματικόν Χριστιανισμόν, ο οποίος εκφράζεται και βιώνεται εις την Ορθοδοξίαν.
«Κατάκριτοι και απόβλητοι»
Και μόνον εάν τις δεχθή την αίρεσιν του φιλιόκβε είναι κατάκριτος και ανάξιος χριστιανός, ως απεφάνθη η επί του Μεγάλου Φωτίου (879-880 μ.Χ.) συγκροτηθείσα εις τον Ναόν της Αγίας Σοφίας Σύνοδος εκ 383 Επισκόπων, μεταξύ των οποίων ήσαν και εκπρόσωποι του Πάπα Ιωάννου του Η'. Εις τα Πρακτικά της Συνόδου αυτής, η οποία θεωρείται ως Η' Οἰκουμενική, αναγράφεται ότι όποιος αφαιρέσει η προσθέσει τι εις το Σύμβολον της Πίστεως θα είναι «κατάκριτος και πάσης χριστιανικής ομολογίας απόβλητος» και «ανάθεμα» εις αυτόν. Η αιτία συγκλήσεως της Συνόδου αυτής ήτο η μη ακόμη επίσημος παρά των Φράγκων προσθήκη του φιλιόκβε (ότι το Άγιον Πνεύμα εκπορεύεται και εκ του Υιού) εις το αμετάβλητον Σύμβολον της Πίστεώς μας («Πιστεύω εις ένα Θεόν…»).
Εάν δια μίαν μόνον αίρεσιν οι Παπικοί είναι «κατάκριτοι και πάσης χριστιανικής ομολογίας απόβλητοι», πόσον μάλλον, όταν έχουν αναπτυχθή πλείσται άλλαι αιρέσεις και κακοδοξίαι εις τον Παπισμόν, όπως το πρωτείον εξουσίας, το ψευδοαλάθητον του Πάπα κ.α.
Τι να είπωμεν όμως περί του Προτεσταντισμού, ο οποίος έχει πολυδιαιρεθή; Εις εκατοντάδας ανέρχονται αι προτεσταντικαί παραφυάδες. Εγράφη ότι υπάρχουν 33.000 διαφορετικαί αγιογραφικαί και θεολογικαί ερμηνείαι εις τον Προτεσταντισμόν («Ο.Τ.» 4-5-2018).
Οι Προτεστάνται έχουν παραμορφώσει και έχουν κακοποιήσει την Πίστιν μας εις τον Χριστόν με την ολοκληρωτικήν άρνησίν των της μιας πηγής της Θείας Αποκαλύψεως, ήτοι της Ιεράς Παραδόσεως, και με την διαστροφήν των νοημάτων της ετέρας πηγής της Θείας Αποκαλύψεως, δηλαδή της Αγίας Γραφής. Είναι δυνατόν να έχουν αυτοί σχέσιν με τον πραγματικόν Χριστιανισμόν; Έκαστος Προτεστάντης είναι και εις ψευδοαλάθητος Πάπας, αφού ισχυρίζεται ότι αυτός έχει πλήρη αυτάρκειαν και μόνος του αυτός γνωρίζει όλην την ευαγγελικήν Αλήθειαν.
Κατά τον Μ. Αθανάσιον (Επιστολή Α' πρὸς Σεραπίωνα), η Εκκλησία έχει θεμελιωθή «εις την εξ αρχής Παράδοσιν και Διδασκαλίαν και Πίστιν της Εκκλησίας, ην ο μεν Κύριος έδωκεν, οι δε Απόστολοι εκήρυξαν και οι Πατέρες εφύλαξαν. Εν τοιαύτη γαρ η Εκκλησία τεθεμελίωται και ο ταύτης εκπίπτων ούτ’ αν είηούτ’ αν έτι λέγοιτο Χριστιανός». Αυτός λοιπόν, ο οποίος εκπίπτει από την αληθινήν Εκκλησίαν του Χριστού, ούτε είναι ούτε λέγεται Χριστιανός.
Εις τους αιρετικούς ο εγωπαθής φανατισμός
Θέλω να αντικρούσω εκ των προτέρων την πιθανήν κατηγορίαν ότι είμαι φανατικός. Όχι. Ούτε φανατικός είμαι ούτε εμπαθής ούτε άκριτος, αφού δεν επιμένω εις κάτι ιδικόν μου, αλλ' εμμένω σταθερώς εις όσα εδίδαξεν ο Κύριος και Θεός ημών Ιησούς Χριστός, εις όσα εκήρυξαν οι Άγιοι Απόστολοι και εις όσα ανέπτυξαν οι Άγιοι και σοφοί Πατέρες της Εκκλησίας μας. Ο εγωπαθής φανατισμός υπάρχει εις τους αιρετικούς και αποστάτας, οι οποίοι εμμένουν και επιμένουν επί αιώνας εις τα ιδικά των αυθαίρετα και ανατρεπτικά της ορθής εις τον Χριστόν Πίστεως κατασκευάσματά των.
