Σχόλιο: Ο σκοτισμένος, μακράν του Θεού, αμετανόητος άνθρωπος θα πέφτει σε ολοένα και μεγαλύτερη πτώση. Αντί να μετανοήσει για τις φρικτές εκτρώσεις, ζητά αυτές να επιτρέπονται και μετά την γέννηση!

Οι γονείς θα πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να σκοτώνουν τα νεογέννητα μωρά τους επειδή είναι «ηθικά άσχετα» και το να τελειώνουν τη ζωή τους δεν διαφέρει από την άμβλωση, υποστηρίζει ομάδα ιατρικών ηθικιστών που συνδέεται με το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, δημοσιεύει η Βρετανική The Daily Telegraph.

Το άρθρο, που δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Ιατρικής Ηθικής, λέει ότι τα νεογέννητα βρέφη δεν είναι “πραγματικά πρόσωπα” και δεν έχουν “ηθικό δικαίωμα στη ζωή”. Οι πανεπιστημιακοί υποστηρίζουν επίσης ότι οι γονείς θα πρέπει να είναι σε θέση να μπορούν να σκοτώνουν το μωρό τους εάν αποδειχθεί ότι είναι ανάπηρο όταν γεννιέται.

Ο συντάκτης του περιοδικού, καθηγητής Julian Savulescu, διευθυντής του Κέντρου πρακτικής ηθικής Ουέιρο της Οξφόρδης, δήλωσε ότι οι συγγραφείς του άρθρου έλαβαν απειλές θανάτου από τότε που δημοσίευσαν το άρθρο. Είπε ότι όσοι έκαναν καταχρηστικά και απειλητικά σχόλια σχετικά με τη μελέτη ήταν «φανατικοί που αντιτίθενται στις ίδιες τις αξίες μιας φιλελεύθερης κοινωνίας».

Το άρθρο, με τίτλο “Έκτρωση μετά την Γέννηση: Γιατί πρέπει να ζει το μωρό;”, γράφτηκε από δύο πρώην συνεργάτες του καθηγητή Savulescu, τον Alberto Giubilini και την Francesca Minerva.

Υποστήριξαν: «Η ηθική κατάσταση ενός βρέφους είναι ισοδύναμη με εκείνη ενός εμβρύου, υπό την έννοια ότι και τα δύο στερούνται εκείνων των ιδιοτήτων που δικαιολογούν την απόδοση του δικαιώματος στη ζωή σε ένα άτομο».

Αντί να είναι “πραγματικά πρόσωπα”, τα νεογέννητα είναι “δυνητικά πρόσωπα”. Εξήγησαν: «Τόσο το έμβρυο όσο και το νεογέννητο είναι σίγουρα ανθρώπινα όντα και δυνητικά πρόσωπα, αλλά κανένα απ’ τα δύο δεν είναι «πρόσωπο» υπό την έννοια «υποκειμένου σε ηθικό δικαίωμα στη ζωή».

“Θεωρούμε ότι ένα άτομο μπορεί να σημαίνει ένα άτομο που είναι ικανό να αποδίδει στην ίδια του την ύπαρξη κάποια (τουλάχιστον) βασική αξία τέτοια ώστε η απώλεια της ύπαρξης αυτής να αποτελεί απώλεια γι ‘αυτήν”.

Ως τέτοια ισχυρίστηκαν ότι «δεν είναι δυνατόν να βλάψεις ένα νεογέννητο εμποδίζοντας το να αναπτύξει την δυνατότητα να γίνει άτομο με την ηθικά συναφή έννοια».

Οι συντάκτες κατέληξαν λοιπόν στο συμπέρασμα ότι “αυτό που ονομάζουμε” άμβλωση μετά τον τοκετό “(θανάτωση ενός νεογέννητου) θα πρέπει να επιτρέπεται σε όλες τις περιπτώσεις που επιτρέπεται και η άμβλωση, συμπεριλαμβανομένων και των περιπτώσεων όπου το νεογέννητο δεν είναι ανάπηρο”.

Υποστήριξαν επίσης ότι οι γονείς θα πρέπει να μπορούν να σκοτώσουν το μωρό εάν αποδειχθεί ότι είναι ανάπηρο χωρίς να το γνωρίζουν πριν από τη γέννηση, αναφέροντας για παράδειγμα ότι “μόνο το 64% των περιπτώσεων του συνδρόμου Down” στην Ευρώπη διαγιγνώσκονται με προγεννητική εξέταση.

Μόλις γεννήθηκαν τέτοια παιδιά, δεν υπήρχε “επιλογή για τους γονείς παρά να κρατηθεί το παιδί”, έγραψαν.

“Η ανατροφή τέτοιων παιδιών μπορεί να είναι αφόρητη επιβάρυνση για την οικογένεια και για την κοινωνία στο σύνολό της, όταν το κράτος προβλέπει οικονομικά τη φροντίδα τους”.

Ωστόσο, δεν υποστήριξαν ότι κάποιες δολοφονίες παιδιών ήταν πιο δικαιολογημένες από άλλες – το βασικό τους σημείο ήταν ότι, από ηθική άποψη, δεν υπήρχε διαφορά στην άμβλωση όπως είχε ήδη εφαρμοστεί.

Προτίμησαν να χρησιμοποιήσουν τη φράση «έκτρωση μετά τη γέννηση» παρά «παιδοκτονία» για να «υπογραμμίσουν ότι η ηθική κατάσταση του ατόμου που θα θανατωθεί είναι συγκρίσιμη με εκείνη ενός εμβρύου».

Υπερασπιζόμενος της απόφασης δημοσίευσης σε ένα μπλογκ της Βρετανικής Ιατρικής Εφημερίδας, ο καθηγητής Savulescu ανέφερε ότι τα επιχειρήματα υπέρ της δολοφονίας νεογέννητων ήταν «σε μεγάλο βαθμό όχι καινούργια».

Αυτό που έκανε η Minerva και ο Giubilini ήταν να εφαρμόσουν αυτά τα επιχειρήματα «λαμβάνοντας υπόψη τα μητρικά και οικογενειακά συμφέροντα».

Ενώ δέχτηκε ότι πολλοί άνθρωποι θα διαφωνούσαν με τα επιχειρήματά τους, έγραψε: “Ο στόχος της Εφημερίδας της Ιατρικής Ηθικής δεν είναι να παρουσιάσει την Αλήθεια ή να προωθήσει κάποια ηθική άποψη. Πρέπει να παρουσιάσει ένα καλά αιτιολογημένο επιχείρημα που βασίζεται σε ευρέως αποδεκτούς χώρους. “

Μιλώντας στην The Daily Telegraph, πρόσθεσε: «Αυτό το «ντιμπέιτ» ήταν ένα παράδειγμα της «ηθικής μάγισσας» – μια ομάδα ανθρώπων γνωρίζει ποιά είναι η μάγισσα και προσπαθεί να την κάψει. Είναι μια από τις πιο επικίνδυνες ανθρώπινες τάσεις που έχουμε. Αυτό οδηγεί σε λιντσάρισμα και γενοκτονία. Αντί να επιχειρηματολογούμε και να εμπλακούμε, υπάρχει μια προσπάθεια να σιωπήσουμε και, τελικά, να σκοτώσουμε, με βάση τη δική τους ηθική βεβαιότητα. Αυτό δεν είναι το είδος της κοινωνίας στην οποία θα πρέπει να ζούμε».

Είπε ότι το περιοδικό θα εξετάσει το ενδεχόμενο να δημοσιεύσει ένα άρθρο που θέτει ότι, αν δεν υπήρχε ηθική διαφορά μεταξύ της έκτρωσης και της θανάτωσης των νεογέννητων, τότε και η έκτρωση πρέπει να είναι παράνομη.

Ο Δρ. Trevor Stammers, διευθυντής της ιατρικής δεοντολογίας στο πανεπιστήμιο St Mary’s University, δήλωσε: “Αν μια μητέρα πνίξει το παιδί της με μια κουβέρτα, λέμε “δεν έχει σημασία, μπορεί να πάρει ένα άλλο”, είναι αυτό που θέλουμε να συμβεί;

“Αυτό που λένε αυτοί οι νέοι συνάδελφοι είναι αυτό που θα ήταν το αναπόφευκτο τελικό σημείο ενός δρόμου που οι ηθικοί φιλόσοφοι στις ΗΠΑ και την Αυστραλία έχουν όλοι περπατήσει για πολύ καιρό και δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο”.

Αναφερόμενος στον όρο ”έκτρωση μετά την γέννηση”, ο δρ. Stammers πρόσθεσε: «Πρόκειται μόνο για λεκτική χειραγώγηση που δεν είναι φιλοσοφία. Μπορώ να αναφερθώ στην άμβλωση από εδώ και πέρα ​​ως προγεννητική βρεφοκτονία».

Πηγή: telegraph.co.uk, offtherecord, Ακτίνες

Ὁ κόσμος πλανᾶται. Πάντοτε. Ἀπὸ τὴν πρώτη του ἀρχὴ τὸ φίδι τὸν ἐκμαυλίζει. Καὶ ὁ ἄνθρωπος τὸ πιστεύει. Αὐτὸς εἶναι ὁ ἄνθρωπος. Πλανᾶται. Καὶ παίρνει τὸν ἴσιο δρόμο τοῦ κακοῦ. «Ἴσιο». Ἔτσι τὸ φίδι τοῦ τὸν παρασταίνει. Κι ἔτσι κι ὁ ἴδιος τὸν φαντάζεται. Κ ἔτσι τὸν βλέπει. «Ἴσιο». Φαρδύ, εὔκολο, ἄνετο. Ἀλλὰ στὴν ἀρχή. Μόνο στὴν ἀρχή. Ἔπειτα…

Ἔπειτα ἀρχίζει τὸ μαρτύριο. Καὶ ἔπειτα τὸ λάθος. Στὰ βάθη τοῦ ἄδη. Ἔτσι τὸ λέει ὁ Παροιμιαστής: ἔστιν ὁδός, ἣ δοκεῖ παρὰ ἀνθρώποις ὀρθὴ εἶναι, τὰ δὲ τελευταῖα αὐτῆς ἔρχεται εἰς πυθμένα ᾄδου» (Παρ. ιδ´ [14] 12)· ὑπάρχει δρόμος στὴ ζωὴ ποὺ φαίνεται σὲ κάποιους ἀνθρώπους ὀρθός, τὸ τέλος του ὅμως ὁδηγεῖ στὸ βυθὸ τῆς κολάσεως.

Αὐτὴ εἶναι ἡ πορεία τοῦ ἀνθρώπου: αὐτοκαταστροφική. Πλανᾶται· ἐπιθυμεῖ καὶ ἐπιδιώκει τὴν εὔκολη εὐτυχία· ἀρνεῖται τὸν Δημιουργό του· ἐπαναστατεῖ· στρέφεται μὲ μίσος ἐναντίον Του· Τὸν διώχνει· δὲν Τὸν θέλει στὴ ζωή του· κραυγάζει μὲ μανία: «ἀπόστα ἀπ᾽ ἐμοῦ, ὁδούς σου εἰδέναι οὐ βούλομαι» (Ἰώβ κα´ [21] 14]· φύγε μακριά ἀπό μένα. Τοὺς δρόμους Σου δὲν θέλω νὰ ξέρω. Διώχνει τὸν εὐεργέτη του. Ἀνοίγει πόλεμο μὲ τὸν οὐρανό.

Αὐτὸς εἶναι ὁ ἄνθρωπος. Οἱ ἄνθρωποι. Ἔτσι ἔπραξαν τόσους αἰῶνες· ἔτσι πράττουν καὶ σήμερα.

Εἶπαν: «διαρήξωμεν τοὺς δεσμοὺς αὐτῶν καὶ ἀπορίψωμεν ἀφ᾽ ἡμῶν τὸν ζυγὸν αὐτῶν» (Ψαλμ. β´ 3)· ἂς σπάσουμε τὰ δεσμὰ τῆς ὑποταγῆς μας στὸν Θεὸ καὶ τὸν Μεσσία καὶ ἂς ἀποτινάξουμε ἀπὸ πάνω μας τὸν ζυγό τους.

Ἐπαναλαμβάνουν δὲ καὶ σήμερα: Καμία σχέση τῆς Ἐκκλησίας πρὸς τὸ Κράτος. Τὸ κράτος μας εἶναι οὐδετερόθρησκο. Αὐτὸ λένε. Καὶ αὐτὸ ἐφαρμόζουν. Διώχνουν τοὺς ἱερεῖς ἀπὸ τὰ σχολεῖα· μεταβάλλουν τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν σὲ πανθρησκειακὴ σούπα· ἀφαιροῦν ἀπὸ τὰ βιβλία τῆς Γλώσσας κάθε ἀναφορὰ πρὸς τὴν πίστη· δημιουργοῦν θεματικὲς ἑβδομάδες διαστροφῆς.

Εἶπαν πάλι: «Δεῦτε καὶ καταπαύσωμεν πάσας τὰς ἑορτὰς τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τῆς γῆς» (Ψαλμ. ογ´ [73] 8)· ἐλᾶτε νὰ ἐξαφανίσουμε ὅλες τὶς ἑορτὲς τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴν γῆ. Τὸ εἶπαν τότε. Καὶ σήμερα τὸ πραγματοποιοῦν. Περιθωριοποιοῦν τὶς χριστιανικὲς ἑορτὲς καὶ εἰσάγουν γιορτὲς γελοῖες: «ἑορτὴ τῶν μανιταριῶν», «ἑορτὴ τῆς πατάτας» καὶ ἄλλες παρόμοιες Κι ἀκόμη: ἀφαιροῦν ἀπὸ τὴν ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων τὸ νόημά της· τὴν μετατρέπουν σὲ γέννηση τοῦ «Χ» (Xmas).

Διασύρουν, χλευάζουν τὴν Πίστη. Αὐθαδιάζουν. Νομοθετοῦν ἀντίθεους νόμους. Καταφρονοῦν τὸ Εὐαγγέλιο. Τιμωροῦν τοὺς ὁμολογητὲς τῆς ἀληθείας βάσει ψευδοαντιρατσιστικῶν νόμων. Συκοφαντοῦν καὶ διασύρουν ὅλους ὅσοι στηλιτεύουν τὶς διαστροφές.

