«…αληθής νηστεία η των κακών αλλοτρίωσις, εγκράτεια γλώσσης, θυμού αποχή, επιθυμιών χωρισμός, καταλαλιάς, ψεύδους και επιορκίας…»
Η νηστεία είναι θεσμός πανάρχαιος και θεόσδοτος. Τη νομοθέτησε ήδη στον παράδεισο ο Θεός, αμέσως μετά την πλάση του ανθρώπου, όταν απαγόρευσε στους πρωτοπλάστους να φάνε «από το δέντρο της γνώσεως του κάλου και του κάκου» (Γεν. 2:17). Την όρισε στη συνέχεια ο Μωσαϊκός Νόμος. Την επικύρωσε ο Θεάνθρωπος Ιησούς τόσο με το λόγο Του όσο και με το παράδειγμά Του, όταν νήστεψε «σαράντα μέρες και σαράντα νύχτες» (Ματθ. 4:2). Την τήρησαν οι απόστολοι και οι πρώτοι χριστιανοί. Τη θεσμοθέτησε η Εκκλησία: «Αν κάποιος επίσκοπος ή πρεσβύτερος ή διάκονος ή υποδιάκονος ή αναγνώστης ή ψάλτης δεν νηστεύει την Αγία Τεσσαρακοστή, την Τετάρτη και την Παρασκευή, να καθαιρείται. Αν είναι λαϊκός αυτός που δεν νηστεύει, να αφορίζεται. Εκτός, βέβαια, αν εμποδίζεται να νηστέψει από σωματική ασθένεια» (Καν. ξθ' Αγίων Αποστόλων).
Κάθε χριστιανός, λοιπόν, οφείλει να τηρεί τις «διατεταγμένες» νηστείες (Βλέπε το κατατοπιστικό «Παράρτημα»), υπακούοντας με ταπείνωση στο Χριστό και την Εκκλησία Του. Αυτή η υπακοή, βέβαια, δεν είναι άλογη ούτε ανώφελη. Γιατί με τη νηστεία, όπως τονίζουν στα συγγράμματά τους οι θεοφώτιστοι πατέρες και όπως αποδεικνύει ο εν Χριστώ αγώνας των πιστών που έχουν γνήσιο εκκλησιαστικό φρόνημα, καταπολεμείται η ακράτεια, ισχυροποιείται η θέληση, δουλαγωγείται το σώμα, καθαρίζεται ο νους, μαλακώνει η καρδιά, καταστέλλονται οι σαρκικές ορμές, νεκρώνονται όλα τα πάθη, θεραπεύεται η ψυχή΄ κοντολογίς, «πάν καλόν και αγαθόν δια της νηστείας κατορθούται και τελειούται» (άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς).
Πολλοί, ωστόσο, είναι εκείνοι που δεν τηρούν τις νηστείες της Εκκλησίας, προβάλλοντας διάφορες δικαιολογίες. Το ίδιο γινόταν και στα χρόνια των αγίων πατέρων, όπως διαπιστώνουμε από μερικές ομιλίες τους.
Ο άγιος Βασίλειος ο Μέγας, στους δύο λόγους του «Περί νηστείας», επιλεγμένα αποσπάσματα των οποίων ακολουθούν σε ελεύθερη απόδοση, εξετάζοντας ιστορικά και θεολογικά το θεσμό, απαντά στις ενστάσεις και αντιρρήσεις των αρνητών του, τονίζει την καθολικότητα και την κοινωνική του διάσταση και, τέλος, ορίζει ως αληθινή νηστεία τόσο την αποχή από ορισμένες τροφές όσο και την αποξένωση από την κακία. Γενικά συστήνει την καθολική εγκράτεια και την ασκητική τοποθέτηση απέναντι στα υλικά στοιχεία του κόσμου, τοποθέτηση που αποτρέπει την υποδούλωση του χριστιανού στα κτιστά και επιτρέπει την ελεύθερη και σωτήρια υποταγή του στο άγιο θέλημα του Κτίστη.
(Πρόλογος υπό των πατέρων της Ι.Μ. Παρακλήτου, Ωρωπού Αττικής)
Η Νηστεία
Πολύτιμο δώρο του Θεού είναι η νηστεία. Θεσμός πανάρχαιος, που διατηρήθηκε σαν πατρική κληρονομιά κι έφτασε μέχρι τις μέρες μας.
Δεχθείτε τη λοιπόν με χαρά. Δεχθείτε οι φτωχοί τη σύντροφό σας. Δεχθείτε οι υπηρέτες την ανάπαυσή σας. Δεχθείτε οι πλούσιοι αυτή που σας σώζει από τον κίνδυνο του κορεσμού και νοστιμίζει όσα η συνεχής απόλαυση ανοσταίνει.
Οι άρρωστοι δεχθείτε τη μητέρα της υγείας. Οι υγιείς την εξασφάλιση της ευεξίας. Ρωτήστε τους γιατρούς, και θα σας πουν πως τίποτα δεν είναι τόσο αμφίβολο κι αβέβαιο όσο η υγεία. Γι’ αυτό οι συνετοί με τη νηστεία προσπαθούν να διατηρήσουν την υγεία τους και να γλυτώσουν από το συντριπτικό φορτίο της παχυσαρκίας.
Μην ισχυρίζεσαι πως δεν μπορείς να νηστέψεις, φέρνοντας σαν πρόφαση αρρώστια ή σωματική αδυναμία, αφού, από την άλλη μεριά, σ’ όλη σου τη ζωή ταλαιπωρείς το σώμα σου με την πολυφαγία. Γνωρίζω πολύ καλά πως οι γιατροί επιβάλλουν στους αρρώστους μάλλον λιτή δίαιτα και νηστεία παρά ποικιλία και αφθονία φαγητών.
Άλλωστε, τι είναι ευκολότερο για το σώμα, να περάσει τη νύχτα μ’ ένα ελαφρό δείπνο ή να πέσει στο κρεβάτι βαρύ απ’ την πολυφαγία; Μπορεί ν’ αναπαυθεί έτσι ή θα στριφογυρίζει παραφορτωμένο και ταλαίπωρο; Ποιο πλοίο μπορεί να κυβερνήσει ευκολότερα ένας καπετάνιος και να το σώσει σε μια θαλασσοταραχή, το βαρυφορτωμένο ή εκείνο που έχει το κανονικό του φορτίο; Το βαρυφορτωμένο δεν θα το βυθίσει μια μικρή τρικυμία; Έτσι και τα σώματα, όταν ταλαιπωρούνται με την πολλή τροφή, εύκολα υποκύπτουν στις αρρώστιες. Ενώ όταν τρέφονται ελαφρά, διατηρούν την καλή τους υγεία.
Ας παρακολουθήσουμε όμως ιστορικά την υπόθεση της νηστείας, για να δούμε πόσο εκτιμήθηκε από τους αγίους και πόσα καλά προξένησε.
Ο θεόπτης Μωυσής μετά από νηστεία σαράντα ημερών τόλμησε ν' ανεβεί στην κορυφή του όρους Σινά και να παραλάβει τις πλάκες των δέκα εντολών (Εξ. 24:18). Δεν θα έπαιρνε το θάρρος να πλησιάσει την κορυφή, που κάπνιζε από τη θεία παρουσία, αν δεν είχε οπλιστεί με τη νηστεία. Νήστεψε, κι έτσι μπόρεσε να συνομιλήσει με το Θεό.
Ο προφήτης Σαμουήλ υπήρξε καρπός της νηστείας. Η μητέρα του Άννα, αφού νήστεψε, προσευχήθηκε στο Θεό και Του ζήτησε ένα παιδί, με την υπόσχεση να το αφιερώσει σ' Εκείνον (Α' Βασ. 1:11).
Τον μεγάλο ήρωα Σαμψών, τί ήταν εκείνο που τον έκανε ακαταμάχητο; Η νηστεία! Με τη νηστεία συνελήφθη στα σπλάχνα της μητέρας του. Η νηστεία τον γέννησε. Η νηστεία τον θήλασε. Η νηστεία τον ανέθρεψε. Η νηστεία εκείνη, που όρισε ο άγγελος: «Το παιδί, που θα γεννηθεί, δεν θα πρέπει να γευθεί κανένα από τα προϊόντα του αμπελιού. Δεν θα πιει κρασί ούτε κανένα άλλο δυνατό ποτό» (Κριτ. 13:14).
Η νηστεία γεννάει προφήτες. Ενισχύει τους δυνατούς. Σοφίζει τους νομοθέτες. Εξοπλίζει τους ήρωες. Γυμνάζει τους αθλητές. Αποκρούει τους πειρασμούς. Συγκατοικεί με τη νηφαλιότητα και την αγνότητα. Στους πολέμους κάνει ανδραγαθήματα και στον καιρό της ειρήνης διδάσκει την ησυχία. Αγιάζει τους αφιερωμένους και τελειοποιεί τους ιερείς. Κανείς δεν μπορεί να πλησιάσει το Θυσιαστήριο και να τελέσει τη θεία Λειτουργία, χωρίς προηγουμένως να έχει νηστέψει.
Μετά από νηστεία σαράντα ημερών αξιώθηκε ο προφήτης Ηλίας ν' αντικρύσει τον Κύριο (Γ' Βασ. 19:8-18). Χάρη στη νηστεία αποδείχθηκε ισχυρότερος από το θάνατο και ανέστησε το πεθαμένο παιδί (Γ' Βασ. 17:21-23). Χάρη στη νηστεία εμπόδισε τον ουρανό να βρέξει για τριάμιση χρόνια (Γ' Βασ. 17:1, 18:1). Κι αυτό, για να μαλακώσει τη σκληροκαρδία των Ισραηλιτών, που είχαν παραδοθεί στην ασέβεια και στην παρανομία. Ετσι προκάλεσε σ' ολόκληρο λαό υποχρεωτική νηστεία, μέχρι να μετανοήσουν και να επανορθώσουν την αμαρτία, που προήλθε από την καλοπέραση και τον μαλθακό βίο.
Ο προφήτης Δανιήλ, που για ένα εικοσαήμερο δεν γεύθηκε ψωμί ούτε ήπιε νερό (Δαν. 10:2-3), δίδαξε και τα λιοντάρια ακόμα να νηστεύουν (Δαν. 6:16-22). Τα πεινασμένα λιοντάρια δεν τον κατασπάραξαν, σαν να είχε σώμα από πέτρα ή χαλκό ή άλλο σκληρό υλικό. Η νηστεία δυνάμωσε το σώμα του προφήτη και το έκανε απρόσβλητο από τα δόντια των θηρίων, όπως η βαφή κάνει το σίδερο απρόσβλητο από τη σκουριά.
Η νηστεία ενισχύει την προσευχή. Γίνεται φτερό στην πορεία της προς τον ουρανό. Είναι μητέρα της υγείας, παιδαγωγός της νιότης, στολίδι των γηρατειών. Είναι συνοδοιπόρος των ταξιδιωτών και ασφάλεια των συγκατοίκων.
Ο άνδρας δεν αμφιβάλλει καθόλου για τη συζυγική πίστη της γυναίκας του, όταν τη βλέπει να συζεί με τη νηστεία. Η γυναίκα δεν λιώνει από ζήλεια, όταν βλέπει τον άνδρα της να νηστεύει.
Ποιός ζημιώθηκε ποτέ από τη νηστεία; Υπολόγισε την οικονομική κατάσταση του σπιτιού σου σε μια μέρα νηστείας. Υπολόγισέ την και σε μια συνηθισμένη μέρα. Θα διαπιστώσεις έτσι εύκολα, πόσο μεγάλο κέρδος έχεις με τη νηστεία.
Σκέψου πως ακόμα και οι εφοριακοί αφήνουν τους φορολογουμένους να ζήσουν λίγο καιρό ήσυχοι και ανενόχλητοι. Ας επιτρέψει λοιπόν και η σάρκα μια μικρή ανάπαυλα στο στόμα. Ας κάνει μια μικρή ανακωχή αυτή, που, όταν χορτάσει, φιλοσοφεί γύρω από την εγκράτεια, ενώ, όταν πεινάσει, ξεχνάει όσα δέχτηκε πρίν.
Οποιος νηστεύει, δεν έχει ανάγκη από δάνεια ούτε χρειάζεται να πληρώνει τόκους. Η νηστεία γίνεται αφορμή να ευφραίνεται ο άνθρωπος. Γιατί όπως η δίψα κάνει γλυκό το πιοτό και η πείνα ευχάριστο το τραπέζι, έτσι και η νηστεία κάνει απολαυστικά τα φαγητά.
Αν θέλεις λοιπόν να 'ναι ευχάριστο το τραπέζι σου, δέξου την αλλαγή της νηστείας. Αν όμως είσαι πάντα κυκλωμένος από πλούσια φαγητά, αδικείς τον εαυτό σου, γιατί εξαφανίζεις την απόλαυση με την άμετρη φιληδονία.
Τίποτα δεν υπάρχει, που να μην περιφρονηθεί με τη συνεχή απόλαυσή του. Ενώ, αντίθετα, συχνά επιθυμούμε εκείνα τα φαγητά, που σπάνια γευόμαστε. Γι' αυτό και ο Δημιουργός μας επινόησε την ποικιλία στη ζωή μας, ώστε να νιώθουμε την απόλαυση όλων των αγαθών Του. Παρατήρησε τι συμβαίνει στη φύση: ο ήλιος δεν είναι λαμπρότερος μετά τη νύχτα; Ο ύπνος δεν είναι γλυκύτερος μετά την αγρυπνία; Η υγεία δεν είναι περισσότερο επιθυμητή μετά τη δοκιμασία της αρρώστιας; Ετσι και το τραπέζι γίνεται περισσότερο ευχάριστο μετά τη νηστεία. Αυτό μάλιστα ισχύει για όλους. Και για τους πλουσίους, που έχουν άφθονα φαγητά, και για τους φτωχούς, που διαθέτουν λιγότερη τροφή.
Να θυμάσαι και να φοβάσαι το παράδειγμα του πλουσίου της παραβολής (Λουκ. 16:19-31). Οι συνεχείς απολαύσεις τον οδήγησαν στην αιώνια κόλαση. Ο πλούσιος αυτός δεν κατηγορήθηκε για καμιά αδικία. Εξαιτίας όμως των ανέσεων και της τροφής που απολάμβανε, καθώς και της αδιαφορίας του για τη φτώχεια του Λαζάρου, τιμωρήθηκε τόσο σκληρά. Η νηστεία και η υπομονή στις κακοπάθειες δεν ήταν, αντίθετα, εκείνες που χάρισαν την ανάπαυση στο Λάζαρο; Η παραβολή δεν αναφέρει γι’ άλλες αρετές του, παρά μόνο γι' αυτές, που, σαν δυο φτερά, τον ύψωσαν και τον ανέπαυσαν στους κόλπους του Αβραάμ.