Παρέχω την διαβεβαίωσιν ότι ειλικρινώς αγαπώ όλους τους αδελφούς μου Παπικούς και Προτεστάντας. Ως τέκνα και δούλοι του αυτού ουρανίου Πατρός είμεθα όλοι αδελφοί. Εις τους χώρους αυτούς εγνώρισα πολλούς εξαιρετικούς ανθρώπους και με λυπεί πολύ το γεγονός ότι οι αδελφοί μου αυτοί είναι λίαν πεπλανημένοι εκκλησιαστικώς. Εκ της Πατερικής σοφίας μανθάνομεν ότι την αμαρτίαν πρέπει να μισώμεν και όχι τον αμαρτωλόν άνθρωπον. Την αίρεσιν μισώ και όχι τον αιρετικόν, δια τον οποίον προσεύχομαι να ανανήψη.
Η Ορθοδοξία είναι η πραγματική Εκκλησία
Ποιούμαι εκ βαθέων έκκλησιν προς όλους τους Παπικούς και Προτεστάντας να επιστρέψουν εκεί από όπου εξεκλαδίσθησαν. Ο κορμός του Χριστιανισμού είναι η Ορθοδοξία. Ο διακεκριμένος βυζαντινολόγος ιστορικός Sir St. Runciman προέβλεψεν ότι ο 21ος αιών θα είναι ο αιών της Ορθοδοξίας. Η τοιαύτη αντίληψις υπάρχει και εις πολλούς άλλους ξένους διανοουμένους. Η Ορθοδοξία είναι η πραγματική Εκκλησία του Χριστού. Αυτή η Εκκλησία δεν διηρέθη. Κατέχει την πλήρη και απόλυτον Αλήθειαν. Μέλη της Εκκλησίας αυτής απεστάτησαν. Όσοι υποστηρίζουν την θεωρίαν των κλάδων, δηλαδή ότι και η Ορθοδοξία εξεκλαδίσθη και συνεπώς κατέχει μόνον μέρος της Αληθείας, αυτοί διαψεύδουν τον Χριστόν, ο οποίος είπε δια την Εκκλησίαν ότι «πύλαιάδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Μτθ. ις18).
Δεν είναι πραγματικοί Χριστιανοί
Όλοι αυτοί οι πεπλανημένοι αδελφοί μας να προβληματισθούν εντόνως και να ανησυχήσουν σφοδρώς. Εν προσευχή, εν ταπεινώσει και εν μετανοία να συνειδητοποιήσουν και να αντιληφθούν, βοηθούμενοι από τον Θεόν, ότι δεν είναι πραγματικοί Χριστιανοί. Τούτο, ως εξετέθη ανωτέρω, δεν είναι προσωπική μου διαπίστωσις. Είναι διδασκαλία της Η' Οἰκουμενικῆς Συνόδου και του Μεγάλου Αθανασίου. Εξάγεται δε τούτο και από άλλα Πατερικά κείμενα. Οι αδελφοί μας αυτοί να εξέλθουν εκ του σκότους της πλάνης και να εισέλθουν εις το ανέσπερον φως του Χριστού, το οποίον φωτίζει την Αλήθειαν της «Μιας Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας».
Οι ηγέται αυτών φέρουν την πρώτην ευθύνην και αυτοί πρέπει πρώτον να συγκλονισθούν και να αφυπνισθούν από τον αιρετικόν λήθαργον. Επειδή όμως οι αιρεσιάρχαι αυτοί ηγέται δυσκόλως μετανοούν, οι ευρισκόμενοι μακράν της Αληθείας του Θεού και ακολουθούντες τους ηγέτας αυτούς να επιστρέψουν μεμονωμένως και καθ' ομάδας εκεί από όπου έγινεν η αποκοπή των. Τότε και οι εν λόγω ηγέται θα σκεφθούν με ωριμότητα και, εάν όχι όλοι, οι πολλοί θα επιστρέψουν και αυτοί. Βεβαίως δεν θα επιστρέψουν προς ικανοποίησιν ουδενός προσώπου η προσώπων, αλλά δια την αιώνιον σωτηρίαν των. Οι ενσυνείδητοι και αμετανόητοι αιρετικοί δεν θα γίνουν κληρονόμοι της ουρανίου Βασιλείας. Οι Παπικοί και Προτεστάνται δεν θα δυνηθούν ποτέ να υποστηρίξουν, μετά αποδεικτικού λόγου, ότι δεν είναι αιρετικοί και αρνηταί της Ιεράς Αποστολικής και Αγιοπατερικής Παραδόσεως.