Εἶπαν τότε: «οὐκ ἔστι Θεὸς» (Ψαλμ. ιγ´ [13] 1). Καὶ σήμερα ἄφρονες ὀρθώνουν τὸ σπιθαμιαῖο ἀνάστημά τους μπροστὰ στὸν Δημιουργὸ τῶν πάντων. Νομίζουν πὼς αὐτοὶ κυβερνοῦν τὸν κόσμο, ὅτι αὐτοὶ καθορίζουν τὶς τύχες του. Καγχάζουν: «ποῦ ἐστιν ὁ Θεὸς αὐτῶν;» (Ψάλμ. ριγ´ [113] 10]· ποῦ εἶναι ὁ Θεός τους; καὶ παραφρονοῦν· μαίνονται· ἀπειλοῦν τὸν οὐρανό.

Οἱ μικροί, οἱ ἀσήμαντοι. Τὸ χῶμα, ἡ σκόνη τῶν ἀνέμων.

Καὶ δὲν βλέπουν τὸν ζῶντα Θεό, «οὗ ἐν τῇ χειρὶ πνοὴ πάντων τῶν ὄντων».

Κι οὔτε ἀκοῦν.

Τὸ γέλιο Του. Τὸ πικρὸ γέλιο τοῦ Θεοῦ, ποὺ τοὺς περιπαίζει καὶ τοὺς οἰκτίρει: «Ὁ κατοικῶν ἐν οὐρανοῖς ἐκγελάσεται αὐτούς, καὶ ὁ Κύριος ἐκμυκτηριεῖ αὐτοὺς» (Ψαλμ. β´ 4)· ὁ Θεὸς ποὺ κατοικεῖ στοὺς οὐρανοὺς θὰ γελάσει περιφρονητικὰ μαζί τους καὶ ὁ Κύριος θὰ τοὺς περιπαίξει καὶ θὰ τοὺς χλευάσει.

Ἀκοῦστε, ἄφρονες! Ἀκοῦστε τὸ γέλιο τοῦ Θεοῦ. Τὸ πικρὸ γέλιο τοῦ Θεοῦ. Γελάει μαζί σας. Γελάει μὲ τὰ καμώματά σας, τὴν πλάνη, τὴν παράκρουσή σας. Μὲ γέλιο ὄχι χαιρέκακο, ἀλλὰ πικρό. Πικρό, διότι σᾶς λυπᾶται. Σᾶς πονάει. Πατέρα σας εἶναι. Πατέρας μας. Ὅλων.

Ἐσεῖς νομίζετε ὅτι εἶστε μεγάλοι καὶ ὅτι ἐσεῖς διαμορφώνετε τὴν Ἱστορία. Δὲν καταλαβαίνετε ὅτι εἶστε μόνο ὄργανα τοῦ Θεοῦ. Ὄργανα ποὺ εἴτε τὸ θέλετε εἴτε ὄχι, εἴτε τὸ καταλαβαίνετε εἴτε ὄχι, ὑπηρετεῖτε τὸ σχέδιο τὸ δικό Του γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ κόσμου. Διότι ὁ Θεὸς εἶναι ὄχι μόνο ὁ Δημιουργὸς ἀλλὰ καὶ ὁ Κυβερνήτης τοῦ κόσμου. Αὐτὸς εἶναι ὁ Κύριος τῆς Ἱστορίας. Αὐτὸς κατευθύνει τὴν Ἱστορία.

Καὶ γελάει μαζί σας. Μὰ τὰ καμώματά σας.

Μὲ γέλιο πικρό.

Πικρό. Διότι σᾶς πονάει. Διότι εἶναι καὶ δικός σας πατέρας.

Γιατί τὸν παροργίζετε;

Πηγή: (Τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ», ἀρ. τ. 2154, 01.05.17 Ἠλ. στοιχειοθ. «Χριστ. Βιβλιογρ.»), Χριστιανικὴ Βιβλιογραφία

Στις σημαντικές μακροοικονομικές πρωτοβουλίες του γκρουπ των επτά χωρών με τις πιο εξελιγμένες οικονομίες του κόσμου, των «G7», αναμένεται να θέσει τον ερχόμενο μήνα η Ιταλία τον υποθαλάσσιο αγωγό EastMed, που θα συνδέει τις ΑΟΖ Κύπρου και Ισραήλ με την Κύπρο, την Κρήτη, την ηπειρωτική Ελλάδα και την Ιταλία, με διακλαδώσεις προς τα Βαλκάνια αλλά και την ΕΕ μέσω Ιταλίας. Όπως αναφέρουν πληροφορίες μας, ο Ιταλός υπουργός Ενέργειας εξασφάλισε τη Δευτέρα στο Τελ Αβίβ και τη θερμή συγκατάθεση των ομολόγων του Ισραήλ, της Κύπρου και της Ελλάδας.

Οι τρεις διαφορετικές τεχνικές και οικονομικές μελέτες που έγιναν -κάποιες χρηματοδοτήθηκαν και από την ΕΕ- έδειξαν ότι ο αγωγός και οικονομικά βιώσιμος είναι αλλά και τεχνικά εφικτός, αφού υπάρχουν ασφαλείς λύσεις που ήδη εφαρμόζονται για τα βάθη και τις αποστάσεις κυρίως μεταξύ Κύπρου και Κρήτης.

Συγκεκριμένα, με βάση και την τεχνική μελέτη της ιταλικής Edison, ο αγωγός από τα θαλάσσια κοιτάσματα Κύπρου και Ισραήλ θα οδεύσει υποθαλάσσια στην Κύπρο όπου θα υπάρχει σταθμός συμπίεσης φυσικού αερίου (βλ. Εικ. 3). Στη συνέχεια ο αγωγός θα κατευθυνθεί στην Κρήτη, όπου επίσης θα υπάρχει σταθμός συμπίεσης, και ακολούθως θα οδεύσει προς την ηπειρωτική Ελλάδα και μέσω ξηράς θα καταλήγει στα σύνορα με την Ιταλία για να ενωθεί με τον αγωγό IGI που συνδέει Ελλάδα με Ιταλία.

Ο πραγματικός λόγος της ανωτέρω συμφωνίας πηγάζει όμως από συγκεκριμένα δεδομένα προοπτικών ανακάλυψης σημαντικών νέων και πολύ μεγάλων κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην μείζονα περιοχή μας. Η αξιοποίηση των κοιτασμάτων αυτών θα χρειασθεί βεβαίως χρόνο & πολύ μεγάλες επενδύσεις κεφαλαίων έρευνας και παραγωγής κοιτασμάτων υδρογονανθράκων. Η απόσβεση των επενδύσεων αυτών θα απαιτήσει την διοχέτευση της παραγωγής με ασφάλεια στην αγορές της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και στην διεθνή αγορά φυσικού αερίου.

Αλλά ας δούμε πολύ σύντομα τις σημαντικές προοπτικές των νέων αυτών γιγαντιαίων στόχων κοιτασμάτων που εμφανίζονται να υπάρχουν στην Ανατ. Μεσόγειο αλλά και στην χώρα μας. Πρόσφατα, με δημοσιεύσεις μας είχαμε επισημάνει ότι η ανακάλυψη του υπεργιγαντιαίου κοιτάσματος (Supergiant gas field) βιογενούς φυσικού αερίου “ΖOΡ” στο Γεωτεμάχιο 9 της Αιγύπτου, αποτελούσε -από γεωλογική άποψη- μία πρωτόγνωρη ανακάλυψη στην Μεσόγειο.

Σημειώσαμε επίσης, ότι το αιγυπτιακό κοίτασμα “ΖOΡ” με ύψος αποδεδειγμένων αποθεμάτων (proven) 30 τρις κυβικών ποδών φυσικού αερίου δημιουργήθηκε σε ακτές παλαιολιμνοθαλασσών (lagoon borders) ύστερης μειοκαινικής περιόδου, πράγμα που άνοιξε νέες σημαντικές γεωλογικές προοπτικές ανακαλύψεων κοιτασμάτων -μέσω ενός νέου ερευνητικού μοντέλου- τόσο στην Κύπρο όσο και στην Ελλάδα.

Πριν καν στεγνώσει το μελάνι των δημοσιεύσεων μας οι γράφοντες στις 7 Μαρτίου 2017 -στο Διεθνές Συνέδριο “MARE FORUM” των Αθηνών- παρουσίασαν τους αναμενόμενους στόχους νέων γιγαντιαίων κοιτασμάτων (καρστικού ασβετολίθου) τύπου “ΖΟΡ” τόσο στην Κύπρο όσο & στην Ελλάδα.

Το πρώτο & σημαντικότερο γεγονός φαίνεται να είναι σήμερα o νέος Κυπριακός στόχος κοιτάσματος τύπου “ΖΟΡ” που εντοπίζεται εξ’ ολοκλήρου μέσα στην Κυπριακή ΑΟΖ & τον οποίο η Γαλλική Εταιρεία “TOTAL” πρόκειται να διατρήσει με γεώτρηση τον επόμενο Ιούνιο (βλ. Eικ.1).

Ο στόχος αυτός θεωρείται σήμερα επιστημονικά ώριμος για διάτρηση με γεώτρηση από την Εταιρεία ΤΟΤΑL, τα δε χαρακτηριστικά του κοιτάσματος αυτού παρουσιάζουμε πολύ συνοπτικά πιο κάτω (βλ. Εικ.2):

>Το Κυπριακό “ΖΟΡ” βρίσκεται μέσα στο Γεωτεμάχιο 11.

>Η βάση του Κυπριακού στόχου τύπου “Ζορ” φαίνεται να απέχει μόλις 8 χιλιόμετρα από την βάση του Αιγυπτιακού Κοιτάσματος “ΖΟΡ”.

>Το Αιγυπτιακό Κοίτασμα “ΖΟΡ” είναι σχεδόν γεμάτο με Φυσικό Αέριο σε όλο το ύψος της Δομής του (περί τα 660 μέτρα πάχος υδρογονανθράκων) πράγμα εξαιρετικά σπάνιο σε παγκόσμιο επίπεδο. Αυτό οδηγεί βεβαίως στο συμπέρασμα ότι η οργανική ύλη που περιείχαν οι εξαιρετικά αλμυρές παλαιολιμνοθάλασσες της Μεσογείου δημιούργησαν τεράστιες ποσότητες καθαρού Φυσικού Αερίου το οποίο και τροφοδότησε ικανοποιητικά τους παλαιοϋψηλούς ταμιευτήρες καρστικού ασβετολίθου της Μειοκαινικής περιόδου.

Η πιθανότητα να ανακαλυφθεί ένα νέο σημαντικό κοίτασμα τύπου “ΖΟΡ” στην Κύπρο – στο Γεωτεμάχιο 11, πρέπει κατά την γνώμη μας να υπερβαίνει το 50%. Ως γνωστόν η ύπαρξη αδιάβροχου καλύμματος αλάτων του Μεσσηνίου στην κορυφή των δομών αυτών των υφάλων ασβεστολίθου εξασφαλίζει πλήρως την στεγανότητα τους, προσφέροντας ταυτόχρονα υψηλές πιέσεις παροχών φυσικού αερίου στις παραγωγές γεωτρήσεις.

Αυτή η ιδιότητα οδηγεί σχεδόν πάντα σε πολύ χαμηλότερο κόστος ανάπτυξης των κοιτασμάτων. Ιδιαίτερα δε σήμερα που βρισκόμαστε σε περίοδο χαμηλών τιμών πετρελαίου & φυσικού αερίου ο παράγοντας αυτός είναι ιδιαίτερα σημαντικός.

Σε περίπτωση που υπάρξει ανακάλυψη κοιτάσματος από την TOTAL στο γεωτεμάχιο 11, οι υποδομές θαλάσσιων εγκαταστάσεων παραγωγής στο Αιγυπτιακό κοίτασμα “ΖΟΡ” της Εταιρείας “ΕΝΙ” που αναμένονται να ολοκληρωθούν στην περιοχή στα τέλη του 2019, θα επιτρέψουν την αξιοποίηση του νέου Κυπριακού κοιτάσματος τύπου “ΖΟΡ” με αρκετά μικρότερο κόστος.

Τα αναμενόμενα πιθανά (probable) αποθέματα του Κυπριακού “ΖΟΡ” εκτιμώνται κατά την γνώμη μας σήμερα, σε τουλάχιστον 8 τρις κυβικά πόδια φυσικού αερίου (αρκετά μεγαλύτερα από εκείνα του Κυπριακού κοιτάσματος Αφροδίτη) ενώ τα αντίστοιχα δυνατά (possible) αποθέματα του θα μπορούσαν να φθάσουν τα 12 Τρις κυβικά πόδια.

Τα παραπάνω πιθανά αποθέματα -που αντιπροσωπεύουν τις σημερινές ανάγκες της Ελλάδος σε φυσικό αέριο για περίπου 100 χρόνια- όπως είδαμε αναμένεται να συμβάλλουν δραστικά τόσο στη δημιουργία πολλών ίσως αγωγών -τύπου EastMed- μεταφοράς φυσικού αερίου από την Κύπρο προς την Ευρώπη μέσω Ελλάδας αλλά και πιθανότατα στην ουσιαστική επίλυση του Κυπριακού προβλήματος.

Καταλήγοντας θα θέλαμε επίσης να επισημάνουμε ότι στην Ελλάδα εξακολουθούμε δυστυχώς να λειτουργούμε ως απλοί παρατηρητές της ενεργειακής ανάπτυξης των κοιτασμάτων της Κύπρου, του Ισραήλ & της Αιγύπτου. Η Στρατηγική μας επικεντρώνεται αποκλειστικά & μόνον σε ενεργειακές εισαγωγές από τρίτες χώρες.

