1. Τὸν μητροπολίτη Μεσσηνίας καλύπτει ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης, ἀλλὰ μένει ὁ ἴδιος ἀκάλυπτος
Σὲ προηγούμενο ἄρθρο μας μὲ τίτλο «Μεταλλαγμένη καὶ ἀλλοιωμένη ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος» , εἴχαμε ἐπισημάνει ὅτι, ἐνῶ ἐξ ἀρχῆς ἀλλὰ καὶ κατὰ τὴν ἐξέλιξη τῆς προσυνοδικῆς διαδικασίας ὅλοι ἐπίστευαν καὶ ἔλεγαν ὅτι ἡ Σύνοδος ἐκαλεῖτο νὰ καλύψει ἐπὶ οἰκουμενικοῦ ἐπιπέδου τὸ κενὸ τῆς συνοδικότητος ποὺ ὑπῆρχε ἐπὶ αἰῶνες, εἴτε θεωρήσει κανεὶς ὡς τελευταία οἰκουμενικὴ σύνοδο τὴν Ζ´ (787) ἐναντίον τῶν εἰκονομάχων, εἴτε τὶς δύο ἄλλες ποὺ θεωροῦνται ὡς οἰκουμενικές, τὴν ἐπὶ Φωτίου (879-880) καὶ τὴν ἡσυχαστικὴ τοῦ 1351, αἰφνιδίως καὶ ἐνῶ βρισκόμαστε στὰ πρόθυρα τῆς συγκλήσεως τῆς Συνόδου προσπαθοῦν κάποιοι νὰ μᾶς μάθουν καὶ νὰ μᾶς διδάξουν ὅτι ἡ Σύνοδος δὲν συγκαλεῖται ὡς οἰκουμενική, ἀλλὰ εἶναι μία...
ἁπλὴ πανορθόδοξη Σύνοδος, στὴν ὁποία θὰ ἀκολουθήσουν σύντομα καὶ ἄλλες.
Εἴχαμε ἐκπλαγῆ ὅταν πληροφορηθήκαμε ὅτι σὲ ἐπίσημη ἐνημέρωση ποὺ ἔκανε στὸ σῶμα τῆς ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος πρὶν ἀπὸ ἕνα ἔτος, στὶς 8 Ὀκτωβρίου τοῦ 2014 ὁ μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος, ἐκπρόσωπος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στὶς προσυνοδικὲς Ἐπιτροπὲς καὶ Διασκέψεις εἶπε ἐπὶ λέξει: «Ἡ ἰδία ἡ θεματολογία, ὡς αὕτη καθωρίσθη πανορθοδόξως καὶ ὁμοφώνως καὶ ὁ σκοπὸς τῆς συγκλήσεως τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου, προσδιορίζει καὶ τὸν χαρακτῆρα Αὐτῆς τῆς Συνόδου οὐχὶ ὡς Οἰκουμενικῆς, ἀλλ᾽ ὡς ῾Αγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας»[1].
Ἡ ἔκπληξή μου ὀφειλόταν εἰς τὸ ὅτι μετέχων γιὰ κάποιο χρονικὸ διάστημα τῶν προσυνοδικῶν Ἐπιτροπῶν καὶ Διασκέψεων, ὡς θεολογικὸς σύμβουλος τῆς ἀντιπροσωπίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἐγνώριζα ἐκ τῶν ἔσω ὅτι ἐπισήμως ἡ Σύνοδος ἐθεωρεῖτο ὡς Οἰκουμενικὴ καὶ συνεκαλεῖτο ὡς Οἰκουμενική, ὀνομάσθηκε ὅμως Ἁγία καὶ Μεγάλη, διότι ἡ ἀναγνώριση τῆς οἰκουμενικότητος ἔπρεπε νὰ ἀφεθεῖ στὴν συνείδηση τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας. Ἐγνώριζα ἐπίσης ἀπὸ τὴν μελέτη τῆς σχετικῆς βιβλιογραφίας καὶ τῶν σχετικῶν κειμένων, ὅτι ὅλοι αὐτὸ ἐπίστευαν· καὶ ἐκεῖνοι ποὺ εἶχαν τὴν πρωτοβουλία τῆς συγκλήσεως καὶ τῆς προετοιμασίας, ἀλλὰ καὶ ὅσοι ἀντιδροῦσαν στὴν σύγκληση. Στὸ μνημονευθὲν ἄρθρο μου ἐνδεικτικὰ παρέθεσα σχετικὲς μαρτυρίες τοῦ μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος Μελίτωνος, ὁ ὁποῖος προήδρευσε σὲ πολλὲς προσυνοδικὲς Ἐπιτροπὲς καὶ Διασκέψεις, τοῦ μητροπολίτου Μυτιλήνης Ἰακώβου, ὡς προέδρου τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς ἐπὶ τῶν ὑποθέσεων τοῦ Ἐξωτερικοῦ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ τῶν δύο Ἁγίων Γερόντων, τοῦ Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς καὶ τοῦ Ἁγίου Φιλοθέου Ζερβάκου, τοῦ ὁποίου ἀναμένεται ἡ ἐπίσημη ἁγιοκατάταξη.
Διερωτόμουν λοιπὸν καὶ διερωτῶνται ὅλοι οἱ εἰδότες: Τί συνέβη ἐν τῷ μεταξύ, καὶ ἄλλαξε ὁ χαρακτήρας καὶ ἡ φύση τῆς Συνόδου; Γιατί τώρα πρὸς τὸ τέλος τῆς ἀφαιρεῖται τὸ γνώρισμα τῆς οἰκουμενικότητας; Ὅλοι προηγουμένως δὲν ἤξεραν τί ἔκαναν καὶ τί ἔλεγαν; Καὶ ἐὰν κατὰ τὸ μακρὸ αὐτὸ διάστημα τῆς προετοιμασίας, μοναδικὸ στὴν μακραίωνα συνοδικὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, συνέβη κάτι ποὺ ὁδήγησε σ᾽ αὐτὴν τὴν ἀλλαγή, τί εἶναι αὐτὸ καὶ πῶς καὶ πότε συνέβη; Ποιά Προπαρασκευαστικὴ Ἐπιτροπὴ ἢ Προσυνοδικὴ Διάσκεψη τὸ συζήτησε, τὸ ἐπρότεινε καὶ τὸ ἀποφάσισε; Τὸ γνωρίζουν καὶ τὸ ἀποδέχθηκαν οἱ σύνοδοι τῶν τοπικῶν αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν; Ἀρκεῖ μία ἁπλὴ ἐνημέρωση γι᾽ αὐτὴν τὴν οὐσιώδη μεταλλαγὴ καὶ ἀλλοίωση; Δὲν ἐχρειάζετο συζήτηση καὶ λήψη ἀποφάσεων;
Ὅ,τι ἀντισυνοδικὸ καὶ ἀντιδεοντολογικὸ ἔπραξε ὁ μητροπολίτης Μεσσηνίας ἐνημερώνοντας ἁπλῶς τὴν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος γιὰ ἀποφάσεις ποὺ λαμβάνονται ἀλλοῦ, ἀντὶ νὰ ζητήσει ἐπ᾽ αὐτοῦ τὴν γνώμη τῆς Ἱεραρχίας, ἔπραξε καὶ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἐνημερώνοντας ἁπλῶς τὴν Ἱεραρχία τοῦ Θρόνου (29 Αὐγούστου 2015), ἡ ὁποία κατὰ τὸ ἥμισυ ἀνῆκε σὲ ἄλλο σῶμα, στὸ σῶμα τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Εἶναι καὶ αὐτὸ κάτι πρωτόγνωρο καὶ μοναδικό, ἀνώμαλο πάντως καὶ ἀντικανονικό, καὶ στὴν ἀνθρώπινη φυσιολογία καὶ στὴν συνοδικὴ ἱστορία· τὸ νὰ ἀνήκεις δηλαδὴ συγχρόνως σὲ δύο σώματα. Ἀναφερόμενος, λοιπόν, ὁ πατριάρχης στὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδο ἐπιβεβαίωσε τὰ ὅσα εἶπε ὁ Μεσσηνίας Χρυσόστομος καὶ τὸν ἐκάλυψε, ἄφησε ὅμως ἀκάλυπτο τὸν ἑαυτό του, ἀφοῦ ἀπορρίπτει τὴν περὶ τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου γνώμη ποὺ εἶχαν ἐπιφανεῖς ἱεράρχες τοῦ Θρόνου, πρόεδροι τῶν Προσυνοδικῶν Ἐπιτροπῶν καὶ Διασκέψεων, ὅπως ὁ Γέροντάς του μητροπολίτης Χαλκηδόνος Μελίτων Χατζῆς, καὶ ὁ Μύρων, μετέπειτα Ἐφέσου, Χρυσόστομος Κωνσταντινίδης, καὶ πολλοὶ ἄλλοι. Ἀκυρώνει καὶ ἀνατρέπει τὴν σταθερὴ καὶ ἐπίσημη γραμμὴ τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως, ὅπως τὴν καθόρισε ὁ ἴδιος ὁ πατριάρχης Ἀθηναγόρας ποὺ ἐπανέφερε θερμὰ καὶ δραστήρια τὸ θέμα τῆς συγκλήσεως τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου, κατανοουμένης ὡς Οἰκουμενικῆς, ὅπως σὲ λίγο καὶ πάλι θὰ δείξουμε.
Ὡς πατριάρχης μὲ ηὐξημένο, λόγῳ τοῦ ἀξιώματος, κῦρος ὁ κ. Βαρθολομαῖος προχώρησε περισσότερο ἀπὸ τὸν Μεσσηνίας καὶ μᾶς ἔμαθε ἀντιπατερικὰ καὶ μεταπατερικά, ἀλλὰ καὶ ἀντίθετα πρὸς τὴν γραμμὴ τῆς ἰδίας του Ἐκκλησίας, γιατί δὲν μποροῦμε νὰ θεωροῦμε τὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδο ὡς οἰκουμενική: Γιατὶ θὰ λείπουν οἱ ἀδελφοί μας Χριστιανοὶ τῆς Δύσεως, γιατὶ τώρα ἡ Ἐκκλησία εἶναι διηρημένη, ἐλλιπής, καὶ δὲν μπορεῖ ἕνα διηρημένο μέρος νὰ κάνει οἰκουμενικὴ σύνοδο χωρὶς τὸ ἄλλο, ἐπιβεβαιώνοντας ὅσα ἡ «Σύναξη Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν» τοῦ ὑπέδειξε ὡς αἱρέσεις καὶ πλάνες στὸ κείμενο ποὺ ἐκυκλοφόρησε καὶ ὑπογράφτηκε ἀπὸ πολλούς, ἀρχιερεῖς, ἱερεῖς, ἱερομονάχους, μοναχοὺς καὶ λαϊκούς, μὲ τίτλο «Ἡ Νέα Ἐκκλησιολογία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου»[2].
2. Εἴμαστε ἐλλιπὴς Ἐκκλησία χωρὶς τοὺς Δυτικούς;
Θὰ παραθέσουμε καὶ θὰ σχολιάσουμε τὰ ὅσα εἶπε ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος γιὰ τὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδο, ἀντίθετα πρὸς τὴν γραμμὴ τῶν πρὸ αὐτοῦ ὑπευθύνων τῆς προετοιμασίας τῆς Συνόδου, θὰ προσθέσουμε μερικὲς ἀκόμη ἐνδεικτικὲς μαρτυρίες γιὰ τὸν οἰκουμενικὸ χαρακτήρα τῆς Συνόδου, συμπληρώνοντας ὅσες στὸ προηγούμενο ἄρθρο μνημονεύσαμε, καὶ θὰ προσπαθήσουμε νὰ ἀνιχνεύσουμε τοὺς λόγους γιὰ τοὺς ὁποίους κάποιο ἄγνωστο ἢ γνωστό «Διευθυντήριο», δὲν θέλει ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος νὰ θεωρηθεῖ ὡς οἰκουμενική. Εἶπε λοιπὸν ὁ πατριάρχης πρὸς τοὺς ἱεράρχες τοῦ Θρόνου, πολλοὶ τῶν ὁποίων, οἱ τῶν «Νέων Χωρῶν», εἶναι καὶ ἱεράρχες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος: «Δευτέρα παρατήρησις ἐπὶ τοῦ θέματος τούτου εἶναι ἡ διευκρίνησις περὶ τῆς φύσεως τῆς συγκαλουμένης Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου. Κατὰ τὴν ἐπιλογὴν τῆς ὀνομασίας τῆς Συνόδου ταύτης ὑπὸ τῆς Α´ Προσυνοδικῆς Πανορθοδόξου Διασκέψεως ἀπεφεύχθη συνειδητῶς ὁ χαρακτηρισμὸς αὐτῆς ὡς Οἰκουμενικῆς Συνόδου διὰ τὸν λόγον ὅτι δὲν καλοῦνται ὡς μέλη αὐτῆς οἱ ἐκ τῆς Δύσεως Χριστιανοί, ὡς συνέβαινε πάντοτε ἐν τῇ ἀρχαίᾳ Ἐκκλησίᾳ κατὰ τὴν σύγκλησιν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Ἡ αὐθεντία τῆς Συνόδου ταύτης ἐκτείνεται συνεπῶς, μόνον εἰς τὸν χῶρον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, χωρὶς τοῦτο νὰ σημαίνῃ ὅτι δὲν δύναται νὰ λάβῃ αὕτη ἀποφάσεις ἀναφερομένας εἰς τὰς σχέσεις τῆς Ὀρθοδοξίας πρὸς τὸν λοιπὸν χριστιανικὸν κόσμον».
Ὑπάρχει ἐν πρώτοις στὴν διευκρίνηση αὐτὴ μία παραπλάνηση καὶ παραπληροφόρηση τοῦ σώματος τῆς Ἱεραρχίας, ἡ ὁποία στηρίζεται σὲ σαθρό, ψεύτικο ἐπιχείρημα. Ἀδυνατοῦντες οἱ ἰθύνοντες τὰ τῆς Συνόδου νὰ δικαιολογήσουν τὸ πῶς ἡ ῾Αγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος, προετοιμαζόμενη καὶ θεωρούμενη ὡς οἰκουμενική, κατέληξε νὰ θεωρεῖται μία συνήθης πανορθόδοξη Σύνοδος, ἐπικαλοῦνται ψευδῶς ἀνύπαρκτη ἀπόφαση τῆς Α´ Προσυνοδικῆς Πανορθοδόξου Διασκέψεως, ἡ ὁποία δῆθεν συνειδητῶς ἀπέφυγε τὸν χαρακτηρισμὸ τῆς Συνόδου ὡς Οἰκουμενικῆς καὶ ἐπέλεξε τὴν ὀνομασία Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος. Εἶναι σὰ νὰ λένε πρὸς ὅλους μας: Γιατί διαμαρτύρεσθε ποὺ θεωροῦμε ὅτι ἡ Σύνοδος δὲν εἶναι οἰκουμενική; Ὑπάρχει γι᾽ αὐτὸ πανορθόδοξη ἀπόφαση καὶ συναίνεση τὴν ὁποία ἐμεῖς ἀκολουθοῦμε. Πολὺ χειρότερη εἶναι ἡ αἰτιολόγηση ποὺ ἔκανε δῆθεν ἡ Α´ Προσυνοδικὴ Πανορθόδοξη Διάσκεψη γιὰ τὴν ἐπιλογὴ τῆς ὀνομασίας· καὶ ἡ αἰτιολόγηση αὐτή, ποὺ δὲν εἶναι βέβαια τῆς Πανορθόδοξης Διάσκεψης, ὅπως θὰ δείξουμε, ἀλλὰ τοῦ πατριάρχου Βαρθολομαίου, συνιστᾶ ἐκκλησιολογικὴ πλάνη καὶ αἵρεση. Λέγει λοιπὸν ὁ πατριάρχης, καὶ ὄχι ἡ Πανορθόδοξη Διάσκεψη, ὅτι συνειδητὰ ἀποφεύγουμε τὴν ὀνομασία «Οἰκουμενικὴ Σύνοδος», «διὰ τὸν λόγον ὅτι δὲν καλοῦνται ὡς μέλη αὐτῆς οἱ ἐκ τῆς Δύσεως Χριστιανοί, ὡς συνέβαινε πάντοτε ἐν τῇ ἀρχαίᾳ Ἐκκλησίᾳ κατὰ τὴν σύγκλησιν Οἰκουμενικῶν Συνόδων». Τί νὰ πεῖ κανεὶς καὶ τί νὰ ὁμολογήσει γι᾽ αὐτὴν τὴν ἀντιαποστολική, ἀντιπατερική, ἀντικανονική, ἀντορθόδοξη, αἱρετικὴ δήλωση ποὺ προδίδει πλήρη ἄγνοια τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας, τῆς συνοδικῆς παραδόσεως, τῆς κανονικῆς τάξεως, τῆς δογματικῆς διδασκαλίας καὶ τῆς ὀρθόδοξης ἐκκλησιολογίας; Ποῦ ζεῖ ὁ συντάκτης αὐτοῦ τοῦ κειμένου; Χίλια χρόνια πρίν; Δὲν γνωρίζει ὅτι ἐδῶ καὶ περισσότερο ἀπὸ χίλια χρόνια «οἱ ἐκ τῆς Δύσεως Χριστιανοί» δὲν εἶναι μέλη τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας; Ὅτι μέλη τῆς Ἐκκλησίας, τῆς θριαμβεύουσας καὶ τῆς στρατευομένης, εἶναι ὅσοι μποροῦν νὰ μνημονεύονται κατὰ τὴν τέλεση τῆς Προσκομιδῆς, καὶ ὅτι τὸ δισκάριο τῆς Προσκομιδῆς, κυκλικὸ καθὼς εἶναι, παριστᾶ τὴν καθολικότητα τῆς Ἐκκλησίας; Ὅσοι δὲν μνημονεύονται στὸ Ἅγιο Δισκάριο καὶ κατ᾽ ἐπέκτασιν δὲν μετέχουν καὶ τοῦ Ἱεροῦ Ποτηρίου, εἶναι ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας καὶ δὲν δικαιοῦνται, εἴτε εἶναι αἱρετικοὶ εἴτε εἶναι σχισματικοί, οὔτε νομιμοποιοῦνται νὰ μετέχουν στὴν συνοδικὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Στὴν ἐποχὴ τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων ἀσφαλῶς μετεῖχαν καὶ οἱ ἐκ τῆς Δύσεως ἐπίσκοποι, διότι τότε ἡ Δύση ἦταν Ὀρθόδοξη καὶ δὲν εἶχε ἀποκοπῆ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Εἶναι ἐπιχείρημα αὐτό; Οἱ Ὀρθόδοξοι μετέχουν τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, οἱ αἱρετικοὶ καὶ σχισματικοὶ ὄχι· μετέχουν μόνον γιὰ νὰ ἀπολογηθοῦν γιὰ τὶς αἱρέσεις καὶ τὰ σχίσματα, καί, ἂν δὲν τὰ ἀποκηρύξουν, καταδικάζονται καὶ ἀναθεματίζονται. Ὁ Παπισμὸς καὶ μόνον γιὰ τὴν αἵρεση τοῦ Filioque ἔχει προδρομικὰ καταδικασθῆ ἀπὸ πολλὲς οἰκουμενικὲς συνόδους ποὺ ἀπαγορεύουν κάθε προσθήκη στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, ἀλλὰ καὶ ὁριστικὰ ἀπὸ τὴν θεωρούμενη ὡς Η´ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο τοῦ 879-80, ποὺ συνεκάλεσε ὁ Μ. Φώτιος, στὴν ὁποία μάλιστα παρίσταντο καὶ ἐκπρόσωποι τῆς Ὀρθόδοξης τότε Δύσης. Ἡ θεωρούμενη ἐπίσης ὡς Θ´ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος τοῦ 1351 καταδίκασε στὸ πρόσωπο τοῦ Βαρλαὰμ Καλαβροῦ τὴν δυτικὴ αἵρεση περὶ κτιστῆς Χάριτος, καὶ ὅλες οἱ σύνοδοι κατὰ τὴν περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας, Πανορθόδοξες μάλιστα, πρωτοστατούσης τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως μέχρι τὸ τέλος τοῦ 19ου αἰῶνος, καταδίκασαν μὲ μεγάλη αὐστηρότητα τὸν «ὁρμαθὸν τῶν αἱρέσεων», ὅπως λέγουν, τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Προτεσταντισμοῦ[3].
Σὲ κανενὸς Ὀρθοδόξου τὸ ὑγιὲς κεφάλι δὲν θὰ περνοῦσε ποτὲ ἡ γνώμη ὅτι ἡ ἀπουσία τῶν αἱρέσεων καὶ τῶν σχισμάτων καθιστᾶ ἐλλιπῆ, ἐλλειματικὴ τὴν Ἐκκλησία, τῆς ἀφαιρεῖ τὴν ἑνότητα καὶ τὴν καθολικότητα, εἶναι μέρος τῆς Ἐκκλησίας ὄχι τὸ ὅλον. Δὲν μᾶς φτάνει ποὺ ὁ πάπας μᾶς θεωρεῖ ἐλλειματικούς, μὲ ἐλλατωμένη ἐκκλησιαστικότητα, ἐπειδὴ δὲν ἀναγνωρίζουμε τὸν πάπα, μᾶς προστέθηκε τώρα καὶ ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος ὡς συνήγορός του στὰ περὶ ἐλλιποῦς ἐκκλησιαστικότητος, ἀφοῦ μᾶς διδάσκει ὅτι χωρὶς αὐτοὺς δὲν μποροῦμε νὰ συγκαλέσουμε Οἰκουμενικὴ Σύνοδο. Εἶπε ἢ ἔγραψε ποτὲ πρὸς τοὺς φίλους του Παπικοὺς ὅτι ὅλες οἱ σύνοδοι ποὺ συνεκάλεσε ὁ πάπας μετὰ τὴν Ζ´ ὡς οἰκουμενικές, καὶ ἔχουν ξεπεράσει τὶς εἴκοσι, δὲν εἶναι οἰκουμενικές, γιατὶ ἀπουσιάζουν οἱ Ὀρθόδοξοι; Ἀλλὰ καὶ νὰ τὸ ἔλεγε, ποιός θὰ ἄκουγε τὴν γνώμη του; Ὁ πάπας σφετερίζεται, κλέβει τὸ δικαίωμα τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας καὶ συγκαλεῖ Οἰκουμενικὲς Συνόδους, καὶ ἡ οἰκοδέσποινα Ἐκκλησία δὲν δεσπόζει εἰς τὰ τοῦ οἴκου της, ἀμφισβητοῦν τὰ δικαιώματά της οἱ ἀξιωματοῦχοι της καὶ τὰ παιδιά της;
Ἡ ἑνότητα ὅμως καὶ ἡ καθολικότητα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι δεδομένα, δὲν εἶναι ζητούμενα, ἔστω καὶ ἂν ὑπάρχουν αἱρέσεις καὶ σχίσματα, ποὺ δὲν ἔλειψαν στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας, μὲ μεγάλο ἀριθμὸ ὀπαδῶν καὶ σὲ μεγάλη γεωγραφικὴ ἔκταση. Ἡ ἔκπτωση καὶ ἡ ἀποκοπὴ τμημάτων ἀπὸ τὴν καθολική, τὴν οἰκουμενικὴ Ἐκκλησία δὲν παραβλάπτει τὴν ἑνότητα καὶ ὁλοκληρία της. Διαφορετικά, ἂν λάβει κανεὶς ὑπ᾽ ὄψιν πόσες αἱρέσεις καὶ σχίσματα ἀποκόπηκαν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, τὸν καιρὸ μάλιστα ποὺ συνεκαλοῦντο οἱ Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι, ἔπρεπε νὰ εἶχε ἐκλείψει ὁ θεσμὸς τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, διότι χωρὶς τὶς αἱρετικὲς αὐτὲς κοινότητες, δὲν θὰ μποροῦσε ἡ Ἐκκλησία νὰ συγκαλέσει Οἰκουμενικὴ Σύνοδο. Ἔχει γι᾽ αὐτὸ ἀπόλυτο δίκαιο ὁ ἀγρυπνῶν στὶς ἐπάλξεις τῆς Ὀρθοδοξίας μητροπολίτης Πειραιῶς Σεραφείμ, ὁ ὁποῖος σὲ πρόσφατο κείμενό του, σχολιάζοντας πολλὰ σημεῖα τῆς εἰσηγήσεως τοῦ πατριάρχου Βαρθολομαίου, ποὺ ἐξεφώνησε πρὸς τοὺς Ἱεράρχες τοῦ Θρόνου στὸ Φανάρι (29.8.2015), γιὰ τὸ θέμα τοῦ ὀνόματος τῆς Συνόδου μεταξὺ ἄλλων λέγει καὶ τὰ ἑξῆς: «Ἡ θέση τοῦ Παναγιωτάτου ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δὲν δύναται πλέον νὰ συγκαλεῖ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο ἐξ αἰτίας τῆς μὴ συμμετοχῆς τῶν Δυτικῶν, εἶναι παντελῶς ἐσφαλμένη. Οὐσιαστικὰ διακηρύσσει μὲ τὴν θέση του αὐτὴ ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἐλλειματική, ἀσθενὴς καὶ ἀτελὴς Ἐκκλησία, καὶ μόνο ὅταν “ἑνωθεῖ” μὲ τὸν Παπισμὸ καὶ τὸν Προτεσταντισμὸ θὰ εἶναι τέλεια Ἐκκλησία, ὁπότε θὰ μπορεῖ τότε μαζὶ μὲ τοὺς Δυτικοὺς νὰ συγκαλεῖ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο. Ἡ θέση, ὅμως, αὐτὴ ἀπέχει παρασάγκας ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογία»[4].
Φαίνεται μάλιστα ὅτι ἡ ἐσφαλμένη αὐτὴ ἐκκλησιολογικὴ θέση τοῦ πατριάρχου, τοῦτ᾽ αὐτὸ αἱρετική, δὲν εἶναι ἐκ παραδρομῆς καὶ στιγμιαίας παρεκκλίσεως, ἢ θεολογικῆς ἀγραμματοσύνης κάπoιου συντάκτου ποὺ τὸν ἐμπιστεύθηκε ὁ πατριάρχης, ἀλλὰ συνεχὴς καὶ σταθερὴ θέση, ὅπως φαίνεται καὶ ἀπὸ τὸ κείμενο ποὺ ἐκυκλοφόρησε ἡ «Σύναξις Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν» μὲ τίτλο «Ἡ νέα Ἐκκλησιολογία τοῦ Οἰκουμενικοῦ πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου», τὸ ὁποῖο ὑπέγραψαν ὀκτὼ ἀρχιερεῖς, ἑκατοντάδες κληρικῶν καὶ μοναχῶν καὶ χιλιάδες ἁπλῶν ἐνσυνειδήτων Ὀρθοδόξων πιστῶν.