Πρόσεξε λοιπόν κι εσύ, μήπως, ενώ τώρα πίνεις ευχάριστα ποτά και αποστρέφεσαι το νερό, αργότερα ικετεύεις για μια μονάχα σταγόνα του, όπως ο πλούσιος. Κανείς δεν έπαθε τίποτα πίνοντας νερό. Κανείς δεν μέθυσε. Κανείς δεν ένιωσε πονοκέφαλο ή ζάλη. Ενώ, αντίθετα, η κακή χώνεψη, που αναγκαστικά ακολουθεί τα συμπόσια, δημιουργεί φοβερές αρρώστιες.
Η ζωή του Τιμίου Προδρόμου ήταν μια συνεχής νηστεία. Δεν είχε ούτε κρεβάτι ούτε τραπέζι ούτε κτήματα ούτε ζώα ούτε αποθήκες τροφίμων ούτε τίποτ’ άλλο, απ’ αυτά που θεωρούνται απαραίτητα για τη ζωή. Γι’ αυτό όμως ο Κύριος διακήρυξε πως ήταν «ο σπουδαιότερος απ’ όσους γέννησαν ποτέ γυναίκες» (Ματθ. 11:11).
Η νηστεία ανέβασε στον τρίτο ουρανό και τον απόστολο Παύλο, που την απαρίθμησε ανάμεσα στα καυχήματα για τις θλίψεις του (Β’ Κορ. 11:17).
Για όλες όμως τις αρετές, κορυφαίο τύπο και υπογραμμό έχουμε τον ίδιο τον Κύριο. Ο Κύριος, λοιπόν, μετά από νηστεία σαράντα ημερών, άρχισε το έργο του εδώ στη γη (Ματθ. 4:2). Πρώτα οχύρωσε και εξόπλισε με τη νηστεία τη σάρκα, που πήρε για χάρη μας, κι ύστερα δέχθηκε τους πειρασμούς του διαβόλου. Παρόμοια κι εμείς, με νηστείες ας ετοιμαζόμαστε κι ας προγυμναζόμαστε στους αγώνες εναντίον των πνευματικών αντιπάλων.
Σε μιαν αμφίβολη πολεμική συμπλοκή, η παρουσία κάποιου συμμάχου στο πλευρό του ενός εμπολέμου προκαλεί την ήττα του άλλου. Λοιπόν, το πνεύμα και η σάρκα βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση. Με ποιο θα συμμαχήσεις; Αν συμμαχήσεις με τη σάρκα, θα εξασθενίσεις το πνεύμα. Ενώ αν συμμαχήσεις με το πνεύμα, θα υποδουλώσεις τη σάρκα. Αφού θέλεις να ισχυροποιήσεις το πνεύμα σου, δάμασε τη σάρκα με τη νηστεία. Ο απόστολος Παύλος γράφει: «Όσο ο εξωτερικός άνθρωπος (δηλαδή η σάρκα) φθείρεται, τόσο ο εσωτερικός (δηλαδή το πνεύμα) ανανεώνεται» (Β’ Κορ. 4:16).
Ο Μωυσής, για να πάρει τη νομοθεσία για δεύτερη φορά, χρειάστηκε και δεύτερη νηστεία (Εξ. 34:28).
Οι Νινευίτες, αν δεν είχαν νηστέψει οι ίδιοι και τα ζώα τους, δεν θα είχαν γλυτώσει την καταστροφή (Ιων. 3:4-10).
Αλλά και τον Ησαύ, τί ήταν εκείνο που τον εξευτέλιζε και τον έκανε δούλο του αδελφού του; Δεν ήταν ένα φαγητό; Γι’ αυτό και μόνο πούλησε τα πρωτοτόκια του (Γεν. 25:29-34)!
Ποιοι, πάλι, άφησαν τα πτώματά τους στην έρημο; Δεν τ’ άφησαν εκείνοι που επιζήτησαν την κρεοφαγία και την καλοπέραση της Αιγύπτου (Αριθ. 11:33-34); Όσο δηλαδή οι Ισραηλίτες έμεναν ικανοποιημένοι μόνο με το μάννα, νικούσαν τους εχθρούς τους και κανείς τους δεν αρρώσταινε. Όταν όμως θυμήθηκαν τις χύτρες με τα κρέατα και νοστάλγησαν τη δουλεία στην Αίγυπτο, τιμωρήθηκαν. Πέθαναν στην έρημο και δεν αξιώθηκαν να δουν τη γη της επαγγελίας.
Δεν φοβάσαι κι εσύ το παράδειγμα αυτό; Δεν σκέφτεσαι μήπως με την πολυφαγία αποκλειστείς από την ουράνια γη της επαγγελίας;
Η απόλαυση άφθονης και λιπαρής τροφής δημιουργεί στην ψυχή αναθυμιάσεις, που, σαν ένα πυκνό σύννεφο καπνού, εμποδίζουν το νου ν’ αντικρύσει τις ελλάμψεις του Παναγίου Πνεύματος.
Η νηστεία είναι ισχυρό όπλο εναντίον των δαιμόνων. «Αυτό το δαιμονικό γένος δεν μπορεί να διωχθεί με κανένα άλλο μέσο, παρά μόνο με την προσευχή και τη νηστεία», είπε ο Κύριος στην περίπτωση του δαιμονισμένου νέου (Μάρκ. 9:29).
Με την τροφή, τη μέθη και τα διάφορα καρυκεύματα εξάπτεται και κάθε είδος ακολασίας. Το κυνήγι της απολαύσεως μεταβάλλει τους λογικούς ανθρώπους σε άλογα ζώα.
Η κραιπάλη προκαλεί και φρικτές διαστροφές. Γίνεται αιτία ν’ αναζητούν οι ακόλαστοι τη γυναίκα στον άνδρα και τον άνδρα στη γυναίκα.
Η νηστεία ρυθμίζει και την έγγαμη ζωή. Εμποδίζει την ασυδοσία και επιβάλλει σύμφωνη εγκράτεια, για ν’ αφοσιωθούν οι σύζυγοι στην προσευχή.
Μην περιορίζεις όμως την αρετή της νηστείας μόνο στη δίαιτα. Αληθινή νηστεία δεν είναι μόνο η αποχή από ορισμένα φαγητά, αλλά η αποξένωση από τα πάθη και τις αμαρτίες: Να μην αδικήσεις κανένα. Να συγχωρήσεις τον πλησίον σου για τη λύπη που σου προξένησε, για το κακό που σου έκανε, για τα λεφτά που σου χρωστάει. Διαφορετικά, μολονότι δεν τρως κρέας, τρως τον ίδιο τον αδελφό σου. Μολονότι εγκρατεύεσαι στο κρασί, δεν εγκρατεύεσαι στις κακολογίες. Μολονότι νηστεύεις ως το βράδυ, ξοδεύεις την ημέρα σου στα δικαστήρια.
Η Αγία Γραφή αναφέρει: «Αλίμονο σ’ αυτούς που μεθάνε χωρίς κρασί» (Ησ. 28:1). Τέτοια μέθη είναι π.χ. ο θυμός, που κάνει την ψυχή να παραφρονήσει. Είναι επίσης ο φόβος, που παραλύει τη διάνοια. Γενικά, κάθε πάθος που ζαλίζει το νου είναι και μια μέθη. Ο οργισμένος μεθάει με το πάθος του. Δεν σκέφτεται ποιους έχει μπροστά του. Σαν να πολεμάει μέσα στη νύχτα, αρπάζει το καθετί, σκοντάφτει στον καθένα. Δεν ξέρει τι λέει, βρίζει, χτυπάει, απειλεί, ορκίζεται, κραυγάζει.
Αν λοιπόν θέλεις να νηστέψεις πραγματικά, πρέπει ν’ αποφύγεις όλα τα πάθη.
Πρόσεξε και κάτι άλλο: Να μη γίνει η αυριανή νηστεία αφορμή κραιπάλης σήμερα. Μην καταστρέφεις με τη σημερινή ασυδοσία την αυριανή εγκράτεια. Οταν κανείς θέλει να συνάψει γάμο με μια σεμνή γυναίκα, δεν βάζει πρωτύτερα στο σπίτι του παλλακίδες και πόρνες. Γιατί η νόμιμη γυναίκα δεν ανέχεται να συγκατοικεί με τις παράνομες και διεφθαρμένες.
Ετσι λοιπόν κι εσύ. Με την προσδοκία της νηστείας, μη δέχεσαι την ακόλαστη μέθη, που είναι μητέρα της αναισχυντίας, φίλη του αισχρού αστείου, έτοιμη για κάθε ανηθικότητα. Η νηστεία και η προσευχή δεν θα κατοικήσουν μέσα σε ψυχή που έχει μολυνθεί με την κραιπάλη. Ο Κύριος δέχεται στα θεία σκηνώματα αυτόν που νηστεύει. Αποστρέφεται όμως σαν βέβηλο και ανίερο τον άσωτο. Αν λοιπόν έρθεις αύριο εδώ και μυρίζεις κρασί, πώς θα λογαριάσω σαν νηστεία την κραιπάλη σου; Πού θα σε κατατάξω; Στους μέθυσους ή στους εγκρατείς; Η μέθη που προηγήθηκε, σε παρουσιάζει μέθυσο, ενώ η δίαιτα που άρχισες, νηστευτή. Με τα λείψανα της μέθης, η νηστεία σου γίνεται ανώφελη. Και αν η αρχή είναι ανώφελη, κινδυνεύει ανώφελο να καταλήξει και το σύνολο.
Η νηστεία δεν ασκεί επίδραση μόνο στα άτομα. Επηρεάζει και ολόκληρη την κοινωνία. Συμμορφώνει και καθησυχάζει σύντομα όλους τους ανθρώπους. Επιβάλλει σιγή στα ξεφωνητά και τις κραυγές, εξορίζει τους τσακωμούς και τις διαμάχες, απομακρύνει την κατάκριση και την καταλαλιά.
Ποιού δασκάλου η παρουσία σταματάει τόσο γρήγορα τις αταξίες και το θόρυβο των παιδιών; Μόλις εμφανιστεί η νηστεία, κάθε ταραχή στην πόλη αυτόματα σταματάει.
Ποιός μπορεί να συνεχίζει το γλέντι και τη διασκέδαση σε καιρό νηστείας; Ποιός μπορεί να συνδυάσει τη νηστεία με ασελγείς χορούς; Τα άπρεπα γέλια και τα πορνικά τραγούδια και οι έξαλλοι χοροί απομακρύνονται από την πόλη, μόλις φτάσει η νηστεία σαν ένας αυστηρός δικαστής.
Αν όλοι άκουγαν τις συμβουλές της νηστείας, θα επικρατούσε τέλεια ειρήνη σ’ ολόκληρη την ανθρωπότητα. Δεν θα ξεσηκωνόταν το ένα κράτος εναντίον του άλλου. Δεν θα είχαμε πολεμικές συμπλοκές ούτε κατασκευαστές όπλων. Δεν θα υπήρχαν δικαστήρια ούτε φυλακές. Οι ερημιές δεν θα φιλοξενούσαν κακοποιούς ούτε οι πόλεις συκοφάντες ούτε οι θάλασσες πειρατές.
Αν κυριαρχούσε η νηστεία, η ζωή μας δεν θα ήταν γεμάτη στεναγμούς. Γιατί αυτή θα δίδασκε σ' όλους όχι μόνο τον περιορισμό της σπάταλης ζωής, αλλά και την αποχή από πολλά άλλα κακά. Θα δίδασκε την ολοκληρωτική φυγή και αποξένωση από τη φιλαργυρία και την πλεονεξία, από τη φιλοδοξία και τη φιληδονία. Αν απαλλαγούμε απ' αυτά, θα ζούμε με ειρήνη και αγιασμό.
Αφού λοιπόν τέτοια αγαθά μας προσφέρει η βασίλισσα αυτή των αρετών, ας τη δεχτούμε χωρίς καμιά κατήφεια, χωρίς κανένα γογγυσμό. Όλοι πρόθυμα ας τιμήσουμε το πνευματικό τραπέζι που μας παραθέτει η νηστεία, εξαγνίζοντάς μας και προετοιμάζοντάς μας για την αιώνια θεία ευφροσύνη του παραδείσου.
ΠΗΓΗ: http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=571
Αν βρεθεί μια ελληνική κυβέρνηση που σέβεται τον εαυτό της και τον ελληνικό λαό και επεκτείνει τα χωρικά ύδατα στα 12 ν.μ., που είναι κυριαρχικό της δικαίωμα, τα λεγόμενα ελληνοτουρκικά προβλήματα θα εξαλειφθούν ως δια μαγείας. Αυτή είναι η λύση των Ε-Τ προβλημάτων και οι διερευνητικές επαφές, που εξάπτουν τη φαντασία του κ. Νταβούτογλου!
Ο υπουργός εξωτερικών της Τουρκίας έδωσε μακροσκελή συνέντευξη στον έγκριτο δημοσιογράφο Αθανάσιο Έλλις, της Καθημερινής, την οποία και αναδημοσιεύσαμε στο ιστολόγιό μας. (1)
Στη συνέντευξή του αυτή, εκτός του ότι τονίζει ότι είναι φίλος αν όχι αδελφός με τον Έλληνα ομόλογό του, Δημήτριο Αβραμόπουλο, ο Τούρκος υπουργός λέει κάτι που μπορεί να το εξηγήσει μόνο ένας ψυχίατρος, εκτός κι αν οι διπλωμάτες μας που συμμετέχουν στους 54 γύρους των διερευνητικών επαφών του έδωσαν αυτό το δικαίωμα, οπότε ο ψυχίατρος είναι γι' αλλού!
