Την θλιβερή επέτειο της μικρασιατικής καταστροφής και της φρικτής σφαγής της Σμύρνης, καθώς και των τραγικών Σεπτεμβριανών του 1955 όπου ξεκληρίστηκε με τον γνωστό τρόπο η ελληνική ομογένεια της Κωνσταντινούπολης, διάλεξαν οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι Νεοέλληνες καναλάρχες για να αρχίσουν την προβολή της γνωστής τηλεοπτικής σειράς, «Σουλεϊμάν», του Μεγαλοπρεπή, στα τουρκικά, «Muhteşem Yüzyıl», δηλαδή ο «Μεγαλοπρεπής Αιώνας» της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Έτσι οι Νεοέλληνες του 2012, πικραμένοι και εξαθλιωμένοι από την οικονομική κρίση, από τους πολιτικούς τους που σφυρίζουν αδιάφορα στο θλιβερό τους κατάντημα αφού τους εξαπάτησαν με τον χειρότερο τρόπο, τώρα θα «σωθούν» αγαλιαζόμενοι στην νέα τουρκική τηλεοπτική σειρά με τα χαρέμια, τις ετέρες «γκιαούρικης» καταγωγής, τα οθωμανικά φλάμπουρα που θα κυματίζουν πάνω από τα πτώματα των χριστιανών της Ρωμηοσύνης και από τους φανταχτερούς σαρικοφόρους, το νέο ίνδαλμα της νεοελληνικής κουλτούρας και εθνοκτόνου αποχαύνωσης. Δόξα στους καναλάρχες, επιδέξιους αποχαυνωτές του νεοελληνικού «ποιμνίου –προβάτων».
Αλλά αυτή η τουρκική τηλεοπτική εισβολή και «κατάκτηση» της Ελλάδας, μην νομίζετε ότι δεν γίνεται βάσει ενός καλά οργανωμένου σχεδίου. Αποσκοπεί στην ψυχολογική εξόντωση και αλλοτρίωση του ρωμαϊκού φρονήματος και ό,τι έχει απομείνει από την ελληνική παράδοση και ιστορία. Το σχέδιο αυτό έχει και κάποιες ειδικές φάσεις.
Πρώτη φάση, ερωτικά σήριαλ, δεύτερη φάση, οθωμανικά σήριαλ και τρίτη φάση, τουρκικά επιθετικά σήριαλ, (όπως σε ένα όπου η γενοκτονία των Μικρασιατών παρουσιάζεται σαν «εκδρομή» στην Ελλάδα). Έτσι οι «γιουναλήδες» ξαναγίνονται ραγιάδες με την χειρότερη μορφή αφού η οικονομική κρίση τους έχει ρίξει στην χειρότερη ένδεια και στην χειρότερη αδυναμία αντίδρασης θυμίζοντας τις ετέρες του οθωμανικού χαρεμιού. Αυτό ήταν το μόνο για το οποίο τους είχαν ικανούς οι ιθύνοντες του «Ντιβανίου», οι οποίοι όμως οι περισσότεροι ήταν έλληνες εξωμότες, δηλαδή έλληνες εξισλαμισμένοι και κακοί γενίτσαροι. Άλλωστε ήταν γνωστό το ρητό, «ο Ρωμηός που γίνονταν Τούρκος, γίνονταν δυο φορές Τούρκος». Έτσι εκτός των άλλων με τον πιο «ωραίο» τρόπο θα πειστούμε στην επόμενη φάση ότι οι Ρωμηοί-γκιαούρηδες ήταν κλέφτες και εγκληματίες και ότι οι Έλληνες… έσφαζαν και αποκεφάλιζαν τους Τούρκους στην Μικρά Ασία.
Το τελευταίο «μεγαλοπρεπές» τουρκικό σήριαλ, ο «Σουλεϊμάν», είναι η σφραγίδα της τουρκικής νεοοθωμανικής επιβουλής. Να γνωρίζετε ότι είναι τόσο προκλητικά νεοοθωμανικό, ώστε σε κάποιες γειτονικές χώρες που δοκίμασαν στο πετσί τους την οθωμανική λαίλαπα, όπως η Βοσνία –Ερζεγοβίνη και η Βουλγαρία, έχουν ξεσηκωθεί έντονες αντιδράσεις στην προβολή του. Αλλά και στην ίδια την Τουρκία έχει κατηγορηθεί από πολλούς Τούρκους ιστορικούς για χοντρές ιστορικές ανακρίβειες και κυρίως για την έμφαση που δίνει στο χαρέμι που κυριαρχεί σε αυτή την τηλεοπτική σειρά της νεοοθωμανικής επέλασης. Το θλιβερό όμως για τους Νεοέλληνες είναι ότι αυτό το σήριαλ, με τις ευλογίες του ελληνικού τηλεοπτικού κατεστημένου, παρουσιάζει, με τυμπανοκρουσίες, έναν σφαγέα του ελληνικού και των λοιπών βαλκανικών λαών, τον Σουλεϊμάν, ως ήρωα, στην ελληνική τηλεόραση.
Ο Σουλεϊμάν υπήρξε ένας από τους απηνέστερους διώκτες του Eλληνισμού, κατέλαβε την Ρόδο, σφαγίασε και εξανδραπόδισε τον λαό της Κέρκυρας, μαζί δε με τον Σελίμ Α΄, τον οποίο διαδέχτηκε, ήταν ένας από τους οργανωτές των μεγάλων εκστρατειών του παιδομαζώματος. Ένας μάλιστα από τους καρπούς αυτού του παιδομαζώματος, ήταν ο περίφημος βεζίρης του, ο Ιμπραήμ πασάς, γιος ελληνορθόδοξης οικογένειας από την Πάργα, στενός φίλος του Σουλεϊμάν. Σύμφωνα με τον μεγάλο Οθωμανό ιστορικό, Lord Kinross, ο Ιμπραήμ ήταν ο μεγάλος εραστής του Σουλεϊμάν με τον οποίο συχνά μοιράζονταν την αυτοκρατορική κλίνη προς μεγάλη ζήλια και φθόνο της σουλτάνας Χιουριέμ, η οποία τελικά κατάφερε και τον εξόντωσε.
Εκείνο όμως που δεν προβάλλεται στην τηλεοπτική σειρά και είναι μια ευκαιρία για τους Νεοέλληνες να μάθουν μερικά πράγματα, είναι ότι ο Σουλεϊμάν, (σύμφωνα με τον μεγάλο Τούρκο ιστορικό Χαλίλ Ινανλτσίκ), ήταν από τους πιο σκληρούς σουλτάνους στην εφαρμογή του Σεριάτ, δηλαδή του άτεγκτου ισλαμικού νόμου. Η εποχή του χαρακτηρίζεται από την εγκαθίδρυση ενός φανατικού ισλαμικού καθεστώτος που το πλήρωσαν με οδυνηρό τρόπο οι χριστιανοί ραγιάδες της αυτοκρατορίας. Το καθεστώς αυτό εκδηλωνόνταν στην καθημερινή ζωή με σκληρές σκηνές βίαιης τιμωρίας των παραβατών του ισλαμικού νόμου. Μάλιστα το 1537, όλοι οιεπαρχιακοί διοικητές της αυτοκρατορίας ειδοποιηθήκαν πως όποιος αμφισβητούσε τα λόγια του Προφήτη, έπρεπε να εκτελείται. Ο πατέρας του, ο Σελίμ ο πρώτος, είχε συλλάβει την πρωτοφανή ιδέα να προτείνει στην κυβέρνησή του να υποχρεωθούν όλοι οι χριστιανοί της αυτοκρατορίας να γίνουν μουσουλμάνοι, κάτι που τελικά απορρίφτηκε για πολλούς λόγους, οι Οθωμανοί σαν πονηροί κατακτητές χρειάζονταν τους χιλιάδες υποτελείς χριστιανούς για να τους υπηρετούν). Ο ίδιος δε ο Σουλεϊμάν επανήλθε στο θέμα το εξισλαμισμού και ζήτησε να κατασχεθούν όλες οι ορθόδοξες εκκλησίες της Κωνσταντινούπολης, κάτι που τελικά αποφεύχθηκε από τον Σεϊχουλισλάμ, (θρησκευτικό ηγέτη), με το αιτιολογικό ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει αφού ο ίδιος ο Πορθητής δεν το έκανε. Αυτός λοιπόν είναι ο περίφημος Σουλεϊμάν, που τώρα θα δοξαστεί από τα ελληνικά χαζοκούτια.
Όμως η σημερινή Τουρκία που έχει αναπτύξει μια καταπληκτική τηλεοπτική σηριαλική βιομηχανία, διέρχεται μια από τις κρισιμότερες φάσεις της σύγχρονης ιστορίας της και τα θεμέλια της τρίζουν από πολλές λανθασμένες επιλογές της νεοοθωμανικής της πολιτικής. Είναι χαρακτηριστικό το άρθρο του γνωστού Τούρκου αρθογράφου, Sedat Ergin, στην Hürriyet, στις 4/9, όπου αναφέρει ότι η Τουρκία με τα λάθη της στην κρίση της Συρίας, έχει ουσιαστικά εμπλακεί σε πόλεμο με τέσσερις συγχρόνως γειτονικές χώρες, (δηλαδή Συρία, Ιράκ, Ιράν και Ισραήλ). Είναι γεγονός ότι σημαντικότατες εξελίξεις τρέχουν στην ευρύτερη περιοχή μας όπου η Ελλάδα λάμπει δια της απουσίας της. Οι Νεοέλληνες βουλιάζουν από την εσωτερική προδοσία και τα προβλήματα της επιβίωσης θάβουν κάθε δυνατότητα παρέμβασής τους σε όλες αυτές τις εξελίξεις. Τώρα φαίνεται ξεκάθαρα γιατί μας οδήγησαν εκεί που μας οδήγησαν. Για να μας χρυσώσουν δε το χάπι της «αυτοκτονίας» μας, μας σερβίρουν τώρα και την τελευταία τουρκική «τηλεοπτική γαρνιτούρα» για να «νοστιμέψουν» έτσι την εθνική μας ανυπαρξία προς δόξα των πολιτικών της αυτοκατάργησής μας και των καναλαρχών της τουρκοποίησής μας.
ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Τουρκολόγος
Κυριακή Γ’ Λουκά: Ομιλία στο ευαγγέλιο που έχει θέμα το παιδί της χήρας που αναστήθηκε από τον Κύριο, όπου γίνεται λόγος και για το ότι πρέπει να είμαστε συγχωρητικοί και στοργικοί μεταξύ μας (Αγ. Γρηγόριος Παλαμάς)
Ο μέγας Παύλος, δείχνοντας το θείο και κοινωφελές τής πίστεως και διακηρύσσοντας τα έργα αυτής και τα κατορθώματα και τους καρπούς και τη δύναμη, αρχίζει από τους αιώνες από τους οποίους δεν υπάρχει τίποτε αρχαιότερο, λέγοντας, «με την πίστη κατανοούμε ότι οι αιώνες καταρτίσθηκαν με τον λόγο τού Θεού, ώστε τα βλεπόμενα να μη έχουν γίνει από αυτά που είναι ορατά», και τελειώνει με την μελλοντική παγκόσμια ανάσταση και την τελείωση των αγίων που θα συμβεί κατ’ αυτήν, από την οποία τίποτε δεν υπάρχει τελειότερο. Συντάσσοντας όμως τον κατάλογο εκείνων που θαυμάσθηκαν για την πίστη και επιβεβαιώνουν αυτήν με τον εαυτό τους, λέγει και τούτο, ότι «με την πίστη έλαβαν γυναίκες με την ανάσταση τους νεκρούς των». Και αυτές είναι η Σαραφθία και η Σουναμίτιδα, από τις οποίες η μία έλαβε τον υιό της που είχε πεθάνει πάλι ζωντανό από τον προφήτη Ηλία, ενώ η Σουναμίτιδα έλαβε τον δικό της από τον Ελισσαίο.
Η καθεμιά τους επέδειξε με τα έργα μεγάλη πίστη. Η Σαραφθία προλαβαίνοντας σύμφωνα με την πίστη της την αναγγελμένη από τον προφήτη αύξηση των τροφίμων και τρέφοντας αυτόν πριν από τα παιδιά της από το αλεύρι μιας χούφτας και το λίγο λάδι, τα μόνα που είχε να φάγει, και έπειτα περιμένοντας να πεθάνει με τα παιδιά της. Αλλά κι όταν μετά τον ερχομό τού Ηλία αρρώστησε και πέθανε ο υιός της (γιατί λέγει, «η αρρώστια του ήταν πολύ βαρειά, σε βαθμό ώστε να μη απομείνει σ’ αυτόν πνεύμα ζωής»), αυτή δεν έδιωξε τον προφήτη, δεν τον κατηγόρησε, δεν απομακρύνθηκε από τη θεοσέβεια που διδάχθηκε από αυτόν, αλλά κατηγόρησε τον εαυτό της και θεώρησε ότι αιτία τού πάθους είναι οι αμαρτίες της, αποκαλώντας σ’ αυτή τη συμφορά τον Ηλία άνθρωπο του Θεού, και κατηγορώντας μάλλον τον εαυτό της και λέγοντάς του μάλλον προτρεπτικά, παρά σκωπτικά, «τί σχέση υπάρχει ανάμεσα σε μένα και σε σένα, άνθρωπε του Θεού; ήρθες σε μένα να μου υπενθυμίσεις τις αμαρτίες μου και να θανατώσεις τον υιό μου;». Συ είσαι φως, λέγει, κατά μέθεξη, ως διάκονος του φωτός τής δικαιοσύνης, και ερχόμενος εδώ κατέστησες φανερά τα αφανή αμαρτήματά μου, και αυτά μου θανάτωσαν τον υιό μου. Βλέπετε πίστη αλλόφυλης γυναίκας; βλέπετε ταπείνωση; Γι’ αυτό εύλογα έλαβε την εκλογή από τον Θεό και καταξιώθηκε να γίνει πρότυπο της κλήσεως και πίστεως των εθνών, και έπειτα δέχθηκε και το παιδί της ζωντανό.
Η Σουναμίτιδα πάλι έδειξε την πίστη της και με όσα είπε προς τον άνδρα της για τον Ελισσαίο, και με όσα ετοίμασε για τη φιλοξενία τού προφήτη, και με την αξιοπρέπεια που επέδειξε όταν πέθανε το παιδί της. Γιατί, κρύβοντας αθόρυβα τη συμφορά, έτρεξε προς τον προφήτη και τον οδήγησε στην οικία της, λέγοντας προς αυτόν, «ορκίζομαι στον ζωντανό Κύριο και στη δική σου ζωή, ότι δεν θα σε εγκαταλείψω», και με αυτή την πίστη δέχθηκε τον υιό της αναστημένο από τον προφήτη, ώστε το εξαίρετο αυτό θαύμα να μη είναι εκείνων των προφητών, αλλά μάλλον της πίστεως των μητέρων που δέχθηκαν τους αναστάντες.
Αλλά μολονότι οι προφήτες είχαν συνεργό την πίστη και την προς τον Θεό ευαρέστηση των μητέρων, ο Ηλίας και τα άλλα έκαμε, και προς τον Θεό φώναξε με ολοφυρμό λέγοντας, «αλλοίμονο, Κύριε, ο μάρτυρας της χήρας με την οποία κατοικώ εγώ, εσύ θανάτωσες σκληρά τον υιό της; Και επικαλέσθηκε τον Κύριο και είπε· Κύριε Θεέ μου, ας επιστρέψει η ψυχή αυτού του παιδιού σ’ αυτό. Και έτσι έγινε». Ο Ελισσαίος πάλι όχι μόνο προσκολλήθηκε στο παιδί, ερχόμενος και φεύγοντας μέχρι και επτά φορές, αλλά και προσευχήθηκε προς τον Κύριο σύμφωνα μ’ αυτό που έχει γραφεί, και έτσι αναζωογόνησε τον υιό τής Σουναμίτιδας.
Ο Κύριός μας όμως Ιησούς Χριστός, σύμφωνα με την περικοπή τού Ευαγγελίου που διαβάζεται σήμερα, σπλαγχνίσθηκε τη χήρα, της οποίας ο υιός μεταφερόταν νεκρός, και χωρίς να αργοπορήσει ούτε να διαπραγματευθεί ούτε να προσευχηθεί, αλλά με πρόσταγμα μόνο, δίνοντας στη μητέρα που πενθούσε τον μονογενή της ζωντανό από νεκρό, έδειξε ότι αυτός μόνο είναι κύριος της ζωής και του θανάτου· γιατί λέγει ο ευαγγελιστής, «την επόμενη ημέρα πήγαινε ο Ιησούς στην πόλη που ονομαζόταν Ναΐν». Ο Κύριος έρχεται για το μεγάλο αυτό θαύμα της αναστάσεως αυτόκλητος, για να δείξει όχι μόνο την ζωοποιό δύναμη, αλλά και ότι έχει ασύγκριτη την αγαθότητα και την ευσπλαγχνία. Γιατί τον Ηλία βέβαια φάνηκε κατά κάποιο τρόπο να τον εμπαίζει η Σαραφθία παρακινώντας τον προς την αναβίωση του παιδιού, τον Ελισσαίο πάλι η Σουναμίτιδα, αφού του έκανε την παρατήρηση πρώτα, ότι δεν προείδε το πάθος, έπειτα και τον κατανάγκασε λέγοντας, «ορκίζομαι στον ζωντανό Κύριο και στη δική σου ζωή, ότι δεν θα σε εγκαταλείψω», ο Κύριος όμως το προγνωρίζει μόνος του και, χωρίς να τον επικαλεσθεί κανένας, πορεύεται προς την πόλη, από την οποία γινόταν η εκφορά τού πεθαμένου παιδιού.
«Την επόμενη ημέρα πήγαινε», λέγει. Και αυτό το υποσήμανε με πάνσοφο τρόπο ο ευαγγελιστής. Γιατί η ανάσταση του παιδιού τής χήρας υποτυπώνει την ανακαίνιση του νου μας. Γιατί και η ψυχή μας εξ αιτίας τής αμαρτίας ήταν χήρα του ουράνιου νυμφίου, που είχε σαν κάποιο μονογενή υιό τον νου της, ο οποίος είχε πεθάνει από το κεντρί τής αμαρτίας, χάνοντας την αληθινή ζωή, και μεταφερόταν και αυτός από τα πάθη, έχοντας βρεθεί κάπου μακριά από τον Θεό, σε βυθούς τού άδη και της απώλειας. Αλλά, αφού ο Κύριος βάδισε προς εμάς και ήρθε κοντά μας με την με σάρκα παρουσία του, τον ανακαίνισε και τον ανέστησε. Αυτή η παρουσία όμως δεν έγινε σε μας από την αρχή, αλλ’ ύστερα, κατά τους τελευταίους αιώνες. Γι’ αυτό ο ευαγγελιστής δεν παρέλειψε ούτε αυτό, λέγοντας, «την επόμενη πήγαινε» ο Ιησούς για ν’ αναστήσει τον πεθαμένο υιό τής χήρας και να μεταβάλει το πένθος αυτής σε ευφροσύνη. Προσέχετε, παρακαλώ, αδελφοί, το νόημα των λεγομένων γιατί και από σας ο καθένας, αν αισθανθεί τον μέσα του πεθαμένο και θρηνήσει τις αμαρτίες του, πενθώντας και μελαγχολώντας γι’ αυτές με μετάνοια, θα πορευθεί και προς αυτόν ο Παράκλητος παρέχοντας την αιώνια παρηγοριά. Γιατί λέγει, «μακάριοι είναι αυτοί που πενθούν, γιατί αυτοί θα παρηγορηθούν».
Αλλά, «πορευόταν» λέγει, «ο Ιησούς και μαζί μ’ αυτόν πορεύονταν αρκετοί μαθητές του και πλήθος πολύ». Ο Ηλίας δηλαδή απομονώνεται όταν πρόκειται ν’ αναστήσει τον υιό τής Σαραφθίας, και ο Ελισσαίος, αφού ανέβηκε στο υπερώο, όπου βρισκόταν ο πεθαμένος, «έκλεισε τη θύρα», όπως λέγει η ιστορία, «μπροστά στους δύο αυτούς», δηλαδή τη Σουναμίτιδα και τον μαθητή του Γιεζί. Επειδή δηλαδή χρειαζόταν εκτενέστατη προσευχή προς τον Θεό, και οι άνθρωποι από τη φύση τους, όταν απομονωθούν, απασχολούν το νου τελειότερα και τον ανυψώνουν προς τον Θεό, αντίθετα ο Κύριος, έχοντας αληθινά την εξουσία ζωής και θανάτου, δεν χρειάζεται καθόλου προσευχή για να ζωοποιήσει το παιδί, όχι μόνο τους μαθητές του είχε μαζί του, αλλά και πολύ πλήθος, που άλλο έφερε αυτός και άλλο βρήκε γύρω από τον μεταφερόμενο. Και ενώ όλοι έβλεπαν και άκουαν, με μόνο το πρόσταγμά του ζωοποίησε τον νεκρό, κάμνοντας αυτό από φιλανθρωπία δημόσια, για να προσελκύσει όλους στην προς αυτόν σωτήρια πίστη. Γιατί λέγει, «καθώς πλησίασε στην πύλη τής πόλεως, μεταφερόταν πεθαμένος»· δηλαδή προγνωρίζοντας και της μεταφοράς την ώρα έφθασε στην κατάλληλη ώρα. «Μεταφερόταν λοιπόν πεθαμένος ο μονογενής υιός τής μητέρας του· και αυτή ήταν χήρα».
Τα ίδια πράγματα στην πενθούσα και τη λύπη αύξησαν πολλαπλάσια, και τη λύση πρόσφεραν εξαίσια. Γιατί βλέποντας ο Κύριος μια μητέρα, και μάλιστα χήρα μητέρα, που στήριζε τις ελπίδες της σε ένα παιδί, να το χάνει με πρόωρο θάνατο, ν’ ακολουθεί τη σορό τού παιδιού και να θρηνεί ελεεινά, «ευσπλαγχνίσθηκε», λέγει (πώς δηλαδή δεν θα το έκαμε «ο πατέρας των ορφανών και κριτής των χηρών»;), «και είπε προς αυτήν» παρηγορώντας την και προβλέποντας το μέλλον, «μη κλαις». Εκείνος βέβαια γνώριζε τι επρόκειτο να κάνει, ενώ η γυναίκα ούτε αυτόν γνώριζε, και πολύ περισσότερο ούτε το μέλλον, γι’ αυτό ούτε και πίστη είχε, ούτε ζητούσε κάτι από αυτόν ούτε αυτός απαιτούσε πίστη από αυτήν, αλλά μπορώντας τα πάντα και μη έχοντας ανάγκη ούτε από τη συνέργεια αυτών που πιστεύουν, «πλησιάζοντας άγγισε τη σορό», για να δείξει ότι και το σώμα του ως ομόθεο έχει ζωοποιό δύναμη· «και είπε, νεανίσκε, σου λέγω, σήκω· και ανακάθισε ο νεκρός». Άκουσε δηλαδή το κουφό χώμα εκείνον που καλεί στην ύπαρξη αυτά που δεν υπάρχουν, άκουσε αυτόν που εξουσιάζει τα πάντα με το λόγο τής δύναμής του, άκουσε όχι άνθρωπο θεοφόρο, αλλά Θεό που έγινε άνθρωπος, και όχι μόνο «ανακάθισε ο νεκρός», αλλά «και άρχισε να ομιλεί». Και στην περίπτωση βέβαια του υιού τής Σαραφθίας χήρας, όταν επέστρεψε η ψυχή του σ’ αυτόν, αμέσως, σύμφωνα με την ιστορία, φώναξε προς το παιδί (τον υπηρέτη του). Και αυτό είναι απόδειξη του ότι η ανάσταση δεν ήταν φαινομενική.
Ο Ηλίας λοιπόν ανέστησε ένα νεκρό με προσευχή, και ο Ελισσαίος ανέστησε έναν ενώ ζούσε και άλλον όντας νεκρός, επιβεβαιώνοντας και δείχνοντας από πριν τη θεανδρική ζωοποιό ενέργεια τού Χριστού, ενώ ο Κύριος ανέστησε τρεις νεκρούς με πρόσταγμα πριν από τον σταυρό, το παιδί αυτό της χήρας, τη θυγατέρα τού αρχισυνάγωγου, και τον τετραήμερο Λάζαρο, ενώ κατά τη σταύρωσή του ανέστησε πολλούς, οι οποίοι και «εμφανίσθηκαν σε πολλούς». Εκτός από αυτά μετά τον για χάρη μας σταυρικό θάνατό του ανέστησε τον εαυτό του, ή καλύτερα τον εξανέστησε τριήμερο, γενόμενος μόνος αυτός αρχηγός τής αιώνιας ζωής. Γιατί όλοι οι άλλοι, αν και αναστήθηκαν, οπωσδήποτε απέκτησαν τη δική μας θνητή ζωή, όταν όμως αναστήθηκε ο Χριστός από τους νεκρούς «δεν τον κυριεύει πλέον ο θάνατος». Γι’ αυτό και μόνος ο Κύριος «έγινε απαρχή εκείνων που έχουν κοιμηθεί», δηλαδή των πιστών και εκείνων που μετατέθηκαν από τα εδώ με την ελπίδα ανάστασης και αιώνιας ζωής. Έγινε λοιπόν απαρχή αυτών που έχουν κοιμηθεί και «πρωτότοκος από τους νεκρούς» και μας επιβεβαίωσε και μας επαγγέλθηκε όχι μόνο αυτή τη θνητή και πρόσκαιρη ζωή μας που καθοδηγείται από ζωικό πνεύμα, αλλ’ εκείνην που εμπεριέχεται στις ελπίδες μας, την ένθεο και αθάνατη και αιώνια· γιατί αυτή είναι δώρο αυτού πραγματικά θεοπρεπέστατο. Καθώς λοιπόν δεν παρέχει εδώ αυτήν την αιώνια ζωή στους αναστημένους από αυτόν, αλλά την διακοπτόμενη από τον θάνατο, δεν την παρέχει σ’ αυτούς με τη μορφή χάριτος, αλλά το κάνει αυτό για άλλους, οδηγώντας αυτούς στην πίστη, που είναι πρόξενος της αιώνιας ζωής. Και εδώ λοιπόν, όπως ιστορεί με σαφήνεια ο ευαγγελιστής, δεν ανέστησε το παιδί για τον εαυτό του, αλλά για τη μητέρα «από ευσπλαγχνία γι’ αυτήν»· γι’ αυτό και, αφού το ανέστησε, το έδωσε στη μητέρα του.