3. Δὲν ἀποφάσισε ποτὲ ἡ Α´ Προσυνοδικὴ Πανορθόδοξη Διάσκεψη ὅτι ἡ Σύνοδος δὲν εἶναι Οἰκουμενική
Τὸ ἐξοργιστικὸ καὶ ἀποκαρδιωτικὸ πάντως εἶναι ὅτι ἰσχυρίζεται ψευδῶς ὁ συντάκτης τοῦ πατριαρχικοῦ κειμένου ὅτι ἡ Α´ Προσυνοδικὴ Πανορθόδοξη Διάσκεψη, ἐπέλεξε ἀντὶ τοῦ «Οἰκουμενικὴ Σύνοδος», τὸν ὅρο «Ἁγία καὶ Μεγάλη Συνόδος», ἐπειδὴ δὲν μετέχουν, «οἱ ἐκ τῆς Δύσεως Χριστιανοί». Κατὰ τὴν μακροχρόνια ἐνασχόλησή μας μὲ τὰ συνοδικὰ θέματα οὐδέποτε συναντήσαμε ἢ ἀκούσαμε τέτοια γνώμη, ἀποδιδόμενη μάλιστα σὲ ἐπίσημη πανορθόδοξη ἀπόφαση. Γνωρίζαμε ὅτι εἶχε διατυπώσει παρόμοια γνώμη καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Θεσσαλονίκης καὶ κατόπιν τῶν Ἀθηνῶν[5]. Ἀλλὰ ξαφνικὰ αὐτὴ ἡ μεμονωμένη, ἀδιανόητη ἐκκλησιολογικὰ γνώμη, νὰ ἀποδίδεται σὲ πανορθόδοξη ἀπόφαση καὶ νὰ προσλαμβάνει πανορθόδοξο κῦρος, μόνο μαγικὰ θὰ μποροῦσε νὰ γίνει. Ἐπειδὴ ὅμως ἀλάθητος δὲν εἶναι κανείς, ἀλλὰ μόνον ὁ προσφιλὴς σὲ κάποιους «Ὀρθοδόξους» πάπας, ἐλέγξαμε σχολαστικὰ τὰ πρακτικὰ τῆς Α´ Προσυνοδικῆς Πανορθόδοξης Διάσκεψης μήπως καὶ δὲν εἴχαμε προσέξει αὐτὴν τὴν ἀπόφαση. Καὶ ὄχι μόνον δὲν βρήκαμε τίποτε σχετικό, ἑπομένως «ἄνθρακες ὁ θησαυρός», καὶ ὅλα τὰ κρυφά «ὑπὸ τοῦ φωτὸς φανεροῦνται», ἐπὶ πλέον ὑπάρχει καταχωρισμένη στὰ Πρακτικὰ «Ἔκθεσις τοῦ Γραμματέως ἐπὶ τῆς πορείας τῆς προπαρασκευῆς τῆς Συνόδου» μητροπολίτου Ἑλβετίας κυροῦ Δαμασκηνοῦ, τοῦ καλύτερου γνώστη ὅλων τῶν σχετικῶν θεμάτων, λόγῳ τῆς ἐνεργοῦ καὶ ἐκτεταμένης συμμετοχῆς του, ἡ ὁποία διαψεύδει τὸν ἰσχυρισμὸ τοῦ πατριάρχου περὶ τῆς ἀπουσίας τῶν ἐκ Δύσεως Χριστιανῶν, ὡς λόγου γιὰ τὸν ὁποῖο δὲν καλεῖται ἡ Σύνοδος Οἰκουμενική, καὶ ἐκφράζει τὴν ὀρθὴ ἄποψη ὅτι ἡ οἰκουμενικότητα τῶν Συνόδων ἀναγνωρίζεται ἐκ τῶν ὑστέρων ἀπὸ τὴν συνείδηση τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας.
Ἡ μαρτυρία μάλιστα αὐτὴ τοῦ Γραμματέως ἐπιβεβαιώνει προσθετικὰ ὅτι ἡ Σύνοδος ἐθεωρεῖτο Οἰκουμενική, ἔστω καὶ ἂν δὲν ὀνομαζόταν Οἰκουμενική. Παραθέτουμε ἐπὶ λέξει τὴν γνώμη τοῦ Γραμματέως τῆς Προπαρασκευῆς τῆς Συνόδου: «Ἂς σημειωθῇ ἐνταῦθα ὅτι μεταξὺ τῶν ὅρων, οἱ ὁποῖοι ἐκ τῆς παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίας προσεφέροντο διὰ τὴν ὀνομασίαν τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου, ἤτοι τοῦ ὅρου Οἰκουμενικὴ Σύνοδος» καὶ τοῦ ὅρου “῾Αγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας”, προετιμήθη τελικῶς ὁ δεύτερος, καὶ τοῦτο διότι, ἂν καὶ ὑπῆρξαν εἰς τὴν ἱστορίαν τῆς Ἐκκλησίας Σύνοδοι συγκληθεῖσαι ὡς «Οἰκουμενικαί», τὸν χαρακτῆρα τούτων ὡς Οἰκουμενικῶν προσέδωκεν εἰς αὐτὰς τελικῶς ἡ κοινὴ συνείδησις τοῦ πληρώματος. Οὕτω συνέβη ὥστε ἔνιαι ἐκ τῶν ὡς Οἰκουμενικῶν συγκαλουμένων νὰ ἀποβαίνουν τοπικαὶ εἰς τὴν συνείδησιν τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀντιστρόφως ἔνιαι τοπικῶν Οἰκουμενικαί. Ἡ ἐν Σαρδικῇ π.χ. συγκληθεῖσα Σύνοδος (343) συνεκλήθη μὲν ὡς Οἰκουμενική, ἐθεωρήθη ὅμως τελικῶς τοπική· ὁμοίως δὲ καὶ ἡ ἐν Ἀριμίνῳ τοῦ 359. Ἀντιθέτως ἡ ἐν Κωνσταντινουπόλει τοῦ 381 συνεκλήθη μὲν ὑπὸ τοῦ Αὐτοκράτορος Θεοδοσίου ὡς Σύνοδος τοῦ Ἀνατολικοῦ Τμήματος τῆς Αὐτοκρατορίας αὐτοῦ, ἀνεγνωρίσθη ὅμως ὡς Οἰκουμενικὴ 150 ἔτη ἀργότερον, δι᾽ ἀποφάσεων τῆς Δ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (451). Ὁ οἰκουμενικὸς ἢ μὴ χαρακτήρ μιᾶς Συνόδου, παρατηρεῖ ὁ Ὀρθόδοξος Θεολόγος Ἀθανάσιος Γιέφτιτς, κρίνεται κυρίως ἐκ τῆς σωτηριολογικῆς αὐτῆς σπουδαιότητος διὰ τὸ χριστεπώνυμον πλήρωμα, αὕτη δὲ δὲν δύναται νὰ προεξοφληθῇ ἐκ τῶν προτέρων. Δι᾽ ὅλους τούτους τοὺς λόγους ὀρθῶς τελικῶς ἐπελέγη ὁ ὅρος: “Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας”, ὅρος διὰ τοῦ ὁποίου ἀπεκάλουν ἑαυτὰς καὶ αἱ προηγούμεναι Σύνοδοι»[6].
Πρὸς κατοχύρωση μάλιστα τῶν λεγομένων του ὁ μητροπολίτης Δαμασκηνὸς παραπέμπει καὶ σὲ συνέντευξη τοῦ Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος Μελίτωνος ποὺ δημιοσιεύθηκε στὸ περιοδικό «Ἐπίσκεψις» (ἀρ. 2/2-3-1970) ποὺ τὴν στιγμὴ ποὺ γράφαμε δὲν εἴχαμε στὴν διάθεσή μας[7].
Περιμένουμε λοιπὸν μετὰ ἀπὸ αὐτὰ τοὺς ὑπευθύνους τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου νὰ ἐξηγήσουν ποῦ καὶ πῶς βρέθηκε αὐτὴ ἡ γνώμη τῆς εἰσηγήσεως τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, ὡς δῆθεν γνώμη τῆς Α´ Προσυνοδικῆς Πανορθοδόξου Διασκέψεως, ἢ ἀκόμη καὶ ἀπὸ τοὺς πρόθυμους ἀλλὰ μεροληπτοῦντες, μεγαλόσχημους εἰς τοὺς τίτλους καὶ εἰς τὰ ἀξιώματα, ὑποστηρικτὲς τῶν λαθῶν τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, τὴν ὁποία καὶ ἐμεῖς πέραν τῶν προσώπων, μεγάλως σεβόμεθα καὶ ἀγαποῦμε. Ὅσοι ἐπὶ σαθρῶν βάσεων οἰκοδομοῦν τὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδο δὲν ἀγαποῦν τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο. Καὶ θὰ φανεῖ αὐτὸ πολὺ σύντομα.
4. Πρόσθετες μαρτυρίες περὶ τοῦ ὅτι ἡ Σύνοδος ἐθεωρεῖτο καὶ συνεκαλεῖτο ὡς Οἰκουμενική.
Ὁ πατριάρχης Ἀθηναγόρας, ἐν πρώτοις, στὸν ὁποῖο ὀφείλεται ἡ ἀναζωογόνηση τοῦ ἐνδιαφέροντος γιὰ σύγκληση τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου, κατανοοῦσε τὴν Σύνοδο ὡς Οἰκουμενική, ὅπως τὴν κατανοοῦσαν καὶ ὅσοι τὸ πρῶτον ἔθεσαν τὸ θέμα κατὰ τὴν δεκαετία τοῦ 1920, ὅπως αὐτὸ φαίνεται στὶς συζητήσεις καὶ στὰ πρακτικὰ τοῦ συγκληθέντος στὴν Κωνσταντινούπολη «Πανορθοδόξου Συνεδρίου» τοῦ 1923 μὲ πρωτοβουλία τοῦ μασόνου πατριάρχου Μελετίου Δ´ Μεταξάκη, ὁ ὁποῖος ἐπέβαλε καὶ τὴν θεματολογία, ποὺ ὡς κακὴ κληρονομιὰ μᾶς συνοδεύει μέχρι σήμερα. Εἶχε προταθῆ μάλιστα γιὰ λόγους ἰσχυροῦ συμβολισμοῦ ἡ προτεινόμενη νέα Οἰκουμενικὴ Σύνοδος νὰ συγκληθῆ τὸ 1925, ὁπότε θὰ ἑορτάζονταν τὰ 1600 ἔτη ἀπὸ τῆς συγκλήσεως τῆς Α´ ἐν Νικαίᾳ Συνόδου ἀλλὰ λόγῳ μὴ ἐπαρκοῦς χρόνου αὐτὸ δὲν κατέστη δυνατό. Ἡ ἀναβολὴ ἐπὶ ἓν ἔτος ἀπὸ τὸν διάδοχο τοῦ Μεταξάκη πατριάρχη Βασίλειο Γ´, δηλαδὴ νὰ συγκληθῆ ἡ Σύνοδος τὸ 1926, δὲν προσέφερε τὸν ἀπαραίτητο γιὰ τὴν προετοιμασία χρόνο, ὁπότε ἀποφασίσθηκε ἀντὶ τῆς συνόδου, νὰ συγκληθεῖ μία «Προσύνοδος» καὶ πρὸ αὐτῆς μία «Προκαταρκτικὴ Ἐπιτροπὴ τῶν Ἁγίων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν», ἡ ὁποία συνῆλθε πράγματι τὸ 1930 στὴν Ἱ. Μονὴ Βατοπεδίου Ἁγίου Ὄρους, ὅπου συζητήθηκε καὶ ἕνας πρῶτος κατάλογος θεμάτων γιὰ τὴν μέλλουσα Σύνοδο. Εἶναι πάντως χαρακτηριστικὸ ὅτι, μολονότι ἀναγγέλθηκε ἀπὸ τὴν πατριάρχη Φώτιο Β´ ἡ ἐναρκτήρια συνεδρία τῆς «Προσυνόδου» γιὰ τὴν Κυριακὴ τῆς Πεντηκοστῆς τοῦ ἔτους 1932, ἀνεβλήθη καὶ αὐτὴ ἐπ᾽ ἀόριστον. Ἀναμενόταν πάντως νὰ ἀκολουθήσει ἡ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, μετὰ τὴν «Προσύνοδο», ἡ ὁποία θὰ λειτουργοῦσε ὅπως οἱ σημερινὲς «Προσυνοδικὲς Διασκέψεις». Ἡ Ἐπιτροπὴ τοῦ Ἁγίου Ὄρους, θεωροῦσε καὶ τήν «Προσύνοδο» ὡς ἁρμόδια μόνον νὰ μελετήσει τὰ προταθέντα θέματα καὶ ὄχι νὰ ἀποφασίσει, «καθὼς τῇ Οἰκουμενικῇ Συνόδῳ μόνῃ ἀπόκειται ὅπως ἀποφασίσῃ ἐγκύρως καὶ ὑποχρεωτικῶς περὶ πάντων»[8].
Ἀπὸ τὸν πρῶτο ὁραματιστὴ τῆς Συνόδου Μελέτιο Μεταξάκη τὴν σκυτάλη πῆρε ὁ Ἀθηναγόρας καὶ γιὰ τὴν προώθηση τῆς ἰδέας τῆς συγκλήσεως τῆς Συνόδου ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸ μεγαλύτερο μέρος τῆς θεματολογίας τῆς Συνόδου. Ἐνισχύθηκε πάντως καὶ ὡς πρὸς τὰ δύο ἀπὸ τὴν ἀνάλογη προετοιμασία τῆς ἐκ μέρους τοῦ Παπισμοῦ συγκλήσεως τῆς Β´ Βατικανείου Συνόδου. Καὶ ἡ χρονικὴ σύμπτωση τῆς ἐξαγγελίας τῶν δύο συνόδων καὶ οἱ μεταρρυθμιστικὲς νεωτερικὲς τάσεις ἀμφοτέρων προδίδουν κοινὸ σχεδιασμὸ πρὸς κοινὴ κατεύθυνση. Πάντως Οἰκουμενικὴ Σύνοδο ὀργάνωσαν καὶ γρήγορα ἔφεραν εἰς πέρας οἱ Παπικοί, Οἰκουμενικὴ Σύνοδο ἑτοίμαζε καὶ ὁ Ἀθηναγόρας, καὶ ὄχι μόνον δὲν κατορθώσαμε νὰ τὴν προχωρήσουμε, ἐνῶ ἀπὸ τὸ 1961 ποὺ ἐξαγγέλθηκε πέρασαν 55 χρόνια, ἀλλὰ τώρα τὴν φτωχύναμε καὶ τὴν ὑποβιβάσαμε σὲ ἁπλὴ Πανορθόδοξη Σύνοδο. Περὶ τοῦ ὅτι ὁ Ἀθηναγόρας τὴν προετοίμαζε ὡς Οἰκουμενικὴ δὲν ὑπάρχει καμμία ἀμφιβολία. Σὲ ἐγκύκλιο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου πρὸς τοὺς Ἀρχηγοὺς τῶν Ὀρθοδόξων Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν τῆς 12ης Φεβρουαρίου 1951 ἐγράφετο: «Τὰ ἐν τῇ διαρροῇ τῶν αἰώνων καὶ τῇ ἀκατασχέτῳ ἐξελίξει τῆς κονωνικῆς ζωῆς ἀνακύψαντα καὶ ὁλονὲν ἐπαυξανόμενα γενικῆς ἐκκλησιαστικῆς φύσεως καὶ κοινοῦ ἐνδιαφέροντος ζητήματα δεόντως ἐκτιμῶν ὁ καθ᾽ ἡμᾶς Ἁγιώτατος Ἀποστολικὸς καὶ Πατριαρχικὸς Οἰκουμενικὸς Θρόνος, ἔγνω, τῇ μακραίωνι παραδόσει στοιχῶν καὶ τῷ κανονικῷ αὐτοῦ δικαιώματι χρώμενος, ἐν καιρῷ προτεῖναι ταῖς ἀδελφαῖς Ἁγιωτάταις Ἐκκλησίαις, πρὸς τὴν προσήκουσαν τούτων μελέτην καὶ ἐπίλυσιν τὴν σύγκλησιν μεγάλης Οἰκουμενικῆς Συνόδου»[9].
Εἶναι χαρακτηριστικὲς κάποιες ἀπὸ τὶς δηλώσεις τῶν ἀντιπροσώπων τῶν Ἐκκλησιῶν στὴν Α´ Προσυνοδικὴ Πανορθόδοξο Διάσκεψη (Chambésy-Γενεύης, 21-28 Νοεμβρίου 1976). Μὲ δέος καὶ συγκίνηση ἐκφράζονται γιὰ τὸ ὅτι προετοιμάζουν μία Οἰκουμενικὴ Σύνοδο καὶ θεωροῦν χρέος τους νὰ συμπεριφερθοῦν ὅπως οἱ Πατέρες τῶν προηγουμένων Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Ὁ μητροπολίτης Σλίβεν Νικόδημος, ἀντιπρόσωπος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Βουλγαρίας εἶπε: «Εἰς τὰ λεχθέντα ὑπὸ τοῦ ἁγίου Ἀξώμης παρατηρῶ, ὅτι κάθε Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, μετὰ τὴν πρώτην, εἰς τὴν ἀρχὴν τῶν συζητήσεων αὐτῆς ἐπιβεβαίωνε τὰς εἰς τὴν πίστιν ἀναφερομένας προγενεστέρας ἀποφάσεις, τὰς διαλαμβανομένας οὐ μόνον ἐν τῷ Συμβόλῳ τῆς Πίστεως, ἀλλὰ καὶ εἰς τοὺς ἄλλους δογματικοὺς ὅρους (π.χ. ἡ Δ´ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος). Ἑπομένως θὰ ἠδυνάμεθα καὶ ἡμεῖς νὰ ἀκολουθήσωμεν τὴν παράδοσιν ταύτην»[10].
Ὁ Πρόεδρος τῆς Διασκέψεως μητροπολίτης Χαλκηδόνος Μελίτων στὴν ἐναρκτήρια ὁμιλία του εἶπε: «Κατὰ θείαν Οἰκονομίαν συμπίπτει ἡ εἴσοδος τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τὴν Ἁγίαν καὶ Μεγάλην Σύνοδον, τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων τῆς ὑπάτης αὐθεντίας ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, πρὸς τὴν ἁγίαν ταύτην ἑορτὴν τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου»[11]. Ὁ μητροπολίτης Δαλματίας Στέφανος, ἀντιπρόσωπος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας, ἀνέφερε τὶς συμβουλὲς ποὺ τοὺς ἔδωσε ὁ πατριάρχης Σερβίας Γερμανός: «Ἡ συμπεριφορά σας νὰ εἶναι τοιαύτη ὡσεὶ νὰ τελῆτε ἱερὰν λειτουργίαν, διότι προκειμένου περὶ τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου, πρόκειται περὶ μυστηρίου οἰκουμενικῆς σημασίας, περὶ μεγάλου χαρισματικοῦ μυστηρίου Νέας Πεντηκοστῆς»[12].
Ὁ μητροπολίτης Περιστερίου Ἀλέξανδρος, ἀντιπρόσωπος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἀνέγνωσε μήνυμα τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Σεραφείμ, ποὺ ἔλεγε: «Μὲ κατάνυξιν καὶ φόβον Θεοῦ ἐπικαλούμεθα τὴν ἐπίπνοιαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅπως κατευθύνῃ τὰς σκέψεις τῶν ἁγίων ἀδελφῶν, ὥστε ἐμφορούμενοι ὑπὸ “νοῦ Χριστοῦ” καὶ στοιχοῦντες ἐπὶ τὰ ἴχνη τῶν προλαβουσῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ ἐν πολλῇ συνέσει νὰ βουλεύωνται οἱ σεβάσμιοι σύνεδροι “τὰ καλὰ καὶ συμφέροντα” τῇ Ἁγίᾳ ἡμῶν Ἐκκλησίᾳ καὶ παντὶ τῷ ποιμνίῳ εἰς τὸν σύγχρονον κόσμον»[13].
Ὁ μητροπολίτης Ἀξώμης Μεθόδιος, ἀντιπρόσωπος τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας, εἶπε: «Παρ᾽ ὅλας αὐτὰς τὰς δυσχερείας καὶ πολλὰς ἄλλας ἐξ ἄλλων λόγων τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον, τὸ ὁποῖον συνέλαβε τὴν ἰδέαν τῆς Οἰκουμενικῆς Συνόδου, παρέκαμψεν ὅλας τὰς δυσκολίας, ἃς ἐμφανίζει ἡ σύνθεσις τῶν ὀρθοδόξων πραγμάτων»[14].
Ὁ Πρόεδρος καὶ πάλι τῆς Διασκέψεως μητροπολίτης Χαλκηδόνος Μελίτων ἀπαντώντας σὲ αἴτημα τῶν ἀντιπροσώπων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Βουλγαρίας νὰ περιληφθεῖ στὸν κατάλογο τῶν θεμάτων καὶ ἕνα εἰδικὸ θέμα ποὺ ἀπασχολοῦσε τὴν Ἐκκλησία τῆς Βουλγαρίας εἶπε: «Δι᾽ ἓν τοιοῦτο ζήτημα δὲν ὑπάρχει ἀνάγκη ἀποφάνσεως Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἀλλὰ θὰ ἠδύνατο νὰ ἐπιλυθῆ τοῦτο τοπικῶς κατ᾽ οἰκονομίαν»[15].
Ἐκτὸς ὅμως ἀπὸ τὴν διαφαινόμενη αὐτοσυνειδησίαν τῶν ἀντιπροσώπων ὅτι προετοιμάζουν Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ἡ ἴδια γνώμη ἐπικρατοῦσε καὶ σὲ ὁλόκληρο τὸν θεολογικὸ κόσμο, ὅπως φαίνεται ἀπὸ γνῶμες θεολόγων ποὺ ἐδημοσίευσε ἡ «Γραμματεία ἐπὶ τῆς Προπαρασκευῆς τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας» στὸν πρῶτο τόμο τῶν «Συνοδικῶν», μερικὲς ἀπὸ τὶς ὁποῖες δημοσιεύσαμε στὸ προηγούμενο σχετικὸ ἄρθρο μας. Συμπληρωματικὰ προσθέτουμε ἐδῶ καὶ ἄλλες ἐκ τῶν πολλῶν. Ὁ μητροπολίτης Μύρων Χρυσόστομος, μετέπειτα Ἐφέσου, ὁ ὁποῖος προήδρευσε, ὡς ἀντιπρόσωπος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου σὲ Προπαρασκευαστικὲς Ἐπιτροπὲς καὶ Πανορθόδοξες Διασκέψεις, σὲ μελέτη του μὲ τίτλο «Ἀπαιτήσεις τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ἐκ τῆς συγκληθησομένης Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας» γράφει: «Τὰ θέματα ταῦτα, τυχόντα μιᾶς πρώτης ἐπεξεργασίας... θὰ ἐπανέλθουν προσεχῶς (1972) εἰς ἐπανεξέτασιν καὶ βελτίωσιν εἰς τὴν Διορθόδοξον Προπαρασκευαστικὴν Ἐπιτροπὴν καὶ ἐν συνεχείᾳ εἰς τὴν Α´ Πανορθόδοξον Προσυνοδικὴν Διάσκεψιν (οἱονεί “δευτεροβαθμίως”) καὶ ὅταν τύχωσι πανορθοδόξου ἐγκρίσεως θὰ εἶναι ἕτοιμα διὰ τὴν παρασπομπήν των εἰς τὴν μετὰ ταῦτα συγκληθησομένην Ἁγίαν καὶ Μεγάλην Σύνοδον, ἥτις καὶ θὰ προβῇ εἰς τὴν προκήρυξιν τῶν ἀποφασισθέντων περιβάλλουσα ταῦτα μὲ τὸ οἰκουμενικὸν κῦρος»[16].
Ὁ μητροπολίτης Μυτιλήνης Ἰάκωβος, Πρόεδρος τῆς Μικτῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς ἐπὶ τῶν Ὑποθέσεων τοῦ Ἐξωτερικοῦ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, σὲ εἰσήγηση ποὺ ἀνέγνωσε ἐνώπιον τῶν συνοδικῶν ἀρχιερέων καὶ τῶν καθηγητῶν τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, στὶς 6 Φεβρουαρίου 1973 στὴν Ἱ. Μονὴ Πεντέλης, ἐπὶ τῇ μνήμῃ τοῦ Ἱεροῦ Φωτίου μὲ θέμα «Ἡ Μεγάλη Σύνοδος. Ὁ κατάλογος τῶν θεμάτων καὶ ἡ προετοιμασία αὐτῆς» εἶπε: «Μετὰ τὴν Ζ´ Οἰκουμενικὴν Σύνοδον ἐγένετο δὶς ἀπόπειρα συγκλήσεως Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ἡ μία συνεκλήθη τῷ 879 ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τοῦ σήμερον τιμωμένου μεγάλου Ἱεράρχου καὶ ἡ ἄλλη βραδύτερον τῷ 1341 ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, ἀλλ᾽ οὐδεμία ἐξ αὐτῶν ἀνεγνωρίσθη τελικῶς ὡς Οἰκουμενική. Ἡ Ζ´ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος συνῆλθε τῷ 787. Ἔκτοτε παρῆλθον 1196 ἔτη χωρὶς νὰ καταστῇ δυνατὸν νὰ συγκληθῇ ἄλλη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος παρὰ τὸ πλῆθος τῶν ἀναγκῶν καὶ τὸ μέγεθος τῶν προβλημάτων, ἅτινα ἐγεννήθησαν διὰ μέσου τῶν αἰώνων, συνεπείᾳ κυρίως τῶν ἐπελθουσῶν μεταβολῶν εἰς τὸν χῶρον τῆς Ἐκκλησίας καὶ γενικώτερον εἰς τὸν κόσμον. Κατὰ τὸ πρῶτον τέταρτον τοῦ αἰῶνός μας ἤρχισε νὰ γίνεται πολλὴ συζήτησις γύρω ἀπὸ τὴν ἀναγκαιότητα συγκλήσεως μιᾶς Οἰκουμενικῆς συνόδου. Κατ᾽ ἀρχὴν αἱ Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι ἐσκέφθησαν νὰ συγκαλέσουν μίαν Προσύνοδον, ἀντὶ τῆς Οἰκουμενικῆς, τῆς ὁποίας μάλιστα τὰ θέματα διετυπώθησαν εἰς τὸν ἐν Ἁγίῳ Ὄρει κατὰ τὸ 1932 καταρτισθέντα κατάλογον. Ὁ ἀοίδιμος Πατριάρχης Ἀθηναγόρας, μέσα εἰς τὰς μεγάλας του προοπτικάς, συνέλαβε τὸ νόημα τῆς συγκλήσεως ἀπ᾽ εὐθείας μιᾶς Οἰκουμενικῆς Συνόδου, χωρὶς νὰ μεσολαβήσῃ ἡ Προσύνοδος, τὴν ὁποίαν μάλιστα ὠνόμασε “Μεγάλην Σύνοδον”, καὶ πρὸς τὸν σκοπὸν τοῦτον, ἐν προπαρασκευαστικῷ σταδίῳ, συνεκάλεσε τὰς ἑκασταχοῦ Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας τρὶς εἰς τὴν Ρόδον κατὰ τὰ ἔτη 1961, 1962, 1963»[17].
Ὁ ἀρχιμανδρίτης τότε καὶ τὼρα ἐπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας καὶ ὁμότιμος καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Βελιγραδίου Ἀθανάσιος Γιέβτιτς, σὲ ἄρθρο του μὲ τίτλο «Παράδοσις καὶ ἀνανέωσις ἐν τῷ θεσμῷ τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων» ἐπιδιώκει νὰ δείξει πῶς ἡ μέλλουσα νὰ συνέλθει Σύνοδος πρέπει νὰ ἀτνιμετωπίσει τὸ πρόβλημα «παράδοσις καὶ ἀνανέωσις». Ἀσχέτως βέβαια πρὸς τὸ ὅτι τέτοια προβληματικὴ δὲν ὑπάρχει στὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους, οἱ ὁποῖες ἐμφαντικῶς ἐμμένουν στὴν Παράδοση καὶ ἀπορρίπτουν τὶς καινοτομίες καὶ ἀνανεώσεις, ὅπως δείξαμε παλαιότερα μὲ ἄρθρο μας ὑπὸ τὸν τίτλο «Παράδοση καὶ ἀνανέωση στὴν Πατερικὴ Θεολογία»[18], σημασία ἔχει ὅτι, ὅπως καὶ ὁ Γέροντάς του Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς θεωρεῖ ὅτι ἡ μέλλουσα νὰ συνέλθει Σύνοδος θεωρεῖται καὶ συγκαλεῖται ὡς Οἰκουμενική. Γράφει: «Τοιουτοτρόπως θὰ ἠμπορέσωμεν νὰ ἔχωμεν εἰς τὸ τέλος τῆς ἱστορικοθεολογικῆς μελέτης τοῦ ὡς ἄνω θέματος περισσότερα συγκεκριμένα συμπεράσματα, διὰ νὰ παραθέσωμεν αὐτὰ πρὸς τὸν σύγχρονον προβληματισμὸν περὶ παραδόσεως καὶ ἀνανεώσεως, μάλιστα δὲ ἐν ὄψει τῆς μελετωμένης Οἰκουμενικῆς Συνόδου τῆς Ὀρθοδοξίας»[19].