Εφθάσαμεν εις τον θεοκατάρατον Οικουμενισμόν
Αδελφοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί, πιστά μέλη της Εκκλησίας του Χριστού, εδώ εφθάσαμεν κατόπιν πολλών δεκαετιών με τους ψευδοενωτικούς διαλόγους και με τους προδοτικούς συμβιβασμούς κορυφαίων εκκλησιαστικών παραγόντων. Εφθάσαμεν εις τον δαιμονικόν, θεοκατάρατον και τρισκατάρατον Οικουμενισμόν. Με την ύπουλον συνισταμένην αυτήν εκ πολλών αιρέσεων και κακοδοξιών ήρχισε και συνεχίζεται η άμβλυνσις και αλλοίωσις του ορθοδόξου φρονήματος. Αυτό επεδίωξαν και επέτυχον εις ένα βαθμόν οι μακρυνθέντες από την Ορθόδοξον Χριστιανικήν Αλήθειαν. Μετά από τόσους διαλόγους, συνέδρια και πολλάς άλλας κινήσεις δια την ψευδοένωσιν με τον Παπισμόν και τον Πρωτεσταντισμόν δεν παρετηρήθη διάθεσις επιστροφής ούτε ενός εκατοστού του μέτρου. Εφθάσαμεν ακόμη και ευρισκόμεθα εις την πορείαν προς την πανθρησκείαν, δια της οποίας επιδιώκεται η εξαφάνισις της Ορθοδοξίας. Η υποστήριξις του Οικουμενισμού, ακόμη και από ορθοδόξους εκκλησιαστικούς ηγέτας, συντομεύει την πορείαν αυτήν προς την πανθρησκείαν.
Η ψευδοαγία Σύνοδος
Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, παραδόξως και σκανδαλωδώς, η εν Κρήτη Σύνοδος , κατ’ ουσίαν, Προκαθημένων ορθοδόξων αυτοκεφάλων Εκκλησιών (Ιούνιος 2016) εχαρακτηρίσθη ως «αγία», ενώ εις την πραγματικότητα ήτο μία ψευδοαγία Σύνοδος, διότι, όχι μόνον δεν κατεδίκασε την παναίρεσιν του Οικουμενισμού, αλλά ενίσχυσε τον Οικουμενισμόν με την παραδοχήν ότι ο κακόδοξος και αιρετικός Παπισμός, καθώς και όλαι αι παραφυάδες του ασχέτου προς τον πραγματικόν Χριστιανισμόν Προτεσταντισμού είναι «εκκλησίαι». Η Σύνοδος αυτή έπρεπε να αποφανθήαυθεντικώς ότι ο Παπισμός είναι εις συρφετός αιρέσεων και ο Προτεσταντισμός έχει αρνηθή τον πραγματικόν Χριστιανισμόν.
Επί τη ευκαιρία, δια την αμφιλεγομένην, αντιλεγομένην και σφοδρώς κατηγορουμένην αυτήν Σύνοδον, θέτω και το θέμα της μη δημοσιοποιήσεως, ως έχω αντιληφθή, του οικονομικού απολογισμού δαπανών οργανώσεως και λειτουργίας αυτής της Συνόδου. Επιβάλλεται να γνωστοποιηθούν τα εξής:
Πόσον χρηματικόν ποσόν συνεκεντρώθη, από ποίας συγκεκριμένας πηγάς προήλθε το ποσόν αυτό, πόσα χρήματα διετέθησαν, ποίον το υπόλοιπον χρηματικόν ποσόν και που διετέθη το υπόλοιπον αυτό ποσόν.
Να ισχύση η Πατερική αυστηρότης
Το καταχθόνιον σύνθημα ότι δεν είναι σημαντικαί αι διαφοραί μεταξύ της Ορθοδοξίας και των κακοδόξων και αιρετικών ομολογιών είναι εφεύρημα του Διαβόλου και δι' αυτό η σύγχρονος αντιαιρετική κριτική επιβάλλεται να γίνεται με την σχετικήν Πατερικήν αυστηρότητα. Ιδού δύο τοιαύτα παραδείγματα. Τον Πάπαν να καταράσθε είπεν ο ιερομάρτυς και εθνομάρτυς άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός. Ο δε άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς είπε και αυτός ότι εις την ιστορίαν του ανθρωπίνου Γένους υπάρχουν τρεις κυρίως πτώσεις: Του Αδάμ, του Ιούδα και του ΠΑΠΑ.
Ναι μεν εν αγάπη πρέπει να γίνεται ο έλεγχος των αιρετικών, αλλά μετά αυθεντικής παρρησίας και δυνάμεως πολλής. Ουδεμία συγκατάβασις εις τα της Πίστεως. Ως προς τους διαλόγους, η Ορθοδοξία δεν φοβείται τον οιονδήποτε διάλογον. Ο Θεός έκαμε διάλογον και με τον Διάβολον (οι πειρασμοί του Κυρίου, η περίπτωσις του Ιώβ κ.α.). Όμως, η Ορθοδοξία διαλέγεται, όχι ως αναζητούσα, αλλ' ως έχουσα και προβάλλουσα την πλήρη, ακεραίαν και ανόθευτον Θείαν Αλήθειαν της μοναδικής Ορθοδόξου Εκκλησίας του Χριστού.
Πηγή: Ακτίνες
