Μην επηρεάζεστε από αυτά πού βλέπουν τα μάτια, επειδή τα μάτια βλέπουν επιφανειακά και δε βλέπουν το βάθος. Τα μάτια βλέπουν την εξωτερική ενδυμασία του ανθρώπου και δε βλέπουν τον χαρακτήρα του, βλέπουν τον ηθοποιό και δεν βλέπουν τον άνθρωπο.
Τα μάτια βλέπουν τον άνθρωπο και δεν βλέπουν το Θεό. Μόνο ό ευλογημένος νους βλέπει εκείνο πού δεν μπορεί να δει το μάτι, βλέπει το βάθος κάτω από την επιφάνεια, τον χαρακτήρα κάτω από την εξωτερική εμφάνιση, τον άνθρωπο πίσω από τον ηθοποιό, τον Θεό πίσω από τον άνθρωπο. Οι ώριμοι άνθρωποι βλέπουν αυτό πού δεν φαίνεται, ενώ τα παιδιά βλέπουν μόνο αυτό πού φαίνεται.
Το βάθος ενός όντος είναι αόρατο. Το βάθος και ή ουσία των πραγμάτων είναι αόρατα για το αισθητήριο όργανο του ματιού, είναι όμως ορατά για το εσωτερικό μάτι, το θεϊκό μάτι πού χάρισε ό Θεός στον καθένα μας, το νου. Εν συντομία θα έλεγε κανείς, πώς το αισθητήριο όργανο του ματιού βλέπει σύμβολα και εικόνες, ενώ ό νους βλέπει την ουσία, το βάθος των πραγμάτων, κοιτάζει πνευματικά.
Πήγαν τότε οι μαθητές του και τον ρώτησαν:
«Γιατί τούς μιλάς με παραβολές;»
Και εκείνος τούς απάντησε:
«Γιατί σ’ εσάς έδωσε ό Θεός να γνωρίζετε τα μυστήρια της βασιλείας των ουρανών, σ’ εκείνους όμως όχι» (Ματθ. 13, 10-11).
Με τα μάτια του σώματος λοιπόν βλέπουμε μόνο τα υλικά πράγματα. Βλέπουμε την εξωτερική όψη των πραγμάτων, το χρώμα, τη μορφή, αλλά την ουσία και το βάθος δεν μπορούμε να τα δούμε. Γι’ αυτό το λόγο ό Κύριος μας μιλά με τις παραβολές, δηλαδή με σύμβολα, με εικόνες και με περιγραφές της εξωτερικής μορφής των πραγμάτων, επειδή είναι ό μοναδικός προσιτός τρόπος για τα μάτια.
Κάτι τέτοιο ανάλογο συμβαίνει και με την τροφή. Διαφορετική είναι ή τροφή για τα παιδιά και διαφορετική είναι ή τροφή για τούς μεγάλους, πού μπορούν να μασήσουν και σκληρή τροφή.
Έτσι, διαφορετικά βλέπει ό άνθρωπος πού δεν είναι ώριμος και διαφορετικά βλέπει ό ώριμος, αυτός πού αντιλαμβάνεται τα μυστήρια της ζωής, επειδή ό τελευταίος ασταμάτητα ασκείται, για να μάθει ποιό είναι το βάθος και ή ουσία των πραγμάτων.
Οι παραβολές είναι για τα παιδιά και ό Θεός αγαπάει τα παιδιά. Ωραίο είναι να είναι κανείς παιδί και είναι φυσιολογικό για το παιδί να πηγαίνει εκεί πού τον οδηγούν τα μάτια του, επειδή το βλέμμα των παιδιών γλιστράει στην επιφάνεια των πραγμάτων.
Άσχημο είναι, όταν ό ηλικιωμένος άνθρωπος παιδιαρίζει, άσχημο και μη φυσιολογικό.
Ό δυτικός κόσμος παιδιαρίζει και αυτό είναι άσχημο. Όταν ή Δύση ήταν ορθόδοξη έβλεπε τον κόσμο πνευματικά, με το νου. Όσο όμως περισσότερο απομακρυνόταν από την χριστιανική αλήθεια τόσο το πνευματικό της βλέμμα θόλωνε μέχρι πού στον εικοστό αιώνα το πνευματικό της βλέμμα σκοτείνιασε εντελώς.
Τώρα της έμειναν μόνο τα μάτια του σώματος, της έμεινε ή αίσθηση της όρασης. Εξοπλίστηκε με πολλά και εξαιρετικά όργανα, για να βλέπει καλύτερα και πιο σωστά τον υλικό κόσμο, την μορφή, τα χρώματα, τα νούμερα, τα μέτρα και την απόσταση. Ό δυτικός κόσμος έρευνα μέσα από το μικροσκόπιο τα μικρόβια, όπως δεν τα ερεύνησε κανείς. Βλέπει μέσα από το τηλεσκόπιο τα αστέρια σαν να είναι εδώ πάνω από την καπνοδόχο, όπως δεν τα έβλεπε ποτέ κανένας.
Όσον άφορα, όμως, την κρυμμένη ουσία των πραγμάτων, την κρυμμένη σημασία όλων των δημιουργημάτων στην οικουμένη, αδελφοί μου, οι δυτικοί σήμερα είναι τυφλοί, είναι πιο τυφλοί από την ισλαμική Αραβία, από την Ινδία πού πιστεύει στο θεό Μπράμα, από το βουδιστικό Θιβέτ και από την Κίνα. Ό Χριστός μας δεν γνώρισε τα τελευταία δύο χιλιάδες χρόνια μεγαλύτερη ντροπή από αυτή. Άνθρωποι βαπτισμένοι στο όνομα του Κυρίου να είναι πιο τυφλοί πνευματικά από μη βαπτισμένους ανθρώπους.
Ό απόστολος Παύλος στους δυτικούς, με την παιδαριώδη συμπεριφορά, θα έλεγε σήμερα, όπως είπε κάποτε στους Γαλάτες: Ανόητοι Γαλάτες, ποιος σας μάτιασε και δεν πιστεύετε στην αλήθεια, εσείς, μπροστά στα μάτια των οποίων ζωγράφισα με το κήρυγμα μου τόσο ζωντανά τον Ιησού Χριστό σταυρωμένο; Τηρώντας το νόμο δεχτήκατε το Πνεύμα ή ακούγοντας το κήρυγμα και πιστεύοντας; Τόσο ανόητοι είστε! Αρχίσατε με την εμπειρία του Πνεύματος. Πώς τώρα καταλήγετε να εμπιστεύεστε σ’ ανθρώπινες δυνάμεις; (Γαλ. 3, 14).
Ή Ευρώπη ξεκίνησε με το Πνεύμα, όμως τώρα ζει με την ύλη, δηλαδή με σαρκικούς λογισμούς, με σαρκικές επιθυμίες, με υλικές κατακτήσεις. Σαν να είναι ματιασμένη!
Όλη ή πορεία της Ευρώπης στα χρόνια μας κινείται σε δύο μόνο διαστάσεις, στο πλάτος και στο μήκος των πραγμάτων. Ή Δυτική Ευρώπη δεν γνωρίζει ούτε το βάθος, ούτε το ύψος των πραγμάτων, γνωρίζει μόνο το πλάτος, το μήκος της γης και του εδάφους. Αγωνίζεται συνεχώς για την εξάπλωση του εδάφους, για το έδαφος και μόνο το έδαφος!
Ό απόστολος Παύλος στους δυτικούς, με την παιδαριώδη συμπεριφορά, θα έλεγε σήμερα, όπως είπε κάποτε στους Γαλάτες: Ανόητοι Γαλάτες, ποιος σας μάτιασε και δεν πιστεύετε στην αλήθεια, εσείς, μπροστά στα μάτια των οποίων ζωγράφισα με το κήρυγμα μου τόσο ζωντανά τον Ιησού Χριστό σταυρωμένο; Τηρώντας το νόμο δεχτήκατε το Πνεύμα ή ακούγοντας το κήρυγμα και πιστεύοντας; Τόσο ανόητοι είστε! Αρχίσατε με την εμπειρία του Πνεύματος. Πώς τώρα καταλήγετε να εμπιστεύεστε σ’ ανθρώπινες δυνάμεις; (Γαλ. 3, 14).
Ή Ευρώπη ξεκίνησε με το Πνεύμα, όμως τώρα ζει με την ύλη, δηλαδή με σαρκικούς λογισμούς, με σαρκικές επιθυμίες, με υλικές κατακτήσεις. Σαν να είναι ματιασμένη!
Όλη ή πορεία της Ευρώπης στα χρόνια μας κινείται σε δύο μόνο διαστάσεις, στο πλάτος και στο μήκος των πραγμάτων. Ή Δυτική Ευρώπη δεν γνωρίζει ούτε το βάθος, ούτε το ύψος των πραγμάτων, γνωρίζει μόνο το πλάτος, το μήκος της γης και του εδάφους. Αγωνίζεται συνεχώς για την εξάπλωση του εδάφους, για το έδαφος και μόνο το έδαφος!
Γι’ αυτό το λόγο ξεσπούν οι πόλεμοι. Ό ένας πόλεμος ακολουθεί τον άλλο πόλεμο. Η μία φρίκη ακολουθεί την άλλη φρίκη.
Ό Θεός όμως δεν δημιούργησε τον άνθρωπο για να ψάχνει μόνο έδαφος, αντιθέτως ό Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο για να είναι το όν πού με το νου του θα κατανοεί τα μυστήρια της ζωής, και με την καρδιά του θα καταφέρει να ανεβεί στο ύψος του Θεού.
Ό πόλεμος για τα εδάφη, για περισσότερη γη είναι πόλεμος εναντίον της αλήθειας. Ό πόλεμος εναντίον της αλήθειας είναι πόλεμος εναντίον της θεϊκής και της ανθρώπινης φύσης.
Τί απογοήτευση! Πιο πικρή και από την αψίνθιο! Πόσοι άνθρωποι καταστρέφονται και θυσιάζονται για το περαστικό, το παροδικό, το προσωρινό και ψεύτικο βασίλειο της γής! Αν οι άνθρωποι επιθυμούσαν να υπομείνουν λίγα βάσανα και θυσίες για το επουράνιο βασίλειο, ό πόλεμος στη γη δεν θα υπήρχε.
Οι Δυτικοί αφιερώνουν στο Χριστό με δυσκολία δύο λεπτά ενώ στην εκκλησία του διαβόλου δίνουν ολόκληρη την περιουσία τους και όλα τα παιδιά τους!
Ή Ευρώπη ας κάνει το σταυρό της και ας επιστρέψει στο δρόμο του Χριστού. Ας προσευχηθεί στη Παναγία, ας θυμηθεί τούς δώδεκα αποστόλους και τότε τα λέπια από τα μάτια της θα πέσουν. Θα γίνει πάλι όμορφη όπως ήταν πριν από χίλια χρόνια. Θα γίνει πάλι ορθόδοξη Ευρώπη. Θα γίνει και αυτή ευτυχισμένη και εμείς μαζί της. Θα χαρούνε μαζί της οι δακρυσμένοι λαοί της Ευρώπης και θα ψάλλουνε μαζί τον αιώνιο ύμνο στο Θεό: Άγιος, άγιος, άγιος, Κύριος Σαβαώθ, πλήρης ό ουρανός και ή γη της δόξης Σου. Αμήν.
Πηγή: («Μέσα ἀπό τό παράθυρο τῆς φυλακῆς», Ἁγίου Νικολάου Ἀχρίδος, Ἐκδόσεις ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ), Ιερός Ναός Παντανάσσης Κατερίνης
Μαρτύρησε στην Κωνσταντινούπολη στις 5 Ιουλίου 1679
Ο Άγιος καταγόταν από το χωριό Κλειστός της Ευρυτανίας. Εκεί έμαθε τα ιερά γράμματα και σε νεαρή ηλικία έγινε μοναχός και αξιώθηκε και του χαρίσματος της ιερωσύνης. Κατόπιν πήγε στο Άγιον Όρος, όπου εγκαταστάθηκε μαζί με άλλους δύο μοναχούς στο Κουτλουμουσιανό κελί του Αγίου Γεωργίου. Στο Άγιον Όρος ζούσε με άκρα άσκηση και καθαρότητα. Όμως μέσα στην καρδιά του άναψε ο θείος πόθος, υπέστη την καλή αλλοίωση και θεωρούσε ότι η νηστεία, η αγρυπνία, τα δάκρυα, το πένθος, η ακτημοσύνη και συνολικά κάθε αρετή ήσαν ανάξια προσφορά στον Χριστό και ότι το μόνο αντάξιο της αγάπης του Χριστού, που θυσιάστηκε για μας, ήταν το να χύσει το αίμα του γι’ Αυτόν.
Οι πατέρες του Όρους που τους φανέρωνε τον σκοπό του τον εμπόδιζαν, φοβούμενοι την ασθένεια της σαρκός αλλά ο μακάριος, μην υπομένοντας πλέον τον υπέρ του Χριστού διακαή έρωτα, έφυγε από το Άγιο Όρος και ήρθε στη Θεσσαλονίκη, όπου παρουσιάστηκε μπροστά στον Τούρκο δικαστή.
Άρχισε να του μιλάει για τον Χριστό, το φως και την αλήθεια της χριστιανικής πίστης και να προσκαλεί τον ίδιο και τους άλλους μουσουλμάνους να βαπτισθούν για να σωθούν. Ο δικαστής τον θεώρησε παράφρονα και τρελό και διέταξε τους υπηρέτες του να τον δείρουν και να τον πετάξουν έξω.