5. Γιατί ἔγινε αὐτὴ ἡ ἀλλαγὴ τοῦ χαρακτῆρος καὶ τῆς φύσεως τῆς Συνόδου;
α) Γιὰ νὰ μὴν ἀναγνωρισθοῦν ὡς Οἰκουμενικὲς οἱ ἀντιπαπικὲς Σύνοδοι τοῦ 879 καὶ τοῦ 1351
Μετὰ ἀπὸ τὰ ἐκτεθέντα ἐκπλήσσεται πράγματι κανεὶς καὶ ἀπορεῖ. Αὐτὸς ὁ ὁραματισμὸς καὶ ὁ πόθος πολλῶν αἰώνων νὰ συγκαλέσει ἐπὶ τέλους ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ἡ μόνη ποὺ δικαιοῦται νὰ συγκαλεῖ Οἰκουμενικὲς Συνόδους, ὡς ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, ποὺ ἔθρεψε καὶ ἐκίνησε τὸν νοῦ καὶ τὶς καρδιὲς ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων, ἐπὶ πολλὲς δεκαετίες, σχεδὸν ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τοῦ περασμένου αἰῶνος, γιατί τώρα ἐγκαταλείφθηκε, χωρὶς μάλιστα νὰ γίνουν γνωστοὶ οἱ λόγοι, χωρὶς νὰ ἐνημερωθοῦν καὶ νὰ συμφωνήσουν οἱ Ἱεραρχίες τῶν τοπικῶν αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν; Δὲν γνωρίζει ὁ οἰκουμενικὸς πατριάρχης Βαρθολομαῖος ὅτι οἱ προκάτοχοί του πατριάρχες, καὶ μάλιστα τὸ πρότυπό του ὁ Ἀθηναγόρας, ὁ Γέροντάς του μητροπολίτης Χαλκηδόνος Μελίτων, καθηγηταί του στὴν Χάλκη, οἱ ἐκπρόσωποι ὅλων τῶν Ἐκκλησιῶν καὶ ὅλος ὁ θεολογικὸς κόσμος, ἀλλὰ καὶ τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, θεωροῦν ὅτι ἡ μέλλουσα νὰ συνέλθει Σύνοδος εἶναι Οἰκουμενική; Εἶναι δυνατὸν νὰ μὴ τὰ γνωρίζει, ἀφοῦ ἐκτὸς τῶν ἄλλων δραστηριοτήτων του διετέλεσε καὶ Πρόεδρος σὲ Προσυνοδικὲς Ἐπιτροπὲς καὶ Διασκέψεις; Ἐφ᾽ ὅσον οὔτε ὁ ἴδιος, οὔτε τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἐνημέρωσε γιὰ τοὺς λόγους αὐτῆς τῆς ἀλλαγῆς, τὴν ὁποία ἱεροκρυφίως ἔμαθε καὶ ὁ μητροπολίτης Μεσσηνίας καὶ τὴν ἀνακοίνωσε ὡς κάτι δεδομένο καὶ αὐτονόητο στὴν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 2014, δικαιούμαστε νὰ πιθανολογοῦμε κάποιους λόγους, μέχρι νὰ μάθουμε τοὺς πραγματικούς. Παραμένει βέβαια ἀμείλικτο τὸ ἐρώτημα, ποὺ ἰσχύει καὶ γιὰ ἄλλα θέματα ποὺ ἔχουν σχέση μὲ τὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδο, στὰ ὁποῖα θὰ ἀναφερθοῦμε προσεχῶς: Ἔχουμε στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία κάποιον «πρῶτο», ὡσὰν τὸν πάπα, χωρὶς ἴσους (sine paribus), ὁ ὁποῖος μπορεῖ νὰ ἀποφασίζει αὐτογνωμόνως καὶ αὐτοδικαίως (ipso jure) γιὰ τόσο σοβαρὰ θέματα; Γι᾽ αὐτὸ σπεύδουν κάποιοι ἀνώριμοι θεολογικὰ νεοσσοὶ νὰ ὑποστηρίξουν τὸ κείμενο τῆς Ραβέννας καὶ νὰ μεταφέρουν τὸ παγκόσμιο πρωτεῖο τοῦ πάπα καὶ στὸν οἰκουμενικὸ πατριάρχη; Οὔτε τολμοῦμε νὰ διανοηθοῦμε ὅτι αὐτὴ ἡ αὐθαίρετη ἀλλαγὴ τοῦ χαρακτῆρος τῆς Συνόδου ὑποκρύπτει ἀξιώσεις πρωτείου καὶ παραμερισμὸ τοῦ συνοδικοῦ πολιτεύματος τῆς Ἐκκλησίας.
Στὸ μνημονευθὲν προηγούμενο ἄρθρο μας «Μεταλλαγμένη καὶ ἀλλοιωμένη ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος», γράψαμε ἐξηγώντας αὐτὴν τὴν ἀλλαγή, ὅτι «ἐπειδὴ μία Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, γιὰ νὰ θεωρηθεῖ ὡς τοιαύτη, πρέπει νὰ ἐπικυρώσει τὶς προηγηθεῖσες Οἰκουμενικές, δηλαδὴ τὶς δύο ἀντιπαπικὲς συνόδους τοῦ Ἁγίου Φωτίου (879-880) καὶ τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ (1351), οἱ ἰδικοί μας φιλοπαπικοὶ ἡγέτες ἐπ᾽ οὐδενὶ θὰ ἤθελαν νὰ εὑρεθοῦν μπροστὰ σὲ τέτοιο ἐνδεχόμενο»[20]. Τὴν γνώμη μας αὐτὴ συμμερίζεται καὶ ὁ μητροπολίτης Πειραιῶς Σεραφείμ, ὁ ὁποῖος στὸ μνημονευθὲν ἄρθρο του γιὰ τὴν Σύναξη τῶν Ἱεραρχῶν τοῦ Θρόνου γράφει: «Ἡ Σύνοδος αὐτὴ κατ᾽ ἀρχὴν προγραμματίσθηκε ὡς Οἰκουμενική, ἔστω καὶ ἂν ὀνομάστηκε Πανορθόδοξη. Ὅμως, τὰ τελευταῖα χρόνια οἱ οἰκουμενιστὲς τὴν ἀποχαρακτήρισαν καὶ διέγραψαν τὸν Οἰκουμενικό της χαρακτῆρα. Διότι, ἂν συγκαλοῦνταν ὡς Οἰκουμενική, θὰ εἶχε τὴν ὑποχρέωση νὰ ἀναγνωρίσει ὡς 8η καὶ 9η Οἰκουμενικὲς Συνόδους τὶς ἐπὶ Μ. Φωτίου καὶ ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ! Αὐτό, ὅμως, θὰ ἐνοχλοῦσε τὸ Βατικανό, ἐπειδὴ αὐτὲς οἱ Σύνοδοι καταδικάζουν τὸν Παπισμό, ὡς αἵρεση»[21]. Δὲν πρόκειται πάντως νὰ ἀποφευχθεῖ αὐτὸς ὁ σκόπελος, διότι ἐφ᾽ ὅσον οἱ τοπικὲς αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες δὲν γνωρίζουν, ἀφοῦ δὲν συναποφάσισαν, ὅτι ἄλλαξε ὁ χαρακτήρας τῆς Συνόδου καὶ ἐξακολουθοῦν νὰ θεωροῦν ὡς Οἰκουμενική, θὰ ζητήσουν ὡς Οἰκουμενικὴ νὰ ἀναγνωρίσει τὶς δύο προηγούμενες Οἰκουμενικὲς Συνόδους τὴν Η´ καὶ τὴν Θ´. Ἤδη ἔγινε γνωστὸ ὅτι ὁ πατριάρχης τῆς Σερβίας Εἰρηναῖος ἐζήτησε μὲ ἔγγραφο ποὺ ἐστάλη στὶς Ἐκκλησίες νὰ ἀναγνωρισθοῦν οἱ δύο Σύνοδοι ὡς Οἰκουμενικές.
Ὑπενθυμίζουμε ὅτι μὲ λύπη ἀντιμετωπίσαμε τὴν ἐξέλιξη τοῦ ζητήματος αὐτοῦ στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία δὲν εἶχε αἰσία ἔκβαση. ᾽Εξεκίνησε μὲ ἀξιέπαινες πρωτοβουλίες τοῦ μητροπολίτου Πειραιῶς Σεραφείμ, τὶς ὁποῖες ἐπήνεσε καὶ ἐξῆρε μὲ εἰδικὸ κείμενο της ἡ «Σύναξη Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν», ἔφθασε μέχρι τοῦ σημείου νὰ περιληφθεῖ ὡς θέμα στὴν ἡμερήσια διάταξη τῆς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 2011 καὶ νὰ ὁρισθοῦν μάλιστα καὶ δύο εἰσηγητές, οἱ μητροπολίτες Ναυπάκτου Ἱερόθεος καὶ Γόρτυνος Ἱερεμίας, τῶν ὁποίων ὅμως οἱ ἐξαιρετικὲς εἰσηγήσεις, ἂν καὶ ὑπῆρχαν στὴν ἡμερήσια διάταξη, δὲν ἀνεγνώσθησαν μετὰ ἀπὸ ἐπέμβαση κάποιου Διευθυντηρίου. Σχετικὸ Ἀνακοινωθὲν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς μὲ ἡμερομηνία 16.12.2013 ἔγραφε: «Εἶναι ἐγνωσμένον τοῖς πᾶσιν, ὅτι ἡ Διαρκὴς Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Συνοδικῆς περιόδου 2010-2011 ἐψήφισεν ὡς θέματα τῆς τακτικῆς συγκλήσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τὴν ὑποβολὴν προτάσεων πρὸς τὴν Γραμματείαν τῆς μέλλουσας νὰ συνέλθῃ Πανορθοδόξου Συνόδου διὰ τὴν τυπικὴν ἀναγνώρισιν τῶν Οἰκουμενικῆς περιωπῆς Η´ καὶ Θ´ Συνόδων τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τῶν ἐν Κωνσταντινουπόλει συνελθουσῶν κατὰ τὰ ἔτη 879-880 καὶ 1341-1351 μ.Χ., ὄντως Οἰκουμενικῶν Συνόδων, καὶ ὅτι κατὰ πρόδηλον παράβασιν τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἐφαλκιδεύθη ἡ συγκεκριμένη διαδικασία καὶ ἐτέθη εἰς τὰς περιωνύμους καλένδας της». Τὸ σχετικὸ κείμενο τῆς «Συνάξεως Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν» προέβαινε στὶς ἑξῆς ἐκτιμήσεις:
«Τοιουτοτρόπως ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας μας ἔχασε μία μοναδικὴ εὐκαιρία, νὰ δηλώσει τὴν συνοδικὴ ὀρθόδοξη δυναμική της, γιὰ νὰ μὴν δυσαρεστήσει τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη, τὸν Πάπα, τοὺς φιλοπαπικοὺς καὶ τοὺς οἰκουμενιστές, ἐνῶ μὲ τὴν ἐνέργειά της αὐτὴ προσέβαλε τὴν μνήμη τῶν Μεγάλων Ἁγίων Πατέρων μας Ἱεροῦ Φωτίου καὶ Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, οἱ ὁποῖοι πρωταγωνίστησαν στὶς δύο συνόδους. Ἡ πλειοψηφία τῶν Ἱεραρχῶν μας, παραπέμποντας τὸ θέμα αὐτὸ εἰς τὰς ἑλληνικὰς καλένδας, ἔδειξε ἀσυνέπεια καὶ πρὸς τὸν ἑαυτό της, διότι ἡ ἰδία Σύνοδος εἶχε ἀναθέσει εἰς τοὺς Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτας Ναυπάκτου καὶ Γόρτυνος κ.κ. Ἱερόθεο καὶ Ἰερεμία νὰ παρουσιάσουν τὶς περὶ Ὀγδόης καὶ Ἐνάτης Οἰκουμενικῶν Συνόδων εἰσηγήσεις τους, οἱ ὁποῖες συνιστοῦν πατερικὲς ὁμολογίες, καθ᾽ ὅλα ἔγκυρες καὶ ἄψογες ἱστορικοθεολογικὲς μελέτες.
Ἡ ὑπὸ τῶν οἰκουμενιστῶν τοῦ Φαναρίου καὶ τῶν μετ᾽ αὐτῶν ὁμοφρονούντων μεθοδευομένη μέλλουσα νὰ συνέλθει Πανορθόδοξος Σύνοδος τὸ 2016, ὅπως μὲ σαφήνεια διαζωγραφεῖται ἐκ τῶν προσυνοδικῶν πανορθοδόξων διασκέψεων αὐτῆς -τῶν ὁποίων τὰ θέματα, τὰ κείμενα καὶ τὰ πορίσματα τηροῦνται καὶ διαφυλάσσονται ἐν κρυπτῷ καὶ παραβύστῳ, ὅπως ἄλλωστε συμβαίνει μὲ ὅλους τοὺς θεολογικοὺς διαλόγους μετὰ τῶν παπικῶν κ.ἄ. αἱρετικῶν, δηλαδὴ χωρὶς ἐπισταμένη ἐνημέρωση τῶν συνόδων καὶ πληρωμάτων τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, ἄνευ συνοδικῆς διαγνώμης, δίχως κἂν διατύπωση συνοδικῶν προτάσεων- φοβούμεθα ὅτι ἀπεργάζεται τὴν ἀποδοχὴ τῶν αἱρέσεων τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Προτεσταντισμοῦ ὡς αὐθεντικῶν ἐκκλησιῶν! Ἐὰν ὄντως ἔτσι, ὅπως διαφαίνεται, ἐξελιχθοῦν τὰ ἐκκλησιαστικά μας πράγματα, τότε εὐχόμεθα νὰ μὴ συνέλθει ποτέ!
Ἐὰν ὅμως συνέλθει Πανορθόδοξος Σύνοδος, ἔστω καὶ χωρὶς αὐτὸ τὸν σκοπό, ἀλλὰ δὲν ἀναγνωρίσει τὶς Ὀγδόη καὶ Ἐνάτη Οἰκουμενικὲς Συνόδους ὡς οἰκουμενικές, τότε θὰ εἶναι μία Οἰκουμενιστικὴ Σύνοδος. Θὰ εἶναι μία ψευδοσύνοδος, ὅπως ἡ σύνοδος τῆς Φεράρας-Φλωρεντίας, ποὺ ἐπιβλήθηκε ἀπὸ κάποιους φιλοπαπικοὺς τῆς Ἀνατολῆς καὶ τοὺς παπικοὺς τῆς Δύσεως, ὅπως καὶ σήμερα ἐπιχειρεῖται νὰ συμβεῖ. Ἀλλὰ ὅπως τότε ἡ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ἀντίδραση καὶ ἀντίσταση ἐλαχίστων κορυφῶν τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίας μας, προεξάρχοντος τοῦ ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, μὲ τὴ συμμετοχὴ καὶ στήριξη τοῦ πιστοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, κατάφεραν νὰ ἀπορριφθεῖ καὶ νὰ χαρακτηρισθεῖ ψευδοσύνοδος ἡ αἱρετικὴ καὶ ληστρικὴ σύνοδος τῶν Φεράρας-Φλωρεντίας, ἔτσι καὶ σήμερα ὁ πιστὸς λαὸς τοῦ Θεοῦ, ὡς διαχρονικὴ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας μας θὰ ἀντιδράσει καὶ θὰ ἀντισταθεῖ»[22].
β) Γιὰ νὰ μὴ κληθοῦν ὅλοι οἱ ἐπίσκοποι καὶ νὰ ἐπιλεγοῦν οἰκουμενιστὲς
Ὁ ἀποχαρακτηρισμὸς τῆς Συνόδου ὡς Οἰκουμενικῆς καὶ ἡ ἔκπτωσή της σὲ ἁπλὴ Πανορθόδοξη Σύνοδο διευκολύνει τοὺς σχεδιαστὲς καὶ σὲ ἕνα ἄλλο σημεῖο. Εἶναι βέβαιο ὅτι παρὰ τὴν ἐκτεταμένη οἰκουμενιστικὴ διάβρωση ποὺ ἔχουν ὑποστῆ οἱ Ἱεραρχίες τῶν τοπικῶν αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν, θὰ εὑρίσκοντο ἀρκετοὶ ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι θὰ ἀντιδροῦσαν στίς, ὅπως προδιαγράφονται, ἀντορθόδοξες ἀποφάσεις τῆς Συνόδου καὶ θὰ ἠρνοῦντο νὰ τὶς ὑπογράψουν. Αὐτὸ μάλιστα θὰ συνέβαινε σὲ μεγαλύτερη ἔκταση, ἂν εἶχε κατορθωθῆ νὰ συνέλθει ἡ Σύνοδος, ὅπως ἔπρεπε, ἐνωρίτερα, διότι θὰ ὑπῆρχαν τότε περισσότεροι παραδοσιακοὶ ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι διὰ τοῦ θανάτου ἔχουν ἐκλείψει, ἐνῶ οἱ νεώτεροι ἀνετράφησαν μὲ οἰκουμενιστικὸ φιλοπαπικὸ διαιτολόγιο. Ἴσως μάλιστα αὐτὸ νὰ ἐξηγεῖ καὶ τὸν λόγο τῆς κατὰ τὰ ἄλλα ἀνεξήγητης καὶ μοναδικῆς στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία μεγάλης χρονικῆς διάρκειας γιὰ τὴν προετοιμασία τῆς Συνόδου· ἐνῶ ὅλοι στὴν ἀρχὴ ἐτόνιζαν ὅτι ἡ Σύνοδος πρέπει νὰ συγκληθεῖ τὸ ταχύτερον δυνατόν, κατέληξε τελικὰ στὴν πρωτιὰ τοῦ βραδύτερον δυνατόν.
Ἀπὸ τὴν ἱστορία καὶ τὴν πράξη τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων γνωρίζουμε ὅτι δὲν δικαιολογεῖται μὲ κανενὸς εἴδους σοφιστεῖες ἡ μὴ κλήση ὅλων τῶν Ἐπισκόπων. Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ὀνομάζεται ἐκείνη στὴν ὁποία μετέχουν οἱ ἐπίσκοποι ὅλης τῆς Οἰκουμένης, εἶναι σύνοδος ὅλης τῆς Ἐκκλησίας, τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας. Ὅταν δὲν καλοῦνται νὰ μετάσχουν ὅλοι οἱ ἐπίσκοποι, ἡ Σύνοδος δὲν εἶναι Οἰκουμενική, Γενική, ἀλλὰ εἶναι Μερική, σύνοδος ἐπὶ μέρους ἐκκλησίας ἢ ἐπὶ μέρους ἐκκλησιῶν, ὄχι ὅμως Σύνοδος τῆς ὅλης, τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας. Ὅ,τι ἰσχύει γιὰ τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας ὡς μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, κατὰ τὴν γνωστὴ εἰκόνα τοῦ ᾽Αποστόλου Παύλου[23], ἰσχύει καὶ γιὰ τὶς ἐπὶ μέρους ἐκκλησίες-ἐπισκόπους, σὲ σχέση μὲ τὴν Ἐκκλησία· δὲν μπορεῖ νὰ πεῖ ἕνα μέλος, ἀκόμη καὶ ἡ κεφαλή, ὅτι δὲν ἔχει ἀνάγκη τῶν ἄλλων μελῶν. Μὲ ποιό κριτήριο θὰ ἐξαιρέσουμε κάποιες ἐπισκοπές - ἐκκλησίες, ὅσο μικρὲς καὶ ταπεινὲς καὶ ἂν εἶναι. Δὲν εἰσάγουμε ἔτσι ἀνεπίτρεπτη ἀνισότητα, δὲν τραυματίζουμε τὸ ἐκκλησιολογικὸ δόγμα τῆς ἰσότητος τῶν ἐπισκόπων; Πῶς θὰ ἐκπροσωπηθεῖ στὴν Οἰκουμενικὴ Σύνοδο μία τοπικὴ εὐχαριστιακὴ Ἐκκλησία, ποὺ καθ᾽ ἑαυτὴν ἀποτελεῖ τὴν ὅλη Ἐκκλησία; Δὲν προσβάλλεται ἔτσι καὶ ἡ εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία, ἀφοῦ παρορῶνται, παραμερίζονται κάποιες εὐχαριστιακὲς κοινότητες-ἐκκλησίες;
Σὲ παλαιότερη μελέτη του ὁ καθηγητὴς Βλ. Φειδᾶς, ὁ ὁποῖος μετέχει σχεδὸν ἐξ ἀρχῆς στὴν προετοιμασία τῆς Συνόδου καὶ εἶναι καὶ τώρα μέλος τῆς «Γραμματείας ἐπὶ τῆς Προπαρασκευῆς τῆς Συνόδου», μὲ τίτλο «Ἡ Α´ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος. Προβλήματα περὶ τὴν σύγκλησιν, τὴν συγκρότησιν καὶ τὴν λειτουργίαν τῆς Συνόδου», προβάλλει τὴν ἐν λόγῳ Σύνοδο ὡς πρότυπο καὶ ἀρχέτυπο ὅλων τῶν μετὰ ταῦτα συνόδων, ἑπομένως καὶ τῆς μέλλουσας νὰ συνέλθει Μεγάλης καὶ Ἁγίας Συνόδου. Ἐπικαλεῖται μαρτυρίες τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἱστορικῶν, ἀπὸ τὶς ὁποῖες προκύπτει ὅτι ὁ Μ. Κωνσταντῖνος, ποὺ εἶχε τὴν πρωτοβουλία τῆς συγκλήσεως τῆς Συνόδου ἐκάλεσε ὅλους τοὺς ἐπισκόπους τῆς αὐτοκρατορίας. Ὁ Εὐσέβιος Καισαρείας γράφει: «Ὥσπερ ἐπιστρατεύων αὐτῷ φάλαγγα Θεοῦ σύνοδον οἰκουμενικὴν συνεκρότει, σπεύδειν ἁπανταχόθεν τοὺς ἐπισκόπους γράμμασι τιμητικοῖς προκαλούμενος... Ὡς οὖν ἐφοίτα πανταχοῦ τὸ παράγγελμα, οἷά τινος ἀπὸ νύσσης οἱ πάντες ἔθεον σὺν προθυμία τῇ πάσῃ»[24]. Ὁ Σωζομενὸς ἐπίσης λέγει ὅτι ὁ βασιλεύς «συνεκάλεσε σύνοδον εἰς Νίκαιαν τῆς Βιθυνίας καὶ πανταχῆ τοῖς προεστῶσι τῶν ἐκκλησιῶν ἔγραψεν εἰς ρητὴν ἡμέραν παρεῖναι»[25][a1] . Ὁ Φιλοστόργιος ἀναφέρει ὅτι «τῶν οὖν ἐπισκόπων τότε πρὸς πολλὰς διαμεριζομένων δόξας, ἔδοξε τῷ Κωνσταντίνῳ βασιλεῖ, σύνοδον ἐν Νικαίᾳ πάντων τῶν ἐπισκόπων ποιῆσαι καὶ τὸν πρὸς ἀλλήλους διαπληκτισμὸν καταπαῦσαι»[26].
Ὁ ἴδιος καθηγητὴς θεωρεῖ ὅτι ἡ κλήση ὅσο τὸ δυνατὸν εὐρυτέρου ἀριθμοῦ ἐπισκόπων δὲν ἀποσκοπεῖ στὴν δέσμευσή τους νὰ τηρήσουν τὶς ἀποφάσεις τῆς Συνόδου μετὰ τὴν λήξη τῶν ἐργασιῶν της, ἀλλὰ συνδέεται «πρὸς τὴν ἐκκλησιολογικὴν ἀρχὴν τῆς διὰ τοῦ σώματος τῶν ἐπισκόπων εὐρυτέρας ἐκφράσεως τοῦ φρονήματος τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας. Οἱ ἐπίσκοποι, ὡς φορεῖς τοῦ φρονήματος τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, καλοῦνται εἰς τὰς συγκαλουμένας συνόδους ὄχι διὰ νὰ κοινοποιήσουν ἁπλῶς εἰς τὰς ὑπ᾽ αὐτοὺς ἐκκλησίας τὰς ἐν ταῖς συνόδοις κοινῇ λαμβανομένας ὑπὸ τῶν ἐπισκόπων ἀποφάσεις, ἀλλὰ κυρίως διὰ νὰ μεταφέρουν εἰς τὴν σύνοδον τὸ ἐπὶ τοῦ ἀντιμετωπιζομένου ζητήματος φρόνημα τῶν ὑπ᾽ αὐτοὺς ἐκκλησιῶν»[27]. Ἡ παρατήρηση αὐτὴ εἶναι πολὺ ἐνδιαφέρουσα, διότι δικαιολογεῖ καὶ τὸν νέο σχεδιασμὸ γιὰ τὴν ἀλλοίωση τῆς φύσεως τῆς Συνόδου ἀπὸ τὸ ἐπίπεδο τῆς Οἰκουμενικῆς στὸ ἐπίπεδο μιᾶς ἁπλῆς πανορθοδόξου Συνόδου. Φοβοῦνται οἱ ὑπεύθυνοι τῆς προετοιμασίας τῆς Συνόδου, ὅτι πολλοὶ ἐπίσκοποι θὰ μεταφέρουν τὸ φρόνημα τῶν ὑπ᾽ αὐτοὺς ἐκκλησιῶν, τὸ ὁποῖο εἶναι ἀντίθετο πρὸς τὴν καθορισθεῖσα νεωτερικὴ καὶ οἰκουμενιστικὴ γραμμὴ τῆς Συνόδου. Συμπερασματικῶς πάντως ὁ ἐν λόγῳ ἱστορικὸς καὶ κανονολόγος στὰ Ἐπιλεγόμενα τῆς ἐνδιαφέρουσας μελέτης του ἐκτιμᾶ ὅτι «ἡ μέλλουσα νὰ συγκληθῆ Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας δὲν θὰ ἔδει νὰ ἀγνοήσῃ τὰς ἀκολούθους θεμελιώδεις κανονικὰς ἀρχὰς περὶ τὴν σύγκλησιν, συγκρότησιν καὶ λειτουργίαν αὐτῆς». Μεταξὺ τῶν ἑπτὰ θεμελιωδῶν ἀρχῶν μνημονεύουμε τὶς τρεῖς ποὺ συνδέονται μὲ τὴν συνάφεια τοῦ θέματος: α) «Ἡ πρόσκλησις διὰ τὴν συμμετοχὴν εἰς τὴν σύνοδον δέον νὰ ἀποσταλῆ πρὸς τοὺς ἐπισκόπους μόνον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, διότι μόνον οὗτοι ἀποτελοῦν καὶ τὰ ὀργανικὰ μέλη τῆς συνόδου κατὰ τὴν ὀρθόδοξον συνοδικὴν παράδοσιν». β) «Ὁ ἀριθμὸς τῶν μελῶν τῆς συνόδου δέον νὰ ἀντιστοιχῇ πρὸς τὸν ἀριθμὸν τῶν ἐπισκόπων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, διὸ καὶ πρέπει νὰ προσκληθοῦν εἰς τὴν σύνοδον πάντες οἱ ἐπίσκοποι, κἂν εἰσέτι δὲν δυνηθοῦν νὰ συμμετάσχουν ἅπαντες τῶν ἐργασιῶν αὐτῆς». γ) «Ἡ συμμετοχὴ εἰς τὴν σύνοδον κατεγνωσμένων αἱρετικῶν, ἢ σχισματικῶν ἐπισκόπων εἶναι ἐκκλησιολογικῶς ἀδιανόητος καὶ κανονικῶς ἀνεπίτρεπτος ἄνευ προγενεστέρας ὑπ᾽ αὐτῶν ἀποκηρύξεως τῆς αἱρέσεως ἢ τοῦ σχίσματος καὶ ἂνευ εἰδικῆς συνοδικῆς διαδικασίας διὰ τὴν ἀποδοχὴν αὐτῶν εἰς ἐκκλησιαστικὴν κοινωνίαν»[28].
Ἀπὸ τὶς ὄντως θεμελιώδεις αὐτὲς ἐκκλησιολογικὲς καὶ κανονικὲς ἀρχὲς προκύπτουν ἐνδιαφέροντα συμπεράσματα. Ἐν πρώτοις ὅτι πρέπει νὰ προσκληθοῦν ὅλοι οἱ ἐπίσκοποι, ἀκόμη καὶ ἂν γιὰ προσωπικοὺς ἢ ἄλλους, ἐκτὸς τῆς θελήσεως τους, λόγους δὲν ἠμπορέσουν νὰ παραστοῦν στὴν Σύνοδο. Ἡ μὴ πρόσκληση ὅλων τῶν ἐπισκόπων, ὅπως ἀποφασίσθηκε νὰ γίνει στὴν μέλλουσα Σύνοδο, παραβιάζει θεμελιώδη ἐκκλησιολογικὴ καὶ κανονικὴ ἀρχή, καὶ αὐτὸς εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς λόγους ποὺ ὑποβιβάσθηκε ἡ Σύνοδος ἀπὸ Οἰκουμενικὴ σὲ ἁπλῆ Πανορθόδοξη. Παραμένει βέβαια τὸ ἐρώτημα γιὰ παραβίαση ἄλλης ἐκκλησιολογικῆς ἀρχῆς: Ποιός ἀποφάσισε αὐτὴν τὴν ἀλλαγή; Ἕνας πρῶτος χωρὶς ἴσους; Ἡ ἀδυναμία πάντως κάποιων προσκληθέντων ἐπισκόπων, προσωπικὴ ἢ ἐξ ἄλλων λόγων, δὲν παραβλάπτει τὸν οἰκουμενικὸ χαρακτήρα τῆς Συνόδου, ὅπως καλῶς ἔδειξε σὲ ἐνδιαφέρουσα ἐπίσης μελέτη του ὁ ἐπὶ ἔτη «Γραμματεὺς ἐπὶ τῆς Προπαρασκευῆς τῆς Συνόδου» μητροπολίτης Ἑλβετίας καὶ κατόπιν Ἀδριανουπόλεως Δαμασκηνὸς Παπανδρέου[29].