Οι πρόσφατες προσπάθειες ανάδειξης του πιθανού ορυκτού μας πλούτου Νότια της Κρήτης απεδείχθησαν ανεπαρκείς, παρότι η περιοχή έχει βάσιμες πιθανότητες να προσφέρει σημαντικά νέα αποθέματα φυσικού αερίου στη χώρα μας. Από πλευράς υποδομών τα αποθέματα αυτά θα μπορούσαν να συνδεθούν στρατηγικά με τα αποθέματα της Κύπρου, του Ισραήλ & του Λιβάνου για να διοχετευθούν στην Ευρώπη μέσω των αγωγών EastMed (βλ. Εικ 3).

Η στρατηγική αυτή λόγω γειτονίας θα μπορούσε να προσφέρει σημαντικές συνέργειες ανάδειξης ή ακόμη & συνεκμετάλλευσης κοιτασμάτων φυσικού αερίου με αυτά της Κύπρου, Αιγύπτου & Ισραήλ.

Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις προηγούμενων δημοσιεύσεών μας υπάρχουν οπωσδήποτε αντίστοιχες με την Κύπρο & την Αίγυπτο προοπτικές εντοπισμού σημαντικών νέων κοιτασμάτων τύπου “ΖΟΡ” και στην Ελλάδα Νότια της Κρήτης αλλά σύμφωνα με νεώτερες μελέτες και Νοτιοδυτικά της Κρήτης μεταξύ Λιβύης και Ελλάδος (βλ. Εικ. 4).

Πρόσφατες ερευνητικές συνεργασίες πετρελαϊκών Εταιρειών με τα Πανεπιστήμια της Κολούμπια των Η.Π.Α. & της Ουτρέχτης στην Ολλανδία απέδειξαν ότι Νότια της Κρήτης, νοτιοανατολικά, νότια & νοτιοδυτικά, παλαιογεωγραφικά υπήρξαν τουλάχιστον 6 κύριες θέσεις παλαιολιμνοθαλασςών της ύστερης Μειοκαινικής περιόδου, σε περιοχές οι οποίες έχουν οπωσδήποτε βάσιμες πιθανότητες παρουσίας κοιτασμάτων φυσικού αερίου τύπου “ΖΟΡ” & μέσα στην Ελληνική ΑΟΖ (βλ. Εικ. 4).

Πηγή: Defence-Point.gr

Σχόλιο Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό: Ὁ σκανδαλισμὸς τῶν πιστῶν ἀπὸ τὶς κοινὲς προσευχὲς ὀρθοδόξων, παπικῶν καὶ προτεσταντῶν εἶναι μεγάλος! Φοβούμαστε ὅτι οἱ Προκαθήμενοί μας ἔχουν κάνει ἀνεπίτρεπτες ὑποχωρήσεις καὶ ἀφίστανται ἀπὸ τὴν γραμμὴ τῶν Ἁγίων Πατέρων ἀλλοιώνοντας τὸ ὀρθόδοξο φρόνημα καὶ παραχαράσσοντας τὴν ἁγιοπατερικὴ νηπτικὴ ἀγωγή! Ὁ Θεὸς νὰ μᾶς ἐλεήσει καθὼς ἡ πνευματικὴ ζημία ἀπὸ τὶς οἰκουμενιστικὲς φιέστες εἶναι τόσο ἐπεκτεινόμενη πού μόνο σὲ θεϊκὴ παρέμβαση μποροῦμε νὰ ἐλπίζουμε! Ἀκολουθεῖ ρεπορτὰζ ἀπὸ τὴν σελίδα τοῦ Πατριαρχείου:

Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος εἶναι ὁ πρῶτος Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης στὴν ἱστορία ποὺ ἐπισκέφθηκε τὴν μοναστικὴ κοινότητα τοῦ Ταϊζὲ στὴ Γαλλία, ἡ ὁποία ἀποτελεῖται ἀπὸ ἑκατὸ ἀδελφούς, καθολικοὺς καὶ ἀπὸ διάφορες παραδόσεις διαμαρτυρομένων, ποὺ προέρχονται ἀπὸ περίπου τριάντα κράτη. Ὁ Πατριάρχης πραγματοποίησε τὴν ἐπίσκεψή Του στὴν Ταϊζὲ σήμερα, Τρίτη 25 Ἀπριλίου 2017, παρουσία 1500 ἀνθρώπων.

Ὁ Πατριάρχης ἔλαβε μέρος στὴν προσευχητικὴ σύναξη τῆς Κοινότητας στὶς 12 τὸ μεσημέρι στὸ Ναὸ τῆς Συμφιλίωσης καὶ μίλησε στο τέλος τῆς προσευχῆς, ἀφοῦ τὸν εἶχε προσφωνήσει ὀ αδελφὸς Ἀλοΐς.

Παραθέτουμε χαρακτηριστικὰ στιγμιότυπα....

Πηγή: fanarion, Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Όταν ο κόσμος ΤΡΕΛΛΑΘΗΚΕ

Αν αυτό [τσουλήθρα που μοιάζει με ανδρικό γεννητικό όργανο] το θεωρείτε αποκρουστικό και διεστραμμένο, κατανοείσετε ότι θα σας βλέπουν σαν ένα μη ανεκτικό και ρηχό άτομο που θα πρέπει να πάει σε ψυχίατρο. Αυτή είναι μία συνηθισμένη τσουλήθρα σε παιδική χαρά !!! Δεν το πιστεύετε; Κοιτάξτε καλύτερα. Ένα αγόρι 5 χρονών γλυστράει τώρα εκεί …

Αυτή η τσουλήθρα είναι στη Νορβηγία και την έβαλαν εκεί ώστε τα παιδιά να μεγαλώνουν με τον ‘σωστό τρόπο’. Να μην ντρέπονται αλλά να είναι ‘προχωρημένα’ … Σοκαριστήκατε; Αν ναι, αυτό σημαίνει ότι είστε οπισθοδρομικοί και ότι δεν μπορείτε να εκτιμήσετε πόσο εξελίχθηκε ο ‘μοντέρνος πολιτισμός’. Πριν από λίγο καιρό οι Ευρωπαίοι αποφάσισαν να εκπολιτίσουν τους κατοίκους τους από την κούνια ώστε να μειώσουν τον αριθμό τέτοιων ανόητων ανθρώπων.

Τα μικρά παιδιά μαθαίνουν βασικές αξίες με παραδείγματα από παιχνίδια με ζώα. Αυτό το γαλλικό βιβλίο έχει τίτλο: «Η μικρή αλεπού Ζαν έχει δύο μαμάδες». Και να μια ιστορία για ένα πιγκουινάκι που έχει τίτλο: «Το ταγκό δύο μπαμπάδων. Γιατί όχι;» Νηπιαγωγοί διαβάζουν τέτοια βιβλία σε παιδιά νηπιαγωγείου.

Οι δάσκαλοι εκτελούν ειδικές μεθόδους και τεχνικές που σχεδιάστηκαν μέσα σε υπουργεία. Για παράδειγμα, ο Δανός υπουργός ισότητας εξέδωσε έναν οδηγό προς νηπιαγωγούς που λέγεται «Νηπιαγωγεία», όπου υπάρχει θέση για ευτυχισμένους πρίγκηπες και πριγκίπισσες πειρατίνες.

Στην Λετονία θα βρεις βιβλίο για αγόρια με τον τίτλο: «Όταν ο Κάρολος ήταν Καρολίνα» και για κορίτσια, «Όταν η Ρίτα ήταν Ρίτσαρντ» που εκδόθηκαν με την στήριξη του υπουργείου.

Θα συναντήσεις την ίδια κατάσταση και στη Γερμανία. Για παράδειγμα, σε ένα γερμανικό δημοτικό σχολείο οι μαθητές άλλαξαν το φύλο τους για να τιμήσουν την ημέρα ισότητας των φύλων, αγόρια και κορίτσια ντύθηκαν αντίστροφα. Όλοι πήραν μέρος, και οι μαθητές και οι δάσκαλοι, γιατί σύμφωνα με τους Ευρωπαίους ‘βοηθάει στην αλληλοκατανόηση’.

[αγόρι ντυμένο κορίτσι]

«Είναι πολύ σημαντικό να μπούμε στη θέση του άλλου.»

Αν σοκαριστήκατε από αυτό, το ότι άνδρες γυμναστές και δάσκαλοι τεχνικών μπορούν να έρθουν στο σχολείο σας με φούστα, μακιγιάζ, και τακούνια και η μαθηματικός μπορεί να έρθει με ανδρικό παντελόνι και ψεύτικο μούσι, τότε είστε οπισθοδρομικοί.

Οι LGBT πιστεύουν ότι στη βρεφική ηλικία όλοι είναι χωρίς φύλο γι’ αυτό και αργότερα μπορούν να διαλέξουν τι θέλουν να είναι: αρσενικό, θηλυκό ή ουδέτερο.

Αυτά τα χαριτωμένα κουτάκια δεν πωλούνται σε καταστήματα σεξ αλλά τα μοιράζουν σε νηπιαγωγεία στο Μπάζιλ (Βασιλεία) της Ελβετίας. Τα πλαστικά κουτιά έγιναν για παιδιά τεσσάρων και πάνω. Το σετ αποτελείται από κούκλες ομοφυλόφιλες, ειδικά εικονογραφημένα βιβλία και παιχνίδια-ομοιώματα γεννητικών οργάνων.

Αυτό όμως δεν είναι το χειρότερο αλλά το ότι τα παιδιά μας μεταμορφώνονται σε κάτι το ουδέτερο. Ένα πλάσμα που δεν ξέρει τι είναι: αρσενικό ή θηλυκό!

Αυτός είναι ο Μαξ, δύο ετών. Οι Άγγλοι γονείς του τον ντύνουν με αγορίστικα παντελόνια σαν αγόρι και με φούστες. Αν και ο Μαξ γεννήθηκε αγόρι, οι γονείς του αυτό το θεωρούν άνευ σημασίας. Μέχρι το αγόρι να αποφασίσει μόνο του ποιος είναι, οι γονείς του τον βάζουν να παίζει με αυτοκινητάκια και κούκλες. Η μητέρα του του βάφει τα νύχια και του βάζει κοκαλάκια στα μαλλιά και ο πατέρας του του δείχνει πως να συναρμολογεί ρομπότ. Οι γονείς λένε πως το κάνουν για χάρη του παιδιού τους. Σύμφωνα με τη Λίζα την 23χρονη μητέρα του Μαξ, η ανατροφή με ουδετερότητα στο φύλο δίνει στο παιδί την ευκαιρία να επιλέξει ανάμεσα στα ανδρικά ή γυναικεία στερεότυπα παιχνίδια ή ρούχα. Ντύνεται και παίζει όπως του αρέσει.

Από μικρή ηλικία ο Μαξ -ο οποίος μεγαλώνει ένας Θεός ξέρει ως τι- και οι γονείς του καθώς και εκατοντάδες χιλιάδες ευρωπαϊκές οικογένειες, έχουν πέσει θύματα μίας μοντέρνας θεωρίας περί φύλων που μεταμορφώνει τους ανθρώπους σε ουδέτερα πλάσματα.

Η μεταμόρφωση τέτοιων ανθρώπων του μέλλοντος ξεκινάει σε ειδικά νηπιαγωγεία. Να ένα τέτοιο νηπιαγωγείο στη Σουηδία. Το νηπιαγωγείο «Εγκάλια» λειτουργεί από το 2010 στην Στοκχόλμη. Εδώ τα παιδιά αντιμετωπίζονται σα να μην έχουν φύλο. Αντί για ‘χαν’ ή ‘χον’ που στα Σουηδικά σημαίνει ‘αυτός’ ή ‘αυτή’, ένα παιδί αποκαλείται ‘χεν’ που σημαίνει ‘αυτό’. Αυτή η ουδέτερη λέξη προστέθηκε από παιδαγωγούς στο λεκτικό τους οπλοστάσιο από μη παραδοσιακές σεξουαλικές μειονότητες. Αυτός ίσως είναι ο λόγος που η διευθύντρια του νηπιαγωγείου, Λότα Ρότζαλιν, θεωρεί αυτήν την μέθοδο ως την πιο δημοκρατική !!

Lotta Rajalin: «Μερικοί νομίζουν ότι θα αλλάξουμε τα κορίτσια σε αγόρια και τα αγόρια σε κορίτσια και φυσικά δεν κάνουμε αυτό. Θέλουμε να δώσουμε σε κάθε άνθρωπο τα ίδια δικαιώματα, τις ίδιες πιθανότητες, τις ίδιες ευθύνες και αυτό έχει να κάνει με τη δημοκρατία.» !!

Να πως δουλεύει αυτή η ‘δημοκρατία’: Τα παιδιά παίζουν με ουδέτερες κούκλες και διαβάζουν για ένα αγόρι που του άρεσε το ροζ και ένα πουά φόρεμα. Τα αγόρια πρέπει να παίζουν σε κουζίνα κουκλίστικη με τα κορίτσια και τα κορίτσια να χτίζουν πόλεις με λέγκο τουβλάκια.

Το ίδιο επίσης συμβαίνει στη Γαλλία όπου γραφειοκράτες από το Τμήμα Εκπαίδευσης ήρθαν σε ένα από τα νηπιαγωγεία. Έδειξαν σε ανοιχτό μάθημα πως οι νηπιαγωγοί μπορούν να ‘βοηθήσουν τα παιδιά να ξεπεράσουν τα στερεότυπα’. Φιγούρες αγοριών και κοριτσιών κολλούνται σε μαύρο πίνακα. Η εργασία των παιδιών είναι να ντύσουν τις φιγούρες έτσι ώστε να μην φαίνονται ούτε ανδρικές ούτε γυναικείες.

Ταινίες σχετικές με αυτά τα νέα παιδιά δείχνονται σε εφήβους 12-14 ετών. Για παράδειγμα αυτή η ταινία που λέγεται «αγοροκόριτσο». Αυτός όρος δηλώνει κορίτσι που συμπεριφέρεται σαν αγόρι και λέει την ιστορία της 10χρονης Λώρα που θεωρούσε τον εαυτό της αγόρι. Επιπλέον αυτό το κορίτσι ερωτεύεται μία γειτονοπούλα. Αυτή η ιστορία του αγοροκόριτσου επαινέθηκε από τους κριτικούς και κέρδισε το βραβείο Βερολίνου 2011. Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι αυτή η εξωφρενική ταινία για ένα κορίτσι που θέλει να γίνει αγόρι προβάλλεται σε μαθητές στη Γαλλία. Μέσα στα πλαίσια του προγράμματος «Σχολεία και Κινηματογράφος» προβλήθηκε σε 46.000 μαθητές στην Γαλλία.

