Καταγόταν ἀπὸ τὴν Κιλικία. Μὲ ἰδιαίτερη εὐφράδεια λόγου, ἀλλὰ καὶ μὲ πολὺ ζῆλο, δίδασκε τὸ Εὐαγγέλιο.
Ὅταν ἔφθασε στὴν Αἴγυπτο, φανατικοὶ εἰδωλολάτρες ἐξεγέρθηκαν ἐναντίον του, τὸν συνέλαβαν καὶ τὸν ὁδήγησαν στὸν ἡγεμόνα Σακέρδωνα. Αὐτός, ὑποκρινόμενος, ἔδειξε ὅτι λυπᾶται, καὶ γιὰ νὰ κάμψει τὸ φρόνημα τοῦ Καλλινίκου, ἀνέφερε δῆθεν περιστατικὰ πρώην γενναίων χριστιανῶν, ποὺ ὅταν ἀντίκρισαν τὰ σκληρὰ βάσανα, ἀρνήθηκαν τὴν πίστη τους. Ὁ Καλλίνικος, ἀντιλαμβανόμενος τὴν ὑποκρισία τοῦ ἡγεμόνα, μειδίασε καὶ τοῦ εἶπε: «Μὴν ἀναβάλλεις, ἔπαρχε, νὰ λάβεις πεῖρα τῆς δύναμης μὲ τὴν ὁποία ὁ Χριστὸς ὁπλίζει τοὺς γνήσιους πιστούς Του. Γρήγορα ἑτοίμασε ὅλα σου τὰ κολαστήρια ὄργανα, φωτιά, ξίφη, τροχούς, μαχαίρια, μαστίγια καὶ ὅτι ἄλλο σκληρὸ μαρτύριο ἔχεις. Ὅλα αὐτὰ καὶ ἄλλα περισσότερα καὶ σκληρότερα βασανιστήρια ποθῶ γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ».
Πράγματι, ὁ ἔπαρχος τὸν μαστίγωσε σκληρά. Ἔσκισε τὶς σάρκες του μὲ σιδερένια νύχια καὶ ὅπως ἦταν μισοπεθαμένος, τὸν ἔδεσε πίσω ἀπὸ ἕνα ἄγριο ἄλογο, ποὺ τὸν ἔσυρε γιὰ πολλὰ χιλιόμετρα. Τόση ἦταν ἡ λύσσα τοῦ ἐπάρχου, ποὺ πρὶν ὁ Καλλίνικος ἀφήσει τὴν τελευταία του πνοή, τὸν ἔριξε μέσα στὴ φωτιά.
Ἔτσι ἔνδοξα πῆρε τὸ στεφάνι τοῦ μαρτυρίου. 

Την έντονη ανησυχία τους για τον προσανατολισμό του μαθήματος των Θρησκευτικών εκφράζουν οι μοναχοί της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους με εκτενές κείμενο τους σχετικό με το νέο Πρόγραμμα Σπουδών για τα Θρησκευτικά. Το κείμενο φέρει τον τίτλο «Οδηγός προς την Πανθρησκεία – Το νέο Πρόγραμμα Σπουδών για το μάθημα των Θρησκευτικών» και υπογράφεται από τον Καθηγούμενο της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αρχιμανδρίτη Γεώργιο.

Μεταξύ των άλλων τονίζεται: «Διαμαρτυρόμεθα σε όλους τους τόνους και προς κάθε κατεύθυνσι για το ότι με το νέο Πρόγραμμα Σπουδών εξισώνονται ο Χριστός με τον Μωάμεθ, τον Βούδα, τον Κομφούκιο και η εν Χριστώ ζωή με την θρησκευτικότητα των άλλων θρησκειών, δηλαδή διδάσκεται στα παιδιά ότι σωτηρία υπάρχει και στις άλλες θρησκείες. Όσοι το πράττουν, κηρύσσσουν «έτερον ευαγγέλιον», ευαγγέλιο πλάνης, με το οποίο δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε. Εκφράζουμε την ελπίδα ότι οι πολιτικοί μας ηγέται και οι εκκλησιαστικοί μας άρχοντες δεν θα επιτρέψουν να εξισώνεται στις ψυχές των Ορθοδόξων μαθητών η Αλήθεια με το ψεύδος, διότι το φοβερό αυτό πλήγμα της δαιμονικής Νέας Εποχής στο σώμα του Ορθόδοξου λαού μας θα αποτελέση ασυγχώρητο λάθος της γενεάς μας, η οποία και θα πληρώση το βαρύ τίμημα αυτής της αποστασίας».

 Το πλήρες κείμενο της ανακοινώσεως:

Ὁδηγός πρός τήν Πανθρησκεία τό νέο Πρόγραμμα Σπουδῶν γιά τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν

Ἡ πιλοτική ἐφαρμογή τοῦ νέου Προγράμματος σπουδῶν γιά τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν κατά τό σχολικό ἔτος 2011-2012 δημιουργεῖ δικαιολογημένα ἀντιδράσεις. Τό νέο μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν δέν ἔχει πιά Ὀρθόδοξο Χριστιανικό χαρακτήρα, δέν βοηθεῖ τούς μαθητᾶς νά γνωρίσουν τήν Χριστιανική τους Πίστι, δέν οἰκοδομεῖ τήν θρησκευτική, τήν ἐθνική καί τήν πολιτισμική ταυτότητα τῶν ἑλληνοπαίδων.
Θεολόγοι καί ἄλλοι ἐπιστήμονες, πού ἐκπροσωποῦν θεολογικούς καί ἐκπαιδευτικούς φορεῖς, ἀγωνιοῦν καί διαμαρτύρονται ἐπί δεκαετίας τόσο γιά τήν ἐνδεχόμενη κατάργηση τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν στήν δημόσια ἐκπαίδευση ὅσο καί γιά τήν μετατροπή του σέ θρησκειολογικό. Ὑπάρχουν θαυμάσιες καί ἐμπεριστατωμένες ἀναλύσεις.

Γιά τό ἴδιο θέμα καί ἡ Ἱερά Κοινότης τοῦ Ἁγίου Ὅρους, ἐκφράζουσα τήν διαχρονική αὐτοσυνειδησία τοῦ ἑλληνορθόδοξου Γένους μας, διαμαρτυρήθηκε μέ ἐπιστολή τῆς (28/12/2010-10/1/2011) πρός τήν τότε Ὑπουργό Παιδείας καί ἐτόνισε ὅτι τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν δέν πρέπει νά ἀποκτήση χαρακτήρα διαθρησκειακό, ἀλλά νά ἔχη χαρακτήρα Ὀρθόδοξο.
Προσφάτως (μέ ἡμερομηνία 4 Ἰουλίου 2012) τό «Ὑπόμνημα» τοῦ κ. Ἡρακλῆ Ρεράκη, καθηγητού τῆςΠαιδαγωγικῆς –Χριστιανικῆς Παιδαγωγικῆς στήν Θεολογική Σχολή τοῦ ἈριστοτελείουΠανεπιστημίου Θεσσαλονίκης πρός τήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, μᾶς πληροφορεῖ μέ ἐπιστημονικῶς τεκμηριωμένα θεολογικά καί παιδαγωγικά ἐπιχειρήματα ὅτι:

α) Ἡ διδασκαλία τοῦ νέου μαθήματος Θρησκευτικῶν προϋποθέτει τήν παραδοχή ὅτι ἡ Ἑλλάδα εἶναι ἤδη μία πολυπολιτισμική χώρα. Ἡ παρουσία ὡστόσο οἰκονομικῶν μεταναστῶν δέν ἔχει δημιουργήσει ἰδιαίτερες πολιτισμικές ὀντότητες καί ἑπομένως τέτοιες προϋποθέσεις σέν ὑφίσταντο στόν ἑλληνικό χῶρο.

β) Τό γνωστικό (πολυθρησκειακό) περιεχόμενο τοῦ νέου μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν καθιστά τήν διδασκαλία τοῦ μαθήματος ἀπολύτως ἀντιπαιδαγωγική. Εἶναι παιδαγωγικῶς ἀνεπίτρεπτη ἡ στόχεισις τοῦ νέου Προγράμματος Σπουδῶν, πού προβλέπει νά βορβαρδίζωνται τά παιδιά τῆς σχολικῆς ἡλικίας μέ γνωστικό ὑλικό, τό ὁποῖο δέν μποροῦν νά ἀφομιώσουν οὔτε πολλῶ μᾶλλον νά ἀξιοποιήσουν δημιουργικά. Ἀντιθέτως ἡ διδασκαλία περί τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, περί τῆς λατρευτικῆς καί μυστηριακῆς ζωῆς, περί τῆς ἐμπειρίας τῶν Ἁγίων μας , περί τῆς μοναδικότητας τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας, ἀφορᾶ σέ θέματα, γιά τά ὁποία οἱ μαθηταί αὐτῆς τῆς ἡλικίας ἔχουν τόσο τίς ἐμπειρικές ὅσο καί τίς γνωστικές προϋποθέσεις νά ἀκούσουν, νά συζητήσουν, νά προβληματισθοῦν καί συνεπῶς νά ἀναπτύξουν κριτικό ἐνδιαφέρον γιά ὅλες τίς ἄλλες θρησκεῖες.