Αλλά βλέπετε πώς ο Κύριος από ευσπλαγχνία προς τη χήρα που πενθούσε τον υιό της δεν χρησιμοποίησε μόνο παρηγορητικούς προς αυτήν λόγους, αλλά και την παρηγόρησε με έργα; Έτσι να κάνομε και εμείς με όλη τη δύναμή μας και να μη είμαστε μόνο με λόγια συμπονετικοί προς αυτούς που κακοπαθούν, αλλά ζωή; Αν και βέβαια και αυτό είναι χρέος μας, αν και όχι ίσως του ενός μας προς τον άλλο, άλλα προς εκείνον που παρέδωσε τον εαυτό του σε θάνατο για χάρη μας, όχι μόνο ως λύτρο, αλλά και προς παράδειγμα και έμπρακτη διδασκαλία, ασύγκριτα υψηλότερη από κάθε έργο και λόγο και νου. Γιατί λέγει, «γι’ αυτό πέθανε ο Χριστός για χάρη μας, αφήνοντας σε μας παράδειγμα, για να ακολουθήσομε τα ίχνη του και να είμαστε έτοιμοι, αν χρειασθεί, να θυσιάσομε και τη ζωή μας» προς εκπλήρωση των εντολών του· γιατί έτσι θα γίνομε μέτοχοι και της ζωής και βασιλείας αυτού που διαρκεί αιώνια, ζώντας μαζί μ’ αυτόν αιώνια και δοξαζόμενοι μαζί του. Βλέπετε αυτόν τον Μυροβλύτη (Αγ. Δημήτριο). Έχυσε το αίμα τού σώματός του με τη θέλησή του υπέρ του Χριστού, και γι’ αυτό κατέστησε αυτό αδιάκοπη και ανεξάντλητη πηγή πολυειδών θαυμάτων, αγιασμού ψυχής και σώματος, ευωδέστατου και ιερώτατου μύρου, μολονότι η ψυχή του Μεγαλομάρτυρα έχει τώρα δίκαια λάβει την αιώνια και αναλλοίωτη δόξα στους ουρανούς μαζί με τους αγγέλους, ενώ το σώμα δεν έχει ακόμη δοξασθεί μαζί με εκείνη, αλλ’ είναι κατά κάποιο τρόπο τα παρόντα υπόδειγμα και τύπος και σύμβολο προς την θειότατη και ουράνια δόξα που πρόκειται ν’ αποκαλυφθεί γύρω από αυτό στο μέλλον· και αν το υπόδειγμα και ο τύπος είναι τέτοιος, τί θα είναι εκείνο το μελλοντικό τέλος; οπωσδήποτε και ανέκφραστο και ακατανόητο.
Εύχομαι και εμείς με τις πρεσβείες τού μεταξύ των μαρτύρων Μυροβλύτη, όπως μεταλαμβάνομε εδώ το θείο μύρο που εκχύνεται από αυτόν, έτσι και τότε να γίνομε θεατές και μέτοχοι της θείας εκείνης δόξας με τη χάρη και φιλανθρωπία του δοξαζόμενου μέσω των μαρτύρων του Ιησού Χριστού τού Θεού των πάντων, στον οποίο πρέπει κάθε δόξα στους απέραντους αιώνες. Γένοιτο.
ΠΗΓΗ : http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=2444
Να θέσει η Δικαιοσύνη τη «θέσπιση ορίων στην ανεξέλεγκτη δράση της εξουσίας σε βάρος συγκεκριμένων ομάδων του πληθυσμού, οι οποίες αποτελούν και την πλειοψηφία των κατοίκων αυτής της χώρας», ζητά ευθέως ο πρώην υπηρεσιακός πρωθυπουργός και τέως πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας, Παναγιώτης Πικραμμένος! «Ίσως έφτασε η ώρα το δικαστήριο να κάνει το... επόμενο βήμα κατά τον έλεγχο των νέων οριζόντιων μέτρων, εξαρτώντας τη νομιμότητα αυτών σε σχέση και με την τήρηση των λοιπών υποχρεώσεων που είχαν προβλεφθεί από τους εφαρμοστικούς των μνημονίων νόμους», τονίζει ο κ. Πικραμμένος θέτοντας σαφώς θέμα συνταγματικότητας των οριζόντιων μέτρων που περιλαμβάνονται στο δεύτερο Μνημόνιο.
Αναφερόμενος σε ομιλία του προς δικαστικούς, στην απόφαση της Ολομέλειας του ΣτΕ (668/2012), που έκρινε συνταγματικές και νόμιμες τις περικοπές αποδοχών, συντάξεων, επιδομάτων κ.λπ. οι οποίες επιβλήθηκαν με το πρώτο Μνημόνιο, επισήμανε ότι το ΣτΕ , «δεν παρέλειψε να θέσει και τα όρια της δράσης του νομοθέτη, τόσο στην παρούσα όσο και σε μελλοντικές φάσεις της κρίσεως».
Και ο πρώην πρωθυπουργός κατέγραψε την προσωπική του ένσταση σημειώνοντας ότι «σε περιπτώσεις παρατεταμένης οικονομικής κρίσεως δύναται ο νομοθέτης να θεσπίσει μέτρα περιστολής δαπανών που συνεπάγονται οικονομική επιβάρυνση μεγάλων κατηγοριών του πληθυσμού, πλην η δυνατότητα αυτή έχει ως όριο την καθιερούμενη από το άρθρο 4 παράγραφος 5 του Συντάγματος αρχή της ισότητας στα δημόσια βάρη αναλόγως των δυνάμεων εκάστου, καθώς και την καθιερούμενη στο άρθρο 2 παράγραφος 1 του Συντάγματος αρχή του σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας».
Όπως τόνισε στη συνέχεια, «τούτο σημαίνει ότι η επιβάρυνση αυτή πρέπει να κατανέμεται μεταξύ όλων των κατηγοριών, απασχολουμένων τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα, καθώς και των ασκούντων ελευθέριο επάγγελμα. Και τούτο διότι, εν όψει και της καθιερουμένης στο άρθρο 25 παράγραφος 4 του Συντάγματος αξιώσεως του κράτους να εκπληρώνουν όλοι οι πολίτες το χρέος της κοινωνικής και εθνικής αλληλεγγύης, δεν είναι επιτρεπτό η επιβάρυνση από τα μέτρα που λαμβάνονται προς αντιμετώπιση της δυσμενούς και παρατεταμένης οικονομικής συγκυρίας να κατανέμεται πάντοτε σε συγκεκριμένες κατηγορίες πολιτών, οι οποίοι, κατά κανόνα, είναι συνεπείς προς τις υποχρεώσεις τους, και να ευνοούνται άλλες κατηγορίες από την ασυνέπεια των οποίων -κυρίως στο πεδίο της εκπληρώσεως των φορολογικών τους υποχρεώσεων- προκαλείται σε μεγάλο ποσοστό η δυσμενής αυτή συγκυρία».
Σημείωσε ότι σε ανάλογες περιπτώσεις «το δικαστήριο ελέγχει σ' ένα πρώτο επίπεδο τη συμβατότητα μέσων και σκοπών, στη συνέχεια ελέγχει τη συνταγματικότητα των επίδικων κανόνωνχρησιμοποιώντας, μάλιστα, ακόμη ένα "μηχανισμό διαρθρωτικής σύζευξης", ήτοι την αρχή της αναλογικότητας, περαιτέρω επισημαίνει το τεράστιο οικονομικό και κοινωνικό κόστος της φοροδιαφυγής και τέλος λειτουργεί, κατά την ανάλυση του Habermas (Σ.σ.: Jurgen Habermas, Γερμανός κοινωνιολόγος), ως ένα μέσο αντιστροφής της πορείας των πραγμάτων με τη θέσπιση ορίων στην ανεξέλεγκτη δράση της εξουσίας σε βάρος συγκεκριμένων ομάδων του πληθυσμού, οι οποίες αποτελούν και την πλειοψηφία των κατοίκων αυτής της χώρας».
Ο πρώην πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΣτΕ απηύθυνε σαφές μήνυμα προς τα μέλη του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου: «Ίσως έφτασε η ώρα το δικαστήριο να κάνει το επόμενο βήμα κατά τον έλεγχο των νέων οριζόντιων μέτρων, εξαρτώντας τη νομιμότητα αυτών σε σχέση και με την τήρηση των λοιπών υποχρεώσεων που είχαν προβλεφθεί από τους εφαρμοστικούς των μνημονίων νόμους».
(eklogika.gr)
ΝΕΑ ΜΕΤΡΑ ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ
Καταργούνται τα οικογενειακά επιδόματα και το έξτρα αφορολόγητο για κάθε παιδί
Καταργούνται από το 2013 όλα ανεξαιρέτως τα οικογενειακά επιδόματα, καθώς και το πρόσθετο αφορολόγητο για κάθε προστατευόμενο τέκνο και στη θέση τους θα χορηγείται ένα επίδομα για κάθε οικογένεια με παιδιά.
Η περικοπή των αφορολόγητων ποσών για τα παιδιά καθώς και των πολυτεκνικών επιδομάτων (για τρίτεκνους και άλλους) και η αντικατάστασή τους με ένα ενιαίο επίδομα το οποίο θα καταβάλλεται ανάλογα με το εισόδημα των φορολογούμενων θα περιλαμβάνεται στο πακέτο μέτρων των 13,5 δισ. ευρώ, που συζητά το υπουργείο Οικονομικών με την τρόικα.
Από το μέτρο αυτό, άλλωστε, έχουν εγγραφεί επιπλέον έσοδα 427 εκατ. ευρώ στον προϋπολογισμό του 2013, όπως προκύπτει από το προσχέδιο που κατατέθηκε σήμερα στη Βουλή.
Το επίδομα αυτό θα χορηγείται στους δικαιούχους μέσω των εφοριών και όχι μέσω ΟΓΑ, Νομαρχιών κ.λπ. όπως ισχύει έως σήμερα.
Ειδικότερα, σύμφωνα με το σχέδιο του υπουργείου Οικονομικών, το ενιαίο επίδομα που θα καταβάλλεται σε κάθε οικογένεια αναμένεται να καθορίζεται ως εξής:
Για οικογενειακό εισόδημα έως 10.000 ευρώ θα καταβάλλεται το σύνολο του επιδόματος που θα προβλεφθεί για κάθε παιδί,
Για εισόδημα από 10.000 έως 20.000 ευρώ τα 2/3 του ποσού,
Για εισόδημα από 20.000 έως 30.000 ευρώ το 1/3 του ποσού, ενώ
Για ετήσιο εισόδημα πάνω από 30.000 ευρώ δεν θα καταβάλλεται επίδομα.
Παράλληλα, σύμφωνα με τον ίδιο παράγοντα, τα νέα φορολογικά μέτρα που σχεδιάζονται, και τα οποία δεν περιλαμβάνονται στο προσχέδιο του νέου προϋπολογισμού, θα ισχύσουν από την 1η Ιανουαρίου του 2014 για τα εισοδήματα που θα αποκτηθούν το 2013.
Επίσης, διευκρινίστηκε ότι από την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης κατά 2 έτη, θα εξαιρεθούν όσοι έχουν θεμελιώσει δικαίωμα με το νόμο Λοβέρδου.
Σε ότι αφορά στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα για το νέο πακέτο των μέτρων, ο υψηλόβαθμος παράγοντας του υπουργείου Οικονομικών, επισήμανε εκ νέου ότι παραμένουν οι ενστάσεις των εκπροσώπων των δανειστών για μέτρα πιθανόν και άνω των 2 δισ. ευρώ, τα οποία προτείνει η ελληνική πλευρά.
Εν προκειμένω, είναι χαρακτηριστικό ότι, σύμφωνα με τον ίδιο, η τρόικα δεν έχει πειστεί για την απόδοση των διαρθρωτικών μέτρων σε υγεία, άμυνα και ΟΤΑ και ζητεί την αντικατάστασή τους από πρόσθετες περικοπές σε μισθούς, συντάξεις και επιδόματα.
Η συνάντηση των εκπροσώπων των δανειστών με τον πρωθυπουργό στο Μέγαρο Μαξίμου κράτησε μόλις 35 λεπτά και αμέσως μετά ο υπουργός Οικονομικών, Γιάννης Στουρνάρας, μίλησε για συνέχιση της διαπραγμάτευσης, τονίζοντας ότι η τρόικα ζήτησε διεκρινήσεις για τα μέτρα.
«Δεν υπάρχει εμπλοκή, συνεχίζονται οι διαβουλεύσεις», ανέφερε και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Σίμος Κεδίκογλου, μετά τη συνάντηση του πρωθυπουργού με την τρόικα.
Εκανε λόγο για εργώδεις διαβουλεύσεις και τόνισε ότι ο πρωθυπουργός βρίσκεται σε διαρκή επαφή με ευρωπαίους ομολόγους του και ανώτατους αξιωματούχους της EE.
Eπίσης, είπε ότι θα υπάρξει και νέα συνάντηση με την τρόικα αλλά και σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών που στηρίζουν την κυβέρνηση χωρίς όμως να είναι γνωστός ο χρόνος σύγκλισής της.
Σε ερώτηση αν υπάρχει πιθανότητα στο Eurogroup την επόμενη Δευτέρα να μην υπάρχει οριστική συμφωνία, απάντησε πως «επιδίωξη μας είναι να είμαστε εντός των προθεσμιών».
Περισσότερα στις Εφημερίδες: ΕΔΩ
------
Πέρυσι το ΠΑΣΟΚ, ξεκίνησε με το επίδομα Γάμου και τις μειώσεις των επιδομάτων τέκνων πάνω από το 4ο, δείτε:
Δ.Τ ΑΣΠΕ: Συνεχίζεται η άφρονη πολιτική κατά της Οικογένειας... Μήπως παραφρονήσαμε;
Η Ν.Δ τότε, δια της κ. Παπακώστα αντέδρασε, δείτε: Δ.Τ. της Γραμματείας Γυν. θεμάτων Ν.Δ: σχετικά με την επίθεση που υφίστανται οι πολύτεκνοι... Τώρα που είναι που κάνουν χειρότερα, οι δικοί της;;;
Συνέχισε μετά ο Λοβέρδος, με την εισαγωγή εισοδηματικών κριτηρίων στα επιδόματα του ΟΓΑ (60.000 πρώτα, μετά 45.000€....)
Τώρα ήλθε η ώρα του κ. Σαμαρά, που προεκλογικά έκανε σημαία το Δημογραφικό, μας υφάρπαξε τις ψήφους και τώρα αποτελειώνει τα πάντα!
Μέχρι πότε συνάδελφε, θα καθόμαστε στον καναπέ;;;
Από το ethnos.gr
Εχουμε εισέλθει ήδη στον Οκτώβριο και η ιστορική μνήμη μάς καλεί να ξαναμελετήσουμε τα θριαμβευτικά γεγονότα που συνέβησαν πριν από 100 ακριβώς έτη. Τον Οκτώβριο του 1912 η Ελλάδα με βασιλέα τον Γεώργιο Α΄, αρχιστράτηγο τον διάδοχο Κωνσταντίνο και πρωθυπουργό τον Ελευθέριο Βενιζέλο μετέσχε στον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο και απελευθέρωσε ελληνικούς πληθυσμούς που ήταν υπόδουλοι στους Οθωμανούς Τούρκους.
Η συμμαχία Ελλήνων, Σέρβων, Μαυροβουνίων και Βουλγάρων έδιωξε από τα Βαλκάνια την καταπιεστική τουρκική παρουσία. Από τις 5 Οκτωβρίου, που κηρύξαμε επισήμως τον πόλεμο, ο στρατός μας προήλαυνε με ταχύτητα παρά την τουρκική αντίσταση και στις 26 Οκτωβρίου, ανήμερα του πολιούχου της Αγίου Δημητρίου, απελευθερώθηκε η Θεσσαλονίκη. Είχαν προηγηθεί οι μεγάλες μάχες στο Σαραντάπορο και στα Γιαννιτσά και οι μακεδονικές πόλεις ξανάβρισκαν έπειτα από αιώνες την ελευθερία τους. Η Μακεδονία, παρά την παρουσία μειονοτήτων διαφορετικών φυλών και θρησκευμάτων, ουδέποτε έπαυσε να αποτελεί πνευματικό και εμπορικό κέντρο του Ελληνισμού. Παρά τα ποικίλα συμφέροντα και τους εθνικισμούς των Μεγάλων, η Ελλάδα κατόρθωσε να αναγεννηθεί και να διπλασιαστεί εδαφικά και πληθυσμιακά.
Το πρώτο δίδαγμα από τον δοξασμένο εκείνο Οκτώβριο είναι η ανάγκη συμμαχιών για να αντιμετωπίζουμε τους εκάστοτε κινδύνους. Το 1912 η συνεργασία τεσσάρων ορθόδοξων χριστιανικών κρατών της Βαλκανικής έδιωξε οριστικά κάθε τουρκική παρουσία από την περιοχή μας. Χρήσιμο μάθημα για τους νεο-οθωμανιστές της εποχής, όπως ο Τούρκος ΥΠΕΞ κ. Νταβούτογλου, που θα μας επισκεφθεί σε μία εβδομάδα. Αντί να ονειρεύεται την αναβίωση της τουρκικής παρουσίας στη Βοσνία και αλλού, καλό θα ήταν να γνωρίζει ότι σήμερα η Ελλάδα διατηρεί άριστες σχέσεις με τη Σερβία, το Μαυροβούνιο και τη Βουλγαρία, τους συμμάχους του 1912. Δεν απειλούμε κανέναν, ούτε επιθυμούμε πολέμους. Αλλά προειδοποιούμε ότι τα νεο-οθωμανικά οράματα θα παραμείνουν στα χαρτιά είτε τα εκφράζουν Τούρκοι επίσημοι είτε τα ασπάζονται ριψάσπιδες κουλτουριάρηδες στη χώρα μας.
Το δεύτερο δίδαγμα είναι ότι οι Ελληνες μπορούμε να ξεπεράσουμε τις οικονομικές κρίσεις και τα Μνημόνια όταν υπάρχουν υψηλά ιδανικά και στόχοι με ηθικό και πνευματικό περιεχόμενο. Η Ελλάς των νικηφόρων Βαλκανικών Πολέμων είχε αντιμετωπίσει το 1893 την πτώχευση επί Χαρ. Τρικούπη, είχε ηττηθεί στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 και είχε τεθεί το 1898 υπό μία μορφή τρόικας, που λεγόταν τότε ΔΟΕ (Διεθνής Οικονομικός Ελεγχος). Παρά την παρουσία οικονομικών ελεγκτών από έξι ευρωπαϊκές χώρες που έπαιρναν όλα τα έσοδα των κρατικών μονοπωλίων και των τελωνείων Πειραιώς και Λαυρίου, η χώρα ανορθώθηκε γρήγορα διότι πίστευε στη Μεγάλη Ιδέα, στο χρέος των ελευθέρων Ελλήνων της μικρής Ελλάδας να ελευθερώσουν κάθε υπόδουλο αδελφό και όλα τα ελληνικά μέρη που κατείχοντο από τους Τούρκους. Με αυτό το ιδανικό οργανώθηκε επιτυχώς ο Μακεδονικός Αγώνας του 1903-1908, με αυτή την πίστη ξεκίνησαν τα ευζωνάκια μας από την Πελοπόννησο, τη Στερεά, τις Κυκλάδες, τα Επτάνησα και τη Θεσσαλία και νίκησαν σε τόσες μάχες το 1912 και το 1913. Αξίζει εδώ να τονιστεί και η μεγάλη προσέλευση εθελοντών από την Ομογένεια και από υπόδουλα μέρη του έθνους.
Τρίτο δίδαγμα η εθνοκτόνος συνέπεια των διχασμών και της προσωπολατρίας. Τον Οκτώβριο του 1912 ο πρωθυπουργός Βενιζέλος και ο αρχιστράτηγος Κωνσταντίνος έκαναν άριστα τη δουλειά τους υπέρ των εθνικών συμφερόντων και έγιναν αμέσως δημοφιλέστατοι. Επειτα από τρία μόλις χρόνια βρέθηκαν επικεφαλής δύο αντιμαχόμενων παρατάξεων στον Εθνικό Διχασμό που οδήγησε στη Μικρασιατική Τραγωδία. Σήμερα ορισμένοι καλλιεργούν νέους διχασμούς. Προς Θεού, μην ξαναπέσουμε στην παγίδα.
Το ζητούμενο στις ημέρες μας δεν είναι απλώς να βρούμε πρακτικές λύσεις στα οικονομικά προβλήματα.
Χρειαζόμαστε μία Νέα Μεγάλη Ιδέα για να βγούμε από το τέλμα.
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 2/10/2012
Διδαχή Γέροντος Παϊσίου για τους υβριστές της Εκκλησίας και του μοναχισμού
- Γέροντα, όταν μιλούν κατά της Εκκλησίας ή κατά του Μοναχισμού κ.λπ., τι πρέπει να κάνη κανείς;
- Κατ' αρχάς, αν κάποιος μιλάει άσχημα λ.χ. για σένα ως άτομο, δεν πειράζει. Να σκεφθείς: «Τον Χριστό, που ήταν Χριστός, Τον έβριζαν, και δεν μιλούσε• εμένα που είμαι αμαρτωλός τι μου αξίζει;». Αν έρχονταν να βρίσουν εμένα ως άτομο, δεν θα με πείραζε καθόλου. Άλλα, όταν με βρίζουν ως μοναχό, βρίζουν και όλο τον θεσμό του Μοναχισμού, γιατί ως μοναχός δεν είμαι ανεξάρτητος, και πρέπει να μιλήσω. Σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει κανείς να τους αφήσει λίγο να ξεσπάσουν και ύστερα να τους πει δύο κουβέντες.
Κάποτε στο λεωφορείο μία γυναίκα έβριζε τους παπάδες. Την άφησα να ξεσπάσει και, όταν σταμάτησε, της είπα: «Έχουμε απαιτήσεις από τους παπάδες, άλλα και αυτούς δεν τους έρριξε ο Θεός με τα αλεξίπτωτα. Είναι άνθρωποι και έχουν ανθρώπινες αδυναμίες.
Μπορείς όμως να μου πεις, μία μητέρα σαν εσένα βαμμένη, με κάτι νύχια σαν το γεράκι, τι παιδί θα γέννηση και πώς θα το αναθρέψει; Και παπάς και καλόγερος να γίνει, πώς θα είναι;».
Θυμάμαι, μία άλλη φορά, όταν ταξίδευα με το λεωφορείο από την Αθήνα για τα Γιάννενα, ήταν ένας που δεν σταμάτησε σε όλο τον δρόμο να κατηγορεί έναν μητροπολίτη που είχε δημιουργήσει τότε κάτι προβλήματα. Του είπα κανα-δυό κουβέντες και μετά έκανα ευχή. Εκείνος συνέχιζε. Όταν φθάσαμε στα Γιάννενα και κατεβήκαμε, τον πήρα λίγο παράμερα και του λέω: «Με γνωρίζεις ποιος είμαι;». «Όχι», μου λέει. «Πώς τότε κάθεσαι και λες τέτοια πράγματα; Εγώ μπορεί να είμαι πολύ χειρότερος από τον τάδε που βρίζεις, μπορεί όμως να είμαι και ένας άγιος. Πώς κάθεσαι εσύ και λες μπροστά μου πράγματα που δεν μπορώ να φανταστώ ότι τα κάνουν ούτε και οι κοσμικοί άνθρωποι; Κοίταξε να διορθωθείς, γιατί θα φας σκαμπίλι δυνατό από τον Θεό - για το καλό σου φυσικά». Τον είδα μετά, άρχισε να τρέμει. Άλλα και οι άλλοι κατάλαβαν, όπως είδα από μία αναταραχή που δημιουργήθηκε.
Απόσπασμα από το βιβλίο:ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΛΟΓΟΙ Β΄, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ, ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ», ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Τα λέει διακεκριμένος Τούρκος Δημοσιογράφος και όχι ο Ρωμιός Δημοσιογράφος της ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗΣ της Κων/πόλεως,η οποία διακρίνεται για την αντικειμενικότητά της και πρόκειται για Ιστορική εφημερίδα (προσφάτως γιόρτασε τα 88 της έτη παρουσίας της στον εκδοτικό και δημοσιογραφικό χώρο της Κων/πόλεως).
Του Μουσταφά Άκγιολ
Το περασμένο βράδυ είχα καλεσμένο στην εβδομαδιαία
εκπομπή μου Πολιτικός Τρόπος Σκέψης (Siyasi Ak?l) τον
Εμρέ Οκτέμ, Επίκουρο Καθηγητή Διεθνούς Δικαίου. Κεντρικό
μας θέμα ήταν το Οικουμενικό Πατριαρχείο και η –ακόμη και
σήμερα- κλειστή θεολογική σχολή της Χάλκης, η οποία έγινε
και πάλι θέμα δημοσίου διαλόγου, μετά την επίσκεψη στο
Πατριαρχείο του Επικεφαλής Θρησκευτικών Υποθέσεων της
Τουρκίας.
Ο Δρ Οκτέμ, ειδικός στις μη μουσουλμανικές μειονότητες
της Τουρκίας, όχι μόνο εξήγησε το πώς υπέφερε το Οικουμε-
νικό Πατριαρχείο από τις επίσημες πιέσεις της μοντέρνας
Τουρκίας, αλλά είπε και ότι τα πράγματα πρέπει να αλλά-
ξουν. Συμφωνήσαμε στο ότι η Θεολογική Σχολή, η οποία πα-
ραμένει κλειστή από το 1971, θα έπρεπε να
επαναλειτουργήσει, και ότι καμία τουρκική αρχή δε θα
έπρεπε να θέσει ζήτημα ονόματος του Πατριαρχείου. (Ο τίτ-
λος ‘Οικουμενικό’ έχει μετά βδελυγμίας απορριφθεί από τους
Τούρκους αξιωματούχους.)
