«Πενήντα χρόνια πριν ήταν αδιανόητος ο όρος ομόφυλη οικογένεια. Όλοι οι υγιείς πολιτισμοί στα βάθη των αιώνων ορίζουν ως οικογένεια την ένωση του άνδρα και της γυναίκας με σκοπό την διαιώνιση του ανθρωπίνου γένους. Ο Ρωμαίος νομοδιδάσκαλος Ερένιος Μοδεστίνος, συνδυάζοντας το Ρωμαϊκό Δίκαιο με την χριστιανική διδασκαλία, δίνει τον ομορφότερο ορισμό του γάμου: «Γάμος εστί ανδρός και γυναικός συνάφεια και συγκλήρωσις του βίου παντός, θείου τε και ανθρωπίνου δικαίου κοινωνία».
Όμως η αποδοχή των παθών του ανθρώπου και η θεοποίηση του Ορθολογισμού από τον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό καταφέρνουν σήμερα το αφύσικο να μας το «πασσάρουν» ως φυσιολογικό. Ό,τι είναι ευρωπαϊκό είναι «πρόοδος», ενώ ό,τι προέρχεται από τις Ελληνορθόδοξες παραδόσεις μας είναι οπισθοδρομικό.
Όχι μόνο όμως η χριστιανική ηθική αλλά και η απλή λογική μας λέγει πως εάν κάποτε οι περισσότεροι άνθρωποι «παντρεύονται» ανθρώπους του ιδίου φύλου τότε λόγω της έλλειψης απογόνων το ανθρώπινο γένος θα εξαλειφθεί από προσώπου γης. Κάποιος εδώ θα επικαλεστεί την πρόοδο της επιστήμης και την τεχνητή γονιμοποίηση. Ας μην παραβλέπουμε όμως ότι λόγω των αφύσικων τρόπων αναπαραγωγής έχουν αναπτυχθεί πολλές ψυχασθένειες ενώ λόγω των ορμονοθεραπειών που τις συνοδεύουν δημιουργούνται πολλές καρκινογενέσεις.
Στην περίπτωση των ομόφυλων ζευγαριών τα μεγάλα θύματα είναι τα παιδιά που υιοθετούν. Πώς θα αποχτήσει ψυχική ισορροπία ένα παιδί που μεγαλώνει με δυο άνδρες ή δύο γυναίκες, πώς θα αποχτήσει υγιή ταυτότητα του φύλλου του; Στην Αμερική δημιουργήθηκαν ειδικές κλινικές που αντιμετωπίζουν τα ψυχολογικά προβλήματα των παιδιών από ομόφυλες οικογένειες. Οι στατιστικές λένε πως μέσα στις ομόφυλες οικογένειες βρίσκει πρόσφορο έδαφος και η παιδεραστία.
Ο Θεός στην Παλαιά Διαθήκη καταστρέφει τα Σόδομα και τα Γόμορα, διότι η αμαρτία της ομοφυλοφιλίας σκοτώνει πνευματικά τον άνθρωπο. Η Εκκλησία μας αγαπά τους ομοφυλόφιλους και όπως κάθε άνθρωπο που έχει ένα πάθος, τους καλεί σε μετάνοια, δηλαδή σε αλλαγή του τρόπου της σκέψης και της ζωής. Ο άνθρωπος είναι ελεύθερος όταν δεν γίνεται δούλος και έρμαιο των παθών του.
Το σύμφωνο συμβίωσης των ομοφυλοφίλων που θα ψηφίσει το Ελληνικό Κοινοβούλιο και η νομιμοποίηση του γάμου τους που στο εγγύς μέλλον θα ψηφιστεί είναι και αντισυνταγματικά, διότι το Σύνταγμά μας στο άρθρο 21 ορίζει :«Η οικογένεια ως θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής του Έθνους καθώς και ο γάμος τελούν υπό την προστασία του κράτους ».
Ας συνέλθουμε διότι ο Θεός με τους σεισμούς, τις πλημμύρες και τα τσουνάμι που επιτρέπει μας καλεί σε μετάνοια. Το να αμαρτάνουμε είναι φυσιολογικό και ο Θεός το ανέχεται, το να θεωρούμε όμως την αμαρτία φυσιολογικό τρόπο ζωής είναι ανόητο διότι τα πάθη, όταν δεν αγωνιζόμαστε να τα ξεριζώσουμε μέσα από την καρδιά μας, φέρνουν τόσο τον πνευματικό όσο και τον σωματικό θάνατο».
Πηγή: Ακτίνες
Ἡ πολιτικὴ ἕνωση ἢ διαφορετικά το σύμφωνο συμβίωσης ἀποτελεῖ πλέον νόμο τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας ἀφοῦ ἡ Βουλὴ τῶν Ἀντιπροσώπων ὑπερψήφισε τὸ νομοσχέδιο σὲ νόμο, τὸ ἀπόγευμα τῆς Πέμπτης, 26 Νοεμβρίου. Στὸ νομοσχέδιο τάχθηκαν ὑπὲρ 39 βουλευτές, ἐναντίον 12 ἐνῶ 3 βουλευτὲς τήρησαν ἀποχή.
Συγκεκριμένα ἐνάντια στὸ νομοσχέδιο τάχθηκαν ἀπὸ τὸν ΔΗΣΥ οἱ βουλευτὲς Ἀνδρέας Κυπριανοῦ, Εὐθύμιος Δίπλαρος, Ἀντρέας Θεμιστοκλέους, Ἀντρέας Κυπριανοῦ, Εὐγένιος Χαμπουλλᾶς, Ἀριστοτέλης Μισός, Εὐθύμιος Δίπλαρος καὶ Κόκος Τάσου. Ἀπὸ τὸ ΔΗΚΟ οἱ Ἀντώνης Ἀντωνίου Γιῶργος Προκοπίου. Ἀπὸ τὸ ΑΚΕΛ Σταυριανὸς Πανίκκος καὶ....
Νίκος Κουτσοῦ καὶ ὁ ἀνεξάρτητος βουλευτὴς Ζαχαρίας Κουλίας.
Ἀποχὴ τήρησαν οἱ βουλευτὲς τοῦ ΔΗΚΟ Μάριος Κάρογιαν καὶ Ἄγγελος Βότσης καὶ ἀπὸ ΔΗΣΥ ὁ Κωνσταντίνου.
Κατὰ τὴ διάρκεια τῆς συζήτησης πρὶν ἀπὸ τὴ ψήφιση τοῦ νομοσχεδίου ὑποστηρικτὲς τοῦ συμφώνου συμβίωσης, καθὼς καὶ μέλη της μὴ κυβερνητικῆς ὀργάνωσης ACCEPTcy διαδήλωναν ὑπὲρ τοῦ συμφώνου συμβίωσης στὸ ἐξωτερικό της Βουλῆς.
Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΜΑΤΣΗΣ : Έπεσε μαχόμενος για την Ελευθερία στις 19 Νοεμβρίου 1958
Όπως και άλλες μεγάλες μορφές των σύγχρονων Ελλήνων έπεσε μαχόμενος για την ελευθερία στις 19 Νοεμβρίου. Μαζί με τους άλλους αγωνιστές της Ελευθερίας του κυπριακού εθνικοαπελευθερωτικού έπους έγραψαν ιστορία.
Προσδιόρισαν με το παράδειγμά τους ότι η Ελευθερία, κοσμοθεωρητικό θέσφατο και άξονας της διαχρονικής Ελληνικότητας είναι ο φάρος κάθε βιώσιμης κοινωνικής οντότητας. Αντί αυτοδιάθεσης οι Βρετανοί επέβαλαν μια κολοβή ανεξαρτησία. Ο κατήφορος άρχισε πολύ γρήγορα και μισό αιώνα μαζί τόσο η Μεγαλόνησος όσο και το νεοελληνικό κράτος βρίσκονται στο χείλος της Αβύσσου. Αυτό οφείλεται, μεταξύ άλλων, στο μεταμοντέρνο ροκάνισμα πολλών νεοελλήνων που συρρικνώνει την ανθρωπολογική υπόσταση και καθιστά μια κοινωνία έρμαιο των ανελέητων συγκρούσεων της διεθνούς πολιτικής.
Πολλοί νεοέλληνες μαθητές και φοιτητές δεν θα ξέρουν ποιος είναι ο Κυριάκος Μάτσης ή ότι στην διαδρομή των Ελλήνων το 1955-59 αποτελεί την τελευταία μεγάλη στιγμή πάλης για το κοσμοθεωρητικό θέσφατο της Ελευθερίας. Αντίθετα αναρίθμητοι παλινδρομούν μεταξύ άγνοιας όσων χάνουν τον καιρό τους και χάσκουν σε καφενεία και μπαρ κάθε βράδυ και πνευματικού μπερδέματος που προκαλεί το εχθρικό στην έννοια πατρίδα ιδεολογικό αριστεροδεξιοφασιστικό συνονθύλευμα (δεν συμπεριλαμβάνω τους άμοιρους «οπαδούς» παρά μόνο την ξενοκρατούμενη ολιγαρχία και το υποστηρικτικό «πνευματικό» ακταρμά).
Αυτά γράφονται πρώτον, ως πασίδηλη και αυτονόητη αναφορά στις παθολογίες των νεοελλήνων που οδήγησαν στην απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας που τώρα βιώνουμε και δεύτερον, ως υπόμνηση για όσους συνεχίζουν ακόμη να διαθέτουν πολιτική υπόσταση και να σκέφτονται πολιτικά. Οι τελευταίοι θα είναι πολύτιμοι όταν και εάν σηκωθούμε όρθιοι.
Εάν μη τι άλλο στην ιστορική διαχρονία πολλοί άνθρωποι και πολλές κοινωνίες έπαθαν μεγάλες ζημιές ή εξαφανίστηκαν όταν ξέχασαν κάποια πράγματα:
Ότι η πατρίδα είναι η έσχατη λογική και το υπαρξιακό θεμέλιο των κοινωνικών οντοτήτων και των μελών τους
Ότι η Ελευθερία όπως ενσαρκώνεται στην Εθνική Ανεξαρτησία δύσκολα κερδίζεται (πάντα με αίμα) και δύσκολα διασφαλίζεται.
Ότι στην Οδύσσεια των ανθρώπων, των κρατών και του κόσμου ο σταθερός και ακλόνητος πνευματικός προσανατολισμός είναι η πατρίδα και ποτέ κάποιοι μεταφυσική κόσμου που στον σύγχρονο κόσμο προπαγανδίζουν τα εσχατολογικά διεθνιστικά δόγματα.
Ότι η συνοχή, η δημοκρατία, η πολιτική ελευθερία και η ισχύς της οικείας πατρίδας είναι προϋπόθεση ευημερίας, ευταξίας, ασφάλειας και Ελευθερίας-Εθνικής Ανεξαρτησίας.
Ότι η πατρίδα όπως ενσαρκώνεται σήμερα στην έννοια εθνοκράτος είναι «συμβόλαιο» Ελευθερίας των προγόνων με τους ζώντες και τους απογόνους τους
Ότι χωρίς πατρίδα οι άνθρωποι είναι έρμαια και αναλώσιμοι.
Όπως και οι άλλοι ήρωες της Ελευθερίας του εθνικοαπελευθερωτικού έπους 1955-1958 ο Κυριάκος Μάτσης είναι μια από τις μεγαλύτερες μορφές τόσο της διαχρονικής Ελληνικότητας όσο κάθε έθνους που αξιώνει ελευθερία.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ( http://www.kyriakosmatsis.com.cy/biografiko.shtm )
Τα πιο ασφαλή βιογραφικά στοιχεία μάς τα δίνει ο ίδιος ο Κυριάκος Μάτσης, όταν υποχρεώθηκε, το Σεπτέμβριο του 1954, να τα υποβάλει ως υποψήφιος στον προκηρυχθέντα υπό του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών (Ι.Κ.Υ.) ειδικό διαγωνισμό, με σκοπό την μετεκπαίδευση Κυπρίου γεωπόνου στο εξωτερικό. Γράφει επί λέξει ο Κ. Ματσης:
ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΜΑΤΣΗ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΦΗ ΓΡΑΦΕΙΣΑ ΕΙΔΙΚΩΣ ΔΙΑ ΤΟΝ ΠΡΟΚΗΡΥΧΘΕΝΤΑ ΥΠΟ ΤΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΚΡΑΤΙΚΩΝ ΥΠΟΤΡΟΦΙΩΝ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΝ ΠΡΟΣ ΜΕΤΕΚΠΑΙΔΕΥΣΙΝ ΚΥΠΡΙΟΥ ΓΕΩΠΟΝΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΝ.
Εγεννήθην εις το Παλαιχώρι (Μόρφου) της Κύπρου, την 2αν Μαΐου 1926,* εκ γονέων ασχολουμένων και αποζώντων σχεδόν αποκλειστικώς εκ της γεωργίας και δια της αμπελουργίας, λαχανοκομίας και δενδροκομίας.
Έχω ακόμη δύο μικρότερούς μου αδελφούς εκ των οποίων ο εις παρέμεινε εις το χωρίον, ο δέυτερος περατώσας τας γυμνασιακάς του σπουδάς, παρακολουθεί μαθήματα εις την Αμερικανικήν Ακαδημίαν Λάρνακος, Κύπρου, βοηθούμενος προς τούτο υπό του εκ πατρός θείου του.
Έζησα, μέχρι του 13ου έτους της ηλικίας μου, πλησίον των γονέων μου παρακολουθών τα μαθήματα του Δημoτικoύ Σχολείου και βοηθών ταυτοχρόνως αυτούς εις διαφόρους γεωργικάς εργασίας της δυναμικότητός μου, ως λ-χ. ποτίσματα, βόσκησιν αιγών, συλλογήν καρπών κ.λ.π.
Τον Σεπτέμβριον του 1939, ενεγράφην εις το Γυμνάσιον Αμμοχώστου και τη αποκλειστική συνδρομή του εκ πατρός θείου μου κ. Ιωάννου Κ.
Μάτση, εμπόρου εν Αμμοχώστω, εις την οικίαν του οποίου παρέμενα, επεράτωσα τας σπουδάς μου Μέσης Παιδείας, κατά τον Ιούνιον του 1945. Κατά την καθιερωμένην επί τη λήξει του σχολικού έτους εορτήν επελέγη ν υπό των συμμαθητών μου και απήντησα εις την προσφώνησιν του σεβαστού μας Γυμνασιάρχου επί τη αποφοιτήσει μας.
Ακολούθως ηργάσθην επί εν έτος και τρεις μήνας (από lουλίου 1945 μέχρι Οκτωβρίου 1946) ως υπάλληλος εις το τμήμα Ξυλείας και Υλικών Οικοδομής των κ.κ. Π. Ιωάννου και Σία εις Αμμόχωστον.
Κατά το διάστημα τούτο ανεμίχθην ενεργώς εις την εθνικοκοινωνικήν ζωήν της πόλεως ταύτης διατελέσας Γραμματεύς των Διοικητικών Συμβουλίων του Σ.Α.Ε.Γ.Β. (Συλλόγου Αποφοίτων Ελληνικού Γυμνασίου Βαρωσίων) και της Ε.Χ.Α.Ν. (Ελληνικής Χριστιανικής Αδελφότητος Νέων Αμμοχώστου), μέλος του Εκλογικού Επιτελείου του Εθνικού Συνδυασμού διά τας Δημοτικάς εκλογάς και εις των ομιλητών κατά τας προεκλογικάς συγκεντρώσεις του. Επίσης έγραφα τακτικά εις την στήλην Νεολαίας της τότε εκδιδομένης τοπικής εφημερίδος Ακρόπολις.
Το έτος 1946, τυχών υποτροφίας της Κυπριακής Αγροτικής Εταιρείας, μετέβην εις Θεσσαλονίκην και εγγραφείς, την 31ην Δεκεμβρίου 1946, εις την Γεωπονοδασολογικήν Σχολήν (Τμήμα Γεωπονίας) του εκείσε
Πανεπιστημίου, ηξιώθην της απονομής του Πτυχίου Γεωπονίας, την 21 ην lουνίου 1952. Καθ’ όλη ν την διάρκειαν της εις Ελλάδα παραμονής μου, ήτις συνέπεσε με τας ζοφεροτέρας ημέρας του συμμοριτοπολέμου δεν παρέμεινα απαθής θεατής του διεξαγομένου κατά του κομμουνισμού αγώνος, αλλά τουναντίον επολέμησα αυτόν με όλην την δύναμιν της ψυχής μου, υπηρετήσας εις την πολιτοφυλακήν του Δ. Αστυνομικού Τμήματος Θεσσαλονίκης, αρθρογραφήσας πολλάκις από των στηλών της απογευματινής εφημερίδος Θεσσαλονίκης Νέα Αλήθεια επί θεμάτων αφορώντων κυρίως την προδοτικήν στάσιν των Κυπρίων Κομμουνιστών εις τα Εθνικά μας ζητήματα και λαβών μέρος εις υπερτριάκοντα ανά την Μακεδονικήν ύπαιθρον και τα προκεχωρημένα στρατιωτικά φυλάκια φοιτητικάς εξορμήσεις, οργανουμένας υπό του Α2 Γραφείου του Γ’ Σώματος Στρατού τη συμπράξει των καθηγητών του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και της Μ.Ε.Ε.Φ. (Μορφωτικής Ενώσεως Εθνικοφρόνων Φοιτητών). Εξελέγην δις μέλος του Συμβουλίου της ως άνω Εθνικής Φοιτητικής οργανώσεως και από της θέσεώς μου ταύτης έλαβα ενεργόν μέρος και εις πάσαν άλλην φοιτητικήν εκδήλωσιν εν τω Πανεπιστημίω ων εις των κυρίων ομιλητών εις τας εκάστοτε εορτάς επί τη επετείω Εθνικών γεγονότων, αντικομμουνιστικών συλλαλητηρίων και συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας διά την κατοχή ν της ιδιαιτέρας μου πατρίδος – Κύπρου – υπό των Άγγλων. (Αν και όσα σημειούνται ανωτέρω θεωρούνται και ως υπεύθυνοι δηλώσεις, δεδομένου του σκοπού διά τον οποίον γράφονται, εν τούτοις και δι’ επιβεβαίωσιν αλλά και διά σχηματισμόν σαφεστέρας αντιλήψεως παραθέτω αποσπάσματα Μακεδονικών εφημερίδων περιέχοντα στοιχεία από την προαναφερθείσαν δράσιν μου).