γ) Σύμφωνα μέ τό νέο Πρόγραμμα Σπουδῶν οἱ μικροί μαθηταί διδάσκονται νά εἶναι χειραφετημένοι ἀπό «ὅ,τι ὀνομάζεται πρόσδεση στό παρελθόν», δηλαδή τήν πίστιν τῶν γονέων τους, οἱ δέ διδάσκοντες τά Θρησκευτικά προτρέπονται νά «ἀποστασιοποιοῦνται κατά τό δυνατόν ἀπό τή θρησκεία στήν ὁποία ἐνδεχομένως ἀνήκουν εἴτε πατροπαράδοτα εἴτε ἀπό ἐπιλογή».
δ) Ἡ προσφερόμενη θρησκευτική ἀγωγή δέν ἔχει ἀναφορά στό Χριστό ὡς Θεό, Σωτήρα καί Λυτρωτή, ὅπως τόν γνωρίζουμε ἀπό τήν Ὀρθόδοξο Πίστι μας, ἀλλά κατά τρόπο πανθρησκειακό «καλεῖται νά ἑστιάσει τό ἐνδιαφέρον τοῦ μαθητῆ στήν ἀνθρώπινη διάσταση τῶν θρησκειῶν…ὡς διαχρονική πηγή ἔμπνευσης γιά τόν πολιτισμό καί ἄντλησης προσωπικοῦ ἀλλά καί συλλογικοῦ ὑπαρξιακοῦ νοήματος».
Εἶναι προφανές ὅτι οἱ ἀρχιτέκτονες τοῦ νέου Προγράμματος Σπουδῶν ἔχουν κατά νοῦν νά ἀποδομήσουν ὅ,τι δέν πρόλαβαν νά γκρεμίσουν οἱ Βαυαροί τῆς Ἀντιβασιλείας τοῦ Ὄθωνος.
Ὁ ἄκρατος ἐκδυτικισμός τῆς δημόσιας ἐκπαιδεύσεως ἐκείνης τῆς ἐποχῆς, παρότι ἀπέκοψε τήν γενικώτερη Παιδεία ἀπό τίς φυσικές ρίζες πού ξεκινοῦσαν ἀπό τήν ἀρχαία Ἑλλάδα καί δημιουργικά πέρασαν στήν χριστιανική βυζαντινή αὐτοκρατορία καί κατόπιν στήν παιδεία τῶν διδασκάλων τοῦ Γένους καί τῶν κρυφῶν σχολείων, δέν εἶχε ὁριστικά ἀκυρώσει τόν Ὀρθόδοξο χαρακτήρα τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν. Ἡ θρησκευτική παιδεία, ἄν καί δέν στοιχοῦσε ἀκριβῶς στίς προσδοκίες καί στά ὁράματα τῶν πατέρων τοῦ νεότερου Ἑλληνισμοῦ, τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, τοῦ Καποδίστρια, τοῦ Μακρυγιάννη, τῶν ἁγίων Νεομαρτύρων, ἐν τούτοις διατηροῦσε τόν χαρακτήρα τῆς διδασκαλίας τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως.
Ἀκόμη καί ὁ πολύς Ἀδαμάντιος Κοραής ὁ ὁποῖος δέν συμπαθοῦσε τήν παιδεία πού πήγαζε ἀπό τήν βυζαντινή μας παράδοσι καί διατηρήθηκε στούς κύκλους τῶν Κολλυβάδων, δέν δίσταζε νά ὑποστηρίξη τόν κατηχητικό χαρακτήρα τῆς δημόσιας παιδείας στό ἀναγεννώμενο ἑλληνικό κράτος.
Στίς «Σημειώσεις εἰς τό προσωρινόν πολίτευμα τῆς Ἑλλάδος τοῦ 1822 ἔτους» ( τό Σύνταγμα τῆς Α΄ ἐν Ἐπιδαύρω Ἐθνοσυνελεύσεως ), σχολιάζοντας τό ἄρθρο πού ἀφορᾶ στήν δημόσια παιδεία, ὁρίζει τήν μορφή τῆς θρησκευτικῆς παιδείας ὡς «κατήχησιν» καί κάνει τίς ἑξῆς σημαντικές καί γιά τήν σημερινή πραγματικότητα παρατηρήσεις: «Τό αἴτιον, διά τί ὀνομάζω τελευταίαν τήν Κατήχησιν, εἶναι ὅτι ἐπειδή ὑποθέτω ἀνοικτά τά κοινά σχολεῖα ὄχι μόνον εἰς ὄλας τάς αἱρέσεις τῶν χριστιανῶν, ἀλλά καί εἰς τούς Ἰουδαίους καί εἷς τούς Τούρκους, καλόν εἶναι νά παραδίδεται ἡ κατήχησις δύο ἡμέρας τῆς ἑβδομάδος μόνος, εἰς μόνα τῶν Ἀνατολικῶν τά τέκνα, μετά τήν ἀπόλυσιν τῶν ἑτεροδόξων ὁποιωνδήποτε παρεκτός ἄν κανείς ἀπό τούς γονεῖς τούτων αὐτόκλητος ζητήση δίς καί τρίς ὡς χάριν, τήν εἴσοδον τοῦ τέκνου τοῦ εἰς τῆς κατηχήσεως τήν παράδοσιν» ( ἔκδ. ἐν Ἀθήναις, 1933, ὑπό Θέμ. Π. Βορίδου ).
Γιά τό περιεχόμενο τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς ἀγωγῆς ἔχει γίνει πολλή συζήτησις ἀπό ἀξιόλογους θεολόγους. Κατά καιρούς μέ ἀνακοινώσεις σέ συνέδρια καί μέ ἄρθρα ἔχουν γίνει προτάσεις γιά τήν ὑπέρβαση τῶν δυτικῶν θεολογικῶν ἐπιδράσεων ἀπό ἀναλυτικό πρόγραμμα καί στό περιεχόμενο τοῦ μαθήματος. Στόχος τῶν προτάσεων ἦταν ὁ προσανατολισμός τοῦ μαθήματος πρός τήν κατεύθυνση τῆς καλλιέργειας τοῦ Ὀρθόδοξου Ἐκκλησιαστικοῦ φρονήματος. Ὁ καθηγητής Νίκος Ματσούκας π.χ. ἔγραφε μεταξύ ἄλλων: «καταλαβαίνει κανείς εὔκολα πώς δέν εἶναι δυνατό νά εὐοδωθοῦν οἱ σκοποί τοῦ θρησκευτικοῦ μαθήματος πού στήν προκειμένη περίπτωση γιά μᾶς εἶναι ἡ καλλιέργεια τοῦ ὀρθοδόξου φρονήματος, ἄν δέν ὑπάρχουν τά πολιτιστικά ἀγαθά τῆς βυζαντινῆς μας παραδόσεως καί δάσκαλοι πού θά ἐμπνεύσουν τό μεράκι γί αὐτά τά ἀγαθά. Προϋποτίθεται βέβαια ἡ ὕπαρξη τοῦ ζωντανοῦ χριστιανικοῦ πνεύματος πού ἐκφράζεται στό πλαίσιο τῆς λατρείας». Καί σχεδόν συμπερασματικά σάν μία προτροπή ἐξόδου τῆς θεολογίας καί τῆς θρησκευτικῆς παιδείας ἀπό τήν βαβυλώνεια αἰχμαλωσία τους στά δυτικά πρότυπα συμπληρώνει : «τό ἀναλυτικό πρόγραμμα τοῦ θρησκευτικοῦ μαθήματος πρέπει νά ἀναθεωρηθεῖ ἄπ τά βάθρα του καί νά δοθεῖ μέ τρόπο πιό συγκεκριμένο ἡ ἱστορική ζωή τῆς Ὀρθοδοξίας (περιοδ. ΣΥΝΑΞΗ τεύχ.1(1982) σέλ.36 καί 40).
Μέ τό νέο πρόγραμμα σπουδῶν εἰς πεῖσμα τῆς ἀνάγκης γιά μία Ὀρθόδοξη διδαχή μέ τά ἀγαθά τῆς βυζαντινῆς μας παραδόσεως, ἐπιβάλλεται ἕνας σύγχρονος βαρλααμιστισμός πού εἰσχωρεῖ βάναυσα στά σπλάγχνα τοῦ Γένους. Ἡ οὐμανιστική παιδεία, μέ μορφή διαφορετική ἀπό ἐκείνη τοῦ παλαιοῦ βαρλααμιτισμοῦ μέ τά χαρακτηριστικά του πανθρησκειακοῦ συγκρητισμοῦ, εἰσβάλλει στά σχολεῖα γιά νά ἀκυρώσει τήν Παιδεία τοῦ Γένους. Ἐπιχειρεῖται νά ἀποκοποῦν τά παιδιά ἀπό τίς ζωογόνες ρίζες τῆς πατροπαραδότου Ὀρθοδόξου Πίστεως, πού καθιστά τους ἀνθρώπους Σῶμα Χριστοῦ Ἐκκλησία Χριστοῦ, «κοινωνούς θείας φύσεως». (Β’Πέτρ.1,4) καί νά ἀφομοιωθοῦν στήν χοάνη μίας οὐμανιστικῆς θρησκευτικότητος πού δέν θά ἐλευθερώνει τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν ἁμαρτία καί τόν θάνατο, δέν θά τόν ὁδηγεῖ στόν ἁγιασμό καί τήν θέωση ἀλλά, τουναντίον, τόν προετοιμάζει γιά νά ἀποδεχθεῖ τήν δαιμονική Πανθρησκεία.
Αὐτός ὁ ἰδιότυπος νεοβαρλααμιτισμός ἐπιβάλλεται ἀπό μία μερίδα θεολόγων, οἱ ὁποῖοι δείχνουν πώς ἐχθρεύονται τήν ἡσυχαστική θεολογία τοῦ ἁγίου Γρηγορίαου τοῦ Παλαμᾶ, τήν μαρτυρική Ὀρθοδοξία τῶν Νεομαρτύρων, τήν ἀσκητική παιδεία τῶν Κολλυβάδων, τήν ἁπλοική πίστη τῶν ἀγωνιστῶν τῆς Παλλιγενεσίας τοῦ 1821. Οἱ θεολόγοι αὐτοί δέν κατανοῦν ὅτι ἀντιστρατεύονται τόν λόγο τῶν Προφητῶν τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Πατέρων, ὁ ὁποῖος δέν ἀναγνωρίζει ἄλλες ὁδούς σωτηρίας πλήν τοῦ Κυρίου μᾶς Ἰησοῦ Χριστοῦ. «Οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλω οὐδενί ἤ σωτήρα, οὐδέ γάρ ὄνομα ἔστιν ἕτερον ὑπό τόν οὐρανόν τό δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾦ δεῖ σωθεῖναι ἠμᾶς. (Πράξ.4,12).
Δέν κατανοοῦν ἑπομένως ὅτι στεροῦντες ἀπό τά Ὀρθόδοξα Ἑλληνόπουλα τήν ἀναγκαία γί αὐτά Ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστική Παιδεία καί ἐπιβάλλοντες τήν δημόσια πολυθρησκειακή θρησκευτική ἐκπαίδευση, φανερώνουν τήν κρίση θεολογίας καί πιό πολύ τήν κρίση πίστεως, στήν ὁποία βρίσκονται γιά νά θυμηθοῦμε τόν σχετικό λόγο τοῦ π.Γεωργίου Φλωρόφσκυ.
Διερωτᾶται κανείς, ἐάν μπορεί οἱ θεολόγοι αὐτοί νά θεωροῦνται μέλη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅταν ἐν τοῖς πράγμασι ὑπονομεύουν τό διδακτικό της ἔργο στίς εὐαίσθητες ψυχές τῶν μαθητῶν. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι δέν μποροῦν νά εἶναι ἐντός τοῦ περιβόλου τῆς Ἐκκλησίας δέν μποροῦν νά εἶναι μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, ἐφ’ ὅσον τό ὑποσκάπτουν.
Οἱ ἐμπνευσταί τοῦ νέου Προγράμματος Σπουδῶν φαίνεται νά πιστεύουν ὅτι ὁ λαός μας δέν χρειάζεται τόν Χριστό στήν Παιδεία ἀλλά ὅτι ἔφτασε ἡ ὥρα νά ζητήσει ἀπό τόν Χριστό νά «ἀπέλθη τῶν ὁρίων αὐτῶν». ΄Ὅμως πρίν ἀπό ἐμᾶς ἄλλοι λαοί, τῶν ὁποίων τίς ἀρχές διδασκαλίας τοῦ Θρησκευτικοῦ μαθήματος πασχίζουμε νά ἀντιγράφουμε εἶχαν διώξει τόν Χριστό ἀπό τήν παιδεία τους καί ἔζησαν τίς συνέπειες τῆς ἀπομακρύνσεώς Του.
«Τό σχολεῖον τῆς Εὐρώπης ἔχει ἀποχωρισθῆ ἀπό τήν πίστιν εἰς τόν Θεόν. Εἰς αὐτό ἔγκειται ἡ μεταστροφή της εἰς δηλητηριάστριαν, εἰς αὐτό καί ὁ θάνατος τῆς εὐρωπαικῆς ἀνθρωπότητος» εἶπε μέ κάθε εἰλικρίνεια ὁ βαθύς γνώστης τῆς εὐρωπαικῆς κουλτούρας ἅγιος Νικόλαος Βαλιμίροβιτς, ὁ ὁποῖος ἔζησε στό ἴδιο του τό σῶμα τήν βαρβαρότητα τῆς ἀποχριστιανοποιημένης Εὐρώπης, ὅταν ἦταν αἰχμάλωτος τῶν Ναζί στά στρατόπεδα τοῦ Νταχάου.
Ὁ σύγχρονος νεοελληνικός οὐμανισμός ἐπιβάλλει στούς Νεοέλληνες νά διώξουν ἀπό τήν δημόσια θρησκευτική Ἐκπαίδευση τόν Χριστό τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως καί νά δεχθοῦν τήν νεοεποχίτικη πολυθρησκειακή θρησκευτική παιδεία τῆς Πανθρησκείας. Ἐλπίζουμε ὅτι ὁ λαός μας δέν θά ὑποκύψει στίς ἐπιλογές μίας μειοψηφίας θεολόγων καί διαμορφωτῶν τῆς δημόσιας παιδείας ἀλλά θαρραλέα θά ζητήσει ἀπό τούς ἁρμοδίους παράγοντες τῆς Πολιτείας νά ἐπανεξετάσουν τό θέμα, νά τό θέσουν σέ ἕνα οὐσιαστικό δημοψήφισμα, ἀφοῦ ἀκουστοῦν καί οἱ Ὀρθόδοξες καί οἱ πανθειστικές προτάσεις γιά νά ἐπιλέξει μόνος του ἄν ἀκόμη θέλει τόν Χριστό στήν Παιδεία ἤ ἄν ἐπιθυμεῖ τήν ἀπό-Χριστοποίησή της.
Πιστεύουμε ὅτι ὁ ἑλληνικός λαός παρά τίς ἁμαρτίες πού τόν ὁδήγησαν στήν παροῦσα πολύπλευρη κρίση στό βάθος τῆς ψυχῆς τοῦ εἶναι πιστός στήν Ὀρθοδοξία καί τήν Ἐκκλησία του. Αὐτό τό δείχνει ὁσάκις οἱ περιστάσεις τό ἐπιτρέπουν, νά ἐκφράζει ἀνεπηρέαστος τήν πίστη του στόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία. Τήν Ὀρθόδοξη Χριστιανική Παιδεία προτιμοῦν ὄχι μόνο τά τρία τοῖς ἑκατό τῶν Νεοελλήνων πού ἐκκλησιάζονται τίς Κυριακές ἀλλά ἡ συντριπτική τους πλειοψηφία πού αἰσθάνονται καί δηλώνουν Χριστιανός Ὀρθόδοξος , πού τιμοῦν τίς μεγάλες ἑορτές τῆς Ἐκκλησίας, πού βαπτίζουν τά παιδιά τους , πού ἀγαποῦν τίς χριστιανικές τους παραδόσεις, πού κάποτε μετανοοῦν γιά τά λάθη τους, πού παίρνουν τά ἐφόδια τῆς αἰωνίου Ζωῆς, πού ἀφήνουν τήν τελευταία τους πνοή μέ ἐλπίδα στόν Χορηγό της Ζωῆς καί Νικητή τοῦ Θανάτου.
Αὐτά τά παρακάμπτουν οἱ ἐπίδοξοι μεταρρυθμισταί τῆς θρησκευτικῆς παιδείας τοῦ Γένους. Θέλουν νά νοιώθουν ἐκσυγχρονισταί καί ὄχι «ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις πατράσι». Ἀλλοιῶς δέν ἐξηγεῖται ἡ ἐμμονή τους σέ δυτικόφερτες μεθόδους πού ἀκολουθοῦν τίς ἀρχές τῆς θεωρίας τοῦ «θρησκευτικοῦ γραμματισμοῦ», μίας θεωρίας πού δέν ἀνταποκρίνεται στούς στόχους τῆς Ὀρθοδόξου ἀγωγῆς, πού δέν συμβιβάζεται μέ τήν προοπτική της θεώσεως. Ἀλλοιῶς δέν ἐξηγεῖται τό ὅτι, ἄν καί εἶναι Ὀρθόδοξοι θεολόγοι, δέν ἀντιλαμβάνονται ὅτι ἡ θρησκευτική ἀγωγή τά Ὀρθόδοξα παιδιά πρέπει νά βασίζεται στήν πίστι καί στήν ζῶσα ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησία στό κέντρο τῆς ὁποίας εἶναι ὁ Θεάνθρωπος Κύριος Ἰησοῦς Χριστός.
Γιά μία ἀκόμη φορᾶ τό ἴδιο δίλλημα ὀρθώνεται μπροστά μας Οὐμανιστική ἤ θεανθρωποκεντρική παιδεία. Συσχηματισμός μέ τόν κόσμο ἐν ὀνόματι μία δῆθεν προσαρμογῆς στά νέα κοινωνικά δεδομένα ἤ προσήλωσις στήν πάντοτε κοινή καί οὐδέποτε ἐκκοσμικευομένη παιδαγωγική τοῦ μόνου ἀληθινοῦ Παιδαγωγοῦ, ὁ ὁποῖος μᾶς κάνει δικό Του Σῶμα, Ἐκκλησία Του, αὐθεντική εἰκόνα Του.
Στό βιβλίο τῆς «Τό Ἅγιον Ὅρος καί ἡ Παιδεία τοῦ Γένους μᾶς (1984) ἡ Ἱερά Κοινότης τοῦ Ἁγίου Ὅρους γράφει: « Δέν μποροῦμε ἀτιμωρητί οἱ ὀρθόδοξοι ΄Ἕλληνες νά παιδιαρίζωμε στηριζόμενοι σ’ ὁποιαδήποτε δικαιολογία ἤ περισσότερο νά αὐθαδιάζουμε. Ἄν αὐτοί πού προηγήθηκαν ἠμῶν καί ἔζησαν καί τάφηκαν σέ τοῦτα τά χώματα, αὐτοσχεδιάζουν κάνοντας τό κέφι τους, τότε θά μπορούσαμε καί ἐμεῖς νά συνεχίσουμε αὐτοσχεδιάζοντας.
΄Ἄν ὅμως ἔζησαν διαφορετικά …τότε δέν μποροῦμε ἀτιμωρητί νά αὐτοσχεδιάζωμε, νά κάνωμε πρόβες, νά παίζωμε ἐν οὐ παικτοῖς.
Ἄν δέν εἶχε θεολογήσει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ὅπως θεολόγησε ἀνακεφαλαιώνοντας τήν πείρα καί τήν ζωή τής Ὀρθοδοξίας, σβήνοντας τή δίψα τοῦ σημερινοῦ βασανισμένου νέου ἀνθρώπου. Ἄν δέν ἤσαν γενάρχες τοῦ νέου Ἑλληνισμοῦ ἕνας ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός καί ἕνας Μακρυγιάννης. ΄Ἄν δέν ὑπῆρχαν ὅλα αὐτά στό αἷμα μας, τότε θά μπορούσαμε νά κάνωμε ὅ,τι μᾶς κατέβη.
Τώρα δέν εἶναι ἔτσι. Τώρα βρισκόμαστε ἐν τόπω καί χρόνω ἁγίω. Δέν μπορεῖ νά εἴμαστε ἐπιπόλαιοι. Δέν ἀνήκομε στόν ἑαυτό μας. Ἀνήκομε σ αὐτούς πού μᾶς γέννησαν καί σ ὅλο τόν κόσμο. Εἴμαστε χρεωμένοι μέ πνευματική κληρονομιά. (σέλ.66-70).
Αὐτή εἶναι ἡ ἀλήθεια. Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός ἵδρυσε σχολεῖο γιά νά ὁδηγῆται δί αὐτῶν ὁ λαός σέ θεογνωσία, ὄχι σέ στείρα ἐγκυκλοπαιδική γνώση. Ἡ γνωσιολογία, ἡ ὁποία χαρακτηρίζει τό φρόνημα καί διέπει τά κηρύγματα τοῦ ἐθναποστόλου ἁγίου Κοσμᾶ, δέν εἶναι ἡ γνωσιολογία τῶν ἐγκυκλοπαιδιστῶν, τῶν εὐρωπαίων καί ἑλλήνων διαφωτιστῶν τοῦ 18ου αἰῶνος τῶν βαυαρῶν ἀρχιτεκτόνων τῆς νεωτέρας παιδείας τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους. Ἡ γνωσιολογία του εἶναι εὐθυγραμμισμένη μέ ἐκείνην τῶν Προφητῶν, τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Πατέρων μέχρι τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ. Σέ αὐτήν τήν παιδεία προσανατόλιζε τό δοῦλον Γένος ὅταν ἔλεγε: «Διατί ἀπό τό Σχολεῖον μανθάνομεν τό κατά δύναμιν τί εἶναι Θεός, τί εἶναι Ἁγία Τριάς, τί εἶναι ΄Ἄγγελοι, Ἀρχάγγελοι. Τί εἶναι δαίμονες, τί εἶναι Παράδεισος, τί εἶναι Κόλασις, τί εἶναι ἁμαρτία, τι εἶναι ἀρετή.
Ἀπό τό σχολεῖον μανθάνομεν τί εἶναι ἁγία Κοινωνία, τί εἶναι Βάπτισμα, τί εἶναι ΄Ἅγιον Εὐαγγέλιον, ὁ τίμιος Γάμος, τί εἶναι ψυχή, τί εἶναι κορμί, τά πάντα ἀπό τό σχολεῖον τά μανθάνομεν.(Ἰω. Μενούνου, Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ Διδαχές ἔκδ. Τῆνος σέλ. 142).
Πιστεύουμε ὅτι οἱ ἐκτιμήσεις μας γιά τήν βούλησι τοῦ Ὀρθοδόξου ἑλληνικοῦ λαοῦ στό θέμα τῆς θρησκευτικῆς παιδείας εἶναι ὀρθές καί ὁ λαός ἐάν ἐρωτηθῆ θά προτιμήση νά μείνη πιστός στήν παρακαταθήκη τῶν πατέρων του καί δέν θά ἀποδεχθῆ ἕνα πανθρησκειακό μάθημα γιά τά παιδιά του, θά προτιμήση νά καταργηθῆ τό μάθημα τών Θρησκευτικῶν παρά νά ἐκπέση σέ μία ἀντίχριστη θρησκευτική ἀγωγή. Θά ἦταν προτιμότερο γί αὐτόν νά καταρηγθῆ τό μάθημα καί νά προσφέρη μία Ὀρθόδοξη παιδεία στά παιδιά του ἔξω ἀπό τό δημόσιο σχολεῖο, παρά νά ἀποδεχθῆ μία δημόσια μύηση στήν ἐπερχόμενη Πανθρησκεία.
Ἐάν παρά ταῦτα ὁ λαός μᾶς ἐνσυνείδητα προτιμήση νά ἀπομακρύνη τόν Χριστό ἀπό τήν δημόσια παιδεία θά εἶναι μοιραία ἐκεῖνος ὑπεύθυνός τῆς ἐπιλογῆς του. Ὁ Χριστός ὅμως μαρτυρεῖται στό Ἱερό Εὐαγγέλιο, δέν ἐκβιάζει κανέναν. Εἶναι ὁ Θεός τῆς ἐλευθερίας «κρούει τήν θύραν» καί περιμένει νά τόν δεχθοῦμε. Ἀλλά καί ἀπομακρύνεται ὅταν ἐμεῖς δέν τόν δεχόμαστε. Μόνον ἄς γνωρίζουμε ὅτι τό τίμημα τῆς ἀπουσίας τοῦ Χριστοῦ ἀπό τήν ζωή μας θά εἶναι βαρύ, θά εἶναι ὁ ὄλεθρος.
Ὅπως ἔλεγε ὁ προφητικός λόγος: «ὅτι ἰδού οἱ μακρύνοντες ἑαυτούς ἀπό σοῦ ἀπολοῦνται» (Ψάλμ.72,27). Καί ὅπως γράφει ὁ ἅγιος Νικόλαος Ἀχρίδος: «Ὁ Χριστός ἀπεμακρύνθη ἀπό τήν Εὐρώπην, ὅπως κάποτε ἀπό ἀπό τήν χώραν τῶν Γαδαρηνῶν, ὅταν οἱ Γαδαρηνοί τό ἐζήτησαν.
Μόλις ὅμως Αὐτός ἔφυγεν, ἦλθε πόλεμος, ὀργή, τρόμος καί φρίκη, κατάρρευσις, καταστροφή».
Συνοψίζοντες τά ἀνωτέρω διαμαρτυρόμεθα σέ ὅλους τους τόνους καί πρός κάθε κατεύθυνση γιά τό ὅτι μέ τό νέο Πρόγραμμα Σπουδῶν ἐξισώνονται ὁ Χριστός μέ τόν Μωάμεθ, τόν Βούδα, τόν Κομφόυκιο καί ἡ ἐν Χριστῷ ζωή μέ τήν θρησκευτικότητα τῶν ἄλλων θρησκειῶν, δηλαδή διδάσκεται στά παιδιά ὅτι σωτηρία ὑπάρχει καί στίς ἄλλες θρησκεῖες. ΄Ὅσοι τί πράττουν, κηρύσσουν «ἕτερον εὐαγγέλιον» εὐαγγέλιο πλάνης μέ τό ὁποῖο δέν μποροῦμε νά συμφωνήσουμε.
Ἐκφράζουμε τήν ἐλπίδα ὅτι οἱ πολιτικοί μας ἠγέται καί οἱ ἐκκλησιαστικοί μας ἄρχοντες δέν θά ἐπιτρέψουν νά ἐξισώνεται στίς ψυχές τῶν Ὀρθόδοξων μαθητῶν ἡ Ἀλήθεια μέ τό ψεῦδος, διότι τό σοβαρό αὐτό πλῆγμα τῆς δαιμονικῆς Νέας Ἐποχῆς στό σῶμα τοῦ εὐλογημένου Ὀρθόδοξου λαοῦ μᾶς θα ἀποτελέση ἀσυγχώρητο λάθος τῆς γενεᾶς μας ἡ ὁποία καί θά πληρώση τό βαρύ τίμημα τῆς ἀποστασίας.

Ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου
+ Ἀρχιμανδρίτης Γεώργιος
22 Ἰουλίου 2012
 

Πηγή:

http://thriskeftika.blogspot.gr/2012/07/blog-post_213.html

http://anavaseis.blogspot.gr/2012/07/blog-post_2661.html
 

    Λυπάμαι να βλέπω  ανθρώπους γύρω μου να φοβούνται για τη ζωή τους, για τη δουλειά τους , για την περιουσία τους. Πρόκειται για τον  γνωστό κατευθυνόμενο φόβο, την ψυχολογική βία, όπως ονομάζεται στη γλώσσα της νομικής επιστήμης. Οι Έλληνες την εποχή αυτήν έχουμε πέσει θύματα της ψυχολογικής βίας , για την οποία κανένας δεν λογοδοτεί ενώ είναι γνωστοί αυτοί που την κατευθύνουν καθώς και τα μέσα που χρησιμοποιούν και το σκοπό τον οποίο επιδιώκουν που είναι η πολιτική χειραγώγηση του λαού.
     Το ερώτημα είναι  αν ο καθένας από μας μπορεί να ζητήσει την δικαστική προστασία που παρέχουν οι διατάξεις περί προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
    Τόσοι νομομαθείς, θα μπορούσαν να ενημερώσουν τον κόσμο για τα δικαιώματά του. Αν γνωρίζαμε τα δικαιώματά μας, δεν θα οδηγούνταν ο κόσμος στην απόγνωση και στην αυτοκτονία. Ούτε εκείνοι που χρησιμοποιούν την ψυχολογική βία θα συνέχιζαν να το πράττουν, αν ήξεραν ότι ο κόσμος γνωρίζει τα δικαιώματά του.
   Αυτοί λοιπόν που νοιάζονται για τον ελληνικό λαό, είτε ιδιώτες, είτε οργανώσεις, ας μελετήσουν το ζωτικό αυτό θέμα, για να μη γινόμαστε θύματα του φόβου. Η γνώση είναι δύναμη. Δεν πιστεύω ότι ο κόσμος είναι απροστάτευτος στην ψυχολογική βία. Το να μη φοβούμαστε την εξουσία είναι ανθρώπινο δικαίωμα!
 

Άρθρο 30 της Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου

Καμιά διάταξη της παρούσας Διακήρυξης δεν μπορεί να ερμηνευθεί ότι παρέχει σε ένα κράτος, σε μια όμάδα ή σε ένα άτομο οποιοδήποτε δικαίωμα να επιδίδεται σε ενέργειες ή να εκτελεί πράξεις που αποβλέπουν στην άρνηση των δικαιωμάτων και των ελευθεριών που εξαγγέλονται σ' αυτήν.

ΠΗΓΗ: klassikoperiptosi.blogspot.gr

Θα πρέπει τελικά να έχουμε πάθει ομαδική παράκρουση όλοι μαζί. Ένδεκα εκατομμύρια Έλληνες καθόμαστε και ανεχόμαστε ένα πολιτικό σύστημα το οποίο πλέον λειτουργεί και ασκεί εξουσία σε βάρος μας παράνομα και αντισυνταγματικά. Φυσικά η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών δεν είναι νομικοί και κυρίως συνταγματολόγοι, αλλά και εκείνοι οι λίγοι που υπάρχουν σιωπούν, μέχρι....να θιγούν τα προνόμιά τους.

Μήπως είναι άραγε ψέματα ότι κάθε μέρα η ίδια η κυβέρνηση προσπαθεί να μας πείσει πως οι δανειστές (τρόϊκα) δεν δέχονται το ένα ή το άλλο; Χθες μόλις δεν μας είπαν ότι η τρόϊκα επέβαλε και πάλι το χαράτσι για τα ακίνητα στον λογαριασμό της ΔΕΗ ενώ η κυβέρνηση δεν ήθελε; Σήμερα πάλι δεν μας είπαν ότι θα προσπαθήσουν να βρουν ισοδύναμα αλλά δεν είναι σίγουροι ότι η τρόϊκα θα τα εγκρίνει  κ.λ.π.; Κάνουμε μήπως λάθος;

Ξέρετε όμως τι σημαίνει αυτή η ομολογία; Σημαίνει πως δεν ισχύει πλέον το ελληνικό Σύνταγμα το οποίο στο άρθρο 82 παρ. 1 λέει «H Kυβέρνηση καθορίζει και κατευθύνει τη γενική πολιτική της Xώρας, σύμφωνα με τους ορισμούς του Συντάγματος και των νόμων». Αφού όμως η κυβέρνηση δεν μπορεί αυτοδύναμα και κυρίαρχα να κυβερνήσει χωρίς την σύμφωνη γνώμη της τρόϊκας, αυτόματα το Σύνταγμα έχει καταλυθεί. Υπάρχει μήπως αντίρρηση επ’ αυτού;

Επίσης το άρθρο 22 μιλάει για το δικαίωμα στην εργασία και για τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας που συνάπτονται με ελεύθερες διαπραγματεύσεις. Όμως και εδώ το Σύνταγμα έχει καταργηθεί.

Το άρθρο 17 κατοχυρώνει το δικαίωμα στην ιδιοκτησία. Και πάλι εδώ, μέσω της έμμεσης δήμευσης που υφιστάμεθα όλοι μας, το Σύνταγμα έχει καταλυθεί.

Το άρθρο 23 κατοχυρώνει το δικαίωμα στην απεργία, αλλά και εδώ έχουμε κατάργηση στην ουσία του Συντάγματος.

Το άρθρο 28 παρ. 2 σε συνδυασμό με το άρθρο 36 παρ. 2 ορίζει ότι οι διεθνείς συμβάσεις που εκχωρούν Εθνική Κυριαρχία θα πρέπει να επικυρωθούν από την Βουλή με πάνω από 180 βουλευτές. Ούτε αυτό έχει γίνει και παρόλα αυτά η Εθνική Κυριαρχία έχει παραχωρηθεί.

Αυτές είναι μόνο μερικές ενδεικτικές διατάξεις από πολλές άλλες που έχουν στην πράξη καταργηθεί.

Ξέρετε ποιες έχουν μείνει μόνο να ισχύουν;

Αυτές που νομιμοποιούν τυπικά την ύπαρξη Βουλής και κυβέρνησης, οι οποίες όμως εξουσίες (νομοθετική και εκτελεστική) οφείλουν πλέον να υπακούουν στους δανειστές και όχι στο ελληνικό Σύνταγμα.

Δεν χρειάζεται φυσικά να είναι κανείς νομικός για να αντιληφθεί πως από τη στιγμή που το Σύνταγμα της χώρας έχει παραβιαστεί και έχει de facto καταλυθεί σε πολλές διατάξεις του, απλά δεν ισχύει πλέον ολόκληρο και η σημερινή τουλάχιστον κυβέρνηση είναι παράνομη. Δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο Σύνταγμα που να ισχύει αλά κάρτ. Είτε ισχύει ολόκληρο και το σεβόμαστε είτε δεν ισχύει καθόλου. Δεν μπορεί να σεβόμαστε μόνο τις διατάξεις που απονέμουν τυπικά εξουσία στους βουλευτές και τους υπουργούς, αλλά να παραβιάζουμε τις υπόλοιπες.

Επιπλέον, το ότι κανένας πολίτης δεν ενδιαφέρεται να αποκαταστήσει την συνταγματική νομιμότητα, κάνοντας χρήση του άρθρου 120 του Συντάγματος, δείχνει ότι και για τον ελληνικό λαό, το υπάρχον Σύνταγμα είναι πλέον στο σύνολό του γράμμα νεκρό.  Απλά ο κόσμος ανέχεται αυτή την εξουσία, γιατί δεν έχει κάτι άλλο αυτή τη στιγμή, δεδομένου ότι και τα εκτός εξουσίας κόμματα είναι απόλυτα συστημικά και στρουθοκαμηλίζουν για να μην κόψουν το αντισυνταγματικό κλαδί που και εκείνα κάθονται πάνω του..

Η κυβέρνηση και η Βουλή όμως, θα πρέπει το ταχύτερο να αποκαταστήσουν την νομιμότητα και την λειτουργία του Συντάγματος, γιατί δεν αποκλείεται ενδεχομένως να κατηγορηθούν κάποια στιγμή (κάποιοι από το πολιτικό σύστημα) για σφετερισμό της εξουσίας.

ΠΗΓΗ: olympia.gr

Ανεπίτρεπτες, ωμές και κατάφωρες, παρεμβάσεις στο έργο της ανεξάρτητης Δικαιοσύνης χαρακτηρίζει ο πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών Γιάννης Αδαμόπουλος τη χθεσινή επίσκεψη του κλιμακίου της τρόικας, στο Συμβούλιο της Επικρατείας, ενώ υπογραμμίζει ότι αρνείται ο δικηγορικός κόσμος να νομιμοποιήσει παρόμοιες «εκτροπές».

Ειδικότερα, ο Αδαμόπουλος επισημαίνει ότι «είναι αδιανόητο οι ταμειακές δυσχέρειες της Ελλάδας και η εξ αυτών αναγωγή ορισμένων εξωθεσμικών παραγόντων σε κρατικούς δανειστές να αποτελούν την πρόφαση για ανεπίτρεπτες παρεμβάσεις στη λειτουργία συνταγματικά ανεξάρτητων και διαχρονικά ακηδεμόνευτων θεσμών, όπως είναι η Δικαιοσύνη».

Πολλώ δε μάλλον, συνεχίζει ο πρόεδρος του ΔΣΑ, «είναι πρωτόγνωρο ανώτατοι δικαστικοί λειτουργοί να καθίστανται «απολογούμενοι» έναντι δημοκρατικά ανομιμοποίητων παραγόντων που, ως αυτόκλητοι κομιστές δήθεν σωτήριων λύσεων και μεταρρυθμίσεων, ζητούν εξηγήσεις για την ταχύτητα και την εν γένει πορεία της απονομής της Δικαιοσύνης στη χώρα».