Ο άγιος λυπήθηκε πολύ που δεν πέτυχε να εκπληρώσει τον πόθο του για μαρτύριο και αναχώρησε με μεγάλη προθυμία για την Κωνσταντινούπολη, με σκοπό να ελέγξει και εκεί τους ματαιόφρονες. Έγραψε το κήρυγμά του σ’ ένα χαρτί, πήγε στο παλάτι και ζήτησε από τους γραφείς να το μεταφράσουν στα τούρκικα, για να το δώσει στον Βεζύρη. Αυτοί όμως δεν ήξεραν ελληνικά και δεν μπορούσαν να καταλάβουν το περιεχόμενο. Βρέθηκε όμως εκεί κάποιος εξισλαμισμένος χριστιανός ο οποίος το διάβασε και τους το εξήγησε. Εκείνοι όταν άκουσαν ότι στο κείμενο απορρίπτεται η πίστη τους και ο Προφήτης ενώ παράλληλα προβάλλεται ο Χριστός και προσκαλείται ο Βεζύρης και όλοι οι μουσουλμάνοι να γίνουν χριστιανοί για να σωθούν, τον έβρισαν άσχημα και τον έδιωξαν. Κάποιοι χριστιανοί που έτυχε να ευρίσκονται εκεί για δική τους υπόθεση διαμαρτυρήθηκαν για τη συμπεριφορά των γραφέων και ζήτησαν να μάθουν για την υπόθεση. Τότε ένας φρουρός τους έδωσε να διαβάσουν το γράμμα και να ειπούν στον καλόγηρο να φύγει γιατί αν το μάθαινε ο βεζύρης ή θα τον έκαιγε ή θα τον έβαζε στο κάτεργο. Οι Χριστιανοί φοβήθηκαν και του είπαν να φύγει για να μη θανατωθεί. Ο άγιος μόλις άκουσε τις συμβουλές τους απάντησε: μα εγώ γι’ αυτόν μόνο τον λόγο ήρθα εδώ, για να χύσω το αίμα μου για τον Χριστό. Μόλις τ’ άκουσαν οι χριστιανοί έτρεξαν να φύγουν μήπως συλληφθούν και αυτοί ενώ ο άγιος μάρτυρας πήρε το χαρτί και κυριολεκτικά όρμησε να το δώσει στον βεζύρη, εκεί που καθόταν και που έκρινε τις διαφορές των προσερχομένων. Τον ακολουθούσαν χτυπώντας τον οι φρουροί του βεζύρη. Όταν έφθασε μπροστά του, τον ρώτησε ήρεμα ο βεζύρης ποιος είναι και τι θέλει. Ο άγιος του απάντησε ήρθα εδώ για την δική σου σωτηρία. Να σε οδηγήσω ν’ αφήσεις την πλάνη που ακολουθείς, να πιστέψεις στον αληθινό Θεό, τον γλυκύτατό μου Ιησού Χριστό, να βαπτισθείς και να κληρονομήσεις τη βασιλεία των ουρανών. Ο βεζύρης όταν τ’ άκουσε αρχικά εξεπλάγη, ύστερα άρχισε να τον ρωτά: μήπως σε έστειλε ο Πατριάρχης των Ρωμαίων να με διδάξεις; Κατόπιν τον ρώτησε: μήπως είσαι τρελός ή μεθυσμένος; Ο άγιος του απάντησε: ούτε τρελός ούτε μεθυσμένος είμαι, εξάλλου δεν έφαγα τίποτα σήμερα, και, ακριβώς επειδή έχω σώο τον νου μου, ήρθα να σε διδάξω να αφήσεις αυτά που πιστεύεις, για να μη κολασθείς. Τότε ο βεζύρης, βλέποντας τη σταθερότητά του, αναζητούσε τρόπο να του σαλεύσει το φρόνημα. Προσπάθησε λοιπόν να μεταπείσει τον άγιο με υποσχέσεις και κολακείες. Όταν είδε πως δεν κατάφερνε τίποτε, τον έστειλε στον μουφτή. Μπροστά στον μουφτή επανέλαβε ο μάρτυρας όσα είχε ειπεί στο βεζύρη και περισσότερα ακόμη, με αποτέλεσμα ν’ ανάψει από τον θυμό ο μουφτής, να τον διακόψει και να διατάξει τον αποκεφαλισμό του στη συνοικία του Φαναρίου, όπου κατοικούσαν Χριστιανοί και πολλοί καλόγηροι. Ο άγιος ακολούθησε τον δήμιο με τόση χαρά και αγαλλίαση, που φαινόταν σαν να πετούσε στον αέρα, αστράφτοντας από την ένδοξη χαρά της ψυχής του. Μόλις έφτασαν μπροστά στην πύλη του Πατριαρχείου, γονάτισε, έκανε τον σταυρό του, ευχαρίστησε τον Θεό που τον αξίωσε να συγκαταριθμηθεί με τους Μάρτυρές Του και κλίνοντας την κεφαλή αποκεφαλίστηκε από τον δήμιο και έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου. Είθε με τις πρεσβείες του ν’ αξιωθούμε και εμείς της Βασιλείας των Ουρανών.
Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου
Οι ιερείς στην Εκκλησία της Σουηδίας πρέπει να τελούν «γάμους» ατόμων του ιδίου φύλου ή θα πρέπει να βρουν άλλη δουλειά, δήλωσε ο Σουηδός πρωθυπουργός Στέφαν Λόφβεν στην σουηδική Kyrkans Tidning.
Συνέκρινε τους ιερείς που δεν επιθυμούν να κάνουν «γάμους» ομοφυλόφιλων με τις μαίες που δεν επιθυμούν να συμμετάσχουν σε αμβλώσεις. Ένα σουηδικό δικαστήριο εξέδωσε πρόσφατα απόφαση κατά μιας μαίας που για χρόνια αγωνιζόταν να μην αναγκαστεί να βοηθά σε αμβλώσεις. Η μαία, Ellinor Grimmark , παρέπεμψε την υπόθεσή της στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Ο ηγέτης των Σοσιαλδημοκρατών δήλωσε ότι το κόμμα του εργάζεται για να διασφαλίσει ότι όλοι οι ιερείς της Εκκλησίας της Σουηδίας «θα παντρεύουν» ζευγάρια ομοφυλοφίλων
«Βλέπω παραλληλισμούς με τη μαία που αρνείται να κάνει εκτρώσεις», δήλωσε ο Löfven. «Εάν εργάζεσαι ως μαία, πρέπει να είσαι σε θέση να κάνεις εκτρώσεις, αλλιώς θα πρέπει να κάνεις κάτι άλλο. Είναι το ίδιο για τους ιερείς», που δεν θέλουν να διεξάγουν «γάμους» ομοφυλοφίλων.
«Η εκκλησία ως μια ανοιχτή δημοκρατική εκκλησία είναι μια οργάνωση που αντιπροσωπεύει την ισότητα των ανθρώπων», είπε. «Η εκκλησία θα είναι μια ενδιαφέρουσα αρένα για την κοινωνική δημοκρατία».
Η Εκκλησία της Σουηδίας επιτρέπει την ιεροσύνη των γυναικών. Η ομοφυλόφιλη επίσκοπος της Στοκχόλμης, η οποία είναι "παντρεμένη" με μια άλλη ιέρεια, δέχθηκε κριτική επειδή είπε ότι η εκκλησία πρέπει να αντικαταστήσει τους σταυρούς της με μουσουλμανικά σύμβολα.
Ο «γάμος» των ομοφυλόφιλων είναι νόμιμος στη Σουηδία από το 2009, και την ίδια χρονιά η Εκκλησία της Σουηδίας άρχισε να τον επιτρέπει. Περίπου το ήμισυ των επισκόπων της Εκκλησίας της Σουηδίας υπέγραψε μια επιστολή στην οποία καταδίκαζαν την εισαγωγή του «γάμου» ατόμων του ίδιου φύλου στην εκκλησία.
Η Σουηδία περιγράφει τον εαυτό της ως «μία από τις πιο gay-friendly χώρες στον κόσμο».
Το CBN και το SVT.se αναφέρουν ότι ο Löfven σκέφτεται η προθυμία να συμμετάσχει κάποιος σε "γάμους" ομοφυλόφιλων να πρέπει να αποτελεί προϋπόθεση για χειροτονία.
Πηγή: Life Site, Κόκκινος Ουρανός
Σχόλιο Ιστολογίου Κατάνυξις : "Αμφισημίαι" και "ασάφειαι" στην σύνοδο του Κολυμπαρίου, "αμφισημίαι" και "ασάφειαι" και από το Άγιον Όρος. Τι να μας προοβληματίσει περισσότερο, η σύνοδος αυτή καθεαυτή, ή η επίσημη πλέον στάση του Αγίου Όρους;
Ξεκάθαρη θέση παίρνει, επισήμως πλέον, μόνον για τη διακοπή του μνημοσύνου. Αν και το επικαλείται πολλάκις, η ανακοίνωσις αυτή, μάλλον ρίχνει νερό στο μύλο των οικουμενιστών παρά διαφυλάττει την ενότητα.
Ήδη όμως είναι ευκολότερο να αναγνωρισθεί, ο τρόπος που σχεδιάζεται να υλοποιηθούν οι αποφάσεις της συνόδου του Κολυμπαρίου, μεθοδεύονται διώξεις και φιμώσεις Ορθοδόξων, χαρακτηρίζονται "ζηλωτές" και (αντικανονικώς) "εκτός της εκκλησίας".
Η συμπεριφορά αυτή του Οικουμενικού Πατριάρχου, δεν συνιστά λεπτή θεολογική ακρίβεια, ή αναδιατύπωση σημείων ασάφειας, είναι γέννα της συνόδου του Κολυμπαρίου, όπου αυτός επέβαλλε τους όρους διεξαγωγής, αυτός επέβαλε τον τρόπο λήψης των αποφάσεων, αυτός επιβάλλει και την εφαρμογή τους, ακόμα και από όσες Εκκλησίες απουσίαζαν.
Κατά τη διάρκεια μάλιστα της συνόδου, αν και όταν επιτρέψει ο Θεός να αποκαλυφθούν οι μέθοδοι επιβολής των αποφάσεων, τότε θα αποκαλυφθεί και το σχέδιο πίσω από τη σύνοδο του Κολυμπαρίου.
Αυτή τη Πατριαρχική συμπεριφορά και τα παράγωγα της συνόδου από τη λήξη της μέχρι σήμερα, οι Αγιορείτες, φαίνεται να μην τα έλαβαν καθόλου υπόψιν.
Τις παρατηρήσεις της επί των τελικών κειμένων της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας κοινοποίησε με τον πλέον επίσημο τρόπο η Ιερά Κοινότητα του Αγίου Όρους.
Με εγκύκλιο σημείωμα το οποίο διανεμήθηκε στις 20 κυρίαρχες Μονές της Αθωνικής Πολιτείας η Ιερά Κοινότητα καταθέτει τις ενστάσεις και τις παρατηρήσεις του Αγίου Όρους επικεντρώνοντας την κριτική της ιδιαίτερα σε θέματα που έχουν να κάνουν με τις σχέσεις της ορθόδοξης Εκκλησίας προς τον χριστιανικό κόσμο.
Οι Αγιορείτες ζητούν πιο σαφή στάση απέναντι στο θέμα της Ουνίας αλλά και σε αυτό των ατέρμονων διαλόγων ενώ θα ήθελαν μια πιο σαφή διατύπωση η οποία θα δήλωνε την μοναδικότητα της Εκκλησίας.
Στο οκτασέλιδο κείμενο το οποίο αποτελεί καρπό της εργασίας που πραγματοποίησε ειδική επιτροπή αποτελούμενη από πέντε εκπροσώπους Μονών τονίζεται πως από τα κείμενα λείπουν διατάξεις οι οποίες θα απέτρεπαν πράξεις και δηλώσεις που εμφανίζουν τους ετεροδόξους με αυθεντικό βάπτισμα και ιερωσύνη ενώ εκφράζεται η διαφωνία για το γεγονός ότι δόθηκε περιθώριο αποδοχής μεικτών γάμων σε τοπικό επίπεδο κατ΄οικονομία.
Αξίζει να σημειωθεί πως παρά τις διαφωνίες που εκφράζει το κείμενο, είναι ιδιαίτερα νηφάλιο και προσεκτικά διατυπωμένο, σε αντίθεση με διάφορα άλλα κείμενα τα οποία έχουν κυκλοφορήσει το τελευταίο διάστημα από διάφορους αγιορείτες μοναχούς.
Μάλιστα η Ιερά Κοινότητα στην Εγκύκλιο της προς τις Μονές τονίζει την ανάγκη διατήρησης της ενότητας καταδικάζοντας τις σχισματικές τάσεις που αναπτύσσονται τονίζοντας πως η τάση για «διακοπή μνημοσύνου» δεν είναι δικαιολογημένη.
Πηγή: Κατάνυξις
Τὰ ἀπόβραδα, ὅταν οἱ μοναχοί μου ἐπιστρέφουν ἀπὸ τὶς οἰκοδομές, οἱ κηπουροὶ ἀπὸ τοὺς κήπους καὶ ἄλλοι ἀπὸ ποικίλες μαστοριές, συνάζονται στὸν χῶρο τοῦ ἡγουμενείου.
Σ᾽ αὐτὴν τὴν καλογερικὴ σύναξη πάντοτε ἕνας μοναχὸς καλοδιαβαστὴς μᾶς ἀναγινώσκει παλαιὰ καὶ νέα καὶ ἐπίκαιρα ἐκκλησιαστικά.
Ἀρκετὲς ἡμέρες σ᾽ αὐτὴν τὴν ἄτυπη σύναξη ἀκροάστηκα τὶς ἀποφάσεις τῆς συνόδου τῆς Κρήτης.
Βέβαια ὁ συγγραφέας φαίνεται νὰ μὴν ἔχη διαβάσει ποτὲ τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ἀγνοεῖ ὅτι ἡ διδαχὴ τοῦ Κυρίου εἶναι ἁπλῆ, κατανοητή, λευκοφορεμένη, χωρὶς πτυχὲς καὶ σκιές.
Εἶναι καὶ αὐτὸς ἕνας ἀπὸ τοὺς σύγχρονους ποὺ πιστεύουν ὅτι ὅσο πιὸ δύσκολα γράφουν, ὅσο πιὸ δυσνόητα ἀποδίδουν τὴν διδαχὴ τῆς Ἐκκλησίας, τόσο περισσότερο φαίνονται ἀνεβασμένοι πνευματικὰ καὶ πεπαιδευμένοι.
Ἔτσι, αὐτὰ ποὺ ἔγραψε γιὰ τὴν σύνοδο μᾶλλον τά ἀπηύθυνε σὲ ἐπίπεδο μορφωμένων καὶ ὄχι στὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ.
Τὸ ἄλγος τοῦ ὀρθοδόξου λαοῦ γι᾽ αὐτὴν τὴν σύνοδο εἶναι ἀνίατο, γιατὶ δὲν κατάλαβε ποιὸς ἦταν ὁ σκοπός της.
Νὰ καταπολεμήση κάποια αἵρεση ποὺ μᾶς μαστίζει ἢ νὰ μᾶς ρίξη στὴν κοιλάδα τῆς γυναικὸς τοῦ Λώτ; Θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε νὰ ἀνοίξω δυό-τρία παραθύρια, ἂν καὶ ἀπὸ τὰ παραθύρια ἄκουσα ἀπὸ τὰ παιδικά μου χρόνια τὰ ὡραιότερα τραγούδια τοῦ ἔρωτα καὶ τῆς ἀληθινῆς ἀγάπης. Ἐγὼ ὅμως δὲν θὰ τραγουδήσω· μᾶλλον κοπετὸν θὰ ποιήσω.
