Περίπου 40 σχολεία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στην Αγγλία έχουν απαγορεύσει στα κορίτσια να φορούν φούστες, την ώρα που ένα μήνα πριν ένα σχολείο στο Oxfordshire συνέστησε στα αγόρια του σχολείου να φορούν φούστες για να αντιμετωπίσουν τις υψηλές θερμοκρασίες.

Σύμφωνα με τους Sunday Times, τα σχολεία επιλέγουν στολές που είναι «ουδέτερες ως προς το φύλο» για να συμπεριλάβουν τους τρανσέξουαλ μαθητές, ενώ άλλα σκέφτονται απαγορεύσεις.

Το Priory School, ένα δευτεροβάθμιο σχολείο στο Lewes του Ανατολικού Sussex, απαγόρευσε τις φούστες και διέταξε τα κορίτσια να φορούν παντελόνια σε μια προσπάθεια να προσαρμοστούν στους τρανσέξουαλ μαθητές, αφότου κάποιοι μαθητές ρώτησαν γιατί θα πρέπει κορίτσια και αγόρια να φορούν διαφορετικά ρούχα.

Ο επικεφαλής δάσκαλος Tony Smith είπε τον Σεπτέμβριο: "Έχουμε έναν μικρό αλλά αυξανόμενο αριθμό τρανσέξουαλ μαθητών και συνεπώς το να υπάρχει ομοιόμορφη στολή είναι σημαντικό γι’ αυτούς".

Ωστόσο, κάποιες φεμινίστριες παραπονέθηκαν ότι η πλήρης απαγόρευση της φούστας υπέρ της «ομοιόμορφης ως προς το φύλο» στολής δεν αποτελεί απάντηση στον αυξανόμενο αριθμό των τρανσέξουαλ μαθητών, υποστηρίζοντας ότι τα παιδιά πρέπει να έχουν τη δυνατότητα επιλογής.

Η φημισμένη φεμινίστρια, Αμερικάνα συγγραφέας και πρώην σύμβουλος του Μπιλ Κλίντον, Naomi Wolf, δήλωσε ότι: "Νομίζω ότι το παντελόνια για όλους είναι μια ανόητη λύση - εκτός και αν πρόκειται να προσφέρετε και την επιλογή του φούστες για όλους. Πιστεύω ότι αν προσφέρουμε στους πάντες τη δυνατότητα και για φούστες και για παντελόνια, ο καθένας μπορεί να βρει το δικό του άνετο ντύσιμο".

Το Γυμνάσιο Copleston, στο Ipswich, έβαλε τις φούστες σε μια λίστα με «απαράδεκτα αντικείμενα» παράλληλα με τα «πολύ στενά τζιν και το piercing στο πρόσωπο». Στο Ipswich, συνολικά οκτώ σχολεία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης απαγορεύουν τις φούστες, πράγμα που σημαίνει ότι η πλειοψηφία των μαθητριών στην πόλη παρακολουθούν σχολεία «μόνο με παντελόνια».

Οι φούστες στο γυμνάσιο του Woodhey, στο Bury, χαρακτηρίστηκαν ως "αναξιοπρεπείς και ενοχλητικές" για το προσωπικό και τους επισκέπτες, όταν τα κορίτσια κάθονται στο πάτωμα για συναθροίσεις και σε θεατρικά μαθήματα.

Υπήρξε μια αντίδραση από κάποια σχολεία, που αγωνίζονται για να σώσουν τη φούστα. Οι μαθητές στο γυμνάσιο του Philips, Bury, έχουν συγκεντρώσει εκατοντάδες υπογραφές, ανταποκρινόμενοι στα σχέδια να υιοθετηθεί υποχρεωτικά το παντελόνι για τα αγόρια και τα κορίτσια το επόμενο έτος.

Υποστηρίζουν ότι η απαγόρευση των φούστας «σεξουαλικοποιεί» τα σώματα των παιδιών. Οι μαθήτριες ισχυρίζονται επίσης ότι αισθάνονται πιο σίγουρες με τις φούστες και ο εξαναγκασμός να φορούν παντελόνια θα μπορούσε να «βλάψει την ψυχική τους υγεία». Η αναφορά δηλώνει: «Αν κάποιος δάσκαλος πιστεύει ότι το να βλέπει το πόδι ενός παιδιού είναι κατά κάποιο τρόπο “πάρα πολύ σεξουαλικό”, τότε θα πρέπει να απολυθεί αμέσως για ακατάλληλο παράπτωμα".

Η Diane Burdaky, μητέρα μαθήτριας στο γυμνάσιο Philips, δήλωσε στο RT ότι δεν υπήρξε διαδικασία διαβούλευσης και ότι τα παιδιά «δεν θέλουν να φορούν παντελόνια όλη την ώρα».

Είπε: "Ήμουν πολύ συγκλονισμένη που δεν υπήρξε διαβούλευση με γονείς ή μαθητές. Δεν υπήρχε καμία εξήγηση για την απαγόρευση. Δεν υπήρχε λόγος. Γνωρίζω ότι τα παιδιά στο σχολείο δεν θέλουν να φορούν παντελόνια όλη την ώρα".

Από την άλλη πλευρά, ένα σχολείο στο Oxfordshire είπε στους μαθητές ότι μπορούν φορούν φούστες αν βρίσκουν τα παντελόνια πολύ ζεστά και άβολα.

Η αυξανόμενη δημοτικότητα της υιοθέτησης ενιαίων πολιτικών «ουδέτερων ως προς το φύλο στολών» έχει αυξηθεί στα σχολεία του Ηνωμένου Βασιλείου από την καθιέρωση του "νόμου για την ισότητα" το 2010. Σύμφωνα με τις διατάξεις αυτού του νόμου, τα σχολεία έχουν υποχρέωση να προστατεύουν τους τρανσέξουαλ μαθητές από "διακρίσεις".

Πηγή: Κόκκινος Ουρανός

Η πριγκίπισσα Ελισάβετ Φεοντόροβνα γεννήθηκε το 1864 (ο βίος της σε Video-Sand Animation ΕΔΩ). Γονείς της ηταν ο μέγας Δούκας Λουδοβίκος Δ΄ της Έσσης και η πριγκίπισσα Αλίκη, κόρη της βασίλισσας της Αγγλίας Βικτωρίας. Αδελφή της η Ρωσίδα αυτοκράτειρα Αλεξάνδρα Φεοντόροβνα. Από τα παιδικά της χρόνια διακρινόταν για τη βαθιά πίστη της και τη φιλάνθρωπη διάθεση της. Η «ευγενική» καταγωγή, της δεν στάθηκε εμπόδιο για να ζήσει σύμφωνα με το Ευαγγέλιο. Συμπεριφερόταν με καλοσύνη και απλότητα στους απλούς ανθρώπους και από παιδί είχε μια διακαή επιθυμία: να βοηθήσει όσους είχαν ανάγκη.

Για δυναμικές κινητοποιήσεις ετοιμάζονται οι Ηπειρώτες του εξωτερικού

ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΒΟΡΕΙΟ ΗΠΕΙΡΟ!

- «Κόκκινη γραμμή» η εξίσωσή της με τις ανιστόρητες απαιτήσεις της Αλβανίας για τους «Τσάμηδες»

- Ουδέποτε Ελληνική Κυβέρνηση από το 1914 μέχρι σήμερα «διέγραψε» έστω και για ιστορικούς λόγους το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας…

 • Ανησυχία και προβληματισμός διακατέχει τους απανταχού Ηπειρώτες και κυρίως τους Βορειοηπειρώτες,  για την επικείμενη συμφωνία «πακέτο» που προωθείται προς υπογραφή μεταξύ Ελλάδος και Αλβανίας, με την οποία θα κλείσουν- υποτίθεται- όλες οι μέχρι σήμερα διαφορές που υπάρχουν.  
«Κόκκινη γραμμή» είναι η αποδοχή εκ μέρους της Ελληνικής Κυβέρνησης και προσωπικά του Υπουργού Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά, του αλβανικού ισχυρισμού ότι ο όρος «Βόρειος Ήπειρος» υποκρύπτει αλυτρωτισμό και ως εκ τούτου πρέπει να καταργηθεί, ώστε με τη σειρά της η Αλβανία να αποποιηθεί την αναφορά σε «Τσαμερία» την λεγόμενη «Τσαμουριά»!

Ο κ. Κοτζιάς, όχι μόνο δεν διέψευσε τα δημοσιεύματα για το συγκεκριμένο θέμα, αλλά το απέδωσε σε… ψυχώσεις εκείνων που εξακολουθούν να μιλάνε για «Βόρειο Ήπειρο»!
Δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη…
Οι τελευταίες εξελίξεις, ιδιαίτερα μετά τη συμφωνία των Πρεσπών για το «Σκοπιανό», όπου η Ελληνική Κυβέρνηση των Τσίπρα- Καμμένου- Κοτζιά, παρέδωσε Μακεδονική «γλώσσα και εθνότητα» στους Σκοπιανούς, δεν αφήνουν πολλά περιθώρια ελπίδας ότι η συμφωνία με την Αλβανία θα έχει καλύτερο περιεχόμενο.

Η εκτίμηση αυτή έχει σημάνει πλέον συναγερμό στους  απανταχού Βορειοπειρώτες και Ηπειρώτες οι οποίοι άρχισαν να ξεσηκώνονται, προκειμένου να μην απεμποληθεί κι αυτός ο ιστορικός όρος, ο μόνος  που έχει απομείνει για να θυμίζει στις σύγχρονες γενιές την ύπαρξη του Ελληνισμού εντός της Αλβανικής Επικράτειας, αναγνωρισμένου μάλιστα με διεθνείς συνθήκες.

Ήδη οι πρώτες συζητήσεις για συντονισμό των αντιδράσεων έχουν γίνει ανάμεσα σε Βορειοηπειρώτες που ζουν σε πόλεις της Αμερικής, του Καναδά, αλλά και στη Γερμανία. Μάλιστα ο «Πρωινός Λόγος» σε καθημερινή βάση γίνεται αποδέκτης τηλεφωνημάτων και ηλεκτρονικών μηνυμάτων από ομογενείς του εξωτερικού, οι οποίοι ζητούν περισσότερες πληροφορίες και κυρίως αν επιβεβαιώνονται τα σχετικά δημοσιεύματα και αναφορές.

 Σύμφωνα με τις μέχρι τώρα πληροφορίες, κινητικότητα αρχίζει να παρουσιάζεται σε Ν. Υόρκη, Βοστώνη, Φιλαδέλφεια, Σικάγο, Σεντ Λούις, Φλόριδα, Τορόντο, καθώς επίσης και σε Ηπειρωτικές αποδημικές οργανώσεις της Γερμανίας που συχνά ενδιαφέρονται για τα εθνικά και ειδικότερα για το Βορειοηπειρωτικό ζήτημα. Παράλληλα, σε ετοιμότητα για αγωνιστικές κινητοποιήσεις καλεί όλους τους Βορειοηπειρώτες και τους Έλληνες πατριώτες, το «Κίνημα για την Αναγέννηση της Βορείου Ηπείρου».
 Στην ανακοίνωση που εξέδωσε σημειώνει ότι «η συμφωνία της Ελλάδος με τα Σκόπια δεν μας αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας για την ανάλογη συμφωνία με την Αλβανία».

Κατοχυρωμένος όρος!
Η πρόθεση ή καλύτερα η προθυμία που δείχνει το δίδυμο Τσίπρα- Κοτζιά (με την ανοχή ή συμφωνία του σιωπούντος εκκωφαντικά κυβερνητικού εταίρου Π. Καμμένου)   να υπογράψει ό, τι  ζητά η Αλβανική πλευρά, είναι ανεξήγητη. Όπως τονίζουν Βορειοηπειρώτες, είναι αδιανόητο ελληνική κυβέρνηση να  θέτει τον όρο «Βόρειος Ήπειρος» στην ίδια κατηγορία με τις ανιστόρητες, ανθελληνικές και αλυτρωτικές απαιτήσεις των «Τσάμηδων».

Θυμίζουν μάλιστα ότι για την αυτονομία της «Βορείου Ηπείρου», έχουν υπογραφεί διεθνείς συμφωνίες, τις οποίες αν και έχει συνυπογράψει η Αλβανία δεν τις τήρησε.  Με την πάροδο του χρόνου οι Ελληνικές απαιτήσεις για την εφαρμογή των διεθνών συνθηκών ατόνησαν,  ποτέ όμως ελληνική κυβέρνηση  δεν είχε διανοηθεί- έστω και σε τυπικό επίπεδο-  να παραγνωρίσει το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας του 1914 που καθόριζε την αυτονομία ως κρατικής οντότητας της Βόρειας Ηπείρου.
 Για πρώτη φορά από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ελληνική κυβέρνηση θέτει σε ίδια μοίρα με την Βόρεια Ήπειρο τις ανιστόρητες διεκδικήσεις διαφόρων αλβανικών κυβερνήσεων σε μία περιοχή της Ηπείρου, στη Θεσπρωτία.

Μη συγκρίσιμο ζήτημα…
Η διαφορά «Βορείου Ηπείρου» με το «Τσάμικο» είναι τεράστια και μη συγκρίσιμη,  ακόμη και σε συμβολικό επίπεδο: Στην Αλβανία υπάρχει αναγνωρισμένη Εθνική Ελληνική Μειονότητα που είναι η μεγαλύτερη της χώρας, έστω και αν ένας πολύ μεγάλο τμήμα μελών της έχει μεταναστεύσει στην Ελλάδα. Αυτό το τμήμα εξακολουθεί να είναι Αλβανοί πολίτες, να διατηρεί την επαφή με τα σπίτια και τις περιουσίες του και ανά πάσα στιγμή μπορεί να επιστρέψει στη γενέθλια γη του.  
Στη διάρκεια των 100 και πλέον χρόνων από την υπογραφή του Πρωτοκόλλου της Κέρκυρας, που παραχώρησε αυτονομία στη Βόρειο Ήπειρο, η Ελληνική Μειονότητα έχει υποστεί ανηλέητους διωγμούς, που έφτασαν μέχρι τις ημέρες μας, με πρόσφατα παραδείγματα την αρπαγή των περιουσιών της.

