Το NATO (Νοrth Αtlantic Τreaty Οrganizatiοn), γνωστό και ως Βορειοατλαντική Συμμαχία, είναι η στρατιωτική αμυντική συμμαχία χωρών της Δύσης, με προεξάρχουσα την Αμερική, που ιδρύθηκε τον Απρίλιο του 1949. Την εποχή εκείνη, μαζί με το Δόγμα Τρούμαν και το Σχέδιο Μάρσαλ, αποτέλεσαν τους πυλώνες της αμερικανικής εξωτερικής και αμυντικής πολίτικης για την ανάσχεση ή τον περιορισμό της Σοβιετικής απειλής, στα πλαίσια του «Ψυχρού Πολέμου».
Στη Συμμαχία, το 1952, προσχώρησαν Ελλάδα και Τουρκία. Μια κίνηση που, ενώ εκ πρώτης όψεως φάνηκε «σοφία», με την πάροδο του χρόνου αποδείχτηκε «πονηρία», μέσα από την προκλητική ευνοιοκρατία στο στρατιωτικό και πολιτικό κατεστημένο της Τουρκίας. Μπορούμε να ξεχάσουμε, τη «σιγήν ιχθύος» που τήρησε το NATO σε κρίσιμες στιγμές για την πατρίδα μας ; Δεν το ενόχλησε η δικτατορία του 1967, ούτε η εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο το 1974, ούτε η κρίση των Ιμίων το 1996. Τον Απρίλιο του 1999, στη Σύνοδο υπουργών Άμυνας του ΝΑΤΟ στην Ουάσιγκτον, με την επικύρωση της νέας δομής του, καταργήθηκαν τα εθνικά όρια ευθύνης των κρατών - μελών και καθιερώθηκε ο ενιαίος αμυντικός χώρος στα όρια της συμμαχίας. Προφανώς, σε αυτό το πνεύμα, εκδόθηκε το Π.Δ 242/1999 (ΦΕΚ 201 Α/30-9-1999), στο οποίο πέρασε για πρώτη φορά διάταξη (άρθρο 1 παρ. δ) όπου στις αρμοδιότητες του Λιμενικού Σώματος, προστέθηκαν και τα θαλάσσια σύνορα και έμμεσα έφυγαν από το Πολεμικό Ναυτικό. Η διάταξη αυτή, διατηρήθηκε και σε νεότερα νομοθετήματα όπως το Ν. 4150/2013 (ΦΕΚ 102 Α/29-4-2013) και το Π.Δ 103/2014 (ΦΕΚ 170 Α/28-8-2014).
Παρά το γεγονός ότι, στις 3 Δεκεμβρίου του 1989, Γκορμπατσόφ και Μπους ανακοίνωναν, από τη Μάλτα, το οριστικό τέλος του Ψυχρού Πολέμου και δέκα χρόνια μετά, το 1999, εισχωρούσαν σε αυτό, χώρες από το πρώην Ανατολικό Μπλοκ, το NATO δεν έμεινε χωρίς αντικείμενο. Ενεργοποίησε το άρθρο 2 του Καταστατικού του Χάρτη, που πρέσβευε την ικανοποίηση και άλλων αναγκών των συμμάχων, όπως πολιτική, τεχνική, κοινωνική, εκπαιδευτική και περιβαλλοντική συνεννόηση και συνεργασία.
Μετά το Σεπτέμβρη του 2001, ασχολείται και με την πάταξη της τρομοκρατίας και της θαλάσσιας πειρατείας. Από το καλοκαίρι του 2009 διεξάγει, και θα συνεχίσει μέχρι το τέλος του 2016, τη ναυτική επιχείρηση «Ocean Shield» για την προστασία των πλοίων τα οποία μεταφέρουν προμήθειες στην Αφρική, ως μέρος του Παγκόσμιου Επισιτιστικού Προγράμματος.
Από το καλοκαίρι του 2015, με αφορμή το ‘’προσφυγικό’’ στο Αιγαίο, ξεκίνησε το «μαγείρεμα» από Αμερική, Γερμανία και Τουρκία για την εμπλοκή του και σ’ αυτό.
Ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζαν - Κλοντ Γιούνκερ, έθεσε στην αρχή στην Ευρωβουλή ως δεδομένο ότι θα υπάρξουν κοινές ελληνοτουρκικές περιπολίες στο Αιγαίο ώστε να εποπτεύονται τα θαλάσσια σύνορα χωρίς να διευκρινίσει από ποιους. Tα θαλάσσια σύνορα της Ελλάδος είναι συγχρόνως και τα ανατολικά θαλάσσια σύνορα της ΕΕ. Συνεπώς, οι μόνες κοινές περιπολίες σε αυτά, μπορεί να γίνονται μόνο από τις Ελληνικές Αρχές και ενδεχομένως με αυτές των χωρών - μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κάτι τέτοιο όμως δεν εξυπηρετούσε την Τουρκία.
Μετά, πήρε τη σκυτάλη ο εκπρόσωπος της Γερμανικής Βουλής, και σε δηλώσεις του, αναφέρθηκε στην ανάγκη ύπαρξης «συντεταγμένης» κατάστασης στο Αιγαίο για την αντιμετώπιση του προσφυγικού.
Το προσχέδιο της πρότασης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, εξυπηρετώντας τα ύποπτα παιχνίδια των Γερμανών στο Αιγαίο ανέφερε: «Η Τουρκία σκοπεύει να ενισχύσει την αναχαιτιστική δυνατότητα της τουρκικής Ακτοφυλακής, κυρίως αναβαθμίζοντας τον εξοπλισμό επιτήρησης, αυξάνοντας τις περιπολίες και τη δυνατότητα έρευνας και διάσωσης και ενισχύοντας τη συνεργασία με την Ελληνική Ακτοφυλακή». Βεβαίως, η ελληνική κυβέρνηση, με ανακοίνωση του ΥΠΕΞ στις 13 Οκτωβρίου 2015, απέρριψε την πρόταση για κοινές ελληνοτουρκικές περιπολίες στο Αιγαίο αλλά… η Τουρκία καραδοκούσε…
Έτσι, από τις κοινές δηλώσεις της Αγκελα Μέρκελ και του Αχμέτ Νταβούτογλου, στην Άγκυρα (8-2-2016), πληροφορηθήκαμε ότι η Γερμανία και η Τουρκία προωθούν σχέδιο ενεργοποίησης του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, προκειμένου να ελεγχθούν οι προσφυγικές ροές.
Δεν πέρασαν λίγες μέρες, και οι υπουργοί Άμυνας του ΝΑΤΟ, επικύρωσαν (11-2-2016), έπειτα από σχετικό αίτημα της Γερμανίας, της Ελλάδας (;) και της Τουρκίας, την εμπλοκή του ΝΑΤΟ στην ανάσχεση της παράνομης διακίνησης ανθρώπων και παράνομης μετανάστευσης στη θαλάσσια περιοχή του Αιγαίου. Ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ δήλωσε χαρακτηριστικά : «Συμφωνήσαμε ότι το ΝΑΤΟ θα παράσχει υποστήριξη για να βοηθήσει στην προσφυγική και μεταναστευτική κρίση. Η συμφωνία βασίζεται σε κοινό αίτημα της Γερμανίας, της Ελλάδας και της Τουρκίας. Στόχος είναι να συμμετέχουμε στις διεθνείς προσπάθειες για την ανάσχεση της παράνομης διακίνησης και παράνομης μετανάστευσης στο Αιγαίο».
Μήπως, τώρα αρχίζουν τα δύσκολα για την Ελλάδα στο Αιγαίο ;
Αλεξανδρούπολη Φεβρουάριος 2016
ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
Υποναύαρχος Λ.Σ (ε.α)
Χαιρετίζω καί ἀπό τήν πλευρά μου ἀλλά καί ἐκ μέρους τῆς Ἑστίας Πατερικῶν Μελετῶν, τήν συγκέντρωση αὐτή. Μέσα στή διαφορετικότητα πού μᾶς διακρίνει, βρεθήκαμε σήμερα ὅλοι οἱ σύλλογοι, φορεῖς, ὀργανώσεις καὶ σωματεῖα, γιά νά διεκδικήσουμε δημοκρατικά αὐτά πού μᾶς ἑνώνουν. Μᾶς ἑνώνει ἕνας κοινός σκοπός. Θέλουμε νά ζήσουμε ἐλεύθεροι σάν Ἕλληνες στήν γενέτειρα τῆς Δημοκρατίας!
ΟΜΙΛΙΑ-ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΕΣΤΙΑΣ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ-ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ
ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ ΣΤΙΣ 7 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2016.
(ΥΠΟ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΧΙΩΤΑΚΑΚΟΥ, ΔΙΔΑΚΤΟΡΟΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΚΗΣ ΠΑΝ/ΜΙΟΥ ΜΑΝΤΣΕΣΤΕΡ).
Χαιρετίζω καί ἀπό τήν πλευρά μου ἀλλά καί ἐκ μέρους τῆς Ἑστίας Πατερικῶν Μελετῶν, τήν συγκέντρωση αὐτή. Μέσα στή διαφορετικότητα πού μᾶς διακρίνει, βρεθήκαμε σήμερα ὅλοι οἱ σύλλογοι, φορεῖς, ὀργανώσεις καὶ σωματεῖα, γιά νά διεκδικήσουμε δημοκρατικά αὐτά πού μᾶς ἑνώνουν. Μᾶς ἑνώνει ἕνας κοινός σκοπός. Θέλουμε νά ζήσουμε ἐλεύθεροι σάν Ἕλληνες στήν γενέτειρα τῆς Δημοκρατίας!
Θέλουμε λοιπόν νά ζήσουμε ἐλεύθεροι! Καί τί μᾶς ἐμποδίζει σέ αὐτό; Μία κάρτα; Ἕνα τσιπάκι; Ἡ τεχνολογία; Ὄχι. Οἱ ἐφαρμογές τῆς προηγμένης τεχνολογίας σήμερα σώζουν, τρέφουν καί ἑνώνουν ἑκατομμύρια ἀνθρώπους σέ ὅλο τόν πλανήτη. Δέν εἶναι τό μαχαίρι πού κάνει τόν ἐγκληματία, μέ τό μαχαίρι μπορεῖς νά κόψεις τό ψωμί, μπορεῖς καί νά σκοτώσεις καί νά πᾶς καί φυλακή!
Σέ αὐτή λοιπόν τή φυλακή, τήν ἠλεκτρονική φυλακή πού ἐπιβάλλει τό φακέλωμα τῆς κάρτας τοῦ πολίτη ΛΕΜΕ ΟΧΙ καί κάνουμε ἔκκληση στήν παροῦσα κυβέρνηση ἡ ὁποία ἔχει δώσει ἀγῶνες κατά τήν ἰδιαίτερη ἰδεολογία της ἐνάντια στό φακέλωμα, νά ἀναλάβει τίς εὐθύνες της καί νά πεῖ μαζί μας τό ΟΧΙ.
Ἅς δοῦμε ὅμως, ποιές εἶναι οἱ δυνατότητες τῆς τεχνολογίας σήμερα; Ἔχουμε διοργανώσει πολύωρες ἡμερίδες, ἔχουμε παραστεῖ σέ διάφορες ἐκδηλώσεις, ὁμιλίες, συνέδρια, ραδιοφωνικές καί τηλεοπτικές ἐκπομπές κατά τήν τελευταία δεκαετία. Τό ἔχουμε ἐξαντλήσει τό θέμα.
Ἔχουμε τήν δυνατότητα νά ξεκινήσουμε ἀπό μία ἁπλῆ κάρτα πού θά φέρει ἕνα τσιπάκι μέ κύκλωμα RFID. Αὐτό θά δίνει τήν δυνατότητα ἀποθήκευσης ὅλων τῶν προσωπικῶν μας δεδομένων. Τή δυνατότητα ἠλεκτρονικῆς ταυτοποίησης καί σύνδεσης μέ μία ἤ πολλές βάσεις δεδομένων πού θά ἀποθηκεύουν τά ΠΑΝΤΑ γιά ἐμᾶς . Ἀπό καταναλωτικές ἤ διατροφικές προτιμήσεις, συναλλαγές, οἰκονομικά καί περιουσιακά στοιχεῖα, ἱστορικό ὑγείας, φαρμακευτικῆς περίθαλψης καί ἀγωγῆς, βιομετρικά στοιχεῖα, DNA, ἰριδόγραμμα, ἑκατοντάδες σημεῖα τοῦ προσώπου μας πού θά ἐπεξεργάζονται προηγμένοι ἀλγόριθμοι καί θά ὑπολογίζουν μέ συσχετισμούς ἄν εἴμαστε θλιμμένοι, χαρούμενοι ἤ προβληματισμένοι … τελειωμό δέν ἔχει … θά θαύμαζε καί ὁ ἴδιος ὁ Ὄργουελ !
Ὑπάρχει ὅμως ἀσφάλεια; Εἶναι ἀσφαλῆ τά προσωπικά μας δεδομένα, εἴτε τῆς κάρτας, εἴτε τοῦ συστήματος πού θά τήν ὑποστηρίζει; Εἶναι γνωστές οἱ ἐπιτυχεῖς ἐπιθέσεις ὑποκλοπῆς στοιχείων πιστωτικῶν καρτῶν ἀπό τούς λεγόμενους χάκερς, ὅπου ἐκλάπησαν δίς εὐρώ, ἐπιτυχεῖς ἐπιθέσεις στόν ἴδιο τό Λευκό Οἶκο, στήν Βουλή τῶν Ἑλλήνων καί σέ ἕνα σωρό ἄλλους κυβερνητικούς ὀργανισμούς πού στατιστικά βρίσκονται παγκοσμίως στίς προτεραιότητες τῶν χάκερς. Λίγο πιό κάτω ἀπό ἐδῶ πού εἴμαστε, ἀλλοδαπός πούλαγε στό ἀντίτιμο τῶν 60 Εὐρώ, DVD μέ τά στοιχεῖα ΟΛΩΝ τῶν φορολογουμένων πολιτῶν τοῦ TAXIS NET. Αὔριο ἄραγε τί θά ἔχουν τήν δυνατότητα νά πουλᾶνε στήν Ὁμόνοια σέ ἕνα DVD ἔχοντας ἑνοποιήσει ὅλες τίς βάσεις δεδομένων;. ΟΛΗ ΜΑΣ τή ΖΩΗ; Γιατί λοιπόν ἰσχυρίζονται οἱ δῆθεν εἰδικοί τῆς Κάρτας τοῦ Πολίτη καί οἱ κυβερνῶντες πού τούς ἀκοῦν ὅτι τά δεδομένα μας θά εἶναι προστατευμένα; Ἔχουμε ἀκόμα δεκάδες μαρτυρίες συστημάτων πού εὐκολότατα ὑποκλέπτουν τίς ἀνέπαφες πιστωτικές κάρτες τύπουRFID καί τά POS (τά μηχανάκια πού χρησιμοποιοῦνται γιά συναλλαγές).
Μήν ἀκοῦτε ὅμως τί λέω ἐγώ. Ἀκοῦστε δηλώσεις νῦν καί πρώην Δντῶν τῆς NSA (τῆς Ἐθνικῆς Ὑπηρεσίας Ἀσφαλείας τῶν ΗΠΑ)
«Δέν ὑφίσταται πλέον ἡ ἔννοια ἀσφάλεια. Οἱ πλέον ἐξελιγμένοι ἀντίπαλοι (χάκερς δηλ) πρόκειται νά παραμένουν ἀπαρατήρητοι στά δίκτυά μας».
«Ἡ Κίνα καί ἕνα-δυό ἄλλες χῶρες ἔχουν τήν ἱκανότητα νά πραγματοποιήσουν ἐπιτυχημένες κακόβουλες ἐπιθέσεις πού θά ἔχουν σάν ἀποτέλεσμα νά κλείσουν τό ἠλεκτρικό δίκτυο, νά προξενήσουν δηλαδή blackout ἤ καί σέ ἄλλα συστήματα τῶν ΗΠΑ».
Ἑπομένως ἐμεῖς στήν Ἑλλάδα τῆς κρίσης, τῶν ἀντισυνταγματικῶν μνημονίων τῆς ἐσχάτης προδοσίας καίἐξαθλίωσης τή στιγμή μάλιστα πού χάνουμε πρός τό ἐξωτερικό πολλά ἀπό τά νέα παιδιά μας - ἀξιόλογους ἐπιστήμονες – γιά ἐργασία, θά φτιάξουμε πιό ἀσφαλῆ συστήματα καί ἀπό τούς Ἀμερικάνους; Μήπως θά πᾶμε καί στό φεγγάρι;;
Ξεκινᾶμε ἀπό κάρτα RFID καί καταλήγουμε στό ἐμφύτευμα . Στήν ἀρχή μιλᾶμε γιά ἐμφύτευμα ἑνός ἁπλοῦ μηχανισμοῦ καί στή συνέχεια μηχανισμοῦ δυνατοτήτων ἀνάλογου ἑνός smartphone ἤ ταμπλέτας, διασυνδεδεμένου μάλιστα μέ τόν ἐγκέφαλό μας καί μέ τά ζωτικά μας ὄργανα … καί δέν θά χρειάζεται μπαταρία γιά νά λειτουργεῖ, θά εἶναι αὐτόνομο. Ἡ τεχνολογία αὐτή ὑπάρχει σήμερα.
Ὅλο αὐτό τό σύστημα Π-Α-Ν-Ω Μ-Α-Σ θά εἶναι πάντα ἐνεργοποιημένο, ὥστε νά εἴμαστε βιοχημικά καί ἠλεκτρονικά on line μέ συστήματα κατευθυνόμενα καί διαχειριζόμενα κατά βούληση ἀπό τρίτους, τρίτους ἀμφιβόλου ἠθικῆς καί ἀξιοπιστίας. Καί αὐτό προτοῦ μιλήσουμε γιά τή ζημιά πού μπορεῖ νά γίνει ἀπό τούς γνωστούς χάκερς τοῦ ἠλεκτρονικοῦ ἐγκλήματος πού προαναφέραμε.
Φανταστεῖτε ἄν ἕνας κακόβουλος χρήστης, ἕνας χάκερ, μπορεῖ νά ἐπιτεθεῖ, νά ὑποκλέψει, νά διαγράψει, νά ἐπαναπρογραμματίσει, νά προσθέσει ἤ νά ἀφαιρέσει κάτι ἀπό τά προσωπικά μας δεδομένα σέ μία κάρτα ἤ σέ ἕνα computer, τί μπορεῖ νά κάνει πλέον στό ἴδιο μας τό σῶμα; Ἀκριβῶς, καλά τό σκεφθήκατε. Νά τό ἐκβιάσει ἤ ἀκόμα καί νά τό θανατώσει.
Κάποτε μᾶς λέγανε γραφικούς ὅταν λέγαμε αὐτά, ἐδῶ καί δέκα περίπου χρόνια. Ὅμως ἔρχονται τώρα καί μᾶς ἐπαληθεύουν ἀπό μόνοι τους:
Τουλάχιστον 5 τηλεοπτικές ἐκπομπές ἔχουν ἀναφερθεῖ μόλις τούς τελευταίους 3 μῆνες γιά τήν ἐπικείμενη χρήση RFID καρτῶν ἤ RFID ἐμφυτευμάτων. Τά προσωπεῖα ἀρχίζουν νά πέφτουν πλέον .
Ὁ Κός Κουρουμπλῆς ἀπό τό βῆμα τῆς Βουλῆς ἀλλά καί σέ τηλεοπτικές ἐκπομπές, μίλησε ἀνοικτά γιά τήν ἀνάγκη ἄμεσων ἐνεργειῶν ἠλεκτρονικῆς δια-συνδεσιμότητας τῶν βάσεων δεδομένων.
Παρόλο ὅμως πού πέφτουν ἀπροκάλυπτα τά προσωπεῖα, συνεχίζεται ἡ παράλληλη διπροσωπία μεθοδευμένα γιά νά θολώνει τά νερά. Σέ ἀποτυχημένο μας αἴτημα νά δοῦμε τόν κο Κουρουμπλή αὐτοπροσώπως, οἱ ἐκπρόσωποί του πού μᾶς δέχτηκαν μᾶς ἔλεγαν χαρακτηριστικά ὅτι «ἡ κάρτα πιθανότατα θά εἶναι ἕνα ἁπλό πλαστικό ἔγγραφο καί ἄν ἔχει κάτι ἄλλο θά πρέπει νά δώσουμε χρόνο στήν Κυβέρνηση νά μελετήσει τά τεχνικά της χαρακτηριστικά. (Μά πρίν μία ἑβδομάδα ἄλλα ἔλεγε δημόσια ὁ κος Κουρουμπλῆς ἀνταποκριθήκαμε ἐμεῖς - λές καί ἡ διασυνδεσιμότητα τῶν ἠλεκτρονικῶν βάσεων δεδομένων γίνεται μέ χαρτιά ἤ μέ πλαστικό;). Συνεχίζονται δηλαδή οἱ ἴδιοι ψευδεῖς καθησυχασμοί τοῦ 2010, ὅπου κυβερνητικοί ἐκπρόσωποι διαβεβαίωναν τίς Συνοδικές ἐπιτροπές τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τῶν Νομοκανονικῶν Ζητημάτων καί τῶν Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων, ὅτι ἡ κάρτα τοῦ Πολίτη δέν θά περιέχει τίποτε ἀπό αὐτά - οὔτε κάν γραμμικό κώδικα τό περίφημο barcode. Ἔ, δέν πέρασε μία ἑβδομάδα καί τό ἄλλαξαν 180 μοῖρες τότε καί ἐπί κυρίου Ραγκούση.
Μήπως κάποιος μᾶς δουλεύει; Θέλουν δηλαδή κάποιοι νά παραδώσουμε τά δικαιώματά μας, τήν ζωή μας ὅλοι ΣΤΗΝ ΑΝΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ;
Γιατί αὐτή ἡ διπροσωπία; Γιατί αὐτή ἡ εὔκολη ἀλλαγή πλεύσης 180 μοιρῶν; Δηλώνει ἀξιοπιστία αὐτή ἡ συμπεριφορά ἀπό τό 2010 μέχρι σήμερα; Θά ἐμπιστευτοῦμε ὅλο τόν ἰδιωτικό μας βίο καί τά προσωπικά μας δεδομένα, τήν ἴδια μας τήν ἐλευθερία σκέψης, βούλησης καί δικαιώματος τῆς ζωῆς μας στήν ἀναξιοπιστία;
Γνωρίζετε ὅτι στήν Μ . Βρεττανία ΔΕΝ ἔχουν κάν ἔντυπη ταυτότητα μέχρι σήμερα. Καί τό σχετικό νομοσχέδιο πού πῆγε νά εἰσαχθεῖ γιά τήν καθ΄όλα νέα ΚτΠ ἐκεῖ ἀκυρώθηκε, καί μάλιστα βάσει τῆς συλλογῆς 11.000 ὑπογραφῶν (ἐπί πληθυσμοῦ 65εκ). Ἐμεῖς ἔχουμε συγκεντρώσει 100.000 ὑπογραφές ἐπί πληθυσμοῦ 10 ἐκ, δηλ 65 φορές περισσότερες καί δέν φαίνονται νά συγκινοῦνται οἱ δημοκράτες τῆς χώρας μας. Γιά νά μήν ποῦμε γιά τίς 2 διαβουλεύσεις πού ἔχουν γίνει μέχρι τώρα πού στήν συντριπτική τους πλειοψηφία κατά τό 80-90% εἶπαν ΟΧΙ στήν κάρτα. Σᾶς θυμίζει τίποτα αὐτό; Μήπως τό περίφημο δημοψήφισμα πού τό ΟΧΙ ἔγινε ΝΑΙ; Μέσα δηλαδή στήν στρατηγική τῶν τελευταίων κυβερνήσεων, σήμερα «ἔτσι» - αὔριο «γιουβέτσι»;
Ὁ κος Παπανδρέου ὅταν ἀνακοίνωσε στήν ΔΕΘ τό 2010 τήν κάρτα τοῦ Πολίτη εἶπε ὅτι ἡ κάρτα θά δώσει στόν πολίτη δικαίωμα στήν σύνταξη, στήν ἐκπαίδευση, στήν ὑγεία. Δηλαδή τό Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος δέν δίνει τό Δικαίωμα στόν πολίτη σέ ὅλα αὐτά καί σέ ἄλλα τόσα; Τήν κάρτα περιμέναμε;;
Ὁ κος Κουρουμπλής δήλωσε ἀκόμα ὅτι ἡ κάρτα τοῦ Πολίτη θά ἔρθει σέ σύγκρουση μέ τήν πολυνομία καί τήν γραφειοκρατία. Ὅτι θά πραγματοποιήσει τήν «ὑλοποίηση τῶν δημοκρατικῶν θεσμῶν πού θά δίνει δύναμη στόν πολίτη νά ἐλέγχει οὐσιαστικά τήν ἐξουσία». Μά … εἶναι δυνατόν, τί ἀκοῦνε τά αὐτιά μας; Ὑπάρχει ἔστω καί ἕνας Ἕλληνας πού νά πιστεύει ὅτι ὅλα αὐτά γίνονται γιά νά ἐλέγξουμε ἐσεῖς καί ἐγώ τήν ἐξουσία;
Ἀλλά ἅς μᾶς δώσει τήν ἀπάντηση σέ ὅλα αὐτά ὁ πρώην Πρωθυπουργός τῆς Μ. Βρεττανίας κος David Cameron καί o ἀναπληρωτής του κος Nick Clegg, πού ὡς ἀντιπολίτευση παλαιότερα εἶχαν πεῖ ὅτι ἐμεῖς θά καταργήσουμε τό νομοσχέδιο τῆς κάρτας, καί ὡς κυβέρνηση κράτησαν τίς δεσμεύσεις τους καί τό Ε-Κ-Α-Ν-Α-Ν. Ὁ ἴδιος ὁ κος πρωθυπουργός, ὁ κος Τσίπρας εἶχε πεῖ τό 2013 «Εἴμαστε ἄνθρωποι καί ΟΧΙ ἀριθμοί» καί ὡς ἀντιπολίτευση εἶχε ὑποβάλει καί ἐπερώτηση στή Βουλή γιά τήν Κάρτα τοῦ πολίτη. Γιατί δέν τό κάνει καί ὁ ἴδιος πράξη;
Ἀκοῦστε ὅμως τί εἶπαν οἱ κ Cameron καί Clegg:
«Α ὐ τή ἡ κυβέρνηση κατήργησε τό πανάκ ριβο καί ἀ διάκριτα προσβλητικό πρόγραμμα τ ῶ ν ἠ λεκτρονικ ῶ ν ταυτοτήτων , κατέστρεψε ὁ ριστικά τίς βάσεις δεδομένων τ ῶ ν ταυτοτήτων, ἀ ποκαθιστώντας ἔ τσι τίς πολιτικές ἐ λευθερίες τ ῶ ν πολιτ ῶ ν» .
Πῶς σᾶς φαίνεται σάν ἀπάντηση; Νά συνεχίσω; Ἔχει καί ἄλλα !
Μίλησαν γιά τήν καταπάτηση τ ῶ ν ἀ νθρωπίνων δικαιωμάτων (μέσω τῆς κάρτας).
Ὅτι ἡ κάρτα δέν θά λύσει κανένα πρόβλημα , οὔτε θά μειώσει τήν ἐγκληματικότητα οὔτε τήν παράνομη μετανάστευση.
Ὅτι στοιχε ῖ α προσωπικ ῶ ν πληροφορι ῶ ν πού εἶναι σήμερα ὑπό τόν ἔλεγχο τοῦ κάθε ἰδιώτη θά ἔχουν περάσει στόν ἔλεγχο τῆς πολιτείας.
Ὅτι ἀποτελεῖ (ἡ κάρτα) μία ἀ θέμιτη σπατάλη , (ὑπερβολικά μεγάλο κόστος) καί μάλιστα τήν ὥρα πού εἴμαστε σχεδόν ἄφραγκοι…. Σημ – Δέν μοῦ λέτε, ἐμεῖς στήν Ἑλλάδα εἴμαστε ἄφραγκοι λιγότερο ἤ περισσότερο ἄφραγκοι ἀπό τή Βρετανία;
Γιά αὐτούς δέ πού θά ἀρνηθοῦν νά παραλάβουν τήν κάρτα, ἡ κυβέρνηση – σέ αὐτό τό σχόλιο ὁ κος Cameron ἦταν ἀκόμα ἀντιπολιτευόμενος - ἐξέταζε τό ἐνδεχόμενο νά ἐπιβάλει χρηματικές ποινές ἤ χρηματικές ἐπιβαρύνσεις ὅταν θά συναλλάσσονται μέ δημόσιες ὑπηρεσίες ἄνευ κάρτας καί τίς ἀποκαλεῖ ΤΑΚΤΙΚΕΣ ΕΚΦΟΒΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΑΘΩΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ .
Τί νά σᾶς πῶ; Μήπως οἱ ἄνθρωποι αὐτοί ἀκούγονται πιό Ἕλληνες καί πιό Ὀρθόδοξοι ἀπό ἐμᾶς τούς ἴδιους;
Στή Γερμανία, ἡ πρώτη μορφή ταυτότητας καί μάλιστα ἀκόμα καί ἠλεκτρονικοῦ φακελώματος παρουσιάστηκε ἐπί τῶν Ναζί γιά τήν ταυτοποίηση τῶν πολιτῶν πού ἦταν Ἑβραῖοι στό θρήσκευμα μέ σκοπό τήν ὀργάνωση τοῦ φρικτοῦ ὁλοκαυτώματος.
Μήπως μέ τήν κάρτα τοῦ πολίτη ἐμεῖς σήμερα ὑποθάλπουμε ἕνα νέο Ἄουσβιτς; Ἄραγε ὅποιος διαφωνεῖ μέ τήν ἑκάστοτε «κυβέρνηση» γιά τό ὁποιοδήποτε θέμα θά ὁδηγεῖται σέ μοντέρνα κρεματόρια; Καί σήμερα ἅς ποῦμε Δημοκρατία ἔστω καί σέ εἰσαγωγικά. Αὔριο ποιός μοῦ ἐγγυᾶται ὅτι δέν θά ἔχουμε ἕνα ὀλιγαρχικό καθεστώς; Μία δικτατορία πού ἡ χούντα ἤ ὁ Σαντάμ θά εἶναι μπροστά τους παιδική χορωδία ;;; Τί ὅπλο θά παραδώσετε στά χέρια τους κε Πρωθυπουργέ; Ἔχουμε καί ἔχετε μεγάλη εὐθύνη σήμερα. Σταματῆστε προτοῦ εἶναι πολύ ἀργά γιά τήν Ἑλλάδα !
Ἀλλά αὐτό πού ἐξαγριώνει ἴσως περισσότερο ὅλων ἀπό τίς δηλώσεις τοῦ κου ὑπουργοῦ εἶναι ὅτι « …θά περιορίσουμε τά φαινόμενα τῆς φοροδιαφυγῆς, τῆς φοροκλοπῆς κλπ» ὅτι «θά μποροῦσε ἡ χώρα νά μήν εἶχε ὑποστεῖ τίς φοβερές συνέπειες τῶν μνημονίων ἄν πρίν 10 χρόνια αὐτή ἡ προσπάθεια (δηλ τῆς κάρτας τοῦ πολίτη) εἶχε ἤδη ὁλοκληρωθεῖ.
Ὅταν ὁ ἴδιος ὁμολογεῖ ὅτι τά κονδύλια πού ἔχουν μέχρι τώρα ἐπενδυθεῖ γιά τήν ΚτΠ ἀνέρχονται στά 7 δις, ποσό ἀνάλογο τοῦ κόστους διοργάνωσης τῶν Ὀλυμπιακῶν ἀγώνων (8.5 δις). Ὅταν ὑπολογίζεται ὅτι τουλάχιστον στά 155 δις ἀνέρχονται μερικά ἀπό τά πιό γνωστά σκάνδαλα. Μόνο τό σκάνδαλο τοῦ χρηματιστηρίου ἀνέρχεται περί τά 129 δις εὐρώ. Γιά τί νά μιλήσουμε, γιά SIEMENS, λίστα Λαγκάρτ, μίζες, δολιοφθορά καί κατάχρηση κονδυλίων τῶν Δημόσιων ἔργων; κατασκευή τοῦ νέου ἀεροδρομίου, ἐθνικῶν ὁδῶν .. ἡ λίστα δέν ἔχει τέλος δέν εἶναι μόνη ἡ Λαγγάρτ!Ἔβαλαν ἕνα πρώην ὑπουργό στή φυλακή, σέ μεγάλη ἡλικία τώρα πού δέν τόν ἔχουν ἀνάγκη καί κάτι τρέχει στά γύφτικα. Γιατί δέν μποροῦν νά ἐπιστραφοῦν ὅλα αὐτά τά λεηλατηθέντα χρήματα πίσω στόν Ἑλληνικό λαό; Καί αὐτά τά 155 δίς εἶναι τά δῆθεν γνωστά … ἄραγε νά εἶναι τό πραγματικό νούμερο, 200, 300, 400 δις; Τί λέμε; Ὅλους αὐτούς ἡ πάταξη τῆς γραφειοκρατίας καί τῆς φοροδιαφυγῆς καί δολιοφθορᾶς δέν τούς πιάνει; Κατά τά ἄλλα κατά τόν κύριο Ὑπουργό, ἄν τό μέτρο τῆς κάρτας τοῦ πολίτη εἶχε ἐφαρμοστεῖ θά εἴχαμε ἀποφύγει καί τά μνημόνια !!!