Στην προσπάθειά του να βάλει το διεθνές δίκαιο σε δεύτερη μοίρα και καταστήσει την τουρκολογική βασικό εργαλείο στην "επίλυση" του ζητήματος της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ, λέει λοιπόν ο Νταβούτογλου:
"Η Τουρκία έχει την πιο μακριά ακτογραμμή στη Μεσόγειο (!). Κανείς δεν μπορεί να περιμένει από την Τουρκία να παραμείνει περικυκλωμένη (land locked) από συγκεκριμένα μέτρα. Μπορεί να βρεθεί μια λύση όπου όλα αυτά τα νησιά, αλλά και τα συμφέροντα της Τουρκίας ως χώρας με τη μεγαλύτερη ακτογραμμή στη Μεσόγειο, θα λαμβάνονται υπόψη. Δεν πρόκειται για αλληλοαναιρούμενες θέσεις. Μπορούμε να τα βρούμε μαζί και όλα αυτά να αποτελέσουν κοινό πλεονέκτημα. Ως υπουργός Εξωτερικών, αλλά και παλαιότερα, έχω ασχοληθεί με πολλά διεθνή ζητήματα, και το είπα στον φίλο μου, θα έλεγα τον αδερφό μου, Δημήτρη (Αβραμόπουλο), ότι το 70% είναι βασικά θέμα ψυχολογίας, και η ουσία είναι το υπόλοιπο 30%. Εάν ξεπεραστεί το ψυχολογικό εμπόδιο, τότε όλα αυτά μπορούν να λυθούν ρεαλιστικά. Αλλά όταν υπάρχουν ψυχολογικά εμπόδια δεν βρίσκονται λογικές και ρεαλιστικές λύσεις. Οταν οι δύο πλευρές αντιδρούν συναισθηματικά και παράλογα, τότε ακόμα και τα πιο μικρά ζητήματα μπορούν να αποτελέσουν αιτία πολέμου."
Στον πίνακα που ακολουθεί φαίνεται ότι η Ελλάδα βρίσκεται στη δέκατη θέση από πλευράς μήκους ακτογραμμής και μόλις δυο θέσεις κάτω από τις ΗΠΑ, με μήκος ακτογραμμής 14.880 χλμ, ενώ η Τουρκία βρίσκεται στην 17η θέση, με 7.200 χλμ!
Δηλαδή, η Ελλάδα διαθέτει υπερδιπλάσια ακτογραμμή από αυτήν της Τουρκίας!
Το δε ψέμα του Νταβούτογλου είναι ακόμα πιο αισχρό, αν ληφθεί υπ' όψιν ότι ο Νταβούτογλου επαίρεται και λέει ότι η Τουρκία έχει τη μεγαλύτερη ακτογραμμή στη Μεσόγειο από όλες της χώρες και άρα και από την Ελλάδα, της στιγμή που μεγάλο μέρος της τουρκικής ακτογραμμής βρίσκεται στη Θάλασσα του Μαρμαρά και στον Εύξεινο Πόντο, ενώ το σύνολο της ελληνικής ακτογραμμής βρίσκεται στη Μεσόγειο!
Χωρίς να θέλουμε να επικρίνουμε και να ανοίγουμε μέτωπα με κανέναν, τίθεται το ερώτημα: Ποιος έδωσε το δικαίωμα στον κ. Νταβούτογλου να ψευδολογεί ασυστόλως και να περνάει τις θέσεις του στην ελληνική κοινή γνώμη, χωρίς να του απαντά με μια απλή επίδειξη του πίνακα που ακολουθεί και είναι αναρτημένος στο διαδίκτυο;
Εκτός κι αν κάποιοι έχουν ήδη αποδεχτεί τις διερευνητικές επαφές ότι τα νησιά δεν υπάρχουν και είναι μια οπτασία, άρα δεν έχουν ακτογραμμή!!!
(μπορείτε να δείτε τον πίνακα στο σύνδεσμο με την πηγή του άρθρου στο τέλος της σελίδας)
(1) http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2013/03/blog-post_6953.html#more
Πηγή, http://www.infognomonpolitics.blogspot.gr/2013/03/n.html#.UUYf5FcqdhQ
Πῶς ἀποδεικνύεται ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι Θεός;
Στὸ βασικὸ αὐτὸ ἐρώτημα ἂς μὴν προσπαθήσουμε ν’ ἀπαντήσουμε μὲ τὸ ἐπιχείρημα τῆς δημιουργίας τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, γιατί ὁ ἄπιστος δὲν θὰ τὸ παραδεχθεῖ.
Ἄν τοῦ ποῦμε ὅτι ἀνέστησε νεκρούς, θεράπευσε τυφλούς, ἔδιωξε δαιμόνια, οὔτε τότε θὰ συμφωνήσει.
Ἄν τοῦ ποῦμε ὅτι ὑποσχέθηκε ἀνάσταση νεκρῶν, βασιλεία οὐρανῶν καὶ ἀνέκφραστα ἀγαθά, τότε ὄχι μόνο δὲν θὰ συμφωνήσει, ἀλλὰ καὶ θὰ γελάσει.
Πῶς λοιπὸν θὰ τὸν ὁδηγήσουμε στὴν πίστη, καὶ μάλιστα ὅταν δὲν εἶναι πνευματικὰ καλλιεργημένος;
Ἀσφαλῶς μὲ τὸ νὰ στηριχθοῦμε σὲ ἀλήθειες, ποὺ καὶ ἐμεῖς καὶ αὐτὸς παραδεχόμαστε χωρὶς καμιὰ ἀντίρρηση καὶ ἀμφιβολία.
Σὲ ποιὸ λοιπὸν σημεῖο συμφωνοῦμε μαζί του ἀπόλυτα;
Στὸ ὅτι ὁ Χριστὸς φύτεψε τὴν Ἐκκλησία.
Ἀπ’ αὐτὸ θὰ φανερώσουμε τὴ δύναμη καὶ θ’ ἀποδείξουμε τὴ θεότητα τοῦ Χριστοῦ.
Θὰ δοῦμε ὅτι εἶναι ἀδύνατο ν’ ἀποτελεῖ ἀνθρώπινο ἔργο ἡ διάδοση τοῦ Χριστιανισμοῦ σ’ ὅλη τὴν οἰκουμένη μέσα σὲ τόσο σύντομο χρονικὸ διάστημα.
Καὶ μάλιστα, ὅταν ἡ χριστιανικὴ ἠθικὴ προσκαλεῖ στὴν ἀνώτερη ζωὴ ἀνθρώπους μὲ κακὲς συνήθειες, δούλους τῆς ἁμαρτίας.
Καὶ ὅμως, ὁ Κύριος κατόρθωσε νὰ ἐλευθερώσει ἀπ’ ὅλα αὐτὰ ὄχι μόνο ἐμᾶς, μὰ ὁλόκληρο τὸ ἀνθρώπινο γένος.
Κι αὐτὸ τὸ κατόρθωσε χωρὶς νὰ χρησιμοποιήσει ὅπλα, χωρὶς νὰ ξοδέψει χρήματα, χωρὶς νὰ κινητοποιήσει στρατούς, χωρὶς νὰ προκαλέσει πολέμους.
Τὸ κατόρθωσε ξεκινώντας μὲ δώδεκα μόνο μαθητές, ποὺ ἦταν ἄσημοι, ἀμόρφωτοι, φτωχοί, γυμνοί, ἄοπλοι...
Μὲ τέτοιους ἀνθρώπους κατόρθωσε νὰ πείσει τὰ ἔθνη νὰ σκέφτονται σωστά, ὄχι μόνο γιὰ τὴν παροῦσα ζωή, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴ μέλλουσα.
Μπόρεσε νὰ καταργήσει προγονικοὺς νόμους, νὰ ξεριζώσει ἀρχαῖες συνήθειες καὶ νὰ φυτέψει νέες.
Μπόρεσε ν’ ἀποσπάσει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν εὔκολο τρόπο ζωῆς καὶ νὰ τὸν ὁδηγήσει στὸ δύσκολο.
Καὶ ὅλ’ αὐτὰ τὰ κατόρθωσε, ἐνῶ ὅλοι Τὸν πολεμοῦσαν, ἐνῶ ὁ ἴδιος εἶχε ὑπομείνει ἐξευτελιστικὴ σταύρωση καὶ ταπεινωτικὸ θάνατο!
Ἀσφαλῶς δὲν συμβαίνουν αὐτὰ στοὺς ἀνθρώπους.
Μᾶλλον τὰ ἀντίθετα τούς συμβαίνουν.
Ὅσο δηλαδὴ ζοῦν καὶ εὐδοκιμοῦν οἱ ἴδιοι, τὸ ἔργο τους προοδεύει.
Ὅταν ὅμως πεθάνουν, καταστρέφεται μαζί τους ὅ,τι δημιούργησαν.
Καὶ αὐτὸ τὸ παθαίνουν ὄχι μόνο οἱ πλούσιοι οὔτε μόνο οἱ ἄρχοντες, ἀλλὰ καὶ οἱ κυβερνῆτες ἀκόμα.
Γιατί καὶ οἱ νόμοι τους καταλύονται καὶ ἡ μνήμη τους σβήνει καὶ τ’ ὄνομά τους ξεχνιέται καὶ οἱ ἔμπιστοι ἄνθρωποί τους παραγκωνίζονται.
Αὐτὰ συμβαίνουν σ’ ἐκείνους, ποὺ πρῶτα μ’ ἕνα νεῦμα κυβερνοῦσαν λαοὺς καὶ ὁδηγοῦσαν στὸν πόλεμο ὁλόκληρες στρατιές. Σ' ἐκείνους, ποὺ καταδίκαζαν σὲ θάνατο καὶ ἀνακαλοῦσαν ἐξόριστους.
Στὸν Κύριο ὅμως ἔγινε ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο.
Θλιβερὴ ἦταν ἡ κατάσταση τοῦ ἔργου Του πρὶν ἀπὸ τὴ σταύρωση:
Ὁ Ἰούδας Τὸν πρόδωσε, ὁ Πέτρος Τὸν ἀρνήθηκε, οἱ ὑπόλοιποι μαθητὲς ἔφυγαν γιὰ νὰ σωθοῦν καὶ πολλοὶ πιστοὶ Τὸν ἐγκατέλειψαν.
Μόνος ἔμεινε ἀνάμεσα στοὺς ἐχθρούς.
Ὅμως, μετὰ τὴ σφαγὴ καὶ τὸ θάνατο, γιὰ νὰ μάθεις ὅτι δὲν ἦταν ἁπλὸς ἄνθρωπος ὁ Σταυρωμένος, ἔγιναν ὅλα λαμπρότερα, φαιδρότερα, ἐνδοξότερα.
Ὁ Πέτρος, ὁ κορυφαῖος ἀπόστολος, αὐτὸς ποὺ πρὶν ἀπὸ τὴ σταύρωση δὲν ἄντεξε τὴν ἀπειλὴ μιᾶς ὑπηρετριούλας, ἀλλά, μετὰ ἀπὸ τόσες οὐράνιες διδασκαλίες καὶ τὴ συμμετοχή του στὰ θεία μυστήρια, εἶπε ὅτι δὲν γνωρίζει τὸν Κύριο, αὐτὸς ὁ ἴδιος, μετὰ τὴ σταύρωση, Τὸν κήρυξε στὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης.
Ἀναρίθμητα πλήθη μαρτύρων θυσιάστηκαν, γιατί προτίμησαν νὰ θανατωθοῦν παρὰ ν’ ἀρνηθοῦν τὸ Χριστό, ὅπως τὸν εἶχε ἀρνηθεῖ ὁ κορυφαῖος ἀπόστολος, τρομοκρατημένος ἀπὸ τὴν ἀπειλὴ ἑνὸς κοριτσιοῦ.
Ὅλες τώρα οἱ χῶρες, ὅλες οἱ πόλεις, τὰ ἐρημικὰ καὶ τὰ κατοικημένα μέρη, τὸν Σταυρωμένο ὁμολογοῦν.
Σ’ Αὐτὸν πιστεύουν οἱ βασιλιάδες κι οἱ στρατηγοί, οἱ ἄρχοντες καὶ οἱ ὕπατοι, οἱ δοῦλοι καὶ οἱ ἐλεύθεροι, οἱ ἀγράμματοι καὶ οἱ μορφωμένοι, οἱ βάρβαροι καὶ τὰ διάφορα ἔθνη τῶν ἀνθρώπων.
Ἀκόμα κι ὁ μικρὸς καὶ ἀσήμαντος ἐκεῖνος τάφος, ποὺ δέχθηκε τὸ αἱμόφυρτο μαρτυρικὸ σῶμα τοῦ Κυρίου, εἶναι τιμιότερος ἀπὸ χίλια βασιλικὰ παλάτια καὶ σεβαστὸς ἀκόμα καὶ στοὺς βασιλιάδες.
Τὸ παράδοξο μάλιστα εἶναι, ὅτι αὐτὸ ποὺ συνέβη στὸν Κύριο, συνέβη καὶ στοὺς μαθητές Του.
Γιατί αὐτοὺς ποὺ περιφρονοῦσαν καὶ φυλάκιζαν, αὐτοὺς ποὺ βασάνιζαν σκληρὰ μὲ ἀναρίθμητα μαρτύρια, αὐτοὺς ἀκριβῶς τοὺς ἴδιους, μετὰ τὸ θάνατό τους, τοὺς τιμοῦσαν περισσότερο κι ἀπὸ τοὺς βασιλιάδες.
Καὶ πῶς φαίνεται αὐτό;
Στὴ Ρώμη, οἱ αὐτοκράτορες καὶ οἱ ὕπατοι καὶ οἱ στρατηγοὶ τὰ πάντα ἐγκαταλείπουν, καὶ τρέχουν νὰ προσκυνήσουν τοὺς τάφους τοῦ ψαρᾶ Πέτρου καὶ τοῦ σκηνοποιοῦ Παύλου.
Στὴν Κωνσταντινούπολη, αὐτοὶ ποὺ φοροῦν τὰ στέμματα, θέλουν νὰ ἐνταφιαστοῦν ὄχι κοντὰ στοὺς τάφους τῶν ἀποστόλων, ἀλλὰ στὰ πρόθυρα τῶν ναῶν τους.
Κι ἔτσι γίνονται οἱ βασιλιάδες θυρωροὶ τῶν ψαράδων! Μάλιστα δὲν ντρέπονται γι' αὐτό, ἀλλὰ καὶ καυχιῶνται. Καυχιῶνται ὄχι μόνο οἱ ἴδιοι, ἀλλὰ καὶ οἱ ἀπόγονοί τους.
Ὅταν οἱ μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ ἦταν μόνο δώδεκα καὶ δὲν ὑπῆρχε στὴ σκέψη κανενὸς ἡ Ἐκκλησία, ὅταν ἀκόμα ἡ ἰουδαϊκὴ συναγωγὴ ἀνθοῦσε καὶ ἡ ἀσεβὴς εἰδωλολατρία κυριαρχοῦσε σ’ ὁλόκληρη σχεδὸν τὴν οἰκουμένη, ὁ Κύριος εἶχε προφητέψει: «Πάνω σ’ αὐτὴ τὴν πέτρα (δηλαδὴ πάνω στὴν ὁμολογία πίστεως τοῦ Πέτρου) θὰ οἰκοδομήσω τὴν Ἐκκλησία μου, καὶ δὲν θὰ τὴν κατανικήσουν οἱ δυνάμεις τοῦ ἅδη» (Μάτθ. 16:18).