Διαφορετική είναι η ιστορία με τους «Τσάμηδες», που έχουν εκδιωχθεί το 1945 από τη Θεσπρωτία, λόγω της συνεργασίας τους  με τις δυνάμεις κατοχής και των εγκλημάτων που διέπραξαν εναντίον του ελληνικού πληθυσμού. Κατέφυγαν στην Αλβανία με τις οικογένειές τους για να μην αντιμετωπίσουν την ελληνική Δικαιοσύνη και μετά το 1990, όταν έπεσε το καθεστώς Χότζα- Αλία, έχουν οργανωθεί και διεκδικούν  περιουσίες.

Τα τελευταία χρόνια, ειδικότερα με την άνοδο στην εξουσία του Έντι Ράμα, το «Τσάμικο» έχει αναχθεί σε κεντρικό ζήτημα της εξωτερικής πολιτικής της Αλβανίας, το θέτουν σε κάθε συνάντηση, άσχετα αν και πάλι ο μοιραίος, όπως όλα δείχνουν για τα εθνικά μας θέματα, υπουργός Εξωτερικών Ν. Κοτζιάς, δήλωσε ότι δεν του τέθηκε ποτέ τέτοιο θέμα.

Περί «Μεγάλης Αλβανίας»…
Όπως Βορειοηπειρώτες, επισημαίνουν, ενώ η Ελλάδα, που θα είχε κάθε λόγο να επικαλείται τη συμφωνία για τη Βόρειο Ήπειρο και να απαιτεί τήρηση τουλάχιστον των διεθνών συμφωνιών για το σεβασμό των ανθρώπινων δικαιωμάτων σε όλο τους το εύρος, κρατά χαμηλούς τόνους, η Αλβανία από «αμυνόμενη»,  έγινε τελικά «επιτιθέμενη», Πότε οι Τσάμηδες, πότε οι πολιτικοί της όπως ο Ράμα, αλλά και ο προκάτοχός του Σαλί Μπερίσα δεν χάνουν ευκαιρία να μιλάνε για Μεγάλη Αλβανία, στα δε σχολικά βιβλία υπάρχουν  εκτενείς αναφορές για «αλβανικά εδάφη» που φτάνουν μέχρι την Πρέβεζα και την Καστοριά (!), για «γενοκτονία των Τσάμηδων» και άλλα παρόμοια. Τους τελευταίους μήνες έχουν συνεδριάσει τουλάχιστον δύο φορές οι μεικτές επιτροπές, αλλά δεν έχει σημειωθεί καμία πρόοδος. Τελικά από ό,τι φαίνεται αντί να πειστούν και να πιεστούν οι Αλβανοί για εξάλειψη αυτών των ανιστόρητων αναφορών, θα … υποχωρήσει και πάλι η Ελλάδα για να εξαλείψει τον όρο Βόρειος Ήπειρος!

Τα άλλα σημεία της συμφωνίας
Ο κ. Κοτζιάς έχει δηλώσει ότι με την «άρση του εμπολέμου», θα απελευθερωθούν περιουσίες Αλβανών πολιτών που είχαν «παγώσει» και είχαν τεθεί  σε καθεστώς μεσεγγύησης από το ελληνικό κράτος από το 1940, και οι οποίες βρίσκονται κυρίως στα Γιάννενα, στη Θεσσαλονίκη και σε περιοχές της Θεσσαλίας. Απέκλεισε το ενδεχόμενο αυτές να αφορούν τους «Τσάμηδες», αλλά ποιος μπορεί όμως να τον εμπιστευτεί με τις εξελίξεις που σημειώνονται και τις αποκλίσεις που φαίνεται να υπάρχουν μεταξύ λόγων και πράξεων;

Θαλάσσιες ζώνες
Η Κυβέρνηση Τσίπρα, σύμφωνα με δημοσιεύματα, θα κάνει υποχώρηση σε σχέση με τη συμφωνία που είχε συναφθεί επί Κυβερνήσεων Κ. Καραμανλή- Σ. Μπερίσα και στο θέμα των θαλάσσιων ζωνών. Συγκεκριμένα μια θαλάσσια έκταση που αποδιδόταν στην Ελλάδα να αποδοθεί με τη νέα συμφωνία στην Αλβανία, υποκύπτοντας στην άρνηση του Αλβανού πρωθυπουργού Ράμα.

Πηγή: Πρωινός Λόγος

Τά τελευταία ἔτη, ὡς γνωστόν, ἐκτός τῶν μυρίων ἄλλων κακῶν, μόνιμη θέση στήν κοινωνική ζωή τῆς Ἑλλάδος καί στήν καθημερινότητα τῆς ἐγχώριας εἰδησεογραφίας ἔχει καταλάβει μία ἀναρχική ὁμάδα, αὐτοαποκαλουμένη «Ρουβίκωνας». Ἡ ἰδεολογία τῶν μελῶν τῆς ἀπηχεῖ σέ γενικές γραμμές αὐτή τοῦ λεγομένου ἀντιεξουσιαστικοῦ χώρου. Καί τί δέν κάνει ἡ ἀναρχική αὐτή ὁμάδα! Εἰσβάλλει σέ δημόσιες ὑπηρεσίες, ἰδιωτικές ἑταιρεῖες, συμβολαιογραφικά γραφεῖα, πρεσβεῖες ξένων χωρῶν στήν Ἀθήνα, ἐνῶ προσέτι διαπράττει καί ἄλλες ἐγκληματικές ἐνέργειες, ὅπως τήν ἐπίθεση κατά τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας!

Ἀλλ’ ἐμεῖς, ἀγαπητοί ἀναγνῶστες, δέν πρόκειται νά σᾶς ἀπασχολήσουμε μέ τά γνωστά, ἄλλωστε, ἀπό τά Δελτία Εἰδήσεων κατορθώματα τῆς συγκεκριμένης αὐτῆς ἀναρχικῆς ὁμάδος. Πρόθεσή μας, σήμερα, εἶναι ν’ ἀσχοληθοῦμε μέ μία ἄλλη ἐξ ἴσου ἀναρχική καί ἐπικίνδυνη ὁμάδα, αὐτή τῶν οἰκουμενιστῶν, οἱ ὁποῖοι δροῦν μέσα στόν ἐκκλησιαστικό μας χῶρο. Ναί! Ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι ὁ «Ρουβίκωνας» ἐν δράσει κατά τῆς Ὀρθοδοξίας. Θέλετε ἀποδείξεις;

Τά μέλη τοῦ Ρουβίκωνα, ὅπου εἰσβάλλουν, κρατοῦν σφυριά, ρόπαλα καί βαριοποῦλες, σπᾶνε τζάμια καί πόρτες, πετοῦν ὑπολογιστές στό πάτωμα, ποδοπατοῦν ὅσα ἔγγραφα βρίσκουν, πετοῦν μπογιές στούς τοίχους τῶν κτηρίων, πετοῦν φέιγ βολάν ἔξω ἀπό τίς οἰκίες ξένων πρεσβευτῶν, ἐκτοξεύουν ἀπειλές καί δίδουν ἐξηγήσεις γιά τά κίνητρα τῶν ἐπιθέσεών τους σέ ἰστοσελίδες τοῦ ἀντιεξουσιαστικοῦ χώρου.

Ἄς ἐπιστρέψωμε, ὅμως, στούς οἰκουμενιστές καί... ἄς ἴδωμεν πόσο αὐτοί ὁμοιάζουν μέ τά μέλη τοῦ Ρουβίκωνα.

Καί αὐτοί εἶναι ἀναρχικοί. Οἱ αἱρετικοί λόγοι καί τά ἔργα τούς ἀποδεικνύουν ὅτι ἀρέσκονται στήν ἀναρχία, τήν ἀταξία, τήν παρανομία καί τήν ἐπικράτηση τοῦ χάους μέσα στήν Ἐκκλησία!

Συκοφαντοῦν, τρομοκρατοῦν, ἀπειλοῦν, διώκουν καί τιμωροῦν ἀντιφρονοῦντες κληρικούς, μοναχούς καί ἁπλούς πιστούς.

Συνεργάζονται μέ ἐχθρούς της Πίστεως γιά τήν κατάργηση τοῦ κράτους τοῦ Θεοῦ καί τήν κατάλυση τοῦ Πολιτεύματός του, τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ἀντιτίθενται στίς διαχρονικές καί αἰώνιες πνευματικές ἀξίες καί ἐξουσίες, τίς ὁποῖες ὤρισε ὁ Θεός.

Καταφρονοῦν τήν Ἁγία Γραφή, τίς θεόπνευστες ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, τούς θείους καί ἱερούς Κανόνες, τούς θεοφόρους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, τήν ἀλάνθαστη συνείδηση τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας.

Μία μόνο ἐξουσία ἀναγνωρίζουν καί ὑπερτονίζουν, τήν ἀρχιερατική, καί καλοῦν τούς πάντες νά ὑποτάσσωνται σ’ αὐτή.

Ὁρμητήριο τῶν κουκουλοφόρων ἀναρχικῶν (ἴσως καί τοῦ Ρουβίκωνα) εἶναι πολλές φορές τά ΑΕΙ, ὅπως τό Πολυτεχνεῖο. Ὁρμητήριο τῶν οἰκουμενιστῶν, μέ ἀναμφισβήτητο «πρωτεῖο», εἶναι τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο.

Ὁ Ρουβίκωνας, ὅπου εἰσβάλλει, προκαλεῖ μεγάλες ὑλικές ζημίες καί φθορές. Ὁ Οἰκουμενισμός, ὅμως, κάνει κάτι ἀπείρως χειρότερο: φθείρει, ζημιώνει καί σκανδαλίζει ἀθάνατες ψυχές, ὑπέρ τῶν ὁποίων σταυρώθηκε ὁ Χριστός.

Καί μόνον αὐτό;

Κλείνει, ἐπίσης, τήν θύρα τοῦ παραδείσου ἔμπροσθεν πολλῶν καλοπροαιρέτων ἀλλοδόξων, λέγοντας σ’ αὐτούς ὅτι ὅλες οἱ πίστεις καί θρησκεῖες ἀποτελοῦν ἀσφαλεῖς ὁδούς σωτηρίας! Ἀκυρώνουν, δηλαδή, τό κοσμοσωτήριο ἔργο τοῦ Χριστοῦ καί ἀρνοῦνται τήν μοναδικότητα τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ὡς μαινόμενοι ταῦροι ἐν ὑαλοπωλείω συμπεριφέρονται τά μέλη τοῦ Ρουβίκωνα, ὅπου εἰσβάλλουν. Κοιτάξετε πώς ἄφησαν καί οἱ Οἰκουμενιστές τήν Ἐκκλησία μετά τήν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης καί κλαύσετε καί θρηνήσετε τό βομβαρδισμένο πνευματικῶς τοπίο.

Ἡ εὔθραυστη καί πολύτιμη κρυστάλλινη Ὀρθόδοξη Ἀλήθεια, ὡς αὐθεντικό πνευματικό κρύσταλλο Swarovski, πού σεβάσθηκαν καί μᾶς παρέδωσαν ἀκεραία καί ἀνόθευτη οἱ αἰῶνες, ἔγινε τώρα ὡς made in China συνθετικό κρύσταλλο μαϊμού! Τήν λάμψη, πού εἶχε ἄλλοτε, ἀντικατέστησε μία ἀντιαισθητική θαμπάδα, πού προδίδει τή νοθεία, τήν ὁποία ὑπέστη στά χέρια τῶν οἰκουμενιστῶν. Τό πολύτιμο ἐκκλησιολογικό βάζο, πού στόλιζε τό σαλόνι τῆς Ὀρθοδοξίας, ἔχασε τήν ἀκεραιότητά του, ἐνῶ οἱ βάνδαλοι ἀρχιερεῖς, πού τό ἔρριψαν καί ἔσπασαν, προσπαθοῦν νά μᾶς πείσουν ὅτι αὐτό ἦταν πάντοτε πολλά κομμάτια, ὅσα εἶναι καί τώρα στό πάτωμα μετά τό πρόσφατο σπάσιμό του! Τά δέ μυρίπνοα ἄνθη (Δόγματα, Κανόνες καί ἁγιοπνευματικά χαρίσματα), πού περιεῖχε τό κρυστάλλινο βάζο, ποδοπατημένα καί τσακισμένα, μαρτυροῦν καί αὐτά τίς καταστροφικές διαθέσεις τῶν ἱεροσύλων καί ἀναμένουν τήν μελλοντική ἀποκατάστασή τους ἀπό κάποια ἄλλα ἅγια ἀρχιερατικά χέρια, πού θά τά περισυλλέξουν ἀπό τό πάτωμα καί θά τά τοποθετήσουν πάλι στό πνευματικό ἀνθοδοχεῖο τῆς Ὀρθοδοξίας.

Δυστυχῶς, μετά τό Κολυμπάρι, ἡ Ὀρθοδοξία δέν εἶναι αὐτή πού γνωρίζαμε καί πιστεύαμε, ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι αὐτή, πού ἵδρυσε μέ τό αἷμα τοῦ ὁ Χριστός, ἀλλά ἕνα ἐμπνευσμένο ἀπό τόν Διάβολο καί κατασκευασμένο ἀπό ἐπίγεια ὄργανά του τερατῶδες ἐκκλησιαστικό μόρφωμα, ἀποκύημα τῆς πρό τῆς ἐμφανίσεως τοῦ «ἀνόμου» (Ἀντιχρίστου) προφητευμένης μεγάλης ἀποστασίας τῶν ἐσχάτων καιρῶν. Ἡ μετακολυμπάρια ὀρθοδοξία εἶναι ὀρθοδοξία μαϊμού. Καί ἐμεῖς ὀρθοδοξία μαϊμού δέν χρειαζόμεθα, διότι αὐτή δέν προσφέρει λύτρωση καί σωτηρία. Τουναντίον, αὐτή ἔχει ἀνάγκη μετανοίας, διορθώσεων καί σωτηρίας. Τήν χαρίζουμε, ἑπομένως, στούς οἰκουμενιστές. Νά τήν χαίρονται! Εἶναι ὅλη δική τους, μέ κατωχυρωμένα καί τά πνευματικά δικαιώματά τους καί ἀναγνωρισμένο πανορθοδόξως δίπλωμα εὑρεσιτεχνίας. Ἀντ’ αὐτῆς ἐμεῖς θά κρατήσουμε τήν αὐθεντική καί ἐπώνυμη Ὀρθοδοξία, τήν πατροπαράδοτη, τήν Ὀρθοδοξία τῆς Ι. Παραδόσεως, τήν μία, μοναδική Ἐκκλησία καί παρθένο νύμφη τοῦ Χριστοῦ, ὄχι τήν μοιχαλίδα τῶν ἀναριθμήτων ἐραστῶν, πού προσπαθοῦν οἱ οἰκουμενιστές ἐπιμόνως νά δώσουν στόν Χριστό.