Καί καλά ὅλα αὐτά, ἐάν ἐφαρμοζόταν ἡ δικαιοσύνη θά μποροῦσαν νά ἐπιστραφοῦν τά κλεμμένα, καί νά εἴχαμε ἀποπληρώσει ἄμεσα τό χρέος μας (350 δίς) καί νά εἴχαμε ἀποδεσμευτεῖ μία γιά πάντα ἀπό τήν ἐσχάτη προδοσία τῶν μνημονίων. Γιά νά μήν μιλήσουμε γιά τίς ἀποζημιώσεις τοῦ Β΄ Παγκοσμίου πολέμου πού ἀνέρχονται σέ 300 δις καί κατά ἐκτιμήσεις ἄλλων σέ 1,200 δις (1,2 τρις) !!!
Ἀλλά .. μόνον ἐκεῖ βασίζεται μία οἰκονομία; Στήν πάταξη τῆς φοροδιαφυγῆς; Ποῦ εἶναι ἡ ἀνάπτυξη; Ἔχει ἡ Ἑλλάδα πετρέλαιο; Καθηγητής Παν/μίου Κρήτης ἰσχυρίζεται ὅτι ὁ ὀρυκτός πλοῦτος τῆς Ἑλλάδας ὑπερβαίνει τά 2.3 τρις !!! Ὁ πρώην πρωθυπουργός κος Γ. Παπανδρέου, τόν Δεκέμβριο τοῦ 2009 δήλωνε τήν Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2009 ὅτι «Στήν Ἑλλάδα δέν ἔχουμε πετρέλαιο ἤ τό πετρέλαιο πού ἔχουμε εἶναι πολύ λίγο». Ἐσεῖς ποιόν θά πιστεύατε;;;
Καί … ἡ κάρτα τοῦ πολίτη εἶναι μόνο ἡ ἀρχή . Σύντομα θά μᾶς ὁδηγήσουν στήν ἀχρήματη κοινωνία , στήν κατάργηση τῶν μετρητῶν ἀφοῦ ἡ κάρτα θά εἶναι καί τό πορτοφόλι μας.
Τά μετρητά συνιστοῦν βέβαιες καί ἐκκαθαρισμένες ἀπαιτήσεις ἔναντι τῆς Κεντρικῆς Τράπεζας. Ἡ ἔκδοση νομίμου χρήματος ἀποτελεῖ ἔκφραση Νομισματικῆς Κυριαρχίας τοῦ Κράτους καί δέν μπορεῖ νά ἐκχωρηθεῖ στίς ἰδιωτικές Τράπεζες. Τό Νόμιμο Χρῆμα προστατεύεται ρητῶς ἀπό τό Σύνταγμα, τό Ἐθνικό καί τό Εὐρωπαϊκό Δίκαιο. Ἀντιθέτως, τό πλαστικό χρῆμα δέν παρέχει ἰσοδύναμες νομικές ἐγγυήσεις. Οἱ καταθέσεις –ἀκόμη καί στίς προηγμένες χῶρες – ἔχουν ἕνα βαθμό ἐπισφαλείας ἀφοῦ ἡ ἀξία τους ὑπερβαίνει τήν ἀξία τοῦ πραγματικοῦ χρήματος.
Μέ τήν κατάργηση τῶν μετρητῶν ἠλεκτρονικό χρῆμα = ἀέρας κοπανιστός.
Καί φτάνουμε τέλος στό μή «δύναται ἀγορᾶσαι κανείς ἤ πωλῆσαι»
Θά ἀποτελοῦσε μεγάλη ἀνορθογραφία νά μήν μιλήσουμε καί ὡς Χριστιανοί Ὀρθόδοξοι, ἰδιαίτερα μάλιστα ἐκπροσωπώντας σήμερα καί τήν Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν, πού ἀποτελοῦμε τήν συντριπτική πλειονότητα στήν Ἑλλάδα ἀπό τήν μία, τήν συντριπτική δέ μειονότητα στήν Εὐρώπη ἀπό τήν ἄλλη. Ζητοῦμε ἀπό τό κράτος, νά προστατέψει ἐμᾶς καί τά πιστεύω μας εἴτε μέ τήν λογική της πλειονότητας, εἴτε μέ τήν λογική τῆς μειονότητας – ὅποιο τούς βολεύει! - μιᾶς καί γιά τό τελευταῖο δείχνει νά ἔχει ἰδιαίτερη εὐαισθησία (ἀλλά σέ ἄλλες ὁμάδες).
Ὤς Ὀρθόδοξοι, πιστεύουμε ὅτι ὅλο αὐτό τό μέτρο τῆς κάρτας τοῦ Πολίτη παραπέμπει στήν Ἀποκάλυψη, εἴτε μέ τήν παρουσία τοῦ δυσωνύμου 666 στήν κάρτα, εἴτε ὄχι. Κανείς δέν θά μπορεῖ νά ἀγοράσει ἤ νά πωλήσει χωρίς αὐτή. Κανείς δέν θά μπορεῖ νά ἔχει πρόσβαση στήν ὑγεία ἤ τήν «Δικαιοσύνη» χωρίς αὐτήν. Κανείς δέν θά μπορεῖ νά ἐργαστεῖ χωρίς αὐτήν. Πέραν τῆς Θεόσδοτης ἐλευθερίας πού μᾶς δόθηκε ἀπό τόν ἴδιο τόν Χριστό μας , ἡ ΕΚΟΥΣΙΑ συμμετοχή μας σέ αὐτό τό σύστημα πού θά ὁδηγήσει ΚΑΙ στό σφράγισμα εἶναι τελείως βδελυγματική καί ἀσύμβατη μέ τήν Ὀρθόδοξη πίστη μας ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΖΩΗΣ ΜΑΣ . Καί ἄν δέν σᾶς πείθουμε ἐμεῖς, κλείνοντας θά σᾶς διαβάσω μικρό ἀπόσπασμα ἀπό χειρόγραφο τοῦ νεοκαταταχθέντος Ἁγίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου. Ὁ Ἅγιος καί φωτισμένος Γέροντας πού ἀγαπήθηκε ἤδη ἐν ζωῇ ἀπό δεκάδες χιλιάδες ἀνθρώπους πού τόν γνώρισαν, ἐκ τῶν ὁποίων ἀρκετοί εἴμαστε σήμερα ἐδῶ, εἴτε ἀπό ἑκατομμύρια ἄλλους πού ἐμπνεύσθηκαν ἀπό τήν ζωή του. Πόσους δέν βοήθησε, πόσα θαύματα δέν ἔκανε ἤδη ἐν ζωῇ, πόσοι πίστεψαν στόν Χριστό χάριν σέ αὐτόν. Τό ἄφησε ὡς χειρόγραφη γραπτή παρακαταθήκη μέ τόν γραφικό του χαρακτήρα γιά νά μήν ἀμφισβητηθεῖ ἀπό κανέναν ἡ γνησιότητα τῶν λεγομένων του.
Πίσω λοιπόν καί ἀπό τό τέλειο σύστημα «κάρτας ἐξυπηρετήσεως» ἀσφαλείας κομπιοῦτερ κρύβεται ἡ παγκόσμια δικτατορία, ἡ σκλαβιά τοῦ ἀντιχρίστου.
Ἡ Κάρτα, ἡ ταυτότητα, ἡ εἰσαγωγή τοῦ σφραγίσματος, τί φανερώνουν;
Μετά λοιπόν ἀπό τήν κάρτα , τήν ταυτότητα , τό «φακέλωμα» γιά νά προχωρήσουν πονηρά στό σφράγισμα… θά διαφημίζουν τό τέλειο σύστημα τό σφράγισμα στό χέρι καί στό μέτωπο… μέ τό 666 τό ὄνομα τοῦ Ἀντιχρίστου… («Σημεῖατῶν καιρῶ ν» Ἁγίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου) .
Τί ἄλλο θέλουν λοιπόν;; Θά ἀμφισβητήσουμε καί τούς Ἁγίους; Αὐτό καί ἄν εἶναι σημεῖο τῶν καιρῶν.
Τό ὅλο ἑπομένως ζήτημα ἔχει ἔντονες ἐσχατολογικές διαστάσεις. Δέν ἰσχυριζόμαστε, βεβαίως, ὅτι οἱ ἠλεκτρονικές συναλλαγές χρηματικές καί μή ἤ ὅτι τό πλαστικό χρῆμα εἶναι τό σφράγισμα τοῦ Ἀντιχρίστου. Εἶναι ὅμως, σαφῶς μιά προδρομική κατάσταση μέ ἔντονη τήν ἀναφορά της στά ἔσχατα.
Ἅς ἐλπίσουμε ὅτι ζοῦμε ἀκόμα σέ ἕνα Δημοκρατικό κράτος καί ὄχι σέ μία συγκεκαλυμμένη δικτατορία καί ὅτι θά εἰσακουστοῦμε σήμερα, στήν κυβέρνηση ἀλλά καί σέ ὅλη τήν Ἑλλάδα.
Ἐγώ προσωπικά ἀλλά καί ἡ Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν εἴμαστε στή διάθεση τοῦ κου Ὑπουργοῦ ἀλλά καί τοῦ ἰδίου τοῦ Πρωθυπουργοῦ τοῦ κου Τσίπρα νά συνδράμουμε στήν οἰκονομική καί ἠθική ἀνάκαμψη τῆς χώρας προσφέροντας ΑΦΙΛΟΚΕΡΔΩΣ γιά ὅσο χρειαστεῖ τίς ἐπιστημονικές μας γνώσεις καί ἐμπειρίες. ΔΕΝ χρειαζόμαστε κάρτες γιά νά ἀνακάμψει ἡ Ἑλλάδα . Ἡ πάταξη τῆς γραφειοκρατίας ἀπαιτεῖ διαδικασίες, ἡ ἀνάκαμψη τῆς οἰκονομίας ἦθος και πάταξη τῆς ἀτιμωρησίας, καθώς καί τήν ἐκμετάλλευση τῶν πολλαπλῶν μας πόρων. Καί τό σημαντικότερο, τήν ἐν Χριστῷ δημιουργικότητα.
Τό Σύνταγμά μας ἀκόμα βασίζει ΟΛΗ τήν Ἑλλάδα στά χρηστά ἤθη.
Σᾶς Εὐχαριστῶ.
Ἐκ μέρους τῆς Ἑστίας Πατερικῶν Μελετῶν,
Δημήτρης Χιωτακᾶκος
Διδάκτωρ Ἠλεκτρονικῆς Παν/μίου Μάντσεστερ.
Πηγή: Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν
Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η χώρα μας αντιμετωπίζει μία διαρκή και εκπεφρασμένη απειλή από την Τουρκία ως αποτέλεσμα της διαχρονικής αναθεωρητικής της πολιτικής, που άρχισε να εφαρμόζει την επόμενη κιόλας ημέρα της υπογραφής της Συνθήκης της Λωζάνης και έλαβε εξαιρετικά ανησυχητικές διαστάσεις μετά το 1974 με την εισβολή στην Κύπρο. Επιπροσθέτως, η Τουρκία επιδιώκει ηγεμονική παρουσία και επέκταση της παρουσίας και επιρροής της αντιστοίχως στην Ανατολική Μεσόγειο αλλά και στην Ευρώπη με μία συνεχή πίεση προς της Ελλάδα, την οποία θεωρεί εμπόδιο στην νέο–οθωμανική της πολιτική.
(Φωτ.: 21/11/2015 - Βουλή των Ελλήνων. Απόσπασμα από τον εορτασμό της ημέρας των Ενόπλων Δυνάμεων. Οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις αντιμετώπισαν το αμυντικό πρόβλημα της χώρας σε γενικές γραμμές ναι μεν ικανοποιητικά, αλλά με απουσία μακροπρόθεσμου σχεδιασμού, κάνοντας τις περισσότερες φορές διαχείριση μόνο του… «σήμερα».)
Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η χώρα μας αντιμετωπίζει μία διαρκή και εκπεφρασμένη απειλή από την Τουρκία ως αποτέλεσμα της διαχρονικής αναθεωρητικής της πολιτικής, που άρχισε να εφαρμόζει την επόμενη κιόλας ημέρα της υπογραφής της Συνθήκης της Λωζάνης και έλαβε εξαιρετικά ανησυχητικές διαστάσεις μετά το 1974 με την εισβολή στην Κύπρο. Επιπροσθέτως, η Τουρκία επιδιώκει ηγεμονική παρουσία και επέκταση της παρουσίας και επιρροής της αντιστοίχως στην Ανατολική Μεσόγειο αλλά και στην Ευρώπη με μία συνεχή πίεση προς της Ελλάδα, την οποία θεωρεί εμπόδιο στην νέο–οθωμανική της πολιτική.
Τι είναι αποτροπή και πότε είναι αυτή αξιόπιστη!
Για την εξασφάλιση της εδαφικής ακεραιότητας και την κατοχύρωση της εθνικής μας ανεξαρτησίας και κυριαρχίας απαιτείται δημιουργία και η διατήρηση αξιόπιστης αποτρεπτικής ικανότητας ως έκφρασης της συνολικής εθνικής ισχύος. Αυτό αποτελεί καθήκον όλων των Ελλήνων, αλλά πρωτίστως της κυβέρνησης, με βασικό «εργαλείο» τις Ένοπλες Δυνάμεις μας.
Η ενεργή και αποτελεσματική διπλωματία, το κύρος της πολιτικής ηγεσίας, οι υγιείς πολιτικοί θεσμοί, η οικονομική ευρωστία, το φρόνημα του λαού, η έρευνα και η τεχνολογία, η αμυντική βιομηχανία αλλά και η μεγίστη δυνατή εκμετάλλευση της συμμετοχής μας σε διεθνείς οργανισμούς, σε συλλογικά όργανα ασφαλείας και σε συμμαχίες είναι οι υπόλοιποι παράγοντες που συνθέτουν τη συνολική εθνική ισχύ που υπολογίζει ένας αντίπαλος. Τι είναι όμως αποτροπή και πότε αυτή είναι... αξιόπιστη; Με απλά λόγια, αποτροπή είναι η αντίληψη που έχει ο αντίπαλος (μετά από εκτίμηση και πριν αποφασίσει να ενεργήσει) ότι σε οποιασδήποτε μορφής χαμηλής ή υψηλής εντάσεως σύγκρουση που θα προκαλέσει το κόστος που θα καταβάλει θα είναι μεγαλύτερο ή τουλάχιστον ίσο με το όφελος που επιδιώκει. Η αποτροπή είναι αξιόπιστη όταν αυτή πείθει την αντίπαλο ότι θα χρησιμοποιηθεί και ότι δεν πρόκειται για μία… μπλόφα και για αυτό επιβάλλεται να είναι διακηρυκτική.
Εθνική Άμυνα και οικονομική κρίση
Στο σημερινό άρθρο όμως θα μιλήσουμε για την Εθνική Άμυνα και την κατάσταση στις Ένοπλες Δυνάμεις, που, όπως προαναφέρθηκε, αποτελούν το βασικό «εργαλείο» αποτροπής και πολύ σύντομα θα δημοσιεύσουμε τις απόψεις μας και για το πώς χάθηκε η… αξιοπιστία της αποτροπής. Μάλιστα θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί τι θέλαμε τόσο μεγάλο εξοπλιστικό πρόγραμμα που το πληρώσαμε μάλιστα και «χρυσό», αφού δεν πείσαμε ποτέ κανένα ότι η Ελλάδα είχε ποτέ τη βούληση να «χρησιμοποιήσει» την πολεμική της μηχανή αν ποτέ αναγκαζόταν.
Οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις αντιμετώπισαν το αμυντικό πρόβλημα της χώρας σε γενικές γραμμές ναι μεν ικανοποιητικά, αλλά με απουσία μακροπρόθεσμου σχεδιασμού, κάνοντας τις περισσότερες φορές διαχείριση μόνο του… «σήμερα». Αρκετά δομικά προβλήματα ζητούσαν επιτακτικά λύσεις, αλλά τα κόμματα που εναλλάσσονταν στην εξουσία τα αντιμετώπιζαν με εκλογοθηρικά και μικροπολιτικά κριτήρια και αναπόφευκτα κατέληγαν σε λανθασμένες αποφάσεις. Σε αυτές τις πολιτικές παθογένειες ήλθαν και… έδεσαν οι γραφειοκρατικές αγκυλώσεις, οι ανεπάρκεια και οι συντεχνιακές αντιλήψεις ανωτάτων υπηρεσιακών παραγόντων και μάλιστα κάποιων αρχηγών επιτελείων που εμπόδισαν τον πραγματικό εκσυγχρονισμό και την ουσιαστική βελτίωση των ΕΔ με μία εξορθολογισμένη επαύξηση της επιχειρησιακής ικανότητος. Τα προβλήματα στον χώρο της Άμυνας συνεχώς διογκούμενα έφθασαν στην αποκορύφωση της οικονομικής κρίσης με την ουσιαστική χρεοκοπία μας να είναι πλέον τεράστια, ενώ η αναγκαιότητα για δημοσιονομική προσαρμογή κατέστησαν τη διαχειρισιμότητά τους δυσχερή έως αδύνατη.
Μέχρι και το 2010, οπότε η χώρα ουσιαστικά πτώχευσε, τα κόμματα που εναλλάσσονταν στη διακυβέρνηση σε ό,τι αφορά στην Εθνική Άμυνα και Ασφάλεια κατέληγαν με παρόμοια λόγια στις ίδιες εξαγγελίες για «δημιουργία συγχρόνων ισχυρών, αποτελεσματικών Ενόπλων Δυνάμεων, εξορθολογισμό των δαπανών, μικρότερο κόστος λειτουργίας και μέγιστη διαθεσιμότητα, πλήρη αξιοποίηση, των υπαρχόντων οπλικών συστημάτων και μέσων. Αλλαγή της δομής των Ενόπλων Δυνάμεων, με μείωση των μονάδων και στρατοπέδων. Αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού με αξιοκρατία και διαφάνεια». Δυστυχώς αυτές οι εξαγγελίες παρέμειναν… απλά λόγια! Όταν άρχισε η περιδίνηση από τη συνεχιζόμενη οικονομική κρίση, αρχίσαμε να ακούμε ότι «η οικονομική κρίση που αντιμετωπίζουμε δεν θα αποτελέσει πρόσχημα για τη μείωση της αποτρεπτικής ικανότητας και του αξιόμαχου των Ενόπλων Δυνάμεων» και… «να μη γίνει η οικονομική κρίση, κρίση κυριαρχίας και εθνικής ασφάλειας». Εδώ τα λόγια ήταν ακόμα πιο… κενά. Θα περιμέναμε η διαχείριση των επιπτώσεων της οικονομικής κρίσεως στη στρατιωτική ισχύ της χώρας να αναδεικνύονταν σε πρώτη προτεραιότητα. Δυστυχώς όμως η Άμυνα αφέθηκε σε δεύτερη ή ακόμα και σε τρίτη… μοίρα.
(Φωτ.: Εξωτερική άποψη του υπουργείου Εθνικής Άμυνας. Είναι μεγάλο λάθος να καλλιεργείται σε ευρύ φάσμα του πολιτικού κόσμου και της κοινωνίας εντέχνως η ιδέα ότι οι αμυντικές δαπάνες είναι πολύ μεγάλες, όχι τόσο χρήσιμες, διογκώνονται από το στρατιωτικό κατεστημένο, μέρος τους δεν κατευθύνεται στην άμυνα αλλά σε άλλους σκοπούς και τέλος δεν στηρίζουν την αποτρεπτική μας ικανότητα.)
Οι περικοπές στους λειτουργικούς και αναπτυξιακούς Προϋπολογισμούς ξεπέρασαν το 50%, δηλαδή διπλάσιο της μείωσης του ποσοστού του ΑΕΠ. Επειδή δεν συνοδεύτηκαν από τις ανάλογες διορθωτικές και εξισορροπητικές ενέργειες, οι τεράστιες αυτές περικοπές οδήγησαν στον περιορισμό της λειτουργικότητας, υποστήριξης, εκπαίδευσης, ανανέωσης βασικών οπλικών συστημάτων και του κυρίου υλικού. Επιπροσθέτως μηδένισαν τη στρατιωτική παρουσία μας στις περιοχές κρίσιμου εθνικού ενδιαφέροντος, ενώ προκλήθηκε και σημαντική συρρίκνωση της αμυντικής βιομηχανίας. Σε αυτό το σημείο όμως θα πρέπει να τονισθεί ότι σε όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης, οι διοικήσεις και το προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων έχουν υπερβάλει εαυτούς και ξεπέρασαν τις παρεχόμενες δυνατότητες για να ελαχιστοποιήσουν τις προαναφερθείσες αρνητικές επιδράσεις στην επιχειρησιακή ετοιμότητα.
Εδώ και πολλά χρόνια είναι αδήριτη ανάγκη εξορθολογισμού των οικονομικών πόρων που διατίθενται στην άμυνα, καθόσον συνεχίζαμε μέχρι και σήμερα να διατηρούμε μία αντιοικονομική και παρωχημένη δομή, ενώ κάποιες υπερβολές εξέτρεψαν τους στόχους της αμυντικής προσπάθειας. Είναι μεγάλο όμως λάθος να καλλιεργείται σε ευρύ φάσμα του πολιτικού κόσμου και της κοινωνίας εντέχνως η ιδέα ότι οι αμυντικές δαπάνες είναι πολύ μεγάλες, όχι τόσο χρήσιμες, διογκώνονται από το στρατιωτικό κατεστημένο, μέρος τους δεν κατευθύνεται στην άμυνα αλλά σε άλλους σκοπούς και τέλος δεν στηρίζουν την αποτρεπτική μας ικανότητα.
Πώς διαμορφώνεται η σημερινή κατάσταση
Όποιες προσπάθειες καταβλήθηκαν μέχρι σήμερα ήταν αποσπασματικές, μονοδιάστατες, άτολμες, περιορισμένου στόχου και τελικά αναποτελεσματικές. Κάποιες περιορισμένες οργανωτικές μεταβολές δεν είχαν ουσιαστική αξία. Η θεσμική λειτουργία διαχείρισης της άμυνας υποβαθμίστηκε, για να μην πω ότι δεν λειτούργησε και η διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού έγινε κατά βάση με γνώμονα την αποκόμιση κομματικού οφέλους, στο πλαίσιο πελατειακών σχέσεων, αποστερώντας τις ΕΔ πολύτιμο και αξιόλογο προσωπικό και, για να είμαστε δίκαιοι, αυτό έγινε με τη σιωπή ή ακόμα και την υποστήριξη κάποιων αρχηγών επιτελείων. Κάποιοι άλλοι που δεν σιώπησαν…αντικαταστάθηκαν πριν συμπληρώσουν χρόνο ή εξαναγκάσθηκαν σε παραίτηση! Απόρροια αυτού ήταν η δημιουργία κλίματος καχυποψίας και έλλειψης εμπιστοσύνης των στρατιωτικών προς το πολιτικό σύστημα.
(Φωτ.: Αυτό που κάποιοι φοβόνταν, δηλαδή «να μη γίνει η οικονομική κρίση κρίση κυριαρχίας και εθνικής ασφάλειας» άρχισε δυστυχώς να γίνεται πραγματικότητα. Ωστόσο, πρέπει να τονιστεί πως σε όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης, οι διοικήσεις και το προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων έχουν υπερβάλει εαυτούς και ξεπέρασαν τις παρεχόμενες δυνατότητες για να ελαχιστοποιήσουν τις προαναφερθείσες αρνητικές επιδράσεις στην επιχειρησιακή ετοιμότητα.)
Ας δούμε την πραγματικότητα, χωρίς παραμορφωτικούς φακούς και ας ομολογήσουμε την πικρή αλήθεια! Το αμυντικό μας σύστημα… χωλαίνει και η αποτρεπτικήικανότητα της χώρας, αφού έχασε τη αξιοπιστία, της δεν είναι πια και τόσο…αποτρεπτική. Και χωλαίνει τη στιγμή που η νέο-οθωμανική και ηγεμονική Τουρκία συνεχίζει να αποτελεί απειλή για τα ζωτικά εθνικά μας συμφέροντα, επιδιώκοντας να καταστήσει την Ελλάδα μία «φιλανδοποιημένη» χώρα, αν όχι κράτος - δορυφόρο, πράγμα που έχει αρχίσει να πετυχαίνει (εδώ φοβόμαστε ακόμα και να… καταγγείλουμε τον ρόλο της στο προσφυγικό - μεταναστευτικό πρόβλημα, μήπως και «θυμώσει»). Δεν θα πρέπει να παραβλέψουμε και το γεγονός ότι οι εξελίξεις στη διεθνή γειτονιά μας προκαλούν αστάθεια και ρευστότητα, πυροδοτώντας γεωπολιτικές ανακατατάξεις, ενώ το επιχειρησιακό περιβάλλον γίνεται όλο και πιο σύνθετο. Αυτό που κάποιοι φοβόνταν, δηλαδή «να μη γίνει η οικονομική κρίση κρίση κυριαρχίας και εθνικής ασφάλειας» άρχισε δυστυχώς να γίνεται πραγματικότητα. Ακόμα και κάποιοι αφελείς αρχίζουν να κατανοούν ότι το πρόβλημα της Άμυνας – Ασφάλειας της χώρας δεν επιλύεται μέσα από τη συμμετοχή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην… Οικονομική και Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ), όπως αφελώς πίστευαν. Εμείς οι ίδιοι πρέπει να επιλύσουμε το πρόβλημα αυτό.
Είναι δυνατή η αναστροφή της κατάστασης;
Και τώρα φθάνουμε στο κρίσιμο ερώτημα! Μπορούμε τελικά να αντιμετωπίσουμε το αμυντικό πρόβλημα της χώρα με τις συνθήκες που έχουν πλέον διαμορφωθεί; Την απάντηση στο κρίσιμο αυτό ερώτημα πρέπει να τη δώσει η ίδια η κυβέρνηση, η οποία θεσμικά φέρει την ευθύνη, σύμφωνα με το ισχύον νομικό πλαίσιο, αλλά και ο ολόκληρος πολιτικός κόσμος σε ο,τι του αναλογεί. Βασική προϋπόθεση είναι η κατανόηση και αποδοχή εκ μέρους της κοινωνίας της σκοπιμότητος και της αναγκαιότητος αποκαταστάσεως της αποτρεπτικής μας ικανότητας. Πώς όμως θα κατανοηθεί αυτό από την κοινωνία, όταν στις τελευταίες εκλογές η Άμυνα απουσίαζε εντελώς από την πολιτική ατζέντα; Όταν στα λεγόμενα debates ούτε μία ερώτηση, ούτε καν νύξη δεν έγινε σε θέματα που αφορούν στις Ένοπλες Δυνάμεις (αλλά και γενικότερα στην εξωτερική πολιτική);
Σε μακρές συζητήσεις που είχα μαζί του, ο επίτιμος Α/ΓΕΣ στρατηγός ε.α. Κωνσταντίνος Γκίνης μου έδωσε τη δική του προσέγγιση, όπως την είχε περιγράψει πριν από μερικούς μήνες σε δημόσια παρέμβαση του 2ο Συνέδριο Ελληνικής Υψηλής Στρατηγικής του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων (ΙΔΙΣ). Θεωρεί εφικτή την αναστροφή της καταστάσεως και εκτιμά ότι υπάρχει λύση και μάλιστα τάχιστα εφαρμόσιμη και χωρίς σοβαρές οικονομικές «παρενέργειες». Απαιτείται όμως ολιστική και τολμηρή αντιμετώπιση, με συντονισμένες πολιτικές, με οργανωμένο σχέδιο, με βαθιές αλλαγές και ρηξικέλευθες μεταρρυθμίσεις, με κατευθυντήριο άξονα τη συντήρηση και ανάπτυξη δυνατοτήτων προς υποστήριξη της εθνικής στρατηγικής και βάση τη γνώση και ποιότητα του ανθρώπινου δυναμικού.
Η λύση αυτή πρέπει είναι ένας πραγματικός και συνεχής μετασχηματισμός των ΕΔ και όχι μια απλή αναδιοργάνωση. Η όποια λύση είναι βαθιά πολιτική, συνιστά τεράστια εθνική πρόκληση και ξεπερνά τις δυνατότητες των εκάστοτε κυβερνήσεων. Για τη διαμόρφωση της εθνικής πρότασης - λύσης για την αντιμετώπιση της καταστάσεως, λόγω της συνεχιζόμενης οικονομικής κρίσης, ο στρατηγός μάλιστα προτείνει τη συγκρότηση μιας επιτροπής, με συμμετοχή εκπροσώπων όλου του πολιτικού φάσματος και επικεφαλής μια πολιτική προσωπικότητα εγνωσμένου κύρους. Η επιτροπή αυτή θα καταγράψει τις τρέχουσες δυνατότητες και, με βάση τους πραγματικούς διαθέσιμους οικονομικούς και ανθρώπινους πόρους, θα διαμορφώσει από διαφορετική βάση τις νέες ΕΔ, με ορίζοντα τουλάχιστον εικοσαετίας, με στόχο να αντιμετωπίσουν επιτυχώς τις προκλήσεις, απειλές και τους κινδύνους του μέλλοντος και να διασφαλίσουν την υποστήριξη της υψηλής στρατηγικής της χώρας.
Αντί επιλόγου
Η ειρήνη είναι το υπέρτατο αγαθό της ανθρωπότητας. Οι σχέσεις καλής γειτονίας με την Τουρκία δομούνται επάνω στον σεβασμό του Διεθνούς Δικαίου, στην ασφάλεια, στην εμπιστοσύνη και στην αξιοπρέπεια των λαών. Η σταθερότητα και η ειρήνη με την αναθεωρητική και ηγεμονική Τουρκία διασφαλίζεται με όλα τα μέσα που συνθέτουν τη συνολική εθνική ισχύ, με βασικότερο συντελεστή τη στρατιωτική ισχύ (χωρίς να παραγνωρίζεται η σημασία και των λοιπών προαναφερθέντων μέσων) και έτσι επιτυγχάνεται η αποτροπή της οποιαδήποτε επιβουλής και του πολέμου. Η «αποφυγή του πολέμου» είναι κάτι τελείως διαφορετικό από την «αποτροπή του πολέμου» και ας μην ξεχνάμε αυτό που είχε επισημάνει ο πατέρας του ρεαλισμού στις Διεθνείς Σχέσεις, ο Θουκυδίδης:
«Ο ισχυρός προχωρά όσο του επιτρέπει η δύναμη του και ο αδύναμος υποχωρεί όσο του επιβάλλει η αδυναμία του»!
* Ο αντιστράτηγος ε.α. Κωνσταντίνος Λουκόπουλος είναι συντονιστής - υπεύθυνος για τα θέματα Άμυνας και Διπλωματίας στο liberal.gr. Είναι απόφοιτος της ΣΕΘΑ και έχει περατώσει Στρατηγικές Σπουδές Ασφαλείας. Διατέλεσε εκπρόσωπος Τύπου του Α/ΓΕΕΘΑ, διευθυντής Διεθνών Σχέσεων στο ΥΕΘΑ/ΓΓΟΣΑΕ, και υπηρέτησε σε διοικητικές και επιτελικές θέσεις στην Ελλάδα και στο ΝΑΤΟ.
Πηγή: Liberal
Το καθεστώς των μνημονίων, που έχει επιβληθεί στη Χώρα μας οδηγεί, πλέον, σε αδιέξοδο. Μετά από έξι χρόνια παρατεινόμενης οικονομικής κρίσης, που ανέδειξε συγχρόνως θεσμική και αξιακή κρίση και διασάλευσης των αρχών του Κράτους Δικαίου και του Κράτους Πρόνοιας, από τις οποίες διαπνέεται η δημοκρατική έννομη τάξη μας, η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων, η οποία, ως θεσμικός φορέας, έχει υποχρέωση να παρεμβαίνει όχι μόνον επί ζητημάτων, που άπτονται της απονομής της Δικαιοσύνης αλλά και επί μείζονος και ευρύτερης δικαιοπολιτικής σημασίας θεμάτων, επισημαίνει τα ακόλουθα.
