Βλέπετε αὐτὴ τὴ κοινὴ γιὰ μᾶς ἑορτὴ καὶ εὐφροσύνη, τὴν ὁποία ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς ἐχάρισε μὲ τὴν ἀνάσταση καὶ ἀνάληψή του στοὺς πιστούς; Ἐπήγασε ἀπὸ θλίψη.
ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ: Ο Νεομάρτυρας Ευγένιος Ροντιόνωφ γεννήθηκε στις 23 Μαΐου 1977 στο χωριό Κουρίλοβο του Παντόλσκ κοντά στη Μόσχα. Ήταν το μοναδικό παιδί της οικογένειας και βαπτίστηκε Ορθόδοξος Χριστιανός κατά την παιδική του ηλικία. Η μητέρα του ονομάζεται Λιουμπόβ Βασίλιεβνα. Το 1989 η γιαγιά του πήρε τον μικρό Ευγένιο και τον πήγε στην Εκκλησία, για να εξομολογηθεί για πρώτη φορά και να μεταλάβει των αχράντων μυστηρίων. Ο ιερέας πρόσεξε ότι το παιδί δε φορούσε Σταυρό και στη διάρκεια της εξομολόγησης του φόρεσε ένα Σταυρό, τον οποίο ο Ευγένιος δεν έβγαλε ποτέ από πάνω του. Η μητέρα του, όταν είδε ότι φορούσε Σταυρό, τον προέτρεψε να τον βγάλει, διότι, όπως είπε, θα τον περιγελούσαν οι συμμαθητές του. Ο Ευγένιος δεν απάντησε και συνέχισε να τον φορά. Όταν τελείωσε τις σπουδές του το 1994, εργάστηκε ως επιπλοποιός.
ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ: Στις 25/6/1995 παρουσιάστηκε στο Στρατό και στις 13/1/1996, τοποθετήθηκε στα συνοριακά φυλάκια Τσετσενίας-Ιγκουερίνας. Ένα μήνα μετά, στις 13/2/1996, αιχμαλωτίστηκε. Η στρατιωτική υπηρεσία έστειλε τέσσερις στρατιώτες, μεταξύ των οποίων και τον Ευγένιο, να κάνουν ελέγχους στα αυτοκίνητα που διέρχονταν από έναν δρόμο. Δυστυχώς, οι αρμόδιοι έστειλαν τους στρατιώτες χωρίς να υπάρχει σχετική οργάνωση (δεν υπήρχε καν φωτισμός) και καμιά ασφάλεια. Από το δρόμο περνούσαν συχνά Τσετσένοι μεταφέροντας όπλα, αιχμαλώτους και ναρκωτικά. Τη νύχτα (3.00) εκείνη πέρασε από εκείνο το δρόμο ένα ασθενοφόρο.
Όταν οι στρατιώτες το σταμάτησαν για έλεγχο, ξαφνικά μέσα από αυτό πετάχτηκαν δέκα πάνοπλοι Τσετσένοι. Ακολούθησε συμπλοκή και οι Τσετσένοι συνέλαβαν και τους τέσσερις στρατιώτες. Στις 4π.μ. όταν ήρθαν άλλοι στρατιώτες για αλλαγή φρουράς κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί. Μετά από λίγες μέρες η υπηρεσία του στρατού ενημέρωσε τους γονείς των στρατιωτών για την εξαφάνισή τους. Η μητέρα του Ευγένιου κατάλαβε ότι πρόκειται για αιχμαλωσία, και πήγε με κίνδυνο της ζωής της στην πόλη Χαγκάλα της Τσετσενίας, για να βρει το παιδί της. Εκεί ήρθε σε επαφή με αρχηγούς διαφόρων αντάρτικων ομάδων της Τσετσενίας προσπαθώντας να μάθειγια την τύχη του Ευγένιου. Οι ίδιοι οι Τσετσένοι της είπαν ότι ο γιος της ζούσε, αλλά ήταν αιχμάλωτος και σιώπησαν με νόημα προσπαθώντας να υπολογίσουν πόσα χρήματα μπορούσαν να αποσπάσουν από αυτήν. Εκείνον τον καιρό ένας ζωντανός στρατιώτης αιχμάλωτος στοίχιζε 10.000 δολάρια, ενώ ένας αξιωματικός 50.000 (!). Όταν κατάλαβαν ότι δεν θα κέρδιζαν αρκετά χρήματα, αποφάσισαν να τον σκοτώσουν. Η μητέρα του πήγε παντού ψάχνοντάς τον, διέσχισε χωριά, ναρκοθετημένους δρόμους, μέτωπα συγκρούσεων, και, όπως η ίδια λέει, «πέρασα από όλους τους κύκλους του άδη».
ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ – ΜΑΡΤΥΡΙΟ: Από την πρώτη μέρα της αιχμαλωσίας του Ευγένιου, που διήρκησε 100 ημέρες, οι αντάρτες, επειδή είδαν ότι φοράει Σταυρό, προσπάθησαν να τον κάμψουν, ώστε να καταφέρουν, ει δυνατόν, να τον αναγκάσουν να αρνηθεί την πίστη του και να γίνει μουσουλμάνος και δήμιος άλλων Ρώσων αιχμαλώτων. Ο Ευγένιος, βέβαια, αρνήθηκε όλες τις προτάσεις και, παρά τους συνεχείς ξυλοδαρμούς, τα βασανιστήρια και τις υποσχέσεις ότι θα ζήσει αν βγάλει, έστω, το σταυρό του, δεν μπόρεσαν να τον κάμψουν. Αργότερα, οι ίδιοι κάποιοι πολέμαρχοι των ισλαμιστών ανταρτών είπαν στη μητέρα του: «εάν ο γιος σου γινόταν σαν ένας από εμάς, δε θα τον αδικούσαμε». Στις 23 Μαΐου του 1996, την ημέρα των γενεθλίων του, πήραν και τους τέσσερις αιχμαλώτους στρατιώτες, για να τους σκοτώσουν. Πρώτα σκότωσαν τους τρεις συναιχμαλώτους του.
Έπειτα, πρότειναν για τελευταία φορά στον Ευγένιο να βγάλει το Σταυρό λέγοντας ότι «ορκιζόμαστε στον αλλάχ ότι θα ζήσεις». Ο Ευγένιος και πάλι αρνήθηκε και τότε υπέστη το φρικτό του μαρτύριο. Τον έσφαξαν με μαχαίρι κόβοντας εντελώς το κεφάλι του, αλλά δεν τόλμησαν να βγάλουν το Σταυρό από το λαιμό του. Τον έθαψαν μεν με το σταυρό, αλλά χωρίς το κεφάλι (Δες σχετ. βίντεο στο youtube).
ΤΟ ΑΓΙΟ ΛΕΙΨΑΝΟ: Τελικά, η μητέρα του βρήκε τον Ευγένιο μετά από εννέα μήνες. Οι Τσετσένοι ζήτησαν 4000 δολάρια για να της δώσουν το λείψανο. Της έδωσαν και βιντεοκασέτα με το μαρτύριο του γιου της και της διηγήθηκαν οι ίδιοι την πορεία της αιχμαλωσίας του και τα βασανιστήρια. Η μητέρα του Ευγένιου πούλησε το διαμέρισμά της και ό,τι άλλο μπορούσε, για να μπορέσει, αφενός μεν να δώσει τα λίτρα, αφετέρου δε να ανταπεξέλθει στα έξοδα εκταφής, ειδικού φέρετρου, μεταφοράς κ.ά. Στις 20/11/1996 μετέφερε το λείψανο στο χωριό τους και το έθαψε στο κοιμητήριο. Σε λίγες μέρες ο πατέρας του Ευγένιου πέθανε δίπλα στο μνήμα από τη λύπη του. Αμέσως, σε διάφορες περιοχές της Ρωσίας ο άγιος μάρτυρας Ευγένιος άρχισε να εμφανίζεται και να κάνει θαύματα. Παρακάτω παραθέτουμε ορισμένες μαρτυρίες και θαυμαστές επεμβάσεις:
ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ ΚΥΡΙΟΣ ΕΝ ΤΟΙΣ ΑΓΙΟΙΣ ΑΥΤΟΥ: Ένα κορίτσι Ορθόδοξου ορφανοτροφείου διηγήθηκε ότι της εμφανίστηκε ένας ψηλός στρατιώτης με κόκκινο μανδύα, ο οποίος της είπε ότι λέγεται Ευγένιος και την οδήγησε από το χέρι στην Εκκλησία. Το κοριτσάκι λέει: «παραξενεύθηκα που φορούσε κόκκινο μανδύα, διότι οι στρατιώτες δε φορούν τέτοιο μανδύα». Πολλοί έχουν δει ένα στρατιώτη με πύρινο μανδύα να βοηθάει αιχμαλώτους στην Τσετσενία να δραπετεύσουν από την αιχμαλωσία τους και να διαφύγουν από κάθε κίνδυνο, όπως νάρκες. Σε νοσοκομείο τραυματιών πολέμου, νοσηλευόμενοι πιστοποιούν ότι ένας άγιος μάρτυρας Ευγένιος τους βοηθάει, ειδικά όταν πονάνε πολύ. Όταν κάποιοι από αυτούς πήγαν στο Ναό του Σωτήρος στη Μόσχα, είδαν την εικόνα του μάρτυρα αναγνωρίζοντας αυτόν που τους βοήθησε. Το στρατιώτη με τον κόκκινο μανδύα τον γνωρίζουν και πολλοί φυλακισμένοι. Βοηθάει τους ψυχικά συντετριμμένους λόγω της φυλακίσεως τους. Καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου, αλλά περισσότερο την ημέρα του Μαρτυρίου του, στις 23 Μαΐου, έρχονται για προσκύνημα στο τάφο του πολλοί πιστοί και αναφέρονται πολλά θαύματα
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΔΗΜΙΩΝ: Μετά από τρία χρόνια και τρεις μήνες ο συγκεκριμένος αρχηγός των Τσετσένων και η ομάδα του, οι σφαγείς του Ευγένιου, σκοτώθηκαν από ομοφύλους του σε εμφύλιες αντιπαραθέσεις.
Μεγαλυνάριο: “Τον ανδρείον μάρτυρα του Χριστού και βασανισθέντα υπό νέων ισλαμιστών, Άγιον στρατιώτην Ευγένιον τον Ρώσσον στερρώς αγωνισθέντα ύμνοις τιμήσωμεν.”
Πηγή: Ακτίνες
Δέν πρόλαβε νά τελειώσει ἡ νέα μεγαλειώδης ἐκδήλωση στό Βελλίδειο Συνεδριακό Κέντρο τῆς Θεσσαλονίκης, πού συνδιοργάνωσαν τήν Κυριακή 7 Μαΐου 2017 ἡ Ἱερά Μητρόπολις Θεσσαλονίκης, τά Ὀρθόδοξα Χριστιανικά Σωματεῖα τῆς πόλεως καί ἡ Πανελλήνιος ῞Ενωσις Θεολόγων (Π.Ε.Θ.), καί τήν ἄλλη μέρα ὁ πρωθυπουργός ἐξετόξευσε μιά ρουκέτα: Θά καθιερώσουμε, εἶπε, 14ετῆ ὑποχρεωτική ἐκπαίδευση καί θά γενικευθεῖ ὁ θεσμός τοῦ «ὁλοήμερου σχολείου».
Τό συνέδριο στό Βελλίδειο, μέ θέμα «Ἑλληνορθόδοξη Παιδεία ἤ ἄθεα γράμματα;», ἦρθε, ὅπως φάνηκε, στήν κατάλληλη ὥρα. Διεκήρυξε τήν πανθομολογούμενη ἀλήθεια ὅτι ἡ Παιδεία στήν πατρίδα μας νοσεῖ βαρύτατα. Συμπτώματα τῆς βαρειᾶς ἀρρώστειας της εἶναι ὁ ἐκβαρβαρισμός τῆς γλώσσας, ἡ διδασκαλία τῆς Ἱστορίας ἀλλοιωμένη, ἡ μετάλλαξη τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν σέ πανθρησκειακή σαλάτα καί ἡ ἐπιχειρούμενη ἀνατροπή τῆς ἀνθρώπινης φυσιολογίας καί ὀντολογίας μέσῳ τῆς διαφήμισης τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Αὐτά ὅλα δέν συνέβησαν τυχαῖα. Ἐργάσθηκαν καί ἐργάζονται συστηματικά ντόπιοι καί ξένοι γιά νά τά πετύχουν. Ὅσα ἀκούστηκαν στό Βελλίδειο, ἰδιαίτερα ἀπό τήν καθηγήτρια κ. Μαρία Μαντουβάλου, πραγματική πνευματική Μπουμπουλίνα, πρέπει νά μᾶς ξυπνήσουν. Ἀνάγκη νά ἀντισταθοῦμε καί νά ἀντιδράσουμε. Ἐκτός ἀπό τό ὅπλο τῆς προσευχῆς καλούμεθα νά διεκδικήσουμε ἀποφασιστικά καί ὅλα ὅσα ἐπιτάσσει ἡ ἑλληνορθόδοξη παράδοσή μας καί κατοχυρώνει τό Σύνταγμα γιά τόν ἑλληνικό καί ὀρθόδοξο χαρακτῆρα τῆς παρεχόμενης ἀγωγῆς στά παιδιά μας, ὥστε νά περισώσουμε ὅ,τι ἀπέμεινε ὄρθιο στόν χῶρο τῆς Παιδείας καί νά ἀρχίσουμε νά κτίζουμε ὅσα ἔχουν γκρεμίσει οἱ ἐπικίνδυνοι ἀποδομητές κάθε ἐκκλησιαστικῆς καί ἐθνικῆς ἀξίας. Τό ὑπουργεῖο Ἀντεθνικῆς Παιδείας δέν εἶναι ἀνίκανο, ὅπως συνήθως λέμε γιά τήν κρατική μηχανή. Εἶναι πολύ ἀποτελεσματικό καί ἱκανό στήν κατεδάφιση. Γλῶσσα, Ἱστορία, Πίστη στόν Χριστό καί Φιλοπατρία εἶναι πράγματα πού κυριολεκτικά μισοῦν ἡ ἀντίχριστη Νέα Τάξη Πραγμάτων καί οἱ ἐντολοδόχοι της. Μέ αὐτά τά δεδομένα καί ἄλλα πολλά, πού θά διαβάσετε στό Ψήφισμα τῆς Ἡμερίδος στό Βελλίδειο καί κυρίως στή θαρραλέα καί ἀφυπνιστική εἰσήγηση τῆς καθηγήτριας κ. Μαρίας Μαντουβάλου (δημοσιεύονται στήν Παρακαταθήκη, πού κρατᾶτε στά χέρια σας), τό σημερινό σχολεῖο ἀναδεικνύεται ὡς τό κύριο ἐργαλεῖο γιά τήν πνευματική γενοκτονία τῶν παιδιῶν, πού εἶναι τό αὔριο τοῦ τόπου μας.
Καί γιά νά εἶναι σίγουροι ὅτι κανείς δέν θά γλυτώσει ἀπό τή γενοκτονία, θέλουν τώρα νά ἀρχίσουν τό καταστροφικό τους ἔργο δύο χρόνια νωρίτερα.
Νά ἁρπάξουν τά παιδιά ἤδη ἀπό τεσσάρων ἐτῶν καί νά τούς διδάξουν ὅ,τι νοσηρό καί διεστραμμένο ἔρχεται ὡς ντιρεκτίβα ἀπό τό τυμπανιαῖο πνευματικό πτῶμα, πού λέγεται σήμερα Εὐρώπη!
Γιά τήν ἐπιτυχῆ ἔκβαση τοῦ δολίου σχεδίου τους ποντάρουν στό ὅτι μιά μερίδα γονέων θά θεωρήσει «ἀνακούφιση» τό ὁλοήμερο σχολεῖο καί τήν ἐκπαίδευση ἀπό τεσσάρων ἐτῶν. Οἱ γονεῖς αὐτοί θά ἔχουν περισσότερο χρόνο γιά τόν ἑαυτό τους, γιά δουλειά καί διασκέδαση. Δέν θά ἔχουν τό «βάρος» τῶν παιδιῶν!