Επίσης, εκφράζει την ελπίδα ότι «δεν θα επαναληφθούν στο μέλλον ανάλογες ωμές και κατάφωρες παρεμβάσεις στο έργο της ανεξάρτητης Δικαιοσύνης απ' όπου και αν αυτές προέρχονται», ενώ παράλληλα εκφράζει για άλλη μία φορά την προσήλωση των δικηγόρων «στις συνταγματικές προβλέψεις για την ανεξαρτησία των κρατικών λειτουργιών», οι οποίοι αρνούνται «να νομιμοποιήσουν εκτροπές που ενδεχομένως να λάβουν ανεξέλεγκτες διαστάσεις στο άμεσο μέλλον».

Και καταλήγει ο Αδαμόπουλος:«Οι 'Ελληνες δικαστές δεν χρειάζονται υποδείξεις αναφορικά με την άσκηση των καθηκόντων τους».

«Οι Έλληνες δικαστές δεν χρειάζονται υποδείξεις»              

10-07-2012 17:42:36

Μύδρους εξαπολύει με αφορμή την επίσκεψη του κλιμακίου της τρόικας στο Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) με γραπτή δήλωσή του ο πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου της Αθήνας (ΔΣΑ) Γιάννης Αδαμόπουλος, κάνοντας λόγο για «άμεση παρέμβασή της στα εσωτερικά της λειτουργίας του Ανώτατου Διοικητικού Δικαστηρίου» που κλόνισε, όπως λέει, για ακόμα μια φορά τον νομικό -και μη- κόσμο της χώρας.

«Είναι αδιανόητο οι ταμειακές δυσχέρειες της Ελλάδας και η εξ αυτών αναγωγή ορισμένων εξωθεσμικών παραγόντων σε κρατικούς δανειστές να αποτελούν την πρόφαση για ανεπίτρεπτες παρεμβάσεις στη λειτουργία συνταγματικά ανεξάρτητων και διαχρονικά ακηδεμόνευτων θεσμών, όπως είναι η Δικαιοσύνη», αναφέρει, μεταξύ άλλων, στην ανακοίνωσή του ο κ. Αδαμόπουλος. Παράλληλα, αναφέρει πως είναι «πρωτόγνωρο ανώτατοι δικαστικοί λειτουργοί να καθίστανται «απολογούμενοι» έναντι δημοκρατικά ανομιμοποίητων παραγόντων που, ως αυτόκλητοι κομιστές δήθεν σωτήριων λύσεων και μεταρρυθμίσεων, ζητούν εξηγήσεις για την ταχύτητα και την εν γένει πορεία της απονομής της Δικαιοσύνης στη χώρα.

Ο πρόεδρος του ΔΣΑ εκφράζει την ελπίδα του «να μην επαναληφθούν στο μέλλον ανάλογες ωμές και κατάφωρες παρεμβάσεις στο έργο της ανεξάρτητης Δικαιοσύνης απ’ όπου και αν αυτές προέρχονται» και επισημαίνει πάντως πως το έργο της απονομής του δικαίου εμφανίζει -σε επίπεδο διοικητικής δικαιοσύνης- σημαντικές καθυστερήσεις. Η ευθύνη για τις καθυστερήσεις αυτές βαρύνει, σύμφωνα με τον κ. Αδαμόπουλο, την πολιτεία η οποία, όπως λέει, κατά την πάγια πρακτική της ασκεί «ασυλλόγιστα και δίχως μέτρο κάθε προβλεπόμενο ένδικο μέσο». Το αποτέλεσμα είναι, σύμφωνα και με στοιχεία που παρέθεσε στη Βουλή ο υπουργός Δικαιοσύνης Αντώνης Ρουπακιώτης, στο Β΄ Τμήμα του ΣτΕ να κατατεθούν, το 2009, από την πλευρά του κράτους, 808 αναιρέσεις και το 2010 ο αριθμός των αναιρέσεων να φτάσει στις 2.184.

Και όλα αυτά, επισημαίνει ο κ. Αδαμόπουλος, «την ίδια στιγμή κατά την οποία επιχειρείται συστηματικά να περιοριστεί η άσκηση ενδίκων βοηθημάτων και μέσων από την πλευρά του πολίτη μέσω υπέρογκων αυξήσεων στο κόστος των απαιτούμενων παραβόλων, κατά τρόπο που ισοδυναμεί με συνταγματικά ανεπίτρεπτη δυσχέρανση του δικαιώματος πρόσβασής του στη Δικαιοσύνη και με φαλκίδευση των σχετικών δικαιωμάτων του».

Τέλος, ο πρόεδρος του ΔΣΑ επισημαίνει πως «οι Έλληνες δικαστές δεν χρειάζονται υποδείξεις αναφορικά με την άσκηση των καθηκόντων τους», πλην όμως τους καλεί «να ενεργήσουν με αρκετή δόση αυτοκριτικής, αναλογιζόμενοι και τις δικές τους ευθύνες αναφορικά με την ανάσχεση των αναπτυξιακών προσπαθειών που καταβάλλει η χώρα, οι οποίες πολλές φορές εγκλωβίζονται σε γρανάζια γραφειοκρατίας, βραδυπορίας και τυπολατρίας».

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Η Ελλάδα στην πρώτη γραμμή ανατροπής των Μνημονίων :  Τον έχουν χαρακτηρίσει «Αϊνστάιν της γλωσσολογίας», «Δαρβίνο της εποχής μας» και «κορυφαίο διανοούμενο του κόσμου». Είναι ένας από τους σημαντικότερους ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κάτι που του έδωσε και τον χαρακτηρισμό «ο αντιαμερικανός εξτρεμιστής», τον οποίο χρησιμοποιούν κυρίως οι Αμερικανοί. Η θεμελιώδης πλέον «Ιεραρχία Τσόμσκι», την οποία περιέγραψε το 1956, τον έχει καθιερώσει και ως έναν από τους σημαντικότερους γλωσσολόγους όλων των εποχών. Και όμως, παρ’ ότι έχεις όλα αυτά στο μυαλό σου όταν πηγαίνεις να τον συναντήσεις, ο 83χρονος Νόαμ Τσόμσκι είναι τελικά ακόμη πιο επιβλητικός και εντυπωσιακός από τη φήμη του.

Ο Νόαμ, όπως τον αποκαλούν όλοι στο ΜΙΤ, πηγαίνει κάθε ημέρα στο γραφείο του, στο Τμήμα Γλωσσολογίας και Φιλοσοφίας. Εκεί βρεθήκαμε στις 3.00 το μεσημέρι, 15 λεπτά νωρίτερα από το ραντεβού μας. Η Μπεβ Στολ, η βοηθός του, μας άνοιξε την πόρτα του προθαλάμου του γραφείου του. Είναι αυτή που κανονίζει τα πάντα για εκείνον με κάθε λεπτομέρεια: «Σε πέντε λεπτά θα μπείτε στο γραφείο του, ετοιμαστείτε και ο καθηγητής θα είναι μαζί σας στην ώρα του».

Ένα γραφείο γεμάτο βιβλία παντού. Στην τεράστια βιβλιοθήκη όλα είναι τοποθετημένα σε ράφια με γραμμένη από κάτω την κατηγορία στην οποία ανήκουν. Μια κατηγορία, όμως, ενώ έχει ετικέτα, είναι εντελώς κενή από βιβλία: «Intelligence». Σε κεντρικό σημείο υπάρχει μια τεράστια φωτογραφία του Μπέρτραντ Ράσελ και από κάτω γραμμένη η φράση με την οποία ξεκινά η αυτοβιογραφία του και προφανώς εκφράζει και τον Τσόμσκι: «Τρία πάθη, απλά, αλλά κατακλυσμιαία, εξουσιάζουν τη ζωή μου: Η λαχτάρα για αγάπη, η αναζήτηση της γνώσης και η ανυπόφορη θλίψη για τα βάσανα του ανθρώπινου είδους». Καθήσαμε σε ένα τραπέζι στο μέσον του γραφείου του, και ο Τσόμσκι κάθησε ακριβώς δίπλα μας. Ευτυχώς, γιατί εκτός του ότι είναι συναρπαστικό να τον έχεις κυριολεκτικά σε απόσταση αναπνοής, είναι γνωστό ότι μιλάει πάρα πολύ σιγά. Εκτός όλων των άλλων, φημίζεται και για την απίστευτη μνήμη του, θυμάται απλώς τα πάντα, κάτι που δεν το αρνείται και ο ίδιος: «Ναι, θυμάμαι πολλά πράγματα, αλλά μερικές φορές είναι λίγο βασανιστικό, επειδή οι άλλοι συνήθως δεν θυμούνται». Μπορεί με μεγάλη ευκολία να πηγαίνει από το ένα θέμα στο άλλο σαν να «τραβάει» μέσα στο μυαλό του συρτάρια με γνώσεις και πληροφορίες. Άκουγε κάθε ερώτησή μας σκυφτός, κοιτώντας προς τα κάτω, και μόλις τελειώναμε σήκωνε αμέσως το βλέμμα του και έδινε την απάντησή του κοιτώντας μας κατάματα μέχρι τέλους.

Πάντως ο Τσόμσκι έκανε την πρώτη ερώτηση: «Αλήθεια, τι γίνεται στην Ελλάδα; Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα».

Ετοιμαζόμαστε να καταστρέψουμε την παγκόσμια οικονομία. Ετσι μας λένε. Όμως η Ελλάδα που είναι λιγότερο από το ένα χιλιοστό της παγκόσμιας οικονομίας θα καταστρέψει όλη την υφήλιο; Δεν είναι γελοίο αυτό;

«Πιστεύω ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: η Ευρωπαϊκή Eνωση, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το ΔΝΤ ασχολούνται με το να καταστρέψουν την Ελλάδα και υπάρχει σχέδιο για αυτό. Βέβαια, για να είμαστε ειλικρινείς, και η Ελλάδα από μόνη της έχει πολλά εσωτερικά προβλήματα. Αυτά που προτείνει η τρόικα, όμως, κάνει αυτά τα προβλήματα πολύ χειρότερα και αδύνατον να λυθούν. Σχεδιάζουν και προτείνουν πολιτικές οι οποίες δεν οδηγούν στην οικονομική ανάπτυξη και στη λύση του προβλήματος και γι’ αυτό όσο προχωρούν τα μέτρα θα φέρνουν λιγότερη ελπίδα και άρα μεγαλύτερη απελπισία στον κόσμο».

Και τι θα κερδίσουν οι λεγόμενες «αγορές» από την καταστροφή της Ελλάδας;

«Ξέρετε, αυτό που ονομάζουν “αγορές”, δεν είναι κάτι ακαθόριστο. Είναι οι μεγάλες τράπεζες σε παγκόσμιο επίπεδο. Γερμανικές, γαλλικές και εμμέσως αμερικανικές τράπεζες. Η τραπεζική κοινότητα, λοιπόν, είναι αυτή που θέλει να αποπληρωθεί. Δεν τους ενδιαφέρει το τίμημα».

Πιστεύετε ότι θα τα καταφέρουν στο τέλος;

«Ήδη πληρώνονται εδώ και πολλά χρόνια. Έπαιρναν πάντα και παίρνουν ακόμη αυτό που θέλουν, αλλά το τελικό αποτέλεσμα ίσως είναι η καταστροφή της Ελλάδας. Η κατάσταση δεν είναι ανάλογη, αλλά υπάρχουν δύο παραδείγματα χωρών, όπως η Αργεντινή και η Ισλανδία, που δεν υπάκουσαν και πλέον πηγαίνουν καλά. Ωστόσο αυτές οι δύο χώρες είχαν το δικό τους νόμισμα, μπορούσαν να πουν “δεν δεχόμαστε τους νόμους του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος” και είχαν τη δυνατότητα να κινηθούν αλλιώς. Η Ελλάδα δεν μπορεί να κάνει ακριβώς αυτό, αφού δεν έχει το δικό της νόμισμα»

Πιστεύετε, παρ’ όλα αυτά, ότι μια επιστροφή στη δραχμή θα ήταν καταστρεπτική για εμάς;

«Ναι, παρ’ ότι είναι ένα πιθανό σενάριο. Γι’ αυτό πιέζει έτσι το ΔΝΤ, διότι ξέρει ότι η Ελλάδα δεν πρέπει να επιστρέψει στη δραχμή και συνεπώς γνωρίζει ότι μπορεί να πιέσει. Προσέξτε τον φασισμό του οικονομικού συστήματος. Είναι σαν να μου έχετε δανείσει εσείς χρήματα, με ληστρικά κιόλας επιτόκια, να σας αποπληρώνω για κάποια χρόνια και όταν ξαφνικά δεν μπορώ να σας πληρώσω άλλο, να μου λέτε: “Ωραία, θα πληρώσουν οι φίλοι και οι γείτονες για σένα”. Αυτό είναι το ΔΝΤ. Αν ένας επενδυτής, μια τράπεζα ας πούμε, έχει επενδύσει με ρίσκο σε μια χώρα, και βέβαια πάντα με ληστρικά επιτόκια, και κάποια στιγμή η χώρα δεν μπορεί πλέον να πληρώνει, έρχεται το ΔΝΤ και λέει ότι θα πληρώσουν άλλοι για σένα. Αυτοί, φυσικά, είναι πάντα οι φορολογούμενοι των άλλων χωρών, οι οποίοι δεν πήραν ποτέ το συγκεκριμένο δάνειο. Ολα γίνονται, αρκεί να μη χάσουν οι τράπεζες. Και τελικά να μην έχουν στην ουσία κανένα ρίσκο!».

Συγγνώμη, αλλά πώς το αποκαλείτε αυτό το σύστημα;

«Είναι το οικονομικό σύστημα “στυγνή ληστεία”».

Πολύ περιγραφικό όνομα για οικονομικό σύστημα«Μα δεν είναι καν μυστικό, το λένε και οι ίδιοι! Πριν από μερικά χρόνια ένας υψηλά ιστάμενος του ΔΝΤ το χαρακτήρισε “κοινότητα της πίστωσης και της επιβολής”. Ακριβώς όπως η Μαφία! Οπως οι μαφιόζοι, έχουν και τα λεφτά να σε δανείσουν, αλλά και τον τρόπο να σ’ τα πάρουν πίσω».

Αρα η ανυπακοή και η μη πληρωμή του χρέους μας είναι η πρότασή σας;

«Προσέξτε. Η ανυπακοή πολλές φορές θέλει ψυχραιμία και υπομονή. Και κυρίως να βρείτε τον τρόπο που σας ταιριάζει».

Το ίδιο σύστημα, όμως, δεν επιβάλλεται και εδώ στις Ηνωμένες Πολιτείες;

«Βεβαίως. Από τα πρώτα χρόνια του Ρίγκαν και ως σήμερα, πάρα πολλές φορές έχουν κληθεί οι αμερικανοί πολίτες να πληρώσουν τα κεφάλαια τραπεζών που χάθηκαν σε επενδυτικά ρίσκα που πήραν οι ίδιες εντός και εκτός ΗΠΑ. Αυτό, προσέξτε, δεν θα συνέβαινε σε ένα καπιταλιστικό σύστημα. Αλλά συμβαίνει στο δικό μας οικονομικό σύστημα, διότι απλώς είναι “γκανγκστερικό”. Μάλιστα υπάρχει και όνομα για αυτό το σύστημα, ο Στίγκλιτζ θα σας έχει μιλήσει φαντάζομαι. Ονομάζεται “πολύ μεγάλο για να αποτύχει”. Αυτό περιγράφει στην ουσία την πολιτική “παροχής εξασφάλισης” από την πλευρά της αμερικανικής κυβέρνησης, η οποία διασφαλίζει στις τράπεζες και στους επενδυτικούς οργανισμούς πως “ό,τι ρίσκο και να πάρετε, όταν το σύστημα καταρρεύσει και δεν θα μπορείτε να πάρετε άλλα λεφτά, θα σας τα δώσουμε εμείς από τα χρήματα των φορολογουμένων”. Παρεμπιπτόντως, το σύστημα καταρρέει κάθε τόσο».