ΕΝΩΣΗ
ΔΙΚΑΣΤΩΝ & ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΩΝ
ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ
ΚΤΙΡΙΟ 6 – ΓΡΑΦΕΙΟ 210
ΤΗΛ: 210 88 27 380- FAX 210 88 41 529
Τ.Κ. 101. 71
e- mail: endikeis@otenet.gr
Αθήνα, 8-2-2016
Αρ. Πρωτ.: 43
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΔΙΚΑΣΤΩΝ ΚΑΙ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΩΝ
To Διοικητικό Συμβούλιο της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, κατά τη συνεδρίασή του στην πόλη της Θεσσαλονίκης, την 6-2-2016, μετά από ομόφωνη απόφαση, εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση:
Το καθεστώς των μνημονίων, που έχει επιβληθεί στη Χώρα μας οδηγεί, πλέον, σε αδιέξοδο. Μετά από έξι χρόνια παρατεινόμενης οικονομικής κρίσης, που ανέδειξε συγχρόνως θεσμική και αξιακή κρίση και διασάλευσης των αρχών του Κράτους Δικαίου και του Κράτους Πρόνοιας, από τις οποίες διαπνέεται η δημοκρατική έννομη τάξη μας, η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων, η οποία, ως θεσμικός φορέας, έχει υποχρέωση να παρεμβαίνει όχι μόνον επί ζητημάτων, που άπτονται της απονομής της Δικαιοσύνης αλλά και επί μείζονος και ευρύτερης δικαιοπολιτικής σημασίας θεμάτων, επισημαίνει τα ακόλουθα:
Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών έχει ξεπεράσει τα όρια της αυτοθυσίας προς τον σκοπό της οικονομικής διάσωσης της χώρας. Ωστόσο, συνεχίζεται η επιβολή νέων μέτρων (ασφαλιστικό – φορολογικό), που πλέον πλήττουν τον πυρήνα της αξιοπρεπούς διαβίωσης των πολιτών.
Η λογιστική αντιμετώπιση όλων των κρίσιμων τομέων της χώρας και ο προσανατολισμός μόνο στην κάλυψη δημοσιονομικών στόχων δεν αφήνει περιθώρια ανάπτυξης.
Η οικονομική διάσωση της χώρας δεν θα επέλθει με συρρίκνωση των δικαιωμάτων των πολιτών (δικαίωμα στην υγεία, στην παιδεία κλπ.), δεν θα επέλθει με τη θέσπιση ενός ασφαλιστικού συστήματος εισπρακτικού και μόνο χαρακτήρα, όπως αυτό που προωθείται, ούτε με την υπερφορολόγηση των πολιτών, με τον εξαναγκασμό σε μετανάστευση των νέων επιστημόνων, με το μαρασμό της ελληνικής επαρχίας και του αγροτικού τομέα και την φτωχοποίηση των πόλεων αλλά με τη σύνταξη ενός μακροπρόθεσμου προγράμματος ανάπτυξης της χώρας, με τη καθιέρωση ενός σταθερού φορολογικού συστήματος, που θα προσφέρει ασφάλεια σε πολίτες και επενδυτές, με τη σύνταξη ενός ανθρωποκεντρικού ασφαλιστικού και συνταξιοδοτικού συστήματος, με μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα, που θα πληρεί τις βασικές αρχές της ισότητας, της αναλογικότητας εισφορών-παροχών και της αλληλεγγύης των γενεών, που πρέπει να διέπουν κάθε ασφαλιστικό σύστημα
Ειδικότερα ως προς το θεσμό της Δικαιοσύνης επισημαίνει τα ακόλουθα:
Η συνταγματικά κατοχυρωμένη παροχή έννομης προστασίας περιορίζεται συνεχώς, αφενός ως προς τις πλέον ευάλωτες κατηγορίες πολιτών με τη θέσπιση μέτρων εισπρακτικού χαρακτήρα (υψηλά παράβολα, ένσημα κλπ.), με συνέπεια να αμφισβητείται εάν το σύστημα απονομής της δικαιοσύνης στη χώρα μας υπηρετεί τις γενικές αρχές του Κράτους δικαίου διασφαλίζοντας όλα τα θεμελιώδη ατομικά δικαιώματα και αφετέρου με τη μη συμμόρφωση της Πολιτείας σε αμετάκλητες δικαστικές αποφάσεις.
Η νομοθέτηση καθ’ υπόδειξη των θεσμών και με έξωθεν παρεμβάσεις υποβαθμίζει την ποιότητα απονομής της Δικαιοσύνης.
Η συνεχιζόμενη άσκηση πολιτικής, κατά τρόπο που επιφέρει την υποβάθμιση του δικηγορικού λειτουργήματος και έχει ως συνέπεια την εξαθλίωση, οικονομική εξόντωση και εν τέλει την αναξιοπρεπή διαβίωση του συνόλου των δικηγόρων πλήττει τον ίδιο το θεσμό της Δικαιοσύνης, δεδομένου ότι οι δικηγόροι ως συλλειτουργοί στην απονομή αυτής συμβάλλουν στην εύρυθμη λειτουργία του Κράτους Δικαίου και στην προάσπιση των δικαιωμάτων των πολιτών.
Η Ελλάδα πρέπει να παύσει να αποτελεί το «οικονομικό πειραματόζωο της Ευρώπης», όπως πολλές φορές μέχρι σήμερα έχουν επισημάνει μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων ζητεί την άμεση απόσυρση διατάξεων που μειώνουν σε οποιονδήποτε βαθμό, είτε άμεσα είτε έμμεσα, τις κύριες και τις επικουρικές συντάξεις, επαυξάνοντας τις ασφαλιστικές εισφορές και είναι αλληλέγγυα στους αγώνες των Δικηγορικών Συλλόγων και όλων των Κοινωνικών Ομάδων, που πλήττονται από το προσχέδιο για τη μεταρρύθμιση του Ασφαλιστικού Δικαίου.
Πηγή: LawNet
Ὁ θεοδόχος Συμεών, ὁ πολιός, βιβλικὸς καὶ ἅγιος ἐκεῖνος ἄνδρας, ὁ ὁποῖος ἀξιώθηκε νὰ κρατήσει στὰ γεροντικά του χέρια τὸν Θεάνθρωπο Λυτρωτὴ μας Χριστό, ἐμπνεόμενος ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, προεφήτευσε γιὰ τὸ Θεῖο Πρόσωπο τοῦ Σωτήρα τοῦ κόσμου, σὺν τοῖς ἄλλοις, ὅτι «οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καὶ ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ Ἰσραὴλ καὶ εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον» (Λούκ.2,34). Δηλαδὴ τὸ θεανδρικὸ Του Πρόσωπο θὰ γίνει αἰτία πνευματικῆς πτώσεως καὶ ἀναστάσεως πολλῶν μεταξὺ τῶν ἰσραηλιτῶν, ἀλλὰ καὶ ἀντικείμενο διαφωνίας καὶ διαμάχης μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων. Τὴν ἴδια αὐτὴ ἀλήθεια ἐκφράζουν καὶ ὁ ἀπόστολος Πέτρος στὴν Α΄ Καθολική του ἐπιστολή, (2,7), καθὼς καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴν πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολή του, (9,33), ὅπου χαρακτηρίζουν τὸ πανάγιο πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας ὡς «λίθο προσκόμματος καὶ πέτρα σκανδάλου». Ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος - Χριστός, ποὺ βαστάζει ὅλο τὸ πνευματικὸ οἰκοδόμημα τῆς Ἐκκλησίας, γίνεται ὁ «λίθος» πάνω στὸν ὁποῖο σκοντάφτουν οἱ ἄπιστοι καὶ γκρεμίζονται στὴν ἀπώλεια. Καὶ τοῦτο διότι ἡ πεπερασμένη ἀνθρώπινη φύση δὲν μπορεῖ, μὲ τὶς δικές της μόνο δυνάμεις νὰ εἰσχωρήσει στὸ βάθος τοῦ μυστηρίου τῆς Θείας Ἐνανθρωπήσεως. Ἡ ἱστορία εἶναι ὁ ἀψευδὴς μάρτυρας. Κανένα ἄλλο πρόσωπο τῆς ἀνθρώπινης...
ἱστορίας δὲν ἀγαπήθηκε μὲ τόσο ἀπόλυτο καὶ ὁλοκληρωτικὸ τρόπο, ὅσο τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλὰ καὶ κανένα ἄλλο πρόσωπο δὲν πολεμήθηκε καὶ δὲν μισήθηκε μὲ τόση λύσσα καὶ μὲ τόση μανία, ὅπως αὐτὸ τοῦ Χριστοῦ. Γιὰ κανένα ἄλλο πρόσωπο δὲν γράφηκαν τόσα πολλὰ καὶ ἀντιφατικὰ μεταξύ τους, ὅσα γιὰ Κεῖνον!
Ἀφορμὴ γιὰ τὸ παρὸν σχόλιό μας πήραμε ἀπὸ μία βιβλιοκρισία τῆς ἐφημερίδος «ΗΜΕΡΗΣΙΑ» (φ.23-1-2106), τοῦ κ. Γ. Βαϊλάκη, μὲ τίτλο: «Ἰησοῦς: Φιλειρηνικὸς δάσκαλος ἢ πολιτικὰ συνειδητὸς ἐπαναστάτης;». Πρόκειται γιὰ βιβλιοκριτικὴ στὸ βιβλίο κάποιου ξένου συγγραφέα ὀνόματι Ρέζα Ἀσλᾶν, μὲ τίτλο: «Ὁ Ζηλωτής, ὁ βίος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ», τὸ ὁποῖο μεταφράστηκε στὰ ἑλληνικὰ ἀπὸ τὴν κ. Ἄννα Παπασταύρου καὶ κυκλοφόρησε ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις «Πατάκη». Σύμφωνα μὲ τὸν σχολιαστή: τὸ «πολύκροτο» αὐτὸ βιβλίο εἶναι «μία καινούργια θεώρηση» γιὰ τὸν Ἰησοῦ Χριστό, τὸ ὁποῖο ἀποκαλύπτει τὴν δῆθεν μοναδικὴ ἰδιότητά του, ὡς ἐπαναστάτου!
Κατὰ τὸν ἀρθρογράφο: «Δύο χιλιάδες χρόνια πρίν, ἕνας περιπλανώμενος Ἰουδαῖος, ἱεροκήρυκας καὶ θαυματοποιός, διέσχισε ἀπ’ ἄκρη σ’ ἄκρη τὴ Γαλιλαία, προσελκύοντας ὀπαδούς, γιὰ νὰ ἱδρύσει αὐτὸ ποὺ ἐκεῖνος ὀνόμαζε «βασιλεία τοῦ Θεοῦ». Τὸ ἐπαναστατικὸ κίνημα ποὺ προκάλεσε ἦταν τόσο ἀπειλητικὸ γιὰ τὴν καθεστηκυία τάξη, ὥστε συνελήφθη, βασανίστηκε καὶ ἐκτελέστηκε ὡς κοινὸς ἐγκληματίας. Λίγες δεκαετίες μετὰ τὸν ταπεινωτικὸ θάνατό του, οἱ ἀκόλουθοί του ἔμελλε νὰ τὸν ὀνομάσουν Θεό»!
Ἡ ἄγνοια, ἡ διαστροφὴ τῆς ἀλήθειας, ἡ παραποίηση τῆς ἱστορίας, καὶ ἡ ἀπαξίωση στὸ πανάγιο Πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας συναντῶνται καὶ ἀλληλοπεριχωροῦνται στὶς παρὰ πάνω γραμμές, ὥστε νὰ ἀποτελοῦν ἕνα ὑβριστικὸ καὶ ἐξοργιστικὸ σύνολο. Ἡ εἰκόνα τοῦ ἐπαναστάτη Χριστοῦ τοῦ ὁποίου τὸ ἐπαναστατικὸ κίνημα εἶχε ἕνα ἄδοξο καὶ οἰκτρὸ τέλος, δὲν ἔχει καμία σχέση μὲ τὴν ἱστορικὴ ἀλήθεια καὶ τὰ βιβλικὰ κείμενα. Ἀντίθετα, ἡ εἰκόνα ποὺ μᾶς δίδουν τόσο τὰ βιβλικὰ κείμενα, ὅσο καὶ ἐξωβιβλικὲς πηγές, (Σουητώνιος, Ἰώσηπος κ.α.), γιὰ τὸ πανάγιο πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας εἶναι ἀληθινὰ θεοπρεπῆς καὶ μεγαλειώδης.
Εἶναι ἡ εἰκόνα ἑνὸς μοναδικοῦ προσώπου στὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος, ὁ ὁποῖος «ἁμαρτίαν οὐκ ἐποίησεν, οὐδὲ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ» (Α΄ Πέτρ. 2,22). Τοῦ ὁποίου ἡ διδασκαλία προκαλοῦσε τὸν θαυμασμὸ καὶ τὴν κατάπληξη ὅλων, ἀκόμη καὶ τῶν ἐχθρῶν του: «ἢν γὰρ διδάσκων αὐτοὺς ὡς ἐξουσίαν ἔχων καὶ οὒχ ὡς οἱ γραμματεῖς» (Μάτθ.7,29). Εἶναι ἡ εἰκόνα ἑνὸς μοναδικοῦ Νομοθέτου μὲ αὐθεντία καὶ κύρος ἀνυπέρβλητο, ποὺ ἔρχεται νὰ συμπληρώσει τὸν νόμο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης: «Ἠκούσατε ὅτι ἐρρέθη τοῖς ἀρχαίοις… ἐγὼ δὲ λέγω ὑμὶν» (Μάτθ.5,21-22). Εἶναι ἡ εἰκόνα ἑνὸς προσώπου, τὸν ὁποῖον ὅταν ὁ ὄχλος θέλησε νὰ ἀνακηρύξει βασιλέα,
Αὐτὸς ἀρνήθηκε: «Ἰησοῦς οὒν γνοὺς ὅτι μέλλουσιν ἔρχεσθαι καὶ ἁρπάζειν αὐτὸν ἴνα ποιήσωσιν αὐτὸν βασιλέα, ἀνεχώρησε πάλιν εἰς τὸ ὅρος αὐτὸς μόνος» (Ἰω.6,15). Εἶναι ἡ εἰκόνα ἑνὸς προσώπου, ὁ ὁποῖος «ἐν ἐξουσία καὶ δυνάμει ἐπιτάσσει τοῖς ἀκαθάρτοις πνεύμασι, καὶ ἐξέρχονται» (Λούκ.4,36). Εἰς τὸν ὁποῖον «ἐδόθη μοι πάσα ἐξουσία ἐν οὐρανῶ καὶ ἐπὶ γῆς» (Ματθ. 28,18). Ὁ ὁποῖος θαυματουργεῖ ὄχι σὰν ἕνας φακίρης, ποὺ παίζει τὸν καραγκιόζη καὶ προσπαθεῖ μὲ μαγικὲς τέχνες νὰ ἐξαπατᾶ τοὺς ἀνθρώπους καὶ νὰ τοὺς ἐκμεταλλεύεται, ἀλλ’ ὡς Θεὸς ποὺ ἐξουσιάζει τὰ πάντα καὶ στὸν ὁποῖον ὑπακούουν τὰ πάντα, ἀκόμη καὶ τὰ στοιχεῖα τῆς φύσεως καὶ αὐτὸς οὗτος ὁ θάνατος: «διεγερθεῖς ἐπετίμησε τῷ ἀνέμω καὶ εἶπε τῇ θαλάσση· Σιώπα, πεφίμωσο. καὶ ἐκόπασεν ὁ ἄνεμος, καὶ ἐγένετο γαλήνη μεγάλη» (Μάρκ.4,39), «νεανίσκε σοὶ λέγω ἐγέρθητι» (Λούκ.7,14), «Λάζαρε δεῦρο ἔξω» (Ἰω.11,43)., κ.λ.π.
Περιέργως ὁ ἀρθρογράφος δὲν λέγει τίποτε περὶ τῆς ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ σταματᾶ στὸν θάνατό του, τὸν ὁποῖο μάλιστα ὀνομάζει «ταπεινωτικό». Προφανῶς βρίσκεται σὲ ἀμηχανία καὶ ἐπειδὴ δὲν γνωρίζει πὼς νὰ παρακάμψει τὴν ἀνάσταση, ποὺ εἶναι τὸ κατ’ ἐξοχὴν τεκμήριο τῆς Θεότητός του, τὸ θεμέλιο πάνω στὸ ὁποῖο στηρίζεται ἡ πίστη μας, ἁπλῶς τὴν ἀποσιωπᾶ. Ἐπίσης δὲν λέει τίποτε γιὰ τὴν ἔνδοξη ἀνάληψή του, ποὺ εἶναι καὶ αὐτὴ ἄλλο μεγάλο τεκμήριο τῆς Θεότητός του. Ἁπλῶς περιορίζεται νὰ δηλώσει ὅτι «Λίγες δεκαετίες μετὰ τὸν ταπεινωτικὸ θάνατό του, οἱ ἀκόλουθοί του ἔμελλε νὰ τὸν ὀνομάσουν Θεό»! Διερωτώμεθα νὰ ἄνοιξε ποτὲ ὁ ἀρθρογράφος τὴν Καινὴ Διαθήκη καὶ ἂν διάβασε ποτὲ τὰ βιβλικὰ κείμενα. Διότι ὁ ἀπόστολος Πέτρος ἤδη κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς στὴν πρώτη του ὁμιλία πρὸς τὸν λαό, ἀνεκήρυξε τὴν Θεότητα τοῦ Κυρίου: «Ἀσφαλῶς οὒν γινωσκέτω πᾶς οἶκος Ἰσραὴλ ὅτι καὶ Κύριον καὶ Χριστὸν αὐτὸν ὁ Θεὸς ἐποίησε, τοῦτον τὸν Ἰησοῦν ὂν ὑμεῖς ἐσταυρώσατε» (Πράξ. 2,36).
Συνεχίζοντας ὁ σχολιογράφος ἀναφέρει πὼς «Ὁ Ρέζα Ἀσλᾶν ὑπογράφει μία προκλητική, συναρπαστικὴ καὶ ἀπόλυτα ἐμπεριστατωμένη βιογραφία ποὺ θέτει σὲ ἀμφισβήτηση παλιὲς καὶ βαθιὰ ριζωμένες ἀντιλήψεις γιὰ τὸν ἄνθρωπο ποὺ γνωρίζουμε ὡς Ἰησοῦ τὸν Ναζωραῖο. Συγκρίνοντας καὶ φωτίζοντας τὸν Ἰησοῦ τῶν Εὐαγγελίων μὲ τὶς ἱστορικὲς πηγές, ὁ Ἀσλᾶν σκιαγραφεῖ τὸ πορτρέτο ἑνὸς ἄνδρα γεμάτου πίστη καὶ πάθος, ὁ ὁποῖος ὡστόσο σπαράσσεται ἀπὸ ἀντιθέσεις: ἕνας ἄνδρας φιλειρηνικὸς ὁ ὁποῖος παρακινοῦσε τοὺς ὀπαδούς του νὰ ὁπλιστοῦν μὲ σπαθιά. Ἕνας ἐξορκιστὴς ὁ ὁποῖος θεράπευε διὰ τῆς πίστης καὶ προέτρεπε τοὺς μαθητές του νὰ κρατοῦν μυστικὴ τὴν ταυτότητά του, καὶ τέλος ὁ ἀνατρεπτικὸς «Βασιλιὰς τῶν Ἰουδαίων», τοῦ ὁποίου ἡ ὑπόσχεση νὰ τοὺς ἐλευθερώσει ἀπὸ τὴ Ρώμη δὲν ὑλοποιήθηκε στὴ διάρκεια τῆς σύντομης ζωῆς του»!
Οὔτε λίγο οὔτε πολὺ ὁ ἀρθρογράφος, παρουσιάζοντας τὴν βιογραφία τοῦ Ἀσλᾶν ὡς «ἀπόλυτα ἐμπεριστατωμένη», μὲ τεκμήρια καὶ ἀποδείξεις ποὺ ἀνακάλυψε στὶς «ἱστορικὲς πηγές» του, ἔρχεται νὰ κλονίσει τὴν ἱστορικὴ ἀξιοπιστία τῶν εὐαγγελίων καὶ νὰ θέσει ἔτσι σὲ «ἀμφισβήτηση παλιὲς καὶ βαθιὰ ριζωμένες ἀντιλήψεις γιὰ τὸν ἄνθρωπο ποὺ γνωρίζουμε ὡς Ἰησοῦ τὸν Ναζωραῖο», ἀντιλήψεις ποὺ βασίζονται στὰ εὐαγγελικὰ κείμενα. Δηλαδὴ ἐπὶ 2000 χρόνια ἡ ἀνθρωπότης ἐπλανάτο καὶ εἶχε σχηματίσει μία ἐσφαλμένη ἀντίληψη γιὰ τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ μὲ βάση τὰ εὐαγγελικὰ κείμενα. Καὶ εὐτυχῶς ποὺ ἦρθε σήμερα ὁ Ἀσλᾶν νὰ λυτρώσει τὴν ἀνθρωπότητα ἀπὸ τὴν φοβερὴ αὐτὴ πλάνη, ποὺ τὴν μάστιζε τόσους αἰῶνες ἀπὸ τὴν φρικτὴ αὐτὴ παραποίηση τῆς ἱστορίας! Τo γεγονὸς ὅτι τὰ εὐαγγελικὰ κείμενα πέρασαν ἀπὸ ἀμέτρητα κόσκινα ἱστορικῶν, ἀρχαιολόγων, κριτικῶν τοῦ κειμένου τῆς Καινῆς Διαθήκης καὶ ἄλλων ἐρευνητῶν, δὲν μετράει γιὰ τὸν Ἀσλᾶν. Τo γεγονὸς ὅτι κανεὶς ἀπὸ ὅλους αὐτοὺς δὲν μπόρεσε νὰ ἀποδείξει ὅτι οἱ εὐαγγελικὲς διηγήσεις εἶναι ἱστορικὰ ἀναξιόπιστες, δὲν τὸν προβληματίζει, νὰ βάλει ἕνα ἐρωτηματικὸ μήπως πέφτει ἔξω στὰ συμπεράσματά του.
Ἂς γνωρίζει ὅμως ὁ κ. Ἀσλᾶν καὶ οἱ ὁμόφρονές του ὅτι ἡ δῆθεν «ἐμπεριστατωμένη βιογραφία» του γιὰ τὸν Ἰησοῦ δὲν εἶναι δική του «ἔμπνευση», ἀλλὰ παμπάλαια προσπάθεια τῶν ἀρνητῶν τοῦ Χριστοῦ νὰ τὸν δοῦν ἀπογυμνωμένο ἀπὸ τὴν Θεότητά Του! Δὲν ἔχουν κανένα πρόβλημα νὰ δοῦν τὸ Χριστὸ ὡς μία «ξεχωριστὴ» προσωπικότητα τῆς ἱστορίας. Τὸ πρόβλημά τους εἶναι ἡ Θεότητά Του! Γι’ αὐτὴν ὁ ἀρχιερέας δικαστὴς του «διέρρηξε τὰ ἱμάτιά του» (Μάρκ. 14,63), ὅταν ὁ Χριστὸς ὁμολόγησε τὴν ἰδιότητά Του ὡς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ καὶ ἐξέδωσε τὴν ἀπόφαση τῆς θανάτωσής Του! Τὸ ἀξιοπερίεργο εἶναι ὅτι ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἀρνητὲς τῆς Θεότητας τοῦ Χριστοῦ, ἀντλοῦν τὶς ἰδεοληψίες τους ἀπὸ τὸ «στρατόπεδο» τῆς «καθεστηκυίας τάξης», ἡ ὁποία καὶ Τὸν θανάτωσε! Ἡ ἄθλια τότε «καθεστηκυία τάξη» εἶναι περισσότερο ἀξιόπιστη γιὰ τοὺς διαχρονικοὺς ἀρνητὲς τοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ τοὺς πιστούς Του, οἱ ὁποῖοι ἔδωσαν τὴ ζωή τους γιὰ τὴν πίστη τοὺς σ’ Αὐτόν, ὡς Θεό!
Συνεχίζοντας ὁ σχολιογράφος τονίζει πώς: «Ὁ Ἀσλᾶν διερευνᾶ τοὺς λόγους γιὰ τοὺς ὁποίους ἡ πρωτοχριστιανικὴ ἐκκλησία προτίμησε νὰ διαδώσει μία εἰκόνα τοῦ Ἰησοῦ ὡς ἑνὸς φιλειρηνικοῦ πνευματικοῦ δασκάλου καὶ ὄχι ὡς ἑνὸς πολιτικὰ συνειδητοῦ ἐπαναστάτη». Μὲ ἄλλα λόγια, χαρακτηρίζει ὡς πλαστογράφους καὶ ἀπατεῶνες τοὺς πρώτους Χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι, κατὰ τὸν συγγραφέα, διέδωσαν μία ψεύτικη εἰκόνα γιὰ τὸ Χριστό! Θέλει νὰ ἀγνοεῖ ὅτι oι Ἅγιοι Ἀπόστολοι, οἱ ὁποῖοι κατὰ τὸν συγγραφέα, «κατασκεύασαν τὴν ψεύτικη εἰκόνα τοῦ Ἰησοῦ», καταθέτουν τὴ προσωπική τους ἐμπειρία περὶ τοῦ Χριστοῦ καὶ ὄχι μία φῆμες, καὶ εἰδήσεις ἀπὸ τρίτα πρόσωπα: «ὃ ἀκηκόαμεν, ὃ ἐωράκαμεν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἠμῶν, ὃ ἐθεσάμεθα καὶ αἳ χεῖρες ἠμῶν ἐψηλάφησαν» (Α Ἰωάν.1,1). Δὲν τὸν προβληματίζει τὸ γεγονὸς ὅτι γι’ αὐτὴ τὴν «ψεύτικη εἰκόνα» οἱ «ἀπατεῶνες» ἐκεῖνοι ἔδωσαν τὴ ζωή τους. Γνωρίζει πολλοὺς στὴν ἱστορία νὰ ἔδωσαν τὴ ζωή τους γιὰ ἕναν κατασκευασμένο ἀπὸ αὐτοὺς ψέμα; Δὲν εἶναι αὐτὴ μία «καραμπινάτη» ἀντίφαση στοὺς ἰσχυρισμοὺς τοῦ συγγραφέα;
Περαίνοντας τὸ σχόλιό μας αὐτό, διαβάζοντας τὰ παλιὰ καὶ τὰ σύγχρονα ἀντιχριστιανικὰ λιβελογραφήματα, διαπιστώνουμε τὴν τραγικότητα, τόσο τῶν συγγραφέων τους, ὅσο καὶ τῶν ἀναγνωστῶν τους. Ἐνῶ βλέπουν τὸ ἄσκοπο καὶ τὸ ἀτελέσφορο τῶν τιτάνιων προσπαθειῶν τους νὰ σπιλώσουν τὸ Πρόσωπο τοῦ Λυτρωτῆ μας Χριστοῦ καὶ νὰ γκρεμίσουν τὴν Ἐκκλησία Του, πασχίζουν καὶ ἀναλώνονται σὲ αὐτὸν τὸν σισύφειο ἀγώνα, χωρὶς ἀποτέλεσμα! Ἀσφαλῶς καὶ τὸ βιβλίο τοῦ Ρέζα Ἀσλᾶν, εἶναι μία θλιβερὴ πτυχὴ τῆς δικῆς του σισύφειας τραγωδίας, χωρὶς ἀποτέλεσμα! Διότι ἂν νομίζει ὅτι μὲ αὐτὸ θὰ γκρεμίσει τὴν Ἐκκλησία, εἶναι τουλάχιστον ἀφελής!
Ἐκ τοῦ Γραφείου ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ τῶν Παραθρησκειῶν
Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό
Ὁ θεοδόχος Συμεών, ὁ πολιός, βιβλικὸς καὶ ἅγιος ἐκεῖνος ἄνδρας, ὁ ὁποῖος ἀξιώθηκε νὰ κρατήσει στὰ γεροντικά του χέρια τὸν Θεάνθρωπο Λυτρωτὴ μας Χριστό, ἐμπνεόμενος ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, προεφήτευσε γιὰ τὸ Θεῖο Πρόσωπο τοῦ Σωτήρα τοῦ κόσμου, σὺν τοῖς ἄλλοις, ὅτι «οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καὶ ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ Ἰσραὴλ καὶ εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον» (Λούκ.2,34). Δηλαδὴ τὸ θεανδρικὸ Του Πρόσωπο θὰ γίνει αἰτία πνευματικῆς πτώσεως καὶ ἀναστάσεως πολλῶν μεταξὺ τῶν ἰσραηλιτῶν, ἀλλὰ καὶ ἀντικείμενο διαφωνίας καὶ διαμάχης μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων. Τὴν ἴδια αὐτὴ ἀλήθεια ἐκφράζουν καὶ ὁ ἀπόστολος Πέτρος στὴν Α΄ Καθολική του ἐπιστολή, (2,7), καθὼς καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴν πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολή του, (9,33), ὅπου χαρακτηρίζουν τὸ πανάγιο πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας ὡς «λίθο προσκόμματος καὶ πέτρα σκανδάλου». Ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος - Χριστός, ποὺ βαστάζει ὅλο τὸ πνευματικὸ οἰκοδόμημα τῆς Ἐκκλησίας, γίνεται ὁ «λίθος» πάνω στὸν ὁποῖο σκοντάφτουν οἱ ἄπιστοι καὶ γκρεμίζονται στὴν ἀπώλεια. Καὶ τοῦτο διότι ἡ πεπερασμένη ἀνθρώπινη φύση δὲν μπορεῖ, μὲ τὶς δικές της μόνο δυνάμεις νὰ εἰσχωρήσει στὸ βάθος τοῦ μυστηρίου τῆς Θείας Ἐνανθρωπήσεως. Ἡ ἱστορία εἶναι ὁ ἀψευδὴς μάρτυρας. Κανένα ἄλλο πρόσωπο τῆς ἀνθρώπινης...
ἱστορίας δὲν ἀγαπήθηκε μὲ τόσο ἀπόλυτο καὶ ὁλοκληρωτικὸ τρόπο, ὅσο τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλὰ καὶ κανένα ἄλλο πρόσωπο δὲν πολεμήθηκε καὶ δὲν μισήθηκε μὲ τόση λύσσα καὶ μὲ τόση μανία, ὅπως αὐτὸ τοῦ Χριστοῦ. Γιὰ κανένα ἄλλο πρόσωπο δὲν γράφηκαν τόσα πολλὰ καὶ ἀντιφατικὰ μεταξύ τους, ὅσα γιὰ Κεῖνον!
Ἀφορμὴ γιὰ τὸ παρὸν σχόλιό μας πήραμε ἀπὸ μία βιβλιοκρισία τῆς ἐφημερίδος «ΗΜΕΡΗΣΙΑ» (φ.23-1-2106), τοῦ κ. Γ. Βαϊλάκη, μὲ τίτλο: «Ἰησοῦς: Φιλειρηνικὸς δάσκαλος ἢ πολιτικὰ συνειδητὸς ἐπαναστάτης;». Πρόκειται γιὰ βιβλιοκριτικὴ στὸ βιβλίο κάποιου ξένου συγγραφέα ὀνόματι Ρέζα Ἀσλᾶν, μὲ τίτλο: «Ὁ Ζηλωτής, ὁ βίος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ», τὸ ὁποῖο μεταφράστηκε στὰ ἑλληνικὰ ἀπὸ τὴν κ. Ἄννα Παπασταύρου καὶ κυκλοφόρησε ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις «Πατάκη». Σύμφωνα μὲ τὸν σχολιαστή: τὸ «πολύκροτο» αὐτὸ βιβλίο εἶναι «μία καινούργια θεώρηση» γιὰ τὸν Ἰησοῦ Χριστό, τὸ ὁποῖο ἀποκαλύπτει τὴν δῆθεν μοναδικὴ ἰδιότητά του, ὡς ἐπαναστάτου!
Κατὰ τὸν ἀρθρογράφο: «Δύο χιλιάδες χρόνια πρίν, ἕνας περιπλανώμενος Ἰουδαῖος, ἱεροκήρυκας καὶ θαυματοποιός, διέσχισε ἀπ’ ἄκρη σ’ ἄκρη τὴ Γαλιλαία, προσελκύοντας ὀπαδούς, γιὰ νὰ ἱδρύσει αὐτὸ ποὺ ἐκεῖνος ὀνόμαζε «βασιλεία τοῦ Θεοῦ». Τὸ ἐπαναστατικὸ κίνημα ποὺ προκάλεσε ἦταν τόσο ἀπειλητικὸ γιὰ τὴν καθεστηκυία τάξη, ὥστε συνελήφθη, βασανίστηκε καὶ ἐκτελέστηκε ὡς κοινὸς ἐγκληματίας. Λίγες δεκαετίες μετὰ τὸν ταπεινωτικὸ θάνατό του, οἱ ἀκόλουθοί του ἔμελλε νὰ τὸν ὀνομάσουν Θεό»!
Ἡ ἄγνοια, ἡ διαστροφὴ τῆς ἀλήθειας, ἡ παραποίηση τῆς ἱστορίας, καὶ ἡ ἀπαξίωση στὸ πανάγιο Πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας συναντῶνται καὶ ἀλληλοπεριχωροῦνται στὶς παρὰ πάνω γραμμές, ὥστε νὰ ἀποτελοῦν ἕνα ὑβριστικὸ καὶ ἐξοργιστικὸ σύνολο. Ἡ εἰκόνα τοῦ ἐπαναστάτη Χριστοῦ τοῦ ὁποίου τὸ ἐπαναστατικὸ κίνημα εἶχε ἕνα ἄδοξο καὶ οἰκτρὸ τέλος, δὲν ἔχει καμία σχέση μὲ τὴν ἱστορικὴ ἀλήθεια καὶ τὰ βιβλικὰ κείμενα. Ἀντίθετα, ἡ εἰκόνα ποὺ μᾶς δίδουν τόσο τὰ βιβλικὰ κείμενα, ὅσο καὶ ἐξωβιβλικὲς πηγές, (Σουητώνιος, Ἰώσηπος κ.α.), γιὰ τὸ πανάγιο πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας εἶναι ἀληθινὰ θεοπρεπῆς καὶ μεγαλειώδης.