Ἡ πρόσκληση μόνον τῶν Ὀρθοδόξων ἐπισκόπων καὶ τὸ ἀδιανόητο τῆς προσκλήσεως αἱρετικῶν καὶ σχισματικῶν, πρὶν ἀποκηρύξουν τὶς αἱρέσεις καὶ τὰ σχίσματα, συντρίβει καὶ κονιορτοποιεῖ τὸ ἐπιχείρημα τοῦ οἰκουμενικοῦ πατριάρχου Βαρθολομαίου, ὅτι δὲν μποροῦμε νὰ συγκαλέσουμε Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, διότι ἀπουσιάζουν οἱ «ἐκ τῆς Δύσεως Χριστιανοί», οἱ ὁποῖοι καὶ συνοδικῶς ἔχουν καταδικασθῆ γιὰ αἱρέσεις καὶ σχίσματα. Οἱ τοπικὲς αὐτοκέφαλες ἐκκλησίες ὀφείλουν νὰ μὴ δεχθοῦν αὐτὴν τὴν πραξικοπηματικὴ ἀλλοίωση τῆς Συνόδου, λόγῳ τῆς μὴ συμμετοχῆς τῶν αἱρετικῶν καὶ σχισματικῶν, ποὺ εἶναι ὄντως «ἐκκλησιολογικῶς ἀδιανότηος καὶ κανονικῶς ἀνεπίτρεπτος» κατὰ τὸν καθηγητὴ Βλ. Φειδᾶ, καὶ νὰ ἀπαιτήσουν τὴν συμμετοχὴ ὅλων τῶν ἐπισκόπων, σύμφωνα μὲ τὴν συνοδικὴ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ἐκτὸς ἐκείνων ποὺ γιὰ προσωπικοὺς ἢ ἄλλους λόγους δὲν ἠμποροῦν νὰ μετάσχουν. Ἂν στὴν πρώτη χιλιετία, μὲ τὶς τόσες συγκοινωνιακὲς δυσκολίες μετεῖχαν στὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους, ἀπὸ τὰ πέρατα τοῦ κόσμου, ὑπερτριακόσιοι καὶ ὑπερεξακόσιοι ἐπίσκοποι, ταξιδεύοντες ἐπὶ μῆνες, στὶς ἡμέρες μας ἐντὸς ἐλαχίστων ὡρῶν μπορεῖς νὰ βρεθεῖς στὴν ἄκρη τοῦ κόσμου. Ὁ ἀριθμὸς τοῦ συνόλου τῶν ἐπισκόπων καὶ τῶν ἐπαρχιούχων καὶ τῶν τιτουλαρίων δὲν εἶναι ὑπερβολικὰ μεγάλος. Ὑπάρχουν σήμερα περίπου 580 ἐπαρχιοῦχοι ἐπίσκοποι καὶ 250 τιτουλάριοι βοηθοὶ κ.τ.λ., σύνολο δηλαδὴ 830 μελῶν τῆς συνόδου, ποὺ δὲν εἶναι δύσκολο νὰ συγκεντρωθοῦν. Ἡ Β´ Βατικάνειος συγκέντρωσε 2.300 ἐπισκόπους»[30].
γ) Ἡ σύγκληση Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἀντίκειται στὸ ἰσχῦον νέο μοντέλο τῶν «ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν».
Ὑπάρχει καὶ ἕνας τρίτος σημαντικός, ἴσως ὁ σημαντικώτερος λόγος, γιὰ τὸν ἀποχαρακτηρισμὸ τῆς Συνόδου ὡς Οἰκουμενικῆς. Ὁ λόγος αὐτὸς ἔγκειται εἰς τὸ ὅτι μετὰ τὴν Β´ Βατικάνειο Σύνοδο (1963-1965), προεβλήθη ἀπὸ τοὺς Παπικοὺς ὡς πρὸς τοὺς Ὀρθοδόξους, ἀντὶ τῆς ἀπορρίψεώς μας μέχρι τότε ὡς σχισματικῶν καὶ αἱρετικῶν, νέα προσέγγιση, ἡ ὁποία μᾶς ἀναγνωρίζει ὡς ἐπὶ μέρους ἐκκλησία, μὲ Χάρη, μυστήρια καὶ ἀποστολικὴ διαδοχή, μὲ ἐλλιπῆ ὅμως ἐκκλησιαστικὴ ὑπόσταση, ἡ ὁποία θὰ ἐκλείψει καὶ θὰ γίνουμε πλήρης Ἐκκλησία, χωρὶς ἐλλείψεις καὶ ἐλαττώματα, ὅταν θὰ ἀναγνωρίσουμε τὸ πρωτεῖο τοῦ πάπα. Ἡ ἐκκλησιολογικὴ αὐτὴ ἀναγνώριση ὁδήγησε καὶ στὸν ἐκ μέρους τους χαρακτηρισμό μας, παρὰ τὶς ἐλλείψεις μας, ὡς «ἀδελφῆς ἐκκλησίας», τὸν ὁποῖο καὶ ἐμεῖς, ὡς φτωχοσυγγενεῖς καὶ ἀρχοντοχωριάτες, εὐχαρίστως τὸν ἀποδεχθήκαμε καὶ τὸν χρησιμοποιοῦμε μὲ καμάρι ἀποδεχόμενοι καὶ ἐμεῖς τὸν Παπισμὸ μετὰ τὴν Β´ Βατικάνειο Σύνοδο ὡς «ἀδελφὴ Ἐκκλησία», ὡσὰν νὰ ἀνήκουμε καὶ ἐμεῖς στὴν δικαιοδοσία αὐτῆς τῆς παπικῆς ψευδοσυνόδου. Εἶναι γεμᾶτα τὰ κείμενα τῶν παπῶν καὶ τῶν ἰδικῶν μας πατριαρχῶν ἀπὸ τὸν ὅρο «ἀδελφὲς ἐκκλησίες», ἀλλὰ καὶ ἡ σχετικὴ θεολογικὴ βιβλιογραφία τῶν οἰκουμενιστῶν θεολόγων. Ὑπάρχει ὅμως κάποια συνοδικὴ ἀπόφαση κάποιας τοπικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἢ Πανορθόδοξη, ποὺ νὰ ἐπιβάλει σὲ ἐμᾶς νὰ θεωρήσουμε τοὺς αἱρετικοὺς καὶ σχισματικοὺς Λατίνους τώρα ὡς «ἀδελφὴ ἐκκλησία»; Καμμία. Ὑπάρχει μόνο τὸ ἐπαίσχυντο κείμενο τοῦ Balamand, τὸ ὁποῖο βέβαια ὡς κείμενο διαλόγου δὲν δεσμεύει τὶς ἐκκλησίες, πολλὲς ἀπὸ τὶς ὁποῖες οὔτε ἔλαβαν μέρος ἐκεῖ οὔτε τὸ ἀποδέχθηκαν[31]. Στὸ κείμενο αὐτὸ γιὰ πρώτη φορὰ ὀρθόδοξοι θεολόγοι, κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, ἀθετοῦν τὴν καθαγιασμένη ἐπὶ αἰῶνες πατερικὴ παράδοση, ἀλλὰ καὶ πρόσφατες πανορθόδοξες δηλώσεις καὶ ἀποφάσεις, ἀρνοῦνται ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία καὶ δέχονται ὅτι συναποτελοῦμε μὲ τοὺς Παπικοὺς τὴν Μία Ἐκκλησία καὶ εἴμαστε ἀπὸ κοινοῦ ὑπεύθυνοι γιὰ τὴν τήρηση τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ, ὡς «ἀδελφὲς Ἐκκλησίες». Ἱεροκρυφίως καὶ ἀντισυνοδικῶς δεχθήκαμε τό «ἀδελφὲς ἐκκλησίες», καὶ τώρα πάνω σ᾽ αὐτὸ τὸ κατασκευασμένο ψευτομοντέλο ἑνότητος ἀναγνωρίζουμε τὸν Παπισμὸ ὡς ἐκκλησία μὲ χάρη, μυστήρια καὶ ἀποστολικὴ διαδοχή. Γράφει τὸ κείμενο: «Ἑκατέρωθεν ἀναγνωρίζεται ὅτι ὅσα ἐνεπιστεύθη ὁ Χριστὸς εἰς τὴν Ἐκκλησίαν Του- ὁμολογία τῆς ἀποστολικῆς πίστεως, μετοχὴ εἰς τὰ αὐτὰ μυστήρια, κυρίως εἰς τὴν μίαν ἱερωσύνην τὴν τελοῦσαν τὴν μίαν θυσίαν τοῦ Χριστοῦ, ἀποστολικὴ διαδοχὴ τῶν ἐπισκόπων- δὲν δύνανται νὰ θεωρηθοῦν ὡς ἀποκλειστικὴ ἰδιοκτησία μιᾶς τῶν ἡμετέρων Ἐκκλησιῶν. Εἶναι σαφὲς ὅτι ἐντὸς τοῦ πλαισίου τούτου ἀποκλείεται πᾶς ἀναβαπτισμός, Διὰ τοῦτον ἀκριβῶς τὸν λόγον ἡ Καθολικὴ Ἐκκλησία καὶ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀναγνωρίζουν ἑαυτὰς ἀμοιβαίως ὡς ἀδελφὰς ἐκκλησίας, ἀπὸ κοινοῦ ὑπευθύνους διὰ τὴν τήρησιν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ ἐν τῇ πιστότητι πρὸς τὴν θείαν οἰκονομίαν, ἰδιαίτατα ὡς πρὸς τὴν ἑνότητα» (παράγρ. 13 καὶ 14). Σὲ ἄλλο μάλιστα σημεῖο ἐπαναλαμβάνει τὸ κείμενο λόγους τοῦ πάπα Παύλου ΣΤ´ στὸ Φανάρι, σύμφωνα μὲ τοὺς ὁποίους οἱ ποιμένες Ὀρθόδοξοι καὶ Ρωμαιοκαθολικοί, πρέπει νὰ σέβονται καὶ νὰ ἀναγνωρίζουν ἀλλήλους ὡς ποιμένες «τμήματος τῆς ποίμνης τοῦ Χριστοῦ» (παραγρ. 18)[32].
Ἐνοχλοῦνται οἱ ἑτερόδοξοι καὶ ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων οἱ Οἰκουμενιστές, διότι στὸ κείμενο τῆς Γ´ Πανορθοδόξου Προσυνοδικῆς Διασκέψεως (1986) γιὰ τὸ θέμα «Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καὶ Οἰκουμενικὴ Κίνησις» ἐκφράζεται, στὴν ἀρχὴ μάλιστα, ἡ αὐτοσυνειδησία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μὲ ὅσα λέγει: «Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἐν τῇ βαθείᾳ πεποιθήσει καὶ ἐκκλησιαστικῇ αὐτοσυνειδησίᾳ, ὅτι ἀποτελεῖ τὸν φορέα καὶ δίδει τὴν μαρτυρίαν τῆς πίστεως καὶ τῆς Παραδόσεως τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, ἀκραδάντως πιστεύει ὅτι κατέχει κεντρικὴν θέσιν εἰς τὴν ὑπόθεσιν τῆς προωθήσεως τῆς ἑνότητος τῶν Χριστιανῶν ἐντὸς τοῦ συγχρόνου κόσμου». Ἀγωνιοῦμε νὰ μάθουμε, ἀφοῦ δὲν ἀνακοινώνουν τὶς ἐπεμβάσεις καὶ διορθώσεις ποὺ ἔκανε στὰ προηγούμενα κείμενα ἡ «Εἰδικὴ Διορθόδοξη Ἐπιτροπή» καὶ ἡ ἐσχάτως συνελθοῦσα Ε´ Προσυνοδικὴ Πανορθόδοξη Διάσκεψη (᾽Οκτώβριος 2015), ἡ καὶ τελευταία, ἂν διορθώθηκε καὶ ἡ ἀρχὴ τοῦ κειμένου αὐτοῦ μὲ βάση τὴν ἐκκλησιολογία τῶν «ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν» τοῦ Balamand. Λυπούμαστε, γιατὶ οἱ περισσότεροι ἀπὸ τοὺς ἀντιπροσώπους τῶν ἐκκλησιῶν δὲν διαμορφώνουν ἀλλὰ τρέχουν πίσω ἀπὸ τὶς ἐξελίξεις.
Εἶναι πάντως βέβαιο ὅτι ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἔχει ἀποδεχθῆ τὸ νέο αὐτὸ ἐκκλησιολογικὸ μοντέλο τῶν «ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν», ἀφοῦ ὄχι μόνον δὲν ἀπέρριψε ἡ Κωνσταντινούπολη, ἀλλὰ προωτοστάτησε στὰ ἀποφασισθέντα, ἀλλὰ καὶ διὰ πολλῶν ἄλλων δηλώσεών του ἀποδέχεται ὡς ἐκκλησία τὸν Παπισμὸ καὶ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὡς κομμάτι τῆς διηρημένης Ἐκκλησίας. Ἀφοῦ λοιπὸν ἐμεῖς εἴμαστε μέρος τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὄχι τὸ ὅλον, φυσικὰ τὸ μέρος δὲν μπορεῖ νὰ συγκαλέσει Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, χωρὶς τὴν συμμετοχὴ τῶν «ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν» τῆς Δύσεως. Δὲν θέλει νὰ μᾶς κατηγοροῦν οἱ ἀδελφοί μας τῆς Δύσεως ὅτι «τὴν ἐκκλησιολογία τῶν ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν θέτει σὲ δοκιμασία ἡ ἀξεδιάλυτη ἀντινομία της: μία ἀδελφὴ Ἐκκλησία εἶναι ἀληθινὰ καὶ πλήρως Ἐκκλησία- καὶ ὑπ᾽ αὐτὴν τὴν ἔννοιαν βρίσκει τὴν ὁλοκλήρωσή της στὴν ταυτότητά της· ταυτόχρονα μία ἀδελφὴ Ἐκκλησία δὲν μπορεῖ νὰ βρεῖ τὴν ὁλοκλήρωση, χωρὶς νὰ πραγματώνει τελεία κοινωνία μὲ ὅλες τὶς ἄλλες ἀδελφὲς Ἐκκλησίες». Εἴμαστε συνεπεῖς πρὸς τὴν ἐκκλησιολογία τῶν «ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν», γι᾽ αὐτὸ καὶ δὲν μποροῦμε, ἂν θέλουμε νὰ μὴν ἀντιφάσκουμε, νὰ συγκαλέσουμε Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, χωρὶς τὴν «ἀδελφὴ Ἐκκλησία» τῆς Ρώμης. Νὰ τηρήσουμε ἐπίσης καὶ τὶς συμβουλὲς ποὺ δίνει στοὺς ὑπευθύνους γιὰ τὴν προετοιμασία τῆς Πανορθόδοξης Συνόδου ἡ ἴδια Ρωμαιοκαθολικὴ Θεολόγος Barbara Hallensleben, στὴν εἰσήγηση ποὺ ἔκανε σὲ σχετικὸ συνέδριο[33] μὲ θέμα «Ἀδελφὲς Ἐκκλησίες. ῾Ερμηνευτικὴ ἀρχὴ γιὰ τὶς σχέσεις μεταξὺ Ἐκκλησιῶν ad intra καὶ ad extra».Ἀποδεχόμενη λοιπὸν ὅτι ἡ μέλλουσα Σύνοδος δὲν εἶναι Οἰκουμενικὴ ἀλλὰ Πανορθόδοξη, σὲ συμφωνία μὲ τὸν πατριάρχη Βαρθολομαῖο καὶ τὸν μητροπολίτη Μεσσηνίας, μᾶς καλεῖ νὰ προβληματισθοῦμε ὡς πρὸς τὶς προχαλκηδόνιες καὶ τὶς παλαιοκαθολικὲς ἀδελφὲς Ἐκκλησίες «ἐν σχέσει πρὸς τὰ ἐνδεχόμενα»:
• Τῆς σύγκλησης μιᾶς Οἰκουμενικῆς Συνόδου ποὺ θὰ ἔδινε τὸ μήνυμα ὅτι, ὅσες Ἐκκλησίες δὲν εἶναι προσκεκλημένες νὰ μετάσχουν, δὲν εἶναι Ἐκκλησίες.
• Τῆς σύγκλησης μιᾶς ἐπὶ μέρους Συνόδου τῶν τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Ἐνδεχομένως μὲ παρατηρητὲς ἀπὸ ἄλλες Ἐκκλησίες. Κατόπιν διαβούλευσης μὲ τὸν εὐρύτερο χριστιανικὸ κόσμο.
• Μιᾶς αὐτοσυγκρότησης τῶν Ὀρθοδόξων Βυζαντινῶν Ἐκκλησιῶν, ὡς μιᾶς ὁμολογιακῆς οἰκογένειας δίπλα σὲ ἄλλες»[34].
Ἡ ἑρμηνευτική της λοιπὸν ἀρχὴ ποὺ προκύπτει ἀπὸ τὸ νέο μοντέλο τῶν «ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν», εἶναι ὅτι γιὰ νὰ συγκληθεῖ μία Οἰκουμενικὴ Σύνοδος πρέπει νὰ καλέσει νὰ μετάσχουν ὅλες οἱ ἐκκλησίες, γιατὶ ὅσες δὲν κληθοῦν δὲν εἶναι ἐκκλησίες. ῾Επομένως πῶς νὰ θεωρήσουμε ἐμεῖς ὅτι προετοιμάζουμε Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, χωρὶς νὰ καλέσουμε τοὺς Παπικούς, τοὺς Προτεστάντες, τοὺς Μονοφυσίτες, τοὺς Παλαιοκαθολικούς; Δὲν τοὺς θεωροῦμε «ἀδελφὲς ἐκκλησίες»; Ἐμεῖς μποροῦμε νὰ συγκαλέσουμε μόνον ἐπὶ μέρους Σύνοδο τῶν τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, μετὰ ἀπὸ διαβούλευση μὲ τὸν λοιπὸ χριστιανικὸ κόσμο, καὶ μὲ παρατηρητὲς ἀπὸ τὶς ἄλλες ἐκκλησίες. Μόνοι μας δὲν μποροῦμε νὰ κάνουμε τίποτε, γιατὶ εἴμαστε αἰχμάλωτοι τοῦ μοντέλου τῶν «ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν». Καὶ τὸ χειρότερο καὶ πιὸ προσβλητικὸ· ἐπειδὴ δὲν εἴμαστε ἡ Μία Ἐκκλησία, ὅσες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες ἔχουμε σχέση μὲ τὸ Βυζάντιο, νὰ αὐτοσυγκροτηθοῦμε, ὡς μία ξεχωριστὴ ὁμολογιακὴ οἰκογένεια, δίπλα σὲ τόσες ἄλλες ὁμολογίες.
«Ἤθελές τα καὶ ἐπαθές τα». Ἔτσι δυστυχῶς πορευόμαστε πρὸς τὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδο. Καταντήσαμε τὴν Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, χλεύη τῶν αἱρετικῶν καὶ τῶν σχισματικῶν, ἀνίκανη νὰ συγκαλέσει Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ἀρνούμενη τὴν μοναδικότητα καὶ καθολικότητά της. Μὲ αὐτὲς τὶς προϋποθέσεις τὶ καλὸ καὶ ὀρθόδοξο νὰ περιμένει κανεὶς ἀπὸ τὶς ἀποφάσεις της;
[1]. Βλ. Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδωρου Ζηση, «Μεταλλαγμένη καὶ ἀλλοιωμένη ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος», Θεοδρομία 17 (2015) 3-9.
[2]. Τὸ κείμενο ἐκυκλοφορήθη σὲ ἰδιαίτερο τευχίδιο Βλ. ἐπίσης εἰς Θεοδρομία 17 (2014) 557-570. Τὸ κείμενο ὑπογράφουν οἱ ἀρχιερεῖς Ἀντινόης Παντελεήμων (πατριαρχεῖο Ἀλεξανδρείας) Δρυϊνουπόλεως Ἀνδρέας, Ζιχνῶν καὶ Νευροκοπίου Ἱερόθεος, Πειραιῶς Σεραφείμ, Γλυφάδας Παῦλος, Κυθήρων Σεραφείμ, Αἰτωλοακαρνανίας Κοσμᾶς καὶ Γόρτυνος Ἰερεμίας. Ἐκ μέρους τῆς «Συνάξεως Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν» οἱ: Ἀρχιμ. Ἀθανάσιος Ἀναστασίου Προηγούμενος Ἱ. Μ. Μεγ. Μετεώρου, Ἀρχιμ. Σαράντης Σαράντος Ἐφημέριος Ἱ. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου, Ἀμαρούσιον Ἀττικῆς Ἀρχιμ. Γρηγόριος Χατζηνικολάου Καθηγούμενος Ἱ. Μ. Ἁγίας Τριάδος, Ἄνω Γατζέας Βόλου Γέρων Εὐστράτιος Ἱερομόναχος Ἱ. Μ. Μεγίστης Λαύρας Ἁγ. Ὄρους, Πρωτοπρ. Γεώργιος Μεταλληνός, Ὁμότιμος Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης, Ὁμότιμος Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Δημήτριος Τσελεγγίδης, Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης καὶ χιλιάδες κληρικῶν καὶ μοναχῶν.
[3]. Βλ. σχετικῶς εἰς Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδωρου Ζηση, Τὰ ὅρια τῆς Ἐκκλησίας. Οἰκουμενισμὸς καὶ Παπισμός, Θεσσαλονίκη 2004, σελ. 23-52.
[4]. Μητροπολίτης Πειραιῶς Σεραφειμ, «Ἀνακοινωθὲν περὶ τῆς Συνάξεως τῶν Ἱεραρχῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου. Σχόλιο στὴν εἰσήγηση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου», Θεοδρομία 17 (2015) 398-404. Τὸ παράθεμα στὴ σελ. 403.
[5]. Πρόκειται γιὰ τὸν καθηγητὴ Γεώργιο Γαλίτη. Βλ. σχετικῶς εἰς: «Ἔκθεσις Γραμματέως, Μητροπολίτου Τρανουπόλεως Δαμασκηνοῦ ἐπὶ τῆς πορείας τῆς Προπαρασκευῆς τῆς Συνόδου», εἰς Συνοδικὰ ΙΙ, τοῦ Ὀρθοδόξου Κέντρου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, Chambésy - Γενεύης 1978, σελ. 162.
[6]. Αὐτόθι, σελ. 147-148.
[7]. Αὐτόθι, σελ. 148, ὑποσημ. 7.
[8]. Βλ. Εyαγγελίας Βαρeλλα, Διορθόδοξοι καὶ Οἰκουμενικαὶ Σχέσεις τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως κατὰ τὸν Κ´ αἰῶνα, Ἀνάλεκτα Βλατάδων 58, Πατριαρχικὸν Ἵδρυμα Πατερικῶν Μελετῶν, Θεσσαλονίκη 1994, σελ. 110.
[9]. Βλ. Ὀρθοδοξία 26 (1951) 118-120 καὶ Συνοδικὰ ΙΙ, 1978, σελ. 140, ὑποσημ. 1.
[10]. Συνοδικὰ ΙΙ, σελ. 19-20.
[11]. Αὐτόθι, σελ. 28.
[12]. Αὐτόθι, σελ. 55.
[13]. Αὐτόθι, σελ. 59.
[14]. Αὐτόθι, σελ. 81-82.
[15]. Αὐτόθι, σελ. 104.
[16]. Συνοδικὰ Ι, σελ. 11.
[17]. Αὐτόθι, σελ. 17-18.
[18]. Βλ. Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδωρου Ζηση, Ἑπόμενοι τοῖς θείοις Πατράσι. Ἀρχὲς καὶ κριτήρια τῆς Πατερικῆς Θεολογίας, Θεσσαλονίκη 19972, σελ. 48-52.
[19]. Συνοδικὰ Ι, σελ. 65.
[20]. Θεοδρομία 17 (2015) 9.
[21]. Θεοδρομία 17 (2015) 403.
[22]. Συναξη ορθοδοξων Kληρικων και Mοναχων, «Περὶ Η´ καὶ Θ´ Οἰκουμενικῶν Συνόδων», Θεοδρομία 16 (2014) 440-446. Βλ. ἐπίσης Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιερόθεος, «Περὶ τῆς ἀναγνωρίσεως τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει ἐν ἔτει 870-880 μ.Χ. συγκληθείσης Συνόδου ὡς Ὀγδόης Οἰκουμενικῆς», Θεοδρομία 16 (2014) 405-427. Μητροπολιτησ Γορτυνοσ και Μεγαλοπολεως Ιερεμιασ, «Περὶ τῆς ἀναγνωρίσεως τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει ἐν ἔτει 1352 μ.Χ. συγκληθείσης Συνόδου ὡς ἐνάτης Οἰκουμενικῆς», Θεοδορμία 16 (2014) 428-439.
[23]. Α´ Κορ. 12, 12-31.
[24]. Βίος Κωνσταντίνου ΙΙΙ, 6.
[25]. Ἐκκλ. Ἱστορία Ι, 17.
[26]. Ἐκκλ. Ἱστορία Ι, 7α.
[27]. Συνοδικὰ Ι, σελ. 169.
[28]. Αὐτόθι, σελ. 226.
[29]. Δαμασκηνου Παπανδρεου, Μητροπολίτου Τρανουπόλεως, «Προοπτικαὶ καὶ προβλήματα περὶ τὴν μέλλουσαν Σύνοδον», Συνοδικὰ Ι, σελ. 26-36.
[30]. Γιὰ τὸν ἀριθμὸ τῶν Ὀρθοδόξων ἐπισκόπων συνολικὰ βλ. εἰς Noël Ruffieux, «Προετοιμασία καὶ ἀποδοχὴ τῆς Συνόδου», εἰς Καιρὸς συνεσταλμένος τὸ λοιπόν... Ἡ μέλλουσα Πανορθόδοξη Σύνοδος. Ζητήματα-Διλήμματα-Προοπτικές, Ἐκδόσεις «Ἐν πλῷ», Ἀθήνα Ὀκτώβριος 2015, σελ. 27. Σὲ ὑποσημείωση παρατηρεῖ ὁ συγγραφεὺς ὅτι «Αὐτοὶ οἱ ἀριθμοὶ ἐπικαιροποιήθηκαν μὲ τὴν ἔκδοση 2012-2013 τῆς Orthodoxia, ἐτήσια ἔκδοση τῶν ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν τοῦ Ἰνστιτούτου Ostkirchliches Regensburg ποὺ δίνει τὰ ὀνόματα καὶ τὰ βιογραφικὰ ὅλων τῶν ὀρθοδόξων ἐπισκόπων», σελ. 49, ὑποσημ. 10. Ἐννοεῖ ὅτι τὸ γνωστὸ Ρωμαιοκαθολικὸ Ἰνστιτοῦτο τοῦ Regensburg, ἐκδίδει γιὰ τὶς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες τὴν ἐτήσια ἔκδοση Orthodoxia, ποὺ περιλαμβάνει τὰ ὀνόματα καὶ τὰ βιογραφικὰ τῶν ὀρθοδόξων ἐπισκόπων.
[31]. Ἀπὸ τὶς 15 αὐτοκέφαλες καὶ αὐτόνομες Ἐκκλησίες ὑπέγραψαν τὸ κείμενο οἱ ἐννέα (9): Κωνσταντινούπολις, Ἀλεξάνδρεια, Ἀντιόχεια, Μόσχα, Ρουμανία, Κύπρος, Πολωνία, Ἀλβανία, Φιλλανδία. Ἀρνήθηκαν νὰ μετάσχουν ἕξη (6): Ἱεροσόλυμα, Σερβία, Βουλγαρία, Γεωργία, Ἑλλάς, Τσεχοσλοβακία.
[32]. Βλ. Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδωρου Ζηση, Οὐνία. Νεώτερες ἐξελίξεις,Θεσσαλονίκη 1994, σελ. 44-45. Ὁλόκληρο τὸ κείμενο τοῦ Balamand βλ. ὁμοίως εἰς Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδωρου Ζηση, Οὐνία, Ἡ καταδίκη καὶ ἡ ἀθώωση (στὸ Freising καὶ στὸ Balamand, Θεσσαλονίκη 2002, σελ. 173-186.