Επανακάμψας εις Κύπρον, τον lούλιον του 1952, ανέλαβα την τεχνικήν διεύθυνσιν του Αγροκτήματος της Κυπριακής Αγροτικής Εταιρείας Κουκλιών Αμμοχώστου, την οποίαν διατηρώ μέχρι σήμερον. Το αγρόκτημα τούτο καλύπτον έκτασιν δώδεκα περίπου χιλιάδων (12,000) δεκαδικών στρεμμάτων ευρίσκεται επί του 140υ μιλιοδείκτου της οδού Αμμοχώστου-Λευκωσίας. Εις αυτό καλλιεργούνται κυρίως εσπεριδοειδή, ελαίαι, χαρουπιαί, επιτραπέζιοι σταφυλαί και δημητριακά, διατηρείται δε και ποίμνιον εκ τριακοσίων περίπου (300) προβάτων εντοπίου φυλής. Η διοργάνωσις του Αγροκτήματος τούτου και η επί επιστημονικών βάσεων διεξαγωγή των εργασιών του απερρόφησε ολόκληρον την προσοχήν και ενεργητικότητά μου, κατά το υπερδιετές διάστημα της εις αυτό παραμονής μου.
Ερχόμενος εις επαφήν με τους χωρικούς των πέριξ του Αγροκτήματος κοινοτήτων, δεν παραλείπω από του να δίδω εις αυτούς πάσαν οδηγίαν διά τα γεωργικά προβλήματα που τους απασχολούν.
Επί πλέον, επειδή το χωρίον μου είναι καθυστερημένη δενδροκομική περιοχή χρήζουσα μεγάλης αναπτύξεως, καταβάλλω κάθε προσπάθειαν διά την πρόοδόν του προς την κατεύθυνσιν ταύτην. Έγραψα μάλιστα και σχετικόν άρθρον εις την εφημερίδα της Π.Ε.Κ. (Παναγροτικής Ενώσεως Κύπρου) Φωνή των Αγροτών διά την επέκτασιν της καλλιεργείας της κερασιάς.
Η αυτοβιογραφία αύτη εγράφη ειδικώς διά τον προ κηρυχθέντα υπό του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών διαγωνισμόν προς μετεκπαίδευσιν Κυπρίου γεωπόνου εις το εξωτερικόν.
Ο γράψας
Μάτσης Κυριάκος
Εν Κουκλίοις (Αμμοχώστου) τη 10η Σεπτεμβρίου 1954.
* Η πραγματική ημερομηνία γέννησης του Κ. Μάτση είναι 23.1.1926
Συμπληρωματικά προς όσα ο Κ. Μάτσης Γράφει για την πορεία του, μέχρι το Σεπτέμβρη του 1954, θα μπορούσαν να λεχθούν τα εξής: Γονείς του Κυριάκου ήταν ο Χριστοφής και η Κυριακού Μάτση. Τα δε δύο αδέλφια του ήταν ο Γεώργιος και ο Ιωάννης Μάτσης(1). Ο πρώτος παρέμεινε στο χωριό. Ο δεύτερος, μετά τις γυμνασιακές του σπουδές, το 1954, παρακολουθούσε μαθήματα στην Αμερικανική Ακαδημία Λάρνακας. Πρόκειται για τον αγωνιστή, βουλευτή και τέως πρόεδρο του Δημοκρατικού Συναγερμού Γιαννάκη Μάτση.
Το Σεπτέμβρη του 1954, ο Κ. Μάτσης επισκέπτεται τη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης. Ήδη είχε ενταχθεί στις τάξεις των Κυπρίων αγωνιστών. Στη Θεσσαλονίκη, όπως γράφει ο ίδιος σε επιστολή του ημερομηνίας 5.1.1955, πήγε «για την εκπλήρωση άλλων σκοπών»(2), ιδιαίτερα για τη συλλογή οπλισμού(3).
Η έναρξη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, την 1 η Απριλίου 1955, βρίσκει τον Κ. Μάτση ήδη ενταγμένο στις τάξεις της Ε.Ο.Κ.Α. Γράφει χαρακτηριστικά ο στρατηγός Γεώργιος Γρίβας-Διγενής, στρατιωτικός αρχηγός του Αγώνα, στα Απομνημονεύματά του σ. 326:
Εκ των πρώτων κατετάγη εις την Οργάνωσιν. Στρατιώτης του καθήκοντος, αγνό ς και τίμιος, υπόδειγμα εις τους υφισταμένους του, εμψυχωτής, εισήλθεν εις τον αγώνα με την φλόγα της αυτοθυσίας και
την δίψαν να επιτελέση έργον μεγάλον.
Στα πρώτα βήματα του Αγώνα ο Διγενής του ανέθεσε τη διοργάνωση ομάδων κρούσεως στην περιοχή Αμμοχώστου και ακολούθως στην περιοχή Μιτσερού. Κατόπιν, ανέλαβε την πολύ σημαντική και επικίνδυνη ευθύνη του παγκύπριου κεντρικού συνδέσμου μεταξύ Αρχηγού και αγωνιστών και του ρυθμιστή μεταφοράς οπλισμού και εφοδίων σ’ ολόκληρη την Κύπρο.
Την 6η Ιανουαρίου 1956, συνελήφθη και οδηγήθη στα φρικτά ανακριτήρια της Ομορφίτας, όπου και εβασανίσθη ανηλεώς. Εκεί τον επεσκέφθη ο στυγνός στρατάρχης, τότε κυβερνήτης της νήσου, σερ Τζων Χάρτινγκ και του πρόσφερε το κολοσσιαίο για την εποχή ποσό του μισού εκατομμυρίου λιρών, προκειμένου να αποκαλύψει πού βρισκόταν ο Διγενής. Έμεινε ιστορική η καθόλα ελληνική απάντηση του ήρωα: «Ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα, αλλά περί αρετής». Στη συνέχεια, μεταφέρεται στα κρατητήρια Κοκκινοτριμιθιάς, απ’ όπου δραπέτευσε, στις 13 Σεπτεμβρίου του 1956. Αρχικά καταφεύγει στην Πιτσιλιά, στον τομέατου Γρηγόρη Αυξεντίου και ακολούθως μετακινείται στην περιοχή Μόρφου-Ζώδιας. Το Νοέμβριο του 1956, επωμίζεται την ευθύνη του τομεάρχη της περιοχής Κυρηνείας, ο οποίος ήταν αποδιοργανωμένος, λόγω πολλών συλλήψεων. Δύο χρόνια μετά, στις 19 Νοεμβρίου 1958, έπεσε ηρωικά στο χωριό Κάτω Δίκωμο, ύστερα από προδοσία. Τάφηκε, στα κρυφά, στα Φυλακισμένα Μνήματα, μακράν των οικείων του και του αγαπημένου χώματος του χωριού του Παλαιχωρίου.
Η ΘΥΣΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΜΑΤΣΗ
Επιστέγασμα των αγώνων του Κυριάκου Μάτση ήταν όταν, μέσα από το κρησφύγετο του στο Δίκωμο, βροντοφώναξε στη 1:30 το μεσημέρι της 19ης Νοεμβρίου του 1958:
«Όχι δεν παραδίδομαι. Αν θα βγω, θα βγω πυροβολώντας».
Περικυκλωμένος στο ασφυκτικό κρησφύγετό του δεν είχε άλλη εκλογή παρά να πεθάνει. Ο ίδιος δεν είχε αφήσει στην ψυχή του κανένα ηθικό περιθώριο για εκλογή. Ήταν έτοιμος για τον θάνατο. Τον είχε προβλέψει στα γράμματά του, τον είχε αναλύσει στους φιλοσοφικούς στοχασμούς του, τον είχε με σιγουριά καταγράψει στο ημερολόγιο του, τον είχε τραγουδήσει. Είχε υπογραμμίσει στο βιβλίο «Σιδηρά Διαθήκη» του Δημητρακοπούλου:
«Έκλεξε όσον ημπορής τον τρόπο του θανάτου σου, ένας ωραίος θάνατος είναι συνήθως η ευγενεστέρα πράξις της ζωής!»
Ο Λοχίας του Τμήματος Ανιχνεύσεως Εγκλημάτων (αρ. 442) Σαλίμ Γιαβούζ άκουσε όλο τον διάλογο μεταξύ του Κυριάκου Μάτση και του μεταφραστή, και κατέθεσε αργότερα:
Άκουσα τον μεταφραστή να λεει στα ελληνικά: ‘Μάτση, Μάτση πιάστηκες στο κρησφύγετο. Δεν υπάρχει πιθανότητα να δραπετεύσεις. Παραδώσου’.
Στη συνέχεια άκουσα μια βαριά φωνή που φαινόταν ότι ερχόταν κάτω από το δάπεδο, να απαντά στα ελληνικά: ‘Δεν παραδίδομαι’.
Ο μεταφραστής στη συνέχεια ρώτησε: “Πόσοι είστε εκεί κάτω;’
Και η φωνή απάντησε: ‘Τρεις».
Ο μεταφραστής ακολούθως ρώτησε: ‘πόσα όπλα έχετε μαζί σας;’
Και η φωνή απάντησε: ‘Δυο’.
Ο μεταφραστής ρώτησε: ‘έχετε βόμβες;’
Και η φωνή απάντησε: ‘Έχουμε βόμβες’
Ο μεταφραστής είπε στη συνέχεια: ‘Ελάτε ένας, ένας, άοπλοι και παραδοθείτε’.
Η φωνή απάντησε: ‘Δύο πρόσωπα έρχονται άοπλα- μην τους πυροβολήσετε’.
Ο μεταφραστής ρώτησε: ‘Εσύ τι θα κάμεις;’
Η φωνή απάντησε: ‘Θα δω τι θα κάνω με τον εαυτό μου. Εάν δεν θέλετε να πολεμήσετε, είναι καλύτερα να φύγετε από το δωμάτειο’.
Έντεκα μήνες πριν το πέρασμα του Μάτση στην αθανασία, σε επιστολή προς τους γονείς του, φανερώνει το πως θα αντιμετώπιζε το τελευταίο προσκλητήριο της πατρίδας:
«Πιστεύομεν ότι κάθε θυσία μας δεν πηγαίνει άδικα και εσείς να είστε περήφανοι για μας. Αν ο καλός Θεός μας επιφυλάσσει την λαμπράν τύχη να δώσουμεν την ζωήν μας για την πατρίδα, τότε η χαρά σας πρέπει να είναι απέραντη. Δεν ξέρω αν μπορεί να ονειρευτεί ένας άνθρωπος καλύτερη τύχη από αυτή. Και δεν μπορώ να σκεφθώ γονείς που να είναι πιο περήφανοι παρά για τα παιδιά τους που έπεσαν για την πατρίδα».
Ο λόγος του Μάτση είναι λόγος διαχρονικός, γιατί πηγάζει από αξίες οικουμενικές, οι οποίες έχουν ως κέντρο αναφοράς τους τον άνθρωπο. Ο Κυριάκος Μάτσης αντιτάχθηκε και με την γραφίδα του, αλλά και με το όπλο του σε κάθε μορφή ολοκληρωτισμού και καταπίεσης. Η πίστη του στην ελευθερία και στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια στάθηκαν οι παντοτινοί σύντροφοί του.
Πηγή: Ινφογνώμων Πολιτικά
Ἡ ΚΖ΄ Πανορθόδοξη Συνδιάσκεψη Ἐντεταλμένων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί Ἱερῶν Μητροπόλεων γιά θέματα αἱρέσεων καί παραθρησκείας, πού πραγματοποιήθηκε, ὑπό τήν αἰγίδα τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερωνύμου, στό Συνεδριακό Κέντρο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κορίνθου, ἀπό 2 ἕως 4.11.2015, μέ τή φιλόξενη φροντίδα τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κορίνθου κ. Διονυσίου καί ὑπό τήν προεδρία τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Γλυφάδας κ. Παύλου, Μέλους τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς ἐπί τῶν Αἱρέσεων, μέ θέμα: «Ὄψεις τοῦ συγχρόνου Ἀποκρυφισμοῦ», μετά ἀπό ἐκτενῆ συζήτηση ἐπί τῶν εἰσηγήσεων, ἐνέκρινε ὁμοφώνως τά ἀκόλουθα Πορίσματα:
1. Ἡ Συνδιάσκεψη διαπίστωσε τή μεγάλη ἔξαρση τοῦ ἀποκρυφιστικοῦ φαινομένου στήν ἐποχή μας. Ἀποκρυφισμός εἶναι ἡ πίστη σέ ἀπόκρυφες πραγματικότητες, ὀντότητες καί δυνάμεις, οἱ ὁποῖες προσεγγίζονται μέ ἀπόκρυφες τεχνικές. Πρόκειται γιά ἀρχαῖο καί διαχρονικό, πολύμορφο καί μέ ἀπόλυτα ἀνθρωποκεντρικό χαρακτήρα δαιμονοκίνητο σύστημα, τό ὁποῖο ἀπομακρύνει τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν πραγματικό προορισμό του, πού εἶναι ἡ κατά Χάριν θέωσή του, δίνοντάς του τήν ψευδαίσθηση τῆς αὐτοθέωσης.
2. Ὁ σύγχρονος Ἀποκρυφισμός ἐμφανίζεται μέ τίς μορφές τοῦ Νεοσατανισμοῦ, τῆς πολυειδοῦς Μαγείας, τοῦ Πνευματισμοῦ, τοῦ Channelling, τοῦ Ἐσωτερισμοῦ, τῆς Καμπάλα, τῆς Μαντικῆς (Νεκρομαντεία, Καφεμαντεία, Οἰωνοσκοπεία, Ὀνειρομαντεία, Κλυδωνισμός, Κάρτες Ταρώ), τῆς Ἀστρολογίας, τοῦ Σαμανισμοῦ, τῆς Ψευδοαγγελολογίας, τῆς Ἀγγελοθεραπείας, τοῦ Ρέϊκι, τοῦ Νεοπαγανισμοῦ, τῆς Ἀριθμοσοφίας, τοῦ κινήματος Ντάνωφ, τῆς Ψευδοπροφητείας, τῆς Οὐφολογίας καί μέ πολλές ἄλλες μορφές Ἀποκρυφισμοῦ, οἱ ὁποῖες ἐντάσσονται στό γενικώτερο ρεῦμα τῆς «Νέας Ἐποχῆς».
3. Ἡ ὕπαρξη, ἡ ταυτότητα καί οἱ τεχνικές τῶν βασικῶν μορφῶν τοῦ Ἀποκρυφισμοῦ εἶναι καταγεγραμμένες στήν Ἁγία Γραφή. Ἐκεῖ γίνεται σαφής διάκριση ἀνάμεσα στά γνήσια Ἁγιοπνευματικά χαρίσματα τῆς Ἐκκλησίας καί στά μή γνήσια, τά δαιμονικά, ὅπως αὐτά ἐμφανίζονται στόν διαχρονικό Ἀποκρυφισμό. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἦλθε στόν κόσμο γιά νά καταλύσει τό κράτος καί τά ἔργα τοῦ Σατανᾶ. Στήν Ἁγία Γραφή προφητεύεται τό ἐλπιδοφόρο ἐσχατολογικό γεγονός τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου καί τῆς ὁριστικῆς κατά-λύσεως ὅλων τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων.
4. Περισσότερο εὐάλωτοι ἀπό τήν ἐπίδραση τοῦ Ἀποκρυφισμοῦ εἶναι οἱ νέοι μας. Οἱ κυριότεροι λόγοι ἐπηρεασμοῦ τῶν νέων ἀπό τίς διάφορες μορφές τοῦ Ἀποκρυφισμοῦ εἶναι: τά ἰδιαίτερα χαρακτηριστικά τῆς νεανικῆς καί κυρίως τῆς ἐφηβικῆς ἡλικίας, ἡ ἐλλιπής Ὀρθόδοξη κατήχηση, ἡ ἀνεπάρκεια καί ἡ κρίση τῆς οἰκογένειας, ἡ λανθασμένη στόχευση καί ἀποχριστιανοποίηση τῆς παιδείας, ἡ ἀπουσία νοήματος ζωῆς καί ἡ ἀναζήτησή του σέ ἐπικίνδυνους πνευματικά χώρους, ἡ συστηματική πλύση ἐγκεφάλου ἀπό ἔντυπα, παιχνίδια καί ἠλεκτρονικά μέσα ἐνημερώσεως (τηλεόραση, διαδίκτυο κ.ἄ.) καί ἡ ἀνησυχητική ἐξάρτηση ἀπό αὐτά. Τό φαινόμενο «Χάρυ Πότερ» ἀποτελεῖ χαρακτηριστική περίπτωση διείσδυσης τοῦ Ἀποκρυφισμοῦ στήν παιδική καί ἐφηβική ἡλικία.
5. Ἡ Συνδιάσκεψη ἀσχολήθηκε ἐνδελεχῶς μέ τίς πιό σημαντικές ἀπό τίς μορφές τοῦ συγχρόνου Ἀποκρυφισμοῦ. Μία εὐρύτατα διαδεδομένη μορφή Ἀποκρυφισμοῦ εἶναι ἡ Ἀστρολογία, ἡ ὁποία θέλει νά προβάλλεται ὡς ἐπιστήμη καί ἀσκεῖ ἐντυπωσιακή γοητεία στόν σύγχρονο ἐκκοσμικευμένο ἄνθρωπο. Τόν ἀποκόπτει ἀπό τήν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ, τόν προσδένει σέ μοιρολατρικές ἀντιλήψεις μέ ψευδεῖς προβλέψεις, αἰχμαλωτίζοντάς τον σέ ἀπατηλές «ἀστρικές δυνάμεις», στήν πραγματικότητα δαιμονικές. Ἡ σύγχρονη ἐπιστήμη τῆς Ἀστρονομίας ἔχει διαχωρίσει πλήρως τή θέση της ἀπό τήν Ἀστρολογία καί τήν θεωρεῖ ψευδοεπιστήμη.
6. Ὁ Νεοπαγανισμός εἶναι ἕνας ἀπό τούς πιό εὔρωστους διαύλους τοῦ νεοεποχίτικου Ἀποκρυφισμοῦ, προβάλλοντας καί ἑδραιώνοντας τίς δοξασίες του μέ τήν ὑποτιθέμενη ἐπιστροφή στό κλέος τῆς προχριστιανικῆς ἀρχαιότητας. Πρόκειται ὅμως γιά σύγχρονα θρησκευτικά σχήματα τοῦ νεοεποχίτικου ἀποκρυφιστικοῦ πλέγματος, δομημένα μέ στοιχεῖα τῆς ἀρχαίας εἰδωλολατρίας.