Παρακινεῖ ἡ ἐν λόγῳ σύνοδος τὴν συμμετοχὴ τῶν ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν στὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο ποὺ καταχρηστικὰ λέγεται Ἐκκλησιῶν.
Αὐτὸ τὸ Συμβούλιο τῶν «Ἐκκλησιῶν» τὸ γνώρισα ἀπὸ μικρὸ παιδί. Ἔστελνε τρόφιμα στὰ ἐκκλησιαστικὰ ἱδρύματα. Ἔστελνε μία φασολάδα κομμένη στὴν μέση, ἴσως ὁ προορισμός της δὲν ἦταν γιὰ ἀνθρώπους, κι ἕνα κίτρινο ὀλλανδικὸ τυρί.
Τρώγωντάς τα αὐτὰ τὰ παιδιὰ στὴν τράπεζα τῆς Σχολῆς, γέμιζε ἡ ψυχή τους ἀγωνία νὰ προλάβουν. Κι ἐμεῖς ποὺ προτιμούσαμε νὰ μείνουμε νηστικοί, παρὰ νὰ τὰ γευθοῦμε, ἐμπαικτικὰ τοὺς λέγαμε: «Γρήγορα, ριβέρνεις-δὲν ριβέρνεις».
Κι ὅταν εὕρισκε πληρωμένο τὸ ἀναγκαῖο, ἀπ᾽ τὸ παράθυρο πηδοῦσε στὸ κτῆμα τοῦ Σώστη, γιὰ νὰ μὴν ἀποδοκιμαστῆ. Δυστυχῶς, ἡ Ἐκκλησία καὶ ἡ Πολιτεία ποτὲ δὲν μπόρεσαν νὰ φανοῦν ἀρωγοὶ στὰ εὐαγῆ αὐτὰ ἱδρύματα καὶ περίμεναν νὰ λειτουργήσουν μὲ τὰ θαυμάσια αὐτὰ προϊόντα τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν»!
Κάπου ἐκεῖ στὶς ἀρχὲς τοῦ ᾽60 ἔγινε ἕνα τέτοιο συμβούλιο στὸ νησὶ τῆς Ρόδου. Εἰδικὸ καράβι μετέφερε τοὺς συνέδρους στὴν Ρόδο.
Μέσα στὸ καράβι λειτούργησαν καὶ οἱ ὀρθόδοξοι καὶ ὅλες οἱ ἀποχρώσεις τοῦ προτεσταντισμοῦ. Συμμετεῖχε καὶ ὁ μακαριστὸς καθηγητὴς Παναγιώτης Τρεμπέλας.
Οἱ προτεστάντες, μόλις τελείωσε ἡ λειτουργία τους, ὅ,τι ἀπέμεινε στὸ σκεῦος ποὺ λειτούργησαν, ἀνοίξανε τὸ φινιστρίνι τοῦ καραβιοῦ καὶ τὸ πέταξαν στὴν θάλασσα!
Καὶ εἶπε τότε ὁ κυρ-Παναγιώτης ὁ θεολόγος: «Ἀγενὴς ἡ πρᾶξις. Καὶ σ᾽ ἕνα ξένο σπίτι νὰ πάω, ἂν μείνη κάτι στὸ ποτήρι ποὺ μὲ κέρασαν, δὲν θ᾽ ἀνοίξω τὸ παράθυρο νὰ τὸ πετάξω ἔξω».
Στὴν Ρόδο, σὲ μιὰ συνεδρία, μίλησε ἕνας προτεστάντης ἕνα ὁλόκληρο ἀπόγευμα. Ὅλοι θαύμασαν τὴν παιδεία του. Τὸ βράδυ ἔφαγαν ὅλοι στὸ ἑστιατόριο τοῦ ξενοδοχείου.
Μετὰ τὸ φαγητὸ ἀνέβηκαν στὰ δωμάτια. Ὁ γερο-Ἰσίδωρος ὁ Καλύμνου ἀργοπόρησε καὶ ἀνέβηκε σιγά-σιγὰ νὰ βρῆ τὸ δωμάτιό του.
Καταλάθος ἀνοίγει τὴν πόρτα ἄλλου δωματίου καὶ βλέπει τὸν σπουδαῖο λαλήσαντα προτεστάντη ἐπιβήτορα. Ἥρεμα τοῦ λέγει: «Excuse me».
Ἔκλεισε τὴν πόρτα ὁ γερο-Ἰσίδωρος καὶ ὅλη νύχτα σκεπτότανε: «Τί θέλουμε ἐμεῖς μ᾽ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους; Αὐτοὶ οἱ περισσότεροι εἶναι ἀρειανοί, δὲν πιστεύουν ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι Θεός. Εἶναι ἀντιτριαδίτες, ἀρνοῦνται τὴν Ἁγία Τριάδα».
Ἂς μᾶς ἔλεγε αὐτὴ ἡ σύνοδος τὶ ὠφέλεια ἔχουμε νὰ συνδιαλεγώμαστε μ᾽ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι, δόξα τῷ Θεῷ, ἔχουν καλύτερη παιδεία ἀπὸ μᾶς καὶ ἂν θέλουν νὰ μάθουν τὰ τῆς Ὀρθοδοξίας, τοὺς εἶναι πάρα πολὺ εὔκολο.
Ποιός λόγος συντρέχει νὰ παρευρισκώμαστε ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι στὰ συνέδρια τῶν ἀρειανῶν καὶ ἀντιτριαδιτῶν; Τί ἀποκομίσαμε ἀπὸ αὐτὰ τὰ συνέδρια;
Καὶ αὐτοὶ τί ὠφελήθηκαν ἀπὸ μᾶς τοὺς ὀρθοδόξους καὶ πόσοι ἔγιναν ὀρθόδοξοι ἀπὸ αὐτούς;
Τὰ λόγια μας καὶ τὶς κουβέντες μας τὶς ξέρουνε πολὺ καλά. Μήπως πήγαμε ἐκεῖ μὲ παρουσία ἀσκητική; Ἢ παρευρεθήκαμε μὲ παρουσία μαρτυρική;
Πιστεύω ὄχι, γιατὶ οἱ σύνεδροι πηγαίνουν γιὰ ἐπίδειξη γνώσεων καὶ ἀναβάθμιση τῆς προσωπικότητάς τους στὸν κόσμο. Τὶ μεγάλο κακὸ κάνουμε!
Νὰ σπρώχνουμε τὶς ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες σὲ συνέδρια ἀντιχρίστων καὶ ἀντιθέων. Τὰ συνέδρια αὐτὰ νὰ μοῦ ἐπιτρέψετε νὰ τὰ ἀποκαλέσω τὴν πηγάδα τοῦ Μελιγαλᾶ, ὅπου ἔρριξαν οἱ τότε κρατοῦντες ζωντανοὺς καὶ πεθαμένους μέσα, χωρὶς καμμία ἐλπίδα σωτηρίας. Σ᾽ αὐτὴν τὴν πηγάδα τὴν ὀνομαστὴ καὶ χαρακτηριστικὴ θέλει νὰ μᾶς ρίξη ἐπίσημα καὶ ἡ Ἐκκλησία μας;
Ἐπιτέλους, ἔχουμε δικά μας ἀμπελοχώραφα νὰ καλλιεργήσουμε. Δὲν χρειάζονται ἐπεκτάσεις. Ἂς δοῦμε καὶ ἂς κλάψουμε τὴν κατάσταση τῆς Ἑλλαδίτσας σήμερα καὶ ἐκκλησιαστικὰ καὶ πολιτικά. «Γενοῦ ἵλεως, Κύριε.»
Τὸ πάπλωμά μας πιὰ δὲν φτάνει νὰ μᾶς σκεπάση. Τό ᾽φαγε ὁ σκόρος τῆς ἀθεΐας, τῆς ἀνωμαλίας καὶ τῆς ἀνηθικότητας, καὶ ὅλων αὐτῶν τῶν ζιζανίων ποὺ περιτρέχουν τὴν ἑλλαδικὴ ἐπικράτεια.
Διαβάστε τὶ θὰ διδάσκονται τὰ παιδιὰ στὰ σχολεῖα καὶ ἐπιτέλους ἐξεγερθῆτε καὶ ἀφῆστε τὰ παγκόσμια συμβούλια, στὰ ὁποῖα βασιλεύουν τὰ δαιμόνια ποὺ ἔφυγαν ἀπὸ τὰς ἐρήμους.
Πάψανε νὰ κάνουνε συνάξεις ἐκεῖ ποὺ δὲν ἐπισκοπεῖ ἄνθρωπος, γιατὶ βρήκανε πιὸ καλὰ καὶ πιὸ ἀποδοτικὰ τὸ συνέδριο τοῦ παγκοσμίου συμβουλίου τῶν λεγομένων ἐκκλησιῶν.
«Εἰς μίαν, ἁγίαν, καθολικὴν καὶ ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν» ὁμολογοῦμε στὸ σύμβολο τῆς πίστεως, ἀλλὰ δυστυχῶς οἱ κρατοῦντες ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ πιστεύουν καὶ σὲ ἄλλες «ἐκκλησίες», ποὺ ἔφτιαξαν ἄνθρωποι πονηροὶ καὶ γόητες. «Ἐλεῆμον, ἐλέησον ἡμᾶς.»
Πηγή: Θρησκευτικά
Πέρασαν οἱ ἐποχές πού ξεχυνόμασταν στίς ἀλάνες καί πραγματικά «ξεχνούσαμε» νά γυρίσουμε στά σπίτια μας. Ἐποχές χωρίς οἰκονομική εὐμάρεια καί ἄλλες ἀνέσεις, ἀλλά μέ γεμάτες καρδιές, μέ ἀνθρώπινα συναισθήματα, μέ πραγματική ἀγάπη τοῦ ἑνός πρός τόν ἄλλον. Τά παιδιά, ἰδιαιτέρως ὅταν ἔκλειναν τά σχολεῖα, ἔφευγαν τό πρωί καί γύριζαν τό βράδυ στίς οἰκογένειές τους. Οἱ γονεῖς δέν ἀνησυχοῦσαν, εἶχαν μιά ἐμπιστοσύνη στά ἴδια τά παιδιά ἀλλά καί στήν ἴδια τήν κοινωνία, ἀφοῦ ὁ καθένας ἤξερε τόν διπλανό του, τόν συγχωριανό του, τόν συμπατριώτη του. Ἄλλες φορές στό βουνό ἄλλες φορές στό ποτάμι μέ λίγο ψωμί καί τυρί (φτιαγμένο ἀπό τούς πατέρες ἤ τούς παπποῦδες) ἔδινε καί ἔπαιρνε τό ψάρεμα καί τά παρόμοια. Γέλια καί χαρές, ξέγνοιαστα χρόνια σέ μιά Ἑλλάδα πού μέ τίποτα δέν μοιάζει μέ τήν σημερινή.
Κάπου στήν δεκαετία τοῦ 80 ἔρχεται ἡ ὀθόνη νά μπεῖ στήν ζωή τῶν ἀνθρώπων καί ἀπό τότε νά «θρονιαστεῖ» μιά καί καλή μέσα στήν ζωή τῶν περισσοτέρων. Ὄχι μία ὀθόνη μόνο, ἀλλά πολλές πλημμύρισαν τά σπιτικά καί μαζί μέ ἄλλους παράγοντες, ἔγινε αὐτή πού βοηθᾶ στήν τέλεια ἀποξένωση τῶν ἀνθρωπίνων σχέσεων. Δέν εἶναι ἡ κάθε μορφῆς ὀθόνη ἡ αἰτία, ἕνα μέσο ἐκδήλωσης εἶναι μόνο της μοναξιᾶς καί τῆς ἀποξένωσης. Ὅταν ὅλοι μαζεύονται γύρω ἀπό τό τραπέζι καί ἀντί νά συζητοῦν κοιτοῦν ὅλοι μέσα στήν συσκευή δέν φταίει αὐτή ἀπό μόνη της ἀλλά ὅτι ἐμεῖς δέν ἔχουμε τελικά τίποτα κοινό νά ποῦμε. Σημαίνει ὅτι δέν μᾶς ἐμπνέει τό περιβάλλον μας, ὅτι ἔχουμε πάρει ἀποστάσεις μεταξύ μας.
Ὅμως, ἡ νέα μορφή ἠλεκτρονικοῦ παιχνιδιοῦ, φυσικά καί πάλι μέσω ὀθόνης, εἶναι τό διαδικτυακό παιχνίδι πού στίς μέρες μᾶς ἔχει λάβει μέγεθος ἐπιδημίας. «Γύρισε τό παιδί ἀπό τό σχολεῖο, κάθισε στόν ὑπολογιστή καί δέν σηκώνεται ἀπό ἐκεῖ γιά κανένα λόγο. Δέν θέλει νά φάει, νά ξεκουραστεῖ, φυσικά νά διαβάσει…Σηκώνεται ἀργά τό βράδυ. Ἄν τολμήσω καί τόν ἐνοχλήσω γίνεται μεγάλη φασαρία, ἀντιδρᾶ καί σχεδόν μου ἐπιτίθεται…». Αὐτές εἶναι περίπου οἱ περιγραφές τῶν γονέων πού τά παιδιά τούς ἔχουν γίνει σέ μικρότερο ἤ μεγαλύτερο βαθμό ἐξαρτημένα ἀπό τά ἠλεκτρονικά παιχνίδια. Ρωτοῦν λοιπόν ἀνήσυχοι τί νά κάνουν;
Ἡ ἀπάντηση δέν εἶναι ἁπλή ἀφοῦ ἀφορᾶ συνολικά στήν κατάσταση τῆς κοινωνίας, ὅπως ἐπίσης ἀφορᾶ καί στήν προσωπική καί οἰκογενειακή κατάσταση. Κάπου εὐθυνόμαστε ὅλοι γιά τήν ἐπιλογή τῶν νέων παιδιῶν καί εἶναι σημαντικό νά ψάξουμε γιά τό ποῦ φταίει ὁ καθένας μας. Δέν προβάλαμε πρότυπα καί δέν ἐμπνεύσαμε τούς νεότερους. Πνίγεται ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος ἀπό τήν βιαστική καί πιεστική καθημερινότητα. Ὅμως δέν εἶναι ἡ ἰδανική λύση γιά νά βροῦμε λίγη ἡσυχία, νά ἀφήνουμε τά παιδιά μᾶς τόσες ὧρες ἐκτεθειμένα στίς ὀθόνες γεμίζοντας τόν νοῦ καί τήν καρδιά τους μέ τόση βία καί τόση ἀσχήμια. Ἅς τά ὠθήσουμε ἐκεῖ πού πιστεύουμε ὅτι θά ὠφεληθεῖ ἡ ψυχή τους καί ἄν κάνουμε μιά μικρή ἀνασκόπηση τῆς ζωῆς μας, θά ποῦμε μέ σιγουριά ὅτι κοντά στήν Ἐκκλησία ἔχουν νά πάρουν πολλά. Ἔχουν νά λάβουν δύναμη καί στηριγμό ἀπό τό Θεό, τήν Παναγία καί τούς ἁγίους μας. Ἅς τά προτρέψουμε πρός αὐτήν τήν Ἱερή Παράδοσή μας, πρῶτα ἄπ’ ὅλα μέ τό παράδειγμά μας.
Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη
Η πρόσφατη επίσκεψη του πρωθυπουργού της Τουρκίας κυρίου Binali Yildirim στην Ελλάδα, με τις κοινές δηλώσεις των δύο Πρωθυπουργών στο Mέγαρο Μαξίμου ανέδειξε μια μεγάλη αλήθεια: Ότι εμείς συνεχίζουμε δυστυχώς την πολιτική των χαμηλών τόνων, ενώ οι εκάστοτε Τούρκοι αξιωματούχοι μονότονα σταθερά και διαχρονικά μέσα στο ίδιο το σπίτι μας, δημοσιοποιούν αυτά που έχουν σχεδιάσει σε βάρος των συμφερόντων της χώρας μας και εμείς δεν έχουμε κουράγιο να τους απαντήσουμε.
Μετάφραση Ιταλικού Κειμένου: Το 1919 η Ιταλία εκδήλωσε την διάθεση της να παραχωρήσει τη Δωδεκάνησο στη Ελλάδα, μετά από αποζημίωση για τις δαπάνες για τα Δημόσια έργα. Οι συμφωνίες μεταξύ Tittoni και Βενιζέλου (29 Ιουλίου του 1919) και Bonini και Βενιζέλο (10 Αυγούστου του 1920), δεν οδήγησαν σε κανένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα λόγω της άρνησης της κυβέρνησης της Άγκυρας να αναγνωρίσει τη Συνθήκη των Σεβρών και τους διαδοχικούς πολέμους μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Τελικά με τη Συνθήκη της Λωζάνης (24 Ιουλίου του 1923) η Τουρκία αποποιήθηκε κάθε κυριαρχίας στα Δωδεκάνησα υπέρ της Ιταλίας. Με τη δεύτερη Συνθήκη της Λωζάνης (6 Αυγούστου του 1924) τα νησιά τίθενται κάτω από την απόλυτη κυριαρχία της Ιταλίας.
Η πρόσφατη επίσκεψη του πρωθυπουργού της Τουρκίας κυρίου Binali Yildirim στην Ελλάδα, με τις κοινές δηλώσεις των δύο Πρωθυπουργών στο Mέγαρο Μαξίμου ανέδειξε μια μεγάλη αλήθεια:
Ότι εμείς συνεχίζουμε δυστυχώς την πολιτική των χαμηλών τόνων, ενώ οι εκάστοτε Τούρκοι αξιωματούχοι μονότονα σταθερά και διαχρονικά μέσα στο ίδιο το σπίτι μας, δημοσιοποιούν αυτά που έχουν σχεδιάσει σε βάρος των συμφερόντων της χώρας μας και εμείς δεν έχουμε κουράγιο να τους απαντήσουμε.
Τι μας είπε ο κύριος Γιλντιρίμ αναφορικά με τις παραβιάσεις που καθημερινά κάνουν τα τουρκικά αεροσκάφη στον Εθνικό εναέριο χώρο μας και τα πολεμικά τους πλοία στο Αιγαίο;
Κάνουμε εμείς παραβιάσεις αλλά κάνετε και εσείς.
Αυτό είναι από τα ανήκουστα και δυστυχώς ο Έλληνας Πρωθυπουργός ακούγοντας αυτή την προκλητική και ψευδή θέση του Τούρκου πρωθυπουργού δεν αντέδρασε, δεν είπε κουβέντα!
Δεν ξέρω τι λέει η διπλωματική πρακτική και ευγένεια, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι όταν μέσα στο σπίτι σου, στο μέγαρο Μαξίμου γίνεται τέτοια διαστρέβλωση της αλήθειας και εμείς δεν απαντάμε τότε κάτι δεν πάει καλά. Όταν υποστηρίζεις το διεθνές δίκαιο και την εφαρμογή του όπως κάνουμε εμείς μονότονα, τότε είσαι υποχρεωμένος μπροστά σε οποιοδήποτε να μην αποδεχθείς τέτοιες θέσεις και να τις αντικρούσεις με σαφήνεια μέσα από τον προβλεπόμενο διπλωματικό αυτοματισμό για να μην αφήσεις κανένα περιθώριο, σε όποιον θέλει να παίξει με τα εθνικά σου δίκαια και συμφέροντα.
Δεν έπρεπε αλήθεια ο Πρωθυπουργός της χώρας να απαντήσει δημόσια, λέγοντας στο κύριο Γιλντιρίμ ότι η θέση του όπως την διατύπωσε τον Φεβρουάριο του 2017, ότι υπάρχουν 130 βραχονησίδες στο Αιγαίο, μικρές και μεγάλες που δεν έχουν ούτε ταυτότητα, ούτε καν είναι γνωστό σε ποιον ανήκουν, είναι εξωπραγματική και έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τη Συνθήκη της Λωζάνης και με τη Συνθήκη των Παρισίων για τα Δωδεκάνησα;
Δεν έπρεπε ο κύριος Τσίπρας να πει στο συνάδελφο του ότι παράνομα η Τουρκία εξέδωσε την ΝΑΥΤΕΧ 474/2017 σύμφωνα με την οποία η Τουρκία είχε αναγγείλει την πραγματοποίηση από 15-19 Μαΐου της Επιχείρησης DENIZ KURDU 2017 για “Ναυτική Συνεργασία και Κατεύθυνση Εμπορικών Πλοίων” σε όλο το μήκος και πλάτος των διεθνών υδάτων του Αιγαίου βορείως του 37ου παραλλήλου. Προφανώς η ηγεσία της γειτονικής χώρας καθ’ υπέρβαση και αυτής της ΝΑΥΤΕΧ 474/2017 που εξέδωσε το Μάιο του 2017, επιχείρησε να ελέγξει Καλύμνιους ψαράδες που το σκάφος τους έπλεε στα διεθνή ύδατα μεταξύ Ρόδου και Καστελλορίζου, και νότια του 37ου παραλλήλου στις 15 Ιουνίου 2017.
Οι μαρτυρίες των Καλύμνιων Ψαράδων είναι συνταρακτικές αναφορικά με το επεισόδιο κατά τη διάρκεια του οποίου το σκάφος του Τουρκικού λιμενικού προσπάθησε να ελέγξει τα Καλύμνικα ψαράδικα αν είχαν ψαρέψει τόνο, το ψάρεμα του οποίου ως γνωστόν υπόκεινται σε αυστηρούς κανόνες λόγω ποσόστοσης.
Αυτό και αν είναι θράσος! Οι Τούρκοι οι οποίοι ενώ συμμετέχουν στον ΙCAP, ψαρεύουν ανεξέλεγκτα στο Αιγαίο τον τόνο, ξεπερνώντας κάθε όριο έννομης τάξης, χωρίς καμιά δικαιοδοσία παρανόμως προσπάθησαν να κάνουν νηοψία σε Καλύμνικα αλιευτικά. Στο κάλεσμα εκ μέρους των Καλύμνιων ψαράδων της Ελληνικής Ακτοφυλακής και στην εμφάνιση της τράπηκαν σε φυγή, γιατί ιστορικά έτσι έχουν μάθει οι Τούρκοι να συμπεριφέρονται.
Με την τουρκική ΝΑΥΤΕΧ 638/17 δηλώνεται, ότι η Ελληνική ΝΑΥΤΕΧ 346/17 που εκδόθηκε την Τρίτη 2 Ιουνίου 2017 από την υδρογραφική υπηρεσία του Π.Ν και αφορά στη δέσμευση 3 περιοχών στο τρίγωνο Φούρνοι-Ικαρία-Σάμος για σχεδόν όλο το 2017 και αφορά την έναρξη επιστημονικής έρευνας από το πλοίο RV Hercules, είναι άκυρη γιατί εκδόθηκε δήθεν από αναρμόδιο σταθμό. Με αυτό τον τρόπο επιβεβαιώνεται αυτό που μας είπε στο Μαξίμου αδιάντροπα ο κύριος Γιλντιρίμ παρουσία του πρωθυπουργού κυρίου Αλέξη Τσίπρα: ότι κάνουμε και κάνετε παραβιάσεις και ελάτε να λύσουμε τις διαφορές μας. Ωραία ανατολίτικη πονηριά! Δημιουργούμε παράνομα το πρόβλημα το οποίο στη συνέχεια το βαφτίζουμε διαφορά στο Αιγαίο και μετά ελάτε να διευθετήσουμε τις διαφορές μας.
Επί τέλους ο πολιτικός κόσμος της χώρας και όλοι οι δημοσιογράφοι όπως αναδεικνύουν καθημερινά στις εκπομπές τους τα οικονομικά προβλήματα που έχουν πλήξει τον Ελληνικό Λαό από τα τέσσερα μνημόνια, επιβάλλεται να βάλουν σε πρώτη θέση στην ατζέντα του δημόσιου διαλόγου και τα Εθνικά θέματα τα οποία βρίσκονται στο κόκκινο.
Κύριε Πρωθυπουργέ εάν είχατε αντιμετωπίσει στο μέγαρο Μαξίμου με τον πρέποντα διπλωματικό τρόπο αλλά με καθαρή και αυστηρή γλώσσα τον κύριο Γιλντιρίμ, σίγουρα δεν θα επέτρεπε στον Υπουργό του Μουεζίνογλου μιλώντας στη Κομοτηνή στους Έλληνες Μουσουλμάνους να τους πει ֞ότι δίπλα τους υπάρχει η στήριξη του ισχυρού Τουρκικού Έθνους των 80 εκατομμυρίων֦ και ότι οι Έλληνες Μουσουλμάνοι της Δυτικής Θράκης είναι δεύτερης κατηγορίας πολίτες σε μια χώρα της Ε.Ε.
Σκεφθείτε κύριε Πρωθυπουργέ εάν εσείς κάνατε επίσκεψη στον κ. Ερντογάν και του λέγατε στη κοινή συνέντευξη σας ότι παράνομα βρίσκεται ο τουρκικός στρατός κατοχής στη Κύπρο μετά την παράνομη εισβολή των τουρκικών στρατευμάτων στο νησί (που είναι άλλωστε αλήθεια), πως θα αντιδρούσε εκείνος, και στη συνέχεια να πηγαίνατε στη Κωνσταντινούπολη και ένας υπουργός από αυτούς που θα σας συνόδευε μιλώντας στους ομογενείς της πόλης να τους έλεγε ότι το 1955 οι Έλληνες ήταν 300.000 και τώρα έχουν μείνει μόνο τρεις χιλιάδες, μετά το πογκρόμ των Τούρκων και έλεγε επίσης κάτι αντίστοιχο για τα πολύπαθα νησιά της Ίμβρου και της Τενέδου ή μιλούσε για την γενοκτονία των Ποντίων; Αλήθεια τι αντίδραση θα υπήρχε από τους αξιωματούχους της γειτονικής χώρας παρουσία σας;
Γι’ αυτό κύριε Πρωθυπουργέ πιστεύω και το έχω γράψει πολλές φορές ότι πρέπει να υπάρξει αλλαγή ρότας εκ μέρους της χώρας για τις Ελληνοτουρκικές σχέσεις. Πρέπει να κάνουμε την υπέρβαση καταγγέλλοντας διεθνώς την γειτονική χώρα για τις πρακτικές της, στον Ο.Η.Ε στο ΝΑΤΟ, (μας ευνοεί η χρονική συγκυρία) και πάνω από όλα στην Ε.Ε. αξιοποιώντας όλες τις δυνατότητες που έχουμε.
Τα όποια σοβαρά οικονομικά προβλήματα αντιμετωπίζουμε ως χώρα δεν μπορεί να είναι απαγορευτικά για να χαράξουμε μια εθνική στρατηγική που θα διασφαλίζει τα εθνικά μας συμφέροντα και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας.
Επειδή ο κύριος Γιλντιρίμ και ο κύριος Ερντογάν δεν σέβονται την συνθήκη των Παρισίων του 1947 και επειδή με την συνθήκη αυτή οι Ιταλοί μεταβίβασαν στην Ελλάδα τα Δωδεκάνησα με όλες τις νησίδες και τις βραχονησίδες που σκόπιμα ο κύριος Γιλντιρίμ δεν ξέρει ούτε τα ονόματα τους ούτε σε ποιον ανήκουν, κύριε Πρωθυπουργέ στη πρώτη σας συνάντηση με τον κύριο Ερντογάν ή με τον κύριο Γιλντιρίμ να τους δώσετε αυτό το ξεχωριστό χάρτη ντοκουμέντο του έτους 1936 όταν κυβερνήτης Δωδεκανήσου ήταν ο De Vecchi. Αυτός ο χάρτης καταγράφει τα θαλάσσια σύνορα μεταξύ Ιταλίας και Τουρκίας αποτέλεσμα της Ιταλοτουρκικής Συμφωνίας του 1932, μαζί με τα νησιά και τις εξαρτώμενες νησίδες της Ιταλίας στο Αιγαίο, αφού προηγήθηκε η συνθήκη της Λωζάνης στις 24 Ιουλίου του 1923 και η δεύτερη Συνθήκη της Λωζάνης στις 6 Αυγούστου 1924 με βάση την οποία τα Δωδεκάνησα τέθηκαν στην απόλυτη κυριαρχία της Ιταλίας.
Κύριε Πρωθυπουργέ με βάση τα στοιχεία αυτού του ξεχωριστού χάρτη προκύπτει ότι για την περιοχή της Δωδεκανήσου εκτός από την οριοθέτηση των θαλασσίων συνόρων μεταξύ Ιταλίας και Τουρκίας γίνεται αναφορά στη συνολική επιφάνεια των κύριων νησιών στην οποία προστίθενται η επιφάνεια των νησίδων και των βραχονησίδων που εξαρτώνται από τα κύρια νησιά.