Συμφωνήσαμε επίσης και στο ότι πρόκειται απλά για
θέμα θρησκευτικών ελευθεριών, μια αρχή η οποία πρέπει να
προχωρήσει και στις δυο πλευρές του Αιγαίου. (Η Ελλάδα,
για παράδειγμα, θα έπρεπε να αλλάξει την ντροπιαστική πο-
λιτική που δεν επιτρέπει λειτουργία τεμένους στην Αθήνα
και να μην επιμένει ότι οι Τούρκοι πολίτες της [σ.τ.μ. ενν.
τουρκικής καταγωγής] δεν είναι πράγματι Τούρκοι.)
Όλα ακούγονταν πολύ λογικά κι έτσι έφθασα στο σημείο
να αναρωτιέμαι: πώς γίνεται κανείς να διαφωνεί με όλα
αυτά; Πολύ σύντομα, ωστόσο, κατάλαβα το γιατί. Καθώς
γυρνούσα σπίτι από το στούντιο, άνοιξα το ραδιόφωνο και
πέτυχα μια άλλη πολιτική συζήτηση, πάνω στο ίδιο θέμα.
Ένας από τους συμμετέχοντες ήταν μια κυρία, ακαδημαϊ-
κός, από το Πανεπιστήμιο Μάρμαρα: Η Νουρσέν Μαζιτζί,
καθηγήτρια Ιστορίας και πιστή κεμαλίστρια. Η Δρ Μαζιτζί
είχε όλα τα απαραίτητα στοιχεία στην εμφάνισή της για να
εκληφθεί ως ‘φιλελεύθερη’ από κάποιον δυτικό παρατηρητή.
(Κάποιοι δυτικοί, μόλις έρθουν εδώ και δουν γυναίκα να
φορά, αντί για μαντήλα, μοντέρνα ρούχα και να έχει μακι-
γιαριστή, αμέσως υποθέτουν εξ’ ορισμού ότι είναι ‘φιλελεύ-
θερη’.) Ωστόσο, αυτό που εκείνη έκανε, ήταν να
υπερασπίζεται την πιο αντιφιλελεύθερη στάση απέναντι στο
Πατριαρχείο: Ναι, είπε, να έχουν οι Ρωμιοί της Τουρκίας το
?δικαίωμα στη λατρεία?, αλλά η Θεολογική Σχολή να μείνει
κλειστή και ο τίτλος ?Οικουμενικός? να μην επιτραπεί ποτέ.
Γιατί; Διότι σύμφωνα με την κ. Μαζιτζί, όλες αυτές οι απα-
ντήσεις προκύπτουν από την Ιστορία. Το επιχείρημά της είναι
ότι, κατά την πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, κά-
ποια αρμενικά και ελληνικά ιδρύματα χρησιμοποιήθηκαν ως
μυστικές κρύπτες για πολεμοφόδια τα οποία χρησιμοποιή-
θηκαν αργότερα εναντίον των τουρκικών δυνάμεων. Αυτό,
λέει, είναι αρκετό για να κάνει τον μοντέρνο Τούρκο να βλέ-
πει τα χριστιανικά ιδρύματα ?με καχυποψία?.
Σε εκείνο το σημείο ήθελα απεγνωσμένα να βρίσκομαι
στο ίδιο στούντιο για να τη ρωτήσω:
?Δηλαδή πιστεύετε στα αλήθεια ότι σύντομα, μόλις ανοί-
ξει η Θεολογική Σχολή, βόμβες και τουφέκια θα αρχίσουν να
συναθροίζονται στο εσωτερικό της ώστε να τα χρησιμοποιή-
σουν οι 3000 εναπομείναντες Ρωμιοί εναντίον 70 εκ. Τούρ-
κων;?
Ένα λεπτό αργότερα η Δρ Μαζιτζί επέμενε ότι δε θα πρέ-
πει ποτέ να επιτραπεί η χρήση του τίτλου ?Οικουμενικός? για
το Πατριαρχείο. Η επιχειρηματολογία της προσκρούει στην
κοινή λογική: Ο κόσμος και ιδιαίτερα οι ΗΠΑ, ισχυρίστηκε,
ασκούν πίεση στην Τουρκία ώστε να αφήσει το Πατριαρχείο
τελείως ελεύθερο. Το να συμμορφωθείς μ’ αυτό θα σήμαινε
υποταγή στην Αμερική!
Ακολουθώντας την ίδια λογική, κάποιος θα μπορούσε να
πει ότι, έπρεπε πράγματι η Τουρκία να βασανίζει τους πολί-
τες της συστηματικά, όπως έκανε μέχρι πριν από μια δεκαε-
τία, διότι αν δεν τους βασάνιζε θα σήμαινε ότι
υποτασσόταν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία πιέζει την
Άγκυρα να σεβαστεί τα ανθρώπινα δικαιώματα !
Αυτό είναι το επίπεδο λογικής και η ποιότητα ηθικής των
εχθρών της θρησκευτικής ελευθερίας στην Τουρκία. Θλιβερό
το γεγονός ότι δεν μπορούν να πειστούν για το καλύτερο, πα-
ρηγορεί όμως το γεγονός ότι, σε σχέση με παλαιότερα, βρί-
σκονται στο περιθώριο.
Hurriyet Daily News, 11/7/2012
(μετάφραση: Μηνάς Βασιλειάδης)
Σημ. : Ο κ. Άκγιολ, προφανώς, μπόρεσε να παρακολουθήσει ένα μικρό μόνο μέρος της εκπομπής στην οποία συμμετείχε η κ. Μαζιτζή, διότι στην ίδια εκπομπή ακούστηκαν πολλά επιχειρήματα που προσκρούουν στην στην κοινή λογική, δυστυχώς όμως έμειναν όλα αναπάντητα.
Απογευματινή Εφημερίς της Κωνσταντινουπόλεως.
Ο πολεμος των τελευταίων Κυβερνήσεων κατά των πολυτέκνων έχει και μια άλλη τραγική διάσταση, που αναλύεται επαρκέστατα στην μελέτη που παραθέτουμε. Οι επιπτώσεις του δημογραφικού στην κοινωνία, στην οικονομία και στη γήρανση του πληθυσμού, σε συνδυασμό με την αυξανομένη υπογεννητικότητα, επιδρούν δυσμενώς στη διατήρηση ισχυρών Ενόπλων Δυνάμεων, δεδομένου ότι η ισχύς των λαμβάνει τη μορφή γινομένου προσωπικού, εξοπλισμού, εκπαίδευσης και ηθικού...
1. ΕΙΣΑΓΩΓΗ
α. Γενικά
Τα τελευταία χρόνια διαβάζομε στον τύπο, ακούομε από το ραδιόφωνο και βλέπομε στην τηλεόραση, σχετικά με την αύξηση ή τη μείωση του πληθυσμού στην Ελλάδα και στον κόσμο, απόψεις διάφορες, που πολλές φορές φαντάζουν αλληλοσυγκρουόμενες, οπωσδήποτε όμως ανησυχητικές.
Ταυτόσημη η εικόνα στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης σ΄ό,τι αφορά απόψεις δια τις επιπτώσεις του δημογραφικού προβλήματος στις Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας.
Το δημογραφικό είναι ευρύτερο, παγκόσμιο, θέμα και απασχολεί τον ΟΗΕ, την ΕΕ, αλλά και πρόσφατα, στις ελληνικές διαστάσεις του, τη Βουλή των Ελλήνων.
Το θέμα είναι σοβαρό δεν παίρνει περαιτέρω αναβολή και απαιτεί λύση. Ήδη εμφανίζονται οι κοινωνικές επιπτώσεις του προβλήματος με καταλυτικές δράσεις στην κοινωνία, στην ασφάλεια και στην πρόνοια. Όχι όμως λιγότερο ευκαταφρόνητες και απειλητικές δια την εθνική ισχύ, την ανάπτυξη και την άμυνα της Πατρίδος.
β. Ιστορική Αναδρομή
Η Ελλάς, κατέχουσα το σταυροδρόμι της συναντήσεως λαών και πολιτισμών, απετέλεσε στην ιστορική της διαδρομή στόχο διαφόρων κατακτητών.
Παρά ταύτα κατόρθωσε να αντιπαλαίσει και να διατηρήσει την εθνικήν και την όποια κρατικήν της υπόσταση.
Η Ελλάς, ορμωμένη από αυτή τη μικρή κοιτίδα, κατόρθωσε να εξέλθει των φυσικών της ορίων και να εξαπλωθεί, στο γνωστό κατά περίπτωση κόσμο, αρχικώς με τις αποικίες στη Μεσόγειο και στον Εύξεινο Πόντο και στη συνέχεια με τις αυτοκρατορίες Μεγάλου Αλεξάνδρου και Βυζαντινή.
Έτσι εδημιούργησεν και διετήρησεν επί μακρόν δισυπόστατη ύπαρξη του Ελλαδισμού και του Ελληνισμού, μεγαλύτερη η δεύτερη, που εταυτίσθη με την πρώτη στη διάρκεια των δύο ελληνικών αυτοκρατοριών.
Αυτή τη μορφή η Ελλάς τη διετήρησε μέχρι το έτος 1922, ότε απώλεσε τη δεύτερη διάσταση, η οποία, στις ημέρες μας, μορφοποιείται από τους απανταχού αποδήμους Έλληνες, το σύγχρονο Ελληνισμό.
Στην μακραίωνα διαδρομή, πληθυσμιακά η Ελλάς ουδέποτε ευρέθη σε πλεονεκτικότερη θέση των αντιπάλων της, κατόρθωνε όμως να υπερέχει στο κρίσιμο σημείο της αναμέτρησης, που εβάρυνε στην υπέρ αυτής διαμόρφωση της καταστάσεως του νικηφόρου αποτελέσματος ή και ηττωμένη, να επιβάλλεται στον κατακτητή πνευματικώς και πολιτισμικώς.
Και αυτό το επιτύγχανε χάρις στο φιλελεύθερο και αδούλωτο πνεύμα των κατοίκων της και στη στρατιωτική της ισχύ.
Υπό αυτό το πρίσμα, θα επιχειρήσω την περαιτέρω ανάλυση του θέματος «Επίδραση του Δημογραφικού Προβλήματος της Χώρας στη Στράτευση», εξετάζοντας όλους τους παράγοντες που υπεισέρχονται άμεσα ή έμμεσα στη δημιουργία του προβλήματος και επηρεάζουν αναπότρεπτα τη στράτευση και κατ΄επέκταση την άμυνα της χώρας.
2. ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ
Το δημογραφικό καθίσταται πρόβλημα δια την Ελλάδα, εάν και εφόσον συντρέχουν οι παρακάτω προϋποθέσεις :
Επιθυμεί την εθνική και κρατική υπόστασή της.
Θέλει να διατηρήσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο, που της επιβάλουν η θέση και η κληρονομιά της.
Εκτιμά ότι υπάρχει απειλή και θα συνεχίσει να υφίσταται στη μορφή και στο επίπεδο που σήμερα εκτιμάται.
Πιστεύει ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις αποτελούν βασικό παράγοντα ισχύος, κύρους και αποτροπής του πολέμου.
3. ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ
Όταν λέγομε δημογραφικό πρόβλημα εννοούμε τη στατιστικά διαπιστωμένη μείωση ή αύξηση του πληθυσμού της χώρας, που επηρεάζει δυσμενώς όλα εκείνα τα ποσοτικά και ποιοτικά στοιχεία, που συνιστούν μία σθεναρή εθνική και κρατική οντότητα, δηλαδή την οικονομία, την ασφάλεια και την εθνική συνοχή.
Το δημογραφικό πρόβλημα δημιουργείται βασικώς από την πορεία της γεννητικότητος, της θνησιμότητος και τις μετακινήσεις του πληθυσμού.
α. Γεννητικότης
(1) Κατάσταση
Η Ελλάς αντιμετωπίζει πρόβλημα δημογραφικό λόγω υπογεννητικότητος, ενώ υπάρχουν χώρες που αντιμετωπίζουν το πρόβλημα λόγω υπεργεννητικότητος.
Το ελληνικό έθνος δεν αντιμετωπίζει δια πρώτη φορά υπογεννητικότητα. Κατά τον ιστορικό Πολύβιο η κατάκτηση της χώρας από τους Ρωμαίους είχεν ως κυρία αιτία «την απαιδία και τη συλλήβδην ολιγανθρωπία». Ακόμη και η πτώση της Πόλης οφείλεται μάλλον στη λειψανδρία.
Η γεννητικότης στην Ελλάδα, κατά το 19ο αιώνα, άρχισε από τις 40 γεννήσεις ανά 1.000 άτομα, εμειώθη στις 20 γεννήσεις το 1950 και κατήλθε στις 9 το 1998 με περαιτέρω πτωτικές τάσεις στο μέλλον.
Ο μέσος όρος γεννητικότητος έχει φθάσει στις 1,3 γεννήσεις, ενώ η αναπαραγωγή των γενεών εξασφαλίζεται με 2,1 γεννήσεις ανά γυναίκα γόνιμης ηλικίας.
Στο μέλλον οι γεννήσεις θα είναι, σε απόλυτους αριθμούς, σταθερά κάτω των 100.000 ατόμων ετησίως.
Η Ελλάς πλέον παρουσιάζει τον τρίτο κατά σειρά μικρότερο δείκτη γονιμότητος και γεννήσεων στην Ευρώπη, μετά την Ισπανία 1,15 και την Ιταλία 1,23.
(2) Αίτια
Τα αίτια που συντελούν στην υπογεννητικότητα είναι η ευμάρεια, η καλοπέραση, οι ξένες επιδράσεις, η μείωση των γάμων, η αύξηση των διαζυγίων. Οι αμβλώσεις και ο προγραμματισμός της οικογενείας αναλόγως με τις ατομικές, κοινωνικές, θρησκευτικές πεποιθήσεις και οικονομικές δυνατότητες. Η επαγγελματική απασχόληση της γυναίκας, το κόστος ανατροφής των παιδιών, η φύλαξη των παιδιών σε συνδυασμό με την έλλειψη βρεφοκομείων και νηπιαγωγείων. Η ανεργία στις μικρές παραγωγικές ηλικίες, η αστικοποίηση της ζωής και η έλλειψη χώρων δια το μεγάλωμα των παιδιών. Η εξέλιξη της αγροτικής οικονομίας, με την είσοδο της μηχανής και την αχρήστευση εργατικών χεριών. Τέλος η έλλειψη κρατικής φροντίδας δια τη δημιουργία των κινήτρων άρσεως όλων των προαναφερθέντων αιτίων.
β. Θνησιμότης
Η θνησιμότης στη χώρα μας, στη διάρκεια του 19ου αιώνα, ανήρχετο σε 45 θανάτους ετησίως ανά 1.000 άτομα. Ακολούθησε κατιούσα πορεία και το 1998 έφθασε στους 9,76 θανάτους, ξεπερνώντας τις γεννήσεις κατά 0,17 θανάτους ανά 1.000 άτομα.
Η θνησιμότης του πληθυσμού της χώρας επιβαρύνεται λόγω των θανάτων εκ τροχαίων ατυχημάτων και της χρήσης των ναρκωτικών ουσιών. Οι δύο αυτές σοβαρές αιτίες αφαιρούν ετησίως το ανθρώπινο δυναμικό των 2.500 περίπου ατόμων, νέων παραγωγικών στην οικογένεια, στην ανάπτυξη και χρησίμων στην ασφάλεια της χώρας. Μία μηχανοκίνητη Ταξιαρχία ή μία κωμόπολη χάνεται ετησίως στους ελληνικούς δρόμους και στα καταγώγια των μεγαλουπόλεων.
Παρά ταύτα μεταπολεμικά ο μέσος όρος ζωής (προσδόκιμη ηλικία) των Ελλήνων έχει αυξηθεί, ώστε του μεν ανδρός να φθάνει στα 75, της δε γυναικός στα 80 έτη. Σ΄αυτό συνέβαλαν η καλυτέρευση της ποιότητας ζωής, η αναβάθμιση της ιατροφαρμακευτικής και νοσοκομειακής περίθαλψης, αλλά κυρίως η διατήρηση της μεσογειακής διατροφής.
γ. Μετακινήσεις Πληθυσμών
(1) Κατάσταση
Η μετακίνηση των πληθυσμών πραγματοποιείται τόσο στο εσωτερικό της χώρας (αστυφιλία), όσο και στο εξωτερικό (μετανάστευση), με σκοπό την αναζήτηση καλυτέρων όρων και πόρων διαβιώσεως.
(α)Αστυφιλία
Η αστικοποίηση του ελληνικού πληθυσμού άρχισε από τα μέσα του προπερασμένου αιώνα και κορυφώθηκε στη δεκαετία του 1960, κατά την οποία ο αστικός και ο ημιαστικός πληθυσμός έφθασε στο 66% και το 2001 στο 73%, σε αντίθεση με τον αγροτικό πληθυσμό που εμειώθη αντίστοιχα στο 44% και στο 27%.
Σήμερα ο αγροτικός πληθυσμός διαμένει στο 76% της εκτάσεως της ελληνικής γης με μέση πυκνότητα 15 κατοίκων ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο, ενώ η πυκνότης στο σύνολο του πληθυσμού είναι 83%.
Το πολεοδομικό συγκρότημα των Αθηνών, στη σύγχρονη εποχή, συγκεντρώνει το ? του πληθυσμού της χώρας, ενώ η ευρύτερη περιοχή της Αττικής ξεπερνά το 1/3 αυτού.
Το ήμισυ του πληθυσμού της χώρας διαμένει στο λεκανοπέδιο της Αττικής και στη Θεσσαλονίκη και το μείζον στις πόλεις και κωμοπόλεις κατά μήκος των μεγάλων οδικών αξόνων. Η επαρχία ερημώνεται.
Οι αγρότες που εγκαθίστανται στις πόλεις υιοθετούν το μικρό μέγεθος της οικογενείας. Όσο μεγαλύτερη είναι η πόλη τόσο μικρότερη η οικογένεια.
(β)Μετανάστευση
Όταν τα αστικά κέντρα της χώρας εκορέσθησαν από εργατικά χέρια, η αναζήτηση εργασίας ξεπέρασε τα σύνορα, κατευθύνθη προς τις ανεπτυγμένες χώρες της δυτικής Ευρώπης, την Αμερική και την Αυστραλία. Η μετανάστευση απέβη εξ ολοκλήρου σε βάρος του αγροτικού πληθυσμού, του οποίου αφήρεσε τα νεώτερα και παραγωγικότερα μέλη. Αποτέλεσμα να στερέψει η πηγή του υγιούς ανθρωπίνου δυναμικού από τις αγροτικές περιοχές.
Είναι ευνόητο πως, σε πολλές περιπτώσεις, η μετανάστευση επέβαλε την επί πολύ απομάκρυνση των συζύγων με αρνητική επίδραση στη γονιμότητα και στη γεννητικότητα.
(2) Αίτια Αστυφιλίας Μετανάστευσης
Τα κυριότερα από τα αίτια, που συνέβαλαν στην αστυφιλία και στην μετανάστευση, είναι :
Η ανισόρροπη ανάπτυξη των αστικών σε βάρος των αγροτικών περιοχών και κυρίως η ανυπαρξία κινήτρων και προϋποθέσεων παραμονής των νέων στις αγροτικές περιοχές.
Η ελλειπής έως υποτυπώδης υγειονομική και νοσοκομειακή περίθαλψη στην περιφέρεια.
Η κατάτμηση του γεωργικού κλήρου, σε συνάρτηση με την αποτυχία του αναδασμού, που είχαν ως συνέπεια την ανεπάρκεια, την ανεργία.
Η έλλειψη ενός σταθερού χωροταξικού σχεδιασμού δια τη χρήση της γης, με σκοπό την ισόρροπη ανάπτυξη και την εθνική κυριαρχία σ΄όλη την έκταση της χώρας.
Οι δύσκολες συνθήκες της αγροτικής ζωής και το αβέβαιο κέρδος.
Η διαφήμιση, η προβολή αγαθών, υπηρεσιών και συνθηκών διαβιώσεως της πόλης.
Το κεντρομώλο σχέδιο συνένωσης των κοινοτήτων σε δήμους.
Δεν πρέπει να αποσιωπάται ότι σημαντικό ρόλο διεδραμάτισε στην αστυφιλία, στη δεκαετία του 1940, ο εμφύλιος πόλεμος, που οδήγησε τους Έλληνες στην εγκατάλειψη των ορεινών περιοχών της χώρας δια λόγους ασφαλείας.
δ. Λοιπές Μετακινήσεις Πληθυσμού
Στις μετακινήσεις πληθυσμών εντάσσονται, τόσο η επιστροφή μεταναστών (παλιννόστηση), όσο ο επαναπατρισμός ομογενών, αλλά και η μετανάστευση λαθραία ή νόμιμα, αλλοδαπών.
(1) Παλιννόστηση
Η παρατηρηθείσα παλιννόστηση στις δεκαετίες του 1970 και 1980 συνέβαλε στην περιορισμένη αύξηση του πληθυσμού, χωρίς συνέχεια, καθ΄όσον το πλείστον των επαναπατριζομένων ήταν άτομα που είχαν υπερβεί την παραγωγική ηλικία. Αλλά και όπου αυτό δεν συνέβαινε, οι νέες συνθήκες διαβιώσεως, οι ξενόφερτες αντιλήψεις περί οικογενείας, έφεραν τον περιορισμό των γεννήσεων. Πέραν αυτών πρέπει να επισημανθεί ότι το πλείστον των παλιννοστούντων δεν επέστρεψε στις αγροτικές περιοχές προέλευσης, αλλά στις μεγαλουπόλεις.
(2) Επαναπατρισμός Ομογενών
Η δοκιμασθείσα την περασμένη δεκαετία ανανέωση του πληθυσμού της χώρας και κυρίως των περιοχών που παρουσιάζουν έντονη δημογραφική αλλοίωση, δια των Ποντίων ομογενών, δεν επέφερε τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Απέτυχεν, ελλείψει σωστού και εγκαίρου προγραμματισμού και των αναγκαίων εγκαταστάσεων και ευκολιών εργασίας στους χώρους προορισμού.
(3) Μετανάστευση Αλλοδαπών Λαθρομετανάστευση
Η μετανάστευση των πληθυσμών κυρίως από τις γειτονικές χώρες, νόμιμα ή λαθραία, μετά τη διάλυση του Συμφώνου Βαρσοβίας, το έτος 1990, έχει λάβει επικίνδυνες διαστάσεις και τείνει να καλύψει το κενό των γεννήσεων Ελληνοπαίδων. Οι αλλοδαποί εισάγουν τις δικές τους αξίες, τις νοοτροπίες, το πολιτιστικό επίπεδο, με αποτέλεσμα την αλλοίωση των αντιστοίχων των Ελλήνων.
Σήμερα οι αλλοδαποί μετανάστες και λαθρομετανάστες στη χώρα υπερβαίνουν τα 1.500.000 άτομα (13,5% περίπου του πληθυσμού της χώρας).
4. ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ
Το δημογραφικό πρόβλημα έχει επιπτώσεις στη :
α. Δημογραφική Γήρανση
Η γήρανση του πληθυσμού συνεχώς αυξάνεται. Ο πληθυσμός της χώρας που είχε ηλικία άνω των 65 ετών, το έτος 1991, έφθανε το 14% και εκτιμάται ότι το 2025 θα φθάσει το 25%, ενώ τα παιδιά κάτω των 15 ετών θα παραμείνουν στο 19%, όταν το αποδεκτό ποσοστό κανονικής πληθυσμιακής διάρθρωσης είναι το 4%.
Η Ελλάς κατέχει στην Ευρώπη την πέμπτη θέση και στον κόσμο την δωδεκάτη από πλευράς ηλικιωμένων ατόμων στο σύνολο του πληθυσμού της.
Η Ελλάς εξελίσσεται, ιδιαίτερα στην περιφέρεια, σε χώρα γερόντων με σοβαρά προβλήματα στο κοινωνικό, οικονομικό και αμυντικό σύστημα.
Σ΄ολόκληρο τον κόσμο το 1976 υπήρχαν 230 εκ. άνθρωποι άνω των 65 ετών, το 2000 ήταν 420 εκ. και το 2025 θα φθάσουν τα 830 εκ.
β. Μείωση Πολυτέκνων
Το 1940 είχαμε 165.000 πολύτεκνες οικογένειες με βάση πέντε παιδιά με 1.500.000 παιδιά, ενώ το 1981, με βάση τέσσερα παιδιά, μόλις 15.000 με 200.000 παιδιά, δηλαδή 1.300.000 παιδιά λιγότερα.
γ. Κλείσιμο Σχολείων
Το κλείσιμο των δημοτικών σχολείων, αλλά και γυμνασίων διαδέχεται το ένα το άλλο. Οι σχολικές μονάδες από το 1998 έως το 2002 έχουν μειωθεί κατά 358 και οι μαθητές κατά 5.000 περίπου, παρά την εγγραφή και την φοίτηση σημαντικού αριθμού μαθητών, παιδιών μεταναστών.
δ. Αύξηση Αγάμων
Έλλειψη γυναικών στην περιφέρεια, που οφείλεται στην νοοτροπία απόκτησης καλυτέρων συνθηκών διαβιώσεως μέσω γάμου με αστό σύζυγο. Εξέλιξη που επεβλήθη από τις κακές συνθήκες διαβιώσεως της αγρότισας. Δεν είναι όμως ολίγοι και εκείνοι που αναζήτησαν σύζυγο μεταξύ αλλοδαπών γυναικών, με απρόβλεπτες επιπτώσεις στη σύσταση της οικογενείας.
ε. Οικονομία Περίθαλψη
Η γήρανση του πληθυσμού της χώρας επιφέρει σημαντική επιβάρυνση στον εργαζόμενο πληθυσμό δια την κάλυψη των αναγκών σύνταξης, ασφάλισης, υγειονομικής υποστήριξης και διαβίωσης. Υπάρχει δυσαναλογία εργαζομένων και μη εργαζομένων, που συνεχώς αυξάνεται.