7. Ἡ σύγχρονη Ψευδοαγγελολογία δέν ἔχει καμία ἀπολύτως σχέση μέ τήν ἐκκλησιαστική διδασκαλία περί τῶν ἁγίων Ἀγγέλων. Τόσο ὡς πρός τίς προϋποθέσεις της, ὅσο καί ὡς πρός τό περιεχόμενό της ἔχει σαφῶς ἀντιχριστιανικό, συγκρητιστικό καί ἀποκρυφιστικό περιεχόμενο. Συνδυάζει μία σειρά ἐξωχριστιανικῶν, χριστιανικῶν, ἐσωτεριστικῶν, ἰουδαϊκῶν καί ἰσλαμικῶν στοιχείων, πού σέ ἀρκετά σημεῖα θυμίζει ἔντονα χαρακτηριστικά τοῦ ἀρχαίου Γνωστικισμοῦ, μέ ἔκδηλη τήν νεοεποχίτικη σφραγίδα.
8. Χαρακτηριστική μορφή τοῦ Ἀποκρυφισμοῦ εἶναι τό Channelling (Διαυλισμός), μία καθαρά νεοεποχίτικη πρακτική, ἡ ὁποία μετατρέπει τόν ἄνθρωπο πού ἀσχολεῖται μ᾿ αὐτή σέ «κανάλι», τό ὁποῑο -κατά τά λεγόμενα τῶν ἐκπροσώπων του- συντονίζεται «ἐνεργειακά» μέ πνεύματα, ὥστε νά δέχεται καί νά «διοχετεύει» μηνύματα καί ὁδηγίες ἀπό ὑποτιθέμενες «φωτεινές ὀντότητες» (ἀγγέλους, δασκάλους, ἐξωγήινους κ.ἄ.). Ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ἀσκεῖται αὐτή ἡ τεχνική μᾶς βεβαιώνει ὅτι πρόκειται περί ἐπικίνδυνης ἀποκρυφιστικῆς πρακτικῆς, πού «ἀνοίγει» ἐπικοινωνία μέ ἀκάθαρτα πνεύματα. Ἄλλωστε, στήν Ὀρθόδοξη Παράδοση δέν ὑπάρχουν «τεχνικές» γιά τήν ἐπικοινωνία μέ τόν Τριαδικό Θεό, τούς Ἀγγέλους καί τούς Ἁγίους Του.
9. Γιά τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία οἱ ἀπόκρυφες πραγματικότητες καί δυνάμεις, στίς ὁποῖες ἀναφέρεται ὁ Ἀποκρυφισμός σέ ὅλες τίς μορφές του, εἶναι σαφῶς δαιμονικές, ὅπως καί οἱ τεχνικές του. Οἱ συνέπειες ἀπό τήν ἐνασχόληση μέ τόν Ἀποκρυφισμό εἶναι ἀπρόβλεπτες καί πολύ σοβαρές, τόσο γιά τήν ψυχική καί πνευματική ὑγεία τῶν ἐμπλεκομένων, ὅσο καί γιά τήν σωματική, καθόσον τά τελευταῖα χρόνια χρησιμοποιεῖται σέ «θεραπευτικές μεθόδους» τῶν λεγομένων «ἐναλλακτικῶν-ἐνεργειακῶν θεραπειῶν», ἀλλά καί προσπαθεῖ νά διεισδύσει σέ τομεῖς τῆς κλασσικῆς ἰατρικῆς καί ψυχικῆς ὑγείας. Συνεπῶς, ὅποιος σχετίζεται μέ ὁποιονδήποτε τρόπο μέ τέτοιες ἀπόκρυφες πραγματικότητες, δυνάμεις καί τεχνικές, ἀποκόπτεται ἐθελούσια ἀπό τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καί ὑποδουλώνεται σέ δαιμονικές δυνάμεις.
10. Παρόμοια φαινόμενα ἀπαντῶνται δυστυχῶς καί σέ μεμονωμένα πρόσωπα καί ὁμάδες πού δραστηριοποιοῦνται στόν χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας, ὅπως οἱ λεγόμενες «φωτισμένες» καί οἱ «ὁραματίστριες». Ἐπίσης ἀπαντῶνται στίς διάφορες παρατάξεις τῶν σχισματικῶν Παλαιοημερολογιτῶν, πού δραστηριοποιοῦνται στήν Ἑλλάδα καί σέ ἄλλες χῶρες, πρακτικές οἱ ὁποῖες ἀποκλίνουν σοβαρά ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Παράδοση.
Ὡς ἐκ τούτου, ἀπαιτεῖται ἐπαγρύπνιση καί διαφώτιση τοῦ πιστοῦ λαοῦ μέ ὅλα τά μέσα πού διαθέτει ἡ Ἐκκλησία, καθότι βρίσκεται σέ πλήρη ἐξέλιξη μία συντονισμένη προσπάθεια νοθεύσεως τοῦ Ὀρθοδόξου φρονήματος. Ἄλλωστε, ὅπως ἔχει ἐπισημανθεῖ, ὁ Ἀποκρυφισμός καί οἱ νεοφανεῖς αἱρέσεις δέν στοχεύουν τόσο στό νά ἐξέρχονται οἱ πιστοί ἀπό τήν Ἐκκλησία, ὅσο στό νά παραμένουν ἐντός Αὐτῆς μέ ἀλλοιωμένο τό Ὀρθόδοξο φρόνημα.
Ἡ Συνδιάσκεψη ἐγκρίνει ὁμοφώνως τά ὡς ἄνω Πορίσματα καί ἐξουσιοδοτεῖ τόν Πρόεδρο αὐτῆς νά τά ὑπογράψει.
Ὁ Πρόεδρος τῆς Συνδιασκέψεως
† Ὁ Γλυφάδας, Ἑλληνικοῦ, Βούλας, Βουλιαγμένης καί Βάρης Παῦλος
Οἱ Ἐντεταλμένοι τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν
Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, Μητροπολίτης Κυδωνίας
καί Ἀποκορώνου Δαμασκηνός
Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας Μητροπολίτης Πτολεμαΐδος Ἐμμανουήλ
Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, Ἀρχιεπίσκοπος Λύδδης Δημήτριος
Πατριαρχείου Ρωσίας, Ἡγούμενος Θεοφάνης Λουκιάνωφ
Πατριαρχείου Σερβίας Ἱερομόναχος Εὐσέβιος Mεάντζια
Πατριαρχείου Ρουμανίας, Καθηγητής Κυπριανός Στρέτζα
Πατριαρχείου Βουλγαρίας Μητροπολίτης Νευροκοπίου Σεραφείμ
Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, Πρωτοπρ. Δημήτριος Κωστόπουλος
Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, Πρωτοπρ. Κυριακός Τσουρός
Ἐκκλησίας Πολωνίας, Πρωτοπρ. Ἀνδρέας Λέφτσακ
Ὁ φιλοξενῶν τήν Συνδιάσκεψη
Μητροπολίτης Κορίνθου Διονύσιος
Ὁ Πρόεδρος τῆς Συνδιασκέψεως
† Ὁ Γλυφάδας, Ἑλληνικοῦ, Βούλας, Βουλιαγμένης καί Βάρης Παῦλος
Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Γλυφάδας, Η άλλη όψη
Κατά τη Γλωσσολογία ως «αλφάβητο» ορίζεται το «σύνολο συμβόλων με ορισμένη σειρά και τάξη, που χρησιμεύουν για να αποδίδονται οι στοιχειώδεις φθόγγοι μιας γλώσσας, με τον περιορισμό ο κάθε φθόγγος ν’ αντιστοιχεί σ’ ένα μόνο σύμβολο και αντίστροφα». Στην αλφαβητική γραφή επομένως (δηλαδή τη γραφή των λαών της Ευρώπης, της Αμερικής, της Αυστραλίας αλλά και άλλων περιοχών του πλανήτη) κάθε γράμμα αποδίδει ένα στοιχειώδη ήχο.
Α. ΑΠΟΤΕΛΕΙ Η ΦΟΙΝΙΚΙΚΗ ΓΡΑΦΗ «ΑΛΦΑΒΗΤΟ»;
Κατά τη Γλωσσολογία ως «αλφάβητο» ορίζεται το «σύνολο συμβόλων με ορισμένη σειρά και τάξη, που χρησιμεύουν για να αποδίδονται οι στοιχειώδεις φθόγγοι μιας γλώσσας, με τον περιορισμό ο κάθε φθόγγος ν’ αντιστοιχεί σ’ ένα μόνο σύμβολο και αντίστροφα». Στην αλφαβητική γραφή επομένως (δηλαδή τη γραφή των λαών της Ευρώπης, της Αμερικής, της Αυστραλίας αλλά και άλλων περιοχών του πλανήτη) κάθε γράμμα αποδίδει ένα στοιχειώδη ήχο.
Τούτο δεν ισχύει στις ατελέστερες της αλφαβητικής συλλαβικές γραφές, στις οποίες κάθε σύμβολο αποδίδει μία συλλαβή (δύο ή και περισσότερους ήχους-φθόγγους), όπως π.χ. στις συλλαβικές ελληνικές γραφές Γραμμική Α και Β ένα σύμβολο αποδίδει τη συλλαβή κο (κ+ο), άλλο σύμβολο τη συλλαβή πο (π+ο) κ.ο.κ.
Στη φοινικική γραφή (που διαθέτει μόνο σύμφωνα και κανένα φωνήεν), στα ελάχιστα διασωθέντα δείγματά της, η κατάσταση είναι ακόμα «χειρότερη», δεδομένου ότι κάθε σύμβολό της δεν αποδίδει ούτε καν μία συγκεκριμένη συλλαβή, αλλά διαφορετικές, που το διάβασμά τους αφήνεται στην «έμπνευση» του αναγνώστη. Έτσι π.χ. ένα σύμφωνο μπορεί να διαβαστεί ως μπα, μπου, μπε, μπι, μπο κ.ο.κ., ή κάποιο άλλο ως γκου, γκα, γκε, γκο κ.λπ. Επομένως, η φοινικική γραφή όχι μόνο δεν αποτελεί αλφάβητο, αλλά δεν είναι ούτε καν εξελιγμένη συλλαβική γραφή, του βαθμού τελειότητας των αντιστοίχων ελληνικών συλλαβαρίων.
Και είναι πράγματι καταπληκτικό το γεγονός, ότι έχει καθιερωθεί στην επιστήμη κατά τα τελευταία 150 χρόνια περίπου ο αντιφατικός όρος «φοινικικό αλφάβητο», προκειμένου για μία γραφή που δεν έχει καμμία σχέση με την αλφαβητική. Και είναι ακόμη πιο απίστευτη η επιβολή του επιστημονικού δόγματος, ότι το ελληνικό αλφάβητο προήλθε από το φοινικικό, το οποίο όχι μόνο δεν είναι αλφάβητο, αλλά είναι μία ατελέστερη γραφή από τις ελληνικές Γραμμικές Γραφές Α και Β.
Για τους λόγους αυτούς κατά τον προσφάτως εκλιπόντα πρόεδρο της Εταιρείας Ελλήνων Φιλολόγων Παν. Γεωργούντζο ο χαρακτηρισμός που έδωσε ο καθηγητής Γ. Μπαμπινιώτης στη φοινικική γραφή «οιονεί συλλαβικό αλφάβητο» (;!) απορρίπτεται και πρέπει να αντικατασταθεί με το ορθό «καθαρώς συνεπτυγμένο συλλαβικό» σύστημα γραφής (βλέπε Παν. Γεωργούντζου, Το Αλφάβητον Εφεύρεσις Ελληνική: άρθρο του στο περιοδικό Δαυλός, τεύχος 142,Οκτώβριος 1993,σ 8242).
ΕΠΙΓΡΑΦΗ ΠΟΥ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΩΣ Η ΠΡΩΤΗ ΟΠΟΥ ΒΡΕΘΗΚΕ ΜΕ ΦΟΙΝΙΚΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ X-ΧΙΙΙ π.Χ. ΣΤΗΝ ΣΑΡΚΟΦΑΓΟ ΤΟΥ ΑΧΙΡΑΜ (AHIRAM)
Β. Η ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΛΦΑΒΗΤΟΥ
α) Οι αρχαιολογικές αποδείξεις
Η θεωρία ότι το Αλφάβητο είναι εφεύρεση των Φοινίκων συντηρήθηκε εκτός των άλλων με το επιχείρημα ότι ορισμένα σύμβολα της φοινικικής γραφής μοιάζουν με τα αλφαβητικά γράμματα, π.χ. το ?(άλεφ) είναι αντεστραμμένο ή πλαγιαστό το ελληνικό Α κλπ. Το επιχείρημα αυτό φαινόταν ισχυρό μέχρι προ 100 ετών περίπου, όταν οι γλωσσολόγοι και οι ιστορικοί ισχυρίζονταν ακόμη ότι οι Ελληνες δεν γνώριζαν γραφή προ του 800 π.Χ.! Γύρω στο 1900 όμως ο Αρθούρος Εβανς ανάσκαψε την ελληνική Μινωική Κρήτη και ανακάλυψε τις ελληνικές Γραμμικές Γραφές, των οποίων σύμβολα ήταν ως σχήματα πανομοιότυπα προς τα 17 τουλάχιστον εκ των 24 γραμμάτων του ελληνικού Αλφαβήτου.
Με δεδομένα –α) ότι τα αρχαιότερα δείγματα των ελληνικών αυτών γραφών (Γραμμική Α και Β), που στη συνέχεια ανακαλύφθηκαν και στην Πύλο, στις Μυκήνες, στο Μενίδι, στη Θήβα, αλλά και βορειότερα, μέχρι τη γραμμή του Δούναβη και χρονολογήθηκαν τότε πριν από το 1500 π.Χ. και – β) ότι οι Φοίνικες και η γραφή τους εμφανίζονται στην ιστορία όχι πριν το 1300 π.Χ. Ο Έβανς στο έργο του Scripta Minoa διετύπωσε, πρώτος αυτός, αμφιβολίες για την αλήθεια της θεωρίας ότι οι Έλληνες έλαβαν τη γραφή από τους Φοίνικες, εκφράζοντας ταυτόχρονα την επιστημονική υποψία ότι μάλλον συνέβη το αντίθετο.
Οι αμφιβολίες για την μη προτεραιότητα των Φοινίκων έναντι των Ελλήνων στην ανακάλυψη της γραφής έγιναν βεβαιότητα, όταν ο καθηγητής Πωλ Φωρ, διεθνής αυθεντία της Προϊστορικής Αρχαιολογίας, δημοσίευσε στο αμερικάνικο αρχαιολογικό περιοδικό, εκδόσεως του Πανεπιστημίου της Ινδιάνας, Nestor (έτος 16ον,1989,σελ.2288) ανακοίνωση, στην οποία παραθέτει και αποκρυπτογραφεί πινακίδες ελληνικής Γραμμικής Γραφής, που βρέθηκαν σε ανασκαφές στο κυκλώπειο τείχος των Πιλικάτων της Ιθάκης και χρονολογήθηκαν με σύγχρονες μεθόδους στο 2700 π.Χ.
Γλώσσα των πινακίδων είναι η Ελληνική και η αποκρυπτογράφηση του Φωρ απέδωσε φωνητικά το συλλαβικό κείμενο ως εξής: Α]RE-DA-TI. DA-MI-U-A-. A-TE-NA-KA-NA-RE(ija)-TE. Η φωνητική αυτή απόδοση μεταφράζεται, κατά τον Γάλλο καθηγητή πάντοτε :«Ιδού τι εγώ η Αρεδάτις δίδω εις την άνασσαν, την θεάν Ρέαν:100 αίγας, 10 πρόβατα, 3 χοίρους». Ετσι ο Φωρ απέδειξε, ότι οι Έλληνες έγραφαν και μιλούσαν ελληνικά τουλάχιστον 1400 χρόνια πριν από την εμφάνιση των Φοινίκων και της γραφής τους στην ιστορία.
ΑΡΙΣΤΕΡΑ Η ΕΠΙΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΔΙΣΠΗΛΙΟΥ ΚΑΙ Η ΓΡΑΦΗ ΔΕΞΙΑ
Αλλά οι αρχαιολογικές ανασκαφές στον ελληνικό χώρο την τελευταία 12ετία απέδωσαν και άλλες πολλές και μεγάλες εκπλήξεις: Οι Έλληνες έγραφαν όχι μόνο τις συλλαβικές Γραμμική Α και Β Γραφές τους αλλά και ένα είδος γραφής πανομοιότυπης με εκείνη του Αλφαβήτου τουλάχιστον από το 6000 π.Χ. Πράγματιστο Δισπηλιό, μέσα στα νερά της λίμνης της Καστοριάς, ο καθηγητής Γ. Χουρμουζιάδης ανακάλυψεενεπίγραφη πινακίδα με γραφή σχεδόν όμοια με την αλφαβητική, η οποία χρονολογήθηκε με τις σύγχρονες μεθόδους του ραδιενεργού άνθρακα (C14) και της οπτικής θερμοφωταύγειας στο 5250 π.Χ.
Τρία χρόνια αργότερα ο έφορος Προϊστορικών και Κλασσικών Αρχαιοτήτων Ν. Σάμψων, ανασκάπτοντας το «Σπήλαιο του Κύκλωπα» της ερημονησίδας Γιούρα Αλοννήσου(Βόρειες Σποράδες), ανακάλυψε θραύσματα αγγείων («όστρακα») με γράμματα πανομοιότυπα με εκείνα του σημερινού ελληνικού Αλφαβήτου, τα οποία χρονολογήθηκαν με τις ίδιες μεθόδους στο 5500-6000π.Χ. Ο ίδιος αρχαιολόγος διενεργώντας το 1995 ανασκαφές στη Μήλο, ανεκάλυψε «πρωτοκυκλαδικά αγγεία» των μέσων της 3ης χιλιετίας π.Χ., που έφεραν πανομοιότυπα τα γράμματα του Ελληνικού Αλφαβήτου Χ,Ν,Μ,Κ,Ξ,Π,Ο,Ε.
Είναι πρόδηλο, ότι οι αρχαιολογικές αυτές ανακαλύψεις όχι απλώς προσέδωσαν ήδη το χαρακτήρα του κωμικού στη λεγόμενη «Φοινικική Θεωρία» περί ανακαλύψεως της γραφής, αλλά ανατρέπουν εκ βάθρων ολόκληρη την επίσημη χρονολόγηση της ελληνικής Ιστορίας, όπως αυτή διδάσκεται, αλλά και την επίσημη παγκόσμια Ιστορία του Πολιτισμού.