Μετάφραση Ιταλικού Κειμένου:
Το 1919 η Ιταλία εκδήλωσε την διάθεση της να παραχωρήσει τη Δωδεκάνησο στη Ελλάδα, μετά από αποζημίωση για τις δαπάνες για τα Δημόσια έργα. Οι συμφωνίες μεταξύ Tittoni και Βενιζέλου (29 Ιουλίου του 1919) και Bonini και Βενιζέλο (10 Αυγούστου του 1920), δεν οδήγησαν σε κανένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα λόγω της άρνησης της κυβέρνησης της Άγκυρας να αναγνωρίσει τη Συνθήκη των Σεβρών και τους διαδοχικούς πολέμους μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Τελικά με τη Συνθήκη της Λωζάνης (24 Ιουλίου του 1923) η Τουρκία αποποιήθηκε κάθε κυριαρχίας στα Δωδεκάνησα υπέρ της Ιταλίας. Με τη δεύτερη Συνθήκη της Λωζάνης (6 Αυγούστου του 1924) τα νησιά τίθενται κάτω από την απόλυτη κυριαρχία της Ιταλίας.
Όμως κύριε Πρωθυπουργέ εάν δεν προβλέπεται να συναντήσετε τον κύριο Γιλντιρίμ στο προσεχές κοντινό μέλλον, θα πρέπει να του στείλετε αυτό τον αποκαλυπτικό χάρτη για να σταματήσει να λέει αυτά τα προκλητικά και ανιστόρητα για τις νησίδες χωρίς ιδιοκτήτη και χωρίς όνομα. Είναι δε χαρακτηριστική η περίπτωση του Καστελλόριζου και των νησίδων Στρογγύλη και Άγιος Γεώργιος (Νησί της Ρω) όπως εμφανίζονται στο χάρτη που με ξεχωριστή σαφήνεια προσδιορίζονται τα θαλάσσια σύνορα μεταξύ των δύο χωρών για τα οποία γίνεται τόση διαστρέβλωση της αλήθειας από τους αξιωματούχους της γειτονικής χώρας.
Μπροστά στον ορυμαγδό των προκλήσεων, των αμφισβητήσεων και των εχθρικών ενεργειών εκ μέρους της Τουρκίας σε βάρος της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας μας, αυτό που δεν γίνεται για την οικονομία της χώρας να υπάρξει δηλαδή εθνική συνεννόηση , προκειμένου να φύγουμε από τον φαύλο κύκλο των μνημονίων που φτωχοποίησαν τους Έλληνες και έστειλε στο εξωτερικό τα καλύτερα μυαλά της πατρίδας, επιβάλλεται εδώ και τώρα να γίνει και να υπάρξει εθνική συνεννόηση από τις πολιτικές δυνάμεις για την χάραξη Εθνικής στρατηγικής στο θέμα των Εθνικών θεμάτων γιατί δυστυχώς δεν υπάρχει περιθώριο καμιάς καθυστέρησης.
Πρέπει να γίνει άμεσα σύσκεψη υπό τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας κύριο Παυλόπουλο και τους αρχηγούς των κομμάτων για να αποφασίσει η πολιτειακή και πολιτική ηγεσία αυτού του τόπου μέχρι ποιου σημείου είμαστε διατεθειμένοι να ανεχθούμε ακόμα τη λειτουργία του Τουρκικού Προξενείου στην Κομοτηνή έτσι όπως λειτουργεί που με τα χαρακτηριστικά της σημερινής λειτουργίας του έχει μετατραπεί σε ζεστή και φιλόξενη φωλιά Τούρκων Πρακτόρων που δρουν στην Ελληνική Θράκη, τις παραβιάσεις του Εθνικού Εναέριου Χώρου που ελπίζουμε να μην φθάσουν και μέχρι πάνω από την Αθήνα, για τη λύση του Κυπριακού χωρίς ξένα στρατεύματα κατοχής και εγγυήσεις αλά καρτ, διότι τότε πράγματι θα βρεθούμε με την πλάτη στον τοίχο και η κατάσταση θα είναι μη αναστρέψιμη.
Η χάραξη Εθνικής Στρατηγικής αυτή την χρονική στιγμή περισσότερο από κάθε άλλη περίοδο είναι όρος Εθνικής επιβίωσης αφού βρισκόμαστε σε μια χρονική συγκυρία που όλα αλλάζουν στη γειτονιά μας και δεν μπορεί ως χώρα να βρεθούμε χωρίς εθνικό σχέδιο που πάνω απ’ όλα θα διασφαλίζει τα εθνικά συμφέροντα και την εδαφική μας ακεραιότητα.
Πηγή: Mignatiou
Στιγμιότυπο από παλαιότερη ομιλία του Ταγίπ Ερντογάν, μπροστά από μια τεράστια φωτογραφία του Μουσταφά Κεμάλ (φωτ.: EPA / Cem Oksuz)
Χωρίς αμφιβολία ο Ερντογάν είναι ηγετική προσωπικότητα. Έσυρε βεβαίως τη χώρα του σε επιλογές από τις οποίες δύσκολα θα βγει αλώβητη, αλλά τα σημερινά διλήμματά της η Τουρκία θα τα αντιμετώπιζε ούτως ή άλλως.
Το μείζον δεν είναι το Κουρδικό, όπως γράφεται και λέγεται.
Το μείζον είναι η αποδόμηση της τουρκικής ταυτότητας την οποία προσπάθησε να επιβάλει σε μια πανσπερμία λαοτήτων, εθνοτήτων και θρησκευτικών δοξασιών ο Μουσταφά Κεμάλ στην αγωνία του να διαμορφώσει μια συνεκτική κοινωνία.
Τα προβλήματα άρχισαν να αναδύονται μια δεκαετία, περίπου, μετά το θάνατο του ιδρυτή της σύγχρονης Τουρκίας, με την ανάδειξη του Μεντερές στην ηγεσία. Συνεχίστηκαν με την αντιπαράθεση αριστερών και δεξιών, και κορυφώθηκαν με τη συνειδητοποίηση της διαφορετικότητας των Κούρδων και της ανάπτυξης του εθνικοαπελευθερωτικού τους κινήματος μετά το 1984.
Σήμερα τα προβλήματα αυτά ωρίμασαν και θα τα αντιμετώπιζε οποιοσδήποτε βρισκόταν στην εξουσία. Είτε οι ισλαμιστές του Ερντογάν, είτε οι κεμαλιστές.
Η Τουρκία έχει πάρει έναν δρόμο δίχως επιστροφή. Μια άλλη Τουρκία θα αναδυθεί, με χαρακτηριστικά που δεν είναι, ακόμη, τόσο σαφή. Την Τουρκία που αλλάζει και μέσα από την αλλαγή της αναδιαμορφώνεται, ένας σοβαρός γείτονάς της με ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά πρέπει να την μελετήσει. Στην Ελλάδα υπάρχει πληθώρα ιδρυμάτων με σκοπό τη μελέτη της ιστορίας και της πολιτικής λαών της περιοχής. Λείπει ο συντονισμός και η επαγγελματική ενασχόληση. Αξίζει τον κόπο αυτή η προσπάθεια να γίνει, διότι μόνο έτσι θα αναπτυχθεί εξωτερική πολιτική που δεν θα επιδιώκει, απλώς, να σβήσει φωτιές.
Γενικώς, η Τουρκία υπήρξε περισσότερο τυχερή από την Ελλάδα ως προς την ικανότητα των πολιτικών της ηγεσιών.
Ο Ερντογάν, ο οποίος βοηθήθηκε τα μέγιστα και από τον Φετουλάχ Γκιουλέν, με την ανάληψη της εξουσίας ανέδειξε τη βαθύτατη, ίσως και αγεφύρωτη, διαίρεση της τουρκικής κοινωνίας. Καθώς εδραίωσε την προσωπική του πολιτική εξουσία, κατέστρεψε την παρουσία κάθε ανεξάρτητου μέσου μαζικής ενημέρωσης, έφερε το στρατό στα άκρα και καθάρισε τη γραφειοκρατία – όλα σε μια προσπάθεια να ολοκληρωθεί ο μετασχηματισμός της Τουρκίας που ξεκίνησε πριν από 15 χρόνια.
Ως εδώ καλά. Αλλά, πέραν του Κουρδικού, αναδύθηκε το ερώτημα τι σημαίνει να είσαι Τούρκος, και ποιοι είναι «αληθινοί Τούρκοι».
Οι αγώνες πάνω στην ταυτότητα τείνουν να αποσταθεροποιούν και είναι επικίνδυνοι. Στην Τουρκία, αυτή η σύγκρουση μπορεί να ανιχνευτεί στην ιδρυτική στιγμή της «δημοκρατίας».
Για τον ιδρυτή της σύγχρονης Τουρκίας, τον Μουσταφά Κεμάλ, η οικοδόμηση ενός νέου κράτους έπρεπε να συνοδευτεί από ένα μυθολογικό αφήγημα γύρω από την ιδέα της «τουρκικότητας». Ήταν αυτή η μυθολογία που δημιούργησε τη σχέση Τούρκων, τουρκικής γλώσσας και του τόπου που ζουν. Το αποτέλεσμα αυτής της μυθολογικής αφήγησης ήταν ο μετασχηματισμός ενός οθωμανικού πολιτικοθρησκευτικού καθεστώς που κυριάρχησε σε ένα κυρίως μουσουλμανικό πεδίο, σε ένα έθνος Τούρκων και ένα κράτος του οποίου οι ηγεμόνες απέκτησαν τη νομιμότητά τους από την υπεράσπιση της τουρκικότητας.
Μαζί με τη μυθολογία της τουρκικότητας αναπτύχθηκε και ο κεμαλισμός και τα «έξι βέλη» του –δημοκρατισμός, κρατισμός, ρεφορμισμός, λαϊκισμός, εθνικισμός, και κυρίως κοσμικότητα– που χρησίμευαν ως ιδεολογικό θεμέλιο της νέας δημοκρατίας. Ούτε η τουρκικότητα ούτε ο κεμαλισμός συγκέντρωσαν την ομόφωνη αποδοχή των Τούρκων. Υπάρχουν πολλοί στην Τουρκία, ειδικά εκείνοι που αποτελούσαν την κυρίαρχη πολιτική τάξη, οι οποίοι αγκάλιασαν τις ιδέες του Κεμάλ. Άλλοι αντιστάθηκαν και άλλοι παρέμειναν αμφίθυμοι.
Κατά συνέπεια, το πρώτο πρόβλημα των Τούρκων είναι σήμερα η ταυτότητα.
Το αφήγημα της τουρκικότητας αποξένωσε τους Κούρδους, των οποίων την ταυτότητα αρνήθηκε επισήμως. Παρόλο που πολλοί Κούρδοι στην Τουρκία είναι καλά ενσωματωμένοι στην πολιτική, κοινωνική, οικονομική και πολιτιστική ζωή της χώρας, υπάρχει μια εγγενής τριβή μεταξύ Τουρκίας και Κούρδων με σύγχρονη αφετηρία το 1984. Αυτή η αντιπαράθεση φαίνεται ως μη ελεγχόμενη.
Πέρα από το κουρδικό ζήτημα, υπάρχει και μια βαθύτερη ένταση στη θρησκεία. Στις προσπάθειές του να σηματοδοτήσει μια τομή από την Οθωμανική Αυτοκρατορία και να εδραιώσει τη νέα Τουρκική Δημοκρατία, ο Κεμάλ προχώρησε στην αποσταθεροποίηση του Ισλάμ. Το 1924 κατάργησε το οθωμανικό χαλιφάτο, το οποίο χρησίμευε ως κέντρο τόσο της πολιτικής όσο και της θρησκευτικής εξουσίας για τους μουσουλμάνους, καθιέρωσε τη χρήση της λατινικής γραφής και το γρηγοριανό ημερολόγιο αντί του ισλαμικού, ποινικοποίησε τη μαντίλα, το γραφείο του Σέιχ αλ-Ισλάμ, το υπουργείο Θρησκευτικών και Ευαγών Ιδρυμάτων και οι θρησκευτικές σχολές καταργήθηκαν, ενώ οι αδελφότητες των Σούφι τέθηκαν εκτός νόμου.
Και το 1928, το άρθρο του συντάγματος που προσδιόρισε το Ισλάμ ως τη θρησκεία του κράτους διαγράφηκε.
Υπήρξε μια πληθώρα ανθρώπων για τους οποίους οι μεταρρυθμίσεις του Κεμάλ όχι μόνο δεν είχαν νόημα αλλά και επέδρασαν αρνητικά. Δεν είχαν, επομένως, κανένα λόγο να τις αποδεχθούν.
Πρώτον, η επίσημη αφήγηση που συνδέει την κοσμικότητα με την πρόοδο και την πίστη με την καθυστέρηση είχε συνέπειες για τους ευσεβείς, οι οποίοι αντιμετώπισαν θεσμικές διακρίσεις.
Δεύτερον, όταν το ισλαμικό κίνημα της Τουρκίας αναπτύχθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και στις αρχές της δεκαετίας του 1970, οι ηγέτες του προσπάθησαν να συνενώσουν τα θρησκευτικά ιδεώδη και αρχές με άλλους τομείς, συμπεριλαμβανομένης της πολιτικής, της εκπαίδευσης, των επιχειρήσεων και του πολιτισμού.
Μέρος της αντίστασής τους στον κεμαλισμό ήταν η ισλαμική άποψη ότι η προσπάθεια της ελίτ για την ενσωμάτωση των Δυτικών ιδεωδών και θεσμών στην Τουρκία περιέπλεκε αχρείαστα ξένες ιδέες και αξίες που ήταν ασυμβίβαστες με μια μουσουλμανική κοινωνία.
Αυτές οι ανταγωνιστικές αντιλήψεις για την τουρκική ταυτότητα έχουν καθορίσει σε μεγάλο βαθμό τις παραμέτρους του πολιτικού λόγου από την ίδρυση της Τουρκίας.
Ο πολιτιστικός πόλεμος βρίσκεται στην καρδιά της τουρκικής πολιτικής και η Τουρκία απεικονίζεται συχνά ως μια χώρα με δύο κοινωνίες –μια κοσμική και μια άλλη, θρησκευτική– που ζουν παράλληλα.
Οι Ισλαμιστές της Τουρκίας είναι εθνικιστές, ενώ η δημοκρατική ελίτ έχει χρησιμοποιήσει τη θρησκεία για τους δικούς της σκοπούς. Το πιο σχετικό παράδειγμα είναι ο τρόπος με τον οποίο οι κεμαλιστές στρατιωτικοί προωθούσαν το Ισλάμ ως ένα συγκεκριμένο τμήμα μιας ευρύτερης «εθνικής κουλτούρας» στη δεκαετία του 1980 σε μια προσπάθεια να ελέγξουν πολιτικά μια κοινωνία στην οποία η βία, μεταξύ αριστερών και δεξιών ομάδων, σκότωσε χιλιάδες ανθρώπους πριν από το πραξικόπημα του 1980.