Στους Γερμανούς έφηβους επίσης στην ηλικία των 13 δίνονται περίεργα ερωτηματολόγια όπου πρέπει να σκεφτούν αν ανήκουν στο σωστό φύλο. Να μερικές ερωτήσεις:
– Πότε και γιατί αποφάσισες να γίνεις ετερόφυλος;
– Μήπως η ετεροφυλία είναι απλά μία φάση που θα ξεπεράσεις;
– Μήπως η ετεροφυλικότητά σου είναι αποτέλεσμα ενός νευρωτικού φόβου για ανθρώπους του ιδίου φύλου με σένα;

Πρέπει να παραδεχτείτε ότι τέτοιες ερωτήσεις δεν μπορούν να απαντηθούν ούτε από ενήλικες, πόσο μάλλον από παιδιά της Α’ Γυμνασίου.

Προσπαθούν να κάνουν ουδέτερα τα νέα παιδιά που πέφτουν θύματα μιας νέας δοξασίας που έγινε δεκτή το 1995. Τότε άρχισε η μεταμόρφωση του ανθρώπου σε ένα μυστηριώδες πλάσμα (σε ένα ‘αυτό’). Στο Πεκίνο στη συνάντηση κορυφής των Ηνωμένων Εθνών η λέξη sex ‘βιολογικό φύλο’ αντικαταστάθηκε από τη λέξη gender ‘κοινωνικό φύλο’ από σεβασμό προς τους ανθρώπους που δεν έχουν την παραδοσιακή σεξουαλική κατεύθυνση. Εκείνη την εποχή δεν φάνηκε ως κάτι ιδιαίτερο αλλά πολλοί ψυχολόγοι και κοινωνιολόγοι θεωρούν ότι μπορεί να οδηγήσει στην πτώση του ανθρώπινου πολιτισμού. …

Manuel Ochsenreiter πολιτικός αναλυτής του γερμανικού περιοδικού «Zuerst»: «Είναι ενάντια στη φύση. Η τάση που κυκλοφορεί για το φύλο είναι ιδεολογική και όχι επιστημονική. Μπορείς να μελετήσεις στα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια μαθήματα περί φύλου αλλά δεν είναι επιστήμη, είναι ιδεολογία. Είναι ιδεολογικές σπουδές. Αυτή η ιδεολογία λέει ότι το κοινωνικό φύλο επιτυγχάνεται μόνο με την εκπαίδευση και τη μόρφωση και ότι εκτός του ανδρικού και του γυναικείου ρόλου υπάρχουν και πάρα πολλοί άλλοι που μπορεί να διαλέξει κάποιος για τον εαυτό του και ότι αυτό εμπλουτίζει την προσωπική ζωή, το να μπορεί να επιλέξει έναν από αυτούς τους ρόλους. Να επιβάλλουν για παράδειγμα τις ομοφυλοφιλικές σχέσεις ως το ίδιο φυσιολογικές με τις ετεροφυλικές σχέσεις. Αυτή η ιδεολογία λέει ότι και η ετεροφυλική συμπεριφορά είναι κάτι που την κατακτά κανείς γι’ αυτό θα πρέπει να αφήσουμε τις πόρτες ανοιχτές στα παιδιά για να διαλέξουν την σεξουαλική τους ταυτότητα.»

Πως συνέβη στην συντηρητική Ευρώπη, που τιμούσε τις οικογενειακές παραδόσεις και τις παραδοσιακές αξίες, να δεχτεί την ‘ελευθερία’ των μειονοτήτων και να νομιμοποιήσει την διαφθορά των παιδιών από το νηπιαγωγείο; Γεγονός είναι ότι σήμερα πολλοί υποστηρικτές μη παραδοσιακών ευρωπαϊκών αξιών βρίσκονται σε θέση ισχύος όπως λένε οι αναλυτές.

Αυτός είναι ο Όντεν Λίσμπαχεν, ένας Νορβηγός πολιτικός και εκατομμυριούχος που δεν κρύβει τον μη παραδοσιακό του προσανατολισμό. Πριν λίγο καιρό είχε το Υπουργείο Παιδιών και Οικογενειακής Ανάπτυξης και τώρα είναι ηγέτης ενός αριστερού κόμματος στην Νορβηγία. Αφού άφησε την υπουργική του θέση, έδωσε 13 εκατομμύρια κορώνες για να προωθήσει ένα νέο πρόγραμμα μη παραδοσιακής σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στα σχολεία και στα νηπιαγωγεία της Νορβηγίας.

Και αυτός είναι ο Ντάνιελ Κον Μπεντίτ. Είναι ηγέτης της Ενωμένης Παράταξης του Πράσινου Κόμματος στην ευρωβουλή. Ένας άντρας που ξεκίνησε την καριέρα του ως νηπιαγωγός στην Φρανκφούρτη. Κατηγορήθηκε για παιδοφιλία και επιπλέον πριν λίγες δεκαετίες δήλωσε χωρίς ενδοιασμούς σοκαριστικά πράγματα στην Γαλλική τηλεόραση.

Ντάνιελ Κον Μπεντίτ: «Τα μικρά παιδιά είναι φανταστικά σέξυ. Θα είμαι ειλικρινής, η πρώτη μου δουλειά ήταν με τα μικρά. Αυτό είναι κάτι άλλο. Αλλά όταν παιδιά 4-6 ετών … ξέρετε, όταν μια μικρή 5 ετών αρχίζει να σε ξεντύνει είναι υπέροχο …»

Θέλεις τα παιδιά σου να είναι ουδέτερο φύλο; Θέλεις να διαβάζουν βιβλία για τον έρωτα ανάμεσα σε δύο πριγκίπισσες ή για τον ευτυχισμένο γάμο δύο μουσάτων πριγκήπων; Τότε συνέχισε μαμά να υποστηρίζεις τον γάμο ατόμων ιδίου φύλου και σε αυτήν την περίπτωση, μέσα σε λίγα χρόνια, όλες οι οικογενειακές αξίες θα καταστραφούν …

***

Η Ευρώπη τελείωσε. Τίποτα δεν την σώζει τώρα. Δείτε την ηθική παρακμή και σήψη της κοινωνίας την οποία θέλουμε και εμείς να μιμηθούμε στην Ελλάδα.

Αντιγραφή (με μία μικρή παρέμβαση στη μετάφραση) Φαίη για το ιστολόγιο ΑΒΕΡΩΦ.

Πηγή βίντεο Facebook – ΔΕΝ ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ balanthsberoia

Πηγή: Αβέρωφ

Κατά καιρούς γίνονται διάφορες συζητήσεις καί άνταλλαγή άπόψεων γιά τόν λεγόμενο «χωρισμό Εκκλησίας καί Πολιτείας». Τήν άφορμή τήν δίνουν οι πολιτικοί, οι όποιοι με τόν τρόπο αυτόν θέλουν νά εφαρμόσουν τίς ιδεολογικές τους άρχές η άκόμη θέλουν νά δικαιολογήσουν τήν άβελτηρία τους σέ άλλα κοινωνικά καί πολιτικά ζητήματα, καί οι εκκλησιαστικοί παράγοντες άντιδρούν σπασμωδικά η άρνούνται κάθε σκέψη γιά περαιτέρω συζήτηση.

Στό παρελθόν άσχολήθηκα μέ τό θέμα αυτό κυρίως ώς έκπρόσωπος τής Διαρκούς Ίεράς Συνόδου, άλλά καί τής Ιεραρχίας τής Εκκλησίας, καί έγραψα διάφορα κείμενα η άπάντησα σέ ερωτήσεις μέ σκοπό τήν ενημέρωση όσων ένδιαφέρονται γιά τό θέμα.

Φυσικά, έχουν γραφή άξιόλογα έπιστημονικά κείμενα γύρω άπό τό θέμα αυτό, μέ ισχυρή νομική καί θεολογική βιβλιογραφία, άλλά μέ τά οσα άκολουθήσουν θά ηθελα νά κωδικοποιήσω μερικές άπόψεις μου μέ τρόπο απλό καί κατανοητό, άποφεύγονας νομικούς ορους καί επιστημονική άνάλυση.

1. «Κράτος καί Εκκλησία»

Όταν γίνεται λόγος γιά «χωρισμό Κράτους καί Εκκλησίας», πολλοί εννοούν δύο θεσμούς πού είναι μεταξύ τους ενωμένοι καί πρέπει νά χωρίσουν. Θά πρέπει νά δούμε ποιοί είναι αύτοί οι θεσμοί γιά τούς όποίους επιδιώκεται ό χωρισμός.

Όταν λέμε Κράτος-Πολιτεία, εννοούμε ολη τήν συντεταγμένη Πολιτεία μέ τά όργανά της, εννοούμε τούς πολίτες μιάς χώρας μαζί μέ τούς εκλεγμένους άρχοντες, άλλά καί τούς νόμους επί τή βάσει των όποίων λειτουργεί ή Πολιτεία αύτή. Καί οταν λέμε Εκκλησία, εννοούμε ολα τά μέλη της πού είναι βαπτισμένα καί κατά ποικίλους τρόπους καί βαθμούς ζούν μέσα στήν Εκκλησία, καθώς επίσης καί τά όργανά της, ητοι τήν Ίερά Σύνοδο, τίς Μητροπόλεις, τίς Ενορίες, τίς Μονές, πού έχουν ρυθμισθή νά λειτουργούν σύμφωνα μέ τό κανονικό καί εκκλησιαστικό δίκαιο.

Έχοντες αυτά ύπ’ οψη, τουλάχιστον ώς πρός την Εκκλησία που πρέπει, κατά την γνώμη μερικών, νά χωρίση άπό τό Κράτος, εννοούνται τρεις πραγματικότητες. Ή μία είναι τά μέλη της, ή δεύτερη είναι ή παράδοση της καί ή τρίτη είναι ή διοίκηση της.

Τά μέλη τής Εκκλησίας προφανώς δέν μπορούν νά χωρίσουν άπό τό Κράτος, γιατί είναι ταυτοχρόνως πολίτες του συγκεκριμένου Κράτους, άκόμη καί σχεδόν ολοι οι πολιτικοί Ήγέτες είναι μέλη της μέ τό Βάπτισμα.

Ή παράδοση τής ελληνικής κοινωνίας που έχει εμποτισθη άπό την ’Ορθόδοξη Εκκλησία είναι δύσκολο νά χωρισθη άπό τό Κράτος, άφού αυτη ή παράδοση έχει άποτυπωθη έν πολλοΐς καί στά ήθη καί έθιμα τών κατοίκων της Πολιτείας καί δέν μπορεί εύκολα ή Πολιτεία νά άποδεσμευθη άπό αυτην, διότι οι πολίτες επιθυμούν νά τηρούν αύτές τίς παραδόσεις που έχουν σχέση μέ τίς εορτές καί τόν τρόπο ζωης. Έτσι, οταν μερικοί μέ τόν λεγόμενο «χωρισμό Εκκλησίας καί Πολιτείας» εννοούν τόν χωρισμό μεταξυ Έθνους καί Πολιτείας, δηλαδη επιθυμούν την άποδόμηση τού πολιτισμού της Χώρας μας καί την πληρη έκδυτικοποίηση της, δείχνουν οτι τό πρόβλημα είναι βαθυτερο.

Οπότε, άπομένει νά εννοείται ώς χωρισμός της Εκκλησίας άπό τό Κράτος, ό χωρισμός τής διοίκησης τής Εκκλησίας άπό την διοίκηση του Κράτους. Αύτό εν πολλοίς ύπάρχει σημερα, άλλωστε γι’ αύτό γίνεται λόγος γιά «διακριτότητα τών ρόλων», άρκεί νά τηρούνται καλά τά νενομισμένα καί ίσως άκόμη χρειασθη νά γίνουν μερικές επί πλέον άλλαγές καί οριοθετήσεις γιά τήν καλύτερη λειτουργία τών σχέσεων μεταξυ τους.

2. Χωρισμός η άναθεώρηση-όριοθέτηση των σχέσεων;

Έπειδη στίς συζητησεις γιά τό θέμα αύτό γίνεται λόγος γιά χωρισμό μεταξυ Εκκλησίας καί Πολιτείας, πρέπει νά σημειωθη οτι ή φράση «χωρισμός Εκκλησίας καί Πολιτείας» είναι άδόκιμος, ενώ πιό δόκιμος ορος είναι ή φράση «όριοθέτηση των σχέσεων μεταξυ εκκλησιαστικης καί κρατικης διοίκησης». Δέν πρόκειται γιά χωρισμό, άλλά γιά σχέσεις.

Η έννοια τού χωρισμού εννοείται μέ τόν άποχωρισμό καί αυτό ερμηνεύεται μέ την έννοια τού διαζυγίου, δηλαδη τελεία διακοπη τών σχέσεων. Συμφωνα μέ την άποψη αυτη, θά πρέπει τό Κράτος νά άποσπασθη άπό την σχέση του μέ την Εκκλησία ή ή Εκκλησία νά χωρισθη άπό τό Κράτος. Αυτό, ομως, δέν μπορεί νά γίνη, άπόλυτα καί διαλεκτικά, σέ μιά συντεταγμένη Πολιτεία.

Αυτό λεγεται από την άποψη οτι ούτως η άλλως η Εκκλησία ως ένας οργανισμός σε ένα Κράτος θά πρεπη νά εχη κάποια σχεση μαζί του, αφού δεν μπορεί νά είναι απολύτως ανεξάρτητη από αυτό. Τίποτε μέσα σέ ένα Κράτος δέν μπορεί νά είναι τελείως άνεξάρτητο, γιατί τότε αυτό θά ήταν ένα κράτος εν κράτει. Κάθε οργανισμός, ακόμη καί ένα σωματείο εχει μιά νομικη προσωπικότητα, δημοσίου η ιδιωτικού δικαίου, εχει κάποια σχεση με τό Κράτος.