β) Η οιονεί μαθηματική απόδειξη
Αλλά παράλληλα προς την κατεδάφιση του χάρτινου οικοδομήματος του «Φοινικικού» αλφαβήτου με τη βοήθεια της αρχαιολογικής σκαπάνης, προέκυψε κι ένα νέο συντριπτικό στοιχείο, που μας το πρόσφερε η επί 20 χρόνια σεμνή και αθόρυβη μελέτη της ελληνικής Γλώσσας και Γραφής από έναν μεγάλο ερευνητή, τον Ηλία Λ. Τσατσόμοιρο, που δυστυχώς χάθηκε στις 19 Δεκεμβρίου 1991, αφού όμως πρόλαβε να ολοκληρώσει , λίγους μήνες πριν απ’ τον αδόκητο θάνατό του, την ριζοσπαστική έρευνά του «Ιστορία Γενέσεως της Ελληνικής Γλώσσας -Από τον έλλοπα θηρευτή μέχρι την εποχή του Διός- Η αποκωδικοποίηση του Ελληνικού Αλφαβήτου».
Στην έρευνά του αυτή, την οποία ο υπογράφων το παρόν άρθρο είχα την τιμή να εκδώσω (έκδοση «Δαυλός»,1991) και να την επιμεληθώ φιλολογικά -αλλά και να συνεργασθώ μαζί του επί μία δεκαετία συζητώντας τα άπειρα προβλήματα που προέκυπταν στην πορεία της και δημοσιεύοντας υπό μορφή άρθρων τμήματά της στον «Δαυλό»- ο αείμνηστος συνεργάτης μου απέδειξε με θαυμαστό τρόπο, ότι κάθε γράμμα του ελληνικού Αλφαβήτου περιέχει μια σταθερή κωδική σημασία, την οποία εισάγει κυριολεκτικά ή μεταφορικά ως επί μέρους έννοια στην γενική έννοια κάθε ελληνικής λέξεως στην οποία ανήκει.
Έτσι τελικά κάθε (αρχαία) ελληνική λέξη αποτελεί ένα οιονεί αρκτικόλεξο [όπως π.χ. Δ(ημόσια) Ε(πιχείρηση) Η(λεκτρισμού): ΔΕΗ], όπου κάθε γράμμα (ανάλογα με τη θέση που κατέχει στην σειρά των γραμμάτων της λέξεως) δίνει ένα σημαντικό ή λιγότερο σημαντικό νοηματικό στοιχείο της και όλα μαζί δίνουν τον λογικό ορισμό της έννοιας που εκφράζει η λέξη. Σημειώνεται εδώ, ότι την «ειδοποιό διαφορά» της έννοιας δίνει συνήθως το αρκτικό γράμμα.
Δεν υπάρχει εδώ ασφαλώς ο χώρος, για να παρουσιάσω τις κωδικές σημασίες των γραμμάτων του ελληνικού Αλφαβήτου εν τω συνόλω τους, όπως αναλύονται στην επαναστατική αυτή ανακάλυψη στον τομέα της μελέτης του ανθρωπίνου Λόγου. Αλλά ενδεικτικά θα διαλέξω ένα μόνο απ’ τα 24 γράμματά μας, το υ ή Υ (μια που αυτό θεωρείται και ως «αντιπροσωπευτικά ελληνικό», Υ Greacum στο δήθεν «Λατινικό» Αλφάβητο, που δεν είναι άλλο από μία παραλλαγή του ελληνικού, της Χαλκίδας).
Το ύψιλον λοιπόν, όπως και το σχήμα του δείχνει, έχει την κωδική σημασία της κοιλότητας ή (ανεστραμμένο) την κυρτότητας και αυτήν εισάγει στις έννοιες των ελληνικών λέξεων που το περιέχουν -και κατ’ επέκτασιν, ενίοτε, και την σημασία των υγρών (τα οποία διά φυσικής ροής καταλήγουν και γεμίζουν την κοιλότητα).
Προχείρως αναφέρω μερικές ονομασίες αγγείων και υγρών όπου το αμφικωνικό κ-Υ-πελλο είναι του 2700 π.Χ. και απόκειται στο Μουσείο Ηρακλείου: στις αναφερόμενες εκεί λέξεις μπορούν να προστεθούν και πολλές άλλες όπως κοτ-Υ-λη, γο-Υ-ττος, τρ-Υ-βλίον, π-Υ-ξίς, αμφορε-Υ-ς, β-Υ-τίον, λ-Υ-χνος, πρόχο-Υ-ς, σκε-Υος κλπ. -όλες με την σημασία του κοίλου αντικειμένου), αλλά και πλείστες άλλες λέξεις όπως κ-Υ-ησις (κυρτότητα της κοιλιάς της εγκ-Υ-ου γυναίκας), κ-Υ-μα (κυρτότητα ή κοιλότητα στην επιφάνεια της θάλασσας), κρ-Υ-πτη (κοιλότητα εδάφους), Υ-πό (η πρόθεση:κοιλότητα κάτω από μία στάθμη ή επίπεδο), Υ-πέρ (η πρόθεση: κυρτότητα πάνω από μία στάθμη ή επίπεδο=Υ-ψος), όλες οι λέξεις που έχουν ως πρώτα συνθετικά τους τις προθέσεις Υ-πό και Υ-πέρ, που ανέρχονται σε εκατοντάδες, αλλά και χιλιάδες άλλες.
Η μεγαλοφυής αυτή ανακάλυψη, την οποία δυστυχώς η επίσημη επιστήμη επί 8 χρόνια εξακολουθεί να «αγνοεί», αν και αποτελεί συνέχεια και ολοκλήρωση της λησμονημένης Πλατωνικής προσεγγίσεως του προβλήματος της γλώσσας («Κρατύλος»):
1. Διαλύει οριστικά την θεωρία, ότι η ελληνική Γλώσσα προήλθε από άλλη (την δήθεν «Ινδοευρωπαϊκή»), δεδομένου ότι αποδεικνύεται ως η μόνη μη συμβατική γλώσσα του κόσμου, η μόνη γλώσσα δηλαδή που παρουσιάζει αιτιώδη σχέση μεταξύ του σημαίνοντός της (λέξεως) και του σημαινομένου της (του πράγματος που ονομάζει η λέξη).
2. Κατ’ επέκταση αποδεικνύει, ότι είναι η πρώτη και η μόνη δημιουργηθείσα γλώσσα του ανθρωπίνου είδους, από την παραφθορά της οποίας απέρρευσαν οι συμβατικές γλώσσες (δηλαδή αυτές όπου υπάρχει αναιτιώδης σχέση μεταξύ σημαίνοντος και σημαινομένου), όπως είναι όλες ανεξαιρέτως οι λοιπές γλώσσες του πλανήτη.
3. Αποδεικνύει κατά μη επιδεχόμενο καμία λογική αμφισβήτηση τρόπο, ότι το Αλφάβητο έγινε από τους Έλληνες, για να αποδώσουν με τα κωδικά τους 24 ή 27 γράμματα τις έννοιες των ελληνικών λέξεων -και μόνον αυτών.
4. Δείχνει συγκριτικά, ότι τα σύμβολα της φοινικικής γραφής και οι ονομασίες τους («αλεφ»=βόδι, «μπεθ»=καλύβα, «γκιμέλ»=καμήλα κ.λπ.) όχι μόνο δεν περικλείουν κωδικές ονομασίες, αλλά συνάπτονται ή παραπέμπουν σε πρωτόγονες ζωικές καταστάσεις.
γ. το απόσπασμα του Ηροδότου
Όλοι οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς που αναφέρονται στο Αλφάβητο («Γράμματα», όπως το έλεγαν), το θεωρούν πανάρχαια ελληνική εφεύρεση (του Προμηθέα, του Παλαμήδη, του Λίνου κλπ.). Η θεωρία του «Φοινικικού» Αλφαβήτου πάντοτε στηριζόταν και στηρίζεται ακόμη από τους υποστηρικτές της σε μία εξαίρεση του κανόνα αυτού. Την εξαίρεση αυτή αποτελεί ένα απόσπασμα του Ηροδότου, που ο ίδιος παρουσιάζει ως προσωπική γνώμη του («ως εμοί δοκέει» = όπως μου φαίνεται…), την οποία σχημάτισε, όπως αναφέρει σε προηγούμενη παράγραφο, «αναπυνθανόμενος» (=παίρνοντας πληροφορίες από άλλους).Αλλά ας δούμε το κείμενο του Ηροδότου («Ιστορία, Ε 58»):
«58.Οι δε Φοίνικες ούτοι οι συν Κάδμω απικόμενοι τών ήσαν Γεφυραίοι άλλα τε πολλά οικήσαντες ταύτην την χώρην εισήγαγον διδασκάλια ες τους Έλληνας και δη και γράμματα, ουκ εόντα πριν Έλλησι ως εμοί δοκέει, πρώτα μεν τοίσι και άπαντες χρέωνται Φοίνικες· μετά δε χρόνου προβαίνοντος άμα τη φωνή μετέβαλλον και τον ρυθμόν των γραμμάτων».
[58.Οι δε Φοίνικες αυτοί, που μαζί με τον Κάδμο αφίχθησαν, εκ των οποίων και οι Γεφυραίοι, και σε πολλά άλλα μέρη κατοικήσαντες την χώραν αυτήν εισήγαγαν και τέχνες (νέες ή άγνωστες) στους Έλληνες και μάλιστα και (κάποια) γραφή, η οποία δεν ήταν γνωστή πριν στους Έλληνες, καθώς εγώ νομίζω, πρώτα αυτήν την γραφή την οποίαν και όλοι οι Φοίνικες μεταχειρίζονται· μετά όμως με την πάροδο του χρόνου (οι Φοίνικες) μετέβαλλαν μαζί με τη γλώσσα (τους) και το είδος αυτό της γραφής.]
Στο απόσπασμα αυτό το σημαντικώτερο είναι, ότι στην κρίσιμη φράση («άμα τη φωνή μετέβαλλον και τον ρυθμόν των γραμμάτων») αποκαλύπτεται, ότι οι Φοίνικες-Γεφυραίοι, που πήγαν στην Βοιωτία με τον Κάδμο, έφεραν από την Φοινίκη κάποια γραφή τους, αλλά καθώς οι Φοίνικες άλλαξαν τη γλώσσα τους (έμαθαν πιά δηλαδή τα Ελληνικά), άλλαξαν και αυτή τη γραφή τους (έγραφαν πιά δηλαδή με την υπάρχουσα στη Βοιωτία πανάρχαια ελληνική γραφή). Στη δήλωση λοιπόν αυτή του Ηροδότου οι μεταφραστές δίνουν το νόημα, ότι οι ντόπιοι Ελληνες Βοιωτοί και όχι οι Φοίνικες μετανάστες άλλαξαν την δική τους γλώσσα και γραφή και υιοθέτησαν τη φοινικική!
Στην γενικά ασυνάρτητη αυτή αναφορά στον Αλφάβητο, όπως διασώθηκε, είναι προφανείς και οι παρεμβάσεις-αλλοιώσεις που ακολουθούν στο κείμενο και που διαπράχθηκαν άγνωστο από ποιούς και πότε. Αλλά ας δούμε την ύποπτη συνέχεια του κειμένου, όπως έφθασε σ’ εμάς: «Περιοίκεον δε σφέας τα πολλά των χώρων τούτον τον χρόνον Ελλήνων Ίωνες οι παραλαβόντες διδαχή παρά των Φοινίκων τα γράμματα, μεταρυθμίσαντες σφέων ολίγα εχρέωντο, χρεώμενοι δε εφάτισαν, ώσπερ και το δίκαιον έφερε εισαγαγόντων Φοινίκων ες την Ελλάδα, Φοινίκηια κεκλήσθαι».
[Κατοικούσαν δε πέριξ αυτών (των Φοινίκων) στα περισσότερα μέρη κατ’ εκείνο τον χρόνο (του Κάδμου) εκ των Ελλήνων Ίωνες, οι οποίοι παραλαβόντες διά της επαφής ή και διδασκαλίας παρά των Φοινίκων τη γραφή τους αλλάξαντες την μορφή της γραφής αυτών oλίγα μετεχειρίζοντο. Μεταχειριζόμενοι δε αυτά είπαν, καθώς ήταν δίκαιο, επειδή τα εισήγαγαν στην Ελλάδα Φοίνικες, να ονομάζωνται Φοινικά.]
Η αναφορά αυτή, κατά των Η. Τσατσόμοιρο («Δαυλός», τ.118), ότι δηλαδή εκ των Ελλήνων οι Ιωνες οι κατοικούντες πέριξ των Φοινίκων παρέλαβαν τη Φοινικική γραφή και λίγα γράμματά της μεταχειρίζονταν, αφού τα τροποποίησαν, και χάριν του δικαίου, επειδή οι Φοίνικες τα εισήγαγαν στη Ελλάδα, τα ονόμασαν Φοινικικά, αποτελεί κραυγαλέα αντίφαση και συνεπώς πρόκειται για πλαστή υποπαράγραφο, δήθεν επεξηγηματική, η οποία σκοπεύει να καταστήσει αβαρή την προηγηθείσα πληροφορία «άμα τη φωνή μετέβαλλον και τον ρυθμόν των γραμμάτων». Και όμως η «Φοινικική Θεωρία» θεμελιώθηκε εξ ολοκλήρου και συντηρείται πάνω στο θεμέλιο της προφανούς αυτής πλαστογραφίας.
Η «Φοινικική Θεωρία» καθιερώθηκε στην Ευρώπη σε μία εποχή που, όπως γράφει ο διαπρεπής σύγχρονος Αγγλος κλασσικός φιλόλογος S.G.Rembroke («The Legacy of Greece,εκδ. Oxford University Press,1984), «στους Φοίνικες γενικά εδίδετο ένας ρόλος ενδιαμέσων», που ξέφευγε από οιαδήποτε πληροφορία της ιστορίας, ένας ρόλος δηλαδή μεταφορέων της σοφίας και του πολιτισμού του περιουσίου λαού του Ισραήλ στους απολίτιστους λαούς και δη στους Έλληνες.
Αυτά βέβαια είναι συγχωρητέα, αφού λέγοντας περί τα τέλη του Μεσαίωνα, οπότε ο θρησκευτικός φανατισμός και ο σκοταδισμός είχαν φθάσει σε τέτοιο σημείο, ώστε να θέλουν την κόρη του Αγαμέμνονος Ιφιγένεια ως κόρη του Ιεφθά, τον Δευκαλίωνα ως Νώε, τον Απι ως σύμβουλο του Ιωσήφ, τον Απόλλωνα, τον Πρίαμο, τον Τειρεσία και τον Ορφέα ως διαστροφές του Μωυσή, την ιστορία των Αργοναυτών ως διάβαση των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο στην Παλαιστίνη και άλλα πολλά παρόμοια. Αυτές τις επισημάνσεις τις κάνει ο Rembroke.
Και καταλήγουμε εμείς: Τότε ο Ελληνισμός, ευρισκόμενος από άποψη εθνικής αυτοσυνειδησίας σε κωματώδη πνευματική κατάσταση και από άποψη ιστορικής αυτογνωσίας σε αφασία, ήταν εντελώς ανίκανος να υπερασπιστή την ιστορία του και τον πολιτισμό του, και γι’ αυτό δεν αντιδρούσε και δεν μπορούσε να αντιδράσει. Σήμερα με την ανοχή ή και τη συνηγορία μας κάνουν τη γλώσσα μας «Ινδοευρωπαϊκή», τη γραφή μας «φοινικική», την Αθηνά μας και τον Σωκράτη μας «μαύρους» και τον πολιτισμό μας «αφρικανικό». Τώρα άραγε σε ποια πνευματική κατάσταση βρισκόμαστε;
Τι έγινε το τεκμήριο της πρωτοελλαδικής γραφής του 5500 π.Χ.
Πηγή: Βισάλτης , Αβέρωφ
«Η θητεία μου στην ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη πνευματική μου άσκηση. Στη γλώσσα αυτή υπάρχει η πληρέστερη αντιστοιχία, μεταξύ λέξεων και εννοιολογικού περιεχομένου» Βέρνερ Χάισεμπεργκ, Γερμανός φιλόσοφος, για την αρχαία ελληνική γλώσσα
Δεν το κρύβω και δεν το γράφω προς καύχηση-εν οίδα ότι ουδέν ειμί- ότι εδώ και πολλά χρόνια, διδάσκω αρχαία ελληνικά. Όταν παίρνω Ε’ και Στ’ δημοτικού, αφιερώνω μία ώρα του εβδομαδιαίου προγράμματος στην διδασκαλία της, κατά τον Κικέρωνα, «γλώσσας των θεών».
Η ώρα, την οποία «κλέβω» από το πρόγραμμα είναι της «Ευέλικτης Ζώνης». Ας μην ρωτήσει κάποιος τι είναι αυτή η «Ευέλικτη Ζώνη», γιατί και ο ίδιος ακόμη δεν κατάλαβα. Αυτό που ξέρω είναι ότι στο πρόγραμμα που δίνω στους μαθητές μου, σβήνω την «Ευέλικτη Ζώνη» και γράφω αρχαία ελληνικά. Τα αποτελέσματα είναι εξαιρετικά, οι μικροί μαθητές με κατάνυξη, θα έλεγα, και με καμάρι «τριγυρίζουν όπως η μέλισσα γύρω από ένα άγριο λουλούδι» (Βρεττάκος), την πάντερπνη γλώσσα μας και χαίρονται τους χυμούς και τα αρώματά της.
Τους εξηγείς ότι εργάστηκαν «μακριές σειρές προγόνων, που δούλεψαν την φωνή, την τεμάχισαν σε κρίκους, την κάμαν νοήματα, την σφυρηλάτησαν όπως το χρυσάφι οι μεταλλουργοί κι έγινε Όμηροι, Αισχύλοι, Ευαγγέλια κι άλλα κοσμήματα», κατά τον θαυμάσιο Νικ. Βρεττάκο, και ότι αυτοί έχουν το μοναδικό παγκοσμίως προνόμιο να μπορούν να την διαβάζουν στο πρωτότυπο και να την – κατά το δυνατόν – κατανοούν. Και καμαρώνουν και αισθάνονται «εθνικά υπερήφανοι», για να χρησιμοποιήσω μία φράση που απεχθάνεται ο νεοταξικός συφερτός.
Με ρώτησαν κάποιοι φίλοι και συνάδελφοι πώς την διδάσκω; (Ας μου συγχωρεθεί το πρώτο πρόσωπο).
Παραθέτω ένα σχεδιάγραμμα διδασκαλίας, με την επισήμανση πως δεν είμαι φιλόλογος, οι σπουδές μου περιορίζονται στην Θεολογία και την Παιδαγωγική. Μελετώ όμως τα αρχαία «διά βίου» και παλεύω να μεταγγίσω αυτήν μου την αγάπη και τον σεβασμό στους μαθητές μου. Νομίζω ότι είναι μία πράξη αντίστασης, εν μέσω της περιρρέουσας αποκολοκύνθωσις και ημιμάθειας.