[33]. Πρόκειται γιὰ συνέδριο ποὺ ὀργανώθηκε στὸ Παρίσι (18-20 Ὀκτωβρίου 2012) ἀπὸ τὸ Ἰνστιτοῦτο Ὀρθόδοξης Θεολογίας τοῦ Ἁγίου Σεργίου, τὸ Centre Οecuménique τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Leuven, σὲ συνεργασία μὲ τὸ Collège des Bernardins καὶ τὸ περιοδικὸ Contacts. Τὰ πρακτικὰ τοῦ Συνεδρίου μεταφρασμένα στὴν ἑλληνικὴ ἐκδόθηκαν πρόσφατα (Ὀκτώβριος 2015) ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις «Ἐν πλῷ» μὲ τίτλο Καιρὸς συνεσταλμένος τὸ λοιπὸν...Ἡ μέλλουσα Πανορθόδοξη Σύνοδος. Ζητήματα-Διλήμματα-Προοπτικές.
[34]. Αὐτόθι, σελ. 369 καὶ 372.
Οἱ τρομοκρατικές ἐπιθέσεις στό Παρίσι, στήν καρδιά τῆς Εὐρώπης, δημιούργησαν σέ ὅλους μας βαθύτατο πόνο καί ἀφ’ ἑνός μέν καταδικάζουμε τίς ἐγκληματικές ἐνέργειες, ἀφ’ ἑτέρου δέ προσευχηθήκαμε γιά τά θύματα αὐτῶν τῶν ἐνεργειῶν. Δέν εἶναι δυνατόν νά μεταφέρεται ἕνας ὕπουλος πόλεμος μέσα σέ ἄμαχους ἀνθρώπους, ὅταν ἐκεῖνοι ἔκαναν τό καθιερωμένο τους πρόγραμμα ἀνέμελοι ἀπό κάθε κακό. Ὅσα «ἐπιχειρήματα» κι ἄν χρησιμοποιηθοῦν γιά νά ὑποστηρίξουν ἕνα τέτοιο ἀνοσιούργημα δέν μποροῦν νά ἀποβάλουν τήν βαρβαρότητα τοῦ γεγονότος.
Σκοπός, ὅμως, τοῦ ἄρθρου αὐτοῦ δέν εἶναι νά τονίση τό ἀδιαπραγμάτευτο ἀγαθό τῆς ἐλευθερίας καί τοῦ σεβασμοῦ τῶν ἄλλων, ἀλλά νά σχολιάση μιά παράμετρο τοῦ θέματος, πού συγκεκριμενοποιεῖται στίς λέξεις φόβος καί ἀφοβία, καί τήν ὑπερνίκησή τους.
Τίς κρίσιμες πρῶτες ἡμέρες πολλοί συμβούλευσαν τούς ἀνθρώπους νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό τόν φόβο. Ὅλοι σχεδόν ὅσοι μίλησαν γιά τό θέμα αὐτό ἔκαναν λόγο γιά τό ὅτι μπροστά στό τραγικό φαινόμενο τῶν τρομοκρατικῶν ἐνεργειῶν θά πρέπει νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τόν φόβο, διότι ὁ φοβισμένος ἄνθρωπος εἶναι ἀνελεύθερος.
Ὅταν γίνεται λόγος γιά φόβο ἐννοεῖται φόβος ψυχολογικός καί φόβος ὑπαρξιακός. Ὁ φόβος ἀπό ψυχολογικῆς πλευρᾶς εἶναι «αἴσθηση ἀγωνίας πού συνδέεται μέ συγκεκριμένο καί πραγματικό κίνδυνο, σέ ἀντίθεση μέ τό ἄγχος τό ὁποῖο εἶναι μιά γενικότερη συγκινησιακή ἀντίδραση πού συνδέεται μέ ἀναμενόμενο ἀληθινό ἤ φανταστικό κίνδυνο» (Ἀναστασία Χουντουμάδη-Λένα Πατεράκη). Ὁ φόβος ἀπό ὑπαρξιακῆς πλευρᾶς εἶναι φόβος πρό τοῦ θανάτου. Οἱ ἄνθρωποι θεωροῦν ὅτι μέ τόν θάνατο περιέρχονται στήν κατάσταση τῆς ἀπόλυτης ἀπομόνωσης καί γι’ αὐτό καταλαμβάνονται ἀπό φόβο καί τρόμο, μέ ἀποτέλεσμα νά καταλήγουν στήν «δημώδη μορφή ζωῆς» (Χάϊντεγκερ, Βιτγκενστάιν).
Καί στίς δύο περιπτώσεις ὁ φόβος τοῦ θανάτου δημιουργεῖ στόν ἄνθρωπο τρόμο καί γι’ αὐτό προσπαθεῖ νά ξεχάση τόν θάνατο, ἀσχολούμενος μέ τούς τρόπους πού τοῦ προσφέρει ἡ κοινωνία, δηλαδή ζώντας μέσα στά πάθη τῆς φιληδονίας, τῆς φιλοδοξίας καί τῆς φιλοκτημοσύνης, μέσα στόν κόσμο τῶν αἰσθήσεων καί τῶν αἰσθητῶν.
Ἔτσι, οἱ σύγχρονοι «καθοδηγητές γνώμης», πολιτικοί, κοινωνιολόγοι, θεολόγοι ἀπό τήν πρώτη ἡμέρα πού ἐκδηλώθηκαν οἱ ἀποτρόπαιες αὐτές τρομοκρατικές ἐνέργειες –τίς ὁποῖες καταδικάζουμε– προσπάθησαν νά παρακινήσουν τούς ἀνθρώπους νά μή φοβοῦνται καί νά κινοῦνται μέ ἐλευθερία. Πρόκειται γιά ἕνα σύνθημα κενό περιεχομένου, ἀφοῦ ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ εὔκολα μέ συνθήματα νά ἀπαλλαγῆ ἀπό τόν φόβο τοῦ θανάτου πού ὑπάρχει μέσα του, δέν μπορεῖ νά ἀποδεσμευθῆ ἀπό τήν φιλαυτία του μέ ἠθικιστικά εὐχολόγια, δέν μπορεῖ νά ἐλευθερωθῆ ἀπό τόν φόβο τοῦ θανάτου πού εἶναι στενά συνδεδεμένος μέ τό θνητό, φθαρτό καί παθητό σῶμα μέ ἁπλά συνθήματα. Διερωτῶμαι: Τελικά πρέπει κανείς νά ἀπαλλαγῆ ἀπό τόν φόβο τοῦ θανάτου καί νά περικλειστῆ στήν «δημώδη μορφή ζωῆς», ἡ ὁποία εἶναι ἡ γενεσιουργός αἰτία αὐτοῦ τοῦ φόβου τοῦ θανάτου;
Πάντως, γιά νά ἀπαλλαγῆ κανείς ἀπό τόν φόβο τοῦ θανάτου πρέπει νά ἐλευθερωθῆ ἀπό τήν φιλαυτία πού εἶναι ἡ πηγή ὅλων τῶν παθῶν καί αὐτό γίνεται μέ τήν συνέργεια Θεοῦ καί ἀνθρώπου.
Ἔχουμε πλάσει μιά κοινωνία εὐδαιμονίας, ἔχουμε δημιουργήσει ἕναν κόσμο μιᾶς πρακτικῆς ἀθεΐας καί εἰδωλολατρείας, κολυμπᾶμε μέσα στόν κόσμο τῶν αἰσθήσεων καί τῶν παθῶν, πού δημιουργοῦν τόν φόβο τοῦ θανάτου, μᾶς κλείνουν ὅλα αὐτά μέσα στόν θάνατο, καί ἔπειτα προτείνουμε στούς ἀνθρώπους νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό τόν φόβο τοῦ θανάτου. Τουλάχιστον, ἄν στό κενό πού δημιουργεῖται ἀπό τήν λεγόμενη ἀπαλλαγή τοῦ φόβου τοῦ θανάτου βάλουμε τήν ἐν Χριστῷ ζωή, συμπληρώνεται ἡ προτροπή καί παρακίνηση, ἀλλά ἀπαλλαγή ἀπό τόν φόβο τοῦ θανάτου καί παραμονή στόν κόσμο τῶν ἡδονῶν εἶναι ἀνούσια συνθήματα πού δέν τά πιστεύουν καί αὐτοί πού τά προτείνουν.
Τό περίεργο εἶναι ὅτι οἱ τζιχαντιστές πού σκορποῦν τόν θάνατο στούς ἄλλους καί στούς ἑαυτούς τους, μέ τήν δική τους αὐτοκτονία, δέν φοβοῦνται τόν θάνατο, ἀπό τό μίσος πού ἔχουν σέ μιά κοινωνία ἄδικη, σέ μιά εὐδαιμονική ζωή, ἀλλά διακατεχόμενοι καί ἀπό θρησκευτικές πεποιθήσεις ὅτι θά ἀπολαύσουν μετά τόν θάνατο μιά εὐδαίμονα ζωή πού τήν στερήθηκαν ὅσο ζοῦσαν τήν βιολογική ζωή.
Ὅσοι, ὅμως, προτείνουν στούς τρομαγμένους πολίτες νά ἀποβάλουν τόν φόβο τοῦ θανάτου, ἀπό ψυχολογικῆς καί ὑπαρξιακῆς πλευρᾶς, ἄς προτείνουν καί στούς ἰσχυρούς τῆς γῆς, καί μάλιστα σέ αὐτούς πού ἡγοῦνται τῶν Χριστιανικῶν λαῶν, νά ἀποβάλουν καί αὐτοί τήν ἀφοβία πού τούς χαρακτηρίζει στόν τρόπο διακυβερνήσεως τῶν λαῶν. Ἐννοῶ δύο μεγάλες ἀλήθειες.
Ἡ πρώτη, ὅτι, δυστυχῶς, πολλοί πού κατέχουν ἡγετικές θέσεις ὁμιλοῦν καί ἐνεργοῦν μέ ἀφοβία ὅτι δῆθεν ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος, ἰδιαιτέρως οἱ νέοι μας, πρέπει νά μάθουν ὅλες τίς θρησκευτικές παραδόσεις, καί νά συμπεριφέρωνται ἀφελῶς στά «θρησκευτικά δικαιώματα» τῶν ἄλλων. Ὅσοι μελετοῦμε τά ἄλλα θρησκεύματα γνωρίζουμε καλῶς ὅτι εἶναι ἀνθρωποκεντρικά συστήματα μέ ἔντονα πάθη, πού καταστρατηγοῦν τόν ἄνθρωπο, τόν ὁδηγοῦν ἀκόμη καί σέ «αὐτοκτονία ὑπαρξιακοῦ ἐπιπέδου». Ὁ Μουσουλμανισμός, παρά μερικά θετικά στοιχεῖα πού προσέλαβε ἀπό τόν Χριστιανισμό, διαθέτει πολλά στοιχεῖα πού δημιουργοῦν φόβο, κατάπληξη. Ὁ Ἰνδουϊσμός καί ὁ Βουδισμός καταστρέφουν τό ἀνθρώπινο στοιχεῖο, «ἀποβλακώνουν» τόν ἄνθρωπο μέ τόν λεγόμενο ὑπερβατικό διαλογισμό. Δέν συγκρίνεται ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μέ τόν φόβο πού προκαλοῦν στόν ἄνθρωπο τά ἄλλα ἀνθρωποκεντρικά θρησκευτικά συστήματα. Καί ὅμως πολλοί δῆθεν προοδευτικοί ἄνθρωποι θέλουν νά διδάσκωνται καί τά μικρά παιδιά πού εἶναι Χριστιανοί, πρίν ἀκόμη γνωρίσουν τό ὕψος τοῦ Χριστιανισμοῦ, τίς ἀνθρωποκεντρικές ἀπόψεις καί τῶν ἄλλων Θρησκευμάτων, ὁπότε μέ τόν τρόπο αὐτόν θά ἐπέλθη μιά θρησκευτική καί διανοητική σύγχυση.
Βέβαια, ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά ἀσχοληθῆ καί νά μάθη τίς βασικές ἀρχές τῶν ἄλλων θρησκειῶν, ἀφοῦ ὅμως προηγουμένως μυηθῆ καί μυσταγωγηθῆ στήν ἀξία τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ἐπίσης, πρέπει ὁ ἄνθρωπος νά σέβεται τά «θρησκευτικά» δικαιώματα τῶν ἄλλων, ἀλλά ἀφοῦ ὁ ἴδιος στηριχθῆ στήν ἀνωτερότητα τοῦ Χριστιανισμοῦ καί μάθει τό μεγαλεῖο τῆς Χριστιανικῆς ἀγάπης. Σκέπτομαι πολλές φορές ὅτι ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες μέ τίς ἐπιπολαιότητες καί τίς ἀγκυλώσεις μας διαπράττουμε σοβαρά λάθη, γιά τά ὁποῖα θά ὑποστοῦμε πολλές συνέπειες ὡς ἄνθρωποι καί ὡς Ἔθνος.
Ἡ δεύτερη ἀλήθεια εἶναι ὅτι τά Χριστιανικά Κράτη πρέπει νά ἀποβάλουν μιά συμπεριφορά πού διακρίνεται ἀπό ἔλλειψη φόβου, ἀφοῦ δημιουργοῦν μεγάλα προβλήματα στόν χῶρο τῆς Ἐγγύς Ἀνατολῆς, χωρίς ἠθικές ἀναστολές. Πολλοί ἰσχυρίζονται ὅτι ὁ πόλεμος πού μαίνεται στήν Ἐγγύς Ἀνατολή εἶναι ἐνεργειακός καί τά «Χριστιανικά» Κράτη ἐνεργοῦν μέ ἀφοβία. Γιά νά ἐξασφαλίσουν τόν «μαῦρο χρυσό», προσβάλλουν μερικά κέντρα ἰσορροπίας στούς λαούς αὐτούς μέ ἀποτέλεσμα νά ἀλλάζουν οἱ ἰσορροπίες καί νά γίνωνται πόλεμοι. Ὁ Πατριάρχης Ἀντιοχείας Ἰωάννης ἐπισήμως ὑποστηρίζει ὅτι ὁ «τζιχαντισμός» εἶναι εἰσαγόμενη κατάσταση στήν Συρία, δέν ὑπῆρχε στόν τόπο αὐτό, ὅπου ζοῦσαν ἁρμονικά Χριστιανοί καί Μουσουλμάνοι. Τά ἐρωτήματα εἶναι: Γιατί μετακινοῦνται μεγάλοι πληθυσμοί ἀπό τήν Ἐγγύς Ἀνατολή; Γιατί καταστρέφονται Χριστιανικοί Ναοί, καί ἀλλοιώνονται τά ποσοστά τῆς παρουσίας τῶν Χριστιανικῶν λαῶν στίς περιοχές αὐτές, οἱ ὁποῖοι κρατοῦσαν ἰσορροπίες; Ποιοί εὐθύνονται γιά τίς ἐνέργειες αὐτές πού προέρχονται ἀπό ἔλλειψη φόβου, δηλαδή ἀπό ἀφοβία;
Ἑπομένως, καλό εἶναι νά προτείνουμε στούς ἄλλους, καί τούς Εὐρωπαίους, νά ἀποβάλουν τόν φόβο, ἀκόμη καί ἐνώπιον τῶν τρομοκρατικῶν ἐνεργειῶν, ἀλλά συγχρόνως νά ἀποδεσμεύωνται ἀπό τήν αὐτάρκεια, τήν φιλαυτία, τήν εὐδαιμονία, πού δημιουργοῦν τόν φόβο τοῦ θανάτου· νά συνιστοῦμε στούς ἄρχοντες νά διευθύνουν τά Χριστιανικά Κράτη μέ πνευματική ὡριμότητα καί ὄχι μέ ἐφηβικές ἀπόψεις· ἀλλά καί νά ἐλέγχουμε τούς ἀρχηγούς τῶν Χριστιανικῶν Κρατῶν, ὅταν ἐν ὀνόματι τοῦ κέρδους ἐγκληματοῦν ἐναντίον τοῦ ἰδίου τοῦ Χριστιανισμοῦ πού καί αὐτοί πρεσβεύουν.
Καταδικάζουμε τήν τρομοκρατία καί τήν ποικιλόμορφη βία, ἀλλά πρέπει νά ἐλέγχουμε καί μιά ζωή εὐδαιμονική, ἡδονιστική, πού δημιουργεῖ τόν φόβο τοῦ θανάτου. Πρέπει νά προτείνουμε στούς λαούς νά ὑπερβαίνουν τόν φόβο, ἀλλά συγχρόνως πρέπει νά προτείνουμε στούς ἡγέτες τῶν λαῶν νά ἀποβάλουν τήν φοβερή ἀφοβία τους ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἀνθρώπων καί τελικά ἔναντι τῆς ἱστορίας.–
Πηγή: Εκκλησιαστική Παρέμβαση
Ο Θεός θέλει τον άνθρωπο να πιστεύει σ’ Εκείνον, περισσότερο απ’ οποιονδήποτε η οτιδήποτε άλλο στον κόσμο.
Ο Θεός θέλει τον άνθρωπο να ελπίζει σ’ Εκείνον, περισσότερο απ’ οποιονδήποτε η οτιδήποτε άλλο στον κόσμο.
Ο Θεός ζητάει όμως και κάτι παραπάνω: θέλει ο άνθρωπος να προσκολληθεί με αγάπη μόνο σ’ Εκείνον. Και τότε, με την αγάπη που θ’ ακτινοβολεί από μέσα του, θα γίνει ένα και με την κτίση του Θεού.
Αυτή είναι η ένωση του ανθρώπου με το Θεό. Αυτή είναι η μνηστεία της ψυχής με το Χριστό. Κάθε άλλη ένωση είναι μοιχεία και πορνεία. Μόνο τέτοια στενή ένωση της ψυχής με το Χριστό, που σ’ εμάς απεικονίζεται πιο καθαρά με τον επίγειο γάμο, μπορεί να κάνει την ψυχή πλούσια και καρποφόρα. Όλες οι άλλες σχέσεις που μπορεί να συνάψει η ψυχή είναι αγκάθια και ζιζάνια, που είναι γυμνά και άγονα από κάθε αγαθό. Αν αυτό δεν το γνωρίζουν και δεν μπορούν να το γνωρίζουν οι άνθρωποι που ζουν μακριά από την Εκκλησία του Χριστού, οι χριστιανοί όμως πρέπει να το γνωρίζουν, ιδιαίτερα οι ορθόδοξοι χριστιανοί. Είναι στο πνεύμα και την παράδοσή μας να κατανοήσουμε το βάθος και το πλάτος της αποκάλυψης του Θεού που έγινε με τον Κύριο Ιησού. Να κατανοήσουμε την αιωνιότητα πιο σωστά από τους λαούς της Ανατολής, να κατανοήσουμε το χρόνο πιο σωστά από τους ανθρώπους της Δύσης.
Με ότι είναι πιο στενά δεμένη η ψυχή του ανθρώπου, μ’ αυτό κι έχει δεσμευτεί, είτε αυτό είναι ζωντανό είτε νεκρό πράγμα, είτε πρόκειται για σώμα είτε για κάποιο ρούχο, για χρυσό ή άργυρο ή για οποιοδήποτε επίγειο αγαθό, εγκόσμια δόξα ή τιμή, πάθος ή ότι άλλο στην κτίση, όπως για παράδειγμα κόσμημα, τρόφιμο, ποτό, χορό, φύση ή οτιδήποτε άλλο. Κάθε τέτοια δέσμευση της ψυχής είναι άνομη κι επισύρει ατέλειωτη δυστυχία για την ψυχή, τόσο σ’ αυτόν τον κόσμο όσο και στον άλλον. Το ίδιο συμβαίνει με την άνομη σχέση άναμεσα στον άντρα και τη γυναίκα, που επιφέρει στενοχώριες όχι μόνο σ’ αυτούς τους δύο, αλλά και στα τυχόν παιδιά που θ’ αποκτήσουν. Δεν πρέπει να κρύβουμε εκείνο που η Αγία Γραφή λέει πεντακάθαρα: πως ο Θεός είναι ζηλωτής (Εξ. κ’ 5, Δευτ. δ’ 24). Ο ζήλος του Θεού δε στρέφεται εναντίον άλλου στη γη, παρά μόνον στην ψυχή του ανθρώπου. Ο Θεός θέλει αποκλειστικότητα στην ψυχή του ανθρώπου, την θέλει πιστή με καθαρότητα και ειλικρίνεια. Κι αυτό ο Θεός το θέλει για το καλό της ψυχής. Η άπειρη σοφία του Θεού γνωρίζει – όπως πρέπει και μεις να γνωρίζουμε μετά την έλευση του Χριστού – πως αν η πίστη της ψυχής στο Θεό, το Δημιουργό, είναι ελλιπής, πως αν ενωθεί με απόλυτη αγάπη με κάποιον άλλον ή κάτι άλλο στον κόσμο, τότε σιγά σιγά θα υποδουλωθεί, θα γίνει σκλάβα, θα είναι σαν μια σκοτεινή κι απελπισμένη σκιά και τελικά θα καταλήξει σε μια ελεεινή εικόνα εκεί, όπου είναι ο τρυγμός κι ο βρυγμός των οδόντων.
Η θερμή αγάπη της ψυχής προς το Θεό είναι ο μόνος νόμιμος δεσμός. Κάθε άλλη αγάπη, που είναι μακριά από το Θεό ή εναντίον του Θεού, είναι ειδωλολατρεία. Με την αγάπη για το σώμα, ο άνθρωπος μετατρέπει το σώμα σ’ έναν ψεύτικο θεό, ένα είδωλο. Με την αγάπη για κάθε επίγειο αγαθό ή κόσμημα, ο άνθρωπος ειδωλοποιεί τα αντικείμενα αυτά. Με την αγάπη για οποιονδήποτε ή για οτιδήποτε, ο άνθρωπος ειδωλοποιεί τον εαυτό του. Αυτό σημαίνει πως ο άνθρωπος καθοδηγεί την αγάπη, που ανήκει αποκλειστικά στο Θεό, σε κάτι μικρότερο και υποδεέστερο από το Θεό, σε κάτι λιγότερο άξιο ν’ αγαπηθεί. Σε οτιδήποτε πιστεύει ο άνθρωπος, ελπίζει ή αγαπά περισσότερο από το Θεό, παίρνει τη θέση του Θεού, καθίσταται είδωλο, ένας ψεύτικος θεός της ψεύτικης ψυχής. Κάθε τέτοια ειδωλολατρεία οι προφήτες την ονόμασαν μοιχεία και πορνεία (Ιερ. γ’ 1, Ιεζεκ. κγ’ 7).
Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι οι ειδωλολάτρες ταυτίζονται με τα είδωλά τους. Σε κάθε αγάπη, ο άνθρωπος χάνεται σταδιακά στο αντικείμενο της αγάπης του. Εκείνο που ο άνθρωπος σκέφτεται συχνότερα, εκείνο που αγαπά κι επιθυμεί περισσότερο, σιγά σιγά θα γίνει η ίδια η ουσία τής ύπαρξής του, είτε τρόφιμο είναι αυτό είτε ποτό, χρυσός ή ασήμι, κόσμημα ή ρούχο, σπίτια ή κτήματα, τιμή ή δύναμη. Αυτό το διαβάζουμε και στην Αγία Γραφή: «Επορεύθησαν οπίσω τών ματαίων και εματαιώθησαν» (Δ’ Βασ. ιζ’ 15).
Η επιθυμία ανάμεσα σ’ έναν άντρα και μια γυναίκα είναι κάτι φυσικό, δεν είναι εξαίρεση. Ο άνθρωπος ταυτίζεται με ό,τι αγαπά. Αν αυτό που αγαπά είναι ο Θεός, γίνεται Θεός. Αν είναι ο πηλός, γίνεται πηλός. Ο άνθρωπος σώζεται ή κολάζεται από την αγάπη που έχει σ’ αυτή τη ζωή. Μια μόνο σωστική αγάπη υπάρχει, η αγάπη για το Θεό. Κάθε άλλη αγάπη είναι απώλεια. Ένας μόνο νόμιμος και σωστικός γάμος υπάρχει για την ψυχή: ο γάμος της με το Θεό. Κάθε άλλος γάμος που δεν προέρχεται από το γάμο αυτό, όπως οι ακτίνες από τον ήλιο, είναι κολάσιμος.
Το σημερινό ευαγγέλιο μας δίνει την πιο καθαρή εικόνα του θαυμαστού αυτού μυστηρίου. Μας λέει δηλαδή πως η ψυχή του ανθρώπου στεφανώνεται με το Θεό, ως πιστή νύμφη· πως σαν τυφλός προδότης και άπιστος σύζυγος από την άλλη, παρασύρεται στον όλεθρο και στο σκοτάδι, στα ζιζάνια και την κακία της ειδωλολατρείας.
***
«Ωμοιώθη η βασιλεία των ουρανών ανθρώπω βασιλεί, όστις εποίησε γάμους τω υιώ αυτού» (Ματθ. κβ’ 2). Όπως και στις άλλες παραβολές του Χριστού, έτσι κι εδώ αναφέρεται σ’ ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία, από την αρχή ως το τέλος. Άνθρωποι σοφοί δουλεύουν σκληρά για να γράψουν μεγάλα και πολλές φορές ακατανόητα βιβλία για να εξηγήσουν την ιστορία του ανθρώπου. Μπορεί να πετύχουν σ’ αυτό που προσπαθούν να κάνουν, συχνά όμως μπλέκουν τη διάρθρωσή τους και συγχέουν τα νοήματα. Ο Χριστός όμως, με μια σύντομη και απλή παραβολή, τα λέει όλα καθαρά και κατανοητά. Πράγματι, «ουδέποτε ούτως ελάλησεν άνθρωπος, ως ούτος ο άνθρωπος» (Ιωαν. ζ’ 46).
Η βασιλεία του Θεού δεν μπορεί να εξηγηθεί με λόγια. Μόνο με κάτι που είναι οικείο σε μας σ’ αυτόν τον κόσμο μπορεί να παρομοιαστεί. Ανάμεσα στ’ άλλα, μπορεί να παρομοιαστεί και μ’ ένα γάμο. Ο γάμος είναι μια ευκαιρία χαράς στους ανθρώπους. Η βασιλεία των ουρανών είναι από μόνη της χαρά, μπορεί επομένως να περιγραφεί μ’ ένα γάμο. Ο βασιλιάς της παραβολής είναι ο ίδιος ο Θεός. Υιός Του είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής αποκάλυψε πως Εκείνος είναι ο Νυμφίος (Ιωάν. γ’ 29). Κι αυτό το επιβεβαίωσε ο ίδιος ο Χριστός (Ματθ. θ’ 15). Ολόκληρη η ιστορία του ανθρώπου, ξεκινώντας με την έξωση του Αδάμ από τον παράδεισο, είναι η πορεία προετοιμασίας της ψυχής του ανθρώπου για το γάμο της με τον Υιό του Θεού. Η έλευση του Χριστού στον κόσμο είναι η πραγματική αρχή της γιορτής του γάμου. Ολόκληρη η περίοδος από την έλευσή Του ως το θάνατο και την Ανάστασή Του, είναι η συνέχιση της γαμήλιας γιορτής στον κόσμο. Η χαρά όμως θα φτάσει στο απόγαιό της μόνο στη μέλλουσα ζωή. Η έλευση του Χριστού στον κόσμο είναι το πιο ευφρόσυνο γεγονός για το ανθρώπινο γένος γενικά και για κάθε ψυχή ξεχωριστά, όπως η έλευση του νυμφίου στη νύμφη.
Απ’ όλα τα έθνη της γης, ο πιο χαρούμενος λαός θα έπρεπε να είναι οι Ιουδαίοι, που δέχτηκαν το Χριστό ως Νυμφίο, αφού το έθνος αυτό είχε προπαρασκευαστεί καλύτερα από το Θεό να Τον δεχτεί. Το έθνος αυτό είχε την επιπλέον χαρά να είναι το πρώτο που συνάντησε το Χριστό, το πρώτο που τον γνώρισε και τον υποδέχτηκε, για ν’ αναγγείλει τη χαρά της σωτηρίας όλων των εθνών και των λαών της γης. Αυτός είναι ο λόγος που, στο αρχικό κείμενο του ευαγγελίου, χρησιμοποείται πληθυντικός: όστις εποίησε γάμους τω υιώ αυτού. Ο αναμενόμενος Μεσσίας ήρθε στο λαό της Παλαιάς Διαθήκης των Ιουδαίων. Ο νυμφίος κάθε ψυχής που αναζητούσε σωτηρία, ζωή και χαρά, είχε έρθει. Ο νυμφίος όλων των ανθρώπων είχε έρθει για όλους τους λαούς, όλα τα έθνη. Όσο μεγάλη κι αν ήταν όμως η αγάπη του Θεού για τους ανθρώπους, άλλη τόση ήταν η τυφλότητα κι η κακία των αμαρτωλών στη γη. «Εις τα ίδια ήλθε και οι ίδιοι αυτόν ου παρέλαβον» (Ιωαν. α’ 11), γράφει ο ευαγγελιστής. Ήρθε λοιπόν πρώτα σ’ εκείνους που από πολύ καιρό και πολύ προσεχτικά είχε προετοιμάσει ως νύμφη Του: στον Ιουδαϊκό λαό. Ο λαός αυτός όμως δεν τον αναγνώρισε. Αντίθετα, τον περιφρόνησε και τον απόρριψε.