Αυτη η σχεση κρατικής καί εκκλησιαστικής διοίκησης καθορίζεται με τόν Καταστατικό Χάρτη τής Εκκλησίας, που είναι νόμος τής Πολιτείας, οπως υφίσταται καί ο καταστατικός νόμος γιά την Εκκλησία τής Κρητης καί ο Καταστατικός Χάρτης του Αγίου Όρους. Οί Καταστατικοί αυτοί Χάρτες καθορίζουν την σχεση των Εκκλησιών, στίς οποίες αναφερονται, πρός την Πολιτεία.

Επανειλημμενως εχω γράψει οτι η λεξη «χωρισμός» -είτε απόλυτος είτε χαλαρός- είναι λάθος καί πρεπει τό γρηγορότερο νά αντικατασταθή. Καί αυτό γιατί η Εκκλησία δεν είναι μόνον η εκκλησιαστικη διοίκηση, η Πολιτεία δεν είναι μόνον η κρατικη διοίκηση, καί ο «χωρισμός Εκκλησίας καί Πολιτείας» δεν νοείται σε μιά δημοκρατικη Πολιτεία.

Με άλλα λόγια, η λεξη χωρισμός φερει στην μνημη μας τά διαζύγια του γάμου -τελικά η συναισθηματικά- με τά οποία διαλύονται οί σχεσεις μεταξύ τών συζυγων, με ολες τίς συνεπειες τους. Αυτό, ομως, δεν μπορεί νά εφαρμοσθή στό θεμα τής κρατικής καί τής εκκλησιαστικής διοίκησης. Σε κάθε ευνομούμενη Πολιτεία οποιοσδηποτε οργανισμός, σωματείο, κλπ., εχει κάποια σχεση με τό Κράτος, κανενας δεν είναι άσχετος καί ανεξάρτητος.

'Οπότε, οποιαδηποτε αλλαγη στό θεμα αυτό δεν θά ονομάζεται χωρισμός, αφου θά υπάρχη μιά σχεση, εστω καί χαλαρη. Άλλωστε, τό φαινόμενο του θρησκεύεσθαι η του μη θρησκεύεσθαι από τούς πολίτες πάντοτε θά ρυθμίζεται Συνταγματικά, κατά την άποψη εγκρίτων συνταγματολόγων. Δεν μπορεί ποτε η Εκκλησία η μιά θρησκευτικη Οργάνωση νά είναι κράτος εν κράτει.

Ακόμη καί τό Βατικανό, πού είναι ανεξάρτητο Κράτος, εχει σχεση με τό Ιταλικό Κράτος με τό κονκορδάτο (συμφωνία). Συγκεκριμενα, στό άρθρο 7 του Ιταλικού Συντάγματος του 1948 γίνεται λόγος γιά τό οτι «η Πολιτεία καί η Καθολικη Εκκλησία, καθεμία στόν δικό της χώρο, είναι ανεξάρτητες καί κυρίαρχες. Οί σχέσεις μεταξύ τους ρυθμίζονται από τίς συνθήκες του Λατε- ρανοΰ...». Επίσης στό άρθρο 137 του θεμελιώδους νόμου τής Βόννης του 1949 γράφεται ότι στην Γερμανία «οι θρησκευτικές κοινότητες παραμένουν νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου».

Ακριβώς γι’ αυτόν τόν λόγο αισθάνομαι ικανοποίηση, έπειδή πολλοί ειδήμονες δέν κάνουν πλέον λόγο γιά «χωρισμό Εκκλησίας- Πολιτείας», άλλά γιά «όριοθέτηση τών σχέσεων μεταξύ Εκκλησίας καί Πολιτείας», τό καλύτερο δε είναι νά ονομάζεται «όριοθέτηση τών σχέσεων μεταξύ εκκλησιαστικής καί κρατικής διοίκησης». Άλλωστε, άκόμη καί στό Βυζάντιο δέν γινόταν λόγος γιά σχέσεις Εκκλησίας καί Πολιτείας, άλλά γιά σχέση καί διαφορά μεταξύ «Ίερωσύνης καί Βασιλείας», που άποδίδει καλύτερα τήν σχέση καί διαφορά μεταξύ έκκλησιαστικής καί κρατικής διοίκησης.

3. Τό Σύνταγμα γιά την σχέση μεταξύ εκκλησιαστικής καί κρατικής διοίκησης

Άναφερόμενος στό άρθρο 3 τού Συντάγματος πρέπει νά σημειωθή οτι αυτό είναι σαφέστατο καί καθορίζει τίς σχέσεις μεταξύ έκκλησιαστικής καί κρατικής διοίκησης. Όταν τό άρθρο αυτό ερμηνευθή μέ νηφαλιότητα, τότε θά διαπιστωθή οτι περιγράφει τήν διακριτότητα τών ρόλων μεταξύ έκκλησια- στικής καί κρατικής διοίκησης.

Άκόμη, όπως έχει γράψει ό Ευάγγελος Βενιζέλος, τό άρθρο 3 τού Συντάγματος, πού καθορίζει τό αυτοδιοίκητο τής Εκκλησίας, ουσιαστικά είναι «ενα άπό τά υποκείμενα τής θρησκευτικής έλευθερίας», τήν όποία καθορίζει τό Ι3^ο  άρθρο τού Συντάγματος, «καί όχι κάμψη τής θρησκευτικής έλευθερίας». Επομένως, βαρύνουσα άξία έχει τό άρθρο 13.

Καί έπειδή ζούμε σέ μιά έποχή στήν όποία γίνεται πολύς λόγος γιά τήν έλευθερία τού άνθρώπου καί έπειδή ή ’Ορθόδοξη Εκκλησία σέβεται τήν έλευθερία τού κάθε άνθρώπου -τών μελών της καί τών έκτός αυτής- γι’ αυτόν τόν λόγο οι όποιες νομοθετήσεις γίνουν έκ μέρους τής Πολιτείας, ώς πρός τόν σεβασμό τής έλευθερίας τών θρησκευτικών πεποιθήσεων ή καί τής έλευθερίας τού κάθε άνθρώπου-πολίτη (γάμος, άποτέφρωση, κηδεία κλπ.), μπορούν νά γίνουν μέ νόμους, βάσει τού άρθρου 13 τού Συντάγματος. Καί, φυσικά, αυτό είναι αρμοδιότητα τής Πολιτείας καί δέν μπορεί νά φέρη άντίρρηση όποιοσδήποτε Κληρικός σέ θέματα πού άφορούν τά «πιστεύω» καί τίς έλευθερίες κάθε πολίτη, διαφυλάσσοντας όμως τίς θεολογικές άρχές.

'Οπότε, δέν μπορούμε νά κάνουμε λόγο γιά χωρισμό Εκκλησίας καί Πολιτείας, άλλά γιά όριοθέτηση τών σχέσεων μεταξύ εκκλησιαστικής καί κρατικής διοικησεως.

Καί αυτή ή αναθεώρηση η όριοθέτηση των σχέσων μεταξύ εκκλησία- στικης καί κρατικής διοίκησης πρέπει να γίνη, κατα τήν γνώμη μου, μονον σε δυο σημεία, ητοι στον Καταστατικό Χαρτη της Εκκλησίας της 'Ελλαδος καί στον Νόμο περί Εκκλησιαστικών Δικαστηρίων. Αυτα τα δυο θέματα δημουργοΰν τήν εμπλοκή μεταξυ της εκκλησιαστικής καί κρατικής διοίκησης. Φυσικα αυτό αν γίνη για τήν Εκκλησία της Ελλαδος, θα πρέπει να γίνη καί για τήν Εκκλησία της Κρήτης καί για το 'Άγιον Όρος, τών όποίων οί σχέσεις μέ τήν Πολιτεία καθορίζονται μέ Καταστατικούς Χαρτες, που είναι νόμοι της Πολιτείας. Αυτό δημιουργεί ιδιαίτερα προβλήματα, γιατί όπως θα τονισθη πιο κατω, αυτό το θέμα άφορα καί το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το όποίο δέν μπορεί να παραμείνη έξω άπό τήν συζήτηση αυτή.

Παντως, αυτό πρέπει να γίνη μέσα άπό έναν ηρεμο καί είλικρινη διαλογο, χωρίς ίδεολογικές άντιπαλότητες για τό καλό καί της Εκκλησίας καί της Πολιτείας καί γενικα τοΰ λαοΰ, όπως θα γραφη πιο κατω.

4. Προσπάθειες για τόν «χωρισμό» η όριοθέτηση τών σχέσεων

'Ο λεγόμενος «χωρισμός Εκκλησίας καί Πολιτείας» χρησιμοποιείται πολλές φορές για διαφόρους λόγους, άλλα τελικα όσες φορές χρειασθηκε να προχωρήση, κατι έγινε καί άποσοβήθηκε. Νομίζω, λοιπόν, οτι ύπαρχουν υποσχέσεις καί προγραμματα τών Κομματων για τόν «χωρισμό Εκκλησίας καί Πολιτείας», άλλα ούτε καθορίζεται τί σημαίνει χωρισμός, κι αν μπορεί να γίνη νομικα σέ ένα ευνομουμενο Κρατος, ούτε ύπαρχει πολιτική βούληση για ένα τέτοιο έργο. Ή ίστορία τοΰ θέματος αυτοΰ τό άποδεικνυει περίτρανα.

Είναι χαρακτηριστικό οτι τό έτος 1987-88 συγκροτήθηκε μια Μικτή Επιτροπή άπό μέλη της Εκκλησίας καί της Πολιτείας για να μελετήση τίς σχέσεις μεταξυ τών δυο αυτών «θεσμών», ή όποία Επιτροπή, ύστερα άπό πολλές (36) πολύωρες Συνεδριασεις, κατήρτισε ένα «προσχέδιο συμφωνίας Πολιτείας καί Εκκλησίας», καθώς επίσης κατήρτισε ένα «προσχέδιο Νόμου περί τοΰ Καταστατικοΰ Χαρτου της Εκκλησίας της Ελλαδος», στο όποίο καθορίστηκαν οί σχέσεις μεταξυ εκκλησιαστικης καί κρατικης διοίκησης, για τό καλό καί τών δυο αυτών «θεσμών» της Χώρας μας.

Μεταξυ τών προτασεων ήταν να καταρτισθη νέος Καταστατικός Χαρτης που να έχη λίγα αρθρα καί πολλές εξουσιοδοτήσεις κανονιστικοΰ περιεχομένου καί να χαρακτηρισθη ή Εκκλησία καί ολοι οί οργανισμοί της ώς Νομικα Πρόσωπα Είδικοΰ Χαρακτήρα (Έκκλησιαστικα Νομικα Πρόσωπα) καί συγχρόνως να ρυθμισθοΰν ολα τα αλλα θέματα, τα όποία απτονται τών σχέσεων μεταξύ της κρατικής καί τής εκκλησιαστικής διοίκησης για τό καλό τής κοινωνίας καί του λαού.

Αίσθάνθηκα δέ βαθειά έκπληξη, όταν πρίν άπό χρόνια διάβασα τα κείμενα αυτά, καί πολλές φορές διερωτήθηκα: Γιατί δέν ετέθησαν αυτά τά προσχέδια τότε σέ εφαρμογή καί δέν έγιναν νόμοι του Κράτους, άφού είχαν τήν σύμφωνη γνώμη τής Εκκλησίας καί τής Πολιτείας καί είχαν ευεργετικές διατάξεις γιά τόν τρόπο τής συνεργασίας μεταξύ τους;

Θεωρώ ότι, αν τότε γινόταν αυτό, τά πράγματα θά οδηγούνταν σέ έναν καλό δρόμο καί θά άποφεύγαμε όλο αύτό τό διάστημα τίς άτέρμονες καί ζημιογόνες συζητήσεις γιά τόν λεγόμενο «χωρισμό Εκκλησίας καί Πολιτείας».

Βέβαια, γνωρίζω ότι υπήρξαν διάφοροι άνασχετικοί παράγοντες πού συνετέλεσαν στό νά μήν εφαρμοσθή αύτή ή κατ’ άρχήν συμφωνία μεταξύ Εκκλησίας καί Πολιτείας, μεταξύ τών οποίων συγκαταλέγονται τό λεγόμενο πολιτικό κόστος, λόγψ τών επικείμενων τότε εκλογών, ο ενδεχόμενος φόβος τής Πολιτείας γιά μιά Εκκλησία πού θά ήταν πιό ελεύθερη καί άπαλλαγμένη άπό τόν άσφυκτικό έλεγχό της, ή στάση πού θά τηρούσαν τά αλλα θρησκεύματα κλπ. Αλλά οι ίδιοι αύτοί παράγοντες ίσχύουν καί σήμερα καί δέν γνωρίζω πώς μπορούν νά ξεπερασθούν.

Πάντως, ή δυσπραγία αύτή γίνεται φανερή άπό έναν σημαντικό λόγο. Νομίζω ότι ή Πολιτεία δέν θά ήθελε ποτέ μιά άνεξέλεγκτη καί ελεύθερη Εκκλησία, γιατί δέν γνωρίζει πού θά μπορούσε νά οδηγήση αύτή ή ελευθερία, μέ τήν διατάραξη τής ένότητος τού κοινωνικού ιστού, άφού ενδεχομένως θά μπορούσε νά εύνοήση τήν «ελευθερία» μερικών Μητροπολιτών ή τήν άνταρσία μερικών Πρεσβυτέρων καί μοναχών.

Άλλωστε, όπως έχει παρατηρηθή, ο χαρακτηρισμός τής Εκκλησίας τής Ελλάδος μέ όλες τίς επί μέρους κοινότητες ώς Νομικού Προσώπου Δημοσίου Δικαίου έγινε ώστε τό Κράτος νά ελέγχη τήν Εκκλησία, όπως επιβεβαιώνει ή πικρή εμπειρία τόσων χρόνων.