Κατ’ αρχάς τα κείμενα που χρησιμοποιώ είναι κυρίως μύθοι του Αισώπου και Ευαγγελικές Περικοπές.
Τι κάνω λοιπόν; (Έχω έτοιμα περίπου 30 μαθήματα).
Φωτοτυπώ και μοιράζω το κείμενο. Για παράδειγμα: «Κοχλίαι: Γεωργού παις κοχλίας ώπτει. Ακούσας δε αυτών τριζόντων έφη: ω, κάκιστα ζώα, των οικιών υμών εμπιπραμένων αυτοί άδετε; Ο λόγος δηλοί ότι παν το παρά καιρόν δρώμενον επονείδιστον».
Αφού γίνει, μία καλά, ορθή και αργή ανάγνωση από τον δάσκαλο, ζητώ από κάποιους μαθητές να προσπαθήσουν να το διαβάσουν μεγαλοφώνως. (Τους προτρέπω να πράξουν το ίδιο στο σπίτι τους ως άσκηση ορθοφωνίας, ευκρινούς προφοράς και άρθρωσης).
Στην συνέχεια τους ζητώ να υπογραμμίσουν ποιες λέξεις αναγνωρίζουν. Σε κάθε κείμενο αγγίζουμε σχεδόν το 90% των λέξεων.
Στο παραπάνω κείμενο υπογράμμισαν, κατά μέσο όρο, τις λέξεις: γεωργού, παις, ακούσας, αυτών, κάκιστα, τριζόντων, ζώα, οικιών, λόγος, παρά, καιρόν. (Αν ήμασταν στην Κρήτη θα αναγνώριζαν και τους κοχλιούς, τα σαλιγκάρια).
Στην συνέχεια βοηθώντας διακριτικά τα παιδιά, τους παρωθώ να μεταφράσουμε, όλοι μαζί, το κείμενο για να καρπωθούν αυτά την χαρά της αποκάλυψης του κειμένου.
«Σαλιγκάρια: Το παιδί ενός γεωργού έψηνε σαλιγκάρια κι ακούγοντάς τα να τρίζουν, είπε: Ε, κάκιστα ζώα, τα σπίτια σας καίγονται και εσείς τραγουδάτε. Ο μύθος σημαίνει ότι είναι αξιοκατάκριτο καθετί που γίνεται παράκαιρα». (Νιώθω χαρά βλέποντας την ικανοποίηση και την έκπληξη των παιδιών κατά την μετάφραση. Ανοίγεται ένα παράθυρο και ατενίζουν το ένδοξο παρελθόν, «τις αμμουδιές του Ομήρου»).
Στην συνέχεια έπεται το ωραιότερο: η ετυμολογία, σκαλίζουμε τις γενέθλιες λέξεις της ελληνίδας γλώσσας, το φως του πολιτισμού μας φεγγοβολά στην αίθουσα. (Και η αίθουσα, από το ρήμα «αίθω» παράγεται, που σημαίνει καίω, φωτίζω. Εξ ου και αίθριος και αιθίοψ, από τα αίθω+όψη).
Το γεωργός από γη+έργον και καταλήγουμε στην γεωργία, στον Γεώργιο, στην γεωγραφία, στην γεωμετρία, στο γεωτρύπανο (λέξεις που βρήκαν τα παιδιά). Παραγωγή λόγου και εκμάθηση του πρώτου συνθετικού «γέω», το οποίο σημαίνει γη, πράγμα που πριν αγνοούσαν.
Το ίδιο με την λέξη «παις», απ’ όπου το παιδί, το παιχνίδι, παιδεία, παιδίατρος, παιδαγωγός.
Τους λες ότι κανείς σήμερα δεν λέει «πάω στην οικία μου», όμως λέμε οικογένεια, οικοδέσποινα, οικοδομή, οικονομία.
(Δράτεσσαι της ευκαιρίας και εξηγείς ότι η οικονομία παράγεται από το οίκος+νέμω, που σημαίνει μοιράζω, αλλά και διοικώ και καταλήγουμε στον νόμο και ότι σήμερα καταστράφηκε η οικο-νομία μας, γιατί δεν διοικεί ο νόμος, αλλά οι άνομοι και παράνομοι, που νέμονται το δημόσιο ταμείο).
Τους εξηγείς ότι το «εμπιπραμένων» παράγεται από το «πίμπρημι» και φτάνουμε στον εμπρησμό.
Τους λες ότι «άδω» σημαίνει ψάλλω και τραγουδώ και ανοίγεται μπροστά μας ένα απέραντο φύλλωμα λέξεων: κωμωδία, ωδείο, μελωδία, τραγωδία (βάζεις και την λέξη «τράγος» και… αμηχανούν) και αηδόνι και αυδή, που σημαίνει φωνή, η οποία διασώζεται στο επίθετο άναυδος και στο απηύδησα.
Η ώρα δεν φτάνει. Κρατάμε 5-10 λεπτά για την κυρα-Γραμματική. (Πολλές φορές, για να εξοικειωθούν με τα στολίδια του λόγου, τους τόνους και τα πνεύματα, τους δίνω ένα κείμενο «γυμνό» από αυτά και τους λέω τι βάζουμε. Δυσκολεύονται στην αρχή να θέσουν, για παράδειγμα, την δασεία και την οξεία στην λέξη «Έλληνας», όμως, μαθαίνουν και πολύ γρήγορα). Το κουδούνι χτυπά, τα παιδιά βγαίνουν «άδοντας» στην αυλή και ο δάσκαλος σκέφτεται με θλίψη γιατί να μην υπάρχει αυτό το «πανηγύρι» στο Αναλυτικό Πρόγραμμα. Η απάντηση είναι απλή. Παιδεία φτιάχνεις με οράματα και όχι με προγράμματα. Η πατρίδα θέλει αναλυτικό… όραμα και εμείς «μουρμουρίζουμε σπασμένες λέξεις από ξένες γλώσσες» (Σεφέρης). Στην αίθουσα όμως δεν μπαίνει το υπουργείο να διδάξει, μπαίνει ο δάσκαλος. Κλείνει την πόρτα και… «γεωργού παις κοχλίας ώπτει». Με το υπουργείο, θα ασχολούμαστε τώρα, με τους γκρεμιστές της Παιδείας…
Πηγή: Αβέρωφ
Η αντίδραση στην πρόσφατη ισλαμική τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι ήταν εντελώς προβλέψιμη. Στο ίδιο έργο θεατές. Οι πολιτικοί κάνουν έκκληση για «ενότητα» και διαβεβαιώνουν ότι το «πνεύμα της δημοκρατίας» θα παραμείνει άρρηκτο. Το σύνολο των media και των εφημερίδων μιλάει για "τρομοκράτες" (γενικώς, χωρίς άλλο πρόσημο) και για την "τρέλα" που υπάρχει στον (προφανώς λογικό και ωραίο) κόσμο μας, ενώ σε τακτά χρονικά διαστήματα καλούν τον κόσμο να μην ξεχάσει το δράμα των "προσφύγων", να μην κάνει "ρατσιστικούς συσχετισμούς" και είναι έκδηλη η αγωνία τους μήπως ανέβει η, κατά αυτούς, "ξενοφοβία". Μεγάλες μορφές της δυτικής "κουλτούρας", κάνουν δηλώσεις, προσπαθώντας να δράσουν "κατευναστικά" και αποπροσανατολιστικά, όπως η γνωστή 57χρονη καμπαλίστρια, που βγήκε να πει ότι "όλοι είμαστε μετανάστες". Ο κόσμος, όπως τουλάχιστον δείχνουν τα media, μοιάζει να ζει το.. Γούντστοκ του. Παριστάνουν τα "παιδιά των λουλουδιών", ενώ δεν έχει στεγνώσει το αίμα των θυμάτων. Πλακάτ με το σύμβολο της "ειρήνης", λουλούδια, αρκουδάκια και τραγουδάκια του Λένον είναι η απάντηση των (για μια ακόμη φορά) "σοκαρισμένων" δυτικών. Κάποιοι, ως συνήθως, βρίσκουν την ευκαιρία και τα βάζουν (γενικώς) με τη «θρησκεία».
Σχεδόν ΟΛΟΙ βρίσκονται "αλλού", αν και ορισμένοι αρχίζουν σταδιακά να μπαίνουν στο νόημα.
Είναι πλέον σαφές ότι η Ευρώπη αντιμετωπίζει σήμερα μια σειρά από συγκλίνουσες κρίσεις: οικονομική κατάρρευση, ενεργειακές ανάγκες, κατάρρευση των ηθών, ισλαμική τρομοκρατία, δραματική μείωση του γηγενούς πληθυσμού και ανεξέλεγκτη ξένη εισβολή. Οι κρίσεις έρχονται τώρα στο προσκήνιο τόσο έντονες, ώστε πρέπει να είμαστε τυφλοί για να τις αγνοήσουμε. Αυτό είναι το "σοκ της ιστορίας" που είχε προβλέψει ο Dominique Venner.
Μετά από κάθε τρομοκρατική επίθεση επί ευρωπαϊκού εδάφους, υπάρχουν πάντα κάποιοι υπερ-εξημερωμένοι πληβείοι που λένε το γνωστό σλόγκαν «δεν είναι έτσι όλοι οι Μουσουλμάνοι» ή προσπαθώντας να "ισορροπήσουν" τα πράγματα, αναφέρονται στις... Σταυροφορίες ή αναμασάνε ανοησίες ότι το πρόβλημα είναι η «θρησκεία». Τώρα βιώνουμε ξανά όλον εκείνο τον απόηχο της τελευταίας επίθεσης στο Παρίσι (στα γραφεία του "Charlie Hebdo"), λιγότερο από ένα χρόνο πριν.
"Δεν είναι όλοι οι μουσουλμάνοι είναι έτσι"
Όποιος σήμερα εξακολουθεί να επαναλαμβάνει τα ψέματα περί «ισότητας», «ποικιλομορφίας» και ότι «δεν είναι όλοι οι Μουσουλμάνοι έτσι» ή προσπαθεί να κατηγορεί γενικά και αόριστα την «θρησκεία», όταν τα πάντα γύρω φωνάζουν για το αντίθετο, ή προσπαθεί να κάνει τους σύγχρονους Ευρωπαίους να νιώσουν "ένοχοι" για την βίαιη πάλη για επιβίωση των προγόνων τους, αποτελεί μέρος του προβλήματος, ακριβώς όπως και οι ορδές των τριτοκοσμικών εισβολέων.
Για να επαναλαμβάνει κάποιος αυτά τα ψέματα ενώ βρίσκεται μπροστά σε μια παράλογα αντιφατική πραγματικότητα πρέπει είτε:
- Να αναμένει να επωφεληθεί από μια διαλυμένη κοινωνία στην οποία βασιλεύει η βαρβαρότητα.
- Να είναι τόσο τυφλός στο να δει την πραγματικότητα, άρα δεν υπάρχει για αυτόν ελπίδα.
- Ή να γνωρίζει την αλήθεια, αλλά να είναι πολύ δειλός για να μιλήσει.
Είτε είναι εχθρός, είτε είναι ανόητος, είτε είναι δειλός. Επικίνδυνος στη χειρότερη περίπτωση, και άχρηστος στην καλύτερη περίπτωση. Το να ταξινομήσουμε που ακριβώς βρίσκεται ο κάθε ένας απολογητής της (λαθρο)μετανάστευσης είναι κουραστικό και χάσιμο χρόνου. Το να επαναλαμβάνει κάποιος τα περί «πολυπολιτισμικότητας» και «ποικιλομορφίας» είναι πλέον τόσο ασύμβατο με την πραγματικότητα και κάθε συζήτηση με αυτούς τους ανθρώπους είναι άσκοπη. Ο χρόνος είναι πάρα πολύ λίγος για να τον ξοδεύεις να πείσεις έναν ηλίθιο και έναν δειλό. Όσοι από εμάς δεν πήραμε διαζύγιο από την λογική, έχουμε μάτια να δούμε, αγάπαμε το έθνος μας και δεν μπορούμε να μένουμε απαθείς μπροστά στον θάνατο της Ευρώπης, θα πρέπει να προχωρήσουμε μπροστά. Αν δεν μπορούν αυτοί να δουν την αλήθεια ούτε τώρα ή είναι τόσο δειλοί για να την πουν, τότε είναι άχρηστοι για μας στον αγώνα που έχουμε μπροστά μας. Η Ευρώπη δεν μπορεί να σωθεί από εκείνους που είναι τόσο ηλίθιοι για να συνειδητοποιήσουν τους κινδύνους που αντιμετωπίζουμε ή που είναι τόσο φοβισμένοι για να πολεμήσουν τους εχθρούς της.
Αφήστε τους στην άγνοια και τη δειλία τους. Ίσως κάποιοι από αυτούς θα "αποστατήσουν" εθελοντικά από το στρατόπεδο των ηλίθίων ή θα βρουν το θάρρος να πουν την αλήθεια, αντί να ακολουθούν το κοπάδι της ήσυχης συναίνεσης, από τη στιγμή που φαίνονται οι σοβαρές επιπτώσεις από τα ψέματα που ακούγονται τόσα χρόνια και από την προώθηση της ατζέντας που ζητεί τον θάνατο της Ευρώπης. Δεν πρέπει να υπάρχει μέση οδός. Δεν πρέπει να υπάρχει δειλή αποδοχή. Το ηθικό μας πρέπει να είναι υψηλό στο πεδίο της μάχης. Κανένας συμβιβασμός. Ούτε μισόλογα. Αναγκάστε τους να επιλέξουν πλευρά. Κάποιος πρέπει να είναι ή υπέρ του ευρωπαίου ανθρώπου ή εναντίον μας. Όπως έλεγε ο ιστορικός και ποιητής Hilaire Belloc, η Ευρώπη είναι η πίστη. Η πίστη είναι η Ευρώπη. Αυτός που τα βάζει μαζί μας, τα βάζει με τον Θεό.
Χρόνια τώρα πλάσαραν μια δηλητηριώδη ιδεολογία που μας έφερε εδώ που μας έφερε. Χρόνια τώρα ήταν στο απυρόβλητο. Το ιερατείο της πολιτικής ορθότητας εξέδιδε "ιερούς κανόνες", που όποιος τους αμφισβητούσε πεταγόταν στην πυρά. Τώρα λοιπόν, θα πρέπει να δοκιμαστούν οι αντίπαλοί μας και να αποφασίσουν αν η ιδεολογία τους είναι κάτι που αξίζει να πολεμήσουν για αυτήν και να πεθαίνουν για αυτήν. Οι υποστηρικτές και διαμεσολαβητές των τριτοκοσμικών μεταναστών στα εδάφη μας δεν πρέπει να μείνουν ατιμώρητοι τώρα. Για να επιβιώσει αυτή η ήπειρος θα πρέπει να απομακρυνθούν με κάποιο τρόπο από την κοινωνία ή να υποχρεωθούν να ταπεινωθούν και να διορθώσουν την συμπεριφορά τους. Θα τους βλέπατε τότε, να το βάζουν στα πόδια, εάν συνειδητοποιούσαν ότι τα «ανοικτά σύνορα» δεν είναι ένας σκοπός που αξίζει για αυτόν να περάσουν ταλαιπωρίες.
Αυτά τα ψέματα περί «ισότητας» προέρχονται από τους πολιτικούς. Πολιτικούς "προοδευτικούς", αλλά και "συντηρητικούς". Πολιτικούς, οι οποίοι συνεχίζουν να μας λένε ότι η "διαφορετικότητα" είναι κάτι καλό για εμάς, αλλά που οι ίδιοι ζουν κλεισμένοι στον υπό προστασία κόσμο τους, μακριά από τη βίαιη σκόνη της διαταραγμένης κοινωνίας. Πολιτικοί σαν τον Φρανσουά Ολάντ, τον άνθρωπο που κυρίως ευθύνεται για τη σφαγή στο Παρίσι, ο οποίος λέει στους Γάλλους πολίτες ότι πρέπει να αποδέχονται τους αλλοδαπούς που ζουν ανάμεσά τους, αλλά που ο ίδιος ήταν ο πρώτος που φυγαδεύτηκε από την ομάδα προστασίας του όταν άρχισαν οι πυροβολισμοί. Τους υπεύθυνους της προστασίας του, που έχουν συζύγους και παιδιά, αλλά που δεν απολαμβάνουν την προστασία που έχει ο Πρόεδρός τους. Αναρωτιέμαι αν αυτοί οι ίδιοι, καθώς και άλλοι αστυνομικοί και στρατιωτικοί, έχουν αρχίσει να αμφισβητούν την πίστη τους προς ένα πολιτικό σύστημα το οποίο είναι εντελώς αδιάφορο προς αυτούς.
Τρομοκράτες και δειλοί
Πολιτικοί και "διασημότητες" καταγγέλλουν τους τρομοκράτες του Παρισιού ως "δειλούς" και ότι "δεν θα μας νικήσουν", επειδή εμείς (οι δυτικοί) είμαστε "πολύ δυνατοί". Το "δειλοί" είναι μια εύκολη κατηγορία. Οι τρομοκράτες μπoρούν να κατηγορηθούν για πολλά πράγματα. Σίγουρα είναι αδίστακοι και αιμοδιψείς. Αλλά είναι δειλοί; Αυτοί έχουν το θάρρος και την αποφασιστικότητα να υποφέρουν, να πολεμήσουν και να πεθάνουν για κάτι που πιστεύουν, χωρίς να έχει σημασία πόσο λανθασμένη είναι η ιδεολογία τους.
Στο Ισλαμικό Κράτος αυτοί οι άνθρωποι έχουν δημιουργήσει για τον εαυτό τους ένα κράτος. Ανεξάρτητα από τις διάφορες θεωρίες που υπάρχουν για το ποιος τους χρηματοδοτεί και κινεί τα νήματα από πίσω τους, τολμηροί και αποφασισμένοι άνδρες έχουν δημιουργήσει ένα κράτος που δεν υπήρχε πριν. Δεν είναι μια αδίστακτη τρομοκρατική ομάδα, όπως οι πολιτικοί θέλουν να τους απεικονίσουν, αλλά ένα de facto κράτος. Υπάρχει ένα κράτος επειδή βίαιοι άνδρες με όπλα λένε ότι είναι ένα κράτος και θα συνεχίσει να είναι έτσι, μέχρι άλλοι βίαιοι άνδρες με όπλα να τους σταματήσουν. Οι απόψεις των πληβείων στα facebook δεν αξίζουν τίποτα.