Η ιδέα που επινοήθηκε ονομάστηκε «Τουρκοϊσλαμική σύνθεση» και αφορούσε, και αυτή, την ταυτότητα.
Το AKP ήρθε στην εξουσία στα τέλη του 2002, όταν οι Τούρκοι μπορούσαν να αναζητήσουν, και να εκδηλώσουν, πιο ελεύθερα τις θρησκευτικές τους ταυτότητες. Χαρακτηρίζεται ως ισλαμιστικό και τοποθετείται στη Μουσουλμανική Αδελφότητα, αλλά ο ισλαμισμός του δεν είναι τόσο προσηλωμένος όσο της Αδελφότητας. Ανήκει, ωστόσο, στις ισλαμικές ομάδες που επιδιώκουν να σφυρηλατήσουν τις θρησκευτικές κοινωνίες, αν και η ηγεσία του αρνείται ότι αποβλέπει να μετατρέψει την τουρκική κοινωνία μέσω θρησκευτικών υπαγορεύσεων.
Ο Ερντογάν και οι ηγέτες του AKP εργάστηκαν επιμελώς για να χαρακτηρίσουν τους αντιπάλους τους ως μη αυθεντικά Τούρκους στη «σταθερή μεσαία τάξη με συντηρητικές αξίες» που συνιστά την καρδιά των ψηφοφόρων του κόμματος.
Οι φήμες αφθονούν ότι το AKP οπλίζει τα στελέχη του από φόβο μιας άλλης απόπειρας πραξικοπήματος όπως αυτή που απέτυχε το περασμένο καλοκαίρι, καθώς ο Ερντογάν και το κόμμα του κονιοποιούν τους αντιπάλους τους μέσα από εκκαθαρίσεις, κρατήσεις και συλλήψεις.
Η χώρα εμφανίζει ανησυχητικά προηγούμενα ακραίας πόλωσης η οποία δύσκολα θα μπορέσει να ελεγχθεί.
Πηγή: Pontos-News
Γιατρέ μου, λέει μέ ἔκδηλη ἀνησυχία ἡ ἄγρυπνη μάνα. Τό παιδί μου ἀπό χτές τό βράδυ κοιλοπονάει συνέχεια.
Μή φοβᾶστε, ἀπαντάει μέ σιγουριά ὁ γιατρός. Ὅλα θά πᾶνε καλά. Τί σόϊ καθηγητής εἶμαι ἐγώ. Ἐγώ εἶμαι ὁ πρῶτος καί ἀλάθητος γιατρός σέ ὁλόκληρη τήν οἰκουμένη. Οἱ διαγνώσεις μου δέν μποροῦν νά ἀμφισβητηθοῦν ἀπό κανέναν. Ἠρεμῆστε. Δέν ὑπάρχει λόγος ταραχῆς.
Μετά ἀπό λίγες ὧρες ἐπανέρχεται ἡ μάνα συνοδεύοντας τό δωδεκάχρονο παιδί της. Γιατρέ μου, τό παιδί ἔκανε τώρα καί ἐμετό. Ὁ κοιλόπονος δέν σταματάει. Τί ἔχει τό παιδί μου;
Ὁ ἀλάθητος γιατρός ἐξετάζει ἀπό θρόνου ἐπηρμένου τό παιδί καί ἀπαντάει: Μή ταράζεσθε. Μιά ἁπλῆ γαστρεντερίτιδα εἶναι ὅλο κι ὅλο. Μέ λίγο πιλαφάκι, μέ κανέναν φιδέ καί μέ μιά θερμοφόρα στήν κοιλιά, ὅλα θά πᾶνε μιά χαρά. Δέν ὑπάρχει λόγος ταραχῆς.
Το ἀπόγευμα τῆς ἴδιας ἡμέρα νά ‘σου ξανά ἡ μάνα μέ τό παιδί της στό ἰατρεῖο τό μεγάλο. Γιατρέ μου, τό παιδάκι μου ἔκανε καί πυρετό. Ὁ κοιλόπονος χειροτέρεψε, ἔχει συνέχεια ἀναγοῦλα, κάνει ἐμετούς καί δέν αἰσθάνεται καθόλου καλά. Λέει, ὅτι πιάστηκε καί τό ποδαράκι του τό δεξί. Φαίνεται, πώς τά πράγματα δέν εἶναι ἔτσι ὅπως μᾶς τά περιγράφετε. Τό παιδί εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι κινδυνεύει.
Ὁ γιατρός γίνεται ἔξω φρενῶν. Ποῦ βρέθηκε ἄνθρωπος νά ἀμφισβητήσει τήν διάγνωσή του καί τίς θεραπευτικές του ὁδηγίες;
Πρός ἐπιβεβαίωση, λοιπόν, τῆς ἀλάθητης ἄποψής του, ἀποφασίζει καί συγκαλεῖ συμβούλιο ἰατρικό. Καλοῦνται καί συγκεντρώνονται οἱ γνωστότεροι γιατροί τῆς πόλης, οἱ πιό φημισμένοι καί οἱ πιό εἰδικοί. Ἐξετάζουν τό παιδί μέ πολλή προσοχή. Δέν δυσκολεύονται νά βάλουν διάγνωση. Οὔτε μυαλό τούς λείπεται οὔτε καί ἐπιστημοσύνη.
Λένε μέ ἕνα στόμα: Ἡ κατάσταση εἶναι πολύ βαριά. Τό παιδί πάσχει ἀπό ὀξεῖα περιτονίτιδα λόγῳ παραμελημένης σκωληκοειδίτιδος. Ἐάν δέν μπεῖ τώρα ἀμέσως στό χειρουργεῖο, κινδυνεύει νά χάσει τήν ζωή του. Χωρίς ἐπέμβαση, δέν θά ἀντέξει. Θά πεθάνει. Θά πρέπει ὀπωσδήποτε νά ἐνημερώσουμε τούς γονεῖς του.
Τί νά ποῦν, ὅμως, στούς γονεῖς; Πῶς νά περιφρονήσουν τόν πρῶτο καί ἀλάθητο γιατρό; Πῶς νά ἀμφισβητήσουν τήν διάγνωσή του καί τήν θεραπεία πού ἔδωσε; Δέν εἶναι καί τόσο εὔκολο νά τά βάλουν μαζί του. Ἄσε, πού μπορεῖ, ὡς ἀλάθητος καθηγητής, νά τούς πάει κατευθεῖαν στό πειθαρχικό καί μέ τήν κατηγορία τῆς ἀνεπαρκοῦς ἐπιστημονικῆς κατάρτισης, νά τούς πάρει καί τίς ἄδειες ἀσκήσεως ἐπαγγέλματος. Καιρός γιά τέτοια εἶναι τώρα;
Τούς ἔλουσε κρύος ἱδρῶτας. Μπρός γκρεμός καί πίσω ρέμα. Τί νά κάνουν, λοιπόν; Νά βγάλουν ψεύτη τόν πρῶτο καί ἀλάθητο καθηγητή ἤ νά συμφωνήσουν σέ ὅλα μαζί του; Μέ ἄλλα λόγια, νά χειρουργήσουν καί νά σώσουν τόν μικρό τους ἀσθενή ἤ νά τόν στείλουν στόν ἄλλο κόσμο μέ τήν ψευτοδιάγνωση μιᾶς δῆθεν ἀπλῆς γαστρεντερίτιδας, βάζοντας μάλιστα καί τήν δική τους ὑπογραφή;
Οἱ γονεῖς τοῦ ἑτοιμοθάνατου μικροῦ ἀσθενοῦς περιμένουν μέ ἀγωνία τήν ἀπόφασή τους. Ἔχουν καταφθάσει καί οἱ φίλοι τῆς οἰκογένειας. Κάποιοι ἀπό αὐτούς σηκώνουν μέ ὁργή καί ἀγανάκτηση τά χέρια τους δείχνοντας πρός τόν ἀλάθητο γιατρό καί πρός τούς δειλούς καί ἀναποφάσιστους συνεργάτες του.
Σέ λίγο ἡ ἀπόφαση βγαίνει. Παραδίδεται γραπτῶς:
‘’Καλοί μας γονεῖς τοῦ μικροῦ Γιωργάκη, σᾶς διαβεβαιώνουμε ὑπευθύνως, ἐμεῖς οἱ μεγαλογιατροί τῆς πόλης, ὅτι τά πάντα βαίνουν καλῶς. Δὲν ὑπάρχει κανένας λόγος ταραχῆς. Ὅσοι σᾶς λένε, ὅτι τό παιδί σας κινδυνεύει, νά μήν τούς πιστεύετε. Σᾶς λένε ψέματα.
Ποιός σᾶς ξεσήκωσε καί σᾶς ὥρισε κριτές τῶν διαγνώσεων καί τῶν θεραπειῶν τοῦ πασίγνωστου καθηγητῆ μας; Ποιός σᾶς ἔδωσε τό δικαίωμα νά ἀμφισβητήσετε τίς πολυχρόνιες σπουδές του, τά πτυχία καί τίς διακρίσεις, πού ἔχει λάβει ἀπό τίς μεγαλύτερες ἰατρικές σχολές τῆς Εὐρώπης καί τῆς Ἀμερικῆς; Οἱ διαγνώσεις τοῦ κ. καθηγητή παραμένουν πάντοτε στῦλος καί ἑδραίωμα τῆς ἰατρικῆς ἐπιστήμης. Ἐάν ὡς άνθρωποι παρεκκλίνομεν στήν ἰατρική μας τέχνη, τότε ἡ σοφία, ἡ αὐθεντία καί τό ἀλάθητον τοῦ κ. καθηγητῆ μᾶς ἐπαναφέρουν εἰς τόν ὀρθόν δρόμον. Δι’ αὐτό, κάθε φόβος εἶναι περιττός, ὡς φανέρωσις ὀλιγοπιστίας πρός τό πρόσωπον τοῦ πρώτου τῶν καθηγητῶν, ἐφ’ ὅσον εὑρισκόμεθα ἐντός τοῦ ἰδιωτικοῦ του ἰατρείου.
Γιά τήν ὑγεία τοῦ παιδιοῦ σας νά μείνετε ἥσυχοι. Δέν ὑπάρχει λόγος ταραχῆς, ἐφ’ ὅσον εὑρίσκεται μεθ’ ἡμῶν ὁ πρῶτος καί ἀλάθητος καθηγητής μας’’.
Τήν ἀπόφαση τήν διαβάζουν οἱ γονεῖς καί κατεβάζουν τά κεφάλια τους μέ θλίψη καί ἀπογοήτευση. Τήν διαβάζουν καί οἱ φίλοι τους, πού ἔτρεξαν ἀπό ἀγάπη καί ἐνδιαφέρον γιά τόν μικρό ἀσθενή. Οἱ καρδιές τους πλημμυρίζουν ἀπό πίκρα καί πόνο.
Γονεῖς καί φίλοι, ὅμως, δέν μένουν ἁπλά καί μόνον στήν ὀδύνη καί τήν ἀπογοήτευση. Τό νεῦρο τῆς ψυχῆς τους τεντώνεται μέχρι τέρμα. Δέν εἶναι δά οὔτε ἀφελεῖς οὔτε μικρόνοες καί ἀκατατόπιστοι.
1/7/2017
________________________________________________________________________
ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ:
-
Η Ιεραρχία για την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο [Τετάρτη, 23 Νοεμβρίου 2016]
... Σύμφωνα με την Ημερησία Διάταξη, ανέγνωσε την Εισήγησή του ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σερρών και Νιγρίτης κ. Θεολόγος, με θέμα: «Ενημέρωσις περί των διεξαχθεισών εργασιών της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας».
... την οποία χαρακτήρισε αξιοπρεπή, ουσιαστική, παραδοσιακή, στιβαρή, γονίμως παρεμβατική, ενοποιό, πολυφωνική, συνθετική, ευέλικτη, ρεαλιστική και φιλάδελφη .(1)
-
Μήνυμα τοῦ Ἁγίου Ὄρους περὶ τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης ἐν Κρήτῃ Συνόδου
Ἡ κατὰ τὴν σήμερον 17ην / 30ὴν Ἰουνίου 2017 ἐν Καρυαῖς συγκληθεῖσα
ΣϚ΄ (206η) Ἔκτακτος Διπλῆ Ἱερὰ Σύναξις τοῦ Ἁγίου Ὄρους:
‘’...Διαρκῶς παρατηρεῖται μιὰ ὑποβόσκουσα ταραχὴ προκαλουμένη ἀπὸ ἀντιδράσεις κατὰ ἀποφάσεων τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου (Κρήτη, 2016).
...Ἡ Σύνοδος ἔγινε μετὰ ἀπὸ πολυχρόνιον προετοιμασίαν.
Δὲν ὑπάρχει λόγος ταραχῆς...’’(2)
Δεν χρειάζεται να μας αρέσει ο τρόπος με τον οποίο η τεχνολογία αλλάζει τον κόσμο. Λαμβάνοντας υπόψη την τεχνολογική επανάσταση που συμβαίνει παντού, είναι λογικό να είμαστε επιφυλακτικοί απέναντι σε ορισμένα πράγματα. Το αυξανόμενο μερίδιο των μετρητών στις προηγμένες οικονομίες μπορεί να εμπίπτει σε αυτή την κατηγορία.