Εἶναι ἡ εἰκόνα ἑνὸς μοναδικοῦ προσώπου στὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος, ὁ ὁποῖος «ἁμαρτίαν οὐκ ἐποίησεν, οὐδὲ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ» (Α΄ Πέτρ. 2,22). Τοῦ ὁποίου ἡ διδασκαλία προκαλοῦσε τὸν θαυμασμὸ καὶ τὴν κατάπληξη ὅλων, ἀκόμη καὶ τῶν ἐχθρῶν του: «ἢν γὰρ διδάσκων αὐτοὺς ὡς ἐξουσίαν ἔχων καὶ οὒχ ὡς οἱ γραμματεῖς» (Μάτθ.7,29). Εἶναι ἡ εἰκόνα ἑνὸς μοναδικοῦ Νομοθέτου μὲ αὐθεντία καὶ κύρος ἀνυπέρβλητο, ποὺ ἔρχεται νὰ συμπληρώσει τὸν νόμο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης: «Ἠκούσατε ὅτι ἐρρέθη τοῖς ἀρχαίοις… ἐγὼ δὲ λέγω ὑμὶν» (Μάτθ.5,21-22). Εἶναι ἡ εἰκόνα ἑνὸς προσώπου, τὸν ὁποῖον ὅταν ὁ ὄχλος θέλησε νὰ ἀνακηρύξει βασιλέα,
Αὐτὸς ἀρνήθηκε: «Ἰησοῦς οὒν γνοὺς ὅτι μέλλουσιν ἔρχεσθαι καὶ ἁρπάζειν αὐτὸν ἴνα ποιήσωσιν αὐτὸν βασιλέα, ἀνεχώρησε πάλιν εἰς τὸ ὅρος αὐτὸς μόνος» (Ἰω.6,15). Εἶναι ἡ εἰκόνα ἑνὸς προσώπου, ὁ ὁποῖος «ἐν ἐξουσία καὶ δυνάμει ἐπιτάσσει τοῖς ἀκαθάρτοις πνεύμασι, καὶ ἐξέρχονται» (Λούκ.4,36). Εἰς τὸν ὁποῖον «ἐδόθη μοι πάσα ἐξουσία ἐν οὐρανῶ καὶ ἐπὶ γῆς» (Ματθ. 28,18). Ὁ ὁποῖος θαυματουργεῖ ὄχι σὰν ἕνας φακίρης, ποὺ παίζει τὸν καραγκιόζη καὶ προσπαθεῖ μὲ μαγικὲς τέχνες νὰ ἐξαπατᾶ τοὺς ἀνθρώπους καὶ νὰ τοὺς ἐκμεταλλεύεται, ἀλλ’ ὡς Θεὸς ποὺ ἐξουσιάζει τὰ πάντα καὶ στὸν ὁποῖον ὑπακούουν τὰ πάντα, ἀκόμη καὶ τὰ στοιχεῖα τῆς φύσεως καὶ αὐτὸς οὗτος ὁ θάνατος: «διεγερθεῖς ἐπετίμησε τῷ ἀνέμω καὶ εἶπε τῇ θαλάσση· Σιώπα, πεφίμωσο. καὶ ἐκόπασεν ὁ ἄνεμος, καὶ ἐγένετο γαλήνη μεγάλη» (Μάρκ.4,39), «νεανίσκε σοὶ λέγω ἐγέρθητι» (Λούκ.7,14), «Λάζαρε δεῦρο ἔξω» (Ἰω.11,43)., κ.λ.π.
Περιέργως ὁ ἀρθρογράφος δὲν λέγει τίποτε περὶ τῆς ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ σταματᾶ στὸν θάνατό του, τὸν ὁποῖο μάλιστα ὀνομάζει «ταπεινωτικό». Προφανῶς βρίσκεται σὲ ἀμηχανία καὶ ἐπειδὴ δὲν γνωρίζει πὼς νὰ παρακάμψει τὴν ἀνάσταση, ποὺ εἶναι τὸ κατ’ ἐξοχὴν τεκμήριο τῆς Θεότητός του, τὸ θεμέλιο πάνω στὸ ὁποῖο στηρίζεται ἡ πίστη μας, ἁπλῶς τὴν ἀποσιωπᾶ. Ἐπίσης δὲν λέει τίποτε γιὰ τὴν ἔνδοξη ἀνάληψή του, ποὺ εἶναι καὶ αὐτὴ ἄλλο μεγάλο τεκμήριο τῆς Θεότητός του. Ἁπλῶς περιορίζεται νὰ δηλώσει ὅτι «Λίγες δεκαετίες μετὰ τὸν ταπεινωτικὸ θάνατό του, οἱ ἀκόλουθοί του ἔμελλε νὰ τὸν ὀνομάσουν Θεό»! Διερωτώμεθα νὰ ἄνοιξε ποτὲ ὁ ἀρθρογράφος τὴν Καινὴ Διαθήκη καὶ ἂν διάβασε ποτὲ τὰ βιβλικὰ κείμενα. Διότι ὁ ἀπόστολος Πέτρος ἤδη κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς στὴν πρώτη του ὁμιλία πρὸς τὸν λαό, ἀνεκήρυξε τὴν Θεότητα τοῦ Κυρίου: «Ἀσφαλῶς οὒν γινωσκέτω πᾶς οἶκος Ἰσραὴλ ὅτι καὶ Κύριον καὶ Χριστὸν αὐτὸν ὁ Θεὸς ἐποίησε, τοῦτον τὸν Ἰησοῦν ὂν ὑμεῖς ἐσταυρώσατε» (Πράξ. 2,36).
Συνεχίζοντας ὁ σχολιογράφος ἀναφέρει πὼς «Ὁ Ρέζα Ἀσλᾶν ὑπογράφει μία προκλητική, συναρπαστικὴ καὶ ἀπόλυτα ἐμπεριστατωμένη βιογραφία ποὺ θέτει σὲ ἀμφισβήτηση παλιὲς καὶ βαθιὰ ριζωμένες ἀντιλήψεις γιὰ τὸν ἄνθρωπο ποὺ γνωρίζουμε ὡς Ἰησοῦ τὸν Ναζωραῖο. Συγκρίνοντας καὶ φωτίζοντας τὸν Ἰησοῦ τῶν Εὐαγγελίων μὲ τὶς ἱστορικὲς πηγές, ὁ Ἀσλᾶν σκιαγραφεῖ τὸ πορτρέτο ἑνὸς ἄνδρα γεμάτου πίστη καὶ πάθος, ὁ ὁποῖος ὡστόσο σπαράσσεται ἀπὸ ἀντιθέσεις: ἕνας ἄνδρας φιλειρηνικὸς ὁ ὁποῖος παρακινοῦσε τοὺς ὀπαδούς του νὰ ὁπλιστοῦν μὲ σπαθιά. Ἕνας ἐξορκιστὴς ὁ ὁποῖος θεράπευε διὰ τῆς πίστης καὶ προέτρεπε τοὺς μαθητές του νὰ κρατοῦν μυστικὴ τὴν ταυτότητά του, καὶ τέλος ὁ ἀνατρεπτικὸς «Βασιλιὰς τῶν Ἰουδαίων», τοῦ ὁποίου ἡ ὑπόσχεση νὰ τοὺς ἐλευθερώσει ἀπὸ τὴ Ρώμη δὲν ὑλοποιήθηκε στὴ διάρκεια τῆς σύντομης ζωῆς του»!
Οὔτε λίγο οὔτε πολὺ ὁ ἀρθρογράφος, παρουσιάζοντας τὴν βιογραφία τοῦ Ἀσλᾶν ὡς «ἀπόλυτα ἐμπεριστατωμένη», μὲ τεκμήρια καὶ ἀποδείξεις ποὺ ἀνακάλυψε στὶς «ἱστορικὲς πηγές» του, ἔρχεται νὰ κλονίσει τὴν ἱστορικὴ ἀξιοπιστία τῶν εὐαγγελίων καὶ νὰ θέσει ἔτσι σὲ «ἀμφισβήτηση παλιὲς καὶ βαθιὰ ριζωμένες ἀντιλήψεις γιὰ τὸν ἄνθρωπο ποὺ γνωρίζουμε ὡς Ἰησοῦ τὸν Ναζωραῖο», ἀντιλήψεις ποὺ βασίζονται στὰ εὐαγγελικὰ κείμενα. Δηλαδὴ ἐπὶ 2000 χρόνια ἡ ἀνθρωπότης ἐπλανάτο καὶ εἶχε σχηματίσει μία ἐσφαλμένη ἀντίληψη γιὰ τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ μὲ βάση τὰ εὐαγγελικὰ κείμενα. Καὶ εὐτυχῶς ποὺ ἦρθε σήμερα ὁ Ἀσλᾶν νὰ λυτρώσει τὴν ἀνθρωπότητα ἀπὸ τὴν φοβερὴ αὐτὴ πλάνη, ποὺ τὴν μάστιζε τόσους αἰῶνες ἀπὸ τὴν φρικτὴ αὐτὴ παραποίηση τῆς ἱστορίας! Τo γεγονὸς ὅτι τὰ εὐαγγελικὰ κείμενα πέρασαν ἀπὸ ἀμέτρητα κόσκινα ἱστορικῶν, ἀρχαιολόγων, κριτικῶν τοῦ κειμένου τῆς Καινῆς Διαθήκης καὶ ἄλλων ἐρευνητῶν, δὲν μετράει γιὰ τὸν Ἀσλᾶν. Τo γεγονὸς ὅτι κανεὶς ἀπὸ ὅλους αὐτοὺς δὲν μπόρεσε νὰ ἀποδείξει ὅτι οἱ εὐαγγελικὲς διηγήσεις εἶναι ἱστορικὰ ἀναξιόπιστες, δὲν τὸν προβληματίζει, νὰ βάλει ἕνα ἐρωτηματικὸ μήπως πέφτει ἔξω στὰ συμπεράσματά του.
Ἂς γνωρίζει ὅμως ὁ κ. Ἀσλᾶν καὶ οἱ ὁμόφρονές του ὅτι ἡ δῆθεν «ἐμπεριστατωμένη βιογραφία» του γιὰ τὸν Ἰησοῦ δὲν εἶναι δική του «ἔμπνευση», ἀλλὰ παμπάλαια προσπάθεια τῶν ἀρνητῶν τοῦ Χριστοῦ νὰ τὸν δοῦν ἀπογυμνωμένο ἀπὸ τὴν Θεότητά Του! Δὲν ἔχουν κανένα πρόβλημα νὰ δοῦν τὸ Χριστὸ ὡς μία «ξεχωριστὴ» προσωπικότητα τῆς ἱστορίας. Τὸ πρόβλημά τους εἶναι ἡ Θεότητά Του! Γι’ αὐτὴν ὁ ἀρχιερέας δικαστὴς του «διέρρηξε τὰ ἱμάτιά του» (Μάρκ. 14,63), ὅταν ὁ Χριστὸς ὁμολόγησε τὴν ἰδιότητά Του ὡς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ καὶ ἐξέδωσε τὴν ἀπόφαση τῆς θανάτωσής Του! Τὸ ἀξιοπερίεργο εἶναι ὅτι ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἀρνητὲς τῆς Θεότητας τοῦ Χριστοῦ, ἀντλοῦν τὶς ἰδεοληψίες τους ἀπὸ τὸ «στρατόπεδο» τῆς «καθεστηκυίας τάξης», ἡ ὁποία καὶ Τὸν θανάτωσε! Ἡ ἄθλια τότε «καθεστηκυία τάξη» εἶναι περισσότερο ἀξιόπιστη γιὰ τοὺς διαχρονικοὺς ἀρνητὲς τοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ τοὺς πιστούς Του, οἱ ὁποῖοι ἔδωσαν τὴ ζωή τους γιὰ τὴν πίστη τοὺς σ’ Αὐτόν, ὡς Θεό!
Συνεχίζοντας ὁ σχολιογράφος τονίζει πώς: «Ὁ Ἀσλᾶν διερευνᾶ τοὺς λόγους γιὰ τοὺς ὁποίους ἡ πρωτοχριστιανικὴ ἐκκλησία προτίμησε νὰ διαδώσει μία εἰκόνα τοῦ Ἰησοῦ ὡς ἑνὸς φιλειρηνικοῦ πνευματικοῦ δασκάλου καὶ ὄχι ὡς ἑνὸς πολιτικὰ συνειδητοῦ ἐπαναστάτη». Μὲ ἄλλα λόγια, χαρακτηρίζει ὡς πλαστογράφους καὶ ἀπατεῶνες τοὺς πρώτους Χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι, κατὰ τὸν συγγραφέα, διέδωσαν μία ψεύτικη εἰκόνα γιὰ τὸ Χριστό! Θέλει νὰ ἀγνοεῖ ὅτι oι Ἅγιοι Ἀπόστολοι, οἱ ὁποῖοι κατὰ τὸν συγγραφέα, «κατασκεύασαν τὴν ψεύτικη εἰκόνα τοῦ Ἰησοῦ», καταθέτουν τὴ προσωπική τους ἐμπειρία περὶ τοῦ Χριστοῦ καὶ ὄχι μία φῆμες, καὶ εἰδήσεις ἀπὸ τρίτα πρόσωπα: «ὃ ἀκηκόαμεν, ὃ ἐωράκαμεν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἠμῶν, ὃ ἐθεσάμεθα καὶ αἳ χεῖρες ἠμῶν ἐψηλάφησαν» (Α Ἰωάν.1,1). Δὲν τὸν προβληματίζει τὸ γεγονὸς ὅτι γι’ αὐτὴ τὴν «ψεύτικη εἰκόνα» οἱ «ἀπατεῶνες» ἐκεῖνοι ἔδωσαν τὴ ζωή τους. Γνωρίζει πολλοὺς στὴν ἱστορία νὰ ἔδωσαν τὴ ζωή τους γιὰ ἕναν κατασκευασμένο ἀπὸ αὐτοὺς ψέμα; Δὲν εἶναι αὐτὴ μία «καραμπινάτη» ἀντίφαση στοὺς ἰσχυρισμοὺς τοῦ συγγραφέα;
Περαίνοντας τὸ σχόλιό μας αὐτό, διαβάζοντας τὰ παλιὰ καὶ τὰ σύγχρονα ἀντιχριστιανικὰ λιβελογραφήματα, διαπιστώνουμε τὴν τραγικότητα, τόσο τῶν συγγραφέων τους, ὅσο καὶ τῶν ἀναγνωστῶν τους. Ἐνῶ βλέπουν τὸ ἄσκοπο καὶ τὸ ἀτελέσφορο τῶν τιτάνιων προσπαθειῶν τους νὰ σπιλώσουν τὸ Πρόσωπο τοῦ Λυτρωτῆ μας Χριστοῦ καὶ νὰ γκρεμίσουν τὴν Ἐκκλησία Του, πασχίζουν καὶ ἀναλώνονται σὲ αὐτὸν τὸν σισύφειο ἀγώνα, χωρὶς ἀποτέλεσμα! Ἀσφαλῶς καὶ τὸ βιβλίο τοῦ Ρέζα Ἀσλᾶν, εἶναι μία θλιβερὴ πτυχὴ τῆς δικῆς του σισύφειας τραγωδίας, χωρὶς ἀποτέλεσμα! Διότι ἂν νομίζει ὅτι μὲ αὐτὸ θὰ γκρεμίσει τὴν Ἐκκλησία, εἶναι τουλάχιστον ἀφελής!
Ἐκ τοῦ Γραφείου ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ τῶν Παραθρησκειῶν
Το θέατρο του παραλόγου συνεχίζει να παίζεται στο προσφυγικό και το μεταναστευτικό στη «σκηνή της Ελλάδας», με μεγάλο πρωταγωνιστή την Τουρκία, κομπάρσους τις χώρες-μέλη της ΕΕ και της ζώνης Σένγκεν, και μεγάλο θύμα, εκτός από τους πρόσφυγες και τους λαθρομετανάστες, την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό.
Η Τουρκία, το πιο αιμοσταγές κράτος της οικουμένης –ακόμα και από την ίδια την Γερμανία, αφού οι ηγέτες του Βερολίνου είχαν το θάρρος και την ευφυΐα να ζητήσουν συγνώμη από τα θύματα του ναζισμού–, από τη μια αρνείται πεισματικά να παραδεχτεί τα εγκλήματα που έκανε ως κράτος και να ζητήσει συγνώμη για τη Γενοκτονία από Έλληνες, Αρμενίους και Ασσυρίους, και από την άλλη συνεχίζει τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, εφαρμόζοντας πολιτική εθνοκάθαρσης στους Κούρδους, υποστηρίζοντας ταυτοχρόνως τους τζιχαντιστές του λεγόμενου Ισλαμικού Κράτους και της Αλ Νούσρα - Αλ Κάιντα στη Συρία.
Το χειρότερο όμως έγκλημα που διαπράττει, είναι αυτό της διοχέτευσης εκατοντάδων χιλιάδων, μέχρι σήμερα, εκατομμυρίων αύριο, προσφύγων και λαθρομεταναστών στην Ελλάδα, και εκείθεν στις χώρες της ΕΕ.
Δεν υπάρχει υπηρεσία του τουρκικού κράτους που να μην εμπλέκεται στο βρόμικο αυτό παιχνίδι της διακίνησης ανθρώπινων ψυχών, ένα έργο που εξ αντικειμένου διευκολύνεται από την κυβέρνηση των Αθηνών, που έχει δύο χαρακτηριστικά: Το πρώτο είναι ότι έχει πέσει θύμα των ιδεοληψιών της, και το δεύτερο η χαρακτηριστική ανικανότητα του πρωθυπουργού και των αρμόδιων υπουργών να διαχειριστούν με αποτελεσματικότητα το θέμα αυτό, που υπάρχει κίνδυνος να πλήξει την πατρίδας και να πάρει τη μορφή εθνικής καταστροφής εντός του 2016 αν δεν ληφθούν μέτρα.
Και όταν λέμε μέτρα, εννοούμε και στην Τουρκία και στην Ελλάδα.
Όσον αφορά την Ελλάδα, αν δεν αρχίσει το Λιμενικό Σώμα, σε συνεργασία με το Πολεμικό Ναυτικό και το Στρατό Ξηράς και άλλες αρμόδιες υπηρεσίες και τη συνεπικουρία της FRONTEX, να εντοπίζει στις τουρκικές ακτές τα κύματα των επίδοξων εισβολέων, να ενημερώνει έγκαιρα την έδρα της FRONTEX και τις Βρυξέλλες πριν καν επιβιβαστούν στις βάρκες, και οι ευρωπαϊκοί θεσμοί με τη σειρά τους να επιβάλλουν στις τουρκικές Αρχές την απαγόρευση του απόπλου, το πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται.
Αφού ληφθούν αυτά τα μέτρα από πλευράς Ελλάδας και ΕΕ, στη συνέχεια το βάρος πρέπει να πέσει στην Τουρκία. Μόνον όταν οι ευρωπαϊκοί θεσμοί αρχίσουν να ενημερώνουν έγκαιρα τις τουρκικές Αρχές για τα κύματα των προσφύγων και λαθρομεταναστών που προετοιμάζονται να επιβιβαστούν στις βάρκες, μόνον τότε η Τουρκία θα ξεσκεπαστεί και θα αναγκαστεί να λάβει περιοριστικά μέτρα και να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο.
Τα hot spots στα νησιά του Αιγαίου δεν είναι μέσο αντιμετώπισης του φαινομένου, αλλά μέσο προάσπισης των συμφερόντων των χωρών της ΕΕ και καταστροφής της Ελλάδας.
Γιατί όταν οι πρόσφυγες και οι επίδοξοι λαθρομετανάστες γνωρίζουν ότι υπάρχουν κέντρα καταγραφής στα νησιά, το μόνο που μένει είναι να βάλουμε και ντουντούκες να τους καλούμε να έλθουν στην Ελλάδα.
Τέλος, για να κατεβάσουμε επιτέλους τη μάσκα και το προσωπείο της Τουρκίας, αναφέρουμε ότι σύμφωνα με ασφαλέστατες διπλωματικές πληροφορίες, χώρα μέλος του ΝΑΤΟ ζήτησε από την Ιορδανία, τον Λίβανο και την Τουρκία να προετοιμάσουν καταλόγους Σύρων προσφύγων για να τους μεταφέρει η συγκεκριμένη χώρα με αεροπλάνα και να τους χορηγήσει πολιτικό άσυλο. Ζήτησε 30.000 άτομα από κάθε προαναφερθείσα χώρα. Ο Λίβανος και η Ιορδανία έδωσαν καταλόγους και η διαδικασία μεταφοράς έχει ήδη αρχίσει. Η Τουρκία δεν έδωσε, αρνείται να δώσει, γιατί χρησιμοποιεί τους πρόσφυγες και τους λαθρομετανάστες ως όπλο εναντίον της ΕΕ και δυστυχώς εναντίον της απαξιωμένης πατρίδας μας.
Επιτέλους, το θέατρο του παραλόγου που παίζεται στις πλάτες των προσφύγων, των λαθρομεταναστών και της πατρίδας μας, από την Τουρκία αλλά και από την ΕΕ, πρέπει να σταματήσει. Είναι ώρα να πέσουν οι μάσκες.
Πηγή: Pontos News
Τό ιστολόγιο ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ έφερε στη δημοσιότητα μία πρωτοφανή κίνηση στα χρονικά λειτουργίας της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ. Η είδηση ανέφερε ότι ο Κοσμήτορας της Σχολής κ. Μιλτιάδης Κωνσταντίνου, απομάκρυνε το προσκυνητάρι με την εικόνα του Ιησού Χριστού από την είσοδο του Πανεπιστημίου και το τοποθέτησε στον 4ο όροφο, έξω από το παρεκκλήσι της Σχολής.
Στο δημοσίευμα αυτό απάντησε ο κ. Κοσμήτορας υποστηρίζοντας, μεταξύ άλλων, πως «το προσκυνητάρι μεταφέρθηκε στον φυσικό του χώρο, δηλαδή έξω από το παρεκκλήσι της Σχολής, προσδίδοντας ιεροπρέπεια και καθιστώντας ευδιάκριτη την είσοδο του παρεκκλησίου», καθώς επίσης, πως «οι όποιες παρεμβάσεις έγιναν, έχουν σκοπό την αποκατάσταση ζημιών και τον ευπρεπισμό της Σχολής», ενώ υπογραμμίζει πως όλα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με τη σχεδιαζόμενη λειτουργία της κατεύθυνσης Ισλαμικών Σπουδών στο Τμήμα Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ.
Ας μου επιτραπούν δύο παρατηρήσεις στα λεγόμενα του κ. Κοσμήτορα και μία πρόταση.
1. Προβληματίζει έντονα το γεγονός ότι, η επιχειρηματολογία αλλά ακόμη και η φρασεολογία που χρησιμοποιεί ο κ. Μ. Κωνσταντίνου για την απομάκρυνση της εικόνας του Χριστού από την είσοδο της Θεολογικής Σχολής, είναι οι ίδιες ακριβώς που χρησιμοποιούν και οι άθεοι και οι κάθε λογής χριστιανομάχοι και εικονομάχοι για την απομάκρυνση των εικόνων από τα σχολεία, τα δικαστήρια και γενικά, τα δημόσια κτίρια. Όλοι αυτοί, κατά περίεργο τρόπο, υποστηρίζουν την ταυτόσημη θέση ότι, ο φυσικός χώρος των θρησκευτικών συμβόλων και των λατρευτικών αντικειμένων, είναι μόνον ο χώρος της εκκλησίας.
2. Εκπλήσσει δυσάρεστα η αναφορά του κ. Κοσμήτορα σε «ευπρεπισμό της Σχολής», ο οποίος πραγματοποιείται, μεταξύ των άλλων, και με την μετακίνηση της εικόνας του Χριστού! Δεν μπορεί να διανοηθεί κανείς ότι Κοσμήτορας Θεολογικής Σχολής που, όπως ο ίδιος ισχυρίζεται, είναι κοντά στην Εκκλησία και την διακονεί διαρκώς, θεωρεί παράλληλα πως, λόγω ευπρεπισμού, η εικόνα του Χριστού δεν αρμόζει να βρίσκεται σε περίοπτη θέση, σε χώρο της Θεολογικής Σχολής. Διότι, τότε, κατά την ταπεινή μας γνώμη, δεν θα επρόκειτο για ευπρεπισμό της Θεολογικής Σχολής, αλλά για τη μεγαλύτερη απρέπεια και ταυτόχρονα μια ασυγχώρητη βλασφημία προς το πρόσωπο του ίδιου του Χριστού και προς την Εκκλησία Του και, μάλιστα, από έναν άνθρωπο που εκ των πραγμάτων έχει ταχθεί να υπηρετεί την υψηλή επιστήμη της Θεολογίας.
Οι παραπάνω δύο παρατηρήσεις ωθούν στη διατύπωση μίας πρότασης.
Επειδή πολλές φορές οι πράξεις, πέρα των πραγματικών αιτίων που τις επιβάλλουν, δημιουργούν ανεπιθύμητους συνειρμούς και παράγουν δυσάρεστους συμβολισμούς, καλό θα ήταν, εν προκειμένω, ο κ. Κοσμήτορας να επανεξετάσει την απόφασή του, επαναφέροντας το προσκυνητάρι του Χριστού στη προτεραία θέση του και τοποθετώντας, αφού το επιθυμεί, ένα άλλο προσκυνητάρι έξω από το παρεκκλήσι της Σχολής που βρίσκεται στον 4ο όροφο του κτιρίου. Κατ΄ αυτόν τον τρόπο έμπρακτα θα αποδείξει τη μεταμέλειά του για την ανώφελη αναστάτωση που προκάλεσε με την άστοχη κίνηση της απομάκρυνσης της εικόνας του Χριστού. Σε διαφορετική περίπτωση, θα λέγαμε, ότι η παραίτηση πάντα κρύβει μέσα της και μια αξιοπρέπεια, ιδιαίτερα όταν γίνεται εκούσια και με ευπρέπεια.
Πηγή: Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων
Προβληματισμοί μέ ἀφορμή τήν Ε΄ Ὁμιλία τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου στήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου
«Διά τοῦτο παρέδωκεν αὐτούς ὁ Θεός εἰς πάθη ἀτιμίας. Αἵ τε γάρ θήλειαι αὐτῶν μετήλαξαν τήν φυσικήν χρῆσιν εἰς τήν παρά φύσιν. Ὁμοίως δέ καί οἱ ἄρρενες, ἀφέντες τήν φυσικήν χρῆσιν τῆς θηλείας ἐξεκαύθησαν ἐν τῇ ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους…» (Κεφ. 1 στ. 18-25).
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος κατά τούς Ἁγίους Πατέρες μας ἀποτελεῖ τό ἅγιο στόμα τοῦ Χριστοῦ καί ὁ ἱερός Χρυσόστομος τό στόμα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Σχολιάζοντας ὁ ἱερός πατήρ τήν πολύ σπουδαία πρός Ρωμαίους ἐπιστολή τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου Παύλου καταθέτει τίς θεόπνευστες ἀναλύσεις του μεταξύ ἄλλων θεμάτων καί γιά τήν ὁμοφυλοφιλία.
Ὅλα τά πάθη εἶναι ἀτιμωτικά γιά τόν ἄνθρωπο, ἰδιαίτερα ὅμως ἡ μανία τῶν ἀνδρῶν γιά τούς ἄνδρες. Συγκεφαλαιωτικά χαρακτηρίζει τήν ὁμοφυλοφιλία ὡς ἀσυγχώρητο πάθος, ὄχι γιατί πράγματι εἶναι, ἀλλά γιατί ὅλη ἡ ἀνδρική προσωπικότητα ὑφίσταται τέτοια διαστρέβλωση κατά τή χρόνια ὑποταγή σ’ αὐτό τό βδέλυγμα, πού εἶναι δύσκολο τό πάθος αὐτό νά τιθασσευθεῖ ἀπό τόν πεπτωκότα.
Εἶναι ἀξιοπρόσεκτη ἡ σταθερότητα τοῦ χρυσοῦ λόγου τοῦ Χρυσοστόμου. Ἡ ἀκλόνητη λογική του, πού τή χρησιμοποιεῖ γιά τήν ἐν Χριστῷ πνευματική στήριξη τοῦ ποιμνίου του καί ἡ πανθομολογούμενη ἁγιοπνευματική θεοπνευστία του. Οὔτε καί οἱ ξένοι ὀρθολογιστές προτεστάντες ἐρευνητές τοῦ τήν ἀμφισβήτησαν. Ἕνα τέτοιο βράχο πίστεως εἰς Χριστόν καί βαθύτατης ἐν Χριστῷ ἀγάπης γιά τόν ἄνθρωπο χρειαζόμαστε στίς δύσκολες μέρες πού περνᾶμε καί πρέπει μέ πολλή προσοχή νά τόν ἀκούσουμε. Παραθέτουμε μέ τή σειρά πού ὁ ἴδιος ἐπέλεξε τά ἀτράνταχτα ἐπιχειρήματά του:
1. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τοποθετεῖ ὅλο τό πρόβλημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας πρῶτα σέ πνευματική βάση. Στόν εἰκοστό πέμπτο στίχο τῆς πρός Ρωμαίους Ἐπιστολῆς του λέγει: «μετήλλαξαν τήν ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ ψεύδει καί ἐσεβάσθησαν καί ἐλάτρευσαν τῇ κτίσει παρά τόν κτίσαντα…». Τονίζει λοιπόν ὁ ἱερός Χρυσόστομος, ὅτι ἔγινε μία διαστροφή τῆς δημιουργίας τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός δέν ἐμπόδισε τήν φυσική σχέση μεταξύ τῶν δύο φύλων, ὥστε νά φθάσουν «δικαιολογημένα» νά ἐξωκείλουν στήν «ἀλλόκοτον λύσσαν ἄρρενες ἐν ἄρσεσιν, ἀφέντες τήν χρῆσιν τῆς θηλείας».
Μέσα στό βαθύ ψυχικό κόσμο τῶν ὁμοφυλοφίλων πραγματοποιεῖται μία αὐτονόμηση, ἀτομική, ἐγωιστική ἐπιλογή κατά τῆς ἀληθείας τοῦ Θεοῦ μέ προτίμηση τό ψεῦδος.
Γιαυτό καί ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ἐπιδεικνύουν καί διαφημίζουν τή «διαφορετικότητά» τους εἶναι πολύ προκλητικός. Ἀλαζονική συμπεριφορά, ἀναιδής ἐμφάνιση στά κανάλια, ἀνακρίβειες καί ψεύδη πρός ἐξάπλωση τοῦ δαιμονικοῦ τρόπου τῆς ζωῆς τους. Γιαυτό καί ἰσχυρίζεται ὁ ἱερός Χρυσόστομος: «τό δόγμα (=ἡ πίστη, ἡ ἰδεολογία) αὐτοῖς σατανικόν ἐστι, ἀλλά καί ὁ βίος δαιμονικός». Διά τοῦτο καί ὁ Θεός ἐγκαταλείπει αὐτούς τούς ἀνθρώπους πού διαστρέφουν τήν ἀλήθεια περί τῆς δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου καί παρουσιάζουν μέ θρασύτητα τό ψεῦδος, ὅτι δηλαδή εἶναι θέμα γονιδιακό ἤ ἐλεύθερης σεξουαλικῆς ἐπιλογῆς ἡ διαστροφή τους «… καί ὅταν ὁ Θεός ἐγκαταλείπῃ πάντα ἄνω καί κάτω γίνεται», ἀναποδογυρίζεται ὅλη ἡ νοοτροπία, ὅλη ἡ ψυχολογία, ὅλη ἡ σωματική φυσιολογία καί μεταστρέφεται σέ ψυχοπαθολογία. Τό πρόβλημα λοιπόν εἶναι πρωτίστως πνευματικό.