Διαπιστώνεις τὴν ἀλήθεια αὐτῆς τῆς προφητείας;
Βλέπεις τὴν ἐκπλήρωσή της;
Σκέψου πόσο σημαντικὸ γεγονὸς εἶναι ἡ ἐξάπλωση τῆς Ἐκκλησίας σχεδὸν σ’ ὅλη τη γῆ μέσα σὲ σύντομο χρονικὸ διάστημα.
Σκέψου πῶς ἄλλαξε τὴ ζωὴ τόσων ἐθνῶν καὶ ὁδήγησε στὴν πίστη τόσους λαούς, πῶς κατάργησε προγονικὰ ἔθιμα, πῶς ἀπελευθέρωσε ἀπὸ μακροχρόνιες συνήθειες, πῶς σκόρπισε σὰν σκόνη τὴν κυριαρχία τῆς ἡδονῆς καὶ τὴ δύναμη τῆς ἁμαρτίας, πῶς ἐξαφάνισε σὰν καπνὸ τὴν ἀκάθαρτη τσίκνα τῶν θυσιῶν, τὶς εἰδωλολατρικὲς τελετές, τὶς βδελυκτὲς ἑορτές, τὰ ξόανα, τοὺς βωμοὺς καὶ τοὺς ναούς, πῶς οἰκοδόμησε παντοῦ ἅγια θυσιαστήρια, στὴν πατρίδα μας καὶ στὶς χῶρες τῶν Περσῶν, τῶν Σκυθῶν, τῶν Μαύρων, τῶν Ἰνδῶν. Τί λέω; Ἀκόμα καὶ στὰ Βρετανικὰ νησιά, ποὺ βρίσκονται μακριὰ ἀπὸ τὴ Μεσόγειο, στὸν ὠκεανό, ἁπλώθηκε ἡ Ἐκκλησία καὶ χτίστηκαν θυσιαστήρια.
Τὸ ἔργο τῆς ἀπελευθερώσεως τόσων λαῶν ἀπὸ μακροχρόνιες αἰσχρὲς συνήθειες, καθὼς καὶ ἡ μεταβολὴ τοῦ τρόπου τῆς ζωῆς ἀπὸ τὸν εὔκολο στὸν πολὺ δύσκολο, εἶναι πράγματι θαυμαστό, μᾶλλον ὑπερθαύμαστο.
Ἀποδεικνύει θεία ἐνέργεια, ἀκόμα κι ἂν κανεὶς δὲν τὸ εἶχε ἐμποδίσει, ἀκόμα κι ἂν ἐπικρατοῦσε εἰρήνη καὶ πολλοὶ τὸ εἶχαν βοηθήσει.
Γιατί ἡ ἐξάπλωση τῆς Ἐκκλησίας δὲν ἐρχόταν σὲ σύγκρουση μόνο μὲ τὴν ἀρχαία συνήθεια, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν ἡδονή, τὸν εὐχάριστο τρόπο ζωῆς. Εἶχε δηλαδὴ δυὸ ἰσχυροὺς ἀντιπάλους, ποὺ τυραννοῦσαν τοὺς ἀνθρώπους: τὴ συνήθεια καὶ τὴν ἡδονή.
Ὅσα εἶχαν παραλάβει, πολλοὺς αἰῶνες πρίν, ἀπὸ τοὺς πατέρες, τοὺς παπποῦδες καὶ τοὺς ἀρχαιότερους προγόνους, ἀκόμα κι ὅσα εἶχαν παραλάβει ἀπὸ φιλοσόφους καὶ ρήτορες, ὅλ’ αὐτὰ συμφώνησαν νὰ τὰ περιφρονήσουν, πράγμα ἐξαιρετικὰ δύσκολο.
Ἔπρεπε ἀκόμα νὰ δεχθοῦν ἕναν νέο τρόπο ζωῆς, καὶ μάλιστα πολὺ δυσκολότερο.
Γιατί ἀπομάκρυνε ἀπὸ τὴν τρυφὴ καὶ ὁδηγοῦσε στὴ νηστεία. Ἀπομάκρυνε ἀπὸ τὴ φιλαργυρία καὶ ὁδηγοῦσε στὴν ἀκτημοσύνη.
Ἀπομάκρυνε ἀπὸ τὴν ἀσέλγεια καὶ ὁδηγοῦσε στὴν ἁγνεία. Ἀπομάκρυνε ἀπὸ τὸ θυμὸ καὶ ὁδηγοῦσε στὴν πραότητα.
Ἀπομάκρυνε ἀπὸ τὸ φθόνο καὶ ὁδηγοῦσε στὴ φιλία.
Ἀπομάκρυνε ἀπὸ τὴν ἄνετη κι εὐχάριστη ζωὴ καὶ ὁδηγοῦσε στὴ δύσκολη, τὴ σκληρή, τὴ γεμάτη θλίψεις.
Καὶ μάλιστα ὁδηγοῦσε σ’ αὐτὴν ἐκείνους, ποὺ εἶχαν συνηθίσει στὴ ζωὴ τῶν ἀνέσεων.
Γιατί δὲν ἔγιναν, βέβαια, χριστιανοί, ἄνθρωποι ποὺ ζοῦσαν σ’ ἄλλους κόσμους καὶ δὲν εἶχαν ἁμαρτωλὲς συνήθειες, ἀλλὰ ἔγιναν ἐκεῖνοι ποὺ εἶχαν σαπίσει μέσα σ’ αὐτὲς καὶ εἶχαν γίνει πιὸ μαλακοὶ κι ἀπὸ τὸν πηλό.
Αὐτοὺς κάλεσε νὰ βαδίσουν τὸν σκληρὸ καὶ τραχὺ δρόμο.
Καὶ τοὺς ἔπεισε νὰ τὸν βαδίσουν!
Πόσους ἔπεισε;
Ὄχι μόνο δυὸ ἢ δέκα ἢ εἴκοσι ἢ ἑκατό, ἀλλ´ ἀμέτρητους.
Καὶ μὲ ποιοὺς τοὺς ἔπεισε;
Μὲ δώδεκα ἀνθρώπους ἀμόρφωτους, ἀκαλλιέργητους, ἄσημους, φτωχούς, χωρὶς περιουσία, χωρὶς σωματικὴ δύναμη, χωρὶς δόξα, χωρὶς λαμπρὴ καταγωγή, χωρὶς ρητορικὴ ἱκανότητα.
Μὲ δώδεκα ἀνθρώπους ποὺ ἦταν ψαράδες, σκηνοποιοί, ἀλλόγλωσσοι.
Γιατί οὔτε κὰν τὴν ἴδια γλώσσα δὲν εἶχαν μὲ τοὺς εἰδωλολάτρες.
Μιλοῦσαν τὴν ἑβραϊκή, ποὺ ἦταν πολὺ διαφορετικὴ ἀπ' ὅλες τὶς ἄλλες γλῶσσες.
Μ' αὐτοὺς λοιπὸν τοὺς δώδεκα οἰκοδομήθηκε ἡ Ἐκκλησία καὶ ἁπλώθηκε στὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης.
Καὶ δὲν εἶναι μόνο τοῦτο τὸ θαυμαστό, ἀλλὰ καὶ τὸ ὅτι αὐτοὶ οἱ λίγοι, οἱ φτωχοί, οἱ ἀμόρφωτοι καὶ περιφρονημένοι, ποὺ βάλθηκαν ν’ ἀλλάξουν τὴν ἀνθρωπότητα, δὲν ἔκαναν ἀνενόχλητοι τὸ ἔργο τους.
Ἀπὸ παντοῦ ἀντιμετώπιζαν ἀναρίθμητους πολέμους.
Τοὺς πολεμοῦσαν σὲ κάθε ἔθνος καὶ σὲ κάθε πόλη.
Ἀλλὰ τί λέω γιὰ ἔθνη καὶ πόλεις;
Σὲ κάθε σπίτι ξεσηκωνόταν πόλεμος ἐναντίον τους.
Ἡ διδασκαλία τοὺς χώριζε πολλὲς φορὲς τὸ παιδὶ ἀπὸ τὸν πατέρα, τὴ νύφη ἀπὸ τὴν πεθερά, τὸν ἕνα ἀδελφὸ ἀπὸ τὸν ἄλλο, τὸ δοῦλο ἀπὸ τὸν ἀφέντη, τὸν ὑπήκοο ἀπὸ τὸν ἄρχοντα, τὸν ἄνδρα ἀπὸ τὴ γυναίκα καὶ τὴ γυναίκα ἀπὸ τὸν ἄνδρα.
Στὴν κάθε οἰκογένεια δὲν πίστευαν ὅλοι ταυτόχρονα, κι ἔτσι οἱ χριστιανοὶ ὑπέμεναν καθημερινὲς διαμάχες, ἀκατάπαυστες ἐχθρότητες, μύριους θανάτους.
Σὰν κοινοὺς ἀντιπάλους καὶ ἐχθροὺς ὅλοι τοὺς πολεμοῦσαν. Τοὺς καταδίωκαν οἱ βασιλιάδες, οἱ ἄρχοντες, οἱ ὑπήκοοι, οἱ ἐλεύθεροι, οἱ δοῦλοι, οἱ ὄχλοι, οἱ πόλεις.
Καὶ δὲν καταδίωκαν μόνο τοὺς ἴδιους, ἀλλὰ - πράγμα φοβερὸ - καταδίωκαν ἀκόμα καὶ τοὺς νεόφυτους κατηχούμενους, ἐκείνους δηλαδὴ ποὺ μόλις εἶχαν πιστέψει.
Προξενοῦσε φρίκη καὶ ὀργὴ στοὺς εἰδωλολάτρες ἡ σκέψη νὰ ἐγκαταλείψουν τοὺς βωμούς, νὰ περιφρονήσουν τὶς θυσίες, ποὺ ὅλοι οἱ πατέρες καὶ οἱ πρόγονοί τους τελοῦσαν, καὶ νὰ πιστέψουν στὸν Κύριο.
Νὰ πιστέψουν σ’ Αὐτὸν ποὺ ἔλαβε ἀνθρώπινη σάρκα ἀπὸ τὴν Παρθένο Μαρία, ποὺ δικάστηκε ἀπὸ τὸν Πιλάτο, ποὺ ἔπαθε ἀναρίθμητα δεινὰ κι ἐξευτελισμούς, ποὺ ὑπέμεινε τὸν ἀτιμωτικὸ θάνατο, ποὺ ἐνταφιάστηκε καὶ ἀναστήθηκε.
Τὸ παράδοξο μάλιστα εἶναι, ὅτι, ἐνῶ τὰ πάθη τοῦ Κυρίου ἦταν ἀναμφισβήτητα -πολλοὶ εἶχαν δεῖ τὶς μαστιγώσεις, τὰ χτυπήματα, τὰ φτυσίματα, τὰ ραπίσματα, τὸ σταυρό, τοὺς χλευασμούς, τὸν τάφο-, δὲν συνέβαινε τὸ ἴδιο καὶ μὲ τὴν ἀνάσταση.
Ὁ Κύριος, μετὰ ἀπὸ τὴν ἀνάστασή Του, ἐμφανίστηκε μόνο σὲ μαθητές.
Παρὰ τὸ γεγονὸς αὐτό, μιλοῦσαν γιὰ τὴν ἀνάσταση καὶ ἔπειθαν τοὺς λαοὺς καὶ οἰκοδομοῦσαν τὴν Ἐκκλησία.
Πῶς; Μὲ ποιὸν τρόπο;
Μὲ τὴ δύναμη τοῦ Κυρίου, ποὺ τοὺς ἔστειλε νὰ κηρύξουν τὸ εὐαγγέλιό Του στὰ ἔθνη.
Αὐτὸς ἦταν ποὺ τοὺς ἄνοιξε τὸ δρόμο.
Αὐτὸς διευκόλυνε τὸ δύσκολο ἔργο τους.
Ἄν δὲν τοὺς βοηθοῦσε ἡ θεία δύναμη, οὔτε κὰν θ’ ἄρχιζε ἡ διάδοση τοῦ χριστιανισμοῦ.
Γιατί ἐνῶ οἱ τύραννοι ὁπλίζονταν ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας, ἐνῶ οἱ στρατιῶτες πρότειναν τὰ ὅπλα τους, ἐνῶ οἱ ὄχλοι μαίνονταν σὰν ἀγριεμένη φωτιά, ἐνῶ ἡ κακὴ συνήθεια ἀντιπαρατασσόταν, ἐνῶ ρήτορες, σοφιστές, πλούσιοι, ἰδιῶτες καὶ ἄρχοντες ξεσηκώνονταν, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, πιὸ ἰσχυρὸς κι ἀπὸ φλόγα, ἔκανε στάχτη τ’ ἀγκάθια, καθάρισε τοὺς ἀγροὺς κι ἔσπειρε τὸ λόγο τοῦ κηρύγματος.
Ἄλλοι ἀπὸ τοὺς πιστοὺς ρίχνονταν στὶς φυλακές, ἄλλοι ἐξορίζονταν, ἄλλων οἱ περιουσίες δημεύονταν, ἄλλοι φονεύονταν, ἄλλοι διαμελίζονταν.
Καὶ μολονότι οἱ χριστιανοὶ ἀντιμετωπίζονταν σὰν κοινοὶ ἐγκληματίες, ὑπομένοντας κάθε εἶδος τιμωρίας, ἀτιμώσεως καὶ διωγμοῦ, ὅλο καὶ περισσότεροι ἔρχονταν στὴν Ἐκκλησία.
Μάλιστα, ὄχι μόνο δὲν ἀποθαρρύνονταν οἱ νέοι πιστοὶ ἀπὸ τὰ βασανιστήρια ποὺ ἔβλεπαν νὰ ὑπομένουν οἱ παλαιότεροι, ἀλλὰ γίνονταν προθυμότεροι!
Μόνοι τους ἔτρεχαν, ἀβίαστα, εὐγνωμονώντας τοὺς βασανιστές τους. Γίνονταν θερμότεροι στὴν πίστη, βλέποντας τοὺς χειμάρρους τῶν αἱμάτων τῶν πιστῶν.
Εἶδες τὴν ἀσύγκριτη δύναμη Ἐκείνου ποὺ ἔκανε ὅλ’ αὐτὰ τὰ θαύματα;
Πῶς εἶναι δυνατὸ νὰ μὴ λυπᾶται κανείς, ὑποφέροντας τέτοια φρικτὰ μαρτύρια;
Ὅμως αὐτοὶ χαίρονταν, σκιρτοῦσαν!
Αὐτὸ ὁμολογεῖ, σὰν παράδειγμα, ὁ ἅγιος εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, πὼς ἔγινε καὶ μὲ τοὺς ἀποστόλους, τότε ποὺ «ἔφυγαν ἀπὸ τὸ συνέδριο χαρούμενοι, γιατί ἀξιώθηκαν νὰ κακοποιηθοῦν γιὰ χάρη τοῦ Χριστοῦ» (Πράξ. 5:41).
Κι ἐνῶ οὕτ’ ἕνα τοῖχο δὲν μπορεῖ νὰ χτίσει κανεὶς μὲ πέτρες καὶ ἀσβέστη ὅταν καταδιώκεται, οἱ ἀπόστολοι ἔχτιζαν τὴν Ἐκκλησία σ’ ὅλη τὴν οἰκουμένη ὑποφέροντας διωγμούς, φυλακίσεις, ἐξορίες καὶ μαρτυρικοὺς θανάτους. Καὶ δὲν τὴν ἔχτιζαν μὲ πέτρες, ἀλλὰ μὲ ψυχές, πράγμα πολὺ δυσκολότερο.
Γιατί δὲν εἶναι τὸ ἴδιο νὰ χτίζεις ἕνα τοῖχο μὲ τὸ νὰ πείθεις διεφθαρμένες ψυχὲς ν’ ἀλλάζουν τρόπο ζωῆς, νὰ ἐγκαταλείπουν τὴ δαιμονικὴ μανία τους καὶ ν’ ἀκολουθοῦν τὴ ζωὴ τῆς ἀρετῆς.
Τὸ κατόρθωσαν ὅμως αὐτό, γιατί εἶχαν μαζί τους τὴν ἀκαταμάχητη δύναμη τοῦ Κυρίου, ποὺ εἶχε προφητέψει: «Θὰ οἰκοδομήσω τὴν Ἐκκλησία μου, καὶ δὲν θὰ τὴν κατανικήσουν οἱ δυνάμεις τοῦ ἅδη» (Ματθ. 16:18).
Συλλογίσου πόσοι τύραννοι πολέμησαν τὴν Ἐκκλησία καὶ πόσους φοβεροὺς διωγμοὺς ξεσήκωσαν ἐναντίον της...
Ὁ Αὔγουστος, ὁ Τιβέριος, ὁ Γάιος, ὁ Νέρων, ὁ Βεσπασιανός, ὁ Τίτος καὶ οἱ διάδοχοί τους μέχρι τὸν Μέγα Κωνσταντίνο, ἦταν ὅλοι εἰδωλολάτρες. Καὶ ὅλοι -ἄλλος ἠπιότερα, ἄλλος σκληρότερα- πολεμοῦσαν τὴν Ἐκκλησία. Τὴν πολεμοῦσαν ὅλοι. Κι ἂν μερικοὶ δὲν ξεσήκωναν οἱ ἴδιοι διωγμούς, ὅμως ἡ προσήλωσή τους στὴν εἰδωλολατρία ὑποκινοῦσε στὸν ἀγώνα ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας ὅσους ἤθελαν νὰ τοὺς κολακέψουν.
Παρ’ ὅλα αὐτά, τὰ κακόβουλα σχέδια καὶ οἱ ἐπιθέσεις τῶν εἰδωλολατρῶν διαλύθηκαν σὰν ἱστοὶ ἀράχνης, σκορπίστηκαν σὰν σκόνη, ἐξαφανίστηκαν σὰν καπνός.
Ἄλλα καὶ ὅσα σχεδίαζαν ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας, ἔγιναν ἀφορμὴ νὰ προκύψει μεγάλη ὠφέλεια στοὺς χριστιανούς.
Γιατί δημιούργησαν τὶς χορεῖες τῶν μαρτύρων, ποὺ ἀποτελοῦν τὸ θησαυρό, τοὺς στύλους, τοὺς πύργους τῆς Ἐκκλησίας.
Βλέπεις λοιπὸν τὴ θαυμαστὴ ἐκπλήρωση τῆς προφητείας;
Πραγματικά, «οἱ δυνάμεις τοῦ ἅδη δὲν θὰ τὴν κατανικήσουν».
Ἀπὸ τὰ παρελθόντα ὅμως, πίστευε καὶ γιὰ τὰ μέλλοντα.
Καὶ στὸ μέλλον κανεὶς δὲν θὰ μπορέσει νὰ νικήσει τὴν Ἐκκλησία.
Γιατί ἂν δὲν κατόρθωσαν νὰ τὴ συντρίψουν ὅταν ἀριθμοῦσε λίγα μέλη, ὅταν ἡ διδασκαλία της φαινόταν καινούργια καὶ παράξενη, ὅταν τόσοι φοβεροὶ πόλεμοι καὶ τόσοι πολλοὶ διωγμοὶ ἀπὸ παντοῦ ξεσηκώνονταν ἐναντίον της, πολὺ περισσότερο δὲν θὰ μπορέσουν νὰ τὴ βλάψουν τώρα, ποὺ κυριάρχησε σ’ ὅλη τὴν οἰκουμένη, ποὺ κυρίεψε ὅλα τὰ ἔθνη καὶ ποὺ ἐξαφάνισε τοὺς βωμοὺς καὶ τὰ εἴδωλα, τὶς γιορτὲς καὶ τὶς τελετές, τὸν καπνὸ καὶ τὴν τσίκνα τῶν αἰσχρῶν θυσιῶν.
Πῶς πέτυχαν οἱ ἀπόστολοι ἕνα τόσο μεγάλο, ἕνα τόσο σπουδαῖο κατόρθωμα, ἔπειτα ἀπὸ τόσα ἐμπόδια;
Ἀσφαλῶς μὲ τὴ θεϊκὴ καὶ ἀκαταμάχητη δύναμη Ἐκείνου, ποὺ προφήτεψε τὴ δημιουργία καὶ τὸ θρίαμβο τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὸ κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ τὸ ἀρνηθεῖ, ἐκτὸς κι ἂν εἶναι ἀνόητος καὶ ἐντελῶς ἀνίκανος νὰ σκέφτεται.
«Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ»
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου Ὠρωποῦ Ἀττικῆς.
ΠΗΓΗ: http://www.orthodoxfathers.com/thriamvos-tis-Ekklisias-Agiou-Ioannou-tou-Chrusostomou/thriamvos-tis-Ekklisias
Θα έλθη καιρός, θα σημάνη ημέρα, θα έλθη στιγμή, όπου θα κλείσουν αυτά τα μάτια και θα ανοιχθούν τα της ψυχής. Τότε θα ίδωμεν νέον κόσμον, νέας υπάρξεις, καινήν κτίσιν, νέαν ζωήν μη έχουσαν τέρμα. Ο τίτλος της: «Αθανασία άπειρος». Η μεγάλη πατρίς άνω, άφθαρτος, αιώνιος, η άνω Ιερουσαλήμ, η μήτηρ των πρωτοτόκων, ένθα θα σκηνώσουν αι λελυτρωμέναι ψυχαί, τας οποίας απέπλυνεν εκ του ρύπου το αίμα του Αρνίου του ακάκου!
Τις δύναται να εκφράση δια λόγου και γραφίδος την χαράν, την αγαλλίασιν, την ευτυχίαν των σεσωσμένων εκείνων μακαρίων ψυχών; Μακάριοι οι εν Κυρίω αποθανόντες, ότι αναμένει αυτούς ο πλούτος της του Θεού χρηστότητος. Μακάριος όστις κερδίση λαχνόν δια την άνω πανήγυριν, πλούτος αναφαίρετος, δόξα ως Αυτός ο Θεός είπε: «και είπα υιοί υψίστου, τέκνα Θεού, κληρονόμοι Θεού, συγκληρονόμοι Χριστού».
Ο Κύριος προ του πάθους παρεκάλει τον Ουράνιον Πατέρα δια τους μαθητάς Του και δια τους μέλλοντας πιστεύειν δι’ αυτών: «Πάτερ, ους δέδωκάς μοι, θέλω ίνα όπου ειμί εγώ κακείνοι ώσι μετ’ εμού, ίνα θεωρώσι την δόξαν την εμήν ην δέδωκάς μοι, ότι ηγάπησάς με προ καταβολής κόσμου» (Ιωαν. 17,24 ).
Πόση η αγάπη του Ιησού δι’ ημάς! Έλαβε την ανθρωπίνην φύσιν και εκρεμάσθη επί του Σταυρού, αποδίδοντας εις ημάς την ελευθερίαν και την εξόφλησιν του χρέους προς τον Ουράνιόν Του Πατέρα, και ως προσφιλέστατος αδελφός, μας αξιώνει της συγκληρονομίας, του απείρου πλούτου, του Ουρανίου Του Πατρός!
Ω, οποία αγάπη προς ημάς! Ω, της ψυχρότητός μας προς Αυτόν! Ω, της αχαριστίας μου προς τον ευεργέτην μου! Θεέ μου, Θεέ μου, λυπήσου με και μη με καταδικάσης ανταξίως των έργων μου!
ΠΗΓΗ: http://www.orthodoxfathers.com/logos/Peri-sotirias-psuchis-Paradeisou-Epistoli-Gerontos-Ephraim-tou-en-Arizona
Θέλω να σας αναγγείλω ότι ήλθε η αγία Τεσσαρακοστή, που είναι το φάρμακο των ψυχών μας. Διότι ο Κύριός μας, σαν Πατέρας φιλόστοργος θέλει να απαλλαγούμε από τις αμαρτίες, που κάναμε επί τόσον καιρό. Κανόνισε μάλιστα ως μέσο θεραπείας και τη νηστεία.
Κανείς λοιπόν ας μη γίνεται κατσούφης, κανείς ας μη σκυθρωπάζει, αλλά ας σκιρτά και ας χαίρεται και ας δοξάζει το Θεό, ο οποίος φροντίζει για τις ψυχές μας. Αυτός μας καθόρισε την άριστη οδό της νηστείας, που με πολλή χαρά πρέπει ο καθένας μας να την υποδεχθεί.
Οι ειδωλολάτρες νομίζουν για γιορτές και πανηγύρεις τη μέθη και όλη την άλλη ακολασία και τις ελεεινότητες και ασχήμιες, που ακολουθούν. Η Εκκλησία του Θεού όμως θεωρεί ως γιορτή και πανηγύρι τη νηστεία και την απάρνηση της κοιλιοδουλείας και όλες τις αρετές, που προέρχονται από αυτήν.
Διότι η Εκκλησία είναι θεραπευτήριο πνευματικό. Γι’ αυτό πρέπει εκείνοι που έρχονται στην Εκκλησία να παίρνουν τα κατάλληλα φάρμακα και να τα τοποθετούν στα τραύματα της ψυχής τους και έτσι να επιστρέφουν στο σπίτι τους.
Η ακρόαση του θείου λόγου από μόνη της δεν ωφελεί, αν δεν έχεις να παρουσιάσεις ανάλογα έργα αρετής. «Οὐχ οἱ ἀκροαταί τοῦ νόμου δίκαιοι παρά τῷ Θεῷ, ἀλλ’ οἱ ποιηταί τοῦ νόμου δικαιωθήσονται» (Ρωμ. β΄ 13), λέει ο μακάριος Παύλος. Και ο Χριστός διδάσκοντας το λαό έλεγε: «Οὐ πᾶς ὁ λέγων μοι, Κύριε, εἰσελεύσεται εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, ἀλλ’ ὁ ποιῶν τό θέλημα τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς» (Ματθ. ζ΄ 21).
Το γνωρίζουμε, αγαπητοί, ότι, εάν περιοριζόμαστε μόνο να ακούμε το λόγο του Θεού, χωρίς να επακολουθεί η έμπρακτη εφαρμογή, δεν έχουμε να ωφεληθούμε τίποτε. Ας μη γινόμαστε λοιπόν μόνο ακροατές, αλλά και ας εφαρμόζουμε τις θείες εντολές. Γιατί όταν τα έργα συνοδεύουν τους λόγους, τότε θα έχουμε πολλή παρρησία. Με πολύ ενδιαφέρον λοιπόν και με πολλή προσοχή ακούστε όσα θα πω περί της νηστείας.
Όπως η πολυφαγία προξενεί αναρίθμητα κακά στο ανθρώπινο γένος, έτσι και η νηστεία και η απαλλαγή από την κοιλιοδουλεία υπήρξε πάντοτε αιτία ανέκφραστων αγαθών σε μας. Όταν στην αρχή έπλασε ο Θεός τον άνθρωπο, γνώριζε ότι αυτό ακριβώς το φάρμακο της νηστείας ήταν χρήσιμο για τη σωτηρία της ψυχής του. Γι’ αυτό αμέσως και εκ των προτέρων αυτή την εντολή έδωσε στον πρωτόπλαστο: «Από τους καρπούς όλων των δέντρων που βρίσκονται στον Παράδεισο έχετε την άδεια να τρώτε. Από τους καρπούς όμως του δέντρου «του γινώσκειν καλόν και πονηρόν» δε σας επιτρέπω να φάτε» (Γενεσ. β΄ 16).
Αυτό που είπε τότε στον πρωτόπλαστο, δηλαδή «φάε αυτό και εκείνο μη το φας», ήταν εικόνα της νηστείας. Ενώ όμως έπρεπε να τηρήσει την εντολή, δεν την τήρησε, νικήθηκε από τη λαιμαργία και με την παρακοή καταδικάσθηκε να πεθάνει.
Είδες, αγαπητέ, με ποιον τρόπο εισήλθε ο θάνατος στο ανθρώπινο γένος με τη λαιμαργία; Είδες τη βλάβη, η οποία προήλθε από αυτήν; Πρόσεξε τώρα να δεις και την ωφέλεια από τη νηστεία. Νήστευσαν οι Νινευίτες, στέρησαν την τροφή ακόμη και από τα ζώα τους και μετανόησαν, άφησαν τα αμαρτωλά τους έργα, και έτσι παρακίνησαν τον Κύριο να τους δείξει τη φιλανθρωπία Του και να ανακαλέσει την απόφαση που είχε λάβει για να καταστρέψει την πόλη τους.
Κατανοώντας, λοιπόν, όλα αυτά, αγαπητοί, και έχοντας μεγάλο ενδιαφέρον για τη σωτηρία μας, ας καταφρονήσουμε τις ανωφελείς και επιβλαβείς απολαύσεις. Ας αγαπήσουμε τη νηστεία και όλη γενικά τη χριστιανική συμπεριφορά. Ας παρουσιάσουμε μεγάλη μεταβολή στο βίο μας και κάθε μέρα ας φροντίζουμε δραστήρια να πράττουμε καλά έργα.
Έτσι, αφού εμπορευθούμε καθ’ όλη την περίοδο της αγίας Τεσσαρακοστής το πνευματικό εμπόριο των αρετών, θα συγκεντρώσουμε πολύ πλούτο αρετής. Θα αξιωθούμε με αυτόν τον τρόπο να φτάσουμε και στη μεγάλη ημέρα του αγίου Πάσχα και με παρρησία να προσέλθουμε στη φρικτή και πνευματική τράπεζα. Θα μετάσχουμε στα ανέκφραστα εκείνα και αθάνατα αγαθά με καθαρή συνείδηση και θα γεμίσουμε με τη χάρη που αυτά δίνουν.
(Αποσπάσματα από τον παραινετικό λόγο «Εις την είσοδον της αγ. Τεσσαρακοστής» του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου)
Τὰ ἑξῆς παραγγέλνει ὁ Θεὸς στοὺς ἀνθρώπους: «κανεὶς ἀπὸ σᾶς ἂς μὴ διατηρεῖ στὴν καρδιά του κακία γιὰ τὸν ἀδελφό του» (Ζαχ. ζ´ 10) καὶ «κανεὶς ἂς μὴν συλλογίζεται τὴν κακία τοῦ ἄλλου» (Ζαχ. η´ 17). Δὲν λέει μόνο, συγχώρεσε τὸ κακὸ τοῦ ἄλλου, ἀλλὰ μὴν τὸ ἔχεις οὔτε στὴ σκέψη σου, μὴ τὸ συλλογίζεσαι, ἄφησε ὅλη τὴν ὀργή, ἐξαφάνισε τὴν πληγή.
Νομίζεις, βεβαίως, ὅτι μὲ τὴν ἐκδικητικότητα τιμωρεῖς ἐκεῖνον ποὺ σὲ ἔβλαψε. Γιατὶ ἐσὺ ὁ ἴδιος σὰν ἄλλο δήμιο ἐγκατέστησες μέσα σου τὸ θυμὸ καὶ καταξεσκίζεις τὰ ἴδια σου τὰ σπλάχνα.Ἔχεις ἀδικηθεῖ πολὺ καὶ στερήθηκες πολλὰ ἐξαιτίας κάποιου, κακολογήθηκες καὶ ζημιώθηκες σὲ πολὺ σοβαρὰ θέματά σου καὶ γι᾿ αὐτὸ θέλεις νὰ δεῖς νὰ τιμωρεῖται ὁ ἀδελφός σου; Καὶ ἐδῶ πάλι εἶναι χρήσιμο νὰ τὸν συγχωρήσεις. Γιατὶ, ἐὰν θελήσεις, ἐσὺ ὁ ἴδιος νὰ ἐκδικηθεῖς καὶ νὰ ἐπιτεθεῖς ἐναντίον του εἴτε μὲ τὰ λόγια σου, εἴτε μὲ κάποια ἐνέργειά σου, ἢ μὲ τὴν κατάρα σου, ὁ Θεὸς ὄχι μόνο δὲν θὰ ἐπέμβει κατ᾿ αὐτοῦ -ἐφόσον ἐσὺ ἀνέλαβες τὴν τιμωρία του- ἀλλὰ ἐπιπλέον θὰ σὲ τιμωρήσει ὡς θεομάχο.
Ἄφησε τὰ πράγματα στὸν Θεό. Αὐτὸς θὰ τὰ τακτοποιήσει πολὺ καλύτερα ἀπ᾿ ὅ,τι ἐσὺ θέλεις. Σὲ σένα ἔδωσε μόνο τὴν ἐντολὴ νὰ προσεύχεσαι γιὰ τὸν ἄνθρωπο ποὺ σὲ λύπησε.
Ἐμάλωσες μὲ κάποιον καὶ κρατᾶς μέσα σου κακία; Μὴν προσέλθεις στὴ Θεία Κοινωνία! Θέλεις νὰ προσέλθεις; Συμφιλιώσου πρῶτα καὶ τότε νὰ ἔλθεις νὰ ἐγγίσεις τὰ Ἄχραντα Μυστήρια! Αὐτὰ δὲν τὰ λέγω ἐγώ, ἀλλὰ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος. Αὐτὸς γιὰ νὰ σὲ συμφιλιώσει μὲ τὸν Πατέρα, δὲν ἀρνήθηκε οὔτε νὰ σφαγιασθεῖ, οὔτε τὸ αἷμα Του νὰ χύσει. Καὶ σύ, γιὰ νὰ συμφιλιωθεῖς μὲ τὸν συνάνθρωπό σου, οὔτε μία λέξη δὲν καταδέχεσαι νὰ βγάλεις ἀπὸ τὸ στόμα σου; Καὶ διστάζεις νὰ τρέξεις πρῶτος; Ἄκουσε τί λέει γιὰ ὅσους κρατοῦν τὴ στάση αὐτή: «Ἂν προσφέρεις τὸ δῶρο σου στὸ θυσιαστήριο καὶ ἐκεῖ θυμηθεῖς ὅτι ὁ ἀδελφός σου ἔχει κάτι ἐναντίον σου, πήγαινε πρῶτα νὰ συμφιλιωθεῖς μὲ τὸν ἀδελφό σου» (Ματθ. ε´ 23-24).
Ἂν ἔβλεπες ἕνα μέλος τοῦ σώματός σου ἀποκομμένο, δὲν θὰ ἔκανες τὰ πάντα γιὰ νὰ τὸ ἑνώσεις μὰ τὸ σῶμα σου; Αὐτὸ κάνε καὶ γιὰ τοὺς ἀδελφούς σου. Ὅταν τοὺς δεῖς νὰ ἔχουν ἀποκοπεῖ ἀπὸ τὴν ἀγάπη σου, τρέξε γρήγορα καὶ περιμάζεψέ τους· μὴν περιμένεις ἐκείνους νὰ ἔλθουν, σπεῦσε ἐσὺ πρῶτος, γιὰ νὰ λάβεις τὰ βραβεῖα! Ἕνα μόνο ἐχθρὸ διαταχθήκαμε νὰ ἔχουμε, τὸν διάβολο. Μὲ αὐτὸν νὰ μὴν συμφιλιωθεῖς ποτέ· πρὸς τὸν ἀδελφό σου ὅμως ποτὲ νὰ μὴν ἔχεις βαριὰ καρδιά.Κι ἂν ἀκόμη συμβεῖ κάποια μικροψυχία, ἂς εἶναι παροδική, ἂς μὴν ὑπερβαίνει τὸ διάστημα τῆς ἡμέρας. «Ἡ δύση τοῦ ἡλίου νὰ μὴ σᾶς προφθάνει ὀργισμένους», λέει ὁ Ἀπόστολος (Ἐφεσ. δ´ 26). «…Ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν…» (Ματθ. στ´ 12).
Βλέπεις; Ὁ Θεὸς ἐσένα τὸν ἴδιο ἔκανε κριτὴ τῆς συγχωρήσεως τῶν ἁμαρτημάτων σου. Ἂν συγχωρήσεις λίγα, λίγα θὰ σοῦ συγχωρεθοῦν. Ἂν συγχωρήσεις πολλά, θὰ σοῦ συγχωρηθοῦν πολλά. Ἂν τὰ συγχωρήσεις μὲ εἰλικρίνεια καὶ μὲ ὅλη σου τὴν καρδιά, μὲ τὸν ἴδιο τρόπο θὰ συγχωρήσει καὶ τὰ δικά σου ὁ Θεός.Ἂν μετὰ τὴν συγχώρηση, κάνεις φίλο σου τὸν ἐχθρό σου, ἔτσι θὰ διάκειται καὶ ὁ Θεὸς ἀπέναντί σου.
Ποιᾶς, λοιπόν, τιμωρίας δὲν εἶναι ἄξιος ἐκεῖνος, ποὺ ἐνῷ πρόκειται νὰ κερδίσει δέκα χιλιάδες τάλαντα, ἐὰν χάσει ἑκατὸ μόνο δηνάρια, οὔτε καὶ τὰ λίγα δὲν συγχωρεῖ, ἀλλὰ στρέφει ἐναντίον του τὰ ἴδια τὰ λόγια τῆς προσευχῆς; Γιατί ὅταν λὲς στὸν Θεὸ «συγχώρεσέ μας, ὅπως καὶ ἐμεῖς συγχωροῦμε τοὺς ἐχθρούς μας» καὶ κατόπιν ἐσὺ δὲν συγχωρεῖς, γιὰ τίποτε ἄλλο δὲν παρακαλεῖς τὸν Θεό, παρὰ νὰ σὲ στερήσει ἀπὸ κάθε ἀπολογία καὶ συγγνώμη…
(Ἀπό τὴν ὁμιλία κ´ «Εἰς τοὺς Ἀνδριάντας»)
ΠΗΓΗ: http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=2632
Στὶς 4 Φεβρουαρίου 2012 ἔλαβε χώρα ἡ τελετὴ τῆς ἁγιοκατάταξης τοῦ Ἀλέξανδρου Schmorell ἀπὸ τὴν Ρωσική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς διασπορᾶς καὶ ἀναγνωρίστηκε ἀργότερα καὶ ἀπὸ τὴν ἐπίσημη Ρωσική ἐκκλησία. Ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἀλεξάνδρου τοῦ Μονάχου τελεῖται τὴν 13 Ἰουλίου.
Ὅπως καὶ σὲ ἄλλες πόλεις τῆς Γερμανίας (Ρόστοκ καὶ Κάσελ) καὶ στὸ Μόναχο, πλατεῖες, σχολεῖα καὶ δρόμοι ἀφιερώθηκαν στὴ μνήμη τοῦ Ἀλέξανδρου Schmorell καὶ ἄλλων μελῶν τῆς ὁμάδας «Λευκὸ Ρόδο (White Rose)» – νεαροὶ φοιτητὲς Χριστιανοὶ – οἱ ὁποῖοι ἀντιστάθηκαν στὸ τέρας τοῦ ναζισμοῦ, κατὰ τοῦ Φύρερ τῆς NSDAP καὶ καταδικάστηκαν σὲ θάνατο.
Ὁ Ἀλέξανδρος Schmorell γεννήθηκε στὶς 16 Σεπτεμβρίου 1917 στὸ ¨Ὄρενμπουρκ τῆς Ρωσίας ἀπὸ πατέρα Γερμανό, τὸν Hugo Schmorell, ἕνα φημισμένο γιατρό, καὶ μητέρα Ρωσίδα, τὴν Ναταλία Vvedenskaja, κόρη ἑνὸς ὀρθόδοξου ἱερέα καὶ φοιτήτρια τῆς οἰκονομίας, ἡ ὁποία βάφτισε τὸ παιδὶ ὀρθόδοξο.
Ὅταν ὁ Ἀλέξανδρος ἦταν 2 ἐτῶν ἔχασε τὴν μητέρα του στὸν ἐμφύλιο πόλεμο ἀπὸ τύφο. Ὁ πατέρας φρόντισε νὰ μεγαλώσει τὸ παιδὶ Ὀρθόδοξα μὲ τὴν Ρωσίδα γκουβερνάντα Feodosija Lapschina (Nanny), μία εὐσεβῆ μὲ θερμὴ πίστη γυναίκα, ἐνῶ ξαναπαντρεύτηκε, μία καθολικὴ Γερμανίδα τὴν Ἐλισάβετ. Μετὰ τὴν κατάληψη τῆς χώρας ἀπὸ τὸ κομμουνιστικὸ καθεστὼς ἡ οἰκογένεια ἀναγκάζεται νὰ μεταναστεύσει. Ὁ Ἀλέξανδρος εἶναι μόλις 4 ἐτῶν καὶ οἱ γονεῖς παίρνουν μαζί τους στὸ Μόναχο καὶ τὴν ἀφοσιωμένη γκουβερνάντα Nanny. Ἐκεῖ ὁ Ἀλέξανδρος πηγαίνει στὸ σχολεῖο καὶ συνεχίζει τὴν πνευματική του ζωὴ στὴν Ὀρθόδοξη Ρωσικὴ Ἐκκλησία τοῦ Μονάχου μὲ τὴν ὁποία πάντα τὸν συνέδεε ἐσωτερικὰ ἡ εἰκόνα τῆς μητέρας του, ἀλλὰ καὶ ἡ ὀρθόδοξη στάση καὶ ἐκπαίδευση τῆς ἁπλῆς καὶ πιστῆς γκουβερνάντας του.
Ὅταν ἦταν φοιτητὴς τῆς ἰατρικῆς, ξεσπάει ὁ Β Παγκόσμιος πόλεμος καὶ ὁ Ἀλέξανδρος ὑπηρετεῖ στὸ Γερμανικὸ στρατὸ στὴν Τσεχοσλοβακία καὶ ἀργότερα στὴν Γαλλία μαζὶ μὲ τὸν φίλο του Hans Scholl, ἐπίσης φοιτητή τῆς ἰατρικῆς. Καὶ οἱ δυὸ σηκώνουν τὴν μονότονη στρατιωτικὴ καθημερινότητα, ἀλλὰ ὁ Ἀλέξανδρος ξεχωρίζει μὲ τὸν μεγαλόψυχο χαρακτήρα του, γεμάτο χαρὰ καὶ ἐλευθερία. Μέσα σὲ αὐτὴν τὴν εὐθυμία ὅμως διακρινόταν κάποιες φορὲς μία βαθειὰ ἀναζήτηση καὶ σοβαρότητα.
«Πῆγα ἀπὸ τὸ κακὸ στὸ χειρότερο». Ἔτσι σχολίασε ὁ Ἀλέξανδρος τὴν μετανάστευσή τους ἀπὸ τὴν ἐπαναστατημένη Ρωσία στὸ ναζιστικὸ Μόναχο. Πάντα ἐπισήμαινε, ὅτι τὸ καθεστὼς τοῦ Stalin καὶ τὸ καθεστὼς τοῦ Hitler ἦταν καὶ τά δυὸ ἀντίχριστα, εἶχαν τὴν ἴδια κακὴ ρίζα.
Μετὰ τὶς ἐμπειρίες στὸ μέτωπο – ὁ Ἀλέξανδρος, ὁ Hans Scholl καὶ ὁ Willi Graf παρακολούθησαν ὁμαδικοὺς φόνους στὴν Πολωνία καὶ τὴν δυστυχία στὸ Γκέτο τῆς Βαρσοβίας – ὁ Ἀλέξανδρος ἀποφάσισε τὸν Ἰούνιο 1942, ὅτι δὲν θὰ ἔπρεπε πιὰ νὰ ἀκοῦνε συζητήσεις, ἀλλὰ χρειαζόταν δράση. Ἔτσι πῆρε τὴν πρωτοβουλία μαζὶ μὲ τὸν Hans Scholl καὶ σύνταξαν τὶς πρῶτες τέσσερεις προκηρύξεις, οἱ ὁποῖες μοιράστηκαν ἀνώνυμα μὲ τὸ ταχυδρομεῖο. Ὀνομάσανε τὸ κίνημα ἀντίστασης «Λευκὸ Ρόδο (White Rose)» ῾Η ὀνομασία προτάθηκε ἀπὸ τὸν Νεομάρτυρα, ἐμπνευσμένη ἀπὸ ἕνα ἀπόσπασμα τῶν «᾿Αδελφῶν Καραμαζώφ» τοῦ Ντοστογέφσκυ, τοῦ ἀγαπημένου του συγγραφέα· Εἶναι ἡ στιγμὴ ποὺ περιγράφεται ἡ ἐπιστροφὴ τοῦ Χριστοῦ στὴ γῆ, γιὰ νὰ ἀναστήσει ἐκ νεκρῶν ἕνα κοριτσάκι. «Τὸ κοριτσάκι ἀνασηκώνεται στὸ φέρετρο καὶ κοιτάζει τριγύρω, χαμογελώντας μὲ ὀρθάνοιχτα ἀπορημένα μάτια, κρατώντας ἕνα μάτσο ἀπὸ ἄσπρα τριαντάφυλλα, ποὺ εἶχαν βάλει στὰ χέρια της…». Τότε, ὁ Μέγας ῾Ιεροεξεταστὴς ἀναγνώρισε καὶ συνέλαβε τὸν Χριστὸ καὶ ἀκολούθησε ὁ περίφημος μονόλογός του…῾Αργότερα ἦρθε καὶ ὁ φοιτητὴς τῆς ἰατρικῆς Christoph Probst, μὲ τὸν ὁποῖο συνδέθηκε μία παλιὰ φιλία ἀπὸ τὸ σχολεῖο καὶ ἡ ἀδελφή του Hans, ἡ Sophia Magdalena Scholl, φοιτήτρια τῆς Βιολογίας καὶ Φιλοσοφίας, καθὼς καὶ ὁ Willi Graf, καὶ αὐτὸς φοιτητὴς τῆς ἰατρικῆς.
Αὐτόπτες μάρτυρες ἀναφέρουν, ὅτι μία βαθειὰ πίστη ὁδηγοῦσε αὐτὰ τὰ παιδιὰ νὰ ἀντισταθοῦν. Ὁ Ἀλέξανδρος, ὁ ὁποῖος ἀποδεδειγμένα ἀπὸ ἔγκυρες πηγές, ξεκίνησε τὴν ἀντίσταση – κάτι, ποὺ οἱ Γερμανικὲς ἀρχὲς στὶς ἐπίσημες γιορτὲς καὶ ἀναφορὲς ἀποσιωποῦνε – τοὺς ἐνέπνευσε μὲ ἱστορίες καὶ ποιήματα γεμάτα πνευματικότητα ἀπὸ τὴν Ρωσία, ὁδηγώντας τους πνευματικά. Συχνὰ συγκεντρώνονταν στὸ σπίτι τοῦ Hans γιὰ νὰ διαβάζουν ποιήματα καὶ ἐντρυφοῦσαν στὴ μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Ὁ Ἀλέξανδρος ἦταν σὲ θέση νὰ τοὺς ἀνοίξει τὸν θησαυρὸ τῆς ὀρθόδοξης πίστης. Σὲ γράμματα στὴν ἀδελφή της Inge ἀναφέρει ἡ Sophia, ὅτι ἦταν ὁ Ἀλέξανδρος, ὁ ὁποῖος τοὺς στήριξε ἠθικὰ καὶ πνευματικά. Εἶχε, λέει ἡ Sophia, μία εὐθυμία καὶ δύναμη, ἡ ὁποία σὲ ἀνέβαζε πάνω ἀπὸ κάθε μικροψυχία καὶ ἀμφιβολία γιὰ τὴν πίστη.
Ἂν καὶ οἱ δυό, ὁ Hans καὶ ἡ Sophie, μεγαλώσανε μὲ πολὺ πίστη καὶ ἀγάπη γιὰ τὸν Ἰησοῦ Χριστό, ὁ Ἀλέξανδρος μὲ τῆς πρεσβεῖες στὴν Παναγία καὶ στοὺς Ἁγίους τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τοὺς ἐνθάρρυνε καὶ τοὺς ἐνέπνευσε γιὰ νὰ ἔχουν τὸ θάρρος τῆς γνώμης καὶ ἀποκλειστικὰ τὴν ἀγάπη γιὰ τὴν ἀλήθεια. Ἔχοντας τὴν βαθειὰ πεποίθηση καὶ σιγουριά, ὅτι θὰ δώσουμε λόγο γιὰ ὅ,τι πράττουμε καὶ πιστεύουμε, ὁμολόγησαν χωρὶς κανέναν δισταγμὸ μπροστὰ στὰ SS καὶ ἀργότερα στὸ ναζιστικὸ δικαστήριο, ὅτι πράγματι πολέμησαν ἕνα κράτος, τὸ ὁποῖο ἦταν ἐνάντια σὲ κάθε ἠθικὴ καὶ τὴν χριστιανικὴ πίστη.
Ὁ Ἀλέξανδρος καὶ ὁ Hans ξεκίνησαν τὴν ἀντίσταση, ὅταν οἱ SS μαζεύανε τὰ ἀνάπηρα παιδιὰ ἀπὸ τὰ ἱδρύματα καὶ τὰ πήγαιναν γιὰ ἐκτέλεση ἢ θανάτωση μὲ ἀέριο. Τὸ «Λευκὸ Ρόδο» φωτοτύπησε ἀντιφασιστικὰ ποιήματα μὲ τὴν ἔκκληση στὸ Γερμανικὸ λαὸ γιὰ ἀντίσταση. Οἱ πρῶτες τέσσερες προκηρύξεις δημιουργήθηκαν ἀπὸ τὸν Ἀλέξανδρο καὶ τὸν Hans τὸν Μάιο μέχρι τὸν Ἰούλιο τοῦ 1942 καὶ στάλθηκαν στά σπίτια τῆς Νότιας Γερμανίας καὶ τῆς Αὐστρίας.
Ὅταν οἱ πρῶτες προκηρύξεις ἐμφανίστηκαν καὶ στὸ πανεπιστήμιο τοῦ Μονάχου καὶ ἔκαναν τὸν κύκλο στοὺς φοιτητές, – μία ἔκκληση νὰ πάρει κάθε πολίτης τὴν εὐθύνη ἐνάντια στὶς σκοτεινὲς ἐνέργειες μίας κλίκας τυραννίας καὶ ὁ καθένας νὰ προβάλλει παθητικὴ ἀντίσταση, γιὰ νὰ ἀναχαιτιστεῖ ἡ συνέχεια αὐτῆς τῆς ἀθεϊστικῆς μηχανῆς πολέμου – πολλοὶ φοιτητὲς ἀντέδρασαν παράξενα, μὲ ἕνα εἶδος ἐνθουσιασμοῦ. Ἄλλοι ὅμως ἀπέρριψαν αὐτὲς τὶς προκηρύξεις μὲ θυμό.
Στὰ τέλη Ἰουλίου τοῦ 1942 ὁ Ἀλέξανδρος παίρνει μέρος ἀναγκαστικὰ ὡς λοχίας ὑγειονομικοῦ στὴν ἐκστρατεία τοῦ γερμανικοῦ στρατοῦ κατὰ τῆς Ρωσίας μαζὶ μὲ τὸν Hans Scholl καὶ τὸν Willi Graf, ἀπὸ τὴν ὁποία ἀπεκόμισε μία καλύτερη κατανόηση τῆς πατρίδας του.
Μετὰ τὴν ἐπιστροφὴ στὸ Μόναχο στὶς σπουδές του, στὶς 30 Ὀκτωβρίου, ὁ Ἀλέξανδρος ἦρθε σὲ ἐπαφὴ μὲ ἄλλες ἀντιστασιακὲς ὀργανώσεις στὸ Βερολίνο καὶ τὸ «Λευκὸ Ρόδο» συντάσσει τὴν 5η προκήρυξη – μὲ ἀριθμὸς ἀντιτύπων 6000 – 9000 – , ἡ ὁποία μοιράστηκε στὸ πανεπιστήμιο καὶ στὰ γραμματοκιβώτια σὲ ὁρισμένες πόλεις τῆς Γερμανίας, μέχρι καὶ τὴν Αὐστρία καὶ στὴν Ἀγγλία.
Τέλος Ἰανουαρίου, μετὰ τὴν μάχη τοῦ Στάλινγκραντ, ξεσπάει μία φοιτητικὴ πορεία ἐναντίων τοῦ πολέμου καὶ μὲ τὴν ἀφορμὴ αὐτὴ συντάχτηκε ἀπὸ τὸ «Λευκὸ Ρόδο» ἡ 6η προκήρυξη, ἡ ὁποία μοιράστηκε στὰ σπίτια τοῦ Μονάχου. Στὶς 18 Φεβρουαρίου τὰ ἀδέλφια Sophie καὶ Hans Scholl πῆραν καὶ μοίρασαν τὰ ὑπόλοιπα φυλλάδια στὸ πανεπιστήμιο τοῦ Μονάχου. Τοὺς παρακολούθησε ὅμως ὁ θυρωρὸς Jakob Schmid καὶ ἐνημέρωσε τὰ SS. Τὰ παιδιὰ συλλαμβάνονται ἐπ΄ αὐτοφώρῳ καὶ ὁδηγοῦνται στὴν GESTAPO. Στὴ συνέχεια συλλαμβάνεται καὶ ὁ Christoph Probst ἐνῶ ὁ Ἀλέξανδρος Schmorell διαφεύγει πρὸς στιγμὴν τὴν σύλληψη.
Λίγες μέρες ἀργότερα, στὶς 22 Φεβρουαρίου γίνεται ἡ πρώτη δίκη καὶ τὰ τρία παιδιὰ καταδικάζονται ἀπὸ τὸν δικαστὴ Roland Freisler ἐν καιρῷ πολέμου γιὰ ἐσχάτη προδοσία σὲ θάνατο διὰ τοῦ ἀποκεφαλισμοῦ μὲ λαιμητόμο. Ο Hans Scholl, 25 ἐτῶν, ἡ Sophia Magdalena Scholl, 22 ἐτῶν καὶ ὁ Christoph Probst, 24 ἐτῶν, ἐκτελέστηκαν στὶς 22 Φεβρουαρίου τοῦ 1943, – κατὰ παράβαση τοῦ νόμου – τὴν ἴδια μέρα τῆς δίκης.
Ὁ Ἀλέξανδρος συλλαμβάνεται στὶς 24 Φεβρουαρίου καὶ καταδικάζεται στὶς 19 Ἀπριλίου στὴν δεύτερη δίκη, ἐπίσης ἀπὸ τὸν Roland Freisler μαζὶ μὲ τὸν Willi Graf καὶ τὸν καθηγητὴ τοὺς Prof. Kurt Huber γιὰ ἐσχάτη προδοσία σὲ θάνατο διὰ τοῦ ἀποκεφαλισμοῦ μὲ λαιμητόμο. Ὁ Ἀλέξανδρος Schmorell, 25 ἐτῶν, ὁ Kurt Huber, 50 ἐτῶν καὶ ὁ Wilhelm Graf,25 ἐτῶν, ἐκτελοῦνται στὶς 13 Ἰουλίου τοῦ 1943.
Γράμμα τοῦ Ἁγίου Ἀλεξάνδρου στοὺς γονεῖς του ἀπὸ τὴ φυλακὴ Σταντελχάϊμ τοῦ Μονάχου στὶς 18 Μαΐου 1943
Ἀγαπητοί μου γονεῖς…διάβασα πρόσφατα κάτι σὲ ἕνα πολὺ καλὸ μὲ βαθιὰ νοήματα βιβλίο ποὺ φαίνεται νὰ ταιριάζει σὲ ὅλους : «ὅσο μεγαλύτερη εἶναι ἡ τραγωδία στὴ ζωὴ κάποιου, τόσο δυνατότερη πρέπει νὰ εἶναι ἡ πίστη του. Ὅσο πιὸ πολὺ φαίνεται ὅτι εἴμαστε ἐγκαταλελειμμένοι, τόσο περισσότερο πρέπει μὲ ἐμπιστοσύνη νὰ ἐγκαταλείψουμε τὶς ψυχές μας στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ Πατέρα μας». Ὁ Ἀββᾶς Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ἔγραψε : «Εὐχαριστῶ τὸν Θεὸ γιὰ τὶς συμφορές μου καὶ ὑποτάσσομαι τελείως στὶς ἀνεξιχνίαστες βουλὲς τῆς προνοίας Του. Αὐτὸς μὲ τὴν ἀγαθότητά Του γνωρίζει ἤδη ἀπὸ τὸν καιρὸ ποὺ δημιούργησε τὸν κόσμο τὸν χρόνο καὶ τὸν τόπο τοῦ θανάτου γιὰ κάθε ἄνθρωπο». Αὐτὸ εἶναι ἀκριβῶς τὸ ἴδιο πού σᾶς εἶχα ἤδη γράψει. Θὰ ἤμουν πολὺ χαρούμενος, ἂν μπορούσατε νὰ σκὲφτεστε μὲ τὸν ἴδιο τρόπο. Τότε θὰ ἔφευγε μακριά σας ἕνα μεγάλο μέρος λύπης καὶ πόνου…
(Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ τελευταῖο γράμμα τοῦ Ἀλέξανδρου στοὺς γονεῖς του, λίγο πρὶν τὴν ἐκτέλεση)
«Μόναχο, 2 Ἰουλίου 1943
… Ἀλλὰ τώρα εἶμαι στὸ σημεῖο, ποὺ – ἀκόμα καὶ στὴ σημερινὴ κατάσταση – εἶμαι χαρούμενος, ἤρεμος καὶ αἰσιόδοξος. Μπορεῖ νὰ ἔρθει ὅ,τι θέλει. Ἐλπίζω, ὅτι ἔχετε περάσει μία παρόμοια πορεία καὶ ὅτι μετὰ τὸν βαθὺ πόνο τοῦ χωρισμοῦ μας, φτάσατε μαζί μου στὸ σημεῖο, ποὺ εὐχαριστεῖτε γιὰ τὰ πάντα τὸν Θεό.