Οι οίκοι αξιολόγησης τι ρόλο παίζουν σε όλα αυτά;

«Οι οίκοι αξιολόγησης συμπληρώνουν ιδανικά το “γκανγκστερικό σύστημα”, αφού έχουν συνυπολογίσει, πριν από κάθε επένδυση, ότι αν κάτι δεν πάει καλά στη χώρα στην οποία γίνονται επενδύσεις, τότε θα αναλάβει τα χρέη η εκεί κυβέρνηση, δηλαδή οι φορολογούμενοι. Δηλαδή κάτι το οποίο αποτελεί σκάνδαλο, αυτοί το έχουν συμπεριλάβει στους υπολογισμούς τους! Γι’ αυτό και κάποιοι, πολύ λίγοι, ακόμη και μέσα σε αυτήν την κρίση, τα καταφέρνουν μια χαρά. O ρόλος των οίκων αξιολόγησης ενισχύθηκε από τη δεκαετία του ’70 και μετά, όταν το σύστημα πραγματικά απογειώθηκε και συγκεντρώθηκε τεράστιος πλούτος στα χέρια πολύ λίγων. Όλοι γνωρίζουν ότι οι ΗΠΑ είναι μια χώρα ανισοτήτων, αλλά αυτό που ίσως δεν είναι αντιληπτό είναι ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος αυτής της ανισότητας προέρχεται από το ένα τοις χιλίοις του πληθυσμού».

Και εμείς οι πολίτες, όμως, δεν αντιδράσαμε καθόλου και τα αποδεχτήκαμε όλα αυτά που καθορίζουν τη ζωή μας.

«Μα δεν τα έχουμε αποδεχτεί! Δεν μας δόθηκε καμία επιλογή και καμία εναλλακτική. Δεν μας ρώτησε κανένας: “Σας αρέσει το ΔΝΤ;”. Εμένα δεν με ρώτησε κανένας, εσάς; Απλώς το σχεδίασαν και μας το επέβαλαν».

Γι’ αυτό η Goldman Sachs, ας πούμε, αν και βασική υπεύθυνη της κρίσης, βγάζει ακόμη τεράστια κέρδη;

«Ακριβώς. Αν και είναι βασικοί υπεύθυνοι και από τους αρχιτέκτονες της κρίσης, τα πάνε μια χαρά, με τεράστιους μισθούς και με μπόνους. Αυτό συμβαίνει επειδή απλώς ανήκουν στο σύστημα που προανέφερα. Η Goldman Sachs τώρα είναι πλουσιότερη από ποτέ. Αλλά ο κόσμος δεν εστιάζει σε γεγονότα όπως αυτό, διότι η προπαγάνδα αναζητεί και βρίσκει άλλους “υπεύθυνους” να κατηγορήσει. Κατά τη διάρκεια της κρίσης, όμως, ένα από τα μεγαλύτερα λάθη είναι να στοχοποιείς διάφορες κοινωνικές ομάδες».

Η στοχοποίηση, όμως, συμβαίνει και από τις δύο πλευρές. Και από το κράτος προς κάποιους, αλλά και από τους πολίτες προς κάποιους άλλους. Δεν είναι επικίνδυνο αυτό; Υπάρχει «καλή» στοχοποίηση;

«Όχι βέβαια. Προσέξτε τι γίνεται. Από την πλευρά του κράτους έχουμε ορισμένους ιδιαίτερα εύκολους στόχους, όπως είναι για παράδειγμα οι δάσκαλοι και η Παιδεία γενικότερα. Από την πλευρά του πληθυσμού τώρα, έχουμε τον εύκολο στόχο, που είναι οι αλλοδαποί, και στην Ευρώπη εξαπλώνεται ανησυχητικά το φαινόμενο της μετανάστευσης. Στην Ουγγαρία με το νεοφασιστικό κόμμα Τζομπίκ, στην Αγγλία με το Βρετανικό Εθνικό Μέτωπο και την Αγγλική Αμυντική Λίγκα. Και αν σας ακούγεται ανακουφιστικό ότι σε διάφορες χώρες της Ευρώπης τα ακροδεξιά ρατσιστικά κόμματα παίρνουν κάτω από 10%, μην ξεχνάτε ότι το 1928 στη Γερμανία το Ναζιστικό Κόμμα είχε πάρει κάτω από 3%. Πέρυσι βγήκε στη Γερμανία το βιβλίο του Τίλο Σαραζίν “Η Γερμανία καταργεί τον εαυτό της”, στο οποίο ισχυρίζεται ότι οι μετανάστες καταστρέφουν τη χώρα. Έγινε μπεστ σέλερ. Η δε καγκελάριος Μέρκελ, παρ’ ότι καταδίκασε το βιβλίο, δήλωσε ότι η πολυπολιτισμικότητα έχει τελικά αποτύχει. Οι Τούρκοι και οι Άραβες που τους έκαναν εισαγωγή για να κάνουν τη βρώμικη δουλειά “απέτυχαν”, δηλαδή, να γίνουν ξανθοί και γαλανομάτηδες, κανονικοί άριοι…».

Υπάρχει πάντως το παράδοξο σε καιρούς οικονομικής και κοινωνικής ηρεμίας οι άνθρωποι να επιλέγουν τον καπιταλισμό και να θυμούνται όλα τα κακά του σοσιαλισμού. Οταν όμως έρχεται η οικονομική κρίση, τότε βρίζουν τα κακά του καπιταλισμού και μνημονεύουν τα καλά του σοσιαλισμού. Είναι λίγο ανόητο αυτό. Πώς γίνεται να αλλάξει;

«Αυτό είναι και το ένα και μοναδικό μήνυμα που πραγματικά έχω να δώσω. Δεν είναι συνταγή και πρέπει ο καθένας να το καταφέρει μόνος του: Χρησιμοποιήστε την κοινή λογική».

Με αυτό που λέτε ελπίζετε να βελτιώσετε τον κόσμο;

«Δεν θέλω να βελτιώσω τον κόσμο, θέλω οι άνθρωποι να τον βελτιώσουν».

Ποια είναι η άποψή σας για τον Μπαράκ Ομπάμα; Σας φαίνεται, όπως λένε, να έχει ξεχάσει ότι ο Λευκός Οίκος χτίστηκε από χέρια μαύρων;

«Όταν εξελέγη ο Ομπάμα, δεν είχα καμία προσδοκία από αυτόν. Το είχα γράψει και το είχα πει πριν από την εκλογή του. Αυτός ο άνθρωπος δεν είχε καθόλου αρχές. Είναι ένας οπορτουνιστής χωρίς αρχές. Από την άλλη όμως, το να έχουμε μια οικογένεια μαύρων στον Λευκό Οίκο είναι ένα μεγάλο ιστορικό κατόρθωμα. Συμβολίζει σπουδαία πράγματα για την τεράστια ομάδα των Αφροαμερικανών, αλλά κυρίως για την παγκόσμια κουλτούρα και τον πολιτισμό. Το να περιμένεις, πάντως, κάτι από τον Ομπάμα είναι τεράστιο λάθος».

Ολα αυτά τα χρόνια που σας ακούω και σας διαβάζω, μου θυμίζετε ήρωα της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας.

«Αλήθεια; Μισό λεπτό να καλύψω τις φτέρνες μου».

Ειλικρινά, μοιάζει σαν να προσπαθείτε να αλλάξετε τη μοίρα που οι ίδιοι οι άνθρωποι έχουν επιλέξει για τον εαυτό τους. Αυτό δεν είναι κάπως μάταιο; Στο τέλος δεν θα είναι έτσι και αλλιώς χαμένη μάχη;

«Όχι, δεν την έχουν επιλέξει οι άνθρωποι τη μοίρα τους. Εγώ πάντως δεν την έχω επιλέξει. Έχει όμως σχεδιαστεί. Ο Ανταμ Σμιθ (που έγραψε τον “Πλούτο των εθνών”) δεν ήταν ηλίθιος που έγραψε αυτά που έγραψε».

Ας περάσουμε σε κάτι άλλο που αφορά την Ελλάδα. Πώς εξηγείτε την επιθετική συμπεριφορά της Τουρκίας;

«Υπάρχουν πάρα πολλοί ιστορικοί λόγοι για αυτό. Πάντως πιστεύω ότι η Ελλάδα έχει μπει σε ένα παιχνίδι υπερβολικής σπατάλης για όπλα και αυτό έχει προκαλέσει μεγάλα προβλήματα στη χώρα, αφού ο προϋπολογισμός για τους εξοπλισμούς είναι πολύ μεγαλύτερος από όσο θα μπορούσε να αντέξει η οικονομία σας. Σκεφτείτε λίγο πρακτικά. Στην ακραία περίπτωση σοβαρής εμπλοκής μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας, η πιθανότητα να χρησιμοποιηθεί όλος αυτός ο στρατιωτικός εξοπλισμός και να φέρει αποτέλεσμα είναι σχεδόν μηδενική. Διότι απλώς η δύναμη της Τουρκίας είναι πολλαπλάσια ποσοτικά».

Ομως στην ουσία οι ΗΠΑ μάς έχουν υποχρεώσει σε αυτά τα τεράστια έξοδα για εξοπλισμούς.

«Φυσικά. Το λατρεύουν αυτό οι ΗΠΑ. Σχεδόν όλη η οικονομία των ΗΠΑ στηρίζεται στους εξοπλισμούς. Σκεφτείτε ότι επί Μπιλ Κλίντον η Τουρκία έγινε αναλογικά ο υπ’ αριθμόν ένα αγοραστής όπλων στον κόσμο μαζί με την Αίγυπτο και το Ισραήλ. Αυτός είναι και ένας πολύ βασικός λόγος για τον οποίο εξοπλίζουμε το Ισραήλ. Εκτός από το ότι το κάνουμε για να ευχαριστήσουμε το ισραηλινό λόμπι, τους εξοπλίζουμε για να τους χρησιμοποιήσουμε και ως “διαφημιστικό”, ως “teaser” για άλλες χώρες. Τα όπλα που αγοράζει το Ισραήλ δεν είναι καμία σοβαρή ποσότητα, αλλά μετά έρχεται η Σαουδική Αραβία και λέει ότι θέλει εκατονταπλάσια ποσότητα από τα ίδια όπλα. Αλλά, για να είμαστε δίκαιοι, δεν το κάνουν μόνο οι ΗΠΑ. Το κάνει και η Βρετανία».

Οι μεγάλες δυνάμεις, όμως, γιατί κάνουν εδώ και δεκαετίες τα «στραβά μάτια» στις παρανομίες που έχει διαπράξει η Τουρκία;

«Μερικές φρικαλεότητες της Τουρκίας έχουν γίνει και με την υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών, όπως αυτές που διέπραξε τη δεκαετία του ’90 στο νοτιοανατολικό της τμήμα εναντίον των Κούρδων, οι οποίοι είναι περίπου το ένα τέταρτο του πληθυσμού της. Μετά η Τουρκία πήρε μέρος και στον πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας».

Οι διανοούμενοι της Ευρώπης, όμως, δεν πολυμιλάνε για όλα αυτά. Τελικά ο διανοούμενος που υπηρετεί τους δυνατούς μπορεί να συνεχίσει να λέγεται έτσι;

«Αυτή της Τουρκίας δεν είναι η μόνη περίπτωση, αλλά είναι πολύ ενδεικτική της κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι διανοούμενοι της Δύσης».

Την ένταση που υπάρχει τελευταία μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ πώς την εξηγείτε;

«Αυτήν τη φορά η Τουρκία έχει έναν πολύ καλό λόγο, αφού ένα τουρκικό πλοίο δέχθηκε επίθεση σε διεθνή ύδατα και σκοτώθηκαν εννέα Τούρκοι. Αυτό ήταν κανονική πειρατεία. Οι Ισραηλινοί άλλωστε συνηθίζουν να τα κάνουν αυτά από παλιά. Κανένα κράτος δεν θα τη γλίτωνε με αυτά που κάνει το Ισραήλ, αλλά όταν έχεις τις ΗΠΑ από πίσω σου, κάνεις ό,τι θέλεις. Σκοτώθηκαν λοιπόν από τα πυρά των Ισραηλινών εννέα άνθρωποι, από τους οποίους να σημειώσουμε κανένας δεν ήταν αμερικανός πολίτης, και η Τουρκία απαίτησε από το Ισραήλ να ζητήσει συγγνώμη».

Πιστεύετε δηλαδή ότι πίσω από τις κινήσεις τις Τουρκίας κρύβεται και αίσθημα δικαίου;

«Οχι. Ξέρετε εσείς να υπάρχει κάποιο κράτος που να είναι κράτος δικαίου; Τα κράτη δεν είναι οργανισμοί ήθους και ηθικής, είναι οργανισμοί ισχύος».

Πιστεύετε ότι θα υπάρξει κάποια στιγμή στο μέλλον ένα κράτος που θα είναι κράτος δικαίου;

«Όχι, ποτέ. Εφόσον κάτι είναι κράτος δεν μπορεί να είναι δίκαιο. Βέβαια, φυσικά και υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν άνθρωποι που είναι ηθικοί και οι οποίοι προσπαθούν να επιβάλλουν το ήθος τους σε κάποια κομμάτια του κράτους. Αλλά το να περιμένεις από ένα κράτος ισχύος να συμπεριφέρεται δίκαια είναι μάταιο και ανόητο. Τα κράτη ως οργανισμοί λειτουργούν με τις δικές τους αρχές και τα δικά τους συμφέροντα. Ολη η ιστορία των κρατών είναι κάπως έτσι».

Οι λαοί, λοιπόν, κάνουν ένα διαρκές ταξίδι από ελπίδα σε ελπίδα και από όνειρο σε όνειρο, χωρίς αυτό να οδηγεί κάπου καλύτερα;

«Όχι, εγώ δεν το βλέπω έτσι. Εγώ το βλέπω περισσότερο σαν το σκαρφάλωμα ενός βουνού με στόχο να κατακτήσεις την κορυφή. Κάθε φορά όμως που φτάνεις στην κορυφή που έχεις βάλει στόχο, ανακαλύπτεις ότι από εκεί φαίνεται μια άλλη, νέα, πέρα από αυτήν που κατέκτησες, και πρέπει να αρχίσεις πάλι το ταξίδι. Τότε όμως δεν πρέπει να ξεχνάς ότι έχεις ήδη κατακτήσει τον προηγούμενο στόχο σου. Νομίζω ότι αυτή είναι όλη η ανθρώπινη Ιστορία, επαναλαμβανόμενες κορυφές, για τις οποίες κάποιοι έχουν παλέψει ώστε να κατακτηθούν. Το πιο φυσιολογικό λοιπόν είναι να βρίσκει ο άνθρωπος μπροστά του ακόμη ψηλότερες κορυφές, τις οποίες δεν γνώριζε από πριν, και θα πρέπει να τις κατακτήσει. Αρα δεν πιστεύω ότι το ταξίδι είναι χωρίς ελπίδα, είναι απλώς μια συνεχής επίτευξη στόχων».