στ. Εργατικό Δυναμικό
Η μείωση του εργατικού δυναμικού της χώρας είναι επακόλουθο της υπογεννητικότητος και της μετανάστευσης. Υπάρχει έλλειψη εργατικών χεριών, ακόμη και στις αγροτικές περιοχές. Παρά ταύτα το ποσοστό ανεργίας παραμένει στη χώρα μας υψηλό.
ζ. Πληθυσμιακή Αλλοίωση
Η ανεξέλεγκτη είσοδος χιλιάδων λαθρομεταναστών στη χώρα δημιουργεί σοβαρά προβλήματα στη δημογραφική σύνθεση, στην ασφάλεια και στην ποιότητα ζωής του πληθυσμού. Εκτιμάται ότι στο μέλλον με δεδομένα τη γήρανση του πληθυσμού, την υπογεννητικότητα σε συνδυασμό με την υπεργεννητικότητα των μεταναστών, αλλά κυρίως με τη δυνατότητα επικοινωνίας τους με τις όμορες προς την Ελλάδα χώρες προελεύσεως, με τις γνωστές αλυτρωτικές θεωρίες, θα δημιουργηθούν εθνικές μειονότητες.
5. ΕΞΕΛΙΞΗ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ
Η Ελλάς το 1821 ενεφανίσθη με πληθυσμό 938.765 κατοίκων και το 1928 είχε 753.400 κατοίκους και έκταση μόλις 47.516 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Παρουσίασε μία σταθερά αύξηση πληθυσμού και έκτασης, παρά τις σοβαρές απώλειες στους πολέμους μέχρι το 1949.
Στην απογραφή του 2001 είχε 10.964.020 κατοίκους και εκτιμάται ότι το 2020 θα έχει 10.555.400, ενώ το 2050 θα έχει σχεδόν 9.000.000 κατοίκους.
Η φυσική αύξηση του πληθυσμού από το έτος 1998, ότε οι θάνατοι υπερέβησαν τις γεννήσεις, ακολουθεί αρνητική πορεία.
6. ΕΞΕΛΙΞΗ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΟΜΟΡΩΝ ΧΩΡΩΝ
Όλες οι Βαλκανικές χώρες έχουν μία σταθερά φυσική αύξηση του πληθυσμού, εκτός της Βουλγαρίας.
Ο δείκτης γονιμότητος είναι δια την Αλβανία 3,1, δια την πρώην Γιουγκοσλαβία 2, δια την Βουλγαρία 1,9 και δια την Τουρκία 3,5 γεννήσεις ανά γυναίκα γόνιμης ηλικίας.
Έχοντας υπόψη ότι οι πληθυσμιακές μεταγγίσεις ακολουθούν την αρχή των συγκοινωνούντων δοχείων, σε συνδυασμό με τις τάσεις διαμορφώσεως χαλαρών συνόρων, κρατών πολυπολιτισμικών κοινωνιών και την ύπαρξη κενών πληθυσμού στην ελληνική επαρχία, αντιλαμβάνεται κανείς τον κίνδυνο που διατρέχει το αμιγές κράτος-έθνος της Ελλάδος.
7. ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΟΥ ΣΤΗ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗ
α. Αναγκαιότης Ε.Δ.
Οι ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις προσδίδουν κύρος, εμπνέουν αίσθημα ασφαλείας στο λαό, ενισχύουν τη διπλωματία και συμβάλουν στη διατήρηση της ειρήνης δια της αποτροπής, αλλά και στη νικηφόρο έκβαση του πολέμου όταν επιβληθεί.
Η Ελλάς απειλείται ξεκάθαρα από μία άλλη γειτονική χώρα, την Τουρκία, παρά τις οποιεσδήποτε καιροσκοπικές και ευκαιριακές διαθέσεις, στο όνομα της αναγκαιότητος της φιλίας των λαών.
Η Τουρκία έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων και διαθέτει ισχυρές ένοπλες δυνάμεις, προετοιμασμένες και προσανατολισμένες δια επιθετικές επιχειρήσεις στον Έβρο, στα Νησιά και στη μαρτυρική Κύπρο.
Στην εποχή, την οποία διανύομε, οι πολεμικές συρράξεις, αλλά και οι σύγχρονες μορφές των - ασύμμετρες απειλές είναι ακήρυκτες, αστραπιαίες, γενικές, σε βάθος και κερδίζει εκείνος που νικά στην πρώτη μάχη.
Επιβάλλεται συνεπώς στρατιωτική ετοιμότης, εθνική συνοχή και παλλαϊκή προετοιμασία δια την πρώτη μάχη.
Δια τους παραπάνω λόγους η Ελλάς είναι υποχρεωμένη να διατηρεί ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις, ισοδύναμες και ετοιμοπόλεμες, διατεταγμένες επί τριάντα και πλέον έτη, στην περιφέρεια, εκεί όπου, σύμφωνα με τα προαναφερθέντα, το δημογραφικό πρόβλημα παρουσιάζει την οξύτερη μορφή του.
β. Κατάσταση Ε.Δ. από Πλευράς Προσωπικού
Οι επιπτώσεις του δημογραφικού στην κοινωνία, στην οικονομία και στη γήρανση του πληθυσμού, σε συνδυασμό με την αυξανομένη υπογεννητικότητα, επιδρούν δυσμενώς στη διατήρηση ισχυρών Ενόπλων Δυνάμεων, δεδομένου ότι η ισχύς των λαμβάνει τη μορφή γινομένου προσωπικού, εξοπλισμού, εκπαίδευσης και ηθικού.
Το στρατιωτικό προσωπικό, ο βασικός παράγων των Ενόπλων Δυνάμεων, απαρτίζεται από τους μονίμους, τους συμβασιούχους ορισμένου χρόνου (επαγγελματίες οπλίτες) και τους στρατευμένους κληρωτούς. Οι τελευταίοι θα αποτελέσουν και το αντικείμενο στην περαιτέρω ανάπτυξη του θέματος.
Τα σύγχρονα δαπανηρά και πολύπλοκα οπλικά συστήματα δημιουργούν ηυξημένες ανάγκες σε προσωπικό υψηλού δείκτη νοημοσύνης και μακράς εκπαίδευσης με συνεπακόλουθες επιδράσεις στην οροφή, στη θητεία, στην εκπαίδευση, στη λειτουργία και στην ποιότητα-επιχειρησιακή ετοιμότητα.
(1) Οροφή
Η οροφή δια τη σύνθεση, δομή και οργάνωση των αναγκαίων Ενόπλων Δυνάμεων προς εκπλήρωση της ανατεθείσης αποστολής, θα είναι από το έτος 2005 και μελλοντικά 142.000 άτομα, εκ των οποίων 93.500 δια το Στρατό Ξηράς, 20.000 δια το Πολεμικό Ναυτικό και 28.500 δια την Πολεμική Αεροπορία. Πέραν αυτών δια την εκτέλεση της πολεμικής αποστολής από τις Ε.Δ. απαιτείται διπλασία εκπαιδευμένη δύναμη ως εφεδρεία.
(2) Στράτευση
Στην αρχαία Σπάρτη, αλλά και στην Αθήνα, οι νέοι υπείχον στρατιωτική υποχρέωση από του 18ου έτους της ηλικίας των. Η δε εξάσκηση των πολιτικών δικαιωμάτων επετρέπετο μετά τη συμπλήρωση διετούς στρατιωτικής θητείας.
Στη νεώτερη ελληνική ιστορία, δια πρώτη φορά, η στρατιωτική υπηρεσία κατέστη υποχρεωτική δι΄όλους τους Έλληνες έως του 40ού έτους της ηλικίας δια νόμου (ΩΛΗ΄/29 Απριλίου 1880) επί κυβερνήσεως Χ.Τρικούπη.
Σήμερα η άντληση του προσωπικού πραγματοποιείται από τους νέους άνδρες, μόλις συμπληρώσουν το 19ο έτος της ηλικίας, αφού «κάθε Έλληνας, που μπορεί να φέρει όπλα, είναι υποχρεωμένος να συντελεί στην άμυνα της πατρίδος» (άρθρο 4 Συντάγματος).
Η πρόσκληση προς στράτευση και η κατάταξη πραγματοποιείται από του τρέχοντος έτους 2004 ανά τρίμηνο και στους τρεις Κλάδους των Ενόπλων Δυνάμεων.
Η απόδοση των κλάσεων, συνεπεία της υπογεννητικότητος, συνεχώς μειώνεται. Το έτος 1954 ήτο 94.000 άνδρες, το 2000 περίπου 83.000 και μετά το 2010 θα κατέλθει των 55.000 ανδρών.
Μεγάλο ποσοστό από τους υποχρέους κατατάξεως άνω των 30.000 ανδρών λαμβάνει αναβολή, κυρίως λόγω σπουδών διάρκειας μεγαλυτέρας των πέντε ετών, ένα άλλο ποσοστό δια λόγους υγείας και ένα μικρότερο ποσοστό προσφέρει άοπλη υπηρεσία.
Στην πραγματικότητα μόνο το 60% των υποχρέων στράτευσης κατατάσσεται ετησίως στις τάξεις των Ενόπλων Δυνάμεων.
Δια την κατανόηση του προβλήματος αναφέρω το εξής παράδειγμα:
Το έτος 2001 είχαμε 56.000 γεννήσεις αρρένων, που θα κληθούν να στρατευθούν το 2020. Το έτος 2019 απ΄αυτούς θα εισαχθούν στα ΑΕΙ και στα ΤΕΙ μέχρι 33.000, οι οποίοι στη συνέχεια θα λάβουν αναβολή λόγω σπουδών. Συνεπώς το 2020 θα καταταγούν στο Στρατό, στην ηλικία των 19 ετών, μόνο 23.000 άνδρες. Ποσοστό που αντιστοιχεί στο 30% της στρατεύσιμης οροφής του Στρατού Ξηράς. Όσοι λάβουν αναβολή θα παραμείνουν επί μίαν τουλάχιστον πενταετίαν ανεκπαίδευτοι και ανεκμετάλλευτοι επιστρατευτικώς. Αρκετοί θα οδηγηθούν στην ανυποταξία και όσοι θα καταταγούν θα έχουν σοβαρότερα προβλήματα προσαρμογής στη στράτευση λόγω ολοκλήρωσης χαρακτήρος και στην εκπαίδευση λόγω ηλικίας. . Ομοίως ο χρόνος εκμεταλλεύσεώς τους, ως εφέδρων μετά τη στράτευση, μειώνεται σημαντικώς.
Το υπόλοιπον θα συμπληρωθεί με την κατάταξη των εξ αναβολής εκ προηγουμένων κλάσεων και το σημαντικότερο ποσοστό, που δεν είναι κατώτερο του 50% του συνόλου των οπλιτών, από επαγγελματίες οπλίτες.
Συμπέρασμα : Η διατήρηση της προβλεπομένης οροφής επιβάλλει την καθολική στράτευση στο 18ο έτος της ηλικίας των ανδρών, πριν την έναρξη των σπουδών και τη συμπλήρωση δι΄επαγγελματιών οπλιτών.
(3) Θητεία
Η διάρκεια της θητείας, της στρατιωτικής υποχρέωσης των κληρωτών, εξαρτάται από την οροφή, την εκπαίδευση, την επάνδρωση και την επιχειρησιακή ετοιμότητα των Ενόπλων Δυνάμεων, αλλά και από τον αριθμό των κατατασσομένων.
Ο ετήσιος κύκλος εκπαιδεύσεως των στρατευμένων οπλιτών, είναι πληρέστερος και αποτελεσματικότερος, καλύπτει την αναγκαιότητα συμμετοχής των εκπαιδευομένων σε όλες τις δραστηριότητες, τις διαφοροποιημένες είτε λόγω καιρικών συνθηκών, είτε λόγω εδαφικών δεσμεύσεων, παρέχει επαρκή χρόνο βίωσης των ιδιαιτεροτήτων του Στρατού. Επίσης η επιχειρησιακή ετοιμότης και η απόδοση των Σχηματισμών και Μονάδων κορυφώνονται στο τελευταίο τετράμηνο της δωδεκάμηνης εκπαίδευσης, διότι το προηγούμενο οκτάμηνο αναλίσκεται στη βασική, ειδική και ομαδική εκπαίδευση.
Στο παρελθόν η θητεία διήρκει 24 μήνες, σήμερα κατήλθεν προοδευτικώς στους 12 μήνες και δια τους τρεις Κλάδους των Ε.Δ., με τάσεις δια περαιτέρω μείωση.
Στις ευρωπαϊκές χώρες η θητεία κυμαίνεται από 6 μέχρι 24 μήνες, στην Τουρκία από 8 έως 18 μήνες και στην Κύπρο στους 26 μήνες με στράτευση στο 18ο έτος της ηλικίας.
Η διάρκεια της θητείας των στρατευμένων, ενισχυομένων και δια των επαγγελματιών οπλιτών, δεν μπορεί να κατέλθει των δώδεκα μηνών, διότι η πρόσληψη των τελευταίων, δια διαφόρους λόγους, δεν πρέπει να ξεπερνά ορισμένα κρίσιμα όρια. Το κόστος του επαγγελματικού στρατού αυξάνεται υπέρογκα. Το κόστος του επαγγελματία οπλίτη είναι πενταπλάσιο του αντιστοίχου κόστους του κληρωτού οπλίτη (15.000 και 3.000 Ευρώ, αντιστοίχως). Όσο δια το κόστος, λόγω φθοράς των οπλικών συστημάτων, από τις διαδοχικές χρήσεις υπό των κληρωτών, επισημαίνεται ότι τα οπλικά συστήματα, με την ταχεία τεχνολογική εξέλιξη και την ανταγωνιστική διάθεση υπεροχής, ξεπερνούνται και αντικαθίστανται πριν ακόμη αχρηστευθούν. Για παράδειγμα αναφέρω ότι στα 32 χρόνια (1961-1993) εχρησιμοποιήθησαν από τις μονάδες πεζικού τέσσερις τύποι τυφεκίων.
γ. Διαπιστώσεις
Η αναγκαία οροφή των Ε.Δ. δεν είναι δυνατόν να καλυφθεί από την ετησία απόδοση των κλάσεων, ακόμη και στην περίπτωση που η θητεία παραμείνει στους 12 μήνες.
Η επάνδρωση είναι σοβαρότερη δια το Στρατό Ξηράς και ιδιαίτερα δια τις μονάδες πεζικού, όπου χειριστής-φορέας και οπλομηχάνημα συμπίπτουν στον αναντικατάστατο μαχητή.
Από πλευράς χωροταξικής το πρόβλημα είναι πλέον σοβαρό στις απερημωμένες ακριτικές περιοχές του Έβρου και των Νήσων, λόγω της ανάγκης υψηλής επιχειρησιακής ετοιμότητος σε συνδυασμό με την αδυναμία εξασφαλίσεως τοπικών εφεδρειών.
Εκεί στις ακριτικές περιοχές, με τη δημογραφική γήρανση, θα μπορούσε οι αγρότες και οι ψαράδες, οργανωμένοι στρατιωτικώς και ενισχυόμενοι οικονομικώς, να αναλάβουν την ασφάλεια των συνόρων, προκειμένου να παραμείνουν και να δημιουργήσουν στον τόπο τους, αλλά και να απαλλαγούν οι στρατιωτικές μονάδες του αντιστοίχου έργου, επ΄ωφελεία της εκπαιδεύσεώς των.
Οι σύγχρονες διεθνείς τάσεις, αλλά κυρίως οι εγχώριες πιέσεις και ανάγκες οδηγούν τις ηγεσίες στη μείωση των Ε.Δ. με αφαίρεση προσωπικού και σμίκρυνση της θητείας. Τα κενά προσπαθούν να καλύψουν με επαγγελματίες οπλίτες και με σύγχρονα οπλομηχανήματα, με «έξυπνα όπλα». Όμως η συνεχής μείωση της θητείας απαξιώνει το χαρακτήρα και τη χρησιμότητά της.
Οι σύγχρονοι μαχητές απαιτούν μεγαλύτερη διάρκεια ατομικής και ομαδικής εκπαίδευσης, προκειμένου να αναπτύξουν υψηλού βαθμού σωματική ρώμη, ψυχική αντοχή, πνευματική ευεξία και ομαδικό πνεύμα, ώστε να χειρισθούν αποτελεσματικά τα πολύπλοκα οπλικά συστήματα και να αντέξουν κάτω από το εξουθενωτικό και καταστροφικό σύγχρονο επιχειρησιακό περιβάλλον.
Το αξιόμαχον και η διάκριση των Ελληνικών Ε.Δ. βασίζονται στην πίστη των Ελλήνων στην υποχρέωση της στράτευσης δια την υπεράσπιση της ελευθερίας της πατρίδος, στην πίστη της ατομικής προσφοράς και θυσίας. Αυτή η πίστη έχει τις ρίζες της στο κοινό ελληνικό αξίωμα, κατά το οποίον «έκαστος ανήρ γεννάται όχι δι΄εαυτόν, αλλά δια την πατρίδα του». Αυτή ήταν η κεντρική ιδέα της διαπαιδαγώγησης, της παράδοσης και της παιδείας των Ελλήνων, των περασμένων γενεών, που ξεκίνησαν την Ελλάδα από τη Μελούνα και μέσα σε δέκα χρόνια την έφθασαν στα όρια, που σχεδόν και σήμερα κατέχει.
Η πίστη αυτή, στη σύγχρονη κοινωνία, κλονίζεται, διότι η ιδέα του πολέμου αποτελεί δια τους μεγαλυτέρους παρωχημένο και δυσάρεστο παρελθόν και δια τους νεωτέρους απίθανο γεγονός. Σήμερα οι νέοι προσέρχονται στο στρατό κακώς ενημερωμένοι, με αρνητικές έως φοβικές διαθέσεις, με ανεπτυγμένο τον ατομισμό και τον υπερπροστατευτισμό, από καλύτερες συνθήκες διαβίωσης, με απαιτήσεις, με δυσαρέσκεια λόγω διακοπής σπουδών και επαγγέλματος. Συνεπώς αρκετοί θεωρούν τη στράτευση βάρος και εμπόδιο που πρέπει να παρακαμφθεί. Οδηγούνται ευκόλως στην αστρατεία, στην ανυποταξία, στην αποφυγή της ένοπλης υπηρεσίας και στην ανάθεση της υπεράσπισης των αγαθών της περιουσίας και της ελευθερίας σε μισθωμένους υπερασπιστές, τους επαγγελματίες οπλίτες.
Είναι αναγκαίο να επισημανθεί και ο ευεργετικός παιδευτικός χαρακτήρας του Στρατού προς τους Ελληνόπαιδες. Αναπτύσσεται το ομαδικό πνεύμα, η αλληλεγγύη και η συνεργασία. Καλλιεργούνται οι αρετές του θάρρους, της αποφασιστικότητος, της ευθύνης και της πειθαρχίας. Προβάλλεται το συλλογικό συμφέρον του ατομικού. Προάγεται η φιλοπατρία και σφυρηλατείται η εθνική συνείδηση. Εθίζεται η οργάνωση και η τάξη. Προσφέρονται επαγγελματικές γνώσεις.
Φρονώ πως αυτή η παιδεία προς τους Ελληνόπαιδες είναι η σημαντικότερη προσφορά, το ανταποδοτικό όφελος της πατρίδος προς τους στρατευμένους νέους της. Αυτή την προσφορά ουδέν άλλο σχολείο μπορεί να την παρέξει παρά ο καλά δομημένος και οργανωμένος στρατός, το «δεύτερο σχολείο», όπως ελέγετο πριν λίγα χρόνια.
Μελετώντας τα αποτελέσματα των σφιγμομετρήσεων, που δημοσιεύονται και φέρουν τις Ε.Δ. να κατέχουν την πρώτη θέση, άνω του 80%, στην εμπιστοσύνη και στην αποδοχή του ελληνικού λαού, είναι βέβαιον πως το έργον της πολιτείας προς ανακοπή των τάσεων αστρατείας και καθιέρωση της καθολικής στράτευσης καθίσταται απλούστερο.
Επιβάλλεται προς αυτή την κατεύθυνση να κινείται η πολιτεία και να προσπαθεί δια την αλλαγή της σύγχρονης νοοτροπίας με τη σωστή ενημέρωση και διαπαιδαγώγηση στο σχολείο και στην οικογένεια. Με τη βελτίωση των συνθηκών διαβιώσεως των στρατευμένων, κυρίως όμως με την συνεχή επίβλεψη, την διαρκή απασχόληση, τη δίκαιη μεταχείριση και την ρεαλιστική εκπαίδευση από συγχρόνους, λειτουργούς, κατοχυρωμένους αξιωματικούς.
8. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
α. Η Ελλάς αντιμετωπίζει σοβαρό εθνικό πρόβλημα, το δημογραφικό, λόγω υπογεννητικότητος, γήρανσης και μετανάστευσης του πληθυσμού, που έχει ως συνέπεια την αρνητική αύξηση του πληθυσμού με απρόβλεπτες επιπτώσεις στην κρατική και εθνική οντότητα.
β. Τα κύρια αίτια της υπογεννητικότητος στην Ελλάδα είναι η ευμάρεια και ο ατομισμός, οι ξένες επιδράσεις, η μείωση των γάμων, η αύξηση των διαζυγίων, η νομιμοποίηση των αμβλώσεων, ο επαγγελματισμός της γυναίκας, το κόστος ανατροφής και φύλαξης των παιδιών, η ανεργία, η αστικοποίηση, η εξέλιξη της αγροτικής οικονομίας, η μειωμένη κρατική μέριμνα δια την εξάλειψη των αιτίων.
γ. Τα αίτια της αστυφιλίας και της μετανάστευσης πρέπει να αναζητηθούν στην ανισόρροπη ανάπτυξη, στην ελλειπή υγειονομική και νοσοκομειακή περίθαλψη της περιφερείας, στην κατάτμηση του γεωργικού κλήρου, στην έλλειψη χωροταξικού σχεδιασμού της χρήσης γης, στις αντίξοες συνθήκες της αγροτικής ζωής, στην υπερπροβολή της αστικής διαβίωσης, στο κεντρομώλο σχεδιασμό των νέων δήμων, στην ανασφάλεια και στην έμφυτη τάση του Έλληνα δι΄αλλαγή και αναζήτηση καλύτερης τύχης.
δ. Το δημογραφικό πρόβλημα επιδρά δυσμενώς στην επάρκεια επάνδρωσης των Ενόπλων Δυνάμεων, λόγω της μειώσεως των γεννήσεων και της γήρανσης στην περιφέρεια, όπου λόγω αποστολής βρίσκεται το μείζον των Ε.Δ. και ιδιαίτερα του Στρατού Ξηράς.
ε. Η διατήρηση Ενόπλων Δυνάμεων υψηλού βαθμού επιχειρησιακής ετοιμότητος, απαιτεί πληρότητα επάνδρωσης, υψηλή οροφή και κατά συνέπεια επαρκούς διάρκειας θητεία προς κάλυψη του μειωμένου αριθμού στρατευομένων.
στ. Οι οπλίτες θητείας πρέπει να αποτελούν τη σπονδυλική στήλη των Ενόπλων Δυνάμεων της Ελλάδος. Οι Ένοπλες Δυνάμεις θητείας είναι από πάσης πλευράς προσαρμοσμένες καλύτερα στα μέτρα και ικανοποιούν επαρκώς τις εθνικές ανάγκες της χώρας.
ζ. Οι Ε.Δ. θητείας επενεργούν ευεργετικά και παιδευτικά στους Ελληνόπαιδες με την ανάπτυξη της σωματικής ρώμης, της ψυχικής αντοχής, της πνευματικής ευεξίας, της εθνικής συνείδησης και άλλων αρετών και δεξιοτήτων, που συμβάλλουν στην καλύτερη κοινωνική προσαρμογή και εργασία, αλλά και στην καθολικότερη αντιμετώπιση των κινδύνων της πατρίδος. \
η. Η καθολική στράτευση των ανδρών στο 18ο έτος της ηλικίας με θητεία, ίσης διάρκειας 12 μηνών, αποτελεί την πλέον συμφέρουσα, αναγκαία, δυνατή και σκόπιμη λύση. Ικανοποιεί απολύτως την αρχήν της ισονομίας. Έχει χαμηλότερο κόστος πάσης άλλης λύσεως. Δημιουργεί επάρκεια εκπαιδευμένης και ετοιμοπόλεμης εφεδρείας μακράς διάρκειας. Καλλιεργεί υπευθύνους και ανδρείους πολίτες. Βασίζεται στην ανιδιοτέλεια και στην αίσθηση της προσφοράς και είναι μακράν πάσης σύνδεσης με σχέσεις και αδυναμίες προσφοράς και ζήτησης, δούναι και λαβείν, σπερμάτων συνδικαλιστικών διεκδικήσεων, καταστάσεων επικινδύνων δια την πειθαρχία και το αξιόμαχο των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας.
θ. Η ανεπάρκεια των κληρωτών οπλιτών δια την κάλυψη της επιβαλλομένης οροφής οδηγεί στην κατάταξη επαγγελματιών οπλιτών, σε ποσοστό άνω του 50% του συνόλου των οπλιτών. Και όσο θα περνούν τα χρόνια και θα μειώνεται ο αριθμός των κληρωτών, λόγω υπογεννητικότητος, τόσο θα αυξάνεται ο αριθμός των επαγγελματιών ή θα αυξάνεται η θητεία, εφόσον η αποστολή των Ε.Δ. παραμένει αμετάβλητη.
9. ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ
Δια την άρση όλων εκείνων των αιτίων που οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση, επιβάλλεται να γίνουν από την πολιτεία, προγραμματισμένα και συναποφασισμένα τα εξής :
α. Να δοθούν σοβαρά επιδόματα δια τη γέννηση κάθε παιδιού, αυξανομένων αναλόγως του αριθμού και συγχρόνως να επεκταθούν τα ευεργετήματα των πολυτέκνων και σε γονείς τριών παιδιών.