Ὁ ἤλοις προσηλωθεῖς Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας Κύριος Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ἡ κεφαλή τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας. Γιά τούς Ὀρθοδόξους ἐπί 20 αἰῶνες ἡ μία καί ἁγία Ἐκκλησία εἶχε μία καί παναγία κεφαλή, τόν Χριστό. Τώρα, ὅμως, πού οἱ οἰκουμενιστές ἀνεκάλυψαν ὅτι καί ὅλες οἱ αἱρετικές ὁμάδες ἀποτελοῦν ἐκκλησίες τοῦ Χριστοῦ, γεννᾶται ἡ ἀπορία: μετά τήν ἀποκοπή τῶν μονοφυσιτῶν ἀπό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τό 451, τῶν παπικῶν μέ τό σχίσμα τοῦ 1054 καί τόν κατακερματισμό τῶν διαμαρτυρομένων σέ ἑκατοντάδες (κατ’ ἄλλους χιλιάδες) ὁμολογίες, ὁ Χριστός παρέμεινε νά εἶναι κεφαλή, ἐκτός της μίας (Ὀρθοδόξου) Ἐκκλησίας, καί ὅλων τῶν αἱρετικῶν κοινοτήτων ποῦ προέκυψαν ἀνά τούς αἰῶνες;

Ἡ Γραφή ὁμιλεῖ γιά μία κεφαλή (Ἔφ. 5:23) καί ἕνα σῶμα (Ἔφ. 4:4), κατά τήν κοινή δέ λογική σέ κάθε σῶμα ἀντιστοιχεῖ μία μόνο κεφαλή καί σέ κάθε κεφαλή ἕνα μόνο σῶμα. Ὁ Χριστός, ὅμως, τῶν οἰκουμενιστῶν, πού εἶναι διαφορετικός ἀπό τόν Χριστό τῆς Ὀρθοδοξίας, εἶναι κεφαλή συνδεδεμένη μέ πολλά σώματα – «ἐκκλησίες»! Ἰδού, γιατί ὡμιλήσαμε γιά «τερατῶδες ἐκκλησιαστικό μόρφωμα» προηγουμένως.

Σέ παλαιότερο ἄρθρο μᾶς εἴχαμε ἐπισημάνει μία ἄλλη βλασφημία, στήν ὁποία ὁδηγεῖ ἡ σχιζοφρενική συλλογιστική του Οἰκουμενισμοῦ, στήν ἕνωση τοῦ ἑνός Νυμφίου μετά πολλῶν νυμφών (πολυγαμία τοῦ Χριστοῦ!).

Ὅσο μελετᾶ κανείς τά παραληρήματα τῶν οἰκουμενιστῶν τόσο περισσότερο πείθεται ὅτι δέν πρόκειται περί μίας παναιρέσεως μόνο, ἀλλά περί παμβλασφημίας κατά τοῦ παμβασιλέως Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. «Μή δῶτε τό ἅγιον τοῖς κυσίν, μηδέ βάλητε τούς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτούς ἐν τοῖς ποσίν αὐτῶν», προειδοποίησε ὁ Χριστός (Μάτθ. 7:6).

Οἱ οἰκουμενιστές, ὅμως, τά ἔλαβαν κάποτε στίς Θεολογικές Σχολές καί στήν Ἐκκλησία καί ἐμεῖς τώρα κοιτάζουμε μέ πολύ πόνο καί συνοχή καρδίας τά ἅγια καί τούς πολύτιμους μαργαρίτες καταπατημένους ἀπό τόν ἐκκλησιαστικό Ρουβίκωνα. Μετά δέ τήν καταστροφική εἰσβολή τους στό Κολυμπάρι, ἀντί μπογιές, οἱ ρασοφοροῦντες αὐτοί ἀναρχικοί ἔρριψαν στάχτη στά μάτια τῶν ἀκατηχήτων καί ἀφελῶν, ὀνομάζοντας τό σφυρί «καταλλαγή», τήν βαριοπούλα «ἀγάπη», τήν ποδοπάτηση τῶν Ι. Κανόνων καί τήν ἐκπαραθύρωση τοῦ Εὐαγγελίου καί τῶν Πατέρων «βήματα πρός τήν πορεία πρός τήν ἑνότητα, πρός τήν ὁποίαν μόνον τό Ἅγιο Πνεῦμα δύναται νά μᾶς ὁδηγήση, ἐκείνην τῆς κοινωνίας ἐν νομίμω ποικιλία», τήν προδοσία δέ καί ἀρχιερατική ἀποστασία «αὐθεντικήν μαρτυρίαν τῆς πίστεως εἰς τόν Θεάνθρωπον Χριστόν»!!!

Πηγή: Ὀρθόδοξος Τύπος, Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Σοβαρά ερωτήματα και αμφιβολίες δημιουργούνται σε όλους τους εχέφρονες Έλληνες για το αν υπάρχει στην ουσία θέμα χωρισμού Εκκλησίας –Πολιτείας ή μήπως είναι, όπως και πολλά άλλα θέματα, δημιούργημα ιδεολογικών προκαταλήψεων που συνοδεύεται από ιστορική ημιμάθεια ή παραποίηση και σχέδιο παραγκωνισμού και ξεριζώματος της σχέσεως των Ελλήνων από τη μητέρα και τροφό Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία, διαχρονικά, αποτέλεσε σύμβολο και εμπνευστή της πνευματικής ενότητας και συνοχής του ελληνικού έθνους και λαού. 

Είναι βέβαιο ότι ο βαθύτερς στόχος του αφηγήματος για τον χωρισμό είναι η αποκοπή του ελληνικού λαού από την πνευματική του παράδοση, εκείνη που τον κράτησε όρθιο και προσηλωμένο, διά μέσου των αιώνων, στο ακατανίκητο εθνικό του φρόνημα και έτοιμο, σε κάθε περίπτωση, να αντισταθεί σε εσωτερικούς και εξωτερικούς επιβολείς των εθνικών του πνευματικών και εθνικών συνόρων. 

Είναι βέβαιο επίσης ότι μέσα από το αφήγημα του χωρισμού Εκκλησίας – Πολιτείας εξυφαίνονται και μεθοδεύονται έσωθεν και έξωθεν κατευθυνόμενα σχέδια αποσταθεροποίησης, που στοχεύουν στην πνευματική αποδυνάμωση, ορφάνια και πτώχευση του λαού μας από ό, τι του ενέπνεε και του έδινε πίστη, δύναμη, θάρρος και αισιοδοξία για να μπορεί να αντιμετωπίζει επιτυχώς τόσο τις εθνικές όσο και τις προσωπικές του δυσκολίες. 

Η Εκκλησία με ό,τι συμβολίζει ήταν πάντοτε παρούσα σε όλες τις δοκιμασίες και στήριζε και ένωνε τους Έλληνες, στις μεγάλες στιγμές της Ιστορίας, κρατώντας μέσα τους αταλάντευτα το Πνεύμα που γενούσε την ανιδιοτελή αγάπη, την αφοσίωση και την ετοιμότητα για θυσίες. Το ξενόφερτο και ξενοκίνητο αφήγημα του χωρισμού χρησιμοποιείται ως εργαλείο ιδεοληπτικό και διασπαστικό, προπαγανδίζοντας διεθνιστικούς και πολιτικοοικονομικούς στόχους που στοχεύουν στην αποδυνάμωση και στο διχασμό των Ελλήνων. 

Είναι γνωστοί οι κύκλοι, τα πρόσωπα και τα κόμματα, που με ιδιαίτερο φανατισμό υπηρετούν και προωθούν την προπαγάνδα του χωρισμού, σαν να πρόκειται για μια απελευθέρωση της Πολιτείας από την Εκκλησία ή σαν να είναι σκλαβωμένη και καταπιεσμένη η Πολιτεία από την Εκκλησία ή, ακόμη, σαν να ισχύει στην Ελλάδα ένα Παποκαισαρικό σύστημα κατεξουσιασμού από το οποίο είναι ανάγκη να απεγκλωβιστεί και να ανεξαρτοποιηθεί ο λαός μας. 

Το πιο σημαντικό, φυσικά, που σκόπιμα δεν αναφέρεται στην ενορχυστρωμένη προπαγάνδα, αλλά που συνειδητοποιεί ο ελληνικός λαός είναι ότι τα μέλη της Ορθόδοξης Εκκλησίας, από την οποία υποτίθεται ότι θα απελευθερωθεί η Πολιτεία, αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία (άνω του 90%) του ελληνικού λαού και είναι ταυτόχρονα και πολίτες της Πολιτείας. Πώς μπορεί, επομένως, να γίνει χωρισμός Εκκλησίας – Πολιτείας, όταν και οι δύο αυτοί φορείς έχουν το ίδιο και το αυτό πλήρωμα; Ποιος από ποιον, συνεπώς, θα χωριστεί; Ο ίδιος λαός από τον εαυτό του; 

Δεν μπορεί λοιπόν να εξηγήσει κανείς, λογικά, πώς είναι δυνατό να ευδοκιμεί στην Ελλάδα ένας ψεύτικος μύθος ένα κατασκευασμένο αφήγημα παραπλάνησης, που θέλει την Πολιτεία να κινδυνεύει από τον εδώ και αιώνες πνευματικό της συνοδοιπόρο, την Εκκλησία, μετά μάλιστα από μια αγαστή σχέση και συνεργασία που είχαν, στο πλαίσιο του συστήματος της συναλληλίας και του αμοιβαίου σεβασμού. Πώς να χωριστούν οι δύο αυτοί φορείς, όταν έχουν σφυρηλατηθεί μεταξύ τους ακατάλυτοι οντολογικοί και ιστορικοί δεσμοί, υπηρετώντας και εκπροσωπώντας μάλιστα τον ίδιο λαό; 

Μόνο σε ιδεολογική πλάνη και σκοπιμότητα θα μπορούσε να βασιστεί μια τέτοια παράλογη και τεχνητή έχθρα, ρήξη και αντίθεση που βγάζει ως τελικό αίτημα αυτό το παράλογο, περίεργο και κατασκευασμένο διαζύγιο μεταξύ Εκκλησίας –Πολιτείας, σε μια εποχή ιδιαίτερα δύσκολη για τα θέματα του Ελληνισμού. Οι Μεγάλοι αγωνιστές και απελευθερωτές της Ελλάδος πάλεψαν και υπέρ της πίστεως και υπέρ της Πατρίδας. Έκαναν τον Σταυρό τους και πήγαιναν στα όρη, στα λαγκάδια και στις θάλασσες για να αγωνιστούν και να θυσιαστούν για την ελευθερία της Πατρίδας. 

Γι αυτό, το θέμα των σχέσεων πολιτείας και Εκκλησίας δεν προσφέρεται για προπαγάνδες και σκοπιμότητες. Το σχέδιο της εκχώρησης της Ελλάδος στους αλλότριους στόχους της διεθνοποίησης, της Παγκοσμιοποίησης και της πολιτισμικής μετάλλαξης, περιλαμβάνει, εκτός των άλλων, τη διάσπαση της εθνικής, κοινωνικής και πολιτιστικής συνοχής του ελληνικού λαού, την οποία συγκροτεί η πνευματική παρουσία και δύναμη της Εκκλησίας στη ζωή των Ελλήνων. 

Το σχέδιο που κατεργάζεται και διεκπεραιώνει ο χωρισμός Εκκλησίας και Πολιτείας είναι το γκρέμισμα και ο χωρισμός εντός της ψυχής του λαού μας εκείνου που εκφράζεται ως ενότητα, συνοχή και ολότητα με την Ελληνορθόδοξη ταυτότητα. Ο Έλληνας, σύμφωνα με το σχέδιο, θα πρέπει να διαχωριστεί και να απεμπλακεί από τα Ορθόδοξα χριστιανικά του χαρακτηριστικά. Διότι η ενότητα και η δύναμη που εμπεριέχει η ελληνορθόδοξη ταυτότητά του αποτελεί εμπόδιο στα σχέδια διεθνοποίησης της Ελλάδος και στην σχεδιαζόμενη υποταγή και ένταξή της στην ομογενοποίηση των λαών που κατεργάζεται η νέα τάξη και Εποχή. 

Το αίτημα για συνταγματική αναθεώρηση και χωρισμό είναι παρωχημένο, περιθωριακό, ανεδαφικό και ξενοκίνητο. Εκφράζεται με φανατισμό και εμφανή ιδεοληπτική πρόθεση από μια μικρή ομάδα αυτοκαλούμενων «προοδευτικών» που προέρχονται από όλους τους χώρους της πολιτικής και συμμαχούν στην απέχθεια που αισθάνονται για το «ομόθρησκο», που ενώνει και εμπνέει την πλειονότητα του ελληνικού λαού και δεν είναι άλλο, από την ορθόδοξη εκκλησιαστική του παράδοση και πίστη, η οποία, όμως, αποτελεί ταυτόχρονα μέρος της εθνικής πολιτιστικής του ταυτότητας και καθοριστικό στοιχείο της εθνικής και κοινωνικής συνοχής. 

Στην ουσία όμως τα μέλη της Εκκλησίας δεν μπορούν να χωριστούν από την Πολιτεία τους ούτε η παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας από ό,τι περιλαμβάνει και εκφράζει ο ζωντανός πολιτισμός της Ελλάδας, ο οποίος είναι πλήρως μπολιασμένος με την Ορθοδοξία. Ουσιαστικά, το Πνεύμα της Ορθοδοξίας συνυπάρχει σε μια ολότητα με το σώμα της Ελλάδας και η αποκοπή του Πνεύματος από το σώμα, θα σημάνει απλώς το θάνατο του σώματος.

Επομένως, είναι σαφές ότι η ιδέα του χωρισμού κράτους και Εκκλησίας έρχεται από άλλους πολιτισμούς και άλλα συστήματα, εκφράζουν άλλες συγκρουσιακές σχέσεις που είχαν διαμορφωθεί τότε εκεί, μεταξύ Κράτους και Εκκλησίας και όχι εκείνες που αναπτύχθηκαν μέσα από μια κοινή ιστορική διαδρομή των δύο Θεσμών στην Ελλάδα, δηλαδή τις ισότιμες, παράλληλες και με διακριτικούς ρόλους σχέσεις συναλληλίας. 