Ἡ Ἐκκλησία, οἱ ἐκπαιδευτικοί καί κυρίως οἱ γονεῖς, πού ἀγαποῦν τά παιδιά τους, ἄς ξυπνήσουν. Ἡ ἀγωγή τῶν παιδιῶν εἶναι πρωτίστως δικαίωμα καί καθῆκον τῶν γονέων. Ἡ ἀπαίτηση τοῦ κράτους νά ἀναλάβει τήν ἀγωγή τῶν παιδιῶν, ἤδη ἀπό τά γενοφάσκια τους, εἶναι χαρακτηριστικό ὁλοκληρωτικῶν καθεστώτων. Αὐτά προσπάθησε νά κάνει ὁ κομμουνισμός καί ὁ ναζισμός. Προσπάθησαν νά ἀφιονίσουν τά παιδιά ἤδη ἀπό τήν κούνια τους.
Ἡ κυβερνῶσα «γιά πρώτη φορά ἀριστερά» ἄς ἀφήσει ἥσυχα τά παιδάκια τοῦ κόσμου ἀπό 4 ἕως 6 ἐτῶν. Φθάνει ὁ ἐκμαυλισμός πού ὑφίστανται ἀπό τήν τηλεόραση.
«Ὥρα ἡμᾶς ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι». Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί γονεῖς, ἱερεῖς, διδάσκαλοι καί παιδαγωγοί! Μᾶς κλέβουν τά παιδιά μας μέ νέο παιδομάζωμα, γιά νά τά κάνουν νέους γενίτσαρους!
Πηγή: Περιοδικό “Παρακαταθήκη” τεύχος 113 (Μάρτιος - Απρίλιος 2017)
Μὲ ἕνα ἄρθρο στὴν προσωπική του ἰστοσελίδα ὁ ἀρθρογράφος καὶ ὁμοφυλόφιλος ἀκτιβιστὴς Νὶκ Μαρτίνεζ καλεῖ τὸ ὁμοφυλοφιλικὸ κίνημα νὰ ἀποδεχτεῖ στοὺς κόλπους του τοὺς παιδοφίλους. Στό ἂρθρο του ὁ Μαρτίνεζ ἀντὶ γιὰ τὴν πιὸ διαδεδομένη λέξη ”pedophile” χρησιμοποιεῖ τὴ λέξη ”pedosexual” (κατὰ τὸ homosexual).
Τὸ πόστερ ποὺ ἀνήρτησε ὁ Νὶκ Μαρτίνεζ στὸ ἄρθρο του
Μὲ ἕνα ἄρθρο στὴν προσωπική του ἰστοσελίδα ὁ ἀρθρογράφος καὶ ὁμοφυλόφιλος ἀκτιβιστὴς Νὶκ Μαρτίνεζ καλεῖ τὸ ὁμοφυλοφιλικὸ κίνημα νὰ ἀποδεχτεῖ στοὺς κόλπους του τοὺς παιδοφίλους.
Στό ἂρθρο του ὁ Μαρτίνεζ ἀντὶ γιὰ τὴν πιὸ διαδεδομένη λέξη ”pedophile” χρησιμοποιεῖ τὴ λέξη ”pedosexual” (κατὰ τὸ homosexual).
Εἶναι ἀπὸ τὶς λίγες φορὲς ποὺ ἕνας ἐκπρόσωπος τῆς ὁμοφυλοφιλικῆς κοινότητας παραδέχεται ἀνοιχτὰ ὅτι οἱ παιδοφίλοι στήριξαν τὸ ὁμοφυλοφιλικὸ κίνημα, κάτι ποὺ ὁ ἴδιος ἀποκαλεῖ μάλιστα ”πράξη γενναιότητας”:
”Ἀπό τὴν ἀρχὴ τοῦ LGBT κινήματος, οἱ παιδοφίλοι βοήθησαν στὴν ἐπίτευξη τῆς σεξουαλικῆς ἀπελευθέρωσης γιὰ ὅλους. Δυστυχῶς, οἱ παιδοφίλοι ἦταν ἐπίσης αὐτοὶ ποὺ ὕψωσαν ἀνάστημα καὶ δέχτηκαν τὶς συνέπειες γιὰ νὰ βοηθήσουν νὰ σταματήσει ἡ κακοποίηση πρὸς τοὺς ἄλλους φίλους τῆς σεξουαλικῆς μειονότητας. Αὐτὴ ἡ πράξη γενναιότητας μεταξὺ τῶν παιδοφίλων στὸ ὄνομα τῆς σεξουαλικῆς ἰσότητας τοὺς ἔχει ὁδηγήσει νὰ εἶναι αὐτοὶ ποὺ διώκονται μέχρι σήμερα, παρόλο ποὺ γεννιοῦνται μὲ διαφορετικὴ ἕλξη.
Πρέπει τὸ κίνημα LGBTQ + νὰ δεχτεῖ τοὺς παιδοφίλους; Νομίζω ὅτι ἡ ἀπάντηση εἶναι προφανής: Ἀπολύτως! Οἱ παιδοφίλοι βοήθησαν νὰ ἐπιτευχθοῦν τόσα πολὰ γιὰ τὶς ἄλλες ὁμάδες...
σεξουαλικῶν μειονοτήτων, ποὺ θὰ ἦταν ἁπλὰ ἄδικο νὰ τοὺς ἐπιτρέψουμε νὰ ὑποφέρουν μὲ διακρίσεις ἐξαιτίας μισητῶν φανατικῶν στὰ δεξιά. Οἱ παιδόφιλοι περνοῦν ὅσα πέρασαν πρὶν ἀπὸ τριάντα χρόνια ἄλλες σεξουαλικὲς μειονότητες, διότι ἦταν πρόθυμοι νὰ δεχτοῦν τὶς συνέπειες ἔτσι ὥστε οἱ σύμμαχοί τους στὸ κίνημα τῆς σεξουαλικῆς ἀπελευθέρωσης νὰ μπορέσουν νὰ προχωρήσουν”.
Ὁ Νὶκ Μαρτίνεζ συνεχίζει φτάνοντας στὸ σημεῖο νὰ πεῖ ὅτι ἡ ἀποδοχὴ τῶν παιδοφίλων ἀπὸ τὸ ὁμοφυλοφιλικὸ κίνημα εἶναι ἕνα ”ἠθικὸ πράγμα”:
”Ἐμεῖς τοῦ κινήματος LGBTQ + πρέπει νὰ κάνουμε τὸ ἠθικὸ πράγμα καὶ ἡ πρόοδος πέρασε αὐτὸ τὸ φανατισμὸ σὲ αὐτὲς τὶς σεξουαλικὲς μειονότητες ποὺ τόσο συχνὰ ἐνθαρρύνεται ἀπὸ τὴν συστηματικὰ φανατισμένη ἐπικρατοῦσα ἄποψη… Ὡς πανσεξουαλικὸς ἄνθρωπος, ὑποστηρίζω πλήρως τὰ δικαιώματα τῶν παιδοφίλων, καὶ θὰ πρέπει καὶ ἐσεῖς.”
Οἱ σχέσεις ὅμως ὁμοφυλόφιλων καὶ παιδοφίλων δὲν εἶναι κάτι τὸ καινούριο.
Τὸ 2013 ἡ γερμανική DerSpiegel εἶχε ἀποκαλύψει τήν συμμαχία ὁμοφυλοφίλων-παιδοφίλων στὴ Γερμανία τὴ δεκαετία τοῦ ’80 δημοσιεύοντας ἐξαιρετικὰ ἄβολα ντοκουμέντα γιὰ τὸ ὁμοφυλοφιλικὸ κίνημα, συμμαχία ποὺ οἱ ὁμοφυλόφιλοι ἐγκατέλειψαν ἀργότερα γιὰ πολιτικοὺς λόγους καθὼς θὰ ἔκανε κακὸ στὴν εἰκόνα τοῦ κινήματός τους.
Ντοκουμέντο ποὺ ἔφερε στὴ δημοσιότητα ἡ Der Spiegel. Μία σελίδα ποὺ γράφει γιὰ τὸ ”ἐθνικὸ ζήτημα τῆς παιδοφιλίας” στὸ ἀκτιβιστικὸ γκέι περιοδικὸ “Rosa Flieder” τὸ 1981.
Ἡ ἄποψη τοῦ Νὶκ Μαρτίνεζ ἀποτυπώνει ἐπίσης τὶς ἀνησυχίες ὅσων παρακολουθοῦν τὴν ἐξέλιξη στὰ δικαιώματα τῶν μειονοτήτων και θεωροῦσαν σχεδὸν βέβαιο ὅτι θὰ προκύψει.
Δὲν μποροῦμε φυσικὰ νὰ ποῦμε ὅτι ὅλοι οἱ ὁμοφυλόφιλοι ὑποστηρίζουν κάτι τέτοιο, τὸ γεγονὸς ὅμως ὅτι ὑπάρχει ἕνα ποσοστὸ ποὺ πραγματικὰ πιστεύει ὅτι ἡ σεξουαλικὴ σχέση ἑνὸς ἐνήλικα μὲ ἕνα παιδὶ εἶναι φυσιολογικὴ καὶ πρέπει νὰ γίνει ἀποδεκτή, εἶναι ἀπὸ μόνο του κατὰ τὴν ἄποψή μας ἐξωφρενικὸ ὅσο καὶ τρομακτικό.
Πηγή: offtherecord, yiorgosthalassis, Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό
Σε tweet του Αμερικανού πολιτικού αναλυτή Νίκολας Ντάνφορθ* βρήκαμε το χάρτη που ακολουθεί, ο οποίος δείχνει τοποθεσίες στην Τουρκία που έχουν μετονομαστεί τον τελευταίο αιώνα, δηλαδή εκτουρκίστηκαν τα τοπωνύμιά τους. Η επί αιώνες πολιτιστική και πληθυσμιακή κατίσχυση Ελλήνων, Αρμενίων και Κούρδων στη Μικρά Ασία και την Ανατολία δεν σβήνεται όσο αίμα κι αν χύσει, όση προπαγάνδα κι αν ασκήσει η εξ Ανατολών γείτων.
Ελληνικές περιοχές τα τοπωνύμια των οποίων έχουν εκτουρκιστεί
Σε tweet του Αμερικανού πολιτικού αναλυτή Νίκολας Ντάνφορθ* βρήκαμε το χάρτη που ακολουθεί, ο οποίος δείχνει τοποθεσίες στην Τουρκία που έχουν μετονομαστεί τον τελευταίο αιώνα, δηλαδή εκτουρκίστηκαν τα τοπωνύμιά τους. Η επί αιώνες πολιτιστική και πληθυσμιακή κατίσχυση Ελλήνων, Αρμενίων και Κούρδων στη Μικρά Ασία και την Ανατολία δεν σβήνεται όσο αίμα κι αν χύσει, όση προπαγάνδα κι αν ασκήσει η εξ Ανατολών γείτων.
Το γεγονός ότι η σύγχρονη Τουρκία «πατάει» ακριβώς πάνω σε αυτά τα εδάφη, οφείλεται σε μια και μόνο πρακτική: της γενοκτονίας.
Των Ελλήνων, των Αρμενίων και των Ασσυρίων στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, αλλά και την επιχειρούμενη των Κούρδων, που πήραν σειρά τις τελευταίες δεκαετίες. Το γεγονός αυτό αποτελεί μια συγκλονιστική ιστορική γεωπολιτική πρωτοτυπία που αφορά τη σύγχρονη Τουρκία: την εδραίωση του γεωπολιτικού της status και τα στρατηγικά οφέλη που αποκομίζει τις τελευταίες δεκαετίες, τα οφείλει σε αυτές ακριβώς τις γενοκτονίες, χάριν του «ενιαίου» θρησκευτικά και «εθνικά» χώρου της. Δηλαδή αύξησε το γεωπολιτικό της έρεισμα χάριν των γενοκτονιών!
Και το προαναφερθέν επιχείρημα επιβεβαιώνεται από τον σημερινό επαπειλούμενο ακρωτηριασμό-διαμελισμό της προς όφελος της μοναδικής εθνοτικής ομάδας που δεν πρόλαβε ακόμα να «εκκαθαρίσει»: τους Κούρδους!
Ο χάρτης που δημοσίευσε ο Νίκολας Ντάνφορθ (πηγή: Wikipedia.org)
Κεμαλιστές και ισλαμιστές είναι εξίσου ένοχοι σ’ αυτό το έγκλημα, καθότι κανείς εξ αυτών δεν αναγνώρισε την τέλεση των γενοκτονιών. Και η άρνηση της γενοκτονίας είναι μια προσβολή στη μνήμη των θυμάτων, είναι μια δεύτερη γενοκτονία, γεγονός το οποίο κανείς Δυτικός «πολιτισμένος» παράγων δεν έχει επισημάνει, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει με τη γενοκτονία των εβραίων της Ευρώπης από τους Γερμανούς Ναζί, τους ιδεολογικούς απογόνους του Μουσταφά Κεμάλ.
Μάλλον κάποιοι στη Δύση έχουν αρχίσει να βγάζουν τα φιλοτουρκικά γυαλιά...
Ωραία υποδοχή του σουλτάνου στην Ουάσινγκτον!
Σχόλιο: Στέργιος Φαρσαντιάν.
_____
* Ο Νίκολας Ντάνφορθ (Nicholas Danforth) είναι ανώτερος αναλυτής πολιτικής για το εθνικό πρόγραμμα ασφαλείας του BPC (Bipartisan Policy Center - Διακομματικό Κέντρο Πολιτικής των ΗΠΑ). Πριν από την είσοδό του στο BPC, τον Ιανουάριο του 2016, εργάστηκε σε θέματα πολιτικής της Μέσης Ανατολής για Έννοιες και Στρατηγικές και στο Διεθνές Κέντρο Θρησκευμάτων και Διπλωματίας. Έλαβε Μaster από τη Σχολή Ανατολικών και Αφρικανικών Σπουδών και Bachelor από το Yale. Ολοκλήρωσε τη διδακτορική του διατριβή στην ιστορία στο Πανεπιστήμιο του Τζόρτζταουν το 2015 και έχει γράψει ευρέως για την Τουρκία, την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ και τη Μέση Ανατολή, για φορείς όπως η Atlantic, η Washington Post, το Foreign Policy, το Al Jazeera και το Foreign Affairs.
Πηγή: Pontos News
«Ασφαλής υπολογιστής είναι ο υπολογιστής που έχει βγει και από την πρίζα».
Ο Μανώλης Σφακιανάκης, στρατηγός εν αποστρατεία στη δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος και ειδικός ερευνητής για θέματα που αφορούν ζητήματα εγκληματικότητας στο διαδίκτυο, μίλησε στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του ANT1 και δεν έκρυψε την ανησυχία του για το τελευταίο κύμα κυβερνοεπιθέσεων.
«Ο πόλεμος αυτός συνεχίζεται, έχουμε ήδη τη δεύτερη έκδοση του ιού, άρα περιμένουμε και νέα κρούσματα και εξελίξεις στην εξάπλωση του», ανέφερε χαρακτηριστικά ο κ. Σφακιανάκης ενώ συμπλήρωσε πως «ο ιός εξαπλώνεται "γνωρίζοντας" πού πηγαίνει. Οι κράκερς χτυπούν εκεί όπου βλέπουν ότι δεν υπάρχει η κατάλληλη διαδικτυακή ασπίδα προστασίας».
Στη συνέχεια, ο κ. Σφακιανάκης μίλησε για το ποιοι κρύβονται πίσω από αυτές τις επιθέσεις και που αποσκοπούν. Όπως είπε, «ο στόχος είναι η είσπραξη λύτρων, αλλά και η εκτίναξη της αξίας ψηφιακών νομισμάτων, όπως το Bitcoin». «Στη χώρα μας και σε άλλες χώρες, οι εταιρείες επενδύουν ελάχιστα χρήματα στην κυβερνο-άμυνα τους, γι’ αυτό και είναι ευάλωτες σε επιθέσεις», συμπλήρωσε το πρώην ανώτατο στέλεχος της ΕΛ.ΑΣ.
Τέλος ο κ. Σφακιανάκης έδωσε χρήσιμες συμβουλές στους χρήστες του διαδικτύου: «Για προστασία, κάνουμε ενημερώσεις στα λειτουργικά συστήματα που διαθέτουμε, δεν επισκεπτόμαστε “ύποπτες” σελίδες και τρίτον κάνουμε αντίγραφο των αρχείων, διότι πλέον …ασφαλής υπολογιστής δεν είναι ο κλειστός υπολογιστής, αλλά ο κλειστός υπολογιστής που έχει βγει κι από την πρίζα».