Οι δειλοί είναι οι Ευρωπαίοι που δεν κάνουν τίποτα, δεν λένε τίποτα, και κοιτάνε στην άλλη πλευρά του δρόμου, ώστε να απολαύσουν την παρακμή τους. Οι δειλοί είναι εκείνοι που προσβλέπουν σε πολιτικούς για να τους σώσουν ή νομίζουν ότι με μια γνώμη στα social media θα καταφέρουν κάτι.
Και αλήθεια, είναι "πολύ δυνατή" η Ευρώπη για να ηττηθεί από την ξένη τρομοκρατία; Και πώς δηλαδή είναι η κοινωνία μας "δυνατή"; Οι γυναίκες μας αφέθηκαν να στειρώνονται και να ντύνονται και να ενεργούν σαν πόρνες, να ενθαρρύνονται να επιβαρύνονται με το χρέος μιας ολόκληρης ζωής από τη στιγμή που γίνονται ενήλικες και να περνάνε το υπόλοιπο της στείρας ζωής τους εργαζόμενες για να το ξεπληρώσουν και ύστερα να πεθάνουν μόνες τους στα μολυσμένα από τις γάτες τους διαμερίσματά τους.
Είναι η κοινωνία μας "δυνατή" όταν οι νεαροί άνδρες μας πνίγονται σε μια θάλασσα πορνό και video games και άλλων άχρηστων περισπασμών, την ίδια ώρα που τους κλέβουν το έθνος τους. Τα ναρκωτικά θερίζουν. Η Ευρώπη γερνάει. Η Ευρώπη πεθαίνει. Οι Ευρωπαίοι δεν κάνουν αρκετά παιδιά για να αντικαταστήσουν τους εαυτούς τους. Εξαρτημένοι εντελώς από την τεχνολογία και τα μεταποιημένα τρόφιμα, έχουμε γίνει οι παχύτεροι, και πιο τεμπέληδες άνθρωποι πάνω στη γη. Οι Εκκλησίες μας είναι άδειες. Εγκαταλείψαμε τις αξίες μας. Αφήνουμε τους σοδομίτες να διδάσκουν στα παιδιά μας τις δικές τους διεστραμμένες "ηθικές" αξίες. Από πού και ως που είναι η ευρωπαϊκή κοινωνία "δυνατή"; Λόγω της «αγάπης», της «ελπίδας» και της «δημοκρατίας»; Liberté, egalité, fraternité; Οι άστοχες αξίες που μας έριξαν σε αυτό το χάλι δεν μπορεί να είναι τα εργαλεία που χρειαζόμαστε για να βγούμε από αυτό. Όχι, η Ευρώπη δεν είναι δυνατή και για αυτήν την Ευρώπη δεν αξίζει να πολεμάς και να πεθάνεις.
Αν η ελευθερία και η δημοκρατία σημαίνει το δικαίωμα των γυναικών να ντύνονται σαν πόρνες και να σκοτώνουν τα μωρά τους, τότε εγώ δεν θα πεθαίνω γι’ αυτήν. Η ευρωπαϊκή παράδοση όμως είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από τα κράτη της σύγχρονης Ευρώπης. Αν το καταλάβει κάποιος αυτό, τότε μπορεί να βρει κάτι που να αξίζει να το υπερασπιστεί.
Η ψεύτικη αντιπολίτευση
Μετά, υπάρχει η νεοσυντηρητική ψεύτικη αντιπολίτευση, η οποία ζητεί την απογύμνωση των ελευθεριών μας στο όνομα της αντιμετώπισης του ριζοσπαστικού ισλάμ, κάτι που έχουν αποδεχτεί πολλοί καλοπροαίρετοι, αλλά ηλίθιοι συντηρητικοί. Αν υπάρχει ανάγκη περιορισμού των ελευθεριών, αυτή δεν θα γίνει στο όνομα ενός κοινωνικού πειράματος.
Ο περιορισμός των ελευθεριών σήμερα, χωρίς έλεγχο των συνόρων και χωρίς την αντιμετώπιση της ανισότητας των ποσοστών γεννήσεων μεταξύ γηγενών Ευρωπαίων και τριτοκοσμικών μεταναστών, σημαίνει ότι θα κληροδοτήσουμε στις μελλοντικές γενιές των Ευρωπαίων μια αυταρχική κυβέρνηση στην οποία θα είναι μια ακόμη πιο περιθωριοποιημένη μειονότητα. Τα ηνία της αστυνομικής και κρατικής εποπτείας σιγά-σιγά θα παραδοθούν σε έναν αυταρχικό αραβο-αφρικανικό πληθυσμό και τα φτωχά λευκά παιδιά του μέλλοντος θα αναρωτιούνται πώς κατάντησαν παρακατιανοί.
Πώς τελειώνει αυτό
Εάν ανησυχείτε με την ισλαμική μετανάστευση (και θα πρέπει να ανησυχείτε, αλλά δεν θα πρέπει να είναι το πρωταρχικό μέλημά σας - η μετανάστευση και το Ισλάμ είναι απλώς συμπτώματα ενός πολύ ευρύτερου προβλήματος που αντιμετωπίζει ο δυτικός πολιτισμός), τότε μην πανικοβάλλεστε με αυτές τις τρομοκρατικές επιθέσεις. Αν μη τι άλλο, θα ριζοσπαστικοποιήσουν πολλούς Ευρωπαίους και θα τους οδηγήσουν να μας ακούσουν καλύτερα και να δεχθούν αυτά που πιστεύουμε και αυτά για τα οποία φωνάζουμε χρόνια.
Ο πραγματικός κίνδυνος θα ήταν από τους "μετριοπαθείς" μουσουλμάνους, οι οποίοι, αν ήταν υπομονετικοί, θα μπορούσαν όλα αυτά τα χρόνια, να έχουν αναπαραχθεί και να έχουν υπερισχύσει στην γηραιά ήπειρο. Ευτυχώς, οι Άραβες και οι Αφρικανοί είναι ανυπόμονοι, παρορμητικοί, άτομα που θέτουν σε κίνδυνο τη δική τους ασφάλεια στην Ευρώπη μέσω του απερίσκεπτου ανταγωνισμού τους προς τους Ευρωπαίους. Με κάθε τρομοκρατική επίθεση, οι «μετριοπαθείς» Ευρωπαίοι πεθαίνουν, και "ακραίοι" γεννιόνται στη θέση τους. Αν δεν υπήρχε ο ισλαμικός εξτρεμισμός ή η εκτεταμένη δυσλειτουργία των μη Λευκών Ευρωπαίων, οι Ευρωπαίοι θα εξακολουθούσαν να κοιμούνται στο τιμόνι καθώς θα κατευθυνόμασταν προς τον δημογραφικό γκρεμό. Ευτυχώς, έχουμε ξυπνήσει, ενώ ίσως, έχουμε ακόμη χρόνο να κάνουμε κάτι.
Υπάρχει λοιπόν, ελπίδα. Μπορεί το πρόβλημα να λυθεί. Να ξυπνήσουν οι άνθρωποι. Να αντιδράσουν στα ψέματα και στις δηλητηριώδεις ιδεολογίες. Και να πάψουν να στηρίζουν με την ψήφο τους την διάλυση του έθνους τους. Η σκληρή πραγματικότητα που θα ζήσουμε, θα τους υποχρεώσει να αντιμετωπίσουν την παταγώδη αποτυχία της "πολυπολτισμικής" κοινωνίας, του κράτους που μοιράζει επιδόματα και σπίτια στον κάθε εισβολέα, της "δημοκρατίας", της εκκοσμίκευσης, αλλά και του αχαλίνωτου καπιταλισμού.
Έτσι, προσεύχεστε για τις ψυχές των πρόσφατα χαμένων στο Παρίσι. Κλάψτε αν πρέπει. Αλλά, έστω μέσα από αυτή την τραγωδία, δοξάστε τον Θεό που μας προσφέρει αυτήν την προειδοποίηση. Τα μάτια να την δούμε και τα χέρια για να την πολεμήσουμε.
ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Το άρθρο αυτό είναι στηριγμένο σε άρθρο που δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα Iron Legion. Υπήρξαν ουσιαστικές προσθήκες, αλλά και παρεμβάσεις, καθώς το πρωτότυπο άρθρο, στο τέλος του ήταν εξαιρετικά αισιόδοξο για την "αφύπνιση" των Ευρωπαίων, ζητούσε την "φυσική" απομάκρυνση των "εχθρών" (ακόμα και με θάνατο), ενώ χαρακτήριζε "μη δειλούς" τους ανθρώπους που γάζωναν με καλάσνικοφ άοπλους και ανυπεράσπιστους άνδρες και γυναίκες.
Νομίζω ὅτι δέν σᾶς ἀνησυχοῦν οἱ ἰσλαμικές σπουδές, ἀλλά ἡ σπουδή τῶν μουσουλμάνων νά κατακτήσουν τόν κόσμο μέ τήν τρομοκρατία. Καί φαντάζεται κανείς ὅτι ἕνα κέντρο ἰσλαμικῶν σπουδῶν θά καταρτίζει καί θά παρακινεῖ τρομοκράτες.
Αὐτή τήν ὥρα αὐτό συμβαίνει μέσα στίς μουσουλμανικές χῶρες. Αὐτοί πού σφάζουν, καταστρέφουν, λεηλατοῦν, βιάζουν καί ἀναγκάζουν τούς μετριοπαθεῖς μουσουλμάνους νά αὐτοεξορίζονται καί νά πνίγονται στίς θάλασσες εἶναι ἀκραιφνεῖς μουσουλμάνοι μέ σχολαστική ἰσλαμική μόρφωση, ζηλωτές τοῦ ἰσλαμισμοῦ.
Οἱ Εὐρωπαῖοι συνέταιροί μας, πού ἐπισπεύδουν τέτοιες πρωτοβουλίες νομίζουν πώς ἐμεῖς δέν ξέρουμε τό πνεῦμα τοῦ ἰσλάμ καί χρειαζόμαστε κατάρτιση. Ἄς μάθουν λοιπόν ὅτι ἐμεῖς ζήσαμε τήν πρακτική τοῦ ἰσλάμ ἑκατοντάδες χρόνια. Στό Πανεπιστήμιο διδάσκεται ἡ ἰσλαμολογία· μέχρι πρίν λίγα χρόνια τά δίδασκε ὁ νῦν ἅγιος Ἀλβανίας Γιαννουλᾶτος καί τό σύγγραμά του εἶναι μοναδικό σέ ἐπιστημονική πληροφόρηση. Ποιοί εἶναι ἄραγε οἱ σκοποί τῶν πατρώνων μας, πού πιέζουν τήν κυβέρνησή μας νά κάνει τήν Ἑλλάδα ἰσλαμοποιημένη; Τέτοιο κέντρο ἰσλαμικῶν σπουδῶν δέν ἔχει οὔτε ἡ Τουρκία. Διαβλέπομε ὅτι θέλουν νά προκαλέσουν ἐθνοφυλετική καί πολιτιστική σύγχυση, κάτι πού ἐπιδίωξαν καί στή μέση Ἀνατολή χωρίς νά τό κατορθώσουν λόγῳ τοῦ φανατικοῦ δυναμισμοῦ τῶν ἀκραίων τζιχάντ. Προκάλεσαν μόνο ἐπικράτηση τῶν ἀκραίων ἰσλαμιστῶν.
Ἡ ἀνησυχία τῶν προβληματισμένων στό ζήτημα αὐτό θεολόγων εἶναι μεγάλη σέ ὅσο βαθμό δέν πιστεύουν ὅτι ὁ Θεός κυβερνᾶ τά ἀνθρώπινα. Ἄν ἠ πλειονότητα τῶν φοιτητῶν τιμᾷ μέ τήν παρουσία της τή διδασκαλία τῶν καθηγητῶν, πού ὑποστηρίζουν αὐτό τό κέντρο, καί δέν ἀπέχει ἀπό τίς παραδόσεις τους, αὐτό σημαίνει ὅτι εἶναι αὐτοκατάκριτοι καί ὅτι ἐφόσον τιμοῦμε τήν ἐλευθερία συνειδήσεως, δέν δικαιούμαστε νά δυσανασχετοῦμε.
Καί ἄν ἀκόμα λειτουργήσει τό κέντρο ἰσλαμικῶν σπουδῶν, καί ἄν ἀκόμα καταργηθεῖ τό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν στά σχολεῖα, τά ἀποτελέσματα θά εἶναι δυσανάλογα πρός τά ἀναμενόμενα ἀπό τούς νεοποχῖτες, γιατί τότε θά ἀφυπνιστοῦν πολλοί καί θά ἀντιδράσουν.
Οἱ μεγαλομάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας μας βγῆκαν ἀπό μία ἐποχή, πού ὅλες οἱ πόλεις τοῦ κόσμου ἦταν γεμάτες ἀπό εἰδωλολατρικές σχολές. Ἡ πίστη τῶν μαρτύρων Χριστιανῶν τίς ἀφάνισε σάν τά τείχη τῆς Ἱεριχοῦς. "Αὔτη ἡ νίκη ἡ νικήσασα τόν κόσμον, ἡ πίστις ὑμῶν". Ἡ Ἐκκλησία δέν πρέπει νά ἀμύνεται στά πνευματικά ζητήματα, ἀλλά νά ἐπιτίθεται. Νά ἐπιτίθεται μέ τήν πίστη καί τήν ἀγάπη.
Ὁ Ἱουλιανός ὁ Παραβάτης ἀπέλυσε ὅλους τούς Χριστιανούς δασκάλους ἀπό τά σχολεῖα. Δέν ἤθελε οὔτε τά χριστιανόπαιδα νά μαθαίνουν γράμματα. Ἀπέτυχε παταγωδῶς. Γιατί ν' ἀνησυχοῦμε λοιπόν;
Κωνσταντῖνος Γανωτής
Ἀθήνα, 9/11/2015
Πηγή: Θρησκευτικά
Μετά ἀπό συνταρακτικά γεγονότα, ὅπως αὐτό στό Παρίσι πρίν μερικές μέρες, ἐκφράζονται εἰκασίες γιά τήν ἐκπλήρωση προφητειῶν πού ἔχουν κάνει κάποιοι γέροντες. Ἐνῶ ὅμως ὅλοι πιστεύουμε στήν ἔννοια τῆς προφητείας καί τῶν ἄλλων χαρισμάτων, μέ τά ὁποία ὁμολογουμένως εἶναι κεκοσμημένοι οἱ ἅγιοι αὐτοί ἄνθρωποι, φθάνουμε συχνά σέ σημεῖα ὑπερβολῆς. Αὐτή ἡ ὑπερβολή δέν κάνει καλό οὔτε σέ αὐτούς πού πιστεύουν οὔτε καί σέ αὐτούς πού δηλώνουν ἄθεοι. Στούς πρώτους γιατί καλλιεργεῖται ἕνα αἴσθημα τρομολαγνείας καί κινδυνολογίας ἐνῶ στούς δεύτερους γιατί βρίσκουν εὐκαιρία χλευασμοῦ τῆς Πίστης – ὄχι τῶν προσώπων- καί ἀφορμές γιά νά παραμένουν στήν ἀθεΐα τους.
Οἱ παραπάνω προσεγγίσεις μᾶς δίνουν ὅμως τήν ἀφορμή γιά νά δοῦμε τά λεγόμενα ἔσχατα καί πιό ἁπλά τό θέμα τῆς καταστροφῆς τοῦ κόσμου. Γιά τό θέμα αὐτό ἔχει συγγράψει ἕνα σπουδαῖο κείμενο ὁ καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Χρῆστος Καρακόλης. Στό κείμενο αὐτό διασαφηνίζεται τό θέμα τῶν ἐσχάτων καί τῆς καταστροφῆς τοῦ κόσμου. Ἀναλύοντας τήν Β´Καθολική Ἐπιστολή Πέτρου, κάνει ἀρχικά στά πλαίσια τῆς ἑρμηνευτικῆς προσέγγισης, μιά ἀναφορά στό τί πίστευαν περί τῶν ἐσχάτων οἱ ἀναγνῶστες- ἀκροατές τήν ἐποχή πού γράφτηκε ἡ ἐπιστολή.
Στήν συνέχεια προχωρεῖ στήν ἑρμηνεία τῆς λέξης «στοιχεῖα» τά ὁποία προσδιορίζει μέσω τῶν ἑρμηνευτῶν καί τῶν Πατέρων ὡς στοιχεία ἀπό τά ὁποία ἀποτελεῖται ὁ κόσμος ( ἀέρας, γῆ, νερό, φωτιά) ἤ ἀφοροῦν σέ οὐράνια σώματα πού πιθανολογεῖται ὅτι θά ἀναφλεχθοῦν, θά διαλυθοῦν κ.ἄ.(1) Τό σημαντικότερο ὅμως γιά ἐμᾶς στό παρόν κείμενο δέν εἶναι ἡ ἀνάλυση τῶν ὅρων αὐτῶν, πού μπορεῖ κάποιος νά βρεῖ στό βιβλίο τοῦ καθηγητοῦ, ἀλλά τό χαρμόσυνο ἐσχατολογικό μήνυμα. Ἡ διάσταση τῶν ἐσχάτων ὄχι ὡς ἀπειλή ἀλλά ὡς ποθητή ἀναμονή. Ἔσχατα εἶναι ὅτι ὁ Νυμφίος Χριστός θά ἔρθει νά παραλάβει τήν Νύμφη Ἐκκλησία. Αὐτό μᾶς ἀποκαλύπτει ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης. Πρόκειται γιά μιά σημαντική στιγμή, γιά μιά «ἀναδημιουργία» πέρα ἀπό «στείρα καταστροφολογία». Δέν γνωρίζουμε χρόνους καί καιρούς πού θά γίνει τό ἕνα ἤ τό ἄλλο. Ἄλλωστε κανείς δέν τά γνωρίζει αὐτά. Ἡ Πατερική γραμματεία ὅμως μιλᾶ γιά ἐγρήγορση κάθε στιγμή τῆς ζωῆς μας. Ἄς παραθέσουμε τήν ζωή μας στό Χριστό, ὁ Ὁποῖος ἔχει σχέδιο σωτηρίας γιά τόν κάθε ἄνθρωπο χωρίς νά προκαθορίζει τήν ζωή κανενός. Ὁ Θεός δίνει παράταση ζωῆς στόν καθένα μας προκειμένου νά τόν ἀναζητήσει καί νά τόν γνωρίσει. Μέσα ἀπό τίς θλίψεις καί τίς δυσκολίες πραγματώνεται ἕνα μοναδικό ἔργο γνωριμίας καί σωτηρίας. Χωρίς νά ἐφησυχάζουμε, ἀλλά παρακολουθώντας μέ ἀνύστακτους ὀφθαλμούς τά γενόμενα, πρέπει νά ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, γιατί γνωρίζουμε ὅτι ἡ ἱστορία δέν εἶναι τυχαία πλοκή γεγονότων.