5. Θέματα πού κακώς τίθενται γιά τόν «χωρισμό»

Προηγουμένως, άνέφερα ότι κατά τήν γνώμη μου ή ενδεχόμενη σαφέστερη οριοθέτηση μεταξύ τής εκκλησιαστικής καί κρατικής διοίκησης πρέπει νά γίνη μόνον σέ δύο σημεία, ήτοι στήν κατάρτιση νέου Καταστατικού Χάρτου πού νά έχη μερικά βασικά αρθρα πού νά καθορίζουν τήν νομική προσωπικότητα τής Εκκλησίας καί νά δίνη πολλές εξουσιοδοτήσεις στήν

Εκκλησία για την διοίκηση της, σύμφωνα με τό Κανονικό της δίκαιο, καί στόν Νόμο περί Εκκλησιαστικών Δικαστηρίων.

Όμως, κάθε φορά που γίνεται λόγος για τόν «χωρισμό Εκκλησίας καί Πολιτείας» που ούτως η άλλως είναι άδόκιμος όρος, όπως προαναφερθηκε, τίθενται διάφορα ζητήματα, όπως ή μισθοδοσία του κλήρου, τό μάθημα τών θρησκευτικών στά Σχολεία, ή επιλογή τών πολιτών σε διάφορα προσωπικά ζητήματα, ητοι ό πολιτικός γάμος, ή πολιτική κηδεία, ή άποτεφρωση τών σωμάτων, οι εθνικές εορτές κλπ.

Θεωρώ ότι όλα αυτά τά θέματα δεν μπορούν νά τεθούν στήν συζήτηση γιά τήν όριοθετηση τών σχεσεων μεταξυ τής εκκλησιαστικής καί κρατικής διοίκησης, γιά τους εξής άπλους λόγους.

Ή μισθοδοσία τών Κληρικών γίνεται ύστερα άπό τίς κατά καιρούς συμβάσεις που ύπογράφηκαν μεταξυ τής Εκκλησίας καί τής Πολιτείας, με τίς όποίες συμβάσεις παραχωρήθηκαν σταδιακά τά 96% τής εκκλησιαστικής περιουσίας προκειμενου νά μισθοδοτούνται οι Κληρικοί, παντός βαθμού, άκόμη καί γιά τήν καλή λειτουργία τής εκκλησιαστικής καί γενικής εκπαίδευσης, συμφωνα με συντριπτικά στοιχεία τά όποία εφερε στό φώς ό Μακαριότατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών καί Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος. Τό Κράτος είναι ύποχρεωμενο νά εφαρμόζη τίς Συμβάσεις που αύτό ύπεγραψε.

’Εάν, όμως, παρ’ ελπίδα ή Πολιτεία θελήση νά διακόψη τήν μισθοδοσία τών Κληρικών, τότε θά πρεπει νά καταργηθούν όλες οι συμβάσεις με τίς όποίες τό Κράτος άπαλλοτρίωσε τήν περιουσία τής Εκκλησίας, με σκοπό νά μισθοδοτή τους Κληρικους, καί νά επιστραφούν οι περιουσίες αύτες στήν Εκκλησία η νά άποτιμηθή ή άξία τους με τά σημερινά δεδομενα καί νά δοθούν τά χρηματικά ποσά στήν Εκκλησία γιά τήν μισθοδοσία τού Κλήρου.

Πρεπει, όπωσδήποτε νά εξετασθή αύτή ή σημαντική παράμετρος τού θεματος, γιατί, άν δεν λυθή, τότε τό Κράτος θά είναι άσυνεπες καί όπωσδήποτε ύπευθυνο γιά τήν κατάσταση στήν όποία θά περιελθουν οι Κληρικοί με τίς οίκογενειες τους, με φοβερες συνεπειες γιά τήν ίδια τήν Πολιτεία, δεδομενου ότι οι Κληρικοί με τό ποιμαντικό καί πολιτιστικό τους εργο συντελούν στήν καλή λειτουργία τής κοινωνίας.

Τό μάθημα τών Θρησκευτικών είναι ύποχρεωση μιάς εύνομουμενης Πολιτείας, όπως γίνεται σε όλες τίς Χώρες τής Εύρώπης, άφού συμφωνα με τίς Εύρωπαϊκες συνθήκες, ή παιδεία προσφερεται στους μαθητες, άνάλογα με τίς θρησκευτικες καί φιλοσοφικες πεποιθήσεις τών γονεων τους, όπως τό καταγράφει ή Συμβαση τής Ρώμης. Ακόμη, ή ύπευθυνη Πολιτεία είναι ύποχρεωμενη, συμφωνα με άποφάσεις τού Εύρωπαϊκού Κοινοβουλίου, νά προστατευση την ψυχική υγεία των Πολιτών της, άπό εγκληματικές θρησκευτικές σέκτες, παραθρησκευτικές ομάδες μέ τίς καταστροφικές λατρείες τους, που στρέφονται έναντίον τής άκεραιότητος καί αυτών τών ιδίων τών Πολιτών της.

Ή επιλογή τών Πολιτών σέ διάφορα έπί μέρους θέματα, όπως τόν γάμο, τήν κηδεία, τήν άποτέφρωση τών σωμάτων κλπ. είναι βασικά αρμοδιότητες τής Πολιτείας νά τά ρυθμίζη μέ βάση τό 13^ο  άρθρο του Συντάγματος, τό οποίο υπέρκειται του 3 άρθρου του Συντάγματος. Φυσικά, ή Εκκλησία δέν μπορεί νά συνευδοκήση σέ πράξεις που είναι άντίθετες μέ τήν δογματική διδασκαλία της, άλλά αυτό άφορά μόνον τά μέλη της καί βεβαίως καί αυτά τά μέλη της έχουν τήν δυνατότητα τών έπιλογών τους, μέ όλες τίς συνέπειες που προέρχονται άπό τίς έπιλογές αυτές.

'Ο εορτασμός τών εθνικών επετείων δέν έμπλέκεται στά θέματα τών σχέσεων Εκκλησίας καί Πολιτείας που πρέπει νά τεθουν στήν διαπραγμάτευση του λεγομένου χωρισμού. Τά έθνικά γεγονότα άνταποκρίνονται στήν κοινή προσπάθεια ολου του έλληνικοΰ λαου, που θρησκεύει καί έκκλησιάζεται, καθώς έπίσης άποτελουν φανέρωση τής ένότητος καί τής ομοψυχίας του λαου καί τών πολιτικών καί θρησκευτικών ήγετών του. Επομένως, ο έορτασμός τών έθνικών έπετείων δείχνει τήν ένότητα του έθνους μας καί οτι ή ’Ορθόδοξη Εκκλησία έπαιξε σημαντικό ρόλο γι' αυτήν τήν ένότητα.

Απόδειξη αυτου του γεγονότος είναι οτι οι Έλληνες-Ρωμηοί σέ οποιοδήποτε μέρος τής γής κι άν βρίσκονται έορτάζουν τίς έθνικές έπετείους μέ έκκλησιαστικές καί πολιτικές έκδηλώσεις, χωρίς οι έλληνικές κοινότητες του έξωτερικου νά είναι ταυτισμένες μέ τό Κράτος στό οποίο ευρίσκονται.

Επομένως, ο έορτασμός τών έθνικών έπετείων δέν υπάγεται στόν λεγόμενο χωρισμό ή στόν τρόπο σχέσεως μέ τήν Εκκλησία, γιατί αυτό είναι έθνικό θέμα καί κανείς δέν μπορεί νά διανοηθή νά χωρίση τό Έθνος άπό τήν Εκκλησία. Καί άν τό θελήση, δέν θά μπορέση νά τό πραγματοποιήση, γιατί ολος ο ρωμαίϊκος-έλληνικός πολιτισμός είναι έμποτισμένος άπό τήν Ορθόδοξη Εκκλησία καί τήν λατρεία της, συμφωνα άλλωστε μέ τήν βασική άρχή, οπως τήν έξέφρασε ο Max Weber, οτι ή θρησκεία ένός λαου είναι τό κέντρο καί ή βάση του πολιτισμου του.

Φυσικά, μπορεί νά βρεθή ένας ιδιαίτερος τρόπος, κατάλληλος πρός τόν έορτασμό, που νά άνταποκρίνεται στήν συγχρονη πραγματικότητα, άλλά δέν μπορεί νά προσβληθή ή ιστορική μνήμη καί ή παράδοση τών πρωτεργατών τών έθνικών έπετείων, γιατί αυτό θά άποτελουσε ισχυρή ένδειξη τής άναδομήσεως του πολιτισμού μας, καί αυτό θά συνεπάγετο άπώλεια της εθνικής μνήμης.

’Άλλα ζητήματα που άναφέρονται στην καταγραφή των θρησκευτικών δεδομένων σε επίσημα κρατικά έγγραφα μπορούν νά ρυθμισθοΰν με έναν σοβαρό καί υπεύθυνο διάλογο μεταξύ τών ’Οργάνων τής Πολιτείας καί τής Ίερας Συνόδου καί τών Οργάνων της. Πράγματι εμείς οι Κληρικοί δέν μπορούμε νά άσκοΰμε κρατική διοίκηση.

Επίσης, χρειάζεται καί ειδική συζήτηση γιά τήν νομική προσωπικότητα των εκκλησιαστικών νομικών Προσώπων, αν θά είναι Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου, ή Νομικά Πρόσωπα Είδικοΰ-Έκκλησιαστικοΰ Χαρακτήρα. Είναι ένα θέμα πού χρήζει ιδιαίτερης συζήτησης, άφοΰ ληφθή υπ’ όψη ή Ευρωπαϊκή πρακτική.

Επόμενο, όμως, είναι ότι θά πρέπει νά ρυθμισθοΰν άνάλογα καί οι σχεσεις της Ελληνικής Πολιτείας με τους Μουσουλμάνους τής Θράκης καί νά μελετηθή τό θέμα αυτό σέ σχέση μέ τήν συνθήκη τής Λωζάνης, σύμφωνα μέ τήν οποία οι θρησκευτικοί άρχηγοί (Μουφτής) θεωροΰνται ώς «δημόσιοι λειτουργοί». Ακόμη αυτό πρέπει νά γίνη καί μέ τίς ’Ισραηλιτικες Κοινότητες πού είναι Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου.

Καί αυτό είναι άπαραίτητο νά γίνη, γιατί δέν είναι ορθό νά υποβιβασθή ή Εκκλησία τής Ελλάδος, χωρίς νά εξετασθοΰν οι σχέσεις τής Ελληνικής Πολιτείας μέ τίς Μουφτείες καί τίς Ίσραηλιτικές Κοινότητες, γιατί θά προκαλέση σοβαρά προβλήματα εξωτερικής πολιτικής. Αυτό, βέβαια, σημαίνει ότι ή νομική προσωπικότητα πρέπει νά εξετασθή μέ τήν άρχή τής ίσονομίας πού επικρατεί σέ μιά ευνομούμενη Πολιτεία, πού είναι βασική συνταγματική επιταγή.

6. Οι σχεσεις τής Ελληνικής Πολιτείας με τό Οικουμενικό Πατριαρχείο

Κάνοντας λόγο γιά άναθεώρηση-οριοθέτηση τών σχέσεων μεταξύ εκκλησιαστικής καί κρατικής διοίκησης πρέπει, οπωσδήποτε, νά γίνη συζήτηση μεταξύ τής Ελληνικής Πολιτείας καί τοΰ Οίκουμενικοΰ Πατριαρχείου, διότι πρέπει νά παραμείνουν σέ ίσχύ ο Συνοδικός καί Πατριαρχικός Τόμος τοΰ 1850 καί ή Πατριαρχική καί Συνοδική Πράξη τοΰ 1928, όπως επίσης καί οι κανονικές σχέσεις τοΰ Οίκουμενικοΰ Πατριαρχείου μέ τό 'Άγιον Ορος, τά Δωδεκάνησα καί τήν Εκκλησία τής Κρήτης. Δέν είναι δυνατόν νά γίνονται μονομερείς άναθεωρήσεις.

Κατ’ αρχήν θέλω νά τονίσω οτι δεν θεωρώ οτι ή Ελληνική Πολιτεία πρέπει νά προχωρήση σέ συζήτηση γιά αναθεώρηση τών σχέσεών της μέ τό Οικουμενικό Πατριαρχείο, γιατί αυτό θά είναι «έγκλημα» έναντίον του Ελληνισμού γενικότερα. Αλλά τό χρησιμοποιώ μόνον ώς έπιχείρημα, άπό τήν άποψη οτι δέν είναι εύκολο νά ζητά ή Ελληνική Πολιτεία τήν άναθεώρηση τών σχέσεών της μέ τήν Εκκλησία τής Ελλάδος καί νά μή συζητά τό θέμα αυτό μέ τό Οικουμενικό Πατριαρχείο, στό οποίο υπάγονται κανονικά καί πνευματικά πολλές Μητροπόλεις που εύρίσκονται στό Ελληνικό Κράτος.

Γενικά, νομίζω οτι δέν είναι δυνατόν νά άναθεωρηθουν καί νά ύποβιβασθουν οι σχέσεις του Κράτους μέ τήν Εκκλησία τής Ελλάδος καί νά άγνοήται τό Οικουμενικό Πατριαρχείο, άφου σέ αυτό άνήκουν κανονικώς καί πνευματικώς οι Μητροπόλεις τών λεγομένων «Νέων Χωρών», που χαρακτηρίζονται ώς Μητροπόλεις του Οικουμενικού Θρόνου έν 'Ελλάδι καί συναπο- τελουν μαζί μέ τήν Αύτοκέφαλη Εκκλησία τής Ελλάδος τήν Εκκλησία τής Ελλάδος.

Έπειτα, στό Οικουμενικό Πατριαρχείο άνήκουν κανονικά, πνευματικά καί διοικητικά τό 'Άγιον Όρος καί οι Μητροπόλεις τής Δωδεκανήσου καί σέ αύτό ύπάγεται κανονικώς ή ήμιαυτόνομη Εκκλησία τής Κρήτης. Καί είναι γνωστόν οτι οι σχέσεις τής Ελληνικής Πολιτείας μέ τό Οικουμενικό Πατριαρχείο είναι σχέσεις ομοταξίας καί καθορίζονται άπό τό Σύνταγμα τής Ελλάδος.