Και το ταξίδι θα υπάρχει έπειτα από κάθε άνθρωπο και έπειτα από κάθε εποχή;

«Ακριβώς. Γι’ αυτό σε κάθε εποχή ας κάνει ο άνθρωπος τη δουλειά του, που είναι να κατακτήσει τις κορυφές που του αναλογούν. Δείτε τι συνέβη με τη Λατινική Αμερική. Ήταν επί 500 χρόνια κάτω από φοβερή καταπίεση, κυρίως των Ευρωπαίων και μετά των Αμερικανών. Όλα αυτά τα χρόνια εκατοντάδες προσπάθειες να απελευθερωθούν κατεστάλησαν και πνίγηκαν στο αίμα. Όμως τα τελευταία δέκα χρόνια οι λαοί της Λατινικής Αμερικής έχουν φέρει τα πάνω κάτω. Απελευθέρωσαν τις χώρες τους από τις χούντες και την καταπίεση με τρόπο εντυπωσιακό».

Πιστεύετε ότι μπορεί να συμβεί το ίδιο και με την «Αραβική άνοιξη»;

«Έχουν ήδη υπάρξει τεράστιες αλλαγές, οι οποίες πιθανότατα θα είναι μόνιμες. Βέβαια έχουν πολύ δρόμο ακόμη μπροστά τους, αλλά μετρούν ήδη κάποιες σημαντικές επιτυχίες. Μία από αυτές, την οποία φυσικά δεν πολυπροβάλλουν τα δυτικά ΜΜΕ, είναι η δημιουργία πραγματικού εργατικού κινήματος στην Τυνησία και στην Αίγυπτο, χώρες οι οποίες δεν είχαν ποτέ κάτι τέτοιο. Τώρα πλέον είναι δυνατόν ακόμη και σε αυτές τις δύο χώρες να δημιουργήσουν ένα ανεξάρτητο εργατικό συνδικάτο».

Αυτή η απελπισία τού σήμερα πώς μπορεί να αλλάξει και να γίνει ελπίδα;

«Δεν ξέρω. Αν γνωρίζετε την απάντηση πείτε τη και σε εμάς. Την έχουμε ανάγκη απεγνωσμένα».

Η εποχή χαρακτηρίζεται από την απουσία σπουδαίων ηγετών, ειδικά στην Ευρώπη, αλλά και αλλού. Είναι άραγε θέμα κακής συγκυρίας ή φυσιολογικό αποτέλεσμα των καιρών;

«Δεν πρέπει να ψάχνεις για σπουδαίους ηγέτες. Αν κάνεις εσύ κάτι σημαντικό, θα δημιουργήσεις τη δική σου σπουδαία ηγεσία και δεν θα επιτρέψεις να δημιουργηθεί αυτό που ονομάζεις ανεπαρκή ηγεσία».

Μήπως ένα μεγάλο πρόβλημα είναι ότι οι άνθρωποι συγχέουμε εντελώς τις έννοιες «συνηθισμένο» και «φυσιολογικό» και πλέον πιστεύουμε ότι αυτό που είναι συνηθισμένο στη ζωή μας είναι και το φυσιολογικό;

«Σωστό είναι αυτό, πρέπει όμως να καταφέρνεις να διακρίνεις μέσα σου τις αληθινές, τις ειλικρινείς κινητήριες δυνάμεις».

Για εσάς ποιες είναι αυτές οι βασικές κινητήριες δυνάμεις;

«Είναι πολλές και γνωρίζω μερικές από αυτές. Για παράδειγμα, η δυστυχία από την οποία υποφέρουν οι άνθρωποι και κυρίως αυτή για την οποία έχω συνυπευθυνότητα. Αυτό είναι βασανιστικό. Ζούμε σε μια ελεύθερη κοινωνία και τα προνόμιά μας σημαίνουν αυτόματα και ευθύνες».

Μοιάζει πάντως στην Ελλάδα οι άνθρωποι να έχουμε υποστεί συλλογική κώφωση: μιλάμε όλοι, ενώ κανένας δεν ακούει κανέναν. Δεν είναι ένα βασικό πρόβλημα αυτό;

«Θα σας πω κάτι από τη δική μου πείρα. Η οικογένειά μου ανήκε στην εργατική τάξη και υπήρχαν πολλοί άνεργοι. Αντικειμενικά τότε η κατάσταση ήταν πολύ χειρότερη απ’ ό,τι είναι τώρα. Υποκειμενικά, όμως, τότε ήταν πολύ καλύτερα τα πράγματα ως προς την προοπτική. Τώρα επικρατεί κυρίως μια τεράστια απελπισία σε σχέση με το μέλλον, ενώ τότε κυριαρχούσε η ελπίδα ότι “δεν έχουμε τίποτε, αλλά μπορούμε να κάνουμε πράγματα για ένα καλύτερο αύριο”. Μαζευόμασταν και κουβεντιάζαμε για το πώς θα βελτιώσουμε την κατάσταση για την οικογένειά μας. Αυτό ακριβώς πρέπει να κάνει κάθε μικρή κοινωνική ομάδα και τώρα στην Ελλάδα».

Είναι γνωστό ότι αγαπάτε τη χώρα μας και ότι καλός προφήτης είναι αυτός που αγαπά. Τώρα που κλείνουμε αυτήν τη συζήτηση τι θα προφητεύατε για εμάς;

«Σας εύχομαι, μέσα από την καρδιά μου, να έχετε πολλή και καλή τύχη σε αυτούς τους ιδιαίτερα δύσκολους και επίπονους καιρούς, με όλες αυτές τις ισχυρές δυνάμεις που προσπαθούν να συντρίψουν την ελληνική κοινωνία και τη χώρα σας».

Νόαμ Τσόμσκι: Η Ελλάδα στην πρώτη γραμμή ανατροπής των Μνημονίων

* Τη συνέντευξη πήρε ο Μάκης Προβατάς και δημοσιεύτηκε στο ΒΗΜagazino στις 16 Οκτωβρίου 2011.

ΠΗΓΗ: planet-greece.blogspot.com

      20 Ιουλίου 1974. Είναι η μέρα που ο χρόνος για την Κύπρο σταματά. Είναι η μέρα που αλλάζει τον ρουν της ιστορίας γι’ αυτό το χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγος. Είναι η μέρα που από την έλευσή της και μετά, τίποτα σε αυτό το νησί δεν θα είναι όπως προηγουμένως. 20 Ιουλίου 1974-20 Ιουλίου 2009: Τριάντα πέντε χρόνια μετά, ο εφιάλτης του πικρού εκείνου καλοκαιριού ζωντανεύει ξανά, τα βήματα της μπότας του Τούρκου κατακτητή ηχούν και πάλι στ’ αφτιά μας…Κι εμείς, μέσα από τις αναμνήσεις του έφεδρου τότε καταδρομέα της 33ης Μοίρας Καταδρομών Νεοπτόλεμου Κότσαπα, όπως αποτυπώνονται στο βιβλίο του «ΚΕΡΥΝΕΙΑ ΕΑΛΩ», επιστρέφουμε πίσω στο χρόνο, σ’ εκείνο το μαύρο πρωινό της 20ής Ιουλίου 1974. Ο Νεοπτόλεμος Κότσαπας ξεδιπλώνει τις μνήμες του και αφηγείται με παραστατικό τρόπο τις τραγικές εκείνες στιγμές, τις πρώτες ώρες του μαρτυρίου, του Γολγοθά που άρχιζε για την Κύπρο και τους κατοίκους της. Ο πόλεμος έχει ήδη αρχίσει…

Έτσι ξεκίνησε η τουρκική εισβολή

      «Από τις 5.30΄ η ώρα το πρωί του Σαββάτου, 20 Ιουλίου 1974, η πόλη της Κερύνειας στην περιοχή του φρουρίου και οι εγκαταστάσεις ραδιοεπισήμανσης της Εθνικής Φρουράς, που βρισκόντουσαν στην περιοχή του Κορμακίτη, δέχονται απρόσμενα και απροκάλυπτα τους πρώτους βομβαρδισμούς των τουρκικών αεροπλάνων, ενώ σχεδόν ταυτόχρονα πλήττονται και από θαλάσσης με κανονιοβολισμούς. Στη συνέχεια, με το ξημέρωμα της μέρας το κακό γενικεύεται και οι βομβαρδισμοί επε­κτείνονται σ’ ολόκληρη την επαρχία της Κερύνειας.

      Οι Τούρκοι εστιάζουν την πολεμική τους δραστηριότητα μέσα σε μια λωρίδα μήκους 20 χιλιομέτρων και πλάτους τεσσάρων, βόρεια του Πεντα­δακτύλου, από την πόλη της Κερύνειας μέχρι την παραλιακή περιοχή των Πανάγρων. Επίκεντρο των βομβαρδισμών παραμένουν κυρίως οι παρα­λιακές περιοχές του Αγίου Γεωργίου Κερύνειας, το στρατόπεδο του 251ου Τάγματος Πεζικού, που βρίσκεται δυτικά της Κερύνειας και δυτικότερα οι περιοχές Πικρό-Νερό, 5-Μίλι, 6-Μίλι, Ζέφυρος, Αχειροποίητος και Αϊρκώτισσα, που βρίσκονται εντός των δημοτικών ορίων των κοινοτή­των Καραβά και Λαπήθου. Οι κάτοικοι της περιοχής ξυπνούν έντρομοι και πανικοβλημένοι, και προσπαθούν να σωθούν χωρίς να λαμβάνουν έστω και τα στοιχειώδη και ελάχιστα μέτρα αυτοπροστασίας και αυτοάμυνας. Κανένας δεν πιστεύει στο τι βλέπει και τι ακούει, μα κανένας δεν είναι σε θέση να προβλέψει για το τι πρόκειται να επακολουθήσει.

Η κατάταξη

       Στις 6.30′ έφυγα από το σπίτι μου μαζί με δυο φίλους και γείτονές μου κατευθυνόμενοι προς τον Αστυνομικό Σταθμό της Λαπήθου, για κατ’ αρχήν κατάταξη και ενημέρωση. Πηγαίνοντας πεζοί στο κέντρο της κωμόπολης σε χώρο μεταξύ της εκκλησίας του Τιμίου Προδρόμου και του τουρκικού τεμένους της «πάνωτζιαμής», πήραμε την πρώτη γεύση του πολέμου, όταν μια οβίδα από πλοίο μας έκοψε το δρόμο. Ανατίναξε τα πάντα γύρω μας, ενώ εμείς σωθήκαμε από θαύμα. Περνώντας μέσα από τα ερείπια και τους μαύρους καπνούς συνεχίσαμε το δρόμο μας, πιο προσεκτικοί αυτή τη φορά. Σε λίγο φθάνουμε στον Αστυνομικό Σταθμό, όπου στο μεταξύ είχε μαζευτεί αρκετός κόσμος. Οι πάντες ήσαν κατα­τρομαγμένοι, πανικοβλημένοι και αμήχανοι να αντιδράσουν απέναντι στην κατάσταση που δημιουργήθηκε και συνεχώς επεδεινώνετο. Αξίζει να σημειωθεί ότι την ευθύνη του Σταθμού είχαν στα χέρια τους γνωστά άτομα, που προσπαθούσαν μέχρι εκείνη τη στιγμή να βοηθήσουν στην εδραίωση του προηγηθέντος πραξικοπήματος. Ζητήσαμε όπλα, αλλά δυστυχώς δεν είχαν να μας δώσουν, μα ούτε και καταφέραμε να ενημερωθούμε ή να πληροφορηθούμε οτιδήποτε το σχετικό για την επικρατούσα κατάσταση.

      Μέσα από τη σύγχυση και τον πανικό, αποφασίσαμε να κινηθούμε ανατολικά, με κατεύθυνση την πόλη της Κερύνειας. Γίναμε ομάδα δέκα ατόμων, στοιβαχτήκαμε πάνω σε μικρό ιδιωτικό φορτηγάκι με τον εθελοντή οδηγό και ιδιοκτήτη του, που προθυμοποιήθηκε να μας μεταφέρει. Ξεκινήσαμε με βάση το αρχικό μας σχέδιο. Μέχρι στιγμής, παρά την κρισιμότητα της κατάστασης, παραμέναμε εντελώς άοπλοι και συνεχώς εκτεθειμένοι στα τουρκικά πυρά και τους κινδύνους.

Αρχίζει η απόβαση

      Ανύποπτοι και εντελώς ανυποψίαστοι στις 7.15′ το πρωί περάσαμε από το σημείο του 5-Μίλι. Μετά από δέκα λεπτά ο χώρος αυτός έμελλε να γίνει το «Βατερλώ» της σύγχρονης ιστορίας της Κύπρου. Στις 7.25΄ οι Τούρκοι απέκοψαν το δρόμο και η απόβαση είχε ήδη αρχίσει. Έφεδροι και πολίτες, που μας ακολουθούσαν, καθώς και όσοι επεχείρησαν να περάσουν το σημείο του 5-Μίλι, κτυπήθηκαν απροειδοποίητα και κατατροπώθηκαν μαζί με τα οχήματά τους. Για τους άτυχους περαστικούς, τους ευρισκόμενους στην περιοχή για οποιοδήποτε λόγο, η επιλογή των Τούρκων είναι μια και μοναδική. Αιφνιδιασμός, θάνατος και εξόντωση χωρίς χρονοτριβή, μόνο έτσι μπορεί να επιτύχει και να εδραιωθεί η απόβαση σ’ αυτό το κρίσιμο και αρχικό στάδιο. Σε μικρό χρονικό διάστημα, συντρίμμια και πτώματα ήσαν διάσπαρτα και εγκαταλειμμένα παντού. Ήταν τα πρώτα ανυποψίαστα θύματα της τουρκικής εισβολής και, όπως θα δούμε στη συνέχεια, η περισυλλογή και η ταφή τους σε ομαδικούς τάφους στη γύρω περιοχή καθυστέρησε τρεις ολόκληρες μέρες.