Οι οικονομολόγοι σπάνια παραδέχονται ότι δεν καταλαβαίνουν κάτι σχετικό με την περιοχή εμπειρογνωμοσύνης τους. Ωστόσο, ο Daniel Gros, διευθυντής του Κέντρου Μελετών Ευρωπαϊκής Πολιτικής, ενός think tank των Βρυξελλών, το έκανε σε μια νέα έκθεση για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Αποκάλεσε "μυστήριο" την ολοένα μεγαλύτερη αύξηση των μετρητών σε σχέση με την οικονομική παραγωγή. Τα μετρητά υποτίθεται ότι θα καταστούν παρωχημένα με όλες τις σύγχρονες μεθόδους πληρωμής, από τις χρεωστικές και πιστωτικές κάρτες έως τις τελευταίες εφαρμογές fintech, σωστά; Και όμως είναι λάθος, εκτός από την περίπτωση της Σουηδίας και της Δανίας, όπου γίνονται σοβαρές προσπάθειες για τη δημιουργία κοινωνιών χωρίς μετρητά. Εδώ είναι το γράφημα του Gros που δείχνει το αυξανόμενο μερίδιο των μετρητών:
Υπάρχουν μερικές πιθανές εξηγήσεις εδώ. Δεδομένου ότι η χρήση των μετρητών στις πληρωμές δεν αυξάνεται -οι συναλλαγές χωρίς μετρητά αυξήθηκαν παγκοσμίως στα 617 δισ. δολάρια το προηγούμενο έτος από 60 δισ. δολάρια το 2010- ίσως είναι λογικό να υποθέσουμε ότι τα χαρτονομίσματα χρησιμοποιούνται ως μέσο αποταμίευσης σε μια εποχή σχεδόν μηδενικών επιτοκίων. Ωστόσο, σύμφωνα με τον Gros, δεν έχει βρεθεί συσχέτιση μεταξύ των επιτοκίων και της σχέσης ρευστότητας προς το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν. Ο Gros επεσήμανε ότι στη ζώνη του ευρώ, το μερίδιο των χαρτονομισμάτων αξίας 500 ευρώ βαίνει μειούμενο ως προς το σύνολο των κυκλοφορούντων ρευστών διαθεσίμων ενώ το μερίδιο των χαρτονομισμάτων αξίας 50 ευρώ αυξάνεται ραγδαία, ωστόσο η αποτίμηση είναι μικρή ώστε να δημιουργήσει μεγάλες αποταμιεύσεις. Και σε κάθε περίπτωση, η διατήρηση μεγάλης ποσότητας χρήματος σε μετρητά δεν είναι ασφαλής, είναι άβολη και υπόκειται σε αυστηρούς κανονισμούς, όταν κάποιος θέλει να το ξοδέψει, για να μην αναφέρουμε τις απότομες κινήσεις, όπως η αδέξια απονομισματοποίηση της Ινδίας πέρυσι.
Τα περισσότερα μετρητά θα μπορούσαν επίσης να συνδεθούν με μια αναπτυσσόμενη σκιώδη οικονομία. Ωστόσο, ο άτυπος τομέας συρρικνώνεται παντού και το μερίδιο των μετρητών σε σχέση με το ΑΕΠ έχει αυξηθεί περισσότερο στην Ιαπωνία, όπου η παραοικονομία είναι μικρή -αντιστοιχεί μόλις περίπου στο 10% του ΑΕΠ.
Θα μπορούσε επίσης να υποστηριχθεί ότι πολλά δολάρια και ευρώ χρησιμοποιούνται εκτός της εγχώριας κυκλοφορίας. Αλλά αυτό δεν θα εξηγούσε την αύξηση των μετρητών στην Ουγγαρία ή την Τσεχική Δημοκρατία - κανείς δεν χρησιμοποιεί το φιορίνι ή την κορώνα έξω από τις χώρες καταγωγής τους.
Έχω υποστηρίξει ότι εάν οι κυβερνήσεις θέλουν να εξαλείψουν τα μετρητά - και, θεωρητικά, όλες θα ήθελαν να το κάνουν προκειμένου να συρρικνώσουν τη μαύρη αγορά και να εμποδίσουν τη χρηματοδότηση της τρομοκρατίας -θα πρέπει να προωθήσουν επίσης την εξάπλωση κρυπτονομισμάτων όπως τα Bitcoin. Οι συναλλαγές τους είναι αρκετά ανώνυμες, αλλά είναι κάπως πιο εύκολο να χρησιμοποιηθούν σε σχέση με τα μετρητά, επιτυγχάνοντας μια καλή ισορροπία μεταξύ του να επιτρέπεται στον άνθρωπο να εμπορεύεται ιδιωτικά, χωρίς εποπτεία και του να καθίσταται η εγκληματική δραστηριότητα πιο επικίνδυνη και πιο δύσκολη. Αυτό, ωστόσο, ήταν το επιχείρημα του τυπικού πρώιμου χρήστη κάθε είδους νέας τεχνολογίας. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν είναι έτσι και ξέρω ότι και εγώ αλλάζω καθώς μεγαλώνω.
Μου λείπουν τα πιο ανθεκτικά, βαρύτερα αντικείμενα, χαμηλής τεχνολογίας που χρησιμοποιούσαμε πριν από 20 ή 30 χρόνια. Το καλύτερο αυτοκίνητο που είχα ποτέ ήταν ένα Land Rover Defender, που μετά βίας είχε πάνω του ηλεκτρονικά συστήματα. Πριν από τρία χρόνια, η οικογένειά μου χάρισε όλα τα βιβλία που γέμιζαν το διαμέρισμά μας και τα αντικατέστησε με ηλεκτρονικά βιβλία - αλλά τώρα η μικρότερη κόρη μου δείχνει σαφή προτίμηση στα βιβλία που φτιάχνονται από νεκρά δέντρα και αισθάνομαι μια ένοχη ευχαρίστηση όταν γυρίζω τις σελίδες, διαβάζοντάς της. Σαφώς, η Amazon έχει κάτι στο μυαλό της με την επεκτεινόμενη αλυσίδα βιβλιοπωλείων της σε φυσική μορφή. Διαφέρουν από τα παραδοσιακά βιβλιοπωλεία στο ότι συγκεντρώνουν και προβάλλουν βιβλία ανάλογα με τις επιδόσεις τους στο ηλεκτρονικό κατάστημα της εταιρείας, αλλά η Amazon φαίνεται να αγαπά τη φυσική αλληλεπίδραση με τους πελάτες, οι οποίοι, με τη σειρά τους, θέλουν να έχουν απτή επαφή με τον browser του πραγματικού κόσμου.
Είναι ευκολότερο να χρησιμοποιήσει κανείς μια υπηρεσία όπως το Apple Pay ή μια πλαστική κάρτα από ό,τι τα παραδοσιακά χρήματα. Αλλά τα μετρητά έχουν μια παλιά, προ-ψηφιακή μαγεία. Υπάρχει κάτι τελετουργικό στο να μετράς χαρτονομίσματα ή να τα διπλώνεις για να τα βάλεις στο πορτοφόλι. Υπάρχει επίσης μια φυσική αντίδραση: Μια μελέτη του 2012 διαπίστωσε ότι οι άνθρωποι σιελίζουν στη θέα των μετρητών επειδή έχουν μάθει να αισθάνονται την έλξη του. Η χρήση μετρητών αυξάνει επίσης τη συναισθηματική επένδυση κάποιου σε μια αγορά. Θυμάμαι ότι δίσταζα σε ένα κατάστημα του Κατμαντού που πωλούσε παραδοσιακούς πίνακες τέχνης tangka: Η τιμή φαινόταν πολύ υψηλή. Έτσι, ο πωλητής με προέτρεψε να πληρώσω με πιστωτική κάρτα. "Εύκολο χρήμα, πλαστικό χρήμα", είπε. Κάθε φορά που βλέπω το tangka πάνω στο γραφείο μου θυμάμαι το περιστατικό.
Στη Γερμανία, όπου μένω, η πλειονότητα των συναλλαγών εξακολουθεί να γίνεται με μετρητά. "Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η εμπιστοσύνη σε ένα νόμισμα ξεκινά με τα μετρητά", είπε ο Carl-Ludwig Thiele, μέλος του διοικητικού συμβουλίου της κεντρικής τράπεζας της Γερμανίας, σε μια ομιλία νωρίτερα φέτος. Εννοούσε την προ-ψηφιακή, υλική ποιότητα των μετρητών. Τα τραπεζογραμμάτια του ευρώ είναι ένα εξαιρετικά ορατό σύμβολο του project της ενημένης Ευρώπης, που δημιουργεί έντονα συναισθήματα.
Δεν έχω καμία απόδειξη ότι ο κόσμος συγκεντρώνει περισσότερα χρήματα εξαιτίας της προσκόλλησης σε έναν φυσικό κόσμο που σταδιακά εξαϋλώνεται ή στο είδος της αρχαίας ευκολίας που δεν προϋποθέτει μια φορτισμένη μπαταρία ή την πρόσβαση στο διαδίκτυο. Αλλά άλλες λογικές εξηγήσεις έχουν απορριφθεί. Είναι ενδιαφέρον να πιστεύουμε ότι η ανθρώπινη φύση μπορεί να επαναστατεί κατά της τεχνολογικής εξέλιξης με αυτόν τον ήσυχο αλλά θεμελιώδη τρόπο. Ίσως, καθώς η τεχνολογία γίνεται πιο παρεμβατική και πιο επιθετική, να δημιουργήσει περισσότερες τέτοιες αντεπιθέσεις.
Πηγή: Capital, ID-on't renounce my freedom
Ἤδη ἀπὸ τὰ πρῶτα βήματα τοῦ Χριστιανισμοῦ ἐδιδάσκετο ὅτι ἕνα βάπτισμα ὑπάρχει. Ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν Παῦλος γράφοντας πρὸς τοὺς Ἐφεσίους λέγει: «Eἷς Κύριος, μία πίστις, ἓν βάπτισμα» (4, 4). Καὶ ὁ Ἰγνάτιος Ἀντιοχείας ἐπισημαίνει στοὺς Φιλιππησίους: «Εἰ γὰρ εἷς ἐστιν ὁ τῶν ὅλων θεός [...], ἓν δὲ καὶ τὸ βάπτισμα τὸ εἰς τὸν θάνατον τοῦ κυρίου διδόμενον, μία δὲ καὶ ἡ ἐκλεκτὴ ἐκκλησία· μία ὀφείλει εἶναι καὶ ἡ κατὰ Χριστὸν πίστις» (Funk, DieKamp, Laupp [Tubingen 1913] 5, 1).
Αὐτὴ ἡ ὁμολογία περὶ ἑνὸς βαπτίσματος ἐπέχει ἐξόχως ἰδιάζουσα θέση στὴν Θεολογία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, γι᾽ αὐτὸ καὶ περιελήφθη στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως ἀπὸ τοὺς Πατέρες τῆς Β´ ἐν Κωνσταντινουπόλει Οἰκουμενικῆς Συνόδου: «Ὁμολογῶ ἓν βάπτισμα εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν».
Κατὰ τὸν προηγούμενο αἰώνα, ὡστόσο, παρουσιάστηκε μία ἐκκλησιολογικὴ θεωρία, ἀποκαλούμενη «βαπτισματικὴ θεολογία», ἡ ὁποία ἐπεκτάθηκε καὶ διδάσκεται ἐντόνως μέχρι τὶς ἡμέρες μας. Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης, ἄλλοι Πατριάρχες, Ἐπίσκοποι καὶ θεολόγοι ὀρθόδοξοι πρεσβεύουν καὶ διακηρύσσουν τὴν θεωρία περὶ τῆς ἑνότητος καὶ ἐγκυρότητος τοῦ βαπτίσματος ὅλων τῶν «χριστιανικῶν ὁμολογιῶν». Παραδέχονται, δηλαδὴ καὶ ἀποδέχονται τὸ βάπτισμα τῶν Παπικῶν, τῶν Προτεσταντῶν καὶ ἄλλων αἱρετικῶν ὁμάδων ὡς ἔγκυρο, ταυτίζοντάς το μὲ τὸ Βάπτισμα τῶν Ὀρθοδόξων. Αὐτὴ ἡ θεωρία ἐντάσσεται στὴν οἰκουμενιστικὴ κίνηση καὶ θεολογία, ἡ ὁποία ἀνάγει τὶς ρίζες της στὶς ἀρχὲς τοῦ ΙΘ´ αἰώνα μὲ τὸν Βαπτιστὴ Ἱεραπόστολο William Carey, ὅπως ἀναφέρει ὁ R. Givellini στὸ ἔργο του «Ἡ Θεολογία τοῦ εἰκοστοῦ αἰώνα» (2002, σ. 607).
Γίνεται, ὅμως, αὐτὸ ἀποδεκτὸ ἀπὸ τὴν Ἁγιογραφικὴ καὶ Πατερικὴ διδασκαλία; Ἀπαντοῦμε στεντορείᾳ τῇ φωνῇ: Ὄχι!
Πρωτίστως, εἶναι ἀναγκαῖο νὰ διευκρινίσουμε ὅτι τὸ Βάπτισμα, γιὰ νὰ εἶναι κανονικό, πρέπει νὰ πληροῖ τὶς ἑξῆς προϋποθέσεις: 1) Nὰ ἐπιτελῆται στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. 2) Νὰ γίνεται στὸ Ὄνομα τῆς Παναγίας καὶ Ὁμοουσίου Τριάδος. 3) Νὰ τελῆται διὰ τριττῆς καταδύσεως καὶ ἀναδύσεως καὶ ὄχι διὰ ραντισμοῦ. 4) Νὰ τελῆται ἀπὸ κανονικὸ Ὀρθόδοξο Λειτουργό, ᾽Επίσκοπο ἢ Πρεσβύτερο.
Οἱ αἱρετικοὶ Παπικοὶ καὶ Προτεστάντες δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἐντάσσονται στὰ ἀνωτέρω, ἀφοῦ παρεξέκλιναν παντοιοτρόπως τῆς εὐθείας ὁδοῦ τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως μὲ τὶς διάστροφες τῶν ἀληθειῶν τοῦ Εὐαγγελίου θέσεις τους. Μὲ μία ἁπλὴ ἀνάγνωση τῆς Καινῆς Διαθήκης ἀποδεικνύεται αὐτὸς ὁ ἰσχυρισμός μας.
Στὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Ματθαίου ἀναφέρεται ἡ ἐντολὴ τοῦ Ἰδίου τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου πρὸς τοὺς Μαθητές Του: «Πορευθέντες οὖν μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν» (Ματθ. 28, 19). Ἐδῶ ἀποκαλύπτονται τὰ τρία στοιχεῖα τῆς σωτηρίας ποὺ ἐπαγγέλλεται ἡ Μία Ἐκκλησία: Προηγούμενη ὀρθὴ διδασκαλία – κατήχηση, Βάπτισμα στὸ Ὄνομα τῆς Ἀδιαιρέτου καὶ Ὁμοουσίου Τριάδος καὶ ἀκριβὴς τήρηση τῶν παραδεδομένων ὑπὸ τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου. Ποιὸ ἀπὸ τὰ τρία πληροῦν οἱ αἱρετικοί, οἱ παραχαράξαντες τὴν Εὐαγγελικὴ ἀλήθεια; Ἀσφαλῶς κανένα.