Ὡς κατακλεῖδα ἀναφέρουμε τήν κατάληξη τοῦ κειμένου ὅπως τήν διατυπώνει ὁ καθηγητής:
«Πρέπει, λοιπόν, ὄχι μέ φόβο καί ταραχή, ἀλλά μέ χαρά καί ἐμπιστοσύνη νά ἀναμένουμε τά ἔσχατα γεγονότα, καί ἄν ἀκόμη αὐτά βρίσκονται πρό τῶν πυλῶν (πράγμα πού ποτέ δέν γνωρίζουμε), διότι μέσω αὐτῶν θά ὁδηγηθοῦμε στήν τελική σωτηρία μας».(2)
1 Καρακόλη Χρ., Ἑρμηνευτικές Προσεγγίσεις, Ἀθήνα 2002, σσ.143-145.
2 Καρακόλη Χρ., Ἑρμηνευτικές Προσεγγίσεις, Ἀθήνα 2002, σ.149.
Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη
Καὶ τῆς πανανθρώπινης σημασίας της – Μορφὲς τῆς σύγχρονης κακοποίησής της.
Ἡ μοναδικὴ ἱστορικότητα τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας καὶ τοῦ ἀλφαβήτου μας
Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα εἶναι ἡ ἀρχαιότερη γλῶσσα ἀπ’ ὅσες ὁμιλοῦνται καὶ γράφονται σήμερα στὴν εὐρωπαϊκὴ ἤπειρο. Τὰ ἀρχαιότερα κείμενα τῆς ἀγγλικῆς γλώσσας ἀνάγονται στὸν 8ο μ.Χ. αἰῶνα, τῆς γερμανικῆς στὸν 4ο αἰῶνα μ.Χ. (μετάφραση τῶν Γραφῶν ὑπὸ τοῦ ἐπισκόπου Οὐλφίλα), τῆς δὲ γαλλικῆς ἀνήκουν στὸν 9ο μ.Χ. αἰῶνα (Les Serments de Strasbourg). Τὸ παλαιότερο ἰταλικὸ κείμενο εἶναι μιὰ σύντομη «καντιλένα» τοῦ 1150 μ.Χ., ἐνῷ τὰ παλαιότερα ἰσπανικὰ ἀνάγονται στὸν 10ο αἰῶνα μ.Χ. καὶ τὰ πορτογαλικὰ στὸν 12ο μ.Χ. αἰῶνα.
Ἡ Ἑλληνική εἶναι ἴσως καὶ ἡ ἀρχαιότερη γλῶσσα στὸν σύγχρονο κόσμο, ἀφοῦ οἱ παλαιότερες ἐπιγραφὲς τῆς κινεζικῆς γλώσσας ἀνάγονται στὸ 1450 π.Χ., ἐνῷ τὰ πιὸ παλιὰ γραπτὰ μνημεῖα τῆς ἑβραϊκῆς γλώσσας χρονολογοῦνται γύρω στὸ 700 π.Χ.
Ἡ ἐπιβεβαίωση αὐτῆς τῆς ἄποψης ἔρχεται ἀπὸ τὴν ἀνασκαφικὴ ἔρευνα, ἡ ὁποία προχώρησε, τόσο μὲ διαπρεπεῖς ξένους ὅσο καὶ μὲ Ἕλληνες ἐπιστήμονες, ὁλόκληρο τὸν εἰκοστὸ αἰῶνα στὴ χώρα μας καὶ ἔδωσε ἀποκαλυπτικὰ γλωσσικὰ μνημεῖα πέρα ἀπὸ κάθε ἀμφισβήτηση. Τὰ γραπτὰ αὐτὰ μνημεῖα παρουσιάζουν κανονικὴ ἐξέλιξη: Πρώιμο εἰκονογραφικὸ στάδιο (ἱερογλυφικό), συλλαβογραφικό καὶ τέλος φθογγογραφικό. Δύο ἀπὸ αὐτὰ τὰ συστήματα, τὸ κυπριακό συλλαβογραφικὸ καὶ ἡ Γραμμικὴ Γραφὴ Β΄, ἔχουν ἤδη ἀποκρυπτογραφηθεῖ καὶ ἐκφράζουν ὁλοκάθαρα τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα μὲ ἀδιάσπαστη ἑνότητα μέχρι σήμερα. Τὸ σημαντικότερο ἑλληνικὸ ἱερογλυφικὸ γραπτὸ μνημεῖο προέρχεται ἀπὸ τὴν Κρήτη καὶ εἶναι ὁ δίσκος τῆς Φαιστοῦ.
Ἡ Γραμμικὴ Γραφὴ Β΄ ἀποτελεῖ ἐξέλιξη τῆς Γραμμικῆς Α΄ καὶ ἀποκρυπτογραφήθηκε ἀπὸ τὸν Ἄγγλο ἀρχιτέκτονα Βέντρις μὲ τὴ συνεργασία τοῦ γνωστοῦ ἑλληνιστῆ Τσάντγουικ τὸ 1952.
Ἡ κάθε ἑλληνικὴ περιοχή, ἡ κάθε ἑλληνικὴ πόλις-κράτος, διέθετε στὴν ἀρχαιότητα τὴ δική της διάλεκτο. Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα διαιρεῖται σὲ τέσσερις μεγάλες, δηλαδὴ τέσσερις κύριες ὁμάδες, ποὺ εἶναι ἡ ΑΡΚΑΔΟΚΥΠΡΙΑΚΗ, ἡ ΑΙΟΛΙΚΗ, ἡ ΔΩΡΙΚΗ καὶ ἡ ΙΩΝΙΚΗ-ΑΤΤΙΚΗ. Ἡ Αἰολικὴ καὶ ἡ Δωρικὴ συνήθως ἐκφέρονται μαζί, ὡς «Αἰολοδωρική», διότι μοιάζουν πολὺ μεταξὺ τους. Ὅλες αὐτὲς οἱ διάλεκτοι ἦσαν κατανοητὲς ἀπὸ ὅλους τοὺς Ἕλληνες. Οἱ διαφορές τους, ἂν καὶ ἀρκετές, δὲν ἦσαν σημαντικές. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν παρουσιάσθηκε ἡ τάση νὰ διασπασθοῦν σὲ γλῶσσες ἀμοιβαῖα ἀκατανόητες, ὅπως ἔγινε μὲ τὰ λατινικὰ ποὺ διασπάσθηκαν στὶς νεολατινικὲς γλῶσσες.
Τελικῶς ἡ Ἰωνικὴ-Ἀττικὴ κάλυψε τὶς ἄλλες φωνὲς καὶ δημιουργήθηκε κοινὴ γλῶσσα, ἡ Ἰωνική, ἡ ὁποία στὰ μάτια τῶν ξένων ἐκπροσωποῦσε τὴ φυσιογνωμία τοῦ Ἑλληνισμοῦ (Ἕλληνες, Ἰάονες, YAUNA (Περσ.), Γιουνάν…).
Ὅπως ἀκριβῶς καὶ μὲ τὶς διαλέκτους, ἡ κάθε ἑλληνικὴ πόλη-κράτος διέθετε τὸ δικό της ἀλφάβητο. Οἱ πολὺ μικρὲς παραλλαγὲς τοῦ κάθε ἀλφαβήτου τὸ ἔκαναν νὰ διαφέρει κάπως ἀπὸ τὰ ὑπόλοιπα.
Τὸ κορινθιακὸ ἀλφάβητο διέθετε 25 γράμματα, τὸ κρητικὸ 21, τῆς Μιλήτου 25, τὸ ἰωνικὸ 27, τὸ χαλκιδικὸ 25 κλπ..
Τὸ σημερινὸ ἑλληνικὸ ἀλφάβητο εἶναι τὸ ἐπικρατῆσαν ἰωνικὸ-ἀττικὸ ἀλφάβητο, ἀναλλοίωτο ἐδῶ καὶ 2500 χρόνια περίπου. Τὰ γράμματα γράφονταν «ΚΕΦΑΛΑΙΑ», ὅπως λέμε σήμερα. Ἡ μικρογράμματος γραφὴ (ποὺ ἀλλοιώνει τὸν ἀρχέγονο συμβολισμό τους, ὁ ὁποῖος ἦτο ἀπολύτως σύμφωνος πρὸς τὸ σχῆμα τους) ἀναπτύχθηκε σιγὰ-σιγά, ἀργότερα, κατὰ τοὺς ἑλληνιστικοὺς χρόνους, ὁπότε κατὰ τὴ διάρκεια τῆς πληθωρικῆς παραγωγῆς τῶν χειρογράφων οἱ ἀντιγραφεῖς ἄρχισαν νὰ στρογγυλεύουν τὶς γωνίες καὶ νὰ ἀλλοιώνουν τὸ γεωμετρικό τους σχῆμα.
Ἡ ἑλληνικὴ προέλευση τοῦ ἀλφαβήτου μας καὶ ἡ ἐπιρροή του στὴν ἐξέλιξη τοῦ ἀνθρώπου
Παλαιότερα ὑπῆρχε ἡ λανθασμένη ἄποψη ὅτι τὸ ἀλφάβητο εἶναι ἐφεύρεση τῶν Φοινίκων, ὅτι αὐτοὶ δηλαδὴ ἀνακάλυψαν πρῶτοι τὰ σύμβολα, ποὺ ἀντιπροσώπευαν φθόγγους καὶ αὐτοὶ οἱ φθόγγοι ἀποτελοῦσαν τὰ 22 σύμφωνα, τὰ ὁποῖα παρέλαβαν μετὰ οἱ Ἕλληνες καὶ ἀφοῦ πρόσθεσαν τὰ φωνήεντα, δημιούργησαν τὸ ἑλληνικὸ ἀλφάβητο.
Πρόκειται περὶ διαστρέβλωσης τῆς ἱστορικῆς πραγματικότητας καὶ αὐτὸ φαίνεται πλέον ἀπὸ τὶς νεότερες ἐπιστημονικὲς ἔρευνες, ποὺ ἀποδεικνύουν ὅτι ἡ ἑλληνικὴ γραφὴ εἶναι δημιούργημα τῶν ἴδιων τῶν Ἑλλήνων καὶ δὲν εἶναι δάνειο ἀπὸ τοὺς Φοίνικες. Ἡ γραφὴ εἶναι ἔκφραση τοῦ ἐσωτερικοῦ κόσμου. Τὰ γράμματα εἶναι ὁ γραφικὸς χαρακτῆρας τοῦ κάθε λαοῦ. Κρατοῦν μέσα τους ὅλα τὰ ψυχοπνευματικά του χαρακτηριστικά, ὅπως ἐκδηλώθηκαν στὶς διάφορες δραστηριότητες τοῦ βίου του. Οἱ Φοίνικες δὲν ἔχουν νὰ ἐπιδείξουν καμιὰ πρωτοτυπία, οὔτε ἀνέπτυξαν δικό τους πολιτισμό.
Σύμφωνα μὲ τὸν διαπρεπῆ ἐπιστήμονα W. DURANT, «οἱ Φοίνικες δὲν ἦσαν οἱ ἐφευρέτες τοῦ ἀλφαβήτου, τὸ κυκλοφόρησαν μόνο ἀπὸ τόπο σὲ τόπο. Τὸ πῆραν ἀπὸ τοὺς Κρῆτες καὶ τὸ μετέφεραν στὴν Τύρο, τὴ Σιδῶνα, τὴ Βύβλο καὶ ἄλλες πόλεις τῆς Μεσογείου. Ὑπῆρξαν οἱ γυρολόγοι καὶ ὄχι οἱ ἐφευρέτες τοῦ ἀλφαβήτου». Ἐπιπλέον, χάσμα μέγα ὑπάρχει ἀνάμεσα σὲ ἕνα «ἀλφάβητο» χωρὶς φωνήεντα καὶ σὲ ἕνα ἀλφάβητο μὲ φωνήεντα. Ἀπόδειξη εἶναι ὅτι ὅλος ὁ κόσμος πῆρε τὸ ἀλφάβητο ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες, ποὺ εἶχαν φωνήεντα, καὶ ὄχι ἀπὸ τοὺς Σημῖτες, ποὺ δὲν εἶχαν. Οἱ λοιπὲς ποικιλίες καὶ τροποποιήσεις τοῦ ἑλληνικοῦ ἀλφαβήτου εἶναι ἄσχετες καὶ ἀνεξάρτητες ἀπὸ τὸ σημιτικὸ ἀλφάβητο».
Ἀπὸ τὶς 225 γλῶσσες καὶ διαλέκτους τῆς Εὐρώπης μοναδικὴ θεωρεῖται, λοιπόν, καὶ εἶναι βεβαίως, ἡ ἑλληνική. Κορυφαῖοι ξένοι ἐπιστήμονες ἔχουν διατυπώσει τὴ θέση ὅτι Μητέρα τῶν εὐρωπαϊκῶν, τουλάχιστον, γλωσσῶν εἶναι ἡ γλῶσσα μας. Πολυετεῖς ἔρευνες Γάλλων, Καναδῶν καὶ Ὀλλανδῶν ἐπιστημόνων, ποὺ ἀνακοινώθηκαν σὲ διεθνῆ ἐπιστημονικὰ Συνέδρια στὸ Παρίσι καὶ Τορόντο, ἐπιβεβαίωσαν ὅτι :
Τὸ ἑλληνικὸ ἀλφάβητο ἔχει ἀσκήσει παγκόσμια ἐπιρροὴ στὸν ἐγκέφαλο τῶν ἀνθρώπων, μὲ τὴν ἐφεύρεση καὶ καθιέρωση τῶν φωνηέντων καὶ τὴν κυριαρχία τῶν πέντε βασικῶν φωνημάτων, ἤτοι τῶν α, ε, ι, ο, ου. Οἱ ἐρευνητὲς Derrick de Kerckhove καὶ Charles Lumsden (1998) διετύπωσαν τὰ ἑξῆς:
«Μόνον μετὰ τὴν ἀνακάλυψη τοῦ ἑλληνικοῦ ἀλφαβήτου καὶ τὴν εἰσαγωγὴ τῶν φωνηέντων στὴ γλῶσσα, ἀλλὰ καὶ μίας γενικῆς δεξιοκίνητης γραφῆς, κυριάρχησαν στὸ ἀριστερὸ ἡμισφαίριο τοῦ ἐγκεφάλου τῶν ἀνθρώπων ἡ Ἀνάγνωση καὶ ἡ Γραφή».
Ὡς γνωστόν, ἡ πλευρίωση στὸν ἄνθρωπο ἀκολουθεῖ τὸ χιαστὶ σχῆμα καὶ τὸ γλωσσικὸ κέντρο βρίσκεται στὸ ἀριστερό ἡμισφαίριο τῶν ἀνθρώπων. Ἀναλύοντας τὸ ἑλληνικὸ ἀλφάβητο, οἱ ἐν λόγῳ ἐερευνητὲς ἔθεσαν δύο καίρια ἐρωτήματα:
α) Πῶς προέκυψε καὶ ποιὲς συνθῆκες ὁδήγησαν στὴν καθιέρωσή του;
β) Ποιά ἐπιρροὴ εἶχε τὸ πρότυπο ἐκεῖνο τῆς Ἀνάγνωσης καὶ Γραφῆς στὴ βιοψυχοκοινωνική μας ἐξέλιξη ἀπὸ τότε;
Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα ἄσκησε καὶ ἀσκεῖ παγκόσμια ἐπιρροὴ στὸν ἐγκέφαλο τῶν ἀνθρώπων
Οἱ ἐρευνητὲς ἐξετάζοντας ὅλες τὶς πλευρές, ὅπως τὴν ἱστορική, γραφοτεχνική, γλωσσολογική, βιολογική, ψυχολογικὴ καὶ νευροφυσιολογική, διαφωτίζουν μὲ νέα δεδομένα τὸ ζήτημα αὐτὸ καὶ καταλήγουν στὸ συμπέρασμα, ποὺ προαναφέραμε, ὅτι ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα ἄσκησε καὶ ἀσκεῖ παγκόσμια ἐπιρροὴ στὸν ἐγκέφαλο τῶν ἀνθρώπων, στὴν πορεία τῶν χιλιάδων ἐτῶν, μέσῳ τῆς καθιέρωσης καὶ χρήσης τῶν φωνηέντων ἀφενός, ἀλλὰ καὶ τῆς μουσικότητας καὶ φυσικότητάς της, τῆς πρόκλησης –στὴν ἐκφορά της- φυσικοῦ ἤχου καὶ εἰκόνας καὶ τῆς ἄμεσης σχέσης «Σημαίνοντος-Σημαινομένου» ἀφετέρου.
Τὰ πέντε βασικὰ φωνήματα ( α, ε, ι, ο, ου), ποὺ ἔχουν πάρει ὅλες οἱ ἄλλες γλῶσσες, εἶναι καθαρὰ ἑλληνικὴ ἐφεύρεση καὶ δὲν ὑπῆρχαν σὲ ἄλλες ἀρχαῖες γλῶσσες. Αὐτὰ τὰ φωνήματα, μέσῳ τῆς ὁμιλίας, ἀνάγνωσης καὶ γραφῆς, «ἐγγράφονται», ἀκουστικὰ καὶ ὀπτικά, στοὺς νευρῶνες τοῦ ἐγκεφάλου τῶν ἀνθρώπων καθημερινὰ καὶ μεταβιβάζονται στὶς ἑπόμενες γενεές.
Εἶναι γνωστὸ καὶ ἐπιστημονικῶς ἀποδεδειγμένο ὅτι ἡ πορεία καὶ τὰ βιώματα τοῦ ἀνθρώπου μέσῳ τῶν χιλιετιῶν καταγράφονται καὶ κωδικοποιοῦνται στὸ DNA του καὶ μεταβιβάζονται ἀπὸ γενεὰ σὲ γενεά.