Οι σχέσεις αυτές σηματοδότησαν ιστορικά την ενότητα του γένους μας που στηρίχθηκε στη διαχρονική ειρηνική και γόνιμη συμβίωση της Ορθόδοξης Εκκλησίας με την ελληνική Πολιτεία και η οποία δεν στηρίζεται μόνον στο Σύνταγμα και στους νόμους, αλλά στην εθνική και θρησκευτική συνείδηση του ελληνικού λαού που ζυμώθηκε και διαμορφώθηκε σε ένα ενιαίο πολιτισμικό και εθνικό σύνολο μέσα στη διαδρομή του χρόνου.

Η έννοια του «χωρισμού» Εκκλησίας και Πολιτείας είναι καθαρά ξένη και δεν συμβαδίζει με τους προσανατολισμούς του ελληνικού πολιτισμού, που στην οντολογική του σύνθεση εμπεριέχει αχωρίστως και αδιαιρέτως τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία. 

Ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος έχει τονίσει από το 2016 ότι το αίτημα του χωρισμού απηχεί «τη γνωστή φιλοσοφικοκοινωνική βιοκοσμοθεωρία του κομμουνιστικού κοσμοειδώλου, όπως γνώρισε τον χωρισμό αυτόν ο καταρρεύσας υπαρκτός σοσιαλισμός στο ανατολικό μπλοκ, που στην ουσία ήταν διωγμός της θρησκευτικής πίστεως». 

Οι υπηρετούντες αυτό το κοσμοείδωλο «ελαύνονται από αποτυχημένα αθεϊστικά ιδεολογήματα και συναντώται με τα υπόλοιπα κόμματα του νεοφιλελεύθερου χώρου, κάτω από τις ντιρεκτίβες της Νέας Εποχής και της Νέας Τάξεως. Μιλούν για χωρισμό Εκκλησίας και Κράτους, διάβαζε Έθνους, επικαλούμενοι δήθεν προοδευτικά συνθήματα.

Οι αντιλήψεις όμως περί χωρισμού είναι του περασμένου αιώνα, που γεννήθηκαν κάτω από μισαλλόδοξο αντιθρησκευτικό και αντικληρικαλιστικό λαϊκιστικό πνεύμα, που δεν συμβιβάζεται με τις σημερινές κοινωνικές, πολιτειακές και θρησκευτικές αντιλήψεις». Καταλήγοντας, να τονίσουμε ό, τι έχει πει και ο Μακαριώτατος, σε άλλη συνάφεια, υποστηρίζοντας την ενότητα Εκκλησίας και λαού: «Η Εκκλησία υπήρξε, είναι και θα υπάρχει μάνα του λαού μας με ό,τι αυτό σημαίνει. Η Εκκλησία δεν πρέπει να ζητήσει ποτέ τον χωρισμό από τον λαό της».

*(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ''Ορθόδοξη Αλήθεια'')

Είναι προφανώς ασυγχώρητο λάθος να θεωρούμε ότι ο παπισμός δεν είναι αίρεση, αλλά σχίσμα, όπως τεχνηέντως πλασάρουν την άποψη οι θιασώτες της λεγομένης «Οικουμενικής Κινήσεως». Στη χειρότερη περίπτωση, θεωρούν τις δεκάδες κακοδοξίες του, ως δήθεν «διαφορετικές απόψεις», για τις οποίες δεν αποφάνθηκε Οικουμενική Σύνοδος και άρα «μπορούν να μας είναι ανεκτές», μέχρι να αποφανθεί κάποια μελλοντική Σύνοδος! Επί τη ευκαιρία, είναι ανάγκη να τονίσουμε πως ο παπισμός, αφότου αποκόπηκε από την μία και αδιαίρετη Εκκλησία του Χριστού, (το 1054), άρχισε, ευθύς αμέσως να διατυπώνει αυθαίρετες και καινοφανείς διδασκαλίες, οι οποίες, πολλές από αυτές, έρχονται σε σύγκρουση με την διδασκαλία της Εκκλησίας, όπως αυτή διατυπώθηκε από τους μεγάλους Πατέρες και διδασκάλους Της και επικυρώθηκε από τις Άγιες Συνόδους. Αυτή την τακτική την ανήγαγε σε νέο «δόγμα» του και την ονόμασε «συνεχή ανάπτυξη της θεολογίας»! Δεν είναι υπερβολή να το συσχετίσουμε με την εξωφρενική διδασκαλία των Μαρτύρων του Ιεχωβά, οι οποίοι πλασάρουν τις νέες κακοδοξίες τους ως «νέο ζωηρότερο φως»!

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 9η Ιουλίου 2018 

«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ» ΠΕΡΣΟΝΑΛΙΣΜΟΣ Ή ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΚΕΝΤΡΙΣΜΟΣ;

Είναι προφανώς ασυγχώρητο λάθος να θεωρούμε ότι ο παπισμός δεν είναι αίρεση, αλλά σχίσμα, όπως τεχνηέντως πλασάρουν την άποψη οι θιασώτες της λεγομένης «Οικουμενικής Κινήσεως». Στη χειρότερη περίπτωση, θεωρούν τις δεκάδες κακοδοξίες του, ως δήθεν «διαφορετικές απόψεις», για τις οποίες δεν αποφάνθηκε Οικουμενική Σύνοδος και άρα «μπορούν να μας είναι ανεκτές», μέχρι να αποφανθεί κάποια μελλοντική Σύνοδος! Επί τη ευκαιρία, είναι ανάγκη να τονίσουμε πως ο παπισμός, αφότου αποκόπηκε από την μία και αδιαίρετη Εκκλησία του Χριστού, (το 1054), άρχισε, ευθύς αμέσως να διατυπώνει αυθαίρετες και καινοφανείς διδασκαλίες, οι οποίες, πολλές από αυτές, έρχονται σε σύγκρουση με την διδασκαλία της Εκκλησίας, όπως αυτή διατυπώθηκε από τους μεγάλους Πατέρες και διδασκάλους Της και επικυρώθηκε από τις Άγιες Συνόδους. Αυτή την τακτική την ανήγαγε σε νέο «δόγμα» του και την ονόμασε «συνεχή ανάπτυξη της θεολογίας»! Δεν είναι υπερβολή να το συσχετίσουμε με την εξωφρενική διδασκαλία των Μαρτύρων του Ιεχωβά, οι οποίοι πλασάρουν τις νέες κακοδοξίες τους ως «νέο ζωηρότερο φως»!

Επιγραμματικά, τονίζουμε πως ο παπισμός, όπως διαμορφώθηκε μετά το «σχίσμα» του 1054, λογίστηκε από τους Πατέρες της Ανατολής ως αποκοπή από την Εκκλησία και έκπτωση από την ορθόδοξη πίστη. Μεγάλες Σύνοδοι, όπως αυτές του 879-880, 1347, 1351, 1484, 1755, 1848, κλπ, και μεγάλοι Πατέρες, όπως ο Μ. Φώτιος, ο Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο Γεώργιος Σχολάριος, ο Ιωσήφ Βρυένιος, ο Μάρκος ο Ευγενικός, ο Κοσμάς ο Αιτωλός, ο άγιος Νεκτάριος, ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, κ.α. έχουν αποφανθεί και αποδείξει περίτρανα ότι ο παπισμός αποτελεί έκπτωση από την Εκκλησία και την αλήθεια της. Είναι σαφέστατα αίρεση, ή μάλλον σύστημα αιρέσεων!

Δεν είναι μόνο το φιλιόκβε, η κτιστή χάρις, τα άζυμα, η ιεροκρατία, το αλάθητο και το πρωτείο του πάπα, το καθαρτήριο, οι αξιομισθίες των αγίων, η μαριολατρία, η ικανοποίηση της θείας δικαιοσύνης και δεκάδες άλλες πλάνες, τις οποίες ανήγαγε σε δόγματα πίστεως ο παπισμός, αλλά και άλλες δευτερευούσης σημασίας. Μια από αυτές είναι και ο περσοναλισμός ή προσωποκεντρισμός, για την οποία θα κάνουμε λόγο στην παρούσα ανακοίνωσή μας.

Αφορμή πήραμε από σχετικό δημοσίευμα στην εφημερίδα των εν Αθήναις Ρωμαιοκαθολικών «ΚΑΘΟΛΙΚΗ» (15-5-2018), άρθρο του παπικού «κληρικού» Ιωάννη Μαραγκού, με τίτλο: «ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ, Χριστιανικός προσωποκεντρισμός (Περσοναλισμός)». Διαβάζοντας με προσοχή το άρθρο, διείδαμε ότι αυτό υποκρύπτει μια σοβαρή πλάνη, την οποία βεβαίως υιοθέτησε ο νεώτερος «ευρωπαϊκός ουμανισμός» και την έκανε παντιέρα του. Ποια είναι αυτή; Η αποθέωση του προσώπου, το οποίο βεβαίως κατανοείται ως άτομο, ως αυτόνομη μονάδα. Φαίνεται ότι η ρίζα του ευρωπαϊκού περσοναλισμού βρίσκεται στον παπισμό και, όπως θα αναπτύξουμε στη συνέχεια, αποτελεί την πεμπτουσία της αποθέωσης του ανθρώπου και την μήτρα της σύγχρονης αθεΐας, διότι τη θέση του Θεού πήρε ο «θεός» άνθρωπος!

Ο αρθρογράφος παπικός «κληρικός», θέλοντας να παρουσιάσει την κοινωνική διδασκαλία της «καθολικής εκκλησίας», προσπαθεί στο άρθρο του να τονίσει την ξεχωριστή θέση του ανθρώπου στη γη. Αναφέρει απόσπασμα από ραδιομήνυμα (24-12-1944) του πάπα Πίου ΧΙΙ (1939-1958), ο οποίος τόνισε:

«Ο άνθρωπος, για κανένα λόγο δεν πρέπει να λογίζεται ως αντικείμενο ή ένα παθητικό στοιχείο της κοινωνικής ζωής, είναι και πρέπει πάντα να είναι και να παραμένει, το υποκείμενο, το θεμέλιο και ο σκοπός της.»

Για να καταλάβουμε ποιος είναι αυτός ο «ανθρωπιστής», υπενθυμίζουμε ότι είναι ο πάπας, ο οποίος ανέχτηκε προκλητικά τα τέρατα του φασισμού και του ναζισμού, αν δεν τα στήριξε! Είναι γνωστή η σύναψη «του λεγόμενου “Reichskonkordat” με τη Ναζιστική Γερμανία. Η Παποσύνη του (άλλωστε) κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου εξακολουθεί να είναι θέμα ιστορικής αντιπαράθεσης» (https://el.wikipedia.org). Είναι ο πάπας, ο οποίος τήρησε σιγή ιχθύος, όταν ο στενός του φίλος Μπενίτο Μουσολίνι εκστράτευσε κατά της Ελλάδος και έδωσε εντολή να μην πειραχτούν οι εν Ελλάδι παπικοί από τους ιταλικούς βομβαρδισμούς.

Είναι ο πάπας ο οποίος ανέχτηκε, αν δεν διέταξε, τη φοβερή γενοκτονία των 880.000 Ορθοδόξων Σέρβων από τους παπικούς ουνίτες Κροάτες Ουστάσι, κατά το χρονικό διάστημα 1941-1945, με τις «ευλογίες» του ψευδοαγίου του Βατικανού Καρδιναλίου Αλουισίου Στέπινατς, και ο οποίος μετά τον πόλεμο έκρυψε και έδωσε άσυλο στα σκοτεινά άδυτα του Βατικανού, στους παπικούς δολοφόνους. Πρωτίστως και προκλητικότατα έκρυψε τον επικεφαλής και αρχηγό των εξολοθρευτών φασιστών Κροατών, τον Άντε Πάβελιτς, για δύο χρόνια στο Βατικανό, κατόπιν τον έντυσε «καλόγερο», του εξέδωσε πλαστό διαβατήριο και τον έστειλε στην «καθολική» Αργεντινή, να ζήσει ανενόχλητος και πάμπλουτος!

Προφανώς ο «πατήρ» Ιωάννης Μαραγκός, όταν προσπαθεί στο άρθρο του να αποθεώσει γενικά τον άνθρωπο, δεν εξαιρεί τις περιπτώσεις ανθρώπων, οι οποίοι διαδραμάτισαν αρνητικό ρόλο στην ιστορία. Ανθρώπους, οι οποίοι ευθύνονται για ανείπωτα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και την εμπόδισαν να συνειδητοποιήσει την ανάγκη να προστατευθεί ο άνθρωπος από την καταπίεση, τη βία, τους βασανισμούς, την υποδούλωση, την εκμετάλλευση, το δικαίωμα της ελευθερίας και της ζωής. Δεν κάνει λόγο για το αμαρτωλό παρελθόν και το παρόν της «καθολικής εκκλησίας» του, η οποία ευθύνεται για τις πλέον ακραίες μορφές εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας. Θέλει να ξεχνά τη φοβερή γενοκτονία των εκατομμυρίων ορθοδόξων δυτικών από τους βάρβαρους και ανελέητους κατακτητές Φράγκους, οι οποίοι κατάκτησαν, δια του ξίφους, την ορθόδοξη Ευρώπη, και μαζί τον σεβάσμιο θρόνο της Ρώμης (1049). Θέλει να ξεχνά τα εκατομμύρια θυμάτων της εφιαλτικής «Ιερής Εξετάσεως», τις χιλιάδες των νεκρών της «Νύχτας του Αγίου Βαρθολομαίου», τα εκατομμύρια των θυμάτων των σταυροφοριών, τους απροσδιόριστους νεκρούς από τους «θρησκευτικούς πολέμους», τα μυριάδες εγκλήματα των παπικών ουνιτών σε όλη την Ορθόδοξη Ανατολή, τους χιλιάδες νεκρούς Ορθοδόξους Σέρβους από τα νατοϊκά στρατεύματα τη δεκαετία του 1990, κ.α. Όλοι αυτοί, τα εκατομμύρια των νεκρών, δεν ήταν άνθρωποι, οι οποίοι εξοντώθηκαν από την παπική «εκκλησία», στο όνομα του Θεού; Γιατί δεν καταδικάζει ο παπικός «κληρικός» τα διαχρονικά εγκλήματα της «εκκλησίας» του και γιατί δεν στηλιτεύει τους πρωταγωνιστές των; Για ποιο λόγο;

Είναι πασιφανές πως ο νυν πάπας κ. Φραγκίσκος, προσπαθεί να παρουσιάσει την «καθολική εκκλησία» ως «κοινωνική» και «φιλάνθρωπο», ως «μοντέρνα», ως «φιλελεύθερη», για να αποκομίσει τα οφέλη του σύγχρονου ηγέτη. Προφανώς το πνεύμα του «πατρός» Ιωάννου Μαραγκού κινείται σε αυτή την κατεύθυνση. Αλλά η «μεταρρυθμιστική» τακτική του κ. Φραγκίσκου όζει υποκρισίας, διότι δεν έχει την τόλμη, ή τη διάθεση της καταδίκης του αμαρτωλού παρελθόντος του παπισμού. Ουδέποτε ακούστηκε η παραμικρή δήλωση για στηλίτευση του εγκληματικού ενεργητικού των προκατόχων του τα τελευταία χίλια χρόνια. Ουδεμία λέξη μετάνοιας ακούστηκαν από τα χείλη του! Άρα οι όποιες «μεταρρυθμιστικές» του προσπάθειες δεν έχουν τη σφραγίδα της γνησιότητας, αλλά είναι απλά διπλωματικοί ελιγμοί.