β. Να αυξηθούν οι άδειες εγκυμοσύνης, γαλουχίας και προστασίας των παιδιών.
γ. Να γίνουν σταθμοί βρεφών και νηπίων σε όλους τους κατοικουμένους οικισμούς της χώρας, ανάλογης δυναμικότητος προς τον αριθμό των παιδιών.
δ. Να χορηγείται χαμηλότοκο δάνειο στα ζευγάρια με την τέλεση του γάμου, που να αποπληρώνεται δια της καταβολής του μηνιαίου ενοικίου δια την απόκτηση σύγχρονης και ευρύχωρης κατοικίας.
ε. Να ληφθούν μέτρα δια την ισόρροπη ανάπτυξη της περιφερείας δια συγκράτηση πληθυσμών σε κρίσιμες εθνικά περιοχές.
στ. Να γίνει ο χωροταξικός σχεδιασμός της χρήσης γης, ο αναδασμός και η ενίσχυση των αγροτών δια την επαύξηση των εκτάσεών των.
ζ. Να δοθούν απαλλαγές σε φόρους, εισφορές και τέλη αδειών στους αγρότες των ακριτικών περιοχών.
η. Να δοθούν κίνητρα δια ανάπτυξη βιοτεχνιών και δια εγκατάσταση δημοσίων υπαλλήλων στην περιφέρεια.
θ. Να είναι καθολική η στράτευση των ανδρών στο 18ο έτος της ηλικίας, με σταθερά θητεία 12 μηνών, συμπληρουμένων των βασικών ειδικοτήτων με επαγγελματίες οπλίτες.
ι. Να είναι αισθητή η παρουσία των Ε.Δ. και των Σ.Α. στις παραμεθόριες περιοχές δια τόνωση του αισθήματος ασφαλείας των κατοίκων, οι οποίοι να ενταχθούν και οργανωθούν σε σύστημα φύλαξης συνόρων κατά το πρότυπο των «Ακριτών».
ια. Να αντιμετωπισθεί αποτελεσματικά το πρόβλημα των λαθρομεταναστών και μεταναστών.
ιβ. Τέλος να πραγματοποιείται ενημέρωση και διαπαιδαγώγηση του λαού επί των κινδύνων που το έθνος διατρέχει από το δημογραφικό πρόβλημα και από τη μείωση της ισχύος των Ενόπλων Δυνάμεων.
10. ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Το σοβαρότερο εθνικό πρόβλημα, που αντιμετωπίζει η χώρα μας, είναι το δημογραφικό, που βάλει ευθέως κατά της εθνικής και κρατικής οντότητος. Είναι σύνθετο και η επίλυσή του απαιτεί πρόγραμμα, μεθοδικότητα και όχι άλλη αναβολή.
Το δημογραφικό πρόβλημα επηρεάζει αλλά και επηρεάζεται σοβαρά από τη διατήρηση ισχυρών Ε.Δ.
Κλείνω την ομιλία μου με απόσπασμα λόγου του φιλέλληνα Γάλλου βουλευτή P.David, στις 12 Ιανουαρίου του 1844, στη Γαλλική Βουλή : «Η μοναρχία χρειάζεται αυλήν, στρατόν, οικονομικά μέσα
.Πού θα τα εύρητε όλα αυτά εις κράτος χωρίς γεωργία, βιομηχανίαν και σχεδόν έρημον πληθυσμού ; Η Κωνσταντινούπολις, η Σμύρνη, η Θεσσαλονίκη, η Κρήτη επλημμύρησαν από πεινασμένους Έλληνες πολίτες, οι οποίοι επιστρέφουν εις τους παλαιούς των αυθέντας να ζητήσουν εργασίαν και άρτον. Πώς θα δημιουργηθεί στρατός ; Η Πελοπόννησος, η τόσον άλλοτε κατοικουμένη και εύφορος
..είναι ήδη ακαλλιέργητη κατά τα 4/5 ελλείψει χρημάτων και χειρών. Καλέσατε τους πολίτας να επιστρέψουν, δώσατέ τους αγροκτήματα και μηχανάς. Δημιουργήσατε εθνικόν στρατόν ή μάλλον εμπνεύσατε εις τον λαόν πίστιν δια να δημιουργήσει ο ίδιος τον Στρατό του όπως συμβαίνει στην Ελβετία».
Ας ευχηθούμε να μην αντιμετωπίσει η Ελλάς παρομοίαν κατάσταση στο μέλλον. Ας προβληματισθούμε. Ας αποφασίσουμε να πράττουμε τα ωφέλιμα και όχι μόνο τα αρεστά.
ΠΗΓΕΣ
1. Σύνταγμα της Ελλάδος
2. Στατιστική Επετηρίδα Ελλάδος του 2002.
3. Νεώτερη Πολιτική Ιστορία της Ελλάδος Σπ. Μαρκεζίνη.
4. Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν «ΗΛΙΟΣ».
5. Λευκή Βίβλος ΥΕΘΑ έτους 2004.
6. Στατιστικά Στοιχεία ΔΟΡ/ΓΕΣ.
7. Στατιστικά Στοιχεία ΔΣΛ/ΓΕΣ
8. Δημοσιεύματα Εφημερίδος «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»
Στό πρῶτο ἄρθρο τῆς ἀπαντήσεώς μας στό Γερμανικό περιοδικό Focus παρουσιάσαμε τά βασικότερα σημεῖα ἀπό τό παραληρηματικό κείμενο τοῦ περιοδικοῦ γιά τήν Ἑλλάδα, πού ἔφερε τήν ὑπογραφή τοῦ κ. Klonovsky καί εἶχε τόν τίτλο «2000 χρόνια παρακμῆς…».
Στό δεύτερο ἄρθρο παρουσιάσαμε μέ κατ᾽ ἀνάγκην προκρούστεια συνοπτικότητα, τό ὑπερχιλιόχρονο κορυφαῖο πολιτισμικό ἐπίτευγμα τοῦ βυζαντινοῦ Ἑλληνισμοῦ.
Ὅμως τήν ποιότητα τῆς ψυχῆς ἑνός λαοῦ, τή δύναμη τοῦ πνεύματός του καί τό ἐπίπεδο τῆς πολιτισμικῆς του δημιουργικότητας εἶναι λάθος νά τά ἀναζητήσει κανείς μόνο στίς περιόδους τῆς ἐθνικῆς μεγαλοσύνης αὐτοῦ τοῦ λαοῦ. Κι ἐμεῖς σ᾽ αὐτή τήν ἀπάντησή μας θά θεωρούσαμε ἀσυγχώρητη ὑπεκφυγή τό νά παρακάμψουμε τήν τραγική περίοδο πού ἀκολούθησε, τήν περίοδο τῆς ἐθνικῆς μας ταπεινώσεως, τότε πού μαυροφόρεσαν οἱ γυναῖκες μας γιά αἰῶνες, τότε πού ἔπαψε στή μέση τό Χερουβικό καί χαμηλῶσαν τ᾽ Ἅγια, τότε πού τά ἀηδόνια μας ἐπάψαν νά λαλοῦν κι ἔγινε ἡ Τρίτη ἡμέρα μαύρη, θλιβερή, πιό σκοτεινή ἀπ᾽ τόν ἅδη.
Καί βέβαια δέν θά ζητήσουμε κάποιου εἴδους κατανόηση οὔτε ἀπό τόν κ. Klonovsky οὔτε ἀπό ἄλλον ὁποιονδήποτε. Οὔτε συμπάθεια οὔτε συγκατάβαση οὔτε ἔκπτωση στά μέτρα τῆς κριτικῆς. Ρωτᾶμε λοιπόν τόν κ. Klonovsky: Μέ ποιά κριτήρια συμπεριλάβατε στά 2.000 χρόνια παρακμῆς, ὅπως γράψατε, καί τήν περίοδο τῶν 400 χρόνων τῆς σκλαβιᾶς τοῦ Ἑλληνισμοῦ;
Μέ βάση τό ὅλο πνεῦμα τοῦ κειμένου σας δικαιούμαστε νά ὑποθέσουμε ὅτι τό ἐρώτημά μας, ἄν κάποτε ἔφθανε σέ σᾶς, θά δημιουργοῦσε συγκαταβατικό, ἴσως καί εἰρωνικό χαμόγελο στά χείλη σας.
Κι ἄν ἐπιμείνουμε καί σᾶς ρωτήσουμε: Τήν ἔχετε μελετήσει τήν περίοδο αὐτή τῆς ἱστορίας τοῦ Ἑλληνισμοῦ; Τί θά μᾶς ἀπαντήσετε;
Θά μᾶς ἐπιτρέψετε ὅμως νά μεταφέρουμε ἐδῶ τήν καταλυτική κρίση ἑνός ὁ ὁποῖος τήν ἔχει μελετήσει πολύ καλά καί τόν ὁποῖο καί ἐσεῖς πολύ καλά γνωρίζετε: τοῦ Γκαῖτε! Τοῦ μεγάλου Γκαῖτε, τοῦ κορυφαίου ποιητῆ τῆς Γερμανίας, τοῦ ἀνθρώπου πού ἄλλαξε τήν πορεία τῆς παγκόσμιας λογοτεχνίας, δίνοντάς της νέα πνοή καί ὁδηγώντας τη σέ καινούρια δημιουργική περίοδο.
Ὁ Γκαῖτε, λοιπόν, τό ἔτος 1815, πρίν ἀκόμη ἐκραγεῖ ἡ μεγάλη Ἑλληνική Ἐπανάσταση, κάλεσε μιά μέρα στό σπίτι του στή Φραγκφούρτη σέ «φιλολογικό σαλόνι» ἐπιφανεῖς ἀνθρώπους τῶν γραμμάτων καί τῶν τεχνῶν. Ἀπόρησαν οἱ προσκεκλημένοι ἀπό τό γεγονός ὅτι εἶχε καλέσει καί ζωγράφους καί ἡ ἀπορία τους ἐπιτάθηκε, ὅταν ὁ Γκαῖτε τούς ἀνακοίνωσε ὅτι τούς κάλεσε προκειμένου νά τούς μιλήσει γιά τό Ἑλληνικό Δημοτικό τραγούδι!
Τούς εἶπε λόγια παρόμοια μέ αὐτά πού εἶχε γράψει στίς 15 Ἰουνίου τοῦ ἴδιου ἔτους στό γιό του August: «Τό Ἑλληνικό Δημοτικό τραγούδι εἶναι τόσο λαϊκό ἀλλά καί τόσο δραματικό, τόσο ἐπικό καί τόσο λυρικό, πού ἀντίστοιχό του δέν ὑπάρχει σέ ὅλο τόν κόσμο». Παρόμοια μέ αὐτά πού εἶχε πεῖ καί στούς λογίους τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Χαϊδελβέργης, τό φθινόπωρο τοῦ ἴδιου ἔτους: «Οἱ εἰκόνες τοῦ Ἑλληνικοῦ Δημοτικοῦ τραγουδιοῦ εἶναι ἐκπληκτικές. Φανταστεῖτε νά βάζει δυό βουνά νά μαλώνουν μεταξύ τους! Φανταστεῖτε ἕναν ἀετό νά μιλάει μέ τό κομμένο κεφάλι τοῦ κλέφτη! Φανταστεῖτε ἕνας κλέφτης νά λέει νά τοῦ κόψουν τό κεφάλι, γιά νά μήν τό πάρουν οἱ Τοῦρκοι, ἀλλά καί νά μήν τό ποῦν στήν ἀρραβωνιαστικιά του! Ἀλλά σᾶς ἀφήνω τελευταῖο καί ἕνα ἄλλο τραγούδι, τό ὁποῖο εἶναι τό κορυφαῖο», τούς εἶπε καί τούς διάβασε ―σέ μετάφραση βέβαια, στά γερμανικά – τό Ἑλληνικό παραδοσιακό μοιρολόι «Ὁ Χάρος μέ τούς ἀποθαμένους»:
Γιατ’ εἶναι μαῦρα τά βουνά
καί στέκουν βουρκωμένα;
Μήν ἄνεμος τά πολεμᾶ;
Μήνα βροχή τά δέρνει;
Οὔδ᾽ ἄνεμος τά πολεμᾶ
κι οὐδέ βροχή τά δέρνει.
Μόν’ ἐδιαβαίνει ὁ Χάροντας
μέ τούς ἀποθαμένους.
Σέρνει τούς νιούς ἀπό μπροστά,
τούς γέροντας κατόπι,
τά τρυφερά παιδόπουλα
στή σέλλα ἀραδιασμένα.
Παρακαλοῦν οἱ γέροντες,
τ᾽ ἀγόρια γονατίζουν:
«Κόνεψε, Χάρο, σέ χωριό,
κόνεψε κἄν σέ βρύση,
νά πιοῦν οἱ γέροντες νερό
κι οἱ νιοί νά λιθαρίσουν
καί τά μικρά παιδόπουλα
νά μάσουνε λουλούδια».
«Ὄχι, χωριά δέν θέλω ἐγώ,
σέ βρύσες δέν κονεύω,
ἔρχονται οἱ μάνες γιά νερό,
γνωρίζουν τά παιδιά τους,
γνωρίζονται τ᾽ ἀντρόγυνα
καί χωρισμό δέν ἔχουν»…
Ὁ Γκαῖτε ἐξομολογήθηκε πώς τόν συνεπῆραν αὐτές οἱ εἰκόνες καί κάλεσε τούς ζωγράφους γιά νά τούς τίς διαβάσει καί νά τίς ζωγραφίσουν! (Τά στοιχεῖα αὐτά ἀπό τή Διάλεξη στόν Πολιτιστικό Ὀργανισμό Δήμου Ἐλευσίνας τοῦ συγγραφέα-λαογράφου, κ. Γιώργου Λεκάκη).
Εἶναι λοιπόν προϊόν παρακμῆς ἡ δημιουργικότητα αὐτή πού συνεπῆρε τόν Γκαῖτε;
Μόνο τό ἀνυπέρβλητο Τραγούδι τοῦ Νεκροῦ Ἀδελφοῦ φτάνει γιά νά φανερώσει τό ἀπρόσιτο ποιητικό μέγεθος τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ὅταν τό δημοσίευσε ἀργότερα ὁ Φωριέλ, ὁ φιλολογικός κόσμος τῆς Εὐρώπης συγκλονίστηκε.
Ἡ ἐξήγηση αὐτοῦ τοῦ θαύματος εἶναι ἁπλή: Ὁ Ἑλληνικός πολιτισμός σέ ὅλους τούς τομεῖς τῆς ἐκφάνσεώς του εἶχε δύο βασικότατα αἰτήματα: Τήν ἀναζήτηση τῆς ἀλήθειας καί τήν κοινωνικότητα. Δέν ἦταν μία ἐγωιστική ἐπιδίωξη ἀτομικῶν ἐπιδόσεων (ρεκόρ), γιά νά καταχωρηθοῦν στό βιβλίο Γκίνες, ἀλλά πάθος, ἀγώνας καί ἀγωνία ἀναζήτησης τῆς ἀλήθειας γιά τό κοινό καλό. Ἦταν «γιγαντομαχία τις περί τῆς οὐσίας» (Πλάτωνος Σοφιστής)! Ἦταν μιά τιτάνια προσπάθεια νά ἀπαντηθοῦν τά μεγάλα, τά τελικά ἐρωτήματα τοῦ ἀνθρώπου. Ἦταν πάλη γιά νά βρεθεῖ τό νόημα τῆς ζωῆς καί νά δοθεῖ λύση στό τρομερό μυστήριο τοῦ θανάτου. Γι᾽ αὐτό καί ἡ Φιλοσοφία, ἡ μεγάλη «ἀτμομηχανή» αὐτοῦ τοῦ πολιτισμοῦ, ἐθεωρεῖτο, ὅπως τήν ὅρισε ὁ Πλάτωνας: «Μελέτη θανάτου»! Ὁ Ἑλληνικός πολιτισμός δέν εἶναι ἕνα διανοητικό παιχνίδι ἐντυπωσιασμοῦ, ἀλλά μιά ἀδιάκοπη, καίρια καί ἐξαντλητική πάλη «περί τῶν μεγίστων»· («μή εἰκῇ περί τῶν μεγίστων συμβαλλώμεθα», Ἡράκλειτος). Αὐτή ἡ πάλη ὁδήγησε τά ἐπιτεύγματά του στά ὅρια τοῦ ἀνθρωπίνως δυνατοῦ.
Τήν πληρότητα στά δύο μεγάλα αἰτήματά του τή βρῆκε ὁ Ἑλληνισμός στή Χριστιανική πίστη. Βρῆκε τήν ἀπόλυτη ἀλήθεια καί τήν τέλεια κοινωνικότητα. Βρῆκε ἔτσι τόν ἀληθινό ἑαυτό του, αὐτό πού ἐπί αἰῶνες ἀγωνιωδῶς ἀναζητοῦσε. Γι᾽ αὐτό καί παραδόθηκε ἄνευ ὅρων στό Εὐαγγέλιο. Ἡ φιλοσοφία του ἔγινε θεολογία καί ἡ Ἐκκλησία τοῦ Δήμου Ἐκκλησιαστική Σύναξη, Κοινωνία προσώπων, Κοινότητα ἀδελφῶν. Ἔκτοτε δέν φιλοσοφεῖ ψηλαφώντας στό σκοτάδι γιά νά βρεῖ κάποια ἀλήθεια, ἀφοῦ ἡ ἀλήθεια τόν ἔχει ἤδη συναντήσει. Ἀλλά ὁ νέος τιτάνιος ἀγώνας του, μέ τή ζωή του, τή Φιλοσοφία, τήν Τέχνη καί κάθε μορφή πολιτισμοῦ, ἐπικεντρώνεται στή διατύπωση καί τή βίωση τῆς ἀλήθειας, στό νά ἐκφράσει τό ἀνέκφραστο καί νά κάνει πράξη καί ζωή τό περιεχόμενό του. Αὐτό ἔκανε στή βυζαντινή περίοδο, αὐτό κράτησε ὡς τό πολυτιμότερο ἀγαθό καί κατά τήν περίοδο τῆς τετρακοσάχρονης σκλαβιᾶς του.
Καί εἶναι θαῦμα μοναδικό τό πῶς ὁ λαός αὐτός κάτω ἀπό τίς συνθῆκες τῆς ἀνυπόφορης δουλείας ὄχι μόνο κρατήθηκε ὄρθιος, ἀλλά καί παρουσίασε ἐκπληκτικά ἐπιτεύγματα πολιτισμοῦ. Μπορεῖ νά μήν εἶχε πλέον τή δυνατότητα νά κτίσει Παρθενώνα καί Ἁγιά-Σοφιά, ὁ πολιτισμός του ὅμως ἐκφράστηκε μέ τόν ἴδιο ἀκριβῶς τρόπο. Καί μέσα σ᾽ αὐτές τίς συνθῆκες πρόσφερε στόν κόσμο τή συγκλονιστική ποίηση τοῦ Δημοτικοῦ τραγουδιοῦ, τήν ἀνυπέρβλητη ζωγραφική τῆς Παλαιολόγειας περιόδου καί τῆς μεταβυζαντινῆς, τά τέλεια ἀρχιτεκτονήματα τῶν ἀγράμματων μαστόρων, τόν κοινοτικό τρόπο ζωῆς (μέγιστο θέμα, θά χρειαζόταν εἰδικό ἄρθρο γιά τήν ἀνάπτυξή του), τή ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ, ἕνα ἀπό τά κορυφαῖα ἔργα τοῦ πνεύματος, ἐνῶ παράλληλα μέ τά ἔργα πού ἐπετέλεσαν οἱ Κοινότητες τῶν Ἑλλήνων πλούτισε τήν Εὐρώπη καί ὅλο τόν κόσμο (ἄλλο μεγάλο πρός διαπραγμάτευση θέμα καί αὐτό).
Ὑπῆρξε ἀτυχής ἡ ἐπιλογή τοῦ κ. Klonovsky νά εἰρωνευθεῖ τόσο εὐτελῶς τούς Ἕλληνες γιά τήν ποίησή τους. Μποροῦσε τόσα ἄλλα νά βρεῖ νά τούς προσάψει. Ἀλλά αὐτό παθαίνουν ὅσοι σκάβουν τόν λάκκο τοῦ ἄλλου·τελικά πέφτουν οἱ ἴδιοι μέσα σ᾽᾿ αὐτόν. Διότι ἡ ποίηση εἶναι τό κατ᾽ ἐξοχήν πεδίο ὅπου οἱ Ἕλληνες ἐπί τρεῖς χιλιετίες εἶναι πρωτοπόροι. Δύο βραβεῖα Νόμπελ στό τελευταῖο μισό τοῦ 20οῦ αἰώνα ποιός ἄλλος λαός ἔχει; Ἕνας Καβάφης πού μελετᾶται σέ ὅλο τόν κόσμο σήμερα… γιά νά μήν ἀναφερθοῦμε στήν τιτάνια μορφή τοῦ Σολωμοῦ.
Ὅμως πρέπει κάπου ἐδῶ ἡ ἀπάντησή μας νά κλείσει. Τὀ κλείσιμο μᾶς τό προσφέρει ὁ ἴδιος ὁ κ. Klonovsky μέ τή θλιβερή ἀναφορά του στίς φαντασιοπληξίες τοῦ Φαλμεράϋερ καί τό δικό του συμπέρασμα ὅτι «Πράγματι οἱ σημερινοί Ἕλληνες δέν πρέπει νά ἔχουν καμιά πλέον συγγένεια μέ ἐκείνους πού κατοικοῦσαν στή χώρα στήν ἀρχαιότητα καί δημιούργησαν αὐτόν τόν καταπληκτικό πολιτισμό».
Ὅμως δέν θά ἐκμεταλλευτοῦμε τήν εὐκαιρία πού μᾶς προσφέρει. Δέν ἐπιθυμοῦμε νά τόν ταπεινώσουμε οὔτε νά εὐτελίσουμε τόν λαό του, ὅπως ἐκεῖνος εἰς βάρος μας ἔπραξε. Διότι γιά μᾶς τούς Ἕλληνες κάθε λαός εἶναι ἄξιος τιμῆς καί θαυμασμοῦ. Ἁπλῶς, γιά ὅσους ἴσως δυσκολευτοῦν νά ἐννοήσουν τό ὑπονοούμενο τῆς ἀναφορᾶς μας αὐτῆς, σημειώνουμε ὅτι ἡ ἀπάντηση στό συμπέρασμα τοῦ κ. Klonovsky εἶναι μιά ἡμερομηνία:
28 Ὀκτωβρίου 1940. Τίποτε ἄλλο!
Στ.
ΠΗΓΗ: ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «Η ΔΡΑΣΗ ΜΑΣ, ΤΕΥΧΟΣ 494.
᾿Εν Πειραιεῖ τῇ 19ῃ Σεπτεμβρίου 2012
Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν
Ὁ Βουλευτής τοῦ ΣΥΡΙΖΑ κ. Πέτρος Τατσόπουλος, γνωστός γιά τήν παρουσίαση τῆς τηλεοπτικῆς σειρᾶς τοῦ ΣΚΑΙ γιά τήν Ἐθνεγερσία τοῦ 1821, πού ἀνεκάλεσε στήν μνήμη τήν κυκλοφορηθείσα καί στήν πατρίδα μας τετράτομη ἱστορία τῶν Βαλκανίων τοῦ ἱδρύματος SOROS καί ὁ ὁποῖος ἀπορίας ἄξιον πού βρῆκε τήν «δύναμη» νά ἀποπειραθῇ νά ἀμαυρώσῃ τό αἰώνιο σύμβολο τοῦ Γένους, τῆς λεβεντιᾶς καί τῆς ψυχῆς τοῦ λαοῦ μας τόν Γέρο τοῦ Μωριᾶ, κατέθεσε ἐρώτηση στό Κοινοβούλιο ἀπηχῶν ἀσφαλῶς καί τήν σύμφωνη γνώμη τοῦ Κόμματός του γιά τήν κατάργηση τῶν ἄρθρων τοῦ Ποινικοῦ Κώδικα 198-199 μέ προμετωπίδα «ἐπιβολή τῆς θρησκευτικῆς εἰρήνης», πού ἀναφέρονται στήν κακόβουλη βλασφημία καί στήν καθύβριση θρησκευμάτων καί πού ἔχουν ὡς ἑξῆς: «Άρθρο 198, Κακόβουλη βλασφημία, Με φυλάκιση μέχρι δύο ετών τιμωρείται όποιος δημόσια και κακόβουλα βρίζει με οποιονδήποτε τρόπο το Θεό. Όποιος, εκτός από τη περίπτωση της παρ. 1, εκδηλώνει με βλασφημία έλλειψη σεβασμού προς τα θεία, τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι τριών μηνών. Άρθρο 199, Καθύβριση θρησκευμάτων, Όποιος δημόσια και κακόβουλα καθυβρίζει με οποιονδήποτε τρόπο την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού ή άλλη θρησκεία ανεκτή στην Ελλάδα τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι δύο ετών», ἰσχυριζόμενος ὅτι μπορεῖ νά χρησιμοποιηθοῦν ὡς «πυροκροτητές ἀπό διάφορες ὁμάδες μισαλλοδοξίας, πού ἐλλοχεύουν παντοῦ» καί μέ πρόσχημα τήν δῆθεν «προστασία τῆς ἐλεύθερης ἔκφρασης τῆς τέχνης».