Καί τό έρώτημα που τίθεται είναι έάν είναι εύκολη ή άναθεώρηση τών σχέσεων τής Ελληνικής Πολιτείας μέ τό Οικουμενικό Πατριαρχείο. Νομίζω ότι ούτε καν πρέπει νά γίνεται μια τέτοια συζήτηση. Αρκετά τό Οικουμενικό Πατριαρχείο αιμορράγησε άπό άστοχες ένέργειες τών διαφόρων πολιτικών ήγετών τής Ελλάδος.

Εν πάση περιπτώσει, έπειδή τό Οικουμενικό Πατριαρχείο άσκεί μιά «συνδιοίκηση» μέ τήν Εκκλησία τής Ελλάδος, λόγψ τών Μητροπόλεών του έν Ελλάδι, που έχουν παραχωρηθή «ύπό τυπον προσωρινότητος» στήν διοίκηση τής Εκκλησίας τής Ελλάδος, διερωτώμαι πώς μπορεί νά γίνη οποιαδήποτε άναθεώρηση τής σχέσεως σέ βάρος τής Εκκλησίας τής Ελλάδος, χωρίς τήν σύμφωνη γνώμη του Οΐκουμενικοΰ Πατριαρχείου; Νομίζω οτι τό Οικουμενικό Πατριαρχείο δέν θά παραμείνη άδρανές σέ τέτοιες ένέργειες.

Γι' αύτό, άν ή Κυβέρνηση θελήση νά άνοίξη μιά συζήτηση γιά τήν άναθεώρηση τών σχέσεων μεταξυ κρατικής καί έκκλησιαστικής διοίκησης, πρέπει νά άρχίση νά συζητά τό θέμα πρωτίστως μέ τό Οικουμενικό Πατριαρχείο.

7. Βασικές αρχές

Ή συζήτηση μεταξύ τής Ίερας Συνόδου καί τής Κυβέρνησης για τήν ενδεχόμενη αναθεώρηση ή όριοθέτηση τής μεταξύ τους σχέσεως, θα πρέπει να γίνη μέ νηφαλιότητα, σεβασμό καί δικαιοσύνη. Κατα τήν γνώμη μου, ή συζήτηση πρέπει να γίνη μέσα άπό δυο σημαντικές αρχές.

Πρώτον, πρέπει να γίνη κατανοητό άπό όλους τους Κληρικούς ότι είμαστε υποχρεωμένοι να σεβόμαστε τήν ελευθερία τών πολιτών, άκόμη καί τών μελών τής Εκκλησίας που έχουν τίς δικές τους άπόψεις για διάφορα ζητήματα που απτονται τής ζωής τους. Ή ορθόδοξη θεολογία παντοτε σεβασθηκε τήν ελευθερία καθε άνθρώπου, τήν όποία σέβεται καί αυτός ό ίδιος ό Θεός, άλλα διαφοροποιείται ή ποιμαντική άντιμετώπιση. Δηλαδή, τό έργο τής Εκκλησίας είναι να όμολογή τήν πίστη της καί να άσκή ποιμαντική.

Δεύτερον, πρέπει να γίνη σαφές ότι δέν επιτρέπεται να ελέγχεται καί να καθορίζεται άπό νόμους τής Πολιτείας ή εσωτερική δομή τής λειτουργίας τής Εκκλησίας. 'Οπότε, ό τρόπος διοικήσεως τής Εκκλησίας καί ό τρόπος άπονομής τής δικαιοσύνης τών Κληρικών είναι εσωτερική υπόθεση τής Εκκλησίας καί δέν πρέπει να ρυθμίζεται άπό κρατικές παρεμβασεις, όπως δυστυχώς γίνεται άπό διαφόρους λειτουργούς τής Δικαιοσύνης. Εννοείται, βέβαια, ότι καί ή νομοθετική εξουσία για κοινωνικα ζητήματα άνήκει στήν Πολιτεία, ή όποία είναι υποχρεωμένη να λαμβανη υπ’ όψη της τήν βούληση τού λαού καί τής Ίερας Συνόδου.

Στα δυο αυτα σημεία μπορεί να άρχίση ένας ουσιαστικός καί γόνιμος διαλογος, όταν οί συνθήκες τό άπαιτήσουν, σέ σχέση, βέβαια, μέ όσα προαναφέρθηκαν. Που σημαίνει, να μήν άναμειγνυεται ή κρατική διοίκηση μέσα στήν Εκκλησία ούτε ή εκκλησιαστική διοίκηση να εισέρχεται στίς αρμοδιότητες τής Πολιτείας.

Τό συμπέρασμα τών βασικών αυτών σκέψεων είναι ότι επειδή άσκώ εκκκλησιαστική διοίκηση ώς Μητροπολίτης περίπου είκοσιδυο (22) χρόνια έχω δαπιστώσει διαφορα τρωτα σημεία στίς σχέσεις μεταξυ τής εκκλησιαστικής καί κρατικής διοίκησης, στα όποία χρειαζονται διακριτικές άναθεωρήσεις καί άλλαγές.

Καθημερινα άντιμετωπίζω σοβαρα προβλήματα μέ τα όποία άλλοιώνεται τό εκκλησιαστικό πολίτευμα, ή, να τό πώ καλυτερα, ή διοίκηση τής Εκκλησίας είναι δέσμια τού Κρατους καί υπόκειται στήν κρατική εξουσία καί στα όργανα τής Πολιτείας. Δυστυχώς, έστω κι αν δέν γραφεται, εν τουτοις Ισχυει για τήν

Εκκλησία τό «νόμω κρατούσα Πολιτεία». Για παράδειγμα, δεν είναι δυνατόν τά πολιτικά Διοικητικά Δικαστήρια σε κανονικά εκκλησιαστικά ζητήματα νά θεωρούνται καί νά ενεργούν ώς τριτοβάθμια διοικητικά όργανα, όπως επίσης δεν είναι δυνατόν ή Εκκλησία νά μή μπορή νά εφαρμόζη τό κανονικό της δίκαιο, γιατί δέχεται εξωτερικές πιέσεις άπό Κρατικές Υπηρεσίες.

Τελικά, θεωρώ ότι δεν πρέπει νά γίνεται λόγος γιά χωρισμό Εκκλησίας καί Πολιτείας, άλλά γιά σαφέστερη όριοθέτηση μεταξύ της εκκλησιαστικής καί κρατικής διοίκησης, ώστε ή Εκκλησία νά είναι ελεύθερη νά διοική τά κατ’ αυτήν, σύμφωνα μέ τό κανονικό της δίκαιο. Έτσι, μπορεί νά γίνουν μερικές άλλαγές γιά τό καλό τής Εκκλησίας, όπωσδήποτε σέ συνεργασία μέ τό Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Όμως, αυτές οι άλλαγές νά γίνουν μέ σοβαρότητα, υπευθυνότητα καί όχι μέσα άπό ιδεολογικά συνθήματα, άφελή επιχειρήματα, εκθέσεις ιδεών καί εφηβικές εκρήξεις καί άπό τίς δυο πλευρές. Δέν είναι δυνατόν «νά κρυβουμε κάτω άπό τό χαλί» τίς σοβαρές άγκυλώσεις που παρατηρούνται στίς σχέσεις μεταξυ κρατικής καί εκκλησιαστικής διοίκησης.

Πηγή: Εκκλησιαστική Παρέμβαση, Ακτίνες

Επιστολή προς τον υπουργό Υγείας, Ανδρέα Ξανθό, έστειλε ο Μητροπολίτης Πατρών, κ. Χρυσόστομος, διαμαρτυρόμενος γιατί από τη νέα επιγραφή του Γενικού Νοσοκομείου της πόλης έχει αφαιρεθεί η ονομασία «Άγιος Ανδρέας».

Ο Μητροπολίτης ζητάει αποκατάσταση της επιγραφής, επισημαίνοντας τόσο την σχέση της Πάτρας με τον Άγιο Ανδρέα, όσο και το γεγονός πως το συγκεκριμένο νοσοκομείο είναι γνωστό επί δεκαετίες ως «Άγιος Ανδρέας». Επίσης, υπογραμμίζει ότι η αφαίρεση της ονομασίας οφείλεται στην υπουργική απόφαση ενοποίησης με το Νοσημάτων Θώρακος («Άγιος Λουκάς»), τονίζοντας πως μετά την ενοποίηση αφαιρέθηκαν οι ονομασίες και των δύο Αγίων, ενώ σε άλλες αντίστοιχες περιπτώσεις διατηρήθηκαν οι ονομασίες των νοσοκομείων.

Το ακριβές κείμενο της επιστολής του κ. Χρυσοστόμου, έχει ως εξής:

«Kύριε Ὑπουργέ, Χριστός Ἀνέστη!

Μέ ἀπορία μεγάλη, ὁ Πατραϊκός Λαός εἶδε τήν νέα έπιγραφή, στό Νοσοκομεῖο «Ἃγιος Ἀνδρέας» τῶν Πατρῶν, ἡ ὁποία ἒχει διαμορφωθῆ, πλέον, ὡς ἐξῆς: «ΓΕΝΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΠΑΤΡΩΝ».(Ἐπιγραφή στό ὑπέρυθρο τοῦ ἀνακαινισθέντος καί ἂρτι δοθέντος στή λειτουργία κτιρίου). Ἒχει ἀφαιρεθῆ, δηλαδή, ἡ ὀνομασία τοῦ Νοσοκομείου « Ἃγιος Ἀνδρέας». Μέ τό ὂνομα ὃμως «Ἃγιος Ἀνδρέας», ἒχει καθιερωθῆ τό ἐν λόγῳ Νοσοκομεῖο, ἀπό τῆς ἱδρύσεώς του, στίς συνειδήσεις, οὐχί μόνο τῶν Πατρινῶν, ἀλλά θά ἠδυνάμεθα νά εἲπωμεν, τῶν πανελλήνων. Ἐξ’ ἂλλου, ὁ Ἃγιος Ἀπόστολος Ἀνδρέας, ὡς τυγχάνει τοῖς πᾶσι γνωστόν, εἶναι ὁ ἱδρυτής τῆς Ἐκκλησίας τῶν Πατρέων καί ὁ προστάτης τῆς πόλεως, μετά τοῦ ὁποίου ἡ Πάτρα ἒχει συνδεθῆ ἂρρηκτα ἢ καλύτερα ἒχει ταυτισθῆ. Ὁ Ἀπόστολος Ἀνδρέας εἶναι ἡ πνοή καί ἡ ζωή τῆς πόλεώς μας. (Στήν Πάτρα ἐδίδαξε, ἐθαυματούργησε, ἐμαρτύρησε καί στήν Πάτρα εὑρίσκονται, ὁ τάφος του, ἡ ἁγία Κάρα του καί ὁ Σταυρός τοῦ μαρτυρίου του).

Ὡς ἐκ τούτου, θεωροῦμε, ὃτι πρέπει ὁπωσδήποτε νά ἀποκατασταθῇ ἡ ὀνομασία τοῦ Νοσοκομείου, ὡς ἦτο μέχρι τώρα καί ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τήν ταυτότητά του.

Ἡ ἀπάλειψη τῆς ὀνομασίας ἀπό τό Νοσοκομεῖο, ὀφείλεται, ὡς διεπιστώσαμε, στό ὃτι στήν ἐφημερίδα τῆς Κυβερνήσεως 31.12.2012 ἀριθμ. Φύλλου 3486, ὑπάρχει ἡ ἀπόφαση Ἀριθμ. Υ4α/οικ. 123812, περί ἑνοποιημένου Ὀργανισμοῦ τοῦ Γενικοῦ Νοσοκομείου Πατρῶν « Ὁ Ἃγιος Ἀνδρέας» καί τοῦ Νοσοκομείου Θώρακος «Ὁ Ἃγιος Λουκᾶς», μέ τήν ἐπωνυμία «Γενικό Νοσοκομεῖο Πατρῶν». Οὐσιαστικά, μέ τήν ἀπόφαση αὐτή, ἀφαιρεῖται ὃλως παραδόξως καί ὡς μή ὢφελεν, ἡ ὀνομασία καί ἀπό τά δύο Νοσοκομεῖα.

Ὃμως μέ ἀποφάσεις πού δημοσιεύονται στό ἲδιο Φ.Ε.Κ., ἑνοποιοῦνται καί ἂλλα Νοσοκομεῖα, γιά τά ὁποῖα διατηρεῖται ἡ ὁνομασία τους. Ἀναφέρομε χαρακτηριστικά: α) Μετά τήν ἑνοποίηση τοῦ Νοσοκομείου Νίκαιας «ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ» καί τοῦ Γενικοῦ Νοσοκομείου Δυτικῆς Ἀττικῆς «Η ΑΓΙΑ ΒΑΡΒΑΡΑ», ἡ ὀνομασία διαμορφώνεται ὡς ἑξῆς: «Γενικό Νοσοκομεῖο Νίκαιας Πειραιᾶ «ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ»-Γ.Ν. Δυτικῆς Ἀττικῆς «Η ΑΓΙΑ ΒΑΡΒΑΡΑ» (ΑΡΙΘΜ.Υ4Α/ΟΙΚ.123791).

β) Τό Μαιευτήριο, «ΕΛΕΝΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ» καί τό Γενικό Νοσοκομεῖο Ἀθηνῶν «ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ», μετά τήν ἑνοποίηση διατηροῦν τἠν ὀνομασία τους ὡς ἐξῆς: «Γενικό Νοσοκομεῖο ΕΛΕΝΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ- ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ» (ἀριθμ. Υ4α/οικ.123799).

Ἐπειδή τό ζήτημα γιά τήν πόλη τῶν Πατρῶν, εἶναι πολύ σοβαρό ἓνεκα τῆς σχέσεως τῆς πόλεως μέ τόν Ἃγιο Ἀπόστολο Ἀνδρέα, ἀφοῦ παγκοσμίως ἡ Πάτρα εἶναι γνωστή, ὡς πόλη τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου καί ἐπειδή τό ὂνομα τοῦ Νοσοκομείου εἶχε δοθῆ πρός τιμήν τοῦ Πρωτοκλήτου τῶν Ἀποστόλων, μέ τόν ὁποῖον ὃλες οἱ γενηές τῶν Πατρινῶν συνδέθηκαν καί συνδέονται μέ βαθύ ἐσωτερικό πνευματικό δεσμό, καθίσταται ἀδήριτος ἡ ἀνάγκη νά ἀποκατασταθῇ ἡ ἱστορική ὀνομασία τοῦ Νοσοκομείου τῶν Πατρῶν καί θερμῶς παρακαλοῦμεν πρός τοῦτο, προστεθησομένης, ἐφ’ ὃσον κρίνετε, καί τῆς ὀνομασίας τοῦ ἂλλου Νοσοκομείου (τοῦ Νοσοκομείου Θώρακος «ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ»), ὡς ἒχει.