Συνεχίζει η παραβολή: «Και απέστειλε τους δούλους αυτού καλέσαι τους κεκλημένους εις τους γάμους, και ουκ ήθελον ελθείν» (Ματθ. κβ’ 3). Θέλοντας να προετοιμάσει τη γιορτή για τους γάμους του Υιού Του, ο Θεός έστελνε πρώτα για πολλούς αιώνες τους προφήτες, για ν’ αναγγείλουν τη γιορτή που πλησίαζε και να καλέσουν τον εβραϊκό λαό να προετοιμαστεί κι εκείνος, ώστε να υποδεχτεί το Νυμφίο Χριστό. Οι προφήτες ήταν οι πρώτοι υπηρέτες που έστειλε για να καλέσει τους κεκλημένους εις τους γάμους. Όταν ο Χριστος είχε ήδη εμφανιστεί στον κόσμο, στάλθηκε ως αγγελιαφόρος ο Ιωάννης ο Πρόδρομος, για ν’ αναγγείλει κι αυτός, να κραυγάσει δυνατά και να καλέσει. Όπως όμως ένας πολύ μικρός αριθμός ανθρώπων άκουσε τους αρχαίους προφήτες, έτσι και τώρα πολλοί λίγοι πρόσεξαν τον κήρυκα της ερήμου, τον Ιωάννη τον Πρόδρομο. Και ουκ ήθελον ελθείν.
«Πάλιν απέστειλεν άλλους δούλους λέγων· είπατε τοις κεκλημένοις· ιδού το άριστόν μου ητοίμασα, οι ταύροι μου και τα σιτιστά τεθυμένα, και πάντα έτοιμα· δεύτε εις τους γάμους» (Ματθ. κβ’ 4). Οι άλλοι υπηρέτες ήταν οι απόστολοι κι οι συνεργάτες τους. Προσκεκλημένοι ήταν πάλι οι ίδιοι: οι Εβραίοι. Ο ίδιος ο Κύριος είχε πει παλιότερα: «Ουκ απεστάλην ει μη εις τα πρόβατα τα απολωλότα του οίκου Ισραήλ» (Ματθ. ιε’ 24). Στην αρχή έδωσε την εξής εντολή στους αποστόλους: «Πορεύεσθε δε μάλλον προς τα πρόβατα τα απολωλότα οίκου Ισραήλ» (Ματθ. ι’ 6). Αυτό πριν από το πάθος και την Ανάστασή Του. Όταν όμως οι Εβραίοι τον απόρριψαν, όταν οι κακοί γεωργοί τον έβγαλαν έξω από τα τείχη και τον θανάτωσαν, τότε, μετά την Ανάσταση, έδωσε καινούργια εντολή: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη» (Ματθ. κη’ 19).
Ο Θεός έμεινε πιστός στην επαγγελία Του, οι Εβραίοι όμως την καταπάτησαν. Ο Θεός έμεινε πιστός στη νύμφη Του, στην εκλεκτή Του, στο λαό της Παλαιάς Διαθήκης, πιστός ως το τέλος. Η νύμφη όμως δε στάθηκε πιστή στο Νυμφίο της, συνήψε αμέτρητους άνομους δεσμούς με είδωλα και θεούς ψεύτικους, που δεν τους άφηνε για να γυρίσει στον προδομένο Νυμφίο της.
Ιδού το άριστόν μου ητοίμασα. Έχουν ετοιμαστεί όλα όσα είναι απαραίτητα για την ανατροφή και την ανανέωση της ψυχής. Η ψυχή τρέφεται από την αλήθεια. Την αλήθεια αποκάλυψε στην πληρότητά της με το πλούσιο συμπόσιο του βασιλιά. Η νίκη εναντίον των πονηρών πνευμάτων, εναντίον τής αρρώστιας και της μέριμνας, η νίκη ενάντια στη φύση – όλες αυτές οι νίκες που τρεφουν κι ανανεώνουν την ψυχή του ανθρώπου, είναι εδώ, μπροστά μας. Γι’ αυτό προσέλθετε.
Ο ουρανός ως τότε έμοιαζε κλεισμένος με σιδερένιες μπάρες για τον άνθρωπο. Οι ψυχές των ανθρώπων έμοιαζαν με ελεεινές νύμφες, κλεισμένες μέσα σε υγρή φυλακή. Τώρα όμως ο ουρανός είναι ορθάνοιχτος. Στη γη εμφανίστηκε ο ίδιος ο Θεός, εμφανίστηκαν οι άγγελοι, οι νεκροί εμφανίστηκαν ζωντανοί κι η αξία τού ανθρώπου έφτασε στον ουρανό. Πόσο γλυκιά είναι η τροφή που προσφέρει ο Θεός! Πόσο πλούσιο είναι το τραπέζι Του! Προσέλθετε!
Οι τυφλές ψυχές που ζούσαν μέσα στη σκοτεινή και νοτερή φυλακή, αντί να δεχτούν την πρόσκληση στους γάμους, έκαναν ένα πολύ φοβερό έγκλημα: θανάτωσαν το Σωτήρα, το Νυμφίο τους. Κι αυτό ακόμα όμως δεν εξάντλησε την υπομονή του Θεού. Ο Θεός μετέτρεψε το έγκλημά τους σε πηγή χαράς και ηδονής. Το σώμα και το αίμα του σταυρωμένου Κυρίου, που ήταν ασύγκριτα γλυκύτερα από τα στέατα, προσφέρονται στο τραπέζι του Βασιλιά. Προσέλθετε! Κοινωνήστε τη γλυκύτητα που ζηλεύουν ακόμα κι οι άγγελοι. Οι ποταμοί χαρίτων τού παντοδύναμου και Ζωοποιού Αγίου Πνεύματος, είναι ελεύθεροι. Πάντα έτοιμα. Όλα είναι έτοιμα, τα πάντα. Όλα όσα χρειάζεται η μολυσμένη νύμφη για να καθαριστεί, οι πεινασμένοι να τραφούν, οι πληγωμένοι να γιατρευτούν, οι γυμνοί να ντυθούν, οι παράφρονες νά ‘ρθουν στα λογικά τους, οι μέθυσοι να γίνουν νηφάλιοι, οι νεκροί ν’ αναστηθούν. Εδώ υπάρχει το βάπτισμα με νερό, με φωτιά, με πνεύμα. Εδώ θα βρείτε την ανάπαυση μετά τη νηστεία, τα φτερά τής προσευχής. Εδώ είναι το λάδι, ο άρτος κι ο οίνος. Εδώ υπάρχει η βασιλική ιερωσύνη για να σας καθοδηγήσει, εδώ η Εκκλησία της αγιότητας και της αγάπης. Όλες αυτές τις δωρεές φέρνει ο Νυμφίος στη νύμφη Του και τις τοποθετεί στο τραπέζι του Βασιλιά. Προσέλθετε, λοιπόν, στους γάμους.
«Οι δε αμελήσαντες απήλθον, ο μεν εις τον ίδιον αγρόν, ο δε εις την εμπορίαν αυτού· οι δε λοιποί κρατήσαντες τους δούλους αυτού ύβρισαν και απέκτειναν» (Ματθ. κβ’ 5, 6). Δεν ωφελεί να προσφέρεις νόμιμο γάμο σε μια επαγγελματία πόρνη. Δε θα δώσει καμιά σημασία στο νόμιμο σύζυγό της. Έχει τόσο πολύ συνηθίσει στα είδωλά της, ώστε δεν μπορεί να κόψει τους δεσμούς της μαζί τους. Το είδωλο μιας άσωτης ψυχής είναι ο αγρός, μιας άλλης είναι το εμπόριο, μιας τρίτης κάτι άλλο. Ο αγρός υποδηλώνει το σώμα με τα σαρκικά πάθη του, το εμπόριο την απληστία, δηλαδή την απόκτηση ή τον εμπλουτισμό των φθαρτών αγαθών αυτού του κόσμου. Ο καθένας κατευθύνθηκε προς το είδωλό του, δεν ήθελε ν’ ακούσει τίποτα για το Νυμφίο. Άλλοι ένιωσαν προσβολή με την πρόσκληση και πήραν τους υπηρέτες του Βασιλιά, τους έβρισαν ή τους σκότωσαν. Με τον ίδιο τρόπο, σύντομα μετά το Γολγοθά, μυκτήρισαν και κακοποίησαν τους αποστόλους Πέτρο και Ιωάννη (Πραξ. δ’ 3) κι αργότερα θανάτωσαν τον αρχιδιάκονο Στέφανο, τον απόστολο Ιάκωβο και πολλούς άλλους.
«Ακούσας δε ο βασιλεύς εκείνος ωργίσθη, και πέμψας τα στρατεύματα αυτού απώλεσε τους φονείς εκείνους και την πόλιν αυτών ενέπρησε» (Ματθ. κβ’ 7). Βασιλιάς είναι ο Θεός. Η οργή Του είναι η έσχατη εξάντληση της υπομονής Του, η ώρα που η ευσπλαχνία Του μετατρέπεται σε δικαιοσύνη. Στρατεύματα είναι ο ρωμαϊκός στρατός, φονείς είναι οι Ιουδαίοι και πόλις αυτών είναι η Ιερουσαλήμ. Η υπομονη τού Θεού είναι αμέτρητη, ανεξάντλητη. Δεν τιμώρησε αμέσως τους Ιουδαίους μετά το θάνατο του Κυρίου Ιησού, περίμενε άλλα σαράντα χρόνια. Όπως ο Κύριος είχε αναλάβει να κάνει νηστεία για σαράντα μέρες, έτσι ο Δημιουργός της ανθρωπότητας μετά το Γολγοθά έκανε νηστεία υπομονής για σαράντα χρόνια. Δε βιαζόταν να τιμωρήσει τα εγκλήματα που διέπραξαν οι άνθρωποι εναντίον Του, για να μην πουν έπειτα: «Δες, ο Θεός είναι εκδικητικός. Ας εκδικηθούμε κι εμείς λοιπόν». Όχι. Ο Θεός μόνο μετά από σαράντα χρόνια επέτρεψε να τιμωρηθεί το έθνος των Ιουδαιων για τα εγκλήματα που έκαναν οι άρχοντές του εναντίον των δούλων Του.
Απ’ αυτό πρέπει να διδαχτούμε πως δεν πρέπει να ζητάμε εκδίκηση για αδικίες που έγιναν προσωπικά σ’ εμάς. Πρέπει να προσπαθούμε όσο γίνεται περισσότερο να διορθώνουμε τους άδικους. Γιατί ο Θεός ονομάζει στρατεύματά Του το ρωμαϊκό στρατό; Επειδή χρησιμοποίησε το στρατό αυτόν για να τιμωρήσει τον αχάριστο περιούσιο λαό Του. Όπως παλιότερα είχε χρησιμοποιήσει τα ειδωλολατρικά στρατεύματα της Ασσυρίας, της Αίγυπτου και της Βαβυλώνας για να τιμωρήσει και να προειδοποιήσει τους Ισραηλίτες, έτσι και τώρα χρησιμοποίησε τα στρατεύματα της Ρώμης για να τιμωρήσει το αχάριστο αυτό έθνος. Οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες Βεσπασιανός και Τίτος, ο ένας μετά τον άλλον, κυριάρχησαν στην Ιερουσαλήμ και την κατέκαψαν, σκότωσαν πολλούς Ιουδαίους και σκόρπισαν τους υπόλοιπους στα τέσσερα σημεία τού γνωστού τότε κόσμου. Αυτό που προφήτεψε ο Κύριος με την παραβολή τού Γάμου τού Υιού τού Βασιλιά, εκπληρώθηκε στο ακέραιο. Ας δούμε τώρα τι κάνει ο βασιλιάς μετά την τιμωρία και τον διωγμό των Ιουδαίων:
«Τότε λέγει τοις δούλοις αυτού· ο μεν γάμος έτοιμός εστιν, οι δε κεκλημένοι ουκ ήσαν άξιοι· πορεύεσθε ουν επί τας διεξόδους των oδών, και όσους εάν εύρητε καλέσατε εις τους γάμους» (Ματθ. κβ’ 8, 9). Ο γάμος έτοιμός εστιν, είπε ο Θεός στους καινούργιους δούλους Του. Από την πλευρά μου, λέει ο Θεός, είναι όλα έτοιμα. Οι πρώτοι καλεσμένοι όμως δεν ήταν άξιοι και γι’ αυτό δεν μπορούσαν να έρθουν. Κοίταξαν μα δεν είδαν, γι’ αυτό και δε χάρηκαν. Αφουγκράστηκαν μα δεν άκουσαν, γι’ αυτό και δεν ανταποκρίθηκαν. Αγάπησαν περισσότερο τα είδωλα τα σωματικά, το μαμμωνά, τα πλούτη, γι’ αυτό και αρνήθηκαν την πρόσκληση. Ήταν δεμένοι με τις αλυσίδες της δουλείας στα κατώτερα, στα υποδεέστερα, γι’ αυτό και σήκωσαν τα χέρια τους εναντίον τού Υψίστου.
Τώρα, λοιπόν, πορεύεσθε επί τας διεξόδους των οδών και καλέστε όποιον βρείτε μπροστά σας. Ο Ισραήλ είναι σαν ένα περιφραγμένο αμπέλι. Αποδειχτηκε άκαρπο όμως. Γι’ αυτό βγείτε από τον αμπελώνα αυτόν, πηγαίνετε στα απερίφραχτα αμπέλια των ειδωλολατρών και καλέστε τους όλους. Ο Ισραήλ μοιάζει, με ένα κλειστό ενυδρείο, φίδια όμως έχουν αφήσει εκεί τ’ αυγά τους. Πηγαίνετε λοιπόν στα ανοιχτά και ρίξτε τα δίχτυα στη θάλασσα όλης της ανθρωπὀτητας. Ο Ισραήλ δείχνει να είναι ένα φυτώριο, βαλμένο μέσα στον αγρό τού Θεού, απ’ όπου θα μεταφυτεύονταν ευγενή φρούτα στον αγρό όλης της ανθρωπότητας. Το φυτώριο όμως έμεινε άγονο. Πηγαίνετε λοιπόν στον ανοιχτό αγρό τής γης και φυτέψτε ευγενείς καρπούς.
Αυτό είναι το νόημα των λόγων που είπε μετά ο Χριστός: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη» (Ματθ. κη’ 19). Επί τας διεξόδους των οδών, εννοούσε τον ειδωλολατρικό κόσμο, εκεί που οι δρόμοι τού καλού και τού κακού είναι ανηφορικοί και δύσβατοι. Τα δρομάκια έχουν αγκάθια κι οι μεγάλοι δρόμοι έχουν κροκάλες γλιστερές. Οι σπόροι τού Θεού εκεί είναι εκτεθειμένοι σε κάθε κίνδυνο. Ο Θεός κοίταζε αυτόν τον μεγάλο και πυκνοκατοικημένο κόσμο με την ίδια πατρική αγάπη και μέριμνα όπως και τον Ισραήλ. Τον φρόντιζε κι αυτόν, αλλά με διαφορετικό τρόπο. Τον Ισραήλ τον καθοδηγούσε με αποκαλύψεις, με προφήτες και σημεία. Τα άλλα έθνη τα καθοδηγούσε με το να τους χαρίζει εσωτερική δύναμη συνείδησης και αντίληψης. Ήταν πολλοί εκείνοι που σώθηκαν από τους Ισραηλίτες, όσοι ήταν πιστοί και υπάκουοι. Ήταν πολλοί όμως και ανάμεσα στους ειδωλολατρικούς λαούς – όσοι ζούσαν σύμφωνα με τη συνείδηση και την αντίληψή τους. Τώρα, που ο Υιός τού Θεού ήρθε στη γη και τον απέρριψε το προηγούμενο έθνος, ο Θεός άνοιξε διάπλατα σε όλους τον ένα και μοναδικό δρόμο.
«Και εξελθόντες οι δούλοι εκείνοι εις τας οδούς συνήγαγον πάντας όσους εύρον, πονηρούς τε και αγαθούς· και επλήσθη ο γάμος ανακειμένων» (Ματθ. κβ’ 10). Αυτή είναι η Εκκλησία τού Θεού στη γη. Αυτή είναι η νέα Διαθήκη που κάνει ο Θεός με τον άνθρωπο στο όνομα τού Υιού Του, του Κυρίου Ιησού Χριστού. Μαζεύει (η Εκκλησία) όλα τα παιδιά τού Θεού κάτω από τις φτερούγες της, από Ανατολή και Δύση, από Βορρά και Νότο, απ’ όλους τους λαούς και τα έθνη της γης, απ’ όλες τις γλώσσες και τις τάξεις ανθρώπων. Αυτός είναι ο νέος περιούσιος λαός τού Θεού, ο νέος Ισραήλ, η καινούργια γενιά τού δίκαιου Αβραάμ. Ο παλαιός Ισραήλ απίστησε, αφού έπαιξε το ρόλο του ως περιούσιος λαός στην ιστορία της ανθρωπότητας. Τώρα ο Θεός δημιούργησε ένα καινούργιο κανάλι για τη σωτηρία των ανθρώπων: το νέο Ισραήλ. Για να εξηγήσουν τη στροφή τους από τον Ιουδαϊκό λαό στους ειδωλολάτρες, οι απόστολοι Παύλος και Βαρνάβας είπαν στους πρώτους: «Υμίν ην αναγκαίον πρώτον λαληθήναι τον λόγον του Θεού· επειδή δε απωθείσθε αυτόν και ουκ αξίους κρίνετε εαυτούς της αιωνίου ζωής, ιδού στρεφόμεθα εις τα έθνη» (Πραξ. ιγ’ 46). Έτσι έγινε η καινούργια επιλογή μιας νέας ανθρωπότητας, μια νέα ιστορία, νέα σωτηρία με τους αποστόλους και τους διαδόχους τους, καθώς η παλιά επιλογή ξεκίνησε και πραγματοποιήθηκε με τους πατριάρχες, το Μωυσή και τους προφήτες.
Η Εκκλησία τού Θεού γέμισε με καλούς και κακούς, αφού όλοι κλήθηκαν. Η Εκκλησία της Παλαιάς Διαθήκης είχε χωρίσει τον κόσμο σε Ιουδαίους και μη Ιουδαίους. Η Εκκλησία της Καινής Διαθήκης χωρίζει σε καλούς και κακούς. Όλοι κλήθηκαν, καλοί και κακοί. Δε σώζονται όλοι όμως εκείνοι που απλά γίνονται μέλη της Εκκλησίας με το βάπτισμα. Ο Πολυεύσπλαχνος Κύριος φανερώνει την υπομονή Του στην Εκκλησία τής Καινής Διαθήκης, όπως έκανε και στην παλιά Εκκλησία. Ο σοφός οικοδεσπότης λέει στους υπηρέτες του να μην ξεριζώσουν τα ζιζάνια του σίτου αμέσως, αλλά να τ’ αφήσουν να ωριμάσουν και τα δύο και να είναι έτοιμα για το θερισμό. Μέσα στα μεγάλα δίχτυα τού Χριστού μπαίνουν καλά και κακά ψάρια κι όλα τ’ αδειάζουν στην παραλία. Τότε μόνο ξεχωρίζουν τα καλά ψάρια από τα κακά. Ο ευαγγελιστής Λουκάς προσθέτει τα εξής στην εντολή τού βασιλιά: «Έξελθε ταχέως εις τας πλατείας και ρύμας της πόλεως, και τους πτωχούς και αναπήρους και τυφλούς και χωλούς εισάγαγε ώδε» (Λουκ. ιδ’ 21).
Οι Ιουδαίοι θα σκέφτηκαν ότι έτσι ο Χριστός έκανε μια σωστή περιγραφή όλων των εθνών της γης, εκτός από τον εαυτό τους. Στην πραγματικότητα έτσι ήταν όλοι οι λαοί και τα έθνη στη γη, ωσότου γνώρισαν το Χριστό και κάθησαν στην πλούσια τράπεζα που τους παράθεσε με όλα τ’ αγαθά που χορηγούσε κι εξακολουθεί να χορηγεί στον κόσμο. Χωρίς το Χριστό είμαστε όλοι φτωχοί, ανάπηροι, χωλοί και τυφλοί. Μόνο ο Χριστός μπορεί να μας κάνει πλούσιους με τ’ αληθινά πλούτη Του. Μόνο Εκείνος μπορεί να μας θεραπεύσει απ’ όλες τις αρρώστιες μας, να μας στρέψει προς τα αγαθά έργα και να οδηγήσει τα πόδια μας στο δρόμο της αλήθειας και της δικαιοσύνης. Μόνο Εκείνος μπορεί ν’ ανοίξει τα μάτια της ψυχής μας και να μας δώσει το φως για να δούμε τον αιώνιο προορισμό μας, που είναι γεμάτος από γαμήλια δώρα, από κάθε χαρά κι ευφροσύνη.
«Εισελθών δε ο βασιλεύς θεάσασθαι τους ανακειμένους είδεν εκεί άνθρωπον ουκ ενδεδυμένον ένδυμα γάμου, και λέγει αυτό· εταίρε, πώς εισήλθες ώδε μη έχων ένδυμα γάμου; ο δε εφιμώθη» (Ματθ. κβ’ 11, 12). Ποιό είναι αυτό το ένδυμα γάμου; Το ένδυμα του γάμου της ψυχής είναι πρώτ’ απ’ όλα η αγνότητα. Γράφει στους πιστούς ο απόστολος Παύλος: «Ηρμοσάμην υμάς ενί ανδρί, παρθένον αγνήν παραστήσαι τω Χριστώ» (Β’ Κορ. ια’ 2). Η παρθενική αγνότητα και καθαρότητα είναι το πρώτο και βασικό ένδυμα της ψυχής. Στη συνέχεια ο ίδιος άποστολος λέει και σε άλλους πιστούς ποιο ένδυμα πρέπει να φοράνε: «Ενδύσασθε ουν, ως εκλεκτοί τού Θεού άγιοι και ηγαπημένοι, σπλάγχνα οικτιρμού, χρηστότητα, ταπεινοφροσύνην, πραότητα, μακροθυμίαν… επί πάσι δε τούτοις την αγάπην, ήτις εστί σύνδεσμος της τελειότητος» (Κολ. γ’ 12, 14). Αυτό είναι το ένδυμα της ψυχής, όταν συνάπτει γάμο με τον αθάνατο Χριστό.
Τη μεγαλύτερη δυνατή τελειότητα αγνείας της ψυχής, απ’ όλες τις επίγειες υπάρξεις, την έδειξε η πάναγνη και παναγία Παρθένος Μητέρα του Θεού, Εκείνη που έδωσε σάρκα άπο τη σάρκα της στον Κύριο και Σωτήρα μας. Κανένας από μας δεν μπορεί να έχει το Χριστό στην καρδιά του, αν η καρδιά αυτή δεν είναι εντελώς καθαρή, αν δεν είναι αμέριστα και ολοκληρωτικά δοσμένη στο Χριστό. Σαν αγνή παρθένος έχει μια μόνο αγάπη: την αγάπη της για τον Κύριο. Αυτό είναι το ένδυμα του γάμου της, φτιαγμένο από ύφασμα και χρυσό. Η αγνότητα κι η αγάπη κυοφορούν και πολλές άλλες αρετές, είτε τις αναφέρει ο απόστολος είτε όχι, που καρποφορούν πλούσια καλά έργα. Τα καλά έργα είναι τα στολίδια και τα διαμάντια που στολίζουν το ιμάτιο της αγνότητας και το χρυσοποίκιλτο ένδυμα της αγάπης.
Ο όσιος Μακάριος γράφει στην 15η Ομιλία του: «Με το ένδυμα γάμου κατανοούμε τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Εκείνος που δεν είναι άξιος να φορέσει το ένδυμα αυτό, δεν μπορεί να συμμετάσχει στη γαμήλια τελετή και στο συμπόσιο».
Όταν ο βασιλιάς πήγε και είδε τους καλεσμένους, είδε κι έναν που δε φορούσε αυτό το ένδυμα γάμου. Εταίρε, του είπε. Γιατί τον ονόμασε «εταίρο», φίλο Του; Πρώτο, για να δείξει πόσο εκτιμά την αξία τού ανθρώπου. Δεύτερο, επειδή Εκείνος, ο Θεός, είναι πραγματικά φίλος κάθε ανθρώπου, χωρίς διάκριση, εκτός αν ο άνθρωπος αυτός είναι ανάξιος κι απορρίπτει τη φιλία Του. «Υμείς φίλοι μού εστε, εάν ποιήτε όσα εγώ εντέλλομαι υμίν» (Ιωάν. ιε’ 14), είχε πει ο ίδιος ο Κύριος στους αποστόλους. Αλήθεια, πόση συγκατάβαση και πόση μεγαλοκαρδία δείχνει ο Θεός στους ανθρώπους! Ο παντοδύναμος Δημιουργός και Κύριος των πάντων, ονομάζει φίλους Του τους αδύναμους ανθρώπους! Με την προϋπόθεση βέβαια πως εκτελούν τις εντολές Του.
Ο φιλοξενούμενος αυτός όμως δε φορούσε ένδυμα γάμου. Δεν έκανε το θέλημα του Θεού, διαφορετικά θα είχε βρει τέτοιο ένδυμα για να φορέσει. Γιατί λοιπόν ο Θεός τον ονομάζει φίλο Του; Επειδή είναι βαφτισμένος κι έτσι συγκαταλέγεται με τους πιστούς, λογαριάζεται ένας από τους φίλους τού Θεού. Καλώντας τον φίλο, ο Θεός τον επιτιμά επειδή δεν έμεινε πιστός στη φιλία του. Αυτός δεν έμεινε πιστός στη φιλία του με το Θεό, όχι ο Θεός απέναντί του. Ο δε εφιμώθη.
Τι θα μπορούσε ν’ απαντήσει; Πως δεν μπορούσε ν’ αγοράσει τέτοιο ένδυμα; Ή πως δεν μπορούσε ν’ αγοράσει ύφασμα για να το κόψει και να το ράψει στα μέτρα του; Όλα θα ήταν μάταια. Ο Θεός είχε προμηθεύσει όλους τους καλεσμένους μ’ ένα έτοιμο ένδυμα. Μόνο η καλή θέληση του έλειπε, για να βγάλει τα παλιά και βρώμικα ρούχα του της αμαρτίας και να φορέσει το καινούργιο ένδυμα της σωτηρίας, το χρυσοποίκιλτο γαμήλιο ένδυμα. Δεν το έκανε αυτό όμως και τώρα έμεινε σιωπηλός, δεν είχε τίποτα να πει.
«Τότε είπεν ο βασιλεύς τοις διακόνοις· δήσαντες αυτού πόδας και χείρας άρατε αυτόν και εκβάλετε εις το σκότος το εξώτερον εκεί έσται ο κλαυθμός και ο βρυγμός των οδόντων» (Ματθ. κβ’ 13). Τα χέρια του τα είχε κιόλας δέσει με τις αμαρτίες του, όπως και τα πόδια του, με το να βαδίζει το δρόμο της ανομίας και της αδικίας. Από την παρούσα ζωή είχε κιόλας διαλέξει το σκοτάδι από το φως, τον βρυγμό και τον τρυγμό των οδόντων, αντί της αιώνιας ζωής. Είχε καταδικάσει τον εαυτό του στην απώλεια. Στο Θεό δεν απέμενε παρά ν’ απαγγείλει τη δίκαιη κρίση Του. Ο άθεος «σειραίς των εαυτού αμαρτιών σφίγγεται» (Παρ. ε’ 22), μας λέει η Αγία Γραφή. Όπως ήταν δεμένος και συρόταν από τις αμαρτίες του ο αμαρτωλός αυτός, έτσι θα είναι δεμένος και στον άλλο κόσμο. Στην άλλη ζωή δεν ύπαρχει μετάνοια. Το δέσιμο των χεριών και των ποδιών αυτό δείχνει. Πως δεν υπάρχει μετάνοια, πως δεν υπάρχει καμιά δυνατότητα να κάνει κάτι ο άνθρωπος για να κερδίσει τη σωτηρία του και την είσοδό του στην ουράνια βασιλεία.