Πηγή: newsbeast.gr
Μέ τήν Χάρη τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου μας ἑορτάζουμε σήμερα τήν μνήμη τῶν ἁγίων θεοστέπτων Βασιλέων καί Ἱσαποστόλων Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου καί Ελένης, τῆς μητρός αὐτοῦ. Ἠ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας προσέδωσε στόν ἅγιο Κωνσταντῖνο τήν προσωνυμία, τό ἐπίθετο «Μέγας». Σέ ἐλάχιστες μόνο περιπτώσεις ἡ Ἐκκλησία δίνει αὐτό τόν τίτλο. Στό σύνολο τῶν ἁγίων, δέν ὑπάρχουν πολλοί μέ τό ἐπίθετο «Μέγας». Εἶναι ἐλάχιστοι. Ὀκτώ τόν ἀριθμό. Μέγας Βασίλειος, Μέγας Ἀντώνιος, Μέγας Ἀθανάσιος, Μέγας Εὐθύμιος, Μέγας Ἰωαννίκιος, Μέγας Φώτιος, Μέγας Ἰλαρίων καί ὁ σήμερον ἑορτάζων Μέγας Κωνσταντῖνος.
Ἐν Πειραιεῖ 20-5-2017
Ἀγαπητοί ἀδελφοί, ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
Μέ τήν Χάρη τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου μας ἑορτάζουμε σήμερα τήν μνήμη τῶν ἁγίων θεοστέπτων Βασιλέων καί Ἱσαποστόλων Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου καί Ελένης, τῆς μητρός αὐτοῦ.
Ἠ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας προσέδωσε στόν ἅγιο Κωνσταντῖνο τήν προσωνυμία, τό ἐπίθετο «Μέγας». Σέ ἐλάχιστες μόνο περιπτώσεις ἡ Ἐκκλησία δίνει αὐτό τόν τίτλο. Στό σύνολο τῶν ἁγίων, δέν ὑπάρχουν πολλοί μέ τό ἐπίθετο «Μέγας». Εἶναι ἐλάχιστοι. Ὀκτώ τόν ἀριθμό. Μέγας Βασίλειος, Μέγας Ἀντώνιος, Μέγας Ἀθανάσιος, Μέγας Εὐθύμιος, Μέγας Ἰωαννίκιος, Μέγας Φώτιος, Μέγας Ἰλαρίων καί ὁ σήμερον ἑορτάζων Μέγας Κωνσταντῖνος.
Γιατί, ὅμως, ἡ Ἐκκλησία μας χαρακτήρισε τόν ἅγιο Κωνσταντῖνο «Μεγάλο»; Ποιά εἶναι ἡ προσφορά τοῦ ἁγίου Κωνσταντίνου πρός τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἡ ὁποία δικαιολογεῖ τόν τίτλο «Μέγας»;
α) Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος ὑπῆρξε ὁ πρῶτος Χριστιανός αὐτοκράτορας.
β) Τοῦ ἀποκαλύφθηκε τό σημεῖο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, μέ τό ὁποῖο νικοῦσε ὅλους τούς ἐχθρούς. «Ἐν τούτῳ νίκα».
γ) Παραμέρισε καί κατέρριψε τήν πλάνη τῆς εἰδωλολατρείας, ἐνῶ ἀνέδειξε τόν Χριστιανισμό.
δ) Ἐξέδωσε τό περίφημο «Διάταγμα τῶν Μεδιολάνων» τό 313 μ.Χ. Στήν προοδευτική στροφή τοῦ Μ. Κωνσταντίνου πρός τόν Χριστιανισμό, μέχρις ὅτου καταλήξει προστάτης καί εὐεργέτης τῆς Ἐκκλησίας καί καταστήσει τόν Χριστιανισμό ἐπίσημη θρησκεία τῆς μεγάλης ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας, μέχρις ὅτου δηλ. θεμελιώσει τό πρῶτο στήν ἱστορία χριστιανικό κράτος, σημαντικό σταθμό σ᾽ αὐτήν τήν πορεία ἀπετέλεσε τό λεγόμενο «Διάταγμα τῶν Μεδιολάνων». Τό «Διάταγμα τῶν Μεδιολάνων» θεράπευσε τήν ἄνιση μεταχείριση τῶν Χριστιανῶν, σέ σχέση μέ τούς ὀπαδούς τῶν ἄλλων θρησκειῶν. Οἱ ἀποφάσεις τῶν Μεδιολάνων ἐνέταξαν κατ᾽ ἰσονομία καί τόν μέχρι τότε διωκόμενο Χριστιανισμό στά πλαίσια μιᾶς θεσμικά κατοχυρωμένης ἀνεξιθρησκίας καί θρησκευτικῆς ἐλευθερίας[1] , καί ἄνοιξαν πλέον τόν δρόμο, μέσα στά ἑπόμενα δέκα ἔτη, γιά νά θεμελιωθεῖ τό πρῶτο καί μοναδικό σέ πολιτισμική καρποφορία καί χρονική διάρκεια χριστιανικό κράτος. Ἄνοιξαν τόν δρόμο ἐπίσης γιά τήν πλήρη ἐκχριστιάνιση τῆς Εὐρώπης, ἡ ὁποία τώρα δυστυχῶς ἔχει σχεδόν ἀποχριστιανισθεῖ. Εἶναι γνωστό ὅτι ἡ σύγχρονη Εὐρώπη, διά τῶν ἡγετῶν της, μέ τήν «Χάρτα γιά τά ἀνθρώπινα δικαιώματα», πού ψηφίσθηκε τόν Δεκέμβριο τοῦ 2000 στή Νίκαια τῆς Γαλλίας, ἀρνήθηκε ὁποιαδήποτε ἀναφορά στό χριστιανικό παρελθόν της καί τίς χριστιανικές ρίζες της[2] . Χωρίς ἀμφιβολία τό Διάταγμα τῶν Μεδιολάνων, μέ τήν ἐπίσημη νομική κατοχύρωση τῶν δύο ἀρχῶν, δηλ. τῆς ἐντάξεως καί τοῦ Χριστιανισμοῦ στήν ἀρχή τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας, ἀλλά καί τῆς ἐλευθερίας συνειδήσεως τῶν Ρωμαίων γιά τήν ἐπιλογή ὁποιασδήποτε θρησκευτικῆς πίστεως καί εἰδικότερα τῆς χριστιανικῆς, εὐνοοῦσε κυρίως τόν Χριστιανισμό[3] καί ἄνοιγε τόν δρόμο γιά τό μεγαλειῶδες χριστιανικό κράτος τοῦ Μ. Κωνσταντίνου, γιά τήν χριστιανική Οἰκουμένη καί τήν χριστιανική Εὐρώπη[4] .
ε) Συνεκάλεσε τήν Α΄ Ἁγία καί Οἰκουμενική Σύνοδο στή Νίκαια τῆς Βιθυνίας τό 325 μ.Χ., ἡ ὁποία καταδίκασε καί ἀναθεμάτισε τήν αἵρεση τοῦ Ἀρειανισμοῦ καί τόν πρωτομάχο καί θεομάχο Ἄρειο, ὁ ὁποῖος πρέσβευε ὅτι ὁ Χριστός δέν εἶναι Θεός, ἀλλά κτίσμα. Ἡ Σύνοδος ἀνακήρυξε τήν ὁμοουσιότητα τοῦ Υἱοῦ μέ τόν Πατέρα.
στ) Ἔκτισε, μετά ἀπό θεϊκό ὅραμα, τήν Κων/πολη, τήν ὁποία ἀφιέρωσε στήν Ὑπεραγία Θεοτόκο.
ζ) Ἔστειλε τήν μητέρα του, ἁγία Ἐλένη, στούς Ἁγίους Τόπους, ἡ ὁποία, μετά ἀπό ἀνασκαφές, ἀνακάλυψε τόν Τίμιο Σταυρό, στόν ὁποῖο σταυρώθηκε ὁ Κύριός μας, ὅπως ἐπίσης καί τούς σταυρούς τῶν δύο συσταυρωθέντων ληστῶν καί τά τέσσερα τίμια καρφιά, μέ τά ὁποία κάρφωσαν τόν Χριστό.
η) Διακρινόταν γιά τά θεάρεστα ἔργα του, ὅπως κτίσιμο Ἱερῶν Ναῶν καί πλουτισμός τους μέ βασιλικά εἰσοδήματα, χρυσάφι καί ἀσήμι καί φροντίδα πτωχῶν.
θ) Εἶχε χριστιανικό χαρακτήρα, ὁ ὁποῖος διακρινόταν γιά τήν φιλοτιμία, τήν εὐσπλαγχικότητα, τήν γενναιοδωρία του κ.ἄ., πρίν ἀκόμη βαπτισθεῖ χριστιανός. Ἧταν δηλ. Χριστιανός πρίν βαπτιστεῖ Χριστιανός. Ζοῦσε χριστιανικά, πρίν ἀσπασθεῖ τόν Χριστιανισμό.
ι) καί τελευταῖο, ἀφοῦ μετενόησε εἰλικρινῶς γιά τά ἐγκλήματα τοῦ φόνου, πού εἶχε διαπράξει ὡς εἰδωλολάτρης, βαπτίσθηκε Χριστιανός στό τέλος τῆς ζωῆς του ὕστερα ἀπό δική του ἐκζήτηση. Τήν βάπτισή του θεωροῦσε ὡς τήν μεγαλύτερη εὐεργεσία τοῦ Θεοῦ πρός αὐτόν καί ἡ ὁποία ὑπῆρξε τό ἐπισφράγισμα τῆς ἀκλόνητης καί ἀκράδαντης πίστεώς του.
Ἀπό τα προαναφερθέντα, θά σταθοῦμε μόνον στά ἐξῆς σημεία.
Πρῶτον, ο Μέγας Κωνσταντῖνος ἀναγνώρισε τόν Χριστιανισμό ὡς ἐπίσημη θρησκεία τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, τοῦ ρωμαϊκοῦ κράτους καί στήριξε στήν Ἐκκλησία ὅλες του τίς ἐλπίδες, ἐπειδή αυτή θά ἀποτελοῦσε τήν συνεκτική καί πνευματική δύναμη τῆς αὐτοκρατορίας. Γνωρίζουμε ὅλοι ὅτι ἡ Ρωμαϊκή αὐτοκρατορία ἦταν ἕνα ἀχανές, οἰκουμενικό, παγκόσμιο κράτος, πού ἀπλωνόταν στήν Εὐρώπη καί τήν Ἀσία. Τό κράτος, ὅμως, αὐτό δέν εἶχε ἐσωτερική ἑνότητα. Κυριαρχοῦσε ἡ πολυθεΐα, ἡ πολυαρχία, ἡ εἰδωλολατρεία, ὁ συγκρητισμός καί ὁ κόσμος ἦταν πνευματικά διεσπασμένος. Ἄλλος πίστευε ἐδῶ, ἄλλος ἐκεῖ, στοῦ κόσμου τούς θεούς καί τίς θεότητες. Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, ἰδιαίτερα φωτισμένος, μετά τήν ἀποκάλυψη τοῦ σημείου τοῦ Τιμίου Σταυροῦ στόν οὐρανό καί ἀφοῦ νίκησε τόν Μαξέντιο καί τόν Λικίνιο, στή συνέχεια, φωτισμένος ἀπό τόν Θεό, σκέφθηκε πώς μόνο μία πνευματική δύναμη ὑπάρχει, ἡ ὁποία θά μποροῦσε νά ἑνώσει τό κράτος, νά δώσει πνευματική δύναμη καί νά ἑνοποιήσει ὅλους τούς ἀνθρώπους˙ νά πιστεύουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι στήν ἴδια πίστη, νά ἔχουν ὅλοι τήν ἴδια πίστη. Καί αὐτή ἡ πίστη ἦταν ἡ Ὀρθόδοξη πίστη, ἡ ὁποία ἤδη εἶχε δοκιμασθεῖ κατά τή διάρκεια τῶν τριῶν αἰώνων τῶν διωγμῶν. Ἀπέδειξε ὁ Χριστιανισμός πώς δέν φοβᾶται τίποτε˙ οὔτε τό μαρτύριο, οὔτε τόν θάνατο. Καί ἀποδείχθηκε ἐκείνη ἡ δύναμη, ἡ ὁποία εἶναι ἡ μόνη ἰκανή νά ἰκανοποιήσει τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων, ἑνωτική γιά τούς ἀνθρώπους.
Σέ σχετικό μέ τόν Μέγα Κωνσταντῖνο βιβλίο, μέ τίτλο : «Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος καί οἱ μικροί τῶν καιρῶν μας», ὑπάρχει ἡ ἐξῆς πολύ ἐνδιαφέρουσα τοποθέτηση. Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος ἦταν Μέγας, γιατί ἦταν φωτισμένος καί ἀντιλήφθηκε τήν ἑνοποιό καί σωστική δύναμη, πού ἔχει τό χριστιανικό κήρυγμα καί τό Εὐαγγέλιο. Οἱ σημερινοί πολιτικοί ηγέτες ἀπανταχοῦ τῆς γῆς εἶναι μικροί. Τί εἶναι οἱ ἡγέτες τῶν Η.Π.Α., τῆς Ε.Ε. καί τῆς Ἀνατολῆς; Θά περίμενε κανείς ἀπ’ αὐτούς ν’ ἀντιληφθοῦν ὅτι πρέπει νά δώσουν στόν κόσμο μιά ἑνοποιό δύναμη, νά εἰρηνεύσουν τόν κόσμο, νά ἑνωθεῖ ὁ κόσμος, ὅπως τό ἀντιλήφθηκε ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος. Αὐτοί, ὅμως, ἀντί νά εἰρηνεύσουν καί νά ἑνοποιήσουν τόν κόσμο κάτω ἀπό μιά σωτηριώδη καί ὑπερφυσική δύναμη, διαιροῦν τόν κόσμο μέ τούς πολέμους καί δημιουργοῦν τοῦ κόσμου τίς πίστεις. Μέγας, λοιπόν, ὁ ἅγιος Κωνσταντῖνος καί μικροί, νάνοι ἀκόμη καί οἱ δικοί μας πολιτικοί ἡγέτες, οἱ κληρονόμοι τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου. Οἱ πολιτικοί ἡγέτες στήν Ἑλλάδα μας, ἡ ὁποία κληρονόμησε αὐτή τή Ρωμαϊκή αὐτοκρατορία, εἶναι κι αὐτοί μικροί, γιατί δέν καταλαβαίνουν τήν δύναμη, πού ἔχει ἡ Χριστιανική πίστη, ὅπως τό ἀντιλήφθηκε ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος. Καί ἀντί νά ἐνισχύουν αὐτή τήν πίστη τῆς πλειοψηφίας τῶν Ἑλλήνων, διαρκῶς παίρνουν μέτρα ἐναντίον της, πειθαρχώντας σέ ἐντολές ξένων καί ἀντίχριστων κέντρων. Μάλιστα εἶναι πασιφανές ὅτι ὑπάρχει διακομματική συμφωνία ἀσκήσεως ἐκκλησιομάχου καί ἀντιχριστιανικῆς πολιτικῆς.
Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, ὅμως, στήριξε στό Εὐαγγέλιο καί στόν Χριστιανισμό τήν ἐλπίδα νά ἐπικρατήσει στόν κόσμο ἡ ἑνότητα, νά μεταβληθεῖ ἡ PAX ROMANA σέ PAX CHRISTIANA, ἡ ρωμαϊκή εἰρήνη νά μεταβληθεῖ σέ χριστιανική εἰρήνη.