Ο παπικός «κληρικός» και αρθρογράφος ορίζει ότι η Κοινωνική Διδασκαλία της Εκκλησίας «οικοδομείται πάνω σε τέσσερις αξίες, ακρογωνιαίους λίθους της: Αλήθεια, Δικαιοσύνη, Αγάπη – Φιλανθρωπία, Ελευθερία». Συμφωνούμε ότι πάνω σε αυτές τις αξίες στηρίζεται και δομείται η Κοινωνική Διδασκαλία της Εκκλησίας του Χριστού. Όμως διερωτήθηκε ο ίδιος αν αυτές τις αξίες τις εγκολπώθηκε και τις εφάρμοσε η δική του «εκκλησία»; Τον προκαλούμε να διερευνήσει να δει στην ιστορία της, κατά πόσον ο παπισμός σεβάστηκε την αποκεκαλυμμένη αλήθεια, την ευαγγελική δικαιοσύνη, το σεβασμό της ανθρώπινης ζωής, την ελευθερία. Πότε εφάρμοσε την ευαγγελική αγάπη προς όλους, και προς τους εναντίους της «εκκλησίας» του! Εμείς οι Ορθόδοξοι νοιώσαμε, τα τελευταία χίλια χρόνια, τι εστί «παπική αγάπη»!

Επανερχόμαστε στη νέα κακοδοξία, που πλασάρει ο παπισμός, τον περσοναλισμό, δηλαδή την προσωποκρατία. Για την Εκκλησία του Χριστού ο άνθρωπος δημιουργήθηκε ως εικόνα του Θεού (Γεν.1,26), δηλαδή πρόσωπο. Στο δικό του πρόσωπο αντικατοπτρίζεται ο Θεός και όλα τα ανθρώπινα πρόσωπα. Ο άνθρωπος ως πρόσωπο διακρίνεται από την αγελαία ζωή των κτηνών, δημιουργώντας την κοινωνία των προσώπων, τα οποία είναι ισότιμα μεταξύ τους. Όμως το τραγικό γεγονός της πτώσεως και της υποδουλώσεως του ανθρώπου στην αμαρτία «αμαύρωσε» το πρόσωπο και ως επακόλουθο διέλυσε τον κοινωνικό ιστό. Η διαχρονική κακοδαιμονία του ανθρώπου και η αιτία του κοινωνικού προβλήματος είναι η παρουσία της αμαρτίας και του κακού στον κόσμο. Ο πτωτικός άνθρωπος ένοιωσε την ανάγκη να εξάρει την έννοια του ανθρώπου, τον οποία ανήγαγε σε αξία. Στην αρχαία ελληνική σκέψη τον συναντάμε ως «μέτρον πάντων χρημάτων άνθρωπος», δηλαδή ως μέτρο σύγκρισης των πάντων. Αλλά δυστυχώς ο «άνθρωπος ως μέτρον πάντων χρημάτων» ήταν ο πτωτικός άνθρωπος, ο φορέας των παθών και της κακότητας και για τούτο δεν μπόρεσε να προαχθεί η ανθρώπινη κοινωνία, η οποία απαρτίζονταν από πρόσωπα της πτώσεως. Αλλά ήρθε ο Χριστός στον κόσμο, γενόμενος άνθρωπος, ο αληθινός άνθρωπος, το μοναδικό πρότυπο ανθρώπου, ο Θεάνθρωπος, προς το οποίο οφείλουμε να τείνουμε, για να αποκτήσουμε και εμείς την ανθρώπινη γνησιότητα. Ο νέος εν Χριστώ ανακαινισμένος άνθρωπος είναι ο άγιος. Και φυσικά άγιος δε μπορεί να γίνει με την κτιστή χάρη, που κηρύσσει ο παπισμός!

Όμως ο διάβολος καραδοκούσε για να εδραιώσει το δικό του δαιμονικό κράτος, το οποίο απαρτίζουν ανθρώπινα όντα, που αρνούνται να ανακαινιστούν από το Χριστό. Είναι ο «κόσμος» κατά τον απόστολο Παύλο, ο οποίος αντίκειται στο λυτρωτικό και ανακαινιστικό έργο του Χριστού. Οι αιρέσεις ακριβώς αυτό το σκοπό υπηρέτησαν και υπηρετούν. Ο παπισμός, αφότου αποκόπηκε από την Εκκλησία του Χριστού, έγινε «κόσμος», κρατική οντότητα, αναβίωση της ειδωλολατρικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Έπαψε να είναι Εκκλησία. Ο Χριστός εξοβελίστηκε στον ουρανό και τη θέση του πήρε ο «αντιπρόσωπός του στη γη» ο πάπας. Ο Θεάνθρωπος αντικαταστάθηκε από τον άνθρωπο πάπα. Ήρθε ξανά στην επιφάνεια η αρχαιοελληνική θεώρηση «μέτρον πάντων χρημάτων άνθρωπος», δηλαδή ο οιοσδήποτε άνθρωπος, ακόμα και ο πλέον αμαρτωλός. Γι αυτό και οι πράξεις του, εφόσον εξυπηρετούν την παπική «εκκλησία», όσο αμαρτωλές και αν είναι, «εξαγιάζονται» με το βασικό παπικό δόγμα «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»! Τα εκατομμύρια διαχρονικά εγκλήματα του παπισμού στηρίχτηκαν «θεολογικά» πάνω σε αυτό το δαιμονικής εμπνεύσεως δόγμα! Οι διαβόητοι ιεροεξεταστές, όταν καταδίκαζαν τους «αιρετικούς» στην δια της πυράς θάνατον, είχαν τη βεβαιότητα ότι επιτελούν το πλέον θεάρεστο έργο και για τούτο έχαιραν υπέρτατης εκτιμήσεως από τους παπικούς υπηκόους του «κράτους του Θεού»! Οι περισσότεροι από αυτούς είναι «άγιοι» της παπικής «εκκλησίας»!

Δυστυχώς αυτού του είδους τον «ανθρωπισμό» πήρε και ο άθεος ευρωπαϊκός ουμανισμός, ο οποίος αποθέωσε και αποθεώνει τον εχθρό του Θεανθρώπου, τον άνθρωπο!

Όσο και αν ψάξαμε στο κείμενο του «πατρός» Ιωάννου Μαραγκού δεν μπορέσαμε να βρούμε μια έστω αναφορά ότι ο Θεάνθρωπος είναι το μέτρο σύγκρισης του ανθρώπου. Ότι ο αμαρτωλός άνθρωπος έχει βεβαίως την αξία του, αλλά βρίσκεται σε κατάσταση «αχρειώσεως», ο οποίος καλείται σε μετάνοια, για να βρει την αυθεντική θέση του στον κόσμο. Αντίθετα μάλιστα κάνει λόγο για προσωποκρατία, για περσοναλισμό, δίχως να τον συνδέει με το πρότυπο Χριστός! Ούτε λέξη για τον θεανθρωποκεντρισμό της Εκκλησίας, τον αληθινό και γνήσιο ανθρωπισμό. Τυχαίο;

Κλείνοντας την ανακοίνωσή μας, θέλουμε να εκφράσουμε πραγματικά τη λύπη μας, βλέποντας τους πλανεμένους αδελφούς μας, δυτικούς χριστιανούς, να μένουν πεισματικά κολλημένοι στα πτωτικά σχήματα του κόσμου. Να μην έχουν τη διάθεση να δουν την καθάρια ευαγγελική και αγιοπατερική διδασκαλία της Εκκλησίας μας, η οποία λειτουργεί ως ζύμη στον κόσμο (Γαλ.5,9) και προσπαθεί να επαναφέρει το ανθρώπινο γένος στις αυθεντικές του διαστάσεις. Παρατηρούμε ότι οι αδελφοί μας, παγιδευμένοι στον αιρετικό παπισμό, παραμένουν αμετανόητοι σε σχήματα του παρελθόντος, τα οποία αποθεώνουν τον πτωτικό άνθρωπο.

Αντί άλλου επιλόγου παραθέτουμε τη γνώμη ενός κορυφαίου θεωμένου ανθρώπου, του νεοφανούς Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς, για την κατάπτωση του ευρωπαϊκού ουμανισμού, του περσοναλισμού, και τη σχέση του με τον παπισμό:

«Όλοι οι ευρωπαϊκοί ανθρωπισμοί, από του πλέον πρωτογόνου μέχρι του πλέον λεπτού, από του φετιχιστικού μέχρι του παπικού, βασίζονται επί της πίστεως εις τον άνθρωπον, όπως είναι αυτός μέσα εις την δεδομένην ψυχοφυσικήν του εμπειρικήν κατάστασιν και ιστορικότητα. Πράγματι, όλη η ουσία του κάθε ουμανισμού είναι ο άνθρωπος = homo. Συνοψιζόμενος εις την οντολογίαν του κάθε ουμανισμός δεν είναι άλλο τι παρά χομινισμός (homo - hominis). Ο άνθρωπος είναι η ανωτάτη αξία, η παναξία. ο άνθρωπος είναι το ύψιστον κριτήριον, το παγκριτήριον: “μέτρον πάντων άνθρωπος”. Αυτό είναι, in nuce, κάθε ουμανισμός, κάθε χομινισμός. Εντεύθεν όλοι οι ουμανισμοί, όλοι οι χομινισμοί, εν τελευταία αναλύσει, είναι ειδωλολατρικής, πολυθεϊστικής προελεύσεως. Όλοι οι ευρωπαϊκοί ουμανισμοί, από τους προ της Αναγεννήσεως, της Αναγεννήσεως και περαιτέρω, οι προτεσταντικοί, φιλοσοφικοί, θρησκευτικοί, κοινωνικοί, επιστημονικοί, πολιτιστικοί και πολιτικοί, επεδίωκον εν γνώσει ή εν αγνοία και αδιακόπως επιδιώκουν, ένα πράγμα: να αντικαταστήσουν την πίστιν εις τον Θεάνθρωπον με την πίστιν εις τον άνθρωπον, να αντικαταστήσουν το Ευαγγέλιον του Θεανθρώπου με το ευαγγέλιον κατ’ άνθρωπον, την φιλοσοφίαν κατά Θεάνθρωπον με την φιλοσοφίαν κατ’ άνθρωπον, την κουλτούραν κατά Θεάνθρωπον με την κουλτούραν κατ’ άνθρωπον. με μίαν λέξιν, να αντικαταστήσουν την ζωήν κατά Θεάνθρωπον με την ζωήν κατ’ άνθρωπον. Και ταύτα συνέβαινον επί αιώνας, έως ότου τον παρελθόντα αιώνα, το 1870, εις την Α΄ Σύνοδον του Βατικανού, όλα αυτά συνεκεφαλαιώθησαν εις το δόγμα του αλαθήτου του πάπα. Έκτοτε το δόγμα αυτό απέβη το κεντρικόν δόγμα του παπισμού. Δια τούτο επί των ημερών μας εις την Β΄ Σύνοδον του Βατικανού τόσον επιμόνως και επιδεξίως συνεζητήθη και υπεστηρίχθη το απαραβίαστον και το αναλλοίωτον αυτού του δόγματος. Το δόγμα τούτο έχει κοσμοϊστορικήν σημασίαν δι’ όλην την τύχην της Ευρώπης, μάλιστα δε δια τους αποκαλυπτικούς καιρούς της, εις τους οποίους έχει ήδη εισέλθει. Δια του δόγματος αυτού όλοι οι ευρωπαϊκοί ανθρωπισμοί απέκτησαν το ιδεώδες και το είδωλόν των: ο άνθρωπος ανεκηρύχθη υπερτάτη θεότης, πανθεότης. Το ευρωπαϊκόν ουμανιστικόν πάνθεον απέκτησε τον Δία του.»

(Από το βιβλίο του Άνθρωπος και Θεάνθρωπος).

Δυστυχώς ο διαχρονικός παπισμός αποτελεί την βάση και την πηγή των διδαγμάτων του ευρωπαϊκού ουμανισμού! Εν προκειμένω: ο παπισμός «θεοποίησε» τον πάπα, ο άθεος ουμανισμός «θεοποίησε» τον άνθρωπο! Και στις δύο περιπτώσεις ο άνθρωπος αντικαθιστά το Θεό! Είναι άραγε τυχαίο, το ότι ο σύγχρονος άνθρωπος – «θεός» διεκδικεί το «δικαίωμα» να αμαρτάνει και να αντιτάσσεται στο Θεό, με τους πλέον χυδαίους και ασεβείς γνωστούς τρόπους;

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Σχόλιο Τ.Ι.: Είναι θλιβερό πόσο επιπόλαια και κατευθυνόμενη είναι η ανθρώπινη κρίση. Ο κατά κόσμον απόλυτα αναγνωρισμένος και προβεβλημένος ζωγράφος Π.Πικάσσο υπήρξε άτομο με έντονα παθολογική προσωπικότητα. Χαρακτήρας ασταθής συναισθηματικά, ανάλγητος απέναντι στις γυναίκες που τον ενέπνευσαν στην τέχνη και τη ζωή του, καθώς και απέναντι στα ίδια του τα παιδιά.Χρησιμοποίησε τις αδύναμες  αυτές  στερημένες και βασανισμένες υπάρξεις προκειμένου να ικανοποιήσει την καλλιτεχνική (και όχι μόνο) ορμή του, δεν δίστασε όμως κατόπιν να τις περιφρονήσει μαζί με τα δύστυχα παιδιά που ο ίδιος δημιούργησε. Αμετανόητος  και άθεος έφυγε από τη ζωή αφού συνδέθηκε χαλαρά με πολλές από αυτές, και είναι θλιβερή διαπίστωση να δεί κανείς το πώς το  lobby των εκτρώσεων που "υποτίθεται"μάχεται για τα δικαιώματα της γυναίκας και την απελευθέρωσή της,υποστήριξε μετά θάνατον έναν άνθρωπο που κατά κανόνα με την συμπεριφορά του τις προσέβαλλε και τις χρησιμοποίησε όσο κανείς για να αναδειχθεί.