Ἡ βάπτιση τοῦ Ἰδίου τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου διασώζεται στὸν Εὐαγγελιστὴ Ματθαῖο: «Βαπτισθεὶς δὲ ὁ Ἰησοῦς εὐθὺς ἀνέβη ἀπὸ τοῦ ὕδατος» (3, 16). Στὶς δὲ Πράξεις τῶν Ἀποστόλων περιγράφεται ἡ βάπτιση τοῦ εὐνούχου ὑπὸ τοῦ Ἀποστόλου Φιλίππου: «Κατέβησαν ἀμφότεροι εἰς τὸ ὕδωρ ὅ τε Φίλιππος καὶ ὁ εὐνοῦχος, καὶ ἐβάπτισεν αὐτόν. ὅτε δὲ ἀνέβησαν ἐκ τοῦ ὕδατος, πνεῦμα κυρίου ἥρπασεν τὸν Φίλιππον, καὶ οὐκ εἶδεν αὐτὸν οὐκέτι ὁ εὐνοῦχος (8, 38-39). Ἡ χρήση τοῦ ρήματος «ἀνεβαίνω» στὰ δύο προηγούμενα χωρία ὑποδηλώνει τὴν προηγειθεῖσα βύθιση τῶν βαπτισθέντων ἐντὸς τῶν ὑδάτων (βαπτίζω = βυθίζω ὑπὸ τὸ ὕδωρ, Liddell – Scott, τ. I, 479).
Τὸ βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν Παπικῶν ὡς γνωστὸν τελεῖται διὰ ραντισμοῦ. Ἠμπορεῖ νὰ ταυτισθῆ μὲ τὸ Ὀρθόδοξο κανονικὸ βάπτισμα τῶν τριῶν καταδύσεων, οἱ ὁποῖες συμβολίζουν τὴν ταφὴ καὶ τὴν ἀνάσταση τοῦ Κυρίου; Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, γράφοντας στοὺς Ρωμαίους, ἐπισημαίνει: «Ἢ ἀγνοεῖτε ὅτι ὅσοι ἐβαπτίσθημεν εἰς Χριστὸν Ἰησοῦν εἰς τὸν θάνατον αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν; συνετάφημεν οὖν αὐτῷ διὰ τοῦ βαπτίσματος εἰς τὸν θάνατον, [...] εἰ γὰρ σύμφυτοι γεγόναμεν τῷ ὁμοιώματι τοῦ θανάτου αὐτοῦ, ἀλλὰ καὶ τῆς ἀναστάσεως ἐσόμεθα» (6, 3-6). Καὶ ὁ Μ. Βασίλειος ἐπιβεβαιώνει: «Τὴν κατάδυσιν τὸν τύπον τῶν τριῶν ἡμερῶν ἐκπληροῦν» (ἐπ. 236, PG 32, 884Α).
Ἐπίσης, οἱ τρεῖς καταδύσεις γίνονται στὸ Ὄνομα τῶν Τριῶν Προσώπων τῆς Ὁμοουσίου Τριάδος. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς διευκρινίζει μὲ ἀναλυτικὸ τρόπο ὅτι γιὰ κάθε Ὑπόσταση τῆς Ἁγίας Τριάδος κάνουμε μία κατάδυση καὶ εἶναι τρεῖς οἱ καταδύσεις γιὰ τὶς τρεῖς Ὑποστάσεις τῆς Ἁγίας Τριάδος: «Καθ' ἑκάστην τῶν τῆς θεότητος ὑποστάσεων μίαν κατάδυσιν καὶ τρεῖς διὰ τὸ τρισσὸν τῶν ὑποστάσεων» (B. Kotter, De Gruyter [Berlin 1981] PTS 22, 5, 11).
Πῶς εἶναι δυνατὸν τὸ βάπτισμα τῶν Παπικῶν, οἱ ὁποῖοι εἰσήγαγαν πλῆθος αἱρετικῶν δοξασιῶν, πολλὲς ἀπὸ τὶς ὁποῖες παραχαράσσουν, ἀλλοιώνουν καὶ διαστρεβλώνουν τὸ Τριαδολογικὸ καὶ Χριστολογικὸ δόγμα, ἀλλά -πολὺ περισσότερο- καὶ τὸ βάπτισμα τῶν Προτεσταντῶν νὰ ταυτίζονται μὲ τὸ τῆς Ὀρθοδόξου, ΜΙΑΣ Ἐκκλησίας; Ὁ Μ. Βασίλειος μὲ τὴν ἀπαράμιλλη εὐστοχία του διασαφηνίζει ὅτι ἡ πίστη καὶ τὸ βάπτισμα συνιστοῦν δύο συμφυεῖς καὶ ἀδιαίρετους τρόπους, οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦν ὅρο sine qua non γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι δὲ ἀδιαίρετο τὸ περιεχόμενο καὶ τῶν δύο, ἀφοῦ χωρὶς τὸν ἕνα δὲν μπορεῖ νὰ ἰσχύει ὁ δεύτερος: «Πίστις δὲ καὶ βάπτισμα, δύο τρόποι τῆς σωτηρίας, συμφυεῖς ἀλλήλοις καὶ ἀδιαίρετοι. Πίστις μὲν γὰρ τελειοῦται διὰ βαπτίσματος, βάπτισμα δὲ θεμελιοῦται διὰ τῆς πίστεως, καὶ διὰ τῶν αὐτῶν ὀνομάτων ἑκάτερα πληροῦται. Ὡς γὰρ πιστεύομεν εἰς Πατέρα καὶ Υἱὸν καὶ ἅγιον Πνεῦμα, οὕτω καὶ βαπτιζόμεθα εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Καὶ προάγει μὲν ἡ ὁμολογία πρὸς τὴν σωτηρίαν εἰσάγουσα· ἐπακολουθεῖ δὲ τὸ βάπτισμα ἐπισφραγίζον ἡμῶν τὴν συγκατάθεσιν» (Περὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, SC 17, 12, 28 31-40).
Ἂς δοῦμε, ὅμως, τὸ θέμα καὶ ἀπὸ κανονικῆς πλευρᾶς. Ὁ 46ος κανόνας τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων διακελεύει: «Ἐπίσκοπον, ἢ πρεσβύτερον, αἱρετικῶν δεξαμένους βάπτισμα, ἢ θυσίαν, καθαιρεῖσθαι προστάττομεν. Τίς γὰρ συμφώνησις Χριστῷ πρὸς Βελίαρ; ἢ τίς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου;» (Ράλλη – Ποτλῆ, Σύνταγμα 2, 61). Αὐτὸ τὸ ἀκούουν οἱ φιλοαιρετίζοντες ἐπίσκοποί μας καὶ θεολόγοι; Ὅποιος ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος, μᾶς λέγει ὁ προαναφερθεὶς κανών, κάμει ἀποδεκτὸ τὸ βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν νὰ καθαιρῆται. Ὁ Ὅσιος Νικόδημος, ἑρμηνεύοντας τὸν παρόντα κανόνα, ὑπογραμμίζει: «Εἰ γάρ φησι, μία εἶναι ἡ Καθολικὴ Ἐκκλησία, καὶ ἓν εἶναι τὸ ἀληθὲς βάπτισμα, πῶς ἠμπορεῖ νὰ εἶναι ἀληθὲς βάπτισμα τὸ τῶν αἱρετικῶν καὶ σχισματικῶν, εἰς καιρὸν ὅπου αὐτοὶ δὲν εἶναι μέσα εἰς τὴν Καθολικὴν Ἐκκλησίαν, ἀλλ᾽ ἐξεκόπησαν ἀπὸ αὐτὴν διὰ τῆς αἱρέσεως;» (Πηδάλιον [1976] 51).
Οἱ ὀγδόντα τέσσσερις περίπου ἐπίσκοποι, οἱ συγκαλέσαντες τὴν σύνοδο τῆς Καρχηδόνας τὸ 255, ἀποφάνθηκαν μεταξὺ ἄλλων καὶ τὰ ἑξῆς: «Ὅπερ διὰ παντὸς ἰσχυρῶς καὶ ἀσφαλῶς κρατοῦμεν, μηδένα βαπτίζεσθαι δύνασθαι ἔξω τῆς καθολικῆς Ἐκκλησίας· ἑνὸς ὄντος βαπτίσματος, καὶ ἐν μόνῃ τῇ καθολικῇ ἐκκλησίᾳ ὑπάρχοντος» (Ράλλη – Ποτλῆ, Σύνταγμα 3, 3). Ἐδῶ οἱ ἱεροὶ Πατέρες τονίζουν τὴν ἀκρίβεια αὐστηρῶς καὶ ἀπαρεγκλίτως καὶ ὁμολογοῦν ὅτι ἕνα βάπτισμα ὑπάρχει, αὐτὸ τὸ ὁποῖο τελεῖται στὴν Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία.
Ὅπως συμφωνεῖ καὶ ὁ καθηγητὴς πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Μεταλληνός, ἰδιαίτερα στὴν ἐποχή μας ποὺ τὰ πάντα σχετικοποιοῦνται, ἀκόμη καὶ στὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο καὶ μία στάση αὐστηρᾶς τηρήσεως τῶν κανόνων σχολιάζεται ὡς φανατικὴ καὶ στερουμένη ἀγάπης, ἡ ἐμμονὴ στὴν παράδοση τῶν Ἁγίων εἶναι ἡ οὐσιαστικότερη ἀντίσταση στὸν γενικὸ κατήφορο. (Βλ. Ὁμολογῶ ἓν βάπτισμα, 1996, 122).
Ὡς ἐκ τῆς ἀνωτέρω ἐκτεθείσας ἐν συντομίᾳ διδασκαλίας τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τὸ βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν ἀπορρίπτεται ὡς ἄκυρο. Ὁ Μ. Βασίλειος ἀποφαίνεται ὅτι γίνεται δεκτὸ μόνον ἐκεῖνο τὸ βάπτισμα ποὺ τηρεῖται χωρὶς νὰ παρεκκλίνη τῆς πίστεως: «Ἐκεῖνο γὰρ ἔκριναν οἱ παλαιοὶ δέχεσθαι βάπτισμα τὸ μηδὲν τῆς πίστεως παρεκβαῖνον» (PG 32, 665A).
Ἑπομένως, ἐπ᾽οὐδενὶ λόγῳ ἐπιτρέπεται στὰ μέλη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας νὰ ὁδηγοῦν τὰ τέκνα τους νὰ βαπτισθοῦν ἀπὸ αἱρετικούς. Τὰ βαπτισθέντα δὲ ἀπὸ αὐτοὺς θεωροῦνται ὡς ἀβάπτιστα καὶ ἄρα ἐὰν προσέλθουν στὴν Μία Ἐκκλησία, πρέπει νὰ βαπτίζονται κανονικῶς, χωρὶς αὐτὸ νὰ θεωρῆται ἀναβαπτισμός. Ὁ Δίδυμος ὁ Τυφλὸς εἶναι κατηγορηματικὸς ὡς πρὸς αὐτό: «Μετερχόμενοι τοίνυν εἰς τὴν ὀρθοδοξίαν, κἂν τυχὸν ὦσιν βεβαπτισμένοι, βαπτίζονται μέν (οὐ γὰρ λέγομεν ἀναβαπτίζονται, ἐπειδὴ μὴ ἔχουσι τὸ ἀληθὲς βάπτισμα)» (PG 39, 720Α).
Ἔρχεται, δυστυχῶς, ἡ βαπτισματικὴ θεολογία τῶν Οἰκουμενιστῶν νὰ δεχθῆ ὅτι οἱ αἱρετικοὶ καὶ ἑτερόδοξοι τελοῦν ὀρθὸ βάπτισμα, ἐὰν ἐπικαλοῦνται κατὰ τὴν τέλεσή του τὸ Ὄνομα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, ἄσχετα ἐὰν βρίσκονται στὴν κακοδοξία καὶ τὴν αἵρεση. Αὐτὸ εἶναι ἀπαράδεκτο καὶ καθίσταται ἀπορριπτέο. Ὁ Μ. Βασίλειος στὸν 1ο κανόνα του διασαφηνίζει τὸ θέμα λέγοντας: «Οὐ γὰρ ἐβαπτίσθησαν οἱ μὴ εἰς τὰ παραδεδομένα ἡμῖν βαπτισθέντες» (Ράλλη – Ποτλῆ, Σύνταγμα 4, 000). Ὁ Ἀστέριος Ἀμασείας (5ος αἰ.) διευκρινίζει ὅτι ἐφόσον οἱ αἱρετικοὶ παραβίασαν τὴν παράδοση περὶ βαπτίσματος, ὅπως αὐτὴ διαμορφώθηκε ἀπὸ τὰ λόγια τοῦ Ἰδίου τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου καὶ τοὺς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας, ὡς ἐρμηνεία τῶν πρώτων, ἔχασαν τὴν σφραγίδα τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Λέγει χαρακτηριστικά: «Εἶχόν ποτε κἀκεῖνοι ὡς πρόβατα λευκὸν τὸν πόκον καὶ τὴν φραγῖδα ἀνθηράν. Ἀλλ' ἕως τότε λευκὸν τὸν πόκον ἐτήρουν ἕως εἶχον τὸ τῆς ἐκκλησίας βάπτισμα, καὶ ἕως τότε ἡ σφραγὶς αὐτῶν τὴν ἀνθηρότητα τοῦ αἵματος Χριστοῦ ἔφερεν ἕως οὗ ἐσφραγισμένην ἐτήρουν τὴν περὶ τοῦ βαπτίσματος διάταξιν» (Ὁμ. 26.3.10, Richard, Brogger, 1956).
Ἑπομένως «κατ᾽ ἀκρίβειαν» τὸ βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν ἀπορρίπτεται ἀπὸ τὴν Ἁγιογραφικὴ καὶ Πατερικὴ παράδοση ὡς ἄκυρο. Ἡ ἀπουσία δὲ διατάξεως, ἡ ὁποία νὰ δέχεται ἔστω καὶ «κατ᾽οἰκονομίαν» τὸ αἱρετικὸ βάπτισμα, καταδεικνύει καὶ ἀποδεικνύει αὐτὸ ὡς ἄκυρο.
Ἐὰν ἔτσι ἔχουν τὰ πράγματα, πῶς δικαιολογοῦνται ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποί μας νὰ ἀποδέχωνται τὴν βαπτισματικὴ θεολογία τῶν Προτεσταντῶν; Δὲν φοβοῦνται τὴν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ;
Μακάρι νὰ κατανοήσουν ὅτι βαδίζουν τὸν ὀλισθηρὸ δρόμο τῆς ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση καὶ ἀλήθεια καὶ νὰ ἐπιστρέψουν στὴν Ἁγιοπατερικὴ Παράδοση καὶ ἀλήθεια πρὶν εἶναι ἀργὰ γι᾽ αὐτούς.
Πηγή: Ἐστία Πατερικῶν Μελετῶν