2. Ἐξ ἄλλου, λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὅτι ὁ Θεός ἔβαλε μπροστά τους, στούς ὁμοφυλόφιλους, τόν κόσμο καί τό νοῦ τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ συντριπτική πλειονότητα τῶν ἀνθρώπων δέχεται, παραδέχεται καί νομοτελειακά παραδίδεται στή φυσική ἕλξη τῶν δύο φύλων καί ἀπολαμβάνει τή νόμιμη καί κανονική σχέση. Αὐτό σημαίνει κόσμος. Ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου ἀρχετυπικά, ἀπό τήν ἀρχική δημιουργία του, μπορεῖ νά ξεχωρίζει τήν κατά φύση σχέση ἀνδρός καί γυναικός καί νά ἀναπαύεται σ’ αὐτήν. Ἡ ἄλλη νοητική ἐπιλογή εἶναι παρανόηση ἠθελημένη, γιαυτό καί τό ἀποτέλεσμα εἶναι τραγικό. Σύρεται ὁ ἄνθρωπος στό ἀτιμωτικότερο τῶν παθῶν, τό νά ἀπορρίπτει τή φυσική σχέση μέ τή γυναίκα καί μανιωδῶς νά ἐπιζητεῖ νά ἱκανοποιηθεῖ αὐτόνομα, ἐγωϊστικά, ἀπροϋπόθετα, ὅλως ἀνευλόγητα ἀπό τόν ἄνδρα. Γιαυτό καί κατά τόν ἅγιο Πατέρα, τό πάθος αὐτό εἶναι ἀσυγχώρητο, γιατί δέν χρησιμοποιοῦν οἱ ὁμοφυλόφιλοι τήν κοινή ἀνθρώπινη ἐμπειρία καί τό θεόσδοτο δῶρο τοῦ νοῦ.
Εἶναι πολύ λυπηρό σήμερα νά παρασύρονται τά νεαρά ἀγόρια καί κορίτσια ἀπό τίς ἀνόητες καί προκλητικές δηλώσεις ἐπωνύμων ὁμοφυλοφίλων καί ἐγωιστικά φερόμενα νά θέλουν νά «τή σπάσουν», ὅπως λένε, στούς παραδοσιακούς γονεῖς τους, πού δέν μποροῦν μερικοί νά κρύψουν τόν πανικό τους μπροστά σέ μιά τέτοια ὀλέθρια «ἐπιλογή» τοῦ υἱοῦ τους ἤ τῆς θυγατέρας τους. Κανένα κανάλι ὅμως δέν ἀναφέρει, ἔστω σάν εἴδηση τώρα τελευταῖα, τόν πάντοτε ἐλλοχεύοντα κίνδυνο τῆς ἀρρώστιας τοῦ Aids.
3. Τό ἀκόμα πιό ἀτιμωτικό γιά τούς ἀνθρώπους εἶναι, ὅτι τό ἐξευτελιστικό αὐτό πάθος μεταδόθηκε καί στίς γυναῖκες. Ἐνῷ ἔπρεπε νά ντρέπονται, ὅμως τώρα κάτω ἀπό τήν προπαγάνδα τῆς Νέας Ἐποχῆς, γίνονται ἀναισχυντότερες τῶν ἀνδρῶν, καθώς μπερδεύεται καί καυτηριάζεται, ἰδίᾳ ἐπιμόνῳ βουλήσει, ἡ θεοδημιουργική δύναμη τῆς μητρότητας. Στηριζόμενος ὁ ἱερός πατήρ στήν ἀρχετυπική δημιουργία τοῦ ζεύγους, ὅπως καταγράφεται παραστατικώτατα καί θεοπνεύστως στή Γένεση τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὁ ἄνδρας πρῶτος, ὡς σώφρων κεφαλή, πρέπει νά βοηθάει τή γυναίκα νά ὀρθοφρονεῖ καί νά ὀρθοπρακτεῖ. Ἀντί τούτου τήν παρασύρει στό ἀντίθεο καί ἀπάνθρωπο πάθος τοῦ Σοδομισμοῦ. Καταντάει αὐτή ἡ εὐλογημένη ἀρχῆθεν σχέση μέσα στόν παράδεισο, σέ βδελυρό ἀνταγωνισμό. Ἐνῷ εἶχε ὁρισθεῖ δάσκαλος τῆς γυναίκας ὁ ἄνδρας καί βοηθός ἡ γυναίκα τοῦ ἄνδρα, τελικά γίνονται, ἐκτός Ἐκκλησίας καί ἐκτός εὐλογίας τοῦ Θεοῦ, ἀνταγωνιστές σέ πολλά ἐπίπεδα καί στά ἔργα τοῦ σκότους καί τῆς αἰσχύνης.
4. Ἡ κατά Χριστόν σύνεση ὑπαγορεύει στόν Ἀπόστολο Παῦλο, ἰσχυρίζεται ὁ ἱερός Χρυσόστομος, νά μιλήσει σεμνά («σεμνῶς εἰπεῖν»), ἀλλά καί νά διεγείρει («δακεῖν») τόν ἀκροατή. Πρόσεξε, λέγει ὁ ἱερός Πατήρ: «οὐ γάρ εἶπεν ὅτι ἠράσθησαν καί ἐπεθύμησαν ἀλλήλων, ἀλλ’ ἐξεκαύθησαν ἐν τῇ ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους». Τό ρῆμα ἐξεκαύθησαν (=κάηκαν) δηλώνει ὄχι μιά ἐρωτική δυνατή ἐπιθυμία. Δηλώνει καύση ἀσυγκράτητη καί ἀνικανοποίητη. Αὐτό τό ρῆμα σέ παθητικό ἀόριστο τό χρησιμοποιεῖ γιά νά δηλώσει τήν πάντοτε ἀνικανοποίητη ἐρωτική ὁμοφυλοφιλική ἐπιθυμία ἀνάμεσα στίς γυναῖκες. Ὕστερα τό μεταφέρει καί στούς ἄνδρες μέ τήν συμπλήρωση τῆς λέξεως ἀσχημοσύνη γιά νά δηλωθεῖ ἡ καταπάτηση τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ καί ἡ προσβολή πού γίνεται καί στό ἴδιον φῦλο καί στό ἕτερον φῦλο. Καί τά δύο ἐξευτελίζονται, ἀφοῦ οἱ σχέσεις ἀλλήλων εἶναι ἐντελῶς διεστραμμένες. Καταπατοῦν τούς ἐκλεκτούς φυσικούς ἐρωτικούς νόμους τοῦ Θεοῦ, καταντροπιάζουν καί τό δικό τους φῦλο καί τό ἕτερο φῦλο πού περιφρονοῦν καί γιαυτό ἐγκαταλείπονται πλήρως ἀπό τό Θεό φτάνοντας στίς χειρότερες, στίς πιό ἀνήκουστες καί ἀξιοθρήνητες, τάχα ἐρωτικές, σεξουαλικές συμπεριφορές.
Κατά τόν ἱερό Χρυσόστομο οὔτε τά ἄγρια ζῷα δέν ξεπερνοῦν τά ἑτεροφυλικά ἐρωτικά ὅρια. Ζοῦν κατά τήν ἐρωτική φύση καί ὁρμητικότητα πού τούς ἐνέβαλε ὁ πάντων Δημιουργός Θεός, γιά τό σκοπό διαιώνισης τοῦ εἴδους. Σχετική μείωση τῆς ἀγριότητός τους ἐπιτυγχάνεται κατά τή συνεύρεση, κάποια οἰκειότητα, ἡμερότητα καί ἐκτόνωση.
5. Σύμφωνα μέ τήν «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωση» πλάση τοῦ πρώτου ζεύγους ἀπό τήν προσωπική βουλή τοῦ Θεοῦ ἔπρεπε νά ζοῦν σέ μία τέλεια συζυγική ἑνότητα. Αὐτή τή φιλανθρωπότατη βουλή τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ ἐφθόνησε ὁ Διάβολος καί, εὐκαιρίας δοθείσης, ἀπό τήν πτώση τῶν πρωτοπλάστων, ἐνέβαλε ἔχθρα σέ κάθε ἕνα ἐκ τῶν συζύγων μέ σκοπό νά συντριφθεῖ αὐτή ἡ εὐλογημένη ἑνότητα. Σάν ἀκραία ἐπίπτωση αὐτῆς τῆς ἔχθρας, ἐμφανίζεται καί στόν ἄνδρα καί στή γυναίκα τό ἀτιμωτικό καί μανιῶδες πάθος τῆς ὁμοφυλοφιλίας μέ ἀποτέλεσμα νά μήν εἰσέρχονται στό εὐλογημένο μυστήριο τοῦ Γάμου καί νά μή μετέχουν στό θεῖο σχέδιο τῆς δημιουργίας, πού πραγματώνεται μέ τήν τεκνογονία.
6. Κατά τόν ἅγιο Ἰωάννη Χρυσόστομο, οἱ τύποι αὐτοί θά ἔπρεπε νά ἦσαν οἱ δυστυχέστεροι τῶν ἀνθρώπων καί οἱ πιό ἀξιοθρήνητοι κι ἄν ἀκόμα ἦσαν ἐπιτυχημένοι σ’ ὅλα τά λοιπά ἐπίπεδα τῆς παρούσης ζωῆς. Ὅμως εἶναι τόσο ἐλλειμματική ἡ αὐτογνωσία τους καί τόσο ὀγκώδης ἡ οἴησή τους, πού αὐτοεπιδεικνύονται καί αὐτοπροβάλλονται ὡς οἱ εὐτυχέστεροι τῶν ἀνθρώπων, ἐνῷ οἱ ἄλλοι, οἱ φυσιολογικοί εἶναι κατ’ αὐτούς ἄρρωστοι καί καταπιεσμένοι.
Ἀπερίφραστα ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυστόστομος ἰσχυρίζεται, ὅτι ἤδη ζοῦν ὑπαρξιακά τήν κόλαση καί σίγουρα τούς ἀναμένει ἡ αἰώνια γέενα τοῦ πυρός. Ἔχει τήν πλατιά καί βαθιά ἐμπειρία τοῦ ἱεροῦ ἐξομολογητηρίου, μέσα στό ὁποῖο, ὅσο κι’ ἄν θέλουν νά ὑποκριθοῦν, δέν μποροῦν τελικά νά κρύψουν τό βαθύ πόνο τους καί τά αἵματα, πού στάζουν ἀπό ὅλα τά σημάδια τῆς καρδιᾶς τους. Διαπιστώνουν σέ κάποια ὥρα εἰλικρινείας, ὅτι ἀποδεδειγμένα εἶναι ἀνέφικτη καί ἀπραγματοποίητη αὐτή ἡ ἀπατηλή ὁμοφυλοφιλική συντροφικότητα.
Γιά νά γίνει ὁ ἅγιος πιό πιστευτός περιγράφει δύο παραδείγματα πολύ περίεργων ἀνθρώπων. Εἶδε κάποτε, λέγει, ἕνα νέο γυμνό μολυσμένο ἀπό τό βοῦρκο νά ὑπερηφανεύεται, ὅτι εἶναι καθαρός καί καλοπλυμένος. Ἐπίσης ἄκουσε, ὅτι κάποια νέα κοπέλλα κλεισμένη μέσα σ’ ἕνα σπίτι, ἦταν καταδικασμένη νά ἔχει σχέση μέ ἕνα ζῷο καί νά δηλώνει ὅτι χαίρεται. Αὐτός πού τήν ἐξανάγκαζε, ἰσχυρίζεται ὁ ἅγιος, ὅτι εἶναι χειρότερος ἀπό δολοφόνο, γιατί κατέστρεφε καί τήν ψυχή της καί τό σῶμα της. Πόσο ἀνώμαλος γίνεται ὁ ἄνθρωπος, ὅταν ἀπομακρύνεται ἀπό τόν ἀληθινό ἐν Τριάδι Θεό καί τή σῴζουσα Ἐκκλησία Του!
Πολύ ἀνόητα σήμερα παγιδεύονται νέοι ἄνθρωποι, ἀλλά καί ἄλλων ἡλικιῶν στά δίκτυα γοητευτικῶν ἀνθρώπων, πού τούς παρασύρουν ὕπουλα στό Σοδομισμό. Δέν ὑπάρχει λέει ὁ ἅγιος, πιό φοβερό πρᾶγμα ἀπό τήν προσβολή αὐτή. «Καί γιά νά μάθεις πόσο μεγάλο κακό εἶναι αὐτό, ἄν κάποιος ἐρχόταν καί σοῦ ὑποσχόταν ἀπό ἄνθρωπο νά σέ κάνει σκύλο, ἄραγε δέ θά τόν ἀπέφευγες σάν κακοῦργο; Ἀλλά νά, δέν ἔκανες τόν ἑαυτό σου σκύλο ἀπό ἄνθρωπο, ἀλλά κάτι πιό ἀτιμωτικό ἀπό τό ζῷο αὐτό. Γιατί ὁ σκύλος εἶναι χρήσιμος, ἐνῷ αὐτός, πού μοιάζει μέ πόρνη δέν εἶναι χρήσιμος πουθενά…» Ἄν ἀπειλοῦσε κάποιος τούς ἄνδρες, ὅτι μπορεῖ νά τούς κάνει νά συλλαμβάνουν, νά κυοφοροῦν, νά γεννοῦν, νά περνοῦν περίοδο λοχείας, τί θά ἔκανες, πῶς θά ἀντιδροῦσες, θά χάλαγες τόν κόσμο ἀπό τίς φωνές σου γιά τά περίεργα ἤ θά λούφαζες παθητικά, φοβικά, κομπλεξικά;
7. Στή θεόπνευστη καί ἰσοστάσια μέ τήν Καινή Διαθήκη, στήν Παλαιά Διαθήκη περιγράφεται ἀναλυτικότατα καί πολύ ζωντανά ἡ φοβερή κατάσταση πού εἶχε δημιουργηθεῖ στήν κοινωνία τῶν Σοδόμων καί τῶν Γομόρων, λίγο πρίν ἀπό τήν ἔκχυση τῆς δικαίας ὀργῆς τοῦ Θεοῦ καί τῆς ὁλοκληρωτικῆς καταστροφῆς αὐτῶν τῶν ἀρχαίων πόλεων πού κάποτε ἤκμαζαν. Παραθέτουμε ἕνα χαρακτηριστικό ἀπόσπασμα μεταφρασμένο γιά νά συνειδητοποιήσουμε πόσο ἀλλοτριώνεται ἀτομικῶς ὁ ἤ ἡ ὁμοφυλόφιλος, ὁ ἐρωτικός τους σύντροφος καί ὅλο τό περιβάλλον πού ἀνέχονται, δέχονται ἤ παραδέχονται μέ κάθε ἄνεση τήν ἐπικοινωνία μαζί τους σέ ὅλα τά ἐπίπεδα ζωῆς. Τό μόλυσμα εἶναι μεταδοτικό, ἐφόσον γίνεται ἀποδεκτό, γιά λόγους «εὐγενείας» ἤ γιά νά μή θεωρηθοῦμε ρατσιστές. Τό ἐν Χριστῷ ἀνοσοποιητικό σύστημα ἀσθενεῖ, ἡ ψυχολογία τῶν νέων μας ἐπηρεάζεται καί οἱ δαιμονικές συνθῆκες βρίσκουν ἔδαφος γιά νά καπηλευθοῦν χώρους, ψυχές, νοοτροπίες, εὔκολους συντρόφους.
Γένεση ιθ΄
«1. Ἐνῷ ὁ Κύριος συνωμιλοῦσε ἀκόμη μέ τόν Ἀβραάμ, οἱ δύο ἄγγελοι, πού ἐχωρίσθησαν ἀπό αὐτούς, ἔφθασαν εἰς τά Σόδομα κατά τό βράδυ διά νά ἐκτελέσουν τήν ἐντολήν πού ἔλαβαν ἀπό τόν Θεόν. Παρ’ ὅλον ὅτι ἐτελείωσε ἡ ἡμέρα, ὁ Λώτ ἐκάθητο κοντά εἰς τήν πύλη τῶν Σοδόμων ἕτοιμος νά προσφέρη φιλοξενίαν, διότι ἐγνώριζε τήν κακότητα καί τό ἀφιλόξενον τῶν Σοδομιτῶν.
Ὅταν εἶδε τούς δύο ἀγγέλους, ἐσηκώθη ἀπό τήν θέσιν του καί ἔτρεξε πρός συνάντησίν των καί τούς ἐπροσκύνησε μέ τό πρόσωπον εἰς τήν γῆν, ἄν καί δέν ἐγνώριζε ὅτι ἦσαν ἄγγελοι
2. καί τούς εἶπε: «Κύριοι, νά περάσετε, παρακαλῶ, εἰς τό σπίτι τοῦ δούλου σας, καί διανυκτερεύσετε κοντά μου καί πλύνετε τά πόδια σας, πού εἶναι κουρασμένα καί λερωμένα ἀπό τήν ὁδοιπορίαν, καί ἀφοῦ σηκωθῆτε ἐνωρίς αὔριον τό πρωί συνεχίζετε τόν δρόμον σας». Οἱδύο ἄγγελοι ὅμως ἀπάντησαν: «Ὅχι· θά περάσωμεν τήν νύκτα εἰς τήν πλατεῖαν τῆς πόλεως, εἰς τό ὕπαιθρον».
3. Ὅταν ὁ Λώτ εἶδεν ὅτι ἀρνοῦνται ἐπέμεινε· τούς ἐβίαζε μέ παρακλήσεις καί τούς ἐπίεζε μέ ἱκεσίες νά δεχθοῦν τήν πρόσκλησίν του. Οἱ δύο ἄγγελοι, κατόπιν τῆς ἐπιμονῆς του, ὑπεχώρησαν, ἐλοξοδρόμησαν καί ἐμβῆκαν εἰς τό σπίτι του. Καί ὁ Λώτ τούς παρέθεσε δεῖπνον· τούς ἔδωκε νά πιοῦν, τούς ἔψησεν εἰς τήν φωτιάν ἄζυμες κουλοῦρες καί ἔφαγαν.
4. Προτοῦ ὅμως κοιμηθοῦν οἱ δύο φιλοξενούμενοι, οἱ Σοδομῖτες, ἀπό τοῦ νεωτέρου μέχρι τοῦ γεροντοτέρου, ὅλος ἀνεξαιρέτως ὁ λαός τῶν Σοδόμων, ἐκύκλωσαν τό σπίτι τοῦ Λώτ.
5. Καί ἐνῷ ἐστέκοντο ἔξω ἀπό αὐτό, ἐφώναζαν πρός τόν Λώτ καί τοῦ ἔλεγαν: «Ποῦ εἶναι οἱ δύο ἄνδρες πού ἦλθαν τήν νύκτα εἰς τό σπίτι σου; Βγάλε τους ἔξω, παράδωσέ τους εἰς ἡμᾶς διά νά ἀσελγήσωμεν εἰς αὐτούς»!
6. Ὁ Λώτ ἐβγῆκε ἔξω ἀπό τήν πόρταν καί ἦλθε πρός αὐτούς καί ἐπειδή ἐφοβεῖτο διά τήν ἀσφάλειαν τῶν ξένων ἐτράβηξε πίσω του τήν πόρτα, ὥστε νά κλείση καλά.
7. Καί τούς εἶπε: «Ἀδελφοί· κατ’ οὐδένα τρόπον, καθόλου δέν πρέπει νά προβῆτε εἰς αὐτήν τήν αἰσχράν πρᾶξιν.
8. Διά νά καθησυχάσετε τήν ἔξαρσιν τῆς μανίας σας καί διά νά εἶναι ἐλαφροτέρα ἡ ἁμαρτία πού τολμᾶτε, ἔχω δύο θυγατέρες παρθένους, πού δέν ἐγνώρισαν ἄνδρα, μέσα εἰς τό σπίτι· θά σᾶς παραδώσω αὐτές καί χρησιμοποιήσετέ τες ὅπως σᾶς ἀρέσει· χορτάσετε τήν πονηράν ἐπιθυμίαν σας μέ αὐτές. Μόνον μή ἀδικήσετε τούς δύο ἄνδρες, πού φιλοξενῶ, διά νά μή θεωρηθῶ ἐγώ αἴτιος τῆς προσβολῆς αὐτῆς· διότι ἐμβῆκαν εἰς τό σπίτι μου κάτω ἀπό τά δοκάρια τοῦ σπιτιοῦ μου, ὡς φιλοξενούμενοι, καί πρέπει νά τούς προστατεύσω.
9. Οἱ ἀκόλαστοι ὅμως Σοδομῖτες τοῦ ἀπάντησαν: «Φύγε ἀπό ἐκεῖ· δέν εἶσαι μόνιμος κάτοικος ἐδῶ. Ἦλθες ἀπό ἄλλην χώραν, μένεις μαζί μας ὡς ξένος καί θέλεις νά γίνεις δικαστής καί κριτής μας; Τώρα λοιπόν θά κακοποιήσωμεν περισσότερον ἐσένα παρά τούς φιλοξενουμένους σου». Καί ὥρμησαν ὡς λύκοι κατά τοῦ Λώτ καί ἐπλησίασαν εἰς τήν πόρταν διά νά τήν σπάσουν καί νά μποῦν μέσα εἰς τό σπίτι.
10. Ἀφοῦ ὁ Λώτ ἔκαμεν ὅ,τι τοῦ ἦταν δυνατόν, οἱ δύο φιλοξενούμενοι ἐφανέρωσαν τήν δύναμίν των καί τόν ὑπερασπίσθηκαν. Ἄπλωσαν τά χέρια των, τόν ἐτράβηξαν κοντά τους μέσα εἰς τό σπίτι τόν Λώτ καί ἔκλεισαν τήν πόρταν μέ τόσην εὐκολίαν, ὡσάν νά μή ἦταν κανείς ἀπ’ ἔξω. 11. Τούς δέ ἄνδρες τούς Σοδομῖτες, πού ἦσαν συγκεντρωμένοι ἐμπρός εἰς τήν πόρταν τοῦ σπιτιοῦ, τούς ἐτιμώρησαν ὅλους μέ ἀορασίαν, ἀπό μικροῦ μέχρι μεγάλου· τότε ὅλοι ἐκεῖνοι ἕνεκα τῆς ἀορασίας παρέλυσαν καί ἀπέκαμαν εἰς τήν ἀναζήτησιν τῆς πόρτας τοῦ σπιτιοῦ τοῦ Λώτ».
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος στέκεται ἐπίμονα στή παραδειγματική καταστροφή τῶν Σοδόμων καί τῶν Γομόρων καί παιδαγωγικότατα καθοδηγεῖ τό ποίμνιό του γιά νά προλάβει νά ἐνισχύσει τό ἐν Χριστῷ ἀνοσοποιητικό σύστημα τῶν πνευματικῶν του τέκνων γιά νά γλυτώσουν ἀπό αὐτό τό μόλυσμα πρίν λάβει ἐπιδημικές διαστάσεις. Ἡ πύρινη βροχή ἦταν τόσο καταστροφική πού ὁριστικά κατέστησε τή γῆ τους ἄγονη, ἀδύνατη γιά πάντα νά παραγάγει ὁτιδήποτε θά μποροῦσε νά συντελέσει στήν ἄνθηση νέας ζωῆς, νέας ἀνθρωπίνης κοινωνίας, νέου πολιτισμοῦ.
Θά πρέπει παιδαγωγικῶς νά ξεχωρίσουμε τούς ὁμοφυλοφίλους ἤ τίς ὁμοφυλοφίλους πού δέν ἔχουν πέσει στή σαρκική ἁμαρτία καί ἐκείνους ἤ ἐκεῖνες πού ἔχουν «ἀπελευθερωθεῖ ἀπό τά ταμποῦ τοῦ παρελθόντος» καί ἔχουν σαρκικές σχέσεις καί ἴσως προχωροῦν σέ μιά μοντέρνα συμβίωση ὁμοφυλοφίλων.
Οἱ πρῶτοι δίνουν σκληρές μάχες γιά νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό τό δαίμονα τῆς ὁμοφυλοφιλίας πού προσπαθεῖ νά κατακτήσει μέ τούς αἰσχρότερους λογισμούς τό νοῦ τοῦ ἀγωνιστῆ ὁμοφιλόφιλου καί στή συνέχεια νά μαυρίσει τήν ψυχή του μήπως καί καταφέρει νά γκρεμίσει τόν ἀγωνιζόμενο.
Οἱ δεύτεροι πού ἔχουν ἰσοπεδωθεῖ ἀπό τή συγκατάθεση στή σαρκική ὁμοφυλοφιλική ἁμαρτία θά πρέπει νά ζητοῦν ἐμπόνως τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, νά ἐξομολογοῦνται συχνά καί μέ εἰλικρίνεια καί κάποια στιγμή θά τύχουν τοῦ Θείου ἐλέους. Θά καταφέρουν, τοῦ Κυρίου συνεργοῦντος, νά διαλύσουν «τάς μηχανάς τοῦ ἐχθροῦ» καί νά ἀποτινάξουν τή βδελυκτή σαρκική ὁμοφυλοφιλική ἁμαρτία καί νά ἀκυρώσουν τίς μεθοδεῖες τοῦ διαβόλου. Χρειάζεται ἡ συμπαράσταση τοῦ πνευματικοῦ πατέρα δίπλα τους, ἡ ἐν Χριστῷ καθοδήγησή τους μέχρι νά καταλάβουν ὅτι δέν εἶναι ἀδύνατη ἡ διόρθωση καί ἡ εὐθυδρόμηση ἀφοῦ «τά ἀδύνατα παρ’ ἀνθρώποις, δυνατά παρά τῷ Θεῷ».
Ταπεινῶς φρονῶ, ὅτι στή σύγχρονη «μοιχαλίδα καί ἁμαρτωλό» γενιά πού φαίνεται νά ὀργιάζει ἡ ὁμοφυλοφιλία, οἱ πνευματικοί εἶναι οἱ μόνοι πού δείχνουν ἀληθινή κατανόηση στούς βαριά ἁμαρτάνοντες ὁμοφυλοφίλους καί τούς βοηθοῦν νά ἔρθουν σέ ἐπίγνωση τῆς καταστάσεώς τους, νά μετανοήσουν, νά γίνουν ζωντανά μέλη τῆς Ἐκκλησίας καί νά σωθοῦν.
Εἶναι αὐτονόητο ὅτι μέσα στούς κύκλους τούς ἱερατικούς ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι ἀδιανόητη. Ἀκόμη καί τά πιό ἁπλᾶ σαρκικά ἁμαρτήματα εἶναι κωλύματα τῆς Ἱερωσύνης. Οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας πιστεύουν ὅτι, ὅπως ἡ παραμικρή τριχίτσα στό μάτι τοῦ ἀνθρώπου προκαλεῖ τσούξιμο καί πόνο καί πολλή δακρύρροια μέχρι νά ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τό μάτι, ἔτσι καί ἡ ψυχή τοῦ ὑποψηφίου κληρικοῦ καί πολύ περισσότερο τοῦ ἐν ἐνεργείᾳ κληρικοῦ δέν μπορεῖ νά ἀναπαυθεῖ ἀπό τήν ἱερατική διακονία ἀλλά βασανίζεται καί ὑποφέρει, ἄν ὑπάρχει τό παραμικρό σαρκικό ἁμάρτημα.
Ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι τό πιό βαρύ ἁμάρτημα, τό ὁποῖο κωλύει ὁριστικά καί ἀμετάκλητα τήν Ἱερωσύνη (καί φυσικά σέ κανένα ὁμοφυλόφιλο ἡ Ἐκκλησία δέν ἐπιτρέπει νά ἀναρριχηθεῖ στήν ἱερωσύνη, ἔστω καί ἄν ἔχει σταματήσει τήν ἁμαρτία πρό χρόνων). Ὁ Μέγας Βασίλειος θεωρεῖ τήν ἀρσενοκοιτία ἤ τό λεσβιασμό ὡς κτηνῶδες ἁμάρτημα «Ἀρρενοφθόροι καί ζωοφθόροι τῆς αὐτῆς καταδίκης εἰσίν ἠξιωμένοι» (Ζ΄ Κανών Μ. Βασιλείου). Ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης χαρακτηρίζει τήν ἀρσενοκοιτία στόν Δ΄ Κανόνα του «παρά φύσιν». Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Νηστευτής παρατηρεῖ στόν ΙΘ΄ Κανόνα του, κατά τήν ἑρμηνεία τοῦ Πηδαλίου τοῦ ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου τά ἑξῆς: «Διορίζεται ὁ παρών κανών ὅτι, ἀνίσως κανένας, ὅταν ἦτο παιδίον ἑπτά χρόνων, ἐφθάρη ἀπό κανένα, ἀγκαλά καί τότε διά τό ἀτελές τῆς ἡλικίας καί γνώσεως δέν ἥμαρτεν, ἱερεύς ὅμως νά μή γίνεται, ἐπειδή καί ἐτσακίσθη τό σκεῦος τοῦ σώματός του καί ἄχρηστον ἔγινεν εἰς τήν τῆς ἱερωσύνης ὑπηρεσίαν...»
Δυστυχῶς ὑπάρχει μέσα στήν Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας μιά ὀργανωμένη κάστα ὁμοφυλόφιλων κληρικῶν, οἱ ὁποῖοι καί μέ τήν προκλητική συμπεριφορά τους καί μέ τή χυδαία ἐπιμονή στό θανάσιμο ἁμάρτημα παίρνουν καί ἄλλους στό λαιμό τους συμπαρασύροντάς τους στήν κόλαση ἀπ’ αὐτή τή ζωή καί προετοιμάζοντάς τους, φεῦ, γιά τήν αἰώνια κόλαση, ἐνῷ θά ἔπρεπε νά τούς ἁρπάξουν ἀπό τήν ἄβυσσο τῆς καταστροφῆς καί νά τούς συμφιλιώσουν καί νά τούς συναρμόσουν μέ τό Χριστό.
Ἡ ψυχολογία τῶν κληρικῶν πού διακατέχονται ἀπό τό θανάσιμο πάθος τῆς ὁμοφυλοφιλίας μεταλλάσσεται σέ ψυχολογία κατ’ οὐσίαν διωκτῶν τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἐνυπάρχουσα ἤ ἐναπομείνασα ἔστω καί ἀμυδρά φωνή τῆς συνειδήσεώς τους κραυγάζει γιά τήν ἐσφαλμένη πορεία τους καί γιά τήν ὁσημέραι ἀλλοτριούμενη προσωπικότητα πού διαμορφώνουν. Νευρικότητα ἀπίστευτη μέχρι διχασμοῦ τῆς προσωπικότητας, ἔμμονη ἀντιπάθεια πρός συγκεκριμένα πρόσωπα, φοβερή ἀμέλεια στά συγκεκριμένα λειτουργικά καί ποιμαντικά καθήκοντα, ἀδιαφορία γιά τήν οἰκογένειά τους, ἄν κατά τύχη εἶναι ἔγγαμοι, καί οὐσιαστική ἐκμηδένιση τοῦ ἀγγελικοῦ σχήματος, ἄν εἶναι ἄγαμοι. Ξεκοίλιασμα μανιακό, μέ διάφορα σοφίσματα, τῶν Ἱερῶν Κανόνων, συνοδευόμενο μέ ὑποκριτικό καί εὐσεβιστικό ἄλλοθι γιά ἐκσυγχρονισμό τῆς Ἐκκλησίας.
Δυστυχῶς μέσα σέ μιά τέτοια κάστα ὁμοφυλοφίλων κληρικῶν ἀναπτύσσεται ἕνα ἀπατηλό καί πλάνο κλῖμα δῆθεν ἀγαπισμοῦ καί ἀλληλοϋποστηρίξεως. Νεαροί ἄπειροι ὑποψήφιοι κληρικοί, ἄν δέν καθοδηγοῦνται πνευματικά καί ὥριμα ἀπό ἔμπειρο πνευματικό ἀνδρώδους καί εὐσεβοῦς ὀρθοδόξου φρονήματος εἶναι ἐνδεχόμενο νά δελεασθοῦν ἀπό τόν ὑπερβάλλοντα ζηλωτικό προστατευτισμό τῶν ὡς ἄνω ἀναφερομένων. Δεσμεύονται συναισθηματικά καί φιλικά μέ τούς παραπάνω πάτρωνές τους καί ἄν ὑπάρχει καί κάποια ροπή πρός τήν ὁμοφυλοφιλία, πέφτουν θύματα τῶν σχετικῶν κυκλωμάτων μέ ὀλέθριες τελικά συνέπειες καί γιά τούς μέν καί γιά τούς δέ. Τό κακό με τούς παραπάνω ρυθμούς ἤ μέ ἄλλους πιό ἀτομικούς συνεχίζεται μέ σενάρια καί παγίδες πού στήνει ἀνά τήν οἰκουμένη ὁ ἀρχέκακος ὄφις τῆς πονηρίας, ὁ Διάβολος.
Ἄν τελικά ἐνταχθεῖ καί μείνει ὁ ὑποψήφιος ἤ νεαρός κληρικός μέσα στά κυκλώματα τῶν ὁμοφυλοφίλων, ἀσφαλῶς καί θά ὑποστεῖ τίς συνέπειες τῆς ἰδιότυπης μέν ἀλλά φοβερῆς ἀλλοτριώσεως κατά τά μέτρα καί τά καλούπια, πού οἱ πολύπειροι πάτρωνες ὁμοφυλόφιλοι μεθοδεύουν.