Το πορτρέτο “Girl in a Chemise” (Κορίτσι με κομπινεζόν) του Pablo Picasso του 1905, για την Γκαλερί Tate αποτυπώνει μια τρομακτική εικόνα. "Αυτό το σκελετωμένο κορίτσι προέρχεται από τους ανθρώπους του περιθωρίου της κοινωνίας που επέλεγε ο Picasso", διαβάζουμε. «Μια μελαγχολική διάθεση μεταφέρεται με πέπλα βαφής ... αυτό το πορφυρό ροζ βρίσκεται στα μάγουλα ορισμένων φρέσκων κοριτσιών που βρίσκονται κοντά στο θάνατο». Αλλά το έργο, που θεωρείται από τους ειδικούς της τέχνης ότι σηματοδοτεί το τέλος της Μπλε Περιόδου του Πικάσο, αφηγείται μια ακόμα σκοτεινή ιστορία.

Ο Πικάσο θεωρείται ευρέως ως ένας από τους πιο σημαντικούς καλλιτέχνες του περασμένου αιώνα, με τα έργα του να σηματοδοτούν την μετάβαση από την παραδοσιακή ζωγραφική στο κυβισμό και το σουρεαλισμό. Μεγάλο μέρος της δουλειάς του τείνει προς την πορνογραφία - ισχυριζόταν κάποτε ότι το σεξ και η τέχνη ήταν σχεδόν το ίδιο πράγμα - και η λυσσασμένη όρεξη του Πικάσο για τις γυναίκες είναι θρυλική. Ήταν σαδιστής και προκαλούσε πόνο στις γυναίκες - "φρέσκα κορίτσια κοντά στο θάνατο" - ήταν το πρότυπο του Πικάσο με τις πολλαπλές του συζύγους, τις ερωμένες του και τις γυναίκες που ζωγράφιζε. Τις αντιμετώπιζε σαν αντικείμενα για ζωγραφική και για απόλαυση – κάποτε χτύπησε μια γυναίκα τόσο άσχημα που έχασε τις αισθήσεις της και κρατούσε ένα αναμμένο κερί στο πρόσωπο μιας άλλης.

Ο Πικάσο φερόταν στις γυναίκες σαν αναλώσιμα υλικά με τέτοια συχνότητα ώστε υπάρχουν μυστηριώδεις γυναίκες που εμφανίζονται στα έργα του που δεν γνωρίζουμε σχεδόν τίποτα για αυτές. Μία από αυτές τις γυναίκες είναι η Madeleine – οι ιστορικοί δεν έχουν ιδέα ποιο είναι το επώνυμό της - την οποία ο Picasso αποθανάτισε στους πίνακες Madeleine, Summer 1904 και σε πολλά άλλα έργα. Είναι επίσης πιθανότατα το μελαγχολικό, το θανάσιμα-ροζ κορίτσι στο Girl in a Chemise - και όπως παραδέχτηκε ο Πικάσο χρόνια αργότερα, είχε μόλις κάνει έκτρωση. Εκείνη δεν ήθελε - ο Πικάσο έπρεπε να την πιέσει να κάνει έκτρωση στο παιδί που είχε συλλάβει μαζί του. Δεκαετίες αργότερα, το 1968, πολύ καιρό μετά που για την Madeleine δεν είχε ακουστεί τίποτε ξανά, ο Πικάσο αστειεύτηκε γι’ αυτό το περιστατικό. "Μπορείτε να φανταστείτε να έχω ένα γιο 64 ετών;" είπε γελώντας.

Ακριβώς τη στιγμή που η Madeleine θα είχε γεννήσει - παρόλο που ο Πικάσο εκείνη την εποχή την εγκατέλειψε για ένα άλλο μοντέλο - άρχισε να δημιουργεί εικόνες μητέρων και παιδιών, με πολλούς να υποθέτουν ότι το νεκρό παιδί που δεν γνώρισε ποτέ ήταν ακόμα μέσα στη συνείδησή του. Δεν γνωρίζουμε πώς η Madeleine αισθάνθηκε για την έκτρωση που την ανάγκασε να κάνει ο Πικάσο ή αν λυπήθηκε μετά, όταν βρέθηκε μόνη της προδομένη και με επώδυνες αναμνήσεις. Δεν γνωρίζουμε καν αν η Madeleine είδε ποτέ το έργο του Πικάσο Maternity (Μητρότητα), που βγήκε περίπου στο χρόνο που θα είχε το παιδί της, δείχνοντας ένα μωρό να το σφίγγει σφιχτά η μητέρα του.

Η έκτρωση συχνά χρησιμοποιήθηκε από καλλιτέχνες και συγγραφείς για να σβηστεί κάθε έλεγχος για τις ευθύνες τους και οι απουσίες των αγνοουμένων παιδιών συχνά προκαλούν το έργο εκείνων που προκάλεσαν τον θάνατό τους με έκτρωση. Ο Πικάσο, μια μνημειακή πολιτισμική επιρροή που ριζοσπαστικοποίησε τον κόσμο της τέχνης και έγινε θρύλος στην εποχή του, ήταν ένας τέτοιος άνθρωπος. Η βία του εναντίον των γυναικών έδωσε τη θέση της σε βία εναντίον τουλάχιστον ενός από τα δικά του παιδιά.

Υπάρχει ένα παράξενο περιστατικό που συνδέεται με την ιστορία της άμβλωσης του Picasso. Το 1998, ένα πλήθος φεμινιστριών και ακτιβιστών υπέρ των αμβλώσεων συγκεντρώθηκε σε μια γκαλερί στο Beverly Hills για να γιορτάσουν την 25η επέτειο της υπόθεσης Roe κατά Wade του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ που νομιμοποίησε την έκτρωση και στις πενήντα αμερικάνικες πολιτείες. Η γκαλερί παρουσίαζε επίσης έκθεση 35 πινάκων του Πικάσο που παρουσίαζε ο (εβραϊκής καταγωγής) παραγωγός ταινιών και ο έμπορος τέχνης Arne Glimcher, που φωτογραφιζόταν χαμογελαστός δίπλα στην (εβραϊκής καταγωγής) «μητέρα» του φεμινισμού Gloria Steinem, (και πράκτορα της CIA!). Ο Πικάσο ίσως ήταν κατά καιρούς ένας δυσάρεστος χαρακτήρας, παραδέχτηκε η Steinem όταν ρωτήθηκε για τον καλλιτέχνη. «Αλλά, τι θα ένιωθε ο Πικάσο σχετικά με την υποστήριξη της αναπαραγωγικής ελευθερίας (αμβλώσεων) ως βασικό ανθρώπινο δικαίωμα;» ρώτησε ένας δημοσιογράφος.

"Ο Πικάσο νοιαζόταν για την αδικία", δήλωσε η Steinem στο κοινό που είχε συγκεντρωθεί για να «γιορτάσει» τις εκτρώσεις "και μου αρέσει να σκέφτομαι τώρα ότι η αίσθησή του αυτή της αδικίας θα συμπεριλάμβανε αυτό το σκοπό. Γι 'αυτό το απόγευμα καλωσορίζουμε τον Πικάσο ως φεμινιστή στην συγκέντρωσή μας».

Και όντως, αυτός ο σαδιστής, που χτυπούσε τις γυναίκες και υποστήριζε τις εκτρώσεις, που δημιούργησε την καριέρα του στις πλάτες των γυναικών που τις πέταγε όταν τελείωνε μαζί τους, μεταφέρθηκε μεταθανάτια στις τάξεις των φεμινιστριών μαχητριών υπέρ των εκτρώσεων.

Πηγή: Κόκκινος Ουρανός

Ὅταν βλέπῃς πράγματα ὡραῖα στὴν ὄψι καὶ τίμια στὴ γῆ, σκέψου, ὅτι ὅλα εἶναι μηδαμηνά, καὶ σὰν μιὰ κοπριά, σὲ σχέσι μὲ τὴν σύγκρισι τῶν ὡραιοτήτων καὶ πλουσιοτήτων τοῦ οὐρανοῦ, τὰ ὁποῖα μετὰ τὸ θάνατο θὰ ἀπολαύσῃς ἂν καταφρονήσῃς ὅλο τὸν κόσμο· στρέφοντας ὅλη τη ματιά σου πρὸς τὸν ἥλιο, σκέψου ὅτι περισσότερο ἀπὸ αὐτὸν εἶναι φωτεινὴ καὶ ὡραία ἡ ψυχή σου, ἂν σταματᾷς στὴ χάρι τοῦ Ποιητοῦ σου· διαφορετικά, εἶναι περισσότερο σκοτεινὴ καὶ σιχαμερὴ ἀπὸ τὸ καταχθόνιο σκοτάδι. Βλέποντας μὲ τὰ μάτια σου στὸν οὐρανό, πέρασε μὲ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς σου ψηλότερα στὸ πύρινο οὐρανό⁽¹⁾, καὶ ἐκεῖ συγκετρώσου μὲ τὸν λογισμό, σὰν νὰ σοῦ εἶναι αὐτὸς ἕτοιμος γιὰ παντοτεινὴ εὐτυχέστατη κατοικία, ἐφ᾿ ὅσον ζήσεις ἐδῶ στὴ γῆ μὲ ἀθῳότητα. Ἀκούγοντας τὰ κελαδίσματα τῶν πουλιῶν πάνω στὰ δέντρα τὴν ἐποχὴ τῆς ἀνοίξεως καὶ ἄλλα μελῳδικὰ τραγούδια, ἀνέβασε τὸ νοῦ σου σὲ ἐκεῖνα τὰ γλυκοκελαδίσματα τοῦ Παραδείσου, καὶ σκέψου πὼς ἐκεῖ ἀκούγεται ἀσταμάτητα τὸ Ἀλληλούια καὶ οἱ ἄλλες ἀγγελικὲς δοξολογίες⁽²⁾ καὶ παρακάλεσε τὸν Θεὸ νὰ σὲ ἀξιώσῃ νὰ τὸν ὑμνῇς γιὰ πάντα, μαζὶ μὲ ἐκεῖνα τὰ οὐράνια πνεύματα «Καὶ μετὰ ταῦτα ἤκουσα φωνὴν ὄχλου πολλοῦ μεγάλην ἐν τῷ οὐρανῷ, λέγοντος Ἀλληλούια» (Ἀποκ. 19,3).

Ὅταν καταλάβης ὅτι νιώθεις εὐχαρίστησι ἀπὸ τὴν ὡραιότητα τῶν δημιουργημάτων, σκέψου, ὅτι ἐκεῖ παρακάτω ἀπὸ τὴν εὐχαρίστηση, βρίσκεται κρεμασμένο τὸ ὑποχθόνιο φίδι, πολὺ προσεκτικὸ καὶ πρόθυμο νὰ σὲ σκοτώσῃ ἢ ἀκόμη καὶ νὰ σὲ πληγώσῃ καὶ πὲς ἐναντίον του· «Ἄ, κατηραμένο φίδι! πῶς κάθεσαι ἔτσι ποὺ ἔχεις στείσει παγίδα, γιὰ νὰ μὲ καταφᾶς»! καὶ ἔπειτα ἀφοῦ στραφῆς πρὸς τὸ Θεό, πές· «Εὐλογητὸς εἶσαι, Θεέ μου, ποὺ μοῦ φανέρωσες τὸ ἐχθρό μου καὶ μὲ ἐλευθέρωσες ἀπὸ τὸ λυσσασμένο του λάρυγγα καὶ τὸ ἄγγιστρο». Καὶ ἀμέσως κατάφυγε, κατάφυγε στὶς πληγὲς τοῦ ἐσταυρωμένου, συγκετρώσου σὲ αὐτές, καὶ σκέψου πόσο ὑπέφερε ὁ Κύριός μας στὴν ἁγιώτατη σάρκα του, γιὰ νὰ σὲ ἐλευθερώσῃ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ νὰ σὲ κάνῃ νὰ μισήσῃς τὶς ἡδονὲς τῆς σάρκας.

Σοῦ θυμίζω καὶ ἄλλο ἕνα πρᾶγμα, γιὰ νὰ ἀποφύγης αὐτὴ τὴν ἐπικίνδυνη ἀπόλαυσι καὶ εὐχαρίστησι τῆς σάρκας· καὶ αὐτὸ εἶναι, τὸ νὰ βυθίζῃς καλὰ τὸ νοῦ σου στὸ νὰ συλλογίζεται μετὰ ἀπὸ τὸν θάνατο τί θὰ γίνῃ ἐκεῖνο τὸ πρόσωπο ποὺ τότε σοῦ ἄρεσε· δηλαδή, ὅτι θὰ γίνῃ σάπιο καὶ γεμάτο σκουλίκια καὶ βρωμιά· ὅταν περπατᾷς σὲ κάθε βῆμα καὶ διασκελισμὸ ποδιοῦ ποὺ κάνεις, θυμήσου πὼς κατὰ αὐτὸν τὸν τρόπο πηγαίνεις πλησιάζοντας στὸν τάφο. Βλέποντας πουλιὰ στὸν ἀέρα, ἢ νερὰ νὰ τρέχουν, σκέψου πὼς ἡ ζωή σου μὲ μεγαλύτερη ταχύτητα πετᾶ καὶ πηγαίνει στὸ τέλος της. Ὅταν ξεσηκωθοῦν ἄνεμοι δυνατοὶ τὸν χειμῶνα, ἢ ἀστράφτει καὶ βροντάει ὁ οὐρανός, τότε θυμήσου τὴ φοβερὴ μέρα τῆς Κρίσεως· καὶ κλίνοντας τὰ γόνατα, προσκύνησε τὸν Θεὸ καὶ παρακάλεσέ τον νὰ σοῦ δώσῃ χάρι καὶ χρόνο, νὰ ἑτοιμασθῇς καλά, γιὰ νὰ παρουσιασθῇς τότε μπροστὰ στὴν Ὕψιστη Μεγαλειότητα.