Ἡ ἀπάντηση τοῦ ἁρμοδίου Ὑφυπουργοῦ Δικαιοσύνης κ. Καραγκούνη «ἡ ἐλευθερία ἔκφρασης τῆς τέχνης προστατεύεται ἀπόλυτα στήν χώρα μας ἀπό τίς ρητές διατάξεις τοῦ Συντάγματος, τά δύο αὐτά ἄρθρα τοῦ Ποινικοῦ Κώδικα στόχο ἔχουν νά ὑπάρχει μία ἐξισορρόπιση ἐναντίον ἐκείνου πού κακόβουλα βλασφημεῖ μέ στόχο τήν διασάλευση τῆς θρησκευτικῆς εἰρήνευσης» ἔθεσε τό ζήτημα στήν ὀρθή του βάση, διότι ὁ ἄμοιρος νομικῶν γνώσεων, ὡς ἀποδεικνύεται, κ. Τατσόπουλος κινούμενος ἀπό συναισθηματική φόρτιση καί ὄχι ἀπό νομική γνώση καί κρίση ἀγνοεῖ ὅτι ὁ ποινικός νομοθέτης μέ τήν πρόβλεψη τῶν συγκεκριμένων ποινικῶν διατάξεων δέν πάσχει τόν μεγαλοϊδεατισμό τοῦ ὑπερασπίζοντος τόν Θεόν, διότι ὁ Θεός ὡς ἄπειρο καί αἰώνιο καί ἄφθιτο Πνεῦμα ἐκ τοῦ Ὁποίου πηγάζει ἡ ζωή καί ἡ προσωπικότητα δέν ἔχει ἀνάγκη νομικῆς προστασίας καί νομικῶν προβλέψεων οὔτε ὡαύτως πάσχει ἐκ φονταμενταλισμοῦ ἤ μισαλλοδοξίας.
Ἐάν εἶχε τήν νομική ἐμπειρία καί κρίση ὁ κ. Τατσόπουλος θά μποροῦσε νά κατανοήσῃ ὅτι τά δύο αὐτά ἄρθρα τοῦ Ποινικοῦ Κώδικα τίθενται ἀπό τόν Ποινικό Νομοθέτη στό κεφάλαιο τοῦ Ποινικοῦ Κώδικα «ἐπιβολή τῆς θρησκευτικῆς εἰρήνης» πού σημαίνει ὅτι τά συγκεκριμένα ἄρθρα ἀκριβῶς σέ αὐτό στοχεύουν, στήν διατήρηση τῆς κοινωνικῆς συνοχῆς καί τῆς θρησκευτικῆς εἰρήνης μεταξύ τῶν πολιτῶν ἀδιακρίτως θρησκευτικῆς παραδοχῆς, διότι ἡ ποινική καταστολή ἀπειλεῖται γιά τήν κακόβουλη βλασφημία τοῦ θείου καί τήν καθύβριση τῶν γνωστῶν κατά τό Σύνταγμα ἐν Ἑλλάδι θρησκειῶν, δηλ. τῶν μή ἐχουσῶν «κρύφια δόγματα».
Ἑπομένως δέν τιμωρεῖται ἡ ἀρνητική κριτική κατά τοῦ Θεοῦ ἤ ἡ ἄρνησις ἤ ἀμφισβήτησις τῆς ὑπάρξεως Του, ὡς καί ἡ κριτική τῶν ἐν Ἑλλάδι ἀνεκτῶν θρησκειῶν ἀλλά ἡ κακόβουλος βλασφημία ἡ δημοσίᾳ γενομένη, διότι ἀντιλαμβάνεται κάθε ἐχέφρων τήν διαλυτική γιά τήν κοινωνική συνοχή καί εἰρήνη τῶν πολιτῶν δυναμική μιᾶς τέτοιας ἀνιέρου πρακτικῆς, ἡ ὁποία μπορεῖ εὐκόλως νά ὁδηγήσῃ σέ ἀνεξέλεγκτες καταστάσεις βίας, ἐφ’ ὅσον ἡ κακόβουλος βλασφημία τοῦ Θεοῦ συμπαρασύρει ἀναποδράστως καί τούς πιστεύοντας καί λατρεύοντας Αὐτόν.
Συνεπῶς ἡ πρότασις τοῦ κ. Τατσόπουλου καί τοῦ κόμματος πού ἐκπροσωπεῖ ἀποδεικνύεται καί ἀνεπέρειστη καί κοινωνικά, συνταγματικά καί νομικά ἀβάσιμη καί ἐπικίνδυνη καί ἐπιβεβαιεῖ διά μία εἰσέτι φορά ὅτι οἱ ἐκπρόσωποι τοῦ Ἔθνους στό Κοινοβούλιο δέν μπορεῖ νά εἶναι ἄμοιροι νομικῆς παιδείας καί γνώσεως.
Ὡστόσο θά μποροῦσα νά συμπαραταχθῶ μέ τήν ἄποψη τοῦ κ. Τατσόπουλου ὑπό μία αὐστηρά ἀδιαπραγμάτευτη προϋπόθεση, μαζί μέ τήν τυχόν ἀποποινικοποίηση τῆς κακόβουλης βλασφημίας τοῦ Θεοῦ καί τῶν Θρησκευμάτων νά ἀποποινικοποιηθῇ καί ἡ κακόβολη βλασφημία, ἐξύβριση, συκοφαντική δυσφήμηση τοῦ κ. Τατσόπουλου, τῶν γονέων του καί τῶν ἠγαπημένων προσώπων του. Ἀλλά ὁ δημοκράτης κ. Τατσόπουλος κάτι τέτοιο δέν ἐσκέφθη νά τό προβάλη.
Ὅσον ἀφορᾶ γιά τό ζήτημα τῆς πνευματικῆς τιμωρίας τοῦ κ. Τατσόπουλου γιά τήν προκλητική καί ἀσεβῆ πρότασή του πληροφορῶ καί τόν ἴδιο καί πάντας ὅτι μεγαλύτερος δήμιος καί τιμωρός γιά τόν κ. Τατσόπουλο ἀπό τόν ἑαυτό του δέν ὑπάρχει καί αὐτό βέβαια εἶναι ἀδύνατο νά μήν τό ἀντιλαμβάνεται σέ στιγμές νηνεμίας καί αὐτοσυγκέντρωσης καί ὁπωσδήποτε θά τό ἀντιληφθεῖ τήν «ὥρα μηδέν» πού ἀναπόδραστα ἔρχεται σέ κάθε ἄνθρωπο «ἵνα μή τό κακόν ἀθάνατον γένηται».
Φρικτό παράδειγμα πρός ἀποτροπήν τῆς ἀπαραδέκτου προτάσεως τοῦ ἰδίου καί τοῦ κόμματός του εἶναι τά ὅσα συμβαίνουν στόν Μουσουλμανικό κόσμο μέ τήν δημοσιοποίηση τῆς σαφῶς ἀπαραδέκτου καί ἐξυβριστικῆς γιά τήν θρησκευτική παραδοχή τοῦ Ἰσλάμ ταινίας τοῦ διαδικτύου μέ θέμα τήν ζωή τοῦ ἱδρυτοῦ του, διότι μπορεῖ ὡς ἔχω ἀποδείξει μέ κυκλοφορηθεῖσα στό διαδίκτυο συγκρητική μου μελέτη ὅτι τό Ἰσλάμ δέν ἀποτελεῖ ἀποκάλυψη τοῦ αἰωνίου Θεοῦ ἀλλά θρησκευτικο-πολιτικό στρατιωτικό ἀνθρωποπαθές κατασκεύσμα, ἀλλά οὐδείς ἔχει τό δικαίωμα νά χυδαιολογεῖ καί νά ἐξυβρίζει τά πιστεύματα τῶν συνανθρώπων του, διότι μέ τόν τρόπο αὐτό οὐσίᾳ ἐξυβρίζει καί χυδαιολογεῖ σέ βάρος τους.
Ο Μ Η Τ Ρ Ο Π Ο Λ Ι Τ Η Σ
+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ
Ευχαριστούμε το φίλο Kyrilloff Alexei για το παρακάτω άρθρο - μετάφραση από τη σελίδα patriarchia.ru.
Το συγκεκριμένο σχέδιο αποστέλλεται στις ενορίες της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας για να συζητηθεί και να σχολιασθεί από τους πιστούς. Επίσης δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα Богослов.ru και στο επίσημο μπλόγκ του Διασυνοδικού συνεδρίου (?)(Межсоборное присутствие). Που όλοι έχουν την δυνατότητα να το σχολιάσουν . (Βλέπε εδώ)
Το πρώτο σχέδιο έχει συνταχθεί από την επιτροπή του Διασυνοδικού συνεδρίου για τα θέματα σχέσεων Εκκλησίας και κράτους, κοινωνίας και ύστερα επεξεργάστηκε από την συντακτική επιτροπή Δ.σ. υπό την προεδρία του Πατριάρχη .
1. Εισαγωγή .
Στην διάρκεια των τελευταίων χρόνων πολύς κόσμος συμπεριλαμβανομένων και των τέκνων της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας ,εκφράζει την ανησυχία του σχετικά με την χρήση νέων ηλεκτρονικών τεχνολογιών και ειδικά σε εκείνες που αφορούν στις σχέσεις των πολιτών με κρατικές και εμπορικές υπηρεσίες . Χιλιάδες άνθρωποι αναφέρουν ότι εξαναγκάζονται να χρησιμοποιούν στην καθημερινή τους ζωή τα ηλεκτρονικά μέσα ελέγχου καθώς επίσης και τα ηλεκτρονικά έγγραφα .
Η ανησυχία αυτη πρωτοεμφανίστηκε σχετικα με την επιβολή του....
ΑΦΜ και έχει εξεταστεί απο την Ζ´ ολομέλεια της Συνοδικής Θεολογικής επιτροπής της Ρ.Ο.Ε. στις 19-20 Φεβρουαρίου 2001.
Καθώς η ανάπτυξη των ηλ. μέσων είναι συνεχής εμφανίστηκε η ανάγκη για διευκρίνιση της θέσης της εκκλησίας .
Η διευκρίνιση αυτη εκφράστηκε στην επιστολή της Αρχιερατικής Συνόδου του 2004 πρός τους Προέδρους της Ρωσίας και της Ουκρανίας , στην δήλωση της Ιεράς Συνόδου του 6 .10. 2005, στον Ορισμό της Αρχιερατικής Συνόδου 2008 και 2009 :" Σχετικα με τα ζητήματα εσωτερικής ζωής και εξωτερικής δραστηριότητας της Ρ.Ο.Εκκλησίας" , καθώς επίσης και στο διάγγελμα του Ιερώτατου Πατριάρχη Κύριλου πρός τον Αντιπρόσωπο της Ρωσικής Ομοσπονδίας για Ανθρώπινα Δικαιώματα (28.07.2009):"Οι βάσεις της διδασκαλίας της Ρ.Ο.Ε. για την αξιοπρέπεια , ελευθερία και ανθρώπινα δικαιώματα"
Με βάση λοιπόν αυτές τις διευκρινήσεις η δραστηριότητα οποιοδήποτε ιερέα και πιστού της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας δεν πρέπει να ειναι αντίθετη με αυτές .
Στις διαφορετικές χώρες υπάρχουν εθνικά σχέδια της " Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης" και σε αυτα τα πλαίσια αλλάζει η νομοθεσία, εμφανίζονται καινούργιες έννοιες και καινούργια ορολογία πράγμα που αλλάζει ριζικά τον τρόπο ζωής των υποκειμένων σε αυτήν πολιτών.
Συχνά διευκολύνεται η διαδικασία συναλλαγής ανάμεσα στον πολίτη και στους διάφορους οργανισμούς . Το μεγαλύτερο επιχείρημα για στήριξη της Ηλ. Διακυβέρνησης εκ μέρους του κράτους είναι η καταπολέμηση της διαφθοράς .
Η ψηφιοποίηση των εγγράφων και δημιουργία των βάσεων των δεδομένων όντως επιτρέπει πιο καλο έλεγχο και διαφάνεια σε διαφορετικούς τομείς.
Παρ΄όλα αυτα τα θετικά σημεία, συσσωρεύονται πολλά προβλήματα σχετικα με την ταυτοποίηση του προσώπου και μάλιστα γίνονται όλο και πιο πολύπλοκα .
Σήμερα υπάρχει ανάγκη να γίνει πολιτική, αστική, ηθική και θεολογική επανεκτίμηση αυτών των προβλημάτων .
2. Κώδικες συνταύτισης (identification codes ) και βάσεις δεδομένων ως στοιχεία της παγκόσμιας ηλεκτρονικής διακυβέρνησης.
Διάφορα διεθνή έγγραφα-αποφάσεις (ένα απο τα οποία είναι η " χάρτα της Οκινάβας" για οικουμενική πληροφορική κοινωνία καθιερωμένη απο τις οκτώ χώρες της " G 8" το 2000.) άνοιξαν το δρόμο στην δημιουργία " ηλεκτρονικής διακυβέρνησης του κράτους " η οποία ανταποκρίνεται στις διεθνείς προδιαγραφές που είναι βασισμένες στην κοινή τεχνική και προγραμματική πλατφόρμα . Τα όργανα του κυβερνώντος συστήματος του κάθε κράτους ενώνονται στο παγκόσμιο σύστημα.
Συχνά οι νόμοι λειτουργίας των κυβερνο-συστημάτων μεταφέρονται όπως είναι στην κοινωνία και όλο το σύστημα γεννάει τον κίνδυνο του ολοκληρωτικού ελέγχου και υποχρεωτικής καθοδήγησης του ανθρώπου και της κοινωνίας .
Οποιοδήποτε στοιχείο του ηλεκτρονικού δικτύου έχει πάντοτε την ταυτότητά του, την διεύθυνσή του που είναι ένας μοναδικός ψηφιακός κώδικας. Για αυτο το λόγο η βασική αρχή της παγκόσμιας ψηφιακής κοινωνίας είναι η ταυτοποίηση του κάθε προσώπου με έναν ψηφιακό κώδικα τον οποίο κάθε άτομο χρησιμοποιεί συνέχεια για κάθε συναλλαγή με τον υπόλοιπο κόσμο ( υγεία, εφορία ,τραπεζικό σύστημα , δικαιοσύνη , κράτος......)
Αυτός ο κώδικας υποδηλώνει την ύπαρξη ενός καθοδηγούμενου αντικειμένου που ανήκει στο πληροφοριακό-κυβερνητικό σύστημα και ταυτόχρονα είναι ένα κλειδί στην βάση των προσωπικών δεδομένων του.
Αποδοχή ενός τέτοιου αριθμού σημαίνει ότι ο άνθρωπος συμφωνεί ( εδω δεν έχει σημασία αν το αποδέχτηκε συνειδητά η υποσυνείδητα, η τον έχουν εκβιάσει, η το δέχτηκε καλόβουλα ) με τους όρους λειτουργίας του συστήματος.
Απο εδω και πέρα υπάρχει τεχνική δυνατότητα να ελέγχεται κάθε του βήμα, η νομιμοφροσύνη του, η συμφωνία του η όχι σχετικα με ιδεολογίες και κοσμογονικές αντιλήψεις οι οποίες μπορει να μην συμφωνούν καθόλου με τον Χριστιανισμό . Αυτές λοιπόν οι εξελίξεις αυξάνουν τον κίνδυνο δημιουργίας προκατάληψης για το άτομο σχετικα με τα θρησκευτικά, τα πολιτικά, και τα αλλα πιστεύω του, μέχρι καιγια τις κοσμογονικές του απόψεις.
Τελευταία υπάρχει πολύ βάσιμη ανησυχία στην κοινωνία ότι η χρήση του κώδικα μπορει να επιβληθεί στους ανθρώπους ως συνθήκη της φυσικής τους υπάρξεως.
Ο πολίτης μπορεί να είναι αναγκασμένος να χρησιμοποιεί αυτόν τον κώδικα στην θέση του ονόματος του για περισσότερες συναλλαγές με το κόσμο συμπεριλαμβάνοντας και λήψη τροφής.
Η χρήση του κώδικα μετην υποστήριξη των σύγχρονων τεχνικών μέσων επιτρέπει τον απόλυτο έλεγχο ακόμα και της προσωπικής ζωής του ατόμου χωρίς φυσικά την συγκατάθεσή του.
Ακόμα και τώρα υπάρχει ανησυχία για τις κινήσεις που γίνονται σχετικά με την συλλογή και την επεξεργασία προσωπικών δεδομένων των παιδιών που σπουδάζουν στα κρατικά ιδρύματα αφού σε πολλές περιπτωσεις αυτό γίνεται εκτός ελέγχου ενώ φανερά συλλέγονται περισσότερα δεδομένα απο αυτά που είναι απαραίτητα στις φοιτητικές και σπουδαστικές τους υποχρεώσεις.
Όλες αυτές οι πληροφορίες είναι δυνατόν να επεξεργάζονται αυτόματα με στόχο την λήψη διαχειριστικών αποφάσεων σχετικα με το συγκεκριμένο άτομο.Εξ άλλου η υποβολή του κώδικα ταυτοποίησης επιτρέπει την άμεση δημιουργία βάσεως δεδομένων και την συνεχή συμπλήρωση και ανάλυση αυτής με δεδομένα του ατόμου.
Πολύ σοβαρή κριτική εκ μέρους των πιστών υπάρχει επίσης ως πρός την υποχρεωτική υποβολή του κώδικα και την μετατροπή του σε αναλλοίωτη ιδιότητα του ατόμου ακόμα και μετα τον θάνατο.
3. Κινητή τηλεφωνία
Η πολυ πια συνηθισμένη κινητή τηλεφωνία είναι ένα απο τα πιο εύκολα και βολικά μέσα ταυτοποίησης του ατόμου, προσδιορισμού της γεωγραφικής του θέσης, και της υποκλοπής των συνομιλιών του. Η συνεχώς αυξανόμενη χωρητικότητα των συσκευών κινητής τηλεφωνίας τις μετατρέπει σε υπολογιστές , πράγμα που αυξάνει τον κίνδυνο μιας μή εγκεκριμένης πρόσβασης σε αυτά τα προσωπικά δεδομένα που ειτε βρίσκονται αποθηκευμένα σε αυτήν είτε προσδιορίζονται απο τις λειτουργίες της.
4. Το Πρόβλημα της Γενικής Ηλεκτρονικής Κάρτας .
Τεχνικό μέσο το οποίο θα ακολουθεί τον άνθρωπο σε περισσότερες συναλλαγές του είναι Γενική Ηλ. Κάρτα (УЭК).
Είναι μικρόυπολογιστής παγκόσμιων προδιαγραφών για την ταυτοποίηση ατόμου. Τέτοια κάρτα μαζι με τον ψηφιακό κώδικα επιτρέπει την άμεση δημιουργία συστήματος παρακολούθησης όλων των σημαντικών πράξεων του ατόμου καθώς και της προσωπικής του ζωής. Ένα τέτοιο σύστημα επιτρέπει την διακυβέρνηση του ατόμου και της κοινωνίας.
Πολοί πιστοί είχαν ανησυχήσει για τα σχέδια της υποχρεωτικής υποβολής της κάρτας και επέμεναν στην εθελοντική διαδικασία , πράγμα που έγινε , προς το παρόν, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων.
5. Κίνδυνος για την ασφάλεια της κοινωνίας και των ατόμων .
Η διαχείριση των παγκόσμιων δικτύων πληροφορικής ειναι πιο εύκολη και προσβάσιμη σε παγκόσμια κυκλώματα τα οποία είναι οι αρχιτέκτονες του συστήματος, των αρχείων και γενικά του βασικού προγραμματισμού.Δίκτυα στα οποία μπορούν να παρεισφρύσουν μηχανισμοί που ενδεχομένως να επιτρέπουν ανά πάσα στιγμή την αρπαγή της πραγματικής εξουσίας.
Τέτοια τροπή των γεγονότων είναι πολυ πιθανή καθώς η παραγωγή μηχανημάτων και προγραμμάτων είναι δέσμια πολλών εξαρτήσεων , οπότε είναι πολυ πιθανή ακόμα και η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας .
Η εξέλιξη της πληροφορικής έδωσε δυνατότητα για καινούργιου τύπου εγκλήματα στα οποία οι κακοποιοί χρησιμοποιούν τα ηλεκτρονικά δίκτυα και τις σύγχρονες τεχνολογίες . Σήμερα είναι δυνατόν να λυστέψεις μια τράπεζα χωρίς να σπάσεις χρηματοκυβότια και πόρτες,ενώ βρίσκεσαι στην άλλη άκρη του κόσμου. Είναι αρκετά εύκολο να κλεψεις χρήματα απο ένα άτομο βρίσκοντας τον κώδικα της κάρτας του. Έτσι οι απλοί άνθρωποι δεν έχουν την δυνατότητα να προστατευτούν απο το ηλεκτρονικό έγκλημα .
" Ψηφιακες υπογραφές " και νόμοι για την προστασία προσωπικών δεδομένων δεν μπορούν να περιορίσουν την ανάπτυξη του ηλεκτρονικού εγκλήματος . Οι ειδικοί στην πληροφοριακά συστήματα επιμένουν ότι ακόμα και το πιο εξελιγμένο σύστημα δεν μπορει να εγγυηθεί την πλήρη προστασία πληροφορίας απο τυχαία λάθη, ιούς, χακάρισμα, σβήσιμο, προμελετημένη αλλαγή . Απο την εμπειρία είναι γνωστό ότι διάδοση των προσωπικών δεδομένων του προσώπου χωρίς την συγκατάθεση του τον καθιστά πολυ ευάλωτο μπροστα στους κακοποιούς και κακόβουλους ανθρώπους.
Ταυτόχρονα δεν μπορει να αρνηθεί κανείς την χρησιμότητα της εθελοντικής καταχώρησης και χρήσης των πληροφοριών για την υγεία μερικών ανθρώπων που πάσχουν απο χρονιές αρρώστιες. Χωρίς αυτο συχνά δεν είναι δυνατόν να προστατευτεί η ζωή και υγεία τους.
6. Βιομετρία
Στις καινούργιες τεχνολογίες ταυτοποίησης όλο και πιο συχνά χρησιμοποιούνται τα βιομετρικά δεδομένα, δηλαδή πληροφορίες για τις φυσικές, φυσιολογικές, ψυχολογικές ιδιότητες και τη συμπεριφορά του ατόμου, αυτές οι πληροφορίες βρίσκονται στα μοναδικά και ανεπανάληπτα χαρακτηριστικά του κάθε ανθρώπινου σώματος. Τέτοια χαρακτηριστικά εινα τα δακτυλικά αποτυπώματα, σχέδιο των αγγείων του οφθαλμού, η δομή της ίριδος του οφθαλμού , το σχέδιο του προσώπου η της παλάμης, το θερμικό πορτραίτο, το σχέδιο απο των φλεβών στο χέρι, ηφωνή, το βάδισμα, ο γενετικός κώδικας DNA, και αλλα.
Η σύγκριση των δεδομένων που είναι σκαναρισμένα και ψηφιοποιημένα με τα πραγματικά λέγεται εξακρίβωση. Σε αυτη την περίπτωση δεν χρειάζεται ανθρώπινη επικοινωνία, την δουλειά την ολοκληρώνει ένα μηχάνημα.
Τέτοιες μέθοδοι ειναι πολυ αποδοτικές στην περίπτωση καταπολέμησης εγκλημάτων, στην αποτροπή εισόδου σε κάποιους χώρους και σε μερικές ακόμα περιπτώσεις. Όμως η γενική και επιπλέον υποχρεωτική λήψη των βιομετρικών παραμέτρων απο όλους τους ανθρώπους είναι καταπάτηση της αξιοπρέπειας του προσώπου. Ηθικοί κανόνες παύουν να υπάρχουν καθώς δεν υπάρχει διαφορά πια ανάμεσα σε αυτα που επιτρέπεται να γίνουν γνωστά για ένα άτομο και σε εκείνα που δεν επιτρέπεται να γνωστοποιούνται . Όπως το παραδέχονται και οι ειδικοί κάθε βιο- κώδικας παρέχει πολυ περισσότερα απ´οτι χρειάζεται για την απλή εξακρίβωση του προσώπου. Η δυνατότητες κατάχρησης είναι ορατές -απο την διάκριση στην αποδοχή για εργασία μέχρι τον ώμό εκβιασμό.
7. Ενσωμάτωση διαφόρων ηλεκτρονικών συσκευών στο ανθρώπινο σώμα (ηλεκτρονικά εμφυτεύματα).
Το επόμενο βήμα στην ανάπτυξη των τεχνολογιών ταυτοποίησης μπορει να γίνει με την ενσωμάτωση στον ανθρώπινο οργανισμό μικροσκοπικών συσκευών που επιτρέπουν την παρακολούθηση του ατόμου σε όλους τους τομείς της ζωής του όπως γεωγραφικές μετακινήσεις κ.α. Ήδη υπάρχουν πολλές τέτοιες συσκευές όπως υπάρχουν ακόμα και τρόποι να γίνονται ειδικά σημάδια στο δέρμα του ανθρώπου που παίζουν τον ρόλο μικροσυσκευής.
Υπάρχουν σχέδια για το πως θα γίνει η υποβολή τέτοιας τεχνολογίας.
Ο αριθμός του ατόμου εκτός απο τα στοιχεία ταυτότητας θα είναι και " κλειδί " για τον τραπεζικο του λογαριασμό, τον δορυφορικό εντοπισμό του μέσω GPS, για όλες τις πληροφορίες σχετικά με την υγεία του , και γενικά για όλες τις συναλλαγές του.
Αυτο σημαίνει ότι στο πολυ κοντινό μέλλον υπάρχει η προοπτική να εκτελείται πλήρης έλεγχος όλης της κοινωνίας.
Μεγάλη ανησυχία προκαλεί και το γεγονός ότι ήδη υπάρχουν νόμοι που επιτρέπουν την ενσωμάτωση των νανοσυσκευών για επικοινωνία του ανθρώπινου εγκεφάλου με αντικείμενα γύρο του, μέσα μεταφοράς και άλλους ανθρώπους.
8. Περιπτώσεις διάκρισης και καταπάτησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες συμπεριλαμβανομένων και ορθόδοξων χριστιανών που δεν επιθυμούν για διάφορους λόγους να μπουν στο καινούργιο σύστημα ταυτοποίησης προσώπου και δεν θέλουν να χρησιμοποιούν ηλεκτρονικές ταυτότητες ή άλλες κάρτες -συσκευές οι οποίες φέρουν ή περιέχουν microchip η barcode που εκτός των άλλων έχουν πολλές φορές αμφισβητούμενους συμβολισμούς, καταγγέλλουν την καταπάτηση του συνταγματικού δικαιώματος τους η οποία γίνεται πολλές φορές και εξ αιτίας της ανυπαρξίας νομικών εγγυήσεων.