Δημιούργησαν προγεφύρωμα

      Με αυτά τα δεδομένα και τα συμβάντα, και από τις μαρτυρίες που επακολούθησαν εκατέρωθεν, επίσημη ώρα της τουρκικής εισβολής καταγράφεται πλέον η ώρα 7.25′ το πρωί της 20ής Ιουλίου 1974, Σάββατο. Όμως δεν πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός ότι από αδιάψευστες μαρτυρίες κατοίκων της περιοχής, της μεγάλης απόβαση ηγήθηκε μικρότερη από το βράδυ της Παρασκευής 19ης Ιουλίου. Συγκεκριμένα, μέσα από το χάος του πραξικοπήματος, που επικράτησε προηγούμενες μέρες, οι Τούρκοι κατάφεραν κρυφίως και αφανώς να αποβιβάσουν σημαντική δύναμη πεζοναυτών, ελαφρώς εξοπλισμένη με όπλα και τηλεπικοινωνιακά μέσα. Η εν λόγω δύναμη, προγεφύρωμα, διεκπεραιώθηκε στους χώρους γύρω από το 5-Μίλι και με κάθε μυστικότητα ενημέρωνε και καθοδηγούσε τις χερσαίες αποβατικές δυνάμεις, που βρισκόντουσαν στην απέναντι πλευρά μέσα στη θάλασσα. Σε καμιά περίπτωση δεν εκδηλώθησαν, παρόλο που έλεγχαν τα πάντα, αφήνοντας ακόμη και το δρόμο ελεύθερο για σκοπούς παραπλάνησης. Οι πολύ ολίγοι κάτοικοι της περιοχής και οι τυχόν περίοικοι, που τους άκουσαν και τους αντελήφθησαν, δεν συνειδητοποίησαν περί τίνος πρόκειται, απεναντίας, μέσα στα πλαίσια της διάλυσης, του φόβου και της αναρχίας που επικράτησε μετά το πραξικόπημα, τέτοιες ένοπλες κινήσεις, παράλογες και παράνομες πράξεις και καταστάσεις ήσαν πλέον καθημερινό φαινόμενο, ο δε κόσμος έμενε σιωπηλός και απαθής, φοβούμενος τυχόν εκδίκηση. Η δύναμη του προγεφυρώματος συνεχώς κατηύθυνε τις χερσαίες αποβατικές δυνάμεις, αναλαμβάνοντας δράση και κάλυψη την κατάλληλη στιγμή ταυτόχρονα, όταν τα αποβατικά σκάφη προσήγγισαν την ακτή και άρχισαν την αποβίβαση. Η ενεργοποίησή της ήταν άμεση και αποτελεσματική, και εκδηλώθηκε στην πιο κατάλληλη στιγμή, εξ ου και η επιτυχία της επιχείρησης»…

Ανύπαρκτες εστίες ελληνικής αντίστασης

      «Η διοχέτευση των τουρκικών δυνάμεων προς την ξηρά είναι συνεχής και ασταμάτητη. Η ανάπτυξη και η διασπορά των δυνάμεων γίνεται στην απέναντι δενδροφυτεμένη περιοχή, εκτάσεως τεσσάρων τετραγωνικών μιλίων, με σχετική πλέον ευκολία. Οι ελάχιστες και σχετικά ανύπαρκτες εστίες ελληνικής αντίστασης εξουδετερώνονται πλήρως σ’ αυτό το στάδιο και οι Τούρκοι γίνονται κυρίαρχοι του παιχνιδιού και του χώρου. Κάθε λεπτό που περνά, οι αποβατικές δυνάμεις αυξάνονται αριθμητικά και βελτιώνονται ποιοτικά, ενώ τα αποβατικά σκάφη συνωστίζονται κυριολεκτικά στο μικρό θαλάσσιο χώρο του 5-Μίλι, προσπαθώντας να αποβιβάσουν περισσότερο στρατό σε ελάχιστο χρόνο. Κατά τις πρώτες κρίσιμες ώρες, μεγάλη σύγχυση και αβεβαιότητα επικρατεί στην περιοχή. Φανερά, άφοβα και ανενόχλητα, οι Τούρκοι αποβιβάζονται συνεχώς και ισχυροποιούν τις θέσεις τους, ενώ εμείς, αμέριμνοι, ως εκ θαύματος περάσαμε ανάμεσά τους στοιβαγμένοι πάνω στο μικρό φορτηγάκι, φθάνοντας στο στρατόπεδο του 251 Τάγματος Πεζικού, λίγο έξω από την Κερύνεια. Εκεί χρεωθήκαμε το πρώτο μας όπλο, ένα τυφέκιο Νο 4 παλαιάς γενιάς και τεχνολογίας (κατασκευή του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου) μαζί με μικρό αριθμό σφαιρών. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο διαθέσιμος αριθμός των όπλων ήταν πολύ περιορισμένος, η ζήτησή τους αρκετά μεγάλη, ενώ μερικά από αυτά παρουσίαζαν και λειτουργικά προβλήματα. Αργότερα τα όπλα τέλειωσαν, με αποτέλεσμα εκατοντάδες έφεδροι να περιφέρονται στην περιοχή άοπλοι και άσκοπα περιπλανώμενοι, ενώ η έλλειψη αξιωματικών ήταν εμφανέστατη. Μέσα στο στρατόπεδο υπήρχε μεγάλη ακαταστασία, παντελής αδιαφορία και καθόλου διοικητική μέριμνα, και βασικά υπήρχε στην περιοχή ελάχιστος αριθμός χαμηλόβαθμων αξιωματικών, που ήταν αδύνατο να ανταποκριθούν σωστά και να ελέγξουν την κατάσταση. Αξίζει να σημειωθεί ότι το 251ο Τάγμα Πεζικού ήταν η μεγαλύτερη και πιο αξιόμαχη δύναμη άμεσης επέμβασης και προστασίας της Κερύνειας, σε περίπτωση πολέμου»…

ΣΗΜΕΡΙΝΗ, 19.07.2012

Πηγή: http://dikaiopolis.gr/2012/07/20/eisvolh-sthn-kypro/

Κωνσταντίνος Χολέβας-Πολιτικός Επιστήμων

Μία ευχάριστη έκπληξη επιφύλαξε η ΕΤ-3, ο δημόσιος τηλεοπτικός δίαυλος της Θεσσαλονίκης, σε όσους έχουμε ευαισθησία στα ιστορικά θέματα. Παρουσίασε δύο φορές, την Κυριακή 8 και την Κυριακή 15 Ιουλίου το βράδυ, την ελληνική ταινία «Ο ανθός της λίμνης» που αναφέρεται στον Μακεδονικό Αγώνα. Βλέποντας μάλιστα τον πρωταγωνιστή Λάκη Κομνηνό θυμήθηκα μία άλλη ταινία με τον ίδιο πρωταγωνιστή και αφιερωμένη στην ίδια ιστορική περίοδο. Πρόκειται για την ταινία «Παύλος Μελάς», η οποία χάθηκε περιέργως από τις τηλεοπτικές οθόνες μας αν και παραμένει διαρκώς επίκαιρη λόγω της διαμάχης μας με τα Σκόπια για το όνομα και για την τεχνητή «μακεδονική» εθνότητα.

            Η ιστορική μνήμη επιβάλλει να θυμηθούμε αυτές τις ημέρες την ψευδοεπανάσταση του Ίλιντεν. Η λέξη  στα βουλγαρικά σημαίνει: ημέρα του Προφήτη Ηλία. Στις 20 Ιουλίου 1903 στην τουρκοκρατούμενη Μακεδονία οι Βούλγαροι κομιτατζήδες της οργανώσεως ΒΜΡΟ (Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση) προσπάθησαν να ξεσηκώσουν τον αγροτικό χριστιανικό πληθυσμό με το ψευδές σύνθημα «Η Μακεδονία στους Μακεδόνες» . Ανατίναξαν δύο τηλεγραφικούς στύλους, ξήλωσαν λίγα μέτρα σιδηροδρομικής γραμμής,  εισήλθαν για λίγο σε ορισμένα χωριά και μετά εξαφανίσθηκαν αφήνοντας τον τακτικό τουρκικό στρατό να ξεσπάσει επί δικαίους και αδίκους. Θύματα της οθωμανικής εκδικήσεως ήσαν τρεις βλαχόφωνες ελληνικές κωμοπόλεις. Το Κρούσοβο, που ανήκει σήμερα στα Σκόπια, η Κλεισούρα και το Νυμφαίο που ανήκουν στον Νομό Φλωρίνης. Η εξέλιξη αυτή αφ’ ενός μεν ξεσκέπασε τα σχέδια των κομιταζήδων, ότι ουσιαστικά ενδιαφέρονταν για τη Μεγάλη Βουλγαρία και αφ’ ετέρου αφύπνισε διπλωμάτες, στρατιωτικούς και εθελοντές στην ελεύθερη Ελλάδα. Η ένοπλη φάση του Μακεδονικού Αγώνα κορυφώθηκε από το 1903 έως το 1908 με σημαντικές επιτυχίες του Ελληνισμού. Η πολιτική πτυχή του Μακεδονικού Αγώνα συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

            Στις 2 Αυγούστου 1944 , ημέρα του προφήτη Ηλία με το παλιό ημερολόγιο (20 Ιουλίου +13 ημέρες) ο κομμουνιστής ηγέτης των Γιουγκοσλάβων ανταρτών Γιόζεφ Μπροζ Τίτο αποφάσισε να συγκαλέσει την Αντιφασιστική Συνέλευση του «Μακεδονικού λαού» στο Μοναστήρι Προχόρ Πιτσίνσκι. Εκεί η συνέλευση του μετώπου, που έμεινε γνωστό ως ASNOM, κατασκεύασε το ανύπαρκτο μέχρι τότε «μακεδονικό» έθνος , μετονόμασε τη Νότιο Σερβία από Βάρνταρσκα σε Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας και διακήρυξε ότι πρέπει να απελευθερωθεί η «Μακεδονία του Αιγαίου», δηλαδή η Βόρειος Ελλάδα και η «Μακεδονία του Πιρίν», δηλαδή η νοτιοδυτική Βουλγαρία (εκ του ελληνικού ονόματος του βουνού Πυρήν).

            Στις ημέρες μας η ΦΥΡΟΜ βρίσκεται σε αντιπαράθεση με τρεις γειτονικές της χώρες για ζητήματα που ξεκινούν από αυτά τα γεγονότα. Με τη Σερβία διαφωνούν για το μοναστήρι του Προχόρ Πιτσίνσκι που προαναφέραμε και το οποίο βρίσκεται τώρα σε σερβικό έδαφος. Κυρίως όμως συγκρούονται για τα εκκλησιαστικά, διότι το σερβικό Πατριαρχείο θεωρεί παράτυπη την απόσχιση τριών επαρχιών του το 1967, οι οποίες μετεξελίχθηκαν στη Σχισματική «Ορθόδοξη Μακεδονική Εκκλησία». Με τη Βουλγαρία η διαμάχη αρχίζει από τον εορτασμό του Ίλιντεν και φθάνει μέχρι την ύπαρξη ή μη του μακεδονικού έθνους. Και οι δύο λαοί γιορτάζουν στις 2 Αυγούστου την επέτειο, μόνο που οι Βούλγαροι τονίζουν ότι οι ηγέτες της ΒΜΡΟ είχαν Βουλγαρική συνείδηση, ενώ οι σκοπιανοί φωνάζουν ότι  είχαν «μακεδονική συνείδηση». Η Βουλγαρία το 1991 κατέθεσε δήλωσε στη ΔΑΣΕ, σημερινό ΟΑΣΕ, λέγοντας ότι αναγνωρίζει κράτος, αλλά όχι έθνος Μακεδόνων, και ότι οι κάτοικοι του σκοπιανού κράτους είναι κυρίως Βούλγαροι και 200.000 Έλληνες!

            Με τη Ελλάδα τα προβλήματα είναι γνωστά και δεν θα τα επαναλάβω. Απλώς έκρινα σκόπιμο να αναφερθώ λίγο στο παρελθόν, διότι έχω την αίσθηση ότι οι περισσότεροι νέοι μας δεν το γνωρίζουν. Ας μην ξεχνούμε την ιστορία με πρόσχημα την κρίση!

Κ.Χ. 15.7.2012

Πηγή: ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ της 17.7.2012

             Η «Ναυτική Εβδομάδα» καθιερώθηκε και εορτάζεται από το 1933, κάθε χρόνο στην αρχή και ανά διετία αργότερα,  με εκδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα, χωρίς αναφορά σε κάποιο συγκεκριμένο ιστορικό γεγονός. Οι ρίζες της, πηγάζουν από την αρχαιότητα όταν στις παραλιακές πόλεις εορτάζονταν τα Δελφίνια, τα Πλοιοθέσια, τα Κυβερνήσια και τα Ποσειδώνια.Εξαίρεση  υπήρξε την περίοδο της κατοχής και το 2004 με τη διεξαγωγή  των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας.

            Ο τελευταίος εορτασμός της "Ναυτικής Εβδομάδας" πραγματοποιήθηκε το καλοκαίρι του 2008, υπό τον τίτλο "Ελάτε να γνωρίσετε τους ανθρώπους της θάλασσας" σε ολόκληρη την Ελλάδα και με επίκεντρο τη Θεσσαλονίκη.  Τότε ο θεσμός συμπλήρωνε  75 χρόνια. 

            Το 2010, η «Ναυτική Εβδομάδα»δεν γιορτάστηκε. Μια λιτή ανακοίνωση του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού ανέφερε «ο διετής πανελλήνιος εορτασμός  της Ναυτικής Εβδομάδας δεν θα γίνει  λόγω των δημοσιονομικών συνθηκών, της σημαντικής μείωσης του λειτουργικού σκέλους του Π/Υ ΓΕΝ και της περιστολής των κρατικών δαπανών».

            Το 2012, η «Ναυτική Εβδομάδα» και πάλι  δεν γιορτάστηκε χωρίς ωστόσο  κανένας Κρατικός Φορέας να αναφέρει κάτι.

            Τι συμβαίνει λοιπόν με το θεσμό της «Ναυτικής Εβδομάδας»;  

            Αναβάλλεται, ματαιώνεται προσωρινά ή καταργείται οριστικά  ; 

***

            Τιμή στη θάλασσα λοιπόν, η Ναυτική Εβδομάδα, που μαζί της συνδέθηκε και εξακολουθεί να συνδέεται η ιστορία της πατρίδας μας, με την πρώτη ναυτιλία στον κόσμο, με τις ένδοξες μονάδες του Πολεμικού Ναυτικού και του Λιμενικού Σώματος,  με την μακραίωνη  παράδοση στοΕμπορικό Ναυτικό, τη ναυτική τέχνη, με τα χιλιάδες χιλιόμετρα ακτογραμμής, με το τεράστιο πλήθος νησιών, νησίδων και βραχονησίδων, με τους χιλιάδες ψαράδες, με ένα Αρχιπέλαγος λίκνο του ελληνικού πολιτισμού και τόσα άλλα.

            Η «Ναυτική Εβδομάδα» για τον Έλληνα, είναι Θεσμός και Παράδοση.     

            Χωρίς θεσμούς δεν υπάρχει κοινωνία και χωρίς  παράδοση δεν υπάρχει πρόοδος. Για τον Έλληνα η θάλασσα δεν είναι απλά ένα ταξίδι ή μια περιπέτεια αλλά ένας τρόπος ζωής που μονιάζει και μανιάζει μαζί της ένας λαός ολάκερος, μια ιστορία απέραντη.

            Με  τη "Ναυτική Εβδομάδα" ο καθένας μας γνωρίζει καλυτέρα τον «κόσμο και τους ανθρώπους της θάλασσας», αλλά και γιορτάζει κάθε βιωματικό ερέθισμα από την θάλασσα.

***

            Θα απαριθμήσω μερικές μόνο εκδηλώσεις από παλαιοτέρους  εορτασμούς της στην Αλεξανδρούπολη, Καλαμάτα και Κύμη όπου έτυχε να υπηρετήσω ως Λιμενάρχης διοργανώνοντας επί σειρά ετών τον εορτασμό της  "Ναυτικής Εβδομάδας".