Δεύτερον, ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, ὅταν εἶδε ὅτι ἕνας αἱρετικός, ὁ Ἄρειος, δημιουργεῖ προβλήματα καί ὅτι ἡ Ἐκκλησία, στήν ὁποία στηριζόταν, ἔχει ἐσωτερικές διενέξεις καί ἔριδες καί κινδύνευε νά διασπαθεῖ ἡ ἑνότητα, συνεκάλεσε τήν Α΄ ἐν Νικαίᾳ Ἁγία καί Οἰκουμενική Σύνοδο, ἡ ὁποία καταδίκασε καί ἀναθεμάτισε τόν αἱρετικό Ἄρειο, τήν αἵρεσή του καί τούς ὀπαδούς του, καί μ’αὐτόν τόν τρόπο ἐπῆλθε ἡ γαλήνη στό σκάφος τῆς Ἐκκλησίας. Στήν ἐποχή μας, ὑπάρχει ἡ αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ καί ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, οἱ ὁποῖες ἐπευλάνουν καί ἔχουν αἰχμαλωτήσει τούς περισσοτέρους διοικητικούς ἡγέτες τῶν Τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Μάλιστα εἶναι γνωστό ὅτι ὁ μέν αἱρεσιάρχης «Πάπας» τῆς Ρώμης νόθευσε τό πνεῦμα τοῦ Διατάγματος τῶν Μεδιολάνων, μέ σκόπο τήν προβολή τοῦ παγκοσμίου πρωτείου ἐξουσίας του καί τοῦ παναιρετικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἐφηῦρε τήν μεγάλη ἱστορική ἀπάτη τῆς «ψευδοκωνσταντίνειας δωρεᾶς», τῶν «ψευδοϊσιδωρείων διατάξεων» καί τῆς «ψευδοπιπίνιας δωρεᾶς». Σύμφωνα μέ τούς εἰδικούς, «καμμία ἄλλη νοθεία στήν παγκόσμια ἱστορία δέν συντελέσθηκε μέ τόση τέχνη καί καμμία ἄλλη δέν εἶχε τόσο μεγάλα ἀποτελέσματα»[5] . Σύμφωνα μέ τήν «ψευδοκωνσταντίνεια δωρεά», ὁ Μ. Κωνσταντῖνος, ἀναχωρώντας ἀπό τήν Δύση, γιά να μεταφέρει τήν πρωτεύουσα τῆς αὐτοκρατορίας στήν Ἀνατολή, παρεχώρησε δῆθεν στόν αἱρεσιάρχη «Πάπα» τήν πολιτική καί ἐκκλησιαστική διοίκηση τοῦ δυτικοῦ ρωμαϊκοῦ κράτους. Μέ βάση τό μεγάλο ἱστορικό αὐτό ψέμμα, ἡ Δύση συνταράχθηκε ἐπί αἰῶνες ἀπό τόν παποκαισαρισμό, τούς ἀγῶνες δηλ. τοῦ «Πάπα» νά ἐπιβληθεῖ καί ἐπί τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας ἔναντι τῶν δυτικῶν ἡγεμόνων. Πολλές φορές, ὅμως, ὁ «Πάπας» ἐπεχείρησε, μέ πολιτικές καί ἐκκλησιαστικές ἐπεμβάσεις του, νά ἐπιβληθεῖ καί στήν Ἀνατολή.
Ὀ δέ Οἰκουμενισμός, σύμφωνα μέ τόν Ὅσιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς, εἶναι παναίρεση καί ἡ μεγαλύτερη ἐκκλησιολογική αἵρεση ὅλων τῶν ἐποχῶν, ἐπειδή ἐξισώνει ὄλες τίς θρησκείες καί τίς πίστεις σέ μία πανθρηκεία.
Καί τίθεται τό ἀδυσώπητο ἐρώτημα : Ποιός θά τολμήσει σήμερα νά βρεῖ τό θάρρος ὥστε νά συγκληθεῖ μία Πανορθόδοξη Οἰκουμενική Σύνοδος, γιά νά καταδικασθοῦν καί νά ἀναθεματισθοῦν αὐτές οἱ δύο τρομερές καί φοβερές αἱρέσεις καί τόσες ἄλλες, ὥστε νά γαληνέψει τό θαλασσοδαρμένο σκάφος τῆς Ἐκκλησίας; Δέν θά ἔπρεπε νά ἔχει πρό πολλοῦ ξεκαθαρίσει αὐτό τό θέμα μέ μία Πανορθόδοξη Οἰκουμενική Σύνοδο; Ἀντί, ὅμως, νά συνέλθει ἡ Ἐκκλησία σέ Οἰκουμενική Σύνοδο καί νά καταδικάσει τόν Πάπα, τόν Παπισμό, τόν Οἰκουμενισμό καί τίς ἄλλες αἱρέσεις, ὅπως παλαιότερα καταδίκαζε ὅλους τούς αἱρετικούς καί τίς αἱρέσεις μέ Οἰκουμενικές Συνόδους, δυστυχῶς, τόν περασμένο Ἰούνιο τοῦ 2016, γίναμε μάρτυρες μιᾶς ἄλλης, ξένης καί ἀλλοτρίας στήν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας «Συνόδου», τῆς λεγομένης καί θεωρουμένης ἀπό τούς Οἰκουμενιστές «Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου» τῆς Κρήτης. Οὐσιαστικά αὐτή δέν ἦταν οὔτε Ἁγία, οὔτε Μεγάλη, οὔτε Σύνοδος, ἀλλά μία ληστρική, αἱρετική, οἰκουμενιστική ψευδοσύνοδος τῶν λατινοφρόνων και οἰκουμενιστῶν ἐπισκόπων. Ὁπως φάνηκε ἀπό τήν μεθοδολογία, τόν κανονισμό λειτουργίας καί τά τελικά ἐπίσημα κείμενά της, αὐτή ἐδράστηκε ὄχι σέ ὀρθόδοξα, ἁγιοπατερικά, ἱεροκανονικά καί παραδοσιακά κριτήρια, ἀλλά σέ αἱρετικά, παπικά καί βατικάνεια τοιαύτα. Ἡ ψευδοσύνοδος τοῦ Κολυμπαρίου ἀπέκλεισε τήν συμμετοχή ὅλων τῶν ἀπανταχοῦ τῆς γῆς Ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων, κατέλυσε τήν ὀρθόδοξη συνοδικότητα, δέν ἐνημέρωσε ἀντικειμενικά τό ὀρθόδοξο πλήρωμα, κλῆρο καί λαό, διακρίθηκε γιά τίς θεολογικές ἀσυνέπειες καί ἀντιφάσεις της, ἀπέδωσε στόν ἑαυτό της ἀποκλειστικό ρόλο «ἀρμοδίου καί ἐσχάτου κριτοῦ» σέ θέματα πίστεως, ἐπέβαλλε καί κατοχύρωσε «ἀλάθητες» ἀποφάσεις, δημιούργησε ἀλλοιωμένη ὀρθόδοξη αὐτοσυνειδησία, καθιέρωσε τήν μεταπατερική αἵρεση, τίς θεωρίες τῆς «Μιᾶς καί Διηρημένης Ἐκκλησίας» καί τῆς «ἀποκαταστάσεως τῆς ἀπολεσθεῖσης ἑνότητος», τούς μικτούς γάμους μέ τούς αἱρετικούς, ἐπέβαλλε ὡς ἐπίσημη πλέον γραμμή τῆς Ἐκκλησίας τήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τήν ἀναγνώριση ἐκκλησιαστικότητας στούς αἱρετικούς Παπικούς, Προτεστάντες καί Μονοφυσῖτες καί τήν μόνιμη συμμετοχή στό λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν» (Π.Σ.Ε.) δηλ. αἱρέσεων, τό ὁποῖο οὐσιαστικά εἶναι ἕνας παμπροτεσταντικός ὁμογενοποιητικός ὀργανισμός, ξένος καί ἀλλότριος πρός τήν Ὀρθοδοξία.
Γι’αὐτό θεωροῦμε ὅτι εἶναι ἀδήριτη ἡ ἀνάγκη οἱ Τοπικές Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, καί μάλιστα ὅσες δέν ἔλαβαν μέρος σ’αὐτήν, ἀλλά καί μία νέα Πανορθόδοξη Σύνοδος α) νά καταδικάσουν τήν λεγομένη «σύνοδο» τῆς Κρήτης ὡς ληστρική, αἱρετική καί οἰκουμενιστική ψευδοσύνοδο, β) νά ἀπορρίψουν τά κείμενά της ὡς αἱρετικά, ἰδιαίτερα τό κείμενο γιά τίς σχέσεις μέ τούς ἑτεροδόξους, γ) νά καταδικάσουν τούς διοργανωτές, τούς πρωταγωνιστές, τούς συμμετέχοντες σ'αὐτήν, τούς ὑπογράψαντας καί ἀποδεχομένους τά αἱρετικά κείμενά της, δ) νά καταδικάσουν τόν διαχριστιανικό καί διαθρησκειακό συγκρητιστικό Οἰκουμενισμό ὡς παναίρεση, ε) νά ἀποφασίσουν τήν ἀποχώρηση ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν ἀπό τό λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν», δηλ. αἱρέσεων, στ) νά τερματίσουν κάθε κοινή ἐμφάνιση τῶν Ὀρθοδόξων μέ τούς ἀλλοθρήσκους καί αἱρετικούς, καί ζ) νά ἀποχωρήσουν ἀπό τόν ἄγονο διάλογο τῆς Ὀρθοδοξίας μέ τούς πάσης φύσεως αἱρετικούς.
Ἑορτάζοντας, λοιπόν, σήμερα τήν μνήμη τῶν ἁγίων ἐνδόξων θεοστέπτων Βασιλέων καί Ἱσαποστόλων Κωνσταντίνου καί Ἐλένης θά πρέπει ἐν πρώτοις νά μᾶς μείνει ὅτι ὁ Χριστιανισμός καί δή ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἐκείνη ἡ δύναμη, ἡ ὁποία ἑνώνει καί ἡ ὁποία πρέπει καί στό νεοελληνικό κράτος μας νά ἀποτελέσει τήν συνεκτική καί πνευματική δύναμη, πού πρέπει ὅλους νά μᾶς ἑνώνει.
Καί πρέπει, ἐπίσης, νά μᾶς μείνει καί τό γεγονός ὅτι, ὅταν παρατηρεῖται αἵρεση, πλάνη καί ἑτεροδιδασκαλία, θά πρέπει νά εἴμαστε αὐστηροί˙ νά μήν τά θεωροῦμε ὅλα τίποτε, ἐφησυχάζοντας, καλοπερνώντας, μή προβληματιζόμενοι γιά πνευματικά θέματα καί ἐπιδεικνύοντας ἀδιαφορία γιά θέματα πίστεως. Ἀλλά, νά μιλᾶμε γιά τήν ἀλήθεια, γιά τήν Ὀρθοδοξία μας, νά ὑπερασπιζόμαστε καί νά ἀκολουθοῦμε τήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅπως ἔκαναν οἱ σήμερον ἑορταζόμενοι Μέγας Κωνσταντῖνος καί ἁγία Ἐλένη.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
[1] ΒΛΑΣΙΟΣ ΦΕΙΔΑΣ, Ἐκκλησιαστική Ἱστορία, τ. Α΄, Ἀθῆναι 1992, σ. 334.
[2] ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, Ἀπό τή Νίκαια τῆς Βιθυνίας στή Νίκαια τῆς Γαλλίας. Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος καί οἱ μικροί τῶν καιρῶν μας, Θεσ/κη 2001.
[3] ΒΛΑΣΙΟΣ ΦΕΙΔΑΣ, ἔνθ᾽ ἀνωτ., σ. 330.
[4] ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, Πρός «Κοινόν Ποτήριον» Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν εἰς τάς ἐκδηλώσεις διά τό διάταγμα τῶν Μεδιολάνων; 25-1-2013,https://katanixis.blogspot.gr/2013/01/blog-post_7793.html
[5] ΑΡΧΙΜ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΣΤΕΦΑΝΙΔΗΣ, Ἐκκλησιαστική Ἱστορία, Ἀθῆναι 1959, σσ. 299-300.
Πηγή: Θρησκευτικά
Τόν 13ο αιώνα ἡ Κύπρος καταδυναστευόταν ἀπὸ τοὺς τότε κατακτητὲς της Φράγκους (Λουζινιανούς). Ὁ Ὀρθόδοξος κλῆρος διωκόταν βάναυσα καὶ ὁ λαὸς ἐταλαιπωρεῖτο ἀφάνταστα, γιὰ νὰ ἐξαναγκαστεῖ νὰ φραγκέψει. Κύριο καὶ ρωμαλέο στήριγμα τοῦ λαοῦ στὸν ἀγώνα του νὰ μὴ χάσει τὴν ἐθνική του αὐτοσυνειδησία καὶ τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη του ὑπῆρξαν, Ἅγιοι Μοναχοὶ μὲ χαρακτηριστικώτερο παράδειγμα τοὺς 13 Ὁσιομάρτυρες τῆς Μονῆς τῆς Παναγίας τῆς Κανταριώτισσας, ποὺ βρισκόταν στὴν ὁροσειρὰ τοῦ Πενταδακτύλου.
Ἠγούμενος τῆς Μονῆς αὐτῆς ἦταν τότε ὁ Ἰωάννης, καὶ τὰ ὀνόματα τῶν ὑπολοίπων ἦταν:...
Κόνωνας, Ἱερεμίας, Μάρκος, Θεόκτιστος, Κύριλλος, Βαρνάβας, Μάξιμος, Ἰωσήφ, Γερμανός, Γεράσιμος καὶ Γεννάδιος (οἱ δύο τελευταῖοι προέρχονταν ἀπὸ τὴν Μονὴ Μαχαιρᾶ).
Γιά τήν ἐμμονή τους στὴν Ὀρθόδοξη Πίστη καὶ Παράδοση, φυλακίστηκαν ἀπὸ τὴν Λατινικὴ - Παπικὴ ἐξουσία τῆς Κύπρου στὶς φυλακὲς τῆς Λευκωσίας, ὅπου παρέμειναν γιὰ τρία χρόνια, ὑφιστάμενοι ἀπάνθρωπα καὶ ἀπερίγραπτα μαρτύρια. Τελικά τούς κατεδίκασαν σὲ θάνατο, τοὺς ξεφόρεσαν τὰ ἅγια μοναχικὰ «σχήματά» τους, τοὺς ἔδεσαν τὰ πόδια σὲ ἄγρια ἄλογα, τοὺς λιθοβόλησαν καὶ κατόπιν τοὺς ἔσυραν πάνω στὶς κοφτερὲς πέτρες τῆς κοίτης τοῦ ξεροπόταμου Παδιαίου, χτυπώντας τους ταυτόχρονα χωρὶς ἔλεος μὲ ραβδιά.
Τέλος τά κατακομματιασμένα καὶ καθημαγμένα σώματα τῶν Ἁγίων τὰ ἔριξαν στὶς φλόγες μεγάλης φωτιᾶς ποὺ ἄναψαν, καὶ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο τελειώθηκαν. Ἔτσι παρέδωσαν στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ τὴ μακάρια ψυχή τους καὶ δέχτηκαν ἀπ΄ Αὐτὸν τριπλοῦς τούς στεφάνους: Τῶν Ὁσίων, τῶν Ὁμολογητῶν καὶ τῶν Μαρτύρων.
Ἡ ἡμέρα τῆς τελείωσής τους ἦταν ἡ 19η Μαΐου τοῦ ἔτους 1231. Ὁ μαρτυρικὸς θάνατος τῶν 13 αὐτῶν Ὁσιομαρτύρων καὶ Ὁμολογητῶν σὲ ὅλους μας καὶ σὲ ὅλους τούς αἰῶνες διασαλπίζει ὅτι ἡ διαφορὰ Ὀρθοδοξίας και Παπισμοῦ (Ρωμαιοκαθολικισμοῦ) δὲν εἶναι καθόλου παρωνυχίδα, ὅπως θέλουν πολλοὶ νὰ τὴν παρουσιάζουν. Ἀπὸ θεολογικῆς καὶ σωτηριολογικῆς ἀπόψεως ἡ διαφορὰ αὐτὴ εἶναι τόσο μεγάλη, ὅση ἀκριβῶς εἶναι ἡ ἀπόσταση ποὺ χωρίζει τὸν Παράδεισο ἀπὸ τὴν Κόλαση. Γι΄ αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ λόγο προτίμησαν οἱ Ἅγιοι Μοναχοὶ τὸ θάνατο, παρὰ νὰ «ἐκλατινίσουν», ἔστω καὶ κατ΄ ἐλάχιστο, τὴν ἀτόφια Ὀρθόδοξη Πίστη τους. Γι΄ αὐτὸ ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τὴν μνήμη τους στὶς 19 Μαΐου κάθε χρόνο καὶ δοξολογεῖ τὸν Θεόν, τὸν «θαυμαστὸν ἐν τοῖς ἁγίοις Αὐτοῦ».
Ὀρθοδοξία τὸν 13ο αἰώνα στὴν Κύπρο
Πηγή: (Ὀρθόδοξος Φιλόθεος μαρτυρία Ἔκδοσις «Ὀρθόδοξος Κυψέλη»), Ἱ.Μ. Παντοκράτορος, Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό
Το ενεργειακό δυναμικό της Ανατολικής Μεσογείου και οι συνέργειες μεταξύ Ελλάδας, Κύπρου, Ισραήλ και Αιγύπτου, ξύπνησαν το ενδιαφέρον της Τουρκίας να αποκτήσει και εκείνη λόγο και ρόλο στην περιοχή. Έτσι, συστηματοποίησε την αναθεωρητική της στρατηγική και την εμπλούτισε με νέες αξιώσεις (Α/71/875-S/2017/321), με προσωρινές παραβιάσεις της Κυπριακής ΑΟΖ μετά και την απόκτηση του ερευνητικού πλοίου «Barbaros» και με διπλωματικές ενέργειες νομιμοποίησης των διεκδικήσεών της και προώθησης αμφιλεγόμενων «λύσεων» του Κυπριακού Ζητήματος.