Ο Κύριος τελείωσε την υπέροχη και προφητική παραβολή Του με τ’ ακόλουθα λόγια: «Πολλοί γαρ εισι κλητοί, ολίγοι δε εκλεκτοί» (Ματθ. κβ’ 14). Τα λόγια αυτά ισχύουν τόσο για τους Ιουδαίους, όσο και για τους χριστιανούς. Ανάμεσα στους Ιουδαίους ήταν λίγοι οι εκλεκτοί, όπως λίγοι υπάρχουν κι ανάμεσα στους χριστιανούς. Όλοι εμείς οι βαφτισμένοι είμαστε καλεσμένοι στο τραπέζι του Βασιλιά, μόνο ο Θεός γνωρίζει όμως ποιοί είναι οι εκλεκτοί. Αλίμονο σ’ εκείνους από μας που θ’ ακούσουν τον Ύψιστο Βασιλιά να του λέει ενώπιον των αγγέλων και των αγίων: εταίρε, πως εισήλθες ώδε μη έχων ένδυμα γάμου; Τι ντροπή, τι ανώφελη ντροπή! Τι απώλεια, τι αναπότρεπτη απώλεια! Είναι αλήθεια πως ο Θεός μάς απευθύνει τα λόγια αυτά και τώρα, κάθε φορά που πλησιάζουμε στο ιερό για να κοινωνήσουμε, να ενωθούμε πνευματικά με το Νυμφίο Χριστό. Εταίρε, πως εισήλθες ώδε μη έχων ένδυμα γάμου; Ας τεντώσουμε τ’ αυτιά και τη συνείδησή μας όταν πλησιάζουμε το άγιο ποτήριο και θ’ ακούσουμε σίγουρα τα λόγια αυτά, αυτήν την επίπληξη. Εύχομαι τα λόγια αυτά του Θεού να μην επιφέρουν τον κλαυθμό και το βρυγμό των οδόντων, στο σκότος που θ’ ακολουθήσει τα τελευταία λόγια Του.
***
Ποιος μπορεί να μας εγγυηθεί πως ο Θεός δε θα μας πει τα λόγια αυτά σήμερα, για τελευταία φορά στην επίγεια ζωή μας; Ποιός μπορεί να εγγυηθεί πως η ψυχή του δε θα βρεθεί την ίδια αυτή νύχτα στην πανένδοξη ουράνια σύναξη, γύρω από το βασιλικό τραπέζι, φορώντας το λερωμένο ένδυμα της αμαρτίας; Ποιος θνητός άνθρωπος μπορεί να γνωρίζει πως η σημερινή μέρα δεν είναι καθοριστική γι’ αυτόν, για ολόκληρη την αιωνιότητα; Λίγα δευτερόλεπτα ήταν αποφασιστικά για την τύχη των δύο ληστών στο σταυρό. Ο ένας τους στάθηκε ανίκανος να εκμεταλλευτεί τα λίγα αυτά δευτερόλεπτα και οδηγήθηκε στο απόλυτο σκοτάδι. Ο άλλος χρησιμοποίησε με σοφία και σύνεση τα λίγα αυτά δευτερόλεπτα: μετάνιωσε, ομολόγησε τον Υιό τού Θεού και ζήτησε τη σωτηρία του: «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου» (Λουκ. κγ’ 42). Την ίδια εκείνη στιγμή η ψυχή του απεκδύθηκε το παλιό ένδυμα της αμαρτίας και φόρεσε το υπέροχο ένδυμα του γάμου. Ο μετανιωμένος ληστής παρουσιάστηκε στο βασιλικό τραπέζι στον παράδεισο, μαζί με τους εκλεκτούς.
Ας μην καθυστερήσουμε λοιπόν ούτε για μια μόνο στιγμή τη μετάνοιά μας. Κάθε στιγμή που περνάει ίσως να είναι η τελευταία που μας συγκαταριθμεί με τους κατοίκους αυτού του κόσμου. Ας καθαρίσουμε κι ας πλύνουμε γρήγορα την ψυχή μας, τουλάχιστο με τον ίδιο ζήλο που καθαρίζουμε το σώμα μας, που αύριο θ’ αποτελέσει τροφή για τα σκουλήκια. Ας την καθαρίσουμε με μετάνοια και δάκρυα, ας την πλύνουμε με νηστεία και προσευχή. Ας την ντύσουμε με ένδυμα υφασμένο με αγνότητα κι αγάπη, στολισμένο με καλά έργα, με συγχωρητικότητα και συμπάθεια. Ας κάνουμε αυτό το λίγο που ζητάει από μας ο Θεός. Εκείνος θα κάνει τα υπόλοιπα.
Όταν ένα παιδί φωνάζει στη μαμά του πως λερώθηκε, εκείνη το καθαρίζει, το πλένει και το αλλάζει. Πόσο ποιο εύσπλαχνος όμως είναι ο ουράνιος Πατέρας μας απ’ όσο είναι οποιαδήποτε μητέρα στα παιδιά της! Η αλήθεια είναι πως η ψυχή όλων των ανθρώπων είναι τόσο λεκιασμένη, που από μόνη της δε θα μπορούσε ποτέ να καθαριστεί και να γίνει άξια για να παρουσιαστεί μπροστά στο Θεό.
Ας συνειδητοποιήσει λοιπόν κάθε άνθρωπος τον πνευματικό του ρύπο. Ας νιώσει απέχθεια γι’ αυτόν μ’ όλη του την καρδιά κι ας κάνει αυτό το λίγο που μας ζητά ο Θεός. Το σπουδαιότερο που έχει να κάνει, είναι να κραυγάσει στο Θεό, να ζητήσει να τον καθαρίσει Εκείνος εν πυρί και πνεύματι. Ο Θεός περιμένει τέτοιες κραυγές από τα μετανιωμένα παιδιά Του, κρατώντας το καλλίτερο αγγελικό ένδυμα στα χέρια Του. Περιμένει πάντα για να καθαρίσει, να πλύνει, να φωτίσει, να χρίσει, με μύρο και να ντύσει όλους εκείνους που μετανοούν και κραυγάζουν.
Ας έχει δόξα ο πανεύσπλαχνος Θεός μας! Δόξα και αίνος στον ουράνιο Νυμφίο των ψυχών μας, τον Κύριο Ιησού Χριστό, μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, την ομοούσια και αδιαίρετη Τριάδα, τώρα και πάντα και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.
Πηγή: (Απόσπασμα από το βιβλίο «ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟ Β’ – ΟΜΙΛΙΕΣ Ε’ Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς», Επιμέλεια – Μετάφραση: Πέτρος Μπότσης, Αθήνα 2013), Η άλλη όψη
Κάθε ἅγιος ἑορτάζει τήν ἡμέρα τῆς κοιμήσεώς του ἤ τήν ἡμέρα τοῦ μαρτυρίου του, γιατί αὐτή ἡ ἡμέρα θεωρεῖται γενέθλια ἡμέρα, ἕνα ἰδιαίτερο χάρισμα. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος θεωρεῖ τό μαρτύριο ὡς χάρισμα, τό ὁποῖο χαρακτηρίζει πνεῦμα δυνάμεως, διότι ὁ ἄνθρωπος μέ τό Ἅγιον Πνεῦμα λαμβάνει δύναμη νά θυσιασθῆ. «Ὅταν λάβῃ τις χάρισμα μαρτυρίου, λέγεται πνεῦμα δυνάμεως ἔχειν, τοὐτέστι χάρισμα». Καί ἐπειδή «τό δωρούμενον, τό Πνεῦμα τό ἅγιον ἐστί, καλεῖται καί δῶρον ὁμωνύμως τῷ χαρίσματι». Τό μαρτύριον εἶναι χάρισμα, πνεῦμα δυνάμεως καί δῶρον. Ἔτσι διαφέρει τό χριστιανικό μαρτύριο ἀπό κάθε ἄλλη αὐτοθυσία πού γίνεται ἀπό μιά ἰδεολογία.
Αὐτός ὁ κανόνας ἐφαρμόζεται καί στήν σημερινή ἡμέρα. Ἑορτάζουμε τόν ἅγιο Ἀνδρέα, ὁ ὁποῖος μαρτύρησε ἐδῶ στήν Πάτρα σάν σήμερα πρίν 20 σχεδόν αἰῶνες. Τεκμήρια τοῦ μαρτυρίου εἶναι ἡ ἁγία κάρα του καί ὁ εὐλογημένος σταυρός ἐπάνω στόν ὁποῖον παρέδωκε τήν ψυχή του στόν Θεό.
Ὅλοι οἱ Ἀπόστολοι πέρασαν ἀπό τό μαρτύριο καί τό θεώρησαν ὡς δῶρο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Μόνον ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ἐκοιμήθη σέ βαθειά γηρατειά, χωρίς νά μαρτυρήση, ἀλλά αὐτός ἔζησε τό μαρτύριο ἐπάνω στόν Γολγοθά, ὅταν παρευρέθηκε μαζί μέ τήν Παναγία καί ἔζησε τόν πόνο τοῦ Χριστοῦ στόν Σταυρό. Ἀκολούθησαν ἑκατομμύρια ἄλλοι μάρτυρες.
Τό μαρτύριο, ἡ μαρτυρική ζωή, πού εἶναι ἔκφραση ἀγάπης στόν Θεό, εἶναι ὁ κλῆρος τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν πραγματικῶν Χριστιανῶν, εἶναι ἡ μέθεξη τοῦ μυστηρίου τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ.
Κάποιος ἀρχαῖος Σύρος συγγραφεύς ἐρωτᾶ: Ποιά γυναίκα προτιμᾶ νά παντρευτῆ ἕναν ἐσταυρωμένο; Καμμία δέν τό κάνει αὐτό. Ὅμως ἡ Ἐκκλησία, ἡ Νύμφη τοῦ Χριστοῦ, ἀγάπησε ἕναν ἐσταυρωμένον, ὁ Ὁποῖος τῆς ἔδωσε ἕνα νυφικό γεμᾶτο ἀπό αἵματα καί τῆς ἔδωσε ἕνα δακτυλίδι κατασκευασμένο ἀπό καρφιά τοῦ Σταυροῦ καί ἔζησε τήν Ἀνάσταση.
Αὐτός ὁ κλῆρος τῆς Ἐκκλησίας εἶναι συγχρόνως καί ἡ δόξα της, ὁ Σταυρός εἶναι «ἡ καθέδρα τῆς Ὀρθοδόξου θεολογίας», ὅπως ἔλεγε ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Μπραντσιανίνωφ, ἕνας μεγάλος ἀσκητής καί Ρῶσος Ἐπίσκοπος. Τόν Σταυρό καί τήν Ἀνάσταση τήν βλέπουμε στά Μυστήρια, τήν ἄσκηση, τήν θεολογία, σέ ὅλη τήν ἐκκλησιαστική ζωή. Μέχρι τόν 4ο αἰῶνα ἑκατομμύρια Μάρτυρες θανατώθηκαν γιά τόν Χριστό. Ὁ ἱερός ὑμνογράφος ψάλλει: «Τῶν ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ μαρτύρων σου, ὡς πορφύραν καί βύσσον τά αἵματα ἡ Ἐκκλησία σου στολισαμένη». Τά αἵματα τῶν Μαρτύρων σέ ὅλον τόν κόσμο εἶναι τά στολίδια τῆς Ἐκκλησίας.
Ἡ Ἐκκλησία ὅμως ἐξακολουθεῖ καί σήμερα νά ζῆ τό μαρτύριο καί τά τέκνα της γίνονται μάρτυρες, ἁπλῶς ἀλλάζει κάθε φορά ὁ τρόπος τοῦ μαρτυρίου. Θά ἀναφέρω τρεῖς τρόπους μαρτυρίου πού δέχεται σήμερα ἡ Ἐκκλησία καί τά παιδιά της.
Στήν Δύση καί τόν Βορρᾶ ἡ Ἐκκλησία ὑπομένει τό μαρτύριο τῆς ἐκκοσμίκευσης. Ἐκκοσμίκευση εἶναι ἡ μεταβολή τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς σέ κοσμικό σύστημα, ἡ ἀποβολή τοῦ ἐσχατολογικοῦ στοιχείου τοῦ Χριστιανισμοῦ καί ἡ ταύτιση τῶν Χριστιανῶν μέ τήν νοοτροπία τοῦ κόσμου, μέ τήν εὐδαιμονία, τήν φιλαυτία, τήν φιλοδοξία. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος διακηρύσσει: «οὐ γὰρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν» (Ἑβ. ιγ΄, 14). Καί ὅμως ὑπάρχουν Χριστιανοί πού ἔχουν μένουσαν πόλη, καί ταυτίζονται ἀποκλειστικά μέ αὐτή. Ἔλεγε κάποιος, ἄς ἀφήσουμε τόν οὐρανό γιά τά πουλιά καί τούς παπάδες. Ἐμεῖς ἄς ἐνδιαφερθοῦμε γιά τήν γῆ, ἀλλά τελικά ἔτσι χάνεται καί ἡ γῆ.
Στήν Ἀνατολή, Ἐγγύς καί Ἄπω, ἡ Ἐκκλησία ὑπομένει τό μαρτύριο τῶν ἀνθρωποκεντρικῶν θρησκειῶν πού γκρεμίζουν Ναούς καί σκοτώνουν ἀνθρώπους. Ἐξαφανίζεται ἕνας Χριστιανισμός στήν Ἀνατολή πού ἀναπτυσ-σόταν γιά εἴκοσι αἰῶνες. Στίς ἀρχές τοῦ 20οῦ αἰῶνος, ὅταν ἐλευθερώθηκε ἡ Μέση Ἀνατολή ἀπό τούς Ὀθωμανούς, οἱ Χριστιανοί ἦταν τό 20% τοῦ πληθυσμοῦ. Πρίν μερικά χρόνια, πρίν ἀρχίσουν οἱ ἐμφύλιες συγκρούσεις, ἦταν τό 4%. Καί τώρα συρρικνώθηκαν ἀκόμη περισσότερο. Τό ἀνθρώπινο αἷμα βάφει τήν γῆ, τούς Ναούς, τίς θάλασσες. Ἐπαναλαμβάνονται οἱ ἀρχαῖοι διωγμοί τῶν Χριστιανῶν τῶν πρώτων αἰώνων.
Στόν Νότο ἡ Ἐκκλησία ὑπομένει, ἐκτός τῶν ἄλλων πού συμβαίνουν παντοῦ, καί τήν μαγεία, τήν πείνα καί τόν θάνατο. Ὅσοι ἔρχονται ἀπό τήν Ἀφρική διηγοῦνται τά ὅσα ὑπομένουν οἱ ἄνθρωποι ἀπό τούς μάγους καί ἀπό τήν πείνα καί τίς ἀρρώστιες πού θερίζουν τούς ἀνθρώπους. Καί μέσα σέ αὐτούς τούς μαρτυρικούς πειρασμούς ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δίνει τήν μαρτυρία τῆς νίκης τῆς ζωῆς ἐπί τοῦ θανάτου, τόν θρίαμβο τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό δείχνει σήμερα ἡ προσκύνηση τῆς κάρας τοῦ ἁγίου Ἀνδρέου καί τοῦ Σταυροῦ του.
Ὅμως, ἄν καί τό μαρτύριο εἶναι ἡ δόξα τῆς Ἐκκλησίας, δέν παύει νά εἶναι στιγματισμός γιά τήν σύγχρονη ἀνθρωπότητα, ἡ ὁποία παρά τόν πολιτισμό της καί τήν θεοποίηση τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, ἀποδέχεται ἤ καί δημιουργεῖ τήν βία, τόν πόλεμο, τόν ἀφανισμό τῆς ζωῆς, τήν πείνα, τούς πνιγμούς στήν θάλασσα, τήν ἀγωνία καί τόν πόνο. Ἀνέχεται ἄλλοι νά εἶναι παιδιά ἑνός ἀνωτέρου Θεοῦ καί ἄλλοι παιδιά ἑνός κατωτέρου Θεοῦ. Ἀνέχεται ἄλλοι νά εἶναι σταυρωτές καί ἄλλοι νά εἶναι σταυρωμένοι.
Ὅμως, ἐμεῖς σήμερα πού ἀσπαζόμαστε τήν κάρα καί τόν σταυρό τοῦ ἁγίου Ἀνδρέου, θυμόμαστε τούς Μάρτυρες σέ ὅλον τόν κόσμο, αὐτούς πού βασανίζονται, πού σταυρώνονται, πού πληγώνονται, πού πονᾶνε, πού ὑποφέρουν, πού βρίσκονται σέ ἀπόγνωση καί τούς λέμε: «Κουράγιο, ἀδελφοί. Προσευχόμαστε καί ἐλπίζουμε ὅτι κάποτε θά σταματήση ἡ κακία καί τό μίσος τῶν σταυρωτῶν καί αὐτῶν πού τούς παρακινοῦν ἤ τούς ἀνέχονται».
Σεβασμιώτατε Ποιμενάρχα αὐτῆς τῆς ἱστορικῆς πόλεως, Μητροπολῖτα Πατρῶν κ. Χρυσόστομε, πού ἔχετε τήν εὐλογία νά διακονῆτε μέ ἔμπνευση σέ αὐτήν τήν πόλη, εὐχηθεῖτε στόν προστάτη σας ἅγιο Ἀνδρέα ὑπέρ ὅλων τῶν σταυρωμένων καί σταυρωτῶν, ὥστε νά σταματήση αὐτή ἡ τρέλλα τοῦ ὀλέθρου. Ἀμήν.
Πηγή: Εκκλησιαστική Παρέμβαση
Ὁ π. Ἀστέριος Χατζηνικολάου, Προϊστάμενος τῆς Ἀδελφότητος «Ὁ Σωτήρ», μιλάει μέ τόν π. Νεκτάριο Κάνια, στό διαδικτυακό κανάλι Θάρρι στήν Ρόδο καί στήν ἐκπομπή «Ὀρθόδοξη Μαρτυρία», μέ θέμα τήν οἰκογένεια.
Μπορεί να ακούγεται σαν θεωρία συνωμοσίας, όμως, αν κρίνουμε από την αυξανόμενη απόγνωση των κυβερνήσεων για έλεγχο και «ώθηση» της παγκόσμιας οικονομίας, ίσως διαπιστώσουμε πως δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα.
Αναφέρομαι στην ιδέα για κατάργηση των μετρητών (δολαρίων, ευρώ, λιρών κ.ο.κ.) στη φυσική τους μορφή. Και μία βασική δικαιολογία όσων υποστηρίζουν αυτό το ακραίο μέτρο είναι ότι ενισχύει την ικανότητα των κεντρικών τραπεζών να επιβάλουν αρνητικά επιτόκια.
Τα αρνητικά επιτόκια σημαίνουν ότι οι δανειστές κυριολεκτικά πληρώνουν τις επιχειρήσεις και τους καταναλωτές για να δανειστούν χρήματα! Επίσης, τιμωρούν τους αποταμιευτές που κάνουν οικονομίες για μελλοντική κατανάλωση, επένδυση, ή απλά συνταξιοδοτική ή ιατροφαρμακευτική εξασφάλιση. Οι Δανοί και οι Ελβετοί έχουν υποχωρήσει ήδη σε αρνητικό έδαφος, με τα επιτόκια στο -0,75%.
Αυτό σημαίνει πως 100.000 σε λογαριασμό στην Ελβετία θα αξίζουν 99.250 μετά από ένα χρόνο. Προς το παρόν τα ποσοστά αυτά ισχύουν μόνο για «υψηλά αποθεματικά» που οι τράπεζες διατηρούν στην κεντρική τράπεζα, τίποτα δεν εμποδίζει όμως τις τράπεζες να απαιτήσουν σύντομα από όλους τους καταθέτες να μοιραστούν το βάρος.
Όμως αυτά τα «ασήμαντα» ποσοστά δεν αρκούν, σύμφωνα με ορισμένους οικονομολόγους. Ένας επικεφαλής οικονομολόγος της Citicorp, ο τεχνοκράτης Willem Buiter [1], πιστεύει για παράδειγμα πως οι ΗΠΑ χρειάζονται πολύ χαμηλότερα επιτόκια για να «ωθήσουν» την οικονομία μακριά από την ύφεση. Προτείνει αρνητικά επιτόκια γύρω στο -6% «για να γίνει η δουλειά». Αλλά, για να συμβεί αυτό, υπάρχει μία προϋπόθεση: Για να λειτουργήσει αυτό το σχέδιο, λέει ο κύριος Buiter, η κυβέρνηση πρέπει να καταργήσει τα μετρητά.
Είναι εύκολο να καταλάβουμε γιατί ο κύριος Buiter και ανάλογοι γραφειοκράτες θεωρούν «ενοχλητικά» τα μετρητά. Αν η τράπεζά σας αρπάζει 6% από τις αποταμιεύσεις σας, τα 100€ στον λογαριασμό σας θα άξιζαν 94€ στο τέλος του χρόνου, 88.36€ μετά από δύο χρόνια, και 83.06€ μετά από τρία χρόνια. Αντίθετα, ένα χαρτονόμισμα των 100€ σε κυκλοφορία θα εξακολουθεί να αξίζει... 100€.
Ο κύριος Buiter συνεπώς αντιλαμβάνεται ότι όσο υπάρχουν μετρητά σε φυσική μορφή, κανείς λογικός άνθρωπος δεν θα τα κρατήσει εγκλωβισμένα σε τραπεζικούς λογαριασμούς με αρνητικά επιτόκια ώστε να ληστεύει η τράπεζα και το κράτος τις αποταμιεύσεις του. Θα προκύψει αναπόφευκτα μαζική απόσυρση καταθέσεων (bank run) και ταχύτατη μετάδοση τραπεζικού πανικού. Και το bank run δεν είναι τίποτα περισσότερο παρά η τελευταία άμυνα των πολιτών απέναντι σε κακές τραπεζικές, νομισματικές, η κυβερνητικές πολιτικές. Εύλογο συνεπώς να ενοχλείται ο κρατικός ολοκληρωτισμός από τέτοια οικονομικά δικαιώματα.
Οι προϋποθέσεις για κατάργηση των μετρητών είναι πολύ πιο προηγμένες εκτός των ΗΠΑ και ιδιαίτερα δημοφιλείς στους γραφειοκρατικούς κύκλους των Βρυξελλών όπου η σοσιαλιστική εκδοχή της Ε.Ε. έχει επικρατήσει κατά κράτος των ελάχιστων οικονομικά φιλελεύθερων. Η Ιταλία και η Γαλλία έχουν απαγορεύσει τις συναλλαγές άνω των 1.000 ευρώ με μετρητά ενώ η Ισπανία έχει απαγορεύσει τις συναλλαγές με μετρητά άνω των 2.500\ ευρώ. Παρόμοιοι περιορισμοί ισχύουν στο Βέλγιο, τη Βουλγαρία, την Ελλάδα και αλλού. Ήδη μια ελβετική τράπεζα, η Alternative Bank Schweiz, θα χρεώνει από 1/1/2016 επιτόκια -0,15% σε καταθέσεις ως 100.000 ευρώ και -0,75% σε καταθέσεις άνω των 100.000 ευρώ, όπως μας ενημερώνει ο Κωνσταντίνος Βέργος [2].
Στην προπαγάνδα των κυβερνήσεων για το «κακό» που προκαλούν τα μετρητά, σημαντικό ρόλο παίζει και ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας». Υποστηρίζουν οι κυβερνήσεις πως αν δεν είχαν μετρητά οι τρομοκράτες δεν θα μπορούσαν να δράσουν. Αυτό πραγματικά αγγίζει τα όρια της γελοιότητας. Οι τρομοκράτες σαφώς χρησιμοποίησαν μετρητά για να προμηθευτούν παπούτσια και ρούχα και χρησιμοποιούν κινητά τηλέφωνα και αυτοκίνητα κατά τη διάρκεια του σχεδιασμού και της εκτέλεσης των εγκλημάτων τους.
Εύλογα λοιπόν γεννάται το ερώτημα. Γιατί να μην απαγορευτούν και αυτά τα αγαθά; Ένας γυμνός ξυπόλητος τρομοκράτης, χωρίς κινητό και αυτοκίνητο, είναι σίγουρα λιγότερο αποτελεσματικός από έναν ντυμένο εποχούμενο τρομοκράτη με iPhone. Εφόσον τα πράγματα έγιναν πολύ επικίνδυνα, ας απαγορεύσουμε όλα τα πράγματα να ησυχάσουμε.
Ας σοβαρευτούμε καλύτερα. Ο πραγματικός στόχος των κυβερνήσεων είναι να αναγκαστεί το κοινό να πραγματοποιεί αποκλειστικά τις συναλλαγές του μέσω του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Αυτό δίνει τη δυνατότητα στις κυβερνήσεις να κατασκοπεύουν ακόμα και τις πιο ιδιωτικές χρηματοοικονομικές συναλλαγές των πολιτών, προκειμένου να στραγγίξουν και το τελευταίο σέντ ώστε να ικανοποιήσουν την ακόρεστη βουλιμία τους.
Πρόκειται για ακραία αντιφιλελεύθερη/αντικαπιταλιστική πρακτική, όπως και οι περισσότερες πρακτικές του Κεϋνσιανικού τοξικού οικονομικού καθεστώτος που κυριαρχεί στον πλανήτη. Ένας ακόμα πολύ σοβαρός λόγος είναι η απελπισμένη προσπάθεια στήριξης του τραπεζικού συστήματος κλασματικών αποθεμάτων το οποίο βρίσκεται υπο καθεστώς κατάρρευσης παγκοσμίως. Ο εξαναγκασμός να ξοδεύουμε συνεχώς είναι επίσης συμβατός με την προσπάθεια ανόδου του πληθωρισμού που επιχειρούν οι κεντρικές τράπεζες. Για το φαινόμενο αυτό μιλήσαμε σε προηγούμενο άρθρο [3].
Πραγματικά ακούγονται τρομακτικά όλα αυτά. Όμως αν οι κυβερνήσεις νομίζουν ότι μπορούν να αναγκάσουν τον κόσμο να αποδεχτεί αρνητικά επιτόκια καταθέσεων η κατάργηση μετρητών, θα πρέπει να το ξανασκεφτούν πολύ σοβαρά. Είναι παράλογο να υποθέσουν πως οι αποταμιευτές θα αποδεχθούν παθητικά την ολοκληρωτική δήμευση των περιουσιακών τους στοιχείων μέσω αρνητικών επιτοκίων ή κατάργησης μετρητών, διότι περί αυτού πρόκειται.
Αν απαγορευτούν τα μετρητά, θα περάσουμε σε μια κοινωνία όπου οι καρποί των κόπων των ανθρώπων θα είναι εγκλωβισμένοι σε μια τράπεζα δεδομένων υπό τον έλεγχο μιας κεντρικής αρχής και θα διανέμονται κατά την κρίση και τη βούληση αυτής της αρχής. Για να επιτευχθεί αυτό, οι mainstream σχολές οικονομικών στρέβλωσαν επί δεκαετίες την έννοια του χρήματος καθιστώντας το σε ουδέτερο προϊόν, αποσυνδεδεμένο από τα υπόλοιπα προϊόντα της αγοράς το οποίο μπορεί να παράγεται αποκλειστικά από κρατικές μηχανές.
Επί της ουσίας, η κατάργηση των μετρητών θα αποτελέσει πλήρη απαλλοτρίωση των προϊόντων και των υπηρεσιών και απόλυτο έλεγχο των μέσων παραγωγής από τον κεντρικό σχεδιασμό. Η δυνατότητα δε του ανθρώπου να αποταμιεύσει ώστε να εξασφαλίσει μια στοιχειώδη σύνταξη και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ακυρώνεται. Η ζωή μας περνά κυριολεκτικά στην «ελεημοσύνη» του «κράτους πρόνοιας» το οποίο αφού θα έχει απαλλοτριώσει τους κόπους μας, θα εμφανίζεται πλέον ως μεσσίας!
Είναι, πάντως, βέβαιο πως θα εμφανιστούν εναλλακτικά μέσα συναλλαγής. Οι γραφειοκράτες θα πρέπει να αντιληφθούν πως θα οδηγήσουν τον κόσμο σε μια αντιπραγματιστική οικονομία. Για παράδειγμα, στο τέλος του Β 'Παγκοσμίου πολέμου, μια τέτοια οικονομία αναπτύχθηκε στην κατεχόμενη Γερμανία. Τα μετρητά ήταν λιγοστά και οι Γερμανοί προσαρμόστηκαν σε ανταλλαγή τσιγάρων για τρόφιμα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης.