Ὁ Ἀκαδημαϊκὸς καὶ συγγραφέας Derrick de Kerckhove τονίζει γιὰ τὸ
ἑλληνικὸ ἀλφάβητο ὅτι «τὸ σύστημα αὐτὸ τῆς γραφῆς τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας προϋποθέτει ἕναν εἰδικὸ τρόπο στὶς νευρολογικὲς ἀντιδράσεις καὶ ἰδιαίτερα στὴν ἀνάπτυξη στρατηγικῶν ἀνάγνωσης καὶ γραφῆς». Μὲ σαφήνεια ἀναφέρει ἐπίσης τὴν ἄμεση σχέση Σημαίνοντος καὶ Σημαινομένου καὶ ὅτι «ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα εἶναι μία ἀξεπέραστη φυσικὴ γλῶσσα, ἡ ὁποία ἠχεῖ ἐξωτικά (!)». Τὸ κορυφαῖο ἐπίτευγμα ὅλων τῶν ἐποχῶν, ἡ Ἑλληνικὴ Γλῶσσα, μὲ τὴ μαθηματική της δομὴ καὶ τὴ γεωμετρική της ἀπεικόνιση, δὲν εἶναι συμβατική, ὅπως αὐτὸ συμβαίνει μὲ ἄλλες εὐρωπαϊκὲς γλῶσσες, καὶ αὐτὸ πρέπει νὰ γίνει κατανοητὸ ἀπὸ τὶς νέες γενιὲς στὴ χώρα μας. Οὔτε τὸ Ἄλφα τέθηκε τυχαῖα στὴν ἀρχὴ τοῦ ἀλφαβήτου οὔτε τὸ Ὠμέγα στὸ τέλος του τὸ 403 π.Χ., στὴν τελευταία μεταρρύθμιση τῆς γλώσσας μας καὶ στὴν τελειοποίηση τοῦ ἀλφαβήτου. Ἡ συμβατικότητα ἰσχύει γιὰ τὶς ἄλλες γλῶσσες, ὄχι γιὰ τὴν Ἑλληνική, ποὺ ἔδωσε σὲ ἄλλες γλῶσσες χιλιάδες δικούς της ὅρους.
Ὁ διεθνὴς ἐπιστημονικὸς καὶ ἰατρικὸς ὅρος π.χ. Allergie, ἡ «ἀλλεργία», ποὺ σημαίνει «ἄλλο ἔργον », δηλαδὴ ἡ εἰσβολὴ ἑνὸς ξένου σώματος στὸ ἀναπνευστικὸ σύστημα καὶ ἡ πρόκληση «ἔργου» σὲ αὐτό, ἀποδεικνύει τὴν ἄμεση σχέση «Σημαίνοντος-Σημαινομένου» στὴ γλῶσσα μας.
Αὐτὸ εἶναι ἕνα μόνον χαρακτηριστικὸ παράδειγμα, διότι τέτοιοι ὅροι καὶ λέξεις-κλειδιὰ ὑπάρχουν χιλιάδες στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα καὶ σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς τῆς νόησης τοῦ ἀνθρώπου ἀλλὰ καὶ τῆς φύσης, στὸν ἀθλητισμό, στὶς ἐπιστῆμες, στὴν πολιτική, στὶς τέχνες, στὴ φιλοσοφία.
Ὅλους αὐτοὺς τοὺς ὅρους τοὺς πῆραν ἀπὸ τὴν Ἑλληνική ἄλλες γλῶσσες – καὶ καλῶς βέβαια- καὶ χρησιμοποιοῦνται ἐδῶ καὶ χιλιάδες χρόνια ἀπὸ ἄλλους λαούς, σὲ ὅλον τὸν κόσμο.
Κάθε γράμμα τοῦ ἑλληνικοῦ ἀλφαβήτου ἐκπέμπει ἦχο καὶ εἰκόνα
Ὁ Ντυρὰν στὴν «Παγκόσμια Ἱστορία τοῦ Πολιτισμοῦ» καταθέτει ὅτι στὸν Δ΄ μ.Χ. αἰῶνα ἀπὸ τὰ 70.000.000 τῶν κατοίκων τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, τὰ 44.000.000 ὁμιλοῦσαν τὴν Ἑλληνική καὶ ὅτι τὴν περίοδο ἐκείνη πάνω ἀπὸ 10.000 ἐπιστημονικοὶ ὅροι μεταφέρθηκαν αὐτούσιοι στὰ Λατινικὰ καὶ στὴ συνέχεια σὲ ὅλες τὶς ἄλλες εὐρωπαϊκές γλῶσσες, ὅπου ἐξακολουθοῦν νὰ χρησιμοποιοῦνται καὶ σήμερα.
Στὸ σημεῖο αὐτὸ θὰ πρέπει νὰ ἀναρωτηθοῦμε: Tυχαῖα ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες πρῶτα «ὁπλίτης» καὶ μετὰ «πολίτης» μὲ δικαιώματα;
Ἀσφαλῶς ὄχι, ἀφοῦ γιὰ νὰ ἀποκτήσει κάποιος πολιτικὰ δικαιώματα, πρέπει πρῶτα νὰ ἐκπληρώσει τὸ χρέος του πρὸς τὴν πατρίδα!
Αὐτὴ ἡ κορυφαία Σκέψη καὶ Λειτουργία ἀποδίδεται ἐπ’ ἀκριβῶς μὲ τὴν «Ὀνοματοθεσία» στὴ γλῶσσα μας.
Κάθε γράμμα τοῦ ἑλληνικοῦ ἀλφαβήτου ἐκπέμπει ἦχο καὶ εἰκόνα. Κάθε λέξη τέθηκε ἀπὸ τοὺς «Ὀνοματοθέτες», νομοθέτες θὰ τοὺς λέγαμε σήμερα, μὲ ἀκρίβεια καὶ ὄχι τυχαῖα καὶ ἔχει ἄμεση σχέση αἰτίας καὶ αἰτιατοῦ, μεταξὺ σημαίνοντος καὶ σημαινομένου.
Ἐὰν πᾶμε δὲ στὶς ἐπιστῆμες, τὰ παραδείγματα εἶναι ἀτελείωτα καὶ ἄκρως διαφωτιστικά, ἀλλὰ καὶ διδακτικὰ γιὰ τὶς ἑπόμενες γενεές.
Πρὶν ἀπὸ 18 χρόνια (1996) στὸ διεθνῶς ἀναγνωρισμένο γερμανικὸ ἰατρικὸ περιοδικό MEDIZIN-JΟURNAL δημοσιεύτηκε μιὰ ἐπιστημονικὴ ἐργασία, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία «ἡ ἐκφορὰ τοῦ γράμματος «Ν» μεταφέρει ὀξυγόνο στὸν ἐγκέφαλο καὶ ὅτι δὲν ἦταν τυχαῖο τὸ γεγονὸς τῆς τοποθέτησης τοῦ «Ν» στὸ μέσον ἀκριβῶς τοῦ ἀλφαβήτου- στὸ πρῶτο ἑλληνικὸ ἀλφάβητο μὲ τὰ 27 γράμματα».
Ἐκτὸς αὐτοῦ, στὸ Πανεπιστήμιο τοῦ Χάρβαρντ τῶν ΗΠΑ ἀπὸ ἰατρικὲς ἔρευνες διαπιστώθηκε ὅτι ἡ ἀπαγγελία τῶν ὁμηρικῶν ἐπῶν στὸ πρωτότυπο, ἐκτὸς τῶν ἄλλων, κάνει καλὸ στὴν καρδιά, ὡς ἀναπνευστικὴ ἄσκηση.
Μὲ ἀφορμὴ τὶς ἔρευνες αὐτὲς τῶν ξένων ἐπιστημόνων, καλὸ εἶναι νὰ ἀναρωτηθοῦμε καὶ ἐμεῖς: Εἶναι τυχαῖο τὸ γεγονός ὅτι τὸ «οὖς» (τὸ αὐτὶ) ποὺ ἀκούει καὶ μαθαίνει-ὅπως μᾶς διδάσκει καὶ ἡ σύγχρονη Ψυχολογία- γίνεται μὲ τὸ «Ν» ὁ «Νοῦς » ποὺ σκέφτεται , ἐνεργεῖ καὶ ἀποφασίζει;
Ἡ ἀπάντηση εἶναι σαφής: Ἀσφαλῶς καὶ ὄχι! Τότε, γιατί ἐμεῖς οἱ Νεοέλληνες γίναμε «διῶκτες» τοῦ «ν» στὴ γλῶσσα μας;
Γιατί θέλουμε νὰ πτωχύνομε τὸν ἐγκέφαλο τῶν ἑπομένων γενεῶν στὴ χώρα μας;
Οἱ σημερινὲς ἀκρότητες σὲ βάρος τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας
Ἡ ἑλληνική γλῶσσα ἔχει πάρει πλέον μία μορφὴ τέτοια, ποὺ δὲν ἀντέχει ἄλλες ἀκρότητες. Ἄλλωστε καὶ τὶς ἀκρότητες τοῦ Ψυχάρη, τοῦ Ἑφταλιώτη καὶ τῶν ἄλλων ὑποστηρικτῶν τῆς λεγόμενης «Μαλλιαρῆς» Δημοτικῆς τὶς ἀπέρριψε (τοπωσιὰ ἢ ντοπιολαλιὰ κλπ.).
Μερικοὶ ξένοι εἰδικοὶ ἐπιστήμονες ἔχουν γράψει γιὰ τὸ σημαντικὸ ἔργο τῆς Καθαρεύουσας στὴ γλῶσσα μας μετὰ τὸ 1821. Δὲν λέμε, βέβαια, νὰ ἐπιστρέψουμε-καὶ δὲν μποροῦμε ἄλλωστε- στὴν «Καθαρεύουσα», ἡ ὁποία ἐπίσης εἶναι μιὰ μεγάλη παρεξήγηση, ἀλλὰ δὲν μποροῦμε νὰ παραγνωρίζουμε, χάριν πολιτικῶν ἢ ἄλλων σκοπιμοτήτων, τὴν ἀξία της.
Τὸ Γλωσσικὸ Ζήτημα δὲν ἔπρεπε νὰ εἶχε ὑπάρξει. Καὶ τὸ ὅτι ὑπῆρξε, συνεχίζοντας μέχρι σήμερα νὰ μᾶς ταλαιπωρεῖ, δὲν εἶναι οὔτε ἄσκοπο, οὔτε τυχαῖο…
Εἶναι τυχαῖο, ἆραγε, ποὺ καταργήσαμε τὸ γράμμα «Ν» στὸ τέλος τῶν λέξεων, ἐπειδὴ ταυτίστηκε μὲ τὴν Καθαρεύουσα καὶ τὰ σχολικά μας βιβλία γράφουν τὸ «ἐμβαδὸ» (!) ἀντὶ τὸ ἐμβαδόν;
Γιὰ ποιόν λόγο ἐφαρμόζεται αὐτὴ ἡ ἀκρότητα;
Γιὰ ποιόν λόγο ἐπίσημα διδάσκομε στὰ σχολεῖα μας κανόνες ποὺ κατασκευάστηκαν αὐθαίρετα,, π.χ. χθὲς συνάντησα τὸ Δήμαρχο (τὸ φίλο, τὸ Σύμβουλο κλπ. κλπ.).
Τὸ γράμμα Ν εἶναι ὀργανικὸ καί, ὅταν τὸ κόβουμε, «πονάει»! Εἶναι σὰν νὰ κόβουμε τὸ δακτυλάκι μας..
Μπορεῖ σὲ πολλοὺς αὐτὸ νὰ φαίνεται μιὰ ἀσήμαντη γλωσσικὴ λεπτομέρεια, ὅμως δὲν εἶναι! Νὰ μὴν ξεχνοῦμε ὅτι «ἡ λεπτομέρεια κρατάει τὸν Παρθενῶνα»!
Ὁ νομπελίστας μας Ὀδυσσέας Ἐλύτης ἔγραψε κάποτε ἕνα ὡραῖο, εἰρωνικὸ κείμενο μὲ τίτλο «ΓΙΑ ΜΙΑΝ ΟΠΤΙΚΗ ΤΟΥ ΗΧΟΥ», ὅπου καταλήγει : «Κανένας Ἡρώδης δὲν θὰ τολμοῦσε νὰ διατάξει τέτοια γενοκτονία ὅπως αὐτὴ τοῦ τελικοῦ -Ν-, ἐκτὸς κι ἂν τοῦ’ λειπε ἡ ὀπτικὴ τοῦ ἤχου».
Ὁ Γ. Ρίτσος ἔγραψε ἐπίσης: «Καὶ οἱ λέξεις φλέβες εἶναι. Μέσα τους αἷμα κυλάει».
Δυστυχῶς, ὅμως, διαπιστώνουμε σήμερα ὅτι μετὰ τὸ νῦ, ἔρχεται καὶ ἡ σειρὰ τοῦ τελικοῦ σῖγμα (ς).
Κάποιοι δημοσιογράφοι ἄρχισαν μάλιστα στὰ κείμενά τους νὰ «κόβουν» ἀπὸ λέξεις τὸ τελικὸ «ς», ἐνῷ κάποιοι ἄλλοι τὸ κάνουν καὶ στὰ κανάλια τῆς ἑλληνικῆς τηλεόρασης. Συχνὰ ἀκοῦμε νὰ κακοποιεῖται ἡ γλῶσσα μας, ὅταν μερικοὶ συνηθίζουν νὰ λένε «ἡ μέθοδο» (ἀντὶ ἡ μέθοδος), ἡ «ὁδό» (ἀντὶ ἡ ὁδός), ὁ «ἐπικεφαλή» (ἀντὶ ὁ επικεφαλῆς), «ἡ πλήρη» (ἀντὶ ἡ πλήρης) ἔνταξη κλπ..
Καλλιεργεῖται ἔτσι αὐθαίρετα ἕνα ἀρνητικὸ γλωσσικὸ πρότυπο στοὺς νέους μας μὲ τὴν τεράστια δύναμη τῶν ΜΜΕ, ἐνῷ τὸ σχολεῖο εἶναι ἀνήμπορο νὰ ἀντιδράσει καὶ ἡ κοινωνία μας δέχεται παθητικὰ καὶ μοιραῖα τὴν ἐξέλιξη αὐτή.
Ἡ ἑνότητα τῆς Γλώσσας μὲ τὴ Σκέψη ὡς παράγοντας πολιτιστικῆς δημιουργίας
Ὅλα αὐτὰ δημιουργοῦν πολλὰ ἐρωτηματικὰ καὶ μεγάλη ἀνησυχία στοὺς συνειδητοποιημένους Ἕλληνες. Ἐξαντλεῖται πλέον ἡ ἀντοχὴ καὶ ἡ ἀνοχή τους, καθὼς συνεχίζεται ἡ κατάσταση αὐτὴ στὴν Ἑλλάδα, τὴ στιγμὴ ποὺ διεθνῶς μελετᾶται ἡ μοναδικὴ μουσικότητα τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας καὶ ὁ μεγάλος ἀντίκτυπός της στὴν πνευματικὴ διαύγεια τοῦ ἀνθρώπου.
Ὡς Ἕλληνες ἔχουμε χρέος να διαφυλάξουμε ὡς κόρη ὀφθαλμοῦ τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα καὶ νὰ ἀντισταθοῦμε στὴν κακοποίησή της.
Οὐσιαστικὰ βλάπτουμε τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό μας, κόβοντας τὸ τελικὸ «ν» καὶ τὸ τελικὸ «ς» ἀπὸ τὶς ἑλληνικὲς λέξεις, ἀφοῦ οἱ ἐπιστημονικὲς ἔρευνες ἀλλὰ καὶ ἡ σύγχρονη Ψυχιατρικὴ ἐπισημαίνουν ὅτι τὸ γράμμα «ν» διεγείρει τὸν ἐγκέφαλο θετικὰ καὶ ἐνεργοποιεῖ τὸν ἄνθρωπο νὰ σκέφτεται σωστά, ἐνῷ τὸ τελικὸ «ς» ἠρεμεῖ τὸν ἄνθρωπο.
Φαίνεται ὅτι οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες τὰ γνώριζαν ὅλα αὐτά, γι’ αὐτὸ καὶ διατηροῦσαν μὲ εὐλάβεια ὅλους τοὺς κανόνες τῆς γλώσσας καὶ τῆς σωστῆς ὁμιλίας. Δὲν εἶναι τυχαῖο τὸ γεγονὸς ὅτι μόνον ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες λέμε «Τὰ εἶπα μὲ τὸ νῦ καὶ μὲ τὸ σῖγμα» καὶ δὲν λέμε μὲ ἄλλα γράμματα, (παρ΄ ὅλο ποὺ ἔχουμε στὶς καταλήξεις τῶν λέξεων καὶ ἄλλα γράμματα), διότι τὸ νῦ ἐνεργοποιεῖ τὸ μυαλό μας νὰ σκεφθοῦμε σωστὰ καὶ τὸ σῖγμα ἠρεμεῖ τὴν ψυχή μας.
Ἡ σύγχρονη Ψυχογλωσσολογία δέχεται ὅτι ἡ γλῶσσα καὶ ἡ σκέψη γεννιοῦνται ταυτόχρονα, ἐξελίσσονται παράλληλα καὶ συνιστοῦν ἀνὰ πᾶσα στιγμὴ μιὰ ἀξεχώριστη ἑνότητα.
Ἡ γλῶσσα ἐνσαρκώνει τὴ σκέψη καὶ ἡ σκέψη οὐσιώνεται σὲ γλῶσσα. Εἶναι ἕνα νόμισμα μὲ τὶς δύο ὄψεις του.
Δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρχει ἡ μία πλευρὰ χωρὶς τὴν ἄλλη. Δὲν μποροῦσε νὰ ὑπάρξει Ἑλληνικὴ Σκέψη χωρὶς τὴν Ἑλληνικὴ Γλῶσσα. Εἶναι γεγονὸς ὅτι ἡ ποιότητα καὶ ποσότητα «καταγραφῶν» στὴ σκέψη προσδιορίζει καὶ τὸ νοητικὸ ἐπίπεδο κάθε λαοῦ.
Ἑπομένως καὶ τὸ νοητικὸ ἐπίπεδο καθορίζει καὶ τὴν ἱκανότητα τῆς δημιουργίας πολιτισμοῦ.
Τὸ ἑλληνικὸ ἀλφάβητο, στὴν πορεία τῶν χιλιάδων ἐτῶν τῆς ἱστορίας του, ἦταν ἀρχικὰ ἰδεογραφικό, στὴ συνέχεια ἐπινοήθηκε τὸ εἰκονογραφικό, ἔπειτα φθάσαμε στὸ γραμμογραφικό, κατόπιν στὸ συλλαβογραφικὸ (Γραμμικὴ Α καὶ Β) καὶ τέλος καθιερώθηκε τὸ ἰσχῦον σήμερα φθογγογραφικό, ποὺ εἶναι ἀξεπέραστο καὶ στὸ ὁποῖο ὀφείλεται ἡ δημιουργία τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας καὶ τοῦ ἑλληνικοῦ οἰκουμενικοῦ πολιτισμοῦ.
Γράφει ὁ δημοσιογράφος – ἐρευνητὴς Εὐθύμιος Χατζηϊωάννου
Πηγή: Ελληνική Γνώμη, Ενωμένη Ρωμηοσύνη