            Τι κόστιζε στο Κράτος, η «γιορτή σαρδέλας» που διοργάνωναν οι Τοπικές Εφορείες Πρόσκοπων ή οι «Σύλλογοι ερασιτεχνών αλιέων» και άλλοι ιδιωτικοί φορείς;

            Τι κόστιζε στο Κράτος, η «βαρκαρόλα» στο πέλαγος, με τα πλοία  που προσέφεραν αφιλοκερδώς οι πλοιοκτήτες τους, και την επίσης αφιλοκερδή πρόσφορα «Χορωδιών », «Τροβαδούρων», «Καλλιτεχνικών ομίλων» κλπ, που έφερναν τον κόσμο πιο κοντά στη θάλασσα, διασκεδάζοντάς τον ;

            Τι κόστιζε στο Κράτος, η Έκθεση φωτογραφίας « Ακτές και θάλασσες του Έβρου » από  την Οικολογική Εταιρεία Έβρου ;

            Τι κόστιζε στο Κράτος, η διοργάνωση κολυμβητικών και ιστιοπλοϊκών αγώνων από τους Ναυτικούς, Αθλητικούς Ομίλους και τα Σωματεία ;

            Τι κόστιζε στο Κράτος, η βράβευση μαθητών για τη συμμετοχή τους σε εκδηλώσεις για την προστασία της θάλασσας από την HELMEPA σε συνεργασία με τα Λιμεναρχεία και τις Περιφερειακές Διευθύνσεις Α’ βάθμιας και Β’ βάθμιας εκπαίδευσης ;

            Τι κόστιζε στο Κράτος, ο διαγωνισμός καλλίτερης βιτρίνας με ναυτικό θέμα όπου τα κατά τόπους  Εμπορικά Επιμελητήρια δραστηριοποιούντο σε συνεργασία με τους Δήμους και αθλοθετούσαν συμβολικά βραβεία;

            Τι κόστιζε στο Κράτος, η επίσκεψη του κοινού σε εμπορικά πλοία, λιμάνια, φάρους κλπ που βοηθούσε στη διατήρηση της αγάπης του προς τη θάλασσα, την ανάπτυξη της καλλιέργειας του ναυτικού πνεύματος στους νέους, την προσέλκυση τους στα ναυτικά επαγγέλματα και τόσα άλλα ;

            Τι κόστιζε στο Κράτος , η « επιμνημόσυνη δέηση » και η ρίψη στεφάνου στη θάλασσα υπέρ του « Αφανούς Ναύτη »

***

            Για την Ελλάδα, την άρρηκτα συνδεδεμένη με τη θάλασσα, ως γεωγραφία και ως ιδέα, η πηγή της ζωής της βρίσκεται σε αυτή.

            Η σημασία της, αιώνες τώρα,  αποκρυσταλλώνεται στη ρήση του Περικλή    « μέγα το της θαλάσσης κράτος » που κοσμεί το θυρεό του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού .

            Όμως, το  « της θαλάσσης μέγα κράτος »  παραμένει μέγα και αξιοποιήσιμο μόνο  όταν η πατρίδα το θυμάται και το τιμά όπως έκανε τόσα χρόνια με τη "Ναυτική Εβδομάδα"χωρίς αναβολές,  αναστολές  και  ματαιώσεις …. 

                                                    Αλεξανδρούπολη  Ιούλιος  2012

                               ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ Νικόλαος - Υποναύαρχος ΛΣ (εα)

«...όλα γίνονται στην Ελλάδα σα να μας κινεί ένα θανάσιμο μίσος για τη  λαλιά μας. Το κακό είναι τόσο μεγάλο, που μόνο σαν φαινόμενο ομαδικής ψυχοπάθειας θα μπορούσε κανείς να το εξηγήσει». Γ. Σεφέρης

Είναι του Κωστή Παλαμά η φράση: «νικήτρα του θανάτου» η γλώσσα. Ωραιότατη, μοσχοβολά σαν τους στίχους των δημοτικών μας τραγουδιών. «Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θεριά πολεμούν να (την) φάνε και δεν μπορούνε· τρώνε... και μένει μαγιά». Η φωτιστική και αλιστική της ιδιότητα λάμπει εις τους αιώνας.

«Όπου γλώσσα πατρίς», έλεγε και ο Ελύτης. Μεγάλη κουβέντα κι αυτή. Είναι καταφύγιο ή γλώσσα μας. «Κι αν είναι πλήθος τ’ άσχημα κι αν είναι τ’ αδεια αφέντες» έχουμε παραμυθία την γλώσσα μας, που αιματώνει και νευρώνει το ξέπνοο σώμα του Ελληνισμού.

Κι αν ξεφύγουμε από τις συμπληγάδες πέτρες της κρίσης και καθαρίσει ο τόπος από τα βοσκηματώδη κομματικά απολειφάδια, ίσως καθίσει και η Παιδεία, η καλλιέργεια της γλώσσας, στον βασιλικό της θρόνο. «Τότε θα έχουμε μια πραγματική αναγέννηση και το μέλλον της πατρίδας μας θα είναι μεγάλο», κατά τον λόγο του Σολωμού.

Εκείνος ο σχολιαστικός Επίκτητος, έλεγε στους άρχοντες και, ειδικά, στους επί των Δημοσίων Έργων: «Μη τοις εξ Ευβοίας και Σπάρτης λίθοις τους τοίχους της κατασκευής ποίκιλλε, αλλά γαρ τη εκ της Ελλάδος παιδεία τα στέρνα των πολιτών και των πολιτευομένων διακόσμει. Γνώμας γαρ ανδρών ευ οικούνται πόλεις, αλλ’ ου λίθοις και ξύλοις». Και σε μετάφραση: «Μην  πλουμίζεις τους τοίχους της πόλης με πέτρες από την Εύβοια και την Σπάρτη, αλλά στόλιζε με τα διδάγματα της ελληνικής παιδείας. Γιατί οι πόλεις ευνομούνται με την σωστή κρίση των ανθρώπων, κι όχι με πέτρες και ξύλα». (Στοβαίου, «Ανθολόγιον», Μστ 82). Σοφότεροι εμείς, σπαταλήσαμε χρήμα και ανθρώπους, κοσμώντας την πολιτεία με δρόμους και γέφυρες και «μετρό» που δεν τελειώνουν ποτέ, ίσως, επειδή ξέρουμε πόσο μηδαμινά είναι τα διδάγματα της σημερινής «ελληνικής παιδείας» που, κι αυτή, ξύλα απελέκητα συχνά κατασκευάζει...

Είναι γεγονός αναμφίλεκτο ότι η εκπαίδευση τα τελευταία χρόνια-κυρίως από το «σκοτεινό» ’81 και εντεύθεν-αντί να είναι θύλακας αντιστάσεως στην γλωσσική εκβαρβάρωση, απέβη συντελεστής της. Και αυτό με διάφορους τρόπους. Πρώτα πρώτα με τα γλωσσικά εγχειρίδια. Ελλιπέστατα, ακαλαίσθητα, επικίνδυνα κυριολεκτικά για τους μαθητές, χρήσιμα μόνο για την ανακύκλωση. Κι αυτό, αρκετοί δάσκαλοι το έχουν ήδη καταλάβει-άλλοι εξ αρχής και άλλοι καθ’ οδόν- και προσπαθώντας να περισώσουν ό,τι μπορεί να περισωθεί, φροντίζουν να διδάσκουν κείμενα των κορυφαίων μαϊστόρων της ελληνικής λογοτεχνίας και όχι τις βλακώδεις «συνταγές μαγειρικής» των «περιοδικών ποικίλης ύλης», όπως ανενδοίαστα ονομάζω τα τάχα και «βιβλία γλώσσας»· να διδάσκουν την παραδοσιακή γραμματική, κατά τον ίδιο τρόπο, που, παρά τις σχετικές συστάσεις και απαγορεύσεις, δεν παύουν να δίνουν κατ’ οίκον σχολική εργασία και μελέτη, να επιμένουν στην ορθογραφία και στην καλλιγραφία (οι οποίες καταργήθηκαν, γι’ αυτό και η περιρρέουσα αφιλοκαλία), διορθώνοντας τα ορθογραφικά λάθη-ακόμη και με κόκκινο στυλό· τι έγκλημα!-να διατηρούν το μάθημα της έκθεσης κι αυτό είναι που κάπως σώζει ακόμη την κατάσταση.

Ο δεύτερος παράγων που άγει σε απαισιοδοξία είναι η επιμονή και εμμονή στον λεγόμενο γλωσσοπολιτικό δογματισμό, κυρίως από «δευτεροβάθμιους» εκπαιδευτικούς. Πολλοί για να μη στιγματιστούν σαν αντιδραστικοί και «πισωγυριστές», θεωρούν «καθήκον τους αγωνιστικό να αποστειρώνουν αυστηρά την γλώσσα του λαού από κάθε λογιότροπο στοιχείο, για να του την παραδώσουν κάποτε φτωχή αλλά πεντακάθαρη, αποκατεστημένη στην πληβειακή της γνησιότητα». (Γ. Καλιόρη, «Γλωσσικά», εκδ. «Εξάντας», σελ. 26). Παράδειγμα. Μου κατήγγειλε μαθητής Γυμνασίου ότι η προκομμένη, «προοδευτικιά» φιλόλογός του, διόρθωσε σαν λάθος σε γραπτό του, την κατάληξη-εως (πόλεως), της φάνηκε συντηρητική, ενώ, στην Β’ Γυμνασίου, η κόρη μου, αν και καταγόμενη από όμορη περιοχή, δεν μπορούσε, όπως και οι συμμαθητές της, να απαντήσει στην ερώτηση «που βρίσκεται το Δίο». (Έτσι το γράφει και το σχολικό εγχειρίδιο Ιστορίας).  Δίο χωρίς το τελικό «ν», προφανώς γιατί κάποιο ασπόνδυλο, ημιμαθές «σαϊνι» του πρώην Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, εξέλαβε το «ν» ως  καθαρευουσιάνικο κατάλοιπο και φρόντισε να αφήσει τα διαπιστευτήρια του «προοδευτικού» του ναυαγίου, τυραννώντας τους μαθητές. Γι’ αυτό πρέπει να αρχίσει από την κορυφή το ξεβρώμισμα, προτού επεκταθεί σε ολόκληρο το ψάρι-αν δεν επεκτάθηκε ήδη.

Τρίτον: (με «ν» γιατί είναι ευφωνικό. Σιγά-σιγά θα το κόψουν και από το «μείον» και τον «πλην», για να γελά κάθε πικραμένος).

Όσο κι αν κόπτονται περί του αντιθέτου, συνεχίζεται η επιδεικτική απαξίωση της αρχαίας γλώσσας, που είναι τροφός της νεοελληνικής και προϋπόθεση γιά την εις βάθος οικείωσή της. Και ελπίζουμε, όταν έλθουν καινούργιοι άνθρωποι σε τούτο τον τόπο και «συνοδεύσουν την βλακεία στην τελευταία της κατοικία», να κατανοήσουν ότι τα αρχαία πρέπει να ξεκινήσουν από το δημοτικό σχολείο.

Έβαλαν τα αγγλικά από την Α’ δημοτικού. Για ποιό λόγο; Κανείς δεν μας το εξήγησε. Το έχω ξαναγράψει. Είναι εγκληματικό να βραχυκυκλώνεις, να συσκοτίζεις τα παιδιά-εξ απαλών ονύχων-με την εκμάθηση μιας ξένης γλώσσας, πριν ακόμη προσλάβουν και διδαχτούν τους μηχανισμούς της μητρικής τους γλώσσας. Αν αγαπούσαν την πατρίδα, τιμούσαν την ιστορία της και νοιάζονταν για το μέλλον της, ας έβαζαν αρχαία, τουλάχιστον από την Δ’ δημοτικού. Θα ‘πει κάποιος, ποιός θα τα διδάξει; Απάντηση: Με ένα κατάλληλο βιβλίο όλοι μπορούν. Κι αν δεν μπορούν οι δάσκαλοι, ας διορίσει το υπουργείο φιλολόγους και στο δημοτικό.

Προσωπικά (και χωρίς καμμιά καύχηση «εν οίδα ότι ουδέν ειμί») διδάσκω εδώ και χρόνια μία ώρα την εβδομάδα αρχαία, κατά παράβασιν του αναλυτικού προγράμματος και των άνωθεν εντολών.

Τι κάνω; Δίνω στα παιδιά σε φωτοτυπία ένα αρχαίο κείμενο. Κυρίως τους διδακτικότατους μύθους του Αισώπου ή μια ευαγγελική περικοπή. Πρώτα το αντιγράφουν για να εξοικειωθούν με την αρτιμελή μορφή της γλώσσας, το λεγόμενο πολυτονικό. Στην συνέχεια το διαβάζουν για να «σπάσει» και η γλώσσα. Κατόπιν υπογραμμίζουν λέξεις που αναγνωρίζουν, για να κατανοήσουν την αδιάσπαστη συνέχεια του ελληνικού λόγου. Μετά έρχεται το ωραιότερο. Η πάντερπνη ετυμολογία. Παιχνίδισμα με τις λέξεις. Ύστερα «ομοθυμαδόν», όλοι μαζί, την μετάφραση στον πίνακα και αντιγραφή των παιδιών στο «τετράδιο αρχαίων». Εδώ «περνούν» και τα ηθικά διδάγματα, γιατί Παιδεία σημαίνει πρωτίστως καλλιέργεια χαρακτήρα και μόρφωση εδραία. Η καλή παιδεία «...μόνους τους παιδευθέντας ελευθέρους είναι», μόνη αυτή κάνεις τους ανθρώπους ελεύθερους (Επίκτητος, «Διατριβαί», 11^α, 21-22), «μαθαίνει στον πολίτη να άρχει και να άρχεται με δικαιοσύνη» («τον πολίτη... άρχειν τε και άρχεσθαι μετά δίκης», γράφει ο Πλάτων στο 643^ε των «Νόμων» του).

Αυτά τα ξεχάσαμε και ακούμε μόνο τις εκκωφαντικές τσιρίδες και τις αεροπλαστες κενολογίες περί «Νέου Σχολείου» και «πρώτα ο μαθητής», από ανθρώπους που δεν ξέρουν που «παν τα τέσσερα», όπως λέει θυμόσοφα και ο λαός.

Μετά την ετυμολογική περιήγηση, έρχεται κα η σειρά της Γραμματικής. Απλά πράγματα το κατά δύναμιν, με συγκατάβαση, κανόνες τονισμού, δύο-τρεις κλίσεις ουσιαστικών και ρημάτων και... το κουδούνι προσκαλεί γιά την αύλειο ξεκούραση.

Σημειωτέον ότι την ώρα των αρχαίων τα παιδιά παρακολουθούν σχεδόν με ευλάβεια. «Άκρα του τάφου σιωπή». Γιατί; Παράδειγμα. Όταν τους ζητάς να γράψουν την λέξη «υγρός» πρέπει να σκεφτούν  δύο κανόνες. Ότι η λέξη, εφ’ όσον αρχίζει με «ύψιλον» δασύνεται και η βραχύχρονη συλλαβή «-γρός» παίρνει οξεία. Ο νους τους, δηλαδή, δεν «αλητεύει» εδώ κι εκεί, αλλά αναζητά και υπακούει σε κανόνες. Έτσι, από την πειθαρχία του νοός, φτάνουμε στην πειθαρχία του σώματος. («Πάντων νους, κρατεί» έλεγε ο Αναξαγόρας). Και κυρίως, γιατί τους εξηγείς το μονάκριβο, παγκοσμίως, προνόμιό τους, να διαβάζουν την γλώσσα του Ομήρου, του Πλάτωνα, του Ευαγγελίου και να κατανοούν τις περισσότερες λέξεις. Καμαρώνουν τα παιδιά, πράγμα που τόσο το έχουμε ανάγκη σήμερα.

Ειλικρινά, τα γράφω αυτά και «καπνίζουν τα μάτια μου». Έχουμε στα χέρια μας θησαυρό αειλαμπή και αδαπάνητο, που ξεδίψασε και ξεδιψά όλη την Οικουμένη και εμείς ποτίζουμε τα παιδιά με σάπια, μολυσμένα νερά. Ομιλούμε (τι ωραία λέξη!) γλώσσα «νικήτρα του θανάτου» και θανατώνουμε τα παιδιά «μουρμουρίζοντας σπασμένες σκέψεις από ξένες γλώσσες».

ΠΗΓΗ: aktines.blogspot.gr