Συχνά αυτοί οι άνθρωποι χάνουν την πρόσβαση στην σύνταξη , στο σύστημα υγείας, στα επιδόματα αναπηρίας κλπ.
Χάνεται η δυνατότητα για συναλλαγές που αφορούν την ακίνητη και κινητή περιουσία τους, δεν μπορούν να εργαστούν, ούτε να σπουδάσουν.
Δεν μπορούν να ανοίξουν καμία επιχείρηση ούτε ακόμα και να αγοράσουν εισιτήρια για τα μέσα μεταφοράς.
Πολυ μικρό ποσοστό απο αυτούς τους ανθρώπους προσφεύγουν στην δικαιοσύνη. Οι περισσότεροι υποτάσσονται και προτιμούν να υπόμένουν .
Δημιουργείται μια καινούργια τάξη ανθρώπων που είναι αποκομμένοι απο τις αυτονόητες και θεσμοθετημένές κοινωνικές παροχές . Η πλειοψηφία αυτών των ανθρώπων είναι ηλικιωμένοι, άρρωστοι, και άτομα που χρειάζονται κοινωνική προστασία.
9. Η Εκκλησία για την προστασία της θεόσδωτης ελευθερίας.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν αρνείται την ανάγκη του κράτους να απογράφει τους πολίτες. Εδω και αιώνες η εξουσία πάντοτε έκανε τις απογραφές των υπηκόων, και έδινε διάφορες ταυτότητες. Αυτα τα μέτρα είναι απαραίτητα για την ασφάλεια και τάξη και για την λειτουργια της κοινωνίας. Η Εκκλησία συμμετέχει στο διάλογο για τους μεθόδους απογραφής και ταυτοποίησης και δεν αθωώνει αυτούς που προσπαθούν να αποφύγουν τις κοινωνικές τους υποχρεώσεις η αυτούς που έχουν εγκληματικές προθέσεις ωστόσο προστατεύει το δικαίωμα των πολιτών να ζουν σύμφωνα με τις πεποιθήσεις και πιστεύω τους.
Η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία έχει την πεποίθηση ότι οι πολίτες έχουν το δικαίωμα να μην δέχονται αδιακρίτως όλες τις νέες τεχνολογιες και τα σύμβολα που ενδεχομένως να υπάρχουν σε αυτές.
Οι τεχνολογιες αυτές δεν επιτρέπεται να επιβάλλονται υποχρεωτικά στον πολίτη στερώντας του την δυνατότητα χρήσης εναλλακτικών λύσεων.
Είναι απαραίτητο να διατηρηθεί η δυνατότητα του πολίτη να μπορεί να χρησιμοποιεί το παραδοσιακό σύστημα ταυτοποίησης με όνομα, επώνυμο, ημερομηνία,τόπο γέννησης και διευθυνση και τα παραδοσιακά έγγραφα ταυτοποίησης προσώπου.
Είναι επιτακτική η ανάγκη να απαγορευθεί δια νόμου η υποχρέωση των πολιτών να χρησιμοποιούν αδιακρίτως, κάθε ψηφιακό και ηλεκτρονικό μέσο ταυτοποίησης , όποιο και αν είναι αυτό,καθώς επίσης και η απαγόρευση δια νόμου της υποχρεωτικής λήψης βιομετρικών στοιχείων και άλλων προσωπικών δεδομένων του πολίτη.
Αυτο είναι δυνατόν μόνο όταν υπάρξει ξεκάθαρη νομοθεσία η οποία θα διασφαλίζει στους πολίτες το δικαίωμα να χρησιμοποιούν τα παραδοσιακά έγγραφα ταυτοπίησης και απογραφής. Η πραγματοποίηση τέτοιου τύπου νομοθεσίας θα πρέπει να έχει την απαραίτητη οικονομική, τεχνική και οργανωτική στήριξη αλλιώς οι τυχόν εγγυήσεις θα αποτελούν μια απλή και ανούσια τυπικότητα.
Η Εκκλησία καλεί επίσης το κράτος να προσέξει την πρόταση της για νομική απαγόρευση μαρκαρίσματος πανω και μεσα στο ανθρώπινο σώμα όπως και της ενσωμάτωσης νανοσυσκευών μέσα στο σώμα ή στον εγκέφαλο του ανθρώπου ή την δημιουργία βιολογικών microchips και βίουπολογιστών με χρήση των κυττάρων του υποκειμένου σε αυτήν την διαδικανθρώπου.
Η κατοχή των προσωπικών δεδομένων δίνει την δυνατότητα ελέγχου και διακυβέρνησης του ατόμου μέσα απο πολλές πλευρές της ζωής ( οικονομία, υγεία, οικογένεια, κοινωνικές παροχές, ιδιοκτησία και αλλα), πράγμα που αυξάνει πρακτικά τον κίνδυνο εισβολής ξένων όχι μόνο στο επίπεδο της καθημερινής ζωής του ατόμου αλλά και στο επίπεδο που αναφέρεται στον πνευματικό του κόσμο.
Η Εκκλησία συμφωνεί με τις ανησυχίες των πολιτών και θεωρεί απαράδεκτο τον περιορισμό των συνταγματικών δικαιωμάτων τους σε περίπτωση που θα αρνηθούν την συλλογή και επεξεργασία των προσωπικών τους δεδομένων.
Η απόφαση των πολιτών για χρήση των ηλεκτρονικών μέσων πρέπει να βασίζεται σε πλήρη ενημέρωση για τις συνέπειες που έχει αυτή η απόφαση. Στους πολίτες που έχουν αποφασίσει να χρησιμοποιούν τα ηλ. μέσα είναι απαραίτητη η εγγύηση για την δινατότητα πρόσβασης στην βάση δεδομένων και την δυνατότητα να αλλάζουν και να αφαιρούν όσα δεδομένα δεν έχουν σχέση με την ασφάλεια της κοινωνίας .
Τα ηλεκτρονικά έγγραφα δεν πρέπει να περιέχουν πληροφορίες άγνωστες και ακατανόητες για τους πολίτες και επίσης δεν πρεπει να υπάρχουν σύμβολα βέβηλου και ανήθικου χαρακτήρα η κάτι που μπορεί να προσβάλει τα θρησκευτικά συναισθήματα των πιστών.
Η Εκκλησία βρίσκεται σε συνεχή διάλογο με τις κυβερνήσεις της Ρωσίας, της Ουκρανίας, της Λευκορωσίας της Μολδαβίας, του Καζακστάν και των άλλων κρατών πανω σε αυτα τα θέματα και επιδιώκει τον σεβασμό πρός την στάση των πιστών .
Ο Κλήρος, οι μοναχοί και όλα πιστά τέκνα της Αγίας Εκκλησίας καλούνται να εκδηλώνουν νηφάλια την χριστιανική λογική, να φροντίζουν για την ελεύθερη ομολογία της πίστεώς τους,την στήριξη του χριστιανικού τρόπου ζωής και να θυμούνται ότι αυτός που παραμένει εν Χριστώ και φυλάει την ενότητα της Εκκλησίας Του μπορεί να αποφέρει καλούς πνευματικούς καρπούς. (βλ Ιω. ιε' 6-12)
ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2012/09/blog-post_2431.html#ixzz280t4S3pP
Проект документа «О позиции Церкви в связи с появлением и перспективами развития новых технологий идентификации личности»
Версия для печати
30 мая 2012 г. 16:43
Данный проект направляется в епархии Русской Православной Церкви для получения отзывов, публикуется с целью дискуссии на официальном сайте Межсоборного присутствия, на портале Богослов.ru и в официальном блогеМежсоборного присутствия. Возможность оставлять свои комментарии предоставляется всем желающим.
Первоначальный проект данного документа был составлен комиссией Межсоборного присутствия по вопросам взаимодействия Церкви, государства и общества, а затем был переработан редакционной комиссией Межсоборного присутствия под председательством Патриарха.
1. Введение. На протяжении последних лет многие люди, в том числе чада Русской Православной Церкви, выражают обеспокоенность введением новых электронных технологий, используемых при взаимодействии граждан с государственными учреждениями и коммерческими организациями. Так, тысячи людей сообщают о принуждении к использованию электронных способов учета и электронных документов.
Эта обеспокоенность впервые возникла в связи с частным вопросом о введении идентификационного номера налогоплательщика и рассматривалась VII Пленумом Синодальной Богословской комиссии Русской Православной Церкви от 19-20 февраля 2001 года. По мере развития новых технологий и включения их в различные сферы общественной жизни, потребовалось существенное уточнение церковной позиции, что нашло свое отражение, в частности, в посланиях Архиерейского Собора 2004 года к Президентам России и Украины, Заявлении Священного Синода от 6 октября 2005 года, Определении Архиерейского Собора 2008 года «О вопросах внутренней жизни и внешней деятельности Русской Православной Церкви», Основах учения Русской Православной Церкви о достоинстве, свободе и правах человека, обращении Святейшего Патриарха Кирилла к Уполномоченному по правам человека в Российской Федерации от 28 июля 2009 года, Определении Архиерейского Собора 2011 года «О вопросах внутренней жизни и внешней деятельности Русской Православной Церкви». Деятельность любого священнослужителя или мирянина не должна противоречить этим документам.
В рамках национальных проектов по созданию «электронного правительства» в разных странах модифицируетсяется законодательство, внедряются новые термины и понятия, а в результате радикально меняется жизнь. Зачастую это делает более удобным процесс взаимодействия человека и различных структур. Одним из главных аргументов государства при введении «электронного правительства» является борьба с коррупцией. Перевод в цифровой формат различных документов и формирование баз данных позволяет сделать прозрачным и контролируемым прохождение документов в разных сферах, будь то экономическая жизнь, судебная система или работа с обращениями граждан.
Несмотря на эти положительные моменты, проблемы, связанные с электронной идентификацией личности, продолжают накапливаться и усложняться. Сегодня необходимы новые подходы к гражданской, духовно-нравственной и богословской оценке этих проблем.
2. Идентификационные коды и базы данных как элемент построения всемирной электронной управляющей системы.Международные документы (в частности, Окинавская хартия глобального информационного общества, принятая «Большой восьмеркой» в 2000 году), открыли путь к созданию «электронного государственного управления» с помощью «электронного правительства», построенного по единым международным стандартам на единой организационной, технической и программной платформе. Органы государственного управления интегрируются в единую всемирную систему. При этом законы работы кибернетических систем подчас переносятся на человеческое общество, а сама система порождает опасность тотального контроля и управления гражданином и обществом.
Любой элемент компьютерной сети (узел, устройство, файл) всегда обозначен (идентифицирован) своим адресом — уникальным цифровым кодом. Поэтому главным технологическим принципом построения глобального информационного общества является присвоение каждому человеку уникального идентификатора личности (кода) и постоянное использование его человеком во всех случаях взаимодействия с общественными инфраструктурами — правовыми, административными, финансовыми, транспортными, торговыми, медицинскими, образовательными и прочими. Данный идентификатор — это обозначение управляемого объекта кибернетической информационно-управляющей системы и одновременно ключ доступа к его электронному файлу-досье в базе данных с тем же номером. Принятие данного идентификатора означает фактическое согласие человека (добровольное или вынужденное, осознанное или неосознанное) с правилами работы системы. При этом возникает техническая возможность того, что каждый его шаг может проверяться, служить тестом на лояльность к системе, на согласие с распространенными в ней мировоззренческими и идеологическими установками, которые могут оказаться несовместимыми с христианством. Подобное развитие событий усиливает опасность предвзятого отношения к человеку на основании его религиозных, политических или иных взглядов, вплоть до дискриминации по мировоззренческим признакам.
В последнее время в обществе распространяется обоснованная тревога по поводу того, что использование цифрового идентификатора может быть навязано людям в качестве условия их физического существования. Человек может быть понужден повсюду предъявлять этот код вместо имени во взаимодействии с государственными и коммерческими структурами для осуществления своих гражданских прав, получения материальных благ и услуг. Использование идентификатора вкупе с современными техническими средствами позволит осуществлять тотальный контроль за человеком без его согласия — отслеживать его перемещения, покупки, расчеты, прохождение медицинских процедур, получение социальной помощи, другие граждански значимые действия и даже личную жизнь.
Уже сейчас вызывают тревогу действия по сбору и обработке персональных данных детей, обучающихся в государственных учреждениях, так как нередко ведется неконтролируемый сбор данных, явно избыточных для обеспечения учебного процесса.
Вся собранная информация может не только храниться, но автоматически анализироваться с целью принятия управляющих решений в отношении конкретного человека. Введение же сквозного идентификатора личности позволяет создать единую базу данных, где в режиме реального времени могут собираться, храниться и автоматически анализироваться данные из различных сфер жизни человека.
Серьезную критику среди многих верующих вызывает опасность обязательного присвоения идентификационного кода, превращения его в несменяемый, пожизненный и посмертный атрибут, принуждение к использованию его как основного идентификатора человека в его взаимоотношениях с государством, социальными и коммерческими учреждениями.
3. Мобильная связь. Ставшая привычной для многих мобильная связь является одним из самых простых и удобных средств идентификации человека, определения его местоположения, прослушивания его разговоров. Растущая вычислительная мощность телефонов и превращение их в полноценные компьютеры позволяет хранить в них значительные объемы персональных данных. Угроза несанкционированного доступа к этим данным возрастает по мере развития сетей и роста скорости передачи данных.
4. Проблема универсальной электронной карты. Техническим средством, постоянно сопровождающим человека в его повседневной жизни, в самое ближайшее время может стать универсальная электронная карта (УЭК). Речь идет о микропроцессорном устройстве единого всемирного стандарта, идентифицирующем личность. Такая карта, как и цифровой идентификатор, не только существенно облегчает создание системы тотального отслеживания всех граждански значимых действий человека и его личной жизни, но позволяет осуществлять управление каждым гражданином и обществом в целом.
Многие верующие выражали озабоченность планами обязательного присвоения карт и настаивали на добровольности этой процедуры, чего в большинстве случаев на данный момент удалось добиться.
5. Угрозы безопасности граждан и общества. Управление глобальными информационными сетями сегодня наиболее доступно тем международным кругам, которые создали их архитектуру, элементную базу и основное программное обеспечение, куда могут быть негласно заложены любые механизмы, позволяющие в любой момент осуществить перехват реальной власти. Такое развитие событий с использованием информационных технологий и средств компьютерной техники глобального распространения чревато недопустимо высокой зависимостью от внешних поставщиков оборудования и программного обеспечения, а в перспективе и возможностью утраты государственного суверенитета.
Развитие информационных технологий вызвало появление нового вида преступлений, когда злоумышленники используют для своих целей компьютерные сети и технологии. Сегодня можно ограбить банк, не взламывая дверей и сейфов, находясь на другом конце света. Достаточно легко похитить деньги и у отдельного человека, определив идентификационный номер его кредитной карты. Причем у рядовых граждан нет реальной возможности защитить себя от компьютерного бандитизма.
«Цифровые подписи» и законы о защите персональной информации не могут остановить рост киберпреступности. Специалисты в области информационных технологий свидетельствуют, что даже самая совершенная компьютерная система не может гарантировать защищенности информации от случайных ошибок, сбоев, вирусов, несанкционированного доступа, злонамеренного использования, искажения или удаления. Из практики также известно, что несанкционированное распространение данных о личной жизни человека делает его беззащитным перед недоброжелателями и преступниками.
Одновременно нельзя не признать полезности добровольного учета и использования данных о состоянии здоровья людей, страдающих некоторыми хроническими заболеваниями. Без этого часто становится невозможным сохранение их жизни и здоровья в опасных ситуациях.
6. Биометрия. В новых технологиях идентификации все чаще используются биометрические параметры — данные об индивидуальных физических, физиологических, психологических и поведенческих особенностях человека, заключенных в уникальных характеристиках его тела. Такими характеристиками могут стать отпечатки пальцев, рисунок кровеносных сосудов сетчатки глаза, структура радужной оболочки глаза, формы лица, кисти руки, ладони, пальца, уха, тепловой портрет лица, рисунок вен на руке, голос, походка, динамика подписи, движения губ, генетический код (ДНК) и другие.
Сравнение биометрических данных человека с теми данными, которые были предварительно отсканированы, оцифрованы, занесены в базу данных и записаны в персональный носитель, называется аутентификацией или верификацией. При этом человеческое общение уже не потребуется, поскольку человека будет опознавать машина.
Подобные методы весьма эффективны при раскрытии преступлений, предотвращении несанкционированного доступа в те или иные помещения и в ряде других случаев. Однако всеобщий, а тем более принудительный сбор биометрических параметров человека для помещения их в электронные устройства и базы данных для последующей идентификации и аутентификации ущемляет достоинство личности. При этом попираются и элементарные нормы человеческой морали, которая всегда включала в себя представления о том, что можно знать о человеке и что не должно. По признанию специалистов, любой биокод всегда несет в себе гораздо большую информацию, чем это нужно для обычной проверки личности. Возможные злоупотребления здесь очевидны — от дискриминации при приеме на работу до прямого шантажа.
7. Имплантируемые электронные идентификационные устройства. Очередным этапом развития идентификационных технологий может стать широкое внедрение миниатюрных устройств, позволяющих отслеживать все граждански значимые действия человека и определять его местоположение. Уже существуют технические разработки подобных устройств, вводимых под кожу человека, или специальных меток, наносимых на его тело. Существуют и конкретные планы по внедрению таких технологий. Записанный в микрочип идентификационный номер будет служить как «электронным кошельком», так и средством для определения местоположения человека в реальном масштабе времени с помощью спутниковых систем глобального позиционирования. Это сделает возможным отслеживание контактов и круга общения каждого человека, а в перспективе — практически полный контроль за жизнью общества.
Вызывает тревогу, что уже принимаются законодательные акты, предусматривающие широкое распространение встроенных наноэлектронных устройств для беспроводного контакта мозга человека с окружающими предметами, транспортными средствами и другими людьми.
8. Случаи дискриминации и нарушения прав человека. Сотни тысяч граждан, включая православных верующих, которые не желают по тем или иным причинам входить в новую идентификационную систему, использовать документы с электронными идентификаторами личности (личным кодом, штриховым кодированием персональной информации, идентификационными номерами) и сомнительной символикой, сообщают о нарушении их конституционных прав, которое происходит подчас из-за отсутствия соответствующих законодательных гарантий. Нередко этих людей лишают медицинской помощи, пенсий по возрасту и других выплат, оформления инвалидности и различных льгот. Подчас они не могут совершать сделки с имуществом, поступать на учебу или работу, вести предпринимательскую деятельность, оплачивать коммунальные услуги, приобретать проездные документы. Лишь незначительная часть дискриминируемых граждан обращается в суд. По большей части люди смиряются и предпочитают терпеть. В итоге формируется слой людей, выброшенных из всех сфер социальной, общественной и государственной жизни. Большинство граждан, подвергающихся дискриминации, — это пожилые, больные люди, нуждающиеся в лечении и социальной защите.
9. Церковь на защите богоданной свободы. Православная Церковь не отрицает необходимости учета граждан государством. С давних времен власть проводила переписи подданных, выдавала удостоверяющие личность документы. Эти меры нужны для охраны правопорядка и общественной безопасности, выполнения экономических и социальных функций. Церковь, участвуя в дискуссии о методах учета, не оправдывает тех, кто уклоняется от гражданских обязанностей или имеет преступные цели, но защищает право граждан жить в обществе в соответствии со своими убеждениями и принципами.
Русская Православная Церковь убеждена, что люди вправе не принимать любые новые технологии и символы, которые, в свою очередь, не должны быть безальтернативными и принудительными. Необходимо сохранить возможность пользоваться традиционной, уже закрепленной в существующих правовых актах, системой учета (по фамилии, имени и отчеству, дате и месту рождения, месту жительства), а также традиционными документами, удостоверяющими личность. Настоятельной необходимостью является введение законодательного запрета на принуждение граждан к использованию автоматизированных средств сбора, обработки и учета персональных данных и личной конфиденциальной информации, в том числе запрета на принуждение к принятию и использованию любых средств автоматической идентификации человека. Необходимо соблюдать конституционные права граждан, отказывающихся от использования электронных способов учета и идентификации личности. Это возможно лишь при ясном и однозначном законодательном закреплении бесспорного права граждан на использование традиционных документов и способов учета. Реализацию таких законодательных норм необходимо обеспечить финансово, технически и организационно, иначе гарантии могут остаться простой формальностью.
Церковь призывает государство со вниманием отнестись к предложению законодательно запретить нанесение на тело человека каких-либо видимых или невидимых идентификационных меток, имплантацию идентификационных микро- и наноэлектронных устройств в тело и мозг человека, создание биологических микрочипов и биокомпьютеров из клеток человека.
В связи с тем, что обладание персональной информацией создает возможность контроля и управления человеком через различные сферы жизни (финансы, медицинская помощь, семья, социальное обеспечение, собственность и другое), создается реальная возможность вмешательства не только в повседневную жизнь человека, но и в его духовный мир. Церковь разделяет опасения граждан и считает недопустимым ограничение конституционных прав в случае отказа человека дать согласие на обработку персональных данных.
Согласие граждан на использование средств электронного учета должно быть осведомленным, с обязательным разъяснением всех последствий принимаемого решения. Гражданам, желающим использовать эти средства, необходимо гарантировать осведомленность о содержании электронных записей, равно как и возможность изменять содержание данных записей или удалять их в тех случаях, когда иное не предусмотрено установленными законом требованиями общественной безопасности. Документы, выдаваемые государством, не должны содержать информацию, суть и назначение которой непонятны или скрываются от владельца, а также символов, носящих кощунственный или нравственно сомнительный характер либо оскорбляющих чувства верующих.
Церковь осуществляет диалог по этим вопросам с органами власти России, Украины, Беларуси, Молдовы, Казахстана и других стран, добиваясь учета и понимания позиции верующих.
Клир, монашествующие и все верные чада Святой Церкви призываются проявлять в данном непростом вопросе христианское трезвомыслие, заботиться о свободе исповедания веры и поддержании христианского образа жизни, помня, что принести Богу добрые духовные плоды может лишь тот, кто пребывает во Христе и хранит единство Его Церкви (см. Ин. 15:6-12).
Στήν Ἑλλάδα, δέν ὑπάρχει πλέον τόσο ἡ διάκριση τῶν ἐξουσιῶν πού ἐπιτάσσει τό Σύνταγμα στό ἄρθρο 26, ὅσο ἡ διάκριση τῶν κρατικῶν ἱδεολογιῶν. Οἱ κατοχικές δυνάμεις ἐκμεταλλεύονται στό ἔπακρο τήν διάκριση τῶν κρατικῶν ἰδειολογιῶν.
α) Κανονικά, ὅλο τό κράτος ἔχει μία κρατική ἰδεολογία
Κανονικά, ὅλο τό κράτος ἔχει μία κρατική ἰδεολογία, στήν ὁποία περιέχονται πολλές ἀποχρώσεις: διάφορες ἀπόψεις γιά τά θεμελιώδη ζητήματα τῆς κοινωνίας, καί πολλές ἀπόψεις περί τοῦ πρακτέου. Τά πρόσωπα τῆς κοινωνίας μποροῦν ἔτσι νά λειτουργοῦν ἐλεύθερα καί συντονισμένα. Νά καταλαβαίνουν τούς νόμους μέ τήν ἴδια γενική κατεύθυνη. Να ἐκτελοῦν τίς ἐντολές χωρίς χρονοτριβή καί μέ φιλότιμο.
Οἱ προσωπικές ἀποκλίσεις στήν θεωρία ἤ στήν πράξη, προσλαμβάνονται καί ἐμπλουτίζουν ὅλους, ἤ ἐνδεχομένως, μέ φειδώ ὅμως, ἀπορρίπτωνται ὡς ἐσφαλμένες, ἤ ὡς ἀνεπίκαιρες ἤ ὡς ἐπιβλαβεῖς.
Ἀκόμη καί ἡ διάκριση ἀριστερᾶς καί δεξιᾶς στήν πολιτική ζωή, τά κόμματα, οἱ συντεχνίες συμφερόντων, πάντως στεγάζονται κάτω ἀπό τήν ἴδια γενική ἰδεολογία γιά τό κράτος καί γιά την κοινωνία. Ἡ ὅποια διαπάλη τῶν κομμάτων, τῶν συντεχνιῶν καί τῶν ἐπιχειρηματικῶν κύκλων, ἔχει ὡς γνώμονα τό κοινό καλό καί ὡς ὅριο τήν ἀποτροπή διαλυτικῶν τῆς κοινωνίας τάσεων, ἄλλοτε ἐν τῆ γενέσει τους, ἄλλοτε στήν συμπτωματολογία τους.