Ειδικότερα, η Τουρκία προσπαθεί να εμπεδώσει δικαίωμα χρησικτησίας μέρους της Κυπριακής ΑΟΖ (κυρίως του χώρου δυτικά του γεωτεμαχίου 6) που με την πάροδο του χρόνου δύναται να δημιουργήσει νομικό προηγούμενο και μελλοντικά να καθιερώσει Τουρκική δικαιοδοσία στην περιοχή.
Η πλέον ανησυχητική εξέλιξη είναι η προσπάθεια της Τουρκίας να βρει, μεταφέρει και εγκαταστήσει στην Ανατολική Μεσόγειο πλατφόρμα άντλησης Υ/Α.
Είναι μια εξέλιξη που θα πρέπει να προβληματίσει έντονα τις ηγεσίες σε Κύπρο και Ελλάδα, διότι είναι μία λίαν επικίνδυνη προοπτική και γιατί επιπλέον οι γεωστρατηγικοί κίνδυνοι που προκύπτουν, παρουσιάζονται στην κοινή γνώμη με τρόπο απλοϊκό και εξωραϊστικό, ως ζήτημα που θα το «λύσουν» οι εταιρείες και τα κράτη τους που έχουν εξασφαλίζει αδειοδότηση εντός της Κυπριακής ΑΟΖ.
Θα είναι άραγε «λύσεις» που θα ξεκαθαρίζουν ότι κυρίαρχος στην Κυπριακή ΑΟΖ είναι η Κυπριακή Δημοκρατία; Μακάρι! Η πραγματικότητα, ωστόσο, μπορεί να αποδειχθεί πολύ διαφορετική και τραγική…
Οι θαλάσσιες πλατφόρμες (Oil Rigs)
Οι θαλάσσιες πλατφόρμες έρευνας και άντλησης Υ/Α χωρίζονται σε διαφόρους τύπους και κατηγορίες. Σήμερα, ανά τον κόσμο, βρίσκονται σε λειτουργία περίπου 1000 με 1200 πλατφόρμες, ενώ οι χαμηλές τιμές Υ/Α της τελευταίας διετίας, έχουν απενεργοποιήσει πολλές από αυτές, οι οποίες διατίθενται προς πώληση στη διεθνή αγορά.
Το νομικό καθεστώς που διέπει τις θαλάσσιες πλατφόρμες έρευνας και άντλησης Υ/Α ορίζεται από την UNCLOS (UN Convention on the Law of the Sea) του 1982 καθώς και από πληθώρα άλλων διατάξεων που αφορούν συμπληρωματικές υπερεθνικές και εθνικές νομοθεσίες, κυρίως για θέματα προστασίας του περιβάλλοντος.
Γεωπολιτικά, για να θέσουμε το θέμα απλά και πρακτικά, η θαλάσσια πλατφόρμα είναι πλωτό νησί. Δεν έχει κυριαρχικά δικαιώματα όπως έχει ένα φυσικό νησί, όμως έχει δικαιώματα προστασίας από την χώρα/σημαία που την εγκαθιστά (σε ακτίνα 500 μέτρων περιμετρικά) και δημιουργεί τετελεσμένα σε αντίθεση με τα σεισμογραφικά ερευνητικά πλοία (όπως το Barbaros) τα οποία κάνουν προσωρινή παραβίαση και φεύγουν μετά την εκτέλεση του προγράμματος.
Οι προσπάθειες της Τουρκίας να αποκτήσει εξέδρα
Λόγω των χαμηλών τιμών Υ/Α, υπάρχουν στην διεθνή αγορά αρκετές πλατφόρμες που διατίθενται προς πώληση και η Τουρκία ψάχνει τουλάχιστο από τα τέλη του 2015 να βρει μία πλατφόρμα ή drill ship βαθιάς θάλασσας, να το επανδρώσει και να το μεταφέρει στην Ανατολική Μεσόγειο ώστε να δημιουργήσει μία νέα διεθνοπολιτική πραγματικότητα στην περιοχή.
Η Τουρκία αυτή την περίοδο διαπραγματεύεται πολύ σοβαρά με τους Νορβηγούς, αλλά και άλλους ιδιοκτήτες, την αγορά μιας πλατφόρμας. Καλά πληροφορημένες πηγές εκτιμούν πως από τη στιγμή που θα αγοράσει μια πλατφόρμα, θα χρειαστεί ξένα πληρώματα και τεχνικούς για να την επανδρώσει και ένα περίπου χρόνο ακόμη για να την καταστήσει λειτουργική στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.
Τι θα σήμαινε τουρκική εξέδρα στην Ανατ. Μεσόγειο;
Όπως τονίσαμε παραπάνω, μία εξέδρα δημιουργεί τετελεσμένα και δικαιώματα προστασίας από το κράτος, τη σημαία του οποίου φέρει η εξέδρα.
Η Τουρκία μεθοδικά α) ενημέρωσε τον ΟΗΕ ότι είναι δική της υφαλοκρηπίδα ο χώρος μεταξύ των 6ν.μ. ανατολικά της Ρόδου, Καρπάθου, Κρήτης, 6ν.μ. δυτικά της Κύπρου και 6ν.μ. νότια του Καστελόριζου, β) δεν έχει υπογράψει την Διεθνή Σύμβαση της Θάλασσας του 1982 και άρα δεν δεσμεύεται από αυτή, γ) δεν αναγνωρίζει τη σημερινή Κυπριακή Δημοκρατία και άρα δεν αναγνωρίζει και το δικαίωμά της σε ΑΟΖ, όπως δεν αναγνωρίζει την έννοια της ΑΟΖ αφού δεν έχει υπογράψει τη Σύμβαση του 1982, δ) έχει θέσει θέματα στην Αίγυπτο ώστε να μην προχωρήσει σε οριοθέτηση ΑΟΖ με την Ελλάδα και έτσι η Αίγυπτος έχει παγώσει το όλο θέμα, ε) προωθεί αμφιλεγόμενα σχέδια «λύσης» του Κυπριακού, και στ) έχει εμπεδώσει διεθνώς κλίμα ότι χωρίς αυτήν σε κεντρικό ρόλο, Υ/Α δεν πρόκειται να βγουν από την Κύπρο.
Με βάση τα παραπάνω και συνεκτιμώντας τη συμπεριφορά της Τουρκίας στην περιοχή, δεν θα πρέπει να αποκλείσουμε την περίπτωση η Τουρκία να μεταφέρει και εγκαταστήσει μια εξέδρα ακόμη και εντός της Κυπριακής ΑΟΖ. Και εδώ πραγματικά αποκαλύπτονται τα όρια του Διεθνούς Δικαίου, αφού κάτι τέτοιο εναπόκειται τελικά στην πολιτική βούληση και την ισχύ της Κυπριακής Δημοκρατίας, των περιφερειακών της συμμάχων, των εταιρειών και των κρατών τους να ξεκαθαρίσουν στην Τουρκία το ποιος είναι ο κυρίαρχος της περιοχής.
Εδώ βρίσκεται το σκοτεινό σημείο του τι θα πράξουν οι άλλοι, καθώς η Κυπριακή Δημοκρατία δεν έχει την ισχύ (στα πλαίσια της «αυτοβοήθειας») να πετάξει έξω από την ΑΟΖ της την Τουρκία, αν αυτή αποφασίσει να συμπεριφερθεί με αυτόν τον βάρβαρο τρόπο στην περιοχή.
Αν η Κυπριακή Δημοκρατία απλά διαμαρτυρηθεί σε διπλωματικό επίπεδο και δεν έχει την ισχύ να επιβάλλει στην πράξη την βούλησή της στην Τουρκία, τότε με την πάροδο του χρόνου η Τουρκία θα έχει εμπεδώσει καθεστώς χρησικτησίας και νομικό προηγούμενο για να νομιμοποιήσει τις διεκδικήσεις της έναντι της Κύπρου. Εδώ φτάσαμε ακόμη και ο ΟΗΕ να προωθεί σχέδια «λύσης» που εξισώνουν τον εισβολέα με το θύμα!!! Στη χρησικτησία θα κολλήσουν…;
Αν η Κύπρος αναζητήσει στήριξη και βοήθεια από τους συμμάχους της στην περιοχή, ενδεχομένως να πετύχει περισσότερα.
Όμως ποιοι είναι οι σύμμαχοί της; Μήπως είναι το Ισραήλ, που άλλη γλώσσα εμφανίζεται να μιλά ο Πρωθυπουργός του και άλλη ο Διευθυντής Πετρελαίων της χώρας ή μήπως θα πρέπει πρώτα να απαντήσουμε το ερώτημα ποιος κυβερνά επιτέλους το Ισραήλ – οι εταιρείες ή η Ισραηλινή κυβέρνηση;
Μήπως είναι η Αίγυπτος που ακόμη και υπό τον φιλικό Πρόεδρο Σίσι, κάνει δεύτερες σκέψεις σχετικά με την Κυπριακή και Ελλαδική ΑΟΖ; Ποιος τελικά από τους συμμάχους της Κύπρου θα έμπλεκε σε διαμάχη με την Τουρκία για τα κυριαρχικά συμφέροντα της Κύπρου;
Μήπως θα το κάνουν τα κράτη που οι εταιρείες τους έχουν εξασφαλίσει γεωτεμάχια και συμβόλαια έρευνας και εξόρυξης εντός της Κυπριακής ΑΟΖ;
Ας δούμε ποιες είναι οι εταιρείες και τα κράτη που τις στηρίζουν.
Στα γεωτεμάχια 2,3 και 9 βρίσκονται η Ιταλική Eni και η Νοτιοκορεατική Kogas. H Eni είναι σημαντικότατος προμηθευτής Ρωσικού φυσικού αερίου στην Τουρκία και μάλιστα με ολοένα αυξανόμενες πωλήσεις και μερίδια αγοράς στην Τουρκική αγορά. Η κρατική Νοτιοκορεατική Kogas διατηρεί στενότατους επιχειρηματικούς, πολιτικούς και στρατιωτικούς δεσμούς με την Τουρκία, στρατηγικού επιπέδου.
Στο γεωτεμάχιο Νο.8 βρίσκεται μόνη της η Eni.
Στο γεωτεμάχιο 12 βρίσκεται η Royal Dutch Shell, η Kuwait Petroleum και η Αμερικανο-Ισραηλινή Noble Energy. Η Kuwait Petroleum μαζί με την Τουρκική εταιρεία πετρελαίων (ΤΡΑΟ) και την Kogas, εκμεταλλεύονται από κοινού μια σειρά πηγαδιών στην Ανατ. Τουρκία με πολύ καλά αποτελέσματα και προοπτικές. H Royal Dutch Shell έχει έντονη παρουσία στον ενεργειακό τομέα της Τουρκίας από το 1923. Σήμερα έχει σημαντική δραστηριότητα στην νοτιοανατολική Τουρκία και στη Μαύρη Θάλασσα με έρευνες και γεωτρήσεις, με την δράση της συνεχώς να επεκτείνεται.
Στα γεωτεμάχια 6 και 11 βρίσκονται η Eni με την Γαλλική Total. Η Total έχει πολύ σημαντική παρουσία στην αγορά των σχεδόν 80 εκατ. κατοίκων της Τουρκίας σε όλο το φάσμα του πετρελαϊκού τομέα και είναι ένας από τους κύριους προμηθευτές της χώρας σε φυσικό αέριο.
Προσφάτως, στο γεωτεμάχιο 10 εισήλθαν ο Αμερικανικός κολοσσός ExxonMobil και η Qatar Petroleum. Η Τουρκία και το Κατάρ διατηρούν πολύ στενές πολιτικές, οικονομικές και στρατιωτικές σχέσεις. Μάλιστα η Τουρκία κατασκευάζει στο Κατάρ τη μεγαλύτερη στρατιωτική της βάση εκτός Τουρκίας που θα φιλοξενεί πάνω από 3000 Τούρκους στρατιώτες και θα αναλάβει την εκπαίδευση σημαντικού τμήματος των ενόπλων δυνάμεων του Κατάρ.
Τέλος, να πούμε ορισμένα πράγματα για τον αμερικανικό παράγοντα (ExxonMobil, Noble Energy). Πολύ πρόσφατα, στις 10 Μαίου 2017, η απάντηση του αμερικανικού State Department σε ερώτηση σχετική με τις τουρκικές προκλήσεις στην Κυπριακή ΑΟΖ ήταν η εξής:
«Αναγνωρίζουμε το δικαίωμα της Κυπριακής Δημοκρατίας να αναπτύξει τους πόρους της στην ΑΟΖ της. Συνεχίσουμε να πιστεύουμε ότι οι πόροι πετρελαίου και φυσικού αερίου του νησιού, όπως και όλοι οι φυσικοί πόροι του, θα πρέπει να κατανέμονται ισότιμα μεταξύ και των δύο κοινοτήτων στο πλαίσιο μια συνολικής διευθέτησης». Δηλαδή, «να τα βρείτε πρώτα μεταξύ σας… διότι αν χρειαστεί να επέμβουμε, θα επιβάλλουμε μια δική μας τάξη πραγμάτων στην περιοχή στα πλαίσια της ισοτιμίας των δύο κοινοτήτων (και των συμφερόντων μας)».
Αυτά είναι τα κράτη και οι εταιρείες που περιμένει η Κύπρος να την στηρίξουν έναντι της Τουρκίας και που ορισμένοι κύκλοι προσπαθούν να πείσουν την Ελλαδική και Κυπριακή κοινή γνώμη ότι θα αναλάβουν αυτοί να ξεκαθαρίσουν το τοπίο για λογαριασμό των Κυπριακών κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Δηλαδή, να ρισκάρουν (ως εταιρείες και κράτη) την σύγκρουση με την Τουρκία, την διακοπή των σημαντικότατων σχέσεων που διατηρούν μαζί της, τον αποκλεισμό τους από τον χώρο που ελέγχει η Τουρκία και τις συμμαχίες της στην περιοχή, και όλα αυτά για τα κυριαρχικά συμφέροντα της Κυπριακής Δημοκρατίας και έναν ενεργειακό πλούτο που απλά θα τους αποφέρει μερικά εκατομμύρια δολάρια παραπάνω στους ισολογισμούς τους. Πολύ απλά, στον πραγματικό κόσμο, αυτά δεν γίνονται!
Αδικαιολόγητη επιπολαιότητα!
Δυστυχώς, για άλλη μια φορά, Ελλαδίτες και Κύπριοι έχουν πέσει θύματα της επιπολαιότητας και του υπέρμετρου ενθουσιασμού. Η Τουρκία κλιμακώνει και σοβαρολογεί! Η απόσταση που χωρίζει την Τουρκία από το να προμηθευτεί πλατφόρμα μέχρι να τη φέρει στην Ανατολική Μεσόγειο, είναι μικρή. Αντίθετα εμείς παραμένουμε χαλαροί σε αφηγήματα απεμπόλησης των κυριαρχικών μας υποχρεώσεων και της πολιτικής βούλησης να τα επιβάλλουμε αξιόπιστα στον οποιονδήποτε επιβουλεύεται τα συμφέροντά μας. Βολευόμαστε με την ιδέα ότι άλλοι θα λύσουν τα δικά μας προβλήματα.
Ιστορικά, πάντως, η «φιλοσοφία» αυτή έχει πληρωθεί πολύ ακριβά!
Πηγή: Liberal
Ἡ ὁδὸς τοῦ χριστιανοῦ σὲ γενικὲς γραμμὲς εἶναι τέτοιας λογῆς.
Στὴν ἀρχὴ ὁ ἄνθρωπος προσελκύεται ἀπὸ τὸ Θεὸ μὲ τὴ δωρεὰ τῆς χάρης, κι ὅταν ἔχει πιὰ προσελκυσθεῖ, τότε ἀρχίζει μακρὰ περίοδος δοκιμασίας. Δοκιμάζεται ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἡ ἐμπιστοσύνη του στὸ Θεό, καὶ δοκιμάζεται «σκληρά».
Στὴν ἀρχὴ οἱ αἰτήσεις πρὸς τὸ Θεό, μικρὲς καὶ μεγάλες, ἀκόμη καὶ οἱ παρακλήσεις πού μόλις ἐκφράζονται, ἐκπληρώνονται συνήθως μὲ γρήγορο καὶ θαυμαστὸ τρόπο ἀπὸ τὸ Θεό.
Ὅταν ὅμως ἔλθει ἡ περίοδος τῆς δοκιμασίας, τότε ὅλα ἀλλάζουν καί σάν νὰ κλείνεται ο οὐρανὸς καί νά γίνεται κουφὸς σ' ὅλες τὶς δεήσεις.
Γιὰ τὸ θερμὸ χριστιανὸ ὅλα στὴ ζωὴ του γίνονται δύσκολα. Ἡ συμπεριφορὰ τῶν ἀνθρώπων ἀπέναντί του χειροτερεύει, παύουν νὰ τὸν ἐκτιμοῦν αὐτὸ πού ἀνέχονται σ' ἄλλους, σ' αὐτόν δέν τὸ συγχωροῦν, ἡ ἐργασία του πληρώνεται, σχεδὸν πάντοτε, κάτω ἀπὸ τὸ νόμιμο, τὸ σῶμα του εὔκολα προσβάλλεται ἀπὸ ἀσθένειες. Ἡ φύση, οἱ ἄνθρωποι, ὅλα στρέφονται ἐναντίον του.
Παρότι τὰ φυσικά του χαρίσματα δὲν εἶναι κατώτερα ἀπὸ τὰ χαρίσματα τῶν ἄλλων, δὲν βρίσκει εὐνοϊκὲς συνθῆκες νὰ τὰ χρησιμοποίηση. Ἐπὶ πλέον ὑπομένει πολλὲς ἐπιθέσεις ἀπὸ τὶς δαιμονικὲς δυνάμεις καὶ τὸ ἀποκορύφωμα εἶναι ἡ ἀνυπόφορη θλίψη ἀπὸ τὴ θεία ἐγκατάλειψη.
Τότε κορυφώνεται τὸ πάθος του, γιατί πλήττεται ὁ ὅλος ἄνθρωπος σ' ὅλα τὰ ἐπίπεδα τῆς ὑπάρξεώς του.
Ὁ Θεὸς ἐγκαταλείπει τὸν ἄνθρωπο;... Εἶναι δυνατὸ αὐτό;
Κι ἐν τούτοις στὴ θέση τοῦ βιώματος τῆς ἐγγύτητας τοῦ Θεοῦ ἔρχεται στὴν ψυχὴ τὸ αἴσθημα πώς Ἐκεῖνος εἶναι ἀπείρως, ἀπροσίτως μακριά, πέρα ἀπὸ τοὺς ἀστρικοὺς κόσμους κι ὅλες οἱ ἐπικλήσεις πρὸς Αὐτὸν χάνονται ἀβοήθητες στὸ ἀχανές τοῦ κοσμικοῦ διαστήματος. Ἡ ψυχὴ ἐντείνει ἐσωτερικὰ τὴν κραυγή της πρὸς Αὐτόν, ἀλλὰ δὲν βλέπει ἀκόμα οὔτε βοήθεια ΟΥΤΕ προσοχή. Όλα τότε γίνονται φορτικά.
Ὅλα κατορθώνονται μέ δυσανάλογα μεγάλο κόπο. Ἡ ζωὴ γεμίζει ἀπὸ μόχθους κι ἀναδεύει μέσα στὸν ἄνθρωπο τὸ αἴσθημα πώς βαραίνει πάνω του ἡ κατάρα καὶ ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ.
Ὅταν ὅμως περάσουν αὐτὲς οἱ δοκιμασίες, τότε θὰ δεῖ πώς ἡ θαυμαστὴ πρόνοια τοῦ Θεοῦ τὸν φύλαγε προσεκτικὰ σ' ὅλες τὶς πτυχὲς τῆς ζωῆς του.
Χιλιόχρονη πείρα, πού παραδίνεται ἀπὸ γενιὰ σὲ γενιά, λέει πώς, ὅταν ὁ Θεὸς δεῖ τὴν πίστη τῆς ψυχῆς τοῦ ἀγωνιστῆ γι' Αὐτόν, ὅπως εἶδε τὴν πίστη τοῦ Ἰώβ, τότε τὸν ὁδηγεῖ σὲ ἀβύσσους καὶ ὕψη πού εἶναι ἀπρόσιτα σ' ἄλλους.
Ὅσο πληρέστερη καὶ ἰσχυρότερη εἶναι ἡ πίστη καὶ ἡ ἐμπιστοσύνη τοῦ ἀνθρώπου στὸ θεό, τόσο μεγαλύτερο θὰ εἶναι καὶ τὸ μέτρο τῆς δοκιμασίας καὶ ἡ πληρότητα τῆς πείρας, πού μπορεῖ νὰ φτάσει σὲ μεγάλο βαθμό.
Τότε γίνεται ὁλοφάνερο πώς ἔφτασε στὰ ὅρια, πού δὲν μπορεῖ νὰ ξεπεράσει ὁ ἄνθρωπος.
Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό
Μόλις ηκούσαμε τον υιό της βροντής, τον Ιωάννην, ή μάλλον το Άγιον Πνεύμα που από αλιέα και χειροτέχνη τον έκαμε συγγραφέα και κήρυκα θείων όντως και υψηλών υποθέσεων, να μας εκθέτη το θαύμα της σωματικής και πνευματικής αναβλέψεως του εκ γενετής τυφλού. Στο προηγούμενο κεφάλαιον ανέλυσε την πολλή και εκτεταμένη διάλεξι του Κυρίου, με την οποία καθωδηγούσε τον απειθή και δύστροπον εβραϊκό λαό στην θεογνωσία του Πατρός και του Υιού, απομακρύνοντας τον νου τους από την έννοια της μοναρχίας• τους ήνοιγε την πόρτα για να περάσουν από την νομική παράδοσι στην χάριν, οδηγώντας τους ομαλώς από την Παλαιά στην Καινή Διαθήκη, όπως κάποτε από την έρημο προς την πλούσια και εύφορον γη.
Αλλά αν και εφανέρωνε ποικιλοτρόπως και την ιδική του προΰπαρξι, ότι δηλαδή υπάρχει προαιωνίως και ευρίσκεται πάντοτε σε συνάφεια με τον Πατέρα, και εφώναζε με σαφήνεια στα ώτα των κωφών: «Πριν Αβραάμ γενέσθαι εγώ ειμι», εκείνοι δεν αντελήφθησαν την δύναμι του λόγου, ούτε εκείνο, το οποίον δεν παρεδέχθησαν, το ήλεγξαν με κάποιαν επιστημονικήν αντίρρησι⋅ αλλά αντί των λόγων έπιασαν τους λίθους και ενώ ευρίσκοντο ακόμη μακρυά από τον σταυρόν, εγύμναζαν τα φονικά τους χέρια για την δολοφονία. Εκείνος όμως που πάντοτε προέκρινε την μακροθυμίαν εμπρός στον υβριστή και βλάσφημο λαόν, απέφυγε την οργή και την οχλαγωγία τους• απέδρασε, όχι όμως με τρόπο ταπεινό, αλλά θεϊκό⋅ εστάθη μεταξύ τους, τόσο κοντά ώστε να τον φθάνουν με τα χέρια τους, αλλά δεν τον έβλεπαν, και ενώ ήγγιζε τους εξοργισμένους, δεν εφαίνετο.
Είχαν μείνει τότε εμβρόντητοι, φονεύοντας με την προαίρεσι, χωρίς όμως να ευρίσκουν τρόπο να εκτονώσουν την οργή τους˙ όμοιοι με τους απείρους κυνηγούς, οι οποίοι, εάν φοβίσουν και διώξουν το κυνήγι παράκαιρα και το ελάφι εύρη διέξοδο σε κάποιο δάσος και διαφύγη κρυφά, περιπλανώνται χωρίς λόγο στην κοιλάδα περιφέροντας τα δίκτυα ασκόπως, τραβώντας μαζί τους και τα σκυλιά ματαίως. Εγώ δε, αν και κατά τα άλλα είμαι αχρείος, δεν ελησμόνησα πως είμαι δούλος και οφείλω να εξεγερθώ κατά των υβριστών υποστηρίζοντας τον Δεσπότη μου. Γι’ αυτό και θα φωνάξω στους Εβραίους σαν να είναι σήμερα παρόντες και έχουν καταληφθή από μανία: Λιθοβολείτε, ελεεινοί, τον Ευεργέτη; Και ποιος σάς ξεδίψασε κάποτε από μία πέτρα; Πετάτε λίθους σ’ αυτόν που ενομοθέτησε την ζωή σας με τις λίθινες πλάκες; Στον λίθο τον εκλεκτό και πολύτιμο που προεφήτευσεν ο Ησαΐας; Στον λίθο τον νοητό που απεσχίσθη από τον απότομο βράχο χωρίς ανθρώπινο χέρι, όπως ο θεσπέσιος Δανιήλ σάς εδίδαξε; Λιθοβολείτε τον «λίθον τον ακρογωνιαίον» ο οποίος συνήνωσε τους δύο τοίχους, της Καινής και της Παλαιάς Διαθήκης; Και αν εσείς δεν πιστέψετε, «δυνατός ο Θεός εκ των λίθων τούτων εγείραι τέκνα τω Αβραάμ»• δηλαδή να συνάξη στον Χριστό λαόν περιούσιο, τους απεριτμήτους εθνικούς. Αυτή την επαγγελία εδέχθη και ο Αβραάμ, όταν ο Θεός του είπε ότι «ευλογηθήσονται εν σοί πάντα τα έθνη»⋅ διότι βλέποντας ο Θεός με την απόρρητο πρόγνωσί του το μέλλον, εχάρισε στον αρχηγό της πίστεως ως τέκνα όλους εκείνους που επρόκειτο στο μέλλον να πιστέψουν.
Επειδή προέβλεπε την επανάστασι των Εβραίων, αλλά και τους λίθους έβλεπε, που θα εσήκωναν εναντίον του τα ψευδώνυμα τέκνα του, τα είχε συμπεριλάβει στους αποκηρυγμένους. Και επειδή κηρύττοντάς τους την αλήθεια, δεν τους έπειθε να ευσεβούν, ενώ ήταν παρών, εκρύβη και καθώς τον έβλεπαν, εξηφανίσθη, ώστε με αυτήν την θαυματουργία του να τους κάνη να συγκατατεθούν ότι πράγματι ήταν ο Χριστός και Θεός από τον Αβραάμ παλαιότερος. Έτσι παρελογίζοντο οι ανόητοι Εβραίοι, και ο Κύριος και Σωτήρας μας σαν κάποιος ιατρός σοφός και επιμελής, αφού το πάθος δεν υπεχώρησε με την πρώτην επέμβασι, μεταχειρίζεται άλλον τρόπο θεραπείας.
Θέλει να θεραπεύση τους διανοητικώς τυφλούς δια μέσου ενός σωματικώς τυφλού που έτυχε να ευρίσκεται εκεί, ο οποίος δεν ετυφλώθη από κάποιαν αρρώστεια, αλλά από λάθος της φύσεως είχε έλθει έτσι στην ζωή. Βλέποντας, λοιπόν, αυτόν τον άνθρωπον εστάθη, έτοιμος να τον θεραπεύση με τρόπο που ξεπερνά την ανθρώπινη λογική και τέχνη. Επειδή η ιατρική και η θεραπευτική της ασχολείται με τα νοσήματα εκείνα τα οποία παρουσιάζονται, όταν ήδη η φύσις έχει φέρει στο φως έναν άρτιον οργανισμό, και μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, δεν ασχολείται όμως με την θεραπεία μιας σωματικής βλάβης η οποία έχει γεννηθή μαζί με τον άνθρωπο, αλλά ούτε όλα τα νοσήματα που συμβαίνουν αργότερα μπορεί να θεραπεύση, και το μαρτυρούν αυτό οι ακρωτηριασμένοι άνθρωποι, των οποίων ουδείς ιατρός επανώρθωσε την στέρησι των μελών, γι’ αυτό ακριβώς και οι μαθηταί συμπονώντας για το πάθημα και βλέποντας έναν άνθρωπο που δεν είχε δοκιμάσει την μεγαλύτερη απ’ όλες απόλαυσι του φωτός, προσπαθούσαν να ανακαλύψουν την αιτία της κακώσεως αυτής⋅ ηρώτησαν λοιπόν τον Κύριο με απλότητα, για να μάθουν εάν από ιδική του αμαρτία ή από ευθύνη των γονέων του ήλθε έτσι στην ζωή.
Και τα δύο όμως σκέλη της ερωτήσεως έχουν κάτι το επιλήψιμο⋅ διότι δεν θα κατεκρίνετο εξαιτίας των γονέων του, αφού ο Θεός δεν τιμωρεί άλλον αντ’ άλλου⋅ ούτε βέβαια επλήρωνε για ιδικά του αμαρτήματα, αφού εγεννήθη έτσι τυφλός⋅ επειδή κανείς δεν αμαρτάνει πριν από την γέννησι. Η ερώτησις λοιπόν δεν ήταν τόσο επιτυχής⋅ να ιδούμε όμως πως απεκρίθη η Αλήθεια, ο Κύριός μας, στην ερώτησι. Αυτό το πάθος, μαθηταί μου, λέγει, δεν προήλθε από αμαρτίες, αλλά αποτελεί ετοιμασία μελλοντικής οικονομίας, ώστε αυτός που θεωρείται κοινός άνθρωπος να ενεργήση υπεράνθρωπα και ο Κτίστης των όλων, μετά την πρώτη να εύρη αφορμή για νέα δημιουργία⋅ έτσι από το μερικό να επιβεβαιώση το γενικό και ο σκληρός και δύστροπος λαός να πεισθή να τον προσκυνή αντί να τον πετροβολή. Ας φωτισθούν λοιπόν οι οφθαλμοί που δεν βλέπουν, για να λάμψη στις ψυχές των ασυνέτων ο ήλιος της δικαιοσύνης. Ας γίνη αυτό το παράδοξο, να πλασθούν οφθαλμοί, για να μάθουν οι επαναστάται ότι ο λεγόμενος υιός του Ιωσήφ, εάν πράγματι είχε πατέρα τον ξυλουργό, θα ημπορούσε μεν να διορθώση ένα σπασμένο σκαμνί ή να κολλήση τα ξύλα που έχασαν την επαφή τους ή να στερεώση κάποια σπασμένη δοκό• αλλά δεν θα ημπορούσε να φτιάξη ένα μέλος ανθρώπου και μάλιστα το ομορφότερο, τον οφθαλμό, ο οποίος δημιουργείται από την φύσι με τον πιο προσεκτικό και πολύπλοκον τρόπο, άλλος από αυτόν που έχει εξ αρχής την εξουσία επάνω στην φύσι.
Και εάν κάποιος θελήση να ερευνήση με προσοχή τα ανθρώπινα μέλη, ιδιαιτέρως σ’ αυτό το μέρος του σώματος θα διαπιστώση την παντοδύναμο και ποικίλη σοφία του Θεού, ο οποίος ετίμησε την μικρή περιοχή που καταλαμβάνει αυτό το μέλος επιδεικνύοντας τόσο μεγάλη τέχνη. Διότι από όλα τα άλλα, αυτό το μέλος περισσότερο το διακρίνει μία χάρις• και είναι απαλώτατο και άσαρκο, θα έλεγε κανείς, συνδυάζοντας το τρυφερό με το στερεό και το μαλακό με το σκληρό. Είναι διανθισμένο και με διάφορα χρώματα⋅ το κέντρο του είναι ζωγραφισμένο μαύρο⋅ διασπά όμως την μονοχρωμία ένας συνδυασμός από ποικιλόχρωμους ομοκέντρους κύκλους που το περιβάλλει⋅ ώστε το κεντρικό τμήμα έχει και το βαθύτερο χρώμα, ενώ η περιφέρεια προχωρεί βαθμιαίως προς μία ξανθότερη απόχρωσι. Αυτούς τους κύκλους τους περιβάλλει ένας χιτώνας χρώματος λευκού γυαλιστερός και λαμπερός, που έχει όμως και κάτι για να μειώνη την λευκότητα, μοιάζει δε με κρύσταλλο καθαρό. Το κόκκινον ευρίσκεται στην άκρη, εκεί που αναβλύζει το δάκρυ, ώστε να δίδη χάρι στο λευκό και στο μαύρο.
Επίσης, είναι εσωτερικώς τόσο λείος και διαφανής και ομοιογενής ως προς την πυκνότητα, ώστε να δημιουργή είδωλα των μορφών που ευρίσκονται εμπρός του και να αποτυπώνη σαν ακριβής καθρέπτης τα χαρακτηριστικά των συνομιλητών γι’ αυτό και ο κεντρικός κύκλος ονομάζεται κόρη, αφού στον οφθαλμό που βλέπει τον απέναντί του σχηματίζεται ανθρωπίνη μορφή. Όπως δεν είναι δυνατόν σ’ αυτόν που βλέπει σε καθρέπτη να μην ιδή μέσα στο υλικό τα ιδικά του χαρακτηριστικά, έτσι και σ’ εκείνον που βλέπει κατά πρόσωπο έναν άνθρωπο είναι αδύνατον να μη σχηματίση στον οφθαλμό την μορφή του. Οι άνθρωποι λοιπόν καθώς βλέπονται μεταξύ τους γίνονται ο ένας καθρέπτης του άλλου.
Αξιοθαύμαστο κτίσμα λοιπόν ο οφθαλμός• αυτός μου αποκαλύπτει τον Θεόν, εξετάζοντας με ακρίβεια όλη την κτίσι και υποδεικνύοντας από τα έργα τον τεχνίτη• αυτός από τα ορατά εξηγεί τα αόρατα⋅ με αυτόν εγνώρισα τον ήλιο και έμαθα την διακόσμησι του ουρανού, εζωγράφησα την ομορφιά των αστέρων, την υπόστασι της γης, την φύσι της θαλάσσης• των σπόρων την διαφορά, των φυτών την ποικιλία και των χρωμάτων την διαφορετικήν χροιά⋅ του σκότους την κατήφεια και του φωτός την λαμπρότητα, και όλα γενικώς όσα ο Θεός έκτισε επαινώντας τα ως .καλά λίαν.. Ώστε, εάν δεν υπήρχε ο οφθαλμός, η κτίσις θα εγήρασκε χωρίς να έχη αυτόπτες μάρτυρες, αφού κα είς δεν θα έβλεπε την και την δύναμι του Θεού που υπάρχει μέσα της.
Εξ αιτίας λοιπόν αυτής της θαυμαστής λειτουργίας της οράσεως εκτίσθησαν και τώρα αυτοσχέδιοι οφθαλμοί, ώστε να απομακρύνωμε εμείς τις μικροπρεπείς έννοιες που μας προξενεί η σάρκα του Μονογενούς, αποβάλλοντας από την ψυχή με την μεγαλειώδη αυτήν ενέργεια κάθε ταπεινή και γήινη υπόληψι περί αυτού• και να μάθωμε ότι το μακάριον φως και κάλλος της θεότητος το εδέχθηκε ένα πήλινο σκεύος, διακονώντας όπως ο λύχνος διακονεί το φως. Πραγματοποιεί δε με τα ίδια του τα χέρια την θεραπείαν ο Κύριος και δεν χρησιμοποιεί τον λόγο μόνο για να ενεργήση, αυτός που με πρόσταγμα μόνον εδημιούργησε όλον τον κόσμο και με δύο μικρές λέξεις εθεράπευσε τον παράλυτο. Αλλά και με το στόμα και με τα χέρια και με πολλήν φροντίδα θεραπεύει την τυφλότητα, ώστε από τις ενέργειές του να προξενήση στους απίστους την βεβαία πίστι. Έπτυσε στο έδαφος και με τον τρόπον αυτόν έφτιαξε λάσπη, χρησιμοποιώντας και την γην για την θεραπεία, ώστε να δείξη πως με εκείνο το χώμα από το οποίον είχε πλασθή αρχικώς ολόκληρο το σώμα δημιουργείται αυτή την στιγμή και το μέρος αυτό που του λείπει. Το αναμιγνύει δε με σίελο και κολλά έτσι τους διάχυτους κόκκους, ώστε να έχουν συνοχή, για να μας δείξη φανερά ότι με την δύναμι του στόματός του ο Λόγος κατώρθωσε τα πάντα. Επειδή «τω λόγω Κυρίου οι ουρανοί εστερεώθησαν και τω πνεύματι του στόματος αυτού πάσα η δύναμις αυτών».
Αλλά και για έναν άλλο λόγο θεραπεύει με πτύσμα: για να συνεφέρη προς κατάνυξι και φόβον αυτούς που λίγο αργότερα πρόκειται να τον υβρίζουν πτύοντάς τον. Και όμως δεν εμείωσε το θράσος των μαινομένων, αλλά υπέμεινε εμπτυσμούς πολλούς εκείνος που τα κατώρθωσε όλα αυτά με το πτύσμα. Με την πρώτην αυτή λοιπόν ενέργεια φανερώνει την δημιουργική του δύναμι˙ και προστάζοντας τον τυφλό να πλυθή στού Σιλωάμ την κολυμβήθρα μας δεικνύει την δια του ύδατος σωτηρία, την οποίαν εχάρισε ο απεσταλμένος Σιλωάμ (Σιλωάμ ερμηνεύεται απεσταλμένος). Διότι τότε βλέπουμε αληθώς, όταν εξέλθωμε από το μυστικόν ύδωρ του βαπτίσματος˙ τότε μας λαμπρύνει το φως της χάριτος, όταν η δύναμις αυτού του μυστηρίου αποπλύνη την ακαθαρσία και τις κηλίδες των αμαρτιών. Και όλοι όσοι με την εντολή του Σιλωάμ λουζόμεθα, βλέπουμε το πνευματικόν φως «το φωτίζον πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον».
Ω του θαύματος και της μεγάλης ευεργεσίας! Έφυγε από την κολυμβήθρα ο προ ολίγου τυφλός, στολισμένος στο πρόσωπο με την προσθήκη των οφθαλμών και βλέποντας καθαρά τις ηλιακές ακτίνες. Με έκπληξι είδαν οι γείτονες και οι γνωστοί το γεγονός⋅ εθορυβήθησαν από τον πρωτοφανή τρόπο της θεραπείας˙ περιεφέρετο στην πόλιν ο άνθρωπος βλέποντας, για να βλέπεται από όλους το πρωτάκουστο και παράδοξον έργον εκείνου που εγεννήθη στην Βηθλεέμ, του μικρού βρέφους το οποίο στην φάτνη ετυλίχθη με σπάργανα. Επειδή αυτά είναι που έκαναν τους Ιουδαίους να απιστούν στην θεότητα. Ω, σεις, λοιπόν, ανόητοι και παχυκάρδιοι, βάλετε στον νού σας όλους τους ανθρώπους των αιώνων. Αρχίσετε απ’ τον Αδάμ και ερευνήσετε όλους τους μεταγενεστέρους˙ ευρίσκετε να έγινε σε κάποιον άλλο αυτό που συνέβη τώρα; Υπάρχει στον κόσμο παράδειγμα παρόμοιας θεραπείας; Αλλά σεις επιμένετε να διασύρετε τον Κύριό μου και τον αποκαλείτε τέκνο του ξυλουργού – «ουχ ούτος εστιν ο του τέκτονος υιός;» – του οποίου γνωρίζετε τους αδελφούς και την κατοικία. Απαριθμήσετε όλα τα ταπεινά, φιλονικήσετε, υποτιμήσετέ τον, όσο θέλετε. Αν όμως τίποτε παρόμοιο δεν έγινε ποτέ από άνθρωπο, ούτε ο κόσμος εγνώρισε άλλο περιστατικό, τότε ανοίξετε τα μάτια σας και αντικρύσετε την αλήθεια, κατακρίνοντας την άγνοιά σας. Νιφθήτε και σεις στον Σιλωάμ για να μην αποθάνετε τυφλοί.
Αλλά από ό,τι φαίνεται, καθόλου δεν συνήλθαν. Ούτε με τα λόγια ηθέλησαν να μάθουν, ούτε η πράξις τους εδίδαξε, ούτε τα θαύματα τους επροξένησαν σεβασμό⋅ αντιθέτως, από την υπερήφανον αχαριστία τους επιχειρούσαν με μύριους τρόπους όλα να τα εξαφανίσουν και να τα διασύρουν. Αλλά η κακουργία αντεστρέφετο κατά του εαυτού τους˙ διότι όσον απιστούσαν και με τις ερωτήσεις τους προσπαθούσαν να ανατρέψουν τα γεγονότα, τόσο περισσότερον εβεβαιώνετο η αλήθεια⋅ έπαθαν ό,τι και τα θηρία εκείνα τα οποία επληγώθησαν από κάποιον, αλλά επειδή δεν έχει εισχωρήσει βαθειά στα σπλάγχνα τους το μαχαίρι, ορμούν εξαγριωμένα στον άνθρωπον εκείνον αποτελειώνοντας μόνα τους την σφαγή.
Την εριστικότητά τους την έδειξαν κατ’ αρχήν ψάχνοντας εάν τους επαρουσιάσθη ο ίδιος ο τυφλός ή άλλος αντί για εκείνον. Γι’ αυτό σαφώς τους διεβεβαίωνε ο άνθρωπος αναγγέλλοντάς τους και την διαδικασία της θεραπείας, ότι δηλαδή το φάρμακο της τυφλώσεως ήταν ο πηλός, με τον οποίο τον έχρισε ο Ιησούς- και όταν εξέπλυνε τον πηλό στην κολυμβήθρα, ευρήκε το φως του. Αυτά περιεργάζοντο οι γείτονες και τα έμαθαν, τα αναζητούσαν και οι Φαρισαίοι και δεν επείθοντο. Δεύτερο τέχνασμα με το οποίον απεπειράθησαν να διαστρεβλώσουν το γεγονός ήταν η προσπάθειά τους να αποδείξουν ότι δεν ήταν ο Χριστός εκείνος που τον εθεράπευσε. Επειδή δε ο άνθρωπος ανεκήρυττε τον Σωτήρα και με την ομολογία του κηρύγματος ανταπέδιδε την χάρι διαφημίζοντας τον ευεργέτη, εκείνοι του έκλειναν το στόμα και με το μυαλό ζαλισμένο, επειδή είχαν τι να κάνουν, επανέρχονται πάλι στην ίδια συζήτησι. Περιεργάζονται εάν ήταν τυφλός εκ γενετής, αναζητούν τους γονείς του ανθρώπου και εξετάζουν τι κάθε τι με ακρίβεια, όχι για να βεβαιώσουν το γεγονός, αλλά για να εύρουν κάποιαν αφορμή να διαψεύσουν το θαύμα και κατασκευάζοντας κάποια ψεύτικη σκευωρία να ανατρέψουν την ορμητικότητα του πλήθους που επίστευσε.
Τι υπερβολή κακίας! Να πολεμούν την αλήθεια και να διασύρουν, αντί να προσκυνούν, τον ευεργέτη⋅ αντί να θαυμάζουν την δύναμί του, προσπαθούν να παρουσιάσουν σαν ασήμαντα τα γεγονότα. Πεισθήτε και από τους γονείς, Φαρισαίοι, για το ότι ο άνθρωπος εγεννήθη μαζί με την τύφλωσι⋅ τρέξετε πάλι στον τυφλό και δεύτερη και τρίτη φορά, για να σάς αποκαλύψη εκείνος την κακία και την επιβουλή που κρύβουν αυτά τα επιχειρήματα.
Αλλά σεις όταν δοκιμάσετε την πρώτην απογοήτευσι, προχωρείτε στην δεύτερη⋅ όταν δοκιμάσετε την δεύτερη, στην τρίτη, και ούτω καθεξής. Ακολουθείτε την πορεία της κακούργου αλεπούς. Είστε από παντού περικυκλωμένοι με τα δίκτυα της αληθείας⋅ αδυνατείτε να αρνηθήτε το θαύμα, δεν υπάρχει άλλη διέξοδος. Παρ’ όλα ταύτα δεν αμελείτε με κάθε τρόπο να περιπλέκετε το πράγμα, υφαίνοντας ιστόν αράχνης με όλη σας την τέχνη• ανίσχυρος όμως και ανώφελος είναι η επιβουλή σας. Προγονική η αρρώστια σας. Απίστων πατέρων όμοια τέκνα. Έτσι αντιμετώπιζαν κι εκείνοι τα θαύματα της Αιγύπτου. Εσώζοντο από πολέμους παραδόξως και ανελπίστως και απιστούσαν σ’ αυτόν που εχάριζε την σωτηρία⋅ ετρέφοντο με τροφές που υπερέβαιναν την φύσι και ήσαν πιο αχάριστοι κι από αυτούς που λιμοκτονούν υπεδέχοντο το μάννα που τους απεστέλλετο από τον ουρανό και ποθούσαν την δυσωδία των σκόρδων και των κρεμμυδιών της Αιγύπτου. Με στήλη νεφέλης εσκεπάζοντο την ημέρα για να μη ταλαιπωρούνται από το καύμα του ηλίου και με στήλη φωτεινή εφωτίζοντο την νύκτα, απολαμβάνοντας άλλον, νέο φωστήρα εκτός από την σελήνη⋅ και σαν να μην είχαν ευεργετηθή με καμμία θεϊκή ενέργεια, όταν ο Μωϋσής είχε ανεβή στο όρος για να του δοθή ο νόμος και καθυστερούσε να επιστρέψη, αυτοί εζητούσαν και εύρισκαν νέους και ανύπαρκτους θεούς.
Είστε όντως κληρονόμοι της αχαριστίας τους⋅ και τον νόμο δεν αγαπήσατε, και την χάρι μισείτε⋅ σάς χρειάζεται ράβδος, φτιαγμένη όχι από καρυδιά, για επιστασία, αλλά από σίδηρο. Βλέπετε έναν άνθρωπο που αν και τον είδε το φως, αυτός ευρίσκεται στο σκοτάδι μέχρι τέτοια ηλικία. Δεν ξέρει τι είναι η δράσις και οδηγείται από ξένους οφθαλμούς⋅ κάθε ημέρα κάθεται εμπρός στον ναό φανερώνοντας την συμφορά του, για να προσελκύση πολλούς σε ελεημοσύνη και έχει όλη την πόλι μάρτυρα του πάθους του. Σε μία στιγμή τον βλέπετε να θεραπεύεται και να αναβλέπη, όχι με συνδυασμό διαφόρων φαρμάκων, ούτε με χρήσι χειρουργικών εργαλείων, αλλά μόνο με λάσπη κι αυτή από πτύσμα⋅ και πως δεν θαμβώνεσθε, δεν εκπλήττεσθε, δεν πίπτετε στην γη να προσκυνήσετε αυτόν που από την γη έπλασε τους οφθαλμούς, σεβόμενοι την θεϊκήν ενέργεια; Αντιθέτως, σεις κινδυνεύετε να διαρραγήτε από τον φθόνο και ζηλεύετε τον Θεό σαν αντίζηλο, σαν δημιουργοί τον Δημιουργό, σαν κοινό άνθρωπο τον Θεάνθρωπο. Και διαβάζετε μεν της Παλαιάς Διαθήκης τα βιβλία, όσα εγράφησαν εκεί για να οικονομήσουν τον λαό, και όσα διδάσκουν περί των βασιλέων και της ιστορίας τους, πείθεσθε δε και παραδέχεσθε όσα γράφουν για τον καθένα. Ότι τον Μωϋσή λίγο έλειψε να τον εκλάβουν ως Θεό και τον Ελισσαίο τον υπερεθαύμαζαν και τον διδάσκαλό του τον Ηλία πολύ τον εξυμνούσαν και όλους τους αγίους κάθε γενεάς, οι οποίοι έλαβαν τις ενέργειες του Θεού και πραγματοποίησαν τα μεγάλα και πασίγνωστα, τους τιμάτε ως αγγέλους. Σε τίποτε δεν αμφισβητείτε τους αρχαίους, ούτε απιστείτε στις διηγήσεις των πατέρων σας, μολονότι οι άνθρωποι εκ φύσεως δίδουν λιγώτερη πίστι στην ακοή.
Αυτό όμως που συνέβη στις ημέρες σας με τους οφθαλμούς εκείνου και το είδατε με τους οφθαλμούς τους ιδικούς σας, ημπορείτε δε και με τα δάκτυλα να το ψηλαφήσετε και να ακούσετε με ακρίβεια την εξιστόρησί του, αυτό με τόσην απιστία και αχαριστία κακοτρόπως το επιβουλεύεσθε, καταπατώντας τις προφητείες και προσπαθώντας να διαψεύσετε την εκπλήρωσί τους. Αφού όσα βλέπουμε τώρα να πραγματοποιούνται, είχε προφθάσει ο Ησαΐας να μας τα διδάξη λέγοντας: «Ιδού ο Θεός ημών κρίσιν (δικαιοσύνη) ανταποδίδωσι, και ανταποδώσει, αυτός ήξει και σώσει ημάς. Τότε ανοιγήσονται οφθαλμοί τυφλών, και ώτα κωφών ακούσονται, τότε αλείται ως έλαφος ο χωλός, τρανή δε έσται γλώσσα μογιλάλων» (τότε θα πηδά ως έλαφος ο κουτσός και τρανή θα γίνη η γλώσσα των κωφαλάλων).
Αυτά δεν είναι λόγια του Πέτρου και του Ιωάννου, ούτε κάποιου από τα πρόσωπα που υποπτεύεσθε, ώστε να απιστήσετε στην αλήθειαν υποθέτοντας ότι χαρίζονται στον Κύριο και κάνουν διαφήμισι⋅ είναι λόγια της ιδικής σας προφητείας, εάν βέβαια αναγνωρίζετε τους Προφήτες σας, και μάλιστα τον μεγαλύτερο από τους Προφήτες και διδασκάλους του Νόμου. «Τω δε Θεώ δόξα, κράτος, τιμή νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων». Αμήν
Πηγή: (4ος – 5ος αιών, Migne, P.G. τ.40, στ. 249, Περιοδικό "Πειραϊκή Εκκλησία" (Μάιος 2010). Από το συλλογικό έργο «Πατερικόν Κυριακοδρόμιον», Ι. Μ. ΧΙΛΙΑΝΔΑΡΙΟΥ – Ι. ΚΕΛΛΙΟΝ ΑΓ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΜΠΟΥΡΑΖΕΡΗ – ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ), Αντιαιρετικό Εγκόλπιον, Η άλλη όψη
ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΟΣ
Ὅταν πιστεύῃς ὅτι ὑπάρχει Θεὸς κι ὅτι αὐτὸς ὁ Θεὸς, ποὺ φροντίζει γιὰ τὰ κοράκια καὶ δὲν τ᾿ ἀφήνει νηστικά, δὲν θ᾿ ἀφήσῃ τὰ παιδιὰ τοῦ πιστοῦ ἀνθρώπου, γίνονται θαύματα.
Η ΠΟΛΥΤΕΚΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΖΗΤΗΜΑ ΠΙΣΤΕΩΣ
Aπόσπασμα από την ερμηνεία της Αγίας Γραφής, στην (Β΄ Θεσ. 3,3), στον κύκλο ανδρών του Μητροπολίτου Φλώρινης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
Παντρεύτηκες; πρέπει νὰ κάνῃς παιδιά. Σοῦ τὸ λέει ὁ Θεὸς καὶ σοῦ ἐγγυᾶται, ὅτι
- Ἐγὼ θὰ τ᾿ ἀναλάβω, ὅ,τι καὶ ἂν συμβῇ. Δὲν θὰ τ᾿ ἀφήσω μόνα, θὰ τὰ προστατεύσω. Πίστεψε στὸ Θεό.
- Ὄχι, ἀπαντᾷ αὐτός. Ἐγώ, γιὰ νὰ ἔχω ἕνα παιδί, πρέπει καὶ νὰ τὸ ἀποκαταστήσω· νὰ ἔχω ἕνα διαμέρισμα, νὰ ἔχω τὸ αὐτοκίνητο καὶ κάποια περιουσία στὴν τράπεζα…
Ἀνόητε ἄνθρωπε, παλιάνθρωπε, ἄπιστε· τὸ διαμέρισμα εἶνε ἡ ἀσφάλεια τῶν παιδιῶν σου; Δὲν πιστεύεις στὸ Θεό, ἀλλὰ στὸ μαμωνᾶ… Αὐτὸς πιστεύει στὰ σπίτια, στὰ διαμερίσματα, στὰ αὐτοκίνητα, στὸ χρῆμα, καὶ κάνει πρόγραμμα καὶ λέει· Τόσα ἔχω, τόσα παιδιὰ θὰ κρατήσω. Τὰ χρήματα ὅμως αὐτά, στὰ ὁποῖα στηρίζεται, φεύγουν, καταστρέφονται καὶ διαλύονται. Γίνεται ἕνας σεισμός, ἕνας πόλεμος, καὶ πέφτουν καὶ χάνονται.
Ὁ Θεὸς δὲν πέφτει, εἶνε αἰώνιος. Ἂν εἶχαν οἱ ἄνθρωποι ἐμπιστοσύνη στὸ Θεό, θὰ ἔκαναν παιδιά. Ἐκλονίσθη ἡ πίστις, δὲν πιστεύουν στὸ Θεό, γι᾿ αὐτὸ δὲν κάνουν παιδιά. Καὶ εἶνε αὐτὸ μιὰ ἀπόδειξι τῆς ἀπιστίας τους. Εἴμεθα ἄπιστοι. Ὅταν πιστεύῃς ὅτι ὑπάρχει Θεὸς κι ὅτι αὐτὸς ὁ Θεὸς ποὺ φροντίζει γιὰ τὰ κοράκια καὶ δὲν τ᾿ ἀφήνει νηστικά, δὲν θ᾿ ἀφήσῃ τὰ παιδιὰ τοῦ πιστοῦ ἀνθρώπου, γίνονται θαύματα.
Ἔχουμε παιδιὰ πλουσίων ἀνθρώπων, μονάκριβα, ποὺ γίνανε λωποδύτες καὶ ἀπατεῶνες καὶ πέθαναν. Καὶ ἔχουμε παιδιὰ πτωχοτάτων οἰκογενειῶν, ποὺ μένει κανεὶς κατάπληκτος πῶς μεγάλωσαν, πῶς ἐξελίχθηκαν καὶ πῶς ἀναδείχθηκαν στὴν κοινωνία. Χωρὶς νὰ ἔχουν τίποτε, μόνο μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν εὐχὴ τοῦ πολυτέκνου πατέρα. Τὰ ἐγέννησε, τὰ ἔφερε στὸν κόσμο, καὶ εἶπε· Θεέ μου, σ᾿ ἐσένα τὰ ἐμπιστεύομαι. «Ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα» (ἐκκλ. εὐχή).
Σᾶς τὸ εἶπα καὶ ἄλλοτε, τὸ ἐπαναλαμβάνω καὶ τώρα, γιατὶ μοῦ ἔκανε ἐντύπωσι. Ἑκατὸ στρατηγοὶ περάσανε ἀπὸ τὸ γραφεῖο μου ἀπὸ τὸν καιρὸ ποὺ ἔγινα ἐπίσκοπος. Ὅλοι τους εἶχαν ἕνα–δύο παιδιά. Μὲ ἐξώργισαν, μὲ ἔφεραν στὸ ἀμήν. Δὲν τὸ ὑπέφερα πλέον, καὶ στὸν τελευταῖο ἐξερράγην.
- Ἀμάν, τοῦ λέω· περάσατε ἀπὸ ἐδῶ ἐθιμοτυπικὰ ἑκατὸ ἀνώτατοι ἀξιωματικοί, ταξίαρχοι καὶ στρατηγοί, καὶ κανείς ἀπὸ σᾶς δὲν ἔχει παιδιά· μόνο ἕνα–δύο. Ντροπή, τοῦ λέω· τί πάθατε καὶ ἔχετε μόνο δύο παιδιά;…
Ἦταν ταπεινὸς ὁ στρατηγὸς αὐτός. Ἄλλοι, ὅταν τοὺς ἐλέγχω, σηκώνονται καὶ φεύγουν δημιουργώντας ἐπεισόδια στὸ γραφεῖο. Γιατὶ - δὲν ξέρω πῶς- μὲ τοὺς μικροὺς ἀναπαύομαι. Ἂν ἔρθῃ ἕνας, ὁ πιὸ πτωχός, στὸ γραφεῖο μου, μπορῶ νὰ καθήσω καὶ νὰ κουβεντιάσω μαζί του ὥρα ὁλόκληρη· μ᾿ αὐτοὺς τοὺς μεγάλους ταράζομαι. Δὲν πιστεύουν στὸ Θεό.
Σᾶς τὸ λέω μετὰ λύπης· μιλᾶνε γιὰ Χριστὸ Θεὸ Παναγία, καὶ στὶς γιορτὲς τὶς μεγάλες ἔρχονται μέσα στὴν ἐκκλησία, ἀλλὰ πέρα τούτου, πλὴν ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων, δὲν πιστεύουν τίποτε. Ἀλλὰ καὶ ὅλοι σχεδὸν οἱ ἄλλοι ἐγγράμματοι (δάσκαλοι, καθηγηταί, ἐπιστήμονες…), ἐπειδὴ ἔχουν ὑπερηφάνεια, δὲν πιστεύουν. Τί διαφέρουν δηλαδὴ αὐτοὶ ἀπὸ τὴν κόκκινη ἀθεΐα; Αὐτοὶ εἶνε λευκὴ ἀθεΐα. Ἀλλὰ εἴτε κόκκινη εἴτε λευκὴ ἀθεΐα, τὸ ίδιο πρᾶγμα εἶνε. Εἴτε μαῦρος σκύλος σὲ δαγκάσῃ εἴτε λευκός, τὸ ἴδιο κακὸ θὰ κάνῃ. Δάγκωμα εἶνε καὶ τὸ ἕνα, δάγκωμα καὶ τὸ ἄλλο.
Ὁ στρατηγὸς ὅμως αὐτὸς ἦταν ταπεινὸς ἄνθρωπος καὶ ἄρχισε νὰ συγκινῆται. Καὶ μοῦ λέει·
- Δέσποτα, πρώτη φορὰ μοῦ ἔκανε τέτοια ἐρώτησι ἐπίσκοπος.
Καὶ μοῦ διηγήθηκε τὴν ἱστορία του.
- Εἶμαι ἀπὸ τὴ Μάνη, μοῦ εἶπε. Ὁ πατέρας μου ἦτο πάμπτωχος· τσαρούχια φοροῦσε, μάζευε ἐλιὲς καὶ κλάδευε τ᾿ ἀμπέλια καὶ ψάρευε γιὰ νὰ ζήσουμε. Πόσα, λέτε, παιδιὰ ἔκανε ὁ πάμπτωχος πατέρας μου; Δεκαπέντε παιδιά· κ᾿ ἐγὼ εἶμαι ὁ τελευταῖος!…
Τὰ ἔλεγε αὐτὰ καὶ ἔκλαιγε.
- Πῶς, τοῦ λέω, ὁ πάμπτωχος πατέρας σου ἔκανε δεκαπέντε παιδιά, κ᾿ ἐσὺ μὲ λεφτά, μὲ κοῦρσες καὶ ἀξιώματα ἔκανες μόνο δυὸ παιδιά;
Σηκώθηκε ἐπάνω καὶ μοῦ εἶπε·
- Πίστευε στὸ Μεγαλοδύναμο, ποὺ τρέφει τὰ κοράκια!
Ὁ Θεὸς τὰ ἔδωσε τὰ παιδιά, δὲν τὰ ἔδωσες σύ, βρὲ παλιάνθρωπε. Εἶνε ἕνα μεγαλούργημα τὰ παιδιά, εἶνε ἕνα θεῖο πρᾶγμα, οὐράνιον. Καὶ ἀξίωσε ὁ Θεός, αὐτὸν τὸν πάμπτωχο πατέρα, νὰ δῇ τὸ τελευταῖο παιδί του στρατηγό. Λαχεῖο εἶνε τὰ παιδιά· τὸ τελευταῖο παιδὶ ἦταν μπουναμᾶς. Εἶνε ἀποδεδειγμένο καὶ ἱστορικῶς καὶ ψυχολογικῶς καὶ βιολογικῶς, ὅτι ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον τὰ πρῶτα παιδιὰ εἶνε μπουνταλᾶδες. Ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ εἶνε στὰ τελευταῖα παιδιά. Αὐτὸ ἔχει μεγάλη ἑρμηνεία, ποὺ δὲ᾿ μπορῶ αὐτὴ τὴν ὥρα νὰ σᾶς τὴν πῶ. Βγῆκε στὸ Παρίσι ἕνα βιβλίο μὲ πεντακόσες σελίδες, ποὺ ἀποδεικνύει ὅτι οἱ μεγαλύτεροι ἄνθρωποι (ἐφευρέται, καθηγηταί, καρδινάλιοι, πάπαι, πατριάρχαι, διαπρεπεῖς θεολόγοι, καλλιτέχναι…) εἶνε τὰ τελευταῖα παιδιὰ πολυτέκνων οἰκογενειῶν. Εὐλογεῖ ὁ Θεὸς τὰ τελευταῖα παιδιά.
Βλέπετε; Περίμενε αὐτὸς ὁ πτωχὸς πατέρας τὸ τελευταῖο του παιδὶ νὰ γίνῃ στρατηγός; Βλέπετε ὁ Θεὸς πῶς εὐλογεῖ; Θὰ σᾶς πῶ καὶ τὸ ὄνομά του· στρατηγὸς Παπανικολάου· σπουδαῖος, μορφωμένος.
Δὲν εἶνε ψέμα, ὁ Χριστὸς εἶνε πιστὸς στὶς ὑποσχέσεις του.
Σκέπτονται νὰ ἐπενδύσουν στὶς τράπεζες καὶ στὰ ταμιευτήρια τὰ λεφτά τους. Καλά, νὰ τὸ κάνῃς καὶ αὐτό, δὲν σᾶς κατηγορῶ· ἀλλὰ παραπάνω ἀπ᾿ ὅλα εἶνε ὁ Χριστός. Ὁ Χριστὸς εἶνε τράπεζα. Δὲν ἔχουν ἐμπιστοσύνη στὸ Χριστό.
- Παραμύθια, σοῦ λέει, εἶν᾿ αὐτά· ἕνα–δύο παιδιὰ θὰ κάνω, γιατὶ δὲν μπορῶ περισσότερα νὰ συντηρήσω…
Ἄθλιε καὶ πανάθλιε, κάνε καὶ μὴ σκοτώνεις τὰ παιδιά, καὶ ἄφησέ τα στὴ βοήθεια καὶ στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ.
Στὴν πατρίδα μου τὴν πάμπτωχη ἦταν μιὰ χήρα γυναίκα. Πέθανε ὁ ἄντρας της καὶ ἄφησε 7–8 παιδιά, καὶ ἦταν πάμπτωχος. Ἔκανε τὸ σταυρό της καὶ τὰ μεγάλωσε μὲ κάτι πεταλίδες καὶ μὲ πολλὲς στερήσεις.
- Θεέ μου, ἔλεγε, ἐσὺ ποὺ μοῦ τὰ ἔδωσες, ἐσὺ ποὺ ἐπέτρεψες νὰ φύγῃ ἀπ᾿ αὐτὸ τὸν κόσμο ὁ ἄντρας μου, σὺ ἀνάλαβέ τα. Τὰ ἐμπιστεύομαι, εἶπε, στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ…
Τὰ παιδιά αὐτὰ μεγάλωσαν, σπούδασαν καὶ τακτοποιήθηκαν ὅλα καλά. Πῶς τὰ σπούδασε, πῶς τὰ μόρφωσε; Μυστήριο πρᾶγμα. Ἕνα ἀπ᾿ αὐτὰ ἔγινε καθηγητὴς καὶ ὁ ἄλλος στρατηγός.
«Πλούσιοι ἐπτώχευσαν καὶ ἐπείνασαν, οἱ δὲ ἐκζητοῦντες τὸν Κύριον οὐκ ἐλαττωθήσονται παντὸς ἀγαθοῦ» (Ψαλμ. 33,11· καὶ ἐκκλ. ὕμνος).
Μὴ φοβηθῆτε, μᾶς λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἔχετε ἐμπιστοσύνη στὸ Θεό. Δὲν ὑπάρχει ὅμως ἡ πίστι· «οὐ γὰρ πάντων ἡ πίστις».
Ἡ πίστι στὸ Θεὸ εἶνε θεῖο πρᾶγμα, οὐράνιο πρᾶγμα, ἔρχεται ἀπὸ τὸν οὐρανό. Ὅ,τι καὶ νὰ σᾶς ποῦμε ἐδῶ, δὲν πιστεύετε. Πρέπει νὰ προσευχηθοῦμε καὶ νὰ ποῦμε· Δός μας, Χριστέ μας, πίστι· τὴν πίστι ποὺ εἶχαν οἱ πρόγονοί μας, οἱ μεγάλοι αὐτοὶ ἄνθρωποι τῆς πίστεως.
Πηγή: (Aπόσπασμα από την ερμηνεία της Αγίας Γραφής, στην (Β΄ Θεσ. 3,3), στον κύκλο ανδρών του Μητροπολίτου Φλώρινης π. Αυγουστίνου Καντιώτου), Έκτακτο Παράρτημα, Ι.Ν. Παντανάσσης