Ἡ διόρθωση μέ μιά κοινή Ὑπουργική ἀπόφαση, θά ἂρῃ τήν «ἀδικία» εἰς βάρος τοῦ Νοσοκομείου, ἀλλά καί τήν «προσβολή» πρός τόν Ἃγιο Ἀπόστολο Ἀνδρέα, θά ἱκανοποιήσῃ δέ τά μέγιστα τόν Πατραϊκό Λαό.

Εἶμαι βέβαιος κ. Ὑπουργέ, ὃτι θά ἀποκαταστήσετε τήν «ἀδικία», ἡ ὁποία ἒγινε, μέ τήν προαναφερθεῖσα ἀπόφαση, ἱκανοποιώντας ἒτσι τό αἲσθημα τοῦ Πατραϊκοῦ Λαοῦ καί ὂχι μόνο.

Εὐχόμενος πᾶσαν εὐλογίαν παρά Κυρίου, διατελῶ

Μετά τῆς ἐν Κυρίῳ Ἀναστάντι ἀγάπης καί τιμῆς

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

Ο ΠΑΤΡΩΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

Πηγή: gnomip.gr, Ακτίνες

Είμαστε 97% Ορθόδοξοι Χριστιανοί στην Ελλάδα – περίπου 10 εκατομμύρια – και έχουμε 9.000 κληρικούς, 2.000 μοναχούς, 3.000 θεολόγους.

Έχουμε 80 Μητροπόλεις, Μοναστήρια κατά τόπους και Αδελφότητες, και πάνω από όλα, το βουνό της Αγιότητας στην Πατρίδα μας, το Άγιο Όρος. Κι όλα αυτά συνοδευόμενα με ένα φοβερό πνευματικό και ιεραποστολικό παρελθόν που επισύρει τον θαυμασμό όλου του κόσμου.

Πόσοι είναι λοιπόν σήμερα οι ιεραπόστολοι στην υφήλιο που ξεκίνησαν από την Ελλάδα για να ευαγγελισθούν τον Χριστό στα Έθνη; Δέκα με δεκαπέντε άνθρωποι! Φοβερό! Αλλά και μέσα στην ενδοχώρα, στο εσωτερικό, η ιεραποστολή και η διδασκαλία του θείου λόγου δεν είναι στο ύψος που επεβάλλετο να είναι.

Αλήθεια τι κάνουμε τόσοι άνθρωποι;

«Όνομα έχουμε ότι ζούμε και στην ουσία είμαστε πεθαμένοι». «Είμαστε χλιαροί και θα μας ξεράσει ο Θεός». Συχνά γινόμαστε «αφωνότεροι ιχθύος».

Αν μάλιστα σκεφθούμε λίγο τους Αποστόλους, αλλά και τόσους αγίους που άφησαν σπίτια, οικογένειες, γυναίκες, παιδιά, πλοία, περιουσίες, πατρίδα και γονείς, και πήγαν στα πέρατα του κόσμου για τη δόξα του Θεού και τη σωτηρία των αθανάτων ψυχών «υπέρ ών Χριστός απέθανε» πάνω στο Σταυρό, καταλαβαίνουμε πόσο υπολειπόμαστε!!

Σήμερα τίποτε από τα αποστολικά καθήκοντα και μαρτύρια δεν μας ζητείται. Όλα σχεδόν είναι ειρηνικά και ελεύθερα. Δεν μπορούμε να γίνουμε εργάτες του Ευαγγελίου, ας γίνουμε τουλάχιστον συνεργάτες. Δεν θέλουμε να είμαστε στην πρωτοπορία του κόσμου, ας μη κατηγορούμε όμως και όσους προσπαθούν να κάνουν κάτι καλό στην κοινωνία με βάση το Ευαγγέλιο.

Τα παραδείγματα βέβαια τα σχετικά με το θέμα μας που βρίσκονται στην Αγ. Γραφή και στην ιερή Παράδοση είναι καταλυτικά σε βάρος της δικής μας απραξίας.

Ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα στις Πράξεις των Αποστόλων σκηνοποιοί ήταν κι όμως ανέδειξαν απόστολο τον Απολλώ και υπήρξαν από τους καλύτερους ιεραποστολικούς συνεργάτες του αποστόλου Παύλου.

Ο Μεθόδιος και ο Κύριλλος, οι δύο Θεσσαλονικείς αδελφοί, όχι μόνο έκαναν χριστιανούς του Σλάβους, αλλά με το θείο φωτισμό τους έφτιαξαν αλφάβητο και έβαλαν τις βάσεις για τον Σλαβικό Πολιτισμό.

Άνδρες και Γυναίκες σήμερα μέσα στο σύγχρονο κόσμο με οικογένεια και πολλά παιδιά, βρίσκουν πολύτιμο χρόνο και κάνουν ιεραποστολή και Κατήχηση σε μικρούς και μεγάλους, συχνά με δικά τους έξοδα και σε βάρος της υγείας τους, πολύωρα ταξίδια και κινδύνους πολλούς, για «να τρέχη ο λόγος του Θεού και να δοξάζεται».

Κι από την αντίπερα όχθη, αιρετικοί γυρίζουν στεριά και θάλασσα για «να ποιήσουν ένα προσήλυτον». Εργάζονται με καυτηριασμένη συνείδηση για το ψέμα και την αίρεση και μείς δυστυχώς δεν έχουμε τον ίδιο ζήλο υπέρ της αληθείας.

Γιατί άραγε; Γιατί αυτή η αδιαφορία;

Διότι ίσως να μη έχουμε συνειδητοποιήσει ότι, μετά το σωματικό γήϊνο θάνατο που θα γευθούμε, αρχίζει μια νέα ζωή κοντά στο Θεό, Πλάστη και Δημιουργό μας, κατά τα έργα και τις δοκιμασίες που περάσαμε, δηλαδή τις εξετάσεις που δώσαμε σ΄ αυτή τη ζωή. Και ασφαλώς δεν είναι μόνο να είναι καθαρά τα χέρια μας «εν ημέρα Κρίσεως», αλλά να είναι και γεμάτα.

Το δύσκολο βέβαια είναι όχι απλά να δώσουμε ένα πιάτο φαγητού, αλλά να οδηγήσουμε μια ψυχή στο Χριστό και την Εκκλησία.

Όποιος λοιπόν επιτελέσει ένα τέτοιο υψηλό και θεάρεστο έργο «σώσει ψυχήν εκ θανάτου και καλύψει πλήθος αμαρτιών».
 
 
Πηγή: Χριστιανική Εστία Λαμίας

Τὸ εἴδαμε καὶ αὐτό: Ἕνας Ὀρθόδοξος Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης νὰ καταδικάζει, μὲ τὸν χειρότερο καὶ κάθε ἄλλο ἀπὸ χριστιανικὸ τρόπο, ἀγγλιστὶ καὶ ἐπαινούμενος ἀπὸ τὶς κάθε εἴδους αἱρέσεις τοῦ Π.Σ.Ε. ὀρθόδοξους πιστούς ὡς φανατικοὺς καὶ φονταμενταλιστές, μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ ἀκολουθοῦν τὶς παρακαταθῆκες τῶν Ἁγίων Πατέρων, τοὺς ὁποίους αὐτὸς καὶ οἱ μισθωτοί, οἱ ὀφφίκια καὶ ἀξιώματα ζητοῦντες αὐλικοί του περιφρόνησαν. Γι’ αὐτὸν τὸν λόγο προτείνουμε καὶ ἐμεῖς στὸν Πατριάρχη καὶ σὲ ὅλους αὐτοὺς τοὺς νεοφιλελεύθερους, νεοταξικούς, νεοαπόστολους «γεμάτους νέα ἀγάπη νεοχριστιανούς», ἐὰν πράγματι ἡ γραμμὴ αὐτὴ τοῦ Πατριάρχη εἶναι καὶ ἡ δική
τους ἐπιλογὴ καὶ τελικὴ ἀπόφαση, τὶς ἀκόλουθες προτάσεις:

Νὰ ἀνακηρύξουν ἀγγλιστὶ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο, τὸν Ἅγιο Ἀμβρόσιο Μεδιολάνων καὶ τόσους ἄλλους Ἁγίους ποὺ κήρυξαν ἐναντίον τῶν Ἰουδαίων, φανατικοὺς καὶ φονταμενταλιστές.

Νὰ ἀνακηρύξουν ἀγγλιστὶ τὸν Ἅγιο Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ καὶ τοὺς Ἁγίους Νεομάρτυρες ποὺ κατεδίκασαν τὸν Μωαμεθανισμό, φανατικοὺς καὶ φονταμενταλιστές.

Νὰ ἀνακηρύξουν ἀγγλιστὶ τὸν Ἅγιο Ἀρσένιο τὸν Καππαδόκη, ποὺ ἀπαγόρευε στὸ ποίμνιο του νὰ συνομιλοῦν καὶ νὰ βάζουν στὸ σπίτι τους Προτεστάντες κήρυκες, φανατικὸ καὶ φονταμενταλιστή.

Νὰ ἀνακηρύξουν ἀγγλιστὶ τὸν Ἅγιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς, ποὺ ἀνακήρυξε τὸν Οἰκουμενισμὸ ὡς παναίρεση, φανατικὸ καὶ φονταμενταλιστή.

Νὰ ἀνακηρύξουν ἀγγλιστὶ τὸν Ἅγιο Ἀθανάσιο τὸν Πάριο, ποὺ κήρυττε ἀνὰ τὴν Ἑλλάδα νὰ ἀποφεύγουν οἱ Ρωμιοὶ τὴν ἐπιρροὴ τοῦ δυτικοῦ, διαφωτιστικοῦ καὶ ἀθέου πνεύματος, φανατικὸ καὶ φονταμενταλιστή.

Νὰ ἀνακηρύξουν ἀγγλιστὶ τὸν Ἅγιο Κοσμὰ τὸν Αἰτωλό, ποὺ προέτρεπε τοὺς ξεβράκωτους, κατὰ τὸν Πατριάρχη, ρωμιούς, νὰ καταρασθοῦν τὸν Πάπα, φανατικὸ καὶ φονταμενταλιστή.

Νὰ ἀνακηρύξουν ἀγγλιστὶ τὸν Ἅγιο νεομάρτυρα Πέτρο τὸν Ἀλεούτιο, τὸν ὁποῖο βασάνισαν καὶ κατακρεούργησαν παπικοὶ Ἰησουΐτες, ἐπειδὴ δὲν ἀρνοῦνταν τὴν Ὀρθοδοξία, φανατικὸ καὶ φονταμενταλιστή.

Νὰ ἀνακηρύξουν ἀγγλιστὶ τοὺς Ἁγίους Ἁγιορεῖτες Μάρτυρες ποὺ ἀντιστάθηκαν στὸν ἑνωτικὸ πατριάρχη Ἰωάννη Βέκκο, φανατικοὺς καὶ φονταμενταλιστές.

Νὰ ἀνακηρύξουν ὅλους, ὅσους ἀρνήθηκαν τὴν κακοδοξία καὶ αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ, Προτεσταντισμοῦ σὲ ὅλες του τὶς παραλλαγές, Μονοφυσιτισμοῦ,
Ἰουδαϊσμοῦ, Μωαμεθανισμοῦ, Βουδισμοῦ κλπ. καὶ βαπτίσθηκαν Ὀρθόδοξοι, γιατὶ γνώρισαν τὴν Μία καὶ μοναδικὴ ἀλήθεια, φανατικοὺς καὶ φονταμενταλιστές.

Νὰ ἀνακηρύξουν ἀγγλιστὶ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο, ποὺ ἀναθεμάτισε ὅλους, ὅσους δὲν κρατοῦν τὶς παρακαταθῆκες ποὺ τοὺς παραδόθηκαν, φανατικὸ καὶ φονταμενταλιστή.

Νὰ ἀνακηρύξουν ἐν τέλει, ὁλόκληρη τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἡ ὁποία παρουσιάζει τὸν ἑαυτό Της ὡς τὴν Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ
Ἐκκλησία, ἐκτὸς τῆς ὁποίας δὲν ὑπάρχει ἡ Ἀλήθεια καὶ ἡ ζωὴ ἐν Χριστῷ, Ἐκκλησία φανατικῶν καὶ φονταμενταλιστῶν.

Τέλος, ἀφοῦ κάνουν ὅλα αὐτὰ καὶ ἀνακηρύξουν τὴν νέα «Ἐκκλησία» τους τῶν κοστουμιῶν ἀντὶ τῶν ράσων, τῶν συμπροσευχῶν, τῶν δεξιώσεων, τῶν ἐκδηλώσεων, τῶν συναυλιῶν, τῶν τελετῶν ἐντυπωσιασμοῦ, τῶν οἰκολογικῶν δραστηριοτήτων, τῶν ἐπικοινωνιακῶν ἐντυπώσεων εἰς βάρος τῶν ἀδυνάτων καὶ τῶν διωγμένων, τῶν πολιτικῶν σχέσεων, τῆς διπλωματίας, τῆς διπροσωπείας, τῆς διγλωσσίας, τῶν πολλῶν ὁδῶν σωτηρίας, τῆς κακοδοξίας καὶ τῆς παναιρέσεως, νὰ ἀφήσουν ἐμᾶς τοὺς «φανατικοὺς φονταμενταλιστές» νὰ ἀγωνιστοῦμε περαιτέρω γιὰ τὴν σωτηρία μας καὶ τὴν σωτηρία τῶν συνανθρώπων μας, ὅπως μᾶς τὸ παρέδωσε ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς καὶ οἱ Ἅγιοί Του.

Χριστὸς ἀνέστη!
 

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου