Η επιλογή του κατάλληλου τρόπου και του κατάλληλου χρόνου για τη διενέργεια διπλωματικών ελιγμών καθορίζει τελικά το βαθμό ικανότητας του πολιτικού προσωπικού, την επάρκεια της ηγεσίας. Δεν χωρά αμφιβολία ότι η εξελισσόμενη διπλωματική απομόνωση του Κατάρ συνδέεται με την αδυναμία της ηγεσίας του να προλάβει τα γεγονότα, να προσαρμοστεί στα δεδομένα και να ευθυγραμμίσει τα συμφέροντα της χώρας με τη γενικότερη τάση σε βαθμό που να μην κινδυνεύει να πέσει θύμα αντισυσπειρώσεων.
Η συγκεκριμένη γενική αρχή εμπίπτει πλήρως στα τεκταινόμενα στον Κόλπο.
Αναλυτές, όπως ο καθηγητής Ιωάννης Μάζης, έχουν αναφερθεί πολλάκις κατά τα τελευταία χρόνια στο σουνιτικό τόξο (σύστημα), το οποίο χρηματοδοτεί τους Αδελφούς Μουσουλμάνους και τις οργανώσεις τους ανά την ευρωπαϊκή ήπειρο. Επίσης, έχει σημειωθεί ο ρόλος του Κατάρ εντός όλου αυτού του παιγνίου, δίχως ωστόσο να αποκόπτεται από τη θέση και το ρόλο της Σαουδικής Αραβίας. Τι άλλαξε, λοιπόν;
Τα εν λόγω κράτη, με προκάλυμμα τους ευμεγέθεις συντελεστές ισχύος που έχουν αποκομίσει μέσω της ανόδου της τιμής του πετρελαίου κατά τα χρόνια μετά την αμερικανική εισβολή στο Ιράκ, καθώς και την ανοχή των ΗΠΑ, άρχισαν να αυτονομούνται. Η αυτονόμηση αυτή συνδέθηκε με τη χρηματοδότηση πάσης φύσεως οργανώσεων με γνώμονα την προώθηση των συμφερόντων τους και τον ανταγωνισμό του Ιράν. Εντούτοις, για λόγους που μπορούμε να παραθέσουμε σε άλλο κείμενο, οι «κόκκινες γραμμές» ξεπεράστηκαν, ο έλεγχος χάθηκε και οι ΗΠΑ –διά του προέδρου Τραμπ– έφθασαν να μιλούν για «ισλαμιστική τρομοκρατία», κάτι το οποίο απέφευγαν επί δεκαετίες να θίξουν ιδιαιτέρως επί σαουδαραβικού εδάφους.
Το τέλος της αμερικανικής ανοχής συνοδεύτηκε από συμφωνίες πώλησης όπλων δεκάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων από πλευράς του Ριάντ, στοιχείο το οποίο φανερώνει την ορθότητα της αντίληψης της ηγεσίας του για αλλαγή στάσης. Στην εν λόγω στροφή 180 μοιρών, με τη Σαουδική Αραβία ευθυγραμμίστηκαν το Μπαχρέιν και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα ως ούτως ή άλλως παρακολουθήματά της, και η Αίγυπτος με ένα ξεκάθαρα φιλοδυτικό καθεστώς.
Το Κατάρ, λοιπόν, απομονώθηκε από τη Σαουδική Αραβία όταν αυτή διέγνωσε την αλλαγή στάσης των ΗΠΑ.
Η ανωτέρω περιγραφείσα κατάσταση μας δίνει τροφή για σκέψη επί τριών αλληλένδετων ζητημάτων:
- Πρώτον, όταν οι πάτρωνες αποφάσισαν να εγκαταλείψουν στις πιέσεις του διεθνούς συστήματος τα εν πολλοίς τεχνητά κράτη της περιοχής, αυτά αυτονομήθηκαν και χάραξαν στρατηγική ως συγκροτημένες ορθολογικές συλλογικότητες. Ωστόσο, το ορθολογικό κριτήριο δεν ταυτίζεται με την ικανότητα. Το γεγονός ότι δρουν ως κράτη με γνώμονα την προσμέτρηση κόστους και οφέλους, δεν σημαίνει ότι διαθέτουν την απαραίτητη ευθυκρισία ή «θεσμική ωριμότητα», και έτσι οδηγήθηκαν σε λάθη υπερεξάπλωσης.
- Δεύτερον, για να μην έχουμε αυταπάτες, το τέλος της αμερικανικής ανοχής δεν σχετίζεται με την αύξηση των τρομοκρατικών χτυπημάτων στην Ευρώπη, ή τουλάχιστον αυτά δεν αποτελούν προτεραιότητα. Η στρατηγική των ΗΠΑ χαράσσεται με άξονα τη δημιουργία κουρδικού κράτους στην καρδιά της Μέσης Ανατολής. Εφόσον οι ισλαμιστικές οργανώσεις απέκτησαν επιχειρησιακή ικανότητα ώστε να υλοποιούν αποφασιστικά πλήγματα εις βάρος των Κούρδων, η αμερικανική στρατηγική όφειλε να προσαρμοστεί αναλόγως. Εξάλλου, οι εξελίξεις λαμβάνουν χώρα σε μια περίοδο κατά την οποία οι Κούρδοι εξοπλίζονται με αμερικανικό οπλισμό και η ανοχή προς το Ισλαμικό Κράτος θα ήταν –αν μη τι άλλο– αντιφατική.
- Τρίτον, η Τουρκία επιχειρεί να εκμεταλλευτεί την αναταραχή και να καταστεί ρυθμιστής των εξελίξεων διαμεσολαβώντας μεταξύ των εμπλεκομένων. Εντούτοις, αγνοεί ότι δεν είναι ένας εξωτερικός ρυθμιστής αλλά είναι μέρος του προβλήματος έχοντας συνταχθεί –και επιχειρησιακά– με την υποστήριξη εξτρεμιστικών οργανώσεων στην περιοχή. Αργά ή γρήγορα, λοιπόν, θα κληθεί να λογοδοτήσει και να λάβει θέση μεταξύ των δύο πλευρών. Θα υποστηρίξει το διεθνώς απομονωμένο Κατάρ λαμβάνοντας κι αυτή τα επίχειρα μιας τέτοιας επιλογής ή θα συμπορευτεί με το ρεύμα εγκαταλείποντας τους συμμάχους της εναντίον των Κούρδων; Αντιστοίχως, θα τιμωρηθεί για την όποια επιλογή της και τις παρελθούσες πρακτικές της ή θα λάβει αποζημιώσεις σε άλλα μέτωπα;
Το ντόμινο μόλις ξεκίνησε.
Πηγή: Pontos-News
Τα τυχόν λάθη δικά μου, τα ελάχιστα ίσως σωστά του Χριστού μας.
Τα αίτια της ομοφυλοφιλίας (homosexuality) είναι πολλά και ψυχοσωματικά.
Σύμφωνα με σύγχρονους άγιους (Άγιος Πορφύριος ο Αγιορείτης, Γέροντας Αναστάσιος της ιεράς μονής Κουδουμά στην Κρήτη και άλλους) ο κάθε άνθρωπος ορίζεται σαν ψυχοσωματική οντότητα (30% σωματική και 70% ψυχική). Η σωματική ανθρώπινη διάσταση αφορά την γονιδιακή κληρονομικότητα των προγόνων μας (κυτταρική μνήμη, D.N.A.). Και η σύγχρονη Γενετική μοριακή βιολογία παραδέχεται αυτό που οι Ορθόδοξοι Άγιοι Πατέρες ονομάζουν σωματικά αδιάβλητα (=ακατηγόρητα) πάθη, που κληρονομούνται από τους προγόνους στους απογόνους μέσω D.N.A.
Η χαρτογράφηση του ανθρώπινου D.N.A. που ολοκληρώθηκε σχεδόν απόλυτα, από το 1995-2005 μ.Χ. κατέπληξε όλον τον κόσμο γιατί επιβεβαίωσε ότι τα 24.000 (περίπου) ανθρώπινα γονίδια, που κληρονομούμε άκοντες (=μη θέλοντες) από τις αλλεπάλληλές γενιές των φυσικών μας προγόνων ευθύνονται αμεσότατα για τις ροπές που έχουμε σε γήρας, θάνατο σωματικό, πάθη, διάφορες αρρώστιες (σχεδόν όλες τις αρρώστιες) όλων των σωματικών ανθρωπίνων συστημάτων: κυκλοφορικό, νευρικό, γενετικό κλπ). Μέσα σε αυτές τις κληρονομούμενες γενετικές ροπές, συμπεριλαμβάνονται και τάσεις για εγκληματική και αντικοινωνική παραβατικότητα (ροπή για έγκλημα, για βία, για αλκοολισμό, ναρκωτικά και σεξουαλική διαστροφή).
Θυμάμαι χαρακτηριστικά, που γεννήθηκαν δυο δίδυμα ετεροζυγωτικά (διαφορετικό ωάριο και σπερματοζωάριο) αγοράκια στην γειτονιά μου –μέσα στην δεκαετία του 1960-1970. Το ένα αγοράκι έγινε υπέρ-γυναικάς και το άλλο το αδελφάκι του ασυναίσθητα ‘’ενστικτωδώς’’ έβαζε ‘’χέρι’’ σε άλλα αγοράκια και εξελίχθηκε σε μεγάλο ομοφυλόφιλο. Και οι δυο μάλιστα ζουν ακόμη και είναι και ευλαβέστατοι και ορθοδοξότατοι, δηλαδή αμαρτωλοί μεν αλλά ασυμβίβαστοι και αγωνιζόμενοι μετανοούντες δε.
Κάθε ένας μας, σίγουρα, έχει παρόμοιες εμπειρίες στο οικογενειακό ή το οικείο περιβάλλον του! Στην τραγική περίπτωση των δυο ετεροζυγωτικών δίδυμων αγοριών υπήρχαν από ‘’γεννησιμιού’’ τους και ορμονικές διαφορές. Το ομοφυλόφιλο αγοράκι είχε ελάχιστη αδρεναλίνη και τεστοστερόνη και περισσότερα οιστρογόνα (γυναικείες ορμόνες). Εδώ, ολοφάνερα, έχουμε κληρονομημένη γενετική ανωμαλία που ο Χριστός επιτρέπει για λόγους που ξέρει Αυτός1. Επίσης, όπως μας έλεγε ο Άγιος Πορφύριος ο Αγιορείτης στο Μήλεσι, όλα τα αγοράκια και τα κοριτσάκια κάπου στην αρχή της εφηβείας τους (περίπου από 11-13 ετών) και για ένα εξάμηνο, περίπου, έχουν μια μικρή αύξηση των αντιθέτων του φύλου τους ορμονών για να ομορφαίνουν (τα αγοράκια μικρή αύξηση οιστρογόνων – τα κοριτσάκια μικρή αύξηση αδρεναλίνης και τεστοστερόνης).
Σε εκείνη ακριβώς την προσωρινή σωματική ‘’φάση’’ τα ταγκαλάκια (οι δαίμονες) πολεμούν εντονότατα τους αθώους και απονήρευτους έφηβους με πονηρούς λογισμούς ομοφυλοφιλίας για να τους δώσουν μπερδεμένη δισεξουαλική κατεύθυνση.
Αυτό το ξέρανε από παλιά στην Κρήτη γι’ αυτό, και σήμερα ακόμη, πολλοί γονείς αγοριών, κυρίως, στα πρώιμα εφηβικά τους στάδια τα οδηγούν –δυστυχώς- να πορνεύσουν για να τα σιγουρέψουν, να ΄΄αντρέψουν΄΄ γιατί φοβούνταν μη τους εξελιχθούν, τα αγόρια τους σε ‘’αδελφές’’. Ο αντίστοιχος μικρότερος φόβος για τα κορίτσια τους, οδηγούσε τους γονείς τους να τα προξενέψουν και να τα παντρέψουν νωρίς.
Αυτές τις πρόωρες ανωμαλίες σεξουαλικής τάσης τις φοβόταν πολύ και ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος (345-407 μ.Χ.) και στους περίφημους λόγους του περί γάμου συνιστούσε στους γονείς της εποχής του να παντρέψουν το ταχύτερο δυνατό τα παιδιά τους. Αν και, όπως παραπονιόταν ο Άγιος ιεράρχης μας, μακαριστός Αυγουστίνος Καντιώτης (έζησε σχεδόν όλο τον 20ο αιώνα, κοιμήθηκε σε ηλικία 104 ετών) μόνον οι τσιγγάνοι (αθίγγανοι) εφαρμόζουν την Χρυσοστομική συμβουλή και παντρεύουν τα παιδιά τους μέχρι το πολύ 16 ετών. Στην εποχή μας αυτό πια σπανιότατα εφαρμόζεται γιατί προέχουν οι σπουδές των παιδιών. Και λόγω οικονομικής καχεξίας και οι ενήλικες άνω των 20 ετών δύσκολα παντρεύονται και πανεύκολα χωρίζουν (λόγω ελλιπούς πνευματικότητας κλπ)
Σημείωνε ο Άγιος Πορφύριος (ο Καυσοκαλυβίτης) ότι οι παρά φύσιν σχέσεις των γονέων (πρωκτικός και στοματικός έρωτας) επειδή είναι ομοφυλοφιλικές (συνειδητά ή ασυνείδητα) διαστροφές αλλοιώνουν το D.N.A. των γεννητόρων και προκαλούν πολλές φορές την γέννηση παιδιών με ροπή προς την έκφυλη σεξουαλική ζωή (ομοφυλόφιλη ή ετεροφυλόφιλη). Τούτο διότι οι γενετήσιες σεξουαλικές ανδρόγυνες σχέσεις όταν για ‘’ποικιλία’’ ερωτικής απόλαυσης παρεκτρέπονται σε παρά φύσιν ανώμαλες σαρκικές σχέσεις εκφυλίζουν την κυτταρική μνήμη του D.N.A. των δυο γονέων. Εξού το Αγιοπατερικό χωρίο: ‘’αμαρτίαι γονέων παιδεύουσιν τέκνα’’, πασίγνωστη αγιογραφική ρήση.
Ομοίως, όπως πληροφορούμαστε από ζεύγη Αθηναίων, που είχαν επισκεφτεί τον σύγχρονο μεγάλο όσιο Γέροντα Αναστάσιο (της Ιεράς Μονής Κουδουμά 1925-2013 μ.Χ.) παρόμοιες ήταν και οι δικές του τοποθετήσεις. Μάλιστα, ο όσιος Γέροντας Αναστάσιος έλεγε ό,τι ο σκοπός του γάμου είναι να διασώσει το κατά φύσιν και να οδηγήσει στο υπέρ φύσιν, δηλαδή στην θέωση. Όταν (ο γάμος) παρεκτρέπεται στο παρά φύσιν όχι απλώς δεν έχει όφελος (πνευματικό) αλλά αποδεικνύεται και πολλαπλώς επιζήμιος γιατί συγκαλύπτει την διαστροφή κάτω από τον φυσιολογικό μανδύα (του γάμου) και μας ταυτίζει με τον διεστραμμένο δαίμονα, γεγονός που έχει επιπτώσεις τόσο στην ψυχική αρμονία των συζύγων όσο και στην γενετική τους συνέχεια (τα τέκνα τους, τους απογόνους τους). Αυτές οι αμαρτίες μας υποβιβάζουν χαμηλότερα και από τα επίπεδα των ζώων τα οποία έχουν σιδηρούς φραγμούς που διέπουν την λειτουργία του γενετήσιου ενστίκτου και ουδέποτέ εκτρέπονται στο παρά φύσιν. Ο σύγχρονος Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνα (ο Φιλοθεΐτης) υποστηρίζει και εκείνος, όπως και ο προαναφερθής Γέροντας Αναστάσιος, ό,τι η ιταμή (ιταμός=αυθάδης, θρασύς, αναιδής) διακύβευση (=διακινδύνευση) της Θεοσύστατης ανθρωπολογίας (ανθρώπινης οντολογίας) και φυσιολογίας θα αποτελέσει την αιτία του επερχόμενου Γ’ παγκοσμίου πολέμου.
Για τους λόγους αυτούς οι σύγχρονοι Άγιοι Πορφύριος2, ο Γέροντας Αναστάσιος ο Κρητικός (της Ιεράς Μονής Κουδουμά), ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης3 και ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης4 συνιστούν εξαγιασμό των γονέων, προ και κατά τον γάμο τους με τακτική εξομολόγηση, υπακοή, Θεία Κοινωνία για να εξαγιάζονται ψυχοσωματικά οι γονείς και να μην γεννούν διεστραμμένα, έκφυλα παιδιά.
Απόλυτο παράδειγμα εξαγιασμένων γονέων αποτελούν οι Άγιοι Γονείς της Υπεραγίας Θεοτόκου δηλαδή ο Άγιος Ιωακείμ (=Θεός Γιατρός) και η Αγία Άννα (=Χάρις) –οι οποίοι καθαγιασμένοι όντες πρόσφεραν με την ενδοοικογενειακή γαμική σαρκική τους συνάφεια- στην Υπεραγία Θεοτόκο εξαγιασμένο D.N.A. δηλαδή υγειή, καλή, κληρονομική σωματική προδιάθεση. Αυτά, τηρουμένων των αναλογιών, μπορούν να τα ζήσουν όλοι οι ορθόδοξοι γονείς που πριν και κατά τον ορθόδοξο γάμο τους εξαγιάζονται με την ορθόδοξη ασκητική και μυστηριακή κοινή ζωή τους –όσα αμαρτήματα και πάθη να έχουν από την τυχόν παρελθούσα ζωή τους ή την άρρωστη κληρονομικότητα των προγόνων τους-.
Ο άγιος μακαριστός σύγχρονός μας αρχιμανδρίτης Αθανάσιος Μυτιληναίος μας τόνιζε σε διάφορες ομιλίες του, μέσα από την Παλαιά Διαθήκη ότι η κακή κληρονομικότητα, λόγω σαρκικής αμαρτωλότητας επηρεάζει αρνητικά κληρονομικά τους απογόνους μας μέχρι 7ης γενεάς. Πολλοί γονείς, που υπέφεραν τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους, όταν συμβουλεύονταν σύγχρονους προορατικούς και διορατικούς ορθοδόξους γεροντάδες (για παράδειγμα τους Αγίους Πορφύριο, Παΐσιο, τον Γέροντα Αναστάσιο και λοιπούς) επληροφορούντο, κατάπληκτοι, ότι φταίνε οι ίδιοι και οι προγονοί τους για τα ψυχοσωματικά άρρωστα ή έκφυλα παιδιά τους.
Στην συγχυσμένη εποχή μας πολλοί έκφυλοι άνθρωποι ετεροφυλόφιλοι ή ομοφυλόφιλοι, οι δισεξουαλικοί (gays), δικαιολογούν σαν φυσιολογική την σεξουαλική τους συμπεριφορά. Τούτο διότι αγνοούν την ορθόδοξη πνευματικότητα ή για να μη νιώθουν ενοχές ή γιατί δεν πιστεύουν στην ύπαρξη της ψυχής – γιατί είναι φροϋδιστές – και θεωρούν τον άνθρωπο άψυχο λογικό ζώο ‘’body’’ που άγεται και φέρεται μόνο από ζωώδη ένστικτα (π.χ. η γενετήσια ορμή-libido). Για τους φροϋδιστές θεωρείται η libido πανάκια που εξηγεί και δικαιολογεί -για τους άθεους φροϋδιστές- κάθε ψυχοσωματική διαστροφή σε ορμονικό επίπεδο και σε νευρώσεις και ψυχώσεις. Προς τιμήν του ο ίδιος ο Φρόϋντ θεωρούσε την ομοφυλοφιλία σαν σιχαμερή, εγκληματική διαστροφή5.
Στις 28 Μαΐου 2017 ημέρα Κυριακή, στις 4 μ.μ. στο Πολεμικό Μουσείο Αθηνών εδώθη διάλεξη για τις έμφυλες ταυτότητες. Συντονιστής ήταν ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος Χατζηνικολάου. Ανάμεσα στους τρεις κύριους ομιλητές ήταν ο ομότιμος καθηγητής της Ιατρικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης στον τομέα της Νευρολογίας ο κ. Σταύρος Μπαλογιάννης.
Ο εν λόγω καθηγητής κ. Στ. Μπαλογιάννης κατέδειξε, με πρόσφατα ιατρικά πορίσματα, ό,τι ο Χριστός μας, μέσω κληρονομικότητας, ξεχωρίζει και στην εγκεφαλική κατασκευή με σημαντικότατες φυλετικές διαφορές το αγόρι από το κορίτσι, από την ώρα της σύλληψης του ανθρωπίνου εμβρύου. Αν υποθέσουμε ότι στατιστικά και σπανιότατα γεννιέται ένα παιδί ‘’αγοροκόριτσο’’ (ερμαφρόδιτο ή με διαταραχή ορμονών) στο 98% των περιπτώσεων η ομοφυλοφιλία είναι περισσότερο επίκτητη και λιγότερο κληρονομική.
Τα επίκτητα αίτια της ομοφυλοφιλίας είναι τα παρά φύσιν αμαρτήματα μέσα στο γάμο και κυρίως η βία μεταξύ των γονέων και μεταξύ γονέων και παιδιών (ενδοοικογενειακή βία). Ρωτήστε οποιονδήποτε ψυχίατρο πιστό ή άπιστο σχετικά! Θα σας διαβεβαιώσει κατηγορηματικά ότι 98% των παιδιών με παραβατική, σκληρή συμπεριφορά ή συμπτώματα ψυχικής ανισορροπίας έχουν σαν αιτία βίαιους και ανώμαλους ψυχοσωματικά γονείς! Ρωτήστε γνωστούς σας ομοφυλόφιλους, θα σας βεβαιώσουν εξομολογητικά, ό,τι είχαν κτητικούς γονείς, υπερβολικά ηθικιστές, ευσεβιστές και καταπιεστές που έζησαν τον γάμο τους χωρίς αγιότητα ή έστω ισορροπία και αγάπη. Αποτέλεσμα ήταν να μεταδώσουν στα παιδιά τους ψυχικό ‘’βιασμό’’ και ‘’ευνουχισμό’’ και να τα κάνουν να μισήσουν την φυσιολογική σεξουαλική συμπεριφορά από αντίδραση και φόβο προς τους γονείς τους6.
Είτε κληρονομικά είναι τα αίτια της ομοφυλοφιλίας είτε επίκτητα: Δεν πρέπει σαν χριστιανοί ορθόδοξοι να δεχόμαστε σαν φυσιολογική έκφραση της σεξουαλικότητας την ομοφυλοφιλία αλλά να την θεωρούμε σαν ψυχοσωματική (διαβλητή και αδιάβλητη7) ψυχοσωματική ασθένεια-πάθος και να μετανοούμε ορθόδοξα για να μας απαλλάξει ο Χριστός από αυτήν αγιοποιώντας μας. Είναι ολοφάνερο ό,τι ο Χριστός μας ξέρει ότι το 30% του κακού εαυτού μας είναι κληρονομικότητα, για την οποία δεν φταίμε! Φταίμε όμως όταν αφήνουμε τους δαιμονικούς λογισμούς να μας δαιμονοποιούν οδηγώντας μας σε δικαιολογία και αμετανοησία, να ορίζουμε δηλαδή την αμαρτωλότητά μας φυσιολογική επιλογή ή ‘’φυσική’’ αναμάρτητη κατάσταση. Ο Χριστός μας ξέρει πόσο αμαρτωλοί και άρρωστοι είμαστε ψυχοσωματικά. Να μη δεχόμαστε δαιμονικούς λογισμούς απελπισίας. Αναμάρτητος ουδείς!
Ο Χριστός μας, μας προσκαλεί διακριτικά, ταπεινά, όλος αγάπη να τον αφήσουμε να μας θεραπεύσει ψυχοσωματικά δηλαδή να μας ΑΓΙΟΠΟΙΗΣΕΙ! Αν πιστέψουμε τους δαιμονικούς λογισμούς, τότε ο διάβολος ή θα μας απελπίσει ό,τι δήθεν δεν μπορεί να μας θεραπεύσει ο Χριστός μας ή ό,τι δεν μας κάνει κακό η αμαρτία. Αλλά κάθε ψυχοσωματική αμαρτωλότητα μάς κάνει αιωνία αμετανόητους, κακούς και εγωιστές! Έτσι πορωμένοι και αμετανόητοι κινδυνεύουμε να ζήσουμε αιώνια το Άκτιστο φως του Χριστού, που είναι πλήρως ταπεινής αγάπης εκ μέρους Του, σαν σκοτάδι και άσβεστη κόλαση φωτιάς εκ μέρους μας8!
Καλή μετάνοια, καλό παράδεισο για όλους μας ορθοδόξους, ετεροδόξους, αλλοδόξους, ομοφυλοφίλους, ετεροφυλοφίλους κλπ.
Συγχωρέστε με και ο Χριστός να μας θεραπεύει, να μας αγιάζει αιώνια όλους.
Αμήν Γένοιτο.
Τέλος και τω Θεώ Δόξα.
Συγχωρέστε με που σας ζάλισα με την πολυλογία μου.
Μοναχός Ιωάννης
Αττική, Τετάρτη 7 Ιουνίου 2017
Υστερόγραφο 1: Τα τυχόν λάθη είναι δικά μου και τα σπερματικά και σπάνια σωστά του Χριστού μας και του Σώματός Του της ορθόδοξης Εκκλησίας Του. Ο Χριστός δια της Υπεραγίας Θεοτόκου θα μας αγιάζει όλους τους ορθοδόξους χριστιανούς αρκεί να μετανοούμε δηλαδή να συμμετέχουμε στην ασκητική και μυστηριακή παγκόσμια ορθόδοξη Θεία Λειτουργία μαζί με όλους τους Αγίους Αγγέλους και ανθρώπους. Αμήν9.
Υστερόγραφο 2: Και μη ξεχνάμε. Φταίμε όλοι για όλους, γι’ αυτό ας μετανοούμε ορθόδοξα όλοι για όλους, χωρίς να κατακρίνουμε κανέναν για τίποτε10!
___________________________________
1 Ο Χριστός μας επιτρέπει να κληρονομείται το κακό D.N.A. σαν ψυχοσωματική αρρώστια που μας ταπεινώνει και μας βοηθά να μετανοούμε ισοβίως.
2 Βλέπε σχετικά ‘’Βίος και Λόγοι’’ Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβιτης, έκδοση Ιεράς Μονής Παναγίας Χρυσοπηγής Χανίων, Κρήτη
3 Βλέπε σχετικά ‘’Με Πόνο και Αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο’’, Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, Λόγοι Α’, έκδοση Ιερό Ησυχαστήριο ‘’Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος’’ Σουρωτή Θεσσαλονίκης
4 Συμβουλευτικό Εγχειρίδιο -Ή περί της φυλακής των πέντε αισθήσεων-, εκδόσεις Ρηγόπουλος
5 Βλέπε σχετικά: ‘’Ψυχανάλυση’’ Σίγκμουντ Φρόϋντ, εκδόσεις Γκοβόστη και επίσης Σιγκ. Φρόϋντ ‘’Εισαγωγή στην Ψυχανάλυση’’ (2005), εκδόσεις Γκοβόστη
6 Βλέπε σχετικά: ‘’Το πρόβλημα της ομοφυλοφιλίας’’ Κ.Γ. Παπαδημητρακόπουλος έκδοση Φωτοδότες, Αθήνα 1994
7 Δηλαδή ακατηγόρητη, σωματικά κληρονομούμενη μέσω D.N.A. σαν ροπή
8 Βλέπε και: ‘’Η Ζωή μετά τον Θάνατο’’, Μητροπολίτη Ναυπάκτου κ.Ιεροθέου Βλάχου, έκδοση Ιεράς Μονής Γενεθλίου της Θεοτόκου, Ακραίφνιο Βοιωτίας
9 Βλέπε και: ‘’Άνθρωπος και Θεάνθρωπος’’, Αρχιμανδρίτου Ιουστίνου Πόποβιτς, έκδοση Αστήρ (2001)
10 Βλέπε και: ‘’Οψόμεθα τον Θεόν καθώς έστι’’ Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου Σαχάρωφ, έκδοση Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου Essex-England
Πηγή: Αβέρωφ
Σειρὰ ἔχει τώρα, μετὰ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, τὸ μάθημα τῆς Ἱστορίας. Πρόσφατα ἡ εἰδικὴ ἐπιτροπὴ ὑπὸ τὸν καθηγητὴ Π. Βόγλη, στὴν ὁποία ἀνετέθη ἀπὸ τὸ Ἰνστιτοῦτο Ἐκπαιδευτικῆς Πολιτικῆς (ΙΕΠ) ἡ ἐκπόνηση νέων Προγραμμάτων Σπουδῶν γιὰ τὸ μάθημα τῆς Ἱστορίας, κατέθεσε τὸ Σχέδιο Προγραμμάτων Σπουδῶν γιὰ τὸ μάθημα αὐτό, τὸ ὁποῖο καὶ ἐτέθη σὲ δημόσια διαβούλευση.
Σύμφωνα μὲ τοὺς εἰσηγητὲς τοῦ νέου προγράμματος, οἱ γενικοὶ σκοποί του πρέπει «νὰ βασιστοῦν στὴν ἀναζήτηση τοῦ παρελθόντος στὴ βάση τῆς ὑποκειμενικῆς ἀφήγησης καὶ σχετικῆς ἀλήθειας καὶ τῆς νέας ἀντίληψης γιὰ τὸ χρόνο (...). Νὰ ὑπάρχει διαφορετικὴ ροὴ τῶν γεγονότων, ἀντίθετη ἀπὸ τὴ γραμμικὴ ἱστορία καὶ ὑπέρβαση τοῦ ἐθνοκεντρισμοῦ καὶ τῆς μοναδικῆς ἀλήθειας». Τὸ πρόγραμμα πρέπει νὰ εἶναι «μαθητοκεντρικό, νὰ ἔχει αὐτονομία σὲ μεγάλο βαθμὸ καὶ νὰ στηρίζεται στὴ δημοκρατικὴ συνεργασία μέσα στὴν τάξη. Βασικὸ ἐργαλεῖο δὲν θὰ εἶναι τὸ ἐγχειρίδιο Ἱστορίας, ἀλλὰ οἱ θεματικοὶ φάκελοι (...)». Σημειωτέον ὅτι τὸ σχέδιο τοῦ νέου προγράμματος προβλέπει κατὰ κύριο λόγο τὴν ἐνασχόληση μὲ τὴ Νεότερη καὶ ἰδίως τὴ Σύγχρονη Ἱστορία, σὲ βάρος τῆς Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς καὶ τῆς Βυζαντινῆς. Ἀπὸ τὴ Νεότερη Ἱστορία ὑποβαθμίζεται ἡ Τουρκοκρατία καὶ ἡ Ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση.
Πολὺ σημαντικὲς εἶναι οἱ παρατηρήσεις τῆς «Πανελλήνιας Ἕνωσης Φιλολόγων» (ΠΕΦ) ἐπὶ τοῦ σχεδίου τοῦ νέου προγράμματος. Ἡ ΠΕΦ «ἐκφράζει τὴ συνολική της ἀντίθεση στὸ προτεινόμενο σχέδιο, τὸ ὁποῖο μεταβάλλει ριζικὰ τὸν χαρακτήρα τοῦ μαθήματος τῆς Ἱστορίας ἐκτρέποντάς το πρὸς κατευθύνσεις ποὺ δὲν πληροῦν τοὺς ἐπιστημονικοὺς καὶ παιδαγωγικούς του στόχους». Ἡ ΠΕΦ ἀσκεῖ ἐποικοδομητικὴ κριτικὴ σὲ ὅλα τὰ σημεῖα τοῦ σχεδίου μὲ θέσεις πολὺ ἀξιόλογες, ὅπως οἱ παρακάτω:
«Σύμφωνα μὲ τὸ προτεινόμενο ΠΣ (Πρόγραμμα Σπουδῶν) κάθε ἐκπαιδευτικὸς μπορεῖ νὰ διδάσκει ὅ,τι τοῦ εἶναι ἀρεστό (...). Ἡ ἐπιλογὴ θεμάτων μόνο φαινομενικὰ εἶναι δημοκρατικὴ ἐνέργεια. Στὴν πραγματικότητα ἀποδομεῖ τὸν ἑλληνικὸ ἱστορικὸ κορμό, προβάλλει τὰ ἐπιμέρους καὶ τὰ περιφερειακὰ ἔναντι τῶν βασικῶν ἱστορικῶν ζητημάτων.
Τὰ μέλη τῆς Ἐπιτροπῆς ἐπισημαίνουν: “Θέλουμε πολίτες μὲ ἱστορικὴ σκέψη καὶ συνείδηση”. Τοὺς διαφεύγει ὅμως ὅτι πρώτιστο μέλημα τῆς Πολιτείας εἶναι ἡ διαμόρφωση πολιτῶν μὲ ἱστορικὴ σκέψη καὶ ἐθνικὴ συνείδηση, παράλληλα μὲ τὴν ἱστορική.
Ἡ ἀναφορὰ σὲ “πλουραλιστικὴ καὶ ἀνεκτικὴ ἐθνικὴ ταυτότητα” συνιστᾶ διατύπωση ἀντιφατικὴ καὶ ἀμφιλεγόμενη. Ὁ πλουραλισμὸς τῶν ἀπόψεων καὶ ἡ ἀνεκτικότητα τοῦ διαφορετικοῦ εἶναι ἀξίες, ποὺ πρέπει νὰ καλλιεργηθοῦν στοὺς μαθητὲς παράλληλα μὲ τὴν ἐθνικὴ ταυτότητα.
Θεωροῦμε παιδαγωγικὰ ἀναγκαία τὴ γραμμικὴ χρονικὰ διάταξη τῆς ὕλης ἀπὸ τὸ ἀπώτατο παρελθὸν πρὸς τὴ σύγχρονη ἐποχή, γιατὶ αὐτὴ ἡ μέθοδος παρουσιάζει ἀδιάσπαστη τὴν ἱστορικὴ συνέχεια, διευκολύνει τὴν κατανόηση τοῦ χρόνου ἀπὸ τοὺς μαθητὲς καὶ συνεισφέρει στὴν καλλιέργεια τῆς ἱστορικῆς συνείδησης καὶ τῆς ἐθνικῆς ταυτότητας».
Καὶ καταλήγουν οἱ ὀξύτατες παρατηρήσεις τῆς ΠΕΦ: «Τελικὰ σκοπὸς τῆς διδασκαλίας τῆς Ἱστορίας δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἡ ἀποδόμηση καὶ ἡ ἰδεολογικὴ κατασκευὴ τῆς Ἱστορίας, γιατὶ ἀποκλίνει ἀπὸ τὴ μάθηση καὶ γνώση καὶ ὁδηγεῖ στὴ σύγχυση, τὸ χάος» (www.esos.gr, 15 καὶ 17-5-2017).
Ἐνορχηστρωμένη λοιπὸν ἐπίθεση ἀπὸ τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας καὶ τὸ ΙΕΠ σὲ ὅλα τὰ μέτωπα γιὰ ἀποδομήσεις ταυτοτήτων: θρησκευτικῆς, ἱστορικῆς, ἐθνικῆς, μέχρι καὶ ἔμφυλης. Ἀλλὰ πόσο ἀκόμη θὰ ἐπιχειροῦν τὶς ἐθνικὲς βεβηλώσεις τους; Ἂς σηκωθοῦμε ἐπάνω ἀπὸ τὸ μούδιασμα ποὺ μᾶς διακατέχει. Ἂς βρεθοῦμε οἱ θεματοφύλακες τῶν ἱερῶν καὶ ὁσίων τῆς Φυλῆς μας. Τῆς Φυλῆς τούτης, τῆς τίμιας.
Πηγή: Ο Σωτήρ
ΟΧΙ στις Ηλεκτρονικές Υπογραφές που σας λένε "βάλτε μια υπογραφούλα εκεί".
ΠΡΟΣΟΧΗ !!!!
Πείτε τους: Δεν είμαστε σε νηπιαγωγείο, να μιλάνε κανονικά ως ενήλικοι και όχι με υποκοριστικά, δήθεν για σύσφιξη, των σχέσεων !!! που φέρανε το σήμερα.
Ξέρουμε ότι η λαμπρότητα των τραπεζών περιέχει το αποτέλεσμα της σημερινής Ελλάδας και ότι τα ηλεκτρονικά αρχεία, αυτές οι υπογραφούλες στο τζαμάκι που σας λένε, είναι στον αέρα και στα χέρια των επιτήδειων όπως και όλα και κάθε ηλεκτρονικό αρχείο και της κάθε καλοσυνάτης !!!! τράπεζας.
Είναι όλο και συχνότερες και μεγαλύτερες οι υφαρπαγές ηλεκτρονικών στοιχείων όπως και η υπογραφούλα που σας προτείνουν και, η πρότασή τους αυτή είναι πολύ περισσότερο και ουσιαστικότερα επικίνδυνη από όλες τις προηγούμενες. Η παραπλανητική διαφήμιση πάει σύννεφο κε Γραμματέα.
Οι υπάλληλοι που σας το προτείνουν δεν είναι μόνιμοι, κανείς δεν τους αλυσοδένει, εκτός από την συνείδησή τους, να μην τις πάρουν και να τις πουλήσουν όπου τα πιάσουν χοντρά, πολύ χοντρά!!.
Με την ηλεκτρονική υπογραφή σας στο τζαμάκι, μπορεί να γίνουν ασύλληπτου ύψους και περιεχομένου συναλλαγές χωρίς να πάρετε είδηση, μόνο βέβαια αν οι αρμόδιες υπηρεσίες θα έχουν ξεκαθαρίσει πως δεν το ξέρατε. Αυτά με την πολιτεία κοιμωμένη.
Γιατί να παρέχετε διευκόλυνση για ασύλληπτου ύψους και είδους συναλλαγές, έστω και αν θα προκύψει !!!!! πως δεν το ξέρατε !!!!.
Στην υπόδειξη: υπογράψτε στο τζαμάκι, Αρνηθείτε, Ζητήστε και Υπογράψτε και πάρτε αντίγραφο το έντυπο: ΔΗΛΩΣΗ ΑΡΝΗΣΗΣ ΧΡΗΣΗΣ SIGNATURE.
Αν ουδέποτε υπογράψατε σε τζαμάκι, μην υπογράψετε ΑΝΑΚΛΗΣΗ ΔΗΛΩΣΗΣ ΧΡΗΣΗΣ SIGNATURE, αν επιμένουν δε, ζητήστε: 1. Αποδεικτική εκτύπωση της υπογραφής που επικαλούνται ότι είχατε βάλει σε τζαμάκι, 2. Της έντυπης ενημέρωσης που είχατε πριν εκείνη την υπογραφή σε τζαμάκι, 3. Την ολική καταστροφή της ηλεκτρονικής υπογραφής σας στα τζαμάκια τους και υπογράψτε χάρτινες αποδείξεις, μόνο αν κάνατε εσείς πράγματι εκείνες τις συναλλαγές. Ότι θέλουν να σώσουν τα δέντρα, είναι παραμύθια της Χαλιμάς.
Ο παράδεισος δεν είναι εδώ !!!!!, η προφύλαξη που σας ζητούν να παραλείψετε !!!! ενθαρρύνει και πολλαπλασιάζει το χάος !!! και κοντύνει την καταστροφή του πλανήτη στο έλεος πλέον της ηλεκτρονικής τρύπας.
Πηγή: Ελεύθεροι Έλληνες, ID-on't renounce my freedom
Είναι Ηλίου φαεινότερο πως το 2010 ξεκίνησαν παγκόσμιες τεκτονικές ανακατατάξεις οι οποίες συμβαίνουν μία φορά στα 100 χρόνια. Τα παγκόσμια γεωπολιτικά γεγονότα τρέχουν ραγδαία και δεν τα προλαβαίνουμε. Οι Sykes και Picot είναι τόσο επίκαιροι σήμερα όσο ποτέ άλλοτε.
Η ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας στις υποθαλάσσιες γεωτρήσεις κοντεύει να καταστεί ο βασικότερος επιταχυντής γεωπολιτικών εξελίξεων οι οποίες μέχρι και πριν λίγα χρόνια φαινόταν σε ορισμένους απίστευτες έως και «ψεκασμένες».
Κοιτάσματα τα οποία μέχρι πριν λίγα χρόνια δεν μπορούσε καν να πλησιάσει ο άνθρωπος σήμερα αντλούνται με ανταγωνιστικό κόστος. Η παρουσία πετρελαϊκών μεγαθήριων στην περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου δεν αφήνει περιθώρια αμφισβητήσεων: Δεν χρειαζόταν κανείς το 2010 να έχει πτυχίο γεωλόγου πετρελαίου ή γεωφυσικού για να κατανοήσει πως «κάτι τρέχει».
Το 2050 στον πλανήτη μας θα κατοικούν 3 δισ. επιπλέον άνθρωποι (= καταναλωτές) σε σχέση με σήμερα. Επίσης, θα υπάρξει και μία σημαντική αύξηση του παγκόσμιου ΑΕΠ. Τα 10 δισ. ανθρώπων του 2050 θα πρέπει να τραφούν, να ζεσταθούν, να μετακινηθούν, να επικοινωνήσουν μεταξύ τους και να ικανοποιήσουν ταυτόχρονα όλες τις υπόλοιπες καταναλωτικές τους ανάγκες.
Στις 19 Αυγούστου 2014 η National Academy Press (NAP) των ΗΠΑ ανακοίνωσε τη δημοσίευση «μελέτης» (“Workshop Summary”) με τίτλο: “Can Earth’s and Society’s Systems Meet the Needs of 10 Billion People?: Summary of a Workshop”. Η NAP ανήκει στην Αμερικανική Ακαδημία Επιστημών (NAS).
Στη μελέτη καταδεικνύεται ακριβώς αυτή η αγωνία των επιστημόνων για τη διαχείριση του κόσμου το 2050. Η ανθρωπότητα οδεύοντας προς το 2050 βρίσκεται λοιπόν μπροστά σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Είναι λογικό ίσως να πραγματοποιήσει κάποιος την εκτίμηση πως οι αλλαγές που βλέπουμε τριγύρω μας έπρεπε να ξεκινήσουν αρκετά πριν το 2020-2025.
Προκειμένου να καλυφθεί η ζήτηση σε ενέργεια το 2050, και με δεδομένο πως μέχρι να επιβεβαιωθούν τα πιθανά κοιτάσματα υδρογονανθράκων, να εκτιμηθεί η οικονομική τους αξία, να ξεκαθαρισθούν οι γεωπολιτικές τριβές, και να έρθουν αυτά στην επιφάνεια, θα περνούσε αρκετό χρονικό διάστημα. Είναι γνωστό άλλωστε πως τέτοιου είδους projects (υδρογονάνθρακες & ορυχεία), απαιτούν πολλά έτη μέχρι να υλοποιηθούν.
Η γεωπολιτική κουζίνα κοχλάζει λοιπόν. Οποτεδήποτε συμβαίνουν μεγάλες παγκόσμιες γεωπολιτικές αλλαγές αυτές συμπιέζουν πάντα το εσωτερικό των κοινωνιών-χωρών προκαλώντας με τη σειρά τους άλλες εσωτερικές αλλαγές. Όταν αλλάζει το έξω, σίγουρα θα αλλάξει και το μέσα.
Η Ελλάδα πιθανώς (;) θα καταστεί χώρα παραγωγός υδρογονανθράκων. Ωστόσο, το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με την παρουσία διαφθοράς οριζοντίως και καθέτως μπορεί να αποβεί επικίνδυνο μείγμα για τη χώρα μας. Το έχουμε ξαναγράψει: η διαφθορά σε συνδυασμό με ορυκτούς πόρους αποτελούν κίνδυνο για την Εθνική Ασφάλεια της χώρας.
Αν δεν ξεμπερδέψουμε με την Ελληνική ολιγαρχική διαφθορά υπάρχει ο κίνδυνος κάποιοι εκεί «έξω» να θεωρήσουν τις εντός Ελλάδος ολιγαρχικές ελίτ ως επικίνδυνες για τη διαχείριση των υδρογονανθράκων και ως εκ τούτου, επικίνδυνες για την Εθνική Ασφάλεια άλλων κρατών… Ουδείς θα ήθελε Έλληνες «Καντάφηδες» μέσα στην ΕΕ…
Από την πλευρά μας ως απλοί πολίτες ας οπλιστούμε με θάρρος και αισιοδοξία και ας εξασκήσουμε όση διορατικότητα και προσαρμοστικότητα διαθέτουμε για να καλλιεργήσουμε το καινούριο… Το οφείλουμε στα παιδιά μας.
Πηγή: defence-point
… Επειδή πολλές φορές θελήσατε νά μάθετε πῶς ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ εἶναι πνευματικός, σύμφωνα με τόν ἀπόστολο (βλ. Ρωμ. 7:14), καί τί πρέπει νά γνωρίζουν καί νά κάνουν ὅσοι θέλουν νά τόν τηρήσουν, θα σᾶς πῶ γι’ αὐτό κατά τή δύναμή μου.
Πρῶτα-πρῶτα γνωρίζουμε ὅτι ὁ Θεός εἶναι ἡ ἀρχή καί ἡμεσότητα καί τό τέλος κάθε καλοῦ. Τό καλό εἶναι ἀδύνατο νά πράττεται ἤ νά πιστεύεται παρά μόνο μέ τήν ἕνωση μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό καί μέ τόν φωτισμό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Σέ κάθε προσπάθειά σου βάλε ἀρχή Ἐκεῖνον πού εἶναι ἡ ἀρχή κάθε καλοῦ, γιά νά γίνει κατά Θεόν ἐκεῖνο πού ἀποφάσισες νά κάνεις.
Ἡ βέβαιη πίστη εἶναι ἕνας ἰσχυρός πύργος. Καί ὁ Χριστός γίνεται τά πάντα γιά τόν ἄνθρωπο πού πιστεύει.
Ὁ νόμος τοῦ Εὐαγγελίου, πού ὁδηγεῖ στήν ἐλευθερία, διδάσκει ὅλη τήν ἀλήθεια. Καί οἱ πιό πολλοί τόν διαβάζουν ἁπλά γιά νά τόν γνωρίσουν· λίγοι, ὅμως, τόν κατανοοῦν, ἀνάλογα μέ τήν ἐκτέλεση τῶν ἐντολῶν. Ὁ νόμος αὐτός γιά νά διαβαστεῖ χρειάζεται ἐπίγνωση, για νά κατανοηθεῖ χρειάζεται τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν, ἀλλά γιά νά ἐκπληρωθεῖ ἀπαιτεῖται τό ἔλεος τοῦ Χριστοῦ.
Μή ζητᾶς νά δεῖς τήν τελειότητα τοῦ θείου νόμου σέ ἐνάρετους ἀνθρώπους, γιατί τέλειος σέ ἀρετές δεν μπορεῖ νά βρεθεῖ κανείς. Ἡ τελειότητά του εἶναι κρυμμένη στόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ.
Ὁ Κύριος εἶναι κρυμμένος μέσα στίς ἐντολές Του καί ἀποκαλύπτεται σ’ ἐκείνους πού Τόν ζητοῦν, ἀνάλογα μέ τήν προθυμία τους στήν ἐκτέλεση αὐτῶν τῶν ἐντολῶν.
Ὅταν ἀσκήσουμε βία στόν ἑαυτό μας γιά τήν ἐκτέλεση ὅλων τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, τότε θά ἀντιληφθοῦμε ὅτι ὁ νόμος τοῦ Κυρίου εἶναι τέλειος καί ὅτι ἐμεῖς μέν τόν ἐφαρμόζουμε μέ τά καλά μας ἔργα, κανείς ἄνθρωπος, ὅμως, δέν μπορεῖ νά τόν τηρήσει τέλεια χωρίς τούς οἰκτιρμούς τοῦ Θεοῦ.
Ὅποιος ἔχει ταπεινοφροσύνη καί ἐργασία πνευματική, ὅταν διαβάζει τίς θεῖες Γραφές, ὅλα τά ἐννοεῖ ἀναφορικά μέ τόν ἑαυτό του καί ὄχι μέ ἄλλον.
Νά μελετᾶς τά λόγια τῆς Γραφῆς, ἐκτελώντας τις θεῖες ἐντολές, καί μήν καταγίνεσαι σέ πλατειασμούς καί θεωρητικές ἀναλύσεις, πού φέρνουν ὑπερηφάνεια. Ἐκεῖνος πού γνωρίζει τό θέλημα τοῦΘεοῦ καί τό ἐκτελεῖ κατά τή δύναμή του, μέ μικρούς κόπουςἀποφεύγει τούς μεγάλους.
Ἐκεῖνος πού δέν προτιμᾶ θεληματικά τούς κόπους γιά χάρη τῆς εὐσέβειας, δοκιμάζεται σκληρότερα ἀπό τούς ἀθέλητους κόπους.Ἡ συνείδηση εἶναι ἕνα βιβλίο πού τό ἔχουμε ἀπό τή φύση μας.Ἐκεῖνος πού τό μελετᾶ στήν πράξη, δέχεται θεία βοήθεια.
Ἄν ζητᾶς νά θεραπευθεῖς, φρόντισε τή συνείδησή σου καί κάνε ὅ,τι σοῦ λέει, καί πολύ θά ὠφεληθεῖς.
Τά κρυφά τοῦ κάθε ἀνθρώπου τά γνωρίζουν ὁ Θεός καί ἡ συνείδησή του. Ἀπ’ αὐτά τά δύο ἄς διορθώνεται ὁ καθένας.
Ἡ ἀγαθή συνείδηση ἀποκτᾶται μέ τήν προσευχή καί ἡ καθαρή προσευχή μέ τή συνείδηση. Γιατί ἀπό τη φύση τους ἔχουν ἡ μία τήνἀνάγκη τῆς ἄλλης.
Ὅποιος ἐκτελεῖ ἐντολή τοῦ Θεοῦ, ἄς περιμένει τον πειρασμό πού τήν ἀκολουθεῖ. Γιατί ἡ ἀγάπη πρός τον Χριστό μέ τά ἀντίθετα δοκιμάζεται.
Ἐκεῖνος πού θέλει νά νικήσει τούς πειρασμούς χωρίς προσευχή καί ὑπομονή, δέν θά τούς διώξει, ἀλλά θά περιπλακεῖ περισσότερο.
Μή λές ὅτι ἔχεις ἀποκτήσει ἀρετή χωρίς θλίψη. Γιατί ἡ ἀρετή πού ἀποκτᾶται μέ ἄνεση εἶναι ἀδοκίμαστη.
Τά αἰώνια ἀγαθά ἔχουν ἑτοιμαστεῖ γιά τούς ἀνθρώπους πού περνοῦν θλίψεις. Ὅμοια καί τά αἰώνια βάσανα ἔχουν ἑτοιμαστεῖ γιά τούς ἀνθρώπους πού περνοῦν μέ κενοδοξία καί ἡδονή.
Μή νομίζεις ὅτι κάθε θλίψη ἔρχεται στούς ἀνθρώπους ἐξαιτίας τῶν ἁμαρτιῶν τους. Ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού εὐαρεστοῦν τόν Θεό, καί ὅμως ἔχουν θλίψεις. Γιατί ἡ Γραφή, πού λέει ὅτι «οἱ ἀσεβεῖς θά διωχθοῦν» (Ψαλμ. 36:28), λέει ἐπίσης ὅτι «ὅλοι ὅσοι θέλουν νά ζήσουν μέ εὐσέβεια, σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, θά ἀντιμετωπίσουν διωγμούς» (Β΄ Τιμ. 3:12).
Στίς θλίψεις ἐναντιώθηκαν πολλοί μέ πολλούς τρόπους. Κανείς, ὅμως, δέν τίς ξεπέρασε χωρίς προσευχή καί μετάνοια.
Κάθε ἀθέλητης θλίψεως νά ἀναλογίζεσαι τό ἀποτέλεσμα, καί θά βρεῖς σ’ αὐτό τό σβήσιμο κάποιας ἁμαρτίας.
Κάθε κατά Θεόν θλίψη εἶναι πραγματικό ἔργο εὐσέβειας. Γιατί ἡ ἀληθινή ἀγάπη δοκιμάζεται μέ τά ἀντίθετα.
Τίς θλίψεις τοῦ παρόντος νά τίς ἀνταλλάσσεις προκαταβολικά μέ τά μελλοντικά ἀγαθά, καί ποτέ δέν θα ἀτονήσει ὁ ἀγώνας σου ἀπόἀμέλεια.
Οἱ χλευασμοί τῶν ἀνθρώπων φέρνουν θλίψη στην καρδιά, ἐξαγνίζουν ὅμως ἐκείνους πού τούς ὑπομένουν.
Ἄν ζημιωθεῖς ἤ χλευαστεῖς ἤ διωχθεῖς ἀπό κάποιον, μή σκέφτεσαι τό παρόν, ἀλλά περίμενε τό μέλλον, καί θά διαπιστώσεις ὅτι αὐτός σοῦ ἔγινε πρόξενος πολλῶν καλῶν ὄχι μόνο στήν παρούσα ζωή ἀλλά καί στή μέλλουσα.
Ἐκεῖνος πού ἀδικεῖται ἀπό τούς ἀνθρώπους, ἀπαλλάσσεται ἀπό ἁμαρτίες καί βρίσκει βοήθεια ἀπό τον Θεό ἀνάλογη μέ τή θλίψη.
Ἀπό ἐκείνους πού ἀδικοῦν φανερά, πιό πονηρός εἶναι ἐκεῖνος πού ἀδικεῖ κρυφά, γι’ αὐτό καί κολάζεται σκληρότερα.
Ὅποιος προσεύχεται γιά τούς ἀνθρώπους πού τον ἀδικοῦν, χτυπᾶ μέ ὁρμή τούς δαίμονες. Ὅποιος ἐναντιώνεται στούς ἀνθρώπους πού τόν ἀδικοῦν, πληγώνεται ἀπό τούς δαίμονες.
Μήν προσπαθεῖς νά λύσεις τά δύσκολα προβλήματα μέ φιλονικία, ἀλλά μέ τά μέσα πού ἐπιβάλλει ὁ πνευματικός νόμος, δηλαδή μέ τήν ὑπομονή, τήν προσευχή καί τήν ἁπλότητα τῆς ἐλπίδας.
Καλύτερα νά σέ πολεμοῦν οἱ ἄνθρωποι παρά οἱ δαίμονες. Ἐκεῖνος πού εὐαρεστεῖ τόν Κύριο, τούς νίκησε καί τούς δύο.
Στόν καιρό τῆς θλίψεως νά προσέχεις τήν ἐπίθεση τῆς ἡδονῆς. Γιατί τότε γίνεται εὔκολα ἀποδεκτή, ἐπειδή παρηγορεῖ τή θλίψη.
Φωτιά πού καίει εἶναι ἡ ἁμαρτία. Ὅσο, λοιπόν, ἐλαττώνεις τό ὑλικό πού τήν τροφοδοτεῖ, τόσο και θά σβήνεται. Καί ὅσο προσθέτεις ὑλικό, τόσο καί θα φουντώνει.
Μήν ἀφήσεις ἁμαρτία χωρίς νά τήν ἐξαλείψεις, ἀκόμα κι ἄν εἶναι πολύ μικρή, γιά νά μή σέ παρασύρει μετά σέ μεγαλύτερα κακά.
Τά μικρά ἁμαρτήματα ὁ διάβολος μᾶς τά παρουσιάζει ἀσήμαντα, ἐπειδή μέ ἄλλον τρόπο δέν μπορεῖ νά μᾶς ὁδηγήσει σέ μεγαλύτερα κακά.
Ὅταν ἁμαρτήσεις κρυφά, μήν προσπαθήσεις νά κρυφτεῖς. Γιατί «ὅλα εἶναι γυμνά καί ξεσκεπασμένα στά μάτια τοῦ Κυρίου» (Ἑβρ. 4:13), στόν ὁποῖο θα λογοδοτήσουμε γιά τίς πράξεις μας.
Γιά ὅποιον ἁμαρτάνει φανερά, χωρίς νά μετανοεῖ, καί δέν παθαίνει τίποτα μέχρι τόν θάνατό του, νά πιστεύεις πώς ἡ Κρίση θά εἶναι ἀνελέητη.
Ὅπως τούς ἀνόρεχτους τούς ὠφελεῖ ἡ πικρή ἀψιθιά, γιατί τούς ἀνοίγει τήν ὄρεξη, ἔτσι καί τούς κακότροπους τούς συμφέρει νά παθαίνουν συμφορές, γιατί τούς κάνουν νά μετανοοῦν.
Ἄν ἐξετάζεις τίς δικές σου ἁμαρτίες καί ὄχι τοῦ πλησίον σου, ποτέ δέν θά λεηλατήσουν οἱ δαίμονες το πνευματικό ἐργαστήριο τοῦ νοῦ σου.
Ἄς ὑποθέσουμε πώς εἶναι δώδεκα τά πάθη. Ἄν ἀγαπήσεις ἕνα ἀπ’ αὐτά μέ τή θέλησή σου, εἶναι ἱκανό νά ἀναπληρώσει καί τά ἄλλα ἕντεκα.
Αἰτίες κάθε κακίας εἶναι ἡ κενοδοξία καί ἡ φιληδονία. Ἐκεῖνος πού δέν τίς μίσησε αὐτές, δέν νικᾶ κανένα πάθος.
Ρίζα ὅλων τῶν κακῶν ἔχει ὀνομαστεῖ ἡ φιλαργυρία (βλ. Α΄ Τιμ. 6:10). Αὐτή, ὡστόσο, σαφῶς ἀποτελεῖται ἀπό τήν κενοδοξία καί τή φιληδονία. Ἀπ’ αὐτά τά τρία πάθη, τή φιλαργυρία, τήν κενοδοξία καί τή φιληδονία, τυφλώνεται ὁ νοῦς.
Ἐξαιτίας αὐτῶν τῶν παθῶν, ἔχουν αὐξηθεῖ τόσο πολύ ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους ὁ θυμός, ἡ ὀργή, οἱ πόλεμοι, οἱ φόνοι καί ὅλα τά ὑπόλοιπα κακά. Πρέπει, λοιπόν, νά τά μισήσουμε ὡς μητέρες τῶν κακῶν και μητρυιές τῶν ἀρετῶν.
Κάθε πράγμα ἀπό λίγο ἀρχίζει, καί σιγά-σιγά ἀναπτύσσεται καί μεγαλώνει.
Τά κακά παίρνουν δύναμη τό ἕνα ἀπό τό ἄλλο. Ὅμοια καί τά καλά αὐξάνονται τό ἕνα μέ τή βοήθεια τοῦ ἄλλου, ὠθώντας ὅλο καί πιό μπροστά τόν ἄνθρωπο πού μετέχει σ’ αὐτά.
Ὅταν βρίσκεσαι στήν ἀρχή τοῦ κακοῦ, μή λές: «Δεν θά μέ νικήσει». Γιατί ἔχεις ἤδη νικηθεῖ τόσο, ὅσο βρίσκεσαι μέσα στό κακό. Δίχτυ πολύπλοκο εἶναι ἡ μέθοδος τῆς κακίας, κι ἐκεῖνος πού μπλέχτηκε λίγο, ἄν ἀμελήσει, σφίγγεται ὁλόκληρος μέσα σ’ αὐτό.
Ἀπό τή φιληδονία ἔρχεται ἡ ἀμέλεια καί ἀπό την ἀμέλεια ἡ λήθη τῶν καλῶν. Γιατί ὁ Θεός ἔχει χαρίσει σέ ὅλους τή γνώση ἐκείνων πού μᾶς συμφέρουν.
Ἡ φιλήδονη καρδιά γίνεται φυλακή καί ἁλυσίδα γιά τήν ψυχή τήν ὥρα τοῦ θανάτου, ἐνῶ ἡ φιλόπονη καρδιά εἶναι πόρτα ἀνοιχτή στό ἔλεος τοῦ Θεοῦ.
Ἄν δέν θέλεις νά πάθεις κακό, μή θέλεις νά κάνεις κακό. Γιατί, ἀναπόφευκτα, τό ἕνα ἀκολουθεῖ τό ἄλλο. «Ὅ,τι σπέρνει ὁ ἄνθρωπος, αὐτό καί θά θερίσει» (Γαλ. 6:7). Ὅταν, λοιπόν, μέ τή θέλησή μας σπέρνουμε τά κακά καί ἔπειτα χωρίς τή θέλησή μας τά θερίζουμε, πρέπει νά θαυμάζουμε τή δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ.
Μή θέλεις ν’ ἀκοῦς ξένες πονηρές πράξεις, γιατί ἔτσι ἐντυπώνονται μέσα σου καί τά ἰδιαίτερα χαρακτηριστικά αὐτῶν τῶν πράξεων.
Ὅταν ἀκοῦς μέ εὐχαρίστηση ἄσχημα λόγια, νά θυμώνεις μέ τόν ἑαυτό σου καί ὄχι μ’ ἐκεῖνον πού τά εἶπε. Γιατί ἄν ἡ ἀκοή σου εἶναι πονηρή, θά φορτώνεις τόν ἑαυτό σου μέ πονηρά ἀκούσματα.
Ὅπως δέν εἶναι δυνατό νά βόσκουν μαζί πρόβατα καί λύκοι, ἔτσι δέν εἶναι δυνατό νά βρεῖ ἔλεος ἐκεῖνος πού ἐπιβουλεύεται τόν πλησίον του.
Ὅπως δέν μποροῦν νά συνυπάρξουν τό νερό καί ἡ φωτιά, ἔτσι δέν μποροῦν νά συνυπάρξουν ἡ δικαιολογία καί ἡ ταπείνωση.
Ἄν κανείς σέ ἐπαινεῖ ὑποκριτικά, περίμενε κάποια στιγμή καί νά σέ κατηγορήσει.
Ἄν ὑπερηφανεύθηκες ἐπειδή σέ ἐπαίνεσαν, περίμενε ἀτιμία. Γιατί λέει ἡ Γραφή: «Ὅποιος ὑψώνει τον ἑαυτό του, θά ταπεινωθεῖ» (Λουκ. 14:11).
Ὅταν ἔχεις λογισμό πού σέ προτρέπει νά ζητήσεις ἀνθρώπινη δόξα, νά ξέρεις καλά ὅτι σοῦ προετοιμάζει αἰσχύνη.
Ἐκεῖνος πού ἐπιζητεῖ τόν ἔπαινο, βρίσκεται μέσα στό πάθος. Κι ἐκεῖνος πού θρηνεῖ γιά θλίψη πού τοῦ ἦρθε, ἀγαπᾶ τήν ἡδονή.
Ὑπάρχει ἔλεγχος πού γίνεται ἀπό κακία ἤ ἀπό ἄμυνα. Ὑπάρχει καί ἔλεγχος πού γίνεται ἀπό φόβο Θεοῦ καί ἀπό ἀγάπη πρός τήν ἀλήθεια.
Καλύτερα νά προσεύχεσαι μέ εὐλάβεια γιά τόν πλησίον σου, παρά νά τόν ἐλέγχεις γιά κάθε του ἁμάρτημα.
Πολλοί εἶναι οἱ τρόποι τῆς προσευχῆς καί διαφέρει ὁ ἕνας ἀπό τόν ἄλλο. Κανένας, ὅμως, τρόπος προσευχῆς δέν εἶναι ἐπιβλαβής, ἐκτός ἄν δέν εἶναι προσευχή ἀλλά σατανική ἐνέργεια.
Μήν ὑπερηφανευθεῖς, ἄν χύνεις δάκρυα στήν προσευχή σου. Εἶναι ὁ Χριστός πού ἄγγιξε τά μάτια σου καί θεράπευσε τήν τύφλωση τοῦ νοῦ σου.
Κάποιος ἄνθρωπος πού θέλησε νά κάνει κακό, προηγουμένως προσευχήθηκε νοερά ἀπό συνήθεια. Και ἀφοῦ κατ’ οἰκονομίαν Θεοῦ ἐμποδίστηκε ἀπό τό κακό, ὕστερα πολύ Τόν εὐχαρίστησε.
Ἡ ἀγρυπνία, ἡ προσευχή καί ἡ ὑπομονή στίς θλίψεις φέρνουν στήν καρδιά συντριβή ἀσφαλή καί ὠφέλιμη, ἀρκεῖ νά μήν ἀνατρέψουμε τήν ἰσορροπία τῶν τριῶν αὐτῶν μέ τήν ὑπερβολή. Ἐκεῖνος πού καλλιεργεῖ ὑπομονετικά αὐτές τίς ἀρετές, θά λάβει βοήθεια καί σέ ἄλλες, ἐνῶ ἐκεῖνος πού ἀμελεῖ καί διασκορπίζεται ἐδῶ κι ἐκεῖ, θά νιώσει ἀφόρητη ὀδύνη τήν ὥρα τοῦ θανάτου του.
Νά μή σκέφτεσαι καί νά μήν κάνεις τίποτα χωρίς σκοπό σύμφωνο μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Γιατί ἐκεῖνος πού βαδίζει χωρίς σκοπό, μάταια κουράζεται.
Ὑπάρχει πράξη πού φαίνεται καλή, ἀλλά ὁ σκοπός ἐκείνου πού τήν κάνει δέν εἶναι καλός. Ὑπάρχει και ἄλλη πράξη πού φαίνεται κακή, ἀλλά ὁ σκοπός ἐκείνου πού τήν κάνει εἶναι καλός. Καί αὐτό συμβαίνει ὄχι μόνο σέ ἔργα ἀλλά καί σέ λόγια. Αὐτή ἡ ἀντίθεση πράξεως καί σκοποῦ ὀφείλεται ἄλλοτε σέ ἀπειρία ἤ ἄγνοια, ἄλλοτε σέ πονηρή διάθεση καί ἄλλοτε σε εὐσεβή σκοπό.
Ὁ Θεός τίς πράξεις μας τίς λογαριάζει σύμφωνα μέ τίς προθέσεις μας. Γιατί λέει ἡ Γραφή: «Νά σοῦ δώσει ὁ Κύριος κατά τήν καρδιά σου» (Ψαλμ. 19:5).
Ὑπάρχει ἄνθρωπος πού φαινομενικά ἐκτελεῖ ἐντολή τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ εἶναι δοῦλος σέ πάθος καί μέ τους πονηρούς λογισμούς καταστρέφει τήν καλή πράξη.
Μήν καταφρονήσεις καί μήν παραμελήσεις ποτέ τούς λογισμούς σου. Γιατί ὁ Θεός γνωρίζει ἀλάθητα κάθε λογισμό.
Ὁ Θεός κρίνει καί ζυγίζει κάθε σκέψη μας. Μπορεῖ τό ἴδιο πράγμα νά τό σκεφθεῖ κανείς ἤ μέ ἁπλό ἤ μέ ἐμπαθή τρόπο.
Ἀκούγοντας τόν Κύριο νά λέει, «Ὅποιος δέν ἀπαρνηθεῖ ὅλα του τά ὑπάρχοντα, δέν εἶναι ἄξιος γιά μαθητής μου» (πρβλ. Λουκ. 14:33), μήν ἐννοήσεις ὅτι ἀναφέρεται μόνο στά χρήματα, ἀλλά καί σέ ὅλες τίς πράξεις τῆς κακίας.
Ἐκεῖνος πού μετανοεῖ σωστά, περιπαίζεται ἀπό τούς ἀνόητους ἀνθρώπους. Καί αὐτό εἶναι σημάδι ὅτι εὐαρεστεῖ τόν Θεό.
Ἡ ἀμέλεια στό νά κάνουμε ὅσα καλά μποροῦμε, δύσκολα συγχωρεῖται. Ἡ ἐλεημοσύνη, ὅμως, καί ἡ προσευχή ἀποκαθιστοῦν ἐκείνους πού ἀμέλησαν να κάνουν τό καλό.
Τίς ἐναλλαγές τῶν καλῶν καί τῶν κακῶν νά τίς δέχεσαι μέ ἠρεμία. Ἔτσι ἐξομαλύνει ὁ Θεός τίς ἀνωμαλίες τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων.
Μή λές ὅτι ἔρχεται ὁ πειρασμός χωρίς νά τό θέλεις. Γιατί ὁπωσδήποτε, κι ἄν δέν ἀγαπᾶς τήν ἁμαρτωλή πράξη, ἀγαπᾶς τίς αἰτίες της.
Νά προσεύχεσαι νά μή σοῦ ἔρθει πειρασμός. Ἄν ὅμως ἔρθει, δέξου τον σάν δικό σου καί ὄχι σάν ξένο.
Ἄν θέλεις νά σωθεῖς, ἀγάπησε τόν ἀληθινό λόγο και μήν ἀποστραφεῖς ποτέ ἀδιάκριτα ἔλεγχο ἀπό ἄλλον.
Τό στόμα τοῦ ταπεινόφρονα λέει τήν ἀλήθεια. Ὅποιος ἀντιλέγει στήν ἀλήθεια, εἶναι ὅμοιος μέ τον ὑπηρέτη ἐκεῖνον πού ράπισε τόν Κύριο στό πρόσωπο.
Ἄλλο εἷναι ἡ ἐκτέλεση ἐντολῆς καί ἄλλο ἀρετή, ἄν καί παίρνουν ἡ μία ἀπό τήν ἄλλη τίς ἀφορμές τῶν ἀγαθῶν. Ἐκτέλεση ἐντολῆς εἶναι τό νά κάνει κανείς τά διαταγμένα ἀπό τόν θεῖο νόμο. Ἀρετή, ὅμως, εἶναι τό νά τοῦ ἀρέσει ἀληθινά ἡ ἐκτέλεση τῆς θείας ἐντολῆς.
Ὅπως τό φῶς τῆς ἡμέρας προέρχεται ἀπό τόν ἥλιο, ἔτσι καί κάθε ἀρετή προέρχεται ἀπό τόν Θεό.
Ὅταν κατορθώσεις κάποιαν ἀρετή, θυμήσου τον Χριστό πού εἶπε: «Χωρίς ἐμένα, δέν μπορεῖτε νά κάνετε τίποτα» (Ἰω. 15:5).
Κάθε καλό ἔχει χαριστεῖ ἀπό τόν Κύριο στους ἀνθρώπους κατ’ οἰκονομίαν· καί ἐκεῖνος πού πιστεύει ἔτσι, δέν θά τό χάσει ποτέ.
Γιά τήν ντροπή πού θά σηκώσει κανείς μέ εὐχαρίστηση γιά τήν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ, ἑκατό φορές περισσότερο θά δοξαστεῖ ἀπό πολλούς ἀνθρώπους. Καλύτερα, ὅμως, εἶναι νά ἐνεργεῖ κανείς τό κάθε καλό μόνο γιά τά μελλοντικά ἀγαθά.
Ἐκεῖνος πού ἔχει κάποιο πνευματικό χάρισμα και συμπονᾶ ἐκείνους πού δέν ἔχουν, μέ τή συμπόνια διατηρεῖ τό χάρισμα. Ὁ ἀλαζόνας, ὅμως, θά τό χάσει, καθώς χτυπιέται ἀπό τούς ἀλαζονικούς λογισμούς του.
Ἡ καρδιά πού ἔχει ἔλεος γιά τούς ἄλλους, ἀναμφίβολα θά ἐλεηθεῖ. Εἶναι φανερό καί τό ἀντίθετο.
Εἰρήνη εἶναι ἡ ἀπαλλαγή ἀπό τά πάθη, ἡ ὁποία δεν βρίσκεται χωρίς τήν ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Πάντοτε νά κάνεις τό καλό κατά τή δύναμή σου. Και ὅταν μπορεῖς νά κάνεις τό μεγαλύτερο, μήν ἀρκεῖσαι στό μικρότερο. Γιατί λέει ἡ Γραφή: «Ὅποιος γυρίζει πίσω, δέν εἶναι κατάλληλος γιά τή βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (πρβλ. Λουκ. 9:62).
Πηγή: (Όσιος Μάρκος ο Ασκητής, «Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ» τ. 34, ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ), Ι.Ν. Παντανάσσης
(συνέχεια ἀπό τό προηγούμενο)
Ἕνα ἀπό τά πολλά μέτωπα στά ὁποῖα πρέπει νά δώσει μία πραγματική μάχη ἡ Ὀρθόδοξη Ἱεραποστολή, εἶναι ἡ μαγεία καί οἱ αἱρέσεις. Παλαιότερα ὑπῆρχε μόνον ἡ μαγεία, πού ἦταν καί εἶναι βαθιά ριζωμένη στήν ψυχή τῶν Ἀφρικανῶν. Ὁ φύλαρχος κάθε φυλῆς, εἶναι συνήθως καί μάγος καί ἔχει γενικές ἐξουσίες σέ ὅλους. Διοικητικές, δικαστικές, πνευματικές κ.λπ.
Μέ τόν ἐκχριστιανισμό τῶν Ἀφρικανῶν ἀπό τίς Ἱεραποστολές, σιγά-σιγά εἰσῆλθε καί ἕνα νέο μέτωπο, πού διεδέχθη τή μαγεία, ἤ καί συμβαδίζει μαζί της. Εἶναι οἱ αἱρέσεις. Μόνο στήν πόλη τοῦ Κολουέζι (μέ 350.000 κατοίκους περίπου) ὑπάρχουν περί τίς 500 αἱρέσεις. Πρετεστάντες μέ τίς πολλές παραφυάδες τους, Tabernakl, Γκαραγκάζι, “ἐκκλησία” κάρμεν, Πεντηκοστιανοί, Μεθοδισταί, Νεοαπόστολοι, Συναγωγή τῆς Σιών, Συναγωγή τῆς Ἱερουσαλήμ, Dieu merci, “ἐκκλησία” Μπεθίλ, Ἀντβεντισταί τῆς 7ης ἡμέρας, Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ, Μορμόνοι, Ρωμαιοκαθολικοί, ἐκκλησία ρόκ τοῦ Χριστοῦ καί πάμπολλες ἀκόμη. Ὁ πειρασμός βλέποντας ὅτι ἡ μαγεία καί ἡ εἰδωλολατρία μέ τήν ἔλευση τῶν χριστιανικῶν ἱεραποστολῶν ἀρχίζει νά χάνει ἔδαφος, ἐφεῦρε τίς αἱρέσεις, σάν ὑποκατάστατο τῆς μαγείας, ὥστε εἴτε μέ τόν ἕνα εἴτε μέ τόν ἄλλον τρόπο νά κρατᾶ τούς ἀφρικανούς ἀδελφούς στό σκοτάδι.
Ἀναφερθήκαμε ἀνωτέρω στόν εὐαγγελισμό πού ἀπευθύνεται στά ἔθνη. Τώρα, ἐρχόμαστε στόν εὐαγγελισμό πού πραγματοποιεῖται στόν δικό μας χῶρο, στό κράτος μας, στήν κοινωνία μας, στήν οἰκογένειά μας, στόν ἴδιο τόν ἑαυτό μας. Εἶναι ὁ εὐαγγελισμός ἐν εὐρείᾳ ἐννοίᾳ. Συνίσταται στήν εὐεργετική ἐπίδραση πού ἔχει στούς συνανθρώπους μας, στό περιβάλλον μας, ὁ κάθε λόγος μας, ἡ συμπεριφορά μας, τό παράδειγμά μας, ἡ ψυχική μας διάθεση, ἡ ἀνεκτικότητα πρός τίς ἰδιομορφίες τῶν ἄλλων, οἱ ἀρετές μας. Αὐτός εἶναι ὁ εὐαγγελισμός πού μᾶς καθιστᾶ ὅλους, τόν κάθε ἕνα ἀπό ἐμᾶς, Ἱεραποστόλους, ὥστε ἡ λέξη χριστιανός νά εἶναι στόν αὐτό ὁμόκεντρο κύκλο, μέ τήν τοῦ Ἱεραποστόλου.
Στή σημερινή ἐποχή πού ἔχουν ἀρχίσει νά καταρρέουν οἱ ἀξίες καί οἱ πνευματικές ἀρχές, πού βάλλεται ἡ πίστη μας, ἡ γνήσια ἑλληνική παράδοσή μας, προβάλλεται δέ ἡ ἀθεΐα καί ὁ θρησκευτικός συγκρητισμός μέ ἀποτέλεσμα ν' ἀπομακρύνουμε τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Ἐπικρατεῖ μία δυσπιστία στίς σχέσεις, αὐξάνονται οἱ ψυχικές παθήσεις, οἱ ἄνθρωποι ζητοῦν μία παρηγοριά, μία τόνωση τοῦ ἠθικοῦ τους. Αὐτό μπορεῖ νά ἔλθει ἀπό ἕνα καλό λόγο ἤ μία φιλάδελφο ἐνέργεια ἤ καί ἀπό ἕνα μόνο χαμόγελο τοῦ συνανθρώπου μας, συμπεριφορά δηλαδή πού ἔχουν οἱ χαριτωμένοι ἀπό τόν Κύριο ἄνθρωποι.
Ὅταν λοιπόν αὐτή ἡ χαριτωμένη κατάσταση εἶναι μόνιμη συμπεριφορά τῶν ἀνθρώπων, πού πάντοτε ἔχουν τό χαμόγελο στό πρόσωπο καί ἕνα καλό λόγο στά χείλη, πού δέν κατακρίνουν, ἀλλά μέ ταπείνωση ἀντιμετωπίζουν ὅλες τίς καταστάσεις, ἔχει σάν ἀποτέλεσμα νά κατακτοῦν τούς ἄλλους. Νά κερδίζουν τήν ἐμπιστοσύνη τους καί ὅταν ἔλθει κάποτε ἡ ὥρα νά εὐαγγελισθοῦν ὅπου πρέπει, ὁ εὐαγγελισμός νά γίνεται ἀβίαστα καί ἀμέσως ἀποδεκτός. Νά μή χρειάζεται δηλαδή νά ταξιδεύσουν στήν Ἀφρική ἤ ὅπου ἀλλοῦ, γιά νά κηρύξουν ἐκεῖ ἱεραποστολικά τό εὐαγγέλιο, ἀλλά νά κάνουν τήν Ἱεραποστολή στόν τόπο πού ἐργάζονται, ζοῦν καί κινοῦνται.
Εἶναι καί αὐτός ἕνας «εὐαγγελισμός» πού γίνεται χωρίς λόγια, χωρίς προσπάθεια, πού στηρίζεται στήν ἁγιότητα αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων. Ἄς θυμηθοῦμε τόν Ἅγ. Σεραφείμ τοῦ Σαρώφ, καί τούς συγχρόνους Ἁγίους Γέροντες, Ἅγιο Πορφύριο, παπα-Ἐφραίμ Κατουνακιώτη, Ἅγιο Γέροντα Παΐσιο, πού δέν ἐξήρχοντο στόν κόσμο γιά νά κάνουν Ἱεραποστολή, ἀλλά πλῆθος κόσμου συνέρρεε στό ταπεινό κελλί τους ν' ἀκούσουν τίς σοφές συμβουλές τους, καί ὠφελοῦντο.
Προηγουμένως ἀναφέραμε καί μία μορφή εὐαγγελισμοῦ, πού ἴσως φανεῖ λίγο παράξενη, πού τήν κάνουμε ἐμεῖς στόν ἴδιο τόν ἑαυτό μας· ξεκινάει ἀπό ἐμᾶς καί καταλήγει σέ μᾶς. Ἐμεῖς οἱ ἴδιοι εἴμαστε εὐαγγελίζοντες καί εὐαγγελιζόμενοι. Ποιός εἶναι αὐτός; Εἶναι ὅταν κάνουμε τόν ἀγώνα γιά τήν κάθαρση τῆς καρδιᾶς μας ἀπό τά πάθη. Ὅταν ἀγωνιζόμαστε νά καθαρίσουμε τήν καρδιά μας ἀπό τήν κοπρία τῶν παθῶν, καί ν' ἀνακαλύψουμε ἐκεῖ τήν ἀπωλεσθεῖσα δραχμή, τόν πολύτιμο μαργαρίτη, τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία κατά τούς ἀψευδεῖς λόγους τοῦ Κυρίου, «ἐντός ὑμῶν ἐστιν» (Λουκ. 17, 21), κι' ἔτσι νά γίνουμε ἄνθρωποι θεωμένοι. Δηλαδή ἄνθρωποι πού μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ ἐπέτυχαν τό καθ' ὁμοίωσιν, καί ἔγιναν Θεοί κατά Χάριν.
Γιά σκεφθεῖτε ἀλήθεια, ἐάν ὁ καθένας μας ἔκανε αὐτόν τόν ἀγώνα, καί ἐπετύγχανε αὐτό τό μεγάλο ἀποτέλεσμα, τήν Θέωση. Τότε δέν θά εἴχαμε ἀνάγκη νά γίνεται Ἱεραποστολή στούς ἄλλους, ἀφοῦ καί οἱ ἄλλοι θά εἶχαν φθάσει στό ἐπιθυμητό αὐτό ἀποτέλεσμα.
Κατ' αὐτήν τήν ἔννοιαν λοιπόν ὀφείλουμε ὅλοι οἱ Χριστιανοί νά γίνουμε Ἱεραπόστολοι. Ἱεραπόστολοι πρῶτα τοῦ ἐαυτοῦ μας, καί νά εἴμαστε “ἅμα Χριστιανοί, ἅμα Ἱεραπόστολοι”.
Αὐτή δέ ἡ μορφή τοῦ εὐαγγελισμοῦ, πού ἀναφέραμε τελευταῖα, εἶναι μία ἀπαραίτητη προϋπόθεση ὑπάρξεως ἀπό αὐτούς πού εὐαγγελίζονται τά ἔθνη.
Δέν μπορεῖ ὁ Ἱεραπόστολος νά ξεκινήσει τόν εὐαγγελισμό πρός τρίτους ὅταν προηγουμένως δέν ἔχει ἀγωνισθεῖ γιά τόν προσωπικό του εὐαγγελισμό, τόν προσωπικό του ἁγιασμό. Ἄν δέ κατορθώσει νά ἐπιτύχει, μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ, τό νά πράττει ὅσα διδάσκει, μέγας θά κληθεῖ εἰς τήν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν.
Ἐπειδή ὅμως αὐτό ἀπαιτεῖ μία τέχνη, μία πνευματική τέχνη, κατά τήν ὁποία ἔχει ἀντίπαλο ἄϋλα πνεύματα, ὅλες τίς σκοτεινές δυνάμεις πού προσπαθοῦν ν' ἀποτρέψουν νά γίνεται τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, γι' αὐτό συνήθως οἱ ἱεραποστολικές προσπάθειες ἀρχίζουν ἀπό τά μοναστήρια, ἀπό τούς μοναχούς. Αὐτοί ἀκολουθοῦν τήν πνευματική πορεία πού ἔχει χαραχθεῖ ἀπό τούς ἁγίους Πατέρες καί ἡ ὁποία διέρχεται ἀπό τρία στάδια: τήν κάθαρση ἀπό τά πάθη, τόν φωτισμό καί τέλος τή θέωση.
Κατά τόν π. Σοφρώνιο Σαχάρωφ, ὁ μοναχισμός ἀποτελεῖ μία πνευματική καλλιέργεια, πού ἐφάμιλλη μέ αὐτήν, δέν ὑπάρχει σ' αὐτόν τόν κόσμο.
Γεννιόμαστε ὄχι ὡς ἤδη τέλεια ὄντα, ἱκανά νά γνωρίσουν τόν Θεό, ἀλλά ὡς δυνατότητες, ὡς φύλλα λευκοῦ χαρτιοῦ ὅπου θά χαραχθεῖ μέ τό χέρι τοῦ Θεοῦ ἡ γνώση γι' Αὐτόν. Τό μοναστήρι καί ἡ μοναστική ζωή εἶναι ἀκριβῶς ἡ Σχολή τῆς γνώσης αὐτῆς τοῦ Θεοῦ. Ἡ συνεχής δέ πάλη πού κάνει ὁ μοναχός κατά τῶν παθῶν καί ὁ διαρκής ἀγώνας του γιά τήν κάθαρση ἀπ' αὐτά, λεπτύνει τόν νοῦ. Φωτίζει, ἁγιάζει, δέν τόν φέρνει σέ ἀντίθεση μέ τήν ἀνθρώπινη φύση, ἀλλά τήν ὑπερβαίνει, νικᾶ τόν κοσμικό νόμο, καί τότε γίνεται ὑπερκόσμιος. Γι' αὐτό ὁ Ὅσιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ἀναφέρει ὅτι ὁ μοναχικός τρόπος ζωῆς, ἀποτελεῖ τήν ἔσχατη καί ὕψιστη Χάρη.
Τονίζουμε ὅτι ὁ προαναφερθείς τρόπος πνευματικῆς ἀνόδου καί τελειώσεως εἶναι κοινός γιά ὅλους, μοναχούς καί λαϊκούς. Μποροῦν δηλαδή καί οἱ λαϊκοί ἀδελφοί, ἐφ' ὅσον ἀγωνισθοῦν, νά ἀνέλθουν ὅλες τίς βαθμίδες καί νά ἐπιτύχουν τῆς πνευματικῆς αὐτῆς τελειώσεως. Κατά δέ τόν Ἅγ. Ἰωάννη τῆς Κλίμακος, οἱ μοναχοί εἶναι φῶς στούς ἀνθρώπους, στούς μοναχούς δέ οἱ ἄγγελοι.
Ὅλες αὐτές οἱ σκέψεις πρέπει νά μᾶς εὐαισθητοποιήσουν ἔτι πλέον στό θέμα τῆς Ἱεραποστολῆς, ὥστε νά ἔχουμε μία μεγαλύτερη προσέγγιση στόν εὐλογημένο χῶρο της.
Ἄς πάρουμε ἀπόφαση, ὅσοι δέν τό πράττουμε, νά προσφέρουμε λίγα λεπτά προσευχῆς κάθε ἡμέρα, γιά ὅλους ὅσους ἀναλίσκονται καθημερινά γιά τόν εὐαγγελισμό τῶν “ἐν σκότει καί σκιᾷ θανάτου καθημένων”.
Ἄς προσευχόμαστε γιά τόν Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας κ. Θεόδωρο πού ἀγκαλιάζει μέ τήν πατρική του ἀγάπη ὅλες τίς Ἱεραποστολές τῆς Ἀφρικῆς, ὁ Κύριος νά τοῦ δίνει ὑγεία καί μακρότητα ἡμερῶν.
Ἄς προσευχόμαστε καί γιά τούς δεχομένους τόν εὐαγγελισμόν αὐτόν, ὁ Κύριος νά τούς στερεώνει στήν ἁγία Πίστη μας, νά τούς χαριτώνει καί ἁγιάζει, ὄχι πρός τιμήν καί ἔπαινον ἡμῶν, ἀλλά πρός δόξαν τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας καί τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ. Ἀμήν.
Πηγή: Ιεραποστολικός Σύνδεσμος "Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός" - Ορθόδοξη Ιεραποστολή
«Τέτοια ὥρα τέτοια λόγια», θὰ πεῖ ὁ κάθε καλοπροαίρετος, ἀλλὰ κατὰ τὰ ἄλλα ἀνενημέρωτος ὀρθόδοξος χριστιανός, ποὺ εἶναι βαφτισμένος στὴν κολυμβήθρα τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας. Εἶναι ὥρα νὰ ἀσχολούμαστε μὲ «λεπτομέρειες» καὶ «ἀσήμαντα πράγματα», ἐνῶ ὁ κόσμος καίγεται στὴν κυριολεξία, μὲ ὅσα φοβερὰ καὶ θλιβερὰ συμβαίνουν γύρω μας, κοντά μας; Νὰ μιλᾶμε αἴφνης γιὰ τὴ βασίλισσα Σοφία καὶ τὴν «ἐπιθυμία» της νὰ προσκυνήσει τὴν ἁγία Ἑλένη καὶ τὸν Τίμιο Σταυρό!
Ναί, εἶναι ὥρα καὶ μάλιστα πολὺ κατάλληλη. Διότι μὲ αὐτὴν τὴν ἀφορμὴ βεβαιώνεται ἀπὸ στόματα ὀρθοδόξων ποιμένων ἡ ταύτιση τῆς Μίας Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας μὲ τὶς αἱρέσεις. Χάθηκε τὸ κριτήριο ἢ γίνεται σκόπιμα; Ὅποιο ἀπὸ τὰ δυὸ κι ἂν ἰσχύει, δὲν εἶναι τυχαῖο τίποτε σήμερα καὶ ὅ,τι γίνεται ἀπὸ τοὺς πρωτομάστορες τῆς Παγκοσμιοποίησης, γίνεται πάντα μὲ συγκεκριμένο σκοπὸ καὶ μεγάλη μαεστρία, γιὰ τὸ χτίσιμο τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων, ἔχοντας ἀνὰ χείρας ὡς ἰσχυρὴ βακτηρία τὸν Οἰκουμενισμό.
Ἡ βασίλισσα τῆς Ἱσπανίας Σοφία, πρόσωπο ἀξιοσέβαστο, ζήτησε νὰ προσκυνήσει τὴν ἁγία Ἑλένη καὶ τὸν Τίμιο Σταυρό, στὸ ναὸ τῆς ἁγίας Βαρβάρας. Δικαίωμά της. Ἡ Σοφία, καθὼς γράφει τὸ βιογραφικό της, γεννήθηκε στὴν Ἑλλάδα καὶ βαφτίστηκε ὀρθόδοξη. Ὅταν ὅμως ἦρθε ἡ ὥρα νὰ παντρευτεῖ τὸν Κάρολο τῆς Ἱσπανίας καὶ νὰ γίνει βασίλισσα, ἀπαρνήθηκε τὴν Ὀρθοδοξία καὶ ἀσπάστηκε τὸν Παπισμό. Ἔκτοτε παραμένει παπικὴ στὴν πίστη της, μὲ ξεχωριστὰ προνόμια, ὅσον ἀφορᾶ τὴν ἐπικοινωνία της μὲ τὸν Πάπα. «Ἡ πριγκίπισσα Σοφία παντρεύτηκε τὸν Χουᾶν Κάρλος στὴν Ἀθήνα στὶς 14 Μαΐου τοῦ 1962. Ἐπιπλέον, μεταστράφηκε στὸν Ρωμαιοκαθολικισμὸ καὶ παραιτήθηκε τῶν δικαιωμάτων της στὸν ἑλληνικὸ θρόνο»(Βικιπαίδεια). Αὐτὸ σὰν πληροφορία, γιὰ νὰ ἔρθουμε στὸ θέμα. Ποιὸ λοιπὸν τὸ ὕποπτο καὶ ἀντορθόδοξο σὲ ὅλη τὴν ὑπόθεση;
Τὴν ὑποδέχτηκαν, λέει ἡ εἴδηση, οἱ ἐπίσκοποι Φαναρίου Ἀγαθάγγελος καὶ ὁ Σαλώνων Ἀντώνιος. Δύο ὀρθόδοξοι ἐπίσκοποι. Καὶ τῆς εἶπαν μεταξύ των ἄλλων ὅτι «…ἐδῶ αὐτὲς τὶς μέρες χτυπᾶ ἡ καρδιὰ τῆς Χριστιανοσύνης» καὶ ἐπιπλέον ἀναφέρθηκαν στὴ σημασία τῆς ἡμέρας τῆς Πεντηκοστῆς γιὰ ὁλόκληρο τὸν χριστιανικὸ κόσμο. Μάλιστα, τῆς προσέφεραν εἰκόνα τῶν Ἁγίων Ἰσαποστόλων Κωνσταντίνου καὶ Ἑλένης…», λέει ἡ εἴδηση.
«Χτυπᾶ ἡ καρδιὰ τῆς χριστιανοσύνης», λέει ὁ ὀρθόδοξος ἐπίσκοπος. Τῆς χριστιανοσύνης καὶ ὄχι τῆς Ὀρθοδοξίας! Ἃς τὸ προσέξουμε αὐτό. Ἡ γενικότητα αὐτὴ στὸ λόγο του δὲν εἶναι τυχαία. «Τῆς χριστιανοσύνης», δηλαδή, ἐμμέσως, πλὴν σαφῶς, εἴμαστε ἕνα ὡς «χριστιανοσύνη». Καὶ ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλὰ ἀναγνωρίζουμε καὶ σὲ ὅλους τους ἄλλους «χριστιανοὺς» ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι ἐπίσκοποι, οἱ ὀρθόδοξοι ποιμένες, πὼς ὑπάρχει καὶ σ` αὐτοὺς ἐκκλησιαστικότητα. Ἢ ἀκόμη παραπέρα, ὅτι καλῶς ἐπισκιάζεται ἡ μοναδικότητα τῆς ἐκκλησιαστικότητας τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπὸ τὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν, ὅπως διαμηνύεται αὐτὸν τὸν καιρὸ ἀπὸ τὸν προτεστάντη Γ.Γ. αὐτοῦ, Νορβηγὸ Δρα Ὄλαβ Φύξε Τβέιτ καὶ ἐξισώνεται μὲ ὅλα τα ἄλλα θρησκευτικὰ κατασκευάσματα. Καὶ θέλουν αὐτοὶ οἱ «ποιμένες» νὰ μᾶς πείσουν, πὼς δὲν ὑπάρχει οἰκουμενιστικὸ κίνημα, πὼς δὲν ὑπάρχει οἰκουμενισμός.
Ἡ ὑποκρισία καὶ ὁ ὕπουλος τρόπος δράσης δὲν ἁρμόζει σὲ ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας. Τὸ λίγο καὶ τὸ ἐλάχιστο στὴν ἀπόκλιση ἀπὸ τὴν Ἀλήθεια, δὲν μποροῦν νὰ δικαιολογήσουν τὴν προδοτικὴ στάση ἀπέναντι σ` αὐτὴν καὶ στὸ Χριστό, χάριν τοῦ Καίσαρος. Δυστυχῶς, τὰ συνεχῆ συμβαίνοντα «ἀσήμαντα» ἀπὸ χρόνων πολλῶν, εἶναι αὐτὰ ποὺ διαμόρφωσαν τὴν παροῦσα ἀδιέξοδη κατάσταση στὴν ἀνθρωπότητα, γιὰ τὴν ὁποία ἡ Ἁγία Ὀρθοδοξία δὲν φέρει καμιὰ εὐθύνη.
Ἡ διδασκαλία τῶν Ἁγίων της καὶ ἡ Πάτρια Παράδοσή της δὲν ὑπῆρξαν ποτὲ στὴν ἱστορία ὑποκινητὲς ἢ αἴτιοι οὐδενὸς κακοῦ. Δὲν ἐννοοῦμε τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ τὴν διακόνησαν ἢ τὴν διακονοῦν ἀναξίως, ἀλλὰ τὴν ἴδια τὴν πίστη καὶ τὴ διδασκαλία της. Δὲν εἶναι καὶ δὲν μπορεῖ νὰ γίνει συνεργὸς κανενὸς οὔτε καὶ θὰ ἐπιφορτισθεῖ στὸ ἐλάχιστό τα ἐγκλήματα ποὺ διαπράττονται ἀπὸ ἄλλους.
Διότι αὐτὸ θὰ συμβεῖ ἐν καιρῶ, ἂν γίνει ἡ λεγόμενη «ἕνωση» μὲ τὶς τιθέμενες προϋποθέσεις. Θὰ συνεχίζονται οἱ γνωστὲς ἀπὸ τὴν ἱστορία παπικὲς μέθοδοι ἀνὰ τὴν Οἰκουμένη καὶ θὰ τὶς «χρεώνεται» καὶ ἡ Ὀρθοδοξία, παρόλο ποὺ δὲν ἔχει καμία σχέση, ὄχι μόνο στὴν πίστη ἀλλὰ καὶ μὲ τὶς φράγκικες νοοτροπίες. Συνεπῶς δὲν ἔχει λόγο καὶ συμφέρον καν νὰ συνυπάρξει μὲ ὅλες αὐτὲς τὶς παπικὲς καὶ προτεσταντικὲς αἱρέσεις.
Ἀλλὰ καὶ δὲν ἔχει νὰ ἀπολογηθεῖ σὲ κανέναν ἡ Ὀρθοδοξία! Τὸ ἔργο της εἶναι ἕνα: Νὰ παραμείνει στὸ δρόμο τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν ἁγίων Πατέρων καὶ νὰ παράγει ἁγίους. Νὰ παραμένει ἀληθινὴ Κιβωτὸς Σωτηρίας ἕως ἐσχάτων, γιατί αὐτὸς εἶναι ὁ κύριος σκοπός της καὶ νὰ κρατᾶ ἀνοιχτὴ τὴν ἀγκαλιά της, σὲ ὅσους τὴν ἀναγνωρίζουν ὡς ἀληθινὴ μητέρα καὶ θέλουν νὰ ἐπιστρέψουν σ` αὐτήν.
Κιλκίς, 6-6-2017
Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό
«Θλίψη καὶ ἀγανάκτηση δοκιμάζει κανεὶς ἀπὸ τὴν ἐξοργιστικὴ ἀδιαφορία τῆς Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως, γιὰ τὰ συνεχιζόμενα δεινὰ τῆς Βορείου Ἠπείρου, ποὺ εἶναι «σάρξ ἐκ τῆς σαρκὸς καὶ ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων» τῆς Ἑλληνικῆς μας Πατρίδος. Γιατί, πῶς ἀλλοιῶς νὰ χαρακτηρισθῇ τὸ γεγονός, ὅτι ἡ ἀντιπροσωπεία τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων, ἡ ὁποία, τελευταῖα, ἀνελάμβανε στὰ Τίρανα τὴν ὑποχρέωση νὰ ὀργανώσῃ «ἐργαστήρια προετοιμασίας», προκειμένου νὰ διευκολυνθῇ ἡ ἐνταξιακὴ πορεία τῆς Ἀλβανίας στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση; Κι’ αὐτό, ὅταν ἡ ἀντιπροσωπεία αὐτὴ δὲν βρῆκε νὰ πῇ οὔτε μιὰ λέξη γιὰ τοὺς Ἕλληνες Βορειοηπειρῶτες ἀδελφούς.
Ἐν Δελβινακίῳ τῇ 6ῃ Ἰουνίου 2017
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης κύριος ΑΝΔΡΕΑΣ ἔκανε τίς ἀκόλουθες δηλώσεις:
«Θλίψη καὶ ἀγανάκτηση δοκιμάζει κανεὶς ἀπὸ τὴν ἐξοργιστικὴ ἀδιαφορία τῆς Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως, γιὰ τὰ συνεχιζόμενα δεινὰ τῆς Βορείου Ἠπείρου, ποὺ εἶναι «σάρξ ἐκ τῆς σαρκὸς καὶ ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων» τῆς Ἑλληνικῆς μας Πατρίδος.
Γιατί, πῶς ἀλλοιῶς νὰ χαρακτηρισθῇ τὸ γεγονός, ὅτι ἡ ἀντιπροσωπεία τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων, ἡ ὁποία, τελευταῖα, ἀνελάμβανε στὰ Τίρανα τὴν ὑποχρέωση νὰ ὀργανώσῃ «ἐργαστήρια προετοιμασίας», προκειμένου νὰ διευκολυνθῇ ἡ ἐνταξιακὴ πορεία τῆς Ἀλβανίας στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση; Κι’ αὐτό, ὅταν ἡ ἀντιπροσωπεία αὐτὴ δὲν βρῆκε νὰ πῇ οὔτε μιὰ λέξη γιὰ τοὺς Ἕλληνες Βορειοηπειρῶτες ἀδελφούς. Καὶ οὔτε τόνισε τὴν ὑποχρέωση τῆς ἀλβανικῆς κυβερνήσεως νὰ σεβασθῇ τοὺς νόμους καὶ τὶς συνθῆκες, ποὺ θεσμοθετοῦν τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματά τους! Κι’ ἀκόμη, ποῦ εἶναι ἡ ἐκ μέρους της ἄσκηση πιέσεως πρὸς τὰ Τίρανα ἐν ὄψει τῆς ἐπιθυμίας καὶ τῆς προσπάθειά τους νὰ ἐνταχθοῦν στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση;
Ὅμως, τὰ γεγονότα, ποὺ συμβαίνουν στὴν Βόρειο Ἤπειρο, φωνάζουν ὅτι τέτοιες κινήσεις ρίχνουν νερὸ στὸν μύλο τῶν Ἀλβανῶν. Οἱ ὁποῖοι ἁρπάζουν μὲ δῆθεν σουλτανικὰ φιρμάνια περιουσίες τῶν Βορειοηπειρωτῶν, ἀσεβοῦν σὲ Ἐκκλησίες καὶ πολεμοῦν συστηματικὰ τὴν «ΟΜΟΝΟΙΑ» ἐπειδὴ καταγγέλλει τὶς ἀλβανικὲς αὐθαιρεσίες σὲ βάρος τῶν Βορειοηπειρωτῶν.
Ἀκόμη, οἱ Ἀλβανοὶ δὲν κρύβουν τὰ ὄνειρά τους γιὰ τὴν... «Μεγάλη Ἀλβανία», ποὺ θὰ περιλαμβάνῃ τὴν Φλώρινα, τὴν Καστοριά, τὰ Ἰωάννινα καὶ ὅλη τὴν Ἤπειρο μέχρι τὴν Ἄρτα καὶ τὴν Πρέβεζα! Καί, παράλληλα, ἐξωθοῦν τοὺς ἐγκληματίες «Τσάμηδες» στὸ νὰ προβάλλουν ἐξωφρενικὲς ἀπαιτήσεις ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, ξεχνῶντας ὅτι στὰ χρόνια τῆς Κατοχῆς (1941 – 44), συνεργαζόμενοι πρῶτα μὲ τοὺς Ἰταλοὺς κι’ ὕστερα μὲ τοὺς Γερμανούς, διέπραξαν ἀνήκουστα ἐγκλήματα στὴν Θεσπρωτία, μὲ κορυφαῖο τὴν ἐκτέλεση – δολοφονία τῶν 49 Προκρίτων τῆς Παραμυθιᾶς ...
Ὅλα αὐτὰ καὶ ἄλλα ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμὸς δὲν τὰ γνωρίζει ἡ Ἑλληνικὴ Κυβέρνηση καὶ ἡ ἀντιπροσωπεία της στὴν Ἀλβανία; Ἔπρεπε ἤ, μᾶλλον, πρέπει νὰ τὰ γνωρίζῃ. Ἐμεῖς, πάντως, λέμε ξεκάθαρα, ὅτι ἄν μὲ τέτοιου εἴδους ἐνέργειες θέλουν νὰ προετοιμάσουν τὴν ἔνταξη τῆς γείτονος στὴν Ε.Ε., νὰ ξεύρουν ὅτι ἀπεμπολοῦν τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα τῶν Βορειοηπειρωτῶν. Τὸ παράδειγμα τῆς ἐντάξεως τῆς Ἀλβανίας στὴν ΔΑΣΕ, πρὸ ἐτῶν, μὲ τὸ ἐπιχείρημα ὅτι δῆθεν θὰ σεβόταν τὶς ὑποχρεώσεις της ἀπέναντι στὴν Ἑλληνικὴ Μειονότητα, ἐπιβεβαιώνει τοὺς φόβους μας. Γιατὶ ἡ Ἀλβανία, ὅπως συνηθίζει, ἔγραψε τὶς ὑποχρεώσεις της στὰ παλαιότερα τῶν ὑποδημάτων της!
Γι’ αὐτό, ἐμεῖς στὴν ἐκδήλωση ποὺ ἔγινε στὸ Δελβινάκι, στὶς 14 Μαΐου ἐ.ἔ., διακηρύξαμε ὅτι ἡ μόνη λύση γιὰ τὴν σωτηρία τῶν Ἑλλήνων ποὺ ζοῦν στὴν Ἀλβανία, ἐξ αἰτίας τῶν δολοπλοκιῶν τῶν τότε «Μεγάλων Δυνάμεων», εἶναι ἡ Ἕνωση τῆς Βορείου Ἠπείρου μὲ τὴν Ἑλλάδα. Διαφορετικά, «οὐκ ἔσται παῦλα τῶν δεινῶν».
Ἀκουέτω ταῦτα Κυβέρνηση καὶ ὁλόκληρος ὁ πολιτικὸς κόσμος τῆς Πατρίδας μας. Κι’ ἄς ξυπνήσουν ἀπὸ τὸν ὕπνο τῆς ἀπάθειας καὶ τῆς ἀδιαφορίας. Γιατὶ οἱ καιροὶ εἶναι ἰδιαίτερως κρίσιμοι στὰ βόρεια σύνορά μας».
(Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως)
Πηγή: Κατάνυξις
O άνθρωπος είναι το «κατ' εικόνα» του Θεού και επομένως η ζωή του, για να ανταποκριθεί στην αληθινή του φύση, πρέπει να είναι μικρογραφία της ζωής του Θεού. Επειδή ο Θεός είναι Τριαδικός, και ο άνθρωπος καλείται να γίνει «Τριαδικός», ζώντας «Τριαδικά», δηλαδή τη ζωή της πλήρους ενότητας και της ολοκληρωτικής αγάπης. Σε μια τέτοια ζωή καλεί τον άνθρωπο ο Τριαδικός Θεός που είναι το αρχέτυπο του άνθρωπου. Η ζωή της αγάπης δεν ανταποκρίνεται μόνο στην αληθινή φύση του ανθρωπου, αλλα οδηγεί τον άνθρωπο και στην αληθινή Θεογνωσία.
«Όποιος δεν αγαπά, δεν εγνώρισε τον Θεό, διότι ο Θεός είναι αγάπη. Με τούτο εφανερώθη η αγάπη του Θεού σ' εμάς: ότι τον Υιόν Του τον μονογενή έστειλε ο Θεός εις τον κόσμο, δια να ζήσωμε δι' αυτού. Εις τούτο συνίσταται η αγάπη, όχι εις το ότι εμείς αγαπήσαμε τον Θεόν, αλλ' ότι αυτός μας αγάπησε και έστειλε τον Υιόν Του ως ιλασμόν δια τας αμαρτίας μας. . . Με τούτο ξέρομεν ότι μένομεν εν αυτώ και αυτός εν ημίν, διότι μας έδωκε από το Πνεύμα Του» (Α' Ιω. δ' 813).
Η μεγάλη ελπίδα του ανθρώπου, το νόημα της ζωής του, είναι η κοινωνία της αγάπης, που δεν περιλαμβάνει μόνο στους συνανθρώπους, αλλά αποτελεί ενότητα και αρμονία με τον ίδιο τον εαυτό μας και με τον Θεό, που είναι η ζωή! Αυτή η Θεοκοινωνία (Β' Πέτρ. α' 4), κατά την οποία ο άνθρωπος «μένει εν τω Θεώ και ο Θεός εν αυτώ» (Α Ίω. δ' 16 Πρβλ. Ίω. ιζ' 2026) εξασφαλίζεται με τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος του Θεού (Α' Ίω. δ' 13), με το χρίσμα του Αγίου Πνεύματος (Α' Ίω. β' 2027), που είναι η σφραγίδα του Θεού (Αποκ. Θ' 4).
Εάν ο Υιός, που εστάλη από τον Πατέρα, «δια να ζήσωμεν δι' αυτού» ή το Άγιο Πνεύμα ήσαν κτίσματα, τότε δεν θα μπορούσαμε δι' αυτών να έχουμε καμμία κοινωνία με τον Θεό «θα ηνωνόμεθα απλώς με κάποιο κτίσμα και θα ήμεθα αποξενωμένοι από τη θεία φύση, αφού τίποτα δεν θα μας ήνωνε με αυτήν. Τώρα δε, που λεγόμεθα μέτοχοι Χριστού και μέτοχοι του Θεού, φαίνεται ότι το εν ημίν χρίσμα και η σφραγίς δεν είναι εκ της φύσεως των δημιουργημάτων, αλλά εκ της φύσεως του Υιού, ο οποίος συνάπτει ημάς με τον Πατέρα δια του εν αυτώ Αγίου Πνεύματος» (Μ. Αθαν. Πρβλ. Έβρ. γ' 14, Ρωμ. η' 1417, Β' Πέτρ. α' 4).
Η πίστη στον Τριαδικό Θεό αποτελεί για τον άνθρωπο πραγματική ελπίδα. Αν ο άνθρωπος γνωρίσει ποιο είναι το αρχέτυπό του, πως είναι δηλαδή εικόνα της Αγίας Τριάδος, τότε θα πιστέψει πως είναι δυνατόν να ζήσει και αυτός τη ζωή της ενότητας και της αγάπης. Τότε ο άνθρωπος θα μπορέσει να βρει τη σωτηρία.
Τούτο δεν είναι δύσκολο να το εννοήσουμε, όταν σκεφθούμε πως ο άνθρωπος, ιδιαίτερα σήμερα, ζει εσωτερικά διεσπασμένος και εξωτερικά απομονωμένος. Αισθάνεται πως αποτελείται από πολλαπλά στοιχεία έχει σώμα, πνεύμα, βούληση, συναίσθημα κ. α. Ένας άνθρωπος διηρημένος εσωτερικά δεν μπορεί να πει ότι είναι λυτρωμένος• το ίδιο και όταν αισθάνεται ότι ζει σε πλήρη αποξένωση και μοναξιά ένας άνθρωπος που δεν διαθέτει τη δύναμη να αγαπήσει, δεν μπορεί να βρει την εσωτερική του ισορροπία.
Ο άνθρωπος πρέπει να γνωρίσει πως δεν ανήκει στη φύση του η εσωτερική διάσπαση και η εξωτερική αποξένωση, αλλά η αρμονία και οι διαπροσωπικές σχέσεις γι' αυτό πρέπει να γνωρίσει τον Τριαδικό Θεό και να πιστέψει πως δημιουργήθηκε «κατ' εικόνα» Του! Να βεβαιωθεί πως ο Θεός ζει στην πληρότητα, την ενότητα και την αγάπη και να πιστέψει πως σ' αυτό το σημείο βρίσκεται και ο δικός του τελικός προορισμός, το νόημα της δικής του ζωής (Β' Κορ. ε' 1721, Α' Ίω. γ' 23).
Αν ο άνθρωπος δεχθεί τον Τριαδικό Θεό και ανακαλύψει την προσωπική του ταυτότητα στην εικόνα του Τριαδικού Θεού, τότε μόνο μπορεί να βεβαιωθεί πως και ο ίδιος, από την φύση του, είναι δυνατόν να φθάσει στην πληρότητα της αρμονίας, της αγάπης, της κοινωνίας τότε αποκτά νόημα όχι μόνο η ζωή του, αλλά και ο αγώνας του. Ιδού γιατί είπαμε πως η αλήθεια του Τριαδικού Θεού, η πίστη στην Αγία Τριάδα, είναι η μόνη ελπίδα του ανθρώπου. Μακριά από την πίστη στον Τριαδικό Θεό και την ορθόδοξη διδασκαλία για το τι είναι ο άνθρωπος, δεν μπορούμε να θέσουμε ως νόημα της ύπαρξής μας την κοινωνία και τη βίωση της αγάπης• αναγκαστικά θα πέσουμε σε άκοπους υλοκρατικούς και υλιστικούς ή θα κινηθούμε σε επίπεδα πανθεϊστικής τάξης. Σε τέτοιους δρόμους οδηγούν επί παραδείγματι όλες οι ινδουιστικής προέλευσης ομάδες, που κηρύττουν πως ο Θεός δεν είναι προσωπικός και πως ο άνθρωπος δεν επλάσθη «κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν θεού», αλλά είναι μέρος της θείας ουσίας. Κάτω από αυτό το πρίσμα, το νόημα της ζωής του ανθρώπου δεν είναι πλέον η ανάπτυξη σχέσεων κοινωνίας και αγάπης, αλλά αντίθετα η αποδέσμευση από οποιεσδήποτε «προσκολλήσεις» και η διάλυση της προσωπικότητας του άνθρωπου στη λεγόμενη «παγκόσμια συνειδητότητα».
Αυτό αποδεικνύει πόσο επιπόλαιο θα ήταν να θελήσουμε να συμβιβάσουμε τη χριστιανική μας υπόσταση με οποιαδήποτε συμμετοχή σε τεχνικές της γιόγκα, του διαλογισμού και σε παρόμοιες «πρακτικές», που βασίζονται σε εξωχριστιανικές θεολογικές και ανθρωπολογικές προϋποθέσεις.
Ο ισχυρισμός ότι όλες οι θρησκείες αποβλέπουν στον ίδιο σκοπό ή ότι με τις «τεχνικές» αυτές μπορεί κανείς να γίνει καλύτερος χριστιανός, αν δεν οφείλεται σε άγνοια των βασικών χριστιανικών θέσεων ή σε αποκρυφιστική ερμηνεία του χριστιανικού μηνύματος, αποτελεί σκόπιμη διαστρέβλωση της χριστιανικής πίστης και ελπίδας, επικίνδυνη αλλοίωση της έννοιας του χριστιανικού νοήματος της ζωής, επιβουλή της σωτηρίας του ορθοδόξου πιστού.
Υπογραμμίζουμε πως η θεία αποκάλυψη, δηλαδή η συγκατάβαση του Θεού, πραγματοποιήθηκε βαθμιαία, προσαρμοζόμενη στην πνευματική κατάσταση του άνθρωπου της πτώσης.
Η αποκάλυψη αυτή ολοκληρώθηκε με την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος κατά την ημέρα της Πεντηκοστής και αναφέρεται στον Ένα και Τριαδικό Θεό. Ο Θεός δεν μας αποκάλυψε τα πάντα για τον Εαυτό Του, αλλά όσα ήσαν απαραίτητα για τη σωτηρία μας. Οι δογματικοί όροι της Εκκλησίας δεν αποδίδουν αυτό που στην ουσία Του είναι ο Θεός, αλλά «οριοθετούν» την πίστη και περιφρουρούν το περιεχόμενο της έναντι της αιρετικής απειλής.
Πιστεύουμε σε Ένα Θεό, που είναι Τριαδικός, δηλαδή κοινωνία προσώπων. Υπάρχει μόνο μία Θεία ουσία, γι' αυτό κάνουμε λόγο για ένα Θεό. Όμως αυτής της Θείας ουσίας μετέχουν όχι μόνο ο Πατήρ, αλλά και ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα. Γι' αυτό και ο Ένας Θεός είναι ταυτόχρονα και Τριαδικός. Ο Πατήρ, ως μοναδική Αρχή και Πηγή, μεταδίδει τη Θεία ύπαρξη στον Υιό με προαιώνια γέννηση και στο Άγιο Πνεύμα με προαιώνια εκπόρευση.
Αλλά μέσα στο χρόνο για τη σωτηρία του κόσμου, τα πάντα συντελούνται «Τριαδικά», από τον Πατέρα δια του Υιού «εν Αγίω Πνεύματι». Γι' αυτό και αναφέρεται ότι το Άγιο Πνεύμα «πέμπεται» δια του Υιού. Και τα τρία Θεία πρόσωπα έχουν μία θέληση και μία ενέργεια, είναι μεταξύ τους ενωμένα αδιαιρέτως.
Ο άνθρωπος, έχοντας σαν αρχέτυπό του τον Τριαδικό Θεό, είναι από τη φύση του («κατ' εικόνα») ενότητα, αρμονία, αγάπη. Αν όμως απορρίψουμε την πίστη στην Αγία Τριάδα, εκλάβουμε τον Υιό ή το Άγιο Πνεύμα ως κτίσμα, εάν εισαγάγουμε «σύγχυση» στις σχέσεις των θείων προσώπων, τότε και ο άνθρωπος ως το «κατ' εικόνα» αυτού του Θεού, από τη φύση του δε θα είναι ενότητα και αγάπη, αλλά διάσπαση, δυσαρμονία ή σύγχυση. Γι' αυτό λέμε πως η πίστη στον Τριαδικό Θεό είναι η μόνη ελπίδα του ανθρώπου.
Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου
Έφθασε η ώρα για τη διαμόρφωση νέας στρατηγικής στο Κυπριακό. Από το 1974 και εντεύθεν, οι συζητήσεις για την επίτευξη συμφωνίας στο Κυπριακό, διεξήχθηκαν σε λανθασμένη βάση ενώ προδήλως οι δυο πλευρές, έχοντας διαφορετικές επιδιώξεις, στοχεύσεις, δεν κατάφεραν να καταλήξουν σε ένα αποτέλεσμα.
Αυτό, ωστόσο, που έγινε είναι μια βαθμηδόν προσέγγιση στις τουρκικές θέσεις από πλευράς Ελληνοκυπρίων στην προσπάθεια τους να… κάμψουν την αδιαλλαξία της Άγκυρας.
Έφθασε η ώρα για τη διαμόρφωση νέας στρατηγικής στο Κυπριακό. Μια στρατηγική που θα διασφαλίζει τη συνέχεια του ελληνισμού στην Κύπρο. Μια στρατηγική που θα καταστεί την Κύπρο ένα κανονικό κράτος. Μάλιστα, ένα κανονικό κράτος, καθώς αυτό που επιδιώκεται να γίνει σε ένα μη κανονικό κράτος οδηγεί.
Η πρώτη διαπίστωση είναι πως η ακολουθούμενη πολιτική όχι μόνο δεν απέδωσε αλλά αντίθετα έχει επιδεινώσει τα δεδομένα στο Κυπριακό. Παράλληλα έχει οδηγήσει βαθμηδόν σε υποχωρήσεις, καθώς θεωρήθηκε διαχρονικά πως με μια πολιτική «ενθάρρυνσης», εξευμενισμού της τουρκικής πλευράς και «δώσε-δώσε» θα σπάσει το αδιέξοδο και θα φέρει λύση.
Δεύτερη διαπίστωση είναι πως η πολιτική και η κομματική ελίτ στην Κύπρο, η οποία είχε διαχρονικά την ευθύνη της διαχείρισης του Κυπριακού, θεωρεί περίπου ως «ιεροσυλία» ακόμη και τη συζήτηση για το ενδεχόμενο να εξεταστεί εναλλακτική στρατηγική.
Τρίτη διαπίστωση είναι πως παρόλο ότι ένα σοβαρό κράτος έχει πάντα ενώπιόν του πολλά και διαφορά σχέδια δράσης, στη Λευκωσία το θέμα αυτό είναι ξένο, ταμπού. Επιμένει στις ταμπέλες και σε αποδειγμένα αδιέξοδες πορείες. Στην Κύπρο, θεωρούν πως οι επιλογές της δεκαετίας του ’70 δεν αλλάζουν και δεν επηρεάζονται από το ευρύτερο διεθνές περιβάλλον.
Τέταρτη διαπίστωση είναι πως ενώ προωθείται ένας γεωστρατηγικός σχεδιασμός με συνεργασίες στην περιοχή και τη σύναψη συμμαχιών, με έρευνες για υδρογονάνθρακες, την ίδια ώρα στο Κυπριακό υπάρχει μια «θρησκευτική προσήλωση» σε πεπατημένες αποτυχημένες μεθόδους, και θεωρείται αμαρτία ακόμη και η σκέψη να εγκαταλειφθούν αποδεδειγμένα αναποτελεσματικές πολιτικές.
Είναι προφανές πως για να μπορέσουμε να διαμορφώσουμε και εφαρμόσουμε μία μακράς πνοής στρατηγική, πρέπει να ξεπεράσουμε εαυτούς. Πρωτίστως, τη μιζέρια του μικρού και ανήμπορου. Την απελπισία του ηττημένου. Να ξεπεράσουμε το μοιρολόι των ηττημένων μυαλών, που σε κάθε κίνηση σκέφτονται την αντίδραση της Τουρκίας.
Είναι γνωστό ότι ο μόνιμος στόχος της Τουρκίας είναι ο πλήρης στρατηγικός έλεγχος της Κύπρου. Ο στόχος αυτός δεν έχει ποσώς διαφοροποιηθεί, και αυτό που εν πολλοίς επιδιώχθηκε είναι όπως αυτή η στρατηγική διασφαλισθεί μέσα από τις συνομιλίες. Αυτό που κατάφερε η Άγκυρα μέσα από τις αλλεπάλληλες διαδικασίες των διαπραγματεύσεων και τις πρωτοβουλίες που αναλήφθηκαν, με κορυφαία στιγμή το δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν, ήταν η διασφάλιση των συμφερόντων της στο νησί μέσα από ένα τουρκοκυπριακό συνιστών κρατίδιο.
Τα τελευταία δυο χρόνια από τις συζητήσεις στα πλαίσια της διαδικασίας των διαπραγματεύσεων, επιτεύχθηκαν πολλές συγκλίσεις, που αφορούν πρωτίστως την αναβαθμισμένη και προνομιακή συμμετοχή της τουρκοκυπριακής πλευράς στη διαδικασία λήψης αποφάσεων. Η ελληνοκυπριακή πλευρά έχει προσφέρει σημαντικά πλεονεκτήματα στους Τουρκοκύπριους στο κεφάλαιο της Διακυβέρνησης ενώ οι συζητήσεις έχουν «κολλήσει» στα θέματα που ενδιαφέρουν την ελληνική πλευρά, το θέμα της Ασφάλειας (Εγγυήσεις) και το Εδαφικό. Με αφορμή τη Διάσκεψη της Γενεύης, του περασμένου Ιανουαρίου, η παρουσία της Τουρκίας εκεί θεωρήθηκε επιτυχία. Παρόλο που η Τουρκία άφησε στη Γενεύη μια νέα αξίωση, που περιέλαβε στην ατζέντα των συζητήσεων, για εφαρμογή για Τούρκους πολίτες στην Κύπρο των τεσσάρων ελευθεριών που ισχύουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Στη Γενεύη κατατέθηκαν εκατέρωθεν χάρτες για το εδαφικό, που έχουν τοποθετηθεί σε ειδική θυρίδα του ΟΗΕ. Για τους σύγχρονους ανιστόρητους και μονίμως αφελώς πανηγυρίζοντες αυτό έγινε για πρώτη φορά.
Το Κυπριακό δεν είναι ένα μονοδιάστατο πρόβλημα, που μπορεί να επιλυθεί εσωτερικά και χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η γεωπολιτική διάσταση και τα πολλά και διαφορετικά συμφέροντα που διαδραματίζονται στην περιοχή. Η κοντόφθαλμη προσέγγιση που αντιμετωπίζει το Κυπριακό ως μια δικοινοτική διαφορά, μια διαφορά μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, έχει ενισχύσει τους τουρκικούς σχεδιασμούς και έχει εν πολλοίς απαλλάξει την κατοχική δύναμη από τις ευθύνες της στην Κύπρο.
Οι υποχωρήσεις της ελληνοκυπριακής ελίτ διαμορφώνουν συνθήκες για ένα μοντέλο με ρυθμίσεις που θα προκαλεί συνεχώς εμφράγματα στην λειτουργία του κράτους. Θα είναι ένα μοντέλο με διακρίσεις και διαχωρισμούς. Δεν θα είναι δημοκρατικό και θα έχει ως βάση διαχωρισμού την εθνική καταγωγή.
Θα υπάρχουν εγγυημένες πλειοψηφίες στις δυο περιοχές με βάση την εθνική καταγωγή: Οι Έλληνες στο ε/κ συνιστών κρατίδιο και οι Τούρκοι στο τ/κ συνιστών κρατίδιο.
Αυτό που συζητείται χρόνια είναι ένας συμβιβασμός που θα αντικατοπτρίζει τα αποτελέσματα της εισβολής και της συνεχιζόμενης κατοχής. Υποτίθεται ότι ο στόχος είναι η διαμόρφωση ενός κοινού μέλλοντος χωρίς νικητές και ηττημένους και χωρίς διακρίσεις καθώς οι διακρίσεις γεννούν προβλήματα και οι διακρίσεις αντιδράσεις.
Για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε στη διαμόρφωση μιας νέας στρατηγικής στο Κυπριακό πρέπει πρωτίστως να αναλυθούν οι σχεδιασμοί των βασικών εμπλεκόμενων στο Κυπριακό.
Η Τουρκία
Η Τουρκία, θεωρεί πως ο στρατηγικός έλεγχος της Κύπρου, η ομηροποίηση του νησιού, θα εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της στην ευρύτερη περιοχή. Χρησιμοποιεί τους Τουρκοκύπριους, ως όχημα για την επίτευξη των στρατηγικών της επιδιώξεων, γεγονός που προκύπτει από θέσεις και αξιώσεις καταθέτει ο Μουσταφά Ακιντζί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Η μη αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία αποτελεί διαχρονική θέση της τουρκικής πλευράς και συνδέεται με τις στρατηγικές επιδιώξεις της στην Κύπρο και στην περιοχή.
Επί της εποχής των Ερντογάν και Νταβούτογλου, το καθεστώς της Άγκυρας έχει υιοθετήσει την ορολογία της «εκλιπούσας Κυπριακής Δημοκρατίας» σε διάφορα έγγραφα και παρεμβάσεις της σε διεθνείς οργανισμούς. Η ορολογία αυτή παραπέμπει στην τουρκική θεωρία πως η Κ.Δ. υπήρξε μέχρι το 1963 και έκτοτε θεωρείται «εκλιπούσα». Από το 1963 και εντεύθεν για την τουρκική πλευρά υπάρχει η «ε/κ διοίκηση», την οποία δεν αναγνωρίζει μεν αλλά δεν αμφισβητεί την παρουσία της. Αυτό εκφράζεται μέσα από την τουρκική πολιτική σε διάφορα πεδία, κυρίως όμως αυτή είναι η βασική γραμμή πλεύσης στο Κυπριακό. Τι λένε οι Τούρκοι; Στην Κύπρο υπάρχουν δύο ισότιμες οντότητες, η «Ε/κ Διοίκηση» και η «ΤΔΒΚ», που ας, σημειωθεί, δεν αναγνωρίζεται από κανέναν πλην της Τουρκίας.
Οι δύο οντότητες, όπως υποστηρίζουν, λειτουργούν δίπλα-δίπλα και η προσπάθεια τώρα είναι να πετύχουν έναν «νέο συνεταιρισμό». Ουσιαστικά αυτό που επιδιώκεται είναι οι δύο οντότητες παράλληλα και ταυτόχρονα να μετεξελιχθούν σε συνιστώντα κρατίδια.
Αυτό θα προσφέρει αναδρομική νομιμοποίηση και αναγνώριση ως κράτους της αποσχιστικής οντότητας της «ΤΔΒΚ». Ταυτόχρονα και παράλληλα, θα από-αναγνωρίζεται αναδρομικά η Κυπριακή Δημοκρατία, η οποία λειτουργεί ως το νόμιμο κράτος και έχει κυριαρχία σε ολόκληρη την επικράτεια της χώρας.
Εάν επικρατήσει αυτή η αντίληψη, η τουρκική δηλαδή, τι θα σημαίνει στην πράξη; Στην περίπτωση που θα προκύψει ένα κακό σενάριο, σημαίνει πως σε περίπτωση διάλυσης της «νέας κατάστασης πραγμάτων» η χώρα θα είναι μετέωρη και ασφαλώς η Κυπριακή Δημοκρατία θα είναι στα αζήτητα.
Η τουρκική πλευρά με κάθε τρόπο προσπαθεί, μέσα από διεθνείς παρεμβάσεις και μέσα από τις διαπραγματεύσεις, να ακυρώσει μια στρατηγική θέση της Λευκωσίας, που διαχρονικά αναδεικνύει πως η συμφωνία θα συνιστά μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αυτό δεν το δέχεται, δεν το συζητά η τουρκική πλευρά, καθώς αποδοχή της ε/κ θέσης θα συνιστούσε ακύρωση της δικής της διαχρονικής πολιτικής, αυτής της μη αναγνώρισης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Της πολιτικής που επιδιώκει τον στρατηγικό έλεγχο του νησιού.
Η επαναλαμβανόμενη θέση της τουρκικής πλευράς περί «εκλιπούσας» κρύβει πίσω της μιαν ολοκληρωμένη πολιτική. Το κατοχικό καθεστώς λειτουργεί σαν ένα μη αναγνωρισμένο κράτος, έχοντας επαφές με ξένες κυβερνήσεις και διεθνείς οργανισμούς. Αυτό αποτελεί επιτυχία της Άγκυρας και αποτυχία της Λευκωσίας.
Η ανατροπή αυτής της προσπάθειας μπορεί να επιτευχθεί με επιθετική πολιτική έναντι της Τουρκίας, σε όλα τα διπλωματικά πεδία, προκαλώντας κόστος στην Άγκυρα. Παράλληλα, θα πρέπει να αποφεύγονται ακροβασίες στις διαπραγματεύσεις, που ενδεχομένως να θέτουν σε αμφισβήτηση το θέμα της μετεξέλιξης (η συζήτηση για «προηγούμενες πράξεις» Κυπριακής Δημοκρατίας και ψευδοκράτους). Το ζήτημα της μετεξέλιξης δεν είναι πολιτική της αερολογίας αλλά της πράξης.
Γι’ αυτό και δεν πρέπει να αφεθεί να «μπάζει νερά» μια συμφωνία. Στην ιστορία θα εντοπίσουμε μέσα από έγγραφα και δημόσιες τοποθετήσεις από τουρκικής πλευράς τις τουρκικές επιδιώξεις που έκπαλαι υπήρχαν.
Η Βρετανία
Το Λονδίνο δεν πρόκειται να εγκαταλείψει την αξιοποίηση των στρατηγικών πλεονεκτημάτων που προσφέρει η γεωγραφική θέση της Κύπρου. Η Κύπρος χρησιμοποιήθηκε την περίοδο του ψυχρού πολέμου αλλά και στη συνέχεια, στην προσπάθεια διαχείρισης της «νέας κατάστασης πραγμάτων» στο νησί.
Η συνεχής αναβάθμιση των στρατιωτικών Βάσεων, γίνεται για να εξυπηρετήσει τα τελευταία χρόνια και τους Αμερικανούς. Η Λευκωσία δεν εγείρει θέμα Βάσεων καθώς, κατά την εκάστοτε κυβέρνηση, δεν συμφέρει να ανοίξουμε δεύτερο μέτωπο. Η στάση αυτή της Κυπριακής Δημοκρατίας έχει το αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα αφού η στάση του Λονδίνου έναντι των Ελληνοκυπρίων, ελλείψει κόστους, έγινε πιο εχθρική.
Οι Βρετανοί στην παρούσα φάση του Κυπριακού, αφήνουν ανοικτό το θέμα των εγγυήσεων με την γενική θέση πως ό,τι συμφωνήσουν οι δυο κοινότητες θα το αποδεχθεί, ακόμη και κατάργηση των εγγυήσεων.
Η Βρετανία δεν ενδιαφέρεται να είναι εγγυήτρια δύναμη, δεν αποδέχεται όμως να αμφισβητηθεί η παρουσία της στο νησί. Δεν αποδέχεται αλλαγή του καθεστώτος των Βάσεων πολύ δε περισσότερο, κατάργηση τους καθώς αποτελούν ζωτικής σημασίας για την στρατηγική και πολιτική του Ηνωμένου Βασιλείου αλλά και των ΗΠΑ.
Οι Βρετανοί έχουν διαχρονικά το πάνω χέρι σε σχέση με τους Αμερικανούς στα θέματα που αφορούν τη διαχείριση του Κυπριακού. Θεωρούνται οι ειδικοί.
Η αλλαγή κυβέρνηση στις Ηνωμένες Πολιτείες, με την εκλογή του Ντόναλντ Τράμπ στην Προεδρία, ενδεχομένως να διαφοροποιήσει πάγιες προσεγγίσεις της χώρας στο Κυπριακό, αν και το επικρατέστερο σενάριο είναι, ως προς την Κύπρο, να ακολουθηθεί η πολιτική που έχει διαμορφωθεί εδώ και δεκαετίες από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Ενδιαφέρον θα έχει, ωστόσο,στην ευρύτερη περιοχή.
Θα είναι, πάντως, ενδιαφέρον να παρακολουθήσουμε τις συζητήσεις για το Brexit και τις διμερείς συνομιλίες Βρετανίας και Κυπριακής Δημοκρατίας. Κατά πόσο, δηλαδή, θα εγερθεί θέμα Βάσεων ή θα περιοριστεί η Λευκωσία στην επαναβεβαίωση συμφωνιών. Συμφωνιών που αφορούν την παρουσία των Βάσεων αλλά και της εφαρμογής του κοινοτικού κεκτημένου εντός των Βάσεων για Κύπριους και Ευρωπαίους πολίτες.
Η Ελλάδα
Η Ελλάδα έχει συμφέροντα στην περιοχή, τα οποία σπανίως διεκδικεί. Το γεγονός αυτό εξουδετερώνει ή μειώνει σημαντικά τις δυνατότητες υπεράσπισης των δικών της συμφερόντων καθώς και του Ελληνισμού στην Κύπρο. Στην Κύπρο διαδραματίζεται ένα παιχνίδι ισορροπιών. Συνεπώς, ως έχουν τα πράγματα στις σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας, όσο ενισχύεται η τουρκική θέση για κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και ομηροποίησης του νησιού στην Τουρκία, τόσο μειώνεται ο ρόλος και η επιρροή της Ελλάδος.
Η Αθήνα όφειλε τόσα χρόνια να αντιληφθεί πως έχει στρατηγικά συμφέροντα στην Κύπρο και στην περιοχή, τα οποία θα πρέπει να τα διεκδικεί και να τα διασφαλίζει. Οι τριμερείς συνεργασίες με Αίγυπτο και Ισραήλ και Λίβανο, επιβεβαιώνουν τις δυνατότητες. Για να αποδώσουν, ωστόσο, θα πρέπει να υπάρξει μια συνολική στρατηγική από την Αθήνα και τη Λευκωσία, η οποία να στηρίζεται στο δόγμα ότι τα εθνικά θέματα αντιμετωπίζονται ενιαία και με κοινή πολιτική.
Η στρατηγική της Ελλάδας πρέπει να είναι η ενίσχυση της κρατικής υπόστασης της Κύπρου, ως το αντίβαρο στην τουρκική επιδίωξη για την κατάργηση του κυπριακού κράτους και την ομηροποίηση της χώρας.
Η σημερινή ελληνική κυβέρνηση, έχει αναλάβει πρωτοβουλίες αναφορικά με το θέμα της Ασφάλειας. Για πρώτη φορά έχει διαμορφωθεί μια ολοκληρωμένη πρόταση στο κεφάλαιο αυτό, η οποία στηρίζεται στην πλήρη κατάργηση των εγγυήσεων και την αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων. Η πρωτοβουλία αυτή, της οποίας ηγείται ο Υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Κοτζιάς, έχει δημιουργήσει κινητικότητα γύρω από το θέμα αυτό και έχει ενισχύσει τη βασική θέση της ελληνικής πλευράς για απαλλαγή από τις Εγγυήσεις και την τουρκική στρατιωτική παρουσία. Είναι για πρώτη φορά που ελληνική κυβέρνηση έχει υιοθετήσει σε διπλωματικό επίπεδο επιθετική πολιτική στο Κυπριακό.
Κι αυτό πιστώνεται στον υπουργό Εξωτερικών, Νίκο Κοτζιά. Στην Αθήνα , κυρίως στο λεγόμενο αθηναϊκό κράτος, θα πρέπει, πάντως, να αντιληφθούν πως εάν χαθεί η Κύπρος, τότε θα χαθούν και εδάφη της Ελλάδος. Θράκη και Αιγαίο αποτελεί πεδίο για εφαρμογή των επεκτατικών σχεδίων της Τουρκίας σε βάρος της Ελλάδος.
Μια άλλη διάσταση σε σχέση με το ρόλο της Ελλάδος, είναι η βαθιά οικονομική κρίση που βιώνει η χώρα. Αυτή η κρίση την καθιστά ευάλωτη σε πιέσεις. Σε μια διαπραγμάτευση σαφώς και δεν θα βρίσκεται σε θέση ισχύος. Το ερώτημα που τίθεται είναι κατά πόσο θα πρέπει σε περιόδους κρίσεων να επιδιώκεται συμφωνία σε εθνικά θέματα.
Οι Τουρκοκύπριοι
Όσο υπάρχει αυτή η δυνατότητα για διπλοπόρτι, η λύση είτε θα απομακρύνεται είτε δεν θα είναι στέρεα. Οι Τουρκοκύπριοι θέλουν να κρατούν το σχοινί για τα οφέλη που προσφέρει η Κυπριακή Δημοκρατία ως κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης (κι ας μην αναγνωρίζουν το κράτος) αλλά ταυτόχρονα δεν εγκαταλείπουν την Τουρκία. Θέλουν τα οφέλη από την… αόρατη Κυπριακή Δημοκρατία (διαβατήρια, ταυτότητες, πρόσβαση στα δημόσια νοσηλευτήρια, διευκολύνσεις στο εξωτερικό, σπουδές κ.λπ.) αλλά για την «ασφάλειά» τους καταφεύγουν στην Τουρκία (όπως και για τα έξοδα του ψευδοκράτους). Αυτή η λογική δεν οδηγεί πουθενά. Οι Τουρκοκύπριοι πρέπει να επιλέξουν: Είτε θα πορευθούν μαζί μας, στην οικοδόμηση ενός κοινού μέλλοντος εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης με όλα τα πλεονεκτήματα που προσφέρει η Κυπριακή Δημοκρατία, είτε θα παραμείνουν όμηροι των τουρκικών σχεδιασμών. Αιχμάλωτοι στα σχέδια της Τουρκίας στην Κύπρο και ως όχημα για στρατηγικό έλεγχο της Κύπρου και για διείσδυση της Άγκυρας στην Ε.Ε. Είναι προφανές πως θα πρέπει να γίνουν σύμμαχοι μας αυτό μπορεί να καταστεί εφικτό.
Τι μέλλει γενέσθαι
Τι μπορεί να γίνει, ώστε ο ελληνισμός να ξεφύγει μέσα από τον ασφυκτικό κλοιό της τουρκικής επιθετικότητας; Η επιμονή σε μια αδιέξοδη πορεία δεν προσφέρει προοπτικές επίτευξης συμφωνίας στο Κυπριακό. Αντίθετα, όπως έχει αποδειχθεί διαχρονικά, η ακολουθούμενη πολιτική, αυτής της προσαρμογής στα αποτελέσματα της εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής, αποβαίνει σε βάρος της ελληνικής πλευράς.
Είναι σαφές πως στην αναζήτηση νέας στρατηγικής πρέπει να αναδειχθούν τα πλεονεκτήματα που έχει η Κυπριακή Δημοκρατία.
Η στρατηγική και γεωπολιτική υπεραξία της Κύπρου, αποτελεί διαχρονικά ένα γεγονός που προκάλεσε τις πολλές κατακτήσεις του νησιού, αλλά και πολλές πολιτικές περιπλοκές. Η αξιοποίησή αυτού του εργαλείου δεν έγινε καθώς η άσκηση πολιτικής, η διαμόρφωση τακτικής στηρίχθηκε, κυρίως από το 1974 και εντεύθεν σε αμυνογενείς προσανατολισμούς.
Η γεωπολιτική της διάσταση, έχει ενταχθεί, κυρίως μετά την τουρκική εισβολή του 1974, στη λογική της διαχείρισης του Κυπριακού προβλήματος.
Όχι υπέρ των κυπριακών συμφερόντων αλλά των τουρκικών, των αμερικανικών, των βρετανικών, ενδεχομένως κι άλλων. Είναι προφανές πως οι συζητήσεις που διεξάγονται στο Κυπριακό, οι προτάσεις που υποβάλλονται από τρίτους, όπως και τα σχέδια λύσης, έχουν ως βασικό συστατικό, τη γεωπολιτική σημασία του νησιού. Από τη μορφή και το περιεχόμενο της λύσης, θα καθορισθεί εν πολλοίς και αυτός που θα έχει και το στρατηγικό έλεγχο του νησιού.
Η ανατροπή αυτών των επιδιώξεων θα απομακρύνει συνταγές που οδηγούν σε θνησιγενή, δήθεν επίλυση του προβλήματος. Η συμφωνία στο Κυπριακό θα πρέπει να ευνοεί τους πολίτες της χώρας και μόνο.
Είναι ίσως γι αυτό που έχει σημασία τόσο το περιεχόμενο και η μορφή της λύσης του Κυπριακού όσο και η εμπλοκή τρίτων για την εφαρμογή ή την εποπτεία της συμφωνίας.
Οι έρευνες για την ανακάλυψη και εξόρυξη υδρογονανθράκων αναβαθμίζουν τη στρατηγική σημασία της Κύπρου.
Η εμπλοκή μεγάλων πετρελαϊκών εταιρειών σε τεμάχια της κυπριακής ΑΟΖ, επιβεβαιώνουν το ενδιαφέρον για την περιοχή αλλά και την αποφασιστικότητα τους να προχωρήσουν στην αξιοποίηση του φυσικού αερίου.
Το ζητούμενο είναι πώς θα προχωρήσουν όταν θα έλθει η ώρα της μεταφοράς του αερίου και ποιος θα είναι ο ρόλος της Τουρκίας, που επιμένει στη δική της διαδρομής. Εάν η αξιοποίηση του εργαλείου της στρατηγικής σημασίας της χώρας δεν γίνεται, τότε η Κύπρος είναι καταδικασμένη να στηρίζεται σε διαχρονικές επιλογές που δεν αλλάζουν, ο κόσμος να χαλάσει.
Επιλογές, οι οποίες στηρίζονται σε πολιτικές με αμυνογενείς προσανατολισμούς απότοκα φοβικού συνδρόμου. Οι συζητήσεις που διεξάγονται στο Κυπριακό, οι προτάσεις που υποβάλλονται από τρίτους, όπως και τα σχέδια λύσης, έχουν ως βασικό συστατικό τη γεωπολιτική σημασία του νησιού.
Η μεγάλη εικόνα είναι αυτό που παρακολουθούμε με τις τριμερείς συνεργασίες της Ελλάδος και της Κύπρου με χώρες της περιοχής. Με το Ισραήλ, την Αίγυπτο της υπό διαμόρφωση συνεργασίες, παρομοίου μοντέλου, με Λίβανο και Ιορδανία.
Σε αυτό τον σχεδιασμό σε συνδυασμό με τα ενεργειακά θα πρέπει να ενταχθεί και το Κυπριακό και όχι να παραμένουν κολλημένοι στη μιζέρια των ηττημένων μυαλών του 1974. Άλλαξαν οι όροι και τα δεδομένα από τότε. Αυτό το γνωρίζουν προφανώς οι τρίτοι και το αξιοποιούν. Μένει να το αντιληφθούμε και εμείς και να αναδιαμορφώσουμε στρατηγικές. Θα πρέπει, επιτέλους, να αξιοποιούμε προς όφελος μας τα στρατηγικά μας πλεονεκτήματα. Για να έχουν σημασία οι συμφωνίες και οι συνεργασίες με άλλες χώρες, θα πρέπει να αγγίζουν και το Κυπριακό.
Όχι για να κερδίσουμε πόντους στις διαπραγματεύσεις, αλλά για να δοθεί μια δυναμική ως προς το περιεχόμενο μιας συμφωνίας. Μπορούμε να κάνουμε συμφωνίες και κοινούς στρατηγικούς σχεδιασμούς για την περιοχή, τριμερείς και τετραμερείς, και να αφήνουμε τους τρίτους να ρουφούν αέρια και πλούτο;
Το Κυπριακό, όπως και ο κόσμος ολόκληρος, έχει αλλάξει. Συζητώντας με όρους της δεκαετίας του ’70, ακυρώνονται οι προοπτικές στο πεδίο της ενέργειας, η εδραίωση της ευρωπαϊκής ιδιότητας, η στρατηγική μας υπεραξία.
Τούτο είναι σε βάρος Ε/κ, Τ/κ, Αρμενίων και Μαρωνιτών, ακόμα και των Τουρκοκυπρίων στο βαθμό που θεωρούν τους εαυτούς τους Κυπρίους. Είναι, όμως, υπέρ της Τουρκίας.
Η ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχει συνεισφέρει στην πολιτική, οικονομική και στρατιωτική διεύρυνση της Ε.Ε. προς τη Μέση Ανατολή. Αποτέλεσε εναλλακτική δίοδο πρόσβασης στην περιοχή, προκαλώντας την αντίδραση της Άγκυρας, που είχε φροντίσει να δημιουργήσει προβλήματα με τις χώρες της γειτονιάς μας. Αυτό, εάν αξιοποιείτο σωστά από πλευράς του Ελληνισμού, θα μείωνε τη στρατηγική σημασία της Τουρκίας.
Υπενθυμίζεται ότι με το Σχέδιο Ανάν εξουδετερωνόταν πλήρως η δυνατότητα της Κύπρου να καταστεί εναλλακτικό σημείο πρόσβασης στην περιοχή κάτι που εξυπηρετούσε τα συμφέροντα της Τουρκίας. Η Κύπρος ως εναλλακτικό σημείο πρόσβασης στην περιοχή αναδεικνύεται ως ένας απαράκαμπτος πρωταγωνιστής σε μια υψηλά στρατηγική περιφέρεια.
Είναι παράγοντας σταθερότητας, θα αναβαθμίσει αυτό το ρόλο εάν απαλλαχθεί πλήρως από την Τουρκία. Αυτό θα είναι και προς το συμφέρον κι άλλων χωρών, της περιοχής και ευρύτερα.
Η προτεινόμενη λύση το 2004 με το σχέδιο Ανάν, εξυπηρετούσε βασικά τα στρατηγικά συμφέροντα και τους σχεδιασμούς της Άγκυρας και του Λονδίνου.
Δια της μόνιμης παρουσίας τους στην Κύπρο, τους πρόσφερε σημαντικά οφέλη και πλεονεκτήματα. Τόσο πολιτικά, με τις ρυθμίσεις που προέβλεπε το σχέδιο Ανάν όσο και στρατιωτικά( παρουσία, έλεγχος, Βάσεις, χωρικά ύδατα, FIR). Το σχέδιο απορρίφθηκε, ενώ στο μεταξύ η Κύπρος εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Ένωση, μπορεί να αξιοποιήσει τη γεωγραφική θέση της Κύπρου (Γέφυρα μεταξύ τριών ηπείρων, Ασία, Ευρώπη, Αφρική) και τη γεωπολιτική της σημασία. Υπό την προϋπόθεση, πάντα, ότι η λύση του Κυπριακού δεν θα καθιστά τη χώρα προτεκτοράτο καμίας τρίτης δύναμης και το κράτος δεν θα λειτουργεί με εξαρτήσεις, κι οι πολίτες θα ζουν με μειωμένα δικαιώματα.
Είναι προφανές πως το αδιέξοδο δεν είναι λύση. Ούτε η μη λύση. Για να μπορέσουν οι διαπραγματεύσεις να προσανατολισθούν προς το στόχο της επίτευξης μιας συμφωνίας θα πρέπει να υπάρξει αναθεώρηση της ακολουθούμενης στρατηγικής. Έτοιμες συνταγές δεν υπάρχουν.
Χρειάζονται, συνεπώς, πρωτοβουλίες παράλληλα με τις διαπραγματεύσεις (χωρίς διαχωριστικά χαρακτηριστικά) αλλά και αναθεώρηση στρατηγικής. Κι αυτό μπορεί να γίνει από την Αθήνα και τη Λευκωσία σε πανεθνικό επίπεδο. Με γνώμονα να βρεθεί διέξοδος και λύση.
Η συμβίωση Ε/κ, Τ/κ, Μαρωνιτών, Αρμενίων και Λατίνων έχει νόημα εάν θα έχει εσωτερικούς φραγμούς και επεμβατικά δικαιώματα. Για να γίνει αυτό θα πρέπει να πεισθούν οι Τ/κ, ότι το μέλλον τους είναι στην ΕΕ και ότι αυτό μόνο μέσω Κύπρου μπορούν να το πετύχουν. Με την εξάρτηση της από την Τουρκία εργάζονται για την εξαφάνισή τους ως κοινότητας.
Η μορφή της λύσης που τώρα επιδιώκεται δεν θα αντέξει στο χρόνο. Η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία είναι ένα πλαίσιο το οποίο έχει χωριστικά χαρακτηριστικά και στοχεύει στην λειτουργία μιας νέας κατάστασης πραγμάτων, που θα αναδεικνύει το διαχωρισμό στη βάση της εθνικής προέλευσης. Είναι προφανές πως αυτό θα παράγει εθνικισμό και συγκρούσεις.
Η ανατροπή της συζήτησης του πλαισίου αυτού, που αποτελούσε έκπαλαι επιδίωξη της Τουρκίας για έλεγχο της Κύπρου, μπορεί να γίνει όταν ως ελληνική πλευρά απαλλαχθούμε από φοβικά σύνδρομα και ταμπού ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε μια αδιέξοδη πορεία συζητήσεων, που κρατούν 43 χρόνια. Η ακολουθούμενη πολιτική στο Κυπριακό δεν απέδωσε. Ο καλύτερος εκφραστής της, ο σημερινός Πρόεδρος, Νίκος Αναστασιάδης, προσπάθησε αλλά απέτυχε. Αντί της λύσης, η τουρκική πλευρά αναβαθμίζει τις απαιτήσεις και επιδιώξεις της σε βάρος του ελληνισμού.
Η διαμόρφωση μιας νέας στρατηγικής δεν είναι ένα εύκολο εγχείρημα, αλλά είναι επείγον να γίνει καθώς διαφορετικά δεν θα προλάβουμε να αποτρέψουμε τους τουρκικούς σχεδιασμούς ( προσάρτηση/ ενσωμάτωση κατεχομένων, αναβάθμιση, ταβαϊνοποίηση).
Η νέα στρατηγική θα πρέπει να αξιοποιήσει τα εργαλεία πολιτικής που έχει αποκτήσει η Λευκωσία από το 1974 και εντεύθεν, εξισορροπώντας την στρατιωτική ήττα:
Πρώτο, τη διατήρηση και ενίσχυση του αναγνωρισμένου κράτους, της Κυπριακής Δημοκρατίας, παρά τις υπονομεύσεις από την Τουρκία καθώς κι άλλους διεθνείς παράγοντες.
Δεύτερο, η ιδιότητα του μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Τρίτο, η ανακάλυψη υδρογονανθράκων στην κυπριακή ΑΟΖ και η εμπλοκή διεθνών κολοσσών που δραστηριοποιούνται στα θέματα υδρογονανθράκων.
Οι τρεις αυτοί βασικοί άξονες αποτελούν τα πλεονεκτήματα που απέκτησε η Κυπριακή Δημοκρατία και τα οποία παράγουν στρατηγική υπεραξία. Αυτούς θα πρέπει να αξιοποιήσουμε για να διαμορφωθεί μια νέα στρατηγική στο Κυπριακό. Αυτοί οι άξονες πρέπει απαραιτήτως να αντανακλώνται και στο περιεχόμενο μιας συμφωνίας στο Κυπριακό. Την ίδια ώρα, οι Τουρκοκύπριοι θα πρέπει να επιλέξουν: Είτε μαζί με τους Ελληνοκύπριους θα κτίσουν ένα κοινό μέλλον εντός της Ε.Ε. είτε θα παραμείνουν αιχμάλωτοι των τουρκικών επιδιώξεων στην Κύπρο και στην περιοχή.
Οι ξένοι, τους οποίους επικαλούνται διάφοροι που θέλουν να ακυρώσουν τη διαμόρφωση μιας νέας στρατηγικής, δεν θα επιμένουν σε μια αδιέξοδη πολιτική, που δεν απέδωσε, εάν έχουμε εναλλακτική πρόταση να παρουσιάσουμε. Εκτός κι εάν θέλουν να μας τιμωρήσουν με μη λύση ή με τουρκοποίηση.
Η λύση του Κυπριακού εκκρεμεί εδώ και 43 χρόνια επειδή δεν λαμβάνονται υπόψη τα αυτονόητα. Αυτά που ισχύουν σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, σε όλες τις δημοκρατίες. Μια νέα στρατηγική θα αποτελεί εν πολλοίς η επιστροφή στα αυτονόητα. Αυτά που σε άλλες χώρες δεν τυγχάνουν αμφισβήτησης για την Κύπρο για να ισχύσουν χρειάζεται επανάσταση. Εάν χρειαστεί να γίνει επανάσταση να γίνει.
Συνεπώς, μια νέα στρατηγική θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη, μεταξύ, άλλων, τα εξής:
- Στρατηγικός μας στόχος είναι η Απελευθέρωση. Αυτό θα επιτευχτεί με τον τερματισμός τη κατοχή, την αποκατάστασης της ενότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας. Θα επιτευχθεί με την πλήρη εφαρμογή των ανθρώπινων δικαιωμάτων για όλους τους νόμιμους πολίτες της Κ.Δ.
- Να ενισχυθεί η Κυπριακή Δημοκρατία, να αξιοποιηθούν στρατηγικά πλεονεκτήματα και να αρπάξουμε ευκαιρίες για λύση. Σωστή, λειτουργική, δημοκρατική.
- Να εφαρμοστούν όλες ελευθερίες που ισχύουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση χωρίς παρεκκλίσεις και τους όποιους περιορισμούς.
- Να απαλλαγεί από ξένα στρατεύματα και εγγυήσεις.
- Να διασφαλίζεται η ενότητα του χώρου, των θεσμών, της οικονομίας, και της κοινωνίας.
- Να εφαρμόζονται όλες οι Συνθήκες της Ε.Ε. για να καταστεί η χώρα αποτελεσματικός εταίρος.
- Οι ρυθμίσεις να μην αντιβαίνουν σε αποφάσεις του ΕΔΑΔ. Για την ακρίβεια να εφαρμοστούν οι αποφάσεις.
- Να ισχύσουν όλες οι δημοκρατικές αρχές
- Να μην υπάρξουν βέτο ή ρυθμίσεις που θα γεννούν αδιέξοδα.
- Να αξιοποιηθούν τα στρατηγικά πλεονεκτήματα που διαθέτει η Κυπριακή Δημοκρατία ( φυσικό αέριο)
- Να αξιοποιήσει τα πολλά και διαφορετικά συμφέροντα κρατών στην περιοχή και να αναδείξει συνεργασίες μέσα από κοινές επιδιώξεις.
- Να εμβαθύνει, ενισχύσει και αυξήσει τις περιφερειακές συνεργασίες.
Όλα αυτά μπορούν να αποτελέσουν το όχημα και το πλαίσιο τακτικής που θα κτίσουν μια στρατηγική που θα δημιουργήσει διεξόδους. Η μέχρι σήμερα ακολουθούμενη πολιτική κρίνεται εκ του αποτελέσματος. Και το αποτέλεσμα είναι πως δεν οδήγησε αυτή η πολιτική στη λύση αλλά στην εδραίωση των κατοχικών δεδομένων. Η εξέταση εναλλακτικών σεναρίων, εναλλακτικών στρατηγικών δεν μπορεί να είναι ταμπού για την ελληνοκυπριακή ελίτ. Υπάρχουν δυνατότητες, το θέμα είναι να υπάρξει και πολιτική βούληση.
*Παρέμβαση στην εκδήλωση για την Κύπρο στις 25 Μαΐου, Παλιά Βουλή, Αθήνα, Οργανωτές, ΣΑΚ (Συμπαράσταση Αγώνα Κύπρου και ΣΕΥΑΕΚ (Συντονιστική Επιτροπή Υποστήριξης Αγώνα για ελεύθερη Κύπρο)
Πηγή: Απόψεις, defence-point.gr