Η ανταλλαγή ειδών ανθεί, όταν τα χρήματα είναι λιγοστά, και θα ανθίσει ακόμη περισσότερο, αν οι κυβερνήσεις επιχειρήσουν να καταργήσουν τα μετρητά. Θα ενθαρρύνει επίσης την ανάπτυξη αποκεντρωμένων ψηφιακών νομισμάτων, όπως το Bitcoin, έναντι των ανάλογων κεντρικά ελεγχόμενων ψηφιακών λογαριασμών-νομισμάτων που θα θελήσουν να επιβάλουν δια της βίας οι κυβερνήσεις. Επιπλέον εκτιμώ πως θα προκύψουν και σημαντικές κινήσεις ρευστών διαθεσίμων σε πολύτιμα μέταλλα όπως ο χρυσός. Σε κάθε περίπτωση, η προσπάθεια κατάσχεσης του πλούτου από τις κυβερνήσεις, δεν θα είναι τόσο απλή όσο θα επιθυμούσαν «πεφωτισμένοι» οικονομολόγοι όπως ο κύριος Buiter.
[1] http://ftalphaville.ft.com/2015/04/10/2126212/buiter-on-the-death-of-cash/
[2] http://www.liberal.gr/arthro/22426/apopsi/konstantinos-bergos/to-isonkouremasin-ton-katatheseon-tha-ginei-alla-ochi-opos-nomizate.html
[3] http://www.liberal.gr/arthro/21874/apopsi/arthra/kentrikes-trapezes-ena-toxiko-monopoliako-kathestos-diatimisis-kai-authairesias.html
Πηγὴ: Liberal
Αυτές τις μέρες γίναμε μάρτυρες πολλών γεγονότων που μας δίνουν την αφορμή να κάνουμε ανησυχιτικές σκέψεις για το παρόν και δυσοίωνες προβλέψεις για το μέλλον.
1] Η υπόθεση του συμφώνου συμβίωσης και των ετεροφύλων ζευγαριών και των ομοφύλων προσώπων αποτελεί ένα πλήγμα κατά της παραδοσιακής οικογενείας και μία τορπίλλη στην ανανέωση του Έθνους μας.
Πέραν του γεγονότος ότι είναι τελείως αντίθετο το Σύμφωνο Συμβίωσης και μάλιστα των ομοφυλοφίλων με την Αγία Γραφή και την Ιερή Παράδοση της Εκκλησίας μας, είναι απέναντι στην εθνική μας ιστορία και παράδοση, συγχρόνως δεν δίδει και καμμία προοπτική.
2] Ποία προβλήματα λύνουν το εκκολαπτόμενο νομοσχέδιο;
Το δημογραφικό πρόβλημα δεν λύνεται με τέτοιου είδους ρυθμίσεις, αλλά με γενναία ενίσχυση της οικογένειας.
Οι εκτρωματικές αυτές νομοθεσίες δεν υπηρετούν τη ζωή, την αναπαραγωγή και την συνέχεια. Υπηρετούν απλά το πάθος και το ένστικτο και προεκτείνουν το γηρασμό και τον αφανισμό της Ελλάδας.
3] Είναι δυνατόν Ορθόδοξοι βαπτισμένοι Έλληνες να νομοθετούν τόσο κραυγαλέα αντίθετα με το Λόγο του Θεού;
Ο Θεός δεν εγκρίνει με τίποτε και ποτέ την αστεφάνωτη συμβίωση, τις προγαμιαίες σχέσεις, τα παρατεταμένα αρραβωνιάσματα, τους χρόνιους δεσμούς, τα αλλεπάλληλα διαζύγια, τον πολιτικό γάμο και την κολάσιμη μοιχεία. Βδελύσσεται ιδιαίτερα την επαίσχυντη ενώπιον ουρανού και γης θανάσιμη Ομοφυλοφιλία.
Ο Θεός ευλόγησε τον τίμιο γάμο, τη νόμιμη κατά Θεόν συζυγία και την εξ αυτής παιδοποιϊα.
4] Μαζί με τα παραπάνω στην κηδεία γνωστού ηθοποιού προσφάτως άρχισαν να ομιλούν εν χορώ όλοι οι παραβρισκόμενοι, βαθιά συγκινημένοι, με γλυκανάλατα λόγια, αντί να χύνουν καυτά δάκρυα μετανοίας για την ψυχή του ανθρώπου αυτού ή τουλάχιστον παντελώς να σιωπήσουν;
Δυστυχώς η στημένη και εισαγόμενη οικονομική κρίση, η οποία ανέβαλε ίσως και ματαίωσε πολλούς προγραμματισμένους γάμους, έφερε και αυτό το κακό, την προσχεδιασμένη εναλλακτική λύση του Συμφώνου Συμβίωσης, ακριβώς για να μειώσει ηθικά και πληθυσμιακά τους Έλληνες και να τους αντικαταστήσει με εισαγόμενους και αλλόθρησκους πολίτες.
Απώτερος στόχος να πλήξει την επίδραση της Ορθοδοξίας στο πολυπαθές Γένος των Ελλήνων και την περαιτέρω αύξηση της Εκκλησίας.
Δεν θέλουν να υπάρχουν Ορθόδοξοι Έλληνες.
5] Και σαν να μη έφτανε ο μηδενισμός και η αποδόμηση της προσωπικότητας και της ελληνικής οικογένειας με το Σύμφωνο Συμβίωσης, έφτασε ο λόγος απαιτητικά και στην καύση των νεκρών, δηλ. στον μηδενισμό και του θεόπλαστου σώματος.
Μα, "ω ανόητοι και βραδείς τη καρδία" οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί επαναλαμβάνουν και μιμούνται στη ζωή τους ό,τι συνέβη και στη ζωή του Χριστού. Ο Χριστός, η Παναγία, οι Απόστολοι, οι Άγιοι θάφτηκαν. Οι ανά τους αιώνες χριστιανοί κατέβηκαν στον τάφο, ακούοντας τον προαιώνιο λόγο του Θεού "γη ει και εις γην απελεύση". "Οι εν τοις μνημείοις ακούσονται της φωνής του Θεού και οι νεκροί αναστήσονται πρώτον". Πόσο πιο καθαρά να τα πεί ο Καλός Θεός;
"Αλλ΄ ο παράνομος Ιούδας ουκ ηβουλήθη συνιέναι".
Ο Ιούδας δια μέσου των αιώνων και ιδιαίτερα "επ΄ εσχάτων των ημερών".
Οι Ιούδες, οι οποίοι μισούν θανάσιμα την Ελληνική Πατρίδα και την Ορθόδοξη Εκκλησία οι εγκέφαλοι και οι εφευρέτες των αισχρών αυτών νομικών κατασκευασμάτων.
Κρίμα όμως και αιώνιον αίσχος στους ημεδαπούς που ανίερα συμμαχούν στην προώθηση και εκτέλεση τέτοιων άθεων και ολέθριων σχεδίων.
Θα δώσουν λόγο στο Θεό.
Δεν άκουσαν ποτέ αυτοί οι άνθρωποι κατήχηση και ορθόδοξη διδασκαλία; Κι αν δεν άκουσαν, ποιός τελικά ευθύνεται γι αυτό το κατάντημα;
6] Και το πιο τραγικό, συγκεκριμένος γνωστός τηλεπαρουσιαστής έσταξε το δηλητήριο της αθεϊας στις αγνές παιδικές ψυχές που είχε κοντά του και έκανε την αθεϊστική προπαγάνδα του, σαφώς χωρίς να έχει τέτοια εξουσιοδότηση από τους γονείς των παιδιών, οι οποίοι τα έχουν βαπτίσει σε νηπιακή ηλικία και τα έχουν εντάξει στην Ορθόδοξη Εκκλησία.
Δηλαδή θέλουν να μη φτειάχνουν παιδιά οι Έλληνες και τα υπάρχοντα Ορθόδοξα Ελληνόπουλα να τα κάνουν γενίτσαρους στην αθεϊα, στην ομοφυλοφιλία και στον ισλαμισμό !
7] Τέλος θα δώσουν λόγο στο Θεό και αυτοί που έχουν χρέος να φυλάττουν Θερμοπύλες "από το χρέος μη κινούντες" και δυστυχώς τηρούν αιδήμονα σιωπή, ανοχή και συνενοχή.
"Μικρόν όσον όσον...Ήξει ο Κύριος και ου χρονιεί".
Με μία εξαιρετικά ασυνήθιστη, για τα διμερή και διεθνή δεδομένα, κίνηση, η Ελλάδα και η Τουρκία με τρόπο ξαφνικό, ταυτόχρονο και απολύτως συντονισμένο, απέσυραν στα μουλωχτά προχθές από τη διεθνή κυκλοφορία τις πλήρως αντιτιθέμενες διεθνείς αγγελίες τους (ΝΟΤΑΜ) που είχαν εκδώσει στις 3 Δεκεμβρίου για την τουρκική θαλάσσια Έρευνα και Διάσωση στο Αιγαίο, χωρίς να εκδώσουν νέες ΝΟΤΑΜ, ακυρωτικές των προηγουμένων, και χωρίς να εξηγήσουν δημοσίως την αναγκαιότητα αυτών των κινήσεων.
Οι σιωπηλές αποσύρσεις της ελληνικής και τουρκικής ΝΟΤΑΜ για το επίμαχο θέμα της θαλάσσιας έρευνας και Διάσωσης στο Αιγαίο,(SAR), καθώς οι προσφυγικές ροές από την Τουρκία στα ελληνικά νησιά του Αν. Αιγαίου συνεχίζονται, συμπίπτουν χρονικώς με τη δημοσίευση της κοινής γαλλογερμανικής επιστολής προς τον αρμόδιο Επίτροπο Δ. Αβραμόπουλο και δι’ αυτού στον πρόεδρο της Κομισιόν, κ Γιούνκερ, με την οποία ζητούν να διευρυνθούν οι αρμοδιότητες της FRONTEX ώστε αυτή να αναλαμβάνει αυτοβούλως πρωτοβουλίες για τη φύλαξη των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ, χωρίς προηγούμενο αίτημα κράτους μέλους.
Είναι προφανές ότι το θέμα αφορά σχεδόν αποκλειστικώς στα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ στα ελληνικά νησιά του Αν. Αιγαίου, που αποτελούν και την πύλη εισόδου των προσφύγων από την Τουρκία, η οποία μόλις πριν από 10 ημέρες ήρθε σε Συμφωνία Κορυφής με την ΕΕ για το προσφυγικό.
Το θέμα της ενίσχυσης των αρμοδιοτήτων της FRONTEX στα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ αναμένεται να συζητηθεί στη Σύνοδο Κορυφής της 15ης Δεκεμβρίου, και είναι προφανές ότι η Κομισιόν, αλλά και η πλειοψηφία των εταίρων, θέλουν να προλάβουν και, στην καλύτερη περίπτωση, να συντονίσουν, τις αντιτιθέμενες θέσεις της Ελλάδας και της Τουρκίας σε ό,τι αφορά στην Έρευνα και Διάσωση στην θαλάσσια περιοχή των ελληνικών νήσων του Αν. Αιγαίου, ύστερα μάλιστα από τις πολλαπλές αλλά αποτυχημένες προσπάθειες Μέρκελ – Γιούνκερ να συμφωνηθούν κοινές ελληνοτουρκικές περιπολίες στο Αιγαίο…
Μέχρι στιγμής τουλάχιστον δεν έχει γίνει δημοσίως γνωστό, αν οι ξαφνικές και σιωπηλές κινήσεις Αθήνας και Άγκυρας για τις επιχειρήσεις SAR στο Αιγαίο είναι αποτέλεσμα συντονισμένων ευρωπαϊκών κινήσεων και παραινέσεων προς τις δύο πλευρές, έτσι ώστε η μεν Ελλάδα να μην επιμείνει, όλες οι κινήσεις της FRONTEX να τεθούν υπό τον αποκλειστικό ελληνικό έλεγχο, η δε Τουρκία, να μην εκβιάζει την FRONTEX απαιτώντας τον έλεγχο των επιχειρήσεων SAR από τη μέση του Αιγαίου και ανατολικά.
Η πρωτοφανής και… πρωτότυπη μουγκή απόσυρση της ελληνικής και τουρκικής ΝΟΤΑΜ για SAR στο Αιγαίο ξεκίνησε στις 3 Δεκεμβρίου όταν η ΥΠΑ Ελλάδας εξέδωσε τη διεθνή αγγελία Α2500/15 για εκτέλεση τουρκικών δραστηριοτήτων Έρευνας και Διάσωσης στο Αιγαίο.
Στη ΝΟΤΑΜ αυτή η ΥΠΑ επεσήμανε ότι επειδή η τουρκική Έρευνα και Διάσωση θα διεξαχθεί εντός του FIR Αθηνών, τα τουρκικά μέσα SAR οφείλουν να συντονίζονται με το συντονιστικό κέντρο ΕΚΣΕΔ του Πειραιά, που είναι υπεύθυνο για την περιοχή στο FIR Αθηνών.
Όμως λίγες ώρες αργότερα, ήλθε η τουρκική απάντηση με την έκδοση διεθνούς ΝΟΤΑΜ Α5576/15.
Με τη ΝΟΤΑΜ αυτή η Τουρκία δηλώνει διεθνώς ότι η περιοχή στο Αιγαίο ανήκει στην Τουρκία, σύμφωνα με τη Σύμβαση του Αμβούργου 1979 του ΙΜΟ (Διεθνούς Οργανισμού Ναυσιπλοΐας) και τα τουρκικά μέσα θα συντονίζονται μόνον με τις τουρκικές αρχές.
Έτσι στην πράξη, η Τουρκία αναγγέλλει διεθνώς την ενεργοποίηση και εφαρμογή του τουρκικού νόμου 24611/12 Δεκεμβρίου 2001, σύμφωνα με τον οποίο SAR από τη μέση του Αιγαίου και ανατολικά εκτελεί μόνον η Τουρκία...
(Ο χάρτης που αναρτάται είναι ο επίσημος τουρκικός χάρτης του ν 24611/12 και με την κόκκινη γραμμή φαίνεται ευκρινέστατα ότι η Τουρκία έχει μοιράσει το Αιγαίο ακριβώς στη μέση για την Έρευνα και Διάσωση)
Ο Χουντίνι των ΝΟΤΑΜ
Στις 3 Δεκεμβρίου, όπως φαίνεται στο παραπάνω έγγραφο, η τουρκική ΝΟΤΑΜ Α5576/15 εγγράφεται στις διεθνείς αναγγελίες του FIR Kωνσταντινούπολης, με την οποία αναγγέλλει ότι η τουρκική περιοχή Έρευνας και Διάσωσης είναι το μισό Αιγαίο.
Στις 7 Δεκεμβρίου η ΝΟΤΑΜ αυτή έχει ως δια μαγείας εξαφανιστεί από τον ίδιο πίνακα.
Το ίδιο ακριβώς έχει συμβεί και στον πίνακα των ΝΟΤΑΜ του FIR Αθηνών για την ελληνική ΝΟΤΑΜ Α2500/15.
Η ιστορία των ειχειρήσεων SAR στο Αιγαίο
Σημειώνεται ότι η προκλητική κίνηση της Τουρκίας για το μοίρασμα του Αιγαίου, που είναι και μόνιμος στόχος της, σημειώθηκε στις 3 Δεκεμβρίου, δηλαδή μόλις 5 ημέρες μετά τη Σύνοδο Κορυφής ΕΕ-Τουρκίας, με τα πολλαπλά πολιτικά δώρα των ευρωπαίων στην Άγκυρα, αλλά και την ενεργοποίηση του Σχεδίου Δράσης ΕΕ – Τουρκίας, με τα πολλά και ασαφή σημεία για την τουρκική συνεισφορά και συνεργασία στη διάσωση των προσφύγων από τις τουρκικές στις ελληνικές ακτές.
Η Αθήνα, ως γνωστόν τα αποδέχθηκε όλα χωρίς καμία ανάμειξη της στη διαπραγμάτευση ώστε να υπενθυμίσει και καταγράψει εκ νέου την διεθνή αρμοδιότητα της Ελλάδας για τον έλεγχο και συντονισμό των επιχειρήσεων μέσα στην περιοχή του FIR Αθηνών, δηλαδή μέχρι τα δυτικά σύνορα της Τουρκίας.
Ο γρίφος των θαλασσίων επιχειρήσεων Έρευνας και Διάσωσης στο Αιγαίο έχει την μικρή αλλά πολύ σοβαρή ιστορία του. Εν ολίγοις, στη Σύμβαση του Αμβούργου για τον ΙΜΟ, το 1979, το άρθρο 214 επιβάλλει-υποχρεώνει την Ελλάδα και την Τουρκία να διαπραγματευθούν και συμφωνήσουν την οριοθέτηση των θαλασσίων περιοχών τους εντός των οποίων η κάθε χώρα θα είναι αποκλειστικά αρμόδια και υπεύθυνη για τη θαλάσσια Έρευνα Διάσωση (SAR) στο Αιγαίο. Μέχρι σήμερα δεν έχει υπάρξει τέτοια συμφωνία ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία.
Ωστόσο το άρθρο 215 ορίζει ότι σε περίπτωση μη ύπαρξης συμφωνίας, κάθε χώρα μπορεί να ορίσει τη δική της περιοχή, με τρόπο που να εξυπηρετείται κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο η Θαλάσσια Έρευνα – Διάσωση των θαλασσίων ατυχημάτων και να ενημερώνει τον ΙΜΟ, υπεύθυνο Οργανισμό για τη διεθνή ναυσιπλοΐα και τη Θαλάσσια Έρευνα και Διάσωση.
Από την άλλη, ο ICAO, διεθνής οργανισμός Αεροναυτιλίας, με τη σύμφωνη γνώμη της Τουρκίας, έχει καθορίσει τα όρια του FIR Αθηνών ως περιοχή Έρευνας και Διάσωσης της Αθήνας για τα αεροπορικά ατυχήματα, η οποία ασκείται και ενεργοποιείται από το Ενιαίο Κέντρο Συντονισμού Έρευνας – Διάσωσης ( ΕΚΣΕΔ) με έδρα τον Πειραιά, υπαγόμενο στο ΛΣ και το ΓΕΑ.
Η Τουρκία ζήτησε από τον ΙΜΟ το 1980 να εγκρίνει το μισό Αιγαίο ως περιοχή Έρευνας και Διάσωσης της Άγκυρας, ζητώντας ακόμα τη δημιουργία και 11 θαλασσίων πεδίων βολής. Το τουρκικό αίτημα απορρίφθηκε.
Η Άγκυρα επανήλθε όμως δριμύτερη και ξαφνικά το 2001 η τουρκική Εθνοσυνέλευση ψήφισε τον τουρκικό νόμο 24611 με τον οποίο ορίζει μονομερώς το μισό Αιγαίο και το βόρειο τμήμα του FIR Λευκωσίας ως περιοχή της Άγκυρας για θαλάσσια Έρευνα και Διάσωση (σ.σ. βλέπε τουρκικό χάρτη). Ο ΙΜΟ δυστυχώς, χωρίς να υπάρξει τότε αντίδραση της Αθήνας, συμπεριέλαβε τον τουρκικό νόμο στο διεθνές εγχειρίδιο του που αφορά σε θαλάσσια Έρευνα και Διάσωση.
Έτσι, το χρόνιο αυτό πρόβλημα ανακυκλώνεται και μεγεθύνεται τώρα με την ευρωπαϊκή ανάγκη έλεγχου και περιορισμών των προσφυγικών ροών από την Τουρκία στην Ελλάδα.
Η προχθεσινή απόσυρση -ύστερα από ευρωπαϊκές παρεμβάσεις- των σχετικών διεθνών ΝΟΤΑΜ Αθήνας και Άγκυρας για SAR στο Αιγαίο, κατ’ ουσίαν δεν δρα υπέρ των ελληνικών συμφερόντων και αρμοδιοτήτων στο Αιγαίο. Και αυτό γιατί η απόσυρση της ελληνικής ΝΟΤΑΜ για την ελληνική αρμοδιότητα επιχειρήσεων SAR στο Αιγαίο, δεν είχε ως προϋπόθεση την απόσυρση του τουρκικού νόμου 24611, αλλά ούτε συνοδεύτηκε με αίτημα στον ΙΜΟ για την ακύρωση της τουρκικής ΝΟΤΑΜ που στην ουσία διχοτομεί το Αιγαίο, αλλά και την Κύπρο, τουλάχιστον μέχρι ότου επέλθει συμφωνία καθορισμού των ναυτικών περιοχών Έρευνας και Διάσωσης.
Με την ταχυδακτυλουργική εξαφάνιση των δυο ΝΟΤΑΜ για την θαλάσσια έρευνα και Διάσωση στην περιοχή, το μισό Αιγαίο μετατρέπεται σε μια αλληλεπικαλυπτόμενη περιοχή αρμοδιοτήτων μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, με άγνωστες για την ώρα μελλοντικές συνέπειες…
Πηγή: Liberal
Με το θέμα της επικείμενης κατάθεσης στη Βουλή του Νόμου για την προέκταση του συμφώνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια, ασχολήθηκε η Διαρκής Ιερά Σύνοδος στο πλαίσιο των διήμερων εργασιών της.
Πιο συγκεκριμένα η Δ.Ι.Σ. αποφάσισε, ότι εμμένει στην απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της Συνεδρίας της 17ης Οκτωβρίου 2013, όταν ασχολήθηκε αναλυτικώς με το θεσμό της οικογενείας στο πλαίσιο της σύγχρονης κρίσης, την οποία απόφαση επικαιροποίησε η Δ.Ι.Σ. στη Συνεδρία της 19ης Ιουνίου 2015.
Στην τότε απόφαση μεταξύ άλλων τονιζόταν:
«Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος, κατά τη σημερινή Συνεδρίαση, εμμένει και επικαιροποιεί την απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της Συνεδρίας της 17.10.2013, κατά την οποία επεσημάνθη ότι:
‘’… σύγχρονα σχήματα οργάνωσης του ιδιωτικού βίου των ανθρώπων – εναλλακτικές μορφές οικογενείας – για την Εκκλησία και την θεολογία της περί γάμου και οικογενείας συνιστούν “εκτροπές” του οικογενειακού θεσμού, όπως αυτός διαμορφώθηκε και λειτούργησε επί αιώνες στη ζωή του εκκλησιαστικού σώματος.
Ο γάμος και η οικογένεια, γεγονός κατ’ εξοχήν εκκλησιαστικός και κοινωνικός θεσμός θεμελιώδους σημασίας, γίνεται, όλο και περισσότερο, ατομική υπόθεση που εντάσσεται στην σφαίρα του ιδιωτικού βίου.
Φαινόμενα – “εκτροπές” εξαιρετικά επίκαιρα και για την ελληνική πραγματικότητα, είναι ο πολιτικός γάμος, η μονογονεϊκή οικογένεια, η ελεύθερη συμβίωση και ο λεγόμενος γάμος των ομοφυλοφίλων’’.
Η ανωτέρω Απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας θεωρείται σταθερή και αμετάκλητη.
Διευκρινίζεται δε, ότι αφετηρία των θέσεων της Εκκλησίας στο ζήτημα της επέκτασης του συμφώνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια, είναι ο σεβασμός της αξίας του ανθρώπου, που είναι κέντρο της ορθόδοξης Θεολογίας, αλλά και θεμελιώδης αρχή στο ελληνικό Σύνταγμα.
Από το σεβασμό στην αξία του ανθρώπου απορρέει η απόρριψη ποιουδήποτε θεσμού – υποκατάστατου, όπως το σύμφωνο συμβίωσης, με τον οποίο επιχειρείται ο υποβιβασμός της οικογενειακής ζωής στο επίπεδο των αστικών συναλλαγών, για την ανατροπή των οποίων αρκεί μία απλή αλλαγή γνώμης των συμβαλλομένων».
Πηγή: Δόγμα
Δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε αυτά που λέμε και καταγγέλλουμε εδώ και χρόνια, σε ότι αφορά το όνειρο της κάθε εξουσίας να αποκτήσει τις δυνατότητες του "Μεγάλου Αδελφού".
Στα πλαίσια της νέας αυτής "τάξης πραγμάτων" και η δική μας κυβέρνηση, ως γνήσιος συνεχιστής των προηγουμένων φαίνεται ότι επιταχύνει τις εφαρμογές εκείνες που θα διευκολύνουν τα επιτελεία της Ευρώπης και της Αμερικής να παρακολουθούν και να ελέγχουν όλα όσα κάνει στην δημόσια και προσωπική του ζωή ο κάτοικος αυτής της "αποκίας".
Αυτή τη φορά η εντολή ήρθε απ΄ευθείας απο τον ΥΠΕΞ των ΗΠΑ και έτσι κατά τα φαινόμενα οι Έλληνες πολίτες εκτός απο όλα τα άλλα θα πληρώσουν και καμιά εκατοστή εκατομμύρια προκειμένου να αποκτήσουν μοντέρνες και προ πάντων ...αποτελεσματικές ηλεκτρονικές χειροπέδες.
Χωρίς άλλα σχόλια (προς το παρόν) αναδημοσιεύουμε την "είδηση" απο την "Καθημερινή":
Νέα δελτία ταυτότητας υπό την πίεση ΗΠΑ, Ε.Ε.
Σε πρωτοβουλίες για την αντικατάσταση των υφισταμένων ταυτοτήτων με νέα δελτία, που θα είναι δύσκολο να παραχαραχτούν, υποχρεώνεται η ελληνική κυβέρνηση, υπό την απειλή επαναφοράς της βίζας για Ελληνες ταξιδιώτες στις ΗΠΑ. Αξιωματούχοι του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη διευκρίνισαν χθες ότι έχει ήδη συγκροτηθεί επιτροπή, η οποία επεξεργάζεται πρόταση για τα τεχνικά χαρακτηριστικά των νέας γενιάς ταυτοτήτων. Σύμφωνα με ορισμένες πληροφορίες, εξετάζεται το ενδεχόμενο τα νέα δελτία ταυτότητας να περιλαμβάνουν, εκτός από δακτυλικό αποτύπωμα, και πρόσθετα βιομετρικά στοιχεία, όπως το «αποτύπωμα» της ίριδας του κατόχου. Σύμφωνα με ορισμένες πληροφορίες, η επιτροπή συγκροτήθηκε πριν από έναν μήνα και συμμετέχουν σ’ αυτήν, μεταξύ άλλων, αστυνομικοί της Διεύθυνσης Διαβατηρίων της ΕΛ.ΑΣ. Στέλεχος του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη τόνισε ότι πρωτοβουλίες για την αντικατάσταση των υφισταμένων ταυτοτήτων με νέα δελτία αποτελούν συμβατική υποχρέωση της Ελλάδας απέναντι σε Ε.Ε. και ΗΠΑ. Προσέθεσε ότι ο εκσυγχρονισμός των ταυτοτήτων προωθείται υπό την πίεση της επικείμενης αξιολόγησης του προγράμματος Visa Waiver, για τη μη θεώρηση διαβατηρίων των Ελλήνων που ταξιδεύουν στις ΗΠΑ για τουριστικούς ή επαγγελματικούς λόγους. Η αξιολόγηση του προγράμματος πρόκειται να ξεκινήσει το επόμενο δεκαήμερο, ενώ η επιτροπή θα καταθέσει την πρότασή της στα τέλη Ιανουαρίου. Μικροτσίπ Στα νέας γενιάς δημόσια έγγραφα προωθείται η τοποθέτηση μικροτσίπ με βιομετρικά στοιχεία του κατόχου, ενώ γίνεται προσπάθεια να προϋπολογιστεί το κόστος αντικατάστασης των παλαιών ταυτοτήτων με νέες. Εκτιμάται ότι πρόκειται να ξεπεράσει τα 80 εκατ. ευρώ. Το θέμα εκσυγχρονισμού των δελτίων ταυτότητας φέρεται να έθεσε στον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα και τα αρμόδια μέλη της κυβέρνησης ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Τζον Κέρι, κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Αθήνα. Σύμφωνα με μια εκδοχή, οι πιέσεις προς την Ελλάδα για το συγκεκριμένο ζήτημα εντάθηκαν μετά και τις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι, καθώς υπάρχουν φόβοι ή και ενδείξεις ότι τα υφιστάμενα δελτία ταυτότητας πλαστογραφούνται και εν συνεχεία χρησιμοποιούνται για την έκδοση «γνήσιων» διαβατηρίων από τη Διεύθυνση Διαβατηρίων της ΕΛ.ΑΣ. Πηγή: Καθημερινη, ID-on't renounce my freedom