Ἐὰν σὲ βροῦν διάφορα γεγονότα, ἐξασκήσου κατὰ αὐτὸ τὸν τρόπο· ὅταν, παραδείγματος χάριν, εἶσαι στενοχωρημένος ἀπὸ κανένα πόνο ἢ μελαγχολία ἢ ὑποφέρῃς ἀπὸ πυρετὸ ἢ κρύωμα ἢ κάτι ἄλλο θλιβερό, ἀνέβασε τὸ νοῦ σου στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, στὸν ὁποῖο φάνηκε εὐχάριστο γιὰ τὸ καλό σου νὰ ὑποφέρῃς σ᾿ αὐτὸ τὸ μέτρο καὶ αὐτὴ τὴν ἐποχὴ ἐκείνη τὴν ἀρώστεια καὶ τὴν θλῖψι, γιὰ τὴν ὁποία, χαρούμενος γιὰ τὴν ἀγάπη ποὺ σοῦ δείχνει ὁ Θεός, καὶ γιὰ τὴν ἀφορμὴ ποὺ σοῦ δίνει νὰ τὸν ὑπηρετήσῃς σὲ ὅλα ἐκεῖνα ποὺ τοῦ ἀρέσουν περισσότερο, πὲς μὲ τὴν καρδιά σου· «Ἰδοὺ εἰς ἐμὲ τὸ πλήρωμα τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ μου, τὸ ὁποῖο ἀπὸ πολλὰ χρόνια ὥρισε μὲ ἀγάπη νὰ ὑποφέρω ἐγὼ αὐτὴ τὴν θλῖψι· ἂς εἶναι πάντα εὐλογημένος ὁ ἀγαθώτατός μου Δεσπότης». Καὶ πάλι, ὅταν ἔλθη στὸ νοῦ σου κανένας καλὸς λογισμός, στρέψου στὸ Θεὸ καὶ γνωρίζοντας ὅτι προῆλθε ἀπὸ αὐτόν, εὐχαρίστησέ τον.

Ὅταν κάνῃς ἀνάγνωσι, πίστεψε ὅτι βλέπεις τὸν Θεὸ κάτω ἀπὸ ἐκεῖνα τὰ λόγια, καὶ δέξου τα σὰν νὰ προέρχονταν ἀπὸ τὸ θεϊκό του στόμα. Τὸν καιρὸ ποὺ βλέπεις ὅτι βασιλεύει ὁ ἥλιος καὶ ἔρχεται ἡ νύχτα, λυπήσου καὶ παρακάλεσε τὸν Θεό, νὰ μὴν πέσῃς στὸ αἰώνιο σκοτάδι. Βλέποντας τὸν σταυρό, συλλογίσου πὼς αὐτὸς εἶναι ἡ σημαία καὶ τὸ λάβαρο τῆς ἐκστρατείας καὶ τοῦ πολέμου σου, καὶ πώς, ἂν ἀπομακρυνθῇς ἀπὸ αὐτόν, θὰ παραδοθῇς στὰ χέρια τῶν ἐχθρῶν ἂν ὅμως τὸν ἀκολουθήσῃς, θὰ φθάσης στὸν οὐρανὸ φορτωμένος μὲ ἔνδοξα βραβεῖα. Βλέποντας τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας, ἀφιέρωσε τὴν καρδιά σου σ᾿ αὐτὴ ποὺ βασιλεύει στὸν Παράδεισο καὶ εὐχαρίστησέ την, γιατὶ στάθηκε πάντα ἕτοιμη στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ σου, γιατὶ γέννησε, θήλασε, ἀνέθρεψε τὸν Λυτρωτὴ τοῦ κόσμου, καὶ γιατὶ δὲν λείπει στὸν ἀόρατό μας πόλεμο ἡ προστασία καὶ ἡ βοήθειά της. Οἱ εἰκόνες τῶν Ἁγίων, ἂς παραβάλλουν στὸ νοῦ σου ὅτι ἔχεις τόσους συμπαραστάτες καὶ μεσῖτες στὸν Θεὸ καὶ παρακαλοῦν γιὰ σένα· αὐτοὶ ρίχνοντας μὲ γενναιότητα τὰ κοντάρια τους καὶ ἀφοῦ περπάτησαν, σοῦ ἄνοιξαν τὸν δρόμο, μέσα ἀπὸ τὸν ὁποῖο περπατώντας, θὰ στεφανωθῇς καὶ σὺ μαζί τους σὲ μιὰ δόξα παντοτεινή.

Ὅταν δῇς τὶς Ἐκκλησίες, ἀνάμεσα στὶς ἄλλες εὐλαβεῖς σκέψεις σου, συλλογίσου ὅτι ἡ ψυχή σου εἶναι ναὸς τοῦ Θεοῦ, σύμφωνα μὲ «ἐσεῖς εἶσθε ναὸς τοῦ ζωντανοῦ Θεοῦ » (Β´ Κορινθ. 6,16) καὶ πρέπει νὰ τὴν διατηρῇς καθαρὴ καὶ ἁγνή. Ἀκούγοντας σὲ κάθε στιγμὴ τὸν ἀσπασμὸ τοῦ Ἀγγέλου τό, Θεοτόκε Παρθένε, κάνε αὐτὲς τὶς σκέψεις· α´) εὐχαρίστησε τὸν Θεὸ γιὰ ἐκεῖνο τὸ μήνυμα, ποὺ ἔστειλε ἀπὸ τὸν οὐρανὸ στὴ γῆ καὶ στάθηκε ἡ ἀρχὴ τῆς σωτηρίας μας. β´) Χαῖρε μαζὶ μὲ τὴν Ἀειπαρθένο Μαρία γιὰ τὰ πολλὰ μεγαλεῖα της, στὰ ὁποῖα ὑψώθηκε γιὰ τὴν ἐξαίρετη τιμὴ καὶ βαθύτατη ταπείνωσί της. Καὶ γ´) προσκύνησε μαζὶ μὲ αὐτὴν τὴν εὐτυχισμένη Μητέρα καὶ μὲ τὸν Ἀρχάγγελο Γαβριὴλ τὸ θεῖο της βρέφος, ποὺ τότε ἀμέσως συνελήφθη στὴ παναγία της μήτρα· αὐτὸ πρέπει νὰ τὸ ἐπαναλαμβάνῃς τρεῖς φορὲς τὴν ἡμέρα, τὸ βράδυ, τὸ πρωὶ καὶ τὸ μεσημέρι.

Τὴν δὲ Πέμπτη τὸ βράδυ, σκέψου τὴν λύπη τῆς Θεοτόκου γιὰ τὸν γεμάτο αἵματα ἱδρῶτα, ποὺ ἔτρεξε ἀπὸ τὸν ἀγαπητό της Υἱὸ μέσα στὸ Κῆπο ποὺ προσευχόταν, ὅταν πῆγαν οἱ στρατιῶτες μὲ τὸν Ἰούδα καὶ τὸν ἔπιασαν καὶ γιὰ τὴν θλῖψι ποὺ εἶχε ὁ Υἱός της ὅλη ἐκείνη τὴν νύχτα· τὸ πρωὶ τῆς Παρασκευῆς, σκέψου τὶς λῦπες καὶ τοὺς πόνους ποὺ δοκίμασε γιὰ τὴν παρουσίασι τοῦ μονογενοῦς Υἱοῦ της στὸν Πιλᾶτο καὶ στὸν Ἡρῴδη, γιὰ τὴν ἀπόφασι τοῦ θανάτου καὶ γιὰ τὸ σήκωμα τοῦ Σταυροῦ του· τὸ μεσημέρι, ἕως τὸ Σάββατο, σκέψου τὴν ρομφαία τῆς θλίψεως ποὺ πέρασε τὴν καρδιὰ αὐτῆς τῆς πολὺ ἄξιας Κυρίας, γιὰ τὴν σταύρωσι καὶ τὸν θάνατο τοῦ μονάκριβου παιδιοῦ της, γιὰ τὸ σκληρότατο τρύπημα τῆς λόγχης τῆς ἁγίας του πλευρᾶς καὶ γιὰ τὴν ταφή του κ.τ.λ. Καὶ μὲ συντομία, ἂς εἶσαι πάντα ξάγρυπνος καὶ προσεκτικός, στὸ νὰ κυβερνᾷς τὶς αἰσθήσεις σου, καὶ σὲ κάθε τί ποὺ τύχαινει, χαροποιὸ ἢ λυπηρό, ἀγωνίσου νὰ κινῆσαι ἢ νὰ πηγαίνεις πίσω, ὄχι ἀπὸ τὴν ἀγάπη ἢ τὸ μῖσος τῶν ἐπιγείων, ἀλλὰ ἀπὸ μόνη τὴν θέλησι τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ δέχεσαι αὐτὰ ἢ νὰ τὰ ἀποστρέφεσαι τόσο, ὅσο θέλει ὁ Θεός.

Λοιπόν, ἂς γνωρίζῃς ὅτι τοὺς παραπάνω τρόπους, ποὺ σοῦ φανέρωσα γιὰ τὴν κυβέρνησι τῶν αἰσθήσεών σου, δὲν σοῦ τοὺς ἔδωσα γιὰ νὰ ἀσχολῆσαι συνέχεια μὲ αὐτούς· ἐπειδὴ καὶ ἔχῃς ὑποχρέωσι σχεδὸν πάντα, νὰ ἔχῃς τὸ νοῦ σου μαζεμένο μέσα στὴν καρδιά σου, γιὰ νὰ στέκεσαι μαζὶ μὲ τὸν Κύριό σου, ὁ ὁποῖος θέλει νὰ προσέχῃς στὸ νὰ νικᾷς τοὺς ἐχθρούς σου καὶ τὰ πάθη σου, μὲ συνεχεῖς πράξεις, τόσο μὲ τὸ νὰ ἀντιστέκεσαι σ᾿ αὐτά, ὅσο καὶ μὲ τὶς πράξεις τῶν ἀντίθετων ἀρετῶν, καθὼς σοῦ προεῖπα στὸ ιγ´ κεφάλαιο· ἀλλὰ σοῦ τοὺς ἑρμήνευσα γιὰ νὰ γνωρίζῃς νὰ κυβερνᾷς τὸν ἑαυτό σου, ὅταν τὸ καλέσῃ ἡ ἀνάγκη. Γιατὶ πολλοί, καὶ παλαιοὶ καὶ νέοι ἀσκητές, καὶ ἄλλοι μὲ παρόμοιες φαντασίες πλανήθηκαν καὶ χάθηκαν ἀπὸ τὸν διάβολο, ὁ ὁποῖος γνωρίζει καὶ συνηθίζει νὰ μετασχηματίζεται σὲ ἄγγελο φωτός, καθὼς εἶπε ὁ Παῦλος, γιὰ νὰ πλανήσῃ τὸν ἄνθρωπο· «Καὶ ὁ ἴδιος ὁ σατανᾶς μεταμφιέζεται σὲ ἄγγελο φωτός» (Β´ Κορινθ. 11,14).

Γνώριζε ἐπίσης καὶ αὐτό, ὅτι καθὼς ἀπὸ τὴν αἴσθησι γεννιέται ἡ φαντασία, ἔτσι ἀντιστρόφως καὶ ἀπὸ τὴν φαντασία γεννιέται ἡ αἴσθηση, δηλαδὴ τόσο πολὺ χοντραίνει καὶ παχαίνει ἡ φαντασία σὲ μερικοὺς ἀνθρώπους, ποὺ προκαλεῖ τὶς ἴδιες ἐνέργειες καὶ ἔχει τὰ ἴδια ἀποτελέσματα, ποὺ κάνει καὶ ἡ αἴσθησις· γι᾿ αὐτὸ πολλοὶ ὑποχόνδριοι καὶ φαντασιώδεις φοβοῦνται ἀπὸ τὶς φαντασίες τους, ὅπως φοβοῦνται καὶ ἀπὸ τὶς αἰσθήσεις τους· καὶ ἢ γλυκαίνονται καὶ προσπαθοῦν ἢ πονοῦν καὶ ὑποφέρουν κάποιοι καὶ πεθαίνουν μόνο καὶ μόνο ἀπὸ αὐτὰ τὰ πρόσωπα καὶ πράγματα ποὺ φαντάζονται, παρομοίως σὰν νὰ ἦταν παρόντα αἰσθητὰ καὶ πραγματικά, αὐτὰ τὰ ἴδια πρόσωπα καὶ πράγματα ποὺ φαντάζονται. Καί, λοιπόν, ποιὸς δὲν βλέπει πόσο κακὸ πρᾶγμα εἶναι ἡ φαντασία καὶ πόσο πρέπει νὰ τὴν ἀποφεύγουμε;

 

^1. Ὁ πύρινος οὐρανὸς ἔχοντας τὴν οὐσία του ἀπὸ φῶς καθαρώτατο, κατὰ τὸν ἅγιο Κάλλιστο, εἶναι, κατὰ τοὺς θεολόγους, ὁ θρόνος τοῦ Θεοῦ, κατὰ τὸ «ὁ οὐρανός μοι θρόνος»· καὶ πάλι, «ὁ οὐρανὸς τοῦ οὐρανοῦ τῷ Κυρίῳ» αὐτὸς εἶναι καὶ ἡ κατοικία ὅλων τῶν ἁγίων, τόσον Ἀγγέλων, ὅσον καὶ τῶν ἀνθρώπων· αὐτὸς εἶναι καὶ ἡ πολυπόθητη βασιλεία τῶν οὐρανῶν, σχετικὰ γιὰ τὴν ὁποία ἔλεγε ὁ μακάριος Αὐγουστῖνος, «ἂν καὶ μίαν μόνην ἡμέραν ἔμελλον νὰ ἀπολαύσω τὴν οὐράνιον βασιλείαν, πάντα τὰ τοῦ κόσμου καὶ πᾶσαν σωματικὴν καταφρονήσω ἀπόλαυσιν». Καὶ ὁ Ἱερώνυμος ἐμφανίστηκε σὲ ὄνειρο στὸν ἱερὸ Αὐγουστῖνο πρῶτα τὸν ἐρώτησε σχετικὰ μὲ τὴν βασιλεία τῶν οὐρανῶν, ἔλεγε· «Ἀδελφέ, ἡ οὐράνια μακαριότητα καὶ μὲ τὸ στόμα δὲν περιγράφεται καὶ μὲ τὸν ἀνθρώπινο νοῦ δὲν καταλαβαίνεται. Αὐτὴν καὶ οἱ Ἄγγελοι ἀπολαμβάνουν καὶ οἱ δίκαιοι συναπολαμβάνουν καὶ πίστευε ἔτσι».