Ὅλο αὐτὸ τὸ κακὸ ἦταν ἀπαραίτητο γιὰ μένα, νὰ ἀνοίξω τὰ μάτια μου – ὄχι μόνο γιὰ μένα, ἀλλὰ γιὰ ὅλους μας, ὅλους ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι εἶναι παθόντες καὶ ἡ οἰκογένειά μας. Ἂς ἐλπίζουμε, ὅτι καὶ ἐσεῖς ἔχετε καταλάβει τὴν ὑπόδειξη τοῦ Θεοῦ.
Ἕνα σᾶς παρακαλῶ ἀπὸ καρδιᾶς: Μὴ ξεχάστε τὸν Θεὸ !!!»
Ἀπόσπασμα τῆς 4ης προκήρυξης
«Κάθε λέξη ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Χίτλερ εἶναι ἕνα ψέμα. Ὅταν μιλᾶ γιὰ εἰρήνη, ἐννοεῖ τὸν πόλεμο καὶ ὅταν κατὰ τρόπο βλάσφημο χρησιμοποιεῖ τὸ ὄνομα τοῦ Παντοδύναμου, ἐννοεῖ τὴ δύναμη τοῦ κακοῦ, τὸν ἐκπεσόντα ἄγγελο, τὸν Σατανᾶ. Τὸ στόμα του εἶναι τὸ δύσοσμο στόμιο τῆς Κολάσεως καὶ ἡ ἰσχὺς του ἐκ βάθρων καταραμένη.
Εἶναι ἀλήθεια ὅτι πρέπει νὰ ἀγωνιστοῦμε κατὰ τοῦ ἐθνικοσοσιαλιστικοῦ τρομοκρατικοῦ κράτους μὲ ὀρθολογικὰ μέσα. Ὅμως, ὁποιοσδήποτε ἐξακολουθεῖ νὰ ἀμφισβητεῖ τὴν πραγματικότητα, τὴν ὕπαρξη δαιμονικῶν δυνάμεων, θὰ ἔχει ἀποτύχει σὲ μεγάλο βαθμὸ νὰ ἀντιληφθεῖ τὴ μεταφυσικὴ διάσταση αὐτοῦ τοῦ πολέμου. Πίσω ἀπὸ τὰ συγκεκριμένα, ὁρατὰ περιστατικά, πίσω ἀπὸ ὅλες τὶς ἀντικειμενικὲς καὶ λογικὲς διαπιστώσεις, βρίσκουμε τὸ ὑπέρλογο στοιχεῖο: Τὸν ἀγώνα ἐνάντια στὸ δαίμονα, ἐνάντια στοὺς ὑπηρέτες τοῦ Ἀντιχρίστου.
Παντοῦ καὶ πάντοτε, οἱ δαίμονες παραμόνευαν στὸ σκοτάδι, περιμένοντας τὴ στιγμὴ ποὺ ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀδύναμος: ὅταν μὲ τὴ δική του βούληση ἐγκαταλείπει τὴ θέση του στὴν τάξη τῆς Δημιουργίας, ὅπως δημιουργήθηκε γι’ αὐτὸν ἀπὸ τὸν Θεὸ ἐν ἐλευθερίᾳ – ὅταν ὑποχωρεῖ στὴ δύναμη τοῦ κακοῦ καὶ ἀποχωρίζεται ἀπὸ τὶς ἄνωθεν δυνάμεις – κι ἀφοῦ θεληματικά κάνει τὸ πρῶτο βῆμα, ὁδηγεῖται ὀλοένα στὸ ἑπόμενο μὲ ραγδαία ἐπιταχυνόμενο ρυθμό.
Παντοῦ καὶ σὲ ὅλους τους καιροὺς τῆς μεγαλύτερης κρίσης, ἔχουν ἐμφανισθεῖ ἄνθρωποι, προφῆτες καὶ ἅγιοι, ποὺ πονοῦσαν γιὰ τὴν ἐλευθερία, κήρυξαν τὸν Μοναδικὸ Θεό, καὶ μὲ τὴ βοήθειά Του ὁδήγησαν τὸν λαὸ στὴν ἀντιστροφὴ τῆς πτωτικῆς του πορείας.
Ὁ ἄνθρωπος εἶναι, βέβαια, ἐλεύθερος, ἀλλὰ χωρὶς τὸν ἀληθινὸ Θεὸ εἶναι ἀνυπεράσπιστος ἐνάντια στὸ κακό. Εἶναι σὰν καράβι χωρὶς πηδάλιο, στὸ ἔλεος τῆς θύελλας, σὰν μικρὸ παιδὶ χωρὶς τὴ μητέρα του, σὰν σύννεφο ποὺ διαλύεται στὸν ἀέρα. Καὶ σὲ ρωτάω, σὰν Χριστιανὸ ποὺ ἀγωνίζεσαι γιὰ τὴ διαφύλαξη τοῦ πιὸ πολύτιμου θησαυροῦ σου, μήπως διστάζεις, μήπως ξεπέφτεις στὴ δολιότητα, τὸν ὑπολογισμὸ καὶ τὴν ἀναβλητικότητα, μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι κάποιος ἄλλος θὰ σηκώσει τὸ χέρι γιὰ νὰ σὲ ὑπερασπίσει; Δὲν σοῦ ἔδωσε ὁ Θεὸς τὴ δύναμη καὶ τὴ θέληση νὰ ἀγωνιστεῖς; Πρέπει νὰ χτυπήσουμε τὸ κακὸ ἐκεῖ ποὺ εἶναι πιὸ δυνατό, καὶ εἶναι πιὸ δυνατὸ στὴν ἐξουσία τοῦ Χίτλερ».
Πηγή: Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν
Ποιός μπορεῖ νά διηγηθεῖ τίς ἀταξίες, πού κάνουν οἱ Χριστιανοί κατά τήν περίοδο τῶν Ἀποκρέων, καί μάλιστα στά νησιά; Στ' ἀλήθεια, θά μποροῦσε νά πεῖ κανείς, ὅτι τότε οἱ Χριστιανοί δαιμονίζονται ὅλοι, διότι χορεύουν, παίζουν, τραγουδοῦν ἀσυνείδητα, μέχρι καί αὐτοί οἱ πλέον γέροντες.
Στο ΣτΕ προσέφυγαν κάτοικοι του Ελληνικού ισχυριζόμενοι ότι η μεταβίβαση του 30% των εκτάσεων των εγκαταστάσεων του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού, της μαρίνας Ελληνικού και του Αγίου Κοσμά, στο ΤΑΙΠΕΔ προσκρούει σε συνταγματικές διατάξεις.
Στο Συμβούλιο της Επικρατείας προσέφυγαν κάτοικοι του Ελληνικού ισχυριζόμενοι ότι η μεταβίβαση του 30% των εκτάσεων των εγκαταστάσεων του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού, της μαρίνας Ελληνικού και του Αγίου Κοσμά Αττικής, στο Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ) προσκρούει σε συνταγματικές διατάξεις και σε πρόσφατη νομοθεσία.
Σύμφωνα με τους προσφεύγοντες, μεταβιβάστηκαν για 99 χρόνια στο ΤΑΙΠΕΔ, περίπου 5 εκ. τ. μ. του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού, 426.011 τ. μ. του Εθνικού Αθλητικού Κέντρου Νεότητας του Αγίου Κοσμά και 529.792 τ. μ. του πρώην Ολυμπιακού Κέντρου Ιστιοπλοΐας, τη στιγμή που, όπως υποστηρίζουν, ο αιγιαλός, η παραλία, η χερσαία ζώνη της μαρίνας, τα δημόσια δάση και οι δασικές εκτάσεις υπάγονται στη δημόσια περιουσία του κράτους, η οποία είναι αναπαλλοτρίωτη.
Η μεταβίβαση των επίμαχων εκτάσεων στο ΤΑΙΠΕΔ έρχεται σε αντίθετη με τη συνταγματικά κατοχυρωμένη αρχή της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας (αρθρ. 5 Σ.), του κοινωνικού κράτους (αρθρ. 25 Σ.) και της λαϊκής κυριαρχίας ως βάσης του πολιτεύματος (αρθρ. 1). Παράλληλα δε, παραβιάζεται το δικαίωμα στο περιβάλλον (αρθρ. 24 Σ.). Επίσης, σύμφωνα με το σχετικό δικόγραφο, η ανωτέρω μεταβίβαση είναι αντίθετη με τις διατάξεις των Ν. 3943/2011 και Ν. 4062/2012, με τις οποίες προβλέπεται ότι για τη μεταβίβαση της κυριότητας ακινήτων στην εταιρεία «Ελληνικό Α.Ε.» απαιτείται νόμος και όχι απόφαση της Διϋπουργικής Επιτροπής Αναδιαρθρώσεων και Αποκρατικοποιήσεων, όπως συνέβη εν προκειμένω.
Τέλος, σημειώνεται ότι, σύμφωνα με τους προσφεύγοντες, η απόφαση της Διϋπουργικής Επιτροπής θα έπρεπε να υπογραφεί και από τον υπουργό Πολιτισμού, καθώς στην επίμαχη έκταση υπάρχουν πολύ σημαντικοί αρχαιολογικοί χώροι, ενώ, όπως επισημαίνεται, η χερσόνησος του Αγίου Κοσμά είναι κηρυγμένος αρχαιολογικός χώρος.
Μὲ αὐτὸν τὸν τίτλο καθημερινὴ ἀθηναϊκὴ έφημερίδα («Δημοκρατία» 7-3-2013) τὴν παραμονὴ τῆς παγκόσμιας ἡμέρας τῆς Γυναίκας δημοσίευσε συγκλονιστικὰ στοιχεῖα ὡς πρὸς τὴ μείωση τῶν γεννήσεων στὴ χώρα μας.
Ὁ δείκτης γονιμότητος γιὰ τὴν ὁμαλὴ ἀναπαραγωγὴ καὶ ἀνάπτυξη ἑνὸς ἔθνους πρέπει νὰ εἶναι πάνω ἀπὸ 2,1. Στὴν πατρίδα μας ὅμως κυμαίνεται γενικῶς μαζὶ μὲ τὶς μὴ Ἑλληνίδες στὸ 1,39, ἐνῶ στὶς καθαρὰ Ἑλληνίδες ὑπηκόους βρίσκεται κάτω ἀπὸ τὸ 1. Γι’ αὐτὸ ἡ Ἑλλάδα ἀπὸ ἀπόψεως γονιμότητος καὶ ἀναπαραγωγῆς μεταξὺ 220 χωρῶν βρίσκεται στὴν 199η θέση.
Ἀπὸ ἐπίσημα στοιχεῖα ποὺ ἔδωσε στὴ δημοσιότητα ὁ διευθυντὴς τῆς Β΄ Μαιευτικῆς καὶ Γυναικολογικῆς Κλινικῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν στὸ Ἀρεταίειο Νοσοκομεῖο κ. Γεώργιος Κρεατσᾶς σὲ πρόσφατη συνέντευξή του, προκύπτει ὅτι μεταξὺ τῶν ἐτῶν 2009 καὶ 2010 γεννήθηκαν 3.167 λιγότερα βρέφη ἀπὸ ἄλλοτε.
Ἔτσι ὁ δείκτης τοῦ θανάτου, ποὺ εἶναι 9,3%, ταυτίζεται σχεδὸν μὲ τὸν δείκτη τῶν γεννήσεων, ποὺ εἶναι 9,8%.
Καὶ οἱ κάτοικοι τῆς χώρας μας, ἐνῶ τὸ 2001 ἦταν 10.964.020, τὸ 2011 ἔγιναν 10.815.195, παρ’ ὅλο ποὺ οἱ ἀλλοδαποί, ποὺ τὸ 2001 ἐπίσημα ἦταν 300.000, τὸ 2011 ξεπέρασαν τὸ 1.300.000 ἐπίσημα.
Εἶναι φανερὸ ὅτι φθίνουμε ὡς Ἕλληνες. Τὸ θέμα εἶναι σοβαρότατο. Ἔχει σχέση μὲ τὴν ἐπιβίωση τοῦ Γένους μας. Βέβαια σημαντικὴ αἰτία γι’ αὐτὴ τὴ θλιβερὴ κατάσταση εἶναι ἡ λεγόμενη οἰκονομικὴ κρίση τῶν ἡμερῶν μας, ποὺ ταλαιπωρεῖ τὴν πατρίδα μας. Δύσκολες ὅμως οἰκονομικὲς συνθῆκες γνώρισε καὶ ἄλλοτε ἡ χώρα μας. Δὲν παρέβαιναν ὅμως ποτὲ οἱ πατέρες μας καὶ οἱ πάπποι μας τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ μὲ τὴν ἄρνηση τῆς τεκνογονίας καὶ γι’ αὐτὸ δὲν τοὺς ἐγκατέλειψε ποτὲ ὁ παντοδύναμος Κύριος.
Ὑπάρχουν καὶ σήμερα φτωχὲς περιοχὲς στὴν Ἑλλάδα μας, ὅπως ἡ ἀκριτικὴ Κάλυμνος ποὺ εἶναι γεμάτη μὲ παιδιά. Ἡ Κάλυμνος ἔχει ἀναγνωρισθεῖ ἐπίσημα ὡς ἡ πρώτη πολύτεκνη περιοχὴ τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως. Οἱ Καλύμνιοι ὅμως εἶναι πιστοὶ καὶ εὐσεβεῖς Χριστιανοὶ καὶ κάθε Κυριακὴ καὶ μεγάλη ἑορτὴ γεμίζουν τὶς ἐκκλησίες τους.
Δὲν φταίει ἑπομένως κυρίως καὶ μόνο ἡ οἰκονομικὴ κρίση γιὰ τὴν ὀλιγοτεκνία καὶ φυγοτεκνία, ἀλλὰ εὐθύνονται καὶ ἡ ὀλιγοπιστία καὶ ἡ κοσμικὴ καὶ ἁμαρτωλὴ ζωή.
Μεγάλη εὐθύνη ἔχει καὶ ἡ Κυβέρνηση, ποὺ δὲν βοηθεῖ ὅσο πρέπει τοὺς γενναίους πολυτέκνους μας. Ἂς κάνουμε λοιπὸν ὅλοι τὸ χρέος μας, ἂν θέλουμε νὰ ζήσει ἡ πατρίδα μας.
ΠΗΓΗ: Περιοδικό «Ο ΣΩΤΗΡ»