Ὑπάρχουν καί οἱ σπάνιες ἐξαιρέσεις τῶν μετανοούντων ἤ μετανοημένων ὁμοφυλοφίλων κληρικῶν, οἱ ὁποῖοι ὑποφέρουν πνευματικά, ψυχολογικά, ὑπαρξιακά, ἴσως καί σωματικά, μά μέ τίποτα δέν μποροῦν νά ἀναπαυθοῦν καί νά ἡσυχάσουν ἀπό τόν ἀδυσώπητο βασανισμό τῆς συνειδήσεως. Ἄν δέ μετανοήσουν κατάβαθα καί δέν παραιτηθοῦν τοῦ ὑψίστου ποιμαντικοῦ λειτουργήματος, ποτέ δέ θά ἀναπαυθοῦν καί δέν θά ἀποκτήσουν τήν ἐν τοῖς ἐγκάτοις ἐμπειρία τῆς πλήρους ἐκ Θεοῦ συγχωρήσεως.
Ὁ ἅγιος γέροντας Παΐσιος πολλάκις μιλοῦσε γιά τήν ἰσχύ τῶν πνευματικῶν νόμων. Ἐπειδή ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι βδελυκτό ἁμάρτημα ἐνώπιον τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί προσβάλλει τήν πάνσοφη καί προσωπική δημιουργική Του πρόνοια γιά τόν ἄνθρωπο, ἐπιτρέπει ἡ βουλή τοῦ Θεοῦ, ἐν τῇ λειτουργίᾳ τῶν πνευματικῶν νόμων, νά ἀπορρυθμίζεται τό ἀνοσοποιητικό σύστημα τοῦ ἀνθρωπίνου ὀργανισμοῦ, μέ ἀποτέλεσμα νά ὑφίσταται δεινή περιπέτεια ὑγείας, μέ φορά πρός τό θάνατο. Γιατί τά ΜΜΕ ἐλαχιστοποιοῦν τόν ὑψηλό κίνδυνο τοῦ Aids πολυδιαφημίζοντας τήν ὁμοφυλοφιλία; Ἤ δέν γνωρίζουν τήν κατά γεωμετρική πρόοδο αὔξηση τῶν φορέων καί τῶν ἀσθενῶν τοῦ Aids ἀνά τήν οἰκουμένη;
Εἶναι ἀπογοητευτικές οἱ περιγραφές πού μᾶς κάνουν κατά τήν ἱερά ἐξομολόγηση ὁμοφυλόφιλοι ἀσθενεῖς μέ Aids. Διαλυμένες προσωπικότητες, θλιβερά ἐρείπια παλεύουν νά ἐπιβιώσουν, ἐναλλάσσοντας βαριές θεραπεῖες, μετανοιωμένοι γιά τίς ἀπερίσκεπτες παθιασμένες ὁμοφυλοφιλικές ἐπαφές, πού τούς καταντοῦν περιθωριακούς σκελετούς ἀξιολύπητους. Μανιώδεις ἀναζητητές τῆς διάστροφης, ἀπολυτοποιημένης, δαιμονιώδους ἡδονῆς παρασύρουν καί ἄλλους καί ἄλλους ἐρωτικούς τάχα συντρόφους, πού ἀφρόνως ἀρχικά τούς ἐμπιστεύονται καί τελικά μένουν ἄθλιοι ἐξαπατημένοι, μόνοι μονότατοι, στήν ὑπαρξιακή τους μοναξιά.
Γιά νά μή συμβεῖ ὅλο τό παραπάνω μόλυσμα, μέ τή φοβερή παθογένειά του καί τίς ἀσύλληπτες τραγικές παρενέργειές του προτείνει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος τή χρήση τῶν δραστικῶν ἐν Χριστῷ πνευματικῶν φαρμάκων. Κύρια θεραπευτική ὁδηγία του εἶναι ἡ ἐπίγνωση τῆς ἁπανταχοῦ παρουσίας τοῦ Θεοῦ. Τίποτα δέν καταστρέφει τόν ἄνθρωπο περισσότερο, ὅσο ἡ ἄγνοια καί ἡ ἐγκληματική λήθη τοῦ Θεοῦ. Ὅμως τίποτε δέν τόν σῴζει τόσο, ὅσο τό νά βλέπει κανείς νοερά τόν Πανάγαθο Κύριο, Τόν Σταυρωθέντα δι’ ἡμᾶς καί Ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν καί νά ἐπικαλεῖται τό Πανάγιο Ὄνομά Του. Ἔτσι καί μόνο τό μόλυσμα τῆς ὁμοφυλοφιλίας μπορεῖ νά πάψει ὁριστικά νά εἶναι ἀσυγχώρητο ἁμάρτημα.
Ελπίδα και αγωνία, ανάμεικτα συναισθήματα, για την έκβαση της συνόδου. Κάθε σύνοδος είναι μία διακινδύνευσις. Θα την αποδεχθεί άραγε το πλήρωμα της Εκκλησίας ή θα υπάρξουν σχίσματα;
(περιοδικό Ό Όσιος Γρηγόριος, ετήσια έκδ. Ι. Μ. Οσ. Γρηγορίου Αγ. Όρους, 40(2015), 176-179)
Η πορεία προς τη Μεγάλη Σύνοδο της Ορθοδόξου Εκκλησίας βαίνει προς το τέλος της. Την Πεντηκοστή του 2016, εκτός απρόοπτου.
Ελπίδα και αγωνία, ανάμεικτα συναισθήματα, για την έκβαση της συνόδου. Κάθε σύνοδος είναι μία διακινδύνευσις. Θα την αποδεχθεί άραγε το πλήρωμα της Εκκλησίας ή θα υπάρξουν σχίσματα;
Ένα είναι το αδιαφιλονίκητο κριτήριο: η ορθοδοξία των αποφάσεών της, η πιστότης στην διδασκαλία των Οικουμενικών Συνόδων. Όπως το διατύπωσε ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής: «Εκείνα οίδεν αγίας και εγκρίτους συνόδους ο ευσεβής της Εκκλησίας κανών, ας ορθότης δογμάτων έκρινεν» (PG 90, 148).
Αυτό εξαρτάται από τις προϋποθέσεις, τις διαδικασίες και τις αποφάσεις της. Προσευχόμαστε όλα να γίνουν αγιοπνευματικά και όχι με μεθόδους του κόσμου τούτου, οι οποίες δεν είναι δυστυχώς άγνωστες στην εκκλησιαστική ιστορία. Η εκκοσμίκευσης και ο ανθρωποκεντρισμός είναι κακές και επικίνδυνες προϋποθέσεις. Το «επομένοι τοις αγίοις πατράσι» και η εκζήτησις του θείου θελήματος είναι ασφαλείς προϋπόθεσης. «Ότε ωμίλουν εκ του νοός μου, συνέβαινον λάθη», έλεγε ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ.
Οι άγιοι Αρχιερείς έχουν την ευθύνη. Εμείς οι μοναχοί, μαζί με τον πιστό λαό της Εκκλησίας, μπορούμε να προσευχόμαστε με ταπεινοφροσύνη να τους φωτίσει το Άγιο Πνεύμα ώστε να ομιλήσουν με Πνεύμα Άγιον και «νουν Χριστού».
Παράλληλα με ταπεινό φρόνημα και με φόβο Θεού, μπορούμε να εκφράζουμε εκείνο που νιώθουμε ως αποστολική και αγιοπατερική παρακαταθήκη που πρέπει να διαφυλαχθή αναλλοίωτη.Για το φλέγον θέμα «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικό κόσμον», θεωρούμε ότι πρέπει να αποφευχθή μια συνοδική απόφανσις, ότι οι ετερόδοξες εκκλησίες έχουν «εκκλησιαστικό χαρακτήρα» (ecclesiality, δηλαδή ότι είναι εκκλησίες με τους χαρακτήρες της Μίας
Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας), εν όσω δεν υπάρχει μεταξύ Ορθοδόξων και ετεροδόξων ενότης πίστεως, λατρείας, διοικήσεως, ήθους, και κυρίως ταυτότης εμπειρίας της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος «συν πάσι τοις αγίοις».
Για κάποια θέματα κοινωνικής φύσεως, που αφορούν την ειρήνη και την ευστάθεια των αγίων του Θεού τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών μας, προσευχόμαστε εμπόνως ως «μέλη» του αυτού αγίου Σώματος του Χριστού, «μέλη εκ μέρους» και «αλλήλων μέλη» (βλ. Α΄ Κορ. ιβ΄ 25-27, Ρωμ. ιβ΄ 5), να μη επιτρέψει ο Κύριος τριγμούς στην ενότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας.
Θεωρούμε ότι σε ωρισμένα θέματα δεν πρέπει να παραβλεφθούν και οι θέσεις της Ιεράς Κοινότητος του Αγίου Όρους και οι παρεμβάσεις της. Όσον αφορά π.χ. το ζήτημα του συνεορτασμού του Πάσχα μετά των ετεροδόξων, υπάρχει η παρέμβασις της Ιεράς Κοινότητος του Αγίου Όρους προς την Β΄ Προσυνοδική Διάσκεψι, με τη χαρακτηριστική φράσι: «διό και αποδοκιμάζομεν οιανδήποτε αλλαγή του Πασχαλίου».
Χαρακτηριστική είναι εν προκειμένω και η αποδοχή της παρεμβάσεως αυτής από τον πρόεδρο της Β΄ Προσυνοδικής Πανορθοδόξου Διασκέψεως με τα εξής λόγια: «Θεωρώ φυσικόν να εκφράσουν ούτοι προς ημάς ευλαβώς την άποψιν, το φρόνημα και την γνώμην των. Οφείλομεν να τους προσέξωμεν. Αποδίδομεν ιδιαιτέραν σημασίαν και προσοχήν εις την τάξιν των μοναχών, και ιδιαιτέρως των σεβασμίων Πατέρων του Άθω. Παρακαλώ υμάς όπως, εν τη εξετάσει των θεμάτων εν ταις επιτροπαίς, έχητε υπ’ όψιν και την ασκητικήν άποψιν των μοναχών» (βλ. Συνοδικά VIII, έκδ. Ορθοδόξου Κέντρου του Οικουμενικού Πατριαρχείου, Σαμπεζύ 1994, σελ. 119).
Όσον αφορά δε τα θέματα που άπτονται της μοναχικής ζωής και ιδιότητος η Ιερά Κοινότης του Αγ. Όρους έχει εκφράσει επίσημη τοποθέτηση, κατά την οποία ο μοναχός, ο οποίος έχει καρεί με «ρασοευχή» και δεν έχει λάβει ακόμη το «μεγάλο Σχήμα», είναι μοναχός και η μοναχική ιδιότης του παραμένει ανεξίτηλη παρά την τυχόν έκπτωσή του από τον μοναχικό βίο (βλ. ΕΔIΣ ΡΚΘ΄, 20.8.1993). Θεωρούμε επ’ αυτού ότι ιερολογούντες τον γάμο εκπεσόντος μοναχού υποβαθμίζουμε την δυνατότητα μετανοίας του - γνωστής από πάμπολλες διηγήσεις των συναξαρίων περί πρώην εκπεσόντων μοναχών - και την προθυμία φιλοθέου επιστροφής του στις προς Θεόν μοναχικές υποσχέσεις».
Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου
Ο ακριβής αριθμός των εκτρώσεων, που γίνονται κάθε χρόνο στην πατρίδα μας, για ευνόητους λόγους, είναι αδύνατον να υπολογισθεί. Πάντως, τα περισσότερα δημοσιεύματα μιλάνε για περίπου 300-350 χιλιάδες! Η είδηση από μόνη της είναι φρικτή. Καθίσταται, όμως, ακόμα πιο δραματική, εάν λάβουμε υπ’ όψη μας, ότι οι 40.000 από αυτές τις εκτρώσεις πραγματοποιούνται πριν από τον γάμο τους από κορίτσια 14-17 χρονών!
Με άλλα λόγια, οι λεγόμενες προγαμιαίες σχέσεις πληρώνονται κάθε χρόνο με 40.000 δολοφονίες ανυπεράσπιστων παιδιών!(*)
Και να ήτανε μονάχα οι 40.000 εκτρώσεις το αντίτιμο των προγαμιαίων σχέσεων; Μάλλον όχι. Διότι, όπως φαίνεται, ο κατάλογος των παράπλευρων απωλειών στις σχέσεις αυτές -όσο και αν σκοπίμως αποσιωπούνται- είναι πολύ μακρύς: απογοητεύσεις, καταθλίψεις, τύψεις, αθυμίες, αντιπαλότητες, αντιζηλίες, οργανονευρώσεις, αγιάτρευτα σωματικά τραύματα από τις επεμβάσεις και προπαντός ένα σωρό μεταδοτικές ασθένειες, όπως η σύφιλη, τα κονδυλώματα, η ηπατίτιδα, το έϊτζ, ο ιός του καρκίνου του τραχήλου της μήτρας κ.α.
Θα πούνε μερικοί: Καλά, και τα μέσα προφύλαξης πού τα βάζετε;
Απαντάμε: Για τα μέσα αυτά μιλάμε ακατάπαυστα εδώ και χρόνια, αλλά τα αποτελέσματα εξακολουθούν, δυστυχώς, και εισπράττονται τα ίδια και απαράλλακτα.
Μάλλον, κάπου αλλού θα βρίσκεται η λύση και όχι στην λεγόμενη σεξουαλική αγωγή, που την κάναμε θεό και την βάλαμε κύριο γνωμοδότη στη ζωή μας.
Να γιατί ρωτάνε με αγωνία οι κατατρομαγμένες μητέρες, τους παιδιάτρους και τους γυναικολόγους τους: Γιατρέ μου, να κάνω το εμβόλιο κατά του καρκίνου του τραχήλου της μήτρας στην κόρη μου; Έχω ακούσει ότι το εμβόλιο αυτό έχει σοβαρές παρενέργειες. Τι λέτε; Είναι σημαντικό για την κόρη μου να βάλει το εμβόλιο HPV ;
Ναι , καλές μου μανούλες, είναι σημαντικό το εμβόλιο HPV , διότι απλούστατα πάψαμε να θεωρούμε σημαντικό ένα άλλο ’’εμβόλιο’’.
Ναι, είναι σημαντικά επίσης τα εμβόλια –στις περιπτώσεις βεβαίως που υπάρχουν- για το AIDS , για την ηπατίτιδα, για τα κονδυλώματα και για την σύφιλη, διότι απλούστατα θεωρούμε ασήμαντο, παλιομοδίτικο και οπισθοδρομικό, ένα άλλο ’’εμβόλιο’’ και μάλιστα πολυδύναμο. Ένα ’’εμβόλιο’’ αποτελεσματικότερο και ασυγκρίτως ασφαλέστερο από τα διαθέσιμα σήμερα στα φαρμακεία. Ένα ’’εμβόλιο’’ με διάρκεια αποτελεσματικότητας όχι μονάχα ολίγων ετών, αλλά για μια ολόκληρη ζωή!
- Και ποιο είναι, γιατρέ μου, αυτό το ’’εμβόλιο’’;
- Είναι η Αγνότητα! Η περιφρονημένη και ξεχασμένη Αγνότητα!
Είναι το άθλημα εκείνο της νιότης, που στεφανώνεται με εφ’ όρου ζωής ’’αντισωματική κάλυψη’’ κατά παντός ιού, που απειλεί να προσβάλλει όχι μονάχα το σώμα μας, αλλά πάνω απ’ όλα την ψυχή μας.
Είναι η κατάκτηση εκείνη των παιδικών και εφηβικών χρόνων, που δυναμώνει τις ψυχές, που κρατάει γερά τα κορμιά, που ακυρώνει κάθε αγωνία και τρόμο των μανάδων και που χαριτώνει αργότερα με πλούσιες δωρεές τα ζευγάρια και τις οικογένειές τους.
Για εμάς τους χριστιανούς,(**) το θέμα της Αγνότητας πριν από τον γάμο είναι Νόμος του Θεού. Οι προγαμιαίες σχέσεις, σύμφωνα με το Ευαγγέλιο και σύμφωνα με τους Πατέρες, που ερμηνεύουν θεόπνευστα το Ευαγγέλιο, δεν επιτρέπονται. Είναι πορνεία. Συνιστούν αμαρτία. Τουτέστιν, μας απομακρύνουν και μας χωρίζουν από τον Θεό.
’’Τα οψώνια της αμαρτίας θάνατος’’, λέει η Γραφή. Ή μήπως δεν εισπράττουμε θάνατο και βάσανα μέσα από την περιφρόνηση της νεανικής αγνότητας;
Σήμερα, δυστυχώς, σχολείο, τηλεόραση, διαδίκτυο, έντυπα, πολιτικοί και κοινωνικοί φορείς, ακόμα και κάποιοι –λιγοστοί ευτυχώς- γνωστοί ρασοφόροι συγγραφείς, δεν παραλείπουν ευκαίρως-ακαίρως να αμνηστεύουν όσα ο Νόμος του Θεού καταδικάζει.
Έτσι, τα παιδιά μας, ζώντας μέσα σε ένα περιβάλλον αρνησίθεο, υβριστικό και προπάντων σαρκολατρικό, πέφτουν εύκολα στην παγίδα των προγαμιαίων σχέσεων. Χάνουν την αγνότητά τους, χάνουν τα παραδεισένια τους χαρίσματα και ξεκινάνε έτσι την ζωή τους με αβαρίες όχι μονάχα πνευματικές, αλλά πολλές φορές και σωματικές.
Εδώ είναι τώρα, που έρχεται η Εκκλησία, το μεγάλο θεόσδοτο Θεραπευτήριο και μας προσφέρει το πιο αποτελεσματικό αντίδοτο απέναντι στον πειρασμό του προγαμιαίου σαρκικού έρωτα.
Και ποιο είναι αυτό το αντίδοτο; Είναι ο Θείος Έρως! ’’Έρως έρωτι νικάται’’, λέγουν οι Πατέρες.
Τα πάθη τα σαρκικά δεν είναι παίξε-γέλασε. Είναι πολύ δυνατά, αλλά και ενοχλητικά μέχρι και τα βαθιά γεράματα. Γι’ αυτό και δεν αντιμετωπίζονται ούτε με ψυχολογικούς τακτικισμούς ούτε με καλοπιάσματα και παραχωρήσεις από γονείς και πνευματικούς.
Οι Άγιοι Πατέρες λένε, ότι αντιμετωπίζονται μονάχα με την εκκλησιαστικοποίηση του βίου μας. Δηλαδή, με μυστηριακή ζωή, με την καθοδήγηση από ακέραιο πνευματικό και με συνεχή αγώνα για κάθαρση, φωτισμό και θέωση. Να το πούμε κι αλλιώς, με Θείο Έρωτα.
6/2/2016
____________________________________________________
ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
(*)
(1). ’’Σύμφωνα με στοιχεία του Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας, 40.000 εκτρώσεις τον χρόνο στην Ελλάδα αποφασίζονται από κορίτσια κάτω των 18 ετών, ενώ, σύμφωνα με έρευνα του Αρεταίειου Νοσοκομείου, ένα στα τέσσερα κορίτσια ηλικίας 14 έως 17 ετών έχει κάνει έκτρωση’’.
http://www.protothema.gr/greece/article/484098/proti-i-ellada-stis-ektroseis-se-oli-tin-europi/
(2). Να πούμε, ότι οι εκτρώσεις στην Ελλάδα από την δεκαετία του ’80 και μετά ακολουθούσαν ανοδική τροχιά με μια σταθερή ’’σφαγή’’ νηπίων της τάξεως των 400-500.000 κατ’ έτος’’.
http://www.pronews.gr/portal/item
(**)
Το θέμα των προγαμιαίων σχέσεων είναι ξεκαθαρισμένο από πολύ παλιά, ακόμα από τα χρόνια του Νόμου.
Στην Παλαιά Διαθήκη περιγράφεται ένα έθιμο του γάμου, το οποίο προσφέρεται όχι μονάχα ως παράδειγμα προς μίμηση, αλλά και ως έλεγχος για την εποχή μας. Σύμφωνα με το έθιμο αυτό, κατά την τελετή του γάμου προπορεύονται οι γονείς της νύμφης κρατώντας στα χέρια τους ένα ολόλευκο σεντόνι, για να δηλώσουν έτσι, ότι η θυγατέρα τους οδηγείται στον γάμο λευκή, καθαρή και παρθένος.
Στις επιστολές του Αποστόλου Παύλου διαβάζουμε σχετικά με την πορνεία και την μοιχεία -διότι και οι προγαμιαίες σχέσεις εδώ υπάγονται-:
- «Σεαυτόν αγνόν τήρει» (Α’ Τιμ. 5, 22).
- «Απέχεσθαι υμάς από της πορνείας» (Α’ Θεσσ. 4, 3)
- «Μη πλανάσθε∙ ούτε πόρνοι, ούτε ειδωλολάτραι, ούτε μοιχοί, ούτε μαλακοί, ούτε αρσενοκοίται … Βασιλείαν Θεού ου κληρονομήσουσι» (Α’ Κορ. 6, 9), αν βέβαια δεν μετανοήσουν.
Ο Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος ζητά από τους νέους να νυμφεύονται σύντομα, για να προλαβαίνονται έτσι οι προγαμιαίες σχέσεις.
Ενώ ο Αγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος απευθυνόμενος σε κάποιον, που ενδιαφέρεται για γάμο, τον ρωτάει χαρακτηριστικά: «Πως εσύ ζητάς παρθενία από τη νύφη, ενώ εσύ δεν τηρείς αυτή για τον εαυτό σου;»
Ἡ περίοδος τῆς Τουρκοκρατίας,ἐποχὴ ἐντόνων ζυμώσεων καὶἀνατροπῶν, ὡς πρὸς τὶς πολιτικὲς καταστάσεις καὶ τὰ φυλετικὰ ζητήματα παγκοσμίως, ὑπῆρξε γιὰ τὸ Ἑλληνικὸ Γένος καὶ τὴν Ὀρθόδοξη
Ἐκκλησία «τῆς καθ’ἡμᾶς Ἀνατολῆς» ἡ μεγάλη καὶ πιὸ ἐπικίνδυνη δοκιμασία,ὡς πρὸς τὴ συνέχεια καὶ τὴν ταυτότητα τοῦ πρώτου καὶ ὡς πρὸς τὶς ἐνίοτε καταλυτικὲς καὶ νεκρωτικὲς τυποποιήσεις στὸν χῶρο τῆς δευτέρας, ἰδιαίτερα ὅσον ἀφορᾶ στὰ θέματα τῆς λατρείας γενικὰ καὶ τῆς λειτουργικῆς βιώσεως τοῦ πληρώματός της εἰδικότερα.
Ὁ κοινωνικός, πνευματικὸς καὶ ἠθικὸς βίος τῶν Ἑλλήνων, κατὰ τὴν περίοδο αὐτή, σχοινοβατεῖ ἀνάμεσα στὸ παλαιὸ καὶ τὸ νέο, ἀνάμεσα στὴ διαφύλαξη τῆς παράδοσης καὶ τὴν ἀνατρεπτικὴ νεοτερικότητα, ἐνῷ οἱ αἰῶνες τῆς δουλείας ἐμετρῶντο μέσα στὸ πλαίσιο μιᾶς ἀγωνιώδους πορείας διατηρήσεως τῶν πνευματικῶν ζωπύρων τοῦ Γένους.Παράλληλα μὲ μιὰ ἔντεχνα ἐξιδανικευόμενη κίνηση ἐπιστροφῆς, μέσῳ τῆς θεωρίας τῆς «μετακένωσης», τοῦ ἑλληνι-κοῦ πολιτισμοῦ στὴν κοιτίδα του, μετὰ ἀπὸ τὴ δυτική του μετανάστευση, ἐπιχειρήθηκε δυστυχῶς ἡ ἄκριτη εἰσροὴ καὶ ἀποδοχὴ τῶν δυτικῶν προτύπων, ἰδεῶν καὶ θεωριῶν τοῦ λεγομένου «δυτικοῦ διαφωτισμοῦ» στὴ χειμαζόμενη ὀρθόδοξη Ἑλλάδα ὡς θρυλλούμενος «Νεοελληνικὸς Διαφωτισμός»7. Ἡ κίνηση αὐτή, ἀλλοτριωμένη ἀπὸ ὑφέρπουσα ἀρχαιολατρία, ἀναζητεῖ δυτικοὺς φωτιστές, ποὺ θεωρήθηκαν ἀπὸ τὸν Ἀδαμάντιο Κοραὴ ὡς κληρονόμοι τῆς βαρύτιμης προίκας τῶν προγόνων μας. Τὴ θεανθρωποκεντρικὴ ἡσυχαστικὴ παράδοση τῆς Ἑλληνορθόδοξης Ρωμηοσύνης πρόβαλαν, ἔναντι τῆς κοσμικῆς ἀνθρωποκεντρικῆς θέασης τοῦ κόσμου, στὴν καιριότερη χρονικὴ στιγμὴ τῶν ζυμώσεων, τὸν ιη΄ αἰῶνα, οἱ φιλοκαλικοί, νηπτικοὶ καὶ νεοησυχαστὲς Κολλυβάδες πατέρες. Στὴ θέση ὅτι ὁ ὀρθὸς λόγος καὶ ἡ νοησιαρχία εἶναι ὁ μοναδικὸς ὁδηγὸς τοῦ ἀνθρώπου,ἀλλὰ καὶ στὸν ἀφηρημένο στοχαστικὸ-φιλοσοφικὸ σχολαστικισμό, ἀντέταξαν τὰ ἐμπειρικὰ-ἀσκητικὰ γνωσιολογικὰ κριτήρια τῆς ὀρθοδόξου παραδόσεως, στὸ πλαίσιο κυρίως τῆς κολλυβαδικῆς ἔριδας, ὅπως εἶχε γίνει καὶ παλαιότερα στὶς ἀντιθέσεις περὶ τῆς τιμῆς τῶν εἰκόνων καὶ τοῦ ἡσυχασμοῦ-ἀντιησυχασμοῦ.
Ἡ σύγκρουση τοῦ παραδοσιακοῦ μὲ τὸ εἰσαγόμενο ἀλλότριο νεωτερικὸ ἦταν ἀναπόφευκτη. Ἡ μία μερίδα, μπολιασμένη μὲ στοιχεῖα ἀναιρετικὰ τῆς ταυτότητας τοῦ Γένους, κινήθηκε ἀπὸ τὴν ἁπλῆ θρησκευτικὴ ἀδιαφορία μέχρι τὶς ἀπροκάλυπτες ἀθεϊστικὲς τάσεις. Ὅσοι παρέμειναν συνδεδεμένοι μὲ τὴν πατερικὴ καὶ ῥιζωμένοι στὴ ρωμαίϊκη παράδοση ἀποτίμησαν ψυχραιμότερα καὶ νηφαλιότερα τὶς νέες εὐρωπαϊκὲς προοδευτικὲς ζυμώσεις καὶ μὲ κόπους πολλοὺς συγγραφικοὺς καὶ ἐκδοτικούς, ὅπως χαρακτηριστικὰ ἔπραξαν οἱ φιλοκαλικοὶ Κολλυβάδες, δημιούργησαν ἕναν ὀρθόδοξο, ἀναμορφωτικὸ καὶ ἀναγεννητικὸ ἑλληνότροπο διαφωτισμό.Ἔτσι, ὡς ἀπάντηση συγκροτημένη στὴν πρόκληση τοῦ Διαφωτισμοῦ, κατὰ τὸ β΄μισὸ τοῦ ιη΄ αἰῶνα, ἐκδηλώθηκε τὸ μεταμορφωτικό, ἡσυχαστικὸ καὶ φιλοκαλικὸ κίνημα τῶν Κολλυβάδων πατέρων, οἱ ὁποῖοι ἐνεργῶς διακόνησαν, μὲ ἔργο καὶ
λόγο, μὲ γραφίδα καὶ βίο, μὲ συγγραφὲς καὶ ἐκδόσεις, μὲ μεταφραστικὸ πλουτισμὸ καὶ πρωτότυπη θεολογικολειτουργικὴ καὶ κανονικὴ παραγωγή, μὲ συναξαριστικὲς συλλογὲς καὶ νεομαρτυρικὲς προαλείψεις,μὲ ἄσκηση καὶ μαρτύριο συνειδήσεως, μὲ ἔνσταση ὑπὲρ τῆς παραδόσεως (καὶ ὡς πρὸς τὴν ἀνόθευτη πίστη, καὶ ὡς πρὸς τὸ ἀπαραχάρακτο ἦθος, καὶ ὡς πρὸς τὶς καταλυτικὲς τῆς θείας λατρείας τυποποιήσεις καὶ ἀνατροπές), τὸν ἀληθῆ ἁγιοπατερικὸ καὶ ῥωμαίικο διαφωτισμὸ τοῦ Γένους.Οἱ πρωτοστάτες τοῦ φιλοκαλικοῦ κινήματος, οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας Μακάριος Νοταρᾶς, Νικόδημος Ἁγιορείτης, Ἀθανάσιος Πάριος, Νήφων ὁ Κοινοβιάρχης, ἀλλὰ καὶ οἱ Νεόφυτος Καυσοκαλυβίτης, Χριστόφορος Προδρομίτης, Ἰάκωβος Πελοποννήσιος, Παΐσιος Καλλιγράφος, Παρθένιος Ζωγράφος, Ἀγάπιος Κύπριος κ.ἄ., ἐκ τῆς εὐρυτέρας χορείας τῶν Κολλυβάδων, ἀντέταξαν στὰ δυτικὰ «φῶτα» τοῦ Διαφωτισμοῦ τὸ φῶς τῆς βιούμενης στὴ ζωντανὴ λατρεία ὀρθοδόξου ἀνατολικῆς παραδόσεως, στὸν δρόμο τῆς ἀλαζονικῆς καὶ νοησιαρχικῆς πολυγνωσίας τὸν ἁγιοπατερικὸ δρόμο τῆς καθαιρόμενης, φωτιζόμενης καὶ θεούμενης χαρισματικὰ ὕπαρξης, στὰ πρόσωπα τῶν σοφῶν κατὰ κόσμον καὶ σπουδαγμένων ἀνθρώπων τοὺς θεουμένους ἁγίους καὶ τοὺς ἡρωϊκοὺς νεομάρτυρες, τῶν ὁποίων διὰ ποικίλων μέσων κατεστάθησαν πνευματικοὶ πρὸς τὸ μαρτύριο ἀλεῖπτες.Ἡ ἔνσταση λοιπὸν τῶν φιλοκαλικῶν ἦταν ὑπὲρ τῆς παραδόσεως μὲ ἐπίγνωση καὶ βίωμα. Τὸ κίνημά τους, ἀναμορφωτικὸ καὶ ἀναγεννητικό, ἀγωνίσθηκε γιὰ τὴν ἐπιστροφὴ τῶν ὀρθοδόξων πιστῶν στὴ σεβάσμια ἀρχαία παράδοση καὶ τοὺς ἀκατάλυτους λειτουργικοὺς θεσμοὺς τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως αὐτὰ βιώθηκαν καὶ ἐκφράσθηκαν ἀπὸ τὴν πατερικὴ θεολογία καὶ διδαχή, τῆς ὁποίας ἦταν βαθεῖς γνῶστες καὶ μελετητὲς καὶ πάντως ὄχι εὐκαιριακοὶ ἐπιφανειακὰ ἐνασχολούμενοι ἐρασιτέχνες.Ὡς οἱ πιὸ λόγιοι καὶ μορφωμένοι διδάσκαλοι καὶ πατέρες τοῦ Ἁγίου Ὄρους κατὰ τὴν περίοδο αὐτή, ἐκφραστὲς τῆς ἀνόθευτης λειτουργικῆς θεολογίας τῆς Ἐκκλησίας, δὲν καινοτομοῦν ἀντορθοδόξως, ἀλλὰ προβάλλουν θεόσοφα τὸν ἐμπειρικὸ δρόμο τῆς βιούμενης Ὀρθοδοξίας ἀπὸ τὶς πιὸ καθαρὲς πηγές της, τοὺς βίους τῶν θεουμένων, τὰ συγγράμματα τῶν ἐξεχόντων θεολόγων πατέρων, τὶς ἑρμηνεῖες τῶν μυσταγωγῶν τῆς λατρείας, τὶς προαιώνιες προβλέψεις τῶν Τυπικῶν καὶ τῶν λειτουργικῶν βιβλίων, τὸν ταπεινὸ σεβασμὸ πρὸς τὸ μυστήριο τῆς εὐσεβείας καὶ τὴν ἄκρα τιμὴ πρὸς τὴν κανονικὴ παράδοση. Μία πορεία ὄχι καινοφανής, πείσμων, ἐριστική, στασιαστική, ἀντιδραστικὴ καὶ ἰδιογνωμική, ἀλλὰ ἕνας δρόμος ἁγιοπατερικός, ἡσυχαστικός, φιλοκαλικός, μυσταγωγικός,ἱεροκανονικὸς καὶ λειτουργικός, ὁ ὁποῖος καταλήγει μὲ ἀδιάρρηκτη συνέχεια σ᾽ αὐτοὺς καὶ ἐκφράζεται ἀπλανῶς καὶ πολυτρόπως ἀπὸ αὐτούς.Ἀνάμεσα στὰ ἄκρα τῆς πλάνης ἑνὸς «οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν» ἄκρατου καὶ τυποποιητικοῦ συντηρητισμοῦ καὶ ἑνὸς ἄκριτου καὶ καταλυτικοῦ στὴν ἐλευθεριότητά του μοντερνισμοῦ, ποὺ κατὰ τὸν ἴδιο ἀκριβῶς τρόπο νοθεύουν καὶ παραχαράσσουν τὴν ὀρθόδοξη θεολογία, τὸ ὀρθόδοξο ἦθος, τὴν ὀρθόδοξη ζωὴ καὶ τὴν ὀρθόδοξη λειτουργικὴ βίωση, οἱ Κολλυβάδες ἰσορροποῦν θεοφώτιστα καὶ παρακινοῦν ἐκκλησιαστικοὺςταγούς, μοναχοὺς καὶ χριστιανοὺς στὴνἀνανέωση τοῦ πνευματικοῦ βίου ἀπὸ τὶς ρίζες καὶ τὰ ζώπυρα τῆς ἀπλανοῦς λειτουργικῆς παραδόσεως τῆς Ὀρθοδοξίας, μὲ θετικότατες μέχρι καὶ σήμερα, καὶ ἴσως ἀκόμη περισσότερο στὶς ἡμέρες μας, ἐπιρροὲςστὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν κοινωνία, ἀφοῦ δὲν παγιδεύτηκαν σὲ κάποια ἐγωιστικὴ ἀντίληψη ἀποκλειστικῆς ἐνασχόλησηςμὲ τὸν μοναχικὸ ἁγιορειτικὸ μικρόκοσμο,ἀλλὰ διὰ τῶν συγγραφῶν καὶ τῆς πνευματικῆς ἀγωνίας πρὸς βοήθεια τῶν ἀδελφῶν ἐκτάθηκαν στὸν μεγαλόκοσμο τῆς ἐποχῆς τους εὐεργετικὰ καὶ ἀναγεννητικά.Οἱ Κολλυβάδες ὑπῆρξαν λαμπροὶ διδάσκαλοι καὶ σχολάρχες, στὸ Ἅγιον Ὄρος,στὴ Χίο, στὴ Θεσσαλονίκη, παιδαγωγοὶ τοῦ Γένους καὶ ἀλεῖπτες μαρτύρωννέων τῆς Ἐκκλησίας, μοναστικοὶ ἡγέτεςκαὶ φωτιστὲς τοῦ ἑλλαδικοῦ χώρου, τὸνὁποῖο κατεπλούτισαν μὲ τὴν ἁγιασμένηπαρουσία τους ἐξαιτίας τοῦ διωγμοῦ καὶ τῆς διασπορᾶς τους, δόκιμοι συγγραφεῖς, μεταφραστὲς καὶ ἐκλαϊκευτὲς ὀγκωδῶν πνευματικῶν ἔργων, γιὰ τὴν ὠφέλεια τῶνχριστιανῶν, κριτικοὶ ἐπιμελητὲς τῶν ἁγιολογικῶν καὶ τῶν κανονικῶν κειμένων, μὲ ἐνδιαφέρον ὄχι μόνο γιὰ τοὺς ἁπλούς, ἀλλὰ καὶ γιὰ τοὺς φιλολόγους ἀναγνῶστες, ρεαλιστὲς στὰ γλωσσικὰ ζητήματα, ἔχοντες ἐπίγνωση τῆς ἀνάγκης τῶν ἑρμηνειῶν καὶ τῶν ἁπλουστεύσεων, ἀλλὰ καὶ ὑπομνηματιστὲς λειτουργικῶν κειμένων πρὸς πληρέστερη κατανόηση καὶ θεολογικὴ ἀνάδειξή τους. Δὲν ἐδίστασαν πρὸ οὐδενὸς κόπου καὶ οὐδεμιᾶς θυσίας πρὸς τὸν σκοπὸ τῆς ἀνθήσεως τῶν γραμμάτων καὶ τοῦ φωτισμοῦ τοῦ δούλου Γένους καὶ τῆς γενικότερης, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν πνευματική, παιδείας του.Γυρίζοντας νοερὰ στὸν 18ο αἰώνα καὶ παρακολουθῶντας τὴ μαρτυρία καὶ τὸ μαρτύριό τους, θὰ τοὺς ἀνταμώσουμε διωγμένους σὲ ὅλο τὸν ἑλλαδικό, ἰδιαίτερα ὅμως στὸν νησιωτικὸ χῶρο. Ἡ Ὕδρα, ἡ Πάρος,ἡ Ἰκαρία καὶ ἡ Χίος θὰ πλουτισθοῦν ἀπὸ τὴν ἁγιασμένη παρουσία τους καὶ τὴν ἀσκητικὴ βιοτή τους, ἀπὸ τὸν πνευματικὸ στηριγμὸ καὶ τὴν πρακτικὴ φιλανθρωπία τους. Ὑπὲρ πάσας τὰς νήσους, ὅμως, ἡ Σκίαθος θὰ γίνει λιμὴν γαληνὸς τῶν διωκομένων πατέρων καὶ ἡ ἐν αὐτῇ ἱδρυθεῖσα κατὰ τὸ 1794 μονὴ Εὐαγγελισμοῦ «ὁλκὰς» πνευματικὴ «τῶν θελόντων σωθῆναι», ἀλλὰ καὶ περίπυστο κέντρο μοναχικῆς ἀσκήσεως καὶ πνευματικῆς ἀναγεννήσεως. Ὁ ἴδιος τόπος κατέστη ἀναβρυτικὸς ταμιευτήρας καὶ μυστικὸς θησαυροφύλακας τῆς ὀρθοδόξου ἡσυχαστικῆς, φιλοκαλικῆς καὶ λειτουργικῆς παραδόσεως. Ὁ ὅσιος Νήφων ὁ Χῖος, ὁ αὐτοεξόριστος ἁγιορείτης Κολλυβᾶς, ὁ «φυλάξας διὰ τοὺς λόγους τῶν χειλέων»τοῦ Κυρίου «ὁδοὺς σκληρὰς» (βλ. Ψαλμ.ιϚ´ 4), κατέστη ὁ μείζων ἡγιασμένος κοινοβιάρχης τῆς διασπαρείσης χορείας τῶν φιλοκαλικῶν πατέρων, ἀλλὰ καὶ ἐκεῖνος ποὺ συνέδεσε γιὰ πάντα τὸ Ἅγιον Ὄρος μὲ τὴν περικαλλῆ καὶ δασοστεφὴ Σκίαθο καί,ὡς ἐκ τούτου, μὲ τὴν εὐρύτερη περιοχὴ τῆς ἁγιοτόκου Μαγνησίας.Ἀγωνία πνευματικὴ τῶν Κολλυβάδων δὲν ἦταν οἱ νεωτεριστικὲς μεταρρυθμίσεις,ἀλλὰ οἱ ἐκ τῆς παραδόσεως ἀρυόμενες μὲ εὐλάβεια, γνώση καὶ ἐπιστημοσύνη ἀλλαγές, ποὺ θὰ συντελοῦσαν στὴν ἀνατροπὴ τῶν τυποποιήσεων, στὴν οὐσίωση τοῦ λειτουργικοῦ βιώματος, στὴν ἐπιστροφὴ στὸ γνήσιο πρωτοχριστιανικὸ καὶ πατερικὸ πνεῦμα, στὴν ἐνεπίγνωστη μετοχὴ στὸ θεοποιὸ μυστήριο τῆς θείας εὐχαριστίας, κατὰ τὴν πράξη τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας καὶ τὰ προστάγματα τῶν ἁγίων Πατέρων καὶ μυσταγωγῶν. Ἔτσι ἡ ἐπιμονὴ καὶ ἔνστασή τους, γιὰ τὸ ζήτημα τῆς τελέσεως τῶν μνημοσύνων στὸ καταπαύσιμο Σάββατο καὶ ὄχι στὴν ἀναστάσιμη Κυριακή, καθὼς καὶ τὸ αἴτημά τους γιὰ τὴ συνεχῆ μετάληψη, δὲν προερχόταν ἀπὸ ἰδιόρρυθμη ἰσχυρογνωμοσύνη, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἔμπονη ἐνσυνείδητη ἀγωνία γιὰ τὴ διαφύλαξη ἀκαινοτομήτου τῆς ὀρθοδόξου παραδόσεως.Ἀναγέννηση ἐκ τῶν ζωπύρων τῆς παραδόσεως, ἐνσυνείδητη μετοχὴ στὴ λογικὴ λατρεία τοῦ Θεοῦ, σύνθεση δόγματος καὶ λειτουργικοῦ ἤθους, εὐσχήμων ὑπακοὴ στοὺς κανόνες καὶ τὰ Τυπικὰ τῶν ἁγίων Πατέρων καὶ τῆς μοναχικῆς παραδόσεως, εὐχαριστιακὴ ζωὴ καὶ ἀναστάσιμη βίωση κατὰ τὴ δεσποτικὴ ἡμέρα τῆς Κυριακῆς, ἐνεπίγνωστος ἁγιασμὸς διὰ τῶν μυστηρίων, ὑπαρξιακὸς ἐκκλησιασμὸς τῶν πιστῶν,εὐλαβικὴ πρόσψαυση τοῦ μυστηρίου τῆς εὐσεβείας ἦταν τὰ καίρια αἰτήματα τοῦ φιλοκαλικοῦ κινήματος. Οἱ ἀλλοτριωτικὲς ἰδιαιτερότητες στὸν χῶρο τῆς θείας λατρείας δὲν ἔγιναν ἀποδεκτὲς ἀπὸ τοὺς Πατέρες ὡς φιλάνθρωπα οἰκονομούμενες διευθετήσεις, ἀλλὰ ἀπορρίφθηκαν ὡς ἀνατρεπτικὲς καινοτομίες τῆς ἐπὶ οὐσιωδῶν ὑποθέσεων ἀκριβείας τῆς ὀρθοδόξου λειτουργικῆς παραδόσεως.Πράγματι ἡ ἐποχὴ τῆς Τουρκοκρατίας ἦταν μακρὰ περίοδος «πτωχείας καὶ λειτουργικῆς συντηρήσεως». Ὁ ιη΄ αἰῶνας ἰδιαίτερα ἦταν δεῖγμα λειτουργικῆς παρακμῆς, ἐπιφάνειας, ὑποβαθμισμένης ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, καταλυτικῆς τυπολατρίας καὶ ἀνατρεπτικῶν ἐκτροπῶν.Ἐπὶ τέσσερις ἑκατονταετίες ἡ δουλεία ἐπιτελοῦσε ἔργο διαβρωτικό, ὅσον ἀφορᾶ στὴν κατάσταση, τὴν πορεία καὶ τὴν πρόοδο τοῦ λαοῦ, ἀλλὰ καὶ ἔργο ἀλλοτριωτικό,ὅσον ἀφορᾶ γενικότερα στὴ θεία λατρεία καὶ πιὸ συγκεκριμένα στὸ ἁγιοπαράδοτο εὐχαριστιακὸ ἦθος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Εἶναι ἀγαθὴ ἡ συγκυρία τῆς παρουσίας τῶν φιλοκαλικῶν Πατέρων κατ’ αὐτὴ τὴν περίοδο στὸ Ἅγιον Ὄρος. Σὲ μία σταδιακὴ ὑπερίσχυση τονισμοῦ τῆς ἀσκήσεως,σὲ βάρος τῆς συχνῆς Θείας Μεταλήψεως, ἡ ὁποία ὡς συνήθεια κυριαρχοῦσε στὴ μοναχικὴ τουλάχιστον εὐσέβεια μέχρι τὴν ἐκπνοὴ τῆς αὐτοκρατορίας, οἱ Κολλυβάδες προμάχησαν ὑπὲρ τῆς εὐχαριστιακῆς αὐτῆς παραδόσεως καὶ ἀμφισβήτησαν τὸ φαινόμενο τῆς ἀποχῆς ἀπὸ τὰ μυστήρια ἢ τῆς ἀραιῆς μετοχῆς σὲ αὐτά, ἡ ὁποία στὴ σκέψη τῶν ὑποστηρικτῶν της ἔλαβε μάλιστα καὶ τὸ ἔνδυμα τοῦ παραδοσιακοῦ. Τόνισαν τὴ σπουδαιότητα τῆς συχνῆς προσελεύσεως στὸ μυστήριο γιὰ τὴν τελείωση τῶν πιστῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἔθεσαν τὶς βάσεις τῆς ἀναγεννήσεως τῆς ὀρθοδόξου πνευματικῆς ζωῆς. Μάλιστα κατηγορήθηκαν γιὰ προσκόλληση σὲ ἀνούσια καὶ μικρά. Ἄδικα βέβαια, γιατὶ ὁ κύριος σκοπός τους ἦταν ἡ ἀνάδειξη τῆς ὡραιότητας τῆς λειτουργικῆς ἀκριβείας στὴ διαχρονία της καὶ ἡ ἔντονη βιωματικὴ μετοχὴ τῶν χριστιανῶν στὴ λατρεία. Ἡ ἀντικανονικὴ καὶ ἀνατρεπτικὴ πράξη τῶν συγχρόνων τους, ποὺ ὡς πρὸς τὴν ἀραιὴ μετάληψη μὲν εἶχε ρίζες τουλάχιστον τριῶν αἰώνων, ὡς πρὸς τὴν ἀντιπαραδοσιακὴ δὲ μεταφορὰ τῶν μνημοσύνων ἀπὸ τὸ πενθικὸ Σάββατο στὴν ἀναστάσιμη Κυριακὴ λίγες δεκαετίες, τοὺς παρώθησε στὴ γνωστὴ ἀναγεννητικὴ λειτουργική τους παρέμβαση, ἡ ὁποία, ἐπειδὴ ἀμφισβητοῦσε τὶς τυποποιήσεις καὶ τὶς ἀνατροπές, θεωρήθηκε ἀπὸ τὴν περιρρέουσα τῆς ἐποχῆς ἀντίληψη ὡς «προδοσία»τῆς παραδόσεως. Τελικὰ ἀπειλήθηκαν καὶ μὲ ἐκκλησιαστικὴ καταδίκη, γιατὶ εἶχαν τὴν τόλμη νὰ ἀντισταθοῦν στὴν ἀνούσια καὶ ἀπνευμάτιστη προσκόλληση τῶν ἀντιπάλων τους στοὺς ἀντιπαραδοσιακοὺς τύπους.Οἱ Κολλυβάδες, ἀναδιφῶντας τὴν πατερικὴ καὶ ἀσκητικὴ παράδοση τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐχάρισαν στὴν ἐποχή τους καὶ τὸ Γένος φιλοκαλικὴ διέξοδο. Ἀσυμβίβαστοι πρὸς τὸν Χριστιανισμὸ τῆς ἐπιφάνειας,πρὸς τὴν κωδικοποιημένη προσέλευση στὴν κοινωνία τρεῖς ἢ τέσσερις φορὲς τὸν χρόνο, ἢ μόνο τὸ Πάσχα, καὶ πρὸς τὴν κατάλυση τοῦ ἀναστασίμου καὶ δεσποτικοῦ χαρακτῆρα τῆς Κυριακῆς, μὲ τὴν ἀποδοχὴ νεκρικῶν κατ’ αὐτὴν μνημῶν, ἐπέστρεψαν στὸ βάθος καὶ τὸν πυρήνα τῆς ἱερῆς παραδόσεως τῶν ἁγίων πατέρων καὶ δημιούργησαν τὶς προϋποθέσεις γιὰ τὴν ἀνάσταση τῆς λειτουργικῆς ζωῆς. Πρότειναν στοὺς πιστούς, ἀντὶ τῶν ποικίλων διαφωτισμῶν,ἕνα γνωστὸ ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα πρότυπο, τὸν ὁμολογητὴ καὶ μαρτυρικὸ ἄνθρωπο τῆς θυσιαστικῆς πρὸς τὸν Θεὸ ἀγάπης. Ἀλλὰ καὶ τὸν τύπο «τοῦ λειτουργημένου – τοῦ εὐχαριστιακοῦ χριστιανοῦ».
Γιὰ ὅλη αὐτὴ τὴν προσφορὰ βέβαια ἡ σύγχρονή τους εἰρωνικὴ ἀφιλαδελφία τοὺς ὀνόμασε «Κολλυβάδες», χαρακτηρισμὸς ὁ ὁποῖος στὴν ἀρχὴ ἦταν κατηγορία καὶ λοιδορία, στὴ συνέχεια ὅμως στὴ συνείδηση τῶν Ὀρθοδόξων ἐσήμαινε καὶ σημαίνει τὸν ἅγιο ἀγωνιστὴ καὶ πρόμαχο τῆς ἀληθοῦς και ἀκαινοτομήτου ὀρθοδόξου παραδόσεως, τὸν «στοιχοῦντα τῷ κανόνι τῆς παραδεδομένης ἡμῖν παρὰ τῶν ἁγίων πατέρων ἡμῶν διδασκαλίας καὶ νομοθεσίας»25 καὶ στερρῶς «ἐχόμενον τῆς Ὀρθοδοξίας»26.Οἱ Φιλοκαλικοὶ πρόβαλαν μὲ ὀξύνοια πνευματικὴ καὶ μὲ βίωμα γνήσιο τὸν ζωντανὸ πλοῦτο τῆς ὀρθοδόξου λατρείας ἔναντι τῆς νοησιαρχίας τῶν διαφωτιστῶν.Συνέπλεξαν τὴν ἀσκητικὴ μὲ τὴν εὐχαριστιακὴ θεολογία, ὑπερβαίνοντας τὸν κίνδυνο ὁ ἀδιάκριτος καὶ μονομερὴς ὑπερτονισμὸς τῆς ἀσκήσεως νὰ δρᾶ ἀρνητικὰ πρὸς τὴ ζωντανὴ λατρεία καὶ τὴν εὐχαριστιακὴ μετοχή. Τὸ κίνημά τους, ὡς κίνημα σύνθεσης θεολογίας, μυσταγωγίας καὶ λατρείας, κίνημα κατ’ ἐξοχὴν ἀναμορφωτικό, ἀναγεννητικό, ἡσυχαστικό, φιλοκαλικὸ καὶ λειτουργικό, ὑπῆρξε γιὰ τοὺς δεινοὺς ἐκείνους καιρούς, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸ σήμερα μία ἐκ τῶν μεγίστων εὐεργεσιῶν τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸ Γένος, τὸν μοναχισμὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία. Οἱ ἴδιοι ὡς θεοφώτιστα πρόσωπα, πορευόμενα στὸν μαρτυρικὸ δρόμο τῆς ἁγιωσύνης καὶ ἐμφορούμενα ἀπὸ τὸ ἀνακαθαρμένο καὶ γνήσιο ὀρθόδοξο ἦθος τῆς ἀνοθεύτου παραδόσεως, ἔγιναν διδάσκαλοι καὶ ἀνακαινιστὲς τῆς λατρείας, ἀλλὰ καὶ μυσταγωγοὶ τοῦ λειτουργικοῦ βιώματος τοῦ λαοῦ. Ἡ λειτουργική τους παραγωγὴ εἶναι ποικίλη καὶ πλούσια. Μελετοῦν, ἐρευνοῦν, ἑρμηνεύουν, ὑπομνηματίζουν τὴ λατρεία, εὐχαριστιολογοῦν καὶ ἀναστασιμολογοῦν παρεμβαίνοντας στὰ δύσκολα καὶ ἀκανθώδη ζητήματα ποὺ ἀνακύπτουν στοὺς χρόνους τῆς ζωῆς τους, ὅπως ἡ συχνότητα συμμετοχῆς στὸ μυστήριο τῆς Εὐχαριστίας καὶ οἱ ἀναστάσιμες προνομίες τῆς Κυριακῆς ὡς ἡμέρας τοῦ Κυρίου. Τὰ νέα στοιχεῖα ποὺ συστηματικὰ παρουσιάζονται πλέον ἀπὸ τοὺς εἰδικοὺς ἐρευνητὲς ἀναδεικνύουν τὴ λειτουργική τους θεολογία καὶ καταρρίπτουν παγιωμένους μύθους καὶ ἀντιπαραδοσιακὲς πλάνες. Ἡ ἔνστασή τους εἶναι ὑπὲρ τῆς ἀνοθεύτου παραδόσεως. Γι’ αὐτὸ καὶ ἀπαντοῦν ἐπιστημόνως στὸ ἐρώτημα τί εἶναι ἡ λατρεία, πῶς πρέπει νὰ τελεῖται μὲ τάξη καὶ εὐσχημοσύνη, πῶς μετέχει ὁ ἄνθρωπος βιωματικὰ καὶ ἐνεργὰ στὴν ἀναγεννητικὴ καὶ ἀνακαινιστική της δύναμη.
Ἡ ἐπίδραση τῶν Κολλυβάδων στὴ σύγχρονη ἀκαδημαϊκὴ θεολογία καὶ σκέψη εἶναι καίρια καὶ εὐεργετική, ἀφοῦ πλέον οἱ μελετητὲς στὴν πλειονότητά τους θεολογοῦν περὶ τῆς λατρείας ὀρθοδόξως καὶ ἐνίστανται παραδοσιακῶς ἐνώπιον τῶν συγχρόνων κινδύνων καὶ προκλήσεων. Πίστη καὶ θεία λατρεία ἀντιδίδουν τὸ περιεχόμενό τους, ἀφοῦ ἡ χαρισματικὴ θεολογία ζωογονεῖ καὶ προστατεύει τὴν εὐάρεστη στὸν Θεὸ λατρεία, ἀλλὰ καὶ ἡ γνήσια λειτουργικὴ βίωση καὶ μυστηριακὴ μυσταγωγία προσπηγάζει στὴν Ἐκκλησία τὴν ἀληθῆ της θεολογία.Ἡ διάσπαση αὐτῆς τῆς συζυγίας δημιουργεῖ παρατροπὲς καὶ νοθεύσεις ἐπικίνδυνες.Ἡ ρευστότητα στὸν εὐρύτερο χῶρο τῶν ἰδεῶν κατὰ τὴν ὑστέρα Τουρκοκρατία, ἀλλὰ καὶ οἱ ἔντονες ζυμώσεις στὰ θεολογικὰ γράμματα καὶ τὶς λειτουργικὲς ἐνασχολήσεις, φέρνει στὴν ἐπιφάνεια ἕνα ὁλόκληρο πλῆθος προβληματισμῶν.Οἱ Φιλοκαλικοὶ Πατέρες ἦταν εὐεργετικὰ παρόντες καὶ σὲ αὐτούς. Τὸ πνευματικό τους κίνημα ἔστρεψε ὅλη τὴν προσοχή, τὴν ἐπιμέλεια, τὴν ἔρευνα καὶ τὶς ἐνασχολήσεις του στὴν προσπάθεια νὰ ἐξέλθη τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὁ μοναχικὸς κόσμος ἀπὸ τὸν ζοφερὸ εὐχαριστιακὸ φορμαλισμό, ἐπανερχόμενο στὸ κέντρο τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, ποὺ εἶναι ἡ μυστηριακὴ βίωση τῶν ἑνοποιητικῶν καὶ ἁγιαστικῶν εὐχαριστιακῶν συνάξεων. Σήμερα μάλιστα εἶναι περισσότερο ἀπὸ προφανὴς ἡ ἀνάγκη ἀναθέρμανσης τῆς λειτουργικῆς τους διδασκαλίας, καθὼς ἡ ἀνθρώπινη ἀδυναμία, ἡ μείωση τῆς εὐλάβειας, ἡ σταδιακὴ παραίτηση τῶν χριστιανῶν ἀπὸ τὴν ὁλόθυμη ὑπακοὴ στοὺς ἱεροὺς κανόνες, ἡ ἐπικράτηση ἑνὸς νέου ἀκηδιαστικοῦ φρονήματος,ὡς πρὸς τὰ λειτουργικὰ βιώματα καὶ τὰ πνευματικὰ ἀθλήματα τῆς Ὀρθοδοξίας, δημιουργοῦν παρόμοιους μὲ τὴν ἐποχὴ τῶν Πατέρων κινδύνους καὶ προβληματισμούς, ὡς πρὸς τὸ ἐνδεχόμενο μιᾶς νεκρωτικῆς τυποποίησης τῆς ζωογόνου παραδόσεως ἢ μιᾶς τελείας ἀποστροφῆς πρὸς αὐτήν. Ἡ ἀμέλεια, ἡ κοσμικότητα, ἡ προφασιολογικὴ ψευδὴς εὐλάβεια, ἡ ἀποχὴ καὶ ἀδια-φορία δραστικὰ μποροῦν νὰ παραχαράξουν ἐκ νέου τὸ εὐχαριστιακὸ ἦθος κλήρου καὶ λαοῦ, μὲ ἀποτελέσματα ἀπρόβλεπτα.Ἡ χορεία τῶν Φιλοκαλικῶν ἀντιμετωπίζει κατηγορίες καὶ ποικίλες περιφερόμενες ἀντιευχαριστιακὲς ἐνστάσεις ἤ, γιὰ τὸ ζήτημα τῶν μνημοσύνων, ἀκόμη καὶ πατριαρχικὲς καταδίκες.Τὶς δυσκολίες αὐτὲς ἀντιμετωπίζει μὲ σύνεση καὶ σοφία, μὲ διαλεκτικὴ δεινότητα, μὲ τιμὴ πρὸς τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς θεσμούς, μὲ εἰρηνοποιὸ διάθεση.
Ἡ κατοχὴ τῆς πατερικῆς διδασκαλίας καὶ ἡ βαθειὰ γνώση τῆς ὀρθοδόξου λειτουργικῆς παραδόσεως, ὑπὲρ τῆς ὁποίας κυριολεκτικὰ ἀναλώθηκαν, τοὺς ἔτρεψε στὴ φιλάνθρωπη καὶ ἀγαπητικὴ πρὸς τὸ Γένος καὶ τὸ πλήρωμα τῶν πιστῶν διδαχὴ καὶ συγγραφή, ἀλλὰ καὶ πρὸς τὴν προσωπικὴ ἐπιλογή, ἀντὶ τῆς ταπεινόσχημης σιωπῆς, τοῦ δρόμου τῆς θυσιαστικῆς πορείαςτῆς μαρτυρίας καὶ τοῦ μαρτυρίου, μέσα στὸ κλίμα τῆς αὐτοπροαίρετης μετοχῆς στὴν περιπέτεια τοῦ Εὐαγγελίου.
1. Βλ. ἐνδεικτικὰ Δ. Ζακυθηνοῦ, Ἡ Τουρκοκρατία.Εἰσαγωγὴ εἰς τὴν νεωτέραν ἱστορίαν τοῦ Ἑλληνισμοῦ, Ἀθῆναι 1957. Γ. Μεταλληνοῦ (Πρωτοπρ.), Τουρκοκρατία. Οἱ Ἕλληνες στὴν Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία [σειρὰ «αἶπος», 3], ἐκδ. Ἀκρίτας, Ἀθήνα 21989. Π.Ν. Παπαρούνη, Τουρκοκρατία, ἐκδ. Γρηγόρη χ.τ.χ.
2. Βλ. ἐνδεικτικὰ Θ. Γιάγ κου, «Σχέσεις τοῦ Ἀθωνικοῦ καὶ Θρακικοῦ μοναχισμοῦ. Κανονικολειτουργικὰ θέματα», Ἅγιον Ὄρος καὶ Θράκη [ΠαράρτημαΘρακικῆς Ἐπετηρίδας, 5], ἔκδ. Μορφωτικὸς Ὅμιλος
Κομοτηνῆς – Κέντρο Θρακικῶν Μελετῶν, Κομοτηνὴ 2001, σσ. 83-84.
3. Βλ. Χ. Τζῶγα, Ἡ περὶ μνημοσύνων ἔρις ἐν Ἁγίῳ Ὄρει κατὰ τὸν ιη΄ αἰῶνα, ΕΕΘΣΘ [Παράρτημα ἀρ.3], Θεσσαλονίκη 1969, σσ. 7-8 καὶ 10-11. Μ. Γεδεῶν,«Ἐκκλησία καὶ Ἐπιστήμη κατὰ τὸν ιη΄ αἰῶνα»,Ἐκκλησιαστικὴ Ἀλήθεια 8 (1887-1888), σ. 283.
4. Βλ. Α. Καραθανάση, Καππαδοκίας τύχαι. Διάλεξη κατὰ τὴν ἑορτὴ τῶν τριῶν Ἱεραρχῶν στὸ Α.Π.Θ.,Θεσσαλονίκη 2000, σ. 64. Περισσότερες ἀναλύσεις βλ. στὶς ἐξιδιασμένες μελέτες τοῦ ἰδίου καθηγητοῦ,«Ἡ πορεία τοῦ Γένους κατὰ τὴν Τουρκοκρατία καὶ ἡ ἑνότητα τοῦ Ἑλληνισμοῦ (Φορεῖς, Ἰδεολογία, Θεσμοί)», Ξενία Ἰακώβῳ Ἀρχιεπισκόπῳ Βορείου καὶ Νοτίου Ἀμερικῆς. Ἐπὶ τῇ ετηρίδι τῆς Ἀρχιεπισκοπείας αὐτοῦ, ἐποπτεία καὶ ἐπιμέλεια Ἀ. Ἀγγελοπούλου καὶ Ἀ. Καραθανάση, Θεσσαλονίκη 1985, σσ. 556-572. Τοῦ Ἰδίου, Ἡ τρίσημη ἑνότητα τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ἀρχαιότητα – Βυζάντιο – Νέος Ἑλληνισμός, ἐκδ. Κυριακίδη,Θεσσαλονίκη 1991.
5. Bλ. Al. Papaderos, Metakenosis. Griechenlands
Kulturelle Herausforderung durch die Aufklärung in der Sicht des Korais und des Oikonomos, Meisenheim am Glan 21970. Βλ. καὶ ἔκδοση στὰ ἑλληνικὰ Μετακένωσις. Ἑλλάδα-Ὀρθοδοξία Διαφωτισμὸς κατὰ τὸν Κοραὴ καὶ τὸν Οἰκονόμο (μτφρ. Ἐμ.Γεωργουδάκης), ἐκδ. Ἀκρίτας, Ἀθήνα 2010.
6. Βλ. Γ. Μεταλληνοῦ, Παράδοση καὶ ἀλλοτρίωση, ἐκδ. Δόμος, Ἀθήνα 21989, σ. 260.
7. Κ. Θ. Δημαρᾶ, Νεοελληνικὸς Διαφωτισμός, ἐκδ. Ἑρμῆς, Ἀθήνα 41985. Π. Κονδύλη, Ὁ Νεοελληνικὸς Διαφωτισμός. Οἱ φιλοσοφικὲς ἰδέες, ἐκδ. Θεμέλιο, Ἀθήνα 198
8. Π. Κιτρομηλίδη, Νεοελληνικὸς Διαφωτισμός. Οἱ πολιτικὲς καὶ κοινωνικὲς ἰδέες, ἔκδ. ΜΙΕΤ,Ἀθήνα 1996. Ἀναφορὰ στὸν δυτικὸ Διαφωτισμὸ βλ. Κ.Ἀκριβοπούλου, Τὸ κολλυβαδικὸ κίνημα. Ἡ τελευταία Φιλοκαλικὴ Ἀναγέννηση, ἐκδ. Τέρτιος, Κατερίνη 2001, σσ. 19-2
9. Βλ. καὶ Ἀ. Ἀγγέ λου, «Πρὸς τὴν ἀκμὴν τοῦ νεοελληνικοῦ διαφωτισμοῦ», Μικρασιατικὰ Χρονικὰ 7 (1957), σ. 1ἑξ.8. Γ. Μεταλληνοῦ, Παράδοση καὶ ἀλλοτρίωση, ὅπ.π., σ. 13.9. Ὅπ.π., σσ. 15-16.
10. Ὅπ.π., σσ. 31, 32, 33. Βλ. καὶ Εἰρηναίου Δεληδήμου (Ἀρχιμ.), Εἰσαγωγὴ στὴν ἔκδοση τοῦ Πηδαλίου
ἀπὸ τὶς ἐκδ. Β. Ρηγοπούλου, Θεσσαλονίκη 1982, σ.γ΄-ε΄, ὅπου σχετικὴ καίρια ἀναφορά.
11. Βλ. Γ. Μεταλληνοῦ, Τουρκοκρατία, ὅπ.π., σ. 152.Βλ. καὶ σ. 158, ὅπου δίδονται παραδείγματα παρόμοιων ἀθεϊστικῶν, ἀντικληρικῶν καὶ πολεμικῶν κατὰ τῆς Ἐκκλησίας συγγραμμάτων, ὅπως π.χ. Ὁ Ἀνώνυμος τοῦ 1789 ἐναντίον τῶν μυστηρίων, Ὁ ρωσαγγλογάλλος (±1805), ἡ Ἑλληνικὴ Νομαρχία (1806), οἱ Στοχασμοὶ τοῦ Κρίτωνος (1819) καὶ τὰ καθαρὰ ἀντιχριστιανικὰ δημοσιεύματα τοῦ Χριστόδουλου Παμπέκη. Ὡς πρὸς τὸν ἀντικληρικαλισμὸ τῶν διαφωτιστῶν, ἀπαντητικὴ παρέμβαση ἔχουμε στὸ ἔργο τοῦ Π. Γεωργαντζῆ , Οἱ ἀρχιερεῖς καὶ τὸ εἰκοσιένα (ἀντίδραση ἢ προσφορά;), Ξάνθη 1985, μὲ σημαντικὲς καὶ ἀξιοπρόσεκτες ἱστορικὲς καταγραφές.