Ἡ διαπάλη αὐτῶν τῶν φορέων κοινωνικῆς δυνάμεως, ἔχει ὡς ὅριο τήν ἀποτροπή διαλυτικῶν τῆς κοινωνίας τάσεων ἐν τῆ γενέσει τους, ἐάν ὑπάρχῃ κλασσικό κράτος μέ σταθερά θεμέλια, ὅπως πρέπει νά εἶναι τό δικό μας σύμφωνα μέ τό Σύνταγμά μας καί τήν ἱστορία μας, ἀνεκτίμητης ἀξίας παγκοσμίως (βλ. π.χ. τό βαθύτερο νόημα τῆς ἐπαναστάσεως τοῦ 1821, ἡ ὁποία στράφηκε κατά παραθρησκευτικῆς βαρβαρότητας καί κτηνοτροφικῆς-ἐθνικιστικῆς ἀντιλήψεως περί αὐξήσεως τῶν τούρκων διά παιδομαζωμάτων κ.λ.π., χειρότερα πράγματα ἀπό φεουδαρχία καί ἀπό ἀποικιοκρατία). Ἀντίθετα, αὐτή ἡ διαπάλη αὐτῶν τῶν φορέων κοινωνικῆς δυνάμεως ἔχει ὡς ὅριο τήν ἀποτροπή τῶν διαλυτικῶν τῆς κοινωνίας συμπτωμάτων μόνο, καί ὄχι τῶν διαλυτικῶν τῆς κοινωνίας αἰτιῶν, ἐάν ὑπάρχῃ μοντέρνο κράτος δυτικοῦ τύπου, κράτος δηλαδή μέ ἐλισσόμενες προσαρμογές τῶν βάσεών του καί θεμέλιο τήν σχέση ἰσχύος - ὑποταγῆς: ἐάν εἶναι οἰκονομικῶς πλούσιο, καλά ὀργανωμένο κ.λ.π. μοντέρνο κράτος, τότε ἔχει θεμέλιο τῆς ὑπάρξεως καί τῆς λειτουργίας του τήν ἰσχύ του, ἐνῶ ἐάν εἶναι οἰκονομικῶς ἐνδεές καί μέ ἐλαττωματικές δομές μοντέρνο κράτος, ἔχει θεμέλιο τῆς ὑπάρξεως καί τῆς λειτουργίας του τήν ὑποταγή του στήν ἰσχύ τῶν ξένων (ἄρα, μιά Ἑλλάδα πού θέλει νά εἶναι μοντέρνο κράτος, ἀποτελεῖ καρικατούρα τοῦ ἑαυτοῦ της καί οὐσιαστικῶς καλεῖ γιά κατοχή της τούς ξένους, ἀνεξαρτήτως οἱασδήποτε οἰκονομικῆς κρίσεως). Καί στίς δύο περιπτώσεις μοντέρνου κράτους, αὐτό ἀνέχεται μέν κατ' ἀρχήν τίς διαλυτικές τοῦ συνόλου τῆς κοινωνίας τάσεις, ἀλλά τίς πατάσσει ὅταν φθάσουν στό ἀπροχώρητο, ἄλλοτε μέ εὐγένεια καί "μεγαλοψυχία", ἄλλοτε μέ βαρβαρότητα (αὐτά θά ἔχει νά ἀντιμετωπίσῃ ἡ Ἑλλάδα, ὅταν θά ἐπιχειρήσῃ πραγματικά νά ἐλευθερωθῆ ἀπό τόν βρόγχο τῆς Εὐρωζώνης, τήν πεμπτουσία τῆς "κοινωνίας" τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης) .
β) Στήν Ἑλλάδα μας, δέν συμβαίνει τίποτα κανονικά - Γιατί δέν χωρᾶμε σέ κανένα σύστημα
Στήν Ἑλλάδα μας, δέν συμβαίνει τίποτα κανονικά. Ὅποιος δέν τό καταλαβαίνει αὐτό, "δέν ξέρει ποῦ πατᾶ καί ποῦ πηγαίνει". Ὁ ἕνας λόγος πού στήν Ἑλλάδα τίποτα δέν γίνεται κανονικά, εἶναι, φυσικά ἡ διάβρωση, ἡ διαφθορά, ἡ ἰδιοτέλεια, ἡ διχόνοια, καί τά τοιαῦτα, τά πάλαι ποτέ λεγόμενα "ἐθνικά ἐλαττώματα" (ὅρος ξεχασμένος ἀπό τότε πού περί τά μέσα τῆς δεκαετίας τοῦ 1980, χάθηκε κάθε "ἐλάττωμα τῆς φυλῆς" ἀφοῦ κυκλοφόρησε καί σχεδόν ἐπικράτησε ὁ τίτλος "... Μεγάλε..." ). Ὁ ἄλλος λόγος, εἶναι ὅτι "τοῦ Ἕλληνος ὁ τράχηλος ζυγόν δέν ὑπομένει", δηλονότι δέν χωρᾶμε σέ κανένα σύστημα. Ὄχι ὅμως ἀπό ἀπειθαρχία, ἤ ἀπό κακία, ἤ γιατί εἴμαστε δυσκολοκυβέρνητοι (τό τελευταῖο τό εἶπε πρῶτος ὁ δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος στόν 7ο τόμο τοῦ Πιστεύω του, καί τό ἐπανέλαβε ὁ Κίσσσινγκερ).
Ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖο δέν χωρᾶμε σέ κανένα σύστημα, εἶναι ὅτι ἁπλούστατα, ἀπό φυσικοῦ μας, εἴμαστε δημιουργοί συστημάτων! Ἀπό φυσικοῦ μας, σημαίνει (χωρίς ἴχνος ἐθνοφυλετισμοῦ, ἀλλά πολύ ρεαλιστικά) τά ἑξῆς : Ἀπό ἰδιοσυγκρασία, ἀπό καλή περιέργεια, ἀπό ἀντοχή ὅπως τοῦ Ὀδυσσέα στίς περιπέτειες καί στίς δοκιμασίες χάριν κάποιας Πηνελόπης, ἀπό πίστη δηλαδή σέ ὑψηλά ἰδανικά, ἀπό ἀγάπη γιά τήν ἐλευθερία, ἀπό τόν σεβασμό τῆς ἱερότητας τῆς Δημιουργίας τοῦ Θεοῦ, ἀπό τήν ἔμπνευση πού δίδει ὁ Τριαδικός Θεός τῆς ἀγάπης εἰς τούς ἔκπαλαι ἀποφεύγοντας τήν ὕβριν.
γ) 'Απίστευτη ποικιλία κρατικῶν ἰδεολογιῶν
Ἄς ἔλθουμε τώρα στό κυρίως ζητούμενο ἐν προκειμένῳ: Τήν ποικιλία τῶν κρατικῶν ἰδεολογιῶν καί τήν παράλυση ἤ τίς ἐμπλοκές πού αὐτή προκαλεῖ , οὕτως ὥστε νά καταλάβουμε, ἴσως, τό γιατί στήν Ἑλλάδα τίποτα δέν γίνεται κανονικά.
Ὅπως ὅλοι ἔχουμε καταλάβει, ὁ μέσος Ἕλληνας πιστεύει πλέον στό εὐρώ. Εἴτε ἔχει, εἴτε δέν ἔχει. Δέν πιστεύει πλέον καθόλου ὅμως στήν Εὐρώπη. Πρώτη λοιπόν ἐμπλοκή στήν κοινωνική ἰδεολογία, μέ τραγικά ἀντιφατικές συνέπειες στήν πολιτική σκηνή...
Στήν κυβερνητική ἐξουσία, ἀνώτερο καί ἀρκετά διαφοροποιημένο τμῆμα τῆς ἐκτελεστικῆς ἐξουσίας, ἀνάλογα μέ τό κόμμα πού "ἔχει" τήν Κυβέρνηση, πλανᾶται κρατική ἰδεολογία πού αρχίζει ἀπό τούς δημοκρατικούς τῶν Η.Π.Α. καί φθάνει μέχρι τούς ρεπουμπλικανούς τῶν Η.Π.Α. Αὐτή ἡ κρατική ἰδεολογία ἀφορᾶ στήν Κυβέρνηση τῆς Ἑλλάδας. Ὁ εὐρωπαϊσμός ἀφορᾶ τήν ἁπλῆ διακυβέρνηση τῆς Ἑλλάδας. Ἐπεκτείνεται δέ ὁ εὐρωπαϊσμός καί σέ ἄλλα κόμματα τῆς πολιτικῆς ἀνθο-δέσμης πού ἔχουμε λάβει ἀπό τήν Εὐρώπη - μαζί μέ τά "φῶτα" της.
Ὁ ἀντι-εὐρωπαϊσμόςὑπάρχει περιθωριοποιημένος μέν πολιτικά ἀλλά ὄχι κοινωνικά. Καθ' ὅσον, στόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, τήν πλέον γνήσια ἐκπροσώπηση τῆς Ἑλληνικῆς κοινωνίας, τήν ἐκκλησιαστική ἐκπροσώπηση (πού διαφέρει ἀπό τήν κομματική ἤ τήν ἐν γένει ἀντιπροσώπευση), ἀρχίζει καί γίνεται αἰσθητό ὅτι ἰσχύει γιά τήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση καί τήν Ἑλλάδα, τό νόημα τῆς λαϊκότατης παροιμίας πού εἶχε πεί ἀείμνηστος λογοπλάστης θεῖος μου ἀπό τό χωριό τῆς μάνας μου ἀναφερόμενος σέ κακή μεταχείριση κατόπιν ἐξαπατήσεως: " Ἄλλη μοὔδειξες κι ἄλλη μοὔμπηξες..." .
Πολλοί δέν τό γνωρίζουν, ἀλλά ἡ δικαστική ἐξουσία μας πιστεύει ἀκόμη στήν Εὐρώπη! Τήν δυτική φυσικά. Ἐφαρμόζει δυτικο-εὐρωπαϊκές προδιαγραφές στό νόημα καί στά ὅρια τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, στήν αἴσθηση γιά τό νόημα τῆς ἐλευθερίας, στό τί ἐστί ἐθνικό συμφέρον, τί ἐστί δημόσιο συμφέρον, καί τί ἐστί κοινωνικό συμφέρον. Χρησιμοποιεῖ κατά κόρον τήν σχολαστική μέθοδο ἑρμηνείας τῶν νόμων, καί μάλιστα μέ τυπολατρεία καί "νομικό θετικισμό" πού θά ζήλευαν καί οἱ Γερμανοί δικαστές πού ἀκολουθοῦσαν τόν Χίτλερ καί ἐφάρμοσαν τήν "νομιμότητα"τοῦ τρίτου Ράϊχ! - Ἀπό τά γερμανικά Ράϊχ ὅμως, μέχρι τόν κ. Ράϊχενμπαχ, μᾶς χωρίζει μόλις ἕνα ρυάκι (μπάχ σημαίνει ρυάκι)...
Ἡ δικαστική μας ἐξουσία, δέν πολιτικοποιεῖται, δέν κομματίζεται, καί καλῶς, ἀλλά καί δέν ἐνεργεῖ (ἡ πλειοψηφία της έννοεῖται) κατά προτεραιόττηα γιά τήν ὑπεράσπιση τῶν ἐθνικῶν καί κοινωνικῶν συμφερόντων. Νομίζει ὄτι αὐτά εἶναι ἔργο τῶν πολιτικῶν καί τοῦ στρατοῦ μόνον. Δυστυχῶς, μέ τόσα σεμινάρια καί συνέδρια περί Εὐρωπαϊκῶν θεσμῶν καί Εὐρωπαϊκοῦ δικαίου ἔχουν ἀποικτήσει πολλοί δικαστές συνείδηση διεθνιστική-εὐρωπαϊκή. Βρίσκονται ἔτσι σέ πλήρη ἀναντιστοιχία πρός μεγάλο κομμάτι τῆς Ἑλληνικῆς κοινωνίας καί ἰδίως πρός τήν συνείδηση τοῦ στρατιωτικοῦ καί τοῦ στρατιώτη πού ὁρκίζονται νά ὑπερασπίζονται τήν πατρίδα. Ἄν δηλαδή κάποιοι νόμοι προδίδουν τήν πατρίδα, πολλοί δικαστικοί φρονοῦν ὅτι δέν τούς πέφτει λόγος καί ὅτι τό ζήτημα εἶναι πολιτικό-κομματικό. Ἔτσι ἐξηγεῖται μᾶλλον, γιατί τό Πρῶτο Μνημόνιο θεωρήθηκε κατά πλειοψηφία ἀπό τό Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας, ὡς "μη δεσμευτικό νομικῶς κείμενο", κείμενο πολιτικό ... "πού στερεῖται ἀμέσου ἐφαρμογῆς"....
Ἡ ἐκτελεστική ἐξουσία;στήν Ἑλλάδα ἔχει κρατική ἰδεολογία πού μᾶλλον διαφέρει ἀπό Ὑπουργεῖο σέ Ὑπουργεῖο. Χρειάζεται εἰδική ἔρευνα γιά νά διαπιστωθῆ π.χ. - α) σέ ποιά κρατική ἰδεολογία πιστεύουν ὅσοι εὐνοοῦν σέ κάποια εὐαίσθητα ὑπουργεῖα μας τήν ἄνευ ὅρων καί ὁρίων συνεργασία μας μέ τό Ἰσραήλ, - β) πῶς καί γιατί σέ ἄλλα ὑπουργεῖα γνωρίζουν μόνο τούς Ἀμερικανούς ἤ κάποιους Γερμανούς (δικαιολογημένο μέν ἐν πολλοῖς λόγῳ ΝΑΤΟ καί λόγῳ ἀνταλλακτικῶν κ.λ.π., ἀλλά...), - γ) ποιοί στό Ὑπουργεῖο Παιδείας καί γιατί, μέ ὑπερκαπιταλιστικό ζῆλο διαλύσεως τῶν οἰκογενειῶν, τοποθετοῦν τούς ἐκπαιδευτικούς, ἰδίως στόν πρῶτο διορισμό τους, ὅσο γίνεται μακρύτερα ἀπό τόν τόπο καταγωγῆς τους καί τόν τόπο διαμονῆς τῆς οἰκογενείας τους (ἀπό τό Κιλκίς στήν Λακωνία, ἤ ἀντιστρόφως), - δ) ποιοί κάποιοι ἄλλοι στό Παιδαγωγικό Ἰνστιτοῦτο ἤ καί στό Ὑπουργεῖο Παιδείας προωθοῦν τόν ἀποχριστιανισμό τῆς νεότητας, τήν ἀπορρύθμιση τοῦ φυσικοῦ κατηχητικοῦ ρόλου τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν, καί τήν ἀθεΐα στά σχολεῖα, - ε) Πῶς στό Ὑπουργεῖο Οἰκονομικῶν ἐλέγχονται οἱ Διοικήσεις τῶν Ἱδρυμάτων πού ἵδρυσαν οἱ ἐθνικοί εὐεργέτες τῆς Ἠπείρου... καί μέ ποιό εἰδικότερο φρόνημα συμμορφώνονται μέ τίς ἀπαιτήσεις τῆς "Τρόϊκα",... Τελικά ὑπάρχουν ἀνά Ὑπουργεῖο - καί χρειάζεται νά ὑπάρξῃ πρακτικῶς ἀξιοποιήσιμη ἔρευνα, ἐθνικά ἐπωφελής - κρατικές ἰδεολογίες προσανατολισμένες σέ ἄλλα κράτη καί στήν "ὑπηρεσιακῶς αὐτονόητη" ἀλλά διαφορετική ἀνά ὑπουργεῖο, ἐπιρροή τῆς ἰσχύος τους, κρατικές ἰδεολογίες ἐπιζήμιας ὑπερβολῆς σέ ἐθνικισμό, κρατικές ἰδεολογίες διεθνιστικοῦ τύπου ὅπως γενικῆς ἀριστερῆς ἰδεολογίας ἤ οἰκολογικῆς ὑπερευαισθησίας ἤ μασωνικῆς ἀθεΐας, κρατικές ἰδεολογίες καθαρά ἐθνοπροδοτικές, π.χ. φιλοτουρκικές στήν Θράκη, ἤ στόν Δῆμο Θεσσαλονίκης ἤ σέ νησί τοῦ Αἰγαίου ...
Οἱ κρατικές λοιπόν ἰδεολογίες πού στό Ἑλληνικό Κράτος συμπλέκονται, προξενοῦν ἐμπόδια καί συγκρούσεις, ὑπηρεσιακές καί δι-"υπουργικές ἀντιφάσεις καί ἐντάσεις. Αὐτές οἱ ψευδοκρατικές ἰδεολογίες τοῦ μοντέρνου κράτους πού δῆθεν εἶναι ἡ Ἑλλάδα, ἤ πού δῆθεν θά ἔπρεπε νά γίνει ἡ Ἑλλάδα, βαίνουν πολύ πέραν κάποιων δυσλειτουργιῶν πού ἐπιδέχονται διορθώσεις ἤ συντονισμούς. Ἀγγίζουμε ἐδῶ κάτι βαθύτερο.
δ) Τό δημόσιο δίκαιο τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ καί ἡ πολιτειακή ἰδεολογία του
Διχασμούς γνώριζε πάντα ὁ Ἑλληνισμός. Μέ τήν ἐκκλησιαστική ἐκπροσώπησή του, ὡς Βυζαντινή Ρωμαιοσύνη ἤ Ρωμηοσύνη, ὁ οἰκουμενικός μετραλεξανδρινός Ἑλληνισμός βρῆκε ἀρχικά τήν ἡσυχία του ἀπό διχόνοιες, τήν πολιτική του συναίρεση μέ τήν Ρωμαϊκή αὐτοκρατορία, τήν ὑπερπολιτιστική ἑνότητά του, άνεξάρτητα ἀπό ἐθνοτικές δεύτερες γλῶσσες, ἀπό τοπικές κουλτοῦρες καί συνήθειες, καί στήν συνέχεια κράτησε τήν ἑνότητα τοῦ γένους ὑπό τόν βαρύ χειμῶνα τοῦ μουσουλμανικοῦ ζυγοῦ τῶν ὀθωμανῶν τούρκων.
Μετά ἀπό τήν ἀπελευθέρωση, μέ τήν ἐπανάσταση τοῦ 1821 καί τούς ἀπελευθερωτικούς ἀγῶνες τῶν ἒτῶν 1912-1918, προξενεῖται διχασμός τεχνητός, πού ἀπηχεῖται στό κῦμα ἀθεΐας τοῦ διαφωτισμοῦ, στήν εἰσαγόμενη ἔκτοτε μασωνία, καί στόν παροξυσμό ἀρχαιολατρείας καί σχεδόν εἰδωλολατρικοῦ ρομαντισμοῦ, ἤδη ἀπό τόν 19ο αἰῶνα. Αὐτά τά ρεύματα συνδέονται μέ τό αἴτημα τοῦ "ἐκμοντερνισμοῦ" τῆς κοινωνίας τό ὁποῖο ἐκφράζεται μέ τήν πληθωρικά σχολαστική νομική παιδεία (ἀπολυτοποίηση τοῦ γράμματος τοῦ νόμου, λές καί πρόκειται γιά διαταγή), τόν κρατικό συγκεντρωτισμό, τήν κατάργηση ὅσο γίνεται τῆς τοπικῆς αὐτοδιοίκησης καί τήν κομματοκρατία-ρουσφετοκρατία πάντα χάριν τοῦ ἐκμοντερνισμοῦ. Αὐτά τά ρεύματα ὁδηγοῦν σέ πλήρη διχασμό αφ' ἑνός μέν τοῦ κράτους πού τά ἐνστερνίζεται μέ τόν ἔνα ἤ τόν ἄλλο τρόπο, ἀφ ἑτέρου δἐ τῆς κοινωνίας πού ἐξακολουθεῖ νά λειτουργῆ ὀρθόδοξα, χωρίς φυσικά σύστημα, καί χαοτικά, ἀφοῦ τό κρατικό μόρφωμα ἐκφράζει τούς ἐκπροσώπους του καί τόν ἑαυτό του καί ὄχι τήν κοινωνία μέ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία της.
Τίθενται έν διωγμῶ δηλαδή τό δημόσιο δίκαιο τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ καί ἡ καταγόμενη ἀπό τήν Βυζαντινορωμαϊκή ἐποχή πολιτειακή ἰδεολογία του, πού εἷχε ἐμποτίσει ἀκόμη καί τόν ὀθωμανό κατακτητή μέ ἴχνη αἰσθήσεως τοῦ δημοσίου χώρου καί τοῦ κοινοῦ καλοῦ. Ἐπιβιώνουν παρά ταῦτα τό δημόσιο δίκαιο τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ καί ἡ πολιτειακή ἰδεολογία του, μέ τό φιλότιμο τοῦ Ἕλληνα φαντάρου καί ἀξιωματικοῦ, στούς ἀγῶνες τοῦ ἔθνους καί στά ἤθη τῆς καθημερινῆς βιοπάλης, ὡς σχέσεις ἀνθρώπινες καί ὡς παρεμβάσεις πού διορθώνουν τίς κρατικές ἐλλείψεις καί ἀδικίες.
Ἐλλείψει γνησίας πολιτειακῆς ἔκφράσεως, ὅμως, τό δημόσιο δίκαιο τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ καί ἡ πολιτειακή ἰδεολογία του, δέν μετατρέπονται εἰ μή ἠμιτελῶς σέ κρατική ἰδεολογία. Πρόκειται γιά πατριωτισμό πού ὑπομένει καί ἀγωνίζεται ἐντός τῆς Διοικήσεως καί τῆς Δικαιοσύνης ἤ στό στράτευμα, παρά τούς συστηματικά ἐλλειπεῖς ἤ καί ἀντίστροφους νόμους καί παρά τίς προδοσίες ἐνίοτε κάποιων ἐκ τῶν "ἀνωτέρων". Πρόκειται ὅμως καί γιά πατριωτισμό πού δέν ὑπομένει, πού χειραγωγεῖται, ἀποχριστιανίζεται καί ἐπαναστατεῖ κατά τῆς πατρίδας, στό ὄνομα τοῦ λαοῦ καί τῆς κοινωνικῆς δικαιοσύνης, χωρίς ὅμως τόν Χριστό.
ε) Νόμος εἶναι ...
ΣΗΜΕΡΑ, πού ἡ κρατική ἰδεολογία ἰδιωτικοποιεῖται παγκοσμίως διά τῶν ΜΜΕ καί τῶν χρηματικῶν ροῶν, ἡ μόνη πραγματική κρατική ἰδεολογία μας, εἶναι τό διωκομένο ἀπό τό Δ.Ν.Τ. καί τήν Τρόϊκα δημόσιο δίκαιο τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ καί ἡ ἐθνική πολιτειακή ἰδεολογία του:
ΔΕΝ ὑπάρχει γιά τόν Ἑλληνικό λαό δημόσιο χρέος, ὑπάρχουν κλέφτες.
Χρειάζεται ἡ ὑπακοή στούς νόμους ἀλλά μέχρις ἑνός ὁρίου, πού ἤδη γιά τούς περισσότερους ἔχει ξεπερασθῆ, ἀφοῦ οἱ κομματικοί πού τά ἔφαγαν κυκλοφοροῦν ἐλεύθεροι καί δή μέ τά κλεμμένα τους σέ καταθέσεις τοῦ ἐξωτερικοῦ ἤ σέ ἀκίνητα.
ΔΕΝ νοεῖται φορολόγηση τῆς περιουσίας που δέν μπορεῖ νά παραγάγει εἰσοδήματα, διότι δέν ὑπάρχει πραγματική φοροδοτική ἱκανότητα.
Ἡ κατά τήν κοινή ἀντίληψη αὐτοάμυνα, ἀκόμη καί ἡ κοινωνική αὐτοάμυνα, σέ ἀθέμιτες παρεμβάσεις ἐκ μέρους τοῦ κράτους πηγαίνει πολύ πέραν τῶν ὁρίων πού διαγράφει ὁ ποινικός Κώδικας (βλ. περιστατικό τῆς Ὕδρας).
Ἡ ἀποχή ἀπό βία δέν δικαιολογεῖται μπροστά σέ κατάφωρες σοβαρές ἀδικίες, ἀκόμη καί ὅταν κολάζεται ποινικῶς.
Νόμος δέν εἶναι μόνο ὅ,τι ψηφίζει ἡ Βουλή, ἀλλά πρῶτα καί κύρια ὅ,τι ἔχει κερδίσει τήν συνείδηση τοῦ ἔντιμου μέσου κοινωνικοῦ ἀνθρώπου ὡς ἱερό καί ὅσιο, ἤ ὡς πολύ δίκαιο.
Αὐτά εἶναι δομικά στοιχεῖα κάθε ἐλεύθερου προσώπου πού ἔχει αἴσθηση τῆς κοινωνικῆς του ἀποστολῆς. Αὐτός, ναί μεν συγκρατεῖται λόγω ὀρθοδοξίας νά μήν ἀμφισβητήσῃ ἐμπράκτως ἀντίστροφους νόμους καί ἐγκυκλίους, ἀλλά τοῦτο ὄχι ἐσαεί. Ὑπάρχει τό γνωστό "ὡς ἐδῶ καί μή παρέκει". ...
Ἄγνωστα πράγματα αὐτά, στούς φιλόδοξους καί σκληρόκαρδους ψυχοπαθεῖς πού ἀναδεικνύουν φυσικῶς τά "συστήματα" ἐξουσίας καί πού γι' αὐτό ὅταν διανύουν προ-ἐπαναστατική περίοδο, δέν τό καταλαβαίνουν καλά. Νομίζουν ὅτι ἡ ἐπαναστατικότητα μπορεῖ νά χωρέσῃ τσίμα-τσίμα σάν τζίνι μέσα σέ κάποιο λυχνάρι καί νά ἐλεγχθῆ τό ὅλον κακόν, ἤ νά κοπῆ σάν δέντρο σύρριζα.
Καί ἀφοῦ ἔτσι νομίζουν, ἄρχισαν τήν καλλιέργεια φορολογικῆς συνειδήσεως ὁρισμένοι διά τῶν ΜΜΕ καί μέ δηλώσεις τους, καί μέ τά νέα μέτρα πού ἀπαιτεῖ τελευταῖα ἡ Τρόϊκα. Πρόκειται γιά τήν μαζική "ἀναμόρφωση τῆς προσωπικότητας" , ὅπως συμβαίνει στά ὁλοκληρωτικά καθεστῶτα ἤ μέσα σέ αἱρέσεις-σέκτες, ὅπου ἡ ἀναμόρφωση ἔρχεται ὕστερα ἀπό τά συνεχῆ τρομο-σόκ πού σκοπό ἔχουν την διάλυση τῶν σημείων ἀναφορᾶς τοῦ χειραγωγουμένου λαοῦ.
Μᾶλλον ὅμως ἀντί τῆς ὁλοκληρώσεως τῆς χειραγωγήσεως, περίπου ὅταν αὐτή θά φαίνεται ὅτι ὁλοκληρώνεται, θα φανῆ - εἴτε θριαμβευτικῶς εἴτε διά τοῦ μαρτυρίου, αὐτό εἶναι θέμα τοῦ Θεοῦ - τό σταυρο-ἀναστάσιμον ποιόν τοῦ δημοσίου δικαίου τοῦ πάντα ἐλεύθερου Ἑλληνικοῦ λαοῦ καί τῆς μή δυναμένης νά κρυβῆ πολιτειακῆς ἰδεολογίας του. Πού δέν ἀνήκουν βέβαια στήν Δύση. Ἀλλά πού τούς ἀνήκουν ἀγαπητικῶς, καί ἡ Δύση καί ἡ Ἀνατολή.