^2. Τρεῖς ἐξαίσιοι ὕμνοι καὶ δοξολογίες εἶναι, μὲ τὶς ὁποῖες δοξολογοῦν τὴν Ἁγία Τριάδα οἱ ἐννιὰ τάξεις τῶν Ἀγγέλων. Καὶ τῆς μὲν πρώτης Ἱεραρχίας τῶν Θρόνων, Χερουβὶμ καὶ Σεραφίμ, εἶναι ὁ ἴδιος ὕμνος, τό, Γὲλ γὲλ τὸ ὁποῖο βγαίνει ἀπὸ τοὺς κύκλους τῶν Χερουβὶμ κατὰ τὸν Ἰεζεκιὴλ (κεφ. 1,13), δηλώνει δὲ ἀνακυλισμό, σύμφωνα μὲ τὸν Ἅγιον Διονύσιο τὸν Ἀρεοπαγίτη (Οὐράν. Ἱεραρχ. κεφ. ιε´)· τῆς δὲ δεύτερης ἱεραρχίας, τῶν Κυριοτήτων, Δυνάμεων καὶ Ἐξουσιῶν, ὁ ἴδιος ὕμνος εἶναι τό, Ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος (Ἡσ. 6,3). Τῆς δὲ τρίτης τῶν Ἀρχῶν Ἀρχαγγέλων καὶ Ἀγγέλων ἴδιος ὕμνος εἶναι τό, Ἀλληλούια, κατὰ τὸν Νικήτα τὸν Στηθάτη (Φιλοκαλ. κεφ. η´ τῆς τρίτης ἐκατοντ.).

Πηγή: (Ἀόρατος Πόλεμος - Μέρος 1ον - Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης), Ορθόδοξοι Πατέρες

Θέμα χρόνου είναι η διμερής συμφωνία Γερμανίας-Ελλάδας. Από τα τέλη Ιουλίου θα αρχίσει η επιστροφή μεταναστών στην Ελλάδα. Υπό την πολιτική πίεση που δέχεται, η Άνγκελα Μέρκελ μετατοπίζεται από την πολιτική των ανοιχτών θυρών σε μια πολύ πιο αυστηρή μεταναστευτική πολιτική, ελπίζοντας ότι έτσι θα διασώσει τον κυβερνητικό συνασπισμό.

Ούτε ένα 24ωρο μετά από την επίτευξη συμβιβαστικής λύσης στο προσφυγικό μεταξύ των τριών κομμάτων του γερμανικού κυβερνητικού συνασπισμού, η υπουργός Άμυνας της Γερμανίας Ούρσουλα Γκέρτρουντ φον ντερ Λάιεν, εκτίμησε ότι η διμερής συμφωνία με την Αθήνα για την επαναπροώθηση προσφύγων και μεταναστών θα ξεκινήσει να εφαρμόζεται στα τέλη Ιουλίου.

«Με την Ελλάδα θέλουμε να πετύχουμε συμφωνία μέχρι το τέλος του μήνα. Και η Ιταλία επιθυμεί να υπάρξουν αποφάσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο στο προσφυγικό. Διότι οι Ιταλοί θέλουν, ως αντάλλαγμα, να τους βοηθήσουμε. Η αλληλεγγύη παραμένει σημαντική για όλους ανεξάρτητα από το ποιος κυβερνά στη Ρώμη». Παρά τις διακηρύξεις ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, γεγονός παραμένει ότι η Ελλάδα συμφώνησε για να πάρει κάποια αντίδωρα. Αντίδωρα που κατά βάση συνδέονται με τις κομματικές-εκλογικές σκοπιμότητες του ΣΥΡΙΖΑ και όχι με τις ανάγκες της χώρας.

Σύμφωνα με εκτιμήσεις, από το καλοκαίρι ακόμα στην Ελλάδα θα σταλούν χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες. Οι δε ελληνικές αρχές καθίστανται υπεύθυνες για την επαρκή λειτουργία των υπηρεσιών ασύλου, αλλά και για το σφράγισμα των εξωτερικών συνόρων, που στην πράξη είναι αδύνατο τουλάχιστον στο Αιγαίο.

Με βάση το Eurodac

Μέσα σε επτά μόλις ημέρες μετά τον εντοπισμό τους σε γερμανικό έδαφος ή στα γερμανικά σύνορα με την Αυστρία, όλοι οι πρόσφυγες και μετανάστες που έχουν ταυτοποιηθεί στο σύστημα EURODAC θα επιστρέφουν στις χώρες πρώτης υποδοχής. Όπως είναι γνωστό, το πανευρωπαϊκό σύστημα σύγκρισης των δακτυλικών αποτυπωμάτων των αιτούντων άσυλο και των παράνομων μεταναστών άνω των 14 ετών (ΕURODAC), δημιουργήθηκε το 2013. Μέχρι σήμερα μόλις το 15% των προσφύγων και μεταναστών που εντοπίζονται στη Γερμανία επιστρέφουν στις χώρες που καταγράφηκαν και η Άνγκελα Μέρκελ με τις συμφωνίες αυτές, σκοπεύει να ανεβάσει κατά πολύ το συγκεκριμένο ποσοστό.

Την ίδια στιγμή, σε δηλώσεις του του στο γερμανικό περιοδικό Der Spiegel, ο Γερμανός υπουργός Εσωτερικών τονίζει ότι «δεν αποτελεί καλή στρατηγική να επενδύει κάποιος στο ότι δεν θα υπάρξουν διμερείς συμφωνίες… Σε αυτή την περίπτωση θα ξεκινήσουν επαναπροωθήσεις στα γερμανικά σύνορα». Από την πλευρά του, ο αρχηγός των χριστιανοκοινωνιστών βουλευτών στο Κοινοβούλιο Αλεξάντερ Ντόμπριντ εκτίμησε ότι «τα γερμανικά σχέδια επαναπροώθησης αιτούντων άσυλο στις χώρες εισόδου στην ΕΕ δεν θα ωθήσουν τις αρχές των χωρών πρώτης εισόδου να διακόψουν τις καταγραφές, φοβούμενες επιστροφές χιλιάδων προσφύγων».

Εκτεταμένη αναφορά στο προσφυγικό-μεταναστευτικό πρόβλημα, το οποίο μάλιστα θα μπορούσε να διαλύσει την ΕΕ, κάνει η εφημερίδα New York Times σε σχετικό δημοσίευμά της. Σε αυτό, η Ελλάδα αναφέρεται ως μία από τις τρεις χώρες που σηκώνουν το μεγαλύτερο βάρος της προσφυγικής κρίσης. «Το 2015, στο αποκορύφωμα της προσφυγικής κρίσης, η Μέρκελ προειδοποίησε ότι εάν οι ευρωπαϊκές χώρες δεν μοιράζονταν ‘δίκαια’ το βάρος, τότε ορισμένοι λαϊκιστές ηγέτες θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν το ζήτημα για να καταργήσουν την ελευθερία στην εσωτερική κυκλοφορία στην ΕΕ.

»Τρία χρόνια αργότερα, η Mέρκελ έγινε ηγέτης σαν αυτούς για τους οποίους είχε προειδοποιήσει. Για να σώσει τον κυβερνητικό συνασπισμό στο Βερολίνο πρότεινε να επιβληθούν έλεγχοι στα αυστριακά σύνορα για να εμποδίσουν τους πρόσφυγες. Οι περισσότεροι πρόσφυγες φτάνουν στην Ιταλία, την Ελλάδα ή την Ισπανία και πρέπει να παραμείνουν εκεί, ενώ περιμένουν να τους χορηγηθεί άσυλο».

Πηγή: SLpress, Αβέρωφ

Στις 28 Ιουνίου 2018 υποβάλαμε μαζί με τις Παμμακεδονικές Ενώσεις του Εξωτερικού την αίτηση ακύρωσης στο Συμβούλιο Της Επικρατείας, ώστε να ακυρωθεί η αντισυνταγματική, Συμφωνία του Υπουργού Εξωτερικών κ.Κοτζιά, γνωστή ως συμφωνία των Πρεσπών, (από 17/6/2018) η οποία ήδη δεσμεύει και παράγει αποτελέσματα σε ΝΑΤΟ, ΕΕ αλλά και στο Εσωτερικό, σε σχολικά βιβλία, χάρτες, αρχαιολογικά ευρήματα, μνημεία, και την Ιστορία μας, σύμφωνα με τα άρθρα 2, 8 και 20 αυτής.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Στις 28 Ιουνίου 2018 υποβάλαμε μαζί με τις Παμμακεδονικές Ενώσεις του Εξωτερικού την αίτηση ακύρωσης στο Συμβούλιο Της Επικρατείας, ώστε να ακυρωθεί η αντισυνταγματική, Συμφωνία του Υπουργού Εξωτερικών κ.Κοτζιά, γνωστή ως συμφωνία των Πρεσπών, (από 17/6/2018) η οποία ήδη δεσμεύει και παράγει αποτελέσματα σε ΝΑΤΟ, ΕΕ αλλά και στο Εσωτερικό, σε σχολικά βιβλία, χάρτες, αρχαιολογικά ευρήματα, μνημεία, και την Ιστορία μας, σύμφωνα με τα άρθρα 2, 8 και 20 αυτής.

Την ίδια ημέρα υποβάλαμε και αίτηση αναστολής της Συμφωνίας, και των συμπροσβαλλόμενων πράξεων, των επιστολών του Υπουργού Εξωτερικών προς ΕΕ και ΝΑΤΟ. Δηλαδή ζητήσαμε να μην παράγει συνέπειες η Συμφωνία ώσπου να δικαστεί η αίτηση ακύρωσής μας, ώστε αν ακυρωθεί από το Συμβούλιο της Επικρατείας, να μην υπάρχουν ήδη τετελεσμένα και βλάβη, η οποία είναι δύσκολο ή αδύνατο να διορθωθεί.

Επίσης ζητήσαμε και οι δύο αιτήσεις μας να συζητηθούν στην Ολομέλεια του Συμβουλίου Της Επικρατείας, εξαιτίας της προφανούς σπουδαιότητας των τεθέντων νομικών ζητημάτων, αλλά και της κατεπείγουσας και απόλυτης σπουδαιότητας που έχει η Συμφωνία αυτή, για την Ιστορία, τον Πολιτισμό, το ίδιο το Ελληνικό Έθνος και τελικά για την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας.

Σήμερα 6/7/2018 το Συμβούλιο της Επικρατείας ανταποκρινόμενο, σε νέα αίτησή μας για άμεση συζήτηση της προσωρινής διαταγής, που είχαμε υποβάλει μαζί με την αίτηση αναστολής, να σταματήσει προσωρινά η παραγωγή έννομων συνεπειών στο ΝΑΤΟ, σε χρόνο πριν την επίσημη έναρξη των διαπραγματεύσεων της εισδοχής των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ (12/7/2018), προέβη στις εξής διαδικαστικές πράξεις:

1. Έκανε δεκτό το αίτημά μας και προσδιόρισε την εκδίκαση της αίτησης ακύρωσης και της αίτησης αναστολής στην Ολομέλεια

2. Όρισε εισηγητή και βοηθό εισηγητή στην αίτηση αναστολής και στην αίτηση ακύρωσης. Και όρισε χρόνο προσκομιδής του φακέλου και των απόψεων του Υπουργού εξωτερικών στον εισηγητή τις 5 ημέρες, από την επίδοση των αιτήσεων, δηλαδή από σήμερα.

3. Τις επόμενες ημέρες, μετά από επικοινωνία μας με τον εισηγητή θα ορισθεί η ακριβής ημέρα συζήτησης της προσωρινής διαταγής, ελπίζουμε, εντός της εβδομάδας.

4. Προσδιόρισε την αίτηση ακύρωσής μας στην Ολομέλεια του Δικαστηρίου αυτού στις 7/12/2018

Με σοβαρότητα και σύνεση η Πανελλήνια Ομοσπονδία Πολιτιστικών Συλλόγων Μακεδόνων και οι Παμμακεδονικές Ενώσεις του Εξωτερικού, έχουμε συνειδητά επιλέξει, να διεκδικήσουμε την ακύρωση της παράνομης και αντισυνταγματικής συμφωνίας των Πρεσπών, από τα ελληνικά δικαστήρια, Διοικητικά και Ποινικά, διότι αντιλαμβανόμαστε την ιστορικότητα των στιγμών που διανύουμε, από τότε που ξεκίνησε αυτή, η ενάντια στην θέληση του ελληνικού λαού διαπραγμάτευση κι εφεξής. Και τελικά η ενάντια στην θέληση του ελληνικού λαού και στα συμφέροντα του ελληνικού κράτους και Έθνους Συμφωνία (σύμφωνα με την ΟΜΟΦΩΝΗ γνωμοδότηση του συνόλου των γεωστρατηγικών αναλυτών αλλά και του παγκόσμιου συνόλου των καθηγητών ιστορίας και αρχαιολογίας).

Και γιατί αντιλαμβανόμαστε, ότι οι προφανείς ακυρότητες που διατρέχουν την συμφωνία των Πρεσπών, σύμφωνα με όλους τους ομιλούντες ειδικούς σε δημόσιο βήμα, και η παράλογη και παράνομη δέσμευση της Ελλάδας σε μία καταστροφική γι’ αυτήν Συμφωνία, χωρίς να υπάρχει απόφαση Υπουργικού Συμβουλίου, χωρίς να υπάρχει απόφαση του Ελληνικού Κοινοβουλίου αλλά και προεχόντως, (ακόμα κι αν υπήρχαν αυτές), ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ, εκφρασμένη ρητώς με δημοψήφισμα, στην οποία, Συμφωνία, σύσσωμος Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ, αντιτίθεται με σφοδρότητα, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΚΥΡΩΘΕΙ ΤΕΛΙΚΑ.

Έχουμε το βλέμμα μας στραμμένο προς την Δικαιοσύνη και περιμένουμε από αυτήν να πράξει το καθήκον της, να πράξει το αυτονόητο, να προστατεύσει τον Ελληνικό λαό και την Ελλάδα, ως οφείλει.

Γιαννιτσά 6 Ιουλίου 2018

Πηγή: Πανελλήνια Ομοσπονδία Πολιτιστικών Συλλόγων Μακεδόνων, Αβέρωφ