12. Γ. Μεταλληνοῦ, ὅπ.π., σ. 151.
13. Ὅπ.π., σ. 153.
14. Βλ. Γιώργη Θ. Πρίντζιπα, Λογάδες τοῦ Γένους [Σειρά: Ἑλληνικὴ Παιδεία καὶ Παράδοση, ἀριθ. 4], ἐκδ.Ἀκρίτας, Ἀθήνα 1985, σ. 130, 139-140.
15. Bλ. Con. Papoulidis, «Conservatisme et modernisme dans l’Église Orthodoxe ou XVIIIème etXIXème ss.», στὸ Καιρός. Τόμος τιμητικὸς στὸν ὁμότιμο καθηγητὴ Δαμιανὸ Ἀθ. Δόϊκο. ΕΕΘΣΘ. Τμῆμα Θεολογίας – Νέα Σειρά, τόμ. 5, Θεσσαλονίκη 1995,σσ. 641-646. Καὶ Γ. Μεταλληνοῦ, «Ἡ δυναμικὴ τοῦ διαφωτισμοῦ στὴ δράση τῶν Κολλυβάδων», ἐφημερ.Ἐκκλησιαστικὴ Ἀλήθεια (1-16.9.1995), σ. 13.
16. Βλ. Γ. Μαντζαρίδη, «Πνευματικὰ κινήματα τοῦ ὀρθοδόξου μοναχισμοῦ κατὰ τὴ δεύτερη χιλιετία καὶ ἐπιπτώσεις τους στὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν κοινωνία»,Ἐκκλησιαστικὸς Κήρυκας. Θεολογικὴ Ἐπετηρίδα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κιτίου, τ. Ϛ΄, Λάρνακα 1994,σσ. 139-148. Σπ. Μακρῆ, «Κολλυβάδες». ΘΗΕ, τ. 7, στ.742-745. Τ. Γριτσοπούλου, «Νικόδημος Ἁγιορείτης ὁ Νάξιος καὶ τὸ Κίνημα τῶν Κολλυβάδων», Ἐπετηρὶς Ἑταιρείας Κυκλαδικῶν Μελετῶν, τ. ΙϚ΄ (1996-2000),σ.46-77. Βλ. καὶ Ἀθανασίου Γκίκα (Πρωτοπρ.), Προϋποθέσεις καὶ συχνότητα προσελεύσεως στὴ Θ. Μετάληψη. Ποιμαντικὴ προσέγγιση, Θεσσαλονίκη 1994,σ. 27.
17. Βλ. Γιώργη Πρίντζιπα, ὅπ.π., σ. 141-144.
18. Βλ. Ἰ. Μ. Φουντούλη, Λειτουργικὰ Θέματα, τ. Ζ΄,Θεσσαλονίκη 1986, σ. 19.
19. Ἰ. Μ. Φουντούλη, Λειτουργικὰ Θέματα, τ. Η΄, Θεσσαλονίκη 1987, σ. 82.
20. Βλ. Θ. Γιάγ κου, «Σχέσεις τοῦ Ἀθωνικοῦ καὶ Θρακικοῦ μοναχισμοῦ. Κανονικολειτουργικὰ θέματα»,ὅπ.π., σ. 84.
21. Θ. Γιάγ κου, Κανόνες καὶ Λατρεία [Σειρά: Κανονικὰ καὶ Λειτουργικὰ 1], ἐκδ. Μυγδονία, Θεσσαλονίκη2 2006, σ. 345.
22. Ὅπ.π., σ. 347. Βλ. Τοῦ Ἴδιου, Ὁ Νομοκάνων Θεοκλήτου Καρατζᾶ τοῦ Καυσοκαλυβίτη. Ἡ ἐπίτομη μορφή, ἐκδ. Γ. Δεδούση, Θεσσαλονίκη 1996, σ. 26.
23. Βλ. Ἰ. Μ. Φουντούλη, Λειτουργικὰ Θέματα (= ΛΘ),τ. Η΄, σ. 82. Τοῦ Ἰδίου, ΛΘ, τ. Ζ΄, σσ. 12 καὶ 42-43. Τοῦ Ἰδίου, Λειτουργικὴ Α΄. Εἰσαγωγὴ στὴ θεία λατρεία,Θεσσαλονίκη 1993, σ. 33.
24. Ἰ. Μ. Φουντούλη, ΛΘ, τ. Η΄, σ. 83.25. Βλ. Θεοδώρου Στουδίτου, Ἔργα 1. Μεγάλη Κατήχησις, ΟΗ΄ (ἐπιμελείᾳ Νικοδήμ ου Σκρέττα), ἐκδ.«Ὀρθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 1987, σ. 296.26. Συμεῶν Θεσσαλονίκης, Διάλογος, κεφ. ΠΗ΄. PG155, 268C.27. Βλ. τὰ ἀκροτελεύτια εἰρηνοποιὰ συμπερασματικὰ κείμενα τοῦ Νικοδήμ ου Ἁγιορείτου, Περὶ τῆς συνεχοῦς μεταλήψεως, Ἐν Βόλῳ 1971, σ. 117 καὶ Τοῦ Ἰδίου, Ὁμολογία πίστεως, ἤτοι ἀπολογία δικαιοτάτη, Ἐν Βενετίᾳ 1819, σσ. 32-33, 45, 46-48, 56, 91-92, 94.
Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη
<<ΜΑΚΑΡΙΑ ΗΝ ΕΞΕΛΕΓΩ ΚΑΙ ΠΡΟΣΛΑΒΩ ΚΑΙ
ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΑΥΤΟΥ ΕΙΣ ΓΕΝΕΑΝ ΚΑΙ ΓΕΝΕΑΝ>> ψαλ.
<<ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΕΥΑΓΓΕΛΙΖΟΜΕΝΟΙ ΤΟΝ ΛΟΓΟΝ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ>>
πράξ. Ε’ παρ. 35
Επτά χρόνια από τότε που έφυγε, ο ορατός νυχθημερόν φύλακας άγγελός μας
Έφυγε από κοντά μας ο φίλος, ο πατέρας, ο αδελφός.
Έφυγε ο εν χριστώ συνεργάτης, ο δυνατός συμπολεμιστής, στην αδυσώπητη μάχη κατά του εχθρού διαβόλου : ο νυχθημερόν ορατός φύλαξ άγγελος μας ! Το στήριγμα και η πνευματική καύχησή μας. Μία ακόμη απτή επί της γης παρουσίας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, του αφέντη Χριστού. Ο άνθρωπος του Θεού, ο άνθρωπος μας.
Ο αλιεύς του Θεού !! Αυτός ήταν και θα είναι ο πατήρ Νικόδημος ο Γρηγοριάτης για εμάς. Μεγάλη είναι η ευλογία που έχουμε και η ευθύνη από τον Θεό, γιατί μας αξίωσε να συναναστραφούμε έστω και λίγους χρόνους μαζί του. Ένας ακόμα από τους πολλούς πρωταθλητές του Κυρίου που αγωνίζονται αθόρυβα πλάι μας σε αυτόν τον θορυβώδη κόσμο χωρίς να τραβούν το ενδιαφέρον άμεσα. Ο πατέρας Νικόδημος είναι ένας από τους καταλύτες της εποχής του είναι ένας από αυτούς που χωρίς κανένα δισταγμό για το προσωπικό του ρεκόρ, σταματά, λόγω υπερβολικής αγάπης προς τον συναθλητή του, για στήριγμα βοηθείας καταμεσής του στίβου της ζωής. Όχι, για να ξαποστάσει ο ίδιος, αλλά για να τονώσει, να παρηγορήσει, να προτρέψει για την συνέχεια και να δώσει έμφαση στην σπουδαιότητα του αγώνος. Αναλώνει καθημερινά, πνευματικά και σωματικά απλόχερα τον εαυτό του, για την πνευματική ολοκλήρωση και τον τερματισμό όλων μας στον καλό αγώνα, ώστε να μην μείνει ούτε ένας εκτός τερματισμού, είη δυνατόν. Χωρίς να αναζητεί επαίνους, κύπελλα και πρωτεία στα βάθρα, αφήνει τον Κύριο, τον αδέκαστο και φιλάνθρωπο Κριτή, να κατατάξει τον ίδιο και τον καθένα όπως και όπου του αξίζει. Ποιος δεν αναζητεί μια τέτοια προσωπικότητα στην ζωή του; Ποιός αρνείται την παρουσία του Κυρίου μας μέσα από ένα τέτοιον συμπονετικό και μειλίχιο αδελφό ;
Μόνο ο εγωμανής !! Ο περιβαλλόμενος από τις ψευτοδυναμικές του κόσμου τούτου, αδυνατεί να ιδεί τον αδελφό, με τα μάτια του πατρός Νικοδήμου, με τα μάτια του Χριστού. Πώς να συνειδητοποιήσει ο έχων κάποια φανταστική ιδέα για τον εαυτό του, την κλειστή ομήγυρη του, τους άλλους και τον Θεό, ότι, και ο πλησίον συνάνθρωπος είναι εικόνα του Θεού με ίδια δικαιώματα, ίδιες υποχρεώσεις και σίγουρα ίδιο Θεό πατέρα. Συν εξόριστοι όλοι μας από την Εδέμ του παραδείσου, συν στενάζουμε στο ιδρωμένο χώμα της γης και χαροπαλεύουμε με τον ανελέητο αντίθεο που προσπαθεί να κατασπαράξει την υπόληψη και την ψυχής μας. Δεν είναι οι εικόνες του Θεού οι άνθρωποι, κτήματα ή κτήνη κανενός !
Δεν μπορεί να τους εξουσιάζει ο οποιοσδήποτε κατά το δοκούν. Πώς όμως να σηκώσουμε με παλληκαριά και αγαθοσύνη και όχι να φορτώσουμε με δειλία και πονηρία, τα βάρη μας στον άλλον, εάν δεν καταλάβουμε ότι είμαστε αδέλφια μεταξύ μας εκτός από συνοικούντες της γης; Πώς θα καταλάβουμε επίσης ότι είμεθα συνυπεύθυνοι για το πνευματικό και υλικό κατάντημα του κόσμου όλου, ύστερα από την παρακοή των πρωτοπλάστων τότε και την συνεχή τη δική μας τώρα ; Η πνευματική και η κοινωνική πορεία της ζωής μας είναι στενά συνυφασμένες και αλληλένδετες, αφού ο άνθρωπος αποτελείται εκτός από ύλη και πνεύμα εκτός από σώμα και ψυχή. Κατά την πορεία αυτή, που ξεκινά από την παρούσα ζωή εδώ και ποικίλει ανάλογα, με την στάση που τηρεί ο καθένας από εμάς, υπάρχουν άνθρωποι που αυξάνουν τα δοσμένα από τον Θεό τάλαντα και ευαρεστούν με τον επίγειο χρόνο της ζωής τους τον Θεό.
Υπάρχουν όμως και κάποιοι, που την πνευματική προίκα, που τους χάρισε ο δημιουργός, ως άλλοι άσωτοι υιοί, κατακερματίζουν, αγοράζοντας φτηνές, λαμπερές δικαιολογίες στην θέση των Θεϊκών ταλάντων τους. Αφού τριγυρίζουν από εδώ κι από εκεί με αυτές να τους κοσμούν και να χαίρονται σαν μικρά παιδιά, ενίοτε τις εξαργυρώνουν στην πονηρή εμποροπανήγυρη εκτός του ναού. Το αποτέλεσμα αυτής της άσκοπης συναλλαγής είναι, να λαμβάνουμε πολλή κούραση και ζαλάδα από το ανώφελο παζάρεμα που μας τρώει κυριολεκτικά, ύπουλα όλη μας την ζωή. Εν τέλει εξαργυρώνουμε με τις ακριβοπληρωμένες κατά τα άλλα φτηνές δικαιολογίες, την φίμωση, της χρυσής συνειδήσεως, μένοντας νωθροί, ατάλαντοι και χρεωκοπημένοι.
( προφάσεις εν αμαρτίες ) Δυνατές οι κραυγές των πραματευτάδων κατά καιρούς :
Πάρτε κόσμε, πάρτε !!
1)Εδώ τα είδωλα τα ψηλά, τα φανταχτερά, τα μπρούτζινα τα τρομερά, όχι ο Θεός ! 2)Εδώ οι ζωοπρόσωπες δυναμικές οντότητες, όχι ο Θεός !
3)Εδώ η Ανωτέρα Δύναμη, όχι ο Θεός !
4)Εδώ ο Δυνατός κρότος, το φώς η Εξέλιξη είπαμε, όχι ο Θεός ! Κτυπούν οι αντίλαλοι των πραματευτάδων μες τα αυτιά μας σαν σειρήνες. Αναμετριούνται μεταξύ του ζωικού βασιλείου και του ανθρωπίνου νου, οι πολυλογίες τους. Κονταροχτυπούν τον στοχασμό του νου επιδέξια για να επιφέρουν είη δυνατόν τον σκοταδισμό του.
Πάρτε κόσμε, πάρτε, οτιδήποτε άλλο, εκτός από Θεό, τολμώ ο άνθρωπος να ψελλίσω να αντιλέξω.. Τι διαφορετικό από το πατροπαράδοτο έχετε εδώ, για να μου προσφέρετε ;
1ος πάγκος : Δεν σε συγκλονίζουν τα μεγάλα μάτια, το στόμα, τα μπράτσα, τα στιβαρά πόδια, τυφλός είσαι άνθρωπε ; Το αντίθετο, βλέπω, μάτια άψυχα, στόμα άλαλο, πόδια ακίνητα, τι μπορεί να μου πει αυτό το αγαλματίδιο πώς θα με διδάξει, πως θα με συγκλονίσει ; - Αυτό όχι, αλλά μπορώ εγώ ! Εγώ κρύβομαι πίσω από αυτό, κάτσε να σου εξηγήσω ότι θες, αρκεί να μ΄ενστερνιστείς.
2ος πάγκος : Έλα, μη φοβάσαι, εάν είσαι λίγο ανοιχτόμυαλος πλησίασε, δες τι χαριτωμένη αλλά και δυνατή, ζωοθεότητα σου προσφέρω :
« Ουκ ελάτρευσαν την κτίση οι θεόφρονες αλλά τον κτίσαντα» του απαντώ !
3ος πάγκος : Έμ, δεν μπορεί, εδώ θα βρήκες αυτό που τελικά ζητάς.
Δηλαδή ;! - Δύναμη σου λέω, όση μπορεί ο νους να φανταστεί -
Ανωτέρα Δύναμη, απρόσωπη, να μην χρειάζεσαι να απολογείσαι, τι άλλο θες από την ζωή σου και την ζωή των άλλων, από το να είσαι εσύ ο ίδιος ο κυρίαρχος όλου του κόσμου, όλων; - Να ιδώ θέλω το πρόσωπο, ως άλλος Μωυσής, να ακούσω, να νιώσω τον δημιουργό μου, τον Θεό μου, τον Θεό μας, τον κτίσαντα τον κόσμο τούτο.
-Να πας αλλού, πολύ το ψάχνεις, δεν έχω τέτοια πράγματα εγώ εδώ.
4ος πάγκος: Μην τους ακούς τους προηγούμενους τα έχουν λίγο μπερδεμένα, λίγο χαμένα, εγώ τους ξεπερνώ κατά πολύ. Εγώ κάνω πολύ σαματά, μεγάλο κρότο, (big bang), φωτίζω τα πάντα, ελίσσομαι και εξελίσσω . - Ή, τι έχεις να αποκριθείς τώρα, άπιστε διαβάτη που τολμάς να περνάς σκεπτικός μέσα από την εμποροπανήγυρη τόσων αιώνων και να αντιλέγεις; Τώρα που το λες, κάτι γνώριμο μου θυμίζει η ιστορία σου: «Εγώ ειμί το Φως. Εγώ ειμί η ζωή. Εγώ ειμί η οδός. Άνευ εμού ουδέν ποιείν ουδεν ». -Μήπως προσπαθείς να καπηλευτείς την ήδη προϋπάρχουσα κοσμοθεωρία περί του Θεού ; Εμένα η θεωρία μου δεν έχει πρόσωπο, για να μην λογοδοτείς πουθενά, είναι άνευ Θεού, εν τέλει Θεός επί της γης γίνεσαι εσύ, βρε ανόητε δεν το καταλαβαίνεις, είσαι το πιο εξελιγμένο όν, αυτοθεώνεσαι όποτε θες ή υποβιβάζεσαι όποτε θες. Πώς, πώς, το κατάλαβα και στους άλλους τους προηγούμενους αλλά να με συγχωρεί η χάρη σου δεν θα πάρω, μας φτάνουν στον κόσμο τρείς μεγάλες πτώσεις δεν χρειαζόμαστε κι άλλες !!!
Όλος αυτός ο φαύλος κύκλος μας εξασφαλίζει μία θέση αντίθετα, μακριά, εκτός ναού, εκτός Θεού. Εν τω μεταξύ, οι πράξεις και ο λόγος εν Θεώ λησμονούνται και αποσιωπούνται, συγχρόνως όμως πολλαπλασιάζονται σαν τα μικρόβια, οι δικαιολογίες της απραξίας, για να μην πω της αμαρτίας. Ύστερα κενοί μένουμε πλέον με κακό σύμβουλο την ασυνείδητη επιθυμία και την πνευματική μας πτωχεία να αναπαύουμε μόνο το φιλόσαρκο εγώ μας. Εγώ στον πατέρα Νικόδημο δεν έβλεπες στην ζωή του, την θέση αυτή την είχε καταλάβει το εμείς που το νιώθαμε να μας κυκλώνει όλους μας μυστικά, απαλά, αβίαστα σαν μια τεράστια μητρική αγκαλιά. Ένα από τα πολλά πνευματικά χαρίσματα που είχε δώσει ο Θεός προίκα στον μοναχό Νικόδημο ήταν ο ζωντανός λόγος του, που γινόταν ποταμός ευχάριστων εν Χριστώ ρημάτων, αέναη πηγή δροσιάς για την ψυχή μας. Όλα αυτά ενώ ήταν από τους μοναχούς που όπως μάθαμε μετά την κοίμηση του σε μία από τις επισκέψεις μας στο μοναστήρι του, Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου, αγαπούσε ιδιαίτερα, την σιωπή την νίψη και την ερημία. Ο ταπεινός βίος, η προσευχή και η εν γένει η παρουσία του όσο ήταν κοντά μας, μετέδιδε δωρεάν σε εμάς, λυτρωτικούς εναγκαλισμούς κυμάτων, μέσω της αόρατης αλλά τόσο ζωντανής αγκαλιάς του Κυρίου μας .. Μια αγκαλιά όλοι τότε, όλοι μα όλοι μια αγκαλιά από εν Χριστώ αδέλφούς, στην άπειρη αγκαλιά του Κυρίου
Εάν ήσουν γνήσιος φίλος του πατρός Νικοδήμου, ένιωθες αυτόματα φίλος του Χριστού, φίλος των ανθρώπων. ‘Όλοι χωρούν στην αγκαλιά του πατέρα Νικόδημου, στον μαθητή του Κυρίου που απλώνει τα χέρια, με περίσσια απλότητα, συμπόνια και κατανόηση. Όλα αυτά λαμβάνουν μέρος με φυσικό τον τρόπο σχεδόν απαρατήρητα, ιεροκρυφίως εν αγάπη, μυστηριακά εν σιωπή . Έντονη μεγάλη πνευματική αγαλλίαση, διαχέεται μέσω του πανταχού παρόντος Θεού που αλλοιώνει και τις πιο σκληρές, αλλά δεκτικές καρδιές, σε όλες τις εποχές . Ξεχειλίζει πλουσιοπάροχα η χάρις του Δημιουργού στο πλάσμα του, τον Νικόδημο, κι ύστερα κατά αναλογία και κατά δύναμη στον καθένα από εμάς. Ευαρεστεί τον Κύριο ο Νικόδημος και γευόμεθα και εμείς την γλυκιά Θεϊκή παρουσία. Αγωνίζεται για την επάνοδο προς το αρχέτυπο, προς την κατάκτηση του λείαν καλώς καθημερινώς. Με ταχύτητα προς το καθ’ ομοίωση τρέχει συνεχώς το δημιούργημα του βασιλιά του σύμπαντος κόσμου και ως δροσερή βροχή ( ως μάνα ) που πέφτει εξ ουρανού για αυτόν, καλύπτει κι εμάς, ναι κι εμάς τους αναξίους, που ακολουθούμε από μακράν κουτσαίνοντας , δωρεάν, η μακροθυμία και η αγάπη του Θεού στην ζωή μας. Τι άλλο να ζητήσω Θεέ μου και πατέρα μας από την πανταχού παρουσία σου. ( παρηγορία σου).
Ταπεινός ο βίος του Νικοδήμου, συνάμα αρχοντικός. Αυστηρός με την αμαρτία και την ανυπακοή. Τον διακρίνει στην ζωή του η αγάπη, η προσευχή και η ανοχή με τον αμαρτωλό. Προσεκτικός με τα λόγια του ως το τέλος της ζωής του και ακόμα πιο προσεκτικός στις πράξεις του. Αψηφεί την ζωή για την αληθινή ζωή, το εφήμερο φώς για την έλλαμψη του ανεσπέρου φωτός !! Αγαπά εξ όλης της καρδίας τον Θεό του, τον Θεό σου, τον Θεό μας, όπως συνήθιζε να λέει. Απορρίπτει άλλη μια φορά την άθεη αγάπη του κόσμου τούτου στο τελευταίο μα πολύ κρίσιμο κεφάλαιο της επίγειας ζωής του. Δεν δέχεται το μόσχευμα της καρδιάς του βαριά πάσχοντος αδελφού και παραδίδεται ολοκληρωτικά στο προαιώνιο θέλημα του Θεού, εν σιωπή και προσευχή. Θα ταλαντεύονταν μια απλή συνείδηση του οποιουδήποτε ανθρώπου, σε μια τόσο σοβαρή απόφαση, όχι όμως η εν εγρηγόρσει συνείδηση του πατρός Νικοδήμου. Δεν δέχομαι ο συνάνθρωπος μου να μου παραχωρήσει ηθελημένα ή μη, λίγες ώρες από της δικής του ζωής και να φύγει η ψυχή του για την άλλη ζωή πρόωρα, για να ζήσω εγώ λίγο παραπάνω, έστω και εάν είναι καταδικασμένος από τους ανθρώπους επιστήμονες. Είναι τελεσίδικη και αδιαπραγμάτευτη η άρνησή του, όταν θέλουν να του προσφέρουν ως μοναδική λύση για την παράταση της ζωής του, την καρδιά, ενός βαριά πάσχοντος αδελφού όπως ομολογεί ο ίδιος, τον ξεγραμμένο άνθρωπο από τους καλοπροαίρετους κατά τα άλλα ανθρώπους επιστήμονες …
Ως όντως πνευματικός άνθρωπος δεν δέχεται επ΄ ουδενί το « έξυπνο » παζάρεμα ζωή για ζωή, ψυχή για ψυχή !!! Πολύ βαριά η απόφαση και το τίμημα, για να το σηκώσει οποιοσδήποτε άνθρωπος στους ώμους του. Ξέρει η φωτισμένη συνείδηση και όλο του το είναι, σε ποιόν ανήκει η δημιουργία και τα πλάσματά της και ποιος είναι αυτός που δίνει και παίρνει την ψυχή, την ζωή. Το αντιλαμβάνεται ξεκάθαρα και το μαρτυρεί περίτρανα με την απόφαση του. Όλη του η ζωή εξάλλου είναι ένα διαρκές δόσιμο πίστης, ελπίδας και αγάπης, με φόβο Θεού με σοφία Θεού, στο προαιώνιο θέλημα, σχέδιο, του Θεού για όλους μας..
Τώρα να αφεθεί έρμαιο στην καλοστημένη παγίδα του πονηρού, στο δήθεν ξεχείλισμα της μεταξύ μας αγάπη, που εκδηλώνουμε οι άνθρωποι καθώς αφαιρούμε μια ψυχή για να δώσουμε ζωή ;;; Αυτά τα μαθηματικά των ανθρώπων, σίγουρα δεν αρμόζουν, στα μαθηματικά του πατρός Νικοδήμου και είναι εντελώς ξένα από τα μαθηματικά του Θεού, που ευλογεί και πολλαπλασιάζει όλη την κτίση από το μηδέν.. Τώρα να κηρύξει ουμανισμό ο Χριστοκεντρικός ; Τώρα να χάσει την υπομονή του ; Τώρα στο τέλος να απαρνηθεί τον Σταυρό του ..;; Ιδού το μεγαλείο ψυχής, ιδού η πνευματική μας καύχηση, ιδού ο άνθρωπος πού βλέπει πέρα από το γήινο ατομικό συμφέρον, ιδού ο αληθινός μαθητής του Χριστού, ο αληθινός φίλος, ο αληθινός αδελφός. Ιδού τα λόγια που γίνονται πράξη με άμεσο αποδέκτη την ζωή του, ιδού το καθαρό μυαλό, η αναπαυμένη συνείδηση. Ίδε ο άνθρωπος !! Κι ενώ οι γιατροί και ο κόσμος τριγύρω βλέπουν και προσπερνούν έναν ακόμα, ετοιμοθάνατο και ανήμπορο άνθρωπο στην κλίνη, εμείς , βλέπουμε έναν ακόμα όσιο νεομάρτυρα που δεν απαρνείται τον σταυρό του, που δεν ψάχνει, ψεύτικες καλοστημένες σανίδες σωτηρίας.
Ο Νικόδημος από νεαρής ηλικίας καρφώνει τα μάτια και την ελπίδα του για αυτόν και τον κόσμο, στην εσταυρωμένη αγάπη, όπως αποκαλούσε όταν ήταν εν ζωή τον Κύριο μας. Εκεί εν τέλει όπως και σε όλη του την ζωή εναποθέτει, τους τελευταίους κτύπους της καρδιάς, τις τελευταίες ισχνές αλλά τίμιες ανάσες.. Αυτός είναι ο Νικόδημος μας, ο απλός μοναχός, ο αμετακίνητος από την λαίλαπα και πολυγνωμία του κόσμου που είναι γαντζωμένος κυριολεκτικά στον Χριστό μας ως το τέλος, που ενώ παρευρίσκονταν κοντά μας, με την υπακοή στον γέροντα του, ζητούσε κι από μας να μάθουμε την βαθιά υπακοή στον πνευματικό μας πατέρα, για να υπάρχει άρρηκτη, μυστηριακή ένωση Θεού, ανθρώπου, δημιουργίας. Εξασφαλίζοντας έτσι την καλή πνευματική και κοινωνική πορεία την δική μας και του κόσμου όλου, αφού είμεθα αναπόσπαστα, αλληλένδετα κομμάτια της κτήσεως πλασμένα με πολλή σοφία και αγάπη Θεού, όλοι μας. Από την ανυπακοή και την μη νηστεία χάθηκε κάποτε, από την υπακοή και την νηστεία μέσω του σταυρού του Κυρίου θα επέλθει η εμπειρία και ο φωτισμός του Θεού, στον άνθρωπο. Η πύλη του ουρανού και η συχνότητα ανοιχτή, ένας ακόμη μεσολαβητής μεταξύ Θεού και ανθρώπων εδώ, εν υπακοή του γέροντος του, πατρός Γεωργίου, από την ησυχία και την τάξη του Αγίου Όρους έρχεται στον πολύβουο Πειραιά. Αποκλειστικός νοσοκόμος ο Νικόδημος βρίσκεται από μοναχός στα δάση και τα βουνά να διακονεί την καταμόναχη μητέρα του στα γκρίζα ντουβάρια της πόλης του Πειραιά και κατ’ επέκταση λόγω της προνοίας και αγάπης του Θεού να περιθάλπει πνευματικά κι εμάς τους αμαρτωλούς. Ήρθε ο Νικόδημος στον μικρό Πειραιά κι έφερε το μεγάλο Άγιο Όρος μαζί του.
Συνεχίστηκαν με περισσή ένταση οι ασκητικοί του αγώνες και η προσευχή, σαν να μην έφυγε ποτέ από το Άγιο Όρος. Δεν σταμάτησε να ζει ποτέ σαν μοναχός, παρότι οι επισκέψεις στο μικρό αλλά πάντοτε καθαρό και περιποιημένο διαμέρισμα της άρρωστης μητέρας του ήσαν πολλές κατά την διάρκεια της ημέρας και της νύχτας από εν Χριστώ αδελφούς. Όλα υποχωρούν όταν φανερώνεται ο δημιουργός, ο κτίστης !! Ο χρόνος, ο χώρος, οι έγνοιες, οι επιθυμίες, όλα τα κτιστά, μα όλα χωρίς καμία εξαίρεση τα δημιουργήματα, κλίνουν γόνυ υποταγής και ταπείνωσης. Το ζει, το βιώνει ευχαριστιακά ο μοναχός Νικόδημος, θέλει κι εμείς να μπούμε στην συχνότητα της υπακοής και της δοξολογίας, να βγούμε από τα παράσιτα του εγώ και της γκρίνιας, του θέλω και όλο να θέλω, χωρίς να υπάρχει ευλογημένο για εμάς τέλος. « Να χαίρεσαι », μας έλεγε και εξαφανίζονταν η θλίψη και τα αδιέξοδα της ζωής που μας έπνιγαν κατά καιρούς ( η λέξη να χαίρεσαι έπαιρνε σάρκα και οστά γιατί είχε την αληθινή χαρά τον Κύριο μας μέσα του ). Με τον φωτισμό του Κυρίου που μας προσέφερε έδινε μίαν άλλη προοπτική στα πράγματα και τις καταστάσεις. Μεταμορφώνονταν τα διάφορα επίγεια προβλήματα σε διαχρονικά σκαλοπάτια της πνευματικής μας ανάβασης προς τον ουρανό.
Τίποτα, κυριολεκτικά τίποτα, αφημένο στην τύχη, από τον Θεό πατέρα. Αυτός είναι ο άνθρωπος που μας μετέδιδε πλουσιοπάροχα την σοφία , την πίστη, την ελπίδα, την αγάπη του Θεού στην ζωή μας. Μας αισθάνονταν καρδιακά και τον αισθανόμασταν κι εμείς όσο μακριά κι αν ήμασταν ενίοτε από αυτόν. Δεν μας βιάζει, αγωνιά με ελπίδα στον Θεό, να δεχτούμε την φύση μας το κατ’ εικόνα, μας προτρέπει όμως εν πράξει εν λόγω, για το καθ’ ομοίωσιν.. Συγκοινωνούντα δοχεία οι χριστιανοί, με ύδωρ ζωής ανάμεσα τους την αγάπη του Θεού την ενσαρκωμένη και εσταυρωμένη αγάπη όπως μας έλεγε , τον ίδιο τον Χριστό. « Αλλήλων μέλη », λέει ξεκάθαρα το ευαγγέλιο, ένα σώμα η εκκλησία ο Κύριος μας, ο Χριστός μας. Αυτό το μυστήριο, θέλει ο Θεός να το νιώσουμε να το ζήσουμε, έτσι κι αλλιώς όλα τα μυστήρια της εκκλησίας μας εκεί οδηγούν, ει να ώσιν εν που είπε ο Κύριος μας στον Θεό πατέρα. Όλα τα άλλα έρχονται με φυσικό τρόπο, το δόσιμο ,η προσευχή, η έγνοια, ο πόνος, η συμπόνια, η ποθητή εν Χριστώ αγάπη και εν τέλει ο παράδεισος των ανθρώπων...
Ευχαριστούμε τον Θεό σου, τον Θεό μας, και εσένα πατέρα Νικόδημε, εξ’ όλης της καρδίας μας. Μακροθύμησες, πολλάκις, ως γνήσιο τέκνο του μακροθυμούντος Κυρίου μας στην εγωιστική αντίληψη που είχαμε για εμάς, τον Θεό και τον κόσμο. Μόδιον Χριστού, έγινες ως ακόλουθος μαθητής του και φώτισες πολλές φορές τον δρόμο μας, για να δούμε και τελικά να ξεμπλέξουμε με την βοήθεια σου, από τα δίχτυα του πονηρού. Μόνο να αναπολήσουμε τον καιρό που ήσουνα κοντά μας γίνεσαι αυτόματα φωτεινό παράδειγμα, ενεργή παρότρυνση και η έμπνευσή μας για περισσότερο πνευματικό αγώνα, προσευχή και αγάπη. Είθε ο Θεός με την προσευχή σου, να ευλογήσει κι άλλους τέτοιους μαθητές, κι άλλους τέτοιους εν Χριστώ αδελφούς, γιατί τους χρειαζόμαστε κοντά μας, οι ταλαίπωροι οι άνθρωποι. Η συγκομιδή πολλή, οι θεριστές ολίγοι κατά τα λόγια του Κυρίου…
Αδελφότητα Πειραιωτών Χριστιανών
5-2/23-1/2016
Πηγή: Αγιορείτικο Βήμα
